Title: De Slavernij - Vervolg en Sleutel op De Negerhut
Author: Stowe, Harriet Beecher, 1811-1896
Language: Dutch
As this book started as an ASCII text book there are no pictures available.


*** Start of this LibraryBlog Digital Book "De Slavernij - Vervolg en Sleutel op De Negerhut" ***


                             DE SLAVERNIJ.

                                  Door

                         HARRIET BEECHER STOWE.

                           Vervolg en sleutel
                                   Op
                              De Negerhut

                       Van dezelfde schrijfster.



                                Haarlem,
                            A. C. Kruseman.
                                 1853.



AAN DEN NEDERLANDSCHEN LEZER.


Dit werk draagt oorspronkelijk den titel van: A Key to Uncle Tom's
Cabin; presenting the original facts and documents upon which the
story is founded. Together with corroborative statements verifying
the truth of the work. (Sleutel op Uncle Tom's Cabin; bevattende
de origineele feiten en documenten, waarop het verhaal gegrond
is; benevens bevestigende verklaringen, welke de waarheid van het
werk bekrachtigen.) Hoewel de inhoud van het werk in dezen titel
met juistheid wordt aangeduid, deden verschillende redenen voor de
Nederlandsche vertaling eenen korteren verkiezen. Dit is echter de
eenige vrijheid, welke men zich bij het overbrengen van het werk
in onze taal heeft veroorloofd. Blijkbaar heeft de schrijfster alles
willen verzamelen, wat den indruk van haar vroeger werk kon versterken,
het heillooze der slavernij, ondanks de verzachtende omstandigheden,
welke zij erkent dat hier en daar bestaan, in het licht plaatsen, en
de redenen, waarmede zij somtijds nog verdedigd wordt, ontzenuwen. Zij
heeft al hare vermogens en krachten, geheel hare ziel en haar leven aan
deze taak gewijd, en de vertaler zou haar en haar werk onregt hebben
gedaan, indien hij naar zijnen smaak of zijn oordeel verkortingen
of veranderingen had willen aanbrengen. De lezer ontvangt dus eene
zoo veel mogelijk getrouwe, onverkorte vertaling, welke hem, gelijk
de bedoeling der schrijfster was, in de gelegenheid stelt om zich
grondig bekend te maken met een onderwerp, dat de aandacht der geheele
beschaafde en christelijke wereld verdient.


    De Uitgever.



VOORREDE.


Het werk, hetwelk de schrijfster hier het publiek aanbiedt, is met
geen genoegen en veel smart geschreven.

Bij het schrijven eener verdichting is het mogelijk het harde en
schrikkelijke te ontvlugten, door tooneelen en karakters van meer
behagelijken aard uit te denken. Geen zulk hulpmiddel biedt een werk
van feiten aan; en het onderwerp van dit werk is een zoodanig, waarvan
de waarheid, indien zij gezegd zal worden, noodwendig zeer akelig moet
zijn. De slavernij als zoodanig heeft geene licht-zijde. Die tooneelen,
welke door de edelmoedigheid en goedheid van meesters en meesteressen
verhelderd worden, zouden nog helderder zijn, indien het element der
slavernij daaruit werd verwijderd. Er is niets schoons of streelends
in de gehechtheid van oude dienaren, dat ook niet te vinden is in
landen, waar deze dienaren volgens de wet vrij zijn. De pachters en
arbeiders op een Engelsch landgoed zijn dikwijls trouwer en inniger
aan hunnen landheer en zijne familie gehecht, dan zij konden zijn,
indien zij slaven waren. De slavernij is derhalve geen element, dat
het schoone en streelende van het zuidelijke leven uitmaakt. Wat aan
de slavernij bijzonder eigen is, en haar van vrije dienstbaarheid
onderscheidt, is kwaad, niets dan kwaad en altijd kwaad.

Terwijl dit werk voor de drukpers werd gereed gemaakt, is het veel
grooter geworden, dan de schrijfster oorspronkelijk had bedoeld. Het
heeft zich zoo ver over zijne grenzen uitgebreid, dat zij verpligt
is geweest eene geheele afdeeling te laten vervallen--die over
de karakteristieke trekken en de ontwikkeling van den gekleurden
stam in verschillende landen en omstandigheden. Dit is voegzamer
het onderwerp van een afzonderlijk boekdeel; en zij hoopt, dat er
spoedig een zoodanig zal gereed gemaakt worden door eenen vriend,
aan wien zij hare bouwstoffen heeft overgegeven.

De schrijfster verlangt haren dank te betuigen, vooral aan die
regtsgeleerde heeren, die haar in het regtskundige gedeelte van
het onderzoek hunne hulp en bijstand hebben verleend. Zij verlangt
ook diegenen in het Noorden en in het Zuiden te danken, die haar
vriendelijk bouwstoffen ten gebruike hebben verschaft. Veel meer zijn
haar toegezonden, dan met mogelijkheid gebruikt konden worden. Het
boek is werkelijk uit eenen berg van bouwstoffen gekozen.

Het groote doel der schrijfster met dit werk is geweest, dit
onderwerp der slavernij, als een zedelijk en godsdienstig vraagstuk,
aan allen in dit land, die betuigen volgelingen van Christus te zijn,
onder de aandacht te brengen. Er is een omstandig verslag gegeven,
hoe Christenen van verschillende benamingen zich ten aanzien dezer
zaak hebben gedragen.

De schrijfster heeft bedoeld, zoo ver mogelijk, de waarheid en alleen
de waarheid te zeggen, zonder acht te geven op den indruk, welke deze
op eenig persoon of eenige partij kan maken. Zij hoopt dat datgene,
wat zij gezegd heeft, zonder bitterheid zal onderzocht worden, in
dien ernstigen geest, welke bij het onderzoek van zulk een ernstig
onderwerp voegzaam is. Het zou ijdel zijn, wanneer zij zich met de
hoop wilde streelen, dat zij geheel vrij van dwaling zal zijn. In het
ruime veld, dat zij heeft moeten bewandelen, was het doen van vele
misstappen mogelijk. Zij kan alleen zeggen, dat zij eerlijk en ernstig
alles heeft gedaan wat zij kon, om zich van de waarheid te verzekeren.

Het boek wordt aanbevolen aan de welwillende aandacht en de ernstige
gebeden van alle ware Christenen door de geheele wereld. Mogen zij
hunne gebeden vereenigen, dat de Christenheid van zulk een groot
kwaad als de slavernij verlost worde!


    Harriet Beecher Stowe.



EERSTE GEDEELTE.


HOOFDSTUK I.

INLEIDING.


Men heeft het meermalen betwijfeld, of de tafereelen in "Uncle Tom's
Cabin" eene onpartijdige voorstelling geven van de slavernij, gelijk
deze tegenwoordig bestaat. Dit werk is, meer misschien dan eenig
ander werk van verdichting dat ooit geschreven is, eene verzameling
en aaneenschakeling van werkelijke gebeurtenissen--van werkelijk
verrigte bedrijven, van werkelijk gesprokene woorden--te zamen
gegroepeerd met het oog op eene algemeene strekking, op dezelfde wijs
als de mozaïkwerker zijne brokjes van verschillende steenen tot ééne
schilderij groepeert. Het zijne is een mozaïk van edele steenen--dit
is een mozaïk van feiten.

Uit het oogpunt der kunst beschouwd, zou het misschien niet raadzaam
wezen, aan te duiden, uit welke mijn en welk gewest ieder stukje
van het mozaïk-tafereel afkomstig is, en evenmin raadzaam het
schitterende weefsel der verdichting uit te rafelen en te toonen
uit welke stoffelijke schering en inslag het geweven is, en met
welke stoffelijke verwen gekleurd. Doch het boek heeft een hooger
doel dan dat der kunst, en daardoor is het van de zijde van het
publiek aan eischen blootgesteld, welke gewoonlijk niet aan een
werk van verdichting gedaan worden. Het wordt als eene werkelijkheid
behandeld--gezift, onderzocht en op de proef gesteld; en daarom mag
het voegzaam wezen, dat het als eene werkelijkheid verdedigd worde.

De schrijfster erkent, dat het boek eene zeer onvolledige voorstelling
van de slavernij geeft; en dit moet het noodwendig doen, om deze
reden--dat de slavernij, in sommige van hare uitwerkselen, al
te akelig is voor het doel der kunst. Een werk, dat de slavernij
voorstelde, volkomen gelijk zij is, zou niet gelezen kunnen worden;
en alle werken, die bestemd zijn om genoegen te geven, moeten ergens
een sluijer spreiden, of zij kunnen geen bijval vinden.

De schrijfster zal nu, van de eerste bladzijde af, den loop van het
verhaal volgen, en zooveel mogelijk de gebeurtenissen en omstandigheden
vermelden, door welke haar de verschillende doelen in de pen werden
gegeven.



HOOFDSTUK II.

MR. HALEY.


In het allereerste hoofdstuk van het boek ontmoeten wij het karakter
van den slavenhandelaar, Mr. Haley. Zijn naam is boven dit hoofdstuk
geplaatst als vertegenwoordiger van al de verschillende karakters
in dit werk, die deze menschensoort afschilderen--den handelaar, den
menschendief, den slavenjager, den slavengeeselaar, en al de andere
onvermijdelijke helpers en onmisbare aanhangselen van hetgeen dikwijls
de "door God ingestelde betrekking" der slavernij wordt genoemd. De
eerste persoonlijke waarneming der schrijfster op deze klasse van
wezens was ongeveer als volgt:

Verscheidene jaren geleden, terwijl ik op eenen ochtend in de
kinderkamer bezig was, werd er eene gekleurde vrouw aangediend. Zij
werd in de kinderkamer gelaten, en op den eersten blik dacht de
schrijfster dat zij nooit norscher, minder goeds belovend gezigt
had gezien. De vrouw was geheel zwart, zwaarlijvig, forsch gebouwd,
en had sterk geteekende Afrikaansche trekken. Zij, die gewoon zijn
de uitdrukking van een Afrikaansch gezigt te lezen, weten, welk
een bijzonderen indruk door eene somber neerslagtige uitdrukking
dier donkere trekken wordt te weeg gebragt. Het gelijkt naar de
schaduw eener donderwolk. Anders dan haar stam in het algemeen,
glimlachte deze vrouw niet, wanneer men haar glimlagchend aanzag,
en gaf geen schertsend antwoord op schertsende gezegden, die haar
werden toegevoegd. De jongste lieveling der kinderkamer, een knaapje
van bijna drie jaren kwam naar haar toe, legde zijn handje op hare
knie, en scheen verbaasd van niet den snellen glimlach te ontmoeten,
dien de Neger bijna altijd voor een klein kind gereed heeft. De
schrijfster vond haar zeer stuursch en onaangenaam, en na eenige
oogenblikken van stilte vroeg zij, misschien met eenig ongeduld:
"Hebt gij van daag iets van mij noodig?"

"Hier zijn eenige papieren," zeide de vrouw, ze naar mij toeschuivende;
"misschien wilt gij ze wel lezen."

Het eerste papier dat ik opende, was een brief van eenen
slavenhandelaar in Kentucky, met weinige woorden berigtende, dat
hij nu haast zoo lang als hij kon voor haar kind had gewacht; dat
hij naar het zuiden moest vertrekken en het van de hand moest doen;
dat, indien zij hem voor het eind der week tweehonderd dollars zond,
zij het hebben zou, zoo niet, dat hij het dan zaterdag voor de deur
van het raadhuis publiek zou laten verkoopen. Hij voegde er nog bij,
dat hij meer dan die som voor het kind kon krijgen, maar dat hij het
haar goedkoop wilde laten.

"Wat voor eene soort van man is dit?" zeide de schrijfster tot de
vrouw, toen zij dezen brief gelezen had.

"Weet niet, mevrouw; groote Christen, weet ik--lid van de
Methodistenkerk in allen gevalle."

De uitdrukking van wrevelige ironie, waarmede zij dit zeide, was iets
om voor altijd te onthouden.

"En hoe oud is dat kind?" zeide de schrijfster tot haar.

De vrouw zag met eenen blik vol beteekenis naar het knaapje, dat bij
hare knie stond, en antwoordde: "Hij zal dezen zomer drie jaren zijn."

Bij verdere navraag naar de geschiedenis dezer vrouw, bleek het,
dat zij door het testament harer eigenaren was vrijgelaten; dat het
kind volgens de wet regt op vrijheid had, maar door de erfgenamen van
het goed in beslag genomen was. Zij was arm en zonder vrienden, had
geen geld om een proces te voeren, en de erfgenamen deden het kind
natuurlijk aan eenen handelaar over. De noodige som, dit mag ik er
nog bijvoegen, werd in de kleine buurt, die toen het Lane Theological
Seminary omringde, geheel opgebragt, en het kind werd losgekocht.

Indien het publiek een staaltje verlangt van de correspondentie
tusschen de lieden, die de voornaamste toeverlaat der maatschappij zijn
ter instandhouding en uitbreiding van de instelling der slavernij,
kan het volgende stuk misschien als eene letterkundige curiositeit
belangwekkend zijn. Het werd door Mr. M. J. Thomas, van Philadelphia,
aan de "National Era" gezonden, en is volgens zijne opgaaf een
woordelijk afschrift van het origineel, gevonden onder de papieren
van den persoon, aan wien het geadresseerd was, toen deze wegens het
uitgeven eener verscheidenheid van valsche banknoten in hechtenis
genomen en veroordeeld werd.


    Poolsville, Montgomery, Co., Md., 24 Maart 1831.

    Waarde Heer!

    Ik ben behouden met Louisa te huis gekomen, daar John mij,
    uit een venster van twee verdiepingen hoog, om twaalf uur in den
    nacht ontkaapt werd. Ik heb een prijs van vijftig dollars voor hem
    uitgeloofd en heb hem hier veilig in de gevangenis. De lieden, die
    hem pakten, bragten hem naar de gevangenis van Frederikstown. Ik
    verzoek u aan niemand in dezen Staat te schrijven dan aan
    mijzelven. Caphart en ik hebben besloten om den hoogsten prijs
    te geven voor elken Neger, dien gij vinden kunt, en gij moet mij
    ten spoedigste berigt geven, zoodra gij er een vindt. Ingesloten
    zult gij een signalement ontvangen, en ik kan u eene goede winst
    geven als gij ze vinden kunt. Ik zal in alle gevallen, zoodra
    er een Neger wegloopt, u terstond een signalement zenden zoodat
    gij op den uitkijk kunt wezen. Wees zoo goed den constable te
    zeggen om met den verkoop van John's eigendommen voort te gaan;
    en wanneer het geld ontvangen is, zal ik er u eene order voor
    zenden. Wees zoo goed om dit voor mij te bezorgen; schrijf mij
    ook en geef mij berigt van elken Neger, dien gij denkt, dat
    weggeloopen is--onverschilllig waar gij denkt dat hij vandaan is
    of hoe ver--en ik zal beproeven zijn meester op te sporen. Laat
    mij ook weten waar gij denkt dat hij vandaan is, met bijzondere
    teekenen, en als ik zijn meester niet vind, dan is Joe dood!

    Schrijf mij van den Neger met den krommen vinger; en laat mij
    weten, welke hand en welken vinger, kleur, enz.; insgelijks eenig
    teeken, dat de kerel heeft, die zegt, dat hij van den negeropkooper
    is weggeraakt, met zijne lengte en kleur, of van eenig ander,
    dien gij denkt, dat weggeloopen is.

    Doe mijn groet aan uw compagnon, en pas op, dat gij aan niemand
    schrijft dan aan mij. Indien iemand u schrijft, kunt gij er mij
    berigt van geven, en dan zal ik beproeven van hem te koopen. Ik
    denk, dat wij geld kunnen verdienen, als wij te zamen zaken doen;
    want ik heb overvloed van geld, en gij kunt overvloed van Negers
    vinden. Laat mij weten of Daniël nog is waar hij was, en of gij
    iets van Francis hebt gehoord sedert hij u verliet. Wees verzekerd
    van mijne achting en welwillendheid.

    Reuben B. Carlley.

    Aan John C. Saunders.


Deze brief geeft een treffend voorbeeld van het karakter dezer
"mede-patriotten," die met de groote mannen van ons land in
overeenstemming gehandeld hebben, om de weldadige voorschriften der
Wet op Voortvlugtige Slaven ten uitvoer te brengen.

Wat den in dezen brief genoemden Caphart betreft, kunnen de bewoners
van Boston bijzonder belang hebben om nadere bijzonderheden te
vernemen, daar hij een der waardige mannen was, die uit het zuiden
werden gezonden, om de goede burgers dier plaats in de godsdienstige
en vaderlandlievende onderneming van 1851, in den tijd toen Shadrach
ongelukkig weggeholpen was, bij te staan. Het zal dus niet kwaad
zijn een eenigzins uitvoerige teekening van John Caphart te geven,
gelijk hij geschetst werd door Richard II. Dana Jun., een der
regtsgeleerden door welke zij werden verdedigd, die aan dat weghelpen
hadden deelgenomen:--


    Ik zal John Caphart nooit vergeten. Ik ben elf jaren voor de balie
    geweest, en in dien tijd heb ik vele voorbeelden van ondeugd en
    hardvochtigheid gezien, maar nooit heb ik iets zoo koelbloedigs
    ontmoet als de getuigenis van dien man. John Caphart is een rijzig,
    vaal bleek man van omtrent vijftig jaren, met gitzwart haar, een
    rusteloos, donker oog, en een angstig, bekommerd en vervallen
    uitzigt, dat indien er genoeg van het zedelijke element in de
    uitdrukking zijner trekken was, zwaarmoedig zou kunnen genoemd
    worden. Zijn gestel was krachtig, in zijne jeugd was hij blijkbaar
    zeer sterk geweest, maar hij was niet forsch. Evenwel had hij een
    kouden, wreeden blik, eene kracht van wil en eene vlugheid van
    spierbeweging, die hem nog in zijn beroep tot eenen schrik maken.

    In de manier, waarop hij zijne getuigenis gaf, zag men geene
    snoeverij of uitwendige vertooning van onbeschaamdheid. Zijne
    verachting voor het menschelijke gevoel van het gehoor en de
    maatschappij om hem heen, was te echt, om eenige veinzerij van
    dien aard noodig te hebben. Hij pronkte niet met de ergste trekken
    van zijn beroep, en poogde ze evenmin te verbergen. Hij behandelde
    het geheel als een vak van handel, waarvoor hij wel wist, dat de
    maatschappij huiverde, maar voor welks zedelijken aard hij geheel
    onverschillig was, met uitzondering van zeker geheim genoegen,
    dat hij aldus van ter zijde zijne hoorders een weinigje pijnigde.

    Het is mij echter, om John Caphart regt te doen, niet geheel
    duidelijk, of hij geheel "geweten-proef" is. Er was iets in zijnen
    angstigen blik, dat iemand niet geheel zonder hoop laat.

    Bij het eerste regtsgeding wisten wij niets van zijn bedrijf en
    ging hij slechts voor een politiedienaar van Norfolk, in Virginië,
    door. Maar bij het tweede proces gaf iemand in de zaal mij eenen
    wenk van de bezigheden, waartoe velen dier politiedienaren zich
    verledigen, en dit gaf aanleiding tot mijn tegen-verhoor.


Uit het verhoor van John Caphart, in de "Ontzettings-Processen,"
te Boston, in Junij en November 1851 en October 1852.


    Vraag. Is het uw pligt als politiedienaar, om gekleurde personen
    aan te houden, die na de bepaalde uren op straat zijn?

    Antwoord. Ja, Mijnheer!

    Vr. Wat wordt er met hen gedaan?

    A. Wij zetten hen in de kortegaard, en des morgens worden zij voor
    het hof gebragt en krijgen straf--namelijk die straf moeten hebben.

    Vr. Welke straf krijgen zij?

    A. Niet boven de negen en dertig slagen.

    Vr. Wie geeft hun die slagen?

    A. Een of ander van de officieren. Ik somtijds.

    Vr. Wordt gij daarvoor extra betaald? Hoeveel?

    A. Vijftig cents per hoofd. Het plagt twee en zestig te zijn. Nu
    is het vijftig. Vijftig voor ieder, dien wij aanhouden, en nog
    vijftig voor ieder, dien wij geeselen.

    Vr. Zijn de personen, die gij geeselt, alleen mannen en jongens,
    of zijn het ook vrouwen en meisjes?

    A. Mannen en vrouwen, jongens en meisjes, net zoo als het valt.

    (Het gouvernement kwam tusschenbeiden en beproefde een verder
    verhoor te beletten, zeggende onder anderen, dat hij slechts
    zijnen pligt vervulde als officier van politie onder de wet. Na
    eene redewisseling, veroorloofde regter Curtis het verhoor voort
    te zetten).

    Vr. Blijft uw geeselen tot deze gevallen beperkt? Geeselt gij
    geene slaven op aanzoek van hunne meesters?

    A. Somtijds doe ik dat. Zekerlijk, als ik geroepen word.

    Vr. Worden, in geval van privaat geeselen, de negers bij u
    gezonden? Hebt gij eene plaats om te geeselen?

    A. Neen, ik ga waar men mij halen laat.

    Vr. Is dit een gedeelte van uwen pligt als officier?

    A. Neen, mijnheer!

    Vr. Vraagt gij in deze gevallen van privaat geeselen naar de
    omstandigheden, om te zien wat de schuld geweest is, en of er
    eenige schuld bestaat?

    A. Dat is mijne zaak niet. Ik doe wat mij gevraagd wordt, de
    meester is verantwoordelijk.

    Vr. In deze gevallen veronderstel ik, dat gij ook vrouwen en
    meisjes geeselt, zoowel als mannen?

    A. Vrouwen en mannen.

    Vr. Mr. Caphart! hoe lang zijt gij in dit beroep geweest?

    A. Sedert 1836.

    Vr. Hoeveel Negers denkt gij wel gegeeseld te hebben, allen bijeen
    genomen, vrouwen en kinderen ingesloten?

    A. (Bedaard in de zaal rondziende). Ik weet niet hoeveel Negers
    gij hier in Massachusetts hebt; maar ik zou denken, dat ik er
    zooveel gegeeseld heb, als gij in den Staat hebt.

    (Dezelfde man getuigde, dat hij dikwijls gebezigd werd, om
    voortvlugtige slaven te vervolgen. Zijn antwoord op de vraag was:
    Ik weiger nooit eene goede karrewei van dien aard).

    Vr. Loopen die karreweijen niet somtijds slecht af?

    A. Nooit, als ik voorzorgen neem.

    Vr. Worden zij niet somtijds ontslagen, na dat gij ze gevat hebt?

    A. Niet dikwijls. Ik weet niet, dat zij dat ooit worden, behalve
    die Portugezen, waarvan de procureur gelezen heeft.

    (Ik had in een rapport uit Virginië een geval gevonden van ongeveer
    200 Portugesche Negers, welke deze John Caphart op een schip in
    beslag had genomen, en gepoogd had als slaven te doen veroordeelen,
    maar die door het hof ontslagen waren).


Mr. John P. Hale, met Mr. Dana vereenigd als advocaat voor de
verdediging in dit proces, zeide van hem in zijne slotrede:


    Wat, mijne heeren! hij verkoopt doodsangst! Marteling is zijn
    winkelvoorraad! Hij is een wandelende geeselroê! Hij loopt door
    de straten van Norfolk tranen en gekerm rondventen!


Zie ook de volgende correspondentie tusschen twee handelaren, de een
in Noord-Carolina, de ander in Nieuw-Orleans, met een woordje tot
toelichting van Bisschop Wilberforce, van Oxford:--


    Halifax, N. C. 16 November 1839.

    Waarde Heer!

    Ik heb in de brik Addison gescheept tot bijgevoegde prijzen:

        No. 1.   Carolina Ennis,    650,00 Dollars.
        No. 2.   Silvy Holland,     625,00 Dollars.
        No. 3.   Silvy Booth,       487,50 Dollars.
        No. 4.   Maria Pollock,     475,00 Dollars.
        No. 5.   Emeline Pollock,   475,00 Dollars.
        No. 6.   Delia Averit,      475,00 Dollars.

    De twee meiden, die 650 en 625 dollars kosten, waren gekocht,
    eer ik mijn eersten scheepte. Er worden mij zeer vele Negers
    aangeboden, maar ik wil de prijzen niet betalen, die men mij
    vraagt; want ik weet dat zij zullen dalen. Ik heb geene oppositie
    aan de markt. Ik zal wachten tot ik van u hoor, eer ik koop,
    en dan kan ik oordeelen wat ik betalen moet. Goodwin zal u den
    vrachtbrief van mijne Negers zenden, daar hij ze met zijne eigene
    heeft gescheept. Schrijf dikwijls, daar de tijden kritiek zijn,
    en het van de prijzen, die gij krijgt, afhangt, om mij in het
    koopen naar te rigten.

    De uwe enz.
    G. W. Barnes.

    Aan Mr. Theophilus Freeman, Nieuw-Orleans.


Het bovenstaande was eene kleine, maar uitgelezene factuur van
vrouwen en moeders. Negen dagen vroeger, namelijk 7 November,
had Mr. Barnes aan Mr. Freeman berigt gegeven, dat hij eene partij
van drie en veertig mannen en vrouwen had gescheept. Mr. Freeman,
een zijner correspondenten van den staat der markt onderrigtende,
schrijft op zondag 21 September 1839:


    Ik kocht gisteren een jongen, zestien jaar oud en van goed
    voorkomen, wegende honderd en tien pond, voor 700 dollars. Ik
    verkocht een knap meisje van twaalf jaren oud, voor 500 dollars. Ik
    kocht gisteren een man, twintig jaren oud, zes voet lang, voor
    820 dollars; een van daag, vier en twintig jaren oud, voor 850
    dollars, zoo zwart en glad als een mol.


De schrijfster heeft in dit werk slechts eene klasse van
negerhandelaren geteekend. Er bestaan allerlei verscheidenheden van
hen, tot aan de groote voorkoopers, die ruime magazijnen houden,
die fatsoenlijk van manieren en beleefd in hun spreken zijn; die in
vele opzigten dikwijls daden van werkelijke edelmoedigheid verrigten;
die de slavernij als een zeer groot kwaad beschouwen, en hopen dat
het land eens daarvan verlost zal worden; maar die denken dat, zoo
lang geestelijke en leek, heilige en zondaar, allen overeenstemmen, om
het slavenhouden geoorloofd en noodzakelijk te noemen, het beter is,
dat de noodzakelijke handel in die waar door menschen van gevoel en
fatsoen gedreven worde, dan door vloekende, half dierlijke barbaren van
de Tom Loker klasse. Deze lieden zijn uiterst gevoelig voor hetgeen
zij als de onbillijkheid der wereld beschouwen, die hen buiten den
fatsoenlijken omgang sluit, alleen omdat zij er hun werk van maken,
om in eene behoefte der maatschappij te voorzien, welke de balie,
de drukpers en de kansel van allen blaam vrijspreken. In dit opzigt
volgt de maatschappij voorzeker de onredelijkheid der oude Egyptenaren
na, die zekere klasse van menschen gebruikten, om de lijken voor het
balsemen te bereiden, maar met stokken en steenen op hen aanvlogen,
zoodra hunne werkzaamheid verrigt was, omdat zij eene heiligschennis
aan de dooden hadden gepleegd. Als er eene mishandelde menschenklasse
op de wereld bestaat, is het zeker die der slavenhandelaren; want
indien er geen kwaad steekt in de instelling der slavernij,--indien
zij door God verordend en vereerenswaardig is, gelijk de burgerlijke
regering en de familie, en gelijk andere betrekkingen van eigendom--dan
is er ook geene reden ter wereld, waarom iemand niet even onschuldig
een slavenhandelaar, als eene andere soort van handelaar mag wezen.



HOOFDSTUK III.

MR. EN MRS. SHELBY.


Het was het oogmerk der schrijfster, bij het schilderen der huiselijke
inrigtingen van Mr. en Mrs. Shelby, een tafereel op te hangen van de
schoonste zijde van het slavenleven, waar trage inschikkelijkheid en
goedhartig geduld door eene regtmatige tucht en een met bekwaamheid
en oordeel medegedeeld godsdienstig onderwijs worden getemperd.

De schrijfster heeft hare taak niet aanvaard, zonder veel aan beide
zijden van het vraagstuk te lezen, en bijzondere moeite te doen,
om al de meest gunstige voorstellingen der slavernij te verzamelen,
welke zij kon bekomen. Daar de lezer misschien nieuwsgierig zal zijn,
om eenigen van deze documenten te zien, zal de schrijfster die in
hun geheel mededeelen. Er is voor de wereld volstrekt geen gevaar
in, dat zij de allerschoonste zijde der slavernij te zien krijgt; de
gruwelen en barbaarschheden, die daaraan noodzakelijk verbonden zijn,
zijn zelfs zoo schrikkelijk, dat men waarlijk wel al den troost noodig
heeft, welken men uit berigten gelijk de onderstaande kan ontleenen,
om zich voor volslagene wanhoop aan de menschheid te bewaren. Het
eerste stuk is uit Mr. J. K. Paulding's Brieven over de Slavernij
genomen, en is een brief van een Virginisch planter, wien wij, naar
zijne manier van schrijven, voor een beminnelijk, innemend man moeten
houden, die waarschijnlijk den staat der zaken op zijn eigen goed
volkomen naar waarheid beschrijft.


    Waarde Heer!

    Wat de eerste vraag aangaat, betrekkelijk de "regten en pligten
    van den slaaf," weet ik niet welk eene uitgebreidheid van dit
    gedeelte van het onderwerp men op het oog heeft. Op de eenvoudigste
    wijze beschouwd, gelijk men het in Virginië begrijpt en behandelt,
    zou ik zeggen dat de slaaf aanspraak heeft op eenen overvloed van
    goed, eenvoudig voedsel, op grove, maar goede kleeding; op eene
    warme, maar nederige woning; op bescherming wanneer hij gezond,
    en hulp wanneer hij ziek is; en dat het aan den anderen kant
    zijn pligt is, zijnen meester alle dienst te bewijzen, die hij
    behoudens volmaakte gezondheid bewijzen kan, en zich onderdanig
    en eerlijk te gedragen. Andere aanmerkingen doen zich op, maar
    zullen voegzamer onder verschillende hoofden aangevoerd worden.

    2. De huiselijke betrekkingen tusschen meester en slaaf.--Deze
    betrekkingen worden door velen in het Noorden zeer verkeerd
    begrepen, daar zij deze woorden voor gelijk beteekenend achten
    met onderdrukker en onderdrukte. Niets kan verder bezijden
    de waarheid zijn. De toestand der Negers in dezen Staat is
    zeer verbeterd. De eigenaren waren voorheen minder in getal en
    rijker dan tegenwoordig. Verafgelegene kwartieren werden dikwijls
    aangehouden om het aristocratisch heerenhuis te schragen. Deze
    werden zelden door de eigenaren bezocht; en gevoellooze opzigters,
    dikwijls verwisseld, werden gebezigd om hen voor een aandeel
    in den oogst te beheeren. Deze lieden mishandelden het land en
    somtijds de slaven. Hun post was slechts voor een jaar vast, en
    natuurlijk deden zij hun best met hun korten tijd van gezag. Ten
    gevolge van onze instellingen is de grondeigendom meer verdeeld
    geworden, en wonen nu de meeste grondeigenaren op of bij hunne
    goederen. Er zijn, wel is waar, uitzonderingen, vooral onder de
    rijke heeren in de steden; maar deze laatsten zijn bijna alle
    verlicht en menschlievend, even welgezind voor den grond als voor
    den slaaf die dezen bebouwt. Ik zou eenige edele voorbeelden van
    vaderlandlievende, doortastende verbeteringen onder hen kunnen
    aanwijzen. Maar om tot de op hunne goederen wonende eigenaren
    terug te keeren: de meesten van hen zijn op het goed groot
    geworden; van de oudere Negers hebben zij in hunne kindschheid
    tallooze blijken van vriendelijkheid ontvangen; de jongere zijn
    niet zelden hunne speelmakkers geweest (niet de meest voegzame,
    dit beken ik,) en aan beide zijden wordt dus veel welwillendheid
    voortgebragt. Daarbij komt nog, dat de meeste menschen aan hun
    eigendom gehecht zijn; en deze gehechtheid is sterker in het geval
    van personen dan van zaken. Dit weet ik en gevoel ik. Het is waar,
    er zijn harde meesters, maar er zijn ook slechte echtgenooten
    en vaders. Deze allen zijn uitzonderingen op den regel, niet de
    regel zelf. Zullen wij daarom die betrekkingen, en de regten en
    het gezag daaraan verbonden, over het geheel veroordeelen, uit
    hoofde van het toevallige misbruik? Ik zou vele voorbeelden kunnen
    vermelden van sterke gehechtheid aan de zijde van den slaaf, maar
    wil er slechts een paar van aanvoeren, waarvan ik zelf het voorwerp
    ben geweest. Het werd de vraag, of een trouwe dienaar, van zijne
    kindschheid af bij mij opgevoed, zijnen meester zou laten varen,
    of wel zijne vrouw en kinderen, aan welke hij met liefde gehecht,
    en voor wie hij zeer oplettend en goed was. De proef was zwaar,
    maar hij besloot die teedere banden te verbreken en bij mij
    te blijven. Ik liet het geheel aan zijne keus over, hoewel ik,
    mijn belang raadplegende, hem niet voor het vierdubbele van den
    prijs had willen missen, dien ik waarschijnlijk zou gekregen
    hebben. Gelukkig was ik later in staat om zijne familie te
    koopen, met uitzondering van eene dochter die goed geplaatst is,
    en niets dan de dood zal hen voortaan scheiden. Indien de proef
    genomen werd, ben ik overtuigd dat vele meesters zulke treffende
    bewijzen van trouw zouden ontvangen. Iemand verhaalde mij slechts
    een paar dagen geleden een dergelijk, zelfs nog sterker geval,
    van een zijner slavinnen. Tot belooning der ijverige en teedere
    oppassing eener geëerbiedigde moeder in hare laatste ziekte,
    deed ik het voorstel om eene gezonde en schrandere vrouw, omtrent
    dertig jaren oud, de beste ziekenoppasster en in alle opzigten
    eene van de beste dienstboden in den Staat, van welke ik slechts
    half eigenaar was, te koopen en vrij te laten; maar zij weigerde de
    familie te verlaten en heeft het sedert beter gehad dan alsof zij
    vrij was geweest. Het zal wel verschooning vinden als ik hier een
    koddig geval verhaal, dat ik eenigen tijd geleden gehoord heb. Een
    begunstigd en verwend dienaar verzocht zijnen meester om hem aan
    een ander heer te verkoopen. Zijn meester weigerde dit, maar zeide
    hem, dat het hem volkomen vrij stond naar het Noorden te gaan,
    indien hij nog niet vrij genoeg was. Na eenigen tijd herhaalde
    hij zijn verzoek; en toen hij gedrongen werd om eene verklaring
    van zijn zonderling gedrag te geven, zeide hij zijnen meester,
    dat hij zich voor teringachtig hield en spoedig sterven zou; en
    hij dacht dat Mr. B. beter in staat was om het verlies te dragen
    dan zijn meester. Hij werd naar eene medicinale bron gezonden en
    herkreeg zijne gezondheid, indien hij deze al ooit verloren had,
    waarvan zijn meester geene kennis had gedragen.--Het zal niet
    ondienstig zijn mijn eigen gedrag ten opzigte mijner bedienden
    te beschrijven, welke ik poog gelukkig te maken, terwijl ik
    voordeel van hen trek. Ik weiger nooit hun te woord te staan,
    maar luister geduldig naar hetgeen zij mij willen mededeelen. Ik
    praat gemeenzaam met hen die te oud zijn om meer dienst te doen,
    en met hen die nog te jong daartoe zijn. Met de anderen neem ik
    eene meer voorzigtige terughouding in acht, maar ik moedig allen
    aan, om mij zonder vrees te naderen. Bijna nooit ga ik naar de
    stad, zonder dat ik voor sommigen van hen boodschappen heb te
    verrigten: en ik denk dat zij mij liefst gebruiken, daar zij
    gelooven dat ik, als hun geld niet geheel toereikend mogt zijn,
    er wel een weinigje zou bij leggen; en niet zelden doe ik dat ook,
    om iets des te beters voor hen te krijgen. De betrekking tusschen
    mijzelven en mijne slaven is bepaald vriendelijk. Ik houd eene
    tamelijk strikte tucht, met goedheid gemengd, en zelden verlies ik
    eigendom door diefachtige, of arbeid door weggeloopene slaven. Ik
    sluit nooit de buitendeuren van mijn huis. Het wordt gedaan, maar
    door de bedienden; en zelden denk ik daar aan. Ik ga op bepaalde
    tijden voor twee maanden van huis, en laat dan het woonhuis,
    het zilverwerk en andere kostbaarheden aan de bedienden over,
    zonder zelfs de voorwerpen na te tellen.

    3. De duur van den arbeid der slaven.--De dag wordt gewoonlijk lang
    genoeg geacht. Nachtwerk wordt niet door mij gevorderd, behalve
    eens in de week om koren te bolsteren tot hun eigen gebruik, en
    bij eenige andere noodzakelijke gelegenheden. Het volk, gelijk
    wij hen doorgaans noemen, moet met het aanbreken van den dag hunne
    huizen verlaten en tot aan den donker werken, met eene verpoozing
    van een half uur tot een uur voor het ontbijt, en een tot twee
    uren voor het middagmaal, naar het jaargetijde en de aard van
    het werk is. In dit opzigt kunnen onze Negers, naar ik meen,
    eene gunstige vergelijking met alle andere arbeiders doorstaan.

    4. De vrijheid gewoonlijk aan de slaven vergund--hunne feestdagen
    en vermaken, en de manier, waarop zij gewoonlijk hunne avonden
    en feestdagen slijten.--Het is hun verboden van het goed te
    gaan, zonder vooraf verlof te hebben bekomen; hoewel zij dezen
    regel dikwijls overtreden, en dat ongestraft, behalve in zeer
    erge gevallen. Zij die vrouwen op andere plantaadjes hebben,
    gaan deze op zekere bepaalde nachten bezoeken, en hebben eene
    vergunning van tijd om te gaan, en terug te komen, evenredig
    aan den afstand. Mijne Negers hebben verlof en worden zelfs
    aangemoedigd om zoo veel eenden en hoenders op te kweeken als
    zij kunnen; om groenten tot eigen gebruik en eene plek koren
    ten verkoop te planten; om hun handwerk uit te oefenen, wanneer
    zij er een verstaan, hetgeen velen doen; om muskusratten en
    andere dieren te vangen voor het bont of het vleesch; om bijen
    te houden; om, in het kort, een eerlijken stuiver te verdienen,
    op alle manieren, waartoe het toeval of hunne eigene schranderheid
    gelegenheid geven. De opgenoemde manieren zijn echter die, welke
    het meest worden aangewend, en overleggende slaven zijn in staat,
    om daarmede hoofd voor hoofd van vijf tot dertig dollars te
    verdienen. Het koren is eene andere soort dan die ik verbouw, en
    wordt alles door mij gekocht. Zeer vele hoenders worden opgebragt;
    ik heb dit jaar vernomen, dat een man voor tien dollars waarde te
    gelijk verkocht heeft. Eene der voornaamste bronnen van winst is
    het bont van de muskusrat; en om deze te vangen zijn de moerassen
    van het goed sedert onheugelijken tijd afgedeeld, en deze deelen
    worden bijna als erfelijke leengoederen bezeten. De Negers
    hebben aan Nat Turner [1] en Tappan de inkorting van sommige
    hunner voorregten te danken. Als opregt vriend der zwarten,
    heb ik de roekelooze tusschenkomst dezer lieden zeer beklaagd,
    uit hoofde der beperkingen, welke het noodzakelijk is geweest, of
    welke men noodzakelijk heeft geacht, daarna op te leggen. Sedert
    den aanslag van den eerstgenoemden held, is het hun verboden
    te prediken, behalve voor hunne medeslaven, die aan denzelfden
    eigenaar toebehooren; openbare begrafenissen te houden, tenzij
    een blanke daarbij de lijkdienst verrigt, en te leeren lezen en
    schrijven. Hunne begrafenissen gaven hun voorheen groot genoegen,
    en het was hier gebruikelijk, de betrekkingen des overledenen van
    spek, brandewijn, meel, suiker en boter te voorzien, waarmede
    op hunne manier een groot onthaal werd aangerigt. Wij hadden
    eens groot vermaak in een hartigen kerel, die zijne meesteres
    verzocht om hem bij zijn leven zijne begrafenis te laten houden,
    daar die hem dan nog goed zou doen. Dit schalksche verzoek werd
    toegestaan, en ik durf zeggen, dat er nooit eene begrafenis was,
    waarvan de hoofdpersoon zelf zooveel genot had. Toen dit werd
    toegestaan, predikten verscheidene Negers met groote vlugheid van
    taal. Ik was er eenige jaren geleden bij tegenwoordig, toen een
    Episcopaalsch geestelijke het volk, na voorafgaande oproeping,
    aansprak. Na het slot eener uitmuntende leerrede stond een
    neger-prediker op en dankte hem vriendelijk voor zijne rede,
    maar zeide hem ook rondborstig, "dat de vergadering zijn lingo
    niet verstond." Daarna vervolgde hij zelf, met groote heftigheid
    en radheid, woorden smedende, wanneer hij die niet voor de hand,
    of liever voor de tong vond, en overtuigde zijne toehoorders
    zonder twijfel van zijne meerderheid boven zijnen blanken
    mede-arbeider in het veld der genade. Mijn broeder en ik, die
    aan elkander grenzende goederen hebben, hebben onlangs op de
    grenslinie daartusschen eene kapel gebouwd en eenen geschikten
    prediker van de gezindte der Baptisten, waartoe de Negers bijna
    uitsluitend behooren, gebezigd om hun godsdienstig onderwijs
    te geven. Behalve als een voorbereidende stap tot emancipatie,
    houd ik het voor zeer onstaatkundig, zelfs wat de slaven zelven
    aangaat, hun te veroorloven om te leeren lezen en schrijven. "Waar
    onkunde een zegen is, is het dwaasheid wijs te zijn." En het is
    zeker onstaatkundig wat de meesters aangaat, volgens den regel,
    "dat kennis magt is." Mijne arbeiders hebben niet zulke lange
    feesttijden als die van de meeste andere lieden. Ik geef drie dagen
    met Kerstmis, en één dag met elk der drie andere tijden, behalve
    eenigen tijd om hunne plekjes grond te bewerken; of als het zeer
    druk is bewerk ik ze liever zelf. De meeste oude tijdverdrijven
    zijn in deze streek in onbruik geraakt, en godsdienst, valsche of
    echte, is daarvoor in de plaats gekomen. De banjo, hun nationaal
    instrument, is slechts in naam bekend, of in eenige weinige
    melodieën, die nog bewaard zijn gebleven. Eenigen van de jongste
    Negers zingen en dansen, maar de avonden en feestdagen worden
    gewoonlijk besteed met werken, bezoeken geven, en bidden en psalmen
    zingen. De oorspronkelijke gebruiken en vermakelijkheden worden,
    geloof ik, verder zuidwaarts beter bewaard, waar de slaven uit
    Afrika werden aangebragt lang nadat er daar vandaan hier kwamen.

    6. De gewone voorziening van voedsel en kleeding voor diegenen,
    die te jong of te oud zijn om te arbeiden.--Mijne mannen ontvangen
    twaalf quarts maïsmeel (de overvloedige en algemeene toelaag in
    dezen Staat), zeven gezouten haringen en twee pond gerookt spek
    of drie pond varkensvleesch in de week; de anderen evenredig
    minder. Doch algemeen gesproken, wordt hun voedsel dagelijks
    uitgegeven, met uitzondering van het meel, en bestaat uit
    visch of spek tot ontbijt, en vleesch, versch of gezouten, met
    groenten, wanneer wij die verschaffen kunnen, tot middagmaal;
    of voor een paar maanden in de lente uit verschen gekookten
    visch met wat spek. Deze manier is eenigzins kostbaarder voor
    mij dan de wekelijksche rantsoenen, maar gemakkelijker voor de
    arbeiders. Oude of zwakkelijke slaven krijgen hunne levensmiddelen
    eens in de week; en van het oogenblik, dat het kind niet meer door
    de moeder gevoed wordt, ontvangt het acht quarts meel (meer dan
    het kan gebruiken) en een half pond spek. Behalve het door mij
    verschafte voedsel, zijn bijna al de slaven in staat om nog iets
    uit hun eigen voorraad daarbij te voegen, en onder de volwassenen
    bestaat naauwelijks een voorbeeld van iemand, die zoo weinig
    overleg heeft, dat hij dit niet doet. Het moet wel een slordige
    kerel zijn, die den wensch van den vermaarden Hendrik IV ten
    opzigte der Fransche boeren niet kan verwezenlijken en op zondag
    zijn hoen eten. Ik houd, ten gebruike der Negers, altijd suiker,
    stroop enz. in voorraad, welke, hoewel niet regelmatig uitgegeven,
    met de geringste voorwendselen, dikwijls zonder eenig voorwendsel,
    worden gevraagd en nooit worden geweigerd, behalve in geval van
    wangedrag. Wat kleederen betreft: de mannen en jongens ontvangen
    een winterrok en broek van sterk laken, drie hemden, een sterk
    paar schoenen en sokken, en een zomerpantalon, ieder jaar; een
    hoed om het andere jaar, en een overjas en deken elk derde jaar. In
    plaats van overjassen en hoeden, hebben de vrouwen groote kragen,
    om bij slecht weder het bovenlijf te beschermen, en doeken voor
    het hoofd. De verschafte kleedingstukken zijn goed en bruikbaar,
    en met hetgeen zij zelven koopen hebben zij een welvoegelijk en
    fatsoenlijk voorkomen. Op zondag zijn zij zelfs mooi. De bejaarden
    en ziekelijken worden even geregeld gekleed als de anderen, maar
    met minder sterke stoffen. Moeders ontvangen wat ruw katoen, in
    evenredigheid tot het aantal kinderen, met het voorregt dat het
    garen, als het gesponnen is, op mijne kosten geweven wordt. Ik
    voorzie hen van dekens. Weezen worden bij zorgvuldige vrouwen
    geplaatst en met teederheid behandeld. Ik ben aan de kleine slaven
    gehecht en moedig hen tot gemeenzaamheid aan. Somtijds wanneer
    ik voorbij het kwartier rijd, komen zij met de wonderlijkste
    verzoeken naar mij toe loopen, en worden tevreden gesteld door de
    uitdeeling van eene kleine gift. De beschrevene kleeding is die,
    welke aan de veldarbeiders gegeven wordt. Huisbedienden, eene zeer
    talrijke klasse in Virginië, worden natuurlijk anders en veel beter
    gekleed. Ik verzuimde op de behoorlijke plaats te vermelden, dat
    er op elk van mijne plantaadjes eene keuken, een oven en een of
    meer kooksters zijn, en dat ieder arbeider een blikken keteltje
    heeft voor zijn eten, dat door de kleine Negers naar het veld
    wordt gebragt, die de arbeiders ook van water voorzien.

    7. Hunne behandeling in geval van ziekte.--Mijne Negers gaan (of
    worden gedragen) zoodra zij door ziekte aangetast zijn, naar een
    ruim en luchtig hospitaal, bij het heerenhuis. Zij worden daar
    door eene oplettende oppasster ontvangen, die eenen voorraad
    van medicijnen en beddegoed heeft, en over zooveel ligt voedsel
    kan beschikken als zij noodig mag hebben, hetzij van de tafel of
    uit de provisiekamer des eigenaars. Wijn, sago, rijst en andere
    kleine benoodigdheden van zulk eene inrigting worden altijd bij
    de hand gehouden. De omstandigheden der zieken zijn veel beter
    dan die der arme blanken of vrije kleurlingen in den omtrek.

    8. Hunne belooningen en straffen.--Ik geef bij gelegenheid kleine
    geschenken voor goed gedrag, inzonderheid na den oogst, en weiger
    naauwelijks ooit eene gunst, welke door hen gevraagd wordt, die
    getrouw hunnen pligt vervullen. Boosaardige en luije arbeiders
    worden met slagen gestraft, met mate gegeven, waarbij in geval
    van diefstal het onthouden van vleesch wordt gevoegd, eene zware
    straf voor hen wie men dit anders nooit laat missen. Volgens mijne
    beperkte ondervinding denk ik, dat arbeiders in het Noorden veel
    zwaarder werken dan onze slaven. Ik was in een collegie in een der
    vrije Staten opgevoed, en bij mijne terugkomst in Virginië werd
    ik getroffen door het contrast. Ik was verbaasd over het aantal
    van ledigloopende dienstboden, en plaagde mijne moeder zeer,
    tot mijne latere beschaming, om het huishouden te verminderen;
    ik zeg tot mijne beschaming, omdat ik, na achttien jaren in
    het goede oude "dominion" gewoond te hebben, mij door een troep
    dienstboden omringd vond, bijna even talrijk als die, waartegen
    ik vroeger zoo luid schreeuwde. Terwijl ik aan dit onderwerp ben,
    zal het niet ongepast wezen een geval van vrijlating te vermelden,
    dat omtrent drie jaren geleden plaats had. Mijn naaste buurman,
    een man van ontzaggelijk vermogen, had een begunstigd dienaar, een
    knap kerel, met beschaafde manieren en een uitmuntend karakter,
    die lezen en schrijven kon, en volkomen bedreven was in de
    pligten van bottelier en huishouder, in welker vervulling hij
    een onbeperkt vertrouwen genoot. Deze man werd, bij den dood van
    zijnen meester, geëmancipeerd met een legaat van 6000 dollars,
    en bovendien nog ongeveer 2000 dollars meer, welke hij had mogen
    opsparen en aan zijnen meester in bewaring had gegeven, die hem
    daarvoor had gecrediteerd. Het gebruik dat deze man, schijnbaar
    zoowel geschikt voor de vrijheid, en die zooveel gelegenheid heeft
    gehad om te reizen en voor zichzelven te oordeelen, van zijn
    geld en zijnen tijd maakt, is eenigzins opmerkelijk. Uithoofde
    van zijn voorbeeldig gedrag, is het hem vergund in den Staat te
    blijven wonen, en voor een zeer matig loon vervult hij de zelfde
    betrekking, welke hij in het oude huishouden had, en die hij
    waarschijnlijk zoo lang als hij leeft zal behouden. Hij heeft
    geene eigene kinderen, maar heeft een meisje van zijne familie
    op eene school besteed. Behalve in dit opzigt, en in het koopen
    van eenige eenvoudige stukken huisraad, schijnen zijne vrijheid
    en zijn geld hem geen voordeel te hebben gedaan. Een bediende
    van mij, die vertrouwelijk met hem bekend is, denkt dat hij niet
    zoo gelukkig is, als hij voor zijne vrijlating was. Verscheidene
    andere bedienden werden te gelijker tijd vrijgelaten, met kleinere
    legaten, maar ik weet niet wat er van hen geworden is.

    Ik beschouw de negerslavernij, hoezeer ook verzacht, niet als
    een Utopiaansch stelsel, en heb niet getracht haar als zoodanig
    af te schilderen. Maar zij bestaat, en het bezwaar om haar af te
    schaffen, wordt door iedereen gevoeld en erkend, behalve door de
    dweepers, die "gelijk dwazen instormen, waar engelen niet durven
    treden." Het is aangenaam te weten, dat de bezwaren daarvan niet
    te drukkend zijn om gedragen te worden. Dat de behandeling der
    slaven in dezen Staat menschelijk, ja zelfs zacht is, kan worden
    opgemaakt uit hunnen snellen aanwas en langen levensduur. Ik geloof
    dat zij, wat hunnen zedelijken en ligchamelijken toestand betreft,
    zoo gelukkig zijn, als eenige boerenstand op de wereld; en als de
    slotsom van mijn onderzoek en mijne lectuur, durf ik verzekeren,
    dat in geen land de arbeiders zoo ruim en geregeld van brood
    en vleesch voorzien worden, als de negerslaven der Vereenigde
    Staten. Hoe groot de schaarschte van levensmiddelen wezen mag,
    de hongersnood bereikt hen nooit.

    P.S. Ik had boven kunnen opgeven, dat op dit goed ongeveer honderd
    en zestig zwarten zijn. Met uitzondering van kleine kinderen,
    heeft er, zooveel ik mij herinner, in achttien maanden slechts
    één sterfgeval plaats gehad--dat van een man van volle vijf en
    zestig jaren. De rekening van geneeskundige hulp, sedert den
    tweeden van den vorigen November, een tijd van over het jaar,
    is minder dan veertig dollars.


De volgende berigten zijn ontleend uit "Ingraham's Reizen in het
Zuidwesten," een werk dat evenzeer geschreven schijnt om de schoonheden
der slavernij aan te toonen als iets anders. Van den staat der zaken
op eenige zuidelijke plantaadjes sprekende, geeft hij de volgende
tafereelen, die zonder aanmerking of toelichting worden medegedeeld:


    De kleine kandidaten voor "bevordering naar het veld" zijn
    gedurende de eerste vijf of zes jaren van hun bestaan nuttelooze
    voorwerpen op eene plantaadje. Dan moeten zij de eerste les in
    het elementaire gedeelte hunner opvoeding nemen. Als zij hun
    hand-ABC tamelijk wel geleerd hebben, worden zij in het veld
    gezet om te leeren spellen--dat is katoen plukken. De eerste dag
    in het veld is hun schoonste dag. De jonge Negers zien daarnaar
    met evenveel rusteloos ongeduld uit, als schooljongens naar eene
    vacantie. Zwarte kinderen worden niet zoo vroeg aan het werk gezet,
    als vele kinderen van arme ouders in het Noorden. Het is dikwijls
    het geval, dat de kinderen van huisbedienden gunstelingen in huis
    en speelmakkers van de blanke kinderen der familie worden. Geen
    tooneel kan levendiger of voor een Noorderling interessanter zijn
    dan dat, hetwelk het negerkwartier eener welgeregelde plantaadje
    op eenen zondagochtend, even voor kerktijd, aanbiedt. In elke hut
    zijn de mannen aan het scheren en kleeden; de vrouwen, in hare
    bonte katoentjes gekleed, maken hare gekroesde haren op--waarop
    zij niet weinig grootsch zijn--en zien den staat van hare kinderen
    na; de oude lieden, net gekleed, zitten bij de deuren stil te
    praten of te rooken; en diegenen van de jongere bevolking, die
    niet juist de pijniging der waschtobbe ondergaan, vermaken zich
    in de schaduw van het geboomte of om een kleinen waterplas, met
    evenveel lust, alsof slavernij en vrijheid woorden van gelijke
    beteekenis waren. Wanneer allen gekleed zijn, en het uur voor
    de godsdienstoefening komt, sluiten zij hunne hutten, en gaat
    de geheele bevolking van het dorpje naar de kerk, waar de dienst
    verrigt wordt, somtijds door een geordend geestelijke, somtijds
    door den planter zelven, als hij lid eener kerk is. De geheele
    plantaadje wordt ook dikwijls in eene zondagsschool hervormd,
    welke door den planter of door een lid zijner familie onderwezen
    wordt; en dikwijls is de zorg van hunnen meester, om hen te doen
    begrijpen wat hun geleerd wordt--eene moeijelijke zaak bij den
    tegenwoordigen staat hunner geestvermogens--zoo groot, dat geene
    middelen, om hen te doen vorderen, onbeproefd worden gelaten. Niet
    lang geleden werd mij een geschreven catechismus getoond, met
    veel zorg en oordeel door een voornaam planter opgesteld, op eene
    manier, die uitmuntend naar de vatbaarheid der Negers berekend was.

    Het is thans gebruikelijk de slaven met goedheid te behandelen;
    en die planters, van wie men weet, dat zij onmenschelijk hard voor
    hunne slaven zijn, worden door het meer beschaafde en menschelijke
    gedeelte der maatschappij naauwelijks meer voorgesproken. Zulke
    voorbeelden zijn echter zeldzaam; maar er zijn overal menschen
    zonder zedelijke beginselen, die hunne kwaadaardigheid en
    hartstogtelijkheid botvieren, niet minder vaardig op den rug
    van een door een contract gebonden leerknaap, als op dien van
    een gekochten slaaf. Huiskapellen worden thans gesticht op de
    meeste plantaadjes van vermogenden, die ver van eene kerk liggen;
    zondagsscholen worden voor zwarte kinderen en bijbelklassen voor de
    ouders gevestigd, onder toezigt van den planter, van een kapellaan
    of van eenige vrouwelijke leden der familie.

    Ook zijn de planters niet onverschillig voor den welstand hunner
    grijze slaven. Ik ben dikwijls geroerd door het zien der vele
    blijken van hun welwillend gevoel voor deze lieden. Zij spreken
    hen altijd op een zachten en vriendelijken toon aan, als Uncle
    of Aunty (Oom of Tante), benamingen welke aan oude Negers en
    Negerinnen even algemeen gegeven worden, als die van boy en girl
    (jongen en meid) aan allen onder de veertig jaren. Sommige oude
    Afrikanen laat men hunne laatste jaren in hunne huizen slijten,
    zonder eenigerlei werk te doen; als zij niet al te zwak zijn,
    bebouwen deze lieden kleine plekken gronds, waarop zij eenige
    groenten kweeken--want groenten groeijen in dit klimaat bijna het
    geheele jaar door--en zoo een weinig geld winnen, om zich eenige
    bijzondere gemakken te verschaffen. Zij ontvangen ook altijd
    geschenken van hunne meesters en meesteressen en de Negers op
    het goed, welke laatste bijzonder verlangend zijn, om de oude
    lieden tevreden te zien. Eene optelling van de buitengewone
    gerijfelijkheden, welke sommige planters hunne slaven vergunnen,
    zou in het Noorden bezwaarlijk geloof vinden. Maar gij moet
    bedenken, dat de zuidelijke planters menschen zijn, menschen van
    gevoel, edelaardig en hooghartig, en even menschlievend als de
    zonen van een kouder klimaat--hoewel zij mogen geleerd hebben, om
    datgene voor een regt te houden wat eene verschillende opvoeding
    de Noorderlingen geleerd heeft, als een onregt te beschouwen.


Over het karakter van Mrs. Shelby moet de schrijfster eenige woorden
zeggen. Toen zij eenige jaren geleden in Kentucky reisde, deelden
eenige godvruchtige dames haar ten aanzien der slavernij dezelfde
gevoelens mede, welke de lezer door Mr. Shelby heeft hooren uitdrukken.

Er zijn velen, wier natuurlijk gevoel van regt de gruwelen van het
stelsel niet kan leeren dulden, hoewel zij dit door geestelijken van
den kansel hooren verdedigen, en door allen die door rang en rijkdom
uitmunten, zien voorstaan.

Eene vrome dame zeide tot de schrijfster, ten aanzien van het onderwijs
harer slaven: "ik schaam mij om hen te leeren wat regt is. Ik weet dat
zij even goed weten als ik, dat het onregt is hen als slaven te houden,
en ik schaam mij om hen in het gezigt te zien." Naar eene schrandere
mulattin wijzende, die de kamer doorging, vervolgde zij: "daar is nu
B--. Zij is zoo schrander en knap, als eenige blanke vrouw, die ik
ooit gekend heb, en evenzeer geschikt om hare vrijheid te hebben en op
zichzelve te passen; en zij weet dat het niet regt is haar te houden,
gelijk wij doen, en ik weet dat ook; en toch kan ik mijn man niet
overhalen om te denken zoo als ik, of ik zou hen gaarne vrij laten."

Eene eerwaardige vriendin der schrijfster, eene dame als slavenhoudster
geboren en opgevoed, gebruikte tegen de schrijfster dezelfde woorden,
aan Mrs. Shelby toegeschreven: "ik heb nooit gedacht, dat het regt
was slaven te houden. Ik heb het altijd voor onregt gehouden, toen ik
nog een meisje was, en nog meer, sedert ik lid van de kerk geworden
ben." Een voorval door deze vriendin, verhaald uit haar examen om tot
de kerk te worden toegelaten, is een treffend bewijs van het verschil,
dat dikwijls tusschen theoretische en practicale menschlievendheid
kan bestaan.

Zekere klasse van godgeleerden in Nieuw-Engeland telt zulke ijverige
voorstanders der leer van belanglooze menschlievendheid, dat zij het
tot een verpligtend geloofsartikel maken, dat ieder persoon gewillig
behoort te zijn, om eeuwigdurende ellende te ondergaan, indien hij
daardoor over het geheel eene grootere mate van algemeen goed in het
heelal kon te weeg brengen; en somtijds werd aan diegenen, die lid
der kerk verlangden te worden, de vraag gedaan, of zij zich zelven,
ten proeve hunner opregtheid, tot deze gezindheid konden brengen. De
geestelijke, die deze dame zou examineren, stelde bijzonder belang
in deze bespiegelingen. Toen hij haar vroeg naar hare begrippen ten
opzigte van de verpligtingen des Christendoms, zeide zij hem, dat zij
stellig gezind was, om hare slaven, waarvan zij een groot aantal had,
te emanciperen. De geestelijke scheen dit een eenigzins overdreven
ijver te vinden, en raadde haar dat zij tijd zou nemen om er over na te
denken. Hij was echter zeer dringend om te weten, of zij, indien dit
blijken mogt ten beste voor het heelal te wezen, gewillig zou zijn om
verdoemd te worden. Geheel ongewoon aan godgeleerde bespiegelingen,
antwoordde de goede vrouw met eenige drift, "dat zij dit wel zeker
niet wilde," er natuurlijk genoeg bijvoegende, dat zij, indien dit haar
voornemen was, niet tot de kerk behoefde te komen. De goede dame werd
echter aangenomen en bewees haar ijver ten algemeenen beste op eene
meer tastbare manier, door alle hare slaven in vrijheid te stellen,
en nadat zij vrijgelaten waren zorgvuldig over hunne opvoeding en
belangen te waken.

Mrs. Shelby is een echt model van de beste klasse der zuidelijke
vrouwen; en terwijl de onheilen der instelling gevoeld en betreurd
worden, en terwijl de wereld met billijke verontwaardiging den
nationalen onderstand aanzien, die aan deze instelling gegeven wordt,
zoo wel als de mannen, die, met haren aard bekend, koelbloedig
pogingen aanwenden om haar te bevestigen en uit te breiden, is het
billijk dat zij ook de deugden van zulke personen gedachtig blijft.

Velen van haar, omringd door omstandigheden, waarover zij geene magt
kunnen hebben, verbijsterd door huiselijke zorgen, waarvan de vrouwen
in vrije staten zich weinig kunnen verbeelden, overladen met pligten
en verantwoordelijkheden die hare levenskrachten verteren, gaan nog
van dag tot dag met moed en geduld voort, alles doende wat zij kunnen
om te verligten wat zij niet kunnen verhinderen, en zoo ver den kring
van haar vermogen zich uitstrekt, diegenen die van haar afhankelijk
zijn voor de onheilen van het stelsel te behoeden.

Wij lezen van Hem, die eens ten oordeel zal komen, dat "zijne wan in
zijne hand is, en dat hij zijnen dorschvloer zal zuiveren en zijne
tarwe in de schuur verzamelen." Uit den grooten afgrond van nationale
zonde zal hij ieder korreltje van een goed en opregt voornemen en
oogmerk redden. Zijne oogen, die als vlammen vuurs zijn, dringen
terstond door in die ingewikkelde doolhoven, waarin het menschelijk
oordeel verdwaalt, en Hij zal ten laatste de waarlijk goeden en
opregten behouden en vereeren, hoezeer zij ook in het kwaad betrokken
mogen zijn geweest; en die zielen, welke de grootste verzoekingen
hebben wederstaan, en die onder de moeijelijkste omstandigheden in
het goede hebben volhard, deze zijn het van wie geschreven is: "Zij
zullen, zegt de Heer der heirscharen, te dien dage, dien Ik make zal,
Mij een eigendom zijn; en Ik zal hen verschoonen, gelijk als een man
zijnen zoon verschoont, die hem dient."



HOOFDSTUK IV.

GEORGE HARRIS.


Men heeft de teekening van George Harris overdreven genoemd,
zoowel wat zijn uiterlijk voorkomen als wat zijn karakter en zijne
geestvermogens betrof. Men heeft het ook onwaarschijnlijk genoemd dat
zoo vele bedroevende gebeurtenissen eenen slaaf zouden overkomen,
en gezegd dat dit gedeelte van het verhaal aldus eene verdraaide
voorstelling van de zaak geeft.

Wat zijn persoonlijk voorkomen betreft, moet men zich herinneren dat
personen van gemengd ras dikwijls in groote mate de trekken hunner
blanke voorouders erven. Hiervan vindt men overvloedige bewijzen
in advertentiën in dagbladen, gelijk blijkt uit de volgende, uit de
"Chattanooga Gazette" (Tennessee) 5 October, 1852.


    500 dollars belooning.

    Weggeloopen van den ondergeteekende, op 25 Mei, een zeer lichte
    mulat omtrent 21 of 22 jaren oud, genoemd Wash. Gezegde mulat
    zou zich, zonder scherpe oplettendheid, voor een blanke kunnen
    uitgeven, daar hij zeer helder is--heeft blond haar, blaauwe
    oogen en fraaije tanden. Hij is een uitmuntend metselaar; maar
    ik denk niet dat hij zijn beroep zal voortzetten, uit vrees voor
    ontdekking. Hoewel hij in voorkomen naar een blanke gelijkt, heeft
    hij den aard van eenen Neger en heeft veel vermaak in komieke
    liedjes en grappige gezegden. Hij is een uitmuntend huisknecht,
    zeer handig in een hotel--rijzig, rank, en ziet eenigzins verlegen,
    vooral wanneer hij aangesproken wordt, en is somtijds genegen om
    stug te zijn. Ik twijfel niet of hij is door een of ander schelm
    weggelokt, en zal bovengemelde belooning geven voor het vatten van
    den jongen en den dief, te Chattanooga overgeleverd. Of ik wil
    200 dollars geven voor den jongen alleen, of 100 dollars indien
    hij opgesloten wordt in eene gevangenis in de Vereenigde Staten,
    zoodat ik hem bekomen kan.

    George O. Ragland.

    "Chattanooga, 15 Junij 1852."


Uit den "Capitolian Vis-à-Vis," West Baton Rouge, Louisiana, 1
November 1852:


    150 dollars belooning.

    "Weggeloopen omstreeks 15 Augustus laatstleden, Joe, een geel
    man; klein, omtrent 5 voet, 8 of 9 duim lang en omtrent 20 jaren
    oud. Heeft een Romeinschen neus, was te Nieuw Orleans groot
    gebragt, en spreekt Fransch en Engelsch. Hij werd verleden Winter
    gekocht van Mr. Digges, Banks Arcade, Nieuw Orleans."


Wat geestvermogens betreft, zal de lezer zich wel herinneren, dat
de schrijfster het als eene daadzaak vermeldde, welke zij op eene
reis door Kentucky vernam, dat een jong kleurling eene machine had
uitgevonden om hennip te zuiveren, gelijk die, waarvan in haar verhaal
gesproken wordt.

Nu en dan komen ook advertentiën voor, waarin handwerkslieden van
verschillende soort te koop worden geboden. Slaven worden dikwijls als
loodsen gebruikt en hoog gewaardeerd om hunne kunde en bekwaamheid. De
volgende advertentiën zijn uit zeer jonge dagbladen.

Uit de "South Carolinian" (Columbia) 4 December, 1852.


    Openbare verkooping van kostbare Negers door J. en L. T. Levin.

    Zullen verkocht worden op maandag, den 6den dag van December,
    de volgende kostbare Negers:

    Andrew, 24 jaren oud, metselaar en stukadoor, een zeer bekwaam
    werkman.

    George, 22 jaren oud, een van de beste barbiers in den Staat.

    James, 19 jaren oud, een uitmuntend schilder.

    Deze jongens zijn in Columbia opgebragt, en zijn uitzonderingen
    op de meeste jongens, en worden om geen gebrek hoegenaamd verkocht.

    De voorwaarden der verkooping zijn half contant geld, de
    wederhelft op een crediet van zes maanden, met interest, voor
    wissels, betaalbaar bij de bank, met twee of meer goedgekeurde
    endossementen.

    De koopers betalen voor de noodige papieren.

    27 November.                                    William Douglass.


Uit hetzelfde blad van 18 November 1852.


    Uit de hand te koop, een knap man, bootroeijer en goede loods;
    is wel bekend met al de inhammen tusschen hier en Savannah en
    George-Town.


Wat de voorvallen in het leven van George Harris betreft, willen wij,
opdat men zijn geval niet voor eene buitengewone uitzondering houde,
eenige dergelijke omstandigheden mededeelen uit het leven van slaven
onder onze persoonlijke bekenden.

Lewis Clark is een bekende der schrijfster. Kort nadat hij de
slavernij was ontvlugt, werd hij in de familie eener schoonzuster
der schrijfster opgenomen en daar opgevoed. Zijn gedrag gedurende
dien tijd was zoodanig, dat hij daardoor buitengemeene achting en
genegenheid won, en de schrijfster heeft dikwijls door allen die hem
kenden met den hoogsten lof van hem hooren spreken.

De heer, in wiens familie hij zoo lang geweest is, zegt van hem
onlangs in eenen brief aan de schrijfster: "Ik zou hem, gelijk men
zegt, ongeteld goud vertrouwen."

Lewis is een quadron, van een zeer goed voorkomen, met Europesche
trekken, ligt golvend haar en wiens gezigt eene schrandere, innemende
uitdrukking heeft.

Zijne moeder was eene fraaije quadrone, de dochter van haren meester
en door hem ten huwelijk gegeven aan eenen vrijen blanke, een Schot,
met uitdrukkelijke afspraak, dat zij en hare kinderen vrij zouden
zijn. Deze verbindtenis, zoo die al ooit opregt was, werd nooit
vervuld. Zijne moeder kreeg negen kinderen, en na den dood van haren
man, kwam zij, met al deze kinderen als slaven, weder bij haren vader
in huis.

Eene getrouwde dochter der familie, die door de heftigheid van haar
karakter de schrik van het geheele gezin was, had bij haar huwelijk
een jong meisje uit het huis medegenomen. Door hare geweldige
mishandelingen bragt zij dit kind spoedig tot eenen toestand van
wezenlooze krankzinnigheid, en kwam toen verstoord naar haren vader
terug, zeggende dat het kind tot niets deugde en zij een ander wilde
hebben; en het ongeluk van den armen Lewis wilde, dat zij het oog op
hem liet vallen.

Om eene harer vreeselijke uitbarstingen van drift te vermijden, gaf
de familie den knaap als een zoenoffer aan haar over. Dit voorval
wordt door Lewis in een door den druk openbaar gemaakt verhaal,
aldus beschreven:


    Alle knapen werden geroepen, om voor deze heks voorbij te gaan,
    opdat zij een slagtoffer voor hare boosaardigheid zon kunnen
    uitzoeken, waarop zij jaren lang de phiolen harer gramschap kon
    uitstorten. Ik was die ongelukkige. Mr. Campbell, mijn grootvader,
    verzette zich hiertegen, omdat dit eene familie zou verdeelen,
    en bood haar Mozes aan;--maar tegenwerpingen en bedenkingen van
    allerlei soort werden door de woeste oploopendheid en de schelle
    stem van Mrs. B. weggevaagd. Mij wilde zij hebben en niemand
    anders. Mr. Campbell ging uit om te jagen en kwade gedachten te
    verdrijven; de oude dame hield zich stil, want zij was zeker,
    dat er geen bloed van haar in mijne aderen stroomde, en indien
    er van haren man in was, zoo was het hare schuld niet. Vrouwen
    van slavenhouders zijn altijd wraakzuchtig op slavenkinderen,
    die bloed van haren man in de aderen hebben. Ik was te jong--nog
    maar zeven jaren--om te begrijpen wat er voorviel; maar mijne
    arme, liefderijke moeder begreep en gevoelde alles. Toen zij de
    keuken van het heerenhuis verliet, waar zij als keukenmeid werd
    gebezigd, en te huis kwam in haar eigen hutje, had zij tranen van
    zielangst in de oogen en stond de droefheid op al de trekken van
    haar gelaat geteekend. Zij kende de vrouwelijke Nero, wier roede nu
    over mij zou zijn. Dien nacht ontweek de slaap hare oogen. Met het
    jongste kind vast aan hare borst gedrukt, sleet zij den nacht met
    heen en weder wandelen, telkens komende om het dek op te ligten
    en naar mij en mijn armen broeder te zien, terwijl wij lagen te
    slapen. Te slapen, zeg ik. Mijn broeder sliep, maar ik niet. Ik
    zag mijne moeder, toen zij voor het eerst bij mij kwam en kon niet
    slapen. Het tooneel van dien nacht--de diepe, onuitwischbare indruk
    daarvan--is mij nog voor den geest met al de duidelijkheid van
    gisteren. Des morgens werd ik bij Mrs. B. en hare kinderen in het
    rijtuig gezet, en begon mijn vermoeijenden pelgrimstogt van lijden.


Mrs. Banton is een karakter, dat alleen kan bestaan, waar de wetten des
lands de grofste, onredelijkste en oploopendste menschen, evenzeer als
de edelmoedigste en menschlievendste, met onbeperkte magt bekleeden.

Wanneer magt zonder verantwoordelijkheid eene beproeving is voor de
deugd der waakzaamsten en zorgvuldigsten, hoe snel moet zij dan de
wreedheid ontwikkelen bij hen die van nature oploopend en barbaarsch
zijn.

Deze vrouw was met een dronken man van even woesten aard
vereenigd. Een verhaal van de ligchamelijke martelingen, welke
dit paar het ongelukkige kind wist aan te doen, en waarvan sommige
onuitwischbare teekenen op zijn ligchaam hebben gelaten, zou het voor
menschelijk gevoel al te pijnlijk zijn, en wij werpen gaarne eenen
sluijer daarover.

Eenige voorvallen worden echter in de volgende uittreksels medegedeeld:


    Een zeer gering vergrijp was voldoende om bij deze vrouw met
    ontembare hartstogten eene groote uitbarsting van verontwaardiging
    uit te lokken. In mijne eenvoudigheid zette ik eens mijne lippen
    aan denzelfden kop, waaruit een van hare kinderen gewoon was te
    drinken, en dronk er uit. Zij gaf haar afgrijzen over zulk een
    bedrijf te kennen door mijn hoofd met geweld achterover te duwen en
    mij twee scheppen water in het gezigt te werpen. Deze besprenkeling
    met water, werd door eene zwaardere besprenkeling met schoppen
    gevolgd; maar de bittere, snijdende woorden, die daarop volgden,
    waren als een hagelstorm op mijn jeugdig hart. "Zij zou mij wel
    betere manieren leeren; zij zou mij laten voelen wat het was naar
    hare hand gezet te worden; zij wilde één slaaf, die zijne plaats
    kende; als ik water wilde hebben, moest ik naar de bron gaan en
    niet daar in huis drinken." Het was een nieuwe tijd voor mij:
    eenige dagen lang was ik geheel versuft van smart.



    Indien er iemand is, die zoo geheel alle gevoel verloren heeft,
    dat hij zeggen kan, dat slaven er niet onder lijden, wanneer
    familiën gescheiden worden, laat zoo iemand naar de gescheurde
    deken gaan, die mijn bed en peluw was, en daar nacht op nacht,
    door de lange slepende uren heen, de bittere tranen zien stroomen
    over het gezigt van dat meer dan wees geworden kind, dat met half
    gesmoorde zuchten en snikken om zijne afwezige moeder roept.


Hij werd tot laat in den nacht bezig gehouden met vlas te spinnen
en het kleinste kind te wiegen, en des morgens zeer vroeg geroepen;
en indien hij niet met het eerste roepen opsprong, volgde er zeker
eene wreede kastijding. Hij zegt:


    Zulk een angst bleef mij bij, dat ik den eersten schellen roep
    niet hooren zou, dat ik mij dikwijls in mijne droomen verbeeldde,
    die onwelkome stem te hooren, en uit mijn bed sprong en het huis
    door en naar buiten ging, eer ik wakker werd. Ik heb in mijn slaap
    de andere slaven gaan roepen en hun gevraagd of zij meester niet
    hadden hooren roepen. Nooit, zoo lang ik leef, zal de herinnering
    dier lange bittere nachten van angst uit mijn gemoed verdwijnen.


Hij voegt bij deze woorden, die wel overwogen mogen worden door hen
die hunne ziel troosten met den streelenden balsem, dat de onderdrukten
het verscheuren van familie-banden niet voelen:

    Maar al mijn zware arbeid, en de bittere en wreede straffen,
    gedurende de tien jaren mijner gevangenschap bij deze erger
    dan Arabische familie, dit alles was als niets bij het leed,
    dat ik daarover ondervond, dat ik van mijne moeder broeders en
    zusters gescheiden was; dezelfde dingen, met hen bij mij, om
    mij te beklagen, om mijne verhalen van smart te hooren, zouden
    vergelijkender wijze dragelijk zijn geweest.

    Zij waren slechts ongeveer dertig mijlen van mij af, en toch was
    het mij in de tien lange eenzame jaren mijner kindschheid slechts
    driemaal vergund hen te zien.

    Mijne moeder vond nu en dan gelegenheid om mij een teeken van
    herinnering en genegenheid te zenden, een suikeramandel of een
    appel; maar bijna nooit at ik ze; zij werden bewaard, betast en
    beschreid, tot zij in mijne hand versleten.

    Mijne gedachten over dag en mijne droomen des nachts waren altijd
    van mijne moeder en te huis; en de ontzetting, waarmede ik des
    morgens ontwaakte en bevond dat het maar een droom was, is boven
    het vermogen der taal om te beschrijven.


Lewis had eene schoone zuster, Delia geheeten, die na den dood van
haren grootvader, met al de kinderen harer moeder ter verdeeling van
het vermogen werd verkocht. Zij was een godvreezend meisje, lid van
de Baptistenkerk. Zij viel in de handen van een woesten dronkaard,
die haar tot zijne bijzit wilde maken. Milton Clark, een broeder
van Lewis, beschrijft in het verhaal van zijn leven het tooneel,
waar hij met zijne moeder aan de deur stond, terwijl dit meisje
daarvoor barbaarsch werd gegeeseld, omdat zij aan de beginselen harer
Christelijke belijdenis wilde getrouw blijven. Daar haar besluit
onverzettelijk was, werd zij in eenen troep gestoken en naar de markt
van Nieuw-Orleans gezonden. Hier werd zij aan een Franschman verkocht,
Coval geheeten; hij nam haar mede naar Mexico, verklaarde haar vrij
en trouwde haar. Nadat zij eenigen tijd met hem in Frankrijk en de
West-Indiën had gewoond, stierf hij, haar een vermogen van twintig
of dertig duizend dollars nalatende. Bij haren dood poogde zij dit
geld te vermaken om de vrijheid harer broeders te koopen; maar daar
een slaaf geen vermogen in bezit kan nemen, en het zelfs niet voor
hem kan vastgemaakt worden, hebben zij nooit iets daarvan ontvangen.

De omstandigheden, onder welke Lewis zijne vrijheid herkreeg, worden
aldus verhaald:


    Ik had lang aan vrijheid gedacht en er van gedroomd; ik had nu
    besloten eene poging te doen om haar te winnen. Geene tong kan den
    twijfel, de ongerustheid en den angst uitspreken, die een slaaf
    gevoelt, wanneer hij in dit opzigt een besluit wil nemen. Indien
    hij eene poging doet en deze niet gelukt, wordt hij door zijne
    makkers uitgelagchen, door zijnen meester onbarmhartig geslagen,
    en dan al zijn leven daarvoor scherper bewaakt en harder behandeld.

    En dan, wanneer hij weg komt, wie, wat zal hij vinden? Hij
    is onbekend met de wereld. Het geheele blanke gedeelte van het
    menschdom, dat hij ooit gezien heeft, zijn vijanden van hem en van
    geheel zijn geslacht. Hoe kan hij zich wagen, waar geene andere
    dan blanke gezigten hem zullen groeten? Zijn meester zegt hem,
    dat de abolitionisten slaven naar de vrije staten lokken, om
    hen op te vangen en naar Louisiana of Mississippi te verkoopen;
    en dat als hij naar Canada komt, de Engelschen hem beide oogen
    zullen uitsteken en hem voor zijn leven in eene mijn onder den
    grond zetten. Hoe weet hij wat of wien hij gelooven moet? Een
    angst van groote duisternis overvalt hem, als hij bedenkt wat hem
    overkomen kan. Lang, zeer lang dacht ik er aan om te ontsnappen,
    eer ik eene poging deed.

    Eindelijk hoorde ik bij geruchte, dat ik naar Louisiana zou
    verkocht worden. Toen dacht ik was het tijd om te handelen. Mijn
    besluit was genomen.



    Wat ik gevoelde, toen ik de vrije kust bereikte, kan men zich
    beter verbeelden dan het beschrijven. Ik beefde overal van diepe
    aandoening, ik kon mijne haren te berge voelen rijzen. Ik was op
    wat men vrijen grond noemde, onder een volk, dat geene slaven
    had. Ik zag blanke mannen aan het werk, en geen slaaf onder de
    zweep krimpende. Alles was inderdaad nieuw en wonderbaar. Niet
    wetende waar een vriend te vinden, onkundig van het land en
    ongenegen om te vragen, uit vrees van mijne onkunde te verraden,
    duurde het eene geheele week eer ik Cincinnati bereikte. Op eene
    plaats, waar ik vertoefde, werden mij veel meer vragen gedaan,
    dan ik wenschte te beantwoorden. Op eene andere plaats werd ik zeer
    in verlegenheid gebragt door de gedienstigheid van den kastelein,
    die er zijn werk van maakte om elken gast met nieuwsbladen te
    voorzien. Ik nam het blad, dat hij mij gaf, en sloeg het op eene
    eenigzins onhandige manier om, naar ik denk. Hij kwam naar mij
    toe om mij een veto of eenig ander gewigtig nieuws te wijzen. Ik
    achtte het best voor zijne hulp te bedanken, en gaf het blad terug,
    zeggende, dat mijne oogen niet in een staat waren om veel te lezen.

    Op eene andere plaats kwamen de buren, vernemende dat er een
    Kentuckiër in de herberg was, met grooten ernst onderzoeken
    wat ik daar te doen had. Kentuckiërs kwamen somtijds daar
    om menschenroof te plegen. Zij waren gewoon scherp op hen te
    letten. Eindelijk voldeed ik hen door hen te verzekeren, dat ik
    geheel geen slavenhouder was en mijn vader ook niet; maar opdat
    hunne vermoedens geene tegenovergestelde rigting zouden nemen,
    voegde ik er bij, dat mijn grootvader een slavenhouder was.



    Met het daglicht waren wij in Canada. Toen ik hier aan land
    stapte, zeide ik: Nu zeker ben ik vrij! Goede Hemel! welk eene
    gewaarwording, wanneer zij voor het eerst de borst van een
    volwassen man bezoekt; van iemand tot slavernij geboren; van
    iemand, die van zijne vroegste kindschheid af geleerd heeft, dat
    deze levenslang zijn onvermijdelijk lot was! Niet voor toen durfde
    ik voor een oogenblik het gevoel koesteren, dat een der leden van
    mijn ligchaam mijn eigen was. De slaven zeggen dikwijls, wanneer
    zij in hand of voet gehakt worden: "De pest op die oude hand,"
    of "dien ouden voet! Hij is van meester! Laat hij er op passen;
    neger kan het niet schelen of hij ooit weêr beter wordt." Mijne
    handen en voeten waren nu mijne eigene.


Men zal zich herinneren, dat George, met Eliza sprekende, haar verhaalt
hoe hij door het zoontje van zijn meester ongenadig geslagen werd. Deze
bijzonderheid werd in de pen gegeven door den volgenden brief van
John M. Nelson aan Mr. Theodore Weld, medegedeeld in "De slavernij
gelijk zij is."

Mr. Nelson verhuisde vele jaren geleden uit Virginië naar Highland
County, Ohio, waar hij algemeen bekend en geacht is. Zijn brief is
gedagteekend 3 Januarij 1839.


    Ik werd in Augusta County, Virginië, geboren en groot gebragt. Mijn
    vader was ouderling in de Presbyteriaansche kerk en eigenaar
    van ongeveer twintig slaven; hij was wat men gewoonlijk een
    goed meester noemt. Zijne slaven waren doorgaans tamelijk wel
    gevoed en gekleed en moesten niet al te zwaar werken. Somtijds
    werd hun vergund naar de kerk te gaan, of werden zij bij de
    huiselijke godsdienstoefening geroepen; weinigen evenwel maakten
    van die voorregten gebruik. Bij sommige gelegenheden heb ik hen
    gestrengelijk door hem zien geeselen, inzonderheid voor de misdaad
    van te beproeven om hunne vrijheid te bekomen, of voor hetgeen
    "wegloopen" genoemd werd. Hiervoor werden zij strenger gegeeseld
    dan voor iets anders. Nadat zij weder gevat waren, heb ik hen
    naakt zien uitkleeden en bij de handen ophangen, somtijds aan
    een boom, somtijds aan een paal, zoodat hunne voeten maar even
    den grond konden raken, en dan met een lederen riem slaan, tot
    het bloed hun van den rug droop. Een jongen, Jack genoemd, heb ik
    inzonderheid meer dan eens op deze manier zien afstraffen. Toen
    ik nog geheel een kind was, herinner ik mij, dat het mij zeer
    speet er een te zien "opbinden" om gegeeseld te worden, en ik
    plagt met tranen voor hen te spreken en mijn geschreeuw met
    het hunne te vereenigen, bijna gewillig om een gedeelte der
    straf op mij te nemen. Ik werd door mijn vader zeer gestreng
    over deze soort van medelijden doorgehaald. Doch van zulk eenen
    verhardenden aard zijn deze tooneelen, dat ik van deze soort van
    barmhartigheid voor den lijdenden slaaf tot zulk eene verstomping
    kwam, dat ik niet alleen hunne slagen met bedaardheid kon aanzien,
    maar ze hun zelf toebrengen, en dat zonder knaging. Naar één
    geval heb ik dikwijls met smart en berouw teruggezien, vooral
    sedert ik tot de overtuiging ben gekomen, "dat Negers menschen
    zijn." Toen ik misschien veertien of vijftien jaren oud was, wilde
    ik een jongen kerel, Ned geheeten, voor een of ander vermeend
    misdrijf straffen--ik geloof, dat het was, dat hij een toom van
    de bepaalde plaats had gelaten; en daar hij grooter en sterker
    was dan ik, hield hij mijne armen vast, om mij te verhinderen van
    hem te slaan. Dit hield ik voor het toppunt van onbeschaamdheid,
    en riep om hulp, waarop mijn vader en mijne moeder beiden tot
    mijn ontzet kwamen toeloopen. Mijn vader ontkleedde en bond hem,
    bragt hem naar den boomgaard, waar teentjes in overvloed lagen,
    en beval mij hem te geeselen; wanneer het eene teentje versleet,
    gaf hij mij anderen aan. Nadat ik hem een poos had gegeeseld,
    viel hij op zijne knieën om vergiffenis te smeeken, en ik schopte
    hem in zijn gezigt. Mijn vader zeide: "Schop hem niet, maar geesel
    hem;" en dit deed ik tot zijn rug letterlijk met striemen bedekt
    was. Ik weet, dat ik berouw gehad heb, en ik vertrouw, dat ik
    voor deze dingen vergiffenis heb ontvangen.

    Mijn vader was eigenaar van eene vrouw (wij plagten haar Tante
    Grace te noemen), die in Oud-Virginië was gekocht. Zij zeide mij,
    dat haar oude meester haar in zijn testament hare vrijheid had
    gegeven, maar bij zijn dood zijne zonen haar toch aan mijn vader
    verkocht hadden. Toen hij haar kocht, liet zij eenigen onwil
    blijken om met hem mede te gaan; waarop zij in boeijen werd gezet
    en met geweld medegenomen. Dit was vóór dat ik geboren werd,
    maar ik herinner mij de boeijen gezien te hebben, en dat mij
    gezegd werd waarvoor zij gebruikt waren. Tante Grace leeft nog,
    en moet tusschen de zeventig en tachtig jaren oud zijn; zij is de
    laatste veertig jaren eene voorbeeldige Christinne geweest. Toen
    ik een jongeling was, gaf ik mij eenige moeite om haar te leeren
    lezen; dit is nu een groote troost voor haar. Sedert ouderdom
    en zwakheid haar van weinig waarde voor hare eigenaars hebben
    gemaakt, wordt haar toegelaten zooveel te lezen als zij verkiest;
    dit kan zij, met hulp van een bril, in den ouden huisbijbel doen,
    die bijna het eenige boek is, dat zij ooit heeft ingezien. Dit,
    met eenig verstelwerk voor de zwarte kinderen, is al wat zij
    doet; zij wordt nog als slavin gehouden. Ik herinner mij nog wel,
    welk een hartverscheurend tooneel het in de familie was, toen
    mijn vader haar man verkocht; dit was, naar ik meen, vijfendertig
    jaren geleden. En toch werd mijn vader voor een der beste meesters
    gehouden. Ik weet van weinigen, die beter waren, maar van velen,
    die erger waren.


Wat de geestvermogens van George betreft en dat hij zichzelven
leerde lezen en schrijven, vindt men een zeer belangrijk en roerend
voorbeeld van een daarmede overeenstemmend geval in het "Leven van
Frederick Douglass," een boek, dat iedereen kan worden aanbevolen,
die nieuwsgierig is om te zien hoe een krachtige en werkzame geest
zich door al de ellende, vernedering en verdrukking der slavernij
heenworstelt. Eenige weinige omstandigheden moeten vooraf vermeld
worden.

Even als Clark, was Douglass de zoon van eenen blanke. Hij was een
plantaadje-slaaf in eene oude trotsche familie; zijn toestand kan
waarschijnlijk voor een gewonen gehouden worden; hij leefde namelijk
in morsigheid, vernedering en onder ongemakken van verschillenden
aard, hem door dagelijksche gewoonte tamelijk dragelijk geworden,
en bij vergelijking met het lot van hen, die ergere mishandelingen
lijden, voor benijdenswaardig gehouden. Eene omstandigheid, welke
Douglass van zijne moeder verhaalt, is zeer treffend. Hij zegt, dat
het gebruikelijk is de moeders vroeg van hare kinderen te scheiden,
om aldus haar natuurlijk gevoel te verstompen en uit te dooven. Toen
hij drie jaren oud was, werd zijne moeder naar eene plantaadje op acht
of tien (Eng.) mijlen afstands gezonden om te werken, en daarna zag
hij haar nooit behalve des nachts. Na het einde van haar dagwerk kwam
zij nu en dan naar haar kind, legde zich daarmede in hare armen neer,
suste het aan hare borst in slaap, en stond dan weder op om terug te
gaan en bij den dageraad voor het veldwerk gereed te zijn. Nu vragen
wij de voornaamste dame in Engeland of Amerika, die moeder is, of dit
niet bewijst, dat deze arme veldarbeidster, onder hare vuile lompen,
een echt moederhart in de borst had?

De laatste en bitterste vernedering, welke men over het hoofd der
ongelukkige slaven heeft uitgestort, is, dat men hun die heilige
aandoeningen ontzegt, welke God aan alle menschen eveneens gegeven
heeft. Wij hooren door kwijnende modedames, met fraaije woorden zeggen:
"het is niet te veronderstellen, dat die schepselen hetzelfde gevoel
hebben als wij," terwijl de spreekster niet het tiende deel der
vermoeijenis en pijn zou kunnen verduren, welke eene slavinnen-moeder
dikwijls voor haar kind verdraagt. Elke moeder, die een moederhart in
de borst heeft, moet weten dat dit eene lastering is tegen de natuur,
en tusschen de wieg van haar levend en het grafje van haar dood kind
staande, zulk een laster van alle moederschap met verontwaardiging
verwerpen.

Douglass verhaalt aldus, hoe hij, toen hij verplaatst en huisbediende
te Baltimore geworden was, heeft leeren lezen.

Het schijnt dat zijne meesteres, pas getrouwd en ongewoon aan het
beheer van slaven, zeer goed voor hem was; onder andere bewijzen van
goedheid behoorde ook, dat zij begon hem te leeren lezen. Toen zijn
meester ontdekte wat er voorviel, zegt hij:


    Terstond verbood mijn meester Mrs. Auld om mij verder te
    onderrigten, haar onder anderen zeggende, dat het ongeoorloofd
    zoowel als onvoorzigtig was eenen slaaf te leeren lezen. Om
    verder zijne eigene woorden te gebruiken--hij zeide: "als gij een
    Neger een duim geeft, zal hij eene el nemen. Een Neger behoeft
    niets te weten dan zijnen meester te gehoorzamen--te doen wat
    hem gezegd wordt. Geleerdheid zou den besten Neger van de wereld
    bederven. Als gij dien Neger," zeide hij van mijzelven sprekende,
    "leert lezen, zou hij niet meer te houden zijn. Het zou hem
    voor altijd ongeschikt maken om slaaf te wezen. Hij zou terstond
    onhandelbaar worden en van geene waarde voor zijnen meester. Wat
    hemzelven aangaat, het zou hem geen goed kunnen doen, maar wel
    veel kwaad. Het zou hem onvergenoegd en ongelukkig maken." Deze
    woorden zonken mij diep in het hart, wekten aandoeningen op,
    die nog lagen te sluimeren en voerden mij tot eene reeks van
    geheel nieuwe gedachten. Het was eene nieuwe gewigtige openbaring,
    die mij de donkere en geheimzinnige dingen verklaarde, waarmede
    mijn jeugdig verstand vruchteloos geworsteld had. Ik begreep nu
    wat voor mij een verbijsterend raadsel was geweest--namelijk het
    vermogen van den blanke om den zwarte tot slaaf te maken. Het
    was eene groote ontdekking, waarop ik hoogen prijs stelde. Van
    dat oogenblik af kende ik den weg van de slavernij tot de vrijheid.


Daarna was zijne meesteres even waakzaam om te beletten, dat
hij leerde lezen, als zij voorheen ijverig was geweest om hem te
onderwijzen. Zijne latere vorderingen beschrijft hij aldus:


    Van dien tijd af werd ik zeer streng in het oog gehouden. Als ik
    eenigen tijd in eene kamer alleen was, vermoedde men zeker, dat ik
    een boek had en moest ik rekenschap geven wat ik deed. Dit alles
    was echter te laat--de eerste stap was gedaan. Mijne meesteres
    had mij, door mij de letters te leeren, den duim gegeven, en
    geene voorzorg kon mij beletten de el te nemen.

    Het plan dat ik ontwierp en mij zeer wel gelukte, was vriendschap
    te maken met al de kleine blanke jongens, die ik op straat
    ontmoette. Van dezen maakte ik er zoo velen als ik kon tot
    leermeesters. Met hunne vriendelijke hulp, die ik op verschillende
    tijden en plaatsen verkreeg, gelukte het mij eindelijk te leeren
    lezen. Als ik om boodschappen werd gezonden, nam ik altijd mijn
    boek mede, en door een gedeelte van den weg hard te loopen, vond
    ik tijd om nog eene les te nemen eer ik weder naar huis ging. Ik
    plagt ook brood mede te nemen, waarvan altijd genoeg in huis was
    en dat ik altijd kon krijgen, want in dit opzigt had ik het veel
    beter dan vele blanke kinderen in onze buurt. Dit brood plagt ik
    aan kleine hongerige jongens te schenken, die mij dan daarvoor
    het veel kostbaarder brood der kennis gaven. Ik ben in groote
    verzoeking om de namen van twee of drie dezer kleine jongens
    te noemen, als een blijk van de dankbaarheid en genegenheid,
    die ik voor hen koester, maar voorzigtigheid verbiedt mij dit;
    niet dat het mij zou benadeelen, maar het zou hen in verlegenheid
    kunnen brengen, want het is in dit Christelijke land een bijna
    onvergeeflijk misdrijf slaven te leeren lezen. Het is van die goede
    kleine jongens genoeg gezegd, dat zij in Philpotstreet woonden,
    zeer digt bij de scheepstimmerwerf van Durgin en Bailey. Ik plagt
    met hen over de slavernij te spreken. Zoo zeide ik wel eens tot
    hen, dat ik wenschte zoo vrij te kunnen zijn, als zij zouden wezen
    als zij volwassen waren. "Gij zult vrij zijn, zoodra gij een en
    twintig wordt, maar ik ben levenslang een slaaf. Heb ik niet even
    veel regt om vrij te zijn, als gij?" Deze woorden plagten hen
    te verontrusten; zij gaven mij dan hun hartelijk medelijden te
    kennen en troostten mij met de hoop, dat er iets zou voorvallen,
    waardoor ik vrij zou worden.

    Ik was nu ongeveer twaalf jaren oud, en de gedachte van levenslang
    slaaf te zijn begon mij zwaar op het hart te drukken. Juist in
    dien tijd kreeg ik een boek in handen getiteld: "The Columbian
    Orator." Ik maakte van elke gelegenheid, die ik vinden kon,
    gebruik om dit boek te lezen. Onder andere belangwekkende
    stukken, vond ik daarin eene zamenspraak tusschen een meester
    en zijnen slaaf. De slaaf werd gezegd driemaal van zijnen
    meester te zijn weggeloopen. De zamenspraak moest het gesprek
    voorstellen, dat tusschen hen plaats had, toen de slaaf voor
    de derde maal weder gevat was. In deze zamenspraak werden alle
    redenen vóór de slavernij door den meester aangevoerd en door
    den slaaf wederlegd. Men liet den slaaf ter beantwoording van
    zijnen meester verscheidene zeer vernuftige zoo wel als treffende
    dingen zeggen--dingen die het verlangde, hoewel onverwachte gevolg
    hadden; want het gesprek eindigde daarmede dat de meester den
    slaaf vrijwillig emancipeerde.

    In hetzelfde boek vond ik een van Sheridan's krachtige
    redevoeringen ter gunste van de emancipatie der Katholieken. Dit
    waren uitgelezene stukken voor mij. Ik las en herlas ze met
    onverflaauwde belangstelling. Zij gaven eene taal aan de vurigste
    gedachten mijner eigene ziel, die mij dikwijls voor den geest
    hadden gezweefd, maar uit gebrek aan vermogen om ze te uiten,
    weder weggestorven waren. De moraal welke ik uit de zamenspraak
    trok, was het vermogen der waarheid over het geweten zelfs
    van eenen slavenhouder. Wat ik van Sheridan kreeg, was eene
    stoute aanklagt der slavernij en eene krachtige verdediging der
    menschen regten. Het lezen dezer stukken stelde mij in staat
    om mijne gedachten te uiten en de redeneringen te wederleggen,
    die vóór de slavernij worden aangevoerd; doch terwijl zij mij
    van één bezwaar onthieven, bragten zij mij in een ander, bijna
    nog pijnlijker dan dat waarvan ik ontheven was. Hoe meer ik las,
    des te meer leerde ik hen, die mij tot een slaaf gemaakt hadden,
    verfoeijen en haten. Ik kon hen in geen ander licht beschouwen,
    dan als eene bende gelukkige roovers, die naar Afrika waren gegaan,
    en ons uit ons vaderland hadden gestolen en in een vreemd land tot
    slavernij gebragt. Ik walgde van hen als de laagsten zoowel als de
    slechtsten der menschen. Terwijl ik las en de zaak overwoog, zie,
    daar was die onvergenoegheid, welke meester Hugh had voorspeld,
    dat op mijne geleerdheid zou volgen, reeds gekomen, en pijnigde
    mijne ziel onuitsprekelijk. Terwijl ik onder die marteling kromp,
    kwam het mij dikwijls voor, dat mijne kennis veeleer een vloek
    dan een zegen was. Zij had mij een inzigt in mijn rampzaligen
    toestand gegeven, zonder redmiddel. Zij opende mijne oogen voor den
    afgrijselijken kuil, maar voor geene ladder om er uit te komen. In
    oogenblikken van zielesmart benijdde ik mijne medeslaven hunne
    domheid. Dikwijls heb ik gewenscht, dat ik maar een beest was. Ik
    stelde den toestand van het laagste kruipende gedierte boven mijn
    eigenen; alles had ik willen zijn, om maar niet te denken. Het was
    dat eeuwigdurende denken aan mijnen toestand, dat mij martelde;
    daarvan kon ik niet ontslagen raken. Het werd mij door alles wat
    ik zag en hoorde, door alle bezielde en onbezielde voorwerpen
    opgedrongen. De zilveren bazuin der vrijheid had mijne ziel
    tot een eeuwig waken opgewekt. De vrijheid verscheen mij nu,
    om nooit weder te verdwijnen. Ik hoorde haar in elken klank,
    ik zag haar in alle dingen. Zij was altijd tegenwoordig, om mij
    met een gevoel van mijnen rampzaligen toestand te martelen. Ik
    zag niets zonder haar te zien, ik hoorde niets zonder haar te
    hooren, en voelde niets zonder haar te voelen. Zij zag mij aan
    uit elke ster, zij lachte mij toe in elke kalmte, zij ademde in
    ieder windje, zij zweefde in elken storm.

    Dikwijls beklaagde ik mijn eigen aanzijn en wenschte ik dat ik
    dood was; en zonder de hoop om vrij te worden, twijfel ik niet of
    ik zou mijzelven gedood hebben, of iets gedaan hebben, waarvoor ik
    moest gedood worden. Terwijl ik in deze gemoedsstemming verkeerde,
    was ik gretig om over de slavernij te hooren spreken. Ik was
    altijd gereed om te luisteren. Telkens hoorde ik iets van de
    abolitionisten. Het duurde eenigen tijd eer ik ontdekte, wat dit
    woord beteekende. Het werd altijd in zulk een verband gebruikt,
    dat het voor mij een belangwekkend woord moest wezen. Als er een
    slaaf wegliep en het hem gelukte te ontkomen, of als een slaaf
    zijn meester doodde, of eene schuur in brand stak, of iets deed,
    dat in de oogen van een slavenhouder erg kwaad was, werd het
    een gevolg der abolition genoemd. Dit woord dikwijls in zulk een
    verband hoorende, begon ik te onderzoeken wat het beteekende. De
    dictionnaire gaf mij weinig of geene hulp. Ik vond het was "the
    act of abolishing" (de daad van afschaffen), maar nu wist ik nog
    niet, wat er afgeschaft moest worden. Hier stond ik verlegen. Ik
    durfde niemand naar de beteekenis van het woord vragen, want
    ik begreep wel, dat het iets was, waarvan men niet verlangde,
    dat ik iets weten zou. Na lang geduldig gewacht te hebben,
    kreeg ik een dagblad in handen, waarin verslag werd gegeven van
    een aantal verzoekschriften uit het Noorden, aandringende op de
    afschaffing der slavernij in het district van Columbia en van den
    slavenhandel tusschen de Staten. Van dien tijd af, verstond ik
    de woorden abolition en abolitionist, en kwam altijd digter bij
    wanneer zij werden uitgesproken, in de hoop van iets van belang
    voor mij zelven en mijne medeslaven te hooren. Langzamerhand
    kreeg ik meer licht. Ik ging eens naar de werf van Mr. Waters,
    en toen ik twee Ieren steenen zag uitladen, ging ik ongevraagd
    naar hen toe en hielp hen. Toen wij gedaan hadden, vroeg mij
    een van hen of ik een slaaf was. Ik antwoordde, ja. Hij vroeg:
    "Moet gij uw leven lang slaaf blijven?" Ik antwoordde wederom,
    ja. De goede Ier scheen daardoor diep getroffen. Hij zeide tegen
    den ander, dat het jammer was, dat zulk een knappe jongen als
    ik voor geheel zijn leven een slaaf zou zijn. Hij zeide dat het
    schande was mij zoo te houden. Zij raadden mij beiden om weg
    te loopen naar het Noorden; dat ik daar vrienden zou vinden en
    vrij zou zijn. Ik veinsde geen belang te stellen in hetgeen zij
    zeiden, en deed alsof ik hen niet verstond, want ik vreesde, dat
    zij verraders mogten zijn. Het is bekend, dat blanken somtijds
    slaven aanmoedigen om te vlugten, en hen dan, om de belooning
    te krijgen, opvangen en naar hunne meesters terugbrengen. Ik
    was bevreesd, dat deze schijnbaar goede lieden mij zoo mogten
    behandelen; maar ik onthield toch hunnen raad, en van dien tijd
    af besloot ik weg te loopen. Ik verlangde naar den tijd, dat ik
    veilig zou kunnen vlugten. Ik was te jong om er aan te kunnen
    denken dit terstond te doen; bovendien wenschte ik te kunnen
    schrijven, daar het misschien noodig zou zijn mijn eigen pas
    te schrijven. Ik troostte mij met de hoop, dat ik eens wel eene
    goede kans zou vinden. Ondertusschen wilde ik leeren schrijven.

    Het denkbeeld van eene manier om te leeren schrijven werd bij
    mij opgewekt door dikwijls op de scheepstimmerwerf aan Durgin en
    Bailey te zien, hoe de timmerlieden, wanneer zij een stuk hout
    gereed gemaakt hadden, daarop schreven voor welk gedeelte van
    het schip het bestemd was. Als een stuk hout voor de larboard
    (bakboord) zijde was bestemd, werd het gemerkt--L. Als een stuk
    hout voor de starboard (stuurboord) zijde was bestemd, werd het
    gemerkt--S. Een stuk voor de bakboord zijde naar voren (forward)
    werd gemerkt--L. F. Een stuk voor de bakboord zijde naar achteren
    (aft) werd gemerkt--L. A. Voor de stuurboord zijde naar voren
    werd het gemerkt--S. F. en naar achteren--S. A. Spoedig leerde
    ik de namen van die letters, en waartoe zij dienen moesten, als
    zij op een stuk hout op de werf werden gezet. Ik begon terstond
    ze na te schrijven, en binnen kort was ik in staat om de vier
    genoemde letters te maken. Wanneer ik daarna een jongen ontmoette,
    van wien ik wist dat hij schrijven kon, zeide ik hem dat ik even
    goed schrijven kon als hij. Het antwoord was dan: "dat geloof
    ik niet. Laat ik het u zien proberen." Dan maakte ik de letters,
    die ik zoo gelukkig was geweest van te leeren en daagde hem uit
    om dat te verbeteren. Op deze manier kreeg ik een goed aantal
    schrijflessen, die het wel mogelijk is dat ik nooit op eene andere
    manier zou gekregen hebben. Gedurende dien tijd waren de schutting,
    de muur en het straatplaveisel mijne schrijfboeken, en was een stuk
    krijt mijne pen. Daarmede leerde ik voornamelijk schrijven. Toen
    begon ik de cursief-letters in Webster's spelboek na te schrijven
    en ging daarmede voort, tot ik ze allen kon maken zonder naar
    het boek te zien. Tegen dien tijd was mijn kleine meester Thomas
    naar school gegaan en leerde schrijven; en hij had een aantal
    schrijfboeken volgeschreven. Deze werden te huis gebragt, aan
    eenigen van onze naaste buren vertoond en dan weggelegd. Mijne
    meesteres plagt elken maandag namiddag naar de "class-meeting"
    in het meeting-house in Wilk-street te gaan, en liet mij dan op
    het huis passen. Als ik zoo alleen gelaten was, plagt ik mijn tijd
    te besteden met in de witte tusschenruimten der schrijfboeken van
    den jongen heer Thomas te schrijven, volgende wat hij geschreven
    had. Dit bleef ik doen, tot ik eene hand schrijven kon, welke zeer
    veel op die van den jongen heer Thomas geleek. Aldus gelukte het
    mij, na eene jaren lange inspanning, eindelijk te leeren schrijven.


De aangehaalde bijzonderheden zullen bewijzen, dat het voorbeeld van
George Harris lang niet zoo buitengewoon is als men zou kunnen denken.

Laat de lezer nog eens het verhaal doorzien, dat George Harris
van het verkoopen zijner moeder met hare kinderen geeft, en dan het
volgende berigt lezen, medegedeeld door den Eerw. Heer Josiah Henson,
tegenwoordig leeraar der zendelings-vestiging te Dawn in Canada.

Na den dood van zijnen meester, zegt hij, werden de slaven der
plantaadje allen bij opbod verkocht.


    Mijne broeders en zusters werden allen een voor een toegeslagen,
    terwijl mijne moeder, mij bij de hand houdende, stond toe te zien
    met eene zielesmart, waarvan ik de reden in het eerst maar flaauw
    begreep, maar die mij toen de verkooping voortging met vreeselijke
    duidelijkheid voor den geest kwam. Mijne moeder werd toen van mij
    gescheiden en op hare beurt opgezet. Zij werd gekocht door een man,
    Isaac R. geheeten, in Montgomery County (Maryland) woonachtig,
    en toen werd ik geveild. Mijne moeder, half waanzinnig van smart
    over deze scheiding van al hare kinderen, drong door de menigte,
    terwijl er op mij geboden werd, naar de plaats waar R. stond. Zij
    viel voor zijne voeten, omklemde zijne knieën, en smeekte hem, op
    eenen toon gelijk eene moeder alleen kan, om ook haar "kleinste"
    te koopen en haar ten minste een van hare kinderen te laten. Zal
    men, kàn men het gelooven, dat deze man, aldus gebeden, in staat
    was, niet alleen om voor haar smeeken de ooren te sluiten, maar
    om zich met zulke geweldige stompen en schoppen van haar los te
    maken, dat hij haar noodzaakte om buiten zijn bereik te kruipen,
    en een gekerm van ligchamelijke pijn met de snikken van een
    brekend hart te vermengen?


Nu zijn al de hier opgegevene omstandigheden werkelijk omstandigheden
der slavernij, verhaald door hen die weten wat de slavernij is, door
de beste van alle proeven--de ondervinding; en zij zijn medegedeeld
door mannen, die in vrijheid eenen naam hebben verworven, welke hun
woord even geloofwaardig maakt als het woord van iemand op de wereld.

Het geval van Lewis Clark zou harder kunnen genoemd worden dan
gewoonlijk. Het geval van Douglass is waarschijnlijk een onpartijdig
voorbeeld van den gewonen toestand.

De schrijfster heeft voorheen met een groot aantal bevrijde
slaven gesproken, waaronder velen verklaarden dat hun eigen lot bij
vergelijking zacht was geweest; maar zij heeft nooit met iemand van hen
gesproken, die niet nu of dan melding maakte van een of ander voorval,
dat hij had bijgewoond, van een of ander tooneel, waarvan hij getuige
was geweest, en dat een of ander gruwelijk misbruik van het stelsel
deed blijken; en wat het treffendste daarvan was, de verhaler zelf
beschouwde dit dikwijls blijkbaar zoo zeer als eene gewone zaak,
dat hij er slechts toevallig en zonder eenige buitengewone aandoening
melding van maakte.

Velen veronderstellen, dat het groote geschreeuw van hen, die
vijanden der slavernij zijn, ontstaat uit het lezen van ongewaarborgde
berigten in de abolitie-bladen opgemaakt, enz. Dit denkbeeld is zeer
verkeerd. De berigten, die het slavenstelsel moeten doen veroordeelen,
zijn ontleend uit de aanhoudende levende getuigenis der arme slaven
zelven, dikwijls uit die van de vlugtelingen uit slavernij, die
gedurig door onze noordelijke steden komen.

Als een voorbeeld van sommige der aldus aan het licht gebragte
voorvallen, wordt de volgende onlangs gebeurde geschiedenis
medegedeeld, aan de schrijfster door eene dame te Boston verhaald. Deze
dame, die veel gewoon was de armen te bezoeken, werd eenige maanden
geleden verzocht om naar eene mulattin te komen zien, die pas in een
kosthuis voor kleurlingen was gekomen, en ten uiterste neêrslagtig
scheen te zijn. Na een kort gesprek bleek het dat zij eene vlugtelinge
was. Hare geschiedenis was de volgende. Zij en haar broeder waren,
gelijk dikwijls het geval is, beide kinderen en slaven van hunnen
meester. Bij zijnen dood werden zij aan zijne dochter gelaten,
bleven als bedienden bij haar, en werden met zooveel toegeeflijkheid
behandeld, als men verwachten kon dat eene zeer gewone soort van
menschen diegenen zou bewijzen, die geheel en in alle opzigten onder
hunne magt waren.

De vrouw van haren broeder liep weg en ontkwam naar Canada; en dewijl
er van gesproken werd dat zij en haar kind, ten gevolge van geldelijke
ongelegenheden, verkocht zouden worden, besloot haar broeder, een
schrander en moedig jongman, haar insgelijks naar een vrij land te
helpen vlugten. Hij verborg haar eenigen tijd in het achtergedeelte
eener geringe woning in de stad, tot hij gelegenheid kon vinden om
haar weg te zenden. Terwijl zij zich in deze schuilplaats bevond, was
hij onvermoeid in zijne oplettendheid voor haar, bragt haar dikwijls
vruchten en bloemen, en deed al wat hij kon om het vervelende harer
gevangenschap te verzachten.

Eindelijk bood de hofmeester van een schip, aan wien hij diensten
had bewezen, hem aan om hem aan boord van het schip te verbergen
en aldus gelegenheid te geven om te ontkomen. De edelaardige man,
hoewel uitgelokt door een aanbod, dat hem in staat zou stellen om
terstond zijne vrouw te hervinden, aan welke hij teeder gehecht was,
wilde deze gelegenheid liever voor zijne zuster overlaten, en bij
afwezigheid van den kapitein van het schip, werden zij en haar kind
aan boord gebragt en verborgen.

Toen de kapitein terugkwam en vernam wat men gedaan had, was hij zeer
verstoord, daar de zaak, indien zij ontdekt werd, hem in ernstige
moeijelijkheden kon wikkelen. Hij zeide eerst dat hij de vrouw naar
de gevangenis in de stad wilde zenden; maar door haar smeeken en den
aandrang des hofmeesters liet hij zich bewegen om tot des avonds te
wachten, en haren broeder eene boodschap te zenden om haar terug te
komen halen. Na den donker kwam de broeder aan boord, en in plaats van
zijne zuster mede te nemen, deed hij in de aandoenlijkste bewoordingen
een beroep op de menschlievendheid des kapiteins. Hij verhaalde de
geschiedenis zijner zuster en zijne eigene, en pleitte welsprekend
voor hare vrijheid. De kapitein had zich voorgenomen om verhard te
blijven, maar, helaas! hij was slechts een mensch. Misschien had
hij zelf vrouw en kind--misschien gevoelde hij, dat hij, indien hij
in het geval van dien jongman was, voor zijne zuster hetzelfde zou
doen. Dit zij gelijk het wil, hij werd eindelijk vermurwd. Hij zeide
tot den jongman: "ik moet u van mijn schip wegzenden. Ik zal de boot
uitzetten, en u er in zien gaan, en gij moet wegroeijen en mij nooit
weêr uwe gezigten laten zien; en als gij dan toch mogt terugkomen en
aan boord blijven, zal het uwe schuld zijn en niet de mijne."

Zoo werden dan in regen en duisternis, de jongman, zijne zuster en
haar kind over het boord afgelaten en roeiden zij heen. Na eene poos
ligtte het schip het anker, maar eer het Boston bereikte, ontdekte
men dat de vrouw en het kind toch aan boord waren.

De dame, aan wie deze geschiedenis werd verhaald, werd verzocht om in
zekere bewoordingen eenen brief te schrijven aan iemand in de stad,
waaruit de vlugtelinge gekomen was, om haren broeder hare behoudene
aankomst te doen weten.

De vlugtelinge werd van werk voorzien, waardoor zij zichzelve en
haar kind kon onderhouden, en eenige weken lang zorgde de dame voor
hare behoeften.

Op eenen ochtend kwam zij met ontroering binnen, uitroepende: "O,
mevrouw, hij is gekomen! George is gekomen!" En kort daarop kwam de
jongman zelf.

De dame, die dit verhaalde, behoort tot de aanzienlijkste kringen
van Boston; en zij zegt dat nooit de manieren van een "gentleman"
gunstiger indruk op haar maakten, dan die van den broeder der
vlugtelinge. Zoo zeer had hij het voorkomen van een "gentleman,"
dat het voor haar gevoel onmogelijk was hem met die gemeenzaamheid,
waarmede men personen van zijnen stand gewoonlijk aanspreekt, naar
de omstandigheden zijner vlugt te vragen; en niet voor dat hij haar
verzocht om een brief voor hem te schrijven, daar hij zelf niet
schrijven kon, was zij in staat om zich te verbeelden, dat deze
beschaafde man al zijn leven een slaaf geweest was.

Het overige dezer geschiedenis is niet minder romanesk. De dame had
een vriend te Montreal, waarheen de vrouw van George zich begeven had;
en na hem met geld voor hunne reiskosten voorzien te hebben, gaf zij
hem eenen brief aan dezen heer, waarin hij verzocht werd den jongman te
helpen om zijne vrouw te vinden. Toen zij te Montreal aankwamen, trad
George aan land en toonde zijnen brief aan den eersten persoon dien
hij zag, vragende of hij dengenen kende, aan wien hij geadresseerd
was. Deze heer bleek juist de bedoelde persoon zelf te wezen. Hij
kende George's vrouw, en bragt hem zonder vertoef bij haar, zoodat
de dame met den teruggaanden post het genoegen had den gelukkigen
afloop van het avontuur te vernemen.

Dit is slechts een voorbeeld van de geschiedenissen, die men gedurig
hoort; zoodat diegenen, die over de slavernij spreken kunnen zeggen:
"wij spreken wat wij weten, en getuigen wat wij gezien hebben."

Doch men zal zeggen dat al de slaven een logenachtig geslacht zijn,
en dat het logens zijn, die zij ons vertellen. Er zijn echter sommige
dingen aan die slaven, die niet kunnen liegen. Die diepe trekken
van geduldige smart op het gezigt, die houding van kruipend nederige
onderdanigheid; die treurige, blijvende uitdrukking van vertraagde
hoop in de oogen, zouden hunne geschiedenis verhalen, al zou de slaaf
nooit spreken.

Het is niet lang geleden dat de schrijfster gezigten heeft gezien,
die iemand weken lang in zijn droom konden verontrusten.

Men verbeelde zich eene arme, afgeleefde moeder, oud, zwak en
ziekelijk--met handen, tot op het gebeente versleten door harden,
onbeloonden arbeid--wier negen kinderen aan den slavenhandelaar
verkocht zijn, en wier tiende spoedig zal verkocht worden, indien
zij niet door haren arbeid als waschvrouw negenhonderd dollars kan
bijeenbrengen! Zulke gevallen komen iemand gedurig ter kennis; zulke
getuigen zijn het die ons niet willen laten slapen.

Men heeft het betwijfeld of zoo iets als eene advertentie voor een man
"dood of levend" gelijk de advertentie voor George Harris, ooit in de
zuidelijke Staten gepubliceerd was. De gebeurtenissen van het verhaal,
waarin dit voorkomt, worden verondersteld eenige jaren geleden te zijn,
in den tijd, toen de "zwarte wetten" van Ohio werden afgekondigd. Dat
in dien tijd zulke advertentiën in de nieuwsbladen gewoon waren,
kan overvloedig bewezen worden. Dat zij thans minder gewoon zijn,
is iets dat men hopen en waarover men zich verblijden mag.

In het jaar 1839 heeft Mr. Theodore D. Weld eene poging gedaan om
de statistiek der slavernij te verzamelen en te rangschikken. Een
massa van statistieke opgaven, welker echtheid met de grootste
naauwkeurigheid onderzocht was, werd bijeengebragt. Sommigen van
de "duizend getuigen," die hij laat spreken, waren geestelijken,
regtsgeleerden, kooplieden en menschen van verschillende andere
beroepen, die of in de slavenstaten geboren waren, of vele jaren daar
hadden gewoond. Velen van hen waren slavenhouders. Anderen van de
getuigen waren slavendrijvers of officieren van kustvaartuigen tot
den slavenhandel gebezigd, of waren dit geweest.

Een ander gedeelte zijner bewijzen werd verzameld uit openbare
redevoeringen in het Congres, in wetgevende vergaderingen van Staten
en elders: maar het meeste werd uit nieuwspapieren van den jongsten
tijd ontleend.

De papieren, waaruit deze feiten waren afgeschreven, werden bewaard en
op eene openbare plaats ter lezing gelegd, waar zij eenige jaren lang
zijn gebleven en door belangstellenden konden nagezien worden. Nadat
het werk van Mr. Weld voltooid was, werd een exemplaar daarvan,
met den post aan ieder uitgever gezonden, uit wiens blad zulke
advertentiën genomen waren, en aan ieder persoon van wien eenige
opgaven waren medegedeeld, terwijl de plaatsen welke hen betroffen,
in die exemplaren gemerkt waren.

Het is zeer wel mogelijk dat dit eenigen invloed mag gehad hebben om
zulke advertentiën minder gewoon te doen worden. Menschen van verstand
doen dikwijls iets, dat zeer ongerijmd, of zelfs onmenschelijk is,
alleen omdat men het vóór hen altijd gedaan heeft, en zij volgen
zonder veel nadenken het algemeene gebruik. Wanneer echter hunne
aandacht daarop gevestigd wordt door een vreemdeling, die de zaak
uit een ander oogpunt beziet, gevoelen zij terstond het onvoegzame
van zulk een gebruik en zien zij daarvan af. De lezer zal echter met
smart moeten opmerken, wanneer hij aan dat gedeelte van dit werk komt,
hetwelk de wettelijke verordeningen behandelt, dat in het jaar 1850,
zelfs in de grootste steden onzer slavenstaten, deze barbaarschheid
nog niet geheel in onbruik was gekomen.

De lijst van advertentiën in het boek van Mr. Weld wordt hier
ingevoegd, niet om den lezer met de pijnlijke bijzonderheden daarvan
te vermoeijen, maar opdat hij, door het oog over de dagteekeningen
der aangehaalde bladen en de plaatsen der uitgaaf te laten gaan,
eene juiste schatting zou kunnen vormen van de veelvuldigheid,
waarmede deze barbaarschheid openlijk gepleegd werd.

De Wilmington Advertiser (Noord Carolina) van 13 Julij 1838 bevat de
volgende advertentiën:


    Honderd dollars zullen betaald worden aan ieder die zal vatten
    en veilig in eenige gevangenis van dezen Staat opsluiten, zekeren
    Neger, genoemd Alfred. En dezelfde belooning zal betaald worden,
    indien voldoend bewijs wordt gegeven, dat hij gedood is. Hij
    heeft een of meer lidteekens aan een van zijne handen, daardoor
    veroorzaakt dat er op hem geschoten is.

    De burgers van Onslow.

    Richlands, Onslow Co. 18 Mei 1838.


In dezelfde kolom en vlak onder het bovenstaande, is het volgende:


    Weggeloopen mijn negerknecht Richard. Eene belooning van
    25 dollars zal gegeven worden voor zijn aanhouden, dood of
    levend. Voldoend bewijs zal gevorderd worden, dat hij gedood
    is. Hij heeft waarschijnlijk zijne vrouw, Eliza, bij zich, die
    weggeloopen is van kol. Thompson, thans woonachtig in Alabama,
    tegen den tijd dat hij zijne reis naar dien Staat aanvaardde.

    Durant H. Rhodes.


In de Macon Telegraph (Georgia) van 28 Mei staat het volgende:


    Omstreeks den 1sten Maart heeft de Neger Ransom mij verlaten
    zonder de minste aanleiding hoegenaamd; ik zal eene belooning van
    twintig dollars geven voor dezen Neger, indien hij gevat wordt,
    dood of levend--en als hij in eenigen misdadigen aanslag gedood
    wordt, zal er eene verhooging van vijf dollars betaald worden.

    Bryant Johnson.

    Crawford Co. Georgia.


Zie de Newbern Spectator (Noord Carolina) van 5 Januarij 1838, voor
het volgende.


    Weggeloopen van den ondergeteekende een Neger, genaamd
    Sampson. Vijftig dollars zal gegeven worden voor de overlevering
    van hem aan mij, of zijne verzekering in eenige gevangenis, zoodat
    ik hem krijg; en indien hij tegenstand mogt bieden, zoodat er
    geweld noodig is om hem te vatten, zal ik niemand aansprakelijk
    houden voor schadevergoeding, indien de slaaf mogt gedood worden.

    Enoch Foy.

    Jones, Co. N. C.


Uit den Charleston Courier (Zuid Carolina) 20 Febr. 1836.


    300 dollars belooning.--Weggeloopen van den ondergeteekende,
    in November laatstleden, zijne twee negerslaven, genaamd Billy
    en Pompey.

    Billy is 25 jaren oud, en is sedert vele jaren bekend als patroon
    van mijne boot; naar alle waarschijnlijkheid zal hij tegenstand
    bieden; in dat geval zullen 50 dollars betaald worden voor
    zijn hoofd.



HOOFDSTUK V.

ELIZA.


De schrijfster heeft in haar boek gemeld, dat Eliza een portret naar
het leven was. Het voorval dat het origineel onder hare aandacht
bragt kan zeer kort verhaald worden.

Terwijl de schrijfster vele jaren geleden in Kentucky reisde, bezocht
zij de kerk in eene kleine landstad. Daar zijnde werd hare aandacht
getrokken door een schoon quadronsch meisje, dat in een hoek der
kerk zat en eenige kinderen onder haar opzigt scheen te hebben. De
beschrijving van Eliza kan dienen tot eene beschrijving van haar. Toen
de schrijfster uit de kerk terugkwam, vroeg zij naar dat meisje, en
haar werd gezegd, dat zij even goed en beminnelijk was als schoon;
dat zij een godvreezend meisje was en lid van de kerk; en eindelijk
dat zij het eigendom was van Mr. ***. Het denkbeeld dat dit meisje
eene slavin was deed haar ijzen, en zij zeide: "O, ik hoop dat zij
haar goed behandelen."

"O zeker," was het antwoord, "zij maken even veel werk van haar als
van hunne eigene kinderen."

"Ik hoop dat zij haar nooit zullen verkoopen," zeide iemand in het
gezelschap.

"Zeker zullen zij niet. Een heer uit het Zuiden heeft niet lang geleden
haar meester duizend dollars voor haar geboden; maar hij zeide hem,
dat zij te goed was om zijne vrouw te zijn, en dat hij haar zeker
niet tot bijzit zou hebben."

Dit is alles wat de schrijfster van dit meisje weet.

Wat de bijzonderheid betreft, dat Eliza de rivier op het ijs over
komt--daar men de mogelijkheid hiervan heeft betwist--geeft de
schrijfster de volgende omstandigheid ter bevestiging.

In de vorige lente, terwijl de schrijfster te Nieuw-York was, kwam
een Presbyteriaansch geestelijke uit Ohio bij haar en zeide: "ik hoor
dat men de daadzaak betwist dat die vrouw de rivier is overgekomen. Nu
weet ik alles daarvan, want ik hoorde het geval van den man, die haar
den kant heeft opgeholpen."

Men heeft beweerd, dat het tooneel waarin Haley, Marks en Loker het
plan maken om Eliza op te vangen en tot eigen voordeel te verkoopen,
eene grove overdrijving van den staat der zaken in Ohio bevat.

In hoeverre de schrijfster bekend is geweest met het gemak, hetwelk
sommige vrederegters, onder de oude wet op voortvlugtige slaven,
aan den menschenroof plagten te geven, kan opgemaakt worden uit eene
vergelijking der beschrijving in haar boek met eenige omstandigheden,
waarvan zij persoonlijk kennis draagt.


    "Gij weet," zeide Marks tot Haley, onder de hand zijn glas punch
    omroerende, "wij hebben regters overal langs de kust, die klaar
    staan, om alle noodige kleinigheden in ons vak te doen. Tom
    moet voor het vangen zorgen; en ik kom als een heer gekleed, met
    blinkende laarzen, en dat alles, als er gezworen moet worden. Gij
    moet eens zien," vervolgde hij met trotsche zelfvoldoening,
    "hoe ik mij dan houden kan. Den eenen dag ben ik Mr. Twickens
    van New-Orleans; den anderen kom ik zoo van mijne plantaadje aan
    de Paarlrivier, waar ik vijfhonderd slaven heb; dan weder ben ik
    een verre neef van Henry Clay, of een ander groot man. Ieder heeft
    zijn bijzonder talent, weet ge. Tom is een kerel, als er gebulderd
    of gevochten moet worden; maar voor het liegen deugt hij niet; dat
    gaat hem niet natuurlijk af. Maar Heere, als er iemand in het land
    is, die beter op alles kan zweren, en beter alle omstandigheden bij
    elkander brengen, en een strakker gezigt daarbij kan zetten dan ik,
    dan zou ik hem wel eens willen zien--meer zeg ik niet. Ik geloof
    dat ik het wel klaren zou, al keken de regters wat naauwer dan zij
    doen. Somtijds wenschte ik haast dat zij wat naauwer keken; het
    zou veel aardiger en prettiger zijn, als zij dat deden, weet ge!"


In het jaar 1839 kreeg de schrijfster een meisje uit Kentucky als
dienstbode in hare familie. Zij was slavin geweest bij eene van de
laagste en ruwe huishoudens, waarmede zij, in eenen staat van halve
barbaarschheid, in eene houten hut was opgegroeid. Bij de poging om
haar godsdienstig onderrigt te geven, hoorde de schrijfster voor het
eerst van haar leven eene vraag, welke zij niet mogelijk had geacht,
dat in Amerika gedaan kon worden: "Wie is Jezus Christus dan toch?"

Toen de schrijfster haar de geschiedenis verhaalde van de liefde en het
leven en den dood van Christus, scheen het meisje geheel overstelpt;
tranen stroomden over hare wangen, en zij riep jammerend uit:
"waarom heeft niemand mij dat vroeger gezegd?"

"Maar," zeide de schrijfster tot haar, "hebt gij dan nooit een
bijbel gezien?"

"Ja, ik heb er de meesteres somtijds in zien lezen, maar, och heer, dat
had zij wel kunnen laten; ik geloof niet dat het haar iets goeds deed."

Zij zeide dat zij in haar leven naar een paar veldpredikatiën
(camp-meetings) was geweest, maar "niet veel bijzonders had opgemerkt."

In allen gevalle, de geschiedenis maakte zeker grooten indruk op
haar, en had zulk eene verbetering in haar gedrag ten gevolge, dat
de schrijfster groote hoop van haar koesterde.

