Title: Vingt mille lieues sous les mers. Dutch - 20.000 Mijlen onder Zee: Westelijk Halfrond
Author: Verne, Jules, 1828-1905
Language: Dutch
As this book started as an ASCII text book there are no pictures available.


*** Start of this LibraryBlog Digital Book "Vingt mille lieues sous les mers. Dutch - 20.000 Mijlen onder Zee: Westelijk Halfrond" ***


                           Jules Verne.

                             20.000

                        Mijlen onder Zee

                       Westelijk Halfrond.



INHOUD.


XXV.        De Indische Oceaan.
XXVI.       Een nieuw voorstel van Kapitein Nemo.
XXVII.      Een parel van vijf millioen.
XXVIII.     De Roode Zee.
XXIX.       De Arabische Tunnel.
XXX.        De Grieksche Archipel.
XXXI.       Door de Middellandsche Zee in twee dagen.
XXXII.      De Golf van Vigo.
XXXIII.     Een verdwenen land.
XXXIV.      Onderzeesche kolenmijnen.
XXXV.       De Krooszee.
XXXVI.      Potvisschen en walvisschen.
XXXVII.     De ijsbank.
XXXVIII.    De Zuidpool.
XXXIX.      Ongeluk of toeval.
XL.         Geen lucht.
XLI.        Van Kaap Hoorn naar de Amazonenrivier.
XLII.       De inktvisschen.
XLIII.      De Golfstroom.
XLIV.       47° 24' N.B. en 17° 28' O.L.
XLV.        Een zoenoffer.
XLVI.       De laatste woorden van Kapitein Nemo.
XLVII.      Besluit.



HOOFDSTUK XXV

De Indische Oceaan.

Thans begint het tweede gedeelte mijner onderzeesche reis. Het eerste
eindigt met het aangrijpend tooneel op het kerkhof, dat zulk een diepen
indruk op mijn geest maakte. Zoo ging dus het leven van kapitein
Nemo in die onmetelijke zee voorbij, en zelfs had hij zich een graf
bereid in den ontoegankelijken afgrond. Daar zou zelfs geen enkel
zeemonster den laatsten slaap storen van de mannen van den Nautilus,
van de vrienden, die zoowel in het leven als in den dood innig aan
elkander verbonden waren! "zelfs buiten het bereik der menschen,"
had de kapitein er bijgevoegd! Altijd dat vreeselijk, onverzoenlijk
wantrouwen jegens de menschelijke maatschappij!

Ik voor mij vergenoegde mij niet meer met de door Koenraad gemaakte
veronderstellingen. De brave jongen zag in den gezagvoerder van den
Nautilus slechts een van die miskende geleerden, die de menschheid
enkel met verachting voor haar onverschilligheid betalen. Hij
beschouwde hem nog als een onbegrepen vernuft, dat het bedrog der
wereld moede, naar die ontoegankelijke oorden gevlucht was, waar
zijn vernuft vrije speling had. Volgens mijn meening verklaarde die
veronderstelling slechts één van Nemo's karaktertrekken.

Ik meende evenwel andere reden voor zijn gedrag en zijn karakter
te vinden in het geheimzinnige van den laatsten nacht, toen wij
in onze gevangenis door slaap overmand lagen, in zijn zoo driftig
genomen voorzorg om mij den kijker voor het oog weg te rukken,
omdat ik den gezichteinder wilde onderzoeken, in de doodelijke
wond van dien matroos, door een onverklaarbaren schok van den
Nautilus veroorzaakt. Neen, kapitein Nemo ontvluchtte niet alleen
de menschen! Zijn vreeselijk vaartuig diende niet alleen om hem
geheel onafhankelijk te maken, maar misschien ook om--ik weet niet
welke--verschrikkelijke wraak uit te oefenen.

Op dit oogenblik is mij alles nog niet recht duidelijk; ik zie in
deze duisternis maar enkele flikkeringen; en ik moet mij tevreden
stellen met het opschrijven mijner denkbeelden onder den indruk der
verschillende gebeurtenissen.

Bovendien bindt ons niets aan kapitein Nemo. Hij weet dat wij den
Nautilus onmogelijk kunnen ontvluchten. Wij zijn zelfs niet op ons
woord van eer gevangen. Geen belofte bindt ons aan hem. Wij zijn
slechts gevangenen, die onder den schijn van beleefdheid als gasten
behandeld worden. Ned Land heeft echter de hoop niet opgegeven om de
vrijheid terug te krijgen. Zeker zal hij gebruik maken van de eerste
gelegenheid de beste, die het toeval hem aanbiedt. Zonder twijfel zal
ik zijn voorbeeld volgen. En toch zal ik niet zonder eenig leedwezen
datgene met mij nemen, wat de edelmoedigheid van den kapitein ons
van de geheimen van den Nautilus heeft laten doorgronden. Moet ik
dien man haten of bewonderen? Is hij slachtoffer of beul? En dan
zou ik, om openhartig te spreken, vóór ik hem verliet, gaarne die
onderzeesche reis om de aarde volbrengen, waarvan het begin zoo
schoon is geweest. Ik zou gaarne al de wonderen aanschouwen, die de
wereldzeeën voor ons verborgen houden. Ik zou willen gezien hebben
wat niemand nog heeft aanschouwd, zelfs al moest ik met mijn leven
dien onleschbaren dorst naar kennis betalen! Wat heb ik tot nog
toe ontdekt? Niets of bijna niets, want wij hebben nog maar 24000
kilometer door den Grooten Oceaan afgelegd!

Echter weet ik wel dat de Nautilus het bewoonde land nadert, en dat,
als zich eenige kans op ontvluchten voordoet, het wreed zou zijn mijn
makkers aan mijn zucht naar het onbekende op te offeren. Ik zal hen
moeten volgen, misschien zelfs wel geleiden.

Maar zal die gelegenheid zich ooit voordoen? De mensch, die door
geweld van vrijen wil beroofd is, verlangt dit wel, doch de geleerde,
de weetgierige vreest het.

Dien dag, 21 Januari 1868, kwam de eerste stuurman om twaalf uur
zonshoogte nemen. Ik ging op het plat, stak een sigaar op, en volgde
zijn berekening. Het kwam mij als vrij zeker voor, dat die man geen
Fransch verstond, want ik maakte verscheiden malen luide eenige
aanmerkingen, die onwillekeurig zijn aandacht hadden moeten trekken,
als hij ze begrepen had, doch hij bleef ongevoelig en deed er het
zwijgen toe.

Terwijl hij met den sextant bezig was, kwam een der matrozen, dezelfde
stevige zeebonk, die ons op onzen eersten onderzeeschen tocht bij het
eiland Crespo vergezeld had, de glazen van de lantaarn schoonmaken. Ik
beschouwde toen zeer nauwkeurig de inrichting van dit werktuig,
welks werking vierhonderdvoudigd werd door ringvormige lenzen,
die evenals de glazen op vuurtorens gesteld waren, en daardoor het
licht in de vereischte richting deden schijnen. De electrische lamp
was zoodanig ingericht, dat zij zoo krachtig mogelijk werkte. Het
licht toch schitterde in het luchtledige, waardoor tegelijkertijd
regelmatigheid en helderheid bevorderd werd; bovendien werden daardoor
de koolspitsen gespaard, waartusschen zich de lichtstraal vertoonde;
dit was voor den kapitein een belangrijke zuinigheidsmaatregel, daar
hij die stukken graphiet niet gemakkelijk had kunnen vernieuwen. Onder
deze omstandigheden echter sleten ze bijna in het geheel niet.

Toen de Nautilus op het punt was den tocht onder zee te volgen, ging
ik naar den salon. Het luik werd gesloten, en onze richting was recht
naar het Westen.

Wij doorkliefden toen de golven van den Indischen Oceaan, die een
oppervlakte van 550 millioen hectaren beslaat, en wiens water zoo
helder is, dat men er duizelig van wordt, als men daarin neerkijkt. De
Nautilus dreef gewoonlijk tusschen honderd en tweehonderd meter
diepte. Dit duurde zoo eenige dagen. Voor iemand, die niet zooals ik
ontzaglijk veel van de zee hield, zouden de uren langzaam en eentonig
zijn voorbijgegaan; maar die dagelijksche wandelingen op het plat, waar
wij de verfrisschende lucht van den Oceaan inademden, het schouwspel
van de rijkbevolkte zee door het glas van den salon, het lezen van
boeken uit de bibliotheek, het aanhouden van mijn dagboek, dat alles
hield mij steeds bezig, en liet mij geen oogenblik verveling gevoelen.

Onze gezondheid bleef zeer goed. De leefregel aan boord beviel mij
wel, en ik voor mij zou aan Ned Land gaarne al die veranderingen
geschonken hebben, die hij bij wijze van verzet dagelijks op onze
spijskaart verzon. Bovendien behoefden wij in al die gelijkmatige
temperatuur zelfs geen verkoudheid te vreezen.

Gedurende verscheidene dagen zagen wij een groote menigte zeevogels,
een soort van meeuwen. Eenige er van werden zeer behendig gedood,
en leverden, goed klaar gemaakt, ons een voortreffelijk waterwild
op. Onder de grootste vogels, die zich ver van liet land wagen,
en als zij te moe zijn om te vliegen op het water uitrusten, zag ik
prachtige albatrossen, die een leelijk geschreeuw doen hooren, dat veel
heeft van het balken van een ezel. Ook zag ik vlugge fregatvogels,
die snel de visschen uit het water ophaalden, en een groot aantal
schoone zeeduiven, wier witte met rozenrood getinte vederen het
gitzwart der vleugels des te beter deden uitkomen.

De netten van den Nautilus haalden verscheiden soorten van
zeeschildpadden op, wier schaal voor zeer kostbaar wordt gehouden. Die
kruipende dieren duiken gemakkelijk onder water, en kunnen lang onder
blijven, als zij de vleezige klep maar sluiten, welke zij aan het
einde van den neus hebben. Sommige van die dieren sliepen nog toen
men ze ving, en waren in hun schild gedoken om daardoor veilig te
zijn tegen andere zeedieren. Hun vleesch smaakte over het algemeen
slechts middelmatig, doch de eieren waren een uitgezochte lekkernij.

De visschen wekten voortdurend onze bewondering, als wij de geheimen
van hun leven door de geopende wanden van den salon bespiedden. Ik
zag verscheiden soorten, die ik tot nog toe niet had opgemerkt.

Van 21 tot 23 Januari liep de Nautilus met een vaart van tweeen
twintig kilometer. Indien wij de onderscheiden soorten van visschen
goed konden waarnemen, was dit, omdat zij door het electrisch licht
aangetrokken, ons zochten bij te houden. De meesten bleven achter,
sommigen echter bleven geruimen tijd in ons zog.

Den 24sten 's morgens zagen wij op 12° 5' Z.B. en 94° 33' O.L. het
koraleneiland Keeling, waarop prachtige kokospalmen groeiden, en dat
door Darwin en kapitein Fits-Roy bezocht werd. De Nautilus ging op
kleinen afstand dit onbewoonde eiland voorbij. Onze netten haalden
onderscheiden soorten van poliepen, stekelhuidige en schelpdieren op,
waarvan enkele de kostbare verzameling van kapitein Nemo verrijkten.

Weldra verdween het eiland aan den gezichteinder, en het vaartuig
richtte zich naar het noordwesten, naar het Indische schiereiland.

"Bewoond land," zei mij Ned Land, "is beter dan die eilandjes
van Australië, waar men meer wilden dan reebokken ziet. Daar in
Indië, mijnheer, zijn straat- en spoorwegen, Engelsche, Fransche
en Hindoesteden. Men behoeft geen vijf kilometer te loopen om een
landgenoot te ontmoeten. Zeg eens, zou het oogenblik niet gekomen
zijn om bakzeil te trekken?"

"Neen, Ned, neen," antwoordde ik op stelligen toon. "Laat ons meevaren;
de Nautilus nadert het bewoonde land; zij zal ook naar Europa gaan,
laat hij ons daarheen brengen. Als wij eens in onze zeeën zijn gekomen,
zullen wij zien wat de voorzichtigheid ons zal aanraden. Overigens
geloof ik niet dat kapitein Nemo ons zal toestaan om op de kust
van Malabar of Coromandel te gaan jagen, zooals in de bosschen van
Nieuw-Guinea."

"Welnu, mijnheer, kan men dit niet zonder zijn vergunning doen?"

Ik antwoordde niet, omdat ik met den Amerikaan niet wilde
redetwisten. Eigenlijk verlangde ik vurig om ten einde toe al datgene
te genieten, wat het lot mij wilde schenken, toen het mij aan boord
van den Nautilus gebracht had.

Van het eiland Keeling af begonnen wij minder snel te loopen;
de gang van het vaartuig was veel grilliger, daar wij soms tot op
groote diepten afdaalden. Wij gingen zóó tot op een diepte van twee
of drie kilometer, zonder ooit te onderzoeken, hoe diep die Indische
zee wel was, welker bodem een schietlood van dertien kilometer lengte
niet had kunnen bereiken. Wat de temperatuur dier diepten aangaat,
deze was volgens den thermometer altijd onveranderd vier graden boven
nul. Alléén merkte ik op, dat het water op minder diepen bodem altijd
kouder was.

Den 25sten Januari was de zee geheel verlaten; de Nautilus
dreef den ganschen dag aan de oppervlakte en joeg het water met
zijn krachtige schroef eenige voeten omhoog. Wie zou het vaartuig
onderzulke omstandigheden niet voor een reusachtige zeemonster hebben
gehouden? Ik bracht drie vierde van dien dag door op het plat, om de
zee te beschouwen. Ik zag niets aan den gezichteinder, behalve tegen
vier uur in den middag, toen ik een groote stoomboot in westelijke
richting zag voortstoomen. Een oogenblik kon ik de masten zien,
doch men kon aan boord van die boot den Nautilus niet gewaar worden,
omdat hij bijna gelijk met het water dreef. Ik dacht dat deze boot aan
de Peninsular and Oriental Company behoorde, die den dienst verricht
tusschen Ceylon en Sidney, en Melbourne aandoet.

Tegen vijf uur 's avonds, even vóór de korte schemering, die in de
keerkringsstreken dag en nacht bijna onmiddellijk op elkander doet
volgen, werden Koenraad en ik door een zonderling schouwspel getroffen.

Er bestaat een bevallig diertje, dat volgens de ouden het geluk
voorspelde: Aristoteles, Athenacus, Plinius en Oppianus hadden
het beestje nauwkeurig bekeken en daarvoor al de dichterlijke
beschrijvingen van de Grieksche en Romeinsche geleerden opgehaald;
zij gaven er de namen aan van Nautilus en Pompilus; maar de nieuwere
wetenschap heeft deze benaming niet behouden, want dit weekdier is
thans bekend onder den naam van "Argonaut".

Welnu, het was een troep van die Argonauten, die op dat oogenblik op
de zee zwommen, wij telden er verscheiden honderden; deze bevallige
weekdieren zwommen achteruit door middel van een pijp, die hen in
beweging brengt, en waardoor zij het water, dat zij bij de ademhaling
binnen krijgen, weeruitspuiten. Van hun acht voelarmen dreven er zes,
die zeer lang en dun waren, op het water; terwijl de beide anderen,
die aan de einden omgekruld waren, overeind stonden, en dienst deden
als kleine zeilen. Ik zag duidelijk hun spieraalvormige schelp, door
Cuvier bij een netgevormde sloep vergeleken; het was inderdaad een
schuitje, dat het dier draagt en het heeft afgescheiden, zonder dat
het er aan vast is gehecht.

"De Argonaut kan zijn schelp verlaten," zei ik tot Koenraad, "maar
hij verlaat ze nooit."

"Dan doet hij net als kapitein Nemo," antwoordde Koenraad, "daarom
zou hij zijn vaartuig liever 'Argonaut' hebben moeten noemen."

Gedurende een uur dreef de Nautilus te midden van die weekdieren, toen
werden deze plotseling door ik weet niet welken schrik bevangen. Als
op een gegeven teeken gingen de zeiltjes naar beneden, de voelarmen
werden ingetrokken, het lichaam kromp samen, de schelpen keerden om,
veranderden daardoor haar zwaartepunt en verdwenen plotseling onder
de golven. Het was het werk van een oogenblik; nimmer manoeuvreerden
de schepen van een vloot met meer juistheid.

Op dat oogenblik viel de duisternis plotseling in, en de zee, tot
nog toe nauwelijks door een windje bewogen, begon haar golven over
den Nautilus te werpen.

Den volgenden dag, 26 Januari, passeerden wij op den 28sten
meridiaan den evenaar, en kwamen daardoor wederom in het noordelijk
halfrond. Dien dag werden wij omringd door een grooten troep haaien,
vreeselijke dieren, waarvan deze zee wemelt, en die haar zeer
gevaarlijk maken. Het waren haaien met bruinen rug en witten buik,
met elf rijen tanden, zoogenaamde ooghaaien met een groote vlek
op den hals, waaromheen een kring loopt, die haar op een oog doet
gelijken, en Isabellahaaien met ronden snuit en bezaaid met donkere
vlekken. Dikwijls stieten deze sterke dieren tegen het glas van den
salon met een kracht, die ons vrij ongerust maakte. Ned Land was zich
zelve dan niet meer meester. Hij wilde weer naar de oppervlakte om die
monsters te harpoenen, die hem met bijzondere hardnekkigheid schenen
uit te dagen. Maar de Nautilus verdubbelde weldra hare snelheid en
liet de vlugste van die zeemonsters verre achter zich.

Den 27sten Januari zagen wij aan den ingang der golf van Bengalen
verscheidene malen lijken, die aan de oppervlakte dreven; het waren
lijken uit de Indische steden, door den Ganges naar zee gestuwd, en
die door de gieren nog niet geheel verslonden waren. Maar de haaien
ontbraken niet om die aasvogels in hun noodlottig werk bij te staan.

Tegen zeven uur 's avonds voer de Nautilus halfweg onder water door een
melkzee; zoover het oog reikte scheen de Oceaan melkwit. Was dit ten
gevolge van het schijnsel der maan? Neen, want de maan, die slechts
twee dagen oud was, gaf nog niet veel schijn van zich, en was op dat
oogenblik bovendien nog onder den gezichteinder verborgen.

De hemel, hoewel vol heldere sterren, scheen zwart in vergelijking
van het stille water.

Koenraad kon zijn oogen niet gelooven, en vroeg mij wat de oorzaak
van dit zonderling verschijnsel zijn kon. Gelukkig kon ik hem van
antwoord dienen.

"Dit noemt men een melkzee," zei ik, "een groote uitgestrektheid van
witte golven, zooals men dikwijls bij de kusten van Amboina en in
deze streken ziet."

"Maar kan mijnheer mij zeggen," vroeg Koenraad, "waardoor dit
verschijnsel ontstaat? Want ik veronderstel toch dat het water niet
in melk veranderd is."

"Neen, mijn jongen, en deze witheid, die je verwondert, ontstaat
slechts door millioenen infusiediertjes, een soort van glimwormen, die
er kleurloos en geelachtig uitzien: zij zijn niet dikker dan een haar,
en maar een vijfde millimeter lang; eenige van die diertjes hangen,
verscheidene kilometers lang aan elkander."

"Verscheiden kilometers!" riep Koenraad.

"Ja, vriend, en tracht nu maar niet om dan het aantal dier schepseltjes
te berekenen. Je zoudt er niet in slagen, want als ik me niet bedrieg,
hebben enkele zeevaarders we! eens veertig kilometer lang door zulk
een melkzee gevaren."

Ik weet niet of Koenraad mijn raad ter harte nam, maar hij scheen diep
in gedachten verzonken, omdat hij vast eens wilde uitrekenen, hoeveel
vijfde millimeters er op een lengte van veertig kilometer begrepen
zijn. Ik bleef het verschijnsel beschouwen. De Nautilus doorkliefde
gedurende verscheiden uren deze witte golven; en ik merkte op dat
hij zonder eenig geruisch door dit op zeepsop gelijkend water voer,
als ware het schuim, dat de in verschillende richting stroomende
golven dikwijls in de een of andere baai doen ontstaan.

Tegen middernacht herkreeg de zee plotseling haar gewone kleur maar
achter ons tot aan den gezichteinder weerkaatste de hemel de witte
kleur der golven en bleef nog lang den schijn dragen alsof een zwak
noorderlicht haar verlichtte.


HOOFDSTUK XXVI

Een nieuw voorstel van Kapitein Nemo.

Den 28sten Januari, toen de Nautilus om 12 uur weer aan het oppervlak
verscheen, bevonden wij ons op 9° 4' N.B., en hadden acht kilometer
westwaarts land in het gezicht. Eerst zag ik een opeenstapeling van
omstreeks 7000 meter hooge bergen met zeer grillige vormen. Toen
de zonshoogte genomen was, ging ik naar den salon, en zag dat wij,
naar hetgeen op de kaart werd aangeteekend, ons dicht bij Ceylon
bevonden, dat als een parel aan de onderste punt van het Indische
schiereiland hangt.

Ik ging in de bibliotheek, om er een werk over dit eiland te halen,
dat als een van de vruchtbaarste der wereld beschouwd wordt. Ik
vond een bock: Ceylon and the Cingales getiteld. Toen ik in den
salon kwam, keek ik eerst de ligging van Ceylon na, waaraan de ouden
zooveel verschillende namen gegeven hebben; het ligt tusschen 5° 55'
en 9° 49' N.B. en 79° 42' en 82° 5' O.L. van Greenwich; het is 275
kilometer lang, 150 breed en 900 in omtrek; de oppervlakte beslaat
24448 vierkante kilometer, het is dus iets kleiner dan Ierland.

Op dat oogenblik verscheen de kapitein met zijn eersten stuurman. Hij
wierp een blik op de kaart, en keerde zich vervolgens tot mij.

"Het eiland Ceylon," zei hij, "is een land dat beroemd is door de
parelvisscherij. Zoudt gij lust hebben, mijnheer, om een van die
visscherijen te bezoeken?"

"Zonder twijfel, kapitein."

"Goed, dat is gemakkelijk; doch zoo wij al die visscherijen gaan
bekijken, dan zullen wij toch de visschers zelven niet zien; de
jaarlijksche vangst is nog niet begonnen; het doet er evenwel niet
toe; ik zal bevel geven om naar de Golf van Manaar te gaan, waar wij
vermoedelijk van nacht zullen aankomen."

De kapitein sprak eenige woorden tot zijn stuurman, die daarop
aanstonds wegging. Weldra dook de Nautilus weer onder water, en de
manometer wees aan dat zij op tien meter diepte voer.

Ik zocht toen op de kaart naar de Golf van Manaar; ik vond haar op
den negenden parallel, aan de noordwestkust van Ceylon; zij wordt
door Indië en Ceylon ingesloten, en aan de noordzijde begrensd door de
eilandjes Manaar en Rameseram en de daar tusschen liggende rotspunten,
die onder den naam van Adamsbrug bekend zijn. Om deze golf te bereiken,
moest men de geheele westkust van Ceylon langs.

"Men vischt parels, mijnheer de professor," zei de kapitein, "in de
golf van Bengalen, in de Indische zee, in de Chineesche en Japansche
zeeën, langs de kusten van Zuid-Amerika, in de golf van Panama,
en in die van Californië; maar bij Ceylon levert deze visscherij de
meeste voordeelen op; wij komen er zeker wat vroeg, want de visschers
komen niet vóór Maart aan de golf van Manaar bijeen, waar zij zich
dan gedurende dertig dagen met hun driehonderd schuiten bezig houden
om de schatten der zee naar boven te halen. Elke schuit bevat tien
roeiers en evenveel visschers; deze worden in twee groepen verdeeld,
die om beurten tot op een diepte van twaalf meter duiken, terwijl
zij een zwaren steen aan hun beenen hebben hangen, en door middel
van een touw aan de schuit verbonden blijven."

"Derhalve is altijd nog die oude manier in zwang?" vroeg ik.

"Altijd nog," antwoordde kapitein Nemo, "hoewel deze visscherijen
aan het vernuftigste volk der aarde behooren, aan de Engelschen,
wien zij door den vrede van Amiens in 1802 werden afgestaan."

"Ik geloof dat de schaphanders, zooals gij ze gebruikt, bij zulk een
visscherij grooten dienst zouden kunnen bewijzen."

"Ja, want die arme parelvisschers kunnen niet lang onder water
blijven. De Engelschman Perceval spreekt in zijn reis door Ceylon
van een Kaffer, die vijf minuten onder water bleef, doch dit schijnt
mij niet zeer geloofwaardig. Ik weet wel, dat eenige duikers het
57 seconden uithouden, en zeer bekwame zelfs 87, maar dit zijn
uitzonderingen, en als die ongelukkigen weer in de schuit komen,
dan loopt hun het water, met bloed vermengd, uit neus en ooren. Ik
geloof dat dertig seconden de gemiddelde tijd is, dat zij onder
water kunnen blijven, en zij zich haasten om alle pareloesters, die
zij kunnen lostrekken in een netje te steken; maar over het algemeen
worden die visschers niet oud; hun gezicht wordt zwak, zij krijgen
zweren aan de oogen, en wonden over het geheele lichaam, soms zelfs
worden zij onder water door een beroerte getroffen."

"Ja," zei ik, "het is een treurig ambacht, en dat slechts dient om
aan modegrillen te voldoen. Maar zeg mij eens, kapitein, hoeveel
parels kan een schuit per dag wel opvisschen?"

"Veertig tot vijftig duizend. Men zegt zelfs, toen in 1814 de Engelsche
regeering voor eigen rekening liet visschen, de duikers in twintig
dagen 76 millioen oesters naar boven brachten."

"Die visschers worden toch behoorlijk betaald?"

"Zeer slecht, mijnheer de professor; te Panama verdienen zij maar
een rijksdaalder per week. Meestal krijgen zij twee en een halven
cent voor een oester, die parels bevat, en hoeveel zijn er niet,
waar niets inzit!"

"Welk een schandelijke belooning voor menschen die hun meesters rijk
maken! 't Is een gruwel!"

"Dus zult gij met uw makkers," zei kapitein Nemo, "de oesterbank
van Manaar bezoeken, en indien zich daar toevallig eenig voorbarig
visscher ophoudt, zult gij hem aan het werk zien."

"Goed, kapitein."

"Zeg eens, mijnheer Aronnax, zijt gij niet bang voor haaien?"

"Haaien?" vroeg ik. De vraag van den kapitein scheen mij geheel
overbodig.

"Welnu?" hernam kapitein Nemo.

"Ik moet eerlijk bekennen, kapitein, dat ik mij aan die soort visschen
nog niet zoo volkomen gewend heb."

"Wij zijn er aan gewoon," antwoordde de kapitein, "en mettertijd zult
gij het ook zijn. Overigens zijt gij gewapend, en misschien zullen wij
dan onderweg wel op een haai jacht maken; het is een belangwekkende
jacht. Dus tot morgen vroeg, mijnheer."

De kapitein zei dit op lossen toon en verliet den salon.

Als men u uitnoodigde om in de Zwitsersche bergen op de berenjacht
te gaan, zoudt gij zeggen: "Goed, morgen zullen wij op de beren jacht
maken!" Als iemand u een uitnoodiging zond om in de Noord-Afrikaansche
vlakte op leeuwen jacht te maken, zoudt gij antwoorden: "Zoo, het
schijnt dat wij op leeuwen of tijgers gaan jagen!" Maar wanneer men
u op die wijze verzocht, om de haaien in hun natuurlijk element na
te jagen, zoudt gij er misschien nog wel eens over willen nadenken,
voordat gij die uitnoodiging aannaamt.

Wat mij aangaat, ik streek met de hand over het voorhoofd waarop
eenige zweetdroppels kleefden.

"Ik wil eens nadenken," zei ik tot mij zelf, "en mijn tijd er voor
nemen. Om otters in de onderzeesche wouden te jagen, zooals wij bij
het eiland Crespo gedaan hebben, dat gaat nog; maar om onder zee
te wandelen, als men bijna zeker is er haaien te ontmoeten, dat is
iets anders! Ik weet wel dat in sommige streken, bij voorbeeld op
de Andaman-eilanden, de negers niet aarzelen, om met een dolk in de
eene en een netje in de andere hand een haai aan te vallen, maar ik
weet ook, dat velen van hen, die deze vreeselijke dieren aanvallen,
niet levend terugkeeren. Bovendien ben ik geen neger, en al was ik er
een, dan geloof ik dat een aarzeling van mijn zijde wel verschoonbaar
zou zijn."

En ik ging aan het droomen van haaien, die ik mij voorstelde met
groote kaken, met een ruim aantal rijen tanden gewapend, waarmee zij
een mensch wel in tweeën kunnen bijten. Ik voelde reeds wat pijn in
de lenden. En dan kon ik de onverschilligheid niet verduwen, waarmee
de kapitein mij die ellendige uitnoodiging gedaan had. Zou men niet
gezegd hebben dat het niets anders was dan om den vos in zijn bosschen
te gaan opjagen?

"Goed," dacht ik, "Koen zal nooit met mij mee willen gaan, en dat
zal er mij van verschoonen om den kapitein te vergezellen."

Wat Ned Land aangaat, ik beken dat ik mij niet zoo geheel van zijn
voorzichtigheid verzekerd hield. Een gevaar, hoe groot ook, had voor
zijn strijdlustig karakter altijd eenige aantrekkingskracht.

Ik begon weer in het boek van Sirr te lezen, maar ik doorbladerde het
slechts werktuigelijk; tusschen de regels in zag ik de vreeselijke
geopende kaken.

Op dat oogenblik kwamen Koenraad en de Amerikaan binnen met een kalm
en zelfs vroolijk gelaat; zij wisten ook niet wat hun wachtte.

"Jongens, mijnheer," zei Ned Land, "uw kapitein Nemo, de duivel hale
hem! heeft ons een zeer aardige uitnoodiging gedaan." "O, zoo," zei ik,
"gij weet dus...."

"Als mijnheer het niet kwalijk neemt," antwoordde Koenraad,
"de kapitein van den Nautilus heeft ons uitgenoodigd om morgen,
in mijnheers gezelschap, de prachtige parelvisscherij van Ceylon te
bezoeken. Hij heeft dit zoo beleefd mogelijk gedaan."

"Heeft hij u niets meer gezegd?"

"Niets, mijnheer," antwoordde de Amerikaan, "dan alleen dit dat hij
u ook over die wandeling gesproken had."

"Juist." zei ik, "en heeft hij u geen enkele bijzonderheid medegedeeld
over...?"

"Niets, mijnheer. Gij gaat toch mee, niet waar?"

"Ik.... zonder twijfel. Ik zie dat gij er veel lust in hebt, Ned."

"O veel, zeer veel."

"Het is misschien gevaarlijk," voegde ik er op beteekenisvollen
toon bij.

"Gevaarlijk?" vroeg Ned Land; "en dat een wandelingetje naar een
oesterbank!"

De kapitein had het dus zeker onnoodig gevonden, om bij mijn makkers
het denkbeeld aan haaien op te wekken. Ik keek hen in verwarring
aan, alsof zij reeds een van hunne ledematen misten. Moest ik hen
waarschuwen? Ja zeker, maar ik wist niet goed hoe ik dit zou aanleggen.

"Mijnheer," zei Koenraad, "zal ons zeker wel eenige bijzonderheden
van de parelvisscherij willen mededeelen?"

"Over de visscherij zelf," vroeg ik, "of over de ongelukken die...."

"Over de visscherij," antwoordde Ned Land. "Het is goed het terrein
te kennen vóór men er zich op waagt."

"Welnu, gaat dan zitten, vrienden, en ik zal u alles meedeelen wat
het boek van Sirr er mij zelf van geleerd heeft."

Ned en Koen namen plaats op een rustbank, waarna de eerste mij vroeg:

"Mijnheer, wat is een parel?"

"De parel," antwoordde ik, "is voor den dichter een traan der zee,
voor de Oosterlingen een hard geworden dauwdruppel, voor de vrouwen
een kostbaarheid van langwerpigen vorm, met glasachtig uiterlijk en
van een parelmoerachtige stof, welke zij aan vingers, hals of ooren
dragen, voor een scheikundige is ze een verbinding van phosphorzure
en koolzure kalk, met een weinig gelatine, en eindelijk voor de
natuuronderzoekers een eenvoudige ziekelijke afscheiding van het
orgaan, dat bij zekere schelpdieren het parelmoer doet geboren worden."

"Familie der weekdieren, klasse der koploozen, orde der schaaldieren,"
mompelde Koenraad.

"Juist, geleerde Koen. Al de schaaldieren, die het parelmoer,
namelijk die blauwe of blauwachtige, violette of witte stof, welke
het binnenste der schelp bekleedt, afscheiden, zijn geschikt om parels
voort te brengen."

"De mossels ook?" vroeg de Amerikaan.

"Ja, de mossels uit zekere streken van Schotland, Wales, Ierland,
Saksen, Bohemen en Frankrijk."

"Goed, dan zal ik er voortaan op letten," antwoordde de Amerikaan.

"Maar," hernam ik, "het weekdier dat bij voorkeur de parel afscheidt,
is de pareloester, de kostbare pintadine. De parel is niets anders
dan een samentrekking van parelmoer, dat een bolvormige gedaante
aanneemt. Zij hecht zich aan de schelp vast of zit verborgen in de
plooien van het dierlijk lichaam. Op de schelp zit de parel altijd
vast, doch in het vleesch is zij los. De kern is reeds een klein hard
lichaam, hetzij een onvruchtbaar eitje of een zandkorrel, waarom zich
jaren lang de parelmoerachtige stof afscheidt."

"Vindt men meer dan één parel in denzelfden oester?" vroeg Koenraad.

"Ja, mijn jongen. Er zijn er die een schat inhouden; men vermeldt
zelfs een oester, doch ik twijfel er aan, die niet minder dan honderd
vijftig haaien bevatte."

"Honderd vijftig haaien!"

"Zei ik haaien?" vroeg ik driftig, "ik wil zeggen honderd vijftig
parels; haaien zou bespottelijk zijn."

"Zeker," zei Koenraad. "Maar kan mijnheer ons ook vertellen hoe men
die parels uit de schelp haalt?"

"Men doet dit op verschillende wijzen, en dikwijls trekken de
visschers ze met tangen uit de schelp, als de parels er aan vast
zitten. Gewoonlijk echter worden de oesters uitgespreid op matten van
Spaansch riet, die men op het strand heeft uitgelegd. Zoo sterven zij
in de lucht, en na een tiental dagen zijn zij in vrij ver gevorderden
staat van ontbinding gekomen; dan werpt men ze in groote bakken met
zeewater, waarin men ze opent en wascht. Dan begint het dubbele werk
der schilders: eerst splijten zij de platten parelmoer uit de schelp,
welke in kisten van 125 tot 150 kilo verzonden worden; dan nemen zij
het diertje uit den oester, koken dat en ziften het, om er zelfs de
kleinste parels uit te halen."

"Verschilt de prijs der parels ook volgens de grootte?" vroeg Koenraad.

"Niet alleen volgens de grootte," antwoordde ik, "maar ook volgens
den vorm, volgens het water, dat is te zeggen de kleur, en naar den
schitterenden en veelkleurigen glans, die ze zoo schoon voor het oog
maakt. De schoonste parels worden maagdelijke genoemd; zij ontstaan
op zich zelven in de weefsels van het weekdier; zij zijn wit, soms
ondoorschijnend, maar soms ook wel doorschijnend en gewoonlijk rond of
langwerpig van vorm. In het eerste geval worden er armbanden, in het
tweede geval oorbellen van gemaakt en daar zij de kostbaarste zijn,
worden zij bij het stuk verkocht. De andere parels zitten aan de
schelp vast, en omdat zij onregelmatiger zijn, worden deze bij het
gewicht verkocht. Tot de minste soort behooren eindelijk de kleine
parels, die onder den naam van zaad bekend zijn, zij worden bij de
maat verkocht en gewoonlijk voor borduurwerk gebruikt."

"Maar het moet een langdradig en moeilijk werk zijn," zei de Amerikaan,
"om de parels volgens grootte uit te zoeken."

"Neen, mijn vriend. Dit geschiedt door middel van elf verschillende
zeven, die met een afwisselend aantal gaatjes doorboord zijn. De
parels, die in de zeven met 20 tot 25 gaatjes blijven liggen, zijn de
beste. Tot de tweede soort behooren die, welke niet gaan door zeven,
waarin 100 tot 800 gaatjes geboord zijn; het zaad eindelijk wordt
verkregen door zeven met 900 tot 1000 gaatjes."

"Dat is vernuftig," zei Koenraad, "en ik zie dus dat het uitzoeken
der parels werktuiglijk geschiedt. Zou mijnheer ons ook kunnen zeggen
wat die pareloesterbanken gewoonlijk opbrengen?"

"Volgens het boek van Sirr," antwoordde ik, "worden de visscherijen van
Ceylon jaarlijks voor een som van anderhalf millioen haaien verpacht."

"Gulden!" hernam Koenraad.

"O, ja, gulden; anderhalf millioen gulden," hernam ik; "maar ik
geloof niet dat die visscherijen thans zooveel meer opbrengen als
vroeger. Het is hetzelfde geval met de Amerikaansche visscherijen
die onder de regeering van Karel den Vijfde twee millioen gulden
opbrachten, en thans slechts twee derde van die som opleveren. Om
kort te gaan, men kan de opbrengst van alle parelvisscherijen bij
elkander op omstreeks vier en een half millioen gulden schatten."

"Maar," vroeg Koenraad, "wordt er nergens melding gemaakt van beroemde
parels, die voor zeer hoogen prijs verhandeld werden?"

"Jawel, mijn vriend. Men zegt dat Caesar aan Servilia een parel
aanbood, die een waarde had van 60,000 gulden."

"Ik heb zelfs eens hooren vertellen," zei de Amerikaan, "dat in de
oudheid een dame parels dronk opgelost in azijn."

"Cleopatra," zei Koenraad.

"Dat smaakte vast niet lekker," voegde Ned Land er bij.

"Afschuwelijk, vriend Ned," antwoordde Koenraad, "maar een klein
glaasje azijn dat f 750.000 kost, is nog al aardig."

"Het spijt mij dat ik die dame niet tot vrouw heb," sprak de Amerikaan,
terwijl hij zijn arm op weinig dubbelzinnige wijze heen en weer bewoog.

"Ned Land.... de man van Cleopatra!" riep Koenraad uit.

"Maar ik had moeten trouwen, Koen," zei Ned ernstig, "en het is mijn
schuld niet dat het niet is gebeurd. Ik had al een halssnoer van parels
voor Kaatje Teeder, mijn bruid, gekocht, doch zij is daarna toch met
een ander getrouwd. Welnu, dat halssnoer had mij niet meer dan twee
dollars gekost, en toch--mijnheer de professor zal mij misschien niet
willen gelooven,--die parels waren zoo groot, dat ze door geen zeef
met twintig gaten zouden zijn heengegaan."

"Dat waren nagemaakte parels, mijn goede Ned," zei ik lachende,
"eenvoudige glazen bolletjes, van binnen met een Oostersche oplossing
overtogen."

"Maar die oplossing moet dan toch nog al wat kosten?" vroeg Ned.

"Zoo goed als niets; het is niets anders dan de zilveren schubben
der blei, in water bewaard en in ammoniak opgelost; het heeft niet
de minste waarde."

"Daarom heeft Kaatje misschien een ander getrouwd," antwoordde Ned
Land zeer wijsgeerig.

"Maar," zei ik, "om op onze kostbare parels terug te komen, ik geloof
niet dat eenig vorst er ooit zulk een kostbare bezeten heeft als
kapitein Nemo."

"Deze?" vroeg Koenraad, terwijl hij op het prachtig kleinood in de
glazenkast wees.

"Ja, en ik geloof niet dat ik mij bedrieg, als ik die parel op een
millioen gulden schat; en zonder twijfel heeft de kapitein er alleen
de moeite voor gedaan om ze op te rapen."

"Wie zegt ons," riep Ned Land uit, "dat wij er morgen op onze
wandeling, ook niet zulk een zullen vinden?"

"Kom!" zei Koenraad.

"Waarom niet?"

"Waartoe zouden ons zulke schatten aan boord van den Nautilus dienen?"

"Aan boord nergens toe," zei Ned, "maar.... elders."

"O, elders!" zei Koenraad hoofdschuddend.

"Ned Land heeft gelijk," zei ik; "en zoo wij in Europa of Amerika
ooit een parel van een of twee millioen medebrengen, dan zal dit ten
minste groot gewicht en meer waarschijnlijkheid aan het verhaal onzer
lotgevallen geven."

"Dat geloof ik ook," zei de Amerikaan.

"Maar," vroeg Koenraad, die altijd meer van die dingen wilde weten,
"is die parelvisscherij gevaarlijk?"

"Neen," antwoordde ik, "vooral wanneer men zekere voorzorgsmaatregelen
neemt."

"Wat waagt men daarbij?" schertste Ned Land; "alléén om eenige monden
vol water in te slikken."'

"Zooals gij zegt, Ned. Maar," voegde ik er bij, terwijl ik trachtte om
op denzelfden vroolijken toon te spreken als kapitein Nemo, "zeg eens,
dappere Ned, ben je bang voor haaien?"

"Ik," riep de Amerikaan, "en harpoenier van professie! Het is mijn
ambacht om die uit te lachen!"

"Het is de vraag niet," hernam ik, "om ze met een haak te vangen,
ze op het dek te hijschen, den staart met een bijl af te hakken, ze
den buik open te snijden, het hart en de ingewanden er uit te halen,
en die in zee te smijten!"

"Wat is het dan....?"

"Juist."

"Wat, juist? In het water?"

"In het water."

"Kom, kom," zei Ned Land, "met een flinken harpoen. Gij weet,
mijnheer, dat die beesten al heel wonderlijk gevormd zijn. Ze moeten
zich eerst op hun rug keeren, voordat ze u kunnen ophappen.... en in
dien tijd...."

Ned Land sprak van dat "ophappen" op een manier, die mij een rilling
over het lijf joeg.

"Welnu, Koen, wat denkt gij van de haaien?"

"Ik," zei Koenraad, "zal openhartig spreken."

"Goed!" dacht ik.

"Als mijnheer het waagt, dan zie ik niet in waarom zijn trouwe knecht
het ook niet zou doen."


HOOFDSTUK XXVII

Een parel van vijf millioen.

De nacht viel; ik ging naar bed, doch sliep vrij slecht. De haaien
speelden een belangrijke rol in mijn droomen.

Den volgenden morgen werd ik om vier uur door den hofmeester gewekt. Ik
stond spoedig op, kleedde mij en ging naar het salon.

De kapitein wachtte mij reeds.

"Zijt gij klaar om te vertrekken, mijnheer Aronnax?" vroeg hij.

"Ik ben gereed."

"Volg mij dan."

"En mijn makkers?"

"Zij zijn reeds gewaarschuwd en wachten ons."

"Moeten wij onze scaphanders niet aantrekken?"

"Nog niet. Ik heb den Nautilus niet te dicht bij de kust laten komen,
en wij zijn nog niet op de hoogte van de oesterbank van Manaar. Ik heb
de sloep laten gereed maken, en deze zal ons op de juiste plek brengen
en daardoor een vrij lange wandeling uitsparen. Onze duikertoestellen
liggen in de boot en wij trekken die eerst aan als onze onderzeesche
tocht een aanvang neemt."

De kapitein geleidde mij naar de groote trap, en kwam met mij
op het plat, waar Ned Land en Koenraad, vol verrukking over het
"pleziertochtje", reeds wachtten.

Vijf matrozen verbeidden met de riemen in de hand onze komst.

Het was nog duister; wolken bedekten het luchtruim en lieten slechts
enkele sterren zien; ik keek naar het land; maar ik zag alleen een
donkere lijn, die van het zuid- naar het noordwesten drievierde van
den gezichteinder begrensde. Gedurende den nacht had de Nautilus de
westkust van Ceylon gevolgd, en bevond zich thans in het westelijk
gedeelte van de baai van Manaar. Daar strekte zich onder het donker
water de oesterbank uit, dat onuitputtelijk parelveld, meer dan
twintig kilometer lang.

De kapitein, mijn beide makkers en ik, gingen achter in de boot
zitten. Een stuurman zat aan het roer, en de matrozen hielden de
riemen gereed: de boot werd afgestooten, en wij waren in het ruime sop.

De boot richtte zich naar het zuiden; de roeiers haastten zich
niet, en ik merkte op dat de riemen, die met kracht en diep door
het water geslagen werden, slechts om de tien seconden een slag
deden zooals gewoonlijk bij de oorlogsmarine geschiedt. Terwijl de
boot voortschoot, vielen de waterdroppels, als waren ze kokend lood,
van de telkens omhoog gehouden riemen op het donker watervlak; een
kleine bries, die ons uit het zuiden tegemoet woei, deed de boot een
weinig slingeren, en eenige golven spatten tegen den voorsteven van
ons ranke vaartuig uiteen.

Wij zwegen allen; waaraan dacht kapitein Nemo? Misschien aan het land,
dat hij naderde, en dat hij misschien te nabij kwam; geheel anders
dacht er zeker de Amerikaan over, dien het waarschijnlijk nog te ver
af was. Koenraad zat daar eigenlijk alleen uit nieuwsgierigheid.

Tegen half vijf werden door de eerste lichtstralen aan den horizon
de lijnen der kust beter zichtbaar. In het oosten was die kust vlak;
naar het zuiden meer bergachtig; wij waren er nog vijf kilometer af,
zoodat zij voor ons oog nog te veel met de nevels op zee ineensmolt. De
zee was geheel verlaten, geen enkele boot, geen enkele duiker. Deze
vereenigingsplaats van de parelvisschers was geheel eenzaam, omdat wij,
zooals de kapitein mij reeds voorspeld had, een maand te vroeg kwamen.

Om zes uur werd het eensklaps dag, met een snelheid, die aan deze
keerkringsstreken eigen is, waar men geen morgen- of avondschemering
kent. De zonnestralen drongen door het wolkengordijn, dat in het oosten
zichtbaar was; en het schitterend hemellichaam verhief zich snel in het
luchtruim. Ik zag duidelijk het land, met hier en daar enkele boomen.

De sloep naderde het eiland Manaar, dat voor ons lag
uitgestrekt. Kapitein Nemo was opgestaan en overzag de zee. Op een
teeken lieten de matrozen het anker vallen, doch behoefden den ketting
slechts weinig te vieren, daar de zee hier op zijn hoogst één meter
diep was; op deze plek lag een van de hoogste punten der oesterbank. De
sloep zwaaide onmiddellijk voor het anker om, door toedoen der ebbe,
die haar zeewaarts wilde stuwen.

"Wij zijn er, mijnheer Aronnax," zei toen de kapitein. "Gij ziet deze
enge baai; hier zullen over een maand de talrijke visschersbooten
der pachters bijeenkomen, en de duikers den bodem stoutmoedig
onderzoeken. Deze baai is voor dit soort van visschen allergunstigst;
zij is tegen de sterkste winden beschut, en de zee is er nooit in
sterke deining, wat voor de duikers zeer gelukkig is. Wij zullen nu
onze scaphanders aandoen en onze wandeling beginnen."

Ik antwoordde niet, en die verdachte golven bekijkende, begon ik, met
behulp van de matrozen, mijn zwaar pak aan te trekken. De kapitein
en mijn beide makkers kleedden zich ook. Geen van de mannen van den
Nautilus zou ons op dien tocht vergezellen.

Weldra waren wij tot den hals toe in ons kleed van caoutchouc
opgesloten, en draagbanden bevestigden onze luchttoestellen op den
rug. Van de toestellen van Ruhmkorff was geen sprake; vóor dat ik
mijn hoofd in den koperen helm stak, vroeg ik naar de reden van dit
laatste gemis.

"Die toestellen zouden nutteloos zijn," antwoordde de kapitein; "wij
dalen, op geen groote diepte af, en de zonnestralen zullen onzen
tocht genoeg verlichten. Bovendien zou het niet voorzichtig zijn
onze electrische lantaarns mee te nemen; het licht kon onverwacht
eens eenig gevaarlijk bewoner dier streken aantrekken."

Terwijl de kapitein dit zeide, wendde ik mij naar Ned Land en
Koenraad; maar zij hadden hun hoofd reeds in den helm gestoken,
en konden dus niet hooren of antwoorden. Ik richtte nog een laatste
vraag tot den kapitein.

"En onze wapens?" vroeg ik, "onze geweren?"

"Geweren, waartoe zouden die dienen? Vallen de bergbewoners den beer
niet aan met den dolk in de hand, en is het staal niet zekerder dan
het lood? Hier is een stevig lemmet; steek het in uw gordel en laat
ons in zee gaan."

Ik keek naar mijn makkers. Zij waren evenals wij gewapend, maar
bovendien drilde Ned Land een vreeselijkers harpoen, dien hij vóór ons
vertrek in de boot had gelegd. Toen liet ik mij, evenals den kapitein,
den helm opschroeven, en bracht onmiddellijk het luchttoestel in
werking. Een oogenblik daarna lieten de matrozen ons één voor éen in
zee zakken, en op anderhalven meter diepte stonden wij toen op een
met fijn zand bedekten bodem. De kapitein wenkte ons met de hand,
wij volgden hem, en langs een zacht glooiende helling voortstappend,
verdwenen wij weldra onder de golven.

Nu verlieten mij plotseling alle benauwende gedachten; ik werd
verwonderlijk kalm. De gemakkelijkheid mijner bewegingen vermeerderde
mijn gerustheid, en het vreemde van het schouwspel maakte zich geheel
van mijn geest meester.

De zon verlichtte reeds genoegzaam het water. De minste voorwerpen
waren zichtbaar; na tien minuten gaans waren wij op vijf meter
diepte, en nu bleven wij op dezelfde hoogte. Evenals de watersnippen
in een moeras, vloden troepen kleine visschen voor ons uit, die tot
de éenvinnigen behoorden, omdat zij geen andere vin hadden dan aan
den staart.

Het langzamerhand hooger klimmen der zon verlichtte het water hoe
langer zoo meer. Op het fijne zand van den bodem volgde een weg,
als het ware met ronde rotssteenen geplaveid, die met weekdieren en
zoöphyten als met een tapijt bedekt waren. Ik herkende daaronder
verscheidene mij reeds bekende soorten, en onder anderen ook een
afschuwelijk dier, namelijk een groote krab, door Darwin reeds
beschreven, en waaraan de natuur het instinct en de noodige kracht
heeft gegeven om zich met kokosnooten te voeden; het dier klimt op
den oever in de boomen, laat de noten vallen, opdat zij daardoor
zouden barsten en opent ze dan met zijne sterke scharen. Onder de
heldere golven liep de krab met een onvergelijkelijke snelheid,
terwijl kleine zeeschildpadden zich slechts langzaam tusschen de
rotssteenen voortbewogen.

Tegen zeven uur kwamen wij op de oesterbank, waarop millioenen
parelschelpen te vinden waren. Deze kostbare weekdieren zaten aan
den rotsgrond vast met een bruin weefsel, dat hun belette zich van
de plaats te bewegen: in dit opzicht zijn deze dieren minder zelfs
dan de mossels, wien de natuur niet alle beweegkracht ontnomen heeft.

De kapitein wees mij met de hand die verbazende opeenstapeling van
schelpen, en ik begreep dat deze mijn waarlijk onuitputtelijk was,
want de scheppingskracht der natuur is grooter dan de verdelgingswoede
van den mensch. Ned Land, getrouw aan het instinct om te vernietigen,
haastte zich de grootste schelpen los te rukken en die in een netje
te doen, dat hij aan den gordel had hangen. Maar wij konden niet
stil blijven staan; wij moesten den kapitein volgen, die langs aan
hem alleen bekende paden voortstapte. De grond rees weer vrij sterk,
en soms kon ik mijn arm boven het water uitsteken. Daarna daalde
de bodem nogmaals; soms gingen wij om puntige rotsen heen, in wier
holen en spleten groote schaaldieren op hunne hooge pooten stonden,
evenals kanonnen op hunne affuiten, en ons met starende oogen aankeken;
voor onzen voet kropen palingen, zeeslangen en een soort inktvisschen,
die hunne voelarmen zoolang als zij konden uitrekten.

Op dit oogenblik opende zich voor ons een uitgestrekte grot, uitgehold
in eene schilderachtige rots, die met al de plantensoorten der
onderzeesche flora scheen begroeid te zijn. Eerst meende ik dat die
grot geheel donker was; de zonnestralen schenen er langzamerhand in
te verdwijnen, en het licht dat er in doorscheen, beteekende zeer
weinig. De kapitein trad de grot binnen; wij volgden hem. Weldra
gewenden mijne oogen zich aan die betrekkelijke duisternis;
ik onderscheidde de zonderling gevormde gewelven, die door
natuurlijke kolommen gedragen werden; ze stonden op voeten van
graniet, evenals kolommen volgens de Etrurische bouworde. Waarom
bracht onze onbegrijpelijke gids ons in die onderzeesche grot? Ik
zou het weldra zien.

Nadat wij een vrij steile helling waren afgegaan, kwamen wij onder
in een ronden put; daar hield Nemo stil en wees ons met de hand
een voorwerp, dat ik nog niet had opgemerkt Het was een oester
van buitengewone grootte, een reusachtige schelp, een wijwaterbak,
die een zee van wijwater kon bevatten, een schaal van meer dan twee
meter breed, en derhalve veel grooter dan die, welke den salon van
den Nautilus versierde.

Ik naderde dit bewonderenswaardig weekdier; met zijn weefsel zat
het op een granietrots vast en daar groeide het geheel alleen in
het kalme water der grot. Ik schatte het gewicht van die oester op
driehonderd kilo; zulk een dier heeft vijftien kilo vleesch, en men
zou de maag van een Gargantua of diergelijken reus moeten hebben,
om er een paar dozijn van op te eten.

De kapitein kende zeker het bestaan van dit schelpdier; het was de
eerste maal niet dat hij het zag, en ik geloof dat hij er ons heen
geleidde, om ons die bijzonderheid der natuur te doen bewonderen;
ik bedroog mij echter, want de kapitein had er bijzonder belang bij
zich van den tegenwoordigen toestand van de oester te vergewissen.

De oester was geopend; de kapitein ging er heen en zette er zijn
dolk tusschen, om de schelpen te beletten zich te sluiten; daarop
lichtte hij met de hand het vliesachtig bekleedsel op. dat het
dier omhulde. Daar zag ik tusschen de plooien van het vleesch
een vrije parel, zoo groot als een kokosnoot. Haar ronde vorm,
volmaakte zuiverheid en schoone glans maakten die parel tot een
zeldzame kostbaarheid van onschatbare waarde. Door nieuwsgierigheid
geprikkeld, stak ik de hand uit om haar te grijpen, te betasten, te
wegen! Maar de kapitein hield mij tegen, schudde met het hoofd ten
teeken van afkeuring en trok den dolk snel tusschen de schelpen uit,
die zich onmiddellijk besloten.

Toen begreep ik wat het plan van den kapitein was. Door die parel in
de oester te laten, gaf hij haar de gelegenheid om te groeien. Elk
jaar werd ze grooter door de afscheiding van het dier, dat er telkens
nieuwe lagen omheen legde. De kapitein kende alléén de grot, waar
deze bewonderenswaardige "vrucht" der natuur rijpte; hij kweekte die
om zoo te zeggen aan, om haar eens in zijn kostbare verzameling op
te nemen. Misschien had hij op voorbeeld van Chineezen en Indiërs
die parel doen voortbrengen, door een stukje glas of metaal in de
oester te leggen, dat daar langzamerhand met parelmoerlagen overtogen
was. In allen gevalle, als ik deze parel vergeleek met de mij bekende,
dan moest ik hare waarde op minstens vijf millioen gulden stellen. Het
was een prachtige zeldzaamheid, doch geen voorwerp van weelde; want
welke vrouwelijke ooren hadden haar ooit kunnen dragen?

Ons bezoek aan dit kostbaar voorwerp was geëindigd. De kapitein verliet
de grot en wij beklommen de oesterbank weer te midden van het heldere
water, dat door het werk der duikers nog niet troebel werd gemaakt.

Wij liepen elk afzonderlijk, als ware slenteraars, daar ieder staan
bleef of vooruitging, naarmate hij het in zijn hoofd kreeg. Wat
mij aanging, ik koesterde geen vrees meer voor de gevaren, die mijn
verbeelding zoo bespottelijk overdreven had. De bodem naderde merkbaar
het vlak der zee, en weldra stonden wij in zulk ondiep water, dat
mijn hoofd er boven uitstak. Koenraad kwam naar mij toe, en zijn helm
tegen den mijnen aandrukkende, groette hij mij vriendelijk met zijn
oogen. Deze hoogte was echter maar enkele vademen breed, en weldra
waren wij weer geheel in "ons element" verdwenen. Ik geloof wel dat
ik het nu zoo noemen mag.

Tien minuten daarna hield de kapitein plotseling stil. Ik dacht dat
hij staan bleef om terug te keeren, doch dit was niet het geval, en
met een beweging van de hand beval hij ons naast hem in een holte neer
te hurken; hij wees naar een punt in het water en ik keek oplettend
toe. Op vijf meter afstand verscheen een schaduw, die tot op den
grond daalde. De verontrustende gedachte aan de haaien schoot mij
weer te binnen, doch ik bedroog mij, ditmaal althans hadden wij met
dit zeemonster nog niet te doen.

Het was een man, een Hindoe, een donkerkleurige visscher, zonder
twijfel een arme duivel, die voordat de tijd nog daar was reeds iets
zocht te verdienen. Ik zag de kiel van zijn boot eenige voeten boven
zijn hoofd. Herhaaldelijk dook hij en kwam hij weer boven. Een steen,
in den vorm van een suikerbrood, dien hij tusschen zijn voeten geklemd
hield, was met een touw aan zijn boot bevestigd en diende hem om
spoediger op den bodem te komen; dit was zijn eenig werktuig. Toen hij
vijf meter diep op den bodem was afgedaald, wierp hij zich op de knieën
en vulde een zak met oesters, die hij op goed geluk losrukte: dan ging
hij weer naar boven, ledigde den zak, trok den steen naar zich toe,
en begon zijn werk opnieuw, dat telkens slechts dertig seconden duurde.

De duiker zag ons niet; de schaduw der rots verborg ons voor zijn
oog; en bovendien, hoe zou de arme Hindoe ooit gedroomd hebben dat
menschen, zooals hij, daar onder het water in zijn nabijheid stonden,
al zijn bewegingen bespiedden, en geen enkele bijzonderheid van zijn
visscherij onopgemerkt lieten?

Verscheidene malen daalde en steeg hij; hij bracht telkens niet meer
dan een dozijn oesters naar boven, want hij moest ze met geweld
losscheuren van de rotsbedding, waarop ze met hun sterk weefsel
vastzaten. En hoevele van die oesters, waarvoor hij zijn leven waagde,
waren nog zonder parels!

Ik beschouwde hem met bijzondere aandacht. Hij werkte geregeld
voort en gedurende een half uur scheen hem geen enkel gevaar
te bedreigen. Ik raakte dus reeds gewoon aan het schouwspel dier
belangwekkende visscherij, toen ik den Hindoe, op het oogenblik, dat
hij weer op den grond neerknielde, eensklaps hevig zag schrikken,
opstaan en een sprong doen om weer naar boven te komen. Ik begreep
zijn ontsteltenis. Een reusachtige schaduw vertoonde zich boven den
ongelukkigen duiker; het was een groote haai, die met vurig oog en
geopende kaken dwars op hem aankwam.

Ik was stom van ontzetting en niet in staat mij te bewegen. Het
verslindende dier snelde op den Hindoe toe; deze sprong op zijde en
vermeed daardoor wel den beet van het dier, maar geenszins een slag
met den staart, want hij kreeg een klap tegen de borst en viel op den
grond neer. Dit tooneel duurde nauwelijks eenige seconden. De haai
kwam terug, en zich op den rug wentelend, maakte hij zich gereed om
zijn slachtoffer in tweeën te bijten, toen ik den kapitein, die naast
mij zat, plotseling voelde opstaan. Met den dolk in de hand trad hij
recht op het monster toe en maakte zich gereed om het te bestrijden.

