Home
  By Author [ A  B  C  D  E  F  G  H  I  J  K  L  M  N  O  P  Q  R  S  T  U  V  W  X  Y  Z |  Other Symbols ]
  By Title [ A  B  C  D  E  F  G  H  I  J  K  L  M  N  O  P  Q  R  S  T  U  V  W  X  Y  Z |  Other Symbols ]
  By Language
all Classics books content using ISYS

Download this book: [ ASCII | HTML | PDF ]

Look for this book on Amazon


We have new books nearly every day.
If you would like a news letter once a week or once a month
fill out this form and we will give you a summary of the books for that week or month by email.

Title: Psycharis and His Work
Author: Floris, Kostas
Language: Greek
As this book started as an ASCII text book there are no pictures available.


*** Start of this LibraryBlog Digital Book "Psycharis and His Work" ***


Note: The tonic system has been changed from polytonic to
monotonic. The spelling of the book has not been changed
otherwise. Bold words are included in &; words in italics in _.
Footnotes have been converted to endnotes.

Σημείωση: Το τονικό σύστημα έχει αλλάξει από πολυτονικό σε
μονοτονικό. Κατά τα άλλα έχει διατηρηθεί η ορθογραφία του βιβλίου.
Λέξεις με έντονους χαρακτήρες περικλείονται σε &, ενώ λέξεις με
ιταλικούς χαρακτήρες σε _. Οι υποσημειώσεις των σελίδων έχουν
μεταφερθεί στο τέλος του βιβλίου.



ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΙΣΤΙΚΗΣ ΟΜΑΔΑΣ — ΑΡΙΘ. 1



Ο ΨΥΧΑΡΗΣ
ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ



ΚΩΣΤΑ ΦΛΩΡΗ



ΚΑΪΡΟ
ΤΥΠΟΓΡΑΦΕΙΟ I. ΠΟΛΙΤΗ

1916



Ο ΨΥΧΑΡΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ (1)



Για να μιλήσει κανείς με κάποια ακρίβεια για το έργο του Ψυχάρη,
πρέπει να το χωρίσει σε τρία

     στο γλωσσολογικό του έργο,
     στο παναστατικό του έργο,
     και στο λογοτεχνικό του έργο.

Εμείς θα ξεχάσουμε πολύ σύντομα το γλωσσολογικό και παναστατικό
του έργο μοναχά, δηλαδή θα ξετάσουμε τον Ψυχάρη σα γλωσσολόγο και
σα καινοτόμο ή παναστάτη, ακολουθόντας τη χρονολογική σειρά και
του έργου του και των ολίγω γεγονότων της ζωής του που θ' αναφέρω.

Ο Γιάννης Ψυχάρης γεννήθηκε στην Οδησσό στα 1854, στις τρεις του
Μάη. Είναι χιώτικης καταγωγής, μα από οικογένεια αποκαταστημένη
στην Πόλη, όπου πέρασε και τα παιδικά του χρόνια. Παιδί ακόμη
άφησε την Πόλη και πήγε ατό Παρίσι για τις σπουδές του. Φοίτησε
στα εκεί λύκεια και πάντα είχε και ιδιαίτερο δάσκαλο έλληνα για τα
ελληνικά. Ύστερα μαθητής της Σκολής των Ανωτέρω Σπουδών της
Σορμπόνας, πέρασε δυο τις πιο δύσκολες εξέτασες που έχουνε στη
Γαλλία, τη licence ès-lettres και ύστερα από ένα χρόνο μοναχά την
agrégation de grammaire, δηλαδή του κλάδου γλωσσολογίας. Η
agrégation είναι μάλιστα διαγωνισμός, δέχονται λίγους, επειδή
ορισμένος είναι ο αριθμός από την Κυβέρνηση. Εκείνη τη χρονιά
διαγωνιστήκανε διακόσιοι πέντε, δεχτοί γενήκανε μόνο είκοσι εννέα.
Τόχουνε και για πολύ σπάνιο να πετύχει κανείς την πρώτη φορά που
παρουσιάζεται, και ο Ψυχάρης όχι μόνο πέτυχε, μα κι απ' τους
πρώτους βγήκε. Πρέπει να προστέσουμε πως μια και γίνεται κανείς
agrégé στη Σορμπόνα, είτε του δίνουνε θέση καθηγητή αμέσως είτε
όχι, ο νέος agregé της Σορμπόνας αρχίζει να έχει αμέσως 500 φρ.
το μήνα.

Τότε στα 1881 νιόβγαλτος agregé ξέδωκε και το πρώτο του βιβλίο,
μια μελέτη του μιας κωμωδίας του Λατίνου Τερέντιου, τους Αδελφούς,
που και σήμερις ακόμη διδάσκεται στα λύκεια και στο πανεπιστήμιο.
Και την ακόλουθη χρονιά παντρεύτηκε με την κόρη του μεγάλου
Ερνέστου Ρενάν.

Τρία χρόνια ύστερα απ' το πρώτο του βιβλίο, ξέδωκε ένα άλλο τόμο
«Essai de phonétique néo-grecque» και την ακόλουθη χρονιά ακόμη
ένα «Sur les doublets syntactiques du grec moderne». Και την ίδια
χρονιά, δηλαδή στα 1884, διορίστηκε καθηγητής της Ελληνικής
γλώσσας στη Σκολή των Ανωτέρω Σπουδών που εδρεύει στη Σορμπόνα.

Στο μάθημά του αυτό, που είναι το ανώτερο μάθημα της Ελληνικής
γλώσσας μιας ολόκληρης Γαλλίας, ξετάζει και διδάσκει την ιστορία
της γλώσσας μας από τον Όμηρο ίσια με τα χρόνια τα δικά μας. Κοντά
στο νου αναγκάζεται κάθε τόσο να μελετά έναν ένανε τους τύπους
τους αρχαίους, αφού ψάχνει να βρει τι απόγινε κατόπι στη ζωντανή
μας γλώσσα ο τάδε ή ο τάδε τύπος, ξετάζει βέβαια και τι θα πει
γλώσσα, τι θα πει κοινή, αρχαία, δημοτική λαλιά. Ξένοι πολλοί
πηγαίνουν, κάμποσοι απ' αυτούς είναι τώρα καθηγητές σε μεγάλα
Πανεπιστήμια της Ευρώπης.

Ο Ψυχάρης αν και έγινε γνωστός στον πνεματικό κόσμο της Γαλλίας με
την καθηγεσία του και τις μελέτες που προανάφερα, εκείνο όμως που
πραματικά τον ανάδειξε είναι η σπουδαία του μελέτη που ξέδωκε στα
1886 με τον τίτλο: «Δοκίμιο νεοελληνικής ιστορικής γραμματικής» σε
δύο τόμους, έργο που βραβεύτηκε απ' το Institut de France με το
βραβείο Volney, και που δεν μπορεί παρά να μείνει κλασικό στη
σπουδή της Ελληνικής γλώσσας.

Και ξακολουθόντας τη δράση του και προετοιμάζοντας το μεγάλο του
έργο, κατέβηκε τον άλλο χρόνο στην Ελλάδα, επισκέφτηκε τα δυο
πνεματικά κέντρα του γένου μας, την Αθήνα και την Πόλη,
επισκέφτηκε τη Στερεά, τη Θεσσαλία, τα νησιά, μικρά και μεγάλα και
σα γύρισε πίσω, έγραψε στα 1888 το περίφημο «Ταξίδι του» και
τόστειλε στην Ελλάδα για να της φέρει το μεγάλο ξύπνημα το
πνεματικό.

Εκείνο τον καιρό, δηλαδή στα 1888 και πριν, ο ελληνικός κόσμος δεν
έβλεπε την πραματικότητα. Σειρά από ουτοπίες ήταν όλη η ιδεολογία
του. Η ζωή και η εξέλιξη, μ' άλλα λόγια αυτή η πραματικότητα, γι'
αυτούς δεν ήταν τίποτε, και γι' αυτό είχαν τότε, και είναι
δυστύχημα που έχουμε ακόμη, λαϊκή μόρφωση πρωτόγονη, ανώτερη
παιδεία μεσαιωνική, χαραχτήρα ασταθή και με κανένα πρόγραμμα, και
όργανο κάθε πνεματικής εκδήλωσης την καθαρεύουσα, ποτισμένη με την
περιφρόνηση για τα ζωντανά εθνικά στοιχεία και με την αρχαιομανία.
Πρέπει, φωνάζανε, να μάθουν όλοι οι Έλληνες την καθαρεύουσα για να
κρατήσουμε την ενότητά μας με τους αρχαίους, πρέπει και μ' αυτό το
μέσο να δείξουμε στον κόσμο πως πραματικά παιδιά των αρχαίων
είμαστε.

Νά λοιπόν κ' η πιο μεγάλη τους ουτοπία.

Και με αυτήν την πεποίθηση, ριζομένη στης ψυχής τους το βάθος,
προσπαθούσανε να σταματήσουν την εξέλιξη και να δημιουργήσουνε
φιλολογία σε γλώσσα που αυτοί της όριζαν στο χαρτί τους νόμους της
και το λεξικό της. Τα σκολεία, η εκκλησία, τα βιβλία, οι
φημερίδες, τους βοηθήσανε πολύ και καταφέρανε μ' αυτά ν'
αποναρκώσουνε τον κόσμο και να τον κάμουνε να πιστέψει πως
πραματικά η γλώσσα που μιλεί είναι πρόστυχη γλώσσα, γλώσσα
χαλασμένη, γλώσσα που δεν του δίνει πια δικαίωμα στην αρχαία
αθανασία.

