Title: Leiðarvísir í ástamálum - II. fyrir ungar stúlkur
Author: Jónína Sigríður Jónsdóttir, 1884-1963
Language: Icelandic
As this book started as an ASCII text book there are no pictures available.


*** Start of this LibraryBlog Digital Book "Leiðarvísir í ástamálum - II. fyrir ungar stúlkur" ***


                              MADAMA TOBBA



                          *LEIÐARVÍSIR Í ÁSTAMÁLUM*


                                   II.


                           FYRIR UNGAR STÚLKUR



                     REYKJAVÍK BÓKAFÉLAGIÐ NÝJA 1922


                           FÉLAGSPRENTSMIÐJAN


       *       *       *       *       *


      *Hvað er það, sem gerir konur yndislegar í augum karlmanna?*


Eg er sannfærð um, að engin sú kona er til og hefir aldrei verið til,
sem eigi hefir lagt fyrir sjálfa sig þessu líka spurningu einhvern tíma
á æfinni, og þá helst meðan æskan og fegurðin voru í blóma sínum; þegar
lífið brosti við og vonirnar voru sem bjartastar og himinháu
skýjaborgirnar enn ófallnar, þá hefir þessi spurning komið fram í hugum
allra kvenna og hver hefir reynt að svara henni eftir bestu vitund--með
framkomu sinni.

Það er tilgangur minn með þessum bæklingi, að reyna að benda ungum og
gömlum kynsystrum mínum á ýmislegt það, er verða mætti þeim til
leiðbeiningar í umgengni og samlífi við karlmenn, og einkum hvernig þær
eiga að hegða sér og haga til þess að verða yndislegar í þeirra augum.

Vitanlega verður þessi tilraun mín afar ófullkomin, enda eigi á hvers
manns valdi að rita stóra bók um þessi efni, en á það er einnig að líta,
að verðmæti bóka fer eigi eftir blaðsíðufjölda og orðamergð þeirra,
heldur eftir hinu, hvort bókin ber á borð fyrir þjóðina heilnæmar og
siðbætandi kenningar, hvort heldur eru um landbúnað eða ástamál.

Að svo mæltu sný eg mér að efninu og bið þig að fylgjast með mér og
veita þeim bendingum athygli, sem eg vil gefa þér, til þess að þú getir
orðið yndisleg í augum karlmanna, einkum þó unnusta þíns eða eiginmanns.

Já, hvað er það, sem gerir konur yndislegar í augum karlmanna?

Það eru eigi fötin, hatturinn, skórnir eða fingurgullin. Og það er
heldur eigi fegurðin ein. Gyðju-fríð kona getur verið svo köld á
svipinn--svo albrynjuð stærilæti og stolti--að fegurð hennar hrífur
engan karlmann.

Það sem gerir konuna yndislegasta í augum karlmanna er blíða hennar og
yndisþokki, háttprýði hennar í allri framkomu, bros hennar, augnatillit
og málrómur, fótatak og allar hreyfingar, ást hennar og næmur skilningur
á öllu því göfgasta í tilverunni, fórnfýsi hennar og sjálfsafneitun, sem
glöggast kemur fram hjá mæðrum við börn þeirra. Alt þetta myndar
einskonar geislabaug, er sumar konur bera svo sýnilega með sér og hefir
göfgandi en um leið töfra-mikil áhrif á karlmennina, vermir
hjörtu þeirra og opnar þeim nýja heima og nýtt útsýni yfir lönd
ástarinnar.

Sumar konur virðast fæddar með þeirri hamingju að vera pilta-gull, en
eigi eru þær að fremur meiri mannkostum búnar en hinar, enda eru þess
mörg dæmi, að bestu kvenkostirnir sitja auðum höndum á akri ástarinnar
og fá eigi að hafst--af ýmsum ástæðum.



                               *Röddin.*

Rödd þín og orðaval á mikinn þátt í því, hvort þú ert yndisleg í augum
karlmanna eða ekki. Þess vegna er þér áríðandi að temja vel rödd þína
og vanda vel orðbragð þitt. Mild og hljómfögur rödd, samfara ástríkum
og fallegum orðum, bræðir klaka hinnar köldustu sálar. Temdu þér mildan
og blíðan málróm, en því fegurri sem málrómurinn er, því vandaðra verður
orðbragð þitt að vera. Falleg rödd og ljót orð eiga ekki saman.

