Title: The Esperantist, Vol. 1, No. 7
Author: Mudie, H. Bolingbroke (Harold Bolingbroke), 1880-1916 [Editor]
Language: Esperanto
As this book started as an ASCII text book there are no pictures available.


*** Start of this LibraryBlog Digital Book "The Esperantist, Vol. 1, No. 7" ***


book was produced from scanned images of public domain


_Transcriber's Notes_

A few minor typographical errors have been corrected without notice.
However, many grammatical errors and odd spellings have been left as
in the original.



SINGLE COPIES PRICE FOURPENCE NET.


_No. 7._

_May, 1904._

  THE
  ESPERANTIST

  The Esperanto Gazette for the spreading
  of the International Language....

Edited by H. BOLINGBROKE MUDIE.

ANNUAL SUBSCRIPTION: 3/- (4 francs; 1-1/2 roubles; 75 cents).

Published by THE LONDON ESPERANTO CLUB, 41, Outer Temple, London, W.C.



CONTENTS

                                                     Page

  An Esperantist's Holiday (H.B.M.)                97-104
  Progressive Limerick (by Clarence Bicknell)         104
  The Tempest, continued (translated by A. Motteau)   105
  The Monkey, a Fable from Fénélon (translated by
      M. Mehrmann)                                    106
  Instinct or Intelligence (by O.W.)                  106
  Rubaiyat of Omar Khayyam (translated by Ben Elmy)   107
  Sundry Items of Interest                          108-9
  From India. A Letter and Proverbs                   110
  About Sleeping Sickness (translated by P.H.)        111
  The Squinter, an Anecdote (E. J. Catt)              111
  Robbie's Post (translated by C. S. Bicknell)        111
  Correspondence Notes                                112
  May Day in England (Miss Lawrence)                  112



  FOR FREE PARTICULARS write to
  the HON. SECRETARIES of
  ESPERANTO SOCIETIES at

  CORBRIDGE-ON-TYNE, M. V. Lotinga, Esq.,
  Trinity Terrace.

  DUBLIN, C. Fournier, Esq.,
  Celtic Association, St. Stephen's Green.

  EDINBURGH, Miss Tweedie, M.A.,
  2, Spence Street.

  GLASGOW, J. Hunter, Esq.,
  138, Darnley Street, Pollokshields.

  HUDDERSFIELD, G. H. Taylor, Esq.,
  13, Birkly Hall Road.

  KEIGHLEY, J. Ellis, Esq.,
  Compton Buildings, Bow Street.

  LEEDS, J. E. Wyms, Esq.,
  2, Marlbro' Grove.

  LONDON, H. Bolingbroke Mudie,
  41, Outer Temple, W.C.

  NEWCASTLE, H. W. Clephan, Esq.,
  3, Cotfield Terrace, Gateshead.

  PLYMOUTH, J. A. Thill, Esq.,
  6, Barton Crescent, Mannamead.

  ST. ANDREW'S, J. T. Haxton, Esq.,
  133, South Street.

  TYNEMOUTH, Alan F. Davidson, Esq.,
  26, Park Crescent, N. Shields.

  WIMBLEDON, W. Inge, Esq.,
  Spencer College, Wimbledon.

N.B.--It is earnestly hoped that gentlemen who are willing to form
local groups will communicate with the Hon. Sec., Esperanto Club, who
will do all in his power to assist them in the work.



The Remington

THE _UNIVERSAL_ TYPEWRITER.

Just think of it!

THE INTERNATIONAL MACHINE.

_Unbound by ties of nationality:

The common bond of union of all civilised peoples._

The Remington can be supplied fitted for Esperanto.

     * * *

  THE REMINGTON TYPEWRITER COMPANY,
  100, Gracechurch St., London, E.C.



La Remington

LA _UNIVERSALA_ SKRIBMAŜINO.

Pripensu je tio!

LA INTERNACIA MAŜINO.

_Tute liberiĝita de naciaj ligiloj:

La Komuna unuigilo por ĉiuj civilizitaj popoloj._

La Remington estos liverita kun Esperantaj presliteroj.

     * * *

  LA REMINGTON TYPEWRITER KOMPANIO,
  100, Gracechurch St., Londono, E.C.



Internacia Scienca Revuo.

     * * *

The Latest Proof of our Progress.

All should send to the Hon. Secretary, Esperanto Club, for a Specimen
Copy of this splendid monthly.

  Price 7d. post free.



Adresareto de Personoj kiuj deziras Korespondadi.

Doktoro Gustav Busuttil, Misida, Malta. Pri ĉiuj aferoj,
per Esperanto.

Phillip de Bono, Esq., 8 Str. Ospedale, Rabato, Malta.
Interŝanĝos poŝtsignojn.

T. Carr, Esq., 45, High Street, Keighley, Yorks.
Interŝanĝos p-k. ilus. el ĉiuj landoj.

H. G. Chevalier, Esq., Post Office, Toronto, Canada. Ĉiam
respondos je p-k. skribitaj en Esperanto.

M. Albert Claude, Sandrupt, Meuse, France. Per ilus. p-k.
Kaj kun Gesamideanoj logantaj en Britaj kolonioj.

L. R. Connor, Esq., 91, High Street, N. Finchley, London, N.
Ĉiam respondos je Esperantaj leteroj kaj ilus. p-k.

Miss A. A. Cowan, 30, Gauden Road, Clapham, London, S.W.
Letere aŭ p-k.'e kun alilandulinoj.

A. J. Hulme, Esq., The White Studios, Castle Street,
Shrewsbury, England. Kun ĉiulandanoj pri arto kaj artmontrejoj.

A. Jennings, Esq., 15, Stavordale Road, Highbury, London, N.
Per vidaĵkartoj kun ĉiulandanoj.

Herr Karl Klein, 71 Friedrich Kaisergasse, Vienna XVI.
Vidaĵkartojn. Ĉiam repondos.

M. G. Perrin, 8 Rue de Rome, Calais, France. Per ilus. p-k.

M. Ivan Petroff, 14 S. Tzar Asen, Sophia, Bulgaria. Ilus.
p-k. de monumentoj kaj longoj stratoj.

Miss Rose Price, Klopstockstrasse 52, Berlin, N.W.
Interŝanĝos  ilus. p-k. Kaj p-signojn.

A. Sinclair, Esq., 17, High Street, New Pitsligo, Scotland.
Interŝanĝos ilus. p-k. Kaj p-signojn.

C. G. Stuart-Menteath, Esq., 23, Upper Bedford Place,
London, W.C. Precipe kun Alilanduloj pri ĝardenoj urboj. Kaj
Darwinizmo por malhelpi homan degeneron.

A. F. Whiteside, Esq., Box 3847, Johannesburg, Transvaal,
S.A. Per ilus. p-k.

La Kosto de la Enskribo Estas, 6d. (70c. per poŝtsignoj).



THE ESPERANTIST.

The Esperanto Gazette for the spread of the International Language.


  ABONPAGOJ ESTAS RICEVEBLAJ ĈE
  SUBSCRIPTIONS SHOULD BE SENT TO

  The Hon. Sec., ESPERANTO CLUB, 41, Outer Temple, London, W.C.
  AUSTRIA.--Sro. T. Cejka, Bystrice Hostyn, Moravia.
  BELGIUM.--M. M. Seynaeve, 3, Rue de l'Avenir, Courtral.
  CANADA.--A. Saint Martin, Esq., 79, St. Christopher Street, Montreal.
  FRANCE.--M. Paul Fruictier, Boulevard Arago 27, Paris.
  GERMANY.--Doktoro Mybs, 68, Markt Strasse Altona, Elbe.
  MALTA.--A. Agius, Esq., 92, Strada S. Gaetano, Hamrun.
  RUSSIA.--G. B. Smith, Esq., 19, Wiborg Quay, St. Petersburg.
  SWEDEN.--Sro. P. Ahlberg, 50, Döbelnsgatan, Stockholm.
  TRINIDAD.--Geo. O. Messerly, Esq., Port of Spain.

_Nepresitajn manuskriptojn la Redakcio resendos se oni aldonis
poŝtsignon._

_Alsendatajn artikolojn la Redakcio laŭ bezono korektos._

_Oni povas sendi la abonpagon per poŝtsignoj, kiuj estas akceptataj
laŭvaloro._

No. 7.

  Subscription, 3s. Per Annum.
  Single Copies, 4d. net.

MAJO, 1904.



_Marto_ 12-15, 1904.


Hodiaŭ, denove sidante antaŭ la Remingtono mi skribas malmultajn
vortojn pri mia memorinda libertempeto inter la Esperantistoj en
Francujo. Tion ĉi mi faras por plenumi la deziron de multaj legantoj
de The Esperantist. Estus facile fari unu el du aferoj--aŭ
plenigi libron je la temo, aŭ nenion skribi. Por la unua, tempo
mankas: la duan mi ne devas fari, ĉar mi bedaŭrinde promesis ion
verki.

Mi do volas esperi, ke miaj novaj transmaraj amikoj pardonos skizon
tiel mallongan pri tiel interesa temo.

Ĉu estas multaj, krom Esperantistoj, kiuj jam de longe estas
havintaj longan amikan korespondadon kun tiuj, kiujn ili ankoraŭ
neniam vidis? Estas eble; sed certe mi multe antaŭpensis pri tiu ĉi
vojaĝeto kiu ebligus min vidi tiom da Esperantistoj, kun kiuj mi jam
havis tre agrablajn interrilatojn.

Trankvila martransiro kaj komforta vagonaro permesis iom da dormo,
antaŭ ol mi alvenis, je la sepa matene, en la Gajan Ĉefurbon.

Pri la vidindaĵoj kaj interesaĵoj de tiu ĉi Parizo ne estas necese
skribi. Tiuj ĉi estas por ĉiuj, ne sole por la Esperantistaro.

Sed la kora akcepto, kiun donis al mi Sinjoro Gaubert, Sekretario de
la Pariza Grupo, estis Esperantista privilegio. Vizitinte la
eldonistojn, Sroj. Hachette, mi iris al la oficejo de la Sueza Kanalo
Kompanio, kiun Sinjoro Gaubert ŝerceme nomas sia _malliberejo_! Vere
tre luksa malliberejo. Ni en Anglujo ne havas, mi kredas, tiajn
oficejojn. Tie ĉi mi ankaŭ renkontis lian kolegon, Sinjoron Massé,
kiu ankaŭ estas alia Sekretario de la Grupo Pariza.

La unua objekto, kiu frapas la okulojn, estas bela modelego de la
mondfama kanalo. Verŝajne estis pli facile elfosigi la sablon de la
Dezerto ol tratranĉi la Panamajn montojn, tamen la grandeco de la
entrepreno estas tute videbla. Ni kunmatenmanĝis tie ĉi, kaj la
kuirado, kiel la konstruaĵo mem, estis bonega.

Poste mi vizitis Sinjoron Fruictier, la tre agema Redaktoro de la
_Lingvo Internacia_, kaj de la _Internacia Scienca Revuo_. Post
agrabla interparolado ni diris "_Ĝis la Revido_" kaj mi foriris por
renkonti Sinjoron Bourlet, Prezidanto de la Grupo Pariza.

Pri li, lia sindonemeco kaj nelacigebleco, mi kompreneble estis multe
aŭdinta; kaj do estis por mi tre granda plezuro persone konatiĝi
kun tiu ĉi afablega kunbatalantestro. Kun li estis sia kuzo, Sinjoro
Mehrmann, Sekretario de la Grupo de Château Thierry. Ŝajnas ke la
tuta parencaro de Sinjoro Bourlet Esperantiĝis, krom unu, kiu
ankoraŭ okupas sian tempon je la lernado de la Angla lingvo. Tiu ĉi
estas tre prava, sed ĉu ne estus pli bone, se oni lernus la Anglan
per Esperanta lernolibro? Babilante, ni malrapide promenadis al la
Palais Royal. Tie alveninte, ni eniris Restoracion Vefour, kie mi
eltrovis, ke oni preparis grandan festenon. Tie ĉeestis pli ol dudek
kvin Samideanoj, kies nomojn mi jam konis, sed kies plimulton mi ne
ankoraŭ vidis.