Τ' αποτελέσματα τα είπαμε, ούτε παιδεία μας έδοσαν, ούτε
φιλολογία, ούτε και πραχτικά εφόδια αρκετά για τη βιοπάλη.

Δεν ξετάζω τις αιτίες που δημιούργησαν τη μεσαιωνική αυτή
κατάσταση στα σημερνά μας χρόνια. Οι αιτίες αυτές που είναι
κοινωνιολογικές ξετάστηκαν από άλλους.

Μέσα σ' αυτό λοιπόν το πνεματικό απονάρκωμα, μέσα σ' αυτό το χάος
που δημιούργησε ο δασκαλισμός, παρουσιάστηκε ο Ψυχάρης και κήρυξε
πως είναι ψέμμα πως η γλώσσα που μιλούμε, που μιλά ένα ολόκληρο
έθνος, είναι γλώσσα χαλασμένη, ψέμμα πως η δημοτική, η γλώσσα που
βρίσκουμε στα δημοτικά μας τραγούδια, μας αποχωρίζει για πάντα από
τους αρχαίους, ψέμμα πως δεν έχουμε μια γλώσσα κοινή, που όλοι οι
έλληνες την καταλαβαίνουν.

Και πραματικά με το «Ταξίδι του» έδειξε, τουλάχιστο σ' εκείνους
που μπόρεσαν να διούν, πως είχε δίκαιο. Το «Ταξίδι του» αυτό,
γραμμένο σ' αυτήν την ως τότε περιφρονημένη δημοτική μας γλώσσα,
δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα παραμύθι ενός ταξιδιού στην Ελλάδα,
Πόλη και νησιά, με μερικά λόγια μοναχά εδώ κ' εκεί σκετικά με τη
γλώσσα.

Ο Ψυχάρης δεν είναι ο πρώτος που έγραψε τη δημοτική. Η δημοτική
γράφτηκε και πριν απ' αυτόν. Η ποίηση που θέλει γλώσσα ζωντανή
περισσότερο από όλα τα άλλα είδη της λογοτεχνίας, καθιέρωσε πρώτη
τη δημοτική.

Μα και στο πεζό δεν είναι ο Ψυχάρης ο πρώτος που έγραψε τη
δημοτική. Ο Σοφιανός στο 16ο αιώνα είχε γράψει Ελληνική γραμματική
της δημοτικής. Στα 1791 ο Κωσταντάς έγραψε Γεωγραφία στη ζωντανή
γλώσσα. Στην επανάσταση ο Βηλαράς έγραψε τη «Ρομέηκη Γλόσα» και
άλλα βιβλία στη δημοτική, ο Σολωμός το διάλογό του με το
σοφολογιώτατο, κτλ., μα όλοι αυτοί που δεν είναι παρά πρόδρομοι
του Ψυχάρη, γράψανε δημοτική ακανόνιστη, και με πολλά ιδιωματικά.

Ο Ψυχάρης λοιπό, με τα νέα μέσα που του έδινε η νέα επιστήμη η
γλωσσολογία, μελέτησε κατάβαθα την ακαλλιέργητή μας μητρική
γλώσσα, ξεχώρισε τα πραματικά εθνικά στοιχεία από τα επιβλημένα,
ξεχώρισε τα ντόπια απ' τα κοινά, βρήκε τους φτογγολογικούς της
νόμους, έδειξε πως πολλοί απ' αυτούς κρατιούνται στη δημοτική οι
ίδιοι απ' τα χρόνια τα κλασικά (ιστορικά του νι, ξάπλωση του
φωνηέντου της ονομαστικής στις άλλες πτώσες κλπ.), βρήκε τους
γραμματικούς και συνταχτικούς της κανόνες, κατέβηκε στην Ελλάδα
για το ίδιο ζήτημα, βεβαιώθηκε για πολλές λεφτομέρειες και ύστερα
από τόση προετοιμασία έγραψε και παρουσίασε για πρώτη φορά μια
κοινή κανονισμένη Ελληνική γλώσσα, με όλα τα χρειαζούμενα στοιχεία
για να καθιερωθεί, δηλαδή την εθνική μας γλώσσα &που μπορεί ο
καθένας να τη μιλεί, να την καταλαβαίνει και να τη γράφει.&

Ίσως μερικοί θελήσουνε να μας πλεροφορήσουν πως αυτή η γλώσσα που
μιλούμε είναι λογιώ λογιώνε, γιατί παρατηρήσανε πως διαφορετικά
μιλιέται εδώ και διαφορετικά εκεί, και αφού είνε έτσι και δεν
είναι _μια_, δεν μπορεί και να γραφεί με τη χρειαζούμενη ενότητα.

Οι κύριοι αυτοί που μας δίνουνε τέτοιες πλεροφορίες, ξεχνούνε,
γιατί φοβούμαι πως δεν το ξέρουνε, πως κάθε χωριό σ' όλο τον κόσμο
έχει και κάπως διαφορετική λαλιά, κάθε χωριό και χωριολαλιά.
Κλασικό παράδειγμα: Μια σελίδα του Μποκάτσιο μεταφράστηκε, στα
1875, σε εφτακόσιες ιταλικές χωριολαλιές. Μα εχτός απ' τις
χωριολαλιές κάθε έθνος έχει και την κοινή του, που σκηματίζεται
στα κυριώτερα πνεματικά του κέντρα, που όλοι μιλούνε όταν είναι
όξω απ' το χωριό τους, και που την καταλαβαίνουνε όλοι.

Αυτήν την κοινή λοιπό μελέτησε και έγραψε ο Ψυχάρης, έχοντας για
αρχή, όπως το λέει στον πρόλογο του «Ταξιδιού», πως όταν η κοινή
δημοτική μας γλώσσα δεν έχει μια λέξη που μας χρειάζεται, πέρνει
τη λέξη απ' την αρχαία και προσπαθεί, όσο είναι δυνατό, να την
ταιριάξει με τη γραμματική του λαού. Έτσι κάμανε όλα τα έθνη, έτσι
θα κάμουμε και μεις.

Γραφή της _ομιλουμένης_ λοιπόν και γραφή της κοινής, και μ' ένα
λόγο γραφή της _κοινής ομιλουμένης_ είναι το πρόγραμμα του Ψυχάρη.

Μερικοί θα μάς πούνε βέβαια πως γραφή της κοινής ομιλουμένης
ισοδυναμεί, τουλάχιστο κατά το μισό, με γραφή της καθαρεύουσας,
γιατί μιλόντας μιλούμε μια μιχτή, που δεν είναι η δημοτική που
γράφει ο Ψυχάρης. Και μερικοί βασίζονται σ' αυτό, δηλαδή στο ότι
στην κουβέντα μας μεταχειριζόμαστε και την καθαρεύουσα, για να
βγάλουνε συμπέρασμα πως η καθαρεύουσα είνε ένα «καθεστώς» και σαν
καθεστώς η δημοτική δε θα μπορέσει ολότελα να την ξεριζώσει, και
γι' αυτό συμπεραίνουν πως θα γίνει ένας συβιβασμός, που η δημοτική
θα του δώσει τα περισσότερα στοιχεία, μα κ' η καθαρεύουσα θα δώσει
αρκετά.

Ας ξετάσουμε το ζήτημα.

Εδώ πρέπει να παρατηρήσουμε πως κάθε ομιλία είναι δύο ειδώνε,
δηλαδή _σοβαρή_ και _κοινή_, και πως οι λέξες κάθε γλώσσας είναι
επίσης δυο ειδώνε, δηλαδή λέξες σοβαρές ή δασκαλεμένες (mots
savants) και λέξες κοινές (mots populaires). Στη σοβαρή ομιλία
βρίσκουμε τις δασκαλεμένες λέξες, και στην κοινή ομιλία τις κοινές
λέξες.

Τις δασκαλεμένες ή σοβαρές λέξες μαθαίνουμε στο σκολείο απ' το
δάσκαλο και τα βιβλία, που λίγο-λίγο μας επιβάλλουν. Τέτοιες λέξες
είναι και οι εξής: βαρύτης, φωνήεν, φθόγγος, εξέλιξις, η
παράλληλος και όλες οι επιστημονικές λέξες.

Τις κοινές λέξες μαθαίνουμε στο σπίτι από παιδιά, τέτοιες είναι
και οι εξής: Μητέρα, πατέρας, μύτη, πόδια, νερό, βρύση, ταβάνι,
σκόνη κλπ.

Αυτές οι λέξες, δηλαδή οι κοινές μοναχά, είναι οι καθαυτό ζωντανές
λέξες κάθε γλώσσας, και γι' αυτό αυτές μοναχά ακολουθούνε την
πραματική εξέλιξη της γλώσσας, ενώ οι άλλες οι δασκαλεμένες, που
είναι μισοζώντανες, παντού και πάντοτε δεν κάμουν παρά να
συμμορφώνονται με τις κοινές για να περνούν κι αυτές την όψη της
ζωής.

Είπαμε πως το «καθεστώς» της καθαρεύουσας, που παραδέχονται
μερικοί, παρατηρείται στη σοβαρή κουβέντα που, καθώς είπαμε, έχει
πολλές δασκαλεμένες λέξες. Είπαμε όμως πως οι δασκαλεμένες λέξες
δεν είναι εκείνες που αντιπροσωπεύουν την αληθινή ζωή κάθε
γλώσσας, γιατί είναι λέξες οι περισσότερες επιστημονικές που τις
μαθαίνουμε από τον καθηγητή και τα βιβλία. Αυτές τις δασκαλεμένες
λέξες μπορούμε να μάθουμε να τις λέμε σε ό,τι γλώσσα και αν είναι,
και σε νεκρή ακόμα, χωρίς αυτό διόλου να μας πειράζει τα νεύρα.