Mér finst ástæða til að vara þig sérstaklega við orðskrípum eins og
þessum: hvað hann sé „sætur“, „pen“, „lekker“; þetta eða hitt sé
„vemmilegt“, „kedelegt“, „svart“, „brogað“; hvað „fríseringin sé
óklæðileg“; hvað þessi kjóll sé „himneskur“ og að hrópa „almáttugur“ í
annari hverri setningu.



                                *Augun.*

Hið þögla mál augnanna er öllum elskendum dýrmætara en nokkur orð og í
einu augnatilliti getur falist meira en orð fá lýst, hvort sem það er
ást, hatur eða fyrirlitning.

Það er oft hægt að kynnast manni betur á einu augnabliki, með því að
líta í augu hans, heldur en með langri samveru.

Í augunum speglast sálin og ef augnaráðið er kæruleysislegt og
flöktandi, má ganga að því vísu, að það óstöðuglyndi eigi sér rætur í
sál mannsins.

Sama gildir auðvitað um konur.

Þú skalt varast að nota augu þín mikið til þess að hafa áhrif á þá, sem
þú þekkir eigi. Augna-daður er ljótt og ósiðsemis-einkenni.

Líttu altaf djarflega og með hreinskilni í augu annara og vertu eigi
feimin né undirleit, því að þú hefir engu að bera kinnroða fyrir, ef þú
kemur fram með siðprýði.

Á götum úti skalt þú líta djarflega framan í karlmenn en þú mátt eigi
brosa framan í þá (ef þú þekkir þá eigi) né líta um öxl til að horfa á
eftir þeim.



                                *Brosið*

er eigi ver til þess fallið að túlka tilfinningar hjartans heldur en
augnaráðið, og einlægt bros er jafnan áhrifamikið og getur svalað þystri
sál og fullnægt þrá hennar.

Það er hægt að brosa á ýmsa vegu: lymskulega, glettnislega, biturlega,
kuldalega og blíðlega. Af því sérðu, að brosið er þeirri konu „voldugt
vopn í hendi“, sem með það kann að fara, og er undir mörgum
kringumstæðum lykill að hjarta karlmannsins.--En það er eins með brosið
og augnaráðið, að of mikið má af því gera að brosa, og síbrosandi kona
er þreytandi.

Þú mátt heldur ekki brosa eða hlæja að öllu, alvarlegu jafnt sem
skemtilegu, og eigi máttu brosa framan í hvern mann, sem verður á vegi
þínum, og umfram alt forðast hið reykvíkska _veiðibros_, sem algengt er
á vorum dögum.



                              *Handtakið*

hefir mikla þýðingu og getur borið mikinn ávöxt. Því er haldið fram, að
manninn megi mikið þekkja af handtaki hans. Sumir taka svo laust í hönd
þess, sem þeir heilsa eða kveðja, að líkast er sem þeir séu hræddir við
að snerta hana. Slíkt handtak ber ekki vott um, að mikill innileikur sé
að baki. Ef þú vilt láta karlmann finna ylinn frá hjarta þínu, þá skaltu
þrýsta hönd hans hlýlega og til þess að gera handtakið enn áhrifameira,
líta í augu hans um leið. Engum manni getur dulist ylurinn, sem liggur
að baki því handtaki, og það hlýtur að hafa áhrif, ef maðurinn getur
annars orðið fyrir áhrifum frá þér. Og flestir munu hugsa með sjálfum
sér síðar: Mörgu hefi eg gleymt af því, sem á milli okkar fór, þegar við
vorum saman, en aldrei gleymi eg þó handtaki hennar.



                              *Göngulagið*

er einnig vert að vanda, þvi að það er hörmulega ljótt að sjá fríðar
konur hafa ljótt göngulag: bognar í baki, hoknar í knjáliðum, þramma
áfram áhyggjufullar--á skökkum og skældum stígvélum,--eins og allar
skuldir höfuðstaðarins hvíldu á herðum þeirra. Sumar tifa ótt og títt
eins og vasaúr, aðrar róa fram og aftur (um herðarnar) eins og
hlaupastelpa í rokk.

Þú skalt ganga stilt og rólega með jöfnum skrefum og samstiga þeim sem
þú gengur með, en vingsaðu höndunum eigi mikið, því þú getur þá barið
náunga þinn á götunni, ef fjölmennt er úti.