Naar hare geschiedenis vernemende, werd het ontdekt, dat zij volgens
de wetten van Ohio wettig regt had op hare vrijheid, dewijl zij in
den Staat gebragt, en daar met toestemming harer meesteres tijdelijk
gebleven was. Toen deze omstandigheden voor de bevoegde overheid
behoorlijk gestaafd waren, werden er getuigschriften van hare
vrijheid opgemaakt, en nu meende men dat alle gevaar van vervolging
voorbij was. Nadat zij eenige maanden in de familie was geweest,
werd Professor Stowe van verschillende kanten onderrigt, dat de jonge
meester van het meisje was overgekomen en naar haar zocht, en dat zij,
indien men niet oppaste, weder in slavernij zou gevoerd worden.

Professor Stowe ging naar den magistraatspersoon, die hare papieren
had bekrachtigd, en vroeg of deze niet voldoende waren om haar te
beschermen. Het antwoord was: "dat zijn zij zeker volgens de wet,
indien zij onpartijdig gehoor kan bekomen; maar zij zullen in den
nacht naar uw huis komen, met een officier en eene volmagt, zij
zullen haar voor regter D*** brengen, en op haar zweren. Hij is de
man, die al deze soort van zaken doet, en hij zal haar overgeven,
en daarmede zal het gedaan zijn."

Mr. Stowe vroeg hem toen, wat er kon gedaan worden, en ontving den
raad om haar naar eene of andere plaats van veiligheid te brengen, tot
de navraag naar haar voorbij was. Dien ten gevolge bewezen de broeder
der schrijfster en Professor Stowe haar dien nacht de dienst, welke
de senator verhaald wordt aan Eliza bewezen te hebben. Zij bragten
haar met een rijtuig omtrent tien mijlen ver langs een eenzamen weg,
reden op eene waadbare maar zeer gevaarlijke plaats eene kreek door, en
kwamen te middernacht aan het huis van John van Zandt, een edelaardig
Kentuckiër, die de goede daad verrigtte, welke de schrijfster in haar
verhaal aan van Tromp toeschrijft.

Na eenigen tijd aan de deur geklopt te hebben, kwam de brave eigenaar
van het huis te voorschijn, met de kaars in de hand, gelijk verhaald
is.

"Zijt gij de man die een arm gekleurd meisje voor menschenroovers
zoudt willen bewaren?" was de eerste vraag.

"Dat denk ik nog al," was het vaardige antwoord. "Waar is zij?"

"Wel, zij is hier."

"Maar hoe zijt gij gekomen?"

"Ik heb de kreek doorgereden."

"Wel dan heeft de Heer u geholpen," zeide hij. "Ik zou die zelf in den
nacht niet durven doorrijden. Een man, zijne vrouw en vijf kinderen
zijn daar kort geleden verdronken."

De lezer zal misschien eenig belang stellen in het berigt, dat het arme
meisje niet werd opgespoord, dat zij te Cincinnati goed is getrouwd,
eene zeer achtenswaardige vrouw en moeder van een aantal kinderen is.



HOOFDSTUK VI.

OOM TOM.


Men heeft tegen het karakter van Oom Tom ingebragt, dat het
onwaarschijnlijk was; en toch heeft de schrijfster meer bevestigingen
van dat karakter ontvangen, en wel van meer verschillende zijden,
dan van eenig ander in haar werk.

Velen hebben haar gezegd: "ik heb in dien en dien zuidelijken staat
een Oom Tom gekend." Al de geschiedenissen van dezen aard, die haar
verhaald zijn, zouden, indien zij verzameld werden, op zichzelven een
klein boekdeel uitmaken. De schrijfster zal eenigen daarvan mededeelen.

Toen zij in gezelschap eener vriendin eene afgelegene stad van Maine
bezocht, kwam het gesprek toevallig op dit onderwerp, en de heer, in
wiens familie zij logeerde, verhaalde het volgende. Hij zeide dat hij,
eenige jaren geleden op een bezoek bij zijnen broeder te New-Orleans,
een negerdienaar in diens bezit had gevonden, van zoo bijzondere
regtschapenheid en eerlijkheid, dat zijn broeder hem letterlijk alles
vertrouwde wat hij had. Hij had hem dikwijls eene handvol bankbriefjes
zien nemen, zonder ze na te zien, en ze aan zijnen dienaar overgeven,
met last om te gaan koopen wat er voor de familie noodig was en
hem het overschot terug te brengen. Hij bragt zijnen broeder deze
onvoorzigtigheid onder het oog; maar deze antwoordde, dat hij zulke
bewijzen had van de onwankelbare regtschapenheid van dien man, dat
hij hem gerust kon vertrouwen, met hoe veel het ook wezen mogt.

De geschiedenis van dezen slaaf was de volgende. Hij behoorde aan
iemand in Baltimore, die, daar hij een algemeen vooroordeel tegen
alle godsdienstoefeningen van slaven had, alles deed wat hij kon,
om hem geen tijd tot het waarnemen van godsdienstpligten te laten, en
hem gestreng verbood den Bijbel te lezen en te bidden, hetzij alleen
of met andere slaven; en omdat hij, gelijk de man uit den ouden tijd,
Daniël geheeten, dit onchristelijk bevel gedurig ongehoorzaam was,
verwees zijn meester hem tot die straf, welke een meester altijd kan
opleggen--hij verkocht hem in levenslange ballingschap van vrouw en
kinderen naar New-Orleans.

De heer die de schrijfster deze berigten gaf, zegt dat hij, hoewel in
dien tijd geen godsdienstig mensch, zoodanig door de vroomheid van dien
man getroffen was, dat hij tot zijnen broeder zeide: "ik hoop dat gij
nooit iets doen zult om dezen man van zijne godsdienstige voorregten
te berooven, want ik denk dat er een oordeel over u komen zal als gij
dat doet." Hierop antwoordde zijn broeder, dat het zeer dwaas van hem
zou zijn, indien hij dit deed, daar hij begreep, dat de godsdienst
van dien man de wortel was zijner buitengewone goede eigenschappen.

Eenigen tijd geleden ontving de schrijfster uit het Zuiden,
met den post, een boekje, getiteld: "Schetsen van Oud-Virginische
huisbedienden," met eene voorrede van Bisschop Meade. Dit boek bevat
berigten van de volgende slaven: Afrikaansche Bella, Oude Milly, Blinde
Lucy, Tante Betty, Springfield Bob, Mammy Chris, Diana Washington,
Tante Margaret, Rachel Parker, Nelly Jackson, My Own Mammy, Tante Beek.

Het volgende gedeelte der voorrede van Bisschop Meade zal niet zonder
belangstelling gelezen worden:


    De volgende schetsen werden mij ter hand gesteld met verzoek om
    te oordeelen in hoe verre zij ter uitgave geschikt waren.

    Na ze gelezen te hebben, kon ik niet anders denken, dan dat zij
    zoo wel onderhoudend als stichtelijk zouden zijn. Zeer vele
    zulke voorbeelden van trouw en godsvrucht zouden er nog uit
    Oud-Virginische familiën kunnen bijgevoegd worden. Deze zullen
    als voorbeelden voldoende zijn, en strekken om te bewijzen
    hoe belangwekkend de betrekking tusschen meester en dienaar
    dikwijls is.

    Velen zullen zonder twijfel verwonderd zijn te zien, dat er
    zoo veel verstand zoo wel als godsvrucht bij sommige der oude
    slaven van Virginië bestond, en dat zij de Heilige Schrift hadden
    leeren lezen, zoodat zij op deze wijze onder hunne mededienaren
    nuttig konden zijn. Het is ten aanzien der slaven in de zuidelijke
    Staten waar, en altijd waar geweest, dat, hoe wel openbare scholen
    voor hen verboden mogen geweest zijn, men het echter niet heeft
    gepoogd te verhinderen, wanneer eigenaren verkozen hunne slaven
    te onderrigten of hun toelieten om in stilte Gods woord te leeren
    lezen. Dien ten gevolge zijn er altijd eenigen geweest die dit
    geleerd hadden. In de meer zuidelijke Staten is het aantal van
    deze het grootst geweest. Hiervan werd ik omtrent dertig jaren
    geleden wel verzekerd, toen ik de Atlantische Staten bezocht,
    met het oogmerk om hulp-kolonisatie-genootschappen te stichten,
    en de eerste kolonisten voor Afrika uit te kiezen. In de stad
    Charleston, in Zuid-Carolina, vond ik meer verstand en karakter
    onder de vrije gekleurde bevolking dan ergens elders. Hetzelfde
    was waar van sommigen in slavernij. Een aanzienlijk getal van
    hen kon men in zekere gedeelten der Episcopaalsche kerken zien,
    die hunne gebedenboeken gebruikten en met de antwoorden instemden.

    Deze aanmoediging van geestbeschaving bij de slaven door
    den eigenaar, was in vele opzigten bevorderlijk tot gemak en
    gastvrijheid.

    Toen ik vele jaren geleden met eene zieke vrouw en twee vrouwelijke
    bloedverwanten van Charleston naar Virginië reisde, in eenen tijd
    van het jaar wanneer vele familiën zich gezondheidshalve van het
    land naar de stad begeven, werden wij vriendelijk gedrongen om
    op het landgoed van eene der eerste familiën in Zuid-Carolina
    te komen; en een brief werd ons gegeven van de meesteres, toen
    in de stad, aan hare slavin, die bij de afwezigheid der familie
    het huis bewaarde. Toen wij daar kwamen en den brief aan eene
    zeer fatsoenlijke dienstbode overgaven, welke dien terstond las,
    werden wij vriendelijk verwelkomd en twee dagen zoo rijkelijk
    onthaald alsof de eigenares aanwezig was geweest. Wij vernamen dat
    het in Zuid-Carolina niets ongewoons was, dat reizigers aldus bij
    de afwezigheid der eigenaren door de bedienden werden onthaald,
    wanneer deze brieven van hunne meesters kregen.

    Voorbeelden van eene vertrouwelijke en welwillende betrekking
    tusschen slaven en hunne meesters en meesteressen, gelijk
    in de volgende schetsen wordt medegedeeld, zijn nog in al
    de slavenhoudende Staten te vinden. Ik zal er een vermelden,
    dat ik zelf heb waargenomen. De nu overledene regter Upshur van
    Virginië had een getrouw huisbediende, (thans bij zijn testament
    vrij verklaard) met wien hij over zaken plagt te corresponderen,
    wanneer hij op reis was. Ik was eenige jaren geleden in zijn
    huis ter maaltijd met een aantal anderen, terwijl hij zelf
    afwezig was, wanneer het gesprek op de presidents-verkiezing
    kwam, die toen in de Vereenigde Staten plaats had, en waarvan
    men met vurige belangstelling den uitslag verwachtte, toen zijn
    bediende ons onderrigtte, dat hij dien dag een brief van zijnen
    meester, op dien tijd aan de westelijke kust, had ontvangen,
    waarin deze schreef, dat de vrienden van generaal Harrison van
    alle ongerustheid ontheven mogten zijn, daar de reeds ontvangene
    opgaven zijne verkiezing volkomen zeker maakten.

    Men moet natuurlijk niet meenen, dat wij willen doen denken dat
    deze voorbeelden talrijk zijn, daar de aard der betrekking dit
    verbiedt; maar wij willen nadrukkelijk verzekeren, dat er veel
    meer vriendschappelijk en Christelijk verkeer bestaat, dan velen
    in de verte willen gelooven. Dat er een groot en treurig gebrek
    aan Christelijk onderwijs bestaat, ondanks de jongste pogingen
    tot mededeeling daarvan, moeten wij met droefheid bekennen.


Bisschop Meade voegt er bij, dat deze schetsen worden uitgegeven
met de hoop, dat zij de aandacht van geestelijken en hoofden van
huisgezinnen met meer ernst zullen vestigen op den pligt om voor de
zielen hunner slaven te zorgen.

Wat den slaaf van regter Upshur aangaat, van wien in het medegedeelde
van Bisschop Meade gesproken wordt, heeft zijn meester in zijn
uitersten wil de volgende merkwaardige getuigenis van zijne waarde
en het uitmuntende van zijn karakter nagelaten.


    Ik emancipeer en bevrijd mijn dienaar David Rice en gelast
    mijne executeuren om hem honderd dollars te geven. Ik beveel
    hem ten sterkste aan in de achting en het vertrouwen van elke
    maatschappij, waarin hij voortaan mag leven. Hij is vierentwintig
    jaren lang mijn slaaf geweest, gedurende welken tijd ik hem in de
    volste mate en in alle opzigten heb vertrouwd. Mijn vertrouwen
    in hem is onbeperkt geweest; zijne betrekking tot mij en mijne
    familie is altijd zoodanig geweest, dat hem daardoor dagelijks
    gelegenheid verschaft werd om ons te bedriegen en te benadeelen,
    evenwel is hij nooit betrapt op eenige ernstige fout, zelfs
    niet op eene onvoorbedachte overtreding van hetgeen voor zijnen
    stand voegzaam was. Zijn verstand is van eenen hoogen rang,
    zijne eerlijkheid boven alle verdenking, en zijn gevoel voor
    regt en welvoegelijkheid zuiver, ja zelfs fijn. Ik gevoel, dat
    hij regtmatige aanspraak heeft om deze getuigenis van mij mede te
    nemen in de nieuwe betrekkingen welke hij nu moet vormen; dit ben
    ik verpligt aan zijne lange en allergetrouwste diensten, en aan de
    opregte en standvastige vriendschap, welke ik hem toedraag. In den
    onafgebrokenen, vertrouwelijken omgang van vier en twintig jaren,
    heb ik hem nooit een onaangenaam woord gegeven, of aanleiding
    gehad om hem dat te geven. Ik ken niemand, die minder gebreken
    en meer uitmuntende eigenschappen heeft dan hij.


In de vrije Staten zijn eenige voorbeelden geweest van zulke
buitengewone godsvrucht onder de Negers, dat hunne levensgeschiedenis
en gezegden in godsdienstige tractaatjes zijn verzameld en tot algemeen
onderrigt openbaar gemaakt.

Een van deze was, voor zijne bekeering, een tuchteling in de
staatsgevangenis te New-York, en ontving daar, misschien, het eerste
godsdienstige onderwijs, dat hem ooit werd medegedeeld. Hij werd
zulk een uitstekend voorbeeld van nederigheid, geloof en vooral
van vurige liefde, dat zijne tegenwoordigheid in de buurt een zegen
voor de kerk werd geacht. Eene dame heeft de schrijfster de manier
beschreven, waarop hij in de godsdienstige bijeenkomsten opstond en
tot het gebed vermaande, en dan met schreijende oogen en de diepste
nederigheid, hen als zijne meesters en meesteressen aansprekende,
evenwel godsdienstige vermaningen uitstortte, die voor de meest
beschaafden stichtelijk waren.

In de stad Brunswick, in Maine, waar de schrijfster woonde terwijl zij:
"de Negerhut" schreef, kan men tegenwoordig het graf zien van eene
bejaarde gekleurde vrouw, Phebe geheeten, die zoo zeer uitmuntte
door hare godsvrucht en het beminnelijke van haar karakter, dat
de schrijfster nooit anders haren naam hoorde noemen, dan met dat
eerbiedig ontzag, hetwelk men zou kunnen meenen aan eene heilige
verschuldigd te zijn. Het hutje waar zij woonde wordt nog als een
soort van heiligdom beschouwd en bezocht, als de plaats waar de
oude Phebe leefde en bad. Hare gebeden en vrome vermaningen werden
voor de oorzaak gehouden der bekeering van vele jonge lieden in de
stad. In weerwil van dat onchristelijk gevoel van "caste," dat in
Maine even sterk heerscht als ergens elders in Nieuw-Engeland, en
hoewel de Neger in het algemeen gesproken een voorwerp van afkeer
en verachting is, was echter de invloed van hare vroomheid en haar
beminnelijk karakter zoo groot, dat zij door alle klassen van menschen
steeds met de grootste achting en onderscheiding werd behandeld. De
beschaafdste en verstandigste dames der stad achtten het een voorregt
hare hut te bezoeken; en toen zij oud en hulpeloos was, werd er met
de teederste zorg in hare behoeften voorzien. Toen het nieuws van
haren dood zich door de stad verspreidde, wekte dit een algemeen
en zeer teeder gevoel van leedwezen op. "Wij hebben Phebe's gebeden
verloren," was het gezegde, dat men naderhand dikwijls van leden der
kerk hoorde, als zij elkander ontmoetten. Bij hare begrafenis waren
de ex-gouverneur van den Staat en de professoren van het college
dragers van het rouwkleed, en werd er eene leerrede gehouden, waarin
de vele uitmuntende eigenschappen van haar Christelijk karakter als
een voorbeeld voor het algemeen werden aangeprezen. Een godsdienstig
tractaatje, een verhaal van haar leven bevattende, door eene dame van
Brunswick geschreven, werd door het Amerikaansche tractaat-genootschap
uitgegeven. De schrijfster herinnert zich, dat er, toen zij, voor
het eerst te Brunswick komende, dit tractaatje las, een twijfel bij
haar opkwam of het niet eenigzins overdreven was. Eenigen tijd later
hoorde zij eenige jongelieden over dit tractaatje spreken, en zeggen
dat zij niet dachten dat het eigenlijk een regt denkbeeld van Phebe
gaf. "Waarom?" vroeg de schrijfster. "Is het te hoog gekleurd?"--"O
neen, waarlijk niet," was het ernstige antwoord. "Het geeft er niet
het minste denkbeeld van, hoe goed zij was."

Zulke voorbeelden strekken tot toelichting van de woorden des Apostels:
"Het dwaze der wereld heeft God uitverkoren opdat hij de wijzen
beschamen zou, en het zwakke der wereld heeft God uitverkoren opdat
hij het sterke zou beschamen."

John Bunyan zegt, dat hoewel de vallei der vernedering
onaantrekkelijk is voor de oogen van de menschen dezer wereld,
echter de allerliefelijkste bloemen daar groeijen. Zoo is het met
den staat der geringen en armen in deze wereld. God heeft dikwijls,
altijd inderdaad, eene bijzondere aandacht daarvoor getoond, met uit
die klasse de vaten zijner genade uit te kiezen. Men bedenke, dat toen
Jezus Christus kwam, om de Christelijke bedeeling te stichten, hij
zijne apostelen niet koos uit de overpriesters en schriftgeleerden,
kundig in de wet en hoog in de kerk; ook verkoos hij hen niet uit
de wijsgeeren en dichters, wier ontwikkeld en beschaafd verstand
men had kunnen meenen dat best in staat zou zijn, om zijne groote
ontwerpen te waarderen; maar hij verkoos twaalf eenvoudige, arme
visschers, die onkundig waren en gevoelden, dat zij onkundig waren,
en die daarom gewillig waren om zich met alle eenvoudigheid aan zijn
bestuur over te geven. Wat God van de ziel, meer dan iets anders,
vraagt, is geloof en eenvoudigheid, de genegenheid en het vertrouwen
van het kleine kind. Zelfs deze twaalf verbeelden zich nog te zeer
dat zij wijs waren, en Jezus was verpligt om een klein kind in het
midden van hen te plaatsen, als een meer volmaakt leeraar.

Het negergeslacht is, dit erkent men, eenvoudiger, meer gedwee,
meer kinderlijk, meer vatbaar voor liefde, dan andere geslachten:
en daarom vinden de goddelijke genadegaven van liefde en geloof,
wanneer zij door den Heiligen Geest worden ingeblazen, in hun
natuurlijk karakter een gunstiger atmospheer dan elders.

Een laatste voorbeeld, met dat van Oom Tom overeenstemmende, is te
vinden in de gedenkschriften, door den eerwaardigen Josiah Henson
uitgegeven, die thans, gelijk wij gezegd hebben, een geestelijke in
Canada is. Hij werd in den Staat Maryland "opgebragt." Zijne eerste
herinneringen waren, dat hij zijnen vader verminkt en met bloed
bedekt zag, daar hij de straf had ondergaan, door de wet bepaald
op de misdaad van hem, die de hand tegen eenen blanke opheft--die
blanke was de opzigter, die beproefd had aan zijne moeder geweld te
plegen. Deze straf deed zijnen vader stuursch en gevaarlijk worden,
en hij werd daarna naar het Zuiden verkocht, en aldus voor altijd
van vrouw en kinderen gescheiden. Henson groeide in eenen staat van
heidensche onkunde op, zonder eenig godsdienstig onderrigt, tot hij
in eene veldpredikatie voor het eerst den naam van Jezus Christus
hoorde, en diep getroffen werd door het groote nieuws, dat Hij voor
alle menschen, slaven zoowel als vrijen, den dood had ondergaan. Deze
tijding bragt eene onmiddellijke bekeering voort, gelijk die, waarvan
wij in de Handelingen der Apostelen lezen, waar de kamerling,
na één gesprek, de geschiedenis des kruises gehoord hebbende,
terstond gelooft en gedoopt wordt. Henson werd niet alleen terstond
een Christen, maar begon ook het nieuws aan anderen mede te deelen;
en daar hij een man van buitengemeen natuurlijke kracht van geest en
karakter was, slaagde hij zoo gelukkig in zijne ernstige pogingen,
om zijne heidensche broeders te verlichten, dat hij langzamerhand
den post van neger-prediker op zich nam; en hoewel hij geen woord van
den Bijbel of het gezangboek kon lezen, was zijn arbeid in dezen kring
zeer voorspoedig. Hij werd terstond een zeer kostbare slaaf voor zijnen
meester, en door dezen met het opzigt over het geheele goed vertrouwd,
dat hij met veel oordeel en voorzigtigheid beheerde. Zijn meester
schijnt in alle opzigten een zeer alledaagsch mensch te zijn geweest,
geheel buiten staat om hem uit een ander oogpunt te beschouwen, dan
als een zeer kostbaar eigendom, zoodat zijn buitengewone trouw geen
ander gevoel bij hem opwekte, dan het verlangen om zooveel mogelijk
voordeel van hem te trekken. Toen zijne zaken achteruit gingen,
werd hij geraden om al zijne Negers naar Kentucky te vervoeren, en
hij vertrouwde het bewerkstelligen daarvan geheel aan zijnen opzigter
toe. Henson zou hen alleen, zonder eenig ander geleide, uit Maryland
naar Kentucky brengen, eenen afstand van eenige duizend mijlen, en
gaf alleen zijne belofte als een Christen, dat hij deze taak getrouw
zou verrigten. Op weg daarheen kwamen zij door een gedeelte van Ohio,
en daar werd Henson onderrigt, dat hij nu zijne eigene vrijheid en
die van al zijne makkers kon verzekeren, en werd hij sterk gedrongen
om dit te doen. Hij kwam in zware verzoeking en beproeving, maar zijne
Christelijke beginselen bleven onwankelbaar. Niets kon hem bewegen om
te denken, dat het een Christen geoorloofd was, eene plegtig gegevene
belofte te schenden, en zijn invloed op den geheelen troep was zoo
groot, dat hij hen allen mede naar Kentucky bragt. Die casuïsten onder
ons, die in den jongsten tijd schijnen te denken en te leeren, dat het
ons geoorloofd is de duidelijke geboden van God te schenden, wanneer
daardoor een groot algemeen goed kan bewerkt worden, mogten wel eens
nadenken over de onwankelbare beginselen van dezen armen slaaf, die,
zonder een woord van den Bijbel te kunnen lezen, toch in staat was tot
deze verhevene daad van zelfverloochening uit gehoorzaamheid aan de
geboden des Bijbels. Vervolgens werd zijn meester, in een oogenblik
van weekhartigheid, door eenen vriend overgehaald, om hem voor vier
honderd dollars zijne vrijheid te verkoopen; maar toen zijne aandoening
bedaard was, speet het hem, dat hij zulk een kostbaar stuk eigendom
voor zulk eene geringe vergoeding uit zijne handen had gegeven. Hij
maakte dus door eene onwaardige kunstgreep de vrijbrieven van zijnen
dienaar in zijn bezit te krijgen, en bleef hem toch in hopelooze
slavernij houden. Toen naderhand zijne zaken nog meer achteruit
gingen, zond hij zijnen zoon de rivier af met eene schuit met vee
en veldgewas, voor de markt van New-Orleans bevracht, en belastte
hem Henson mede te nemen, en dezen, nadat hij het vee en de schuit
verkocht had, insgelijks te verkoopen. Des Negers geheele ziel kwam
tegen dit gruwelijke blijk van ondankbaarheid, onregtvaardigheid en
wreedheid in opstand, en terwijl hij voor het uitwendige kalm bleef,
streed hij innerlijk met de bitterste verzoekingen, welke hij, daar
hij den Bijbel niet lezen kon, alleen door de herinnering van deszelfs
heilige waarheden en ernstige gebeden kon bekampen. Toen hij de markt
van New-Orleans naderde, zegt hij, dat deze ziele-stuiptrekkingen
toenamen, vooral toen hij eenigen zijner oude makkers uit Kentucky
ontmoette, wier wanhopige gezigten en vermagerde gestalten van zwaar
werk en ongenoegzaam voedsel spraken, en het ergste, dat hij van het
lage land gevreesd had, bevestigden. In zijne vlagen van wanhoop,
drong de verzoeking hem nog sterker, om zijnen jongen meester en den
anderen op de schuit in hunnen slaap te vermoorden, zich zoo van de
boot meester te maken en te ontvlugten. Hij verhaalt aldus het tooneel,
toen hij bijna tot de volvoering van deze daad werd gedreven:


    In eenen donkeren, regenachtigen nacht, op weinige dagen afstands
    van New-Orleans, scheen mijn uur gekomen te zijn. Ik was alleen op
    het dek; Mr. Amos en de anderen waren allen beneden in slaap, en
    ik kroop stil naar omlaag, nam eene bijl, trad de kajuit binnen,
    en daar met hulp van het flaauwe licht naar mijne slagtoffers
    zoekende, vielen mijne oogen op Mr. Amos, die het digtst bij mij
    was; mijne hand gleed langs de steel der bijl, ik hief haar op,
    om den noodlottigen slag te doen, toen de gedachte mij inviel:
    "Wat, moord plegen! En gij een Christen?" Ik had het te voren geen
    moord genoemd. Het was slechts zelfverdediging--het was anderen
    te verhinderen, om mij te vermoorden--het was verschoonbaar,
    het was zelfs prijzenswaardig. Maar nu op eens overstelpte mij
    de waarheid, dat het eene misdaad was. Ik wilde eenen jongman
    dooden, die niets gedaan had om mij te benadeelen, maar bevelen
    gehoorzaamde, die hij niet kon wederstaan; ik was op het punt om
    de vrucht van al mijne pogingen tot zelfverbetering te verliezen,
    den goeden naam, dien ik verworven had, en de gemoedsrust, die mij
    nooit had verlaten. Dit alles kwam mij oogenblikkelijk te binnen,
    en met eene duidelijkheid, die mij bijna deed denken, dat het
    mij in het oor werd gefluisterd; en ik geloof dat ik zelfs mijn
    hoofd omkeerde, om te luisteren. Ik deinsde terug, legde de bijl
    neêr, kroop weder naar het dek, en dankte God, gelijk ik sedert
    dagelijks gedaan heb, dat ik geen moord had gepleegd.

    Mijn gemoed was nog bewogen, maar het was eene beweging van
    geheel anderen aard. Schaamte en berouw over het oogmerk, dat
    ik gekoesterd had, vervulden mij, en daarbij kwam de vrees,
    dat mijne makkers dit op mijn gezigt zouden lezen, of dat een
    onbedacht woord mijne misdadige gedachten zou verraden. Ik bleef
    den geheelen nacht op het dek, in plaats van een der lieden te
    wekken, om mij af te lossen; en niets bragt mijn gemoed tot
    bedaren, dan het plegtige besluit dat ik opvatte, om in den
    wil van God te berusten, en met dankbaarheid, indien ik kon,
    of toch met onderwerping aan te nemen, wat Hij beslissen mogt,
    dat mijn lot moest wezen. Ik bedacht dat ik, indien mijn leven
    verkort werd, des te minder te lijden zou hebben, en dat het beter
    was met de hoop eens Christens en een gerust geweten te sterven,
    dan te leven met de onophoudelijke herinnering eener misdaad, die
    de waarde des levens zou vernietigen, en onder den druk van een
    geheim, dat alle genoegen zou smoren, hetwelk ik van de vrijheid
    en alle andere zegeningen verwachten kon.


Vervolgens werd zijn jonge meester zwaar ziek aan de rivierkoorts,
en zoo hulpeloos als een kind. Hij smeekte Henson met hartstogtelijke
aandoening, om hem niet te verlaten, maar voor het verkoopen der schuit
en der goederen te zorgen, en hem aan boord der stoomboot te brengen,
en hem levend of dood niet te verlaten, voordat hij hem weder bij
zijnen vader had gebragt.

De jonge meester werd in de armen van zijnen trouwen dienaar naar
de stoomboot gedragen, en daar, gedurende de reis op de rivier, met
onvermoeide oplettendheid door hem opgepast; ook verliet Henson hem
niet, eer hij hem in de armen van zijnen vader had gebragt.

Onze liefde voor de menschheid doet er ons met smart bijvoegen, dat
al deze belangloosheid en goedheid alleen met ijdele loftuitingen,
gelijk men aan een zeer fraaijen hond geven zou, werden beloond. Henson
besloot met verontwaardiging, om zich niet langer aan het onregt te
onderwerpen. Met eene mate van voorzigtigheid, moed en beleid, waarvan
men in de geschiedenis bezwaarlijk een voorbeeld zou vinden, wist hij
met zijne vrouw en twee kinderen naar Canada te ontkomen. Hier leerde
hij lezen, en door zijne talenten en geschiktheid tot het beheer van
zaken, legde hij den grondslag tot de volkplanting van vlugtelingen
te Dawn, welke men verneemt dat eene der welvarendste in Canada is.

Het zou voor de meest beschaafden onder ons nuttig zijn te vragen, of
onze tien talenten ten opzigte van godsdienstige kennis ons in staat
hebben gesteld, om zooveel vrucht ter eere van God voort te brengen,
om zoo geduldig verzoekingen te wederstaan, om zoo belangeloos kwaad
met goed te vergelden, als deze arme, onkundige slaaf. Een schrijver
in Engeland heeft smalend aangemerkt, dat zulk een man als Oom Tom,
wel zendeling mogt worden, om de meest beschaafden in Engeland of
in Amerika den waren aard der godsdienst te leeren. Deze voorbeelden
bewijzen dat datgene wat zoo smalend is gezegd, in ernst de waarheid
is; en het behoorde nooit vergeten te worden, dat uit dit geslacht,
door de menschen veracht, dikwijls door God ware boden zijner genade
en tempelen tot woonstede van Zijnen Geest zijn gekozen.

"Want alzoo zegt de Hooge en Verhevene, die in de eeuwigheid woont,
en wiens naam heilig is: Ik woon in de hoogte en in het heilige, en
bij dien, die van eenen verbrijzelden en nederigen geest is, opdat
Ik levend make den geest der nederigen, en opdat Ik levend make het
hart der verbrijzelden."

Het visioen aan Oom Tom toegeschreven, brengt ons tot een bijzonder
zielkundig verschijnsel bij het negergeslacht, eene eigenaardigheid
die veel afdoet om te bewijzen hoezeer zij van den stam der
blanken verschillen. Zij bezitten een bijzonder prikkelbaar en
ligt aandoenlijk zenuwgestel. Hunne gewaarwordingen en aandoeningen
zijn zeer levendig, hunne verbeelding wordt ligt opgewonden. In dit
opzigt heeft deze stam een oostersch karakter, en verraadt zijnen
tropischen oorsprong. Gelijk de oude Hebreërs en de oostersche volken
van den tegenwoordigen tijd, gevoelen zij en ontboezemen zij hunne
aandoeningen met de grootste levendigheid van uitdrukking, en geheel
hun ligchaamsgestel neemt deel aan de beweging van hun gemoed. Wanneer
zij bedroefd zijn, heffen zij in den eigenlijken zin hunne stem op
om te schreijen, en "schreeuwen met een grooten en bitteren schreeuw
gansch zeer." Wanneer zij schrikken, worden zij dikwijls als verlamd
en geheel hulpeloos. Hunne godsdienstige oefeningen worden allen door
dit buitengemeen gevoelige en levendige temperament gekleurd. Gelijk de
oostersche volken, zijn zij zeer genegen tot uitwendige vertooningen,
heftige gebaren en ontroerde ligchaamsbewegingen. Somtijds springen zij
in hunne godsdienstige bijeenkomsten verscheidene malen achtereen van
den grond op, met eene kracht en snelheid, die werkelijk verbazend
zijn. Zij lagchen, schreijen, omhelzen elkander hartstogtelijk,
en krijgen somtijds stuiptrekkingen of vlagen van verlamming. Een
geestelijke uit het Noorden, berispte een uit het Zuiden, dat hij
zulke buitensporigheden in zijne gemeente toe liet. Het antwoord van
den prediker uit het Zuiden, was hoofdzakelijk dit: "mijnheer, ik ben
overtuigd dat de stammen zoo wezenlijk verschillend zijn, dat zij niet
volgens dezelfde regelen kunnen bestuurd worden. In het eerst dacht
ik even als gij; en hoewel ik zag dat er opregte bekeeringen plaats
hadden, met al deze vertooningen, hinderden zij mij toch zoodanig,
dat ik ze onder mijne negers verbood, tot dat ik mij overtuigde dat
het onderdrukken daarvan eene ernstige belemmering was voor het ware
godsdienstige gevoel; en toen werd ik overtuigd, dat alle menschen in
hunne godsdienstige oefeningen niet aan éénen regel kunnen gebonden
worden. Ik ben zeker, dat bekeeringen, met deze bijzaken tot stand
gekomen, evenzeer echt kunnen zijn, en even veel invloed op het hart
en leven kunnen uitoefenen, als die op eenige andere wijze volbragt
worden." De zaak is, dat de Anglo-Saksische stam,--koel, redenerend en
practisch--nog verdraagzaamheid voor de eigenaardigheden van andere
stammen moet leeren; en misschien was het met een voorzigt van hun
eigenaardig karakter, en hunne heerschende stelling op de aarde,
dat God hun den Bijbel gaf in de vurige taal en met de gloeijende
beelden der meer aandoenlijke en hartstogtelijke oostersche geslachten.

Magnetiseurs hebben bevonden, dat de negers bijzonder vatbaar zijn
voor al die invloeden, welke zinverdooving, magnetischen slaap en
verschijnselen van gedeeltelijke clair-voyance voortbrengen.

De Afrikanen gelooven in hun eigen klimaat aan betooveringen, aan
"fetish en obi," aan het booze oog, en andere zonderlinge werkingen,
waarvan waarschijnlijk de reden in de eigenaardigheid van hun gestel is
te zoeken. De toovenaars in de bijbelsche geschiedenis waren Afrikanen,
en de zoogenoemde magische kunsten worden nog in Egypte en andere
deelen van Afrika uitgeoefend, met eene bekwaamheid en een gevolg,
welke alleen verklaard kunnen worden door het veronderstellen van
eigenaardigheden in het zenuwstelsel, geheel verschillend van die
der blanken. Deze kenmerkende trekken der stammen overwegende, is het
niet te verwonderen, wanneer men in hunne godsdienstige aandoeningen,
als hun gemoed door den krachtigen prikkel der Christelijke godsdienst
wordt aangedaan, zeer eigenaardige verschijnselen vindt. Het bevreemdt
ons niet in de verhalen hunner godsdienstige bevindingen te hooren,
van hemelsche stemmen, van geheime sympathieën en overstortingen
van kennis van het eene hart in het andere, zonder tusschenkomst der
zinnen, of van wat de kwakers noemen, "gedoopt te worden in den geest
van afwezigen."

Gevallen van dien aard komen in hunne geschiedenissen gedurig voor. De
jongman wiens geschiedenis aan de dame van Boston werd verhaald,
en in het hoofdstuk over George Harris is medegedeeld, verhaalde met
betrekking tot zijne bevrijding, de volgende omstandigheid: dat hij
na het vertrek zijner vrouw en zuster, langen tijd en zeer ernstig
eene gelegenheid zocht, om te ontsnappen, maar dat elke uitweg voor
hem gesloten scheen. Eindelijk ging hij in wanhoop naar zijne kamer en
wierp zich op zijn bed, met voornemen om van de onderneming af te zien,
toen hij, juist daar hij in slaap viel, gewekt werd door eene stem,
die hem in het oor zeide: "waarom slaapt gij nu? Sta op, als gij ooit
vrij denkt te zijn!" Hij sprong op, ging terstond uit, en ontdekte in
den tijd van een paar uren het middel ter ontkoming, dat hij gebruikte.

Eene dame wier geschiedenis aan de schrijfster bekend is, woonde eenen
tijd lang op eene zuidelijke plantaadje, en was gewoon den slaven
godsdienstig onderwijs mede te deelen. Eens kwam eene vrouw van eene
afgelegene plantaadje haar aan hare woning opzoeken en vroeg naar
haar. De dame zeide verwonderd: "hoe wist gij van mij?" Het antwoord
der oude vrouw was, dat zij lang beangst over hare ziel was geweest;
maar dat, eenige nachten geleden, iemand haar in haren droom was
verschenen en haar gezegd had, naar deze plantaadje te gaan en naar
de vreemde dame daar te vragen, en dat zij haar de weg naar den hemel
zou leeren.

Een ander voorbeeld van denzelfden aard werd aan de schrijfster
verhaald door eene slavin, welke de geheele smartelijke ondervinding
van een slavenleven had doorgegaan. Zij was eens een jong meisje
van bevallig voorkomen en zachten aard geweest, zorgvuldig opgebragt
als naaister en oppaster bij de kinderen eener familie in Virginia,
en met al de warmte van haar ligt aandoenlijk hart, aan die kinderen
gehecht. Hoewel eene van de teederste moeders, toen de schrijfster
haar kende, verzekerde zij deze echter, dat zij nooit een van
hare eigene kinderen zoo lief had gehad, als het dierbare jonge
meesteresje dat hare bijzondere zorg was. Waarschijnlijk ten gevolge
van geldelijke ongelegenheden der familie, werd dit meisje, dat wij
Louisa willen noemen, naar eene zuidelijke plantaadje verkocht. Zij
heeft dikwijls het tooneel beschreven toen zij met geweld in een
rijtuig werd gezet, en hare lieve jonge meesteres uit het venster
zag leunen, hare armpjes naar haar uitsteken, met al de heftigheid
van kinderlijke smart gillende en haren naam roepende. Zij werd in
eenen troep vervoerd en als keukenmeid op eene zuidelijke plantaadje
verkocht. Met den grootsten ernst van taal heeft zij de schrijfster
haar geheele verlatenheid en de wanhopige droefheid van haar hart in
dezen toestand beschreven, voor altijd gescheiden van alles wat haar
op aarde dierbaar was, buiten de mogelijkheid zelfs om brieven of
boodschappen te zenden, omringd door menschen die niet het minste
belang in haar stelden, en gedwongen tot eenen arbeid, waarvoor
hare teedere opvoeding haar geheel ongeschikt gemaakt had. Onder
deze omstandigheden begon zij te gelooven dat het om eene of andere
schrikkelijke zonde was, dat zij zoo bezocht werd. De geschiedenis
van haar gemoed daarna, met hare eigene eenvoudige woorden verhaald,
is deze:

"Daarna begon ik mij ontzettend goddeloos te voelen--o, zoo goddeloos,
dat gij er geen denkbeeld van hebt! Ik voelde mij zoo goddeloos, dat
mijne zonden als een last op mij schenen, en ik ging zoo zwaar den
ganschen dag. Ik voelde mij zoo goddeloos, dat ik niet waardig was om
in huis te bidden, en ik plagt heel ver weg te gaan in het veld, om te
bidden. Eindelijk toen ik eens bad, kwam de Heer en sprak tegen mij."

"De Heer sprak tegen u?" zeide de schrijfster. "Wat meent gij, Louisa?"

Met een gezigt vol van den grootsten ernst, antwoordde zij: "Wel
mevrouw, de Heer Jezus kwam en sprak tegen mij, weet ge; en nooit,
tot op den laatsten dag van mijn leven, zal ik vergeten wat Hij tegen
mij zeide."

"Wat was het dan?" zeide de schrijfster.

"Hij zeide: "Vrees niet, mijne kleine; uwe zonden zijn u vergeven."" En
zij voegde hierbij eenige verzen, welke de schrijfster als regels
uit een Methodistisch lied herkende.

Nieuwsgierig zijnde om dit verschijnsel nader te onderzoeken, zeide
de schrijfster:

"Gij meent, dat gij dit gedroomd hebt, Louisa?"

Met een blik alsof haar gevoel daardoor gekwetst was en met grooten
ernst, antwoordde zij:

"O neen, Mrs. Stowe; dat was geen droom, dat zult ge mij nooit doen
gelooven."

Terstond kwam de gedachte bij de schrijfster op: "Indien de Heer
Jezus inderdaad overal tegenwoordig is, en indien hij zoo teêrhartig
en medelijdend is als Hij op aarde was--en wij weten dat Hij dit
is--moet Hij dan somtijds niet verlangen tot den armen wanhopigen
slaaf te spreken, wanneer Hij weet dat geene andere stem dan de Zijne
zijne ziel kan troosten en genezen?"

Dit voorbeeld van Louisa stemt zoo zeer overeen met een ander geval,
hetwelk de schrijfster uit eene geloofwaardige bron vernam, dat zij
verlokt wordt om de twee naast elkander te plaatsen.

Onder de slaven, die naar de Nieuw-Engelsche Staten gebragt werden,
in den tijd toen de slavernij heerschte, was eene vrouw, die terstond
nadat men haar de geschiedenis der liefde van Jezus Christus had
verhaald, uitriep: "Hij is het. Dit is wat ik verlangde."

Daar deze taal verwondering baarde, werd er naar hare geschiedenis
vernomen. Zij was kortelijk deze:--Terwijl zij in hare eenvoudige
hut in Afrika woonde, overvielen de menschenroovers eens haar gezin,
en voerden haren man en hare kinderen weg naar het slavenschip,
terwijl zij in de bosschen ontkwam. Toen zij naar hare eenzame woning
terugkeerde, treurde zij met de bitterheid van "Rachel om hare kinderen
schreijende." Vele dagen lang was haar hart door eenen last van smart
ter neer gedrukt, en alle voedsel weigerende, zwierf zij door het
eenzame bosch op en neer.

Eindelijk, zegt zij, overviel haar een sterke aandrang om te knielen en
haar leed uit te storten in het oor van een onbekend Wezen, hetwelk
zij zich verbeeldde dat boven haar in de lucht was.

Zij deed zulks, en tot hare verwondering kreeg zij een onuitsprekelijk
gevoel van verligting. Daarna was het hare gewoonte dagelijks
naar dezelfde plek te gaan en tot dien onbekenden Vriend te
smeeken. Vervolgens werd zij zelve gevat en naar Amerika overgevoerd;
en toen de geschiedenis van Jezus en zijne liefde haar verhaald werden,
gevoelde zij terstond in hare ziel, dat deze Jezus de vriend was,
die haar smachtend gemoed in het ver verwijderde Afrikaansche bosch
had toegesproken.

Vergelijk nu deze bevindingen met de ernstige en schoone taal van
Paulus: "Hij heeft uit eenen bloede het gansche geslacht der menschen
gemaakt, om op den geheelen aardbodem te wonen, bescheiden hebbende
de tijden te voren verordend, en de bepalingen van hunne woning,
opdat zij den Heer zouden zoeken, of zij Hem immers tasten en vinden
mogten; hoewel Hij niet verre is van een iegelijk van ons."

Is dit niet waarlijk naar God tasten en Hem vinden? En mogen wij
niet hopen, dat het smachtend, onrustig, hulpeloos menschelijk hart,
gedrukt door de duldelooze smart van dit korte leven, of vermoeid
door de geheele ijdelheid daarvan, nooit vruchteloos de onschuldig
smeekende handen tot God opheft? Is niet de sluijer, die ons van eenen
almagtigen, albarmhartigen Vader afscheidt, veel dunner, dan wij,
in den trots onzer philosophie, genegen zijn ons te verbeelden? en
is het niet de waardigste voorstelling van Hem, te denken, dat hoe
meer volslagen hulpeloos en onkundig het menschelijke wezen is, dat
Zijne hulp zoekt, Zijne gemeenschap met die ziel des te teederder en
meer nederbuigend zal zijn?

Indien eene moeder onder hare kinderen er een had, dat door ziekte
blind, doof of stom geworden was, onbekwaam om door de gewone middelen
van mededeeling kennis te verkrijgen, zou zij dan niet zoeken zijnen
verduisterden geest te bereiken door wijzen van mededeeling, teerder
en inniger dan die, welke zij met hare sterkere en meer begunstigde
kinderen gebruikt? Hoe kan de liefde eener moeder met de oneindige
liefde van Jezus vergeleken worden? Heeft Hij zichzelven niet
beschreven als de goede herder, die de geheele kudde van veiligen
en wel onderwezenen verlaat, om over de bergen der onkunde het ééne
verdwaalde schaap te volgen, en wanneer Hij het gevonden heeft,
zich meer daarover verheugt dan over de negen en negentig, die niet
verdwaald waren? Heeft Hij ons niet gezegd dat elk dezer kleinen eenen
beschermengel heeft, die altijd het aangezigt ziet van zijnen Vader
die in den hemel is? En is het niet troostrijk voor ons te denken,
dat Zijne liefde en zorg geëvenredigd zullen zijn aan de onkunde en
de behoeften Zijner uitverkorenen?



Sedert het bovenstaande voor de drukpers werd gereed gemaakt, ontving
de schrijfster het volgende uittreksel van eenen brief, door iemand in
Missouri aan den uitgever van de Oberlin Evangelist (Ohio) geschreven:


    Ik dacht werkelijk, terwijl ik "Uncle Tom's Cabin" las, dat
    de schrijfster, toen zij het karakter van Tom beschreef, een
    slaaf voor den geest had gehad, met wien ik eenige jaren geleden
    in den Staat Mississippi kennis maakte, Oom Jacob geheeten. Ik
    vertoefde een paar dagen bij een planter, en toen ik in den avond
    op de werf was, hoorde ik in een der kwartieren een welbekend
    godsdienstig lied zingen en daarna eene biddende stem: en o,
    zulk een gebed! Welk een vuur, welk eene zalving--ja, die man
    bad wel waarlijk; en toen ik van Oom Tom las, hoe "niets de
    treffende eenvoudigheid, den kinderlijken ernst van zijn gebed
    kon overtreffen, in de taal der Heilige Schrift gekleed, die hem
    zoo geheel doordrongen scheen te hebben, dat zij als het ware een
    gedeelte van zijn eigen wezen was geworden," werd de herinnering
    aan dat avondgebed buitengemeen levendig bij mij. Toen ik weder
    in huis ging en sprak van wat ik gehoord had, antwoordde zijn
    meester: "O mijnheer, als ik iets in de wereld benijd, is het de
    godsdienst van Oom Jacob. Als er een braaf man op aarde is, is
    hij er zekerlijk een." Hij zeide dat Oom Jacob "regulator" op de
    plantaadje was; en dat een woord of blik van hem, tot de jongere
    slaven gerigt, meer indruk maakte dan een slag van den opzigter.

    Den volgenden morgen onderrigtte Oom Jacob mij, dat hij uit
    Kentucky, tegenover Cincinnati, was; dat hij veel gelegenheid
    had gehad om de godsdienstoefening bij te wonen; dat hij op
    den ouderdom van ongeveer veertig jaren naar het Zuiden was
    verkocht en aan het katoenplukken gezet; hij kon, al deed hij
    zijn best, de hem gestelde taak niet plukken; werd gegeeseld en
    gegeeseld, hij kon met geene mogelijkheid zeggen hoe dikwijls;
    was van gedachte, dat de opzigter eindelijk tot het begrip kwam,
    dat met geeselen geen pond meer van hem te krijgen was, want hij
    zette hem aan het drijven van een wagenspan. Voor dit en ander
    werk was hij zoo goed als een ander. Hij had drie of viermalen
    van eigenaar verwisseld. Hij verklaarde zich zoo wel tevreden met
    zijnen tegenwoordigen toestand als hij verwachtte in het Zuiden te
    zullen zijn, maar verlangde zeer tot zijne vroegere betrekkingen
    in Kentucky terug te keeren.



HOOFDSTUK VII.

MISS OPHELIA.


Miss Ophelia is de vertegenwoordigster eener talrijke klasse der besten
onder de bevolking van het Noorden; tot welke misschien onze Heer,
indien Hij weder eenen brief aan zijne kerken mogt rigten, gelijk
hij aan die van den ouden tijd deed, dezelfde woorden als toen zou
bezigen: "Ik weet uwe werken en uwen arbeid, en uwe lijdzaamheid, en
dat gij de kwaden niet kunt dragen; en dat gij beproefd hebt degenen,
die uitgeven dat zij apostelen zijn, en zij zijn het niet; en hebt ze
leugenaars bevonden; en gij hebt verdragen, en hebt geduld; en gij
hebt om mijns naams wil gearbeid en zijt niet moede geworden. Maar
ik heb tegen u, dat gij uwe eerste liefde hebt verlaten."

Er bestaat in deze klasse van menschen werkzaamheid, ijver,
onverzettelijke trouw aan hun geweten, heldere onderscheiding tusschen
waarheid en dwaling, groote juistheid van redenering en zuiverheid
van leer; maar er is gebrek aan dien geest der liefde, zonder welken
in de oogen van Christus het volmaaktste karakter even gebrekkig is
als eene van was gemaakte bloem--die geen leven en geene geur heeft.

Evenwel is dit gezegende beginsel niet dood in hunne harten, maar
het slaapt slechts; en zoo groot is de wezenlijke en echte goedheid,
dat wanneer de ware magneet der goddelijke liefde wordt aangewend,
zij altijd aan zijne kracht gehoor zal geven.

Wanneer dus de zachtaardige Eva, die eene voorstelling der liefde
van Christus in kinderlijke gedaante is, door een gezegend instinct
terstond het vraagstuk oplost, hetwelk Ophelia in langen tijd en met
de grootste moeite en inspanning niet heeft kunnen oplossen, bemerkt
en erkent zij met haar goed en opregt hart dadelijk haren misslag en
is zij gewillig om zelfs van een klein kind te leeren.

Miss Ophelia vertegenwoordigt wederom eene groote zonde, waaraan
Amerikaansche Christenen, zonder het te weten, zich hebben laten
schuldig worden. Zonder het te weten moet het zijn, want nergens
heerscht het geweten zoo zeer als onder deze klasse, en nergens
wordt opregter gestreefd om elke gedachte onder de gehoorzaamheid
van Christus te brengen.

Eene der eerste en meest openlijk verklaarde bedoelingen van het
evangelie is geweest, al die onredelijke scheidsmuren en vooroordeelen
neer te werpen, welke de menschelijke broederschap in afgezonderde en
oorlogende stammen verdeelen. Paulus zegt: "in Christus is niet Jood
en Griek, barbaar en Scyth, dienstknecht en vrije." De Joden waren
in dien tijd door eenen onoverkomelijken muur van vooroordeelen van
de Heidenen gescheiden. Zij konden niet te zamen eten en drinken,
niet te zamen bidden. Doch de apostelen arbeidden zeer ernstig om
hen het zondige van dit vooroordeel te doen inzien. Paulus zegt
tot de Ephesiërs, van deze vroegere verdeeldheid sprekende: "Hij is
onze vrede, die deze beiden één gemaakt heeft, en den middelmuur des
afscheidsels tusschen ons gebroken heeft."

Het is zeer gemakkelijk te zien dat, hoewel de slavernij in de Staten
van Nieuw-Engeland is afgeschaft, zij echter de noodlottigste
eigenschap van het stelsel heeft nagelaten--datgene wat de
Amerikaansche erger dan de Romeinsche slavernij maakt--het vooroordeel
van caste en kleur. In de Staten van Nieuw-Engeland wordt de Neger
behandeld alsof hij tot een lager geslacht van wezens behoorde;
genoodzaakt om op de plaats van godsvereering afzonderlijk te zitten;
zijne kinderen van de scholen uitgesloten; hij zelf uitgesloten van
den spoorwagen en den omnibus; en de eigenaardigheden van zijnen stam
worden tot voorwerpen van bittere verachting en spotternij gemaakt.

Men heeft deze handelwijs geregtvaardigd door te zeggen, dat zij
een verlaagd geslacht zijn. Maar hoe kwamen zij verlaagd? Neem welke
klasse van menschen gij wilt, en ontzeg hun de middelen van opvoeding,
ontneem hun hoop en gevoel van eigenwaarde, sluit voor hen alle paden
van regtmatige eerzucht, en gij zult hen tot juist zulk een geslacht
maken als de Negers onder ons geweest zijn.

Zoo zonderling en zoo treurig is de heerschappij van het vooroordeel
over het menschelijk gemoed, dat belijders des Christendoms in onze
Nieuw-Engelsche Staten dikwijls, met zeer gewigtige opoffering en
zelfverloochening, het Evangelie gezonden hebben tot heidenen even
donker van kleur als de Afrikanen, terwijl in hunne nabijheid personen
van donkere kleur waren, aan welke om die kleur verboden was hunne
kinderen ter school te zenden, terwijl zij zelven werden afgeschrikt
om de kerken binnen te treden. Het gevolg daarvan is geweest, dat
het geslacht verlaagd werd en verbasterde; en toen heeft men juist
deze verlaging en verbastering als eene reden aangevoerd om in deze
handelwijs te volharden.

Niet lang geleden bezocht de schrijfster eene menschlievende dame,
en kwam bij dit bezoek het gesprek op de omstandigheden van eenen
brand, die den vorigen nacht in de nabijheid had plaats gehad. Een
ledig staand huis was tot aan den grond toe afgebrand. De dame zeide,
dat men vermoedde dat het in brand was gestoken. "Welke reden kon
iemand hebben, om het in brand te steken?" zeide de schrijfster.

"Wel," antwoordde de dame, "men meende dat eene familie van kleurlingen
het stond te betrekken, en men dacht dat de buurt dit niet wilde
toelaten. En dus vermoedde men dat dit de reden was."

Dit werd met alle eenvoudigheid en zeer onverschillig gezegd.

De schrijfster vroeg: "Heeft dat huishouden een slechten naam?"

"Neen, niet bijzonder, zoo ver ik weet," antwoordde de dame. "Maar
het zijn Negers, weet ge!"

Nu is deze dame eene zeer godvreezende vrouw. Waarschijnlijk zou
zij zichzelve verloocheningen willen opleggen, om het Evangelie
aan de heidenen te zenden; en indien zij er ooit aan gedacht had om
deze familie als eene heidensche te beschouwen, zou zij de grootste
belangstelling voor hun welzijn hebben gevoeld, omdat zij wat haren
pligt jegens de heidenen betrof dikwijls onderrigt van den predikstoel
had ontvangen, en haar geweten en godsdienstig gevoel in dit opzigt
wakker waren. Waarschijnlijk had zij nooit eene preek gehoord, waarin
de groote waarheid verkondigd werd: "dat in Christus geen Jood of
Griek, barbaar, Scyth, dienstknecht of vrije is."

Indien onze Heer nog op aarde was, gelijk Hij eens geweest is, hoe
zou Hij dan waarschijnlijk handelen, ten opzigte van dit onchristelijk
vooroordeel van kleur?

Er was eene klasse van menschen in die dagen, evenzeer veracht bij de
Joden als de Negers bij ons; en tegen Christus werd de klagt ingebragt,
dat Hij een vriend van tollenaren en zondaren was. En indien Christus
bij eene avondmaalsbediening eene plaats van godsvereering binnentrad,
en den kleurling achteraf alleen zag zitten, zou het dan niet juist
in zijnen geest wezen om daar bij hem te gaan zitten, liever dan eene
plaats onder zijne rijkere en meer welvarende broederen te nemen?

Het is echter niet meer dan billijk van onze noordelijke Christenen
te zeggen, dat zij de zonde in onkunde en ongeloof begaan hebben,
en dat sedert eenige jaren teekenen van eenen veel beteren geest zich
beginnen te vertoonen. In sommige plaatsen zijn onlangs de deuren der
schoolhuizen voor de kinderen geopend, en menige goede Miss Ophelia
heeft de oogen verbaasd opgeslagen, toen zij vernam, dat er, terwijl
zij getrouw de Missionary Herald las, en zich boter op haar brood
en suiker in hare thee ontzeide om het Evangelie naar de Sandwichs
Eilanden te helpen zenden, te huis in hare eigene buurt eene zeer
bloeijende kolonie van heidenen bestond; en getrouw aan eigen goed
en opregt hart, heeft zij besloten om hare gebeden en pogingen voor
de heidenen buiten 's lands niet te staken, maar daarbij nog haren
arbeid te voegen voor de heidenen te huis.

Onze veiligheid en hoop in dit opzigt bestaan hierin, dat er in al
onze kerken zeer velen zijn, die waarlijk en opregtelijk Christus
liefhebben, en die, zoodra een weinig nadenken hen hunnen pligt te
dezen aanzien zal hebben doen kennen, dien met allen ernst zullen
vervullen.

Het is waar dat zij, indien zij dit doen, misschien Abolitionisten
zullen genoemd worden; maar de echte Miss Ophelia is niet bang voor
eenen leelijken naam in eene goede zaak en heeft veeleer geleerd,
"de smaadheid van Christus eenen grooteren schat te achten dan de
rijkdommen van Egypte."

Dat er reeds veel door Christenen kan gedaan worden, om het zedelijke
gevoel der maatschappij in dit opzigt wakker te maken, zal blijken
wanneer men bedenkt, dat zulk een wel opgevoed en fatsoenlijk man
als Frederick Douglass onlangs, terwijl hij in zwakke gezondheid
verkeerde, genoodzaakt was om den nacht op het dek eener stoomboot
door te brengen, omdat dit onzinnige vooroordeel hem van eene plaats
in de kajuit beroofde; en dat een zeer werkzaam en nuttig geestelijke,
Dr. Pennington van New-York, in den laatsten tijd zijne gezondheid
dikwijls aan ernstig gevaar heeft moeten blootstellen door onder eene
brandende zon te voet door zijn zeer uitgebreid kerspel te moeten
rondgaan, om zijn herderlijk werk te verrigten, omdat hem het gewone
gemak van den omnibus niet kon toegestaan worden, die alle klassen
van blanken, van de beschaafdsten tot de laagsten en walgelijksten,
vervoert.

Laten wij nu bedenken hoe groot het aantal belijders der godsdienst
van Christus te New-York is, en ook bedenken, dat zij, door hunne
belijdenis zelve, Dr. Pennington voor den broeder van hunnen Heer, en
even als elk hunner voor een lid van het ligchaam van Christus houden.

Nu zijn deze Christenen aanzienlijk, rijk en magtig; zij kunnen de
publieke meening dwingen in ieder opzigt dat zij van bijzonder belang
achten, en zij belijden, volgens hunne godsdienst, "dat indien een
lid lijdt, al de leden medelijden."

Het is eene ernstige vraag, of zulk eene in het oog vallende smaadheid,
Christus en zijne prediking, in den persoon van eenen gekleurden
broeder, zonder eenige tegenspraak van hunne zijde aangedaan, niet
tot een algemeen gevoelen zal leiden, dat al wat de Bijbel over
de vereeniging der Christenen zegt slechts een ijdele klank is en
niets beteekent.

Zij die verlangend zijn om regtstreeks iets te doen ten einde den
toestand der slaven te verbeteren, kunnen dit op geene andere wijs
beter doen, dan door den staat der vrije kleurlingen om hen heen te
verheffen, en alle moeite te doen om hun gelijke regten en privilegiën
te verschaffen.

Dit onchristelijke vooroordeel heeft ongetwijfeld de emancipatie van
honderden van slaven verhinderd. De slavenhouder, die het kwaad der
slavernij gevoelt en erkent, is naar het Noorden gekomen, en heeft
de blijken dezer liefdelooze en onchristelijke gezindheid jegens den
slaaf gezien, en bij zichzelven aldus geredeneerd:

"Indien ik mijnen slaaf in het Zuiden houd, is hij, wel is waar,
onder de heerschappij eener zeer gestrenge wet; maar hij geniet toch
ook de voordeelen van mijne vriendschap en hulp, en krijgt door zijne
betrekking tot mij en mijne familie, zekere soort van positie in de
maatschappij. Als mijn bediende wordt hem eene plaats in den spoorwagen
en aan de tafel toegestaan. Maar als ik hem emancipeer en naar het
Noorden zond, zal hij wat het wezen der zaak betreft al de nadeelen
der slavernij ondervinden, zonder meester om hem te beschermen."

Deze wijs van redeneren heeft menigeen tot verschooning gediend om
zijne slaven in eenen toestand te houden, dien hij bekennen moet,
dat slecht is; en men zal wel terstond begrijpen dat, indien de
toestand van den Neger in onze noordelijke Staten in het oogloopend
veranderd werd, zulks van grooten invloed zou zijn op het emanciperen
van slaven. Zij die dit vooroordeel in stand houden, kunnen dus in
zekeren zin gezegd worden slavenhouders te zijn.

Hiermede wordt niet bedoeld, dat alle onderscheidingen in de
maatschappij moesten afgeschaft worden, en dat men verpligt zou wezen,
zijnen vertrouwelijken omgang te kiezen uit eene klasse, door opvoeding
en gewoonte daartoe ongeschikt.

De Neger moest niet boven zijnen kring verheven worden, omdat hij een
Neger is; maar hij moest in zijnen kring met Christelijke beleefdheid
behandeld worden. In den spoorwagen, in den omnibus en op de stoomboot,
plaatsen alle rangen en klassen van blanken zich met onbelemmerde
vrijheid naast elkander; en de Christelijkheid eischt den Neger
hetzelfde voorregt te geven.

Dat de morsigste en onbeschaafdste vreemdeling of Amerikaan, met
een adem die naar jenever ruikt, met vuile en havelooze kleeren, een
onbetwijfeld regt zou hebben om in den spoorwagen en op de stoomboot
naast iedereen plaats te nemen, en dat de fatsoenlijke, beschaafde,
welgekleede Neger hiervan uitgesloten zou zijn, alleen omdat hij een
Neger is, kan niet anders dan voor iets onredelijks en onchristelijks
gehouden worden; en ieder Christen, die zoo iets in zijn bijzijn
zonder tegenspraak en het aanwenden van zijnen Christelijken invloed,
laat geschieden, zal zeker zijne dwaling diep gevoelen, wanneer hij
eindelijk tot een persoonlijk onderhoud met zijnen Heer komt.

Er is in dit opzigt niets te hopen, indien de liefde van Christus niet
krachtig genoeg is, en indien het niet ten aanzien der twee stammen
kan gezegd worden: Hij is onze vrede, die beiden één gemaakt heeft,
en den middelmuur des afscheidsels tusschen ons verbroken heeft.

De tijd nadert snel, wanneer de hoogste klassen der maatschappij
moeten leeren, dat hunne opvoeding, rijkdom en beschaving niet
hun uitsluitend eigendom zijn; dat zij geen regt hebben om die tot
hun eigen baatzuchtig voordeel te gebruiken; maar dat zij die veel
eer, gelijk Fenelon het uitdrukt, een "ministerie" moeten achten,
een rentmeesterschap, dat hun ten behoeve hunner armere broederen
is toevertrouwd.

In sommigen der hoogste kringen van Engeland en Amerika, beginnen wij
schitterende voorbeelden te zien van het begin van zulk eenen staat
van zaken.

Een der vorstelijke kooplieden van Boston, wiens lijkplegtigheid
onlangs in onze stad gevierd is, gaf in zijn leven een schoon voorbeeld
van deze waarheid. Zijn rijkdom was de rijkdom van duizenden. Hij was
de rentmeester van weduw en wees. Zijn kapitaal was eene spaarbank,
waarin de hulpbronnen der armen bewaard werden; en de rouwdragers bij
zijne begrafenis waren de leerlingen der scholen die hij gesticht had,
de beambten der letterkundige instellingen, die zijne mildheid had
begiftigd, de weezen en weduwen, die hij raad en hulp had verleend,
en de mannen, van allen rang en stand, die hij door zijne weldadigheid
had doen gevoelen dat zijn rijkdom hun rijkdom was. Moge God vele
mannen in Boston verwekken om in den geest en den arbeid van Amos
Lawrence te treden!

Dit is het ware socialisme, dat uit den geest van Christus spruit,
en zonder de bestaande rangen der maatschappij om te werpen, door
liefde het eigendom en de bezittingen der hoogere klasse tot het
eigendom der lagere maakt.

De menschen zoeken altijd hunne hervormingen met het uitwendige en
stoffelijke te beginnen. Christus begint zijne hervormingen in het
hart. De menschen zouden alle rangen der maatschappij willen afbreken,
en alle eigendom in een algemeenen voorraad werpen; maar Christus wil
de hoogere klasse met dien Goddelijken Geest vervullen, door welke
alle rijkdommen, middelen en voordeelen van hunnen stand ten nutte
van de lagere gebruikt worden.

Wij zien ook in de hoogste aristocratie van Engeland voorbeelden van
dezelfde rigting.

Onder den oudsten adel van dat land beginnen verhandelaars voor
handwerkslieden en voorstanders van havelooze scholen op te staan;
en men zegt dat zelfs op den troon van Engeland eene vrouw is, die
wekelijks hare klasse van zondagscholieren, uit de kinderen in den
omtrek van haar landverblijf, onderwijst.

Op deze wijze, en niet door eene uitwendige, stoffelijke verdeeling
van eigendom zal men alle dingen gemeen hebben. En wanneer de blanke
stam zijne meerderheid boven den gekleurde alleen als een talent zal
beschouwen, hem ten behoeve van zijnen zwakkeren broeder toevertrouwd,
dan zal het vooroordeel van caste in het licht des Christendoms
verdwijnen.



HOOFDSTUK VIII.

MARIE ST. CLARE.


Marie St. Clare is de type eener klasse van vrouwen, die niet bijzonder
aan eenig gewest of eenigen maatschappelijken toestand eigen zijn. Zij
kan in Engeland en in Amerika gevonden worden. In de noordelijke Staten
hebben wij vele Marie St. Clares, meer of minder volkomen ontwikkeld.

Wanneer zij op eene noordelijke breedte wordt aangetroffen, is zij
altijd ontevreden over hare huiselijke omstandigheden. Hare bedienden
doen nooit iets goeds. Vreemd genoeg, zij zijn niet volmaakt, en
dit houdt zij voor zeer schandelijk. Zij is ten volle overtuigd, dat
zij alle zedelijke en Christelijke deugden in hare keuken behoorde
te hebben voor wat minder dan het gewone loon; en wanneer hare
keukenmeid haar verlaat, omdat zij in een naburig huishouden beter
loon voor minder werk kan bekomen, vindt zij dit gedrag ontzettend
baatzuchtig en slecht. Zij is van meening, dat bedienden volmaakt
belangloos behoorden te zijn; dat zij gewillig behoorden te wezen
om de slechtste kamers in het huis met zeer matig loon en bijna
slecht voedsel voor lief te nemen, wanneer zij het elders beter
kunnen krijgen, alleen om haar genoegen te doen. Zij heeft gaarne
vreemde dienstboden, die onze manieren nog niet hebben geleerd, die
gewoon zijn voor gering loon te werken en bijna met alles tevreden
zijn; maar dikwijls hoort men haar klagen, dat zij spoedig bedorven
worden, en zooveel voorregten willen hebben als iemand anders, Marie
wenscht dikwijls, dat zij slaven kon houden, of ergens woonde, waar
de lagere klasse omlaag wordt gehouden, en men dienstboden hunne
plaats leert kennen. Zij maakt altijd jagt op goedkoope naaisters,
en zal u als een geheim vertellen, dat zij eene vrouw heeft ontdekt,
die heerlijk linnen hemden naait, de hals- en mouwboorden dubbel stikt,
en dat alles voor zeven en dertig cents, terwijl vele naaisters er
een dollar voor krijgen; zij zegt dat zij het doet, omdat zij arm is
en geene betrekkingen heeft; maar zij denkt dat gij moet oppassen als
gij met haar spreekt, en haar niet laten merken wat de prijzen zijn,
of anders zal zij bedorven worden--die naaisters zijn zoo inhalig. Als
Marie St. Clare het ongeluk heeft van in een vrijen Staat te wonen,
is er geen eind aan hare rampen. Hare keukenmeid gaat telkens heen
om beter loon en een gemakkelijker dienst te zoeken; hare werkmeid,
vreemd genoeg, heeft geen zin om voor half loon werkmeid en naaister
te gelijk te zijn, en deserteert dus. Marie's keukenkabinet is dus
altijd in een staat van revolutie, en dikwijls verklaart zij, met
aandoenlijken ernst, dat de dienstboden de kwelling van haar leven
zijn. Indien haar echtgenoot bedenkingen wil maken of eene andere
manier van behandeling aanraden, is hij een hardvochtig, gevoelloos
man, hij houdt niet van haar en hij heeft nooit van haar gehouden;
en zoo wordt hij afgescheept.

Doch wanneer Marie onder een stelsel van wetten komt, dat haar eene
volstrekte magt over hare afhangelingen geeft, dat haar in staat
stelt om hen naar haar believen van hunne dierbaarste betrekkingen
te scheiden, of hun de schandelijkste en pijnlijkste straffen op te
leggen, zelfs zonder dat bedwang, hetwelk het zien der uitvoering
daarvan mogelijk zou kunnen te weeg brengen--dan is het, dat dit
karakter tot volle rijpheid komt. De natuur van den mensch is in
het Zuiden niet erger dan in het Noorden; maar de wet in het Zuiden
beschermt en vergemakkelijkt de ergste verkeerdheden, waaraan die
natuur onderhevig is.

Dikwijls veronderstelt men, dat de huiselijke dienstbaarheid in de
slavenstaten eene soort van paradijs is; dat huisbedienden altijd
verwende gunstelingen zijn; dat jonge meesteressen altijd veel van
hare "mammies" houden, en dat jonge meesters altijd even goedhartig
en inschikkelijk als welgemaakt zijn.

Laat iedereen in Oud-Engeland of Nieuw-Engeland onder zijne
onmiddellijke bekenden rondzien, en vragen hoe velen er zijn, die
een volstrekte despotieke magt in een huisgezin zachtzinnig zouden
gebruiken, vooral over eene klasse, door dienstbaarheid verlaagd,
onkundig, traag, bedriegelijk, onbeschaamd, gelijk slaven bijna
noodwendig zijn en altijd moeten zijn.

Laat hij in zijn eigen hart zien en zichzelven vragen of hij
zich met zulk eene magt zou durven vertrouwen. Vindt hij in
zichzelven geene verzoeking om onbillijk te zijn voor zijne minderen
en afhangelingen? Vindt hij zichzelven niet genegen om heftig en
wrevelig te worden, wanneer de dienst in zijn huis achteloos wordt
verrigt? En indien hij de magt had om wreede straften aan te doen,
of te doen aandoen door den schuldige naar eene plaats van tuchtiging
te zenden, zou hij dan niet in verzoeking komen om van die vrijheid
gebruik te maken?

Wat die vernederende straffen aangaat, welke aan vrouwen opgelegd
worden, door haar naar geeselaars van beroep te zenden, of zulke
lieden aan huis te laten komen--gelijk John Caphart getuigt, dat te
Baltimore met hem dikwijls het geval was--wat kan er gezegd worden van
haren invloed, zoowel op de hoogere als op de lagere klasse? Het is
inderdaad pijnlijk, dit onderwerp te beschouwen. Het gemoed deinst
onwillekeurig er voor terug; maar het is toch eene zeer ernstige
vraag of het niet onze pligt is dat pijnlijke door te staan, ten
einde ons medelijden tot levendiger werkzaamheid op te wekken. Om
deze reden deelen wij hier de getuigenis van eenen heer mede, wiens
naauwkeurigheid niet zal betwijfeld worden, en die zichzelven aan de
pijniging onderwierp van in de "calaboose" te Nieuw-Orleans van zulk
een tooneel getuige te zijn. Gelijk de lezer uit het verhaal zal zien,
was het een zoo dikwijls voorkomend tooneel, dat het geene bijzondere
aandacht trok, of eenige uitdrukking van medelijden uitlokte bij
menschen van denzelfden staat en dezelfde kleur als de lijderes.

Toen onze zendelingen voor het eerst naar Indië gingen, werd het
onder de Christenvolken een pligt geacht zich bekend te maken met
de wreedheden en gruwelen der afgodendienst, als een middel ter
verlevendiging van onzen ijver om hun het Evangelie te zenden.

Indien het gezegd wordt, dat wij in de vrije Staten geen zoodanig
belang bij de slavernij hebben, daar wij die niet ondersteunen en
wij geene magt hebben om die te verhinderen, is het antwoord, dat de
slavernij bestaat in het district Columbia, hetwelk aan de geheele
Vereenigde Staten behoort; en dat de vrije Staten voor God schuldig
zijn aan de misdaad van haar daar te laten bestaan, indien zij niet
opregtelijk doen wat in hun vermogen is om haar uit te roeijen.

Het onderstaande berigt is geschreven door den menschlievenden
Dr. Howe, wiens arbeid ten behoeve der blinden zijnen naam aan
de menschheid dierbaar hebben gemaakt, en werd in eenen brief aan
Mr. Charles Sumner gezonden. Indien iemand denkt, dat het te pijnlijk
is om te lezen, dan vrage hij zichzelven, of God hen schuldeloos
zal houden, die een stelsel laten bestaan, waarvan de bijzonderheden
zelfs niet gelezen kunnen worden. Dat hier een in de calaboose gewoon
tooneel beschreven wordt, zullen wij straks door andere getuigen
laten bewijzen:


    Ik heb tien dagen te New-Orleans besteed, niet nutteloos vertrouw
    ik, aan het bezigtigen der openbare inrigtingen--der scholen,
    asylums, gasthuizen, gevangenissen, enz. Met uitzondering van de
    eersten is er weinig beterschap te hopen. Ik weet niet hoeveel
    verdienste er in hun stelsel mag wezen; maar dit weet ik, dat er
    in de uitvoering van het strafwetboek verfoeiselen zijn, welke
    het lot van Sodom over de stad moesten brengen. Indien Howard of
    Mrs. Fry ooit zulk een slecht beheerd dieven-hol ontdekten als
    de gevangenis te New-Orleans, zij hebben het ten minste nooit
    beschreven. In de Neger-afdeeling zag ik veel om mij te doen
    blozen, dat ik een blanke was, en dat voor een oogenblik een
    boozen geest in mijne dierlijke natuur wekte. Toen ik op een
    groot bestraat binnenplein kwam, waar omheen galerijen liepen,
    gevuld met slaven van verschillenden ouderdom, sekse en kleur,
    hoorde ik het kletsen eener zweep, waarvan elke slag als een
    knallend pistoolschot klonk. Ik draaide mijn hoofd om en zag een
    tooneel, dat mij letterlijk tot in het gebeente deed koud worden,
    en mij voor de eerste maal in mijn leven het gevoel gaf, dat mijne
    haren te berge rezen. Daar lag een zwart meisje plat voorover op
    eene plank, hare twee duimen zamen gebonden en aan het eene einde
    vastgemaakt, hare voeten insgelijks gebonden en strak naar het
    andere einde getrokken, terwijl een riem, over haren rug gaande en
    om de plank bevestigd, haar vast daartegen aandrukte. Beneden den
    riem was zij geheel naakt. Naast haar, op eenen afstand van zes
    voet, stond een reusachtige Neger, met eene lange zweep, welke hij
    met schrikkelijke kracht en verbazende juistheid aanwendde. Elke
    slag nam eene streep vel mede, die aan de zweep vastkleefde of
    lillend op de steenen viel, terwijl het bloed daarop volgde. Het
    arme schepsel kromp en gilde, en met eene stem, die te gelijk
    hare vrees voor den dood en hare schrikkelijke pijn deed blijken,
    schreeuwde zij tot haren meester, die bij haar hoofd stond: "O,
    spaar mijn leven! Sla mij de ziel niet uit!" Maar de zweep bleef
    neêrdalen; streep op streep werd van hare huid afgestroopt; kerf op
    kerf werd in het levende vleesch gesneden, tot het een wankleurige,
    bloederige klomp raauwe, lillende spieren werd. Het was met de
    grootste moeite, dat ik mij weêrhield van op den pijniger toe te
    springen en zijne zweep te stuiten; maar helaas! wat kon ik anders
    doen dan mij omkeeren, om mijne tranen voor de lijderes en mijne
    schaamte over het menschdom te verbergen? Dit was in eene openbare,
    geregeld georganiseerde gevangenis; de straf was eene zoodanige,
    die door de wet erkend en toegelaten was. Maar denkt gij, dat de
    rampzalige een gruwelijk misdrijf had gepleegd, daarvan overtuigd
    en tot de zweep veroordeeld was? Geenszins. Zij was door haren
    meester gebragt om door den gemeenen beul gegeeseld te worden,
    zonder proces, regter of jury, alleen op zijn wenk of knik,
    voor een of ander wezenlijk of vermeend misdrijf, of om zijne
    grilligheid of boosaardigheid te voldoen. En hij mag haar, zonder
    eenige reden op te geven, dag aan dag daar brengen, en zooveel
    slagen laten geven als hij verkiest, beneden de vijf en twintig,
    indien hij het loon maar betaalt. Of indien hem dit belieft,
    kan hij aan zijn eigen huis eene geeselplank houden, en zich
    daar tot een barbaar maken. Eene stuitende bijzonderheid dezer
    gruwelijke strafoefening was de openbaarheid daarvan, gelijk
    ik gezegd heb. Het gebeurde op een binnenplein, met galerijen
    omringd, die met kleurlingen van verschillende seksen waren gevuld:
    weggeloopene slaven, aangeklaagde misdadigers en slaven, die te
    koop waren. Men zou natuurlijk denken, dat zij naar voren drongen
    en met ontzetting het barbaarsche schouwspel beneden aanzagen;
    maar dit deden zij niet; velen van hun merkten het naauwelijks op,
    en velen waren er geheel onverschillig voor. Zij gingen voort met
    hunne kinderachtige tijdkortingen, en sommigen op een afgelegen
    gedeelte der galerijen lachten luidkeels. Zoo laag kan de mensch,
    naar Gods beeld geschapen, in barbaarschheid verzinken!



HOOFDSTUK IX.

ST. CLARE.


Het is met genoegen, dat wij ons van het zoo even opgehangene donkere
tafereel, naar het karakter van den grootmoedigen, edelaardigen
St. Clare wenden, die het schoonste portret van onzen zuidelijken
broeder aanbiedt.

Het is het oogmerk der schrijfster geweest, zoo veel mogelijk,
zorgvuldig het stelsel van de menschen te onderscheiden. Zij gelooft
opregtelijk, dat, terwijl de onverantwoordelijke magt der slavernij
van zoodanigen aard is, dat geen menschelijk wezen haar behoorde te
bezitten, die magt waarschijnlijk nooit zachter werd uitgeoefend,
dan in vele gevallen in de zuidelijke Staten. Het heeft haar verbaasd
te zien, hoe onder al de nadeelen, welke het vroegtijdig bezit van
willekeurige magt vergezellen, met al de verzoekingen, welke uit het
bezit dier magt in verschillende vormen moeten ontstaan, dikwijls
zulke schoone en belangwekkende karaktertrekken worden ontwikkeld. Te
zeggen, dat zulke gevallen gewoon zijn, is, helaas! niet in ons
vermogen. Men kent de menschelijke natuur te wel, om ons te gelooven,
indien wij dit wilden zeggen. Doch hoe schrikkelijker het kwaad is,
dat bestreden moet worden, des te zorgvuldiger moeten wij zijn om
billijk te oordeelen, en den afschuw, welken zekere misbruiken ons
natuurlijk moeten inboezemen, te bekampen door het overwegen der
goede en edele trekken, welke dikwijls in personen, die met het
stelsel verbonden zijn, gevonden worden.

De tweelingbroeders Alfred en Augustine St. Clare vertegenwoordigen
twee klassen van menschen, die in alle landen gevonden worden. Zij
zijn de geborene aristocraten en democraten. De aristocraat van
stand, is niet altijd een aristocraat van nature, en omgekeerd;
maar de aristocraat van natuur, hij moge hooger of lager in de
maatschappij geplaatst wezen, is hij, die, hoewel hij regtvaardig,
edelmoedig en menschelijk mag zijn voor hen, die hij als zijns gelijken
beschouwt, geheel ongevoelig is voor de behoeften, het lijden en de
gemeenschappelijke menschelijkheid van hen, die hij als de lagere
klassen beschouwt. Het leed eener gravin zou hem doen schreijen,
het leed eener naaister is geheel iets anders.

Aan den anderen kant wordt de democraat dikwijls in den hoogsten
levensstand gevonden. Voor dezen man is meerderheid boven zijnen
broeder iets, dat hij nooit zonder geheime smart openlijk kan doen
gelden. In den laagsten en nederigsten levensstand, erkent hij het
heilige eener gemeenschappelijke menschelijkheid, en hoe verlaagd,
volgens de meeningen en instellingen der maatschappij, eene bijzondere
klasse mag wezen, is er een instinctmatig gevoel in zijne ziel,
hetwelk hem leert, dat zij menschen zijn van gelijke gemoedsbewegingen
als hij zelf. Zulke lieden hebben eene scherpzigtigheid, welke hun
terstond door al den valschen schijn van uitwendige gebruiken doet
heenzien, die den eenen mensch zoo ongelijk aan den anderen maken,
en hen daaronder die groote menschelijke vatbaarheden, smarten,
behoeften en zwakheden doet ontwaren, waarin alle mannen en vrouwen
gelijk zijn; en het is onmogelijk hen te doen begrijpen, dat eene
klasse van menschelijke wezens een erfelijk regt over eene andere zou
hebben, of dat de tranen en het leed der eene niet even veel waardig
zijn als die der andere klasse.

Dat er zulke mannen onder de slavenmeesters in het Zuiden gevonden
worden, dat zij, zelfs wanneer zij slavenhouders zijn, zich niet
kunnen en willen laten verblinden door de drogredenen, waarmede men
de slavernij verdedigt, dat zij deze als een overblijfsel uit eene
barbaarsche eeuw beschouwen, en al de voorstanders daarvan verachten
en verfoeijen, kunnen wij overvloedig doen blijken. Velen van de
doorluchtigste zuidelijke mannen der revolutie behoorden tot deze
klasse, en vele mannen van uitstekenden rang in later tijd hebben
dezelfde gevoelens gekoesterd.

Ten getuige hiervan strekke de volgende brief van Patrick Henry,
waarvan de gevoelens zoo zeer met die van St. Clare overeenstemmen, dat
de lezer zou kunnen meenen, dat de een eene kopie van den ander was.


    BRIEF VAN PATRICK HENRY.

    Hannover, 18 Januarij 1773.

    Waarde Heer!

    Ik neem deze gelegenheid waar, om u de ontvangst van Anthony
    Benezet's boek tegen de slavernij te berigten. Ik dank u
    daarvoor. Is het niet een weinig te verwonderen, dat belijders
    des Christendoms, dat vooral bestemd is om het menschelijk hart
    te verzachten en deszelfs fijner gevoel aan te kweeken en te
    zuiveren, een gebruik aanmoedigen, zoo volkomen strijdig met
    de eerste denkbeelden van regt en onregt? Wat de verwondering
    vergroot, is, dat dit gebruik in de meest verlichte eeuwen is
    ingevoerd. Tijden, die regt schijnen te hebben, om zich op groote
    vorderingen in kunsten en wetenschappen te beroemen, hebben eene
    soort van geweld en dwingelandij in gebruik gebragt en met vele
    wetten bevestigd, welke onze meer ruwe en barbaarsche, maar
    meer eerlijke voorvaderen verfoeiden. Is het niet verbazend,
    dat in eenen tijd, nu de regten der menschheid met juistheid
    zijn bepaald en begrepen worden, in een land, dat boven alle
    andere aan de vrijheid gehecht is--dat wij in zulk eene eeuw en
    zulk een land menschen vinden, die de zachtste, menschelijkste,
    en edelmoedigste Godsdienst belijden, en toch zulk een beginsel
    aannemen, even strijdig met de menschenliefde als onbestaanbaar
    met den Bijbel en noodlottig voor de vrijheid? Ieder nadenkend
    eerlijk man verwerpt het in bespiegeling. Hoe kan in de praktijk
    zijn geweten hem vrijspreken!

    Zou iemand gelooven, dat ik meester ben van slaven, die ik zelf
    heb gekocht? Ik word medegesleept door het ongemakkelijke van hier
    zonder hen te leven. Ik wil, ik kan het niet regtvaardigen. Hoe
    misdadig mijn gedrag mag zijn, wil ik toch in zooverre mijne hulde
    aan de deugd bewijzen, dat ik hare schoonheid en het regtmatige
    harer voorschriften erken, en mijn gebrek aan overeenkomstigheid
    daarmede bejammer.

    Ik geloof, dat er een tijd zal komen, wanneer zich eene gelegenheid
    zal opdoen, om dit jammerlijke kwaad af te schaffen. Alles wat
    wij doen kunnen, is daarvan gebruik te maken, indien zij in onzen
    tijd voorkomt; zoo niet, laten wij dan aan onze afstammelingen,
    tegelijk met onze slaven, medelijden met hun ongelukkig lot en
    afschuw van de slavernij doen erven. Indien wij deze gewenschte
    hervorming niet ten uitvoer kunnen brengen, laten wij dan de
    ongelukkige slagtoffers met zachtheid behandelen. Dit is het
    eenige dat wij doen kunnen, om de regtvaardigheid eenigzins
    naderbij te komen. Het is eene schuld, die wij aan de zuiverheid
    onzer Godsdienst te kwijten hebben, te toonen, dat zij in strijd
    is met de wet, welke de slavernij goedkeurt.

    Ik weet niet waar op te houden. Ik zou nog veel kunnen zeggen
    over het onderwerp, waarvan eene ernstige beschouwing een duister
    vooruitzigt in toekomstige tijden geeft.


Hoe treurig is het, dat zulke menschen een roemloos leven leiden,
medegesleept door den algemeenen stroom der maatschappij, terwijl
zij hare herscheppers konden zijn! Heeft God hen voor niet met zulk
eene edele grootheid van ziel, met zulk eene helderheid van oordeel
begaafd? Moesten zij, aan wie verheven vermogens van inzigt en gevoel
gegeven zijn, leven gelijk iedereen leeft?

Zuidelijke mannen uit deze klasse zijn dikwijls opgestaan, om de mannen
uit het Noorden te bestraffen, wanneer deze zich tot eene verdediging
van het stelsel der slavernij lieten verlokken. Zoo gebruikte bij
zekere gelegenheid een afgevaardigde uit een der noordelijke Staten,
iemand, die thans den hoogsten rang als ambtenaar bekleedt, in het
congres de volgende taal:


    De groote betrekking der slavernij, in eenen of anderen vorm,
    met meer of minder afwijking van de theoretische gelijkheid der
    menschen, is onafscheidelijk van onze natuur. Huiselijke slavernij
    moet, naar mijn oordeel, geene onzedelijke of ongodsdienstige
    betrekking genoemd worden. De slaven van dit land worden beter
    gekleed en gevoed, dan de boerenstand in sommigen der meest
    welvarende Staten van Europa.


Hij werd door Mr. Mitchell, van Tennessee, met de volgende woorden
beantwoord:


    Mijnheer! ik ga niet zoo ver als de heer uit Massachusetts, om te
    denken, dat het bestaan der slavernij in dit land bijna een zegen
    is. Integendeel, ik ben onwankelbaar in het gevoelen, dat zij een
    groote vloek is--een van de grootste, die in ons stelsel konden
    zijn ingeweven. Ik, mijnheer de president, ben een van hen, die
    deze rampzaligen meesters noemen. Ik werk hen niet af; ik voed en
    kleed hen wel; maar toch, helaas! zijn zij slaven, en de slavernij
    is een vloek in elke gedaante. Het is ontwijfelbaar de waarheid,
    dat er in Europa menschen zijn, veel meer verlaagd dan onze slaven,
    slechter gevoed, slechter gekleed, enz.; maar dit, mijnheer! is
    nog ver van te bewijzen, dat onze negers slaven behooren te zijn.


De vermaarde John Randolphe, van Roanoke, zeide in het congres bij
zekere gelegenheid:


    Mijnheer! ik benijd noch het hart noch het hoofd van den man uit
    het Noorden, die hier opstaat, om de slavernij, volgens beginselen,
    te verdedigen.


De volgende regelen uit het testament van dezen zonderlingen man,
toonen, dat zijn helder begrip van regt, hetwelk een gaaf van verhevene
karakters is, eindelijk in de praktijk eenige daarmede overeenkomstige
vruchten voorbragt:


    Ik geef mijne slaven de vrijheid, waarop mijn geweten mij zegt,
    dat zij regtmatig aanspraak hebben. Het is lang eene reden van
    het diepste leedwezen voor mij geweest, dat de omstandigheden,
    waaronder ik hen erfde, en de belemmeringen, mij door de wetten
    des lands in den weg geworpen, mij verhinderd hebben, om hen bij
    mijn leven te emanciperen, hetgeen nog mijn vast voornemen is,
    in geval ik het volvoeren kan.


De invloed, welke door die soort van godgeleerdheid, welke op de meeste
kansels in het Zuiden heerscht, en die de slavernij regtstreeks uit
den Bijbel regtvaardigt, wordt uitgeoefend, kan niet genoeg beklaagd
worden. Het ergert zulke menschen, dat hunne leeraars minder geweten
hebben dan zij; en indien het gelukt, hen door bewijsplaatsen uit den
Bijbel te verbijsteren, brengt dit eene twijfelzucht, ten aanzien
van den Bijbel zelven te weeg. Professor Stowe verklaart, dat hij,
gedurende zijn verblijf in Ohio, het huis van eenen heer bezocht,
die eens een Virginisch planter was geweest, en gedurende de eerste
jaren van zijn leven een openbaar twijfelaar was. Hij verklaarde, dat
zijn scepticisme alleen aan deze oorzaak was toe te schrijven--dat
zijn predikant een Bijbelsch bewijs ter verdediging der slavernij
had opgesteld, hetwelk hij buiten staat was te beantwoorden, en dat
zijn zedelijk gevoel zoodanig gekwetst werd, door de gedachte, dat de
Bijbel zulk een gruwelijk stelsel verdedigde, dat hij een volslagen
ongeloovige werd, en dit bleef, tot hij onder de bediening van eenen
geestelijken in Ohio kwam, wien het gelukte, hem het ware Bijbelsche
begrip van dit onderwerp voor te stellen. Hij verwierp terstond zijn
scepticisme, en werd lid eener Christelijke kerk.

Wij hooren de "Baltimore Sun," een blad uit een slavenstaat, en
geenszins verdacht van naar het abolitionisme over te hellen, aldus
met verachting over het Bijbelsche bewijs spreken:


    De Heeren Burgess, Taylor en Comp., Sun Iron Building, zenden ons
    een exemplaar van een werk, dat een indrukwekkend uiterlijk heeft,
    een fraai boek van bijna zes honderd bladzijden; uit de pen van
    den Eerw. Josiah Priest, en uitgegeven door den Eerw. W. S. Brown,
    te Glasgow, in Kentucky, terwijl het voor ons liggende exemplaar
    de verzekering geeft, dat het de "vijfde, gestereotypeerde editie"
    is. Wij twijfelen er niet aan, of het is zoo; en de vijftigste
    editie mag uitgegeven worden, maar dit zal niets uitmaken, want
    er is niets in. Het boek bevat de gewoonlijk aangehaalde teksten
    aangaande de geschiedenis der slavernij, gelijk die in den bijbel
    is opgeteekend, vergezeld met de gevoelens en argumenten van een
    ander man, daartoe betrekkelijk. En met die soort van dingen kan
    men voortgaan, tot aan het einde van allen tijd. Het kan niets
    afdoen op de voortduring der slavernij. Het bock is getiteld:
    "Bijbelsche Verdediging der Slavernij; en Oorsprong, Lotgevallen
    en Geschiedenis van het Negergeslacht." Bijbelsche verdediging der
    slavernij! Er is heden ten dage geene Bijbelsche verdediging der
    slavernij meer mogelijk. De slavernij in de Vereenigde Staten is
    eene maatschappelijke instelling, gesproten uit de gemakzucht en
    begeerlijkheid onzer voorouderen, volgens staatswetten bestaande,
    en in zekere mate--tot herneming van slaven-eigendom--door de
    constitutie erkend. En niemand zou willen beweren, dat, indien
    het ongemakkelijk of onvoordeelig voor eenig persoon of eenigen
    staat was om slaven te blijven houden, zij verpligt zouden zijn om
    dit te doen, op grond eener "Bijbelsche verdediging" daarvan. De
    slavernij wordt in den Bijbel vermeld en goedgekeurd, met vele
    vernederende kenmerken. De oorlog wordt in den Bijbel vermeld en
    goedgekeurd, met hetgeen ons voorkomt het uiterste van wreedheid
    te zijn. Doch moeten slavernij en oorlog altijd voortduren, omdat
    wij ze in den Bijbel vinden? Of moeten zij op eens en voor altijd
    ophouden, omdat de Bijbel vrede en broederschap leert?

    Het boek vóór ons geeft blijk van veel onderzoek, maar is
    aan scherpe kritiek onderhevig, uithoofde van de willekeurig
    aangenomene stellingen, die het bevat. De schrijver neemt gedurig
    dit, en dat en nog meer aan. In een werk van dezen aard kan een
    "ongetwijfeld" dit, en een "voorzeker" dat, en een "zoo gelooven
    wij" ten aanzien van gewigtige stellingen, niet door den denkenden
    lezer worden goedgekeurd. Velen der aangenomene stellingen
    zijn bespottelijk; en de verbeelding des schrijvers, die hem de
    oud-vaders woorden en gezegden in den mond doet leggen, afgeleid
    uit de korte aanteekeningen der schriftuurlijke geschiedenis,
    loopt in het overdrevene. De redenering over den vloek van Cham
    is het papier niet waard, waarop zij geschreven is. Zij staat
    volkomen gelijk met die in "Blackwood's Magazine" welke wij ons
    herinneren eenige jaren geleden beoordeeld te hebben, over de
    toelating van Rothschild in het Parlement. De schrijver beweerde
    de godsdienstige verpligting van het Christelijke publiek om de
    politieke onbevoegdheid der Joden te handhaven, omdat het een
    verzet tegen den Goddelijken wil zou zijn deze op te heffen,
    met het oog op den "vloek", dien gemelde Phariseër begreep tegen
    de zonen van Abraham te zijn uitgesproken. Toegevende dat God
    beide het Joodsche geslacht en de nakomelingen van Cham vervloekt
    heeft, zoo is Hij magtig om zijn oogmerk te volvoeren, hoewel het
    "overige van het menschdom" in alle opzigten mogt handelen naar
    de menschlievende voorschriften der "Goddelijke wet." De mensch
    kan geheel veilig de hoogste beginselen der Christelijke bedeeling
    in beoefening brengen, en het aan God overlaten om de vervulling
    van zijnen vloek uit te werken.

    Volgens hetzelfde boek en dezelfde logica zou, daar het geheele
    menschdom onder eenen "vloek" is, niemand van ons eenige verligting
    voor ons zelven mogen zoeken, en dus plegen wij eene gruwelijke
    zonde door den stoom te gebruiken om handenarbeid te verrigten,
    door koren te maaijen met Mac Cormick's diablerie, en den
    bliksem op te vangen, om hem onze boodschappen te laten doen,
    in plaats van zelven daarmede te loopen, gelijk onze vader Adam
    deed. Met een weinig meer gewoon gezond verstand, en veel minder
    van de ongewone soort, zouden wij de Schrift beter verstaan, zoo
    wel als de instellingen waaronder wij leven, de verschillende
    regten onzer medeburgers in al de afdeelingen van ons land,
    en de goede, gezonde, practicale maatschappelijke betrekkingen,
    welke oneindig meer dan zij tegenwoordig doen tot het geluk der
    menschheid behoorden bij te dragen.


Indien de lezer verlangt te weten, welke soort van prediken het is,
die St. Clare bedoelt, wanneer hij zegt, dat hij evenveel goeds van
de Picayune kan leeren, en dat zulke schriftuurlijke uitleggingen
van hunne eigenaardige betrekkingen hem niet zeer stichten,
wordt hij verwezen naar het volgende uittreksel eener leerrede,
te New-Orleans door den Eerw. Theophilus Clapp gehouden. Laat de
lezer zich nu verbeelden dat hij St. Clare in de voorste bank ziet
zitten, en schalkachtig aanteekening houden van de volgende proeven
van zedekunde en menschelijkheid.


    Laten alle Christelijke leeraren onze bedienden het gewigt onder
    het oog brengen van onderdanigheid, gehoorzaamheid, naarstigheid
    en getrouwheid in de belangen hunner meesters. Laten hunne
    gemoederen vervuld worden met blijde verwachtingen der eeuwige
    rust aan gene zijde des grafs. Laten zij gewend worden om hunnen
    blik te rigten op die bekoorlijke en heerlijke toekomst, waar de
    zonden, smarten en bezwaren der aarde zullen beschouwd worden als
    middelen onmisbaar voor onzen eeuwigdurenden vooruitgang in kennis,
    deugd en geluk. Ik zou tot elken slaaf in de Vereenigde Staten
    willen zeggen: "Gij moet u voorstellen, dat eene wijze, goede
    en genadige Voorzienigheid u voor uwe staat in het leven heeft
    bestemd; en dat gij, alle dingen in aanmerking genomen, geen meer
    verkieselijken toestand kondt hebben. De last van uwe zorg, arbeid
    en verantwoordelijkheid is veel ligter, dan dien God uwen meester
    heeft opgelegd. De meest verlichte philanthroop, met onbeperkte
    middelen, zou u niet in eenen toestand kunnen plaatsen gunstiger
    voor uw tegenwoordig en eeuwig welzijn, dan die, waarin gij u nu
    bevindt. Gij hebt uwe bezwaren; die heeft iedereen. Bedenk hoe
    vlugtig de vermaken en genoegens des menschelijken levens zijn."


Doch daar Mr. Clapp niet voor een vertegenwoordiger der orthodoxie zal
gehouden worden, dan veronderstelle men, dat St. Clare luistert naar
de volgende verklaringen van den Eerw. James Smylie, een geestelijke
van grooten invloed in de Presbyteriaansche kerk, in een tractaatje
over de slavernij, hetwelk hij verklaart geschreven te zijn, met het
opzettelijk doel om de gemoedsbezwaren van godsdienstige menschen
in Mississippi en Louisiana, ten aanzien van hare geoorloofdheid,
op te heffen.


    Indien ik geloofde of van gevoelen was, dat het de wettige
    strekking van het Evangelie was, de slavernij af te schaffen,
    hoe zou ik dan eenen man naderen, die zoo vele slaven had als
    Abraham, en hem zeggen, dat ik zijn verlof wenschte te bekomen
    om voor zijne slaven te prediken?

    Men veronderstelle dien man onkundig van het Evangelie, dat hij
    mij vroeg wat mijn oogmerk was, dan zou ik hem opregtelijk zeggen
    (en ieder dienaar van het Evangelie behoort opregt te zijn) dat
    ik het Evangelie wenschte te prediken, omdat deszelfs wettige
    strekking is, zijne slaven eerlijk en getrouw te doen worden; niet
    dienende "met oogendienst, als menschenbehagers, niet stelende,
    maar alle goede trouw bewijzende."--"En dit is," zou hij vragen,
    "werkelijk de strekking van het Evangelie?" Ik zou antwoorden:
    "Ja!" Dan zou ik mogen verwachten, dat een man die duizend slaven
    had, indien hij mij geloofde, mij niet alleen veroorloven zou
    voor zijne slaven te prediken, maar dat hij meer zou doen. Dat
    hij gewillig zou zijn om een huis voor mij te bouwen, mij een
    tuin en ruimen voorraad tot onderhoud te bezorgen; omdat hij
    besluiten zou, dat voorwaar deze prediker meer voor hem waardig
    zou zijn dan twaalf opzigters. Maar onderstel, dat hij mij zeggen
    zou vernomen te hebben, dat de strekking van het Evangelie was,
    de slavernij af te schaffen, en mij vroeg of dit zoo was. Ha, daar
    zit de knoop. Nu heeft hij mij in de klem. Wat zal ik zeggen? Zal
    ik als een oneerlijk man, verbloemen en verdraaijen, en mij keeren
    en wringen om een antwoord te vermijden? Neen, ik moet als een
    Kentuckiër, er plomp voor uitkomen, en hem zeggen dat abolitie,
    de strekking van het Evangelie is. Waarop moet ik nu rekenen? Ik
    heb den man gezegd, dat de strekking van het Evangelie is, hem
    zoo arm te maken, dat hij genoodzaakt zal zijn, zelf te graven en
    hout te hakken; dat hij zijn eigen paard moet opvangen, roskammen
    en zadelen; dat hij zijne eigene brogans moet poetsen (want hij
    zal niet in staat zijn om laarzen te koopen). Zijne vrouw moet
    zelve aan de waschtobbe staan, den bezem aanvatten, de potten
    wasschen en alles koken wat zij en haar houthakker zullen eten.

    Vraag.--Is het te verwachten, dat een meester tot nog toe onkundig
    van het Evangelie, zoo smoorlijk daarop verliefd zou raken, door
    eene kennis van deszelfs strekking, dat hij het prediken daarvan
    onder zijne slaven zou aanmoedigen? Waarlijk, Neen.

    Maar onderstel, wanneer hij die laatste vraag naar deszelfs
    strekking aan mij doet, dat ik hem, zonder uitvlugt of draaijerij,
    duidelijk en opregt, kon en wilde zeggen, dat het eene lastering
    van het Evangelie was, te zeggen dat emancipatie of abolitie
    deszelfs wettige strekking was. Ik zou hem zeggen dat de geboden
    van sommige menschen, en niet de geboden van God, de slavernij
    tot zonde maken.--Smylie on Slavery, p. 71.


Men kan zich verbeelden met welk een gezigt St. Clare zulke
uitleggingen van het Evangelie zou ontvangen. Het moet nog opgemerkt
worden, dat dit tractaatje niet slechts het gevoelen van een enkel
man bevat, maar dat het in een aanhangsel eenen brief geeft van twee
kerkelijke ligchamen der Presbyteriaansche kerk, waarin deze gevoelens,
wat de hoofdzaak betreft, worden bekrachtigd.

Kan iemand zich verwonderen dat een man gelijk St. Clare vragen zou
doen als deze:

"Is dat, wat gij daar in de kerk hoort, godsdienst? Is dat wat men zoo
kan buigen en wringen, om in al de kronkelingen van eene eigenlievende,
aardschgezinde maatschappij te passen, godsdienst? Is dat godsdienst,
wat minder billijk, minder edelmoedig, minder regtvaardig, minder
meedoogend voor den mensch is, dan mijn eigen ongodsdienstig,
aardschgezind, verblind gemoed? Neen! Als ik naar godsdienst zoek,
dan moet ik zoeken naar iets dat boven mij is, niet naar iets dat
beneden mij is."

Het karakter van St. Clare werd door de schrijfster met
geestvervoering en met hoop geteekend. Zal deze hoop nimmer
verwezenlijkt worden? Zullen die mannen in het Zuiden, wie God het
vermogen heeft gegeven om het onuitsprekelijke kwaad en onregt der
slavernij in te zien en een hart om het te gevoelen, altijd zwijgend
en werkeloos blijven? Wat edeler eerzucht voor een man in het Zuiden,
dan om zijn land van deze schande te verlossen? Uit het Zuiden moet
de verlosser opstaan. Hoe lang zal hij vertoeven? Er is eene kroon
heerlijker dan eenige aardsche eerzucht ooit gedragen heeft--er is
een lauwerkrans die nooit zal verwelken; hij is gevlochten voor dien
held, die in het Zuiden voor de vrijheid zal opstaan, en dat schoone
land van den druk en de schande der slavernij bevrijden.



HOOFDSTUK X.

LEGREE.


Gelijk St. Clare en de Shelby's vertegenwoordigers eener klasse van
meesters zijn, zoo is Legree de vertegenwoordiger eener andere;
en gelijk niet alle goede meesters even verlicht, edelmoedig en
weldenkend zijn als St. Clare en Mr. Shelby, of even zorgvuldig en
gelukkig aan de godsdienstige opleiding hunner slaven arbeiden als
Mrs. Shelby, zoo vereenigen niet alle slechte meesters de uitwendige
afschuwelijkheid, de gemeenheid en profaniteit van Legree.

Legree is afgeschilderd niet om de meesters als eene klasse te
schandvlekken, maar om aan de achtenswaardige mannen in het Zuiden, die
meesters zijn, een zeer gewigtigen trek van het stelsel der slavernij
onder de aandacht te brengen, waarover zij misschien nog nooit hebben
nagedacht. Het is deze: dat geene wet in het Zuiden eenige proeve van
het karakter vordert van den man, wien de absolute magt van meester
wordt toegestaan.

In het tweede gedeelte van dit boek zal aangetoond worden, dat
de wettige magt des meesters zich uitstrekt tot eene volstrekte
dwingelandij over ligchaam en ziel; dat het leven en de leden van
den slaaf, zijne familiebetrekkingen, zijn geweten, ja nog meer,
zijne eeuwige belangen, door niets beschermd kunnen worden, dan door
het karakter van zijnen meester.

De Eerw. Charles C. Jones, van Georgia, zegt, in zijne aanspraak aan
meesters, dat zij de magt hebben om het koningrijk des hemels voor
hunne slaven te openen of te sluiten; (Religious instruction of the
Negroes, p. 158), en een Zuid-Caroliniër, in een artikel onlangs in
het Frazer's Magazine geplaatst, erkent, naar het schijnt in eenen
zeer ernstigen geest, aldus het feit dezer geduchte magt: "ja, wij
zouden het geheele Zuiden willen doen gevoelen, dat de ziel van den
slaaf in zekeren zin in de hoede van zijnen meester is, en hiernamaals
tot zijne verantwoording zal gesteld worden."

Nu wordt het eerbiedig onder de aandacht gebragt dier hooggeplaatste
mannen, die de wetmakers zijn, of deze geduchte magt om te binden
en los te maken, om het koningrijk der hemelen te openen en te
sluiten, aan ieder man in de maatschappij behoorde toevertrouwd te
worden, zonder eenige andere bevoegdheid dan het vermogen om te
koopen. Laat die heer uit Zuid-Carolina zijne oogen in de wereld
laten rondgaan. Laat hij eene week door eenig gewest, hetzij in het
Noorden of het Zuiden reizen, en dan zichzelven vragen, hoe velen van
de menschen die hij ontmoet geschikt zijn om met deze magt vertrouwd
te worden--hoe velen geschikt zijn om met hunne eigene zielen, veel
minder met die van anderen, vertrouwd te worden.

Nu staat in de geheele theorie van regering, gelijk zij in dit land
bestaat, tot de uitgebreidheid der magt de stiptheid in evenredigheid,
waarmede de waarborg voor de behoorlijke uitoefening daarvan wordt
gevorderd. De geneeskundige mag zich niet met het ligchaam bemoeijen,
om voor deszelfs kwalen middelen voor te schrijven, zonder een
certificaat, dat hij daartoe behoorlijk bevoegd is. De regter
mag niet wettig beslissen over zaken, die het eigendom betreffen,
zonder eene langdurige opleiding en voorbereiding. Het is alleen
deze post van meester, welke de magt verleent om te binden en los
te maken, om het koningrijk der hemelen te openen en te sluiten, en
verantwoordelijk stelt voor de ziel zoowel als voor het ligchaam,
die aan iedereen en zonder onderzoek naar iemands karakter wordt
verleend. Iemand mag al zijn geld door zeeroof hebben gewonnen,
gelijk wij in het geval van Legree hebben voorgesteld, en er is geene
wet hoegenaamd om hem te verhinderen dit geld zoodanig te beleggen,
dat hij daardoor eene onbeperkte magt verkrijgt over de zielen en
ligchamen zijner medemenschen. Aan den half razenden dronkaard, aan
den man befaamd door hardvochtigheid en wreedheid, aan den man geheel
beneden de publieke opinie gezonken, aan den bitteren ongeloovige
en godslasteraar, vertrouwt de wet deze magt even ruimschoots als
aan den achtenswaardigsten en godsdienstigsten man op aarde. En
toch denken de menschen, die deze wetten maken en in stand houden,
dat zij schuldeloos zijn voor God, omdat zij niet persoonlijk het
onregt plegen, dat zij anderen toelaten te plegen.

Aan den zeeroover Legree geeft de wet eene magt, tot welker uitoefening
geen man uit eene vrouw geboren, Een uitgezonderd, ooit goed genoeg
was.

Zijn er veel zulke menschen als Legree? Laat iemand in de achterbuurten
en holen van New-York gaan, of in sommige stegen en gangen van Londen,
en zullen zij daar niet vele Legrees zien? Neen, neem het zuiverste
district van Nieuw-Engeland, en laat men zijn geheugen raadplegen,
en zien of daar niet vele menschen zijn geweest, hardvochtig, gemeen,
gevoelloos, barbaarsch, die, indien zij de volstrekte magt van Legree
hadden bezeten, haar op dezelfde wijs zouden gebruikt hebben; en
dat er in de zuidelijke Staten vele Legrees moeten zijn, is niets
anders gezegd dan dat de menschelijke natuur daar dezelfde is als
elders. Het eenige verschil is dit, dat in vrije Staten Legree door
de wet geboeid en bedwongen wordt; in de slavenstaten maakt de wet
hem tot eenen absoluten, onverantwoordelijken despoot.

Het is eene stuitende taak, dit gedeelte van het verhaal der
schrijfster met feiten te staven. Men mag die taak wel met vreezen
en beven naderen. Het is treurig te denken, dat de mensch, naar Gods
beeld geschapen, en door zijne menschelijke geboorte een broeder
van Jezus Christus, zoo laag kan zinken en zulke dingen kan doen,
dat de ziel bij het beschouwen daarvan siddert; en te denken, dat de
man, die zoo verzinkt, onze broeder is, vatbaar, gelijk wij, voor
de vernieuwing door den Geest der genade, door welke hij naar het
beeld van Christus herschapen en aan de Engelen gelijk gemaakt kon
worden. Zij, die de wetten in stand houden, welke deze geduchte magt
verleenen, hebben nog eene andere zware verantwoordelijkheid, waarvan
zij weinig droomen. Hoe vele zielen van meesters zijn daardoor verloren
gegaan! Hoe veel goddeloosheid heeft dit onbeperkte gezag uitgelokt
en ontwikkeld, die misschien anders gesmoord zou zijn geworden! Hoe
velen zijn in het eeuwige verderf gestort over dit struikelblok van
onverantwoordelijke magt!

Welke feiten brengen regtsgedingen in de slavenhoudende Staten
somtijds aan den dag! Welke gruwelijke verhalen bevlekken de
bladen der processtukken, ongehoorde martelingen beschrijvende,
gepleegd in deze negentiende eeuw der Christelijke jaartelling, door
den onverantwoordelijken despoot, die eigenaar is van ligchaam en
ziel! Laat iemand, indien hij kan, de drie en negentigste bladzijde
lezen van Weld's "Slavernij gelijk zij is," waar de Eerw. Mr. Dickey
berigt geeft van eene teregtstelling in Kentucky voor een bedrijf
van bloedige barbaarschheid, te stuitend voor de menschelijkheid om
hier beschreven te worden. De schuldige werd overtuigd en ter dood
veroordeeld. Mr. Dickey's verslag van den afloop luidt aldus:


    Het Hof zat--Isham werd in de zaak van George aan eene halsmisdaad
    schuldig verklaard. Hij zou te Salem gehangen worden. De dag was
    bepaald. Mijn goede oude vader bezocht hem in de gevangenis--sprak
    en bad twee- of driemaal met hem; ik bezocht hem eens zelf. Wij
    hoopten, vertrouwelijk, dat hij opregt boetvaardig was. Eer de dag
    der teregtstelling kwam, werd Isham vermist. Hij was door een of
    ander middel weggekomen, hoe heb ik nooit geweten. Omtrent twee
    jaren later vernamen wij, dat hij naar Natchez was gegaan en met
    eene vrome dame van eenige beschaving getrouwd was. Ik zag hare
    brieven aan hare zusters, die waardige leden waren van de kerk,
    waarvan ik leeraar was. De laatste brief meldde zijnen dood. Hij
    was in het leger van Jackson, en sneuvelde in het vermaarde
    gevecht van New-Orleans.

    Ik ben, mijnheer, uw vriend,
    Wm. Dickey.


Doch de lezer zal maar al te veel reden hebben, om de mogelijkheid van
het bestaan zulker lieden als Legree niet te betwijfelen, wanneer hij
in het tweede gedeelte de verslagen van regtsgedingen en regterlijke
uitspraken leest.

Laat het zuidelijke land niet gesmaad worden als het eenige land op
de wereld, dat zulke menschen voortbrengt; laten wij met smart en
nederigheid toestemmen, dat zulke menschen overal gevonden worden;
maar laat het zuidelijke land de geduchte beschuldiging niet ontkennen,
dat het zulke menschen met eene volstrekte, onverantwoordelijke magt
bekleedt, over beide ligchaam en ziel.

Wat betreft het afgrijselijke stelsel om menschen in een gegeven
tijd op te werken, hetwelk Legree gezegd wordt op zijne plantaadje
te volgen, is er ongelukkig maar al te veel reden om te weten, dat
het is aangewend en nog aangewend wordt.

In het boek van Mr. Weld, "De Slavernij gelijk zij is," onder het
hoofdstuk van den "Arbeid," pag. 39, worden verscheidene uittrekselen
van verschillende documenten gegeven, om te toonen, dat dit stelsel
op sommige plantaadjes in zulk eene mate werd gevolgd, dat het leven
der slavenbevolking daardoor verkort en haar aanwas verhinderd werd,
zoodat zij, indien zij niet jaarlijks werd vernieuwd, van zelf zou
uitsterven. Van deze stukken deelen wij het volgende mede:

De Landbouw-Maatschappij van Baton Rouge, La., geeft in haar
verslag van 1829 eene uitgewerkte begrooting van het bedrag
der onkosten gevorderd voor het onderhouden eener "welgeregelde
suikerplantaadje." In deze begrooting wordt het jaarlijksche verlies
van slaven, boven de vermeerdering door voortplanting, op twee en een
half percent bepaald! Wijlen Josiah S. Johnson, lid van het Congres
voor Louisiana, rigtte in 1830 eenen brief aan den secretaris van
de Tresorie der Vereenigde Staten, welke eene dergelijke begrooting
bevatte, die naar het scheen met groote zorg was vervaardigd en tot in
kleine bijzonderheden ging. Vele posten dezer begrooting verschillen
van de vorige; maar de schatting der jaarlijksche afneming van de
slaven op eene plantaadje was dezelfde--twee en een half percent!

In September 1834 had de schrijver een onderhoud met Mr. James
G. Birney, die toen in Kentucky woonde, daar hij het jaar te voren
met zijne familie uit Alabama verhuisd was. Eenige uren vóór dat
onderhoud, en in den ochtend van denzelfden dag, had Mr. Birney
een paar uren met Mr. Henry Clay, op zijn buitengoed bij Lexington,
gesleten. Mr. Birney merkte aan, dat Mr. Clay hem verhaald had, dat
hij onlangs reden had gevonden om zekere schattingen van de toeneming
der slavenbevolking in het verre zuidwesten te wantrouwen--schattingen,
welke hij, naar ik meen, in eene rede voor de Kolonisatie-Maatschappij
had medegedeeld. Hij geloofde nu, dat de geboorten onder de slaven in
die streken niet tegen de sterfgevallen opwogen; en dat dus natuurlijk
de slavenbevolking, ongerekend den invoer uit de slaven verkoopende
staten, zichzelve niet onderhield.

Onder andere daadzaken, door Mr. Clay gemeld, was de volgende, welke
wij woordelijk afschrijven van eene aanteekening, in der tijd door
Mr. Birney gemaakt, en welke hij ons vriendelijk heeft verschaft.


    "16 Sept. 1834.--Mr. H. Clay onderrigtte mij, in een gesprek
    aan zijn eigen huis over het onderwerp der slavernij, dat
    Mr. Outerbridge Horsey--voorheen senator in het Congres uit den
    staat Delaware en eigenaar eener suikerplantaadje in Louisiana--hem
    verklaarde dat zijn opzigter zijne arbeiders zoo strikt liet
    werken, dat eene der vrouwen een kind ter wereld bragt, terwijl
    zij op het veld aan den arbeid was.

    "Insgelijks, dat hij eenige jaren geleden in eene steenbakkerij
    in den omtrek van New-Orleans was, waarin 100 arbeiders werden
    gebezigd; daaronder waren van twintig tot dertig jonge vrouwen
    in het best van het leven. De eigenaar zeide hem, dat er onder
    deze in de laatste twee of drie jaren geen kind geboren was,
    hoewel zij ieder een man hadden."

    Wijlen Mr. Samuel Blackwell, een hoog geacht burger van Jersey
    City, tegenover de stad New-York, en lid van de Presbyteriaansche
    kerk, bezocht eenige jaren geleden vele suikerplantaadjes in
    Louisiana; en daar hij vele jaren lang eigenaar eener groote
    suikerraffineerderij in Engeland en naderhand in dit land was
    geweest, werden hem door de planters niet alleen alle gemakken
    verschaft om den arbeid van het suikermaken in allen deele
    te bezigtigen, maar ontving hij ook van hen de openhartigste
    mededeelingen ten aanzien van de behandeling hunner slaven. Na
    zijne terugkomst, gaf de heer B. aan heeren van zijne kennis
    dikwijls de volgende verklaring:--Dat de planters hem algemeen
    verklaard hadden, dat zij genoodzaakt waren om hunne slaven in
    het saizoen van het suikermaken (van acht tot tien weken lang)
    zoodanig te overwerken, dat zij hen in zeven of acht jaren
    opgebruikten. Want, zeiden zij, nadat het werk begonnen is, moet
    het zonder ophouden nacht en dag worden voortgezet, en wij kunnen
    het niet bekostigen een genoegzaam aantal slaven te houden om het
    extra werk in den tijd van het suikermaken te doen, daar wij hen
    het overige van het jaar niet voordeelig konden gebruiken.

    Dr. Demming, een zeer achtenswaardig persoon, te Ashland, Richland
    County, Ohio wonende, verklaarde aan professor Wright van New-York:

    Dat hij onlangs op eene reis naar het Zuiden, terwijl hij met de
    stoomboot "Fame" de Ohio-rivier opvoer, gelegenheid had om met
    Mr. Dickinson, een inwoner van Pittsburg, te spreken, in gezelschap
    met een aantal katoenplanters en slavenhandelaren van Louisiana,
    Alabama en Mississippi. Mr. Dickinson verklaarde het voor eene
    daadzaak, dat de suikerplanters op de suikerkust in Louisiana
    ondervonden hadden dat, daar het gewoonlijk noodig was om gedurende
    den kooktijd tweemaal zoo veel arbeiders te gebruiken, als in den
    groeitijd vereischt werden, zij door geweldig drijven nacht en dag,
    gedurende den kooktijd, in staat waren om het werk met een troep
    arbeiders te verrigten. Door deze handelwijs te volgen, konden
    zij het bekostigen eens in de zeven jaren een troep arbeiders op
    te offeren! Hij verklaarde verder dat dit afgrijselijke stelsel
    thans door een aanmerkelijk getal van planters werd aangewend! De
    juistheid dezer opgave werd in de hoofdzaak door de slavenhouders
    aan boord toegestemd.

    De volgende getuigenis van den eerw. Dr. Channing, van Boston,
    die eenigen tijd in Virginië woonde, bewijst dat het overwerken
    van slaven in zulk eene mate dat het leven daardoor verkort wordt
    en eene afname van bevolking ontstaat, niet tot het verre zuiden
    en zuidwesten beperkt is.

    "Ik hoorde van eene plantaadje door een persoon beheerd, die
    voor bijzonder voorspoedig werd gehouden, en die in staat was
    om de slaven te regeren zonder de zweep te gebruiken. Ik was
    verlangend om hem te zien, en vertrouwde dat ik eene voor de
    menschheid gunstige ontdekking had gedaan. Ik vroeg hem hoe hij
    in staat was om ligchamelijke straf achterwege te laten. Hij
    antwoordde mij met een zeer strakken blik: "De slaven weten dat
    het werk moet gedaan worden, en dat het beter is het zonder straf
    te doen dan met straf." Met andere woorden, de zekerheid van en
    de vrees voor straf waren hun zoodanig ingeprent, dat zij zich
    nooit daaraan blootstelden.

    "Toen bevond ik dat de slaven dezer welbestuurde plantaadje
    in getal afnamen. Ik vroeg naar de oorzaak. Hij antwoordde met
    volkomene rondborstigheid: "De troep is niet groot genoeg voor
    het goed." Met andere woorden zij waren niet berekend voor het
    werk op de plantaadje, en toch moesten zij het doen, hoewel met
    de zekerheid van hun leven te verkorten.

    "Op deze plantaadje waren de hutten buitengemeen gemakkelijk. Er
    bestond een ongewoon voorkomen van netheid. Een oppervlakkig
    opmerker zou de slaven gelukkig genoemd hebben. En toch leefden zij
    onder eene strenge, drukkende tucht en werden zoodanig overwerkt,
    dat dit hun leven verkortte."--Channing on Slavery, pag. 162,
    first edition.


Een vriend der schrijfster, de Eerw. Mr. Barrows, thans geplaatst als
onderwijzer in het Hebreeuwsch in het Andover Theological Seminary,
verklaarde, in een gesprek met haar, het volgende:--dat hij, terwijl
hij, eenigen tijd geleden, te New-Orleans was, door eenen planter
werd uitgenoodigd om zijn goed te bezoeken, daar hij dit voor een
model hield. Hij vond goede woningen voor de slaven, overvloedige
levensmiddelen aan hen uitgedeeld, alle wreede straffen door redelijke
en billijke vervangen, en wekelijks een halven dag aan de negers
toegestaan om hunne eigene gronden te bebouwen. Er was ook voor hun
zedelijk en godsdienstig onderwijs gezorgd. Mr. Barrow vroeg toen
den planter:

"Houdt gij uwe plantaadje voor eene proef van den algemeenen
toestand?"--De planter antwoordde: "er worden twee stelsels onder
ons gevolgd. Het eene is, in eenige jaren alles uit een neger te
halen, wat wij kunnen, en dan een ander in zijne plaats te koopen;
het andere is, hem te behandelen gelijk ik doe. Mijn buurman op de
naaste plantaadje volgt het tegenovergestelde stelsel. Zijne slaven
moeten zwaar werken en worden karig gevoed; en zij zijn wel bij mij
gekomen en hebben mij op hunne knieën gebeden om hen te koopen."

Mr. Barrow zegt, dat hij vervolgens die plantaadje voorbij kwam, en
dat het jammerlijke, neerslagtige voorkomen der arbeiders dit berigt
ten volle bevestigde. Hij zegt ook, dat de heer, die zoo menschlievend
handelde, hem zeide: "Ik trek niet veel geld uit mijne slaven."

Het zal gemakkelijk zijn aan te toonen, dat dit de aard der slavernij
is, en dat de verzoekingen der meesters zoo groot zijn, dat zulke
welgeregelde plantaadjes slechts uitzonderingen moeten wezen.

De Eerw. Charles C. Jones, een man van het edelst menschelijk
gevoel, en vele jaren lang ijverig werkzaam ten behoeve der slaven,
zelf eigenaar eener plantaadje en daarom wel bevoegd om volgens
ondervinding en waarneming te oordeelen, zegt, nadat hij over de
groote onachtzaamheid der negers, door de slavernij voortgebragt,
gesproken heeft:


    "En voor eens en altijd, moet ik hier zeggen, dat de verliezen
    van dit stelsel zoo groot zijn, waarbij de wisselvalligheid der
    prijzen van de voornaamste artikelen op de markt komt, dat het
    moeijelijk, ja onmogelijk is, groote onkosten aan plantaadjes te
    besteden, en ze op den duur voordeel te doen geven."--Religious
    Instruction, p. 116.


Indien zelfs de godsdienstige en menschlievende meester de
moeijelijkheid gevoelt van groote zorg voor het welzijn van den slaaf
met voorzigtigheid en spaarzaamheid te vereenigen, hoe gemakkelijk
moet het zedelijke vraagstuk dan worden opgelost door gemoederen van
die ruwe denkwijs, welke wij bij Legree ondersteld hebben.


    "Ik plagt, toen ik pas begon, mij veel moeite te geven, om ze wat
    langer te doen uithouden--met hun medicijnen te geven als zij ziek
    waren en kleeren en dekens en wat niet al, om hen zoo als men
    zegt fatsoenlijk en comfortabel te houden. Maar och Heere! het
    baatte niet: ik legde er geld bij toe en had nog veel moeite
    bovendien. Nu, ziet ge, zet ik hen maar aan, ziek of gezond. Als
    de eene Neger dood is, koop ik een ander; en ik vind dat dit in
    alle opzigten goedkooper en gemakkelijker uitkomt."


Hierbij komt, dat de arbeid op de suikerplantaadjes van zoodanigen
bijzonderen aard is, dat de meester in zekeren tijd van het jaar zijne
slaven moet overwerken, of hij moet gezind zijn een groot financiëel
verlies te beloopen. In die zeer sierlijk geschrevene verdediging der
slavernij, Professor Ingraham's "Reizen in het Zuidwesten," wordt de
volgende beschrijving van het suikerbereiden gegeven. Wij halen hem aan
bij voorkeur boven iemand anders, omdat hij als lofredenaar spreekt,
en de zaak met de sierlijkheid van een Mr. Skimpole beschrijft.


    Wanneer het malen eens begonnen is, wordt het werk niet gestaakt,
    voor dat het is afgedaan. Van het begin tot het einde ziet men
    hetzelfde drukke, vrolijke tooneel. De negers "wier zware taak den
    zondag niet van de week afscheidt," werken van achttien tot twintig
    uren, "en maken den nacht medearbeider met den dag" hoewel, om
    den last zoo veel mogelijk te verligten, de troep in twee wachten
    wordt verdeeld, waarvan de eene het eerste, de andere het laatste
    gedeelte van den nacht neemt; en in weerwil van dezen aanhoudenden
    arbeid, verbetert het voorkomen der Negers en schijnen zij vet en
    frisch. Zij drinken vrijelijk van het suikersap, en de ziekelijken
    onder hen herleven en worden sterk en gezond.

    Nadat het malen is afgedaan, hebben de Negers verscheidene
    feestdagen, wanneer zij volle vrijheid hebben om te dansen en zich
    vrolijk te maken, zoo veel zij verkiezen; en het rietlied--dat
    door een van den troep wordt geïmproviseerd, terwijl de anderen
    in een lang en onverstaanbaar koor invallen--klinkt nacht en dag
    in de ooren, met "muzikale en zwaarmoedige" toonen.


Het bovenstaande wordt medegedeeld als een voorbeeld hoe gemakkelijk de
gruwelijkste omstandigheden in de aardigste en zachtste bewoordingen
kunnen verhaald worden. In een werk, getiteld "Reizen in Louisiana
in 1802," is het volgende uittreksel (zie Weld's Slavery as It is,
p. 134) waaruit blijkt, dat deze vrolijke manier van nacht en dag te
werken drie maanden duurt.

"Bij het persen der suiker, een tijdperk van twee tot drie maanden,
werken zij (de slaven in Louisiana) nacht en dag. Hun slaap wordt
zoodanig verkort, dat zij gedurende dien geheelen tijd naauwelijks
te rust gaan."

Laat nu iemand eens de bijzondere geschiedenis schrijven van zeven
honderd zwarten--mannen en vrouwen--genoodzaakt om drie maanden lang
nacht en dag onder de zweep des drijvers te werken.

Mogelijk, indien de heer die het berigt schreef, zelf met zijne
vrouw en kinderen in dit "vrolijke tooneel" van arbeid gebezigd
werd--indien hij de vrouw die hij beminde, de dochter die zijne
ziel dierbaar was, gedwongen zag om met den grooten troep te
deelen in het werk, "dat den zondag niet van de week afscheidt,
en den nacht mede-arbeider van den dag maakt," zou hij eene andere
meening van de vrolijkheid daarvan hebben; en het zou zeer heilzaam
kunnen zijn, indien elk verdediger der slavernij voor een saizoen
dit voorregt genoot, vooral daar Mr. Ingraham zoo zorgvuldig is om
ons te zeggen, dat de werking daarvan op de algemeene gezondheid
zoo uitmuntend is, dat het voorkomen der Negers verbeterd, en zij
vet en frisch schijnen, en dat de ziekelijken onder hen herleven
en sterk en gezond worden. Men zou het bijna verwonderlijk vinden,
dat, indien het werkelijk zulke heilzame gevolgen heeft, wanneer
men de slaven nacht en dag laat werken en suikersap te drinken
geeft, dit gebruik niet het geheele jaar door wordt voortgezet;
hoewel misschien in dat geval de Negers zoo vet zouden worden,
dat zij daardoor buiten staat zouden zijn om te werken. Misschien
is het ook dewijl die gezonde arbeid niet langer wordt voortgezet,
dat de Landbouw-maatschappijen van Louisiana genoodzaakt zijn om
het jaarlijksche verlies van slaven op de suikerplantaadjes op twee
en een half percent te schatten. Philantropen moesten eens daarover
denken. Misschien zou het kwaad verholpen kunnen worden, door hen
zes maanden lang des nachts te laten werken, in plaats van drie.

Deze tijdelijke drang van arbeid is echter niet tot de suikerbereiding
beperkt. Er is ook eene drukte in het katoen-saizoen, gelijk iedereen
kan opmerken, die de zuidelijke nieuwsbladen leest. In zekeren tijd
van het jaar wordt de geheele belangstelling van het publiek op de
inzameling van den katoenoogst gevestigd. Dienaangaande zegt Mr. Weld
(Slavery as It is, p. 34):


    In de katoen- en suikergewesten wordt een roekeloos wedspel
    gespeeld, waarbij, hoewel er schijnbaar slechts eene verbeurte
    van geld wordt gewaagd, eigenlijk menschenlevens op het spel
    staan. De hoogte, waartoe deze wedijver in het Zuiden en Zuidwesten
    gedreven wordt, de menigte van planters, die daaraan deelnemen,
    en de onverschilligheid voor het menschelijk leven, waarmede bij
    dit moorddadige spel wordt gehandeld, kan iemand, die niet in
    het midden daarvan geleefd heeft, zich niet wel verbeelden. De
    winzucht is slechts eene der beweegredenen, die hen aansporen;
    de éclat van met een gegeven aantal arbeiders den grootsten
    oogst verkregen te hebben, is insgelijks een krachtige prikkel;
    de zuidelijke nieuwsbladen doen in den oogsttijd zorgvuldig
    verslag van den "katoen-bluf," het "puik van katoen plukken," het
    "voorbeeldeloos drijven" enz. Zelfs de uitgevers van zoogenaamd
    godsdienstige bladen moedigen de melée aan, en zingen den lof des
    overwinnaars. Daaronder herinneren wij ons den Eerw. J. N. Maffit,
    redacteur van een godsdienstig blad te Natchez, Mississippi,
    waarin hij zorg droeg "DEN KATOEN-BLUF" eene in het oog loopende
    plaats in kapitale letters te geven.