Op het oogenblik dat de haai den ongelukkigen visscher wilde aanvatten,
zag hij zijn nieuwen vijand, en zich weer op den buik wentelend,
zwom hij ijlings naar dezen toe.

Nog zie ik de houding van kapitein Nemo; een weinig ineengebogen,
wachtte hij met bewonderenswaardige koelbloedigheid het vreeselijk
dier af, en toen het zich op hem wilde werpen, sprong de kapitein
verbazend vlug op zijde, vermeed den schok en stak het beest zijn dolk
in den buik. Dit was slechts een begin, want nu ving een ontzettende
strijd aan.

De haai brulde om zoo te zeggen; het bloed stroomde uit zijn wond,
het zeewater werd rood gekleurd, zoodat ik door het ondoorschijnende
der vloeistof bijna niets meer zag. Eindelijk bemerkte ik in een helder
oogenblik den stoutmoedigen kapitein weer, die zich aan een der vinnen
van het dier had vastgeklampt, den buik van het monster met dolksteken
als doorploegde, en hem toch den beslissenden stoot niet in het hart
kon geven. De haai bracht het water door zijn woedende stuiptrekkingen
in hevige beweging, zoodat ik verscheiden malen op het punt stond mijn
evenwicht te verliezen. Ik had den kapitein te hulp willen snellen,
doch van afgrijzen als aan den grond genageld, stond ik bewegingloos.

Ik keek met verwilderd oog; ik zag den strijd van vorm veranderen:
de kapitein werd door het groote gewicht dat op hem drukte, tegen
den grond geworpen; toen openden zich de kaken van het dier op
huiveringwekkende wijze, en het zou met den kapitein gedaan geweest
zijn, als Ned Land niet zoo snel als de gedachte den haai met de punt
van zijn vreeselijken harpoen had getroffen. Het water werd geheel
door bloed gekleurd, en door den haai met onbeschrijfelijke woede in
beweging gebracht. Ned Land had zijn doel niet gemist; het waren de
laatste stuiptrekkingen van het monster, dat in het hart getroffen,
zulke vreeselijke bewegingen maakte, dat Koenraad er door tegen den
grond werd geworpen.

Ned Land richtte ondertusschen den kapitein op, die gelukkig zonder
eenige wond opstond, recht naar den Hindoe ging, het touw doorsneed,
waarmede deze aan den steen gebonden was, hem in zijn armen nam en
hem met een krachtigcn stoot naar de oppervlakte duwde.

Wij volgden hem alle drie, en eenige oogenblikken daarna kwamen wij,
wonderbaarlijk gered, bij de boot van den visscher. De tweede zorg
van den kapitein was, om den ongelukkige weer in het leven te roepen;
ik wist niet of hij daarin slagen zou; ik hoopte het wel, want de
arme duivel had niet lang onder water gelegen; maar de slag met den
staart van het monster kon hem gedood hebben.

Gelukkig zag ik den drenkeling door het krachtig wrijven van den
kapitein en Koenraad langzamerhand het bewustzijn herkrijgen; hij
opende de oogen weder. Hoe groot moeten zijn verbazing en zijn schrik
niet geweest zijn, toen hij vier groote koperen hoofden over zich
heen gebukt zag! En bovenal, wat moest hij wel denken, toen kapitein
Nemo, een zakje met parels te voorschijn halend, hem dit in de hand
drukte? Deze schitterende aalmoes van den waterman werd door den armen
Singalees bevend aangenomen. Zijn verwilderde oogen duidden bovendien
genoegzaam aan, dat hij niet wist aan welke bovenmenschelijke wezens
hij het leven en fortuin tegelijk te danken had.

Op een teeken van den kapitein gingen wij weer naar de oesterbanken,
en den reeds afgelegden weg nogmaals volgende, kwamen wij na een half
uur gaans bij het anker, waaraan de sloep van den Nautilus vastlag.

Toen wij aan boord waren, ontdeden wij ons met behulp der matrozen
van de zware koperen helmen. Het eerste woord van den kapitein was
voor den Amerikaan.

"Ik dank u, Ned Land," zei hij.

"Het is een wederdienst, kapitein," antwoordde deze, "ik was nog bij
u in schuld."

Een glimlach speelde om de bleeke lippen des kapiteins, en dit was
alles. "Naar den Nautilus!" beval hij kortaf.

De sloep vloog over de baren; eenige minuten later ontmoetten wij
het lichaam van den dooden haai.

Aan de zwarte kleur van het uiteinden der vinnen herkende ik er een van
de vreeselijkste soort uit den Indischen Archipel. Het dier was ruim
8 meter lang; de bek besloeg een derde deel van het lichaam. Het beest
was nog jong, zooals men aan de zes rijen tanden zien kon, die in den
vorm van gelijkbeenige driehoeken in de bovenkaak zaten. Koenraad
bekeek het beest met een wetenschappelijke belangstelling, en
ik ben er zeker van dat hij het reeds bij een bijzondere klasse
indeelde. Terwijl ik dat levenlooze lichaam beschouwde, verscheen
er plotseling een dozijn van die vraatzuchtige dieren om onze sloep;
maar zonder zich om ons te bekommeren, wierpen zij zich op het kreng
en betwistten er elkander de brokken van.

Om half negen waren wij weder op den Nautilus; daar overdacht ik
de bijzonderheden van onzen tocht naar de oesterbank van Manaar;
twee opmerkingen kwamen mij als vanzelf voor den geest; ik dacht
vooreerst aan de onvergelijkelijke stoutmoedigheid van kapitein Nemo,
en ten anderen aan zijn opoffering voor een menschelijk wezen, een
der schepsels, wier geslacht hij, door altijd op zee te blijven,
vermeed. Hoe het ook zij, die vreemdsoortige man was er nog niet in
geslaagd zijn hart geheel te verstalen. Toen ik hem die opmerking
maakte, antwoordde hij mij met eenigszins bewogen stem:

"Die Singalees, mijnheer de professor, is een bewoner van het land
der verdrukten, ik behoor en zal tot mijn laatsten ademtocht tot dat
land behooren."


HOOFDSTUK XXVIII

De Roode Zee.

In den loop van 29 Januari verdween het eiland Ceylon aan den
gezichteinder, en de Nautilus gleed met een vaart van twintig kilometer
door dien doolhof van kanalen, die de Maladiven van de Laccadiven
scheiden. Hij liep onmiddellijk langs het eiland Kittan, dat door
koralen gevormd, door Vasco de Gama in 1499 ontdekt werd, en een van
de negentien voornaamste eilanden is van den Laccadiven-archipel,
welke tusschen 10° en 14° 30' N.B. en 69° en 50° 72' O.L. ligt.

Wij hadden toen 16220 kilometer afgelegd, sedert wij de Japansche
zee verlaten hadden.

Den volgenden dag, 30 Januari, kwam de Nautilus weer boven, doch wij
hadden geen land in het gezicht; de richting was N.N.W. en wij naderden
de zee van Osman, tusschen Arabië en Voor-Indië, waarin de Perzische
golf hare monding heeft. Wij voeren in een zee zonder ingang. Waar
bracht ons kapitein Nemo toch heen? Ik zou het niet hebben kunnen
zeggen; Ned Land was daarover zeer ontevreden, toen hij er mij dien
dag naar vroeg.

"Wij gaan daarheen waar de luimen van den kapitein ons voeren willen,
Ned," zei ik.

"Die luimen kunnen ons niet ver brengen," antwoordde de Amerikaan. "De
Perzische golf heeft geen uitgang, en als wij er binnenvaren; zullen
wij spoedig langs dienzelfden weg moeten terugkeeren."

"Welnu, wij zullen dan terugkeeren, Ned, en als de Nautilus daarna
de Roode zee bezoekt, bestaat de straat van Bab-el-Mandeb toch nog
altijd om ons door te laten."

"Ik zal u wel niet behoeven te zeggen, mijnheer," antwoordde Ned Land,
"dat de Roode zee even goed is afgesloten als de Perzische golf,
omdat het Kanaal van Suez nog niet is doorgegraven; en al ware dit het
geval, dan zou dit geheimzinnig vaartuig zich toch niet in dat door
sluizen afgesloten water wagen. De Roode zee is dus ook de weg niet,
langs welken wij Europa zullen bereiken."

"Ik heb ook niet gezegd, dat wij naar Europa gaan."

"Wat veronderstelt gij dan?"

"Ik veronderstel, dat de Nautilus, na de merkwaardige zee tusschen
Arabië en Egypte bezocht te hebben, naar den Indischen Oceaan terug
zal keeren, hetzij door het kanaal van Mozambique, hetzij langs de
Maskarenen, om zich van daar naar de Kaap de Goede Hoop te richten."

"En als wij daar zijn?" vroeg Ned Land met bijzonderen nadruk.

"Welnu, dan zullen wij den Atlantischen Oceaan bezoeken, dien wij
nog niet kennen. Maar zeg eens, vriend Ned, verveelt u dan die
onderzeesche reis? Hebt gij dan reeds overgenoeg van het steeds
afwisselend schouwspel der onderzeesche wonderen? Wat mij aangaat,
ik zal met groote spijt een reis zien eindigen, waartoe zoo weinig
menschen in de gelegenheid zijn geweest."

"Maar weet gij wel, mijnheer Aronnax," vroeg de Amerikaan, "dat wij
nu haast drie maanden op dien Nautilus gevangen zitten."

"Neen, Ned, dat weet ik niet, ik wil het niet weten, en ik tel niet
eens de dagen of de uren."

"En wat zal het einde zijn?"

"Dat zullen wij mettertijd zien. Bovendien kunnen wij er niets aan
doen, en wij verpraten daarover onnut onzen tijd. Als je mij kwaamt
zeggen, Ned: 'er bestaat kans om te ontsnappen,' dan zou ik er eens
met je over praten; maar zoover is het nog niet, en om ronduit te
spreken, geloof ik ook niet dat de kapitein zich ooit in de Europeesche
zeeën waagt."

Door dit korte gesprek zal men gewaar worden dat ik dweepte met den
Nautilus en als het ware met den kapitein vereenzelvigd was. Wat Ned
Land aanging, hij eindigde het gesprek met als tot zich zelven te
zeggen: "dat is alles goed en wel, maar volgens mijn meening bestaat
er geen genoegen met dwang."

Gedurende vier dagen, dus tot 3 Februari, doorkliefde de Nautilus de
zee van Oman met verschillende snelheid en op onderscheiden diepte. Het
vaartuig ging onzeker voorwaarts, alsof men aarzelde welken weg te
kiezen, maar het kwam nimmer over den kreeftskeerkring uit.

Toen wij die zee verlieten, hadden wij een oogenblik Mascate, de
belangrijkste stad van Oman, in het gezicht. Ik bewonderde het vreemde
uiterlijk dier plaats, te midden van de haar omringende zwarte rotsen,
waartegen de witte forten en huizen zoo helder afsteken. Ik zag den
ronden koepel der moskeeën, de bevallige punten der minarets, en de
met frisch groen bedekte terrassen, maar het was slechts voorbijgaand,
want de Nautilus schoot weldra weer onder de golven voorwaarts. Toen
volgden wij op een afstand van zes kilometer de bochtige kusten van
Mahrah en Hadhrahmout in het zuiden van Arabië, met hare bergen,
waarop zich hier en daar eenige bouwvallen vertoonden. Den 5den
Februari kwamen wij de golf van Aden binnen, die er uitziet als een
trechter, dien men in den hals eener flesch heeft gestoken; die flesch
is de roode zee, en de hals is Bab-el-Mandeb, waardoor het water uit
de Indische zee in de Roode getapt wordt.

Den volgenden dag dreef de Nautilus in het gezicht van Aden, dat op
een klein schiereiland ligt, een soort van ontoegankelijk Gibraltar,
waar de Engelschen forten hebben gebouwd nadat zij het in 1839 bezet
hadden. Ik zag de achthoekige minarets der stad, die volgens den
geschiedschrijver Edrisi vroeger de rijkste en meest handeldrijvende
stapelplaats der geheele kust was.

Ik meende wel dat kapitein Nemo nu zou terugkeeren, doch ik bedroog
mij en tot mijn groote verbazing deed hij dit niet. Den 7den Februari
kwamen wij in de straat van Bab-el-Mandeb, dat in het Arabisch
beteekent "Tranenpoort." Zij is twintig kilometer breed en twee en
vijftig lang; de Nautilus liep met volle vaart in minder dan een
uur er door, doch ik zag niets, zelfs niet het eiland Perim, dat de
Engelsche regeering heeft doen bezetten, om daardoor de stelling van
Aden te versterken. Er kwamen voortdurend te veel stoombooten der
Engelsche of Fransche maildiensten door deze nauwe zeestraat dan dat
de Nautilus er zich kon vertoonen; daarom bleef zij wijselijk onder
water. Eindelijk waren wij des middags in de Roode zee.

De Roode zee, de beroemde golf der bijbelsche overlevering, die
nooit door regen verfrischt wordt, waarin geen enkele stroom zijn
water uitstort, die door gestadige uitdamping onophoudelijk water
verliest, zoodat zonder toevoer uit de Indische zee de hoogte
jaarlijks anderhalven meter verminderen zou! Zonderlinge golf dus,
die wanneer zij als een meer geheel door het land ingesloten was,
misschien volkomen zou uitdrogen; zij verschilt in dit opzicht dus
geheel van de naburige Kaspische en Doode zeeën, wier peil slechts
zooveel door verdamping verlaagt, als de massa water bedraagt, die
er door de rivieren wederom wordt ingebracht.

De Roode Zee heeft een lengte van 2600 kilometer, en is gemiddeld
240 kilometer breed. In den tijd van de Ptolemaeën en der Romeinsche
keizers was zij de groote slagader van den wereldhandel, en de
doorgraving der landlengte van Suez heeft haar de belangrijkheid van
vroeger eeuwen geheel teruggegeven.

Ik wilde niet eens trachten te begrijpen, waarom de kapitein besloot
ons in deze golf te brengen, maar zonder voorbehoud keurde ik het goed
dat de Nautilus er binnen voer. Wij vorderden met geringe snelheid,
en dreven dan eens aan de oppervlakte, dan weer onder water, als wij
eenig schip moesten vermijden; zoodat ik gelegenheid had de oppervlakte
en den bodem van deze merkwaardige zee beide te beschouwen.

Den 8sten Februari kregen wij bij het aanbreken van den dag Mekka in
het gezicht; de stad ligt thans in puin, de muren zouden bij een enkel
kanonschot instorten, en worden ter nauwernood door eenige dadelboomen
beschaduwd. Het was eertijds een belangrijke stad met zes openbare
marktpleinen, zevenentwintig moskeeën en de muren, die door veertien
forten beschermd werden, hadden een omtrek van drie kilometer.

Daarop naderde de Nautilus de Afrikaansche kust, waar de diepte der
zee veel grooter is. Daar konden wij in het kristalhelder water door de
ruiten van den salon die prachtige struiken van schitterende koralen,
en de uitgestrekte rotswanden beschouwen, waarop een heerlijk schoon
tapijt van zeewier en andere zeeplanten was uitgespreid. Welk een
onbeschrijfelijk schouwspel, en welk een verscheidenheid van vormen en
kleuren langs die klippen en vulkanische eilandjes, die de Lybische
kust omzoomen! Doch die flora verscheen in al hare schoonheid langs
de oostkust, waar de Nautilus weldra heenging; het was op de kust van
Tehema; want toen zagen wij die verscheidenheid van planten niet alleen
onder het vlak der zee, maar zij slingerden zich zelfs tot op tien
voet hoogte ook daar boven in elkander; de laatsten waren grilliger
van vorm, doch minder kleurig dan de eersten, omdat de voedingkracht
van het water de frischheid der kleuren waarschijnlijk meer bevorderde.

Hoeveel aangename uren bracht ik voor de ramen van den salon
door! Hoeveel nieuwe voorwerpen uit de onderzeesche dieren- en
plantenwereld bewonderde ik niet in den schijn van ons electrisch
licht! Paddenstoelvormige sponzen, leigrijze kliprozen, onder anderen
de thalassiantus aster (bloeiende zeeasters), kriskoralen als fluiten,
slechts wachtende op den adem van Pan, schulpen die men elders niet
aantreft, uitloopende in korte spiralen en vastzittende in holligheden
van sterkoralen, en eindelijk bij duizenden de gewone spons die ik
nog niet had opgemerkt.

De spons is geen plantaardig voorwerp, zooals nog door sommige
natuuronderzoekers beweerd wordt, maar een dier, dat echter op den
allerlaagsten trap van dierlijk leven en nog beneden de koralen
staat. Dat het een dier is, lijdt geen twijfel; zelfs moet men zich
losmaken van de meening der ouden, die de sponsen beschouwden als
plantdieren, voorwerpen tusschen de planten- en de dierenwereld
staande. Ik moet echter aanmerken, dat de natuuronderzoekers het
niet eens zijn over de plaats, die aan de sponsen moet worden
toegekend. Sommigen rekenen ze tot de poliepen, anderen, waaronder
Milne Edwards, willen ze geheel afzonderlijk geplaatst hebben.

De sponsachtige lichamen tellen omtrent driehonderd soorten; zij
worden in zeer vele zeeën aangetroffen; zelfs ook in enkele stroomen,
en heeten dan riviersponsen. Maar het meest vindt men ze in de
Middellandsche Zee, in den Griekschen Archipel, langs de Syrische
Kust en in de Roode Zee. Daar vindt men dan ook die fijne, zachte
sponsen, die wel eens met anderhalf honderd frank betaald werden,
de geelachtige Syrische, de harde Barbarijsche en andere, Maar daar
ik geen hoop kon voeden om deze plantdieren in de nabijheid van een
der Levant-steden--van welke ons de landengte van Suez scheidde--in
oogenschouw te kunnen nemen, vergenoegde ik mij er in de Roode Zee
kennis mee te maken.

Ik riep dus Koenraad bij mij, terwijl de Nautilus, ter diepte van
acht tot negen meter, zachtjes langs de fraaie rotsen der oostelijke
kust gleed.

Daar groeiden allerlei sponsen, gestengelde, gebladerde, bolvormige,
gevingerde. Zij beantwoordden juist aan de bijnamen; korfjes, bekers,
spinrokken, elandhorens, leeuwenpooten, pauwstaarten, Neptunus
handschoenen, die de visschers, dichterlijker van uitdrukking dan de
mannen der wetenschap, er aan gegeven hebben. Uit haar vezelachtig
weefsel, dat met een half-vloeibare geleiachtige zelfstandigheid bedekt
is, schoten onophoudelijk kleine waterstralen, door een samentrekkende
kracht uitgespoten, nadat dit water eerst leven had gewekt in iedere
holligheid. Deze zelfstandigheid verdween na den dood van de poliep
en gaf, vergezeld met het afgeven van ammoniak, een afschuwelijken
stank. Er blijft dan niets over dan de hoornachtige vezelstof,
waaruit de gewone rotsachtige sponsen bestaan, die naar gelang
van zachtheid en andere dergelijke eigenschappen, tot verschillend
huiselijk gebruik dienen.

Deze poliepaardige plantdieren zaten aan rotsen, aan schulpen van
weekdieren en zelfs aan de waterplanten. Zij vulden zelfs de kleinste
spleten; sommigen spreidden zich uit, anderen richtten zich overeind
of hingen als koraalvormige uitwassen nederwaarts. Ik vertelde aan
Koenraad, dat die sponsen op tweeërlei wijze gevischt worden, met een
dreg of met de hand. Deze laatste handelwijze, waarvoor duikers noodig
zijn, is de verkieslijkste, want als men het weefsel weet te sparen,
zijn de sponsen er des te meer om waard.

De andere plantdieren, die naast de sponsachtige leefden, bestonden
voornamelijk in zeer fraaie soorten van zeekwallen; onder de weekdieren
merkte ik onderscheidene soorten van calmars of blakvisschen op, die
volgens d'Orbigny aan de Roode Zee bepaald eigen zijn, gelijk ook
onder de kruipende dieren de schilpadden, die den bijnaam Virgala
hebben en tot de soorten behooren, die een gezochte, voedzame en
smakelijke spijze opleveren.

Visschen waren er zeer talrijk; sommige soorten zeer merkwaardig. Die,
welke door den Nautilus met haak en lijn werden gevangen, bijv. de rog,
waaronder de gemarmerde, met blauwachtige vlekken en dubbel getanden
staart, die met zilverkleurigen rug, die met een punt-staart en
vinnen ter grootte van een paar meter, de tandelooze, de haaiachtige
en kraakbeenachtige, tot de familie der roggen behoorende; voorts
koffervisschen (osiraciou), waaronder de drommedaris met een bultvormig
uitwas; uitloopende in een omgebogen stekel van anderhalven voet
lengte; ook nog palingen met zilverkleurigen staart, blauwachtigen rug
en bruine borstvinnen met grijs omboord; lipvisschen en een menigte
andere zeedieren.

Den 9den Februari dreef de Nautilus in het breedste gedeelte der Roode
zee, dat tusschen Suakin op de west- en Ghunfuda op de oostkust,
ter breedte van 190 kilometer gevonden wordt. Nadat de zonshoogte
genomen was, kwam de kapitein op het plat, waar ik mij op dat oogenblik
bevond. Ik besloot bij mij zelven hem niet weer naar beneden te laten
gaan, voordat ik iets meer van zijn verdere plannen wist. Toen hij mij
zag, kwam hij naar mij toe, bood mij een sigaar aan en zei: "Welnu,
mijnheer de professor, hoe vindt gij de Roode zee? Hebt gij de wonderen
goed bekeken die zij bevat, de visschen en zoöphyten, de sponsenbedden
en koraalbosschen? Hebt gij de steden op de kust kunnen zien?"

"Ja, kapitein," antwoordde ik, "en de Nautilus heeft die studie
wonderwel bevorderd: het is een verstandig schip."

"Zeker, mijnheer, verstandig, stoutmoedig en onkwetsbaar; het is niet
bevreesd voor de vreeselijke stormen, stroomen of klippen dezer zee."'

"Deze zee wordt inderdaad als een van de onstuimigste opgegeven,
en indien ik mij niet bedrieg, dan stond zij in de oudheid in den
slechtsten reuk."

"Afschuwelijk, mijnheer Aronnax; de Grieksche en Latijnsche
geschiedschrijvers spreken niet in haar voordeel, en Strabo zegt,
dat zij vooral zeer onstuimig is in den tijd van de zomerwinden en
van de regens. De Arabische schrijver Edrisi verhaalt, dat tal van
groote schepen op de zandbanken te gronde gingen, en dat niemand het
waagde er 's nachts te varen. Het is, zooals hij zegt, een zee, waar
de vreeselijkste orkanen heersenen, vol onherbergzame eilanden, en die
noch in de diepte, noch op hare oppervlakte iets goeds oplevert. Zoo
is toch de door Arrianus, Agatharchides en Artimidorus uitgedrukte
meening.

"Men ziet het wel," antwoordde ik, "dat de geschiedschrijvers niet
aan boord van den Nautilus geweest zijn."

"Zonder twijfel," antwoordde de kapitein lachend, "en in dat opzicht
zijn de nieuwere schrijvers niet veel verder dan de oude. Er zijn
eeuwen noodig geweest om de kracht van den stroom na te gaan; wie
weet of men over honderd jaar wel een tweeden Nautilus zien zal! De
wetenschap vordert slechts langzaam, mijnheer Aronnax."

"Zeker," antwoordde ik, "gij zijt met uw vaartuig een eeuw vooruit,
misschien wel meer dan éen. Hoe ongelukkig, dat zulk een uitvinding
met den uitvinder moet te gronde gaan!"

De kapitein gaf geen antwoord; na eenige minuten zwijgens hernam hij;
"Gij spraakt van de meening der oude geschiedschrijvers over de
gevaren, waarmee de vaart over de Roode zee vergezeld gaat?"

"Ja," antwoordde ik, "maar was hun vrees niet overdreven?"

"Ja en neen, mijnheer Aronnax," zei de kapitein, die de Roode
zee nauwkeurig scheen te kennen. "Wat nu niet meer gevaarlijk is
voor nieuwere goed gebouwde schepen, die zich door stoomkracht naar
willekeur kunnen bewegen, was het wel voor alle soort van vaartuigen
der ouden. Stel u die zeevaarders der oudheid voor in hun schuiten,
wier planken met palmvezels aan elkander genaaid, met gesmolten
hars gebreeuwd, en met zeehondenvet besmeerd waren. Zij hadden geen
instrumenten om hun richting waar te nemen, en zij voeren maar op
de gis, te midden van hun geheel onbekende stroomen. Onder zulke
omstandigheden moesten schipbreuken dikwijls voorkomen; maar in onzen
tijd hebben de stoombooten, die tusschen Suez en Indië dienst doen,
niets meer van de stormen in deze zee te vreezen. Gezagvoerders en
reizigers brengen voor hun vertrek geen zoenoffers meer, en als zij
terugkomen, gaan zij niet meer met kransen en linten getooid, den goden
in den eersten den besten tempel danken voor hun behouden aankomst."

"Ik stem dit toe, want de stoom schijnt de dankbaarheid in het hart
der zeelieden te hebben uitgedoofd. Maar kapitein, daar gij deze zee
bijzonder schijnt bestudeerd te hebben, zult gij mij misschien wel
kunnen zeggen hoe haar naam ontstaan is?"

"Hiervoor zijn verschillende uitleggingen, mijnheer. Wilt gij de
meening van een kronijkschrijver uit de 14de eeuw weten?"

"Gaarne."

"Die phantast beweert, dat die naam er aan gegeven werd na den
doortocht der Israëlieten, toen de Egyptische Pharao was omgekomen in
de golven, welke zich op Mozes' bevel over hem sloten; 'ten teeken
van dit wonder,' zegt hij, 'werd de zee rood en vermiljoen, en men
noemt haar sedert dien tijd niet anders dan de Roode zee.'"

"Dat is een dichterlijke verklaring, kapitein, maar daar ben ik niet
mee tevreden. Ik vraag u dus hoe gij zelf er over denkt?"

"Ik geloof, mijnheer Aronnax, dat men in die benaming de vertaling
zien moet van het Hebreeuwsche woord 'Edom' en als de ouden haar dien
naam gaven, was het om de bijzondere kleur van het water."

"Tot nog toe heb ik echter enkel helder water, zonder eenige bijzondere
kleur gezien."

"Zonder twijfel; maar als gij verder de zee inkomt, zult gij die
zonderlinge tint opmerken. Ik herinner mij de golf van Suez bij Tor
geheel roodgekleurd te hebben gezien, even alsof het een meer met
bloed was."

"En schrijft gij die kleur aan mikroskopisch fijn zeewier toe?"

"Ja, het is een purperkleurige slijmachtige stof, voortgebracht
door kleine plantjes, waarvan er 40.000 noodig zijn om een kubieken
millimeter te vullen. Misschien zult gij er wel zien, als wij bij
Tor komen."

"Het is dus de eerste maal niet, kapitein, dat gij met den Nautilus
in de Roode zee komt?"

"Neen, mijnheer."

"Omdat gij straks gesproken hebt van den doortocht der Israëlieten
en de vernietiging van het Egyptische leger, wilde ik van u wel eens
weten of gij onder water de sporen van dit groot geschiedkundig feit
ook herkend heb?"

"Neen, mijnheer de professor, en dit om een goede reden."

"Welke?"

"Omdat de plaats, waar Mozes met zijn volk is doorgetrokken, zoo
verzand is, dat de kameelen er ter nauwernood tot aan de knieën door
het water gaan. Gij begrijpt, dat mijn Nautilus er dus geen vaarwater
vinden kan."

"En die plaats?" vroeg ik.

"Die plaats is een weinig boven Suez gelegen, in den zeearm, die
vroeger een diepen inham vormde, toen de Roode zee zich nog tot aan
de Bittermeren uitstrekte. Of die doortocht een wonder is geweest
of niet, zeker is het dat de Israëlieten daar doorgetrokken zijn om
het Heilige land te bereiken, en dat het leger van den Egyptischen
koning juist op die plek is omgekomen. Ik geloof dus, dat, als men
in dat zand ging graven, men een groote menigte Egyptische wapenen
en werktuigen zou vinden."

"Dat is duidelijk," antwoordde ik, "en het is voor de oudheid-kenners
te hopen, dat men vroeg of laat die opgravingen zal beginnen,
wanneer na de doorgraving der landengte van Suez hier nieuwe steden
zullen verrijzen. Voor vaartuigen als de Nautilus is het een zeer
ondoelmatig kanaal!"

"Zeker, maar nuttig voor de geheele wereld; de ouden hadden het
wel begrepen, dat het in het belang van hun handel zou zijn om de
Roode en Middellandsche Zeeën met elkander te verbinden; doch zij
dachten er niet aan een regelrecht kanaal te graven en zij gebruikten
daarvoor gedeeltelijk den Nijl. Waarschijnlijk werd met het kanaal,
dat deze rivier met de Roode zee verbindt, een aanvang gemaakt onder
Sesostris, ten minste als men de overlevering gelooven mag. Zeker is
het dat in 615 v. Chr. Necho een kanaal begon te graven, dat door
het oostelijkste deel van Egypte gaande, met Nijlwater zou gevoed
worden. Men kon dit kanaal in vier dagen opvaren, en het was zoo breed,
dat twee roeischepen elkander gemakkelijk konden voorbijkomen. Het werd
door Darius Hystaspes voortgezet en waarschijnlijk onder Ptolemaeus
II voltooid. Strabo zag het gebruiken, maar de zwakke helling tusschen
het punt van aanvang bij Bubastis en de Roode zee, maakte het slechts
gedurende eenige maanden van het jaar bevaarbaar. Dit kanaal diende
tot op den tijd van de Antonijnen voor den handel; verlaten, verzand
en later hersteld op last van kalif Omar, werd het in 761 of 762
door kalif Ahnansor onbevaarbaar gemaakt, omdat hij wilde beletten,
dat men levensmiddelen zou brengen naar Mohammed Ben Abdullah, die
tegen hem in opstand was. Gedurende den tocht naar Egypte vond uw
generaal Bonaparte de sporen dezer werken in de woestijn van Suez,
en door den vloed overvallen, was hij bijna omgekomen, voordat hij
Hadjaroth had kunnen bereiken, waar Mozes 3500 jaren vóór hem zijn
legerkamp had opgeslagen."

"Welnu, kapitein, wat de ouden niet hebben durven ondernemen, de
verbinding tusschen de beide zeeën, waardoor de weg van Marseille naar
Indië 9000 kilometer korter zal worden, dat heeft de Lesseps gedaan
en binnen kort zal hij Afrika tot een groot eiland gemaakt hebben."

"Ja, mijnheer Aronnax, gij hebt reden om op uw landgenoot fier te
zijn. Hij is een man die eene natie meer tot eer verstrekt dan de
grootste veldheeren. Hij had, evenals vele anderen, met moeielijkheden
en tegenstand te kampen, maar hij heeft gezegevierd, want hij bezat
een vasten wil. Het is treurig als men bedenkt dat dit werk, dat door
alle natiën te zamen had moeten ondernomen worden, en dat voldoende
zou geweest zijn om de regeering van een vorst beroemd te maken,
slechts gelukt is door de geestkracht van een enkel man; eere zij
dus aan de Lesseps!"

"Ja, eere aan dien grooten burger," antwoordde ik, verwonderd over
den toon waarop kapitein Nemo gesproken had.

"Ongelukkig," hernam hij, "kan ik u niet door het Kanaal van Suez
brengen; maar gij kunt overmorgen de lange havenhoofden van Port-Said
zien, als wij in de Middellandsche zee zijn."

"In de Middellandsche zee?"

"Ja, mijnheer; verwondert u dat?"

"Het verwondert mij dat wij er overmorgen reeds zullen zijn."

"Zoo?"

"Ja, kapitein, hoewel ik mij eigenlijk over niets meer verwonderen
moest sedert ik bij u aan boord ben."

"Maar waarom verwondert het u?"

"Over de ijzingwekkende snelheid, waarmede de Nautilus om Afrika zal
moeten varen, om overmorgen in de Middellandsche zee te zijn!"

"En wie zegt u dat wij om Afrika heengaan, mijnheer de professor?

"Wie spreekt er van om langs de Kaap de Goede Hoop te varen?"

"Althans als de Nautilus niet over land of over de landengte
heengaat...."

"Of er onder door, mijnheer Aronnax.

"Er onder door?"

"Zonder twijfel," antwoordde de kapitein bedaard. "Sedert lang heeft de
natuur onder de landengte gevormd, wat de menschen er boven op maken."

"Hoe! bestaat er een doortocht?"

"Ja een onderaardsche doorgang, waaraan ik den naam van Arabischen
tunnel gegeven heb. Deze begint even beneden Suez en eindigt in de
golf van Pelusium."

"Maar de landengte bestaat enkel uit beweegbaar zand?"

"Tot op zekere diepte; maar op vijftig meter vindt men reeds een
onwrikbaren rotsgrond."

"En hebt gij dien doorgang bij toeval ontdekt?" vroeg ik hoe langer
zoo meer verbaasd.

"Door toeval en redeneering, of eigenlijk nog meer door de laatste
dan door het eerste."

"Ik luister, kapitein, doch kan het haast niet gelooven."

"Och, mijnheer! 'zij hebben ooren en hooren niet,' zal ten allen
tijde waar blijven. Niet alleen bestaat die doorgang, doch ik ben
er verscheiden malen doorgegaan. Zonder dat zou ik mij nu niet in de
Roode zee gewaagd hebben."

"Ben ik ook onbescheiden, als ik u vraag hoe gij dien tunnel ontdekt
hebt?"

"Mijnheer," antwoordde mij de kapitein, "er kan geen geheim bestaan
tusschen menschen, die elkander niet meer verlaten moeten."

Ik lette schijnbaar niet op dit gezegde en wachtte op het verhaal
van den kapitein.

"Het is de redeneering van een natuuronderzoeker, mijnheer de
professor," zei hij, "die mij er toe gebracht heeft dezen doorgang
te ontdekken, welken ik alleen ken. Ik had opgemerkt dat er in de
Roode en Middellandsche Zeeën een zeker aantal van volkomen dezelfde
vischsoorten gevonden werd. Toen ik hiervan zeker was, vroeg ik mij
af of er geen gemeenschap tusschen de beide zeeën bestond. Zoo ja,
dan moest de onderaardsche stroom noodwendig van de Roode naar de
Middellandsche Zee gaan, omdat het peil der beide zeeën verschilt. Ik
ving dus een groot aantal visschen in den omtrek van Suez, deed hun een
koperen ringetje aan den staart, en wierp ze toen weer in zee. Eenige
maanden daarna ving ik aan de kust van Syrië eenige van die visschen
met zulk een ring. De gemeenschap tusschen de beide zeeën was dus
bewezen. Ik zocht haar met mijn Nautilus, ik ontdekte die, waagde
mij er in, en weldra, mijnheer de professor, zult ook gij door den
Arabischen. tunnel gevaren zijn."


HOOFDSTUK XXIX

De Arabische Tunnel.

Dienzelfden dag deelde ik aan Koenraad en Ned Land het gedeelte van
het gesprek mede, dat hun belang kon inboezemen. Toen ik hun vertelde
dat wij binnen twee dagen in de Middellandsche Zee zouden zijn,
klapte Koenraad in de handen, maar de Amerikaan trok de schouders op.

"Een onderzeesche tunnel!" riep hij uit, "een gemeenschap tusschen
de beide zeeën! Wie heeft daar ooit van gehoord?"

"Vriend Ned," zei Koenraad, "hadt gij ooit van den Nautilus hooren
spreken? Neen! En toch bestaat die. Trek dus niet zoo lichtvaardig
de schouders op, en twijfel niet aan de dingen, onder voorwendsel
dat gij er nooit van hebt hooren spreken."

"Wij zullen wel eens zien!" antwoordde Ned Land, het hoofd
schuddende. "Maar ik zou niets liever dan aan dien doortocht gelooven;
de Hemel geve dat hij ons inderdaad in de Middellandsche Zee brenge!"

Denzelfden avond dreef de Nautilus op 21° 30' N.B. aan de oppervlakte
en naderde de Arabische kust. Ik zag Djeddah, de belangrijke
stapelplaats voor de Egyptische. Syrische, Turksche en Indische
waren; ik kon vrij duidelijk de gebouwen en de schepen langs de
kaden en op de reede onderscheiden. De zon, die vrij laag stond,
scheen vlak op de huizen der stad, en deed er de witheid des te meer
van uitkomen. Buiten de stad duidden eenige houten en rieten hutten
verblijf het der Bedouïnen aan.

Weldra verdween Djeddah uit het gezicht en de Nautilus dook weer
onder het water, dat op dat oogenblik eenigszins phosphoriseerde.

Den volgenden dag, 10 Februari, verschenen verschillende schepen,
die eene andere richting als wij volgden. De Nautilus zette haar
tocht onder zee door, doch toen om twaalf uur, op het oogenblik dat
de zonshoogte moest genomen worden, de zee verlaten was, kwamen wij
weer boven.

Ik ging met Ned Land en Koenraad op het plat zitten. De oostkust was
door den vochtigen mist nauwelijks zichtbaar.

Op den rand der sloep geleund, spraken wij over koetjes en kalfjes,
toen Ned zijn hand uitstrekkende, zei:

"Ziet gij daar niets, mijnheer?"

"Neen, Ned," antwoordde ik, "maar gij weet wel dat ik uw oogen
niet heb."

"Zie eens goed," hernam Ned, "daar aan stuurboord vóór ons uit,
zoowat boven de lantaarn. Ziet gij daar geen voorwerp, dat zich
schijnt te bewegen?"

"Waarlijk," zei ik, na nauwkeurig te hebben toegezien, "ik zie een
lang zwartachtig lichaam op het water drijven."

"Een anderen Nautilus?" vroeg Koenraad.

"Neen," antwoordde Ned, "maar als ik mij niet sterk vergis, is het
een zeedier."

"Zijn er walvisschen in de Roode Zee?" vroeg Koenraad.

"Ja, mijn jongen," antwoordde ik, "soms ontmoet men ze nog."

"Het is geen walvisch," zei de harpoenier, die het voorwerp niet
uit het oog verloor. "De walvisschen en ik zijn oude kennissen,
en ik zou mij daarin met bedriegen."

"Laten wij maar wachten," merkte Koenraad op; "de Nautilus gaat dien
kant uit, en spoedig zullen wij zien wat het is."

Inderdaad, het zwarte voorwerp was weldra geen vier kilometer meer
van ons af. Het geleek op een groote klip midden in zee. Wat was
het? Ik kon het nog niet zeggen.

"O, het beweegt zich! het duikt!" riep Ned Land uit, "duizend duivels,
wat is dat voor een dier? Het heeft geen gespleten staart zooals
walvisschen of potvisschen en de zwemvliezen lijken op stompen."

"Maar....?" vroeg ik.

"Daar," riep de Amerikaan, "nu ligt het dier op den rug met de borsten
in de lucht!"

"Het is een sirene!" zei Koenraad, een wezenlijke sirene, als mijnheer
't niet kwalijk neemt."

"De naam van sirene bracht mij op den weg, en ik begreep, dat dit
beest tot die orde van zeedieren behoorde, waarvan de fabel sirenen,
half vrouw en half visch, gemaakt heeft."

"Neen," zei ik tot Koenraad, "het is geen sirene, maar een zonderling
beest, waarvan er ternauwernood eenige exemplaren in de Roode zee
zijn overgebleven. Het is een dugong."

Ned Land's oogen schitterden van begeerte op het zien van dit dier;
zijn hand scheen gereed om het te harpoenen. Men zou zelfs gezegd
hebben, dat hij in zee wilde springen, om het in zijn element te
bestrijden.

"O, mijnheer!" riep hij met een stem, die van aandoening beefde,
"zoo iets heb ik nog nooit gedood!"

Zijn geheele ziel lag in dit woord,

Op dat oogenblik kwam kapitein Nemo op het plat. Hij zag den dugong,
begreep de houding van den Amerikaan, en vroeg hem: "Als ge een
harpoen hadt, meester Land, zou die u dan niet in de hand branden?"

"Zeker, mijnheer."

"En zoudt gij gaarne voor één dag uw ambacht van visscher weer
opvatten, om dit dier bij de lijst te voegen van die gij reeds
getroffen hebt?"

"Zeker zou ik dat graag."

Welnu, gij kunt het eens probeeren."

"Dank u, mijnheer," riep Ned Land met schitterende oogen.

"Slechts dit raad ik u," hernam de kapitein, "dat gij het dier zeker
treft, en dit in uw eigen belang."

"Is zulk een dugong dan gevaarlijk?" vroeg ik, niettegenstaande het
minachtend schouderophalen van Ned.

"Ja, soms," antwoordde de kapitein. "Dit dier laat zijn aanvallers
niet los, het werpt hun boot om. Maar met Ned Land is dat gevaar niet
te vreezen. Zijn oog is juist, zijn arm zeker. Indien ik hem aanbeveel
om dien dugong niet te missen, doe ik dat, omdat het een fijn stuk wild
is, en ik weet wel, dat Ned niet afkeerig is van een lekker hapje."

"Zoo," zei de Amerikaan, "veroorlooft dit dier zich ook al de weelde
van lekker te zijn?"

"Ja, Ned; zijn vleesch wordt zeer gezocht, en men bewaart het in den
Maleischen archipel voor vorstelijke tafels. Men jaagt dan ook zoo
fel op dit uitmuntend dier, dat het, evenals zijns gelijke, de zeekoe,
hoe langer zoo zeldzamer wordt.

"Als dit dier dan eens bij toeval het laatste van zijn soort was,"
vroeg Koenraad ernstig, "zou het dan geen zaak zijn om het in het
belang der wetenschap te sparen?"

"Misschien," hervatte de Amerikaan, "doch in het belang van den kok
om het te vangen."

"Doe het dan, meester Land," antwoordde de kapitein.

Op dat oogenblik kwamen zeven mannen van de equipage, zwijgend en
onverschillig als altijd, op het plat. Een van hen droeg een harpoen
en een lijn zooals de walvischvaarders gebruiken. De sloep werd in zee
gebracht; zes roeiers namen plaats op de banken, en de zevende ging
aan het roer zitten. Ned, Koen en ik namen op een achterbank plaats.

"Gaat gij niet mee, kapitein?" vroeg ik.

"Neen, mijnheer, maar ik wensch u goede vangst."

De sloep stak af en door zes riemen voortgestuwd, naderde Zij snel den
dugong, die op dat oogenblik ongeveer twee kilometer van den Nautilus
af was. Op eenige kabellengten van het dier gekomen, roeiden wij
langzamer, en de riemen werden zoo stil mogelijk door het kalme water
bewogen. Ned Land ging met zijn harpoen in de hand op de voorplecht
der sloep staan. Gewoonlijk is zulk een harpoen bevestigd aan een lang
touw, dat snel afgewonden wordt als het gewonde dier met een harpoen
in het lichaam vlucht. Maar thans was die lijn niet langer dan tien
vadem, doch aan het einde zat een klein vaatje vast, dat drijvende
de plaats moest aanwijzen, waar de dugong zich onder water bevond.

Ik was opgestaan en bekeek onzen vijand nauwkeurig. Deze dugong geleek
veel op een zeekoe, het lange lichaam eindigde in een zeer langen
staart, en de zijvinnen hadden wezenlijke vingers aan de toppen. Het
onderscheid tusschen dit dier en de zeekoe bestond daarin, dat het
in de bovenkaak twee lange en puntige tanden had, welke aan elke
zijde een naar buiten staand verdedigingswapen vormden. De dugong was
bijzonder groot, want hij was niet minder dan zeven meter lang. Hij
bewoog zich niet en scheen op het water te slapen, een omstandigheid,
die de vangst veel gemakkelijker maakte.

De sloep naderde voorzichtig tot op drie vadem; de riemen bleven
stil liggen; ik stond half op; Ned Land drilde een weinig achterover
gebogen, zijn harpoen met geoefende hand. Plotseling snorde deze, en
het dier verdween; het wapen, hoe krachtig ook geworpen, had zonder
twijfel niet getroffen.

"Duizend duivels!" riep de woedende Amerikaan, "ik heb hem niet
geraakt!"

"Jawel," zei ik, "het dier is gewond, daar drijft bloed; maar je
wapen is hem niet in het lichaam blijven zitten."

"Mijn harpoen! mijn harpoen!" riep Ned Land.

De matrozen begonnen weer te roeien, en de stuurman richtte de boot
naar het drijvende vaatje. Toen dit was opgevischt, begonnen wij het
dier weer te vervolgen. Dit kwam van tijd tot tijd boven om adem
te halen. De wond had het niet verzwakt, want het zwom bijzonder
snel. De sloep, door krachtige armen geroeid, vloog den dugong
achterna. Verscheidene malen naderden wij hem tot op eenige vademen,
en de Amerikaan hield zich gereed om hem te treffen, maar het beest
dook dan plotseling, zoodat het onmogelijk was het te bereiken.

Men begrijpe de woede van Ned Land. Hij wierp het ongelukkige dier de
krachtigste Amerikaansche vloeken naar den kop. Wij vervolgden het
een uur lang, en ik begon te gelooven, dat het moeielijk zou zijn
het te vangen, toen de dugong op het noodlottig denkbeeld kwam zich
te wreken; dit zou hem weldra berouwen. Hij snelde op de sloep aan
om die aan te vallen. Dit ontging niet den Amerikaan.

"Let op!" riep hij.

De stuurman zei eenige woorden in zijn vreemde taal, en waarschuwde
daarmee zijn mannen, zeker om op hun hoede te zijn. Toen de dugong
op 7 meter van ons af was, hield hij stil, blies plotseling de lucht
uit door zijn groote neusgaten, die niet vooraan maar boven op zijn
snuit geplaatst waren, en snelde met een sprong plotseling op ons aan.

De sloep kon den schok niet vermijden; half op zij geworpen, schepte
zij water, dat moest worden uitgehoosd; gelukkig was zij, dank zij
de behendigheid van onzen stuurman, alleen in de schuinte en niet
recht tegen een der zijden door het dier getroffen, zoodat zij niet
was gekanteld. Ned Land stond altijd op de plecht en doorkerfde het
reusachtig monster met harpoensteken, doch het had de tanden over den
rand der sloep geslagen en lichtte deze uit het water op, zooals de
leeuw een bokje zou doen. Wij werden op elkander geworpen, en ik weet
niet hoe dit wel zou geëindigd zijn als de Amerikaan, die altijd nog
woedend op het beest was, het eindelijk niet in het hart had getroffen.

Ik hoorde de tanden langs de ijzeren platen der sloep knarsen, en
de dugong verdween met den harpoen in het lichaam. Maar weldra kwam
het vaatje weer boven, en weinige oogenblikken daarna verscheen het
lichaam van het dier, doch op den rug gekeerd. De boot roeide er heen,
nam den dugong op sleeptouw, en keerde naar den Nautilus terug.

Men moest zware en sterke takels gebruiken om het dier op het plat te
hijschen; het woog 5000 kilogram; men sneed het in tegenwoordigheid
van den harpoenier in stukken, omdat deze er op gesteld was al de
bijzonderheden van die bewerking te volgen. Denzelfden dag diende de
hofmeester mij aan het diner eenige plakken van het vleesch van den
dugong voor, dat door den kok zeer lekker was gereed gemaakt. Ik vond
het uitmuntend en beter dan kalfs- zelfs rundvleesch.

Den volgenden dag, 11 Februari, werd de kombuis van den Nautilus
nogmaals van lekker wildbraad voorzien; een vlucht zeezwaluwen sloeg
op den Nautilus neer; het was een soort zwaluw, die bijzonder in
Egypte te huis behoort, met zwarten bek, grijzen en gespikkelden kop,
met witte vlekjes om het oog, met grijzen rug, vleugels en staart,
witte borst en buik en roode pootjes. Ook vingen wij eenige dozijnen
Nijleenden, wilde vogels met sterken smaak, wier kop en hals wit met
zwarte vlekken zijn.

De snelheid van den Nautilus was toen middelmatig. Hij vorderde maar
langzaam; ik merkte op, dat het water der Roode zee hoe langer hoe
minder zout werd, naarmate wij Suez naderden.

Tegen vijf uur 's avonds waren wij op de hoogte van kaap Ras Mohammed;
zij vormt het uiteinde van Steenachtig Arabië, en ligt tusschen de
golven van Suez en Akabah.

De Nautilus voer de straat van Jubal binnen, die ons in de golf van
Suez brengen moest. Ik zag duidelijk een hoogen berg, die boven de
kaap uitstak; het was de Horeb en de Sinaï op wiens top Mozes God van
aangezicht tot aangezicht had gezien, en dien men steeds voorstelt
als door bliksemstralen omhuld.

Om zes uur ging de Nautilus, dan eens op, dan onder het water, voorbij
Tor, dat achter in een baai ligt, welker water rood gekleurd schijnt,
zooals de kapitein reeds gezegd had. Toen viel de nacht in te midden
van een doffe stilte, somtijds slechts afgebroken door het geschreeuw
van den pelikaan, of van eenigen nachtvogel, of door het geluid van de
branding tegen de rotsen en het verwijderd gerucht van een stoomboot,
die de golven met raderen of schroef doorkliefde.

Van acht tot negen uur bleef de Nautilus eenige meters diep onder
water. Volgens mijn berekening moesten wij zeer dicht bij Suez zijn;
door de ramen van den salon zag ik de rotsen, die door ons electrisch
licht helder werden beschenen; het was alsof het zeewater hoe langer
hoe nauwer werd.

Kwart voor negen kwam het schip weer boven. Ik ging op het
plat. Ongeduldig om door den tunnel te komen, kon ik niet lang stil
blijven staan, en ademde de frissche zeelucht in. Weldra bemerkte ik
in de duisternis een klein lichtje, dat dof door den nevel schijnend,
op een kilometer voor ons zichtbaar was.

"Een drijvende vuurbaak!" zei een stem naast mij. Ik keerde mij om
en herkende den kapitein.

"Het is het drijvend licht van Suez," zei hij: "wij zullen nu spoedig
aan den ingang van den tunnel zijn."

"Die ingang moet niet gemakkelijk wezen?"

"Neen, mijnheer. Ook ben ik gewoon dan zelf aan het roer te gaan. Als
gij nu naar beneden wilt, mijnheer Aronnax, dan kan de Nautilus in
zee duiken, om niet eer weer aan de oppervlakte te verschijnen vóór
wij den tunnel door zijn."

Ik volgde den kapitein. Het luik ging dicht; de waterbakken werden
gevuld, en het vaartuig zonk ongeveer tien meter onder de golven. Toen
ik naar mijn kamer wilde gaan, hield Nemo mij staande.

"Zeg eens, mijnheer de professor," zet hij, "zoudt gij mij gaarne in
den stuurstoel willen vergezellen?"

"Ik durfde het u niet te vragen," antwoordde ik.

"Kom maar mee, dan zult gij al het mogelijke van deze onderzeesche
vaart zien."

De kapitein bracht mij naar de middeltrap; halverwege opende hij een
deur, volgde een bovengang, en kwam in den stuurstoel, die zooals
men weet aan het einde van het plat boven in het vaartuig lag.

Het was een hut van zes voet in het vierkant, ongeveer zooals de
stuurlieden aan boord van de stoombooten op de Mississippi en den
Hudson hebben. In het midden stond een vertikaal rad, dat ingreep in
de takels van het roer, dat tot achter onder den Nautilus reikte. Vier
groote lenzen, in de vier zijden van de hut aangebracht, lieten den
stuurman naar alle zijden vrijen uitkijk.

De hut was donker, maar weldra was ik aan de duisternis gewoon, en toen
zag ik ook den stuurman, een krachtig man, die de velgen van het rad
vasthield. Buiten de hut was de zee helder verlicht door de lantaarn,
die achter den stuurstoel, aan de andere zijde van het plat stond.

"Nu gaan wij den doorgang zoeken," zei kapitein Nemo.

Electrische draden verbonden den stuurstoel met de machinekamer en
van daar kon de kapitein aan zijn Nautilus dus zoowel richting als
beweging geven. Hij drukte op een metalen knop en aanstonds werd de
snelheid verminderd.

Ik beschouwde in stilte den hoogen en steilen rotsmuur waar wij langs
voeren; wij volgden dien gedurende een uur en bleven er in den regel
slechts een paar meter van verwijderd. De kapitein hield het oog
geen enkel oogenblik afgewend van het kompas, dat in een ring aan den
zolder hing; op een enkel teeken veranderde de stuurman elk oogenblik
de richting van den Nautilus. Ik zat bij het glas aan bakboordzijde,
en zag prachtige koralen, zoöphyten, zeegrassen, schaaldieren, die
hunne lange pooten uit de spleten der rots staken, enz.

Kwart over tienen nam de kapitein zelf het stuurrad in handen. Een
breede, donkere en diepe galerij opende zich voor ons; de Nautilus
liep die stoutmoedig binnen. Ik hoorde langs de wanden van het schip
een ongewoon geraas, het was het water van de Roode Zee, dat door den
hellenden tunnel naar de Middellandsche Zee stroomde. De Nautilus
volgde pijlsnel dien stroom, niettegenstaande de inspanning der
machine, die de schroef in omgekeerde richting deed werken.

Op de muren van den nauwen doorgang zag ik niets dan schitterende en
vurige strepen, door het electrisch licht en de snelheid van de vaart
voortgebracht. Mijn hart klopte hevig; ik hield de handen tegen de
borst gedrukt.

"Vijf minuten over half elf gaf de kapitein het stuurrad weer over,
en zich naar mij wendend, zei hij:

"De Middellandsche Zee!"

In minder dan twintig minuten was de Nautilus, door den stroom
medegesleept, onder de landengte van Suez doorgevaren.



HOOFDSTUK XXX

De Grieksche Archipel.

Den volgenden dag, 12 Februari, kwam de Nautilus bij het krieken van
den dag weer boven. Ik haastte mij naar het plat. Op drie kilometer
zuidwaarts van ons zag ik den vagen omtrek der kust van Pelusium; een
stroom had ons van de eene zee naar de andere gevoerd; maar die tunnel,
reeds moeielijk om af te varen, moest onmogelijk op te varen zijn.

Tegen zeven uur kwamen Ned en Koenraad weer bij mij; de beide
onafscheidelijke vrienden hadden stil geslapen, zonder zich met de
heldendaden van den Nautilus te bemoeien.

"Welnu, mijnheer de natuurkenner," vroeg de Amerikaan op spottenden
toon, "waar is nu de Middellandsche Zee?"

"Wij varen op haar oppervlakte, vriend Ned."

"Wat," vroeg Koenraad, "van nacht?..."

"Jawel, van nacht zijn wij in eenige minuten onder de onovergankelijke
landengte heengevaren."

"Ik geloof er niets van," antwoordde de Amerikaan.

"Gij hebt ongelijk, Ned," hernam ik; "de lage kust, daar in het zuiden
zichtbaar, is de Egyptische kust."

"Vertel dat aan anderen, mijnheer," zei de stijfhoofdige Amerikaan.

"Maar als de professor het toch verzekert," bevestigde Koenraad,
"moet je mijnheer gelooven."

"Bovendien, Ned, kapitein Nemo heeft mij zijn tunnel leeren kennen,
en ik was bij hem in de hut van den stuurman, toen hij zelf den
Nautilus door dezen nauwen doorgang stuurde."

"Hoor je het, Ned?" zei Koenraad.

"En jij, die zulke goede oogen hebt, Ned," voegde ik er bij, "kunt
de havenhoofden van Port-Said zien, die ver in zee vooruitsteken."

De Amerikaan keek nauwkeurig toe.

"Inderdaad," zei hij, "gij hebt gelijk, mijnheer de professor, en uw
kapitein is een baas; wij zijn waarachtig in de Middellandsche Zee;
goed, laat ons dus nu eens over onze zaken spreken, maar dat vooral
niemand ons hoore!"

Ik zag wel waar de Amerikaan heen wilde; in allen gevalle achtte ik
het beter er over te praten, omdat hij het begeerde, en wij gingen
met ons drieën bij de lantaarn zitten, waar wij minder gevaar liepen
door den golfslag bespat te worden.

"Welnu, Ned, nu luisteren wij naar u," zei ik; "wat hebt gij te
vertellen?"

"Wat ik u te vertellen heb is dood eenvoudig," antwoordde de Amerikaan;
"wij zijn in Europa, en voordat de luimen van kapitein Nemo ons naar
de Poolzeën of den Grooten Oceaan terugvoeren, wil ik den Nautilus
poetsen."

Ik beken, dat dergelijke gesprekken met Ned Land mij altijd in
verlegenheid brachten. Ik wilde de vrijheid mijner makkers op geenerlei
wijze beletten, doch ik verlangde nog volstrekt niet den kapitein
te verlaten. Door toedoen ven hem en zijn vaartuig vermeerderde ik
dagelijks mijn kennis van de zee, en ik bewerkte mijn boek over de
diepte in dit element zelf. Zou ik ooit zulk een gelegenheid weer
vinden, om de wonderen van den Oceaan te kunnen aanschouwen? Neen,
zeker niet! Ik kon mij dus niet vereenigen met het denkbeeld den
Nautilus vaarwel te zeggen, voordat ik den kring mijner onderzoekingen
over den geheelen omtrek der aarde voltooid had.

"Vriend Ned," zeide ik, "antwoord mij eens openhartig; verveelt gij
u aan boord? Hebt j' er spijt van dat het lot je in de macht van
kapitein Nemo heeft gebracht?"

De Amerikaan zweeg eenige oogenblikken; toen sloeg hij de armen over
elkander en zei: "Eerlijk gesproken, heb ik geen berouw van die
onderzeesche reis; ik ben in mijn schik ze meegemaakt te hebben;
maar nu ik haar gemaakt heb, moet er ook een einde aan komen; zoo
denk ik er over."

"Er zal een eind aan komen, Ned."

"Waar en wanneer?"

"Waar? dat weet ik niet. Wanneer? kan ik ook niet zeggen, doch ik
veronderstel dat deze reis zal eindigen, als de zee ons niets meer
leeren kan. Al wat in deze wereld een begin heeft, moet noodwendig
ook een einde hebben."

"Ik denk als mijnheer," voegde Koenraad er bij, "en het is zeer licht
mogelijk dat, na alle zeeën van den aardbol doorkruist te hebben,
de kapitein ons allen drie ons afscheid geeft."

"Ja wel," zei de Amerikaan, "of de volle laag."

"Overdrijf nu niet, meester Land," hernam ik. "Wij hebben niets van
den kapitein te vreezen, maar ik deel ook niet in het gevoelen van
Koenraad. Wij kennen het geheim van den Nautilus, en ik denk niet
dat de kapitein, door ons de vrijheid te schenken, er gemakkelijk
toe zal overgaan dat geheim door ons wereldkundig te maken."

"Maar wat verwacht gij dan?" vroeg Ned.

"Dat er zich omstandigheden zullen voordoen, waarvan wij kunnen en
moeten gebruik maken, en dat evengoed over zes maanden als thans."

"'t Zou wat!" zei Ned Land. "En waar zullen wij over zes maanden zijn,
mijnheer de natuuronderzoeker?"

"Misschien hier of misschien bij China. Je weet het, dat de Nautilus
een groote snelheid bezit; hij doorklieft het water als een vogel
de lucht; hij vreest geen druk bezochte zeeën. Wie zegt je dat hij
de kusten van Frankrijk, Engeland of Amerika niet zal naderen, waar
wij ten minste even goed een vlucht kunnen beproeven als hier?"

"Mijnheer Aronnax," antwoordde de Amerikaan, uw redeneering rust op
verkeerden grondslag. U spreekt in het toekomende: "dan zullen wij
hier of daar zijn!" maar ik spreek in het tegenwoordige; "wij zijn
hier en wij moeten daarvan gebruik maken."