                          *Að lita andlitið.*

Það virðist færast í vöxt, að konur liti andlit sitt með ýmsu móti og
æfinlega í þeim tilgangi að sýnast fallegri en þær eru í raun og veru.

En nú skal eg segja þér eitt: Andlit þitt er svo fallegt frá skaparans
hendi--þó að þú sért óánægð með það--að þú getur eigi gert það fallegra
með gervilitum („smínki“). Hann hefir engan skapað _ljótan_ og
áreiðanlega ekki ætlast til þess, að nein af dætrum hans færi að _mála_
sig í framan.

Þú getur með mörgu móti varðveitt fegurð þína, en til "smínksins" máttu
aldrei grípa.

Lauslætiskonan--sem er litljót--á að hafa einkarétt til að „smínka“ sig.

Þú skalt aftur á móti bera gott og litlaust „créme“ á andlit þitt og núa
eða strjúka andlitsvöðvana um leið. Það heldur húðinni vel mjúkri og
kemur í veg fyrir allar hrukkur, sem sett gætu skugga á fegurð þína.

--Þú mátt einnig nota lítið eitt af góðu andlitsdufti („púðri“), en það
má ekki vera áberandi.



                               *Ilmvötn.*

Þá ættir altaf að nota ofurlítið af góðu ilmvatni í föt þín--minsta
kosti sparifötin--en gæta þess, að gera það í hófi. „Hóf er best í
hverjum hlut.“ Einnig er gott að bera góð ilmefni (hárvötn) í hárið við
og við og núa því inn í hársvörðinn.

Hvorttveggja þetta hefir sín áhrif á karlmennina, því að þeim fellur það
illa, að finna eldhúslykt eða fúkkalykt úr fötum þeirrar konu, sem þeir
eru með á opinberum stað, t. d. í leikhúsi eða veitingahúsi.

Eg endurtek það, að þú verður mjög að gæta hófs í þessum efnum.

Þú skalt aldrei nota hárlit.



                      *Klæðaburður og þrifnaður.*

„Fötin skapa manninn,“ segir máltækið, en það er eigi sannmæli nema að
hálfu leyti. Ræfillinn er alt af ræfill, hvernig sem hann er klæddur.

Til þess að geta orðið yndisleg í augum karlmanna, verður þú að vanda
klæðnað þinn og þrifnað, þvi að óþrifin kona er andstygð siðaðra manna.

Þú mátt aldrei vera í óhreinum fötum, þegar þú ert eigi við óhreinlega
vinnu.--Óhreinir morgunkjólar og svuntur eru hvimleiðir og það er
óþrifnaður að snúa óhreinni svuntu við, og nota hana úthverfa.

Sama er að segja um öll önnur föt; þau eiga fyrst og fremst að vera
hrein og órifin.--Að ganga í rifnum fötum, er hirðuleysiseinkenni.

Næsta krafa, sem karlmenn gera til fata þinna er sú, að þau fari vel; sé
eigi of lítil né of stór, og pilsin eigi óþarflega stutt.

Það er óholt að nota þröng lífstykki.

Það er ákaflega óviðeigandi, að giftar konur klæðist mjög stuttum
pilsum.

Þetta eru vægustu kröfurnar, sem gera verður til fata þinna. Hitt fer
eftir efnum og ástæðum, úr hvaða efni fötin eru gerð. Gættu þess umfram
alt að klæða þig eigi um efni fram. Það ber vott um mentunarleysi og
litla mannkosti, þegar konur hugsa um það eitt, að klæðast fínum
fötum--oft með mjög sterkum litum og áberandi útsaumi illa gerðu--og
dingla aftan í tískunni, sem er breytileg eins og vindstaðan og
sjaldnast sniðin eftir þörfum almennings.

Karlmenn eru yfirleitt eigi hégómagjarnir í klæðaburði og þeim finst það
skuggi á yndisleik þínum ef þú ert mjög hégómleg í klæðaburði. „Pjöttuð“
kona verður heldur aldrei góð eiginkona og húsmóðir.

Þú skal eigi ganga á hælaháum stígvélum; þau skekkja og afskræma líkama
þinn.

Reyndu að skekkja ekki stígvélin þín--hvorki út eða inn, því að
hvorttveggja er ljótt. Ef þú notar lág stígvél, verður þú að gæta þess,
að eigi séu göt á sokkahælunum--að minsta kosti ekki fyrir ofan
stígvélin.

