Title: The Esperantist, Vol. 1, No. 4
Author: Mudie, H. Bolingbroke (Harold Bolingbroke), 1880-1916 [Editor]
Language: Esperanto
As this book started as an ASCII text book there are no pictures available.


*** Start of this LibraryBlog Digital Book "The Esperantist, Vol. 1, No. 4" ***


book was produced from scanned images of public domain


_Transcriber's Notes_

A few minor typographical errors have been corrected without notice.
However, many grammatical errors and odd spellings have been left as
in the original.



SINGLE COPIES PRICE FOURPENCE NET.


_No. 4._

_February, 1904._

  THE
  ESPERANTIST

  The Esperanto Gazette for the spreading
  of the International Language....

Edited by H. BOLINGBROKE MUDIE.

ANNUAL SUBSCRIPTION: 3/- (4 francs; 1-1/2 roubles; 75 cents).

Published by THE LONDON ESPERANTO CLUB, 41, Outer Temple, London, W.C.



CONTENTS.

                                                  Page
  President's speech at Annual Meeting            49-50
  Dr. Zamenhof's Greetings by Phonograph             51
  How to Found a Group (H. W. Clephan)            52-53
  New Year's Poem (Clarence Bicknell)                54
  Oje (Osip Ivanovich Elleder)                       55
  The Tempest, continued from pages 5, 31 & 40
    (translated by A. Motteau)                       56
  Foreign Friends                                    57
  Dr. Zamenhof's Views on an Academy               58-9
  Giant Despair from Bunyan's Pilgrim's Progress
    (translated by Joseph Rhodes)                 60-61
  Correspondence Notes                               62
  Various Items of Interest                          63
  Science Notes                                      64
  Esperantists' Hymn (Fred Crook)                    64



  FOR FREE PARTICULARS write to
  the HON. SECRETARIES of
  ESPERANTO SOCIETIES at

  BOURNEMOUTH, I. F. H. Woodward, Esq.,
  Norwood, St. Swithin's Road.

  DUBLIN, C. Fournier, Esq.,
  Celtic Association, St. Stephen's Green.

  EDINBURGH, Miss Tweedie, M.A.,
  2, Spence Street.

  GLASGOW, J. Hunter, Esq.,
  138, Darnley Street, Pollokshields.

  HUDDERSFIELD, G. H. Taylor, Esq.,
  13, Birkly Hall Road.

  KEIGHLEY, J. Ellis, Esq.,
  Compton Buildings, Bow Street.

  LONDON, H. Bolingbroke Mudie,
  41, Outer Temple, W.C.

  NEWCASTLE, H. W. Clephan, Esq.,
  3, Cotfield Terrace, Gateshead.

  PLYMOUTH, J. A. Thill, Esq.,
  6, Barton Crescent, Mannamead.

  PORTSMOUTH, Dr. Greenwood,
  21, St. George's Square.

  SURBITON, P. Howard, Esq.,
  The Bungalow, Cranes Park.

  TYNEMOUTH, Alan F. Davidson, Esq.,
  26, Park Crescent, N. Shields.

N.B.--It is earnestly hoped that gentlemen who are willing to form
local groups will communicate with the Hon. Sec., Esperanto Club, who
will do all in his power to assist them in the work.



The Remington

THE _UNIVERSAL_ TYPEWRITER.

Just think of it!

THE INTERNATIONAL MACHINE.

_Unbound by ties of nationality:

The common bond of union of all civilised peoples._

The Remington can be supplied fitted for Esperanto.

     * * *

  THE REMINGTON TYPEWRITER COMPANY,
  100, Gracechurch St., London, E.C.



La Remington

LA _UNIVERSALA_ SKRIBMAŜINO.

Pripensu je tio!

LA INTERNACIA MAŜINO.

_Tute liberiĝita de naciaj ligiloj:

La Komuna unuigilo por ĉiuj civilizitaj popoloj._

La Remington estos liverita kun Esperantaj presliteroj.

     * * *

  LA REMINGTON TYPEWRITER KOMPANIO,
  100, Gracechurch St., Londono, E.C.



To Interest Your Friends,

Send 2/6 to the Librarian, P. HOWARD, Esq., The Bungalow, Cranes
Park, Surbiton, for 6 copies of No. 52. These can subsequently be
returned with 1/3 extra, and exchanged for The Complete Text Book if
desired.



LINGVO INTERNACIA,

A Monthly Gazette entirely in Esperanto. Edited by M. Paul Fruictier.

Annual Subscription, 3/6. With Literary Supplement. 5/6.

Send to the Librarian, Esperanto Club.

Single Numbers, 4d.



  The
  Dictionaries
  Are Ready.

ENGLISH-ESPERANTO,

By J. C. O'CONNOR, B.A. & C. F. HAYES, 2/6 net.

ESPERANTO-ENGLISH,

By A. MOTTEAU, 2/6 net.

These and all other books can be had from the Librarian--

  P. H. HOWARD, Esq.,
  The Bungalow, Cranes Park, Surbiton.



"The Playgoer."

  The Leading Theatrical Magazine.
  Illustrated Souvenirs of Plays.

  An Up-to-date Artistic Record of
  everything connected with
  the Theatre.

THE ORGAN OF THE HABITUAL PLAYGOER.

SIXPENCE, MONTHLY.



THE ESPERANTIST.

The Esperanto Gazette for the spread of the International Language.


  ABONPAGOJ ESTAS RICEVEBLAJ ĈE
  SUBSCRIPTIONS SHOULD BE SENT TO

  The Hon. Sec. ESPERANTO CLUB, 41, Outer Temple, London, W.C.
  AUSTRIA.--Sro. T, Cejka, Bystrice Hostyn, Moravia.
  BELGIUM.--M. M. Seynaeve, 3, Rue de l'Avenir, Courtrai.
  CANADA.--A. Saint Martin, Esq., 79, St. Christopher Street, Montreal.
  FRANCE.--M. Paul Fruictier, Boulevard Arago 27, Paris.
  GERMANY.--Doktoro Mybs, 68, Markt Strasse Altona, Elbe.
  MALTA.--A. Agius, Esq., 92, Strada S. Gaetano, Hamrun.
  RUSSIA.--G. B. Smith, Esq., 19, Wiborg Quay, St. Petersburg.
  SWEDEN.--Sro. P. Ahlberg, 50, Döbelnsgatan, Stockholm.
  TRINIDAD.--Geo. O. Messerly, Esq., Port of Spain.

_Nepresitajn manuskriptojn la Redakcio resendos se oni aldonis
poŝtsignon._

_Alsendatajn artikolojn la Redakcio laŭ bezono korektos._


No. 4.

  Subscription, 3s. Per Annum.
  Single Copies, 4d. net.

FEBRUARO, 1904.



Ĉe Essex Hall, je Jan. 14, laŭ la anonco en The Esperantist,
la Membroj kaj Amikoj de la London Esperanto Club jarkunvenis. Kaj
sekve la raporto de tiu ĉi kunveno postulas multe da spaco. Por ke
aliaj interesaĵoj ne estu limigitaj, la kutimata Gramatiketo estas
forigita. Mi esperas ke la legantaro aprobos tiun ĉi. La Prezidanto
de la Klubo, Sinjoro Felix Moscheles, malfermis la kunsidon per
longan kaj interesan Esperantan paroladon. Li diris:--

Estimataj Gesinjoroj,

La unuaj vortoj, kiujn mi diras je tiu ĉi unua Jarkunveno, sendube
devas esti parolataj en la lingvo kreita de nia glora majstro,
Doktoro Zamenhof. Kaj la unua penso, kiu sin prezentas al mi, estas
la tre feliĉa, ke ni povas nin gratuli pri la sukcesoj, kiujn ni
gajnis. Sed la ĝojo, kiun mi nun sentas, ne devas silentigi la duan
penson, kiu memorigas al ni ĉion, kion ni ankoraŭ devas fari. Ni
devas, kaj ni devas longatempe, jes, dum longaj jaroj, bataladi
kontraŭ la antaŭjuĝoj enradikitaj en multaj el niaj samlandanoj,
kaj ni ankaŭ devas batali kontraŭ la malhelpanta nescieco de tiuj,
kiuj ĝis nun ne estas aŭdintaj la voĉon de nia kara lingvo.

La maniero, je kiu niaj kontraŭuloj traktas niajn penadojn,
memorigas al mi la historion de ia Germana deputato, kiu,
interrompante la paroladon de la ministro, ekkriis "Mi ne scias viajn
argumentojn, sed mi tute malaprobas ilin." Tiel ankaŭ estas la
taktiko de tiuj, kiuj ĉiam provadas malhelpi la progreson de la
mondo, kaj kiuj precipe malvolas je nia kara Esperanto. "Ni ne konas
vian lingvon," ekkriadas tiuj ĉi, "sed ni ĝin tute malaprobas." Nu,
tiaj blindaj kritikistoj ne povas maltrankviligi nin. Nia devizo
estas "_Antaŭen_," kaj tiu ĉi alia eldiro de la glora Galileo:
"_E pur si muove._" Kaj nun ni nature demandas kial _ni_, membroj
de la Londono Klubo Esperanta povas antaŭvidi je la estonteco kun
tiom da konfido. Ni ne similas al tiu deputato; ni serĉas la kaŭzojn
kaj ni pesas la argumentojn de la aferoj. "Feliĉulo tiu," diris
Virgilo, "kiu povis sciiĝi la kaŭzojn de la aferoj."

Kial ni povas esti konfidemaj pri la kreskado kaj prosperado de nia
Klubo? Tial ke ĝi tiel bonege sukcesis dum la unua jaro de sia
estado, ni devas demandi kial ĝi tiel sukcesis. Jen la respondo je
tiu demando. Ĝi sukcesis, ĉar ĝiaj Membroj estas per fervoro
plenigataj kaj pretaj por senĉese labori pro la propagando de la
lingvo. Ni posedas inter nia membraro multajn Geesperantistojn, kiuj
nin multege helpis, instruante Esperanton senpage, farante kursojn en
diversaj kvartoloj de Londono, de Anglujo kaj eĉ eble de la tuta
mondo; ĉar multaj el niaj membroj estas anoj de malproksimaj landoj.
Ni estas konfidemaj, ĉar ni havas Sekretarion (la sekvantajn frazojn
la Redaktoro estas devigita pro la modesteco elstreki, ĉar li ankaŭ
estas la Hon. Sek.).

Miaparte, mi kredeble estas la sola kulpinda membro de la Klubo, ĉar
mi nur faris pro ĝi la ordinaran ĉiutagan propagandon. Tamen, mi
ĝojas atesti, ke ne malofte mi sukcesis varbi rekrutojn por nia
Afero inter la nekreduloj. Neniu povas sin interesigi pli ol mi pri
la celo de nia Klubo. De mia infaneco--nuntempe tre malproksima
tempo--mi elserĉadis la rimedojn por interkonigi la diversajn
naciojn de la mondo kaj kunligi ilin, anstataŭ malamigi, mortigi
ilin. La plej potenca ilo por forigi la mallumon, kiu nin ĉirkaŭas,
la ĉiampova instrumento por kunligi la diversajn naciojn de la
mondo, estas _La Lingvo Internacia_.

Ne forgesu, do, karaj gesamideanoj kaj geamikoj, ke, laborante pro la
lingvo internacia, ni klopodas por benita kaj sankta celo; ni laboras
por la feliĉeco de estontaj generacioj, kaj por la plibonigo de la
civilizita mondo.

Tuj post la fino de tiu ĉi interesa parolado, la Vicprezidanto,
Sinjoro J. C. O'Connor, legis leteron de la Kasisto, Sinjoro W. T.
Stead, kiu malfeliĉe ne povis ĉeesti pro malsaneto. Sinjoro
O'Connor ankaŭ diris malmultajn vortojn en la Angla lingvo pri la
rapida progreso, kiun Esperanto faris inter ni.