Ik werd door de logica van Ned Land in het nauw gebracht, en ik
voelde dat ik op dat punt geslagen werd. Ik wist niet meer, welke
bewijsgronden ik voor mijn stelling moest aanvoeren.

"Mijnheer," hervatte Ned, "veronderstellen wij eens het onmogelijke,
dat namelijk de kapitein u heden de vrijheid aanbood, zoudt gij
die aannemen?"

"Ik weet het niet," antwoordde ik.

"En als hij er bijvoegde dat het aanbod, dat u heden gedaan werd,
nimmer weer herhaald zou worden, zoudt gij dat aannemen?"

Ik antwoordde niet.

"En wat denkt vriend Koen er van?" vroeg Ned Land.

"Vriend Koen," antwoordde deze bedaard, "heeft niets te zeggen. Evenals
zijn meester en zijn vriend Ned, is hij ongehuwd. Vrouw, kinderen en
bloedverwanten wachten in zijn vaderland niet op hem. Hij is in dienst
van mijnheer, hij denkt als mijnheer, hij spreekt als mijnheer, en
tot zijn spijt behoeft men op hem niet te rekenen om een meerderheid
te verkrijgen. Er zijn dus maar twee personen: mijnheer aan den eenen
en Ned Land aan den anderen kant. Nu hij dit gezegd heeft, luistert
vriend Koen weer toe en is gereed de aanteekeningen er bij te maken."

Ik moest onwillekeurig glimlachen, toen ik Koenraad zijn persoon zoo
geheel hoorde wegcijferen; de Amerikaan echter moest blijde zijn hem
niet tegen zich te hebben.

"Welnu, mijnheer," zei Ned Land, "omdat Koenraad dus niet bestaat
kunnen wij met ons beiden de zaak afhandelen. Ik heb gesproken,
u hebt geluisterd: wat hebt u te antwoorden?"

Ik moest noodwendig een beslissing nemen, en uitvluchten stuitten
mij tegen de borst.

"Vriend Ned," zei ik, "ziehier mijn antwoord: Je hebt gelijk en mijn
bewijzen houden tegenover de uwe geen steek. Gij moet op den goeden
wil van kapitein Nemo niet rekenen; de voorzichtigheid verbiedt
hem ons de vrijheid terug te geven; derhalve gebiedt deze deugd ons
om van de eerste de beste gelegenheid om den Nautilus te verlaten,
gebruik te maken."

"Goed, mijnheer Aronnax, dat is verstandig gesproken."

"Slechts éen opmerking," zei ik, "een enkele: de gelegenheid moet
goed zijn; onze eerste poging om te vluchten moet gelukken; want doet
zij het niet, dan zullen wij de gelegenheid waarschijnlijk nooit weer
krijgen, en kapitein Nemo zal het ons niet vergeven."

"Dat is alles heel juist," antwoordde de Amerikaan; "maar uw opmerking
is toepasselijk op elke poging om te ontvluchten, hetzij die plaats
hebbe over twee jaar of over twee dagen. Derhalve blijft altijd de
vraag deze: als een gunstige gelegenheid zich voordoet, moet men er
van gebruik maken?"

"Juist; en zul je me nu eens zeggen, Ned, wat je door een gunstige
gelegenheid verstaat?"

"Deze: dat de Nautilus wel in een somberen nacht kort bij eenige
Europeesche kust komt."

"En zou je dan met zwemmen je trachten te redden?"

"Ja, als wij dicht genoeg bij de kust waren en de Nautilus aan de
oppervlakte dreef; doch zeker niet als wij te ver van land waren en
het vaartuig onder water voer."

"En wat zou je in dit geval doen?"

"Dan zou ik trachten me van de sloep meester te maken: ik weet ermee
om te gaan; wij gaan er binnen in zitten en als wij de ijzeren bouten
er uit hebben geschroefd, rijzen wij naar de oppervlakte, zonder dat
zelfs de stuurman onze vlucht zou bemerken."

"Goed, Ned, loer dus op die gelegenheid; maar vergeet niet, dat een
mislukking ons verderf zou zijn."

"Ik zal dit niet vergeten, mijnheer!"

"En wil je nu weten, Ned, wat ik over je plan denk?"

"Graag, mijnheer Aronnax."

"Welnu, ik denk, (ik zeg niet: ik hoop) dat deze gunstige gelegenheid
zich nimmer zal voordoen."

"Waarom niet?"

"Omdat de kapitein zich niet ontveinzen kan, dat wij niet alle hoop
hebben opgegeven om onze vrijheid te herkrijgen, en dat hij wel op
zijn hoede zal zijn, vooral als wij in het gezicht der Europeesche
kust varen."

"Ik denk zooals mijnheer," zei Koenraad.

"Wij zullen wel eens zien," antwoordde Ned Land, die met een
vastberaden gelaat het hoofd schudde.

"En nu, Ned," voegde ik er bij, "zullen wij verder er over zwijgen:
geen woord meer er over. Den dag waarop je gereed zult zijn, zul je
ons waarschuwen en wij volgen je. Ik verlaat mij geheel op je."

Dit gesprek, dat later zulke zwaarwichtige gevolgen hebben moest,
eindigde hiermede. Ik moet nu bekennen, dat de gebeurtenissen mijn
voorspelling, tot groote teleurstelling van den Amerikaan, schenen
te bevestigen. Wantrouwde de kapitein ons in die druk bevaren zeeën,
of wilde hij zich slechts onttrekken aan het oog der tallooze schepen
van allerlei natiën, die de Middellandsche Zee doorkliefden? Ik weet
het niet, maar meestentijds bleef hij onder water en ver van  de
kust. De Nautilus kwam soms slechts even boven, zoodat de uitkijk van
den stuurman ternauwernood uit het water stak, of wij voeren op groote
diepte, daar wij tusschen den Griekschen archipel en Klein-Azië zelfs
op 2000 meter den bodem niet konden bereiken.

Zoo wist ik niet anders dat wij het eiland Carpathos, een van de
Sporaden, langs voeren, dan door het vers van Virgilius, dat kapitein
Nemo aanhaalde toen hij met den vinger op de kaart wees:


    "Est in Carpathio Neptuni gurgite vates,
    Coeruleus Proteus...."


Het was inderdaad de gewezen verblijfplaats van Proteus, den
ouden herder der kudden van Neptunus, thans het eiland Scarpanto,
tusschen Rhodus en Creta. Ik zag door het raam van den salon alleen
de granietrotsen, waarop het rust.

Den volgenden dag, 14 Februari, besloot ik eenige uren te besteden
aan het bestudeeren van de visschen uit dien archipel; maar om de
een of andere reden bleven de wanden vast gesloten. Toen ik naging
op welke hoogte de Nautilus zich bevond, merkte ik op, dat wij naar
Candia voeren. Op het oogenblik dat ik mij op de Abraham Lincoln
had ingescheept, was dit geheele eiland in opstand gekomen tegen de
Turksche overheersching; maar ik wist volstrekt niet wat er van dien
opstand tot heden toe geworden is, terwijl de kapitein, die geen
gemeenschap met het land onderhield, mij het zeker niet zou hebben
kunnen zeggen.

Ik zinspeelde dus in het geheel niet op deze gebeurtenis, toen ik dien
avond met hem alleen in den salon was. Bovendien kwam het mij voor
dat hij stil was en afgetrokken. Toen gaf hij, tegen zijn gewoonte,
bevel om de wanden open te schuiven, en hij liep van het eene glas naar
het andere, om het water nauwkeurig te beschouwen. Waarom? Ik kon het
niet raden, en ik hield mij enkel bezig met de visschen te beschouwen,
die ons voorbij zwommen. Ik zag onder anderen drie centimeter lange
cheilonen, kleine visschen met doorschijnende schubben, loodkleurig
en met roode vlekjes; zij eten veelal zeeplanten, waardoor zij een
uitstekenden smaak hebben; die vischjes waren bij de lekkerbekken te
Rome zeer gezocht; hunne ingewanden met zeeslakkenmelk, pauwenhersens
en papegaaientongetjes klaar gemaakt, vormden den goddelijken schotel,
die Vitellius in verrukking bracht. Een andere zeebewoner uit deze
streken bracht mij de oudheid nogmaals in herinnering. Het was de
remora, die zich aan den buik der haaien vasthecht en zóó medezwemt;
volgens het beweren der ouden kon deze kleine visch, als hij zich
aan de kiel van een schip hechtte, het in de vaart tegenhouden,
en toen een van deze dieren in den slag van Actium het schip van
Antonius tegenhield, maakte het daardoor de verovering voor Augustus
gemakkelijk. Waarvan hangt toch dikwijls het lot der volken af!

Mijn oogen konden zich van al die wonderen der zee niet afwenden,
toen ik door een onverwachte verschijning werd getroffen.

Midden in zee verscheen plotseling een man, een duiker, die een
klein leeren zakje aan zijn gordel droeg. Het was geen lijk, dat met
den stroom voortdreef, het was een levend mensch, die met krachtige
hand voortzwom, en nu en dan verdween, om aan de oppervlakte adem te
scheppen, doch aanstonds weer naar beneden dook. Ik keerde mij met
bewogen stem tot den kapitein: "Een man een drenkeling!" riep ik,
"wij moeten hem redden!" De kapitein antwoordde niet en kwam bij
het raam. De man zwom naar ons toe, drukte het gelaat tegen het glas
en keek ons aan. Tot mijn groote verbazing gaf de kapitein hem een
teeken; de duiker gaf met een wenk antwoord, steeg onmiddellijk naar
boven en kwam niet weer terug.

"Verontrust u niet," zei de kapitein. "Het is Nikolaas van kaap
Matapan, de Visch bijgenaamd. Hij is op al de Cycladen goed bekend;
een voortreffelijk duiker! Het water is zijn element, en hij leeft
er meer in dan op het land, want hij gaat onophoudelijk van het eene
eiland naar het andere, tot zelfs naar Kreta."

"Kent gij hem, kapitein?"

"Waarom niet, mijnheer?"

Toen de kapitein dit gezegd had, ging hij naar een kast, dicht bij
het linker raam van den salon. Bij dit meubel zag ik een met ijzer
beslagen kist staan, op wier deksel een koperen plaat was bevestigd
met het opschrift: "Mobilis in mobile."

Zonder op mijn tegenwoordigheid te letten, opende de kapitein de
kast; het was een soort geldkist die een groot aantal gouden staven
bevatte. Waar kwam dat kostbaar metaal vandaan? Waar haalde de kapitein
het en wat zou hij er mee doen?

Ik zei geen woord, ik keek slechts toe. Kapitein Nemo nam de staven
éen voor éen en schoof ze geregeld in een kist, die hij er geheel mede
vulde. Ik hield het er voor, dat deze meer dan duizend kilogrammen
goud bevatte, dat is te zeggen voor ongeveer drie millioen franken.

De kist werd goed gesloten, en de kapitein schreef er een adres op
met Grieksche letters. Toen dit gedaan was, drukte hij op een knop,
die door middel van een draad gemeenschap had met het verblijf der
equipage. Er verschenen acht man, die niet zonder veel moeite de kist
uit den salon droegen; toen hoorde ik dat zij die met takels de groote
trap optrokken.

Op dit oogenblik wendde kapitein Nemo zich tot mij:

"En gij zeidet, mijnheer de professor?" vroeg hij.

"Ik zei niets, kapitein."

"Dan wensch ik u een goeden nacht, mijnheer," en daarop verliet hij
den salon. Ik ging, zooals men denken kan, zeer nieuwsgierig naar mijn
kamer. Ik zocht verband tusschen de verschijning van den zwemmer en
die met goud gevulde kist. Weldra voelde ik aan eenige slingering,
dat de Nautilus uit de diepte naar boven kwam en aan de oppervlakte
dreef. Toen hoorde ik op het plat loopen; ik begreep, dat men de
sloep los maakte en in zee bracht; een oogenblik stiet zij tegen
den Nautilus en toen was alles stil. Twee uren daarna hoorde ik
weer hetzelfde geraas en hetzelfde geloop. De sloep werd aan boord
geheschen en vastgeschroefd, waarna de Nautilus weer in de diepte zonk.

Derhalve waren die schatten aan hun adres bezorgd. Waar en wie was
de zaakgelastigde van den kapitein?

Den volgenden dag vertelde ik aan Ned en Koenraad wat er dien nacht
gebeurd was en mijn nieuwsgierigheid zeer had opgewekt. Mijn makkers
waren niet minder verbaasd dan ik.

"Maar waar haalt hij die millioenen van daan?" vroeg Ned Land. Daarop
kon ik geen antwoord geven. Ik ging na het ontbijt naar den salon en
zette mij aan het werk; ik bleef tot vijf uur zitten schrijven. Of
ik het aan mijn lichaamstoestand moest toeschrijven wist ik niet,
doch ik voelde op dat oogenblik een groote hitte, zoo zelfs, dat ik
mijn bovenkleed moest uitdoen. Ik begreep er niets van, want wij
waren op geen hooge breedte, en bovendien kon de Nautilus, die op
vrij groote diepte voer, geen hinder hebben van hooge temperatuur. Ik
keek eens op den manometer; deze wees een diepte van twintig meter,
waar dus de warmte van den dampkring niet meer kon doordringen.

Ik ging voort met mijn werk, doch de hitte werd bijna onverdraaglijk.

"Zou er brand aan boord zijn?" vroeg ik mij zelven af.

Ik wilde den salon verlaten, toen kapitein Nemo binnentrad; hij ging
naar den thermometer, keek dien na en zei:

"Twee-en-veertig graden."

"Dat merk ik, kapitein," antwoordde ik; "en als die warmte nog
toeneemt, zullen wij die niet meer kunnen verdragen."

"Och, mijnheer, die warmte zal niet vermeerderen, als wij het niet
willen."

"Kunt u die dan naar willekeur regelen?"

"Neen, maar ik kan mij van het punt verwijderen waar zij ontstaat."

"Komt zij dan van buiten?"

"Zonder twijfel; wij varen in een stroom van kokend water."

"Is het mogelijk?" riep ik uit.

"Kijk maar."

De wanden openden zich, en ik zag dat het water om den Nautilus
geheel wit was. Zwaveldampen ontwikkelden zich in de zee, die als
in een ketel kookte. Ik hield mijn hand tegen het glas, doch dit was
zóo heet, dat ik de hand terugtrok.

"Waar zijn wij?" vroeg ik.

"Bij het eiland Santorino, mijnheer de professor," antwoordde de
kapitein, "en juist in het kanaal dat Nea-Kameni van Palea-Kameni
scheidt. Ik heb u het zonderling schouwspel van een onderzeesche
vulkanische uitbarsting willen doen zien."

"Ik dacht," zei ik, "dat de vorming van deze nieuwe eilanden afgeloopen
was."

"Niets is ooit in deze vulkanische streken afgeloopen," antwoordde
Nemo, "en de aarde wordt hier altijd door onderaardsch vuur in beweging
gebracht. In het negentiende jaar onzer jaartelling verscheen, volgens
Cassiodorus en Plinius, een nieuw eiland, Theia of het Goddelijke
genaamd, op dezelfde plaats waar zich kortelings nieuwe eilandjes
hebben gevormd. Later verdween het onder de golven, om in het jaar 69,
nog eens te verschijnen en nog eenmaal te verdwijnen. Sedert dien tijd
tot op onze dagen bespeurde men geen vulkanische werking, totdat op 3
Februari 1866 een nieuw eilandje, waaraan men den naam van George gaf,
in de nabijheid van Nea-Kameni, te midden van zwaveldampen opsteeg
en zich drie dagen later daaraan vasthechtte. Zeven dagen later,
13 Februari, verscheen het eilandje Aphroessa, door een kanaal van
tien meter breed van Nea-Kameni gescheiden. Ik was juist in deze
zee toen het verschijnsel zich voordeed, en ik heb het in alle
bijzonderheden kunnen nagaan. Het eilandje Aphroessa was rond, had
drie honderd meter in doorsnede en was tien meter hoog. Het bestond
uit zwarte, glasachtige lava, met stukken veldspaat vermengd. Eindelijk
vertoonde zich den 10den Maart een veel kleiner eiland, Reka genaamd,
bij Nea-Kameni, en sedert dien tijd hebben zich deze drie eilandjes
vereenigd en vormen op dit oogenblik éen geheel."

"En het kanaal waarin wij ons thans bevinden?" vroeg ik.

"Hier is het," zei de kapitein, terwijl hij het mij op een kaart
van den Archipel aanwees; "gij ziet, dat ik er de nieuwe eilandjes
heb opgezet."

"Maar dit kanaal zal zich eens vullen?"

"Dat is zeer waarschijnlijk, mijnheer Aronnax, want sedert 1866 zijn
er nog acht kleine lava-eilandjes tegenover de haven St. Nicolaas
op Palea-Kameni verrezen. Het is dus waarschijnlijk dat Nea en Palea
zich vrij spoedig zullen vereenigen. Indien in den Grooten Oceaan de
koralen landen vormen, dan zijn het hier vulkanische uitbarstingen:
zie eens, mijnheer, wat er hier onder de eilanden geschiedt."

Ik kwam weer bij het raam; de Nautilus bewoog zich niet meer; de
hitte werd ondraaglijk; de zee werd rood in plaats van wit, door de
aanwezigheid van ijzerzouten. Niettegenstaande de salon zeer dicht
gesloten was, drong een onverdraaglijke zwavellucht tot ons door,
en ik zag vuurroode vlammen, die het electrisch licht verdoofden. Ik
zweette, ik stikte bijna, ik dacht dat ik gebraden werd.

"Wij kunnen niet langer in dit kokend water blijven," zei ik tot
den kapitein.

"Neen, dat zou onvoorzichtig zijn," antwoordde Nemo bedaard. Een bevel
werd gegeven, de Nautilus zette zich weer in beweging en verwijderde
zich van dien oven, waarbij hij het niet langer ongestraft had kunnen
uithouden. Een kwartier later haalden wij weer adem aan het oppervlak
der zee.

Ik dacht er toen aan, dat, zoo Ned Land een dezer streken had
uitgekozen om te vluchten, wij zeker niet levend uit deze vuurzee
zouden gekomen zijn.

Den volgenden dag, 16 Februari, verlieten wij dit gedeelte der zee,
dat tusschen Rhodus en Alexandrië soms een diepte van 3000 meter
heeft, en de Nautilus Cerigo rechts latende liggen, verlieten wij
den Griekschen Archipel, na om kaap Matapan te zijn heengevaren.


HOOFDSTUK XXXI

Door de Middellandsche Zee in twee dagen.

De Middellandsche Zee, de blauwe zee bij uitnemendheid, omringd
door kusten waarop oranjeboomen, aloë's, cactussen en pijnboomen
groeien en mirten hunne welriekende geuren verspreiden, waarlangs
ruwe bergen hunne toppen hemelwaarts verheffen, waarboven het zuiver
en doorschijnend luchtazuur zich welft, de zee, die onophoudelijk
door stormen of door onderaardsch vuur in beweging wordt gebracht,
is voortdurend het slagveld, waar Neptunus en Pluto elkander het
wereldgebied betwisten. Aan haar oevers en op haar golven wordt de
mensch in een van de krachtigste luchtstreken van den aardbodem als
wedergeboren.

Doch hoe schoon die zee ook zij, ik heb maar een vluchtig overzicht
kunnen nemen van dat waterbekken, dat twee millioen vierkante kilometer
oppervlakte beslaat. De kennis van den kapitein hielp mij hier ook
weinig, want die raadselachtige persoon verscheen bij deze snelle
vaart geen enkele maal. Ik schat den afstand, dien de Nautilus onder
zee aflegde, op ongeveer 2400 kilometer, en deze reis legde hij in
tweemaal vierentwintig uren af. Na den 16den Februari de Grieksche
wateren verlaten te hebben, waren wij den 18den, bij het opkomen van
de zon, reeds door de straat van Gibraltar. Het was mij daardoor vrij
duidelijk dat deze Middellandsche Zee, besloten tusschen bewoonde
landen, die hij wilde ontvluchten, den kapitein bijzonder onaangenaam
moest zijn. Hare golven en koeltjes wekten waarschijnlijk bij hem al
te veel droeve herinneringen, mogelijk al te veel leed op. Hij kon
zich hier met zijn vaartuig niet zoo vrij bewegen als in den Oceaan,
en zijn Nautilus voelde zich tusschen de te nabij elkander liggende
Afrikaansche en Europeesche kusten te bekneld. Wij hadden een snelheid
van vijfenveertig kilometer in het uur. Het spreekt van zelf dat Ned
Land, tot zijn groote spijt, zijn ontvluchtingsplannen moest opgeven;
hij kon zich van de sloep niet bedienen, nu deze werd meegesleept
met een vaart van ongeveer twaalf meter in de seconde. Onder die
omstandigheden den Nautilus te verlaten, zou even gevaarlijk geweest
zijn, als om uit een sneltrein in volle vaart te springen. Bovendien
kwam ons vaartuig alleen des nachts aan de oppervlakte, om een voorraad
versche lucht in te nemen, en het snelde slechts vooruit volgens de
aanwijzingen van het kompas en den log.

Ik zag dus van het inwendige der Middellandsche Zee alleen wat
een reiziger in een sneltrein van het landschap ziet, waardoor hij
heen vliegt, dat is te zeggen, den verren gezichteinder, en niet
wat onder zijn oogen langs hem gaat. Evenwel konden Koenraad en ik
eenige visschen bekijken, wier snelheid ze eenige oogenblikken in
het vaarwater van den Nautilus deed vertoeven. Wij bleven voor de
glazen van den salon op den uitkijk staan, doch ik kon maar weinige
aanteekeningen maken over de ichthyologie der Middellandsche Zee. Van
de verschillende visschen, die haar bewonen, heb ik enkelen goed,
anderen slechts ter loops gezien, zonder nog te spreken van hen,
die door de snelheid van den Nautilus ons als voorbij vlogen. Ik
zag in het door onze electrische lantaarn helder verlicht gedeelte
lampreien kronkelen van een meter lang, die men bijna in alle zeeën
aantreft, roggen van vijf voet breed, met witten buik en gevlekten
rug. Twaalf voet lange haaien, door duikers in deze zee zoo gevreesd,
wedijverden met hen in snelheid; zeevisschen, bekend om den fijnen
reuk; goudvisschen, prachtige steuren, schoten langs ons glas, en
raakten het somwijlen aan.

Ik geloof, dat toen wij de Adriatische Zee voorbijvoeren, ik ook twee
of drie potvisschen heb gezien. Koen meende dolfijnen en zeekalven,
en zelfs een voet zes lange schildpad te hebben opgemerkt.

Toen wij tusschen Sicilië en Tunis doorvoeren, verminderde de
Nautilus zijn snelheid; in deze ruimte tusschen kaap Bon en de
westpunt van Sicilië stijgt de bodem der zee bijna plotseling. Daar
is een wezenlijke bergkam, waarboven slechts zeventien meter water
staan, terwijl de diepte aan weerszijden zeventig meter bedraagt. De
Nautilus moest dus zeer voorzichtig varen, om niet tegen dien
onderzeeschen rotswand te stooten. Ik wees Koenraad op een kaart van
de Middellandsche Zee de plaats van dezen langen rotswand aan.

"Mijnheer moet mij niet kwalijk nemen," zei hij, "maar dat is een
wezenlijke landtong tusschen Europa en Afrika."

"Ja, vriend," antwoordde ik; "zij sluit dit gedeelte der zee bij de
kust van Libye geheel af, en de peilingen van Smith hebben bewezen,
dat de beide werelddeelen eertijds tusschen de kapen Boco en Farina
verbonden waren."

"Ik geloof het graag," zei Koenraad.

"Ik zal er nog bijvoegen," hervatte ik, "dat er een dergelijke
verbinding tusschen Gibraltar en Ceuta bestaat, die in een
voorwereldlijk tijdperk de Middellandsche Zee geheel afsloot."

"En," vroeg Koenraad, "als eenige vulkanische uitbarsting die beide
scheidingsmuren eens tot boven de golven verhief?" "Dat is niet
waarschijnlijk, Koenraad."

"Laat ik eerst uitspreken, mijnheer; als dit verschijnsel eens plaats
vond, zou het onaangenaam zijn voor mijnheer de Lesseps, die zich
zooveel moeite geeft om de landengte door te graven."

"Dat is waar; maar ik herhaal het, Koen, dit verschijnsel zal niet
plaats hebben. De kracht der onderaardsche werking vermindert
voortdurend. De vulkanen, die in vroeger tijdperken zoo talrijk
waren, dooven langzamerhand uit; de inwendige warmte verflauwt, de
temperatuur der onderste aardlagen daalt eeuw op eeuw vrij merkbaar,
en dit ten nadeele van onze aarde, want die warmte is haar leven."

"Maar de zon...."

"De zon is onvoldoende, Koen. Kan zij warmte aan een lijk geven?"

"Neen, niet zoover ik weet."

"Welnu, mijn vriend, eens zal de aarde een kil lijk worden; zij zal
onbewoonbaar en onbewoond zijn als de maan, die haar levenskracht
sedert langen tijd verloren heeft."

"Over hoeveel eeuwen?" vroeg Koenraad.

"Over eenige honderdduizenden van jaren, mijn jongen."

"Dan hebben wij nog tijd om onze reis te eindigen, als Ned Land zich
er tenminste niet mee bemoeit," antwoordde Koenraad.

En Koenraad ging geheel gerustgesteld voort dien hoog liggenden bodem
der zee te bestudeeren, waarover de Nautilus met gematigde snelheid
heenstreek.

Daar vertoonde zich op een rotsachtigen en vulkanischen bodem een
geheele flora met de schoonste, schitterendste en veelkleurigste
gewassen; ook bewonderde hij er de tallooze week- en schaaldieren,
die er zich tusschen vertoonden, en met welker rangschikking in
klassen en orden hij zich bijzonder vermaakte.

Gedurende den nacht van den 16den op den 17den Februari waren wij in de
westelijke helft der Middellandsche Zee gekomen, waarvan de grootste
diepte ongeveer 3000 meter bedraagt. De Nautilus daalde daar tot in
de onderste lagen der zee. In plaats van de wonderen der natuur,
aanschouwde mijn oog daar allerhande hartroerende en vreeselijke
tooneelen. Wij waren toch in dat gedeelte der Middellandsche Zee, dat
steeds zoo vruchtbaar is geweest aan allerlei rampen. Hoeveel schepen
hebben er tusschen de kusten van Algerië en Provence geen schipbreuk
geleden, hoeveel vaartuigen zijn er niet verdwenen! De Middellandsche
Zee is, in vergelijking van de uitgestrektheid van den grooten Oceaan,
slechts een meer, maar een meer, welks water grillig en veranderlijk
is in den hoogsten graad: heden is het kalm en kabbelt het zachtkens
tegen de ranke kiel eener kleine boot, dan weer woedt het en bruist
het op door de stormwinden gegeeseld, zoodat zelfs de sterkste schepen
door de korte golven worden stuk geslagen.

Hoeveel wrakken zag ik dan ook niet bij onzen snellen tocht door de
diepte, sommigen reeds geheel door koraalgewassen, anderen slechts
met wier en roest bedekt; ankers, kanonnen, kogels, schroeven,
stukken van stoommachines, gebarsten ketels, en soms houten wrakken,
die onder water ronddreven, hetzij recht op, hetzij onderste boven
gekeerd! Van deze vergane schepen waren sommigen door aanzeiling,
anderen door het stooten op rots of klip gezonken. Ik zag er, die
rechtop naar beneden waren gegaan, met mast en tuig nog in behoorlijke
orde; het was als of zij voor anker lagen, en gereed waren om weg
te zeilen. Toen de Nautilus er tusschen doorvoer en ze met zijn
electrisch licht bescheen, was het alsof zij hem met de vlag wilden
begroeten en een nommervlag hijschen! Maar neen, het was niets dan de
stilte des doods op dit ongeluksveld. Ik merkte op, dat de bodem der
zee meer met wrakken bedekt was naarmate wij de straat van Gibraltar
naderden. Daar ontmoeten elkander de kusten van Afrika en Europa, en
in dit nauw gedeelte komen ongelukken talrijker voor. Ik zag daar tal
van ijzeren wrakken, phantastische overblijfselen van stoombooten,
sommigen op zijde liggend, anderen overeind als vreeselijk groote
dieren. Van een van die stoombooten was een zijde geheel opengespleten,
de schoorsteen krom gebogen, van de raderen bleef niets dan wat ijzeren
stangen over, het roer was van het achterschip afgescheurd, en hing
er met slechts een keten nog bij, terwijl de geheele achtersteven
door zeezout was ingevreten; welk een vreeselijk schouwspel! Hoeveel
fortuinen waren door die schipbreuk niet te gronde gericht, hoeveel
slachtoffers mee naar de diepte gesleept? Was er nog iemand van de
schepelingen gered om die ontzettende ramp te kunnen navertellen, of
bewaarden de golven het geheim van dit ongeluk? Ik weet niet waarom,
doch de gedachte schoot mij door het brein dat dit de Atlas wel zijn
kon, die voor ongeveer twintig jaren met man en muis verdwenen is,
en waarvan men nimmer meer heeft hooren spreken! O, wat zou men een
treurig tafereel kunnen ophangen van de diepten der zee, van dat
uitgestrekte kerkhof, waar zoovele rijkdommen verloren zijn gegaan,
zooveel slachtoffers den dood hebben gevonden!

De Nautilus vervolgde kalm en snel als altijd zijn vaart, midden door
al deze wrakken heen. Den 19den Februari, 's morgens om drie uur,
waren wij vóór de straat van Gibraltar. Er zijn daar twee zeestroomen:
de bovenstroom, dien men sedert lang kent, voert het water van den
Oceaan naar de Middellandsche Zee; doch een benedenstroom doet het
tegenovergestelde, zooals de wetenschap in den laatsten tijd heeft
bewezen. De Middellandsche Zee toch neemt steeds toe door het water
van den Oceaan en de rivieren die er in uitmonden. Haar peil zou
dus jaarlijks vrij wat hooger worden, want de uitdamping is niet
voldoende om het evenwicht te herstellen. Docht dit is zoo niet,
zoodat men natuurlijk het bestaan van een benedenstroom heeft moeten
aannemen, die door de straat van Gibraltar het overtollige water van de
Middellandsche Zee naar den Oceaan voert. Van dezen onderstroom maakte
de Nautilus gebruik; hij schoot snel door de nauwe zeestraat. Een
oogenblik slechts zag ik de wonderschoone bouwvallen van den tempel
van Hercules, die volgens Plinius en Avienus met het lage eiland
waarop hij stond gezonken is, en weinige oogenblikken daarna dreven
wij op de golven van den Atlantischen Oceaan.


HOOFDSTUK XXXII

De Golf van Vigo.

De Atlantische Oceaan, ontzaglijke waterplas van 25 millioen vierkante
kilometer; belangrijke zee, welke de ouden bijna niet kenden, behalve
misschien de Carthagers, de Hollanders der oudheid, die op hun
handelsreizen de westkusten van Europa en Afrika bezochten! Oceaan,
wiens kusten zulk een onmetelijken omtrek hebben, waarin de grootste
rivieren der wereld haar water doen stroomen; prachtige watervlakte,
onophoudelijk doorkliefd door de schepen van alle natiën, versierd
met de vlaggen van alle landen der wereld, en welks zuidelijk uiteinde
wordt gevormd door twee kapen, bij de zeevaarders evenzeer gevreesd,
de Stormkaap en kaap Hoorn!

De Nautilus doorkliefde het water van den Oceaan met zijn schroef
in drie en een halve maand, na een afstand te hebben afgelegd van
bijna 40.000 kilometer. Waar gingen wij nu heen, en wat zou ons de
toekomst opleveren?

Toen wij de straat van Gibraltar door waren, had de Nautilus het
ruime sop gekozen; hij rees naar de oppervlakte, waardoor wij dus in
de gelegenheid werden gesteld onze dagelijksche wandelingen op het
plat te vervolgen.

Ik ging met Ned Land en Koenraad aanstonds naar boven. Op een
afstand van twaalf kilometer zagen wij flauw kaap St. Vincent, het
zuidwestelijk uiteinde van het Iberische schiereiland. De wind woei
vrij sterk uit het zuiden. De zee stond hol, en deed den Nautilus sterk
slingeren. Het was bijna onmogelijk om op het plat te blijven staan,
daar groote golven er telkens overheen sloegen. Wij gingen dus naar
beneden, na een goeden voorraad versche lucht te hebben ingeademd. Ik
ging naar mijn kamer, en Koenraad naar zijn hut, maar Ned Land volgde
mij met een afgetrokken gelaat. Onze snelle reis door de Middellandsche
Zee had hem niet in staat gesteld zijn voornemen ten uitvoer te
brengen en hij ontveinsde zijn teleurstelling maar weinig. Toen hij
de deur had gesloten, ging hij zitten en zag mij zwijgend aan.

"Vriend Ned," zei ik, "ik begrijp je, maar je hebt je niets te
verwijten. De gedachte aan de vlucht zou een groote dwaasheid geweest
zijn, nu de Nautilus zoo vreeselijk snel voorwaarts ging."

Ned Land antwoordde niet; zijne gesloten lippen en gefronste
wenkbrauwen duidden genoegzaam aan, dat maar éen gedachte hem bezig
hield.

"Komaan," zei ik, "niets is nog verloren; wij varen de kust van
Portugal langs. Frankrijk en Engeland zijn niet ver meer verwijderd,
en daar kunnen wij immers ook heen vluchten? Als de Nautilus, buiten de
straat van Gibralter komende, zich naar het zuiden had gewend, als hij
ons mee had gesleept naar de streken, waar bijna geen land te vinden
is, dan zou ik even teleurgesteld zijn als jij; maar nu weten wij, dat
kapitein Nemo de zeeën der beschaafde natiën niet ontvlucht, en binnen
weinige dagen geloof ik wel, dat je met volle zekerheid kunt handelen."

Ned Land keek mij nog strakker aan, en opende eindelijk den mond.

"Van avond!" zei hij.

Ik stond plotseling op; ik was, ik moet het bekennen, weinig voorbereid
op zulk een mededeeling; ik had den Amerikaan willen antwoorden,
doch ik kon geen woord uitbrengen.

"Wij waren overeengekomen een gelegenheid af te wachten," vervolgde
Ned Land. "Die gelegenheid heb ik nu; van avond zullen wij maar eenige
kilometers van de Spaansche kust verwijderd zijn; de nacht is donker,
de wind is west; ik heb uw woord, mijnheer Aronnax, en ik reken op u."

Daar ik bleef zwijgen, stond de Amerikaan op en naderde mij.

"Van avond om negen uur," fluisterde hij; "ik heb Koen
gewaarschuwd. Dan zal de kapitein waarschijnlijk in zijn kamer en
naar bed zijn; de machinisten en matrozen kunnen ons niet zien;
Koenraad en ik zullen naar de hoofdtrap gaan: gij, mijnheer Aronnax,
zult een paar schreden afstands in de bibliotheek wachten op ons
teeken. De riemen, de mast en de zeilen zijn al in de sloep; ik heb
er zelfs eenige levensmiddelen in kunnen brengen; ook heb ik mij van
een sleutel meester gemaakt om de bouten los te schroeven, die de
boot aan den Nautilus verbinden. Alles is dus gereed. Tot van avond."

"De zee staat hol," zei ik.

"Dat is waar," antwoordde Ned, "maar dat moet men wagen. De vrijheid is
wel wat waard; bovendien, de boot is sterk, en eenige kilometers met
een goeden wind beteekenen niets. Wie weet of wij morgen geen honderd
kilometer ver in zee zijn? Als de omstandigheden ons begunstigen,
zullen wij tusschen tien en elf uur ergens aan wal stappen of dood
zijn. God behoede u dus, en tot van avond!"

Daarop ging hij heen, en liet mij versuft zitten; ik had mij
verbeeld, dat als het geval eens daar was, ik den tijd zou hebben
om te overdenken, en de zaak te bepraten. Mijn koppige makker liet
mij daarvoor geen tijd, en wat zou ik hem ook gezegd hebben? Ned
Land had honderdmaal gelijk; het was nu een vrij goede gelegenheid,
en hij maakte er gebruik van. Kon ik mijn woord intrekken en de
verantwoordelijkheid op mij laden van uit geheel persoonlijke belangen
de toekomst mijner makkers in de waagschaal te stellen? Kon morgen
de kapitein ons niet in volle zee, ver van alle land, met zich voeren?

Op dat oogenblik gaf mij een vrij sterk geruisch te kennen dat de
vergaarbakken van den Nautilus vol liepen en wij weer in de diepte
daalden.

Ik bleef in mijn kamer, omdat ik den kapitein wilde ontwijken,
die in mijn oog en op mijn gelaat de ontroering niet mocht lezen,
die zich van mij had meester gemaakt. Ik bracht dus een treurigen
dag door, geslingerd tusschen de begeerte om mijne vrijheid terug te
krijgen, en het leedwezen dezen wonderbaarlijken Nautilus te verlaten,
zonder mijn onderzeesche studiën voleindigd te hebben. Ik zou dus dien
Oceaan vaarwelzeggen, zonder er de diepten van te hebben nagespoord,
zonder ook hier de geheimen te hebben ontdekt, welke de Indische en
Groote Oceaan mij hadden ontvouwd! Mijn roman viel mij reeds bij het
eerste deel uit de handen, mijn droom werd op het schoonste oogenblik
afgebroken! Welke onaangename uren gingen er voorbij; dan zag ik
mij met mijn makkers aan wal, dan weer wenschte ik tegen het gezond
verstand in, dat eenige onvoorziene omstandigheden het plan van Ned
Land in duigen mochten doen vallen.

Tweemaal ging ik naar den salon om het kompas te raadplegen, ten
einde te zien of de Nautilus de kust bleef naderen, of er zich van
verwijderde. Maar neen: de Nautilus bleef altijd bij de Portugeesche
kust; hij voer steeds naar het noorden. Wij moesten er dus partij
van trekken en ons voor de vlucht gereed houden; mijn bagage was niet
zwaar, niets dan mijn aanteekeningen.

Ik vroeg mij zelven af wat kapitein Nemo wel van onze ontsnapping
zou denken, welke ongerustheid, welk leedwezen deze hem misschien zou
veroorzaken, en wat hij doen zou, ingeval hem ons plan bekend werd,
of het mislukte! Ik had mij ongetwijfeld niet over hem te beklagen;
integendeel. Nimmer werd gastvrijheid gulhartiger aangeboden dan de
zijne; doch als ik hem verliet, kon ik toch niet van ondankbaarheid
worden beschuldigd, want geen eed verbond ons aan hem. Hij rekende
alléén op den drang der omstandigheden, niet op ons woord, om ons
voor altijd aan hem te verbinden; hij had ronduit bekend, dat hij
ons altijd gevangen zou houden, en dit rechtvaardigde ons voornemen.

Ik had den kapitein sedert ons bezoek aan het eiland Santorino niet
terug gezien. Zou het toeval ons voor mijn vertrek nog bij elkander
brengen? Ik begeerde en ik vreesde het te gelijk. Ik luisterde of ik
hem niet in zijn hut, naast de mijne hoorde loopen, doch geen geluid
trof mijn oor; zijn hut moest ledig zijn.

Toen vroeg ik mij zelven af of die vreemde man wel aan boord
was. Sedert dien nacht, waarin de sloep den Nautilus had verlaten
om die geheimzinnige reis te doen, waren mijn denkbeelden te zijnen
opzichte wel eenigszins gewijzigd. Ik dacht dat kapitein Nemo, wat hij
ook mocht zeggen, met het bewoonde land nog wel in eenige betrekking
zou staan. Verliet hij nooit den Nautilus? Weken waren soms voorbij
gegaan, dat ik hem niet gezien had. Wat deed hij in dien tijd, en
bedreef hij geen daden, waarvan ik den aard niet kon gissen, terwijl
ik nog altijd meende dat hij een eeuwigen haat aan het menschdom had
gezworen? Duizenden gedachten van dien aard bestormden mij. Het veld
mijner veronderstellingen moest zich uitbreiden in de omstandigheden,
waarin ik mij bevond: ik voelde mij zeer onaangenaam: ik dacht dat
aan den dag geen einde zou komen. De uren sloegen te langzaam voor
mijn ongeduld.

Mijn middagmaal werd mij, als naar gewoonte, in mijn kamer gebracht. Ik
at slecht, daar ik veel te afgetrokken was. Ik ging te zeven uur van
tafel. Honderd twintig minuten--ik telde ze--scheidden mij nog van het
oogenblik, dat ik met Ned Land zou meegaan. Mijn angst verdubbelde,
mijn pols sloeg hevig: ik kon niet op mijn plaats blijven zitten. Ik
liep heen en weer, omdat ik daardoor de onrust van mijn gemoed hoopte
te doen bedaren. Het denkbeeld in onze gewaagde onderneming niet
te slagen was de minste mijner zorgen, maar de gedachte ons plan
ontdekt te zien vóór wij den Nautilus verlaten hadden, en gebracht
te worden voor den toornigen, of, wat nog erger was, den door onze
vlucht treurigen kapitein, dat deed mijn hart hevig kloppen.

Ik wilde den salon een laatste maal weerzien; ik ging door de gang,
en kwam in het museum, waar ik zoo vele aangename en nuttige uren had
doorgebracht. Ik bekeek al die rijkdommen, al die schatten, als iemand
die den volgenden dag in levenslange ballingschap wordt weggevoerd,
of die vertrekt om niet weer terug te komen. Die wonderen der natuur,
die meesterstukken der kunst, tusschen welke ik reeds zoovele dagen
mijns levens sleet, zou ik voor altijd verlaten. Ik zou nog eens door
de glazen van den salon in het water van den Oceaan hebben willen zien,
maar de wanden bleven vast gesloten, en een ijzeren plaat scheidde
mij van de zee, die ik nog niet kende.

Toen ik den salon doorliep, kwam ik bij de deur, die toegang verleende
tot de hut van den kapitein. Tot mijn groote verwondering stond deze
deur half open; ik deed onwillekeurig een schrede achterwaarts; als
kapitein Nemo in zijn kamer was, kon hij mij zien. Toen ik evenwel
geen enkel gerucht hoorde, naderde ik. De hut was verlaten; ik stiet
de deur open en deed eenige schreden naar binnen: altijd dezelfde
ernstige kloosterachtige eenvoud.

Op dit oogenblik troffen mij eenige teekeningen, die langs de wanden
hingen en waarop ik vroeger niet gelet had. Het waren portretten
van groote historische mannen, wier leven slechts de voortdurende
opoffering aan een groote menschelijke gedachte geweest was:
Kosciusko, de held, die met den Poolschen volkszang op de lippen
gevallen was; Botzaris, de Leonidas van het nieuwe Griekenland;
O'connell, de verdediger van Ierlands onafhankelijkheid; Washington,
de grondlegger der Amerikaansche Unie; Manin, de Italiaansche patriot;
Lincoln, door den dolk van een voorstander der slavernij gevallen,
en eindelijk de martelaar der bevrijding van het ras der zwarten,
John Brown, aan de galg hangend, zooals de pen van Victor Hugo ons
dit zoo vreeselijk geschilderd heeft.

Welke band bestond er tusschen die heldenzielen en de ziel van
kapitein Nemo? Kon ik uit die portrettenverzameling het geheim van
zijn leven raden? Was hij de kampvechter voor de onderdrukte volken,
en de bevrijder der onder slavernij zuchtende natiën? Had hij in de
laatste staatkundige of maatschappelijke beroeringen van deze eeuw
een rol gespeeld? Was hij een der helden geweest van den vreeselijken
Amerikaanschen oorlog, die zoo ellendig was en zoo roemrijk tevens?

Plotseling sloeg de pendule acht uur; de eerste slag wekte mij uit
mijn droomen op; ik beefde alsof een onzichtbaar oog mijn geheimste
gedachte had kunnen doorgronden, en ik snelde de kamer uit.

Mijn oog vestigde zich toen op het kompas; wij voeren altijd naar
het noorden; de log wees een matige snelheid aan, de manometer een
diepte van ongeveer twintig meter. De omstandigheden begunstigden
dus het plan van den Amerikaan.

Ik ging weer naar mijn kamer, trok warme kleederen aan, zeelaarzen,
een muts van otterbont, een wambuis met het vel van een zeekalf
gevoerd. Ik was gereed, ik wachtte; het geraas van de schroef brak
alleen de stilte at, die aan boord heerschte; ik luisterde en spitste
de ooren; zou mij het gerucht van stemmen niet doen vernemen, dat Ned
Land in zijn plannen verhinderd en overvallen was? Een doodelijke
ongerustheid maakte zich van mij meester; ik trachtte te vergeefs
mijn kalmte terug te krijgen.

Eenige minuten vóór negen, hield ik het oor tegen de kamerdeur van
den kapitein; ik hoorde niets; ik verliet de hut en kwam weer in
den salon, die bijna donker en verlaten was. Ik opende de deur van
de bibliotheek; dezelfde halve duisternis, dezelfde eenzaamheid;
ik ging bij de deur staan, die naar de hoofdtrap voerde, en wachtte
op het teeken van Ned Land.

Op dit oogenblik verminderden de wentelingen der schroef en hielden
eindelijk geheel op. Waarom had dit plaats? Begunstigde of verhinderde
dit oponthoud de voornemens van Ned Land? Ik wist het niet. De stilte
werd slechts afgebroken door het kloppen van mijn hart.

Plotseling voelde ik een lichten schok; ik begreep, dat de Nautilus
stil lag op den bodem van den Oceaan: mijn onrust verdubbelde; het
afgesproken teeken werd door den Amerikaan niet gegeven. De lust
bekroop mij om naar hem toe te gaan, hem te verzoeken zijn plan
uit te stellen. Ik voelde, dat onze vaart niet meer onder de gewone
omstandigheden plaats vond....

Op dit oogenblik ging de deur van den salon open, en de kapitein
verscheen. Hij zag mij en zei, zonder inleiding, op aangenamen toon:

"Zoo, mijnheer de professor, ik zocht u. Kent gij de geschiedenis
van Spanje?"

Men zou de geschiedenis van zijn eigen land volmaakt goed kunnen
kennen, doch in de omstandigheden waarin ik verkeerde, met een
verwarden geest en een berooid hoofd, er toch geen enkel woord van
kunnen vertellen.

"Welnu," hernam kapitein Nemo, "hebt gij mijn vraag gehoord? Kent
gij de geschiedenis van Spanje?"

"Zeer slecht," antwoordde ik.

"Dat zijn nu geleerden," zei de kapitein lachend, "en zij weten
niets. Kom ga zitten," voegde hij er bij, "ik zal u een merkwaardig
voorval uit die historie meedeelen."

De kapitein strekte zich op den divan uit, ik ging werktuigelijk
naast hem, doch eenigszins meer in de schaduw zitten.

"Mijnheer de professor," zei hij, "luister goed naar mij; deze
geschiedenis zal u om zekere reden belang inboezemen, want zij zal
antwoord geven op een vraag, die gij tot nog toe niet hebt kunnen
oplossen."

"Ik luister, kapitein," zei ik, niet wetende waar hij heen wilde, en
mij zelven afvragend of het ook een zinspeling op onze vlucht zijn zou.

"Wij zullen, als gij wilt tot 1702 opklimmen, mijnheer," hervatte
de kapitein. "Gij weet toch, dat op dit tijdstip uw koning Lodewijk
XIV meende, dat éen wenk van dien dwingeland voldoende was om de
Pyreneeën te doen wegzinken, en zijn kleinzoon, den hertog van Anjou,
aan de Spanjaarden als koning op te dringen. Deze vorst, die onder
den naam van Philips V meer of minder slecht regeerde, had tegen
lastige vijanden buitenslands te kampen.

"Het jaar te voren hadden Holland, Oostenrijk en Engeland in den Haag
een verdrag gesloten om aan Philips V de Spaansche kroon te ontnemen,
ten einde deze een aartshertog op het hoofd te plaatsen, wien men
voorloopig den naam van Karel III gaf.

"Spanje moest zich tegen deze beslissing verzetten, maar het was bijna
geheel van soldaten en matrozen beroofd. Geld echter ontbrak niet,
als de galjoenen, die met het goud en zilver van Amerika bevracht
waren, maar de havens binnenliepen. Tegen het einde van 1712 wachtte
men een rijk konvooi, dat de Fransche regeering door een vloot van 23
oorlogschepen, onder den admiraal de Château-Renaud, liet begeleiden,
omdat de oorlogsvloten der verbondenen in den Atlantischen Oceaan
kruisten.

"Dit konvooi moest zich naar Cadix begeven, maar toen de admiraal
vernam, dat de Engelsche vloot in die buurt kruiste, besloot hij een
Fransche haven binnen te loopen.

"De Spaansche scheepskapiteins verzetten zich tegen deze beslissing;
zij wilden in een spaansche haven binnen vallen, en als dit niet te
Cadix kon geschieden, wilden zij naar de golf van Vigo, die op de
noordwestkust van Spanje ligt en niet geblokkeerd werd.

"De Fransche admiraal was zwak genoeg om toe te geven en de schepen
liepen de baai van Vigo binnen. Deze vormt een regelmatige open reede,
die moeilijk kon verdedigd worden. Men moest zich dus haasten, de
galjoenen te lossen, voor dat de geallieerde vloten er de lucht van
kregen, en zij zouden ook tijd genoeg voor dat lossen gehad hebben,
ware niet plotseling een ellendig geschil, dat uit naijver ontsproot,
ontstaan. Gij volgt mij toch goed?" vroeg de kapitein.

"Wel zeker!" zei ik, nog niet wetende waarom hij mij die les in de
geschiedenis gaf.

"Ik ga dus voort; ziehier wat er gebeurde. De kooplieden van Cadix
hadden een voorrecht, volgens hetwelk zij al de uit Oost-Indie komende
koopwaren mochten ontvangen. Het lossen dus van die schatten in de baai
van Vigo was tegen hun voorrechten. Zij beklaagden zich te Madrid en
verkregen van den zwakken Philips V dat het konvooi, zonder gelost te
worden, op de reede van Vigo zou blijven liggen, totdat de vijandelijke
vloten zich zouden verwijderd hebben. Terwijl men deze beslissing nam,
kwamen de Engelsche schepen in October 1702 in de baai van Vigo aan. De
admiraal de Château-Renaud, verdedigde zich dapper, niettegenstaande
zijn minderheid, maar toen hij zag dat de schatten van het konvooi
den vijand in handen zouden vallen, stak hij de galjoenen in brand,
zoodat zij met hunne onmetelijke rijkdommen in zee verzwolgen werden."

Kapitein Nemo zweeg. Ik moet bekennen dat ik nog niet begreep, waarom
de geschiedenis mij belangstelling moest inboezemen.

"Welnu?"

"Welnu, mijnheer Aronnax," was het antwoord, "wij zijn in die baai van
Vigo, en het hangt maar van u af om er de geheimen van te doorgronden."

De kapitein stond op en verzocht mij hem te volgen. Ik had den tijd
gehad weer op mijn verhaal te komen; ik gehoorzaamde. De salon was in
duisternis gehuld, maar door de glazen zag ik het verlichte zeewater;
ik keek toe. Rondom den Nautilus was het water op een afstand van
vijf honderd meter helder door de electrische lantaarn verlicht; de
bodem was met fijn en helderwit zand bedekt; mannen van de equipage
met scaphanders aan, waren bezig om half verrotte tonnen, en stuk
gevallen kisten te midden van zwarte wrakken op te ruimen. Uit de
kisten en vaten vielen zilveren en gouden staven; stapels piasters
en edelgesteenten. Het zand was er mee bedekt. Vervolgens kwamen de
mannen met rijken buit beladen op den Nautilus terug, legden er hun
vracht neer en begonnen opnieuw dien oogst van goud en zilver te innen.

Nu begreep ik alles: hier was het tooneel van den zeeslag van
22 October 1702, hier waren die voor rekening van de Spaansche
regeering geladen galjoenen gezonken, hier kwam kapitein Nemo,
naarmate van zijn behoeften, de millioenen halen, waarmee hij zijn
Nautilus bevrachtte. Het was voor hem, voor hem alléen dat Amerika
zijn kostbare metalen had opgebracht; hij was alleen en onverdeeld
erfgenaam van die aan de Incas en hun door Ferdinand Cortez onderworpen
volken ontroofde schatten!

"Wist gij, mijnheer de professor," vroeg hij mij glimlachend, "dat
de zee zoovele rijkdommen bevatte?"

"Ik wist alleen," antwoordde ik, "dat men het zilver, dat in het
zeewater is opgelost, op twee millioen centenaars schat."

"Zonder twijfel, doch om het er uit te halen zou meer kosten dan het
waard was. Hier integendeel behoef ik maar op te rapen wat de menschen
verloren hebben, en niet alleen in de baai van Vigo, maar op duizend
andere plaatsen van schipbreuken, die ik allen op mijn kaarten heb
aangeteekend. Begrijpt gij nu dat ik meer dan millionnair ben?"

"Ik begrijp het, kapitein. Vergun mij evenwel de opmerking dat, nu
gij de baai van Vigo op deze wijze onderzoekt, gij de werkzaamheden
eener maatschappij voorkomt."

"Welke?"

"Een maatschappij, die van de Spaansche regeering concessie heeft
gekregen om de gezonken galjoenen op te sporen. De aandeelhouders
worden uitgelokt door het vooruitzicht van grove voordeelen, want
men schat de waarde der verzonken schatten op 250 millioen gulden."

"Die waren er," antwoordde kapitein Nemo, doch nu niet meer."

"Ik geloof dat graag," zei ik; "een goede raad aan die aandeelhouders
zou dan ook een daad van welwillendheid zijn. Wie weet echter of
men dien raad wel zou aannemen? Want wat spelers vooral betreuren,
is niet zoozeer het verlies van hun geld als wel dat van hun dwaze
verwachtingen. Ik beklaag ze dan ook minder, dan die duizenden
ongelukkigen voor wie deze rijkdommen bij een verstandige verdeeling,
van groot nut zouden geweest zijn, terwijl ze nu nutteloos voor
hen blijven!"

Ik had deze woorden niet uitgesproken of ik begreep dat ik kapitein
Nemo had moeten grieven.

"Nutteloos!" antwoordde hij, terwijl hij in vuur geraakte. "Gelooft gij
dan, mijnheer, dat die rijkdommen verloren zijn, nu ik ze verzamel? Is
het volgens uw oordeel voor mij, dat ik mij de moeite geef die schatten
op te rapen? Wie zegt u dat ik er geen goed gebruik van maak? Gelooft
gij dan, dat ik niet weet dat er een lijdende menschheid bestaat, dat
er slaafs onderdrukte volken op deze aarde leven, dat er ongelukkigen
geholpen, slachtoffers gewroken moeten worden? Begrijpt gij mij
niet? ..."

Kapitein Nemo zweeg plotseling en had er misschien berouw over te
veel gezegd te hebben. Ik had het echter geraden: welke ook de
beweegredenen mochten geweest zijn, die hem gedrongen hadden op
zee de onafhankelijkheid te zoeken, hij was toch voor alles mensch
gebleven! Zijn hart klopte nog warm voor het lijden der menschheid
en zijn oneindig groote liefde strekte zich over slaafsche volken
zoowel als over enkele personen uit!

En toen begreep ik voor wie de millioenen waren bestemd geweest, door
Nemo weggezonden, toen de Nautilus in den omtrek van het opgestane
Creta dreef!


HOOFDSTUK XXXIII

Een verdwenen land.

Den volgenden dag, 19 Februari, zag ik den Amerikaan in mijn kamer
komen; ik verwachtte hem; hij zag er zeer teleurgesteld uit.

"Welnu, mijnheer?" zei hij.

"Welnu, Ned, het lot is ons gisteren niet gunstig geweest."

"Die vervloekte kapitein hield ook juist stil op het oogenblik dat
wij zijn schuit zouden ontvluchten."

"Ja, Ned, hij moest bij zijn bankier zijn."

"Zijn bankier!"

"Of liever zijn bank; ik versta daardoor dezen Oceaan, waar schatten
beter in veiligheid zijn dan in de schatkist van den Staat."

Toen vertelde ik Ned wat er den vorigen dag gebeurd was, met de
stille hoop van hem van het denkbeeld af te brengen om te vluchten,
maar mijn verhaal had geen ander gevolg, dan dat Ned Land zijn spijt
uitdrukte voor eigen rekening ook niet eens een wandeling in de baai
van Vigo te kunnen doen.

"Komaan," zei hij, "alle hoop is nog niet verloren. Het is maar een
misstoot met den harpoen! Een andermaal zullen wij slagen, en van
avond zal ik als het moet...."

"Welke is de richting van den Nautilus?" vroeg ik.

"Ik weet het niet," antwoordde Ned.

"Welnu, om twaalf uur zullen wij het te weten komen, als de zonshoogte
wordt genomen."

De Amerikaan ging naar Koenraad terug. Toen ik aangekleed was,
trad ik den salon binnen; het kompas stond niet zeer uitlokkend;
de richting was zuid-zuidwest; wij verwijderden ons dus van Europa.

Ik wachtte met zeker ongeduld dat onze richting op de kaart zou worden
aangeteekend. Tegen half twaalf, liepen de vergaarbakken ledig, en
het vaartuig kwam weer aan de oppervlakte. Ik ging naar het plat:
Ned Land was er reeds vóor mij.

Wij hadden geen land meer in het gezicht, niets dan de oneindige
zee. Eenige zeilen aan den gezichteinder, zeker van schepen die tot
kaap San-Roque varen om een gunstigen wind te zoeken, die hen om de
Kaap de Goede Hoop voert. De hemel was bewolkt; een storm was ophanden.

Ned beproefde in zijn woede om met het oog door den benevelden
gezichteinder te boren; hij hoopte nog dat zich achter dien nevel het
zoo begeerde land uitstrekte. Om twaalf uur scheen de zon maar een
oogenblik; de stuurman maakte daarvan gebruik om de hoogte te nemen;
daar echter de zee te onstuimig werd, gingen wij naar beneden en het
luik werd gesloten.

Toen ik een uur later op de kaart zag, bemerkte ik dat de Nautilus
er op 16° 17' N.B. en 33° 22'  W.L. stond aangeteekend, dus op bijna
zeshonderd kilometer van de naaste kust. Het was nu onmogelijk aan de
vlucht te denken, en ik waag het dus niet de woede van den Amerikaan te
beschrijven, toen ik hem de hoogte mededeelde, waar wij ons bevonden.

Wat mij aangaat, ik troostte mij spoedig; ik voelde mij als bevrijd
van een last, die mij drukte, en ik kon met betrekkelijke kalmte
mijn gewone werk weer opvatten. Des avonds, te elf uur, ontving ik
onverwacht een bezoek van kapitein Nemo. Hij vroeg mij zeer beleefd of
ik moede was van het waken gedurende den vorigen nacht. Ik antwoordde
ontkennend.

"Dan zal ik u een merkwaardigen tocht voorstellen, mijnheer Aronnax."

"Welken kapitein?"

"Gij hebt de diepte der zee alleen bij dag en zonlicht bezocht. Zoudt
gij ze niet eens bij een duisteren nacht willen zien?"

"Heel graag."

"Ik zeg u, dat die wandeling zeer vermoeiend zal zijn. Gij moet lang
loopen en een berg beklimmen, en de wegen zijn niet zoo bijzonder
goed onderhouden," voegde hij er glimlachend bij.

"Wat gij mij daar zegt, kapitein, verdubbelt mijn nieuwsgierigheid. Ik
ben gereed u te volgen."

"Kom dan mee, mijnheer de professor, om onze scaphanders te gaan
aandoen."

In de kleedkamer gekomen, zag ik dat noch mijn makkers, noch iemand van
de bemanning ons op dien tocht zouden volgen. De kapitein had mij zelfs
niet voorgesteld Ned of Koen mee te nemen. Binnen weinige oogenblikken
hadden wij onze toestellen aan. Men plaatste de luchtschouders op
onzen rug, doch de electrische lampen werden ons niet gegeven; ik
merkte dit den kapitein op. "Zij zullen ons geen nut doen," zei hij.