Αφού λοιπόν και νεκρές λέξες μπορούνε ναντικαταστήσουν τις
δασκαλεμένες αυτές λέξες της σοβαρής μας ομιλίας, δεν είναι διόλου
λογικό να παραδεχτεί κανείς πως αυτές οι δασκαλεμένες λέξες της
σοβαρής μας ομιλίας, μορφωμένες σύφωνα με το φτογγολογικό και
τυπικό της αρχαίας, θα κατορθώσουνε να νικήσουν τις ίδιες
δασκαλεμένες λέξες της δημοτικής, που έχουνε σύχρονη και ζωντανή
μορφή. Σύφωνα με το φυσικό νόμο, το πιο ζωντανό θα νικήσει το
λιγώτερο ζωντανό και έτσι οι δασκαλεμένες λέξες της δημοτικής δεν
μπορούν παρά να νικήσουν τις δασκαλεμένες λέξες της καθαρεύουσας.

Ώστε το περίφημο «καθεστώς» της καθαρεύουσας δεν είναι παρά το
τελευταίο κούφιο δόντι που ζητούν οι δημοτικιστές να βγάλουν και
να καθαρίσουν, έτσι τελειωτικά πια, τα στόματα μερικών!

Πολλοί μόλις ανοίξουν ένα βιβλίο του Ψυχάρη και διαβάσουνε μερικές
γραμμές, άξαφνα σταματούνε σε μια λέξη και μας λένε, πως αυτή η
λέξη ή αυτός ο τύπος είναι πρόστυχος ή πως κανείς δεν τόνε λέει,
και απ' αυτή τη λέξη ή τον τύπο που δεν εγκρίνουν, δηλαδή απ' αυτή
τη λεφτομέρεια, βγάζουνε συμπέρασμα γενικό που καταδικάζει αμέσως
ολόκληρο το έργο του Ψυχάρη. Μα εμείς έτσι δεν πρέπει να κρίνουμε.
Πρέπει πρώτα να σκεφτούμε πως τη δημοτική γλώσσα δεν τη
διδαχτήκαμε, όπως ο Γάλλος ή ο Άγγλος διδάσκεται τη δική του, και
γι' αυτό δεν μπορούμε να την ξέρουμε, και έπειτα πως κάθε ζήτημα
έχει αρχή και τέλος, έχει μεγάλες γραμμές και λεφτομέρειες, και
πως γι' αυτό και στο ζήτημα της γλώσσας, που είναι βέβαια και αυτό
ένα ζήτημα, πρέπει ναρχίσουμε να το ξετάζουμε απ' την αρχή, και
όχι από μια λέξη, δηλαδή από την τελευταία λεφτομέρεια, να
βγάζουμε συμπέρασμα.

Ο Ψυχάρης αν και έγραψε μια γλώσσα κοινή δημοτική που για πολλούς
είναι όσο μπορούσε τέλεια, εκείνος όμως ποτέ του τέτοιο πράμα δεν
είπε. Το εναντίο δεν έπαψε να λέει πως «Πρώτος μαθητής σας θα
προκηρυχτώ άμα με πείσετε πως αντίς τον τάδε τύπο, πιο σωστά τον
τάδε πρέπει να συνηθίσω».

Ας ακούσουμε τώρα τον ίδιο τι λέει σκετικά με το γλωσσικό μέρος
του έργου του

Απολογία, σελ. 295, Κεφάλαιο «Απρόσωπο και γενικό».

«Μια μικρή, αχ! πολύ μικρή αλήθεια θαρρώ πως έτυχε νάβρω και γω
στην περαστικιά μου τη ζωή, μιαν αλήθεια που τη στιγμή εκείνη,
ακόμα κι α δεν είμουνε γεννημένος, θαρχότανε στη θέση μου κανένας
άλλος που θα την έβρισκε. Τουλάχιστο με τέτοιο νόημα είπα στο
Ταξίδι μου (Ταξ. β', σελ. 51), ατενίζοντας το μνήμα και τη δόξα
ενός μεγάλου ποιητή [του Β. Ουγκώ]·»

« — Σου μιλώ μια γλώσσα, που δεν την έχει ο καθένας και που
μπορείς και συ να μας τη ζουλέψης, μια γλώσσα που είναι παιδί και
μοναχοκόρη της παλιάς ελληνικής, την καινούργια μας τη γλώσσα, που
πρώτος εγώ σήμερα τη γράφω!» (2) Και το είπα δίχως να θελήσω να
πειράξω κανένα, δίχως να θελήσω να καφκηθώ· πολύ απλά το είπα.
Εννοείται πως τη γράψανε άλλοι πολλοί πριν από μένα· την έγραψε κι
ο Σπανέας κι ο Πρόδρομος στον εντέκατο δωδέκατο αιώνα· τη γράψανε
κατόπι στα χρόνια τα δικά μας Έλληνες περίφημοι και ξακουστοί,
ένας Βηλαράς, ένας Σολωμός, ένας Βαλαωρίτης, που με σέβας, με
αγάπη, με λατρεία, με καρδιοχτύπια, πάντα έπεσα μπροστά τους
γονατιστά, να τους προσκυνήσω. Ελπίζω να μη μου ταρνηθή ποτέ του
κανένας, πως αντίς τάχα να γυρέβω κάπως να σκεπάσω τα ονόματα
εκεινώνε που πρωταγωνιστήκανε για την Ιδέα την αθάνατη, δεν έκρυψα
το τι τους χρωστούμε, το τι ο ίδιος τους χρωστώ, και πως δε
δόξασα, με ταπείνωση και με χαρά, το μεγάλο κατόρθωμά τους.
Αχάριστη δεν είναι η ψυχή μου — μα μήτε και καταδέχεται να είναι.
Τέτοιες μικροπρέπειες ανάγκη δεν τις έχω. Κανένα δεν ξεχνώ.
Θυμούμαι και τον αγαθό μας τον Κονεμένο που με τα βιβλία του τα
πεζά κατάφερε να προχωρήση το ζήτημα, κατάφερε και κάτι πιο
σημαντικό, να βαστάξη την παράδοση, να μην αφήση τη σειρά να κοπή,
τη σειρά του Βηλαρά, του Σολωμού και του Βαλαωρίτη, γιατί θαρρώ
πως ο Κονεμένος — και δεν τον ξεπέφτω λέγοντας αυτό — είναι πιο
πολύ της περασμένης της γενιάς παρά της εποχής της δικής μας. Μα
είναι και άλλοι δυο τρεις που γράψανε τη δημοτική στα πεζά, επειδή
για τα πεζά είναι ο λόγος μας εδώ· είναι ο _Γέρο Κρητικός_, στα
1858, με τη «Δεύτερη φυλλάδα για τζοι Τούρκους τζη Κρήτης», μια
σπάνια φυλλάδα που μου τη χάρισε ο Βλαχογιάννης. Είναι ο τίμιος ο
Σπηλιωτάκης που στα 1881 έβγαλε κι αφτός άλλη φυλλάδα που τώρα
τελευταία την ξανατύπωσε ο _Νουμάς_.

«Βέβαιο λοιπόν πως τη δημοτική, πριν από μένα, τη μεταχεριστήκανε
κι άλλοι. Ως τόσο τι να γίνη, που την έγραψα πρώτος; Ή σαν
προτιμάτε τη γράψανε και οι άλλοι· εγώ την έκαμα γλώσσα. Πήγα,
ξεσκάλισα ήσυχα και μεθοδικά, τους νόμους της, το λεχτικό της, το
πνέμα της, τη γραμματική της, ξεχώρισα τα ντόπια και τα κοινά, για
να φανή γλώσσα· τη λύτρωσα μ' ένα λόγο, από κάθε σκλαβιά· την
έστησα στη μέση της Ελλάδας ανεξάρτητη, με ύπαρξη δική της, με
δικό της είναι. Είμαι κουφός στις φωνές, στις βρισιές και στο
μίσος· την κακή θέληση δεν τη βλέπω. Φανατισμός, ή όπως κι αν
πούνε· υπάρχει ένας άγιος φανατισμός που είναι ο φανατισμός της
αλήθειας. Ό,τι έγινε, είτανε ανάγκη να γίνη. Τώρα ίσια ίσια μας
χρειαζότανε απρόσωπο σύστημα και γενικό· βρέθηκε, γιατί έπρεπε να
βρεθή».

«Το Ταξίδι μου», Έκδ. Β', σελ. 4.