Tiam la Hon. Sekretario legis Raporton pri la Klubaj aferoj, kiu
estos sendata al ĉiuj Membroj.

Fraŭlino Lawrence tiam donis al ni du interesajn leterojn. Unu estis
de Sinjoro Geoghegan, en Alaska, por kiu, bedaŭre, spaco mankas. La
alia estis de Doktoro Zamenhof, reakcentigante la fakton ke, se
presistoj ne havas la akcentojn sur la literoj en Esperanto, ili
ĉiam povos anstataŭi la akcentojn per la litero "H" (chi, ghi,
jhus, ehho, shi) kaj ke la akcento sur "Ŭ" ne devas esti presata.
Tiu ĉi eble helpos nian aferon.

La Membraro de kelkaj aliaj Societoj, kiuj deziris kunligi sin kun
ni, estis aldonita al la Londona Klubo Esperanta; kaj la oficiala
parto de la kunveno finiĝis per fanfarado, ĉar nia kara Estro,
Doktoro Zamenhof mem, sendis al ni paroladon per fonografo.

La uzo de fonografoj certe estas gravega ilo por la lernado de la
elparolado de Esperanto, kaj tiuj, kiuj havas ilin, estos saĝaj, se
ili aĉetos Esperantajn cilindrojn. Sinjoro Rees, de la Modern
Language Press, 13 Paternoster Row, London, afable venis por pruvi al
ni tiun ĉi fakton, per la cilindro de Doktoro Zamenhof, kaj alia el
The Esperantist. La paroladon kiun Doktoro Zamenhof sendis
tiel afablege al ni, mi jam estis kopiinta, antaŭ ol la transskribo
alvenis. Tiu ĉi fakto pruvos al skeptikuloj, ke la paroloj de nia
Estro Varsovie tute estis Londone kompreneblaj al ni.

Estimataj Sinjorinoj kaj Sinjoroj,

Ne havante la eblon partopreni persone en la unua jarkunveno de la
Londona Klubo Esperanta, mi sendas per fonografo mian koran saluton
al ĉiuj partoprenantoj en la kunveno. En mia imago mi prezentas al
mi, ke mi sidas nun inter Vi, estimataj Anglaj amikoj de la ideo de
lingvo internacia, kaj mi ĝojas kune kun Vi pro la belaj fruktoj,
kiujn Via energia laborado donis en la daŭro de la foririnta jaro.
Antaŭ unu jaro nia afero estis ankoraŭ tre malmulte konata en Via
lando, kaj nun ni havas en Via lando jam tre multe da varmegaj kaj
sinceraj amikoj; ni havas diversajn klubojn de Esperantistoj, ni
havas konstantajn kursojn de Esperanto, ni havas belan gazeton
Esperantan. Preskaŭ ĉio estas la frukto de laborado de la Klubo
Londona, kiu povas esti fiera je la rezultato de sia unuajara penado.
Al la noblaj kaj energiaj kondukantoj kaj laborantoj de la Londona
Klubo Esperanta nia afero ŝuldas koran dankon.

Parolante pri la sukcesoj de la Klubo Londona mi ne devas forgesi pri
tiu malgranda rondeto Esperantista en Keighley, kiu metis la komencon
por nia afero en Anglujo. Nian koran saluton al la Esperantistoj
Kiĥlianoj!

La laboradon de la Londona Klubo Esperanta la tuta mondo observas kun
grandega intereso. Ni ĉiuj esperas kaj antaŭsentas ke, pli aŭ
malpli frue, Londono fariĝos unu el la plej gravaj centroj de
nia afero por la tuta mondo. Londono longe dormis; sed kiam ĝi
vekiĝis, tio ĉi estos kiel vekiĝo de leono. Potenca voko iros el
Londono kaj ĉiam pli kaj pli sonados kaj resonados en ĉiuj partoj
de la mondo. Kun atento la popoloj aŭskultados la voĉon venantan el
la potenca centro de la angle-parolantaj regionoj. Kiam pri frateco
de popoloj kaj pri neŭtraleco de internaciaj rilatoj ekparolos tia
potenca popolo kiel la angla, la mondo aplaŭdos kun entuziasmo, kaj
tiu sankta afero, por kiu ni batalas ekmarŝos rapidege.
Esperantistoj en Londono, Esperantistoj en Anglujo, laboru kuraĝe
kaj energie. Malfacila, tre malfacila, estas la semado, sed dolĉaj
kaj benitaj estos la fruktoj. Granda kaj grava estas Via rolo. La
tuta mondo Esperantista rigardas Vin kaj multe de Vi esperas.

Tiu ĉi parolado treege plaĉis al la aŭdintaro, kiuj korege dankis
la Doktoron pro lia aminda saluto. Sinjoro Motteau kun tri aliaj
bonege kantis lian belan himnon "Espero" (presita je la dek-sesa
paĝo de The Esperantist), kaj ĉiuj entuziasme kunkantis la
ĥoraĵon. Post multaj paroladetoj kaj bela poemeto, kiun elparolis
Fraŭlino Schäfer, la kunveno finiĝis, kaj ĉiuj el la
partoprenintoj revenis hejmen pripensantaj kiel helpi la kreskadon de
Esperanto en Anglujo, kaj tra la tuta mondo.


At Essex Hall, on Jan. 14, as announced in The Esperantist,
the members and friends of the London Esperanto Club held their
annual meeting. And consequently the report of this meeting demands
much space. In order that other interesting matter should not be
limited, the usual short grammar is left out. I hope readers will
approve of this. The Club's President, Felix Moscheles, Esq., opened
the meeting by a long and interesting speech in Esperanto. He said:--

Ladies and Gentlemen,

The first words I say in this first annual meeting must, undoubtedly,
be spoken in the language created by our illustrious master, Doctor
Zamenhof. And the first thought which occurs to me is the most happy
one that we may congratulate ourselves on the successes which we have
gained. But the joy I now feel must not silence the second thought
which reminds us of everything which we still have to do. We must,
and for a long time, yes, for long years, keep on fighting against
the rooted prejudices of many of our fellow-countrymen, and we also
have to contend against the obstructing ignorance of those who, till
now, have not heard the voice of our prized language.

The manner in which our opponents treat our efforts calls to mind the
tale of a certain German deputy who, interrupting the speech of the
Minister, cried out, "I do not know your arguments, but I thoroughly
disapprove of them." So also are the tactics of those who continually
endeavour to hinder the world's progress, and who bear an especial
ill-will against our valued Esperanto. "We do not know your language,"
these are ever proclaiming, "but we thoroughly  disapprove of it!"
Now, blind critics of that sort cannot disconcert us. Our motto is
"_Forwards_," and this other saying of the glorious Galileo: "_And
nevertheless it moves._" And now we naturally ask why we, Members of
the London Esperanto Club, can look into the future with so much
confidence. We do not resemble that deputy; we seek for the causes
and weigh the arguments of things. "Happy that man," says Virgil,
"who has been able to discover the causes of things."

Why may we be confident as to the continued growth and prosperity of
our Club? Since it has succeeded so very well during the first year
of its existence, we must ask why it has thus succeeded. Here is the
answer to that question. It has succeeded because its members are
filled with fervour, and are ready to labour ceaselessly to spread
the language. We possess among our members many Esperantists who have
very greatly helped us in teaching Esperanto without charge, in
holding classes in various parts of London, of England, and even of
the whole world; for many of our members are inhabitants of distant
lands. We are confident because we have a Secretary (the sentences
following the Editor is compelled by modesty to delete, as he is also
the Hon. Sec).

I, for my part, believe I am the only blamable member of the Club, as
I have only assisted it by the ordinary daily propaganda.
Nevertheless, I rejoice to state that not infrequently have I
succeeded in enrolling recruits for our Cause from among the
incredulous. Nobody can interest himself more than I about the
purpose of our Club. From my childhood--now a very remote period--I
have continually been seeking out means for making the various
nations of the earth acquainted with one another, and to cause them
to unite instead of hating and killing each other. The most powerful
means for dispelling the darkness which surrounds us, the
ever-powerful instrument for uniting the various nations of the
earth, is _the International Language_.

Do not forget, then, dear fellow-thinkers and friends, that, in
working for the cause of the international language, we are devoting
ourselves to a blessed and a holy aim; we are striving for the
happiness of future generations, and for the amelioration of the
civilised world.

At the termination of this interesting speech the Vice-President, J.
C. O'Connor, Esq., read a letter from the Treasurer, W. T. Stead,
Esq., who was not able to be present on account of a slight illness.
Mr. O'Connor also said a few words in English on the rapid progress
Esperanto has made amongst us.

Then the Hon. Secretary read a Report of the Club's affairs, which
will be sent to all Members.

Miss Lawrence then gave us two interesting letters. One was from Mr.
Geoghegan, in Alaska, for which, unfortunately, we have not space.
The other was from Dr. Zamenhof, once more accentuating the fact
that, if printers have not the accents over Esperanto letters, they
may always substitute the accents by the letter "H" (ch, gh, hh, sh,
jh), and that the accent over the "Ŭ" need not be printed. This
will, possibly, help our Cause.

The Members of some other Societies, who wished to unite with us,
were added to the London Esperanto Club; and the official part of the
meeting terminated with a flourish, for our dear Chief, Dr. Zamenhof
himself, had sent us a speech on the phonograph.

The use of phonographs is certainly an important means of studying
the pronunciation of Esperanto, and those who have access to them
will be wise in getting Esperanto records. Mr. Rees, of the Modern
Language Press, 13, Paternoster Row, London, kindly came to prove
this fact by means of Dr. Zamenhof's record, and another one from
The Esperantist. I had already copied the speech which Dr.
Zamenhof thus kindly sent before the transcript arrived. This fact
will prove to sceptical people that our Chief's words in Warsaw were
quite intelligible to us in London.

Esteemed Ladies and Gentlemen,

Not having the power of participating in person in the first annual
meeting of the London Esperanto Club, I send by phonograph my hearty
greeting to all participants in the meeting. In my imagination I
picture to myself that I now sit with you, esteemed English friends
to the idea of an international language, and I rejoice with you at
the fine fruits which your energetic continuous labour has given in
the course of the past year. One year ago our Cause was still but
little known in your land, and now we already have in your land very
many most warm and sincere friends; we have various Esperanto groups,
we have permanent Esperanto classes, we have a beautiful Esperanto
Gazette. Almost all this is the fruit of the labour of the London
Club, which may be proud of the result of its first year's
endeavours. To the noble and energetic conductors and workers of the
London Esperanto Club our Cause owes most hearty thanks.

In speaking of the successes of the London Club I must not forget
that little Esperantist circle in Keighley, which gave a start to our
movement in England. Our hearty greeting to the Keighley
Esperantists.

The entire world observes with very great interest the work of the
London Esperanto Club. We all hope and anticipate that, sooner or
later, London will become one of the most important centres of
our Cause for the whole world. London has for a long time slept;
but when it awakens it will be as the awakening of a lion. A mighty
voice will issue forth from London, and will sound and resound in
all parts of the earth. The nations will listen with attention to
the voice issuing from the centre of the English-speaking world.
When such a powerful nation as the English begins speaking of the
brotherhood of nations and the neutrality of international relations,
the world will applaud with enthusiasm, and that sacred Cause for
which we contend will march forward with great strides. Esperantists
in London, Esperantists in England, work courageously and
energetically. Difficult, very difficult, is the sowing, but sweet
and blessed will be the fruits. Great and important is your _rôle_.
The whole Esperantist world watches you and hopes much from you.

