Title: Oorlogsvisoenen
Author: Buysse, Cyriël, 1859-1932
Language: Dutch
As this book started as an ASCII text book there are no pictures available.


*** Start of this LibraryBlog Digital Book "Oorlogsvisoenen" ***


OORLOGSVISIOENEN

DOOR CYRIEL BUYSSE

1915


INHOUD

I. De heeren Bollekens in oorlogstijd
II. Het oorlogshuwelijk van meneer Cathoen
III.	Rikiki
IV.	De varkenskar
V.	In de vuurlinie
VI.	Burgerwacht-idylle
VII.	De vrijwilliger
VIII.	De vlucht
IX.	De moeder
X.	Singen... Singen!...
XI.	De terugkeer



I.

DE HEEREN BOLLEKENS IN OORLOGSTIJD


Meneer Bollekens, senior, was een rijk, rijk man.

Ook meneer Bollekens, junior, was rijk, doch minder uit zichzelf, dan
wel omdat zijn vader zulk een rijk, rijk man was.

Meneer Bollekens, vader, was weduwnaar en meneer Bollekens, zoon, was
een gescheiden man.

De scheiding tusschen den zoon en zijn vrouw had plaats gehad
terwille van een jeugdige dienstmaagd. De jonge vrouw had dat meisje
kort na haar huwelijk in haar dienst genomen en zij was er zeer
tevreden over en alles scheen uiterst best te gaan, tot de jonge
mevrouw opeens beweerde, dat het niet meer ging en verklaarde dat het
meisje dadelijk weg moest. Waarom zij zoo plotseling weg moest
lichtte mevrouw Bollekens junior niet nader toe, maar des te
krachtiger drong zij aan op onmiddellijk vertrek.

Bollekens zoon kwam tegen dat onverwachte besluit radikaal op.

--Zij zal niet weggaan; er is geen enkele reden om haar te doen
weggaan, zei hij, vastberaden.

--Zij zal wèl weggaan; daarvoor is alle reden en dat weet gij beter
dan iemand! snauwde de jonge vrouw haar echtgenoot toe.

Bollekens junior, eenige, door zijn ouders zeer verwende zoon, was
koppig en tyranisch. Hij duldde absoluut geen tegenspraak.

--Zij zal _niet_ weggaan. Ik ben hier immers de baas! herhaalde hij nog
eens, met klemmenden nadruk.

--Dan zal _ik_ weggaan, zei de jonge vrouw, in snikken uitbarstend.

--Zooals ge verkiest, had hij ijskil gëantwoord.

En zoo was het gebeurd. Na een laatste, heftige scene, had mevrouw
Bollekens junior zich eensklaps opgepakt en was zij weggeloopen, naar
haar moeder toe. En kalm had Bollekens junior het boeltje bij zich
opgedoekt en was hij bij zijn vader komen inwonen, met de jonge meid.

       *       *       *       *       *

Het was een flinke, knappe meid, met roze wangen, lichte oogen en
bizonder mooi, donker haar, dat rechtop kroesde en aan de uitdrukking
van haar gezicht en ook aan heel haar uiterlijk iets zeer pikant's
gaf.

't Was jammer, zei vader Bollekens, dat zijn schoondochter juist zulk
een meid had uitgekozen, maar verder bemoeide hij zich liever niet
met het geschil: hij was een man van de rust en erg bang voor
onaangenaamheden met zijn zoon. Hij deed zijn best om hen weer met
elkaar te verzoenen, doch toen hij merkte dat zijn tusschenkomst
niets hielp en dat de schoondochter al even stijfhoofdig op haar
standpunt bleef als de zoon op het zijne in die netelige
meidenkwestie, haalde hij maar machteloos zijn schouders op en lei
zich bij den toestand neer. Hij hield nu eenmaal meer van zijn zoon
dan van zijn schoondochter, zooals hij trouwens over 't algemeen ook
meer van mannen dan van vrouwen hield; hij vond de vrouwen lastig,
nesterig, vervelend, drukte-makerig om niets; hij vond ze alleen maar
goed in zooverre ze zich gedwee aan de eischen van de mannen
onderwierpen en dezen als meesters dienden; en, ofschoon hij de
scheiding van zijn zoon uit maatschappelijk standpunt afkeurde en
betreurde, toch was hij er niet zoo heel verre van af wel te
begrijpen, dat zijn zoon feitelijk meer had aan die knappe, flinke
meid dan aan zijn nesterige luxe-huisvrouw. Kortom, hij wenschte door
die zaak niet langer dan strikt noodig was in zijn gelukkige
rijkaards-rust gestoord te worden; en zoo kwam de zoon weer in zijn
huis binnen en schikte zich daar zooals 't hem behaagde; en zoo kwam
ook de flinke, knappe meid met den zoon mede en nam daar een
eenigszins vage positie onder de andere dienstboden aan: linnenmeid,
luxe-meid, praat-en-loop-meid; en in de eerste plaats de
afzonderlijke meid van den zoon, gelast met zijn bed op te maken en
zijn kamers in orde te houden en daarom ook niet naast de andere
boden op de bovenste verdieping, maar op een lagere verdieping,
in een aparte kamer, slapend.

       *       *       *       *       *

Het huis dat meneer Bollekens in de stad bewoonde, was een groot en
prachtig huis. Hij had het zoo groot en zoo duur laten bouwen, niet
omdat hij bepaalde behoefte aan zooveel ruimte en luxe had, maar wel
omdat hij geld genoeg bezat om zulk een huis te laten bouwen. Dat was
immers bijna een plicht voor een man van zulk bijzonder groot
vermogen. Het huis van meneer Bollekens moest, uiterlijk en
innerlijk, voor de oogen van de menschen die hem kenden, en ook wel
voor de menschen die hem niet kenden, in verhouding staan tot het
fortuin, waarvan hij leefde.

En 't waren verdiepingen en nóg verdiepingen, en 't waren kamers en
nóg kamers, allen even ruim en duur gemeubileerd, en allen vrijwel
overbodig, want meneer Bollekens bewoonde of gebruikte ze om zoo te
zeggen niet. Meneer Bollekens, die zich moeilijk bewoog, had in zijn
reuzenhuis niets dan een slaap-en zitkamer, op de eerste verdieping,
dicht bij het trapportaal, met een uitzicht op de straat; en een
eetkamer in het souterrain, vlak naast de keuken, omdat dit
gemakkelijker was voor de bediening en ook omdat de spijzen dan wel
altijd warm op tafel kwamen.

Meneer Bollekens was een man van vijf en zestig jaren, groot, zwaar
en dik; met rood gezicht en grijze, borstelige haren. Hij had last
van allerlei kwaaltjes en kwalen en koesterde zoo goed als geen
vertrouwen in de bekwaamheid der doktoren, die hem toch nooit geheel
genezen hadden. Hij volgde soms wel voor een poosje hun raad en
bevond er zich dan ook wel eens goed mee, maar zoodra er een dag kwam
dat hij zich wat minder lekker voelde, gaf hij het dadelijk op en zei
dat de doktoren hem verkeerd behandelden.

De heele gezondheidskwestie bestond voor meneer Bollekens hierin, dat
hij gezond wilde zijn en blijven, zonder zich in iets te ontzien.
Poeiers, drankjes, enz. wilde hij graag genoeg innemen, doch enkel op
voorwaarde dat hij dan ook oesters, wild, foie gras, en de daarbij
passende wijnen mocht blijven gebruiken. Aan elk diëet had hij den
gruwelijksten hekel en bovenal was hij gesteld op zijn dagelijksche,
vast-geregelde bezoeken aan zijn eenig geliefd koffiehuis:
de Rosbach!

De Rosbach, het welbekend Duitsch bierhuis, bevond zich in een drukke
straat, vlak tegenover deze waar meneer Bollekens woonde; en van uit
zijn ramen kon hij den witten gasbol zien boven den ingang der
vermaarde herberg en de grauw-bestoven sierplanten-in-kuipen, die op
het trottoir het terrasje afbakenden. Daar kwam hij driemaal daags
zijn biertjes gebruiken: 's ochtends om elf uur, 's namiddags
tusschen vijf en zeven en verder heel den avond, van negen tot laat
in den nacht.

Meneer Bollekens, en ook zijn zoon, hielden van alles wat fijn en
lekker was: van kreeften en primeurs, van fazanten en patrijzen, van
alle mogelijke wildpasteien en gerechten; zij waardeerden met bijna
vrome ontroering het bedwelmend bouquet der aloude Margaux', de als
't ware versche-levenskracht-ingietende rijkheid der bruinroode
Nuits' en Vougeot's en de vroolijk-oplachende, gouden tinteling en
Prikkeling der schuimende Pommery's en Cliquot's; maar na al die
weelde van 't fijne en van 't dure, verlangden zij, dorstten zij
telkens weer naar het meer alledaagsche en gewone, naar dat
heerlijk-koel, schuimend glas donkerbruin bier, zooals de Rosbach,
en alléén de Rosbach, het hun geven kon.

Het eerste ochtendglas, om elf ure, werd steeds met kalmen ernst
gebruikt. Het had iets rustig-bezadigds, als een ontbijt. Men was nog
in de stemming niet. Maar wat de dag ook verder aan genoegens of
teleurstellingen bracht, vijf uur, het heerlijk moment van vijf uur
helderde alles op en vader en zoon togen gezamenlijk naar de
verrukkelijke herberg. De zucht waarmee papa Bollekens zich op zijn
vastbewaarde plaats neerzette, terwijl hij uit de hand van den
voorkomenden baas zijn pijp ontving, klonk als een gekreun van geluk.
Hij kreeg zijn eerste glas en dronk een volle, lange teug, met de
tong het schuim van zijn snorren aflikkend; de vrienden en stamgasten
kwamen binnen en de gelukkige avond begon.

Wat daar al niet besproken en behandeld werd! Het stadsbeheer was er
aan scherpe kritiek onderworpen, het staatsbestuur niet minder;
autoriteiten werden afgesteld, benoemingen werden gedaan;
ministeries omgegooid, andere ministeries in 't leven geroepen. Die
heeren wisten alles, álles; niets ontsnapte aan hun scherp-kritisch
waarnemingsvermogen en naarmate zij meer dronken werden hun
organisatiekrachten helderder en sterker en moest het wel voor
luisterende buitenstaanders onverklaarbaar schijnen hoe het mogelijk
was, dat zij daar op de banale, harde banken van een herberg en niet
in de gemakkelijke kussens van ministerieele fauteuils neerzaten.

De kroegbaas, een Duitscher, met grijs-blond haar en slaperige oogen,
hield zich steeds in hun buurt en bediende hen zorgzaam, zonder zich
ooit in hun gesprek te mengen of er schijnbaar eenigszins notitie van
te nemen. Hij scheen de verpersoonlijkte-onbeduidendheid, onbeduidend
als een dagelijksche plicht, als een abstractie. Hij vulde zijn glazen
achter de schenktafel, streek er met een soort van liniaal het
overtollig schuim af, overhandigde ze zwijgend aan zijn kellner, die
ze aan de klanten om de tafeltjes ging brengen. Dat scheen zijn
eenige bezigheid en eenige reden van bestaan, een machinale taak, die
hij als een automaat verrichtte. Het wekte verwondering wanneer men
hem iets anders zag uitvoeren en het leek ook gansch ongewoon wanneer
hij zich voor iets anders dan zijn zaak interesseerde. Hij had een
vrouw, een dikke, ronde vrouw, die meestal in de onderdiepten der
Rosbach vertoefde, maar er toch af en toe eens uitkwam, om hem met
Gewichtig gezicht iets aan het oor te fluisteren. Dan fronsten even
Zijn wenkbrauwen en keken strak zijn oogen, alsof hem iets
Onaangenaams werd meegedeeld, en soms verdween hij met haar voor een
poosje in de heimelijke kelderdiepten. Maar zoo spoedig mogelijk stond
hij weer achter zijn buffet, en wel eens gebeurde het, dat er dan
een vreemd bezoeker binnen kwam, die een poosje vertrouwelijk met den
baas bleef praten. Het bleek een landgenoot te zijn, een vriend of
kennis van vroeger, die hem eens kwam opzoeken. Zij keuvelden
bescheiden met elkaar in 't Duitsch en het klonk altijd zoo vreemd,
den baas, die toch een Duitscher was, zijn eigen taal te hooren
spreken. Hij was daar al sinds zoovele jaren ingeleefd en ingeburgerd,
in de groote, Vlaamsche stad; hij sprak zoo vloeiend en natuurlijk de
taal van het volk en ook het Fransch, dat het nu ónnatuurlijk
scheen, wanneer hij 't Duitsch, zijn eigen taal, gebruikte. En het was
ook alsof hij die niet graag meer sprak en ook niet graag
zijn landgenooten meer ontmoette: er was iets koels en stijfs in
zijn gansche bejegening, zoolang hij zich met hen moest bezig houden,
en iets verlichts in hem zoodra zij weg waren, alsof hij dan pas
weer zichzelf werd, wanneer hij met zijn goede, trouwe, Vlaamsche
vrienden en klanten weer in gezellige intimiteit verkeerde.

Behalve zijn prachtig stadskuis bezat de rijke, rijke meneer
Bollekens ook nog een heerlijk buitenverblijf.

Het rees, anderhalf uur van de stad, lieflijk wit en roze, achter
schoone, stille vijvers en zacht-glooiende grasvelden, tegen een
majestueuzen achtergrond van hooge boomen op.

Zoolang zijn vrouw, die veel van buiten hield, leefde, had meneer
Bollekens er geregeld ieder jaar de zomermaanden doorgebracht. Doch
na haar overlijden werd het er hem te eenzaam en steeds kortte hij
zijn verblijf meer en meer in, tot hij er weldra niet meer verbleef,
doch er slechts heen en weer kwam, met zijn rijtuig, bij wijze van
uitstapje, elken avond, zelfs in 't heetste van den zomer, naar de
stad terugkeerend. De toenemende gehechtheid aan de Rosbach en de
vrienden die hij er ontmoette, was daar ook niet vreemd aan; en ten
slotte hadden de bezoeken zich bepaald tot drie in de week, na
't middagdutje, tusschen drie en zeven. Meneer Bollekens zoon, van
zijn kant, deelde, aangaande de bekoring van het buitenleven, geheel
en al de zienswijze zijns vaders; en zoo gingen zij meestal samen,
gemakkelijk uitgestrekt op de zachte kussens van den ietwat
ouderwetschen landauwer bespannen met twee paarden, wellustig sigaren
rookend en zonder inspanning genietend van het mooie weer en de
gezonde, frissche buitenlucht. Dan was de knappe meid meestal per
trein vooruitgezonden om alles wat op orde te schikken en 't een of
't ander voor hen klaar te maken; en in die enkele uren dat hij op
zijn buitengoed verbleef had meneer Bollekens dan ook wel tijd genoeg
om met zijn tuinbaas en zijn werklieden te praten en zijn boeren, die
bijna allen in den onmiddellijken omtrek woonden, desgewenscht op het
kasteel te ontvangen of hen persoonlijk een bezoek te brengen. Tegen
het uur van hun vertrek maakte de tuinman een paar mandjes met fijne
groenten en vruchten gereed en daarmee vertrok alweer per trein de
knappe meid, terwijl de beide heeren, die een hekel hadden aan bagage
in hun rijtuig, zich nog eens lui en heerlijk in de kussens
achteroverstrekten en onder het terugkeeren naar stad en Rosbach van
de zachte, gouden avondlucht genoten.

       *       *       *       *       *

De Rosbach! Begin, middenpunt en einde van den dag; centrum, navel
van het leven! Rustoord van gezelligheid en welgedane vrede; maar
ook brouwketel van twistgesprek en stoornis, als daartoe aanleiding
bestond!

En er wàs aanleiding, die laatste dagen. In den stillen luister van
dien allerschoonsten zomer, terwijl alles alom geluk en vrede scheen
te ademen, woei er, van verre komend, een onbestemde angst
en onrust over land en stad, die zich daar, in de anders zoo
gezellige en zoo veilige Rosbach, bij de biertafeltjes omringd door
welgedane stamgasten, tot een soort voelbare kwelling scheen te
kristallizeeren.

Men sprak er van oorlog, van dreigenden, afgrijselijken, algemeenen
oorlog. O, dat lag nog verre, nog heel, héél verre, en het was vaag
en twijfelachtig en zou wellicht nooit komen; maar toch: het werkte en
knaagde heimelijk; het was aldoor aanwezig, ook als men er niet over
sprak; het hing, als een onzichtbare drukking over alles wat daar nu
gebeurde.

De een zei: het komt, 't is vast en zeker en het kan niet anders; de
ander zei: 't komt niet, het is onmogelijk, de menschen zijn niet
gek; maar hij die zei: "'t komt niet" vreesde dat het toch wel zou
komen; en hij die zei: 't komt wèl" hoopte toch maar, dat het nog
niet zou komen.

De baas, doorgaans zoo kalm en zoo bedaard, met zijn grijsblond haar
en zijn slaperige oogen, scheen opeens een ander mensch geworden.
Zijn oogen waren angstig en onrustig in zijn doodsch gezicht gaan
leven; hij stond niet meer als vroeger gansche dagen als gepoot
achter zijn schenktafel; zijn dikke, ronde vrouw, die men meestal
niet zag, stak nu elk oogenblik haar vettig angstgezicht van uit de
kelderdiepten op; en voortdurend kreeg de baas bezoeken van zijn
anders zoo ongewenschte landgenooten, waarmee hij stille, heimelijke,
blijkbaar zwaarwichtige gesprekken hield.

Eens, op een avond, toen zij aan hun stamtafeltje kwamen zitten,
werden meneer Bollekens en zijn zoon niet, als gewoonlijk, door den
kellner, maar door den baas zelf bediend.

--Hè, waar is Rudolf dan? vroeg meneer Bollekens verwonderd.

De baas troebleerde zich. Even kreeg hij een vage kleur onder zijn
doodsche wangen.

--Hij is weg, bekende hij eindelijk.

--Zoo! En waarom? vroeg meneer Bollekens.

--Hij is naar zijn land terug, antwoordde de baas, blijkbaar
gegeneerd.

--Naar zijn land! Is hij dan geen Belg?

--Wel is zijn moeder een Belgische, maar zijn vader is nog een
Duitscher, al woont hij bijna op de grens, voegde de baas er als ter
vergoelijking bij.

Meneer Bollekens en zijn zoon werden eensklaps ernstig en stil. Hun
oogen keken starend op hun bierglas en hun wenkbrauwen fronsten zich.

--Is hij als soldaat opgeroepen? Komt er oorlog? vroeg meneer
Bollekens haast fluisterend, met een angsthik in de stem.

--Ach! wel neen, wel neen, wel neen! riep de baas eensklaps
ongeduldig-zenuwachtig en bijna boos, alsof zoo iets toch àl te
ongerijmd en gek was.

De heeren Bollekens voelden zich eenigszins gerustgesteld en proefden
even van hun glas. Maar hun handen en hun lippen beefden en 't was of
't heerlijk bier niet meer zoo lekker smaakte.

--Er komt geen oorlog; 't is maar vage dreiging, verzekerde nog eens
de baas en ging achter zijn schenktafel staan.

       *       *       *       *       *

Doch de onrust zat er nu eenmaal in, en met de onrust en onzekerheid
sloop in de eertijds zoo zalige Rosbach een eigenaardig,
onnaspeurbaar gevoel van vaag wantrouwen. Niemand begreep eigenlijk
waar het zich verschuilde, 't was nergens en het was overal; het hing
in de lucht, in de berookte gelagkamer, over 't veranderd gezicht van
den baas en zijn vrouw; het zat tot in het heerlijk bier dat zij
dronken, en dat wel niet minder smakelijk was, maar toch werkelijk
minder lekker smaakte. Eens, op een avond, kwam een der
allertrouwste stamgasten, een dikke notaris, binnen, die geheimzinnig
naast meneer Bollekens ging zitten en hem aan 't oor toefluisterde:

--Wist gij dat de baas drie zonen in Duitschland heeft?

--Drie zonen in Duitschland! herhaalde meneer Bollekens hevig
opschrikkend.

--St! zoo hard niet, hij staat te luisteren, vezelde de notaris.
--Drie zonen in Duitschland, die hier dikwijls geweest zijn, zonder
dat wij wisten wie ze waren, en die nu alle drie in 't Duitsche leger
opgeroepen zijn! St! niets zeggen... zwijgen... ik weet het van
héél goed part en zal er nog meer van vernemen.

Meneer Bollekens' dikke, knobbeljichtige vingers beefden zenuwachtig
om het oor van zijn glas.

Wat was dat nu allemaal? Wat beteekende het? Wat moest hij daarvan
denken? Ging er nu ellendige, akelige stoornis komen in het zoo
gezellig en aantrekkelijk leventje der heerlijke Rosbach?

       *       *       *       *       *

Als naar gewoonte, dien namiddag, waren de heeren Bollekens, vader en
zoon, per rijtuig, naar 't buiten gegaan. Ook de knappe meid was er
gekomen en liep reeds te voet het eindje terug, met de groenten en
vruchtenmandjes aan den arm, om bij het kleine station den trein te
halen.

Het was een prachtig-mooie dag geweest. In den vroegen namiddag
wellicht wel àl te brandend-heet, maar nu, tegen zonsondergang, was
het verrukkelijk; en vader en zoon, wellustig op de kussens
uitgestrekt, genoten innig. Meneer Bollekens vader keek naar het
schoone, rijpe koren, dat golvend over 't stille, weelderige land in
het avondrood lag te gloeien en opperde nog eens zijn meening,
waarover ze 't vroeger reeds gehad hadden: dat het nu toch werkelijk
wel tijd werd om de huur der boeren op te slaan. Meneer Bollekens
junior haalde diep aan zijn lekkere sigaar en was het daar volkomen
mee eens. Al had men het ook niet noodig om van te leven, toch was er
geen reden om zijn pachters te verwennen, meende hij, vooral niet
zoolang er geen oorlog kwam.

De oorlog! Daar had je 't alweer! Wat werd dat 'n angst en
'n obsessie! Je kon niet eens rustig meer ergens gaan wandelen; je
Kon niet kalmpjes je glas bier zitten te drinken, of dadelijk drong
dat gruwelbeeld, als 't ware van zelf in het gesprek. Vooral meneer
Bollekens senior werd er telkens hevig door ontsteld en gansch uit
zijn humeur geslagen.

--Zwijg daarover, er komt geen oorlog! beweerde hij nu ook weer, op
kwaadaardigen toon, terwijl zijn rood gezicht van ontstemming opzwol
en zijn dikke wenkbrauwen zich fronsten.

Zij waren dichtbij 't kleine station gekomen, waar de knappe meid
haar biljet moest nemen om naar de stad terug te keeren en de trein
naderde reeds in 't verschiet, zoodat de slagboomen der spoorbaan
werden neergelaten en het rijtuig eventjes moest wachten. Er is al
heel weinig bijzonders aan een locaaltreintje, dat een klein station
zal binnenrijden: men let er nauwelijks op. Dit was dan ook 't geval
met beide heeren Bollekens. Zij praatten onverschillig voort over het
onderwerp dat hen bezig hield en wellicht hadden zij de aankomst van
't konvooi niet eens met eenige aandacht opgemerkt, als daar niet
vóór 't stationsgebouw een dichte schaar van menschen had gestaan,
die met blijkbaar gespannen nieuwsgierigheid den trein zagen naderen.
Het trof meneer Bollekens vader en hij vroeg aan den wisselwachter,
die bij 't seinhuisje stond:

--Wat scheelt er dan? Wat gebeurt er?
--Soldaten, meneer; massa's soldaten, die binnen moeten. De oorlog is
verklaard!

Meneer Bollekens en zijn zoon schokten letterlijk van hun zitplaats
op. Wat! De oorlog verklaard! Zoo ineens!

--Jawel, meneer, 't bericht is van middag om twaalf uur afgekondigd,
Verzekerde de wisselwachter. Ziet ge daar al die jonge mannen bij de
statie? Die moeten allen mee.

Daverend kwam de trein het stationnetje binnengestoomd. Hij was lang,
lang, of er geen eind aan kwam; en uit alle wagens, uit alle
raampjes, uit alle portieren hingen risten jonge mannen naar buiten
geheld, die zongen en brulden, en armen zwaaiden en stampvoetten en
schreeuwden, alsof zij allen wild-krankzinnig waren. De koppen zagen
gloeiend-rood van benauwde hitte, opwinding en drank en honderden
handen zwaaiden hartstochtelijk met driekleurige vlaggetjes.

Bollekens junior was met één wip uit den open landauwer gesprongen.
Hij dacht aan de knappe meid, die met haar groentenmandjes midden in
't afgrijselijk gedrang zou zitten en wellicht geen plaats zou
vinden; of vond ze plaats, door al die opgewonden kerels ergerlijk
gemolesteerd kon worden.

--Ik ga ze daaruit trachten te halen! riep hij
zenuwachtig-opgewonden tot zijn vader.

--Dat gaat immers niet! antwoordde vader Bollekens gansch ontsteld
en geprikkeld.

Maar Bollekens junior was reeds aan 't rennen. Hij holde, ondanks het
formeel verbod van den verwonden wisselwachter, om den dreunenden
trein heen en vloog naar de wachtkamers toe. Te laat! Het
stationsgebouw was door gendarmen afgezet en onder donderend
joelgedruisch reed de trein weg. Bollekens junior keek peilend door
de vensterramen, maar zag de knappe meid niet meer.

--Nom de Dieu!... Nom de Dieu de nom de Dieu! raasde hij woedend in
't rijtuig terugstappend.

In gestrekten draf reden zij naar de stad terug. Meneer Bollekens
vader beefde akelig. Meneer Bollekens junior zat stom, met
verwrongen, bleek gezicht, op zijn sigaar te bijten.

--Maar dat is toch niet mogelijk! riep af en toe, als in een kreet
van opstand, vader Bollekens. En waar hij om zich heen keek, over die
schoone, rijke, kalme, gouden velden badend in avondglorie, waar nog
zoovele menschen, gansch onbekend met de angstwekkende gebeurtenis,
rustig aan den arbeid waren, scheen het schrikbeeld van den oorlog
inderdaad iets ondenkbaars, een onding, een onmogelijkheid. Doch
naarmate zij dichter bij de groote stad kwamen groeide een onrust,
een gejaagdheid, die zich alom scheen te verspreiden. 't Stond op de
ernstige gezichten der menschen te lezen, het concentreerde zich in
de kleine groepjes die gewichtig met elkaar aan 't praten waren, het
liep uiteen met al wat zich bewoog, naar rechts, naar links, langs
alle kanten. De heeren Bollekens kwamen twee auto's tegen, in razende
vaart, vol militairen, alsof zij reeds, stormenderwijze den vijand
te gemoet snelden. En zoodra zij in de voorstad kwamen waren zij
midden in een krioelende, geweldig-opgewonden menigte:
gesticuleerende mannen met bleeke gezichten en donkere oogen;
schreiende, kermende vrouwen met schreiende, kreunende kinders die
aan haar rokken hingen; en krantenjongens overal, luid-uitschreeuwend
het akelig nieuws, terwijl de losse blaadjes der extra edities door
de handen fladderden en de gretige hoofden dicht op elkaar drongen,
om allen tegelijk te lezen.

--Naar huis, naar huis, zoo gauw mogelijk naar huis! vermaande meneer
Bollekens zijn koetsier, alsof hij daardoor een ramp voorkomen kon.
En de paarden renden in gestrekten draf tusschen de steeds dichter op
elkaar gepakte, opgezweepte menigte, die als 't ware uit den grond
scheen te rijzen, die straten en pleinen vulde en in gonzende drommen
naar het centrum van de stad toestroomde.

Toen het rijtuig vlak bij huis kwam, in de straat waar zich de
Rosbach bevond, was er echter geen doorkomen meer aan. De heeren
Bollekens begrepen eerst niet wat er gebeurde; zij merkten slechts
een kolossaal gedrang en hoorden enkel 't oproerig gejouw en geloei
van de menigte; maar eensklaps zagen zij den witten gasbol boven den
ingang van de Rosbach aan stukken vliegen, en meteen stormde een
bende op de herberg af en brak er als een orkaan naar binnen.

Dadelijk stapten de heeren Bollekens haastig uit hun landauwer en
gaven den koetsier bevel langs een omweg naar huis te rijden. Het was
maar beter op zulke momenten niet in een rijtuig gezien te worden.
Angstig door 't gedrang langsheen de huizen schuivend, geraakten zij
eenige meters vooruit. Toen stonden ze weer, als vóór een levenden,
dreunenden, deinenden muur. 't Geschreeuw klonk overweldigend. 't Was
één aanhoudend gebrul en gejouw, terwijl steeds nieuwe benden
opdrongen en de spiegelramen aan stukken rinkelden. De politie kwam
aangerukt, doch machteloos flikkerden de gezwaaide sabels boven de
woelende schouders en koppen. De heeren Bollekens zagen vechtende
mannen neerstorten en weggesleept worden; en daarbinnen, in
de Rosbach, was het als een pandemonium: stoelen, tafels, spiegels,
glazen vlogen verbrijzeld in de menigte naar buiten; het bier en de
likeuren stroomden over de treden in de straat; en heel het
terrastuintje met bloemen, sierplanten en tafeltjes was omgekeerd en
als onder een storm weggezweept. De heeren Bollekens zagen van op de
straat ruwe kerels drank naar binnen hijschen, anderen vochten onder
elkaar om het bemachtigen van eetwaren; en plotseling werd een volle
ham naar buiten gegooid, waarop het gepeupel in wilde krioeling
neerplofte en voor welks bezit het griezelig worstelde, als een bende
wolven. Wat er van den baas geworden was, wist niemand. Alleen het
rond gezicht der dikke vrouw verscheen een oogenblik met van schrik
uitpuilende oogen aan een der bovenramen, maar zulk een woest gebrul
steeg op, dat zij onmiddellijk onder angstgegil weer verdween en het
raam dichtsloeg.

Toen kwam er eindelijk hulp opdagen: een escadron gendarmen te paard,
in vollen draf, met getrokken sabel, de groote berenmutsen, als van
woede overeind gerezen haren op hun dreigende koppen. In een oogwenk
was de gansche straat schoongeveegd. Een paar roovers, die den tijd
niet hadden weg te komen, werden nog gesnapt en dadelijk was de
verwoeste Rosbach door een sterke politiemacht afgezet. Meneer
Bollekens en zijn zoon, in het portaal van een winkeltje gedrongen,
waren slechts, op gevaar van hun leven af, aan het geweld van de charge
ontsnapt.

Meneer Bollekens begreep er niets van, van alles wat daar zoo
plotseling gebeurd was. Hij stond te sidderen en te trillen op zijn
beenen en hoorde, als in een nachtmerrie, de menschen uit het
winkeltje vertellen, dat die baas uit de Rosbach een Duitsche spion
was, dat men compromittante brieven in zijn huis gevonden had, dat
men in zijn kelder Duitsche wapens en uniformen had ontdekt, en dat
hij gëarresteerd was, en dat zijn vrouw ook gëarresteerd was, en dat
ze beiden, den volgenden ochtend, in het stadspark gefusilleerd
zouden worden.

Meneer Bollekens senior raasde en zuchtte. Wat leek de gansche wereld
plotseling omgekeerd, in een tijdverloop van slechts enkele uren!
Zijn vaderland in oorlog, die man uit de Rosbach, jarenlang een
trouwe vriend, nu eensklaps een spion en een verrader; en de Rosbach,
de dierbare Rosbach zelf, zijn toevluchtsoord, zijn levensvreugd,
zijn echte tehuis, in puin en gruis geslagen, vernield, vernietigd!
Was er nog wel iets in de wereld vast en veilig, en zou het
opgezweepte gepeupel straks ook niet zijn eigen schoone woning stuk
gaan slaan, alleen maar omdat hij een trouwe stamgast van de Rosbach
was, omdat hij jarenlang op vertrouwelijker en vriendschappelijker
voet met den baas uit de Rosbach had omgegaan?

Hij wilde naar huis, hij wilde dadelijk naar huis, en ook zijn zoon,
in zenuwachtige overspanning, wilde weg, vol angst en vrees hoe het
wel met de knappe meid in dien stampvollen trein met opgewonden
soldaten afgeloopen was. Zij staken eerst voorzichtig 't hoofd naar
buiten en schoven dan langs de muren weg en 't was hun een
verademing toen zij het mooie gebouw nog overeind zagen staan. Meneer
Bollekens zoon holde naar binnen, hoorde dat de knappe meid behouden
aangekomen was, rende de trappen op, had dadelijk met haar een
dringend, vorschend onderhoud. Alles was goed, Goddank; en na al die
schrikkelijke emoties ging het leven toch maar weer zijn gewonen
gang. De keukenmeid liet zeggen dat het souper al 'n heele
poos klaar was en of de heeren asjeblief aan tafel wilden gaan.

Zeker wilden zij! Zij hadden honger gekregen door al die schokkende
gebeurtenissen. Veilig geborgen in hun prachtig huis dat sterk was
als een forteres, rijk en gezellig neergezeten bij een weelderigen
disch welken de knappe meid zorgzaam en fijn bediende, voelden zij
reeds minder de knellende dreiging der toekomst. Maar de emotie
bleef, heel sterk en diep; en terwijl hij met bevende hand het eerste
hapje naar zijn mond bracht, werd meneer Bollekens er weer door
overweldigd en moest hij vork en mes neerleggen. Het ging niet, hij
kón niet eten ofschoon hij rammelde van den honger. En eensklaps werd
hij week-weemoedig en barstte in snikken uit, terwijl groote tranen
over zijn dikke, roode wangen rolden.

Het was een heele opschudding! De zoon dacht dat zijn vader een
beroerte kreeg en snelde hem ter hulp en de knappe meid stond even
als versteend van ontsteltenis, met vurige wangen en verschrikte
oogen tegen het buffet gedrongen. Meneer Bollekens bedaarde, doch
bleef zijn eten weigeren. Neen, het ging niet, hij kón niet. Zoo iets
was in geen jaren gebeurd. De zoon stond er radeloos van en de knappe
meid liep eensklaps, als onder den drang eener spontane ingeving, met
vlugge schreden naar de keuken toe.

De keukenmeid, amechtig hijgend, verscheen op den drempel der
eetkamer.

--Maar meneer toch! Maar meneer toch! riep zij, gansch ontdaan de
handen in elkaar slaande. En zij begon een heele reeks fijne
schoteltjes op te noemen, die meneer misschien wèl zoude lusten.

--Neen, Marie; neen, Marie; ik kàn niet, ik kàn niet, herhaalde meneer
Bollekens bevend en moedeloos.

De meid verdween, als door een onverdiende ramp getroffen, en meneer
Bollekens stond zwaar-zuchtend van tafel op.

--'K ga naar mijn bed, kreunde hij.

Een stilte van consternatie begeleidde zijn pijnlijken aftocht.
Meneer Bollekens zoon steunde zijn vader onder den arm en de knappe
meid volgde, schoorvoetend, even haltend op elke trede, als een
oplettende en zorgvolle verpleegster.

       *       *       *       *       *

De dagen die volgden waren dagen van rustelooze agitatie. Al de
dienstplichtige mannen hadden hun oproepingsbevel ontvangen en van
den ochtend tot den avond en soms gansche nachten dreunde de groote
stad onder het onophoudend aankomen en doortrekken van infanteristen,
cavaleristen, artilleristen; van paarden, wagens en kanonnen, van
honderden en honderden automobielen, van alles wat de mobilisatie van
een gansche veld-en-vestings-leger noodig heeft of met zich mede
sleept.

Wat al onverwachte en aangrijpende tafereelen woonden de heeren
Bollekens nu voortdurend bij! In hun zelfzuchtig bestaan van rijke
renteniers was de wereld tot nog toe voor hen tot het beperkt en
bekrompen kringetje hunner vaste, steeds herhaalde genoegens en
gewoonten afgebakend geweest; en nu woei daar eensklaps als een
felle, forsche adem overheen, die aan alles een nieuwe beteekenis en
waarde gaf. Zij voelden dat hun rijke-menschen-leven niets meer was,
dat gansch andere, nieuwe krachten hun omgeving beheerden en
beheerschten. Zij werden voor het eerst gewaar wat de
vaderlandsliefde was, dat ongekend gevoel 't welk tot dus
verre voor hen slechts de beteekenis eener van buiten geleerde
schoolles had, en dat nu plotseling bestónd, hoog en groot, in
forsche schoonheid, diep-ontroerend en tastbaar alles-overweldigend,
sinds een gewetenlooze vijand met ruw geweld den dierbaren
geboortegrond had durven schenden. Meneer Bollekens en zijn zoon,
door nationale liefde bezield, stonden met duizenden anderen uren
lang op straat de vertrekkende soldaten toe te juichen, terwijl de
tranen in hun oogen kwamen en hun hart van krijgshaftigen trots en
glorie bonsde en gloeide.

Dat duurde zoo ettelijke dagen. Toen waren al de troepen weg en
't gewone leven kreeg opnieuw zijn vroegere beteekenis. Wel hielden
de oorlogsberichten der couranten er aanhoudende spanning in, doch dat
gebeurde nu op verren afstand en van den eigenlijken oorlog was, in
de stad die meneer Bollekens bewoonde, voorloopig niets meer te
bemerken.