Mi ne povas tie ĉi nomi ĉiujn ĉeestantojn: sufiĉe ke mi diru, ke
M. le Général Sébert (Membro de la Instituto), M. de Ménil (de
Jarlibra famo), M. Rollet de l'Isle (kiu klopodas pri marista
vortaro) kaj preskaŭ ĉiu eminenta Pariza Esperantisto ĉeestis,
krom M. Cart kaj M. de Bréon, kiuj bedaŭrinde, ne povis partopreni.

Dum la vespermanĝo, niaj Samideanoj sendis koregajn salutojn al
ĉiuj Britaj Esperantistoj, kaj fidis, ke ni ĉiam laboradu kune kun
niaj Francaj Gefratoj por certigi la tutmondan alprenon de nia kara
afero.

Kompreneble mi respondis je tiu ĉi afablega sendaĵo, kaj faris
mallongan raporton pri la nuna stato de Esperanto ĉi tie, kaj ankaŭ
diris, ke ni en Anglujo esperas baldaŭ atingi tiun altan lokon, kien
nun estas alveninta nia energia fratino, Francujo.

Tiu ĉi estis la unua okazo kiam mi estis devigata fari paroladon
Esperantan, kaj mi timas, ke mi suferis je iom da timemo. Mi do estis
feliĉa, kiam mi estis fininta la paroladeton de dankesprimo pro la
granda afableco de niaj Parizaj Samideanoj, esperinte, ke ni en
Londono baldaŭ povos montri al ili kelke da niaj vidindaĵoj.

Poste ni aŭskultis Esperantajn kantojn. La Gesinjoroj de Ménil
ambaŭ estas Esperantistoj, kaj muzikantoj, kaj verkis kelkajn tre
melodiajn kantojn. Ni ankaŭ kantis _La Vojo_, de M. Deshays, kiu
venis Londonon dum la pasinta jaro. Poste ĉiuj ĉeestantoj
fotografiĝis per magnezia lumo, kaj, se la rezultato estos bona, ĝi
eble enmetiĝos en The Esperantist.

Je la noktomezo mi eniris la Hotelon por dormi, kaj sonĝi, ke mi de
plu estas nur H.B.M. sed ke mi fariĝis eminentulo ia, kiu faras
plezurprogreson.

Je la sekvanta mateno, vekiĝinte, mi plezure vidis ke mia horloĝo
montris nur la sepan kaj, sekve, ankoraŭ duonhoro da litkuŝado
restis por mi. Estas terure, mi kredas, se oni devas elsalti en la
malvarmecon, tuj post vekiĝo! Mi do trankvile kuŝadis, sed, subite,
mi ektimiĝis! La horloĝo _ankoraŭ_ montras la sepan! Ĉu la
eminentulo estas enirinta belan landon, kie tempo ne estas? Mi
aŭskultas: ne, la horloĝo haltis. Certe mi estas mankinta la
vagonaron. Rapidege mi min vestas, kaj iras al la stacidomo. Ĝojo!
Estas nur la oka, kaj estas sufiĉe da tempo.

Jam brilis la suno en sennuba ĉielo, kiam mi renkontis Sinjoron
Bourlet, kaj eniris kune kun li, en trovarmigitan vagonaron. Kial la
Francaj vagonaroj ĉiam estas tiel varmegaj? Mi preskaŭ ne povis
spiri, kaj miaj piedoj estis preskaŭ rostitaj sur la fera supraĵo
de la varmigilo.

Ĉirkaŭ la dekunua, ni alvenis en Château Thierry, kaj denove
renkontis Sinjoron Mehrmann, kiu kondukis nin ĉe Sinjoro Borson, la
Prezidanto de la nova Grupo tie. Kun li estis rondeto Esperantista,
kaj ni babiladis dum kelkaj minutoj. Mi tiam eltrovis, ke la ĉampana
vino en ĉampanlando estas multe pli bongusta, laŭ mia opinio, ol
tiu, kiun ni havas en Anglujo. Mi rakontis al la ĉeestantoj, ke mi
biciklete vizitis, antaŭ unu jaro, la urbeton, kaj ke mi multe
admiris la Urbestrejon, kie ni poste devis paroli. Kaj certe, se iu
estis dirinta ke post malpli ol unu jaro mi enirus tiun Urbestrejon,
per frako kaj fumpotĉapelo vestite, por paroladi iom pri Esperanto,
mi ne estus povinta ĝin kredi. La vero estas ofte tre, tre stranga.

Ĉar la suno estis tiel brila, ni kune supreniris al la antikva
kastelo, aŭ, pli korekte, la kastelejo, de la Reĝo Theodoriko II.,
kiu donis sian nomon al la urbeto. La Esperanta Grupo nomas sin
_Grupo Kastelteodorika_.

Je la tagmezo, ni malsupreniris de tiu ĉi aglonesto, kaj eniris la
belan hejmon de Madame Mehrmann, kie ni tagmanĝis.

Tiu ĉi memorigas al mi, ke antaŭ enirinte Francujon, mi timis la
Francan kuiradon: sed tute senkaŭze. Se nur niaj kamparaj gastejoj
estus tiel komfortaj, kiel estas tiuj de niaj najbaroj, ni kredeble
vidus pli da alilandaj turistoj.

Dum tiu ĉi vojaĝo mi multe eksciis pri la ĉiutaga Franca vivado,
kiu certe neniam estus lernita, se mi ne estis estinta Esperantisto,
eĉ kun perfekta kono de la Franca lingvo; kaj mi denove devas danki
la tre afablajn gesinjorojn, kiuj min tiel kore gastigis.

Post la tagmanĝo, Sinjorino de Ménil ludis sian tre melodian
Esperantan Valson. Ni poste procesiis tra la stratoj al la bela
blanka Urbestrejo, kiu altiris tiom da mia atento la antaŭan jaron.
Ni eniris belegan ĉambregon, pentritan kaj ornamitan, kie troviĝis
granda Kastelteodorikanaro. La vetero estante tiel bela, ni timis, ke
nur malmulte da personoj ĉeestus, sed ni eraris, kaj mi ĝojis vidi
inter la kunvenintoj, multajn junulojn.

Ĝis nun preskaŭ ne estis okazo por memori, ke mi komprenis la
Francan lingvon, ĉar, kompreneble, ni ĉiam interparoladis
Esperante. Sed nun mi trovis, ke mi ne perdis mian tempon je la
ellerno de tiu malfacila, sed bela, lingvo. Mi perfekte komprenis la
rimarkindan paroladon, kiun faris Sinjoro Bourlet. Sed ĉiuj bonaĵoj
finiĝas, kaj mi multe bedaŭris, ke mi povis kompreni la Francan,
kiam, paroladmeze, mia amiko deziris, ke mi diru iom _en la Franca_
por montri, ke estas preskaŭ neeble, ke alilandulo perfekte lernu
lingvon tiel malfacila kaj neregula. Vere miaj aŭdantoj estis tre
paciencaj, kaj ne multe ridis je mia penado, sed mi multe ĝojis,
kiam oni lasis min denove paroladi Esperante! Ĉu tiu ĉi provo
varbigis kelkajn el la ĉeestantoj?

Je la kvina horo la kunveno finiĝis, kaj ni faris unu aŭ du
vizitetojn antaŭ ol ni reeniris la hejmon de la gastama Sekretario.

Dum mia antaŭa mallonga ĉeestado en Château Thierry, mi perfekte
konatiĝis kun la naturaj belaĵoj de la regiono, sed nun, dank' al
Esperanto, mi konas iom pri la tieaj loĝantoj, kaj iliaj belaj
hejmoj.

Rapide, tro, tro rapide, alvenis la forirtempo, kaj la varmega
vagonaro nin reportis Parizen.

Kompreneble la kunvojaĝantoj multe interesigis, aŭskultante nian
Esperantan interparoladon. Ĉu ili kredis ke ni ne estis samlanduloj?

Je la dekunua (nokte) mi devis diri adiaŭ al mia tre sindonema nova
amiko, kaj mi tramis al Gare de Lyon, kie la stacidomo estis gajigita
de ĉiaspecaj soldatoj.

La vagonaro forveturis je la unua horo. Mia sola kunvojaĝanto estis
oficiro iranta al Tonkino. Ni kunparoladis iom, pri Esperanto inter
aliaj temoj, kaj li diris, ke eble li lernus la lingvon vaporŝipe,
anstataŭ ĉiam kartludadi.

Tiam, ĉar la vagono ne estis tro varma, mi metis sur min kovrilon,
kaj bone dormis.

La dekunuan de la 14a Marto mi alvenis Diĵonon, kaj, dank' al la
verda stelo en la butontruo, mi estis rekonita sur la strato de
Sinjoro Jullien, la Sekretario de la Grupo. Li kondukis min en
Bufedon, kie kelkaj konataj Esperantistoj kunveniĝis, kaj kie ni
tagmanĝis. Sinjoroj Boirac (Rektoro de la Universitato), Lambert
(Profesoro ĉe la Universitato), Lallemant (Kunverkanto de
_Diversaĵoj_), Sinjorino Bastoul (Vicprezidantino de la Grupo), kaj
multaj aliaj ĉeestis.

Dum la manĝado, Sinjoro Boirac klarigis al mi la proponon pri la
venonta Libertempa Kurso ĉe la Diĵona Universitato, pri kiu mi
aliloke skribos. Kompreneble tiu ĉi devas multe helpi nian aferon,
se diverslandanoj povos tie renkontiĝi.

Poste Sinjoro Jullien afable kondukis min en la antikvan palacon de
la Burgundaj Dukoj, kaj en la muzeon, kie troviĝas la famegajn
Flamandajn skulptaĵojn. Sed tiuj ĉi ankaŭ ekzistas por ĉiuj, kaj
mi devas nun konduki miajn legantojn en la domon de Sinjorino
Bastoul, kie ili aŭdos min, en fonografon parolante, donante koregan
dankesprimon al la tieaj samideanoj pro ilia tre kora akcepto, kaj
esprimante la esperon ke ni havu tian kunvenon en Londono.

Mi ankaŭ vizitis la grandegan biskvitfarejon _Pernot_, kaj multe
interesiĝis. Vere la pureco kaj praktikeco tie estas tre
rimarkindaj.

Enirinte la Hotelon de la Cloche (Sonorilo), kie la Grupo kaj la
Angla Klubo kunvenadas, mi vespermanĝis, kaj havis mallongan minuton
por skribi raporteton Londone pri mia vojaĝo, kaj poste rapidis al
la Universitato, por ĉeesti ĉe la Grupkunveno. Mia alveno estis
anoncita en la lokaj ĵurnaloj, kaj la ĉambrego estis tute plenigita
por aŭdi Anglan Esperantiston.

Sinjoro Lambert klarigis kelkajn punktojn pri la Esperanta
Gramatiketo laŭkutime, kaj poste mi alparolis la ĉeestantojn en
Esperanto, dirante ke ni en Londono kun granda intereso rimarkas la
antaŭemecon de Diĵono. Cetere, mi legis sciigeton de nia agema
Malta apoganto, Doktoro Busuttil, kiu elmontris, ke Anglujo ne estas
la sola lando, kie oni rimarkas tiun ĉi.

La kunveno finiĝinte, ni kune eniris kafejon antaŭ ol reveni al la
Hotelo, tie pasigi la nokton, se oni povas nomi nokto la tempon de
noktomezo ĝis la kvina kaj duono, je kia horo vagonaro ekforiras
Lionon.

La Grupo de Beaune afable invitis min ĉeesti ĝia kunveno je la
sekvanta tago, sed mi devis malakcepti, ĉar oni atendis min Lione
tagmeze. Tamen mi promesis viziti Beaune je mia reveno, Marto 25.

Vere Diĵono enhavas multe da Samideanoj, unu el kiuj rekonis min
matene en la stacidomo, kaj vojaĝadis kun mi.

Marto 15 ankaŭ estis belega tago, suno kaj blua ĉielo ĉie.
Alveninte la grandegan kaj belegan Lionon, mi sekvis la konsilojn de
la sindonema Profesoro Offret, kaj ni renkontiĝis por tagmanĝo kune
kun Doktoro Dor, kaj aliaj Komitanoj de la Grupo.

