Title: Kopciuszek - Baśń fantastyczna
Author: Grimm, Jacob, 1785-1863, Grimm, Wilhelm, 1786-1859
Language: Polish
As this book started as an ASCII text book there are no pictures available.


*** Start of this LibraryBlog Digital Book "Kopciuszek - Baśń fantastyczna" ***


made available by CBN Polona http://www.polona.pl)



BIBLJOTECZKA DLA DZIECI

BR. GRIMM



KOPCIUSZEK

BAŚŃ FANTASTYCZNA.

Spolszczył M. Rościszewski
Z rysunkami H. Toma.


WYDAWNICTWO KSIĘGARNI F. KORNA
W WARSZAWIE MARSZAŁKOWSKA 65.

Drukarnia „REKORD”, Warszawa.


KOPCIUSZEK

Żadna z bajek całego świata nie cieszy się takim rozgłosem, jak
fantastyczna baśń Grimma p. t. Kopciuszek.

Różni różnie opowiadają bajkę, ale my opowiemy ją tak, jak nam ją kiedyś
opowiadała poczciwa i nigdy nie zapomniana nianiusia.

Za górami, za lasami, a w każdym razie hen, na dalekim wschodzie,
mieszkała na wsi zamożna wdowa, mająca dwie córki i pasierbicę Rózię.
Córki nie były ładne, ale chciały się wszystkim podobać, więc
zaniedbując gospodarstwo i pracę domową, cały czas spędzały tylko na
strojeniu się przed lustrem i na różnych zabawach. Że zaś pannom tym
nieustannie potrzebna była służąca do grzania rurek, do prania i
prasowania drobiazgów, do czyszczenia bucików i sukien, przeto cały
ciężar tej roboty zwalił się na Rózię, przyrodnią siostrę panien.

Matka ich pomimo całej zamożności, nie mogła podołać wydatkom na
wszystkie potrzeby córek, a że wywoływało to zły humor, przeto pastwiła
się nad swoją nieszczęsną pasierbicą Rózią, która dość często
otrzymywała od niej potężnego szturchańca. Rózia była bardzo ładną,
smukłą i zgrabną dziewczyną, ale używana do ciężkiej pracy, często
musiała przebywać w kuchni, pilnować garnków, grzebać się w węglach i
wogóle spełniać roboty najpośledniejsze. Zdarzało się więc, że często
była zamorusana i tak obdarta jak żebraczka. Od kopcia, jaki czernił jej
buzię przez ciągłe przebywanie w kuchni, siostry przezwały ją
Kopciuszkiem i nazwa ta tak się z nią zrosła, że nikt inaczej nie wołał
na nią, jak: Kopciuszku daj, Kopciuszku zrób, Kopciuszku leć, Kopciuszku
przynieś!

Rózia sama zapomniała swego imienia, ale jednak nie godziła się ze swoim
losem. Czuła ona, że jej się dzieje krzywda i nieraz myślała sobie o
poprawieniu losu. Że jednak miała serce złote, z pokorą przeto znosiła
doznawane przykrości, dogadzając nietylko macosze i siostrom, ale
pamiętając zarazem o domowych zwierzątkach, a nawet o głodnych ptaszkach
za oknami domu. Żebraka nigdy nie pominęła ażeby się z nim kawałkiem
suchego chleba nie podzielić, a chorym sąsiadom, zawsze umiała tak się
przysłużyć, że wszyscy, wychwalali jej dobroć. A że ludzie dobrzy,
zawsze otrzymują nagrodę na tym świecie, przeto nie uznawana przez
siostry i macochę, Rózia, zdobyła sobie potężną opiekunkę w postaci
jednej z czarodziejek, która tylko czekała sposobności, ażeby wywrzeć
potęgę swego gniewu na winnych a niegodziwych. Sposobność ta zdarzyła
się właśnie wtedy, gdy monarcha nowego państwa, w którem się to działo,
postanowił ożenić swojego syna.

Syn ten, książę Krasnolicy, miał sobie wybrać dozgonną towarzyszkę życia
z liczby dziewcząt całego kraju, które król Ćwieczek, jego ojciec,
zaprosił do siebie wraz z rodzinami na wspaniały festyn, tak samo ze
sfery niższej, jak i wyższej.

Przy rozsyłaniu zaproszeń nie pomi-nięto i macochy Rózi wraz z jej
córkami.--Kopciuszkowi, serce się z żalu ścisnęło, gdy macocha
oświadczyła, że zabierze z sobą tylko dwie córki do dworu, a Rózia w
domu zostanie. Siostry wykpiły Kopciuszka i poprostu pojąć nie mogły
takiej bezczelności z jej strony, ażeby taka służąca im dorównać
chciała! Cóż było robić? Rózia zmartwiła się ale, jak zwykle, żale swoje
stłumiła w sobie i pokorniutko zaczęła pomagać siostrom w
przygotowaniach do balu.

Kiedy już panny były prawie gotowe, kiedy z liczby kilkunastu sukienek
zdecydowały się wybrać co najwspanialsze, Kopciuszek widząc, że i dla
niej jeszcze znalazłaby się piękna suknia, rzecze do macochy:

--Mamusiu droga, weź i mnie na bal z siostrami!