Ik meende niet goed te hebben verstaan, doch kon mijn opmerking niet
herhalen, omdat het hoofd van den kapitein reeds in den helm was
verdwenen. Ik zette mijn metalen hoofddeksel op, en voelde dat men
mij een met ijzer beslagen stok in de hand gaf; eenige minuten later
stonden wij, na de gewone verschijnselen, op den bodem van den Oceaan,
ter diepte van driehonderd meter.

Middernacht naderde. Het water was zeer donker, doch de kapitein wees
mij in de verte een roodachtig punt, een soort van breede schemering,
op ongeveer twee kilometer van den Nautilus zichtbaar. Ik had niet
kunnen zeggen wat dit voor vuur was, waardoor het gevoed werd, en hoe
en waarom het in de watermassa kon opflikkeren. In alle gevalle gaf het
ons licht, wel zwak, doch ik gewendde mij weldra aan die bijzondere
schemering, en ik begreep in deze omstandigheid de nutteloosheid
der toestellen van Ruhmkorff. De kapitein en ik liepen, dicht naast
elkander, recht op het aangewezen vuur af. De bodem rees langzaam; wij
maakten met behulp onzer stokken groote stappen, doch wij vorderden
toch niet hard, want onze voeten zakten dikwijls in de modder, die
met zeewier vermengd, en hier en daar met platte steenen bezaaid was.

Onder het voortstappen hoorde ik iets als gekletter boven mijn
hoofd. Soms verdubbelde dit geluid en bracht een onophoudelijk
leven voort. Weldra begreep ik de oorzaak; het was de regen,
die in den stroom neerviel en op de oppervlakte der zee dit geraas
maakte. Onwillekeurig dacht ik, doornat te zullen worden! Ik kon niet
nalaten over dit dwaze denkbeeld te lachen. Nat door het water, in het
midden van het water! Maar tot mijn verontschuldiging voer ik aan,
dat men met den dikken scaphander aan het lijf, het vochtig element
niet meer voelt, en men zich slechts in een weinig dichter atmosfeer
dan die van de oppervlakte der aarde waant.

Na een half uur te hebben geloopen, werd de grond rotsachtig. Allerlei
kleine dieren verlichtten den bodem door hun lichtgevend vermogen. Ik
zag hoopen steenen, die door eenige millioenen diertjes en een net van
zeewier bedekt waren. Dikwijls gleed mijn voet op den gladden bodem
uit, en zonder mijn stok zou ik meer dan eens gevallen zijn. Als ik
mij omkeerde, zag ik altijd het licht van den Nautilus, dat in de
verte evenwel begon te verflauwen.

Die steenhoopen, waarvan ik zooeven sprak, waren op den zeebodem
met een zekere regelmaat verspreid, waarvan ik mij geen verklaring
wist te geven. Ik zag reusachtige groeven, die zich in het duister
verloren, welker lengte ik niet kon schatten; zoo merkte ik ook andere
bijzonderheden op, waarvan ik geen verklaring wist te geven. Het
kwam mij voor, dat mijn zware schoenzolen een veld met beenderen
verbrijzelden, die dof kraakten. Welke was dan die uitgestrekte
vlakte waar wij gingen? Ik had het den kapitein willen vragen,
maar de teekens, door middel waarvan hij met zijn makkers bij hun
onderzeesche tochten sprak, waren voor mij onbegrijpelijk.

Echter nam de rosse schijn, die ons leidde, toe en vertoonde zich reeds
met vlammen aan den gezichteinder. De aanwezigheid van dien vuurhaard
onder water maakte mij in de hoogste mate nieuwsgierig. Was het een
uitstrooming van electriciteit? Zou ik een natuurlijk verschijnsel
zien, waarvan de geleerden nog niets wisten? Of zou, en deze gedachte
schoot mij door het hoofd, 's menschen hand in dit vuur zichtbaar
zijn? Blies hij dien brand aan? Zou ik in de diepte wellicht makkers
of vrienden van kapitein Nemo ontmoeten, die even vreemd als hij
leefden, en die hij ging opzoeken? Zou ik daaronder misschien een
volkplanting van bannelingen aantreffen, die de ellende der aarde
moede, in de diepten van den Oceaan de onafhankelijkheid gezocht en
gevonden hadden? Al die dwaze, ongerijmde denkbeelden kwamen mij voor
den geest, en in die gemoedstemming, onophoudelijk verbaasd door de
wonderen, die voor mijn oogen voorbijgingen, zou ik niet verwonderd
geweest zijn, als ik in de diepte der zee een van die onderzeesche
steden had ontdekt, waarvan kapitein Nemo droomde.

Onze weg werd langzamerhand lichter. Het witte licht straalde boven
een berg van ongeveer 800 voet hoog; maar wat ik zag, was eigenlijk
niets als een eenvoudige terugkaatsing van licht tegen het kristal
van water. De bron van dat overklaarbaar licht was aan de andere
zijde van den berg.

De kapitein stapte zonder aarzelen voort tusschen het doolhof van
steenen, die den bodem van den Atlantischen Oceaan bedekten; hij kende
dien somberen weg; hij had dien zonder twijfel dikwijls bewandeld
en kon er niet verdwalen; ik volgde hem met onwankelbaar vertrouwen;
hij scheen mij toe een der geesten der zee te zijn, en als hij voor
mij uitging, bewonderde ik zijn hooge gestalte, die als een zwart
beeld tegen den lichten gezichteinder afstak. Het was éen uur na
middernacht; wij waren de onderste helling van den berg genaderd,
maar om dien te beklimmen, moesten wij ons langs moeilijk begaanbare
wegen door een dicht bosch wagen. Het was een bosch van doode boomen,
zonder bladeren, zonder sap, boomen die door het water waren gedood
en waarboven hier en daar reusachtige dennen uitstaken. Het was als
't ware een kolendomein, waarin de verkoolde boomen overeind stonden,
omdat ze in den gedeeltelijk losgewoelden grond nog vastgeworteld
zaten, en wier takjes, als fijn knipwerk van zwart papier, tegen het
heldere water juist waren afgeteekend. Men stelle zich een woud in
den Harz tegen een berghelling voor, doch in het water verzonken. De
paden waren met wier en allerlei zeeplanten volgegroeid en daartusschen
wemelde het van dieren. Ik klom tegen de rots op, doch moest telkens
over uitstekende wortels heenstappen, en zeeplanten scheuren, die
mij in den weg dreven, of tusschen de boomtakken hingen, terwijl ik
een heirleger van visschen verschrikt opjoeg, die tusschen de takken
door wegzwommen. Meegesleept door de schoonheid van dit tooneel,
voelde ik geen afgematheid meer; ik volgde mijn onvermoeiden gids.

Welk een schouwspel! Hoe het terug te geven? Hoe het gezicht te
beschrijven van die bosschen en rotsen te midden van het water,
van onder in vrees aanjagende en sombere duisternis gehuld en wier
toppen van rosachtig licht omringd waren, voortkomend uit die onbekende
bron van gloed, waarvan de schijn door de terugkaatsing van het water
verdubbelde? Wij beklommen rotsen, waarvan onder dof geluid brokken
afgescheurd werden en naar beneden stortten. Rechts en links waren
donkere galerijen, waarin zich het oog verloor. Daar waren groote
groeven, door een menschenhand schijnbaar gegraven, en ik vroeg mij
zelven af of ik niet plotseling een bewoner dier onderzeesche streken
voor mij zou zien verschijnen.

Maar kapitein Nemo klom steeds door; ik wilde niet achterblijven,
en volgde met moed; mijn stok was mij daarbij van veel nut; een
misstap zou gevaarlijk geweest zijn op die smalle voetpaden, die
aan den rand van afgronden schenen uitgehouwen te zijn, maar ik liep
met vasten tred door, en werd niet duizelig. Nu eens sprong ik over
een spleet, welker diepte mij in de bergen op aarde zou hebben doen
terugdeinzen, dan eens waagde ik mij over den gladden stam van boomen,
over de randen eens afgronds geworpen, zonder naar beneden te zien,
daar ik geen oogen genoeg had om de schoonheid dezer wildernissen te
bewonderen. Op andere plaatsen schenen rotsblokken, als gedenkteekenen
op hun onregelmatig gehouwen voetstukken, den spot te drijven met de
wetten van evenwicht; tusschen hun steenen uitstekken schoten boomen
te voorschijn als waterstralen, onder een vreeselijke drukking,
en steunden elkander onderling. Dan zag ik wederom door de natuur
gevormde torens, en groote muurbrokken, als van kasteelen voorzien,
met zulk een helling voorover hangen als de wetten der zwaartekracht
op de oppervlakte der aarde niet zouden gedoogd hebben. En ik bemerkte
zelfs het verschil niet tusschen de dichtheid van water en van lucht,
want niettegenstaande mijn zware kleederen, mijn koperen helm en mijn
looden zolen, beklom ik hellingen van onbegrijpelijke steilte met de
vlugheid van een geit of een gems.

Ik gevoel wel dat ik onwaarheid schijn te vertellen, nu ik dezen
onderzeeschen tocht beschrijf, doch ik schrijf de geschiedenis van
schijnbaar onmogelijke zaken, die echter onbetwistbaar waar zijn. Ik
heb niet gedroomd, maar gezien en getast!

Twee uren na het verlaten van den Nautilus, hadden wij de uiterste
grens der boomen bereikt, en honderd voet boven ons verhief zich de top
van den berg, die donker afstak tegen het helle licht van den anderen
kant. Hier en daar stonden nog eenige versteende struiken. Duizenden
visschen vloden voor ons uit, evenals vogels, in het hooge gras
verrast. De rots was doorboord met een menigte ondoordringbare
scheuren, diepe holen en groote gaten, waarin zich verschrikkelijke
voorwerpen bewogen. Ik verstijfde van schrik, als ik een spriet- of
voelhoorn zag, die mij den weg versperde, of een vreeselijke schaar,
welke zich in de duisternis der grot met vrij veel geweld opende en
sloot. Duizenden lichtende punten flikkerden in dezen nacht. Het waren
de oogen van reusachtige schaaldieren, in hun schuilplaatsen gedoken
of van vreeselijke kreeften, die als hellebardiers overeind stonden
en haar pooten tegen elkander sloegen alsof ze van ijzer waren;
van reusachtige krabben, die als kanonnen op hun affuiten stonden,
van ontzettende inktvisschen, welke met hun voelarmen door elkander
werkten, als waren ze een broedsel van levende slangen.

Welke was die vreeselijke, mij nog onbekende dierenwereld? Tot welke
klasse of orde behoorden deze beesten, voor wie de rotsen, waarop zij
huisden, als 't ware een tweede schaal vormden? Waar had de natuur het
geheim van hun bestaan ontdekt, en sedert hoeveel eeuwen leefden zij in
de diepten van de zee? Doch ik kon niet blijven staan. Kapitein Nemo,
meer van nabij met deze afzichtelijke wezens bekend, sloeg er geen
acht meer op. Wij waren op een eerste bergvlak gekomen, waar mij nog
andere verrassingen wachtten; daar zag ik schilderachtige bouwvallen,
die de hand der menschen en niet des scheppers verrieden. Het waren
groote steenhoopen, waaronder men onduidelijk de vormen van kasteelen
en tempels herkende, met een heirleger van bloeiende zoöphyten en
een mantel van zeewier en gras als met klimop bedekt.

Maar welk gedeelte van den aardbol was het toch, dat door
overstroomingen scheen verzwolgen te zijn? Wie had deze rotsen en
steenen daar zóó neergezet als gedenkteekenen van voorhistorische
tijden? Waar was ik, en waar had een luim van den kapitein mij
heengebracht? Ik had het hem wel willen vragen: maar omdat ik het niet
kon doen, bleef ik staan en greep hem bij den arm. Hij schudde met
het hoofd en wees mij den laatsten bergtop, alsof hij wilde zeggen:
"Kom maar mee, kom maar!"

Ik volgde hem dus, en binnen weinige minuten had ik den top bereikt,
die boven deze rotsmassa nog tien meter uitstak. Ik keek naar de zijde,
door ons bestegen. De berg verhief zich slechts zeven of acht honderd
voet boven de vlakte, maar aan de andere zijde was hij dubbel zoo
hoog en besloeg het dal, dat zich in dit gedeelte van den Oceaan aan
zijn voeten uitstrekte. Mijn blik drong hier vrij ver door, en omvatte
een groote ruimte, door een hevige uitbarsting verlicht; deze berg was
inderdaad een vulkaan; ongeveer vijftig voet onder den top braakte een
krater, te midden van een regen van steenen en rotsblokken, stroomen
lava uit, als vurige watervallen in het water verdwijnend. Deze vulkaan
verlichtte als een ontzaglijk groote fakkel de vlakte, zoover het oog
reikte. Ik zei dat die onderzeesche vulkaan lava, maar geen vlammen
uitbraakte; voor vlammen is de zuurstof der lucht noodig, zoodat zij
onder het water niet kunnen duren; maar lavastroomen, die het beginsel
hunner gloeiing in zich bevatten, kunnen zelfs roodgloeiend zijn,
zegevierend tegen het water worstelen en dit bij aanraking verdampen;
de lava stroomde dus even als bij de uitbarstingen van den Vesuvius,
naar beneden op een ander Torre del Greco.

Inderdaad, daar lag onder mijn oogen een verwoeste stad met
ingestorte daken, vernielde tempels, uit elkander gescheurde zuilen
en neergeworpen kolommen, welke men vermoeden kon, dat tot de stevige
Toskaansche bouworde behoord hadden. Verder op lagen de overblijfselen
eener reusachtige waterleiding. Hier lag het hooge muurwerk van een
burcht met gebouwen, waarin men de vormen van het Parthenon giste; daar
overblijfselen van een kade, alsof een haven in vervlogen eeuwen aan
de kust van een verdwenen oceaan, aan koopvaardij- en oorlogsschepen
tot ankerplaats had gestrekt; nog verder lange lijnen van in elkander
gestorte muren, breede en verlaten straten, een geheel Pompeji, daar
in het water verzonken, en door kapitein Nemo onder mijn oog gebracht.

Waar was ik? Ik wilde het weten, ik wilde spreken, en den koperen helm
mij van 't hoofd rukken. Maar de kapitein kwam naar mij toe, en hield
mij met één beweging tegen; toen raapte hij een stuk krijtsteen op,
liep naar een zwarte basaltrots en schreef daarop het woord:

"Atlantis."

Welk een gedachte trof mij! Atlantis, het oude Meropis van Theopompus,
het Atlantis van Plato, het vaste land, dat ontkend werd door Origenes,
Porphyrius, Jamblichus, d'Anville, Malte-Brun en von Humboldt, die deze
verdwijning onder de sprookjes rekenden, doch waaraan geloof geslagen
werd door Posiodonius, Plinius, Ammianus Marcellinus, Tertullianus,
Engel, Sherer, Tournefort, Buffon en d'Avezac; ik had het daar onder
mijn oogen, zooals het de onwedersprekelijke sporen nog droeg van
de ramp, welke het getroffen had! Dit was dan het verzwolgen land,
dat vroeger gelegen was buiten de grenzen van Europa, Azië, Libye, en
de kolommen van Hercules, waar het machtig volk der Atlanten leefde,
waartegen het oude Griekenland zijn eerste oorlogen voerde.

De geschiedschrijver, die de groote daden van dit heldentijdvak te boek
heeft gesteld, is Plato. Zijn gesprek tusschen Tinaeus en Kritias, is,
om zoo te zeggen, onder den invloed van den dichter en wetgever Solon
geschreven. Deze onderhield zich eens met eenige wijze grijsaards uit
Saïs, een stad, toen reeds acht eeuwen oud, zooals de opschriften op de
tempelmuren getuigen. Een dier wijzen verhaalde de geschiedenis eener
stad, nog duizend jaar ouder; deze oude stad was, toen zij negen eeuwen
bestaan had, door de Atlanten overvallen en gedeeltelijk verwoest;
dit volk, zei hij, woonde in een uitgestrekt land, veel grooter dan
Afrika en Azië bij elkander, en een oppervlakte beslaande van 12° tot
40° N.B. Hun gebied strekte zich tot aan Egypte uit: zij wilden ook
Griekenland de wet voorschrijven, doch daar stieten zij het hoofd
tegen den onweerstaanbaren moed der Hellenen. Eeuwen verliepen;
een geweldige overstrooming, met aardbevingen gepaard, had plaats;
éen dag en éen nacht waren voldoende om dit Atlantis te vernietigen,
waarvan Madeira, de Azorische, Canarische en Kaap-Verdische eilanden
nu nog, als hoogste punten, zich uit de zee verheffen.

Dit waren de geschiedkundige herinneringen, die het door kapitein
Nemo geschreven woord bij mij levendig deden worden. Zoo stond ik
dan, door het vreemdste lot gedreven, thans op een der bergen van dit
verdwenen land! Ik raakte als het ware met de hand die duizend eeuwen
oude bouwvallen aan, tot een voorwereldlijk tijdperk behoorend! Ik
betrad den grond, waarop de tijdgenooten van den eersten mensch hadden
gewoond; ik verbrijzelde onder mijn voet de skeletten van dieren uit
de fabelachtige tijden, die onder de schaduw van de thans versteende
boomen hadden gerust!

Ach, waarom had ik niet meer tijd; ik had de steile helling van dezen
berg wel willen afdalen, om dit uitgestrekte land te doorloopen,
dat zonder twijfel Afrika en Amerika aan elkander verbond, en om die
groote voorwereldlijke steden te bezoeken. Daar strekten zich misschien
onder mijn voet het krijgshaftige Makhimos, het vrome Eusebes uit,
wier reusachtige inwoners eeuwen lang leefden en die kracht genoeg
bezaten om deze rotsblokken op elkander te stapelen, nu nog weerstand
biedend aan het geweld der wateren! Eens zal misschien een wonder de
verdwenen bouwvallen weer boven het vlak der zee verheffen.

In dit gedeelte van den Oceaan heeft men het bestaan van een
aantal onderzeesche vulkanen bewezen, en verscheidene schepen
hebben buitengewone schokken ondervonden, als zij op deze hoogte
voeren. Sommigen hoorden doffe geluiden, den strijd der elementen
te kennen gevende, anderen hebben vulkaan-asch opgevangen, uit zee
naar boven geworpen. De geheele bodem tot aan den evenaar toe, wordt
nog door onderaardsche vulkanische krachten geteisterd. En wie weet
of over eenige eeuwen de toppen dezer vuurspuwende bergen, hooger
geworden door plutonische uitwerpselen en opeenvolgende lavabeddingen,
niet boven het vlak van den Atlantischen Oceaan zullen uitsteken!

Terwijl ik zoo peinsde, en al de bijzonderheden van dit grootsche
landschap in mijn geheugen trachtte te prenten, bleef kapitein Nemo,
op een met mos bedekte kolom geleund, onbeweeglijk en als versteend
in stomme bewondering staan. Dacht hij aan verdwenen geslachten
en trachtte hij het geheim der toekomst van het menschdom te
ontdekken? Kwam die vreemde man op deze plaats zijn geschiedkundige
herinneringen verlevendigen, en in deze oudheid mee leven, omdat hij
van het leven in den lateren of nieuweren tijd niets wilde weten? Wat
zou ik niet gegeven hebben om zijn gedachten te kennen, daarin te
deelen en ze te begrijpen!

Wij bleven een uur lang op deze plaats en beschouwden, onder den
lichtenden schijn van de gloeiende en soms verbazend schitterende lava,
de uitgestrekte vlakte. Het koken en woelen onder den grond deed den
berg van tijd tot tijd dreunen en trillen; zware geluiden werden met
de grootste nauwkeurigheid door het water overgebracht en weerkaatsten
met statige kracht. Op dat oogenblik scheen de maan een poos door
het water heen, en wierp over het verzwolgen landschap eenige bleeke
stralen; het was maar een oogenblik, doch van een onbeschrijfelijke
uitwerking. De kapitein richtte zich op, wierp een laatsten blik op
de onmetelijke vlakte, en wenkte mij toen hem te volgen. Wij daalden
den berg spoedig af; toen wij het woud door waren, zag ik de lantaarn
van den Nautilus schitteren als een ster. De kapitein ging er recht
op af, en wij waren weer aan boord toen de eerste stralen van het
morgenlicht schenen over de oppervlakte van den Oceaan.


HOOFDSTUK XXXIV

Onderzeesche kolenmijnen.

Den volgenden dag, 20 Februari, stond ik zeer laat op. De
vermoeienissen van den nacht hadden mij tot elf uur doen slapen. Ik
kleedde mij haastig, want ik wilde weten, welke richting de Nautilus
had. De instrumenten wezen aan, dat wij altijd met een twintig
kilometervaart op honderd meter diepte naar het Zuiden snelden.

Koenraad trad binnen; ik vertelde hem onzen nachtelijken tocht,
en daar de wanden geopend waren, kon hij nog een gedeelte zien van
dit verdronken land. De Nautilus voer namelijk tien meter boven de
vlakte van Atlantis; zij bewoog zich als een ballon, die door den wind
boven weilanden wordt voortgestuwd; maar beter zou het zijn te zeggen,
dat wij in den salon zaten als in den waggon van een sneltrein. Het
eerste, wat onder onze oogen voorbijsnelde, waren de phantastisch
gevormde rotsen; de doode boomen, wier onbeweeglijke vormen ons onder
water toegrijnsden; verder de met een tapijt van zeeanemonen bedekte
steenklompen en vreemd gevormde blokken lava, die bewezen met welk
een woede de vulkanische uitbarstingen hadden plaats gehad.

Terwijl deze zonderlinge streken onder ons electrisch licht zichtbaar
waren, verhaalde ik aan Koenraad de geschiedenis van de Atlanten; ik
sprak hem over de oorlogen van die heldhaftige volken, en behandelde
het vraagstuk omtrent het bestaan van Atlantis als iemand die geen
twijfel meer koestert. Maar Koenraad was afgetrokken, en hoorde mij
ternauwernood aan; spoedig echter begreep ik zijn onverschilligheid
voor deze geschiedkundige vraagstukken.

Een talloos visschenheir toch trok zijn oogen, en als er visschen
voorbij ons zwommen, dan behoorde Koenraad, in zijn lust tot ordenen
en rangschikken als verzonken, niet meer tot deze wereld. In dat geval
moest ik hem gewoonlijk maar volgen, en met hem onze ichthyologische
studiën voortzetten.

Over het algemeen verschilden die visschen van den Atlantischen
Oceaan weinig van die wij reeds gezien hadden. Het waren roggen van
reusachtige gedaante, vijf meter lang, en zoo sterk, dat zij boven
water konden uitspringen; haaien van verschillende soort, onder
anderen een van vijf meter lang met driehoekige, scherpe tanden;
steuren, zeepalingen en andere visschen.

Terwijl wij die verschillende soorten van dieren zaten te bekijken,
liet ik niet na de groote vlakte van Atlantis te beschouwen. Soms
noodzaakten grillige verhevenheden van den grond den Nautilus om zijn
snelheid te minderen, en dan gleed hij met de behendigheid van een
visch tusschen de dicht bij elkander liggende heuvels door. Indien
hij door dit doolhof niet kon heenkomen, verhief de Nautilus zich
als een luchtballon, en wanneer hij over dien hinderpaal heen was,
hervatte hij zijn snelle vaart op eenige meters boven den bodem. Het
was een bewonderenswaardige en aangename vaart, die aan een luchtreis
deed denken, met dit onderscheid evenwel, dat de Nautilus volkomen
aan het roer gehoorzaamde.

Tegen vier uur des namiddags veranderde de grond een weinig; tot nog
toe was hij met een dikke laag slijk en met tot erts geworden takken
bedekt; nu werd de bodem rotsachtiger en scheen bezaaid met tufsteen,
eenige brokken lava en zwavelachtige bestanddeelen. Ik dacht, dat de
bergstreek dus weldra op de groote vlakten zou volgen, en door zekere
wendingen van den Nautilus zag ik ook inderdaad, dat de zuidelijke
gezichteinder door een hoogen muur begrensd was, die elken uitgang
scheen af te snijden. De top van dien berg stak zeker boven de zee
uit. Het moest een vast land zijn, of ten minste een eiland, hetzij
een der Canarische, hetzij een der Kaap-Verdische. Daar men, misschien
om bijzondere redenen, de zonshoogte niet genomen had, wist ik niet
juist waar wij ons bevonden. In allen gevalle scheen het mij toe,
dat die bergmuur de grens van Atlantis vormde, van welk land wij
evenwel nog slechts een klein gedeelte bezocht hadden.

De nacht brak mijn waarnemingen niet af. Ik was alleen gebleven,
want Koenraad was naar zijn hut gegaan. De Nautilus verminderde
zijn snelheid, en manoeuvreerde door de zee boven den wonderlijk
gevormden bodem; nu eens streek hij langs de heuvels, alsof hij
er zich op had willen neerleggen, dan steeg hij plotseling weer
naar de oppervlakte. Ik zag tusschenbeiden eenige heldere sterren,
en juist vijf of zes van die sterren uit den Dierenriem, die in het
sterrenbeeld van Orion zichtbaar zijn.

Ik zou zeker nog lang voor het raam de schoonheden van de zee
en den hemel zijn blijven bewonderen, als de wanden niet werden
dichtgeschoven. Op dit oogenblik was de Nautilus tot aan den
loodrechten rotswand genaderd; hoe hij manoeuvreerde kon ik niet
raden. Ik ging naar mijn kamer; het vaartuig lag stil; ik sliep in,
met het vaste voornemen om na weinige uren weer op te staan; doch
het was den volgenden morgen acht uur toen ik in den salon kwam. De
manometer deed mij zien, dat de Nautilus op de oppervlakte der zee
dreef; bovendien hoorde ik op het plat loopen; doch ik voelde door
de deining der golven geen slingeren.

Ik ging naar het luik; het was open, maar in plaats van het helder
daglicht, zoo als ik verwachtte, omringde mij dikke duisternis. Waar
waren wij? Had ik mij bedrogen? Was het nog nacht? Neen, geen enkele
ster schitterde, en de nacht is niet zoo volslagen donker. Ik wist
niet wat er van te denken, toen ik iemand hoorde zeggen:

"Zijt gij het, mijnheer de professor?"

"O, kapitein," antwoordde ik "waar zijn wij?"

"Onder den grond, mijnheer."

"Onder den grond!" riep ik uit, "en de Nautilus drijft nog?"

"Hij drijft altijd."

"Maar dat begrijp ik niet."

"Wacht maar eenige oogenblikken; onze lantaarn wordt aangestoken
en als gij er op gesteld zijt helder voor u uit te zien, zult gij
tevreden zijn."

Ik betrad het plat en wachtte; de duisternis was zoo volkomen dat
ik den kapitein zelfs niet zag; naar boven kijkend, meende ik recht
boven mijn hoofd een zekeren lichtenden schijn te zien, een soort van
schemering, door een rond gat binnenvallend. Op dat oogenblik werd
de lantaarn ontstoken; het helder licht deed het zwakke schijnsel
geheel verdwijnen.

Ik sloot een oogenblik mijn oogen, door het electrisch licht als
verblind, en zag om mij heen. De Nautilus lag stil aan een oever,
die als een kaai gevormd was. De zee waarop het vaartuig op dat
oogenblik dreef, was een meer, door een muur als 't ware ingesloten;
het had een middellijn van ongeveer twee kilometer. Het peil, zoo als
de manometer aanwees, stond gelijk met dat van de zee buiten dien muur,
zoodat er noodzakelijk gemeenschap tusschen het meer en de zee moest
bestaan. De hooge rotswanden, waartusschen wij lagen ingesloten,
welfden zich boven ons, en vormden als het ware een omgekeerden
trechter van vijf of zes honderd meter hoogte. Bovenin was een
opening, waardoor ik de schemering gezien had, die waarschijnlijk
aan het daglicht moest worden toegeschreven.

Voordat ik den inwendigen vorm van deze verbazend groote grot
nauwkeuriger onderzocht, voor ik mij zelven afvroeg of dat het werk
der natuur of van menschenhanden was, trad ik op den kapitein toe en
vroeg hem waar wij waren.

"Wij zijn midden in een uitgedoofden vulkaan," antwoordde de kapitein,
"waar de zee is binnengestroomd tengevolge van een scheur in den
grond, daarin door een aardbeving ontstaan. Terwijl gij in bed laagt,
mijnheer de professor, is de Nautilus in dit meer gekomen door een
natuurlijken waterweg, die op tien meter onder het oppervlak van den
Oceaan bestaat. Hier heeft mijn vaartuig een zekere gemakkelijke,
geheimzinnige haven, tegen alle winden beveiligd. Waar zult gij ergens
op eenige kust van uw vasteland of van uw eilanden een reede vinden,
die tegen deze veilige ligplaats opwegen of tegen de woede der orkanen
beschermen kan?"

"Inderdaad, kapitein, hier zijt gij veilig; wie zou u in het hart
van een vulkaan kunnen achterhalen? Maar heb ik aan den top geen
opening ontdekt?"

"Ja, de krater, die vroeger lavavlammen en rook uitwierp en waar nu
de frissche lucht, die wij inademen, binnenstroomt."

"Maar welke is die vulkaan?" vroeg ik.

"Hij behoort tot een van de talrijke eilandjes, die in deze zee als
gezaaid zijn. Hij is voor de schepen een klip, maar voor ons een
groote grot. Het toeval heeft mij die doen ontdekken, en daarin heeft
het mij goed gediend."

"Maar zou men door dien krater niet naar beneden kunnen afdalen?"

"Evenmin als ik er uit zou kunnen klimmen; tot op een hoogte van
honderd voet kan men den inwendigen wand bestijgen, maar hooger op
hangt de rots zoo veel over, dat zij niet bestegen kan worden."

"Ik zie, kapitein, dat de natuur u overal en altijd dient. Gij zijt
op dit meer in veiligheid en niemand als gij kunt het bezoeken. Maar
waarvoor hebt gij die schuilplaats noodig? De Nautilus behoeft toch
geen haven?"

"Neen, mijnheer, maar hij heeft electriciteit noodig om zich te
bewegen, elementen om deze voort te brengen, sodium om de elementen
te voeden, kool om sodium te krijgen en mijnen om steenkolen uit te
halen. En nu is het juist hier, dat de zee geheele bosschen bedekt,
die in voorwereldlijke tijdperken zijn bedolven geraakt; nu zijn zij
geheel verkoold en voor mij een onuitputtelijke bron."

"Zijn uw mannen dan hier mijnwerkers, kapitein?"

"Juist. Die mijnen strekken zich evenals die van New-Castle onder de
golven uit. Hier gaan zij met scaphanders aan met spade en houweel
in de hand, de steenkolen loshakken, die ik zelfs niet uit de mijnen
van het vaste land behoef te halen. Als ik nu aan het stoken ben, om
sodium te verkrijgen, dan geeft de rook, die uit den krater opstijgt,
dezen nog den schijn, alsof de berg in werking was."

"En zal ik ze aan 't werk zien?"

"Ditmaal niet, want ik heb haast om onze onderzeesche reis om de
aarde te vervolgen. Ik zal mij derhalve tevreden stellen om wat mee
te nemen van den vooraad sodium, dien ik hier bewaar. Ik heb slechts
éen dag noodig om een genoegzame hoeveelheid aan boord te nemen en dan
zullen wij onze reis vervolgen. Wanneer gij dus deze grot doorwandelen
en eens om het meer heenloopen wilt, maak dan gebruik van dezen dag,
mijnheer Aronnax."

Ik dankte den kapitein, en ging mijn beide makkers opzoeken, die hun
hut nog niet hadden verlaten. Ik noodigde hen uit mij te volgen,
zonder te zeggen waar wij ons bevonden. Zij kwamen op het plat;
Koenraad, die zich over niets verwonderde, beschouwde het als iets
zeer natuurlijks, dat hij wakker werd onder een berg, nadat hij onder
water naar bed was gegaan. Maar Ned Land dacht er slechts aan eens
te onderzoeken of deze grot geen uitgang had.

Na het ontbijt, omstreeks tien uur, gingen wij naar den oever.

"Nu zijn wij weer aan land," zei Koenraad.

"Dit noem ik geen land," antwoordde de Amerikaan; "bovendien zijn
wij er niet op, maar er onder."

Tusschen den rotswand en het water was een zandig strand, dat op zijn
grootste breedte vijfhonderd voet breed was; over dit strand kon men
gemakkelijk om het meer heen wandelen. Maar het benedeneinde der hooge
rotswanden vormde een ongelijk terrein, waarop in schilderachtige
opeenstapeling blokken vulkanische steenen en verbazende stukken
puimsteen lagen. Al deze ruw door elkander geworpen steenblokken,
waren door het onderaardsche vuur met een laag glazuur bedekt, die in
het electrisch licht schitterde. Het met steenglas vermengde oeverzand
stoof onder onze treden als een wolk kleine sterren op.

De grond verhief zich langzamerhand naarmate wij ons van den oever
verwijderden, en wij waren weldra door een lange en bochtige helling
gekomen, waar wij langzamerhand hooger konden klimmen; maar wij
moesten voorzichtig voortgaan tusschen die losliggende steenblokken,
en onze voet gleed daarbij nu en dan uit op de stukken veldspaat en
kwarts. De vulkanische natuur van deze ontzettend groote grot werd
ons hoe langer hoe meer bevestigd; ik deed het mijn makkers opmerken.

"Kunt gij u voorstellen," vroeg ik hun, "hoe deze trechter er uit
moest zien, toen hij gevuld was met kokende lava en die gloeiende
vloeibare massa zich tot aan de opening van den berg verhief, evenals
het kokend metaal binnen de wanden van een hoogoven?"

"Dat kan ik mij best voorstellen, mijnheer!" antwoordde Koenraad. "Maar
kan mijnheer mij ook zeggen, waar deze groote hoogoven het werk
gestaakt heeft, en hij nu met het water van een kalm meer gevuld is?"

"Vermoedelijk. Koenraad, omdat eenige aardbeving onder het oppervlak
van den Oceaan de opening heeft gemaakt, waardoor de Nautilus hier
binnen is gekomen. Toen is het water der zee waarschijnlijk naar
binnen gestort; er is een vreeselijke strijd tusschen de beide
elementen gevoerd, die ten voordeele van Neptunus is geëindigd. Er
zijn evenwel reeds eeuwen overheen gegaan, en de overstroomde vulkaan
is een vreedzame grot geworden."

"Zeer goed," antwoordde Ned Land, "ik geloof u; maar in ons belang
betreur ik het dat die opening, waarvan mijnheer spreekt, niet boven
het vlak der zee ligt."

"Maar, vriend Ned," zei Koenraad, "als die opening niet onder water
was, dan had de Nautilus hier niet binnen kunnen komen."

"En ik voeg er nog bij, Land, dat het water dan ook den vulkaan niet
binnengestroomd, en deze nog een vuurspuwende berg wezen zou. Je
spijt is dus overbodig."

Wij begonnen te klimmen; de helling werd hoe langer zoo steiler, en
de paden hoe langer zoo nauwer; soms waren er diepe spleten in den
grond, waarover wij moesten heenspringen; dan moesten wij weer om ver
uitstekende en overhangende rotsblokken heen; wij kropen soms op de
knieën of op den buik voort. Maar met hulp van Koenraaads behendigheid
en Neds kracht kwamen wij alle hinderpalen te boven.

Op een hoogte van ongeveer dertig meter, veranderde de aard van den
grond, zonder dat deze daarom nog begaanbaarder werd; wij stuitten
op zwarte basaltblokken; soms lagen zij met zwavel bedekt over een
vlakte neergeworpen, dan weder vormden zij regelmatige prisma's, die
als kolommen overeind stonden, om het groote gewelf te ondersteunen,
en een prachtig schouwspel opleverden van de bouwkunst der natuur. Op
andere plaatsen liepen tusschen deze basaltblokken lange stroomen
van gestolten lava, waarin strepen jodenlijm of groote massa's zwavel
zichtbaar waren. Het daglicht, dat door den krater naar binnen viel,
verlichtte deze vulkanische overblijfselen, die voor eeuwig in dien
uitgedoofden berg begraven lagen, met een onzeker schijnsel.

Weldra moesten wij op een hoogte van omstreeks 250 voet door
onoverkomelijke hinderpalen ons klimmen staken. De bergwand begon
over ons heen te hangen, en in plaats van te stijgen, moesten wij
onze wandeling om het meer voortzetten. Op de hoogte, waarop wij ons
bevonden, begon het plantenrijk met het mineraalrijk in aanraking te
komen. Uit de rotsspleten kwamen hier en daar heesters en op enkele
plaatsen zelfs boomen te voorschijn. Ik herkende eenige planten en
bloemen, zooals heliotropen en chrysanthemums; zelfs ontdekte ik
tusschen de lavastroomen in kleine, doch weinig riekende viooltjes,
hoewel ik beken dat ik dit weinigje geur gretig opsnoof. De geur is
de ziel der bloemen, en de bloemen der zee, hoe prachtig ook, hebben
geen ziel!

Wij waren aan den voet van een boschje vrij zware drakenboomen
genaderd, die door de kracht hunner sterke wortels de rots gebroken
hadden, toen Ned Land uitriep: "O mijnheer, een bijennest!"

"Een bijennest," antwoordde ik, terwijl ik den schouder ongeloovig
optrok.

"Ja zeker!" riep de Amerikaan, "de bijen gonzen er om heen."

Ik naderde en moest mij gewonnen geven. In een gat van een drakenboom,
waren eenige duizenden van de vernuftige insecten, die op de Canarische
eilanden zooveel voorkomen, en wier honig dáár zoo gezocht is.

De Amerikaan wilde natuurlijk een voorraad honig medenemen, en ik
was zoo onbarmhartig niet om er mij tegen te verzetten; hij stak met
behulp van zijn vuurslag, wat droge bladeren met zwavel vermengd aan,
om de bijen te doen stikken; weldra hield het gegons op, en het nest
leverde verscheidene ponden geurigen honig. Ned Land stak deze in
zijn voorraadzak.

"Als ik den honig met het deeg van den broodboom vermeng," zei hij,
"dan kan ik u een kostelijken koek aanbieden."

"Best," zei ik, "maar laat ons nu voortgaan."

Op enkele bochten van ons pad vertoonde zich het meer in zijn geheele
uitgestrektheid; het werd door de lantaarn van den Nautilus verlicht,
en wij zagen er geen enkel golfje of rimpeltje op. De Nautilus lag
onbeweeglijk; op het plat liepen menschen heen en weer, als zwarte
schimmen in de zee van het electrisch licht. Op dat oogenblik draaiden
wij om een uitstekend rotspunt heen en zagen toen, dat de bijen niet de
eenige dieren waren, die den vulkaan bewoonden. Roofvogels vlogen hier
en daar in de duisternis rond, of vluchtten weg van hun nesten. Het
waren sperwers en havikken; ook liepen er hier en daar, zoo snel zij
konden, schoone en vette trapganzen. Men kan zich de begeerlijkheid
van den Amerikaan voorstellen, toen hij dit smakelijk wild zag, en
welk een spijt hij gevoelde zijn geweer niet bij zich te hebben. Hij
beproefde ze met steenen te raken, en na verscheidene vruchtelooze
pogingen slaagde hij er eindelijk in, een van die prachtige trapganzen
te treffen. Als ik zeg, dat hij twintigmaal zijn leven waagde om het
dier te grijpen, jok ik niet, maar hij vervolgde het beest zoo lang
totdat hij het in zijn zak had.

Wij moesten wederom naar beneden, want wij konden onmogelijk
verder. Boven ons geleek de gapende krater op de opening van een
put. Wij konden den hemel vrij duidelijk zien, en ik zag de wolken
oostwaarts drijven. Een half uur na de laatste heldendaad van
Ned Land, waren wij weer aan den oever. Hier groeide niets meer
dan wat zeevenkel, een klein plantje, dat goed is om gekonfijt te
worden. Koenraad plukte er eenige bosjes van. Verder vonden wij een
menigte schelpdieren.

Hier was een prachtige grot; mijn makkers en ik kregen lust ons op
het fijne zand uit te strekken. Het vuur had de wanden met schitterend
glazuur bedekt. Ned Land betastte ze, als wilde hij onderzoeken hoe dik
zij wel waren; ik kon een glimlach niet onderdrukken. Ons gesprek viel
toen weer op zijn eeuwigdurende plannen om te ontvluchten, en zonder
zijn hoop al te zeer te voeden, kon ik toch deze veronderstelling
maken: dat namelijk kapitein Nemo slechts naar het Zuiden gevaren
was om zijn voorraad sodium te vernieuwen; ik hoopte dus dat hij
nu weer naar de kusten van Europa of Amerika zou varen, waardoor de
Amerikaan dus in de gelegenheid zou zijn, zijn mislukte poging met
beteren uitslag te hervatten.

Wij lagen ongeveer een uur in de schoone grot uitgestrekt, toen
ons gesprek, dat in den beginne vrij levendig geweest was, begon te
verflauwen; zekere slaperigheid overviel ons, en daar ik geen enkele
reden zag om dit tegen te gaan, dommelde ik zachtjes in; ik droomde,
en wie is meester om zijn droomen te kiezen, ik droomde dat mijn
geheele bestaan zich in dat van een weekdier oploste; het scheen mij
alsof de grot mijn schelp was. Plotseling werd ik door het schreeuwen
van Koenraad gewekt.

"Op, op!" riep de brave jongen.

"Wat is er?" vroeg ik, half opstaande.

"Het water komt op."

Ik sprong overeind, en zag dat het zeewater als een stortvloed de
grot binnendrong; omdat wij in wezenlijkheid geen weekdieren waren,
moesten wij trachten ons te redden. Binnen weinige oogenblikken waren
wij boven in de grot in veiligheid. "Wat gebeurt er toch?" vroeg
Koenraad; "is er een nieuw wonder voorgevallen?"

"Wel neen, vrienden," antwoordde ik, "het is eenvoudig de vloed die
ons heeft overvallen. De zee buiten den berg rijst, en de wetten
van het evenwicht leeren dat het meer binnen den berg dan ook rijzen
moet. Wij zijn er met een half nat pak afgekomen, en zullen ons op
den Nautilus gaan verkleeden."

Drie kwartier daarna hadden wij onzen tocht om het meer geëindigd,
en waren wij weer aan boord. De mannen der equipage brachten op dat
oogenblik de laatste vracht sodium binnen boord, zoodat de Nautilus
aanstonds had kunnen vertrekken; doch de kapitein gaf daartoe
geen bevel. Wilde hij daartoe den nacht afwachten en heimelijk
door de onderzeesche opening varen? Misschien. Hoe het ook zij,
den volgenden morgen had de Nautilus zijn haven verlaten, en voer,
ver van elk vast land, op eenige meters voort onder de golven van
den Atlantischen Oceaan.



HOOFDSTUK XXXV

De Krooszee.

De richting van den Nautilus was niet veranderd. Wij moesten voor
het oogenblik dus alle hoop laten varen om naar eenige Europeesche
zee terug te keeren. Kapitein Nemo bleef den koers naar het Zuiden
richten. Waar voerde hij ons heen? Ik kon het mij niet voorstellen.

Dien dag doorkliefde de Nautilus een zonderling gedeelte van den
Atlantischen Oceaan; iedereen kent het bestaan van den warmen
stroom, die onder den naam van Golfstroom bekend is. Nadat hij de
golf van Mexico onder langs kaap Sable verlaten heeft, richt hij
zich rechtstreeks naar Spitsbergen; doch op ongeveer 44° N.B., even
nadat hij de golf van Mexico heeft verlaten, verdeelt hij zich in
twee takken; de voornaamste richt zich naar de kusten van IJsland
en Noorwegen, terwijl de andere op de hoogte der Azorische eilanden
zuidwaarts stroomt, en daarna tegen de Afrikaansche kust stuitende,
een ovaal beschrijft en naar de Antillen terugkeert.

Deze tweede tak van den warmen stroom gaat dus met zijn golven om een
koud, bijna stilstaand en onbeweeglijk gedeelte van den Oceaan, dat
men de Krooszee noemt. Het is een meer in het midden van den Oceaan,
om hetwelk het water van den grooten stroom in niet minder dan drie
jaar heenloopt.

De Krooszee bedekt, om zoo te zeggen, het land dat door den Oceaan is
verzwolgen. Sommige schrijvers hebben zelfs beweerd, dat het zeegras,
hetwelk in deze zee in groote menigte ronddrijft, van de weiden van
dit vroegere vasteland afkomstig is. Waarschijnlijk echter is dit
zeegras en wier afkomstig van de kusten van Europa en Amerika, en
wordt door den Golfstroom tot op deze hoogte medegesleept. Dit was
een van de redenen, die Columbus deden gelooven aan het bestaan van
een nieuwe wereld. Toen de schepen van dezen koenen zeevaarder in de
Krooszee kwamen, hadden zij werk om door dit gras heen te komen, omdat
het tot groote ontsteltenis van de equipage hunne vaart tegenhield;
zij besteedden zelfs drie weken er over om er doorheen te worstelen.

Zoo was de streek, door den Nautilus op dit oogenblik bezocht: het
was een wezenlijke weide, zulk een dicht tapijt van gras, zeekroos
en wier, dat een schip er niet zonder moeite kon doorvaren. Kapitein
Nemo wilde zich met zijn schroefboot dan ook niet in deze massa gras
wagen, en bleef op eenige meters diepte onder de golven.

De Krooszee wordt ook wel Sargasso-zee genoemd, naar het Spaansche
woord "Sargazzo" dat zeewier beteekent, omdat deze uitgestrekte
bank door deze plant gevormd wordt. Ziehier waarom deze planten
volgens den geleerden Maury, den schrijver van de Natuurkundige
aardrijksbeschrijving zich vereenigen in dit kalme gedeelte van den
Atlantischen Oceaan.

"Men kan," zegt hij, "dat verschijnsel verklaren door een proef,
die elkeen kent. Als men in een bak met water eenige stukjes, kurk
of andere voorwerpen laat drijven, en men aan het water een draaiende
beweging geeft, dan zal men die verspreide stukjes zich in het midden
zien bijeen voegen, dat is daar waar het water het minst in beweging
is. Bij het verschijnsel, waarover wij spreken, is de Atlantische
Oceaan de bak, de Golfstroom is het draaiend gedeelte en de Krooszee
het middelpunt, waar de drijvende voorwerpen zich vereenigen."

Ik deel Maury's gevoelen en heb het verschijnsel op de plaats zelf,
waar schepen slechts zeer zelden komen, kunnen onderzoeken. Boven
ons dreven voorwerpen van allerhande soort, opgehoopt tusschen het
bruinachtig gras, boomstammen, die van de Andes en het Rotsgebergte
waren afgescheurd en door de Amazonen-rivier of de Mississippi werden
voortgestuwd; tallooze overblijfselen van wrakken, zoo met schelpen
en planten begroeid, dat zij niet boven konden drijven. En de tijd zal
ook eens dat andere gevoelen van Maury waar maken, dat deze eeuwenlang
opgehoopte voorwerpen eenmaal versteenen en door de werking van het
water een onuitputtelijke kolenmijn zullen vormen; een kostbare
voorraad dus, dien de Voorzienigheid nu reeds verzamelt voor het
oogenblik, dat de menschen de mijnen op het vasteland hebben uitgeput.

Den geheelen 22sten Februari brachten wij in die Krooszee door, waar
de visschen, die zooveel van zeeplanten houden en de schaaldieren
overvloedig voedsel vinden. Den volgenden dag had de Oceaan wederom
zijn gewone voorkomen. Van dit oogenblik af bleef de Nautilus gedurende
negentien dagen van 23 Februari tot 12 Maart in het midden van den
Atlantischen Oceaan, en voerde ons mee met een doorloopende snelheid
van zestien kilometer in het uur. De kapitein wilde waarschijnlijk het
geheele programma zijner onderzeesche reis afloopen, en ik twijfelde
er niet aan, of hij zou, na om kaap Hoorn te zijn gestevend, naar
de Stille Zuidzee terugkeeren. Ned Land had dus wel gelijk met bang
te zijn. In deze uitgestrekte zee zonder eilanden behoefde men het
niet te beproeven om van boord te gaan; wij hadden dus geen middel om
ons tegen den wil van kapitein Nemo te verzetten. Het eenige wat wij
doen konden, was ons te onderwerpen; maar wat men van geweld of list
niet meer te wachten had, dacht ik dat door overreding kon verkregen
worden. Als de reis was afgeloopen, zou dan de kapitein er niet in
toestemmen ons de vrijheid terug te geven, onder eede van zijn bestaan
nimmer te verraden? Wij zouden dien eed zeker hebben gehouden, maar
ik moest die teedere zaak met den kapitein zelf behandelen. Zou ik hem
echter die vrijheid wel kunnen vragen? Had hij bij het begin der reis
niet op stelligen toon verklaard, dat het geheim van zijn leven onze
levenslange gevangenschap aan boord van de Nautilus eischte? Moest
mijn stilzwijgen gedurende vier maanden hem niet doen gelooven,
dat ik mij zonder morren in dien toestand schikte? Als ik die zaak
weder aanroerde, zou het dan geen achterdocht bij hem opwekken, die
onze plannen kon benadeelen, als zich daartoe later eenige gunstige
omstandigheid voordeed! Ik overdacht en overwoog al die redenen, en
ik onderwiep ze aan Koenraads oordeel, die niet minder verlegen stond
dan ik. Kortom, hoewel ik niet gemakkelijk uit het veld was te slaan,
begreep ik toch dat de kans om mijn vrienden en bloedverwanten ook
terug te zien, van dag tot dag verminderde, vooral nu kapitein Nemo
als een rechte waaghals stuurde naar het zuidelijk gedeelte van den
Atlantischen Oceaan.

Gedurende de bovengemelde negentien dagen, had er op onze reis niets
bijzonders plaats. Ik zag den kapitein maar zelden; hij zat te werken;
dikwijls vond ik in de bibliotheek boeken, die hij geopend had laten
liggen, en vooral werken over natuurlijke geschiedenis. Mijn werk over
de diepten der zee, was door hem doorbladerd en met kantteekeningen
overladen, die mijn stellingen dikwijls weerspraken. Doch de kapitein
stelde zich slechts tevreden met aldus mijn werk te verbeteren, zonder
met mij te twisten. Soms hoorde ik de droefgeestige tonen van zijn
orgel, dat hij met veel gevoel bespeelde, maar altijd des nachts,
te midden van de grootste duisternis, als de Nautilus op de groote
verlaten vlakte van den Oceaan als ingeslapen scheen te zijn.

Gedurende dit gedeelte der reis voeren wij soms dagen lang aan de
oppervlakte der zee; zij was als verlaten; wij zagen slechts nu
en dan een zeilschip, dat voor Indië bevracht, koers zette naar de
Kaap de Goede Hoop. Eens werden wij vervolgd door de sloepen van een
walvischvaarder, die ons zonder twijfel aanzag voor een reusachtigen
walvisch van groote waarde. Maar kapitein Nemo wilde die wakkere
zeelieden hun tijd en moeite niet laten verliezen en eindigde de
jacht met onder water te duiken. Dit voorval scheen Ned Land bijzonder
belang in te boezemen. Ik geloof niet dat ik mij bedrieg, als ik zeg,
dat de Amerikaan er spijt over gevoelde, dat onze metalen huid niet
door een der harpoenen van die visschers doodelijk werd getroffen.

De visschen, die ik met Koenraad gedurende dit gedeelte onzer
reis opmerkte, verschilden weinig van die wij reeds vroeger gezien
hadden. De voornaamste waren eenige exemplaren van de vreeselijke
afdeeling kraakbeenachtige dieren, die niet minder dan twee en dertig
soorten bevat: gestreepte haaien van vijf meter lang en met platten
kop, breeder dan het lichaam, en een ronden staart; op den rug hebben
zij overlangs zeven breede evenwijdige zwarte strepen, en dan grijze
haaien met slechts een rugvin. Er kwamen ook groote zeehonden voorbij,
en dat wel van de meest verslindende soort; men behoeft alle verhalen
van visschers niet te gelooven, doch ziehier eenige staaltjes van
hetgeen zij vertellen: in het lichaam van een van die dieren heeft
men den kop van een buffel en een geheel kalf gevonden, in een ander
twee konijnen, en een matroos met kleeren en al, in een ander een
soldaat met den sabel in de hand, en in nog een ander een ruiter
met zijn paard! Men behoeft aan dat alles geen geloof te hechten,
doch zeker is het, dat geen van die dieren zich in de netten van den
Nautilus lieten vangen ik dus hunne vraatzucht niet kon nagaan.

Dagen lang hielden troepen bevallige en dartelende dolfijnen ons
gezelschap. Zij zwommen met troepjes van vijf of zes, en joegen de
andere visschen na, evenals een troep wolven in het veld; overigens
zijn zij niet minder vraatzuchtig dan de zeehonden, als ik ten minste
geloof moet slaan aan het verhaal van een hoogleeraar te Kopenhagen,
die verzekert dertien walrussen en vijftien robben in de maag van
een dolfijn gevonden te hebben.

Ik zag ook zeldzame exemplaren van de klasse der stekelvinnigen
en der zaagvisschen. Sommige schrijvers, trouwens meer dichters
dan natuurkenners, beweren dat deze visschen liefelijk zingen en
een vereeniging van hun stemmen een muziek voortbrengt, waarbij de
menschelijke stem niet kan halen. Ik ontken het niet, maar die dieren
gaven ons tot ons groot leedwezen geen enkele serenade. Eindelijk
zagen wij nog een groote menigte vliegende visschen; niets was
aardiger dan te zien hoe de dolfijnen ze met groote juistheid
wisten na te jagen. Hoe hoog zij zich ook uit zee konden verheffen,
welken boog zij ook beschreven, tot zelfs over den Nautilus heen,
de ongelukkige visschen vonden den bek van den dolfijn altijd geopend
om ze op te vangen.

Tot op 13 Maart ging onze tocht op dezelfde wijze voort. Dien dag
werd de Nautilus gebezigd om proeven van peiling te doen, welke mij
het grootste belang inboezemden. Sedert ons vertrek uit de Stille
Zuidzee hadden wij ongeveer 52,000 kilometer afgelegd; wij waren nu
op 45° 37' Z.B. 37° 53' W.L. Het was omstreeks dezelfde plaats, waar
kapitein Denham van de Herald op 14.000 meter geen grond vond. Daar
had luitenant Parker van het Amerikaansche fregat Congres op 15,140
meter den bodem niet kunnen peilen. Kapitein Nemo besloot om den
Nautilus naar de grootste diepte te doen dalen, om die verschillende
peilingen eens na te gaan. Ik maakte mij gereed den uitslag van dit
onderzoek op te teekenen. De zaalwanden openden zich, en het vaartuig
begon zich in beweging te stellen, ten einde die verbazende diepte
te kunnen bereiken. Men kan nagaan dat er geen sprake kon zijn van
door middel van het vullen der vergaderbakken naar den afgrond te
zinken. Misschien zou dat water de specifieke zwaarte van den Nautilus
toch niet genoeg hebben kunnen vermeerderen. Bovendien zou men om weer
te stijgen, het water moeten uitpompen, en dan zouden zeer zeker de
pompen niet krachtig genoeg geweest zijn, om den druk van buiten te
overwinnen. De kapitein besloot dus om de zwaarden of vleugels van
zijn Nautilus in een hoek van 45° te plaatsen en aldus schuins naar
beneden te varen. De schroef kreeg bovendien de grootste snelheid
van beweging en draaide met onbeschrijfelijke kracht door het water.

Op deze wijze, met de grootste kracht voortgestuwd, trilde de Nautilus
als een snaar en daalde regelmatig naar de diepte. De kapitein en
ik volgden in den salon de naald van den manometer, die zich vrij
snel verplaatste. Weldra waren wij dieper dan dat gedeelte der zee,
waar de meeste visschen hun verblijf houden. Terwijl sommigen van
die dieren slechts aan de oppervlakte van het water kunnen leven,
zijn er daarentegen anderen, hoewel minder talrijk, die zich in
grootere diepte ophouden; er waren er zelfs op 1200 meter diepte,
onder een druk van honderd twintig atmosferen. Ik vroeg den kapitein
of hij ooit visschen op nog grooter laagte gevonden had.

"Visschen?" antwoordde hij, "zelden; maar wat vermoedt of weet men
bij den tegenwoordigen staat der wetenschap?"

"Het volgende, kapitein. Men weet, dat als men naar de diepten van
den Oceaan afdaalt, het plantenleven eerder ophoudt dan het dierlijk
leven. Men weet, dat, waar men nog levende wezens vindt, er geen
enkele plant meer groeit. Men weet dat de oesters twee duizend
meter diep onder water leven, en dat Mac Clintock, de held van de
poolzeeën, een levende zeester van een diepte van 2500 meter naar
boven heeft gehaald. Men weet, dat de equipage van de Bull-Dog van de
koninklijke Engelsche marine, een zeester op meer dan vier kilometer
diepte gevischt heeft; maar misschien zult gij zeggen, kapitein,
dat men niets weet."

"Neen, mijnheer," antwoordde de kapitein, "zoo onbeleefd zal ik niet
zijn. Ik zal u echter vragen, hoe gij het verklaart, dat die dieren
op zulk een diepte kunnen leven?"

"Ik verklaar dit uit twee oorzaken," antwoordde ik; "vooreerst omdat
de vertikale stroomen, ontstaan door het verschil in zoutgehalte
en door de dichtheid van het water, een beweging veroorzaken, die
genoegzaam is om het leven van zeesterren te onderhouden."

"Juist," zei de kapitein.

"Ten anderen omdat, als de zuurstof een levensbehoefte is, men weet dat
de in zeewater opgeloste hoeveelheid zuurstof in de diepte toeneemt in
plaats van te verminderen, en dat de grootere waterdruk in de diepte
de samenpersing daarvan in de hand werkt."

"Zoo, weet men dat?" antwoordde de kapitein een weinig
verwonderd. "Welnu, mijnheer de professor, dan weet men het goed, want
het is de waarheid. Ik voeg er nog bij, dat de zwemblaas der visschen
meer stikstof dan zuurstof bevat, wanneer zij aan de oppervlakte
van het water gevangen worden, doch daarentegen meer zuurstof dan
stikstof, als men ze uit grootere diepte ophaalt, wat een bewijs is
voor uw stelling. Maar laten wij ons onderzoek voortzetten."

Ik keek weer op den manometer; deze wees een diepte van zes kilometer
aan; wij waren sedert een uur aan het dalen. De Nautilus daalde
altijd door; het ontvolkte water was bijzonder doorschijnend, en
onbeschrijfelijk helder. Een uur later waren wij dertien kilometer
diep, en nog bemerkten wij niets van den bodem der zee! Toen wij
echter veertien kilometer gedaald waren, begon ik zwarte bergtoppen
te zien, die naar boven staken; maar dat konden wel toppen van bergen
zijn zoo hoog als de Himalaya of de Mont-Blanc, misschien nog hooger,
en dan bleef de diepte van deze afgronden onberekenbaar.

De Nautilus zonk nog lager, niettegenstaande de vreeselijke drukking
die hij onderging. Ik voelde de stalen platen in de voegen trillen;
de steunbouten bogen zich, de geheele romp kraakte; de glazen van
den salon schenen onder dien druk naar binnen te buigen; en het
krachtige vaartuig zou zeker bezweken zijn, als het geen weerstand
had kunnen bieden als een massief blok, zooals de kapitein mij eenmaal
verzekerd had.

Terwijl wij rakelings langs de rotsen voeren, zag ik nog eenige
schelpen en sommige exemplaren van zeesterren. Maar weldra verdwenen
ook deze laatste vertegenwoordigers van het dierlijk leven, en op
grooter diepte dan twaalf kilometer overschreed de Nautilus de grenzen
van het onderzeesche leven, even als een luchtballon, die zich in de
lucht hooger dan de voor het leven geschikte dampkring verheft. Wij
hadden een diepte van zestien kilometer bereikt; de Nautilus onderging
een druk van 1600 atmosferen, dat is te zeggen van 1600 kilogram op
elken vierkanten centimeter van zijn oppervlakte.