La legantoj memoros, ke estis Sinjoro Offret, kiu ĵus eldonigis la
raporton pri la _nuna stato de Esperanto en la mondo_, kaj mi havis
la privilegion vidi la respondojn, kiujn li ricevis. Vere la Liona
Grupo estas tre feliĉa, je la posedo de tia Sekretario; kaj, kiam mi
rimarkis la bonordigadon de ĉiuj la Grupaj aferoj, mi tuj deziris
eksiĝi la Sekretariecon de la Londona Klubo, por ke iu havanta pli
da tempo povu pli energie klopodi pri la afero.

Liono estas vasta kaj belega urbo, kaj vere la samideanoj ne
permesis, ke mi foriru antaŭ ol mi estis vidinta la ĉefajn
vidindaĵojn, pro kiu mi ilin korege dankas. Sed tie ĉi ankaŭ la
Silka Muzeo; la Pentraĵaroj; la mirinda vidaĵo de la Neĝaj Alpoj;
la bela Parko; la kunfluo de la du riveregoj, la Saône kaj la
Rhône; ekzistas por ĉiuj vizitantoj, ne sole por Esperantistoj. Mi
do nur priskribos la plezuran kunvenon vespere, post ke ni estis
kunvespermanĝintaj. Ĉe tiu ĉi kunveno, mi parolis en Esperanto, de
mia tuta libertempo. Kaj, vere, mi tiom da interesaĵoj kaj
memorindaĵoj estis vidinta, ke la tagoj ŝajnis esti semajnoj!

Sed nun, bedaŭrinde, tiu ĉi Esperanta vojaĝo preskaŭ finiĝis. Mi
estas serĉonta kvieton kaj sanon je la belaj Italaj Malalpoj. Mi do
foriris de Liono noktomeze, kaj vekiĝis apud St. Raphael, kie oni
unue vidas la belan, bluegan Mediteranean Maron.

_Marto 16-27._

Vere estas felando, tiu ĉi mirinda regiono. Palmoj, oranĝoj, belaj
vojoj por la bicikleto, ĉiaspecaj kaj ĉiakoloraj floroj, kaj miloj
da tiaj belaĵoj. Kaj, super ĉiu, la ĉiam brila suno, la helega
aero. Vere, kiam oni trovas tian pejzaĵon en Marto, oni ne povas
eviti pripensi Londonon. Tamen mi amas Londonon, eĉ kun ĝia nigreta
kaj ofte iom malgaja vidiĝo!

Pri la belaĵoj de felando mi ne tie ĉi devas skribi, sed mi neniam
povos sufiĉe danki Esperanton, kaj la Esperantistojn, por ke ili
ebligis al mi tian vojaĝon. Sinjoro Bicknell, kiu gastigis min, kaj
kies nomo estas tiel bone konata de la legantoj de The
Esperantist, estas tiel afabla, kiel liaj skribaĵoj estas
interesplenaj. Mi multe ĝuis oftajn ekskursojn kun li en la
montaron, aŭ promenante, aŭ bicikletante.

Ĉiam, kiam oni estas feliĉega, la tempo ŝajne flugas je
ventoflugiloj, kaj estis tre malĝoja, kiam la fino de la libertempo
proksimiĝis, kaj estis necese reeniri la varmegajn vagonarojn.

Mi vizitis la palm- kaj oroplenan Monte Carlo, kie oni ne bezonas
esti alkemiisto por ŝanĝi arĝenton en oro (aŭ oron en nenio). Tiu
ĉi loko ŝajnis esti la plej bela el ĉiuj. Tamen, je mia alveno
tie, la hajlo kaj neĝo falegis, kaj ĉiuj la belaj parkfloroj estis
per kovriloj ŝirmitaj. Tiu ĉi estis la sola sensuna tago!

Mi ankaŭ vizitetis Nice kaj vidis Sinjoro de Villemain, la
Sekretario de la Grupo.

En Nice ankaŭ mi perdis mian poŝlibreton, enhavantan belan poemon
kaj multe da sciigoj por la Gazeto!

Je la 25 Marto, antaŭ la tagmezo, mi alvenis en Beaune (Cote d'Or,
ne Alĝerujo, kie la fervojistoj deziris min sendi). Sur la promenejo
de la stacidomo troviĝis la verda stelo, kaj mi konatiĝis kun
Sinjoro Cyrot, Sekretario de la Grupo. Ni kunforiris, kaj tagmanĝis
kun la komitataro, kaj mi denove ĝuis la gastamon de la
Esperantistoj.

Poste ni vizitis la rimarkindan _Hostel Dieu_, kaj ĝian mirindan
pentraĵon de la Fina Juĝo; ni rampis en la Sonorilejon (Beffroi)
eniris la Parkon kaj eksciis iom pri _truloj, kiuj manĝas cignojn_!

Je vespermanĝo, tre ŝerca okazo multe ridigis nin. Ni kunparoladis
en la Hotelo ĉiam en Esperanto, sed, subite, oni diris frazon, kiun
mi tute ne povis kompreni. Eĉ je la dua fojo la afero estis
nekomprenebla. Fine mi lernis ke la nekonataj vortoj estis en la
Angla lingvo! Jen interesa fakto por tiuj, kiuj kredas, ke la
malfacila Angla lingvo devas esti uzata por ŝlosillingvo.

Post vespermanĝo ni kuniris al la Liceo, kie Sinjoro Mathouillet
faras Esperantan kurson, kaj mi renkontis alian aron da samideanoj.
Beaune estas centro de la vinkomerco de Francujo, kaj M. Deschamps,
komitatano de la Grupo, elpensis novan sistemon por figuri per la
botelo, la participojn Esperantajn. Sur paperego, oni vidas tri
virojn, la unua tenas en mano botelon da Beauna vino. Li estas
_trinkonta_, kaj la vino estas _trinkota_. La dua viro jam suprenigis
la botelon al la buŝo, kaj estas _trinkanta_, kaj la vino estas
_trinkata_. Sed la tria viro, kun tre gaja mieno, multe dancadas,
malplena botelo en mano. Li estas _drinkinta_, kaj la vino ne plu
estas, ĝi estas _trinkita_!

Sed la Grupo ankaŭ posedas indan poeton, kaj espereble legantoj de
The Esperantist povos parkere lerni kelkajn Beaunajn
poemojn, sendube inspiritajn de la Beauna vino.

Noktomeze mi adiaŭdiris, kaj eniris la vagonaron kaj alvenis en
Parizo matenfrue de la 26 de Marto. Ne plu Esperantante, mi pasigis
la tagon en la Palaco de la Louvre, kaj en la Jardin des Plantes.
Poste, tre laciga, mi aĉetis Anglan Gazeton, por vidi ĉu ĝi estas
ankoraŭ en Esperanto presata; kaj, vidante, ke ne eĉ estas _kolono_
Esperanta tie, mi rapidis al Londono por demandi la kaŭzon.

En la vagonaro mi varbis unu aliĝonton, sur la vaporŝipo alian.

Alveninte en Londono, mi trovas, ke la vetero ankoraŭ estas tre
malvarma. Oni tremetas, kaj pensas pri la Itala varmeco, kie oni
preskaŭ deziras sekvi la ekzemplon de niaj unuaj gepatroj pri la
vestaj aferoj.

_Kaj poste._

Vere, kiam la Esperanta movado en Anglujo ĝajnis tiom da profesoroj,
Doktoroj, kaj eminentuloj, kiom ĝi nun havas en Francujo, la lingvo
estos venkinta! Ĝis nun, bedaŭrinde, nur malmulte da instruistoj
kaj scienculoj interesiĝis je la afero. Sed sendube tiu ĉi baldaŭ
venos, kaj tiam ni, kune kun niaj simpatiaj Francaj amikoj, povos
vidi la belegan rezultaton de niaj senĉesaj klopodoj--la alprenon de
Esperanto tutmonde.

Ju pli oni esploras la Esperantistaron, des pli oni konvinkiĝas je
la granda estonteco de la lingvo. Ĉie Esperantistoj kunpensas pri
ĝia praktikeco kaj netuŝebleco. _Ĉie ni estas veraj Samideanoj!_

_Ĝis la Revido! Ĝis la Revido!_

  H. Bolingbroke Mudie.


March 12-15, 1904.


To-day, sitting at the Remington once more, I write a few words about
my memorable little holiday with the Esperantists in France. I do so
to fulfil the wish of many readers of The Esperantist. It
would be easy to do one of two things--either to fill a book on the
subject, or to write nothing. For the former, time is wanting, and I
must not do the latter, having unfortunately promised to write
something.

I must therefore hope that my new friends across the Channel will
forgive such a brief outline of so interesting a theme.

Have many people, other than Esperantists, had long friendly
correspondence with those whom they have never yet seen? Perhaps. But
certain it is that I gave much forethought to this short journey,
which was to enable me to see so many Esperantists, with whom I
already had such pleasant intercourse.

A smooth crossing and a comfortable train allowed a little sleep
before I arrived, at seven in the morning, in the Gay City.

Of the sights and interesting features of Paris it is needless to
write. These exist for all, not for the army of Esperantists alone.

But the hearty welcome of M. Gaubert, Secretary of the Parisian
Group, was an Esperantist privilege. Having visited the publishers,
Messrs. Hachette, I went to the Suez Canal Company's office, which M.
Gaubert jokingly calls his _prison_! A truly luxurious prison. We in
England have not, I fancy, such offices. Here I also met his
colleague, M. Massé, who is another Secretary of the Paris Group.

The first object which catches the eye is a beautiful model of the
world-famed canal. It must have been easier to scoop out the desert
sand than to cut through the Panama rocks; nevertheless, the
magnitude of the enterprise is very evident. We lunched together
here, and the cuisine, like the building itself, was excellent.

Subsequently I called on M. Fruictier, the most busy Editor of
_Lingvo Internacia_ and of the new _Internacia Scienca Revuo_. After
a pleasant chat, we said _au revoir_, and I left to meet M. Bourlet,
President of the Paris Group.

Of him, his devotion and indefatigability, I had of course heard
much, and it was therefore a very great pleasure to become personally
acquainted with this most kind comrade in our Cause. With him was his
cousin, M. Mehrmann, Secretary of the Group in Château Thierry. It
seems that all M. Bourlet's relatives have become Esperantists,
except one, who is still busy studying English. This is very proper;
but would it not be better to learn English from an Esperanto
textbook?

We walked slowly towards the Palais Royal, chatting the while. Having
arrived there, we entered the Restaurant Vefour, where I discovered a
great feast had been made ready. There were more than twenty-five
friends-in-Esperanto present, whose names I knew, but whom for the
most part I had never seen.

I cannot here enumerate all those present: let it suffice to say that
General Sébert (Member of the Institute of France), M. de Ménil (of
Jarlibro fame), M. Rollet de l'Isle (who is occupied with the
preparation of a Marine-Esperanto-Vocabulary), and almost every
eminent Parisian Esperantist were present, except M. Cart and M. de
Bréon, who were unfortunately prevented from participating.

During dinner, our friends sent most hearty greetings to all British
Esperantists, and trusted that we will ever strive, together with our
French brethren, to ensure the universal adoption of our dear Cause.

I, of course, replied to this kind message, and gave a short report
of the present state of Esperanto here, and also said that we in
England hope soon to reach the exalted station now held by our
energetic sister, France.

This was the first occasion on which I had to make an Esperanto
speech, and I fear I suffered somewhat from nervousness. I was
accordingly glad when I had concluded the address with an expression
of thanks for the great kindness of our Parisian fellow-thinkers,
having hoped that we in London would soon have the opportunity of
showing them some of our sights.

We then listened to some Esperanto songs. Both M. and Mme. de Ménil
are Esperantists and musicians, and have composed several very
melodious songs. We also sang _La Vojo_, by M. Deshays, who visited
London last year.

All present were then photographed by magnesium flash, and if the
result be good, it may appear in The Esperantist.

At midnight I went to the Hotel to sleep, and to dream that no longer
was I merely H.B.M., but that I had become some eminent person on a
pleasure-progress!