       *       *       *       *       *

Wat was er dan ook wel veranderd? Feitelijk niets. Meneer Bollekens
vader was van zijn eerste emotie heel en al bekomen; meneer Bollekens
zoon had zich kunnen overtuigen dat der knappe meid geen ongeval was
overkomen; de keukenmeid, een enkel oogenblik van streek toen haar
meester zijn avondmaal weigerde, was weer geheel de oude en kookte
lekkerder dan ooit te voren; alles, álles in hun leven was 't zelfde
gebleven en zij gingen zelfs weer geregeld met het rijtuig naar de
mooie buitenplaats; niets was veranderd behalve de Rosbach, de vroeger
zoo gezellige, nu kort en klein geslagen Rosbach, die met haar
dicht-gespijkerde deur en ramen een droevig toonbeeld van vernieling en
verlatenheid geworden was.

Bollekens vader en zoon, evenals de dikke notaris, evenals al de
andere trouwe stamgasten, waren nu verwoed op de Rosbach, hadden
geen woorden van verachting en van haat genoeg om er de Rosbach mee
te brandmerken. Die schandelijke spionnen, die gemeene bandieten, wat
hadden zij hun trouwe, vaste klanten, die jarenlang hun beste
vrienden waren, bedrogen en verraden! Allerlei tegenstrijdige
geruchten waren in omloop: de baas en zijn vrouw waren werkelijk
gëarresteerd en beiden op een vroegen ochtend in het park
gefusilleerd; de baas was gëarresteerd en gefusilleerd,
maar zijn vrouw was in vrijheid gelaten; de baas was gevlucht en zijn
vrouw was alleen in de kroeg overgebleven waar ze zich verscholen
hield. Dat alles werd verteld en niemand wist er 't ware van. De
gansche voorgevel van de Rosbach was met een planken beschot
afgeslagen en een politiediender hield er streng de wacht voor.
Meneer Bollekens vader had hem reeds een paar keer ondervraagd,
maar de stugge man liet absoluut niets los. Hij wist in 't geheel
niets mee te deelen; zijn opdracht was de Rosbach te bewaken; dat
deed hij en verder ging het hem niet aan en als die heeren er meer
van wenschten te vernemen, dan moesten ze zich maar tot de stedelijke
overheid wenden.

Tot de stedelijke overheid! De heeren Bollekens vader en zijn zoon,
en ook de dikke notaris en de verdere stamgasten hadden al heel
weinig relaties met de stedelijke overheid. De dikke notaris had eens
van verre gepoogd een der wethouders te polsen, maar was barsch en
leelijk afgescheept geworden. En toch: zij hadden 't zoo graag willen
weten, want er was iets, iets dat ze werkelijk met geen woorden
konden uitdrukken en dat hen toch zoo hevig en zoo kwellend plaagde.
Die heeren durfden het onderling aan elkaar niet en
aan zichzelven nauwelijks bekennen: zij misten de Rosbach. Zij hadden
behoefte aan de Rosbach; zij werden ziek en bedroefd omdat ze
't heerlijk bier van de Rosbach niet meer mochten drinken!

Het was geen kortswijl, geen eigenzinnige gril; maar werkelijk een
tyranisch-dwingende behoefte. In al die lange jaren van dagelijksch
trouw daar komen was het een manie geworden, iets dat zij hebben
móésten om voldaan te kunnen leven. Er waren andere koffiehuizen
genoeg in de stad en om beurten hadden zij er reeds velen
"geprobeerd" doch niets voldeed, overal grijnsde dadelijk de
Teleurstelling tegen. Er was maar één Rosbach, maar één enkel kroegje
waar ze 't dol gezellig hadden, maar één enkel soort bier waarnaar
zij verlangden en snakten en waar hun maag naar grolde van graagte:
het heerlijke bier van de Rosbach!

Vooral meneer Bollekens vader voelde zich weldra zeer ongelukkig en
ontredderd. Vele van die andere heeren hadden nog hun bezigheden waar
te nemen; maar hij had niets, wist in 't geheel niets aan te vangen
met de lange uren die hij anders aan het pleisteren in de Rosbach
besteedde. Het ging niet alleen op zijn moreel, maar ook op zijn
physiek gestel noodlottig inwerken; en nu kreeg hij eens aan eigen
proefneming de glasheldere ervaring welke ezels toch de doctoren
waren. Zij hadden hem zóó dikwijls verboden het bier van de Rosbach
te drinken omdat het fataal was voor zijn knobbeljicht; welnu: sinds
meer dan een week dat hij geen druppel meer geproefd had, leed hij
folterpijnen en stonden zijn vingers en zijn teenen kromgetrokken van
de kalkaanzetting. Was dit geen duidelijk bewijs, dat het bier van de
Rosbach hem niet alleen geen kwaad deed, maar dat hij het bepaald
noodig had voor zijn gezondheid?

Hij begon daarover zwaar te tobben. Was er nog maar een ander Duitsch
bierhuis geweest in de stad, waarvan de baas zich niet als spion en
landsverrader had gedragen! Maar overal was het 't zelfde geweest en
overal werd de boel ook stuk geslagen. Iedere kneip was als een
spionnen-nest vernietigd. Meneer Bollekens voelde zich het
slachtoffer van een toestand waarin hij niets geen persoonlijke
schuld had. Zijn gezondheid moest lijden, zijn leven moest wellicht
ten onder gaan door de misdaad welke anderen bedreven hadden!

Hàdden zij werkelijk die schandelijke daad bedreven? Somtijds, in
sombere wanhoopsuren, ging meneer Bollekens daar wel aan twijfelen.
Was het wel voldoende bewezen, bewèzen, dat de baas uit de Rosbach
verraad had gepleegd? Was men niet veel te gauw, met ruw geweld,
tegen hem te keer gegaan, alleen omdat hij Duitscher was? En wat was
er nu eindelijk van aan, van al die tegenstrijdige verhalen: dat hij
en zijn vrouw gefusilleerd waren; dat ze niet gefusilleerd maar wel
gevlucht waren; dat ze niet gevlucht, maar zich nog steeds, als
nagejaagde wilde beesten ergens in een hoek van de Rosbach verscholen
hielden?

Het onopgehelderd raadsel kwelde en pijnigde meneer Bollekens
aanhoudend; en dikwijls, in zijn droeve, doellooze uren, ging hij
voorbij de Rosbach slenteren en keek hij verlangend naar die doode,
strakke muren op, alsof ze voor hem het geheim zouden oplossen.

De waakzaamheid der politie was er na de eerste opgewonden dagen zeer
verslapt en al kuierde nog wel om en bij de planken-afsluiting een
min of meer wachthoudende politiediender, toch was er blijkbaar geen
zóó onverbiddelijk streng verbod meer, dat men niet een oog daarin
zou kunnen wagen. Meneer Bollekens had het dan ook reeds meer dan
eens gewaagd en een aangrijpend idee gekregen der desolatie van wat
eenmaal het toppunt der gezelligheid was. Was het niet
wanhoopschreiend al die stukgeslagen stoelen, tafels, spiegels en dat
alom gemorste, heerlijk bier, waarvan de halfgedroogde, vieze plassen
nog den vloer bezoedelden? Het stemde meneer Bolleken te droevig en
hij verwijderde zich spoedig uit dat oord van dood en ramp. Doch
eens, bij scheieravond, terwijl hij daar alweer in wanhoop stond te
kijken, schrikte hij geweldig. Hij meende, neen, hij was ervan
verzekerd, eensklaps in dat oord van vernieling en verlatenheid een
vage stommeling te hooren, boven de gehavende gelagkamer. Het
ontstelde hem zoo hevig, dat hij in allerhaast wegvluchtte en aan den
overkant der straat bevend tegen een huis ging staan. En wat zag hij
van daar uit, als in een droom, als in een nachtmerrie? Achter een
raam op de eerste verdieping der Rosbach, het angstgezicht van een
vrouw,--de dikke vrouw van den baas--die duidelijk naar hem keek en
naar hem wenkte, alsof zij hem wou binnenroepen!

Het scheelde weinig of meneer Bollekens slaakte hardop een kreet in de
straat. De verschijning was zóó onverwacht en zóó ontzettend, dat hij
haast zijn oogen niet gelooven kon. Hij meende een uit haar graf
verrezene te zien. Maar het gezicht stond daar in volle werkelijkheid
achter het raam, en nog eens wenkte het, heel duidelijk, meteen in
't sombere van het vertrek terugdringend, als om hem met zich mee te
trekken. En meneer Bollekens, als onder hypnotische macht,
gehoorzaamde machinaal, stak de straat, die op dat oogenblik verlaten
was, dwars over en kwam bij het planken beschot. Daar was een wrakkig
deurtje in de ruwhouten omheining, met een enkel duwtje week het en
meneer Bollekens, met inspanning over het puin heenschrijdend, stond
in de verwoeste gelagkamer der Rosbach. De trapdeur was in den
achtergrond open en te halver hoogte langs de treden hield zich de
dikke vrouw, op meneer Bollekens wachtend. Haar handen wrongen zich
in elkaar toen zij hem zag, haar mondhoeken trokken gepijnigd naar
omlaag en tranen sprongen uit haar oogen, terwijl zij zuchtend
snikte:

--Aber bitte, kommen Sie herauf, Herr Bollekens.

Meneer Bollekens voelde zich diep aangedaan. Het streed in hem,
geweldig, tusschen vaderlandschen haat en menschelijk medelijden. Hij
had terug willen gaan, hij voelde 't als zijn plicht terug te gaan,
en toch trok een onoverkomelijke macht hem mede, de trap op, achter
de dikke vrouw. Hijgend kwamen zij op een portaal, volgden een smalle,
sombere gang, hielden stil vóór een deur, die de vrouw open duwde.

Meneer Bollekens trad binnen. Was hij verbaasd en ontsteld geweest
door het verschijnen van de dikke vrouw achter het bovenraam, wat hij
nu zag joeg hem als een gruwelschrik om 't hart.

Hij stond in een klein, armoedig kamertje, een soort van keukentje
met een kachel, een tafel en enkele stoelen, dat door één enkel raam
verlicht was en een vergezicht opende over een gedeelte van de stad
met schoorsteenen en daken en over eene wijde hemelsuitgestrektheid,
waarin de glanzend-roode zon door grijze wolkenforten naar het
prachtig Westen daalde. Het kontrast was aangrijpend tusschen de
rijke glorie daarbuiten en de schamele bekrompenheid daarbinnen; maar
het werd tragisch toen een man, dien meneer Bollekens in de
schemering niet gezien had, van naast het tafeltje opstond en zijn
donker silhouet tegen het nog helder raam afteekende. Meneer
Bollekens herkende hem niet dadelijk. Hij moest eerst den klank
zijner stem hooren, maar toen schrikte hij zóó geweldig, dat hij met
een doffen gil naar de deur terugdeinsde.

Het was de baas uit de Rosbach! Meneer Bollekens, die hem gevangen
genomen en gefusilleerd waande, slaakte een kreet:

--Waar komt ge vandaan! Ik dacht dat ge doodgeschoten waart!

--Ze hebben mij gevangen genomen en mij willen fusilleeren, maar toen
zij ondervonden dat ik onschuldig was, hebben ze mij weer losgelaten,
antwoordde de man met holle stem.

Meneer Bollekens sloeg van ontzetting de handen in elkaar en
verademde.

--Goddank! Goddank! Goddank! herhaalde hij voortdurend.

De dikke, steeds schreiende vrouw bood een stoel aan en meneer
Bollekens ging zitten. De baas uit de Rosbach nam plaats tegenover
hem en begon langzaam, met droeve stem, te vertellen.

Zij waren onschuldig, geheel en al onschuldig van de misdaad, die men
hun te laste legde; maar zij waren Duitschers, helaas! en daardoor
verdacht en slachtoffers geworden van de opgezweepte menigte. Toen
alles bij hen stukgeslagen was had men hen aangehouden en huiszoeking
gedaan en natuurlijk niets gevonden, want er was niets te vinden. Men
had hen weer in vrijheid gesteld, maar wat hadden zij aan die
vrijheid? Met het opgewonden volk viel niet te redeneeren: zij bleven
voor alleman de bedriegers en verraders en konden zich, op gevaar van
hun leven af, nergens meer vertoonen. Sinds tien dagen zaten zij hier
opgesloten, levend van wat zij nog in huis gevonden hadden en vooral
van 't bier dat gelukkig nog in den kelder was; maar sinds den
vorigen dag waren de levensmiddelen op en nu zouden zij van honger
zitten sterven, als niemand hulp kwam verleenen. Sinds dagen had de
vrouw meneer Bollekens om het huis heen zien draaien en getracht hem
teekens te doen, maar hij had er nooit iets van gemerkt, tot hij het
nu, gelukkig, toen de nood ten top gestegen was, eindelijk gezien
had. En nu smeekten zij, nu smeekten zij beiden meneer Bollekens op
hun knieën, dat hij hen toch zou willen helpen, hun eenige
levensmiddelen zou bezorgen, om hen van den hongerdood te redden.

Star en als versteend zat meneer Bollekens te luisteren. Het woelde
diep in hem van tegenstrijdige gevoelens, van schrik en medelijden,
van vaag wantrouwen ook nog, maar een heele poos zei hij geen enkel
woord. De baas zat weerom tragisch-roerloos nu, met zijn donker
gezicht tegen het heldere raam, en de vrouw, die even in de hoop op
redding tot bedaren was gekomen, begon opnieuw te zuchten en te
schreien, denkend dat meneer Bollekens' lang stilzwijgen een
afwijzend antwoord beteekende.

--Ach bitte, bitte nur, lieber Herr Bollekens, snikte zij met
wringende handen... Maar eensklaps maakte meneer Bollekens een breed
gebaar en, met een stem die trilde van vrees en verlangen:

--En... is ook al het bier nu op? vroeg hij.

De stille, droeve man scheen even op te leven.

--Bier hebben we nog genoeg, meneer, maar van bier alleen kan
'n mensch toch niet leven, antwoordde hij gedrukt.

Meneer Bollekens was opgestaan. Hij keek omzichtig rond zich heen,
als vreesde hij onbescheiden getuigen. Toen boog hij over 't tafeltje
en zei halfluid:

--Verkoop mij enkele vaatjes bier, ik zal er u eetwaren voor in de
plaats geven.

Zij sprongen bijna op van blijdschap.

--Ach lieber Herr, lieber Herr! weemoedigde de dikke vrouw. En zij
knelde meneer Bollekens' knobbeljichtige handen in de hare, als van
een redder.

--Maar zwijgen, hoor, zwijgen! deed hij hen plechtig beloven.

Zij knikten met het hoofd, keurden goed, beloofden alles wat hij maar
wilde.

In korte woorden werd besloten dat de kleine biertonnen 's avonds
laat, door meneer Bolleken's koetsier en een helper weggehaald zouden
worden; en op dezelfde wijze zouden ook de baas en zijn vrouw van
levensproviand worden voorzien.

Meneer Bollekens stond klaar om te vertrekken en toch ging hij nog
niet. Het was alsof hem nog iets ontbrak, dat hem moest aangeboden
worden. Doch zij dachten er blijkbaar niet aan en eindelijk vroeg hij
het zelf:

--Kunt ge mij nu maar niet dadelijk een glas geven? 'k Heb toch zoo'n
dorst!

Een soort van glimlach zweefde even op de lippen van den baas,
terwijl de vrouw zich, met excuses dat ze 't niet had aangeboden,
naar den kelder spoedde. Ja ja, dat lekker bier, eenmaal als men er
aan was gewend geraakt!...

Hijgend kwam de dikke vrouw terug, met een groote kruik en twee
glazen. Meneer Bollekens' oogen glommen waterig, alsof er tranen van
ontroering in beefden. Met trillende vingers nam hij 't volle glas,
wenkte even prosit naar den baas en dronk, met volle teugen, als een
verdorstigde. 't Was leeg ineens, hij zoog met opgekrulde tong het
bruinachtig schuim van zijn dikke snor, en liet zich nog eens
inschenken, en dronk ook weer tot den bodem, alsof hij niet te
verzadigen was.

Toen wou hij weg. De steeds diep-gealarmeerde vrouw poogde hem nog
even aan de praat te houden over dien ellendigen, ongelukkigen
oorlog, die hen allen zou ruïneeren; doch meneer Bollekens werd
gejaagd en zenuwachtig; hij was misschien wel zeer onvoorzichtig
geweest daar te komen; niemand mocht het weten, men zou het hem
geweldig kwalijk nemen, hij kon zelf als landsverrader aangehouden
worden, 't moest alles héél geheim gebeuren; en hij dwong de dikke
vrouw met hem mee beneden te komen en om den hoek van het houten
beschot te gaan loeren, of soms niet de politiediender of wie ook in
de straat te zien was.

Hij voelde zich eerst gerustgesteld toen hij weer veilig in zijn
prachtig huis zat.

       *       *       *       *       *

Als die oorlog nu ook maar aan een einde kwam!...

De heeren Bollekens vader en zoon volgden hartstochtelijk het nieuws
in de dagbladen en daarin lazen zij van al de groote zegepralen, die
de vaderlandsche troepen op de vijanden behaalden. Maar ondanks alle
tegenslagen kwam de gehate, overtalrijke vijand steeds nader en nader
en de verschrikte heeren Bollekens lazen weldra van afgrijselijke
moorden, brandstichtingen, plunderingen, verkrachtingen, welke de
woeste horden op hun vernielings-doortocht bedreven.

Overweldigend greep hen dat aan. De groote veldslagen, waar duizenden
en duizenden slachtoffers vielen, waren minder afschuwelijk dan die
afzonderlijke misdaden. Een leger was een anonieme macht, die
gemeenschappelijk vocht en overwon, of gemeenschappelijk overwonnen
werd en sneuvelde; maar elke leeggeplunderde en platgebrande
boerderij of woning was als een van hun eigen boerderijen of woningen
die uitgestolen werd en afbrandde! elke burger die gedood werd een
eigen vriend of een familielid die men vermoordde; elke vrouw die
werd mishandeld, een eigen welbekende of welbeminde vrouw, die men
mishandelde. Het vaderlands-begrip, dat in de eerste opwelling van
hartstocht zich wijd en breed over al de kinderen des lands vertakte,
kromp voor de heeren Bollekens meer en meer tot een steeds nauwer
sluitend kringetje ineen, naarmate het onmiddellijk gevaar voor hen
steeds nijpender en dreigend werd. Het Vaderland, dat was per slot
van rekening hun eigen huis, hun geld en goed, hun eten en hun
drinken, alles wat zij noodig hadden, alles waar zij recht op hadden
om gemakkelijk, genoegelijk en welgesteld te kunnen leven.

Alles wat zij niet onmiddellijk en voor dagelijksch gebruik noodig
hadden, alles wat kón verborgen worden, werd verborgen. In een
somberen hoek van den diepen kelder graaide de zoon eigenhandig een
diepen put en daarin verstopten zij heimelijk een massa goud en
zilver, vorken, lepels, schalen, allerlei kostbaarheden en juweelen.
Geen ander mensch wist daar iets van af; alleen de knappe meid was op
de hoogte, maar dat mocht ook wel, die was solidair met hen en
behoorde om zoo te zeggen tot de familie.

Een groote zorg en droefheid was voor meneer Bollekens vader zijn
rijk-voorziene wijnkelder. Als ze dáár ooit inbraken!... Maar hij
wist er geen raad mee, hij kon toch al die duizenden flesschen in den
grond niet stoppen en hij vertrouwde maar op goed geluk, evenals hij
hoopte dat zijn prachtig buiten niet geplunderd en zijn rijke
boerderijen niet uitgebrand of platgeschoten zouden worden.

Meneer Bollekens zoon, van zijn kant, had ook wel zijn afzonderlijke
zorgen. Hij dacht voornamelijk aan de knappe meid en hoe hij die met
volle rust en zekerheid tegen alle gevaar zou kunnen beschermen. Hij
had de zaak reeds grondig bestudeerd en vele plannen vastgesteld, die
hij om de beurt, als ongeschikt of ontoereikend, opgegeven had. Eerst
dacht hij haar buiten, bij een hunner meest vertrouwde boeren in
veiligheid te brengen, als het oogenblik daarvoor zou gekomen zijn.
Hij zag er van af. De vijand liep en speurde immers overal, tot in de
meest-afgelegen dorpen en gehuchten. En ook, zelfs zonder de vrees
voor den vijand, en zelfs bij de degelijkste en meest vertrouwde
hunner pachters, voelde hij de knappe meid toch nog niet heelemaal in
veiligheid. Toen dacht hij haar ergens in huis te verstoppen waar men
haar onmogelijk vinden zou. Ook alweer niet goed. Het huis, hoe groot
en ruim ook, had geen geheime plaatsen, waar iemand zoo maar dag aan
dag--en voor hoelang misschien,--kon opgeborgen blijven. Het was
wanhopend; meneer Bollekens junior scheen maar geen raad te kunnen
vinden, toen hij plotseling, als door openbaring, op een idee kwam,
die hem den vinger, in een gebaar van wijsheid, op 't voorhoofd deed
drukken. Hij had het gevonden!...

Hij had het gevonden, maar deelde 't aan niemand, zelfs en vooral
niet aan zijn vader mee. Het middel moest geheim blijven tot het
oogenblik daar was dat het gebruikt zou worden; en werd het niet
gebruikt zooveel te beter: dan had ook niemand er iets mee te maken.

De beide heeren voelden zich geruster, nadat zij eenmaal, in zooverre
mogelijk, al hun voorzorgen genomen hadden. Ten slotte was nog niet
zoo erg veel door den oorlog aan hun levenswijs veranderd; zij waren
er heel wat beter aan toe dan zooveel anderen, heel wat beter bij
voorbeeld dan de dikke notaris en de overige stamgenooten der
Rosbach, die nog maar steeds bleven treuren over de vernieling der
gemoedelijke herberg, zonder er iets voor in de plaats te vinden.

Want zij, de heeren Bollekens, hadden er wel degelijk iets op
gevonden. De lekkere tonnetjes waren heimelijk 's nachts uit de
Rosbach weggehaald en nu hadden de heeren Bollekens zich in hun eigen
huis en voor zichzelven een soort miniatuur-Rosbachje ingericht, waar
zij op hun gewone vaste uren de lekkere biertjes verorberden. Zij
zaten er aan een klein tafeltje, net als in de echte kneip, zij
hadden er de typische glazen en kruiken, de lange pijpen, tot zelfs
de vereischte worsten en de gezouten plakken ramenas; en de knappe
meid diende, met een schortje aan en met haar vriendelijksten
glimlach, als een ware kellnerin. 't Was in het souterrain, in een
verscholen kamertje, waar geen mensch hen kon storen, en zij smulden
er letterlijk van hun gezelligheid en hun geluk, zoo dat ze soms
heusch niet meer wisten of ze de Rosbach zelf nog wel betreurden en
er volstrekt niet zoo heelemaal zeker van waren dat zij, ook als het
mogelijk was, er nog heen zouden gaan. Vader Bollekens' gezondheid
was ook dadelijk weer uitstekend geworden, hij leed haast niet meer
van zijn knobbeljicht en de gezwellen aan zijn vingers waren zoo goed
als verdwenen (wat nog wel eens het duidelijkst bewijs was welke
ezels toch die dokters waren) en hun eenig bezwaar was eigenlijk dat
zij iets laakbaars deden, iets antipatriotisch, iets, dat men hen zou
kwalijk nemen als het moest bekend zijn. Soms voelden zij werkelijk
wroeging en het gebeurde, wanneer de couranten weer akelige dingen
over de wreedheid van den vijand mededeelden, dat zij van het
vijandelijk bier, hoe lekker ook, niet meer wilden proeven. Zij
schaamden zich, zij werden woedend, zij zwoeren er hun eed op dat zij
niet meer wilden. Maar de maag wilde nog, de maag leed, de maag
eischte, de maag grolde en roffelde van graagte naar het bier, en zij
bezweken...

       *       *       *       *       *

En zoo kwamen van lieverlede de benauwde uren...

Al lang had het kanon gegromd in de verte, als een verwijderd onweer,
maar sinds de laatste dagen was het duidelijker hoorbaar, in bonzen
en slagen, die soms de ruiten deden daveren, terwijl gansche,
leeggeloopen gewesten in wanorde naar de stad kwamen gevlucht. Aldoor
maar naderde de afschuwelijke vijand die, naar het heette, steeds
werd overwonnen, en eindelijk, op een ochtend, nadat de laatste
vaderlandsche strijders met hun legertros in haast waren
teruggetrokken, was hij daar, zoo heel natuurlijk, alsof 't van zelf
sprak dat hij daar verwacht werd en zou komen: eerst slechts enkele
kerels te paard of per rijwiel, en dadelijk daarop drommen, en
drommen, en drommen: een dreunende invasie van grijs-gëuniformde,
grijs-gehelmde, griezelig-zingende horden, met paarden, wagens,
auto's en kanonnen, die zich als een vloed over de gansche stad
verspreidde.

De heeren Bollekens vader en zoon, in hun huis verscholen, hoorden en
zagen dat van verre aanbruisen. Daar waren ze nu eindelijk, de alom
gevreesde overweldigers, de veroveraars, de wreedaards! Zij hielden
reeds de gansche stad onder hun hiel gedrukt en 't eertijds vrije
volk was in een slavenras veranderd.

De heeren Bollekens waren diep ontroerd. Zij vergaten voor een
oogenblik hun zelfzuchtigen angst en voelden diep mee het
onrechtvaardig lijden van hun gansche volk. Zij verwenschten en
vervloekten den gehaten vijand en sidderden van machtelooze woede.
Zij zagen van verre de verfoeide benden over een breed plein
openvloeien; zij hoorden het snerpend-schril gefluit en het gebrul
der commando's en plotseling barstte juichende muziek los en klonken
wilde hoezee-kreten, terwijl de horden uit elkaar stoven. En op
datzelfde oogenblik woonden de heeren Bollekens een schouwspel bij,
dat hen van ziedenden toorn de vuisten in elkaar deed krimpen: als
onder een rukwind stortte eensklaps het houten beschot vóór de
vernielde Rosbach ten gronde en de baas kwam jubelend, met zwaaiende
armen, midden op de straat staan, terwijl zijn dikke vrouw, met
rood-verhit gelaat, een van de bovenramen openrukte en er een
wapperende, vijandelijke vlag uithing!

--O, de schurken, de spionnen, de verraders! Dàt zal niet vergeten
worden! gromden de heeren Bollekens, bleek van woede, met gebalde
vuisten.

Meneer Bollekens vader was opgestaan en liep gejaagd heen en weer.
Hij deelde bevelen uit aan den koetsier en aan de keukenmeid, die met
tranen van schrik in de oogen kwamen vragen wat ze nu moesten doen.
Meneer Bollekens junior drukte zenuwachtig op het knopje der
electrische schel en liet de knappe meid naar boven komen.

Zij stond daar dadelijk, in donkere kleedij, met hooge kraag en
slechts enkele bescheiden versierselen, als iemand die een stillen
rouw draagt. Aan den middenvinger van haar rechterhand blonk een
effen ronde ring: een trouwring. Ietwat verwonderd keek meneer
Bollekens senior haar aan.

Ondanks al zijn brutaal aplomb van verwende eenige zoon, kostte
't Bollekens junior toch wat inspanning om aan zijn vader de list te
bekennen dien hij verzonnen had, om eventueel de eer en deugd der
knappe meid te redden. Er werd verwacht, zooals in andere plaatsen
was gebeurd, dat de gegoede burgers van de stad gedwongen
inkwartiering van den vijand zouden krijgen. Men wist wat dat
beteekende. Die kerels eischten van alles het beste en het duurste;
niets werd ontzien en wel het minst de eer der vrouwen. Zulk een
knappe meid, dat sprak vanzelf, was een aangewezen slachtoffer. Dat
zou de heer Bollekens junior in zijn vader's huis niet dulden. Hij had
er lang op gestudeerd hoe hij haar redden kon; hij had eraan gedacht
haar hier in huis of buiten bij de boeren te verbergen; doch dat
alles zou niets baten en eindelijk, als laatst en eenig
reddingsmiddel, had hij besloten haar aan die kerels, als zij kwamen,
voor te stellen als zijn wettige vrouw, om haar te doen eerbiedigen.

Meneer Bollekens vader schokte letterlijk van verontwaardigde
verbazing op.

--Ja maar, enfin, zijt ge zot geworden, jongen! gilde hij 't uit.

De knappe meid kreeg een vuurkleur en haar mooie oogen fonkelden even
toornig, terwijl zij, als in plotsen opstand, een beweging naar de
deur maakte.

--Blijf hier! gebood haar, kortaf, Bollekens junior. En, tot zijn
vader, met stugge vastberadenheid:

--Papa, 't een of 't ander, zei hij. Ofwel zooals ik zeg; ofwel ik
met haar weg!

Meneer Bollekens vader slaakte een wanhoopskreet.

--Maar wat zullen de koetsier en de keukenmeid daarvan zeggen?
kreunde hij, reeds wankelend.

--Dat is al allemaal geärrangeerd; alles in orde, verzekerde de
zoon.

Machteloos-overwonnen zakte meneer Bollekens in een leunstoel neer.

Hard werd buiten aan de deur gebeld. De beide heeren schrikten hevig
op.

--Zouden ze daar al zijn? hijgde vader Bollekens.

De zoon vloog naar het raam en zei dat de straat vol soldaten stond.
In en om de Rosbach krioelde 't als in een mierennest.

--Ach God! Ach God! jammerde meneer Bollekens, een bevende hand op
zijn bonzend hart drukkend.

De salondeur werd geopend en doodsbleek, met groote, zwarte
schrikoogen verscheen de keukenmeid op den drempel.

--Meneer, er zijn er daar al twee en ze zeggen dat ze hier komen
inwonen! verklaarde de meid, amechtig-hikkend. Wat moet ik er mee
doen, meneer.

Vader Bollekens gaf niet dadelijk antwoord; hij kon niet. Hij zakte
in zijn leunstoel achterover, met half open mond en even dichte
oogen, alsof hij een beroerte nabij was.

--Wat zijn het? vroeg de zoon, die zich nog betrekkelijk goed hield.

--Wat belieft er u, meneer? vroeg de verwilderde meid, niet begrijpend
wat de zoon bedoelde.

--Wel, wat of 't zijn: officieren of simpelen? herhaalde hij ongeduldig.

--Officieren, meneer, officieren, ze hebben gezegd dat z' officieren
zijn, antwoordde de ontstelde meid deemoedig.

--Goed; laat ze boven komen, besloot meneer Bollekens junior op een
toon alsof hij een heldhaftig besluit nam. De meid verdween.

--Ga daar zitten, in dien fauteuil, recht voor Papa, zei de zoon tot
de knappe meid. En hij begeleidde haar tot de aangewezen plaats. Er
werd bescheiden op de deur geklopt.

--Entrez! riep de zoon met een plechtige stem. De deur ging open en
een grijze gedaante stond fiks, hakken bij elkaar, linkerhand langs
den broeknaad, rechterhand aan rechterslaap, groetend op den
drempel.

--Entrez, entrez, herhaalde Bollekens junior.

De man kwam binnen en een tweede volgde, met precies hetzelfde manuaal.

--Entrez, entrez, herhaalde nog eens Bollekens junior.

Ook de tweede man kwam binnen en deed de deur achter zich toe.

--Wij zijn hier op bevel van den Kommandant ingekwartierd, begon de
eerste, op zeer beleefden toon en in volkomen duidelijk Vlaamsch. Wij
hopen u niet te veel last te zullen geven: oorlog is oorlog... En
hij glimlachte vriendelijk, met witte tanden onder blonde snor.

--Gaat zitten, heeren, gaat zitten, zei meneer Bollekens vader, die
ietwat bijgekomen was en met bevende vingers stoelen aanwees.

De knappe meid, wellicht instinctief aan een dienstplichtige gewoonte
gehoorzamend, was reeds opgestaan om de stoelen bij te schuiven, maar
de beide officieren, overmatig beleefd, namen haar dadelijk 't werk
uit de handen, bogen voor haar, excuseerden zich.

Bollekens junior achtte 't oogenblik gekomen om de voorstellingen te
doen.

--Dat is mijn vader, zei hij.

De officieren, nauwelijks gezeten, stonden weer op, klakten de hielen
bij elkaar. De oude man, geintimideerd, stak hen bevend zijn
knobbeljichtige hand toe. Alles ging uitstekend, heel anders dan
iedereen verwacht had.

--En mijn vrouw, zei Bollekens junior, ook minder stijf en stug wordend
en zich tot de knappe meid omkeerend.

Weer klakten de hielen en nog dieper bogen de stramme ruggen.
"Gnädige Frau,"... zei er een. De knappe meid kreeg een kleur en,
evenals meneer Bollekens, stak zij, ietwat aarzelend, haar hand uit.

't Was of ze die gingen opeten. Zij bukten er op neer en kusten die.
De knappe meid sidderde er even van en Bollekens junior schokte ervan
op doch hield zich goed.

Nu zaten zij even en keken elkander aan. De eerste officier had een
levendig gezicht, bruingebrand door zon en buitenlucht, met héél
lichte, stoutmoedig en geestdriftig schitterende oogen. Dat was er
wel een die desnoods durfde, een die niet gauw voor iets
terugdeinsde. De andere had een meer gëeffaceerd uiterlijk, een
beetje boersch en gegeneerd.

't Was vreemd, maar het gelaat van den eerste kwam den heeren
Bollekens niet onbekend voor. Die blonde snor, die geestdriftige
oogen, waar hadden zij die wel meer gezien? En 't eigenaardigste was,
dat de man van zijn kant oolijk glimlachte, als waren ook hèm die
heeren niet heelemaal vreemd. Meneer Bollekens vader kon zijn
onrustige nieuwsgierigheid niet langer bedwingen.

--Het is curieus, meneer, zei hij, maar uw gezicht is mij niets
vreemd.

De jonge officier moest even hartelijk lachen.

--Het uwe is mij dat ook niet, meneer Bollekens, antwoordde hij.

Strak en ernstig keek meneer Bollekens hem aan.

--Wat,... zijt gij misschien... begon hij, maar aarzelde.

--Jawel, jawel, lachte de officier gemoedelijk. Daar... en hij wees
door het raam.

--In de Rosbach? riep meneer Bollekens gansch ontsteld. Zijt gij...

--Jawel, jawel, lachte opnieuw de militair, ik ben de zoon van den
baas uit de Rosbach: wij hebben elkaar dikwijls genoeg gezien.

't Werd plotseling kil om meneer Bollekens' hart. Wat! De zoon van
den spion, van den verrader, waarschijnlijk zelf spion en verrader,
die had hij in zijn huis! Een heele poos bleef hij roerloos en
zwijgend, met op zijn knieën uitgestrekte, sidderende handen. Meneer
Bollekens junior stond even op en ging naar de bel, als 't ware om
zich een houding te geven, en de knappe meid volgde hem machinaal,
stil-vragend wat hij verlangde.

--Die heeren zullen wellicht hun kamers willen zien, zei hij, zich
tot de officieren omkeerend.

--Graag, antwoordden zij.

--Zal ik hier eerst een glas port laten brengen of wenschen de
heeren liefst later iets te gebruiken?

--We zouden ons liever eerst een beetje opfrisschen, zei de zoon uit
de Rosbach.

De knecht kwam binnen en de militairen stonden op. Strak-hakklakkend
bogen zij ceremonieus voor de knappe meid en voor de beide
gastheeren. Toen volgden zij, met stramme, afgemeten passen, den
huisknecht-koetsier naar hun respectieve kamers.

In doodsch stilzwijgen keken de heeren Bollekens en de knappe meid
elkander even aan. 't Was of er plotseling een groote ramp over het
huis was neergekomen...

       *       *       *       *       *

Enkele dagen na de bezetting van de stad ontmoette meneer Bollekens
vader zijn vroegeren stamgast-vriend den dikken notaris.

--Weet ge dat de Rosbach weer open is? was 't eerste wat de dikkerd
zei.

Meneer Bollekens wist het, en nog wel eerder dan zijn biervriend.
Doch het scheen niet bij hem den hartstocht op te wekken, dien het
blijkbaar op het gemoed van den notaris uitoefende. Meneer Bollekens
haalde vrij mistroostig zijn schouders op en zei al niet veel.

--Ik ben d'r toch eens geweest; 'k wilde dat eens zien, vertelde de
notaris. Maar het is er niet meer als destijds, bekende hij. 't Zat
er nu vol lawaaiende soldaten en ook de baas is er in deemoedige
dienstwilligheid niet op vooruitgegaan. Ik heb met haast mijn glas
bier uitgedronken, dat toch wel heerlijk smaakte na al die lange
dagen van ontbering, en dan ben ik dadelijk weggegaan.

--Ik ben d'r niet geweest en zàl d'r ook niet meer komen, antwoordde
meneer Bollekens, met een bij hem gansch ongewoon klinkende
vastberadenheid.

De dikkerd keek hem eenigszins verwonderd aan. Meneer Bollekens leek
hem een ander mensch geworden: vermagerd, vertriestigd, met een
strakke groef van zorg tusschen de gefronste wenkbrauwen.

--Zijt ge ziek? vroeg de dikkerd.

--Ik ben niet ziek, antwoordde meneer Bollekens, maar die oorlog...
o, die oorlog... hij demoralizeert,... hij demoralizeert...

       *       *       *       *       *

Daags vóór de bezetting, toen de vijandelijke troepen elk oogenblik
verwacht werden, had iemand hem gezegd: "Ge zult zien, het valt
ontzettend mee. 't Zijn andere uniformen in de stad, en verder gaat
het leven zijn gewone gangetje." Maar een tweede kennis, die in een
der bezette steden had geleefd, waarschuwde meneer Bollekens: "Het is
afschuwelijk: men voelt zich als een gevangen vreemdeling in zijn
eigen land, in zijn eigen stad, in zijn eigen huis; het werkte zóó
demoralizeerend op mij, dat ik er voor gevlucht ben en ook nog verder
vluchten zal als ze naar hier komen."