«Βρήκα τις προάλλες στα χαρτιά μου τα σημειωματάρια που γιόμιζα
μέρα τη μέρα με λογιώ λογιώνε ακουστά και ειδωτά. Κατόπι, αν η
Ελλάδα δείξη στο τέλος περιέργεια περισσότερη και περισσότερη
αγάπη για την εθνική της τη γλώσσα και για τη δουλειά που κάμαμε,
ως που να την κανονίσουμε και κανονισμένη πια να της την
καθιερώσουμε τη γλώσσα την εθνική, όσοι τύχη και διαβάσουνε κατόπι
τα σημειώματά μου εκείνα, θα καταλάβουνε πως είχα τους λόγους μου
όταν έγραψα το «Ταξίδι μου», πως δεν καταπιάστηκα τέτοιο βιβλίο,
χωρίς πρώτα να ξετάσω τα καθέκαστα κι από τα καθέκαστα να μορφώσω
γνώμη που να στέκη. Την ιστορική μας γραμματική την είχα μελετήση
χρόνια πριν ξαναβγώ στο ρωμαίικο. Και στα μαθήματά μου και σε
άρθρα επιστημονικά και σε αλάκαιρους τόμους είχα ξηγήσει τύπους,
λέξες και κανόνες. Ο σκοπός μου, σαν ξαναπήγα κάτω, είτανε να
βεβαιωθώ για κάμποσα που από μακριά βρισκόμουνε σε ανάγκη να τα
συμπεράνω μόνο και μόνο, συχνά και να τα υποθέσω. Πόσες φορές με
ταφτιά μου άκουσα εκείνα που όσο σπούδαζα, μάντεβα μόνο την ύπαρξή
τους. Μεγαλείτερη χαρά για το γλωσσολόγο δεν έχει και την απόλαψα
τότες με κάθε λέξη που μάζωνα. Πήγα στα σκολειά, ελληνικά,
δημοτικά και γυμνάσια, πήγα στη Μεγάλη του Γένου Σχολή, κράτησα
σημείωση για κάθε παράδοση, κάθε τάξη όπου πήγα. Μίλησα με τους
βαρκάρηδες ή τους καϊξήδες, μίλησα με τους φτωχούς και μικρούς,
μίλησα με την πιο διαλεχτή, με την καλλίτερη κοινωνία. Παντού
έβλεπα τους ίδιους νόμους να βασιλέβουνε, στρεβλωμένους κάπου
κάπου από την καθαρεύουσα με τον ίδιο τρόπο. Καταντούσε λοιπόν
πολύ έφκολο να ξεκαθαρίση κανείς τους κανόνες τους αληθινούς, να
βρη το σύστημα το σωστό της γραμματικής, να διορθώση τα ίδια λάθια
που τάφταιγε πάντα η καθαρέβουσα. Τα λάθια διωρθωνόντανε και
μοναχά τους, γιατί κι αφτό παρατήρησα, πως κοινωνία και λαός,
αγράμματοι και γραμματισμένοι, διορθώνουνε παντού, ίδια κι
απαράλλαχτα, τους δασκαλισμούς. Μια μέρα, στο βαπόρι που από το
Γεφύρι της Πόλης κατεβαίνει στο Φανάρι, όπου πήγαινα κι αντίγραφα
κάτι χερόγραφα παλιά, έτυχε να καθήσω κοντά σε τρεις τελειόφοιτους
της Μεγάλης του Γένου Σκολής, που σας έλεγα. Ποτέ μου θαρρώ δε
χάρηκα περισσότερο. Μιλούσανε αναμεταξύ τους την καθάρια δημοτική·
ακόμη και σαν κουβεντιάζανε για το σκολειό, για πολιτικά, γι'
αψηλά αντικείμενα, τύπος δεν τους ξεγλιστρούσε στην κουβέντα που ο
φανατικός εγώ να μην τον παραδεχόμουνε αμέσως. Με δυο λόγια, όπου
κι αν είμουνε, τη γλώσσα του μιλούσε το έθνος».

Απολογία, σελ. 137, Κεφάλαιο «Το χρέος».

«Εγώ θαρρώ πως το χρέος μου κάπως τόκαμα. Θέλετε να μας ακούσετε;
Καλά. Τότες ναγκαλιαστούμε, γιατί θα σας αγαπήσω που στο τέλος
κάτι λάβατε, που γυρέβετε τόφελός σας. Από την αγάπη σας για σας
τους ίδιους θα σας αγαπήσω, γιατί μου έδωσε η φύση καρδιά για τους
άλλους. Ειδεμή τι με μέλει και τι κακό θα βγη για μένα; Μα δε
θέλετε νακούσετε; Δουλειά δική σας. Εμείς δε βιάζουμε κανένα και
περιττές οι φωνές. Τι μέσα έχω κιόλας για να βιάσω και να επιβάλω;
Δεν είναι τάχα περίεργο να το λέτε; Κοιτάξτε με και πήτε αν είμαι
τίποτις. Τι θέση κατέχω στην Ελλάδα; Είμαι βουλεφτής; Είμαι
υπουργός; Καθηγητής είμαι; Τυπώνουνται τα βιβλία μου τζάμπα; Οι
τίτλοι που μου δώσατε, πού είναι; Τι δύναμη έχω, σας παρακαλώ;
Ήρθα μια μέρα, μόνος, χωρίς δύναμη καμμιά, χωρίς ασκέρι, χωρίς να
με γνωρίζη, χωρίς να με διαφεντέβη κανείς, χωρίς ένα φίλο ήρθα και
σας είπα την αλήθεια. Φαίνεται πως θάναι δύναμη κι αφτό, αφού από
τότες με πολεμάτε. Με πολεμάτε, δηλαδή πολεμιέστε μοναχοί σας.
Μοναχοί σας βιάζετε, τον εαφτό σας κ' επιβάλεστε μοναχοί σας,
επειδή κ' η αλήθεια, όσο κι αν καμώνεστε πως δεν τη βλέπετε,
υπάρχει τόσο πολύ που σας σηκώνει στο ποδάρι με το κεντιστήρι της
τακούραστο, ίσια ίσια γιατί θαρρείτε πως βολετό σας είναι
ναρνηθήτε την ύπαρξή της. Εγώ προσπάθησα ό τι μπόρεσα, κι όσο
μπόρεσα. Κι ακόμα θα προσπαθήσω. Τον ίσιο δρόμο σας τον έχουμε
χαραγμένο κι ανοιχτό. Τον εθνικό το δρόμο. Και να το ξέρετε πως
αυτός είναι όπως σας τον ερμηνέβω κι όπως ξαπλώνεται τώρα μπροστά
σας, ο μοναδικός, ο σωστός ο δρόμος».

Και το μεγαλείο του Ψυχάρη δεν είναι μοναχά η μεγάλη του
γλωσσολογική δουλειά, είναι και κάτι άλλο, που είναι επίσης
σπουδαίο. Ο Ψυχάρης, αντίθετα με τους προδρόμους του που
προανάφερα, κατόρθωσε μέσα στο νάρκωμα της καθαρευουσιάνικης
κοινωνίας, μέσα στη γενική πεποίθηση πως η δημοτική μας γλώσσα
είναι για περιφρόνηση, να κάμει ώστε νακουστεί το κήρυγμά του, να
ξυπνήσουνε μερικοί, να πάρουν το μέρος του, αυτοί να ξυπνήσουν
άλλους, και σιγά σιγά να δημιουργήσει οπαδούς και να φέρει αυτός
πρώτος το ζήτημα της γλώσσας σε συζήτηση, που δεν μπορεί παρά μια
μέρα να μας δώσει τη λύση.

Είπαμε πότε παρουσιάστηκε ο Ψυχάρης, ότα δηλαδή οι επίσημοι του
γένου μας και οι γραμματισμένοι, είχαν ήδη πείσει όλο τον ελληνικό
κόσμο πως πρέπει να περιφρονεί τη γλώσσα που μιλεί, σα χαλασμένη
και τουρκεμένη που είναι, και να προσπαθεί ναπομακρύνεται απ'
αυτήνε, για να φτάσει, όσο το δυνατό πιο κοντά, στην κλασική
ελληνική.

Ο Ψυχάρης λοιπόν ήρθε και έρριξε κάτω τα είδωλα τω δασκάλω, με
σαρκασμό αμίμητο μίλησε πάντα γι' αυτούς και κήρυξε πως ένας λαός
ζωντανός θέλει ζωντανή γλώσσα.

Αυτό το πράμα επόμενο ήτανε να μην αρέσει στον τότε ελληνικό
κόσμο. Ξεσηκωθήκανε όλοι και όλοι με μια φωνή και αγανάχτηση
απερίγραφτη καταδικάσανε βέβαια το κήρυγμα του Ψυχάρη, αρχίσανε να
του χαρίζουν όλα τα πιο άπρεπα επίθετα και να φωνάζουν, άλλοι πως
ο Ψυχάρης γράφει γλώσσα της φαντασίας του, που αδύνατο να την
καταλάβει κανείς, άλλοι πως γράφει γλώσσα ενός μοναχά χωριού,
άλλοι πως γράφει τη γλώσσα τω γαλατάδων, κλπ., κλπ., και όλοι
μαζύ, πως καταστρέφει τη γλώσσα. Και αφού τέτοια έλεγαν οι σοφοί,
οι άλλοι θεωρήσανε βέβαια περιττό όχι να διαβάσουνε, μα ούτε κάνε
να αγγίξουνε τα βιβλία του Ψυχάρη.

Δεν υπάρχει βιβλίο στην Ελλάδα που να μιλήθηκε περισσότερο απ' το
«Ταξίδι» του Ψυχάρη, και που να διαβάστηκε λιγώτερο. Ο καθένας
ήτανε και είναι πάντα έτοιμος να κατακρίνει το βιβλίο αυτό και όλο
του το έργο, μα το περίεργο είναι πως απ' αυτούς τους κυρίους
κανένας, μα κανένας, δεν το έχει διαβάσει. Δεν πιστεύω να μου
αρνηθείτε ποτέ, πως για να κρίνει ή κατακρίνει κανένας το έργο
ενός αθρώπου, πρέπει πρώτα να το έχει διαβάσει. Και όμως εδώ είναι
το κλειδί, γιατί εκείνοι που κατηγορούνε τον Ψυχάρη δε διαβάσανε
τα βιβλία του, και εκείνοι που τα διαβάσανε δεν τον κατηγορούνε
πια.

Αν και λοιπόν όλοι οι γραμματισμένοι και μ' αυτούς και οι
μισογραμματισμένοι, υποδεχτήκανε το «Ταξίδι» με τέτοια αγανάχτηση,
δυο σηκώσανε αμέσως τη φωνή τους, τότε στα 1888, και πήραν το
μέρος του Ψυχάρη. Ο πρώτος είναι ο Ροΐδης, η ξέχωρη αυτή
φυσιογνωμία, που έγραψε μια τίμια κρίση του «Ταξιδιού», δέχτηκε το
κήρυγμά του, και αναγνώρισε αμέσως και την αξία του Ψυχάρη και τη
σημασία του «Ταξιδιού» του, και ο δεύτερος είναι ο γνωστός
Γαβριηλίδης, που από τότε δεν έπαψε να υπερασπίζεται τη δημοτική
και να δημοσιεύει στην εφημερίδα του, όταν τύχαινε, μελέτες ή
γράμματα του Ψυχάρη.