Next morning I woke up and gladly saw that my watch only indicated
seven o'clock, and that half-an-hour of bed still remained. It is
terrible, methinks, to have to jump out into the cold at once on
waking up! I was accordingly quietly resting when suddenly I had a
fright. The hand _still_ pointed to the seven! Has the eminent man
entered a beautiful land where time is not? I listen: no, the watch
has stopped! Certainly I must have lost the train. I dress post
haste, and go to the station. Joy! It is only eight, and there is
still time enough.

The sun was already shining in a cloudless sky when I met M. Bourlet,
and went with him into an overheated train. Why are French trains so
hot? I could scarcely breathe, and my feet were almost roasted on the
iron plate of the warming apparatus.

About eleven o'clock we arrived at Château Thierry, and once more
met M. Mehrmann, who took us to M. Borson, the President of the new
Group there. With him was an Esperantist circle, and we chatted for
some minutes. I then found that champagne in champagne-land is much
more agreeable to the taste--in my opinion--than that which we have
in England. I told those present that I had visited the town last
year on a bicycle, and had much admired the Town Hall, where we had
to speak later on. And, certainly, had anyone told me that in less
than a year I should enter this Town Hall in a frock coat and silk
hat to discuss Esperanto, I could not have believed it. Truth is
often very, very strange.

As the sun was so bright, we clambered up to the ancient castle, or,
more accurately, the castle site, of King Theodoric II., which gives
its name to the little town.

The Esperantist Group is called the Group of _Kastelteodoriko_.

At midday we descended from this eyrie, and went to the charming home
of Mme. Mehrmann, where we dined. This calls to mind that, before
ever entering France, I dreaded the French cuisine; but quite without
reason. If only our country inns were as comfortable as our
neighbours', we should probably see more Continental tourists.

Throughout this journey I learnt a great deal about French every-day
life, which certainly would never have been acquired had I not been
an Esperantist, even with a perfect knowledge of French; and I have
once again to thank the most kind ladies and gentlemen who so
cordially extended me their hospitality.

After dinner, Mme. de Ménil played her very melodious Esperanto
Waltz.[1]

We then proceeded through the streets to the beautiful white Town
Hall, which had attracted so much of my attention the year before.

We entered a very fine painted and ornamented hall, in which was
assembled a number of the townsmen.

As the weather was so lovely, we feared that but few would be
present, but we were mistaken, and I was glad to see among the
audience many young people.

Until now there had hardly been occasion to remember that I
understood French, for, naturally, we always conversed in Esperanto.
But I now found that I had not wasted my time in the study of this
difficult, but beautiful, tongue. I perfectly understood the
remarkable lecture which M. Bourlet gave. But all good things come to
an end, and I much regretted my ability to understand French when, in
the middle of his discourse, my friend wanted me to say something _in
French_ to show that it is almost impossible for a foreigner to learn
such a difficult and irregular language perfectly! My audience was
truly very patient, and did not laugh very much at my pains, but I
was exceedingly glad when I could once more be permitted to speak in
Esperanto! Did this test gain over any of those present to our Cause?

At five o'clock the meeting ended, and we paid one or two calls
before returning to the hospitable Secretary's home.

On my previous visit to Château Thierry I had become well acquainted
with the natural beauties of the locality, but now, thanks to
Esperanto, I know something of the inhabitants and their beautiful
homes.

Swiftly, too, too swiftly, came the hour of departure, and the hot
train took us back to Paris. Naturally the fellow-travellers were
much interested in listening to our Esperanto conversation. Did they
imagine that we were not of the same nationality?

At eleven p.m. I had to say good-bye to my most kind friend, and took
the tram to the Gare de Lyon, where the station was made gay by
soldiers of all kinds.

The train left at one in the morning. My sole companion was an
officer going to Tonquin. We talked a little about Esperanto among
other subjects, and he said he would probably learn the language in
the steamer, instead of always playing cards.

Then, as the compartment was not too hot, I covered myself with a
rug, and slept soundly.

At eleven o'clock, on March 14, I arrived at Dijon, and, thanks to
the green star in my button-hole, was recognised in the street by
M. Jullien, the Secretary of the Group. He took me into the Buffet,
where several well-known Esperantists had assembled, and where we had
lunch. Mm. Boirac (Rector of the University), Lambert (Professor
at the University), Lallemant (Collaborator of Diversaĵoj), Mme.
Bastoul (Vice-President of the Group), and many others were present.

During the meal M. Boirac explained the proposal _re_ the coming
Dijon University Holiday Course, of which I will treat elsewhere.
Obviously this must greatly help our Cause, if Esperantists from
various countries can meet there.

Then M. Jullien kindly took me over the ancient palace of the Dukes
of Burgundy, and into the museum, where are the renowned Flemish
sculptures. But these also exist for all, and I must at once take my
readers to Mme. Bastoul's home, where they will hear me speaking in a
phonograph, recording my hearty thanks for their kind welcome, and
expressing the hope for a similar meeting in London.

I also was taken over the great biscuit factory Pernot, and was much
interested. Truly the cleanliness and practicality there are most
remarkable.

Having gone to the Hotel de la Cloche, where the Group and the
English Club hold meetings, I dined, and had a little minute in
which to write a short report home, and then I hastened off to the
University, to be present at the Meeting of the Group. My arrival had
been announced in the local papers, and the Hall was quite full to
hear an English Esperantist.

M. Lambert gave the customary explanation of some Grammatical points,
and I then addressed the audience in Esperanto, saying that we in
London remark with great interest the go-ahead characteristics of
Dijon, and I also read a note from our busy Maltese supporter, Dr.
Busuttil, which proved that England was not the only land to observe
their progress.

The meeting over, we went together to a café before returning to the
Hotel, to pass the night--if one can call night the time from
midnight to 5.30, when the train leaves for Lyons.

The Group in Beaune had kindly asked me to be present at its
gathering on the following day, but I had to refuse, being expected
in Lyons at mid-day. I however promised to visit Beaune on the return
journey, March 25.

Assuredly Dijon boasts of many Esperantists, one of whom recognised
me at the station in the morning, and travelled with me.

March 15 was also a lovely day, sunshine and blue sky everywhere.
Having reached the vast and beautiful Lyons, I followed the
directions of the kind M. Offret, and we met for lunch with Dr. Dor
and some other Committee Members of the Group.

Readers will recollect that it is M. Offret who has just published
the report on the _Present State of Esperanto in the World_, and I
had the privilege of seeing the replies which he received. Truly the
Lyons Group is fortunate in possessing such a Secretary; and when I
saw the very neat ordering of all the Group's affairs, I at once
wished to resign the Secretaryship of the London Club, so that
someone with more time and ability could pay more energetic attention
to the matter.

Lyons is a very vast and beautiful city, and friends would not let me
depart before seeing its principal sights, for which I owe them
hearty thanks. But here also the Silk Museum, Collections of
Paintings, the wonderful view of the Snowy Alps, the fine Park, the
confluence of the two mighty rivers, Saône and Rhône, are for all
visitors, not for Esperantists alone; so I will only mention the
agreeable evening meeting, after we had dined together. Here I spoke
in Esperanto of the whole trip. And, really, I had seen so many
interesting and memorable things that days seemed weeks!

But now, unfortunately, this Esperanto-holiday had almost come to an
end. I was about to seek quiet and health in the lovely Maritime Alps
of Italy. I therefore left Lyons at midnight, and woke up near St.
Raphael, where one first catches sight of the beautiful, intensely
blue, Mediterranean.

_March 16-27, 1904._

It really is a fairyland, this wonderful region. Palm trees, oranges,
good cycling roads, flowers of all kinds and colours, and thousands
of similar lovelinesses. And over all the ever-burning sun, the air
most clear. Finding such a landscape in March, one cannot help
thinking of London. Nevertheless, I love London, even with its
blackish, and frequently somewhat dreary, aspect!

I cannot write of the wonders of this fairyland, but I can never
adequately thank Esperanto and the Esperantists for making such a
journey possible. Mr. Bicknell, whose guest I was, and whose name is
so well known to the readers of The Esperantist, is as kind
as his writings are interesting. I greatly enjoyed frequent
excursions, either on foot or bicycle, with him into the mountains.

Always, when one is very happy, time seemingly flies on the wings of
the wind, and it was very doleful when the end of the visit
approached, and I had once more to go into the stuffy trains.

I visited the palmy and golden Monte Carlo, where one need not be an
alchemist to convert silver into gold (or gold into nothing). This
spot seemed the most lovely of all. Yet on my arrival there the hail
and snow fell heavily, and all the lovely flowers in the parks were
protected by coverings. This was the only day that was overcast.

I also paid a short visit to Nice, and saw M. de Villemain, the
Secretary of the Group.

In Nice, also, I lost my pocket-book, containing a beautiful poem and
many notes for this Gazette!

On March 25, before mid-day, I reached Beaune (Côte d'Or, not
Algeria, whither the porters tried to send me). On the station
platform the green star was in evidence, and I made the acquaintance
of M. Cyrot, the Secretary of the Group. We went out together, and
lunched with the Committee; once again I enjoyed the hospitality of
Esperantists.

Later we visited the remarkable _Hostel Dieu_ and its wonderful
painting of the Last Judgment, we scrambled up into the Belfry, and
went into the Park, and learned something of _trout which eat swans_!

At dinner a very amusing occurrence caused much laughter. In the
Hotel we always spoke Esperanto, but suddenly someone said a phrase I
could not understand. Even the second time it was incomprehensible.
Finally, I learned that the unrecognised words had been said in
English! Here is an interesting fact for those who think that the
difficult English language must be used for a key language.

After dinner we went off together to the Lycée, where M. Mathouillet
holds an Esperanto course, and I met yet a further group of
Esperantists. Beaune is a centre of the wine trade in France, and M.
Deschamps, a committee member of the Group, has thought out a new way
of illustrating the Esperanto participles with the help of the
bottle. On a large sheet of paper are depicted three men, the first
holding in his hand a bottle of Beaune wine. He is _about to drink_,
and the wine is _about to be drunk_. The second individual has raised
the bottle to his mouth. He is _drinking_, and the liquor _is being
drunk_. But the third man, with very gay physiognomy, is dancing with
an empty bottle in his hand. He _has drunk_, and the wine _has been
drunk_!

But the Group also possesses a worthy poet, and it is to be hoped
that readers of The Esperantist will be able to learn by
heart some _bonaj_ poems, doubtless inspired by the _bona_ wine.

At midnight I said good-bye, went into the train, and arrived in
Paris early in the morning of the 26th. No longer Esperanting, I
spent the day at the Louvre and the Jardin des Plantes. Then, very
very tired, I got an English paper to see if it were yet printed in
Esperanto; and, seeing not even an Esperanto _column_ there, I
hastened to London to ask the reason.

In the train I made one convert; in the steamer another.

Arrived in London, I find the weather is still cold. One shivers, and
thinks of the warmth of Italy, where one is almost desirous of
following the example of our first parents as regards the clothing
problem.

_And Afterwards._

Assuredly, when the Esperanto movement in England has gained as many
professors, doctors and eminent men as it now has in France, the
language will have won the day. Up to the present, unfortunately, but
few teachers and scientific men here have become interested. But,
without doubt, this will soon come, and we, with our cordial French
friends, shall be able to see the grand result of our ceaseless
labours--the adoption of Esperanto universally.

The more one sees of the Esperantists, the more one is convinced of
the language's great future. Everywhere Esperantists are agreed as to
its practicality and unalterableness. _Everywhere we are true
fellow-thinkers!_

_Au Revoir! Au Revoir!_

  Literal Translation.

FOOTNOTE:

[1] _This can now be obtained from the Librarian, price 6d., post free._



A PROGRESSIVE LIMERICK.

Clarence Bicknell.


  Fraŭlin' ridetanta de Nigro,
    Sursaltis por rajdi sur tigro.
  La rajdo finiĝis, sed ŝi interniĝis,
    Pro kiu ridetis la tigro.

  Deziris ridanta fraŭlino
    Rajdadon sur dors' de tigrino;
  Sed ŝi revenante interne rajdante
    Ne plu ridis, sed la tigrino.

  Per salto sidiĝis sur tigro
    Ridanta fraŭlino de Nigro.
  Internen li metis ŝin, kiun ne petis ŝi--
    Tiam ridetis la tigro.