En meneer Bollekens moest bekennen, dat de tweede zegsman, helaas!
wel gelijk had.

Persoonlijk had hij over zijn twee ingekwartierde officieren niet te
klagen. Zij bleven hoogst beleefd en vormelijk, maar zij waren daar
's morgens, zij waren daar 's middags, zij waren daar 's avonds, want
zij behoorden tot de blijvende bezetting en meneer Bollekens was
eensklaps uit al zijn oude, dierbare gewoonten gerukt en voelde zich
niet meer meester in zijn eigen huis. 't Was ongeloofelijk hoe sterk
dat op hem inwerkte. Hij kende absoluut geen rust meer, leefde
voortdurend op zijn hoede voor allerlei verwachte en gevreesde,
onaangename gebeurtenissen. Het was een drukking van elk oogenblik,
iets dat in de lucht hing, dat met die kerels in-en uit-ging, dat
met hen meezweefde, dat zich weerspiegelde tot in de meest gewone,
alledaagsche voorvallen van 't leven. Het was, zooals zijn vriend
gezegd had, een algemeen gevoel van demoralizeering, dat overal zijn
droevigen stempel drukte.

Het ergste deed zich dat voelen aan de maaltijden. Meneer Bollekens
had geen trek meer, omdat die twee daar mee aanzaten. Doch niet
alleen de vijand, ook de aanwezigheid der knappe meid was iets
waaraan hij, met den besten wil, niet wennen kon. En hij moest
zwijgen, en glimlachen, en beleefd zijn, en dat alles maar
aanvaarden, alsof het heel natuurlijk was. Soms had hij hardop van
ellende kunnen schreien.

Toen kwamen de vexaties: eerst de kleine, weldra de groote. Op een
ochtend kwamen zijn ingekwartierde gasten binnen, door twee anderen
vergezeld. Allen even vormelijk-beleefd, allen even stram-salueerend
en hakklakkend, maar met een opdracht, een bevel tot requisitie.
Meneer Bollekens had twee paarden en een daarvan werd opgeëischt.
Meneer Bollekens mocht kiezen 't welk van de twee hij wenschte te
houden en voor het andere kreeg hij een bon, betaalbaar na den
oorlog.

Nauwelijks was dat gebeurd, of twee andere kerels kwamen meneer
Bollekens verzoeken, of hij zeer nauwkeurig wilde opgeven hoeveel
flesschen wijn van diverse soorten hij in zijn kelder had.

Meneer Bollekens schrikte geweldig. Wat! Zijn wijnkelder, zijn
heiligdom, gingen ze ook daaraan tornen! En meteen dacht hij vol
angst aan al het zilver en de kostbaarheden, welke zijn zoon in dien
zelfden kelder onder den grond bedolven had. Even poogde hij tegen te
stribbelen, maar de ongewenschte bezoekers stramden zich en
hakklakten, verzekerend dat het hun heel erg speet, maar dat het een
algemeen bevel was, waaraan voldaan moest worden. Bevend en
knieknikkend daalde meneer Bollekens met hen in den kelder.
Zorgvuldig werden al de flesschen geteld en op een boekje
aangeteekend en vóór de dag ten einde was stond daar een militaire
wagen bij het huis en een zeer groot aantal flesschen werden
opgeladen, waarvoor meneer Bollekens, evenals voor het paard, nog
eens een bonnetje kreeg, betaalbaar na den oorlog.

Toen, op een ochtend, kwamen drie van zijn pachters en de tuinbaas
van zijn buiten hem bezoeken. De boeren hadden geconsterneerde
gezichten en de tuinman begon plotseling te snikken, toen hij meneer
Bollekens zag.

--Wat is er gebeurd! riep meneer Bollekens hevig geschrokken.

Zij vertelden het hem. Soldaten waren op de boerderijen aangekomen en
hadden daar, op gezagvoerenden toon, van alles opgeëischt: drie
runderen, tien varkens, ontelbare kippen en eieren en vele duizenden
kilos aardappelen, tarwe en haver. In betaling hadden zij bonnetjes
afgeleverd, welke de boeren, met bevende vingers, hun meester lieten
zien. Maar op het kasteel was het erger geweest: daar waren zij,
bewerend dat het buiten onbewoond was en dus aan niemand toebehoorde,
met geweld binnen gebroken, vertelde de schreiende tuinman, en hadden
er al den wijn en ook al de kleeren van meneer en van zijn zoon
gestolen. En toen de tuinman hen dat wou beletten, hadden zij
gedreigd hem neer te schieten.

Meneer Bollekens gilde 't van verontwaardiging uit! Wat! De schurken!
En, daar zijn twee ingekwartierden juist binnenkwamen, liet hij,
sidderend van woede, de scherpste verwijten hooren.

Die konden het niet helpen, zeiden zij. De zoon uit de Rosbach
beloofde echter er zijn kommandant over te spreken, maar... 't is
oorlog, voegde hij er glimlachend bij, als om er meneer Bollekens op
voor te bereiden, dat het wel niet veel baten zou.

       *       *       *       *       *

In soortgelijke, en ook andere angsten, leefde Bollekens junior. Die
had, sinds de komst der officieren, iets strams gekregen in zijn
houding, alsof hij zelf een militair geworden was. Onbewust deed hij
hen na, richtte zich stijf op zoodra zij binnen kwamen, klakte zijn
hielen bij elkaar, als in een stug verdedigingsgebaar. Wat hij vooral
en in de eerste plaats had te verdedigen, dat was de eer en deugd der
knappe meid en deze zorg vulde zijn gansche dagen. Bij nachte was hij
daar niet bang voor, maar overdag genoot hij weinig rust en durfde
bijna niet meer uitgaan, vooral sinds hij eenmaal, thuiskomend, de
zoon uit de Rosbach boven, in 't salon, alleen in gesprek met haar
vond.

't Was tegen den avond en zij zaten rechts en links van een der
ramen, in halve schemering. Het sloeg hem in de beenen toen hij dat
zag en even kon hij geen woord uitbrengen. Doch de jonge
luitenant stond dadelijk heel correct op en groette en na enkele
banale woorden nam hij vormelijk afscheid en verliet de kamer.

--Zat hij daar al lang? vroeg Bollekens junior met streng gezicht,
zoodra de militair verdwenen was.

--Zoo, misschien een kwartiertje, antwoordde zij.

Haar wangen waren hooggekleurd en haar oogen tintelden levendig.
Bollekens junior vertrouwde 't heelemaal niet.

--Waarover spraakt ge? vorschte hij,

--O, over alles en over niets.

Hij werd nog meer wantrouwend.

--Het schijnt toch wel, zei hij, dat ik het niet mocht hooren, want
hij ging dadelijk weg.

Zij zweeg.

--Ik wil het weten! riep hij, eensklaps jaloersch opvliegend, als
een verwend kind. Wat zei hij!

Zij aarzelde nog even en toen antwoordde zij:

--Hij gelooft het niet, dat we getrouwd zijn.

Bollekens junior sprong als onder een zweepslag op.

--Wat! kreet hij. Hebt gij hem dat gezegd?

--Ik heb het hem niet moeten zeggen, hij kent mij al van vroeger en
heeft door zijn vader over mij gehoord, bekende zij.

--O! die schurk! die spion! riep Bollekens zijn vuisten naar de
Rosbach ballend.

Opnieuw zat zij een poos stilzwijgend, als in geheime gepeinzen.

--Waarom doet ge 't ook niet? vroeg zij eindelijk.

--Wat meent ge? zei hij.

--Met me trouwen.

Hij schokte om, vloog, als in plotseling ontstoken woede, naar de
deur toe.

--Ik verbied u, hoort ge, ik verbied u nog ooit een woord met dien
kerel te spreken! gilde hij, den deurknop in zijn hand houdend.

De deur ging als vanzelf open en zijn vader kwam strompelend en
zuchtend binnen.

--Wilt ge nu eens wat weten, jammerde de oude man: ze moeten 't ander
paard nu ook hebben.

--Nom de nom de Dieu! brulde Bollekens junior.

De oude man was als geknakt. Hij strompelde naar zijn leunstoel en
liet er zich zwaar in neervallen.

--Ik kan dat leven niet langer uithouden, ik kàn niet meer, kreunde
hij. En groote, dikke tranen rolden over zijn ingevallen wangen.

       *       *       *       *       *

Ondertusschen verliepen de dagen. Langzaam en droevig volgden zij
elkander op, zonder andere afwisseling dan de stil-smachtende hoop op
een verlossing, die steeds nabij scheen en telkens weer verijdeld
werd. Soms hoorden de menschen het doffe gebrom van verre kanonnen en
zij dachten: "daar naderen onze redders!" Maar na enkele uren zwegen
de kanonnen en de redders kwamen niet.

Men raakte er aan gewend. Het was zoo vast en zeker, dat steeds, na
elke korte opvlamming van hoop, de bittere teleurstelling zou volgen,
dat men maar niet meer hoopte en gelaten de schouders ophaalde
wanneer nog iemand een bemoedigende tijding aanbracht. Men leefde
machinaal, automatisch, en 't eenige gevoel dat men nog kende was dat
eener grenzenlooze, doodende verveling.

Vooral de oude heer was in dien korten tijd bedroevend achteruit
gegaan. Hij leek dezelfde mensch niet meer. Hij was opeens als
't ware ingestort, een wrak geworden. Hij had geen wil en geen
Verlangen meer, hij zat daar gansche dagen suffig door het raam te
staren en wanneer men hem iets vroeg keek hij verwilderd op, alsof er
alweer een nieuwe ramp zou gebeuren.

De knappe meid, die hem dikwijls gezelschap hield, poogde te vergeefs
hem op te fleuren. Hij werd chagrijnig onder haar voorkomendheid en
eens, toen zij hem nog eens van het lekker bier wilde doen proeven,
waarop hij vroeger zoo gesteld was, werd hij plotseling woedend en
schreeuwde dreigend dat ze daarover zwijgen moest, of dat hij haar op
straat zou gooien. En hij slingerde haar een beschuldiging naar het
hoofd die haar deed schrikken; hij verweet haar dat ze met den vijand
heulde, dat ze relaties had aangeknoopt met dien officier, den zoon
van den verrader uit de Rosbach en dat hij 't aan zijn zoon zou
zeggen.

En hij zei het werkelijk, op een avond, met eensklaps opvlammenden
haat, nadat de beide officieren zich voor de nachtelijke rust hadden
teruggetrokken.

De zoon, verwoed, liet dadelijk de knappe meid naar boven komen
en schreeuwde haar in tegenwoordigheid van zijn vader,
't beleedigend verwijt in het gezicht. Zij werd heel bleek en stug
sloot zij haar lippen op elkaar.

--Het is dus waar! bulderde hij. Gij bedriegt mij met dien schurk,
met dien vijand, dien verrader!

--Ik bedrieg u niet, beet ze kort van zich af, maar hij houdt van mij
en heeft mij ten huwelijk gevraagd.

--En... en... en ge zult dat doen! stotterde de zoon, dansend
van woede.

--Is trouwen dan een oneerlijke daad? antwoordde zij koel.

De oude man begon plotseling in zijn fauteuil hardop te snikken. Dat
klonk zoo akelig en zoo griezelig, dat ze beiden ontroerd naar hem
toesnelden.

--Waarom schreit ge, papa? vroeg de zoon.

Meneer Bollekens kon geen antwoord geven. Hij bewoog het hoofd alsof
hij iets zeggen wou, maar geen duidelijke klank kwam uit zijn droeven
mond. Er was tè veel waarover hij schreide, tè veel om het in woorden
uit te brengen.

       *       *       *       *       *

En toch: had meneer Bollekens kunnen vermoeden wat er twee dagen
later te gebeuren stond, dan zou hij zeker niet gejammerd en
geschreid hebben.

Twee dagen later, omstreeks schemeruur, zat meneer Bollekens eenzaam
in zijn bovenkamer, neerslachtig starend door het raam naar de drukte
van soldaten om en bij de Rosbach, toen er bescheiden op de
binnendeur werd aangeklopt.

Meneer Bollekens antwoordde met het geijkt "entrez" en zijn twee
ingekwartierde officieren traden binnen.

Zij zagen er ernstig en zelfs eenigszins gedrukt uit. Zij klakten
minder stram als naar gewoonte hun hakken bij elkaar en de oudste van
de twee, de Rosbachkerel, zei:

--Herr Bollekens, wij komen afscheid van u nemen. Wij vertrekken
morgen ochtend naar het front. Wij zijn hier zeer tevreden geweest en
wenschen u, uw zoon en zijn vrouw zeer hartelijk voor de genoten
gastvrijheid te danken.

't Was meneer Bollekens te moede alsof hij eensklaps de stralende
ochtendzon over een grijs nevelveld zag oprijzen. Hij was op 't punt
het uit te gillen van blijdschap, maar wist zich toch nog goed te
houden en mompelde zelfs iets van "dat 't hem speet en dat hij
hoopte, dat ze behouden in hun land zouden terugkeeren."

Zij grijnsden even en bogen, maar 't was hen duidelijk genoeg aan te
zien, dat zij die plotselinge oproeping niet buitengewoon op prijs
stelden. De Rosbachkerel bekende 't zelf zonder omwegen:

--Eigenlijk waren we nog wel liever hier gebleven.

Ook dat begreep meneer Bollekens volkomen. Maar eensklaps
overweldigde hem een vreeselijke angst:

--Zullen we nu andere inkwartiering krijgen? vroeg hij.

--Neen, dat geloof ik niet, er zullen hier heel weinig troepen
achterblijven, antwoordde de Rosbach-man.

Hooger rees de stralende zon van hoop en verlossing in meneer
Bollekens' verlicht gemoed.

--Maar ge blijft hier vanavond toch nog eten en slapen, niet waar?

--Neen, ook dàt niet. Zij wilden graag dien laatsten avond in de
Rosbach, bij zijn ouders doorbrengen. Neen; 't was uit: zij kwamen
definitief afscheid nemen. En zij klakten slapjes de hielen bij
elkaar en reikten de hand.

Weer ging de deur open en de zoon met de knappe meid traden binnen.
Dadelijk deelde meneer Bollekens hun 't gewichtig nieuws mede.

Stram trok Bollekens junior zijn hielen bij elkaar, als in
defensiehouding en zijn strakke oogen peilden het gezicht der knappe
meid, dat trouwens geen de minste ontroering verried. Zij hadden
juist een geweldige scene gehad. De knappe meid had hem voor een
beslissende keuze gesteld: ofwel hij zou haar werkelijk tot wettige
vrouw nemen, of zij zou na den oorlog trouwen met den Rosbach-kerel,
die een flink en eerlijk man was en zielsveel van haar hield.

--Gij zijt een slet, een vod! had woedend de zoon haar verweten; maar
verder had hij toch niet neen gezegd en de knappe meid voelde wel,
dat zij hem in haar strikken hield.

Maar 't onverwacht vertrek der mannen gooide eensklaps alles om en
hij grijnsde van geheim triomfgenot, terwijl zij stug hare
teleurstelling verbeet.

In zijn heropgewekt gemoed wilde vader Bollekens niet, dat ze zoo met
leegte handen van elkander zouden scheiden. Hij verzocht zijn gasten
nog even te zitten en liet een van de laatste en lekkerste flesschen
champagne ophalen, die, na de herhaalde requisities, in zijn kelder
overgebleven waren. Er werd geprosit, gedronken en gehakklakt en na
herhaalde handdrukken en afscheidskussen op de hand der knappe meid,
waren zij eindelijk weg.

Zeven weken hadden zij daar doorgebracht

       *       *       *       *       *

Den volgenden ochtend, in de vroegte, zagen de heeren Bollekens het
leger vertrekken.

Zij woonden 't schouwspel bij van op hun bovenkamer, en hadden van
daar uit een prachtig overzicht, terwijl de troepen het nabijgelegen
plein verlieten en in gesloten gelederen de hellende straat oprukten.

Eerst kwamen de wielrijders: honderden en honderden, in viervoudige
rijen, met de karabijn over den rug. Het had iets van een vroolijke
parade, als een feestelijk uitstapje van een reuzenfietsclub. Alleen de
geweren deden ietwat grimmig aan.

Toen kwamen de paarden. De straten kletterden en dreunden van het
hoevengetrappel. De groote, stoere kerels zaten er op, de lansen
gespitst, met wapperende wit-en zwarte-vlaggetjes, als duizenden en
duizenden gevangen, maar nog vleugel-klapperende zwaluwen. Zij maakten
grooten, barschen, wreeden indruk. Wreed vooral door hun shapska's,
waarop een doodskop met gekruiste botten stond geprent. De honderden
toeschouwers langs de straten beefden voor die macabere
doodsverschijningen. 't Was als een leger van lijken, wraakgierig uit
hun graftomben opgestaan. Doch de eerste indruk verzwakte, er waren
er tè veel en de overdaad verminderde de griezeligheid.

Toen kwam het voetvolk. Een hoofdman te paard voorop, met grijzen
punthelm en met langen, grijzen, over den rug van het paard slependen
mantel, en daar achter de mannen, in gesloten formatie, hun duizenden
stappen als één enkelen dreunstap tegen de huizen opgalmend, terwijl
de duizenden en duizenden punten der helmen door elkander wemelden en
wriemelden, als een krioeling van vluchtende ratten over een
bruisende en deinende zee. Bij tusschenpoozen roffelden de trommen en
piepten klagelijk de pijpers. En dan zongen zij, met zware, logge
stemmen, griezelig droef-klinkende liederen. Het kwam van verre
aangegolfd als een sombere klacht vol wraaklust en vernieling, het
overstemde alle andere geluiden, het bulderde even als een orkaan
tegen de hooge huizen op en nam dan langzaam in de verte af om op een
ander punt weer somber aan te zwellen, aldoor, aldoor, gelijk een
alles-overweldigende oerkracht, waartegen niets kon weerstand bieden.

Toen kwamen de kanonnen...

Roerloos voor hun venster naast elkaar gedrongen, zagen de heeren
Bollekens die kolossale macht voorbij trekken. Zij kregen het benauwd
van angst en begrepen niet hoe zulk een leger ooit moest overwonnen
worden. En toch, naarmate de vloed onder hun oogen verdween en als
't ware in 't onbekende wegsmolt, scheen het hen toe alsof dat ruw
geweld toch eigenlijk maar van vergankelijken aard was en ten slotte
niets vermocht tegen den vasten, trouwen, eeuwenouden gang van het
gewone, dagelijksch leven. Zij hadden zwaar onder de overrompeling
gezucht en geleden, zij hadden diep getreurd en lang gewanhoopt, maar
duidelijk voelden zij nu met het aftrekkend, vijandelijk leger de
hoop en het geloof in betere dagen als een lente in zich opbloeien,
en toen de laatste benden heen waren en in de wekenlang gestoorde
stad weer rust en stilte was gekomen, toen voelden ze zich ook weer
meester in hun eigen huis geworden.

't Was een herleving, een zalige herleving, wellicht onzeker nog,
maar toch zoo vol van heerlijke beloften. 't Was als een milde adem
van verzoening over alles heen en meneer Bollekens senior verklaarde
jubelend dat hij zich ineens genezen voelde en meneer Bollekens
junior stramde zijn ledematen en zei dat hij nu vol vertrouwen in de
toekomst had.

       *       *       *       *       *

Dien avond, voor het eerst na zeven lange weken, zaten zij weer
vertrouwelijk samen bij hun groote glazen in het kelderkamertje, dat
zij zoo gezellig tot een bierkneip hadden ingericht. Het was
misschien niet onberispelijk vaderlandslievend, dat zij zoo gauw weer
den vijandelijken drank gebruikten, doch wat moesten ze doen, de
vijanden hadden wel hun wijnkelder geplunderd, en, wat er ook
gebeurde, in de Rosbach, in de spelonk van de spionnen en verraders,
zouden zij nooit een voet meer zetten, daar zwoeren zij hun
plechtigsten eed op.

En zij dronken gretig en zij rookten uit hun lange pijpen; en de
knappe meid, die op verzoek haar dameskleeren en haar trouwring had
afgelegd, bediende hen weer in een net schortje als een echte
kellnerin, eerst even nog met een gezicht vol nurkschen wrok, maar
ook van lieverlede meer meegaande en verzoenender gestemd, tot zij
weldra zoo goed als weer de oude was, in 't algemeen heropleven van
alles wat zoo vele jaren vast en trouw bestaan had.

Bescheiden werd er op de deur geklopt. De knappe meid ging open doen
en het verlept gezicht der oude keukenmeid verscheen in 't deurgat.

--Meneer, zei ze, op een toon die innerlijk jubelde, de vischman is
daar, die mij meedeelt dat de eerste bezendingen oesters daar juist
aangekomen zijn. Zouden we van avond niet...

De beide heeren Bollekens lieten haar niet uitspreken.

--Oesters! riepen zij. Dadelijk, Marie, dadelijk! Is de man daar
nog? Heeft hij ze bij zich?

De oude heer stond op, had geen rust, wilde de oesters zien. Hij
volgde Marie naar de deur.

--Papa is heelmaal opgemonterd, zei Bollekens junior tot de knappe
meid.

Zij gaf geen antwoord. Zij veegde met een doek het tafeltje schoon en
haar mooie wenkbrauwen stonden ietwat gefronst boven haar strak vóór
zich uit starende oogen. Hij begreep dat het onweer nog niet
heelemaal van de lucht was.

Hij drong niet aan; dat zou vanzelf wel weer in 't reine komen. Als
een pacha strekte hij zich in zijn leunstoel uit en haalde dikke,
witte kolken uit zijn lange pijp.

Boven in de gang, klonk de zware stem van meneer Bollekens, die
gewichtig met den vischman onderhandelde...


       *       *       *       *       *


II.

HET OORLOGSHUWELIJK VAN MENEER CATHOEN.


Meneer Cathoen was een gelukkig mensch. Ik geloof niet dat iemand in
het dorp hem ooit anders beschouwd heeft, dan als een zeer, zéér
gelukkig mensch.

Hij leefde, ongehuwd, in een tamelijk groot, burgerlijk-mooi huis,
met een dienstknecht en een meid.

Vroeger had hij daar een vrij groote, drukke handelszaak. Hij kocht,
en verkocht, zoowat van alles. Hij kocht van de boeren hun graan, hun
lijnzaad en hun koolzaad en hij verkocht hen bouwmaterialen en
steenkolen, tarwemeel en lijnmeel, raapkoeken, guano, Chilisalpeter
en samengestelde chemische meststoffen. Hij had uitgestrekte
magazijnen achter zijn huis en een aantal werklieden waren daar
altijd bezig; maar langzamerhand, naarmate hij ouder werd, en
aangezien hij toch niet getrouwd was en ook niet trouwen zou; en
aangezien hij rijk genoeg geworden was om naar zijn zin te leven en
zich niets te moeten ontzeggen, ook zonder nog te werken, begon hij
van het sjouwen en aan zijn zaken gebonden zijn genoeg te krijgen, en
't een na het ander liet hij weldra de lastigste artikels varen, om
er ten slotte slechts een paar van over te houden, juist genoeg om
nog een aangename bezigheid te hebben, zonder door tobberijen of
gezeur geplaagd te worden.

Meneer Cathoen was een eigenaardig man. Zijn leven lang had hij de
boeren, die hem rijk hadden gemaakt, een beetje bedrogen en bestolen.
Niet te veel ineens, niet grof-brutaal, met groote slagen; maar
aldoor en in alles, bij kleine beetjes, bij kleine greepjes, die op
den duur van jaren een aanzienlijk totaal uitmaakten. Nooit had hij
een zak guano afgeleverd waar niet een snuifje molm of turf in
gemengd was; nooit een baaltje lijnmeel waar niet een paar schopjes
minderwaardige meelstof in verzeild waren. Zijn maten en gewichten
waren tweeërlei: een ietsje te groot en te zwaar voor wat hij
insloeg; een ietsje te klein en te licht voor wat hij uitleverde. In
zijn samentellingen slopen soms kleine vergissingen en 't was ook wel
een enkele maal gebeurd, dat wegens allerlei rompslomp en drukte een
betaalde rekening op de boeken vergeten werd uit te doen.

In al zulke kleine schelmachtige knoeierijtjes schiep meneer Cathoen
een buitengewoon groot plezier. Hij had het niet noodig te doen, maar
hij kon het niet laten.

Hij kon er in zichzelf om grinniken en lachen en hij had er des te
grooter pret in daar niemand er in de verste verte iets van vermoedde
en iedereen hem beschouwde als een toonbeeld van onbesproken
eerlijkheid en deugd. Alle menschen eerbiedigden, vereerden en
bewonderden hem om zijn vaardigheid, zijn slimheid en zijn fijnen
handelsgeest.

Dat fijne en slimme en sluwe stond op zijn gezicht te lezen. Zijn
oogen keken u tintelend aan en de glimlach, die altijd om zijn lippen
speelde, scheen van zooveel te getuigen dat hij wist, maar niet
uitsprak. Hij bleef voor iedereen een raadsel en zijn gezicht was een
masker waarachter hij zijn echte-wezen hield verborgen. In zijn jeugd
moest hij zeker een flinke, knappe kerel zijn geweest. Hij was sterk
en forsch gebouwd met breede schouders en er liepen wondere verhalen
over zijn vroegere lichamelijke kracht. Hij vertelde trouwens zelf
heel graag daarover en het lukte hem ook, door diverse hulpmiddelen,
op gevorderden leeftijd, een uiterlijken schijn van buitengewone
pootigheid te bewaren. Hij hield zijn hooge gestalte nog heel fiks en
recht; zijn wangen, te nauwernood gerimpeld, droegen steeds een
frisschen blos, en hij bleef vlug op zijn beenen, zonder een schijn
van stramheid. Hij verfde zijn snor en droeg een pruik en zijn
dubbele rij valsche tanden getuigden duidelijk genoeg, dat hij aan
den feestdisch des levens nog mede wenschte aan te zitten.

       *       *       *       *       *

Meneer Cathoen was een raadsel... En, zooals hij dat was in zijn
uiterlijk voorkomen, met zijn tintelende oogen en zijn geheimzinnigen
glimlach, waarachter zich zooveel scheen te verbergen, zoo was hij
het ook in zijn intieme levenswijze, waarvan zoo goed als niemand
iets af wist. Er bestonden uitwendige verschijnselen, die zich
telkens herhaalden en die men dus min of meer kon nagaan en eruit
afleiden wat men wilde, maar daar bleef het ook bij. Het eigenlijk
intieme leven van meneer Cathoen was een gesloten boek, dat niemand
in het dorp doorbladerd had.

Vrienden had hij niet. Er kwamen er althans geene bij hem aan huis.
Familieleden had hij wel, doch het waren enkele verre neven en
nichtjes, die er slechts af en toe plichtmatig verschenen en er nooit
lang vertoefden, wellicht omdat zij daar niet zeer toe aangemoedigd
werden. Hij zelf ging weinig uit, meestal slechts eenmaal per week in
de stad naar de graanbeurs en verder moest hij wel zijn voornaamste
genoegens tehuis vinden, want hij bezocht heel weinig en haast nooit
voor zijn plezier de dorpsherbergen en van eens een reisje te maken
of eens naar de comedie te gaan of iets dergelijks was zelfs absoluut
geen sprake.

Wat hem echter in zijn eenzaam oude-jonkmanshuis zoozeer kon boeien,
was alweer een onoplosbaar raadsel.

Hij leefde er, zooals gezegd, met een knecht en een meid. De knecht
was meteen een beetje tuinman en de meid was tevens keukenmeid en
kamermeid. En nu was het in de huishouding van meneer Cathoen een
zeer eigenaardig verschijnsel, dat hij telkens van meiden veranderde,
terwijl de knecht er als 't ware vastgegroeid bleef. Een dienstmeid,
in het huis van meneer Cathoen, bleef er zelden langer dan een,
of hoogstens twee jaren. Dan vertrok ze, geen mensch wist waarom, en
er kwam een andere voor in de plaats. Altijd waren het meiden uit
verafgelegen, vreemde gemeenten. Nog nooit had hij er eene uit zijn
eigen dorp gehad. Nu eens was het een Vlaamsche, dan weer een Walin,
nu eens een blonde, dan weer een bruine of een zwarte; nu eens een
struische, dan weer een magere; en nu eens eene die men mooi vond en
dan weer eene die men leelijk vond; maar één eigenschap hadden zij
allen gemeen: dat ze vrij jong waren. Zij bleven een min of meer
langen tijd en vertrokken, en nooit hoorde iemand er nog iets van.
't Was net of ze uit den grond ontsproten en er weer in verdwenen. De
oude knecht en tuinman, die dat al jaren en jaren bijwoonde, was er
onverschillig onder geworden. Hij had een zuur gezicht en liep
meestal inwendig te brommen. Hij had een gezicht alsof hij allerlei
dingen wist, die hij ten zeerste afkeurde, maar waarover hij zweeg,
omdat hij toch niet bij machte was er iets aan te veranderen.
Somtijds echter, flikkerde nog even als een schim van hoop in hem op.
Wel eens, als een meid waarmee hij kon opschieten, daar wat langer
dan de vorige bleef en vasten wortel scheen te krijgen, was het of in
hem de dood-gewaande illuzie van een vasten toestand herleefde. Zijn
grijze tronie fleurde op, hij praatte en lachte zelfs, hij werd een
ander mensch... tot het weer eensklaps uit was en hij opnieuw
chagrijnig zijn hoofd liep te schudden en te mopperen over toestanden
die hij grijnzend afkeurde, zonder er iets aan te kunnen veranderen.
Daar had je alweer het oude spelletje aan den gang, en het werd op
den duur zóó opvallend, dat de menschen in het dorp er over praatten
en sommigen het zelfs wel eens waagden er bij meneer Cathoen over te
zinspelen.

Kostelijk was het dan om meneer Cathoen daarop te hooren antwoorden.
Zijn sluwe tintel-oogen glimlachten diep onder de dikke wenkbrauwen
en zijn geverfde snor grinnikte als 't ware van leedvermaak boven de
schitterende dubbel-rij der valsche tanden. Het leek of hij zich
voorbereidde om satirisch een diepzinnige, algemeene menschelijke
waarheid te verkondigen en eindelijk kwam het er uit:

--'t Groensel groeit in de natuur en 't is ieder jaar precies
hetzelfde. 't Zou ook altijd precies eender smaken, en dus vervelend
worden, als het niet op verschillende manieren geprepareerd werd.
Daarom hou ik altijd mijnen zelfden hovenier en verander ik nog al
eens van keukenmeid. Versta-je 't?

De ondervrager verstond het en glimlachte om 't leuke antwoord, maar
meneer Cathoen glimlachte nog oolijker, met iets van
innig-gekittelde, ondeugende pret en voegde er aan toe:

--En met de visch en met het vleesch is 't ook precies hetzelfde. 't Is
de afwisseling in de sausen die er den smaak moet aan geven,
versta-je 't?

De ondervrager wist niet altijd met volle zekerheid of hij 't
dan nog wel goed verstond. Wat hem wel eens deed twijfelen was de
guitig-uitbundige vroolijkheid waarmee meneer Cathoen er dan verder
kon over doorgaan. Meneer Cathoen kon daar soms in zijn eentje staan
te bulderen van de pret en dan had de vreemdeling wel eenigszins
't gevoel alsof hij voor den gek gehouden werd. En de slotsom was nog
eens dat meneer Cathoen en zijn levenswijs voor alleman een raadsel
bleven.

       *       *       *       *       *

Zoo leefde dus meneer Cathoen op het oogenblik dat de oorlog uitbrak.
Ik herinner mij nog heel goed, dat ik hem, enkele dagen na de
oorlogsverklaring, een bezoek bracht en hem in een toestand aantrof
zooals ik hem nog nooit gezien had. Hij was zenuwachtig,
zenuwachtig!... zoo dat hij geen tien seconden rustig op zijn plaats
kon blijven. Hij leek ineens een heel ander mensch geworden. De
angst, de doodsangst zat hem op het lijf en zijn scherpe oogen
loerden en speurden langs alle kanten, alsof hij overal reeds
vijanden ontdekte.

--Zijn de menschen nu zot geworden! riep hij, van zoo verre hij mij
zag komen. Wat! Oorlog voeren! En waarom? Wat hebben wij, Belgen,
daarmee te maken! Wat kunnen ons de Duitschers, de Franschen en de
Engelschen schelen? Waarom laat men hun dat onder mekaar niet
uitvechten!

--De Duitschers hebben onze neutraliteit geschonden, meneer Cathoen,
wij moeten onze onafhankelijkheid verdedigen, trachtte ik in
't midden te brengen. Maar hij sneed mij heftig het woord af en
riep uit:

--Onze neutraliteit! Onze onafhankelijkheid! Tuttuttut... dat
zijn dingen die wij niet kennen, die wij niet hebben! Wat kunnen wij,
onnoozele dwergen, tegen die reuzen op! Als ik nu bijvoorbeeld tegen
Fietriene 1) (Fietriene was zijn nieuwe meid, sinds een paar maanden in
zijn dienst gekomen); als ik nu tegen Fietriene zei: "Fietriene, doe
die deur eens open," en Fietriene zou weigeren, gelooft gij dat ik,
die de sterkste ben, daarom zou laten die deur te openen?
Tuttutut... ze zijn allemaal zot geworden in België, dàt zeg ik u,
en ze zullen ons allemaal ruïneeren en doen vermoorden!

Fietriene liep gejaagd door de vertrekken heen en weer, de
Armen volgeladen met allerlei heteroclitische voorwerpen, die zij, op
bevel van haar meester, alvast ergens in veiligheid ging brengen.
't Was een nog al knappe, blonde meid van een dertigtal jaren. Zij
had een frisch gelaat en wakkere oogen. De buste was goed gevuld en
op de heupen viel niets af te keuren. Dat alles teekende zich levend
af onder haar vlugge bewegingen en 't eenige wat iets minder mooi
scheen was de rug, die nog al onsierlijk welfde, alsof ze geen corset
droeg. Charlewie, de oude tuinman, hielp haar. Hij was taai en mager
en als 't ware uitgedroogd. Hij had zijn klompen uitgedaan en liep op
dikke grauwe sokken over de tapijten. Zijn zuur gezicht was als de
nurksche brommigheid verpersoonlijkt en hij grijnsde en mopperde
aanhoudend binnensmonds, terwijl hij af en toe zijn hoofd schudde en
zuchtte, als wilde hij beduiden dat de narigheid ten top gestegen was
en dat de wereld nu wel eindelijk zou vergaan.

       *       *       *       *       *

Dagen en weken waren verloopen, dagen en weken vol droefheid en
angst. Het klein, heldhaftig leger was door den reus verslagen, het
land werd overweldigd en verwoest en duizenden en duizenden menschen
vluchtten naar alle oorden, een veilige schuilplaats zoekend tegen
brand en plundering en moord en vernieling.

Aan meneer Cathoen en zijn eigenaardig, raadselachtig leven dacht ik
niet meer; en ik zou hem wellicht gansch vergeten hebben, had ik
niet, op een ochtend, een briefkaart van hem ontvangen, waarin hij
mij meldde dat hij behouden over de grens was gekomen en mij vroeg of
ik hem daar niet eens kwam opzoeken.

Meneer Cathoen over de grens gevlucht! Meneer Cathoen, die nooit
reisde, in een vreemd land, dát alleen trok mij reeds machtig aan.
Ja, ik wou, ik móést hem zien! Ik wilde hem zien en hem hooren; ik
wilde weten hoe hij, de eigenaardige bij uitnemendheid, op de
schrikwekkende tijdsomstandigheden en gebeurtenissen reageerde.

Het was een eindeloos lange reis en 't oord waar hij zijn toevlucht
had genomen, was er een dat, om zoo te zeggen, buiten de bekende
wereld lag. Ik stapte aan een verlaten klein stationnetje af, volgde
een doodschen straatweg aangelegd over een dijk tusschen polderland
en moeras, ontwaarde weldra een kerkje en een dorpje. Dáár was het.
Het waren meestal nietige woninkjes met blauwe horretjes achter de
kleine ruiten en 't scheen er uitgestorven, want er liep geen mensch
over de straat. Hier en daar een gezicht achter die horretjes, als
't ware verwaasd onder het blauwachtig water van een bokaal, maar dat
toch scherp nieuwsgierig loerde, als verbaasd en ontdaan over de
ongehoorde verschijning van een vreemdeling in 't dorp. Ik telde de
kleine nummertjes aan de kleine huisjes, kwam op een pleintje,
waarachter een mooi, oud kerkje stond, zag daar een politie-diender
aan wien ik den weg vroeg.

--'t Is daar, meneer, u staat er vlak voor, antwoordde glimlachend de
man, naar een der huisjes wijzend.

Het was een dofgrijs, loodgrijs huisje, een deur en twee ramen
beneden, drie kleinere raampjes op de eenige verdieping. 't Had
blauwe horretjes als bijna al de andere huizen en achter een van die
horretjes zaten, vaag en verwaasd als onder het blauwachtig water van
een bokaal, twee oude en ouderwetsche vrouwegezichten, die mij strak,
met onbehouwen nieuwsgierigheid, aanloerden. Maar toen ze mij, dwars
over 't pleintje, op hun huisje zagen afkomen, schenen zij langzaam
in het vage weg te smelten, net als visschen, die zich stilletjes in
de diepte van een sloot laten zinken. Ik belde aan. Het belletje ging
zwakjes over, alsof het ergens heel, héél verre hing en toch voelde
men, dat het dichtbij de deur moest hangen. Het duurde lang, zéér
lang, vóór deze werd geopend. Ik strekte reeds de hand uit om een
tweede maal te bellen, toen de deur eindelijk heel langzaam en
omzichtig week en een gezicht aarzelend te voorschijn kwam.