Πέντε χρόνια ύστερα από την έκδοση του «Ταξιδιού» του, ο Ψυχάρης
κατέβηκε πάλε στην Ελλάδα, μα τη φορά αυτή με ιδιαίτερη αποστολή
της Γαλλικής Κυβέρνησης. Εκείνα τα χρόνια οι καθαρευουσιάνοι
ξαναθυμήθηκαν τον Ψυχάρη και άρχισε πάλε ο πόλεμος. Και αυτός ο
Χατζιδάκις ο γλωσσολόγος, αν και πολλές φορές παραδέχτηκε τα
δικαιώματα της ζωντανής μας γλώσσας, σα γλωσσολόγος που είναι,
κηρύχτηκε όμως απ' την αρχή αντίπαλος του Ψυχάρη. Εκείνο ακριβώς
το χρόνο, δηλαδή όταν ο Ψυχάρης κατέβηκε για δεύτερη φορά στην
Αθήνα, ο Χατζιδάκις τόλμησε και έγραψε πως ο Ψυχάρης πλέρωσε,
αγόρασε και δημοσίεψε με τόνομά του, εργασία ενός φτωχού του
μαθητή. Εδώ περνούσε πια τα όρια και έθιγε όχι μόνο την
αξιοπρέπεια του Ψυχάρη, μα και την επιστημονική του φιλοτιμία. Μια
λύση είδε, να τον προσκαλέσει και με το πιστόλι στο χέρι να δώσει
λόγο της κατηγορίας του.

Πήγαν οι μάρτυροι του Ψυχάρη, βρήκαν το Χατζιδάκι, μα αυτός
δείλιασε κι αρνήθηκε να μονομαχήσει! Τότε οι φοιτητές μαζευτήκανε,
βγάλανε ψήφισμα εναντίο του Ψυχάρη, και παινέσανε βέβαια το
Χατζιδάκι, δηλαδή εκείνον που χωρίς την ελάχιστη ντροπή
καταδέχτηκε να συκοφαντήσει! Βλέποντας τα πράματα αυτά ο Ψυχάρης
έγραψε στο Γαβριηλίδη ένα γράμμα που δημοσιεύτηκε στην «Ακρόπολη»
και που είναι και μια ήσυχη απάντηση στις τόσες βρισιές που δεν
πάψανε να δημοσιεύουνται.

Αξίζει τον κόπο να το ακούσετε: Ρόδα και Μήλα Β'. σελ. 109.

                                                    Φίλτατέ μου,

«. . . . . . Βέβαια, η μονομαχία, το ντουέλλο, είναι κακό πράμα,
είναι μάλιστα και πράμα άδικο, αφού μπορεί να σκοτωθή και κείνος
που έχει δίκιο. Έπειτα, ή να σε σκοτώσουν ή εσύ να σκοτώσης
άθρωπο, είναι και τα δυο φοβερά.

«Έχει όμως κ' η μονομαχία τα καλά της. Είναι και της ανάγκης. Μας
μαθαίνει νάχουμε τρόπους σοβαρούς, να συλλογέται ο νους προτού
γράψη το χέρι. Αλλιώς κ' η αξιοπρέπεια θα μας έλειπε. Είναι
σύστημα αχαμνό που ακολουθούνε μερικοί και βρίζουνται κάθε τόσο.
Βρίζουνται, γιατί ξέρουν πως τίποτις δε θα βγη. Σήμερα σε λέω
ψέφτη και κλέφτη. Με λες άβριο τα ίδια και συ. Έτσι είμαστε ένα
ένα.

«Θάγραφαν πολλοί πιο σοβαρά, θάπιανε κι ο λόγος τους περισσότερο
τόπο, αν την ώρα που γράφουν είχανε στο νου τους πως δεν είναι
παίξε γέλασε η πέννα. Πρέπει κανείς να στοχαστή καλά ως πού μπορεί
να τον πάη ο λόγος που θα πη και να πάη ο ίδιος ως εκεί. Πρέπει να
βάλη στο νου του πως είναι ζήτημα τιμής και ζωής — ένα είναι — κι
αφτό κάποιο νόημα έχει σ' όλους τους τόπους του κόσμου.

«Δε θα είτανε μάλιστα άσκημο διόλου να ξέρη εκείνος που γράφει πως
από την πένναν του μπορεί να στάξη θάνατος ή ζωή, και να πη μέσα
του πρώτα «Βαστάω ή δε βαστάω να το γράψω; Θυσιάζω ή δε θυσιάζω
και τη ζωή μου και του αλλουνού τη ζωή;» Θαρρώ πως θα γράφουνταν
πολύ λιγώτερες αηδίες, πως θάστρωναν κάπως και τα ήθη. Έτσι
μαθαίνει κανείς να σέβεται τον πλησίο του και του πλησίου του την
τιμή και τη ζωή. Μαθαίνει όμως να σέβεται και τον εαφτό του.

«Νομίζω λοιπόν πως κ' οι καλαμαράδες θα βάζανε γνώση και θα
μιλούσαν πιο φρόνιμα, αν τα συλλογιούνται πρώτα αυτά που είπαμε.
Κι αν πάλε δεν τα ξέρουν, καιρός είναι να τα μάθουνε. Πως είναι
δάσκαλος ή καλαμαράς, δεν πάει να πη διόλου πως μπορεί να λέη ό,τι
θέλει. Να βρίζη κανείς, να συκοφαντάη, κ' έπειτα σαν του γυρέβεις
ικανοποίηση, να χλωμιάζη και να φέβγη, είναι ντροπή όχι μόνο στο
Παρίσι, μα και σ' όλη τη Ρωμιοσύνη, γιατί κι ο Ρωμιός δεν τα
πολυσηκώνει τα τέτοια.

«Εγώ, φίλε μου, είμαι γεννημένος Ρωμιός, είμαι και γάλλος πολίτης.
Κάφκημά μου και τα δυο. Τέτοιος ήρθα και τέτοιος θα πάω. Πάντα το
είπα και δεν τόκρυψα ποτές, γιατί συνήθεια δεν έχω μήτε να κρύβω,
μήτε να κρύβγουμαι. Όλα τα χρωστώ στη Γαλλία, που σαν πατρίδα μου
την έχω. Και τα παιδιά μου είναι της Γαλλίας παιδιά και το αίμα
μου δικό της· μάλιστα και τώρα που ήρθα στην Ελλάδα, κι αφτό στη
Γαλλία το χρωστώ. Είμαι και γάλλος καθηγητής και τόχω για δόξα.

«Εκείνα που έκαμα εδώ για τη γλώσσα και τη φιλολογία, για το
εθνικό μας, για το άγιο αυτό ζήτημα, τάκαμα γιατί λατρέβω την
Ελλάδα, γιατί δε θέλησα να φύγω έτσι, να της πω έχε γεια, να την
παρατήσω, γιατί έλεγα πως κάτι της χρωστούσα. Της χρωστούσα τούτο
δηλαδή, που γεννήθηκα, που είμαι Ρωμιός.

«Και μ' αυτά, φίλε μου, σώνει. Έγραψες, μια φορά κ' έναν καιρό,
τόσα καλά για μένα, που σ' έβαλα στην καρδιά μου και που δεν μπορώ
ποτέ μου να το ξεχάσω. Το χρέος του πρώτα απ' όλα κι ότι κι αν
πούνε, πρέπει να κάμη ένας άντρας. Αυτό μόνο είναι της ζωής μου το
καμάρι».

                                                  Ο πολύ φίλος σου.

Η πολεμική των αντιπάλων του Ψυχάρη ξακολούθησε με την ίδια λύσσα
και με περισσότερη ακόμη, γιατί βλέπανε την πρόοδο του
δημοτικισμού, βλέπανε πως οι πλατωνικές συκοφαντίες δεν ήταν πλέον
αρκετές για να καταπνίξουνε το δημοτικισμό και στα 1901 βρήκανε
για ευκαιρία τη μετάφραση της Νέας Διαθήκης του Πάλλη, για να
φανατίσουν το λαό, να δημιουργήσουν τις τότε ταραχές και να
κηρύξουν τη δημοτική μας γλώσσα σε διωγμό, πείθοντας τον κόσμο πως
οι δημοτικιστές που μεταφράσανε τα Βαγγέλια, το κάμανε για να
χαλάσουνε τη γλώσσα τώνε Βαγγελίων και για να μπορέσουνε να έρθουν
έπειτα οι Ρώσσοι και να μας πουν, πως ούτε Έλληνες είμαστε, ούτε
και ελληνική Εκκλησία έχουμε! Όργανα λοιπόν της πασλαυιστικής
εταιρίας οι δημοτικιστές, άθρησκοι οι δημοτικιστές, πλερωμένοι οι
δημοτικιστές!