Als een voorbeeld van dezen wedijver uit den jongsten tijd, deelen
wij het volgende mede uit den "Fairfield Herald," Winsboro' S. C. 4
November 1852.


    KATOEN-PLUKKEN.

    Wij vinden op vele van onze zuidelijke en westelijke beurzen
    aankondigingen van het bedrag van katoen door arbeiders geplukt,
    en van de hoeveelheid door elken arbeider; en daar wij zulk eene
    opgaaf hebben ontvangen, welke wij, wat de hoeveelheid door één
    arbeider geplukt, nooit overtroffen hebben gezien, plaatsen wij
    met genoegen het berigt, met de aanmerking dat het van een burger
    van dit district is, die opzigter is voor Majoor H. W. Parr.

    Broad River, 10 October 1852.

    Heeren redacteurs!

    "Ten einde iets tot uwe verscheidenheid bij te dragen, (mits
    het uwe goedkeuring ontmoete) zend ik u de opgaaf van een dag
    katoenplukken, niet door uitgelezene arbeiders maar door het
    uitschot van eenen troep op eene plantaadje, daar de gezonde (able
    bodied) arbeiders tot ander werk zijn uitgezonden. Nu de uitslag
    van een dag plukkens, van zonsopgang tot zonsondergang, door twee
    en twintig plukkers--vrouwen, jongens en twee mannen:--4880 pond
    schoon geplukt katoen van den stengel.

    "Het hoogste, 350 pond, door verscheidene, het laagste 115
    pond. Een van het aantal heeft in de laatste zeven en een halven
    dag (zondag uitgezonderd) elf uren daags, 1900 pond schoon katoen
    geplukt. Wanneer iemand van mijne landbouwkundige vrienden dit
    overtreft, in denzelfden tijd en onder zonneschijn, zal ik nog
    eens beproeven.

    James Steward."


Het schijnt dat deze landbouwkundige verklaart dezen buitengewonen
uitslag te hebben verkregen, met wat hij het uitschot van een troep
noemt; en om zijnen roem daarop des te hooger te verheffen, berigt hij
het publiek omstandig, dat er geene "able bodied" arbeiders gebezigd
werden; dat deze geheele triomf behaald werd met vrouwen en kinderen
en twee zieke mannen; met andere woorden, hij roemt er op dat hij uit
vrouwen, kinderen, zwakken en zieken 4880 pond schoon geplukt katoen
op eenen dag heeft gehaald; en dat hij een van deze arbeiders 1900
pond schoon katoen in eene week heeft doen plukken! en voegt er met
zelfvoldoening bij, dat wanneer een zijner landbouwkundige vrienden
dit overtreft, in denzelfden tijd en onder zonneschijn, hij "nog eens
zal beproeven."

Zal nu een onzer lezers het opgebruiken der arbeiders op de plantaadje
van Legree nog voor eene overdrijving houden? En zie met hoe veel
voldoening dit verslag door den redacteur wordt aangekondigd, als
iets zeer prijselijks en lofwaardigs.

"Ziet het loon der werklieden, die uwe landen gemaaid hebben, hetwelk
van u verkort is, roept; en het geschrei dergenen, die geoogst hebben,
is gekomen tot in de ooren van den Heere Sabaôth."

Dat de beschrijvingen van het huis, de manier van huishouden
en kortom het geheele leven op de plantaadje van Legree, geene
fabelachtige verdichtselen of overdrevene schilderingen van slechts
bij uitzondering voorkomende gevallen zijn, daarvan heeft de wereld
overvloedige getuigenissen, en heeft deze reeds een aantal jaren
gehad. Laat de lezer de volgende getuigenis aangaande de woningen
der Negers overwegen, welke de wereld in het werk van Mr. Weld eenige
jaren onder de oogen heeft gehad. Daaruit blijkt de staat van zaken
in dit opzigt, ten minste tot aan het jaar 1838.


    Mr. Stephen E. Maltby, inspecteur van levensmiddelen, Skaneateles,
    New-York, die in Alabama heeft gewoond.--"De hutten, waarin
    de slaven sliepen, hadden doorgaans maar een vertrek, en dat
    zonder vloer."

    Mr. George A. Avery, ouderling van de vierde Presbyteriaansche
    kerk, Rochester, New-York, die vier jaren in Virginia heeft
    gewoond.--"Onder al de negerhutten, die ik in Virginia zag, kan
    ik er mij niet een herinneren, waarin een andere vloer was dan
    de aarde, of iets, dat een noordelijk arbeider of handwerksman,
    blank of gekleurd, een bed zou noemen, of eene enkele afschutting
    tot afzondering der seksen."

    Mr. William Ladd, Minot, Maine, president van het Amerikaansche
    Vrede-genootschap, voorheen slavenhouder in Florida.--"De woningen
    der slaven waren hutten, door hen zelven van palen en staken
    gebouwd en met palmbladeren gedekt. De deur, als zij er een
    hadden, was van dezelfde stoffen, somtijds van planken op den
    oever gevonden. Zij hadden geene vloeren, geene afzonderlijke
    vertrekken; behalve dat de Guinesche Negers somtijds eene kleine
    afsluiting voor hunne "god-huizen" hadden. Deze hutten bouwden
    de slaven zelven, na hunne taak en op Zondag."

    De Eerw. Joseph M. Sadd, leeraar der Presbyteriaansche kerk,
    Castile, Greene County, New-York, die voor 1837 vijf jaren in
    Missouri leefde.--"De slaven leven algemeen in ellendige hutten,
    die zonder vloeren zijn, en hebben slechts een enkel vertrek,
    waarin beide seksen door elkander opeengepakt zijn."

    Mr. George W. Westgate, lid der Congregationale kerk, Quincy,
    Illinois, die een aantal jaren in de slavenstaten heeft
    doorgebragt.--"Op oude plantaadjes zijn de negerkwartieren van
    latten en planken gemaakt, die zelden eene genoegzame beschutting
    voor wind of regen geven; hunne grootte verschilt van acht bij
    tien, tot tien bij twaalf voet, en zes of acht voet hoogte;
    somtijds is er een gat voor een venster uitgezaagd, maar nooit
    zag ik er raam of glas in. In het nieuwe land en in de bosschen
    zijn de kwartieren doorgaans van boomstammen gebouwd en van
    dezelfde afmetingen."

    Mr. Cornelius Johnson, lid der Christelijke kerk te Farmington,
    Ohio, die in 1837-38 in Mississippi woonde.--"Hunne huizen
    waren gewoonlijk van boomstammen gebouwd; somtijds hadden zij
    ramen, dikwijls geen vloer; sommigen hebben twee vertrekken,
    doch gewoonlijk maar een; elk van deze vertrekken bevatte een
    huisgezin. Somtijds bestonden deze huisgezinnen uit man, vrouw en
    kinderen, terwijl in andere gevallen personen van beide seksen
    bij elkander gestopt werden, zonder op familiebetrekking acht
    te geven."

    De "Western Medical Reformer" spreekt in een artikel over de
    "Cachexia Africana" door een geneesheer uit Kentucky, aldus over
    de hutten der slaven: "Zij zijn bij elkander gedrongen in eene
    kleine hut, die somtijds een onvolkomenen, somtijds geen vloer
    heeft, zelden boven den grond verheven, zonder versche lucht en
    omringd met vuilnis."

    Mr. William Leftwich, een inboorling van Virginië, maar die het
    grootste gedeelte van zijn leven in Madison County, Alabama, heeft
    gewoond.--"De woningen der slaven zijn hutten van boomstammen,
    van tien tot twaalf voet in het vierkant, dikwijls zonder vensters,
    deuren of vloeren; zij hebben stoelen, tafel noch bedstede."

    Reuben L. Macy, van Hudson, New-York, lid van de Godsdienstige
    Societeit der Vrienden. Hij woonde in Zuid-Carolina in
    1818-19.--"De huizen voor de veldslaven waren omtrent veertien
    voet in het vierkant, op de ruwste wijze gebouwd, met eene kamer
    zonder schoorsteen of vloer, met een gat in het dak om den rook
    uit te laten."

    Mr. Samuel Sapington, van Lancaster, Pennsylvania, geboortig van
    Maryland, voorheen een slavenhouder.--"De beschrijvingen doorgaans
    van negerkwartieren gegeven zijn juist; de kwartieren zijn zonder
    vloer, en niet voldoende om de guurheid van het weder af te weren;
    zij zijn "uncomfortable" zoowel des zomers als des winters."

    De Eerw. John Rankin, inboorling van Tennessee.--"Wanneer zij des
    nachts naar hunne ellendige hutten terugkeeren, vinden zij daar
    geen middel tot gemakkelijke rust, maar moeten zonder deksel op
    den kouden grond liggen en huiveren terwijl zij slapen."

    Philemon Bliss, van Elyria, Ohio, die in 1835 in Ohio woonde:
    "De woningen der slaven zijn gewoonlijk kleine, opene hutten
    van boomstammen, met slechts een vertrek en zeer algemeen zonder
    vloer."--Slavery as It is, p. 43.


De Eerw. C. C. Jones, van wien wij reeds gesproken hebben,
neemt, wanneer hij den toestand der Negers als een veld voor den
zendelingsarbeid beschouwt, al de omstandigheden van hun uiterlijk
leven in aanmerking. Hij spreekt van een gedeelte van Georgia, waar
men zooveel aandacht voor het welzijn der Negers heeft gehad als in
eenig gedeelte der Vereenigde Staten. Hij geeft het volgende tafereel:


    Hunne manier van leven is over het algemeen ruw en gemeen. Vele
    negerhuizen zijn klein, laag bij den grond, zwart berookt, dikwijls
    met vloeren van vuilnis, en huisraad van de geringste soort. Op
    sommige goederen hebben de huizen ramen, en zijn zij net gewit,
    groot genoeg en in alle opzigten gerijfelijk. De verbetering in de
    grootte, de bouwstoffen en den bouw der negerhuizen breidt zich
    uit. Nu en dan vindt men er een van baksteen gebouwd. Religious
    Instruction of the Negroes, p. 116.


Wanneer wij nu toegeven wat Mr. Jones zegt, namelijk, dat er wat
de huisvesting der Negers betreft, onder verlichte en Christelijke
menschen gedurige verbeteringen gemaakt worden, moet men toch in
overweging nemen, hoe vele menschen er zijn, die noch verlicht, noch
Christelijk zijn, hoe weinig voordeel al deze verbeteringen voor den
meester opleveren, en hoe zij dus geheel de gevolgen van natuurlijke
grootmoedigheid of Christelijk gevoel moeten zijn, zoodat de lezer
veilig mag besluiten, dat deze verbeteringen veeleer de uitzondering
dan de regel zijn.

Een vriend der schrijfster, in de vorige maand in Georgia reizende,
schrijft aldus:


    Op de lange rij van rijst- en katoenplantaadjes, die zich langs
    den spoorweg van Savannah naar deze stad uitstrekt, bevatten
    de neger-kwartieren naauwelijks eene enkele hut, welke een
    noordelijk landman geschikt tot schuilplaats voor zijn vee zou
    achten. Zij zijn allen van staken gebouwd, zoo weinig sluitende,
    dat zij bijna overal open zijn, zonder een enkel glas-venster,
    en met slechts een enkelen leemen schoorsteen voor elke groep
    van vier tot acht hutten. En toch weidden onze medereizigers op
    hun gemak uit over het vreemde, dat de Negers zoo slecht in staat
    zijn om koud weder te verdragen.


Men vergelijke dit tafereel uit den tegenwoordigen tijd met het
berigt, door den Eerw. Horace Moulton gegeven, die tusschen 1817
en 1824 vijf jaren in Georgia doorbragt, en men zal zien, dat er in
dezen Staat ten minste eenige gelijkenis bestaat tusschen het oudere
en het nieuwere gebruik:


    De hutten der slaven zijn meestal van de armoedigste soort. Zij
    zijn niet zoo goed als die tijdelijke lootsen, die bij spoorwegen
    worden opgeslagen. Zij worden van palen en planken gebouwd,
    met weinig of geen balkwerk er aan. Zij hebben geene kagchels of
    schoorsteenen; sommigen hebben aan het eene einde iets dat naar
    eene stookplaats gelijkt, en aan dien kant zijn dan een paar
    planken uit den wand of van het dak genomen, om den rook uit te
    laten. Deze gebouwen hebben maar één vertrek; de plaats waar men
    in en uitgaat, dient tot deur en venster tegelijk; de wanden en
    het dak zijn met ruwe, in vele gevallen oude afgekeurde planken
    gedekt. Bij warm weder, vooral in de lente, houden de slaven
    den geheelen nacht rookend vuur aan, om de muggen en moskieten
    te verdrijven, die in het geheele lage land van het Zuiden zeer
    lastig zijn; zoo zeer dat de blanken onder stellaadjes slapen
    met netten er over, zoo fijn geknoopt dat de moskieten er niet
    door kunnen vliegen.--(Slavery as It is, p. 19).


Dezelfde Mr. Moulton geeft het volgende berigt van het voedsel der
slaven, en de wijze van handelen op de plantaadje, waarop hij werkzaam
was. Het moet hier gemeld worden, dat hij in den tijd toen hij zich
in het Zuiden bevond, in zekere handelsbetrekkingen was, welke hem
gelegenheid gaven om dikwijls verschillende plantaadjes te bezoeken
en velen der slaven onder zijn gezag te hebben. Zijne gelegenheden
tot waarneming waren dus zeer gunstig. Er is eene eenvoudigheid en
droogheid in zijnen stijl, welke de gedachte verwijdert, dat hij uit
zijne verbeelding zou schetsen:


    Het was een algemeen gebruik, overal waar ik geweest ben, dat de
    meesters elk hunner slaven, mannen en vrouwen, een "peck" koren in
    de week tot voedsel gaf. Dit tegen vijftig cents per bushel--en
    het was niet meer waardig zoolang ik daar was--zou voor den kost
    op twaalf en een halven cent per hoofd in de week komen.

    Mij kostte mijne tafel toen ik in het Zuiden was, door elkander
    genomen, een dollar daags;--den prijs van veertien bushels
    koren in de week. Dit zou mijn kost in prijs gelijk doen staan
    met den kost van zesenveertig slaven! Dit is alles wat goede of
    slechte meesters op de plantaadjes in den omtrek van Savannah
    hunne slaven toestaan. Een peck koren moet elken slaaf eens in
    de week worden uitgemeten. Een man met wien ik werkte, echter
    verlangend zijnde om van zijne arbeiders (omtrent vijftig in getal)
    eer ik vertrok, zoo veel werk gedaan te krijgen als mogelijk was,
    kocht voor hen elke week, of tweemaal in de week, een ossenkop op
    de markt. Hiervan maakten zij eene soep in een grooten ijzeren
    ketel, waarom heen de arbeiders op etenstijd kwamen, en de soep
    uitscheppende, mengden zij die met hun meel, en aten het alsof het
    een feestmaal was. Deze man vergunde zijne slaven tweemaal daags
    te eten, terwijl ik eene karrewei voor hem deed. Hij beloofde
    mij een kastoren hoed en zulk een goed pak kleeren als er in de
    stad gekocht kon worden, als ik zoo veel voor hem wilde afmaken
    eer ik naar het Noorden terugkeerde, en gaf mij daartoe volle
    magt over zijne slaven. Zoo kan men zien, welke verzoekingen
    opzigters somtijds hebben, om zoo veel werk als zij kunnen uit de
    arme slaven te halen. Het bovenstaande is eene uitzondering op
    den algemeenen regel van voeding; want op alle andere plaatsen,
    waar ik werkte en die ik bezocht, kregen de slaven niets van
    hunne meesters dan het koren, of eene daarmede gelijk staande
    hoeveelheid rijst of aardappelen; en daarvan mogten zij slechts
    eenmaal daags gaan eten. De gewoonte was des morgens vroeg op den
    horen te blazen, als een sein voor de arbeiders om op te staan en
    naar het werk te gaan. Eens begonnen bleven zij werken tot omtrent
    elf uur, wanneer, op het sein, allen ophielden en naar de hutten
    gingen, hunne vuren aanlegden, hun meel tot koek maakten, aten,
    en dan weder op het sein van den horen naar hun werk gingen,
    en bleven doorwerken tot aan den nacht, of tot dat hunne taak
    gedaan was. Sommigen maakten hun ontbijt op het veld onder het
    werk gereed. Ieder slaaf moet met een handmolen zijn eigen koren
    malen, nadat hij des avonds zijn werk gedaan heeft. Doorgaans is
    er op elke plantaadje één handmolen ten gebruike der slaven.

    Sommige planters hebben geen koren, andere komen dikwijls te
    kort. In plaats daarvan geven zij dan rijst of zoete aardappelen,
    die geen van beiden zoo goed voor de slaven zijn als koren. Zij
    klagen meer over flaauwheid, wanneer zij met rijst of aardappelen,
    dan wanneer zij met koren gevoed worden. Ik was eenige weken bij
    een man, die mij zijne arbeiders gaf om eene karrewei te doen,
    en om den tijd te besparen, kookte een voor al de anderen. Hierbij
    werd op de volgende wijs gehandeld: Twee gevorkte stokken werden
    in den grond gestoken, en een korten staak over de vorken gelegd
    hebbende, hingen zij een ketel daaraan; dan maakten zij vuur
    onder den ketel en kookten den brij; wanneer deze gereed was,
    werden zij om den ketel geroepen met hunne houten borden en
    lepels. Zij schepten uit en aten, om den ketel staande, of
    op den grond zittende, gelijk hun best gelegen kwam. Als zij
    aardappelen hadden, haalden zij die met hunne handen er uit en
    aten ze zoo.--Slavery as It is, p. 18.


Mr. Thomas Clay, een slavenhouder van Georgia en een zeer menschlievend
man, die met zeer goed gevolg is werkzaam geweest om de verbetering der
Negers te bevorderen, zegt in zijne rede voor het Georgia Presbytery
1833, van hun voedsel: "De hoeveelheid volgens gebruik toegestaan,
is een peck koren in de week."

De Maryland Journal and Baltimore Advertiser, 30 Mei 1788, zegt:
"Een enkel peck koren, of dezelfde maat rijst, is het gewone rantsoen
voor eenen zwaar werkenden slaaf, waarbij nu en dan, hoewel zelden,
eene kleine hoeveelheid vleesch gevoegd wordt."

Kapitein William Ladd, van Minot, Maine, voorheen een slavenhouder in
Florida, zegt: "Het gewone rantsoen was een quart koren daags aan een
slaaf, die volle taak werkte, met eenig zout: goedertierene meesters
gaven een peck koren in de week."

De wet van Noord-Carolina bepaalt, dat de meester zijnen slaaf een
quart koren daags zal geven, hetwelk in de week een quart minder is
dan een peck.--Haywood's Manual, 525; Slavery as It is, p. 29. De
meester, die een peck in de week gaf, zou dus denken, dat hij boven
de wet ging, en een quart uit edelmoedigheid gaf.

Deze staat van zaken zal veel waarschijnlijker voorkomen in dat
gedeelte des lands, waar de geschiedenis geplaatst is. Dit is in de
zuidwestelijke Staten, waar geene levensbehoeften op de goederen worden
geteeld, maar al de voorraad voor de slaven uit de meer noordelijk
gelegene Staten wordt gekocht.

Laat de lezer zich nu de verschillende verzoekingen verbeelden, die
onder deze omstandigheden kunnen ontstaan om het rantsoen der slaven
te verkorten;--schaarschte van geld, financieele ongelegenheden,
hooge prijs van levensmiddelen en verschillende andere oorzaken van
dien aard hebben eenen grooten invloed op den meester of opzigter.

In den tijd toen er over gehandeld werd of de Staat Missouri als een
slavenstaat zou worden toegelaten, werd deze maatregel, gelijk alle
maatregelen ter bevordering van dit gruwelijke stelsel, verdedigd onder
het goede oude voorwendsel van menschelijkheid voor de Negers. Zoo
zegt Mr. Alexander Smyth in zijne rede over de slavernij questie,
21 Januarij, 1820:


    Door de slaven tot de zuidelijke Staten te beperken, waar producten
    voor den uitvoer worden verbouwd, en brood en vleesch gekocht
    worden, veroordeelt gij hen tot schaarschte en hongersnood. Het
    wordt voorgesteld om de zwarten op te sluiten, waar zij slecht
    gevoed worden.--(Slavery as It is, pag. 28.)


Dit is eene duidelijke erkentenis van den staat van zaken waarvan
wij gesproken hebben. Met dezelfde strekking zegt Mr. Asa A. Stone,
een theologisch student, die in 1835 bij Natchez, Mississippi, woonde:


    Op bijna elke plantaadje lijden de arbeiders in sommige saizoenen
    van bijna ieder jaar meer of minder honger. Er wordt altijd veel
    honger geleden. Op vele plantaadjes, inzonderheid in Louisiana,
    zijn de slaven gedurende een groot gedeelte van het jaar in eenen
    toestand van bijna volslagen hongersnood.--Slavery as It is, p. 28.


Mr. Tobias Baudinot, St. Albans, Ohio, lid der Methodistische kerk,
die eenige jaren lang schipper op de Mississippi was, zegt:


    De slaven beneden langs de Mississippi zijn half uitgehongerd,
    Wanneer de schuiten des nachts stil liggen, komen er gedurig
    slaven aan boord, die om iets te eten bedelen.--Ibid.


Over het geheel, terwijl men gaarne en met blijdschap toestemt,
dat vele personen hoogst loffelijke verbeteringen hebben gemaakt,
wat de voorziening voor het ligchamelijk welzijn der slaven betreft,
is het toch nog te vreezen, dat het tafereel der omstandigheden
op de plantaadje van Legree maar al te dikwerf getrouw zou worden
bevonden. Opdat echter de schrijfster niet verdacht worde van
iets terug te houden, hetwelk dienen kan om licht over de zaak te
verspreiden, deelt zij de voorstellingen van de andere zijde mede,
uit de pen van den talentrijken professor Ingraham. In hoe verre
men deze als gevallen van uitzondering, of als schilderingen van
de algemeene behandeling der slaven moet beschouwen, kan veilig aan
het gezond verstand des lezers worden overgelaten. De anecdoten des
professors zijn de volgende:


    "Wat kunt gij met zoo veel tabak doen?" zeide een heer die mij
    de omstandigheid verhaalde, toen hij hoorde, dat een planter,
    wien hij bezocht, zijn voerman last gaf om twee okshoofden tabak
    van de "landing" naar de plantaadje te halen.

    "Ik koop die voor mijne Negers; het is een onschuldig genot,
    en het doet mij genoegen hun dat te verschaffen."

    "Waarom doet gij de moeite en kosten om ledekanten met hooge
    stijlen voor uwe Negers te laten maken?" zeide een heer uit
    het Noorden, toen hij door het fraaije "kwartier" of slavendorp
    wandelde, dat toen op eene plantaadje in Natchez werd gebouwd--tot
    den eigenaar.

    "Om hunne gordijnen aan te hangen, opdat zij niet door moskieten
    geplaagd worden."

    "Meester, wilt ge mij, als het u belieft, een stukje galerij voor
    mijn huis laten maken!"

    "Waartoe, Peter?"

    "Omdat, meester, de zon te heet is aan dien kant (eene zonderlinge
    reden om door een Neger gegeven te worden,) en als het regent
    kunnen wij de deur niet open houden."

    "Wel, als de timmerman wat tijd over heeft, zult gij er een
    krijgen."

    "Eenige weken daarna was ik op de plantaadje, en op een zondag
    ochtend het kwartier voorbij rijdende, zag ik Peter, met zijne
    vrouw en kinderen, en zijn ouden vader, onder de nieuwe galerij
    in den zonneschijn zitten."

    "Missus, gij hebt mij een kerspresent beloofd."

    "Wel Jane, daar hebt gij een nieuwen chitsen japon."

    "Dat heel mooi, Missus," zeide Jane, den japon op een afstand
    bekijkende zonder er aan te raken; "maar ik heb liever mouseline,
    als het u belieft. Mouseline is de mode dezen kersmis."

    "Wel nu goed, Jane, kom morgen maar terug, dan zult ge mousseline
    hebben."


De schrijfster zou er niet aan willen denken om de waarheid dezer
anecdoten tegen te spreken. Elke waarschijnlijke hoeveelheid van
ledekanten met hooge stijlen en moskietengordijnen, van uitgedeelden
tabak, en van veranda's door leegloopende timmerlieden en ten gemakke
van weelderige Negers gemaakt, kan toegegeven worden; zij benadeelen
in geenen deele de waarheid der andere feiten. Wanneer de lezer
bedenkt, dat de "troep" van sommige rijke eigenaren tusschen de 500
en 700 arbeiders beloopt, behalve de kinderen, kan hij oordeelen
met welke ruimte deze gerijfelijkheden waarschijnlijk verschaft
zullen worden. Laat men ze gerust op de rekening stellen voor wat ze
waardig zijn.

In allen gevalle is het een genoegen zulk een onaangenaam hoofdstuk
met eenige meer aangename schilderingen te kunnen besluiten.



HOOFDSTUK XI.

EEN PROEFJE VAN WAT ER IN DEN WETTIGEN HANDEL VOORKOMT.


In dit hoofdstuk van "Uncle Tom's Cabin" werden eenigen der ijselijkste
en aandoenlijkste tooneelen van den slavenhandel beschreven. Het zal
dienstig zijn voor eenigen daarvan bewijzen aan te voeren.

Een van de eerste schetsen is het verhaal der scheiding eener
oude, zwakkelijke negerin van haren jongen zoon bij eene openbare
verkooping. Het is de schrijfster leed te moeten zeggen dat hare
verbeelding, wat dit tooneel betreft, geene de minste eer toekomt. Zij
vond deze beschrijving, bijna juist gelijk zij daar staat, in het
uitgegeven dagboek van een jongen Zuidlander, verhaald als een tooneel,
waarvan hij ooggetuige was. De eenige omstandigheid, welke zij in haar
verhaal heeft overgeslagen, was eene bijkomende onmenschelijkheid,
die door hem was aangeteekend. Hij zegt dat de knaap door eenen
planter gekocht werd, die zijne handen kluisterde en hem een touw
om den hals deed, dat hij om den hals van zijn paard bond, aldus het
kind dwingende om naast hem te draven. Deze bijzonderheid alleen werd
door de schrijfster verzwegen.

Een ander tooneel van bedrog en wreedheid wordt in hetzelfde hoofdstuk
beschreven als het bedrijf van een slavenmeester in Kentucky, die
eene vrouw aan eenen handelaar verkoopt en haar beweegt om met hem te
gaan door de bedriegelijke verzekering, dat zij een kort eind ver de
rivier afgebragt zal worden, om met haar man in hetzelfde hôtel te
gaan werken. Dit was een voorval, hetwelk door de schrijfster zelve
werd bijgewoond, toen zij eenige jaren geleden de Ohio afvoer. De
vrouw was zeer fatsoenlijk van uitzigt en kleeding. De schrijfster
brengt zich haar nog duidelijk voor den geest, zeer net gekleed met
een wit jasje, hare kleederen en haren met blijkbare zorgvuldigheid
geschikt, en met een aardig gekleed knaapje van omtrent zeven jaren bij
haar. Zij had ook ene koffer met kleeren, die bewees dat zij zorgvuldig
en fatsoenlijk opgebragt was. Men zal zien, dat dit voorval eenigzins
gewijzigd is, overeenkomstig de strekking van het verhaal, dewijl de
vrouw daar wordt gezegd een nog zeer jong kind bij zich te hebben.

De gewoonte van zonder eenige omstandigheden het kind van de moeder te
scheiden, wanneer de laatste van eene noordelijke naar eene zuidelijke
markt zal gebragt worden, is eene dagelijksche, algemeen bekende
zaak in den handel. Het wordt niet nu en dan en somtijds gedaan,
maar altijd wanneer daartoe aanleiding is; en de smart der moeder
wordt evenmin ontzien, als die eener koe, wanneer haar kalf van haar
gescheiden wordt.

De reden hiervan is, dat het verzorgen en opbrengen van kinderen geen
gedeelte van het oogmerk eener zuidelijke plantaadje uitmaakt. Zij zijn
tot last; zij verminderen de waarde der moeder als veldarbeidster,
en het komt duurder uit ze op te brengen, dan ze opgebragt te
koopen; zij worden dus achtergelaten als er een troep voor de markt
bijeengebragt wordt. Niet langer geleden dan verleden jaar zomer,
sprak de schrijfster met Thomas Strother, een slaaf, bedienaar
van het Evangelie te St. Louis, voor wiens emancipatie zij moeite
deed. Toevallig maakte hij tegen haar melding van een tooneel, dat hij
kort geleden had bijgewoond, hoe namelijk eene jonge vrouw van zijne
kennis bijna in eenen toestand van waanzinnigheid bij hem kwam en hem
zeide, dat zij verkocht was om met een handelaar naar het Zuiden te
gaan en haren zuigeling moest achterlaten.

In het verhaal van Lewis Clark vermeldt hij, dat een meester in
zijne streek eene vrouw met haar kind aan eenen handelaar verkocht,
met beding dat hij het kind niet van de moeder mogt verkoopen. Deze
man verhandelde echter het kind reeds in de naaste stad, ter betaling
zijner herbergrekening.

De volgende getuigenis is van eenen heer, die uit New-Orleans aan de
National Era schrijft.

Deze schrijver zegt:


    Terwijl ik te Robinson of Tyree Springs was, twintig mijlen van
    Nashville, op de grenzen van Kentucky en Tennessee, zeide mijne
    waardin eens tot mij: "Daar komt een geketende troep slaven
    aan." Ik ging naar den weg en bezigtigde hen. Om hen beter te
    kunnen waarnemen, hield ik den blanke vooraan tegen, die op
    zijn gemak in een wagen met een paard zat, en vroeg hem of die
    slaven te koop waren. Ik telde hen en lette tegelijk op hunne
    gesteldheid. Zij waren door drie wagens met een paard verdeeld,
    in elk waarvan een koopmansknecht zat, zoo overlegd, dat zij
    den geheelen troep konden regeren. Sommigen waren ongeketend;
    zestig waren in twee afdeelingen geketend, dertig in ieder,
    de regterhand van den een aan de linkerhand van een ander, dus
    vijftien aan elke zijde van een grooten ossenketting, waaraan alle
    handen waren vastgemaakt en die zij zoo genoodzaakt waren op te
    houden--mannen en vrouwen onder elkander en omtrent in gelijke
    evenredigheid--allen jonge lieden. Geene kinderen er bij, behalve
    eenige weinigen in een wagen achter aan, welke de eenige kinderen
    waren bij de vier troepen. Ik zeide tot eene fatsoenlijke mulattin
    in het huis: "Is het waar dat de negerhandelaars de moeders van
    hare zuigelingen nemen?"--"Massa, het is waar, want verleden
    week werd hier die meid (haar noemende) die omtrent een mijl van
    hier woonde, na den eten weggebragt--zij wist er des morgens
    niets van--verkocht, in den troep gestoken en haar kindje aan
    een buurvrouw gegeven. Zij was eene sterke jonge vrouw en bragt
    een goeden prijs op."


Men behoeft geen acht te slaan op de jammerlijke logen, die zegt,
dat deze ongelukkige vaders en moeders, echtgenooten en vrouwen het
niet voelen, wanneer de heiligste banden aldus losgerukt worden. Elken
dag en ieder uur draagt levende getuigenis van het valsche van dezen
laster, des te valscher omdat zij verspreid wordt van een geslacht
dat bijzonder vatbaar voor genegenheid, en sterk, levendig en heftig
van aandoeningen is.

Het door de schrijfster onderstelde geval van de vrouw, die zich over
boord wierp, is in geenen deele iets zonderlings. Getuige daarvan
het volgende onlangs gebeurde voorval, waarvan berigt werd gegeven
onder het opschrift van:


    NOG EEN PROEFJE VOOR UNCLE TOM'S CABIN.

    De corresponderende redacteur van de Oneida Telegraph (N. Y.) van
    eene stoomboot op de Mississippi schrijvende, geeft het volgende
    treurige verhaal:

    Te Louisville nam een heer plaats, die eene familie van zwarten bij
    zich had--man, vrouw en kinderen. De meester wilde naar Memphis,
    Tennessee, waar hij voornemens was allen, behalve den man, aan land
    te zetten. De laatste was gekluisterd, en hoewel de meester niets
    van zijn voornemen zeide, hield de Neger, uit den schijn van alles,
    zoo wel als uit de aanmerkingen om hen heen, zich overtuigd dat
    hij voor de zuidelijke markt bestemd was. Wij kwamen in den nacht
    te Memphis, en terwijl wij in het gezigt van de stad waren, juist
    voor het landen, liet de Neger zijne vrouw hun goed verdeelen,
    alsof hij in de beslotene scheiding berustte, en toen een oogenblik
    waarnemende, dat zijn meester hem den rug toekeerde, liep hij
    naar voren en sprong in de rivier. Natuurlijk zonk hij, en zijn
    meester was verscheidene honderd dollars armer dan een oogenblik
    te voren. Dat was alles; ten minste bijna niemand sprak er den
    volgenden morgen van. Ik was verpligt van de arbeiders op het dek
    inlichtingen te bekomen, en hoorde in de kajuit geene aanmerking
    er over. Om den meester regt te doen, moet ik zeggen, dat hij
    na het gebeurde alle voornemen ontkende, om hen te scheiden. De
    schijn evenwel was geheel tegen hem, als ik wel onderrigt ben. Deze
    treurige zaak heeft geene toelichtingen noodig. Zij is echter een
    argument, dat ik van daag met eenigen indruk had kunnen aanwenden,
    toen ik met een zeer kundig Zuidlander over het kwaad der slavernij
    sprak. Hij had Uncle Tom's Cabin gelezen, en sprak er van als een
    roman, die gelijk andere romans wel berekend was, om het gevoel
    op te wekken, door het verhaal van hartroerende gebeurtenissen,
    die nooit bestaan hadden, behalve in de verbeelding des schrijvers.


Er zijn voorbeelden van moeders, die, toen hare kinderen van haar
verkocht zouden worden, in hare wanhoop haar eigen kroost hebben
vermoord, om hen te bewaren voor eene scheiding, waardoor zij erger dan
weezen werden. Een geval van dezen aard is onlangs in de Vereenigde
Staten voor de regtbank gekomen, en werd een paar weken geleden door
Mr. Giddings, in zijne rede in het congres, aangehaald.

Een Amerikaan in Italië, klagende over den indruk van "Uncle Tom's
Cabin" op het gemoed der Italianen, zegt dat vaders, die van hunne
huisgezinnen worden weggesleept, om in slavernij verkocht te worden,
zuigelingen, die van de borst der schreijende moeders worden gerukt,
in de gedachten des volks tooneelen zijn, die in Amerika dagelijks
voorkomen. De schrijfster kan niet anders dan met droefheid zeggen,
dat het alleen de waarheid is, die men zich aldus voorstelt.

Deze dingen zijn dagelijks een bestanddeel van een der voordeeligste
soorten van handel, die in Amerika worden gedreven. Het eenige verschil
tusschen ons en vreemde volken is, dat wij er aan gewoon zijn geworden
en zij niet. De zaak is, dag aan dag en jaar op jaar, gedaan en weder
gedaan, en is op allerlei manieren ten toon gesteld en bejammerd,
maar zij gaat op den dag van heden nog voort, met meer levendigheid
dan ooit te voren, en zulke tooneelen als wij beschreven hebben,
komen veelvuldiger voor, gelijk de schrijfster bewijzen zal, wanneer
zij aan het hoofdstuk van den binnenlandschen slavenhandel komt.

De anecdote in hetzelfde hoofdstuk, welke het tooneel beschrijft,
waar de vrouw van het ongelukkige stuk koopwaar, op de lijst gezet
als "John oud 30," de boot komt opstuiven, en jammerende en kermende
hare armen om hem heen slaat, is eene ware anecdote. De heer, die dit
voorval verhaalde, werd door het gezigt daarvan zoodanig geroerd en in
vuur gebragt, dat hij den handelaar dezelfde woorden toevoegde, welke
de schrijfster in haar verhaal den jongen geestelijke in den mond legt:


    "Mijn vriend! hoe kunt gij, hoe durft gij zulk een beroep
    drijven? Zie die arme schepselen aan! Hier ben ik, mij verheugende
    in mijn hart, dat ik naar huis ga, naar mijne vrouw en mijn
    kind; en dezelfde klok, die het teeken geeft om mij naar hen
    toe te brengen, zal dezen armen man en zijne vrouw voor altijd
    scheiden. Wees er zeker van, God zal u daarvoor in het oordeel
    brengen."


Indien deze heer het werk heeft gelezen--gelijk hij misschien
reeds gedaan heeft--zal hij waarschijnlijk zijne eigene woorden
herkend hebben. Eene treffende omstandigheid in het verhaal, gelijk
zij werkelijk is voorgevallen, moet nog vermeld worden. De vrouw
jammerde hartstogtelijk over het lot van haren man, die voor altijd
zou gescheiden worden van al wat hem dierbaar was, om tot het harde
lot op eene zuidelijke plantaadje verkocht te worden. De man bezigde
tot antwoord de zeer eenvoudige, maar verhevene uitdrukking, welke
de schrijfster in dergelijke omstandigheden aan Oom Tom in den mond
heeft gelegd: "Daar zal dezelfde God wezen, die hier is."

Eene andere anecdote in "Uncle Tom's Cabin" vermeld, kan misschien
even goed hier als op eene andere plaats gestaafd worden.

Het geval der oude Prue werd door een broeder en eene zuster der
schrijfster verhaald, als volgt:--Zij was de vrouw, die beschuitjes en
dergelijke dingen bragt in het huis, waar zij logeerde. Haar voorkomen,
karakter en manieren waren juist gelijk beschreven is. Eens kwam eene
andere slavin in hare plaats, om de beschuitjes te brengen. De zuster
der schrijfster vroeg waar Prue gebleven was. Zij scheen eene poos
niet te willen antwoorden, maar zeide eindelijk, dat men haar in den
kelder gebragt en geslagen had, en dat de vliegen bij haar gekomen
waren en dat zij dood was.

Het is wel bekend, dat er geene eigenlijk gezegde kelders in
New-Orleans zijn, daar de aard van den grond het graven verhindert. De
slavin, die het woord gebruikte, was waarschijnlijk uit een Staat
gekomen, waar kelders in gebruik waren, en paste dit woord toe op de
plaats, die voor de gewone einden van eenen kelder werd gebezigd. Eene
keukenmeid, die in de familie der schrijfster gewoond heeft, en het
grootste gedeelte van haar leven op eene plantaadje had doorgebragt,
gebruikte de bewoordingen, die men op eene plantaadje bezigt, om de
zeer bekrompene afdeelingen en de huishouding van een zeer eenvoudig
huis met een stukje gronds aan te duiden.

Diezelfde dame werd, terwijl zij op dezelfde plaats woonde, dikwijls
tot medelijden bewogen, door het geschrei te hooren van een ziekelijk
klein kind in het naaste huis, en gelijktijdig het schelden en
uitvaren van een kwaadaardig man-wijf tegen de moeder. Eens kreeg zij
gelegenheid om de moeder te spreken, die zeer treurig en neerslagtig
scheen, en vroeg toen wat het kind scheelde. Haar antwoord was, dat zij
de koorts had gehad en hare melk opgedroogd was, en dat hare meesteres
een hekel aan haar kind had en er geene melk voor wilde koopen. Zij
had beproefd het met haar eigen groven kost te voeden, maar het
verkwijnde en schreide gedurig; en ten getuige hiervan bragt zij haar
het kind. Het was tot een geraamte vermagerd. De dame bragt de kleine
bij eene vriendin van haar in huis, die kort geleden bevallen was en
geplaagd werd door een te grooten overvloed van melk, en verzocht haar
het te zogen. Het jammerlijke gezigt van het verhongerde, uitgeteerde
wichtje roerde de moeder zoodanig, dat zij alle andere bedenkingen
smoorde en het aan hare borst legde, waarop het scheen te herleven en
voedsel tot zich nam met eene gretigheid, die bewees hoeveel honger
het geleden had. Doch het kind was zoo vervallen, dat dit slechts eene
kortstondige verligting bleek te zijn. Daarna was het bijna onmogelijk
de vrouw te zien te krijgen, en het heftige karakter harer meesteres
maakte het moeijelijk in de zaak tusschenbeiden te komen. De dame
verschafte haar heimelijk zoo veel hulp als zij kon, hoewel, gelijk
zij bekent, met zekere angstvalligheid, dat het eene wreedheid was den
kleinen lijder uit de schuilplaats des grafs terug te houden; en het
was eene verligting voor haar, toen het geschrei eindelijk ophield,
en het arme wicht daarheen ging, waar de vermoeiden rust hebben. Dit
is een van die gevallen, welke bewijzen dat het belang des eigenaars
den slaaf niet altijd eene menschelijke behandeling waarborgt.

Er is nog eene anecdote, welke de schrijfster heeft ingevlochten in
de geschiedenis der mulattin, welke door Legree voor zijne plantaadje
werd gekocht. De lezer zal zich herinneren dat zij hare geschiedenis
aan Emmeline verhalende, zegt:


    "Mijn meester was Mr. Ellis, en wij woonden in de
    hoofdstraat. Misschien hebt gij het huis wel gezien."

    "Was hij goed voor u?"

    "Meestal, totdat hij ziek werd. Hij is langer dan zes maanden af
    en toe ziek geweest, en schrikkelijk onrustig. Het scheen dat hij
    niemand nacht of dag rust wilde laten, en hij werd zoo wonderlijk,
    dat niemand iets naar zijn zin kon doen. Hij werd met elken
    dag ongemakkelijker: hield mij 's nachts op, tot ik niet langer
    wakker kon blijven: en omdat ik eens op een nacht in slaap viel,
    o Heere! sprak hij zoo schrikkelijk tegen mij. Hij zeide, dat hij
    mij verkoopen zou aan den hardsten meester, dien hij vinden kon,
    en dan beloofde hij mij weêr mijne vrijheid, als hij stierf."


Een voorval van dezen aard werd de schrijfster op de volgende wijs
bekend. Eene slavenfamilie van quadronen, door het testament des
meesters vrij gemaakt, vestigde zich op Walnut Hills, bij hare
woonplaats, en de kinderen werden in hare familieschool toegelaten
en in haar huis onderwezen. In deze familie was een kleine jongen,
een quadron, van vier of vijf jaren, van een treurig, neerslagtig
uitzigt, die hare belangstelling opwekte.

De geschiedenis van dit kind, door zijne vrienden verhaald, was
eenvoudig deze. Zijne moeder was de onvermoeide oppaster van haren
meester geweest, gedurende eene pijnlijke, slepende ziekte, waaraan hij
eindelijk stierf. Zij had al het vermoeijende dier oppassing, zoowel
bij nacht als over dag, gedragen, ondersteund door de belofte, dat zij
daarvoor bij zijnen dood met hare vrijheid zou beloond worden. Door
afmatting overweldigd, viel zij op eenen nacht in slaap, en was hij
niet in staat om haar te wekken. Den volgenden dag veranderde hij, na
haar de heftigste verwijten te hebben gedaan, de bepalingen van zijn
testament, en verkocht haar aan eenen man, die in den geheelen omtrek
als een wreed meester bekend was, welke verkoop terstond na zijnen
dood, die kort daarop plaats had, gevolg had. De eenige verzachting
van haar vonnis was, dat haar kind niet met haar in dat geduchte
lot behoefde te deelen, maar aan deze quadronenfamilie werd gegeven,
om het naar een vrijen Staat te brengen.

De schrijfster herinnert zich zeer wel, dat zij deze geschiedenis onder
eene groep vrijgelatene Negers hoorde verhalen, en hunne aanmerkingen
daarover. Een bijzondere vorm van ernstige ironie kenteekent dikwijls
de gezegden dezer klasse. Het is eene gewoonte, uit de slavernij
ontstaan, om over bedrijven van dezen aard te spreken in eene taal,
schijnbaar eerbiedig voor hen, die ze gepleegd hebben, en welke men
alleen door zekere eigenaardigheid van uitdrukking, die moeijelijk
te beschrijven is, voor ironie kan herkennen. Toen na het verhaal
dezer geschiedenis de schrijfster in geene gematigde bewoordingen
hare verontwaardiging te kennen gaf, merkte een der oudsten van den
zwarten kring ernstig aan:

"Hij was een magtig groot Christen, evenwel."

Toen de schrijfster dit begrip met warmte tegensprak, voegde een
ander van den kring er bij:

"Ging toch zeker naar de heerlijkheid."

En een derde vervolgde:

"Hij had een heel goeden tijd, toen hij lag te sterven; hij zeide
dat hij regt naar den hemel ging."

En toen de schrijfster zeide, dat vele menschen zoo dachten, die er
nooit kwamen, ging er een sombere glimlach van goedkeuring in den
kring rond, maar er werden geene verdere aanmerkingen gemaakt. Dit
voorval is de schrijfster dikwijls voor den geest gekomen als een
bewijs, hoe gevaarlijk het bezit van volstrekte magt voor de ziel des
meesters is. Iemand, die in gezondheid regtvaardig en menschelijk is,
komt in ziekte dikwijls in verzoeking om onregtvaardig, onbillijk
en onredelijk te worden. Wanneer hij onder zulke omstandigheden door
afhangelingen is omringd, aan welke de wet en de publieke opinie alle
gewone menschenregten hebben ontnomen, hoezeer wordt hij dan verzocht,
om zijne meest despotieke hartstogten bot te vieren, en gelijk deze
ongelukkige de wereld te verlaten met de zwaarte dezer geduchte
woorden op zijn hoofd: "Maar indien gij den menschen hunne misdaden
niet vergeeft, zoo zal ook uw Vader uwe misdaden niet vergeven."



HOOFDSTUK XII.

TOPSY.


Topsy is de vertegenwoordigster eener groote klasse van kinderen, die
onder het stelsel der slavernij opgroeijen--levendig, vlug, slim en
schrander, schijnbaar verstoken van alle geweten en zedelijk gevoel,
scherpzigtig, door een instinct, dat in het kinderlijke gemoed bestaat,
voor de vernedering van hunnen toestand en de volslagene hopeloosheid
om zich daarboven te verheffen; gevoelende dat hunne zwarte huid,
gelijk het teeken van Kaïn, een kenmerk van verworpenheid en schande
is, en door zekere geheime wanhoop aangedreven om "hunne roeping en
verkiezing" in de zonde "zeker te maken."

Christelijke menschen zijn dikwijls zeer verbaasd en ontmoedigd
geworden, even als miss Ophelia was, bij de poging om zulke kinderen
zedelijk en Christelijk op te voeden, onder eenen staat van zaken,
welke elken prikkel wegneemt, dien God bedoelde, dat heilzaam op het
menschelijk gemoed zou werken.

Wij spreken nu niet alleen van de zuidelijke Staten, maar ook
van de Nieuw-Engelsche Stalen; want, hoe vreemd het moge klinken,
de slavernij is in de vrije Staten van het Noorden nog niet geheel
afgeschaft. Het onchristelijkste gedeelte daarvan, dat hetwelk haar
alle bitterheid en scherpte geeft, is grootendeels niet herroepen;
namelijk het daadwerkelijke onthouden van de regten der menschelijke
broederschap aan den Neger. Ten gevolgen daarvan is Topsy een karakter,
dat men zoo wel in het Noorden als in het Zuiden vinden kan.

Bij de besturen der opvoeding van gekleurde kinderen, negers, mulatten
en quadronen, heeft de schrijfster dikwijls deze omstandigheden
opgemerkt:--dat zij voor zekeren tijd en tot op zekeren ouderdom,
gelijk bleven met de blanke kinderen, met welke zij werden onderwezen,
of deze zelfs vooruit kwamen; maar dat er een tijd kwam, waarop zij
onverschillig voor het leeren werden en geene verdere vorderingen
maakten. Dit gebeurde altijd op dien ouderdom, wanneer zij oud
genoeg waren om over het leven na te denken en te bemerken, dat de
maatschappij hun geene plaats had aan te bieden, waarop meer zou
vereischt worden, dan de ruwste en eerste beginselen van kennis.

Laten wij bedenken hoe het met onze eigene kinderen gelegen is; hoe
weinigen van hen uit enkele zucht om te leeren ooit aanmerkelijke
kundigheden of talenten zouden verkrijgen.

Onder den arbeid, noodzakelijk om eene fraaije hand te leeren
schrijven, om zich eigenaardigheden eener taal eigen te maken, of de
moeijelijkheden van wiskundige studiën te overwinnen, hoe dikwijls
verflaauwt dan de volharding van een kind, en moet het door ouders en
meesters worden aangespoord met zulke bedenkingen als deze: "Het zal in
zulken of zulken levensstand voor u noodig zijn, die kundigheid of dat
talent te bezitten. Hoe zoudt gij ooit koopman kunnen worden zonder
het rekenen te verstaan? Hoe zoudt gij aan een vak van geleerdheid
kunnen beginnen, zonder talen te kennen? Als gij onkundig en lomp zijt,
kunt gij in de maatschappij niet den rang van gentleman innemen."

Weet niet iedereen dat, zonder den prikkel dien ouders en meesters
aldus gedurig aanwenden, eene menigte van kinderen nooit zelfs maar
tamelijke vorderingen zou maken? En is het niet het gebrek van al
zulke prikkels, die het negerkind belet eveneens vooruit te gaan?

Het is het geslacht der Negers dikwijls te last gelegd, dat zij
ligtzinnig en ijdel zijn, hartstogtelijk op praal en pronk gesteld,
en alleen in beuzelingen belang stellen. En wie is voor dat alles te
laken? Ontneem eene klasse alle hoogere uitzigten, alle edele eerzucht,
en wat blijft haar over om belang in te stellen dan beuzelingen?

De tegenwoordige Procureur-Generaal van Liberia, Mr. Lewis, is een
man die door zijne talenten en bedrevenheid in zijn vak de hoogste
achting heeft verworven; en toch zegt men dat hij, terwijl hij
in Amerika was, gelijk vele andere jonge kleurlingen, zich alleen
door ligtzinnigheid en zucht voor opschik onderscheidde. Wat bragt
die verandering in Lewis te weeg, nadat hij zich naar Liberia had
begeven? Wie ziet het antwoord niet? Verlangt iemand te weten, wat
er geschreven is op het zegel, dat den grooten steen bewaart boven
het graf van den Afrikaanschen geest? Het is dit--wat de arme Topsy
met zooveel waarheid zeide:--"Niets anders dan een neger."

Het is dit, in de ziel gebrand door het brandijzer eener wreede,
onchristelijke verachting, dat eene diepere en ergere wonde is,
dan al de ligchamelijke onheilen der slavernij te zamen.

Nooit was er een slaaf, die dit niet gevoelde. Diep, diep omlaag in
de donkere, stille wateren zijner ziel is de overtuiging, zwaarder
en bitterder dan iets anders, dat hij niet voor een mensch wordt
gehouden. In dit opzigt kan de getuigenis worden aangevoerd van iemand,
die door bittere ondervinding de gal en den alsem der slavernij
heeft gekend. De volgende brief is van Dr. Pennington ontvangen,
tot antwoord op eenige vragen der schrijfster:


    New-York, Laurens-street, No. 50, 30 Nov. 1852.

    Hooggeachte Mevrouw!

    Ik heb uwen vriendelijken brief, tot antwoord op den mijnen van
    den 15den dezer, wel ontvangen, waarin gij zegt, "dat gij brandend
    nieuwsgierig zijt om te weten, in hoe verre gij het hart van
    den slaaf wel hebt geraden." Gij geeft mij uw denkbeeld in deze
    woorden: "Er ligt in het hart van den schijnbaar onverschilligen
    en dommen slaaf eene bloedende plek begraven, die bloedt en steekt,
    hoewel hij naauwelijks zou kunnen zeggen waarom, en deze pijnlijke
    plek is het vernederende van zijnen toestand."

    Nadat ik van de plantaadje van Dr. Tilghman, in Washington
    County, Md. ontsnapte, waar ik als slaaf gehouden werd en als
    hoefsmid werkte, kwam ik naar den Staat Pennsylvania, en nadat
    ik hier eenige lotwisselingen had ondergaan, waarvan in mijn
    gedrukt verhaal gesproken is, ging ik naar den Staat New-York,
    in mijn gemoed zeker onbeschrijfelijk gevoel van rampzaligheid
    mede nemende. Men plagt op het goed van Dr. Tilghman van mij te
    zeggen: "Die smid Jemmy is een schrandere kerel; stille wateren
    zijn diep." Maar ik beken, dat de smid Jemmy niet schrander genoeg
    was, om de oorzaak van zijne eigene rampzaligheid te begrijpen. De
    stroom van het stille water mag diep zijn geweest, maar hij reikte
    toch niet tot die geduchte bedding van lava.

    Somtijds dacht ik, dat dit gevoel veroorzaakt werd door
    eene nog schuilende vrees van verraden te worden. Er was
    geene Waakzaamheids-commissie in dien tijd--er waren slechts
    anti-slavernijgezinden. Ik was naar het Noorden gekomen met mijn
    geheim in mijne eigene borst. Ik had eene vrouw getrouwd, en haar
    niet gezegd dat ik een vlugteling was. Niemand van mijne vrienden
    wist het. Ik kende de middelen tot beveiliging niet, en was dus
    in gedurige vrees van iemand te ontmoeten, die mij verraden zou.

    Het duurde twee volle jaren, eer ik mijn hoofd kon ophouden;
    maar nog droeg ik dat gevoel met mij om. Toen ik in 1846 mijn
    gemoed als vlugteling voor Mr. John Hooker had geopend, vond
    ik eene groote verligting in de gedachte: "God dank, er is een
    medemensch in het harde, oude Connecticut, die mijnen nood kent."

    Toen ik kort daarop naar het eiland Jamaïca overvoer, en daar
    aan land stappende, kleurlingen zag in al die rangen van het
    burgerlijke en gezellige leven, waar ik in dit land blanken had
    gezien, kreeg dat gevoel van rampzaligheid eene aanmerkelijke
    verligting, alsof juist de regte soort van balsem op eene pijnlijke
    zweer was gelegd. Daar had ik de getuigenis voor mijne oogen,
    dat de kleurling meer dan "een Neger" was. Ik ging naar het
    "House of Assembly" in Spanish Town, waar vijftien van de vijf en
    veertig leden kleurlingen waren. Ik ging naar de geregtshoven,
    waar ik in de bank der gezworenen kleurlingen en blanken bij
    elkander, en voor de balie gekleurde en blanke advokaten zag. Ik
    ging naar den Gemeenteraad van Kingston; daar vond ik mannen van
    verschillende kleur. Zoo in al de koopmanskantoren, enz. enz.

    Doch er bleef nog dit bezwaar. Iemand zegt: "Dit is niets anders
    dan een neger-eiland." Nu is dus mijn oud verdriet teruggekomen,
    "een Neger onder Negers, is nog maar een Neger."

    In 1849, toen ik mijn tweede bezoek van Groot-Brittanje ondernam,
    besloot ik mijne reis en mijnen omgang met de beste klasse van
    menschen te verlengen en voort te zetten, om te beproeven of ik dat
    oude, lastige spooksel geheel uit mijn gemoed kon verbannen. In
    Engeland, Schotland, Wallis, Frankrijk, Duitschland, België en
    Pruissen, heb ik al mijne krachten met inspanning op dit eene
    doel gerigt: "Ik wil een mensch wezen, en dezen vijand dooden,
    die mij langer dan twintig jaren heeft vervolgd." Ik geloof
    dat mij dit grootendeels gelukt is; ten minste ik heb nu geene
    moeite meer, om mij met blanken als mensch op gelijken rang te
    plaatsen. Mijne Europesche reis was zeker nuttig, omdat ik op
    een onpartijdige en vereerende proef werd gesteld. Ik had over
    niets te klagen. Ik kreeg wat men eenen mensch verschuldigd was,
    en men verwachtte dat ik doen zou, wat de mensch aan den mensch
    verschuldigd is. Ik zocht niet als een lievelings-diertje behandeld
    te worden. Ik spande mij in het gareel en arbeidde mannelijk op
    de eerste predikstoelen en op de tribunes van vrede-congressen,
    vergaderingen, feesten enz.," en met al deze oefeningen kwam dat
    oude, roestige ijzer uit mijne ziel, en bleef er uit.

    Gij zegt dat gij nooit een slaaf hebt gezien, hoe onbezorgd en
    vrolijk ook, die deze pijnlijke plek niet had, en niet huiverde
    of kwaad werd, als daarop een vinger werd gelegd. Ik zie dat gij
    het neger-karakter naauwkeurig hebt waargenomen.

    Zoo ver ik uw denkbeeld begrijp, gevoel ik dat gij volkomen
    gelijk hebt.

    O, Mrs. Stowe! de slavernij is een geducht stelsel! Het neemt
    den mensch, gelijk God hem geschapen heeft, het vergruist hem en
    herschept hem dan tot een wanschepsel!

    U gezondheid wenschende en voorspoed in uw moeijelijk werk,
    ben ik met hoogachting de uwe,

    J. W. C. Pennington.


Menschen van verstand, die het opzigt over slaven hebben gehad, hebben
dikwijls tegen de schrijfster aangemerkt: "Zij zijn een zonderling,
grillig volk; gij kunt veel meer met hen doen, door sommigen van
hunne vooroordeelen te vleijen, dan door hun de gewigtigste wezenlijke
gunsten te bewijzen." Op de vraag, welke vooroordeelen dit waren, was
dan het antwoord: "Zij hebben gaarne, dat hunne bruiloften met pracht
gevierd worden, en dat men veel werk maakt van hunne begrafenissen,
en zij gaan gaarne naar gezelschappen, gekleed als blanken, om zich
daar geheel als blanken te houden; en zij willen dikwijls ligchamelijke
ongemakken voor lief nemen en zeer zwaar werken, als men hun in deze
opzigten hunnen zin geeft."

Kan iemand zonder medelijden hieraan denken? Arme zielen, gewillig
om zooveel te dragen, alleen voor deze geringe erkentenis hunner
gemeenschappelijke menschheid. Hunne bruiloften en begrafenissen
te vereeren, is in zekere mate te erkennen, dat zij menschen zijn,
en daarom stellen zij prijs daarop. Hier zien wij de reden der
hartstogtelijke gehechtheid, welke een getrouwe slaaf dikwijls
voor een goed meester toont. Het is als het ware een overgeven
zijner persoonlijkheid aan den meester. Eene strenge wet en
eene onchristelijke publieke opinie hebben zijn geboorteregt van
menschelijkheid weggenomen, zijn naam op de lijst der menschen
doorgehaald en hem tot een basterdschepsel gemaakt--noch mensch
noch beest. Wanneer een goed meester zijne menschelijkheid erkent,
en hem als een nederig medgezel en vriend behandelt, is de dankbare
gehechtheid, welke hij daardoor opwekt, eindeloos. Hij is voor den
slaaf een verlosser van den vloek, die op geheel zijn ongelukkig
geslacht rust. Beroofd van alle wettige regten en vrijheden, van
alle gelegenheid of hoop van persoonlijke verheffing of eer, stort
hij als het ware geheel zijn aanzijn in dat van zijnen meester over,
en eigent zich zoo zijne regten, zijnen stand, zijne eer toe; en
aldus geniet hij zeker teruggekaatst gevoel van wat het wezen zou,
zelf een mensch te zijn. Van daar dat men zich zelden vruchteloos op
de edelmoedige zijde van het negerkarakter beroept.

Eene bekende der schrijfster was met een heer in Louisiana getrouwd,
die eigenaar van over de acht honderd slaven was. Natuurlijk had hij
een grooten stoet van huisbedienden. Toen zij hare taak zou aanvaarden,
werd haar gewaarschuwd, dat de bedienden allen zoo diefachtig waren,
dat zij, even als alle andere huishoudsters, verpligt zou zijn om
alles achter slot te houden. Zij gaf echter haar voornemen te kennen,
om hare bedienden zoodanig te behandelen, dat dit onnoodig was. Men
lachte om hare hersenschimmige gedachten, maar zij besloot toch die
ten uitvoer te brengen. Hare handelwijs was de volgende:--Zij riep al
de huisbedienden bijeen, zeide hun, dat het een groote last voor haar
zou zijn, als zij genoodzaakt was, om alles voor hen weggesloten te
houden; dat zij gehoord had, dat zij niet allen te vertrouwen waren,
maar dat zij niet nalaten kon te hopen, dat zij veel beter waren,
dan men hen aan haar had voorgesteld. Verder zeide zij hun, dat
zij overvloedig in al hunne behoeften zou voorzien, en dat zij hare
provisie ongesloten zou laten en op hunne eer vertrouwen.

Het denkbeeld, dat men hen in staat achtte om eer te hebben,
roerde eene nieuwe snaar in ieders hart. De bedienden schenen zeer
dankbaar voor dit vertrouwen, en de opgewektheid onder hen was groot
en algemeen; de oudsten en ernstigsten gaven zich moeite, om over
de kinderen te waken, opdat er niets gedaan mogt worden, dat dezen
nieuw gevonden schat van eer weder deed verloren gaan.

Eindelijk ontdekte de dame evenwel, dat er door het jeugdige gedeelte
van het huishouden roof van haren koek werd gepleegd; zij liet dus
al de bedienden weder bijeenkomen, en deelde hun deze omstandigheid
mede. Zij merkte aan, dat het niet om de waarde van den koek was, maar
dat het haar speet, daar zij wel gevoelen moesten, dat het haar niet
aangenaam zou zijn, wanneer die door dezen en genen betast en beduimeld
werd, en dat zij daarom een stuk koek op eene tafel of andere gelegene
plaats zou zetten, en iedereen, die trek daarin had, zou verzoeken om
daar te gaan en zich er van te bedienen, en het overige onaangeroerd
in de kast laten blijven. Zij verklaart, dat de koek op de tafel
bleef staan en verdroogde, zonder dat er een brokje van genomen werd,
en dat zij naderhand nooit eenigen last in dit opzigt had.

Eenigen tijd later werd er een nieuw rijtuig gekocht, en op een
nacht werd de lederen koffer vermist. Eer haar echtgenoot tijd had,
om te dien aanzien eenigen maatregel te nemen, hadden de huisbedienden
onder elkander eene vergadering belegd en naar het misdrijf onderzoek
gedaan. De koffer werd gevonden en spoedig teruggebragt, hoewel zij
aan hunnen meester en meesteres den naam des schuldigen niet wilden
openbaren.

Eene andere anecdote, door deze dame verhaald, geeft een voorbeeld
van die bijzondere gehechtheid van eenen slaaf aan eenen goeden
meester, waarvan boven melding is gemaakt. Haar echtgenoot kwam
door een plotseling ongelukkig toeval aan zijnen dood. Hij had een
persoonlijk vertrouwd bediende, die van zijne kindschheid af met hem
was opgegroeid. Deze bediende was zoo zeer door smart overstelpt,
dat hij bijna versuft was. Op den dag der begrafenis vroeg hem de
broeder van zijnen overleden meester, of hij zekere boodschap voor
zijne meesteres had verrigt. De bediende antwoordde, dat hij het
vergeten had. Niet bemerkende wat de man op het oogenblik gevoelde,
zeide de heer: "Het verwondert mij, dat gij een bevel van uwe meesteres
verzuimt, nu zij in zulke droefheid is."

Dit gezegde was de laatste droppel in den vollen kelk. De arme man zonk
geheel bewusteloos op den grond neer, en men moest bijna twee uren
lang alle mogelijke middelen aanwenden om hem tot het leven terug te
brengen. De geneesheer verklaarde zijnen toestand door te zeggen, dat
al het bloed in zijn ligchaam zoodanig naar het hart was gestroomd,
dat dit orgaan werkelijk in gevaar was geweest van te barsten--hij
zou dan letterlijk aan een gebroken hart gestorven zijn.

Miss Ophelia's gemoedelijke maar mislukte pogingen ter opvoeding van
Topsy kunnen aanleiding tot eenige overwegingen geven.

De maatschappij heeft nog groote behoefte aan veel verlichting ten
aanzien van de middelen om ondeugenden en bedorvenen tot de deugd
terug te brengen.

Men heeft verkeerdelijk ondersteld, dat bij verbasterde en
verdierlijkte karakters alleen grove en geweldige middelen konden
baten; en toch hebben zij, die in dit opzigt de meeste ervaring
bezitten, bevonden, dat het slagen hunner pogingen onder deze
klasse der maatschappij in juiste evenredigheid heeft gestaan met de
kieschheid en vriendelijkheid hunner behandeling.

Lord Shaftesbury, die zulk eene eervolle vermaardheid heeft verworven
door zijne menschlievende belangstelling in de pogingen tot verbetering
der verbasterde lagere klassen van zijn eigen land, zegt in eenen
brief, dien de schrijfster onlangs van hem ontvangen heeft:


    Wat Topsy aangaat hebt gij gelijk; onze havelooze scholen
    kunnen u vele voorbeelden leveren van kinderen, verhard door
    kwade behandeling en verwaarloozing, die door het eerste woord
    van vriendelijkheid tot tranen bewogen en gezeggelijk gemaakt
    werden. Zulk een woord schept nieuwe aandoeningen, ontwikkelt als
    het ware eene nieuwe natuur, en brengt den rampzaligen balling
    tot het geslacht der menschen terug."


Pogingen welke onlangs onder ongelukkige vrouwen in de ergste wijken
van New-York zijn aangewend, toonen hetzelfde. Wat is het dat het
diepste in de borst eener gevallene vrouw kankert, dat haar zoo
hopeloos en onverbeterlijk maakt? Het is het brandende gevoel van
vernedering, dat ondragelijker is dan koude of honger, en haar doet
huiveren voor het gezigt van eenen zendeling of philantroop. Zij
die deze verblijven van wanhoop en ellende hebben bezocht, hebben
geleerd, dat zij de gebrokene harp der menschelijke ziel zacht moeten
behandelen, als zij haar weder tot hemelsche muziek willen besnaren;
dat zij gevoel van eigenwaarde en hoop moeten opwekken, of de banden
des doods kunnen nooit verbroken worden.

Laten wij het Evangelie van Christus onderzoeken en zien door
welke middelen het ons noodigt en dringt. Van welken aard zijn
de beweegredenen, die ons hart vermurwd en onzen wil vernieuwd
hebben? Zijn zij geene opwekkingen der beste en edelste aandoeningen
van ons gemoed? Hooren wij niet, van Eenen, schooner dan de zonen
der menschen--van Eenen, heerschende in onsterfelijkheid, die ons
zoo lief had, dat hij smart, gebrek en schande, ja zelfs den dood om
onzentwil dragen kon?

Wanneer Christus tot de ziel spreekt, smoort hij dan een van hare
edelste vermogens? Verwijt hij ons smalend onze vernedering, onze
eigenliefde, de bekrompenheid onzer begrippen, de zwakheid van ons
verstand, met de zijne vergeleken? Is het niet waar, dat hij ons
niet alleen van onze zonden verlost, maar ons ook verlost op de
bedachtzaamste, teederste, ons gevoel en leed meest verschoonende
wijze? Zegt de Bijbel ons niet, dat hij, om zijne taak van Verlosser
des te volkomener te vervullen, den staat der menschheid op zich nam
en de smarten, behoeften en verzoekingen van een sterfelijk aanzijn
verdroeg, opdat hij voor ons een verschoonend vriend zou zijn,
"die medelijden kon hebben met onze zwakheden," en ons vriendelijk
aanmoedigt op den moeijelijken weg om tot de deugd terug te keeren?

O, wanneer zullen wij, die zoo veel van Jezus Christus ontvangen
hebben, leeren dit te vergelden met daden van liefde voor onze arme
broederen! Wanneer zullen wij Christelijk worden en niet menschelijk,
in onze pogingen om gevallenen en afgedwaalden teregt te brengen!



HOOFDSTUK XIII.

DE KWAKERS.


De schets, welke de schrijfster van deze klasse heeft geteekend, is
naar persoonlijke waarneming gevolgd. Er zijn verscheidene vestigingen
dezer lieden in Ohio, en hunne levenswijze, gemoedsstemming en
gezindheid, gelijk zij in haar boek worden voorgesteld, zijn volstrekt
niet overdreven.

Deze vestigingen zijn altijd toevlugtsoorden voor den verdrukten en
vervolgden slaaf geweest. Het karakter van Rachel Halliday is uit de
werkelijkheid ontleend, maar zij is heengegaan om hare belooning te
ontvangen. Simeon Halliday, zich met gelijkmoedigheid aan boete en
gevangenis bloot stellende voor zijne liefde tot God en menschen,
heeft in dit land vele navolgers onder zijne gezindte.

De schrijfster had in den tijd van haar schrijven de omstandigheden
voor den geest van de teregtstelling van Thomas Garret, van Wilmington,
Delaware, voor de misdaad van eene huurkoets te hebben gehuurd, om
eene moeder met vijf kinderen uit de gevangenis van Newcastle naar
Wilmington te brengen, vijf mijlen ver.

De schrijfster vernam de omstandigheden van dit geval in eenen brief
van John Garret zelven, waaruit zij eenige uittreksels zal mededeelen.


    Wilmington, Delaware, 18de der 1ste maand, 1853.

    Waarde vriendin Harriët Beecher Stowe!

    Ik heb heden een verzoek ontvangen van Charles K. Whipple,
    van Boston, om u een juist en omstandig verhaal te geven van de
    ongelegenheden en verliezen, welke mijzelven en anderen van mijne
    vrienden berokkend zijn door de hulp, die wij aan voortvlugtige
    slaven hadden gegeven, ten einde, indien gij dit van genoegzaam
    belang acht, medegedeeld te worden in een werk, dat gij nu voor
    de drukpers gereed maakt.

    Ik wil nu pogen u een verslag te geven van wat John Hunn en ik
    zelf geleden hebben door eenige jaren geleden eene familie van
    slaven te helpen. Ik zal u de omstandigheden geven, gelijk zij
    voorvielen, en gij moogt verkorten en zoo veel in uw werk openbaar
    maken als gij nuttig moogt vinden, en niet meer.

    In de 12de maand van het jaar 1846 kwam eene familie, bestaande uit
    Samuel Hawkins, een vrij man, zijne vrouw Emmeline en zes kinderen,
    die naderhand bewezen weder slaven te zijn, aan het huis van
    eenen vriend, genoemd John Hunn, bij Middeltown, in dezen Staat,
    in den avond tegen zonsondergang, om voedsel en huisvesting voor
    den nacht te vragen. Zij werden daar gezien door eenige van Hunn's
    pro-slavernij geburen, die spoedig met een constable kwamen, en
    hen voor een regter lieten brengen. Hunn had de slaven in zijne
    keuken gelaten, terwijl hij naar het dorp Middeltown ging, eene
    halve mijl ver. Toen de officier met de volmagt kwam, ontmoette
    hij Hunn bij de keukendeur en vroeg naar de zwarten; Hunn zeide
    naar waarheid, dat hij niet wist waar zij waren. Hunn's vrouw,
    denkende dat zij daar veiliger zouden zijn, had hen gedurende zijne
    afwezigheid naar boven gezonden, waar zij gevonden werden. Hunn
    bood geenen tegenstand, en zij werden voor den regter gebragt en
    van zijn kantoor regtstreeks naar de gevangenis van Newcastle,
    waar zij omstreeks één uur van den 7den dag des morgens aankwamen.

    De sheriff en zijne dochter, goede, menschelijke lieden zijnde,
    vroegen Hawkins en zijne vrouw de omstandigheden van hun geval,
    en zijne dochter schreef aan eene dame hier, om mij te verzoeken
    naar Newcastle te gaan en naar de zaak te vernemen, daar haar
    vader en zij werkelijk geloofden, dat de meesten van hen, zoo
    niet allen, regt hadden op hunne vrijheid. Den volgenden morgen
    ging ik naar Newcastle, liet de familie van kleurlingen in de
    spreekkamer brengen, en de sheriff en ik kwamen tot het besluit,
    dat de ouders en de vier jongste kinderen volgens de wet regt
    hadden op hunne vrijheid. Ik bewoog den sheriff om mij het bevel
    ter aanhouding te laten zien, hetwelk ik bevond, dat gebrekkig en
    niet in behoorlijken vorm volgens de wet was. Ik verschafte mij een
    afschrift en gaf dit aan een procureur. Hij verklaarde dat het stuk
    onregelmatig was, en beloofde den volgenden morgen naar Newcastle
    te gaan en de geheele familie volgens habeas corpus voor regter
    Booth, opperregter van den Staat, te laten brengen, als wanneer
    Samuel Hawkins en zijne vrouw deze verklaring gaven:--Zij stemden
    toe, dat de twee oudste knapen door zekeren Charles Glandin,
    van Queen Anna County, Maryland, als slaven werden gehouden; dat
    na de geboorte dezer twee kinderen, Elizabeth Turner, insgelijks
    van Queen Anne, de meesteres hunner moeder, deze had vrij gelaten,
    en haar veroorloofd had met haren man te gaan leven, bijna twintig
    mijlen van hare woonplaats, waarna de vier jongste kinderen werden
    geboren; dat hare meesteres gedurende al dien tijd, elf tot twaalf
    jaren, nooit een dollar tot hun onderhoud had bijgedragen, of hen
    was komen zien. Na het bevel tot aanhouding te hebben gezien en
    met mijn procureur te hebben geraadpleegd, stelde de regter de
    geheele familie in vrijheid. De dag was koud en vochtig; een van
    de kinderen, drie jaren oud, was kreupel van witte zwelling, en
    kon geen stap gaan; een ander, elf maanden oud, was aan de borst,
    en daar de ouders verlangend waren om naar Wilmington te komen,
    vijf mijlen ver, vroeg ik den regter of het eenigzins gevaarlijk
    of onbehoorlijk zou zijn, indien ik voor de moeder en de vier
    jonge kinderen een rijtuig naar Wilmington huurde. Zijn antwoord
    in het bijzijn van den sheriff en mijn procureur, was, dat het
    dit niet wezen zou. Ik verzocht toen den sheriff eene huurkoets
    te bezorgen, om hen naar Wilmington te brengen.


De geheele familie ontkwam. John Hunn en John Garret werden
teregtgesteld, omdat zij de les van Christus gevolgd hadden: "Ik
was een vreemdeling en gij hebt mij geherbergd; ik was ziek en in
de gevangenis, en gij hebt mij bezocht." Voor John Hunn's aandeel in
deze misdaad werd hij met twee duizend vijf honderd dollars beboet,
en John Garret met vijf duizend vier honderd. Drie duizend vijf
honderd hiervan was de boete voor het huren der koets, en duizend
negen honderd werd van hem geëischt als de waarde der slaven! Onze
Europesche vrienden kunnen hieruit opmaken, dat het zoowel in Amerika
als in Europa iets kost, Christus te gehoorzamen.

Op het einde van John Garret's regtsgeding, en toen het zware vonnis
tegen hem gegeven was, stond hij in de geregtzaal met bedaardheid op
en verzocht verlof om het hof en het gehoor aan te spreken.

Toen dit verlof gegeven was, sprak hij als volgt:


    Ik heb eenige weinige woorden, welke ik wenschte te doen hooren aan
    het hof, de jury en de eischers, in de verschillende vorderingen,
    die gedurende de zittingen van het hof tegen mij zijn ingebragt,
    om het bedrag der boete te bepalen, die ik betalen moet voor het
    doen van datgene, waartoe mijn gevoel mij dreef als een geoorloofd
    en verdienstelijk bedrijf, een eenvoudig bewijs van menschelijkheid
    en regtvaardigheid, naar ik geloofde, aan acht van dat verdrukte
    geslacht, de kleurlingen, die ik in de 12de maand van 1840 in de
    gevangenis van Newcastle vond. Ik wil nu pogen de omstandigheden
    van het gebeurde op te geven, tot uwe overweging wanneer gij naar
    uwe huisgezinnen en vrienden zijt teruggekeerd. Gij zult dan tijd
    hebben om te peinzen over hetgeen er sedert de zitting van dit
    hof gebleken is, en ik geloof, dat uwe uitspraak dan eenstemmig
    zal wezen, dat de wet der Vereenigde Staten, gelijk die door
    onzen eerwaardigen regter is verklaard, wreed on drukkend is,
    en hervorming behoeft.


Hier volgt een zeer kort en duidelijk verslag van de omstandigheden
der zaak, waarvan de lezer reeds kennis draagt.

Na overtuigend te hebben aangetoond, dat hij geene reden had om te
denken, dat deze familie uit slaven bestond, en dat zij allen door
den regter ontslagen werden, vervolgt hij manhaftig met de volgende
edele woorden:


    Indien ik geloofd had, dat zij allen slaven waren, zou ik toch
    hetzelfde hebben gedaan. Ik had mijne overtuiging van pligt
    geweld moeten doen, indien ik niet van alle geoorloofde middelen,
    die in mijn vermogen waren, gebruik had gemaakt om deze lieden
    te bevrijden, en hen te helpen om mannen en vrouwen te worden,
    in plaats van hen in den staat van persoonlijke roerende goederen
    te laten.

    Ik word een abolitionist genoemd, eens een naam van smaad,
    maar dien ik altijd trotsch ben geweest om waardig geacht te
    worden. Gedurende de laatste vijf en twintig jaren ben ik werkzaam
    geweest in de zaak van dit verachte en mishandelde geslacht,
    en ik acht hunne zaak waardig om er voor te lijden; maar het
    is aan de menigvuldigheid van andere werkzaamheden te wijten,
    dat ik niet zoo veel van mijnen tijd en mijn gemoed aan hunne
    zaak kon wijden als ik anders zou gedaan hebben.

    De onderdrukkingen en vervolgingen, tegen deze niemand beleedigende
    en onschuldige broeders uitgeoefend, zijn tot een ondragelijk
    uiterste gekomen. Ik ben thans in eenen toestand geplaatst, waarin
    ik niet zoo veel heb dat mijne aandacht vordert als vroeger; en
    ik verbind mij nu in tegenwoordigheid dezer vergadering, om alle
    geoorloofde en eerlijke middelen te gebruiken, om den last van deze
    verdrukte lieden te verligten, en te pogen, naar de mij verleende
    bekwaamheid, om hunne ketenen te verbreken en hen in vrijheid te
    stellen; niet verflaauwende in mijne pogingen ten hunne behoeve,
    zoolang ik met gezondheid ben gezegend en er een slaaf over blijft
    om den grond te betreden van den Staat mijner inwoning--Delaware.

    Na rijp overleg, kan ik deze vergadering verzekeren, dat het mijn
    gevoelen is, dat de vonnissen, die gij voor de eischers tegen John
    Hunn en mij gegeven hebt, eene strekking zullen hebben om een geest
    van onderzoek door de geheele lengte en breedte van het land te
    doen ontwaken, aangaande dit monsterachtige kwaad (de slavernij),
    in vele gemoederen, die tot nog toe de zaak niet onderzocht
    hebben. De verslagen van deze vonnissen zullen in de dagbladen
    van Maine tot Texas en het verre Westen worden geplaatst, en wat
    moet het gevolg daarvan wezen? Dit zal, zonder twijfel, honderden,
    ja misschien duizenden voegen bij de snel toenemende schaar der
    abolitionisten. Het onheil is groot voor ons, die onmiddellijk
    door uw vonnis lijden; maar ik geloof dat de uitspraken, die gij
    in de laatste dagen tegen ons gegeven hebt, een krachtigen invloed
    zullen hebben om de afschaffing der slavernij in dit land te weeg
    te brengen--dit land van geroemde vrijheid, waar niet alleen
    de slaaf in het Zuiden door zijnen heerschzuchtigen meester is
    gekluisterd, maar ook de blanke in het Noorden als in ketenen is
    gebonden om den wil van zijne zuidelijke meesters te doen.


In zijnen brief aan de schrijfster voegt John Garret er bij, dat na
deze rede, een jongman, die onder de jury was geweest de zaal doorkwam,
hem bij de hand vatte en zeide:

"Oude heer, ik geloof dat alles juist zoo is als gij gezegd hebt. Ik
kwam van huis met vooroordeelen tegen u, en nu erken ik, dat ik
geholpen heb om u onregt te doen."

Met zoo veel kalmte en eenvoudigheid beleed deze Kwaker Christus
voor de menschen, volgens hetgeen van ouds van hen geschreven is:
"Hij heeft de smaadheid van Christus grooter rijkdom geacht dan al
de schatten van Egypte."

Christus heeft gezegd: "Wie zich voor mij en mijne woorden zal
schamen, voor hem zal zich de Zoon des Menschen schamen." In onze
dagen is men niet gewoon zich voor Christus persoonlijk te schamen,
maar voor zijne woorden schamen zich velen. Doch wanneer zij Hem in
het oordeel ontmoeten, zullen zij reden hebben om die te gedenken;
want hemel en aarde zullen voorbijgaan, maar zijne woorden zullen
geenszins voorbijgaan.

Een ander geval van dezelfde soort is van meer aandoenlijken aard.

Richard Dillingham was de zoon eener fatsoenlijke Kwaker-familie in
Morrow County, Ohio. Zijne vrome moeder voedde hem op in een vast
geloof aan de leer van Johannes, dat de liefde voor God en de liefde
voor de menschen onafscheidbaar zijn. Hij werd vlijtig onderwezen in
zulke godsdienstige begrippen als aangeduid zijn in plaatsen gelijk
deze: "Hieraan hebben wij de liefde gekend, dat hij zijn leven voor
ons gesteld heeft: en wij zijn schuldig voor de broeders het leven
te stellen."--"Zoo wie nu het goed der wereld heeft, en ziet zijnen
broeder gebrek lijden, en sluit zijn hart toe voor hem, hoe blijft
de liefde Gods in hem?"--"Mijne kinderkens, laat ons niet liefhebben
met den woorde, noch met de tong, maar met de daad en in waarheid."

Volgens deze voorschriften zag men Richard Dillingham, toen hij den
mannelijken leeftijd pas was ingetreden, in Cincinatti de kleurlingen
onderwijzen, hen in de gevangenissen bezoeken en doen wat in hem was
om in de daad en in waarheid lief te hebben.

Eenige ongelukkige familiën onder de kleurlingen hadden dierbare
vrienden, die te Nashville, Tennessee, slaven waren. Richard stelde
zooveel belang in hun lot, dat hij naar Tennessee ging, en op de
daad betrapt werd, terwijl hij zekere arme lieden hielp om naar hunne
vrienden te vlugten.

Hij werd gevat en in de gevangenis gezet. In de taal der wereld werd
hij als een "neger-steler" vastgehouden. Zijn eigen verslag wordt in
den volgenden brief aan zijne ouders gegeven:


    Gevangenis van Nashville, 15en der 12e md. 1849.

    Waarde Ouders!

    Ik vermeen, dat gij wel van mijne arrestatie en opsluiting
    in de gevangenis van Nashville zult gehoord hebben, onder
    beschuldiging van behulpzaam te zijn geweest tot eene ondernomene
    vlugt van slaven uit de stad Nashville op den 5den dezer. Ik werd
    gearresteerd door M. D. Maddox (district constable), geholpen door
    Frederick Marshal, waker in de Nashville Inn, en den brugbewaarder
    aan de brug over de Cumberland-rivier. Toen zij mij arresteerden
    was ik te paard naar de brug gereden en had den tol betaald voor
    mijzelven en de huurkoets, waarin drie kleurlingen, welke gezegd
    werden slaven te zijn, werden gevonden door de mannen, die mij
    arresteerden. De voerman der huurkoets (die een vrije kleurling van
    deze stad is) en de personen in de koets werden ook gearresteerd;
    en nadat wij naar de herberg gevoerd en gevisiteerd waren,
    werden wij allen naar de gevangenis gebragt. Mijne arrestatie
    had omstreeks elf uur in den nacht plaats.


In eenen anderen brief zegt hij:


    Bij de brug zeide Maddox tot mij: "Gij zijt juist de man dien wij
    wilden hebben. Wij willen een voorbeeld van u maken." Zoodra wij
    behouden in de buffetkamer der herberg waren, nam Maddox eene
    kaars en keek mij in het gezigt, om te zien of hij mijn gelaat
    kon herkennen; en nadat hij mij eene poos strak had aangekeken,
    zeide hij: "Wel, gij zijt een jongen, die er al te goed uitziet
    om in zulk een geval betrokken te wezen." De omstanders deden mij
    verscheidene vragen, waarop ik zeide, dat ik onder de tegenwoordige
    omstandigheden liever verschoond wilde wezen van eenige vragen
    naar mijn geval te beantwoorden; waarop zij zich van verdere
    vragen onthielden. Eenige bedreigingen en boosaardige wenschen
    werden tegen mij geuit door het ruwste en gemeenste gedeelte der
    verzameling, die uit ongeveer vijf en twintig personen bestond. Ik
    werd in eene cel gezet, waarin zes personen waren, en ik kan u
    verzekeren, dat zij ver van aangename medgezellen voor mij waren,
    hoewel zij vriendelijk waren. Maar gij weet, dat ik geen smaak heb
    in vloeken en zweren, en het ergst van alles, in walgelijke en
    vuile lastertaal; en van dien aard was grootendeels het gesprek
    mijner gevangenis-makkers, toen ik daar eerst gezet werd. De
    cipiers zijn vriendelijk genoeg voor mij, maar de gevangenis is
    zoo gebouwd, dat zij niet verwarmd kan worden, en wij moeten ons
    verwarmen door in onze cel op en neer te gaan, die twaalf bij
    vijftien voet groot is, of door in bed te blijven liggen. Ik
    ging uit tot mijne teregtstelling den 16den der vorige maand,
    en stelde haar uit tot de volgende zitting van het geregtshof,
    die op den tweeden der volgende vierde maand zal beginnen. Ik
    stelde haar uit op grond van opgewondenheid.

    Waarde broeder, ik heb geene hoop om er af te komen zonder
    overtuigd en tot het Penitentiary veroordeeld te worden; maar
    denk niet, dat ik zonder troost in mijne droefenis ben, want ik
    kan u verzekeren, dat ik vele overdenkingen heb, die mij zoete
    vertroosting geven, te midden van mijn verdriet. Ik heb een
    gerust geweten voor mijnen God, hetwelk mijn grootste troost en
    steun is in al mijne bezwaren en droefenissen. Een goedkeurend
    geweten kan niemand kennen, dan zij die het genieten. Het sterkt
    ons in het uur van beproeving, om ons lijden met standvastigheid,
    en zelfs met blijmoedigheid te dragen. De grootste droefheid,
    die ik heb, is de gedachte aan het leed en den angst, die mijne
    vrienden om mijnentwil moeten verduren. Maar ik kan u verzekeren,
    broeder, dat ik, met uitzondering van deze gedachte, er ver,
    zeer ver van af ben om de ellendigste der menschen te zijn. Neen,
    integendeel, ik ben niet ontzet over het uitzigt dat ik voor mij
    heb, hoewel ik er over bedroefd ben; maar iedereen heeft genoeg
    reden tot droefheid in deze onvriendelijke woestenij van zonde
    en wee. Mijne hoop is niet op deze wereld gevestigd, en daarom
    heb ik eene bron van troost, die mij nooit zal falen, zoo lang
    ik de aanbiedingen van genade, troost en vrede niet versmaad,
    waarmede mijn gezegende Verlosser mij gestadig bevoorregt.

    Eene bron van bijna gedurige kwelling voor mijn gevoel is de
    profaniteit en gemeenheid, en het slechte, onaangename humeur
    van twee of drie medegevangenen in mijne cel. Zij bewijzen mij
    aanmerkelijke vriendelijkheid en achting; maar zij kunnen niet
    anders doen, wanneer zij met de beleefdheid en vriendelijkheid
    behandeld worden, waarmede ik hen behandel. Indien het mijn lot
    is, voor acht of tien jaren naar het Penitentiary te gaan, kan ik,
    geloof ik, mijn vonnis dragen zonder een traan te storten. Ik heb
    nog geen traan gestort, hoewel er nog velen voor mij bewaard kunnen
    zijn. Mijn borgtogt werd op zeven duizend dollars bepaald. Indien
    ik op borgtogt ontslagen werd, zou ik terugkomen om teregtgesteld
    te worden, ten zij mijn borg rijk was en niet verlangde dat ik
    terugkwam; want ik ben Richard nog, hoewel ik in de gevangenis
    van mijnen vijand ben, en zal niet terugdeinzen voor wat ik
    voor regt en eerlijk houd. Deze zijn de beginselen, waarvan het
    opvolgen mij hier gebragt heeft; en er was een tijd bij mijne
    arrestatie, toen ik naar alle waarschijnlijkheid de politie had
    kunnen ontsnappen, maar dit zou hen, die met mij gearresteerd
    waren, aan straf, misschien aan den dood hebben blootgesteld, om
    te ontdekken waar ik was; en indien zij niet meer gezegd hadden
    dan zij in waarheid konden doen, zouden zij waarschijnlijk zonder
    genade gestraft zijn geworden; en ik ben vast voornemens, dat
    niemand voor mij lijden zal. Ik ben nu een gevangene; maar zij,
    die met mij gearresteerd werden, zijn allen in vrijheid, en ik
    geloof zonder geeseling. Ik sta nu alleen voor het gemeenebest
    van Tennessee, om de zaak te verantwoorden. Zeg mijne vrienden,
    dat ik hier in het midden van vertroosting ben.


Richard was met eene jonge dame van een beminnelijk karakter en edele
geestbegaafdheden geëngageerd.

Aan haar schrijft hij aldus:


    O dierbaarste! kunt gij mij verwijtingen doen? Kunt gij het eene
    misdaad noemen? Zoudt gij het eene misdaad noemen, of kondt
    gij het mij verwijten, als ik uw vader, moeder, of broeder en
    zuster, of zelfs vrienden, had gered, of gepoogd te redden, uit
    eene gevangenschap onder een wreed geslacht van verdrukkers? O,
    kondt gij slechts zien wat ik gezien heb, en hooren wat ik gehoord
    heb, van de treurige, kwellende, vernederende en zielbedroevende
    toestand van zulke edele geesten als ooit de Anglo-Saksische
    stam bezat, vruchteloos smachtende naar die algemeene, hemelsche
    weldaad der vrijheid, welke een alwijs en weldadig Schepper voor
    allen bestemd heeft, dan zoudt gij niet kunnen berispen, maar met
    mijn gevoel moeten instemmen! Neem al deze dingen in overweging,
    en de duizenden van arme stervelingen, die een veel ellendiger
    leven voortslepen dan het mijne ooit wezen zal, zelfs met tien
    jaren in het Penitentiary, en gij zult mijn lot niet met zooveel
    afgrijzen beschouwen, als gij in het eerst zoudt gedacht hebben.


In eenen anderen brief voegt hij er bij:


    Ik heb gelukkige uren hier, en ik zou niet neerslagtig wezen,
    als ik maar weten kon, dat gij te huis niet om mij bedroefd
    waart. Het zou mij meer genoegen doen dan iets anders, te hooren,
    dat gij geen verdriet over mij hebt.

    Des te nader ik mij houd aan de vervulling van het gebod "Heb
    uwen naasten lief als u zelven," des te meer genot heb ik van dit
    leven. Niemand kan de genietingen kennen, die uit het gevoel van
    welwillendheid voor onze medemenschen, beide vrienden en vijanden,
    voortspruiten, dan zij, die dit gevoel aankweeken. Zelfs in mijne
    kerkercel kan ik gelukkig zijn, indien ik wil. Want de troost
    des Christens kan niet door vijanden of ijzeren deuren van hem
    worden afgesloten.


In eenen anderen brief aan de bovengemelde dame zegt hij:


    Naar hetgeen ik in staat ben te vernemen, geloof ik, dat uw
    "Richard" niet onbeklaagd gevallen is, en het genoegen, dat dit
    mij geeft, is voldoende om mijn gevangenisleven aangenamer en
    begeerlijker te maken dan een leven van vrijheid zonder de achting
    mijner vrienden. Doch het geeft bitterheid aan den kelk mijner
    droefenis, te denken, dat mijne dierbare vrienden en betrekkingen
    zooveel smart en verdriet voor mij hebben te lijden.



    Al ware nog zulk eene hevige vervolging mijn lot, toch wil ik mijne
    verontwaardiging niet toelaten zich ooit tot wraak tegen mijne
    bitterste vijanden te rijpen; want er zal een tijd komen, wanneer
    alle dingen moeten geopenbaard worden voor Hem, die gezegd heeft:
    "Mijne is de wraak, Ik zal vergelden." Ja, mijn hart zal altijd
    gloeijen van liefde voor mijne arme medestervelingen, die snel
    voorthaasten naar hunne laatste bestemming--het akelige graf en
    het geduchte oordeel.

    Misschien zal het u eenigen troost over mij geven, als ik u zeg,
    dat ik geloof, dat er zeer veel medelijden bestaat bij sommigen
    van het beste gedeelte der burgers hier, hetgeen mij van eenig
    voordeel kan zijn. Maar alles wat ten mijnen behoeve kan gedaan
    worden, zal mijn staat toch nog zeer droevig laten. Denk echter
    niet, dat alles verlies voor mij is; want door mijne ramp heb ik
    vele goede en nuttige lessen geleerd, die ik hoop, dat tijdelijke
    en geestelijke zegeningen voor mij zullen blijken. "Achter
    eene donkere voorzienigheid verbergt Hij een vriendelijk
    aangezigt." Daarom hoop ik, dat gij en mijne dierbare bedroefde
    ouders eenigzins over mij getroost zullen wezen, want ik weet,
    dat gij mijn geestelijk welzijn hooger dan iets anders acht.


In zijnen volgenden brief aan dezelfde vriendin zegt hij:


    Sedert ik mijnen laatsten schreef, heb ik eenen zwaren, zedelijken
    strijd gehad, waarin, gelijk ik hoop, het regte overwonnen en
    geheel de overhand bekomen heeft. De zaak was deze:--een man,
    met wien ik sedert mijne gevangenschap bekend ben geworden,
    bood aan, om voor mij borg te stellen, en mij dan van mijne
    teregtstelling te laten wegblijven en den borgtogt te betalen,
    en was zeer begeerig om dit te doen. (Hier vermeldt hij, dat de
    gelden, bij dezen persoon gereed, aan hem in handen waren gesteld
    door iemand, die ze door oneerlijke middelen bekomen had.) Maar
    toen ik de bovenstaande omstandigheden vernomen had, welke hij
    mij in vertrouwen mededeelde, bedankte ik voor zijn aanbod en
    zeide hem onbewimpeld mijne redenen. De zaak blijft tusschen hem,
    mijne advokaten en mij. Mijne advokaten weten niet wie hij is;
    maar met zijn verlof heb ik hen in vertrouwen van den aard der zaak
    onderrigt, nadat ik tot eene beslissing was gekomen en besloten
    had om het aanbod niet aan te nemen, hetgeen door hen werd goed
    gekeurd. Ik kreeg ook een aanbod van ijzeren zagen, vijlen en
    ander gereedschap om uit te breken; maar ik weigerde dit ook,
    daar ik niet verlang mij van eenige zulke slinksche middelen
    te bedienen, om mij uit mijne tegenwoordige moeijelijkheden te
    redden; want wanneer ik Tennessee verlaat--indien ik dat ooit
    doe--ben ik vast voornemens het als een vrij man te verlaten. Gij
    behoeft niet te vreezen, dat ik mij ooit tot onteerende middelen
    zal vernederen om het strenge lot, dat mij boven het hoofd hangt,
    te vermijden. Wanneer ik u weder ontmoet, wil ik u met een zuiver
    geweten ontmoeten, en met eenen naam onbevlekt door schande.


Op eene andere plaats zegt hij, met het oog op zijne aanstaande
teregtstelling:


    O dierbare ouders! De beginselen van liefde voor mijne
    medemenschen, die gij mijn gemoed hebt ingeprent, behooren tot
    de grootste vertroostingen, die ik in mijne gevangenschap heb,
    en zij geven mij berusting, om te dragen wat mij aangedaan mag
    worden, zonder eenige boosheid of bitterheid tegen mijne ijverige
    vervolgers te gevoelen. Indien zij mij genade bewijzen, zal ik
    die met dankbaarheid aannemen; maar indien zij dit niet doen, zal
    ik pogen wat zij mij opleggen met Christelijke standvastigheid en
    berusting te dragen, en niet tegen mijn lot te morren; maar het
    is moeijelijk het gebod te gehoorzamen: "Hebt uwe vijanden lief!"


De dag zijner teregtstelling kwam eindelijk.


    Zijne jeugd, innemende manieren, rondborstige taal en zachtzinnige
    vriendelijkheid voor allen, die hem naderden, hadden hem vele
    vrienden verworven, en het regtsgeding wekte veel belangstelling
    op.

    Zijne moeder en haar broeder, Asa Williams, gingen een afstand van
    750 mijlen, om zijne teregtstelling bij te wonen. Zij bragten een
    getuigschrift van zijn karakter mede, door Dr. Brisbane opgesteld,
    door eene menigte zijner vrienden en bekenden onderteekend en
    door burgerlijke beambten gewaarmerkt. Dit was op raad van zijnen
    advokaat gedaan, en werd door hen in het Hof vertoond. Toen hij
    voor de balie gebragt werd, zegt men, dat zijne houding kalm,
    deftig en mannelijk was. Zijne moeder zat naast hem. De advokaat
    voor de vervolging zag van het pleiten af, en liet Richard's
    advokaten het veld vrij. Hunne verdediging was welsprekend en
    aandoenlijk. Nadat zij gesproken hadden, stond Richard op, en
    sprak op eenen kalmen en deftigen toon voor de vuist aldus:

    "Volgens de vriendelijke vergunning van het Hof, waarvoor ik
    opregtelijk dankbaar ben, maak ik gebruik van de vrijheid, om
    eenige woorden te voegen bij de aanmerkingen, reeds door mijne
    advokaten gemaakt. En hoewel ik, volgens mijne eigene bekentenis,
    een misdadiger ben in het oog uwer geschondene wetten, gevoel ik
    mij toch overtuigd, dat ik menschen aanspreek, die harten hebben,
    om te gevoelen, en in het afmeten der straf, die ik zal lijden,
    hoop ik, dat gij zachtmoedig zult zijn; want het is een nieuwe
    toestand, waarin ik geplaatst ben. Nooit voorheen in den loop
    van geheel mijn leven, is mij een oneerlijk bedrijf te last
    gelegd. En van mijne kindschheid af hebben goede ouders, wier
    namen ik ten hoogste vereer, mijn gemoed eene begeerte ingeprent,
    om deugdzaam en eerlijk te zijn, en het is altijd mijn doel
    geweest mij zoo te gedragen, dat ik de achting en het vertrouwen
    mijner medemenschen verdiende. Maar, heeren, ik heb uwe wetten
    geschonden. Deze overtreding heb ik begaan, en ik sta nu voor u,
    tot mijne smart en leedwezen, als een misdadiger. Doch ik werd
    er door een gevoel van menschelijkheid toe gedreven. Men heeft
    vermoed, gelijk ik onderrigt ben, dat ik verbonden ben met eene
    broederschap, die zich vereenigd heeft met het oogmerk om zulke
    overtredingen te begaan als die, waarvan ik beschuldigd ben. Maar,
    heeren, die meening is valsch. Ik alleen ben schuldig--ik alleen
    heb de overtreding begaan--en ik alleen moet de straf lijden. Mijne
    ouders, mijne vrienden, mijne betrekkingen zijn even onschuldig
    aan eenige deelneming aan of kennis van mijne overtreding als
    een ongeboren kind. Mijne ouders zijn nog in leven [2], hoewel
    op jaren gevorderd, en volgens den loop der natuur zullen nog
    weinige jaren hun leven op aarde besluiten. In hunnen ouderdom
    en zwakheid zullen zij steun en bescherming noodig hebben; en
    indien het met uwe denkbeelden van regtvaardigheid bestaanbaar is
    mijn tijd van gevangenschap kort te maken, zult gij de duurzame
    dankbaarheid ontvangen van eenen zoon, die zijne ouders eerbiedigt,
    en de gebeden en zegeningen van een bejaarden vader en moeder,
    die hun kind liefhebben."

    Groote aandoening vertoonde zich nu in de geregtszaal, en de
    meesten der gezworenen schreiden, naar men zegt. Zij verwijderden
    zich voor eene korte poos en gaven eene uitspraak voor drie jaren
    hechtenis in het Penitentiary.


De "Nashville Daily Gazette" van 13 April 1849 bevat het volgende
berigt:


    DE ZAAK VAN MENSCHENDIEVERIJ.

    Richard Dillingham, die op den 5den December laatstleden werd
    gearresteerd, in zijn bezit hebbende drie slaven, welke hij
    voornemens was naar eenen vrijen staat mede te nemen, werd
    gisteren voor het Criminele Hof teregtgesteld. De gevangene
    bekende zijne schuld en hield eene korte rede ter vergoelijking
    van zijn misdrijf. Hij beleed, dat het bedrijf door hem alleen
    ondernomen was, zonder opstoking aan eenige zijde, en dat hij
    alleen verantwoordelijk was voor de dwaling, waartoe zijne
    opvoeding hem vervoerd had. Hij had, zeide hij, geene andere
    beweegreden dan het welzijn der slaven, en dacht niet eenig
    voordeel te behalen door hen te bevrijden. Hij werd veroordeeld
    tot drie jaren gevangenis in het Penitentiary, de kortste tijd,
    welke de wet voor het gepleegde misdrijf toelaat. Mr. Dillingham is
    een Kwaker van Ohio, en is in dien Staat onderwijzer geweest. Hij
    behoort tot eene fatsoenlijke familie, en is niet onbeklaagd door
    hen, die de teregtstelling bijwoonden. Het was eene roekelooze
    onderneming, en duur heeft hij zijne roekeloosheid bekocht.


Zijne moeder bezocht, eer zij Nashville verliet, den gouverneur, en had
een onderhoud met hem over een pardon voor haren zoon. Hij gaf haar
eenige aanmoediging, maar meende, dat zij haar verzoekschrift voor
het oogenblik liever moest uitstellen. Na verloop van verscheidene
maanden schreef zij hem daarover, maar hij scheen van gezindheid
veranderd te zijn, gelijk de volgende brief zal toonen:


    Nashville, 29 Augustus 1849.

    Waarde Mevrouw

    Uw brief van den 6den der 7e maand is ontvangen, en zou vroeger
    beantwoord zijn, indien ik niet van huis was geweest. Uwe
    bekommering voor uwen zoon is natuurlijk, en het zou streelend
    wezen die te beloonen door hem los te laten, indien dit in mijne
    magt was. Maar het misdrijf, waarvoor hij boet, is te duidelijk
    gebleken, en de strekking daarvan is zeer schadelijk voor onze
    regten en onze rust als volk. Hij is veroordeeld tot den kortsten
    tijd in onze wet bepaald. En in allen gevalle zou ik in zijne
    zaak niet kunnen tusschen beiden komen dan over eenigen tijd,
    en om openhartig met u te zijn, ik zie niet hoe het mogelijk is
    zijnen tijd te verkorten. Doch mijn tijd van dienst zal spoedig
    om zijn, en de verkozene gouverneur, generaal William Trousdale,
    zal mij vervangen. Tot hem kunt gij u verder vervoegen.

    Uwe, enz.
    N. L. Brown.



    De directeur van het Penitentiary, John Mc. Intosh, was zeer tegen
    hem bevooroordeeld. Hij achtte het vonnis te ligt, en daar hij van
    eenen barschen aard was, had Richard niet veel van zijne goedheid
    te wachten. Doch de echte regtschapenheid en openhartigheid,
    die onder alle omstandigheden zijn gedrag kenteekenden, bewerkten
    spoedig eene verandering in het gemoed zijner bewakers en zijner
    vijanden in het algemeen. Hij werd een gunsteling van Mc. Intosh en
    eenigen der wacht. Volgens de regels der gevangenis mogt hij niet
    meer dan eens in de drie maanden schrijven, en wat hij schreef
    moest natuurlijk door den gouverneur worden nagezien.


Hij werd eerst aan het zagen en schuren van steen gezet, maar daar
zijn zwak gestel hem voor zulken arbeid ongeschikt maakte, en de
vlekkelooze heiligheid van zijnen wandel hem den eerbied zijns
cipiers deed verwerven, werd hij spoedig bevorderd tot hofmeester
van het gevangenis-hospitaal. In eenen brief aan eenen vriend geeft
hij aldus berigt van deze verandering in zijnen toestand:


    Ik veronderstel, dat gij reeds onderrigt zijt van de verandering
    in mijnen toestand, daar ik in het hospitaal aan het Penitentiary
    als hofmeester ben geplaatst.--Ik gevoel mij maar weinig bevoegd
    voor den post, dien men mij heeft aangewezen, maar ik zal beproeven
    om mijn best te doen. Ik geniet de aangenaamheid van een goed vuur
    en eene warme kamer, en mag des avonds blijven opzitten en lezen,
    hetgeen ik een groot voorregt acht.--Ik ben nu bijna negen maanden
    hier geweest, en moet er nog zeven en twintig blijven. Dit schijnt
    mij in het vooruitzigt een lange tijd. Ik tracht zoo geduldig
    te zijn als ik kan, maar somtijds word ik neerslagtig. Ik werp
    de gedachten aan mijn ouderlijk huis en mijne vrienden zooveel
    mogelijk van mij af; want als ik mij daaraan overgeef vergrooten
    zij slechts mijne zwaarmoedigheid. En wat mijn gevoel het meeste
    pijnigt is de gedachte aan het verdriet en den angst, die gij
    allen om mij lijdt. Houdt op met bedroefd over mij te zijn, want
    ik ben dat onwaardig; en het veroorzaakt u maar leed zonder mij
    iets te baten.--Gelijk altijd, de uwe in de banden der genegenheid.

    R. D.


Hij was weinig langer dan een jaar in de gevangenis geweest toen de
cholera Nashville bereikte en onder de gevangenen uitbrak. Richard
was nacht en dag bezig om de zieken te verzorgen; zijn belangloos en
medelijdend gemoed dreef hem tot eenen arbeid, waarvoor zijn teeder
gestel, door gevangenschap ondermijnd, niet berekend was. Uitgeput
door dezen arbeid, zonk de zachtmoedige, geduldige beminnaar van God
en zijnen broeder eindelijk te rust en ging vreedzaam heen naar eene
wereld, waar allen liefdewaardig zijn en liefhebben.

Hoewel zijne briefwisseling met haar, die hij het meeste liefhad, werd
afgebroken, daar hij onwillig was om zijne brieven aan het toezigt
des directeurs te onderwerpen, bereikte haar toch een briefje, haar
overgebragt door de hand van een gevangene, wiens tijd om was. In dezen
brief, de laatste dien eenig vriend op aarde van hem ontving, zegt hij:

"Ik denk dikwijls, ja altijd aan u; als ik dat niet deed, zou ik
ophouden te bestaan."

Welk een stelsel moet het wezen, dat het noodzakelijk maakt om zulk
een man met veroordeelde misdadigers op te sluiten, omdat hij zijnen
medebroeder meer liefheeft dan wel verstandig is?



HOOFDSTUK XIV.

DE GEEST VAN ST. CLARE.


De algemeene stem der drukpers en der maatschappij in de slavenstaten,
zoo ver die in het Noorden bekend is geworden, heeft de voorstellingen
van "Uncle Tom's Cabin" luide veroordeeld. Evenwel zou het
onregtvaardig wezen voor het karakter van het Zuiden, indien men
weigerde te erkennen, dat het vele zonen heeft met billijkheid genoeg
om het kwaad van deszelfs "eigenaardige instellingen" te bemerken en
moed genoeg om dit te belijden. De manhaftige onafhankelijkheid door
deze personen getoond, in eene maatschappij waar het volksgevoelen
als een dwingeland heerscht, hetzij volgens de wet of in spijt der
wet, behoort naar waarde geëerd te worden. De sympathie van zulke
gemoederen is eene edele aanmoediging tot philantropische pogingen.

De schrijfster deelt hier eenige getuigschriften van mannen uit het
Zuiden mede, niet zonder eenigen trots op zulk eene vriendelijke
beoordeeling van diegenen, die men natuurlijk verwachten moest,
dat haar boek met een vooroordeel daartegen zouden lezen.

De Jefferson Inquirer, uitgegeven te Jefferson City, Missouri, 23
October, 1852, bevat het volgende stuk:


    UNCLE TOM'S CABIN.

    Ik heb onlangs dit beroemde boek gelezen, dat misschien meer
    editiën heeft gehad en in grooter aantal verkocht is, dan eenig
    werk van de Amerikaansche pers, in denzelfden tijd. Het is een
    werk van hooge letterkundige verdienste, en de verschillende
    karakters daarin zijn met veel kracht en waarheid geteekend,
    hoewel zij, gelijk de meeste karakters in romans en werken van
    verdichting in sommige opzigten te sterk gekleurd zijn. Het
    bevat geen aanval op de slavenhouders als zoodanig, maar
    integendeel worden velen van hen voorgesteld als zeer edel,
    grootmoedig en weldadig. Ook wordt er geen aanval op hen als
    klasse gedaan. Het stelt de vele onheilen der slavernij in het
    licht als eene door de wet gevestigde instelling, maar zonder
    deze onheilen te last te leggen aan hen, die slaven houden, en
    schijnt ten volle de moeijelijkheid te bevatten om een hulpmiddel
    te vinden. Het moet op den slavenhouder den invloed hebben van hem
    een zachter en beter meester te doen worden; waartegen niemand
    eenig bezwaar kan hebben. Dit wordt gezegd zonder bedoeling om
    alles te onderteekenen, wat het boek bevat, evenmin als eenige
    andere roman. Maar indien ik mij niet bedrieg, zijn er weinigen,
    behalve diegenen, die zeer bevooroordeeld zijn, die dit boek
    zullen lezen zonder een beter Christen en een meer welwillend en
    menschlievend mensch te worden. Als slavenhouder voel ik mij in
    het minst niet gekrenkt. Hoe Mrs. Stowe, de schrijfster, hare
    buitengemeen naauwkeurige kennis van de Negers, hun karakter,
    dialect, gewoonten, enz. heeft verzameld, is boven mijn begrip,
    daar zij nooit--gelijk uit de voorrede blijkt--in eenen slavenstaat
    of onder slaven of Negers heeft gewoond. Maar zeker zij zijn
    verwonderlijk wel afgeschilderd. Het boek is zeer belangwekkend
    en onderhoudend, en zal den lezer een rijk genot geven.


    Thomas Jefferson.


Het gevoelen van den redacteur en uitgever zelven wordt in deze
woorden gegeven:


    UNCLE TOM'S CABIN.

    Wij hebben, even als een goed gedeelte van "de wereld en het
    overige des menschdoms," het boek van Mrs. Stowe gelezen, dat
    den bovenstaanden titel draagt.

    Uit de talrijke opgaven, courant-artikels en geruchten, hadden
    wij besloten, dat het boek alles was wat dweepzucht en ketterij
    konden bedenken, en waren er dus zeer tegen bevooroordeeld. Maar
    na het lezen, kunnen wij ons niet onthouden van te zeggen, dat
    het een werk van meer dan gewone zedelijke waarde is en verdient
    in ernstige overweging te worden genomen. Wij beschouwen het
    niet als "een bederf voor het zedelijk gevoel" en als een grof
    "schotschrift tegen een gedeelte van ons volk." De schrijfster
    schijnt genegen om de zaak onpartijdig te behandelen, hoewel
    in sommige opzigten de tooneelen te hoog gekleurd en te sterk
    uit de verbeelding geteekend zijn. Het boek kan echter lezers in
    vreemde gewesten verleiden, om eenige van de algemeene en betere
    trekken van het "leven in het Zuiden gelijk het is," (waaraan wij
    persoonlijk boven het leven in het Noorden de voorkeur geven)
    verkeerd te beoordeelen; maar het is een volmaakte spiegel van
    verscheidene klassen van menschen, "die wij voor het oog van
    onzen geest hebben en niet vrij zijn van al de gebreken, waaraan
    het vleesch onderhevig is." Men heeft gevreesd, dat dit boek de
    belangen der slavenhouders zou benadeelen, maar wij duchten zoo
    iets niet, en aarzelen niet, het onze vrienden en het publiek in
    het algemeen ter lezing aan te bevelen.

    Mrs. Stowe heeft eene kennis van vele eigenaardigheden van het
    leven in het Zuiden getoond, die inderdaad verbazend is, als
    men bedenkt, dat zij door geboorte en woonplaats eene Noordsche
    dame is.

    Wij hopen dus, dat onze vrienden, eer zij een hard oordeel vellen
    over de verdiensten van "Uncle Tom's Cabin" en ons veroordeelen
    omdat wij ter gunste daarvan spreken, (met uitzondering van eenige
    bezwaren er tegen), het werk zorgvuldig zullen lezen; en terwijl
    wij zoo spreken, mogen wij zeggen, dat wij voor niemand onderdoen
    in getrouwheid aan de regten en belangen van het Zuiden.


De redacteur van de St. Louis Battery (Missouri) spreekt het volgende
oordeel uit:


    Wij namen dit werk eenige avonden geleden op, met juist zulke
    vooroordeelen, als wij mogen vermeenen dat vele anderen het zijn
    begonnen te lezen. Wij zijn zoo veel in aanraking geweest met
    ultra abolitionisten--hebben zoo veel blijk gehad, dat hunne
    menschlievendheid veel meer haat tegen den meester dan liefde
    voor den slaaf was, vergezeld met eene diepe onkunde van de
    omstandigheden, die beiden omringen, en eenen hooggaanden afkeer
    van het geheele negergeslacht--dat wij nagenoeg tot het besluit
    waren gekomen, dat er van eenen noordelijken schrijver over het
    onderwerp der slavernij niets anders dan bombast en onzin te
    verwachten was.

    Mrs. Stowe heeft ons door deze schilderingen van het leven onder
    de nederigen van het tegendeel overtuigd.

    Zij brengt bij de behandeling van het onderwerp een volkomen koel,
    berekenend oordeel, en een ruimen, alles omvattenden geestelijken
    blik mede, vereenigd met eene diep gevoelige, warme, vrouwelijke
    ziel, over welk alles eene waarlijk regenboogkleurige verbeelding
    is uitgespreid, welke het licht harer schilderijen sterker
    en schooner maakt, naarmate de schaduwen daarvan donkerder en
    akeliger zijn.

    Wij verwonderen ons niet, dat het exemplaar, hetwelk wij hier
    voor ons hebben, tot het zeventigste duizend behoort. En nog
    zeventig duizend zullen niet aan de aanvraag voldoen, of wij
    bedriegen ons in het vermogen van het Amerikaansche volk om
    de wezenlijke verdiensten van letterkundige voortbrengselen
    te waarderen. Mrs. Stowe heeft in "Uncle Tom's Cabin" een
    gedenkteeken voor zich gesticht, duurzamer dan marmer. Het
    zal staan in de woestijn der slavernij gelijk de Memnon staat
    te midden van het zand der Afrikaansche woestijn, om beide den
    blanke en den Neger de nadering van den morgen te verkondigen. Het
    boek is geen abolitionisten-werk, in den hatelijken zin des
    woords. Het is, gelijk wij hebben aangeduid, vrij van alles,
    wat naar dweepzucht gelijkt, hoe groot de geestdrift ook is,
    die elke bladzijde verlevendigt en als electriek vuur door al de
    draden van het verhaal loopt. Het vertoont in een enkel overzigt
    de uitmuntendheden en de onheilen van het stelsel der slavernij
    en ademt den waren geest van Christelijke menschlievendheid voor
    den slaaf en Christelijke liefde voor den meester.


De volgende getuige geeft zijne getuigenis in eenen brief aan den
New-York Evening Post:


    LICHT IN HET ZUIDEN.

    De onderstaande mededeeling komt ons ter hand met het postmerk
    New-Orleans, 12 Junij 1852.

    "Ik heb juist "Uncle Tom's Cabin, or Scenes in Lowly Life" door
    Mr. Harriet Beecher Stowe gelezen. Ik kreeg dit boek door middel
    van een jong student, die het in het Noorden had gekocht om het
    op zijne te huisreis naar New-Orleans te lezen. Hij was geheel en
    al onbekend met den inhoud, maar werd door den titel uitgelokt,
    meenende dat het hem op reis zou kunnen onderhouden. Door zijne
    familie werd het mij getoond, als iets dat mij waarschijnlijk zou
    bevallen. Ik zag naar den naam der schrijfster en zeide: "O ja,
    alles van die dame wil ik lezen," anders zou ik op een werk van
    verdichting, zonder zulk eene aanbeveling, niet gelet hebben.

    "De aanwezige personen zeiden mij, dat het een zeer onderhoudend
    werk was en de tooneelen verwonderlijk levendig geteekend waren. Ik
    nam het aanbod van eene leening aan en nam het boek mede naar
    huis. Hoewel ik het niet van woord tot woord heb gelezen, heb
    ik het geheel doorgezien, en thans wensch ik mijne getuigenis
    te geven van de juistheid, waarmede de toestand van den slaaf
    daarin geteekend wordt. Het werk is hier en daar opgekleurd, maar
    de werkelijke toestand van den slaaf wordt niet erger gekleurd,
    dan hij inderdaad is. Dood-geeselen komt er in voor; ik weet dat
    het gebeurt. Smartelijke scheidingen van meester en slaaf, onder
    omstandigheden vereerend voor des meesters menschelijk gevoel,
    komen ook voor. Ik weet dat ook. Vele familiën, nadat zij hunne
    kinderen hebben opgevoed, geheel afhankelijk van slaven, om alles
    voor hen te doen, en gewoon aan alle weelde en gemak, bevinden dat
    al hunne middelen zijn uitgeput en alleen de zwarten over zijn,
    die zij dan moeten verkoopen, om verder te kunnen leven. Wegloopen,
    weet iedereen, is de ergste misdaad, die een slaaf in de oogen
    van zijnen meester begaan kan, uitgezonderd wanneer de meester
    menschelijk is, en van zulk eenen zullen weinig slaven willen
    wegloopen.

    "Ik ben zelf een slavenhouder. Ik ben lang ontevreden met het
    stelsel geweest, inzonderheid sedert ik den Bijbel tot mijn
    toetssteen gemaakt heb, om het te beoordeelen. Ik ben overtuigd,
    uit wat ik daarin lees, dat slavernij niet in overeenstemming is
    met hetgeen God behaagt in zijne schepselen te zien. Ik ben geheel
    en al tegen het stelsel, en ik ben voornemens al den invloed, dien
    ik heb, altijd daartegen te gebruiken. Ik ben zeer stout in het
    spreken er tegen, hoewel ik in het midden daarvan leef, omdat ik
    beschermd word door eenen krachtigen arm, die de sterkste pogingen
    kan bekampen en verijdelen, welke de vrienden der slavernij thans
    aanwenden, om haar te doen voortduren.

    "Ik hoop opregtelijk, dat er nog meer Mrs. Stowes zullen komen,
    om de werkelijkheid der slavernij ten toon te stellen. Er zijn
    uitstekende geesten noodig, om haar te vertoonen gelijk zij is,
    opdat zij naar hare eigene verdienste beoordeeld worde.

    "Gelijk Mrs. Stowe, denk ik, dat, nu zoo vele, en dat wel brave
    menschen in het Noorden stil toegestemd hebben, om den slaaf
    aan zijn lot over te laten, door in de laatste maatregelen der
    regering te berusten, zij die anders denken, zich behooren te
    roeren. Christelijke pogingen moeten het werk doen, en het zou
    spoedig gedaan zijn, indien Christenen zich wilden vereenigen, niet
    om de Vereenigde Staten te bederven, maar om eerlijk te spreken,
    en vrijelijk te spreken tegen hetgeen zij weten, dat kwaad is. Zij
    weten niet, welke aanmoediging zij den slavenhouders geven, om
    hunne prooi vast te houden. Een ontrust geweten kan gemakkelijk
    gerust gesteld worden door de goedkeuring van godvruchtige lieden,
    vooral wanneer belang en neiging daartoe medewerken.

"Ik hoor, dat er een antwoord op "Uncle Tom's Cabin" zal gegeven
worden, getiteld: "Uncle Tom's Cabin as it is." Ik ben blijde
daarover. Onderzoek is datgene wat noodig is.

    "Gij zult u verwonderen, waarom een onbekende u deze mededeeling
    zendt. Dit geschiedt eenvoudig, ten einde uw hart te bemoedigen
    en uw voornemen te versterken om te volharden en alles te doen
    wat gij kunt ter bevordering van de emancipatie der slaven. Wie
    ik ben, zult gij nooit weten, en ik wensch ook niet, dat gij of
    iemand anders dit weet. Ik ben een


    "Republikein."


De volgende feiten doen de verdichting van "Uncle Tom's Cabin" bij
vergelijking flaauw en kleurloos schijnen. Zij zijn uit den New-York
Evangelist.


    UNCLE TOMS CABIN.

    Mijnheer de Redacteur!

    Ik zie in uw blad, dat sommige lieden de opgaven van Mrs. Stowe
    ontkennen. Ik heb haar boek gelezen van woord tot woord. Ik
    ben geboren in Oost-Tennessee, bij Knoxville, en naar wij
    dachten, in een verlicht gedeelte der Unie, zeer begunstigd
    met maatschappelijke, staatkundige en godsdienstige voorregten
    enz. Welnu, ik meen in het jaar 1829, of misschien 28, was een
    goede oude Duitsche Methodist eigenaar van een zwarten man,
    Robin geheeten, een Methodistisch prediker en bestuurder van
    hoeve, branderij enz. verkooper en rentmeester. Deze goede oude
    Duitsche Methodist had een zoon, Willey geheeten, een schoolmakker
    van mij, en voor dien tijd een zeer knappe jongen. De oude man
    was ook eigenaar van een schrander mulatten meisje met heldere
    oogen, en Willey--de ondeugende jongen--werd verliefd op het
    arme meisje. Het gevolg werd spoedig ontdekt; en onze goede oude
    Duitsche Methodist beval broeder Robin, om het meisje voor hare
    goddeloosheid te geeselen. Broeder Robin antwoordde, dat hij zulk
    eene wreedheid niet kon of wilde plegen, als het wezen zou, om
    het meisje te geeselen voor wat zij niet helpen kon, en voor dit
    blijk van ongehoorzaamheid werd de oude Robin door den ouden goeden
    Duitschen broeder gegeeseld, tot hij niet meer staan kon. Hij werd
    te bed gebragt, en omtrent drie weken later, toen mijn vader den
    Staat verliet, lag hij nog te bed aan de gevolgen van dat geeselen.

    Wederom: in het najaar van 1836 ging ik voor mijne gezondheid naar
    het Zuiden, bleef in een dorp in Mississippi en kreeg bezigheid
    in het grootste huis van het graafschap als boekhouder bij eene
    firma van Lonisville, Kentucky. Een man, die bij het dorp woonde,
    dertig jaren oud en ongetrouwd, kwam in ongelegenheid, en gaf mijn
    patroon een verband op een knappen slaaf; die omtrent tweehonderd
    pond woog--schrander, vlug, gehoorzaam, en bijzonder getrouw en
    eerlijk, zoo zeer dat hij tot een voorbeeld werd gesteld. Hij
    had eene vrouw, die hij liefhad; zijn eigenaar sloeg de oogen op
    haar en zij werd zijne matres. De slaaf beklaagde zich bij zijnen
    meester; zeide hem, dat hij zijn best deed, om zijne pligten te
    vervullen, dat hij een goede en getrouwe Neger voor hem was, en dat
    het hard was, dat, nadat hij den geheelen dag en tot tien ure in
    den avond zwaar had gewerkt, zijne huwelijksbetrekkingen gestoord
    en verbroken werden. De blanke ontkende de beschuldiging en de
    vrouw insgelijks. Op eenen avond, tegen den eersten September, kwam
    de slaaf vroeger dan gewoonlijk naar huis, tegen negen ure. Het was
    een akelige, regenachtige avond; hij maakte in zijne hut vuur aan,
    ging zijn avondeten krijgen, en vond het oogenschijnlijk bewijs
    der schuld van zijnen meester. Hij werd woedend, gelijk ik denk dat
    ieder man worden zou, greep een slagtersmes, sneed zijnen meester
    de keel af, gaf zijne vrouw steken op zeven en twintig plaatsen,
    kwam naar het dorp, en klopte aan de deur van het kantoor. Ik
    zeide hem binnen te komen. Hij deed zulks en vroeg naar mijn
    patroon. Ik riep hem. De slaaf zeide hem, dat hij zijnen meester
    en zijne vrouw had gedood, en om welke reden. Mijn patroon sloot
    hem op, en hij, een doctor en ik gingen naar het huis, en vonden
    den meester dood en de vrouw van den slaaf bijna; zij bleef echter
    in leven. Wij (mijn patroon en ik) keerden naar het dorp terug,
    bewaarden den slaaf tot de zon opkwam, lieten hem opgesloten, en
    gingen ontbijten, met voornemen om den slaaf naar de gevangenis
    te brengen (daar het belang van mijnen patroon was den slaaf zoo
    mogelijk te redden, dewijl hij duizend dollars aan hem gewaagd
    had), maar terwijl wij aten, braken eenige menschen, die van den
    moord gehoord hadden, de deur open, namen den armen kerel, deden
    hem een ketting om den hals, en dreven hem naar de bosschen met
    de punt der bajonet, met groot rumoer de plaats voorbij komende,
    waar wij zaten te eten. Mijn patroon dit hoorende, liep naar buiten
    en ontzette den slaaf. Het gepeupel brak weder in, nam den slaaf
    en bragt hem weder, gelijk te voren gezegd is, de stad uit.

    Mijn patroon bad hen toen, om hunne stad niet op zulk eene manier
    te schandvlekken, maar eene jury van twaalf nuchtere mannen te
    benoemen, om te beslissen wat er gedaan zou worden. En twaalf,
    zoo nuchter als er te vinden waren (ik was niet nuchter), zeiden,
    dat hij moest gehangen worden. Zij bonden hem toen een touw
    om den hals, en plaatsten hem op een oud paard. Hij hield eene
    aanspraak aan het gepeupel, die ik toen dacht, dat, indien zij van
    een senator gekomen was, met toejuichingen zou zijn ontvangen;
    en met dat al was hij kalmer dan ik ben, nu ik dit schrijf. En
    nadat hij alles had gezegd van de daad en hare redenen, schopte
    hij het paard onder zich weg, en zonk in de eeuwigheid. Mijn
    patroon heeft dikwijls gezegd, dat hij nooit in zijn leven iets
    edelers zag dan het gedrag van dien slaaf.

    Nu, mijnheer de redacteur, heb ik u de feiten gegeven, en ik
    kan u de namen en datums geven. Gij kunt doen, wat gij denkt,
    dat best is voor de zaak der menschelijkheid. Ik hoop het kwaad
    van mijn vroeger leven gezien te hebben en zal pogen mij te
    verbeteren. Met hoogachting

    James L. Hill.

    Springfield, Illinois, 17 Sept. 1852.


"Het gevoelen van een Zuidlander," hieronder medegedeeld,
verscheen in de National Era, te Washington uitgegeven. Dit is een
anti-slavernij-blad, maar dat door den edelen toon en de uitstekende
bekwaamheid, waarmede het geschreven wordt, de achting en begunstiging
van vele lezers in de slavenstaten heeft verworven.

De volgende mededeeling komt ons ter hand onder eenen omslag uit
Louisiana.--Red. van de Era.


    HET GEVOELEN VAN EEN ZUIDLANDER.

    Aan den redacteur der National Era.

    Ik heb juist in den New-York Observer van 12 Augustus, een artikel
    uit de Southern Free Press gelezen, met eene inleiding aan de
    redactie van den Observer, onder de leus van "Vooruitgang aan
    den regten kant!"

    De redacteur van de New-York Observer zegt, dat de Southern
    Free Press een bekwaam en ijverig verdediger der zuidelijke
    instellingen is geweest, maar dat hij thans het maken eener wet
    voorstaat om het scheiden van familiën te verbieden, en onderrigt
    aanbeveelt aan die slaven, die het eerlijkste en getrouwste
    zijn. De Observer voegt er bij: "Het was zulke taal als deze,
    die gewoon begon te worden, voor dat het noordelijke fanatisme
    de vooruitzigten der emancipatie bedierf." Dit is zoo niet! Het
    noordelijke fanatisme, gelijk hij het noemt, heeft alles gedaan wat
    tot verbetering van den toestand der slaven gedaan is. Iedereen
    die iets van de slavernij in de laatste dertig jaren weet, zal
    zich herinneren, dat omtrent zoo lang geleden, de toestand van
    den Staat in Louisiana--want alleen van Louisiana spreek ik,
    omdat ik Louisiana alleen ken--zoo onderdrukt en ellendig was,
    als eenig verhaal van de abolitionisten, dat ik ooit gezien heb,
    dien gemaakt hebben. Ik zeg abolitionisten, ik meen de vrienden
    en voorstanders der vrijheid op eene billijke en eerlijke
    manier. Indien iemand aan mijne bewering twijfelt, laat hij dan
    inlichting zoeken; laat hij de zwarte wetten van Louisiana nemen en
    lezen: laat hij opgaven verzamelen van waarheidlievende personen,
    op wier gezegden men vertrouwen kan.