This speech greatly pleased the audience, who most heartily thanked
the Doctor for his kind greeting. Mr. Motteau, with three others,
sang most effectively his beautiful hymn "Espero" (printed on the
page 16 of The Esperantist), and all joined in the chorus
with enthusiasm. After many short speeches and a pretty poem recited
by Miss Schäfer, the meeting came to an end, and all the
participants returned home thinking how to help the spread of
Esperanto in England, and throughout the world.



KIEL FONDI ESPERANTAN GRUPON.


La fondigo de Esperanta Grupo, por ke ĝi havu bonsukceson, postulas
multe da kapableco de organizado, entuziasmon senliman, grandan
paciencon, kaj firman decidon ke la grupo prosperos, malgraŭ la
malfacilaĵoj, kiuj staras en ĝia vojo.

Sendube la kreado de tia societo aŭ grupo kaŭzos al vi amason da
laborojn, kiun ĉiu ajn krom entuziasmulo prave povus nomi sklaveco.
Kalkulante la korespondadon, la verkadon de artikoloj, kaj la faradon
de ĉio, kion ni povas por gajni la atenton de la skeptikema Publiko,
plie la varbadon de aliaj samideanoj por ricevi ilian kunhelpon, la
laboro vere estas senfina. Sed aliparte, la rezultatoj de viaj penoj
estos rekompenco multe pli granda ol sia kosto, ĉar, interalie, oni
konatiĝas kun multaj interesaj personoj, ĉeestas ĉe multaj
instruantaj priparoladoj, kursoj, k.t.p., kaj, krom tio, ĝuados
nombron da aliaj profitaĵoj, kiun bone valorigas la laboradon
elspezitan.

Kompreneble, oni apenaŭ bezonas diri, ke viaj klopodoj tute ne
finiĝos tiam, kiam vi estos fondinta la grupon. Efektive, ili nur
ĵus komenciĝis.

Oni ĉiam trovos en nova movado kiel Esperanto, multe da personoj,
kiuj volonte alprenos ĝin dum daŭras la intereso ordinare elvokita
de novaĵo ia; sed tuj kiam ĝi ĉesas esti priparolata, ili kviete
lasas ĝin subfali. Pri tiaj membroj oni devos precipe zorgi; se iu
el ili forlasos ĉeesti la kursojn aŭ ŝajnos perdi sian intereson
je la afero, skribu mallongan leteron aŭ aliru viziti lin, por
certigi lin, ke la Grupo bezonas lian kunhelpon.

Nu, rilate al la maniero laŭ kiu mi volus agadi por fondi grupon.

Unue, estas la Publika Gazetaro, institucio, kies gravaj utilaĵoj
por tia movado kiel tiu-ĉi, estas absolute necesegaj. Ĝi liveros al
ni la solan efektivan ilon por disvastigi Esperanton inter la
ĝenerala publiko. Mi konsilas personajn paroladojn kun Redaktoroj,
la plimulto el kiuj jam interesigas sin je lingvaj aferoj, kaj mi
kredas, ke vi renkontos nenian malfacilaĵon priparoladi Esperanton
kun ili, kaj ricevi ilian subtenpromeson fine. Artikoloj donantaj
skizon pri la movado de ĝia komenciĝo, ankaŭ ekzemploj, por montri
ĝian utilecon komercie, literature kaj sociale, devos esti
prezentataj. Kiel eble plej ofte korespondado por-kaj-kontraŭa,
devas esti iniciatata.

Nun tiam kiam, nia afero reale ekmovas en tiu ĉi lando (pardonu min
se mi kaptas la nunan okazon por diri kiel mirinda, laŭ mia opinio,
estas la progreso, kiun ĝi jam faris, kiam oni konsideras ke apenaŭ
pasis dek du monatoj de ĝia komenciĝo), mi estas certa, ke
troviĝos multaj Esperantistoj ĉe diversaj partoj de Britujo, kiuj
tre volonte donos sian subtenon al la afero, skribante leterojn en
la Gazetaro pro la fondo de ia ajn Klubo, Grupo, aŭ Societo. Tia
korespondado sendube pruvos, ke ekzistas multe da kontraŭuloj
al nia ideo. Tio-ĉi estas neevitebla por ia nova movado, kaj
iliaj kontraŭdiraĵoj devas esti ĝentile aŭskultataj, kaj lerte
rebatitaj de iu el ni, kiu posedas la necesan kapablecon por tia
laboro. Ni ĉiam memoru, ke tia kontraŭeco pli multe valoras por ni
ol apatio kaj indiferenteco.

Elvokinte dum kelke da tempo, intereson pri la afero, kaj tiel
kaŭzis ian parton de la publiko iĝi dezireman eklerni pli da ĝi,
faru publikan paroladon pri la temo de Helpanta Lingvo Internacia.
La Prezidanto devas esti loka eminentulo ia.

Anoncoj de la kunveno devos enpresiĝi en la lokan Gazetaron.
Ankaŭ estos bone, ke vi petegu la apogon de la diversaj Institucioj
Literaturaj de la lokaĵo, kaj, aranĝinte la kunvenon, alsendu al
ĉiu Sekretario, por dissemado inter la membroj, cirkuleretojn
sciigantaj ĝian daton, lokon kaj celon.

Je la finiĝo de la parolado, invitu disputadon, kaj tuj anoncu la
fondon de la nova Grupo (nature, la regularo, proponoj, k.t.p., devas
esti antaŭe formulitaj), decidu pri la titolo de la Grupo, difinu
ĝian celon, kaj elektu la registaro, k.t.p. Tion farinte petu al
viaj aŭdantoj, ke ili tuj fariĝu membroj.

La abonpago devos esti tiel malgranda, ke ĝi ne fariĝu baro por
malhelpi ies ajn aliĝon.

Ĉi tiuj estas la ĉefaj principoj, laŭ kiuj mi ekfondis la
Societon, kies Hon. Sekretario mi estas; kompreneble ne sen havinte
la valoran kunhelpon de la aliaj membroj (el kiuj konsistas la nuna
Komitato), kaj ankaŭ tiun de la nelacigebla Hon. Sekretario de la
Esperanto Klubo, la Redaktoro de tiu ĉi Gazeto.

Mi kore esperas, ke tiuj ĉi malmultaj rimarkoj utilos al samideanoj,
kaj ke ili estu kuraĝigitaj por fondi Grupojn en tiaj regionoj, kie
neniaj nun troviĝas.


HOW TO FOUND AN ESPERANTO GROUP.


The founding of an Esperanto Group, so that it should be successful,
demands much organising ability, boundless enthusiasm, great
patience, and firm determination that the group shall prosper, in
spite of the difficulties which stand in its path.

Undoubtedly the creation of such a society or group will cause you an
amount of work which anyone other than an enthusiast would justly
name slavery. In reckoning up the correspondence, the writing of
articles, and the accomplishing of everything we can do to gain the
attention of the sceptical public, besides the enrolling of other
adherents in order to gain their coöperation, the work is truly
endless. But, on the other hand, the results of your trouble are
recompense far greater than the cost, for, among other things, one
becomes acquainted with many interesting persons, is present at many
edifying lectures, classes, etc., and, besides this, one enjoys a
number of other advantages which are well worth, the labour expended.

Of course it is hardly necessary to say that your great exertions
certainly do not cease when you have founded the group. In fact, they
have only just commenced.

One will always find in a new movement like Esperanto many persons
who will willingly take it up while the interest lasts, which is
generally aroused by any novelty; but, as soon as it ceases to be
talked about, they quietly let it drop. Of such members one must take
especial care; should any one of them discontinue attending the
classes or seem to lose interest in the subject, write a short letter
or pay him a call to assure him that the group needs his
coöperation.

Now, as regards the _modus operandi_ for founding a group.

In the first place, there is the Public Press, an institution whose
uses in such a movement as this are absolutely essential. It will
give us the only effectual means for spreading Esperanto among the
general public. I advise personal interviews with Editors, the
majority of whom are already interested in matters linguistic, and I
believe you will not encounter any difficulty in discussing Esperanto
with them, and in finally obtaining their promise of support.
Articles giving a sketch of the movement from its commencement, also
examples for illustrating its uses for commerce, literature, and
society must be submitted. As often as possible correspondence _pro
and con_ should be initiated.

Now that our cause really begins to move in this land, (excuse me if
I take the present opportunity to say how remarkable, in my opinion,
is the progress it has already made when one considers that scarcely
twelve months have passed since its commencement), I am certain that
many Esperantists will be found in various parts of Britain who most
willingly will give their support to the movement by writing letters
to the Press in favour of the foundation of any Club, Group, or
Society. Such correspondence will doubtless prove that there exist
many opponents to our proposal. This is inevitable in any new scheme,
and their adverse comments must be politely listened to, and
instructively refuted by any of us who possess the necessary
capability for such work. Let us ever bear in mind that this
opposition is to us of far greater worth than apathy and indifference.

Having aroused, for a time, interest in the subject, and thus having
caused a certain section of the public to become desirous of learning
more about it, give a public lecture on the theme of an Auxiliary
International language. The Chairman should be someone of local
eminence.

Announcements of the meeting must be printed in the local Press.
It would also be well to seek the support of the various Literary
Institutions of the neighbourhood, and, having arranged the meeting,
to send to every Secretary, for distribution to the members, bills
announcing its date, place, and purpose.

At the termination of the lecture invite discussion, and then and
there announce the foundation of the new Group (obviously the rules,
proposals, etc., must be drawn up beforehand), fix the title of the
Group, define its purpose, and elect its officers, etc. This done,
ask your audience to at once become members.

The subscription must be so small as to form no obstacle to anyone's
joining.

These are the chief principles by which I have founded the Society
whose Hon. Secretary I am, but certainly not without having had the
valuable coöperation of the other members (of whom the present
Committee is composed), and also that of the indefatigable Hon.
Secretary of the Esperanto Club, the Editor of this Gazette.

I sincerely hope that these few remarks will be useful to
Friends-in-Esperanto, and that they will be encouraged to found
Groups in those localities, where none at present exist.

  H. W. Clephan.



LA NOVA JARO 1904.

Originale verkita de CLARENCE BICKNELL, Kun Angla traduko.


  Ĉu la Jar' Nova povus esti
    Sen kruco aŭ doloro?
  Sen tim' pro ia perd' malĝoja
    En tre proksima horo?

  Ĉu estos ĝi de brila lumo
    Sen unu ombr' malbona?
  Ĉu estos kampoj floroplenaj,
    Kaj ĉiu flor' fruktdona?

  Sen dornoj estu la rozujoj
    Sed rozoj plimultiĝu!
  Pli bona ol komenco sia
    La Nova Jar' finiĝu!

  Almenaŭ ĝi deviĝos porti
    Progreson al la tero,
  Ĉar DI' al ni vidaĵojn novajn
    Donacos de la Vero.


  A year without a sorrow
    Or a cross,
  Or dread of any morrow
    Bringing loss. Could it be?

  A year of light, with shadow
    Scarcely one?
  Of fruits in every meadow,
    Thistles none. Will it be?

  A year of many roses
    And few thorns;
  A year that brighter closes
    Than it dawns. May it be!

  A year of God's unfolding
    Wider wings;
  A year of man's beholding
    Better things. Must it be!



OJE.

RUSA SKIZO, Originale Verkita de OSIP IVANOVIĈ ELLEDER.


Melankolia aŭtuna nebulo disvastiĝis super la ĉirkaŭaĵo. Malgaja
malsupreniganta Novembra nebulo. Griza en griza aperiĝas ĉio.
Grizaj nuboj tiradas tien malalte sur la ĉielo, preskaŭ kun manoj
preneblaj. Kiel nigraj dikaj buloj sidas korvoj sur pintoj de nudaj
senfoliĝitaj arboj, ĉie kaj tie malrapide, mallaŭte ekflugante.
Multaj grandaj akvogutoj de la matena nebulo pendiĝas sur la
branĉoj malsupreniĝinte ilin: larmoj de naturo postplorantaj al la
pasintaj belaj somertagoj. Malĝojeco en la naturo, Malgajeco en homa
koro.