Τότε ο Ψυχάρης, σαν τίμιος αρχηγός της Ιδέας, θέλησε να δείξει
στην Αθήνα πως άδικα και παράλογα πράματα είναι αυτά που λένε, και
πως η βία είναι μεσαιωνικός τρόπος υπεράσπισης μιας Ιδέας. Έγραψε
λοιπόν τα καθέκαστα στον Κακλαμάνο, για να δημοσιευτούνε στο «Νέο
Άστυ», μα πήρε απάντηση πως το «Νέο Άστυ» δε θα δημοσιέψει πια
τίποτε του Ψυχάρη. Έγραψε και του Γαβριηλίδη, του φίλου του, μα κ'
εκείνος την ίδια απάντηση του έδωσε. Και τότε, έτσι αποκλεισμένος,
ενώ όλοι καθημερινά τόνε συκοφαντούσανε, του φάνηκε περίεργο και
με πίκρα έγραψε του Γαβριηλίδη, πως στο Παρίσι πολλές φορές πήγανε
σπήτι του, εχτός από γάλλοι, ως και άγγλοι και γερμανοί
φημεριδογράφοι να του ζητήσουνε τη γνώμη του για τα βαγγελικά, και
πως μονάχα στην Ελλάδα, που γι' αυτήνε δουλεύει και πασκίζει μέρα
νύχτα, δεν μπορεί να τήνε πει.

Μα σε λίγο οι δημοτικιστές αποχτήσανε και όργανο δικό τους, το
«Νουμά», και λέφτερα πια μπορούσανε να πούνε τη γνώμη τους και να
υπερασπιστούνε. Σ' αυτόνε για πρώτη φορά δημοσίεψε ο Ψυχάρης την
«Απολογία» του, που στα 1906 έβγαλε και σε χωριστό βιβλίο. Σ'
αυτόν τον τόμο ξηγά ο Ψυχάρης όλο του το σύστημα, δηλαδή ξηγά όλες
τις λεφτομέρειες τις σκετικές με τη μέθοδο, το τυπικό, το
φτογγολογικό και λεξικό που ακολούθησε στα βιβλία του, και γι'
αυτό όποιος θέλει να κρίνει λιγάκι σοβαρά το σύστημα του Ψυχάρη,
πρέπει χωρίς άλλο, να διαβάσει μαζύ με το «Ταξίδι» του, τουλάχιστο
και την «Απολογία» του, που είναι και ο γλωσσολογικός πρόλογος του
«Ταξιδιού», για να διεί πρώτα με τι έννοια έβαλε κάθε λέξη, ποια η
αιτία κάθε τύπου, και έπειτα να κρίνει.

Στα 1903 νέα τιμή έκαμε η Γαλλία στον Ψυχάρη διορίζοντάς τονε
καθηγητή της νεοελληνικής γλώσσας στη Σκολή των Ανατολικώ Γλωσσών.
Αυτό το πράμα πείραξε τους καθαρευουσιάνους, που είχανε την Αρχή,
δηλαδή τη δύναμη, στα χέρια τους, μα λιγάκι αργά, γιατί μονάχα στα
1908 φαίνεται πως τόμαθαν και τότε βλέπουμε να γίνεται ζήτημα μέσα
στη Βουλή κι ο μακαρίτης Κυριακούλης Μαυρομιχάλης να ζητά απ' την
Ελληνική Κυβέρνηση να _επέμβη_ και να ζητήσει απ' τη Γαλλική
Κυβέρνηση την πάψη του Ψυχάρη!

Αυτό και μόνο είναι αρκετό για να μας δείξει πώς σκέφτουνταν οι
τότε πολιτικοί μας.

Ζητούσε δηλαδή ο Μαυρομιχάλης, που ούτε πάτησε στο μάθημα του
Ψυχάρη για να διεί τι διδάσκει, να &επέμβη& η Κυβέρνησή μας και να
ζητήσει να πάψουν ένα Γάλλο καθηγητή, που για να διοριστεί
ψηφίστηκε από το Συβούλιο της Σκολής, ξαναψηφίστηκε από την
Ακαδημία, και διορίστηκε από τον υπουργό τον ίδιο.

Σ' εκείνη τη συνεδρίαση της Βουλής αρκετά χαραχτηριστικά
ακουστήκανε, σκετικά με τη δημοτική μας γλώσσα και τον Ψυχάρη, που
αξίζει τον κόπο να ακούσετε μερικά. Ομιλεί ο Μαυρομιχάλης: «Η
γλώσσα η διδασκομένη από της έδρας εκείνης είναι γλώσσα ελεεινή
και χυδαία, φρικώδες κατασκεύασμα του διδάσκοντος αυτήν.»! Ο κ.
Ρούφος αποκαλεί τη δημοτική «&βδέλυγμα& γλώσσης»! Και πολλοί
βουλευτές απαντούνε θριαβευτικά «Εύγε»!! Ο κ. Κουμουνδούρος λέγει
πως ο Ψυχάρης είναι «μίσθαρνον όργανον»! Ο κ. Στάης κηρύχνει πως ο
Ψυχάρης διορίστηκε για να εξοικονομηθεί κλπ., κλπ., και μόνο ο
Δραγούμης, αν και καθαρευουσιάνος, σηκώθηκε και είπε πως νομίζει
«ότι δεν πρέπει να αποδοθούν μομφαί τοιαύται οίαι απεδόθησαν
εναντίον ανθρώπου κατά πάντα αξίου λόγου και ως ανθρώπου και ως
επιστήμονος.»

Και πού να αναφέρει κανείς τι και τι δε γράψανε οι φημερίδες και
τι δε λέγανε και ξακολουθούνε να λένε άλλοι, λιγώτερο υπεύτυνοι,
για τον Ψυχάρη. Αρκεί μόνο να πω πως κάποιος Παγανέλλης κήρυχνε
στην Πόλη, μέσα σ' ένα σαλόνι, πως «Θα αθωώσει τον φονέα του
Ψυχάρη.»!

Τα ίδια παναληφτήκανε μέσα στη Βουλή, έπειτα από δυο χρόνια, όταν
οι αντιπρόσωποί μας, αναθεωρόντας το σύνταγμα, ζήτησαν από το
Βενιζέλο, με τόση πιμονή, τη σύνταξη του γνωστού άρθρου του
σχετικού με τον καθορισμό της επίσημης μας γλώσσας, πράμα άλογο
που ο Βενιζέλος δεν μπόρεσε να αποφύγει.

Τότες όμως ο Ψυχάρης, που τόσα και τόσα περίμενε απ' το νέο
Πρωθυπουργό το νεωτεριστή, όταν είδε πως ο Βενιζέλος δεν κηρύχτηκε
δημοτικιστής σαν το Μαβίλη μέσα στη Βουλή, τόνε θεώρησε ανάξιο της
εχτίμησής του και την αφιέρωση που του είχε κάμει ενός δηγημάτου
του, του την πήρε πίσω με τα εξής λόγια που δημοσίεψε:

«Ένα μου δήγημα, το «Εθνικό Συμπόσιο», που δημοσιέφτηκε στο
«Νουμά» (αρ. 422) είναι, λέει, αφιερωμένο του Βενιζέλου.
Ξεγράφεται η αφιέρωση, ο άθρωπος και τόνομά του. Το δήγημα
μνήσκει.»

Το δήγημα αυτό το αφιέρωσε έπειτα στην Κρήτη που τρέφει γι' αυτήν
ιδιαίτερη συμπάθεια.

Έπειτα όμως δούλεψε ο Βενιζέλος για την πατρίδα, έδειξε ικανότητα,
φιλία για τη Γαλλία, έγιναν έπειτα οι Βαλκανικοί πολέμοι,
διπλασιάστηκε η Ελλάδα, και έπειτα όταν ο Βενιζέλος πήγε στο
Παρίσι στα 1913, ο Ψυχάρης, με τη μεγάλη του καρδιά, δεν μπόρεσε
παρά να πάγει και να σφύξει το χέρι του Βενιζέλου. Ήταν
πρωτοχρονιά κι ο Βενιζέλος ήτανε στην Εκκλησία. Ύστερα απ' τη
λειτουργία πλησίασε ο Ψυχάρης με τους άλλους, του έσφιξε το χέρι
και του είπε σκετικά με την πρωτοχρονιά:

«Σου εύκομαι να ζήσεις χρόνια πολλά, δε σου εύκομαι να ζήσεις
αιώνες, γιατί θα ζήσεις.»

Αυτό φαίνεται άρεσε του Βενιζέλου, τον ευκαρίστησε ιδιαίτερα, και
ο Ψυχάρης αποφάσισε να τον ξαναδιεί στην Πρεσβεία. Πήγε, και μόλις
ο Βενιζέλος είδε τον Ψυχάρη να πλησιάζει, τον πήρε από το χέρι,
τον πήγε σ' ένα ιδιαίτερο δωμάτιο κ' εκεί αρχίσανε την κουβέντα.
Του ξήγησε τότε ο Βενιζέλος πως ήταν αναγκασμένος σ' εκείνη τη
συνεδρίαση της Βουλής να μη κηρυχτεί δημοτικιστής, γιατί είχε άλλα
πιο βιαστικά ζητήματα να λύσει και ταχτοποιήσει, τόνε βεβαίωσε
όμως πως την εχτίμηση που είχε για το έργο του, πάντοτε ξακολουθεί
να την έχει, πως πάντοτε διαβάζει και μελετά τα βιβλία του, πως η
&Ζωή κι Αγάπη στη Μοναξιά&, ρομάντζο του Ψυχάρη, για μήνες ήταν το
αγαπημένο του βιβλίο και πως έχει ασάλευτη πεποίθηση πως η νίκη
πάντα δική του θα είναι.

Ας ευκηθούμε λοιπόν πως ο Βενιζέλος, που έχει για αρχή, πως «Ο
πολιτικός ανήρ πρέπει να λέγει πάντοτε την αλήθειαν και προς τα
άνω και προς τα κάτω», και ο Ψυχάρης που κήρυξε πολύ πριν απ'
αυτόν πως «Με την αλήθεια, όποια κι αν είναι, δουλεύει κανείς την
πατρίδα του πολύ περισσότερο παρά με την ψεφτιά, όσο πατριωτική κι
αν τη νομίζη», πως αυτοί οι δυο μια μέρα θα συνεργαστούνε για να
λύσουνε το γλωσσικό ζήτημα, και να μας γλυτώσουνε πια απ' τον
καθαρευουσιάνικο εφιάλτη.