    Deze rampzalige toestand der slaven maakte de vrienden der
    menschelijkheid wakker, die als mannen en Christenen onbevreesd
    optraden en waarheden spraken, en met verontwaardiging hun
    afgrijzen van de onderdrukkers openbaarden. Zulke maatregelen
    bragten natuurlijk eenen strijd voort, die den kreet der
    menschelijkheid al luider en luider door het land deed klinken. De
    vrienden der vrijheid wonnen de overmagt in de harten des volks,
    en de slavenhouders werden tot staan gebragt. Sommigen verminderden
    hunne wreedheden, uit vrees voor de gevolgen, terwijl anderen
    begonnen na te denken, die misschien niet onwillig daartoe
    waren, toen hun dit werd opgedrongen. Men onthield zich niet
    alleen van wreedheden, maar de gemakken van den slaaf werden
    vermeerderd. Eene rugwaartsche beweging was nu niet uitvoerbaar;
    de vrees voor opstand hield hen er aan vast. De slaven hadden
    vrienden gevonden, en zij waren waakzaam. Men ontdekte echter
    spoedig, dat te veel voorregten, te veel zachtheid en het geven
    van kennis de magt zouden verwoesten, om den slaaf ter neder te
    houden, en strekken om het stelsel te verzwakken, zoo niet te
    vernietigen. Derhalve moesten er strenge wetten gemaakt en boeten
    daaraan verbonden worden. Niemand moest een slaaf onderwijzen
    of laten onderwijzen, zonder boete. De wet is tegenwoordig in
    kracht. Deze noodzakelijke wetten, gelijk zij worden genoemd,
    worden allen op rekening van de vrienden der vrijheid, van
    hunne bemoeijing gesteld. Ik vermeen, dat zij met regt aan hunne
    bemoeijing worden toegeschreven; want wie, die de geschiedenis
    van het beloop der wereld bestudeert, weet niet, dat in elken
    strijd tegen de magt de zwakke, totdat hij de overwinning behaalt,
    met meer strafheid zal behandeld worden? Verlies echter hunnen
    vorigen toestand niet uit het oog. Wet op wet is sedert gemaakt,
    om de koord vaster om den armen slaaf digt te halen, en allen
    zijn aan de abolitionisten toegeschreven. Wel nu, er wordt toch
    vooruitgang gemaakt. Hier komt de Southern Press te voorschijn,
    en doet eenige eerlijke bekentenissen. Hij zegt: "De aanvallen op
    de slavernij, in de laatste twintig jaren door het Noorden gedaan,
    hebben het kwaad daarvan vergroot. De behandeling der slaven is
    zonder twijfel een kiesch en moeijelijk vraagstuk geworden. Het
    Zuiden heeft eenen grooten zedelijken strijd te voeren, en het moet
    de ondoordringbaarste zedelijke wapenrusting aandoen." Hij denkt,
    dat de bruikbaarheid van slaveneigendom niet zou benadeeld worden,
    door het maken eener wet, welke de scheiding van slavenfamiliën
    verbood; want hij zegt: "Hoewel er somtijds gevallen voorkomen,
    welke wij zien dat door die noordelijke dweepers worden opgevat,
    als kenmerkende trekken van het stelsel," enz. Dit is onzin! Het
    zijn geene gevallen, "die somtijds voorkomen," volstrekt niet! Het
    zijn gevallen, die dagelijks voorkomen, hoewel er familiën zijn,
    die uitzonderingen vormen, en velen, zou ik hopen, die het niet
    willen doen. Terwijl ik schrijf, kan ik mij drie mannen herinneren,
    die door slavenhandelaars uit Virginië hier gebragt zijn, en
    waarvan ieder zes of zeven kinderen bij zijne vrouw heeft gelaten,
    van welke zij nooit weder gehoord hebben. Een ander is hier kort
    geleden gestorven, die hetzelfde getal in Carolina had gelaten,
    waarvan hij nooit weder gehoord had.

    Ik bleef den zomer van 1845 te Nashville. Gedurende de maand
    September kwamen er zes honderd slaven door die plaats, in
    vier verschillende troepen, naar New-Orleans; hunne eindelijke
    bestemming was waarschijnlijk Texas. Een aanmerkelijk getal
    daaronder waren vrouwen; jonge vrouwen natuurlijk; vele moeders
    moesten niet alleen hare kinderen, maar hare zuigelingen hebben
    achter gelaten. Een troep alleen had eenige weinige kinderen. Ik
    deed eenige uitstapjes naar de verschillende badplaatsen van
    Nashville. En terwijl ik te Robinson of Tyree Springs was,
    twintig mijlen van Nashville, op de grenzen van Kentucky en
    Tennessee, zeide mijne kasteleines eens tegen mij: "Daar komt een
    troep geketende slaven aan." Ik ging naar den weg en bezigtigde
    hen. Om hen te beter te kunnen waarnemen, stuitte ik den blanke
    vooraan, die op zijn gemak in een wagen met een paard zat, en
    vroeg hem of deze slaven te koop waren. Ik telde hen en lette
    op hunne gesteldheid. Zij werden door drie wagens met een paard
    verdeeld, in ieder waarvan een koopmansknecht zat, zoo geschikt,
    dat zij den geheelen troep overzagen. Sommigen waren ongeketend;
    zestig waren geketend in twee benden, dertig in elk, de regterhand
    van den eenen aan de linkerhand van dien aan den anderen kant,
    vijftien uitmakende aan elke zijde van een grooten ossenketting,
    waaraan al de handen vastgemaakt waren, en dien zij dus genoodzaakt
    waren op te houden--mannen en vrouwen door elkander, en omtrent in
    gelijke evenredigheid--allen jonge lieden. Geene kinderen daarbij,
    behalve eenige weinigen in den wagen achteraan, welke de eenige
    kinderen waren in de vier troepen. Ik zeide tot eene fatsoenlijke
    mulattin in huis: "Is het waar, dat de slavenhandelaars de moeders
    van hare kleine kinderen nemen?"--"Missis! het is waar; want hier
    werd verleden week zulk eene meid (haar noemende) die omtrent
    eene mijl van hier woonde, na den eten weggenomen--zij wist
    er des morgens niets van--verkocht, onder den troep gestoken,
    en haar kindje werd aan eene buurvrouw gegeven. Zij was eene
    stevige jonge vrouw en bragt een goeden prijs op."

    De opname van Texas in de Unie bragt dien zomer dezen levendigen
    handel te weeg. Maar te huis komende in eene kleine boot, met
    laag water, had een slavenhandelaar aan boord vijf en veertig
    mannen en vrouwen op eene kleine plek bijeen gepakt, sommigen met
    handboeijen aan. Een man van een fatsoenlijk voorkomen had eene
    vrouw en zeven kinderen te Nashville gelaten. Bij Memphis hield
    de boot, volgens vroegere beschikking, stil bij eene plantaadje,
    om er nog dertig in te nemen. Een uur vertoef was de tijd, die
    met den kapitein der boot was bedongen. Dertig jonge mannen
    en vrouwen kwamen den oever der Mississippi af, er uitziende
    als de ellende in eigen persoon, zoo pas van het veld; morsig,
    mistroostig en neerslagtig; sommigen met een ouden doek onder den
    arm; eenige weinigen hadden dekens; sommigen hadden geheel niets
    en zagen er uit, alsof niets hun meer schelen kon. Ik berekende,
    terwijl ik hen den oever zag afkomen, dat ik alles, wat zij
    met elkander hadden, wel in een pak kon dragen. Dat zij zoo kort
    vooraf gewaarschuwd waren om te vertrekken was dewijl men vreesde,
    dat zij zich schuil zouden houden. Zij zagen er allen droevig uit,
    daar zij al wat hun dierbaar was achter lieten, om onder den hamer
    gebragt en het eigendom van den hoogsten bieder te worden. Geene
    kinderen daarbij! De geheele vijf en zeventig werden op een klein
    plekje van de boot opeen gepakt, mannen en vrouwen bij elkander.

    Men verheugt zich te zien, dat de zedelijkheid het hoofd opsteekt
    bij de voorstanders der slavernij, en dat eene "ondoordringbare
    zedelijke wapenrusting" noodig wordt geacht. Ik hoop dat dit
    niet naar de compromises van Mr. Clay mag blijken te gelijken. De
    Southern Press zegt: "Wat de karikaturen der slavernij in "Uncle
    Tom's Cabin" en "The White Slave" betreft, allen op denkbeeldige
    omstandigheden gegrond, enz.; wij beschouwen die als ten hoogste
    boosaardig en opruijend (incendiary). Hij, die het onderneemt
    door kwaad spreken eene vijandschap tusschen twee naasten en
    buren te doen ontstaan, wordt met regt door alle menschen en alle
    zedestelsels voor een misdadiger gehouden." Dan haalt hij het
    negende gebod aan en vervolgt: "Maar valsch getuigenis te geven
    tegen geheele Staten en millioenen van menschen enz., zou eene
    misdaad schijnen zoo veel dieper in schandelijkheid, als het kwaad
    grooter en de aanleiding geringer is." Vooreerst wil ik de Southern
    Press uitdagen, om te bewijzen, dat Mrs. Harriet Beecher Stowe
    ééne onwaarheid heeft gezegd. Indien zij de waarheid heeft gezegd,
    dan is deze inderdaad een krachtig werktuig van "aanval op de
    slavernij," gelijk die noordelijke dweepers in de laatste "twintig
    jaren" gedaan hebben. Het aantal, tegen welke zij zondigt, schijnt
    naar de meening des redacteurs, de schandelijkheid harer misdaad
    te vergrooten. Dit is goed geredeneerd! Ik hoop dat de redacteur
    zal leeren gevoelen, dat goddeloosheid in het groot erger is, dan
    in het klein en tegen enkele personen, en oneindig moeijelijker te
    bereiken is, vooral wanneer zij lang heeft bestaan. Zij verzamelt
    stoutheid en kracht, wanneer zij door het gezag van den tijd wordt
    gewettigd en ondersteund door velen, die belang hebben om haar
    in stand te houden. Zoo is het met de slavernij; en Mrs. Harriet
    Beecher Stowe verdient de dankbaarheid van "Staten en millioenen
    van menschen" voor haar talentrijk werk, waarin zij die in het ware
    licht ten toon stelt. Zij heeft waarheid, regt en menschelijkheid
    voorgestaan, en deze zullen hare pogingen ondersteunen. Haar werk
    zal door "Staten en door millioenen van menschen gelezen worden",
    en wanneer de Southern Press haar poogt zwart te maken, door hare
    eigene bekentenis aan te voeren, "dat het onderwerp der slavernij
    haar zoo pijnlijk was geweest, dat zij zich verscheidene jaren
    lang onthouden had van daarover te spreken," en te zeggen dat
    dit naar zijne meening "de scherpheid van het venijn in haar boek
    verklaart;" zoo zullen zijne werkelijk venijnige pijlen schadeloos
    voor hare voeten neêrvallen; want de lezers zullen voor zichzelven
    oordeelen en zeer genegen zijn om te besluiten dat er meer venijn
    komt van de Southern Press dan van haar. Zij verdedigt wat regt is
    en gaat den regten weg, waarop weinigen verdwalen; hij verdedigt
    wat onregt is, en heeft bijgevolg te laveren, in te willigen,
    te loochenen, te lasteren en allerlei dingen te doen.

    Met allen eerbied voor zooveel regte beginselen als de Southern
    Press ter gunste der slaven mag hebben aangevoerd, moet ik de
    menschelijke natuur zeer slecht kunnen beoordeelen, indien ik mij
    vergis met te zeggen, dat Mrs. Stowe veel gedaan heeft, om hem
    deze inwilligingen te ontlokken; en het te voorschijn brengen van
    "die ondoordringbare, zedelijke wapenrusting," welke hem juist als
    een bolwerk van veiligheid voor de slavernij in het hoofd gekomen
    is, heeft hare gereedheid aan hare en andere dergelijke pogingen
    te danken. Ik hoop dat de Southern Press niet het bedorven kind
    zal navolgen, en uit kwaadheid weigeren zijne taart op te eten.

    De "White Slave" heb ik niet gezien. Ik kan den aard van dit
    werk raden; want ik heb veertien of vijftien jaren geleden den
    overtogt naar New-York gedaan, met eene jonge vrouw, welker
    gelaat in een overvloed van licht bruine krullen was gehuld, en
    die den geheelen weg over als eene blanke met de passagiers aan
    tafel zat. Toen wij aan de quarantaine, Staten-Eiland, kwamen,
    ontving de kapitein eenen brief, met expresse door iemand te
    New-Orleans gezonden, waarin zij als zijne slavin werd opgeëischt,
    en de kapitein met al de straffen der bestaande wet bedreigd,
    indien zij niet terstond teruggebragt werd. De schreijende oogen
    van het ongelukkige meisje zeiden de waarheid, toen de kapitein
    haar dit met weerzin mededeelde. Zij bekende zonder te aarzelen,
    dat zij weggeloopen was, en dat eene vriendin hare vracht had
    betaald. De vereischte maatregelen werden genomen, en zij werd
    naar eene paketboot gebragt, die bij Sandy Hook lag en naar
    New-Orleans bestemd was.

    "Uncle Tom's Cabin," denk ik, is eene getrouwe afschildering der
    slavernij. De voorvallen zijn versierd, maar de toestand van den
    slaaf is naar waarheid beschreven. Ik heb het werk niet blad voor
    blad gelezen, daar mijn oogmerk was, te zien in welk omstandigheden
    de slaaf verkeerde, ik zou een geval van doodgeeselen kunnen
    opgeven, hetwelk met dat van Oom Tom zou gelijk staan, evenwel
    zijn zulke gevallen niet veelvuldig.

    Het aanstoken van vijandschap tusschen naasten, waarover de
    Southern Press klaagt, verdient opmerking. Wie zijn naasten? Het
    duidelijkste antwoord op deze vraag is te vinden in het antwoord,
    dat Christus aan den schriftgeleerde gaf, toen deze hem dit
    vroeg. Eene andere vraag zal opkomen: Of in het oordeel van
    Christus, Mrs. Stowe als eene naaste of als eene kwaadstookster
    zou worden beschouwd? Daar de almagtige Bestuurder van het
    heelal en de Schepper der menschen gezegd heeft, dat Hij alle
    volken der aarde uit eenen bloede en den mensch naar Zijn eigen
    beeld geschapen heeft, zou de zwarte, onaangezien zijne kleur,
    een naaste schijnen te zijn, die onder zijne vijanden gevallen
    is, welke hem beroofd hebben van de vruchten van zijnen arbeid,
    zijne vrijheid, zijn regt op zijne vrouw en kinderen, zijn regt om
    te leeren lezen en op alles wat de wereld dierbaar acht, behalve
    zulk eene hoeveelheid van voedsel en kleeding als hem voor het
    doel van zijn beroover bruikbaar maken. Laten de voorstanders der
    slavernij de enkele gevallen van zachtheid, van gegeven onderwijs
    en van liefderijke gehechtheid, die onder sommige meesters
    gevonden worden, niet als proeven der slavernij aanvoeren! Dit
    is oneerlijk! Zij vormen uitzonderingen, en groote achting heb ik
    daarvoor; maar zij zijn niet de regelen der slavernij. De strijd
    die aangestookt wordt, heeft niet ten doel om iets weg te nemen,
    dat anderen toebehoort--noch hun zilver, noch hun goud, noch
    hun fijn linnen en purper, hunne huizen of landen, hunne paarden
    of vee, noch iets dat hun eigendom is; maar om eenen naaste te
    verlossen van hunne onmenschelijke begeerlijkheid.

    Een Republikein.


Geene inleiding is noodig voor de volgende briefwisseling, en geene
aanbeveling zal vereischt worden, om haar de belangstellende aandacht
van nadenkende lezers te verzekeren.


    Washington City, 6 Dec. 1852.

    Waarde Heer!

    Ik verneem dat gij uit Noord-Carolina zijt en altijd in het Zuiden
    gewoond hebt, gij moet bij gevolg bekend wezen met de werking van
    de instelling der slavernij. Gij hebt zonder twijfel ook dat wereld
    beroemde boek, "Uncle Tom's Cabin" door Mrs. Stowe, gelezen. De
    verdedigers der slavernij ontkennen, dat dit boek eene getrouwe
    schildering der slavernij is. Zij zeggen, dat de voorstellingen
    daarvan overdreven, de tooneelen en voorvallen ongegrond zijn,
    en, in één woord, dat het geheele boek eene caricatuur is. Zij
    ontkennen ook, dat familiën gescheiden worden--dat kinderen van
    de ouders, vrouwen van hare mannen worden verkocht, enz. Onder
    deze omstandigheden, ben ik verlangend om u naar uw gevoelen
    over het boek van Mrs. Stowe te vragen, en of, naar uwe meening,
    hare opgaven geloof verdienen of niet.

    Ik heb de eer te zijn, enz.
    A. M. Gangewer.


    D. R. Goodloe, Esq.



    Washington, 8 Dec. 1852.

    Waarde Heer!

    Uw brief van den 6den dezer, waarin mijn gevoelen over "Uncle
    Tom's Cabin" gevraagd wordt, is wel ontvangen; en daar er geene
    reden is, waarom ik dat zou terughouden of het moest de vrees voor
    de publieke opinie zijn (daar het, naar ik verneem, uw oogmerk
    is mijn antwoord openbaar te maken), zal ik het u eenigzins
    omstandig geven.

    Een boek van verdichting moet, om het lezen waardig te zijn,
    natuurlijk gevuld zijn met zeldzame en treffende gebeurtenissen,
    en de hoofdkarakters moeten opmerkelijk zijn, sommige door groote
    deugden, andere misschien door groote ondeugden of dwaasheden. Een
    verhaal van gewone gebeurtenissen uit het leven van alledaagsche
    menschen zou onuitstaanbaar flaauw en vervelend zijn; en een
    boek uit zulke bouwstoffen zamengesteld, zou bij de bevallige
    en krachtige schilderingen van leven en zeden, welke wij in de
    geschriften van Walter Scott en Dickens hebben, dat gene wezen,
    wat eene landmeters-teekening van een veld van tien akkers
    bij een geschilderd landschap is, waarin het oog door duizend
    verscheidenheden van heuvel en dal, van groen heestergewas
    en helder water, van licht en schaduw, met éénen blik wordt
    bekoord. Om te beslissen of een roman eene getrouwe schildering
    der maatschappij bevat, is het niet noodig te vragen of men de
    hoofdpersonen elken dag kan ontmoeten, maar of zij kenmerkend
    zijn voor den tijd en het land--of zij de heerschende gevoelens,
    deugden, ondeugden, dwaasheden en eigenaardigheden voorstellen--en
    of de gebeurtenissen, treurig of het tegendeel, zoodanige zijn
    als nu en dan kunnen voorvallen en werkelijk voorvallen.

    "Uncle Tom's Cabin" volgens deze beginselen beoordeelende, aarzel
    ik niet te zeggen, dat het werk eene getrouwe schildering van het
    leven en de instellingen in het Zuiden is. Er is niets in het boek,
    dat onbestaanbaar is met de wetten en gebruiken der slavenhoudende
    Staten; de deugden, ondeugden en bijzondere kleuren van karakter en
    manieren zijn allen zuidelijk en moeten door iedereen, die het boek
    leest, terstond herkend worden; ik mag nooit in één man zulk een
    verdorvenheid hebben gezien als het karakter van Legree vertoont,
    hoewel ik tien duizend maal de verschillende schaduwen daarvan bij
    onderscheidene personen heb waargenomen. Aan den anderen kant heb
    ik nooit zoo vele volmaaktheden in één menschelijk wezen vereenigd
    gezien, als Mrs. Stowe aan de dochter van eenen slavenhouder heeft
    gegeven. Evangeline is een beeld van schoonheid en goedheid, dat
    nooit uit het gemoed kan worden gewischt, welke vooroordeelen
    het ook hebben mag; en toch heeft geheel haar karakter eene
    zuidelijke kleur, haar edelmoedig medelijden, hare schoonheid
    en teêrheid, hare gevoeligheid zijn allen zuidelijk. Zij zijn
    "aan den grond eigen", en daar zij het zuidelijke ideaal van
    schoonheid en beminnelijkheid vertegenwoordigen, kunnen zij nooit
    uit zuidelijke harten verbannen worden, zelfs niet door de magt
    der Waakzaamheids-commissiën.

    Het karakter van St. Clare kan niet missen liefde en bewondering in
    te boezemen. Hij is het ideaal van een zuidelijk "gentleman"--vol
    eergevoel, edelmoedig en menschelijk, van beschaafde manieren,
    goede opvoeding en onbekrompen vermogen. In de behandeling
    zijner slaven dwaalt hij veeleer naar den kant der zachtheid
    dan der kracht af; en hij is door de natuurlijke aandrift zijner
    goedhartigheid altijd hun vriendelijke beschermer, zonder veel
    te bedenken wat hun overkomen kan, wanneer dood of ongeluk hen
    van zijne vriendschap berooven.

    Mr. Shelby, de eerste eigenaar van Oom Tom, en die hem, door
    geldelijke ongelegenheden gedrongen, aan eenen handelaar verkoopt,
    is geenszins een slecht karakter; zijne vrouw en zoon, zijn al
    wat eer en menschelijkheid kunnen verlangen; en kortom de eenige
    blanken, die in dit boek eene zeer ongunstige vertooning maken,
    zijn de booswicht Legree, die van geboorte een Vermonter is,
    en de gladtongige slavenhandelaar Haley, die de spraak van
    een Noordlander heeft. Het blijkt dus, dat Mrs. Stowe met het
    schrijven van "Uncle Tom's Cabin" niet ten oogmerk heeft gehad,
    het zuidelijke karakter zwart te maken. Een zorgvuldig onderzoek
    van het boek zou tot de tegenovergestelde gevolgtrekking leiden,
    dat zij gezind is geweest de Zuidlanders tegen den laster in
    bescherming te nemen, en zelfs een verheven denkbeeld van de
    zindelijke maatschappij te geven, terwijl zij de onheilen van het
    stelsel der slavernij ten toon stelde. Zij rigt hare batterijen
    tegen de instellingen, niet tegen personen; en is edelmoedig
    genoeg om een overgeloopen Vermonter voor haar afschuwelijkst
    portret van een barbaarschen dwingeland te laten zitten.

    Hoe onaangenaam die pligt ook wezen mag, kan ik toch mijne
    getuigenis niet wederhouden, om te bevestigen, dat familiën van
    slaven dikwijls gescheiden worden. Ik weet niet hoe iemand de
    stoutheid kan hebben, om dit te loochenen. De zaak is van openbare
    bekendheid, en dikwijls het onderwerp van pijnlijke opmerkzaamheid
    in de zuidelijke Staten. Ik heb dikwijls het gebruik, om man
    en vrouw, ouders en kinderen te scheiden, hooren verdedigen,
    voorspreken, op duizenderlei manieren vergoelijken, maar ik heb
    het nooit hooren ontkennen. Hoe kon het ook ontkend worden daar de
    omstandigheid, die het gesprek uitlokte, waarschijnlijk juist een
    pas gebeurd voorbeeld van wreede scheiding was? Neen, mijnheer,
    de ontkenning dezer omstandigheid door vuile papierbekladders
    moge ver verwijderde personen bedriegen, zij kan niemand in het
    Zuiden misleiden.

    In al de slavenhoudende Staten is de huwelijksbetrekking
    tusschen slaven, of tusschen een slaaf en een vrij persoon,
    geheel willekeurig. Er is geene wet, die haar bekrachtigt, of in
    eenigen vorm, regtstreeks of zijdelings, erkent. In één woord,
    zij is onwettig, en bindt niemand--noch de slaven zelven,
    noch hunne meesters. Door man en vrouw, ouders en kinderen
    te scheiden, schendt de handelaar of eigenaar geene wet van
    den Staat. Hij koopt of verkoopt bij publieke auctie of onder
    's hands datgene, wat de majesteit der wet verklaard heeft eene
    koopwaar te zijn. De slagtoffers mogen van zielesmart krimpen en
    de teerhartige toeschouwer mag het met sombere verontwaardiging
    aanzien, maar het baat niet. De inspraak van barmhartigheid en
    regtvaardigheid in het hart is in oproer tegen de wet des lands.

    De wet zelve bewerkt niet zelden de wreedste scheidingen
    van familiën, bijna zonder tusschenkomst van persoonlijke
    bedrijven. Dit gebeurt, wanneer iemand insolvent sterft, of
    dit bij zijn leven wordt. Zijne goederen, vaste en roerende,
    moeten openlijk aan den hoogsten bieder verkocht worden; en
    de executeur, administrateur, of wie anders met het beheer van
    het vermogen belast is, kan, hoewel hij ook de menschlievendste
    gezindheid mag koesteren, het losrukken der dierbaarste banden
    van verwantschap niet verhinderen. Het voorbeeld door Mrs. Stowe
    gegeven, in den verkoop van Oom Tom door Mr. Shelby, is een
    zeer gewoon geval. Financiëele ongelegenheid is de vruchtbaarste
    bron van ongeluk voor den slaaf, zoowel als voor den meester; en
    voorbeelden van familiebanden, welke door deze oorzaak verbroken
    worden, komen dagelijks voor.

    Het gebeurt dikwijls, dat groote misbruiken, in schennis der wet
    en in weerwil van alle pogingen der regering tot bedwang daarvan,
    plaats hebben; dit is het geval met dronkenschap, hazardspelen en
    andere ondeugden. Maar hier is eene wet, aan alle slavenhoudende
    Staten gemeen, die den kwaaddoener steunt en beschermt, terwijl
    hare geduchtste verschrikkingen bewaard zijn voor diegenen,
    die tusschenbeiden zouden willen komen om de onschuldigen te
    beschermen. Staatslieden van hoogen en eervollen naam hebben, uit
    een hersenschimmig begrip van politieke noodzakelijkheid, deze
    wet in het abstracte verdedigd, terwijl zij, zonder aarzeling,
    elke toepassing daarvan als onregtvaardig zouden veroordeelen.

    In een opzigt verheugt het mij openlijk te zien loochenen,
    dat familiën van slaven gescheiden worden; want terwijl dit
    een schandelijk gebrek aan waarheidsliefde bewijst, toont het
    tevens een prijselijk gevoel van schaamte, en leidt tot de hoop,
    dat de publieke opinie in het Zuiden niet veel langer meer dit
    allerhatelijkste, hoewel niet wezenlijk noodzakelijke gedeelte
    van het stelsel der slavernij zal dulden.

    In dit verband wil ik u eene aanmerking van den redacteur
    der Southern Press, in een der laatste nommers van dit blad,
    herinneren, waarin hij het bestaan van het bedoelde misbruik
    erkent en de verbetering daarvan aanbeveelt. Hij zegt:

    "Het Zuiden heeft eenen grooten zedelijken strijd te voeren, en
    het behoort de meest ondoordringbare zedelijke wapenrusting aan
    te doen. Aldus is deszelfs pligt, zoowel als belang, alle kwaad te
    verzachten of weg te nemen, dat een bijkomend gevolg der instelling
    is. De scheiding van man en vrouw, ouders en kinderen is zulk een
    kwaad, hetwelk wij weten, dat hier algemeen vermeden en gelaakt
    wordt, hoewel er somtijds gevallen voorkomen, welke wij opmerken,
    dat door deze noordelijke dweepers als kenmerkende proeven van het
    stelsel worden opgevat. Nu zien wij geen groot kwaad of ongerijf,
    maar veel goed in een wettelijk verbod van zulke voorvallen. Laten
    de man en de vrouw, de ouders en de minderjarige kinderen te zamen
    verkocht worden. Zulk eene wet zou slechts geringen invloed hebben
    op de algemeene waarde of bruikbaarheid van slaven-eigendom, en
    zou in sommige gevallen het geweld voorkomen, dat het gevoel van
    zulke betrekkingen door een gedwongen of vrijwilligen verkoop
    wordt aangedaan. Wij zijn overtuigd, dat het voor meester en
    slaaf heilzaam zou zijn, het huwelijk en de waarneming van alle
    pligten en betrekkingen daarvan te bevorderen."

    Hoezeer ik ook van den redacteur der Southern Press verschild heb,
    wat zijne algemeene begrippen van staathuishoudkunde betreft,
    ben ik toch genegen hem zijne vroegere dwalingen te vergeven
    uit aanmerking zijner openbare erkentenis van dit "bijkomende
    kwaad" en zijne rondborstige aanbeveling van het wegnemen
    daarvan. Een zuidelijk nieuwsblad, minder aan de handhaving der
    slavernij toegewijd dan de Southern Press, zou zich door zulk
    eene aanbeveling ernstig gecompromitteerd hebben, en deszelfs
    raad zou veel minder kans gehad hebben om in acht genomen te
    worden. Ik denk dus, dat Mr. Fisher den dank van ieder goed man in
    het Noorden en in het Zuiden verdient, omdat hij zoo stoutmoedig
    de noodzakelijkheid van hervorming heeft aangewezen.

    Het tafereel, hetwelk Mrs. Stowe van de slavernij als eene
    instelling heeft geschilderd, is alles behalve gunstig. Zij
    heeft de schrikkelijke wreedheid en onderdrukking in het licht
    geplaatst, die uit eene wet voortspruiten, welke aan eene klasse
    der maatschappij eene bijna volstrekte en onverantwoordelijke
    magt over eene andere geeft. Evenwel toont de machinerie zelve,
    die zij voor haar oogmerk heeft gebruikt, dat niet allen, die aan
    het stelsel deelnemen, noodzakelijk schuldig zijn. Het is eene
    verhevene deugd in St. Clare, die hem Oom Tom doet koopen. Hij
    wordt door geene zelfzuchtige of ongeoorloofde beweegreden
    gedreven. Bewogen door het verlangen om zijne dochter genoegen
    te doen en door zijn eigen menschelijk gevoel, koopt hij eenen
    slaaf, ten einde hem voor het harde lot op de plantaadjes te
    bewaren. Indien hij te voren geen slavenhouder was geweest, was
    het nu zijn pligt er een te worden; dit, denk ik, is de moraal,
    die uit de geschiedenis van St. Clare moet getrokken worden, en
    het Zuiden heeft regt om het gezag van Mrs. Stowe ter verdediging
    van het slavenhouden tot zooverre in te roepen.

    Men kan zeggen, dat het St. Clare's pligt was, Oom Tom vrij te
    laten, maar de rijkdom der Rothschilds zou iemand nog niet in staat
    stellen om zijne zucht tot weldadigheid tot zulk eenen prijs te
    voldoen; en indien dit zijn pligt was, is het dan niet evenzeer
    de pligt van ieder rijk man in de vrije Staten om met hetzelfde
    weldadige oogmerk de slavenmarkt van New-Orleans te bezoeken? Het
    komt mij voor, dat een slaaf te koopen, om hem voor een hard en
    wreed lot te bewaren, zonder voornemen om hem vrij te laten, op
    zich zelf eene goede daad is. Indien de slaaf naderhand in staat
    mogt geraken om zich los te koopen, zou het zonder twijfel de pligt
    des eigenaars zijn hem te emanciperen, en het zou niet meer dan
    billijk wezen, elken dollar, dien de slaaf verdiend had, boven de
    kosten van zijn onderhoud, op zijne rekening te stellen, tot de
    prijs voor hem betaald ten volle teruggegeven was. Dit is alles
    wat de regtvaardigheid van den slavenhouder zou kunnen eischen.

    Zij, die tegen "Uncle Tom's Cabin" hebben geraasd als
    een opruijend boek, hebben op eene onverklaarbare manier
    (verondersteld dat zij het werk gelezen hebben) de moraal
    voorbijgezien, die het leven van den held bevat. Oom Tom is
    de getrouwste der dienstknechten. Letterlijk "gehoorzaamde
    hij in alle dingen zijne meesters naar het vleesch; niet als
    oogendienaar, als menschenbehager, maar in opregtheid des harten
    en God vreezende." Indien zijn gedrag de minste afwijking van de
    letterlijke vervulling van dit gebod der Heilige Schrift aanbiedt,
    is het in een geval, dat de goedkeuring van den gestrengsten
    casuïst moet wegdragen; want het gebod van gehoorzaamheid strekt
    zich natuurlijk slechts tot geoorloofde bevelen uit. Het is
    alleen, wanneer het monster Legree hem beveelt zijne mededienaren
    eene onverdiende tuchtiging te geven, dat Oom Tom gehoorzaamheid
    weigert. Hij wilde niet luisteren naar een voorstel om met Eliza
    naar Ohio te vlugten, in den nacht nadat zij door Mr. Shelby aan
    den handelaar Haley waren verkocht. Hij dacht, dat dit ontrouw
    aan zijn gewezen meester zou zijn, dien hij in zijne armen had
    gedragen, en dezen in moeijelijkheden zou kunnen brengen. Hij
    bood geen tegenstand aan Haley, en gehoorzaamde zelfs Legree in
    ieder wettig bevel; maar toen van hem geëischt werd, dat hij het
    werktuig van zijns meesters wreedheid zou zijn, verkoos hij, met
    den moed en de standvastigheid van eenen Christelijken martelaar,
    liever te sterven, dan zijn leven te redden door een misdadig
    toegeven. Zoo was Oom Tom geen slecht voorbeeld ter navolging
    voor dienstknecht of meester.

    Ik ben, mijnheer, met hoogachting,

    Uw dienstwillige dienaar,
    Daniël R. Goodloe.

    A. M. Gangewer, Esq., Washington.


De schrijfster heeft vergunning gekregen om het volgende uittreksel
te plaatsen uit eenen brief, door eene dame in het Noorden van den
redacteur van een Zuidelijk nieuwsblad ontvangen. Het gemoed en
karakter des schrijvers zullen bij het lezen daarvan voor zichzelven
spreken.


    Charleston, Zondag, 25 Julij 1852.

    "Uncle Tom's Cabin" werd mij omtrent veertien dagen geleden
    door *** verschaft, en gij kunt verzekerd zijn, dat ik het
    boek met oplettende belangstelling gelezen heb. "Wat is nu uwe
    meening er van?" zult gij vragen; en mijn vroeger gevestigde
    meeningen aangaande de questie der slavernij en de beginselen,
    welke ik ten opzigte dier bijzondere instelling zoo lang heb
    ondersteund, kennende, zult gij misschien een ontwijkend antwoord
    verwachten. Dit zou mijn eigen geweten van de waarheid mij thans
    niet veroorloven. Het boek is eene getrouwe schildering van het
    leven, waarin de donkere trekken heerlijk gelijkende zijn. Het
    leven--de karaktertrekken, voorvallen en zamenspraken--is het leven
    zelf ten papiere gebragt. In haar naschrift ontwijkt zij eenigzins
    de vraag of het naar werkelijke tooneelen was gevolgd, maar zij
    zegt dat er vele dergelijke voorbeelden bestaan. Hierin zegt zij
    zeker de waarheid. Indien zij de teekening van Legree aan de Roode
    Rivier, voor die van *** op *** eiland Zuid-Carolina had gegeven,
    dan had zij geen beter portret kunnen schilderen. Ik heb reden
    om te twijfelen of zij niet eenige kennis van dat gedrogt had,
    gelijk men weet, dat hij is, en hem om het effect heeft verplaatst.

    Mijne stelling in betrekking tot de uiterste partij, zoowel in
    Georgia als in Zuid-Carolina, zou mij weerhouden van de volle
    uitdrukking mijner gevoelens over sommige heerschende beginselen
    der instelling. Ik heb de slavernij in al hare verschillende
    gedaanten bestudeerd--ik ben in verschillende deelen der wereld
    met den Neger in aanraking gekomen, en heb het mijn doel gemaakt
    zijnen aard te bestuderen, zoo ver mijne beperkte vermogens mij
    licht wilden geven--en wat ook mijne meeningen geweest zijn,
    zij waren gegrond op hetgeen ik eene opregte overtuiging achtte.

    Gij weet wel hoe vele gelegenheden ik in de laatste drie jaren
    heb gehad om de verschillende werkingen te onderzoeken van eene
    instelling, welke thans de grootste en gewigtigste vraag voor ons
    bondgenootschappelijk welzijn bevat. Deze gelegenheden heb ik niet
    verwaarloosd, maar ik heb mij met ligchaam en ziel toegewijd aan
    het onderzoek der ingewikkelde betrekkingen daarvan, der inrigting
    over het geheel en der bijzondere nadeelen en hardheden daarvan
    voor enkele personen. Het kwaad is daarin gelegen, dat de regten
    van den meester vast bepaald, maar de wetten, die de regten van
    den slaaf moesten regelen, eene doode letter zijn. Welke maatregel
    van wetgeving, gegrond op de noodzakelijkheid van zelfverdediging
    voor hen, die de wetten maken--zelfs al ware verbetering hun
    oogmerk--zou gehandhaafd kunnen worden, wanneer het voorwerp,
    hetwelk de wet betreft, door den wetgever als slaven-eigendom
    wordt bezeten? Het bestaan zelfs eener wet ter verbetering van
    den toestand van eigendom wordt eene ongerijmdheid, in zooverre
    het om de uitvoering is te doen. Eene wet, die bestemd is om te
    regeren en den geregeerde geen middel heeft om hare bescherming
    te zoeken, is niets anders dan het zamenvoegen van zoo vele
    nuttelooze woorden tot eene ijdele vertooning. Maar waarom van
    wetten te spreken? Datgene wat als de volksregten van een volk
    wordt beschouwd, en elk hardnekkig vooroordeel, aangevoerd om
    deszelfs eigendomsbelang te beschermen, schept zelf zijne eigene
    magt tegen het zwakkere vat. Wetten, welke hiermede strijden,
    worden impopulair, zijn den heerschenden wil hatelijk, en
    inderdaad eene doode letter. Zoo lang de stem der geregeerden
    niet gehoord kan worden, en hunne verongelijkingen buiten het
    gebied of bereik der wet liggen, gelijk negenmaal van de tien
    het geval is, waar is daar hoop op herstel? De meester is het
    sterke vat; de Neger voelt zijne afhankelijkheid, en de gevolgen
    van een beroep op zijne regten vreezende, onderwerpt hij zich aan
    de wreedheid van zijnen meester, liever dan iets nog wreeders te
    moeten vreezen. Het is in die betwiste gevallen van wreedheid, dat
    wij het kwaad der slavernij vinden, en in die regerende wetten,
    welke aan slechte menschen uit het Noorden de magt geven, om de
    wreedste slavenmeesters te worden. Leid uit mijne aanmerkingen
    niet af, dat ik de Abolitionisten zoek te vriend te maken. Dit
    is mijn voornemen niet; maar bij eenen staat van zaken, die
    luide om hervorming roept, dwingt mij de waarheidsliefde om te
    zeggen, dat de menschelijkheid eene wet vordert, om de kracht
    en den oppermagtigen wil des meesters te regeren; en dat in geen
    gedeelte de hervorming noodiger is dan in dat, hetwelk het voedsel
    en de kleeding van den slaaf betreft. Iemand moet jaren lang in
    het Zuiden wonen, eer hij ten volle met vele uitwerkselen van de
    slavernij kan bekend worden. Iemand uit het Noorden, die geen
    bijzonder belang heeft bij het staatkundig en maatschappelijk
    welzijn van het Zuiden, kan jaren lang daar wonen, en in zijne
    dagelijksche aangelegenheden van stad tot stad gaan, en toch
    maar de gepolijste zijde der slavernij te zien krijgen. Met
    mij is het anders geweest. Haar invloed op den Neger zelven,
    en haar invloed om het maatschappelijk en commerciëel welzijn
    van het Zuiden zijn voor mij geheel opengelegd, en ik heb in het
    laatste jaar meer van hare uitwerkselen gezien, dan mij in al
    den tijd te voren was geopenbaard. Het is met deze gevoelens,
    dat ik gedwongen ben het boek van Mrs. Stowe eer te bewijzen,
    hetwelk ik acht dat geschreven moet zijn door iemand, die uit eene
    grondige kennis van het onderwerp hare bouwstoffen had geput. De
    karakters van den slavenhandelaar, van den insolventen eigenaar in
    Kentucky en den koopman van New-Orleans, zijn voorbeelden van wat
    er in die streken dagelijks gebeurt. Nieuwsbladschrijvers mogen
    zoo veel zij willen van dramatisch effect spreken; het verhaal is
    niet voor hen bestemd, en de voorvallen der gewone werkelijkheid
    zouden een nog sterker gekleurd tafereel vormen. Ik zou een boek
    kunnen schrijven, met datums en ontegensprekelijke bewijzen, van
    misbruiken welke in het geheugen van hen, onder wie zij plaats
    hadden, zijn geprent, hetwelk geen dramatisch effect zou noodig
    hebben, en tien maal afgrijselijker zou in het oog loopen, dan
    iets, dat Mrs. Stowe beschreven heeft.

    Ik heb in de Southern Press twee kolommen gelezen van
    Mrs. Eastman's "Aunt Phillis's Cabin, of het Zuidelijke
    Leven gelijk het is," met de aanmerkingen des redacteurs. Ik
    heb geene kritiek daarbij te voegen, daar het werk zichzelf
    critiseert. De redacteur had het kunnen vermijden, door het
    publiek voor een ezel verklaard te worden, indien hij zijnen
    onzin had teruggehouden. Indien die twee kolommen een proefje
    van Mrs. Eastman's werk zijn, beklaag ik hare poging en haren
    naam als schrijfster.



TWEEDE GEDEELTE.


HOOFDSTUK I.

DE DRUKPERS.


De New-York Courier and Enquirer van den 5den November bevatte een
artikel, dat voor de schrijfster van zeer veel belang was, omdat
het kort, klaar en duidelijk de voornaamste tegenwerpingen opsomde,
die tegen de Negerhut konden ingebragt worden. Wij willen dat artikel
hier in zijn geheel inlasschen, omdat het den grondslag uitmaakt der
opmerkingen in de volgende bladzijden vervat.

De schrijfster der Negerhut, wordt in dat artikel gezegd, heeft tegen
duizenden en millioenen harer medemenschen valsche getuigenis afgelegd.


    "Zij heeft dit gedaan door hun, als slavenhouders, in het oog der
    wereld, de schuld te geven van de misbruiken eener instelling,
    waaraan zij ten eenemale onschuldig zijn. Haar werk is zoodanig
    ingerigt, dat het slechts drie schaduwzijden der slavernij bloot
    geeft: vooreerst, de wreede behandeling der slaven; ten tweede,
    de scheiding van huisgezinnen; en ten derde, het gemis aan
    godsdienstig onderwijs voor slaven.

    Om het eerste aan te toonen, laat zij eene belooning uitloven
    voor het terugbrengen "dood of levend" van een weggeloopen slaaf,
    hoewel men nog nooit van eene belooning met zulk een alternatief
    gehoord heeft of heeft kunnen hooren ten zuiden der lijn van Mason
    en Dixon, en het herhaaldelijk door de Zuidelijke geregtshoven
    is uitgemaakt, "dat een slaaf, die slechts weggeloopen is, niet
    mag gedood worden." Zij legt woorden als deze in den mond van
    een harer personen: "De eigenaar, die het ergste doet, handelt
    nog slechts binnen de perken der magt, die de wet hem toekent;"
    terwijl integendeel het Burgerlijk Wetboek van den Staat waarin de
    schrijfster zulk een bewering doet uiten--Louisiana--bepaalt, dat:

    "De slaaf geheel ondergeschikt is aan den wil van zijn meester,
    die hem mag kastijden en straffen, maar niet met overdreven
    gestrengheid, of zoodanig dat verlamming of verminking er het
    gevolg van kan zijn, of zijn leven in gevaar wordt gesteld of
    zijn dood veroorzaakt."

    Terwijl dat wetboek eene geregtelijke verkooping vaststelt:
    "Wanneer de bewijzen aanwezig zijn, dat de eigenaar zijne slaven
    heeft mishandeld en de regter het oorbaar keurt, behalve het
    opleggen der voor dat geval vastgestelde straf, ook het in het
    openbaar verkoopen van den slaaf te bevelen, ten einde dezen
    buiten het bereik te stellen der magt, waarvan de eigenaar misbruik
    heeft gemaakt."

    "Indien iemand, wie ook, willens en wetens zijn slaaf of den
    slaaf van een ander doodt, zal hij, wanneer zijne daad bewezen is,
    overeenkomstig de wetten worden behandeld en gestraft."

    In het vorige jaar werd door het Hoog Geregtshof in Virginia
    aangenomen, in het regtsgeding van Souther tegen den Staat,
    dat het dooden van een slaaf door zijn meester en eigenaar,
    ten gevolge van zweepslagen op diens last en met overdreven
    gestrengheid gegeven, moord is, al mogt ook het oogmerk van den
    meester en eigenaar niet geweest zijn den slaaf te dooden! En het
    is nog geen zes maanden geleden, dat de Gouverneur van Virginia,
    Johnston, een slaaf vrijsprak, die zijn meester, welke hem wreed
    had mishandeld, had gedood.

    En toch, ondanks zulke wetten en uitspraken, doet Mevrouw
    Stowe eene lange reeks van mishandelingen jegens de zwarten
    veronderstellen, door haar voorbeeldeloozen held Tom in Louisiana
    letterlijk te laten dood geeselen door zijn meester Legree; en deze
    feiten, die de wet als misdadig erkent en als zoodanig straft,
    beschrijft zij gedurig met de meest afschrikwekkende kleuren,
    om de instelling der slavernij te doen kennen!

    Evenzoo handelt zij ten opzigte van het wegnemen van kinderen van
    hunne ouders. Een groot deel der intrigue berust op het verkoopen,
    in Louisiana, van een kind van Eliza "acht of negen jaar oud"
    zonder zijne moeder. Had de schrijfster het wetboek van Louisiana
    opgeslagen, zij zou daar het volgende hebben gevonden:

    "Een ieder is het volstrekt verboden om, zonder hunne moeders te
    verkoopen kinderen, die den vollen ouderdom van tien jaren nog
    niet hebben bereikt."

    "Terwijl verder wordt vastgesteld, dat, wanneer een of meer
    personen de moeder van een of meer slavenkinderen, onder den
    leeftijd van tien jaar verkoopen, zonder gezegd kind of gezegde
    kinderen, of, bij het leven der moeder, een of meer slavenkinderen,
    tien jaren oud of jonger, zonder gezegde moeder verkoopen, zullen
    die persoon of personen veroordeeld worden tot eene boete van
    duizend tot twee duizend dollars, en eene gevangenisstraf voor
    een tijd van zes tot twaalf maanden."

    Het gemis aan godsdienstig onderwijs, zoo als Mevrouw Stowe het
    voorstelt, is inderdaad ten eenemale ongegrond. De talrijkste
    kerkelijke gemeenten in de Vereenigde Staten bestaan geheel
    uit slaven. De eerste Afrikaansche kerken te Louisville en te
    Augusta, die vijftien honderd en dertien honderd leden tellen,
    kunnen daarvan ten bewijze strekken. Onder de groote gemeenten op
    de uitgestrektste plantages in de verschillende Staten van het
    Zuiden, worden de voorschriften van het Evangelie even goed in
    stand gehouden door erkende geestelijken als in andere gemeenten
    in het Noorden of Zuiden. Overal is de verhouding tusschen hen
    die ledematen en die geene ledematen zijn voor de slaven veel
    gunstiger dan voor de blanken. Iedere godsdienstige bijeenkomst in
    het Zuiden, in de steden en op het land, bestaat in den regel voor
    het meerendeel uit zwarten; terwijl in de kerken in het Noorden
    onder de vijftig personen naauwelijks één kleurling gevonden wordt.

    Het gansche werk is met de waarheid in strijd, omdat de
    schrijfster juist die gevallen, die òf hoogst zeldzaam voorkomen
    òf onmogelijk kunnen plaats hebben, ter kenschetsing van het
    stelsel bezigt. Op dezelfde wijze, waarop zij te werk is gegaan,
    zou het niet moeijelijk zijn een geducht argument zamen te
    stellen tegen de betrekking tusschen echtgenooten onderling,
    of tusschen ouders en hunne kinderen, of voogden en pupillen;
    want duizende vrouwen en kinderen en pupillen zijn mishandeld ja
    zelfs vermoord geworden. Het is slecht, onverschoonbaar slecht,
    om aan eenige maatschappelijke betrekking die buitensporigheden
    ten laste te leggen, die slechts het gevolg zijn van de diepste
    verdorvenheid der menschelijke natuur. De geheele roman draagt
    van het begin tot het eind de kenmerken van eene belagchelijk
    overdreven zucht om alles te generaliseren. De Oom Tom der
    schrijfster is een volmaakte engel en hare zwarten zijn over het
    algemeen halve engelen; haar Simon Legree is een volmaakte duivel,
    en hare blanken zijn over het algemeen halve duivels. Zij heeft
    ook een zekeren wrevel tegen de geestelijkheid; en onder de velen,
    die zij op verschillende plaatsen op het tapijt brengt, zijn allen,
    op één onbeduidend persoon na, farizeën of huichelaars. Iemand,
    die de Vereenigde Staten en zijne bewoners niet anders kende
    dan uit hetgeen hij uit de Negerhut mogt bijeenzamelen, zou het
    voor de eene of andere streek op de grenzen van het Rijk der
    Duisternis moeten houden. Wij zeggen niet, dat Mevrouw Stowe door
    kwade drijfveren tot het schrijven van haar werk werd aangespoord,
    maar wij houden het er voor, dat zij een kwaad heeft gedaan, dat
    geene onkunde kan verontschuldigen en geen berouw kan goed maken.


Van een zeer geacht correspondent te Richmond, Virginia, ontving de
schrijfster het volgende:


    Ik wil dezen morgen u eenige weinige opmerkingen mededeelen,
    die bij mij zijn ontstaan met betrekking tot volgende uitgaven
    van uw werk "de Negerhut," dat, naar ik hoop, al den invloed zal
    uitoefenen, waartoe het, dank zij uw talent, in staat is, niet
    enkel buiten maar ook in den kring der slavernij zelven, waaruit
    het tot nog toe wordt geweerd. Het beantwoordt wel door zijne
    schoonheden aan de vereischten der kunst, en doet het menschelijk
    gevoel eer aan, maar het zou, met opzigt tot de naauwkeurigheid
    der feiten, die er in worden aangetroffen, kunnen verbeterd
    worden, zonder dat het werk daardoor zou lijden. Zoo doet gij,
    bij voorbeeld, het grootste onregt aan de stellige wetten der
    Zuidelijke Staten, wanneer gij meer vertrouwt dan noodig is dat
    het menschelijk gevoel van het publiek of van bijzondere personen
    het kwaad zal verzachten, dat de wet veroorlooft.

    Ik sluit hierin het volgende uittreksel uit een onzer zuidelijke
    dagbladen:

    "Dat zal ik wel beschikken. Zij zijn nog jong in het vak,
    en zullen wel begrijpen, dat zij goedkoop moeten werken,"
    antwoordde Marks, terwijl hij stil voortlas. "Drie ervan zijn
    gemakkelijke karreweijen, want al wat zij te doen hebben is ze
    dood te schieten, of te zweren dat zij doodgeschoten zijn; en
    daar kunnen zij natuurlijk niet veel voor rekenen."

    De lezer ziet dat in dit kostelijk gesprek twee aantijgingen
    tegen het Zuiden liggen opgesloten;--vooreerst, de gewoonte
    der slavenhouders in het zuiden om voor het terugbrengen van
    gevlugte slaven, "dood of levend" eene belooning uit te loven; en
    ten andere, dat de vervolgers in den regel hen doodschieten. En
    daar dit dan ook de gemakkelijkste wijze is om de belooning te
    verwerven, zouden wij ook wel geneigd zijn te gelooven, dat het
    doodschieten in die gevallen de meest gebruikelijke is. Maar
    wanneer een slavenhouder in het zuiden eene premie uitlooft voor
    zijn weggeloopen slaaf, doet hij dit, omdat hij een zeker gedeelte
    van zijne bezitting, vertegenwoordigd door den neger, dien hij
    wenscht terug te bekomen, verloren heeft. Welke man uit Vermont,
    wiens os of ezel is weggeloopen, zou terstond de halve waarde van
    het dier uitloven, niet voor het doode ligchaam, dat nog tot eenig
    nuttig doel zou zijn aan te wenden, maar tot voldoening zijner
    wraakzucht? En toch staan die twee gevallen volkomen gelijk. Wat
    aangaat de bewering, dat het in het Zuiden geoorloofd is met
    geweren met twee loopen uit te gaan, om op gevlugte negers te
    schieten, liever dan hen te vangen, wij kunnen alleen zeggen,
    dat dit even slecht en baldadig als belagchelijk zou zijn. Er
    kunnen deugnieten geweest zijn als Marks en Loker, die op zulk
    eene baldadige wijze negers hebben gedood; maar zoo zij aan de
    galg zijn ontkomen, zal men hen waarschijnlijk moeten zoeken in
    onze tuchthuizen, waar op staatskosten behoorlijk voor hen gezorgd
    wordt. De wetten der Staten van het Zuiden, die, even als bij alle
    wel geordende Staten, de bescherming van personen en eigendommen
    ten doel hebben, zijn niet zoo onoordeelkundig ontworpen, dat
    zij haar doel missen daar waar persoon en eigendom één zijn.

    "De wet betreffende het dooden van weggeloopen slaven is met
    zooveel helderheid en juistheid uitgelegd door een regter in
    Zuid-Carolina, dat wij niet kunnen nalaten zijne uitspraak, die
    hier juist ter snede komt, mede te deelen. In de zaak van Witsell
    tegen Earnest en Parker, drukte de regter Colcock volgenderwijze
    het oordeel van het Hof uit:

    "Volgens de wet van 1740 mag de blanke zijn slaaf kastijden of in
    ligten graad straffen, wanneer hij wordt aangetroffen buiten de
    plantage, waarop hij werkzaam is; en indien de slaaf den blanke
    aanvalt, mag hij hem dooden; maar een slaaf, die slechts gevlugt
    is, mag niet gedood worden. Wanneer wij den neger als persoon
    beschouwen, hebben de beschuldigden ook de gewone wet tegen
    zich; want zij worden door die wet niet gemagtigd hem als een
    misdadiger te behandelen, en zonder die magt mogen zij hem het
    leven niet ontnemen."


        Verder leest men in den Roman:

        "Men denkt gewoonlijk dat het eigenbelang in zulke gevallen
        een voldoende waarborg is. Wanneer iemand verkiest zijne
        eigene bezittingen te vernielen, weet ik niet wat er aan te
        doen is. Het schijnt dat die arme vrouw eene diefegge en aan
        den drank was, en dus kan men niet hopen, dat men iemand zal
        kunnen bewegen om zich aan haar te laten gelegen liggen."

        "Het is ontzettend--het is afschuwelijk, Augustine! Het zal
        zeker eens oordeel over u brengen."

        "Lieve Nicht, ik heb het niet gedaan en ik kan het niet
        verhelpen; ik zou wel willen, als ik maar kon. Als gemeene,
        ruwe kerels, naar hunnen aard willen handelen, wat zal
        ik er dan aan doen. Zij hebben onbeperkte magt; zij zijn
        onverantwoordelijke despoten. Het zou niet baten zich met
        hen te willen bemoeijen; er is geene wet, die in zulk een
        geval van wezenlijke hulp is. Het beste, dat wij kunnen doen,
        is oogen en ooren sluiten, en het maar zoo te laten. Dat is
        het eenige wat ons overschiet."

        En verder zegt St. Clare in hetzelfde gesprek.

        "Uit barmhartigheid, uit schaamte, omdat wij menschen zijn,
        uit vrouwen geboren en geene wilde dieren, willen velen van
        ons niet, durven velen van ons niet--achten wij ons te goed,
        om de volle magt te gebruiken, die onze gruwelijke wet in onze
        handen stelt. En hij, die het verste gaat en het ergste doet,
        gebruikt nog maar met mate de magt, die de wet hem geeft."


    Mevrouw Stowe zegt ons door den mond van St. Clare; dat er geen
    wet is die in zulke gevallen voorziet, en dat hij, die het verste
    gaat en het ergste doet--dat is hem een oog of een ligchaamsdeel of
    zelfs het leven ontneemt,--nog maar de magt gebruikt die de wet hem
    geeft. Dit is eene schrikkelijke, eene vreeselijke beschuldiging,
    die ligtvaardig en zonder bewijzen daar neer geworpen, op hem, die
    ze uitspreekt, eene groote verantwoordelijkheid doet rusten. Gaan
    wij na hoe het Wetboek van Louisiana over dit punt spreekt. Wanneer
    de lezer het Burgerlijke Wetboek van dien Staat inziet, zal hij
    in het derde hoofdstuk, art. 173, deze algemeene verklaring vinden:

    "De slaaf is geheel ondergeschikt aan den wil van zijn meester,
    die hem mag kastijden en straffen, maar niet met overdreven
    gestrengheid, of zoodanig, dat verlamming of verminking er het
    gevolg van kan zijn, of zijn leven in gevaar wordt gesteld of
    zijn dood veroorzaakt."

    Op eene volgende bladzijde van hetzelfde deel en hoofdstuk, onder
    art. 192, vinden wij een maatregel tot bescherming van den slaaf
    tegen mishandelingen van zijn meester, in de bepaling welke een
    van de twee gevallen aangeeft, waarin een eigenaar gedwongen kan
    worden zijn slaaf te verkoopen. Daar staat:

    "Wanneer de bewijzen aanwezig zijn, dat de eigenaar zijne slaven
    heeft mishandeld en de regter het oorbaar keurt, behalve het
    opleggen der voor die gevallen vastgestelde straf, ook het in
    het openbaar verkoopen van den slaaf te bevelen ten einde dezen
    buiten het bereik te stellen der magt, waarvan de eigenaar misbruik
    heeft gemaakt."

    Eene wet, welke op die wijze waakt voor de veiligheid van lijf
    en leven des negers beperkt zich niet tot loutere voorschriften,
    maar spreekt ook straffen uit voor het geval, dat daarop inbreuk
    wordt gemaakt. In den Code Noir van Louisiana, wordt, onder het
    hoofdstuk misdaden en misdrijven, no. 55, § XVI gezegd:

    "Indien iemand, wie ook, willens en wetens zijn slaaf of den
    slaaf van een ander doodt, zal hij, wanneer zijne daad bewezen is,
    overeenkomstig de wet worden behandeld en gestraft.

    "En omdat een neger niet als getuige voor de Regtbank kan optreden,
    en het bewijs van zulke misdaden dus moeijelijk zou te leveren
    zijn, is verder bepaald, dat:

    "Indien een slaaf verminkt, geslagen of mishandeld is, in strijd
    met de bedoeling van deze wet, zonder dat daarbij eenige getuige
    aanwezig is, zal in dat geval de eigenaar, of ieder ander persoon,
    die over den aldus verminkten slaaf gesteld was, verantwoordelijk
    voor en schuldig aan die daad verklaard worden en zonder verder
    bewijs worden veroordeeld, tenzij gezegde eigenaar of persoon
    voornoemd, het tegendeel kan aantoonen door middel van een goed
    en deugdelijk bewijs, of zich zelven van de beschuldiging kan
    zuiveren door eenen eed, welken eed elke Regtbank, die met het
    onderzoek en de behandeling van zulk eene misdaad belast is,
    door deze wet gemagtigd wordt af te nemen."

    Dit zij genoeg om de valschheid der stelling te bewijzen, die
    de schrijfster St. Clare in den mond legt, dat wreede meesters
    onverantwoordelijke dwingelanden zijn; althans in Louisiana. Het
    zou ons overzigt te uitgebreid maken, indien wij ons ten taak
    stelden al de wetten mede te deelen, die in elk der Zuidelijke
    Staten met betrekking tot het dooden van slaven bestaan. Die
    misdaad is zeldzaam en het is dan ook slechts bij uitzondering
    dat men in de dagbladen daarvan vindt melding gemaakt. Wij kunnen
    echter van twee gevallen spreken. In de zaak van Fields tegen
    den Staat Tennessee was de appellant door de regtbank van Maury
    beschuldigd van moord op een negerslaaf; ofschoon hij de misdaad
    ontkend had, was hij schuldig verklaard aan het opzettelijk en
    misdadig dooden van den slaaf. Van dit vonnis was hij in appel
    gekomen, maar het appel werd verworpen en het Hof bekrachtigde
    het vonnis in eersten aanleg gewezen. De uitspraak van het Hof,
    bij monde van den regter Peek, getuigt voor den verlichten geest
    en het menschelijk gevoel des regters. De conclusie luidt aldus:

    "Zeer juist heeft een der regters in Noord-Carolina gezegd, dat
    de eigenaar het regt heeft om door zijn slaaf meer arbeid te
    doen verrigten, en de slaaf geen regt heeft zich daartegen te
    verzetten; maar dit geeft den meester geen regt over het leven
    van den slaaf. Bij de uitspraak van dien regter voeg ik nog dit,
    dat de wet, die zegt: "gij zult niet doodslaan", ook den slaaf
    beschermt en hij door de letter zelve gedekt wordt. De wet, de
    rede, de Christelijke leer, en de menschelijkheid stemmen hierin
    allen overeen."

    Door het Hoog Geregtshof van Virginia werd in 1851, in de zaak
    van Souther tegen den Staat, uitgewezen, dat het dooden van een
    slaaf, door opzettelijk en wreedaardig geeselen, manslag is,
    al mogt het oogmerk van den eigenaar ook niet geweest zijn den
    slaaf te dooden."

    De schrijfster legt dus volstrekte onkunde met de wet en de
    contracten in het Zuiden, die over slaven handelen, aan den dag,
    wanneer zij George door zijnen meester uit de fabriek doet nemen,
    zonder de toestemming van den eigenaar. George is, krachtens
    het contract waarbij hij is verhuurd, het eigendom geworden van
    den eigenaar voor den bij het contract bepaalden tijd, en zijn
    meester kan hem evenmin met geweld terugnemen als de eigenaar van
    een huis in Massachusetts den huurder daaruit kan doen zetten uit
    louter willekeur of grilligheid. Er is geene regtbank in Kentucky,
    die de regten van den huurder niet in dit opzigt zou handhaven.


        Nog lezen wij:

        "Neen. Mijn vader kocht haar eens, toen hij te Nieuw-Orleans
        was, en bragt haar mede als een presentje voor mijne
        moeder. Zij was toen omtrent acht of negen jaar oud. Vader
        wilde moeder nooit zeggen, wat hij voor haar gaf; maar toen ik
        later zijne oude papieren nazag, vond ik den koopbrief. Hij
        had inderdaad eene buitensporige som voor haar betaald,
        waarschijnlijk om hare ongemeene schoonheid."

        "George zat met zijn rug naar Cassy en lette niet op de
        vurige belangstelling, die haar gelaat uitdrukte, toen hij
        deze bijzonderheden vermeldde.

        "Nu stiet zij hem aan den arm en zeide, bleek van aandoening
        en angstige spanning: "Weet gij ook van wien hij haar kocht?"

        "Een man die Simmons heette was, geloof ik, de principaal
        bij den verkoop, ten minste dat was, als ik mij wel bedenk,
        de naam die onder den koopbrief stond."

        "O, mijn God!" zeide Cassy, en zonk bewusteloos op den grond."


    Kortom, Eliza blijkt Cassy's kind te zijn, en wij worden dan ook
    spoedig getuigen van de ontmoeting der bloedverwanten te Montreal,
    waar George Harris, vijf of zes jaar na het tijdstip, waarop de
    roman aanvangt, in ruime omstandigheden leeft.

    Nu zal het misschien den lezer verwonderen, wanneer hij verneemt,
    dat het verkoopen van Cassy zonder Eliza, waarop dit verhaal
    geheel berust, eene gebeurtenis is, die nimmer in Louisiana kon
    plaats hebben, en dat de verkoop-acte van Eliza de waarde zelfs
    niet had van het papier, waarop zij geschreven was. En wel om de
    volgende reden. George Shelby verhaalt, dat Eliza acht of negen
    jaar oud was, toen zijn vader haar te New-Orleans kocht. Slaan
    wij nu nogmaals een blik in het wetboek van Louisiana.

    In den Code Noir vinden wij:

    "Aan een ieder is het volstrekt verboden om, zonder hunne moeders,
    kinderen te verkoopen, die niet den vollen leeftijd van tien jaar
    bereikt hebben."

    En deze menschlievende bepaling wordt nog versterkt door eene wet,
    waarvan een der bepalingen aldus luidt:

    "Terwijl verder wordt vastgesteld, dat, wanneer een of meer
    personen de moeder van een of meer slavenkinderen onder den
    leeftijd van tien jaar verkoopen, zonder gezegd kind of kinderen,
    of, bij het leven der moeder, een of meer slavenkinderen, tien
    jaren oud of jonger, zonder gezegde moeder verkoopen, zal op
    die persoon of personen de straf van toepassing zijn in de zesde
    afdeeling van deze wet omschreven.

    Deze straf bestaat in eene boete van duizend tot twee duizend
    dollars, en eene tuchthuisstraf van zes tot twaalf maanden. Zie
    Wetten van Louisiana, Iste zitting, 1828, 1829, no. 24, afdeeling
    XVI."


De schrijfster moet hier eene opmerking invoegen. In alle deelen der
Zuidelijken Staten treft men slavenhouders aan, die het alleen in
naam zijn. Zij zijn niet met het stelsel ingenomen; zij beschouwen
het als ten eenemale verkeerd, en toch houden zij er zich aan, alleen
omdat zij nog niet weten op welke wijze zij het best dat stelsel
veranderen en den toestand verbeteren kunnen van de slaven, die in
hun bezit zijn. De zoodanigen zijn de ijverigste kampvechters voor
de vrijmaking der slaven, en de vrienden van al wat, met zuivere
bedoelingen geschreven, daartoe strekt. Van deze ontvangt de
schrijfster steeds gaarne beoordeelingen van haar arbeid.

Zij heeft getracht op de meest volledige wijze alles openbaar te maken
wat tegen haar werk kan worden aangevoerd, opdat beide partijen de
gelegenheid mogten hebben om door onpartijdigen te worden gehoord.

Toen de schrijfster aan haar Negerhut arbeidde, onbewust van het gewigt
dat aan hare mededeelingen en denkbeelden zou worden gehecht, trachtte
zij, uit liefde voor de waarheid, zich eenige kennis te verwerven
van de wetten, betreffende de slavernij. Zij had tot hare dienst den
Code Noir van Louisiana en een overzigt over de slavenwetten in de
verschillende Staten, door den regter Stroud van Philadelphia. Dit
werk, dat met groote zorg is zamengesteld naar de laatste uitgaven
der wetboeken van de verschillende Staten, achtte de schrijfster een
voldoende gids bij het schrijven van een roman.

Daar evenwel de juistheid van verscheidene mededeelingen, de
slavenwetten betreffende, betwist is, heeft de schrijfster zich in
een grondiger onderzoek begeven. Onder leiding en bijstand van eenige
hooggeplaatste regterlijke ambtenaren, heeft zij de opgaven van Stroud
nagegaan met het oog op de bestaande wetten en in verband beschouwd
met de regterlijke uitspraken daarop gegrond. De uitslag daarvan
is geweest, dat zij nog versterkt is geworden in hare overtuiging,
dat de feiten, aan het werk van Stroud ontleend, juist waren, en zij
kan slechts de woorden van St. Clare herhalen, als de meest volmaakte
uitdrukking van de gevoelens en zienswijze, welke die studie bij haar
heeft opgewekt.


    "Die vervloekte zaak, vervloekt door God en menschen, wat is
    zij? Ontruk haar alle optooisel, zoek naar haren kern en haren
    wortel, en wat is zij dan? Wel, omdat mijn broeder Quashy onkundig
    en zwak is, en ik schrander en sterk ben--omdat ik weet hoe ik dat
    kan doen en de magt heb--daarom mag ik alles stelen wat hij heeft,
    het behouden, en hem alleen zooveel geven als mij belieft. Al wat
    te zwaar, te vuil en te onaangenaam voor mij is, mag ik Quashy
    laten doen. Omdat ik niet gaarne werk, zal Quashy werken. Omdat
    de zon mij zengt, zal Quashy in de zon staan. Quashy zal het
    geld verdienen, en ik zal het verteren. Quashy zal zich in een
    modderplas leggen, opdat ik er droogvoets kan overstappen. Quashy
    zal mijn wil doen en niet den zijnen, al de dagen van zijn leven
    op de aarde, en eindelijk alleen zooveel kans op den hemel hebben,
    als mij gelegen komt. Dit houd ik ten naastenbij voor hetgeen
    de slavernij is. Ik tart iedereen uit, om ons slavenwetboek te
    lezen, gelijk het in onze wetten staat, en er iets anders van
    te maken. Men praat van misbruiken der slavernij! Draaijerij! De
    zaak zelve is een gruwelijk misbruik. En de eenige reden, waarom
    het land er niet onder verzinkt, gelijk Sodom en Gomorra, is omdat
    zij oneindig beter wordt gebruikt dan zij is, uit barmhartigheid,
    uit schaamte, omdat wij menschen zijn, uit vrouwen geboren, en
    geene wilde dieren, willen velen van ons niet, durven velen van
    ons niet--achten wij ons te goed, om de volle magt te gebruiken,
    die onze gruwelijke wet in onze handen stelt. En hij, die het
    verste gaat en het ergste doet, gebruikt nog maar met mate de magt,
    die de wet hem geeft."


Nog blijft schrijfster dezes bij hare meening, dat de slavernij zelve
als in de wetboeken aangenomen en gehandhaafd door de uitspraak der
regtbanken, reeds misbruik en de aanleiding tot misbruik is; en nog
koestert zij de hoop, dat er velen zijn in het Zuiden, die oneindig
beter zijn, dan de wetten, waaronder zij leven; en wanneer de lezers al
de uittreksels gelezen hebben, welke zij voornemens is te maken, zullen
zij ter wille der gansche menschheid hetzelfde hopen. De schrijfster
moet hier, ten aanzien van eenige aanhalingen, de verklaring afleggen,
dat sommige regtsgedingen haar zoo ongeloofelijk voorkwamen, dat zij
ze niet heeft willen aannemen op het gezag van de eene of andere
verzameling, maar met eigen hand ze heeft overgeschreven uit de
laatste uitgave van het wetboek, waarin zij te vinden waren en nog
te vinden zijn.



HOOFDSTUK II.

WAT IS SLAVERNIJ?


Thans willen wij in eene beschouwing treden van de slavernij, zoo
als de slavenwetten haar leeren kennen.

Wat is zij volgens de bepaling van het wetboek en van hen, die geroepen
zijn dit toe te passen? "Een slaaf," zegt de wet van Louisiana, "is
iemand, die in de magt is van den meester, aan wien hij behoort. De
meester kan hem verkoopen, over zijn persoon, zijne vermogens en
zijn arbeid beschikken; hij kan niets doen, niets bezitten, niets
verkrijgen, dan hetgeen aan zijn meester moet toebehooren (Burg. Wetb.,
art. 35)." Zuid-Carolina zegt: "Slaven zullen behandeld, verkocht,
in bezit genomen, geschat en toegewezen worden volgens de wet, en
roerende eigendommen zijn, in de hand van hunne eigenaars en bezitters
persoonlijk en van hunne executeurs, administrateurs en gevolmagtigden,
in ieder opzigt en beteekenis." De wet in Georgia is gelijkluidend.

Dat de lezer eens nadenke hoe ver zich deze laatste bepaling kan
uitstrekken. De regter Ruffin zeide, bij het uitspreken van een vonnis
in het Hoog-Geregtshof van Noord-Carolina, een slaaf is "iemand,
die zelf en wiens nageslacht veroordeeld is te leven in onkunde,
onmagtig iets zijn eigendom te maken, en om te werken opdat een ander
de vruchten plukke."

Dat is slavernij--dat is slaaf te wezen! De slavenwet dus in de
Zuidelijke Staten strekt om millioenen menschelijke wezens in
den toestand van roerende eigendommen te houden; om hen in een
toestand te houden, dat de eigenaar hen verkoopen, over hun tijd,
persoon en arbeid beschikken kan; waarin zij niets kunnen verrigten,
niets bezitten, niets verkrijgen dan ten voordeele van hun meester;
waarin zij gedoemd zijn, zij en hunne nakomelingen, om te leven in
onkunde en onmagtig iets tot hun eigendom te maken--te werken opdat
een ander oogste. De wetten op de slavernij strekken om dit vraagstuk
op te lossen in verband met de rust der maatschappij en de veiligheid
van dat verhevene ras, dat volhardt in het bedrijven dier gruweldaad.

Uit die eenvoudige opgave der strekking van de slavenwetten--uit de
overweging dat de klasse van menschen, die op deze wijze vernederd en
verdrukt en voortdurend bestolen worden, menschen zijn met dezelfde
hartstogten als wij, menschen, even goed als wij, oorspronkelijk
geschapen naar Gods beeld, menschen, die deelgenooten zijn dierzelfde
menschheid, waarvan Jezus Christus het hoogste ideaal en de uitdrukking
is--wanneer wij in het oog houden, dat de stof, waarmede men op die
wijze omgaat, dat vreeselijk ontvlambare element is, de menschelijke
ziel, die veerkrachtige, onbedwingbare, onsterfelijke ziel, wier vrijen
wil zelfs de goddelijke Almagt niet binnen perken stelt--kunnen wij
ons een denkbeeld vormen dier ontzettende kracht, die vereischt wordt,
om dat magtigste der elementen in dien staat van verdrukking te houden,
die ons de omschrijving van het woord slavernij doet kennen.

Waarlijk, het stelsel dat men volgen moet om zoo iets tot stand
te brengen en van eeuw tot eeuw in wezen te houden, moet wel een
krachtig stelsel zijn; onze lezers zullen dan ook zien dat het krachtig
is. Zij die de wetten maken en zij die ze toepassen, mogen dan hare
schrikkelijke wreedheid en onmenschelijkheid al gevoelen; zoolang
zij de zaak zelve in wezen willen houden, schiet hun niets anders
over dan de wetten te maken en ze getrouw ten uitvoer te brengen,
wanneer zij gemaakt zijn. Zij mogen dan al met den regter Ruffin, uit
Noord-Carolina, zeggen, wanneer zij plegtig van hun zetel het groote
grondbeginsel der slavernij verkondigen dat "de magt van den meester
onbeperkt moet wezen om de onderwerping van den slaaf volkomen te
doen zijn," zij mogen niet hem zeggen: "Ik kom er openhartig vooruit
dat ik dit voorstel wreed vind; ik voel het zoo diep als iemand
het kan voelen; en als beginsel van zedelijk regt moet ieder het
in zijn binnenste afkeuren;"--met hem zullen zij dan ook verpligt
zijn er bij te voegen, "Maar in de gegevene omstandigheden moet het
zoo zijn... Deze maatregel behoort bij de slavernij.... Zij is een
noodzakelijk vereischte bij de betrekking tusschen eigenaar en slaaf."

En even als de regter Ruffin, zijn mannen van eer, beschaafd en
met edele en menschlievende gevoelens, verpligt, om die strenge
wetten met onverbiddelijke gestrengheid te handhaven. Bij die
altoosdurende reactie dier geduchte kracht, de menschelijke hartstogt
en de menschelijke wil, die onophoudelijk in aanraking komt met die
zamendrukkende kracht, de slavernij, bij dien ziedenden en kokenden
nooit geheel bedwongen vloed, wiens vulkanische golven bruisen onder
het gansche zamenstel der maatschappij gelijk zij thans is ingerigt,
en die gereed is zich een weg te banen bij de minste spleet of
scheur, die onbewaakt is,--is er eene blijvende noodzakelijkheid,
die dwingt tot gestrengheid in de wetten en onverbiddelijkheid in de
uitvoering. Zoo zegt dan ook de regter Ruffin: "de regtbanken zijn niet
geroepen om de regtvaardigheid der zaak te onderzoeken. De slaaf moet,
om slaaf te blijven, weten dat hij van zijn meester in geen hooger
beroep kan komen." Overeenkomstig hiermede, vinden wij in de meer
Zuidelijke Staten, waar de slavenbevolking het talrijkst is, en het
houden van slaven het meest noodig en de slaven zelven het meest waard
zijn--en dus ook het besluit, om bij het stelsel te blijven, de diepste
wortels heeft geschoten--de bepalingen het strengste en de toepassing
door de regtbanken het onwrikbaarste [3]. En wanneer de uitspraak der
regterlijke magt een tegenovergesteld karakter begonnen aan te nemen,
zou dit een bewijs schijnen, dat men tot vrijmaking overhelde. Zoo zeer
strijdt de slavenwet met elk gevoel van menschelijkheid, dat juist,
zoodra men in eene maatschappij begint te wankelen in het vasthouden
aan het stelsel van slavernij, de regters terstond het oor beginnen
te leenen aan hunne betere natuur, en door eene gunstigere uitlegging
zijne noodzakelijke gestrengheid verzachten.

Zulke uitleggingen worden door regtsgeleerden niet zeer
bewonderd. Maar onder de werking van het slavenstelsel, wanneer van die
verantwoordelijke magt, die het toekent, gebruik gemaakt wordt door
de grofste wezens, worden er somtijds zaken voor den regter gebragt,
waarbij de consequente toepassing der wet tot gevolgen zou leiden,
zoo afschuwelijk en vreeselijk, dat de regter liever onlogisch dan
onmenschelijk is. Als eene bron te midden der woestijn, zien wij nu
en dan een edel mensch, door de kracht zijner eigene betere natuur,
een vonnis vellen, dat in strijd is met ieder beginsel en antecedent
in de slaven-regtspleging en wij danken God er voor. Wij wenschten
slechts dat er meer van dezen waren, want dan zouden wij de hoop
voeden, dat de dag der verlossing na op handen was.

De lezer volge ons thans in het bewijs van deze stelling: De slavenwet
strekt slechts tot bescherming van den eigenaar en niet tot het
welzijn van den slaaf.

Dit blijkt uit het geheele stelsel van wetgeving en regtspleging,
en het is vaak uitdrukkelijk bewezen met eene juistheid, helderheid
en naauwkeurigheid, die, uit een regtsgeleerd oogpunt, inderdaad
bewonderenswaardig zijn. Zoo zegt onder anderen de regter Ruffin,
na aangetoond te hebben dat er dikwijls beperkingen van de magt des
eigenaars zijn voortgesproten uit eene vergelijking van slavernij
met de betrekking van ouder tot kind, van meester tot leerling of
van voogd tot pupil:


    "De regtbank neemt de gevolgtrekkingen, aan zulk eene
    gelijkstelling ontleend, niet aan. De twee gevallen staan
    volstrekt niet gelijk, zij staan eer tegen over elkander, er
    ligt eene onoverkomelijke kloof tusschen hen...... In het eene
    geval beoogt men het geluk van den knaap, die eenmaal dezelfde
    regten moet hebben als hij, die over hem gesteld is en op wien de
    pligt rust het kind zoo nuttig mogelijk te maken voor den rang,
    dien hij later onder blanken zal innemen...... Met de slavernij
    is het geheel anders gesteld. Het geldt slechts het voordeel van
    den meester, zijne zekerheid en de algemeene veiligheid."


En niet alleen wordt dit beginsel in zoo vele woorden bepaaldelijk
verkondigd, het wordt ook met nadruk gehuldigd in een tal van
argumenten en redeneringen, die ten grondslag liggen aan wettelijke
uitspraken. Ja zelfs bij die maatregelen, welke in het belang van den
slaaf schijnen genomen te zijn, heeft men het menigmaal zorgvuldig
doen uitkomen, dat hij slechts beschermd wordt om zijne waarde als
eigendom voor zijn meester, en niet uit eenig mededoogen voor hem
zelven. Zoo is het dan ook uitgemaakt, dat een eigenaar niet vervolgd
kan worden voor het mishandelen of slaan van zijn slaaf, ten zij de
mishandeling zoodanig zij, dat de dienst er door lijdt.

Het is wel waard na te gaan in welken geest deze kwestie besproken
is. Wij willen daarom een voorbeeld bijbrengen, dat Wheeler in zijn
Law of Slavery, p. 289, mededeelt.

Een zekere Dale werd beschuldigd, dat hij den slaaf van Cornfute
mishandeld en geslagen had. De advocaat van Cornfute beweerde, dat het
niet noodzakelijk was schade aan de dienst veroorzaakt te bewijzen,
om daarvoor eene actie in te stellen; dat zelfs die actie kon worden
ingesteld voor het slaan van het paard van den eischer, en dat de
heer het regt had eene actie in te stellen voor het slaan van zijn
lijfeigene; en wel uit dit beginsel dat, daar de lijfeigene zelf niet
vervolgen kan, het vergrijp niet achterhaald zou hunnen worden, tenzij
de heer daartoe de magt had. Van de andere zijde werd aangevoerd dat,
volgens de uitspraak van den Opperregter Raymond, het slaan van een
paard niet kon vervolgd worden, dan wanneer eenig kennelijk nadeel
aan het dier was toegebragt, waardoor zijne waarde verminderde.

De uitspraak van den regter Chase luidde: dat er voor dit geval geen
regt was te krijgen, omdat de waarde van den slaaf niet verminderd was,
en, zonder dat er nadeel of schade aan den eigenaar berokkend was,
kon geene vordering worden ingesteld; die uitspraak grondde hij,
onder anderen, hierop, dat er ook geene reciprociteit bestond: dat
namelijk de meester niet aansprakelijk was voor mishandelingen of
slagen, waaraan de slaaf zich had schuldig gemaakt, en dus ook op
geene vergoeding regt had, wanneer omgekeerd zijn slaaf de lijdende
persoon geweest was.

Wanneer de lezer nu nagaat aan welk eene verregaande wreedheid en
schandelijke behandeling een slaaf, slavin of slavenkind kan worden
blootgesteld, zonder dat zij daardoor voor het oogenblik ongeschikt
worden voor de dienst van hun meester, dan zal hij een volkomen begrip
hebben van de onmenschelijkheid dier uitspraak.

In dienzelfden geest is in Noord-Carolina uitgemaakt, dat patrols
(personen, die des nachts de wacht houden) niet verantwoordelijk zijn
aan den eigenaar voor de straf, die zij slaven opleggen, tenzij uit
hun gedrag duidelijk blijke, dat zij het gedaan hebben met slechte
bedoelingen jegens den eigenaar.

De onbarmhartigheid van eenige dier wettelijke uitspraken komt
vooral uit in twee vonnissen, in Wheelers Law of Slavery, pag. 243,
te vinden. Omtrent de kwestie of het misdaad is den persoon van een
slaaf te mishandelen of te slaan, zijn er in Noord- en in Zuid-Carolina
twee uitspraken gevallen; en men zou moeijelijk kunnen zeggen welke
der twee om hare meêdoogenloosheid den voorrang verdient. Die van
Zuid-Carolina luidt aldus:


    De regter O'Neill zeide;

    "Volgens de gewone wet, kan er geene misdaad door mishandeling
    of slagen op den persoon van den slaaf gepleegd worden. Want
    niettegenstaande (om bepaalde redenen) de slaaf door de wet als
    persoon beschouwd wordt, is hij in het algemeen slechts een roerend
    persoonlijk eigendom, en zijne regten of persoonlijke bescherming
    behooren aan zijn meester, die een actie tot schadeloosstelling
    voor het slaan van zijn slaaf kan instellen. Daarom wordt er
    geen vergrijp tegen den Staat gepleegd door het eenvoudig slaan
    van den slaaf zonder dat dit met wreedheid gepaard gaat, of met
    het oogmerk om hem te dooden of te vermoorden. De rust van den
    Staat wordt daardoor niet verstoord; want het lot van een slaaf
    wordt over het algemeen, volgens de wet; niet beschouwd als met
    den vrede van den Staat in verband staande. Hij is geen burger,
    en heeft dus als zoodanig geene aanspraak op zijne bescherming."


Hoe kan men sierlijker en kouder de volkomene onverschilligheid van
den Staat voor het lot van den slaaf uitdrukken. Maar in Noord-Carolina
schijnt de zaak met nog meer zorg onderzocht.

De Opper-regter Taylor toont aan, dat er toch nog redenen zijn
waarom het mishandelen of het slaan van een slaaf, wel beschouwd,
in eenig algemeen verband staat met het welzijn en de veiligheid der
maatschappij, zoodat het een inbreuk zou kunnen maken op de rust,
en daarom als strafbaar beschouwd moet worden.

    "De slaaf moet--en over het algemeen is hij het ook--geheel
    onderworpen zijn aan den wil van zijn meester; van dezen moet
    hij verdiend of onverdiend, de straf zich laten welgevallen; want
    hij kent de uitgestrektheid der heerschappij over hem gegeven, en
    hij weet dat de wet de regten van dezen handhaaft. Maar wanneer
    een ander dan de eigenaar zich dezelfde magt wil toekennen, dan
    is de natuur geneigd hare regten te doen gelden, en den slaaf tot
    wederstand aan te zetten, die dikwijls voor het oogenblik hem baat,
    maar hem ook somtijds noodlottig is. De maatschappelijke vrede
    is dus verbroken, even goed alsof een vrije man geslagen was:
    want de partij van den aanvaller is steeds de sterkste, en zulk
    een zamentreffen eindigt meestal dat men zich meester maakt van
    den slaaf, en hem eene strenge kastijding doet ondergaan, zonder
    de aanleiding van den twist in aanmerking te nemen. Er bestaat bij
    gevolg even veel reden om zulke handelingen strafbaar te verklaren,
    als zij strafbaar zijn wanneer een blanke er het slagtoffer van
    is. Eene willekeurige mishandeling aan den slaaf gepleegd is
    eene uittarting van den eigenaar, wiens wrevel wordt opgewekt,
    en kan dus eene inbreuk op de rust ten gevolge hebben, wanneer
    het dezen namelijk tot dadelijke wraak aanzet. Indien die daad in
    drift gepleegd wordt, zou waarschijnlijk de moord slechts manslag
    zijn, op denzelfden grond, dien Lord Hale aanvoerde, en waarvan
    hij als voorbeeld bijbragt het geval dat A. op den weg reed en
    B. zijn paard uit het spoor sloeg, waarop A. in drift ontstak en
    B. doodde. Die mishandelingen worden ook gewoonlijk gepleegd door
    menschen, wier gedrag oorzaak is, dat zij door de maatschappij
    veracht worden en die, daar zij van den omgang met welgezinde
    burgers zijn uitgesloten, hun toevlugt zoeken tot den kring van
    kleurlingen en slaven, die zij door hun voorbeeld bederven, door
    hunne gemeenzaamheid stoutmoedig maken, en die zij daarna slaan,
    meenende dat een slaaf zich niet tegenover een blanke durft doen
    gelden. Indien zulke daden straffeloos kunnen gepleegd worden, zal
    de publieke veiligheid niet enkel in groot gevaar worden gebragt,
    maar ook de waarde van den eigendom, die uit slaven bestaat,
    aanmerkelijk verminderen, daar zij, die de mishandelingen plegen,
    zelden eenige schadevergoeding geven kunnen. In geen geval wordt
    het ook vereischt dat hij, die eenige beleediging, werkelijk of
    denkbeeldig, van een slaaf heeft ondergaan, zich-zelven regt moet
    verschaffen; want de wet zorgt in alle opzigten voldoende, dat
    de mishandelingen door slaven gepleegd gestraft worden, door hen
    voor een regtbank te regt te doen staan, die hen in het openbaar
    kan doen geeselen. Deze bepaling maakt het zelf-regt-verschaffen
    niet alleen onnoodig maar ook strafbaar volgens de wet, daar deze
    alle personen tegen de aanvallen van slaven beveiligt, zelfs ook
    dan, wanneer de eigenaar weigerachtig mogt zijn, om na gedane
    klagten zijn slaaf te straffen. De wet is dikwijls ingeroepen en
    krachtdadig toegepast bij het wreed mishandelen van dieren, voor
    noodelooze en baldadige wreedheid door meesters aan hunne slaven
    gepleegd, en voor handelingen in strijd met de kieschheid, de
    zeden en de gezondheid. Men moet dus door redenering en analogie
    tot het besluit komen, dat een menschelijk wezen, hoewel de
    bezitting van een ander, in zoo verre moet beschermd worden,
    dat hij geen oorzaak kan zijn, dat de algemeene veiligheid door
    hem wordt op het spel gezet.

    Ten einde, voor ieder geval den slaaf tot de zoo noodige
    gehoorzaamheid te dwingen en hem als eigendom nuttig te doen zijn,
    waarborgt de wet aan den meester een onbeperkt gezag over hem,
    en zij zal niet ligtelijk in die betrekking tusschen heer en slaaf
    tusschen beiden komen. Het is inderdaad grootendeels een waarborg
    voor zijne regten als eigenaar, dat de slaaf beschermd wordt tegen
    baldadige mishandelingen van de zijde van hen, die geen magt over
    hem hebben; want het lijdt geen twijfel, dat een slaaf minder
    geschikt zal zijn om zijn meester te dienen, wanneer hij zich
    door de wet blootgesteld ziet aan de willekeurige mishandelingen
    van een ieder.


Wanneer dit niet een angstig streven verraadt om al wat naar
menschelijkheid zweemt uit de uitspraak, voor zoo ver zij den slaaf
betreft, te verwijderen, en eene rondborstige verklaring bevat, dat
hij slechts beschermd wordt met het oog op de algemeene veiligheid,
en zijne waarde als eigendom voor zijn meester, zouden wij niet weten
hoe anders zulk eene verklaring op te stellen. En na die koelbloedige
voorafgaande opmerkingen is het eenigzins vreemd tot de volgende
zeker geheel onverwachte redenering te zien komen, die in de daarop
volgende paragraaph te lezen is:


    "Gematigd als de slavernij is door de menschlievendheid onzer
    wetten, de beschaving onzer zeden, en de publieke opinie, die
    zich verzet tegen elke daad van wreedheid jegens hen, zou het in
    strijd zijn met het stelsel ten hunnen aanzien gevolgd, indien
    de mishandeling in de aanklagt vervat niet strafbaar ware."


De lezer gelieve wel in aanmerking te nemen, dat deze merkwaardige
verklaring afgelegd is in Noord-Carolina. Wij zullen gelegenheid
hebben om in het vervolg daarop terug te komen, wanneer wij uit het
wetboek van Noord-Carolina eenige proeven dier menschlievende wetten
bijbrengen.

In denzelfden geest is, op wettelijken grond, in Louisiana beslist,
dat, indien iemand den slaaf van een ander zoodanig mishandelt, dat hij
ten eenemale nutteloos wordt, en de eigenaar van dien persoon de volle
waarde van den slaaf ontvangt, deze daardoor, van dat oogenblik af,
het eigendom wordt van den persoon, die hem mishandelde. In Wheelers
Law of Slavery vinden wij een regtsgeding dat daarop betrekking
heeft. Eene vrouw stelde eene actie in voor de mishandeling van haar
slaaf door den slaaf van den gedaagde. De mishandeling was van dien
aard, dat hij ten eenemale onbruikbaar werd, daar zijn eenig oog
hem was uitgestoken. De regtbank in eersten aanleg besliste, dat
haar 1200 dollars zouden worden uitbetaald; dat de gedaagde voorts
zou betalen 25 dollars 's maands van het oogenblik af, dat de daad
gepleegd was, als ook de rekening van den geneesheer en 200 dollars
voor het onderhoud van den slaaf gedurende zijn gansche leven, die
nu voor altijd in het bezit zijner eigenares zou blijven.

De zaak kwam in hooger beroep. De regter vernietigde het vonnis en
wees den slaaf toe aan hem, wiens slaaf de misdaad had bedreven. In
den loop van het geding, merkte de regter op met die koelbloedigheid en
duidelijkheid, waardoor de meeste gedingen van dezen aard merkwaardig
zijn:


    "Het menschlievend beginsel, dat ons tot de veronderstelling
    zou leiden, dat de meesteres, wie hij lang heeft gediend, haar
    ongelukkigen blinden slaaf liefderijker zou behandelen, dan de
    beklaagde, aan wien het vonnis de slaaf gehaat moet maken, kan
    bij de beslissing in deze niet in aanmerking komen."


Een ander geding, voorkomende in Wheelers Law, p. 198, willen wij hier
slechts in de hoofdtrekken mededeelen. Het is de zaak tusschen Dorothee
en Coquillon. Een jong meisje moest, bij testamentaire beschikking
harer meesteres, op haar een-en-twintigste jaar in vrijheid worden
gesteld; verder was bij dat testament bevolen, dat zij tot dien tijd
zou worden onderwezen, op eene wijze dat zij later, wanneer zij vrij
was, haar eigen brood kon verdienen, terwijl hare diensten tot op
het oogenblik van hare in-vrijheid-stelling vermaakt werden aan de
dochter van den gedaagde. Hare moeder (eene vrije vrouw) diende eene
klagt in, dat er niet gezorgd werd voor de opvoeding van het kind,
en dat zij mishandeld werd. De strekking van hare klagt was, dat het
kind op een-en-twintig jarigen leeftijd in vrijheid zou worden gesteld
en intusschen door den Sheriff zou worden verhuurd. De uitspraak viel
ten nadeele der moeder uit, op grond--dat zij niet handelen mogt voor
hare dochter in een geval, dat de dochter, indien zij meerderjarig was,
niet voor haar zelve zou hebben mogen handelen, daar haar aanklagt
strekte om mishandelingen te doen ophouden gedurende den tijd van
slavernij, waarover een slaaf geene actie kan instellen.

En thans het volgende geding tusschen Jennings en Fundeberg. Het
schijnt dat Jennings eene actie tot schadevergoeding instelde tegen
Fundeberg voor het dooden van zijn slaaf. De toedragt der zaak was
deze: Fundeberg vervolgde, met anderen, weggeloopen negers, verraste
hen in hunne legerplaats, en, zoo als het proces-verbaal zeide,
"schoot zijn geweer op hen af, toen zij vlugtten, om hen tot stilstaan
te dwingen." Een van hen werd in het hoofd getroffen, en was dus tot
stilstaan gedwongen;--en de eigenaar van den knaap stelde eene actie
tot schadeloosstelling in tegen hem, die zijn slaaf gedood had.

De uitspraak der regtbank in eersten aanleg was als volgt:

De regtbank "is van oordeel dat de dood toevallig, en de gedaagde
daarvoor niet verantwoordelijk kan worden gesteld..." wanneer iemand
wettig zich ophoudt met het eigendom van een ander en het zonder
opzet vernietigt, kan hij niet van doodslag beschuldigd, of tot
schadeloosstelling voor de vernietigde waarde aangesproken worden. In
de onderwerpelijke zaak was de gedaagde bezig met eene wettige en
verdienstelijke daad, en, indien hij werkelijk zijn geweer afschoot
op de wijze door hem verklaard, was het eene geoorloofde daad.

Het hof, waarbij men van dit vonnis in appèl kwam, vernietigde
die uitspraak, op grond dat, wanneer men met het eigendom van
een ander omgaat, men aansprakelijk is voor elke schade, die door
eene zekere mate van omzigtigheid had kunnen vermeden worden. "Het
vuurgeven.... geschiedde te spoedig en onvoorzigtig."

Spreekt de geest van geheel dit geding zelf niet reeds genoeg?

Ook het daarop volgende proces, in Wheelers Law, p. 202, van Richardson
tegen Dukes, willen wij hier inlasschen.


    Schadeloosstelling voor het dooden van den slaaf des eischers.

    Het is gebleken, dat de slaaf aardappelen stal van eene bank
    bij het huis des beklaagden. De beklaagde schoot op hem een met
    ganzenhagel geladen geweer af en doodde hem. De jury veroordeelde
    den beklaagde tot eene boete van één dollar, ten behoeve van den
    eischer. Hooger beroep.

    Het hof. De regter Nott beweerde, dat de uitspraak vernietigd
    moest worden; dat de jury aan den eischer de waarde van den
    slaaf moest doen uitbetalen. Dat, zoo de jury van oordeel was,
    dat de slaaf een slechten inborst bezat, dit eenige vermindering
    in den prijs zou kunnen ten gevolge hebben, maar dat de eischer
    in ieder geval regt had op eene schadeloosstelling voor het dooden
    van zijn slaaf. Wanneer de eigendom betrokken is, geeft de waarde
    van het artikel, die zoo na mogelijk kan bepaald worden, een regt,
    dat men geene vrijheid heeft te schenden.


Het schijnt dat de waarde van dit ongelukkig eigendom min of
meer te lijden had door de omstandigheid, dat het aardappelen
stal. Ongetwijfeld had het daarvoor goede redenen; dit althans zouden
wij afleiden uit de volgende opmerking in een der redevoeringen van
den regter Taylor uit Noord-Carolina.


    De wet van 1786 erkent in den considerans het feit, dat velen,
    door mishandeling van hunne slaven, oorzaak zijn, dat deze
    misdaden plegen, waarvoor zij gestraft worden.... De mishandeling,
    hier bedoeld, moet bestaan in het onthouden van het vereischte
    voedsel en kleeding: en de misdaden, welke daaruit voortspruiten,
    moeten geacht worden te strekken tot het aanschaffen van voedsel
    en kleeding.


Welligt was het stelen van aardappelen in dit geval een van die
misdaden, waarop gedoeld werd.

Nog vinden wij het volgende geding.


    De gedaagden hadden zich, met het oogmerk gevlugte negers te
    achterhalen, naar de plantage begeven van den heer Whitsell, in
    welks nabuurschap velen dezer zich hadden verscholen, en welke
    plantage in een staat van oproer verkeerde. Toen zij het huis
    naderden, met geladen geweren, sprong een neger uit, of uit de
    nabijheid van het huis te voorschijn en liep naar eene moeras;
    maar men gaf vuur en doodde hem.

    De regter verklaarde voor de jury, dat er omstandigheden konden
    bestaan, door de spanning en oproerigheid der omliggende streek,
    waarin het dooden van een neger zonder magtiging der overheid
    geoorloofd was.


Deze uitspraak werd vernietigd door het Hoog Geregtshof door de
volgende eindbeslissing.


    Volgens de wet van 1740 mag een blanke den slaaf kastijden
    en in ligten graad straffen, wanneer hij buiten de plantage
    gevonden wordt, waarop hij werkzaam is, en wanneer de slaaf den
    blanke aanrandt mag deze hem dooden; maar een slaaf die slechts
    wegloopt mag niet gedood worden. De gedaagden zijn ook, volgens
    de gewone wet niet strafbaar, indien wij den neger als persoon
    beschouwen; want de wet heeft hem de magt niet toegekend, om een
    neger als misdadiger te beschouwen, en zonder die magt mogen zij
    hem niet dooden.


Indien wij den neger als persoon beschouwen, zegt de regter, en door de
uitspraak in deze zaak, geeft hij blijkbaar te kennen, dat hij allezins
tot die meening overhelt; maar zoovele uitstekende autoriteiten op
het gebied der regtsgeleerdheid hebben het tegendeel beweerd, dat
hij niet dan schroomvallig en in den vorm eener hypothese voor zijn
gevoelen uitkomt. De lezer zal welligt niet weten, dat de kwestie of de
slaaf in eenig opzigt als persoon of menschelijk wezen moet beschouwd
worden, breedvoerig en aan beide zijden door bekwame mannen voor de
geregtshoven is bepleit, en wij achten ons gelukkig, dat de balans der
meening van de regterlijke magt ten gunste van den slaaf overhelt. De
regter Clarke uit Mississippi drukt zich zeer duidelijk uit, en voert
juiste en treffende argumenten aan, ofschoon, zoo als hij zelf erkent,
tegenover zeer achtenswaardige autoriteiten in het regtswezen, dat
de slaaf persoon, dat hij een redelijk wezen is. Zijne redevoering
komt voor in het proces van den Staat Mississippi tegen Jones, en is
ook als letterkundig voortbrengsel de aandacht van den lezer wel waard.

Het schijnt dat de moord op een slaaf gepleegd was uitgemaakt en
bewezen voor den gewonen regter, maar dat men niet in het vonnis had
berust, en zich in appèl had begeven, op grond dat er in dien Staat
geen slavenmoord bestond. De regter Clarke sprak toen aldus:


    "De vraag is hier, of het doodslaan van een slaaf moord is. Omdat
    er wezens zijn, die door de maatschappij van vele hunner regten
    zijn beroofd, volgt daar nog niet uit, dat zij van alle regten
    zijn verstoken. In sommige opzigten mogen de slaven als roerende
    goederen beschouwd worden, in andere opzigten zijn zij echter
    menschen. De wet rekent hen in staat tot het bedrijven van
    misdaden. Dit kan slechts zijn op grond dat zij menschen en
    redelijke wezens zijn. De raadsman van den gedaagde heeft zich
    herhaaldelijk beroepen op de Romeinsche wet. Die wet gold slechts
    voor het Romeinsche Rijk, en gaf magt over leven en dood ten
    aanzien van krijgsgevangenen, die slaven werden, maar zij geldt
    hier evenmin als eene zelfde magt dáár aan de ouders gegeven over
    het leven van hunne kinderen. Hij heeft ook met nadruk gewezen op
    het proces, in Tylors Reports aangehaald, dat in Noord-Carolina
    gevoerd is; maar in die zaak waren twee regters tegen één van
    oordeel, dat het dooden van een slaaf moord was. De regter Hall,
    die in bovengenoemde zaak, bij dat verschil van meening, het
    vonnis sloeg, grondde zijne conclusie op, zoo als wij meenen,
    valsche beginselen, door het Romeinsche regt hier van toepassing
    te verklaren. Zijne gevolgtrekking dus, dat iemand niet met den
    dood kan gestraft worden, omdat zijne zaak tot de competentie
    van den burgerlijken regter behoort, wordt noch door het gezond
    verstand noch door eenige autoriteit gewettigd, maar schijnt
    ons toe met beiden lijnregt in strijd te zijn. Vóór vele jaren
    werd in Virginia het regt over leven en dood van de slaven, bij
    de wet verleend; maar Tucker merkt op, dat, zoodra deze wet was
    ingetrokken, door al de regtbanken werd aangenomen dat het dooden
    van een slaaf moord moest zijn. In het proces van den Staat tegen
    Dolly Chapman wegens het baldadig dooden van een slaaf, werd het
    in Virginia uitgemaakt dat slaven personen zijn. In de constitutie
    der Vereenigde Staten worden de slaven uitdrukkelijk als "personen"
    aangeduid. In dezen Staat heeft de Wetgevende Magt de slaven als
    redelijke en verantwoordelijke wezens beschouwd; en het zou eene
    smet zijn op de eer van een Staat, en een blaam op de regterlijke
    magt, indien men straffeloos een slaaf het leven mogt ontnemen,
    of in koelen bloede mogt vermoorden, zonder dat de schuldige de
    grootste straf onderging, die in de criminele regtspleging van zulk
    een Staat bekend is. Heeft de slaaf geene regten, omdat hij van
    zijne vrijheid is verstoken? Hij is toch een menschelijk wezen, en
    bezit al die regten, waarvan hij niet beroofd is door de stellige
    bepalingen der wet; maar te vergeefs zouden wij naar eenige wet
    zoeken, door eene verlichte en menschlievende wetgeving gemaakt,
    die zelfs aan den meester, nog veel minder aan een vreemdeling,
    magt over leven en dood van een slaaf gaf. Zulk eene wet zou den
    tijd van Draco of Caligula waardig zijn, en zou als uit eenen
    mond afgekeurd worden, door al de onderdanen van dezen Staat,
    waar zelfs wreedheid jegens slaven, en nog veel meer een moord
    op hen gepleegd, aan de algemeene verachting bloot staat. Door
    de bepalingen onzer wet kan een slaaf een moord plegen en ter
    dood veroordeeld worden: is het dus ook geen moord een slaaf te
    dooden? Kan een bloot roerend eigendom een moord begaan en aan
    eene straf worden onderworpen...

    Het regt van den meester ontstaat niet door de natuurwet of het
    volkenregt maar alleen krachtens eene stellige wet van den Staat;
    en al geeft deze aan den meester het regt om diensten van zijn
    slaaf te eischen, en vergt zij van hem dat hij den slaaf van zijne
    geboorte tot zijn dood zal voeden en kleeden, daarom geeft zij den
    eigenaar nog de magt niet om zijn slaaf het leven te ontnemen;
    en indien zulk eene daad geen moord is, dan is zij ook geene
    misdaad, en kan de dader daarvoor niet strafbaar zijn.

    Het ontnemen van het leven aan een redelijk schepsel, kwaadwillig
    en met voorbedachten rade, is volgens de gewone wet moord. Is
    een slaaf geen redelijk schepsel;--is hij geen menschelijk
    wezen? Is de beteekenis van dat woord redelijk schepsel eene
    andere dan: menschelijk wezen? Het dooden van een krankzinnige,
    van een ongeboren kind zelfs is moord even goed als het dooden
    van een geleerde; en heeft nu de slaaf niet even veel rede als
    een krankzinnige of een ongeboren kind?"


Zoo overtuigend moest het in de negentiende eeuw der Christelijke
jaartelling en in den Staat Mississippi aangetoond worden, dat de
slaaf een redelijk schepsel--een menschelijk wezen is!

Van welken aard was het stelsel, van welken aard de algemeene
zienswijze, die zulke argumenten noodzakelijk maakten?

Laat ons een blik slaan op eenige stellingen, die met betrekking tot
den toestand der slaven in die redenering voorkomen. Volgens den regter
Clarke heeft men menschelijke wezens van vele hunner regten beroofd;
want hij zegt: "Omdat wezens beroofd zijn door de maatschappij van
vele hunner regten, volgt daaruit dat zij verstoken zijn van al hunne
regten?" en verder: "hij is toch een menschelijk wezen, en bezit al
die regten, waarvan hij niet beroofd is door de stellige bepalingen
der wet." Hier neemt hij dus aan, dat de bepalingen der wet den
slaaf van zijne natuurlijke regten berooven. Later zegt hij weder:
"het regt van den eigenaar bestaat niet door de natuurwet of het
volkenregt, maar krachtens eene stellige wet van den Staat." Volgens
de uitspraak van dien regter bestaat dus slavernij krachtens hetzelfde
regt, waardoor iedere soort van diefstal of verdrukking bestaat--het
regt van den sterkste. Eene bende roovers in een Staat heeft regten,
juist van denzelfden aard, op al de naburige eigendommen, waarvan
zij zich kan meester maken.

Met gewetenlooze onverschilligheid huldigt de wet datzelfde stelsel
van geweld en diefstal, dat het beginsel der slavernij is, en bepaalt
zij hoever de eigenaar gaan kan in het zich toeëigenen van een ander
menschelijk wezen.

De kwestie ontstaat: Mag een eigenaar eene vrouw geven aan den een en
hare ongeboren kinderen aan een ander? Zien wij hoe die vraag beslist
wordt, Wheeler, p. 28. De ongelukkige vrouw, die hier aangehaald
wordt, om aan hare zaak dit belangrijke regtspunt te toetsen, komt
voor in het testament van een zekeren Samuel Marksbury, onder den naam
en bijnaam van "mijne ligtekooi, de negerin Pen." Deze Samuel zegt
in zijn uitersten wil, uit genegenheid en liefde voor zijne eigene
kinderen, dat hij die negerin geeft aan zijn zoon Samuel en al hare
nog te verwachten nakomelingen aan zijne dochter Rachel. Toen die
dochter Rachel huwde, eischte haar echtgenoot die nakomelingen--daar
het terstond bewezen was, dat "de ligtekooi verscheidene kinderen
had." Nu ontstaat er een belangrijk proces, dat al de scherpzinnigheid
der regtsgeleerden op de proef stelt. De regtbank in eersten aanleg
beslist, dat Samuel Marksbury de ongeboren kinderen niet had kunnen
vermaken, uit kracht van den regtsregel: "Nemo dat quod non habet",
d. i., "niemand kan geven wat hij niet heeft", dien men zeker klaar
en voldoende zou achten. Nogtans, de zaak komt in hooger beroep;
het Hoog Geregtshof vernietigt de uitspraak; laat ons de redenen
daarvoor hooren.

De regter erkent de kracht van den regtsregel, hierboven
aangehaald,--zegt, zoo als wel te denken was, dat het een zeer juiste
en duidelijke regel is--het eenige bezwaar is, dat hij niet op het
onderwerpelijke geval van toepassing kan zijn. En waarom niet?


    "Hij, die de absolute eigenaar is van eene zaak, bezit ook al
    de eigenschappen van die zaak om meer waarde te verkrijgen of te
    vermeerderen, en hij kan ongetwijfeld over die grootere waarde of
    die vermeerdering beschikken zoo goed als over de zaak zelve. Zoo
    is het bij voorbeeld een alledaagsche zaak dat men over de renten
    of vruchten van eenig bestaand eigendom beschikt, en het is niet
    zeldzaam dat een eigenaar van schapen de wol van eene kudde voor
    jaren verkoopt."


Men zie ook op de volgende bladzijden Fanny tegen Bryant en Marshall's,
Rep., p. 368. Daar vindt men geheel dezelfde zienswijze, en indien
de lezer verder gaat, zal hij die beginselen ook toegepast vinden
op het huren, verkoopen en verpanden van ongeboren kinderen; en de
onverschilligheid, die in de pleidooijen daaromtrent heerscht, is
slechts te vergelijken met het kerven van het ontleedmes door al de
hartzenuwen van een levend ligchaam, met het doel om de wetten van
de zamentrekking der zenuwen te leeren kennen.

De regter Stroud verklaart in zijne schets van de slavenwetten op
bladz. 99, dat de strafbepalingen in de slaven-Staten veel strenger
zijn voor de slaven dan voor de blanken, en tot staving voert hij de
volgende edele en menschlievende beschouwingen aan:


    "Men mag niet veronderstellen, dat een wezen, dat niet eens
    lezen kan, dat niet voorgelicht wordt door de godsdienst, en
    slechts weinig door goede voorbeelden wordt gevormd, een juist
    begrip heeft van den aard en de uitgebreidheid van zedelijke
    of maatschappelijke pligten. Deze opmerking geldt, met slechts
    eene kleine wijzing, voor de slaven in het algemeen. Men heeft
    aangetoond, dat de voordeelen eener goede opvoeding voor hen zeer
    luttel zouden zijn, daar de kans dat zij eenig begrip zouden
    krijgen van de voorschriften van het evangelie zoo gering is,
    dat zij naauwelijks in aanmerking kan komen. Zij mogen dus
    ten eenemale onbekwaam geacht worden om de kracht eener wet te
    begrijpen; en daarom moeten die wetten, welke bepaaldelijk voor
    hen gemaakt zijn, zich aanbevelen door eenvoud en toegevendheid.

    "Hun toestand vereischt ook, om eene andere reden, toegevendheid
    ten hunnen aanzien. Zij kunnen niet lezen, en hoe kunnen zij, die
    weinig of geen omgang hebben met hen, die beter onderwezen zijn,
    te weten komen, dat er eene wet voor hen gemaakt is? Gehoorzaamheid
    te vergen aan eene wet, die niet is afgekondigd, die den onderdaan
    onbekend is, heeft men ten allen tijde onbillijk en tyranniek
    geacht. Al had men de regering van Caligula niets anders dan dit
    te verwijten, reeds daarom zou zij ten eeuwige dage met afschuw
    worden genoemd.

    "De wetgevers in de slaven-Staten schijnen bij de zamenstelling
    hunner strafwetten geheel die aanspraak van den slaaf op hunne
    toegevendheid uit het oog verloren te hebben. De verharde booswicht
    maakt hun medelijden gaande, en hem worden althans de wetten bekend
    gemaakt vóór men van hem verwacht, dat hij ze op zal volgen; maar
    voor den onwetenden slaaf geldt eene gansche reeks van wreede
    bepalingen, waarvan hij waarschijnlijk nimmer zal gehoord hebben.

    "Vele dier bepalingen hebben alleen betrekking op den slaaf,
    en voor elk vergrijp daartegen moet hij zwaar boeten; terwijl
    wat betreft misdrijven, waaraan zoowel blanken als slaven zich
    kunnen schuldig maken, veel strenger straffen worden opgelegd
    aan de laatsten dan aan de eersten."


Deze heftige aanval van den regter Stroud staaft hij door twintig
bladzijden met bewijzen, waarin hij de schandelijke verhouding aantoont
tusschen het aantal misdrijven, waarvoor een slaaf, en die, waarvoor
een blanke wordt ter dood veroordeeld. Betreffende dit punt vinden
wij de volgende onbarmhartige opmerking in Wheelers Law of Slavery
in de noot op bladz. 222.


    "Veel is er gezegd over het gebrek aan verhouding tusschen de
    straffen voor de blanke bevolking en voor de slaven en negers in
    denzelfden Staat; dat namelijk slaven met veel meer gestrengheid
    worden gestraft dan blanken, voor het plegen van dezelfde
    misdaden. Die beschuldiging is voorzeker in zeer vele opzigten
    waar. Maar men moet in het oog houden, dat de hoofdstrekking
    der strafwetten oorspronkelijk was: de bescherming en veiligheid
    van hen, die ze maakten. De slaaf werkt daaraan niet mede. Hij
    is slechts een van de oorzaken van het kwaad, dat de andere
    klasse van menschen vreest, en waarin men verwacht, dat die
    wetten zullen voorzien. Dat hij verantwoordelijk wordt gesteld
    voor eene inbreuk op die wetten, die de andere klasse tot hare
    beveiliging heeft daargesteld, is het natuurlijk gevolg van den
    toestand waarin hij geplaatst is. De gestrengheid dier wetten,
    is dan ook altijd een uitvloeisel van de vrees voor dat gevaar,
    werkelijk of denkbeeldig, die de andere klasse koestert."

    "Het is altijd zoo geweest bij alle volken, en het zal altijd
    zoo blijven, omdat er verschil bestaat tusschen vrije en onvrije
    menschen."


Een treffend voorbeeld van eene wettelijke uitspraak, waaruit die
ongelijkheid blijkt, vinden wij in hetzelfde werk op bladz. 224. De
zaak komt hoofdzakelijk hierop neder:

De gedaagde, Mann, had voor een jaar eene slavin gehuurd. De slavin
pleegt, in dien tijd, een misdrijf van weinig belang, waarvoor de
gedaagde haar strafte. Terwijl hij dit doet, loopt de slavin weg; hij
schiet op haar en treft haar doodelijk. De regter bij de regtbank in
eersten aanleg gaf aan de jury zijn gevoelen te kennen dat, indien zij
de straf wreed en te gestreng achtte en onevenredig aan de misdaad,
de gedaagde volgens de wet schuldig was, daar de slavin slechts in
zeker opzigt zijn eigendom was. De jury had reden om aan te nemen, dat
de straf te wreed, ongeoorloofd en onevenredig aan het misdrijf was
geweest, en veroordeelde den gedaagde. Maar op welken grond?--omdat,
krachtens de wetten van Noord-Carolina, het wreed, ongeoorloofd en
onevenredig aan het misdrijf straffen van een slaaf door zijn meester
eene strafbare daad is? Neen. Zij veroordeelde den gedaagde, niet
omdat de straf wreed en ongeoorloofd was, maar omdat hij de persoon
niet was, die haar mogt opleggen, "daar de slavin slechts in zeker
opzigt zijn eigendom was."

De gedaagde kwam in hooger beroep; de uitspraak werd vernietigd,
op grond, dat de huurder, voor den tijd der huur, in het bezit
was van al de regten des eigenaars. De opmerkingen van den regter
Ruffin zijn zoo karakteristiek en drukken met zoo veel kracht den
strijd uit tusschen het menschelijk gevoel van den regter en de
volstrekte noodzakelijkheid eener juiste toepassing der slaven-wet,
dat wij haar voor het grootste gedeelte willen overnemen. Men kan
zich slechts over de onverstoorbare kalmte verwonderen, waarmede een
man, die blijkbaar bezield is met edele en menschelijke gevoelens,
over de verschrikkelijkste gevolgtrekkingen en conclusies heenstapt,
uit gehoorzaamheid aan de gestelde wetten.


    "Een regter," zegt hij, "kan het slechts betreuren, dat geschillen,
    als het tegenwoordige, aan hem onderworpen worden. Het is niet
    mogelijk de oorzaken te toetsen, waaruit zij voortspruiten,
    maar waar instellingen als de onze bestaan, kan men ze wel
    doorgronden. Ook de strijd in des regters eigen binnenste tusschen
    zijn gevoel als mensch en zijn pligt als overheidspersoon is
    heftig, en brengt hem in eene zware verzoeking, om, indien hij het
    mogt, die kwesties onaangeroerd te laten. Maar het is noodeloos
    te klagen over pligten, die het noodzakelijk uitvloeisel zijn
    van onzen staatkundigen toestand; en het is eene regtbank niet
    geoorloofd eene verantwoordelijkheid van zich te werpen, die
    de wet haar oplegt. Met hoeveel tegenzin zij er zich dan ook
    aan leent, de regtbank is gedwongen een oordeel te vellen over
    de uitgestrektheid der heerschappij van den meester over zijn
    slaaf in Noord-Carolina. De aanklagt betreft het slaan van Lydia,
    den slaaf van Elizabeth Jones.... Het geldt hier de vraag, of het
    wreed, onredelijk slaan van een slaaf door een huurder strafbaar
    is. De jury, die in deze zaak reeds uitspraak heeft gedaan, heeft
    haar in dien zin beslist. Zij schijnt dit te hebben gedaan op
    grond, dat de gedaagde slechts in zeker opzigt eigendom was. Onze
    wetten beschouwen den eigenaar of ieder ander, in wiens bezit en
    onder wiens bevel de slaaf is, als bekleed met dezelfde magt. Het
    betreft altijd eene zelfde zaak: de diensten van den slaaf, en
    dezelfde magt moet dus verleend worden. In een crimineel proces
    en in ieder ander opzigt is de huurder en bezitter van een slaaf,
    met betrekking tot regten en pligten beiden, voor een bepaalden
    tijd eigenaar.... Maar omtrent de vraag in het algemeen, of de
    eigenaar in criminali verantwoordelijk is voor het slaan van zijn
    eigen slaaf of het uitoefenen van eenig ander gezag of geweld,
    niet verboden bij de wet, koestert de regtbank naauwelijks eenigen
    twijfel. Dat hij daarvoor in regten kan betrokken worden is nimmer
    bij regterlijke uitspraak beslist, en, zoo ver mij bekend is,
    tot hiertoe nimmer beweerd. Er is nimmer eenige actie van dien
    aard ingesteld. Uit de bestaande gewoonte en het algemeen gebruik,
    daaromtrent hier te lande gevolgd, blijkt genoeg hoe ver de magt
    strekt, die de maatschappij noodig acht tot bescherming van het
    eigendom eens meesters. Indien wij anders dachten, zouden wij
    toch ons oordeel niet kunnen stellen tegenover het oordeel van
    ieder ander, en zeggen dat deze of gene autoriteit gerustelijk
    kan ter zijde gesteld worden.

    Men heeft de betrekking van meester tot slaaf gelijk gesteld
    met andere maatschappelijke betrekkingen; en ons argumenten
    tegengeworpen, ontleend uit de wetsbepalingen, die de magt regelen
    van den ouder over het kind, den voogd over den pupil, den meester
    over den leerling; maar de regtbank kan de beginsels, waarop
    die bepalingen berusten, hier niet van toepassing verklaren. De
    gevallen staan niet gelijk; zij zijn met elkander in strijd en
    tusschen hen ligt een onoverkomelijke kloof. Het verschil is dat,
    hetwelk tusschen vrijheid en slavernij bestaat en grooter verschil
    kan men zich niet denken. Bij het een heeft men ten doel het
    geluk van het kind, geboren om dezelfde regten te genieten, welke
    hij bezit, op wien de pligt rust het kind zoo nuttig mogelijk
    te maken voor de plaats die het later onder de vrijgeborenen
    zal innemen. Voor dat doel en voor zulk een toekomstig lid der
    maatschappij, schijnen redelijke en verstandelijke ontwikkeling de
    natuurlijkste middelen, en deze zijn ook in den regel voldoende
    bevonden. Een gematigde magt is slechts den voogd of ouder
    toegekend om zijn gezag krachtdadig te maken. Indien die magt te
    kort schiet, dan is het beter de betrokken personen aan hun eigen
    hartstogten en de straf, waarmede de wet hen bedreigt, over te
    laten, dan toe te staan dat zij onbeperkt worde uitgeoefend door
    eenig bijzonder persoon. Met de slavernij is het geheel anders
    gesteld. Daarbij beoogt men het voordeel van den meester, zijne
    zekerheid en de publieke veiligheid; hij, wien het geldt, is een
    persoon, veroordeeld, hij zoowel als zijne nakomelingen, om in
    onkunde te leven, onmagtig om iets tot zijn eigendom te maken,
    gedoemd te arbeiden opdat een ander de vruchten plukke. Door
    welke redeneringen kan men zulk een wezen overtuigen van iets
    dat zelfs den domste als ten eenemale onwaar moet voorkomen,
    dat hij namelijk tot dien arbeid veroordeeld is op grond eener
    zedelijke verpligting of ter wille van zijn eigen geluk. Zulke
    diensten kunnen slechts gevergd worden van iemand, die geen eigen
    wil heeft; die zijn wil onvoorwaardelijk ondergeschikt maakt aan
    dien van een ander. Zulk eene ondergeschiktheid is alleen denkbaar
    bij eene onbeperkte magt over zijn ligchaam. Niets anders is in
    staat zulk een invloed uit te oefenen. De magt van den meester
    moet absoluut wezen, om de onderwerping van den slaaf volkomen
    te doen zijn. Ik kom er openhartig voor uit, dat die uitspraak
    wreed is. Ik voel het zoo diep als iemand het voelen kan; en
    als beginsel van zedelijk regt, zal ieder in zijn binnenste het
    afkeuren; maar in den tegenwoordigen stand van zaken, moet het
    zoo zijn; er is geen geneesmiddel. Dit beginsel behoort bij de
    slavernij. Het kan er niet aan ontnomen worden, zonder op eens
    al de regten aan den meester te ontnemen en den slaaf van zijne
    onderwerping te ontheffen. Het is de vloek der slavernij, zoowel
    voor de vrijen als voor de slaven in onze maatschappij, maar het is
    het noodzakelijk vereischte bij de betrekking van den eigenaar tot
    den slaaf. Dat er bijzondere feiten kunnen plaats hebben, die zoo
    wreed en barbaarsch zijn, dat de wet verpligt is tusschen beiden
    te treden, is zeer waarschijnlijk. De moeijelijkheid is slechts
    waar eene regtbank tusschen beiden mag komen. In het afgetrokkene
    zou men slechts behoeven te vragen, welke magts-uitoefening van
    den meester binnen de perken van regt is, en het antwoord zou
    waarschijnlijk alle moeijelijkheden wegruimen: maar wij mogen de
    zaak niet uit dat oogpunt beschouwen. Het is ons niet geoorloofd
    in algemeene beschouwingen omtrent de zaak zelve te treden. Wij
    mogen de regten van den meester niet bij eene regtbank ter toetse
    brengen. De slaaf moet, zal hij slaaf blijven, weten dat hij van
    zijn meester niet in hooger beroep kan komen; dat deze zijne magt
    in geen geval zich aangematigd heeft, maar dat zij hem is toegekend
    door de wetten der menschen althans, zoo niet door God. Waarlijk
    er zou groot gevaar te duchten zijn, indien de regtbanken geroepen
    moesten worden om de straf te wijzigen naar iedere soort en de
    mate van ieder verzuim van pligten der dienstbaren."

    "Niemand kan de vele en tergende uittartingen van den meester
    voorzien, waartoe de slaaf door zijne eigene hartstogten of door
    anderen wordt aangezet; noch den toorn van den meester, die zich
    misschien eensklaps en bloedig op hem zal wreken; eene wraak die
    gewoonlijk straffeloos gepleegd wordt, omdat zij in het geheim
    plaats heeft. Het Hof doet dus gaarne afstand van die magt om
    de verhouding, waarin deze twee elementen onzer maatschappij tot
    elkander staan, te veranderen.......

    "Ik herhaal het: gaarne zou ik mij aan de beslissing in deze
    zaak onttrekken, maar, daartoe geroepen, is het Hof gedwongen
    tot de verklaring, dat, daar de slavernij bij ons bestaat, in
    den tegenwoordigen stand van zaken en zoolang de Wetgevende Magt
    het niet noodig zal geoordeeld hebben stellig het tegendeel te
    bepalen, het gebiedend de pligt is des regters om de onbeperkte
    magt van den eigenaar over zijn slaaf te erkennen, behalve in
    die gevallen waarin zij door de wet verboden is.

    En die verklaring leggen wij af op grond dat die magt noodzakelijk
    is voor het instandhouden der waarde van slaven, tot bescherming
    van den eigenaar en voor de algemeene rust, die in hooge mate
    van hunne onderwerping afhankelijk is; en eindelijk, omdat
    zij krachtdadig medewerkt tot de veiligheid en het welzijn der
    slaven zelven. De eerste uitspraak wordt derhalve verworpen en
    de gedaagde vrijgesproken."


Men kan die beslissing, zoo helder en duidelijk in hare uitdrukkingen,
zoo waardig en plegtig door haren ernst en zoo treurig in hare
conclusie niet lezen, zonder te gelijk diepen eerbied voor den man en
afschuw voor het stelsel te gevoelen. Die man, te oordeelen naar deze
enkele proeve, en dit is al wat de schrijfster van hem weet, bezit
dat uitnemend gezond verstand, dat door geen omhaal van woorden of
drogredenen zich laat medeslepen, maar dat een diepen en doordringenden
blik werpt in alles, waarmede het in aanraking komt. Hij toont ook een
edelen afkeer van die huichelarij, om standvastig eene slechte zaak
met een goeden naam te noemen, zelfs wanneer zij algemeen erkend en
wettig is. O, wij zouden dit zoo gaarne meer zien in onze noordelijke,
zoowel als in onze zuidelijke Staten.

Ééne zaak betreuren wij slechts, dat zulk een man, met zulke
geestvermogens begaafd, slechts geroepen is, om de wet uit te leggen,
niet om haar te hervormen.



HOOFDSTUK III.

SOUTHER TEGEN DE REPUBLIEK--HET NON PLUS ULTRA VAN MENSCHLIEVENDHEID
IN DE WET.

    "En toch ondanks zulke wetten en uitspraken doet mevrouw Stowe
    enz.--Courier and Enquirer."


Het proces van Souther tegen de Republiek is door den Courier and
Enquirer aangehaald als een zeer gunstig staaltje der wettelijke
beslissingen onder de vigerende slavenwetten, met de volgende
opmerking:


    "En toch, ondanks zulke wetten en uitspraken, doet mevrouw
    Stowe eene lange reeks van mishandelingen jegens de zwarten
    veronderstellen, door haar voorbeeldeloozen held Tom, in Louisiana,
    letterlijk te laten doodgeeselen door zijn meester Legree; en zulke
    feiten, die de wet als misdadig erkent en als zoodanig straft,
    beschrijft zij gedurig met de meest afschrikwekkende kleuren,
    om de instelling der slavernij te doen kennen!"


Door die woorden werd schrijfster dezes in den waan gebragt, dat dit
proces op eene wijze was gevoerd geworden, die zoo veel eer deed aan
het menschelijk gevoel, dat men de regtspleging omtrent de slaven
van een gunstiger standpunt zou gaan beschouwen. Daarom deed zij de
moeite zich het verslag van dat proces te verschaffen, met het oogmerk
het openbaar te maken als tegenstelling van de vele wreedheden, die
men bij de studie van dit gedeelte van het onderwerp ontmoet. Een
regterlijk ambtenaar heeft het gecopieerd uit Grattan's Reports,
en zij laat het hier volgen. Indien het den lezer verbaast, het kan
bij hem niet meer verbazing opwekken dan bij de schrijfster zelve.


    "Souther tegen de Republiek, 7 Grattan 673, 1851.

    "Het dooden van een slaaf door zijn meester en eigenaar,
    ten gevolge van zweepslagen op diens last en met overdreven
    gestrengheid gegeven, is moord, al mogt ook het oogmerk van den
    meester en eigenaar niet geweest zijn den slaaf te dooden."

    "Simeon Souther werd in de zitting van October 1850 bij den
    omgaanden regter in Hanover county aangeklaagd wegens moord op
    zijn eigen slaaf gepleegd. De acte van beschuldiging bevatte 15
    punten, waarin de verschillende wijzen van kastijding en pijniging,
    waardoor de moord zou gepleegd zijn, op zich zelf of gepaard
    gaande waren aangegeven. Het vijftiende punt omvatte ze allen:
    en, daar de regtbank verklaarde dat die beschuldiging bewezen was,
    zal men uit de opgave der feiten in dat punt vervat, kunnen zien
    wat den beschuldigde werd ten laste gelegd, en waardoor het bewijs
    geleverd werd.

    In dat vijftiende punt van beschuldiging werd gezegd, dat op
    den 1sten September 1849, de beschuldigde zijn slaaf Sam met
    koorden om zijne polsen, hals, midden, beenen en enkels aan een
    boom bond. Dat de beschuldigde den aldus gebonden slaaf eerst
    met roeden geeselde. Dat hij hem daarna met een lat slagen en
    stooten toebragt, en twee van zijne slaven, een man en eene
    vrouw, beval den verslagene met de lat te slaan. Dat, terwijl de
    verslagene aldus aan een boom gebonden was, de beschuldigde hem
    sloeg, stompte, schopte en trapte op verschillende plaatsen van
    zijn hoofd, aangezigt en ligchaam; dat hij zijn ligchaam brandde
    .... dat hij hem toen waschte met warm water, waarin Cayene peper
    was afgetrokken; en dat hij zijne twee slaven voornoemd dwong hem
    met hetzelfde mengsel van water en Cayene peper te wasschen. Dat,
    na het knevelen, geeselen, beuken, slaan, stooten, stompen,
    schoppen, trappen, verwonden, kneuzen, verminken, branden, wasschen
    en pijnigen, vermeld, de beschuldigde den verslagene losmaakte van
    den boom, zoodanig, dat hij met kracht op den grond viel; dat hij
    hem intusschen sloeg, stompte en trapte op zijn hoofd, slapen en
    verschillende deelen van zijn ligchaam. Dat de beschuldigde toen
    den verslagene naar eene werkplaats in zijn huis deed brengen,
    waar hij een zijner slaven beval om, in zijn bijzijn, de voeten
    van den verslagene in de stokken te sluiten, zijne beenen aan
    een stuk hout vast te maken, en een touw om zijn hals te slaan,
    waarmede hij aan de post van de deur werd vastgemaakt, en op
    die wijze den verslagene te worgen en te doen stikken. En dat,
    terwijl de verslagene dus op deze wijze was vastgemaakt, de
    beschuldigde hem sloeg, stompte, trapte en beukte op zijn hoofd,
    zijn aangezigt, borst, buik, zijden, rug en verdere deelen van
    het ligchaam; en dat hij nogmaals zijn slaven beval het ligchaam
    van den verslagene te branden. In dit punt der aanklagt wordt ook
    de beschuldiging neergelegd dat onder en door deze verschillende
    straffen en pijnigingen de slaaf Sam gestorven is. Het bleek dat
    de beschuldigde met het straffen van den verslagene des morgens
    aanving, en dat het den ganschen dag duurde; en dat de verslagene
    stierf in het bijzijn van den beschuldigde, een van zijne slaven en
    een der getuigen, terwijl de marteling nog steeds werd voortgezet.