Berðu aldrei fánýta og einskisverða skrautgripi, hvorki hringi né nælur.

Í þessu sambandi er vert að benda þér á, að ungum stúlkum er mjög holt
að stunda líkamsæfingar, leikfimi, sund, hjólreiðar, tennis o. s. frv.
Við íþróttaæfingarnar verður líkaminn fegurri og styrkari, hreyfingarnar
mýkri og augað gleggra. Því betur sem þú ferð með líkama þinn, því
hæfari bústaður verður hann fyrir sálina. Kappkostaðu að hafa hreina sál
í hraustum líkama.

Til þess að piltunum lítist vel á þig, verður þú um fram alt að vera
_þrifin_.

Sú kona, sem hirðir illa hendur sínar og andlit, gengur í óhreinum
fötum, með flókið og strýslegt hár, óhreinar og stórar neglur,
kartneglur, vörtur, fílapensa og bólur--verður aldrei yndisleg í neins
manns augum.

Eg áminni þig þess vegna um að vera hreinlát og hirðusöm.

Notaðu t. d. aldrei óhreina vasaklúta né hanska. Og gættu þess, að
fingurgómarnir standi eigi fram úr hanska-þumlunum.

Baðaðu allan líkama þinn við og við og þvoðu hár þitt að minsta kosti
einu sinni í mánuði. Greiddu hár þitt vel og fléttaðu það eigi fast;
varastu skaðleg hármeðul og of heit báru-járn („krullu“-járn). Þvoðu
hendur þínar þegar þörf gerist og láttu eigi óhreinindi safnast undir
neglurnar. Stórar neglur eru eigi fallegar og skaltu klippa þær með
beittum skærum (en eigi naga þær með tönnunum), og jafna síðan með
naglaþjöl.

Þá máttu ekki gleyma tönnunum. Þær verður þú að _hirða vel_. Það er
óholt að hafa skemdar tennur, og ljótt að sjá svört og brunnin tannbrot
í munni fríðrar konu. Einnig fylgir andremma oft skemdum tönnum, og
andramar konur er ekkert spaug að kyssa.



                        *Ýmislegt um framkomu.*

Á öllum samkomum og opinberum stöðum eiga konur að sýna einlæga kurteisi
og forðast alla uppgerð og hégóma.

Þegar þú tekur þátt í samræðum, verður þú að gæta tungu þinnar vel, svo
að eigi hrjóti þau orð af vörum þér, sem blett geta sett á mannorð þitt.
Það er eigi kvenlegt að nota stór orð og ruddaleg orðatiltæki í
viðurvist karlmanna. Þú mátt heldur ekki sýna frekju í orðum eða
látbragði né halda fram þinni meiningu með ofstopa. Þú gefur með því í
skyn, að þú ein hafir vit á hlutunum, en aðrir eigi.

Það er leiðinlegt að heyra konur guma af verkum sínum og mentun eða af
því, að þessi eða hinn sé ástfanginn og elti sig á röndum.

Þær konur, sem eigi tala um annað en kjólasnið, skemtanir og stráka, eru
hverjum karlmanni hvimleiðar.

Hallmæltu aldrei kynsystrum þínum í áheyrn karlmanna, og berðu engar
slúðursögur manna á milli. Góðhjörtuð kona tekur æfinlega svari
lítilmagnans.

Það er ljótt að gera gys að þeim, sem eitthvað er frábrugðinn fjöldanum.
Þú veist eigi yfir hverju hann býr, það er máske harmur, og þá fellur
honum það þungt, að verða að athlægi, og þú eykur harma hans.

„Svo er margt sinnið sem skinnið“, og sá eða sú, sem er þögull og
fáskiftinn við fyrstu kynningu er oftast meiri mannkostum búinn en hinn,
sem blaðrar og þvaðrar um alt milli himins og jarðar í áheyrn ókunnugra.

Vertu eigi forvitin og spurðu eigi um það, sem þig varðar ekki um.

Snertu eigi á öllum hlutum, þar sem þú kemur; það er óþarfi.

Þú mátt aldrei biðja karlmann að gefa þér sælgæti.

Þú ættir aldrei að fara á lakari danssamkomur, að minsta kosti eigi nema
í fylgd með kunnugum karlmanni. Og á öllum danssamkomum skaltu gæta
hæversku í hverju einu og eigi hlaupa eftir hverju ástleitnu auga né
orði, sem að þér kann að beinast.