El la budo, sur la korto, sonadas laŭtega hundbojado. Jam de frua
mateno ĝi sonadas. La granda nigra hundo bojas. Li bojas ĉar li
sopiriĝas je sia bela ordonantino, kiun li pli frue ĉiam kaj ĉie
akompanadis, sed nun oni lin alĉenigis kaj li ne povante al sia
amanta, ĉarma ordonantino kuri, bojas. Li senĉese estis bojanta,
malgaje----.

La ĉarmega fraŭlino, ordonantino de Oje amis tiun hundon bojantan,
kiu ŝin pli frue, kiam ŝi estis en la vilaĝo vizitanta sian
fratinon, akompanis ĉiam kaj ĉie; sed nun ne estis tio eble--! Ho!
kiel alie tiam sonadis lia bojado, kiel ĝoje, hele, sed nun----

Ŝi iris al la budo. La hundo saltadis antaŭen al ŝi, sed la ĉeno
tiris lin ree malantaŭen, li ŝiris fortike je la ĉeno, sed ĝi
estas pli forta ol li kaj ne lasas lin. La juna fraŭlino paŝis al
Oje kaj elteniginte sian malgrandan blankan maneton, ŝi karesadis
lin. La hundo freneziĝis de ĝojo. Li estis granda rusa ĉashundo,
malbela sed fidelega. Kun siaj mallumaj saĝaj hundokuloj li prudente
rigardadis la belajn okulojn de sia ordonantino kaj, silentiĝinte,
kvieteme li premis sian nigran kapon je ŝia vestaĵo.

Rimarkinde! La okuloj de Oje havis similecon kun ŝiaj okuloj. Ne en
la koloro, ŝiaj estis grizabluaj, liaj brunaj, sed la esprimo en ili
estas egala. Rimarkinda simileco!

Sur la korto reĝis nun silentado, sed ne por longe. La bela
fraŭlino foriris kaj Oje ree malgaje bojadis.--Post kelkaj tagoj la
bojado de Oje enuigis la belan fraŭlinon kaj, ĉar li ne ĉesis,
restante ĉiam alĉenigita ŝi, preninte belan pezon de rostita
viando kaj irinte al la budo, ĵetis ĝin tien, dirante "Havu, manĝu
kaj kvietiĝu!" Ŝi eldiris tion malkare, malmole kaj foriris sen ia
kutima amema vorto, sen kareso. Hodiaŭ ŝi estis iom ĉagrenita, la
bela fraŭlino.

Malgaje postrigardis Oje sian amantan malproksimiĝantan
ordonantinon. Malgaje li ekbojis kaj kaŝiĝis en la budon.
Alĵetitan viandon li ne manĝis.

En la sekvanta nokto frostiĝis kaj falis iom da neĝo. Matene
reĝadis tutega silentado sur la korto.

La servistino forirante vespere vidis ke, antaŭ la budo, kuŝas la
nigra Oje sur la neĝo entendata, senmove. Proksimiĝinte ŝi vidis
ke li estas mortinta. Antaŭ li kuŝis la bela peco de rostita
viando.

"Ho, Dio estu laŭdata," diris la servistino, "li pli ne
maltrankviligos la domon": kaj ŝi rapidis alkomuniki tiun bonan
novaĵon al la aliaj domloĝantoj.

"Eble li mortis pro malsato," kompatinde diris la administrantino.

"Ho, ne!" respondis la servistino, "kuŝas ankoraŭ apud li la granda
peco de viando kiun nia fraŭlino hieraŭ ĵetis al li."

"Ah, nia fraŭlino, ni devas do al ŝi tuj alkomuniki tiun aferon,"
rimarkis la maljunulino "ŝi amis Ojen, kvankam mi vidis ke ŝi
hieraŭ estis al li malkara; spite tion ŝi amis lin, mi scias. Iru,
Nellie, kaj diru al ŝi ke Oje mortiĝis; ŝi estas en ruĝa ĉambro.
Mi nun estas okupata, ĉar morgaŭ mi havas grandan lavadon."

----Nellie foriris al la ordonantino----

     * * *

Vesperstelo jam aperiĝis. Ekstere fariĝis klare, froste. La plena
luno hele allumigis ĉiujn objektojn sur la korto, kie nun estis
senvivo, funebro.--Ĉe la fenestro de ruĝa ĉambro, apoginte sin al
la kadro, staris tiatempe silente, senmove la juna virina figuro. La
vizaĵon forte alpremigita je la vitro, ŝi rigardadis eksteren. Jam
longe ŝi staris tiel enprofundiĝinta en pensoj. Ŝiaj rigardoj
estis dirigitaj al unu punkto sur la korto. Rigide eltendita kuŝis
tie antaŭ sia loĝejo Oje, la mortinta rusa ĉashundo. Akre, klare
desegniĝis la konturoj de la senviva korpo sur la blanka neĝplato.
Liaj larĝe malfermigitaj brunaj okuloj ŝajnis rigardadi alten al la
fenestro de sia amanta ordonantino. Li kuŝis tie kvazaŭ en la morto
ankoraŭ gardante ŝin.

Longe rigardadis la juna virino senmove, senlaŭte, al sia fidela
mortinta akompaninto.

Kion ŝi pensadis? Ĉu ŝi pensis pri Oje, kiel en pasintaj belaj
somertagoj fidele li akompanadis ŝin, je ŝiaj promenadoj? Aŭ ĉu
ŝi bedaŭris siajn lastajn malmolajn vortojn? Kiu povas tion scii?
Eble ŝi tute ne pensis pri la senviva hundo, eble ŝi en tiu momento
kalkulis kiamaniere ŝi akiros alian. Kiu povas scii tion? Kompatinda
Oje!----

Sed nun trafis la arĝenta lunradio ŝian vizaĵon kaj eklumigis du
multepezajn larmojn. Du grandaj perloj briliĝis en la belegaj
grizabluaj okuloj.--"Feliĉa Oje" ĝentile ŝi sopiris. "Fidela en la
vivo, fidela ankoraŭ en la morto" mallaŭte parolis la lipoj de la
juna fraŭlino en ruĝa ĉambro.--"FELIĈEGA OJE."----

En la nokto falinta neĝo mole kovradis lian korpon.



[_Copyright reserved._]

[_Tradukis Esp. 6266._]

LA VENTEGO (Daŭrigo).


(_Vidu la tri antaŭajn Nrojn._)

AKTO I.

Sceno 2 (daŭrigo).


Prospero.--De mi plu li ne vidis vualitan
           La rolon kiun ludis Antonio--
           Min rigardante kiel malsaĝulon,
           Kaj reĝon sole de mizeraj libroj--
           Li absolute duko sin anoncis!
           Avida tiel estis li je povo
           Ke li konsentis al la reĝ' Alonzo
           Duklandon fari depagantan jare,
           Submetis dukan al la reĝa trono,
           Milanan kapon altan li klinigis ...
           Duklando, ĝis li, ĉiam liberama!
           Ve! Kia mallevaĵo!

Mirando.--                    Diaj povoj!

Prospero.--Konduton lian notu, al mi diru
           Ĉu frate kun mi agis via onklo--

Mirando.-- Mi pekus se ne noble mi ekpensus
           Pri la avino mia--sed, patrinoj
           Bonegaj naskis tre malbonajn filojn.

Prospero.--L'enradikita malamiko mia,
           Alonzo tuj aprobis la proponon
           Per kiu, por la submetiĝo landa
           Kaj jara pago de dukatoj multaj,
           Forpelus Antonio min kaj miajn
           El la duklando, kiun de la reĝo,
           Kun multaj ĝojaj, luksaj gratulegoj,
           Akceptis nun perfida mia frato.
           Soldatojn estis li subaĉetinta,
           Pordegojn li malfermis en la nokto ...
           Envenis bando, kiu, tra l'mallumo,
           Forportis min, kaj ankaŭ vin ĝemantan,
           Rapide el Milano!

Mirando.--                   Ho ve, patro!
           Tiamajn plorojn mi ne plu memoras,
           Sed la pripenso min devigas plori.

Prospero.--Aŭskultu, tamen plie, ĝis mi venos
           Al nuna la afero--ĉar sen tio
           Ne taŭgus la rakonto.

Mirando.--                       Kial ili
           Tuj ne mortigis nin?

Prospero.--                     Demando prava,
           --El la rakonto rajte postulata--
           Pro l'amo de l'popolo al Prospero
           Ne faris ili sangavidan krimon:
           Perfidon tiel ili belŝajnigis
           Ke ĝi blindigis ĉiun Milananon.
           En barko nin elsendis ili maren,
           Sed, kiam la marmezon ni atingis,
           Nin ili ĵetis en putrantan ŝipon
           Senmastan, senŝnuraĵan, forlasitan
           Eĉ de la ratoj.--Ho ve! malfeliĉaj!
           Ni ekkriadis al la marondegoj,
           Ekĝemis ni al la ĝemantaj ventoj ...
           Koncerto stranga, sed ne simpatia!

Mirando.-- Ĉielo! kia mi malhelpo estis!

Prospero.--Ho, ne! fariĝis vi kerubo vera,
           Traplenigita de l'ĉiela beno;
           Rideto via min revivigadis!
           Mi maron kiam faris pli salitan
           Per el la koro tiel akraj ploroj,
           Vi kuraĝigis min kaj fortigadis
           Por kontraŭstari eblan mizeregon!

Mirando.-- Sed kiel ni el ŝipo landon trafis?

Prospero.--Per Dia helpo, kara!--Jes; nutraĵon
           Ni havis--kiun reĝa konsilano
           Gonzalo--elektita de Alonzo
           Por tiel nin elpeli--al ni donis.
           Ĉiele inspirita bonfarinto!
           Li plie riĉajn vestojn, ŝtofojn, silkojn
           Aldonis--pli eĉ ol mi diri povas!
           Objektojn, kiujn ĝis nun ni uzadis,
           Utilajn kaj bonegajn. Ĉar li sciis
           Ke estas mi precipe libramulo,
           Eltiris li el la biblioteko--
           De mi ŝatita pli ol la Duklando--
           Amatajn librojn, kaj al mi alportis.

Mirando.-- Ĉielo volu tiun homon beni!
           Mi tre dezirus vidi lin!

Prospero (_Remetas la mantelon_).--Mirando,
           Aŭskultu de l'rakonto la finiĝon.
           Ĉi tien sur insulon ni alvenis,
           Ĉi tie mi mem, edukisto via,
           Instruis vin pli zorge ol princinon
           Ĝuantan vane multajn liberhorojn,
           Aŭ guvernistojn ne zorgamajn tiel.

Mirando.-- Ĉielo rekompencu vin!--Nu, patro,
           Mi petas, diru kial vi ĵus kaŭzis
           Tielan marventegon.

Prospero.--                    Nu! sciiĝu
           Ke tien ĉi, hodiaŭ, per okazo
           Feliĉa, kvankam stranga, ĵus alvenis
           La malamikoj miaj. Nun dependas
           Zenito mia de favora stelo,
           Influon kies devas mi fidele
           Akcepti--aŭ neniam releviĝi--
           Demandoj ĉesu! Vi nun dormi volas--
           Kontraŭbatali tion vi ne povos--
           Filino, ĝin obeu! (_Mirando ekdormas_).

(_Daŭrigota_).



ALILANDAJ KUNBATALANTOJ.