Het vonnis van het hof werd bij monde van den regter Field
uitgesproken.


    Souther werd beschuldigd en schuldigverklaard aan moord zonder
    voorbedachten rade, door de omgaande regtbank van Hanover county,
    in hare zitting van April jl., en werd veroordeeld tot vijf
    jaren confinement, welk tijdvak door de jury was vastgesteld. De
    moord bestond in het dooden van een negerslaaf, genaamd Sam, het
    eigendom van den beschuldigde, door wreed en overdreven geeselen
    en pijnigen, hem aangedaan door Souther, bijgestaan door twee
    zijner slaven op den eersten September 1851. De beschuldigde
    verzocht herziening van zijn vonnis, op grond, dat de misdaad
    indien zij aanwezig was, niet meer was dan manslag. Het verzoek
    om de zaak op nieuw in behandeling te brengen werd afgewezen,
    en de redenen, welke geacht werden een nieuw onderzoek noodig
    te maken, onvoldoende bevonden. Die redenen waren: Dat de
    slaaf Sam, die in de acte van beschuldiging genoemd wordt,
    de slaaf en het eigendom van den beschuldigde was. Dat met het
    doel den slaaf te straffen voor dronkenschap en den omgang dien
    hij erkende, met Henry en Stone, twee der getuigen ten laste,
    hij hem vastbond en kastijdde in tegenwoordigheid van gezegde
    getuigen; dat hij hem eerst slechts luttel geslagen had met
    takken van perzik- of appelboomen, maar daarna op de wijze in de
    acte omschreven, nadat hij gezegde getuigen had doen roepen, die
    de strafoefening bijwoonden even als verscheidene andere slaven
    van den beschuldigde; en dat de slaaf in kwestie stierf onder de
    uitoefening van gezegde straf, in tegenwoordigheid van een zijner
    slaven en van een der getuigen ten laste. Maar er was geen bewijs
    dat het oogmerk van den beschuldigde was den slaaf te dooden,
    tenzij dit oogmerk moest worden afgeleid uit de wijze en den duur
    der strafoefening. Integendeel was het bewezen, dat de beschuldigde
    herhaaldelijk verklaard had, terwijl de slaaf de straf onderging,
    te gelooven dat deze slechts voorgaf te lijden maar inderdaad niet
    leed. De regter verklaarde daarop dat de slaaf gestraft werd op
    de wijze als in de acte van beschuldiging werd vermeld. Die acte
    van beschuldiging bevat vijftien punten en loopt over eene zeer
    wreede en baldadige geeseling en marteling. [4]

    Men mag aannemen dat in de jaarboeken der criminele regtspleging
    geene afschuwelijke en verregaande wreede daad vermeld wordt
    als die, waarvan in het proces van Souther gesproken wordt; en
    toch is met ernst en nadruk door zijn advocaat beweerd, dat hier
    slechts sprake kon zijn van manslag.

    Die advokaat heeft verder aangevoerd, dat iemand niet aangeklaagd
    en vervolgd kan worden wegens hardvochtige geeseling van zijn
    eigen slaaf. Dat de wet den meester veroorlooft zijn slaaf te
    kastijden, en dat, indien deze kastijding den dood ten gevolge
    heeft, dit gelijk te stellen is met den moord door iemand in
    het volvoeren eener wettige daad gepleegd, en slechts manslag
    kan geacht worden. Door dit Hof is, in het proces tegen Turner,
    beslist, dat de eigenaar van een slaaf voor het baldadig, wreed
    en hardvochtig slaan van zijn eigen slaaf, niet aangeklaagd kan
    worden; maar daaruit volgt in geenen deele, dat, wanneer zulk
    baldadig, wreed en hardvochtig slaan den dood ten gevolge heeft,
    hoewel dit niet werd beoogd, die mishandelingen als geoorloofd
    door de wet moeten beschouwd worden, en de misdaad als manslag
    moeten doen qualificeren, wanneer de slagen alleen zijn toegebragt
    met het doel den slaaf te kastijden. Het is wel de strekking
    der wet, met het oog op de betrekking tusschen heer en slaaf,
    en om tegenstand en ongehoorzaamheid bij dezen te voorkomen,
    den meester te vrijwaren tegen alle vervolging voor zulk eene
    daad, al is dan ook het geeselen en de straf baldadig, wreed en
    hardvochtig; maar bij zulk eene overdrevene strafoefening, alleen
    om te straffen, handelt de eigenaar van den slaaf voor zijn eigen
    risico; en indien de dood het gevolg is van zulk eene kastijding,
    kan de betrekking van den meester tot den slaaf geen grond tot
    verschooning of eene verzachtende omstandigheid geacht worden. De
    beginselen van het gemeene regt, die ten aanzien van den moord
    gelden, zijn hier zonder wijziging of uitzondering van toepassing;
    en op grond van die beginselen is de daad van den beschuldigde,
    in de onderwerpelijke zaak, moord.... De daad van den beschuldigde
    is geen manslag maar moord met voorbedachten rade.


Wij voelen ons gedrongen eenige opmerkingen omtrent dat proces hier
te laten volgen.

Die marteling duurde, naar het schijnt, twaalf uren. Zij had plaats
in de county Hanover van den staat Virginia. Twee blanken waren van
nabij van de geheele toedragt getuigen, en deden, voor zoover ons
blijkt, geene poging om de lieden uit den omtrek er bij te roepen en
die gruweldaad te doen ophouden. Welk eene opvoeding, welke zienswijze
doet dit in deze menschen onderstellen!

De zaak werd voor den regter gebragt. Ons gevoel wordt hevig geschokt
bij het lezen der acte van beschuldiging, die men niet gaarne ten
tweeden male zou doorloopen. Men zou ligtelijk meenen, dat zij aller
gemoederen in beweging bragt, dat de bewoners der county allen als
één man zouden zijn opgestaan, om den wreedaard uit te werpen even
als Paulus den adder afschudde. Het blijkt integendeel, dat niemand
partij vatte; dat de regters met eene koelbloedigheid de feiten
onderzochten, en weder onderzochten zoo als men slechts in de annalen
der inquisitie aantreft; dat met nadruk en ernst door beschaafde en
kundige Amerikanen werd beweerd, dat die reeks van gruwelen niet het
feit van moord daarstelden! en, in de koude en duidelijke taal, in de
regtspleging gebruikelijk, dat "de misdaad, indien zij aanwezig was,
slechts manslag was," en dat eene Amerikaansche jury het "moord zonder
voorbedachten rade" noemde. Bij ieder, die de acte van beschuldiging
leest, zal gewis de wensch opkomen, dat, indien men in Virginia dit
"doodslag zonder voorbedachten rade" noemt, een moord met voorbedachten
rade de voorkeur verdient. Had Souther plotseling zijn slaaf een kogel
door het hoofd gejaagd, in tegenwoordigheid van blanke getuigen, dan
zou dit moord met voorbedachten rade geweest zijn; maar nu hij hem
liever twaalf uur lang doodmartelt, onder voorgeven hem te kastijden,
nu, zegt de beschuldiging, dat er slechts doodslag zonder voorbedachten
rade gepleegd is; "omdat," zoo als het verzoek om op nieuw de zaak
in behandeling te nemen, met bewonderenswaardige ongevoeligheid zegt:
"het niet is bewezen, dat het oogmerk was van den gevangene den slaaf
te dooden, tenzij dit oogmerk mogt worden afgeleid uit de wijze en
den duur der strafoefening."

In het vonnis is eene overhelling merkbaar tot het denkbeeld dat twaalf
uren doorgebragt met het slaan, trappen, stompen, branden en verminken
van een menschelijk wezen, wel eenigzins moet beschouwd worden als eene
overschrijding van de grenzen eener geoorloofde kastijding. Maar die
gewaagde meening wordt met omzigtigheid uitgedrukt en met eene zekere
aarzeling, en wordt opgewogen door de omstandigheid, die eveneens in
die merkwaardige acte wordt aangevoerd, dat de beschuldigde, gedurende
de strafoefening, herhaaldelijk verklaarde te gelooven dat de slaaf
slechts voorgaf te lijden, maar inderdaad niet leed. Het schijnt
dat deze omstandigheid door de regters werd aangemerkt als een zeer
aannemelijk bewijs voor de zuiverheid van Southers oogmerken, en het
zeer waarschijnlijk maakte, dat hij slechts eene kastijding op het
oog had.

Ook schijnt het dat Souther, wel verre van de publieke opinie tegen
zich te hebben, er velen vond, die, met hem van oordeel waren, dat
vijf jaren confinement eene onbillijke en te strenge straf was voor
zijn misdaad; van daar zijn verzoek om op nieuw de zaak te doen
behandelen en het appel bij het Hoog Geregtshof; van daar ook de
vorm van het proces: "Souther tegen den Staat." Souther achtte zich
blijkbaar verongelijkt, en het is als zoodanig, dat hij voor het Hoog
Geregtshof verscheen.

Tot dusverre levert het proces geene reden op om van de
menschlievendheid der regtspleging te gewagen. De wijze, waarop
tot hiertoe de zaak behandeld is, herinnert min of meer aan de
regtsgedingen, die men in de geschiedenis der inquisitie vindt,
over het geoorloofde om kinderen beneden de dertien jaren vuur aan
de voeten te leggen, ten einde hun eene bekentenis, die tot bewijs
vereischt wordt, te ontlokken.

Beschouwen wij thans de uitspraak van het Hoog Geregtshof, die de
schrijver van het artikel in den Courier and Enquirer zoo bijzonder
zacht en menschlievend noemt. De regter Field is van oordeel, dat het
eene zeer wreede daad geldt, en in zooverre schijnt hij van zienswijze
te verschillen met den regter, de jury en den advokaat, door wie de
zaak in eerste instantie is behandeld. Verder twijfelt hij, of in
de jaarboeken der regtspleging wel eene tweede zoo barbaarsche daad
voorkomt, welke twijfel misschien zeer gegrond is; en hij neemt aan,
dat het dooden van een slaaf door marteling, onder voorwendsel van
kastijding, moord is met voorbedachten rade; ook hierin zal iedereen
hem moeten gelijk geven; het eenige, waarover men zich verwonderen
moet is, dat het ooit noodig was dat iemand in regten zulk eene
stelling moest opperen. Maar, even onbetwistbaar als de regter Ruffin,
neemt hij het treurige beginsel in de slavenwetgeving aan, dat de wet
niet tusschen beiden kan treden, wanneer de meester zijn slaaf eene
marteling doet ondergaan, die den dood niet ten gevolge heeft. Zoo
het vonnis iets uitmaakt, dan is het dit beginsel. De conclusie der
regtspraak toch luidt:


    "Het hof heeft beslist, in het proces tegen Turner, dat de eigenaar
    van een slaaf, voor het baldadig, wreed en hardvochtig slaan van
    zijn eigen slaaf, niet kan vervolgd worden ....

    "Het is de strekking der wet, met het oog op de betrekking tusschen
    heer en slaaf en om tegenstand en ongehoorzaamheid bij dezen te
    voorkomen, den meester te vrijwaren tegen alle vervolging voor
    zulk eene daad, al is dan ook het geeselen en de straf wreed en
    hardvochtig ...."


De zeer natuurlijke gevolgtrekking, uit die conclusie af te leiden,
is deze: Wanneer het slagtoffer van die marteling, die twaalf uren
duurde, slechts een weinig sterker gestel hadde bezeten, en er niet
onder bezweken ware, zou er geen wet in Virginia zijn, krachtens
welke Souther kon veroordeeld worden.

Indien dit niet het overtuigendste bewijs is voor de waarheid van
St. Clare's woorden, dat hij, die het verste gaat en het ergste doet,
nog maar de magt gebruikt die de wet hem geeft, "dan weten wij niet
waardoor anders die te staven. Wat is het ergste?" een onmiddellijke
dood of eene langdurige marteling? Die uitspraak geeft in zoo vele
woorden elken meester het regt om eene marteling zoo lang hij wil
voort te zetten, maar ontneemt hem slechts de magt om haar door den
dood, die dan eene weldaad zou zijn, te doen ophouden. En dit is
nu de regterlijke uitspraak die de Courier and Enquirer als eene
overtuigende proeve van de menschlievendheid der regtspleging aanvoert.

Het is te hopen voor den uitgever, dat hij nooit dat proces
in zijn geheel heeft gelezen; indien hij dat gedaan hadde, zou
hij het niet hebben aangehaald. Ieder die het knekelhuis binnen
treedt dier regtspleging, met de hoop een bewijs op te doen voor de
menschlievendheid van het slaven-stelsel--wij zeggen het den Joodschen
dichter na--


    Hij weet niet dat de dood daar heerscht,
    En dat zijne gasten zijn in de diepten der hel.


De uitslag van dit regtsgeding was, dat aan Souther eenvoudig de
meening van het Geregtshof werd medegedeeld, dat hij in plaats
van vijf jaren gevangenisstraf, verdiende gehangen te worden; maar
de zaak mogt niet ten tweede male in behandeling genomen worden,
en daar wij uit alles mogen opmaken, dat Souther niet zeer fijn van
gevoel was, is het niet waarschijnlijk, dat hij om die meening zich
zwaar bekommerde. Hij zal wel begrepen hebben, dat hem niets anders
overschoot, dan zijne vijfjarige gevangenis zoo goed mogelijk door
te brengen. En wanneer hij weder in vrijheid komt, is er geene wet in
Virginia die hem verbiedt zooveel negers te koopen als hij goedvindt,
en met elk hunner hetzelfde te doen, wat hij met Sam gedaan heeft,
indien hij zich slechts de wetenschap ten nutte maakt, die hij uit
zijn proces heeft kunnen opdoen, en zorgt met de marteling op te
houden vóór de dood er een einde aan maakt, iets waarvoor men zich,
zoo als uit de geschiedenis der inquisitie blijkt, met tamelijk
veel zekerheid kan hoeden. Waarschijnlijk zal hij ook in het vervolg
zoo dwaas niet zijn de tegenwoordigheid van twee blanke getuigen te
verlangen, al waren zij dan ook zoo belangstellend en beleefd om den
ganschen dag de gruweldaad aan te zien zonder eenige poging te doen
om haar te beletten.

De slavernij, zoo als zij volgens de Amerikaansche wetten bestaat,
is evenmin vatbaar om door beginsels van menschlievendheid geregeld te
worden, als het stelsel van marteling bij de inquisitie. Elke daad van
menschlievendheid van eenigen eigenaar is eene onlogische afwijking
van het stelsel der wet, en de rede waarom de Amerikaansche slavenwet
veel hardvochtiger is dan eenige andere, die ooit op de wereld bestaan
heeft, is daarin gelegen dat de Anglo-Saksische volksstam beredeneerder
en koelbloediger is, en een hardnekkiger moed bezit om de gevolgen
te trotseren van elk beginsel, dat hij heeft aangenomen, om een
onregtvaardig beginsel toe te passen met mathematische naauwgezetheid,
tot in zijne meest onregtvaardige uitvloeisels. De regtspraken, in
Amerika gewezen, bewijzen niets zoo zeer als die strenge en onwrikbare
naauwgezetheid in het logisch toepassen van eene wetsbepaling. En niet
zelden leest men vonnissen, die--niet omdat de regters onbarmhartig
of partijdig, maar omdat zij logisch en getrouw zijn--met ijskoude
koelbloedigheid zijn uitgesproken, en die men zou meenen, dat de
aarde zouden doen sidderen en de zon verduisteren.

Het karakter der Franschen en Spanjaarden is meer levendig,
hartstogtelijk en poëtisch dan logisch; van daar dat, ofschoon er meer
gevallen zich mogen voordoen van barbaarschheid van een enkel persoon,
zoo als men verwachten kan bij een vurig en hartstogtelijk volk, in
hunne slavenwet meer gevoel van menschelijkheid heerscht. De wet van
Louisiana bevat meerdere waarlijk menschlievende bepalingen, indien
er slechts maatregelen waren genomen om haar kracht bij te zetten,
dan eenige andere wet in eenigen Staat der Unie.

Er is, gelooven wij, geene slavenwet ter wereld, die zulk eene
volledige verzameling aanbiedt van kristallisaties van elken traan en
elken droppel bloed, die aan de menschheid kan worden afgeperst, en
die met zoo veel zorg, met zoo veel smaak en kennis is gerangschikt,
als de slavenwet van Noord-Amerika. Zij is een kabinet van heelkundige
instrumenten, om het hart van den mensch levend te ontleden;--elk
werktuig is van het beste metaal met zorg vervaardigd en gepolijst,
en voorzien met den naam der zenuwen of aderen of spieren, waarvoor
het bestemd is. De werktuigen van den ontleedkundige zijn van
vergankelijk staal en hout en strekken slechts voor vergankelijke en
aan bederf onderhevige stoffen; maar dit zijn werktuigen van beter
gehalte, bestemd voor eene zedelijke ontleding en strekken om op de
naauwkeurigste en kunstigste wijze de onsterfelijke ziel te verminken,
en den mensch zorgvuldig en trapsgewijze van zijn verheven standpunt,
waarop zijn vrije wil hem plaatst, als maatschappelijk, godsdienstig,
voor zijne daden verantwoordelijk wezen, af te werpen en hem tot
redeloos of bloot stoffelijk voorwerp te maken.



HOOFDSTUK IV.

BESCHERMENDE WETTEN.

    Bescherming van werklieden.--Vogelvrij-verklaring.--Prue in de
    moeras.--Harry de timmerman.--Een roman uit het werkelijke leven.


Maar nu is de vraag: zijn er geene bepalingen, waarvan de erkende
strekking is, de bescherming van lijf en leden der slaven? Ja, er zijn
er, en die beschermende bepalingen behooren tot de merkwaardigheden
der bestaande wetgeving.

Dat zij ontsproten zijn uit een geest van menschenmin, van liefde, die
alle dingen hoopt, willen wij aannemen; maar geene moordtafreelen en
gruwelijke mishandelingen, die in de nieuwsbladen worden medegedeeld,
geven ons zulk een treurig denkbeeld van de gevoelloosheid
der overgroote meerderheid, als deze zoogenaamde beschermende
bepalingen. Wij willen er eene uit de wetten van Noord-Carolina
afschrijven. De derde afdeeling der Wet van 1798 luidt:


    "Vermits bij eene vroegere wet, van 1774, door de Wetgevende
    Magt is aangenomen, dat voor het dooden van een slaaf, ofschoon
    baldadig, wreed en moedwillig, slechts gevangenisstraf en het
    opleggen van eene boete, gelijkstaande met de waarde van den slaaf,
    ten voordeele van den eigenaar, kan worden uitgesproken; en dit
    verschil in straf voor den moord op een blanke gepleegd, en voor
    het dooden van hem, die toch ook een menschelijk wezen is, ofschoon
    van eene andere natuur, in strijd is met de menschlievendheid en
    in hooge mate onteerend voor de wetten en grondbeginsels van een
    vrij, christelijk en verlicht volk, zoo wordt besloten enz., dat,
    indien voortaan iemand schuldig bevonden wordt aan het moedwillig
    en baldadig dooden van een slaaf, hij zal worden schuldig verklaard
    aan moord, en op hem dezelfde straf zal worden toegepast als
    of hij een vrijen man had gedood; onder dien verstande echter,
    dat deze wet zich niet uitstrekt tot hem, die een slaaf doodt,
    welke krachtens een besluit, door de Wetgevende Magt van dezen
    Staat uitgevaardigd, vogelvrij is verklaard, of een slaaf, die
    zich verzet tegen zijn wettigen heer en meester, of die onder
    eene gematigde kastijding sterft."


Eene wet met gelijke voorwaarden, behalve de vogelvrij-verklaring,
bestaat ook in Tennessee.

In de constitutie van Georgia lezen wij in art. 4 der 12de afdeeling:


    Iemand, die baldadig zijn slaaf verminkt of hem het leven ontneemt,
    zal dezelfde straf ondergaan als zou worden opgelegd, wanneer die
    daad gepleegd ware op een vrijen blanke, wordende ook dezelfde
    bewijzen vereischt. Deze bepaling is echter niet van toepassing,
    wanneer de slaaf zich aan oproerigheid schuldig maakt, of wanneer
    de dood toevallig is en het gevolg eener gematigde kastijding."


Verbeelde een Europeaan zich nu eens, dat er zulke wetten voor
werklieden enz. aan de Wetgevende Magt, als beschermende wetten werden
voorgesteld! Zulke wetten, die in zoo vele woorden het vermoorden van
den ondergeschikte onder drie voorwaarden veroorlooven, en dat die drie
voorwaarden over het algemeen alle gevallen omvatten, waarop de wet
van toepassing kan zijn; namelijk, wanneer de slaaf tegenstand biedt,
vogelvrij is verklaard, of sterft onder eene gematigde kastijding.

Welke wet ter wereld zal ooit eene kastijding als bovenmatig kunnen
kenschetsen, indien het feit, dat de gekastijde er onder bezweken is,
niet aanwezig is? Hoevele "toevallige" slagtoffers zouden er kunnen
zijn vóór de toepassing van zulke beschermende bepalingen kon worden
geeischt.

"Maar," zal men welligt vragen, "wat is die vogelvrijverklaring,
waarvan in de wet gesproken wordt?" Ter beantwoording dier vraag
heeft schrijfster dezes het volgende uit de Herziene Wetten
van Noord-Carolina, Hoofdstuk LXI, afdeeling 22, overgenomen. De
considerans dezer wet zal, gelooven wij, de denkbeelden omtrent de
slavernij wel wijzigen van hen, die ze slechts leerden kennen uit
die tafereelen van ongestoorde tevredenheid en Arcadische rust,
die in den laatsten tijd er van zijn opgehangen.


    "Vermits het niet zeldzaam is dat slaven wegloopen en vlugten,
    en zich verschuilen en verbergen in moerassige streken, bosschen
    en andere digtbegroeide plaatsen, waar zij hoornvee en varkens
    dooden, en op andere wijze zich vergrijpen aan de eigendommen
    der inwoners van den Staat; zullen er voor al zulke gevallen twee
    vrede-regters in de county worden aangewezen, waarin zulk een slaaf
    of zulke slaven zijn of worden verondersteld te zijn verborgen
    en misdrijven te plegen, die bij deze wet worden gemagtigd en
    gelast eene proclamatie uit te vaardigen tegen zulk een slaaf
    of zulke slaven (waarin hij of zij bij name en bij den naam van
    hun eigenaar of eigenaars, indien deze bekend zijn, wordt of
    worden opgeroepen) en hem of hen of elk van hen aan te manen zich
    terstond aan te geven; en waarbij tevens de sheriff van zulk eene
    county wordt gemagtigd en gelast, die magt met zich te nemen,
    die hij noodig oordeelt om zulk een weggeloopen slaaf of zulke
    weggeloopen slaven te zoeken, te achtervolgen en met geweld terug
    te voeren. De proclamatie zal aangeplakt worden op de deur van het
    geregtshof en op zulke andere plaatsen als gezegde regterlijke
    ambtenaren zullen goedvinden. En indien een slaaf of slaven,
    tegen wien of wie de proclamatie is uitgevaardigd, geen gehoor
    daaraan geven en niet onmiddellijk terugkeeren, is een ieder,
    wie ook, gemagtigd om zulk een slaaf of zulke slaven te dooden,
    op die wijze en door die middelen, die hij geschikt zal achten,
    zonder dat hij daarvoor zal vervolgd of gestraft worden."


De ondervinding heeft het reeds geleerd, welke wijzen en middelen er
niet kunnen geschikt geacht worden om een slaaf te dooden. Wat heeft
men gedaan met den neger Mac Intosh, in de straten van St. Louis, op
klaarlichten dag? en heeft niet het hoogste Geregtshof in den Staat,
waarbij van die daad, als de perken der wet overschrijdende, aanklagt
werd gedaan, haar niet in behandeling willen nemen omdat zij "eene daad
was door de meerderheid der achtenswaardigste burgers gepleegd?" [5]

Wat kan er nu niet plaats hebben in de eenzame moerassen in
Noord-Carolina door menschen van het karakter van Souther en Legree?

Deze aanhaling uit de Herziene Wetten van Noord-Carolina roept
schrikkelijker tooneelen voor de verbeelding dan die, welke de
schrijfster in de Negerhut geschetst heeft. Denken wij ons eens
eene ligt mogelijke episode uit het slavenleven onder de werking
dezer wet; de eene of andere rampzalige Prue of Peg, zooals in het
proces, zoo even door ons aangehaald, van den Staat tegen Mann, die
de zweepslagen moede, aan den opziener ontsnapt, de honden ontloopt,
naar de moerassen vlugt en daar, zoo als de wet woordelijk zegt, "zich
schuil houdt." Die wet zegt dat vele slaven dit doen, en ongetwijfeld
hebben zij daarvoor goede redenen. Wij weten allen hoe bedriegelijk die
moerassen van het zuiden zijn, de verblijfplaatsen van krokodillen en
vergiftige slangen, waar, tusschen modder en water, venijnige planten
wassen. Wie zou daar een schuilplaats durven zoeken? En toch Prue is
er heen gevlugt. Misschien bezoekt haar des nachts haar echtgenoot of
broeder, die zijn leven heeft gewaagd om een stuk rundvee te dooden,
opdat zij niet van honger omkome. De opzigter gaat naar den eigenaar
en deelt zijne ontdekking mede; de eigenaar stijgt te paard en roept
de hulp in der twee vrederegters.

Onder het drinken van eenige glazen brandewijn en het rooken van
cigaren wordt er eene proclamatie in den vorm opgemaakt, die de
gevlugte Prue aanmaant terug te keeren, en den Sheriff van de County
gelast, zulk eene magt met zich te nemen, als hij noodig oordeelt
voor het zoeken en vervolgen der gevlugte, welke proclamatie, tot
Prue's onderrigting, plegtig wordt aangeplakt op de deur van de
geregtszaal, en "op zulke andere plaatsen als gezegde regterlijke
ambtenaren zullen goedkeuren." [6] Veronderstellen wij nu, dat
Prue verhard of blind genoeg is om geen acht te slaan op al die
middelen van genade, en zich aan de beschermende schaduw van het
dak onzer eerste ouders blijft toevertrouwen. Veronderstellen wij
verder, dat de waardige overheidspersoon als eene laatste poging tot
bekeering en ten einde haar geene reden tot verschooning te laten,
met geheel zijne magt--menschen, paarden, honden en geweren--zich
naar de grens der moeras begeeft en daar de barmhartige proclamatie
luid afleest. Maar Prue, die het blaffen der honden hoort, te gelijk
met de proclamatie van den Sheriff en de kreten van Loker, Marks,
Sambo en Quimbo en al zulke wezens, zwart of wit, als een Sheriff
in den regel voor zulk eene jagt zal kunnen verzamelen, begeeft zich
slechts dieper in de moeras en blijft in hare vlugt volharden. Nu is
zij, volgens het besluit der Wetgevende Magt, vogelvrij en, naar de
bijna ongeloofelijke woorden van dat besluit, "is nu ieder, wie ook,
gemagtigd om haar te dooden op die wijze en door die middelen, die
hij geschikt zal achten, zonder dat hij daarvoor vervolgd of gestraft
zal worden." Welke verschrikkelijke, ofschoon maar al te mogelijke
tafereelen komen ons voor den geest, wanneer wij die woorden, op
zulk eene wijze en door zulke middelen als hij geschikt zal achten,
lezen. Zulk eene wijze en zulke middelen als iemand, wie ook, van
welk karakter en tot welk een trap van verfijnde barbaarschheid ook
geklommen, geschikt zal achten!! Zulk eene toestemming, zelfs om een
hond te dooden, op zulk eene wijze en door zulke middelen als maar
iemand goedvindt," mogt nimmer in het wetboek eener christelijke natie
te lezen staan; en toch hier staat zij geschreven ten aanzien van een
wezen, een deel van dat zelfde menschdom, waaruit en waarvoor Christus
geboren werd--een wezen dat, welligt, hoe onbeschaafd en onwetend ook,
Hij niet te gering zal achten om als het Zijne te erkennen, wanneer
Hij neder zal dalen, bekleed met de heerlijkheid Zijns Vaders, te
midden der heilige engelen.

En dat deze wet geene doode letter geweest is, daarvoor zijn
verschillende bewijzen. In 1836, onder anderen, las men in de Newbern
Spectator, de volgende proclamatie, en aankondiging:


    Staat Noord-Carolina, county Lenoir.

    "Vermits dezer dagen aanklagt is gedaan aan ons, vrederegters in
    gezegde county, door William D. Cobb, uit de county Jones, dat
    twee negerslaven, hem toebehoorende, en genaamd Ben (gewoonlijk
    bekend onder den naam van Ben Fox) en Rigdon, de dienst van hun
    meester verlaten hebben, en zich verscholen hebben in de county's
    Lenoir en Jones, waar zij zich aan misdrijven schuldig maken;
    manen zij (vrederegters), in naam van den Staat, gezegde slaven
    aan, om terstond terug te keeren en zich naar de woonplaats van
    hun meester voornoemd te begeven. Tevens gelasten zij hierbij den
    Sheriff der county Lenoir om zich gereed te maken tot het zoeken
    en opsporen van de slaven hierboven vermeld..... Krachtens het
    besluit der Wetgevende Magt, betreffende dienstbaren en slaven,
    verklaren wij bij deze, dat, indien genoemde slaven niet vrijwillig
    terugkeeren en zich naar de woonplaats begeven van hun meester,
    onmiddellijk na de openbaarmaking dezes, ieder gemagtigd is
    gezegde slaven te dooden, op die wijze en door die middelen, die
    hij geschikt zal achten, zonder dat men voor die daad vervolgd
    zal kunnen worden, of eenige boete zal kunnen beloopen."

    "Opgemaakt onder onze handteekening en zegel, den 12den November
    1836."

    B. Coleman, J. P. (zegel).
    J. Jones, J. P. (zegel).


    200 Dollars belooning. Van den ondergeteekende is, vóór ongeveer
    drie jaren, weggeloopen een negerslaaf, genaamd Ben, gewoonlijk
    bekend onder den naam van Ben Fox; als ook een andere neger,
    genaamd Rigdon, die den 8sten dezer maand wegliep.

    Voor elk der bovengemelde negers wil ik eene belooning van 100
    dollars geven, wanneer zij mij in handen worden gesteld, of in
    de gevangenis gebragt van de county's Lenoir of Jones, of voor
    het dooden van hen, wanneer de ligchamen aan mij worden vertoond.

    W. D. Cobb.


Dat deze wet geene doode letter was, blijkt ook ten duidelijkste
uit de beschermende wet, die wij eerst aanhaalden. Indien de slaven
nimmer vogelvrij waren, hoe zou dan de wet dit formeel hebben kunnen
erkennen? Immers, er staat uitdrukkelijk, dat die bescherming niet
geldt voor hen, die door eenig besluit der Wetgevende Magt vogelvrij
zijn verklaard. Die woorden reeds geven voldoende het bestaan dier
gewoonte aan.

Voorts bevat het Wetboek van 1821 nog twee besluiten, waarvan het
eerste de bepaling inhoudt, dat alle eigenaren in sommige county's,
wier slaven ten gevolge dier vogelvrij-verklaring, gedood zijn,
aanspraak hebben op eene schadevergoeding uit de staatskas, ten bedrage
der waarde van de gedoode slaven, tenzij bewezen worde, dat de slaaf
aan mishandelingen van de zijde zijns meesters bloot stond. Het tweede
besluit bevat de toepasselijk-verklaring dier bepaling in alle county's
van den Staat [7].

Eindelijk kunnen wij een bewijs aanvoeren, dat dat besluit omtrent
de vogelvrij verklaring nog in 1850--het jaar waarin de Negerhut
geschreven werd--geldig werd geacht. In het Wilmington Journal van
18 December 1850 toch vinden wij het volgende:


    Staat Noord Carolina, county New-Hanover.

    "Vermits dezer dagen aanklagt onder eede is gedaan aan ons,
    vrederegters van gezegde county in den Staat vermeld, door
    Guilford Horn uit de county Edgecombe, dat een zekere slaaf van het
    mannelijk geslacht, hem toebehoorende, genaamd Harry, timmerman
    van ambacht, omstreeks veertig jaar oud, lang vijf voet en vijf
    duim of daaromtrent, gelaatskleur geel, breed van ligchaamsbouw,
    met een likteeken op de linker dij (het gevolg van een houw met
    eene bijl), lippen zeer dik, oogen, diep in het hoofd gezonken, een
    der twee boven voortanden missende, en met een zeer donkere vlek
    op de wang, die men veronderstelt een merkteeken te zijn--zijns
    meesters dienst verlaten heeft, en verdacht wordt zich schuil te
    houden in deze county, en daar misdrijven en ander kwaad plegende,
    manen zij (vrederegters), in naam van den Staat gezegden slaaf
    aan, vrijwillig terug te keeren en zich naar de woonplaats
    van zijn meester te begeven; tevens verklaren zij, krachtens
    het besluit der Wetgevende Magt, voor dit geval uitgevaardigd,
    dat, indien gezegde slaaf Harry niet terugkeert en zich naar
    zijn meester begeeft, onmiddellijk na de openbaarmaking dezes,
    ieder hem mag dooden op zulk eene wijze en door zulke middelen,
    als hij geschikt acht, zonder dat men voor die daad vervolgd zal
    kunnen worden of eenige boete zal kunnen beloopen.

    Opgemaakt onder onze handteekening en zegel, den 29sten Junij 1850.

                                    James T. Miller, J. P. (zegel).
                                    W. C. Bettencourt, J. P. (zegel).



    Honderd vijf en twintig dollars belooning zal worden toegekend
    voor het uitleveren van gezegden Harry aan mij, Tosnott Depôt,
    county Edgecombe, of voor het brengen van hem in eenige gevangenis
    van den Staat, van waar ik hem kan doen halen; of Honderd vijftig
    dollars voor diengene, die mij zijn hoofd brengt.

    Het laatst werd hij gezien te Newbern, waar hij zich noemde Henry
    Barnes (of Burns). Waarschijnlijk zal hij denzelfden naam behouden
    of dien van Copage of Tarner aannemen. Hij heeft tot vrouw eene
    vrije mulattin, genaamd Sally Bozeman, welke laatstelijk naar
    Wilmington is vertrokken, en in dat gedeelte der stad woont,
    dat men Texas noemt. Mogelijk zal hij zich daar schuil houden.

    Eigenaars van schepen worden in het bijzonder gewaarschuwd gezegden
    neger niet te herbergen of eene schuilplaats te verleenen aan
    boord hunner schepen, daar op hen de wet strengelijk zal worden
    toegepast."

    29 Junij 1850.                                      Guilford Horn.



Daar ligt iets romantisch in die beschrijving van Harry, die hier in
het openbaar wordt aangeboden om te worden gedood op iedere wijze,
die de een of andere neger-jager in de moerassen het aangenaamst en
opwekkends mogt vinden. Hij blijkt een timmerman te zijn, een stevig
gebouwd man, wiens krachten en vermogen hem tot groot voordeel zouden
kunnen strekken. Hij heeft eene vrouw, en volgens de aankondiging wordt
het mogelijk geacht, dat hij zich in hare nabijheid schuil houdt. Dit
getuigt waarlijk voor de scherpzinnigheid van den steller. Getrouwde
mannen zijn in den regel eenigzins gesteld op het gezelschap
hunner vrouwen. Slaan wij thans een blik op het portret van Harry:
"oogen diep in het hoofd gezonken; voorhoofd vierkant." Dat voorkomen
herinnert ons aan hetgeen een oud geestelijke, die tot de vervolgers
der Jansenisten behoorde, eens zeide van eene zekere abdis, die
halsstarrig voortging zich aan ongeoorloofde daden schuldig te maken,
in het aangezigt van de gansche wereldlijke en geestelijke magt der
Roomsche Kerk, ten spijt van gevangenis, kerker, honger, geeseling en
andere voortreffelijke middelen om haar te overtuigen, welke in dien
tijd, naar het schijnt, niet ten eenemale vreemd waren. "Gij zult nooit
die vrouw tot gehoorzaamheid kunnen brengen," zeide die geestelijke,
die de gelaatsleer beoefende, vóór hare regelen nog waren gevonden,
"zij heeft een vierkant hoofd, en ik heb opgemerkt, dat menschen met
vierkante hoofden nooit iets opgeven."

Wij achten het zeer waarschijnlijk, dat Harry met zijn "vierkant
hoofd," een zelfde karakter bezat. Wij houden hem voor een van die
voorwerpen, die zeer hooge waarde hebben, indien de eigenaar ze maar
weet te gebruiken. Zijn hoofd heeft voor niemand eenig nut dan voor
hem, die het op zijne schouders heeft; en de meester schijnt daarop
ook te zinspelen door vijf en twintig dollars meer te bieden voor
het hoofd zonder het ligchaam, dan hij geven zou voor hoofd en man
kompleet. Arme Harry! Zou men u reeds hebben opgespoord? of hebben
welligt de ondoordringbare bosschen, de vergiftige dampen, de doodende
adders en de hongerige krokodillen der moerassen, barmhartiger dan de
slaven-jagers, met hunne gedrochtelijke en afschuwwekkende ligchamen
het eenige gebied in Carolina voor hem afgesloten, waar een slaaf
in vrijheid leven kan? Dat gebied, dat Longfellow ons in de volgende
dichterlijke en tot mededoogen opwekkende regelen schetst:


        De neger, lang en driest vervolgd,
          Ligt in het boschmoeras;
        Hij zag het vuur van 't nachtlijk kamp,
        Vernam der paarden hoefgestamp,
          En 't verre hondgebas.

        Waar glimworm wemelt, dwaallicht glanst
          En door het rietbosch trekt,
        Waar golvend slijk den pijn bespat,
        De ceder groeit en 't giftig blad
          Als de adder is gevlekt;

        Waar naauw eens menschen voet zich wendt,
          Waar 't stoutste harte trilt,
        Op 't zwiepend vlak van 't groen moeras,
        Ligt hij in 't hooge, spitse gras,
          Als in zijn leger 't wild.

        Ach, de arme slaaf! verkreupeld, oud,
          Is hem 't gelaat doorploegd;
        Zijn voorhoofd draagt het merk der schand.
        En 't lompenkleed, dat hem omspant,
          Is wat verstoot'nen voegt.

        't Was alles lichtglans boven hem
          En vrij en blij bestaan.--
        De eekhoorntjes speelden met elkaâr,
        En wilde vogels hieven dáár
          Het lied der vrijheid aan.

        Op hem kleeft slechts de doem der smart,
          Van zijn geboorte af aan;
        De vloek van Caïn trof slechts hem,
        Gelijk op 's dorschers luide stem,
          De matte vlegel 't graan [8].


De beschaafde wereld zal welligt vragen, in welken Staat deze wet is
ontworpen, aangenomen, herzien en in stand gehouden, om thans nog onder
de herziene wetten voor te komen en in toepassing te worden gebragt
in het jaar onzes Heeren 1850, zoo als de bovenstaande uittreksels uit
zeer geloofwaardige bladen aantoonen. Misschien bij eenigen Heidenschen
of Turkschen stam, in een rooversnest, bij eene horde barbaren,
waar vertoornde goden gediend worden en de wijn, ter hunner eere, in
schedels wordt geplengd? De beschaafde wereld zal het niet gelooven,
maar het is een feit, dat deze wet gemaakt is en in stand gehouden
wordt door menschen, in ieder ander opzigt dan met betrekking tot hunne
slavenwet, zoo beschaafd en verlicht van geest, zoo menschlievend
als eenige andere Christen natie; door burgers, die zich beroemen
uit Schotsch bloed te zijn gesproten en de christen-instellingen van
dat land onder zich te hebben doen voortleven. Nieuwsgierigheid om
de mannen te kennen, die toen de Wetgevende Magt in Noord-Carolina
uitmaakten, leidde de schrijfster tot eene meer opzettelijke studie
der handelingen en beraadslagingen der Conventie van dien Staat, die
geroepen werd om zijne constitutie te herzien en den 4den Junij 1835
te Raleigh bijeenkwam. Regtvaardigheid dwingt ons te erkennen, dat
bij die beraadslagingen, waarin al de verschillende en vaak strijdige
belangen van alle onderdanen van den Staat werden ter sprake gebragt,
zooveel eerlijkheid, regtschapenheid, gematigdheid, goede trouw en
zuiverheid van bedoelingen in de behandeling der tegenover elkander
staande aanspraken, en zulk een doorgaande eerbied voor de pligten
van wet en godsdienst, aan den dag gelegd werden, als zeker slechts
zelden in die mate worden aangetroffen in de discussiën van wetgevende
vergaderingen, die met zulk eene taak zijn belast. Die handelingen
leveren het bewijs, dat men het godsdienstig gevoel of de beschaving
van personen niet kan beoordeelen naar eene schijnbaar laakbare
handelwijze, wanneer die personen zijn opgevoed onder een stelsel,
dat in strijd is met beiden. Voor zoo verschillende toepassing is
het begrip van hetgeen wij deugd noemen vatbaar.

Men kan toch niet aannemen, dat mannen als de regter Ruffin of zoo vele
anderen, die deel uitmaakten van de Conventie, waarvan wij spreken,
zich zelven bevoordeelen wilden door de bepalingen van zulk eene
wet. Maar wat dan? Die wet toch maakt de weerlooze slaven eensklaps
tot eene prooi van die klasse van menschen, die in elke maatschappij
bestaan, die geen geweten, geen eergevoel, geene schaamte hebben,
die te ver beneden de achting hunner medeburgers staan, om door de
publieke opinie te worden teruggehouden, en voor wie nu ook de wet
den eenigen band, die hen nog zou kunnen binden, verbreekt. Zulke
menschen zijn niet zeldzaam in het Zuiden. Men ondervindt helaas
maar al te zeer, dat zij overal bestaan, in Engeland, in Amerika,
in alle deelen der wereld; maar hunne verdorvenheid kan slechts tot
volle ontwikkeling komen onder een stelsel, dat hen met absolute magt
bekleedt en hen van alle verantwoording ontslaat.



HOOFDSTUK V.

BESCHERMENDE WETTEN VAN ZUID CAROLINA EN LOUISIANA. HET HALSIJZER
VAN LOUISIANA EN NOORD-CAROLINA.


Tot hiertoe hebben wij de beschermende wetten van Noord-Carolina,
Georgia en Tennessee beschouwd; thans willen wij ook een blik slaan
op de gezamenlijke beschermende wetten der overige Staten, als proeven
van wetgeving.

In Zuid-Carolina straft de wet van 1740 het opzettelijk, met
voorbedachten rade dooden van een slaaf, met het ontnemen van het
burgerregt en eene boete van zeven honderd pond, of, bij wanbetaling,
met eene gevangenisstraf van zeven jaar. Maar het opzettelijk
vermoorden van een slaaf, in den zin bij de wet bedoeld, is eene
misdaad, die niet dikwijls zal gepleegd worden. Juist die soort van
doodslag, welke zeker het meest door eigenaren of opzigters gepleegd
zal worden, werd aan die bepaling onttrokken, want een ander artikel
dierzelfde wet, dat wij hier laten volgen, ten einde de lezer zelf
de gevolgtrekking make, luidt:


    "Indien iemand, in drift of plotselinge opwelling van toorn of
    door eene billijke straf, zijn eigen slaaf of den slaaf van een
    ander doodt, zal hij gestraft worden met eene boete van drie
    honderd vijftig pond."


In 1821 werd de wet, waarbij het opzettelijk dooden van den slaaf
slechts met gevangenis werd gestraft, grootendeels ingetrokken, en
op zulk eene misdaad de doodstraf gesteld; maar die tweede bepaling,
die betrekking heeft op het dooden van een slaaf in drift of in
eene plotselinge opwelling van toorn, of door eene billijke straf,
werd slechts veranderd door--eene vermindering der geldboete tot op
vijf honderd dollars, benevens eene gevangenisstraf voor den tijd
van zes maanden.

De tweede beschermende wet, die wij thans willen nagaan, is die van
Zuid-Carolina, in 1740 tot stand gebragt.


    "In geval iemand opzettelijk de tong wegsnijdt of het oog
    uitsteekt..... van een slaaf of hem wreedaardig schroeit of
    brandt of een ligchaamsdeel ontneemt, of eenige andere straf doet
    ondergaan dan geeseling of tuchtiging met eene rijzweep, riemen,
    teenen, dunne stokken of het sluiten van den slaaf in ijzeren
    boeijen of inkerkering, wordt hij voor elk dier mishandelingen
    gestraft met eene geldboete van honderd pond."


In de bewoordingen dezer wet ligt, even als in iedere andere
beschermende bepaling, eene diepe beteekenis. Terstond reeds moeten
wij vragen welk eene soort van instelling en welken toestand der
maatschappij verraadt eene wet, die zulke voorschriften bevat? In den
regel worden de wetten niet gemaakt tegen feiten die niet gepleegd
worden en min of meer algemeen zijn.

De voorstanders van het slavenstelsel zijn zeer geneigd om het te
vergelijken met het stelsel, ten aanzien der arbeiders in Engeland en
Amerika gevolgd. Veronderstellen wij dat in het Engelsche Parlement
of bij de Wetgevende Magt van Noord-Amerika, de volgende wet werd
voorgesteld, onder den titel van "Wet tot bescherming van werklieden",
enz.


    "In geval iemand opzettelijk de tong wegsnijdt of het oog uitsteekt
    van een werkman, of hem wreedaardig schroeit of brandt of een
    ligchaamsdeel ontneemt of eenige andere straf doet ondergaan
    dan geeseling of tuchtiging met eene rijzweep, riemen, teenen,
    dunne stokken of het sluiten in ijzeren boeijen of inkerkering,
    wordt hij voor elke dier mishandelingen gestraft met eene boete
    van honderd pond."


Op welke wijze zulk eene wet in Engeland zou ontvangen worden, zal een
Engelschman zelf het best kunnen beslissen; maar in Amerika zou het
hem, die haar voorstelde, slechts onder de kandidaten voor Bedlam doen
rangschikken. En toch, dat er zulk eene wet in Zuid-Carolina vereischt
wordt, blijkt genoeg, wanneer wij in aanmerking nemen, dat, omdat er
zulk eene wet niet bestaat in Virginia, het daar is uitgemaakt, dat een
ellendeling, die een slaaf al deze wreedheden doet ondergaan, daarvoor
niet kan vervolgd worden, ten zij de slaaf er onder bezweken is.

Maar gaan wij voort. Welke straf staat nu op het plegen dier gruwelijke
wreedheden?

De man, die ze pleegt, verbeurt honderd pond. Zeker mag hij dat wel
betalen voor zulk eene onnoodige daad, wanneer, van de andere zijde,
de Wetgevende Magt hem verlof geeft tot iedere marteling, die zijne
wraakzucht en scherpzinnigheid kunnen uitdenken, door middel van
rijzweep, riemen, teenen, een dunnen stok, of door het sluiten in
boeijen of inkerkering. Ieder zal moeten toestemmen, dat hier ruim
kust en keur is van wettige middelen tot marteling, om eene gewone
dorst naar wraak te lesschen, en dat eene grootere verscheidenheid
van pijnigingswerktuigen overtollig zou zijn. De voorstanders der
slavernij, zijn geneigd om den toestand van den slaaf met dien van den
engelschen landman te vergelijken. Wij wisten niet, dat de landbouwer
in Engeland ongelukkig genoeg was, nu de dagen der lijfeigenschap
voorbij zijn, om door zulk eene bepaling beschermd te worden.

De regter Stroud zegt, dat, wat de hoofdpunten betreft, dezelfde wet
in Louisiana is aangenomen. De burgerlijke wet van Louisiana drukt
dan ook op de volgende wijze hare menschlievende strekking uit:


    De slaaf is ten eenemale ondergeschikt aan zijn meester, die
    hem mag kastijden en tuchtigen, maar niet met buitengewone
    gestrengheid, noch zoodanig, dat hij hem verlamt of
    verminkt, of zijn leven in gevaar stelt of zijn dood
    veroorzaakt. Burg. Wetb. Louisiana, art. 173.


De uitdrukking "buitengewone gestrengheid" geeft weder veel te
denken. Het geeft de handen vrij aan de jury in Staten, waar
slaven gewoon zijn te sterven, onder eene matige tuchtiging; waar
vogelvrij-verklaarde slaven mogen gedood worden door de middelen,
die men geschikt zal achten; en waar men speciale wetten heeft moeten
maken tegen het schroeijen, branden, uitsnijden der tong, uitsteken
van het oog, enz. Wat zal men dan buitengewone gestrengheid moeten
noemen? Dit is eene vraag voorzeker, die de onderdanen van Staten,
waar zulke wetten niet bestaan, moeijelijk kunnen oplossen. In een
der uittreksels uit de nieuwsbladen, waarvan wij in onze voorrede
gewaagden, werd de volgende beschermende wet van Louisiana, als
bijzonder bevredigend en geruststellend genoemd. Wij geven haar zoo
als wij ze in de schets van den regter Stroud aangehaald vonden.


    Geen eigenaar zal gedwongen worden zijn slaaf te verkoopen, dan
    in een der twee volgende gevallen: vooreerst, wanneer hij slechts
    mede-eigenaar van den slaaf is, en de andere mede-eigenaar de
    verkooping vraagt, ten einde de eigendommen te verdeelen; ten
    tweede, wanneer er bewijzen aanwezig zijn, dat de eigenaar zijn
    slaaf wreed mishandeld heeft, en de regter het oorbaar keurt om,
    behalve het opleggen der boete voor dat geval bepaald, te bevelen,
    dat de slaaf in het openbaar zal verkocht worden, ten einde hem
    buiten het bereik te stellen van de magt, waarvan de meester
    misbruik heeft gemaakt.--Burg. Wetb. art. 192.


Het punt, dat thans ter beslissing van de jury zal staan, is: wat is
eene wreede mishandeling van den slaaf? En indien nu al die wreedheden,
die door het besluit der Wetgevende Magt, dat wij hebben aangehaald,
niet beschouwd worden als wreede mishandelingen, dan mogen wij met
regt vragen, wat wordt daaronder dan verstaan?

Al wat wraakzucht en wreedheid kunnen verlangen, kan gepleegd
worden onder bescherming der wet van Zuid-Carolina, die, zoo als wij
zeiden, ook in Louisiana bestaat. Het is waar de wet sluit eenige
wreedheden uit. Indien iemand lust heeft zijn slaaf te schroeijen
of te branden--en uit de wet moet men opmaken, dat er zoodanige
menschen zijn,--dan waarschuwt de wet hem dat hij dit behoorlijk
zonder getuigen doet; want als toetssteen der regtspleging in het
Zuiden kan de bepaling dienen, dat het getuigenis van kleurlingen
door de wet niet erkend wordt, en die mishandeling, al werd zij ook
met de grootste onbeschaamdheid door den eigenaar gepleegd, in het
bijzijn van honderden zijner slaven, zou nimmer bewezen kunnen worden.

Men mag aannemen, dat de wreedaards, die zulk eene wet op het oog
heeft, over het algemeen genoeg gezond verstand zullen hebben, om zich
aan die mishandelingen niet schuldig te maken in tegenwoordigheid
van blanke getuigen, daar deze enkele maatregel van voorzigtigheid
hun ten eenemale de vrijheid geeft om te doen wat zij goedvinden. Men
heeft ons gezegd, zooals ons ook door onzen vriend in het nieuwsblad,
dat wij aanhaalden, herinnerd is, dat in Louisiana, de leemte die
ontstaat door het van onwaarde verklaren van het getuigenis van negers,
aangevuld is door de volgende merkwaardige bepaling in den Code Noir:


    "Indien een slaaf verminkt, geslagen of mishandeld is, strijdig
    met de ware strekking en bedoeling dezer bepaling, en niemand
    daarbij tegenwoordig is, zal in dat geval de eigenaar of de
    persoon, met het toezigt van den aldus verminkten slaaf belast,
    verantwoordelijk gesteld voor en schuldig gehouden worden aan
    gezegde mishandeling en zonder verder bewijs veroordeeld worden,
    tenzij gezegde eigenaar of ander persoon voormeld het tegendeel
    kan aantoonen door goede en deugdelijke bewijzen, of zich door
    zijn eed van de aanklagt kan zuiveren, welken eed elke Regtbank,
    ter kennisse waarvan zulk eene mishandeling zal zijn gebragt,
    bij de wet gemagtigd wordt af te nemen. Code Noir, misdaden en
    misdrijven, 56, XVII."


Kan men gelooven, dat verstandige menschen zulk eene proeve van
verregaanden onzin--zoo belagchelijk reeds bij de eerste lezing--ooit
als wet hebben kunnen uitvaardigen?

Het doel is om het regt zijn loop te doen hebben ten aanzien dier
wreedaards die schroeijen, branden, verminken enz. Hoe wordt dit
gedaan?

Men heeft bepaald dat, wanneer een slaaf in een toestand van verminking
wordt gevonden, de eigenaar of opzigter daarvan verdacht zal zijn,
tenzij--tenzij wat? Tenzij hij het tegendeel kan bewijzen--of
het tegendeel kan bezweren, dit komt op hetzelfde neder: beiden
beantwoorden aan het doel. De vraag is: zal iemand, die slecht genoeg
is dat te doen, ook niet slecht genoeg zijn om een valschen eed af
te leggen? Zullen menschen, die de verpersoonlijkte wreedheid zijn,
zooals die mishandelingen moeten doen gelooven, ook niet gewetenloos
genoeg zijn om een valschen eed te zweren?

Waarvoor werd deze wet ooit gemaakt? Wie waagt het dit op te lossen?

Omtrent deze gansche zaak willen wij het oordeel hier laten volgen
van den regter Stroud, die in de volgende bewoordingen de gansche
massa der beschermende wetten in het slavenstelsel in de Vereenigde
Staten van Noord-Amerika zamenvat.


    "Het resultaat van eene naauwkeurige beschouwing van al wat
    over dit punt is geschreven, is--dat de magt van den meester om
    ligchamelijke straf toe te passen tot op zekere hoogte, in al de
    slavenhoudende Staten geoorloofd wordt door de wet; dat in ten
    minste twee Staten uitdrukkelijk veroorloofd wordt om gebruik
    te maken van de rijzweep of riemen, als werktuigen om den slaaf
    te slaan; dat hij in dezelfde Staten, volstrekt straffeloos den
    slaaf in boeijen kan klinken, om hem tot levenslange gevangenis te
    doemen, wanneer hij dat verkiest; dat voor wreedaardig schroeijen,
    opzettelijk uitsnijden der tong, uitsteken van het oog, of
    voor eenige andere verminking, wanneer zij bewezen is, slechts
    eene boete van honderd pond beloopen wordt in Zuid-Carolina;
    dat, ofschoon in alle Staten op het willekeurig, opzettelijk en
    moedwillig dooden van den slaaf, thans de doodstraf gesteld is,
    die straf, daar slechts blanken als getuigen kunnen gehoord worden
    in een proces tegen een blanke, slechts zelden, zoo niet nooit,
    kan worden toegepast."


Wanneer men nu deze met eene andere wet, in Louisiana van kracht,
vergelijkt, dan zal men moeten erkennen, dat er waarlijk niet
veel te rekenen is op de algemeene menschlievendheid, die met
een slavenstelsel onvereenigbaar is. Wij zeiden zoo even, dat die
merkwaardige beschermende wet van Zuid-Carolina, ten opzigte van het
schroeijen, branden, verminken enz. van den slaaf, wat de hoofdzaak
betreft ook in Louisiana aangenomen werd; en dat de straf voor het
plegen dier gruweldaden, wanneer men niet bedachtzaam genoeg is,
om ze op eene afgezonderde plaats te plegen, zich bepaalt tot eene
geldboete van vijf honderd dollars.

Vergelijken wij thans daarmede eene andere wet van Louisiana:


    Indien iemand, wie ook, een ijzeren keten of band breekt of
    schendt, waarvan een slaven-eigenaar zich bediend heeft om het
    wegloopen of ontsnappen van eenigen slaaf of slaven te beletten,
    wordt hij, wanneer de daad bewezen is, gestraft met eene boete
    van honderd tot duizend dollars en eene gevangenisstraf van zes
    tot vier en twintig maanden." Besluit der Wetgevende Vergadering
    van 6 Maart 1819.


Een Europeaan zal met regt vragen: wat is dat halsijzer, dat de
Wetgevende Magt waardig gekeurd heeft om in eene speciale wet in
hare bescherming te nemen? Tot beantwoording dier vraag roepen wij
het zeer geloofwaardige getuigenis in van Miss Sarah M. Grimké, eene
persoonlijke bekende van de schrijfster. Miss Grimké is de dochter
van den nu overleden regter bij het Hoog Geregtshof van Zuid-Carolina
en zuster van wijlen den heer Thomas S. Grimké. Thans is zij lid
van de Society of Friends, en woont te Belleville, New Jersey. Hare
mededeeling is van dien aard, dat de schrijfster nimmer voornemens was
die publiek te maken en ook nooit zou hebben publiek gemaakt, indien
zij het thans niet noodzakelijk oordeelde, om daarmede de slaven-wetten
toe te lichten. Die mededeeling komt voor in een verslag, door Miss
Grimké aan haar schoonbroeder Weld gezonden, en is reeds openbaar
gemaakt in 1839, in diens werk, getiteld: De slavernij zoo als zij is.


    "Eene schoone mulattin, ongeveer achttien of twintig jaar oud,
    wier onafhankelijk gemoed de vernederende slavernij niet kon
    dragen, liep gedurig weg; voor dat misdrijf was zij door haar
    eigenaar en eigenares herhaaldelijk naar den opzigter van het
    Charlestown-werkhuis gezonden, om daar met zweepslagen te worden
    gestraft. Dit was met zoo veel onmenschelijke gestrengheid gedaan,
    dat het vleesch op haar rug op de vreeselijkste wijze vaneen was
    gereten; men kon geen vinger tusschen twee wonden leggen. Maar
    hare zucht naar vrijheid was te krachtig, om door marteling te
    worden uitgedoofd; en eindelijk werd zij herhaalde malen achter
    elkander gegeeseld en in boeijen gesloten. Een zware ijzeren band,
    met drie lange staven er aan, werd om haar hals gesmeed, en een
    stevige gezonde voortand haar uitgehaald, als herkenningsmiddel,
    wanneer zij mogt ontsnappen. Haar lijden was verschrikkelijk; zij
    kon slechts op haar rug liggen, en deze was geheel vaneen gereten
    door de geeselslagen, zoo als ik persoonlijk heb gezien; haar
    eenige rustplaats was eene mat op den grond. Deze mishandelingen
    werden gepleegd in een huisgezin, waarin de vrouw des huizes
    dagelijks in den bijbel las en met hare kinderen godsdienstoefening
    hield. Zij ging door voor en was ook, voor zooveel betreft het
    geven van aalmoezen, eene liefdadige vrouw en zeer medelijdend
    voor de armen; en toch was de lijdende slavin, die naaister van
    het gezin was, altijd in de kamer dier vrouw bezig met naaiwerk
    of andere huiselijke verrigtingen, met haar gewonden en bloedenden
    rug, haar geschonden mond en grooten ijzeren halsband, zonder, naar
    het schijnt, eenigen zweem van medelijden in haar op te wekken."


Van dien ijzeren halsband heeft de schrijfster ook uit andere even
geloofwaardige bronnen veel gehoord. [9] Dat men hem dagelijks in de
straten zal zien is niet waarschijnlijk; maar dat hij dikwijls gebruikt
wordt blijkt daaruit, dat men eene wet heeft noodig geacht om hem tegen
schending te bewaren. En vergelijk thans eens de straffen bij die twee
wetten gesteld! De barbaarsche wreedheid in de wet van Zuid-Carolina
omschreven komt hem, die ze pleegt, slechts op vijfhonderd dollars te
staan, indien hij het doet in tegenwoordigheid van blanken. De daad
van menschlievendheid, in de tweede wet vermeld, wordt gestraft met
eene boete van twee honderd tot duizend dollars en eene gevangenis van
zes tot vier-en-twintig maanden, naar goedvinden der regtbank! Welk
gevoel bezielde de meerderheid der Wetgevende Vergadering toen deze
wetten gemaakt werden?



HOOFDSTUK VI.

BESCHERMENDE BEPALINGEN TEN AANZIEN VAN VOEDSEL, KLEEDING, ARBEID, ENZ.

    De werking der wet van Zuid-Carolina toegepast op Tom bij
    Legree. Scheiding van ouders en kinderen.


Thans, nu wij gezien hebben hoe ligchaam en leden der slaven beschermd
worden, zal de lezer welligt nieuwsgierig zijn om te weten op welke
wijze de slaaf voedsel en kleeding gewaarborgd zijn en hoe hij tegen
bovenmatigen arbeid gevrijwaard is. Er zijn wel is waar velen in de
Noordelijke Staten, die meenen, dat zulke bepalingen op zich-zelven
reeds overtollig en dwaas zijn: "Hoe!" zeggen zij, "zijn de slaven
dan geen eigendom? en is het denkbaar, dat iemand de waarde van zijn
eigendom opzettelijk zal verminderen door onthouding van voedsel en
kleeding of door bovenmatigen arbeid?" Die redenering schijnt echter
niet zoo overtuigend geweest te zijn voor de wetgevers der Zuidelijke
Staten als voor de bewoners van het Noorden, want, zooals de regter
Taylor zegt: "de wet van 1786 erkent in den considerans het feit,
dat vele personen door wreedaardige mishandelingen hunner slaven, hen
dwingen tot misdaden, waarvoor zij veroordeeld worden," en heldert
die woorden nader op door het volgende: "De wreede behandeling,
hier bedoeld, moet bestaan in het onthouden van voedsel en van de
noodzakelijke levensbehoeften; de misdaden, hieruit voortvloeiende,
strekken om zich de noodige spijzen en kleederen aan te schaffen."

In den Staat Zuid-Carolina bestaat eene wet van 1740, waarin eene
bepaling voorkomt met den volgenden considerans:


    "Vermits vele eigenaars van slaven en andere personen, met de zorg,
    de oppassing en het toezigt van slaven belast, hen zoodanig tot
    onverpoosden en zwaren arbeid dwingen, dat hun de tijd voor eene
    noodwendige rust niet gelaten wordt...."


En daarop bepaalt de wet, dat de slaaf des zomers niet meer dan
vijftien en des winters niet meer dan veertien uren zal werken. De
regter Stroud maakt hierbij de opmerking, dat in drie van de
slavenhoudende Staten de werkuren voor veroordeelden, wier straf
bestaat in dwangarbeid, niet meer bedraagt dan tien uren, zelfs in
de zomermaanden.

Dat was dan de beschermende wet van Zuid-Carolina, die strekken
moest om het misbruik van magt te doen ophouden van meesters,
die hunne slaven zoo onafgebroken laten arbeiden, dat hun de tijd
tot noodzakelijke rust ontbreekt! Welk denkbeeld moet ons die
menschlievende bepaling geven van hen, die haar hebben gemaakt. Om
den slaaf te beschermen tegen hetgeen zij bovenmatigen arbeid rekenen,
stellen zij in hunne menschlievendheid vast, dat hij slechts vier of
vijf uren meer zal werken dan de veroordeelden in de tuchthuizen van
den naburigen Staat. Op Jamaica is, behalve op de zon- en feestdagen,
die aan de slaven geschonken worden, tien uren daags het maximum van
den tijd waarin zij gedwongen kunnen worden te werken.

Met betrekking tot de beschermende maatregelen, die den slaaf voedsel
en kleeding moeten verzekeren, geeft de regter Stroud het volgende
uittreksel uit de wetgeving van Zuid-Carolina. De schrijfster deelt
het mede zoo als zij het in de "Schets" heeft aangetroffen.


    "Indien iemand, die eigenaar of belast is met de zorg, het
    bestuur of het toezigt van den slaaf, weigert, veronachtzaamt of
    nalaat aan dien slaaf of die slaven de noodige kleeding of het
    noodige deksel en voedsel te geven, zal het ieder vrijstaan, ten
    behoeve van dien slaaf of die slaven eene aanklagt in te dienen
    bij den eersten regter in het district, waar die slaaf of of
    slaven leeft of leven of gewoonlijk werkzaam is of zijn.... en
    gezegde regter zal de partij, tegen wie de aanklagt gerigt is,
    dagvaarden en de zaak onderzoeken; en indien de regter voornoemd de
    gezegde aanklagt waar mogt bevinden, of wanneer de gedaagde zich
    niet kan vrijspreken of de beschuldiging afwerpen door zijnen
    eed, waartoe gezegde gedaagde vrijheid heeft in ieder geval,
    waarin geen regtstreeksch bewijs van zijne schuld aanwezig is,
    zal gezegde regter zulke maatregelen nemen ten behoeve van dien
    slaaf of die slaven, als hij oorbaar zal achten; en zal hij eene
    boete kunnen en mogen opleggen aan den gedaagde, ten bedrage van
    eene som twintig pond niet te boven gaande, voor elk der hem ten
    laste gelegde feiten."


Eene wet van bijna gelijken inhoud bestaat in Louisiana.

Nu zou men welligt uit de ernstige en plegtige bewoordingen dier wet
afleiden, dat zij althans tot iets moest leiden. Wij willen met een
enkel voorbeeld aantoonen wat er door bereikt werd, Angelika Grimké
Wild, eene zuster van Sarah Grimké, die wij zoo straks noemden, deelt
het volgende mede omtrent den toestand van slaven op plantages. [10]


    "En ik moet hier verklaren, dat de behandeling van slaven op
    plantages niet bekend is aan de arme lijders zelven en hunne
    opzigters en drijvers. Meestal kan zelfs de eigenaar zeer weinig
    van den toestand zijner slaven te weten komen, en zijne vrouw
    en dochters nog veel minder. Een paar voorbeelden uit mijn
    eigen familiekring zal dit bewijzen. Onze vaste woonplaats
    was te Charleston; ons buitenverblijf te Bellemont, op twee
    honderd mijlen afstand in het noordwestelijk gedeelte van den
    Staat, waar vroeger ons gezin jaarlijks eenige weinige maanden
    plagt door te brengen. Onze plantage was drie mijlen van die
    buitenplaats verwijderd. Daar leefden en werkten de slaven voor
    den veldarbeid. Nu en dan--eens in de maand misschien--ging de een
    of ander van ons eens naar de plantage; maar ik voor mij bezocht
    nimmer de velden, waarop de slaven arbeidden, en wist bijkans
    niets van hun toestand; dit echter weet ik, dat de menschen, die
    met het opzigt over hen waren belast, over het algemeen ruwe en
    gewetenlooze mannen waren. Maar het doet mij genoegen te weten,
    dat de wijze, waarop gewoonlijk de slaven in die streek behandeld
    worden, veel minder streng is dan op de plantages, die zuidelijker
    zijn gelegen.

    "De planters der oostelijke en in het midden gelegen deelen van
    den Staat wonen slechts zelden op hunne plantages. Zij hebben
    meest allen, bijna zonder uitzondering, twee woonplaatsen,
    en brengen minder dan de helft van het jaar op hunne goederen
    door. En zelfs wanneer zij zich dáár ophouden, nemen staatszaken,
    jagt-partijen, wedrennen, speculaties, reisjes, bezoeken, omgang,
    letterkundige studiën, enz. zooveel van hun tijd weg, dat zij,
    ten opzigte van den toestand hunner slaven, bijna geheel moeten
    afgaan op de rapporten van hunne opzigters. Ik deel dit mede, omdat
    die slavenhouders (de aanzienlijken onder hen), naar ik geloof,
    de eenigen zijn, die met hunne huisgezinnen in het Noorden komen;
    en de meeningen omtrent de slavernij in het Noorden zijn meestal
    op hun getuigenis gegrond."


De mededeeling van Miss Grimké omtrent de opzigters kan worden
aangevuld door hetgeen de eigenaars in het Zuiden van die klasse
van menschen weten. De heer Wirt noemt hen in zijn "Leven van
Patrick Henry" de laagste en diepstgezonkene van alle standen
in de maatschappij, een uitvaagsel, eene zeer verdorven, diep
gevallen en gewetenlooze klasse van menschen." Denken wij ons thans,
terwijl de eigenaar te Charleston zich bezig houdt met letterkundige
uitspanningen, de slaven op eenig Belmonte of andere plantage, die
het honger lijden en de koude moede, eene vergadering houden om te
zien, op welke wijze eenige verandering in hun toestand kan worden
gebragt. Een breedgeschouderde, stoutmoedige knaap, dien wij Tom
zullen noemen, zegt dat het te erg loopt, dat hij het niet langer wil
verdragen; en daar hij op de eene of andere wijze bekend is geworden
met die menschlievende wet ter zijner bescherming, besluit hij bij
de wetgeving hulp te zoeken. Tom spreekt met stoutheid, want hij is
slechts kort geleden aangekocht en heeft het tot dus verre elders
beter gehad. De vrouwen en kinderen bewonderen hem, maar de ouden
der plantage,--Sambo, Cudge, Pomp en de oude moeder Dinah,--geven
hem te kennen dat hij zich moet in acht nemen en beter deed zich
er niet mede te bemoeijen. Maar Tom is jong en voortvarend en slaat
geen acht op die lessen der voorzigtigheid; hij is vastbesloten om,
indien er iets is dat men regt noemt, regt te krijgen. Na lang zoeken
vindt hij eindelijk een blanke in de nabuurschap, die belangeloos
genoeg is om de klagt voor hem in te dienen.

De opzigter Legree wandelt op een mooijen zomerschen morgen naar
den een of anderen regter, Dogberry zullen wij hem heeten, om zich
te zuiveren van de beschuldiging dat hij zijn negers geen voedsel en
deksel genoeg geeft. Wij willen den onnoozelen blanke, die de dwaze
taak op zich genomen heeft, Shallow noemen. Verbeelden wij ons nu
het volgende tooneel: Legree staat onverschillig met zijne handen in
de zakken, terwijl hij een pruim tabak in den mond houdt; de regter
Dogberry, zit in volle regterlijke waardigheid, die verhoogd wordt
door een flesch brandewijn, waarom eenige glazen geschaard staan, om
het verstand voor te lichten en te verhelderen in die duistere zaken.

Regter Dogberry. Kom aan mijne heeren, neemt eerst eenige
versterking.--Zet u, mijnheer Legree, zet u, mijnheer...., hoe is uw
naam als ik vragen mag?--Shallow.--De heeren Legree en Shallow nemen
stoelen en drinken eens van hun brandewijn. Na eenige onverschillige
praatjes, begint de regter de zaak, waarom het te doen is, aldus:

"Nu van die negers. Mijne heeren, gij kent de wet van--hum hum! waar
duivel is die wet? (Hij bladert intusschen in een oud wetboek). Hoe
drommel komt het toch, dat gij ooit van die wet hebt gehoord,
Shallow? ik ben zeker dat ik alles er van vergeten ben; o hier is
zij. Welnu, mijnheer Shallow, de wet zegt dat gij een bewijs moet
leveren, dat weet ge."

Shallow (stamelend en aarzelend). Wel nu kom aan! ziet dan niet
iedereen, dat die negers uitgehongerd zijn? Zie maar eens welke lompen
zij aan hebben!

Regter. Ik kan het niet zeggen voor zoo ver ik althans het gezien
heb. Zij schijnen heel tevreden.

Shallow. Vraag het maar eens aan Pomp of Sambo of Dinah of Tom!

Regter. (Met waardigheid). Ik sta verbaasd over u, mijnheer
Shallow! Wilt gij dan een neger tot getuige roepen? Ik vertrouw de
wet beter te kennen. Wij moeten een regtstreeksch bewijs hebben,
dat weet ge.

Shallow zweeg; Legree neemt met een veelbeteekenenden blik nog een
glas brandewijn met water, en regter Dogberry kuchte herhaaldelijk. Na
eenige oogenblikken herneemt de regter:

"Welnu, mijnheer Legree zal, denk ik, in ieder geval wel geen bezwaar
maken om zich door een eed te zuiveren, dan is alles gedaan, zoo als
ge weet." Daar zweren juist datgene is, wat het meest tot de gewoonten
van den heer Legree behoort, kan er voor hem geene betere afdoening van
zaken te denken zijn; en hij zweert dus zoo veel en zoo breedvoerig
als men verlangt; en op die wijze is de zaak ten einde gebragt. Maar
zij is niet ten einde gebragt voor Tom of Sambo, Dinah of wie ook,
die voor den regterlijken ambtenaar zijn genoemd. Wat er met hen zal
gebeuren, wanneer Legree te huis komt, laten wij aan het oordeel van
de lezer over.

In den aanvang van ons Tweede Gedeelte haalden wij eenige gezegden aan,
waarin beweerd werd dat er in Louisiana nadrukkelijke verbodsbepalingen
bestaan tegen de scheiding van jonge kinderen van hunne ouders. Hij,
die dit aangevoerd heeft, schijnt in eene zoete onkunde te verkeeren
van en een onbeperkt vertrouwen te stellen in hetgeen de menschen
al zoo verrigten, dat zeker over het algemeen, zeer prijzenswaardig
is. Want omtrent eene scène in de Negerhut, waarbij verhaald wordt
dat aan Cassy hare dochter ontrukt is, maakt hij de volgende naïve
aanmerking:


    "Nu zal het misschien den lezer verwonderen, wanneer hij verneemt,
    dat het verkoopen van Cassy zonder Eliza, waarop het verhaal
    geheel berust, eene gebeurtenis is, die nimmer in Louisiana kon
    plaats hebben, en dat de verkoop-acte van Eliza de waarde zelfs
    niet had van het papier, waarop zij geschreven was. En wel om de
    volgende reden. George Shelby verhaalt, dat Eliza acht of negen
    jaar oud was, toen zijn vader haar te New-Orleans kocht. Slaan
    wij nu nogmaals een blik in het wetboek van Louisiana.

    In den Code Noir vinden wij:

    "Aan een ieder is het volstrekt verboden om, zonder hunne moeders,
    kinderen te verkoopen, die niet den vollen leeftijd van tien
    jaren bereikt hebben."

    En deze menschlievende bepaling wordt nog versterkt door eene wet,
    waarvan eene der bepalingen aldus luidt:



    Terwijl verder wordt vastgesteld, dat, wanneer een of meer personen
    de moeder van een of meer slavenkinderen, onder den leeftijd van
    tien jaar verkoopen zonder gezegd kind of gezegde kinderen, of,
    bij het leven der moeder, een of meer slavenkinderen, tien jaren
    oud of jonger, zonder gezegde moeder verkoopen, op die persoon of
    personen de straf van toepassing zal zijn in de zesde afdeeling van
    deze wet vermeld. Deze straf bestaat in eene boete van duizend tot
    twee duizend dollars, en eene tuchthuisstraf van zes tot twaalf
    maanden. Zie wetten van Louisiana, 1e. zitting 1828, 1829, no. 24,
    afdeeling XVI.


Welk eene treffende onnoozelheid moeten wij uit die verklaring
afleiden: Iets kan niet plaats hebben in eenigen Staat, omdat het
door eene wet verboden is.

Werd er niet twee jaren geleden eene wet uitgevaardigd, waarbij
verboden werd vlugtelingen te herbergen of hunne gevangenneming te
beletten? en is het niet waarschijnlijk, dat dit nogtans ieder jaar
gedaan wordt? Wat beteekent eene wet wanneer zij de gansche publieke
opinie tegen zich heeft? en zal iemand kunnen beweren, dat de publieke
opinie in Louisiana door daden getoond heeft tegen die scheiding van
huisgezinnen te zijn?

Maar laat ons een enkel geval meer bijzonder beschouwen, met het oog
op de twee groote grondbeginselen der slaven-regtspleging: vooreerst
dat een slaaf in geen geval in regten kan ageren, dan tot het erlangen
zijner persoonlijke vrijheid en dit moet nog in sommige Staten door
een blanke geschieden; en ten tweede dat een slaaf geen getuige kan
zijn in eene zaak, waarbij blanken zijn betrokken.

Veronderstellen wij dat Butler Cassy's negenjarig kind wil
verkoopen. Er is eene wet die het verkoopen van kinderen beneden de
tien jaar verbiedt; wat staat Cassy nu te doen? Zij kan geene actie
instellen. Zal de Staat zelf dat doen? Nemen wij dit eens aan--wat
dan? Welnu, Butler, zegt dat het kind tien jaren oud is. Als hij wil,
kan hij zeggen, dat het tien en een half of elf jaar is. Wat zal Cassy
daartegen aanvoeren? Zij kan niet als getuige optreden; bovendien
zij is geheel in Butlers magt. Hij dreigt haar dat, indien zij zich
eenigzins in de zaak durft mengen, hij haar kind zal doen geeselen,
dat er geen duim breed ongeschonden blijft; en zij weet dat hij het
doen kan, en dat er geen hulp mogelijk is; hij kan haar opsluiten in
een kerker, haar naar eene verwijderde plantage zenden, of haar op
eenige andere wijze als hem goed dunkt zijne tirannij doen gevoelen,
en daar is niemand die tusschen beiden kan treden.

Wat beteekent nu die beschermende bepaling voor Cassy? zij kan als
eene waarschuwing misschien strekken voor het algemeen, of als eene
officiële uitdrukking van de meening des wetgevers; maar men zou met
evenveel vrucht kunnen beproeven om den loop der Mississippi te stuiten
met een riethalm, als den stroom van den handel in menschelijke wezens
met zulk een maatregel.

Thans gelooven wij wel, dat de lezer met ons zal erkennen, dat hoe
minder de voorstanders der slavernij van beschermende bepalingen
spreken, zooveel te beter dit voor hen is.



HOOFDSTUK VII.

REGTSPLEGING.

    De staat tegen Elisa Rowand.--Het "schild der bescherming" voor
    het leven van een slaaf.

    "Wij kunnen dat regtsgeding slechts als eene heilzame gebeurtenis
    beschouwen." Charleston Courier.


Nu wij een denkbeeld gegeven hebben van den aard der wetten die
omtrent de slavernij bestaan, heeft de lezer regt te vergen dat wij
hem ook met de toepassing er van bekend maken. Wij willen als proeve
een regtsgeding aanhalen, waarvan in den Charleston Courier van den
6den Mei 1847 verslag wordt gegeven. De Charleston Courier is een
der hoofd-organen van de meening in Zuid-Carolina, en het proces
wordt medegedeeld, schijnbaar in het volle bewustzijn dat er niets
in voorkomt, dank zij de naauwgezetste onpartijdigheid des regters,
wat in het minst de eer van den Staat bezwalkt. De Charleston Courier
zendt het verslag dan ook de wereld in onder luid trompetgeschal, als
iets dat voor altijd het zwijgen moet opleggen aan hen, die zeggen,
dat Zuid-Carolina het leven van den slaaf niet beschermt.


    Vervolging wegens moord.

    "Gisteren was in onze gemeente aller belangstelling opgewekt
    en verkeerden allen in eene zekere spanning, door eene zaak
    van groot gewigt en geheel nieuw in onze regtspleging. Het gold
    eene aanklagt van moord tegen eene dame van aanzienlijken huize,
    en moeder eener uitgebreide familie, die beschuldigd werd haar
    eigen slaaf of den slaaf van haar echtgenoot om het leven te
    hebben gebragt. De geregtszaal was opgevuld met nieuwsgierigen
    in deze ongewone zaak, die met onvermoeide aandacht en in
    even grooten getale de zitting bleven bijwonen tot het vonnis,
    waarbij de beschuldigde vrijgesproken werd, was gevallen. Wij
    kunnen dit regtsgeding slechts beschouwen als eene heilzame,
    ofschoon op zich-zelf treurige gebeurtenis, daar het de wereld
    zal doen zien dat, ofschoon hooggeplaatst door rang en vermogen,
    en aanspraak makende op de toegevendheid, die het regt en het
    erfdeel der zwakkere sekse is, niemand toch kan dulden, dat zelfs
    eene vrouw ontsnappen zou aan de meest stipte regtvaardigheid,
    op gevaar af een schandelijken dood te ondergaan, wanneer de
    beschuldiging op haar rust, dat zij een slaaf heeft vermoord,
    wiens leven onze wet even goed met het schild der bescherming
    dekt als dat van den blanke, behalve met betrekking tot den aard
    der bewijzen, tot verdediging of overtuiging vereischt. Terwijl
    kwalijk gezinden uit deze zaak kunnen leeren, dat hun een streng
    onderzoek en eene verdiende straf wacht, wanneer zij, gevolg
    gevende aan hunne drift, het leven aan den slaaf ontnemen, kunnen
    ook de vijanden onzer staatsinstellingen zien, dat, ondanks hunne
    lasterlijke beschuldigingen van het tegendeel, wij in dit opzigt
    de pligten, die de wet en de menschlievendheid ons opleggen,
    ten volle betrachten."


Wij laten hier het verslag van het proces volgen.


    Vervolging wegens moord van een slaaf.

    De Staat tegen Eliza Rowand. Voorjaarszitting, 5 Mei 1847.

    Regter. O'Neall.

    De beschuldigde werd voor de balie gebragt, vergezeld van haar
    echtgenoot en hare moeder, en gedurende de zitting met zeer
    veel hulpvaardigheid bijgestaan door den sheriff J. B. Irving
    Esq. Na de acte van beschuldiging gehoord te hebben, verklaarde
    zij onschuldig te zijn, en beriep zich op God en haar land. Na
    het verhoor der getuigen (volgen de namen der getuigen), nam de
    beschuldigde als leden der jury aan de volgende personen, die,
    na behoorlijke eedsaflegging, met de behandeling der zaak belast
    waren (volgen de namen der gezworenen).


De acte van beschuldiging luidt als volgt:


    De Slaat tegen Eliza Rowand.--Vervolging wegens moord van een
    slaaf.

    Staat Zuid-Carolina.
    District Charleston.

    In de zitting van het Hoog Geregtshof, aangevangen en gehouden in
    en voor het district Charleston in den Staat Zuid-Carolina, te
    Charleston, in het district en den Staat voornoemd, op Maandag,
    den derden Mei van het jaar onzes Heeren achttien honderd zeven
    en veertig,

    Verklaren de gezworenen uit en voor het district Charleston
    voornoemd, in den Staat Zuid-Carolina voornoemd, onder eede
    vergaderd, dat Eliza Rowand, echtgenoot van Robert Rowand Esq.,
    niet hebbende de vreeze Gods voor oogen, maar aangezet en verleid
    door de inspraken des duivels, op den zesden Januarij van het
    jaar onzes Heeren achttien honderd zeven en veertig, met geweld
    van wapenen, te Charleston, in het district Charleston en den
    Staat voornoemd, op eene zekere slavin van genoemden Robert
    Rowand, genaamd Maria, in vrede levende met God en met gezegden
    Staat, op tijd en plaats voornoemd, kwaadwillig, opzettelijk,
    boosaardig en met voorbedachten rade, een aanval heeft gedaan; en
    dat een zekere andere slaaf van gezegden Robert Rowand, genaamd
    Richard, op tijd en plaats voornoemd, in tegenwoordigheid en
    op last van gezegde Eliza Rowand, met een stuk hout, dat hij,
    Richard, in beide handen hield, genoemde Maria op het hoofd heeft
    geslagen, en haar door de slagen met gezegd stuk hout verscheidene
    doodelijke kneuzingen op de kruin, het achterhoofd en de zijden
    van haar hoofd heeft toegebragt, aan welke kneuzingen gezegde
    Maria terstond is overleden; en dat Eliza Rowand voornoemd, op
    tijd en plaats voornoemd, kwaadwillig, boosaardig, opzettelijk
    en met voorbedachten rade aan genoemden slaaf Richard bevolen,
    gelast en van hem geëischt heeft gemelden moord op gemelde wijze
    te plegen. En dat de gezworenen voornoemd onder eede verklaren,
    dat gezegde Eliza Rowand, haar, de slavin Maria voornoemd, op de
    gemelde wijze en door de gemelde middelen, kwaadwillig, boosaardig,
    opzettelijk en met voorbedachten rade heeft gedood en vermoord,
    in strijd met het besluit der Wetgevende Vergadering van gezegden
    Staat, voor dat geval gemaakt en aangenomen, en in strijd met de
    rust en de waardigheid van den Staat voornoemd.

    De gezworenen voornoemd verklaren verder, onder eede, dat
    gezegde Eliza Rowand, niet hebbende de vreeze Gods voor oogen,
    maar aangezet en verleid door de inspraken des duivels, op den
    zesden Januarij van het jaar onzes Heeren achttien honderd zeven
    en veertig, met geweld van wapenen, te Charleston, in het district
    Charleston, in den Staat voornoemd, op eene zekere slavin van
    genoemden Robert Rowand, genaamd Maria, in vrede levende met God
    en met gezegden Staat, op tijd en plaats voornoemd, kwaadwillig,
    boosaardig, opzettelijk, en met voorbedachten rade, een aanval
    heeft gedaan, en dat gemelde Eliza Rowand, met een stuk hout, dat
    zij, gezegde Eliza Rowand, op tijd en plaats voornoemd, in beide
    handen hield, haar, de meergemelde slavin, genaamd Maria, daarmede
    op het hoofd heeft geslagen en door de slagen, met gezegd stuk
    hout, verscheidene kneuzingen op de kruin, het achterhoofd en de
    zijde van het hoofd heeft toegebragt, aan welke kneuzingen gemelde
    Maria, op plaats en tijd voornoemd, terstond is overleden. En dat
    de gezworenen voornoemd alzoo onder eede verklaren, dat gemelde
    Eliza Rowand, haar, de slavin Maria voornoemd, op de gemelde wijze
    en door de gemelde middelen, kwaadwillig, boosaardig, opzettelijk
    en met voorbedachten rade, heeft gedood en vermoord, in strijd
    met het besluit der Wetgevende Vergadering van gezegden Staat,
    voor dat geval gemaakt en aangenomen, en in strijd met de wet en
    de waardigheid van den Staat voornoemd."


    H. Baily.
    Procureur-Generaal.



Voor die lezers, die misschien te vergeefs zouden trachten
eenigen gezonden zin of inlichting te putten uit de zoo omslagtige
bewoordingen van zulke stukken, moet schrijfster dezes hier bijvoegen,
dat de strekking der medegedeelde acte is, mevrouw Eliza Rowand
te beschuldigen hare slavin Maria te hebben gedood op een van de
twee volgende wijzen, òf door haar op het hoofd te slaan met eigen
handen òf door dit, op haar bevel, te doen verrigten, door haar slaaf
Richard. De beschuldiging was al dus geformuleerd. Om nu den lezer
de verdere argumenten duidelijk te doen begrijpen, moeten wij hem
herinneren, dat de wet van 1740, zoo als wij hierboven reeds zeiden,
den moord van een slaaf slechts strafte met eene boete en verlies van
burgerregten, terwijl de wet van 1821 op die daad de doodstraf stelt.


    "Op verzoek van den heer Petigru werd aan de gevangene toegestaan
    zich van de balie te verwijderen en zich bij haar raadsman neder
    te zetten; de regter stond het verzoek toe, onder nadrukkelijke
    verklaring, dat hij dit deed omdat de beschuldigde eene vrouw was,
    maar dat nooit aan een man zulk een voorregt zou worden verleend.

    "De Procureur-Generaal, Henry Bailey Esq., stond toen op
    en voerde ongeveer op de volgende wijze het woord voor den
    Staat. Hij zeide, dat, na maanden angst en spanning, eindelijk de
    gordijn was opgetrokken, en hij en de jury op het punt stonden
    hun treurige rol in dit drama van het werkelijk leven, dat zoo
    lang de aandacht van het publiek had gaande gehouden, op zich
    te nemen. Hij zoowel als de jury was geroepen tot de vervulling
    van een gewigtigen, moeijelijken en ernstigen pligt. Zij moesten
    vonnis vellen tusschen de beschuldigde en den Staat--in eene zaak,
    waarbij het leven gemoeid is; van hunne uitspraak hing het leven
    of de dood, de eer of de schande der beschuldigde af; maar hij
    vertrouwde, dat hij en de gezworenen kracht en helderheid van
    geest zouden hebben, om hunne taak getrouw te vervullen; en wat
    ook de uitslag wezen mogt, hun geweten zou door dat bewustzijn
    getroost en gerustgesteld worden. Hij verzocht de jury wel in
    het oog te houden en te overwegen, welke eene gewigtige taak en
    heilige verpligtingen zij thans ten uitvoer moesten brengen. De
    grondwet van den Staat bekleedde hen met eene magt over het leven
    en al wat dierbaar was aan het gezin van de ongelukkige vrouw,
    over wie zij oordeelen moesten. Maar aan hen was ook opgedragen
    de heilige zorg voor de handhaving der wetten van het land; en aan
    hunne uitspraak was eene der ernstigste vraagpunten, die ooit aan
    de beslissing eens menschen onderworpen worden, overgelaten. Zij
    moesten den weg der regtvaardigheid volgen, zonder om te zien,
    zonder noch ter regter, noch ter linker af te wijken, en zich niet
    laten leiden, noch door eenig vooroordeel jegens de beschuldigde,
    noch door eene zwakke toegefelijkheid ten haren opzigte. Sommigen
    hunner mogten welligt persoonlijk onbekend zijn met den pligt, die
    hun te wachten stond, maar zij waren allen bekend met de wet, en
    ook op hen rustte thans de verantwoording als gezworenen. Het was
    naauwelijks noodig hun te zeggen, dat, indien de schuld bewezen
    was, zij niet mogten aarzelen het "schuldig" uit te spreken,
    al moesten zij dan ook dat schuldig nederschrijven in bloedige
    tranen. Geen ongeoorloofd medelijden, geene zwakke teêrgevoeligheid
    mogt hen weerhouden, wanneer het doodvonnis geëischt werd, in
    het vervullen hunner duidelijk omschreven taak. Zij moesten eene
    wet toepassen, geene wet maken; zij waren geroepen om de wet
    te handhaven, door het vervullen van den hoogsten pligt jegens
    God en hun land. Indien iemand hunner hieromtrent twijfelde of
    aarzelde, zou spreker niet kunnen veronderstellen, dat hij onder
    de gezworenen zou hebben plaats genomen. De wet eischt den dood
    als de verdiende straf voor de misdaad, waarvan hier sprake is,
    en de jury heeft gezworen de wet te handhaven. Die wet is ook
    in volkomene overeenstemming met de Heilige Schrift, die ons
    leert "dat het land niet gezuiverd zal worden van het bloed,
    dat er in vergoten is, uitgezonderd van het bloed van hem,
    die het vergoten heeft." Hij was dus overtuigd, dat zij allen
    zouden bezield zijn met het standvastig besluit, om in deze te
    handelen naar hetgeen een gezond oordeel, en een rein geweten hun
    bevolen. De beschuldigde echter had ook regt daarop zoowel als het
    vaderland; zij had aanspraak of eene regtvaardige en onpartijdige
    behandeling. Volgens de wijze en menschlievende beginselen onzer
    wet, waren zij verpligt de beschuldigde voor onschuldig te houden,
    en zij stond schuldeloos voor hen, tot dat de schuld wettig,
    deugdelijk en voldoende zou zijn bewezen. Doof voor de stem
    eener toegevende menschlievendheid en van een blind vooroordeel,
    moesten zij hunne taak aanvaarden met een volkomen onbevangenen
    en onbevooroordeelden geest; zij moesten de omstandigheden wegen
    met naauwgezetheid en zorgvuldigheid, en wanneer door een wettig,
    grondig en voldoend, ofschoon geen stellig bewijs, de schuld
    bewezen was, moesten zij zonder aarzelen, zonder vrees en opregt
    voor hunne overtuiging uitkomen. Daarna herinnerde hij hen aan het
    onderscheid in sommige opzigten door de wet gemaakt; maar liet
    de feiten geheel daar: de mededeeling daarvan liet hij over aan
    de getuigen, die hij in geenen deele door zijne opmerkingen wilde
    leiden. De beschuldigde was aangeklaagd wegens moord op een slaaf
    gepleegd. Dit werd, volgens de gewone wet, geacht geen moord te
    zijn. Het was ook geen moord volgens de vroegere wet; maar de wet
    van 1821 heeft het dooden van een blanke en van een zwarte gelijk
    gesteld. Hierop las hij de wet van 1821 voor, waarin gezegd wordt,
    dat "hij die kwaadwillig, opzettelijk en boosaardig een slaaf
    vermoordt, wanneer de daad bewezen is, den dood zal ondergaan,
    zonder bijstand van een geestelijke." De regels, die ten aanzien
    van moord in de gewone wet voorkomen, zijn echter ook in dit geval
    van toepassing. Het in te stellen onderzoek moest voornamelijk
    loopen over twee vragen: 1o. Heeft de beschuldigde een moord
    gepleegd? hetgeen uit de bewijzen duidelijk moest blijken. Indien
    zij niet daaraan schuldig was, zou het proces ten einde zijn;
    en 2o. Van welken aard is die moord, of die misdaad? was zij
    gepleegd met voorbedachten rade? "Kwaadwilligheid (malice)"
    ging de Procureur voort, "is het criterium van misdaad. Waar
    moord gepleegd is, wordt kwaadwilligheid verondersteld, ten
    zij het tegendeel blijke; en dit moet uitgemaakt worden door de
    bijkomende omstandigheden." Kwaadwilligheid is een woord, dat in
    de regtspleging eene eenigzins andere beteekenis heeft dan in
    het dagelijksch leven. "Volgens den geleerden Michael Foster,
    bestaat het niet in kwaadwilligheid jegens den een of ander,"
    het beteekent niet haat tegen een bijzonder persoon; maar het is
    algemeen in zijne beteekenis en uitwerking. Want even als doodslag,
    zonder oogmerk om den doodslag te plegen, niet altijd moord is;
    en er verschoonbare redenen kunnen bestaan, die den moord in eene
    opwelling van drift of in toorn gepleegd slechts manslag doen zijn;
    zoo kan er ook moord gepleegd worden zonder kwaadwilligheid jegens
    een bepaald persoon, ja, bij volkomen onverschilligheid omtrent
    den verslagene, zoo als, wanneer de roover iemand doodt om zijne
    misdaad geheim te doen blijven. Kwaadwilligheid is die verdorven
    eigenschap van het hart, die iemand zijn maatschappelijken
    pligt doet vergeten, en hem tot misdaad aanzet. Zij is ook dan
    aanwezig, wanneer men zonder zich om de wet of het leven zijns
    naasten te bekommeren onder eene menigte volks schiet, en op
    die wijze moord pleegt op een, misschien aan den dader onbekend,
    persoon. Zulk eene eigenschap keurt de wet af, en straft haar,
    wanneer zij tot daden leidt, met den dood, omdat zij in strijd is
    met de bestaande wetten der maatschappij. Men kan zulk eene daad
    ook plegen zonder nog juist de wet te verachten; maar wanneer zij
    gepleegd is, zonder dat men de gevolgen heeft berekend, en zij den
    dood na zich sleept, is zij moord in het oog der wet. "Wanneer
    de feiten, die bij het onderzoek aan het licht moesten komen,
    niet aan deze voorwaarden beantwoorden, noodigde hij de jury
    uit de beschuldigde vrij te spreken, hetgeen zij aan hun pligt
    en aan de regtvaardigheid verschuldigd waren. Elk feit moesten
    zij met een naauwlettend oog beschouwen en daaruit besluiten of
    het noodlottig gevolg het uitvloeisel is eener onbedachtzame
    handeling of van eene te voren beraamde wraak, hetgeen de wet
    met den naam van kwaadwilligheid bestempelt. Verder zou hij zich
    van voorafgaande opmerkingen onthouden, maar overgaan tot het
    blootleggen der feiten, door de getuigen zelven mede te deelen."


    Verklaring der getuigen onder eede.

    J. Porteous Deveaux, coroner in het district Charleston, hield de
    lijkschouwing den 7den Januarij laatstleden, van het ligchaam der
    gedoode Maria, slavin van Robert Rowand, in de woning van mevrouw
    T. C. Bee (de moeder der beschuldigde), in de Logan-street. Het
    ligchaam bevond zich in een aangebouwd vertrek, eene keuken; het
    was het ligchaam van een oud en uitgeteerd persoon, tusschen de
    vijftig en zestig jaren oud; het werd in zijne tegenwoordigheid
    niet onderzocht door geneesheeren; hij zag eenige weinige schrammen
    op het gelaat; het werd naar het stadhuis gebragt. Mevrouw Rowand
    werd verhoord; hare verklaring was geschreven; zij werd hier
    overgelegd en luidt als volgt:

    "Mevrouw Eliza Rowand. Verklaring onder eede. Gezegde Maria is hare
    min, en heeft zich gisteren morgen misdragen; de ondergeteekende
    zond Maria naar het huis van den heer Rowand, om gekastijd te
    worden door Simon; de ondergeteekende zond Maria van huis omstreeks
    ten zeven ure, des morgens; zij keerde terug tegen negen ure;
    kwam in hare kamer; Simon is niet in de kamer geweest vóór den
    dood van Maria; de ondergeteekende verklaart, dat Maria in de
    kamer nederviel; de ondergeteekende heeft haar doen oprigten
    door Richard, die toen in de kamer was, en de ondergeteekende
    gaf haar eenig duivelsdrek; toen verliet de ondergeteekende
    de kamer; Richard kwam bij haar en zeide dat Maria dood was;
    de ondergeteekende verklaart, dat Richard Maria niet geslagen
    heeft, en dat niemand anders haar geslagen heeft in de kamer der
    ondergeteekende. Richard verliet onmiddellijk het vertrek na de
    ondergeteekende; Maria was ongeveer twee-en-vijftig jaar oud;
    de ondergeteekende liet Maria door Richard naar Simon brengen,
    in het huis van den heer Rowand, om gestraft te worden; de heer
    Rowand was niet in de stad; Maria stierf omstreeks ten twaalf
    ure. Richard en Maria stonden met elkander op goeden voet; de
    ondergeteekende was in de kamer gedurende al den tijd dat Richard
    en Maria te zamen waren.

    Eliza Rowand."

    "Bezworen voor mij den zevenden Januarij 1847.

    J. P. Deveaux, Coroner D. C."


Getuige begaf zich naar het vertrek der beschuldigde, waar de slavin
was overleden; hij zag niets bijzonders; eenige stukken hout in eene
kist onder den schoorsteen; zijne aandacht werd bijzonder getrokken
door een stuk hout, achttien duim lang, drie duim breed en ongeveer een
halve duim dik; hij mat het niet; de jury, met het onderzoek belast,
heeft het gemeten; het was van geene ligte houtsoort; hij meent dat
het van eikenhout was; er was eenig pijnboomhout en eenig gezaagd
eikenhout. De geneesheer Peter Porcher werd geroepen om het lijk te
schouwen, hij deed dit buiten tegenwoordigheid van den getuige.

Alvorens de getuige zijne plaats verliet, stond B. F. Hunt Esq.,
een der raadslieden van de beschuldigde, op en ving de verdediging
voor de jury aan, nagenoeg in de volgende woorden:

Hij zeide, dat de zaak, thans in behandeling, geheel nieuw was; of zij
goede of kwade gevolgen zou hebben, wilde hij niet voorspellen. Het
was voor de eerste maal, dat in dezen Staat eene vrouw van onbesproken
karakter en uit eene achtenswaardige familie als beschuldigde teregt
stond, en met de doodstraf werd bedreigd wegens feiten, die ontstaan
waren uit hare huiselijke betrekking tot haar eigen slaaf. Het was een
schouwspel troostvol en aangenaam welligt voor hen, die de instellingen
van ons land een kwaad hart toedroegen, maar dat bij ons slechts smart
en droefheid kon opwekken. Hij wilde het menschelijk gevoel niet tegen
de borst stuiten en eischen, dat de misdaad onstrafbaar zou worden
verklaard; maar eene regterlijke tusschenkomst tusschen den slaaf en
den eigenaar was eene zeer kiesche en gevaarlijke zaak. Het was voor de
eerste maal dat hij stond tusschen den slaven-eigenaar en den regter,
en zijne gemoedsstemming was verre van aangenaam. Het gold hier eene
gansch andere zaak dan doodslag door den eenen gelijke gepleegd op den
anderen. Tucht was noodzakelijk, waar slavernij bestond; en daarbij
kwam geen nieuw beginsel ter sprake. Het zelfde beginsel werd in
iederen Staat gevolgd; aan boord van een schip en in het leger, was
altijd aan den bevelhebber eene ruime magt over den ondergeschikte
gelaten. Beschuldigingen van minderen tegen hunne meerderen moesten
altijd met groote omzigtigheid worden onderzocht, en vooral, wanneer
hun wreedheid of misdaad jegens die minderen werd ten laste gelegd. Ten
gevolge der betrekking van den eigenaar tot den slaaf, bestonden bij
hen de gewone drijfveren tot moord niet, maar integendeel krachtige
redenen, die het van de zijde des eerste tegengingen. Moord werd
meestal gepleegd uit hebzucht of hartstogt. De meester won niets, maar
verloor veel door den dood van zijn slaaf; en wanneer hij opzettelijk
een slaaf het leven benam, moest meer dan gewone kwaadwilligheid hem
tot die daad geleid hebben. Het beginsel, waaruit de vroegere wet van
1740, die het dooden van een slaaf met boete en verlies van burgerregt
strafte, veranderd werd, was zeer betwistbaar. Zij was de wet van
onze voorouders; zij strookte met hunne staatkunde, was goedgekeurd
door hunne wijsheid, en werd onveranderd door hunne nakomelingen
gehandhaafd tot het jaar 1821. Dat beginsel was in ons regtswezen
ingeweven, ondanks de plannen, pogingen, en het schreeuwen van hen,
die maatregelen beraamden voor de verbetering onzer maatschappij,
waarbij zij geen belang hadden, en waarvan zij de instellingen niet
kenden, en wier bemoeijingen leidden tot de treurige tooneelen van
1822. Hier verwees hij naar de zienswijze van den kanselier Harper,
omtrent dit punt, die in zijne schoone en wijsgeerige Memoir on Slavery
zegt: "Het is een eenigzins zonderling verschijnsel, dat, terwijl er
in onzen Staat geene wet is, die op den moord van een slaaf hooger
straf stelt, dan eene boete, er toch, durf ik zeggen, ten minste tien
moorden op blanken gepleegd worden tegen één op een slaaf. Wij gaan
zelfs verder: bij ons is de moord op slaven gepleegd zeldzamer dan
op ouders, kinderen en werklieden en andere wreede en onnatuurlijke
moorden in Staten, waar de slavernij niet bestaat. En toch meent men,
dat zij minder beschermd worden dan hunne meesters. De verandering
werd in de wet gebragt, om te gemoet te komen aan de meeningen en de
kreten van hen, die ten eenemale onbekwaam waren zich een begrip van
de zaak te vormen; en eene goede wet is zelden het gevolg van zulk
een geest bij de wetgeving. Uit het feit, dat ik aanhaalde, blijkt
genoeg, dat zij minder bescherming noodig hebben. Daardoor wordt de
jury minder geneigd tot schuldig verklaren, en op die wijze kan het
gebeuren, dat een schuldige aan alle straf ontsnapt. Veiligheid is
eene der schadeloosstellingen voor hun nederigen staat."

Dat was het oordeel van den kanselier Harper, omtrent dit onderwerp,
dat hij grondig had bestudeerd, en wiens zienswijze algemeen verspreid
is in Amerika en ook in Europa. Gelukkig, zeide hij verder, was
de jury, in dit land bekend met onze staatkunde en onze gewoonten
en zamengesteld uit mannen, te onafhankelijk en eerlijk om zich te
laten leiden door het gewoel en het geschreeuw daar buiten. Alles
was naar behooren in acht genomen; eindelijk waren thans de leden
van het Geregtshof vergaderd, bij hetwelk zijne cliënte hulp en
toevlugt gezocht had. De drempel van dat Hof was heilig; geene profane
stemmen drongen daar binnen door. De wet onderzocht de feiten door
de getuigen onder eede medegedeeld, en nu moest de stem zwijgen
dier zwakke teergevoeligheid en de ooren gesloten worden voor die
verzonnen bloedige en akelige verhalen, het voedsel voor ledige
hoofden. Hij waarschuwde de jury geen gehoor te leenen dan aan het
getuigenis van blanken, onder eede in de volle regtszaal afgelegd. Zij
konden geen getuigenis denken, dat niet van deze kwam. Daarvoor waren
zij gekozen, en hunne bekwaamheid stelde hen boven den invloed van
ongegronde beschuldigingen, die niet wettelijk bewezen waren, of van
die verhalen van buitensporige gruwzaamheid, gegrond op de verklaring
van negers, even slecht en boosaardig als valsch. Was het aan slaven
veroorloofd tegen hun eigenaar te getuigen, het zou den band verbreken,
die hen in vrede en eendragt zamenhield, en hen in staat stellen om
hunne meesters tot het slagtoffer te maken van hunne kwaadwilligheid
of wraakzucht. Men had het soms gezien, dat geheele benden hadden
zamengespannen om kapiteins van schepen van den schandelijksten moord
te beschuldigen, maar een regterlijk onderzoek had de valschheid dier
beschuldigingen aan het licht gebragt. De waarheid was in dit geval
verwrongen, en er was een moord gemaakt uit iets, dat slechts uit de
gewone huiselijke tucht voortvloeide. Er moest soms gekastijd worden,
wanneer er inbreuk op die tucht is gemaakt; en de mate dier kastijding
stond aan niemand ter beoordeeling dan aan den eigenaar zelf. Het
gebeurde in deze was droevig en ongelukkig, maar er bestond geen reden
om het leven te benemen. De eigenaar had geen geldelijk belang bij
den dood van zijn slaaf: die dood kon slechts het gevolg zijn van
buitensporige woede van den meester, die zijn eigen hart met leed
en rouw vervulde. Aan deze beschuldiging lag niets anders ten grond
dan een algemeen geloofd gerucht, voortspruitende uit een bewijs,
dat hier niet kon aangevoerd worden, het gevolg van die boosheid en
verdorvenheid, die leugen baart. De hoop op vrijheid, op verandering
van eigenaar, wraakzucht en zoovele andere redenen konden er bestaan,
die den slaaf aanzetten om zijn meester te beschuldigen; geloof te
hechten aan zulk eene beschuldiging zou gelijk staan met het verbreken
van alle banden der menschelijke maatschappij. Waar opzettelijke,
boosaardige moord was gepleegd, hetzij door man of vrouw, was de
toepassing der wet een pligt jegens God en den mensch; maar de jury
was dáár om te verhoeden, dat de onschuldige getroffen werd. De daad,
waarvan hier sprake was, was geen moord volgens de gewone wet. De
wet van 1740 was gebaseerd op het practisch gezond verstand onzer
oude planters, en de geest er van dreef nog boven. De wet van 1841
strekte, blijkens hare bewoordingen, slechts tot vermeerdering der
straf van hen, die bewezen werden een slaaf te hebben vermoord; en
dit was een zeer twijfelachtig blijk van grooteren maatschappelijken
vooruitgang. Maar, volgens de wet van 1821, moest de moord geschied
zijn opzettelijk en kwaadwillig en wanneer de slaaf straf verdiende,
moest de meester niet aansprakelijk gesteld worden voor iederen
duim dien hij buiten de grenzen zijner magt ging; of hij door dit te
doen een misdadiger was, zou de jury beslissen. De meester moest een
oproerigen slaaf bedwingen; en boos opzet, waardoor de kwaadwilligheid
moest bewezen worden, was een vereischte om den eigenaar volgens
de wet tot verantwoording te roepen. Hij maakte de jury indachtig
aan de woorden van Hem, die sprak, als niemand ooit heeft gesproken:
"Dat hij, die zonder zonde is, den eersten steen op haar werpe." Zij,
als slavenhouders, zouden welligt ook uitersten te betreuren hebben,
waaraan zijzelven zich schuldig hadden gemaakt. Hij was geenszins
verwonderd over de redevoering van den Procureur-Generaal, wiens
pligt het was elke zaak met gestrengheid te behandelen. Hij keurde
goed dat het onderzoek zou loopen 1o. over het feit van den doodslag
en 2o. over het karakter of de aanleiding tot die daad.

Het getuigenis der beschuldigde toonde ten duidelijkste aan,
dat de slavin een natuurlijken dood gestorven was, en niet een
gewelddadigen. Zij werd gekastijd met een wettig wapen; verkeerde
in ziekelijken toestand, zij was zenuwachtig en pijnlijk ten gevolge
harer straf, kortom in geen gewonen toestand. De zaak had zich zeer
natuurlijk toegedragen; het publiek was misleid door hersenschimmige
vertelsels, of het getuigenis van slaven, die bij de zaak belang
hadden. De negerin kwam in het vertrek harer meesteres; viel op den
grond; er werd haar een geneesmiddel gegeven; men veronderstelde dat
zij was ingeslapen,--zij was den doodslaap ingegaan. Om het wijze en
staatkundige der oude wet van 1740 aan te toonen (de schuldigverklaring
was onder beide wetten dezelfde, slechts de straf was bij de wet van
1821 veranderd) voerde hij aan, dat eene daad als deze, volgens de
gewone; wet, geen moord was; ook worden, volgens de gewone wet, niet
dezelfde bewijzen geldig verklaard als hier. "Daar wordt," zeide hij,
"moord verondersteld bij doodslag; dit is niet het geval wanneer het
een slaaf geldt. De wet van 1740 veroorlooft den meester, wanneer de
slaaf in zijne tegenwoordigheid is gedood en er geen blanke getuige
bij tegenwoordig was, zich van de beschuldiging te zuiveren door
een eed; en die zuivering is voldoende, ten zij klaarblijkelijk het
tegendeel is bewezen door twee blanke getuigen. Dit is juist wat de
beschuldigde gedaan heeft; zij heeft, zoo als de wet veroorlooft, door
zich op God te beroepen, zich gezuiverd. En haar eed is van kracht,
althans tegenover den laster van hare eigene slaven. Waaraan moet
meer waarde worden toegekend, aan de geruchten van anderen of aan
het voorschrift der wet, die door onze voorouders is ingesteld? Er
bestaat niet het minste stellige bewijs tegen de beschuldigde,
niets dan eenige waarschijnlijkheid; en eene vernuftig uitgedachte
redenering slechts kan tot eenig besluit leiden."

Regt, dat was al wat zijne cliënte vroeg. Zij gaf zich over aan
onpartijdige, bekwame mannen, en zij verheugde zich in dat voorregt,
omdat zij nu vertrouwde het regt te zullen verkrijgen, dat zij voor
zich-zelven zouden eischen.

De heer Deveaux werd niet weder gehoord.


    Resumé van het getuigenverhoor onder eede.

    Dr. E. W. North. (Attorney maant hem aan niets te getuigen wat hij
    slechts bij gerucht weet). Getuige was de huisarts van mevrouw
    Rowand; begaf zich den 6den Januarij, op verlangen van mevrouw
    Rowand, naar het huis harer moeder, in Loganstreet; vond haar
    beneden in de huiskamer; zij verkeerde in een zenuwachtigen en
    overspannen toestand; was eene maand geleden eveneens geweest; had
    haar toen zijne hulp verleend; zij sprak tot den getuige niet over
    de slavin Maria; hij vond Maria op eene kamer in het bovengedeelte
    van het huis, omstreeks ten een ure na den middag; zij was dood;
    zij scheen ongeveer anderhalf uur vroeger gestorven te zijn;
    zijne aandacht werd getrokken door een stuk pijnboomhout op eene
    stellage of tafel in het vertrek; bovenaan was een groote knoest;
    zoo Maria er mede geslagen was, moest het zware kneuzingen hebben
    veroorzaakt; andere stukken hout lagen in eene kist, en daaronder
    veel kleinere; het lijk lag in een hoek van het vertrek; het was
    niet afgelegd; hij veronderstelde dat de slavin daar gestorven
    was; de likteekenen op het ligchaam waren, naar het oordeel van
    den getuige, weinig merkbaar; eenige schrammen op het gelaat;
    hij vermeed opzettelijk eenig nader onderzoek; bespeurde wonden
    aan het hoofd; sprak met mevrouw Rowand niet over Maria; verliet
    het huis; het was op den 6den Januarij, den dag vóór dat de zaak
    voor den regter kwam; kende de slavin vroeger, maar had nooit
    over haar gepractiseerd.

    Nader verhoor. De gezondheid van mevrouw Rowand was slecht,
    zij was zenuwachtig; de slavin Maria was zwak en mager; een
    plotselinge dood van zulk een persoon en in zulk een toestand
    door eene beroerte of overspanning van het zenuwgestel niet
    onwaarschijnlijk; haar plotselinge dood behoefde niet noodzakelijk
    aan geweld van buiten te worden toegeschreven; had bij een vroeger
    bezoek duivelsdrek voor mevrouw Rowand voorgeschreven; dit is een
    zeer geschikt geneesmiddel voor zenuwaandoeningen; mevrouw bezat
    geene ligchaamskracht genoeg om met de pijnboom-knods een slag
    van eenige beteekenis te geven; mevrouw Rowand had vijf of zes
    kinderen; de oudste van hen was groot genoeg om eenige stukken
    hout uit het vertrek te dragen; er moest eene zware kneuzing
    en belangrijke bloedstorting hebben plaats gehad om daaruit,
    in dit geval, een gewelddadigen dood af te leiden; beroerte gaat
    dikwijls gepaard met bloedstorting; er waren twee Maria's onder
    de slavinnen.

    In antwoord. Mevrouw Rowand zou de knods hebben kunnen opnemen,
    maar zou geen slag er mede hebben kunnen geven; zulk een stuk hout
    zou den dood hebben kunnen veroorzaken, maar het zou kenteekenen
    moeten hebben achtergelaten; zag den slaaf Richard; hij was
    allezins in staat om zulk een slag te geven.

    Dr. Peter Porcher. Was door den Coroner geroepen om het lijk van
    Maria te schouwen; vond het in een keuken; het was het lijk van
    eene zwakke en magere vrouw, gedeeltelijk afgelegd; hij had haar
    van haar kleederen ontdaan; het ligchaam was door zweepslagen
    gewond; het gelaat en de beenderen waren geschaafd; had de huid
    er afgenomen; streek met zijne hand over het hoofd; geen been
    gebroken; sneed, op verzoek van den Coroner, de borst open en
    onderzocht de ingewanden; bevond die in normalen toestand; het
    hart buitengewoon voor iemand van haar leeftijd; geene bijzondere
    lucht; eenig onverteerd voedsel; geene ontsteking; nam de huid
    van het hoofd weg en vond een belangrijke bloedstorting tusschen
    die huid en de hersenpan; de huid was met bloed onderloopen;
    vlak onder die huid vond hij de sporen van een enkelen slag,
    boven het regter oor; ligtte daarna de hersenpan op; geen enkel
    bloedvat gesprongen; onder de huid, die het kruinbeen bedekt,
    had eene groote bloedstorting plaats gehad, het gevolg van eene
    reeks van slagen op de kruin; het bloed had zich verspreid,
    maar boven het oor was slechts een enkele plek; een knoop in een
    riem zou daarvoor voldoende zijn geweest; eene opeenvolging van
    slagen kon, bij eene zwakke vrouw, den dood ten gevolge hebben,
    terwijl dit, bij eene sterkere, niet het geval zou wezen; zag geen
    andere kenteekenen bij haar, waaraan de dood was toe te schrijven,
    behalve die slagen.

    Nader verhoor. Bij iemand als deze vrouw moesten die slagen,
    naar alle waarschijnlijkheid, den dood veroorzaken; zij waren
    niet van dien aard, dat zij een gewoon krachtig mensch zouden
    dooden; getuige zag het lijk vier-en-twintig uren na den dood;
    het was winter en zeer koud; geene ontbinding en de schouwing
    kon dus uitgesteld worden; de kneuzing achter het oor kon het
    gevolg zijn van een val, maar niet de kneuzing aan de kruin,
    tenzij zij met het hoofd naar beneden was gevallen; kwam tot het
    besluit, dat er meerdere slagen moesten gegeven zijn, door de
    belangrijkheid der bloedstorting; het gevolg van een enkelen slag
    zou zijn, dat rondom eene bepaalde plek het bloed verspreid was;
    een enkele slag kon het geheele hoofd niet treffen, daar het
    hoofd rond is; geen bloed in de hersenen; de zachtheid van de
    hersenen was niet noemenswaardig; bij eene gewone ontleding zou
    daarop geen acht zijn geslagen; pijn veroorzaakt somtijds eene
    beroerte, die den dood ten gevolge heeft; het bloed tusschen
    het vel en de hersenpan was blijkbaar kort geleden gestort;
    vier-en-twintig uren konden naauwelijks eenige verandering te
    weeg brengen; wist niets van den neger Richard vóór noch na het
    onderzoek; de oorzaak van den dood is somtijds niet op te maken,
    hoewel dit slechts zelden het geval is.

    In antwoord. Schreef de zachtheid der hersenen niet toe aan
    de slagen; zij was van weinig beteekenis en kon het gevolg van
    ouderdom zijn; het was eenigermate een blijk van verzwakking van
    geestvermogen bij hoogen leeftijd.

    Dr. A. P. Hayne stond, op verzoek van den Coroner, Dr. Porcher bij;
    werd in de keuken gelaten; zag op den rug van het lijk sporen van
    kneuzing, de armen waren gezwollen en uitgerekt; het ligchaam
    was gewond; kneuzingen aan hoofd en nek; tusschen het vel en
    de hersenpan uitstorting van bloed, aan de kruin en achter het
    regter-oor; de hand was gebrand; de hersenen schenen in normalen
    toestand; openden het ligchaam; vonden geene sporen van eene
    kwaal in de borst of de ingewanden; schreef de bloedstorting toe
    aan uitwendige beleedigingen door slagen, slagen met een dik,
    breed en bot voorwerp; schreef den dood aan die slagen toe;
    veronderstelde dat zij in staat waren den dood te veroorzaken,
    daar de vrouw oud, zwak en vermagerd was.

    Nader verhoor. Het zou den dood bij een jong en krachtig persoon
    niet veroorzaakt hebben.

    Het getuigenverhoor ten laste werd hier gesloten, en geene getuigen
    à décharge werden opgeroepen.

    Achtereenvolgens rigtten nu de raadslieden der beschuldigde en
    de Procureur-Generaal het woord tot de jury. Die redevoeringen
    als ook de beschuldiging van den regter zijn door ons uitvoerig
    opgeteekend, maar tijd en ruimte ontbreken ons ze hier mede
    te deelen.

    De Regter O'Neall, wees toen in eene zeer welsprekende en
    doorwrochte rede op de feiten; verdedigde de bestaande wet,
    die de doodstraf stelde op het vermoorden van een slaaf; maar
    verklaarde ten aanzien der wet, dat hij die van 1740 nog van kracht
    achtte voor zooveel zij toeliet, dat een beschuldigde zich door
    een eed zuiverde, ten zij klaarblijkelijk het tegendeel bewezen
    werd door twee getuigen; en dat zij daarom, naar zijne meening,
    verpligt waren tot vrijspraak; ofschoon hij het geheel aan hen
    overliet, te verklaren of de beschuldigde schuldig was aan moord,
    aan doodslag in drift of in plotselinge opwelling van hartstogt,
    of dat zij onschuldig was.

    De jury zonderde zich toen af en keerde na twintig of dertig
    minuten terug met de uitspraak "Onschuldig."


Er zijn eenige uitdrukkingen vooral in het pleidooi van den advokaat,
die wel onze aandacht verdienen. Bij voorbeeld de volgende:


    Gelukkig is de jury van dit land bekend met onze staatkunde en
    onze gewoonten; en zamengesteld uit mannen, te onafhankelijk en
    eerlijk om zich te laten leiden door het gewoel en het geschreeuw
    daar buiten. Alles is naar behooren in acht genomen; en eindelijk
    zijn thans de leden van het Geregtshof vergaderd, bij hetwelk
    mijne cliënte hulp en toevlugt gezocht heeft. De drempel van dat
    hof is heilig; geene profane stemmen dringen daar binnen door;
    maar de wet onderzoekt thans de feiten.


Hieruit blijkt duidelijk dat het regtsgeding de publieke
belangstelling had opgewekt, en in die mate opgewekt, dat, ondanks
de onverschilligheid, die slavenhoudende Staten kenmerkt, rondom het
Geregtshof eene opgewonden menigte vergaderd was.

Uit eene andere zinsnede in dat pleidooi schijnt te blijken, dat er
vele slaven waren, die als getuigen konden optreden, wier getuigenis
geen zweem van twijfel meer zou overlaten. Waarom anders zou hij zoo
ernstig de jury daartegen waarschuwen.


    Hij waarschuwde de jury ernstig, geen gehoor te leenen dan aan
    het getuigenis van blanken, onder eede, in de volle regtszaal
    afgeleid. Zij konden geen getuigenis denken, dat niet van deze
    kwam. Daarvoor waren zij gekozen en hunne bekwaamheid stelde
    hen boven den invloed van ongegronde beschuldigingen, die niet
    wettelijk bewezen waren; of van die verhalen van buitensporige
    gruwzaamheid, gegrond op de verklaring van negers, even slecht
    en boosaardig als valsch.


Vergeten wij ook dat merkwaardige gezegde niet: "De waarheid is
hier verwrongen, en er is moord gemaakt uit iets, dat slechts uit
de gewone huiselijke tucht voortvloeit." De lezer herinnere zich nu
het getuigen-verhoor, waaruit blijkt dat de vrouw ruim vijftig jaar
oud was; dat zij oud en mager was; dat haar een reeks van slagen
op de kruin gegeven werden, een hevige slag boven het oor; en dat,
naar het oordeel van den heelmeester, deze slagen voldoende waren
om den dood te veroorzaken. En toch merkt de advokaat met zeer veel
koelbloedigheid aan, dat er moord gemaakt is uit iets, dat slechts uit
de gewone huiselijke tucht voorvloeide." Moeten wij daaruit afleiden
dat het slaan van eene zwakke oude vrouw op het hoofd, op die wijze,
een staaltje is der gewone huiselijke tucht te Charleston? Wat zou
men geantwoord hebben als eens een anti-slavernij gezind nieuwsblad
in het Noorden dit beweerd had? En toch deelt de Charleston Courier
deze bewering mede zonder nadere verklaring of ontkenning. Maar die
raadsman der beschuldigde gaat nog verder in de verdediging dier
huiselijke tucht. Er moest somtijds gekastijd worden, wanneer er
inbreuk op de tucht was gemaakt; en de mate dier kastijding stond
aan niemand ter beoordeeling dan aan den eigenaar zelf. Het gebeurde
in deze was droevig en ongelukkig." De advokaat neemt aan, dat het
gevolg van de slagen met een knods op het hoofd eener oude zwakke
vrouw "droevig en ongelukkig is." Het oude voorwerp was te zwak om
het te verdragen, en had zoo weinig achting voor den goeden naam
van haar meester en van de slaven-instellingen, dat zij stierf, en
op die wijze zijn gezin en de geheele maatschappij in ongelegenheid
bragt. Men moet dus uit die woorden opmaken, dat meestal, wanneer
oude vrouwen op het hoofd geslagen worden, zij sterker gestellen of
meer achting voor de slavernij hebben.

Nog zegt hij, "wanneer de slaaf straf verdient, moet de meester niet
aansprakelijk worden gesteld voor iederen duim, dien hij buiten de
grenzen zijner magt gaat," en eindelijk sluit hij met eene zinsnede,
die wel de meeste verbazing zal wekken. "Hij maakte de jury indachtig
aan de woorden van hem, die sprak als niemand ooit gesproken heeft:
Dat hij die zonder zonden is, den eersten steen op haar werpe! Zij,
als slavenhouders, zouden welligt ook uitersten te betreuren hebben."

"Wat bedoelt de advokaat hiermede? Wil hij zeggen, dat waarschijnlijk
alle gezworenen zich aan dergelijke daden hebben schuldig gemaakt,
en daarom, in deze zaak, niets hadden in te brengen? nam geen der
gezworenen de partij voor hen op! gevoelde niemand die aantijging? Uit
dat alles blijkt dat de jury er in berustte als in een algemeen erkend
iets; en de Charleston Courier neemt het over zonder commentarie, in
het verslag van een regtsgeding, dat, naar het voorgeeft "de wereld
zal leeren hoe de wet met haar schild der bescherming den blanke
zoowel als den nederigen slaaf beschut."

Eindelijk, letten wij wel op de uitspraak van den regter, die wet
is geworden in Zuid-Carolina. Welk punt wordt er door beslist? Dat
de eenvoudige eed van den meester, tegenover alle omstandigheden,
waaruit het tegendeel blijkt, hem kan zuiveren van schuld, wanneer er
sprake is van een moord op een slaaf gepleegd. En dit regtsgeding wordt
als eene proeve van onpartijdigheid en billijkheid der regtspleging
uitgebazuind! "Indien het licht dat in u is, duisternis is, hoe groot
is dan die duisternis!"



HOOFDSTUK VIII.

DE GOEDE OUDE TIJD.

    Een vooruitgang van beschaving, die zeer twijfelachtig is.

                                                            B. F. Hunt.


Hoewel de schrijfster slechts met tegenzin de stuitende bijzonderheden
van het volgende proces aan hare lezers mededeelt, acht zij het toch
noodzakelijk aan te toonen, hoe de vroegere wet van Zuid-Carolina
werkte, die hier gekenschetst werd als eene wet, "overeenstemmende met
onze staatkunde en goedgekeurd door de "wijsheid" van de grondleggers
van dien Staat, en waarvan de wijziging genoemd werd "een vooruitgang
van beschaving, die zeer twijfelachtig is."

Wij gelooven daarbij te moeten voegen de uitspraak van den regter
Wilds, deels om hare innerlijke waarde en de edele gevoelens, die
er in worden uitgedrukt, maar vooral, omdat daarin zulk een sterk
contrast wordt gevonden tusschen des regters diep en verontwaardigd
gevoel van regt en de schandelijke onmagt en onvolledigheid der wetten,
die hij moest toepassen.

Het gebeurde werd ter kennisse van de schrijfster gebragt door
een brief van een vriend in Pennsylvanië, waarvan het volgende een
uittreksel is.


    Tusschen 1807 en 1810 lag er in de haven van Charleston een schip,
    onder bevel van een zekeren Slater. De bemanning bestond uit
    slaven: een hunner beging eene misdaad, die in het verhaal niet
    genoemd wordt. De kapitein beval dat men hem gebonden op het dek
    brengen zou; en daar, in de haven van Charleston, op klaarlichten
    dag, deed hij hem door een anderen slaven-matroos het hoofd
    afhouwen. De zaak werd publiek en van algemeene bekendheid. Er
    werd eene vervolging tegen den kapitein ingesteld; de misdaad werd
    bewezen, en welligt niet eens ontkend,--en de regter gaf in eene
    schoone en treffende toespraak tot den beschuldigde zijn opregt
    leedwezen te kennen, dat hij, onder de heerschende slavenwetten,
    geene straf kon opleggen.

    Ik studeerde in de regten toen ik die zaak opgenomen vond in
    Hall's American Law Journal, deel I. Ik heb het boek sedert
    vijf-en-twintig of dertig jaar niet onder de oogen gehad; in de
    namen enz. kan ik mij dus bedriegen, maar de feiten hebben te
    diepen indruk op mij gemaakt, om mij die niet juist te herinneren.


De toespraak, hierboven bedoeld, was van den regter Wilds uit
Zuid-Carolina; wij hebben haar woordelijk overgenomen uit het
tijdschrift zoo straks genoemd.


    John Slater! Door eene jury uit uwe landgenooten is het als
    bewezen aangenomen, dat gij moedwillig uw slaaf vermoord hebt;
    en het doet mij leed het te moeten verklaren, het korte, stellige
    en onwederlegde getuigenis, waarop die uitspraak gegrond is,
    laat naauwelijks eenigen twijfel over.

    De geschiedenis der menschelijke boosheid levert misschien geen
    tweede voorbeeld op van zulk eene wreede, bloeddorstige, helsche,
    wraakoefening.

    Gij bevaalt dat uw weerloozen slaaf, die niets kwaad had bedreven,
    aan handen en voeten zou gebonden worden, en, door eene alles
    overtreffende wreedheid, dwongt gij zijn medgezel, misschien
    zijn boezemvriend, om zijn hoofd met eene bijl af te houwen en
    zijn nog stuiptrekkend ligchaam in het water te werpen! En die
    daad dorst gij schaamteloos volbrengen, op klaar lichten dag,
    in de haven zelve van Charleston, op weinig afstands van den
    wal. Hadt gij uw moordenden arm opgeheven tegen uwe gelijken, die
    het regt tot zelfverdediging en de nog krachtiger wetten van het
    land beschermen, dan zouden uwe misdaden niet zonder voorbeeld
    en minder afschuwelijk wezen. Het gevaar, dat gij zelf liept,
    zou getoond hebben dat, hoewel een moordenaar, gij geen lafaard
    waart. Maar gij wist maar al te goed, dat die ongelukkige man,
    die het lot in uwe magt gebragt had, niet als gij heilige regten
    bezat, die hem de natuur had geschonken en de wetten des lands
    handhaafden; en dat eene strenge, maar noodzakelijke maatregel
    hem het regt van zelf-verdediging had ontnomen. Maar al te wel
    wist gij, dat hij bij u alleen bescherming kon vinden, en dat uw
    arm alleen hem tegen verdrukking kon hoeden of zijne misdrijven
    straffen; en toch dien arm hebt gij wreedaardig opgeheven om hem
    te vernietigen!

    De raadsman, die edelmoedig en vrijwillig zijne hulp u aanbood,
    werd getroffen door het afschuwelijke uwer daad, en trachtte
    eene verschooning te vinden, zoowel voor zijn eigen gevoel als
    voor het gevoel van allen, die het geding bijwoonden, door u voor
    krankzinnig te doen doorgaan. Verscheidene getuigen werden verhoord
    om dit feit te bewijzen, maar hunne verklaringen deden, vrees ik,
    hem evenveel leed als de jury. Vurig had ik gewenscht dat die reden
    van verschooning gegrond ware, niet omdat ik zou verlangen u aan
    de straf te onttrekken, die u wacht, en die gij in zoo hooge mate
    verdient, maar uit zucht om mijn land het bittere verwijt te doen
    ontgaan, dat het zulk een monster in zijn boezem heeft gedragen.