Είπαμε πως τη δεύτερη φορά που ο Ψυχάρης κατέβηκε στην Ελλάδα,
ήτανε στα 1893. Από τότε δεν ξανακατέβηκε παρά το καλοκαίρι του
1914, δηλαδή ύστερα από είκοσι ένα χρόνια, και τότε η πατρίδα μας,
τιμώντας την τόση του δράση, τον παρασημοφόρησε με ανώτερο
παράσημο.

Καθώς είπα πιο απάνω, στα 1888 έβγαλε ο Ψυχάρης το «Ταξίδι» του.
Ύστερα από δυο χρόνια δημοσίεψε στην «Εστία» το πρώτο του δήγημα
«Η Ζούλια» και στα 1897 ξέδωκε «Τόνειρο του Γιαννίρη» και απ' τα
1901 ως τα 1913 άρχισε να βγάζει ένα τόμο κάθε χρόνο, δηλαδή
δώδεκα τόμους, και μαζύ με την πρώτη έκδοση του «Ταξιδιού» και
«Τόνειρο του Γιαννίρη», ξέδωκε όλους μαζύ δέκα τέσσερεις τόμους.

Απ' αυτούς έξη είναι ιστορίες (Τόνειρο του Γιαννίρη, Ζωή κι Αγάπη
στη Μοναξιά, Τα Δυο Αδέρφια, η Αγνή και οι δυο έκδοσες του
Ταξιδιού), δυο (η Ζούλια και η Άρρωστη Δούλα) που δε βγήκανε σε
χωριστά βιβλία δε λογαριάζονται στους 14 τόμους, ένας τόμος
δηγήματα γραμμένα για να διαβαστούνε «Στον ίσκιο του πλατάνου»,
που είναι και ο τίτλος τους, ένας τόμος με θεατρικά έργα, με τον
τίτλο «Για το Ρωμαίικο Θέατρο» και έξη τόμοι «Ρόδα και Μήλα», που
είναι συλλογές που ξανατυπώνει μέσα όλα του τα φιλολογικά και
γλωσσικά μ' ένα ιστορικό πρόλογο το καθένα. Ο τρίτος τόμος τω
«Ρόδων και Μήλων» είναι η «Απολογία» του, και στον τέταρτο
βρίσκουμε τη δικαστική απόφαση του Στελάκη, που αποδείχνει πως
μπορούμε πολύ εύκολα να καθιερώσουμε μια γλώσσα ιδιαίτερη πάντα
όμως δημοτική της νομικής.

Εχτός από αυτούς τους 14 τόμους, που είναι όλο σκεδόν το ελληνικό
του έργο, ανάφερα στην αρχή πέντε τόμους γλωσσολογικούς σε γαλλική
γλώσσα. Κ' εχτός απ' αυτούς ξέδωκε ως τα 1905 σε γαλλική γλώσσα
άλλους οχτώ τόμους.

Όλοι μαζύ λοιπόν είκοσι εφτά τόμοι ελληνικοί και γαλλικοί, χωρίς
να λογαριάσω τα άλλα του γαλλικά βιβλία που ξέδωκε ύστερα απ' τα
1905 και που μου είναι άγνωστα, καθώς και τις άπειρες μελέτες που
έχει δημοσιέψει σε όλες τις πιο σοβαρές γαλλικές και αρκετές
γερμανικές επιθεώρησες. Μα νομίζω πως και οι 27 αυτοί τόμοι μοναχά
που ανάφερα είναι αρκετοί για να μας δείξουν α δούλεψε ή δε
δούλεψε ο Ψυχάρης στη ζωή του (3).

Κάποτε το «Lectures pour tous» δημοσίεψε μια μελέτη σκετική με
τους σοφούς της Γαλλίας που δουλεύουνε πιο πολύ. Και μέσα στα
ονόματα τω σοφών αυτών ήταν και τόνομα του Professeur Jean
Psicari, όνομα που στην πατρίδα του Ελλάδα, που τόσο δούλεψε γι'
αυτήνε, δεν έχει σημασία.

Και μ' όλα αυτά ο Ψυχάρης δε βλέπει το έργο του τελειωμένο, και δε
νόμισε πως πρέπει πια να ησυχάσει. Δυο έργα απ' όλα που ετοιμάζει
ιδιαίτερα τον απασκολούν και λέει πως όταν τα ετοιμάσει και τέλεια
τα στείλει στην Ελλάδα, τότε ήσυχος πια θα είναι και παρηγορημένος
θα πεθάνει. Το πρώτο είναι η γραμματική του, η «Μεγάλη Ρωμαίικη
Γραμματική» του σε τρεις τόμους, που τώρα και τόσα χρόνια μας την
υποσκέθηκε κι ακόμα να την παρουσιάσει, και το δεύτερο είναι ο
«Διγενής Ακρίτας» δημοτικό ιστορικό μυθιστόρημα.

Εχτός απ' αυτά κι άλλα ετοιμάζει, που όλο και δουλεύουνται, δηλαδή
ένα δεύτερο τόμο με θεατρικά έργα, δυο ρομάντζα, ένα τόμο με
τραγούδια, κατόπι «Το Μεγάλο το Ταξίδι» και στο τέλος σ' ένα τόμο
«Η Ζωή μου».

Έχει και ορισμένα ανέκδοτα ο Ψυχάρης που θα δημοσιευτούν αφού
πεθάνει.

Πολλοί καθαρευουσιάνοι, περαστικοί απ' το Παρίσι, πηγαίνουνε ν'
ακούσουν τον Ψυχάρη, μόνο και μόνο, καθώς διαλαλούνε, για να του
πουν αυτό για να του πουν εκείνο και να του δείξουνε πως απατάται,
πως δεν ξέρει τίποτε κι α βρουν και την ευκαιρία να του πατήσουνε
και κανένα βρισιδάκι! Μα όσοι πήγανε μ' αυτόν τον αέρα,
διαφορετικά γυρίσανε.

Η πρώτη εντύπωση που δίνει ο Ψυχάρης είνε η απλότητά του. Φίλος
κάθε επισκέφτη και πρώτος φίλος τω δημοτικιστών, που έτοιμος πάντα
είναι να τους ανοίξει την καρδιά του και με ειλικρίνεια
χαραχτηριστική να τους ξιστορίσει τα γλυκά του όνειρα που τρέφει
για την Ελλάδα.

Δεν είναι δάσκαλος ο Ψυχάρης και η απλότητά του, η λαοφιλία του, η
προθυμία του, δε σε αφήνουνε να πιστέψεις πως αυτός ο άθρωπος
έζησε και ζει σ' ένα επίπεδο πνεματικό που λίγοι ζούνε στον κόσμο,
γιατί ο Ψυχάρης στην Ευρώπη είνε «autorité» στο είδος του.

Στo μάθημά του απλούστατος, κατορθώνει και τα πιο στριφνά ζητήματα
της γλωσσολογίας να τα παρουσιάζει όχι μόνο απλά μα και ευκάριστα,
γιατί ο Ψυχάρης έχει χιούμορ πολύ, και αλλοίμονο στο δάσκαλο που
θα τύχει να παραλάβει!

Είναι ακούραστος στη συζήτηση και πάντα πρόθυμος και έτοιμος να
συζητήσει και για το πιο επιπόλαιο επιχείρημα των καθαρευουσιάνων.
Το συμπέρασμα της κουβέντας δεν το δίνει εκείνος, μα κάμνει το
συνομιλητή του να το δώσει, και έτσι ο καθαρευουσιάνος αυτός, που
πήγε να πουλήσει μυαλό του Ψυχάρη, φεύγει φίλος του και συχνά
οπαδός του!

Δεν είναι μόνο η συζήτηση που προσελκύει τους επισκέφτες του
Ψυχάρη στην Ιδέα. Είναι και κάτι άλλο. Ο Ψυχάρης ότα μιλεί
ελληνικά, μιλεί την καθάρια δημοτική, τη δημοτική εκείνη που θα
μιλήσουνε μια μέρα όλοι οι, αναπτυγμένοι Έλληνες, και αυτό, δηλαδή
το άκουσμα της σωστής εθνικής μας γλώσσας, εθουσιάζει κάθε, έστω
και λίγο, ευαίστητο άθρωπο, και κάμνει τους καθαρευουσιάνους να
βεβαιώνουνε, μόλις φύγουν απ' του Ψυχάρη, πως: «Ο Ψυχάρης δεν
είναι μαλλιαρός»!!

Ένας χαραχτήρας σαν του Ψυχάρη, που πάντα έζησε για την Αλήθεια,
την απρόσωπη αλήθεια που κήρυξε στα 88 και που από τότε ως τώρα
πιστά και κατά γράμμα ακολούθησε και αψήφισε γι' αυτήν κάθε βρισιά
και μίσος, ένας τέτοιος χαραχτήρας δεν μπορούσε παρά να δώσει και
άλλα δείγματα τόλμης για την αλήθεια και τη λευτεριά.