't Was een der beide die ik, van op het pleintje, achter het horretje
gezien had. Een oude-vrijsters-type, geel als perkament, met breede,
als 't ware verwoeste trekken en groote zwarte oogen en een grootera
tandeloozen mond, die toch wel vriendelijk, ofschoon ietwat
wantrouwig, glimlachte.

--Is het wel hier, juffrouw, dat meneer Cathoen inwoont? vroeg ik, na
gegroet te hebben.

--Jawel meneer, antwoordde zij, mij aandachtig monsterend.

--Is meneer thuis?

--Neen, meneer; meneer heeft vandaag heel vroeg koffie gedronken en is
daar pas een half uurtje geleden met mevrouw gaan wandelen.

Ik kreeg als een schok en bedwong met moeite een uitroep van
verbazing. Ik voelde mij een kleur krijgen.

--Is... is... begon ik hopeloos te stameren.

--Jawel, meneer, mevrouw is hier ook. Ze zijn samen over de grens
gekomen, tijdens de groote vlucht. Wist u 't soms niet, dat mevrouw
hier ook was? En achterdochtig-nieuwsgierig keek het mensch mij aan.

--Ik wist het met geen zekerheid, maar vermoedde 't toch wel,
haastte ik mij te zeggen. Heeft u ook een idee, juffrouw, wanneer ze
terug zouden komen?

--Vast en zeker vóór drie uur, bevestigde de juffrouw met klem. Nooit
blijven ze langer weg. Ze maken elken dag dezelfde wandeling, weet u
altijd langs den dijk tot in de buurt van de grens, op een hoogte van
waar ze in de verte iets van hun land kunnen zien. Ach, meneer, ze
zijn toch zoo verlangend om er weer terug te keeren.

Ik voelde, dat het mensch aan de praat wou en week langzaam
achteruit. Ik zei haar, dat ik vóór drie uur terug zou komen. Maar
zij kwam met mij mee, tot op het pleintje en wees mij daar de
richting langs waar meneer en mevrouw Cathoen elken dag gingen
wandelen, en verzekerde mij dat ik hen onvermijdelijk zou tegenkomen,
als ik zoowat over een uur dien weg opliep.

--Is hier ook ergens een hotelletje, of een herberg, waar ik iets
zou kunnen gebruiken, juffrouw? vroeg ik nog.

--Zeker, meneer, zeker, daar, op den hoek, in _Den Arend_, heel goed.
En zij wees het mij met de hand.

Ik keerde mij nog eens om, dankend en groetend, en meteen viel ook
mijn blik weer op de blauwe horretjes. Even zag ik er 't gezicht der
tweede juffrouw, blijkbaar de zuster, die mij scherp beloerde, maar
dadelijk in 't vage wegsmolt, als een visch die naar de diepte zinkt.

Met vlugge schreden liep ik naar _Den Arend_ toe.

       *       *       *       *       *

_Mevrouw_ Cathoen, dacht ik, _mevrouw_ Cathoen! En als een sarrend
refreintje dreunde 't onophoudend in mijn ooren. Wie mocht dat
wel zijn? Wie mocht dat wel zijn? Was meneer Cathoen, de oude,
hardnekkige vrijgezel, die nooit zou trouwen, dan toch maar hals over
kop getrouwd, sinds ik hem de laatste maal zàg? Zoo maar in eens,
zonder er iets van te melden? Of had hij 't mij wel laten weten, en
was zijn brief, in de oorlogsverwarring, verloren geraakt? Zou
meneer Cathoen dan wellicht... doch neen, die onderstelling was te
gek, dan had hij 't al immers veel vroeger gedaan.

Stom van mij, dat ik aan die juffrouw althans niet gevraagd had hoe
mevrouw Cathoen er wel uitzag! Dan had ik misschien geweten.

Ik zat daarover te prakkezeeren, in de griezelig-sombere, ijskille
eetkamer van _Den Arend_, waar ik de eenige gast was. Ik zou haastig
iets gebruiken en dan maar dadelijk den dijk op, om meneer Cathoen en
vooral _mevrouw_ Cathoen te gemoet te loopen. Een somber-zwijgzame
vrouw bracht mij, na lang en ongeduldig wachten, iets dat zij
beafsteak met aardappelen noemde. Die beafsteak zag lei-blauw en de
aardappelen leken op steenkool-vetballen. Dat alles zwom in een
donker vocht, als een mengsel van inkt met aangebrande olie.

Toen ik enkele van de blauwe lappen had verorberd, lei ik er maar
vork en mes bij neer. Vruchteloos had ik geprobeerd ook een van de
zwarte vetballen te slikken. Na heel wat geklop en geroep en gefluit
en geschuifel kon ik eindelijk met de sombere juffrouw afrekenen,
--'t was niet goedkoop--en na haastig een sigaar te hebben
aangestoken, verliet ik met een snakzucht dien donkeren ijskelder van
ongezelligheid en holde den dijkweg op.

Het was een gure, grijze, ijzige Novemberdag. De wind blies hard en
nijdig over dien hoogen berm tusschen de nattige vlakten en woei mij
tranen in de oogen. Het land scheen van een doodsche
triestigheid. Hier en daar lag een sombere, groote hoeve, diep in den
polder, door boomen omringd. Het leken eilandjes van nood-toevlucht,
midden in een grenzenlooze zee van wanhopige verlatenheid. En verder
was er niets dan de eindeloos-lange, kronkelende dijkweg beplant met
knotwilgen, en hier en daar een moerassige waterplas met wuivend riet
en opgekuifde schuimkammetjes onder den ijzigen, snerpenden wind.

Af en toe een levend schepsel in die hopelooze eenzaamheid: een
Zeeuwsche boer, 't gezicht geschoren, de haren lang, geheel in 't
doffe zwart gekleed, alsof hij rouwde; of een boerin, enorme
rokballon op voeten, kort, spannend lijf en witgekapt hoofd met
gouden ornamenten, staag wiegelend op haar zware heupen, als een
schip voor anker. Zij groetten beleefd in 't voorbijgaan en 't somber
landschap, waaraan hun trage verschijning toch even iets van leven
gaf, scheen achter hen weer uit te sterven. Arme meneer Cathoen,
dacht ik, die hier als vluchteling, en voor hoelang misschien, is
gaan leven!

Toen zag ik hem komen, ginds verre, ginds heel, héél verre aan den
grijzen einder, in een kromming van den eindeloozen dijk. Ik kon hem
op dien afstand niet herkennen, maar ik voelde dat hij 't was, want
naast hem liep een vrouw met scheef-waaiende rokken en handen die
haar kapsel vasthielden, een vrouw die blijkbaar geen boerin was van
de streek, zijn vrouw voorzeker, de raadselachtige, de mij nog
onbekende, die hij hals over kop gehuwd moest hebben, God wist
waarom, nadat de oorlog uitgebroken was.

Toen ik slechts een paar honderd meters meer van hem verwijderd was
stak ik den arm in de hoogte, groetend-zwaaiend met mijn paraplu.
Hij scheen er eerst niets van te merken. Hij bleef gebogen vooruit
loopen, worstelend tegen den nijdigen wind. Maar ik zag dat de vrouw
hem een duw gaf en hij keek op en bleef staan. Weer zwaaide ik en
riep hem van verre goên dag. Nu had hij mij herkend. Hij wuifde
insgelijks met de hand en kwam naar mij toe. Een laatste bocht
scheidde ons en de stammen der knotwilgen onttrokken ons even aan
elkander's gezicht. Twee minuten later stond ik voor mijn ouden
vriend meneer Cathoen en... zijn dienstmeid Fietriene!

Er was een korte weifeling in meneer Cathoen's optreden en
bejegening. Er was ook een korte aarzeling en gêne in mijn
begroeting. Kwam het door den wind, of de kou, of wat was het? Meneer
Cathoen scheen mij een ander mensch geworden! Hij teekende opeens
zijn leeftijd: dien van een oud, versleten man. Hij stond gebogen
vóór mij, zonder glimlach, met een ernstig, vermagerd gezicht en
oogen zonder levenstinteling. Hij droeg een wollen bouffante om den
hals en had een groote bonte muts op, waarvan de oorkleppen waren
neergetrokken. Een verrekijker hing in een koker aan een lederen riem
over zijn schouder.

--Wel, wel, wie we nu zien! riep hij toch eindelijk en stak mij een
hand toe die beefde. Weet ge nieuws? vroeg hij dadelijk daarop.

Nieuws! Ik begreep niet goed wat hij bedoelde. Ik draalde met mijn
antwoord, verwachtte eerder dat hij mij nieuws zou mededeelen.

--Niets van den oorlog? drong hij aan, vagelijk teleurgesteld.
Ik moest ontkennend antwoorden. Er was immers nooit eenig nieuws over
den oorlog, behalve de leugenberichten van alle couranten. Ik
vertelde hem in 't kort de laatste leugens die ik vluchtig had
gelezen.

Hij slaakte een moedeloozen zucht en liet zijn armen hangen.
--Nog geen hoop dus, dat we naar ons land terug mogen, weeklaagde
hij.

Ik kon niet anders dan toegeven, dat daar nog geen de minste hoop op
was.

--Wij zien Vlaanderen elken dag, zei hij; wij komen er juist weer
vandaan.

Ongeloovig keek ik op, doch herinnerde mij meteen wat de juffrouw uit
het grijze huisje mij had meegedeeld.

--Ja, dat heeft uw hospita mij verteld, zei ik. Hij schrikte op.

--O, zijt ge reeds aan huis geweest? vroeg hij.

Ik bekende, dat ik er geweest was en dat de juffrouw mij gezegd had
hoe ik hem met zekerheid ontmoeten kon.

--En... heeft ze u ook nog meer verteld? aarzelde hij.

Glimlachend keek ik even naar Fietriene, die dadelijk, met een blos
op de wangen, zedig haar oogen neersloeg.

Meneer Cathoen werd geagiteerd. Hij keerde even den rug naar een
snerpende windbui en wreef met een zakdoek de koude tranen uit zijn
oogen. Toen wendde hij zich weer tot mij en zei:

--We hebben ons daar als man en vrouw moeten aanmelden. Het kon niet
anders. Het dorp stroomde de eerste dagen propvol met vluchtelingen.
Toen wij daar aankwamen was er in de heele plaats slechts één huis
meer beschikbaar, en in dat huis slechts ééne kamer, met één bed.

Ik boog en glimlachte. Absoluut geen bezwaar van mijn kant. Ik vond
het best. Maar horizonnen over het verleden leven van meneer Cathoen
gingen eensklaps als ondeugende openbaringen voor mij open. Hij
scheen mij te raden en zijn op mij gepriemde oogen tintelden, heel
even. En plotseling kwam het er uit, ernstig, gewichtig:

--Wij gaan dan ook trouwen. Het is vast besloten, zoodra wij in
't land terug kunnen komen.

Ik nam mijn hoed af voor Fietriene en wenschte hen beiden geluk.
Fietriene bloosde heel sterk en sloeg opnieuw, met een vagen
glimlach, haar oogen neer. Maar meneer Cathoen werd
zenuwachtig-gejaagd.

--Het kon niet anders, herhaalde hij, als om zich te
verontschuldigen; het kon niet anders, want te veel menschen uit het
dorp, die gelijk met ons vluchtten, hadden ons hier samen gezien en
wisten dat wij dezelfde kamer bewoonden. Ik wil later toch weer als
een degelijk man voor mijn medeburgers verschijnen.

Nogmaals boog ik, een en al goedkeuring. Maar vele vragen kwamen op
mijn lippen die ik nu niet uiten mocht. Het speet mij dat ik niet
even met meneer Cathoen alleen was. Hij leek mij in een stemming om
iets als een volledige biecht te spreken en 'k voelde mij gekitteld
door ondeugende nieuwsgierigheid. Het ging echter nog niet. Meneer
Cathoen had blijkbaar naar zijn zin genoeg over het geval meegedeeld
en scheen door die bekentenis eenigszins opgemonterd. Hij vroeg mij
wanneer ik weer weg moest en toen ik hem het uur zei van mijn trein
had hij een uitroep van genoegen en jubelde omdat wij nog uren lang
bij elkander mochten blijven. Hij was zoo blij weer eens een bekende
te zien, zei hij, en eensklaps vroeg hij mij of ik geen zin had ook
nog eens ons dierbaar Vlaanderen te bekijken.

--Ons dierbaar Vlaanderen bekijken! herhaalde ik verbaasd.

Kom mee, riep hij, zich omkeerend; kom mee, gij zult het zien!

Wij liepen terug over den dijk, den weg volgend waar zij vandaan
kwamen. De gure wind deed zijlings onze kleeren van ons afwaaien.
Fietriene hield worstelend haar hoed met beide handen vast en meneer
Cathoen's oogen schreiden van de kou. Maar 't leek of hij ineens weer
jeugdige levenskracht in zich gekregen had; hij liep gebogen doch met
forschen wil tegen de windbuien in. Wij kwamen aan een smal
bruggetje, dat wij overstaken, ons aan de railing vasthoudend. Daar
daalden wij den berm af en voelden minder wind. Wij hielden er even
stil om op adem te komen. Toen gingen wij dwars over een uitgestrekt
weiland en kwamen aan een soort van duin, begroeid met hakhout en met
jonge sparren.

Met vlugge, veerkrachtige schreden klom meneer Cathoen de helling op.
Fietriene en ik volgden. Hijgend bleef hij bij een zandkuil staan,
die tamelijk goed tegen den wind beschut was en zei:

--Laten we hier even gaan zitten.

Wij zaten: meneer Cathoen en Fietriene dicht bij elkaar in 't mulle
zand; ik een paar schreden verder, op een kronkeligen, half
ontblooten eikenwortel!

--Dáár ligt Vlaanderen, zei, met een trilling in zijn stem,
meneer Cathoen, terwijl hij een bevende hand naar het Zuiden uitstrekte.

In 't grijzig-dof verschiet, op enkele kilometers afstand, achter een
vlakte van vaalgroene weilanden, vertoonde zich een dichtbegroeide
en bebouwde streek. De kale boomen stonden er donker op elkaar
gedrongen en tusschen de stammen door zag men hier en daar lichte
huisjes, met roode daken en een enkel kerktorentje, dat er eenzaam en
leigrijs boven de naakte kruinen uitpuntte. Daar lag het ongelukkig
land, als verborgen achter een sluier van sombere triestigheid. Daar
voelde men als 't ware het lijdende leven der droevige menschen; en
de krassende kraaien, die in de grijze lucht rondzwermden, schenen
snerpende noodkreten van gefolterde wezens te slaken, en de wind die
klagelijk door de sparrekruinen van den duinheuvel suisde, weerklonk
als het gesmoord en aanhoudend gejammer van een gansch volk, dat zich
in wanhoop en ellende voelt vergaan.

Meneer Cathoen had met inspanning zijn verrekijker losgehaakt en
reikte hem mij over.

--Kijk, zei hij, gij zijt jonger dan ik en uw oogen zijn beter dan de
mijne. Ziet ge daar dat grijs, puntig kerktorentje, achter en boven
die verre boomen? Ja? Welnu, naast dat kerktorentje, rechts, maar nog
veel verder en dieper in, staat er een tweede torentje, een met een
ronden koepel. Ziet ge 't, ja? Bij helder weer zie ik het ook soms,
maar nu is het te grijs en mistig en mijn oogen zijn niet goed
genoeg: nu zou ik het niet kunnen zien. Ziet gij het? Vindt ge 't?

Eenklaps zag ik het: heel, héél verre en nauwelijks zichtbaar in de
grijze lucht, als een ietwat doffer-grijze schaduwstolp.

--Ja, meneer Cathoen, ik zie het? riep ik.

--Dat is óns dorp, zei hij, met schor-trillende stem. "Hoe zal het
daar nu zijn?" En een snik brak in zijn keel.

Ontroerd liet ik den verrekijker neer en keek hem aan. Groote tranen
blonken in zijn oogen en zijn lippen beefden. Hij slaakte een diepen
zucht en plotseling begon hij te schreien.

Ontsteld en vol moederlijke zorg neeg Fietriene naar hem toe.

--Nee, Papatje, nee, Papatje, gij moogt u dat verdriet niet blijven
aandoen; kom, kom, we gaan weg, suste zij.

Papatje! Wat klonk dat gek en toch ontroerend! Ik had kunnen lachen
en toch was ik zelf diep bewogen. Ik wist haast niet hoe ik mij
houden moest.

Meneer Cathoen was opgestaan. Vol zorg en toewijding steunde
Fietriene hem onder den arm. Hij scheen zich even voor zijn emotie te
schamen en poogde te glimlachen.

--Ik hou van mijn land, zei hij eindelijk. Ik wist niet dat ik er
zooveel van hield. Ik zou liever dood zijn dan er niet terug te mogen
keeren. Ik ben er toch zoo gelukkig geweest!

--Maar gij moogt er terug keeren, meneer Cathoen, niemand zou u dat
beletten, poogde ik hem te troosten.

--Als vrij mensch, in een vrij land, zoo wil ik er terugkeeren en
anders nooit, nooit, nooit! riep hij, met eensklaps heftig
opvlammenden hartstocht. Ik wil geen vijand zien; ik wil van geen
vreemden dwingeland hooren dat ik dit mag doen en dát moet laten; ik
wil niet in mijn eigen land beleedigd en vernederd en mishandeld
worden, verdome! gilde hij plots met fonkelende oogen en ballende
vuisten.

Angstig trok Fietriene hem van den heuvel weg. "Nee, nee, Papatje,
nee, nee, Papatje, ge moogt u niet zoo opwinden," suste en smeekte
zij. "Kom, kom, we gaan terug naar huis, 't is hier niet goed voor u,
't wordt hier te koud."

Hij liet zich meetrekken. Zijn toorn viel ineens en hij zakte in
elkaar, als een oud, versleten man. Wij keerden 't droeve Vlaanderen
den rug toe en de snerpende, loeiende wind stuwde ons weer naar den
dijkweg.

       *       *       *       *       *

Het schemerde reeds toen wij in het dorp terugkwamen. O, die stilte,
die benauwende eenzaamheid van het doodsche, als het ware
uitgestorven oord! Wij ontmoetten slechts enkele vage schimmen van
menschen, die met gesmoorde stem groetten en den politie-diender, die
nog steeds op 't pleintje stond en vriendelijk-beleefd meneer Cathoen
bij den naam noemde. Hier en daar, achter de nog niet dichtgeluikte
ramen, begon een zwak lichtje te pinken. In Den Arend, waar ik de
blauwe beafsteak en de donkere vetballen had gekregen, stond een lamp
achter 't buffet, in de sombere diepten der gelagkamer, als een
waskaars bij een lijkbaar.

--Ga binnen, zei mijnheer Cathoen, met een sleutel de deur van
't grijze huisje openend.

--Wijs mij de weg, antwoordde ik, hem en Fietriene voor latend.

Wij traden in het smalle, donker gangetje en meneer Cathoen klopte
rechts op een deur. Onmiddellijk werd die geopend en de oude
vrijster, die mij in den vroegen namiddag had ontvangen, trad te
voorschijn.

--Kom binnen, mevrouw en meneeren, kom binnen, noodde zij, nijgend
en groetend.

Wij volgden haar en kwamen in een kamertje, waar het bijna reeds
gansch donker was. Een zwak, grijsachtig licht schemerde nog van
buiten door de horretjes en bij een der ramen zat de zwarte gestalte
van een kleine vrouw, die dadelijk voor ons opstond.

--Mijn zuster, stelde de andere haar voor.

Ik kon te nauwernood iets van haar gelaatstrekken onderscheiden. Ik
merkte slechts dat zij kleiner en magerder was dan haar zuster. Zij
groette in stilte en schoof gebogen en bescheiden langs ons heen de
kamer uit.

--'k Zal dadelijk licht aansteken en u alleen laten, zei de
eerste, zich om de lamp beijverend.

--Geen haast, juffrouw, geen haast, antwoordden meneer Cathoen en
Fietriene eenstemmig.

Het licht ging op; er kwam iets als leven in de doode omgeving. De
juffrouw spoedde zich naar de rolgordijnen en liet die neer. De gele
vlakken der gordijnen gaven iets van lichtere gezelligheid.

--'k Zal dadelijk voor de koffie en de krentenbroodjes zorgen, zei
ze, zich weghaastend.

Meneer Cathoen was aangedaan. "Zulke brave menschen, daar hebt ge
geen idee van," zei hij.

Wij hadden overjassen en mantel uitgetrokken en namen plaats om een
ronde tafel, die met een roodbruin kleed bedekt was. Ik keek eens
even rond. Een donker ramage-behang bekleedde de wanden, waaraan
chromo-litografiën hingen. Op den schoorsteenmantel stond een spiegel
en een penduletje, rechts en links van de ramen waren twee
gemakkelijke stoelen. Dat was alles. Ik keek opnieuw naar de gele
rolgordijnen: die gaven er werkelijk nog het meeste leven, de lichte
gezelligheid.

--Aardig vindt ge niet? glimlachte meneer Cathoen. Het is _hun_ kamer,
maar ze staan ze ons af, zoodra en zoolang als we thuis zijn. Ze doen
alles wat ze kunnen om ons hier thuis te doen voelen. En kijk eens
om, achter uw rug; dat hebben ze ons vandaag cadeau gedaan. Vindt ge
't niet een delicate attentie?

Ik keerde mij om en bemerkte een lijst onder glas aan den wand. Op
een donkeren fluweelgrond was er iets met gekleurd stroo gevlochten
en ik las:

_"Zooals het klokje thuis tikt, tikt het nergens."_

Verbluft keek ik meneer Cathoen aan. Sprak hij in ernst of probeerde
hij mij voor den gek te houden? Neen, hij meende 't ernstig; ik zag
dat hij ontroerd, verteederd was. Een vochtige glans blonk in zijn
oogen. En, daar juist de juffrouw met de koffie en de broodjes binnen
kwam, drukte hij haar nog eens zijn hartelijken dank voor het
geschenk uit en zei haar, dat ook ik het zoo bizonder aardig en
vriendelijk vond.

De juffer glunderde; haar groote, tandelooze mond glimlachte in haar
geel en zwart gezicht.

--Niet waar, meneer, ze moeten zich hier maar lekker thuis voelen en
niet te veel aan hun land denken; dat komt wel weer terecht! zei ze
aanmoedigend.

Na de blauwe beafsteak en de donkere vetballen in _Den Arend_, waren
de broodjes en de koffie mij niet onwelkom. Fietriene bediende ons
met voorkomende zorg en meneer Cathoen scheen heel wat opgefleurd.
Zoo ging het met hem, zei hij zelf: zonder overgang opgewekt of gedrukt,
van 't eene oogenblik tot 't andere. Kon hij dien schrikkelijken
oorlog maar voor goed uit zijn hoofd zetten; er was toch niets aan te
doen! Maar dat kon hij nu eenmaal niet en daaronder leed hij zoo,
onophoudend heen en weer geslingerd tusschen hoop en moedeloosheid.
O, den dag waarop hij weer naar zijn land terug zou mogen keeren, als
vrij man naar zijn vrije land, dan moest ik er ook bij zijn, dan
moest ik met hem meegaan, met hem en met Fietriene, en ik moest ook
aan hun bruiloft deelnemen, dat deed hij mij vast beloven, aan hun
bruiloft die zou plaats hebben zoo spoedig mogelijk na hun terugkomst
en waarbij het gansche dorp, door hem getrakteerd, dagen na elkaar in
uitgelaten feeststemming zou zijn.

Zijn oogen schitterden en lachten en hij leek mij eenklaps weer
geheel de oude, vol ondeugende, guitige schalkschheid. Fietriene was
opgestaan en had de kamer verlaten om het koffiegerei met de juffrouw
in de keuken te helpen omwasschen, en zoodra ze weg was schoof hij
naar mij toe, klopte vertrouwelijk op mijn knie en grinnikte:

--Nou, hoe vindt ge 'r? Dat hadt ge niet verwacht, hé?

--Misschien,... 'n beetje... glimlachte ik.

Daar had hij eensklaps dolle pret om. Zoo!... Had ik daar toch
wel iets van vermoed! En hoe dan? En waarom? En wanneer? Het was toch
immers maar louter toeval geweest, omdat ze samen naar hier gevlucht
waren, omdat ze genoodzaakt waren geweest hier hetzelfde huis,
dezelfde kamer, waarin slechts één bed stond, te betrekken.

Hij keek mij aan met zijn priemend-ondeugende oogen, hij wilde
blijkbaar weten wat ik er verder van dacht of vermoedde en, door wat
ik dacht of vermoedde, onderstellen, wat heel het dorp ervan wist of
zou vermoeden. Ik dacht aan al de ontelbare meiden, aan al die
blonde, die bruine en die zwarte, aan al die magere en al die dikke
maar steeds flinke en jonge, die in den loop der jaren bij hem in
dienst waren gekomen en telkens na een poos weer waren weggegaan, en
eensklaps voelde ik in hem den ouden scharrelaar, die hij in
't geniep zijn levenlang geweest was en wellicht nog zou gebleven
zijn, als niet het onvoorziene toeval van den oorlog en zijn
schrikvlucht hem voor een gedwongen keus en oplossing gesteld had.
Als een pacha had hij in zijn dorp geleefd en niemand had er ooit
iets van gemerkt, evenmin als er ooit iemand argwaan kreeg over zijn
kleine, sluwe handelsknoeierijtjes, en daar genoot hij nu nog van met
heimelijk-ondeugende napret; daar smulde hij van in zichzelf, nu voor
't laatst nog, ondanks al de narigheid van een toestand, die er
meteen een einde aan zou maken.

Maar de deur ging open en Fietriene kwam weer binnen. Terstond
veranderde meneer Cathoen van gesprek en oogenblikkelijk kreeg zijn
gezicht weer dat oude, dat ernstige, dat moedeloos-gedrukte,
weerschijn van de snel-afwisselende stemmingen waaraan hij, sinds
zijn ballingschap, zoo onderhevig was. Ik keek naar de klok. Langzaam
aan begon het mijn tijd te worden. Ik zei het aan meneer Cathoen, die
even een zucht loosde.

--Ach, als men maar altijd een landgenoot en vriend bij zich had!
klaagde hij.

--Tuttuttut, ge moet geduld en courage hebben, meende Fietriene.

Ik was opgestaan. Ik glimlachte bemoedigend en strekte de hand uit
tot afscheid.

--'k Ga met u mee tot aan de statie, besloot eensklaps meneer
Cathoen.

--Maar Papa, 't is veel te koud voor u! en ook veel te verre! maakte
Fietriene zich bezorgd.

Papa! Wat kittelde Fietriene toch telkens mijn lachlust als ze dat
zei.

--Niemendal, niemendal, stribbelde meneer Cathoen kribbig tegen; en
met zenuwachtige handen zette hij z'n dikke, bonte muts op.

Ik drukte de hand van Fietriene, wenschte haar tot wederzien, zoo
gauw mogelijk, in Vlaanderen, op haar huwelijksfeest.

Zij lachte schel en keek mij even aan, met vurige koonen en oogen die
eensklaps wild blonken. 't Was of ik iets verschrikkelijk-ondeugends
had gezegd.

--Mijn groeten aan de juffrouwen, zei ik nog. En buigend onder de
deurlijst stapte ik met meneer Cathoen naar buiten.

Hij zei geen woord meer; hij scheen eensklaps uitgepraat. Wij
vorderden langzaam door de stille, mistig-sombere straat, die zwak
verlicht was door enkele povere lantarens. Geen mensch op het pad,
geen het minste geluid van leven achter de gesloten deuren. Slechts
hier er daar nog een lichtje door de ramen, met een troebele vizie
van sombere, triestige dingen daarbinnen.

Wij kwamen aan het kleine station. Daar was 't iets minder doodsch.
Drie menschen zaten er op den trein te wachten, een paar soldaten
liepen er heen en weer, het telegraaftoestel tikte achter het loket
en in een hoek stond een man bij een nietig
kranten-en-boekenstalletje.

--Kranten, meneeren? vroeg hij met halfluide stem.

--'t Is te vroeg, die kunnen er nog niet zijn, meende meneer Cathoen.

--Pardon, meneer, pas aangekomen, verzekerde de man.

--Wat! riep meneer Cathoen, opgewonden tot het stalletje naderend.

Waarachtig, het waren de couranten, die anders slechts een uur later
bij hem werden bezorgd en waar hij dan verder gansch den avond in te
lezen zat, steeds hopend er 't bericht te vinden van de groote
overwinning, die den gehaten vijand uit 't geliefde land verjagen
zou.

--Hoe komen ze toch zoo vroeg vandaag? zei hij, gretig zijn voorraad
inslaande.

--Ze komen elken avond om dit uur, meneer, antwoordde de man.

--En ik ontvang ze pas een uur en soms wel anderhalf uur later! riep
meneer Cathoen verontwaardigd.

--Dat is de bestelling aan huis, meneer, zei droogweg de verkooper.

--Begrijpt ge zoo iets? keerde meneer Cathoen zich tot mij om. 't Is
iets van zeven of acht minuten loopen en daar hebben ze een uur of
anderhalf uur voor noodig!

Maar hij luisterde zelfs naar mijn antwoord niet; hij haalde gejaagd
zijn bril te voorschijn, ging midden in de wachtzaal onder de
hanglamp staan, ontvouwde daar, met zenuwachtig gefrommel, de
couranten.

--Alweer 't zelfde spel! Wat is dat nu weer! Ze hebben nog eens
Allebei gewonnen! pruttelde hij, als gesard zijn hoofdschuddend.

Doch hij zag niet goed onder die vieze, smeulende lamp, hij begreep
ook niet goed wat hij las, beweerde hij; hij plooide zijn couranten
dicht en flapte ze weer open; en eindelijk kwam hij naar mij toe en
zei:

--Weet ge wat: ik heb u nu tot hier gebracht en kan u toch niet
verder vergezellen. Fietriene zou ook bezorgd en ongerust over mij
worden. Ik ga u nu maar verlaten en hoop dat ge mij al gauw weer eens
komt opzoeken, of, liever nog, dat we mekaar binnen kort in ons
dierbaar land terug zullen zien.

Hij drukte en schudde mij de hand, mij herhaaldelijk "tot weerziens"
wenschend. Hij liep nog even haastig tot bij den man van het
stalletje om hem te zeggen dat hij er voortaan elken avond zelf zijn
dagbladen zou komen halen en met een laatste gewuif was hij weg,
zijn avondvoorraad van lectuur als een schat onder den arm knellend.

--Arme meneer Cathoen, die daarin zijn hoop en steun moet zoeken!
dacht ik bij mezelf. Gelukkig maar dat hij nog Fietriene heeft om
zich te troosten.

Ik stond daar even, doelloos, niet goed meer wetend wat te doen. Ik
haalde mijn horloge uit. Nog ruim tien minuten.

--Kranten, meneer? klonk weer halfluid de stem van den man.

Ach ja, waarom ook niet! Ik kocht mij voor een dubbeltje bedrukt
papier, en, op een harde bank gezeten in de kille wachtkamer, nam ik
op mijn beurt kennis van de laatste officieele leugentelegrammen over
de gebeurtenissen van den vreeselijken wereldoorlog.

[Voetnoot van de schrijver:
1) Victorine]

       *       *       *       *       *

III.

RIKIKI.


Alweer begonnen de granaten over de stad neer te barsten...

Waar de kanonnen eigenlijk stonden kon slechts vagelijk worden
uitgemaakt. Men hoorde de zware, mathematisch gescandeerde slagen uit
de richting van het zuiden opkomen: dat was alles. Een doffe, verre
bons, die even den grond deed dreunen en de ruiten deed rinkelen en,
nog vóór het dreunen en het rinkelen had opgehouden, een gierend
geloei hoog in de lucht, een langgerekt loeien en gieren dat in
woeste vlucht met toenemende felheid en snelheid naderde, en plots
daarop een krakende knal van barstend metaal, gevolgd door een
gedonder van ineenstorting, alsof een gansch gebouw opeens ten gronde
werd vernield. Onmiddellijk daarop de stilte, de doodsche, griezelige
stilte: de wachtende, benauwende stilte na een knetterenden
donderslag. En dan opnieuw het dof gedreun ginds verre, het
gierend-suizen in de hooge lucht, het loeiend-neerslaan van
't onzichtbaar monster, en 't barsten en 't kraken en 't denderen en
't verpletteren, en dan plotseling weer de doodsche, griezelige,
akelige stilte. Die absolute stilte was het schrikkelijkste, omdat
het onnatuurlijk was. 't Was onnatuurlijk als een vlekkeloos-stille,
helderblauwe hemel, waarin een alles-overweldigend woest onweer zou
woeden.

De stad was bijna leeggevlucht. Op straat geen mensch meer. De
weinige bewoners die er nog gebleven waren, zaten in hun kelders
weggescholen. En die absolute stilte in de tusschenpoozen van
't bombardement, gepaard met die totale afwezigheid van menschen,
maakte den indruk alsof er ook geen apart menschelijk lijden noch
verdriet meer was onder den globalen omvang der afgrijselijke ramp.
De groote, anonieme krachten van vernieling voerden 't woord; de
zwakke klaagstemmen der lijdende menschen hadden klank noch
beteekenis meer.

       *       *       *       *       *

De oude, gepensioneerde generaal, zijn vrouw en zijn schoonzuster,
waren nog niet gevlucht. Zij hadden maar niet kunnen scheiden van
hun mooi en gezellig huisje op de oude gracht. Te veel stil geluk en
levensvrede was daar met hun gansche wezen saamgegroeid. "Ik ga
niet, ik wijk niet, ik blijf op mijn post," had de oude generaal
herhaaldelijk en met nadruk gezegd, alsof nog steeds, gelijk
vroeger, een verantwoordelijke plicht op hem woog. Maar zijn broer,
die reeds met zijn gezin naar Engeland gevlucht was, hield niet op
hem aan te wakkeren om daar ook te komen, bewerend dat ze 't er zoo
goed hadden, dat zij er, dank zij de onuitputtelijke liefdadigheid
der Engelschen, als prinsen leefden op een prachtig buitengoed,
met bediening en automobiel, alles gratis tot hun vrije beschikking;
en de vrouw en de schoonzuster, die van lieverlede half waanzinnig
waren geworden van angst, schreiden gansche dagen en nachten en
baden en smeekten den generaal, dat hij toch eindelijk, vóór het te
laat was, ook met hàar vertrekken zou. Wat hadden zij eraan om hier
nog langer in die hel te blijven! Zij hadden gered was zij konden:
hun geld, hun waarden, hun juweelen; het overige konden zij niet
meenemen, het moest maar aan God's genade worden overgelaten. Alleen
hun leven had verder nog waarde: hun leven en het dierbaar leven van
Rikiki, die anders ook met hen, onder de puinen van het huis, zoude
begraven worden.

Rikiki was hun hondje: een van die kleine, bruine luxe-keffertjes
met verfrommeld haar, spits-geknipte oortjes en wakkere, blinkende
oogjes. De oude, barsche generaal kon wel eens echt
ongeduldig-militair optreden tegen zijn vrouw en zijn schoonzuster,
en de beide zusters konden met elkaar wel eens kibbelen, maar Rikiki
verzoende hen allen, voor Rikiki hadden zij niets dan liefde en
liefkoozingen over. Rikiki was hun kind, hun schat, hun leven, hun
alles. Rikiki was noch van den generaal, noch van zijn vrouw, noch
van haar zuster: Rikiki was van hen allen. Eerst was Rikiki, dan was
het dierbaar huis, dan was de generaal, dan was de vrouw en dan de
schoonzuster; en dat alles smolt samen tot één enkel, dierbaar
symbool van geluk, en dat dierbaar symbool was nog eens Rikiki.
Rikiki was de kracht en de zwakte, Rikiki was de ziekelijke weelde,
de luxe-tyran van het gansche oude huisgezin!

       *       *       *       *       *

"Rikiki zal hier met ons onder de puinen van ons huis begraven
worden!"

Deze tragische voorspelling, door vrouw en schoonzuster met klem
herhaald, gaf tenslotte den doorslag. Onder het razend geloei en
gekraak van de barstende bommen, die met toenemend geweld op de
geteisterde stad neervielen, bekeek de oude generaal het aardig
snoetje van Rikiki, die met hen in den kelder zat verscholen en zijn
stugge hart vermurwde. Misschien hadden de bange vrouwen dan toch
wel gelijk. Hij keek door een reet van 't keldergat naar buiten in
de straat. Zijn wenkbrauwen stonden boos en chagrijnig gefronst,
zijn harde mond bromde verwenschingen onder de lange, witte, van
verontwaardiging trillende snor. Is dàt nu oorlog voeren, een open
stad bombardeeren! gromde hij. Hij vloekte en vervloekte zulk een
vijand. Doch wat hielp het? Sinds dagen liep hij zoo machteloos te
foeteren en te brommen; maar de kanonnen van den vijand overbromden
zijn gefoeter en dreven een snerpend-vernielenden spot met zijn
nijdige, razende klachten. Het woestbrutale recht, het recht van
den sterkste zegevierde en daar was niets tegen te doen.