Estas bedaŭrinde ke, ĝis la nuna tempo, Germanujo ne estas estinta
grava helpanto al nia Afero. Estas do pli ol ordinara plezuro
lerni, ke Grupo fondiĝis en la ĉefurbo de tiu lando. La "Berlina
Esperantista Grupo" espereble fariĝos centro de multaj estontaj
societoj, kaj ĉiuj Germanaj Samideanoj devas skribi al unu el la
membroj de ĝia estraro. La Hon. Sekretario estas Sinjoro J. Borel,
Prinzenstrasse, 95, Berlin.

     * * *

Ankaŭ estas plezurege fari anoncon pri alia grupfondiĝo, en pli
malproksima regiono. Ni ĉiuj bone scias ke Meksikujo estas tre riĉa
lando, sed nur antaŭ kelkaj tagoj ĝi aldonis la karan Esperanton al
siaj aliaj trezoroj. La Gazeto _El Minero Mexicano_ enpresis tutan
paĝon pri la fondo de tiu ĉi plej juna grupo, en la Hispana kaj
Esperanta lingvoj, kaj kompreneble tiu ĉi apogo de tia grava
ĵurnalo multe helpos niajn novajn kunbatalantojn.

La Sekretario estas Doktoro A. Vargas, kiu plezure donos pluajn
sciiĝojn pri ĝi. Ĉar multaj gesamideanoj estas dirintaj, ke
Esperanto pli similas je la Hispana ol je alia ajn lingvo, mi
presigis kelkajn liniojn el tiu ĉi anonco en la lingvo de Cervantes.
Ĉu Esperantistoj, kiuj ne konas la Hispanan lingvon, povos ĝin
kompreni?

"Esta dificultad no existe con el Esperanto, que se
presenta humildemente, no para destronar los idiomas existantes, sino
como intermediaro entre todas las naciones."

     * * *

Sed, nunatempe, troviĝas pli de Esperantistoj, kiuj parolas la
lingvon de Dante, ol tiun de Cervantes, kaj, eble, frazo en la Itala
lingvo ankaŭ estos komprenebla por tiuj el miaj legantoj, kiuj tute
ne komprenas tiun ĉi belan sudan lingvon. Ni legu eltiraĵon el
"_Malta_," skribita de la tiea sindonema Sinjoro Dominic Ciantar.
"L'Esperanto non mira neanche ad abattere alcuna delle lingue;
al contrario esso promette di servire come chiave per acquistarle.
I libri che trattano sullo studio dell' Esperanto sono oramai
tradotti in diciotto lingue."

Mi esperas, ke la legantaro pardonos tiun ĉi enpreson de lingvo alia
ol la helpo internacia, sed ili estas enkondukitaj, ĉar estus
interese ekscii, kiun el tiuj ĉi du lingvoj pli similas je
Esperanto.

     * * *

Kaj sendube la malmultaj vortoj en la Itala lingvo tre plaĉos al
niaj fervoraj Maltaj Gesamideanoj. Sciigo pri la fondo de forta Malta
grupo (72 membroj) aperis en la Januaro Esperantist.

Lia Moŝto Napoleone Tagliaferro, Estro de la Malta Edukafako estas
la Prezidanto de tiu ĉi Societo, kaj Doktoro C. Sammut, Profesoro
ĉe la Universitato, estas Vic-Prezidanto. Plie, je la tago de la
Nova Jaro, la Redaktoro de tiu ĉi Gazeto ricevis tre afablan
leteron, kiu sciigis lin pri lia elektiĝo kiel Hon. Prezidanto de la
Grupo.

Kvankam li multe klopodadis pri la naskiĝo de la Grupo, li tute ne
atendis tian honoron. Tamen, esperante ke li povu multe helpi siajn
tieajn amikojn dum la estonteco, li dankeme akceptis la honoron, kaj
deziras per la kolonoj de The Esperantist sendi sian koran
dankesprimon. Kompreneble la Estro de la Grupo estas Doktoro Zamenhof
mem, kiu afable sendis sian gratulon kun la espero ke Maltujo rapide
antaŭmarŝos ĝis la pordoj de akordado internacia.

     * * *

Sinjoro Jonko Davidov sendis la sekvantan leteron:--

Estimata Sinjoro,

"Mi faris sukcesindan paroladon pri Esperanto en la salono de la
Silistra (Bulgarujo) instruista lernejo antaŭ ĉiuj lernantoj
instruistoj, kun permeso de la Direktoro. Post la parolado mi
malfermis senpagan kurson pri Esperanto en la sama lernejo antaŭ 32
instruistoj, estontaj disvastigistoj de Esperanto. La kurso iras
sukcesplene."

Sinjoro Davidov estas Sekretario de la Silistra Esperanta Klubo, kaj
sendube tiu ĉi kurso tre helpos la aferon en Bulgarujo, kie jam
troviĝas multe da samideanoj.

Bedaŭrinde, la spaco mankas por la enpreso de la alia letero, kiun
tiu ĉi sinjoro afable estas sendinta, kaj kiu proponis organizon
inter la diversaj grupoj Esperantistaj. Sed la longa letero de
Doktoro Zamenhof jam traktis pri tiu ĉi afero.

     * * *

En la komenciĝo de Januaro aperos la unua numero de la _Juna
Esperantisto_, revuo por gejunuloj redaktata tute en Esperanto. Ĝi
eliros ĉiudumonate (6 numeroj en jaro) po almenaŭ 16 paĝoj
aŭtografie presataj. Ĝia abonkosto estas du frankoj (1/9), kaj la
Redaktoro estas Sinjoro Hector Hodler, 9, Avenue des Vollandes,
Geneva, Switzerland.

     * * *

La Redaktoro deziras danki la multenombrajn amikojn, kiuj afable
estas sendintaj artikolojn por estontaj ekzempleroj de The
Esperantist. Malfeliĉe estas tute neeble tuj respondi pri la
taŭgeco kaj presebleco de tiuj ĉi artikoloj, kaj li esperas, ke
amikoj pardonos la neeviteblajn malrapidojn.



DR. ZAMENHOF PRI AKADEMIO.

Courtrai (Belgujo), 12an de Januaro.

_Al la Redaktoro de_ The Esperantist.


Kara Sinjoro Redaktoro,

En la lasta numero de via tre estiminda ĵurnalo, vi konsentis
publikigi proponon kiun mi, kune kun Sro. Ch. Lambert (pri tio
via ĵurnalo nekorekte raportis), sendis al vi pri kunveno de
Esperantista Kongreso kaj ebla priparolado, tiu-okaze, de la demando
pri Akademio. Petinte nian tre karan Majstron, Dro. Zamenhof, ke li
konigu sian opinion, mi ricevis la jenan gravegan leteron:

"Kara Sinjoro,--Vian ideon pri la aranĝo de internacia
kongreso de Esperantistoj mi trovas tute bona. Sed por ke tia
kongreso donu al nia afero ne malutilon sed nur utilon, ĝi devas
esti aranĝita laŭ la sekvantaj principoj:

1. Ĝi devas esti bone kaj zorge aranĝita, havi multe da
partoprenantoj kaj havi la karakteron de granda, solena kaj imponanta
_festo_ de internacia frateco, por ke la gazetoj de la tuta mondo
multe parolu pri ĝi kaj por ke ĝi estu plena de entuziasmo kaj veku
en la tuta mondo entuziasmon kaj deziron aliĝi al ni. Krom paroloj
oni devas aranĝi komunajn kantojn en Esperanto, eble eĉ ian
internacian ludon aŭ publikan konkurson; oni devas aranĝi en ia
granda teatro prezentadon de dramo en Esperanto. Oni devas antaŭe
eksciti la interesiĝon de la tuta urbo, por ke al ĉiuj festoj de la
kongreso venu grandega multo da gastoj ne-Esperantistoj;--per unu
vorto, oni devas fari grandan _impreson_, kaj devigi la tutan mondon
paroli pri la kongreso.

2. En la kongreso oni devas paroli pri organizado de nia afero,
reciproka helpo en la batalado, pri rimedoj de propagando, pri kreado
de granda kaj utila literaturo, k.t.p.; sed _nenion_, absolute nenion
oni devas paroli pri iaj _ŝanĝoj_ aŭ '_plibonigoj_!' Por ke nia
lingvo atingu sian celon kaj ne disfalu kiel Volapük, ĝi devas
resti por ni absolute _netuŝebla_, tiel same kiel ĉiu alia lingvo,
en kiu nenia persono ja kuraĝas proponi iajn reformojn, kvankam ĉiu
el tiuj lingvoj estas multe malpli perfekta ol nia.

Nun al la demando pri Akademio. Jam tre longe mi pensas pri aranĝo
de ia konstanta 'Centra Komitato' kiu prezentus per si la plej altan
aŭtoritaton en nia afero kaj kiu sola havus la rajton solvadi ĉiujn
dubojn kiuj aperas en nia afero. Sed tia komitato devos decidadi nur
pri demandoj _dubaj_; fari iajn _ŝanĝojn_ en la lingvo la komitato
_ne_ havos la rajton. Kun la aranĝo de tia Centra Komitato oni devas
esti tre singarda, por ne fari ian danĝeran paŝon; tial mi nun publike
ankoraŭ nenion parolas pri tio ĉi, sed mi konsiliĝados pri ĝi private
kun diversaj amikoj. Kiam la plano post matura pripenso montriĝos bona,
tiam mi publike proponos al la Esperantistoj efektivigi tiun planon.

Sed ĉu Centra Komitato estos fondita aŭ ne--tiu ĉi demando tute ne
devas maltrankviligi niajn amikojn. Ĉiaj paroloj pri reformoj aŭ
plibonigoj tute ne devas Vin maltrankviligi, ĉar ili havas nenian
celon nek estontecon. Ĉu centra komitato estos fondita aŭ ne--unu
principo staras kaj devas stari tute forte, kaj la tuta mondo
Esperantista en la nuna tempo komprenas ĝin tre bone kaj certe
batalos unuanime kontraŭ ĉiu ektuŝo de tiu principo; tiu ĉi
principo estas: _Simile al ĉiu alia lingvo Esperanto devas esti
rigardata kiel lingvo_ formita _kaj_ netuŝebla.
Paroli pri iaj plibonigoj (se ili estos efektive necesaj) ni povos
nur tiam kiam nia lingvo estos jam _oficiale akceptita_ de la tuta
mondo. _Ĝis_ tiu tempo la netuŝebleco de la lingvo estas la _plej
fundamenta_ kondiĉo por nia progresado.

Mi parolas tion ĉi ne kiel _aŭtoro_ de la lingvo, sed kiel _simpla
esperantisto_, kiu ne deziras ke nia afero disfalu kiel la afero de
Volapük. Kiel aŭtoro de la lingvo, mi pli ol ĉiu alia volus ke ĝi
estu kiel eble plej perfekta; por _mi_ la reteniĝado de plibonigoj
estas pli malfacila ol por ĉiu alia; kaj mi eĉ konfesas ke kelkajn
fojojn mi jam estis preta proponi al la Esperantistoj kelkajn
malgrandajn plibonigojn, sed ĝustatempe mi ekmemoradis pri la granda
danĝereco de tia paŝo kaj mi forĵetadis mian intencon.

Mia opinio ne estas sekreta. Se Vi deziras, Vi povas publikigi mian
leteron.

                Via
  (Subskribite) Zamenhof."

Antaŭ ĉio, mi deziras tre danki publike nian karan Majstron.
Konsentante konigi sian opinion ne nur pri Kongreso kaj Akademio sed
ankoraŭ pri la "reformoj" de Esperanto, li certe grandege utilis al
nia afero. Poste mi deziras, ĉar kelkaj Esperantistoj neĝuste
komprenis miajn intencojn, publike certigi ke, proponante kunvenon de
Kongreso kaj priparoladon pri Akademio, mi[1] nur celis prepari kaj
naski la rimedojn por kontraŭbatali efike la danĝerojn kiuj nune
minacas nian aferon. Mi esperis ke de la Kongreso devenus
ia aŭtoritato (ĉu ekzistas ia pli dezirinda ol tiu de la genia
kreinto de Esperanto?), ia aŭtoritato kiu povus _precipe_ gardi
kaj konservi nedifektita, for de ĉia ajn "plibonigo," nian karan
lingvon kaj, tiele, ĝin konduki al la triumfo.