    Bijzondere omstandigheden van dit land regtvaardigen het in
    onze vaderen, dat zij hem, die een slaaf vermoordt, slechts
    met eene geringe straf bedreigden. Of de tegenwoordige toestand
    der maatschappij eischt dat wij die staatkunde blijven volgen,
    die schijnbaar zoo lijnregt in strijd is met de regten van den
    mensch, blijve aan eene volgende wetgeving over te beslissen. Hare
    aandacht zou zich reeds vroeger tot dit onderwerp bepaald hebben,
    maar, tot lof der menschheid zij het gezegd, booswichten als
    gij worden er slechts zelden gevonden. De hoogste jury van
    dit district, diep getroffen door uwe drieste inbreuk op de
    wetten van God en menschen beiden, heeft op eene nadrukkelijke
    wijze hare zienswijze ten aanzien der daad waaraan gij u hebt
    schuldig gemaakt, aan de wetgeving kenbaar gemaakt, en van de
    wijsheid en regtvaardigheid van dat ligchaam mogen de vrienden
    der menschheid hopend vertrouwen, dat zij weldra die zwartste
    in de rij der menschelijke misdaden door eene evenredige straf
    zullen zien verdwijnen.

    En thans, nu ik overga tot het uitspreken van het vonnis, dat de
    wet op uwe misdaad stelt, moet ik verklaren nimmer in zoo hoogen
    graad het gebrek aan magt te hebben gevoeld, om de wet te kunnen
    handhaven, waarvan ik de dienaar ben. Gij hebt reeds de majesteit
    dier wetten ontheiligd. Gij hebt de wet durven aanroepen, waarin
    uwe beschuldiging staat geschreven, als eene regtvaardiging
    uwer misdaad. Gij hebt die wet in de eene hand gehouden en in
    de andere de bloedige bijl, en hebt schandelijk durven beweren,
    dat de eene het onbeperkt gebruik der andere veroorloofde.

    Maar, ofschoon uw persoon niet gedeerd wordt door dit vonnis,
    verwacht daarom niet dat gij alle straf zult ontgaan. Het bloed,
    dat gij vergoten hebt, heeft u gebrandmerkt, en dat brandmerk
    kan, vrees ik, door geene beterschap in het vervolg worden
    uitgewischt. Gij zult geschuwd worden door eene onpartijdige
    wereld, en door iederen brave als een monster worden nagewezen. Op
    uwe onschuldige nakomelingen zal uw misdrijf drukken, door
    de schande dat zij het nageslacht zijn van een gevoelloozen
    moordenaar. Uwe dagen--en zij zullen slechts weinige zijn--zult gij
    in ellende doorbrengen; en, indien uw gemoed niet geheel onvatbaar
    is voor edeler aandoeningen, indien gij niet geheel in de magt
    blijft van uwe verharde boosheid, zal het verminkte en misvormde
    lijk van uw vermoorden slaaf gedurig voor uwe verbeelding oprijzen,
    te midden van de woelingen des levens en u vervolgen in de uren
    van rust en kalmte.

    Maar, mogt gij ook de verwijten niet tellen eener gehoonde
    maatschappij, mogt gij met onvermurwbare gevoelloosheid de
    knagingen van uw schuldig geweten ondergaan, bedenk, dat er een
    vreeselijker tijd voor u zal aanbreken, en weldra voor u zal
    ingaan, wanneer gij voor een regterstoel moet verschijnen, wiens
    onmagt u geene straffeloosheid kan doen verwachten; wanneer gij uwe
    met bloed bevlekte handen zult moeten toonen voor den regterstoel
    van een onpartijdigen alwetenden Regter. Bedenk dat, roep ik u
    toe, bedenk, zoolang het nog tijd is, dat God is regtvaardig,
    en dat Zijne vergelding niet eeuwig zal uitblijven!


De boete, welke den schuldige, die hier zoo plegtig werd ten
toon gesteld, werd opgelegd, bedroeg zeven honderd pond, of, bij
wanbetaling, eene gevangenisstraf van zeven jaren.

En toch schijnt het dat er mannen waren, die de wijziging dezer wet
een zeer twijfelachtig en vooruitgang der beschaving noemden!" Tot
staving van dit gevoelen, wordt als autoriteit aangehaald, zoo als de
lezer in de redevoering van den advokaat Hunt in het vorig hoofdstuk
kan zien, de meening van den kanselier Harper. En, zoo als in zulke
pleidooijen gewoonlijk het geval is, wordt de oude wet genoemd als eene
wet die den slaaf beter beschermt dan de nieuwe. De uitslag der twee
processen zou ook waarlijk die meening eenigermate aannemelijk maken,
want onder de oude wet werd Slater ten minste veroordeeld tot eene
boete van zeven honderd pond, terwijl onder de nieuwe Eliza Rowand
er afkomt met een "naauwkeurig onderzoek."

Op die wijze straft de wet den moord van een slaaf. Hoe straft zij
nu den moord van den eigenaar door zijn slaaf?

Wij willen als eene proeve daarvan een kort verslag geven van een
regtsgeding van dien aard, dat niet lang geleden in Virginia gevoerd
werd en medegedeeld werd in de Alexandria Gazette van den 23sten
October 1852, als uittreksel uit den Charleston Free Press.


    Zaak van den Neger Henry.

    Het geding van dezen slaaf, die beschuldigd werd van eene poging
    tot moord op den Heer Harrison Anderson, ving aan des maandags en
    werd ten einde gebragt des donderdags avonds. De opperregter in
    Braxton, County Davenport Esq. met vier hem toegevoegde regters
    maakten de regtbank uit.

    De Staat werd vertegenwoordigd door zijn attorney Charles
    B. Harding, Esq., en de beschuldigde werd met zeer veel bekwaamheid
    en zeer welsprekend verdedigd door de Heeren Wm. C. Worthington en
    John A. Thompson Esqrs. Het bewijs der schuld was overtuigend. De
    meerderheid der regters oordeelde dat op hem de hoogste straf
    van toepassing was; maar met eenparigheid werd besloten, dat
    hij veroordeeld zou worden tot het ontvangen van vijfhonderd
    geeselslagen, niet meer dan negen en dertig achter elkander. De
    geneesheer van het gevangenhuis werd gelast toe te zien, dat zij
    niet te spoedig na elkander zouden gegeven worden, en alleen dan,
    wanneer, naar zijn oordeel, de beschuldigde ze verdragen kon.


In een ander blad vinden wij dat de Free Press zegt:


    De meerderheid der regters oordeelde, dat op hem de hoogste
    straf van toepassing was; maar met eenparigheid werd besloten,
    dat hij veroordeeld zou worden tot het ontvangen van vijfhonderd
    geeselslagen, niet meer dan negen en dertig achter elkander. De
    geneesheer van het gevangenhuis werd gelast toe te zien, dat zij
    niet te spoedig na elkander zouden gegeven worden, en alleen dan,
    wanneer, naar zijn oordeel, de beschuldigde ze verdragen kon. Dit
    moge welligt eene harde en wreede straf schijnen, maar wanneer
    wij in aanmerking nemen, dat zij in overeenstemming is met de
    wetten van het land, en dat de oproerigheid onder de slaven van
    dezen staat inderdaad zorgwekkend wordt, mogen wij de billijkheid
    dier straf niet in twijfel trekken.


Wil iemand beweren, dat, omdat het leven van den meester aan meer
gevaar is blootgesteld van de zijde van den slaaf, dan dat van den
slaaf van de zijde des meesters, deze evenredigheid in de straf
bestaat? Zij die zulk eene wet verdedigen, zullen wel doen eens na
te denken over de ernstige woorden van een oud boek, dat ingegeven
werd door Een, die geen aanzien des persoons kent:

"Zoo ik het regt versmaad heb van mijn dienstknecht of van mijne
dienstmaagd, als zij zich over mij beklaagden;

"Wat zoude ik dan doen als God opstond? en als Hij bezoeking deed
wat antwoord aan hem geven?

"Heeft niet, die mij in 's moeders ligchaam vormde, ook hem gemaakt? en
ons in éénen moederschoot gekoesterd?"



HOOFDSTUK IX.

MATIGE KASTIJDING EN TOEVALLIGE DOOD.

    De Staat tegen Castleman.


Korten tijd voor zij den dood van den slaaf Tom schetste, las de
schrijfster het verslag van het volgende regtsgeding. De treurige
feiten, daarin voorkomende, zweefden haar voor den geest toen zij
schreef:


    "Welk mensch durft het doen, maar durft het niet aan hooren. Wat
    onze mede-broeders en mede-christenen moeten lijden, kan ons niet
    verhaald worden, zelfs niet in onze binnenkamer, zoo snijdt het
    door de ziel. En toch, o, mijn vaderland! geschiedt dat alles
    onder de schaduw uwer wetten! en o Christus, uw kerk ziet het
    bijna zwijgend aan!"


Het wordt geheel wedergegeven zoo als het opgesteld was door
Dr. G. Bailey, den menschlievenden en kundigen redacteur van de
National Era.


    Uit de "National Era," Washington 6 November 1851.



    Moord-aanslag in Clarke County, Virginia.

    Sedert eenigen tijd bevatten de nieuwspapieren van Virginia
    mededeelingen omtrent een schrikkelijk treurspel, dat in Clarke
    County van dien Staat heeft plaats gehad. Een slaaf van den
    kolonel James Castleman, werd, zoo als men zegt, met een keten
    om den hals vastgelegd, en door zijn meester doodgegeeseld, omdat
    hij gestolen had. De geheele nabuurschap van de plaats, waar dit
    geschiedde, geraakte in een staat van spanning; de bladen van
    Virginia deelden om strijd die wreede daad mede; en de inwoners
    der Noordelijke Staten werden opgeroepen, om als getuigen op te
    treden voor den regter, opdat aan den slaven-eigenaar loon naar
    werken zou worden gegeven. De daad was dan ook vreeselijk; zij was,
    wij durven het zeggen, bijna en zonder wederga, en ze mag niet
    als proeve worden aangevoerd van de behandeling der slaven in het
    algemeen. Wij deelden het gebeurde niet mede; wij wilden liever met
    de mededeeling er van wachten, tot de regtbank vonnis zou hebben
    geveld, en wij de misdaad te gelijk met de straf konden mededeelen,
    wanneer de Staat zich op den misdadiger zou gewroken hebben.

    Zij, die door dat gruwelstuk diep getroffen waren, zullen zeker
    verrast en teleurgesteld zijn, wanneer zij vernemen, dat de
    bedrijvers er van verhoord en vrijgesproken werden; en wanneer zij
    het volgende verslag van het regtsgeding en de uitspraak lezen,
    dat, op verlangen der vrienden van den beschuldigde openbaar werd
    gemaakt, zal hunne teleurstelling in bittere verontwaardiging
    overgaan.


Het volgende verslag, dat men veronderstelt opgemaakt te zijn door
den advokaat, na het regtsgeding, is door de vrienden van den kolonel
ons ter hand gesteld, met verzoek het openbaar te maken.


    Uit den "Spirit of Jefferson."

    "Voor het Hoog Geregtshof van Clarke County, aanvangende den
    13den October, onder voorzitterschap van den regter Samuels,
    verschenen James Castleman en zijn zoon Stephen D. Castleman,
    beiden beschuldigd van moord op den neger Lewis, eigendom van
    den laatste. Op raad van hun advocaat, verlangden de partijen,
    dat hunne zaak afzonderlijk zou worden behandeld, en de attorney
    voor den Staat bepaalde, dat James Castleman het eerst zou worden
    verhoord.

    "Uit dat geding bleek, dat verscheidene maanden voor dat het feit
    gepleegd was, de geldlade in de herberg van Stephen Castleman,
    en de sterke dranken, die in groote hoeveelheid in den kelder
    waren, van tijd tot tijd bestolen waren geworden, en dat die
    diefstallen zeer aanmerkelijk waren toegenomen. Uit verschillende
    omstandigheden had men verdenking opgevat tegen Lewis en een
    anderen neger, Reuben, een hoefsmid, het eigendom van James
    Castleman; maar door behulp van twee der huisbedienden waren zij
    tot nog toe aan alle waakzaamheid ontsnapt.

    "Op den 20sten Augustus laatstleden, in den achtermiddag, ontdekte
    S. D. Castleman toevallig eene spleet, waardoor hij, met behulp van
    een der huisbedienden, volkomen in staat werd gesteld de dieven
    te zien, en de wijze te ontdekken, waarop de diefstallen waren
    gepleegd. Hij liet terstond zijn vader roepen, die niet ver van hem
    af woonde, en nadat hij dezen zijne ontdekking had medegedeeld,
    besloot men, dat men de misdadigers plotseling zou straffen en
    vóór dat zij wisten dat hunne daad aan het licht was gekomen.

    "Lewis werd het eerst gestraft, en op eene wijze, zoo als ten
    duidelijkste blijkt, die hem geen ernstig letsel kon geven,
    namelijk door eene geeseling met een breed lederen riem. Hij werd
    streng gestraft, evenwel slechts in verhouding tot zijne misdaad;
    niemand kon dan ook beweren, dat die straf zijn leven of zijne
    gezondheid in gevaar bragt. Hij bekende het misdrijf en verklaarde,
    dat hij het gepleegd had met behulp van valsche sleutels, die de
    smid Reuben hem had geleverd.

    "Deze werd onmiddellijk daarna gestraft. Men geloofde, dat hij
    de voornaamste misdadiger was, en hij toonde zich verharder en
    weerspanniger dan Lewis zich getoond had. Het bleek dan ook,
    zoowel uit de aanklagt als uit de verdediging, dat hij met
    grooter gestrengheid werd gestraft dan zijn medepligtige. Er
    volgde evenwel ook van zijne zijde eene bekentenis, en hij gaf de
    valsche sleutels, een waarvan hij zelf gesmeed had, door middel
    van welke de diefstal was gepleegd, over.

    "Verder bleek bij de behandeling dezer zaak, dat Lewis gegeeseld
    werd in een bovenvertrek van het magazijn, dat grensde aan het
    pakhuis van Stephen Castleman, en aan de straatzijde lag; de slaaf
    werkte daar gewoonlijk; dat, nadat hij de straf had ondergaan,
    de neger Lewis, omdat hij niet weg zou loopen, terwijl zij Reuben
    haalden, met een ketting rond zijn hals werd vastgemaakt aan
    een balk boven zijn hoofd. De lengte van den ketting, de breedte
    en dikte van den balk, zijne hoogte boven den grond en de lis,
    die zijn hals omsloten had, waren naauwkeurig gemeten, en daaruit
    was gebleken, dat de ketting, zonder de lis en den balk, anderhalf
    voet langer was dan de afstand tusschen de schouders van den slaaf
    en den balk daarboven, dat de ketting dus verre van gespannen kon
    geweest zijn; dat de lis (die zoodanig was gelegd, dat zij niet
    verder kon digtgehaald worden) rustte op de schouders en de borst,
    en slechts zooverre was toegehaald, dat zijn hoofd er niet door
    kon, en dat er geene andere gelegenheid in het vertrek was om den
    ketting vast te maken, dan aan gezegden balk. Zijne handen werden
    vóór hem gebonden; een blanke, die met Lewis dien dag gewerkt had,
    werd door de Castlemans bij hem gelaten, om te zorgen, dat hij niet
    ontsnapte, terwijl zij met Reuben bezig waren. Uit de verklaring
    van dezen man (die als getuige door den Staat werd opgeroepen)
    bleek, dat Lewis gevraagd had om een bankje om op te staan,
    of om iets waarop hij steunen kon; dat nadat de Castlemans hem
    verlaten hadden, de vrees door hem werd te kennen gegeven, dat
    hij nogmaals gegeeseld zou worden, wanneer zij terug kwamen, en
    dat hij zeide zich den hals te willen afsnijden, indien hij maar
    een mes had en eene hand kon loswringen. De getuige verklaarde,
    dat de neger "ferm op zijn beenen stond"; dat hij zich vrij naar
    alle zijden kon bewegen, en dat hij zich volstrekt niet beklaagd
    had over de wijze, waarop hij geboeid of vastgemaakt was. Getuige
    verklaarde ten slotte, dat hij een half uur met Lewis geweest
    was en hem toen verlaten had, om naar huis te gaan.

    "Nadat zij Reuben hadden gestraft, keerden de Castlemans met
    dezen naar het magazijn terug, daar hun voornemen was de twee
    mannen tegen elkander te hooren, in de hoop dat zij, door een
    verhoor van beiden te zamen, alle medepligtigen zouden ontdekken.

    "Zij waren niet langer dan een half uur weg geweest. Toen zij het
    vertrek binnen traden vonden zij Lewis aan zijn hals hangende
    met de voeten naar achteren en met de knieën eenige duimen van
    den grond. Zijn hoofd hing voorover en het ligchaam was nog zacht
    (verslapt), maar het leven was er uit.

    "Uit de verklaring der heelkundigen, die op verlangen van
    den coroner eene lijkbeschouwing hielden, bleek, dat de dood
    veroorzaakt was door verworging; en andere kundige geneesheeren
    bewezen dat, uit den toestand der hersenen en bloedvaten na
    den dood (welke toestand gebleken was door de lijkschouwing)
    de gestorvene niet bezweken kon zijn vóór de verworging.

    "Nadat het geheele getuigen-verhoor was afgeloopen, verklaarden de
    gezworenen, van hunne plaats in de regtszaal, uit eigen beweging,
    vóór dat nog door een der advokaten het woord was gevoerd, dat zij
    het eens waren omtrent het vonnis. De raadslieden der beschuldigden
    vereenigden zich er mede, dat dit terstond zou worden uitgesproken,
    en dat vonnis luidde "onschuldig." De attorney van den Staat
    verklaarde toen aan het Hof dat alle feiten, die tot verdere
    vervolging zonden kunnen leiden, aan de jury waren medegedeeld; en
    daar geen nieuwe getuigen in het geding van Stephen D. Castleman
    konden gehoord worden, stelde hij aan het Hof voor het nolle
    prosequi uit te spreken. De regter antwoordde dat de zaak door
    het getuigen-verhoor duidelijk en volledig aan de jury bekend
    was gemaakt; dat het Hof niet enkel genoegen nam met het vonnis,
    maar dat, indien er een ander vonnis was geveld, appel zou zijn
    aangeteekend; dat, daar er geene meerdere getuigen in de zaak van
    Stephen konden gehoord worden, de attorney voor den Staat teregt
    een nolle prosequi ten zijnen aanzien voorstelde, en dat het Hof
    daarmede genoegen nam. Dien overeenkomstig werd een nolle prosequi
    uitgesproken en de beide beschuldigden in vrijheid gesteld.

    "Wij moeten hier nog bijvoegen, dat er twee dagen heengingen met
    het getuigen-verhoor, en dat de zaak behandeld werd door eene
    jury uit Clarke County. Men had voor beide beschuldigden borg
    gesproken bij hunne arrestatie, en ook voor den tijd, dat het
    proces hangende was."

    Aangenomen dat, volgens de wet, de moord niet bewezen was; wie
    kan toch, na deze eenzijdige mededeeling, er nog aan twijfelen,
    dat de slaaf stierf ten gevolge van de straf door hem ondergaan?

    In criminele zaken, waarborgt de Grondwet van den Staat aan den
    beschuldigde het regt, dat zijne zaak door eene onpartijdige
    jury in het openbaar zal behandeld worden; het regt om bekend
    te worden gemaakt met den aard en de oorzaak der beschuldiging;
    om gehoord te worden tegenover de aanklagers; om getuigen à
    décharge te dwingen hunne verklaring af te leggen, en het regt
    op den bijstand van een regtsgeleerde. Dit zijn waarborgen,
    die volstrekt vereischt worden om de onschuld tegen een haastig
    of partijdig oordeel te beschermen; volstrekt vereischt om
    onregtvaardigheid te voorkomen. Daar die waarborgen niet voor
    slaven bestaan, moest elke slaven-eigenaar gevoelen, dat er op
    hem zooveel te grooter zedelijke verpligting rustte. Hij is de
    eenige regter; hij alleen beoordeelt het misdrijf, de feiten,
    waardoor het bewezen is, en de grootte der straf. Wanneer de
    slaaf van eene misdaad verdacht wordt, eischt de menschelijkheid,
    dat hem de beschuldiging worde medegedeeld; dat hij tegen zijn
    aanklager gehoord worde, dat het hem veroorloofd zij, feiten tot
    bewijs zijner onschuld aan te voeren.

    En hoe werd de arme Lewis behandeld? De zoon van Castleman zeide,
    dat hij den dief van het geld ontdekt had; en terstond wordt
    besloten dat de misdadigers onverwacht zullen gestraft worden,
    en vóór zij wisten dat hunne misdaad ontdekt was. Gestraft
    zonder gehoord te worden? Gestraft op het getuigenis van een
    huisbediende, en naar den aard van welk getuigenis het Geregtshof
    niet schijnt onderzocht te hebben! Geen enkel woord billijkt
    de veronderstelling dat er een zorgvuldig onderzoek naar hunne
    schuld was ingesteld. Lewis en Reuben werden op lossen grond,
    zonder verder onderzoek, voor de schuldigen gehouden; en toen,
    zonder dat het hun toegestaan werd het tegendeel welligt te
    bewijzen, werden zij gegeeseld tot hun, door ligchaamspijn eene
    bekentenis ontperst werd.

    Is dit de regtvaardigheid van Virginia?

    Lewis werd gestraft met een "breed lederen riem"; hij werd "streng
    gestraft"; dit behoefde men ons niet te zeggen. Een "breed lederen
    riem" is wel geschikt voor eene strenge straf. "Maar niemand
    heeft beweerd", zegt het verslag, "dat deze straf het leven of
    de gezondheid in gevaar brengt." Dat is onwaar; het werd destijds
    nadrukkelijk in de nieuwsbladen gezegd, en het was ook de meening
    van alle bewoners uit den omtrek, dat die straf het leven in zeer
    groot gevaar stelt. Maar straks hierover nader.

    Lewis werd achtergelaten. Een ketting werd om zijn hals
    vastgemaakt, zoodanig dat hij zich niet kon verworgen, en aan
    een balk boven hem bevestigd, eene speling latende van anderhalf
    voet. Zoolang hij regt op bleef staan, was hij zeker zich niet
    te zullen worgen, maar hij kon niet zitten noch knielen; en viel
    hij flaauw, dan werd zijn keel digtgeknepen. Het verslag zegt, dat
    zij hem zoo vastmaakten, opdat hij niet zou kunnen wegloopen. Als
    dit het eenig doel was, kon het op beter en minder wreede wijze
    bereikt worden, zoo als elke lezer zelf inziet. Die manier om
    zich van hem te verzekeren, werd waarschijnlijk gevolgd om hem
    vrees aan te jagen, en gaf te gelijkertijd eenige genoegdoening
    aan de wraakzucht van hen, die deze daad bedreven. De man,
    dien zij achterlieten om op Lewis te passen, zeide, dat hij,
    na een halfuur bij hem te zijn gebleven, naar huis was gegaan;
    en dat Lewis toen nog leefde. De Castlemans verklaarden, dat
    zij, na Reuben gestraft te hebben, terug waren gekomen, na eene
    afwezigheid van niet meer dan een half uur, en zij vonden hem
    hangende en dood. Wij vestigen de aandacht op dit gedeelte van
    het verhoor, om aan te toonen hoe los de verklaringen daar heen
    werden geworpen, waaruit het bewijs zou moeten worden opgemaakt.

    Waarom werd Lewis geketend en toch een man bij hem
    achtergelaten? "Om zeker te zijn dat hij niet zou ontsnappen,"
    zeggen de Castlemans. Is het de gewoonte slaven op die wijze te
    ketenen en een wachter bij hen te plaatsen, om hunne ontsnapping
    te voorkomen? Indien de straf van Lewis niet buitengewoon geweest
    ware, en indien hij niet bedreigd ware geworden met eene nieuwe
    straf na hunne terugkomst, zou het overbodig geweest zijn hem
    te ketenen.

    De verklaring van den man, die op hem passen moest, doet hem
    voorkomen als een wanhopende, ter prooi aan vrees en smart. "Lewis
    vroeg een bankje om op te zitten." Waarom? Was hij niet lijdend en
    uitgeput en verlangde hij niet te rusten, zonder gevaar te loopen
    zich te verworgen? Verder, vroeg hij iets om op te steunen; nadat
    de Castlemans hem verlaten hadden, gaf hij de vrees te kennen,
    dat, wanneer zij mogten terugkomen, hij nogmaals gegeeseld zou
    worden, en zeide zich den hals af te willen snijden, als hij een
    mes had en eene hand kon loswringen. De kastijding, die hem tot
    zulk eene wanhoop bragt, moet wel vreeselijk geweest zijn!

    Hoe lang zij afwezig waren, weten wij niet, want de verklaringen
    zijn, omtrent dit punt, met elkander in strijd. Zij vonden hem
    hangende en dood; zijne voeten achter het lijf, zijne knieën
    eenige weinige duimen van den grond, en zijn hoofd voorover
    gebogen; juist in de houding, waarin hij natuurlijk moest zinken,
    wanneer hij zich niet meer staande kon houden. Zij wilden het
    doen voorkomen dat hij zich-zelven verhangen heeft. Al kon dit
    bewezen worden (wij behoeven naauwelijks te zeggen dat het niet
    bewezen is) zou het toch slechts in geringe mate hunne schuld
    verminderen. Het waarschijnlijkst is, dat hij in elkander zakte
    door smart, vermoeijenis en vrees uitgeput. Wat de verklaring der
    heelmeesters betreft, die op eene lijkschouwing zijn gegrond,
    van den toestand der hersenen en bloedvaten, dat de overledene
    niet gestorven kon zijn vóór de verworging, deze is naauwelijks
    de aandacht waardig. Wij kennen het feilbare en onzekere van zulk
    een onderzoek.

    Voor zoo ver wij het konden nagaan, was de eenige getuige, die
    voor hun onschuld kon pleiten, de man, dien de Castlemans tot
    bewaker hadden aangesteld. Maar hij hing, als werkman, geheel van
    hen af. Er zouden andere getuigen hebben kunnen optreden; waarom
    die niet opgeroepen zijn, zal de attorney moeten verantwoorden. Om
    onze beweringen te staven, en te bewijzen, dat in deze het regt
    zijn loop niet heeft gehad, roepen wij de volgende getuigenis
    in van een zeer achtenswaardig inwoner dezer stad, die op verre
    na geen abolitionist is. De slavenhouders, die door hem genoemd
    worden, zijn hier zeer goed bekend, en zouden terstond aan de
    oproeping hebben voldaan, indien zij, die met de behandeling der
    zaak belast waren en hunne bereidvaardigheid kenden, die oproeping
    hadden gedaan.



    "Aan den Uitgever van de Era.

    "Ik zie dat de Castlemans, wien een proces werd aangedaan wegens
    het doodgeeselen van een slaaf in Virginia, zegepralend werden
    vrijgesproken"--zoo als velen verwachtten. Er zijn drie personen
    in deze stad, met wie ik bekend ben, die met de Castlemans waren
    gedurende den nacht, waarin dat schriktooneel plaats had. Zij
    hoorden de vreeselijke geeselslagen en oorverscheurende kreten en
    jammerklagten van den lijder. Zij verzochten den eenigen blanke,
    dien zij toen vinden konden, en die niet in het bloedige werk
    betrokken was, tusschen beiden te treden; maar langen tijd
    weigerde hij, op grond dat hij van de Castlemans afhing en hun
    toorn vreesde, wanneer hij een woord zeide, dat niet naar hun
    genoegen was, vooral nu zij beschonken waren; hij zou zijn eigen
    leven welligt daardoor in gevaar stellen. Hij waagde het evenwel
    en gaf bij zijne terugkomst verslag van de wreedaardige wijze,
    waarop de slaven geboeid, gegeeseld en vastgebonden waren in het
    bovengedeelte van de werkplaats. Des morgens, toen die personen
    vernamen dat een der slaven gestorven was, waren zij zoozeer
    getroffen en verontwaardigd, dat zij niets in het huis wilden
    gebruiken, en Castleman zijne wreedheid verweten. Deze betuigde
    zijn leedwezen dat de slaaf was gestorven, en vooral, zoo als hij
    verzekerde, omdat hij daaraan onschuldig was; men meende dat hij
    door afmatting in zwijm was gevallen, en door den ketting, die om
    zijn hals was geslagen, geworgd was. De personen, die ik hier op
    het oog heb, houden zelf slaven, maar zij waren zoo zeer getroffen
    en aangedaan, dat zij niet hadden kunnen slapen (twee hunner zijn
    dames) en vele nachten daarna sliepen zij zeer onrustig en werden
    hunne droomen gedurig door die vreeselijke herinnering benaauwd.

    "Die personen zouden belangrijke getuigen zijn geweest en gaarne
    in het geding zijn opgetreden. Dat zij van de zaak kennis droegen,
    werd aan de betrokken autoriteiten medegedeeld, en toch werd hunne
    getuigenis niet ingeroepen. De eenige getuige was die afhankelijke
    persoon, die het voor zijn eigen leven gevaarlijk achtte tusschen
    beiden te treden."

        De uwe, etc.
        J. F.



    Het verslag, zoo als dat door de vrienden der beschuldigden
    werd medegedeeld, toont dat er eene afschuwelijk wreede daad
    is gepleegd. De mededeelingen van onzen correspondent leveren
    het bewijs, dat de waarheid niet in haar geheel is aan het licht
    gekomen, en dat het regt in zijn loop is gestuit. Uit den uitslag
    van het geding kan men zien, hoe onverantwoordelijk de magt
    van den meester over den slaaf is, en dat de eenige bescherming
    van dezen te zoeken is in de menschlievendheid van den meester,
    niet in de waarborgen der wet.

    Onze handelwijze, met betrekking tot deze zaak, onze weigering
    om van eenige mededeeling daaromtrent in ons blad op te nemen,
    alvorens de regtbank uitspraak had gedaan, kan doen zien, dat
    wij niet vijandelijk zijn gezind jegens onze slavenhoudende
    landgenooten. Wij hebben dan ook zonder vooroordeel deze
    betreurenswaardige zaak nagegaan, maar wij moeten, met het oog
    op de regtspleging, het slavenstelsel ten hoogste afkeuren. De
    nieuwsbladen in Virginia nemen over het algemeen het verslag
    over uit den Spirit of Jefferson, zonder commentariën. Zij zijn
    blijkbaar niet tevreden, dat er geen regt is gepleegd; ongetwijfeld
    zullen zij ontkennen, dat de beschuldigden, volgens de wet, een
    moord hebben bedreven; maar zij zullen niet ontkennen, dat zij
    zich schuldig hebben gemaakt aan eene gruweldaad, die hen voor
    altijd in eene Christen-maatschappij brandmerkt.



HOOFDSTUK X.

AANGENOMEN BEGINSELS.--DE STAAT TEGEN LEGREE; EEN GEVAL DAT NIET IN
DE WETBOEKEN VOORKOMT.


Uit een overzigt van al de gedingen, die wij tot dusver mededeelden,
en van de beginsels die in de regterlijke uitspraken doorstralen,
moet de lezer de volgende feiten afleiden:

Vooreerst, dat de meesters nu en dan hunne slaven doodmartelen.

Ten tweede, dat het dooden op die wijze van een slaaf op zich zelf,
door de slaven-regtspleging, niet als moord wordt aangenomen.

Ten derde, dat de slaaf, wanneer hij zijn meester weerstand biedt,
altijd mag gedood worden.

Uit dit alles volgt, dat, wanneer de omstandigheden bij Toms dood
volkomen waren bewezen door het getuigenis van twee blanken, Legree,
bij eene consequente toepassing der slavenwet, nog niet als moordenaar
zou beschouwd worden, want Tom bood weerstand aan den wil van zijn
meester. Zijn meester had hem iets bevolen in tegenwoordigheid
van andere slaven. De meester begon met eene kastijding om hem tot
gehoorzaamheid te dwingen. En bij den eersten oogopslag moet iedereen
inzien, dat, wanneer de wet hem geen magt geeft, om, in zulk een geval,
tot gehoorzaamheid te dwingen, alle magt over de slaven denkbeeldig
is. Geene regtbank in het Zuiden zou durven staande houden, dat Legree
onregt had om de kastijding te doen aanhouden, zoo lang Tom in zijne
ongehoorzaamheid volhardde. Legree stond gedurende al dien tijd bij
hem, maande hem aan om zich te onderwerpen, en beloofde hem, zoodra hij
zich onderwierp, hem vrij te laten. Toms verzet was oproerigheid. Het
was een voorbeeld, dat op geene plantage in het Zuiden mogt geduld
worden. Volgens de uitdrukkelijke bewoordingen der grondwet van
Georgia en volgens de gewone uitlegging en toepassing der slavenwet,
berust, in buitengewone gevallen als dit, het regt over leven en dood
in de handen van den meester. Het geldt hier geene daad als die van
Souther in zijn proces tegen den Staat. Het slagtoffer van Souther
maakte zich aan geen verzet of oproer schuldig. De straf was in dat
geval niet meer dan eene wraakoefening over eene gepleegde misdaad,
en geene poging om den dader tot gehoorzaamheid te brengen.

Er is geen enkel beginsel in de slaven-regtspleging, volgens hetwelk
een man, die, in den toestand van Legree als deze handelende, voor
moord zou kunnen vervolgd worden. Iedereen moet erkennen, dat, wanneer
dit het geval mogt wezen, de grondslag van het gansche slavenstelsel
in duigen moet vallen. Wel is waar, Tom verzette zich ter wille van
zijn geweten. Maar de wet erkent niet en kan niet erkennen, dat de
neger een van zijn meester onafhankelijk geweten bezit. Wanneer men
aannam dat de neger gehoorzaamheid kon weigeren aan zijn meester,
in geval hij diens bevel in strijd met zijn geweten mogt achten,
zou er eene algemeene anarchie ontstaan. Zoo het Tom in dit geval
veroorloofd werd zijn meester ongehoorzaam te zijn, omdat zijn
geweten hem dat beval, zou Sambo morgen en Quimbo overmorgen, om eene
gewetenszaak, gehoorzaamheid weigeren. Velen hunner mogen dan teregt
gedacht hebben, dat het zonde was te handelen zoo als zij deden. De
mulattin moge gevoeld hebben, dat het in strijd was met Gods bevel
dat zij een anderen echtgenoot nam. Moeders mogen begrepen hebben,
dat het meer haar pligt was om te huis te blijven en te zorgen voor
hare jonge en zwakke kinderen, dan in het veld te gaan werken voor
Legree. De schade zou niet te voorzien zijn, die aan katoenplantages
zou worden berokkend, wanneer den neger het regt werd toegekend naar
de inspraak van zijn geweten te luisteren. Indien het slavenstelsel
een regtvaardig stelsel is en gehandhaafd moet worden, mag men het
gedrag van Simon Legree in deze niet laken; want hij deed niet meer dan
volstrekt noodig was om het stelsel te handhaven, en Tom stierf ten
gevolge eener dweepzieke en dwaze volharding in zijn verzet tegen de
magt die bestond, die gesteld was door God. Hij volgde de ziekelijke
inspraak van zijn onverbeterlijk verdorven hart, en verzuimde die
"wijze lessen van het geschreven woord," die, zoo als wij hebben doen
zien, zoo schoon zijn voorgekomen aan voortreffelijke regtsgeleerden.



HOOFDSTUK XI.

DE ZEGEPRAAL VAN HET REGT OVER DE WET.


Na mij dus verpligt gezien te hebben op zoovele regtsgedingen te
wijzen, waarin de regtvaardigheid heeft moeten onderdoen voor de
wet, en de billijkheid en menschenliefde zijn teruggedrongen door de
grendels en sluitboomen der logica, rekenen wij ons gelukkig ook van
een regtsgeding te kunnen spreken, in Noord-Carolina gevoerd, waarin
de edeler aandoeningen van het menschelijk hart de grenzen der wet
hebben doen overschrijden, en waarvan de behandeling blijkt plaats
gehad te hebben door mannen, die zich niet schaamden in hun boezem
die gevaarlijke en onafhankelijke beweegkracht te voelen kloppen,
die men het menschelijke hart noemt; ofschoon, bij de mededeeling van
dat proces, treurige maar onvermijdelijke gewaarwordingen zich van onze
ziel zullen meester maken, omdat daaruit de publieke opinie blijkt, die
toestond dat op klaarlichten dag, in de hoofdstad van Noord-Carolina,
zulke mishandelingen op eene ongelukkige vrouw gepleegd werden. Het
publiek scheen zoo geheel doordrongen en overtuigd van de waarheid
der leerstellingen door den regter Ruffin verkondigd, dat de magt van
den meester absoluut moet zijn, dat het niet durfde tusschen beiden
treden, toen het arme schepsel, barrevoets en bloedend, aan den hals
van een paard werd voortgesleept, dat door de straten van Raleigh
draafde en vijf (engelsche) mijlen in het uur aflegde. Het scheen
ook dat de schrikkelijkste mishandelingen en gruweldaden, die men
zich denken kan, of waarvan men getuige kan zijn, aangezien werden
zonder dat men poogde ze te doen ophouden, door een aantal inwoners,
waaronder wij de namen der achtenswaardigste mannen aantreffen. Maar
het troost ons hier den procureur-generaal te hooren spreken, zoo
als het een mensch betaamt, want waarlijk er bestaat geene reden
om de vreeselijke werking van het slavenstelsel te ontveinzen en te
miskennen, of de weinig troostrijke en lenigende bepalingen er van,
zoo gering en onbeduidend die leniging is, op te vijzelen.

Wij nemen het verslag van het geding over, zoo als het medegedeeld
werd door den redacteur der National Era Dr. Bailey, een man, wiens
opregtheid en goede trouw boven alle verdenking verheven zijn, zoo
als iedere regel die hij schrijft reeds zelf getuigt.

De lezer moge bij den eersten aanblik verwonderd zijn, dat hij hier het
getuigenis van slaven vindt opgenomen, maar hij neme in aanmerking,
dat een slaaf de hoofdpersoon in het proces is, en het getuigenis
van slaven slechts van onwaarde is, wanneer het blanken geldt.


    Een belangrijk regtsgeding.

    Wij vinden in een der dagbladen van Raleigh (Noord-Carolina)
    van den 5den Junij 1851 het verslag van een belangrijk geding,
    in de voorjaars zitting van het Hoog-Geregtshof gevoerd. Mima,
    eene slavin, werd aangeklaagd van moord gepleegd op haar meester
    William Smith uit Johnstons County in den nacht van den 29sten
    November 1850. De aanklager was Sidney, een slaaf van twaalf
    jaren, die verklaarde dat in dien nacht hij en eene jonge slavin,
    Jane genaamd, uit den slaap gewekt waren door het roepen van
    hun meester, Smith, die juist t' huis was gekomen. Zij stonden
    op en vonden Mima aan den hals van een paard gebonden, met twee
    koorden, een om haar hals en een om hare handen. De verslagene
    bragt haar in huis rukte het koord van haren hals en bond haar
    aan een balk. Hij vroeg iets te eten, wierp haar een stuk brood
    voor en na dit gedaan te hebben, sloeg hij haar op haar blooten
    rug met een dik stuk hout, en bragt haar verscheidene slagen
    toe. Korten tijd daarna begaf zich de verslagene naar buiten,
    om eene zekere reden; getuige vergezelde en lichtte hem met eene
    toorts en hoorde hem toen zeggen, dat hij "het met die gevangene
    wel uit zou maken." Het licht woei uit en hij ging in huis om het
    weder aan te steken. Hij vond daar Jane, maar de gevangene was
    los geraakt en bevond zich daar niet meer. Terwijl hij de toorts
    aanstak, hoorde hij buiten slagen vallen, en den verslagene twee
    of drie malen roepen: "O Leah! o Leah!" Getuige en Jane gingen
    naar buiten, zagen den verslagene in zijn bloed badende, werden
    zeer bevreesd, liepen in huis en sloten zich op. Leah blijkt de
    moeder van den verslagene te zijn geweest, en had hem twee jaren
    geleden verlaten, omdat hij haar gedurig mishandelde.

    Smith lag sprakeloos en buiten bewustzijn tot dat hij den volgenden
    morgen aan zijne wonden stierf.

    Uit het proces bleek, dat Carroll, een blanke, die op ongeveer eene
    mijl afstands van het huis des verslagenen woonde, en wiens vrouw
    doorging voor een onecht kind van Smith, den morgen na den moord
    in zijn bezit had eene door den Sheriff High, den vorigen dag aan
    den verslagene ter hand gestelde kwitantie van gevangeniskosten
    en eene nota van vijf en dertig dollars, die een zekere William
    Price aan den verslagene verschuldigd was, en die Carroll korten
    tijd later inde; zoo ook de gouden sleutels en cachetten van den
    verslagene, terwijl nergens uit bleek op welke wijze Carroll in
    het bezit van een en ander gekomen was.

    De volgende verklaringen uit het getuigenverhoor bevatten zulke
    verschrikkelijke feiten, die tevens zoo onteerend zijn voor hen,
    die ze op klaar-lichten dag aanzagen, dat wij ze overnemen,
    zoo als zij in het nieuwsblad van Raleigh vermeld zijn.

    "De verdediging ving thans aan; de getuigen à décharge
    werden gehoord (volgen de namen). Hunne verklaringen kwamen
    in substantie hierop neder. In den voormiddag van vrijdag den
    29sten November ll., haalde de verslagene de beschuldigde uit
    de gevangenis te Raleigh, en bond haar een koord om haar hals
    en vuisten; die koorden werden vastgemaakt aan den hals van
    het paard. De verslagene vloekte hevig op de beschuldigde,
    besteeg toen zijn paard en reed weg. Toen hij op de hoogte van
    het Telegraphisch-bureau in Fayettestreet was, beval hij de
    beschuldigde schoenen en kousen uit te trekken, vloekte weder
    op haar en reed voort in snellen draf; hij reed de fabriek van
    Peck voorbij, de beschuldigde scheen zeer onderworpen en gedwee;
    hij sloeg daarop de straat ten oosten van het kapitool in, met
    eene snelheid van vijf (engelsche) mijlen in het uur. Hij zette
    zijn rit voort tot hij den hoek van Rock bereikt had, ongeveer
    eene halve of drie kwart mijl van het kapitool. Verder bleek,
    dat hij omstreeks vier ure na den middag het huis van Cooper een
    van de getuigen bereikte, dat dertien mijlen van Raleigh ligt;
    dat het zeer hard regende; dat de verslagene van zijn paard steeg;
    dat hij het los liet staan en de beschuldigde met zich voerde;
    dat getuige het paard van den verslagene naar stal bragt;
    hij hoorde groot gedruisch in zijne woning; snelde daarheen,
    zag zijn dochtertje, zeer beangst, buiten in den regen loopen;
    ging naar binnen; de verslagene stak de beschuldigde in de oogen
    en deze schreeuwde luid; hij deed hem ophouden; werd toornig en
    verlangde dat hij heen zou gaan; verslagene verliet hem na eene
    korte poos, een uur voor zons ondergang ongeveer; toen hij hem
    verliet was de gevangene weder gebonden als vroeger; hare armen en
    vingers waren zeer gezwollen; de touwen om hare polsen waren dun,
    en diep in het vleesch gedrongen, dat ze bijna geheel bedekte;
    dat, hetwelk als een lis om haar hals was geslagen, dikker;
    de verslagene rukte bij tusschenpoozen aan die lis, die dan de
    keel der beschuldigde digtkneep; zij was barrevoets en bloedde;
    de verslagene werd, na het vallen van den avond, ongeveer zes
    mijlen van zijn huis gezien, op een afstand van vier en twintig
    of vijf en twintig mijlen van Raleigh."

    Waarom velde men het monster niet neder, en strafte men hem niet
    voor zijne helsche wreedheid?

    De Procureur-Generaal behandelde de zaak blijkbaar met tegenzin. De
    verdediger toonde in de eerste plaats aan, dat de bewijzen
    onvoldoende waren om de beschuldigde van de misdaad te verdenken;
    ten tweede dat, wanneer het bij de jury boven allen twijfel vast
    stond, dat de beschuldigde de daad volbragt had, er nog slechts
    sprake kon wezen van manslag.

    "Een enkele slag door den eenen gelijke aan den ander toegebragt,
    gaf aan moord het karakter van manslag. Volgens de wet kon de
    misdaad geen ander karakter hebben, wanneer zij gepleegd was in
    eene plotselinge opwelling van toorn; maar voor dezelfde daad
    gold, wanneer de betrokken personen meester en slaaf waren, een
    andere regel. Dit was noodzakelijk om de tucht onder de slaven
    te handhaven. De raadsman der beschuldigde beriep zich daarna
    op autoriteiten en toonde aan, dat deze zaak geheel overeenkwam
    met die, waarin vroeger uitspraak was gedaan, van den Staat
    tegen Will."


Het beginsel, daarin uitgedrukt door den regter Gaston, luidt:


    "Wanneer een slaaf, tot zelfverdediging, en onder omstandigheden,
    die in hooge mate geschikt zijn om zijne vrees en woede op te
    wekken, zijn opzigter of meester doodt, krijgt de moord, door
    zulke omstandigheden, het karakter van manslag. De wreedheden
    van den verslagene, ten aanzien der beschuldigde, waren tergend
    en langdurend; zij zouden een barbaar getroffen hebben. De wilde
    dorst naar bloed; maar de beschaving had hem niet die verfijnde
    marteling geleerd, die hier gepleegd was."


Nadat de Procureur-Generaal de wet had toegelicht, maande hij de jury
aan het vooroordeel niet te omhelzen, dat de raadsman der beschuldigde
getracht had tegen den verslagene op te wekken (wiens handelwijze hij
als menschonteerend voorstelde) en zich daardoor niet te laten leiden
bij de beslissing, of de daad der beschuldigde misdaad was, ja, dan
neen, en welk karakter aan die misdaad moest worden toegekend. Hij
hoopte, dat de beschuldigde eene regtbank zou vinden, die ter goeder
trouw en onpartijdig te werk ging. Hij hoopte, dat iedere redelijke
twijfel in haar voordeel zou worden uitgelegd. Het was haar regt,
welk een nederigen rang zij ook bekleedde; hij vertrouwde in zich
evenmin de neiging te gevoelen, als zijne betrekking hem daartoe
het regt gaf, om voor de beschuldigde iets meer te vragen, dan hij
voor den rijkste en aanzienlijkste uit het gansche land van zijne
regters vragen zou; dat de jury zou oordeelen naar de bewijzen,
en de geschonden wet zou wreken.

Dit waren zeker edele gevoelens.

Na eene krachtige aanspraak van den regter Ellis, zonderde de jury
zich af, en keerde, na eene afwezigheid van verscheidene uren terug,
met de uitspraak: onschuldig. Wij zien zelfs niet, hoe zij nog konde
aarzelen, om terstond tot deze uitspraak te komen.

De correspondent, die dit verslag levert, zegt verder:


    "Dit regtsgeding bragt de gemoederen van al de bewoners van den
    omtrek in beweging, en hoewel het eene menigte menschonteerende
    feiten aan den dag brengt, levert de uitslag van het proces toch
    een bewijs voor de menschlievendheid en regtvaardigheid onzer
    wetten, ten aanzien van die klasse der bevolking, wier toestand
    dweepers in de Noordelijke Staten zoo ijverig trachten verkeerd
    en overdreven voor te stellen, uit zelfzucht, woelziekte en
    kwade oogmerken."


Dit misleidt het algemeen ten opzigte der wezenlijke reden, waarom het
slavenstelsel is af te keuren. Naar veler woorden te oordeelen, zou
men meenen, dat, wanneer in ééne week, geen twee of drie dozijn negers
gegeeseld of levend verbrand werden, de slavernij zooveel aanstoot niet
zou geven. Zij schijnen in het stelsel niets verkeerds te zien dan de
grove mishandelingen van het ligchaam. Zoo deze niet plaats vonden zou
het stelsel zoo erg niet zijn. Zij begrijpen niet dat eene marteling
gedurende twaalf uren van een arm slagtoffer, dat onder de handen van
een Souther doodbloedt, slechts het zinnebeeld is van die oneindig
wreeder marteling, waardoor de verhevene, onsterfelijke ziel, verminkt,
gebrand, gekneusd, ter neêr geworpen, vertrapt en gesmoord wordt door
de helsche magt der onverbiddelijke slavernij. En wanneer die marteling
heeft opgehouden en de ziel opwaarts is gestegen naar den Troon des
Gerigts, om daar als eene vreeselijke getuige op te treden, zal er
geen spoor in dat ligchaam zijn overgebleven, waaraan het als mensch
te herkennen is, niets dat zegt: "zie, dit was een mensch!"--Zoo zal
ook, wanneer de slavernij haar door de wet gebillijkte magt ten einde
toe heeft uitgeoefend op de ziel, en iedere sprank van menschheid,
eergevoel, eigenwaarde, liefde, geweten en godsdienstig gevoel heeft
uitgebluscht, er niets in de ziel zijn overgebleven, dat u toeroept:
"Dit was een mensch!" en het zal hoe langer zoo meer noodig zijn,
dat de regter gewigtige bewijsgronden aanvoert, om aan te toonen,
dat de slaaf een menschelijk wezen is.

Zulke buitengewone mishandelingen van het ligchaam, zulk misbruiken van
de magt, die de slavernij geeft, zijn betrekkelijk zeldzaam. Misschien
worden zij opgewogen door feiten, door de criminele regtspleging bij
andere volken aan het licht gebragt; maar in welke streek ter wereld
werden ooit zulke regtsgedingen gevoerd, door een volk dat zegt vrij
en christen te wezen. Hij, die de geschiedenis van Engeland kent,
zal ons welligt verwijzen naar de regtsgedingen, die daar onder
Jeffreys gevoerd werden. Een oogenblik nadenken zal hem overtuigen,
dat die regtsgedingen niet gelijk staan met de Noord-Amerikaansche
slavenprocessen. De vonnissen van Jeffreys waren de vonnissen van een
monster, dat gewelddadig de wetten verkrachtte en het regt stuitte,
om aan zijne eigene helsche inborst te voldoen. De bepalingen der
Amerikaansche slavenwet zijn, voor het grootste gedeelte, de uitspraken
van eerlijke en menschlievende mannen, die hun beter gevoel in den
boezem gesmoord hebben, om eene wreede wet toe te passen.

Onder Jeffreys werden de heiligste waarborgen bij de regtspleging
geschonden. Bij de Amerikaansche regtsspraken zijn alle vormen in acht
genomen. Hoe stuitend voor ons menschelijk gevoel die regtsspraken
ook zijn, zij waren slechts logische toepassingen der wet.

Nog eens, vragen wij dus, in welke streek ter wereld werden ooit zulke
regtsgedingen gevoerd, door een volk, dat zegt vrij en Christen te
wezen? Wanneer werden ooit zulke argumenten aangevoerd? Waar werden
ooit zulke regtsbeginselen erkend? Werd er ooit in Engeland een
proces gevoerd als in Virginia dat van Souther tegen den Staat? Was
het ooit noodig in Engeland, dat een regter verklaarde, in strijd met
de meening van een lager geregtshof, dat de dood van een werkman,
ten gevolge eener marteling van twaalf uren, hem door zijn meester
aangedaan, moord was? Ging zulk eene uitspraak, indien zij ooit
mogt gevallen zijn, vergezeld van eene erkenning van het beginsel,
dat eene marteling, die niet met den dood eindigde, niet strafbaar
was? De schrijfster kent de Engelsche wetten niet genoeg, om dit
te durven beweren, maar eene stem in haar binnenste zegt haar, dat
zulk eene uitspraak geheel Engeland in oproer zou gebragt hebben; en
dat een proces als dat van Souther tegen den Staat nimmer zou zijn
vergeten. Maar het is waarschijnlijk, dat zeer weinigen slechts in
de Vereenigde Staten van dat proces ooit iets hoorden, of er ooit
van zouden gehoord hebben, ware het niet door den New-York Courier
and Enquirer als eene onbetwistbare proeve van de menschlievendheid
der wet aangehaald.

Het verschrikkelijkste der gansche zaak is, dat meer dan ééne
proeve van dien aard in een land moet plaats vinden, om de gansche
maatschappij, als één man, te doen gevoelen, dat zulk eene magt niet
in de handen der slavenhouders mag gelaten worden. Hoe vele wenscht
men nu, dat er nog gevoerd zullen worden? Hoe vele moeten er gevoerd
worden, vóór zij doen inzien, dat die grenzenlooze despotische magt
niet mag toevertrouwd worden aan een ieder? Indien de zoon of broeder
van één blanke op die wijze ware behandeld geworden, onder eene wet,
die voor werklieden gemaakt was, het geheele land van Louisiana
tot Maine zou niet gerust hebben, vóór die wet was veranderd. Men
vergeet, dat ook de zwarte een Vader heeft: Hij, die boven de wolken
troont, bij Wien de vorsten der aarde niets zijn, en bij Wien de
regtvaardigheid der wereld ijdelheid is. Hij heeft gezegd, dat,
"wanneer Hij den bloedvergieter straffen zal, ook het gejammer der
verdrukten niet door Hem vergeten zal worden." Dat bloed, dat met
zoo veel achteloosheid vergoten is, dat bloed, waardoor de regters
gewaad hebben, onverschillig en kalm, toen zij, in koelen bloede
beraadslaagden of er moord of manslag gepleegd was, Hij zal het
eenmaal in rekening brengen als het bloed van zijn eigen kind. Hij
"vergeet Zijne belofte niet, al is Hij geduldig en lankmoedig; maar
de dag der wrake zal komen en het uur der vergelding zal aanbreken."

Dan zal een andere Regter vonnis vellen, wanneer de Zoon des menschen
zal nedergedaald zijn in Zijne heerlijkheid. Dan zullen niet enkel
Souther en wezens als deze teregt staan, maar geheel het volk, Noord
en Zuid, zal voor Zijnen troon verschijnen, die het stelsel hebben
gehandhaafd en de wetten uitgevaardigd, die Souther maakten wat hij
was. Voor dien Regter zal ook het getuigenis van negers gelden, al is
het nu van onwaarde; en de regters, en de raadslieden, en de magtigen
en aanzienlijken, wanneer zij gedaagd worden voor dien vreeselijken
regterstoel zullen uitroepen: "Bergen valt op ons, heuvelen bedekt
ons voor het aangezigt van Hem, die op den regterstoel zit en voor
de vergelding des Lams."

De vergelding des Lams! Denk daaraan! denk dat Jezus Christus
tegenwoordig was, dat hij getuige was--een zwijgende getuige bij
ieder regtsgeding, die met kalmte de bewijzen toetste en de uitspraken
woog! En denk hoe lankmoedig Jezus was en met welk een onverstoorbaar
geduld Hij geleden heeft! Welk eene vreeselijke beteekenis heeft dat
woord lankmoedig! Wat zal de vergelding zijn, wanneer, na jaren van
lankmoedigheid, al dat onregt en al die verdrukking eindelijk door
Hem zal geoordeeld worden!



HOOFDSTUK XII.

VERGELIJKING VAN DE ROMEINSCHE SLAVENWET MET DE AMERIKAANSCHE.


De schrijfster heeft als hare meening te kennen gegeven dat de
Amerikaansche slavenwet, over het algemeen, strenger bepalingen
bevat dan die van eenig ander volk, uit den ouden of nieuwen tijd,
met uitzondering welligt van die der Spartanen. Zij is niet in de
gelegenheid om met die wet de Fransche en Spaansche te vergelijken;
maar, daar men algemeen van oordeel is, dat de slavernij bij de
Romeinen zwaarder was dan zij ooit in Amerika geweest is, willen wij
deze beide slavenstelsels tegen elkander beschouwen. Te dien einde
laten wij hier een overzigt volgen der romeinsche slavenwet, getrokken
door William Jay uit de "Nasporing naar den aard der slavernij bij
de Romeinen" van Blair, met de verwijzing naar de bepalingen in de
Amerikaansche slavenwetten, om den lezer in staat te stellen, zelf
de vergelijking te maken en de gevolgtrekkingen af te leiden.


    I. De slaaf werd niet beschermd tegen gierigheid, woede of de
    lusten van den meester, wiens gezag gegrond was op algeheelen
    eigendom; en de lijfeigene werd minder beschouwd als een
    menschelijk wezen, aan eene willekeurige heerschappij onderworpen,
    dan wel als een dier van lageren rang, geheel afhankelijk van
    den wil van zijn eigenaar.


Vergelijk over de wet van Zuid-Carolina Stroud's "Schets der
Slavenwetten," p. 23, waar wij lezen:


    Slaven zullen behandeld, verkocht, in bezit genomen, geschat en
    toegewezen worden volgens de wet, en roerende eigendommen zijn
    in de hand van hunne eigenaars en bezitters persoonlijk en van
    de executeurs, administrateurs en gevolmagtigden van deze, in
    ieder opzigt en beteekenis.



    Een slaaf is iemand, die in de magt is van den meester aan wien
    hij behoort.



    Zulk eene gehoorzaamheid is alleen het gevolg eener onbeperkte magt
    over het ligchaam. Niets anders kan dien invloed uitoefenen. De
    magt van den meester moet absoluut zijn, om de onderwerping van
    den slaaf volkomen te doen wezen.



    II. In de eerste plaats bezat de meester het oppermagtige regt
    over leven en dood.

In vroeger tijden werd in Virginia het regt over leven en dood der
slaven bij de wet verleend.


    III. Hij mogt zijne slaven dooden, verminken, pijnigen voor
    ieder vergrijp of zonder dat er een vergrijp had plaats gehad;
    hij kon hen dwingen worstelaars of publieke vrouwen te worden.


Het regt om een slaaf te dooden is nu eenigzins gefnuikt; wat
verminking en pijniging aangaat, men zie het proces van Souther tegen
den Staat, in Hoofdstuk III aangehaald, en het proces tegen Mann,
in hetzelfde hoofdstuk te vinden.


    IV. Tijdelijke verbindtenissen van slaven en slavinnen werden
    op zijn bevel aangegaan en verbroken; huisgezinnen en vrienden
    werden gescheiden wanneer het hem goeddacht.


Men zie de uitspraak van den regter Mathews in de zaak van Girod
tegen Lewis, p. 199.


    Het staat vast, dat de slaven geene wettige magt bezitten om
    eenige verbindtenis aan te gaan. Onder toestemming van hun meester
    mogen zij trouwen, en hunne morele magt om eene verbindtenis of
    overeenkomst, als zulk een huwelijk, goed te vinden, kan niet in
    twijfel worden getrokken; maar in den toestand van slavernij kan
    het in burgerregterlijken zin, geen gevolgen hebben, omdat slaven
    van alle burgerregten zijn verstoken.


Men zie ook later over de scheiding van huisgezinnen en de aanhaling
uit een nieuwsblad uit het Zuiden.


    V. De wetten erkenden de vepligting niet van den meester om zijn
    slaven voedsel en kleeding te geven of voor hen, in geval van
    ziekte, te zorgen.


Op welk eene wijze de Amerikaansche wet die verpligting oplegt, hebben
wij reeds vroeger gezien bij de behandeling der beschermende wetten
[11],


    VI. Slaven konden geen eigendom bezitten, dan met goedkeuring
    van hun meester, van wien zij alles kregen, en met wien zij geene
    overeenkomsten konden sluiten, die voor hem verbindend waren.


Het volgende hoofdstuk zal doen zien, hoever in dit opzigt de
Amerikaansche wetgeving de Romeinsche vooruit is: zij houdt het zelfs
voor een beboetbaar misdrijf van de zijde van den meester den slaaf
het bezit van eenig eigendom te veroorloven, en voor eene misdaad
in den slaaf, dat hem dit veroorloofd wordt. Wij bepalen ons thans
slechts bij een uittreksel uit het Burgerlijk Wetboek van Louisiana,
zoo als de regter Stroud het mededeelt:


    Een slaaf is iemand, die in de magt is van den meester, aan wien
    hij behoort. De meester mag hem verkoopen, over zijn persoon,
    zijne vermogens, zijn arbeid beschikken; hij kan niets doen, niets
    bezitten, niets verkrijgen, dan hetgeen aan zijn meester toekomt.


Volgens den regter Ruffin, is een slaaf "iemand, wiens persoon en
nakomelingschap gedoemd is te leven in onkunde, onmagtig iets tot
zijn eigen te maken, en veroordeeld tot arbeid, op dat een ander de
vruchten plukke."

Met betrekking tot de verbindende kracht van overeenkomsten tusschen
meester en slaaf halen wij uit de regterlijke uitspraken in de
Vereenigde Staten gevallen, de volgende aan:


    Al wat de slaaf verkrijgt is het eigendom van zijn meester,
    ondanks de belofte van den meester, dat de slaaf er een gedeelte
    van erlangen zal.

    Een slaaf stelde aan B. geld ter hand, dat hij boven zijn loon
    verdiend had, om daarvoor zijne kinderen te koopen. B. kocht die
    kinderen voor dat geld. De meester van dien slaaf had het regt
    om van B. het geld terug te eischen.



    VII. De meester kon zijne regten verkoopen of wegschenken of ze
    bij testament vermaken.


Slaven zullen behandeld, verkocht in bezit genomen, geschat en
toegewezen worden volgens de wet, en roerende eigendommen zijn
in de hand van hunne eigenaars en bezitters persoonlijk en van de
executeurs, administrateurs en gevolmagtigden van deze, in ieder
opzigt en beteekenis.


    VIII. Een meester, die zijn slaaf verkocht, wegschonk of vermaakte,
    stelde somtijds de voorwaarde, dat hij nimmer buiten 's lands
    zou gevoerd worden, of dat hij op een bepaalden tijd zou in
    vrijheid worden gesteld; of dat hij, integendeel, nimmer zou
    worden vrijgelaten of levenslang in ketenen zou blijven geklonken.


Wij gelooven niet dat de voorwaarde, dat een slaaf nimmer in vrijheid
zal worden gesteld, of dat hij levenslang in ketenen zal blijven
geklonken, ooit gesteld werd. Maar de voorwaarde dat een slaaf niet
buiten 's lands zou worden gevoerd, of verkocht, of dat hij bij eene
zekere gebeurtenis, vrij gelaten zou worden, is ook bij ons geenszins
zonder voorbeeld.

Het overige van Blairs overzigt der slavernij bij de Romeinen is
meer gewijd aan hetgeen de meesters deden dan aan de wet zelve. De
schrijfster acht zich niet geroepen tot het geven eener vergelijking
tusschen hetgeen, in de negentiende eeuw, in de beschaafde en
Christelijke Staten van Noord-Amerika voorvalt, en de wreedheden in
het heidensche Rome gepleegd onder den scepter der onmenschelijke
Keizers, toen het worstelperk de geliefkoosde uitspanning was der
aanzienlijkste burgers en de "school" voor de menigte. Eenige weinige
aanhalingen zullen reeds toonen, zoo ver wij dit noodig achten, met
hoeveel meer gerustheid men thans den eenen mensch eene onbeperkte
magt kan geven over den ander, dan toen.


    IX. Wanneer de slaven den handmolen draaiden, waren zij gewoonlijk
    geboeid, en droegen zij eene breede houten plank om den hals,
    om hun te beletten van het graan te eten. Onder Furca, dat later
    galg beteekende, verstond men in de oudste tijden een houten
    vork of kraag, die gemaakt was om door hen op de schouders of om
    den hals te worden gedragen, als een schandteeken of om hun een
    zwaren last op te leggen.


De lezer heeft reeds in Hoofdstuk V gezien, dat dit vernederend
voorwerp ook in onzen tijd in zwang is in sommige slavenhoudende
Staten, en dat het in bescherming genomen is door de Wetgevende
Magt; hoewel de stof verschillend is en de vorm door den tijd eenige
verandering heeft ondergaan.


    X. Boeijen en ketenen werden dikwijls gebruikt als straf en in
    sommige gevallen levenslang door de slaven gedragen, op louter
    gezag van den meester. Portiers aan de deuren der woningen van
    aanzienlijken waren gewoonlijk geketend. Zij, die veldarbeid
    verrigtten, werkten, in later tijden, meestendeels geboeid.


De wetgeving van Zuid-Carolina wettigt bijna al dezelfde gebruiken,
door ze onder de beschermende bepalingen op te nemen, waarbij eene
boete van slechts honderd pond wordt opgelegd aan hem, die opzettelijk
een slaaf de tong uitsnijdt enz., of eenige andere straf uitoefent dan
geeselen, of slaan met eene rijzweep, riemen, takken of dunne stokken,
of door den slaaf in boeijen te klinken of hem op te sluiten.


    XI. Sommige personen maakten er hun bestaan van weggeloopen slaven
    op te sporen.


Dat zulk een middel van bestaan, door de hoogste Wetgevende Magt
ingesteld, en achtenswaardig gemaakt door de uitdrukkelijke of
ingewikkelde aanbeveling van Staatsmannen en geestelijken, en van
staatkundige en godsdienstige nieuwsbladen, onder ons bestaat, vooral
in de vrije Staten, is een feit, dat elken dag blijkt en waarvoor wij
dus geen getuigenis behoeven in te roepen. In Alabama schijnt echter
die zaak op eene meer opene en officiële wijze behandeld te worden
dan ergens elders. De heer Jay neemt de volgende aankondiging uit de
Sampter County over:


    Negerhonden.

    De ondergeteekende berigt dat hij eene groote menigte negerhonden
    heeft aangekocht, en beveelt zich aan tot het opsporen van
    weggeloopen negers. De kosten zijn drie dollars voor een dag jagen,
    en vijftien dollars voor het terug brengen van een neger. Hij
    woont drie en eene halve mijl ten noorden van Livingston, nabij
    den Jones' Bluff-weg.

    6 November 1845.                                   William Gambel.


De volgende is woordelijk overgenomen uit The Dadeville (Alabama)
Banner van 10 November 1852. De Dadeville Banner is een blad, gewijd
aan staatkunde, letterkunde, opvoeding, landbouw, enz.


    Let wel.

    De ondergeteekende heeft een uitnemenden troep Honden voor het
    zoeken en vangen van weggeloopen slaven. Hij berigt het Publiek,
    dat de prijzen voor het gebruik maken zijner hulp voortaan
    zullen zijn:

                                                             Dollars.
    Voor elken dag met het jagen en opsporen doorgebragt        2.50
    Voor het vangen van elken slaaf                            10.00
    Voor het afleggen van een afstand van meer dan tien
    mijlen om een slaaf te vangen                              20.00

    De betaling is contant. De ondergeteekende woont anderhalve mijl
    van Dadeville.

    Dadeville, 1 September 1852.                            B. Black.


    XII. De weggeloopen slaaf werd, wanneer hij gevangen was, streng
    gestraft op bevel van zijn meester of, wanneer deze het verlangde,
    op last van den regter; somtijds door kruisiging, het afzetten van
    een voet, of door hem naar het worstelperk te zenden om met wilde
    dieren te vechten; maar gewoonlijk door hem boven de wenkbraauw
    te brandmerken met letters die zijn misdaad uitdrukten.


Ieder zal uit de onbeperkte magt van den meester afleiden, dat die
strenge straf iederen weggeloopen slaaf ten deel viel. Dat zij in
menig geval werd toegepast is ligt te bewijzen, maar dat bewijs is
overbodig. De bijzondere wijzen van strafoefening, die hierboven
vermeld staan, zijn nu buiten gebruik, maar de volgende aankondiging
van den advokaat Micajah Ricks in de Raleigh (Noord-Carolina) Standard,
van den 18den Julij 1838, bewijst, dat nog iets van dien klassieken
smaak in het pijnigen ook in onze verbasterde dagen heerscht.


    Weggeloopen eene negerin met twee kinderen. Weinige dagen voor
    zij wegliep, brandde ik haar met een gloeijend ijzer op de linker
    wang. Ik trachtte de letter M te maken.


Hij is waarlijk opmerkingswaardig, die naïve trots van den heer Ricks
over zijne poging om eene letter te schrijven. Hij wilde niet, dat
men die letter M voor een staaltje zou aanzien van zijn bedrevenheid
in de schrijfkunst. De ongelukkige zou misschien niet stilstaan,
en hij vreesde, dat de M onleesbaar zou wezen.

Maar het slechts eene uit de lange lijst van aankondigingen over
verminkte, gesneden en gebrande negers in het werk van den heer Weld,
getiteld: De slavernij in Amerika, zoo als zij is.


    XIII. Wreede meesters huurden soms menschen, die martelaars
    waren van beroep; of hadden zulke personen in hun dienst om hen
    in straffen van slaven bij te staan. De neuzen, ooren en tanden
    van een slaaf waren dikwijls niet veilig tegen een vertoornden
    eigenaar; en wanneer het misdrijf zeer groot was, werden somtijds
    zijne oogen uitgestoken. Kruisiging was zeer dikwijls het lot
    van een ongelukkigen slaaf, voor een klein wanbedrijf of somtijds
    zelfs uit loutere willekeur.


Ter regtvaardiging van zulke daden, beroepen wij ons alweder op die
schrikkelijke lijst van verminkte en gekneusde menschen, door de
slavenhouders zelf beschreven, die wij in Weld's "De slavernij in
Amerika, zoo als zij is" aantreffen. Wij herinneren ook den lezer aan
hetgeen wij hierboven van den gruwelijken Caphart verhaalden. Wat de
kruisiging aangaat, wij veronderstellen, dat er wezens zijn, die om
redenen van godsdienstigen aard weerhouden worden, om van zulk een
middel van marteling gebruik te maken, maar die niet zouden terug
deinzen voor even groote pijnigingen door andere middelen; even als de
Grieksche zeeroover, die in de vasten een gewetensbezwaar voelt een
droppel bloed te vergieten. Meent men, dat wij slechts eene gissing
uiten? Men herleze, indien men er lust toe gevoelt, de schrikkelijke
bijzonderheden van die urenlange pijniging, die Souther zijn slaaf
aandeed, en men zegge hoeveel menschelijker de Amerikaansche slavernij
is dan de Romeinsche.

De laatste aanhaling, die wij nog in Blairs werk over de slavernij
bij de Romeinen aantreffen, is de volgende:


    XIV. Volgens een senatus consultus werd, wanneer een slaveneigenaar
    vermoord was en zijne slaven hem welligt hadden kunnen beschermen,
    geheel zijn huishouden, dat binnen bereik viel, als medepligtig
    beschouwd en ter dood veroordeeld. Tacitus verhaalt ons, dat bij
    zulk eene gelegenheid eens vierhonderd slaven ter dood werden
    gebragt.


Van alle wreedheden in het heidensche Rome op slaven gepleegd missen
wij alleen deze in Noord-Amerika.

Maar in andere opzigten heeft de Noord-Amerikaansche wetgeving hooger
trap van verfijnde wreedheid bereikt, dan de wreedaards in die dagen
zich ooit konden voorstellen. Gibbon zegt daaromtrent het volgende:


    De hoop, de beste troost in onzen onvolmaakten toestand, werd aan
    een Romeinschen slaaf niet ontnomen; en indien hij mogelijkheid
    zag om zich nuttig of aangenaam te maken, mogt hij hopen dat zijn
    ijver en getrouwheid, gedurende weinige jaren, beloond zouden
    worden met het onschatbare geschenk der vrijheid....

    Zonder dat daarom het verschil in stand werd weggenomen, beidde
    eene toekomst, waarin hij vrij zou zijn en regten genieten, ook
    hem, wien trots en vooroordeel meestal te gering achtten om hem
    als menschelijk wezen te beschouwen [12].

    De jongelingen van veelbelovenden aanleg werden in de kunsten
    en wetenschappen opgeleid en hunne belooning hing af van de
    mate hunner bekwaamheid en talenten. Bijna iedere kunst, vrije
    zoowel als mechanische, werd beoefend onder de dienstbaren van
    een aanzienlijk lid van den Senaat [13].


Het volgende hoofdstuk zal doen zien hoe "die beste troost," dien
Gibbon in den menschelijken tegenspoed kent, aan den slaaf in Amerika
ontnomen is; hoe hij verstoken is van de voorregten der opvoeding en
zedelijke beschaving, die een ieder bijna ten deel vallen, en hoe de
gansche strekking van dat rampzalige stelsel, dat hem tot lijfeigene
maakt, is hem zelfs den troost der godsdienst te ontnemen, en hem uit
te werpen uit het menschdom en de broederschap met den Zoon van God.



HOOFDSTUK XIII.

DE MENSCHEN BETER DAN HUNNE WETTEN.

    Daarom is het regt achterwaarts geweken en de gerechtigheid staat
    van verre: want de waarheid struikelt op de straat, en wat regt is
    kan er niet ingaan.

    Ja, de waarheid ontbreekt er, en wie van het booze wijkt, stelt
    zich tot eenen roof.

                                                   Jesaja LIX : 14, 15a.


Wij hebben nog eene bijzondere klasse van wetten te beschouwen.

Zoo vol wreedheid en meedoogenlooze gestrengheid is de slavenwet,--zoo
gruwzaam is de instelling, die daarin omschreven wordt,--dat er eene
menigte personen zijn, te edel en te regtvaardig om den slaaf alles
te ontnemen wat de wet hem onthoudt en ontsteelt.

Een edelaardig mensch is--in plaats van den armen slaaf te beschouwen
als een roerend eigendom, dood en zonder regten--geneigd in hem een
hulpeloozen jongeren broeder te zien of een weerloos kind, en hem,
op eigen gezag, die bescherming en die regten te geven, die de wet
hem ontkent. Een godsdienstig mensch, die, door zijne geloofsleer,
dat alle menschen broeders zijn, zijn Christen slaaf met hem als
één lid van Jezus Christus beschouwt--gelijk van ligchaam, gelijk
van ziel en beiden door Hem uitverkoren--kan hem niet gedoemd zien
om in onkunde te leven, buiten staat het geschreven woord te lezen,
en veroordeeld zijne kinderen te zien opgroeijen in dezelfde onkunde.

Van daar dat individuele menschlievendheid, in vele gevallen,
de slavenwet practisch van onwaarde zou doen zijn. Individuele
menschlievendheid zou den slaaf leeren lezen en schrijven, zou
scholen oprigten voor zijne kinderen, en in zeer, zeer vele opzigten
hem vrijmaken.

Men heeft voorzien waar dit toe leiden zou. Men heeft voorzien dat
het gevolg der opvoeding zou wezen algemeen verspreide kennis; dat
het gevolg dier kennis zou zijn, een bewustzijn van de regten als
mensch; en dat een onderzoek naar die regten als mensch noodlottig
zou wezen voor het stelsel. Men heeft ook voorzien, dat het voorbeeld
van belangeloosheid en edelmoedigheid in de vrijmaking, eene heilzame
besmettelijkheid zou bezitten, en eindelijk algemeen zou worden;
dat het voorbeeld van wel opgevoede en vrijgelatene slaven een
gevaarlijken naijver zou opwekken bij hen, die nog slaven waren.

Daarom heeft de slavenwet, die, zoo als wij reeds gezien hebben, in
de hoofdzaak al de barbaarschheden van die van het oude Rome omvat,
eene reeks van bepalingen, die wreeder zijn dan eenige bepaling,
die het oude en heidensche Rome ooit heeft gekend, bepalingen die
strekken om den slaaf de laatste bron van hoop af te sluiten--de
menschlievendheid van zijn meester. De meester in het oude Rome kon
zijn slaaf de opvoeding geven, die hem goeddacht, of hem vrij laten
wanneer hij wilde en de Staat trad niet tusschen beiden [14].

Maar in Amerika verbieden de wetten in al de slavenhoudende Staten ten
strengste, in de eerste plaats, de opvoeding van den slaaf. Wij zijn
niet voornemens al de bepalingen van dien aard mede te deelen, maar
eenige weinige treffende voorbeelden willen wij er uit aanvoeren. Onze
zegsman is weder de regter Stroud, onze bron, zijne schets van de
slavenwetten.

De Wetgeving van Zuid-Carolina nam in 1740 het volgende besluit.

"Vermits het leeren lezen aan slaven of het toestaan, dat zij zich
in het schrijven oefenen groote moeijelijkheden kan na zich slepen,
zoo wordt besloten, dat de misdaad om slaven te leeren schrijven of
hen als schrijvers te gebruiken, zal gestraft worden met eene boete
van honderd pond. Indien de lezer nu het schandelijke "beschermende"
besluit opslaat, dat in hetzelfde jaar door dezelfde Wetgevende
Magt genomen werd, zal hij zien dat dezelfde boete is opgelegd voor
het uitsnijden der tong, het uitsteken van een oog, het wreedaardig
schroeijen enz. van eenigen slaaf, als voor het onderwijs geven in het
schrijven! Hieruit volgt dus dat het onderwijs geven in het schrijven
en het uitsteken der oogen van een slaaf als even berispelijk moet
worden aangemerkt.

Opdat er toch geen twijfel overblijven zou omtrent de groote
hoofdbeginselen van het Amerikaansche staatsregt, en men ten
eenemale gevrijwaard zou wezen tegen de "groote moeijelijkheden"
die er zouden ontstaan, wanneer slaven lezen konden, werd in 1800
bepaald, dat bijeenkomsten van slaven, vrije negers enz..... ten doel
hebbende "verstandelijk onderwijs," op eene afgesloten of geheime
plaats geacht werden te zijn vergaderingen in strijd met de wet,
"de Ambtenaren van het openbaar gezag werden bevolen zulke afgesloten
plaatsen binnen te gaan, en de ongeoorloofde vergadering uiteen te
drijven, en naar goedvinden zulk eene ligchamelijke straf, mits niet
meer dan twintig geeselslagen, aan zulke slaven, vrije negers enz.,
te doen ondergaan als zij noodig oordeelden om hen voor het vervolg
van zulke ongeoorloofde bijeenkomsten af te schrikken."

Het Wetboek van Virginia wordt door eene gelijkluidende bepaling als
wij hier aanhalen versierd.

Het misdrijf een slaaf te leeren schrijven werd vroeger in Georgia
en Zuid-Carolina met eene geldboete gestraft. Maar de stad Savannah
schijnt die boete onvoldoende te hebben geacht om haar te beschermen
tegen die "groote moeijelijkheden," en eene aanhaling in het werk van
den regter Stroud, uit een nommer van The Portfolio leert ons, dat "die
stad een besluit genomen heeft, waarbij ieder die een kleurling, slaaf
of vrije, leert lezen of schrijven, of hem dit doet leeren, gestraft
wordt met eene boete van dertig dollars voor iedere overtreding; en
elke kleurling die eene school houdt, waarop men lezen en schrijven
leeren kan, gestraft wordt met eene boete van dertig dollars of eene
gevangenisstraf gedurende tien dagen en negen en dertig geeselslagen."

Ten tweede. Met betrekking tot de regten op het stuk van godsdienst:

De Staat Georgia heeft eene wet uitgevaardigd, "tot bescherming van
godsdienstige genootschappen, in de uitoefening hunner godsdienstige
pligten." Die wet eindigt, nadat zij verschillende zware boeten gesteld
heeft voor het verwekken van stoornis in eene bijeenkomst van blanken,
met de volgende woorden:


    "Geene bijeenkomst of zamenscholing van negers zal, onder
    voorwendsel van godsvereering, mogen plaats hebben, in strijd
    met het besluit betreffende de patrols."


Dat besluit betreffende de "patrols," zoo als het medegedeeld is
door den redacteur van Prince's Digest, magtigt iederen vrederegter,
elke vergadering of elke bijeenkomst van slaven uit een te doen gaan,
die de rust verstoort van Zijner Majesteits onderdanen, en staat toe,
dat iedere slaaf in zulk eene bijeenkomst gevonden, onmiddellijk zal
gestraft worden, zonder verder proces, met vijf en twintig slagen op
den rug met eene zweep, een boomtak of een riem.

De geschiedenis der wetgeving op dit punt in Zuid-Carolina is zeer
belangrijk. In 1800 werd een besluit genomen, waarin gezegd werd:


    Geene slaven, vrije negers, mulatten of mestizen mogen,
    zelfs in gezelschap van blanken, vergaderen en bijeenkomen
    voor verstandelijk onderwijs of godsdienstoefening, noch vóór
    zonsopgang, noch na zonsondergang. Alle overheidspersonen,
    sheriffs, enz., enz. worden hierbij gemagtigd enz. om zulke
    vergaderingen uit een te drijven enz.


Deze bepaling schijnt min of meer nadeelig te hebben gewerkt op
de zedelijke belangen van de "slaven, vrije negers enz.," die
daarin worden genoemd; want, drie jaren later, werd op verzoek
van sommige godsdienstige genootschappen, eene "beschermende wet"
uitgevaardigd, die hun deze groote voorregten op het stuk van
Godsdienst verleende, waarbij bepaald werd dat het ongeoorloofd
zou wezen vóór negen ure eene vergadering te verstoren, waarin de
leden van eene godsdienstige gezindte van den Staat bijeen waren,
onder dien verstande, dat de meerderheid uit blanken bestond, of op
andere wijze hunne godsdienstoefening te belemmeren, "ten zij hij,
die dit deed.... daartoe gemagtigd ware, enz."

Ten derde. Het schijnt, dat vele meesters, die geneigd waren hunne
slaven beter te behandelen, hun hebben toegestaan, dat zij eenige
bezitting hadden, huisdieren voor eigen gebruik aankweekten, en,
wanneer zij eenige bekwaamheden bezaten, uit te gaan, zich te verhuren
en te arbeiden voor eigen rekening. Dit alles verbiedt de wet met
onverbiddelijke gestrengheid. Eene boete wordt den eigenaar opgelegd,
maar, met eene gestrengheid, die geheel in overeenkomst is met het
gansche beginsel der slavenwet, wordt die overtreding meer beschouwd
als eene overtreding van den slaaf dan wel van den meester; zoo dat,
wanneer de meester al edel genoeg is om zich niet te bekommeren om
de boete, die hem wordt opgelegd, hij toch terug gehouden wordt door
de vrees, dat hij zijn ondergeschikte daardoor nog grooter kwaad zal
berokkenen. Voor sommige gevallen zijn die wetten zoodanig ingerigt,
dat de diepst gezonkene en ellendigste wezens der maatschappij er
belang bij hebben haar te handhaven, daar zij hun de helft belooft
der waarde van hetgeen zij aanbrengen. Als een voorbeeld nemen wij
hier de volgende bepaling uit de wet van Zuid-Carolina over:


    Het is den slaaf verboden eenige bezitting te koopen, te verkoopen,
    te verhandelen, enz., zonder bevel van den eigenaar; en het is
    hem niet geoorloofd eene boot, kano als anderzins te bezitten;
    noch ten zijnen behoeve op te voeden of aan te fokken paarden,
    hoornvee, schapen of varkens, op straffe van verbeurdverklaring
    van al die bezittingen, enz. en van alle booten, kano's,
    paarden, hoornvee, schapen en varkens. En aan ieder, wie ook,
    is het veroorloofd aan zulk een slaaf al zulke bezittingen te
    ontnemen en die over te leveren in handen van den vrederegter,
    die het digtst bij de plaats woont, waar hij die bezittingen in
    beslag genomen heeft. Die vrederegter zal zulk een persoon den
    eed afnemen, dat hij waarlijk op de wijze, door hem verklaard,
    in het bezit daarvan is gekomen; en indien gezegde vrederegter
    overtuigd is, dat de in beslag neming geschied is overeenkomstig
    de wet, zal hij het in beslag genomene verbeurd verklaren en het
    in het openbaar verkoopen; zullende de helft der opbrengst dier
    verkooping vallen aan den Staat en de andere helft aan hem of hen,
    die het in beslag genomen heeft of hebben.


In vele andere Staten zijn de wetten gelijkluidend met deze, maar de
Staat Georgia telt nog een maatregel meer tegen dat geven van verlof
aan slaven, om zich tot eigen voordeel aan anderen te verhuren. Eene
boete van dertig dollars wordt den eigenaar opgelegd voor iedere
week, dat de verhuring geduurd heeft, ten zij het arbeidsloon voor
hem werd verdiend. De steden Savannah, Augusta en Sunbury maken
eene uitzondering.

In Virginia wordt, "wanneer de meester dan slaaf veroorlooft zich
uit te huren," de eerste beboet, de laatste gekastijd.

In een vroeger besluit der Wetgeving van het orthodoxe en
presbyteriaansche Noord-Carolina, is het merkwaardig te zien, hoe
men door eene getrouwe handhaving dier wet tevens de Christelijke
liefdadigheid uitoefent. In één enkel, vernuftig uitgedacht,
besluit wordt het vergrijp tegen de maatschappij gestraft, de
vaderlandslievende aanbrenger beloond en de arme en noodlijdende
gevoed:


    Alle paarden, hoornvee, varkens of schapen, die, ééne maand na
    de uitvaardiging van dit besluit, aan een slaaf behooren of het
    bewijs dragen dat zij het eigendom van een slaaf in dezen Staat
    zijn, worden in beslag genomen en verkocht door County wardens en
    door hen verdeeld, zijnde de eene helft voor de armen der County
    en de andere voor den aanbrenger.



    In Mississippi wordt de meester, die zijn slaaf toestaat katoen
    voor eigen gebruik te kweeken, beboet met vijftig dollars; evenzoo
    hij, die zijn slaaf laat uitgaan en arbeiden als een vrijgeborene,
    of van wien het bewezen is, dat hij zijn slaaf heeft veroorloofd
    eenigen eigendom, van welken aard ook, te bezitten.


Om te doen zien, hoe deze wet is uitgelegd door het hoogste
regtscollegie in den Staat Mississippi, herhalen wij hier een
gedeelte van eene uitspraak van den regter Sharkey, die wij elders
(zie pag. 135) meer in haar geheel hebben gegeven.


    Onafhankelijk van de beginselen in vroegere regtspraken gelegd,
    verbieden onze wetten den slaaf eenige soort van eigendom te
    bezitten; en men mag aannemen, dat de bedoeling der wetgeving was
    dat aan die bepaling de ruimste uitgebreidheid zou worden gegeven,
    daar zij zelfs die eigendommen uitsluit, die hun waarschijnlijk
    het eerst zouden worden geschonken, als: varkens, paarden,
    hoornvee enz. De wet verbiedt het bezit van zulke eigendommen
    niet, omdat zij gevaarlijk of schadelijk zijn, maar omdat zij het
    onstaatkundig oordeelt dat slaven eenig eigendom, van welken aard
    ook, zullen bezitten.


Wij hebben reeds gezegd, dat het verlof van den meester aan den slaaf
om zich te verhuren, door de wet beschouwd werd als eene misdaad
van den laatste; want de slaaf staat aan de straf bloot, niet de
meester. Dit blijkt uit den inhoud van eenige der bepalingen hierboven
medegedeeld of aangestipt. De volgende uitspraken van geregtshoven
in Noord-Carolina zeggen dit ook uitdrukkelijk.


    139. Een vonnis, waarbij eene zekere negerin veroordeeld werd,
    die zich verhuurde, in strijd met de bepaling der wet, enz., is
    vernietigd, omdat niet in het oog was gehouden, dat haar meester
    haar veroorloofd had uit te gaan, hetgeen een groot deel van het
    misdrijf uitmaakt.

    140. Volgens het eerste artikel der een-en-dertigste afdeeling van
    Hoofdstuk V der Herziene Wetten, waarbij den meesters verboden
    wordt slaven te huren, kan de meester niet vervolgd worden;
    hem wordt slechts eene boete van veertig dollars opgelegd. Ook
    volgens het tweede artikel kan hij niet worden vervolgd; daar
    regtsingang verleend wordt tegen den slaaf, niet tegen den meester.

    142. Om het misdrijf daar te stellen, in afdeeling 32 (Herziene
    Wetten CCXI, § 32) genoemd, is het geen vereischte dat de slaaf
    zijn tijd werkelijk verhuurt; het is genoeg, dat de meester hem
    veroorloofd heeft te arbeiden als een vrijgeborene.


Dit is waarlijk wel het beginsel tot in zijne grootste uitgebreidheid
en verste gevolgtrekkingen gehandhaafd, dat de meester niet misdoen
kan. Maar het is in volkomen overeenstemming, zoowel met de letter
als met den geest en met de gansche strekking der slavenwet, die in
alles de magt van den meester op den voorgrond stelt en in alles den
slaaf verdrukt.

Ten vierde. Belemmerende bepalingen bestaan er bijna in alle Staten
tegen de vrijmaking van slaven.

In vier Staten--Zuid-Carolina, Georgia, Alabama en Mississippi--kan
de vrijlating niet plaats hebben dan bij een speciaal besluit der
wetgeving van den Staat.

In Georgia wordt het misdrijf, bestaande in het vrijlaten van een slaaf
of van slaven op andere wijze en in anderen vorm dan voorgeschreven is,
strafbaar verklaard, volgens de wet van 1801, met eene boete van twee
honderd dollars, bij vonnis op te leggen; terwijl de slaven in ieder
opzigt en beteekenis even goed in den toestand van slaven blijven
als zij waren vóór zij werden vrijgelaten.

Voor hen, die gelooven aan maatschappelijken vooruitgang is het niet
van belang ontbloot te weten, dat eene wijziging in die wet van 1801 is
gebragt door de Wetgevende Magt van Georgia. In 1818 werd eene nieuwe
wet uitgevaardigd, die zoo als men zien zal, allezins de misbruiken
voorkomt, waartoe de oude aanleiding gaf. Daarin werd bepaald, met
een oneindigen omhaal van omschrijvingen en gelijkluidende termen,
als om den toegang ten eenemale af te sluiten tegen alle mogelijke
verkeerde uitleggingen, dat "elke uiterste wil, testament of acte
van erflating, zonder uitzondering, hoe ook ingerigt, overeenkomst,
contract, voorwaarde of welke andere acte ook geschreven of mondeling
medegedeeld, die gemaakt is en strekt tot het in vrijheid-stellen van
eenigen slaaf of slaven, of tot pogingen om in vrijheid te stellen,
middellijk .... of onmiddellijk, of zooveel mogelijk, zal verklaard
worden, te zijn van nul en geener waarde. En de schuldige, die dit
vergrijp tegen de rust van den Staat, in zulk eene acte vervat,
pleegt enz., en elk en een iegelijk, die daarbij betrokken is en
haar ten uitvoer legt of wil leggen, op eenige wijze of door eenig
middel wat ook, zullen onverbiddelijk gestraft worden met eene boete,
niet hooger dan duizend dollars."

Het zou ook eene groote onregelmatigheid in eene slavenwet zijn,
en strijdig met "de groote grondbeginsels" van slavenhoudende
Staten, wanneer de negers, die niet de vreeze Gods voor oogen hadden
maar aangezet en verleid waren door de inspraken des duivels [15],
zich schuldig maakten aan de misdaad, dat zij zich lieten vrijmaken,
ongestraft bleven; dienovereenkomstig bepaalt de wet dan ook zeer juist
en billijk, dat "elke slaaf of alle slaven ten wiens of wier behoeve
zulk een uiterste wil of testament enz. gemaakt is, in hechtenis zal
of zullen genomen worden, en wanneer zijne of hunne schuld bewezen is,
in het openbaar als slaaf of slaven zal of zullen worden verkocht;
de opbrengst van zulke slaven zal strekken," enz.

De regter Stroud geeft de volgende mededeeling van de wet in
Mississippi.


    De vrijmaking moet geschieden bij eene geschrevene acte, een
    laatsten wil of testament, enz., bezegeld en onderteekend door ten
    minste twee geloofwaardige getuigen, of ter kennis gebragt van de
    regtbank in de County of het district waar de vrijlater woont. Aan
    de Algemeene Vergadering (General Assembly) moet het voldoende
    bewijs geleverd worden, dat de slaaf eenige verdienstelijke daad
    heeft verrigt ten voordeele van zijn meester, of zich in eenig
    opzigt jegens den Staat verdienstelijk heeft gemaakt; al hetgeen
    slechts tot het voorloopig onderzoek behoort, en niet van waarde
    is voor dat een speciaal besluit van de Vergadering de vrijlating
    bekrachtigd heeft; waarbij in aanmerking moet worden genomen,
    zoo als reeds bepaald is, de regten der schuldeischers, en het
    verpligte derde voor de weduwe.


Hetzelfde voorloopig onderzoek naar verdienstelijke daden,
die beoordeeld en erkend moeten worden door de County-regtbank,
wordt vereischt volgens eene wet der Algemeene Vergadering van
Noord-Carolina; en alle slaven die in vrijheid zijn gesteld in strijd
met de bepalingen dier wet, worden in de gevangenis van den Staat
opgenomen, om later aan den meestbiedende te worden verkocht.

Maar de wet van Noord-Carolina stelt ook de deur open voor een
berouwvollen terugkeer, zelfs nadat de misdaad bewezen is: daarom


    wordt den Sheriff gelast, vijf dagen vóór de verkooping van den
    vrijgelaten neger, schriftelijk berigt daarvan te geven aan den
    persoon die vrijgelaten had,


en, in de hoop, dat zulk een persoon door de knaging van zijn geweten
en het besef zijner schuld jegens God en de menschen, tot inkeer zal
zijn gebragt,


    mag zulk een persoon, wanneer hij dit wil, zijne aanspraak op
    den vrijgelaten neger doen gelden; bij gebreke daarvan, heeft
    de verkoop door den Sheriff plaats, en een vijfde gedeelte der
    netto-opbrengst wordt ter hand gesteld aan hem, die de aanklagt
    gedaan heeft, en vier vijfden gestort in de Staatskas.


Wij moeten hier bijvoegen, dat wij slechts de wetten van die Staten,
wier wetgeving in dit opzigt het strengst is, als voorbeeld hebben
aangehaald. De wetten van Virginia, Maryland, Missouri, Kentucky en
Louisiana zijn veel minder belemmerend.

Een treffend voorbeeld, hoe onverbiddelijk de wet is tegenover de
edele voornemens van den een of anderen slavenhouder, zien wij onder
de regtspraken van den Staat Mississippi. De New-York Evening Post,
onder redactie van Mr. William Bryant, deelt de zaak zelve aldus
bekort mede. De omstandigheden, die daarbij voorkomen, vormen reeds
op zich zelf een roman.


    Een zekere Elisha Brazealle, planter in Jefferson County in
    Mississippi, werd door eene zware ziekte aangetast. Gedurende
    zijne ziekte werd hij met de meeste zorg opgepast door eene
    mulattin, zijne slavin, aan wier onverpoosde zorg hij gevoelde
    zijn leven te danken te hebben. Hij was zoo zeer getroffen door
    hare opofferingen, dat hij ze kort na zijn herstel naar Ohio zond
    en haar eene goede opvoeding geven liet. Zij was bevattelijk en
    maakte zulke snelle vorderingen, dat hij, na een tweede bezoek,
    besloot haar te huwen. Hij liet de acte opmaken, waarbij hij haar
    in vrijheid stelde, liet die registreren, zoowel in Ohio als in
    Mississippi, en huwde haar.

    Brazealle keerde met haar naar Mississippi terug, en na verloop
    van tijd schonk zij hem een zoon. Slechts korten tijd daarna werd
    hij ziek en stierf. Hij liet een testament na, waarin hij, na de
    acte van vrijmaking vermeld te hebben, zijn voornemen te kennen
    gaf, om de verdere stappen voor die vrijmaking vereischt te doen,
    en schonk al zijne bezittingen aan zijn zoon, dien hij bij zijn
    testament in vrijheid stelde.

    Eenige arme verre bloedverwanten in Noord-Carolina, die hij niet
    kende, en om wie hij zich niet bekommerd had, kwamen, bij het
    vernemen van zijn dood, naar Mississippi en eischten in het bezit
    te worden gesteld van zijne nalatenschap. Er werd eene vordering
    ingesteld, en de zaak kwam voor den regter Sharkey, onzen nieuwen
    consul te Havanna. Hij sprak daarin regt, en verklaarde in zijne
    uitspraak de acte van vrijmaking een vergrijp tegen de zamenleving
    en een verderfelijk en laakbaar voorbeeld. Hij verklaarde het
    testament van onwaarde; wees de nalatenschap van Brazealle aan de
    verre bloedverwanten toe, veroordeelde Brazealles zoon en zijne
    vrouw, de moeder van dien zoon, weder tot slavernij en maakte hen,
    als een deel der nalatenschap van den overledene, tot slaven van
    de bloedverwanten uit Noord-Carolina.


De opperregter Sharkey verklaarde, na blootlegging der feiten,
dat de waarde der acte van vrijmaking het eenige punt ter beslissing
was. Hoewel, zeide hij, volgens de beginselen van regt, verbindtenissen
geldig zijn, wanneer zij zijn aangegaan, overeenkomstig de wetten
van het land, waar zij gesloten werden, behoeven die beginselen
niet gevolgd te worden, wanneer zij tot gevolgtrekkingen leiden in
strijd met de groote grondbeginselen van staatsregt. Wat die groote
grondbeginselen van staatsregt in Mississippi zijn, zal men kunnen zien
uit den inhoud der uitspraak, die wij hier in haar geheel laten volgen.


    Passen wij die beginselen toe op de acte van vrijmaking. Wanneer
    men daaraan waarde toekende, zou men in de eerste plaats handelen
    in strijd met de erkende staatkunde en de stellige wet van den
    Staat schenden.

    De beginselen van een Staat blijken uit de wetgeving omtrent
    een zeker onderwerp, en wij vinden, dat vrije negers schadelijk
    geoordeeld worden, omdat het hun niet veroorloofd is, zich te
    begeven naar of te blijven in den Staat. Slechts weinige regten
    zijn hun toegestaan, en hunne misdrijven zijn aan strenge straffen
    onderworpen. Zij moeten den Staat binnen dertig dagen, nadat zij
    daarvan kennis hebben gekregen, verlaten, en in dien tusschentijd
    borgstellen voor een goed gedrag: en diegenen van hen, die de wet
    veroorlooft te blijven, moeten de bewijzen daarvan bij zich dragen,
    of worden in hechtenis genomen. Men zou dus eene stellige wet door
    de wetgeving uitgevaardigd, bepaaldelijk met het doel de bestaande
    staatkundige beginselen te handhaven en de vrijmaking tegen te
    gaan, schenden. Geen eigenaar kan zijn slaaf in vrijheid stellen,
    dan door eene acte of testament, dat behoorlijk ter kennisse
    is gebragt van het Geregtshof, en door aan de wetgeving het
    bewijs te leveren, dat de betrokken slaaf eenige verdienstelijke
    daad aan zijn meester heeft bewezen, of zich jegens den Staat
    verdienstelijk heeft gemaakt; terwijl de acte geene waarde kan
    hebben, dan wanneer zij door eene speciaal besluit der wetgeving
    is geratificeerd. Wij gelooven, dat deze wet en dit beginsel van
    staatsregt van te groot gewigt is voor de belangen onzer burgers,
    dan dat men de niet naleving daarvan mag veroorloven.

    Deze zaak toont onbetwistbaar aan, dat het contract zijn oorsprong
    heeft in een vergrijp tegen de maatschappij en een verderfelijk
    en laakbaar voorbeeld stelt. Maar bovenal schijnt het te zijn
    ontworpen en ten uitvoer gebragt met het bepaalde oogmerk om de
    gestrengheid der wetten van den Staat te ontduiken. De handelwijze
    van partij om naar Ohio te gaan met de slaven en daar de acte
    te passeren, en zijn onmiddellijke terugkeer naar dezen Staat,
    bewijst dat doel op eene onloochenbare wijze. De wetten van
    dezen Staat mogen niet in hare werking belemmerd worden door
    een der burgers. Indien wij daaromtrent eenigen twijfel konden
    koesteren, zou het regtsgeding aangehaald in I. Raudolph, 15,
    ons de zekerheid daarvan geven.

    Wanneer wij aannemen, dat de waarde der acte afhangt van de wetten
    in dezen Staat vigerende, dan behoeven wij niet meer te vragen of
    zij van kracht is volgens de wetten van Ohio. Zoo zij daar geldig
    is, zij kan hier toch van onwaarde zijn. De conclusie moet dus
    wezen dat de neger John Monroe en zijne moeder nog slaven zijn
    en een gedeelte uitmaken der nagelaten bezittingen van Elisha
    Brazealle. Zij zijn niet in vrijheid gesteld door het testament;
    want, zelfs wanneer de bepaling in dat testament voldoende daartoe
    ware, is toch hunne invrijheid-stelling niet bekrachtigd door
    een besluit der wetgeving. John Monroe, slaaf zijnde, kan de
    bezitting niet als erfgenaam aanvaarden; en ik vrees dat het even
    duidelijk is, dat men die niet voor hem kan besturen. Onafhankelijk
    van de beginselen in vroegere regtspraken gelegd, verbieden
    onze wetten aan slaven eenige soort van eigendom te bezitten,
    en men mag aannemen, dat de bedoeling der wetgeving was, dat
    aan die bepaling de verste uitgestrektheid zou worden gegeven,
    daar zij zelfs die eigendommen uitsluit, die hun waarschijnlijk
    het eerst zouden worden gegeven, als varkens, paarden, hoornvee
    enz. De wet verbiedt het bezit van zulk een eigendom niet, omdat
    het gevaarlijk of schadelijk is, maar omdat zij het onstaatkundig
    acht dat slaven bezittingen van eenigen aard zullen hebben. Daaruit
    volgt dat zijne erfgenamen regt hebben op de nalatenschap.

    Daar de acte van onwaarde was, en de erfgenaam volgens testament
    niet in het bezit der nalatenschap kon treden, zouden de erfgenamen
    welligt aanspraak hebben op eene schadevergoeding, voor den
    tijd dat zij haar niet bezeten hebben; maar als zoodanig kan
    worden gerekend de renten en voordeelen, en het in bezit komen
    der gansche nalatenschap; en ik zie dus geene reden waarom zij
    weder eene vordering zouden instellen. De schadevergoeding is
    ongetwijfeld grooter, dan de wet haar zou toekennen."


De opperregter Sharkey die dit vonnis velde, wordt door de Evening
Post als een der voornaamste mannen genoemd, die de strenge wet tot
stand bragten, waaronder deze gruwelijke wreedheid bedreven werd.

Niets toont krachtiger het onbeperkte despotisme aan van de
slavenwet over de edelste neigingen en oogmerken van den meester,
en de standvastigheid der geregtshoven om die gestrengheid tot
hare uiterste gevolgtrekkingen te handhaven, dan dit wreede vonnis,
waardoor een jongeling, die was opgevoed in de overtuiging dat hij
vrij was, en zijne moeder, eene vrouw die eene beschaafde opvoeding
genoten had, weder in de grondelooze diepte der slavernij gestort
werden. Wanneer men dit voorval als onderwerp van een roman of van
een treurspel genomen had, zou de wereld het uitgekreten hebben als
het toppunt van onwaarschijnlijkheid. Nu het in de geschiedenis der
regtspleging staat opgeteekend, is het slechts eene proeve van die
verschrikkelijke waarheid, verschrikkelijker dan de verdichting,
die ten allen tijde het noodzakelijk uitvloeisel zal moeten zijn,
in dezen vorm of in een anderen, van de werking van het slavenstelsel.

Deze beschouwing van het onderwerp is hoogst gewigtig en mag wel
ernstig overdacht worden door hen, die in den vreemde hun oordeel en
afkeuring slechts gronden op den persoon van den slavenhouder, meer
dan op het afschuwelijke van het stelsel zelf, dat de wet erkent. In
sommige slavenhoudende Staten schijnt het alsof de slavenhouder
slechts zeer weinig anders doen kan dan zijne slaven doorgaans goed
behandelen, tenzij hij trachtte de wetten te veranderen. Maar juist
daarin ligt de heiligste pligt van elken Christen in het Zuiden. Want
de wereld zoo min als God zal hem schuldeloos achten, die, met de
vrije verkiezingen tot zijne dienst, en de kracht om te spreken,
te schrijven en te beraadslagen, dat gedrochtelijke stelsel van
wettelijke gruwzaamheid van jaar tot jaar blijft dulden.



HOOFDSTUK XIV.

DE ISRAËLITISCHE SLAVENWET VERGELEKEN MET DE AMERIKAANSCHE.


Wij hebben de Amerikaansche wet vergeleken met de Romeinsche, wij
willen haar thans met eene andere slavenwet vergelijken, namelijk
met de Israëlitische.

Die vergelijking is te belangrijker, omdat de slavernij in Amerika
steeds verdedigd is op grond, dat God de slavernij onder de Joden
veroorloofde.

De vraag is nu slechts welke soort van slavernij was onder de Joden
geoorloofd? Want bij verschillende volken zijn verschillende stelsels
met den algemeenen naam van slavernij betiteld.

Dat de aartsvaderlijke lijfeigenschap, die in den tijd van Abraham
bestond, iets geheel anders was dan de slavernij in Amerika, kunnen
eenige weinige bijbelteksten doen zien. Wij lezen toch, dat toen de
engelen Abraham bezochten, hij, zoo als het verhaal luidt, ofschoon
hij drie honderd dienstbaren in zijne woning had, terstond een kalf
haalde en slagtte, en het aan een knecht gaf om het toe te bereiden;
en dat Sara drie maten meel nam en daarvan koeken maakte; en dat hij,
toen dit alles gedaan was, zelf het aan zijne gasten voorzette.

Uit verschillende andere omstandigheden, die in de geschiedenis
der aartsvaderen worden medegedeeld, blijkt, dat de betrekking van
de tot dienstbaarheid geborenen tot hun heer meer was die van een
Schotschen clan tot zijn feodalen heer, dan van een Amerikaanschen
slaaf tot zijn meester. Zoo schijnt het ook, dat, indien Abraham
zonder kinderen gestorven ware, de eerste dienstknecht zijn erfgenaam
zou zijn geweest. Gen. XV: 3.

Van welken aard dan was de slavernij, die God onder de Joden
veroorloofde? Door welke wetten was zij geregeld?

In het Nieuwe Testament wordt van het geheele stelsel der Joodsche
wetten, als betrekkelijk zeer onvolkomen gesproken, en als verviel
het door het Christendom. Hebr. VIII, 13.

Wij moeten dus het Joodsche stelsel als een stelsel van opvoeding
beschouwen, waardoor een verbasterd half beschaafd volk, dat, door de
slavernij in den ergsten zin onder de Egyptenaren, diep gezonken was,
weder trapsgewijze tot beschaving werd opgevoerd.

Toen zij Egypte verlaten hadden, schijnt het, dat de afschuwelijkste
gewoonten, de ongehoordste en onnatuurlijkste onreinheden onder hen
heerschten; zoodat het noodzakelijk was wetten te stellen voor zaken,
waarvan het Christendom zelfs den naam niet meer noemt.

Bovendien waren veelwijverij, oorlog en slavernij de heerschende
gewoonten onder de volken.

In het Nieuwe Testament wordt gezegd, dat God, bij de opvoeding van
zijn volk, trapsgewijze te werk ging, even als een wijs vader met
zijne kinderen.

Hij bepaalde zich tot eenige der hoofdzonden en verbood hun die door
eene stellige wet en onder bedreiging van strenge straffen.

Het dienen van andere goden, werd bij de Joodsche wet gelijkgesteld
met landverraad bij ons, en onverbiddelijk met den dood gestraft.

Daar de kennis van den waren God en godsdienstig onderwijs niet door
boeken kon geleerd en bevorderd worden, werd er één dag in de week
afgezonderd om in het hart des volks het aandenken aan Hem en de
pligten, die zij jegens Hem hadden, levendig te houden. Hij, die dien
dag aan iets anders wijdde, werd met den dood gestraft; blijkbaar was
de heiligheid van dien dag een der middelen, om den band van het volk
tot zijnen God in stand te houden, en de schending van den Sabbath
leidde dus noodzakelijk tot hoogverraad jegens het hoofd van den Staat.

Met betrekking tot andere misbruiken, die onder de Joden, even als
onder de heidensche volken heerschten, zien wij dat God denzelfden
weg volgde als alle wijze wetgevers hebben ingeslagen.

Toen Lycurgus het geld en de weelde, die er het gevolg van was,
uit Sparta wenschte te zien verdwijnen, verbood hij het niet door
eene stellige wet, maar voerde eene munt in, zoo grof en zwaar dat,
zoo als Rollin ons zegt, men eene kar met een paar ossen noodig had,
om den prijs van een zeer eenvoudig voorwerp naar huis te brengen.

Zoo beperkte God ook de veelwijverij, den oorlog, de bloedwraak en
de slavernij door bepalingen, die trapsgewijze en onvermijdelijk tot
de algeheele afschaffing moesten leiden.

Niemand zal beweren, dat de wetten, die God gaf ten aanzien der
veelwijverij, vrijplaatsen, enz., bij de Christenvolken van eenige
toepassing zijn.

De volgende opgave van eenige dier voorschriften uit de Mozaïsche
wet, werd ons ter hand gesteld door Dr. C. E. Stowe, professor in de
Bijbelsche letterkunde aan het Andover Theological Seminary.


    1. De Israëliet moest, al was hij getrouwd en al had hij vrouw
    en kinderen, de weduwe van zijn overleden broeder tot zich nemen
    en kinderen bij haar verwekken. Deut. XXV, 5-10.

    2. Het was den Israëlieten, onder zekere omstandigheden
    veroorloofd, bijwijven te nemen, of vrouwen gedurende een zekeren
    tijd, of vrouwen die krijgsgevangenen waren. Deut. XXI, 10-19.

    3. Een Israëliet, die reeds eene vrouw had, mogt eene tweede
    vrouw nemen, onder dien verstande, dat hij den omgang met de
    eerste als echtgenoot niet staakte, en haar liefderijk en goed
    behandelde. Exod. XXI, 9-11.

    4. Volgens de Mozaïsche wet, mogt de naaste bloedverwant van een
    vermoorden Israëliet den moordenaar vervolgen en dooden, tenzij
    deze eene vrijplaats kon bereiken; hetzelfde verlof gold wanneer
    de daad toevallig was. Num. XXXV, 9-39.

    5. Aan de Israëlieten werd bevolen de Kanaäniten, mannen, vrouwen
    en kinderen uit te roeijen. Deut. IX, 12; XX, 16-18. Elk dezer
    daden werd door de Mozaïsche wet geregtvaardigd, zoowel als het
    houden van slaven.

    Ieder dezer wetten, ofschoon zij in dien tijd verbeteringen
    invoerden, die eene barbaarsche gewoonte moesten doen ophouden,
    en den overgang uitmaken tot een hoogeren trap van beschaving,
    behoort ongetwijfeld tot dat stelsel, hetwelk volgens Paulus
    verouderd was. Zij, maakten een deel uit van het verbond, dat
    verdwijnen moest, omdat het verkeerd en nadeelig was, en dat,
    in den tijd dat hij schreef, verouderd en zijne verdwijning nabij
    was. En Christus zelf zegt, met betrekking tot zekere veroorloofde
    handelingen volgens dat stelsel, dat die veroorloofd waren geworden
    om "hunne verhardheid in het kwade" omdat eene poging om wetten
    in te voeren, die hen meer aan banden legden, slechts grootere
    misbruiken zou ten gevolge hebben gehad.


De volgende beschouwing der Joodsche slavenwetten is getrokken uit
het werk van Barnes over de slavernij en een manuscript van professor
Stowe.

In de eerste plaats maakt die wetgeving de grootste en meest algemeene
bron der slavernij, het stelen van kinderen, tot eene misdaad, waarop
de doodstraf staat.


    Dat verbod luidt als volgt: "die een mensch steelt, hetzij dat
    hij dien verkocht heeft, of dat hij in zijne hand gevonden wordt,
    zal zekerlijk gedood worden."


De bronnen, waaruit dus slaven voortsproten, waren tot twee beperkt:
vooreerst door den vrijwilligen verkoop van zich-zelven, dat zeker
niet kan aangemerkt worden als gedwongen dienstbaarheid, en ten tweede
door de toeëigening van krijgsgevangenen en het koopen van heidenen.

Wat de slavernij betreft, die de Israëliet zich vrijwillig oplegde door
zich te verkoopen, deze eindigde, krachtens de wet, na zeven jaren;
zoo dat de ergste beteekenis die er aan te geven is, deze is, dat
het eene verbindtenis was om gedurende een zekeren tijd te arbeiden.

De dienstbaren van de heidenen gekocht, of de vreemdelingen in het
land, werden, volgens eene bepaling der wet, na vijftig jaar ontslagen.

Door het uit zijn verband rukken van eenige voorschriften uit de
Mozaïsche wet, heeft men wel eens afgeleid, dat God bepaaldelijk
beval den slaaf die vreemdeling was, met meer gestrengheid dan den
Israëlitischen te behandelen. Dat dit niet zoo was blijkt uit de
volgende teksten, die uitsluitend betrekking hebben op vreemdelingen.


    De vreemdeling, die als vreemdeling bij u verkeert, zal onder
    u zijn als een inboorling van ulieden; gij zult hem lief hebben
    als u-zelven: want gij zijt vreemdelingen geweest in Egypteland:
    Ik ben de Heer uw God! (Lev. XIX, 39.)

    Gij zult ook den vreemdeling geenen overlast aandoen, noch
    hem onderdrukken: want gij zijt vreemdelingen geweest in
    Egypteland. (Exod. XXII, 21.)

    Gij zult ook den vreemdeling niet onderdrukken: want gij kent
    het gemoed des vreemdelings, dewijl gij vreemdelingen geweest
    zijt in Egypteland, (Exod. XXIII, 9.)

    Want de Heer, uw God, is een God der Goden, en een Heer der
    Heeren; die groote, die magtige, en die vreeselijke God, die geen
    aangezigt aanneemt, noch geschenk ontvangt;--die het regt van
    den wees en van de weduwe doet, en den vreemdeling lief heeft,
    dat Hij hem brood en kleeding geve.--Daarom zult gijlieden den
    vreemdeling lief hebben, want gij zijt vreemdelingen geweest in
    Egypteland. (Deut. XI, 17-19.)

    En ik gebood uwe regters te zelfder tijd, zeggende: hoort de
    verschillen tusschen uwe broederen, en rigt regt tusschen
    den man en tusschen zijnen broeder, en tusschen deszelfs
    vreemdeling. (Deut. I: 16.)

    Vervloekt zij, die het regt van den vreemdeling, van den wees en
    van de weduwe buigt! en al het volk zal zeggen: Amen. (Deut. XXVII,
    19.)


In plaats van de slavernij ten aanzien van den vreemdeling tot een
stelsel van verdrukking te maken, deed God het een stelsel zijn,
waardoor de Heidenen opgenomen werden in den Joodschen staat, opgevoed
en onderwezen in de dienst van den waren God en ter geschikter ure
vrijgelaten.

In de eerste plaats werden zij door de wet beschermd tegen persoonlijk
geweld. Het verlies van een oog of een tand, door geweld van den
meester, stelde den slaaf geheel buiten zijne magt en gaf hem zijne
vrijheid weder. Voorts, wanneer het gedrag van den meester zoodanig
was, dat dit hem tot de vlugt aanzette, mogt niemand den meester
bijstaan om hem weder in diens magt te brengen, en mogt hij wonen
in dat gedeelte van het land waar hij wilde, zonder dat hij eenigen
overlast behoefde te vreezen. Ten derde verzekerde de wet aan den
slaaf veel tijd, dien hij naar eigen goedvinden kon doorbrengen. Elk
zevende jaar stond ter zijner beschikking. Lev. XXV, 4. Ook elke
zevende dag was hem gelaten. Exod. XX, 10.

De dienstbare had het voorregt de drie groote nationale feesten mede
te vieren, wanneer alle mannen onder het volk te Jeruzalem voor God
moesten verschijnen. Exod. XXXIV, 23. Met elk dezer feesten berekent
men, dat drie weken heengingen.

De slaaf was ook gast bij de familiefeesten. In Deut. XII, 12 wordt
gezegd: "En gij zult vrolijk zijn voor het aangezigt des Heeren, uws
Gods, gijlieden, en uwe zonen, en uwe dochteren, en uwe dienstknechten,
en uwe dienstmaagden, en de Leviet, die in uwe poorte is; want hij
heeft geen deel noch erve met ulieden."--

D. Barnes schat den gezamenlijken tijd, dien een slaaf voor zich-zelven
had, op omstreeks drie-en-twintig jaren van de vijftig, of ongeveer
op de helft van den tijd zijner dienstbaarheid.

Nog had de slaaf volkomen gelijke regten met zijn meester, ten aanzien
zijner godsdienstpligten.

Wanneer wij nu in aanmerking nemen, dat in den tijd van Mozes God en de
koning van het volk één en dezelfde persoon waren, en dat de burger-
en godsdienstpligten één en dezelfde waren, volgt daaruit, dat de
slaaf en zijn meester op gelijk standpunt stonden, met betrekking
tot hunne pligten jegens den Staat.

Zoo wordt ons in Deut. XXIX een plegtig volksfeest beschreven, dat
voor den dood van Mozes plaats had, toen het gansche volk werd bijeen
geroepen, om, na een plegtig overzigt hunner nationale geschiedenis,
den eed van getrouwheid te hernieuwen aan hunne hoogste overheid
en God.

Bij die gelegenheid spreekt Mozes hun aldus toe:


    "Gij staat heden allen voor het aangezigt des Heeren, uws Gods:
    de Hoofden uwer stammen, uwe Oudsten en uwe Ambtslieden, alle
    mannen van Israël! uwe kinderkens, uwe vrouwen en uw vreemdeling,
    die in het midden van uw leger is, van uwen houthouwer tot uwen
    waterputter toe; om over te gaan in het verbond des Heeren,
    uws Gods, en in zijnen vloek, hetwelk de Heer, uw God, heden met
    u maakt."


Hoe verschillend is dit van de onverschillige en koelbloedige
verklaring omtrent den toestand der slaven in Amerika; bijzonder
in Zuid-Carolina! "Een slaaf wordt in den regel, volgens de wet,
niet geacht iets te maken te hebben met de rust van den Staat. Hij
is geen burger en heeft als zoodanig geen aanspraak op de bescherming
van den Staat."

Ten aanzien van al de godsdienstpligten, die, zoo als wij uit de
Staatsregeling van de Israëlieten gezien hebben, burgerpligten
waren, stonden de slaaf en de meester gelijk. Er bestond geen dier
onderscheidingen, die eene bijzondere klasse of kaste kenschetsten. Er
bestonden geene bijzondere werkzaamheden voor hen; er waren voor
hen geene bijzondere zitplaatsen, om het besef bij hen levendig te
houden, dat zij tot eene lagere klasse behoorden. Evenmin werd hun
het onderwijs, dat God gegeven had, ten opzigte der gelijke regten
van den mensch, onthouden.

Ten vijfde. Het werd, bijna buiten twijfel, aangenomen, dat de slaaf
de Joodsche godsdienst en de dienst van Jehova zou aannemen en gewillig
al de verpligtingen vervullen, die aan de Israëlieten waren opgelegd.

Mr. Barnes haalt de woorden van Maimonides aan, om te doen zien hoe
dit gewoonlijk onder de Israëlieten begrepen werd. In de "Nasporing
naar de slavernij volgens den Bijbel," lezen wij:


    Het zij een slaaf geboren was in de magt van een Israëliet,
    of dat hij gekocht was van de Heidenen, de meester moest hem,
    in ieder geval, in het verbond doen opnemen.

    Maar die in huis geboren was, moest er den achtsten dag heengebragt
    worden, en hij, dien hij voor geld gekocht had, den dag dat hij
    hem ontving, ten zij de slaaf weigerde. "Want indien de meester
    een verharden slaaf ontving, die onwillig was, moest de meester
    hem trachten te overtuigen en te winnen door onderwijs en door
    eene zachte behandeling gedurende een jaar. Wanneer hij dan nog
    weigerde, mogt de meester hem niet langer houden. Dan zou de
    meester hem terugzenden naar de vreemdelingen van wie hij gekomen
    was; want de God van Jakob kon slechts gediend worden door een
    gewillig harte." Maimon, Hilcoth Miloth.


Eene zesde voorname bepaling ten opzigte van den Israëlitischen slaaf
was, dat hij nimmer kon verkocht worden. Hieromtrent merkt Barnes aan:


    Een Israëliet mogt, onder zekere omstandigheden, een man koopen,
    maar was hij eenmaal gekocht, dan was de zaak ten einde. Er
    bestaat niet het geringste bewijs dat de Israëliet ooit een
    slaaf verkocht; en eenige bepaling te dien aanzien was in de
    staatsregeling van het Joodsche volk niet te vinden. Van Abraham
    wordt verhaald dat hij "dienstknechten voor geld gekocht had;"
    maar nergens staat dat hij er een verkocht heeft, en nergens wordt
    ook vermeld, dat dit door Izaäk of Jakob gedaan werd. Het eenige
    voorbeeld van eene verkooping van dien aard in de geschiedenis
    der aartsvaders, levert de daad van Jozefs broeders, die hem
    aan de Ismaëlieten verkochten, maar die daad wordt dan ook zeer
    streng gelaakt. In de wetten van Mozes wordt verlof gegeven tot
    het koopen van slaven, maar niet tot het weder verkoopen; en de
    omstandigheid dat dat verlof nooit gegeven is, bewijst genoeg
    dat het niet in aanmerking kwam. Wanneer iemand slaaf werd,
    kon hij niet van meester veranderen dan vrijwillig (Exod. XXI
    : 5, 6), of wanneer de meester hem zijne vrijheid gaf en hij
    zich weder dienstbaar maakte tot den tijd, dat hij, krachtens
    de wet vrij zou zijn. Geene bepaling in de Mozaïsche wet zegt,
    dat met slaven de schulden van een meester konden betaald worden;
    noch dat zij in gijzeling konden worden gegeven; noch dat zij
    konden worden overgedaan aan anderen, noch dat zij als geschenken
    konden worden weggegeven. De gansche geschiedenis der Joden levert
    hiervan ook geen enkel voorbeeld. Hunne wet was zeer stellig met
    betrekking tot den Joodschen slaaf, en het beginsel der wet was
    op alle andere slaven toepasselijk, Lev. XXV : 42. "Zij zullen
    niet als dienstbaren worden verkocht." In al deze opzigten was
    er een zeer groot verschil--en dat verschil was ook ongetwijfeld
    bedoeld--tusschen de bepalingen omtrent den eigendom en die
    omtrent de dienstbaren.


Wat de werking van het stelsel aangaat, zoo als die zich voordoet
in de gebeurtenissen, welke de gewijde geschiedenis beschrijft,
zij is juist zoo als wij haar van zulk een slavenstelsel zouden
verwachten. Zoo vinden wij bij voorbeeld in het negende hoofdstuk van
het eerste boek Samuël, dat, toen Saul en zijn dienstknecht Samuël
bezochten, deze, omdat hij wist, dat Saul eenmaal gezalfd Koning zou
worden, een groot feest voor hem aanlegde. In vers 22 wordt gezegd:
"Samuël dan nam Saul en zijnen jongen, en hij bragt ze in de kamer;
en hij gaf hun plaats aan het opperste der genoodigden."

Wij lezen ook in II Samuël IX : 10, van een dienstknecht van Saul,
die vele bezittingen had, en twee-en-twintig dienstknechten van
zich-zelven.

Wij vinden in I Kronijken II : 34, het volgende voorval vermeld:

"En Sesan had geene zonen, maar dochteren. En Sesan had eenen
Egyptischen knecht, wiens naam was Jarha. Sesan nu gaf zijne dochter
aan zijnen knecht Jarha tot eene vrouw;"

Gelijkt dit naar de Amerikaansche slavernij?

Wij vinden bovendien, dat die verbindtenis volstrekt niet als
vernederend werd beschouwd, want de zoon dierzelfde dochter werd
opgenomen onder de dapperste mannen van Davids leger.

Kortom, het verwondert ons niet te bespeuren, dat de instelling van
Mozes al de grondvesten der slavernij zoodanig ondermijnt, dat zij
lang voor de geboorte van Christus opgehouden had onder de Israëlieten
te bestaan. Barnes vraagt dan ook:


    Welk feit zou men kunnen aanhalen om te bewijzen, dat er eenige
    zweem van slavernij bestond in dat land, ten tijde der Maccabeërs
    of bij de komst van Jezus? Er zijn tallooze bewijzen, zoo als wij
    weten, dat zij in Griekenland en Rome bestond; maar, waar is het
    bewijs, dat zij in Judea heerschte? Voor zoo ver ik in staat ben
    dit te weten, is nooit beweerd, dat zij te vinden zou zijn in de
    kanonieke boeken van het Oude Verbond of in Josephus. Nergens wordt
    gezinspeeld op wetten of gebruiken, die haar doen veronderstellen;
    er zijn geene feiten, die niet gemakkelijk kunnen worden uitgelegd
    in de veronderstelling, dat de slavernij had opgehouden te bestaan.


Twee tegenwerpingen zijn er ingebragt tegen de uitlegging van twee
der bepalingen hier aangehaald.

Io. zegt men, dat de bepaling: "Gij zult aan zijn meester den slaaf
die ontsnapt is niet teruggeven," enz., alleen betrekking heeft op
slaven, die van Heidensche meesters naar het Joodsche volk vlugtten.

De volgende opmerkingen hieromtrent zijn getrokken uit het werk van
professor Stowe:

Deut. XXIII: 15, 16. Deze woorden stellen een voorschrift daar, dat,
als elk ander, streng moet worden toegepast. De bewoordingen geven
geen regt om de beteekenis er van te beperken; ook het verband,
waarin het voorkomt, geeft daartoe geene aanleiding; evenmin is er
iets in de geschiedenis der Mozaïsche wetgeving, dat de toepassing
van dit voorschrift zou beperken tot slaven, die aan vreemde meesters
ontvlugtten. Die veronderstelling is geheel willekeurig en, zoo
ver den Bijbel betreft, zonder het minste bewijs. Men heeft gezegd,
dat het dwaas zou zijn van Mozes om zulk eene wet uit te vaardigen,
wanneer de slavernij bij de Israëlieten bestond. Het zou zeker dwaas
geweest zijn, wanneer het oogmerk der Mozaïsche wetgeving geweest ware
de slavernij in stand te houden en van blijvenden duur te maken; maar,
wanneer het oogmerk van Mozes was, de slavernij te beperken, aan banden
te leggen en eindelijk te doen ophouden, dan beantwoordde die wet
waarlijk allezins aan dat oogmerk. Elke slaaf moest de godsdienstige
regten en het onderwijs genieten, waarop de kinderen van zijn meester
aanspraak hadden. Elk zevende jaar stelde den Israëlitischen slaaf
in vrijheid, en elk vijftigste jaar bragt eene algemeene vrijmaking
met zich. Indien de meester, door een toevalligen of kwaadaardigen
slag, zijn slaaf een oog of een tand ontnam, was deze door die daad
vrij. En volgens die wet mogt ook de slaaf, wanneer hij verdrukt werd,
ontsnappen, en, ofschoon het den eigenaar niet verboden was zich,
wanneer hij kon, weder meester van hem te maken, was het toch aan
ieder ander verboden hem daarin behulpzaam te zijn. Die wet maakte
daadwerkelijk de slavernij vrijwillig, en dit beoogde Mozes ook.

Mozes regelde de slavernij zoo als hij de veelwijverij en den oorlog
regelde; zonder ze uitdrukkelijk te verbieden, beperkte hij ze
zoodanig, dat zij verdween; in plaats van den vergiftigen boom om te
hakken, stak hij de wortels af en liet hem uit zich-zelven sterven. Er
bestaat een voorschrift ten opzigte van krijgsondernemingen, die
geheel en al in overeenstemming is met die wet omtrent gevlugte
slaven. Ware het Mozes doel geweest een oorlogzuchtigen geest onder
de Israëlieten te onderhouden, dan zoude wet voorbeeldeloos dwaas
zijn geweest; maar hij wilde dien geest fnuiken, en de oorlogen met
vreemde volken bijna onmogelijk maken. Daartoe was de wet inzonderheid
geschikt. De krijgsdienst werd daadwerkelijk geheel vrijwillig gemaakt,
even als de wet op de vlugtelingen de huisdienstbaarheid daadwerkelijk
vrijwillig maakte.

Die uitvoerige wet wordt gevonden in Deut. XX: 5-8. Wanneer men haar
naauwlettend leest, zal die overeenkomst met de wet op de vlugtelingen
terstond in het oog vallen. Juist wanneer het volk gereed stond om
slag te leveren,--juist op het oogenblik, dat de moed, van braven
zelfs, min of meer wankelt,--waren de legerhoofden verpligt aldus
hunne soldaten aan te spreken:


    Deut. XX: 5-8. "Dan zullen de Ambtslieden tot het volk spreken,
    zeggende: wie is de man, die een nieuw huis heeft gebouwd, en het
    niet heeft ingewijd? die ga henen en keere weder naar zijn huis;
    opdat hij niet misschien sterve in den strijd en iemand anders
    dat inwijde.

    En wie is de man, die eenen wijngaard geplant heeft, en deszelfs
    vrucht niet heeft genoten? die ga henen en keere weder naar zijn
    huis; opdat hij niet misschien in den strijd sterve en iemand
    anders dien geniete.

    En wie is de man, die eene vrouw ondertrouwd heeft, en haar niet
    tot zich heeft genomen? die ga henen en keere weder naar zijn huis;
    opdat hij niet misschien in den strijd sterve, en een ander man
    haar neme.

    Daarna zullen de Ambtslieden voortvaren te spreken tot het volk,
    en zeggen: wie is de man, die vreesachtig en week van hart is? die
    ga henen en keere weder naar zijn huis; opdat het hart zijner
    broederen niet smelte, gelijk zijn hart."


Nemen wij nu in aanmerking, dat de Israëlieten bij uitsluiting een
landbouwend volk waren, dat krijgszuchtige partijen voornamelijk
bestaan uit jonge menschen, en dat door die wet ieder, die een huis
gebouwd had, dat hij nog niet had bewoond, of een wijngaard geplant
had, waarvan hij nog geene vruchten genoten had, of eene vrouw had
ondertrouwd, die hij nog niet tot zich had genomen, en ieder die
vreesachtig en week van harte was, naar huis mogt en moest gaan,--hoe
velen zullen er dan waarschijnlijk nog zijn gebleven? En wanneer nu
aan de legerhoofden, in plaats van hun krijgsmansvuur op te wekken,
door het voorspiegelen van eer en roem, bevolen werd nog eens en nog
eens te herhalen, dat zij waarschijnlijk zouden sneuvelen in den strijd
en nimmer huiswaarts keeren, en hun het vóór te houden, als of dit hun
eenig doel ware--moet men dan de geheele wet, als krijgswet, beschouwd,
niet belagchelijk achten--even belagchelijk als de bepalingen omtrent
weggeloopen slaven, in haar verste gevolgtrekkingen toegepast, als
slavenwet beschouwd, belagchelijk zijn?