  Fraŭlin', kiu loĝis en Nigro,
    Ridante ekrajdis sur tigro
  La rajd' ne plu estis, interne ŝi restis
    Kiam ridegis la tigro.

  Fraŭlino eliris de Nigro
    Ridete rajdante sur tigro.
  Ho, kia vidaĵo! Ŝi tuj internaĵo
    Ridetis ne plu, nur la tigro.

  Fraŭlin' iafoje de Nigro,
    Ridetis saltante sur tigro;
  La rajdo finiĝis ĉar ŝi interniĝis
    Sed gaje ridetis la tigro.

Etc., Etc., Etc.



[_Copyright reserved._]

[_Tradukis Esp. 6266._]

LA VENTEGO (Daŭrigo).


(_Vidu la ses antaŭajn Nrojn._)

AKTO I.

Sceno 2 (_daŭrigo_).


           Mi ĉion montris!... Ke la sorĉartiloj
           De Sikorakso, buf', skarab', vesperto ...
           Sur vin tuj falu!--Estas mi subulo!
           Mi tiam sola mia propra reĝo!
           Min porke nun vi tenas en ŝtonego,
           Dum la ceterajn partojn vi posedas!

Prospero.--Mensoga sklavo, kiun bonaj agoj
           Neniam povis tuŝi, sed nur skurĝo!
           Ŝlimido, mi unue kun vi agis
           Zorgeme, home, eĉ mi vin lokadis
           En groto mia ... ĝis vi idon mian
           Atencis malvirgigi....

Kalibano.--                     Vi malhelpis.
           Se rajte estus ĝi de mi farita,
           L'insulo estus Kalibanigita!

Prospero.--Ho, sklavo abomena, ne ameco
           Kortuŝos vian malbonecon bestan;
           Nur povas vi plenumi bestan rolon.
           Kompate, mi paroli vin instruis,
           Novaĵon taŭgan montris tage, hore;
           Bestulon, kiu tiam sole blekis
           Simile al la bruto, mi instruis
           Paroli home, kaj objektojn nomi.
           Sed, parolante, via bruta raso
           Enhavas tion, kio ne permesas
           Honeste agi: tial en ŝtonego
           Malliberulo vi de tiam restas,
           Anstataŭ pli malbona sorto.

Kalibano.--                             Vere
           Paroli vi min faris: la profito
           Jen estas: mi nun povas vin malbeni.
           Erizipelo ambaŭ vin mortigu!
           Mi lernis tion el la lingvo via.

Prospero.--Sorĉido! for de tie ĉi! rapidu!
           Hejtaĵon tuj alportu, mi konsilas;
           Plimulte poste, sed nun tion faru!
           Ĉu ŝanceliĝos vi, ĉu malobeos,
           Mi tiam streĉos la muskolojn viajn,
           Kaj ostojn dolorigos: vi blekegos ...
           La bestojn timigante.

Kalibano.--                      Ne, mi petas.
  (_Flanken_) Obei li magie min devigas.
           Potenco tia ke l'patrina dio
           Setebos estus ĝia sklavo!

Prospero.--                           Iru! (_Foriras Kalibano_)

_Revenas_ Arielo _nevidebla, ludante kaj kantante; sekvas_ Ferdinando.

Kanto de Arielo.

  _Sur la flavan sablon venu,_
    _Manojn interprenu;_
  _Salutintaj, eĉ kisintaj,--_
    _(Paca mar' sin tenu!)--_
  _Tie ĉi kaj tie saltu,_
  _Koboldeme: nun, ni haltu._
      _Aŭskultu!_

Rekantaĵo (malproksime): _Boju, hundoj, boju!_
                          _Hundoj, boju, boju!_
              Rekantaĵo: _Boju, hundoj, boju!_

  _Aŭdu nun la kokan krion;_
  _Ĉantikliro[2] kantas tion:_
    _"Kokoraŭko!" krias koko._

Ferdinando.--El kie venis tia stranga kanto?
           El aer' aŭ el tero?... Plu ne sonas ...
           Ĉu estas io de insula dio?--
           Mi sidis ploreganta pri la sorto
           De mia patro kiu ĵus pereis ...
           Dolĉegaj sonoj venis super l'ondo,
           Ĝin kvietigis,--eĉ doloron mian;--
           Altiris min ĉi tien l'harmonio,
           Sed ĵus forĉesis.... Ne! ĝi rekomencas....

Arielo Kantas:

  _Sub tridek futoj da marakvo_
    _Profunde patro restas;_
  _Fariĝas ostoj nun koralo;_
    _Okuloj perloj estas:_
  _Aliformiĝas li marame,_
    _Tre riĉe kaj orname._
  _Hore mortsonoro tintas,_
    _Maraj nimfoj kantas:_

Sonorila eĥo: _Bum! bom! bam! bum!_

  _Ilin aŭdas mi, ... Aŭskultu!_

Ĥora eĥo: _Bum! bam! bom! bum!_

Ferdinando.--Ĝi diris pri droninta patro mia!
           Ne estas terdevena homa kanto
           Aŭdita de mi supre!

Prospero.--                     Ho, Mirando,
           Palpebroj viaj malfermiĝu: kion
           Ekvidas vi antaŭe?

Mirando.--                     Kio estas?
           Spirit'? Ĉielo! Kiel ĝi rigardas!
           Sinjoro, certe ŝajnas ĝi belforma;
           Spirito tamen estas.

  (_Daŭrigota_).

FOOTNOTE:

[2] Angle, _chanticleer_.



LA SIMIO.

Fablo 18 el Fénélon, Tradukita de Maurice Mehrmann.


De maljuna ruza simio, la ombro malsupreniris post morto, en la
malhelan loĝejon de Plutono, kie ĝi petis por reveni inter la
vivantoj.

Plutono volis resendi ĝin en la korpon de multepeza kaj malsprita
azeno, por senigi ĝin de ĝia fleksebleco, viveco kaj ruzeco; sed
ĝi faris tiom da ŝercoj kaj petolaĵoj, ke la nepardonema Reĝo de
la Inferoj ne povis sin deteni de ridado, kaj permesis al ĝi elekti
novan iston.

La simio petis por eniri korpon de papago. "Tiel, almenaŭ," ĝi
diris, "mi konservos ian similecon al la homoj, kiujn mi longatempe
imitadis. Estinta simio, mi faris gestojn kiel ili, kaj estonta
papago, mi alparolos ilin dum la plej agrablaj interparoladoj."

La animo de la simio eniĝis apenaŭ en tiu nova stato, kiam maljuna
babilema virino ĝin aĉetis. Ĝi ĝojigis ŝin; kaj ŝi metis ĝin
el belan kaĝon. Ĝi bone manĝadis kaj kunbabiladis, la tutan tagon,
kun la maljuna babilemulino, kiu senĉese paroladis kiel ĝi. El sia
antaŭa stato ĝi aldonis ion nekonatan al siaj novaj talentoj: ĝi
ridinde movis sian kapon, krakigis sian bekon, agitis centmaniere
siajn flugilojn kaj per siaj piedetoj faris multajn sensencaĵojn,
kiuj rememorigis pri la grimacoj de Fagotino.

Ĉiumomente la maljunulino surmetis siajn okulvitrojn por ĝin
admiri. Ŝi enuis tial ke ŝi estis iom surda, kaj ne aŭdis
kelkafoje parolojn de sia papago, kiun ŝi trovis pli sprita ol iu
ajn. La papago trezorgita fariĝis babilegema, trudema, frenezega.

Ĝi tiom ekscitiĝis kaj trinkis tiom da vino kun la maljunulino, ke
ĝi mortis.

Denove ĝi revenis antaŭ Plutono, kiu, tiun fojon, volis ĝin
transigi en fiŝan korpon por ĝin mutigi; sed refoje ĝi petoladis
antaŭ la Reĝo de Ombroj, kaj la princoj malofte rifuzas la petojn
de la ŝercemuloj, kiuj ilin flatas. Plutono do permesis al tiu ĉi
eniri homan korpon. Sed, ĉar Dio hontis sendi ĝin en korpon de
saĝa kaj virta homo, li ĝin aligis al korpo de enuiga kaj trudema
paroladisto, kiu mensogis, kiu senĉese fanfaronadis, kiu faris
ridindajn gestojn, kiu mokis ĉiujn ajn, kiu interrompis la plej
klerajn kaj seriozajn paroladojn per neniaĵoj aŭ malĝentilaj
malsaĝaĵoj. Merkuro, kiu ĝin rekonis en tiu nova stato, ridante
diris: "Ho! Ho! mi vin rekonas, vi estas kunmetitaĵo el simio kaj
papago, kiujn mi iam vidis. Kiu deprenus de vi la gestojn kaj
parolojn, senpripense ellernitajn, tiu al vi nenion lasus. Per beleta
simio kaj bonega papago, oni nur faris malsaĝan homon."

_Kiom da homoj en la mondo, per kunvenaj gestoj, babileto kaj ŝajna
kapableco, estas nur sensprituloj kaj senkleruloj!_



INSTINKTO AŬ INTELIGENTECO?

Originale verkita de O.W., Esperantisto 7074 (el Francujo).


Oni ofte parolas pri la instinkto de iaj bestoj, precipe de la
hundoj. Oni rakontas pri ili historiojn, kiuj kredigus pli al ilia
inteligenteco ol al ilia instinkto. Mi volas rakonti al vi nur
anekdoton, kiun mi certigas al vi tute vera.

Kiam mi komencis ekzerci la medicinon, mi loĝis en urbeto proksima
de bela rivero. Unu el miaj parencoj tie posedis akvomuelejon, kaj mi
tre ŝatis la banojn en rivero. Ofte, kun miaj amikoj, ni trairis la
riveron per barko por bani je la alia flanko de la digo, kie estas
profunda kaj tre agrabla loko, ombrigita de multaj kaj altaj arboj.
La bruado de la akvo, kiu faladis de la kluzo, ĉarmis nin, kaj donis
al ni akvon ĉiam movan.

En tiu tempo mi havis belan ĉashundinon grifonrasan, kun la haraj
rigidaj. Ĝi estis bona, amema besto, tute sindona por sia mastro.
Ĝi neniam lasis min. Nokte kaj tage ĝi estus difendinta min
kontraŭ kiu ajn, kaj malgraŭ tio, ĝi estis karesema.

Ian tagon, kiam mi banis min kune kun amikoj, mi diris al unu el ili,
kiu estis apud mi: "Mi ŝajnigos droni por vidi kion faros la
hundino."

En tiu momento ĝi estis dekkvinjara, kaj ne tre ŝatis la akvon. Mi
puŝis ekkrion, alvokante: "Dian! Dian!" ŝaŭmigante la akvon
ĉirkaŭ mi.

Tuj ekĵetiĝis la hundino en la akvon, kaj rapide alnaĝis al mi.
Ĝi per siaj dentoj ekkaptis sendolore mian ŝultron por alkonduki
min teren; sed mi prenis la voston de Dian' dirante al ĝi: "Iru,
Dian'! Iru!" kaj la hundino rapidis por atingi la bordon.

Mi suprenrampis la deklivon, kaj mi alvenis sur la herbejon. Tie
Dian' elmontris ĝojegon blekante pro plezuro, saltante por leki
miajn manojn, kaj mian vizaĵon. Tio certe ne estis miriga; multe da
hundoj estus same agintaj, propramove, _instinkte_, se vi volos. Sed
la historio ne estas finita.

Post kelkaj tagoj, ni decidis ankoraŭ, ke ni banus nin. Mi do aliris
ĉe mian parencon por preni la barkon. Mi pretiĝis por senkatenigi
la barkon, kaj por ĝin eniri, kiam mi sentis, ke io malebligis min;
ĝi estis mia hundino kiu, per siaj dentoj, tenis mian pantolonon:
Dian' ne volis ke mi eniru la barkon. Tre malfacile mi sukcesis por
enirigi ĝin kaj ni deiris. Ni albordiĝis al la elektita kaj
kutimita loko. Miaj amikoj senvestiĝis, kaj mi lasis mian jakon,
sed, kiam mi volis daŭrigi, mi ne povis.

Dian' blekis furioze kontraŭ mi, montrante al mi siajn dentojn. Mi
provis kvietigi ĝin, sed vane; mi estis devigita revestigi min.
Dian' ne volis, ke mi banu min. Ĉu tio estas _instinkta_ aŭ
_inteligenta_?