Tial mi estas tre feliĉa ĉar Dro. Zamenhof tiel lertege difinis la
programon kiun plenumos tiu organizaĵo kaj ĉar li tiel energie
protestis kontraŭ la rolo _reformada_ kiun kelkaj Esperantistoj
deziris altrudi al ĝi. De nun do ne plu estas necese disputadi pri
Akademio: ni konfideme atendu la tagon kiam ĝin efektivigos Dro.
Zamenhof. Kaj, ĝis tiu tago, ni unuanime konsideru la aŭtoron de
Esperanto kiel _nian solan aŭtoritaton_: ni petu pri liaj konsiloj
por solvi niajn dubojn kaj _ni uzu neniun novan vorton ne aprobitan
de li_.

La energia letero de Dro. Zamenhof mirinde forigos ĉiun mallumon,
ĉiun dubon kaj montros al la Esperantistoj la erarigan kaj
allogantan vojon de la malsukceso sed ankaŭ tiun de la triumfo.

Ĉiuj Esperantistoj, Esperantistaj grupoj kaj ĵurnaloj nun densiĝu
ĉirkaŭ nia kara Majstro, ili tre konvinkiĝu pri la vereco de liaj
paroloj kaj neniam forgesu ke _nur per la unueco de la lingvo kaj la
unuiĝo de la koroj ni ricevos la venkon_!

Volu akcepti, Kara Sinjoro Redaktoro, mian plej koran saluton.

  Maurice Seynaeve,
  Belgujo.


FOOTNOTE:

[1] Oni volu rimarki ke tia estas mia propra, tute persona opinio.


N.B.--La Redaktoro deziras korege danki Doktoron Zamenhof pro la
sendo de tiu ĉi letero. Estas tute necese ke ĉiuj amikoj de la
lingvo internacia kunlaboru pro la dezirata celo harmonie, kaj
akcepti la lingvon tiel kiel ĝi nun estas. La kolonojn de The
Esperantist ne estas malfermiĝitaj por la enpreso de "plibonigo"
ia, al la nuna tempo, ĉar, sub la estreco de Doktoro Zamenhof
la afero jam estas bonege progresinta kaj la lingvo plaĉas
al ĉiulandanoj. Nunatempe Esperanto enhavas unu grandan
malfacilaĵon kiu multe malhelpas ĝian universalan alprenon: La
akcentoj sur la literoj! Sed Dr. Zamenhof bone komprenis tiun ĉi
fakton, kaj diris ke oni ĉiam povas anstataŭi ilin per la litero
"H." Estas multaj kaŭzoj kiuj forigos ilin. Presistoj ne havas ilin:
Telegrafistoj ne akceptas ilin, eĉ en landoj kies naciaj lingvoj
enhavas akcentojn: Maŝinkompostado neebligas ke oni uzu ilin. k.t.p.
Kompreneble tiuj ĉi plene sufiĉas por ke akcentoj estu forigitaj.
Tiu ĉi gazeto eble devos per maŝinkompostado presiĝi. Tamen ni
scios kion fari kiam tiu ĉi tempo alvenos. Se iaj el la proponitaj
anstataŭaĵoj ne plaĉas al la Angla okulo, ni ĉiam memoru ke aliaj
certe ne plaĉas al la Itala okulo (ch, gh.) k.t.p. Estas tute neeble
ke oni povu elekti signojn kiuj plene akordiĝus kun ĉiuj la naciaj
lingvoj.

_Unueco estas forteco! Ni do unuiĝu pri tiu ĉi necesega
anstataŭaĵo._



For the convenience of Esperantists, all works dealing with the
language can now be obtained by writing to the Librarian, P. Howard,
Esq., The Bungalow, Cranes Park, Surbiton, Surrey.

The books most read are:--

"Student's Complete Textbook," by J. C. O'Connor, B.A., 1s. 8d., post
free (revised edition).

"Thirty five Exercises with Keys," by A. Motteau, 1s. 3d., post free
(6 copies for 6s. 6d.).

"No. 52," a short Grammar, by the Hon. R. H. Geoghegan. Price 7d.,
post free. This is a capital preliminary work for giving to friends
to arouse their interest. For this purpose we will supply
_subscribers_ with 6 copies for 2s. 6d., post free.

Three Tales by Tolstoy and Pushkin, 1s. 1d.

Fundamenta Krestomatio; Dr. Zamenhof, 3s. 4d.

"Hamlet," translated by Dr. Zamenhof, 2s.

Grammar in French or German, 1s. 6d.

Commentaire in French, 2s.

Prose Selections, 2s. 6d. and 1s. 6d.

Stories from back "L'Espérantistes," 2d. each.

"Tourist's Phrase-Book," in 6 languages, 6d.

Esperanta Sintakso de P. Fruictier, 1s. 6d.

The following monthly magazines can be obtained. The annual
subscriptions are:--

"La Lingvo Internacia," printed wholly in Esperanto, 3s. 6d.

"L'Espérantiste," in French and Esperanto, 4s.

"La Lumo," in French, English, and Esperanto, 2s. 6d.

"La Belga Sonorilo," in French, Flemish, and Esperanto, 2s. 6d.

"La Bohema Esperantisto," in Czech and Esperanto, 3s.

"La Rondiranto," in Bulgarian and Esperanto, 3s.

The new "Internacia Medicina Revuo" will appear every two months.
Subscription 6s. 6d. per annum.

The English-Esperanto and Esperanto-English Dictionaries, 2s. 6d.
each.

"French-Esperanto Vocabulaire," 2s. 6d.; "Esperanto-French
Dictionnaire," 1s. 6d.

"Braille Instruction-Book for the Blind," 4s.

Translation of the above into English, 6d.

Neat star-shaped Badges, for use when travelling, are kept in stock.
Price 9d. each.



GIGANTO MALESPERO.

Eltiraĵo el "LA PROGRESADO DE LA PILGRIMANTO" DE JOHANO BUNJANO,
tradukita de JOSEPH RHODES.

Nun estis ne malproksime de tiu ĉi loko kastelo nomita Duba Kastelo,
kies posedanto estis Giganto Malespero, kaj estis sur lia bieno ke
ili nun dormis; tial li, levigante sin en la frua mateno, kaj
promenante sur siaj kampoj, kaptis Kristanon kaj Esperemon dormantajn
sur siaj teroj. Tiam, per timiga kaj malamika voĉo li ordonis ke ili
vekiĝu, kaj demandis ilin de kie ili venis, kaj kion ili faris sur
liaj teroj. Ili respondis ke ili estas pilgrimantoj, kaj ke ili
perdis la vojon. Tiam diris la giganto--Vi dum tiu ĉi nokto pekis
kontraŭ mi, piedbatante kaj kuŝante sur miaj teroj, kaj tial vi
devas iri kun mi. Tiel ili estis devigitaj iri, ĉar li estis pli
fortika ol ili. Ankaŭ; ili ne povis nur iom diri, ĉar ili sin sciis
kulpaj. La Giganto tial forpelis ilin antaŭ li kaj enmetis ilin en
sian kastelon en tre malluman subteran malliberejon, kiu estis
malkomforta kaj malbonodora. Tie ĉi, do, ili kuŝis de Merkredo
matene ĝis Sabato nokte, sen unu peco da pano aŭ guto da trinkaĵo,
aŭ lumo, aŭ iu por demandi kiel ili sanas. Ili estis do, en malbona
stato, kaj malproksime de amikoj kaj konatuloj. Nu, en tiu ĉi loko
Kristano havis duoblan malĝojon, ĉar estis per lia nekonsiderita
konsilo ke ili estis alportitaj en tiun ĉi mizeregon.

Nu, Giganto Malespero havis edzinon, kaj ŝia nomo estas Senkonfido.
Tial, kiam li kuŝiĝis, li rakontis al sia edzino tion, kion li
faris: nome ke li prenis duon da kaptitoj, kaj ĵetis ilin en sian
malliberejon ĉar ili piediris senpermese sur liaj teroj. Tiam li
demandis de ŝi, ankaŭ, kion li plej bone devas fari je ili. Tiel
ŝi demandis de li, kiaj ili estas, de kie ili venas kaj kien ili
iras; kaj li diris al ŝi (ĉion). Tiam ŝi konsilis lin ke, tiel
baldaŭ kiel li estos leviĝinta je la mateno, li devus bati ilin
senkompate. Tiel, kiam li estis leviĝinta, li alprenas al si pezan
sovaĝpomarban bastonegon, kaj iras malsupren en la malliberejon ĉe
ili, kaj unue riproĉas ilin kvazaŭ ili estas hundoj, kvankam ili
neniam diris al li unu malŝatan vorton; tiam li atakas ilin kaj
bategas ilin tiamaniere ke ili ne povas helpi sin, aŭ sin turni sur
la planko. Tion farinte, li eliras, kaj lasas ilin kunsimpatii ilian
doloron, kaj malĝoji sub ilia mizerego; tiel la tutan tiun tagon ili
pasigis sian tempon, nenion farante sed sopirante kaj maldolĉe
ploregante. La proksiman nokton ŝi, parolante kun sia edzo plie pri
ili, kaj sciiĝante ke ili ankoraŭ vivas, inspiris al li, ke li
konsilu ilin mortigi sin; tiel, kiam mateno alvenis li iras al
ili en malamika maniero kiel antaŭe, kaj vidante ke ili estas
tre doloraj pro la batoj kiujn li donis al ili la antaŭan tagon,
li diras al ili ke, ĉar ili espereble neniam povus eliri el tiu
loko, ilia sola rimedo estus tuj fari finon de si mem aŭ per
tranĉilo aŭ ŝnuro aŭ veneno; ĉar, kial, diris li, vi elektus
vivi, vidante ke la vivo estas akompanita de tiel multe da
maldolĉeco? Sed ili petis ke li liberigu ilin. Je tiu li malbelege
rigardis ilin, kaj ĵetante sin sur ili, sendube estus mortiginta
ilin li mem, sed ke li falis en unu el siaj kutimaj konvulsioj (ĉar
kelkafoje en sunbrila vetero li falis en konvulsioj) kaj perdis dum
kelke da tempo la uzon de siaj manoj; tial li sin eltiris kaj lasis
ilin, kiel antaŭe, konsideri kion fari. Tiam la malliberuloj
interparoladis inter si ĉu estas pli bone preni lian konsilon aŭ
ne; kaj tiel ili ekparoladis:--Frato, diris Kristano, kion fari?
La vivo, kiun ni nun vivas estas mizera. Miaparte, mi ne scias, ĉu
estas pli bone vivi tiamaniere, aŭ morti tuj. Mia animo elektas
sufokiĝon plivole ol vivon. Kaj la tombo estas pli senĝena por mi
ol tiu ĉi kelmalliberejo! Ĉu ni devas esti konsilataj de la
Giganto?