Het is blijkbaar het doel dier krijgswet om een eind aan alle oorlogen
te maken; want, onder de heerschappij van zulk eene wet, moesten alle
oorlogsbenden uit vrijwilligers bestaan. Even duidelijk is het dat
de slavenwet strekte om de gedwongen dienstbaarheid te doen eindigen;
want, onder de heerschappij van die wet, moest de slavernij, in zeer
uitgebreiden zin, vrijwillig zijn--en dit was het juist wat de Wetgever
beoogde. Het is niet mogelijk dat men, om die verkeerde werking anders
uit te leggen, aan de wet eene meer beperkte beteekenis geeft, zonder
te gelijk aan te nemen dat het doel der Mozaïsche wetgeving was de
slavernij te doen voortduren, niet haar te beperken; en dit kan zeker
niet bewezen worden; want het tegendeel blijkt uit iedere letter.

Ik herhaal het dus nogmaals, noch uit de bewoordingen der wet, noch uit
het verband waarin zij voorkomt, noch in de geschiedenis der Mozaïsche
wetgeving op dit punt, is er iets dat de toepassing er van zou kunnen
beperken tot slaven, die van Heidensche meesters zijn weggeloopen;
maar elke overweging, elke wettige bron, leidt ons tot een lijnregt
tegenovergesteld besluit. Zulk eene beperking is de willekeurige,
ongegronde stet-voluntas-pro-ratione-veronderstelling van den uitlegger
en niets anders. De eenige zweem slechts voor eenig argument, dien ik
inzie, om die wet te beperken, ligt in het gebruik van het woord tot
u in het vijftiende vers. Men kan beweren, dat het voornaamwoord u
gebruikt is in een nationalen, niet in een individuelen zin, en doelt
op het ontvlugten van een ander volk naar de Israëlieten. Maar men zie
het voorschrift, dat onmiddellijk voorafgaat, en ga de beteekenis na
van het voornaamwoord u in het dertiende vers. Zeer blijkbaar hebben
de voornaamwoorden in deze voorschriften uitsluitend betrekking op
personen en moeten zij niet in collectieven of nationalen zin opgevat
worden; zeer zelden, zoo ooit, kan hun die beteekenis gegeven worden,
die volgens het argument verlangd wordt.

IIo. Men heeft gezegd dat het bevel: "gij zult de vrijheid verkondigen
door het geheele land aan al zijne inwoners," alleen betrekking had op
Joodsche slaven. Die veronderstelling is geheel gegrond op de meening,
dat de slaaf, volgens de Joodsche wet, niet beschouwd werd als persoon,
als een inwoner van het land en een burger van den Staat; maar wij
hebben juist bewezen, dat tot het heiligste verbond de houthakker en
waterdrager bepaaldelijk werden aangeduid, als even goed te zullen
ingaan als de meester; en het zou dwaas zijn te veronderstellen,
dat deze in eene wet die gerigt is tot alle inwoners van het land,
niet onder die inwoners begrepen werden.

Barnes staaft nog die meening door eenige bladzijden met aanhalingen
uit Joodsche schrijvers, die allezins den lezer van zijn werk
overtuigen zullen.

Uit een overzigt dus van al wat de Israëlitische slavenwet betreft,
blijkt dat de slavernij daar was een wijs en wel doordacht stelsel
van opvoeding en trapsgewijze vrijmaking. Geen redelijk mensch kan
er aan twijfelen of, wanneer dezelfde bepalingen van kracht werden
verklaard op de slavernij in Noord-Amerika, de Amerikaansche slavernij
weldra in ieder opzigt daadwerkelijk afgeschaft zou kunnen beschouwd
worden. Indien hieromtrent eenige twijfel bestaat--en nog gelooft
men dat de slavernij bij de Israëlieten de slavernij in Amerika
wettigt--welnu, men neme de proef om het Amerikaansche stelsel aan
het Israëlitische gelijk te maken, en dan zullen wij zien wat er het
gevolg van is.



HOOFDSTUK XV.

SLAVERNIJ IS DESPOTISMUS.


Het is altijd van het hoogste belang, bij de beschouwing eener zaak,
juist voor oogen te hebben wat zij is.

Het eenige middel om juist te weten, wat deze of gene burgerlijke
instelling is, bestaat in het onderzoek van de wetten, waardoor
zij geregeld wordt. In verschillende tijden en bij verschillende
volken, werden verschillende instellingen met den naam van slavernij
bestempeld. De dienstbaarheid onder de aartsvaders was iets anders dan
de dienstbaarheid bij de Israëlieten, en deze weder iets anders dan
de dienstbaarheid bij de Grieken en Romeinen; al deze instellingen
verschillen zeer veel van elkander. En wat is nu de Amerikaansche
slavernij, zoo als wij die leeren kennen uit de wet en uit de
regtspleging?

Laat ons beginnen met te zeggen wat zij niet is:


    1. Zijn de slaven niet wat de arbeidende klasse is.
    2. Is zij geene voogdij.
    3. Is het in geenen deele een stelsel van opvoeding van een
       zwakker geslacht door een sterker.
    4. Is het geluk van den slaaf in geen opzigt haar doel.
    5. Is evenmin de tijdelijke welvaart of het eeuwig geluk van den
       slaaf hare strekking.


Haar doel wordt zeer bepaaldelijk aangegeven in een vonnis van den
regter Ruffin. "Het doel is het voordeel van den meester, zijne
zekerheid en de publieke veiligheid."

Slavernij, dus, is onbeperkt despotisme, in den ruimsten vorm.

Het zou echter eene onregtvaardigheid zijn jegens het despotismus in
een beschaafden Staat, wanneer wij daarmede de Amerikaansche slavernij
vergeleken. De absolute regeringen in Europa beweren geen van allen
gegrondvest te zijn op het eigendomsregt van den heerscher over de
personen en vermogens van den beheerschte.

Dit is een vorm van het despotismus, zoo als slechts in de meest
barbaarsche streken der wereld bestaat, zoo als, bij voorbeeld,
in Dahomey.

Het absolutismus of despotismus in Europa erkent tot zekere hoogte
het geluk en de welvaart van den onderdaan, als den grondslag van
het gouvernement; en de wetgever wordt geacht zijne magt te bezitten
tot bevordering van het volksgeluk; zijn regt als wetgever wordt
verondersteld eenigzins voort te spruiten uit het denkbeeld, dat
hij beter het geluk van het volk begrijpt, dan het volk zelf. Geene
regering in de beschaafde wereld omhelst meer dat zuiver despotische
beginsel, dat bestond in de dagen der Persische en Assyrische
heerschappij.

De argumenten, die de slavernij verdedigen, moeten in hoofdzaak
dezelfde zijn als die, welke het despotismus van een anderen aard
verdedigen; en de bezwaren, die er zijn tegen in te brengen, zijn
ook juist van dezelfde soort als die, welke tegen het despotismus
van anderen aard zijn aan te voeren. De gewoonten en daden waarvan
zij oorzaak zijn, komen eveneens geheel overeen met die, waartoe
despotismus ten allen tijde aanleiding heeft gegeven.

Wordt de slaaf van misdaad verdacht, zijn meester heeft het regt
om zijne schuld te onderzoeken door pijniging (zie de Staat tegen
Castleman). Zijn meester heeft, door de daad, meestal magt over
leven en dood, ten gevolge der uitsluiting van het getuigenis van een
slaaf. Hij heeft de magt den slaaf, ten allen tijde, te verbannen,
zonder daarvoor aan iemand rekenschap te zijn verschuldigd, naar eene
plaats, nog verschrikkelijker dan Siberië, en hem te veroordeelen
tot een arbeid, zwaarder dan op de galeijen. Hij heeft ook eene
onbeperkte magt over de eer van zijn slaaf; hij kan hem beschuldigen
van elke misdaad, en toch hem alle onderzoek of verhoor onthouden,
en eindelijk hem verkoopen, terwijl zijne eer door eene lasterlijke
aantijging, die hij niet van zich heeft kunnen werpen, bezoedeld is.

Dit zijn ook allen misbruiken, die men in eene despotische regering
gelaakt heeft. Het zijn regten, waarvan goede despoten geen misbruik
hebben gemaakt, maar onder bescherming van iederen slaven-houdenden
Staat, en onder bescherming van al de Vereenigde Staten, worden zij
zonder gewetensbezwaar door achtenswaardige menschen misbruikt.

Maar, wij hebben het reeds gezegd, het ergste despotismus is dat,
hetwelk zich ook over de ziel uitstrekt, die de vrijheid van het
geweten aan banden kan leggen, en den mensch berooft van het regt om
God te leeren kennen en te dienen, zooals hij verlangt. In vroeger
dagen sidderden de koningen op hun troon en de landman aan zijn haard
evenzeer voor een despotismus, dat zich bevoegd verklaarde, te binden
en los te maken, het Koningrijk der Hemelen te openen en te sluiten.

En toch, die magt om het geweten te dwingen, om de regten te loochenen
die de godsdienst geeft, en al de middelen, die een mensch ten
dienste staan om zijn Maker te leeren kennen, en naar Zijn wil te
leeren handelen, hem te onthouden, die magt is onder bescherming van
iederen Staat en van al de Vereenigde Staten geplaatst in handen van
een ieder, van welk karakter ook, die daarvoor kan betalen.

Het is eene treurige maar ernstige waarheid, dat de grootste Republiek
der wereld, onder hare nationale bescherming het drukkendste stelsel
van despotismus heeft genomen, dat met mogelijkheid bestaan kan.

Met betrekking tot een der punten, die wij hier opnoemden, namelijk het
regt van den meester om zijn slaaf, dien hij van misdaad beschuldigt,
een regterlijk onderzoek te onthouden, vinden wij een krachtig
voorbeeld in hetgeen voor ongeveer twee jaren in het district Columbia
voorviel. Het gebeurde komt, zooals het in verschillende nieuwsbladen
van dien tijd werd medegedeeld, hoofdzakelijk hierop neder. Een
aanzienlijk man te Washington, de hoofdstad van onze gansche Republiek,
ouderling der presbyteriaansche gemeente, bezat eene slavin die voor
eenige jaren hare belijdenis bij de Doopsgezinden had afgelegd. Hij
beschuldigde haar van eene poging om zijn gezin te vergiftigen, en
leverde haar terstond in handen van een slavenhandelaar, die haar met
zich zou nemen naar Alexandria en in een slavenhuis gevangen zette,
tot dat het schip waarmede hij vertrekken wilde, reisvaardig zou
zijn. Het arme meisje had eene moeder, die leed als elke natuurlijke
moeder lijden moest.

Toen zij het lot van hare dochter vernam snelde zij naar het
slavenhuis, en smeekte met tranen in de oogen dat haar een onderhoud
met hare dochter werd toegestaan; maar zij werd onbarmhartig
teruggestooten en weggejaagd! Toen trachtte zij een onderhoud te
hebben met den ouderling; maar ook dit gelukte haar niet. Genoeg geld
was haar toegezegd om hare dochter te koopen, maar de eigenaar wilde
naar geene belofte luisteren.

Wanhopend begaf zich de moeder naar een advokaat te Washington,
en verzocht hem voor haar een brief op te stellen. Zij vertelde hem
wat zij verlangde dat er in gezegd zou worden, en hij kweet zich van
zijne taak, zooals zij-zelve het zou gedaan hebben, wanneer zij niet
van het voorregt om onderwijs te genieten ware verstoken geweest. Haar
brief luidde als volgt:


    Washington, 25 Julij 1851.

    Mijnheer,

    Ik wend mij tot u, als tot een rijk Christen, vrijgeborene en
    vader, ofschoon ik-zelve slechts eene arme slavenmoeder ben. Ik
    wil met u spreken over een eenig kind, dat ik lief heb, die de
    Christen godsdienst, even als gij-zelf, belijdt, en lidmate
    is der Christelijke kerk, en die door de uitoefening van uw
    regt van eigendom, nu wegkwijnt als gevangene in een hatelijk
    mannen-slavenhuis, waar zij blijven moet tot zij verkocht zal
    zijn. Ik kom om vóór u te bepleiten de toepassing dier heilige wet:
    "Wat gij wilt dat u de menschen doen zullen, doe dat alzoo."

    Met groote moeite heb ik vrienden gevonden, die mij willen
    helpen mijn kind te koopen, om ons voor die wreede scheiding
    te bewaren. Gij, als vader, kunt begrijpen wat ik voelde, toen
    men mij zeide, dat gij besloten hadt haar verre heen te bannen,
    en mij dus de hoop ontnomen hadt haar ooit weder te zien.

    Bijna zes jaren lang heeft mijn kind slavenarbeid bij u verrigt,
    van haar zestiende tot haar twee-en-twintigste jaar heeft zij hard
    gewerkt in uwe woonkamer, uwe keuken, uw kelder en uw stal. Bij
    dag en bij nacht was uw wil en uw bevel voor haar de hoogste wet;
    maar dit alles was te vergeefs. Indien haar zelfs in al dien tijd
    een weinig koffij of thee gegeven is, dan was het op kosten van
    hare slavenmoeder, niet op uwe kosten.

    Gij zijt een voorganger in de gemeente en een man des gebeds. Als
    zoodanig en als de oppermagtige eigenaar van mijn kind, vraag ik
    ootmoedig, of zij die zachte en liefderijke behandeling genoten
    heeft, dat schoone voorbeeld heeft gezien, die haar in haar
    treurigen toestand konden bemoedigen? Heeft zij uit uwe handen,
    door een waarachtig godsdienstig onderwijs in het woord van God,
    eene volkomene en goede voldoening gehad voor al haren arbeid? Het
    is niet aan mij alleen dat gij die vragen moet beantwoorden. Gij
    erkent het gezag der wetten van Hem, die vrijmaking aan den
    gevangene verkondigde, en die u beveelt uwe dienstmaagd te geven
    "wat regt en billijk is." O! ik bezweer u, onthoud in deze bange
    ure mijn kind niet datgene, wat haar laatste hoop zal wegnemen,
    en dat uwe eigene ziel in het verderf zal storten.

    Men zegt mij dat gij mijne dochter van misdaad beschuldigt. Kan
    dit waarlijk zoo zijn? Kan het zijn dat gij uwe pligten als eerlijk
    man en goed burger vergeet; dat gij liever de schuldige voor geld
    verkoopt, dan haar voor den regter te dagen, waar gij weet dat zij
    gaarne zou verschijnen? Wat zoudt gij zeggen, indien men u van eene
    misdaad beschuldigde, en weigerde u voor de regtbank te roepen? Is
    haar goede naam niet evenveel waard aan haar, in de Gemeente,
    waartoe zij behoort, als uw goede naam aan u dierbaar kan wezen?

    Denk, voor een oogenblik, dat uwe dochter, die gij liefhebt, in
    plaats van de mijne in deze heete dagen in eene slavengevangenis
    zat, gevoed werd met het ellendigste voedsel, geheel overgegeven
    was aan den wil van een slecht mensch en van het regt verstoken
    was, dat zelfs den moordenaar niet ontzegd wordt, om het gelaat
    zijner vrienden te zien. O! dan zoudt gij ook lijden! Och! heb
    dan ook medelijden met eene arme slavenmoeder en haar kind, en
    doe voor ons wat gij zoudt willen dat men voor u deed, wanneer
    gij verschijnen zult voor den Hoogsten Regter, en wanneer uwe
    grootste vreugde zal zijn te kunnen zeggen: "Ik heb de verdrukten
    vrijgemaakt."


    Ellen Brown.


Maar het meisje werd naar het Zuiden gezonden en daar verkocht.

De schrijfster heeft deze mededeelingen ontvangen van hem, die den
brief schreef. Of de handelwijze van den eigenaar stipt wettig was,
is iets waarvan wij niet geheel overtuigd zijn. Dat het eene daad
was, waarin de wet zich niet kon mengen, is zeker, maar even zeker
is het, dat het eene daad was, waartegen de publieke geest niet
opkwam. De man, die zijne magt aldus uitoefende, stond bekend als
een godsdienstig man, bekleedde eene belangrijke betrekking bij de
Christelijke kerk; en geene enkele handeling der Christen-gemeente,
waartoe hij behoorde, toont aan, dat men zijne daad niet als zeer te
regtvaardigen beschouwde.

En is niet juist deze uitoefening van magt hetgeen ons het meest
schokt, wanneer wij ze van vreemde despoten zien?

Lezen wij niet met siddering, dat in Rusland of Oostenrijk een man,
die van eene misdaad verdacht wordt, wordt opgeligt, van zijne vrienden
wordt gescheiden, geene gelegenheid wordt gelaten om voor den regter
zich te verdedigen, maar naar Siberië of eenige andere vreeselijke
plaats van verbanning wordt gevoerd?

Waarom is het despotismus in eenig opzigt erger wanneer het door een
Staat, dan wanneer het door een persoon gepleegd wordt?

Er bestaat tegenwoordig een heftige strijd tusschen het despotisch en
republikeinsch beginsel. Alle argumenten, die ter verdediging van de
slavernij worden aangevoerd, zijn evenzeer geldig voor de verdediging
der despotische regering, en er gelden zelfs enkele argumenten ten
gunste der laatste, die niet voor de eerste van kracht zijn.

Er zijn argumenten, en zeer tastbare, ten gunste van eene despotische
regering. Niemand kan ontkennen dat zij door despotismus eene zekere
kracht, eenheid, snelheid van werking erlangt, die uit den aard der
zaak eene republiek niet kan bezitten. Het despotismus heeft meer
deugdelijke stelsels van staatkunde tot stand gebragt en in stand
gehouden dan eenige republiek. De vorige Koning van Pruisen was door
zijne absolute magt in staat een beter stelsel van volksopvoeding in te
voeren, dan ons ooit gelukt is in Amerika tot stand te brengen. Hij
stelde districten naar goedvinden in en verpligtte ieder ouder,
of hij wilde of niet, zijne kinderen te doen schoolgaan.

Indien wij hierop antwoorden--zoo als wij ook doen--dat het geven van
absolute magt aan iemand, die er een regtmatig gebruik van zal maken,
ongetwijfeld gunstig werken moet op den Staat, maar dat er zóó weinige
menschen zijn, van wie dat rigtig gebruik is te veronderstellen, dat
deze regeringsvorm niet als veilig mag beschouwd worden, dan hebben
wij een argument aangevoerd, dat veel meer tegen de slavernij gerigt
is dan tegen eene despotische regering, want zeker is de kans oneindig
grooter om in een tijdvak van vijftig jaar één man te vinden, die in
staat is om een wijs gebruik van die magt te maken, dan om iederen dag,
in ons land, duizenden te vinden, die met zulk een magt kunnen bekleed
worden. Het is eene treurige en zeer ernstige waarheid, dat Amerika
zoowel in de handen van de slechtsten als van de besten uit het land,
die despotische magt legt, die zij onveilig acht zelfs in de handen
van den verlichten, wel opgevoeden en beschaafden keizer van Rusland.

Met al onze republikeinsche vooroordeelen, kunnen wij niet ontkennen
dat Nikolaas een man van talent, en door zijne opvoeding een zeer
liberaal man is; wij weten ook dat hij een man is van een ernstig
en godsdienstig karakter; hij voorzeker, die steeds handelen moet
voor het oog der gansche wereld, wordt door de publieke opinie
zeer aan banden gelegd, en moet zijne handelingen wel wegen. Maar
wie zijn zij, aan wie de Amerikaansche wetten eene magt verleenen,
onbeperkter nog dan die van den Keizer van Rusland of den Keizer van
Oostenrijk? Hij kan een zeeroover geweest zijn; hij kan een dronkaard
wezen; hij kan, als Souther, teregtgestaan hebben voor eene daad,
waarvoor de menschheid terugdeinst; maar niet te min schenkt hem de
Amerikaansche slavenwet eene onverantwoordelijke magt--magt over het
ligchaam, en magt over de ziel.

Aan welke zijde dan staat Amerika in dien grooten strijd, die thans
tusschen zelfregering en despotismus gestreden wordt? Aan welke zijde
moet Amerika staan in dien grooten strijd voor de vrijheid van geweten?

Verbieden die despoten in andere rijken hun onderdanen het lezen van
den Bijbel? De slaaf in Amerika is daarvan door de krachtdadigste
middelen uitgesloten. Zeggen wij: "ja, maar wij lezen den Bijbel
voor onze slaven en verkondigen hun het Evangelie mondeling"? Dit
is juist wat het kerkelijk despotismus in Italië zegt. Zeggen wij,
dat wij er niets tegen hebben, dat onze slaven den Bijbel lezen,
indien het daarbij blijft; maar dat te gelijk daarmede een stroom van
algemeene kennis zal binnendringen, die de bestaande orde van zaken
verbreken zal--welnu, ook dat is juist wat in Italië gezegd wordt.

Zeggen wij, dat wij het wenschelijk zouden achten, dat de slaaf
zelf den Bijbel las, maar dat hij, in zijne onkunde, er valsche
gevolgtrekkingen en dwaalbegrippen uit putten zou, en dat wij er daarom
de voorkeur aan geven hem die waarheden mondeling te verkondigen--ook
dit is juist wat het kerkelijke despotismus in Europa zegt.

Zeggen wij in onzen hoogmoed, dat eene despotische regering alles
weert wat het volk kan opvoeden en verheffen--bestaat diezelfde vrees
dan niet in al de despotische slaven-Staten van Amerika?

Aan welke zijde dan zal Amerika staan in dien grooten en gewigtigen
strijd?



DERDE GEDEELTE.


HOOFDSTUK I.

WORDT DE SLAAF DOOR DE OPENBARE MEENING BESCHERMD?


De volstrekte ontoereikendheid van de wet, om den slaaf in eenig
opzigt te beschermen, hebben wij in het licht gesteld.

Men zegt evenwel, dat, juist dewijl de wet den slaaf geene bescherming
verleent, de openbare meening des te krachtiger in zijn voordeel
spreekt.

Bij het doorloopen van de verhandelingen der geregtshoven in de
slavenhoudende Staten, treft niets veelvuldiger het oog, dan bewijzen
van het verregaande onvermogen der wet, om de onbillijkheid jegens
dat rampzalige geslacht te lenigen, gepaard aan lofspraken over dien
prijzenswaardigen staat van het gevoel des algemeens, dat die erkende
onvolledigheid der wet geheel moet aanvullen.

Te dezen opzigte is het welligt genoegzaam, zoo wij den lezer, hetzij
hij wone in het Noorden of in het Zuiden, verzoeken, bij zich-zelven
de geregtelijke documenten na te gaan die wij bijgebragt hebben,
en zich af te vragen, welk gevolg, met betrekking tot den staat van
dat gevoel des algemeens, getrokken moet worden uit de aangevoerde
stukken, uit de pleidooijen der regtsgeleerden, de uitspraken der
regters, de door getuigen bezworene feiten en den algemeenen loop en
geest van de geregtelijke verhandelingen.

Ten einde dit des te beter te kunnen waarderen, willen wij een geding
in een vrijen Staat vergelijken met een ander in een slavenhoudenden
Staat.

In den vrijen Staat Massachusetts bragt een man van aanzien,
geleerdheid en voorname betrekkingen een ander man om het leven. Hij
martelde hem niet, maar zond hem met één slag de eeuwigheid in. De
moordenaar had elk denkbaar voordeel van stand en vrienden; ja, men
kan zeggen, dat hij de sympathie van ons geheele Gemeenebest bezat;
en toch, hoe kalm, met welk eene onverstoorbare en ontzagwekkende
bedaardheid, werd het geregtelijk onderzoek voortgezet! De moordenaar
werd ter dood veroordeeld--ontroering kwam over het Land! Zelfs
souvereine Staten traden op als smeekelingen ten zijnen behoeve.

Er verhief zich van Maine tot New-Orleans eene stem om genade. Er
werden vertoogen geopperd, bedreigingen geuit; en evenwel, hoe
vastberaden, maar zonder hartstogt, vervolgde de wrekende geregtigheid
haar weg! Ofschoon de mannen, die de uitvoerders waren van hare
bevelen, aangedaan waren en van barmhartigheid bewogen, moesten zij
zich toch zwijgend buigen voor haar hoogeren wil. In weêrwil van al
wat invloed en rijkdom vermogen, onderging een beschaafd en verstandig
man dezelfde straf, welke ieder ander moest treffen, die de heiligheid
des levens zou durven aanranden.

Stel hier nu tegenover een regtsgeding in een slavenhoudenden Staat. In
Virginia heeft iemand, dien wij Souther zullen noemen, ook een mensch
vermoord; doch hij bragt hem niet om het leven door één genadeslag,
maar door twaalf uren van eene zoo vreeselijke marteling, dat weinig
lezers de loutere beschrijving zouden kunnen verduren. Het was eene
wijze van sterven, die, om de woorden te gebruiken, welke Cicero in
zijn tijd op de kruisiging toepaste, "voor altijd diende verwijderd
te worden uit het gehoor, het gezigt, ja zelfs uit de gedachten van
het menschdom." En van dit afgrijselijk tooneel waren twee blanken
getuigen geweest!

Let nu wel op de wijze waarop beide gevallen behandeld werden en de
mate van aandacht die zij trokken. Hoor de advocaten, in de zaak van
Souther, koeltjes bespreken of hier zelfs wel aan eene misdaad te
denken viel. Hoor de uitspraak van de regtbank van eersten aanleg,
dat het moord is met verzachtende omstandigheden, waarop eene
gevangenisstraf van vijf jaren moet toegepast worden. Geef acht,
hoe de menschenslagter met de houding van een verongelijkt man voor
het hoog geregtshof verschijnt! Het proces wordt in de dagbladen
eenvoudig vermeld als dat van "Souther contra de Republiek:" en nu
willen wij vragen aan elk verstandig man, in het Noorden of in het
Zuiden, welk gevoel het algemeen voor zulk eene zaak aan den dag legt?

Blijkt er het geloof uit, dat een neger een mensch is? Bewijst het niet
bepaaldelijk, dat hij niet beschouwd wordt als een mensch? Let eens
verder op het afgrijselijke beginsel, hetwelk, in dit geval weder
bevestigd, de wet is van Virginia: Met opzigt tot de verhouding
tusschen meester en slaaf, en ten einde voor eene behoorlijke
ondergeschiktheid van de zijde van dezen laatste te zorgen, is de
strekking der wet, den meester te beschermen tegen vervolging in
alle zoodanige gevallen, zelfs indien de geeseling en bestraffing
kwaadwillig, wreed en overdreven geweest is!

Wanneer de beschaafdste en verstandigste mannen in den Staat, bepaald
en bedaard en schijnbaar zonder te bemerken dat zij iets onmenschelijks
zeggen, zulk eene verbazingwekkende uitspraak doen, wat moet men
dan daarvan denken? Indien zij dit niet als wreedaardig beschouwen,
wat is dan wreedaardig? En, indien hun gevoel zoo verstompt is, dat
zij in zulk eene uitspraak geene wreedheid zien, welke hoop kan men
dan nog koesteren op eenigerhande bescherming voor den slaaf?

Deze wet is eene onbewimpelde en duidelijke vergunning voor zulke
ellendelingen als Souther, om den hulpeloozen slaaf elke pijniging
te doen ondergaan, die zij goedvinden, zonder blootgesteld te zijn
aan eene beschuldiging van misdaad. Zij verklaart hem, en de blanken
die van zijne daad getuigen waren en elke andere lage ziel, dat de
strekking der wet is, hem te handhaven in de toepassing van zijne
kwaadwillige, wreede en overdrevene straffen.

Welke opleiding geven de verstandige en beschaafde mannen van een Staat
daardoor aan de lagere en minder beschaafde klasse? Veronderstel, dat
in Massachusetts plegtig wordt afgekondigd, met opzigt tot de vrije
arbeiders of leerjongens, dat, om de ondergeschiktheid te bevorderen,
de wet de strekking heeft om den meester te beschermen wanneer hij
straf toepast, hoe kwaadwillig, wreed en overdreven dan ook, mits
de dood er maar niet op volge. Wij kunnen ons de openbaarmaking
van zulk een beginsel niet voorstellen, zonder een opstand en eene
uitbarsting van volkswoede, waarbij die van Bunkers Hill onbeduidend
zou schijnen; doch, gesteld, de Staat Massachusetts ware zoo ontzenuwd,
dat zulk een besluit kon doorgaan zonder tegenstand van de zijde
der arbeidende klasse,--gesteld, het ging door en werd eene tastbare
wezenlijkheid, welk een invloed zou het hebben op de volksopvoeding
in het Gemeenebest? Welke schatting van de arbeidende klasse zou het
aanduiden in de gemoederen van hen, die de wet maken en uitvoeren?

Hoezeer zou eene dergelijke wet, blijkbaar opgesteld om de menschen
in hunne wreedheid te stijven, onmiddellijk ruimen teugel geven aan
laagheid en woestheid! Bezitten de menschen niet reeds wreedheid
genoeg, zonder dat de majesteit der wet noodig zij om haar te
bekrachtigen en eervol te maken?

En zoo men ter verdediging van zulk eene wet wilde zeggen:
"O! natuurlijk zal nimmer eenig achtenswaardig of menschelijk man
er zich van bedienen!" zouden wij dan den ouden Staat Massachusetts
niet zeer diep gezonken moeten achten, dat zij in haar wetboek
regtstreeksche verzekeringen van bescherming opgenomen had voor daden,
die geen man van eer immer zou willen bedrijven?

En wanneer deze stuitende vergunning ter toetse gebragt zal worden
voor den regterstoel van Christus, en de ontzaggelijke regter aan
hare ontwerpers, uitvoerders en verdedigers zal vragen: "Waar is
uw broeder?"--wanneer al de zielen, die van onder het altaar hebben
geroepen: "Hoe lang, o Heerscher, oordeelt en wreekt gij ons bloed
niet," zich rondom dien regterstoel zullen scharen als eene wolke van
getuigen, en het oordeel wordt aangevangen en het boek geopend,--welk
antwoord zal dan kunnen gegeven worden voor wetten en uitspraken
als deze?

Zal men den grooten Regter te gemoet voeren, dat zij noodig waren
om de slavernij in stand te houden,--dat deze anders niet had kunnen
gehandhaafd worden?

Zal men, met zulk eene bekentenis op de lippen, die oogen durven
ontmoeten, die als vuurvlammen flonkeren?

Zal Hij dan niet, als met eene stemme des donders, antwoorden: "Gij
hebt den arme en den nooddruftige omgebragt, en vergeten dat de Heer
zijn toeverlaat was"?

De doodzonde der slavernij is, dat zij de menschelijkheid
verloochent. Dit is de zonde geweest, die der verdrukking door alle
tijden heen aankleefde. Het vertreden, schenden en verbrijzelen van
Gods beeld in den persoon der armen en geringen is de groote zonde
der menschen geweest sinds de grondlegging der wereld. Tegen deze
zonde hebben al de profeten van den ouden tijd zich met krachtige stem
verheven. Nog sterker getuigenis werd tegen deze zonde ingebragt, toen
God in Jezus Christus de menschelijke natuur aannam en elk menschelijk
wezen tot een broeder des Heeren maakte. Doch de laatste en meest
verhevene getuigenis zal worden geleverd ten dage als een mensch de
geheele aarde zal oordeelen,--een Mensch, die den geringsten slaaf,
evenzeer als den fiersten meester, als broeder zal erkennen.

In hoogst merkwaardige en treffende bewoordingen wordt in den Bijbel
gemeld, dat de Vader het geheele oordeel heeft opgedragen aan den Zoon,
omdat deze de Zoon des Menschen is. Die menschelijke natuur, welke,
in den persoon van den armen slaaf, is veracht en verworpen, bespot en
verguisd, gegeeseld en gemarteld, zal te dien dage verheerlijkt worden;
en het zal de vreeselijkste zonde blijken te zijn, zoo men ligtvaardig
heeft gehandeld ten aanzien van het geheiligde karakter der menschheid,
gelijk deze slavenwetten en instellingen hebben gedaan; want het
geheele stelsel der wetgeving, in zake van slavernij, de praktijk
van het slavenhouden, en de denkbeelden, welke zich dienaangaande bij
het algemeen vormen,--dit alles berust op de grootste der ketterijen,
de verloochening van het begrip dat alle menschen broeders zijn. Een
geheel geslacht is uit de rij van het menschdom geworpen, zijne
onsterfelijkheid voorbijgezien;--hunne waardigheid als kinderen
Gods wordt bespot, hunne betrekking als broeders van Christus voor
eene fabel gehouden; wet en openbare meening en praktijk ten hunnen
aanzien zijn zoodanig, dat men het alleen zou kunnen begrijpen indien
zij een ras van redelooze dieren waren.

En juist omdat de neger beschouwd wordt als een redeloos dier en
geener betere behandeling waardig, houdt men de gedragslijn, die ten
zijnen opzigte gevolgd wordt en de behandeling, die hem ten deel valt,
voor menschelijk.

Neem eene klasse van blanken, hoe onbeschaafd ook, plaats hen onder
hetzelfde stelsel van wetten en maak hun civielen toestand in alles
gelijk aan dien van den neger: zou dit niet als het toppunt van de
onverantwoordelijkste wreedheid beschouwd worden?

Stel, bijv., dat de slaven-wetten in ons land van toepassing werden
gemaakt op al de Ieren en dat zij verklaard werden tot eigendom
van ieder, die geld genoeg had om hen te koopen. Stel dat hun
regt om te stemmen, om regtsgedingen in te stellen, om getuigenis
in regtszaken af te leggen, om een wettig huwelijk te sluiten,
om eigendommen te bezitten of overeenkomsten van allen aard aan te
gaan, door ééne pennestreek werd uitgeschrapt. Onderstel al verder,
dat het verboden ware hun lezen en schrijven te leeren, en dat hunne
kinderen gedoemd waren om tot in de lengte der dagen zonder kennis
te blijven voortleven. Onderstel, dat in de geregtszaal verklaard
werd, dat het enkel slaan van een Ier, "zonder gepaard te gaan met
wreedheid of met eenigerhande toeleg om een moord te plegen," geene
overtreding kan geheeten worden. Onderstel, dat er verklaard werd, dat,
tot bevordering van de ondergeschiktheid bij hen, de wet den meester
zou beschermen, al bleek het ook dat de straf, die hij uitgeoefend
had, kwaadwillig, wreed of overdreven was geweest; en onderstel,
dat monsters, gelijk Souther, van die vergunning gebruik makende, nu
en dan Ieren doodmartelden, doch dat dit van niet genoegzaam belang
gerekend werd om den meester eenigen dwang op te leggen. Onderstel
dat men koeltjes zeide: "O ja, wij weten wel, dat Ieren wel eens
worden doodgemarteld, doch dit is geen doorgaande regel; niemand,
van eenigen stand in de maatschappij, zou het doen, en zoo dergelijke
gevallen zich voordoen, wekken zij algemeene verontwaardiging."

Onderstel, dat als reden waarom de wet, die de magt van den meester
afbakent, niet strenger kan gemaakt worden, werd opgegeven, dat het
algemeene stelsel niet in stand kan gehouden worden, zonder die ruimte
van magt aan den meester te verleenen.

Onderstel, dat, wanneer men al de Ieren in dit land tot dien
toestand gebragt had, deze verzekerden, dat het algemeen gevoel van
menschelijkheid ten hunnen opzigte zich zoo krachtig deed kennen, dat
het ruimschoots opwoog tegen het gemis van alle wettelijke regten en
hun toestand over het geheel gelukkiger maakte dan wanneer zij vrij
waren. Zouden wij niet moeten zeggen, dat een "algemeen gevoel",
hetwelk geene wreedheid zag in het ontnemen aan een geheel geslacht
van alle regten, die der menschheid dierbaar zijn, dan niets als wreed
kan beschouwen en bewezen had geheel onbevoegd te zijn om over dit
onderwerp eenig oordeel uit te spreken? Wie zou niet liever zijne
kinderen in het graf dan in slavernij zien? Wie, zoo hij morgen
ontwaakte als Amerikaansch slaaf, zou zich niet op de rustplaats
der dooden wenschen? En toch gaan alle verdedigers van de slavernij
uit van de stelling, dat deze wettelijke toestand op zich-zelf geene
wreedheid is! Zij zouden het voor zich of voor eenigen blanke als de
uiterste grenspaal van wreedheid beschouwen; waarom beschouwen zij
het dan in het geheel als geene wreedheid, wanneer het een neger geldt?

De schrijver, die de slavernij in Fraser's Magazine verdedigt,
poogt deze ontzetting van eene geheele klasse van hare wettige
regten te regtvaardigen door de bewering: "dat het goede, dat in den
menschelijken aard ligt, aan de gebreken van de menschelijke wetgeving
zal te gemoet komen." Deze opmerking is een veelbeteekenende maatstaf
van den staat der begrippen, die zelfs in een edelaardig gemoed door
het slavernij-stelsel te weeg gebragt worden. Die schrijver denkt
dat het goede, hetwelk in den menschelijken aard ligt, voorzien
zal in het gemis van wettige regten bij duizenden en millioenen
menschelijke wezens. Hij zou niet aarzelen hun ligchaam en hunne ziel
toe te vertrouwen aan het goede, dat in den menschelijken aard ligt;
maar toch zou diezelfde man geen bankbiljet van vijftig dollars in
een onverzegelden omslag en vertrouwende op "het goede, dat in den
menschelijken aard ligt", over den post willen verzenden.

Zou die man zijne kinderen in den toestand van slaven geplaatst
willen zien en hen overlaten aan "het goede, dat in den menschelijken
aard ligt?"

Zou hij van den achtenswaardigsten zijner vrienden een huis of een
landgoed koopen, zonder wettige bewijsstukken op te maken, zich alleen
verlatende op "het goede, dat in den menschelijken aard ligt?" En zoo
"het goede dat in den menschelijken aard ligt" niet alles-afdoende
is voor hem en zijne kinderen, hoe zal het dan genoegzaam zijn voor
zijn broeder en zijns broeders kinderen? Is zijn geluk in de oogen
van God van zooveel hooger waarde dan dat zijns broeders, dat het
zijne moet verzekerd worden door wettige banden, sloten en grendels,
en dat van zijn broeder zoo maar kan worden overgelaten aan "het goede,
dat in den menschelijken aard ligt?" Nooit gevoelen wij zoo diep de
volslagene ongenoegzaamheid van het algemeen gevoel om den slaaf te
beschermen, dan wanneer wij zulke stellingen hooren verkondigen door
menschen, die van nature edel en gevoelig zijn.

De eerwaarde C. C. Jones, een onvermoeid arbeider voor de slaven,
laat zich als volgt uit over de waardij van ééne ziel onder die
ongelukkigen:


    Ware het ons geopenbaard, dat het uitgebreidste stelsel van
    onderwijs, hetwelk wij bedenken kunnen, al vorderde het een
    reusachtigen en eeuwen lang voortgezetten arbeid, onder de
    genadige ontferming van onzen Heer zou uitloopen op de behoudenis
    van één armen Afrikaan, wij zouden er aanleiding in vinden, om,
    tot welken prijs en met welke opofferingen ook, met blijmoedigheid
    die taak aan te vangen.


Welk een edele en verheven ziel spreekt uit deze woorden! Duiden zij
niet een geest aan, die tot de hoogste dingen in staat is?

En toch, zoo wij al zijne werken doorloopen, zullen wij er met smart
uit ontwaren, hoe het zedelijk gevoel van de reinste ziel verstompt
kan worden door voortdurende aanraking met zulk een stelsel.

Wij vinden van hem eene raadgeving aan de meesters om hunne slaven
mondeling te doen onderrigten in de Godsdienst. Op vele plaatsen
spreekt hij van het mondeling onderrigt als een onbetwistbaar gebrekkig
onderwijs, verre staande beneden datgeen, hetwelk voortvloeit uit het
persoonlijk lezen en onderzoeken van Gods Woord. Hij zegt ergens, dat
dit, om nut te stichten, vroeg begonnen moet worden, daar menschen van
gevorderde jaren het er zelden ver in brengen; en toch geeft hij als
zijne bepaalde meening te kennen, dat de slavernij eene aangelegenheid
is, waarin geen Christen zich behoeft te mengen.

Volgens zijne eigene aanwijzing wordt den slaven het beste middel
tot behoudenis hunner zielen benomen en beperkt men hen tot een van
verreweg mindere hoedanigheid. Deze beperking maakt hunne zielen tot
het verkrijgen van geestelijk voedsel even afhankelijk van anderen,
als een mensch zonder handen van anderen afhankelijk is voor stoffelijk
voedsel. Hij erkent--hetgeen zijne eigene ondervinding hem ook moet
geleerd hebben--dat de slaaf elk oogenblik kan overgaan in handen van
personen, die de moeite niet zullen nemen om hem aldus van geestelijk
voedsel te voorzien; ja, zoo wij dit gevolg mogen trekken uit zijn
dringend beroep op de meesters, dan heeft hij velen gezien, die, in
geestelijken zin de handen hunner slaven afgesneden hebbende, thans
weigeren hun het voedsel toe te dienen. Hij ontwaart, dat duizenden
geplaatst zijn in omstandigheden, waar de ziel schier onvermijdelijk
moet verloren gaan, en toch zegt hij, zich niet geroepen te gevoelen
om zich in het minst met hun civielen toestand in te laten!

Doch, indien de ziel van iederen armen Afrikaan van die onschatbare
waarde is, welke de heer Jones er aan toekent, volgt daaruit dan
niet, dat hem het beste middel moet verschaft worden om den hemel
in te gaan? En verkeert hij, die den Bijbel zelf kan lezen, niet
in een beteren toestand dan degeen, die afhankelijk is van het
voorlezen van een ander? Zoo men zegt, dat zulk onderwijs niet kan
verleend worden, omdat de slaven dan geene veilige bezitting meer
zouden zijn, behoorde dan niet een geestelijke als de heer Jones,
van wien wij zoo even zulke treffende woorden hebben aangehaald,
den meesters onder het oog te brengen dat het hun beter ware, alle
wereldsch goed te verliezen, dan zich bloot te stellen aan het gevaar
van eenig verderf te brengen over die zielen? Al de beweeggronden,
welke de heer Jones zoo welsprekend heeft aangevoerd om de meesters
te overreden, dat zij hunne slaven mondeling onderrigt zouden geven,
pleiten met dubbele kracht voor hunne verpligting om den slaaf in
staat te stellen, persoonlijk den Bijbel te lezen.

Verder hooren wij den heer Jones gewagen van de magt, die de meesters
hebben over de zielen hunner ondergeschikten, waaromtrent hij zich
aldus uitlaat:


    Wij kunnen, krachtens de in onze handen gestelde magt,
    Godsdienstige bijeenkomsten en Godsdienstig onderrigt op onze
    eigene plantagiën verbieden; wij kunnen onze onderhoorigen geheel
    verbieden ter kerk te gaan, of hun bevelen alleen die kerken te
    bezoeken, die wij voor hen kiezen zullen. Letterlijk kunnen wij
    het Koningrijk der Hemelen voor menschen sluiten en hen, die op
    den drempel staan, het binnentreden beletten.


En wanneer wij den heer Jones dit alles hooren zeggen, en daarbij
in aanmerking nemen, dat hij moet weten en gezien hebben, dat
deze ontzaggelijke magt dikwijls berust in handen van menschen
zonder Godsdienst, in handen van menschen van het verwerpelijkste
karakter, dan kunnen wij zijne goedkeuring van zulk een stelsel alleen
toeschrijven aan den verblindenden en verdoovenden invloed, dien de
gewoonte der slavernij op de achtenswaardigste karakters uitoefent.

Noch de heer Jones noch eenig ander Christenleeraar zou het behoorlijk
achten, dat de eeuwige gelukzaligheid zijner eigene kinderen aldus
gesteld werd in de magt van iemand, die geld zou hebben om hen te
betalen. Hoe kunnen zij het dan regtvaardig rekenen, dat die magt
verleend worde waar het hun Afrikaanschen broeder betreft?

Bewijst dit alles niet, dat, zelfs bij de meest menschelijk en
Christelijk-gezinde lieden, die theoretisch gelooven aan de gelijkheid
van alle zielen voor God, eene voortdurende aanraking met de slavernij
eene practische ontrouw in dit opzigt te weeg brengt; zoodat zij hunne
toestemming schenken aan wetten, die in werkelijkheid verklaren dat
de behoudenis der ziel van den dienaar van minder gewigt is dan het
behoud van den eigendom?

Men houde ons niet voor afgunstig of liefdeloos, wanneer wij zeggen,
dat, waar de slavernij bestaat, zoovele oorzaken noodwendig zamenloopen
om de openbare meening met opzigt tot den slaaf te verstompen, dat
zelfs de edelaardigste gemoederen dikwerf aan het dwalen geraken. In
de noordelijke en vrije Staten was de openbare meening (en is zij
nog heden) rampzalig bezoedeld door den invloed van het vroegere en
de nabijheid van het tegenwoordige slavernij-stelsel. Van daar de
onregtvaardigheid waarmede de neger in menigen onzer Staten behandeld
wordt. Van daar ook die verdediging der slavernij, waarmede de drukpers
in het Noorden zich soms belast, ja welke men daar zelfs wel van den
predikstoel hoort. Indien de overblijfselen der slavernij de openbare
meening zelfs in het Noorden zoo kunnen bederven, hoeveel te meer
moet dit dan niet het geval zijn ter plaatse waar die instelling nog
in volle kracht aanwezig is!

In zekere mate is het gevoel van de geheele Amerikaansche natie op
dit punt verstompt. Een heidensch schrijver zeide, dat de Goden ons
een schrikwekkend vermogen geschonken hadden, toen zij ons de gave
verleenden om aan iets gewoon te worden. Met volle regt kan dit op
Amerika toegepast worden. Wij hebben ons gewend aan dingen, die in
staat zouden zijn de dooden uit hunne graven te doen verrijzen.

Toen slechts een gering gedeelte van hetgeen hier dagelijks voorvalt,
in Engeland en Frankrijk en Italië en Duitschland bekend werd, ging
een algemeene kreet van verontwaardiging op. Amerika alleen blijft
koel en vraagt: "Wat is er gaande?"

Europa antwoordt: "Wat? wij hebben gehoord, dat de menschen gelijk
vee in uw land verkocht worden."

"Natuurlijk geschiedt dat," zegt Amerika; "maar wat verder?"

"Wij hebben vernomen," zegt Europa, "dat het millioenen menschen in
uw land verboden is te leeren lezen en schrijven."

"Dat weten wij wel," hervat Amerika: "maar wat beteekent nu dit
wraakgeroep?"

"Nog hebben wij vernomen," zegt Europa, "dat Christenmeisjes op uwe
markten verkocht en zoo aan de schande ter prooije geleverd worden!"

"Dat is niet geheel zoo als 't behoort," geeft Amerika ten antwoord:
"maar nog eens, waarvoor zoo veel beweging gemaakt?"

"Wij hooren dat drie millioenen onder u geen wettig huwelijk kunnen
aangaan," roept Europa terug.

"Zeer waar," is het antwoord van Amerika: "maar gij verhieft zulk
een kreet, dat wij dachten dat gij eene of andere gruweldaad hadt
zien begaan."

"En gij beweert een vrij land te zijn!" roept Europa in
verontwaardiging uit.

"Wij zijn ook inderdaad het meest vrije en verlichte land ter
wereld. Waar maakt gij u toch moeijelijk over?" herneemt Amerika weder.

"Gij vaardigt uwe zendelingen af om ons tot Christenen te maken,"
zegt Turkije: "en onze godsdienst heeft evenwel dat afschuwelijke
stelsel afgeschaft."

"Wat gaat het u aan? Gij zijt maar heidenen!" zoo besluit Amerika.

Menigeen schijnt inderdaad gedacht te hebben, dat alleen
verschrikkelijke overdrijving van het slavernij-stelsel de sensatie
kon hebben te weeg gebragt, die zich in geheel Europa onlangs heeft
doen gevoelen. Zij weten niet, dat de zaak waar aan zij gewend
geraakt zijn en die zij met zooveel onverschilligheid bij allerlei
gelegenheden behandeld hebben, aan andere volkeren als het toppunt van
laaghartigheid voorkomt. Terwijl het nieuwere Europa de oogen opent
en een blik werpt op de wettelijke theorie van het slavernij-stelsel
en op de wetten en wetsuitlegging waardoor deze zaak geregeld wordt,
voegt het met de woorden van den verontwaardigden Othello aan Amerika
toe: "Zoo gij iets dergelijks wilt regtvaardigen,


          Bid dan niet meer, laat wat u wroeging baarde
            Slechts varen; hoop met onvermoeide hand,
            Meer euvlen nog den berg op van de schand
        En gruwzaamheên; pleeg daden, waarvan de aarde
            Verbaasd staat en waarom de hemel schreit;
          Want gij kunt deez verdoemnis niet verzwaren,
            Die reeds zoo zwaar is door de onmenschelijkheid."


Er bestaat een vreeselijke toestand van gemeenzaamheid met het kwade,
hetwelk de Apostel noemt, "dood zijn in overtredingen en zonde," een
toestand waarin men aan de waarheid weêrstand geboden en het kwade
hardnekkig verdedigd heeft, waarin men de toespraak des gewetens heeft
gesmoord en voor de stem van Gods Heiligen Geest de ooren gesloten. Er
bestaat eene vreeselijke ontzenuwing van het zedelijk gevoel, bij
welke de meest goddelooze handelingen en de ontzettendste misdaden
den geringsten indruk falen te maken. Die ontzenuwing, die steeds een
vreeselijke voorbode is van den dood en de ontbinding der natiën,
is eene dubbel gevaarlijke kwaal in een Gemeenebest, welks eenige
magt gelegen is in doorzigt, geregtigheid en deugd.



HOOFDSTUK II.

HOE DE OPENBARE MEENING DOOR DE OPVOEDING GEVORMD WORDT.


In het belangrijk werk van den eerwaarden C. C. Jones, over het
Godsdienstig onderrigt aan de negers te geven, komen eenige zinsneden
voor, die zoo bijzonder den invloed der openbare meening, welke wij
hebben getracht in het licht te stellen, omschrijven, dat wij niet
kunnen nalaten ze over te nemen:


    Bepaalde begrippen of vooroordeelen ten aanzien van zekere
    onderwerpen ontspruiten doorgaans uit onze opvoeding of
    omstandigheden. Ieder kent hun grooten invloed op oordeelvellingen
    en gedragslijn, alsmede hoe dikwijls zij gevormd worden zonder
    dat men er zich van bewust is; zoodat zij, terwijl wij hun
    bestaan niet vermoeden, opwassen met onzen groei en in kracht
    toenemen met onze sterkte. Dagelijksche omgang doet mismaaktheid
    voorkomen als eene gewone leelijkheid. Daarom zijn wij ook niet
    altijd de beste beoordeelaars van onzen eigen toestand. Een
    ander kan er bezwaren, of zelfs onbetwistbare gebreken in
    opmerken, waarvan wij gezegd kunnen worden ons levenslang te
    naauwernood bewust geweest te zijn. Zoo maakt de gewoonte ook,
    dat wij euvelen, die bij het eerste aanschouwen onze geheele
    natuur in opstand bragten en die ons onverdragelijk voorkwamen,
    zoodanig vergeten, dat wij ze schier niet meer zien. Menschen,
    die uit den eenen maatschappelijken stand in den anderen overgaan,
    treffen duizende zaken aan, waaraan zij gelooven zich nimmer te
    zullen kunnen gewennen; en evenwel, binnen korten tijd verstompt
    hunne gevoeligheid; zij ondergaan eene verandering, bijna zonder
    zelven te weten hoe. Zij hebben zich geschikt naar hunne nieuwe
    omstandigheden en betrekkingen--te Rome zijn zij Romeinen.


Thans zullen wij onderzoeken welken invloed eene gedurige aanraking
met het slavernij-stelsel op de opvoeding heeft.

Neem een kind van een ontvankelijk gemoed en een edel hart, en
geef het zijne opvoeding onder den invloed van dat stelsel: en op
welke wijze zal nu zijn karakter gevormd worden? Eene anecdote, die
schrijfster dezes uit den mond eener dame vernam, zal zeker niet ten
onpas gerekend worden. Onder de redenen die haar genoopt hadden om
haar huisgezin te vestigen op eene plaats, waar het buiten den invloed
van het slavenstelsel zou zijn, gaf zij het volgende voorval op: Op
zekeren dag een blik uit het raam der kinderkamer naar buiten werpende
zag zij haar driejarig dochtertje in haar wagentje zitten, dat met zes
of acht jonge negerkinderen, als paarden getuigd, bespannen was. Twee
of drie der oudere slaven stonden rondom hunne kleine meesteres, en
een van hen gaf haar eene zweep in de hand en voegde haar toe: "Sla
er maar goed op, Misse; laat ze draven! 't Zijn allemaal uwe negers!"

Welk eene les van Godsdienst en zedekunde voor dat jeugdige gemoed! De
moeder was eene verstandige vrouw, die haar kind nimmer iets dergelijks
geleerd zou hebben; maar de staat van slavernij had het in de ziel
van elken slaaf gebrand en zoo werd het weder overgeplant op het kind.

Zoodra een kind oud genoeg is om de nieuwsbladen te kunnen lezen,
ziet het in elke kolom advertentiën als de volgende uit den Richmond
Wigh en andere bladen:


    Groote verkoop van Negers, Paarden, Muilezels, Rundvee, enz.

    Volgens last van het ommegaande hoog-geregtshof van Fluvanna
    County, zal de ondergeteekende op Dingsdag 30 November en Woensdag
    1 December aanstaande, des morgens ten elf ure, ten sterfhuize van
    wijlen William Galt, bij openbare veiling verkoopen de negers,
    voorraad enz. van allerlei aard, tot de hoeve behoorende;
    bestaande in 175 negers, waaronder eenige timmerlieden en
    smeden,--10 paarden, 33 muilezels, 100 stuks rundvee, 100 schapen,
    200 varkens, 1500 vaten koorn, haver, veevoeder enz.; de plantage,
    en werkgereedschappen van allerlei aard.

    De negers zullen à contant verkocht worden; de overige artikelen
    op negen maanden crediet, mits tegen acceptatie en goede borgen.

    19 October.               James Galt,
                              Administrateur van wijlen William Galt.


Uit de Nashville Gazette, 23 November 1852:


    Groote verkoop van Negers, Muilezels, Rundvee, enz.

    Op Dingsdag 21 December aanstaande zullen wij op de plantage van
    wijlen N. A. McNairy, aan den Franklin Turnpike, voor rekening van
    mevrouw C. B. McNairy, executrice, in openbare veiling aanbieden

    Vijftig kostbare Negers.

    Zij zijn goede plantage-negers en zullen bij huisgezinnen
    verkocht worden. Gegadigden kunnen die negers den dag vóór de
    veiling bezigtigen.

    Alsmede, tien sterke werk-muilezels, eenige melkkoeijen en kalven,
    varkens, 1200 vaten koorn, haver, hooi, veevoeder, enz., twee
    wagens, eene kar, bouwgereedschappen, enz.


Uit den Newberry Sentinel:


    Verkooping.

    De ondergeteekende zal den 15den dezer verkoopen op de plantage
    waar hij resideert, gelegen op elf mijlen afstands van de stad
    Newberry en nabij den Laurens-spoorweg,

    Twee en twintig jonge, fiksche Negers,

    waaronder goede landbouwers, huisbedienden en een uitmuntende
    smid;--ongeveer 1500 bushels koorn, eene hoeveelheid
    veevoeder, varkens, muilezels, schapen, runderen, huis- en
    keukengereedschap en andere goederen. Op den dag der veiling
    zullen de verkoopsvoorwaarden ter lezing liggen.

    1 December.                                         M. C. Gary.


Uit den South Carolinian, 21 October 1852:


    Verkoop van aanzienlijke Goederen.

    De ondergeteekende, als administrateur op het landgoed van wijlen
    kolonel T. Randell, zal op Maandag 20 December aanstaande verkoopen
    al de goederen, tot die bezitting behoorende, bestaande in 56
    negers, vee, koorn, voeder, enz., enz. De verkoop zal geschieden
    ten sterfhuize, aan de Sandy River, 10 mijlen ten westen van
    Chesterville.

    Voorwaarden: De negers op een crediet van 12 maanden, met intrest
    van den dag der verkooping, mits twee goede borgen. Het overige
    wordt à contant verkocht.

    2 September.                                    Samuel J. Randell.


Men zie ook de New-Orleans Bee, van 28 October. Op de aankondiging
van den verkoop der plantage van wijlen Madeline Lanoux, volgt de
lijst der losse goederen:


    Twaalf slaven, zoo mannen als vrouwen; een kleine, geheel nieuwe
    schoener; een veerpont; eenige koeijen, kalven, ossen en schapen;
    eene partij huisraad; een winkelvoorraad bestaande in ijzer-
    en aardewerk, kruidenierswaren enz.


Onderstel nu, dat alle ouders zoo Godsdienstig en welgezind zijn als de
heer Jones (iets, dat bij den tegenwoordigen staat van zaken zeker niet
te verwachten is), en dat zij hun best doen om het kind in te prenten,
dat alle zielen voor het oog van God van gelijke waarde zijn; dat de
ziel van den neger evenzeer bemind wordt door Christus en vrijgekocht
door zijn bloed, als de ziel van zijn meester: zal men dat kind kunnen
nopen, dit te gelooven of er naar te handelen? Zal het gelooven kunnen,
dat datgeen, hetwelk hij iedere week geadverteerd ziet met varkens en
paarden en veevoeder en oude meubelen, ledikanten, tafels en stoelen,
werkelijk een zoo Goddelijk iets is? Wij willen onderstellen, dat het
kleine kind een of anderen Godvruchtigen slaaf kent; dat het hem aan
de Avondmaalstafel op eene afgezonderde wijze het sacramentele brood
en den wijn ziet gebruiken. Het ziet zijn vromen vader en moeder den
slaaf als een Christenbroeder bejegenen; zij verzekeren hem dat hij
"een erfgenaam van God is, mede-erfgenaam van Jezus Christus;"--en
de volgende week ziet het denzelfden man in de courant geadverteerd
met varkens, runderen en veevoeder. Kan het kind, dit ziende, bij
mogelijkheid geloof slaan aan hetgeen zijne Christelijke ouders hem
hebben medegedeeld?

Wij hebben tot nog toe alleen gesproken van de gewone advertentiën;
maar stel, dat het kind in zekere bepaalde districten woont waar zijn
oog moet vallen op aankondigingen van nog meer verlagenden aard. In
den Staat Alabama bevat een nieuwsblad, dat aan politiek, letterkunde
en opvoeding gewijd is, iedere week de volgende advertentie:


    Let Wel!

    De ondergeteekende, een uitmuntend stel honden te zijner
    beschikking hebbende tot het opsporen en achterhalen van ontvlugte
    slaven, berigt aan het publiek, dat bij vervolg zijne prijzen
    voor diensten van dien aard zullen zijn:

    Voor elken dag jagen of nasporen.           2 dollars 50 cents.
    Voor het achterhalen van elken slaaf        10 dollars
    Voor een togt van meer dan tien mijlen
    en het achterhalen van slaven               20 dollars

    Zoo hij ontboden wordt zullen de bovenstaande prijzen contant
    gevorderd worden. De ondergeteekende woont anderhalve mijl ten
    zuiden van Dadeville in Alabama.

    Dadeville, 1 September 1852.                        B. Black.


Deze advertentie valt aan het kind iedere week in het oog. Het blad,
waaruit wij haar hebben overgenomen, bevat in zijne mengelingen stukken
uit de Household Words van Dickens, uit professor Feltons opstel in
den Christian Examiner, over de wederzijdsche verhouding der seksen, en
een treffend en ridderlijk beroep van den welsprekenden senator Soulé,
op de wettige regten der vrouwen. Laten wij nu mogen vragen, daar dit
blad ook aan de zaak der opvoeding gewijd is, welke soort van invloed
op de opvoeding zoodanige advertentiën hebben? En natuurlijk kan zulk
eene inrigting niet bestaan zonder begunstigers. Waar negerjagers
advertentiën plaatsen in de bladen, worden ook negerjagten gehouden
en honden op het negerzoeken afgerigt; en dit alles geschiedt onder
het oog der kinderen. Welke opvoeding is dit nu?

Schrijfster dezes heeft een overzigt van de wijze waarop de honden
tot dit bedrijf worden afgerigt, ontvangen van een heer, die het op
zijne beurt gekregen had van een neger, voor wien dit eene zoo gewone
zaak schijnt geweest te zijn, dat hij er met even weinig gevoel over
uitweidt, als hadde hij gesproken van eene jagt op wild. De bedoelde
opgave is vervat in een brief uit het zuiden der Vereenigde Staten,
en luidt aldus:


    Men moet zeer jonge honden nemen, schier onverschillig van welke
    soort, want bijna alle zijn er geschikt voor; zij moeten opgesloten
    worden en mogen geen neger zien, eer zij groot genoeg zijn om
    onderwezen te worden. Dan leere men ze, een neger na te loopen;
    hebben zij hem bereikt, dan geve men ze vleesch. De neger moet
    zoo hard loopen als hij kan en dan in een boom klimmen, ten einde
    de honden te leeren den vlugteling in een boom te ontdekken;
    neem dan de schoen van een neger en leer hen den neger vinden,
    die er eigenaar van is; dan een stuk zijner kleederen, en zoo
    verder. Men moet vooral zorgen, den neger in een boom te laten
    klimmen, en den hond te leeren wachten onder den boom en blaffen
    tot men hem zijn vleesch geeft.


Men leze ook de volgende advertentie in het Ouachita Register,
gedateerd: "Monroe, Dingsdag avond, 1 Junij 1852":


    Negerhonden.

    De ondergeteekende berigt aan het geëerde publiek van Ouachita
    en omstreken, dat hij zich gevestigd heeft ongeveer 2 1/2 mijl
    beoosten John White, aan den weg van Monroe naar Bastrop, en dat
    hij een fraai stel honden heeft om negers te vangen. Personen,
    die negers wenschen te doen opvangen, worden uitgenoodigd hem te
    bezoeken. Hij is steeds aan zijn huis te spreken, zoo hij niet
    op de negerjagt is, en zelfs dan nog kan men doorgaans in zijne
    localen informatiën nemen waar hij zich bevindt.

    Voorwaarden: Vijf dollars per dag wanneer geen spoor aangewezen
    is. Zoo er wel een spoor is aangewezen, worden vijf en twintig
    dollars voor het vangen van den slaaf in rekening gebragt.

    Monroe, 17 Februarij 1852.                          M. C. Goff.


Welnu, maken de in dit hoofdstuk gegevene tafereeltjes niet een
goed stelsel van opvoeding uit voor de kinderen van een Christelijk
volk? En moet het ons verwonderen, wanneer aldus gevormde kinderen
geene wreedheid zien in de slavernij? Kunnen kinderen zich voorstellen,
dat wezens, waarop men aldus jagt maakt, even als zij, kinderen van
één Hemelschen Vader zijn?

Maar stel, de knaap groeit op tot man en woont de zittingen der
geregtshoven bij, en hoort schrandere, geleerde mannen van den
regterzetel verklaren, dat "het enkel slaan van een slaaf, wanneer
het niet vergezeld is gegaan van wreedheid of van poging tot moord,
geene overtreding kan genoemd worden." Stel, dat hij ter zelfder
plaatse hoort beslissen, dat geene beleediging of hoon jegens een
slaaf vatbaar is voor eene geregtelijke behandeling, tenzij zijne
waarde als verhandelbaar eigendom er door mogt verminderd zijn. Stel,
dat hij hoort--gelijk in Virginia gebeuren zou--dat de wet de strekking
heeft den meester te beschermen, al past hij ook eene wreedaardige,
kwaadwillige of overdrevene straf op den slaaf toe. Stel, dat een
slaaf vermoord is, en hij nu de regtsgeleerden hoort betoogen, dat
dit voor geen moord gehouden kan worden, dewijl een slaaf, in het oog
der wet, geen menschelijk wezen is; en dat hij, als de zaak voor een
hooger hof gebragt wordt, den regter al zijn talent hoort besteden aan
eene uitgewerkte en sierlijke verhandeling, ten bewijze, dat de slaaf
een menschelijk wezen is, ten minste evenzeer als een waanzinnige,
een onnoozele of een ongeboren kind, en dat hij dus vermoord kan
worden. (Zie de redevoering van den regter Clarke, blz. 175). Stel,
dat hij ziet, dat de geheele werking der wet, met opzigt tot den slaaf,
uitgaat van het denkbeeld, dat deze volstrekt niets anders is dan
een baal koopwaren. Stel, dat hij zulke taal hoore als de volgende,
die in het proces van Brazealle voorkomt en die een niet onaardig
staaltje is van de wijze waarop zoodanige onderwerpen doorgaans
besproken worden: "De slaaf heeft geen meerdere politieke regten,
geen meerder regt om eigendommen te koopen, te bezitten of over te
dragen, dan de muilezel regt heeft op den ploeg; hij zelf is niets
dan roerend goed, dat altijd iemand tot eigenaar moet hebben." Stel,
dat hij in de wets-verzamelingen bepalingen vinde als de volgende,
voorkomende in het burgerlijk wetboek van Louisiana:


    Art. 2500. De gebreken van slaven en dieren worden verdeeld in twee
    soorten,--gebreken van het ligchaam en gebreken in het karakter.

    Art. 2501. De ligchaamsgebreken worden onderscheiden in volstrekte
    en betrekkelijke.

    Art. 2502. De volstrekte gebreken der slaven zijn: melaatschheid,
    krankzinnigheid en vallende ziekte.

    Art. 2503. De volstrekte gebreken van paarden en muilezels zijn:
    aamborstigheid, de droes en kreupelheid.


De indruk van deze taal op het jeugdige gemoed is te sterker, omdat
het niet is de uitbarsting van drift, of de taal der minachting,
maar eene kalme, regt op de zaak afgaande wettelijke bepaling.

Welk een gevoel moet het te weeg brengen bij den jongman, wanneer hij
ontwaart dat, hoe afgrijselijk en welbewezen de moord van een slaaf
ook zij, de moordenaar zonder uitzondering zijne straf ontgaat;
en dat, ofschoon de gevallen, waarin een slaaf het slagtoffer is
geworden van een blanke, veelvuldig zijn, het voorbeeld van eene
teregtstelling wegens zulk eene misdaad, in den lande bijna onbekend
is. Komt dit alles niet juist neder op de schatting der waarde van het
leven en geluk eens negers, hetwelk Frederik Douglass zegt, dat door
de blanke knapen, bij welke hij groot gebragt werd, uitgedrukt werd
met het spreekwoord: "'t Kost zes stuivers om een neger te dooden,
en nog zes stuivers om hem te begraven!"

De soort van openbare meening, die door deze wijze van opvoeding
gevormd wordt, blijkt uit het volgende artikeltje, hetwelk wij uit den
Cambridge Democrat, van 27 October 1852, overnemen. Dat blad had het
aan den Woodville Republican, van Mississippi, ontleend. Het schijnt,
dat zekere Josua Johns een slaaf gedood had en daarvoor tot twee jaar
cellulaire gevangenis veroordeeld was. De Republican betreurt zijn
droevig lot in de volgende bewoordingen:


    De Staat tegen Josua Johns.

    Dit geding is uitgeloopen op de veroordeeling van Johns tot twee
    jaar cellulaire gevangenis. Ofschoon alle leden der jury, de
    balie en velen van het publiek eene petitie aan den gouverneur
    gezonden hebben om Johns vrij te stellen, was evenwel geene
    feil te vinden in het verdict van de jury. De jeugdige jaren van
    Johns en de omstandigheden onder welke hij den manslag bedreef,
    wekten de algemeene sympathie voor hem op. Er is geen twijfel,
    dat de neger door onbeschaamde taal hem tot de daad tergde; maar
    hoe dikwijls moet gezegd worden, dat woorden geene dadelijkheden
    kunnen verontschuldigen? Met leedwezen moeten wij zeggen, dat er
    velen zijn, die denken, dat zij evenzeer regt hebben om een neger,
    die hen beleedigt of ontvlugt, dood te schieten, als om een hond
    neder te vellen; doch er bestaan wetten ter bescherming van den
    slaaf, evenzeer als van den meester, en hoe eerder de bovengemelde
    dwaling uit den weg wordt geruimd, des te beter zal het voor de
    betrokkenen zijn.

    De ongelukkige jongman, die thans den arm der wet over zich
    gebragt heeft, had ongetwijfeld geen begrip van het bestaan
    van zulk eene straf; en al ware hij er ook van bewust geweest,
    dan moeten de herhaalde beleedigingen en tartingen van den neger
    gewis als verzachtende omstandigheden in zijn voordeel aangemerkt
    worden. Johns werd verdedigd door den heer I. D. Gildart, die
    voorzeker al het mogelijke voor hem gedaan heeft.


De Democrat laat er op volgen:


    Met bijzonder genoegen vernemen wij van den heer Curry,
    onder-sheriff van Wilkinson County, dat de gouverneur aan Johns
    kwijtschelding van straf verleend heeft.


Wij geven gaarne toe, dat Johns niet al te streng kan gegispt worden
voor de bovengemelde dwaling, van te denken, dat men even straffeloos
een neger als een hond mag nederschieten. Hij is opgevoed in een
stand van zaken, waarvan eene dergelijke meening het noodwendig
gevolg moet wezen; en hij, persoonlijk, is verreweg minder schuldig,
dan diegenen, die het stelsel van wetten en de wijze van opvoeding
handhaven, die de jongelieden uit de zuidelijke Staten regtstreeks
tot deze gevolgtrekking brengen. Johns kan even edel van hart en van
nature even regtvaardig-gezind zijn als eenig jongman ter wereld;
maar het afgrijselijke stelsel, onder hetwelk hij is groot gebragt,
heeft hem onbekwaam gemaakt om te onderscheiden wat edelmoedigheid
en regtvaardigheid met betrekking tot een neger is.

De openbare meening in de slavenhoudende Staten is de meening van
lieden die aldus zijn opgevoed, een gevoel dat in alles, wat den neger
betreft, verstompt is en ontzenuwd. Wat hun, wanneer het blanken gold,
een verschrikkelijk onregt zou toeschijnen, is eene zaak die van zelf
schijnt te spreken, wanneer slaven er mede gemoeid zijn.

Naarmate deze strekking der opvoeding van geslacht op geslacht afdaalt,
wordt het zedelijk gevoel bij voortduring stomper, en het vermogen
om regt van onregt, waar het onderworpen ras in het spel komt, te
onderscheiden, meer en meer verzwakt.

Zoo wij een blik slaan in de geschriften van de uitstekende mannen,
die omstreeks den tijd onzer Amerikaansche omwenteling slavenhouders
waren, welke opgeklaarde denkbeelden vinden wij daar dan niet over de
onregtmatigheid der slavernij, welke krachtige woorden van afkeuring
passen zij er niet op toe! Bij mogelijkheid zou men zich niet sterker
over de kwade werking van het stelsel kunnen uitlaten, dan door de
woorden aan te halen van mannen als Washington, Jefferson en Patrick
Henry. In die dagen waren er geen mannen van hun verheven verstand,
die er aan dachten, de slavernij uit beginsel te verdedigen; thans is
er een overvloed van uitstekende lieden, in het Noorden en Zuiden,
staatslieden, ambtenaren, letterkundigen, zelfs geestelijken, die
het stelsel in verschillende mate pogen voor te staan, te verzachten
of openlijk te verdedigen. En welke andere oorzaak is hiervoor te
bedenken, dan dat de opvoeding de openbare meening bedorven en die
mannen beroofd heeft van het vermogen om een onbevangen oordeel te
vellen? De openbare meening zelfs van het vrije Amerika staat, met
opzigt tot de slavernij, achter bij die van alle andere beschaafde
natiën.

Wanneer de slavenhouders beweren, dat de slaven, over het algemeen,
menschelijk behandeld worden, wat bedoelen zij dan daarmede? Niet
dat zij zulk eene behandeling menschelijk zouden vinden, wanneer
zij hun-zelven en hunnen kinderen werd aangedaan--neen, waarlijk
niet!--maar dat zij menschelijk is voor slaven.

Zij plaatsen inderdaad den neger beneden de lijn der menschheid
en gelijk met die der redelooze dieren, en plooijen dan al hunne
begrippen van menschelijkheid in overeenstemming daarmede.

Zonder noodzaak zouden zij geen hond of neger een schop geven of hem
mishandelen. Zij kunnen een hond vertroetelen en doen het dikwerf een
neger. Er zijn menschen geweest, die goedvonden hunne paarden weelderig
te huisvesten in marmeren stallen en ze te laten eten uit gebeeldhouwde
troggen, maar zij bleven hen desniettemin als paarden beschouwen;
en bij al de gemakken, waarmede welgezinde meesters soms den slaaf
omringen, is hij voor hen altijd maar een neger, en geen mensch.

Hetgeen in dit hoofdstuk gezegd is, en overigens incidenteel blijkt
uit al de in dit deel aangehaalde feiten, levert overvloedige bewijzen,
dat, niettegenstaande er vele en edele voorbeelden van edelmoedigheid
jegens de negers bestaan, en ofschoon het gevoel van den man van eer en
de stem der Christelijke liefde allerwege protesteert tegen hetgeen men
gevoelt eene onmenschelijkheid te zijn, evenwel de openbare meening,
die uit het stelsel geboren wordt, noodwendig jammerlijk te kort moet
schieten in eenigerhande bescherming der regten van den slaaf. De
volgende hoofdstukken zullen aantoonen, gelijk gewis reeds opgekomen
is in denkende hoofden, dat de geheele loop der opvoeding het gemoed
van den slavenhouder moet verstompen voor den kreet die uit den mond
des negers opgaat als zijn medemensch en broeder.



HOOFDSTUK III.

DE VERSTROOIJING DER HUISGEZINNEN.


   "Welk een onderscheid tusschen Isabella en hare onderhoorigen!"
    riep Dr. Worthington met kracht uit. "Voor haar is het een
    verlies van rang, van fortuin, van de schoone uitzigten des
    levens, misschien zelfs van de gezondheid; want onvermijdelijk
    zal zij bezwijken onder de ongewone werkzaamheden en ontberingen,
    die zij zal moeten ondergaan. Doch voor hen is het niets dan eene
    verandering van meesters."

   "Ja, want de buren willen niet gedoogen dat een der huisgezinnen
    verstrooid worde."

   "Natuurlijk niet. Van zoo iets leest men wel eens in romans; maar
    in het werkelijke leven heb ik het nooit gezien, dan in zeldzame
    gevallen, of als de slaaf zich aan eene overtreding of misdaad
    had schuldig gemaakt, voor welke hij in het Noorden gevangen
    gezet zou zijn, misschien wel levenslang.--Cabin and Parlour,
    door J. Thornton Randolph, blz. 39.



   "Maar ik zeg u, zij zullen ons allen naar Georgia verkoopen. Hoe
    ontkomen wij daaraan?"

   "Daarin zult ge u wel vergissen," antwoordde Oom Peter zeer
    bepaald. "In deze streken heb ik nog nooit van zoo iets gehoord,
    tenzij als een neger zich buitengewoon slecht gedragen had."


Door zulke penseeltrekken als de bovenstaande, geeft de heer Thornton
Randolph ons eene schets van de aartsvaderlijke bestendigheid en
veiligheid van den toestand van den slaaf in de oude Staten. Dat een
slaaf buiten den Staat verkocht werd, heeft Dr. S. Worthington nooit
gehoord, behalve in zeldzame gevallen voor eenigerhande misdaad;
en Oom Peter heeft daar zelfs nooit iets van vernomen.

Is dit eene trouwe schets?

Het ergste kwaad van de slavernij is haar noodlottige invloed op het
huisgezin; en, naar het inzigt van schrijfster dezes, is het een kwaad,
dat blijkbaarder en onweêrsprekelijker is dan eenig ander.

't Is evenwel juist op dit punt, dat de voorstellingen, vervat in
de Negerhut, de sterkste tegenspraak ondervonden hebben, hetzij
zijdelings als door den bovenaangehaalden romanschrijver, hetzij
meer regtstreeks in de nieuwsbladen, zoowel van het Noorden als van
het Zuiden. Die van het Noorden verraadt, om het minst te zeggen,
de grootste onbekendheid met de zaak, die van het Zuiden doet gewis
groot onregt aan den roem van waarheidsliefde en eerlijkheid der
zuidelijke burgers. Alle streken des lands hebben gebreken, die daar
eigenaardig zijn. De feil van het Zuiden, in het algemeen genomen,
is geene bloohartige ontwijking en misleiding. Met groote verbazing
las de schrijfster de volgende zinsneden in een artikel in Fraser's
Magazine, afkomstig van iemand, die zegt in Zuid-Carolina te wonen:


    Mevrouw Stowe's geliefdkoosd voorbeeld van de magt der meesters
    ten nadeele van den slaaf, is de scheiding der familiën. Men
    spreekt ons van kinderen van tien maanden, die uit de armen hunner
    moeders verkocht worden, en van mannen, wier bedrijf bestaat in
    het opkweeken van kinderen, om van de zijde der moeder verkocht
    te worden, zoodra zij oud genoeg zijn om de scheiding te kunnen
    doorstaan. Zoo wij onze kennis van dit punt der slavernij uit
    mevrouw Stowe's boek moesten putten, zouden wij de slavengezinnen
    als uiterst onbevestigd en zwervend moeten beschouwen.

    En verder:

    Wij gelooven met vertrouwen, dat, indien statistieke opgaven
    te verzamelen waren, om over dit punt licht te verspreiden,
    daaruit blijken zou dat onder de negers veel minder scheiding in
    de gezinnen plaats vindt dan bij eenige andere klasse van personen.


Daar de schrijver van dat artikel echter blijkbaar een man van eer
is en vele edele en lofwaardige gevoelens aan den dag legt, kan
men niet onderstellen dat deze beweringen werden nedergeschreven om
te verdraaijen of te misleiden. Zij zijn dus slechts te beschouwen
als bewijzen van de gemakkelijkheid, waarmede een vooringenomen oog
dikwijls de onmiskenbaarste feiten over het hoofd ziet, wanneer zij
indruischen tegen een geliefkoosd denkbeeld of stelsel, of wanneer zij
in hunne strekking ongunstig zijn voor iemands land of familie. Zoo
zullen de bewoners van eene plaats, wier ongezondheid algemeen bekend
is, gelooven en beweren,--en dit met de meeste opregtheid--dat er in
hunne stad minder ziekte heerscht, dan in eene andere, van dezelfde
uitgebreidheid, in de geheele wereld. Zoo houden ook ouders hunne
kinderen dikwijls voor onberispelijk, juist in die punten, waarin
anderen hen het gebrekkigst vinden. De oplossing van dit verschijnsel
is natuurlijk en prijzenswaardig, en doet ons achting koesteren voor
onze zuidelijke broeders.

Er is nog eene andere omstandigheid, waarop men, bij het lezen van
zulke beweringen, acht moet geven. Uit het aangehaalde geschrift
blijkt, dat de schrijver tot de weinigen behoort, die het bezit
van eene volstrekte en onverantwoordelijke magt beschouwen als de
krachtigste beweegreden om er een matig gebruik van te maken. Zulke
menschen zijn doorgaans door vriend- en bloedverwantschap verbonden met
anderen van soortgelijke inborst, waardoor zij zeer ligt in de dwaling
vervallen van ieder volgens henzelven te beoordeelen en te denken,
dat eene zaak voor de geheele wereld dienstig kan zijn omdat zij
goed werkt in hun onmiddellijken kring. Het kan dan ook niet anders,
of de velerlei omstandigheden, die sedert de dagen der kindschheid
zamenwerken om den neger te verlagen en als minder te doen voorkomen
in de oogen van een inboorling van het Zuiden,--het bestendige gebruik
om van hen te spreken en te hooren spreken en hen geadverteerd te
zien in vereeniging met paarden, muilezels, veevoeder, varkens, enz.,
gelijk in de zuidelijke nieuwsbladen dagelijksch werk is,--dit alles
moet, zelfs bij de regtschapenste menschen, eene zekere verwarring
te weeg brengen met opzigt tot de belangen, smarten, genegenheden,
van degenen die niet bepaaldelijk tot hun eigen kring behooren,
waardoor zij ten hoogste ongeschikt worden om hun toestand juist te
beoordeelen. De schrijfster is hierdoor dikwijls bijzonder getroffen
geworden bij het lezen van brieven van vrienden uit het Zuiden, die, op
dezelfde bladzijde, het een of ander melden betrekkelijk den toestand
van de negers in het Zuiden, en dan voortgaan, en, in verband met
andere onderwerpen, feiten aanvoeren, die alles weder schijnen tegen
te spreken. Wij allen kunnen nagaan hoe die vermenging van het eene
met het andere op ons zou werken. Werden wij genoopt op te geven hoe
dikwijls de koeijen onzer buren van hare kalven gescheiden zijn, of hoe
dikwijls hun huisraad en overige bezitting verspreid en uiteengerukt is
geworden door geregtlijke verkoopingen, wij zouden ons geneigd vinden
te verklaren, dat het een ongeluk was, dat niet dikwijls plaats vindt.

Doch slaan wij een paar nieuwsbladen van Zuid-Carolina open, uitgegeven
in denzelfden Staat waar die heer woont, en gaan wij de advertentiën
van ééne week na. De schrijfster heeft er eenige verkortingen in
gebragt, die in de zaak zelve geene verandering maken.


    Geregtelijke verkoop van twaalf fraaije Negers.

    Fairfield District.

    R. W. Murray en echtgenoote c. s.
                contra                          in Equity.
    William Wright en echtgenoote c. s.


    Ingevolge bevelschrift van het "Court of Equity," in bovenstaande zaak
    uitgevaardigd in de Julij-zitting van 1852, zal ik op den eersten
    Maandag in Januarij aanstaande, vóór het Geregtsgebouw te Winnsboro',
    in het openbaar aan den hoogstbiedende toewijzen,

                        12 zeer fraaije Negers,

    behoorende tot de plantage van wijlen Micajah Mobley, van Fairfield
    District.

    Deze Negers bestaan voornamelijk in jonge knapen en meisjes en zijn
    zeer aan te bevelen.

    De verkoopsvoorwaarden, enz.

    Commissioners' Office,                              W. R. Robertson.
    Winnsboro', 30 November 1852.



    Vrijwillige Verkoop.

    In openbare veiling zullen op Dingsdag 21 December aanstaande,
    ten sterfhuize van mevrouw M. P. Rabb, aan den hoogstbiedende
    worden toegewezen hare nagelatene goederen, gedeeltelijk bestaande
    in omstreeks

       2000 bushels koorn,
      25000 ponden veevoeder,
    tarwe, katoenzaad, paarden, muilezels, rundvee, schapen, varkens.

    Waarschijnlijk zullen tenzelfden tijde en plaatse verscheidene
    fraaije jonge negers geveild worden.

    De verkoopsvoorwaarden zijn: Alle sommen beneden vijf en twintig
    dollars contant. Alle sommen van vijf en twintig dollars en
    daarboven, op twaalf maanden crediet, met intrest van den dag
    der veiling, op acceptatie en met twee soliede borgen.

                                                William S. Rabb.
    11 November.                                Administrateur.



    Geregtelijke verkoop van Landerijen en Negers.

    Fairfield District.

    James E. Caldwell,
    Administrateur van wijlen Jacob Gibson,
                 contra                               in Equity.
    Jason D. Gibson c. s.

    Ingevolge order van verkoop in het bovengemelde proces, zal ik op
    den eersten Maandag in Januarij aanstaande en den volgenden dag,
    vóór het Geregtsgebouw te Winnsboro', in openbare veiling aan
    den hoogstbiedende verkoopen, de volgende goederen, nagelaten
    door wijlen Jacob Gibson van Fairfield District, te weten:

    De plantage waarop de overledene gewoond heeft, beslaande nagenoeg
    661 acres, gelegen aan de Wateree Creek, en belendende aan de
    landerijen van Samuel Johnston, Theodore S. du Bose, Edward
    P. Mobley en B. R. Cockrell. Deze plantage zal geveild worden
    in twee koopen, waarvan de teekeningen op den verkoopdag ter
    bezigtiging zullen liggen.

    Voorts:

    46 prima fraaije Negers,

    bestaande in voerlieden, smeden, keukenmeiden, huisbedienden, enz.

    Commissioners' Office,                          W. R. Robertson.
    Winnsboro', 29 November 1852.



    Vijftig prima Negers.

    Den eersten Maandag in Januarij aanstaande, zal ik vóór het
    Geregtsgebouw te Columbia, vijftig zulke fraaije negers verkoopen,
    als ooit ten verkoop zijn aangeboden; zij zijn afkomstig van de
    plantage van A. P. Vinson. De negers zijn in elk opzigt met zorg
    behandeld. Gegadigden kunnen verzekerd zijn, dat zij geene betere
    gelegenheid kunnen vinden om zich te voorzien.


    18 November.                                        J. H. Adams,
                                                        Executeur.



    Vrijwillige Verkoop.

    Den 15 December aanstaande zullen ten sterfhuize van wijlen Samuel
    Moore, in York District, al diens nagelaten goederen verkocht
    worden, bestaande in

                           35 fraaije Negers;

    Eene hoeveelheid katoen en koorn, paarden en muilezels,
    bouwgereedschappen, huis- en keukenvoorwerpen en vele goederen
    meer.

    18 November.                                    Samuel E. Moore,
                                                    Administrateur.



    Vrijwillige Verkoop.

    Op Dingsdag 14 December aanstaande zullen ten sterfhuize van
    Robert W. Durham, in Fairfield District, in openbare veiling aan
    den hoogstbiedende worden toegeslagen, alle de nagelaten goederen
    van den overledene; gedeeltelijk bestaande uit het volgende:

    50 prima fraaije Negers.
    Omstreeks 3000 bushels koorn.
    Eene hoeveelheid veevoeder.
    Tarwe, haver, paardeboonen, rogge, katoenzaad, paarden, rundvee,
    varkens, schapen.

    23 November.                                    C. H. Durham,
                                                    Administrateur.



    Verkooping op last der Sheriffs.

    Krachtens onderscheidene aan mij gerigte bevelschriften zal ik
    op den eersten Maandag in December en den volgenden dag, in het
    Geregtsgebouw van Fairfield, op de gebruikelijke uren aan den
    hoogstbiedende à contant verkoopen: de volgende goederen van Allen
    R. Crankfield, als: 2 negers, in beslag genomen voor Alexander
    Brodie c. s.; 2 paarden en 1 ezel, in beslag genomen voor Alexander
    Brodie; 2 muilezels, 1 paar karwielen, 1 latafel en 1 ledekant,
    in beslag genomen voor Temperance E. Miller en J. W. Miller;

    1 neger, de eigendom van R. J. Gladney, in beslag genomen op
    verzoek van James Camak;

    1 neger, de eigendom van Geo. McCormick, in beslag genomen op
    verzoek van W. M. Phifer;

    1 rijdzadel, te verkoopen onder eene toewijzing van G. W. Boulware
    aan J. B. Mickle, in de zaak van Geo. Murphy jr. contra
    G. W. Boulware.

    Sheriffs Office,

    19 November 1852.                                   R. E. Ellison,



    Geregtelijke Verkoop.

    John A. Crumpton c. s.
          contra                    in Equity.
    Zachariah C. Crumpton.


    Krachtens bevelschrift in dit proces, zal ik op den eersten Maandag
    in December aanstaande vóór het Geregtsgebouw te Winnsboro' in
    openbare veiling aan den hoogstbiedende verkoopen, drie perceelen
    land, behoorende tot de bezittingen van wijlen Zachariah Crumpton.

    Tenzelfden tijde en plaatse zal ik, krachtens bevelschrift als
    boven, vijf of zes fraaije jonge negers verkoopen, mede de eigendom
    van Zachariah Crumpton.

    De verkoopsvoorwaarden, enz.

    Commissioners' Office,

    Winnsboro', 8 November 1852.                       W. R. Robertson.



    Aanzienlijke Verkooping.

    De ondergeteekende, als administrateur der nalatenschap van wijlen
    kolonel T. Randell, zal op Maandag 20 December aanstaande, alle
    goederen tot dien boedel behoorende verkoopen, bestaande in:

                56 Negers, Vee, Koorn, Voeder, enz. enz.

    Verkoopsvoorwaarden, enz.

    2 September.                                    Samuel J. Randell.


De Tri-Weekly South Carolinian, die het licht ziet te Columbia,
draagt het volgende motto aan het hoofd: Doe wel en zie niet om;
het doel van uw streven zij uw land, uw God, de waarheid.

In het nommer van 23 December 1852 leest men een "Antwoord van de
vrouwen van Virginia aan de vrouwen van Engeland," waarin de volgende
zinsnede opmerking verdient:


    Geloof ons, diep en in den gebede onderzoeken wij Gods heilig
    woord; wij zijn innig overtuigd, dat onze instellingen daarmede
    overeenstemmen.


In andere kolommen van dat blad nu komen de volgende advertentiën voor:


    Verkooping op last der Sheriffs, 2 Januarij 1853.

    Krachtens onderscheidene bevelschriften zullen vóór het
    Geregtsgebouw van Columbia, op de gebruikelijke uren, op den
    eersten Maandag en Dingsdag in Januarij verkocht worden:

    Ongeveer vier en zeventig acres land, in Richland District,
    belend ten noorden en oosten door Lorick, ten zuiden en westen
    door Thomas Trapp.

    Alsmede, tien stuks rundvee, vijf en twintig stuks varkens en
    twee honderd bushels koorn, in beslag genomen van M. A. Wilson,
    op verzoek van Samuel Gardner contra M. A. Wilson.

    Zeven negers, genaamd Grace, Frances, Edmund, Charlotte, Emuline,
    Thomas en Charles, in beslag genomen als eigendom van Bartholomew
    Turnipseed, op verzoek van A. F. Dubard, J. S. Lever en de Bank
    van den Staat c. s., contra B. Turnipseed.

    Ongeveer 450 acres land, in Richland District, belend enz. enz.



    Groote Verkoop van Goederen.

    Op Maandag 7 Februarij aanstaande zullen in openbare veiling
    voetstoots verkocht worden op de plantage nabij Linden, al de
    paarden, muilezels, wagens, bouwgereedschappen, koorn, voeder enz.

    En op den volgenden Maandag, 14 Februarij, in het Geregtsgebouw
    te Linden, in Marengo County, in Alabama, bij openbare veiling
    voetstoots aan den meestbiedende:

    110 prima fraaije Negers,

    behoorende tot de plantage van wijlen John Robinson, van Zuid
    Carolina.

    Onder deze negers zijn vier knappe timmerlieden en een zeer
    uitstekend smid.



    Verkooping van Negers.

    Op magtiging van den heer Peter Wylie, directeur van Chester
    District, zal ik op den eersten Maandag in Februarij aanstaande,
    vóór het Geregtsgebouw te Chesterville, in openbare veiling
    verkoopen:

    Veertig fraaije Negers,

    behoorende tot de plantage van F. W. Davie.

    23 December.                                    W. D. de Saussure.
                                                    Executeur.



    Verkoop van Huisraad, enz., door J. & L. T. Levin.

    Op Donderdag 6 Januarij aanstaande zullen wij ten onzen huize
    verkoopen, al het huisraad en de keukengereedschappen, nagelaten
    door wijlen B. L. McLaughlin, gedeeltelijk bestaande in:

    Met hair bekleede stoelen, sopha's en wiegstoelen, piano, mahonie
    eet- thee- en speeltafels; karpetten, haarden en haardstellen,
    schoorsteensieraden, klokken, buffetten, bureaux, mahonie
    ledikanten, vederen bedden en matrassen, waschtafels, gordijnen,
    glas- en aardewerk en nog vele voorwerpen voor huiselijk gebruik,
    alles à contant;

    alsmede

    Een neger, genaamd Leonard, tot dienzelfden inboedel behoorende.

    De voorwaarden, enz.;

    Als ook

    eene hoeveelheid nieuwe metselsteenen, afkomstig uit den boedel
    van wijlen A. S. Johnstone.

    21 December.



    Groote verkoop van Negers en van de Saluda-fabriek, door J. &
    L. T. Levin.

    Donderdag 30 December ten 11 ure, zullen in het Geregtsgebouw in
    Columbia verkocht worden:

    Honderd kostbare Negers.

    Zelden doet zich eene gelegenheid op als de tegenwoordige. Er
    zijn onder hen slechts vier boven de 45 jaren, en niet één boven
    de 50. Men telt onder hen vijf en twintig prima jonge lieden,
    tusschen 16 en 30 jaren, veertig van de knapste jonge vrouwen,
    en eene zoo fraaije reeks kinderen als men met oogen zien kan!!

    Voorwaarden, enz.

    18 December 1852.



    Veiling van Negers, door J. & L. T. Levin.

    Op Maandag 3 Januarij aanstaande zullen in het Geregtsgebouw
    verkocht worden, ten 10 ure precies:

    22 fraaije negers, meerendeels jong en sterk. Men vindt onder hen
    landbouwers, stalknechten en wagenvoerders, huisbedienden enz. De
    respective ouderdom is: Robinson 10 jaar, Elsey 34, Yanaky 13,
    Sylla 11, Anikee 8, Robinson 6, Candy 3, Infant 9, Thomas 35,
    Die 38, Amey 18, Eldridge 13, Charles 6, Sarah 60, Baket 50,
    Mary 18, Betty 16, Guy 12, Tilla 9, Lydia 24, Rachel 4, Scipio 2.

    Bovengemelde negers worden verkocht ten einde het geld op eene
    andere wijze te beleggen: de verkoop zal daarom onherroepelijk
    voortgang hebben.

    Voorwaarden: Een crediet van een, twee of drie jaren, op
    acceptatiën betaalbaar bij eene der banken, voorzien van twee
    soliede endossementen en met intrest van den dag der veiling.

    8 December 1843.


Arme kleine Scipio!


    Een schoon en knap Meisje uit de hand te koop.

    Een knap meisje, omstreeks zeventien jaar (grootgebragt in de
    Bovenstreken), eene goede kinder-oppasseres en huismeid; zij
    kan wasschen en strijken, een gewonen pot koken, en er wordt
    voor ingestaan dat zij gezond en sterk is. Zij is te zien op ons
    kantoor, waar zij blijven zal tot dat zich een kooper opdoet.

    15 December 1849.               Allen & Phillips,
                                    Vendumeesters en Commissionnairs.



    Plantage en Negers te koop.

    De ondergeteekende, zich in Columbia gevestigd hebbende, biedt ter
    overneming aan: zijne plantage, gelegen in St. Matthew's Parish,
    zes mijlen van den spoorweg, beslaande 1500 acres, thans in vollen
    bouw, met woonhuis en de noodige bijgebouwen; alsmede

    50 sterke Negers, met Provisien, enz.

    Men zal het den koopers gemakkelijk maken. Gegadigden gelieven
    zich te vervoegen bij den ondergeteekende in Columbia, of bij
    zijn zoon op de plantage.

    6 December 1841.                                    T. J. Goodwin.



    Te Koop.

    Een fiksche neger-jongen, ongeveer een en twintig jaren oud, een
    goed voerman en veld-arbeider. Adres aan het bureau dezer courant.

    20 December 1852.


Nu is het bijna niet mogelijk, dat iemand, die van kindsbeen aan
gewoon is geweest zulke advertentiën te zien en ze met zoo veel
onverschilligheid te doorloopen als wij advertentiën van canapé's
en stoelen doen, er zoodanig door zou getroffen worden, als degeen
die geheel ongewoon is aan zulk eene wijze om menschelijke wezens
te beschouwen en te verhandelen. Zij maken op hem geen indruk. De
bedienden van zijne eigene familie of die zijner vrienden worden niet
geveild, en hij weet ook niet dat het met iemand daarvan gebeurd
is. Onder de advertentiën kunnen er honderde geweest zijn, die in
zijne nabijheid zulke tooneelen te weeg bragte, als in de Negerhut
geschetst zijn. Toen Charles Dickens tafereelen ophing van het gebrek
en de ellende te Londen, is welligt eene soortgelijke ongeloovigheid
achter de damasten staatsie-gordijnen van menig schitterend salon
aan den dag gelegd. Zij hadden nooit iets dergelijks gezien en
toch altijd te Londen gewoond. Doch evenwel deed Dickens in menige
adellijke en aristocratische borst het menschelijk medegevoel voor de
ongelukkigen ontwaken, en leerde hij hen gevoelen, hoeveel rampspoed
in hunne onmiddellijke nabijheid bestaan kon, waarvan zij volslagen
onbewust waren. Men heeft hem nooit als een verguizer van zijn land
beschouwd, ofschoon hij veel van het daarin aanwezige lijden, verdriet
en misbruik aan den dag bragt. De schrijfster moet ernstig verzoeken,
dat de schrijver dier verhandeling eens de moeite wille nemen om de
"statistiek" van den Amerikaanschen binnenlandschen slavenhandel na te
gaan; dat hij een of ander nieuwsblad eens geregeld doorloope en een
paar maanden aanteekening gelieve te houden van het aantal menschelijke
wezens, met harten, hoop en aandoeningen gelijk de zijnen, die geregeld
onderworpen worden aan al de onzekerheden en veranderingen van roerend
goed. De schrijfster houdt zich verzekerd, dat hij het niet lang zou
kunnen doen, zonder in zijn boezem den wensch te voelen oprijzen, om,
niet de verdediger, maar de hervormer der instellingen zijns lands
te worden.

De nieuwsbladen van Zuid-Carolina staan in dit opzigt niet alleen;
zij zijn gelijk aan honderde andere bladen uit elken anderen Staat.

Dat de lezer een oogenblik stil sta, en nog eens de aangehaalde
advertentiën van twee weken doorzie. Dit is geen romanschrijven,--dit
zijn feiten. Zie die menschelijke wezens, voor het publiek uitgestald,
te gelijk met paarden, muilezels, karren, katoenzaad, ledekanten
enz.,--terwijl Christelijke dames in hetzelfde blad zeggen, dat
zij, "in den gebede Gods Woord onderzoeken," en gelooven dat de
instellingen van haar land Zijne goedkeuring wegdragen! Zou hij
denken, dat hier, in deze twee weken, geene tooneelen van lijden
geweest zijn? Verbeeld u de droefenis dezer gezinnen, de angstige
nachten van deze moeders en kinderen, vrouwen en mannen, als de
veilingen gehouden zullen worden! Stel u de tooneelen bij den verkoop
voor! Eene jonge dame, vriendin van schrijfster dezes, die een winter
in Carolina doorbragt, gaf haar eene schets van den verkoop van eene
vrouw en hare kinderen. Toen een zevenjarig meisje op de tafel van den
verkooper geplaatst werd, viel het kind van vrees en zenuwachtigheid in
flaauwte. Zij werd weggenomen, kwam weder bij en werd teruggebragt;
de flaauwte kwam terug,--drie malen werd de proef met denzelfden
uitslag herhaald, en eindelijk werd de verkoop van het kind uitgesteld!

Men leze ook het volgende, dat Dr. Elwood Harvey, redacteur van een
blad in een der westelijke Staten, in den Pennsylvania Freeman van
25 December 1846 plaatste:


    Wij woonden eene verkooping van landerijen en andere goederen in
    den omtrek van Petersburg, in Virginia, bij, en zagen onvoorbereid
    tevens slaven in openbare veiling verkoopen. Men had den slaven,
    die, voor het huis geschaard, de vergaderde menigte aanzagen,
    gezegd, dat zij niet verkocht zouden worden. Toen de landerijen
    verkocht waren, riep de vendu-meester op luiden toon: "Breng de
    negers voor!" Eene uitdrukking van verbazing en schrik vertoonde
    zich op hun gelaat, terwijl zij eerst elkander aanzagen en
    toen den drom van koopers, die thans het oog op hen gevestigd
    hield. Toen hun de vreeselijke waarheid klaar voor den geest
    stond dat zij verkocht zouden worden en van bloedverwanten
    en vrienden voor eeuwig gescheiden, werd het tooneel boven
    beschrijving hartbrekend. Vrouwen grepen hare zuigelingen op en
    ijlden gillende in de hutten. De kinderen verborgen zich achter de
    hutten en huisjes, en de mannen stonden in stomme vertwijfeling. De
    verkooper stond voor den ingang van het huis, en de "mannen en
    jongens" werden op het plein ter bezigtiging gerangschikt. Er werd
    aangekondigd, dat men voor de gezondheid niet instond, en dat
    de koopers zelven behoorden te onderzoeken. Eenige oude mannen
    werden verkocht tot prijzen tusschen dertien en vijf-en-twintig
    dollars, en het was pijnlijk om aan te zien hoe bejaarde mannen,
    gebogen onder den last van werk en leed, zich moesten oprigten
    om de spot van onbeschofte dwingelanden te zijn, en hen hunne
    ziekelijkheid en onnutheid te hooren vertellen, uit vreeze,
    dat zij door slavenhandelaars zouden opgekocht worden voor de
    zuidelijke markten.

    Een blanke knaap van ongeveer vijftien jaren, werd op do tafel
    geplaatst. Zijn hair was bruin en glad, zijne huid van dezelfde
    kleur als die van andere blanken, en er was geen merkbare negertrek
    in zijn gelaat waar te nemen.

    Er werden eenige laffe aardigheden gezegd over zijne kleur,
    en twee honderd dollars werden voor hem geboden; doch uit den
    hoop werd geroepen, dat "dit geen genoegzame inzet was voor
    zulk een fikschen jongen neger." Sommigen zeiden, dat zij hem
    "niet om niet" zouden willen hebben. Eenigen merkten aan,
    dat een witte neger meer last gaf dan voordeel. Eén man zeide,
    dat het onbetamelijk was, blanken te verkoopen. Ik vroeg hem,
    of dit slechter was dan zwarten te verkoopen, waarop hij geen
    antwoord gaf. Eer de knaap verkocht werd, snelde zijne moeder
    uit het huis, en riep met waanzinnige smart: "Mijn zoon, o mijn
    jongen, wegnemen willen zij mijn dierbaren...." Hier verstomde hare
    stem, daar zij op eene ruwe manier weggeduwd en de deur gesloten
    werd. De verkoop werd geen oogenblik afgebroken, en niemand onder
    de menigte scheen door dit tooneel in het minst aangedaan. De
    arme jongen, die niet van harte durfde uitweenen in het bijzijn
    van zoo veel vreemden, die niet het geringste medelijden aan den
    dag legden, beefde en veegde met zijne mouw de tranen van zijne
    wangen. Hij vond voor ongeveer twee honderd vijftig dollars een
    kooper. Gedurende den verkoop weêrgalmde de plaats zoodanig van
    geween en gekerm, dat het mij eng om het hart werd. Eene vrouw
    werd daarop bij name geroepen. Alvorens haar kind aan eene oude
    vrouw over te geven, omhelsde zij het met een woesten druk, en
    spoedde zich toen werktuigelijk om aan de oproeping te voldoen;
    doch plotseling bleef zij staan, hief hare armen omhoog, gaf een
    gil en was buiten staat een stap verder te doen.

    Een mijner reisgenooten stiet mij aan en zeide: "Kom, laten
    wij heen gaan; ik kan het niet langer aanzien." Wij verlieten
    die plaats dus. De man, die ons rijtuig van Petersburg had
    gereden, bezat twee zonen, kleine jongens, die tot de plantage
    behoorden. Hij had de belofte verkregen, dat zij niet verkocht
    zouden worden. Wij vroegen, of zij zijne eenige kinderen waren. "De
    eenige overgeblevene van acht," was zijn antwoord. Drie waren
    naar het Zuiden verkocht, van wie hij nimmer meer iets zou zien
    of hooren.

    Daar de menschen in het Noorden zulke dingen niet zien, is
    het noodig dat zij er dikwijls genoeg van hooren, ten einde
    aandachtig te blijven op het lijden van de slagtoffers hunner
    onverschilligheid.


Dit zijn de gewone omstandigheden, niet de vergunde wreedheden, van
een stelsel, hetwelk de menschen zich-zelven hebben wijs gemaakt,
dat in overeenstemming is met Gods Woord!

Laten wij aannemen, dat "de familie-betrekking ontzien wordt, voor
zoover dit mogelijk is." Dan doet zich de vraag op: Tot hoever is
het mogelijk? Advertentiën van zulke verkoopingen doen zich week
aan week in bijna hetzelfde aantal voor in dezelfde nieuwsbladen, in
denzelfden omtrek; en handelaars van beroep maken er hun werk van,
ze bij te wonen en slagtoffers op te koopen. Indien nu de bewoners
van eene bepaalde streek zich belasten met de zorg om toe te zien
dat in dezen stroom van veilingen geene gezinnen gescheiden worden,
dan moet men tot de overtuiging komen, dat zij weinig anders te doen
zouden hebben. Het is eene waarheid--en die onze menschelijke natuur
in het algemeen eere aandoet--dat de smart en zielsangst der arme,
hulpelooze schepsels, dikwijls vrienden voor hen doet opstaan onder de
edelen van harte. Er zijn menschen in het Zuiden, die al het mogelijke
doen en zelfs boven hunne krachten gaan om de wreede operatiën van den
slavenhandel te stuiten en in afzonderlijke gevallen verligting aan te
brengen. Er zijn er in het Zuiden, die zouden kunnen vertellen, indien
zij wilden, hoe hun, wanneer zij den laatsten dollar besteed hadden,
waarover zij in eene week konden beschikken, in de volgende week juist
even zulk een geval voorkwam, waaraan zij niet konden voldoen. Er
zijn meesters in het Zuiden, die zouden kunnen mededeelen, indien
zij wilden, hoe zij hebben staan bieden tegen een slavenhandelaar,
om een of anderen hunner eigene arme slaven te bevrijden, totdat het
bod al hooger en hooger steeg en de gebiedende noodzakelijkheid hun
eindelijk den mond sloot. Goedhartige verkoopers weten zeer wel,
hoe dikwijls zij worden aangezocht om medewerking, ten einde een
armen man buiten de klaauwen van den slavenhandelaar te houden,
en hoe zij daarin soms slagen, soms falen.

Juist de strijd, dien regtschapene mannen in het Zuiden voeren om den
geregelden slavenhandel te knakken, doet hun de hopeloosheid hunner
pogingen zien. Wij geven gaaf toe, dat velen hunner evenveel of meer
doen, dan wij in soortgelijke omstandigheden doen zouden; maar toch
weten zij, dat, wat zij uitrigten, niets meer dan eene beuzeling is.

Doch wij zullen verder redeneren op getuigenis van advertentiën. Wat
moet men opmaken uit het onderstaande, voorkomende in den Memphis
Eagle and Inquirer, van Zaturdag 13 November 1852? Onder het motto
aan het hoofd van dat blad: "Vrijheid en eenheid, thans en immer,"
vinden wij het volgende fraais:


    No. I.

    Vijf en zeventig Negers.

    Ik heb zoo even uit de oostelijke streken ontvangen 75 gesorteerde
    A No. 1 negers. Kom spoedig, zoo gij keuze wilt hebben.

    Benj. Little.


    No. II.

    Contant geld voor Negers.

    Ik zal zoo hooge contante prijzen voor eenige fiksche jonge
    negers betalen als eenig handelaar in deze stad;--ook in
    commissie ontvangen en verknopen op Byrd Hill, de oude plaats,
    in Adamsstreet, te Memphis.

    Benj. Little.


    No. III.

    Vijf honderd Negers benoodigd.

    Wij betalen den hoogsten contanten prijs voor alle goede negers,
    die ons te koop geboden worden. Ieder, die negers te koop heeft,
    noodigen wij uit zich te vervoegen aan ons kantoor. Wij zullen
    eerlang ook eens aanzienlijke partij Virginia-negers te koop
    hebben. Onze gevangenis is zoo sterk als eenige andere in het land,
    en wij kunnen er negers, die men zou wenschen te doen opsluiten,
    veilig bewaren.

    Bolton, Dickins & Co.


Laten wij onderdanig mogen vragen wat in de eerste advertentie bedoeld
wordt met gesorteerde A No. 1 negers? Is het waarschijnlijk, dat het
beteekent, negers die bij geheele gezinnen verkocht worden? Wat meent
de uitnoodiging: "Kom spoedig, zoo gij keuze wilt hebben?"

Zoo veel wat de eerste advertentie betreft. Laten wij nu den ingewijden
eenige vragen aangaande No. II mogen doen. Wat bedoelt mijnheer
Benjamin Little met te zeggen: "Ik zal zoo hooge contante prijzen
voor eenige fiksche jonge negers betalen als eenig handelaar in deze
stad?" Bestaan huisgezinnen doorgaans alleen uit fiksche jonge negers?

Ook aangaande de derde advertentie zouden wij gaarne eenige
inlichtingen bekomen. De heeren Bolton, Dickins & Co. melden dat zij
"eene aanzienlijke partij Virginia-negers" verwachten.

Ongelukkige heeren Bolton, Dickins & Co.! Zoudt gij denken, dat
familiën in Virginia hare negers zullen verkoopen? Hebt gij dan
mijnheer J. Thornton Randolph's laatsten roman niet gelezen, en daaruit
gezien dat oude familiën in Virginia nimmer aan slavenhandelaren
verkoopen? en--nog meer--dat zij zich altijd vereenigen en de negers
opkoopen, die in de nabuurschap geveild worden, en de slavenhandelaars,
als zij zich durven vertoonen, met weinig omslag weggejaagd worden? Men
zou waarlijk gaan denken, dat gij uwe begrippen omtrent de zaak uit de
Negerhut geput hadt. Want in het meermalen aangehaalde, artikel uit
Fraser's Magazine wordt verzekerd, dat allen, die hunne denkbeelden
omtrent de slavernij aan dat boek ontleend hebben, "de slavengezinnen
als uiterst ongevestigd en zwervend beschouwen."

Doch eer wij terugkomen van onze verbazing, nemen wij den Natchez
(Mississippi) Courier van 20 November 1852 ter hand en lezen daar:


    Negers.

    De ondergeteekende neemt de vrijheid het publiek te berigten, dat
    hij voor den tijd van verscheidene jaren gehuurd heeft de plaats
    aan den Driesprong nabij Natchez, en dat hij aldaar het geheele
    jaar door eene aanzienlijke hoeveelheid negers in voorraad zal
    hebben. Zijne prijzen zullen even laag of lager zijn dan die van
    eenig ander handelaar alhier of te New-Orleans.

    Hij is juist uit Virginia gearriveerd met eene zeer bezienswaardige
    partij veld-arbeiders en arbeidsters; ook huisbedienden, drie
    keukenmeiden en een timmerman. Komt en ziet.

    Tevens zijn bij hem drie paarden te koop.

    Natchez, 28 September 1852.                         Thos. G. James.


Waar ter wereld heeft die gelukkige mijnheer James dit fraaije
"assortiment" Virginia-negers opgedaan? Waarschijnlijk in een of
ander graafschap, dat de heer Randolph nooit bezocht heeft. En
heeft men geene gezinnen behoeven te scheiden, om dat assortiment
tot stand te brengen? Waar zijn hunne kinderen? Wij hooren van eene
partij huisbedienden, van drie keukenmeiden en een timmerman, zoowel
als van drie paarden. Hadden die ongelukkige keukenmeiden en die
timmerman geene betrekkingen? Vloeiden geene droevige tranen langs
hunne donkere wangen, toen zij "gesorteerd" werden voor de markt van
Natchez? Rijst uit geen dier treurige harten het lied op:


        O voer mij naar 't oude Virgienje terug?


Al verder ontmoeten wij in hetzelfde blad het volgende:


    Slaven! Slaven! Slaven!

    Wekelijks versche aanvoer.--Daar wij ons gevestigd hebben aan den
    Driesprong, nabij Natchez, bij een contract voor verscheidene
    jaren, hebben wij thans voorhanden, gelijk wij het heele jaar
    zullen hebben, een uitgebreiden en goed gesorteerden voorraad
    negers, bestaande in veld-arbeiders, huisbedienden, ambachtslieden,
    keukenmeiden, naaisters, waschvrouven, strijksters, enz., welke wij
    even laag of lager dan eenig ander huis alhier of te New-Orleans
    kunnen en willen verkoopen.

    Personen, die aankoopen wenschen te doen, worden aangemaand
    ons te bezoeken, alvorens zich elders te verbinden, daar onze
    geregelde aanvoer ons steeds voorziet van een goed en aanzienlijk
    assortiment. Wij geven den koopers vele faciliteiten. Komt en ziet!

    Natchez, 15 October 1852.                       Griffin & Pullam.


Inderdaad! De heeren Griffin en Pullam schijnen even gelukkig
te zijn! Zij hebben elke week verschen aanvoer en zullen "een
uitgebreiden en goed gesorteerden voorraad negers" gereed houden,
"bestaande in veld-arbeiders, huisbedienden, ambachtslieden", enz.

Laten wij eerbiedig mogen vragen op welke wijze een slavenhandelaar
een goed gesorteerden voorraad bijeenkrijgt. Hij gaat naar Virginia om
hen uit te zoeken. Men heeft hem order gegeven, b. v. voor een dozijn
keukenmeiden, een half dozijn timmerlieden, zooveel huisbedienden,
enz., enz. Elk van deze personen heeft zijne eigene betrekkingen;
behalve dat zij keukenmeiden, timmerlieden en huisbedienden zijn,
zijn zij ook vaders, moeders, mannen en vrouwen: maar wat doet er dat
toe? Zij moeten uitgezocht worden, er is een assortiment noodig. De
heer, die eene keukenmeid bestelde, heeft natuurlijk niets te maken met
hare vijf kinderen; en de planter, die order gaf op een timmerman,
heeft de keukenmeid, zijne vrouw, niet noodig. Een timmerman is
bovendien een kostbaar voorwerp, dat duizend tot vijftien honderd
dollars geldt; en een man, die zulk eene som moet betalen, kan zich
niet altijd de weelde veroorloven van aan zijne menschlievendheid toe
te geven. Wat de kinderen betreft, die moeten in den slavenkweekenden
Staat gelaten worden. Want, indien het reeds volwassene product
wekelijks te Natchez of New-Orleans aangevoerd wordt, is het dan
denkelijk dat de inwoners zich zullen bezwaren met den last van
het opkweeken van kinderen? Neen, in elk welingerigt bedrijf moet
verdeeling van arbeid in acht genomen worden. De noordelijke Staten
kweeken het artikel aan, de zuidelijke consumeren het.

Wij hebben tot nu toe meer bepaald uittreksels gemaakt uit de
nieuwsbladen van de zuidelijke Staten. Zoo de lezer nieuwsgierig is om
te weten hoe het "sorteren" gaat in de noordelijke Staten, dan zal de
dagbladpers hem verder op de hoogte stellen. In den Daily Virginian
van 19 November 1852 geeft de heer J. B. McLendon volgenderwijze te
kennen dat hij zich gevestigd heeft voor die zaak:


    Negers benoodigd.

    De ondergeteekende, zich te Lynchburg gevestigd hebbende, geeft de
    hoogste contante prijzen voor negers tusschen 10 en 30 jaren. Zij,
    die Negers te verkoopen hebben, zullen in hun belang handelen
    door zich mondeling of schriftelijk tot hem te wenden in het
    Washington-Hotel te Lynchburg.

    5 November.                                        J. B. McLendon.


De heer McLendon berigt in duidelijke woorden, dat hij geene kinderen
beneden tien jaren neemt, noch volwassenen boven dertig. Fraaije
jonge negers zijn wat hij begeert:--gezinnen worden natuurlijk nimmer
gescheiden.

In hetzelfde blad wenscht de heer Seth Woodroof de goê gemeente te
herinneren, dat ook hij aan de markt is, gelijk vroeger reeds. Ook
hij heeft negers tusschen de tien en dertig jaren noodig; maar hij
verlangt bij voorkeur ambachtslieden, smeden en timmerlieden,--getuige
zijne eigene advertentie:


    Negers benoodigd.

    De ondergeteekende blijft steeds aan de markt tot den aankoop
    van negers van de beide seksen, tusschen 10 en 30 jaren; zoo er
    ambachtslieden onder zijn, zoo als smeden en timmerlieden, zal
    hij de hoogste contante marktprijzen geven. Zijne inrigting is
    een nieuw steenen gebouw in de Lynchstreet, onmiddellijk achter
    de "Farmers Bank", waar hij tevens bijgebouwen opgerigt heeft,
    strekkende om negers in den kost te nemen, die ten verkoop naar
    Lynchburg verzonden worden, of anders om hen zoo veilig te bewaren
    als of zij in de stadsgevangenis waren geplaatst.

    15 Augustus.                                        Seth Woodroof.


Er valt geen twijfelen aan of deze mijnheer Seth Woodroof is
een menschelijk man en wenscht de scheiding van gezinnen zooveel
mogelijk te vermijden. Gewis wenscht hij vurig, dat al zijne smeden
en timmerlieden toch zoo verstandig zullen zijn van geene kinderen
beneden de tien jaren te hebben; doch indien de onbedachtzame kerels
ze toch hebben, wat staat een menschlievend man dan te doen? Hij moet
aan de bestelling van mijnheer die of die voldoen, dat is duidelijk;
en daarom moeten John en Sam maar een laatsten blik werpen op hunne
kinderen, zoo als Oom Tom op de zijnen wierp toen hij aan hun bedje
stond en er groote maar vruchtelooze tranen op neêr liet droppelen.

Neen, vrienden, duidt het dien armen heer Seth Woodroof niet euvel,
dat hij het afgrijselijke, walgelijke werk van het verscheuren van
het levend menschelijke hart verrigt ten uwen dienste! 't Werk is
soms onaangenaam genoeg, zoo als hij u zou kunnen vertellen; en zoo
gij verlangt, dat hij het voor u blijve waarnemen, behandel hem dan
vriendelijk en beweer niet, beter te zijn dan hij.

Maar die voordeelige handel bepaalt zich niet uitsluitend tot de oude
Staten. Zie de volgende advertentiën uit een blad van Tennessee, de
Nachville Gazette van 23 November 1852, waarin de heer A. A. McLean,
algemeen agent voor deze soort van zaken, zijne begeerten en voornemens
te kennen geeft:


    Benoodigd.

    Ik wensch onmiddellijk vijf en twintig fiksche negers,--mannen
    en vrouwen, tusschen 15 en 25 jaren,--te koopen, waarvoor ik de
    hoogste contante prijzen betalen zal.

    9 November.                                         A. A. McLean,
                                                        Algemeen Agent.


De heer McLean schijnt alleen negers tusschen de vijftien en vijf en
twintig jaren te kunnen gebruiken. Deze advertentie komt twee malen
in hetzelfde nommer van genoemd blad voor, waaruit wij moeten opmaken
dat de behoefte van dien heer zeer groot is, en hij stellig vertrouwt,
dat iemand geneigd zal zijn om te verkoopen. Iets verder geeft dezelfde
heer eene andere behoefte te kennen.


    Benoodigd.

    Ik wensch onmiddellijk te koopen een neger-timmerman. Ik zal een
    goeden prijs betalen.

    29 September.                                       A. A. McLean,
                                                        Algemeen Agent.


De heer McLean doet geene aanvraag om zijne vrouw en kinderen, noch
berigt waarheen die timmerman zal gezonden worden,--of het zal zijn
naar de markt van New-Orleans, of de Roode Rivier op, of benedenwaarts
naar eenige plantage aan den Mississippi, waar hij vrouw of kind nooit
weêr zal zien. Maar zie, altijd in hetzelfde blad, komt de heer McLean
weer met eene nieuwe behoefte voor den dag.


    Terstond benoodigd.

    Eene Min; welke ook de prijs zij--hij zal betaald worden voor eene
    vrouw van goed humeur, gezond gestel enz. Men vervoege zich bij

                                                        A. A. McLean,
                                                        Algemeen Agent.


En wat moet er worden van het kind van deze min? Misschien op den
oogenblik, dat de heer McLean aanvrage om haar doet, zit zij het aan
hare borst te wiegen en te denken, gelijk zoo menige andere moeder
doet, dat het haast het mooiste en aardigste kind is, dat ooit het
licht aanschouwde; want, hoe vreemd het ook klinke! zelfs zwarte
moeders hebben soms dat gevoel. Maar dat alles doet er niet toe,
men heeft haar noodig als min! Tante Prue kan haar kind overnemen,
en moet het dan maar opbrengen met pap en zoo meer. Weg met haar naar
mijnheer McLean!

Men sla ook een blik op de volgende advertentie, welke doet zien
hoe levendig de handel is in den goeden Staat Alabama. De heer
S. N. Brown zegt namelijk het volgende in den Advertiser and Gazette,
van Montgomery in Alabama:


    Negers te koop.

    S. N. Brown neemt deze gelegenheid waar, om zijne oude begunstigers
    en anderen die slaven willen koopen, te verwittigen, dat hij thans
    voorhanden heeft eene zelf door hem uitgezochte en gekochte partij
    fiksche jonge negers, bestaande in mannen, jongens en vrouwen,
    veld-arbeiders en bekwame huisbedienden, die hij aanbiedt tot den
    laagsten prijs, welken de tegenwoordige koersen toelaten. Zijn
    kantoor is in de Market-street voorbij de Montgomery Hall, bij
    de oude plaats van Lindsay, waar hij voornemens is slaven ten
    verkoop te houden voor zijne eigene rekening en niet in commissie,
    waardoor hij vermeent allen, die hem zullen willen begunstigen,
    naar genoegen te kunnen bedienen.

    Montgomery, 13 September 1852.


Wij wenschen te vragen waar die jongens en meisjes door dezen
heer Brown uitgezocht zijn geworden? Wat gevoelden hunne vaders
en moeders toen zij werden uitgezocht? Emmeline is uit het eene
gezin genomen, George uit het andere. De knappe handelaar heeft
uitgestrekte streken doorreisd en op zijn spoor allerwege geween en
hartzeer achtergelaten. Een klein voorval, dat onlangs de ronde door de
nieuwsbladen gemaakt heeft, kan misschien strekken tot verduidelijking
van de tooneelen, die hij veroorzaakt heeft:


    Eene slavenhistorie.

    In den nacht van Donderdag den 2den dezer vermoordde eene negerin,
    behoorende aan Geo. M. Garrison, in Polk County, vier van hare
    kinderen, door hen in den slaap de halzen af te snijden, en bragt
    daarop zich-zelve op de zelfde wijze om het leven. Haar meester
    kent geene aanleiding tot deze afgrijselijke daad, tenzij die
    daarin mogt gelegen zijn, dat zij hem er van had hooren spreken
    om haar en twee harer kinderen te verkoopen en de overigen te
    behouden.


Hoe beminnelijk naïf is de onzekerheid van den meester in dit
geval! Hij weet, dat men bij de negers het gevoel van wel-opgevoede
lieden niet verwachten kan; maar hier doet zich een geval voor,
waarin het schepsel werkelijk onverklaarbaar handelt, en hij kan
geene andere reden bedenken, dan dat hij voornemens was haar van hare
kinderen te scheiden.

Doch bedaar, lieve lezer! het ongeluk was zoo groot niet. Hier waren
het altemaal kinderen van arme lieden, en sommige, ofschoon niet alle,
waren zwart, en dat, weet gij, maakt een hemelsbreed onderscheid!

Maar de heer Brown is de eenige niet in Montgomery. Ook de heer
Lindsey wenscht het publiek te herinneren aan zijn depôt.


    Honderd Negers te koop

    in mijn depôt, in Commerce-street, tusschen het "Exchange Hotel"
    en het magazijn van F. M. Gilmer Jr., waar ik van tijd tot tijd
    gedurende den loop van het saisoen groote partijen negers ontvangen
    en die tot zoo billijke prijzen als eenig ander huis in de stad
    verkoopen zal. Beleefdelijk noodig ik mijne oude begunstigers en
    vrienden uit, mijn voorraad te komen bezigtigen.

    Montgomery, 2 November 1852.                    Jno. W. Lindsey.


De heer Lindsey zal gedurende heele saisoen negers ontvangen en die
zoo billijk als iemand verkoopen; er bestaat, dus geene vrees, dat de
voorraad te kort zal schieten. Maar zie, in hetzelfde blad maken ook
de heeren Sanders en Foster aanspraak op de aandacht van het publiek.


    Negers te koop.

    De ondergeteekenden hebben het welbekende etablissement van
    Eckles & Brown aangekocht, zoodat zij thans te koop hebben eene
    aanzienlijke partij sterke jonge negers, bestaande in mannen,
    vrouwen, jongens en meisjes, allen goede veld-arbeiders. Als ook,
    verscheidene goede huisbedienden en ambachtslieden van allerlei
    aard. De ondergeteekenden zullen steeds een groot assortiment
    negers voorhanden hebben, waaronder van alle soorten. Gegadigden
    zullen in hun belang handelen, met zich eerst bij hen te vervoegen
    en te zien, eer zij elders koopen.

    13 April.                                        Sanders & Foster.


De heeren Sanders & Foster zullen dus ook een "assortiment" in voorraad
houden. Al hunne negers zullen jong en sterk zijn; de nuttelooze oude
vaders en moeders zullen weggeworpen worden, zoo als men na het wieden
van een tuin het onkruid op een hoop werpt.

Eene vraag: Zijn de heeren Sanders & Foster, en J. W. Lindsey, en
S. N. Brown, en A. A. McLean, en Seth Woodroof en J. B. McLendon,
werkelijk lidmaten van de Kerk? Ergert die vraag u? Waarom? Waarom
zouden zij dat niet zijn? De eerwaarde Dr. Smylie, van Mississippi,
zegt toch zeer bepaald in een door twee consistoriën goedgekeurd
geschrift, dat de Bijbel verlof geeft om slaven te koopen en te
verkoopen. [16]

Zoo de Bijbel dit regt verleent en dezen handel wettigt, waarom zou
het u dan ergeren, den slavenhandelaar aan de Avondmaalstafel te
zien? Gevoelt gij, dat er bloed aan zijne handen kleeft, het bloed
van menschenharten die hij heeft vaneen gereten? Siddert gij als hij
het gezegende brood aanraakt, en als hij den beker aan de lippen zet,
"uit wien hij, die dien onwaardig drinkt, zich-zelven een oordeel
drinkt?" Maar wie maakt den slavenhandel? Immers gij? Denkt gij, dat
zijn bedrijf heilzaam is voor de ziel? Denkt gij, dat de tooneelen
waarmede hij gemeenzaam moet zijn, en de daden die hij verrigten moet
om een "assortiment" negers ten uwen gerieve bijeen te houden, dingen
zijn, die de goedkeuring van Jezus Christus wegdragen? Denkt gij,
dat zij zijne vordering in de genade begunstigen en de behoudenis
zijner ziel verzekeren zullen? Of is het voor u zóó onvermijdelijk
noodig, gesorteerde negers te hebben, dat de handelaars niet alleen
in dit leven uit de fatsoenlijke kringen verbannen, maar ten uwen
gerieve aan het gevaar van voor eeuwig ter helle te varen, moeten
blootgesteld worden?

Wij zullen de papieren uit het Zuiden nog eens doorloopen en zien of
wij niet eenige blijken kunnen vinden van die menschelijkheid, die de
scheiding der gezinnen zooveel mogelijk vermijdt. In den Argus, die
het licht ziet te Weston, in Missouri, vinden wij den 5den November
1852 het volgende:


    Eene Negerin te koop.

    Ik wensch te verkoopen een zwart meisje, omstreeks 24 jaren oud,
    eene goede kookster en waschvrouw, handig met de naald en ervaren
    in het spinnen en weven. Ik wensch haar te plaatsen in de nabijheid
    van Camden Point; zoo zich niet binnen korten tijd een kooper
    opdoet, zal ik de beste markt zoeken, of haar verruilen tegen
    twee kleinen, een jongen en een meisje.

    M. Doyal.


Een verstandig man, die mijnheer Doyal! Hij is afkeerig van de
scheiding der gezinnen, en wenscht die vrouw daarom te verkoopen in de
nabijheid van Camden Point, waar hare betrekkingen zijn,--misschien
haar echtgenoot en hare kinderen, of hare broeders en zusters. Hij
zal haar niet van hare familie scheiden, zoo het bij mogelijkheid
vermeden kan worden; dat wil zeggen, indien hij zonder die scheiding
even veel voor haar kan krijgen; doch, zoo dat niet gaat, zal hij "de
beste markt zoeken." Wat zou men van den heer Doyal meer kunnen vergen?

En hoe bloeit die heerlijke handel in den Staat Maryland? Wij nemen
de Baltimore Sun van 23 November 1852 ter hand. De heer J. S. Donovan
geeft daarin aan het Christelijk publiek volgenderwijze inlichtingen
over de inrigting van zijne gevangenis:


    Contant geld voor Negers.

    Ik ondergeteekende blijf op de oude plaats, No. 13, Camden-street,
    voortgaan met den hoogsten prijs voor negers te betalen. Personen,
    die negers per spoortrein of stoomboot aanvoeren, zullen gemak
    ondervinden indien zij zich tot bewaring dier negers aan mij
    rigten, daar mijne gevangenis gelegen is nabij het spoorwegstation
    en de aanlegplaats der stoombooten. Ik belast mij met het veilig
    bewaren van negers.

    J. S. Donovan.


Daarop volgt weder eene andere advertentie:


    Slaven benoodigd.

    Wij koopen ten allen tijde slaven tot de hoogste contante
    prijzen. Personen, die wenschen te verknopen, adresseren zich
    No. 242, Pratt-street (oude firma Slatter). Op brieven wordt
    geantwoord.

    B. M. & W. L. Campbell.


In eene andere kolom heeft de heer John Denning eene advertentie doen
opnemen, wier bewoordingen aan het verhevene grenzen:


    Vijf duizend Negers benoodigd.

    Ik zal de hoogste contante prijzen betalen voor 5000 negers,
    voorzien van goede certificaten, 'tzij slaven voor levenslang of
    voor eene bepaalde reeks van jaren, in groote of kleine gezinnen,
    of afzonderlijke negers. Ik zal ook negers, die in den Staat
    moeten blijven, koopen, mits zij van goed gedrag zijn. Gezinnen
    worden nimmer gescheiden. Personen, die slaven te koop hebben,
    adresseren zich aan mij, daar het geld steeds voorhanden ligt. Op
    orders zal prompt acht geslagen, en eene ruime commissie betaald
    worden door John N. Denning, No. 18, South Frederick-street,
    tusschen de Baltimore en Second-streets, te Baltimore, in
    Maryland. Er staan boomen voor de deur.