Mi lasos vin respondi tiun demandon, sed de longe mia opinio estas
difinita.



RUBAJATO DE OMARO KAJAMO.

Tradukita de Ben Elmy.


1
  Vekiĝu! Jen, la suno jam forpelas
  Stelojn kaj nokton; el ĉiel' akcelas
    Radi' unua, kaj per sia brilo,
  La turo de l'Sultano alte helas.

2
  Dum el mallum' kreskadis taga pleno,
  Aŭdiĝis voĉ', plendante pri deteno,--
    "Dormulo, kial vi ekstere restas?
  En templo jam atendas la festeno!"

3
  La kok' ekkrias; ĉiuj en akordo,
  Ekpetas, "Malfermata estu pordo!
    Ni povas resti iom nur da tempo,
  Nek plu vidiĝos ĉe la tera bordo!"

4
  Printempo, la naskiĝo de novjaro!
  Revivas nun la juna deziraro;
    Sed homo pensa pace nun foriĝas,
  Ĉe freŝaj blankaj floroj de l'kamparo.

5
  Iram' pereis, vere, kun jasmeno,
  Sed restas lag' alia, kaj ĝardeno;
    Se vazon de Jamŝid' ne plu ni vidas,
  En vino brilas ĉiam la rubeno.

6
  David' silentis; sed, per voĉo klara,
  Al rozo pepas najtingalo kara,--
    "Vin' vin' vin' vino, ruĝa ruĝa vino!"
  Kaj roz' ruĝiĝas, en respond' neŝpara.

7
  Plenigu vazon; ĉe printempa festo,
  Bruliĝu ĝoje vintra pentovesto;
    Mallongan vojon havas tempobirdo
  Por flugi, kaj rapidas al la nesto.

8
  Ĉe urbaj aŭ ĉe kampaj societoj,
  La vin' de vivo falas per gutetoj;
    Simile, kvazaŭ floro kadukanta,
  De vivo falas vice folietoj.

9
  Mil rozoj, oni diras, venos morgaŭ;
  Sed kien iris rozoj de hieraŭ?
    Monato sama, rozojn alportante,
  Jamŝidon prenos, Kajkobadon ankaŭ.

10
  Nu; prenu ĝi, do, ilin! Kial ni
  Pri Kajkobado zorgos? Tie ĉi,
    Rustum' kaj Zalo ne pli grave estas
  Ol la vespermanĝad' al vi kaj mi.

11
  Ripozu ni ĉe tiu ĉi herbejo,
  Ĵus inter la dezerto kaj plantejo;
    Neniel je Sultan' aŭ sklavo pensu,
  Kaj lasu la Mahmudon al reĝejo.

12
  Versolibret' sub arbo tie ĉi,
  Kruĉo da vino, pano nur, kaj vi,
    Kantante dolĉe en dezerto, jen!
  Dezerto estus Paradiz' por mi!


RUBAIYAT OF OMAR KHAYYAM.

(Translated from the Persian by Fitzgerald).


1
  Wake! For the sun who scatter'd into flight
  The stars before him from the field of night,
    Drives night along with them from heav'n, and strikes
  The Sultan's turret with a shaft of light.

2
  Before the phantom of false morning died,
  Methought a voice within the tavern cried,
    "When all the temple is prepared within,
  Why nods the drowsy worshipper outside?"

3
  And as the cock crew, those who stood before
  The tavern shouted--"Open then the door!
    You know how little while we have to stay,
  And, once departed, may return no more."

4
  Now the New Year reviving old desires,
  The thoughtful soul to solitude retires,
    Where the white hand of Moses on the bough
  Puts out, and Jesus from the ground suspires.

5
  Iram indeed is gone with all his rose,
  And Jamshyd's seven-ring'd cup where no one knows;
    But still a ruby kindles in the vine,
  And many a garden by the water blows.

6
  And David's lips are lockt; but in divine
  High-piping Pehlevi, with "Wine! Wine! Wine!
    Red Wine!"--the nightingale cries to the rose
  That sallow cheek of hers to incarnadine.

7
  Come, fill the cup, and in the fire of spring
  Your winter-garment of repentance fling;
    The bird of time has but a little way
  To flutter--and the bird is on the wing.

8
  Whether at Naishapur or Babylon,
  Whether the cup with sweet or bitter run,
    The wine of life keeps oozing drop by drop,
  The leaves of life keep falling one by one.

9
  Each morn a thousand roses bring, you say;
  Yes, but where leaves the rose of yesterday?
    And this first summer month that brings the rose
  Shall take Jamshyd and Kaikobad away.

10
  Well, let it take them! What have we to do
  With Kaikobad the Great, or Kaikhosru?
    Let Zal and Rustum thunder as they will,
  Or Hatim call to supper--heed not you.

11
  With me along the strip of herbage strown
  That just divides the desert from the sown,
    Where name of slave and Sultan is forgot--
  And peace to Mahmud on his golden throne!

12
  A book of verses underneath the bough,
  A jug of wine, a loaf of bread, and Thou
    Beside me singing in the wilderness--
  Oh, wilderness were Paradise enow!

(V. 4--The Persian new-year begins with the vernal equinox. The
"white hand of Moses" is a figure for Spring blossoms).

(V. 10--Rustum is the Hercules of Persia; Zal, his father).



DIVERSAJ AVIZOJ.


Dankojn! Koregajn dankojn! La rezultato de la korespondado pri la uzo
de supersignoj estas bonega, kaj plene pruvas, ke ĉiulandanoj
kunpensas pri la afero. Mi nur estas ricevinta ĉirkaŭ dudek kvin de
la petitaj poŝtkartoj, kaj, _kvankam mi ne ilin demandis_, mi
ricevis centojn da varmegaj protestoj. Tiu ĉi pruvas ke la
Esperantistoj multe interesiĝadas je la lingva afero, kaj ke ili ne
estas nezorgemuloj. Tamen, kelkaj amikoj diris al mi: "Oni ne zorgos
pri la afero." Tial mi nur demandis, ke la plenduloj skribu al mi,
ĉar mi bone sciis ke tiuj ĉi ne estis la plimulto da la
Esperantistoj, nek en Anglujo, nek aliloke.

Nu, trankviliĝu, karaj Legantoj. Mi neniam sendos al vi
sensupersignan Gazeton, ĉar nek mi, nek vi, deziras ĝin legi. (Kaj
mi certe estas la plej interesita el la legantoj de The
Esperantist!) Dank' al viaj penadoj, mi nun, pli ol iam antaŭe,
fidas je la bela estonteco de nia kara afero. Al tiuj fervoraj
amikoj, kiuj kontraŭdiras la supersignojn ĉar ili deziras skribi al
la Gazetaro Esperante mi diros: "Faru tion, kion mi estas farinta.
_Skribu vian Esperantan leteron, sen la bezono de supersignita
litero._" Estas facilege tiun ĉi fari. Antaŭ kelkaj tagoj, nia
fervora kunbatalantestro, Sinjoro Bourlet, skribis tutan kolonon sen
supersigno.

Tiam, se la Redaktoro ne presigas vian leteron, ne plendu kontraŭ la
supersignoj, sed kontraŭ la antaŭjuĝo de la Redaktoro. Sed,
kompreneble, nun tiel, kiel antaŭe, vi ĉiam povas laŭbezone uzi la
literon H anstataŭ la supersigno, por telegrafi, presigi, k.t.p.

Sed alie vi ne devas fari. Vi ne devas elpensi vian propran
_Fonetikan Alfabeton_. Vi devas skribi Esperanton, por ke vi estu
Esperantisto.

     * * *

Kara Sinjoro,--Signoj ne mankas, ke la temo de lingvo
internacia interesas ĉiun tagon pli kaj pli la homojn pensantajn de
la mondo. Estas societo internacia da lingvistoj, kiu sin nomas
Societo Internacia Fonetika (Association Phonétique Nationale). Ĝi
havas ĝian centran oficejon en Parizo, sed la membroj apartenas al
dek sep diversaj nacioj, kaj enhavas la plej progresajn profesorojn
kaj instruistojn de modernaj lingvoj el ĉiu civilizita nacio. Ĝi
estas ekzercinta fortan influon sur la edukadaj oficejoj de Francujo
kaj Germanujo, kaj estas tiamaniere tute aliforminta la instruon de
modernaj lingvoj en la lernejoj de tiuj ĉi du grandaj nacioj. La
Societo havas monatan gazeton, Le Maître Phonétique, kaj oni
komencas diskuti en tiu ĉi gazeto la temon de lingvo internacia.
Malfeliĉe estas iuj da la plej influemaj membroj, kiuj havas fortan
antaŭjuĝon kontraŭ lingvo artefarita, kaj tiun ĉi monaton ili
estas antaŭmetintaj proponojn pri la ekzameno de tiu ĉi temo, kiuj
estas tute malamikaj eĉ al la konsiderado de la meritoj de nia kara
lingvo. Sed tiu ĉi povas nur helpi nian kaŭzon.

Ĉar estas bonaj Esperantistoj en tiu ĉi klerega Societo, kiuj scios
bone kiel batali pro la vero kaj pro la kara lingvo, kontraŭ ĉiuj;
kaj la rezultato povas nur esti, ke la meritoj de Esperanto fariĝos
konataj al multe da la plej kapablaj lingvistoj de Eŭropo; kaj la
kulpo estos la nia, se ni ne gajnos iujn da ili por nia kaŭzo.--Via,

  R. J. Lloyd, D.Litt., M.A.

     * * *

Sinjoro,--Antaŭ tri semajnoj mi sciiĝis je la unua fojo
pri la naskiĝo kaj la kreskado de Esperanto, leginte bonegan
artikolon kiun pri ĝi eldonis Sir William Ramsay, per la _Daily
Mail_. Tuj kiam mi estis aĉetinta la libreton nomatan _The Student's
Complete Textbook_ mi eklernis entusiazme la lingvon dum miaj
ĉiutagaj vojaĝoj per vagonaro inter Londono kaj Brajtono
(Brighton), kie mi vivas, demirinte ĝian simplecon kaj la facilecon
per kiu oni povas ĝin ellerni. Permesu, tial mi petas, Sinjoro
Redaktoro, ke unu el la Geesperantistaro konigu al vi la plezuron
kiun li estas eltirinta je tiu ĉi afero. La celo tamen de tiu ĉi
letero estas demandi al vi, ke vi bonvolu al mi sciigi, ĉu troviĝas
en Brighton grupo aŭ sekcio Esperantista? Se ne, mi volus doni miajn
malgrandajn servojn por ĝin efektigi, agante, kompreneble, sub via
afabla direkto, aŭ tio de kelkaj aliaj personoj, kiuj estos havintaj
spertadon pri tiaj aferoj. Efektive mi zorgus treege disvastigi la
lingvon kiel eble plej mi povos.

Al mi ŝajnas ke Brajtono devas fariĝi utila centro Esperanta por
ĝia alpreno, kaj mi estas certa ke mi ricevos la korajn
kunlaboradojn kaj bondezirojn de ĉiuj, kiuj volegas antaŭenirigi la
interesojn de nia kara lingvo. Kun saluto.--Via,

  D. H. Lambert (B.A., Oxon),
59, St. Aubyns, Hove, Sussex.


_Jen la laŭvorta letero de nova Esperantisto, kiu lernis la lingvon
en vagonaro!_

Kompreneble, mi esperas ke ĉiuj najbaraj amikoj je nia Afero helpos
nian novan apoganton, je la fondigo de forta grupo en Brighton. Ĉiam
antaŭen! Ni kreskadu!

     * * *


_La Universitato Londona_ kaj la _Teachers' Guild_ faras libertempan
kurson de Julio 18 ĝis Aŭgusto 12, kaj la Sekretario deziras ke mi
anoncu jene.