Það er afarljótt, þegar konur reykja og neyta áfengis í samkvæmum eða á
veitingahúsum og það ættir þú aldrei að gera.

Það er eigi viðeigandi að kona fari ein síns liðs á skemtun, veitingahús
eða kvikmyndahús, og það gera engar siðprúðar konur.

Gift kona ætti aldrei að fara í veitingahús eða skemtisamkomu að kvöldi
dags með öðrum en eiginmanni sínum, skyldmenni eða venslamanni. Það er
einnig óviðeigandi að gift kona sé á rápi á kvöldin um göturnar með
hinum og þessum stelpum.

Það sæmir eigi konum að kaupa tóbak í búðum og áfengi getur engin kona
verið þekt fyrir að kaupa.



                               *Gjafir.*

Þú átt aldrei að þiggja gjöf frá ókunnugum karlmanni, eða þeim, sem þér
er lítið kunnugur, nema hann sé skyldur þér.--Að þiggja gjafir frá hinum
og þessum karlmönnum, er konu eigi samboðið; með því gefur hún þeim um
of „undir fótinn“.

Neitaðu eigi vinsamlegri gjöf þess manns, sem þér er nágunnugur og þú
annt hugástum; gjöf hans er vottur um, að hann ann þér.

Ljósmyndir af þér átt þú eigi að gefa nema frændfólki og bestu vinum. Og
eigi átt þú að þiggja ljósmyndir af þeim karlmönnum, sem þú þekkir
lítið, nema skyldir þér séu.



                     *Að hafa ástina að leiksoppi.*

Lauslæti--í hvaða mynd sem er,--er illgresi í blómgarði ástarinnar. Það
setur blett á mannorð þitt; ljótan blett, sem fín föt, ilmvötn og
kvensilfur getur ekki hulið eða afmáð. Gæt þess því vandlega, að enginn
fái höggstað á siðferði þínu, og lítill neisti í þessum sökum getur
tendrað stórt bál, sem slúðurkerlingarnar kynda óspart.

Eg áminni þig alvarlega um að vera eigi lauslát, ef þú vilt verða
hamingjusöm í lífinu og landi þínu og þjóð þinni til gagns og sóma.

Vertu vönd í vali vinstúlkna og segðu þeim eigi leyndarmál þín, nema þú
sért viss um hollustu þeirra. Gaktu á snið við lauslátar konur og þær
veitingakrár, þar sem drykkjuskapur og siðleysi er daglegt brauð. Á þeim
stöðum hafa margar konur fengið á sig óorð og fyrirgert mannorði
sínu--og glatað lífinu um leið.

Láttu eigi æfintýraþrá hrinda þér út í hringiðu „ástaræfintýranna“, því
að margur hefir með skarðan hlut gengið frá þeim leik, og „borið þess
sár um æfilöng ár, sem að eins var stundar hlátur.“

Ástin er fegursta og göfugasta tilfinningin sem í mönnunum býr og lög
hennar ná jafnt til allra. Án ástar væri lífið lítils virði og tilveran
köld á svipinn. Okkur er bannað að fara gálauslega með líf og heilsu;
sama er segja um ástina.

Ef kona verður þess vör, að karlmaður, sem hún elskar eigi, sé
ástfanginn af henni, og skýri hann henni frá því, þá ber henni að segja
honum það hreinskilnislega, annaðhvort bréflega eða munnlega, að hún
geti eigi endurgoldið ást hans. Þetta verður hún að gera með
nærgætnislegum og kurteisum orðum.--Menn eiga ætíð að hlýða rödd hjarta
síns; í þessu atriði, sem öðru, er það hið mikilvægasta, að vera
heiðarlegur og hreinn fyrir samvisku sinni.

Margar stúlkur geta leikið sér að hjarta ungs ástfangins manns. Oft gera
þær það i hugsunarleysi eða til þess að skemta sér við það, en venjulega
ekki í illum tilgangi. En manninum fellur þetta þungt og þegar hann
kemst að sannleikanum, getur táldrægnin leitt hann út á glapstigu,
jafnvel til sjálfsmorðs eða annara glæpa.--Mundu það, unga stúlka, að
hjartað er fínt líffæri.