--Ach, brudasie jeden, czego ci znowu się zachciewa!--ofuknęła macocha,
uderzywszy dziewczynę w plecy:--Pójdziesz, ale najpierw z tego popiołu
wybierz mak do czysta.

Co mówiąc, wsypała do popiołu maku wymieszała razem i postawiła przed
zapłakanym Kopciuszkiem.

Po wyjściu macochy, Rózia zaczęła wybierać mak, ale robota była tak
ciężka, że i za rok by jej nie skończyła. Usiadła więc pod oknem i
płacze. Na to gołębie, karmione codziennie przez nią, zastukały w okno i
mówią:

--Puść, nas, puść, Kopciuszku, to ci pomożemy.

Rózia wpuściła do kuchni gołąbki, które natychmiast powybierały mak z
popiołu i wesoło gruchając, sfrunęły znów na dziedziniec.

--Mamusiu droga, mak już wybrany!--zawołała Rózia:--Pójdę na bal, pójdę!

--Co? ty, na bal? A ktoby cię tam wpuścił?--zadrwiły z niej siostry.

--Za mało widocznie wsypałam ci popiołu i maku,--rzekła macocha: bo
inaczej całą noc siedzieć byś musiała. My wyjeżdżamy, a, jeżeli za
powrotem nie zastanę wybranego tego oto maku, to mi się nie pokazuj na
oczy!

I jeszcze raz oknem wleciały gołąbki i mak z popiołu wybrały, a widząc
płacz dziewczyny, szepnęły jej na pożegnanie.

--Niech sobie jadą, a ty siedź cicho i bądź spokojna. Będziesz na balu,
już my ci to zrobimy.

Spojrzała wdzięcznym wzrokiem za ptaszkami, wyprawiła siostry z domu i
macochę, siadła pod piecem, zamyśliła się i znużona pracą usnęła: śniła
o balu, na który pójść jej nie pozwolono; Wtem zrywa się na równe nogi,
bo przed jej okiem zabłysło coś złotem i srebrem, jakaś nieziemska
postać stanęła pośrodku kuchni.

Była to Baba-Dziwo, czarnoksiężniczka. Młoda i piękna, że oczu od niej
trudno było oderwać, miała wspaniałą, złocistą gwiazdę nad czołem; całą
jej postać otulał niebieski płaszcz srebrem tkany, a brylantami zdobne
trzewiczki stopy jej stroiły. W ręce trzymała laskę czarnoksięską, którą
dotknęła Kopciuszka.

--Pójdź ze mną Kopciuszku,--rzekła słodkim głosem,--ubiorę cię i wyślę
na dwór królewski.

Doszły do jakiegoś dębu, a Baba-Dziwo stuknęła w drzewo po trzykroć
swoją pałeczką.

Dąb się otworzył i oczom olśnionej Rózi, ukazały się piękne, wymarzone
szaty, tak cudne, że chyba cudniejszych nie było na świecie. Pantofelki
były jakby szklane, bo były z samych djamentów.

W jednej chwili, bez najmniejszego trudu, dziewczyna została umytą,
ubraną i wypiękniała tak, że nikt by jej poznać nie mógł.

Sama wieszczka zawołała nawet:

--Ach, jakaś ty piękna!

--O, nie piękniejsza od pani--rzekł skromnie Kopciuszek. I chciała w
rączkę pocałować wieszczkę, ale ta znikła jej z oczu.

Natomiast zajechał śliczny powóz, zaprzężony w cztery cudnie przybrane
ogiery, i już miała doń wsiąść Rózia, gdy głos Wieszczki dał się słyszeć
tuż nad jej uchem:

--Pamiętaj, że z balu masz do domu wrócić przed północą najpóźniej, bo
czary wówczas stracą moc i obdarta i brudna ukazałabyś się wszystkim na
sali.

--Będę pamiętała!--odparł Kopciuszek. Żywo wsiadła do powozu, a rącze
ogiery szybko popędziły w dal.

Festyn króla Ćwieczka, ojca księcia Krasnolicego, należał do rzędu
największych uroczystości, jakie król ten wydał kiedykolwiek w kraju.

Ale dziwić się nie można, bo wszak okazja była wyjątkowa.--Jego
królewska wysokość, książę następca tronu, królewicz Krasnolicy,
wybierał sobie żonę z pośród najpowabniejszych panien królestwa.

A jednak książę Krasnolicy wzgardził wszystkiem, a natomiast wyróżnił...
kogo? Naszego ukochanego Kopciuszka! Bo właśnie w chwili, gdy się tańce
ogólne rozpocząć miały, piękna nieznajoma wkroczyła na salę balową i
odrazu powszechną zwróciła na siebie uwagę.

Krasnolicy, patrząc na nią, bladł i rumienił się na przemian, tak wielce
był wzruszony; na razie nie miał odwagi przybliżyć się do niej. Gdy się
przemógł jednak, gdy ją poprosił do tańca i gdy pokręcił się z nią
dookoła sali, już był tak rozkochany, że nic go od niej nie było w
stanie oderwać. Zaraz jął się pytać skąd jest, z jakiego kraju pochodzi,
ale Kopciuszek uśmiechnął się tylko, nie zdradzając ani jednem słowem
swego pochodzenia.