Tiuj studentoj, kiuj ne povos ĉeesti antaŭ la fino de Julio, povos
partopreni je la dua periodo da du semajnoj, kaj por tiuj ĉi oni
donos pluajn klasojn. La Kurso traktos pri la Elparolado kaj
Kunmetado de la Angla lingvo; La Fonetikoj de Moderna Angla; Moderna
Angla literaturo; Sistemoj por la instruado de modernaj lingvoj; kaj
paroladoj pri Angla edukado kaj institucioj. Abonpago dum la tuta
monato, £2 (50 frankoj). Dum la lasta du semajnoj, £1. Oni esperas
ke multe da alilanduloj ĉeestos. Por pluaj sciigoj, skribu al
_Director of the Holiday Course for Foreigners, University of London,
South Kensington, S.W._

Bedaŭrinde ne estos Esperanta kurso tiun ĉi jaron kaj la sciigo de
la Diĵona Universitato devas esti multe pli interesa por la
Esperantistaro. Tie ĉi, Profesoro Lambert donos Esperantan kurson de
Julio 1 ĝis 31 Oktobro. Abonpago, je la kvar monatoj (ĉiuj temoj),
£2 (50 fr.) 30 fr. po ses semajnoj. Esperantistaj studentoj povas
esti certaj, ke ili trovos en Diĵono plej koran Esperantistan
akcepton. Oni konsilas, ke ili kunportu kun ili siajn bicikletojn,
ĉar la ĉirkaŭaĵoj estas tre belaj, kaj la vojoj tre taŭgaj. Por
ilustrita broŝuro priskribanta la tutan kurson, skribu al _Sro.
Lambert, Profesoro ĉe la Universitato, Dijon, France_.

La Redaktoro esperas, ke kelkaj Anglaj kunbatalantoj partoprenos je
tiu ĉi kurso, kiu estas la unua libertempa kurso enhavanta
instruadon de Esperanto.

     * * *

La dua numero de la _Internacia Scienca Revuo_ siatempe aperis, kaj
enhavas longan artikolon pri la _N Radioj_, kaj valorajn raportojn
pri la lastaj medicinaj progresoj kaj fizikaj Sciencoj. Tiu ĉi
Gazeto vere estas tre grava ilo, kaj ni esperas, ke ĝi ricevos la
apogon, kiun ĝi meritas. La kosto de specimeno de la unua aŭ dua
numero, kune kun propaganda folieto en Angla kaj Esperanto estas sep
pencoj afranke.

     * * *

La Ilustrita Poŝtkarto povas esti amiko je nia afero, sed ankaŭ, se
oni ne zorgos, ĝi fariĝos malamiko. Eble estos utile tie ĉi doni
kelkajn sciigojn pri la sendo de tiuj ĉi.

Oni neniam devas meti la poŝtsignon sur la ilustrita flanko, sed ĝi
devas esti samflanke kun la adreso. Se oni alie faras, la ricevanto
devos pagi pluan 30 centimojn.

Kaj, se oni deziras sendi la poŝtkarton duonpreze, oni devas
elstreki la vortojn _Carte Postale_, kaj anstataŭi "_presaĵo_, aŭ
_Imprimé_." Kaj oni ne devas skribi plu ol la adreso, kaj la nomo de
la sendanto, kaj, eble, la dato. Tiam la kosto nur estas 5 centimoj
(one halfpenny).

     * * *

Karaj Samideanoj,--Kun la intenco fari de ili donacon al nia
estimata Majstro, Doktoro Zamenhof, mi petegas, ke vi aminde sendu al
mi neilustritan poŝtkarton enhavante la sekvantan Kredon:--

"Mi sincere kredas ke Esperanto estas la sola solvo de tre grava
problemo de la Homaro: helpanta ŝlosillingvo; kaj mi ĉiam rigardos
ĝian absolutan netuŝeblecon, kiel la simbolo de nia forteco
kontraŭ atakoj kaj malamikoj de nia verko."

Kaj aldonu vian nomon kaj adreson.

Tiam, kiam mi ricevis almenaŭ kvincent da tiuj p.k. mi, antaŭ sendi
ilin al la Estro, presigos libreton enhavantan la superan kredon kaj
la nomojn kaj adresojn de aliĝantoj.

La kosto de la libreto estos sciigata pli malfrue al personoj kiuj
deziras ĝin aĉeti.

Mi ankaŭ esperas ke tiuj, kiuj deziras korespondadi pri iaj temoj
kun niaj kungrupanoj Trinidade bonvolos skribi al mi.--Fidele via,

  G. O. Messerly,
  Port of Spain, Trinidad, B.W.I.

     * * *

Turistoj, kiuj deziras veni Riolunaton, devos sin turni al Grafo
Albert Gallois, Sekretario de la Grupo, Riolunato, Prov. de Modena.
Italujo. Grafo Gallois ankaŭ estas la Redaktoro de la monata Itala
Organo _L'Esperantista_ (jarabono 4 frankoj).

     * * *

La Rondiranto de Aprilo enhavas tre interesan skizon de vojaĝo en
Montenegro. Oni devas gratuli Sinjoron Kolovrat Ĉervinski pri sia
vojaĝo en tiu ĉi preskaŭ nekonata lando.

     * * *

Alice in Wonderland estas mirinda libro, kaj la ideo falis en la
kapon de fervora apoganto ke estus tre bona ideo ĝin traduki en
Esperanto. Kompreneble, oni devos ŝanĝi multe da la ŝercoj, kaj
tiel plu, sed mi esperas ke ĉiuj, kiuj povas sendi kelkajn pecetojn,
Esperantajn ŝercojn, kaj aliajn taŭgaĵojn, tiel faros kiel eble
plej baldaŭ.

La Rev. R. A. Davis, Broxwood, Pembridge, Herefordshire, afable
klopodas pri tiu ĉi malfacila afero, kaj espereble, se Esperantistoj
kunlaborados, nia literaturo gajnos novan, kaj tre indan verkon.

  La Redaktoro.



EL HINDUJO.


  Singribari Hât, P.O., Assam,
  _Feb. 27, 1904_.

Kara Sinjoro,--

Ĝis nun mi ne havis libertempon sufiĉan por skribi al vi longan
leteron. Sed sendube vi tion facile komprenos, ĉar tia ĉi vivo
estas tuta ŝanĝo, kaj mi sentas, ke mi loĝas en alia mondo.

Ni lasis Londonon en malvarmega blovado kaj pluvo. La vetero estis
vere vintro. Dum la sekvantaj tagoj, vojaĝantoj restis en siaj
kajutoj, dume la flava vizaĝa reĝo super ĉiuj reĝis. Tamen, post
kvar tagoj, la minacaj nuboj estis anstataŭata de la varma sunbrilo
kaj la frenezaj ventoj de ĝentilaj blovetoj. La cetervojaĝo estis
kvieta kaj ĝojinda, krom en la Ruĝa Maro, kie la suno estis
senplezure varmega. Ni pasigis du tagojn en la Kanalo Sueza, pri kiu
mi fariĝis tre interesata. Ĝiaj sepdek mejloj estas tranĉitaj tra
la nudema sabla Arabdezerto. Ni vidis kelkajn kamelarojn kaj unu aŭ
du vilaĝojn de sunsekita koto, ĉirkaŭita de daktilujoj. Kaj,
starante sur la promenejo de la granda mariranta ŝipo, dum la
vidaĵo estis limata ĉiuflanke de la eternaj sabloj, mi vere sentis
ke ni estis senrajtuloj en tia ejo.

Je la 4 Februaro ni alvenis ĉe Kalkuto, kie mi loĝis du tagoj, tre
okupita de la aĉetado de taŭgaj vestoj kaj litkovriloj: tie ankaŭ
mi unue ekdormis en moskito kurtenoj.

Tie ĉi mi vizitis Sinjoron P., kies adreson vi donis al mi, kaj vi
estos interesata scii ke li estas Hindo, kaj ankaŭ instruisto. Li
esperas akiri la lingvon mem, kaj fine instrui siajn Hindajn
lernantojn. Mi penos lin teni je lia parolo per korespondado.

Post maltrankvila veturo, nokte, en vagonaro al Goalundo, mi suriris
sur riveran vaporŝipon, kiu faris zorgindan vojaĝon de kvar tagoj
per la Brahmaputra Riverego; ĝi multefoje surkuris sur subakvajn
sablaĵojn, kaj unufoje estis tiamaniere tenata dum dudek horoj, kiam
du aliaj ŝipoj alvenis kaj, tirante, liberigis ĝin. Mi ŝiplasis
ĉe Rangamatti Ghat meznokte: la ejo estis plena je Hindoj kaj
Asamanoj, sed neniu estis tie por renkonti aŭ helpi min, kaj tre
malkonvene estis zorgi mian pakaĵon. Mi pasigis la nokton en
proksima neokupata Bungalo, kie mi fariĝis manĝaĵo de la moskitoj.
Matene mi eltrovis, ke elefanto min atendis. Li ĵus estis leviĝinta
el la longa herbo, kaj lia atentisto estis senpolviganta lian dorson.

Tiam sekvis tre skuega, tre polvega, kaj tre varmega rajdo kvindek
kvar mejlojn longe, kiuj okupis _tri tagojn_. Ĉiunokte mi loĝis ĉe
iu plantisto, ĉar la kutimo en Asamo inter Eŭropanoj estas--_Via
domo pro ĉiu, kaj ĉies domo pro vi!_

Estas kvar aliaj Eŭropanoj sur la Ĝardeno, kaj ĉiu loĝas en
aparta bungalo. Estas pli ol kvarmiloj da Kulioj (Coolies). En unu
tago mi vizitas kelkcentojn da preskaŭ nudaj ĉokoladkolorajn
virojn. Multaj ligas sian longan haron poste, simila al virino, kaj
siaj koloj estas ĉirkaŭataj de koljuveloj. Mi trovas grandan
malfacilecon lerni ilian lingvon, ĉar estas tia malkomprenebla
miksaĵo de Asama, Bengala kaj Kaĉara, treege distranĉita; kaj
malfeliĉe, neniu el miaj kolegoj povas ŝpari la tempon por instrui
min. Sed estas mirinde kiel neceseco agemigas onies pensilon, kaj mi
jam akiris sufiĉe pro mia nuna postulo.

Nia ĝardeno estas du mejloj longe kaj unu mejlo larĝe. Ĝi estas
limata de la dika arbarego (Ĵunglo) kiu senrompe atingas al la
proksimaj Himalajaj Montegoj, kaj kiu estas enloĝata de multaj
sovaĝaj bestoj, precipe ursoj, elefantoj, tigroj kaj leopardoj, kiuj
ofte eraras en la ĝardenon por ataki la laboristojn.

     * * *

Nune la vetero estas perfekta, sed, kompreneble, dum la pluvado, kiu
komenciĝas en Majo, estos tute malsama. Mi sendas al vi kelkajn
foliojn de mirinda ruĝa arbo, kiu kreskas en la ĝardeno.

Adiaŭ, mia estiminda amiko.

  Via sincere,
  A. T. Simper.



HINDAJ PROVERBOJ.


"Maljuna Sinjoro Howell" priskribas la elementaĵojn de rava proverbo
esti: _Senco, Mallongeco, Salo._ Je tiuj ĉi, kaj precipe je la
_Salo_, la Hindoj superas sin mem. Kompreneble, inter la miloj da
proverboj Hindaj, devas esti multaj, kiuj ne alvokas la okcidentan
spiriton, sed, por montri kiel lerte ili esprimigas siajn ideojn, mi
citas tiujn ĉi malmultajn specimenojn.

(1). Ĉu la tranĉilo falas sur la melonon, aŭ ĉu la melono falas
sur la tranĉilon, estas same. La melono estas tranĉata.

(2). Oni ne povas vidi Paradizon sen morti.

(3). Kiu forgesas matene, sed memoras vespere, ne nomiĝas forgesulo.

(4). Se homo ridas, li ridas je alioj; se homo ploras, li ploras je
si mem.

(5). Dorno eniras riĉulon, kaj miloj kuras lin helpi: Malriĉulo
falas de alta monto, kaj neniu proksimiĝas je li.

  (8276).



PRI LA DORMA-MALSANECO.

Tradukita de P.H.


Dorma-malsaneco, kies kaŭzo longe restis nesolvebla problemo, fine
cedis sian sekreton, dank' al la laboradoj de Lt.-Kolonelo Bruce,
Doktoro Nabarro kaj Kapitano Greig.