En hvort sem þessi leikur með ástina er vísvitandi eða óafvitandi, mega
stúlkur aldrei lenda í honum. Mundu það, að hatur getur komið í ástar
stað.--Láttu eigi hégómagirni eða augnablikstilfinningar koma þér til
þess að hafa þann mann að leiksoppi, sem elskar þig. Segðu hinum
ástfangna manni sannleikann hreinskilnislega.

Og loks má bæta því við, að þessi leikur með ástina er eigi hollur fyrir
mannorð þitt. Karlmaðurinn, sem þú hafðir að ginningarfífli, getur hefnt
sín með því að tala illa um þig, og sá sem verður fyrir barðinu á
almenningsrómnum, er eigi öfundsverður.

Vertu heiðarleg í ástamálum, þá mun samviska þín vera hrein.



                            *Að velja maka.*

Þegar þú ferð að svipast um eftir eiginmanni, verður þú að vera
heilskygn. Glámskygni, þegar um val eiginmanns er að ræða, getur orðið
þér dýrkeypt, og þú iðrast þess alla æfi síðan.

Við skulum nú athuga, hvers þú þarft að gæta, um val eiginmanns.

Þú mátt eigi fara eingöngu eftir fríðleikanum. Þótt þér finnist þessi
eða hinn „sætur“ og „yndæll“ og þótt hann sé fínn og fagurmáll, með
harðan hatt, gljáskó og gull-gleraugu, þá máttu eigi vegna þess játa
bónorði hans. Öll hans mærð og mælgi getur verið eins og
sápubóla--ekkert nema litskrúðið. Þú verður að fara eftir tilfinningum
hjarta þíns--ástinni--og engan annan mátt þú velja þér fyrir eiginmann
en þann, sem þú elskar. Þú mátt eigi gangast fyrir auðæfum eða embættum,
og það er barnaskapur, þegar stúlkur vilja eigi giftast nema „upp fyrir
sig“, sem svo er kallað. Ef þú giftist „upp fyrir þig“, tekur maðurinn
„niður fyrir sig“, og það getur orðið sambúð ykkar að fótakefli.

Veldu þér eigin mann úr þínum flokki, reglusaman mann, sem hefir vit og
vilja á að bjarga sér; ábyggilegan og geðprúðan mann, sem eigi er eitt í
dag og annað á morgun, eða þýtur upp á nef sér út af smáatriðum daglega
lífsins.--Láttu fríðleikann liggja milli hluta, en mannkosti mannsins og
sameiginlega ást ykkar beggja um það, hvern þú velur þér fyrir
eiginmann.

Það er rétt að drepa á það um leið, hvernig þú átt að umgangast unnusta
þinn.

Þú skalt gera þér far um að kynnast hans veiku hliðum og styrkja hann;
vera sannur vinur hans og ráðgjafi og vernda hann eftir mætti. Gleddu
hann með smágjöfum, ef þú getur, t. d. með blómum, ef hann er fyrir þau.
Þreyttu hann eigi með hégómlegri afbrýðissemi, en leitastu við að auka
ást hans og virðingu fyrir þér, og sýndu honum traust i hvívetna.

Oft sést trúlofað fólk kveðjast á kvöldin hér og hvar í portum og
skúmaskotum í kringum húsin. Það á ekki að eiga sér stað. Fólk tekur
eftir því og finst það grunsamt og slúðursögur komast á kreik. Það er
engin minkun fyrir trúlofað fólk að kveðjast með kossi við húsdyrnar.
Það er miklu kurteisara en pukur að húsabaki.



                 *Hvenær mega konur ganga í hjónaband?*

Giftingaraldur kvenna er með lögum ákveðinn, en eg vil benda þér á, að
aldurinn er ekki aðalatriðið, heldur hitt, að ungu hjónin hafi eitthvað
fyrir sig að leggja til að bíta og brenna, þvi að sagt er, að ástin flýi
oft fátæktina og baslið.

Gaktu því eigi í hjónaband fyr en unnusti þinn hefir komist að stöðu með
lífvænlegum tekjum og aflað þess fjár til bússtofnunarinnar, sem þið
þurfið til þess að geta byrjað búskapinn skuldlaus.



                            *Góð eiginkona.*

Þegar þú giftist, tekst þú á hendur stærstu og ábyrgðarmestu stöðuna í
þjóðfélaginu, því að vissulega verður það eigi með rökum hrakið, að
meira er undir því komið fyrir þjóðina, að konur og mæður séu verki sínu
vaxnar, heldur en þó að labbakútur slæðist í eitt og eitt embætti. Honum
má víkja og setja annan hæfari mann í staðinn, en gifta konu er eigi
hægt að „setja af“, þó að hún reynist liðléttingur í hjónabandinu.