Και πραματικά όταν οι Γάλλοι, στα 1897, ήτανε με το μέρος των
Τούρκων και βασανίζανε με τη στάση τους τους Κρητικούς, σηκώθηκε ο
Ψυχάρης στο Παρίσι, έκαμε δημόσιο ανάγνωσμα και κήρυξε πως είναι
ντροπή της Γαλλίας η πολιτική της Κυβέρνησής της, και πως οι
Κρητικοί έχουν τόσο δικαίωμα λευτεριάς όσο και οι ίδιοι οι Γάλλοι.
Τανάγνωσμα αυτό έκαμε εντύπωση στη Γαλλία, τόνε φώναξε λοιπόν ο
υπουργός ο ίδιος και του είπε πως πρέπει να πάψει. Μα ο Ψυχάρης
τότε κόρωσε και αν και είχε σκοπό να μη ξακολουθήσει, όχι μόνο
ξακολούθησε μα και στις επαρχίες πήγε για τον ίδιο σκοπό.

Άλλως τε ο Ψυχάρης πάντα έδειξε πόσο διαφέρεται για την Ελλάδα.
Κάποτε που είχανε γίνει σεισμοί στη Χαλκίδα, ο Ψυχάρης με δυο
τρεις άλλους ρωμιούς, θελήσανε να βοηθήσουν εκείνους που πάθανε
και αποφασίσανε να διοργανώσουνε παράσταση. Η παράσταση έγινε,
μαζευτήκανε και εφτά χιλιάδες φράγκα και ο Ψυχάρης τάστειλε στην
Ελλάδα. Για απάντηση γράψανε τότε οι φημερίδες πως τους παράδες
αυτούς η Ελλάδα, δεν πρέπει, δε γίνεται μήτε να τους δεχτεί, μήτε
να τους καταδεχτεί, και πως είναι από μέρος του Ψυχάρη βρισιά να
στέλνει χρήματα στην Ελλάδα!

Μα ο Ψυχάρης φέρθηκε πάντα ιπποτικά σ' όλους που τον κατηγορήσανε,
και ποτέ στις ολίγες απάντησές του, δε μεταχειρίστηκε την
παραμικρή άπρεπη φράση, όπως έκαμναν και κάμουν οι αντίπαλοι του
κάθε τόσο.

Όποιος διαβάσει αμερόληφτα και χωρίς πρόληψη βιβλίο του Ψυχάρη,
δεν μπορεί παρά να παρατηρήσει αμέσως τη ζωηρότητα της δήγησης.
Νομίζει κανείς πως δε διαβάζει, μα ακούει. Ακούει τραγούδι
αρμονικό, όχι μονάχα γιατί αρμονικιά είναι η δημοτική μας μα και
γιατί ο Ψυχάρης ξέρει να την κάμει ακόμα πιο αρμονικιά.

Ζωηρότητα, απλότητα και αρμονία είναι τα διακριτικά της γλώσσας
του Ψυχάρη, και τα βιβλία του μας δείχνουνε ψυχολόγο δυνατό,
παντού βαθειά ιδέα και ποίηση συχνή.

Κάποιος, που διάβασε το «Ταξίδι» του, πήγε τόνε βρήκε και του
είπε· «Του κάκου, είσαι ποιητής.» Και πραματικά πολύ συχνά σε όλα
του τα φιλολογικά βιβλία, βρίσκουμε σελίδες με ποίηση δυνατή.

Ο Ψυχάρης είναι βέβαια ένας απ' τους πιο μεγάλους μας πεζογράφους.
Μα δεν πρόκειται να μιλήσουμε για το λογοτεχνικό του έργο. Αυτό
πρέπει ιδιαίτερα να ξεταστεί και ιδιαίτερα να παρουσιαστεί.

Η βιβλιοθήκη του Ψυχάρη είναι κάτι τι το ανεχτίμητο, γιατί είναι η
πιο τέλεια βιβλιοθήκη σκετικά με την ελληνική γλώσσα. Έχει 14000
βιβλία, δηλαδή όλα τα βιβλία που έχουνε σκέση με τη γλώσσα μας. Η
βιβλιοθήκη αυτή ήτανε για να γίνει χτήμα της Γαλλικής
Αρχαιολογικής Σκολής της Αθήνας, ύστερα απ' το θάνατο του Ψυχάρη,
μα πρόπερσυ γράψανε οι φημερίδες πως ο Ψυχάρης τήνε δώρησε στη
Βιβλιοθήκη της Ελληνικής Βουλής.

Η επίδραση του Ψυχάρη είναι πολύ μεγάλη και ποικίλη.

Στα 1888 και πρώτα μεγάλο μέρος της ποίησης γραφότανε στην
καθαρεύουσα και βλέπουμε, ύστερα απ' το κήρυγμα του Ψυχάρη, η
ποίηση να γράφεται σιγά-σιγά και πιο δημοτικά, και σήμερα ποιήματα
στην καθαρεύουσα μόνο γέλοια προξενούν. Κι αυτός ο Παλαμάς δεν
έγραφε πριν την καθάρια δημοτική που γράφει σήμερα στα ποιήματά
του.

Ο πεζός λόγος, τότε στα 1888 και πρώτα, γραφότανε όλος στην
καθαρεύουσα, εχτός από ελάχιστες εξαίρεσες, και σήμερα βλέπουμε
πως και σ' αυτόν η καθαρεύουσα υποχωρεί (δηγήματα, χρονογραφήματα,
μυθιστορήματα, θέατρο). Μόνο η σοβαρώτερη πεζογραφία, σαν πιο
λιγώτερο ζωντανή που είναι, έμεινε η τελευταία, μα και αυτή φυσικά
θα υποχωρήσει.

Και βλέπουμε αμέσως ταποτελέσματα της επίδρασης του Ψυχάρη,
βλέπουμε δηλαδή μία ολόκληρη νέα φιλολογία μια πραματικά ελληνική
φιλολογία να δημιουργέται, πράμα που η καθαρεύουσα δεν μπόρεσε να
πετύχει τόσα και τόσα χρόνια.

Η επίδραση του Ψυχάρη δεν αναφέρεται βέβαια μονάχα στη φιλολογία,
μα και σ' αυτόν τον προφορικό λόγο, γιατί δε συναντούμε πια
εκείνους τους τύπους που μιλόντας σκέφτουνταν κάθε λέξη που θα
πούνε να είναι σωστή, μη θέλοντας ναφίσουνε τον εαυτό τους να
μιλήσει λέφτερα και ειλικρινά.

Άλλως τε και οι «ελληνικούρες» λείψανε, γιατί όλοι μας έμμεσα ή
άμεσα δεχτήκαμε την επίδραση του Ψυχάρη.

Είναι δυστύχημα για την Ελλάδα που ενώ βλέπουμε οι ξένοι να
μελετούνε τη δημοτική μας γλώσσα και να ιδρύουνε και διατηρούνε
_έξη_ ως τώρα έδρες πανεπιστημιακές της δημοτικής, εμείς όχι μόνο
δε σκεφτήκαμε να ιδρύσουμε μια τέτοια έδρα της γλώσσας μας, μα
ακόμα προσπαθούμε ναποδείξουμε πως η δημοτική, η ζωντανή μας
γλώσσα, πρέπει να περιφρονιέται.

Πρέπει να ελπίσουμε πως με την κατεύτυση που πέρνει ο
δημοτικισμός, που από αίρεση έγινε αξίωση της κοινωνίας μας,
ανάγκη κοινωνική, και που όλο και προοδεύει, πως γρήγορα θα πάψει
η τόση αδιαφορία του Ελληνισμού και θακούσουμε την πρόσκληση του
καθηγητή Ψυχάρη στην Αθήνα, για να διδάξει στο Πανεπιστήμιο τη
δημοτική.

Ο Ψυχάρης δεν είναι μονάχα μεγάλος καινοτόμος της γλώσσας μας,
είναι και ο πρώτος που έφερε στον Ελληνισμό μια Ιδέα, μια απρόσωπη
Ιδέα, την ιδέα του δημοτικισμού. Ξέρουμε πόσο προσωπικά και
συφεροντολογικά σκέφτουνταν και σκέφτεται ακόμα ο Ελληνισμός. Δεν
έχουμε παρά να διούμε τα πολιτικά του κόμματα για να το
καταλάβουμε. Ο τάδε ψήφιζε και ψηφίζει για τον τάδε, δηλαδή για το
πρόσωπο του τάδε, και όχι για μια Ιδέα (συντηρητική, δημοκρατική,
σοσιαλιστική κλπ.), που πάντοτε αντιπροσωπεύουν οι βουλευτές σε
όλα τα πολιτισμένα μέρη.

Γι' αυτό το λόγο μεγάλη σημασία έχει ο δημοτικισμός και γι' αυτό
ακόμη περισσότερο πρέπει να τιμούμε τον Ψυχάρη.

Η δουλειά του Ψυχάρη, η επίδρασή του, τα ως τώρα αποτελέσματα της
επίδρασής του και τα μελλοντικά, με κάμουνε να κατατάξω τον Ψυχάρη
στην πρώτη γραμμή του σημερνού μας πνεματικού κόσμου μαζύ με δυο
άλλους, το Βενιζέλο και τον Παλαμά.

* * *

1) Διάλεξη πού έγινε στο «Εντευκτήριον Καΐρου» στις 9 του Μάη
1916.

2) Όταν έγραψε στα 1888 αυτήν την τελευταία του φράση μερικοί τον
κατηγορήσανε, και για απάντηση έγραψε στην Απολογία του το
κεφάλαιο αυτό.

3) Τα τελευταία έργα του Ψυχάρη είναι: «Au fils tué à l' ennemi»
(1915), ποίημα γραμμένο για το γυιό του Ερνέστο, υπολοχαγό του
πυροβολικού, που ηρωικά σκοτώθηκε από τους πρώτους Γάλλους στο
Βέλγιο, και η «Σαλώμη.» (1916) κριτικό σημείωμα.





*** End of this LibraryBlog Digital Book "Psycharis and His Work" ***

Copyright 2023 LibraryBlog. All rights reserved.



Home