De oude generaal slaakte een wanhoopszucht. Hij haalde zijn horloge
uit. Vijf uur. Wellicht zou het bombardement spoedig verzwakken en
evenals elken dag met het invallen van den nacht geheel ophouden.
Dan zouden zij kunnen gaan. Sinds dagen stond het weinige wat ze
konden meenemen in valiesjes klaar gepakt en zijn fortuintje droeg
hij in een portefeuille op zich, dag en nacht. Hij liep nog eens
naar boven, ondanks de smeekingen der vrouwen, die gruwden voor
't bombardement-gevaar en hij doorsnuffelde al de kamers van het zoo
dierbare huis. Ach! dat hij dit nu toch alles in den steek moest
laten! Tranen kwamen in zijn oude oogen en nu de vrouwen het niet
konden zien, schaamde hij zich voor zijn bittere droefheid niet. Hij
snikte. Zijn bevende handen bevoelden en omknelden de dierbare
meubels, de gordijnen, de kleeden, de kleinoodiën, alles wat in
zooveel lange jaren met zijn leven was vergroeid en dat hij daar nu
onbeheerd aan willekeur, aan roofzucht en vernieling prijs moest
geven. Hij hoorde de dreunende knallen der barstende bommen
niet meer,'t kon hem niet schelen; hij was geheel en al verslonden in
zijn eigen, onmiddellijk-gevoelde smart en droefheid.

Hij droogde zijn tranen af en sukkelde met bibberende lippen weer
beneden. De vroege avond zonk reeds triestig in den somberen kelder
en de beide vrouwen, angstig naast Rikiki op een der gëimproviseerde
ledikanten gezeten, slaakten een kreet van verlichting toen zij hem
ongedeerd weer zagen binnen komen.

--We zullen vannacht maar vertrekken, zei hij eensklaps, met sombere
stem.

Zij juichten op, als van verlossing.

--O, ja! O, ja! riepen zij smachtend.

In koortsachtige haast was de schoonzuster opgevlogen, alsof het nu
reeds dadelijk ging gebeuren. Dat maakte hem nijdig, kwaadaardig.

--Geen haast, geen haast, schimpte hij: het regent nog steeds
bommen daarbuiten.

--Ik wou alleen maar 't een en 't ander klaar maken voor ons
avondeten, antwoordde zij nederig, zich over haar gretige haast
excuseerend.

Hij bromde iets onverstaanbaars als antwoord en ging somberzwijgend
op een stoel in den droef-schemerigen kelder neerzitten.

       *       *       *       *       *

Met stillere voortvarendheid nu maakte de schoonzuster de
toebereidselen voor het avondmaal klaar. Men voelde dat zij bang was, dat
het genomen besluit nog zou kunnen gewijzigd worden. Het was een
stevig-gezette vrouw, van middelmatige, ietwat gedrongen gestalte, met
spannende buste, korten hals, scherpe trekken en grijzende haren.
Zij was vlug en flink in al haar bewegingen. Zij had een
petroleum-vuurtje aangestoken en deed met snelle handigheid het werk dat
de meid, die reeds sinds dagen was gevlucht, anders verrichtte. Haar
zuster, moedeloos naast Rikiki op de harde bedsponde ineengezakt,
volgde zuchtend en met doffe blikken haar bewegingen. Uit haar was
alle kracht en fut verdwenen. Als een geknakt en willoos wezen zat
ze daar. Af en toe streelde zij machinaal het warrelkopje van
Rikiki, waarbij het belletje, dat de kleine hond aan een blauw
lintje om zijn hals droeg, even rinkelde. De hooge, magere gestalte
van den generaal, somber-roerloos op zijn stoel gezeten, verdween in
het halfduistere. Alleen zijn lange, witte snor trok nog als een
dwarse lichtstreep door zijn beenderig, getaand gezicht.

Daarbuiten, in den nu snel-vallenden nacht, had het bombardement van
lieverlede in heftigheid afgenomen. Slechts met grootere
tusschenpoozen hoorde men nog het langgerekte, loeiend gefluit in de
lucht, met het daaropvolgend cataclysmegedonder der
uit-elkaar-springende bommen. Dan was er telkens weer dat oogenblik
van akelig-doodsche stilte, alsof nu 't laatste leven in de vernielde
stad was weggezweept, maar weldra kwam er opnieuw een vage
stommeling en beweging; men hoorde vlugge voetstappen voorbijrennen,
men hoorde het geratel van een kruiwagen of kar en enkele
menschenstemmen, die elkaar iets toeriepen.

Dat waren zeker de laatste bewoners, die zich den ganschen dag in
hun kelders hadden schuilgehouden en nu, met den invallenden nacht
en de betrekkelijke veiligheid, op hun beurt in haast de geteisterde
stad verlieten. Even gierde ergens ver een schrille stoomfluit,
alsof er ook nog treinen reden en een auto snoof voorbij, met
donderend geraas. De generaal en de twee vrouwen schrikten er
verbaasd van op. Wat! Nu nog treinen en auto's in de verlaten stad!
Of zou het wellicht reeds de vijand zijn, die binnenstormde! De
beide vrouwen wrongen jammerend, met angstgezichten, haar handen in
elkaar, maar de generaal, onvervaard, stond op en ondanks de
smeekingen van vrouw en schoonzuster, ging hij buiten, op den
drempel, kijken.

't Was niets. Hij kwam terug en zei dat 't niets was. De gansche
stad lag reeds in duisternis gehuld en er was geen mensch meer te
bespeuren. En ook 't bombardement had opgehouden; men hoorde geen
geloei meer in de lucht en geen bommen barstten meer, in krakende
vernieling, tegen de huizen uit elkaar.

De schoonzuster had een klein petroleumlampje aangestoken. Het
zwakke schijnsel verlichtte vaag de triestige naaktheid van den
kelder met de barre, witgekalkte muren, die bij plaatsen glinsterden
en sijpelden van ziltig vocht. Om een klein, withouten tafeltje
zaten zij met hun drieën en aten lusteloos dunne plakjes ham op
brood. De generaal gebruikte daarbij een glas wijn. Op het
petroleumkomfoortje stond het waterketelje te zingen.

Het deed hen toch goed iets te gebruiken. Zij voelden zich weer
gewone, menschelijke wezens. Op aandringen van den generaal namen
ook de vrouwen een glaasje wijn en dat verwarmde en beurde op. Zij
praatten even en stoeiden zelfs verteederd met den dierbaren Rikiki,
die in 't gerinkel van zijn halsbelletje levendig van de een naar de
ander opwipte, om beetjes te krijgen. O, die lieve, aardige,
gezellige Rikiki, en o, die gelukkige Rikiki, die maar niets voelde
en niets vermoedde van al de ellende en verschrikkingen waaronder
zijn ongelukkige meesters ten gronde gingen! Zou men zelf niet
wenschen een onwetend dier te zijn, om al die narigheden niet te
kennen!

Het korte maal was afgeloopen en meteen kwam weer de somber-droevige
stemming. Nu zouden zij gaan, van al het dierbaar-welbekende,
misschien voor eeuwig, afscheid nemen. De generaal liep
zenuwachtig-gejaagd in den kelder heen en weer. Het had wel geen
reden, want het weinige, dat zij konden meenemen stond immers al
lang kant en klaar, maar 't was hem te machtig: hij kón van zijn
huisje niet scheiden.

Hij moest er zichzelf ten slotte als 't ware van wegrukken. Hij nam
ineens een barsche, militaire houding aan, alsof hij nog zijn
divisie aanvoerde en riep:

--Vooruit nu!

Doch eerst moest Rikiki gevangen worden. Rikiki moest in een mandje
dat de schoonzuster zou dragen en dat alvast opengeflapt op het
tafeltje stond.

--Kom, liefje! streelde aanmoedigend de schoonzuster.

Rikiki kwam. Hij kwam, oortjes gespitst en stompestaartje wringend
en keek de vrouw met strakke, glinsterende oogjes aan. Maar toen ze
zich bukte om hem op te nemen sprong hij vlug op zij en bleef weer
een eindje verder roerloos staan, even zijn stompestaartje wringend,
oortjes trillend gespitst, intelligente oogjes flikkerend.

Rikiki begreep. Rikiki voorgevoelde en begreep, dat men hem in
't mandje wilde stoppen en daar was hij niets mee ingenomen.

--We moeten hem toch hebben, zuchtte de schoonzuster bezorgd. En nog
eens wenkte zij hem streelend, met flikflooiende, zoete woordjes.

Rikiki sloeg haar aandachtig gade. Hij liet haar komen, maar men kon
zien dat zijn gespannen pootjes klaar stonden om weg te wippen; en
dat deed hij dan ook, zoodra de schoonzuster naar hem de hand
uitstrekte, en daarbij blafte hij even, heel schril en fel, om
duidelijk genoeg te zeggen, dat men niet pogen moest hem voor den
gek te houden.

De generaal, die ongeduldig-wachtend toezag en reeds zijn handvalies
had opgenomen, barstte eensklaps in woede uit.

--Rikiki! riep hij dreigend, alsof hij een weerspannigen soldaat zou
gaan tuchtigen. Maar Rikiki, allen eerbied vergetend, blafte ook
zijn heer en meester aan en liet zich evenmin door geweld als door
zachtheid vangen.

--C'est par trop fort! gilde de generaal, zijn valies neergooiend. En
een geregelde jacht op Rikiki begon. De generaal, zijn vrouw, zijn
schoonzuster, allen zaten het weerspannig diertje na. Zij wonden
elkander op, al hun ziekelijke liefde voor het beest scheen
plotseling in haat veranderd. De generaal hijgde, vloekte,
voorspelde de ellendigste rampen met dat dier op de vluchtreis. Men
moest hem hier maar aan zijn lot overlaten, of hem den nek
omdraaien, foeterde hij. En de beide vrouwen schreiden en snikten,
honderd maal ellendiger over de plotselinge ontrouw van Rikiki, dan
over al de andere beproevingen, die zij sinds dagen hadden
uitgestaan. Eindelijk sprong de schoonzuster, op een razend
dreigement van den generaal dat hij maar niet zou vluchten als het
zoo moest gaan, naar 't hondje toe en liet zich plat ten gronde op
hem neervallen. Rikiki piepte vervaarlijk maar zij had hem, zij
hield hem krachtig in haar beide handen vastgeklemd en stond er
hijgend en zuchtend mee op. De generaal en zijn vrouw sloegen hun
armen ten hemel.

--Heb je hem pijn gedaan? angstigden zij.

Gelukkig niet erg! Zij omringden hem met hun drieën, waar hij reeds
op de tafel in zijn mandje zat en bevoelden met bevende zorg zijn
kopje, zijn lijfje, zijn pootjes. Goddank! Hij had niets! Hij rilde
maar wat van de uitgestane emotie en de schoonzuster liep hem nog
haastig een schaaltje met melk halen, dat hij dan ook dadelijk begon
op te lepperen. 't Was heerlijk hem dat te zien doen. 't Was als een
lafenis die henzelven doordrong. Zij zuchtten van verlichting.
Toen 't schaaltje leeg was streelden zij hem nog eens om beurten op
het aardig warrelkopje en spraken hem zoete liefkoozingswoordjes
toe. Dan werd het mandje, waarin een mollig dekentje lag, zacht
gesloten.

Nu konden zij gaan. Zij namen de valiezen en het mandje op en de
generaal wachtte tot de dames boven waren om het lichtje uit te
draaien. Dan kwam hij zelf, tastend en struikelend in de duisternis,
de steenen treden op.

Zij spraken geen woord meer. Hij opende de voordeur in de kille gang
en aarzelend kwamen de dames buiten. Hij volgde haar. Hij sloot de
deur en draaide tweemaal den sleutel in het nachtslot om. Op God's
genade nu!

       *       *       *       *       *

De doodsch-verlaten stad lag donker in den vroegen najaarsavond,
maar toen zij een eindje door de welbekende straten waren gevorderd
scheen het hen toe, dat alles toch iets minder somber en verlaten
was dan zij wel eerst vermoed hadden. Zij zagen vagelijk de huizen,
de meesten met gesloten blinden, doch hier en daar ook een met open
deur en ramen, alsof de bewoners, alvorens heen te gaan, het eens
goed hadden willen luchten. Zoo leek het op 't eerste gezicht in de
duisternis, maar bij nadere beschouwing kon men merken dat de deur
aan splinters was geslagen, dat er groote gaten in den gevel gaapten
en dat geen enkele ruit geheel meer was. Zoo waren de huizen die
door de bommen getroffen werden uiterlijk in schijn nog betrekkelijk
gaaf, maar van binnen, als men even door de gaten en de
stukgeschoten ramen keek, één puinhoop van steen en kalk en
gruzelementen.

De generaal en de twee vrouwen keken die vernieling vluchtig in
't voorbijtrekken aan, met sombere oogen. Zij mochten van geluk nog
spreken dat hun huis zoolang gespaard gebleven was, maar, hoe zou
het er morgen, overmorgen, of de volgende dagen uitzien? En als
't eenmaal zooverre was, als het was stuk geschoten zoodat een ieder
er vrij in en uit kon loopen, zou het weinige dat er nog van waarde
overbleef, dan niet geplunderd worden door de roovers en bandieten,
die nog in de stad gebleven waren en die zij reeds hier en daar
zagen sluipen, als ratten in de donkerste hoeken, tusschen het puin?

Zij kwamen op het groote marktplein. Daar stond een groepje menschen
bij twee rijtuigen, vóór een huis waarin nog licht brandde. Zoodra
de generaal en de twee dames in 't bereik kwamen, schoot een man op
hen af.

--Rijdt ge mee, meneer, naar Antwerpen?

De generaal aarzelde, keek den kerel achterdochtig aan. Het voorstel
verraste hem. Hij vermoedde niet dat er nog eenig middel bestond om
per rijtuig naar de groote havenstad te komen. Hij dacht aan niets
anders dan den langen afstand te voet af te leggen en daar plaatsen
zien te krijgen op een schip, naar Holland of naar Engeland.

--Hoeveel, per persoon? vroeg hij den man.

--Tien frank, meneer.

De generaal haalde verwoed zijn schouders op en keerde zich om.

--Negen frank, meneer, liep de man hem na.

De generaal gaf geen antwoord.

--Acht frank, meneer, acht frank, mijn laatste woord.

De generaal bleef staan.

--Wanneer zoudt ge vertrekken? vroeg hij.

--Dadelijk, meneer, dadelijk, de koetsier is daarbinnen in dat café
bezig iets te gebruiken.

De generaal raadpleegde vlug, in 't Fransch, de dames. Terstond
gebruikte de kerel, zoo goed en zoo kwaad als het ging, dezelfde
taal:

--Très bon marché madame, très bon voiture et fort cheval. Plus
vite que les bombes des Boches! En hij lachte, griezelig.

Zij lieten zich overhalen, draaiden langzaam naar de twee rijtuigen
toe. Het waren twee oude, vuile, open victoria's met droevige
knollen bespannen.

--Ici, monsieur, ici, madame, wenkte de kerel, hen bij een der vieze
dingen brengend. Haastig nam hij de valiezen aan, schoof ze onder de
banken, verzocht hen in te stappen. Toen holde hij binnen in het
groezelig koffiehuis om den koetsier te waarschuwen.

--Cinq minutes patience, monsieur, madame; cocher tout de suite
fini manger, kwam hij even weer buiten geloopen.

De generaal, zijn wenkbrauwen fronsend, bromde toornig in zichzelf.
Het speet hem reeds dat zij 't aanbod hadden aangenomen. Wat
'n vieze boel zag het er uit! Zouden ze niet beter nog uitstappen en
toch maar te voet gaan?

--Zooals je wilt, antwoordden gedwee de dames.

Hadden ze tegengestribbeld, dan had de generaal wellicht op
uitstappen aangedrongen. Nu ze dat niet deden en bereid waren zijn
wensch te volgen, drong hij niet verder aan.

--Misschien toch maar beter die rammelkast te gebruiken, zei hij,
ongeduldig schokschouderend.

Ook dàt vonden de dames goed. 't Was haar alles eender, als zij uit
die hel maar wegkwamen.

Zij keken om zich heen, terwijl ze daar nog even moesten wachten.
De nacht scheen iets lichter te worden; duidelijker teekende de
omgeving zich af. En eensklaps rees een wazige maan boven de hooge
daken en haar triestig, weifelachtig schijnsel viel op de groote,
leege markt en op de huizen en gebouwen in het ronde. Nu zagen zij
eerst goed hoe hun oude, mooie stad onder het bombardement geleden
had. De statige kerktoren rees somber ten treurigen hemel, den eenen
kant gansch afgebrokkeld en als 't ware uitgevreten, alsof een
verwoede reus met grijnzende tanden aan 't verweerde steen geknaagd
had. De kerk, daaronder, had geen dak meer en de nacht gaapte,
akelig-tragisch, door de verbrijzelde ruiten der hooge, sierlijke
boogramen. Daarnaast was er een leege ruimte, met hier en daar nog
een stuk uitgekartelde trapgevel of een brok schoorsteen op een
muur, die door een mirakel van evenwicht was overeind gebleven. Een
van de nobelste antieke heerenhuizen was ook nog blijven staan, maar
juist boven het sierlijk balkon, dat als een wonder van steenen
kantwerk zijn ongerepte, grijze ellips naar voren welfde, was een
enorm, donker gat geslagen, als het wijd-open hol van een spelonk,
waaruit schrik-en-gruwelbeelden zouden gaan te voorschijn komen.

--Barbaren! Barbaren! bromde en foeterde de generaal met van
verontwaardiging trillende snor.

Maar hij werd ongeduldig en keek weer naar de groezelige herberg om.

--Koetsier! Koetsier! riep hij gebiedend.

Luide, kijverige bralstemmen klonken daarbinnen, alsof er een
gevecht ontstond. Enkele kerels met boeventronies kwamen eindelijk
buiten en onder hen was een man met zwarte snor en bonten muts, die
een langen mantel droeg en een zweep in zijn hand hield. Hij groette
kort, met rauwe drankstem en klom op den bok van het rijtuig. De
boef, die aan den generaal het rijtuig had verhuurd, wipte naast hem
en tegelijkertijd, terwijl het paard reeds wegdraafde, sprong een
derde kerel in het rijtuig en nam ongegeneerd naast den generaal, op
't ruggebankje plaats.

--Koetsier, wat beteekent dat? gilde de generaal verontwaardigd.

--Niets, meneer, ik heb mijn plaats betaald, zoowel als u, antwoordde
de man met een woedenden blik.

--Stop, koetsier, stop! krijschte de generaal overeind springend, en
vatte den leidsman bij den arm. Met een vloek hield deze zijn paard
in.

--Zij d'r uit of wij d'r uit! riep de generaal, vastberaden.

De vrouwen sidderden, klaar om het van angst uit te gillen, met
krampachtig in elkaar gewrongen handen. Maar het flink optreden van
den ouden militair had een bewonderenswaardige uitwerking. De
koetsier haalde zijn schouders op alsof het hem niet aanging en de
twee schoelies stapten langzaam uit het rijtuig. Zij deden eensklaps
heel gedwee en onderdanig en stonden daar even met uitgestrekte
bedelhanden te grienen, dat hun huis verwoest was en dat zij geen
stukje brood meer hadden voor hun ongelukkige vrouwen en kinderen.

De generaal was woedend en dreigde met politie en gendarmes, die er
trouwens reeds lang niet meer waren. Maar de schoelies grienden nog
luider en staken nog dringender hun bedel-grijpklauwen uit, zoodat
de dames weer doodsangstig werden en schreiend smeekten dat de
generaal hun toch iets geven zou. Hij deed het eindelijk, maar onder
heftig protest en met de herhaalde bedreiging, dat hij hun tronies
onthield en dat hij hen later onmeedoogend bij de overheid zou
aanklagen. De schoelies dankten en groetten en verdwenen in de
donkere gaping van een slop.

       *       *       *       *       *

Zij hadden de sinistere stad verlaten en reden over een rechten
steenweg door het open veld. Langs beide kanten waren de boomen
afgezaagd en de gevelde stammen lagen schots en scheef over de
slooten en in het aangrenzend weiland. Het was alsof een aardbeving
de gansche streek had door elkaar geschud. Het nevelige manelicht
bescheen verdrietig die verwoesting en hier en daar, langsheen den
weg of in het veld stonden de huisjes en de boerderijen als dood in
hun sombere, eenzame verlatenheid.

Traag-sjokkend reed het rammelend rijtuig over de ongelijke keien.
De generaal en de twee dames spraken een heele poos geen woord. Zij
huiverden in de kille nachtlucht en trokken mantels dicht en kragen
op. De weg scheen eindeloos en onafzienbaar. Soms zagen zij in het
verschiet als een beweging van vage schimmen vóór zich uit. Het
waren enkele menschen die, evenals zij, op het laatste oogenblik de
stad ontvluchtten. Zij torsten met zwoegende inspanning wat zij nog
konden meesjouwen en wierpen begeerige en droevige blikken op het
voorbij-ratelende rijtuig. Eensklaps ontstelden de dames hevig van
schrik. Een breede lichtstraal zwaaide waaiervormig door den hoogen
hemel en doofde stil weer uit. Wat was dat? Een niet-ontplofte bom?
Zou het afgrijselijk bombardement nu weer beginnen, hen in hun
vlucht achterhalen? Opnieuw flitste 't achter hen, breed en
majestatisch, aan den verren, donkeren einder op en doorveegde, met
zijn lichten stralenbundel, waaiervormig gansch den hemel. De
generaal poogde haar gerust te stellen. 't Was niets, het waren de
zoeklichten der vijanden. Zij speurden vermoedelijk naar vliegers in
de lucht. En terwijl de vluchtelingen daar naar keken en toch niet
zonder angst er over spraken, ging ook vóór hen uit, in het
verschiet, een breede stralenbundel op, die dwars over den hemel
veegde. Dat was het zoeklicht van het vaderlandsche leger! Zij
hadden het licht van den vijand gezien en straalden tegen, als
antwoord. En zoo bleven beide zoeklichten een tijd door stralen en
flitsen, en hun schichten door elkander schieten als Titanen en
Goden, die hoog en ruim boven 't klein-menschelijk gedoe, elkander
in den hemel zochten en bevochten.

In zijn mandje, op den schoot der schoonzuster, begon Rikiki af en
toe zich te bewegen. Hij krabde met zijn pootjes tegen de wanden en
neuspiepte soms heel fijn, van klagend ongeduld. De schoonzuster
trok het dekseltje voorzichtig open.

Een aardig warrelkopje met stralende oogjes kwam te voorschijn, dat
hen allen diep verteederde. Zij streelden hem om de beurt en
glimlachten en spraken hem zoete woordjes toe. En zij bekenden
aan elkaar dat het hun grootste troost was in hun ongeluk dat
dierbaar wezen nog bij zich te hebben. Toen sloot de schoonzuster
opnieuw het mandje, heel zacht en voorzichtig-langzaam, 't aardig
kopje met het deksel neerduwend. Doch blijkbaar was dit een
teleurstelling voor Rikiki. Hij had nu eindelijk, voor 't eerst
sinds dagen, nog eens de vrije lucht gezien en wilde die ook blijven
zien; en al dadelijk begon hij weer te krabben en te neuspiepen en
te janken, eerst matig nog, met tusschenpoozen, doch van lieverlede
harder en aanhoudender, tot het weldra ontaardde in een snerpend
noodgejammer en geblaf, dat onuitstaanbaar werd.

--Het is onmogelijk, onmogelijk, met dat ellendig dier op reis te
gaan! riep de generaal, eensklaps weer verbolgen en wanhopig zijn
armen in de lucht slaande.

De vrouw en de schoonzuster smeekten, trachtten het hondje te
sussen, lichtten, heel eventjes, het dekseltje weer op. Rikiki
bedaarde.

--Stel je voor dat we met zulk een gejank in het hôtel, op de
boot, in Engeland aankomen; ze gooien ons eenvoudig buiten! bromde
nog de generaal.

--Ach kom, je houdt toch immers ook dol van hem; je zou hem,
evenmin als wij, willen of kunnen missen, zei de schoonzuster,
vergoelijkend.

--Jawel, gaf de generaal in ietwat mildere stemming toe; jawel, ik
hou van hem, maar hij moet zoet zijn.

--Hij is zoet, hij zal zoet zijn, niet waar, mijn schatje! fleemde de
schoonzuster, met streelende vingers onder 't dekseltje.

In de verte, om een bocht van den weg, blonken eensklaps enkele
lichtjes in de duisternis.

De voorposten van 't Belgische leger! waarschuwde de generaal. En hij
tastte in een van zijn binnenzakken, om alvast hun paspoorten uit te
halen.

Weldra schoof een donkere, stille schaduw dwars over den weg. Een
tweede volgde, die in 't midden van den weg bleef staan en een bevel
weerklonk, kort en hard:

--Halt!

De koetsier hield het rijtuigje stil. Een der gedaanten stapte met
een zaklantaarntje op hem af; de tweede deed het zelfde met de
inzittenden der victoria.

--Papiers! klonk het kortaf.

De generaal liet de paspoorten zien. De schildwacht, een
wachtmeester der grenadiers, bekeek ze aandachtig. Het was een jonge
man met knap gezicht en lange, donkere snor. Het zwart en rood van
zijn uniform schitterde vaag in de duisternis. Eensklaps richtte hij
zich op en stond in positie, militair-groetend, rechterhand aan de
politie-muts en hakken bij elkaar.

--Passez, mon général, zei hij eerbiedig en week drie passen
achteruit.

De generaal gaf hem zijn groet terug, de dames bogen, het rijtuig
ratelde langzaam voorwaarts.

Rechts en links nu van den weg kwamen, in het vage schijnsel der
lantarens, eigenaardige verschijningen als het ware halvelings uit
den grond opgedoken. Donker-magere gezichten met oogen die strak
blonken; geweren en bajonetten die even dof flitsten, zwarte
gestalten, die zich eensklaps oprichtten, als uit hun graf
verrijzend. Dat waren de soldaten in de loopgraven. Er moesten er
velen zijn, in lange, diepe rijen tot ver en wijd in't veld, want
zonder ze te zien voelde men ze langs alle kanten en een breed en
dof gegons steeg op, dat alom de mysterieuze stilte van den nacht
vervulde. Al spoedig, trouwens, schoven weer stille schaduwen dwars
over den weg naar voren en werd er nog eens "halt" geroepen. En ook
weer sloeg de wacht, na onderzoek, eerbiedig militair aan en mocht
het rijtuig verder gaan. Zoo kwamen zij eindelijk langs drie
overbrugde grachten, tusschen donkere wallen aan de vestingpoort.
Daar werden hun papieren voor de laatste maal onderzocht en weldra
reden zij door lange straten, zwak verlicht en vol soldaten, die
vroolijk bij troepjes heen en weer kuierden of in en uit de
stampvolle herbergjes en kroegjes kwamen.

Naarmate zij verder doordrongen werd de stad steeds levendiger. Maar
't was een vreemd gezicht, die drukte in halve duisternis. 't Was of er
ergens een grootsche, plechtige begrafenis had plaats gehad, waar de
bevolking van terugkwam en waarover gansch de stad nog rouwde. En
toch; in dat rouwend halfduister klonk op vele plaatsen opgewekt
gepraat en gelach en zang en muziek en ook hier en daar, in de
herbergjes, werd er gedanst. Het waren soldaten, die dansten, met
roodwangige meiden in lichte blouses en vettig glimmende of krullende
haren. Zij schenen niets te voelen van al de droefheid en de rampen
van 't geteisterd vaderland. De soldaten dansten en lachten met
dezelfde luchtige opgewektheid, waarmede zij, in den afschuwelijken
strijd, den dood te gemoet gingen en de meiden amuseerden zich zooals
zij altijd deden, gelijk met wie haar beetpakte en trakteerde en
betaalde.

Het rijtuig kwam voor het hotel, waar de generaal en de twee dames
zouden overnachten. De hall was somber, maar de hel-verlichte
restauratiezaal zat vol met officieren, die al evenmin schenen te
treuren als de soldaten in de kroegen. De oude generaal fronste met
nurkschen blik de wenkbrauwen. "Hoe is het mogelijk!" bromde hij.

Zij vroegen om logies. Eerst zette de gérant een hoogst bedenkelijk
gezicht. Hij had zoo goed als niets meer over, beweerde hij. De
generaal gaf zijn kaartje af. Dat maakte de dingen wel beter. De man
boog eerbiedig en ging zien. Ja, er was nog middel: twee kamertjes;
een met twee bedden voor de dames, een kabinetje voor den generaal.
De generaal verklaarde zich daarmee tevreden en vroeg hoe laat den
volgenden ochtend de boot naar Engeland vertrok.

--Heeft u plaatsen besproken? vroeg de gérant. De generaal zei van
neen.

--O, meneer, dan is er geen kwestie van dat u mee kunt! verzekerde
de man.

De generaal slaakte bijna een vloek.

--Geen sprake van, herhaalde de man met nadruk; alles dagen van te
voren reeds gereserveerd. Ware ik in uw plaats, dan nam ik liever de
boot naar Vlissingen. Dáár zult u nog wèl gelegenheid vinden.

De generaal was erg uit zijn humeur. Doch hij begreep dat er niets
aan te doen was en liet alvast, voor den volgenden ochtend, plaatsen
naar Vlissingen bespreken.

--Of ze nog iets wenschten te gebruiken? vroeg de gérant.

De generaal raadpleegde met den blik zijn dames. Neen; geen van
beide had in iets zin. De gérant boog en ging hen voor naar de lift.

Even krabbelde Rikiki in zijn mandje en neuspiepte fijn terwijl zij
binnenstapten. Ietwat verrast keek de gérant op, maar glimlachte en
maakte geen opmerking.

De lift zoog hen naar boven.

       *       *       *       *       *

Op de boot was 't ellendig, griezelig vol. Wat al vluchtende menschen
voor het naderend, gruwelijk onheil! Wat al manden, pakken, korven,
zakken met van alles volgepropt! Er waren droeve, dróéve gezichten
van totale gelatenheid en wanhoop en er waren menschen die zielig
jammerden en schreiden: menschen die nog wilden lijden en strijden en
in 't verlies van alle hoop maar niet konden berusten. Er waren er
ook luchtige en vroolijke, menschen op wie het ongeluk geen vat kreeg
of die er zich boven wisten te stellen, en er waren er ten slotte
ernstige, diep-ernstige, met geconcentreerde gezichten van zware,
innerlijke zorg.

Zoo waren de oude generaal en de twee dames. Zij hadden een plekje
boven op het dek weten te veroveren: een oud stuk bank tegen de
schoorsteenpijp en van daar uit keken zij stil, met triestige oogen,
naar de oude, groote stad die zich, achter het omgewoelde,
viezig-schuim-opspattende rivierwater, langzaam van hen verwijderde.
Zou het voor eeuwig zijn? Zouden zij nog terugkomen? Wie kon het
zeggen? Alles was vaag en vol onzekerheid. De stad smolt weg, de
huizen werden kleiner, de blikkerende vensterraampjes schenen hen
weemoedig na te staren, als met verwijtende oogen die traanden. Was
het niet jammer dat zij vluchtten? Hadden zij niet liever moeten
blijven? De twinkelende, droeve huizeruitjes schenen hen terug te
roepen en de hooge, slanke kerktoren der kathedraal richtte zijn
spits ten hemel, als in een gebaar van berispende afkeuring. Dat
alles ontroerde de dames en haar oogen werden vochtig. De generaal
hield zich goed, maar zijn lippen stonden op elkaar geklemd en af en
toe sidderde zijn lange, barsche, witte snor. Het was te laat nu,
spijt of berouw kon niets meer baten. Maar zij wisten ook niet of het
hun speet, zij wisten niets meer, al hun tegenstrijdige gevoelens
waren door elkaar verward geraakt: het was opeens besloten geweest en
meteen ten uitvoer gebracht; waarom?... omdat de dames gruwelden van
angst onder 't bombardement, en omdat iedereen gevlucht was, en ook,
't is waar, omdat zij Rikiki, de dierbare Rikiki, de lieveling van
hen allen wilden redden.

Hoe eigenaardig: in hun droefheid en ontreddering hadden zij Rikiki
een oogenblik bijna geheel vergeten. Zij dachten er pas weer aan toen
zij hem in zijn mandje hoorden janken en de schoonzuster lichtte
verteederd het dekseltje op en zij waren allen dadelijk diep bewogen
omdat zij Rikiki eventjes vergeten hadden en hem Goddank toch nog
bezaten. Dat troostte hen, dat suste het gevoel van narigheid. Zij
streelden om beurten het aardige diertje en zonder het aan elkaar te
bekennen voelden zij allen dat Rikiki steeds weer hun troost zou zijn
in de vele uren van verdriet en neerslachtigheid, die hun wellicht
langdurige ballingschap zouden versomberen.

Naast hen, op de boot, zat een familie, die hun aardigheidjes met
Rikiki gadesloeg en er zich mee amuseerde. Het waren twee dikke,
goedig-uitziende menschen, een man en een vrouw, vergezeld van een
klein jong meisje met blauwe oogen en vlasblonde haren. Vooral het
meisje scheen te trillen van verlangen om ook eens 't aardig hondje
aan te mogen raken en de oude generaal, die dat merkte, lachte haar
vriendelijk toe en vroeg haar eindelijk of ze 't soms even op haar
schoot wilde hebben.

--O, graag, meneer, antwoordde het kind blozend, met een
eigenaardigen, vreemd-klinkenden tongval.

De generaal nam Rikiki uit zijn mandje en zette hem op de knieën van
't verrukte kind.

--Hoe heet het, meneer? vroeg zij dadelijk, het hondje aaiend.

--Rikiki, glimlachte de generaal.

--Rikiki! Rikiki! herhaalde zoetjes het verrukte kind, onophoudelijk
het warrelkopje streelend.

De dikke man en de vrouw zagen dat spelletje gemoedelijk-glimlachend
aan en als van zelf begonnen zij weldra een praatje over 't hondje
met den generaal en de twee dames.

--'n Mooi diertje, 'n duur hondje, zei de man, Rikiki monsterend
met kennersoogen.

De generaal en de twee dames knikten gewichtig, bekenden dat het
inderdaad een heel kostbaar hondje was.

--Neemt ge 't mee naar Holland? vroeg de man.

--Naar Engeland, verbeterde de generaal.

--O, maar, dat kan niet, er mogen geen vreemde honden binnenkomen in
Engeland, verzekerde de man met een heel ernstig gezicht.

De generaal en de twee dames schrikten letterlijk van hun zitplaats
op.

--Wat zegt ge daar! riep de oude militair, bijna dreigend.

--Dat mag niet, meneer; geen vreemde honden in Engeland, herhaalde
nog eens de dikkerd met ernstigen nadruk.

De generaal, zijn vrouw, zijn schoonzuster, alle drie omringden den
onbekende, met een uitdrukking van ontsteltenis en afschuw op
't gezicht. Wat! Zij vluchtten weg, met en om Rikiki, en Rikiki zou
in het toevluchtsland geweigerd worden! Hoe wist die man dat, en wie
was hij eigenlijk? Wantrouwig keken zij hem aan. Was hij een
landgenoot of wat was hij? Hij sprak niet de gewone taal der streek;
zijn uitspraak had een vreemden klank, evenals die van het kleine
meisje. Waren dat wellicht lui die Rikiki wilden stelen, omdat hij
zooveel geld waard was? De schoonzuster had een instinctief gebaar om
het dierbaar wezen uit de armen van het kind weer weg te nemen en de
generaal, na een oogenblik geconsterneerd stilzwijgen, stramde zich
in zijn nog flinke, militaire houding en antwoordde den man op
gezagvoerenden toon:

--Dat ze den hond van een Duitscher of een Oostenrijker zouden
weigeren, dat begrijp ik, maar van een Belg, een bondgenoot, een
strijdmakker, onmogelijk, ik geloof het niet!

De goedmoedige dikkerd kon te nauwernood een stillen spotlach
bedwingen.

--Die wet heeft niets te maken met den oorlogstoestand; zij bestaat al
sinds vele jaren, zei hij.

Nieuwsgierigen begonnen zich om hen heen te scharen en een donkere
man, die al van in 't begin 't gesprek had afgeluisterd, zei nu op
zijn beurt.

--Honden mogen wel in Engeland binnenkomen, maar zij worden er bij
aankomst zes weken in quarantaine gehouden.

De generaal, de vrouw, de schoonzuster keerden zich naar den donkeren
man om.

--Werkelijk? Werkelijk? vroeg de generaal.

--Werkelijk, verzekerde de donkere, zwaar-ernstige man.

Nog een derde man mengde zich nu in 't gesprek: een kleine, magere,
blonde, met een geruite sportpet op en rijlaarzen aan.

--Vroeger ja, nu sinds den oorlog niet meer, beweerde hij. Sinds
den oorlog worden alle honden zonder onderscheid in Engeland
geweigerd.

De generaal, de vrouw, de schoonzuster, steeds dieper ontsteld,
keerden zich nu tot den mageren man met de sportpet en de rijlaarzen
om.

--Is dat heusch zoo? vorschte de generaal.

--Heusch, meneer, verzekerde de magere man.

De donkere, ernstige man keek den blonde, magere aan en schudde
't hoofd. Hij geloofde niets van die verandering in de
wetsbepalingen.

--Probeert het dan maar eens als ge mij niet gelooft! riep de magere
op driftigen toon. De donkere man schudde nog eens zijn hoofd en ging weg.

Het werd, voor den generaal en de twee dames, hoe langer hoe
gecompliceerder en ellendiger. Wie moesten ze nu eigentlijk gelooven:
de dikkerd en de blonde magere, of de donkere, ernstige man? Klaar
hoe dan ook, ellendig was 't in elk geval, aangezien de arme Rikiki,
op zijn best genomen, althans gedurende zes weken zou in quarantaine
gehouden worden. Zes weken quarantaine! Dat kon de arme Rikiki immers
niet uithouden! Lang vóór dat termijn was afgeloopen zou hij dood
zijn! De beide dames konden haar emotie niet bedwingen en begonnen te
schreien. De generaal liep even, als een vertoornde dondergod heen en
weer over 't dek en bleef dan starend, met gespannen trekken, kijken
op het omgewoeld rivierwater, alsof hij zelfmoordplannen brouwde. De
goedmoedige familie had blijkbaar medelijden met de zwaarbeproefde
eigenaars van Rikiki, en 't aardig kleine meisje streelde en aaide
voortdurend het hondje op haar knieën, als om het zacht-moederlijk in
zijn vreeselijk lot te beschermen en te troosten.