Esperemo.--Ja, nia nuna stato estas terura, kaj morto estus pli
bonvena al mi ol ĉiam tiele resti. Sed ankoraŭ ni konsideru, la
Sinjoro de la lando al kiu ni iras estas dirinta. "Ci ne devas fari
mortigon"--ne, ne al alia homo; multe pli, do, ni estas malpermesitaj
preni la konsilon de la Giganto mortigi nin mem. Cetere, li kiu
mortigas alian nur faras mortigon sur lian korpon, sed kiam oni
mortigas sin, tiu estas mortigi samtempe korpon kaj animon. Kaj plie,
mia frato, ci parolas pri senĝeno en la tombo; sed ĉu ci forgesas
la inferon, kien certe la mortiginto iros? Ĉar "nenia mortiginto
havas eternan vivon." Kaj ni konsideru ree, ke la tuta leĝo ne estas
en la mano de Giganto Malespero. Aliaj, ĝis tio, kion mi povas
trovi, kaptiĝis de li same kiel ni, kaj ili ankoraŭ forkuris el
siaj manoj. Kiu scias ĉu Dio, kiu la mondon faris, ne volos igi
tiamaniere ke Giganto Malespero mortu; aŭ ke kelkatempe li forgesu
enŝlosi nin; aŭ ke li baldaŭ povos esti prenita de alia el siaj
konvulsioj antaŭ ni, kaj perdi la uzon de siaj membroj. Kaj se iam
tio reokazos, miaparte mi decidiĝas fortigi mian viran koron, kaj
fari mian eblon por eliri el sub lia mano. Mi estas malsaĝulo ke mi
ne provis ĝin fari antaŭe; sed tamen, mia frato, ni estu paciencaj
kaj ni suferu iom plu; eble la tempo alvenos, kiu donos al ni
ĝojan liberon; sed ni ne fariĝu niaj memmortigantoj. Per tiuj ĉi
vortoj Esperemo nuntempe moderigis la animon de sia frato; kaj
tiamaniere ili daŭris kune en la mallumo tiun ĉi tagon, en sia
malĝoja kaj dolora stato. Nun, kiam la noktiĝo alproksimiĝis, la
Giganto ree malsupreniras en la kelon por vidi ĉu siaj kaptitoj
ankoraŭ prenis sian konsilon; sed kiam li estas tien alveninta, li
trovas ilin vivaj, kvankam, vere, nur vivaj; ĉar nun de manko de
pano kaj akvo, kaj pro la vundoj ricevitaj kiam li bategis ilin, ili
apenaŭ povas plu fari ol spiri. Sed, mi ripetas, li trovis ilin
vivaj; je kio li ekkoleregis kaj diris al ili ke, ĉar ili malobeis
konsilon sian, estos pli malbone por ili ol se ili neniam estis
naskitaj.

Je tio ĉi ili tre tremis, kaj mi pensas ke Kristano svenis, sed li
retrovante sin iom, ili reprenis sian interparoladon pri la konsilo
de la Giganto, kaj ĉu ankoraŭ estus pli bone ĝin sekvi aŭ ne. Nun
Kristano ree ŝajnis esti preta tiel fari; sed Esperemo faris sian
duan respondon jene:--Mia frato, diris li, ĉu ci ne rememoras kiel
kuraĝa ci estis antaŭe? Apoliuno ne povis premegi cin, nek tiel
povis fari ĉiuj, kiujn ci aŭdis, aŭ vidis, aŭ sentis en la Valo
de la Ombro de Morto. Kiajn malfacilaĵojn, teruron kaj miregon ci
jam trapasis, kaj ĉu ci estas nun nur timoj? Ci vidas ke mi ankaŭ
estas en la subtera malliberejo kun ci, mi kiu estas nature homo tre
plimalforta ol ci; ankaŭ tiu ĉi Giganto vundis min same kiel ci,
kaj forprenis la panon kaj akvon de mia buŝo, kaj kun ci mi
malĝojas sen la lumo. Sed iom pli ni ekzercu la paciencon.
Rememorigu kiel ci kondutis cin vire ĉe Vaneca Foiro, kaj ne estis
timigita nek per la Ĉeno nek la Kaĝo, nek ankoraŭ per la sanga
morto. Tial almenaŭ por eviti la honton en kiu ne estas deca ke oni
trovas Kristanon, ni fortigu nin pacience kiel eble plej bone.

Nu, la nokto estante reveninta, kaj la Giganto kaj lia edzino
estantaj lite, ŝi demandis al li pri la kaptitoj, kaj ĉu ili
ankoraŭ prenis lian konsilon. Al kio li respondis--Ili estas
obstinaj friponoj; ili elektas prefere porti ĉiujn fortuzojn al
formortigi sin. Tiam diris ŝi--Konduku ilin en la kastelan korton
morgaŭ, kaj montru al ili la ostojn kaj kraniojn de tiuj, kiujn ci
jam estis mortigintaj; kaj kredigu ilin ke, antaŭ semajno finiĝos,
ci disŝiros ilin, kiel ci faris al iliaj kunuloj antaŭe. Tiel, kiam
tagiĝis, la Giganto ree iras ĉe ili, kaj kondukas ilin en kastelan
korton, kaj montras al ili laŭ la ordono de sia edzino. Tiuj ĉi,
diras li, estis antaŭe pilgrimantoj kiel vi; kaj ili pekiris sur
miajn terojn kiel vi faris; kaj kiam plaĉis al mi, mi disŝiris
ilin, kaj tiamaniere mi faros al vi post dek tagoj. Reiru malsupren
ĉe via kelo! Kaj tiel dirante, li batis ilin laŭlonge la tuta vojo
tien. Ili kuŝis, do, la tutan Sabaton en dolorega stato kiel antaŭe.
Nu, kiam la nokto alvenis, kaj kiam Sinjorino Senkonfido kaj ŝia
edzo la Giganto kuŝiĝis, ili rekomencis sian interparoladon pri
siaj malliberuloj; kaj plie la maljuna Giganto miris ke li povis
nek per siaj batoj nek konsilo finigi ilin. Sur tio, sia edzino
respondis. Mi timas, ŝi diris, ke ili vivadas esperante ke
oni alvenos kaj liberigos ilin, aŭ ke ili posedas ŝlosajn
malfermilojn ie, per kiuj ili esperas forkuri. Ĉu vi tiel
diras, karino mia? respondis la Giganto, mi ekzamenos ilin
la proksiman matenon.

Nu, Sabate ĉirkaŭ noktomezo, ili komencis preĝi, kaj daŭrigis
preĝi ĝis preskaŭ tagiĝo. Nu, iom antaŭ ol la taglumo, la bona
Kristano, kiel unu duonmirigita, eksplodis en tiun ĉi pasian
paroladon. Kia malsaĝulo, diris li, mi estas, tiamaniere kuŝi en
malbonodora kelmalliberejo, kiam mi povis egale promenadi en
libereco: Mi havas ŝlosilon en mia brusto nomitan Promeso, kiu
malfermos, mi estas certigita, ian ŝloson en Duba Kastelo. Tiam
diris Esperemo. Tio ĉi estas bona sciigo; bona frato, ektiru ĝin el
cia brusto kaj provu. Tiam Kristano eltiris ĝin el sia brusto kaj
komencis provi ĉe la pordo de la kelo, kies riglilo, kiam li turnis
la ŝlosilon, cedis kaj la pordo subite kaj facile malfermiĝis, kaj
Kristano kaj Esperemo ambaŭ eliris. Tiam li iris al la ekstera
pordo, kiu kondutas en la kastelan korton, kaj per lia ŝlosilo
malfermis tiun pordon ankaŭ. Post tiu, li iris al la fera pordego,
ĉar estis necese ke oni devu malfermi tiun ankaŭ; sed tiu ŝloso
funkciis infere malfacile, ankoraŭ la ŝlosilo malfermis ĝin. Tiam
ili elpuŝis la pordegon malferme por forkuri rapide; sed tiu pordego
malfermante faris tian krakadon ke ĝi vekigis Giganto Malesperon,
kiu rapide levigante sin por sekvi siajn kaptitojn, sentis siajn
membrojn malapogi sin; ĉar siaj konvulsioj sin reprenis, tiel ke li
ne iel povis kuri post ili. Tiam ili piediris kaj atingis la Reĝan
ĉefvojon kaj tiel estis savaj, ĉar ili estis ekster lia regeco.



LA SPEGULO.


  Knabineto sin admiris
  En spegulo.--"Dio gardu
  Ke vi tion tro rigardu!"
  Ĝin patrin' prenante diris.

  "Vidi min mi multe volas!"
  Krias tuj la filineto--
  Kun malbela grimaceto,
  Tre kolere ŝi parolas--

  "Vidu do grimaculinon
  Kiun krie vi alvokas!
  Malobeis ŝi patrinon ...
  La spegulo nun ŝin mokas!"


    A. Motteau.



CORRESPONDENCE NOTES.


Several enquirers have written for information as to the method of
dividing the words in Esperanto. No rule seems to exist. The usual
custom is to divide them according to their pronunciation, and not
etymologically. Take the word _Krajonon_ for example. When split up
into syllables, this reads kra-jo-non, and is pronounced
krah-yoh-nohn.

     * * *

F.G.R. of Nottingham is a most energetic supporter of our Cause, for,
in addition to lecturing on Esperanto, he has carefully studied the
vocabulary in the Text-book, comparing the two parts. As a result
of this examination he has found many items which are of general
interest. On page 133 _Rent_ is given as _Rento_, whereas on page 154
_Lui_ is given as meaning _to rent_. This is quite correct, for, in
the first instance, _rent_ is _income_, rent roll; in the latter
case, of course, it signifies _hire_. "One word, one meaning," is an
Esperanto maxim. The word _Makleristo_ also presented difficulty, as
the simple verb _Makleri_ is not given. It means _to do the business
of a broker_. Hence _Makleristo_ is _a broker_.

     * * *

I must thank the many friends who have kindly written pointing out
Press errors in The Esperantist. While regretting that it is
impossible to eliminate these altogether, a monthly errata list of
the preceding Gazette is not necessary, unless the errors be of real
consequence. I must, however, in justice to the authors, call
attention to the following unaccountable slips in previous numbers.
On page 43 the saying of Napoleon was incorrectly given as
_Milcentjaroj vin rigardas_. It should, of course, have been
_Kvardek centjaroj_. Also Mr. Motteau calls attention to the
following errata in _La Ventego_. Page 21, Scene 2, line 4, should
read _Ĉiel' malbonodoran peĉon vomi_, and the last line but three
on page 40 should read _Privilegio ĉian li posedis_.

     * * *

While referring to the correspondence on matters connected with
The Esperantist, friends are requested to always write to
the Editor direct, contributors being responsible for only those
items which bear their signatures. By so doing, friends will save
time and trouble to themselves and others who have no official
connection with the Gazette.

     * * *

Dear Sir,--I was much interested to see, in the January
_Gazette_, a short article by Esperantisto 8105 on the Esperanto
rendering of the preposition "of," and I am sure that many of us
found the information therein very useful. The gifted author of our
language has told us that "_ĉiu prepozicio havas difinitan kaj
konstantan signifon_"; it is of the utmost importance, therefore,
that we should endeavour to find out what prepositions in our
national languages correspond with those he has selected. With this
object I hope from time to time, as the Editor may permit, to give
lists of sentences, illustrating curious usages, not only of
prepositions, but also of other words which offer difficulty to
English-speaking peoples.

The following phrases deal with the preposition "By."

BY.

He is loved by all his friends,
  Li estas amata _de_ ĉiuj siaj amikoj.

He was holding him by the neck by (or with) both hands,
  Li tenadis lin _je_ la kolo _per_ ambaŭ manoj.

The little boy returned home quite by himself,
  La knabeto revenis domen tute _per_ si mem.

He left the town by a by-way,
  Li eliris la urbon _per flanka_ vojeto.

I want to stand by mother,
  Mi volus stari _apud_ la patrino.

I stood by while he talked with his friend,
  Mi staris _apude_, dum li paroladis kun sia amiko.

Not even a mouse ran by,
  Eĉ muso ne _preter_kuris.

In this minute two ladies passed us,
  En tiu ĉi minuto iris _preter_ ni du sinjorinoj.