Macocha i siostry wpatrywały się w nią z podziwem i zazdrością, ale ani
przypuszczały, że to jest ta sponiewierana Rózia, pozostawiona w domu
przed miską maku i popiołu.

Czas leciał niepostrzeżenie. Nagle, Rózia spojrzała na zegar. Do północy
brakowało zaledwie pięciu minut.

Przerażona wysunęła się z rąk Królewicza i wybiegła na dziedziniec do
swego powozu. Ale śpiesząc się, na progu zgubiła jeden ze szklanych
pantofelków i utykając zlekka wpadła do powozu i odjechała do domu.

Zaledwie weszła do kuchni już pozbawiona swych ozdób, było już parę
minut po północy, usiadła niby do zadanej roboty i wkrótce doczekała się
powrotu z balu sióstr i macochy.

Chcąc się pochwalić przed Kopciuszkiem, co też to one użyły, jęły
opowiadać o cudnej zabawie, aż nareszcie wspomniały o prześlicznie
wystrojonej dziewicy, która przed samą północą uciekła z balu i swoją
ucieczką wszystkie humory zwarzyła.

--Ale to nic,--dodała macocha,--król Ćwieczek wyda drugi festyn, a wtedy
jedna z was, córeczki drogie, musi dostać koronę!

Nazajutrz, od samego rana, specjalny goniec królewski obiegał wszystkie
domy i dworki, szukając właścicielki zgubionego trzewiczka, gdyż
królewicz z nią tylko postanowił się ożenić.

Niestety, pantofelek nie pasował na żadną nóżkę okolicznych dziewic.

Macocha Kopciuszka starała się, o ile możności, wciągnąć pantofelek na
nogi swoich kochanych córeczek, ale było to niepodobieństwem. I już
goniec miał dworek wdowy opuścić, gdy wtem spostrzega w kuchni przy
piecu jej pasierbicę.

--A to co za panienka?--zapytuje.

--To moja pasierbica, używam ją tylko do pomocy w kuchni, bo i nieładna
i rozumu nie posiada, odparła wdowa niechętnie.

--To nic nie szkodzi, rzekł goniec, rozkaz dany mi przez królewicza jest
tego rodzaju, że żadnej panienki pomijać nie wolno.

Zażądał więc stanowczo, ażeby i pasierbica wdowy przyszła do pokoju i
spróbowała włożyć pantofelek.

Weszło dziewczątko krokiem pewnym i choć usmolona, nie zawstydziła się
królewskiego sługi, bo praca nikogo nie hańbi.

Śmiało wsunęła nóżkę w pantofelek szklany--i, o dziwo! wszedł--i nadał
się wyśmienicie.

Zdziwiona i ze złości prawie od zmysłów odchodząca macocha i siostry
przyrodnie, musiały patrzeć bezsilnie, jak zabiedzony Kopciuszek, to
nieszczęsne, wzgardzone przez nich dziewczę, wsiadła do karety i jak ją
powieziono na ślub z królewiczem. Ślub ten odbył się niebawem, a młodzi
małżonkowie byli najszczęśliwszymi na kuli ziemskiej.



    „BIBLJOTECZKA DLA DZIECI”

    pod redakcją

    TADEUSZA KOŃCZYCA

    zawiera:

    BAJKI, POWIASTKI, BAŚNIE, LEGENDY, OPOWIADANIA I KOMEDYJKI.

    Z rysunkami HENRYKA TOMA.

    KOMEDYJKI:

101. CZERWONY KAPTUREK w 3-ch aktack.

102. KONIK POLNY. PSZCZOŁA I MRÓWKA, w 1 akcie.

103. KSIĘŻNICZKA WZOROWA, w jednym akcie.

104. KOT, ŁASICZKA i KRÓLIK, w jednym akcie.

105. BOGACTWO i NIEDOLA, w Jednym akcie.

106. OBIADEK FRANKA, w jednym akcie.

107. PANI KANAPKA, w jednym akcie.

108. WACIO NAUCZYCIELEM, w jednym akcie.

109. ZŁOTA MARYSIA, w jednym akcie.

110. BIAŁOŚNIEŹKA. w jednym akcie.

111. NIE UDAŁO SIĘ, w jednym akcie.

112. PIERWSZA NAGRODA NACI. w jednym akcie.

DALSZE TOMIKI W DRUKU.


WYDAWNICTWO KSIĘGARNI F KORNA
W Warszawie, Marszałkowska 65.


[Uwagi do wydania elektronicznego.

Dokonano następujących poprawek:

strona  tekst   pierwotny   tekst poprawiony uwagi
1       BAŚN    BAŚŃ        'N' zamieniono na 'Ń'.
9       siedż   siedź       'ż' zamieniono na 'ź'.
9       bądż    bądź        'ż' zamieniono na 'ź'.]





*** End of this LibraryBlog Digital Book "Kopciuszek - Baśń fantastyczna" ***

Copyright 2023 LibraryBlog. All rights reserved.