Það er æfinlega miklu fremur konan, sem heimilið skapar, en maðurinn;
_hennar_ andi ríkir þar og _hennar_ svip ber það og í hennar hlutverk
fellur það að halda uppi aga og reglu innan vébanda heimilisins.--Á
fleyi heimilisins heldur konan um stjórnvölinn, en maðurinn er ræðarinn.

En hvernig má konan leysa þetta mikla hlutverk af hendi, svo að í lagi
sé? spyrð þú.

Með því að vera heimilisrækin, geðgóð, stjórnsöm, þolinmóð, þrifin,
réttsýn, sparsöm, starfssöm, gestrisin, vingjarnleg við heimilisfólkið
og ástúðleg við manninn sinn.

Með þvi að koma fram blátt áfram án alls yfirlætis eða geðþótta, með
trygglyndi, með sanngirni í kröfum sínum af öðrum, með því að vera heil
og ákveðin í skoðunum, með því að vera laus við alla hleypidóma og
slúðursögur og með því að vera ekki afbrýðissöm.

Það verður mörgum hjónaböndum til óhamingju, að konan er hrædd um
manninn sinn. Og þegar hann finnur, að hún vantreystir honum, þá er
skollinn laus!

Góð kona tekur þátt í störfum manns síns og fjasar eigi sýknt og heilagt
um það, hve mikið hún hafi að gera og hversu þetta eða hitt sé erfitt.
Þegar hann kemur heim frá vinnunni, byrjar hún eigi á að segja honum, að
nú hafi krakkarnir brotið „rósótta bollann“ eða týnt gaffli eða hníf, né
að grauturinn hafi brunnið við, vegna þess, að potturinn, sem hann hafi
„skaffað“ henni, sé „svoddan óræsti“,--heldur snæðir hún með honum fyrst
og kemst eftir, hvernig á honum liggi. Síðan ber hún upp fyrir honum
sín vandamál og leitar ráða hans.

Góð kona hættir eigi að „halda sér til“ fyrir manninum sínum rétt eftir
brúðkaupið, heldur klæðist hún jafn vel og áður. Öllum eiginmönnum er
ánægja að því, að sjá konu sína vel búna.

Elskaðu manninn þinn og vertu vinur hans og ráðgjafi, þá munt þú verða
hamingjusöm í hjónabandinu.



       *       *       *       *       *


*Skósmiðurinn*: Hér eru stígvél úr egta kálfskinni fyrir að eins 50
krónur.

*Kaupandinn*: Hm, hm! Þá held eg að ódýrara verði að kaupa kálfinn.


       *       *       *       *       *


                          *Ingimundur gamli.*


                       *Leiðarvísir í ástamálum.*


                              I. KARLMENN.

          _Fæst hjá Arinbirni, Ársæli og Guðm. Gamalíelssyni._

                  *Ómissandi bók fyrir alla karlmenn.*


       *       *       *       *       *


*Maðurinn*: Eg ætla að skreppa snöggvast út í Café Iðnó. Ef eg verð eigi
kominn heim kl 10....

*Konan*: Vertu bara rólegur! Þú ert kominn heim. (Hún aflokar).


       *       *       *       *       *


*Frúin* (við eldhússtúlkuna): Eg sá að þú kystir mjólkurpóstinn áðan.
Það er best að eg taki sjálf við mjólkinni framvegis.

*María*: Það er ekki til neins fyrir frúna. Hann hefir lofað að kyssa
enga aðra en mig.


       *       *       *       *       *


                                *ANGELA*

        _er langskemtilegasta skáldsagan sem til er á íslensku._

                       *Fæst hjá öllum bóksölum.*


       *       *       *       *       *


*Gísli*: Varstu ekki hálffeiminn, þegar þú byrjaðir bónorðið við konuna
þína.

*Páll*: Jú, dálítið. En það gekk samt ágætlega. Eg sagði ekkert og hún
sagði ekkert og svo spanst það svona orð af orði, þangað til það var
úttalað.





*** End of this LibraryBlog Digital Book "Leiðarvísir í ástamálum - II. fyrir ungar stúlkur" ***

Copyright 2023 LibraryBlog. All rights reserved.