"Welk een toestand!" riep ik uit. "Deze laagten te bezoeken waar
de mensch nog nooit is doorgedrongen!" Zie eens, kapitein, zie die
prachtige rotsen, die onbewoonde grotten, die verborgen schuilhoeken
der aarde, waar het leven onmogelijk is! Hoe jammer, dat wij van deze
onbekende oorden niets anders mee kunnen nemen dan de herinnering!"

"Zou het u aangenaam zijn," vroeg de kapitein, "er iets meer van mee
te nemen dan alleen de herinnering?"

"Wat wilt gij daarmee zeggen?"

"Ik wil zeggen, dat niets gemakkelijker is dan een photogram van deze
onderzeesche streken mee te nemen."

Ik had nauwelijks den tijd om mijn verbazing over dit nieuwe voorstel
te toonen, toen men op een wenk van den kapitein een photografisch
toestel in de zaal bracht. Door de wijd geopende ramen was de
door het electrisch licht beschenen watermassa uiterst helder en
doorschijnend. Er was geen schaduw, geen afwijking of trilling
in ons kunstlicht zichtbaar; de zon zou voor zulk een proef niet
gunstiger kunnen geweest zijn. De Nautilus werd door de schroef
en de helling zijner uitstekende vlakken in toom gehouden en lag
onbeweeglijk stil. Het toestel werd op de onderzeesche rotsen gericht
en in weinige seconden hadden wij een buitengewoon zuiver negatief
beeld. Wij maakten later afdrukken waarvan ik hierbij de afbeelding
in gravure geef. Men ziet daarop die oorspronkelijke rotsen, die
het daglicht nooit heeft beschenen; die benedenste granietklompen,
welke de krachtigste grondslagen der aarde vormen; die diepe grotten,
in de steenmassa uitgehold; die onvergelijkelijk zuivere omtrekken,
zich zoo zwart afteekenend alsof een schilder uit de Vlaamsche school
ze gepenseeld heeft. Verder op, een horizon van bergen; een schoone,
golvende lijn, die den achtergrond van een landschap uitmaakt. Ik kan
geen beschrijving geven van die gladde, zwarte, glanzige rotsen zonder
mosplanten, zonder een enkele vlek, vreemd van vorm en onwrikbaar
vast staande op dien zandbodem, schitterend onder de stralen van het
electrisch licht. Toen de kapitein gedaan had, zei hij:

"Wij gaan weer naar boven, mijnheer de professor: wij mogen niet
te lang in dezen toestand blijven, en den Nautilus niet al te zeer
blootstellen aan zulk een drukking."

"Goed, laat ons dan weer naar boven gaan, antwoordde ik.

"Sta dan vast op uw beenen."

Voordat ik begreep waarom de kapitein mij dien raad gaf, lag ik
reeds op den grond. Toen men op een teeken van Nemo de schroef en
de buitenvlakken een andere richting had gegeven, vloog de Nautilus
als een ballon in het luchtruim met bliksemsnelheid naar boven. Met
hoorbare trilling boorde hij door de watermassa; wij konden niets
zien. In vier minuten doorkliefde hij de zestien kilometer, die ons
van het vlak der zee scheidden, en sprong toen als een vliegende
visch boven het water uit, waarin het vaartuig weer nederplofte,
terwijl de golven aan alle kanten ontzaglijk hoog opstoven.


HOOFDSTUK XXXVI

Potvisschen en walvisschen.

In den nacht van 13 op 14 Maart richtte de Nautilus zich weer naar
het zuiden. Ik dacht dat het vaartuig op de hoogte van kaap Hoorn
den steven naar het westen zou wenden, om weer koers te zetten
naar de Stille Zuidzee en aldus de onderzeesche reis om de aarde te
eindigen; doch dit gebeurde niet en het schip vervolgde den tocht
naar zuidelijker streken. Waar wilde de kapitein toch heen? Naar de
Zuidpool? Dat was onzinnig; ik begon wezenlijk te gelooven, dat de
roekeloosheid van Nemo de vrees van Ned Land rechtvaardigde.

Sinds eenigen tijd sprak de Amerikaan niet meer over zijn
ontvluchtingsplannen. Hij was minder opmerkzaam geworden; ik zag
wel hoezeer hem die langdurige gevangenschap kwelde, en ik begreep
hoeveel toorn hij opkropte. Als hij den kapitein ontmoette, blonk
een dof vuur in zijn oogen en ik vreesde altijd nog dat zijn woeste
natuur hem tot het een of ander uiterste zou drijven.

Dien dag, 14 Maart, kwamen Koenraad en hij in mijn kamer; ik vroeg
hen naar de oorzaak van hunne komst.

"Wij wilden u een eenvoudige vraag doen, mijnheer," antwoordde de
Amerikaan.

"Spreek op, Ned."

"Hoeveel man denkt gij dat er aan boord van den Nautilus zijn?"

"Dat kan ik u niet zeggen, mijn vriend."

"Het komt mij voor," hernam Ned Land, "dat er voor dit vaartuig geen
talrijke equipage noodig is."

"Inderdaad," antwoordde ik, een tiental mannen moeten, dunkt me,
voldoende zijn."

"Welnu," zei Ned, "waarom zouden er meer zijn?"

"Waarom?" vroeg ik.

Ik keek Ned Land strak aan, omdat zijn doel gemakkelijk te raden was.

"Omdat," zei ik, "als mijn voorgevoel mij niet bedriegt, en ik het
leven van kapitein Nemo goed begrepen heb, de Nautilus niet alleen een
vaartuig, maar ook een schuilplaats zijn moet voor allen, die even als
de kapitein elke betrekking met het bewoonde land hebben afgebroken."

"Misschien," zei Koenraad; "maar de Nautilus kan enkel een bepaald
aantal menschen bevatten, en zou mijnheer ons niet eens kunnen zeggen,
wat het grootste aantal zijn kan."

"Hoe dat, Koen?"

"Door berekening. Mijnheer kent den inhoud van den Nautilus en dus ook
de hoeveelheid daarin vervatte lucht; als mijnheer nu ook weet hoeveel
lucht elk mensch voor de ademhaling noodig heeft en dit vergelijkt
met de noodzakelijkheid waarin de Nautilus verkeert om elke vier en
twintig uur eens boven te komen...."

Koenraad eindigde zijn zin niet, maar ik begreep waar hij heen wilde.

"Ik begrijp u," zei ik, "maar hoewel die berekening gemakkelijk te
maken is, kan zij toch slechts een zeer onzekere uitkomst opleveren."

"Het doet er niet toe," drong Ned Land aan.

"Hoor dan eens," hernam ik: "elk mensch heeft ieder uur zooveel
zuurstof noodig als er in honderd liter zuivere lucht vervat is; dus
in vier en twintig uur de zuurstof van 2400 liter lucht. Nu moet men
berekenen hoeveel de Nautilus van deze hoeveelheid lucht bevatten kan."

"Juist," zei Koenraad.

"De inhoud van den Nautilus is 1500 ton, en een ton bevat duizend
liter; dus bevat de Nautilus 1500,000 liter lucht, dat door 2400
gedeeld...."

Ik berekende het snel op een stukje papier.

".... geeft 625; dat is dus te zeggen, dat de lucht die de Nautilus
bevat, juist genoeg zou zijn voor 625 menschen gedurende vier en
twintig uur."

"625!" herhaalde Ned.

"Doch gij kunt gerust aannemen," voegde ik er bij, "dat passagiers
en equipage bij elkander nog geen tiende deel van dit getal uitmaken."

"Dat is nog te veel voor drie menschen," mompelde Koenraad.

"Ik moet je dus alleen geduld aanraden, vriend Ned."

"En nog meer dan geduld," voegde Koen er bij, "onderwerping."

Koenraad had het juiste woord gekozen.

"Bovendien," hernam hij, "kan kapitein Nemo toch niet altijd naar
het Zuiden gaan! Hij moet toch ééns ophouden, al was het maar voor de
ijsbank, en dan moet hij toch naar meer bezochte zeeën terugkeeren! Dan
is het tijd genoeg om de plannen van Ned Land weer op te vatten."

De Amerikaan schudde het hoofd, streek met de hand over het voorhoofd,
sprak geen woord meer en ging heen.

"Mijnheer vergunt mij zeker wel om een opmerking te maken," zei
Koenraad toen; "die arme Ned denkt aan alles wat hij niet krijgen
kan; zijn geheele vroegere leven komt hem weer voor den geest;
hij treurt om alles wat wij missen; zijn vroegere herinneringen
kwellen hem, zijn gemoed is vol; men moet hem begrijpen. Wat kan
hij hier uitrichten? Niets: hij is geen geleerde zooals mijnheer,
en kan niet zooals wij liefhebberij hebben in al het wonderschoone,
dat de zee oplevert. Hij zou er alles voor wagen om eens in zijn land
in een kroeg te kunnen zitten!"

Het is zeker dat de eentonigheid van het scheepsleven voor
den Amerikaan, die aan een vrij en werkzaam leven gewoon was,
onverdraaglijk zijn moest; voorvallen, die hem belang konden
inboezemen, vielen zelden voor; echter herinnerde hem juist dien dag
iets aan zijn schoone dagen als harpoenier.

Toen wij tegen elf uur des morgens boven dreven, kwam de Nautilus
tusschen een troep walvisschen, een ontmoeting, die mij niet
verwonderde, omdat ik wist dat deze dieren, door felle jachten tot
het uiterste gedreven, naar ver in het noorden of zuiden gelegen
zeeën gevlucht zijn.

De walvisch heeft altijd een groote rol gespeeld op het gebied
der scheepvaart, en ontzaglijk grooten invloed uitgeoefend op de
aardrijkskundige ontdekkingen. Die visch heeft eerst de Basken, later
Asturiërs, Engelschen en Hollanders aangelokt, hen tegen alle gevaren
der zee gehard gemaakt en hen van het eene uiterste der aarde naar het
andere gevoerd. De walvisschen leven het liefst in de Noordelijke en
Zuidelijke IJszeeën. Oude legenden zeggen zelfs, dat deze dieren de
visschers tot op 28 kilometer van de Noordpool hebben gevoerd! Als
het feit onwaar is, zal het toch eens waar worden, en vermoedelijk
zullen de walvischvaarders bij het vervolgen van die dieren in de
poolzeeën eenmaal de tot nog toe onbekende punten der aarde bereiken.

Wij zaten op het plat, de zee was kalm, want de Octobermaand schonk
ons op deze hemelbreedte nog eenige schoone herfstdagen. De Amerikaan
bespeurde aan den gezichteinder een walvisch en hij kon zich daarin
niet bedriegen. Als men goed toekeek, zag men den zwarten rug
beurtelings verschijnen en verdwijnen op ongeveer vijf kilometer van
den Nautilus.

"O!" riep Ned Land, "was ik maar eens aan boord van een
walvischvaarder! Zulk een ontmoeting zou mij genoegen doen! Het is
een groot beest; ziet eens met welk een kracht het de waterstralen
opspuit! Duizend duivels, waarom zit ik ook op deze ijzeren kast
vastgeketend!"

"Hoe Ned," zei ik, "heb-je de vroegere vischliefhebberij nog niet
afgezworen?"

"Kan een walvischvaarder zijn oud ambacht ooit vergeten,
mijnheer? Krijgt men wel ooit genoeg van het genot van zulk een jacht?"

"Heb-je in deze streken nog nooit gevischt, Ned?"

"Nooit, mijnheer; alleen in de Noordelijke IJszee, zoowel in de
Behring- als Davisstraten."

"Dan is de zuidelijke walvisch je onbekend; je hebt alleen jacht
gemaakt op de Noordelijke walvisschen, die zich niet wagen in de
zeeën tusschen de keerkringen."

"Wat zegt gij daar mijnheer?" vroeg de Amerikaan ongeloovig.

"Ik zeg wat waar is."

"Komaan! Ik zelf heb in '65, dus nu derdehalf jaar geleden, bij
Groenland een walvisch gevangen, met een harpoen in zijn lichaam die
een walvischvaarder aan de Behringstraat er in had gegooid. Nu vraag
ik eens hoe het mogelijk is dat een walvisch, die aan de westkust
van Amerika gewond wordt, zich aan de oostkust laat dooden, als hij
niet om kaap Hoorn of om de kaap de Goede Hoop, en over den evenaar
is heen gezwommen?"

"Ik denk er over zooals vriend Ned," zei Koenraad, "en ik ben
nieuwsgierig wat mijnheer zal antwoorden."

"Mijnheer zal u antwoorden," hervatte ik, "dat de walvisschen
volgens hun soorten in bepaalde zeeën te huis behooren, die zij
niet verlaten. En indien een van deze dieren uit de Behring- en
de Davisstraat gekomen is, dan is dit heel eenvoudig, omdat er een
doorvaart van de eene zee naar de andere bestaat, hetzij langs de
noordkust van Amerika, hetzij langs die van Azië."

"Moet ik u gelooven?" vroeg Ned, terwijl hij een oogje knipte.

"Gij moet mijnheer gelooven," antwoordde Koenraad.

"Dan besluit ik hieruit," hernam de harpoenier, "dat ik de walvisschen
van deze zee niet ken, omdat ik hier nog niet geweest ben."

"Zooals ik u zei, Ned."

"Een reden te meer om er kennis mede te maken," antwoordde Koenraad.

"Kijk eens, kijk eens!" riep de Amerikaan met bewogen stem, "hij
nadert, hij komt naar ons toe, hij daagt mij uit! Hij weet wel,
dat ik onmachtig tegenover hem ben!"

Ned stampte op den grond en kneep zijn vuist samen alsof hij een
harpoen drilde.

"Zijn die dieren ook zoo groot als in de noordelijke poolzeeën?" vroeg
hij.

"Bijna, Ned."

"Want ik heb groote walvisschen gezien, mijnheer, beesten van ruim
dertig meter lang. Zelfs heb ik wel hooren zeggen, dat de walvisschen
bij de Aleutische eilanden soms vijftig meter lang waren."

"Dat komt mij overdreven voor," antwoordde ik. "Bij de Aleuten is
een soort van walvisschen met rugvinnen, die even als de potvisschen
kleiner zijn dan de gewone walvisch."

"O!" riep de Amerikaan, die de oogen niet van de zee afwendde,
"hij komt in ons vaarwater!"

Daarna hervatte hij het gesprek aldus: "Gij noemt den potvisch een
klein dier; men verhaalt toch van reusachtige potvisschen; het zijn
slimme beesten; sommige, zegt men, bedekken zich met zeeplanten
en wier; men denkt dan dat het eilanden zijn; men landt er op, men
vestigt er zich, legt vuur aan...."

"En men bouwt er huizen op!" zei Koenraad lachende.

"Jawel, grappenmaker," antwoordde Ned Land, "en dan op een mooien
dag duikt het beest, en sleept al wat er op is mee naar beneden."

"Precies als in de reisavonturen van Simbad den zeevaarder," hernam ik
lachend. "Kom, Ned, het schijnt dat je van wonderverhalen houdt! Wat
moeten dat wel voor potvisschen zijn! Ik hoop toch dat je die verhalen
niet gelooft!"

"Mijnheer de professor," zei Ned Land ernstig, "men moet van de
walvisschen alles gelooven.--Wat een gang heeft deze! Wat schiet hij
vooruit! Men zegt dat die dieren in veertien dagen om de aarde kunnen."

"Ik ontken het niet."

"Maar wat gij zeker niet weet, mijnheer Aronnax, is, dat de walvisschen
bij de schepping der wereld veel sneller zwommen."

"Zoo Ned en waarom?"

"Omdat zij even als de andere visschen den staart toen dwars hadden
staan, dat is te zeggen dat hun staart vertikaal stond, en het water
links en rechts weg sloeg. Maar toen de Schepper zag dat zij te snel
zwommen, draaide hij hun den staart om, en sedert dien tijd slaan
zij van boven naar beneden in het water, tot groot nadeel voor hun
snelheid."

"Goed, Ned," zei ik, en dezelfde woorden als de Amerikaan gebruikende,
vroeg ik, "moet ik je gelooven?"

"Niet al te veel," antwoordde Ned, "niet meer ten minste dan toen ik
u zei, dat er walvisschen van honderd meter lang en honderdduizend
kilo zwaar zijn."

"Dat is werkelijk nog al veel," zei ik, "maar men moet toch erkennen
dat sommige walvisschen verbazend groot worden, als men hoort, dat
zulk een beest soms tot honderdtwintig ton traan geeft."

"Dat heb ik met eigen oogen gezien," zei de Amerikaan.

"Ik geloof het graag, Ned, zoo goed als ik geloof dat sommige
walvisschen even groot zijn als honderd olifanten. Ga nu eens na
welk een stoot het geven moet, als zulk een massa zoo snel mogelijk
vooruitschiet."

"Is het waar," vroeg Koenraad, "dat zij schepen kunnen doen zinken?"

"Schepen geloof ik niet," antwoordde ik. "Men verhaalt echter dat in
1820 in deze zuidelijke Poolzee een walvisch zich op de Essex wierp,
en het schip met een snelheid van vier meter in de seconde achteruit
deed stuiven. De golven drongen het achterschip binnen, en deden de
Essex bijna oogenblikkelijk zinken?"

Ned zag mij aan met een schalksch gelaat.

"Wat mij aangaat," zei hij, "ik heb ook eens een slag van een
walvischstaart gehad, maar.... in mijn sloep, dat spreekt. Mijn makkers
en ik werden zes meter in de hoogte gesmeten, maar bij dien walvisch
van mijnheer was de mijne nog maar een kleintje."

"Leven die beesten lang?" vroeg Koenraad.

"Duizend jaar," antwoordde Ned zonder aarzelen.

"En hoe weet jij dat, Ned?"

"Omdat men het zegt."

"En waarom zegt men dat?"

"Omdat men het weet."

"Neen, Ned, men weet het niet, maar men veronderstelt het slechts
en ziehier hoe men de gevolgtrekking maakt. Toen vier honderd jaar
geleden de visschers voor het eerst jacht maakten op walvisschen,
waren die beesten grooter dan nu. Men veronderstelt dus vrij logisch,
dat de mindere grootte der tegenwoordige walvisschen daaraan is
toe te schrijven, dat zij den tijd niet hebben om zich volkomen te
ontwikkelen. Dat is de oorzaak waarom Buffon gezegd heeft, dat deze
dieren duizend jaar konden en moesten leven. Begrepen?"

Ned Land luisterde niet naar mij; de walvisch kwam steeds nader;
Ned verslond het dier met de oogen.

"O," riep hij uit, "het is niet éen walvisch, het zijn er tien,
twintig, een heele troep! En niets kunnen doen, aan handen en voeten
gebonden te zijn!"

"Maar vriend Ned, waarom vraag je den kapitein geen vergunning om er
jacht op te maken?"

Koenraad had zijn volzin nog niet geëindigd, toen Ned Land al door
het luik naar beneden sprong, om den kapitein te zoeken. Eenige
oogenblikken daarna verschenen beiden op het plat. Kapitein Nemo
beschouwde den troep walvisschen, die op een kilometer afstand van
den Nautilus dartelden.

"Het zijn zuidelijke walvisschen," zei hij, "de geheele fortuin van
een vloot walvischvaarders zwemt vóór ons."

"Nou dan, mijnheer," vroeg de Amerikaan, "mag ik er eens jacht op
maken, al was het alleen maar om mijn ambacht van harpoenier niet
te vergeten?"

"Waarvoor zou dat dienen?" antwoordde de kapitein, "alléen jagen om
te vernielen; wij hebben geen walvischtraan noodig."

"En in de Roode Zee," hernam Ned, "hebt u ons verlof gegeven om een
dugong te verdelgen."

"Toen had ik behoefte aan versch vleesch voor mijn manschappen, maar
hier zou het alléen zijn om het genot te hebben van te moorden; ik weet
wel dat dit een voorrecht van den mensch is, maar ik houd niet van dat
moorddadig vermaak. Uws gelijken begaan een laakbare daad, meester
Land, met den zuidelijken evenals den noordelijken walvisch, zulke
goede en weerlooze dieren, te vernietigen. Zoo hebben zij de geheele
Baffinsbaai reeds ontvolkt, en zullen een geheele soort van nuttige
dieren uitroeien. Laat ons dus die arme walvisschen met vrede laten;
zij hebben reeds genoeg met hunne natuurlijke vijanden, de pot- zwaard-
en zaagvisschen te doen, zonder dat gij er u mee hoeft te bemoeien."

Men kan zich voorstellen welk gezicht de Amerikaan bij deze zedeles
trok. Het was den moriaan gewasschen, om zulk een reden aan een
visscher te willen opgeven. Ned Land keek den kapitein eens aan, en
begreep zeker niet wat hij zeggen wilde. De kapitein had echter gelijk;
de woeste en onnadenkende vervolgingszucht der walvischvaarders zal
eens den laatsten walvisch uit den Oceaan doen verdwijnen.

Ned Land floot de Yankee-doodle, stak de handen in de zakken en keerde
ons den rug toe. Kapitein Nemo bleef evenwel den troep walvisschen
bekijken, en zei, terwijl hij zich tot mij richtte:

"Ik had gelijk met te zeggen, dat zonder eens den mensch mee te tellen,
de walvisschen genoeg natuurlijke vijanden hebben; deze zullen hier
heel spoedig met een sterke tegenpartij te doen hebben. Ziet gij
daar op acht kilometer onder den wind, mijnheer Aronnax, die zwarte
beweegbare punten?"

"Jawel, kapitein," antwoordde ik.

"Dat zijn potvisschen, vreeselijke dieren, die ik soms bij troepen
van twee en drie honderd ontmoet heb. Men heeft gelijk die monsters
te vernielen, omdat zij wreed en kwaadaardig zijn."

De Amerikaan keerde zich bij deze woorden driftig om.

"Welnu, kapitein," zei ik, "dan is het nog tijd, in het belang der
walvisschen,"

"Het is onnoodig zich bloot te stellen, mijnheer de professor: de
Nautilus is voldoende in staat om die potvisschen te verdelgen. Hij
is met een stalen spoor gewapend, die, naar ik mij verbeeld, wel
tegen den harpoen van meester Land kan opwegen."

De Amerikaan ontzag zich niet de schouders op te halen. Deze beesten
met spoorslagen aanvallen! wie had dat ooit gehoord?

"Wacht maar, mijnheer Aronnax," zei de kapitein, "wij zullen u op
een jachtpartij onthalen, die u nog niet kent; geen medelijden met
die woeste visschen; het zijn enkel bek en tanden!"

Bek en tanden! Men kon den grootkoppigen, soms vijf en twintig meter
langen potvisch geen beteren naam geven. De verbazend groote kop van
dit monster vormt ongeveer een derde deel van zijn lichaam. Flinker
gewapend dan de walvisch, wiens bovenkaak alleen met baarden voorzien
is, heeft hij vijf en twintig groote tanden, twintig centimeter lang,
kegelvormig, en elk twee kilo wegend. In het bovendeel van den kop,
tusschen de kraakbeenderen, bevinden zich drie of vier honderd kilo
van de kostbaarste blanke traan. De potvisch is een wanstaltig dier,
eerder zoogdier dan een visch; hij is slecht gebouwd, en vooral aan
den linkerkant geheel misvormd, terwijl hij alleen met het rechteroog
kan zien.

De monsterachtige troep bleef steeds naderen; zij hadden de
walvisschen gezien en maakten zich gereed die aan te vallen. Men
kon vooruit berekenen, dat de potvisschen het zouden winnen; niet
alleen omdat zij beter gevormd zijn om hun weerlooze tegenstanders te
overmeesteren, maar ook omdat zij langer onder water kunnen blijven
zonder aan de oppervlakte te komen ademhalen. Het was meer dan tijd
om de walvisschen te hulp te komen. De Nautilus dook een weinig onder
water. Koenraad, Ned en ik gingen aan de ramen van den salon zitten. De
kapitein begaf zich naar den stuurstoel om met zijn vaartuig als met
een verdelgingstoestel te manoeuvreeren. Weldra voelde ik de schroef
vlugger draaien en onze snelheid vermeerderen.

De strijd tusschen walvisschen en potvisschen was reeds begonnen toen
de Nautilus er bij kwam. Het vaartuig sneed den troep potvisschen af:
deze waren eerst niet zeer verwonderd over de verschijning van een
nieuw monster dat zich in den strijd mengde, doch moesten zich weldra
voor zijn slagen vrijwaren.

Welk een strijd! Ned Land zelf was in verrukking en klapte in de
handen. De Nautilus was slechts één reusachtige harpoen, door de hand
van den kapitein gedrild. Het schip vloog tegen die vleezige massa's
aan, doorboorde ze geheel en al, zoodat er na dien stoot slechts twee
afzichtelijke helften van het dier overbleven. Het had geen gevoel van
de vreeselijke slagen, welke de potvisschen er met den staart tegen
gaven, evenmin van de stooten, die het uitdeelde. Als een potvisch
gedood was, wierp de Nautilus zich op een ander, ten einde zijn prooi
niet te missen, vloog, gehoorzaam aan het roer, voor- en achteruit,
dook als de visch naar de diepte zwom, kwam er weer mee boven als
de potvisch naar de oppervlakte vluchtte, trof hem in 't midden of
schuins, sneed het beest in tweeën of scheurde het van elkander,
sloeg de monsters in allerlei richtingen en allerhande houdingen met
zijn geweldige spoor.

Welk een slachting! wat een geweld aan de oppervlakte van den Oceaan;
wat lieten de ontstelde dieren een scherp geblaas en een bijzonder
gebrul hooren! In 't midden van deze gewoonlijk zoo kalme zee,
zweepten zij met den staart het water in hooge golven op.

Deze Homerische slachting, waaraan de potvisschen niet konden ontkomen,
duurde ongeveer een uur; meermalen beproefden een tien- of twaalftal
met vereende krachten den Nautilus onder hun gewicht te verpletteren;
wij konden door het glas hun vreeselijken muil, hunne groote tanden,
hun woest oog zien; Ned Land was zich zelven niet meer meester,
dreigde ze en schold ze uit. Men voelde dat zij zich aan ons vaartuig
vastklampten, evenals honden, die een stuk wild in het kreupelhout
vastpakken. Maar de Nautilus bracht de schroef slechts wat sneller in
beweging, sleepte hen mee of voerde ze naar het oppervlak der zee,
zonder zich om hun verbazend gewicht of om hun krachtige aanvallen
te bekreunen. Eindelijk was de menigte potvisschen wat opgedund, en
werd de zee wederom kalm; ik voelde dat wij weer boven kwamen. Het
luik werd geopend, en wij snelden naar het plat.

De zee was met verminkte krengen bedekt. Een geweldige uitbarsting
zou de vleeschklompen niet beter gedood, vaneengescheurd en vernield
hebben. Wij dreven te midden van reusachtige lichamen die blauwachtig
op den rug, wit aan den buik en met groote builen of uitwassen bedekt
waren. Eenige potvisschen zagen wij, zoover het oog reikte, angstig
vluchten; de golven waren verscheiden kilometer in den omtrek rood
geverfd, de Nautilus dreef te midden eener zee van bloed.

Kapitein Nemo kwam bij ons.

"Welnu, wat zegt gij er van, Ned?" vroeg hij.

"Het is een verschrikkelijk schouwspel," zei de Amerikaan, wiens
geestdrift vrij wat bekoeld was. "Maar ik ben geen slager, ik ben
slechts jager, en dit is een slachting."

"Het is een verdelging van schadelijke dieren," antwoordde de kapitein,
"en de Nautilus is geen slachtersmes."

"Ik houd meer van mijn harpoen," hervatte Ned.

"Elk zijn meug!" antwoordde kapitein Nemo, terwijl hij Ned Land strak
aankeek. Ik vreesde dat deze zich soms tot eenige drift liet vervoeren,
wat noodlottige gevolgen had kunnen hebben; maar zijn toorn werd
afgeleid door het gezicht van een walvisch, waar de Nautilus op dat
oogenblik tegen aandreef. Het dier had aan den beet der potvisschen
niet kunnen ontsnappen. Ik herkende den Zuidelijken walvisch,
aan den afgeplatten, geheel zwarten kop. Hij is van den noordkaper
of noordelijken walvisch onderscheiden door de aaneenhechting der
zeven halswervels en doordat hij twee ribben meer heeft dan zijn
noordelijke natuurgenoot. De ongelukkige walvisch lag op zijde; de
potvisschen hadden hem verscheiden wonden in den buik toegebracht;
hij was dood. Een jong, dat door de moeder niet was kunnen beschermd
worden tegen den moorddadigen aanval, hing nog aan zijn gescheurde
vinnen. Door den open bek liep het zeewater, en maakte tusschen de
baarden binnenstroomend, een geluid als de branding der zee.

Kapitein Nemo liet den Nautilus naast het dier sturen; twee man der
equipage gingen op den visch staan, en ik zag niet zonder verbazing
dat zij uit de tepels van het dier al de melk haalden, welke er in
was, dat is te zeggen zoo wat twee of drie tonnen vol. De kapitein
bood mij een kop van die lauwe melk aan; ik kon eenigen afkeer van
dien vreemden drank niet ontveinzen. Hij verzekerde mij dat de melk
voortreffelijk, en er geen onderscheid met koemelk in te proeven
was. Ik proefde dus en moest hem gelijk geven. Het was dus voor ons
een nuttige aanwinst, want die melk maakte in den vorm van boter en
kaas een aangename afwisseling met onze gewone spijzen.

Van dien dag af merkte ik, niet zonder ongerustheid, dat de verhouding
van Ned Land tegenover den kapitein hoe langer hoe slechter werd, en ik
nam mij voor de handelingen van den Amerikaan van nabij gade te slaan.


HOOFDSTUK XXXVII

De ijsbank.

De Nautilus had zijn vaart naar het Zuiden ongestoord weer
voortgezet; het schip volgde den vijftigsten meridiaan met verbazende
snelheid. Wilde de kapitein de pool dan bereiken? Ik dacht het niet,
want tot nog toe hadden alle plannen om tot dit punt van den aardbol
te geraken, schipbreuk geleden. Bovendien was het jaargetijde reeds
vrij ver gevorderd, daar 13 Maart in het Zuiden met 13 September in
het Noorden overeenkomt.

Den 14den Maart zag ik op 55° breedte drijvende ijsschotsen; het
waren brokken van zes of acht meter lengte, die daar ronddreven als
klippen waartegen de golven braken. De Nautilus bleef boven drijven;
Ned Land die vroeger reeds in de Noordelijke IJszee gevischt had,
kende die ijsbergen, maar Koen en ik bewonderden ze voor de eerste
maal. Aan den zuidelijken gezichteinder strekte zich een schitterend
witte streep uit. Engelsche walvischvaarders hebben er den naam van
"ijsschittering" aan gegeven. Hoe dik de wolken ook zijn mogen,
zij kunnen deze heldere streep niet verduisteren; zij kondigt een
ijsbank aan. Inderdaad, weldra verschenen grootere stukken, welker
helderheid afwisselde naar gelang van de nevels, waarin wij gehuld
waren. Sommige van die gevaarten hadden groenachtige aderen, alsof
zwavelzuur koper er zulke golvende lijnen op getrokken had; andere
zagen er uit als verbazend groote amathysten, waar de lichtstralen
doorheen vielen, wederom andere kaatsten het daglicht tegen de
duizende kristalvlakjes terug; nog andere waren hagelwit als kalksteen,
en zouden als ze van marmer waren geweest, bouwstof genoeg voor een
geheele stad hebben opgeleverd. Hoe verder wij naar het Zuiden gingen,
hoe meer de drijvende eilanden in grootte en getal toenamen. Duizenden
vogels hadden er hun nesten op gebouwd; zij verdoofden ons door hun
geschreeuw. Sommige zagen den Nautilus voor een dooden walvisch aan,
streken er op neer en pikten op de ijzeren platen.

Bij deze vaart tusschen de ijsbergen was kapitein Nemo dikwijls
op het plat. Hij beschouwde deze eenzame stilte met de grootste
oplettendheid; ik zag zijn kalm gelaat zich soms verlevendigen. Zeide
hij mogelijk bij zich zelven dat hij in die poolzeeën, waar niemand kon
doordringen, zich te huis gevoelde, en hij alleen de ondoordringbare
ruimte beheerschte? Misschien wel, doch hij sprak niet, hij stond
onbeweeglijk, en scheen nu en dan slechts tot zich zelven te komen als
hij zijn schip moest besturen. Hij richtte zijn Nautilus met volmaakte
bekwaamheid, en vermeed behendig den schok met de ijsgevaarten, van
welke sommige verscheiden kilometer lang en zeventig of tachtig meter
hoog waren. Soms scheen het alsof de gezichteinder geheel gesloten
was: op 60° Z.B. was bijna alle ruimte om te varen verdwenen; maar de
kapitein zocht nauwkeurig, en vond weldra weer een kleine opening,
waardoor hij stoutmoedig heengleed, echter wetende, dat zij zich
onmiddellijk achter hem zou sluiten.

Zoo gleed de Nautilus, door een bekwame hand bestuurd, tusschen al
die ijsbergen, die eindelooze ijsvelden, die drijvende ijsschotsen,
die langere of kortere ijsbrokken door. De temperatuur was vrij laag;
de thermometer wees in de lucht twee of drie graden onder nul. Doch
wij waren warm gekleed met bont, waarvoor zeekalven en ijsberen de
huiden hadden geleverd. Het inwendige van den Nautilus werd door
de electrische toestellen regelmatig verwarmd, en tartte dus de
vinnigste koude. Bovendien zou het voldoende geweest zijn, eenige
meters onder water te duiken, om er een dragelijke temperatuur te
vinden. Twee maanden eerder zouden wij op deze hoogte aanhoudend
dag hebben gehad, maar nu werd het gedurende drie of vier uur reeds
nacht en later zouden deze poolstreken gedurende zes maanden in een
nachtelijk duister gehuld zijn.

Den 15den Maart kwamen wij op de hoogte der Nieuw-Shetlandsche en
der Orkney-eilanden. De kapitein deelde mij mede dat deze streken
vroeger door een ontzaglijke menigte zeekalven werden bewoond, maar dat
Engelsche en Amerikaansche walvischvaarders in hun verdelgingswoede
de jongen en de wijfjes doodden, en stilte des doods hadden verwekt,
waar vroeger leven en beweging was.

Den 16den Maart, tegen acht uur 's morgens, voer de Nautilus op
den vijfentwintigsten meridiaan over den zuiderpoolcirkel; het ijs
omringde ons van alle kanten en sloot den gezichteinder. Evenwel
stuurde kapitein Nemo van spleet tot spleet en voer immer verder.

"Maar waar gaat hij toch heen?" vroeg ik.

"Recht door zee!" antwoordde Koenraad. "Als hij niet verder kan,
zal hij wel ophouden."

"Daar zou ik nog geen eed op durven doen," antwoordde ik.

Doch om ronduit te spreken, moet ik bekennen, dat deze avontuurlijke
tocht mij niet onaangenaam was. Ik kan niet zeggen hoe mij de
schoonheden van deze nieuwe streken in verrukking brachten. De
ijsbergen namen prachtige gedaanten aan. Hier vormden zij een
Oostersche stad met ontelbare koepels en moskeeën, daar vormden
zij als het ware een in puin gestort oord, dat door een aardbeving
verwoest was. De gezichten veranderden elk oogenblik, hetzij door
den schuinen stand der zonnestralen, hetzij door grauwen nevel of
sneeuwstormen. Dan hoorden wij van alle kanten vreeselijke knallen,
ineenstorting of val van groote ijsbergen, waardoor het landschap
elk oogenblik van gedaante veranderde.

Als de Nautilus soms onder water voer, wanneer zulke kolossen in
elkander stortten, dan plantte zich het gedruisch onder water met een
vreeselijke kracht voort; en de val van die gevaarten bracht dan de zee
tot zelfs op groote diepte in heftige beweging. De Nautilus slingerde
dan als een schip, dat aan de woede der elementen is blootgesteld.

Dikwijls zag ik geen enkelen uitgang en dacht dat wij bepaald waren
ingesloten; maar kapitein Nemo werd door een soort van instinct geleid,
en ontdekte bij de minste sporen zelf steeds nieuwe openingen, waar
hij met zijn Nautilus doorheen kon komen. Hij bedroog zich nimmer
op het gezicht van het minste spoor van het blauwgekleurde zeewater
tusschen de ijsvlakten. Ik twijfelde er dus niet aan, of hij had zijn
Nautilus reeds meer in deze zuidelijke poolzeeën gebracht.

Den 16den Maart echter sloot de ijsmassa ons geheel en al den weg
af; het was de ijsbank nog wel niet, doch groote ijsvelden, door de
koude aan elkander bevestigd. Deze hinderpaal kon kapitein Nemo niet
ophouden, hij dreef zijn vaartuig met vreeselijke kracht tegen de
ijsvlakte in. De Nautilus drong als een wig in deze brosse massa,
en spleet haar met geweldig gekraak van elkander; het was de oude
stormram, door een onbeperkte kracht in beweging gebracht. De stukken
ijs werden hoog in de lucht geslingerd en vielen als hagelsteenen weer
op ons neer, alleen door zijn voortstuwende kracht boorde ons vaartuig
zich een weg. Soms vloog de Nautilus in zijn onstuimige vaart op het
ijs, en verbrijzelde dit dan onder zijn zwaarte, dan weer schoot hij
er onder, doch deed de oppervlakte, door er slechts wat tegenaan te
stampen, vaneen barsten. Gedurende al die dagen overvielen ons hevige
sneeuwvlagen; soms mistte het zoo sterk, dat men van het eene einde
van het plat niet naar het andere kon zien; de wind draaide plotseling
door alle streken van het kompas. De sneeuw vroor zoo hard aan elkaar,
dat wij die met het houweel vaneen moesten slaan. Bij een temperatuur
van vijf graden onder nul werd de geheele buitenzijde van den Nautilus
met ijs bedekt. Op een schip zou men geen enkele manoeuvre hebben
kunnen uitvoeren, omdat het geheele want vastgevroren zou geweest zijn;
een vaartuig zonder zeilen, door electriciteit in beweging gebracht,
zoodat het geen steenkolen noodig had, kon ongestraft zich op zulk
een breedte wagen.

Onder deze omstandigheden bleef de barometerstand gewoonlijk zeer laag;
hij daalde zelfs tot 735 m.M. De aanwijzing van het kompas leverde geen
enkelen waarborg meer op. De naalden wezen tegengestelde richtingen
aan, toen wij de magnetische Zuidpool naderden, welke niet met de
Zuidpool der aarde samenvalt. Volgens Hansten ligt zij op omstreeks
70° Z.B. en 130° W.L., doch volgens de waarnemingen van Duperrez op
70° 30' Z.B. en 135° W.L. Wij moesten tal van waarnemingen doen met
verschillende kompassen, die in de onderscheidene deelen van het
vaartuig waren neergezet, en daaruit een gemiddelde zoeken. Doch
dikwijls bepaalde men den afgelegden weg slechts op de gis, hoewel
die maatregel al bijzonder weinig voldoende was, te midden van die
bochtige doorvaarten, welker richting ieder oogenblik veranderde.

Eindelijk lag de Nautilus den 18den Maart, na tal van nuttelooze
pogingen om verder te komen, geheel ingesloten. Het waren geen
ijsvelden of ijsklompen meer, doch het was een eindelooze en
onbewegelijke hinderpaal, welke uit aan elkander vastgevroren bergen
bestond.

"De ijsbank!" zei de Amerikaan.

Ik begreep dat dit voor Ned Land evenals voor alle zeevaarders, die
ons voor waren gegaan, een onoverkomelijke hinderpaal was. Toen de
zon tegen den namiddag een oogenblik verscheen, nam kapitein Nemo
vrij nauwkeurig onze hoogte; wij waren op 51° 30' lengte en 67° 30'
breedte. Het was in deze zuidelijke poolzeeën een vrij ver gevorderd
punt; van een zee was er evenwel niets te zien. Vóór den Nautilus
strekte zich een groote vlakte uit, bezaaid met grillig gevormde
ijsblokken, in de zonderlinge wanorde, die het bevroren vlak eener
rivier kenmerkt, eenigen tijd voordat zij aan het kruien gaat, maar
hier in veel geduchter afmetingen, zooals zich laat begrijpen.

Hier en daar staken scherpe punten tot op twee honderd voet hoogte
uit; verder zag ik een rij scherpe en hoekige grijs getinte klippen,
waarop enkele zonnestralen als in een spiegel door den mist heen
terugkaatsten. En in die eenzame natuur heerschte een doodsche
stilte, ter nauwernood soms afgebroken door het geklapwiek van een
stormvogel. Alles was bevroren, zelfs het geluid.

De Nautilus moest dus op zijn avontuurlijken tocht in het midden van
deze ijsvelden blijven steken.

"Als uw kapitein nog verder gaat, mijnheer,".... zei mij dien dag
Ned Land.

"Welnu?"

"Dan is hij een baas."

"Waarom, Ned."

"Omdat niemand over de ijsbank kan heenkomen. Uw kapitein is bij de
hand, maar hij is voor den duivel niet sterker dan de natuur, en waar
deze een grens heeft gesteld, moet men, of men wil of niet, ophouden."

"Je hebt gelijk, Ned, en toch zou ik wel eens willen weten, wat er
achter die ijsbank zit! Er is niets dat mij boozer kan maken dan
een muur."

"Mijnheer heeft gelijk," zei Koenraad; "muren zijn maar uitgevonden
om geleerden te hinderen; er moesten nergens muren zijn."

"Goed," antwoordde de Amerikaan. "Achter de ijsbank weet men wel wat
er te vinden is."

"Wat dan?" vroeg ik.

"IJs en nog eens ijs!"

"Gij zijt daar zeker van, Ned," antwoordde ik, "doch ik niet; daarom
juist zou ik het wel eens willen onderzoeken."

"Welnu, mijnheer," hervatte de Amerikaan, "laat dat denkbeeld
varen. Gij ligt hier voor die ijsbank, laat u dat genoeg zijn, want
gij noch uw kapitein Nemo, noch zijn Nautilus kunnen verder. En of
hij wil of niet, hij zal naar het noorden, dat is naar het land der
fatsoenlijke menschen, moeten terugkeeren."

Ik erken dat Ned Land gelijk had, en zoolang er geen schepen gebouwd
worden, om over die ijsvelden te varen, zullen wij wel altijd voor
die ijsbank blijven steken.

Niettegenstaande zijn pogingen en krachtige middelen, die hij inspande
om het ijs te doen barsten, was de Nautilus tot onbeweeglijkheid
gedoemd. Als iemand niet verder kan, is hij gewoonlijk van de zaak af
door terug te keeren; maar hier was het even onmogelijk om terug te
keeren als om vooruit te komen, want alle doorgangen waren achter ons
gesloten, en als ons vaartuig nog eenigen tijd stil bleef liggen, zou
het wel geheel in en onder het ijs besloten zijn. Dit gebeurde zelfs
tegen twee uur 's middags, en het ijs vormde zich tegen de wanden
van den Nautilus met verbazende snelheid. Ik moet erkennen, dat het
gedrag van kapitein Nemo op zijn minst genomen onvoorzichtig was.

Ik stond op dit oogenblik op het plat; de kapitein beschouwde onzen
toestand gedurende eenige minuten, en zei toen:

"Welnu, mijnheer, wat denkt gij er van?"

"Ik denk dat wij vast zitten, kapitein."

"Vast, hoe meent gij dat?"

"Ik meen dat wij noch voor noch achteruit, noch ergens heen kunnen;
dit noemt men geloof ik 'vast zitten,' ten minster onder beschaafde
natiën."

"Gij denkt dus, mijnheer Aronnax, dat de Nautilus niet meer los
kan komen?"

"Moeilijk, kapitein, want het jaargetijde is reeds te vergevorderd
om te verwachten, dat het ijs nog zal losgaan?"

"O, mijnheer de professor," antwoordde kapitein Nemo op spottenden
toon, "gij verandert nooit! Gij ziet slechts hinderpalen en
moeilijkheden! Ik verzeker u daarentegen, dat de Nautilus niet alleen
los zal komen, maar ook nog vrij wat verder gaan."

"Nog verder naar het Zuiden?" vroeg ik, terwijl ik den kapitein
aankeek.

"Ja, mijnheer, wij gaan naar de Zuidpool!"

"Naar de Pool!" riep ik uit, terwijl ik een teeken van ongeloof niet
kon onderdrukken.

"Ja," antwoordde de kapitein koeltjes, "naar de Zuidpool, naar dat
onbekende punt, waar alle meridianen samenvallen. Gij weet, dat ik
met den Nautilus doe wat ik wil."

Ja, ik wist het. Ik wist dat die man stoutmoedig tot roekeloosheid
toe was. Maar om de hinderpalen te overwinnen, die het bereiken van de
Zuidpool beletten, die vrij wat ongenaakbaarder is dan de Noordpool,
tot welke koene reizigers nog niet eens hebben kunnen doordringen,
scheen mij een onzinnige onderneming, welke alleen in het brein van
een krankzinnige kon opkomen! Ik vroeg den kapitein of hij die pool
reeds ontdekt had, waar geen sterveling nog ooit den voet zette.

"Neen, mijnheer," antwoordde hij, "maar wij zullen die samen
ontdekken. Waar anderen schipbreuk hebben geleden, zal ik slagen. Ik
heb den Nautilus nog nimmer zoover in de Zuidelijke IJszee gewaagd,
doch ik herhaal het u, wij zullen nog verder gaan."

"Ik wil u gelooven, kapitein," hernam ik op eenigszins spottenden
toon. "Ik geloof u! Komaan, voorwaarts! Er bestaan voor ons geen
hinderpalen! Laten wij deze ijsbank doorbreken! Laten wij haar in de
lucht doen springen, en als zij dan nog weerstand biedt, moeten wij
den Nautilus vleugels aandoen, om er overheen te vliegen."

"Er overheen, mijnheer?" antwoordde kapitein Nemo bedaard, "neen,
niet er overheen, maar er onder door!"

"Er onder door!" riep ik uit.

Plotseling trof mij een denkbeeld, dat mij het geheele plan van den
kapitein openbaarde. Ik had hem begrepen. De wonderbare hoedanigheden
van den Nautilus zouden hem in deze bovenmenschelijke onderneming
wel te hulp komen!

"Ik zie dat wij elkander beginnen te begrijpen, mijnheer de professor,"
zei de kapitein glimlachend; "gij doorziet reeds de mogelijkheid,
ik zou zeggen het welslagen dezer onderneming. Wat voor een gewoon
vaartuig onmogelijk is, wordt voor den Nautilus gemakkelijk. Indien
er aan de Pool eenig vasteland is, zullen wij daarvoor blijven steken;
is er daarentegen open zee; dan gaan wij naar de Pool zelf!"

"Als het oppervlak der zee," zei ik, medegesleept door de redeneering
van den kapitein, "door het ijs onbevaarbaar is, dan is de diepte toch
vrij, omdat de wetten der natuur daar het water door zijn grootere
dichtheid een warmtegraad boven het vriespunt hebben gegeven. En
indien ik mij niet bedrieg, dan staat het ijs van deze bank, dat
onder water is, tot dat wat er boven uitsteekt als vier tot één?"

"Bijna, mijnheer. Als deze ijsbergen éen meter boven water uitsteken,
dan zijn zij drie meter ingedompeld; omdat nu deze ijsbergen niet
hooger zijn dan honderd meter, zijn zij maar drie honderd meter diep
onder water. En wat is drie honderd meter voor den Nautilus!"

"Niets, kapitein."

"Wij kunnen zelfs op veel grooter diepte die gelijkmatige temperatuur
van het zeewater opzoeken, en daar tarten wij ongestraft de dertig
of veertig graad koude van de oppervlakte."

"Juist, kapitein, zeer juist!" antwoordde ik, in vuur gerakend.

"De eenige moeilijkheid," hernam kapitein Nemo, "zal zijn om
verscheiden dagen onder water te blijven, zonder onze lucht te kunnen
ververschen."

"Anders niet?" vroeg ik. "De Nautilus heeft groote vergaarbakken,
wij zullen die vullen, en deze kunnen ons al de zuurstof, die wij
noodig hebben, verschaffen."

"Goed gevonden, mijnheer Aronnax," antwoordde de kapitein glimlachende;
"doch omdat ik niet wil, dat ge mij van roekeloosheid beschuldigt,
moet ik u al mijn zwarigheden tegenwerpen."

"Hebt gij die nog?"

"Eén enkele; het is mogelijk, dat, als er aan de Zuidpool een zee
is, deze geheel bevroren is, en wij derhalve niet aan de oppervlakte
kunnen komen!"

"Goed, kapitein, maar vergeet gij, dat de Nautilus met een geducht
spoor is gewapend, en kunnen wij daarmee niet schuin tegen de ijsmassa
rammelen, om deze door den schok open te boren?"

"Komaan, mijnheer de professor, gij zijt van daag vindingrijk!"

"Bovendien, kapitein," zei ik, mij opwindend, "waarom zou er niet even
goed aan de Zuid- als aan de Noordpool een open zee zijn? In geen van
beide halfronden valt de Pool der aarde samen met die der strengste
koude, en men moet, totdat het tegendeel bewezen is, veronderstellen,
dat er op die beide punten òf een vasteland, òf een open zee bestaat."

"Ik geloof het ook, mijnheer Aronnax," antwoordde kapitein Nemo. "Ik
zal u alleen nog doen opmerken, dat gij, na zoovele zwarigheden tegen
mijn plan gemaakt te hebben, mij nu met bewijsgronden ten voordeele
daarvan overstelpt."

Kapitein Nemo sprak de waarheid; ik was zoover gekomen dat ik nog
stoutmoediger werd dan hij! Ik sleepte hem mee naar de Pool! Ik
liep hem reeds vooruit, en dat nog wel zeer verre!.... Maar neen,
onnoozele dwaas! Kapitein Nemo kende beter dan ik het voor en tegen
in deze zaak, en hij schepte er vermaak in, om mij door hersenschimmen
in vervoering te zien.

Hij verloor echter geen oogenblik; op een gegeven teeken verscheen
de eerste stuurman; de twee mannen spraken eenige oogenblikken met
elkander in hun onbegrijpelijke taal, en hetzij de stuurman reeds
vooruit gewaarschuwd was, hetzij hij het plan voor uitvoerbaar hield,
hij liet geen de minste verwondering blijken.

Doch hoe onverschillig hij ook geweest mocht zijn, hij was het toch
niet zoozeer als Koenraad, toen ik den braven jongen ons voornemen
meedeelde, om tot aan de Zuidpool door te dringen.

Een "zooals mijnheer goedvindt," was zijn antwoord op deze mededeeling,
en daarmee kon ik mij tevreden stellen. Wat Ned Land aangaat, deze
trok den schouder zoo hoog op als ooit iemand gedaan had.

"Ziet gij, mijnheer," zei hij, "ik heb medelijden met u en uw
kapitein Nemo!"

"Maar wij gaan naar de Pool, Ned."

"Wel mogelijk, maar dan komt gij niet terug."

En Ned Land ging naar zijn hut "om geen ongeluk te begaan," zooals
hij zei.

Ondertusschen werden er reeds toebereidselen voor deze koene
onderneming gemaakt. De krachtige pompen van den Nautilus persten
de lucht in de vergaarbakken. Tegen vier uur deelde kapitein Nemo
mij mee dat het luik van het plat zou gesloten worden. Ik wierp een
laatsten blik op de dikke ijsbank, waar wij onder door zouden gaan;
het was helder weer; de lucht was zuiver, de koude vinnig, 12° onder
nul; maar omdat de wind was gaan liggen, scheen mij deze temperatuur
niet onverdragelijk.

Een tiental mannen beklommen de zijwanden van den Nautilus en hakten
het ijs rondom het vaartuig weg, zoodat zij het weldra los hadden;
het was spoedig gedaan, omdat het pas gevormde ijs nog dun was. Toen
gingen wij allen naar binnen, de gewone vergaarbakken werden gevuld
met het water, dat onder de kiel nog niet bevroren was.

Ik had met Koenraad in den salon plaats genomen. Door het open raam
beschouwden wij de diepten van de Zuidelijke IJszee. De thermometer
rees weer, en de naald van den manometer begon af te wijken.

Op omstreeks drie honderd meter diepte, dreven wij, zooals kapitein
Nemo voorspeld had, onder het gegolfde ondervlak der ijsbank. Maar
de Nautilus zonk nog dieper; wij bereikten een laagte van acht
honderd meter. De temperatuur van het water, die aan het oppervlak
12° was, bedroeg nu niet meer dan 10°; wij hadden dus reeds 2°
gewonnen. Het spreekt van zelf, dat de temperatuur in den Nautilus door
verwarmingstoestellen vrij wat hooger liep. Het vaartuig gehoorzaamde
aan alle bewegingen met de grootste nauwkeurigheid.

"Wij zullen er wel onder door komen, als mijnheer het goedvindt,"
zei Koenraad.

"Ik reken er op!" antwoordde ik, op den toon der grootste overtuiging.

Onder de open zee had de Nautilus regelrecht koers naar de Zuidpool
gezet, zonder van den twee en vijftigsten lengtegraad af te wijken. Van
67° 30' tot 90° bleven er ons nog 20° 30' te doorloopen; dat is nog
ongeveer 2500 kilometer. De Nautilus had een gemiddelde snelheid van 60
kilometer in het uur, dus ongeveer van een sneltrein. Indien wij deze
snelheid behielden, waren veertig uur voldoende om de Pool te bereiken.

Gedurende een gedeelte van den nacht bleven Koen en ik, door het
ongewone van onzen toestand teruggehouden, vóór het raam van den
salon zitten. De zee werd door onze electrische lantaarn verlicht,
maar zij was geheel verlaten; de visschen hielden zich in deze altijd
bevroren zeeën niet op, zij gebruikten die alleen om er uit de IJszee
naar de open poolzee door te zwemmen; wij liepen verbazend snel;
ik voelde dit aan het trillen van het lange ijzeren vaartuig.

Tegen twee uur in den morgen ging ik eenige uren rust nemen. Koenraad
deed hetzelfde. Toen ik door de gangen ging, ontmoette ik den kapitein
niet; ik veronderstelde dat hij aan het roer stond.

Den volgenden dag, 19 Maart, ging ik om vijf uur 's morgens reeds
weder in den salon zitten. De electrische log wees aan dat de snelheid
van den Nautilus wat gematigd was; het vaartuig rees, maar zeer
voorzichtig; de vergaarbakken werden langzaam ledig gepompt.

Mijn hart klopte hevig; zouden wij boven komen en aan de Pool de vrije
lucht inademen? Neen, een schok verkondigde mij, dat de Nautilus onder
tegen de ijsbank gestooten had, en dat deze, blijkens het doffe geluid
van den slag nog zeer dik was. Wij lagen nog op 330 meter diepte,
zoodat er een dikte van 440 meter ijs boven ons hoofd lag. De ijsbank
was dus hier hooger dan in het begin; dit was weinig geruststellend.

Gedurende dien dag herhaalde de Nautilus deze proef meermalen, doch
stiet telkens tegen den ijsbodem boven ons. Op sommige oogenblikken
vonden wij die op 900 meter diepte, zoodat de bank 1200 meter hoog
of dik was; dit was dus driemaal dikker dan op de plaats waar wij
naar beneden waren gegaan.

Ik teekende die verschillende diepten nauwkeurig op, en ik kreeg
op die wijze als het ware een profiel van dezen onderzeeschen
bergketen. 's Avonds was er nog geen enkele verandering in onzen
toestand gekomen, altijd nog ijs op vier of vijfhonderd meter beneden;
de dikte verminderde dus wel wat, doch hoe groot was die nog tusschen
het oppervlak van de zee en ons!

Het was toen acht uur; sedert vier uren reeds had de lucht volgens de
dagelijksche gewoonte ververscht moeten worden; ik had er echter niet
veel last van, hoewel kapitein Nemo toch zijn toevlucht nog niet tot
zijn luchtvergaarbakken had genomen. Gedurende dien nacht was mijn
slaap onrustig. Hoop en vrees hielden mij beurtelings gekluisterd;
ik stond verscheiden malen op, en voelde aanhoudend, dat de Nautilus
de dikte van het ijs onderzocht. Tegen drie uur 's morgens zag ik
dat het ondervlak der ijsbank op vijftig meter diepte lag; de bank
ging dus langzamerhand in een ijsveld over, de berg werd derhalve
weer vlak. Ik hield mijn oogen op den manometer gevestigd; wij rezen
voortdurend in schuine richting langs het ijsvlak, dat in het licht
der electrische lantaarn schitterde. De ijsbank nam van boven en van
onderen telkens af; zij werd van kilometer tot kilometer dunner.

Eindelijk om zes uur 's morgens, op dien gedenkwaardigen 20sten Maart,
opende zich de deur van den salon, en kapitein Nemo verscheen.

"Open zee!" zei hij.


HOOFDSTUK XXXVIII

De Zuidpool.

Ik snelde naar het plat. Het was zoo. Wij waren in open zee! Er waren
maar enkele schotsen of drijvende ijsbergen zichtbaar; zoover het oog
reikte, zag ik niets dan zee; in de lucht fladderden duizenden vogels;
millioenen visschen zwommen in het water, dat naarmate van de diepte
donker blauw of olijfgroen was. De honderdgradige thermometer wees
drie boven nul. Het was achter de ijsbank, waarvan de massa zich aan
den noordelijken gezichteinder uitstrekte, als het ware lente.

"Zijn wij aan de pool?" vroeg ik met kloppend hart aan den kapitein.

"Ik weet het niet," antwoordde hij. "Om twaalf uur zullen wij eens
hoogte nemen."

"Maar de zon zal door dien mist niet heendringen," zei ik, terwijl
ik de grauwe lucht bekeek.

"Als zij maar even schijnen wil, is het al genoeg," antwoordde de
kapitein.

Tien kilometer van den Nautilus verhief zich naar het Zuiden een
eenzaam eiland, tot op twee honderd meter boven de zee. Wij voeren
er heen, doch met de grootste omzichtigheid, want het vaarwater kon
vol klippen zijn. Een uur daarna waren wij op het eiland; twee uur
daarna hadden wij het rondgevaren. Het had vijf kilometer in omtrek;
een nauw kanaal scheidde het van een groot land, misschien wel
een vastland, waarvan wij het einde niet konden zien. Het bestaan
van dit land scheen de veronderstelling van Maury te wettigen. Die
schrandere Amerikaan had namelijk opgemerkt, dat tusschen de Zuidpool
en de zestigste parallel de zee met zeer groote drijvende ijsschotsen
bedekt is, wat men in het Noorden nimmer ziet; daaruit had hij het
gevolg getrokken, dat er aan de Zuidpool een groot vasteland moest
wezen, omdat zulke ijsschotsen nimmer in volle zee, maar alleen op
kusten kunnen ontstaan. Volgens zijn berekening vormt het ijs aan de
Zuidpool een massa van 4000 kilometer oppervlakte.

De Nautilus was, uit vrees van op een klip te stooten, blijven liggen
op drie kabellengten van een strand, waarboven, zich prachtige rotsen
verhieven; de sloep werd in zee gebracht, de kapitein en twee zijner
manschappen, die de instrumenten droegen, stapten erin. Koenraad en
ik insgelijks. Het was tien uur in den morgen: ik had Ned Land niet
gezien; de Amerikaan wilde zeker zelfs aan de Zuidpool niet erkennen,
dat hij ongelijk had.

Eenige riemslagen brachten ons aan het strand. Toen Koenraad aan land
wilde springen, hield ik hem tegen.

"Aan u de eer, mijnheer," zei ik tot den kapitein, "om het eerst den
voet op dezen grond te zetten."