--En moet je dáárvoor bondgenoot van Engeland zijn! barstte de
generaal plotseling uit, met sidderende snor en in verontwaardiging
gekruiste armen vóór zijn steeds rampzalig-schreiende dames staande.

De gruwelijke oorlog, de afgrijselijke verwoestingen, de ruïne van
het land, de vernieling van hun stad en van hun huis, al het lijden,
al het onrecht, al de wraakroepende wreedheden, alles wazigde weg en
verbleekte tegenover de geraffineerde marteling, die zij om Rikiki
doorstonden. O! hadden ze dát geweten, wat waren ze gaarne gebleven,
al moest het dierbaar huis ook op hen neerstorten! En de generaal
herhaalde nog eens vinnig zijn bitterste verwijten, dat de twee
vrouwen hem tot de vlucht gedwongen hadden, dat hij zonder haar
gezanik zou gebleven zijn, en dat zij laf waren en niet alleen
getracht hadden Rikiki, maar eerst en vooral zichzelven te redden.

De beide vrouwen schreiden, schreiden; hoe scherper de generaal
uitvaarde, hoe akeliger en wanhopiger zij schreiden, zóó dat de
andere vluchtelingen zich vol meewarigheid steeds talrijker om haar
heen troepten en niet twijfelden of die rampzalige familie had in den
wreeden oorlog alles verloren wat een mensch ook maar verliezen kon.
Het werd aanstekelijk; sommige menschen verwijderden zich, met hun
zakdoek aan hun oogen wrijvend en ook het kleine meisje, dat Rikiki
steeds op haar knieën hield, barstte plotseling in snikken uit, alsof
zij door een onbekende ramp werd overweldigd.

Toen stond de goedige dikkerd op en kwam naar zijn ellendige
reisgenooten toe.

--Ach, dames, en meneer, sprak hij troostend, dat is allemaal zoo
erg niet en wij kunnen u misschien wel helpen. Wij gaan niet verder
dan Holland, wij blijven daar bij familieleden het einde van den
oorlog afwachten. Laat het hondje bij ons, wij zullen er goed voor
zorgen. Gij ziet het; Elsatje is er dol op, het beestje zal niets
tekort hebben. Wij zullen u ons adres laten en als gij weer komt u
het hondje teruggeven. Zou dit geen geschikte oplossing zijn?

De dames staakten haar schreien en keken in verbouwereerdheid naar
den goedigen dikkerd op. Hij zag er werkelijk als goed en eerlijk
mensch uit: een hemel van hoop straalde eensklaps voor haar open. Ook
de generaal was geschokt, als van een pak op zijn hart verlost,
innig-bewegen. Hij keek het aardig meisje aan en zijn witte snorren
beefden en zijn oogen werden vochtig. Zijn hoofd knikte,
onwillekeurig, alsof hij reeds toestemde. Hij stak zijn hand uit naar
den man en drukte die met warmte. Hij drukte ook de hand der dikke
vrouw en 't kleine meisje tilde hij in zijn armen op en zoende het en
vroeg haar of zij werkelijk goed op Rikiki zou passen. Het waren
eensklaps vrienden, of zij elkander reeds jaren kenden. Kaartjes
werden gewisseld, adressen er op gekrabbeld, beloften gedaan en
herdaan, als gold het betuigingen van eeuwigdurende gehechtheid en
trouw. Toen de boot eindelijk in de Hollandsche haven landde, hielden
zij zich als één familie bijeen om in de akelige drukte elkaar niet
te verliezen en het klein Elsatje droeg met moederlijke teederheid en
met stralende oogjes van geluk het mandje van Rikiki, die haar reeds
kende, zeide zij, en die zij voortdurend streelende woordjes tusschen
de reetjes der teenen toefluisterde en af en toe, wanneer de anderen
het niet zagen, dwars door het zorgvuldig gesloten dekseltje,
zoentjes toezond...

       *       *       *       *       *

Zij hadden anderhalf uur tijd te verliezen vóór de groote mailboot,
die hen naar Engeland zou vervoeren, afreisde en de generaal wilde
die gelegenheid te baat nemen om zijn nieuwe vrienden, uit
dankbaarheid, in de restauratie-zaal van het vlakbij gelegen
spoorwegstation, op een maaltijd te trakteeren.

De dikkerd en zijn vrouw namen dat gretig aan. Zij vonden met moeite
plaats in de geweldige drukte van in-en uitkomende reizigers aan een
tamelijk bemorst tafeltje, waarop de kellner een schoon servet
uitspreidde en de generaal zette zijn bril op en raadpleegde met
gespannen aandacht de etenslijst. Bizonder veel variatie was er niet
en zij vestigden maar na onderlinge goedkeuring, hun keus op gebakken
tong met sla en beafsteak met aardappelen. Terwijl dat werd klaar
gemaakt herhaalden de generaal en de dames nog eens met nadruk hun
nauwkeurige instructies nopens het voedingsregiem van Rikiki.
's Ochtends een schaaltje met brood geweekt in zoete melk. Daar was
hij dol op. Om twaalf uur een gemengd schoteltje van aardappels en
stukjes vleesch, overgoten met een beetje jus. Daar was hij zóó aan
gewend dat hij geregeld om de tafel heen kwam dansen om zijn bordje
te krijgen. 's Avonds, eindelijk, nog eens een schaaltje geweekt
brood in melk, en last not least, een been, een bot met nog een
ietsje vleesch er aan, waaraan hij dan kon zitten kluiven dat 't een
lust was. Daar was hij zóó op gesteld dat hij als een bezetene kon
blaffen als het hem niet bijtijds gegeven werd en meestal nam hij het
mee in zijn mandje en lag er daar aan te trekken en te knagen tot hij
er bij in slaap viel. Zouden ze dat alles wel goed onthouden? Wilde
generaal het soms op een stukje papier schrijven, opdat ze 't niet
zouden vergeten? De gezondheid van het dierbaar hondje hing er
beslist van af.

--Neen, neen, niet noodig, verzekerden de goedmoedige dikkerd en zijn
vrouw, en ook het kleine meisje zei dat het niet noodig was en dat
zij er voor zorgen zou, dat alles net precies gebeuren zou zooals
meneer en de dames het wenschten. Zij had naar de instructies
geluisterd met intelligente oogjes, die schitterden van aandachtige
gretigheid en goed-begrijpen, en de oude generaal was zóó verteederd
dat hij even van tafel opstond en voor het kind aan het buffet een
mooie doos met bonbons ging koopen. De moeder sloeg van emotie haar
handen in elkaar en Elsa moest meneer den generaal zoenen, met haar
twee armpjes om zijn hals op beide wangen.

De kellner kwam met het eten op. Hij kwakte schotel en borden vrij
ruw op het tafeltje neer. De generaal boog voorover en fronste zijn
wenkbrauwen. Tong! Was dat gebakken tong, zoo hard, zoo zwart! De
dieren lagen opgekrompen in een donker, vettig nat te zwemmen, alsof
zij zich in laatste stuiptrekkingen tegen het barbaarsch proces
gerevolteerd hadden. De generaal meende excuses te moeten maken,
hoopte maar dat zijn gasten, gezien de buitengewone omstandigheden,
het wel voor lief zouden willen nemen. Dat zouden zij zeker. De
dikkerd stopte alvast zijn servet in zijn halsboord en bekeek de
zwarte verkrimpelingen met oogen die blonken, terwijl de vrouw van
haar kant ernstig hoofdknikte, dat het toch wel heel goed zou zijn.
De generaal bestelde een flesch rooden wijn en bediende de dames.

--Smaakt het, liefje? glimlachte hij naar het meisje, toen zij een
paar hapjes genomen had.

--O, fijn, meneer, antwoordde zij stralend. En zij vroeg of Rikiki
ook eventjes mocht proeven.

--Ja, maar zeer voorzichtig met de graatjes, niet waar?

Rikiki die reeds ongeduldig aan 't janken en 't rommelen was in zijn
korfje, werd even te voorschijn gehaald.

De anderen aten. De generaal en zijn dames schenen het gerecht
nauwelijks te kunnen verorberen, maar de dikkerd en zijn vrouw
dachten er klaarblijkelijk gansch anders over. De vrouw at vlug en
stil en veel, zonder spreken noch opkijken en de dikkerd verslond
zijn zwartgebakken verkrimpeling als een vraat. 't Was of het beest
geen graten had. Met heele stukken tegelijk ging hij te keer en daar
tusschen door slikte hij breede lappen sla op, als een os. Het leek
wel of hij tevens roofdier en herkauwer was en toen de visch met kop
en staart was opgekraakt, schepte hij met het platte van zijn mes
het vet op dat nog op zijn bord bleef en werkte 't ook maar naar
binnen, zoo vlug en griezelig, dat de generaal en de twee dames
sidderden, of hij elk oogenblik zijn tong dwars-door zou snijden.
Doch hij scheen dat werkje goed te kennen, hij lachte zijn gasten
vriendelijk aan en toen hij klaar was hief hij zijn vol glas wijn in
de hoogte en ledigde het met een gulhartig "prosit" in één teug, op
hun goede gezondheid.

Rikiki was in zijn open mandje op het tafeltje gezet en hij dineerde
mee. Hij zat daar uitgerekt met mager halsje en zijn wakkere oogjes
volgden blinkend ieder brokje dat naar binnen ging. Soms rilde hij
zenuwachtig en neuspiepte, dat men hem asjeblieft toch niet vergeten
zou; en alles wat hij kreeg schrokte hij gulzig op, ineens, zonder
kauwen, alsof hij vliegen hapte. Dat amuseerde en verteederde de twee
families en zij konden niet laten hem voortdurend te streelen en te
aaien, wat Rikiki trouwens scheen te vervelen en te sarren, want
telkens trok hij 't kopje weg, alleen en uitsluitend geboeid als hij
was door wat er op schotels en borden gebeurde. Af en toe echter
kreeg hij plotseling een wilde krabbui, hij krabde zich met
razend-vlugge bewegingen, die het tafeltje deden schudden en zijn
fijn halsbelletje deden rinkinkelen, en de dames zeiden dan met
ernstige bezorgdheid, dat Rikiki onder de narigheid van het
bombardement wel wat verwaarloosd was geweest en dat het wenschelijk
zou zijn als hij eens heel zorgvuldig gebet en gekamd en geborsteld
werd.

De tijd schoot op, het uur van afscheid naderde en de generaal en
zijn dames werden ietwat weemoedig gestemd. Zij hadden heelemaal geen
eetlust en lieten de beafsteak, die overigens hard en taai en blauw
als caoutchouc was, onaangeroerd op hun bord liggen. De dikkerd en
zijn vrouw begrepen daar niets van. Zij overwonnen heldhaftig met
kauwen 't weerspannige vleesch en verklaarden dat het heel lekker
was. Alleen Elsatje vond het wat taai en snoepte maar liever uit haar
bonbondoos.

--Zal je ons dus gauw over het hondje schrijven? vroeg de generaal,
haar zacht blond hoofdje aaiend.

Elsatje, den mond vol met zoetjes, beloofde 't plechtig.

--En als de oorlog voorbij is, vervolgde de generaal, dan kom je bij
ons logeeren en samen gaan we met Rikiki lange, lange wandelingen
maken. Ja?

--O, ja, ja! jubelde 't kleine meisje.

--Gelooft u, meneer, dat de oorlog nog lang duren zal? vroeg de
schoonzuster, met een gezicht van angst en hoop tot den steeds
dooretenden dikkerd.

--Vielleicht... wellicht, verbeterde hij haastig; wellicht nog
enkele maanden.

De beide dames sloegen wanhopig de armen in de hoogte; de generaal
foeterde:

--Konden we ze maar uit ons land krijgen, die ellendelingen!

--Ja... ja... ja... beaamde de dikkerd met nadruk: de Duitschers en
ook de Franschen, en ook de Engelschen, allemaal weg, allemaal weg!
dat we weer de baas zijn in ons eigen huis.

Ietwat bevreemd, vaag wantrouwig, keek de generaal den dikkerd aan.

De man lachte en stak weer zijn vol glas in de hoogte.

--Dan mogen we weer eens plezier maken en een flink glas op elkaar
's gezondheid drinken, lachte hij goedig. En hij boog naar de dames,
En knikte, en dronk.

De koffie en een likeurtje waren gebruikt, de dikkerd dampte
genoeglijk aan een stevige sigaar, Rikiki was, niet zonder eenig
piepprotest, voorloopig weer in zijn mandje geduwd en de generaal
had zijn schuld gevraagd en afgerekend. In het lawaai en de drukte
der tallooze reizigers, stonden zij van tafel op en verlieten de
woelige restauratiezaal.

De groote boot lag daar vlak bij, tegen de kade, zwart van romp en
wit van bovenbouw, met zijn elegant-hangende reddingsschuitjes en
zijn twee forsche, gele, zwartgerande, achteroverhellende
schoorsteenen, die reeds zwarten rook uitkolkten. Er was veel drukte
om en bij, gansche ladingen van allerlei werden onder stoomgesis en
kettinggeratel door geweldige kranen opgetild en in het wijd-gapend
ruim neergelaten, en veel passagiers waren reeds aan boord, in bonte
groepen over de verschansing geleund, lachend en pratend, groeten en
grappen wisselend met de aan wal staanden.

De generaal was zenuwachtig en de dames waren ontroerd. Hij telde
nog eens nauwkeurig de stukken bagage, die de dikkerd en zijn vrouw
hem bereidwillig hielpen dragen en voelde met bevende vingers in
zijn binnenzak naar de paspoorten.

--Alles is in orde, wij kunnen op de boot gaan, zei hij tot zijn
dames. Er. tot de beide dikkerds en het klein meisje:

--En gaat u maar zoolang mee; er is tijd genoeg en er wordt immers
driemaal gefloten, vóór de brug wordt neergehaald.

Nauwelijks had hij 't gezeid of daar brulde de stoomfluit voor de
eerste maal, lang, zwaar en plechtig, met een schor en rauw geloei
dat de lucht deed trillen en als 't ware door je gansche lichaam tot
in 't diepste van je ingewand doordreunde.

Langs de steile brug bestegen zij het stoombootdek. De dames
konden haar emotie niet bedwingen en schreiden. De generaal hield
zich goed, maar af en toe sidderde zijn lange, witte snor.

--Laten we hier maar blijven, we houden hier goed de brug in 't oog
en kunnen ook nog even zitten, zei hij, een bank aanwijzend.

Zij namen plaats. De dames droogden haar tranen af en voor het
allerlaatste afscheid werd nog eens het mandje van Rikiki geopend.

O! wat 'n emotie, wat 'n verteedering! 't Hielp niets dat de dames
pas haar tranen hadden afgedroogd, zij vouwden als 't ware smeekend
de handen in elkaar en opnieuw vloeiden de tranen overvloedig uit
haar diep-bedroefde oogen. Nu pas beseften zij eerst duidelijk wat
het beteekende Rikiki daar zoo alleen in den vreemde te moeten
achterlaten. Daar, op dat groote, bruisend schip, dat straks met hen
zou wegvaren, zagen zij hem nog, voelden zij hem nog, hadden zij hem
nog; maar over enkele oogenblikken was 't de scheiding, de scheuring
van elkaar. Rikiki bleef als een wees bij vreemden achter en tusschen
hen en hun geliefde, hun kind, hun leven, lag de eindelooze, woeste
deining van de overweldigende zee. Nooit meer zouden zij hun
lieveling terug zien, dat voelden zij nu plotseling op 't uur van
scheiden en 't was afschuwelijk, een niet te overkomen leed, erger,
duizendmaal erger dan alles wat ze reeds geleden hadden en wellicht
nog, als uit hun land verjaagden, zouden moeten lijden.

Voor de tweede maal brulde de stoomfluit, rauw en langgerekt, met
doffe dreuningen, die tot in 't diepste van hun lichaam doortrilden.
Zou het niet beter zijn dat ze niet langer wachtten, dat ze nu maar
dadelijk afscheid namen? Ach ja, 't was beter. Zij zeiden 't met
bewogen stemmen tot den dikkerd en zijn vrouw, die dadelijk
opstonden en ook meenden dat het beter was.

Zij schaarden zich om Rikiki en beurtelings tilden zij hem uit zijn
mandje op en zoenden hem. Rikiki scheen daar niets van te begrijpen.
Hij werd er zenuwachtig onder en toen de generaal hem op zijn beurt
optilde, piepte hij even.

--Ga nu maar, ga nu maar, zei de generaal op gejaagden toon tot de
twee dikkerds. Hij drukte hen de hand en zoo deden ook de dames en
hij zoende nog een laatste maal Elsatje, op beide wangen. Rikiki
werd in zijn mandje geduwd en 't deksel viel er op neer, als op een
doodkist.

Zij spoedden zich over de brug naar beneden...

       *       *       *       *       *

De generaal en de twee dames hingen naast de andere passagiers over
de verschansing en staarden in de menigte op de kade. Daar zagen zij
de dikkerds staan naast Elsatje, die weer het mandje had geopend om
hun tot het laatste oogenblik nog Rikiki te laten zien. Zij zagen het
aardige diertje midden in die drukke foule, zij zagen niets dan hem
en riepen nog zijn naam en zonden hem kushandjes toe. Zij wenschten
dat de boot nu maar zoo spoedig mogelijk vertrekken zou om van die
laatste foltering verlost te zijn. Maar 't duurde en duurde, de
stoomfluit scheen maar niet voor 't laatst te willen brullen en maar
steeds kwamen passagiers haastig met pakken en valiezen, de brug op
geloopen, en nog aldoor werden door de sissende en ratelende
stoomkranen volle vrachten van allerlei ingeladen. 't Was of er nooit
een eind aan zou komen.

Toen hoorde de generaal eensklaps een stem achter zich, die hem
scheen aan te spreken. Hij keerde zich om en stond voor een vrij
jong, mager mannetje, met kaplaarzen aan en een geruite pet op, als
een piqueur of paardesportsman. Dat uiterlijk kwam hem niet vreemd
voor, maar de generaal herinnerde zich toch niet dadelijk waar hij
dat type wel gezien had.

--Pardon, meneer, wat zei u? vroeg hij aarzelend.

--Ik zei dat u hun het hondje dan toch maar gegeven hebt, antwoordde
de man met een eigenaardigen, raadselachtigen glimlach.

--Ja, er was al niet veel anders op te vinden, antwoordde de
generaal gedrukt; en meteen herkende hij het mannetje: dezelfde die
hem 's ochtends op de andere boot verzekerd had, dat geen honden
meer in Engeland werden toegelaten.

Het mannetje merkte dat de generaal hem eindelijk herkend had en
glimlachte opnieuw, nu gul en vriendelijk. De beide dames hadden
zich omgekeerd en herkenden hem ook. Hij boog en groette, even zijn
geruite pet afnemend.

--Kent u die lui? Weet u wat dat zijn? vroeg hij, thans weer met
zijn geheimzinnigen, raadselachtigen glimlach.

--Neen, hoegenaamd niet, maar 't lijken wel aardige menschen,
antwoordde de generaal vagelijk verontrust.

--U weet toch dat het Duitschers zijn?

--Wat! gilde de generaal, letterlijk opspringend, terwijl de dames,
een angstgil smorend, met uitgezette oogen de hand tegen haar mond
drukten.

--Heeft u dat niet gemerkt aan hun taal? zei 't mannetje spotachtig.

--'t Is toch waar ook! riep de generaal, de rechterhand tegen zijn
voorhoofd slaande, als in een plotse openbaring.

De beide dames waren zóó ontsteld, dat ze geen woord meer konden
uitbrengen.

--Ja, zeker, Duitschers, en, wat meer is, comme ça, zei
't mannetje lachend, terwijl hij zijn beide wijsvingers om beurten
in zijn eigen oogen en zijn ooren scheen te prikken.

--Hoe bedoelt u, meneer? vroeg de generaal heelemaal van streek en
niet begrijpend.

--Spionnen! fluisterde 't mannetje hem toe.

--O! schokte de generaal overeind, alsof hij een klap kreeg.

--Heusch, meneer, ik ken ze wel, ik ken ze maar te goed,
verzekerde 't mannetje.

--Duitschers! Spionnen! Maar ze zullen Rikiki uithongeren, folteren,
vermoorden! gilde hardop de schoonzuster, alsof ze plotseling
krankzinnig werd.

Er was een oogenblik absolute, doodsche roerloosheid en stilte. In
stomme verslagenheid keken zij alle drie naar 't sportmannetje, dat
steeds kalm en welbewust bleef glimlachen en dan, zich
zenuwachtig-gejaagd omkeerend, naar de twee dikkerds en het meisje
op de kade, die daar nog steeds met Rikiki in zijn mandje waren
blijven staan. Zij waren totaal radeloos en wanhopig, de beide
dames barstten in snikken uit, de generaal stond te trillen en te
beven en ook op de gezichten van het drietal aan wal kwam van
lieverlede een uitdrukking van grenzenlooze verbazing en bijna van
schrik.

Op dat oogenblik loeide voor de derde en laatste maal het
vreeselijk gebrul der stoomfluit. Het snerpte en huilde als een
nood-en-doodskreet; het schudde folterend de tot barstens toe
gespannen zenuwen en roffelde en dreunde als met een geweld van
aardbeving door 't gansche lichaam. En eensklaps sprong de generaal,
als een waanzinnige los, greep, op goed geluk af, een paar valiezen,
riep, achter zich om, tot de dames: kom mee... baande zich met geweld
een weg door de in elkaar geperste menigte der passagiers en holde de
brug af, waar reeds vier matrozen klaar stonden, om ze beneên te
halen.

--O, maar, meneer, meneer, meneer! gilden de dikkerd en zijn vrouw,
angstig in de foule achteruitwijkend.

In verwildering keek de generaal om, zag de ontstelde gezichten
zijner dames, die hem ijlings gevolgd waren.

--Moet ge nog mee, meneer? riepen de matrozen bij de brug, klaar om
neer te halen.

De generaal hoofdschudde hartstochtelijk van neen. Een schril gefluit
weerklonk en de brug gleed aan wal. De schroeven van de boot begonnen
't water op te malen.

--O man, man, wat heb je toch gedaan! schreide verwijtend de
generaalsvrouw. De schoonzuster schreide zonder nog iets te durven
zeggen.

Driftig haalde de generaal zijn schouders op, nam voorloopig
geen notitie meer van de twee huilende vrouwen.
Zenuwachtig-gesticuleerend stond hij vóór de twee dikkerds en vóór
Elsatje met Rikiki.

--Wij konden 't in ons hart niet gevonden krijgen om hem te verlaten,
zei hij, iets kalmer en reeds vagelijk zich schamend.

De dikkerd en zijn vrouw glimlachten zwakjes, en knikten zwijgend
goedkeurend, nog gansch verbouwereerd door de gebeurtenis; maar
Elsatje barstte plotseling in hevige tranen uit.

Dat vermurwde heelemaal het hart van den ouden militair.

--Schrei niet, suste hij, het blonde hoofdje streelend. Wij blijven
voorloopig hier en je kunt elken dag met Rikiki komen spelen.

Maar het kind bleef snikken en hikte stotterend

--Ik hield zooveel van hem; ik zou er zoo goed voor gezorgd hebben.

De generaal was radeloos. Hij keerde zich om tot zijn vrouw en zijn
schoonzuster en verweet haar vol toorn:

--Zie je nu wel! Heb ik je niet voorspeld dat we met dat ellendig dier
niet konden reizen!

Zij gaven geen antwoord. Zij bukten gedwee en ongelukkig 't schreiend
hoofd. Daar stonden zij nu, alleen als vluchtelingen in den vreemde,
met hun bagage en hun hond, terwijl het mooie, groote schip, dat hen
naar 't land van gastvrijheid en weelde zou brengen, zonder hen de
haven uitvoer. Gedrukt namen zij vluchtig afscheid van den dikkerd en
zijn vrouw en de schoonzuster ontving Rikiki in zijn mandje uit de
handen van het nog steeds ontroostbaar snikkend klein meisje.

--Kom, kom, laten we nu maar gauw weggaan, ik schaam me, ik schaam
me, bromde de generaal, alsof zijn vrouw en schoonzuster alleen de
schuld van alles waren. Zij wenkten een kruier en verdwenen in de
aftrekkende menigte.

--Naar 't hotel, beval de generaal.

--Welk hotel, meneer? vroeg de kruier.

--Kan me niet schelen; 't eerste 't beste.

Zij volgden den witkiel en spraken geen woord meer.

Eindelijk waagde zijn vrouw:

--Zouden we niet een telegram naar Engeland moeten zenden, dat we
voorloopig hier blijven? Ze zullen anders ongerust zijn als ze ons
niet van de boot zien komen.

Nurksch bromde hij iets onverstaanbaars als antwoord en daar ze
juist langs het telegraafkantoor kwamen, deed hij den kruier even
ophouden. Hij trok een formulier uit 't bakje en krabbelde met
gefronste wenkbrauwen het telegram aan zijn broer.

Blijven voorloopig hier. Brief volgt.
Generaal.

Hij schoof het door 't loket, betaalde, kwam weer bij den witkiel en
de dames.

--Vooruit! beval hij kortaf, alsof hij op manoeuvre was.

De kruier, bukkend onder zijn vracht, wees zwijgend den weg.

In het verschiet, zwart van romp en wit van bovenbouw, met zijn
elegant-hangende reddingsschuitjes en zijn rookpluimende gele
schoorsteenen, stoomde het groote schip, de masten vlaggend, als in
feestgetooi, naar de volle zee toe.

De schoonzuster deed haar uiterste best om Rikiki, die alweer in
zijn gesloten mandje neuspiepend begon te rommelen, met stille,
zoete woordjes te sussen.

--Die spionnen! bromde nog even binnensmonds de generaal, terwijl
zijn vuisten dreigend ineenkrompen, die vervloekte spionnen..

De dames zwegen en hielden haar adem op, als gestold van schrik voor
wat nog komen zou. Maar er kwam niets meer.

       *       *       *       *       *


IV.

DE VARKENSKAR.


Duizenden en duizenden waren reeds door het stille dorp
voorbijgetrokken...

Met zwaar-dreunenden tred, log-gekadanseerd, echoënd tusschen de
gesloten huizen, van verre als een aanbruisende, grijze zeegolf...

Een logge, grijze zeegolf, waarover de punten der helmen als een
krioeling van vluchtende ratten heen en weer wriemelden...

Al de menschen uit het dorp waren gevlucht... Gevlucht, terwijl de
Belgen en de Engelschen nog even standhielden en de barstende
granaten in de straat begonnen neer te slaan.

Zij waren gevlucht in de bosschen, ginds verre. Van daaruit, veilig
verscholen, hadden zij 't loeiend aanrazen gehoord en van verre hun
dorp zien branden...

Nu was de storm voorbij en keerden zij terug.

't Viel mee. Zij hadden gedacht niets meer te vinden dan rookende
puinhoopen en daar zagen zij hun dorpje, met zijn huizen, althans
uiterlijk, haast ongedeerd. Een zwart-gapend gat hier en daar, veel
door elkaar geschudde pannen op de daken, gruis en glasscherven
overal, een half-gespleten deur, die uit haar hengsels hing, doch
nergens totale vernieling. Wel was de kanaalbrug opgeblazen en de
kerktoren half ingestort, maar dat ging de gemeente aan, dat voelden
zij niet rechtstreeks als een groot verlies.

Een innerlijke vreugd, een echte, bijna kinderlijke vreugd straalde
uit op de gezichten. Niemand, in zooverre men kon nagaan, was
gesneuveld, of zelfs maar gewond; niemand werd vermist en de vijand
was reeds ver weg: het leek wel of de gruwelijke oorlog, met al zijn
narigheden en ellende, voor de bewoners van het rustig dorpje niets
meer was dan een akelige herinnering, iets als de dreiging van een
overweldigend onweer, dat toch eigenlijk meer schrik, dan schade
heeft veroorzaakt. Zij hadden wel iets verloren, edoch, door wat ze
kwijt waren geraakt waardeerden zij eerst recht wat hun nog
overbleef; en dat vertelden zij elkander onder druk gebabbel en hier
en daar zelfs met vroolijke kwinkslagen, terwijl zij in de gouden
schemering langsheen de huizen liepen of in opgewonden groepjes vóór
de drempels stonden.

Toen kwam ginds verre, heel aan het uiteinde der straat, nog iets
eigenaardigs aan:

Een jongetje, dat met een vlaggetje zwaaide, en, achter het
jongetje, een hooge kar, getrokken door een paard, en waaruit wild
gezang scheen op te stijgen.

Terstond werden de menschen in het dorpje weer schuw en stil. Elkeen
haastte zich naar huis terug en bleef daar angstig-roerloos van op
zijn drempel kijken.

Ja, ja, dat waren er nog: een bende achterblijvers of vermoeiden, in
een vrachtkar op elkaar gedrongen. Men herkende reeds duidelijk de
grijze uniformen en de grijsomkapte punthelmen. Kwaadaardig schenen
zij echter niet, want hun gezang klonk vroolijk en met hun armen
zwaaiden zij geestdriftig heen en weer, zooals het knaapje,
dat voorafging, onophoudend zwaaide met zijn vlaggetje.


Maar dat knaapje... o, eensklaps herkenden ze 't!--'t Was Pierken,
het jongste zoontje van den varkensslager, ginds, een eind buiten
het dorp; en 't oud, gebogen ventje, dat naast het sukkelig
paardje liep, was Pierken's eigen vader; en 't klein, bruin hondje
met zijn krulstaartje, dat nu en dan eens tegen Pierken opsprong,
het was hun hondje; en de groote kar, waarin al die zingende kerels
waggelend overeind stonden, het was hun kar, waarmee zij driemaal in
de week de geslachte varkens naar de stad vervoerden...

Het voertuig naderde. Toen het tusschen de eerste huizen over het
puin en de krakende glasscherven reed, hieven de kerels een dreunend
gejuich aan en zongen zij oorverdoovend iets van 't "Vaderland", dat
mocht "ruhig" zijn, terwijl ze wild zwaaiden met wijnflesschen en
glazen, die ze, als trofeeën, in de hoogte staken. Sommigen schonken
de glazen rood vol en reikten die lachend in de richting van de
menschen langs de huizen toe. Dan dronken zij zelven, met
gulzig-smakkende lippen. Anderen wenkten naar de meisjes en zonden
dikke klapzoenen.

Stil en strak en bleek en bang, bleven de menschen roerloos staan.
Zij keken wel even naar de lawaaiende en drinkende kerels in de
varkenskar, maar eigenlijk hadden zij slechts oogen voor Pierken en
zijn hondje en zijn vader. Zij begrepen niet waarom het knaapje maar
aldoor en aldoor met zijn vlaggetje--een zwart en wit en rood
gestreepte--zwaaide; en zij begrepen ook niet waarom en waarheen
Pierke's vader al die kerels in zijn kar vervoerde. Eindelijk was er
een, die 't waagde dit aan het knaapje te vragen.

--Z' hên 't mij g'heeten; 'k moete," antwoordde Pierken
neerslachtig.

Toen vroegen ze ook aan Pierke's vader waar hij heen moest.

--'K 'n weet het niet; z' hên mijn peird en mijn kerre gepakt," zei
't mannetje met schuwe oogen.

Benauwd en zwijgend staarden de menschen het aftrekkend gespan
achterna. Aldoor wapperde 't vlaggetje, naar rechts, naar links, in
't schelle flitsen van zijn harde driekleur; aldoor stapte Pierke's
vader gebogen naast het sukkelend paardje; en aldoor galmde en
loeide, in 't hossebossen van de wielen, het dreunend brulgezang van
het "Vaterland", dat mocht "ruhig" zijn. Kwispelstaartend liep het
klein, bruin hondje mee, af en toe eens tegen Pierke's knieën
opspringend.

Niemand sprak een woord meer. Gedrukt gingen de menschen in de roode
avondschemering naar binnen. Al hun zoo scherp gevoelde
bevrijdingsvreugd was eensklaps over, enkel door 't zicht van die
twee welbekenden--het kleine Pierken en zijn vader--die zoo maar
door de vreemde kerels waren opgecommandeerd en meegenomen, zonder er
iets van af te weten wat of waar hun naaste toekomst wezen zou.

       *       *       *       *       *


V.

IN DE VUURLINIE.


Eén uur. Kobeken en zijn vrouw hebben gedaan met eten, en gaan,
evenals elken dag, bij mooi weer, buiten, naast hun deur, op een
stoel, wat zitten "noenstonden".

Het is een prachtige Septemberdag, zacht, stil, sereen, een
atmosfeer vol rust en vrede. Kobeke en zijn vrouw, gezellig tegen
hun wit geveltje achterovergeleund, met rechts en links van zich de
mooie, rijke najaarsbloemen, die geurend tegen het muurtje opranken,
genieten van die zoete heerlijkheid, terwijl daarbinnen, in het
achterhuis, Seelevie, hun dochter, plicht-getrouw en ijverig, reeds
aan 't karnen is. Men hoort de houten karnstang in gelijkmatige
kadans dof heen en weer slaan, terwijl de melk klotst en zuigt, als
waterkolken, die door spuigaten wegborrelen. Kobeken is 'n klein,
schraal ventje, met half-dichtgeknepen loeroogjes; zijn vrouw is
groot en vet en dik en hijgt amechtig, zelfs wanneer ze, zooals nu,
niets anders doet dan zich vadsig in de zon koesteren.

--Heurt ge 't weer? vraagt Kobeken, de lucht inkijkend, nadat ze
daar een poosje roerloos hebben gezeten.

De vrouw kijkt eveneens in 't blauwe van de lucht en knikt dan met
het hoofd toestemmend, dat ze 't heel goed hoort.

--Ze zijn weere bezig, zille! roept Kobeken, door 't opengebleven
deurgat, zijn dochter toe.

De karn houdt even op met klotsen,

--Wat zegt-e? vraagt Seelevie's stem daarbinnen.

--Da ze weere firm bezig zijn! herhaalt Kobeken. 'k Geleuve zelfs,
dat 't noader komt as gisteren.

Blijkbaar boezemt de mededeeling Seelevie geen buitengewone
belangstelling in. Zij reageert althans niet verder en in doffe
kadans begint de karn weer gelijkmatig te klotsen.

Het is en blijft ook elken dag hetzelfde. Hoe lang zou het nu reeds
duren: twee weken, drie weken, vier weken, dat zij dag aan dag, in de
verte, het kanongebulder hooren? Sinds lang zijn al hun buren. Van
Heule, Bosschaert, Van Lancker, Van Keirsbilke gevlucht, sommigen
met hun vee, anderen hun heele boeltje in den steek latend; maar daar
moet Kobeken om lachen: hij vlucht niet en zàl niet vluchten, wat er
ook gebeure; hij blijft doodkalm waar hij is en bij mooi weer zit hij
met zijn vrouw naar het verre gebulder te luisteren, niet meer
bewogen dan hij door een ververwijderd onweer zou bewogen worden.

Maar, 't is niet te loochenen: vandaag, voor 't eerst, klinkt het
gedonder dichterbij. Vroeger was 't slechts een aanhoudend, dof
geroffel. Vandaag zijn 't slagen, echte slagen, wel heel verre nog,
maar duidelijk hoorbaar: Boemmm!... en dan een korte stilte, en dan
een Rrrannn!... waarbij de ruiten trillen en de aarde dreunt.

--Heurt ge 't, Seelevie? roept Kobeken nog eens naar binnen.

Doch Seelevie hoort blijkbaar niets; zij geeft niet eens antwoord en
de karn blijft maar ongestoord stampen en klotsen.

Eensklaps is 't alsof een licht, grijsachtig-geel, doorschijnend
floers het helder hemelsblauw komt oversluieren. Het lijkt wel vreemd
en eigenaardig, want de zon glinstert en geen enkel wolkje vertoont
zich aan den horizont. Zou het soms ergens branden? Of wat is het
ook? Harder en talrijker vallen intusschen de slagen, met dreunenden
bons, en plots komt in de lucht een dichte vogelzwerm musschen,
duiven, meerlen, allerlei vogels door elkaar, die in één grooten,
wilden trek naar 't Westen schijnen weg te vluchten. En pas zijn ze
verdwenen, of daar verschijnt, hoog in 't azuur, een andere, groote
vogel, een die machtig snort en zoemt, en, langs den onderkant
goud-glinsterend beschenen door de zon, op strak-breed-uitgespreide
vleugels drijft en zwenkt en cirkelt, vlak boven een onzichtbare plek
in het veld, waar het nu dadelijk loeit en rookt en kraakt van uit
elkaar barstende bommen.

--Seelevie, kom ne keer hier, de vliegmachine es doar, heurt-e gij
da niet! roept voor de derde maal Kobeken naar binnen.

Maar Seelevie geeft absoluut geen antwoord en de karn houdt geen
oogenblik op met klotsen.

Kobeken is in 't geheel niet bang; en ook zijn vrouw schijnt niet den
minsten angst te voelen. Misschien zijn ze te oud en te zeer
afgestompt om schrik te hebben: althans, ze blijven rustig zitten en
kijken vol belangstelling naar wat nu om hen heen gebeurt.

In Bosschaert's weiland loopen koeien en twee paarden rond, die de
eigenaar daar, vóór zijn vlucht, heeft losgelaten. De koeien grazen
rustig, alsof er niets gebeurde, maar de paarden zijn wel
zenuwachtig onder het loeien en het donderend geknal en rennen op en
neer in wilde vaart, met hoog-uitslaande, blinkende hoeven. En
plotseling, zonder dat er iets bijzonders schijnt gebeurd te zijn,
stort er een neer en blijft het roerloos op het groene weiland
liggen.