I went by the windows of the house,
  Mi iris _preter_ la fenestroj de la domo.

I am remaining here by the advice of my doctor,
  Mi restadas tie ĉi laŭ la konsilo de mia kuracisto.

Esperantist 7809.



DIVERSAJ AVIZOJ.

Notice is hereby given that, by the kind permission of M. Themoine,
the Free Class at The Gouin School (34, Harrington Road, near South
Kensington Station) will be held on Wednesday, at 6.30, instead of
Monday, commencing on February 3rd. Mr. E. A. Millidge has kindly
consented to preside. The other free classes continue as before.

On Thursdays, 6.30, at The Gouin School, 16, Finsbury Circus, E.C.,
followed at 8 o'clock by a Conversation Class. For further
particulars write to Miss Schafer, 8, Gloucester Crescent, Regent's
Park, N.W.

Every Tuesday, at The Raleigh College, Brixton Hill, S.W., at 8 p.m.

Every Tuesday, at The Commercial College, Woodgrange Road, Forest
Gate, E., at 7.45.

Every second Monday in the month there is a Reading Circle at Mowbray
House, Norfolk Street, Strand, at 6.30.

     * * *

Kvankam la Esperanta movado estas tiel juna inter ni, Anglujo jam
komencas disvastigi la lingvon tra la mondo. Estas malfeliĉe, ke du
el niaj plej agemaj kunverkantoj estas devigitaj forvojaĝi, unu al
Hindujo, kaj alia al Aŭstralujo, sed, kvankam ni Londone perdas,
sendube tiuj ĉi novaj teroj por la lingvo multe gajnos per la
sindonemeco de ambaŭ el tiuj ĉi Esperantistoj. Al ili, kaj al la
rezultato de iliaj klopodoj, ni sendas ĉiujn bondezirojn.

     * * *

En la lasta Esperantist troviĝis tri problemoj kies solvojn nun
aperos. (I). Milion', Milton'. (II.) Anas', Ananas', amas'. (III.)
Knab', Bank'. Aglo, Olga.

Estis proponite presigi la nomojn de la divenintoj, sed tiel granda
nombro de legantoj estas eltrovintaj la solvojn, ke spaco tute
mankas. Se iu el ili ne estas ricevintaj la dekduon da Esperantaj
poŝtkartoj, ni petas, ke ili sciigu nin.

     * * *

La Societo Esperanta Kiĥlie estas ĝuinta la viziton de Sveda
Samideanino, Fraŭlino Hilda Cederblad, kiu espereble, havos feliĉan
tempon kunparolante kun Anglaj Esperantistoj. Sendube la interŝanĝo
de pensoj kun anoj de aliaj landoj estas la plej bona ilo por lerni
Esperanton.

     * * *

Plezure ni ricevis _The Indian Magazine_ (price 3d. from Messrs.
Phillips, 121, Fleet Street) kaj legis la tuton de la interesa
parolado de Dr. Pollen, C.I.E., pri kiu estis anonco en nia Januara
numero. Dek tri paĝoj de tia legindaĵo devas esti sufiĉaj por puŝi
kelkajn Esperantistojn ke ili aĉetu la gazeton.

     * * *

Inter la Esperantistoj en Newcastle-on-Tyne estas tri fremdaj
konsuloj. Kompreneble, konsulo estas unu el la unuaj por ekkoni la
utilaĵojn de lingvo internacia, sed estas grava fakto ke, en tiu
urbo, la reprezentantoj de Unuigitaj Ŝtatoj, Italujo kaj Belgujo
estas Esperantistoj.

     * * *

Jen interesega letero de sindonema apoganto.

"Estimata Sinjoro Redaktoro,--Ĝis nun mi neniam legis ion,
aŭ en la Esperantaj Gazetoj, aŭ en la korespondado pri la utileco
kaj facileco de la lingvo Esperanto en aliaj ĵurnaloj, pri la
instruado de ĝi al geknaboj, kiuj nur lernis siajn patrujajn
lingvojn. Certe mi ofte ricevis poŝtkartojn de Francaj knaboj, kiuj
diras ke ili eklernas Esperanton, kaj kolektas ilustritajn
poŝtkartojn aŭ poŝtsignojn k.t.p. Sed tiuj ĉi, kredeble, jam
eklernis aliajn lingvojn. Ĉu neniu el niaj patroj Esperantistaj
ekinstruas al siaj infanoj Esperanton? Kial ne? Sendube estus tre
bone. Knaboj kaj knabinoj lernante fremdajn lingvojn ne kuraĝas
paroli aŭ skribi ilin kaj, ordinare, ne havas ian okazon por
parolado kaj skribado. Sed kiom da knaboj estus feliĉaj se ili povus
korespondadi pri kolektoj de poŝtsignoj, aŭ pri ludoj, objektoj de
naturscienco k.t.p. se ili lernus, ke nun ekzistas lingvo tre facila
por interrilatoj kun alilandaj knaboj.

Esperanto estas la plej viva kaj plej sana el ĉiuj lingvoj, ĉar ĝi
ne naskiĝis infaneto, sed maturaĝa, kaj ili ŝanĝiĝis kaj
maljuniĝis.

Bone estus memori, ke ni estas la idoj de la estinteco, sed pli bone
ke ni estas la patroj de la estonteco, kaj Esperanto ne estas nur
praktika lingvo por hodiaŭ sed ĝi alrigardas la estontan
progresadon de la homaro, kaj povas konigi nin kun ĉiuj alilanduloj,
kiujn ni nomas, sed sen ia kompreno de la vorto, niaj _fratoj_.

Kun respektaj salutoj, Via, Esperantisto, 4686."

Vere signifa letero! Mi bone memoras ke, estante en Havro, mi
renkontis du belajn infanetojn, kiuj bone parolis Esperanton, kiun
zorge instruis je ili la gepatroj. Kaj ŝajne infanoj tre amas
Esperanton. Certe en Anglujo, mi ĉiam observis, ke la plej
interosituloj estas ofte geknaboj. Eble la propono, ke ili eklernu
tian novan lingvon, enhavas iom da novaĵo, kaj tial estas precipe
interesa. Sed ne estas dubeble, ke la studio de Esperanto plene
taŭgas por la instruado de infanoj, ĉar ĝi estas lingvo facila,
senescepta, kaj logika, kaj, pli ol ĉia, la lernantoj de Esperanto
devas _pripensi_, ne nur _memori_.



PRI SCIENCAJ AFEROJ.


Provoj estos farintaj de Doktoro de Forest por plirapidigi la
elsendon de signaloj. Antaŭ malmultaj tagoj li sukcese signalis
po tridek vortoj dum minuto, kaj li kredas ke li povos signali po
kvindek vortoj dum minuto, per sia sistemo kiu malsimilas al tiu
de Signor Marconi. Membroj de la Poŝtoficejo kaj de la Mar- kaj
Militafakoj ĉeestis ĉe tiuj ĉi provoj apud Holyhead.

     * * *

La elektra forigo de nebulo, pri kiu sukcesaj eksperimentoj jam estas
faritaj, estos, kiam perfektigita, utilega sur la maro. Sir Oliver
Lodge,[2] kiu laboras pri tiu ĉi afero kaj kiu ĝis nun sukcesis,
komencos eksperimentojn sur la rivero Mersey. Li starigos sur ĉia
bordo mastojn, tiuj je unu flanko havos flamojn pozitive ŝarĝitajn,
kaj je la alia, havos malpozitivajn flamojn. Por fari tiujn ĉi
provojn, oni devas uzi fluon de pli ol 100,000 voltoj. Oni esperas
ke, per tiu ĉi ilo, oni povos klarigi la riveron je nebuloj.

     * * *

Antaŭ ne longe Sinjoro Curie, paroladante en Parizo pri Radiumo,
montris ke ne estas eble ŝarĝi elektroskopon kiam radiumo
apudestas. Por tiun ĉi efektivigi oni devis kovri la radiumo per
dika kovrilo de plombo, kaj ĝin porti al la malproksima fino de
la ĉambro. Tiam, kiam la elektroskopo estis ŝarĝita, ĝi tuj
disŝarĝiĝos kiam la radiumo estas apudportita.

  Esperantist 8105.


FOOTNOTE:

[2] Sir Oliver Lodge afable skribis al ni kaj permesis ke ni
traduku lian famegan paroladon pri radiumo en "_nian kuriozan
lingvon_"; sed, ĉar la tuton de la legantaro eble jam estas legintaj
tiun ĉi artikolon, ni esperu ke Sir Oliver Lodge baldaŭ bonvolos
sendi alian interesaĵon. Kaj ni ankaŭ esperu ke ĝi estu
Esperanteskribita.



ITALAJ PROVERBOJ.


1. Blindulo ne povas juĝi pri koloroj.

2. La amboso daŭras pli longatempe ol la martelo.

3. Ĉiu forpelu la muŝojn per sia propra vosto.

4. Dio donacas filojn, sed la diablo nevojn.

5. Pli bone estas ovo hodiaŭ, ol kokino morgaŭ.

6. La sama fajro purigas oron kaj konsumas pajlon.

7. Bona kuracisto neniam prenis medicinon.

8. Pli bone estas fali de la fenestro ol de la tegmento.

9. Ne estas hundo kiel ajn malbona, kiu ne skuas sian voston.

10. Kiu ne ludas (hazarde) gajnas sufiĉe.

  (4686).



THE HYMN OF THE ESPERANTISTS.


  A mighty voice is sounding thro' the world,
      The sons of men at last awaking
    To keener hatred of the wrongs of war
    Than ever rankled in their hearts before;
  A snow-white banner to the winds unfurled
      The power of the sword is breaking!

  Beneath this symbol of a sacred hope
      Warriors of Peace in hosts assemble;
    They battle not with sceptre or with crown;
    They fight to break the age of barriers down
  That sever man from man. With these they cope,
      And now the walls are set a-tremble.

  Soon they shall totter to the waiting dust,
      The might of love no more attending,
    And by the blessing of a common tongue,
    The visioned peace that countless bards have sung
  Shall live in truth; the flashing sword shall rust,
      No lust of blood its aid demanding!

Fred Crook.



LIMERICK IN ESPERANTO.


  Estis foje junul' en Armagh
  Kiun glutis grandega boa'
  Oni lin tuj eltiris
  Kaj li poste diris:
  "Estas varmege en la boa'!"

  Esperantist 7891.



ĈU VI ESTAS PRETA?


En tago la maljuna Rothschild en Frankforto venigis en sian oficejon
sian ĉefoficiston, kaj demandis lin kiom da tagoj li bezonos por
pretiĝi je vojaĝo en Amerikon. (La firmo Rothschild intencis tie
fondi branĉbankon).

Pripensinte la aferon, la oficisto diris: "post dek tagoj mi estos
preta." "Nu" respondis Rothschild, "mi sciigos al vi se mi postulos
viajn servojn." Tiam li vokis alian oficiston, al kiu li metis la
saman demandon. "Mi vin petas ke vi donu al mi tri tagojn" tiu ĉi
respondis. Tria oficisto estis vokata, kaj tiu ĉi tuj kaj decide
respondis "Mi estas preta nun." Bone, bonege, ekkriis Rothschild, kaj
aldonis: "De la hodiaŭa tago vi estas kunposedanto de mia nova firmo
en Sta. Franzisko. Vi forveturos morgaŭ matene kaj vi estas la ĉefo
de la tiea banko." Tiu viro, kiu per sia preteco kaj taŭgeco, metis
tiam la fundamenton por granda riĉeco, estis Julio May.

  _Tradukis_ Elise Bauer.





*** End of this LibraryBlog Digital Book "The Esperantist, Vol. 1, No. 4" ***

Copyright 2023 LibraryBlog. All rights reserved.