"Indien ik niet aarzel," antwoordde hij, "dit Poolland te betreden,
is het, omdat tot nog toe geen menschelijk wezen hier zijn voet
heeft gezet."

Toen sprong hij op het strand; hij was zichtbaar ontroerd. Hij beklom
een uitstekend rotspunt, en daar stond hij met over elkander geslagen
armen, een vurig oog, onbeweeglijk en stilzwijgend, als om bezit van
deze streken te nemen. Toen hij zoo ongeveer vijf minuten gestaan had,
keerde hij tot ons terug.

"Als gij maar wilt, mijnheer!" riep hij mij toe.

Ik ging met Koen aan land, terwijl de beide mannen in de sloep bleven.

De bodem was met roodachtig zand, als met fijn gestampte tichelsteenen
bedekt; daartusschen zagen wij stukken lava, puimsteen en andere
vulkanische producten. Op sommige plaatsen stegen lichte rookwolkjes,
die een sterken zwaveldamp verbreidden, uit den grond, en deden dus
zien, dat het onderaardsche vuur nog al zijn kracht had behouden. Toen
wij evenwel op een hooge rots gekomen waren, zag ik verscheiden
kilometer in de rondte geen enkelen vulkaan. Men zal zich herinneren,
dat kapitein Ross in deze streken op 77° 32' breedte de vulkanen
Erebus en Terror in volle werking zag.

De plantengroei was op dit land uiterst gering; op de zwarte rotsen
groeiden enkele mossen, deze vormden met enkele mikroskopische plantjes
de geheele flora.

Het strand was bezaaid met allerlei soort schelpen, hoorns
en zeesterren. Maar in de lucht vooral was de fauna sterk
vertegenwoordigd; daar vlogen en fladderden duizenden vogels van
allerhande soorten, die ons met hun gekras doof schreeuwden. Anderen
zaten in groot aantal op de rotsen, en lieten ons zonder vrees
voorbijgaan, zoodat wij ze soms zelfs met den voet aanraakten. Het
waren vetganzen, steltloopers, groote albatrossen en stormvogels;
"sommige zoo vet," zei ik tot Koenraad, "dat de bewoners der
Ferroe-eilanden hun maar een pit in het lichaam draaien, om die dan
aan te steken."

"Als men nog een weinig verder ging, zouden het volmaakte lampen
zijn," antwoordde Koenraad, "doch men kan toch niet vergen, dat de
natuur ze ook nog met een pit voorziet."

Nadat wij omstreeks vijf honderd meter waren voortgegaan, vonden
wij den grond als bezaaid met nesten, waaruit zwermen van vogels
opvlogen. Later liet de kapitein er eenige honderden van vangen, omdat
ze zeer smakelijk om te eten waren; die beesten waren zoo weinig schuw,
dat men ze met steenen kon dood gooien.

De mist trok niet op, om elf uur was de zon nog niet doorgekomen; ik
maakte mij daar ongerust over, want zonder zon waren geen waarnemingen
mogelijk; hoe zouden wij toch nauwkeurig kunnen weten of wij de
Zuidpool bereikt hadden?

Toen ik weer bij den kapitein kwam, lag hij op een stuk rots geleund
en bekeek de lucht; hij scheen ongeduldig en teleurgesteld. Maar wat
daaraan te doen? De stoutmoedige en veelvermogende man voerde geen
bevel over de zon zooals over de zee. Het was twaalf uur, en nog had
de dagvorst zich geen oogenblik vertoond; men kon zelfs niet zien
waar hij ergens achter dit nevelgordijn verborgen was. Weldra loste
de mist zich in de sneeuw op.

"Tot morgen!" zei de kapitein bedaard, en wij roeiden weer naar den
Nautilus. In onze afwezigheid had men de netten uitgeworpen, en ik
beschouwde met belangstelling de visschen, die men in deze zuidelijke
poolzee gevangen had. De zuidelijke poolzee is de wijkplaats voor een
groote menigte trekvisschen, die de keerkringsstormen ontwijken, maar
om de prooi te worden van bruinvisschen en robben. Ik zag er eenige
kraakbeenachtige schaaldieren van een decimeter lengte, witachtig met
blauwe en bruine vlekken, gewapend met angels; voorts een wonderlijk
soort van zeedieren, drie voet lang, met rank lichaam, een gladde,
witte huid met zilveren weerschijn, drie rugvinnen, een ronden kop,
wier muil uitloopt in een omgebogen snuit. Ik proefde er van, maar
vond ze zeer onsmakelijk; Koen daarentegen prees ze zeer.

De sneeuwstorm duurde tot den volgenden dag; het was onmogelijk om op
het plat te blijven staan. In den salon, waar ik de bijzonderheden van
onzen tocht opteekende, hoorde ik het geschreeuw van stormvogels en
albatrossen in den orkaan. De Nautilus bleef niet stil liggen, doch
voer langs de kust voort, en ging nog een tiental kilometer verder
naar het Zuiden, te midden van een halve schemering, veroorzaakt door
dat de zon maar even boven den gezichteinder verscheen.

Den volgenden dag, 20 Maart, had het sneeuwen opgehouden, doch het
was vinniger koud; de thermometer stond twee graad onder nul. De mist
trok op, en ik hoopte, dat wij dien dag zonshoogte konden nemen.

Daar kapitein Nemo nog niet verschenen was, gingen Koenraad en
ik in de sloep en roeiden naar wal. De aard van den grond was nog
altijd even vulkanisch; overal zagen wij sporen van lava, basalt
en andere vulkanische uitwerpselen, zonder dat wij een krater
ontdekten. Hier vlogen ook weer duizenden vogels om ons heen, die
dit Poolland bevolkten. Doch zij deelden hun woonplaats met groote
troepen zoogdieren, die ons met hun zachte oogen aankeken. Het waren
zeekalven van verschillende soorten, waarvan sommige op den grond en
andere op drijvende ijsschollen lagen, terwijl wederom andere in zee
rondspartelden. Zij vluchtten niet voor ons, daar zij den mensch niet
kenden, en ik zag er genoeg bij elkaar om eenige honderden schepen
mee van leeftocht te voorzien.

"Drommels," zei Koenraad, "het is gelukkig dat Ned Land niet bij
ons is."

"Waarom, Koen?"

"Omdat die dolle harpoenier alles zou doodslaan."

"Alles, dat is nog al veel; maar ik geloof niet, dat wij onzen
Amerikaanschen vriend hadden kunnen beletten eenige van die prachtige
exemplaren te harpoenen. Kapitein Nemo zou daar zeer boos om zijn
geworden, want hij vergiet ongaarne het bloed van weerlooze dieren."

"Hij heeft gelijk."

"Zeker, Koen. Maar zeg eens, heb jij op die schoone dieren nooit
jacht gemaakt?"

"Mijnheer weet wel," antwoordde Koenraad, "dat ik niet zeer sterk
ben in de practijk, maar als mijnheer mij de namen van die beesten
genoemd heeft...."

"Het zijn zeekalven en robben."

"Twee soorten uit de orde de vleeschetende zoogdieren," antwoordde
Koen haastig.

"Goed, Koen," zei ik, "maar laat ons nu voortgaan,"

Het was acht uur; wij moesten nog vier uur wachten voor wij de zon
zouden kunnen waarnemen. Ik ging naar een uitgestrekte baai, die een
inham vormde in de granietrotsen op den oever. Zoover ons gezicht
reikte, waren de oevers van de ijsschotsen met zeedieren bedekt,
en onwillekeurig zag ik uit naar den ouden Proteus, den herder, die
volgens de fabelleer de kudden van Neptunus weidde. Het waren meestal
zeekalven; de wijfjes pasten op de jongen, de mannetjes hielden de
wacht. Als zij van de eene plaats naar de andere gingen, deden zij
kleine sprongen, en steunden daarbij gedeeltelijk op hun zwemvliezen,
die bij de met hen verwante zeekoeien veel hadden van armen. Ik moet
erkennen, dat die dieren met hun bevallige bewegingen en gladharige
huid verwonderlijk zwommen; als zij op het strand lagen, namen zij
allerlei bevallige houdingen aan; het is dus geen wonder, dat de ouden
ze dichterlijk met tritons en sirenen vergeleken. Er waren er onder,
die men, omdat zij een lengte van zes tot zeven meter bereikten,
zeeolifanten noemt.

"Zijn die dieren niet gevaarlijk?" vroeg Koenraad.

"Neen," antwoordde ik, "behalve als men ze aanvalt. Als een zeekalf
zijn jong verdedigt, is het beest woedend, en het is niet zelden
gebeurd dat het een sloep verbrijzelt."

"Het dier heeft gelijk," zei Koen.

"Dat ontken ik niet."

Twee kilometer verder stuitten wij op een voorgebergte, dat de baai
tegen den zuidewind beschutte. Het rees loodrecht uit zee op, en het
zeeschuim spatte er tegen aan; aan de andere zijde der rots hoorden
wij een geraas alsof er een troep vee loeide.

"Mooi," zei Koen, "een stierenconcert."

"Neen, mijn vriend, dat zijn zeedieren."

"Vechten zij?"

"Zij vechten en spelen."

"Dat moeten wij eens zien, als mijnheer het goedvindt."

"Zeker, Koen."

En wij beklommen de zwarte rotsen, waarbij dikwijls onverwacht groote
steenen naar beneden vielen, terwijl het ijs ons pad hier en daar vrij
glad maakte. Ik viel meermalen, en bezeerde mij dan erg. Koenraad
was voorzichtiger, of stond vaster op zijn beenen, ten minste hij
struikelde bijna niet en hielp mij telkens op, waarbij hij zeide:
"Als mijnheer zoo goed wilde zijn om zijn beenen verder van elkaar
te zetten, zou mijnheer beter blijven staan."

Toen wij boven op de rots kwamen, zagen wij een groote witte vlakte
voor ons vol walrussen; de beesten speelden met elkander, en brulden
van genoegen, maar niet van woede. Zij geleken wel wat op zeekalven,
maar waren wat grooter; hun bovensnijtanden staken uit den bek en waren
ongeveer twee en een halven decimeter lang; de tanden zijn harder
dan die van den olifant en worden minder spoedig geel, waarom zij
zeer gezocht zijn. Er wordt dan ook onophoudelijk jacht op gemaakt,
zoodat ze weldra tot den laatste zullen uitgeroeid zijn; althans er
worden er jaarlijks meer dan vierduizend gedood.

Na een tijd lang te hebben staan kijken, dacht ik er over om
terug te keeren. Het was elf uur, en als kapitein Nemo een gunstig
oogenblik voor waarnemingen had, wenschte ik daarbij te zijn. Ik
verwachtte echter niet, dat de zon zich dien dag zou vertoonen, want
de gezichteinder was met dikke wolken bedekt; het scheen alsof de zon
dat ontoegankelijk punt van den aardbol voor stervelingen niet wilde
aanwijzen. Ik ging echter naar den Nautilus terug en volgde een smal
voetpad, dat over den top der klip liep. Om half twaalf waren wij op
de landingsplaats; de kapitein had zich met de sloep aan wal laten
brengen, met zijn instrumenten bij zich. Hij keek naar den noordelijken
gezichteinder, waar de zon haar korte loopbaan beschreef. Ik ging
naast hem staan en wachtte zonder spreken. Het werd twaalf uur,
maar even als den vorigen dag bleef de zon onzichtbaar.

Het was treurig; nogmaals konden er geen waarnemingen geschieden. Als
dit den volgenden dag niet gebeurde, moesten wij de zaak bepaald
opgeven. Want wij hadden juist den 20sten Maart, den volgenden dag
was het dag- en nachtevening en zou de zon voor zes maanden onder
den gezichteinder verdwijnen; dan begon de lange Poolnacht. Sedert
21 September was zij aan den noordelijken gezichteinder verdwenen,
had zich in een spiraalvormige loopbaan verheven tot 21 December en
was toen weer gaan dalen, om den volgenden dag haar laatste stralen
over het Poolland te werpen.

Ik deelde mijn opmerkingen en mijn vrees aan den kapitein mede.

"Gij hebt gelijk, mijnheer Aronnax," zei hij, "als ik morgen de
zonshoogte niet kan waarnemen, moet ik dit zes maanden uitstellen. Maar
als de zon zich morgen vertoont, zal het, juist omdat het dan 21
Maart is, gemakkelijk wezen om te twaalf uur onze waarneming te doen."

"Hoe zoo?" vroeg ik.

"Ik heb den chronometer alleen noodig," antwoordde hij. "Als morgen om
twaalf uur de zonneschijf door den noordelijken horizon juist midden
door gedeeld wordt, zijn wij aan de Zuidpool. Het spreekt van zelf,
dat ik de straalbreking daarbij in rekening moet brengen."

"Juist," zei ik. "Maar toch is deze waarneming niet wiskundig zeker,
omdat de dag- en nachtevening niet precies om twaalf uur plaats heeft."

"Zonder twijfel, mijnheer, maar ik zal mij toch geen honderd meter
vergissen, en meer hebben wij niet noodig; tot morgen dus."

De kapitein keerde naar boord terug. Koenraad en ik bleven tot vijf
uur aan land, om te ontdekken en ons te oefenen. Ik kreeg geen enkel
merkwaardig voorwerp in handen, behalve het bijzonder groot ei van
een vetgans, waarvoor een liefhebber misschien vijfhonderd gulden
zou betaald hebben. Het ei was van Isabella-kleur en zeldzaam door de
streepjes en figuurtjes, die er als hieroglyphen op stonden. Ik gaf
het aan Koenraad, en deze bracht het met de noodige voorzichtigheid
ongeschonden aan boord. Ik legde dit zeldzame ei onder een van de
glasramen in den salon. Daarna soupeerde ik met een heerlijk stukje
lever van een zeekalf, dat wel wat naar varkensvleesch smaakte. Toen
ik naar bed ging, deed ik als de Hindoes, en riep voor den volgenden
dag de gunsten in van de zon.

Den volgenden morgen, 21 Maart, was ik op het plat, en vond er
kapitein Nemo.

"Het weer klaart wat op," zei hij. "Ik heb goeden moed. Na het ontbijt
zullen wij aan land gaan om een geschikte plaats voor onze waarneming
uit te kiezen."

Toen zocht ik Ned Land op en wilde hem overhalen met ons mee te
gaan, maar de koppige Amerikaan weigerde, en ik zag wel dat zijn
stilzwijgen en zijn halsstarrigheid met den dag toenamen. Evenwel
betreurde ik in deze omstandigheden zijn koppigheid niet, want er
waren te veel zeekalven aan land, en men moest zulk een harpoenier
niet aan onweerstaanbare verzoeking blootstellen.

Na het ontbijt ging ik aan wal. De Nautilus was des nachts nog eenige
kilometers opgevaren. Hij lag op ruim vier kilometer van de kust, boven
welke een bergtop van vier- of vijfhonderd meter uitstak. Behalve
mijn persoon bevonden zich in de sloep de kapitein, twee zijner
manschappen en de instrumenten, dat is te zeggen: een chronometer,
een kijker en een barometer.

Gedurende onzen overtocht zag ik tal van walvisschen. Drie soorten
treft men in de zuidelijke Poolzee aan; de Engelschen noemen ze
right-whale, hump-back, en fine-back. De eerste heeft geen rugvinnen,
de tweede groote plooien in den buik en witachtige vinnen, de derde
is geelbruin van kleur en de vlugste van alle walvisschen. Men kan
deze reusachtige dieren reeds in de verte ontwaren aan het water,
dat zij tot aanmerkelijke hoogte opspuiten, met een kracht die wolken
van damp doet opgaan. Deze dieren dartelden in het stille water,
zoodat ik begreep, dat de Poolzee hun een toevluchtsoord was tegen
de vijanden, die hen met hevigheid vervolgden.

Ik onderscheidde ook lange schoolen visschen, tot de klasse der
kabeljauwen behoorende, benevens groote troepen weekdieren en
zeekwallen, wiegelende tusschen de kammen der golfjes.

Om negen uur waren wij aan land. De hemel werd helderder en de
wolken dreven naar het Zuiden. De mist, die op het water lag, trok
op. Kapitein Nemo richtte den steven naar den bergtop, waarvan hij
misschien zijn observatorium wilde maken. Het beklimmen daarvan koste
veel moeite, door de puntige stukken lava en puimsteen, te midden
eener atmosfeer, bedorven door opstijging van zwavelachtige dampen,
die in hun kolommen tusschen de rotsspleten naar boven drongen. Voor
iemand, op het land niet meer gewoon, beklom de kapitein de steile
hellingen met een vlugheid en behendigheid, die ik niet kon nabootsen
en een gemzenjager hem zou benijd hebben.

Wij hadden twee uur noodig om den top dezer rots van porfier en
basalt te bereiken. Van daar strekte onze blik zich uit over een zee,
die aan den noordelijken gezichteinder duidelijk van de lucht was
afgescheiden. Voor onze voeten strekte zich een schitterend witte
vlakte uit, boven ons hoofd welfde zich een lichtblauwe hemel zonder
eenigen nevel; in het noorden vertoonde zich de zonneschijf als een
vurige bol, waarvan de gezichteinder aan de onderzijde een stuk scheen
te hebben afgesneden. Uit de zee werden prachtige waterstralen als
fonteinen door de walvisschen opgespoten. In de verte lag de Nautilus
als een slapende walvisch op het water. Achter ons, in het Zuiden
en Oosten, strekte zich een verbazend groot land uit, dat met een
ontzaglijke menigte rotsblokken en ijsschotsen bedekt was en waarvan
men het einde niet kon bespeuren.

Toen kapitein Nemo op den top kwam, ging hij met den barometer
zorgvuldig de hoogte na, omdat hij dit bij zijn waarneming in rekening
moest brengen. Kwartier voor twaalven scheen de zon, die slechts
door straalbreking zichtbaar was, als een gouden schijf en wierp
haar stralen op dit eenzaam land en over die zee, door den mensch
nog nooit met schepen doorkliefd.

Kapitein Nemo bekeek met een kijker, die door middel van spiegels
de straalbreking verbeterde, het hemellichaam, dat in zeer schuine
richting langzamerhand onder den gezichteinder wegzonk. Ik had den
chronometer in de hand; mijn hart klopte hevig: indien het verdwijnen
van de benedenste helft der schijf samenviel met het twaalfde uur op
den chronometer, dan waren wij aan de POOL.

"Twaalf uur!" riep ik.

"De Zuidpool!" antwoordde de kapitein met ernstige stem, terwijl hij
mij den kijker gaf, waardoor ik kon zien, dat de dagvorst door den
gezichteinder juist in twee helften verdeeld was. Ik zag de laatste
stralen op de rotspunten terugkaatsen en de schaduwen langzamerhand
toenemen.

Op dat oogenblik legde de kapitein de hand op mijn schouder en zei:
"In 1600 bereikten de Hollanders, door een zeestroom meegesleept,
den 64sten graad; de beroemde Cook drong door tot 67° 30' en in 1774
zelfs tot 71° 15'; de Engelschman Weddel kwam tot 74° 15' en James Ross
bereikte in 1842 met de Erebus en Terror 78° 4'; welnu ik, kapitein
Nemo, heb op 21 Maart 1868 de Zuidpool op 90° bereikt, en ik neem bezit
van dit gedeelte van den aardbol, dat als zesde werelddeel gelden kan."

"In wiens naam, kapitein?"

"In mijn naam, mijnheer!"

Terwijl hij dit zei, ontrolde kapitein Nemo een zwarte vlag, waar
midden in een witte N was geborduurd. Daarop keerde hij zich naar
de zon, wier laatste stralen nog aan den gezichteinder verschenen,
en riep hij uit:

"Vaarwel, zon! Verdwijn, schitterende dagvorst! Verberg u achter
deze vrije zee, en laat een nacht van zes maanden met zijn schaduwen
neerdalen over mijn nieuw gebied!"


HOOFDSTUK XXXIX

Ongeluk of toeval.

Den volgenden dag, 22 Maart, maakte men zich te zes uur des morgens
reeds tot het vertrek gereed. De laatste schemering verdween; het was
scherp koud; de sterren flikkerden zeer helder; boven ons schitterde
het wonderschoone Zuiderkruis, de poolster der zuiderstreken.

De thermometer stond op twaalf graden onder nul, en als de wind wat
aanwakkerde, sneed deze ons het gezicht bijna stuk. De zee scheen
overal te zullen dichtvriezen. Tallooze zwarte plekken toonden
reeds de vorming van het jonge ijs; de zee zou dus gedurende de
zes wintermaanden waarschijnlijk geheel ontoegankelijk zijn. Waar
bleven de walvisschen in dien tijd? Zonder twijfel zochten zij,
onder de ijsbank door, een open zee. De zeekalven en walrussen,
die beter tegen het ruwe klimaat konden, bleven in deze bevroren
streken. Deze dieren graven, door instinct gedreven, gaten in het
ijs en weten die open te houden. Door die gaten kunnen zij ademhalen,
en als dan de vogels ook voor de koude vluchten, dan zijn deze dieren
de eenige bewoners dezer poolstreken.

De vergaarbakken waren vol water en de Nautilus zonk langzamerhand naar
beneden. Op een diepte van 350 meter hield hij stil; de schroef begon
te werken, en wij stevenden met een snelheid van vijftien kilometer
in het uur naar het noorden. Tegen den avond dreven wij reeds onder
de onmetelijke ijsbank. Uit voorzichtigheid waren de ramen van den
salon gesloten, want de Nautilus kon wel eens tegen een drijvend
ijsblok stooten; ik bracht dien dag dus door met mijn aanteekeningen
in het net te schrijven. Mijn geest was nog vervuld van de wonderen
der Pool; zonder moeite of gevaar hadden wij dit ontoegankelijk punt
bereikt, alsof wij er over een effen spoorbaan waren heengereden. En
nu keerden wij inderdaad terug. Moest ik mij nogmaals op dergelijke
verrassingen voorbereiden? Ik dacht het wel, want het aantal der
onderzeesche wonderen is niet te tellen. Sedert vijf en een halve
maand, dat wij aan boord waren, hadden wij 14000 kilometer afgelegd
en hoeveel zonderlings, wonderbaarlijks of vreeselijks had die
reis reeds niet opgeleverd; de jacht in de bosschen van Crespo, de
stranding in de Torresstraat, het koralen kerkhof, de parelvisscherij
bij Ceylon, de Arabische tunnel, de vulkanische verschijnselen van
Santorino, de schatten in de baai van Vigo, het verdwenen Atlantis,
de Zuidpool! Dien nacht stonden mij al die zaken telkens in mijn
droomen weer voor den geest.

Om drie uur in den morgen werd ik wakker door een hevigen schok. Ik
ging in mijn bed overeind zitten en luisterde, toen ik plotseling
midden in de kamer werd geworpen. De Nautilus had dus gestooten en
hing blijkbaar geheel op zijde. Te midden van de grootste duisternis
tastte ik langs den wand en kroop door de gangen naar den salon,
die verlicht was. De meubels waren omver geworpen. Gelukkig stonden
de glazen kasten met kostbaarheden overeind, omdat zij op den vloer
waren vastgeschroefd. De schilderijen aan stuurboord hingen pal
tegen den wand, die aan bakboord waren er bijna een halven meter van
verwijderd. De Nautilus helde dus naar stuurboordzijde over en lag
geheel onbeweeglijk.

Ik hoorde voetstappen en het geluid van stemmen, doch de kapitein
verscheen niet. Op het oogenblik dat ik den salon, wilde verlaten,
kwamen Ned Land en Koenraad binnen.

"Wat is er gaande?" vroeg ik aanstonds.

"Dat kom ik mijnheer vragen," antwoordde Koenraad.

"Duizend duivels!" bromde de Amerikaan, "ik weet het wel. De Nautilus
is gestrand en nu geloof ik niet, dat de kast zich er uit zal redden,
zooals de eerste keer in de Torresstraat."

"Maar wij zijn ten minste aan de oppervlakte der zee?" vroeg ik.

"Dat weten wij niet," antwoordde Koenraad.

"Dat kunnen wij gemakkelijk zien," en naar den manometer gaande, zag ik
tot mijn groote verbazing, dat wij op een diepte van 360 meter lagen.

"Wat beteekent dat?" riep ik uit.

"Dat moet den kapitein gevraagd worden," zei Koenraad.

"Waar is hij te vinden?" vroeg Ned Land.

"Volgt mij," zei ik tot mijn beide makkers.

Wij verlieten den salon; in de bibliotheek was niemand. Ik dacht,
dat de kapitein misschien bij den stuurman was; het beste was dus
hem te wachten, waarom wij alle drie naar den salon teruggingen.

Ik ga de verwenschingen van Ned Land met stilzwijgen voorbij; hij kon
zich naar hartelust opwinden; ik liet hem uitrazen zonder hem in de
rede te vallen. Wij wachtten zoo wat twintig minuten en luisterden
naar elk gerucht, toen de kapitein binnen kwam; hij scheen ons niet
te zien. Zijn gelaat, dat gewoonlijk zoo kalm was, drukte nu eenige
ongerustheid uit. Hij bekeek langzaam het kompas, den manometer,
en wees met den vinger op een punt der wereldkaart, daar waar de
zuidelijke poolzee zich bevond.

Ik wilde hem niet storen; toen hij zich echter na eenige oogenblikken
naar mij toekeerde, vroeg ik hem het tegenovergestelde van mijn vraag
in de Torresstraat.

"Een toeval, kapitein?"

"Neen, mijnheer ditmaal is het een ongeluk."

"Ernstig?"

"Misschien."

"Is er oogenblikkelijk gevaar?"

"Neen."

"Heeft de Nautilus gestooten?"

"Ja."

"En hoe kwam dit?"

"Door een speling der natuur, niet door menschelijke onbekwaamheid. Er
is bij onze vaart geen enkele fout begaan. Doch men kan de wetten van
het evenwicht niet tegengaan, men kan zich wel tegen de menschelijke
wetten, maar niet tegen die van de natuur verzetten."

Het oogenblik was zonderling gekozen om zich aan wijsgeerige
bespiegelingen over te geven; het antwoord verklaarde mij bovendien
niets.

"Mag ik ook weten, kapitein, waardoor dit ongeluk veroorzaakt
wordt?" vroeg ik.

"Een ontzaglijk ijsblok, een heele ijsberg heeft zich
omgekeerd. Wanneer de ijsbergen van onder door het water of door
herhaalde schokken worden ondermijnd, dan rijst hun zwaartepunt en
kunnen zij omkantelen: dit is nu gebeurd. Een van die ijsgevaarten
heeft bij zijn kanteling tegen den Nautilus gestooten, is daarna
langs liet vaartuig heen gegleden, doch heeft, toen het na den val
weer begon te rijzen, het schip met onweerstaanbare kracht naar boven
geduwd; wij zitten nog eenigermate vast en liggen daarom op zijde."

"Kan dan de Nautilus niet loskomen, als de vergaarbakken leeg worden
gepompt?"

"Dat gebeurt op dit oogenblik, mijnheer: gij kunt de pompen hooren
werken, kijk maar eens naar den wijzer van den manometer; die wijst
aan, dat de Nautilus rijst; maar de ijsberg rijst met ons, en als
niets die rijzing tegenhoudt, zal onze stand niet veranderen."

De Nautilus helde altijd nog naar stuurboordzijde over; hij zou eerst
recht gaan liggen als de ijsbank stuitte. Doch wie weet of wij dan de
onderzijde van de ijsbank niet zouden bereiken en tusschen de beide
ijsmassaas verpletterd worden?

Ik dacht over onzen toestand na; de kapitein keek enkel naar den
manometer. De Nautilus was nu ongeveer vijftig meter gerezen, maar hij
lag nog altijd op zijde. Plotseling voelden wij een lichte beweging
in het vaartuig; het richtte zich dus een weinig op; laagzamerhand
namen de schilderijen in den salon den vorigen stand weer in, en
stonden de wanden weer bijna loodrecht; niemand van ons sprak een
woord; met kloppend hart voelden wij ons oprichten; de vloer lag weer
horizontaal onder onze voeten: tien minuten gingen zoo voorbij.

"Eindelijk liggen wij recht!" riep ik.

"Jawel!" zei de kapitein, terwijl hij naar de deur ging.

"Zullen wij weer voort kunnen varen?"

"Zeker," antwoordde hij, "omdat de waterbakken nog niet ledig zijn;
als ze dat waren, moest de Nautilus naar de oppervlakte stijgen."

De kapitein ging heen, en ik bemerkte weldra dat men de stijgende
beweging van den Nautilus op zijn bevel had doen ophouden. Hij zou
ook weldra tegen den onderkant van de ijsbank zijn aangestooten en
het was beter om het vaartuig vrij te laten drijven.

"Dat zijn wij mooi ontkomen!" zei Koenraad.

"Ja zeker; wij konden tusschen die ijsblokken verpletterd of ten
minste vastgekneld zijn, en dan zonder versche lucht!"

"Ja, ja, wij zijn er best afgekomen!"

"Als het gedaan is!" mompelde Ned Land.

Ik wilde met den Amerikaan niet gaan twisten en antwoordde derhalve
niet. Bovendien openden zich op dit oogenblik de zijwanden, en viel
het electrisch licht naar binnen. Wij waren in het ruime sop, maar
op tien meter afstand verhief zich aan elke zij van den Nautilus
een schitterende ijsmuur; dit was boven en onder ons evenzeer
het geval. Boven ons, want de onderzijde der ijsbank vormde een
reuzengewelf; onder ons, omdat de losgeraakte ijsberg bij zijn
rijzen gestuit was tegen een paar naar beneden uitstekende wanden,
en dus een vasten stand had ingenomen. De Nautilus bewoog zich nu in
een tunnel van ijs; het was gemakkelijk om er uit te komen, hetzij
het vaartuig voor- of achteruit ging, om dan later weer in eenige
honderden meters dieper vaarwater den vrijen tocht onder de ijsbank
door voort te zetten.

Het licht in het plafond was uit en toch was de salon schitterend
verlicht; dit kwam omdat de ijswanden het licht van de lantaarn
krachtig terugkaatsten. Ik zou geen woorden kunnen vinden om
de prachtige uitwerking der lichtstralen op die grillig gevormde
ijsblokken te beschrijven; elke hoek, elke spleet, elk kristal wierp
een ander schijnsel van zich, dat verschilde naarmate er gekleurde
aderen door het ijs liepen. Het was een mijn van de schitterendste
edelgesteenten; vooral waren het de blauwe lichtstralen van de saffier,
die zich aan het groen der smaragden paarden. Hier en daar was het
alsof er diamanten tusschen waren gestrooid, zoodat het oog den glans
ternauwernood kon verdragen. Het licht van de lantaarn werd honderd
malen versterkt, evenals het licht eener lamp door allerlei lenzen
in een vuurtoren.

"Wat is dat schoon!" riep Koenraad.

"Ja," zei ik, "het is een prachtig schouwspel; dunkt je ook niet, Ned?"

"Ja, voor den drommel!" antwoordde Ned Land. "Het is prachtig, maar
ik ben woedend dat ik het bekennen moet. Zoo iets heb ik van mijn
leven niet gezien; maar dat moois kan ons duur te staan komen, want
ik geloof dat wij nu dingen zien, die God voor het oog der menschen
heeft willen verbergen!"

Ned had gelijk; het was al te prachtig. Plotseling keerde ik mij om
op een kreet van Koenraad.

"Wat is er?" vroeg ik.

"Mijnheer moet zijn oogen dicht doen en niet kijken!" Koen hield zelf
de handen voor de oogen.

"Maar wat is er dan?"

"Ik ben blind!" riep hij.

Ik keek onwillekeurig naar het raam, maar kon mijn oogen niet naar die
zijde gericht houden. Ik begreep wat het was: de Nautilus had zich
met groote snelheid in beweging gezet; alle schitterende kristallen
der ijsmuren waren daardoor voor het oog vurige strepen geworden, de
schittering dezer millioenen diamanten smolt tot één vuur te zamen. De
Nautilus voer daardoor als het ware in een zee van vuur. De wanden
van den salon werden daarop dichtgeschoven; wij hielden de handen
voor de oogen, omdat ons netvlies aangedaan was alsof wij in het al
te felle zonlicht hadden zitten staren; er was eenige tijd noodig
voordat onze oogen aan de duisternis gewend waren. Eindelijk namen
wij de handen voor de oogen weg.

"Zoo iets had ik nooit kunnen gelooven," zei Koenraad.

"En ik geloof het nog niet," antwoordde de Amerikaan.

"Als wij weer aan land komen," voegde Koenraad er bij, "zullen
wij verzadigd zijn van al die wonderen: maar wat zullen wij dan
wel denken van die ellendige landjes en al dat nietige werk van
menschenhanden! Neen, de bewoonde aarde is onzer niet meer waardig."

Die woorden, in den mond van een kalmen Vlaming, bewezen genoegzaam
in welke mate zijn opgewondenheid gestegen was.

Maar de Amerikaan koelde hem wat af door te zeggen:

"De bewoonde aarde!" en schudde het hoofd. "Wees maar bedaard, vriend
Koen, die zullen wij niet weerzien!"

Het was toen vijf uur in den morgen. Op dat oogenblik stiet de
voorsteven van den Nautilus. Ik begreep dat de ijzeren spoor tegen
een ijsblok had gestooten. Misschien was het een klein toeval, want
die onderzeesche tunnel, hier en daar door ijsblokken verstopt,
moest niet gemakkelijk te bevaren zijn. Ik dacht dus dat kapitein
Nemo zijn tocht zou wijzigen en de hinderpalen te boven komen, of al
de kronkelingen van den tunnel zou volgen. In allen gevalle kon onze
tocht voorwaarts niet geheel en al verhinderd worden; doch tegen mijn
verwachting begon de Nautilus achteruit te loopen.

"Wij gaan terug!" riep Koenraad.

"Ja," antwoordde ik, "de tunnel schijnt aan die zijde geen opening
te hebben."

"En dan?"

"Dan is onze beweging gemakkelijk te verklaren. Wij gaan achteruit
en zullen er door de zuidelijke opening uitkomen. Dat is alles."

Toen ik zoo sprak, wilde ik kalmer schijnen dan ik het inderdaad
was. Echter ging de Nautilus hoe langer hoe sneller achterwaarts en
sleepte ons in razende vaart mee.

"Dat is een oponthoud," zei ik.

"Wat komen er eenige uren op aan, als wij er maar uitkomen!"

Ik liep gedurende eenige oogenblikken van den salon naar de bibliotheek
heen en weer; mijn makkers zaten zwijgend te peinzen; ik viel op een
rustbank neer en nam een boek in de hand, waar ik slechts werktuiglijk
een oog in wierp.

Een kwartier daarna naderde Koenraad mij en zei:

"Leest mijnheer daar een belangwekkend boek?"

"Zeer belangwekkend," antwoordde ik.

"Dat geloof ik wel, het is mijnheers eigen boek," zei hij lachend.

"Mijn boek?"

Waarlijk, ik had mijn werk over de groote diepten der zee in handen. Ik
had dit zelf niet gezien. Ik sloeg het boek dicht, en hervatte mijn
wandeling. Ned en Koen wilden weggaan.

"Blijft hier, vrienden," zei ik, terwijl ik hen tegenhield. "Wij
moeten bij elkander blijven totdat wij uit den tunnel zijn."

"Zooals mijnheer goedvindt," antwoordde Koenraad.

Er verliepen eenige uren. Ik zag dikwijls naar de instrumenten die aan
den wand hingen. De manometer wees aan dat de Nautilus voortdurend op
een diepte van 300 meter bleef; het kompas dat hij steeds zuidwaarts
voer; de log, dat hij met een snelheid van twintig kilometer in
het uur achteruitging, een snelheid, die in zulk een nauw vaarwater
buitensporig was. Maar kapitein Nemo wist, dat hij zich niet te zeer
kon haasten, en dat minuten voor hem eeuwen waren.

Vijf minuten voor half negen, stootte de Nautilus ten tweeden male,
doch ditmaal van achteren. Ik verbleekte; mijn makkers kwamen dichter
bij mij; ik greep Koenraads hand; wij ondervroegen elkander met de
oogen, en dat op welsprekender wijze dan wij het met woorden hadden
kunnen doen.

Op dat oogenblik kwam de kapitein in den salon, en ik trad op hem toe.

"Is onze weg naar het Zuiden versperd?" vroeg ik.

"Ja, mijnheer; de ijsberg heeft zich omgekeerd en alle uitgangen
gestopt."

"Zijn wij dus ingesloten?"

"Ja."


HOOFDSTUK XL

Geen lucht.

Derhalve een ondoordringbare ijsmuur boven, beneden en rondom den
Nautilus; wij zaten in de ijsbank gevangen! De Amerikaan sloeg met
de vuist op de tafel; Koenraad zweeg, ik keek den kapitein aan;
zijn gelaat had de gewone kalmte hernomen. Hij had de armen over
elkander geslagen, en scheen na te denken. De Nautilus bewoog zich
niet. Daarna nam de kapitein het woord:

"Mijne heeren," zei hij op bedaarden toon, "er zijn twee wijzen van
sterven in de omstandigheden waarin wij verkeeren."

Deze onverklaarbare man had iets van een hoogleeraar in de wiskunde,
die voor zijn leerlingen de een of andere stelling bewees.

"De eerste manier," vervolgde hij, "is om te sterven door
verplettering, de tweede door verstikking. Ik spreek niet van de
mogelijkheid om den hongerdood te sterven, want de proviand van den
Nautilus zal langer duren dan wij. Laten wij dus alleen over de beide
eerste gevallen spreken."

"Voor stikken behoeven wij niet bang te zijn, kapitein," antwoordde ik,
"want onze vergaarbakken zijn vol."

"Juist," hernam Nemo, "maar dat is maar voor twee dagen genoeg. Wij
zijn nu al zes en dertig uren onder water, zoodat het zeer noodig
is de lucht in den Nautilus te ververschen. Over tweemaal vier en
twintig uren zal onze voorraad uitgeput zijn."

"Welnu, kapitein, dan moeten wij vóor dien tijd bevrijd zijn."

"Wij zullen het tenminste beproeven, door den muur te doorboren,
die ons insluit."

"Aan welken kant?" vroeg ik.

"Dat zal de peiling leeren. Ik zal den Nautilus op den onderkant
van den tunnel laten rusten, en dan zullen mijn manschappen met hun
scaphanders aan, den ijsberg aan de minst dikke zijde aantasten."

"Mogen de wanden van den salon open?"

"Zeker, want wij liggen stil."

De kapitein ging heen. Een gesis onderrichtte mij weldra dat de
waterbakken volstroomden. De Nautilus daalde langzaam, en stuitte
eindelijk op den ijsvloer op een diepte van 350 meter.

"Vrienden," zei ik, "de toestand is ernstig, doch ik reken op uw moed
en geestkracht."

"Mijnheer," antwoordde de Amerikaan, "ik zal u nu niet vervelen met
mijn klaagliederen. Ik ben bereid om alles te doen voor het algemeen
behoud."

"Goed zoo, Ned," zei ik, terwijl ik hem de hand toestak.

"En ik voeg er nog bij," hernam hij, "dat ik even goed het houweel
als den harpoen hanteer, en dat als de kapitein denkt dat ik hem
nuttig kan zijn, hij over mij kan beschikken."

"Hij zal je hulp niet weigeren; kom maar mee."

Ik bracht den Amerikaan naar het vertrek waar de mannen van den
Nautilus bezig waren de scaphanders aan te doen. Ik deelde den kapitein
Neds voorstel mede, dat hij aannam. De Amerikaan trok een scaphander
aan en was even spoedig als de anderen gereed. Elk hunner droeg een
toestel van Rouquayrol met een voorraad zuivere lucht op den rug. De
vergaarbakken van den Nautilus werden daardoor nog al beroofd, doch,
't was noodig. De lampen van Ruhmkorff waren onnoodig in dit electrisch
verlichte water.

Toen Ned was aangekleed, ging ik naar den salon terug, waar de wanden
geopend waren, en naast Koenraad staande, bekeek ik de ijsmuren eens,
waartusschen de Nautilus lag.

Eenige oogenblikken later zagen wij een twaalftal mannen op het ijs
komen; Ned Land was door zijn lengte te herkennen. De kapitein was
er ook bij.

Voordat hij in de muren liet hakken, beval hij boringen te doen om
den goeden uitslag te verzekeren en te verhaasten. Er werden diepe
gaten in de zijmuren gemaakt, doch na vijftien meter diep geboord te
hebben, stiet men nog altijd op den ijsmuur. Het was onnoodig den muur
boven ons te onderzoeken, omdat zich daar de ijsbank zelf bevond,
die meer dan vierhonderd meter dik was. Toen liet de kapitein den
bodem onderzoeken; daar scheidden ons maar tien meter ijs van het
water; er moest dus een stuk worden uitgehakt, dat zoo groot was
als de doorsnee van ons vaartuig; er waren dus 6500 kubieke meter
op te ruimen, om daardoor een gat te krijgen, waardoor wij onder het
ijsveld weer in het vaarwater zouden kunnen komen.

Het werk werd onmiddellijk aangevangen en met onvermoeide werkzaamheid
voortgezet. In plaats van om den Nautilus te graven, want dit zou een
zeer moeielijk werk zijn geweest, liet de kapitein een groote geul op
acht meter afstands rondom den Nautilus afbakenen; daarna boorden zijn
manschappen er op verschillende punten te gelijk in. Weldra viel men
met het houweel op deze vaste massa aan, waarvan men spoedig groote
blokken loshakte. Volgens de wetten der zwaartekracht vlogen de
blokken, die minder wogen dan het water, om zoo te zeggen naar het
gewelf, dat daardoor zooveel dikker als de bodem dunner werd. Doch
dit kwam er niet op aan, als de bodem maar slonk.

Na twee uren van onafgebroken arbeid kwam Ned Land afgemat weer
binnen. Zijn makkers en hij werden door anderen vervangen, waartoe
ook Koenraad en ik behoorden. De stuurman van den Nautilus bestierde
onzen arbeid.

Het scheen mij toe dat het water erg koud was, doch ik werd spoedig
warm door het werk. Ik was vrij in mijn bewegingen, hoewel mijn lichaam
een drukking van dertig atmosferen ondervond. Toen ik na twee uren
werkens weer binnen kwam om wat te eten en te rusten, vond ik een
merkbaar verschil tusschen de lucht uit het toestel van Rouquayrol
en de atmosfeer die ons in den Nautilus omringde. Sedert tweemaal
vier en twintig uur was de lucht niet ververscht en de levenskracht
er dus van afgenomen.

Echter hadden wij in twaalf uren tijds maar één meter dikte van het
ijs opgeruimd; als dus het werk op dezelfde wijze werd door-gezet,
dan zouden wij nog vijf nachten en vier dagen hebben noodig gehad om
te eindigen.

"Vijf nachten en vier dagen!" zei ik tot mijn makkers, "en wij hebben
maar voor twee dagen lucht in onze vergaarbakken."

"Zonder nog te rekenen, dat, als wij uit die vervloekte gevangenis
verlost zijn," zei Ned, "wij dan nog onder de ijsbank zitten en geen
gemeenschap hebben met de buitenlucht."

Die opmerking was juist, want wie kon berekenen hoeveel tijd wij op
zijn minst noodig hadden voor onze bevrijding? Zouden wij niet gestikt
zijn voordat de Nautilus weer de oppervlakte kon bereiken? Was het
vaartuig bestemd in dit ijsgraf te verdwijnen met allen die er in
waren? Onze toestand scheen verschrikkelijk. Maar ieder onzer staarde
die toekomst moedig tegen, en allen waren vast besloten om ten einde
toe hun plicht te doen.

Zooals ik dacht, was er gedurende den nacht weer een meter dikte van
het ijs afgehakt. Doch toen ik den volgenden morgen met mijn scaphander
aan, onder een temperatuur van zes tot zeven graden onder nul door het
zeewater liep, zag ik dat de zijmuren ons langzamerhand naderden. Het
water, dat op eenigen afstand niet verwarmd werd door onzen arbeid
en door de beweging, begon langzamerhand te stollen. Wat beteekenden
tegenover dit nieuw en dreigend gevaar onze kansen op behoud, en hoe
zouden wij deze ijsvorming kunnen tegengaan, die de Nautilus als een
stuk glas uit elkander zou doen springen?

Ik deelde mijn makkers dit nieuw gevaar niet mede. Waarom behoefde ik
de geestkracht uit te dooven, die zij voor hun reddingswerk zoozeer
noodig hadden? Doch toen ik weer aan boord kwam, deelde ik den kapitein
deze omstandigheden mede.

"Ik weet het," antwoordde hij op dien kalmen toon, die de vreeselijkste
omstandigheden niet konden doen veranderen. "Het is een gevaar te
meer, maar ik zie geen middel om het te verhoeden. Onze eenige kans
op behoud is sneller te werken dan de vorst; het is er om te doen de
eersten te zijn; dat is alles!"

De eersten te zijn! Ik had mij toch reeds moeten gewennen aan die
wijzen van spreken!

Dien dag werkte ik verscheiden uren, zoo hard ik kon. Dit werken gaf
mij moed. Bovendien, met werken kon ik den Nautilus en die bedorven
atmosfeer van ons vaartuig verlaten, en dus wat zuivere lucht inademen.

Tegen den avond was de groeve nog een meter dieper gemaakt. Toen
ik weer aan boord kwam, stikte ik bijna door het koolzuur waarmee
de atmosfeer daar binnen verzadigd was. O, waarom hadden wij geen
scheikundige middelen om dit gas te verdrijven! Aan zuurstof hadden
wij geen gebrek, het water bevatte een groote hoeveelheid, en als
wij dit door onzen toestand wisten te ontbinden, zou het ons door de
zuurstof nieuwe levenskracht hebben geschonken! Ik dacht er wel aan,
doch waartoe zou het gediend hebben, daar het koolzuur in alle deelen
van ons vaartuig was doorgedrongen. Om het koolzuur weg te nemen,
hadden wij groote vazen met bijtende potasch moeten vullen en die
aanhoudend schudden; en juist deze stof ontbrak aan boord.

Dien avond moest de kapitein de kranen van zijn luchtvergaderbakken
openen, om zoodoende de atmosfeer in den Nautilus eenigszins te
ververschen. Zonder die voorzorg zouden wij den volgenden morgen niet
zijn opgestaan.

Den volgenden morgen, 26 Maart, begon ik weer te werken. Wij waren
aan den vijfden meter bezig. De zij- en bovenmuren van de ijsbank
naderden ons van oogenblik tot oogenblik. Het was duidelijk dat zij ons
zouden insluiten voordat de Nautilus los was. Ik werd éen oogenblik
wanhopend; het houweel viel mij bijna uit de handen. Waarom behoefde
ik nog te hakken, als ik toch moest stikken in het water dat tot ijs
stolde; het was een straf, die de grootste wreedaard niet zou hebben
uitgedacht. Ik dacht dat ik tusschen de vreeselijke kaken van een
monster zat, die onweerstaanbaar tot elkander naderden.

Op dat oogenblik kwam de kapitein, die het werk bestierde, doch zelf
ook meewerkte, langs mij heen; ik stiet hem aan den arm en wees hem
op de muren onzer gevangenis. Aan stuurboordzijde was de muur tot
op vier meter van den Nautilus genaderd. "Wij gingen naar binnen en
trokken onze scaphanders uit, waarna ik met hem in den salon ging.

"Mijnheer Aronnax," zei hij, "wij moeten iets groots wagen of wij
zullen in dit water evenals in cement worden vastgemetseld."

"Ja," antwoordde ik, "maar wat dan?"

"O," riep hij uit, "als mijn Nautilus aan die drukking weerstand kon
bieden zonder verpletterd worden!"

"Welnu?" vroeg ik, daar ik hem niet begreep.

"Begrijpt gij niet dat die vorst ons dan te hulp zou komen? Ziet
gij niet, dat zij dan die ijsbank, die ons ingesloten houdt,
zou doen vaneenspringen, evenals het ijs de hardste steenen doet
splijten? Gevoelt gij niet dat die vorst dan ons reddingsmiddel zijn
zou, in plaats van ons te verdelgen?"

"Ja, kapitein, misschien; maar welke groote kracht de Nautilus ook
bezit, zoo zou hij toch aan die verbazende drukking geen weerstand
kunnen bieden, en geheel platgedrukt worden."

"Ik weet het, mijnheer. Wij moeten derhalve niet rekenen op de hulp
der natuur, maar op ons zelven. Wij moeten dat invriezen beletten;
niet alléen naderen ons de zijmuren, doch vóor en achter ons hebben wij
niet veel meer dan tien voet water. Aan alle kanten vriezen wij in."

"Hoe lang kunnen wij met behulp van de luchtvergaarbakken nog
ademhalen?" vroeg ik.

De kapitein keek mij aan en zei: "Overmorgen zijn zij leeg."

Een huivering liep mij over de leden. En toch behoefde ik mij over
dit antwoord niet te verwonderen. Den 22en Maart was de Nautilus in de
open Poolzee ondergedoken; wij hadden nu den 26en. Sedert vijf dagen
leefden wij van saamgeperste lucht! En wat er nog overbleef moest
voor de werklieden bewaard blijven. Nu ik deze dingen beschrijf,
gevoel ik daarvan nog zóozeer den indruk, dat een onwillekeurige
huivering zich van mij meester maakt, en ik mij verbeeld gebrek te
hebben aan versche lucht!

De kapitein dacht ondertusschen na en stond onbeweeglijk. Het was
duidelijk dat een denkbeeld hem door het brein voer; maar hij scheen
dit weer te verwerpen, want hij schudde met het hoofd; eindelijk
mompelde hij:

"Kokend water!"

"Kokend water?" vroeg ik.

"Ja, mijnheer; wij zijn in een betrekkelijk kleine ruimte
opgesloten. Zouden stroomen kokend water, die de pompen van den
Nautilus voortdurend kunnen aanvoeren, de temperatuur niet genoegzaam
kunnen doen stijgen om bevriezing tegen te houden?"

"Wij kunnen het probeeren," zei ik vastberaden.

"Ik zal het doen, mijnheer."

De thermometer wees buiten toen zeven graden. Ik ging met den kapitein
naar de keuken, waar groote distilleerketels stonden om ons drinkbaar
water te bezorgen. Zij werden vol water gevuld, en daarna werd al de
electrische warmte der toestellen door de slangen gelaten; binnen
weinige minuten kookte het water; het werd naar de pompen geleid,
terwijl er telkens weer nieuw water in de ketels kwam. De warmte was
zoo groot, dat als het koude zeewater alleen door de toestellen heen
was gegaan, het kokend in de pompen kwam. De werking begon, en drie
uur daarna wees de thermometer zes graden onder nul aan; wij hadden
dus éen graad gewonnen; twee uren later wees de thermometer maar vier
graden aan.

"Wij zullen slagen," zei ik tot den kapitein, nadat ik herhaaldelijk
den thermometer had waargenomen.

"Ik geloof het wel," antwoordde hij, "wij zullen niet verpletterd
worden; wij hebben dus alleen nog maar voor verstikking te vreezen."

Gedurende den nacht steeg de temperatuur tot éen graad onder nul;
hooger konden wij niet komen; maar daar het zeewater eerst bij een
koude van twee graden bevriest, was ik eindelijk verzekerd dat wij
niet konden invriezen.

Den volgenden dag, 27 Maart, was een dikte van zes meter weggehakt. Wij
moesten nog door vier meter heen, dus nog 48 uren werken; in den
Nautilus kon de lucht niet ververscht worden, zoodat het dien dag
hoe langer hoe benauwder werd.

Een onbeschrijfelijke zwaarte drukte mij. Tegen drie uur in den
namiddag werd ze onuitstaanbaar; ik deed niets als vreeselijk gapen;
mijn borst hijgde naar adem; verdooving overviel mij; ik lag bijna
kracht- en bijna wezenloos uitgestrekt. Mijn brave Koen had dezelfde
gewaarwordingen, doch verliet mij niet; hij vatte mij bij de hand
en sprak mij moed in; ik hoorde hem zelfs mompelen: "O, als ik maar
niet behoefde te ademen, om mijnheer meer lucht te geven!" De tranen
kwamen mij in de oogen, toen ik dit hoorde.

Daar onze toestand in het vaartuig ondraaglijk was, trokken wij
haastig en tevreden onze scaphanders aan, om op onze beurt aan het
werk te gaan! De houweelslagen weerklonken op het ijs; onze armen
werden moede, de handen deden ons pijn, doch wat beteekende dit? Wij
ademden versche lucht is! Wij ademden!

En toch werkte niemand langer dan hij mocht. Als zijn taak volbracht
was, gaf ieder aan zijn hijgenden opvolger het toestel over, dat hem
nieuwe levenskracht deed toestroomen. Als het oogenblik daar was,
gaf hij zijn toestel aan een ander en kwam hij weer even bedaard,
zonder morren, in de bedorven atmosfeer van het vaartuig.

Dien dag werd het werk met nog grooter kracht voortgezet. Er moesten
nog maar twee meter worden losgehakt. Slechts twee meter scheidden ons
van de open zee. Maar de vergaarbakken waren bijna leeg; het weinigje
lucht dat er nog over was, moest voor het werkvolk bewaard blijven;
niets voor den Nautilus.

Toen ik weer binnen boord kwam, stikte ik bijna. Welk een nacht! Ik kan
dien niet beschrijven; zulk lijden kan niet beschreven worden. Den
volgenden morgen was ademhaling bijna onmogelijk. Ik had zware
hoofdpijn, en alles duizelde mij alsof ik dronken was. Mijn makkers
gevoelden hetzelfde; eenige matrozen der bemanning lagen stervende.

Dien dag, den zesden na onze insluiting, vond kapitein Nemo, dat het
met houweelen en bijlen te langzaam ging, en wilde hij de ijsbank,
die ons nog van de open zee scheidde, doorstooten. Die man had zijn
kalmte en geestkracht behouden; hij onderdrukte door zijn zielskracht
zijn lichamelijk lijden. Hij dacht, berekende en handelde.

Op zijn bevel werd het vaartuig verlicht, dat is te zeggen door de
zwaarte te verminderen; toen het, door het uitpompen van eenig water
uit de vergaarbakken, dreef, bracht hij het boven de groote opening,
die men juist volgens den omtrek van den Nautilus gehakt had. Toen
de vergaarbakken daarna weer vol werden gepompt, zakte het vaartuig
juist in de opening. Op dat oogenblik kwam de geheele bemanning weer
binnen boord, en werden de dubbele deuren gesloten. De Nautilus rustte
toen op een ijskorst, die nauwelijks een meter dikte had en overal
doorboord was.

De kranen der vergaarbakken werden toen wagewijd open gezet en honderd
kubieke meters water stroomden naar binnen, waardoor de zwaarte van
den Nautilus met 150.000 kilogrammen vermeerderde. Wij wachtten,
wij luisterden en vergaten in gespannen verwachting ons lijden. Ons
behoud stond als 't ware op een laatsten worp.

Niettegenstaande het gesuis in mijn hoofd, hoorde ik weldra een
gekraak onder den Nautilus; wij zakten; het ijs kraakte zonderling
evenals papier, dat gescheurd wordt, en de Nautilus daalde.

"Wij zijn er door!" fluisterde Koenraad mij in 't oor.

Ik kon geen antwoord geven; ik greep hem bij de hand en drukte die
onwillekeurig.

Plotseling zonk de Nautilus door zijn ontzaglijke zwaarte als een
kogel in het water; het was alsof het vaartuig in een leege ruimte
naar beneden viel!

Toen begonnen de pompen met de grootste macht het water uit de
vergaderbakken te werpen; na weinige minuten kwam het vaartuig
tot stilstand, en wees de manometer aan dat wij rezen; de schroef
werkte met verbazende snelheid, zoodat de Nautilus onder de krachtige
bewegingen trilde; wij gingen noordwaarts.

Maar hoelang zou die vaart onder de ijsbank nog duren? Nog een dag? Dan
was ik dood!

Half liggend, half zittend op een rustbank in de bibliotheek,
stikte ik bijna. Mijn gelaat was paars, mijn lippen waren blauw, al
mijn krachten verlamd. Ik zag noch hoorde iets meer. Ik kon aan geen
tijdruimte meer denken. Ik weet dus niet hoelang dit duurde, maar ik
begreep dat mijn doodstrijd begon! Ik voelde dat ik ging sterven!....

Plotseling kwam ik weer bij zinnen. Een zuivere lucht drong in
mijn longen. Waren wij aan de oppervlakte? Waren wij eindelijk
onder de ijsbank uit? Neen, het waren Ned en Koenraad, mijn twee
wakkere vrienden, die zich opofferden om mij te redden. In éen van
de toestellen bleef nog een beetje lucht over; in plaats van dit
voor zich te behouden, hadden zij het voor mij bewaard, en terwijl
zij zelven bijna stikten, goten zij mij het leven in. Ik wilde het
toestel van mij afstooten, doch zij hielden mij de handen vast,
en ik ademde eenige oogenblikken met het grootste genot.

Ik keek naar de klok, het was elf uur in den morgen. Wij moesten dus
28 Maart hebben. De Nautilus voer met een duizelingwekkende snelheid
van veertig kilometer per uur.

Waar was de kapitein? Was hij bezweken? Waren zijn makkers dood
evenals hij?

Op dat oogenblik wees de manometer aan, dat wij nog maar ruim
zes meter ijs boven ons hadden; een betrekkelijk dunne ijskorst
scheidde ons dus van den dampkring af; kon die niet doorgebroken
worden? Misschien; in allen gevalle scheen de Nautilus het te zullen
beproeven; ik gevoelde inderdaad dat het vaartuig een schuinen stand
aannam, dat de achtersteven daalde en de spoor zich naar de hoogte
hief. Er was slechts eenig water noodig geweest om deze verplaatsing
van het zwaartepunt te weeg te brengen. Toen begon de krachtige
schroef te werken, en werd de Nautilus als een ram tegen het ijsveld
gebruikt, het vaartuig deed de ijsbank splijten door stoot op stoot;
eindelijk barstte zij geheel open en de Nautilus sprong met een
vreeselijken aanval op de ijsmassa, die hij door zijn ontzettend
gewicht verbrijzelde.

Het luik werd geopend of liever losgerukt, en de lucht drong in alle
deelen van ons vaartuig door.



HOOFDSTUK XLI

Van Kaap Hoorn naar de Amazonenrivier.

Hoe ik op het plat kwam, weet ik niet. Misschien had de Amerikaan
mij er heen gebracht, doch ik haalde weer adem, de zuivere zeelucht
drong in mijn longen door. Mijn twee makkers ademden evenals ik de
versche lucht met volle teugen in. Ongelukkigen, die te lang honger
hebben geleden, kunnen zich niet straffeloos op de hun voorgezette
spijzen werpen. Wij daarentegen behoefden ons niet in te houden;
wij konden volop genieten, en het was een zachte zeewind, die ons
dit genot toevoerde!

"O," riep Koenraad, "wat is dat heerlijk, wat is die zuurstof
goed! Mijnheer behoeft niet bang te zijn om adem te halen; er is
genoeg voor ons allen."

Ned Land sprak niet, maar hij opende zijn mond zoo wijd, dat de haaien
er zelfs bang voor zouden geworden zijn. En welk een ademhaling! De
Amerikaan "trok" als een kachel, die fel brandde.

Spoedig hadden wij onze krachten terug, en toen ik om mij heen
zag, bemerkte ik dat wij alleen op het plat waren. Niemand van de
bemanning, zelfs de kapitein niet. De zonderlinge matrozen van den
Nautilus waren tevreden met de lucht, die in hun vaartuig drong;
niemand kwam van de vrije lucht genieten.

Het eerste dat ik sprak, waren woorden van dankbaarheid jegens mijn
makkers. Ned en Koen hadden in de laatste uren van dit langdurig lijden
mijn leven gerekt. Al mijn erkentelijkheid kon zulk een opoffering
niet genoegzaam vergelden.

"Het is de moeite niet waard om er over te spreken, mijnheer," zei
Ned Land. "Welke verdienste steekt erin? Niets. Het was maar een
berekening. Uw leven was meer waard dan het onze; wij moesten het
uwe redden."