--Kijk ne keer! kijk ne keer! roept Kobeken verbaasd.

Vóór zijn vrouw den tijd heeft om te antwoorden, liggen ook twee
koeien neer en staat Bosschaert's schuur in lichte laaie.

--Seelevie, Seelevie, Bosschaert's schure brandt! roept Kobeken.

Maar eensklaps dreunt de grond als onder een aardbeving en, over den
grintweg, langs Kobeke's huisje heen, stormt als 't ware een orkaan
voorbij. 't Zijn paarden en ruiters, en automobielen en kanonnen,
één zwoegend geraas in verblindende stofwolk, dat bliksemsnel om een
scherpe bocht van den landweg verdwijnt.

De glinsterende vlieger inde hooge lucht schijnt hun vluchtende
beweging mee te maken. Hij snort en zweeft, als door hen
meegetrokken, maar weldra blijft hij nog eens cirkelen en hangen en
meteen kraakt en bonst alweer het boemm... boemm... boemm... en
schijnt de lucht vol onzichtbare, schril loeiende en gierende
monsters, die met razend en fluitend en stoomend en sissend geweld op
de aarde neerbarsten.

Kobeken en zijn vrouw zijn opgestaan. Bang zijn ze nog steeds niet,
maar wel sterk opgezweept en zelven als het ware in de vlucht
meegetrokken. Wat is dat alles gauw gegaan! Waar zijn ze nu, die
daar straks als een orkaan voorbijstormden? En wat komt er nog meer?
Is 't niet alsof zij droomden? Alsof ze 'n nachtmerrie beleefden?
De stem van Seelevie in 't achterhuis roept hen eensklaps tot de
werkelijkheid terug:

--Moeder! Moeder!...

De stem klinkt boos, kwaadaardig. En, daar Kobeken noch zijn vrouw
dadelijk antwoorden, verschijnt de meid, hijgend en bezweet, met
verhit gelaat en slordige haren, op den drempel en herhaalt:


--Ala, toe, moeder, help mij ne keer: de kirn es af!

--Heurt-e da niet! Zie-je da niet! gilt Kobeken, naar het
aftrekkend gedonder en geloei in 't Westen wijzend.

Maar reeds is de bezorgde meid weer binnen en moeder volgt haar
haastig en amechtig, bang voor standjes.

Alleen blijft Kobeken daar nog even staan. Hij ziet den
glinsterenden vlieger cirkelend in de hooge lucht; hij hoort de
steeds verdere donderslagen der kanonnen en het suizen en het
barsten der granaten, in den grijsachtig-gelen sluier, die zich nu
naar het ander einde van den horizont uitspreidt.

Dan loost hij een zucht en zijn blik valt weer op Bosschaert's
afbrandende hoeve.

't Is ook al bijna over. Het dak der schuur is geheel ingestort en
alleen dichte rookzuilen, met spattende vonken doorflitst, als van
een geweldig vuurwerk, stijgen nog ten blauwen hemel op. In
't groene weiland liggen de lijken van het paard en de twee koeien
onbewegelijk. Het tweede paard en de overige koeien zijn reeds
rustig, op het verste hoekje, weer aan 't grazen...

--Kom, voader, 'n potse káffee drijnken, verzoekt Kobeken's vrouw
van op den drempel.

Kobeken kijkt nog eens even in het verre, bruisend Westen en gaat
binnen. En, terwijl ze met hun drieën om het tafeltje zitten te
slurpen, hooren zij weer, evenals al die andere dagen, niets meer dan
een aanhoudend ver en dof geroffel, maar nu aan 't ander einde van
den horizont...

--Wel, sakkerdeeke, 'k 'n wist toch niet, dat da zeu gauwe ging!
merkte Kobeken nog even op.

Doch de oude moeder zuchtte maar eens even en de nurksche, plompe
dochter zeide niets; en al spoedig was Kobeken weer buiten om naar
Bosschaert's afgebrande schuur en naar de doode beesten te gaan
kijken.

       *       *       *       *       *


VI.

BURGERWACHT-IDYLLE.

Marchons sans bruit,
Voici voici la nuit.
Halte-là, on ne passe pas!
La garde-civique est là!


Acht uur. 't Is stil en donker...

De loopgraven strekken zich uit langs het kanaal, in een diepte,
achter den berm van het begrinte jaagpad.

Daarin liggen de burgerwachten...

Sinds den vroegen middag liggen zij er verscholen, wachtend op den
vijand.

Den ganschen dag heeft in de verte het kanon gebulderd. Met den
avond zweeg het, maar het leger trekt terug en even vóór duister is,
met een gedreun als van een aardbeving, de kanaalbrug door de
aftrekkende troepen opgeblazen.

't Is nog de eerste maal, dat de burgerwacht niet vóór het leger
wijkt. Totnogtoe, in alle plaatsen, zoodra eenig gevaar dreigde,
werd de burgerwacht veilig verder opgezonden. Er werd zelfs den spot
mee gedreven en de menschen zeiden:

"Daar, waar zich de burgerwacht bevindt, hoeft men voor den vijand
niet bevreesd te zijn."

Maar nu is 't anders. Nu is het leger geweken en de burgerwacht
gebleven. Voor 't eerst werd haar een eerepost toevertrouwd. Nu
zullen zij eindelijk den vijand zien: den beduchten, wreeden vijand,
voor wien alles vlucht!

De commandant der burgerwacht sluipt met zijn adjudant in stilte
langs de loopgraven en deelt nog eens met nadruk zijn bevelen uit:
"Niet zingen, niet lachen, niet praten, want ieder oogenblik kan de
vijand aan de overzijde van 't kanaal verschijnen. Kleine
patroeljes uhlanen werden reeds, vóór duisternis, in den omtrek
gesignaleerd. En ook niet rooken, streng verbod te rooken, want de
vijand zou van verre het licht der aangestreken lucifers of den
rooden gloed der brandende sigaren kunnen zien."

Als stille, donkere schimmen en gestalten zitten de burgerwachten in
de lange loopgraven. De geweren, op den anderen oever gemikt, liggen
onzichtbaar tusschen graszoden, klaar om afgevuurd te worden. De
mitrailleuses en ook twee electrische zoeklichten staan achteraan op
zij, onder en achter takkenbos verdekt.

De burgerwachten zijn niet bang. Zij zullen moedig hun plicht doen.
Wel kloppen hamerend de harten, want het is toch de eerste maal, en
het is nacht, en 't is een zenuwspannend wachten op een vijand, die
maar niet verschijnt, maar die toch ieder oogenblik, gansch
onverwacht en bliksemsnel, kan opduiken. De oogen van de
burgerwachten peilen strak de duisternis en hun gespitste ooren
luisteren naar elk verwijderd rumoer, naar ieder vaag geluid. Doch
zij zien alleen het vage, vale blikkeren van 't donker water in
't kanaal en zij hooren slechts het zuchten van den wind, die zachtjes
door het oeverriet suist.

Dat duurt zoo, langen, langen tijd. De moeheid van het vruchteloos
wachten verslapt weldra de stramheid der overspannen zenuwen en de
oogleden vallen van verveling en afmatting dicht. Het zal alweer een
loos alarm zijn. Enkelen rekken hun verkleumde ledematen uit en
geeuwen, en anderen wagen zich reeds aan een gefluisterd praatje, als
eensklaps een gesmoord bevel door de loopgraven ruischt:

"Opgepast! Ze zijn daar!"

Bliksemsnel omknellen alle handen loop en kolf der geweren. De adem
wordt opgehouden, de oogen schitteren in den nacht, de ooren
vernemen het zwakste geluid.

Jawel, daar zijn ze, aan den overkant van 't donker water! Men
ziet ze nog niet, maar men hoort ze, heel duidelijk. Het zijn
uhlanen; zonder twijfel de vlak vóór duisternis daar in de buurt
gesignaleerde uhlanen! Men hoort het hoevengetrappel der paarden
en het gekletter der sabels tegen de zadels. Zijn er veel? Zijn er
weinig? 't Is moeilijk te onderscheiden. Te oordeelen naar het
geluid zou men, hoe eigenaardig!, zeggen: weinig paarden en toch
heel veel sabels. Hoe kan dat?

De commandant, ineengebukt, loopt als een gejaagde schaduw heen en
weer. Alle man klaar? Opgepast! Straks zullen, bliksemsnel, de
lichten der electrische projecteurs even opflikkeren, om den vijand
te ontdekken, en dan maar vuur! De volle laag!

Een... twee... drie!...

Twee schelle,verblindende lichtbundels doorboren den donkeren nacht!
Hun felle gloed valt volop op den vijand en... even is er een stilte,
door een plotselingen, langen schaterlach gevolgd!

Wat daar aan den overkant van 't water langs het jaagpad rijdt, is
een gewone bierkar!

Een bierkar, bespannen met twee paarden; een bierkar, groengeverfd,
met groote, gele advertentie-letters, en volgeladen met tegen elkaar
aanrammelende en kletterende, volle en leege flesschen!

De burgerwachten schateren en proesten, terwijl het helle zoeklicht,
plots uitgedoofd en weer ontvlamd, met zijn fellen, witten
stralenbundel, het aftrekkend gerammel en gekletter achtervolgt. En
bij dat zicht voelen de burgerwachten, die daar nu al zoo veel uren
liggen, eensklaps folterenden dorst en een bevel weerklinkt, van den
eenen oever naar den anderen:

"Halt!"

Het karretje houdt stil. De lichten wemelen en spelen op de
flikkerende flesschen en het verschrikte gezicht van den voerman
kijkt eventjes uit van onder de kap.

"Hoeveel flasschen bier het-e nog!" roept een stem.

Niet dadelijk komt het antwoord.

"Hoeveel flasschen bier het-e nog?" klinkt het voor de tweede maal,
en nu op een toon van dreigenden toorn.

"Misschien nog 'n honderd, meniere!" antwoordt schuw en aarzelend de
man van over 't water.

"Goed. Afleveren!" galmt het kort bevel.

Twee schuitjes, waarmee de burgerwachten kunnen overzetten, liggen
daar bij den oever vastgemeerd. Een wordt er losgemaakt en drie
mannen varen er mee naar de overzijde.

't Gaat gauw genoeg. De flesschen zitten in bakjes van twaalf en
acht van die bakjes worden in het schuitje neergelaten. Bij 't licht
der schijnwerpers wordt even een bonnetje afgeteekend, het schuitje
vaart weer over en de benauwde voerman mag verder.

De burgerwachten voelen zich heerlijk opgemonterd. Jammer, dat er
nog niet een stuk of dertig meer van die fleschjes waren!

Dan had ieder het zijne gehad. Zou die kerel hen niet bedot hebben?
Zou men nog niet eens het zoeklicht laten spelen?

Voor de grap laten zij het nog eens spelen. Onmiddellijk houdt de man
zijn paarden aan den overkant weer in en het angstig gezicht komt
spookachtig-wit van onder de kap te voorschijn.

"Es 't zeker da g' ons álles gegeven hèt?" roept een autoritaire stem.

"Joa 't meniere, joa 't meniere! Op mijn woord van iere!" antwoordt
de man.

"Prosit! Prosit!" lachen de burgerwachten van verre, enkele
flesschen in de hoogte houdend.

Het licht gaat uit en het karretje verdwijnt met het geklikklak
zijner leege lading in de duisternis.

Andere vijanden hebben de burgerwachten dien nacht niet gezien...

       *       *       *       *       *


VII.

DE VRIJWILLIGER.

Voor mijn heldhaftige jonge
vrienden Henri Rolin en Pierre
Waelbroeck.


Het oogenblik is gekomen...

Uren lang hebben de kanonnen over 't veld gedonderd, door het verre
geschut van den vijand beantwoord. En uren lang heeft de
vrijwilliger met de reserves daar gestaan achter de bulderende
vuurmonden. Voor 't eerst, in dien geweldigen strijd, heeft hij, van
dichtbij, 't kanon zien en hooren léven. Hij heeft het zien laden en
richten en op het degen-bevel van den officier zien afvuren!

Het kanon, dat wordt afgevuurd, is geen strakke, holle, bronzen pijp
op wielen meer: het is een beest, een monster, dat plotseling, met
overweldigend geweld, kortstondig en afschuwelijk leeft.

Een dreunende slag, die de aarde doet beven, een wreede vuurtong, een
terugsprong, alsof het beest schrikte van zijn eigen woestheid, en in
de lucht een snerpend noodgegil, als het gebriesch van een
wegstormend paard! Het is, alsof het kanon schreeuwde: ik ben de Dood
en mijn vraatzuchtige woede is afgrijselijk: ik hol, ik vlieg, ik
grijns, ik scheur en ik vernietig en niets kan mij weerhouden!

Dat geeft den mannen moed. Het is niet denkelijk, dat iets aan zulk
geweld kan weerstand bieden. Het kanon is de geweldige stem der
victorie en zoolang het spreekt moet alles zwijgen.

Maar nu zwijgt het zelf. Het heeft zijn taak volbracht. Het heeft het
geschut van den vijand verstomd en zijn loopgraven stukgeschoten. Wat
nu nog moet gebeuren is het werk der manschappen.

       *       *       *       *       *

Met de andere reserves is de vrijwilliger vooruitgerukt. Wie zijn
ze, die anderen? Hij weet het niet, hij kent ze niet. Een maand
geleden allen onbekenden, onverschilligen; nu allen broeders...
Broeders in 't doodsgevaar en in de vaderlandsche liefde; strijders
voor eenzelfde doel, voor iets, dat zich niet duidelijk tot een
beeld van concretie vormt, maar dat schoon en hoog en nobel is:
strijders voor een ideaal!

Wat hij zelf was vóór den oorlog, is de vrijwilliger bijna vergeten.
Zijn jong studentenleven, zijn vroolijkheid, zijn frisch gemoed,
zijn werk-en-toekomstplannen, 't ligt alles nu zoo ver en vreemd
reeds achter hem! Er kwam ineens als 'n schok in zijn leven: fier en
razend stond hij op tegen schandelijk onrecht en verdrukking en
kende alleen nog zijn plicht, één enkelen plicht: vechten tot den
dood tegen dat onrecht!

       *       *       *       *       *

Daar kruipt hij nu over den grond naast al die anderen...

De avond daalt. Een bleeke, rose streep ligt laag en lang over den
grijzen einder, als een teere, zachte blos van stillen weemoed. 't Is
of de avond zei: ga rusten, ik rust ook; 't is nu geen uur van
strijden meer. Maar ginds, op eenigen afstand, knettert aanhoudend
een krakend geluid en vlak over zijn hoofd heen hoort de vrijwilliger
een voortdurend gezoem, als van ontelbare, vliegende en zwermende
bijen. Soms is het of er duizenden en duizenden zwermden en zoemden;
soms is het of er slechts enkele meer waren en dan rukt de
vrijwilliger naast zijn kameraden met een korten sprong voorwaarts,
om dadelijk weer neer te ploffen, en de bijen, bij honderden en
honderden, boven zijn hoofd te hooren zoemen.

Hij weet maar al te goed wat dat gezoem beteekent! Het is 't luguber
doodsdeuntje der vliegende geweerkogels! Soms gaat een korten kreet
op en een der makkers blijft roerloos op het akkerveld liggen. Dat
maakt de anderen niet bang. Dat maakt ze woedend, razend, en zij
klemmen de tanden op elkaar, terwijl ze, op hun beurt en onverpoosd,
naar den onzichtbaren vijand vuren. De stemmen van hun officieren
klinken kort en krachtig achter hen: "En avant! Vooruit! En avant!
Vooruit!" En onder dien aandrang gaat het, in stuggen nijd steeds
verder en verder, ondanks de verliezen, tot zij eindelijk, in de
schemering, de schansen van den vijand vóór zich zien, en, niet meer
te weerhouden, wild er op losstormen.

Wat geeft het nog of ze bij tientallen nu vallen? Wie kent nog
gevaar en wie voelt er nog pijn! Het zijn geen menschen meer; 't is
een orkaan van wilde beesten en brullend storten zij op en in de
loopgraven neer!

Een ruk, een vloek, een stoot en mannen vallen achterover, het lijf
door bajonetsteken doorboord. 't Gaat bliksemsnel. Wie even mist of
wankelt, wordt zelf ter dood getroffen. De kelen zwoegen, de monden
hijgen, de voeten struikelen over lijken en glijden uit op slijk en
bloed. De vlugge oogenblikken hebben een beteekenis van eeuwen. Tijd
geldt niet meer; 't moment is alles!

Hoog staat de vrijwilliger even op den berm der loopgraaf en ziet
zijn vijand in de diepte.

Zijn vijand, want rechts en links zijn het de vijanden der kameraden.
Zijn vijand, want de man mikt en schiet op hem en het schot vliegt
hem, brandend, rakelings, naast de linkerwang. Dan stort de
vrijwilliger op zijn vijand neer en met een rauw gekrijsch van woede
boort hij zijn bajonet tot aan den loop van het geweer, dwars door
zijn lijf!

       *       *       *       *       *

De vrijwilliger is een mensch. Daarstraks, in 't felle van
't gevecht, was hij een dol, wild beest; maar nu, nu hij voor
't eerst een man onder zijn slag ziet vallen, nu is hij plotseling
weer een mensch! Hij ziet een gruwelijken weemoed in die dof
brekende oogen, een wereld van rouw en lijden en verdriet; en
't snikt hem eensklaps naar de keel, het barst ontembaar in hem uit
van menschelijk medelijden; hij smeekt "Pardon!" Pardon! met
saâmgevouwen handen en de tranen breken uit zijn oogen, en hij valt
sidderend en biddend op zijn knieën...

Maar 't is reeds afgeloopen. De zuiver-menschlijke tragedie duurde
slechts een oogenblik; de doode vijand is nog maar een roerloos
hoopje vuil en bloed, en om hem heen weergalmt luid-bulderend
hoezee-geschreeuw. Hij staart met waanzinnige oogen en ziet zijn
makkers vreugde-dansen en hoog zwaaien met hun képi's en geweren.
Zij hebben de loopgraaf genomen; zij hebben overwonnen en jubelen
wild hun trotsche blijdschap uit.

Stil bukt de vrijwilliger het hoofd en jubelt niet mee. Zijn korte
adem zwoegt en hijgt, zijn handen beven, zijn zwakke beenen weifelen
en knikken onder hem. In doodsche stilte gaat hij een eind verder op
den rand der loopgraaf zitten en staart over den langzaam-aan
wegsomberenden horizont.

Het lange, lage, rose schijnsel aan den einder is slechts een vale
lichtstreep meer. Het droeve slagveld donkert weg met de vage hoopjes
der gevallen lijken en de rust, die over 't eenzaam landschap daalt
is van een eindelooze triestigheid. Ergens rijdt, onder dof en
langgerekt gedreun, een trein op een metalen brug en in de verte
blaft een hond, met hol en klagelijk-droef geluid.

De vrijwilliger haakt zijn veldflesch los en drinkt met lange,
gulzige slokken. Gelukkig, dat hij die nog heeft! Hij bezwijkt van
den dorst! Als hij op dit oogenblik niets te drinken had, dan zou hij
stikken, of weer in akelig huilen losbarsten.

Een stem, in het reeds vallend duister, roept zijn naam
uit. Hij hoort het wel, doch antwoordt niet onmiddellijk. Hij kán
nog niet antwoorden. Zijn schor-hikkende keel kan nog geen klanken
doorlaten. Dan klinkt de stern opnieuw, dringend, met harderen klem;
en eindelijk antwoordt hij...

Ja, hij is nog van de levenden, hij behoort tot de overwinnaars!...

       *       *       *       *       *

VIII.

DE VLUCHT.

Alweer, den ganschen dag, had, in de verte, het kanon gegromd...

Dat was echter geen nieuws meer; sinds lang waren zij daaraan
gewend. Doch, met den avond scheen het gedonder dichterbij te komen
en dat verwekte angstigheid.

Het was een zachte, schoonte, stille, gouden avond. De menschen van
het dorpje kwamen buiten op hun drempel staan. Alle gezichten waren
naar 't Oosten gekeerd en aller oogen staarden schrik-starend, en
aller ooren luisterden, met ingespannen aandacht, om ieder geluid op
te vangen.

Het roffelde aanhoudend, als een verwijderd onweer, maar af en toe
met zwaar-bonzende slagen, die eventjes de ruiten deden rinkelen.

Dat daver-rinkelen der ruiten was een allerakeligst en angstwekkend
geluid. 't Was telkens of 't gevaar eensklaps vooruitsprong, met
reuzenschreden.

Er kwam een vage woeling in het dorpje. Iets als een windvlaag, die
er dreigend overheen streek. Iets, dat uit het schemerig verschiet
scheen aan te ruischen en te zwellen; iets, dat de harten deed
kloppen en de beenen deed beven.

Menschen liepen dwars over de straat naar elkander toe, vereenigden
zich tot kleine groepjes, schenen elkander nare dingen mee te
deelen. En plotseling was daar een vrouw, die akelig huilde; een
vrouw, niemand wist waar-vandaan gekomen, halfnaakt in gescheurde
lompen, met een schreiend kind op den arm en die snikte:

--Ze zijn te Leuverghem; z'hèn mijne man vermeurd en ons huis in brand
gesteken! Ze komen noar hier! Ze komen! Ze komen!

Eerst was er een kort oogenblik als van geconsterneerde stilte. Zij
konden dat niet zoo dadelijk bevatten en keken de vrouw aan,
roerloos, met wijd-angstige oogen. Maar eensklaps riep een jongetje:
"'t Es woar! 't Brandt ginder!" en allen keerden, als onder een
schok, zich om en zagen een rossigen, rookenden gloed, over de verre
boomen aan den einder.

Looverghem stond in brand; dat wisten zij terstond aan de richting;
en Looverghem was slechts anderhalf uur verwijderd van hun eigen
dorp! Wat nu te Looverghem gebeurde, zou straks ook te Baevel
gebeuren: hun gansche dorp, met alles wat zij bezaten, zou door den
wreeden, woesten vijand vernield worden!

Met wilde kreten, met wanhoopskreten, stoven zij uit elkaar, elk
naar zijn eigen huis toe. Aan iets te redden door verdediging was
geen denken: alleen de vlucht, de panische vlucht, met wat zij
dadelijk redden konden, was de eenige uitkomst.

Reeds kwamen de eerste vluchtelingen uit Looverghem, uitzinnig van
schrik, in Baevel aan. Doch niet een hield er zich op. Zij
schreeuwden slechts, in 't wild voorbij rennen, wat de huilende
vrouw met het kind had uitgegild: "Ze komen! Zekomen! Ze branden en
vermoorden!" en weg waren ze, met rijwielen, wagens en karren of te
voet: één griezelige stroom van vluchtende, schreeuwende,
strompelende, vallende, schreiende wezens, één vloed van
overweldigende, menschelijke ellende, die in een dikke stofwolk
't gansche dorp als een orkaan doorzweepte en aangezwollen door
reeds meehollende honderden en honderden uit Baevel zelf,
als een apocalyptische horde aan den rooden horizont verdween.

       *       *       *       *       *

Vosken (Vosken van den Berg, zooals hij in de wandeling werd
genoemd) hoorde dat wild geraas van verre aanbruisen. Hij woonde
daar met vrouw en kinderen op de hoogte, even buiten het dorp, in
een klein huisje, dat alleen stond en vanwaar zich een ruim en
prachtig vergezicht over den ganschen omtrek uitstrekte.

Dat wijd en prachtig vergezicht was zeker niet 't geen Vosken daar
het meest aan zijn woning hechtte. Het is zelfs meer dan
waarschijnlijk, dat hij er nooit anders dan met een verstrooiden of
onverschilligen blik naar keek. Hij had er ook geen tijd voor.
Vosken was marskramer en vellenploter en van den ochtend tot den
avond reed hij meestal met zijn hondenkar over de wegen. Zelfs de
oorlog had hem zijn vermoeiend bedrijf niet doen staken; en hij was
maar zooeven van een urenlangen rit teruggekomen en zat met vrouw en
kinderen aan 't avondmaal, toen hij 't gedruisch hoorde aanzwellen.

Hij lei zijn vork neer en ging buiten zien. Hij zag die wilde,
vluchtende benden den heuvel oprukken; maar van het hooge punt, waar
hij stond, ontwaardde hij meteen wat zij, die nog beneden waren, veel
minder duidelijk, of zelfs in het geheel niet konden zien: de
gansche, verre, aschgrauw-wordende Oosterkim in brand: een brand,
die zich heel snel naar 't Westen uitzette, opvonkend als het ware uit
honderd plaatsen tegelijk, als een omcirkelende vuurslang, die weldra
alles zou verslinden.

Vosken schonk ternauwernood eenige aandacht aan de voorbij
stormende, angstig verwilderde menigte; hij omvatte met één enkelen
oogopslag het gruwelijk gevaar en holde weer naar binnen.

--Op! gilde hij, tot vrouw en kinderen. Op! Alles brandt af! Geen
menuut te verliezen! Vluchten! Vluchten, zeg ik ulder! En hij begon
te vloeken en te razen, omdat de door schrik verlamde vrouw en
kinderen niet dadelijk begrepen en opvlogen.

Hij rende naar het hok, waar zijn twee sterke trekhonden vastgeketend
lagen en spande ze hijgend vóór 't karretje aan. De vrouw had ijlings
al 't geld uit het laadje gehaald, de dochter scharrelde wat kleeren
bij elkaar, het zoontje nam een zwaar roggebrood en een homp spek
onder den arm. De honden blaften wild en jankten bij het stalletje,
als bezielde wezens, die al het somber-tragische van de gebeurtenis
heel duidelijk begrepen.

In enkele minuten was men klaar. De wanhopige moeder had nog zooveel
meer willen meenemen, doch het kleine karretje was reeds overladen.
Zij konden er nog nauwelijks zelven in. Zij schreiden luid en snikten
om alles wat zij daar nog moesten achterlaten; het scheurde hun door
't hart, maar 't moest, het moést, er was geen oogenblik meer te
verliezen, zij hoorden de vernieling in de verte aanloeien, en zij
werden meegenomen in den wilden stroom der vluchtelingen, terwijl
daar in de diepte de eerste huizen van het dorp reeds brandden...

       *       *       *       *       *

In volle vaart renden zij het roode Westen in. Wat zag het vreeselijk
bloedrood dien avond! De zon was onder, maar hoog en wijd over de kim
had zij haar langzaam-tanend bloedlicht nagelaten. 't Was als een
tafereel der wreede, oude tijden. Somber, voorovergebogen in hun
vlucht, holden, in roodachtige stofwolk, die duizenden en duizenden
daar wild op in. Want achter hen, den ganschen horizont omlaaiend,
woedde de gruwbare brand der vernieling, en naarmate het roode
hemelsvuur der weggezonken zon tot somberend aschgrauw vervaagde,
zagen zij steeds nieuwe brandpunten opflitsen rechts en links vóór
zich uit nu, zoodat zij steeds onstuimiger moesten vluchten en
vluchten, om niet binnen den afgrijselijken brandcirkel te worden
ingesloten.

Reeds waren er velen, die niet verder mee konden en uitgeput, met
schreiende stemmen en om hulp-smeekend-gevouwen-handen aan den rand
van den weg bleven liggen. In den naderenden vuurgloed der
alom-brandende hoeven en huizen vertoonden zij afschuwelijk
verwrongene wanhoopsgezichten met wijd-opengespalkte schrik-oogen,
waarvan het wit als bloed-doorloopen blikkerde in den felrooden
gloed, die den ganschen hemel scheen in brand te zetten. Doch geen
mensch keek naar hen om, geen helpende hand werd naar hen
uitgestoken. De vijand naderde, men hoorde in het helsch verschiet
't gedreun der hoeven-trappelende paarden en 't was steeds verder
vluchten, vluchten, vluchten, tot men zich ergens in veiligheid
geborgen had of op zijn beurt van afmatting ineenstortte.

       *       *       *       *       *

Vosken met zijn hondenkar was in het heetste van 't gedrang.
Gelukkig, dat hij zulke flinke, sterke dieren had! Zij holden er met
het overladen karretje vandoor, heuvel op, heuvel af, de pooten
gestrekt, de flanken zwoegend, de koppen tegen den grond. Vosken,
zijlings op 't lamoen gezeten, porde ze onophoudend, met de stem en
met een knuppel aan. Voortdurend klonk zijn ruwe stem: "Hue, Baron!
Hue, Duc!" en als 't dan nog niet gauw genoeg ging naar zijn zin, of
als de doodsangst hem op 't lijf zat bij het hooren van't geloei
achter zijn rug of bij het gruwbaar tafereel van den alomlaaienden
horizont, dan viel met een gevloek de knuppel op de beenderige ruggen
neer, hard en kort, als hout op hout. De arme beesten zwoegden, hun
droge, roze tong flapperde scheef uit hun wijd-open bek; zij jankten
even scherp en keerden fluks den kop om, met menschelijke
wanhoops-oogen, alsof zij schreiden: "Ach, meester, slaat ons niet;
gij ziet toch wel, dat wij doen wat we kunnen om u en uw gezin te
redden!" Zij waren afgebeuld reeds vóór ze wegreden; den ganschen
namiddag hadden zij met Vosken omgezworven en nog hun avondeten niet
gehad, toen ze weer aangespannen werden; doch geen van allen dacht
daaraan: het was de vlucht, de wilde, uitzinnige vlucht op leven en
dood!

Eindelijk, na uren en uren, geraakten zij eenigszins uit de
benauwende verwarring. Vóór hen lag nu de vale nacht wijd-donkerend
open, met hier en daar een eenzaam lichtje, dat vredig op de stille
boerderijen pinkte. De verre brand in 't Oosten schemerde nog slechts
heel laag aan den gezichtseinder en geen geloei van vluchtelingen en
vijanden klonk tot hen meer door. Zij voelden zich voorloopig gered
en reden iets langzamer. Zij kwamen weldra in een dorpje, waar
Vosken bekend was en even beraadslaagden zij, of zij daar niet
zouden overnachten. Doch de doodsangstige vrouw en dochter voelden
zich nog niet veilig genoeg en wilden steeds verder en verder, tot
zij geen spoor van het vernielend vuur meer aan den einder zouden
zien. En weer reden zij: "Hue, Baron! Hue, Duc!" met vloeken en met
harde stokslagen, met gezwoeg en gehijg en gejank, tot zij eindelijk
in een tweede dorpje kwamen, waar alles zoo rustig en zoo vreedzaam
was, alsof er nooit een oorlog had gewoed.

Daar hielden zij voor een klein herbergje stil... Er was nog licht
daarbinnen. Vosken klopte op de deur, een man kwamen opendoen en zij
vroegen, of zij daar den nacht mochten doorbrengen.

Na eenig heen en weer gepraat en nadat Vosken in gejaagde woorden
had verteld, waar ze vandaan kwamen en van de gruwelen, die daar
gebeurden, werden zij binnengelaten. De menschen wisten daar nog
niets van al die angstwekkende dingen; zij hoorden Vosken aan met
open mond en van schrik uitgezette oogen; en er kwam geen eind aan
't vragen en verhalen; de gansche wreedheid van den oorlog drong
eensklaps in die rust en stilte door met al den omprangenden angst
van een gruwelijke nachtmerrie, die plotseling een zacht-veiligen
slaap komt storen. Zij vergaten den tijd, zij hadden reeds lang
gegeten en gedronken; en vrouw en dochter, eindelijk van haar schrik
bekomen en nu in stille wanhoop op haar stoelen neergezeten, spraken
van naar bed te gaan, toen Vosken zich opeens herinnerde, dat hij,
in zijn ontsteltenis, kar en honden vóór de deur had laten staan.

Hij nam een homp brood voor zijn beesten en opende de voordeur. De
baas van 't herbergje ging met hem mee, om hem het stalletje te
wijzen, waar de honden konden slapen.

--Hue, Baron! Hue, Duc! riep Vosken aan 't karretje duwend.

Maar 't karretje bood tegenstand; 't was of er iets haperde.

--Hue dan! herhaalde Vosken, harder duwend.

Het karretje draaide half om zijn as en bleef staan.

--Wa scheelt er dan! bromde Vosken bij 't lamoen komend.

Hij voelde Duc, die, hijgend nog, overeind stond tusschen de boomen;
maar Baron voelde hij niet. Daar waar Baron moest staan gaapte een
donkere, leege ruimte.

--Wacht, zei de baas, 'k zal 'n lanteernken hoalen.

Hij verdween in 't duister deurgat en na een poosje, was hij daar
met een pover-lichtend lantaarntje terug. Hij hield het bij
't lamoen en kreeg als 't ware een klein schokje, dat even het
lantaarntje in zijn hand deed beven.

Een bruine massa lag daar op den grond, zijlings uitgestrekt, de
pooten van zich af, den kop, met open bek, die scheen te grijnzen,
in het zand.

--Ien van ou honden es deud! riep de man tot Vosken.

Een heele poos stond Vosken strak en roerloos, alsof hij niet
begreep. Toen kwam hij bij, bevoelde 't beest, schudde zijn hoofd,
met tranen in de oogen.

--Alle ongelukken eens! jammerde hij eindelijk. Azeu ne scheunen hond!
Hij was wel honderd frank weird!

--Hij es 't hert afgereên, zei de baas, het slachtoffer monsterend met
kennersoogen.

Duc stond naast zijn dooden makker en jankte zachtjes, klagelijk, met
rillingen over zijn huid.

De vrouw, de dochter en het zoontje kwamen buiten. En ook zij
jammerden luid over 't verlies van den mooien hond, die zooveel geld
waard was. Vosken vloekte.

--Allemaal de schuld van die bandieten! raasde hij, zijn vuisten
naar 't Oosten ballend.

Maar een kreet van angst verkropte in zijn keel en zijn oogen, star
van schrik, bleven op den vagen horizont gevestigd.

Daar glom en schemerde, gansch in de verte, gansch in de verre,
verre, verte, iets als het flauwe schijnsel van een opkomenden
dageraad. Een oogenblik verkeerde Vosken in de zonderlinge illusie,
dat de ochtend werkelijk aan 't komen was. Maar meteen loeide iets
aan als het dof geraas van een naderend onweer en plotseling begreep
hij en gilde 't uit van gruwel en van woede.

De vijand! De brandende vernieling!

Zijn vrouw en kinderen hadden 't ook gezien en dadelijk begrepen.
Zij schreeuwden en huilden en snikten en sprongen weer in
't karretje: Vosken rukte den dooden hond, die hem 't leven had
gered, uit zijn harnas en gooide hem als een hoop vuil op zij; en
met Duc alleen nu, met den armen, afgebeulden Duc, die nog niet
gerust en niet gegeten had, met Duc, die evenals zijn droeven
makker, tot het alleruiterste zou afgejakkerd worden, vervolgden
zij, in de verwilderde paniek, die reeds het dorp aantastte, hun
vreeselijken martelaars-en vluchtelingentocht, naar het onzekere,
naar 't onbekende, naar de redding... of den dood...

       *       *       *       *       *

IX.

DE MOEDER.

De drie officieren zaten met mij aan tafel.

Sinds een paar weken waren zij met hun manschappen bij mij ingekwartierd.

Het waren drie flinke, aardige kerels: twee kapiteins bij de
karabiniers en een luitenant van de grenadiers.

Wij waren laat aan tafel gegaan. De dag was zwaar-vermoeiend
geweest.

Het was vier dagen na den slag te M. waar de Belgen, als altijd, na
heldhaftigen tegenstand, ten slotte voor een overtalrijken vijand
hadden moeten wijken.

Mijn officieren waren ernstig, doch geenszins moedeloos gestemd. Zij
hadden hun plicht gedaan; zij hadden gedaan wat ze konden en wat hen
ernstig stemde, was het geleden verlies aan manschappen en
kameraden.

Zij trokken de getallen samen op een klein boekje, zooals men in
't gewone leven zijn dagelijksche uitgaven zou opsommen. Er was een
klein verschil in de samenstelling. Kapitein L. telde één man meer
aan verliezen dan kapitein J. Zij voerden daarover 'n korte
discussie.

Nr. 1271, beweerde kapitein J. was wel als vermist, doch niet als
gesneuveld aangegeven: hij kon dus krijgsgevangen zijn.

--Pardon, antwoordde dadelijk kapitein L., hij is wel degelijk
gesneuveld; men heeft dezen namiddag zijn lijk op het slagveld
gevonden, in een boschje, dicht bij de rivier. De majoor heeft het
mij daar pas gezegd.

Zij zwegen alle drie een oogenblik en keken elkander ernstig aan.
Toen haalde kapitein J. even zijn schouders op en verbeterde de
aanteekening op zijn boekje, zoodat het met het lijstje van zijn
makker klopte.

--Weet jij ook wie dat was, die 1271? vroeg nog kapitein J. aan
kapitein L.

Kapitein L. wist het niet. Maar de jonge luitenant K. van de
grenadiers, haalde nu ook een boekje uit den binnenzak van zijn
tuniek, bladerde er in en las:

--Numéro matricule 1271, baron de B., 1e grenadiers, 1e bataljon,
3e compagnie. Vrijwilliger.

De beide anderen knikten langzaam met het hoofd, zwijgend naar hun
makker starend.

--Twee-en-twintig jaar, voegde deze er nog als toelichting bij,
meteen zijn boekje dichtflappend en het weer in zijn binnenzak
verstoppend.

De maaltijd die even onder het gesprek was opgeschorst, ging verder
door.