Ili uzis la eltrovon de Doktoro Castellani, ke malgrandega
sangparazito, nomita "trupanosom'o" ĉeestis en la cerebrospina
fluaĵo de iaj malsanuloj, suferantoj de tiu ĉi malsaneco, kaj kiu
eltrovis, ke tiu ĉi parazito kaŭzas la dorman malsanecon, same kiel
kulo kaŭzas malarion.

Mallonga priskribo pri la simptomoj de dorma-malsaneco eble estus
interesa.

Apatio kaj senvigleco multege aperas. La suferantoj havas grandegan
manĝbezonon, kaj ofte petegas manĝaĵojn, kiam ili estas tiel
malfortaj kaj dormemaj, ke ili ne povas manĝi. Aliaj vere fariĝas
marŝantaj skeletoj, kaj aliaj akvoŝveliĝas.

Muskola tremado kaŭzas haltantan iradon. Poste, ili kuŝas en
profunda letargio. Ŝvelo de la limfaj glandoj estas ofta simptomo,
kaj kelkaj kuracistoj opinias ke tiu igas la malsanecon. Ili tial
eltranĉas la ŝvelitan glandon. La dormemo ŝajne ne estas vera
dormo, sed letargio, kiu rigidigas la kapablon. Efektive oni dubas,
ĉu la suferanto dormas tiom, kiom li dormus dum saneco. Multoj
mortas dum varmega febro, sed egala numero mortas kiam la temperaturo
estas subnormala.

Morto estas la neevitebla fino de tiu ĉi terura malsaneco, kaj
okazas jen post malmultaj monatoj, jen post du aŭ tri jaroj. Ĉiu
suferanto de dorma-malsaneco ekzamenita de la supre nomitaj sinjoroj
evidentigis la ĉeestadon de la trupanosam'o en la cerebrospina
fluaĵo. Oni ne povas ĝin trovi en tiu de landanoj, kiuj ne suferas
de tiu ĉi malsaneco.

Tamen oni trovis trupanosom'ojn en la sango de dudek ok procent da
landanoj loĝantaj en la dorma-malsaneca kvartalo; sed neniam
aliloke.

Oni kredas ke tiaj personoj kredinde ekmalsaniĝis.

Gravaj simptomoj ne aperas ĝis la parazito eniras la cerebrospinan
fluaĵon.

Tiu ĉi malsaneco ne similas je malario, ĉar ĝi ne kuraciĝas per
kinino. Oni nun ne dubas ke la _cici muŝo_ (tsetse, _glossina
palpalis_), sangsuĉanta muŝo, transportas la malsanon de persono al
persono, same kiel la mikrobo malaria (_plasmodium malariae_) faras.
La sekvanta eksperimento pruvas la rolon, kiun la cici ludas en tiu
ĉi afero.

Multe da tiuj ĉi muŝoj sin regalis sur dorma malsana suferanto. Tiu
ĉi ŝajne ne sentis iliajn pikojn. Ili tiam estis portataj al sana
simio, kiu baldaŭ malsaniĝis, kaj fine mortis, montrante la
kutimajn simptomojn. Oni ankaŭ trovis en lia sango kaj cerebrospina
fluaĵo la trupasonon'ojn. Oni trovis la saman rezultaton post kiam
oni estis enŝpruciginta aŭ la sangon, aŭ la fluaĵon de la
malsanulo en la simion.



LA POSTENO DE ROBBIE.


La korteto havis tre militan vidiĝon. Tie estis soldatoj kun
bataliloj, oficiro kun ligna glavo, fiera knabo kun standardo tro
granda por li, kaj _bando da muzikistoj_ kiu furioze batadis gaje
pentritan tamburon.

Nur malgranda Robbie malĝoje sidis sur la ŝtupoj, kaj rigardis.
Perfida peceto da glaso kripligis lian piedon, kaj li ne povis marŝi
tiel rapide, kiel la militistaro. "Mi ne povas ion fari," li diris
ĉagrenege. "Jes, vi povas," respondis Kapitano Fred, "vi povas
ekkrii _Hura_! Kiam ni preteriras." La knabeto do gardis sian
postenon, observante tutan la marŝadon kaj remarŝadon. Ofte la roto
iris aliloken, sed li neniam mankis svingi sian ĉapeton, kaj levi
sian fajfan aplaŭdon, kiam ili trapasis.

Robbie estas la vera heroo. Ne estas facile ekkrii "_Hura_" pro tiuj,
kiuj povas antaŭeniri kiam ni estas devigitaj halti; ne estas facile
forgesi nian propran malkontentigon, kaj aplaŭdegi tiujn, kiuj faras
tion, kion ni deziras, sed ne povas, fari; ne estas facile ĝoji je
la sukceso de tiuj, kiuj posedas la lokon, kiun ni deziras okupi.

Nur granda koro povas stari aparte, kaj ekkrii "_Hura_" kiam la aliaj
preteriras.

  _Tradukita de_ C. S. Bicknell.



LA STRABULINO.


Ĉu vi ne opinias, ke oni povas ĝuste nomi la sekvantan anekdoton
_Antikva Historio_, ĉar maljuna Franca Sinjorino rakontis ĝin al mi
antaŭ sesdek jaroj!

Ĝi okazis en Francujo, dum periodo de politika tumultego kaj
maltrankvileco. Neniu sciis kion atendi.

Sinjorino altranga, iom sciema, sed kiu estis ankaŭ malfeliĉe
strabulino, renkontis, je vesperkunveno, politikiston. Ŝi komencis
lin demandi pri tiu ĉi kaj pri tiu afero, esperante tiamaniere
eltrovi kelkajn ŝtatajn sekretojn.

La diplomato ĝentile, sed artifike, respondis, kaj la sinjorino
gajnis nenion.

Fine, ŝi koleriĝis, kaj ekkriis: Nu, diru al mi, mi petas, kiel
iras la politikoj?

La ministro tuj respondis: Tiel, kiel vi _vidas_, Sinjorino, _tre
malrekte_.

  E. J. Catt.

     * * *

En malgranda Irlanda urbeto antaŭ nelonge troviĝis pastro, kiam
ĉiam predikis, ke ni devas ami niajn malamikojn. Unufojon, dum li
estis iranta preĝejon, li renkontis ebriulon, kaj diris: "Ĉu vi ne
scias ke la vino estas via malamiko?" "Jes," li respondis, "sed ĉu
vi ne predikas ke ni devas ami niajn malamikojn?" Tiu ĉi estas vera,
sed mi ne diris ke vi devas ilin gluti.--P. de B.



CORRESPONDENCE NOTES.


In reply to numerous inquirers, I regret to state that the Edition of
the First Number is exhausted. Intending subscribers can commence
with No. 2, or any succeeding issue.

If they will let me know what price they are prepared to pay for the
first number, I will try and buy some in.

     * * *

How to tell the time in Esperantoland. This is a troublesome matter,
for two systems are in vogue, the German and the English. I was
surprised to find that French Esperantists generally use the former,
and, instead of saying _la kvar kaj duono_, for _half past four_,
they say _la duono de la kvina_, _the half of the fifth hour_. We
English must take care to remember this peculiarity, or we shall get
into trouble.

     * * *

The difference between _Ĉia_ and _Ĉiu_ is as follows: Ĉia means
_all sorts of_, whereas Ĉiu simply means _all_, without regard to
kind. The same rule applies to Tiu, Tia; Kiu, Kia.

     * * *

C.G.S.M. proposes that a column should be printed each month, in
which the roots and affixes are divided by hyphens. If other readers
will send the same request a trial shall be made.

But readers of The Esperantist have generally got beyond the
_hyphen stage_, surely.

     * * *

I have to thank H.W.R., of Ipswich, for the following ingenious
method of remembering those difficult correlative words _Ia_, _Tia_,
_Ĉia_, _Nenia_, and the like, on pages 42 and 43 of the Textbook. As
there can be no Royal Road to learning, such devices as these are
most useful as aids to the memory.

  This is R.'s epitome,
  Pages forty-two and three.

  _I-_, _Ĉi-_, _Ki-_, _Neni-_, and _Ti-_,
  Then add _-a_ for _Quality_.

  _-al_ for _Motive_, _-am_ for _Time_;
  _-e_ for _Place_, excuse the rhyme.

  _Manner-el_; _Possession-es_;
  Which must always sound like face.

  _Thing_ add-_o_; _-om Quantity_,
  _Person-u_, should always be.

     * * *

Mr. C. W. T. Reeve, 63, Effingham Road, Lee, Kent, is arranging an
Esperantist party for Boulogne this Whitsuntide. Will those desirous
of joining kindly write at once? Mr. Reeve also wishes to join with
fellow Esperantists in walking excursions on Sundays.



MAJTAGO.

Originale verkita de E. A. Lawrence.


Tiu, kiu volas vidi la unuan tagon de Majo tiel, kiel festita antaŭe
ĉie en Anglujo, devas iri al Knutsford, beleta, stranga urbeto en
Cheshire, kie, malfeliĉe, ĝia grandega najbaro, Manchester, baldaŭ
ensorbigos ĝin. Tie loĝis la du "Cranford" fratinoj, tie oni
ankoraŭ montras la lokon, kie herbmanĝis la bovino, vestita en tuko
de sia mastrino, post ke ĝi estis falinta en kalkfoson!

Knutsford prenas sian nomon de Knuto, Reĝo de Danujo, kiu ankaŭ
fariĝis Reĝo de Anglujo.

Foje li ĝin trapasis, kaj renkontis novedzinon, kiu transiris la
rivereton. La piedoj de lia ĉevalo disĵetis iom da sablo sur sia
vesto: de tiu ĉi tempo, Knutsfordanoj havas strangan kutimon, ili
disĵetas sablon antaŭ la pordo de novedzinoj.

En la bela komunejo de la vilaĝo oni aranĝas la Majtagaj Ludoj.

La unua afero estas elekti Reĝinon; kaj mi pensas, ke ne ŝia
boneco, sed ŝia beleco estas la ĉefa penso. Alta stango estas tie
ĉi starigata kaj, kun multe da ceremonioj, estas ornamata de floroj
kaj rubandoj.

Tiam, en granda procesio, venas la reĝino, blanke vestita, sia
sekvantaro estante Maid Marian, Robin Hood, Little John, Friar Tuck,
kaj aliaj personoj el la antikva Angla fablaro.

Estas ankaŭ la Drako, kaj la "Morris" danculoj. La Reĝino sidiĝas
sur sia ornamita trono kaj kroniĝas. Nun sur la herbo, oni gaje
dancas ludas, trinkadas, kaj manĝadas.

La lokaj eminentuloj venas por vidi, kaj donacas la premiojn. Se la
vetero estas bela, la vidaĵo multe plaĉas, sed, alie, estas mizera
afero!

Londono mem havas sian Majan Reĝinon. En Walworth, frue matene, je
la unua tago de la Maja monato, knabino estas elektita Reĝino. Ŝia
aĝo devas esti ĉirkaŭ dek tri, kaj ŝi devas esti la plej bona el
ŝia lernejo. Ŝia trono estas en ĉambro, ne sur la herbo. Sed
ankaŭ ŝi havas grandan procesion, kaj ŝia veturilo tiriĝas de la
plej bela azeno de la ĉirkaŭaĵoj. La soldatetoj, nomataj The Boys'
Brigade fariĝas ŝia gardistaro.

Vere la tago estas tago ĝojega.

Mi ankaŭ memoras, ke kiam mi estis infanino, mi vidis en la
ĉirkaŭaĵo de Londono, "Jack-in-the-Green," viro veturante en speco
da kaĝo, de herboj kaj floroj kovrata. Jack dancis antaŭ mi, kaj
miaj gepatroj opinias, ke li ŝtelis mian pupon, ĉar oni trovis min
ekkriantan: "Mian pupon! Malbona verda viro, mian pupon!"

Sed nunatempe ni ĉiam vidas la vilaĝajn infanojn marŝantajn sur la
vojo, portantajn bastonojn florornamitajn, kiuj ofte estas tre
beletaj. Ili ankaŭ tiam kantas malnovajn infanajn kantojn.





*** End of this LibraryBlog Digital Book "The Esperantist, Vol. 1, No. 7" ***

Copyright 2023 LibraryBlog. All rights reserved.