"Neen, Ned," antwoordde ik, "het was niet meer waard. Niemands leven is
meer waard dan dat van een edelmoedig en goed mensch, en dat ben jij?"

"Goed, goed," zei Ned verlegen.

"En gij, mijn brave Koen, hebt gij veel geleden?"

"Niet al te veel, om u de waarheid te zeggen. Ik heb wel een paar
monden vol lucht willen hebben, maar ik geloof dat ik mij er weldra
aan zou hebben gewend. Bovendien zag ik dat mijnheer flauw viel, en
ik had dus niet den minsten lust om adem te halen; mijn ademhaling
werd daardoor als het ware belet."

"Vrienden," antwooidde ik hevig aangedaan, "wij zijn voor altijd aan
elkander verbonden, en gij hebt recht op mij...."

"Waarvan ik misbruik zal maken," antwoordde de Amerikaan.

"Wat?" vroeg Koenraad.

"Ja," hervatte Ned Land, "het recht om u met mij te nemen als ik
dezen duivelschen Nautilus zal verlaten."

"Gaan wij dus den goeden kant op?" vroeg Koenraad.

"Ja," zei ik, "omdat wij naar den zonnekant gaan, en waar zich de
zon bevindt is het Noorden."

"Zonder twijfel," meende Ned Land, "maar wij moeten nu nog weten
of wij naar den Grooten of den Atlantischen Oceaan gaan, dat is te
zeggen naar een druk of weinig bevaren zee?"

Hierop kon ik geen antwoord geven, en ik vreesde, dat de kapitein ons
eer naar dien Grooten Oceaan zou terugvoeren, die de kusten van Azië
en Amerika bespoelt. Hij volbracht aldus zijn onderzeesche reis om de
aarde, en keerde naar die zee terug, waar de Nautilus zijn volkomen
vrijheid vond. Doch als wij naar de Stille Zuidzee terugkeerden, ver
van eenig bewoond land, wat werd er dan van Ned Lands plannen? Binnen
kort zouden wij omtrent dit belangrijk punt zijn ingelicht, want
de Nautilus vorderde hard. Weldra waren wij over den poolcirkel, en
zetten regelrecht koers naar kaap Hoorn. Wij waren den 31sten Maart,
tegen zeven uur 's avonds, op de hoogte van de zuidpunt van Amerika.

Toen was al ons lijden vergeten, en de herinnering aan onze
gevangenschap werd uit onzen geest als weggevaagd. Wij dachten enkel
aan de toekomst. Kapitein Nemo verscheen noch in den salon, noch
op het plat. De eerste stuurman nam dagelijks de hoogte der zon,
en teekende die op de kaart aan, waardoor ik geheel op de hoogte
bleef van de richting van den Nautilus. Dien avond werd het tot mijn
groote tevredenheid duidelijk, dat wij door den Atlantischen Oceaan
naar het Noorden gingen. Ik vertelde dit aan Ned en Koenraad.

"Een goede tijding," zei de eerste; "maar waar gaat de Nautilus heen?"

"Dat zou ik je niet kunnen zeggen, Ned."

"Zou de kapitein nu ook de Noordpool willen opzoeken en dan door de
beruchte noordelijke doorvaart in den Grooten Oceaan komen?"

"Gij behoeft hem daarvoor niet te tarten," antwoordde Koenraad.

"Welnu," zei de Amerikaan, "dan zullen wij hem vóor dien tijd de
hielen laten zien."

"In allen gevalle," voegde Koenraad er bij, "is die kapitein een
baas, en wij behoeven er geen berouw over te gevoelen, hem te hebben
leeren kennen."

"Vooral als wij van hem af zijn," zei Ned Land.

Den volgenden dag, 1 April, toen de Nautilus weer aan de oppervlakte
kwam, zagen wij eenige minuten voor twaalven de westkust. Het was het
Vuurland, waaraan de eerste zeereizigers dien naam gaven, toen zij
tallooze rookkolommen uit de hutten der inlanders zagen opstijgen. Het
is een aaneenschakeling van eilandjes, 53° tot 56° Z.B. en 67° 50' tot
77° 15' W.L. De kust scheen lang te zijn, maar in de verte verhieven
zich hooge bergen; ik geloof zelfs dat ik den Sarmiento zien kon,
die 2070 meter hoog is; deze berg is een hooge piramide van leisteen,
wier top, naarmate deze zichtbaar of met wolken omhuld is, fraai of
leelijk weder aankondigt, zooals Ned Land zei.

"Dat is een flinke barometer, vriend."

"Ja, mijnheer, een natuurlijke barometer, die mij nog nooit bedrogen
heeft, toen ik in de buurt van de straat van Magelhaen voer."

Op dat oogenblik teekende de top zich helder af tegen den blauwen
hemel; dit was een voorteeken van schoon weder. Wij bedrogen ons
niet. Toen de Nautilus weer onder water gedoken was, naderde hij de
kust, waarlangs hij eenige kilometers ver heen voer. Door de ramen van
den salon zag ik een menigte lianen en andere zeeplanten, waartusschen
schelp- en weekdieren in groote menigte nestelden; otters en zeekalven
speelden daartusschen rond en aten een menigte kleine dieren en planten
op, zoodat zij volgens Engelsche mode, visch met groenten gebruikten.

Tegen den avond kwamen wij bij den archipel der Malouinen, wier
scherpe toppen ik den volgenden morgen kon zien. De zee was hier
maar middelmatig diep; ik dacht derhalve, en niet zonder reden,
dat deze eilanden vroeger met het Vuurland als een groot vasteland
verbonden waren. Zij werden waarschijnlijk door den beroemden
John Davis ontdekt, die er den naam van Davis Zuidereilanden aan
gaf. Later noemde Richard Hawkens ze Maagdeneilanden, totdat zij in
't begin der achttiende eeuw door visschers van St. Malo Malouinen,
en eindelijk door de Engelschen Falklandseilanden genoemd werden.

In deze streken werden schoone visschen gevangen, eenden en ganzen
vielen bij dozijnen op het plat neer; zij werden gemakkelijk gevangen
en in de kombuis gebracht.

Toen de hoogste bergtoppen der Malouinen aan den gezichteinder
verdwenen waren, liet de Nautilus zich tot op een diepte van
twintig meter zinken en volgde nu de Amerikaansche kust. Kapitein
Nemo vertoonde zich in het geheel niet. Wij bleven op de hoogte
van Patagonië tot den 3den April, dan eens op, dan eens onder het
zeevlak. De Nautilus dreef voorbij de groote golf, welke door de
monding van den Rio la Plata gevormd wordt, en was 4 April op de hoogte
der kust van Uraguay, maar bleef er omstreeks vijftig kilometer van
af. Hij voer altijd nog noordwaarts en volgde de lange bochten der
Zuid-Afrikaansche kust. Wij hadden sedert ons vertrek uit de wateren
van Japan ongeveer 64000 kilometer afgelegd.

Tegen elf uur des morgens gingen wij onder den Steenbokskeerkring
door op ongeveer 37° W.L. en stevenden om kaap Frio. Tot groote spijt
van Ned Land scheen de kapitein de bewoonde kuststreek van Brazilië
te willen ontvlieden, want de Nautilus stoof met duizelingwekkende
snelheid vooruit. Geen visch, geen vogel, hoe snel ook, kon ons volgen,
en alle natuurlijke bijzonderheden dezer zeeën ontsnapten aan ons
oog. Deze snelheid werd gedurende verscheidene dagen volgehouden,
en in den avond van 9 April verkenden wij reeds kaap Roque, de
oostelijke punt van Zuid-Amerika. Doch toen week de Nautilus opnieuw
af, en zocht een grootere diepte te bereiken in de vallei tusschen
deze kaap en Sierra Leone in Afrika. Op de hoogten der Antillen
verdeelt deze vallei zich in tweeën en eindigt aan de noordzijde
in een verbazende diepte van 9000 meter. Op deze plaats ligt op de
hoogte der kleine Antillen een klip van zes kilometer lengte, terwijl
er bij de Kaap-Verdische eilanden een andere rotswand van geen mindere
grootte wordt aangetroffen, die aldus het geheele verzonken Atlantis
insluit. Beneden in deze uitgestrekte vallei liggen eenige berghoogten,
welke in de onderzeesche streken schoone gezichten opleveren. Ik
kan daarover spreken na inzage van de geteekende kaarten, die in de
boekerij van den Nautilus te vinden waren, en zeker door kapitein
Nemo zelven volgens persoonlijke waarneming waren opgemaakt.

Gedurende twee dagen voeren wij door dit onbevolkt en diep water. Maar
den 11den April verhief het vaartuig zich plotseling en wij zagen
wederom land in den omtrek van de monding der Amazonenrivier, die zulk
een breede zoutwatergolf vormt, dat de zee verscheidene kilometers
ver vóor die monding geen zout water bevat.

Wij gingen onder den evenaar door. Twintig kilometer westwaarts
van ons hadden wij Guyana, waar wij bij onze vlucht zeker een goede
ontvangst zouden genoten hebben, maar de wind stak hevig op, en de
woede der golven zou ons met een sloep aan groote gevaren hebben
blootgesteld. Ned Land begreep dit zonder twijfel en sprak nergens
van. Ik maakte ook van mijn kant geen enkele toespeling op zijn
ontvluchtingsplannen, want ik wilde hem tot geen poging aanmoedigen,
waarbij hij zeker schipbreuk zou geleden hebben.

Voor dit uitstel kon ik mij gemakkelijk schadeloos stellen door
belangwekkende studiën, want gedurende den 11den en 12den April
bleef de Nautilus op de oppervlakte drijven, en haalden zijn netten
telkens een wonderbaarlijke hoeveelheid visch naar boven; ook kruipende
dieren en zoöphyten zaten daartusschen. Er waren er onder van allerlei
zeldzame soorten, wier opsomming te lang zou duren. Een geval wil ik
echter mededeelen.

Een der netten bevatte een soort van zeer platten rog, die, als
men hem den staart had afgesneden, een volkomen schijf zou gevormd
hebben, en die ongeveer twintig kilogram woog. Deze visch was van
onder wit en van boven rood, met groote ronde donkerblauwe vlekken,
en half dubbele vinnen. Op het vlak geworpen, sprong die visch zoo
vreeselijk en maakte zooveel geweld, dat hij met een laatsten sprong
in zee zou geweest zijn. Maar Koenraad, die den rog wilde behouden,
wierp zich er op, en greep het dier, voordat ik het beletten kon,
met twee handen vast. Plotseling werd hij met de beenen in de lucht
achterover geworpen, en viel hij als verpletterd neer.

"Help, mijnheer, help mij!" riep hij; het was de eerste maal dat de
arme jongen mij niet in den derden persoon aansprak.

Ned Land en ik hielpen hem op de been, wreven hem zoo hard als wij
konden, en toen hij weer bij zijn zinnen was gekomen, mompelde die
eeuwige klassenindeeler:

"Klasse der kraakbeenigen, familie der roggen, soort krampvisch!"

"Juist, mijn vriend," zei ik, "het is een krampvisch, die je zoo
toegetakeld heeft."

"O, mijnheer kan mij vrij gelooven," antwoordde Koen, "ik zal mij
duchtig wreken,"

"En hoe?"

"Door hem op te eten." En dit deed hij dienzelfden avond nog, maar
alléen uit weerwraak, want het was inderdaad een taaie kost.

De ongelukkige Koenraad had te doen gehad met een krampvisch van de
gevaarlijkste soort, namelijk de cumana. Dit wonderlijk dier treft
te midden van zulk een sterken geleider als het water de visschen
op verscheiden meters afstand; zoo groot toch is de kracht van zijn
electrisch vermogen, waarvan de beide voornaamste oppervlakken niet
minder dan drie vierkante meter groot zijn.

Den volgenden dag, 12 April, naderde de Nautilus de Amerikaansche
kust, bij de monding der Maroni; op die hoogte hielden zich groote
troepen zeekoeien op, die, zooals ik aan mijn beide makkers vertelde,
door de natuur als met opzet in deze streken geplaatst waren om de
onderzeesche weiden af te grazen en daardoor de te groote opeenhooping
van zeegras tegen te gaan.

"En weet gij," voegde ik er bij, "wat er gebeurd is, nu de mensch die
nuttige dieren bijna geheel heeft uitgeroeid. Het rottende gras heeft
de lucht verpest, en de vergiftigde lucht heeft de gele koorts doen
ontstaan, die deze prachtige streken soms zoo deerlijk teistert. In
deze warme streken heeft zich het vergif uitgebreid, en de kwaal is nu
verbreid van de monding van den Rio de la Plata tot aan Florida. En als
wij Toussenel moeten gelooven, is die ramp nog niets in vergelijking
van hetgeen onze nakomelingen zullen ondervinden, wanneer er geen
walvisschen en walrussen meer te vinden zijn; dan zal de zee vol
weekdieren, inktvisschen en ander tuig van dat soort zijn, zoodat
zij dan een middelpunt van besmetting zal worden, omdat men er dan
'de groote magen' niet meer aantreft, aan welke de Voorzienigheid de
taak had opgedragen om de zee te zuiveren."

Zonder zich aan die theorie te storen, ving de bemanning van den
Nautilus een half dozijn van die dieren, omdat hun vleesch een
heerlijken voorraad voor de kombuis opleverde, veel lekkerder dan kalf-
of rundvleesch. Deze jacht was alles behalve belangwekkend, omdat die
zeekoeien zich zonder tegenstand laten dooden; verscheiden duizenden
kilogrammen vleesch werden aan boord gebracht om gedroogd te worden.

Toen de vangst was afgeloopen, naderde de Nautilus de kust. Hier
lag een groot aantal zeeschildpadden op de golven te slapen; het
zou moeielijk zijn geweest zich van die dieren meester te maken,
omdat het minste geritsel ze doet ontwaken, en hun stevige schaal
ondoordringbaar is voor den harpoen. Ze werden evenwel gevangen door
middel van zuigervisschen, dien men een ring met een koord aan den
staart vastmaakte. Toen deze visschen in zee werden geworpen, begonnen
zij aanstonds hun werk en hechtten zich aan den buik der schildpadden
vast; zij klemden zich zoo aan, dat zij zich eerder zouden hebben laten
verscheuren dan loslaten. Men trok ze weer naar boord, en daarmee de
schildpadden, waar zij zich aan vast hadden gehecht. Men ving er op die
wijze verscheidene, die een meter breed waren en 200 kilo wogen. De
schaal, in groote dunne bruine en doorschijnende vakken afgedeeld,
maakte ze nog kostbaarder. Bovendien leverden zij een voortreffelijke
spijs op.

Deze vischvangst was het einde van ons verbijf in die streken van de
Amazonen-rivier, en toen de duisternis inviel, begaf de Nautilus zich
weer in volle zee.



HOOFDSTUK XLII

De inktvisschen.

Gedurende eenige dagen verwijderde de Nautilus zich hoe langer hoe meer
van de Amerikaansche kust. Waarschijnlijk wilde hij niet in de golf
van Mexico of in de zee der Antillen komen; echter zou het hem daar
met aan water ontbroken hebben, want de gemiddelde diepte dezer zeeën
is 1804 meter; doch waarschijnlijk beviel deze streek vol eilanden,
en waar het van stoombooten wemelde, niet aan kapitein Nemo.

Den 16den April hadden wij Martinique en Guadeloupe, op omstreeks
dertig kilometer afstand, in het gezicht. Een oogenblik zag ik de
hoogste bergtoppen. Ned Land, die er op rekende in de golf van Mexico
zijn plan ten uitvoer te brengen, door of naar het land te vluchten
of een der talrijke booten te bereiken, die den dienst tusschen
de verschillende eilanden doen, was zeer teleurgesteld; de vlucht
was zeker mogelijk geweest, als Ned Land zich buiten weten van den
kapitein van de sloep had kunnen meester maken, maar midden in den
Oceaan was daar geen denken aan.

Ned Land, Koenraad en ik hadden daarover een vrij lang gesprek:
sedert zes maanden zaten wij op den Nautilus opgesloten; wij hadden
68000 kilometer afgelegd, en, zooals Ned Land zei, zag het er niet
naar uit, dat dit nog spoedig zou eindigen. Hij stelde mij dus
iets voor, waar ik in het geheel niet verdacht op was; het was:
den kapitein duidelijk deze vraag te stellen of hij dacht ons voor
onbepaalden tijd bij zich aan boord te houden. Zulk een poging stuitte
mij tegen de borst; volgens mijn meening zou het niets uitwerken;
wij behoefden niet te rekenen op den kapitein van den Nautilus, maar
op ons zelven. Bovendien werd die man sinds eenigen tijd somberder,
meer teruggetrokken en minder gezellig. Hij scheen mij te mijden;
ik ontmoette hem maar zelden. Vroeger schepte hij er vermaak in mij
de onderzeesche wonderen te verklaren, doch nu liet hij mij aan mijn
studiën over, en kwam niet meer in den salon.

Welke verandering had er met hem plaatsgehad? Waarom? Ik had mij niets
te verwijten; hinderde hem misschien onze tegenwoordigheid? Echter
behoefde ik er niet op te rekenen, dat hij de man er naar was om ons
de vrijheid terug te geven.

Ik verzocht Ned dus mij eerst eens te laten nadenken, voordat ik
handelde. Indien deze poging niet slaagde, kon zij slechts zijn
achterdocht opwekken, onzen toestand onhoudbaar maken en de plannen van
den Amerikaan benadeelen. Ik zal er nog bijvoegen dat ik op geenerlei
wijze onze slechte gezondheid als bewijs kon aanvoeren; als men die
ellendige oogenblikken onder de ijsbank van de Zuidpool uitzondert,
dan was onze gezondheid nooit beter geweest. Het krachtig voedsel, de
zuivere lucht, de geregelde levenswijs, de gelijkmatige temperatuur,
dat alles weerde elke ziekte, en voor iemand, die geen heimwee had
naar de genoegens op het land, voor iemand als kapitein Nemo, die
zich te huis gevoelt, die door middelen, welke voor ieder behalve
voor hem, geheimen zijn, zijn doel zocht te bereiken, voor zoo iemand
begreep ik zulk een bestaan. Maar wij hadden niet met de menschheid
gebroken. Ik voor mij wilde mijn zonderlinge en nieuwe studiën niet
met mij te gronde doen gaan. Nu heb ik het recht een boek over de
zee te schrijven, ik wilde dit vroeger of later het licht doen zien.

Wat had ik b.v. hier bij de Antillen, op tien meter onder de
oppervlakte, door de ramen van den salon nog een aantal bijzonderheden
voor mijn oogen, die ik in mijn dagboek kon opteekenen! Allerhande
soorten van vreemdsoortige en gedrochtelijke dieren wemelden daar
door elkander, en ik zou zeker nog veel meer gezien hebben als de
Nautilus niet naar de diepte was gegaan, en zich zelfs tot op 3500
meter had laten zinken.

Den 20sten April waren wij weer op een gemiddelde diepte van 1500
meter; de Lucaische eilanden lagen toen het dichtst bij ons; zij
liggen daar als een hoop steenen aan de oppervlakte der zee. Daar
verhieven zich hooge onderzeesche klippen, rechte rotswanden op
breeden grondslag, waartusschen zwarte afgronden lagen, in welker
diepte ons electrisch licht zelfs niet kon doordringen. Die rotsen
waren met reusachtige zeeplanten bedekt, die in een wereld van Titans
te huis behoorden.

Van de groote planten, waarvan ik met Ned en Koen zat te praten,
kwamen wij natuurlijk op reusachtige zeedieren. Het eene dier is
blijkbaar bestemd om het andere te verslinden. Door de ramen van
den bijna stilliggenden Nautilus zagen wij evenwel niet veel anders
dan kleine beesten, toen Ned Land mijn aandacht vestigde op een
schrikkelijk gewemel tusschen het groote en hooge zeewier.

"Welnu," zei ik, "dat zijn de ware grotten voor inktvisschen en het
zou mij niet verwonderen, als wij eenige van die monsters zagen."

"Hoe?" vroeg Koenraad, "inktvisschen van de klasse der koppootigen?"

"Neen," antwoordde ik; "inktvisschen van zeer groote afmeting. Maar
vriend Ned heeft zich zeker vergist, want ik zie niets."

"Dat spijt mij," hernam Koen; "ik zou van aangezicht tot aangezicht wel
eens een van die inktvisschen willen zien, waarover ik zoo dikwijls heb
hooren spreken, en die heele schepen naar de diepte kunnen slepen. Die
beesten noemt men krakens...."

"Kraak jij die noot zelf maar," zei de Amerikaan met een spottend
gezicht.

"Krakens," ging Koen voort, zonder op de aardigheid van zijn makker
te letten.

"Men zal mij nimmer doen gelooven," zei Ned Land, "dat zulke dieren
bestaan."

"Waarom niet?" antwoordde Koen, "wij hebben wel aan den eenhoorn van
mijnheer geloof geslagen."

"Wij hadden ongelijk, Koen."

"Zonder twijfel, maar sommigen gelooven er zonder twijfel nog aan."

"Wel waarschijnlijk, Koen, maar ik geloof aan het bestaan van zulke
monsters niet, voordat ik ze zelf heb gedood."

"Gelooft mijnheer dus niet aan reusachtige inktvisschen?" vroeg
Koenraad.

"Kom, wie heeft daar ooit aan geloofd, voor den duivel!" riep de
Amerikaan.

"Zeer veel menschen, vriend Ned."

"Geen visschers toch; misschien geleerden."

"Neen, Ned, visschers en geleerden beiden."

"Maar ik, die tot u spreek," zei Koenraad met het ernstigste gezicht
van de wereld, "herinner mij zeer goed dat ik een groot schip door een
voelarm van zulk een koppootig weekdier naar beneden heb zien slepen."

"Heb jij dat gezien?" vroeg de Amerikaan.

"Ja Ned!"

"Met je eigen oogen?"

"Met mijn eigen oogen."

"Kom, loop heen."

"Op St. Malo;" antwoordde Koenraad met onverstoorbare kalmte.

"In de haven?" vroeg Ned spottend.

"Neen, in de kerk," antwoordde Koen.

"In de kerk!" riep de Amerikaan uit.

"Ja, vriend Ned, het was een schilderij waarop de inktvisch was
afgebeeld."

"Mooi zoo!" barstte Ned Land het uit van 't lachen, "mijnheer Koen
houdt mij geducht voor den gek."

"Waarachtig, hij heeft gelijk," zei ik. "Ik heb van dat schilderstuk
hooren spreken; maar het tafereel is uit een legende genomen; en je
weet wat men van die legenden uit de natuurlijke geschiedenis moet
denken! Bovendien als men over monsters spreekt, dan gaat men in zijn
verbeelding aan het afdwalen! Niet alleen heeft men beweerd dat zulke
monsters schepen naar den afgrond konden meeslepen, maar zekere Olaus
Magnus spreekt van een koppootig weekdier, dat een kilometer lang was
en meer op een eiland dan op een dier geleek. Men verhaalt ook dat de
bisschop van Nidros eens een altaar op een groote rots bouwde; toen
de mis gedaan was, begon de rots zich te bewegen en verdween in zee;
de rots was een inktvisch."

"En is dat alles?" vroeg de Amerikaan.

"Neen," antwoordde ik. "Een andere bisschop Pontoppidam van Bergen,
spreekt ook van een inktvisch waarop een regiment ruiterij kon
manoeuvreeren!"

"Die oude bisschoppen konden goed liegen!" zei Ned Land.

"Eindelijk nog vertellen natuurkenners uit de oudheid van monsters,
wier bek op een golf geleek, en die te groot waren om door de straat
van Gibraltar te komen."

"Mooi zoo!" lachte de Amerikaan.

"Maar wat is nu van al die verhalen waar?" vroeg Koenraad.

"Niets, mijn vrienden, niets althans wat de grenzen der
waarschijnlijkheid te buiten gaat, om aan fabels of legenden te
gelooven. Doch er moet voor de phantazieën van die vertellers
een oorzaak, of ten minste een voorwendsel bestaan. Men kan niet
ontkennen dat er inktvisschen van zeer groote afmeting bestaan, doch
zij zijn toch altijd kleiner dan walvisschen. Aristoteles spreekt van
een inktvisch van vijf ellebogen, dat is 3,1 meter. Onze visschers
zien er dikwijls, die langer zijn dan 1,80 m. De museums van Triëst
en Montpellier bewaren skeletten van inktvisschen, die twee meter
lang zijn. Bovendien zouden, volgens de bewering van natuurkenners,
dieren die maar twee meter lang zijn, voelarmen van negen meter hebben,
en dat is genoeg om er een vreeselijk monster van te maken."

"En vischt men ze nu nog wel eens op?" vroeg Ned Land.

"Al vangen zij er geen, dan zien de zeelieden ze toch van tijd tot
tijd. Een van mijn vrienden, kapitein Paul Bos uit Hâvre, heeft
mij dikwijls verzekerd dat hij een van die reusachtige monsters in
de Indische Zee ontmoet had. Maar het verwonderlijke feit, dat geen
twijfel aan het bestaan van die reusachtige dieren toelaat, is eenige
jaren geleden in 1861 gebeurd."

"Wat is dat dan?" vroeg de Amerikaan.

"In 1861 zag de bemanning van de Alecton ten N. W. van Teneriffe, op
ongeveer dezelfde breedte waar wij ons nu bevinden, een monsterachtigen
inktvisch in het zog van het schip zwemmen. De kapitein Bouguer naderde
het dier en men viel het met harpoen en geweer aan, doch zonder goed
gevolg, want kogels en harpoenen gingen door het beest heen, waarvan
het vleesch zoo week was als gelei. Na vele vluchtelooze pogingen
gelukte het der bemanning een strik om den staart van het weekdier
te werpen. Deze strik gleed vast tegen de staartvinnen en bleef daar
zitten. Men beproefde toen om het monster aan boord te hijschen,
maar de zwaarte van het dier was zoo groot, dat de staart door het
knellen van het touw er afscheurde en het beest zonder dit sieraad
in zee viel."

"Dat is dan toch een feit," zei Ned Land.

"Ontwijfelbaar, wakkere Ned; ook heeft men daarom voorgesteld dien
inktvisch 'de inktvisch van Bouguer' te noemen."

"En hoe lang was hij?" vroeg de Amerikaan.

"Was hij geen zes meter ongeveer lang?" vroeg Koenraad, die aan een
raam naar de kloven in de rotsen stond te kijken.

"Juist," antwoordde ik.

"Had hij geen acht voelarmen rondom den kop zitten," hernam Koenraad,
"die als een slangennest in het water door elkander krioelden!"

"Juist."

"Had hij geen verbazend groote oogen, die boven op den kop stonden?"

"Ja, Koenraad."

"En zag de bek er niet uit als die van een papegaai, maar veel
grooter?"

"Inderdaad, Koenraad."

"Welnu, als mijnheer mij niet kwalijk neemt," antwoordde Koenraad
dood bedaard, "dan is hier, zoo niet de inktvisch van Bouguer, dan
toch éen van zijn broertjes."

Ik keek Koenraad aan; Ned Land vloog naar het venster.

"Wat verschrikkelijk beest!" riep hij.

Ik keek op mijn beurt, en kon een gevoel van afgrijzen niet
onderdrukken. Voor mijn oogen spartelde een vreeselijk monster, dat
waard was om in de legenden der wonderwereld een plaats in te nemen.

Het was een inktvisch van kolossale afmetingen, van acht meter
lengte. Hij zwom in de richting van den Nautilus met verbazende
snelheid achteruit. Hij staarde ons met zijn groote bleekgroene oogen
aan. Zijn acht voelarmen, of liever zijn acht pooten, die aan den kop
vastzaten, en waarom deze dieren koppootigen genoemd worden, waren
tweemaal zoo lang als het lichaam, en kronkelden als de slangen op
het hoofd der Furiën. Men zag duidelijk de tweehonderd zuignappen,
die aan den binnenkant der voelarmen zaten en er als half bolvormige
vliesjes of blaasjes uitzagen. Soms drukte hij die zuignappen tegen het
glas en veroorzaakte daardoor een kleine luchtleegte. De bek van dit
monster was zoo hard als hoorn, en opende en sloot zich in vertikale
richting. De tong, hoornachtig en met eenige rijen tanden gewapend,
kwam trillend van tusschen deze nijptang te voorschijn. Welk een
speling der natuur, een weekdier met een vogelbek! Het spilvormige
en in het midden opgezwollen lichaam vormde een vleezige massa, die
waarschijnlijk 20 of 25000 kilogrammen woog. De kleur veranderde
bijzonder snel, naarmate van de woede van het dier, en ging van
lichtgrijs over tot bruinrood. Waarom werd het dier nijdig? Zonder
twijfel op den Nautilus, die grooter was dan hij, en waarop zijn
voelarmen en zuignappen geen vat hadden. En toch, wat zijn de
inktvisschen monsterachtig, welk eene macht in hun bewegingen,
welk een levenskracht heeft de Schepper hun gegeven, daar zij drie
harten hebben!

Het toeval deed ons dit dier ontmoeten, en ik wilde de gelegenheid niet
laten voorbijgaan om dit staaltje der koppootige weekdieren nauwkeurig
te bestudeeren. Ik overwon het afgrijzen, dat mij het gezicht van
dit beest inboezemde, en begon het met een potlood uit te teekenen.

"Het is misschien hetzelfde als dat van de Alecton," zei Koenraad.

"Neen," antwoordde de Amerikaan, "deze is in zijn geheel, en de ander
had zijn staart verloren."

"Dat is geen reden," antwoordde ik. "De voelarmen en de staart van deze
dieren groeien telkens opnieuw aan, en in zeven jaren tijds heeft de
staart van den inktvisch van Bouguer zeker tijd genoeg gehad om aan
te groeien."

"Bovendien," antwoordde Koenraad, "als dit dier het al niet is,
dan is het misschien een van deze hier."

Werkelijk verschenen andere dieren voor het andere raam. Ik telden
er zeven. Zij begeleidden den Nautilus, ik hoorde het krassen van
hun bek tegen den ijzeren buitenwand van het schip. Wij werden op
onze wenken gediend.

Ik vervolgde mijn werk. De monsters bleven met zulk een juistheid
van beweging in ons vaarwater, dat zij onbeweeglijk schenen te zijn.

Plotseling hield de Nautilus stil. Een schok deed het vaartuig trillen.

"Hebben wij gestooten?" vroeg ik.

"Dan zitten wij in ieder geval toch niet vast," zei de Amerikaan,
"want wij drijven."

De Nautilus dreef zonder twijfel, maar ging niet meer vooruit. De
schroef draaide niet meer; een minuut ging voorbij. Kapitein Nemo
kwam met zijn stuurman binnen. Ik had hem sinds eenigen tijd niet
meer gezien. Hij zag er somber uit. Zonder tot ons te spreken,
misschien zelfs zonder ons te zien, ging hij naar het raam, bekeek
de inktvisschen en zei iets tot zijn stuurman. Deze verwijderde zich;
de ramen werden gesloten en het licht aan het plafond werd ontstoken.

Ik trad op den kapitein toe.

"Een fraaie verzameling inktvisschen," zei ik, op den lossen toon
van een liefhebber, die voor een aquarium staat te kijken.

"Zeker, mijnheer de natuurkenner," antwoordde hij; "en wij zullen ze
eens gaan bevechten!"

Ik keek den kapitein aan, en meende niet goed gehoord te hebben.

"Bevechten?" vroeg ik.

"Ja, mijnheer. De schroef zit vast, ik geloof dat de voelarmen van
een van die dieren er tusschen zit; daarom kunnen wij niet vooruit."

"Wat zult gij dan doen?"

"Naar boven stijgen en al dat ongedierte vernielen."

"Dat is niet gemakkelijk."

"Zeker niet, want de electrische kogels werken niets uit in dat weeke
vleesch, waar zij geen tegenstand genoeg vinden om te springen. Maar
wij zullen ze met bijlen aanvallen."

"En met den harpoen, mijnheer," zei de Amerikaan, "als gij ten minste
mijn hulp niet versmaadt."

"Ik neem die aan."

"Wij zullen u vergezellen," zei ik, en den kapitein volgend, begaven
wij ons naar de middeltrap.

Daar stonden een tiental mannen met enterbijlen in de hand, ten aanval
gereed. Koen en ik namen ieder een bijl, Ned Land greep een harpoen.

De Nautilus was ondertusschen aan de oppervlakte der zee gekomen. Een
der matrozen stond op de bovenste trede en maakte de schroeven van
het luik los. Maar deze waren ternauwernood los, of het luik sprong
met vreeselijk geweld open, zeker door de voelarmen van een der
inktvisschen opengerukt.

Aanstonds kwam een van die voelarmen als een slang door de opening,
en twintig anderen kronkelden daarboven. Met een bijlslag hieuw de
kapitein den vreeselijken voelarm af, die kronkelend langs de trappen
naar beneden gleed.

Op het oogenblik dat wij de een op den ander drongen, om het plat te
bereiken, kronkelden twee andere voelarmen door de lucht, grepen den
man die vóor den kapitein stond, en slingerden hem met onweerstaanbaar
geweld in de hoogte. De kapitein stiet een kreet uit en sprong naar
buiten; wij ijlden hem na.

Welk een tooneel! De ongelukkige, door een voelarm gegrepen en door
de zuignappen vastgehouden, werd door deze vreeselijke slang heen en
weer geslingerd; hij steunde, stikte en riep: "help! help!" Deze in
het Fransch gesproken woorden deden mij verstomd staan. Ik had dus
éen, misschien wel meer landgenooten aan boord! Die hartverscheurende
kreet zal mij mijn leven lang in de ooren klinken!

De ongelukkige was verloren. Wie kon hem aan dit geweld
ontrukken! Kapitein Nemo wierp zich echter op den inktvisch en sloeg
hem met de bijl nog een voelarm af. Zijn stuurman streed woedend met
andere monsters, die tegen den Nautilus opkropen. De geheele bemanning
was aan het rondhakken. Ned Land, Koen en ik hieuwen er ook dapper op
los in die vleezige massa's. Een vreeselijke muskusstank verspreidde
zich. Het was ijzingwekkend!

Een oogenblik meende ik dat de ongelukkige, die door den inktvisch
gegrepen was, zou worden bevrijd. Er waren reeds zeven van de acht
armen afgehouwen. Een enkele nog zwaaide het slachtoffer als een
veertje heen en weder, en kronkelde in de hoogte; maar op het oogenblik
dat kapitein Nemo en zijn stuurman zich op het dier wilden werpen,
spoog het een straal zwartachtig vocht uit, dat zich in een zak, die
aan het onderlijf zit, afscheidt. Wij werden er door verblind. Toen het
voorbij was, was de inktvisch verdwenen en daarmede mijn ongelukkige
landgenoot!

Hoe woedden wij toen tegen die monsters! Wij waren ons zelven geen
meester meer. Tien of twaalf inkvisschen waren op het plat of tegen
de zijden van den Nautilus opgekropen. Wij sprongen tusschen al die
slangen heen en weer, die op het dek in bloed en zwart vocht lagen te
rillen; het scheen dat die glibberige voelarmen, evenals de koppen van
de hydra, telkens weer aangroeiden. Met elken stoot drong de harpoen
van Ned Land in een der oogen van een inktvisch, en stiet het er uit;
maar plotseling werd mijn stoutmoedige makker omver geworpen door
den voelarm van een der monsters, dien hij niet had kunnen vermijden.

Hoe is het mogelijk dat mijn hart van aandoening en afgrijzen niet
gebarsten is! De vreeselijke bek van den inktvisch opende zich boven
Ned. De ongelukkige zou in tweeen worden gescheurd. Ik snelde hem te
hulp; maar de kapitein was mij voorgekomen. Zijn bijl verdween tusschen
de beide verschrikkelijke kaken, en Ned Land, op wonderdadige wijze
gered, sprong overeind en stak zijn harpoen in het drievoudig hart
van het monster.

"Ik was u dit nog schuldig," zei de kapitein tot den Amerikaan;
Ned boog, zonder te antwoordden.

Deze strijd had een kwartier geduurd. Het grootste aantal der monsters
was overwonnen, verminkt of doodgeslagen, de overigen lieten eindelijk
hun aanval varen en verdwenen onder de golven.

Kapitein Nemo zag rood van het bloed; hij stond onbeweeglijk bij de
lantaarn, beschouwde de zee, die een van zijn makkers had verzwolgen,
en dikke tranen rolden hem langs de wangen.


HOOFDSTUK XLIII

De Golfstroom.

Niemand onzer zal ooit het vreeselijk tooneel van dien 20sten April
vergeten; ik heb het opgeschreven onder den indruk eener hevige
gemoedsbeweging. Later heb ik dat verhaal nog eens nagezien; ik
heb het Koenraad en den Amerikaan voorgelezen; zij vonden het feit
nauwkeurig genoeg beschreven, doch zeiden dat het den indruk nog
niet genoeg terug gaf. Om zulke tafereelen te schilderen, zou men
de pen van een onzer uitmuntendste dichters, van den schrijver der
"Travailleurs de la mer" moeten bezitten.

Ik zeide dat de kapitein weende, toen hij de zee beschouwde; hij was
erg aangedaan. Het was zijn tweede makker, dien hij sinds onze komst
aan boord verloor. En welk een dood! Deze vriend was verpletterd,
verstikt, in elkander gedrukt door den vreeselijken arm van den
inktvisch, wellicht later tusschen de ijzerharde kaken verbrijzeld,
en zou niet met zijn makkers rusten onder het kalme water in een
koralen graf!

Te midden van die worsteling had de wanhoopskreet, door den
ongelukkige geuit, mij het hart verscheurd. De arme Franschman
had zijn vreemdsoortige taal op dit oogenblik vergeten, om in zijn
moedertaal een laatsten kreet te slaken! Ik had dus een landgenoot
onder de bemanning van den Nautilus, die met lichaam en ziel aan
kapitein Nemo gehecht was, en evenals hij den omgang met de menschen
ontvluchtte! Was hij de eenige Franschman in die vreemdsoortige
vereeniging, die duidelijk uit menschen van verschillenden landaard
was samengesteld? Dit was nog een van die onoplosbare raadsels,
welke mij zonder ophouden voor den geest kwamen!

Kapitein Nemo ging weer naar zijn kamer en gedurende eenige dagen
zag ik hem niet. Naar het vaartuig te oordeelen, waarvan hij de
ziel was, en dat al zijn indrukken ondervond, moest hij treurig,
wanhopig zelfs, en besluiteloos zijn. De Nautilus voer niet meer in
bepaalde richting. Het schip kwam en ging, of liet zich als een dood
lichaam door de golven voortwiegen. De schroef was weer vrij, en toch
bediende het er zich ter nauwernood van. De kapitein voer onzeker;
hij kon de plek van den pas geleverden strijd niet verlaten, de zee,
die een van de zijnen verzwolgen had!

Zóo gingen er tien dagen voorbij. Het was eerst den derden Mei,
dat de Nautilus weer in rechte lijn naar het Noorden voer, nadat wij
vooraf bij het kanaal van Bahama de Lucaïsche eilanden nogmaals in
het gezicht hadden gehad. Wij volgden toen den loop van den grooten
zeestroom, die zijn oevers, zijn eigenaardige visschen en bijzondere
temperatuur heeft; dit is de Golfstroom.

Het is inderdaad een stroom, die vrij te midden van den Atlantischen
Oceaan golft, en wiens water zich bijna niet met dat van de wereldzee
vermengt. Het is een stroom van zout water, veel zouter dan dat van
den omringenden Oceaan. De gemiddelde diepte is een kilometer, de
breedte zestig kilometer. Op sommige plaatsen bereikt de stroom een
snelheid van vier kilometer in het uur. De onveranderlijke watermassa
is grooter dan die van alle stroomen van den aardbol bij elkander.

De oorspong van den Golfstroom, door Maury ontdekt, is in de golf
van Gascogne. Daar vormt hij zich, hoewel er dan nog weinig verschil
in warmtegraad en kleur bestaat. Hij wendt zich naar het Zuiden,
gaat langs de westkust van Afrika, ziet zijn golven door de stralen
der zon in de verzengde luchtstreek verwarmen, stroomt dan door den
Atlantischen Oceaan, bereikt kaap Roque op de kust van Brazilië,
en verdeeld zich dan in twee takken, waarvan de een het warme water
van de zee der Antillen opneemt. Dan begint de Golfstroom zijn rol te
spelen, door het evenwicht te herstellen tusschen de verschillende
temperaturen, en het water van de heele luchtstreek in aanraking
te brengen met het water der koudere streken. Verhit in de golf
van Mexico, stroomt hij noordwaarts langs de kust van Noord-Amerika
naar New-Foundland, en wijkt dan oostwaarts af door toedoen van den
kouden stroom, die uit de Davisstraat komt; daarna gaat de golfstroom
door den Oceaan langs een loxodromische lijn, verdeelt zich om
streeks 43° N.B. in twee takken, waarvan de een door toedoen van den
noordoostpassaat naar de golf van Gascogne en de Azoren terugkeert,
en de ander de luchtgesteldheid op de kusten van Ierland en Noorwegen
verzacht, zelfs tot Spitsbergen doorstroomt, waar de temperatuur van
het water tot vier graden daalt en dan de open poolzee vormt.

Het was in dezen stroom, dat de Nautilus op dat oogenblik voer. Als hij
het kanaal van Bahama verlaat, is de Golfstroom 56 kilometer breed en
350 meter diep, en stroomt met een snelheid van acht kilometer in het
uur. Deze snelheid neemt geregeld af naarmate hij verder noordwaarts
gaat, en het is te wenschen dat deze regelmatigheid blijft bestaan,
want als die snelheid, zooals men wel eens heeft meenen op te merken,
en die richting zich wijzigden, dan zou het klimaat in Europa wel
eens zulk een verandering kunnen ondergaan, dat de gevolgen er van
niet te berekenen zijn.

Tegen den middag stond ik met Koenraad op het plat. Ik deelde hem
eenige bijzonderheden omtrent den Golfstroom mede. Toen ik geëindigd
had, verzocht ik hem, de hand eens in het water te steken. Koenraad
deed het en was verwonderd geen enkele gewaarwording van warmte of
koude te voelen.

"De oorzaak is," zei ik, "dat de temperatuur van het water van den
Golfstroom, als hij de golf van Mexico verlaat, bijna niet verschilt
van die van ons bloed. Deze Golfstroom is een groote warmteaanbrenger,
waardoor sommige kusten van Europa met een eeuwigdurend groen zijn
bedekt. En als wij Maury mogen gelooven, zou deze stroom, zoo men hem
geheel kon benutten, hitte genoeg opleveren, om een stroom ijzer,
zoo groot als de Amazonenrivier of de Missouri, in voortdurenden
staat van gloeihitte te houden."

Op dat oogenblik was de snelheid van den Golfstroom 2.25 M. per
seconde. De stroom is zóo te onderscheiden van de omringende zee,
dat het opeengedrongen water als het ware over dat van den Oceaan
heenstroomt, en dat van den Golfstroom en het koudere zeewater
ongelijk van hoogte is. Bovendien is het water donkerkleurig en
sterk zouthoudend, en steekt door de zuivere indigokleur tegen het
omringende groene zeewater bijzonder af. De grensscheiding tusschen
dit water is zoo juist afgebakend, dat de Nautilus op de hoogte van
de Carolinen met den voorsteven in den Golfstroom was, terwijl de
schroef nog de golven van den Oceaan doorkliefde.

Deze stroom sleept een gansche wereld van levende wezens met zich. De
argonauten, die in de Middellandsche Zee nog al eens voorkomen,
zwommen er bij groote troepen. Allerhande soorten van visschen,
roggen, haaien enz. spartelden verder om ons heen, en 's nachts
lichtte het water van den Golfstroom zóozeer, dat het in licht met
onze lantaarn wedijverden, vooral als ons stormachtig weder dreigde,
zooals nog al dikwijls gebeurde.

Den 8sten Mei waren wij op de hoogte van kaap Hatteras, bij de
Noordelijke Carolinen. De Golfstroom is daar 300 kilometer breed en
200 meter diep. De Nautilus bleef in het onzekere rondvaren; alle
waakzaamheid scheen aan boord te zijn opgeheven. Ik moet bekennen
dat onder zulke omstandigheden de vlucht kon gelukken. De bewoonde
kust toch bood overal een veilig toevluchtsoord aan. De zee werd
onophoudelijk doorkruist door een groot aantal stoombooten, die
tusschen New-York of Boston en de golf van Mexico dienst doen,
en nacht en dag bevaren door schoeners, die op de Amerikaansche
kust voor kustvaart worden gebruikt. Wij konden dus wel verwachten
goed te worden ontvangen. Het was derhalve een gunstige gelegenheid,
niettegenstaande de dertig kilometer, die den Nautilus van de kusten
der Vereenigde Staten scheidden.

Een noodlottige omstandigheid echter werkte de plannen van den
Amerikaan tegen: het weder was zeer slecht; wij waren in die streken
waar stormen dikwijls voorkomen en de cyclonen ontstaan, die door den
Golfstroom worden veroorzaakt. Het was in een zeker verderf loopen,
zich in een kleine boot op zulk een zee te wagen; Ned Land moest dit
bekennen; derhalve kropte hij zijn leed op, want hij had een hevigen
aanval van heimwee, waarvan de vlucht hem alleen had kunnen genezen.

"Mijnheer," zei hij eens, "daar moet een einde aan komen. Ik wil
eindelijk weten waar ik mij aan te houden heb. Uw Nemo gaat hoe
langer hoe verder van land af, en trekt weer naar het noorden. Doch
ik verklaar u, dat ik genoeg van de Zuidpool heb en ik hem niet naar
de Noordpool zal volgen."

"Wat wilt gij dan, Ned, want een vlucht is op het oogenblik toch
onmogelijk?"

"Ik blijf bij mijn meening; wij moeten den kapitein er over
spreken. Gij hebt niets gezegd, toen gij in de buurt van uw land
waart; nu wil ik spreken, nu wij in de wateren van het mijne zijn. Als
ik er aan denk dat de Nautilus over weinige dagen op de hoogte van
Nieuw-Schotland zijn zal, en dat daar bij Newfoundland een groote
golf gevonden wordt, waar de St. Laurens uit stroomt, en dat die
St. Laurens mijn stroom is, de stroom van Quebec, mijn geboortestad;
en als ik aan dat alles denk, dan stijgt mij het bloed naar het hoofd,
en mijn haren rijzen te berge. Kijk, mijnheer, ik zou nog liever in
zee springen dan hier blijven: ik stik!"

Het geduld van den Amerikaan was blijkbaar ten einde. Zijn krachtige
natuur kon zich aan deze langdurige gevangenschap niet gewennen. Zijn
gezicht veranderde bij den dag. Zijn karakter werd hoe langer
hoe somberder; ik gevoelde wat hij lijden moest, want ik begon
ook heimwee te krijgen. Er waren bijna zeven maanden verloopen,
zonder dat wij iets van het land hadden gehoord. Bovendien begon
ik de zaken op geheel andere wijze te beschouwen, nu de kapitein
zich zoo afzonderde en zijn humeur, vooral sedert den strijd met
de inktvisschen, zoo veranderd was. Ik gevoelde niet meer dezelfde
geestdrift als in de eerste dagen. Men moest een Vlaming zijn als
Koenraad, om zich in dien toestand te schikken, een toestand, die
goed was voor walvisschen of andere zeebewoners. Ik geloof waarlijk,
dat als die goede jongen kieuwen in plaats van longen had gehad,
hij een uitstekende visch zou geweest zijn.

"Welnu, mijnheer?" hernam Ned, toen hij zag dat ik niet antwoordde.

"Welnu, Ned, wilt gij dat ik aan kapitein Nemo vraag, welke plannen
hij met ons heeft?"

"Ja, mijnheer."

"En dit niettegenstaande hij het al gezegd heeft?"

"Zeker. Ik verlang een bepaalde beslissing. Spreek voor mij alleen
en in mijn naam, als gij wilt."

"Maar ik ontmoet hem zelden; zelfs mijdt hij mij."

"Een reden te meer hem op te zoeken."

"Ik zal hem ondervragen, Ned."

"Wanneer?" vroeg de Amerikaan aandringend.

"Zoodra ik hem ontmoet."

"Mijnheer Aronnax, wilt gij dat ik hem ga opzoeken?"

"Neen, laat mij begaan; morgen ...,"

"Vandaag," zei Ned Land.

"Goed, vandaag zal ik hem opzoeken," antwoordde ik, daar de Amerikaan
met zelf te gaan, alles zou bedorven hebben.

Ik bleef alleen. Toen de zaak beslist was, besloot ik er dadelijk een
einde aan te maken. Ik heb liever dat iets achter den rug is, dan
dat het nog geschieden moet. Ik kwam weer in mijn kamer; ik hoorde
in die van den kapitein loopen; ik mocht dus de gelegenheid van hem
te spreken te krijgen niet laten ontglippen. Ik klopte aan de deur,
maar kreeg geen antwoord. Ik klopte nog eens, en draaide toen de kruk
om; de deur ging open. Ik trad binnen. De kapitein zat voorovergebogen
aan de tafel en had mij niet gehoord. Besloten niet heen te gaan voor
ik hem ondervraagd had, naderde ik; hij hief plotseling het hoofd op,
fronste de wenkbrauwen en zei op ruwen roon:

"Gij hier! wat wilt gij?"

"U spreken, kapitein"

"Maar ik ben bezig, mijnheer, ik werk. De vrijheid, die ik u geef om
u af te zonderen, mag ik die zelf niet hebben?"

De ontvangst was niet zeer aanmoedigend, maar ik was besloten alles
aan te hooren, ten einde alles te beantwoorden.

"Mijnheer," zei ik koeltjes, "ik heb te spreken over een zaak, die
geen uitstel lijdt."

"Welke, mijnheer?" vroeg hij op spottenden toon. "Hebt gij een
ontdekking gedaan, die mij nog ontgaan was? Heeft de zee u nieuwe
geheimen geopenbaard?"

Hij was ver van de wijs, maar voordat ik kon antwoorden, wees hij
mij op een handschrift, dat voor hem op de tafel lag, en zei op
ernstigen toon:

"Hier ligt een handschrift in verscheiden talen, mijnheer Aronnax,
Het behelst het overzicht van mijn studiën over de zee, en zoo God
wil, zal het niet met mij te gronde gaan. Dit handschrift, door mij
onderteekend, en aangevuld met de geschiedenis van mijn leven, zal in
een hermetisch gesloten kistje worden geborgen. De laatst overlevende
van ons aan boord van den Nautilus, zal het in zee werpen, en dan
kan het gaan waarheen de golven het voeren willen."

De naam van den man! Zijn levensgeschiedenis, door hem zelven
geschreven! Zijn geheim zou dus eenmaal ontsluierd worden? Maar op
dat oogenblik zag ik in die medeeling alleen een middel om het gesprek
te beginnen.

"Kapitein," antwoordde ik, "ik kan de gedachte slechts goedkeuren,
die u aldus doet handelen. De vrucht uwer studiën moet niet
verloren gaan; maar het middel, dat gij daartoe aangrijpt, schijnt
mij kinderachtig. Wie weet werwaarts de winden dit kistje zullen
heenvoeren en in welke handen het zal vallen? Zoudt gij niet iets
beters kunnen uitdenken? Kunt gij, of kan een uwer manschappen ...."

"Nooit, mijnheer," zei de kapitein, terwijl hij mij haastig in de
rede viel.

"Maar ik en mijn makkers zijn gereed dit handschrift te bewaren,
en als gij ons de vrijheid hergeeft...."

"De vrijheid!" zei kapitein Nemo, terwijl hij opstond.

"Ja, mijnheer, en het is daarover dat ik u kwam spreken. Sedert
zeven maanden zijn wij bij u aan boord, en nu vraag ik u heden in
naam mijner makkers en van mij zelven, of het uw plan is ons altijd
bij u te houden?"

"Mijnheer Aronnax," zei kapitein Nemo, "ik zal u heden hetzelfde
antwoord geven als voor zeven maanden: hij, die in den Nautilus komt,
verlaat hem niet meer."

"Het is dus slavernij, waartoe gij ons veroordeelt?"

"Noem het zooals gij wilt."

"Maar de slaaf behoudt toch overal het recht om de vrijheid te
herkrijgen! Welke ook de middelen zijn, die zich daarvoor aanbieden,
hij mag ze allen aangrijpen."

"Wie weigert u ditzelfde recht?" antwoordde Nemo. "Heb ik er ooit
aan gedacht u door een eed aan mij te binden?"

De kapitein keek mij aan, terwijl hij de armen over elkander sloeg.

"Mijnheer," zei ik, "het zou noch in uwen, noch in mijnen smaak vallen
om voor de tweede maal op dit onderwerp terug te komen. Maar omdat wij
er nu eenmal mee bezig zijn, kunnen wij het ten einde toe behandelen;
ik herhaal u dat hier niet alleen sprake is van mijn persoon. Voor
mij is studie een hulpmiddel, een krachtige afleiding, een wegslepend
iets, een hartstocht, die mij alles doet vergeten. Evenals gij ben ik
iemand, die gaarne eenzaam en vergeten leef, in de geringe verwachting
van eens aan het nageslacht de vruchten mijner studiën na te laten,
door middel van een kistje, dat ik aan de gril van golven en wind zou
toevertrouwen. In éen woord, ik kan u bewonderen en zonder verdriet
volgen in een rol, die ik slechts in sommige opzichten begrijp; maar
uw leven heeft nog andere gezichtspunten, waardoor ik het beschouw,
als omringd van moeielijkheden en geheimzinnigheden waarmede mijn
makkers en ik niets te maken hebben. En zelfs als ons hart voor u
heeft kunnen kloppen, bewogen als het was door innige droefheid,
of getroffen door grootsche of moedige daden, hebben wij zelfs het
geringste bewijs van dit medegevoel in ons hart moeten terugdringen,
een medegevoel, dat het gezicht van het schoone en goede in ons opwekt,
hetzij dit komt van een vriend of van een vijand. Welnu, het is dit
gevoel, dat wij vreemd zijn aan al wat u betreft, dat onze toestand
hier onhoudbaar en onmogelijk maakt, zelfs voor mij, maar vooral
onmogelijk voor Ned Land. Ieder mensch is waard dat men aan hem denkt,
alleen omdat hij mensch is. Hebt gij u zelven wel afgevraagd, welke
wraakzuchtige plannen zucht naar vrijheid en afschuw van slavernij
in een karakter als dat van den Amerikaan kunnen doen rijpen, wat
hij kan denken, pogen, beproeven?...."

Ik hield op; kapitein Nemo was opgestaan.

"Laat Ned Land al denken en beproeven wat hij wil, het kan mij niets
schelen! Ik heb hem niet opgezocht; het is niet voor mijn genoegen
dat ik hem aan boord houd! Wat u betreft, mijnheer Aronnax, gij
zijt een van die menschen die alles kunnen begrijpen, zelfs het
stilzwijgen. Ik heb u niets meer te antwoorden. Laat deze eerste
maal, dat gij mij over die zaak komt spreken, ook de laatste zijn,
want een tweede maal zou ik u zelfs niet kunnen aanhooren."

Ik ging heen. Van dien dag af was onze toestand zeer gespannen;
ik deelde ons gesprek aan mijn beide makkers mede.

"Nu weten wij," zei Ned, "dat er van dien man niets te hopen is. De
Nautilus nadert Long-Island; wij zullen dus vluchten, hoe het weer
ook moge zijn."

Maar de lucht werd hoe langer hoe dreigender; er waren voorteekenen
van een naderenden orkaan; het zwerk werd melkachtig wit; in plaats
van kleine wolkjes, rezen aan den gezichteinder dikke zwarte wolken,
en dreven snel voort. De zee begon hol te staan en groote golven te
vormen. De vogels verdwenen, met uitzondering van de stormvogels; de
barometer daalde sterk en duidde een sterke drukking van den dampkring
aan; het mengsel in het stormglas loste op door den invloed van de
electriciteit, waarmee de dampkring verzadigd was. De worsteling der
elementen was aanstaande.

Op den 18den Mei barstte de storm los, juist toen de Nautilus op de
hoogte van Long-Island op eenige kilometers van New-York was. Ik kan
dien strijd der elementen beschrijven, want in plaats van naar de
diepte te gaan, wilde kapitein Nemo door een onverklaarbare gril, den
storm aan de oppervlakte trotseeren. De wind woei uit het zuid-westen;
eerst was het een flinke bries, die met een snelheid van 15 meter in
de seconde woei; deze vermeerderde tegen drie uren des namiddags tot
25 meter; het was de snelheid van den storm.

Kapitein Nemo bleef onwrikbaar op het plat zitten. Hij had zich om
het midden van het lichaam vastgesjord, om door de groote golven,
die over hem heen sloegen, niet weggeslagen te worden. Ik was ook
op het plat komen zitten, en had mij eveneens vastgebonden, terwijl
ik gedeeltelijk den storm, gedeeltelijk dien onvergelijkelijken man
bewonderde, die het hoofd bood aan zulk een orkaan!

De woeste zee werd door de regenvlagen gezweept; ik zag geen
van de kleine golven meer, die zich in de laagte tusschen twee
groote gewoonlijk vormen. Niets als lange donkerkleurige baren,
wier kruinen zich dreigend verhieven. Zij werden hoe langer hoe
hooger, en schenen als in woede elkander te vervolgen. Nu eens lag de
Nautilus op zijde, dan stond hij recht overeind, slingerde en stampte
verschrikkelijk. Tegen vijf uur viel de regen bij stroomen neer,
doch wind noch golven werden er door tot bedaren gebracht. De orkaan
woedde met een snelheid van 45 meter in de seconde, dat is ongeveer
160 kilometer in het uur. Als een orkaan zóo hevig is, dan werpt
hij huizen omver, licht daken op, verbreekt ijzeren hekken, en kan
zelfs 24-ponders van hunne plaats brengen. En toch rechtvaardigde de
Nautilus in dien storm het gezegde van een bekwaam scheepsbouwmeester,
die eens zei: "Er is geen goed gebouwd vaartuig, dat aan de woede der
zee geen weerstand kan bieden." Het was geen vaste rots, waarop die
golven zouden breken, maar wel een stalen spil, die zich kon bewegen
en aan een roer gehoorzaamde, en zonder tuig of masten, de woede der
elementen straffeloos kon trotseeren.

Ik bekeek de vreeselijke zeeën zoo nauwkeurig als onze toestand dit
toeliet. Zij waren tot zelfs vijftien meter hoog, 150 tot 175 meter
lang, en rolden voort met een snelheid van vijftien meter in de
seconde. De watermassa en de kracht ervan nam toe met de diepte van
het water. Ik begreep toen welke rol de golven speelden, daar zij lucht
opnemen en die met geweld naar de diepte der zee dringen, waar ze met
de zuurstof dus het leven aanbrengen. De kracht van die golven heeft
men berekend; zij kan zich zelfs verheffen tot 27000 kilogrammen op den
vierkanten meter; wanneer zij ergens tegen aanklotsen. Het waren zulke
baren, die op de Hebriden een rotsblok van 48000 kilogrammen hebben
omvergeworpen, of die in den storm van 23 December 1864 een gedeelte
van de stad Yeddo omverwierpen, en met een snelheid van 200 kilometer
in het uur, dienzelfden dag nog de kust van Amerika bereikten.

Gedurende den nacht nam de hevigheid van den storm nog toe. De
barometer daalde, evenals in 1860 op het eiland Bourbon, gedurende een
cykloon tot 710 m.M. In de schemering zag ik aan den gezichteinder
een groot schip, dat met den storm worstelde; het voer onder halven
stoom, om zich op de golven overeind te houden; waarschijnlijk was
het een van de stoombooten van de lijn van New-York naar Liverpool
of Havre. Het verdween weldra in de duisternis.