       *       *       *       *       *

Het was een wilde, stormachtige najaarsavond. Daarbuiten gierde de
wind in de schommelende kruinen der boomen, die van regen afdropen.
Binnen, in de ruime eetkamer was het gezellig. Frissche bloemen
versierden de tafel, de lampen gloeiden zacht onder warmkleurige
kappen en een groot houtvuur brandde flikkerend en knappend in den
breeden haard.

Soms hoorden wij vaag geluid en gestommel in den donkeren nacht. Dat
kwam uit de oranjerie, vlak bij het huis, waar de manschappen op
stroo ter ruste lagen. Vijftig lagen er. Vijftig jonge kerels, allen
vrijwilligers, spontaan en moedig opgekomen tot verdediging van het
bedreigde vaderland. Alle maatschappelijke standen waren er
vertegenwoordigd. Er lagen barons en graven, en zonen van ministers,
naast boerenzoons en dokwerkers. Het "couvre-feu" had reeds
geklonken, maar zij waren jong en opgewekt en levenslustig en
sommigen neurieden nog liedjes, of maakten grapjes en hielden
praatjes, bij 't zwakke schijnsel van het nachtpitje, dat daar in een
hoek bleef branden. Zij hadden dapper gestreden te M.; zij hadden
enkele dagen getreurd en gerouwd om hun gevallen kameraden, doch dat
was nu reeds een beetje vergeten en zij verlangden allen maar om zoo
spoedig mogelijk weer naar 't front te mogen gaan.

Daarachter lag, in najaarsduisternis, de groote tuin en verder
't eenzaam dorpje. Het was er stil, doodstil. De bange menschen
gingen er vroeg naar bed. Maar af en toe raasde er toch een woest
gesnor doorheen en 't oogenblik daarna zagen wij, door de heldere
ramen der eetkamer, een groot, schel licht op ons afkomen.

Dat was dan een estafette op een motorrijwiel. 'n Tikje op de glazen
deur, 'n kort "entrez" van een der officieren en de deur werd
geopend, windgeloei en kille regenlucht binnenlatend, terwijl de
boodschapper, aanslaande, drijfnat op den drempel verscheen.

Hij gaf zijn boodschap af en wachtte. Een van de officieren las, met
gefronste wenkbrauwen. De anderen staarden den lezende aan. De even
schelverlichte takken van de in den storm gezwiepte boomen,
wuifden nattigglanzend in de duisternis heen en weer en uit de nog
vaag-verlichte oranjerie klonk even iets duidelijker het gegons en
gepraat en geneurie en gedempt gelach der op hun stroobed gelegerde
manschappen tot ons door.

Dat duurde zoo enkele oogenblikken. Dan deelde de officier de
boodschap aan zijn makkers mede, een antwoord werd met potlood op
een stuk papier gekrabbeld en overhandigd aan de estafette, die
nogmaals aansloeg en weldra weer met zijn snorrend, ploffend,
hitsend motorwiel, in de natte, kille duisternis van den stormnacht
tusschen de druipende boomen van het park verdween.

       *       *       *       *       *

Wij waren aan het nagerecht gekomen. Het kon zoowat half tien zijn.
De officieren, nu niet meer verwachtend, dat zij op dit late uur nog
gestoord zouden worden, maakten het zich gezellig. De koffie dampte
geurig in de kopjes, de sigaren waren aangestoken, de likeurglaasjes
gevuld. Eenige versche blokken werden nog op het haardvuur gegooid,
dat lustig opknetterde; en men strekte de vermoeide beenen naar de
roode vlammen uit.

Wij spraken over den oorlog. Waarover zouden wij ook anders wel
gesproken hebben? De twee kapiteins waren reserve-officieren; de
jonge luitenant behoorde tot het actieve leger. En 't leek wel
vreemd, dat de twee reserve-mannen, die reeds jaren lang uit den
dienst getreden waren, verreweg het meest-militaire voorkomen
vertoonden, terwijl de jonge luitenant van het actieve leger niets
geen krijgshaftig uiterlijk had. Lang en slank was hij en ietwat
voorovergebogen, met een heel zachte en droomerige, bijna
meisjesachtige expressie in zijn groote, blauwe oogen en zijn
frisch-roze gelaat.

Toen wij daar een tijd gezeten hadden, vroeg de jonge man mij, op
een stillen, haast bedeesden toon, of hij soms een beetje op de
piano mocht spelen.

Hij speelde... Het klonk zacht, in ordertoon, een beetje
melancholisch. Hij scheen zijn eigen, innige gewaarwordingen te
vertolken en nogmaals voelde ik in hem het schril kontrast tusschen
die zachtheid en het harde en barre van zijn levenstaak in dezen
wreeden oorlogstijd. Hij speelde voor zich zelf en de anderen
luisterden niet naar hem. Zij warmden hun voeten bij het vuur, dat
lustig vonkte en knetterde en gingen door met hun gesprek. Buiten
hoorde men nog steeds het loeien van den wind en het aanslaan van den
regen tegen de luiken, die het dienstmeisje gesloten had. Uit de
oranjerie klonk nog vagelijk een deuntje op, een eigenaardig wijsje,
dat een der jongens daar op zijn stroobed lag te fluiten.

Toen werd er binnen op de deur geklopt.

--Ja, antwoordde ik, ietwat verwonderd. Het dienstmeisje verscheen en
reikte mij een visitekaartje op een presenteerblad.

Nu nog bezoek, zoo laat!

Ik keek en las: "Baronne de B."

De jonge luitenant had zijn piano-spel gestaakt; de beide kapiteins
zagen mij ondervragend aan. Het meisje wachtte.

--Baronne de B... Is het niet een baron de B. de vermiste, die
vandaag nog op het slagveld werd gevonden? vroeg ik aan kapitein L.

Hij haalde vlug zijn boekje uit en keek. Jawel, die was het. En de
jonge luitenant, die insgelijks zijn boekje raadpleegde, bevestigde
't gezegde.

--Het zal zijn moeder zijn! zei halfluid kapitein L. Is die dame
daar?

--Jawel, meneer, antwoordde 't meisje.

Er was een oogenblik volkomen, doodsche stilte. Wij waren allen
opgestaan en keken als radeloos elkander aan. Buiten tokkelde de
wind, als met houten knokkels, tegen de gesloten luiken en in de
oranjerie weergalmde nog steeds, tergend en irriteerend in dit
tragisch oogenblik, het fijn, gefloten deuntje.

--Wij moeten haar ontvangen; wij moeten haar... althans iets zeggen,
sprak kapitein L. met aarzelende stem.

Kapitein J. knikte beamend. De jonge luitenant lei zachtjes de piano
dicht. Door een teeken deed ik aan 't dienstmeisje verstaan, dat
zij de bezoekster mocht binnen laten.

       *       *       *       *       *

Ik heb alles wat er toen gebeurde, goed en duidelijk onthouden. Het
heeft zich in mijn geest geprent met forsche kleuren, die niet meer
uit te wisschen zijn.

--Lieutenant, dites dons à cet animal de siffleur qu'il se taise
là-bas, sinon je lui f... des arrèts! riep eensklaps toornig
kapitein L. tot luitenant K., terwijl hij dreigend zijn hand uitstak
naar de oranjerie, waar het irriteerend fluitdeuntje bleef dreunen.

De jonge luitenant haastte zich buiten en meteen ging de binnendeur
open en een zwarte verschijning kwam langzaam binnen.

Het was een dame van middelbaren leeftijd. Zij was in rouwkleeren.
Het gezicht zag doodsbleek en de oogen hadden geschreid. Het moet
een mooie vrouw geweest zijn. De gelaatstrekken, van smart
doorgroefd en vroeg verouderd, getuigden daar duidelijk van.

Zij groette stil, met haast onhoorbare stem, en kwam naar ons toe.
Ik schoof haar een stoel bij het vuur, maar zij schudde moedeloos
het hoofd en bedankte. Zij poogde te spreken, maar kon blijkbaar
niet; een overweldigende ontroering verstomde haar stem.

Wist zij het reeds? Wist zij 't nog niet? Dat was de angstige,
schrijnende vraag, die ons geheel vervulde.

Zij sloeg haar rouwsluier om en uit een zwart-lederen tasch haalde
zij een zwart-lederen boekje. Haar handen beefden, terwijl ze
't openbladerde. Strak keken wij haar aan. Regendroppels hingen als
pareltranen in 't krip van haar sluier en haar grijs-beslijkte
schoenen en de onderrand van haar kleed, waren drijvend-nat. Zoo was
ze dus te voet, alleen wellicht, door storm en duisternis gekomen.

Zij keek naar ons op met haar droevige ooggin en zei, met een
gebroken stem:

--Messieurs, je cherche mon file, mon fls unique, le baron Roger
de B. volontaire au 1e grenadiers, 1e bataillon, 3e compagnie,
numéro matricule 1271. Il droit s'étre battu à M. il y a quatre
jours et je suis sans nouvelles de lui. Pouvez-vous m'en donner?
Pouvez-vous me dire ou il est? Je suis affolée, je me meurs
d'anxiété et de douleur!"

Geen enkel van ons sprak een woord. Kapitein L. keek naar kapitein
J., die aarzelend naar mij opkeek. De buitendeur ging open en de
jonge luitenant, die den fluiter in de oranjerie doen zwijgen had,
kwam ook weer binnen. Dat gaf een korte afleiding. Maar toen de dame
't uniform der grenadiers herkende, kreeg zij een plotselinge
tranencrisis en herhaalde met smeekende, wringende handen voor den
jongen man haar wanhopige vraag.

Daar stonden wij nu met ons vieren, die het akelig geheim kenden en
het niet durfden uitspreken. Ik heb zelden iets knellenders en
tragischers gevoeld. 't Was als een levend tafereel uit Maeterlinck's
aangrijpend "Intérieur". Men hoorde de vlammen in het haardvuur
knetteren, men hoorde 't klokje tikken tegen den wand en men hoorde
het loeiend gebeuk van den stormwind daarbuiten. Men hoorde ook als
't ware het angst-benauwend kloppen van de harten.

Toen eindelijk sprak de oudste der twee kapiteins tot luitenant K:

--Weet u wat, luitenant, het is nog niet te laat: Gaat u even mee
met mevrouw naar 't hoofdkwartier bij den majoor: die heeft de
voltallige lijsten en zal mevrouw misschien wel nauwkeurig kunnen
inlichten.

       *       *       *       *       *

Ik heb ze samen zien vertrekken. De jonge, zachte luitenant had een
electrisch handlampje en lichtte haar voor. Als een voorkomende,
zorgvolle zoon stapte hij aan haar linkerzijde onder de zwiepende en
klagende boomgin. De regen had opgehouden, maar de wind loeide nog
vervaarlijker in 't holle van den duisteren nacht.

Wij stonden op den drempel van 't huis en zagen ze gaan. Zij spraken
geen woord. Ook wij spraken geen enkel woord. Haar donkere
rouwgestalte werd heel gauw onzichtbaar. Van hem zagen we nog even
het doffe glimmen van twee vergulde knoopen op den rug van zijn
uniformjas. Met dansenden glans flitste 't schijnsel van het lampje
op de grijze boomstammen. In de vagelijk verlichte oranjerie was
alles nu heel stil geworden.

Zoo gingen zij, als een moeder met haar zoon... Zij gingen samen, de
een wetend, de andere nog hopend, naar het wreede der
onverbiddelijke werkelijkheid.

En 't was van een stille tragiek die aangreep, afschuwelijk,
onvergetelijk...

       *       *       *       *       *


X.

SINGEN... SINGEN!...

Het was geen mooie troep, die nu in het dorp gecantonneerd lag...

Het waren meestal mannen van middelbaren leeftijd, landweer en
landstorm.

Gedurende de eerste weken der invasie waren daar ontelbare horden
voorbijgetrokken, allen flinke jonge kerels in de volle frischheid
van het leven, veerkrachtig loopend met dreunenden stap, als één
compacte massa in geweldig-forschen rythmus; maar 't werd al minder
en minder, 't nam af van dag tot dag, tot men eindelijk die ouderen
kreeg, die loomen en die dikken, sommigen met wit haar en grijzen
baard, als afgedankte kolonels en generaals, die tot straf, van voor
af aan, hun militaire loopbaan weer zouden moeten beginnen.

De eersten trokken vlug door of toefden in het dorp slechts enkele
uren; maar de laatsten: de dikken, de loomen, de ouden, lagen er nu
al weken en weken en men kreeg den indruk of er nooit een eind aan
hun verblijf zou komen.

De menschen van het dorp waren er langzamerhand aan gewend geraakt.
Men had ze in de beide scholen en verder bij enkele burgers en
boeren ingekwartierd en zij gedroegen zich fatsoenlijk. Zij gingen
gemoedelijk met de dorpelingen om en er was zelfs een soort van
verbroedering ontstaan. Zij hadden zich zonder veel moeite iets van
het locaal dialekt eigen gemaakt en ook de burgers en de boeren
verstonden reeds hier en daar enkele woorden Duitsch. Het was geen
zeldzaamheid hen onder elkaar in de herbergen met een glas bier in
de hand te zien zitten en in de gezinnen der menschen vertelden
zij graag van hun eigen gezin en hun land en lieten dikwijls foto's
van hun vrouw en kinderen zien.

Dat verwekte wederkeerige ontroering en ontboezeming. De Vlaamsche
moeders dachten aan haar zonen in het leger en schreiden. De Duitsche
soldaten dachten aan wat zij thuis vol zorg en kommer hadden
achtergelaten en schreiden insgelijks. En samen zuchtten zij over
dien schrikkelijken oorlog en al de ellende en verwoestingen, die hij
had meegebracht. En de Duitschers zeiden dat zij en de Vlamen
broeders waren, die elkander best zouden verstaan, maar dat de gehate
Engelschen door allerhande kuiperijen de argelooze Vlamen in den
strijd hadden meegesleept. En de arme Vlamen zwegen dan, hoewel zij
wisten dat de waarheid anders was, omdat zij bang waren voor de wraak
der Duitschers, indien zij durfden tegenspreken. En beiden leefden in
stille hoop en afwachting: de Duitschers dat zij daar nog zouden
mogen blijven zonder naar het front te worden opgeroepen; de Vlamen
dat de vijanden, ofschoon zich fatsoenlijk gedragend, toch maar zoo
spoedig mogelijk zouden vertrekken.

       *       *       *       *       *

Opgeroepen worden en vertrekken, dat beteekende naar het front aan
den Yser gezonden te worden. En bij dat enkel woord "de Yser"
gruwden de Duitschers.

Slechts vagelijk wisten zij wat daar gebeurde. De verhalen klonken
verward, maar schrikwekkend. Alleen dit wisten zij duidelijk: dat er
steeds duizenden en duizenden van hun makkers werden heengezonden en
dat de legers er toch geen voet verder kwamen. Zij vielen er, die
duizenden en duizenden! De Yser was een afgrijselijke, nooit
verzadigde Moloch!

In de stilte van de lange winteravonden spraken zij met de lui bij
wie zij waren ingekwartierd over dat geducht gewest. Zij haalden hun
stafkaarten uit en luisterden in angstige roerloosheid naar de
verhalen van sommige menschen welke die streken kenden en bezocht
hadden. Het was een land van schoone, groene weiden vol met grazend
vee, een vette streek doortrokken van kleine kanaaltjes en rivieren
en waarin de oude stadjes en de witte dorpjes lagen te glinsteren,
als zooveel eilandjes van weelde in een smaragden zee. Het was een
pastoraal, idyllisch land, 't was niets geen land van oorlog, het
was een land om zacht te kuieren en te mijmeren en te droomen;
niemand begreep er iets van, dat dáár zoo lang en wreed-verbitterd
kon gevochten worden; niemand begreep dat dit zachte Paradijs
eensklaps een sombere hel van dood en van vernieling was geworden.

Zij luisterden, die ouden, die loomen en die dikken; zij luisterden
in doods-benauwde stilte en hun strakke oogen somberden, vol
afschuw-visioenen. Zij voelden het kontrast en griezelden.
Het was de dood die hen daar lokte, de kille, sombere, afschuwelijke
dood, onder het verleidend masker van een idyllischen glimlach. Die
schoone, malsche, groene streek vol vreedzaamheid, 't was een
verraderlijk moeras waarin zij zich voelden meeslepen en wegzinken,
zooals hun duizenden en duizenden makkers waren meegesleept en
weggezonken, machteloos, brullend van wanhoop, onder onmenschelijke
folteringen, tot het fataal onverbiddelijk einde.

De Yser! De Yser! Velen konden dien naam niet hooren zonder te
verbleeken en te huiveren. Velen waren er, die er in hun slaap als
onder den greep eener nachtmerrie, van wakker schrikten; en enkelen
waren weggevlucht, gedeserteerd, op een avond toen 't gerucht de
ronde deed, dat zij er den volgenden ochtend heen moesten.

       *       *       *       *       *

Toen was het echter maar een loos alarm geweest. De doodsmare was
rondgestrooid, niemand wist hoe, niemand wist door wie; althans dien
ochtend gingen ze nog niet. Zij gingen ook den daarop volgenden
ochtend niet, en ook nog niet den derden dag, doch 's avonds van den
vierden dag kwam eensklaps het bevel:

--Morgen naar den Yser!

Zij wilden 't eerst nog niet gelooven. Angstig-gejaagd schoolden
zij samen op de dorpsplaats rond de kerk. Er waren diepbedroefde en
gedrukte gezichten, er waren strak-ernstige gezichten en er waren
gezichten vol wrok en haat en stug-geconcentreerde woede.

De menschen van het dorp omringden hen, in opgezweepten hartstocht en
nieuwsgierigheid. Ook zij twijfelden nog, wilden, durfden nog niet
gelooven, dat zij van de bezetting bevrijd zouden worden. Maar daar
kwam de burgemeester aan met de twee kapiteins, die bij hem waren
ingekwartierd; en de burgemeester kon met moeite zijn tevredenheid
verbergen; zijn vet gezicht glimlachte en zijn oogen blonken en hij
bevestigde de verblijdende tijding hier en daar met stille stem.

Ontroerd gingen de menschen langzaam uit elkaar.

       *       *       *       *       *

Het bataljon stond klaar. Het was een kil-grijze December-ochtend. De
naakte twijgen van de oude linden op de dorpsplaats weenden stille,
groote misttranen, die in kleine plasjes triestig neersijpelden op
den kleverigen grond. Er hing een onuitsprekelijke droefheid in de
gansche atmosfeer. 't Was alles grijs en kleurloos en al dat
kleurloos-grijze zweefde als een nevelige lijkwade omheen de
manschappen, en versmolt zich als 't ware in de neutrale tonaliteit
hunner gezichten in uniformen. Zij lachten niet, zij spraken niet,
zij maakten geen beweging. Zij stonden roerloos, gepakt en beladen,
te wachten. Het gansche dorp omringde hen, in doodsche stilte. Heel
in de verte gromde af en toe, als een sinistere begeleiding, de
zware, doffe stem van het kanon.

Toen zag men dat er velen weenden. Zij weenden in stilte, met
groote, starre oogera en lippen die bibberden. Maar de officieren,
die dat merkten, liepen kwaadaardig-gejaagd heen en weer en
plotseling klonk kort en bar 't bevel:

--Singen!

Een droef gezang steeg aarzelend op. Het weergalmde hier en daar als
een sombere weeklacht en stierf in machteloosheid weer uit. Maar de
officieren liepen vloekend langs de rangen heen en herhaalden 't bevel
en nogmaals galmde 't somber-klagend op en nogmaals stierf het als
in wanhoopsnikken uit, omdat de mannen weenden, weenden...

Toen raasden de trommen en floten de pijpers. De silhouet van een der
kapiteins te paard teekende zich af in 't grijze van den mist met
laag-ontplooiden mantel en met scherpen punthelm en er kwam beweging
in den troep. De stappen dreunden.

--Singen! Singen! herhaalden onophoudend, met woede-blikken naar hun
mannen, de feldwebels en officieren. En de mannen zongen wel even
onder den angel der tucht, maar telkens weer braken de stemmen af en
barstten zij in tranen uit.

Zoo trokken zij door het dorp, de gansche ontroerde bevolking
als 't ware met zich meezuigend. Zij zongen al schreiende, met
wanhoopsblikken in hun lichte oogen; zij zongen en schreiden door
elkaar op den dreunenden maatstap hunner logge, zware zolen, telkens
bevloekt en beraasd door de snauwende stem der officieren zoodra zij
er mee uitscheidden, telkens herbeginnend en weer stokkend, als
tragisch-loeiend vee, als een blatende en kermende kudde, die in
machteloozen weerzin naar het slachthuis wordt gevoerd.

Aldus verlieten zij het dorp... Langzaam aan versmolt hun
log-dreunende, grijze massa in den grijzen, killen nevel van
't beperkt verschiet. Alleen de beide kapiteins te paard, aan
't hoofd en bij de achterhoede, met hun lang-uitgespreide grijze
mantels en ten hemel opgepunte helmen, staken er fiks, en als 't ware
dreigend, boven uit. Aldus verdwenen zij... De sombere, gedrukte
zangen gonsden met hun aftocht mee; en in de verre, verre verte
bromde en bonsde aanhoudend in zwaren ondertoon de stem van het
kanon.

De menschen van het dorp staarden hen na, roerloos, met
strak-ernstige blikken. Zij hadden allen gedacht, dat ze zouden
juichen, jubelen onder de verlossing na de wekenlange bezetting,
doch geen enkel uitte een klank van vreugd: zij waren allen door het
tragische aangegrepen.

De straatbengels, die het aftrekkend bataljon tot buiten het dorp
hadden begeleid, keerden terug. Zij joelden wat onder elkaar en
bootsten de commando's, den marcheerpas, en ook de somber-droevige
gezangen na. Er waren er die deden of ze zingend schreiden en
anderen imiteerden de razende, snauwende stem der officieren.

--Singen! Singen!

En een kleine kerel van een tiental jaren, een blonde krullekop met
helderblauwe vergeet-mijnietjes-oogen kwam naar een vrouw uit het
volk toegeloopen en zei:

--Ze 'n hên moar moete zingen tot aan 't Kapelleken, moeder. Achter
't Kapelleken mochten ze weere beginnen schriemen.

Een ieder ging langzaam naar huis en de grijze mist dekte als
't ware het dorpje onder een stillen, killen, natten sluier van
rouwende triestigheid toe.

In de verre verte bleven de kanonnen bonzen en grommen, aanhoudend,
eentonig, gansch den langen, droeven winterdag.

       *       *       *       *       *


XI.

DE TERUGKEER.

Toen Laura tot den grond haar huisje had zien afbranden--het huisje
waar zij zoo gelukkig had geleefd--toen zij het had zien in vlam en
rook opgaan en droevig in elkaar storten, als al de andere huizen van
de stad; toen zij wist, dat haar man en haar veertienjarig zoontje
samen gefusilleerd waren,--haar man gefusilleerd, omdat hij zijn land
en zijn volk had verdedigd op een wijze, die de vijanden "verraad"
noemden; en haar zoontje gefusilleerd, omdat het zijn vader, waarvan
het zielsveel hield, niet wilde verlaten en zich schreiend en gillend
aan hem vastklampte toen men het met geweld van zijn vader wilde
scheiden; toen dat alles was gebeurd en haar niets meer overbleef dan
haar eigen leven en het leven van haar negenjarig dochtertje, dat bij
haar was gebleven; toen keerde Laura zich bleek in haar rouwkleeren
om en machinaal verliet zij de vernielde stad in de richting van het
avondglanzend Westen.

Paulientje schreide nog, maar zij, Laura, kón niet meer schreien: zij
was sinds dagen uitgeschreid.

't Was dof, en moe, en stil in haar. Was ze nu thuis geweest, of had
ze nog een onderdak gevonden, dan zou ze waarschijnlijk op een stoel
of bed ineengezakt en in een diepen slaap van uitputting verzonken
zijn.

Maar zij had niets meer; zij had niets meer dan haar eigen droevig
leven en het leven van Paulientje; en die beide levens moesten
verder leven, omdat zij nog niet dood waren; en zoo ging zij dof en
machinaal, met een valiesje aan de hand, tusschen de brandende
huizen, tusschen de neerstortende puinen, midden in de vlucht van
nog veel andere bewoners, midden in 't geloei, en geschreeuw, en
geraas van iets, dat was als een demonische verwoesting.

Zij zag de verhitte gezichten en de grijze uniformen der
afschuwelijke vijanden, de vernielers van haar huis, de beulen van
haar man en kind. Zij zag ze hun baldadig werk uitvoeren, steeds
verder plunderend, brandend en verwoestend, zij zag ze drinken en
hoorde ze brullen en juichen en zingen, en 't liet haar alles stom en
dof, alsof het haar niet aanging, alsof het iets was dat zoo moest en
niet anders meer kon. Zij beschermde slechts instinktmatig haar
gezicht en het hoofd van het huilend Paulientje tegen het brandende
stof en de zengende hitte, en toen zij eindelijk buiten die
afgrijselijke hel waren geraakt, voelde zij geen de minste opbeuring,
noch verlichting: zij ademde alleen wat vrijer, omdat het niet meer
stikkend en benauwd was om haar heen en omdat zij haar vermoeiden arm
van Paulientje los kon laten.

Zij wist waarheen. Zij ging naar de verre, groote stad, bij haar
schoonzuster een toevlucht zoeken. Zij mocht er komen en zou er
welkom zijn, dat wist zij; zij werd er verwacht.

       *       *       *       *       *

De avond daalde langzaam in een schoonen vrede over 't glanzend
Westen. Ware 't niet geweest van de hopelooze vluchtelingen, die in
tragischen optocht met haar medeliepen, die rust zou misschien als
een stillende balsem in haar zijn neergedaald; want waar het
lijdensvermogen in haar geest door overmaat van ramp verstompt en als
't ware vernield was, daar bleef het lijdend lichaam trillen, het
afgematte, afgebeulde, doodmoede lichaam, dat rusten, soezen, slapen
en vergeten wilde.

Zij wist waarheen en kende den weg. 't Was uren verre, maar zij zou
er komen. En de aanduisterende nacht en eenzaamheid boezemden haar
geen angst in; de stille nacht zou welkom wezen als een groote
rouwsluier over haar zwaar verdriet, waarin de mooie sterren als
vastgestolde tranen zouden tintelen.

Zij ging, met 't kleine meisje aan de hand, en voelde, dat zij ging
voor altijd. Er is geen hoop meer op terugkomst, naar wat niet meer
bestaat. En niets bestond er meer van wat eenmaal geweest was, niets
bleef er over van het schoon en zoo gelukkig-zacht verleden.

Zij wilde 't nog een laatste maal herdenken en in zijn puinhoopen
aanschouwen. Zij beklom met het kind den hoogen dijk, waarachter de
rivier lag en van daar uit staarde zij het schouwspel aan.

Tegen het aschgrauw-wordend Oosten lag de stad nog steeds te branden.
't Was als een rooken-vlammenzee, die er in alles-overweldigende
dwarse deining overheen streek. Soms gloeide een enkel punt even
schel op en vonken spatten waaiervormig open als van een
overweldigend vuurwerk, terwijl schoorsteenen en muren zich scherp
tegen de roodlikkende vlammen uitkanteelden, maar 't oogenblik daarna
vloeide de stuwende rook-en-brandzee er weer over uit en doofde
meteen den schellen gloed, alsof in dien Titanenstrijd der elementen
het vuur slechts door het vuur vernield kon worden.

Zij keek naar de breede rivier. Het water leek op gloeiend, vloeiend
staal en midden op dien vaalrooden stroom, waarover paarse en oranje
kabbelingen zweefden als rillingen van rauw-opengereten, lillend en
bloedend vleesch, lag onbewegelijk een bruinzwart schip geankerd, in
schijn reusachtig groot, als een arke Noach's op een zondvloed van
verdelging.

Dáár, op die kade, dicht bij het tragische schip, had haar huisje
gestaan. Dáár waren haar man en haar zoontje met geweld vandaan
gehaald, om gefusilleerd te worden. Dááruit was ze met Paulientje
gevlucht, zinneloos van schrik en gruwel, tot ze, na dagen en dagen
zwerven en smeeken en zoeken naar wie ze niet meer vinden zou, in
wanhoop vóór haar brandend huisje neerzakte.

Daar lag nu 't schoon en zacht verleden! Zij keek er nog even naar
om, met een laatsten, langen, starren, doffen blik van eeuwig
afscheid, en toen daalde zij met het kind, dat weer bang werd en
schreide, langs den dijk af.

       *       *       *       *       *

Nu zaten zij veilig in het huis van haar schoonzuster geborgen.

't Was een bovenhuis, in een drukke straat der groote stad en van
uit de heldere ramen zag Laura de woeling en de drukte daar buiten.
Uren en uren, met de handen in haar schoot, naast haar meisje dat
zoet speelde, zat zij er doelloos op te staren. Het wiegde haar in
doffe soezing weg, in droomen en bespiegelingen. Het wiegde haar weg
naar 't verleden, naar al het zachte en gelukkige dat geweest was en
nooit, nooit meer terug zou komen.

Zij hoefde hun portretten niet te bekijken, die altijd vóór haar op
het tafeltje stonden: zij zag hen in verbeelding, haar man en haar
zoontje, zooals ze die voor 't laatst gezien had, toen de wreede
vijanden hen kwamen weghalen.

Dat zag ze en hoorde ze nog steeds, alsof 't voortdurend weer
gebeurde. Doch wat er verder was gebeurd versmolt voor haar als in
een verren, droeven nevel. Waar waren ze heen gebracht? Hoe en waar
werden ze veroordeeld? Hoe en waar werd het afgrijselijk vonnis
voltrokken? Dat was een obsedante kwelling van elk oogenblik, iets
waarin haar doffe geest verwarde en verdwaalde, iets dat ze zich in
zijn gruwbare werkelijkheid niet kon voorstellen en dat ze daarom
ook bijna niet kon gelooven. En weer keerden haar kwel-gedachten
steeds terug tot het verleden dat zij kende, tot de lange, vele
jaren van geluk en vrede, die ze samen hadden doorgebracht en
daaraan hield ze zich krampachtig vast, als aan het eenige, dat
werkelijk nog voor haar bestond. Zij zag hem 's ochtends
blijmoedig-opgewekt naar zijn werk vertrekken, zij wist waar hij
was, zij kende zijn bezigheid, zij was steeds bij hem in gedachte;
en 's avonds, elken avond, als hij thuis kwam, floot hij voor de
deur een eigenaardig deuntje, om haar te waarschuwen, dat hij daar
was.

O, dat deuntje, dat deuntje, die enkele tonen als van een verren
jachthoorn, hoe kende zij die, hoe klonken zij nog steeds
verleidend-folterend in haar ooren! Het was zijn ziel, zijn blik,
zijn glimlach, de frissche vreugde van 't gelukkig elkaar wederzien
na elke korte afwezigheid, en zij sloot zalig haar oogen en bewoog
haar lippen om zijn zoen te ontvangen, en 's nachts in haar droomen
hoorde zij 't dan weer en zag zij hem glimlachend vóór haar staan, met
zijn zoontje, met haar en zijn dierbaar zoontje aan de hand. Dan werd
zij wakker en schreide wanhopig...

       *       *       *       *       *

Zoo lag zij eens, een nacht, na zwaar en kwellend droomen,
half-slapend, half-wakker, in haar bed. 't Was zóó intens geweest,
zij had zoo vast en zeker gemeend hem te zien, hem te hooren, dat
haar hart er nog van bonsde en hamerde en dat haar hoofdkussen
doorweekt was van tranen. Aan de klamme, kille natheid van 't kussen
voelde zij hoezeer zij had geschreid; en meteen voelde zij hoe
somber-ongelukkig zij toch wezen moest om zoo te schreien, zelfs in
haar droom, zelfs in haar slaap.

Zij opende flauwtjes haar droevige oogen en zag een vage
schemerklaarte achter de neergelaten gordijnen. Werd het reeds dag
of was dat nog het vale licht van enkele straatlantarens? Zij wilde
weten hoe laat het was. Zij streek een lucifer aan en keek op haar
horloge. Twee uur! Och, God! Twee uur slechts! De lange foltering van
den verderen slapeloozen nacht lag als een somberen afgrond van
ellende voor haar open. Waarom toch had ze zoo afschuwelijk naar
gedroomd! Was het door al die troepen, die duizenden en duizenden,
met paarden en kanonnen, welke den ganschen dag en tot laat in den
avond, de stad hadden doortrokken? Misschien wel. Zij luisterde even
naar 't zachte ademhalen van Paulientje in haar ledikant, keerde zich
met een zucht op de linkerzij om en sloot weer haar oogen.

Zoo lag zij een kort poosje, roerloos. Toen kwam het haar voor alsof
zij buiten onder haar ramen, vaag gestommel hoorde. Zij luisterde er
even naar, verstrooid, onverschillig, gedachteloos. Toen dacht zij
weer aan hem, aan hem en aan haar kind, aan haar gewoon,
rusteloos-knagend en kwellend wee. Een doezeling van slaap kwam
triestig over haar...

Toen rukte ze zich plots in haar bed overeind, de van afschuw
uitgezette oogen wijd-schrikstarend in de halve duisternis, de beide
handen aan den mond, als om er een gruwelkreet te smoren.

Had ze gehoord? Had ze nog eens gedroomd? Was het een zinsverbijstering?

Zij sprong eensklaps op, uit haar bed, en, terwijl ze daar een paar
seconden onbewegelijk stond, hoorde ze 't weer, maar nu geen droom,
geen hersenschim, geen zinsverbijstering: zij hoorde duidelijk het
gefloten deuntje, daarbuiten, in de stille straat, onder haar ramen,
zijn deuntje, het oude, welbekende jachthorendeuntje, waarmee hij
destijds elken avond zijn terugkeer aankondigde.

--Paulientje! Paulientje! Paulientje! gilde zij, als waanzinnig.

Het kind schrikte wakker en Laura's schoonzuster, die in de kamer
daarnaast sliep, rukte de binnendeur open en kwam in verwildering
binnengehold.

Daar klonk opnieuw het deuntje, heel helder, heel duidelijk, als een
opwekkende zang van troost en liefde.

--'t Is Paul! riep de schoonzuster, naar het raam toesnellend.

--Dat kan niet! Dat kàn niet! Paul is dood! Paul is vermoord,
gefusilleerd! kreet Laura schor, met hikken in de stem. 'k Ben bang!
'k Ben bang! snikte zij eensklaps, van angst ineenkrimpend.

De schoonzuster trok 't venster open, keek in de schaarsch verlichte
straat.

--Hij is het! Hij is het! En Paultje is met hem! riep ze juichend en
vloog beneên, de trappen af.

Laura stak helder 't gaslicht op. Zij sprak geen woord meer, maar
drong bevend, met groote, zwarte oogen, in den versten hoek der
kamer terug. Beschermend hield zij haar beide sidderende handen op
de schrale schoudertjes van het schreiend Paulientje.

Daar kwamen vlugge schreden de trappen opgerend. De deur vloog open
en hij stond vóór haar, als een verschijning uit een andere wereld,
met zijn zoontje naast zich.

--Neen! neen! neen! gilde zij, als in een waanzinnig
verdedigingsgebaar afwerend de handen uitstrekkend.

Zijn mond, die glimlachte, werd eensklaps ernstig, droef.

--Laura! Laura! zei hij verwijtend.

Toen zag ze, toen wist ze, toen geloofde ze...

Het licht des levens, dat al sinds maanden in haar dood was, straalde
eensklaps verblindend naar haar toe en zij kon den glans van haar
geluk niet uitstaan: zij zakte, als gebroken, in elkaar.

       *       *       *       *       *

Toen ze weer bijkwam lag zij in haar bed en hij zat naast haar op de
sponde, met hun beide kinderen om zich heen.

En hij vertelde, en zij luisterde, in zoete verrukking, glimlachend,
en begreep.

Hij vertelde hoe hij met Paultje in de gevangenis was gesleept, hoe
hij tot de doodstraf werd veroordeeld, hoe telkens hem gezegd werd,
dat het oogenblik gekomen was, het tragisch oogenblik, dat echter
telkens weer werd uitgesteld. Paultje bleef bij hem, wilde niet van
hem weg, ondanks al zijn smeekingen. Paultje klampte zich wanhopig
gillend en schreiend aan hem vast zoodra de wreede vijanden hen van
elkander wilden scheiden, en zoo waren zij samen gebleven en samen
naar Duitschland vervoerd en samen in een gevangenenkamp opgesloten.

Maandenlang hadden zij daar gezeten. Herhaaldelijk nog hadden de
vijanden gepoogd hen van elkander te verwijderen, maar eindelijk,
toen zij begrepen, dat niets helpen zou en dat Paultje vastbesloten
was met zijn vader te sterven, hadden zij hen beiden in vrijheid
gesteld: Paultje, die met en voor zijn vader sterven wilde, had zijn
vader het leven gered!

Laura nam zijn hand en nam de hand van Paultje en nam de hand van
Paulientje en hield hen alle drie krampachtig vastgekneld, als om
hen nooit meer los te laten. Wat gaf het nu, dat hun huis en hun
stad was verbrand, nu ze 't voor eeuwig verloren gewaande geluk van
haar gansche leven had teruggevonden! Hun huis zou weder worden
opgebouwd, hun stad zou uit haar puin verrijzen, en ook het gansche
Vaderland, het wreed-geteisterd, dierbaar Vaderland zou herleven,
herlèven!... Zij voelde 't eensklaps als een gloedgolf van hoop
en trots en liefde in haar opstijgen: zij voelde 't als een zegen
van lente en herleving, als het grootste en schoonste en hoogste,
dat zij ooit in haar leven gevoeld had.



EINDE.





*** End of this LibraryBlog Digital Book "Oorlogsvisoenen" ***

Copyright 2023 LibraryBlog. All rights reserved.