Om tien uur 's avonds stond de hemel in vuur; vreeselijke
bliksemstralen doorkliefden de lucht; ik kon het schitterend licht
aan de oogen niet uitstaan, terwijl kapitein Nemo het zonder blikken
beschouwde, en als 't ware den stormwind in zich opnam. Een vreeselijk
gebulder vervulde de lucht; het was een geraas dat ontstond door het
gebrul der golven, door het geloei van den storm en het ratelen der
donderslagen. De wind barstte aan alle kanten tegelijk los, en de
cykloon, die in het oosten onstond, keerde daarheen door het noorden,
westen en zuiden terug, juist andersom als met zulke draaiende stormen
in het zuidelijk halfrond het geval is.

O, wat rechtvaardigt die Golfstroom zijn naam: het vaderland der
stormen te zijn! Hier worden die vreeselijke cyklonen gevormd,
door het verschil in de temperatuur van de luchtlagen, die boven de
stroomen liggen.

Op den regen volgde een stroom van vuur; de regendruppels veranderden
in vurige vonken; men zou gezegd hebben dat kapitein Nemo een
hem waardigen dood had willen sterven, en hij daarom gaarne door
den bliksem getroffen wilde worden. Bij het ontzettend stampen en
slingeren van den Nautilus, verhief deze zich een oogenblik met de
voorpunt in de lucht, en ik zag er evenals van een bliksemafleider
tal van vonken afspringen.

Dood moede en bijna machteloos, kroop ik langzaam naar het luik; ik
opende het en ging naar den salon. Toen kreeg de storm zijn grootste
kracht; het was onmogelijk op de beenen te blijven staan. Kapitein Nemo
kwam tegen middernacht binnen; ik hoorde dat de vergaarbakken vol water
werden gepompt, en de Nautilus zonk langzaam onder het vlak der zee.

Door de geopende ramen van den salon zag ik groote visschen als
spoken schuw voorbijsnellen; enkele werden onder mijn oogen door
den bliksem getroffen. De Nautilus daalde nog altijd; ik dacht dat
wij op vijftien meter diepte in kalm water zouden zijn, maar neen,
de bovenvlakte was in al te heftige beweging; wij moesten de kalmte
in een diepte van vijftig meter opzoeken. Maar welk een rust, welk
een kalmte heerschte ook daar! Wie zou gezegd hebben, dat op dat
oogenblik een orkaan woedde aan de oppervlakte van den Oceaan?!



HOOFDSTUK XLIV

47° 24' N.B. en 17° 28' O.L.

Door dien storm waren wij oostwaarts geworpen, waardoor de hoop op een
ontvluchting, naar New-York of de St. Laurens, in rook verdween. De
arme Ned was wanhopig en zonderde zich evenals kapitein Nemo af. Koen
en ik verlieten elkander niet meer.

Ik heb gezegd dat de Nautilus oostwaarts was gedreven; het zou
nauwkeuriger geweest zijn, als ik gezegd had noordoostwaarts. Gedurende
eenige dagen dwaalde ons vaartuig, dan op dan onder de golven,
terwijl er op zee een mist hing, die voor de scheepvaart zoo
gevaarlijk is. Deze mist ontstaat door het smelten van het ijs,
waardoor de dampkring zeer vochtig blijft. Hoeveel schepen zijn er
in deze streken niet vergaan, terwijl zij de onzekere lichten aan
de kust opzochten. Welke rampen werden niet door die dikke misten
veroorzaakt! Hoe menig schip stiet op een klip, omdat de bemanning door
het gebulder van den wind de branding niet hoorde! Hoeveel schepen
stieten niet tegen elkander, hoewel zij de lichten ontstoken hadden
en aanhoudend door schel fluiten of klokluiden waarschuwden!

De bodem der zee geleek dan ook veel op een slagveld, waar al
de overwonnenen waren gezonken; sommige schepen reeds oud en met
zeeplanten begroeid, andere nog nieuw, zoodat de lichtstralen van onze
lantaarn op het ijzer- en koperwerk weerkaatsten. Hoeveel schepen
waren daar niet onder, die met man en muis met een scheepslading
landverhuizers waren vergaan, omdat zij op die gevaarlijke plaatsen
op riffen en banken hadden gestooten! Want sedert verscheiden jaren
waren er heel wat slachtoffers, gevoegd bij al hetgeen de zee reeds
had verzwolgen; de koninklijke Mail, de Inmann- en Montreallijnen
hadden daartoe tal van booten geleverd; de Solway, de Isis, de
Paramata, de Hungarian, de Canadian, de Anglo-Saxon, de Humboldt, de
United-States, die alle gestooten hadden, de Arctic, de Lyonnais, die
door aanzeiling vergaan, de President, de Pacific, de City-of-Glasgow
die door onbekende oorzaken verdwenen waren; dit waren alle sombere
wrakken, tusschen welke de Nautilus doorvoer, alsof zij tusschen een
rij dooden doorging.

Den 10den Mei waren wij tegenover de zuidelijkste punt van
Newfoundland; de zich daar bevindende zandbank bestaat uit een
opeenstapeling van allerlei aanslibsel van de zee, uit een verzameling
van de organische bestanddeelen, welke òf door den Golfstroom van
den evenaar, òf door den koudwaterstroom, die langs de Amerikaansche
kust gaat, van de Noordpool worden aangevoerd. Daar stapelden zich ook
die groote zwerfblokken op, door de ijsschollen meegesleept. Dáar is
het groote knekelhuis van visschen, weekdieren of zöophyten, welke
er met millioenen omkomen.

Bij die zandbank is de zee niet diep; eenige honderden vademen op zijn
hoogst. Maar zuidwaarts wordt de diepte plotseling zeer aanzienlijk,
namelijk 3000 meter. Daar verbreedt zich de Golfstroom; hij verliest
zijn snelheid en temperatuur, hij wordt een zee.

Onder de massa visschen, die wij in dichte drommen voorbij de ramen
zagen zwemmen, trokken vooral de kabeljauwen onze aandacht, die zich
bij voorkeur op de zandbanken van Newfoundland ophouden. Men kan dezen
kabeljauw den bergvisch noemen, want Newfoundland is niets anders dan
een onderzeesche berg. Toen de Nautilus door de dichte scholen van
die dieren heenstoof, kon Koenraad de volgende opmerking niet voor
zich houden: "Wat! kabeljauwen! ik dacht dat ze zoo plat waren als
bot of tong?"

"Wat zijt gij onnoozel," zei ik. "De kabeljauw is plat bij den
kruidenier, waar ze opengesneden, platgeslagen en gedroogd als
stokvisch voor de ramen ligt; maar in het water zijn zij rond en
juist geschikt om te zwemmen,"

"Ik wil het wel gelooven, mijnheer," antwoordde Koenraad, "maar wat
een zwerm, 't lijkt wel een mierennest!"

"En er zouden er nog veel meer zijn," merkte ik op, "zonder hun
vijanden de zeeschorpioenen en de menschen. Weet gij wel hoeveel
eieren een enkel wijfje bij zich heeft?"

"Ik zal eens goed raden," zei Koenraad, "500,000."

"Elf millioen, mijn vriend!"

"Elf millioen! dat geloof ik niet, of ik moet ze zelf tellen."

"Tel ze maar, Koen, maar gij doet beter met mij maar te
gelooven. Bovendien vangen de Franschen, Engelschen, Hollanders,
Amerikanen, Denen, Nooren en anderen ze bij duizenden. Men eet ze in
verbazende massa, en zonder de wonderbaarlijke vruchtbaarheid van die
visschen, zou de zee weldra ontvolkt zijn. Zoo zijn er bijvoorbeeld in
Engeland alleen 5000 schepen met 75000 zeelieden voortdurend met deze
vischvangst bezig. Elk schip brengt er gemiddeld 4000 mede, en dat
maakt reeds 20 millioen. Op de kusten van Noorwegen is het hetzelfde."

"Goed," antwoordde Koenraad, "ik geloof mijnheer, ik zal ze niet
natellen."

"Wat?"

"De elf millioen eieren; maar ik wilde toch éen opmerking maken."

"Welke?"

"Dat als alle eieren uitkwamen, vier kabeljauwen genoeg waren
om Engeland, Amerika en Noorwegen van een voldoenden voorraad te
voorzien."

Terwijl wij strijkelings over de bank van Newfoundland heen liepen,
zag ik duidelijk de lange zetlijnen, elk met tweehonderd haken, welke
elk schip met een paar dozijn tegelijk uithangt. Elke lijn zat aan de
oppervlakte der zee vast aan een groot stuk kurk. De Nautilus moest
behendig tusschen dit onderzeesche net doorvaren; doch hij bleef
niet lang in deze streken, want het schip zette den koers voort tot
op 42° N.B. Het is op de hoogte van St. John, dat de onderzeesche
telegraafkabel aan land komt.

In plaats van verder noordwaarts te varen, ging de Nautilus meer
naar het oosten, alsof hij de richting van den telegraafkabel
wilde volgen. Den 17den Mei zag ik op ongeveer 500 kilometer van
Newfoundland, en op een diepte van 2800 meter den kabel op den grond
liggen. Koenraad, dien ik niet gewaarschuwd had, zag het ding eerst
voor een reusachtige zeeslang aan, en wilde het op zijn gewone wijze
in een klasse indeelen. Doch ik hielp hem spoedig uit zijn dwaling
en om hem te troosten, vertelde ik hem verscheidene bijzonderheden
van het leggen van dien kabel.

De eerste kabel werd in 1857 en 1858 vervaardigd en gelegd; doch
nadat men ongeveer 400 telegrammen had overgeseind, hield hij op te
werken. In 1883 vervaardigden de ingenieurs een nieuwen kabel van
3400 kilometer lengte en 4500 ton zwaarte, en scheepten dien op de
Great-Eastern in. Den 25sten Mei bevond de Nautilus zich op een diepte
van 3836 meter, juist op de plaats waar deze draad gebroken was,
waardoor de onderneming in duigen viel; het was op 638 kilometer
van de Iersche kust. Men bemerkte 's middags te twee uur, dat de
gemeenschap met Europa afgebroken was. De telegrafisten aan boord
besloten den kabel af te hakken, voordat men dien opvischte, en om
elf uur 's avonds hadden zij het beschadigde gedeelte weer binnen
boord geheschen. Men herstelde de breuk en de kabel werd opnieuw
in zee gelaten. Maar eenige dagen later brak hij weer en kon uit de
diepte van den Oceaan niet weer worden opgevischt.

De Amerikanen verloren den moed niet. De moedige Cyrus Field, de
drijver der geheele onderneming, die er zijn geheele fortuin aan
waagde, opende een nieuwe inschrijving. Een nieuwe kabel werd met de
meeste voorzorgen vervaardigd. De geleidingsdraden waren van elkander
afgezonderd door gutta percha, en het geheel omwoeld met werk, dat
weer door een metalen buis werd beschermd. De Great-Eastern stak
13 Juli 1866 weer in zee. Het werk ging goed, evenwel gebeurde er
iets dat noodlottig had kunnen worden. Verscheidene malen hadden de
ingenieurs opgemerkt, dat er kort te voren spijkers in den kabel waren
geslagen, om dezen van binnen te vernielen of te bederven. Kapitein
Anderson hield een vergadering met zijn officieren en ingenieurs,
en daar werd besloten, dat als de schuldige aan boord werd gevat,
hij zonder vonnis in zee zou geworpen worden. Sedert dat oogenblik
werd de misdadige poging niet weer gewaagd.

Den 23sten Juli was de Great-Eastern nog slechts op 800 kilometer
van Newfoundland, toen men uit Ierland de tijding overseinde van
den wapenstilstand tusschen Pruisen en Oostenrijk, na den slag van
Sadowa. Den 27sten zag men door den nevel heen de haven van Heart's
Content. De onderneming was gelukkig geslaagd, en het jonge Amerika
seinde naar het oude Europa het eerst déze wijze woorden, welke zoo
zelden begrepen worden: "Eere zij God in de hoogste hemelen, en vrede
op aarde, in de menschen een welbehagen" (Luk. II: 14).

Ik verwachtte wel dat ik den telegraafkabel niet in zijn
oorspronkelijken toestand terug zou zien, zooals hij uit de fabriek
gekomen was. De lange slang was bedekt met schelpen, en geheel bekleed
met een korst van steenachtige kalk, haar beschermend tegen weekdieren,
die er soms gaatjes in konden boren. De kabel lag stil, zonder iets te
gevoelen van de beweging der zee, en onder een drukking, welke gunstig
werkt op het overbrengen der electrische vonken van Amerika naar Europa
in 32/100 van een seconde. De kabel kan oneindig lang duren, want men
heeft opgemerkt, dat het omkleedsel van gutta-percha beter wordt door
het zeewater. Bovendien ligt de kabel op dit zoo gelukkig gekozen
plateau nimmer op zulk een diepte dat hij kan breken. De Nautilus
volgde hem tot op de grootste diepte, 4431 meter, en daar zag ik hem
nog liggen, zonder dat hij gespannen scheen te zijn. Daarop naderden
wij de plaats, waar in 1863 het ongeluk met den tweeden kabel had
plaats gehad.

De bodem der zee vormde daar een breede vallei van 120 kilometer,
waarin men den Montblanc had kunnen plaatsen, zonder dat dan de top
nog boven het vlak der zee had uitgestoken. In het oosten wordt deze
vallei afgesloten door een steilen muur van 2000 meter hoog. Wij
kwamen er den 28sten Mei, en de Nautilus bevond zich toen op niet
meer dan 150 kilometer afstand van Ierland. Zou kapitein Nemo nog
verder opwaarts varen, om in de nabijheid van Groot Britannië te
komen? Neen. Tot mijn verbazing wendde hij den steven zuidwaarts,
en voer weer naar de Europeesche zeeën. Een oogenblik zag ik kaap
Clear en den vuurtoren der Fastnetrots, die als baken dient voor de
duizenden schepen van Glasgow en Liverpool.

Een belangrijke vraag deed zich toen voor mij voor: zou de
Nautilus zich in het Kanaal durven wagen? Ned Land, die weer voor
den dag was gekomen, sedert wij het land waren genaderd, deed mij
honderden vragen. Wat kon ik hem antwoorden? Kapitein Nemo bleef
onzichtbaar. Nadat hij den Amerikaan even de kusten van zijn vaderland
had laten zien, wilde hij mij misschien die van Frankrijk even toonen.

Ondertusschen voer de Nautilus steeds zuidwaarts. Op 30 Mei hadden
wij Landsend en de Sorling-eilanden in het gezicht. Als Nemo het
Kanaal wilde binnengaan, moest hij oostwaarts varen; doch hij deed
het niet. Gedurende den 31sten Mei beschreef de Nautilus een menigte
kringen, welke mij zeer nieuwsgierig maakten. Hij scheen een plaats
op te zoeken, die hij slechts met moeite kon vinden. Om twaalf uur nam
de kapitein zelf zonshoogte, maar zei niets; hij scheen somberder dan
ooit. Wat kon hem zoo treurig stemmen? Was het de nabijheid van het
Europeesche strand? Herinnerde hij zich zijn vaderland? Wat gevoelde
hij dan? Berouw of smart? Lang hield mij deze gedachte bezig, en ik
had als 't ware een voorgevoel, dat het toeval mij binnenkort het
geheim van den kapitein zou doen ontdekken.

Den volgenden dag, 31 Mei, deed de Nautilus nog hetzelfde. Het was
duidelijk dat hij een bepaald punt van den Oceaan opzocht. Kapitein
Nemo kwam zonshoogte nemen, evenals hij den vorigen dag gedaan had; de
zee was kalm, de hemel helder. Acht kilometer oostwaarts van ons zag
ik een groot stoomschip aan den gezichteinder; het toonde geen vlag,
zoodat ik niet kon zien tot welke natie het behoorde. Kapitein Nemo nam
eenige minuten vóordat de zon door den meridiaan ging, zijn sextant
en keek met de grootste oplettendheid; de kalmte der zee maakte zijn
waarnemingen des te gemakkelijker. De Nautilus lag onbeweeglijk, en
slingerde of stootte niet. Ik stond op dat oogenblik op het plat. Toen
de waarneming was afgeloopen, zei de kapitein slechts:

"Hier is het!"'

Hij ging door het luik naar beneden. Had hij het stoomschip gezien,
dat langzamer liep en ons scheen te naderen? Ik zou het niet kunnen
zeggen. Ik kwam in den salon; de luiken gingen dicht, en ik hoorde het
water in de vergaarbakken stroomen. De Nautilus begon te zakken. Eenige
minuten later bleef hij op een diepte van 833 meter op den bodem
der zee rusten. Het licht aan de zoldering van den salon ging uit,
de ramen werden geopend, en door het glas zag ik het zeewater op een
halven kilometer in de rondte sterk door onze lantaarn verlicht.

Aan bakboordzijde bespeurde ik mets als het oneindig stille water;
aan stuurboord echter zag ik iets zeer groots in de hoogte steken, dat
mijn aandacht trok. Men zou gezegd hebben, dat het bouwvallen waren,
begraven onder een massa witte schelpen, welke deze als een sneeuwkleed
overdekten. Toen ik die massa nauwkeuriger bekeek, meende ik de vormen
van een schip te herkennen, waarvan de masten gedeeltelijk gebroken
waren, en dat met den voorsteven het eerst moest gezonken zijn. Dit
ongeluk had zeker al zeer lang geleden plaats gehad. Dit wrak, als het
ware omkorst door de uit de zee afgescheiden kalk, moest daar al heel
wat jaren op den bodem van den Oceaan gerust hebben. Welk schip was
dit? Waarom bezocht de Nautilus dat graf? Was het dan geen schipbreuk
waardoor dit schip te gronde was gegaan? Ik wist niet wat ik er van
denken moest, toen ik vlak naast mij den kapitein met langzame stem
het volgende hoorde zeggen:

"Vroeger heette dat schip de Marseillais; het had 74 stukken en liep
in 1762 van stapel. In 1788 streed het op 13 Augustus, onder kapitein
La Poype-Vertrieux, dapper tegen de Preston. Op 4 Juli 1774 woonde
het met het eskader van den admiraal d'Estaing de inneming bij van
Grenada; in 1781 nam het op 5 September deel aan het gevecht, door
graaf de Grasse in de Chesapeakbaai geleverd. In 1794 veranderde de
regeering der Fransche republiek den naam van het schip. Den 16den
April van hetzelfde jaar voegde het zich te Brest bij het eskader
van Villaret-Joyeuse, die in last had een konvooi met graan te
begeleiden, dat onder den admiraal van Stabel uit Amerika kwam. Op
11 en 12 Februari van het jaar II ontmoette dit eskader de Engelsche
schepen. Het is heden de 13de Prairial, 1 Juni 1868, mijnheer. Het is
vandaag juist 74 jaar geleden, dat op deze zelfde plaats, op 47° 24'
N.B. en 17° 28' O.L., dit schip na een heldhaftigen strijd zijn drie
masten verloor, dat het water in het ruim binnendrong, dat een derde
van de bemanning buiten gevecht gesteld was, doch dat het liever met
zijn 258 zeelieden wilde zinken dan zich overgeven! De vlag werd op
den achtersteven vastgespijkerd en het slagschip verdween onder de
golven met den kreet: 'Leve de republiek.'"

"De Vengeur!" riep ik.

"Juist mijnheer, de Vengeur! Een schoone naam!" mompelde kapitein Nemo,
terwijl hij de armen over elkander kruiste.


HOOFDSTUK XLV

Een zoenoffer.

Deze wijze van spreken, het onverwachte van dit tooneel, het kalm
verhaal van het schip, dat met zijn vaderlandslievende bemanning
gezonken was, de ontroering, waarmede de zonderlinge man de laatste
woorden had uitgesproken, de naam van den Vengeur, welks beteekenis
mij niet kon ontsnappen, alles vereenigde zich om mij te treffen. Ik
had de oogen van den kapitein niet afgewend. Hij had de handen
voor zich uitgestrekt en beschouwde met een vurig oog het beroemde
wrak. Misschien zou ik nimmer te weten komen wie hij was, waar hij
vandaan kwam en waar hij heenging; maar ik zag meer en meer den mensch
zich uit den geleerde ontwikkelen. Het was geen gewone menschenhaat,
die den kapitein en zijn makkers in den Nautilus hield opgesloten,
maar een monsterachtige of verheven haat, dien de tijd niet kon
verzwakken. Zocht deze haat zich te wreken? Dit zou de toekomst mij
weldra ophelderen.

De Nautilus steeg ondertusschen weer langzaam naar de oppervlakte,
en ik zag de onduidelijke vormen van den Vengeur verdwijnen. Weldra
bemerkte ik door een geringe schommeling dat wij aan de oppervlakte
waren. Op dit oogenblik hoorde ik een doffen knal. Ik keek den kapitein
aan, deze bewoog zich niet.

"Kapitein?" vroeg ik.

Hij antwoordde niet.

Ik verliet hem en ging naar het plat, waar Koen en de Amerikaan
reeds waren.

"Waar komt die knal vandaan?" vroeg ik.

Ik keek in de richting van het schip dat ik reeds had opgemerkt. Het
was nabij den Nautilus gekomen en ik kon zien dat het hard aanstoomde;
het was nog maar zes kilometer van ons af.

"Een kanonschot," antwoordde Ned Land.

"Als ik het tuig en de kleine masten bezie," zei de Amerikaan "dan zou
ik wedden dat het een oorlogschip is. Ik wou dat het naar ons toe kwam,
en dezen vervloekten Nautilus, als 't noodig was, in den grond boorde."

"Vriend Ned," zei Koenraad, "wat kan het den Nautilus voor kwaad
doen? Zal dat schip ons onder water aanvallen? Zal het ons onder in
zee beschieten?"

"Zeg eens, Ned," vroeg ik, "kun jij zien aan welke natie dit schip
behoort?"

De Amerikaan trok de wenkbrauwen samen, kneep de oogleden op elkander
en de oogen half dicht, en keek eenige oogenblikken zoo scherp als
hij kon naar het schip.

"Neen, mijnheer," antwoordde hij, "ik kan het niet zien. Het heeft
geen vlag in top, maar ik kan u verzekeren, dat het een oorlogschip
is, want een lange wimpel waait van den grooten mast."

Gedurende een kwartier bekeken wij het vaartuig, dat naar ons
toekwam. Ik kon evenwel niet gelooven, dat het op dien afstand den
Nautilus had herkend, noch veel minder dus dat het wist wat dit voor
een onderzeesch werktuig was. Weldra vertelde de Amerikaan mij, dat het
een groote gepantserde, met een spoor gewapende tweedekker was. Een
dikke rookwolk steeg uit de beide schoorsteenen op. De gereefde
zeilen zaten op de ra's vastgebonden; het vertoonde geen vlag. De
afstand verhinderde ons de kieur van den wimpel te onderscheiden,
die als een dun lintje in de lucht wapperde. Het naderde met groote
snelheid. Als kapitein Nemo het schip liet naderen, bood zich een
kans tot redding aan.

"Mijnheer," zei Ned Land, "als dit schip ons op éen kilometer afstands
voorbijkomt, spring ik in zee, en noodig u uit hetzelfde te doen."

Ik antwoordde niets op het voorstel van den Amerikaan, en ik ging
voort met het schip te bekijken, dat zichtbaar grooter werd. Of het
een Engelschman, Franschman, Amerikaan of Rus was, het is zeker,
dat het ons goed zou opnemen, als wij het konden bereiken.

"Mijnheer zal zich wel willen herinneren," zei Koenraad toen, "dat
wij nog al iets van zwemmen kennen. Hij kan zich op mij verlaten om
hem naar dit schip te sturen, als hij het goedvindt om vriend Ned
te volgen."

Ik wilde antwoorden, toen een lichte witte rookwolk uit een van de
zijden van het schip te voorschijn kwam, doch eenige seconden later
spoot het water door toedoen van een zwaar vallend voorwerp over de
achterplecht van den Nautilus en nog iets later trof een knal mijn oor.

"Wat? schieten zij op ons!" riep ik.

"Brave lui!" mompelde de Amerikaan.

"Zij zien ons dus niet voor schipbreukelingen aan op een vlot!"

"Als mijnheer het niet kwalijk neemt...."

"Mooi," riep Ned, terwijl hij het water van zich afschudde, waarmee
een nieuwe kogel hem bespat had.

"Als mijnheer het niet kwalijk neemt, hebben zij den eenhoorn herkend,
en zij schieten op hem!"

"Maar zij kunnen toch zien, dat zij met menschen te doen hebben,"
antwoordde ik.

"Het is misschien juist daarom!" hernam Ned Land, terwijl hij mij
aankeek.

Het werd in mijn geest plotseling helder; zonder twijfel wist men nu
waaraan men zich met het bestaan van het zoogenaamde monster houden
moest. Zonder twijfel had kapitein Farragut van de Abraham Lincoln,
toen hij er zoo dicht bij was en de Amerikaan er met den harpoen
naar wierp, gezien dat de eenhoorn een onderzeesch schip was, dat
veel gevaarlijker kon zijn dan een bovennatuurlijk zeemonster. Ja,
zoo moest het zijn en overal vervolgde men nu zonder twijfel dit
verschrikkelijk vernielingswerktuig.

Het was inderdaad verschrikkelijk als kapitein Nemo, zooals men
wel veronderstellen kon, den Nautilus gebruikte als een werktuig
tot wraakoefening. Had hij ook in dien nacht, toen hij ons in den
Indischen Oceaan in onze hut opsloot, geen schip aangevallen? Was die
op het koralen kerkhof begraven man geen slachtoffer geweest van een
schok door den Nautilus teweeggebracht? Ja, ik herhaal het; zoo moest
het zijn. Een deel van het geheimzinnig leven van kapitein Nemo werd
daardoor ontsluierd. En indien men al niet kon ontdekken wie hij was,
dan vervolgden de tegen hem verbonden natiën niet meer een denkbeeldig
wezen, maar een man, die hun een onverzoenlijken haat had gezworen.

Het geheele vreeselijk verleden kwam mij weer voor den geest. In
plaats van vrienden op het naderend schip te ontmoeten, konden wij
er alleen vijanden zonder genade op aantreffen.

Ondertusschen regende het kogels rondom ons. Eenige troffen slechts
even de oppervlakte der zee, en sprongen dan op opzettenden afstand
weg. Maar geen enkele trof den Nautilus. Het gepantserde vaartuig
was nog maar drie kilometer van ons af. Niettegenstaande het hevig
kanonvuur verscheen de kapitein niet op het plat, en als toch een van
die kegelvormige kogels den Nautilus vlak op een der platen getroffen
had, zou dit noodlottig hebben kunnen worden.

Toen zei de Amerikaan:

"Mijnheer, wij moeten alles beproeven om uit dien ellendigen toestand
te geraken. Laten wij seinen geven! Duizend duivels, men zal misschien
dan toch begrijpen dat wij eerlijke lieden zijn!"

Ned Land nam zijn zakdoek om er mee in de lucht te zwaaien; doch
nauwelijks had hij dien ontplooid, of een ijzeren hand wierp hem,
niettenstaande Neds verbazende sterkte, tegen den grond.

"Ellendeling!" riep de kapitein, "wil je dan dat ik je op de spoor
van den Nautilus vastspijker, voordat ik dat schip aangrijp?"

Kapitein Nemo was vreeselijk om aan te hooren, doch nog
verschrikkelijker om aan te zien. Zijn gelaat was doodsbleek van woede;
zijn oogen waren verschrikkelijk samengetrokken; hij sprak niet meer,
hij brulde; hij stond daar voorover gebukt en drukte den Amerikaan
bijna in elkander. Eindelijk liet hij hem los, en zich naar het
oorlogschip wendend, waarvan de kogels om hem heen regenden, riep
hij met krachtige stem:

"O, je weet wie ik ben, vervloekt schip, ik heb je vlag niet te zien
en te herkennen! Zie, ik zal je de mijne toonen!" En kapitein Nemo
ontrolde voor op het plat een zwarte vlag, gelijk aan die, welke hij
aan de Zuidpool geplant had.

Op dit oogenblik raakte een kogel het bekleedsel van den Nautilus,
echter zonder het te beschadigen, en sprong dicht bij den kapitein
terug in zee. Deze trok de schouders op en zei toen kortaf tegen mij:

"Ga naar beneden met uw makkers!"

"Mijnheer!" riep ik, "wilt gij dit schip aanvallen?"

"Ik ga het in den grond boren, mijnheer."

"Dat zult gij niet."

"Ik zal het wel doen," antwoordde de kapitein koeltjes. "Krijg het
niet in uw hoofd, om mij te beoordeelen, mijnheer. Het noodlot toont
u iets, wat gij niet moest zien. De aanval is begonnen, de verdediging
zal verschrikkelijk zijn. Ga naar binnen."

"Welk schip is het?"

"Weet gij dat niet? des te beter, dan zal ten minste de herkomst er
van een geheim voor u blijven. Ga naar beneden!"

Wij konden niets anders doen dan gehoorzamen. Een vijftiental matrozen
van den Nautilus omringden den kapitein en beschouwden het naderend
vaartuig met een onverzoenlijk gevoel van haat. Men begreep, dat
dezelfde dorst naar wraak hen allen bezielde; ik ging naar beneden! op
het oogenblik dat een nieuwe kogel weer op den Nautilus afsprong,
en hoorde den kapitein roepen:

"Schiet, dwaas vaartuig! Verspil nutteloos je kogels! Je zult aan
de spoor van den Nautilus niet ontsnappen. Maar hier moet je niet te
gronde gaan! Ik wil niet dat je wrak op dezelfde plaats ligt als dat
van den roemrijken Vengeur!"'

Ik ging weer naar mijn kamer; de kapitein en de stuurman waren op het
plat gebleven. De schroef werd in beweging gebracht en de Nautilus
verwijderde zich met groote snelheid, om buiten het bereik der kogels
te komen. Doch de vervolging duurde voort, en kapitein Nemo vergenoegde
zich toen met den afstand in het oog te houden.

Tegen vier uur des namiddags kon ik het ongeduld en de onrust, die
mij kwelden, niet meer bedwingen, en ik ging naar de middeltrap. Het
luik stond open, ik waagde mij op het plat. De kapitein liep er in
ontroering heen en weer. Hij keek naar het schip, dat op vijf of
zes kilometer onder den wind van ons afbleef. Hij draaide er als een
wild dier omheen, en het oostwaarts achter zich aanlokkend, liet hij
zich vervolgen. Evenwel viel hij niet aan; misschien aarzelde hij
nog. Ik wilde een laatste poging aanwenden; maar nauwelijks had ik
den mond opengedaan, of hij legde mij het zwijgen op, door te zeggen:
"Ik ben de rechtvaardigheid, ik ben het recht! Ik ben de verdrukte,
daar is de onderdrukker! Daardoor is al wat ik heb liefgehad, bemind
en geëerd, vernietigd; vaderland, vrouw, kinderen, vader en moeder! Al
wat ik haat is daar vóor mij. Zwijg dus!"

Ik wierp een laatsten blik op het schip, dat de snelheid
vermeerderde. Daarna ging ik weer naar Koenraad en Ned Land.

"Wij zullen vluchten!" zei ik.

"Goed," antwoordde Ned! "maar wat is het voor een schip?"

"Ik weet het niet; maar waar het ook vandaan zij, vóór middernacht
is het in den grond geboord. In allen gevalle is het beter met dit
schip te zinken, dan deelgenooten te zijn van een wraak, waarvan wij
de billijkheid niet kunnen beoordeelen!"

"Zoo denk ik er ook over," antwoordde Ned Land bedaard. "Wij moeten
den nacht afwachten."

De nacht kwam. Er heerschte doodelijke stilte aan boord. Het kompas
deed ons zien, dat de Nautilus niet van richting veranderd was. Ik
hoorde het geraas van de schroef, die zich met groote regelmatigheid
bewoog. Het vaartuig bleef op de oppervlakte, en een lichte deining
deed het heen en weder schommelen. Mijn makkers en ik hadden besloten
om te vluchten, op het oogenblik dat het schip dicht genoeg bij
was, hetzij om ons te hooren, hetzij om ons te zien, want de maan,
die over drie dagen vol moest zijn, stond helder aan den hemel. Als
wij maar eerst aan boord van het schip waren, zouden wij, als wij
den slag, waar het mede bedreigd werd, niet konden afwenden, alles
doen wat in ons vermogen stond en de omstandigheden ons zouden
veroorloven. Verscheidene malen meende ik dat de Nautilus zich
gereed maakte tot den aanval, maar hij vergenoegde zich met zijn
vijand te laten naderen, en dan zette hij na weinige oogenblikken
zijn vlucht voort.

Een gedeelte van den nacht ging voorbij, zonder dat er iets
voorviel. Wij loerden op een gelegenheid om ons plan te volbrengen. Wij
spraken weinig, want wij waren te ontroerd. Ned Land had wel in zee
willen springen. Ik dwong hem te wachten. Volgens mijn gevoelen zou
de Nautilus den tweedekker op de oppervlakte aanvallen, en dan ware
het niet alleen mogelijk, maar zelf gemakkelijk om te vluchten. Om
drie uur 's morgens ging ik vol ongerustheid naar het plat; kapitein
Nemo had het niet verlaten; hij stond overeind, voorop, bij zijn vlag,
welke een zacht koeltje boven zijn hoofd deed wapperen. Hij verloor
het schip niet uit het oog. Zijn buitengewoon scherpe blik scheen
het aan te trekken, te begoochelen, en zekerder met zich mee te
sleepen, dan dat hij het op sleeptouw had. De maan was toen op haar
grootste hoogte. Jupiter kwam in het oosten op. Te midden van die
stille natuur wedijverden lucht en zee in kalmte, en de nachtvorstin
liet haar stralen schitteren in den schoonsten spiegel, waarin hare
stralen ooit weerkaatst hadden. En als ik dacht aan deze kalmte der
elementen, en deze vergeleek met al den hartstocht en gramschap,
die in den onbegrijpelijken Nautilus waren opgesloten, dan voelde ik
een rilling door mijn leden gaan.

Het schip bleef op twee kilometer afstands. Het was naderbij gekomen,
altijd vooruitstoomende in de richting van dien lichtglans, die de
tegenwoordigheid van den Nautilus aanduidde. Ik zag het groene en
roode seinlicht der stoomboot, en de helderwitte lantaarn, die aan
den fokkemast hing. Het tuig werd door den maneschijn slechts flauw
in zee teruggekaatst, en ik kon zien, dat het de vuren vreeselijk
opstookte. Een menigte vonken, stukjes brandende kool, vlogen uit de
schoorsteenen als sterren door de lucht.

Ik bleef tot zes uur 's morgens op het plat, zonder dat de kapitein
mij scheen gezien te hebben. Het schip hield op anderhalven kilometer
achter ons, en met het krieken van den dag opende het opnieuw zijn
kanonvuur. Het oogenblik kon niet ver meer af zijn, dat de Nautilus
zijn vijand zou aanvallen en mijn makkers en ik den man, dien ik
niet durfde beoordeelen, voor altijd zouden verlaten. Ik wilde
naar beneden gaan, om hen te waarschuwen, toen de stuurman op het
plat kwam; verscheiden matrozen kwamen mee. Kapitein Nemo zag hen
niet, of wilde ze niet zien. Er werden eenige toebereidselen voor
het gevecht gemaakt; deze waren zeer eenvoudig. De leuning om het
plat werd neergeslagen, eveneens werden de lantaarn en het uitstek
van den stuurstoel naar binnengeschoven, zoodat zij niet boven het
buitenkleedsel van den Nautilus uitstaken: op de oppervlakte van den
langen ijzeren cylinder stak niets meer uit, wat in de beweging kon
hinderen. Ik ging weer naar den salon. De Nautilus dreef altijd boven;
het zeewater werd door de morgenschemering reeds eenigszins verlicht;
bij de deining der golven werden de ramen van den salon van tijd tot
tijd rood gekleurd door de stralen der opkomende zon. De vreeselijke
dag van 2 Juni brak aan. Om vijf uur wees de log, dat de Nautilus zijn
snelheid verminderde, ik begreep dat hij het stoomschip liet naderen;
daarenboven konden wij de kanonschoten duidelijker hooren. De kogels
vielen in het water en drongen daar met zonderling gesis in door.

"Vrienden," zei ik, "het oogenblik is gekomen, een handdruk, en God
helpe ons!"

Ned Land was vastberaden, Koenraad kalm, ik zenuwachtig, ik kon mij
ternauwernood inhouden.

Wij gingen in de bibliotheek. Op het oogenblik dat ik de deur opende,
die naar de middeltrap geleidde, hoorde ik het luik plotseling
toeslaan. De Amerikaan vloog de trap op, doch ik hield hem tegen. Een
welbekend gesis deed ons hooren, dat het water in de vergaarbakken werd
gepompt. Inderdaad, weinige oogenblikken daarna was de Nautilus eenige
nieters onder het vlak der zee gezonken. Ik begreep die beweging. Het
was te laat om te handelen. De Nautilus dacht er niet aan om den
tweedekker in zijn ondoordringbaar pantser te treffen, maar wel onder
de waterlijn, waar de metalen huid het houtwerk niet meer beschermde.

Wij waren opnieuw opgesloten en gedwongen getuigen van het treurspel
dat zou aanvangen. Bovendien hadden wij nauwelijks tijd om na te
denken. In mijn kamer gevlucht, keken wij elkander aan zonder een
woord te spreken. Mijn geest was geheel verstomd; ik kon niet meer
denken; ik was in den vreeselijken toestand, die een ontzettende
uitbarsting vooraf gaat! Ik hoorde, ik luisterde; ik was geheel en al
gehoor! Evenwel nam de snelheid van den Nautilus sterk toe; hij nam
op die wijze zijn aanloop; het geheele vaartuig trilde. Plotseling gaf
ik een schreeuw! Een betrekkelijk geringe schok had plaats. Ik voelde
de doordringende kracht van de spoor; ik hoorde gekraak en geknars;
maar de Nautilus, door groote kracht voortgestuwd, ging door het
schip heen als een mes door een stuk deeg! Ik kon het niet langer
uitstaan. Ontsteld en geheel ontdaan, vloog ik mijn kamer uit en den
salon binnen. Daar was kapitein Nemo; zwijgend, somber, onverzoenlijk
zag hij door het raam aan bakboordzijde. Een groote massa zonk in
het water en om niets van den doodstrijd te verliezen, daalde de
Nautilus met het schip naar de diepte. Op tien meter afstands zag ik
de doorboorde kiel, waar het water met donderend geweld binnendrong;
daarna de beide rijen geschutpoorten en de verschansingen. Het dek
was vol zwarte gedaanten, die in doodsangst heen en weer liepen. Het
water rees; de ongelukkigen vlogen in het want, grepen zich aan de
masten vast, wrongen nog onder water de handen. Het was een menschelijk
mierennest, dat plotseling door de zee werd verzwolgen!

Verstijfd van schrik, stom van angst, rezen mij de haren te berge;
ik had de oogen wijd opengespalkt, haalde ter nauwernood adem, ik kon
geen geluid geven en keek toe! Een onweerstaanbare aantrekkingskracht
dwong mij voor het raam te blijven staan!

Het kolossale schip zonk langzaam. De Nautilus volgde het en bespiedde
al zijn bewegingen; plotseling had er een ontploffing plaats. De
samengeperste lucht deed het dek openbarsten, alsof de kruitkamer
vuur had gevat. Het water werd zóo teruggeslagen, dat de Nautilus er
door op zijde werd geduwd. Toen zonk het ongelukkige schip sneller;
de masten daalden vol slachtoffers onder water, daarna de ra's,
die bogen onder de menigte schepelingen, en eindelijk de top van den
grooten mast. Toen verdween de sombere massa, en daarmee al de lijken,
die in een ontzettend zog werden meegesleept.

Ik keerde mij naar den kapitein. De vreeselijke rechter,
wezenlijke aartsengel van den haat, staarde nog altijd naar zijn
slachtoffers. Toen alles gedaan was, ging kapitein Nemo naar zijn
kamer en trad die binnen. Ik volgde hem met de oogen.

Op den wand, recht voor mij uit, zag ik onder de portretten zijner
helden, de afbeeldsels van een nog jonge vrouw en twee kleine
kinderen. Kapitein Nemo zag ze eenige oogenblikken aan, stak toen
de armen er naar uit, en barstte in snikken uit, terwijl hij op zijn
knieën viel.


HOOFDSTUK XLVI

De laatste woorden van Kapitein Nemo.

De ramen waren dichtgeschoven, maar het licht scheen niet weer in
den salon. In het binnenste van den Nautilus heerschte stilte en
duisternis. Wij verlieten deze vreeselijke plek op honderd meter
onder water met een verbazende snelheid. Waar gingen wij heen? Naar
het noorden of naar het zuiden? Waarheen vluchtte die man, na zulk
een vreeselijke wraak te hebben genomen?

Ik was naar mijn kamer gegaan, waar ik Ned Land en Koenraad
stilzwijgend bij elkander zag zitten. Ik gevoelde nu een
onoverkomelijken afkeer van kapitein Nemo. Wat hij ook van de menschen
te lijden had gehad, toch had hij geen recht om zóo te vergelden. Ik
had mij, zoo geen medeplichtige, ten minste getuige van zijn wraak
gemaakt! Dit was reeds te veel.

Om elf uur verscheen weer het electrisch licht. Ik ging in den salon;
deze was verlaten. Ik raadpleegde verschillende instrumenten. De
Nautilus voer naar het noorden met een snelheid van vijfentwintig
kilometer in het uur, dan eens op, dan tien meter onder de zee. Op
de kaart ziende, bemerkte ik dat wij door het Kanaal met een
onvergelijkelijke snelheid naar de Noordzee liepen. Wij voeren zoo
snel, dat ik nauwelijks de menigte visschen kon onderscheiden, tusschen
welke wij doorvlogen, 's Avonds hadden wij 300 kilometer afgelegd;
het werd duister en de zee was somber, totdat de maan opkwam. Ik ging
naar mijn kamer, doch kon niet slapen, want ik werd door benauwde
droomen gekweld; telkens kwam mij dat vreeselijk vernielingstooneel
voor den geest.

Wie zou kunnen zeggen, waar ons de Nautilus in dien Oceaan sedert dat
oogenblik heensleepte? Altijd met een onberekenbare snelheid! Altijd
te midden van een dikken noordschen mist! Waren wij bij Spitsbergen of
bij Nova Zembla? Voeren wij door onbekende zeeën, door de Witte Zee,
die van Kara of de golf van Obi, langs de bijna niet bekende kust
van noordelijk Azië? Ik kan het niet zeggen; ik kon den tijd die er
verliep, niet berekenen; de klokken aan boord stonden stil. Het scheen,
dat evenals in de poolstreken, nacht en dag elkander niet meer geregeld
opvolgden. Ik voelde mij in een vreemde wereld rondvoeren; ieder
oogenblik verwachtte ik een menschelijk wezen te zien verschijnen,
dat grooter dan eenig sterveling, zich voor den waterval zou stellen,
die den toegang tot de noordpool verhindert.

Ik reken (maar misschien bedrieg ik mij) dat deze zwerftocht van
den Nautilus vijftien of twintig dagen aanhield, en ik weet niet
hoe lang hij nog zou geduurd hebben, zonder het ongeluk, dat er
een einde aan maakte. Er was van kapitein Nemo geen sprake meer;
evenmin van zijn stuurman. Wij zagen niemand van de bemanning; de
Nautilus voer bijna aanhoudend onder water; als wij boven kwamen om
de lucht te ververschen, opende en sloot het luik zich als 't ware
van zelf. Op de kaart werd geen enkele aanteekening meer gemaakt;
ik wist niet waar wij waren.

Ik moet ook zeggen, dat de Amerikaan, die zijn krachten en geduld
scheen verloren te hebben, niet meer te voorschijn kwam. Koenraad kon
geen enkel woord uit hem krijgen, en vreesde dat hij in een aanval
van woede, of onder den indruk van een vreeselijk heimwee, de hand
aan zich zelven zou slaan. Hij bewaakte hem dus voortdurend met de
grootste bezorgdheid.

Men begrijpt, dat onder die omstandigheden onze toestand niet meer
houdbaar was.

Eens op een morgen (ik weet niet welke dag het was) zat ik nog
zeer vroeg in droeve gepeinzen verzonken; toen ik opkeek, stond Ned
Land vóór mij, en ik hoorde hem met zachte stem zeggen: "Wij zullen
vluchten."

Ik stond op. "Wanneer vluchten wij?" vroeg ik.

"Van nacht. Men schijnt aan boord niet meer te waken; men zou zeggen
dat ze allen verslagen zijn. Zult gij u gereed houden, mijnheer?"

"Ja, maar waar zijn wij?"

"In het gezicht van land, dat ik van morgen door den nevel heen op
twintig kilometer in het oosten gezien heb."

"Welk land is het?"

"Ik weet het niet, maar wat het ook zijn moge, wij zullen er heen
vluchten."

"Ja, Ned. Ja, wij zullen van nacht aan den haal gaan, al moest de
zee ons ook verzwelgen."

"De zee staat hol, het waait hard, maar ik ben niet bang om twintig
kilometer in de kleine sloep van den Nautilus af te leggen; zonder
dat de bemanning het gemerkt heeft, heb ik er eenige levensmiddelen
en een paar flesschen water in verborgen."

"Ik zal u volgen."

"Bovendien," voegde de Amerikaan er bij, "als ik overvallen word,
verdedig ik mij en steek mij dood."

"Wij zullen te zamen sterven, Ned."

Ik was tot alles besloten. De Amerikaan verliet mij, ik ging naar
het plat, waarop ik door den zwaren golfslag ter nauwernood kon
blijven staan. De zee stond dreigend, maar omdat daar achter dien
nevel land lag, moesten wij vluchten. Wij moesten geen dag, geen uur
zelfs verliezen.

Ik kwam weer in den salon, waar ik tegelijk vreesde en toch verlangde
om den kapitein te ontmoeten; ik wilde hem nog wel eens zien, en dan
weer wilde ik dit niet. Wat zou ik hem gezegd hebben? Kon ik het
onwillekeurig afgrijzen verbergen, dat hij mij inboezemde? Neen,
het was beter, dat ik hem niet meer zag; het was beter hem te
vergeten! En toch....

Wat duurde die laatste dag, dat ik aan boord van den Nautilus zou
blijven, lang. Ik bleef alleen. Ned Land en Koenraad ontweken mij,
uit vrees van zich te verraden.

Ik at om zes uur, doch had geen honger; ik deed moeite om wat te eten,
hoewel het met tegenzin geschiedde, daar ik mij wilde versterken. Om
half zeven kwam Ned Land in mijn kamer, en zei:

"Wij zullen elkander vóór ons vertrek niet terug zien. Om tien uur is
de maan nog niet op, daarom zullen wij dan van de duisternis gebruik
maken; kom dan in de sloep; Koen en ik wachten u daar."

Daarom ging de Amerikaan de deur uit, zonder mij tijd te gunnen om
te antwoorden. Ik wilde eens zien in welke richting de Nautilus voer
en ging naar den salon; wij liepen met verbazende snelheid naar het
noord-noordoosten, op een diepte van vijftig meter.

Ik wierp een laatsten blik op al die natuurwonderen, op al die
kunstschatten, welke in dit museum op elkander waren gestapeld,
op de verzameling, zonder weerga, bestemd om eens in de diepte der
zee te verzinken met hem, die haar gevormd had. Ik wilde een laatsten
indruk van dat alles in mijn geest krijgen; zoo bleef ik een uur in den
salon ronddwalen, terwijl ik, onder de stroomen van electrisch licht
uit het plafond, de onder de glazen schitterende rijkdommen bekeek;
toen ging ik weer naar mijn kamer. Daar deed ik dikker kleederen aan,
ik verzamelde mijn aanteekeningen, en verborg die zorgvuldig. Mijn
hart klopte hoorbaar. Zeker zouden mijn verwarring en onrust mij
bij kapitein Nemo verraden hebben. Wat deed hij op dat oogenblik. Ik
luisterde aan de deur zijner kamer. Ik hoorde iemand loopen; kapitein
Nemo was daar; hij was niet naar bed gegaan. Bij elk geritsel scheen
het mij toe dat hij verschijnen en mij vragen zou, waarom ik wilde
vluchten. Ik was voortdurend in onrust; mijn verbeelding vermeerderde
den angst; dit werd zóo sterk, dat ik mij zei ven afvroeg of het niet
beter was bij den kapitein in zijn kamer te gaan, hem eens ferm onder
de oogen te zien en hem met blik en gebaar te tarten!

Het was een dwaze inval, ik hield mij gelukkig in, en ging op mijn
bed liggen om die onrust een weinig te doen bedaren! Langzamerhand
werd ik wat kalmer, maar mijn al te opgewonden geest deed mij als
't ware mijn geheele verblijf aan boord van den Nautilus vluchtig
overzien. Alle gelukkige of ongelukkige gebeurtenissen, die mij
sedert mijn verdwijning van de Abraham Lincoln waren overkomen, de
onderzeesche jacht, de Torresstraat, de woeste Papoea's, de stranding,
het koralen kerkhof, de Arabische tunnel, het eiland Santorino,
de duiker van Creta, de baai van Vigo, Atlantis, de ijsbank, de
Zuidpool, de insluiting in het ijs, het gevecht met de inktvisschen,
de storm in den Golfstroom, de Vengeur en het verschrikkelijk
tooneel van het schip, dat met zijn geheele bemanning in den grond
werd geboord!.... Al die gebeurtenissen kwamen mij achtereenvolgens
voor oogen, evenals een beschilderd doek, dat achter op het tooneel
voorbijschuift. Kapitein Nemo werd in mijn verbeelding ontzaglijk
groot te midden van al die vreemde voorvallen. Zijn vormen werden
breed, hij nam een bovenmenschelijke gedaante aan. Hij was niet meer
mijns gelijke, het was de waterbewoner, de beheerscher der zeeën.

Het sloeg toen half tien; ik zat met het hoofd tusschen de handen, uit
vrees dat het anders uit elkander zou barsten, en sloot de oogen. Ik
wilde niet meer denken. Nog een half uur wachten. Een half uur van
angst, dat mij krankzinnig kon doen worden!

Op dat oogenblik hoorde ik de akkoorden van een orgel, een treurige
harmonie, als de droeve klacht eener ziel, die haar aardsche kluisters
wil verbreken. Ik luisterde zoo scherp mogelijk toe, haalde nauwelijks
adem, en was evenals kapitein Nemo weldra in een muzikale verrukking,
die ons de wereld met al wat haar aankleeft doet vergeten. Daarna
ontstelde ik door een plotseling invallende gedachte; kapitein Nemo
had zijn kamer verlaten, hij was in den salon, waar ik doorheen moest
om te vluchten. Daar zou ik hem dus een laatste maal ontmoeten. Hij
zou mij zien en misschien toespreken! Een beweging van hem kon mij
vernietigen, een enkel woord mij aan boord kluisteren!

Ondertusschen zou het tien uur slaan, het oogenblik was gekomen waarop
ik mijn kamer verlaten, en mij bij mijn makkers moest voegen. Ik
mocht niet meer aarzelen, al stond de kapitein ook vóor mij. Ik
opende voorzichtig de deur, en toch dacht ik, toen zij opendraaide,
dat de scharnieren een vreeselijk geweld maakten. Misschien bestond
dat geraas slechts in verbeelding!

Ik sloop door de donkere gangen van den Nautilus en bleef bij eiken
stap staan, om het kloppen van mijn hart te onderdrukken. Ik kwam bij
de deur van den salon en opende die zachtjes; in den salon heerschte
een volslagen duisternis; slechts zeer zwak klonken de tonen van het
orgel; kapitein Nemo zat dáar; hij zag mij niet; ik geloof dat hij
mij niet gezien zou hebben, als alles helder verlicht ware geweest,
zoo geheel was hij in verrukking geraakt! Ik sloop voorzichtig over
het tapijt, en paste wel op nergens tegen te stooten, daar het minste
geraas mijn tegenwoordigheid had kunnen verraden. Ik had vijf minuten
noodig om de deur te bereiken, waardoor ik in de bibliotheek kon
komen. Ik zou deze juist openen, toen een zucht van kapitein Nemo mij
als op de plaats vastnagelde. Zelfs kon ik hem even zien, daar eenige
lichstralen uit de bibliotheek onder de deur doordrongen. Hij kwam
met over elkander geslagen armen naar mij toe, en gleed, meer dan hij
liep, zwijgend evenals een spook voorwaarts. Hij snikte nu en dan,
en ik hoorde hem deze woorden mompelen (de laatste welke ik van hem
vernam); "Almachtige God! Genoeg! Genoeg!"

Was dit een bekentenis van het berouwvol geweten van dien man?....

Ontsteld vloog ik de bibliotheek binnen; ik beklom de middeltrap
en kwam door de bovengang bij de sloep; ik kroop er binnen door de
opening, waardoor mijn twee makkers reeds heen gekomen waren.

"Vluchten! vluchten!" riep ik.

"Aanstonds!" antwoordde de Amerikaan.

De opening in het pantser van den Nautilus werd eerst gesloten; daarna
de opening in de sloep, en toen begon Ned Land de schroeven los te
draaien, welke ons nog aan het onderzeesche vaartuig vasthechtten.

Plotseling hoorde wij daarbinnen een rumoer. Luide stemmen gaven
elkander antwoord. Wat was er gebeurd? Had men onze vlucht bemerkt? Ik
voelde dat Ned Land mij een dolk in de hand stopte.

"Ja!" mompelde ik, "wij zullen weten te sterven."

De Amerikaan hield met zijn werk op, maar een twintigmalen herhaald,
een verschrikkelijk woord deed mij de oorzaak van het rumoer kennen,
dat aan boord van den Nautilus heerschte. Het was niet op ons, dat
haar bemanning het gemunt had!

"De Maalstroom! de Maalstroom!" werd er geroepen.

De Maalstroom! Verschrikkelijker naam in vreeselijker toestand kon
ons zeker niet in de ooren klinken. Waren wij dan op die gevaarlijke
plek aan de kust van Noorwegen? Werd de Nautilus naar dien afgrond
gesleept op het oogenblik dat wij de sloep zouden losmaken?

Men weet, dat op het oogenblik van den vloed, het water dat tusschen de
eilanden Ferroë en de Loffoden opeengedrongen is, met onweerstaanbaar
geweld voortstroomt; het vormt een draaikolk, waar nimmer een schip
uit is kunnen komen. Van alle kanten stroomen monsterachtige groote
golven aan; zij vormen den afgrond, die den juisten naam draagt van
"navel van den Oceaan," en wiens aantrekkingskracht zich nog op een
afstand van vijftien kilometer laat gevoelen. Daar worden schepen,
ja zelfs walvisschen en ijsberen uit de poolzeeën in meegesleept.

Hierheen was nu de Nautilus (misschien wel met opzet) door den
kapitein heengevoerd en beschreef een spiraal waarvan de kringen
al kleiner en kleiner werden; de sloep, die nog vast zat, werd met
duizelingwekkende snelheid meegevoerd. Ik voelde het, ik ondervond
de onaangename gewaarwording, die het gevolg is van een langdurig
draaiende beweging. Wij waren vreeselijk ontsteld, en onze angst
zoo hoog mogelijk geklommen. Het bloed stolde ons in de aderen,
onze zenuwen waren gespannen, het koude zweet brak ons uit! Wat
vreeselijk geweld rondom onze sloep; welk geloei, dat de echo zeker
eenige kilometers ver herhaalde! Welk getier maakte het water, als
het tegen de scherpe rotspunten op den bodem aansloeg, waarop zelfs de
hardste voorwerpen verbrijzeld worden. Welk een toestand! Wij werden
vreeselijk heen en weer geslingerd. De Nautilus verdedigde zich als
een mensch: de stalen banden en platen kraakten; soms verhief hij
zich weer, en wij met hem!

"Houd u goed vast!" riep Ned; "ik zal de schroeven weer aanzetten. Als
wij aan den Nautilus vastblijven, kunnen wij misschien nog gered
worden....!"

Nauwelijks had hij dit gezegd, of een vreeselijk gekraak liet zich
hooren. De schroeven braken af, en de sleep van het schip afgescheurd,
werd te midden van de draaikolk als een steen weggeslingerd.

Ik sloeg met het hoofd tegen een ijzeren bout, en verloor door dien
schok mijn bewustzijn.


HOOFDSTUK XLVII

Besluit.

Dit is nu het einde van onze onderzeesche reis. Wat er gedurende
dien nacht gebeurde, hoe de sloep uit dien vreeseüjken Maalstroom
geraakte, hoe Ned Land, Koenraad en ik uit dien afgrond gered werden,
zou ik niet kunnen zeggen, doch toen ik de oogen weer opende, lag ik
in de hut van een visscher, op een der Loffodeneilanden. Mijn beide
makkers stonden frisch en gezond bij mij en drukten mij de handen;
wij omhelsden elkander hartelijk.

Op dit oogenblik kunnen wij er nog niet aan denken om naar Frankrijk
terug te keeren. De middelen van gemeenschap tusschen het noorden
van Noorwegen en de zuidelijker streken zijn zeldzaam. Ik moet dus
wachten totdat de boot voorbijkomt, die tweemaal in de maand geregeld
naar de Noordkaap vaart.

Het is dus bij de brave lieden, die ons hebben opgenomen, dat ik het
verhaal onzer lotgevallen nog eens nalees; het is nauwkeurig; geen
enkel feit is vergeten, geen enkele bijzonderheid overdreven. Het
is het getrouw verhaal van dien onwaarschijnlijken tocht onder een
element, dat nog ontoegankelijk is voor den mensch, doch waarin de
vooruitgang der wetenschap wel eenmaal den weg zal aanwijzen.

Zal men mij gelooven? Ik weet het niet. Het kan mij evenwel niet veel
schelen. Wat ik nu kan bevestigen, is, dat ik recht heb te spreken
over die zeeën, onder welke ik in minder dan tien maanden tijds
een afstand van 80000 kilometer heb afgelegd, over die onderzeesche
reis om de aarde, die mij in den Grooten en Indischen Oceaan, in de
Roode en Middellandsche Zeeën, in den Atlantischen Oceaan en in de
Noordelijke en Zuidelijke Ijszeeën zoovele wonderen heeft doen zien!

Maar wat is er van den Nautilus geworden? Heeft hij aan den Maalstroom
kunnen weerstand bieden? Leeft kapitein Nemo nog? Vervolgt hij onder
de zee zijn vreeselijke wraakoefening, of is hij met het laatste
zoenoffer geëindigd? Zal de zee eens het handschrift op het strand
werpen, dat de geschiedenis van zijn leven bevat? Zal ik eindelijk
den naam van dien man te weten komen? Zal het gezonken schip ons door
zijn herkomst ook zeggen tot welke natie kapitein Nemo behoort?

Ik hoop het. Ik wensch ook, dat zijn krachtige machine het geweld
der zee, in haren vreeselijksten afgrond overwonnen heeft, en
dat de Nautilus behouden is gebleven, daar waar zooveel schepen
zijn vergaan! Als dit zoo is, als kapitein Nemo den Oceaan, zijn
aangenomen vaderland, nog bewoont, moge dan de haat in zijn woest
hart zijn uitgedoofd! Moge het aanschouwen van zooveel wonderen den
geest van wraak in hem hebben vernietigd. Moge de rechter dan plaats
gemaakt hebben voor den geleerde, die voortgaat de zeeën bedaard
te onderzoeken! Als zijn bestemming vreemd is, dan is zij toch ook
verheven. Heb ik dit niet bij ondervinding? Heb ik niet gedurende
tien maanden zelf op die zonderlinge wijze geleefd? Op de vraag,
die vóór zesduizend jaren door den Prediker gedaan is: "Wie heeft
ooit de diepten van den afgrond kunnen peilen?" hebben nu maar twee
menschen het recht te antwoorden: Kapitein NEMO en ik.





*** End of this LibraryBlog Digital Book "Vingt mille lieues sous les mers. Dutch - 20.000 Mijlen onder Zee: Westelijk Halfrond" ***

Copyright 2023 LibraryBlog. All rights reserved.