Ook de heer John Denning is een menschlievend man. Hij rukt nimmer
gezinnen uiteen. Ziet gij het niet uit zijne advertentie? Zoo iemand
hem eene vrouw aanbiedt zonder haar man, zal de heer John Denning
haar niet koopen. O neen, zeker niet! Zijne vijf duizend negers
bestaan allen uit ongesplitste familiën; andere neemt hij nimmer;
en hij doet ze weêr heel en ongebroken over. Dit is zeker troostrijk
om te overdenken.

Men zie ook den Democrat van 8 December 1852 in, een blad dat te
Cambridge, in Maryland, verschijnt. Daarin berigt zeker heer aan de
slavenhouders van Dorchester en de omliggende graafschappen, dat hij
weder aan de markt is.


    Negers benoodigd.

    Ik wensen den slavenhouders van Dorchester en de omliggende
    graafschappen te berigten, dat ik weder aan de markt ben. Personen,
    die negers bezitten, welke voor hun leven slaven zijn, zullen in
    hun belang handelen, met mij te spreken, alvorens zij verkoopen,
    daar ik voornemens ben de hoogste contante prijzen te betalen,
    waartoe de koers der zuidelijke markt regt geeft. Men kan mij
    vinden in het hotel van A. Hall, te Easton, waar ik zal vertoeven
    tot 1o Julij aanstaande. Brieven, die aan mij te Easton, of aan
    Wm. Bell, te Cambridge, gerigt worden, zullen ten spoedigste
    worden beantwoord.

    Wm. Harker.


Met den heer Harker is zeer goed te handelen. Hij houdt zich op de
hoogte van den staat der zuidelijke markt, en zal de hoogste prijzen
betalen waartoe die markt gelegenheid zal geven. Bovendien zal
hij te vinden zijn tot Julij, en zal hij alle brieven, die men tot
hem rigten mogt, beantwoorden. Over één punt moeten wij hem echter
onderhouden. Hij heeft niet geadverteerd, dat hij geene familiën
scheidt. 't Is wel is waar slechts eene kwestie van smaak; maar
sommige welmeenende lieden staan er op, om het in de advertentie van
een slavenhandelaar te zien; het geeft er een beter oog aan; en als
mijnheer Harker er een oogenblik over nadenkt, zal hij het er gewis
eene volgende maal invoegen. Het neemt weinig plaats weg en staat goed.

Nu en dan brengen de advertentiën wegens ontvlugte slaven ons voor den
geest, in hoe geringe mate het mogelijk bevonden is, om de scheiding
der gezinnen te vermijden; zoo als b. v. bij het lezen van het volgende
in den Richmond Whig van 5 November 1852:


    Tien dollars belooning.

    Wij zijn gemagtigd door Henry P. Davis, om eene belooning van
    10 dollars uit te loven voor het vatten van een neger, genaamd
    Henry, die van de plantage van gezegden Davis, nabij Petersburg,
    ontvlugt is op Donderdag, 27 October. Gemelde slaaf, afkomstig
    uit de nabijheid van Lynchburg, in Virginia, was gekocht van
    Cock, en heeft eene vrouw in Halifax County, in Virginia. Hij
    was laatstelijk werkzaam aan den Zuider-spoorweg. Welligt houdt
    hij zich op in de nabijheid zijner vrouw.


    Pulliam & Davis,
    Houders van Verkoopingen te Richmond.


De steller der advertentie schijnt het voor mogelijk te houden,
dat Henry in de nabuurschap zijner vrouw is. Wij zouden er ons in
het geheel niet over verwonderen, indien dit het geval ware.

Thans is de lezer in het bezit van eenige der statistieke opgaven
waarvan de bewoner van Zuid-Carolina spreekt, in zijne zinsnede,
die wij hiervoren, op bladz. 27, hebben aangehaald.

Ten einde eenig verder begrip te krijgen van den uitgebreiden handel,
die in deze soort van eigendom plaatsvindt, ga men het volgende
overzigt na, dat opgemaakt is uit vier en zestig nieuwsbladen uit het
Zuiden, voor de hand genomen. Al die bladen hebben het licht gezien
in de beide laatste weken van November 1852.

De negers worden geadverteerd bij naam, soms in bepaalde getallen
en soms in "partijen", "assortimenten" en andere onbepaalde
uitdrukkingen. Hoezeer deze opgemaakte lijst verre zijn moet beneden
de waarheid, geven wij haar niettemin in den vorm eener tabel.

Hier is aangekondigd in slechts elf bladen, de verkoop van acht honderd
negen en veertig slaven, in twee weken, in Virginia; de Staat, waar
de heer J. Thornton Randolph schrijft, dat de scheiding van gezinnen
eene zaak is "waarvan men soms in romans leest."


STATEN waar    Aantal der     Aantal         Getal      Getal der
de Bladen het  geraadpleegde  geadverteerde  partijen,  geadverteerde
licht zien.    Bladen.        Negers.        enz.       Vlugtelingen.

Virginia            11              819          7          15
Kentucky             5              238          1           7
Tennessee            8              385          4          17
Zuid-Carolina       12              852          2           7
Georgia              6               98          2          ..
Alabama             10              549          5           5
Mississippi          8              669          5           6
Louisiana            4              460          4          35
                   ===            =====        ===         ===
                    64            4,100         30          92


In Zuid-Carolina, van waar de schrijver in Fraser's Magazine dateert,
zien wij binnen den tijd van twee weken in een enkel dozijn bladen,
acht honderd twee en vijftig negers ten verkoop aangekondigd. Waarlijk,
wij behoorden op de nieuwsbladen van zijnen Staat toe te passen, wat
hij zegt van de Negerhut: "Zoo men zijne begrippen van de slavernij
aan deze papieren ontleende, zou men de slavengezinnen wel als uiterst
ongevestigd en zwervend moeten beschouwen."

Het totaal, in vier en zestig nieuwsbladen in onderscheidene Staten,
voor den tijd van slechts twee weken, is vier duizend een honderd,
behalve nog dertig "partijen" gelijk men ze noemt.

En wie zou nu de hopelooze, nimmer hersteld wordende scheiding des
negers van zijn gezin durven vergelijken met de vrijwillige scheiding
van den vrije, wien noodzakelijke bezigheden eene poos van zijne
betrekkingen verwijderd houden? Is het lot van den slaaf niet reeds
bitter genoeg, zonder deze uiterste bespottingen berispelijksten
hoon? Wel mogen zij uitroepen in hun zielsangst: "Onze ziele vloeit
over van den smaad dergenen die in weelde gezeten zijn, en van de
verachting der trotschaards!"

De jaloersche wet ontneemt den armen neger, die reeds blootgesteld is
aan de bitterste scheiding, het vermogen om te schrijven. Voor hem is
de gapende klove zwart en hopeloos diep, zonder een enkel troostrijk
baken. Onbekend met de aardrijkskunde, weet hij niet werwaarts hij
gaat, noch hoe hij een brief moet adresseren. In alle opzigten is
het eene scheiding, zoo hopeloos als die, welke de dood veroorzaakt,
en even beslissend.



HOOFDSTUK IV.

DE SLAVENHANDEL.


Waarin is de levenskracht der slavernij hier te lande gelegen? De
slavernij, die een onnatuurlijke en ziekelijke toestand der
maatschappij is, en eene verkwistende en uitputtende wijze van
bebouwing van den grond, zou reeds lang van zelve te niet gegaan en
in onbruik geraakt zijn, ware zij niet in stand gehouden door deze
of gene onnatuurlijke oorzaak.

Welke is in Amerika die onnatuurlijke oorzaak geweest? Waarom heeft de
heelkracht der natuur, welke die ijselijke wonde in al de noordelijke
Staten genas, gefaald aan de grensscheiding van het Zuiden? In
Delaware, Maryland, Virginia en Kentucky heeft de slavenarbeid
reeds sedert lang den grond bijna onherstelbaar verarmd, en is ten
slotte geheel nadeelig geworden. 't Is welbekend, dat de kwestie
der emancipatie in al die Staten breedvoerig is behandeld. Zij is
besproken in de wetgevende vergaderingen, en mannen van het Zuiden
hebben over de instelling der slavernij den banvloek uitgesproken in
bewoordingen, zoo als alleen het Zuiden ze kan ingeven. Al wat er ooit
in het Noorden van gezegd is, is met viervoudige kracht aangevoerd bij
deze discussiën in het Zuiden. De wetgevende vergadering van den Staat
Kentucky heeft eenmaal op het punt gestaan om maatregelen te nemen
tot trapsgewijze emancipatie; de Staat Virginia is nagenoeg even ver
gekomen, en Maryland heeft lang op den drempel staan weifelen. Er
was een tijd toen niemand twijfelde, dat al deze Staten spoedig
vrije Staten zouden zijn. En welke is nu de reden, waarom zij het
niet geworden zijn? Waarom zijn die beraadslagingen thans verstomd,
en gaat men rugwaarts op den weg van geregtigheid? Het antwoord is
met één woord te geven. Het is de uitbreiding van het slavenhoudend
gebied, en de openstelling van eene groote zuidelijke slavenmarkt,
die den voortgang van de emancipatie gestuit heeft.

Terwijl deze Staten den slaaf begonnen te beschouwen als een wezen,
dat toch mogelijk een mensch zou kunnen worden en terwijl zij voornamen
om hem en zijne vrouw en kinderen den onschatbaren zegen der vrijheid
te schenken, werd die groote zuidelijke slavenmarkt geopend. Het begon
met de aanhechting van Missouri als een slavenhoudenden Staat, en het
waren de uitgebragte stemmen van twee mannen uit het Noorden, die deze
belangrijke zaak beslisten. Vervolgens vond door de toestemming en
medewerking van mannen uit het Noorden, die onmetelijke toevoeging van
slavengebied plaats, welke thans eene zoo onbegrensde markt oplevert,
om de hebzucht van de noordsche slavenkweekende Staten te verlokken.

Deze uitbreiding van grondgebied zal de emancipatie van een menschenras
misschien eeuwen lang vertragen. Honderdduizende slavengezinnen zijn
daardoor gedoemd tot droefenis en hartverscheurende scheiding,
tot kermen en geween; in al de zuidelijke Staten heeft zij
slaven-magazijnen doen verrijzen met hunne akelige martelwerktuigen;
zij heeft ontelbare slavenkaravanen doen geboren worden, die hunne
ketens rammelen en in beklagelijken optogt dit land der vrijheid
doortrekken.

Deze aanwinst van Slavenstaten heeft het hart van den meester
verstaald en hetgeen te voren, vergelijkender wijze gesproken,
eene vriendschappelijke betrekking was, doen veranderen in den
afschuwelijksten en onmenschelijksten handel.

De planter, wiens slaven rondom hem opgewassen waren en die hij
bijna als mannen en vrouwen had leeren beschouwen, zag thans op
elk zwart voorhoofd niets dan den marktprijs. Deze man gold duizend
dollars en gene acht honderd. De zwarte zuigeling in de armen zijner
moeder was een biljet van honderd dollars en niets meer. Al de edeler
hoedanigheden van hart en ziel, die den slaaf tot een broeder hadden
moeten maken, gaven slechts eene hoogere waarde aan de koopwaar. Is
de slaaf verstandig? Goed! dat maakt zijn prijs twee honderd dollars
hooger. Is hij trouw en eerlijk? Goed! zet het in zijn certificaat;
het is twee honderd dollars meer waard. Is hij Godsdienstig? Heeft die
Heilige Geest Gods, wiens naam wij met eerbied en vreeze noemen, die
verachte gedaante tot Zijn tempel verkozen? Laat ook dat in rekening
gebragt worden bij den marktprijs, en de gave van den Heiligen Geest
zal verkocht worden voor geld. Is hij een leeraar? 't Doet er niet
toe; ook dat heeft zijn prijs op de markt. Uit de Kerk en van de
Avondmaalstafel worden de Christen-broeder en zuster genomen om de
slaven-karavaan te vergrooten. En de vrouw, met hare teederheid,
zachtheid, schoonheid; de vrouw aan wie het gemengde bloed van zwarte
en blanke, bekoorlijkheden heeft gegeven, die voor eene slavin
een gevaarlijk geschenk zijn,--wat is haar rampzalig lot bij dien
vreeselijken handel? De volgende hoofdstukken zullen, dien betreffende,
bijzonderheden mededeelen, die het hart zullen toenijpen van elke
Christelijke moeder, zoo zij inderdaad dien heiligen naam waardig is.

Maar wij zullen het niet bij beweringen laten. Wij hebben de kwestie
geopperd, ten einde de bewijzen te leveren. Laten wij er toe overgaan.

Het bestaan van dezen afschuwelijken handel is aan velen bekend,
de bijzonderheden en de ontzaggelijke uitbreiding daarvan slechts
aan weinigen.

Wij zullen dit eenigzins in bijzonderheden nagaan. De Staten, die
slaven uitvoeren, zijn: Maryland, Virginia, Kentucky, Noord-Carolina,
Tennessee en Missouri. Dit zijn de slaven-kweekende, de overige de
slaven-verbruikende Staten. In vorige hoofdstukken hebben wij de soort
van advertentiën doen kennen, welke in die Staten gebruikelijk is;
doch daar wij in de ziel des lezers iets van den indruk wenschen over
te storten, die op ons-zelve gemaakt is door hare veeltalligheid en
overvloed, zullen wij er hier nog eenige overnemen.

Uit den Staat Virginia:

Kanawha Republican, van Charleston in Virginia, 20 October 1852. Dat
blad draagt aan het hoofd het motto Vrijheid, met eene banier:
Drapeau sans tache.


    Contant geld voor Negers.

    De ondergeteekende wenscht te koopen eenige jonge negers, van
    12 tot 25 jaren, voor welke de hoogste marktprijs contant zal
    betaald worden. Aan eenige regelen, hem over de post toegezonden,
    of aan een persoonlijk bezoek, zal dadelijk gevolg gegeven worden.

    20 October 1852.                                  Jas. L. Ficklin.


Alexandria Gazette, 28 October:


    Contant geld voor Negers.

    Voor het Zuiden wensch ik onverwijld zooveel negers, van 10 tot 30
    jaren, te koopen als ik krijgen kan; ik wil den hoogsten contanten
    prijs betalen. Aan alle berigten wordt ten spoedigste voldaan.

    West-End, te Alexandria in Virginia, 26 October.      Joseph Bruin.


Lynchburg Virginian, 18 November:

    Negers benoodigd.

    De ondergeteekende, zich te Lynchburg gevestigd hebbende,
    geeft de hoogste contante prijzen voor negers, tusschen 10 en
    30 jaren. Zij, die negers te koop hebben, zullen in hun belang
    handelen door zich mondeling of schriftelijk tot hem te wenden
    in het Washington-Hotel te Lynchburg.

    5 November.                                      J. B. McLendon.


Rockingham Register, 13 November:

    Contant geld voor Negers.

    Ik wensch een aantal negers van beiderlei sekse en van elken
    ouderdom te koopen voor de zuidelijke markt; ik zal de hoogste
    contante prijzen betalen. Op brieven, die aan mij te Winchester,
    in Virginia, gerigt worden, zal ik onverwijld antwoorden.

    24 November 1846.                           H. J. McDaniel,
                                                Agent voor Wm. Crow.


Richmond Whig. 16 November:

    Pulliam & Davis,

    Houders van verkoopingen van Negers.

    D. M. Pulliam.
    Hector Davis.

    Bovengenoemden blijven voortgaan met het verkoopen van negers,
    aan hunne inrigting in Wall-street. Door hunne ervaring in deze
    zaken kunnen zij instaan, dat voor al de aan hen toevertrouwde
    negers de hoogste prijzen zullen erlangd worden. Zij komen ook
    verkoopingen van negers houden op plantagiën, en wenschen alle
    curatoren, executeurs en administrateurs opmerkzaam te maken,
    dat zij voor hunne verkoopen gunstige voorwaarden stellen. Zij
    zijn ook ingerigt om negers behoorlijk te huisvesten en te voeden,
    à 25 cents per dag.



    Let wel.--Contant geld voor slaven.

    Degenen, die in het graafschap Buckingham en de omliggende
    graafschappen in Virginia, slaven willen verkoopen, zullen,
    door zich te wenden tot Anderson D. Abraham, Sr., of tot zijn
    zoon Anderson D. Abraham, Jr., tot de hoogste contante prijzen
    plaatsing vinden voor honderd vijftig à twee honderd slaven. Een
    van de bovengenoemden zal gedurende de eerstvolgende acht maanden
    altijd aan hunne woning in bovengenoemd graafschap en Staat te
    vinden zijn. Men adressere zich aan Anderson D. Abraham, Sr.,
    Postkantoor te Maysville, White Oak Grove, Buckingham County,
    Virginia.


Winchester Republican, 29 Junij 1852:

    Negers benoodigd.

    De ondergeteekende, zich gevestigd hebbende te Winchester
    in Virginia, wenscht een groot aantal slaven van beiderlei
    sekse te koopen, waarvoor hij den hoogsten contanten prijs zal
    betalen. Personen, die zich van hunne slaven willen ontdoen,
    zullen in hun belang handelen door zich tot hem te wenden,
    alvorens die te verkoopen.

    Alle aanvragen, die aan hem gerigt worden in het Taylor-Hotel,
    te Winchester, in Virginia, zullen onverwijld worden beantwoord.

    27 December 1851.   Elijah McDowel,
                        Agent voor B. M. & Wm. L. Campbell,
                        van Baltimore.


Voor den Staat Maryland nemen wij de volgende advertentiën over:

Port Tobacco Times, van October 1852:


    Slaven benoodigd.

    De ondergeteekende is bij voortduring gevestigd te Middleville,
    in Charles County (vlak aan den weg van Port Tobacco naar Allen's
    Fresh), waar hij al de slaven blijft koopen, die te verkrijgen
    zijn. Steeds wordt de uiterste prijs betaald, en ruime commissie
    gegeven voor inlichtingen, die tot een aankoop leiden. Men
    adressere zich persoonlijk of schriftelijk aan hem te Allen's
    Fresh, Charles County.

    Middleville, 14 April 1852.                     John G. Campbell.


Cambridge (Maryland) Democrat, 27 October 1852:


    Negers benoodigd.

    Ik wensch den slavenhouders van Dorchester en de omliggende
    graafschappen te berigten, dat ik weder aan de markt ben. Personen,
    die negers bezitten, welke voor hun leven slaven zijn, zullen in
    hun belang handelen met mij te spreken, daar ik voornemens ben
    de hoogste contante prijzen te betalen, waartoe de koers der
    zuidelijke markt regt geeft. Men kan mij vinden in het hotel
    van A. Hall te Easton, waar ik zal vertoeven tot 1o. Julij
    aanstaande. Brieven, die aan mij te Easton of aan Wm. Bell te
    Cambridge gerigt worden, zullen ten spoedigste worden beantwoord.

    Elken Maandag zal ik mij in het hotel van John Bradshaw te
    Cambridge bevinden.

    6 October 1852.                                       Wm. Harker.


Westminster Carroltonian, 22 October 1852:


    Vijf en twintig Negers benoodigd.

    De ondergeteekende verlangt 25 fiksche jonge negers te koopen, voor
    welke de hoogste prijzen zullen betaald worden. Alle aanvragen,
    die men aan hem te Baltimore zal rigten, zullen stipt beantwoord
    worden.

    2 Januarij.                                           Lewis Winters.


Wat Tennessee aangaat vinden wij het volgende:

Nashville True Whig, 20 October 1852:


    Te koop.

    21 fraaije negers, van onderscheiden leeftijd.

    6 October                                 A. A. McLean,
                                              Algemeen Agent.


    Benoodigd.

    Ik wensch onmiddellijk te koopen een neger-timmerman. Ik zal een
    goeden prijs betalen.

    6 October                                           A. A. McLean,
                                                        Algemeen Agent.


Nashville Gazette, 22 October:


    Te koop.

    Verscheidene zeer aardige meisjes van 10 tot 18 jaren, eene
    vrouw van 24, en een zeer geschikte vrouw van 25, met drie zeer
    lieve kinderen.

    16 October 1852.                                Williams & Glover.


    Benoodigd.

    Ik wensch vijf en twintig fiksche negers,--mannen en vrouwen,
    tusschen 18 en 25 jaren--te koopen, waarvoor ik de hoogste contante
    prijzen betalen zal.

    20 October                                      A. A. McLean,
                                                    Cherry Street.


Memphis Daily Eagle and Enquirer:


    Vijfhonderd Negers benoodigd.

    Wij zullen de hoogste contante prijzen betalen voor alle goede
    negers, die ons aangeboden worden. Allen, die negers te koop
    hebben, noodigen wij uit ons te komen spreken aan ons kantoor,
    tegenover de beneden-aanlegplaats der stoombooten. Wij zullen
    ook eene groote partij Virginia-negers in voorraad hebben. Wij
    hebben eene gevangenis, die even veilig is als eenige andere in
    het land en waar wij de negers, die men zou willen doen opsluiten,
    veilig kunnen bewaren.

    Bolton, Dickins & Co.


    Land en Negers te koop.

    Voor een prijsje wenscht men ongeveer 400 acres land over te
    doen, waarvan 200 in goeden staat van bebouwing, gelegen bij
    den spoorweg, omstreeks tien mijlen van Memphis. Alsmede 18
    of 20 fraaije negers, bestaande in mannen, vrouwen, jongens en
    meisjes. Voor de betaling van een gedeelte van den koopprijs zal
    uitstel gegeven worden.

    17 October                                          J. M. Provine.


Clarksville Chronicle, 3 December 1852:

    Negers benoodigd.

    Wij wenschen 25 geschikte negers te huren voor eene stoombootdienst
    tusschen New-Orleans en Louisville. Wij zullen zeer hooge prijzen
    betalen voor het saisoen, beginnende omstreeks 15 November.

    10 September.                                   McClure & Crozier,
                                                    Agenten.


Uit Missouri:

Daily St. Louis Times, 14 October 1852:


    Reuben Bartlett,

    wonende nabij de Stadsgevangenis, zal de hoogste contante prijzen
    betalen voor alle goede negers, die hem aangeboden worden. Aan
    zijn kantoor zijn ook andere gegadigden bekend, die gaarne koopen
    en de hoogste contante prijzen betalen zullen.

    Negers worden bij hem tot den laagsten prijs in den kost genomen.



    Negers.

    Blakely en McAfee hunne vennootschap met wederzijdsch goedvinden
    ontbonden hebbende, zal de ondergeteekende blijven voortgaan met
    ten allen tijde de hoogste contante prijzen te betalen voor negers
    van iedere soort. Hij zal zich ook belasten met den verkoop van
    negers in commissie, daar hij eene gevangenis heeft, ingerigt om
    hen in den kost te nemen.

    Steeds zijn bij hem negers te koop.

    A. B. McAfee, 93, Olive Street.



    Honderd Negers benoodigd.

    Juist van Kentucky teruggekeerd zijnde, wensch ik, zoo spoedig
    mogelijk, honderd fraaije negers te koopen, bestaande in mannen,
    vrouwen, jongens en meisjes, waarvoor ik steeds vijftig à honderd
    dollars per stuk meer zal geven dan eenig ander handelaar te
    St. Louis of in den Staat Missouri. Men kan mij steeds vinden in
    "Barnum's City Hotel," te St. Louis.

    John Mattingly.


Uit een ander blad van Missouri:


    Negers benoodigd.

    Ik betaal steeds de hoogste contante prijzen voor alle goede
    negers, die mij te koop geboden worden. Ik koop voor de markten van
    Memphis en Louisiana, en kan en zal zoo hooge prijzen betalen als
    eenig handelaar in dezen Staat. Allen, die negers te koop hebben,
    zullen wel doen zich tot mij te vervoegen aan mijne woning,
    no. 210, hoek van de Sixth en Wash-streets, te St. Louis.

    Thos. Dickins, van de firma Bolton, Dickins & Co.



    Honderd Negers benoodigd.

    Juist van Kentucky teruggekeerd zijnde, wensch ik zoo spoedig
    mogelijk, honderd fraaije negers te koopen, bestaande in mannen,
    vrouwen, jongens en meisjes, waarvoor ik steeds vijftig à honderd
    dollars per stuk meer zal geven dan eenig ander handelaar te
    St. Louis of in den Staat Missouri. Men kan mij steeds vinden in
    "Barnum's City Hotel," te St. Louis.

    John Mattingly.



    B. M. Lynch,

    No. 104, Locust-street, te St. Louis in Missouri, is bereid de
    hoogste contante prijzen voor goede en fiksche negers te betalen;
    of voor anderen op eene goede plaats en onder eene veilige bewaring
    negers in den kost te nemen. Hij belast zich ook met den koop en
    verkoop van negers in commissie.

    Steeds zijn bij hem negers te koop.


Wij bidden u, Christelijke lezer, te overwegen, welke soort van
tooneelen in Virginia onder die advertentiën plaats grijpen. Gij
ziet uit hare met zorg gekozene bewoordingen, dat alleen jongelieden
genomen worden; en zij zijn slechts een proefje van de advertentiën,
die maanden achtereen in de bladen van Virginia voorkomen. In
een volgend hoofdstuk zullen wij den lezer het inwendige van die
slaven-gevangenissen laten zien en hem het een en ander mededeelen van
de dagelijksche voorvallen in deze soort van handel. Wij willen thans
nog een blik werpen op de soortgelijke advertentiën in de zuidelijke
Staten. De neger-karavanen, die in Virginia en de andere Staten gevormd
worden, vindt men als volgt aangekondigd op de zuidelijke markt.

Uit den Natchez (Mississippi) Free-Trader, 20 November:


    Negers te koop.

    De ondergeteekenden zijn zoo even aangekomen, regtstreeks van
    Richmond in Virginia, met een nieuwen en fraaijen voorraad
    negers, bestaande in: veld-arbeiders, huisbedienden, naaisters,
    keukenmeiden, waschvrouwen en strijksters, een uitstekend metselaar
    en andere ambachtslieden, die zij nu te koop bieden aan den
    Driesprong nabij Natchez in Mississippi, tot de billijkste prijzen.

    Zij zullen gedurende het saisoen verschen toevoer van Richmond
    in Virginia blijven ontvangen en aan alle orders voor elke soort
    van negers, die te Richmond verkocht worden kunnen, voldoen.

    Gegadigden zullen weldoen, onzen voorraad te komen bezigtigen,
    alvorens elders te koopen.

    20 November.                                Matthews, Branton & Co.



    Aan het Publiek.
    Koop en Verkoop van Negers.

    Robert S. Adams en Moses J. Wicks hebben heden eene vennootschap
    aangegaan onder de firma Adams & Wicks, voor den koop en verkoop
    van negers in de stad Aberdeen en elders. Zij hebben een agent
    aangesteld, die in de beide laatste maanden negers voor hen in de
    oude Staten heeft opgekocht. Een lid der firma, Robert S. Adams,
    vertrekt heden naar Noord-Carolina en Virginia en zal daar een
    groot getal negers voor deze markt aankoopen. Zij zullen gedurende
    het aanstaande najaar en den winter in hun depôt te Aberdeen
    een ruimen voorraad uitgezochte negers voorhanden hebben, die
    zij verkoopen zullen tot lage prijzen à contant, of voor wissels
    op Mobile.

    Aberdeen in Mississippi,                        Robert S. Adams.
    7 Mei 1852.                                     Moses J. Wicks.



    Slaven! Slaven! Slaven!

    Wekelijks versche aanvoer.--Daar wij ons gevestigd hebben aan
    den Driesprong, nabij Natchez, bij een contract voor verscheidene
    jaren, hebben wij thans voorhanden, gelijk wij het geheele jaar
    door zullen hebben, een uitgebreiden en goed gesorteerden voorraad
    negers, bestaande in veld-arbeiders, huisbedienden, ambachtslieden,
    keukenmeiden, naaisters, waschvrouwen, strijksters, enz., welke wij
    even laag of lager dan eenig ander huis alhier of te New-Orleans
    kunnen en willen verkoopen.

    Personen, die aankoopen wenschen te doen, worden aangemaand
    ons te bezoeken alvorens zich elders te verbinden, daar onze
    geregelde aanvoer ons steeds voorziet van een goed en aanzienlijk
    assortiment. Wij geven den verkoopers vele faciliteiten. Komt
    en ziet!

    16 October 1852.                                Griffins & Pullam.



    Negers te koop.

    Ik ben zoo even aan den Driesprong teruggekeerd met vijftig
    fraaije jonge negers.

    22 September                                        R. H. Elam.



    Let wel!

    De ondergeteekende berigt het geëerde publiek, dat hij zijne plaats
    aan den Driesprong voor eenige jaren gehuurd heeft en voornemens
    is gedurende den loop van het jaar aldaar eene aanzienlijke
    partij negers in voorraad te houden. Hij zal die even laag of
    lager verkoopen dan eenig handelaar alhier of te New Orleans.

    Hij is juist van Virginia teruggekeerd met eene fraaije partij
    veld-arbeiders en arbeidsters en huisbedienden, drie keukenmeiden,
    een timmerman en drie paarden. Komt en ziet.

    Thos. G. James.


Daily Orleanian, 19 October 1852.


    W. F. Tannehill,
    No. 159, Gravier-street.
    Slaven! Slaven! Slaven!

    Zij zijn steeds in voorraad, en worden gekocht en verkocht tot de
    billijkste prijzen. Veld-arbeiders, keukenmeiden, waschvrouwen,
    strijksters en in het algemeen alle huisbedienden. Er kunnen
    informatiën gegeven worden.

    14 October.


(De volgende advertentie was in het Fransch gesteld.)


    Slavendepôt te New Orleans,
    No. 68, Rue Baronne.

    Wm. F. Tannehill & Co. hebben steeds een compleet assortiment met
    zorg gekozene slaven te koop. Ook koopen en verkoopen zij slaven
    in commissie.

    Zij hebben thans in voorraad een groot getal negers, die per
    maand verhuurd worden, en waaronder zich bevinden jonge knapen,
    huisbedienden, keukenmeiden, waschvrouwen, strijksters, minnen,
    enz.

    Inlichtingen te verkrijgen bij:

    Wright, Williams & Co.          Moon, Titus & Co.
    Williams, Phillips & Co.        S. O. Nelson & Co.
    Moses Greenwood.                E. W. Diggs.


New-Orleans Daily Crescent, 21 October 1852:


    Slaven!

    James White, No. 73, Baronne-street, te New Orleans, zorgt met
    naauwgezetheid voor de ontvangst, het onderhoud en den verkoop
    van aan hem geconsigneerde slaven. Hij koopt en verkoopt ook
    in commissie. Inlichtingen te verkrijgen bij de heeren Robson &
    Allen McRea, Coffman & Co.; Pregram, Bryan & Co.

    23 September.



    Negers benoodigd.

    Er worden vijftien of twintig goede mannelijke negers gevraagd
    voor eene plantage. Het beste loon zal gegeven worden tot 1
    Januarij 1853.

    Men adressere zich aan

    11 September.       Thomas G. Mackey & Co.
                        5, Canal-street, hoek van het Magazijn,
                        bovenverdieping.


Uit een ander nommer van den Natchez Free Trader nemen wij het
volgende over:


    Negers.

    De ondergeteekende berigt aan het geëerde publiek, dat hij thans
    eene partij van vijf en veertig negers in handen heeft, daar
    hij heden eene bezending van vijf en twintig heeft ontvangen
    regtstreeks uit Virginia, twee of drie goede keukenmeiden, een
    wagenvoerder, een goede huisknecht, een vioolspeler, eene keurige
    naaister, en een fiksch partijtje veld-arbeiders en arbeidsters;
    al dewelke hij met eene kleine winst zal van de hand doen, daar
    hij wenscht uit te verkoopen en naar Virginia terug te keeren om
    een partijtje voor den najaarshandel uit te zoeken. Komt en ziet.

    Thomas G. James.


De slavenkweekerij der noordelijke Staten is meermalen aangetoond,
besproken en erkend, zoo in de handelstatistiek dier Staten, als in
de redevoeringen van regtschapene mannen, die dit teregt betreurd
hebben als eene vernedering huns vaderlands.

In 1811 rigtte de "British and Foreign Anti-Slavery Society" eenige
vragen betreffende den binnenlandschen Amerikaanschen slavenhandel aan
de "American Anti-Slavery Society". Ter voldoening daaraan werd een
veelzijdig onderzoek in het werk gesteld, welks resultaten te Londen
het licht zagen, en uit dat boekdeel nemen wij het volgende over:


    De Virginia Times (een weekblad dat te Wheeling in Virginia
    verschijnt) schat in 1836 het aantal slaven, die ten verkoop
    uit dien Staat alleen uitgevoerd zijn gedurende de voorafgegane
    twaalf maanden, op veertig duizend, wier gemiddelde waarde op
    vier en twintig millioen dollars berekend wordt.

    Zoo men wil aannemen, dat Virginia alleen de helft van den uitvoer
    in het genoemde tijdvak heeft geleverd, dan komen wij tot het
    ontzettende cijfer van tachtig duizend slaven, die in één enkel
    jaar uit de slavenkweekende Staten zijn vervoerd. Wij kunnen niet
    met zekerheid bepalen in welke evenredigheid door de andere Staten
    tot den uitvoer bijgedragen is; maar Maryland komt ten aanzien der
    getallen het naast bij Virginia, Noord-Carolina volgt op Maryland,
    Kentucky op Noord-Carolina en dan komen Tennessee en Delaware.

    De Natchez (Mississippi) Courier zegt, "dat de Staten Louisiana,
    Mississippi, Alabama en Arkansas gedurende 1836 twee honderd en
    vijftig duizend slaven uit de meer noordelijk gelegene Staten
    ingevoerd hebben."

    Dit zou volstrekt ongeloofelijk schijnen; maar vermoedelijk zijn
    hierin al de slaven begrepen, die met hunne meesters medegekomen
    zijn toen deze zich hier nedergezet hebben. De volgende zinsneden
    uit den Virginia Times schijnen die stelling te bevestigen:

    "Door deskundigen hebben wij het getal slaven, die in de laatst
    verloopen twaalf maanden van Virginia uitgevoerd zijn, hooren
    schatten op honderd en twintig duizend, makende, elken slaaf
    gemiddeld ten minste op zes honderd dollars gerekend, eene som
    van twee en zeventig millioen dollars. Van het getal uitgevoerde
    slaven is niet meer dan een derde gedeelte verkocht, zijnde de
    andere medegenomen door hunne meesters die verhuisd zijn."

    Zoo men een derde gedeelte als het getal der verkochten beschouwt,
    zijn er meer dan tachtig duizend ten verkoop ingevoerd in de vier
    Staten Louisiana, Mississippi, Alabama en Arkansas. Onderstelt
    men dat de helft van tachtig duizend verkocht zijn in de overige
    aankoopende Staten, Zuid-Carolina, Georgia en het gebied van
    Florida, dan komt men tot de conclusie, dat eenige jaren vóór de
    groote financieele crisis van 1837, meer dan honderd en twintig
    duizend slaven van de aankweekende naar de verbruikende Staten
    werden uitgevoerd.

    De Baltimore American neemt het volgende over uit een blad van
    den Staat Mississippi, van het jaar 1837:

    "Uit het rapport over de bestaande financieele crisis, opgemaakt
    door de in eene bijeenkomst der burgers van Mobile benoemde
    commissie, blijkt, dat er een zoo uitgestrekt gebruik is gemaakt
    van slaven-arbeid, dat Alabama sedert 1833 jaarlijks voor ongeveer
    tien millioen dollars van die soort van eigendom van andere Staten
    gekocht heeft."

    "Het handelen in slaven," zegt het Baltimore (Maryland) Register
    van 1829, "is een veel omvattend bedrijf geworden; op verscheidene
    plaatsen in Maryland en Virginia zijn etablissementen opgerigt,
    waar zij als vee verkocht worden. Deze bewaarplaatsen zijn stevig
    gebouwd en ruim voorzien van ijzeren duimschroeven en mondproppen,
    en opgetooid met allerlei soorten van lederen zweepen, waaraan
    men dikwijls het bloed ziet kleven."

    Professor Dew, thans president van de "University of William
    and Mary", in Virginia, zegt op blz. 120 van zijn overzigt van
    de debatten, in 1831 en 1832 in de wetgevende vergadering van
    Virginia gehouden:

    "Aangezien een volkomen equivalent in de plaats van den slaaf
    gelaten wordt (de koopprijs), is deze emigratie een voordeel
    voor den Staat, en vermindert de zwarte bevolking niet zoo veel
    als bij den eersten oogopslag zou schijnen, dewijl de meester
    hierin alle aanleiding vindt, om goed voor de negers te zorgen,
    hunne vermeerdering te bevorderen en er het grootst mogelijke
    getal van aan te kweeken." En iets verder zegt hij: "Virginia is
    inderdaad eene slavenkweekschool voor de andere Staten."

    De heer Goode zeide in 1832 in eene redevoering, die hij in de
    wetgevende vergadering van Virginia hield:

    "Het overgroote nut der slaven in het Zuiden zal daarnaar zooveel
    vraag doen ontstaan, dat zij er door van onze grenzen verwijderd
    zullen worden. Wij zullen hen uit onzen Staat zenden, dewijl ons
    belang dit zal medebrengen; maar er zijn leden, die vreezen,
    dat de markten van andere Staten voor den invoer onzer slaven
    gesloten zullen worden. Mijne heeren, de vraag naar slavenarbeid
    moet toenemen," enz.

    Bij de debatten van de Conventie van Virginia in 1829, zeide de
    regter Upshur:

    "De waarde der slaven, als eigendom, hangt veel af van den toestand
    der buitenmarkt. Uit dit oogpunt beschouwd, is het de waarde van
    land in andere Staten, niet hier, die den maatstaf aan de hand
    geeft. Niets is wisselvalliger dan de waarde der slaven. Eene
    onlangs in Louisiana aangenomene wet, deed, twee uren nadat hare
    aanneming bekend was geworden, hunne waarde vijf en twintig percent
    dalen. Zoo, gelijk ik ook vertrouw, de aanwinst van het landschap
    Texas ons beschoren ware, zal hun prijs weder vooruitgaan."

    De heer Philip Doddridge zeide in de zoo even genoemde Conventie
    (blz. 89 der debatten):

    "De aanwinst van Texas zal de waarde van den bedoelden eigendom
    (de slaven) grootelijks vermeerderen."

    Door Dr. Graham, van Fayetteville, in Noord-Carolina, werd in eene
    bijeenkomst van belanghebbenden bij de kolonisatie, gehouden in
    het najaar van 1837, gezegd:

    "In den afgeloopen winter werden ongeveer zeven duizend slaven
    op de markt van New-Orleans te koop geboden. Alleen van Virginia
    werden jaarlijks zes duizend naar het Zuiden gezonden, en uit
    Virginia en Noord-Carolina waren in de laatste twintig jaren drie
    honderd duizend slaven naar het Zuiden gevoerd."

    De heer Henry Clay, van Kentucky, zegt in de rede, die hij in
    1829 voor de "Colonisation Society" uitsprak:

    "Het is te gelooven, dat nergens in de landbouwende streken der
    Vereenigde Staten van slaven-arbeid algemeen gebruik zou gemaakt
    worden, indien de grondeigenaren niet verlokt werden om slaven
    op te kweeken, door hun hoogen prijs op de markten in het Zuiden."

    In het New-York Journal of Commerce, van 12 October 1835, komt een
    brief voor van een Virginiër, wien de redacteur "een achtenswaardig
    en gevoelig man" noemt, en die daarin opgeeft dat in genoemd jaar,
    hetwelk nog slechts voor drie vierde gedeelten verstreken was,
    twintig duizend slaven uit Virginia naar het Zuiden waren vervoerd.

    De heer Gholson zeide in eene rede, welke hij den 18 Januarij
    1831 in de wetgevende vergadering van Virginia uitsprak (zie den
    Richmond Whig):

    "'t Is er door lieden van den ouderwetschen stempel altijd voor
    gehouden (misschien ten onregte), dat de eigenaar van een land
    een beslist regt heeft op de jaarlijksche opbrengst; de eigenaar
    van boomgaarden, op de jaarlijksche vruchten; de eigenaar
    van merries op hare veulens, en de eigenaar van slavinnen op
    hare kinderen. Wij bezitten het fijn geslepene verstand niet,
    noch de regtskennis, om het technische onderscheid te kunnen
    zien, dat door sommigen gemaakt is," (namelijk het onderscheid
    tusschen merriën en slavinnen.) "De regtsregel partus sequitur
    ventrem is te gelijk ontstaan met het eigendomsregt-zelf, en
    gegrond op wijsheid en regtvaardigheid. Het is uithoofde van
    de regmatigheid en onschendbaarheid van dezen stelregel, dat
    de meester zich berooft van de diensten der slavin, haar laat
    verplegen en oppassen en haar hulpeloos kind opvoedt. De waarde
    der bezitting regtvaardigt de kosten, en ik aarzel niet te zeggen,
    dat in de vermeerdering daarvan veel van onzen rijkdom bestaat.


Kan eenig vertoog over den toestand, waarin de openbare meening door
het stelsel der slavernij gebragt wordt, zooveel zeggen als deze
woorden, wanneer wij bedenken dat zij in de wetgevende vergadering
van Virginia uitgesproken zijn? Zou men niet gelooven, dat Washington
moet blozen in zijn graf, dat de Staat, waar hij het levenslicht
aanschouwde, zoo diep gevallen is? Dat er echter nog harten in Virginia
klopten, die gevoelig voor de schande waren, blijkt uit het volgende
antwoord van den heer Faulkner aan den heer Gholson, in de Virginische
kamer van afgevaardigden in 1832 (zie den Richmond Whig):

    "Maar hij (de heer Gholson) heeft trachten aan te toonen,
    dat de afschaffing der slavernij onstaatkundig zou zijn,
    dewijl uwe slaven den geheelen rijkdom van den Staat uitmaken,
    het geheele productief vermogen vormen, dat Virginia bezit; en,
    mijne heeren, zoo als de tegenwoordige stand van zaken is, geloof
    ik dat hij gelijk heeft. Hij zegt, dat de slaven den geheelen
    beschikbaren rijkdom van oostelijk Virginia uitmaken. Is het
    waar, dat gedurende twee honderd jaren de eenige vordering in den
    rijkdom en de middelen van Virginia een gevolg geweest is van de
    natuurlijke toeneming van dat rampzalige geslacht? Kan het zijn,
    dat deze Staat geheel afhankelijk is van dien aanwas? Vóór dat ik
    deze verklaringen hoorde; had ik de afgrijselijke diepte van dit
    kwaad niet volkomen gepeild. Deze heeren voeren een feit aan,
    dat door de geschiedenis en den tegenwoordigen toestand der
    Republiek maar al te zeer bevestigd wordt. Hoe, mijne heeren,
    hebt gij twee honderd jaren zonder persoonlijke inspanning of
    productieve nijverheid geleefd, in buitensporigheden en vadsigheid,
    alleen staande gehouden door de opbrengst van den verkoop der
    vermeerdering van de slaven en slechts die behoudende, welke uwe
    thans verarmde landerijen kunnen onderhouden als voortkweekers?"


De heer Thomas Jefferson Randolph voerde de volgende taal in de
wetgevende vergadering van Virginia (Liberty Bell, bLz. 20):


    "Ik ben het met de heeren eens, aangaande de noodzakelijkheid
    om den Staat voor de binnenlandsche verdediging te wapenen. Ik
    zal met hen medewerken tot alle middelen om het vertrouwen bij
    het algemeen te doen herleven en onze vrouwen en kinderen een
    gevoel van veiligheid in te boezemen. Blaar toch, mijneheeren,
    moet ik vragen, op wie de last van deze verdediging drukken
    zal? Niet op de weelderige meesters van hunne honderd slaven,
    die nimmer zullen uittrekken dan om met hunne gezinnen te vlugten
    als het gevaar dreigt. Neen, mijne heeren, hij zal drukken op
    de minder rijke klasse onzer burgers, voornamelijk op hen die
    geene slavenhouders zijn. Ik heb patrouilles gezien waaronder
    niet één slavenhouder was, en dit is het doorgaande gebruik des
    lands. In tijden van beroering heb ik rustig geslapen, zonder
    door eenige zorg gekweld te zijn, terwijl die personen, die niets
    van al dien eigendom bezaten, door dwang genoodzaakt, voor de
    kleinigheid van vijf en zeventig cents in de twaalf uren, rondom
    mijn huis patrouilleerden en dien eigendom bewaakten die even
    gevaarlijk was voor hen als voor mij. In allen gevalle is dit ook
    slechts een hulpmiddel. Naarmate deze bevolking talrijker wordt,
    is zij minder voortbrengend. Uwe wacht moet vermeerderd worden,
    tot eindelijk de voordeelen niet meer opwogen tegen de kosten om
    haar in toom te houden. De slavernij heeft de vermindering der
    vrije bevolking van een land tot gevolg.

    "Mijnheer heeft de kinderen van de slavinnen als een gedeelte
    van het voordeel opgenoemd. Dit wordt toegegeven; maar geen groot
    kwaad kan uit den weg geruimd, geen goed tot stand gebragt worden,
    zonder dat er eenige bezwaren uit voortvloeijen. 't Is nu de
    vraag in hoe verre het wenschelijk is, dezen tak van voordeel
    te bevorderen en aan te moedigen. Het is in sommige gedeelten
    van Virginia eene practijk, en wel een toenemende practijk,
    slaven voor de markt op te kweeken. Hoe kan een man van eer,
    een vaderlander, een beminnaar van zijn geboortegrond, het gezigt
    dulden, dat de oude Staten, verheerlijkt door de zelfopoffering en
    vaderlandsliefde hunner zonen in den kamp der vrijheid, veranderd
    worden in ééne groote menagerie, waar menschen voor de markt
    worden gefokt gelijk runderen voor de slagtbank? Is het beter,
    neen, is het niet nog slechter dan de slavenhandel, een handel
    die slechts door de vereenigde pogingen van alle deugdzamen en
    verstandigen van elk geloof en elke hemelstreek kan afgeschaft
    worden? De handelaar ontvangt den slaaf, die door taal, voorkomen
    en zeden voor hem een vreemdeling is, van den koopman, die hem
    uit het binnenland gehaald heeft. De banden van vader, moeder,
    echtgenoot en kind zijn alle vaneen gerukt; eer hij hem ontvangt,
    is zijne ziel verstompt. Maar hier, mijne heeren, worden personen,
    die de meester van kindsbeen aan gekend heeft, die hij heeft
    zien dartelen in de onschuldige buitelingen der kindschheid,
    die zich gewend hebben tot hem op te zien om bescherming, door
    hem ontrukt aan de armen der moeder en verkocht in een vreemd
    land, onder vreemde menschen en neêrgebogen onder de zweep van
    wreede opzigters.

    Hij heeft de slavernij hier pogen te verdedigen op grond dat zij
    bestaat in Afrika, en voorts beweerd, dat zij over de geheele
    wereld bestaat. Op denzelfden grond kon hij het Mahomedaansche
    geloof voorstaan, met de veelwijverij, de voortdurende strooptogten
    en rooverijen en moorden, of eenige andere afschuwelijkheid van de
    wilden. Bestaat de slavernij in eenig gedeelte van het beschaafde
    Europa? Neen, mijne heeren, nergens.


De berekeningen in het boekdeel, waaruit wij onze aanhalingen
overgenomen hebben, dagteekenen van het jaar 1841. Sedert dien tijd
is de oppervlakte van de zuidelijke slavenmarkt verdubbeld en heeft
de slavenhandel eene daarmede gelijken tred houdende uitbreiding
ondergaan. De bladen in het Zuiden wemelen van advertentiën
dienbetreffende. Het is, om de waarheid te zeggen, de groothandel van
die streken. Alleen uit de haven van Baltimore zijn in de twee laatste
jaren duizend en drie en dertig slaven verscheept naar de zuidelijke
markt, zoo als blijken kan uit de volgende opgave van het tolkantoor.


LIJST van het aantal schepen met slaven aan boord, die van 1 Januarij
1851 tot 20 November 1852 in het district Baltimore naar zuidelijke
havens uitgeklaard zijn:

DATUMS.    SOORT.      NAMEN.             BESTEMMING.        GETAL
                                                             SLAVEN.
1851.
Jan. 6     Sloep,      Georgia,           Norfolk (Virg.),        16
Jan. 10    Sloep,      Georgia,           Norfolk (Virg.),         6
Jan. 11    Bark,       Elizabeth,         New Orleans,            92
Jan. 14    Sloep,      Georgia,           Norfolk (Virg.),         9
Jan. 17    Sloep,      Georgia,           Norfolk (Virg.),         6
Jan. 20    Bark,       Cora,              New Orleans,            14
Feb. 6     Bark,       E. A. Chapin,      New Orleans,            31
Feb. 8     Bark,       Sarah Bridge,      New Orleans,            34
Feb. 12    Sloep,      Georgia,           Norfolk (Virg.),         5
Feb. 24    Schoener,   H. A. Barling,     New Orleans,            37
Feb. 26    Sloep,      Georgia,           Norfolk (Virg.),         3
Feb. 28    Sloep,      Georgia,           Norfolk (Virg.),        42
Maart 10   --          Edward Everett,    New Orleans,            20
Maart 21   Sloep,      Georgia,           Norfolk (Virg.),        11
Maart 19   Bark,       Baltimore,         Savannah,               13
April 1    Sloep,      Herald,            Norfolk (Virg.),         7
April 2    Brik,       Waverley,          New Orleans,            31
April 18   Sloep,      Baltimore,         Arquia Creek             4
                                          (Virg.),
April 23   --          Charles,           New Orleans,            25
April 28   Sloep,      Georgia,           Norfolk (Virg.),         5
Mei 15     Sloep,      Herald,            Norfolk (Virg.),        27
Mei 17     Schoener,   Brilliant,         Charleston,              1
Junij 10   Sloep,      Herald,            Norfolk (Virg.),         3
Junij 16   Sloep,      Georgia,           Norfolk (Virg.),         4
Junij 20   Schoener,   Truth,             Charleston,              5
Junij 21   --          Herman,            New Orleans,            10
Julij 19   Schoener,   Aurora,            Charleston,              1
Sept. 6    Bark,       Kirkwood,          New Orleans,             2
Oct. 4     Bark,       Abbott Lord,       New Orleans,             1
Oct. 11    Bark,       Elizabeth,         New Orleans,            70
Oct. 18    --          Edward Everett,    New Orleans,            12
Oct. 20    Sloep,      Georgia,           Norfolk (Virg.),         1
Nov. 13    --          Eliza F. Mason,    New Orleans,            57
Nov. 18    Bark,       Mary Broughtons,   New Orleans,            47
Dec. 4     --          Timoleon,          New Orleans,            22
Dec. 18    Schoener,   H. A. Barling,     New Orleans,            45
1852.
Jan. 5     Bark,       Southerner,        New Orleans,            52
Feb. 7     --          Nathan Hooper,     New Orleans,            51
Feb. 21    --          Dumbarton,         New Orleans,             2
Maart 27   Sloep,      Palmetto,          Charleston,             36
Maart 4    Sloep,      Jewess,            Norfolk (Virg.),        34
April 24   Sloep,      Palmetto,          Charleston,              8
April 25   Bark,       Abbott Lord,       New Orleans,            36
Mei 15     --          Charles,           New Orleans,             2
Junij 12   Sloep,      Pampero,           New Orleans,             4
Julij 3    Sloep,      Palmetto,          Charleston,              1
Julij 6    Sloep,      Herald,            Norfolk (Virg.),         7
Julij 6    Sloep,      Maryland,          Arquia Creek             4
                                          (Virg),
Sept. 14   Sloep,      North Carolina,    Norfolk (Virg.),        15
Sept. 23   --          America,           New Orleans,             1
Oct. 15    --          Brandywine,        New Orleans,             6
Oct. 18    Sloep,      Isabel,            Charleston,              1
Oct. 28    Schoener,   Maryland,          New Orleans,            12
Oct. 29    Schoener,   H. M. Gambrill,    Savannah,               11
Nov 1      --          Jane Henderson,    New Orleans,            18
Nov. 6     Sloep,      Palmetto,          Charleston,              3
                                                                1033


Zoo wij nog een blik slaan op de advertentiën zullen wij zien,
dat de handelaars alleen de jonge slaven nemen, tusschen de tien en
dertig jaren. Maar hier betreft het slechts ééne haven en slechts
ééne wijze van uitvoer; want groote getallen worden in karavanen over
land verzonden; en evenwel vindt de heer J. Thornton Randolph goed,
de negers van Virginia voor te stellen als levende in landelijke
rust, vreedzaam hunne pijp rookende onder hunne eigene wijnstokken
en vijgenboomen, terwijl de patriarch van den troep verklaart, "dat
hij in zijn heele leven niet gehoord heeft van het verkoopen van een
neger naar Georgia, tenzij die neger zich uiterst slecht gedragen had."

De commissie tot de opstelling van het boek, dat wij boven hebben
aangehaald, geeft eene treffende schets van den invloed van dien handel
op meester en slaaf beide, die wij niet kunnen nalaten over te nemen:


    Dit stelsel drukt met ontzettende zwaarte op den slaaf. Het houdt
    hem onder voortdurende vrees van aan den zieldrijver [17] verkocht
    te zullen worden, hetwelk voor den slaaf de verwezenlijking is
    van alle denkbare jammer en ellende en door hem erger gevreesd
    wordt dan de dood. Een ontzettend voorgevoel van dit lot hangt den
    rampzalige dag en nacht, van de wieg tot aan het graf, boven het
    hoofd. Hij weet, dat er geen uur voorbijgaat, hetzij hij slape
    hetzij hij wake, dat niet het laatste welligt zal zijn, hetwelk
    hij bij vrouw en kinderen doorbrengt. Elken dag of week wordt een
    bekende van zijne zijde weggerukt, en zoo blijft de herinnering
    aan zijn eigen gevaar voortdurend bij hem levendig. "Eerlang zal
    gewis de beurt aan mij komen," is zijne folterende gedachte; want
    hij weet, dat hij daarvoor opgekweekt is, als een os voor het juk,
    als een schaap voor de slagtplaats. In dezen staat van zaken is
    de toestand van den slaaf waarlijk onbeschrijfelijk. Wachten,
    al betreft het geene zaak van gewigt en al duurt het slechts een
    nacht, is moeijelijk te verduren. Maar wanneer iets vreeselijks
    hangt boven alles, volstrekt boven alles wat dierbaar is, en over
    het tegenwoordige zijne schaduw en over de toekomst eene sombere
    tint werpt, dan waarlijk moet het hart er onder breken. En dat
    is het zwaard, dat iederen slaaf in de slavenkweekende Staten,
    voortdurend boven het hoofd hangt. Zijn gering deel van geluk
    wordt er door vergiftigd. Zoo hij vader is, kan hij niet naar
    den arbeid gaan zonder in gedachten zijne vrouw en kinderen
    vaarwel te zeggen. Hij kan niet aêmechtig en afgemat van het
    veld terugkeeren, met de zekerheid dat hij zijne stulp niet
    beroofd en ledig zal vinden. Evenmin kan hij zich neêrstrekken
    op zijn bed van stroo en lappen zonder de snerpende vrees,
    dat zijne vrouw vóór den morgen uit zijne armen gescheurd zal
    worden. Nadert een blanke zijns meesters huis, hij vreest dat de
    zieldrijver gekomen is en verwacht met schrik des opzigters bevel:
    "Gij zijt verkocht; volg dien man." Er is geen wezen op aarde, die
    den slaven in de slavenkweekende Staten zooveel schrik inboezemt
    als de handelaar. Hij is hun wat de roofzuchtige ronselaar voor
    hunne minder beklagenswaardige broederen in de wildernissen van
    Afrika is. De meester weet dit, als ook dat er geene zoo krachtige
    straf is om eenig werk verrigt te krijgen of hen van slecht gedrag
    af te houden, dan de bedreiging dat hij hen aan den zieldrijver
    zal overleveren.

    "Een ander gevolg van dit stelsel is de aanmoediging van
    losbandigheid. Deze is inderdaad overal eene der zwartste vlekken
    op de slavernij; doch voornamelijk heeft zij onbeteugeld de
    bovenhand waar het aankweeken van slaven als een bedrijf wordt
    uitgeoefend. Zij is eene der regtstreeksche gevolgen van het
    stelsel en onafscheidelijk daarvan.



    De geldelijke verlokking tot een algemeen zedenbederf moet zeer
    sterk zijn, daar de winst van den meester met de vermeerdering
    der slaven stijgt, en voornamelijk sedert voor het gemengde
    bloed een aanmerkelijk hoogere prijs besteed wordt dan voor het
    zuiver zwart."


Het overige van deze beschouwing treedt in bijzonderheden, die te
schrikkelijk zijn om hier overgenomen te worden. Men vindt ze in het
bedoelde boekdeel op blz. 13.

De dichters van Amerika, getrouw aan hunne heilige roeping, hebben
over sommige der ontzettende realiteiten van den slavenhandel het
zachte licht der poëzij uitgestort. Longfellow en Whittier hebben in
verzen, zoo schitterend als paarlen, doch tevens zoo smartelijk als de
tranen eener moeder, eenige voorvallen uit dit onnatuurlijk en akelig
bedrijf geschetst. Laten wij, om de wille der menschheid, hopen dat
in het eerste gedicht geen alledaagsch voorval beschreven wordt.


        DE QUARTERONNE. [18]

        Des slavenhalers schip lag daar
            Voor anker op de reê;
        Hij wachtte nog op 't maanlicht maar
            En de avond-eb der zee.

        Zijn boot lag aan den wal en 't volk
            Joeg met een driesten moed,
        Den alligator uit zijn kolk
            Naar 't midden van den vloed.

        Oranjegeur woei keer op keer
            Hun tegen van het strand,
        Als aâmde er een uit beter sfeer
            Een wereld toe vol schand.

        De planter rookte kalm en zoet
            In schaaûw van 't rieten dak;
        De slavenhaler maakte spoed,
            De hand aan 't hek, en sprak:

        "Mijn schip ligt ginder kant en klaar
            Voor anker op de reê;
        Ik wacht nog op het maanlicht maar
            En de avond-eb der zee."

        Vòòr hen, met opgeheven blik,
            Maar toch door schroom geplaagd,
        Zat, half nieuwsgierig, half vol schrik,
            Een Quarteronne-maagd.

        Haar groot schoon oog--het glansde als git,
            Haar arm en hals was bloot,
        Zij droeg een rok slechts, blinkend wit,
            En 't hair, dat haar omvloot.

        En om haar mondje speelde een lach,
            Zoo als uw oog misschien
        Ter kerk in 't beeld van marmer zag,
            En heilgen dacht te zien.

        "De grond wordt schraal, de hoeve is oud,"
            Zei toen de planter weêr,
        En sloeg nu eens het oog op 't goud
            En dan op 't meisje neêr.

        Er kampte een tweestrijd in zijn ziel
            Om winst, zoo laag als snood;
        Hij wist van wien ze 't leven hiel,
            Wiens bloed haar borst doorvloot.

        In 't eind--zijn beter ik bezweek;
            Hij nam het blinkend goud.
        Toen werd het meisje doodlijk bleek,
            Haar hand als ijs zoo koud.

        De slavenhaler greep die hand,
            En bragt, bij maanlichtschijn,
        Ze aan boord, om in het vreemde land
            Hem ter boelin te zijn.

                                    H. W. Longfellow.



        KLAGT

        Eener slavenmoeder van Virginia over hare dochters,
        naar het Zuiden als slavinnen verkocht.


            Ach, verkocht of 't slagtvee was,
            Naar het vunzig rijstmoeras,
        Waar de slavenzweep staâg prest.
        Waar 't insect venijnig kwetst,
        Waar de koorts haar gift in 't bloed
        Met den nachtdauw vloeijen doet,
        Waar het zieklijk zonlicht kampt
        Met den pestwalm die er dampt!--
            Ach, verkocht of 't slagtvee was,
            Naar het vunzig rijstmoeras,
            Weggevoerd door beulenhand
            Uit Virgienje's heuv'lig land.
          Wee mij! van zijn waterstroomen,
          Zijn mijn kindren weggenomen!

            Ach, verkocht of 't slagtvee was,
            Naar het vunzig rijstmoeras!
        Daar hoort 's moeders oor haar nooit,
        Ziet geen moederoog haar ooit;
        Nooit, wanneer de geeselriem
        't Lijf haar voort met striem bij striem,
        Streelt een moederhand haar teêr,
        Vlijen ze aan haar borst zich neêr.
            Ach, enz.

            Ach, verkocht of 't slagtvee was,
            Naar het vunzig rijstmoeras!
        Als zij 's avonds, God weet hoe!
        't Veld verlaten, loom en moê,
        Flaauw van pijn, en uitgeput
        Keeren naar heur sombre hut,--
        Snelt geen broeder ze in 't gemoet,
        Brengt geen vader haar zijn groet.
            Ach, enz.

            Ach, verkocht of 't slagtvee was,
            Naar het vunzig rijstmoeras!
        Verre van den boom waar 't paar
        Speelde en stoeide met elkaâr;
        Van de bronwel, aan wier rand
        Zij vaak dwaalden hand aan hand;
        Van de woning van 't gebed,
        Waar zij hoorden van Gods wet.
            Ach, enz.

            Ach, verkocht of 't slagtvee was,
            Naar het vunzig rijstmoeras!
        Over dag geen oogwenk rust,
        's Nachts ter prooi aan 's planters lust.
        Och, greep nu de dood ze maar!
        Rustten zij slechts naast elkaâr,
        Waar geen dwing'land haar meer pijnt,
        En de boei niet langer schrijnt!
            Ach, enz.

            Ach, verkocht of 't slagtvee was,
            Naar het vunzig rijstmoeras!
        Om 't gekrookte riet, dat Hij
        Spaart uit Vadermedelij',
        Zij Hij, die alleen maar weet
        Wat mijn dierbaar kroost al leed,
        Steeds haar toevlugt in de smart,
        Met een meer dan moederhart!
            Ach, verkocht of 't slagtvee was,

            Naar het vunzig rijstmoeras,
            Weggevoerd door beulenhand
            Uit Virgienje's heuv'lig land.
        Wee mij! van zijn waterstroomen
        Zijn mijn kindren weggenomen!

                                John G. Whittier.


Het volgende uittreksel uit een brief van Dr. Bailey, voorkomende in
de Era van 1817, behelst een overzigt nopens deze zaak, dat sommige
Virginische familiën meer eer aandoet. Moge het getal van hen, die
weigeren om anders dan door emancipatie van hunne slaven afstand te
doen, meer en meer toenemen!


    De verkoop van slaven naar het Zuiden is zeer uitgebreid. Zoo
    ver ik heb kunnen vernemen, kweeken de slavenhandelaars hen niet
    opzettelijk met dat doel aan. Maar er is b. v. een man, met een
    twintigtal slaven, gevestigd op eene uitgeputte plantage. Deze moet
    het onderhoud voor allen opleveren; maar dit neemt af naar mate
    zij vermeerderen. Het gevolg is, dat hij hen moet emanciperen of
    verkoopen. Maar hij is in schulden geraakt, en verkoopt hen om
    zijne schuld te kwijten, als ook om zich van een aantal monden
    te ontslaan. Of hij heeft geld noodig om zijne kinderen eene
    opvoeding te geven; of eindelijk worden de slaven verkocht
    op regterlijk gezag. Door deze en andere oorzaken verdwijnen
    voortdurend aanzienlijke getallen slaven uit den Staat, zoodat
    de eerstvolgende census ongetwijfeld eene groote vermindering in
    de slavenbevolking zal aanwijzen.

    Het saisoen voor dezen handel duurt gemeenlijk van November tot
    April; en sommigen berekenen, dat het gemiddeld getal slaven, dat
    gedurende zes maanden wekelijks langs den zuidelijken spoorweg
    vervoerd wordt, ten minste 200 bedraagt. Een slavenhandelaar
    verhaalde mij, dat hem een voorbeeld bekend was, dat er 100 op
    éénen avond vervoerd waren. Doch dit is slechts één weg. Er
    worden ook groote getallen westelijk gezonden, of over zee
    langs de kust. De Davises, te Petersburg, zijn de groote
    slavenhandelaars. Zij zijn Joden, die vele jaren geleden daar
    kwamen als arme marskramers; en thans, verneem ik, zijn zij leden
    van eene familie, die hare vertegenwoordigers te Philadelphia,
    New-York en elders heeft. Deze lieden zijn altijd aan de markt
    en geven den hoogsten prijs voor slaven. Gedurende den zomer en
    het najaar echter koopen zij die allerwege op voor lage prijzen,
    kleeden, scheren, wasschen hen, maken hen vet zoodat zij een goed
    voorkomen hebben, en verkoopen hen met aanzienlijke winst. Het zou
    niet onaardig zijn eens te weten hoeveel kapitaal en welke firma's
    van sommige steden in het Noorden, in dezen verfoeijelijken handel
    betrokken zijn.

    Er zijn hier vele planters, die niet bewogen kunnen worden om
    hunne slaven te verkoopen. Zij hebben er verreweg meer dan zij aan
    het werk kunnen zetten, en zij zouden er ten allen tijde goede
    prijzen voor kunnen bedingen. De verzoeking is sterk, want zij
    hebben meer geld en minder onderhoorigen noodig. Maar zij bieden
    er weêrstand aan en niets kan hen overhalen om afstand te doen van
    een enkelen slaaf, ofschoon zij weten, dat zij eene aanmerkelijke
    winst zouden maken als zij maar de helft wilden verkoopen. Zulke
    lieden zijn te goedhartig om slavenhouders te wezen. Gave de hemel,
    dat zij het van hun pligt begonnen te rekenen, nog één stap verder
    te gaan en bevrijders hunner slaven te worden! Deze klasse van
    planters bestaat meerendeels uit Godsdienstige mannen, en van
    hen zijn grootendeels de emancipatiën bij testament afkomstig,
    waarvan wij nu en dan hooren.



HOOFDSTUK V.

VOORVALLEN UIT EEN WETTIGEN TAK VAN HANDEL, OF WAARHEID DIE VREEMDER
KLINKT DAN VERDICHTING.


Het afschuwelijke en heiligschennende gebruik om menschelijke wezens
ten verkoop aan te fokken en als vee ter markt te verkoopen, maakt
op de ziel niet dien diepen indruk dien het behoorde te maken, omdat
het zich in veel te algemeenen vorm voordoet.

't Is er mede als met het berigt van een grooten veldslag, waarvan
wij in ronde getallen vernemen, dat tien duizend man gedood en gewond
zijn, waarop wij het nieuwsblad, zonder er verder iets bij te denken,
ter zijde werpen.

Evenzoo, als wij lezen, dat zestig of tachtig duizend menschelijke
wezens jaarlijks worden aangekweekt en op de markt verkocht, gaat
ons dit door het hoofd zonder een bepaalden indruk na te laten.

Sterne zegt, dat, toen hij zich de jammeren der kerkerstraf wilde
voorstellen, hij zijne gedachten moest afwenden van de honderdduizenden
die in kerkerholen verkwijnen, en zich bepaaldelijk één verlaten
gevangene, neêrgezeten in zijne cel, moest voorstellen. Daarom
kunnen wij ook geen denkbeeld geven van de verschrikkelijke, wreede
en demoraliserende werking van dezen handel, zonder de feiten in
bijzonderheden voor te stellen, en elk feit te geven als een staaltje
van eene bepaalde klasse.

Als een proefje van het gevoel en de soort van zedelijkheid, die dit
stelsel van aanfokken en opkweeken zoo bij slaven als eigenaren te
weeg brengt, deelt schrijfster dezes de onderstaande uittreksels mede
van een brief, onlangs aan haar gerigt door eene vriendin in een der
zuidelijke Staten.


    Lieve Mevrouw.

    De zwarte godin, die over onze bedden en waschtafels het toezigt
    houdt, is zulk een wonderlijk staaltje van haar ras, dat ik
    wenschte, dat gij haar zien kondt. Haar geheele voorkomen,
    als zij daar zoo schaterend en neigend rondtrippelt, is in den
    hoogsten graad lachverwekkend en zou een vreemde al ligt op het
    denkbeeld brengen, dat het haar aan het verstand haperde. Dit
    is echter in geenen deele het geval. Gedurende de twee maanden,
    dat wij met haar bekend zijn, hebben wij verscheidene blijken
    van gezond verstand bij haar waargenomen, die zelfs lof zouden
    verdienen bij een blanke die tienmaal meer voorregten had dan zij.

    Zij is zeer spraakzaam en schijnt te gevoelen, dat zij aanspraak
    heeft op onze belangstelling, alleen reeds omdat wij uit het
    Noorden komen, en wij zouden ongetwijfeld geene geringe kennis van
    de "fraaije instelling" opdoen, zoo wij het raadzaam oordeelden,
    eenigzins lange gesprekken met haar te houden. Dit zou ons echter
    een bezoek van de overheden op den hals halen en eene aanmaning
    om de stad met den eerstvolgenden trein te verlaten. Wij moeten
    ons dus vergenoegen met, onder den schijn van zeer onverschillig
    te wezen, nu en dan iets op te vangen, en er een einde aan maken
    door haar om eene of andere kleinigheid uit te zenden; wij zorgen
    echter, hare eigenaardige uitdrukkingen ten papiere te brengen
    zoodra zij zich verwijderd heeft. Ik heb gedacht, dat eene copie
    daarvan u aangenaam zou wezen, vooral wegens de daarin voorkomende
    merkwaardige bijzonderheden aangaande de instelling des huwelijks,
    een noodwendig gevolg van het in zwang zijnde stelsel.

    "Eene dame uit het Zuiden, welke vermeent dat het gevoel van den
    neger in de Negerhut wat al te hoog opgevijzeld is, verzekert ons,
    dat de gehechtheid niet zeer sterk kan zijn bij een man die twee of
    drie vrouwen en gezinnen op even zoo vele plantagiën heeft (!). En
    de meesteres van ons hotel berigt ons, dat hare keukenmeid met de
    volmaaktste onverschilligheid de tijding van haar man ontvangen
    heeft, dat hij eene andere vrouw bezit en zij een ander man mag
    nemen; zij had eenvoudig het voornemen te kennen gegeven "om er
    voor het oogenblik geen te nemen, daar zij in de volgende maand
    aan haar eigenaar in Georgia moest teruggezonden worden en het
    vertrek haar dan moeijelijker zou vallen." En toch zijn beide
    die dames Godsdienstig en achten zich beleedigd door het minste
    vermoeden, dat de zedelijkheid hunner slaven niet hooger zou zijn
    dan die van de vrije negers in het Noorden.

    Bij de geschiedenis van Violet zal ik ook die voegen van een
    onzer oppassers, waarin gij zeker wel belang zult stellen.

    Violet's vader en moeder stierven beiden, zoo als zij zegt,
    "vóór ik eenig begrip had,""--elf kinderen nalatende, die
    overal verstrooid waren. "Al kon ik er schatten meê winnen,
    Missis, zou ik niet kunnen zeggen waar een van allen is. Massa
    woont te Charleston. Mijn eerste echtgenoot was een knap man;
    hij had zeven kinderen; toen werd hij verkocht naar Florida;
    ik heb nooit meer van hem gehoord. De ouders sterven; o, dat is
    het verschrikkelijkste; als die dood zijn worden wij overal heen
    verstrooid. Ik werd in deze streken verkocht; nu heb ik een ander
    man en vier kinderen. Ik leefde heel genoegelijk met mijn eersten
    man en wij kregen vele kinderen. Maar hier is het schraal. Massa
    wil niet toelaten, dat wij iets hebben, geen varken, geen geit,
    geen hond; ja hij geeft ons zelfs geen weinigje koorn. Wij moeten
    maar rondkomen zoo als wij kunnen. Het eenige wat wij krijgen,
    zijn twee eigengeweven kleedjes.

    "Ik kan niet naar de meeting gaan, omdat Missis te veel werk
    te doen heeft. 's Zomers ga ik elken Zondagavond; maar bij
    deze korte dagen is de dag te snel om. Ik ga meestal naar de
    Doopsgezinde kerk."

    "Gaan de uwen daar gewoonlijk?"

    "Zij zijn van drie soorten: Methodisten, Doopsgezinden en
    Episcopalen. Verleden zomer hebben wij Zondags avonds heel
    dikwijls meetings in onzen "yard" gehad. Massa Johnson preêkte
    voor ons. Maar toen zeî hij, dat hij niet tweemaal preken kon:
    wij moesten maar naar de kerk komen."

    "Waarom?"

    "Dat weet de hemel. Ik ga gaarne naar de meeting, vooral als er
    mooi gepreêkt wordt. Ik hoor het gaarne, als de menschen goed
    tot mij spreken. Ook ben ik blij als men mij voorleest. Waarom
    zou dat ook niet, al behoor ik niet tot de Kerk?"

    "Laat uw meester toe, dat anderen u voorlezen?"

    "Hij zal het mij niet beletten; ik behoef hem niet te vertellen,
    dat een ander mij voorleest. Ik moet mijne ziel, hij de zijne
    trachten te behouden. Onze eigenaars willen niet een paar minuten
    besteden om ons voor te lezen; dat zou eene te groote eer voor ons
    zijn; zij behandelen ons zeer hard. Sommige predikanten spreken
    ons wel eens vriendelijk toe en bidden met ons, en voor zichzelven
    heel wat er bij."

    "Ik heb zoo even een groot geschil gehad met Dinah in de keuken en
    haar gezegd: "Dinah, de weg dien gij opgaat, bederft den goeden
    naam van de vrouwen." Zij antwoordde, dat zij er zich niet om
    bekreunde en dat zij zou doen wat haar goeddacht. Dinah is van
    haar eersten man weggeloopen en heeft een kind gehad bij Sambo
    (die aan Massa D. behoort), zoodat zij en haar eerste man van
    elkander afgeraakt zijn. De mannen, Missis, zien zulke dingen
    nooit met een goed oog aan.

    "Gij weet, Missis, als wij van iets houden, willen wij niet dat een
    ander het hebben zal. Zoo iets, Missis, al laat men 't niet merken,
    foltert iemand dood. Als mijn man mij op die wijze wilde ontloopen,
    Missis, 'k zou er bij zijn. Ik zou ook zoo niet handelen met mijn
    man. Al kan ik het hier verbergen, voor God zal het geopenbaard
    worden en de heele wereld zal het vernemen.

    "Dinah's tweede man zeî, dat het hem niets aanging, hoe zij
    met haar eersten man gehandeld had. Zoo denkt mijn man er niet
    over. Hij zegt, dat hij niet doen zou wat Daniel doet; hij zou
    geen speelgoed koopen voor de andere kinderen; wiens ze waren,
    mogt dat doen. Nu, hoe het zij, Dinah's eerste man komt, zoo
    dikwijls hij kan, over, om zijne kinderen te zien, en Sambo komt
    ook om zijn kind te zien, en geeft daarvoor aan Dinah snuisterijen.

    "Massa had geene slaven dan een geel meisje, toen hij mij en mijne
    vier kinderen kocht. Nu wilde Massa kinderen van mij hebben; dus
    zeî hij: "Violet, gij moet een of anderen neger hier te G. nemen."

    Daarop antwoordde ik: "Neen, Massa, ik kan er hier geen
    nemen."--"Gij moet, Violet," hernam hij. Gij ziet, hij verlangde
    dat ik ook slaven zou opkweeken, en daarom zei hij, dat hier een
    overvloed van jonge kerels was, maar ik hervatte, dat ik geen van
    allen kon nemen. Nu dan, Missis, toen ging hij naar Virginia en
    bragt twee negers mede, reeds vrij oude lieden, en Missis zeî:
    "Een daarvan is voor u, Violet;" maar ik zeî: "Neen, Missis, ik
    kan geen van beiden nemen, omdat ik niet van hen houd, en ik kan
    niemand nemen, dien ik niet bemin." Toen riep Massa: "Gij moet
    een van dezen nemen,--of, zoo gij hem niet lief kunt hebben, dan
    moet gij iemand anders vinden dien gij bemint." Ik zeî: "O neen,
    Massa, dat kan ik niet doen,--ik kan niet elken dag een anderen
    nemen." Na eenigen tijd kocht Massa er nog drie bij en toen zei
    Missis: "Nu, Violet, een daarvan is voor u." Ik herhaalde: "Ik kan
    niet; misschien bemin ik van hen ook geen;" maar zij antwoordde:
    "Gij moet een van dezen nemen." Zoo dan leefden Sam en ik twee
    jaren; hij ging mijne gangen na en ik de zijne.

    "Eindelijk, op een avond, stonden wij zamen bij den houtstapel, en
    de maan scheen zeer helder, en hoe het kwam weet ik niet, Missis,
    maar hij zeî mij, dat hij eene vrouw wenschte te hebben, doch niet
    wist waar eene te krijgen. Ik antwoordde, dat er knappe meisjes
    genoeg in G. waren. "Ja," zeî hij, "maar ik vind er misschien
    niet ééne, die mij zoo wel bevalt als gij." Ik zei hem toen dat
    ik hem misschien zou tegenvallen, want dat ik reeds oud begon te
    worden, en dat ik vier kinderen van mijn eersten man had; en dat
    iemand, die mij trouwde, zoo goed voor de kinderen moest wezen
    als voor mij; dat ik hem anders niet kon lief hebben. Toen zei
    hij: "al ware het ook dat eene vrouw kinderen had (let op, dat
    hij mij niet noemde) zoo zou hij toch zoo vriendelijk zijn voor
    de kinderen als voor de moeder, en dat zou er veel van afhangen
    hoe zij hem behandelde." Zoo kwamen wij van het eene ding op het
    andere, tot wij eindelijk verklaarden dat wij elkander namen, en
    zoo hebben wij sedert geleefd, en ik heb vier kinderen bij hem,
    en hij ontloopt mij nooit noch ik hem."

    "Hoe trouwt gij in uw "yard"?"

    "Wel, wij vragen de blanken verlof en dan nemen wij
    elkander. Sommigen worden met het boek getrouwd, maar waar
    dient het toe? Daar hebt ge mijn eersten man: wij zijn met het
    boek getrouwd, en toch werd hij naar Florida verkocht en ik ben
    hier. Men doet met ons wat men wil, en zoo bevalt het hun niet
    dat wij voor vast getrouwd zijn. Het kan hun niet schelen wat
    wij doen, als wij maar geld voor hen verdienen.

    "Mijn eerste man was jong en zeer vriendelijk voor mij, o Missis,
    inderdaad zeer vriendelijk. Hij werkte nacht en dag om mij gemakken
    te bezorgen. o Het ging ons zeer goed zoo lang ik hem had; maar
    hij werd naar Florida verkocht, en sedert, Missis, ben ik dezelfde
    niet meer. Deze blanken hier vergunnen ons niets, in het geheel
    niets; zij geven ons eten en twee kleedjes in een jaar, een breede
    streep en een smalle streep; ik zal ze u eens laten zien, Missis."

    En wij hebben ze gezien; want Violet bragt mij de "breede streep"
    met verzoek dat ik het voor haar maken zou. Er was juist genoeg
    om haar te bedekken, maar geene haken of oogen, geen garen, geene
    voering, dat moest zij zelve maar zien te krijgen; en toch ontvangt
    haar meester van onzen kastelein acht dollars 's maands voor hare
    diensten. Wij vroegen hoe zij dan hare kleedjes gemaakt kreeg.

    "o Missis, mijn man werkt nu buiten de hoeve, zoodat hij vier pond
    spek en eene hoeveelheid meel iedere week krijgt; hij zuinigt het
    zoo uit, dat hij mij de vier pond spek geeft om de onkosten voor
    mijn kleedje uit te vinden. (Eene vraag: Zijn er ook echtgenooten
    in de beschaafde kringen die meer zouden doen dan deze man?)

    Toen Violet ons eens alle drie druk aan het schrijven vond, stond
    zij eenige oogenblikken in stilte de geheimzinnige bewegingen
    onzer pennen aan te staren, en zeide toen op den toon der diepste
    droefheid:

    "o Wat is dat toch een groote troost, Missis. Gij kunt aan uwe
    vrienden alles schrijven en ook aan u laten schrijven. Ons volk kan
    dit niet. Of zij levend of dood zijn, kunnen wij nimmer vernemen;
    soms, ja, hooren wij dat zij dood zijn."


Kon er krachtiger aanmerking gemaakt worden op de wreede wetten,
die den slaaf verbieden te leeren schrijven?

De geschiedenis van den oppasser luidt aldus:


    George's vader en moeder behoorden aan iemand in Florida. Gedurende
    den oorlog gingen twee oudere zusters aan boord van een Engelsch
    schip en kwamen te Halifax. Zijne moeder zou gaarne met haar
    geheele gezin medegegaan zijn, doch haar man haalde haar over, om
    te wachten tot het volgende schip zou zeilen, als wanneer hij ook
    meende te zullen kunnen gaan. Door dit uitstel ging de gelegenheid
    van ontvlugting verloren en het geheele gezin werd kort daarna
    voor schuld verkocht. George, eene zuster en zijne moeder werden
    door éénzelfden persoon gekocht. Hij zegt: "Mijn oude meester was
    buiten zichzelven toen moeder stierf en zeî dat hij liever duizend
    dollars had willen verliezen. Zij was half eene Indiaansche met
    hair zoo regt als het uwe, en zij was blank als die peluw." George
    huwde eene vrouw van eene andere plantage. Hij gaf daarvoor de
    volgende reden op: "Als een man zijne vrouw ziet mishandelen,
    trekt hij het zich onwillekeurig aan. Als hij hoort dat zijne
    vrouw mishandeld is, is het nog niet hetzelfde als wanneer hij
    het ziet. Zoo kon ik beter voor haar zorgen, dan wanneer zij op
    mijne plantage was. Deze vrouw nu werd hooger op verkocht, doch
    werd na eenige jaren lam en ziek en kon niet veel doen; daarom gaf
    Massa haar verlof en betaalde hare vracht tot G." (Gij weet, voor
    de zieken en gebrekkigen wordt altijd gezorgd.) "Ik had haar in
    drie jaren niet gezien," zeide George, "maar zoodra ik het hoorde,
    haalde ik haar terstond af, huurde een huisje en nam iemand om op
    haar te passen, en ging haar zoo dikwijls zien als ik kon." Hij
    is een ambachtsman en werkte dikwijls nachten door ten einde dit
    alles te bekostigen. Zijn meester vraagt twintig dollars per maand
    voor zijne diensten en legt hem wekelijks vijftig cents toe voor
    kleederen en andere benoodigdheden. George zegt dat als hij, door
    's nachts ook te werken, maar geld genoeg bijeen kon zamelen om
    zich vrij te maken, hij wel iemand zou weten te vinden dien hij
    vertrouwen kon om hem te koopen. "Dan zou ik zoo hard als ooit
    werken om mijne kinderen los te koopen en van hier weg te komen."

    "Waarheen?"

    "O, naar Philadelphia, New-York of ergens anders in het Noorden."

    "Wel, daar zoudt gij doodvriezen!"

    "O neen, Missis, ik kan de koude wel verdragen. Maar ik heb
    behoefte om mij-zelven toe te behooren en te doen wat ik noodig
    reken."


De volgende mededeeling is aan de schrijfster gedaan door den
heer Austin Bearse, koopvaardij-kapitein te Boston en geboortig van
Barnstable aan Cape Cod. Hij is wel bekend bij de burgers en kooplieden
van Boston.


    Ik ben afkomstig uit den Staat Massachusetts. Tusschen 1818 en
    1830 voer ik als stuurman aan boord van verschillende schepen,
    die de kustvaart aan de stranden van Zuid-Carolina dreven.

    Het is bekend, dat vele schepen van Nieuw-Engeland de gewoonte
    hebben om den winter aan de zuidelijke kust met deze bezigheid
    door te brengen. Onze schepen plagten de rivier op te varen om
    de ruwe rijst en katoen van de plantages te halen, die wij dan
    naar Charleston bragten.

    Wij voerden dikwijls troepen negers naar de plantagiën,
    wier eigenaren hen ontboden hadden. Deze slaven waren
    door de slavenhandelaren doorgaans bijeen gezocht uit de
    slavenmagazijnen te Charleston, alwaar zij door verschillende
    oorzaken heengebragt waren, zooals door den dood hunner eigenaren
    of door boedelscheiding die hen deed verkoopen. Sommigen waren
    er heen gezonden tot straffe voor ongehoorzaamheid, of doordien
    het aantal slaven te groot was, of omdat personen die naar het
    Noorden of Westen verhuisden liever hunne slaven verkochten dan
    zich met de moeite te belasten van ze mede te nemen. Van tijd
    tot tijd hadden wij die slaven in aanzienlijke getallen aan
    boord, soms slechts twee of drie, maar soms ook wel zeventig of
    tachtig. Zij waren van hunne gezinnen en betrekkingen gescheiden
    met even weinig omslag, als men in acht neemt bij het uitzoeken
    van eene partij varkens of schapen.

    Onze schepen lagen gewoonlijk op eene plek genaamd Arme Mans Kreek,
    niet ver van de stad. Wij plagten de betrekkingen en vrienden van
    de slaven verlof te geven, om aan boord te komen en den geheelen
    nacht bij hunne vrienden te blijven, eer het schip onder zeil
    ging. Des morgens was het mijne taak de luiken open te doen en
    hen te waarschuwen, dat de tijd van scheiden was gekomen, en op
    zulk een oogenblik waren de gillen en hartverscheurende kreten
    genoegzaam om iemand de bezinning schier te doen verliezen.

    In het jaar 1828, toen ik stuurman was op de brik Milton van
    Boston, bestemd naar New-Orleans, vond het volgende plaats, dat
    mij nimmer uit het geheugen zal gaan: De slavenhandelaars bragten
    aan boord vier quarterons, met handboeijen voorzien, en die naar
    New-Orleans vervoerd moesten worden. Eene oude negerin, gewis meer
    dan tachtig jaren oud, liep hen handenwringend na, uitroepende:
    "Mijn zoon, o mijn zoon, mijn zoon!" Zij scheen bijna uitzinnig
    en toen wij reeds eene mijl buiten de haven waren konden wij haar
    gillen nog hooren.

    Toen wij in zee waren ging ik naar de vier mannen en ontdeed hen
    van hunne handboeijen. Zij waren vastberadene kerels en zeiden
    mij, dat ik zien zou, dat zij nimmer levend te New-Orleans slaven
    zouden zijn. Een hunner was timmerman, een ander smid. Wij bragten
    hen te New-Orleans aan en leverden hen uit aan den agent. Later
    verhaalde deze aan den kapitein, dat zij allen binnen acht en
    veertig uren na hunne aankomst te New-Orleans dood waren. Zij
    hadden zich allen omgebragt, zoo als zij gedreigd hadden. Een
    hunner weet ik, werd voor stoker op de stoomboot Post Boy gekocht;
    doch hij sprong over boord en verdronk. Van de anderen werd een
    verkocht aan een smid en een aan een timmerman. De bijzonderheden
    van hun dood zijn mij niet ter oore gekomen.

    Achter Charleston, te Coosahatchie, lag eene plantage, welke
    aan eene weduwe behoorde, die tachtig negers hield. Zij ontbood
    van Charleston een jonge quarteronne voor haar zoon; het meisje
    was nagenoeg geheel blank. Wij voerden haar derwaarts. Daar zij
    veel delicater was dan de andere slaven, werd zij niet bij hen,
    maar in de kajuit geplaatst.

    Ik ben op de rijstplantagiën aan de rivier geweest en heb daar den
    rijstbouw gezien. In het najaar werken al de plantage-arbeiders,
    zoo mannen als vrouwen, in de rijstgreppels met het water tot
    boven de knieën en trekken het gras uit, om den grond voor het
    zaaijen van de rijst geschikt te maken. De slaven, die hier uit
    de stad gebragt worden, vinden dit een bijna ondoenlijken arbeid,
    daar zij meestal tot huiswerk zijn opgeleid. Het verblijf op de
    plantagiën is zoo doodelijk, dat de blanken daar in zomertijd niet
    vertoeven kunnen dan met gevaar van hun leven. De eigenaars en
    hunne familiën bevinden zich daar alleen 's winters en de slaven
    zijn zomers geheel aan de opzigters overgelaten. Ik heb gezien,
    dat die opzieners meestal een brutaal slag van menschen zijn,
    die zich aan dronkenschap en dobbelspel overgeven.

    In den loop mijner togten heb ik de slavernij in bijna alle
    landen der wereld gezien. Ik ben in Algiers geweest en heb daar
    de slavernij aanschouwd. Ik heb de slavernij te Smirna gezien,
    bij de Turken. Het was te Smirna, toen onze Amerikaansche consul
    een schoon Grieksch meisje vrijkocht. Ik zag haar aan boord van
    de brik Suffolk komen, toen zij naar Amerika overgevoerd werd
    om hare opvoeding te erlangen. Ik heb de slavernij gezien in
    de Spaansche en Turksche havens, ofschoon ik daar niet op de
    plantagiën geweest ben.

    Mijn gevoelen is, dat de Amerikaansche slavernij, gelijk ik
    die gezien heb bij den binnenlandschen slavenhandel, op de
    rijst- en suiker-plantagiën en in de stad New-Orleans, ten
    volle een slecht is als in eenig land ter wereld, heidensch of
    Christelijk. Menschen, die voor bezoeken of vermaak de zuidelijke
    Staten doorreizen, kunnen onmogelijk die dingen te weten komen,
    die door varensgezellen gezien worden, welke de rivieren opzeilen
    naar de ver achter af gelegene plantagiën en die de slaven en de
    producten der plantagiën vervoeren.

    In mijne jonge dagen werd over de slavernij niet veel gesproken. Ik
    zag haar even als anderen, zonder mij er aan gelegen te laten
    liggen. Doch daar ik het niet meer voor goed houd, die dingen
    in stilte aan te zien, vaar ik tegenwoordig niet meer op de
    zuidelijke Staten.


Het volgende verslag is aan de schrijfster gegeven door Lewis
Hayden, een slaaf, die uit Kentucky ontsnapte door de medewerking van
eene jonge dame, geheeten Delia Webster, en een man, genaamd Calvin
Fairbanks. Beiden hebben er voor gevangen gezeten. Lewis Hayden heeft
zich een geachten naam verworven als vrij burger van Boston, waar vele
personen bereid zijn, nopens hem de gunstigste getuigenis af te leggen.


    Ik behoorde aan den eerwaarden heer Adam Runkin, een
    Presbyteriaansch predikant te Lexington in Kentucky.

    Mijne moeder was van gemengd bloed,--blank en Indiaansch. Zij huwde
    mijn vader, toen hij in eene naburige fabriek werkte. Na eenigen
    tijd verhuisde mijns vaders eigenaar en nam hem mede, hetwelk het
    huwelijk verbrak. Zij was eene schoone vrouw. Mijn meester hield
    een groot melkhuis en daar was zij de melkster. Lexington was in
    die dagen een klein plaatje en het melkhuis lag in de stad. Achter
    de school was de vrijmetselaarsloge. Een man, die tot de loge
    behoorde, zag mijne moeder terwijl zij aan haar werk was. Hij deed
    haar oneerlijke voorslagen. Toen zij hem niet te woord wilde staan,
    voegde hij haar toe, dat zij geen hoogen toon moest voeren, want
    dat hij haar zou hebben indien zij voor geld te krijgen was. Mijne
    moeder vertelde het aan de oude mevrouw en smeekte dat de meester
    haar toch niet zou verkoopen. Desniettemin verkocht hij haar. Mijne
    moeder was hooghartig, hetgeen zij aan haar Indiaansch bloed te
    danken had. Zij verkoos met dien man niet te leven zoo als hij
    wenschte, waarop hij haar naar de gevangenis zond, haar liet
    geeselen en haar op zoo onderscheidene wijzen strafte, dat zij
    vlagen van krankzinnigheid kreeg. Toen ik in de Negerhut van Cassy
    las, kwam al het gebeurde met mijne moeder mij weêr voor den geest
    en wilde ik het mevrouw Stowe melden. Verscheidene malen beproefde
    zij, zich om het leven te brengen, eens met een mes en eens door
    ophanging. Zij had lang, regt hair, dat na deze voorvallen grijs
    werd, als of zij eene oude vrouw ware. In hare vlagen sprak zij
    altijd van hare kinderen. De houder van het gevangenhuis bragt
    haar eigenaar onder het oog, dat zij misschien herstellen zou,
    zoo hij haar bij hare kinderen liet. Men liet haar dus eens uit en
    zij kwam op de plaats waar wij waren. Ik was welligt zeven of acht
    jaren oud, ofschoon ik het juiste er niet van weet. Ik was van huis
    toen zij verscheen. Toen ik terug kwam vond ik haar in eene der
    hutten nabij de keuken. Zij sprong op, greep mij bij mijne armen
    als of zij die breken wilde en riep uit: "Ik zal u zoo toetakelen,
    dat zij nooit iets aan u zullen hebben!" Ik schreeuwde, want ik
    dacht dat zij mij wilde vermoorden, waarop personen binnenkwamen,
    die mij wegbragten. Men bond haar en voerde haar weg. Soms, als
    zij bij hare zinnen was, verhaalde zij mij het kwaad, dat men
    haar had aangedaan. Eindelijk verkocht haar eigenaar haar voor
    eene geringe som aan iemand, met name Lackey. Daar gaf men haar
    een anderen man en kreeg zij verscheidene kinderen. Na eene poos
    stierf deze man of werd hij verkocht,--het regte herinner ik mij
    niet meer. Lackey verkocht haar daarop aan zekeren Bryant. De
    eigenaar van mijn eigen vader vestigde zich nu in de nabijheid
    van dien man, en bragt mijne moeder weder bij hem. Mijn vader
    had op de plaats, waar hij vertoefd had, weder eene andere vrouw
    en een aantal kinderen gehad. Hij en mijne moeder kwamen dus nu
    weder bijeen en bragten hunne dagen met elkander ten einde. In
    de laatste tijden had mijne moeder haar verstand nagenoeg weder
    geheel teruggekregen.

    Ik heb in Kentucky nooit eenig blijk gezien, dat de bedienaren
    of leeraren der Godsdienst het voor iets ergers beschouwden, dat
    men slaven, dan dat men dieren van elkander scheidde. Er kunnen
    leeraren zijn die het voor ongeoorloofd houden, maar ik ben nooit
    met dezulken in aanraking geweest. Mijn meester was een predikant,
    en toch verkocht hij mijne moeder, gelijk ik verhaald heb. Toen
    hij uit Kentucky naar Pennsylvania vertrok, verkocht hij al
    mijne broeders en zusters bij veiling. Ik stond er bij en zag hen
    verkoopen. Toen ik ook ter tafel gebragt zou worden, verruilde hij
    mij tegen een paar koetspaarden. Ik zag met zonderlinge gevoelens
    die paarden aan. Ik had de hoop gekoesterd, dat mijn meester
    mij zou medenemen naar Pennsylvania, en dat ik daar de vrijheid
    zou erlangen. Wat zag ik die paarden aan en wandelde er rond,
    overdenkende, dat ik tegen die beesten geruild was!

    De spraak ging, dat mijn meester op den predikstoel gezegd had,
    dat er even weinig kwaad in stak, een gezin van slaven, als een
    nest biggen te scheiden. Ik voor mij heb het hem niet hooren
    zeggen, en kan dus niet verzekeren of het al dan niet waar is.

    Hoe zonderling het schijne, is het toch waar, dat ik, bij mijne
    pogingen om tot de vrijheid te geraken, meer medewerking en goeden
    raad ondervond van dobbelaars en zulk soort van menschen, dan
    van Christenen. Sommigen hunner bejegenden mij zelfs buitengemeen
    vriendelijk.

    Ik heb nog nooit een slavenhandelaar gezien, die niet in den grond
    zijns harten overtuigd scheen te wezen, dat het een slecht bedrijf
    was. Ik heb er velen gekend, als b. v. Neal, McAnn, Cobb, Stone,
    Pulliam en Davis, enz. Zij waren gelijk Haley,--zij hadden het
    voornemen om zich te bekeeren als zij goed af waren.

    Over het algemeen voelden de kleurlingen van mijne kennis
    niet de geringste mate van gerustheid, met opzigt tot hunne
    familiebetrekkingen. Wel is waar, meenden sommigen, die tot
    rijke familiën behoorden, eenigzins gerust te kunnen zijn;
    doch diegenen onzer, die dieper doorzagen en wisten, hoevelen
    niet zoo rijk waren als zij schenen, als ook, hoe snel het geld
    door de vingers druipt, waren altijd zeer ellendig. De handelaar
    sloop altijd rond, de slavenmagazijnen waren in de nabijheid en
    wij wisten niet wanneer iemand onzer er soms in kon geraken. Dan
    waren er nog de rijstmoerassen en de suiker- en katoen-plantagiën;
    ons leven lang werden zij ons door onze meesters en meesteressen
    als schrikbeelden voorgehouden. Wij wisten daar alles van; en als
    een vriend werd weggevoerd, wel nu, dat was zoo goed als zijn
    dood, want wij konden hem niet schrijven, noch van hem hooren,
    en verwachtten niet hem immer terug te zien.

    Ik heb een kind gehad, dat in Kentucky begraven ligt, en het doet
    mij genoegen aan dat graf te denken. Ik heb er nog een gehad,
    dat verkocht is zonder dat iemand weet waarheen, en waaraan ik
    niet denken kan zonder het grievendste hartzeer.


De volgende geschiedenis is lang en een gedeelte er van is openbaar
bekend geworden.

In dat verhaal is het geheele verslag vervat van de gedenkwaardige
aanhouding van de Pearl, welke ten jare 1848 zulk eene sensatie te
Washington verwekte. De schrijfster zal er echter eene korte historie
aan vooraf doen gaan van eene slavin van welke zes kinderen betrokken
waren in die noodlottige onderneming.



HOOFDSTUK VI.

GESCHIEDENIS DER EDMONDSONS.


Milly Edmondson is eene bejaarde vrouw, van diep in de zeventig. Zij
heeft het slaven-erfdeel van volslagen onwetendheid ontvangen. Zij
kan geen brief of boek lezen, noch haar eigen naam zetten; maar de
schrijfster moet bekennen, dat zij nooit zoo getroffen is geworden
door eenige voorstelling van de Christelijke godsdienst, als door
die haar gedaan werd in de taal en met het voorkomen dezer vrouw
tijdens de weinige keeren dat zij haar ontmoette. De bijzonderheden
dezer ontmoetingen zullen in den loop van het verhaal aan het licht
gebragt worden.

Milly is iets meer dan van middelmatige grootte, en breed en gezet
van omvang. Zij gaat met de grootste zorgvuldigheid, tot op netheid
af, gekleed. Een eenvoudige Methodistische halsdoek is haar dwars
over de borst gespeld. Een goed onderhouden stoffen japon en helder
wit voorschoot, met een witten zakdoek op zijde er aan vastgehecht,
voltooit den inventaris van het costuum waarin de schrijfster haar
gewoonlijk zag. Zij is eene mulattin en moet eens zeer schoon
zijn geweest. Hare oogen en glimlach zijn nog ongemeen schoon,
maar er liggen diepe voren van geduldige lijdenssmart en afmattende
lijdzaamheid op haar gelaat, die verraden dat deze beminnelijke en
edelaardige vrouw haar leven lang slavin is geweest.

Milly Edmondson werd door hare eigenaars in dienst gehouden en
het was haar vergund bij haar man te wonen, onder uitdrukkelijk
beding en voorwaarde, dat hare dienst en waarde bestaan zou in
het opkweeken harer eigene kinderen, om deze op de slavenmarkt te
doen verkoopen. Hare wettige eigenares was eene ongehuwde dame van
bekrompen geestvermogens, die door een vonnis van de regtbank voor
onbekwaam was verklaard om hare eigene zaken te besturen.

De bezitting--dat wil zeggen Milly Edmondson en hare kinderen--was
aan de zorg van een voogd toevertrouwd. Het schijnt, dat Milly's
arme, zwakke meesteres zeer veel van haar hield en dat Milly vrij wat
overwigt op haar bezat, zoo als een krachtige geest meestal eene magt
over een zwakkeren uitoefent. Milly's echtgenoot, Paul Edmondson,
was een vrij man. Wij zullen nu een weinig van hare geschiedenis,
zoo als zij die aan de schrijfster mededeelde, met hare eigene woorden
laten volgen.

"Hare meesteres," zeide zij, "was altijd vriendelijk jegens haar, het
arme schepsel!" maar zij had geen moed om voor haar-zelve te spreken,
en hare vrienden wilden niet dat zij haar eigen weg ging. "Het lag
mij altijd op het hart," zeide zij, "dat ik eene slavin was. Toen ik
even veertien jaar oud was, was Missis op zekeren dag met iets bezig,
dat zij meende mij niet te kunnen toevertrouwen, en zeide zij tot mij:
"Milly, nu ziet gij dat ik slavin ben en gij niet." Ik antwoordde haar,
"Ach, Missis! ik ben met dat al toch maar eene arme slavin." Ik was
later bedroefd, dat ik dit gezegd had, want het kwam mij voor dat
het haar gevoel scheen te kwetsen.

"Toen ik een poos later met Paul verbonden werd, hield ik zeer veel
van Paul; maar ik dacht, dat het niet goed was kinderen ter wereld
te brengen om slaven te zijn, en ik zeide tot de onzen, dat ik nooit
zou trouwen, schoon ik veel van Paul hield. Maar dat werd mij niet
veroorloofd," zeide zij met een geheimzinnig voorkomen.

"Wat bedoelt gij?" vroeg ik.

"Wel, zij zeiden mij dat ik moest trouwen, of dat ik anders buiten
de kerk zou worden gesloten,--dat was het;" voegde zij er met een
beteekenisvollen knik met het hoofd bij. "Nu dan, Paul en ik, wij
trouwden, en wij waren gelukkig genoeg, als het daarom niet geweest
was; maar toen ons eerste kind geboren was, zeide ik tot hem: "Daar
hebt gij 't nu, Paul; onze ellende heeft een aanvang genomen; dit
kind is ons kind niet." En met ieder kind dat ik kreeg, werd het hoe
langer hoe erger. "O, Paul!" zeide ik, "wat is het toch een vreeselijk
ding kinderen te hebben, die niet de onze zijn!" Paul zeide tot mij:
"Mijn beste Milly, als het kinderen van God zijn, doet het er weinig
toe of zij al of niet zijn van ons; zij kunnen daarom toch erfgenamen
van het Koningrijk zijn, Milly." Wel, toen Paul's meesteres stierf,
gaf zij hem de vrijheid, en hij kreeg voor zich een klein plaatsje,
omstreeks veertien mijlen van Washington; en zij lieten mij daar
met hem wonen, en ik nam mijn werk meê naar huis; want zij stelden
dat vertrouwen in mij, daar zij altijd wisten, dat, wat ik zeide te
zullen doen, even goed gedaan was alsof zij het hadden zien doen. Ik
had doorgaans naaiwerk: soms een geheel hemd op een dag te maken--gij
weet het was grof,--of een paar lakens of iets van dien aard; maar
wat het ook was, ik kreeg het altijd gedaan. Dan had ik nog al mijn
huiswerk te doen en voor de kleinen te zorgen; en dikwijls heb ik
na tienen, de kleederen van mijne kinderen genomen en ze gewasschen
en gestreken laat in den nacht, omdat ik niet dulden kon dat mijne
kinderen er slordig uitzagen,--altijd wilde ik dat ze helder en schoon
voor den dag kwamen, en ik bragt hen groot en leerde hen zoo goed
ik maar kon. Maar niemand kan nagaan wat ik leed; ik zag nooit een
blanke op de plaats komen of ik dacht: kijk, die komt om naar mijne
kinderen te zien; en wanneer ik een blanke voorbij zag gaan, heb ik
mijne kinderen naar binnen geroepen en ze weggestopt, uit vrees dat
hij ze zou zien en willen koopen. O mevrouw, ik heb zoo veel, o zoo
veel uitgestaan! Ik heb dit zware kruis jaren lang gedragen!"

"Maar," zeide ik, "de Heer is met u geweest."

Zij antwoordde met grooten nadruk: "Mevrouw, als de Heer mij niet
ondersteund had, zou ik op dit oogenblik niet meer in leven zijn. O,
mijn hart is dikwijls zoo bezwaard geweest, dat het scheen alsof ik
moest sterven; en dan heb ik mij voor den troon der genade geworpen,
en als ik daarvoor geheel mijn hart had uitgestort, brak er het licht
in door, en gevoelde ik, dat ik nog een beetje langer leven kon!"

Dit zijn hare eigene woorden. Zij had dikwijls eene krachtige en
bijzonder fraaije manier om zich uit te drukken, waardoor alles wat
zij zeide een sterken indruk naliet.

Paul en Milly Edmondson bezochten beide getrouw de Methodische
Bisschoppelijke kerk te Washington, en allen die hen kenden getuigen
eenparig van hen, dat zij een vlekkeloos leven leidden en innig
godsdienstig waren. In hunne eenvoudige hut, door netheid en orde
opgeluisterd, en des morgens en avonds door het gebed geheiligd,
bragten zij, naar hun beste vermogen hunne kinderen op, in de kennis en
vereering van den Heer, om op de slavenmarkt verkocht te worden. Zij
achtten zich slechts al te gelukkig, als het een na het ander den
ouderdom bereikte om verkocht te worden, dat zij aan familiën in de
nabijheid verhuurd werden, en niet in handen vielen van den handelaar,
om naar de zuidelijke markt gedreven te worden.

De moeder, die met gestadigen maar onderdrukten angst den bitteren
last der slavernij, die op haar lag, gevoelde, was gewoon om, zoo
als zij aan de schrijfster verhaalde, hare dochters op deze wijze
te waarschuwen:

"Nu, meisjes, zorgt dat gij nooit de smart kent die ik lijd. Trouwt
nooit voor dat gij in vrijheid zijt. Trouwt nooit om moeders te worden
van kinderen die de uwe niet zijn."

Als een gevolg van deze opvoeding, bragten enkele van hare oudste
dochters, in vereeniging met de jonge mannen, waarmede zij verbonden
waren, de noodige gelden bijeen om zich vrij te koopen eer zij gehuwd
waren. Eene dezer jonge vrouwen was, op het oogenblik dat zij het
geld voor hare vrijheid betaalde, van zulk een zwakke gezondheid, dat
de doctor haar zeide, dat ze nog maar enkele maanden te leven had,
en ried haar aan, haar geld te behouden en het aan te wenden om het
zich zoo gemakkelijk mogelijk te maken. Zij antwoordde:

"Al had ik nog maar twee uren te leven, zou ik het betalen om vrij
te sterven."

Indien dit een buitensporige waarde aan vrijheid hechten was, zoo
behoeft dit toch daarom door geen Amerikaan gezegd te worden.

Al de zonen en dochteren van dit gezin onderscheidden zich zoo wel
door hunne ligchamelijke als zedelijke ontwikkeling, en golden dus
buitengemeen hoog op de markt. De geheele familie, berekend naar
de marktprijzen die er voor enkele leden van besteed waren, kon op
eene waarde van 15,000 dollars geschat worden. Zij kenmerkten zich
door verstand, eerlijkheid en getrouwheid, maar bovenal door eene
innige gehechtheid aan elkander. Deze kinderen, zoo vol bevatting,
werden alle als slaven gehouden in de stad Washington, de hoofdstad
waar ons nationaal bestuur is gevestigd. De hooge waarde die hunne
eigene moeder hen in de vrijheid leerde stellen, moest natuurlijk
aangewakkerd en versterkt worden door allerhande aanspraken,
plegtigheden en redevoeringen, die, gelijk bekend is, gedurig bij
deze en gene gelegenheid in onze nationale hoofdstad gehouden worden.

Op den 13den April kwam de kleine schoener de Parel, onder bevel van
Daniel Drayton, in de Potomak-rivier te Washington voor anker.

De tijding van eene omwenteling in Frankrijk, en de vestiging eener
democratische regering was juist aangekomen en geheel Washington was
in rep en roer om de zegepraal der Vrijheid te vieren.

Tusschen de boomen in de allée waren fantastische veelkleurige
lantaarnen gehangen; de trommels werden geroerd, de muziekcorpsen
lieten zich hooren, de woningen van den President en andere hooge
staatsbeambten waren verlicht, en mannen, vrouwen en kinderen waren
allen op de been om den optogt te zien en deel te nemen aan het
gejubel der vrijheid, waar de lucht van weergalmde. Al de slaven
van de stad, levendig, fantastisch, gevoelig en ligt opgewonden als
ze zijn door muziek en verblindende schouwspelen, luisterden, keken
en verlustigden zich natuurlijk overal vol onwetende blijdschap. Al
de hoofden van de departementen, senatoren, vertegenwoordigers en
grootwaardigheidbekleeders van allerhanden aard, togen in optogt
naar een opengebleven plek van Pennsylvania Avenue, en hielden daar
toespraken vol gelukwenschingen over den voortgang der algemeene
vrijheid. Met ongehoorde onvoorzigtigheid ontboezemden daar de
krachtigste verdedigers van de instelling der slavernij voor de
luisterende menigte, zoowel zwarten als blanken, lijfeigenen als
vrijen, de oproerigste en meest ophitsende gevoelens. Zulke bij
voorbeeld, als de volgende taal van den honorable Frederik P. Stanton
van Tennessee:


    "Wij planten inderdaad onze beginselen niet voort door middel van
    het zwaard; maar in éénen zin zijn wij propagandisten. Het is niet
    onze schuld, dat wij zoo bestaan. Ons voorbeeld is besmettelijk. In
    de afdeeling van dit groote land, waar ik woon, aan de oevers van
    den magtigen Mississippi, bezitten wij het ware zinnebeeld van den
    boom der vrijheid. Daar ziet gij hoe het reusachtige katoenbosch
    zijne takken naar al de hemelstreken uitspreidt. Somtijds woelt
    de stroom zijne wortels bloot, en gij ziet hoe hij ze ver in de
    rondte uitstrekt en ze tot eene onmetelijke diepte in den grond
    laat binnendringen. Wanneer de tijd der rijpheid gekomen is, is de
    lucht met vezelen vervuld, die naar iedere rigting henenstuiven,
    en op hare ligte wieken de levende zaden van den magtigen boom
    met zich voeren. Aldus zijn de zaden der vrijheid uit den boom
    onzer vrijheden voortgesproten; zij vervullen de lucht; zij zijn
    naar alle deelen van den bewoonden aardbodem verspreid; en zelfs
    zijn zij bestemd om in de barre zandwoestijnen der dwingelandij
    wortel te schieten. De boom der vrijheid zal alom opwassen en de
    volkeren zullen zich in zijne schaduw ter ruste leggen."


Senator Foote, van Mississippi, gebruikte eveneens de volgende woorden:


    "Zoodanig is de buitengewone loop der gebeurtenissen in Frankrijk
    en Europa, gedurende de beide laatste maanden geweest, dat,
    hoe oplettender wij het tooneel overzien, hetwelk zich voor
    onze blikken uitbreidt, en hoe strenger wij het gedrag van
    de acteurs die er optreden onderzoeken, des te vaster onze
    overtuiging gegrondvest wordt, dat het niet falen kan of het
    roemvolle werk, hetwelk zoo heerlijk is aangevangen, moet even
    heerlijk voleindigd worden; dat de tijd der DWINGELANDEN EN DER
    SLAVERNIJ haastig ten einde spoedt; en dat het gelukkige tijdperk,
    hetwelk door de algemeene bevrijding der menschen uit de ketens
    der burgerlijke verdrukking, en de erkenning in alle landen van
    de groote beginselen der volks-souvereiniteit, gelijkheid en
    BROEDERSCHAP, gekenmerkt wordt, blijkbaar is aangebroken."


Kan het iemand na dit alles verwonderen, dat zeven en zeventig
der verstandigste jonge slaven, zoo mannen als vrouwen, in de stad
Washington, den heer Foote en zijne medesenatoren eerlijk bij hun woord
houdende, en geloovende dat de tijd van dwingelandij en slavernij ten
einde spoedde, zich vereenigden en eene poging aanwendden om hun deel
te erlangen in dit rijk van algemeene broederschap?

De schoener de Parel lag in de haven en men bevond, dat kapitein
Drayton een menschelijk hart bezat. Misschien had ook hij de
redevoeringen in Pennsylvania Avenue aangehoord en in de onschuld van
zijn hart geloofd, dat iemand, die werkelijk iets deed om algemeene
gelijkheid te bevorderen, niet slechter was dan zij die er enkel
redevoeringen over hielden.

Drayton was er toe overgehaald om dezen zeven en zeventig slaven te
vergunnen, zich in het ruim van zijn vaartuig te verbergen, en onder
deze bevonden zich zes kinderen van Paul en Milly Edmondson.

Wat er verder geschiedde zal nu worden medegedeeld volgens het
verhaal van Mary en Emily Edmondson, door de dame bij wier familie
de schrijfster haar ter opvoeding geplaatst had.

Eenige voorafgaande inlichtingen zullen echter noodig zijn tot goed
begrip van het verhaal.

Een achtingswaardige kleurling, Daniel Bell genaamd, die zich-zelf had
vrij gekocht, woonde te Washington. Zijne vrouw en hare acht kinderen
waren door haar meester op zijn doodbed in vrijheid gesteld. De
erfgenamen trachtten het testament te verbreken, op grond dat hij,
op het oogenblik toen het gemaakt werd, niet bij zijn volle verstand
was. De overheidspersoon, voor wien het was verleden, was echter
door zijne persoonlijke bekendheid met den toestand van den man op
dat tijdstip, in staat hun voornemen te verijdelen; het huisgezin
leefde dus eenige jaren in volkomene vrijheid. Bij den dood van
dezen overheidspersoon, bragten de erfgenamen de zaak op nieuw voor
het geregtshof, en daar het scheen dat de zaak ten nadeele van het
gezin zou worden uitgewezen, zoo besloten zij, zich van hun wettig
regt te verzekeren door de vlugt, en bestelden plaatsen aan boord van
kapitein Drayton's vaartuig. Een aantal hunner makkers en vrienden,
waarschijnlijk aangespoord door de plaats gehad hebbende demonstratiën
ten voordeele der vrijheid, vroegen verlof hen op hunne vlugt te
vergezellen. De zaden van het katoenbosch verspreidden zich overal,
en ontloken in aller harten; zoodat in den aan gebeurtenissen rijken
avond van den 15den April 1848, niet minder dan zeven en zeventig
mannen, vrouwen en kinderen met kloppende harten, en in het diepste
geheim, zich verscholen in het ruim van den kleinen schoener, en
kapitein Drayton was zoo goddeloos, dat hij, al ware er zijn leven
meê gemoeid, tot niemand hunner "neen" kon zeggen.

Richard Edmondson had reeds lang getracht zich vrij te koopen; had
er van 's morgens vroeg tot 's avonds laat voor gearbeid, maar de
daarvoor gestelde prijs was zoo hoog, dat hij wanhoopte dien ooit te
zullen verwerven. Dezen avond meenden hij en zijne drie broeders,
dat, als het rijk van algemeene broederschap aangevangen, en dat
der tirannen en der slavernij geëindigd was, zij voor zich en hunne
zusters dat heilige geschenk der vrijheid konden aannemen, waarvan
aan geheel Washington, twee avonden te voren, was verkondigd, dat
het de bijzondere bestemming van Amerika was, het aan alle natiën
te verschaffen. Hunne beide zusters, zestien en veertien jaar oud,
waren aan familiën in de stad verhuurd. Dezen avond begaf zich
Samuel Edmondson naar het huis waar Emily woonde, en deelde haar het
voorgenomen plan mede.

"Maar wat zal moeder wel denken?" zeide Emily.

"Houd u niet op met aan haar te denken; zij zal veel liever zien
dat wij vrij zijn, dan dat wij tijd verspillen met er haar over
te spreken."

"Nu dan, als Mary wil, wil ik ook."

De meisjes geven als eene reden van haar verlangen om te vlugten,
op, dat, ofschoon zij nooit mishandelingen ondergaan hadden of
onvriendelijk behandeld waren, het haar echter bekend was, dat zij den
een of anderen dag tot harde slavernij konden verkocht en gescheiden
worden van al wat haar lief was.

Zij begaven zich dus allen aan boord van de Parel, die op eenigen
afstand van de plaats, waar de schepen gewoonlijk aanleggen,
geankerd lag. Daar troffen zij een gezelschap van slaven, zeven en
zeventig in getal, aan. 's Nachts ten twaalf ure werden de zeilen
van den kleinen schoener in stilte geheschen en gleed het vaartuig,
met zijne vreesachtige en geheimzinnige vracht, den stroom af. Eene
frissche koelte verhief zich en ten elf ure van den volgenden nacht,
was men twee honderd mijlen ver van Washington verwijderd en begon
men te gelooven dat men de vrijheid verkregen had.

Zij ankerden in een plaats, Cornfield-Harbour geheeten, met het
voornemen, om het aanbreken van den morgen af te wachten. Allen lagen
vredig en wel te rusten, door het geschommel van het vaartuig en het
gekabbel van het water, in slaap gewiegd.

Maar 's nachts ten twee ure werden zij gewekt door een geweldig
geschermutsel, geschreeuw, gevloek en gesteun op het dek. Een stoomboot
was hen nagezonden en had hen ingehaald, en de kleine schoener was
door een woedenden hoop gewapenden aan boord geklampt.

In één oogenblik waren de kapitein, de stuurman en al het volk gegrepen
en gekneveld, onder de vreeselijkste vloeken en bedreigingen. Toen zij,
razende en vloekende de luiken van de weêrlooze gevangenen beneden
openrukten, trad Richard Edmondson naar voren, en sprak hun op een
bedaarden toon toe: "Mijne heeren, maakt geen ongelukken; wij zijn
allen hier." Allen onder de slaven, uitgezonderd deze, waren zoo stil
als de wanhoop hen maar maken kon; er werd door niemand hunner een
enkel woord geuit. De mannen werden allen gebonden en op het stoomschip
overgebragt, de vrouwen werden aan boord van den schoener gelaten,
die op sleeptouw werd genomen.

De aanleiding tot hunne gevangenneming werd op de volgende wijze
verklaard.--Den morgen nadat zij waren uitgezeild, misten een aantal
familiën in Washington hunne slaven, en dit voorval verwekte niet
minder opschudding, dan twee dagen vroeger de bevrijding van Frankrijk
had te weeg gebragt. Dien tijd hadden zij op de vriendelijkste wijze
geluisterd naar de verdediging, dat het rijk der slavernij ten einde
spoedde, omdat zij niet het geringste denkbeeld hadden, dat die taal
iets te beteekenen had; en zij waren ten sterkste getroffen door de
practische toepassing er van. Over de honderd mannen stegen te paard,
om in den omtrek deze nieuwe leerlingen van het leerstelsel der
algemeene emancipatie na te zetten. Maar een kleurling, Judson Diggs
geheeten, verried den geheelen aanleg. Hij was toornig geworden, omdat,
toen hij eene arme vrouw met haar goed naar de boot had gebragt, zij
niet in staat was geweest hem de vijf en twintig centen te betalen,
die hij geëischt had. Daarom verhaalde hij deze bewonderaars van
algemeene broederschap, dat zij niet naar buiten behoefden te rijden,
daar hunne slaven de rivier waren afgezakt, en op dit oogenblik toch
ver genoeg waren. Terstond werd een stoomboot met twee honderd soldaten
bemand en uitgezonden om hen na te zetten.

Toen het schip met de gevangen slaven aan wal kwam, greep er eene
geweldige opschudding in de stad plaats. De mannen werden, twee
aan twee gebonden, door de stad gedreven. Van alle kanten werden
zij bespot, beschimpt en uitgejouwd. Iemand vroeg aan een van de
meisjes: "of zij het niet prettig vond om gevat te worden als zij was
weggeloopen?" en een ander vroeg haar: "of het haar niet speet?" Zij
antwoordde: "Neen, als ik het morgen weêr doen kon, zou ik hetzelfde
doen." De man keerde zich tot een der omstanders en zeide: "Heeft ze
geen courage?"

Maar het meest was men op Drayton en Sayres gebeten, den kapitein en
den stuurman van het vaartuig. Booswichten met dolken en pistolen
gewapend, schoolden rondom hen bijeen en braakten de hevigste
bedreigingen uit. Een van hen drong zoo digt bij Drayton, dat hij hem
in het oor sneed, hetwelk Emily zag dat bloedde. Intusschen mengden
zich onder de menigte een aantal betrekkingen der gevangenen, die,
daar zij hen als zoo vele veroordeelde slagtoffers beschouwden,
over hen weenden en jammerden. Een schoonbroeder der Edmondsons
werd zoo van smart overweldigd toen hij ze ontwaarde, dat hij op
de straat in zwijm viel en bewusteloos naar huis werd gedragen. Het
droevige nieuws drong tot de hut van Paul en Milly Edmondson door,
en wetende dat al hunne kinderen nu waarschijnlijk voor de zuidelijke
markt zouden bestemd worden, lieten zij den vrijen teugel aan hunne
smart. "O, welk een dag was dat!" zeide de oude moeder, toen zij dat
tooneel voor de schrijfster beschreef. "Ik kon geen enkele bete meer
over mijne lippen brengen. Paul en ik, wij vastten en riepen den Heer
nacht en dag aan, om den wille onzer arme kinderen!"

De algemeene opinie van de stad sloeg tot de innigste verontwaardiging
over. Het ging van mond tot mond, dat zij zacht waren behandeld
en nooit eene mishandeling ondergaan hadden; en wat kon er hen toe
gebragt hebben, om te trachten hunne vrijheid te erlangen? Alles wat
de heer Stanton gezegd had van den langzaam voortgaanden invloed
dor Amerikaansche instellingen en al zijne aardige vergelijkingen
van de zaden der katoenbosschen, schenen geheel en al aan het
geheugen der burgers ontsnapt te zijn, en zij konden in de poging
van dit volk om zich te bevrijden, niets anders dan de verregaandste
snoodheid zien. Een aantal raadde hunne eigenaren aan dat zij hun geen
vergiffenis schenken zouden--dat er geen genade moest bewezen worden,
maar dat zij op staanden voet moesten worden overgegeven in handen
der handelaars, om naar de zuidelijke markt te worden gebragt--dat
Siberië der onverantwoordelijke dwingelanden van Amerika. Toen al
de gevangenen in de gevangenis waren geworpen, kwamen de eigenaars
derwaarts, om onder eede te verklaren dat zijn hun eigendom waren,
en de eigendom werd ook opgeroepen om onder eede te verklaren, wie
hunne meesters waren. Met hen kwamen ook de gehuwde zusters van
Mary en Emily; maar het werd haar niet toegestaan een voet in de
gevangenis te zetten. De meisjes gluurden door de ijzeren traliën
der vensters van de derde verdieping en zagen hare zusters beneden,
die op de plaats stonden te weenen.

De voogd der Edmondsons, die voor den wettigen eigenaar optrad,
oogenschijnlijk door hunne smart getroffen, beloofde hunne familie
en vrienden, die, zoo mogelijk, hen wenschten te koopen, dat zij den
volgenden morgen daartoe gelegenheid zouden hebben. Misschien was
hij op dat oogenblik voornemens ze hem te geven; maar, toen Bruin
en Hill, de houders van het groote slavenkoophuis in Alexandria, hen
vier duizend vijf honderd dollars voor de zes kinderen boden, waren
zij onherroepelijk vóór den volgenden morgen verkocht. Bruin wilde
naar geene voorslagen hooren, door eenige hunner vrienden gedaan. De
dame, bij wie Mary gewoond had, bood duizend dollars voor haar, maar
Bruin sloeg het aanbod af, zeggende: dat hij het dubbel van die som
op de markt van New-Orleans van haar maken kon. Hij zeide, dat hij
al twaalf jaar lang het oog op die familie gehad had, en beloofd had
ze te zullen koopen, als ze maar te koop kwamen.

Terwijl de meisjes in de gevangenis waren, hadden zij bedden noch
stoelen, en slechts ieder een deken, schoon de nachten verstijvend
waren; maar vernemende dat de vertrekken beneden, waar hare broeders
waren opgesloten, nog kouder waren, en dat men hun daar geen dekens
gegeven had, zonden zij er de hare heen. Des morgens werd het haar
vergund eenige oogenblikken op de plaats te wandelen, en van dat
oogenblik maakten zij gebruik om naar het venster van het vertrek
harer broeders te snellen, hun goeden morgen te wenschen en door de
traliën heen te kussen.

Donderdag avond ten tien ure deed men hare broeders handboeijen
aan, en werden zij met hunne zusters door hunne nieuwe eigenaars op
wagens geplaatst, naar Alexandria vervoerd en in eene gevangenis, een
"Georgia Pen" genaamd, geworpen. De meisjes werden alleen in een groot
vertrek gelaten, waar eene volslagene duisternis heerschte, zonder
bed of deken, waar zij den nacht weenende en zuchtende doorbragten,
in volslagene onbekendheid met het lot harer broeders. 's Morgens
ten acht ure werden zij geroepen om te ontbijten, toen zij tot hare
groote vertroosting ontdekten, dat hare vier broeders met haar in
deze zelfde gevangenis waren opgesloten.

Hier bleven zij ongeveer vier weken, terwijl het haar doorgaans
vergund werd over dag bij hare broeders te verblijven en des nachts
naar haar eigen vertrek terug te keeren. Hare broeders waren ten
hoogste bezorgd over haar, daar zij bevreesd waren, dat zij in het
Zuiden zouden worden verkocht. Samuel vooral was zeer neêrgedrukt,
daar hij de hoofdbewerker van haar ongeluk was. Hij zeide menigmalen,
dat hij met blijdschap voor haar wilde sterven, als dit haar redden
kon van het lot, dat hij duchtte. Hij weende bijna den ganschen tijd,
schoon hij in hare tegenwoordigheid zijne tranen zocht te bedwingen.

Inmiddels werden zij in de gevangenis gebezigd om voor dertien man
te wasschen, ofschoon hare broeders een groot deel van haar werk op
zich namen. Eer zij de gevangenis verlieten, werden zij gemeten en
hun signalement opgemaakt door hunne eigenaars. Eindelijk werden
zij naar buiten gebragt, den broeders de handboeijen aangedaan,
en alle aan boord van een stoomboot gebragt, waarop zich ongeveer
veertig slaven, meest mannen, bevonden, die naar Baltimore werden
vervoerd. De reis duurde een etmaal. Toen zij te Baltimore aankwamen,
werden zij in een slaven-schuthok geworpen dat aan een compagnon
van Bruin en Hill toebehoorde. Hij was een ruwe, lompe kerel,
die gewoonlijk de goddeloosste taal uitsloeg, en verschrikkelijk
gemeen en beleedigend in zijne aanmerkingen omtrent vrouwen was. Hier
werd het hun verboden met elkander te bidden, zooals zij tot nu toe
waren gewoon geweest. Maar door des morgens zeer vroeg op te staan,
maakten zij zich een oogenblik ten nutte, waarin zij hunne gewoonte
ongestoord konden opvolgen. Zij, en vier of vijf andere vrouwen, in
de gevangenis, kwamen voor het aanbreken van den dag bij elkander om
hare harten uit te storten voor de Toevlugt van iederen bedrukte van
ziel; en in deze gebeden gedacht men de hardvochtige slavenhandelaars
iederen dag. De broeders van Mary en Emily gedroegen zich zeer lief en
hartelijk jegens hunne zusters, hetgeen een grooten invloed uitoefende
op de andere mannen die met hen waren.

In deze plaats werden zij bekend met Tante Rachel, eene zeer
godvreezende vrouw van middelbaren leeftijd, die men van haar man
gescheiden, verkocht en in de gevangenis geworpen had. Haar echtgenoot
kwam menigmalen naar de gevangenis en den handelaar smeeken haar
aan zijne meesters te verkoopen, die hij meende dat genegen waren
haar te koopen, als de prijs niet al te hoog was. Maar hij werd met
vreeselijke bedreigingen en vloeken weggejaagd. Zij bleven ongeveer
drie weken in Baltimore.

De vrienden in Washington, ofschoon tot nog toe niet geslaagd in hunne
pogingen om het gezin te bevrijden, waren nog altijd ten hunnen behoeve
werkzaam; en op zekeren avond werd er een berigt met de telegraaf
overgebragt, inhoudende, dat den volgenden morgen met den spoortrein
iemand zou komen om een bod te doen voor het gezin en dat een gedeelte
van het geld gereed lag. Maar de handelaar was onverbiddelijk; en
den volgenden morgen, één uur vóór de aankomst van den trein, werden
zij allen ingescheept aan boord van de brik de Unie, die onder zeil
lag naar New-Orleans. De bode kwam en bragt negen honderd dollars in
klinkende specie mede, het geschenk van een kleinzoon van John Jacob
Astor. Deze som was bepaaldelijk bestemd voor den aankoop van Richard
Edmondson, daar zijne vrouw en kinderen in Washington ziek lagen;
en de handelaar wilde de meisjes op geenerhande voorwaarde verkoopen,
ja wilde zelfs niet dulden, dat Richard van de brik werd teruggebragt,
die nog voor anker lag. De koop was evenwel gesloten en het geld in
Baltimore gedeponeerd.

Op deze brik werden de elf vrouwen in een zeer eng verblijf geplaatst
en de dertig of veertig mannen in een daaraan grenzend. Emily was
gedurende den geheelen overtogt geweldig zeeziek en hare broeders
vreesden dat zij bezwijken zou. Zij droegen haar gewoonlijk naar
boven en naar onder, kochten eenige kleine versnaperingen voor hare
zusters en droegen alle mogelijke zorg voor haar.

Aanhoudende tegenwinden voerden hen gedurig terug; en in hunne
bijeenkomsten tot het gebed, die zij iederen avond hielden, waren
zij gewoon te bidden, dat de tegenwinden hen naar New-York mogten
wederbrengen, en een van de matrozen verklaarde, dat indien zij tot
op honderd mijlen afstands van New-York konden komen, en de slaven
hen wilden bijstaan, hij den kapitein van kant zou maken, en hen in
New-York-zelve binnen brengen.

Toen zij digt bij Key West kwamen, seinden zij om een loods, daar de
kapitein bevreesd was voor de blinde klippen van die plaats en hij
niet wist hoe ze te ontkomen. Toen de loodsboot naderde, werden al
de slaven beneden opgesloten en een zwaar zeildoek over het groote
luik gespannen, waardoor zij van alle lucht verstoken werden, en bijna
stikten. De kapitein en de loods onderhandelden een geruimen tijd over
den prijs en er volgde eenig krakeel, daar de kapitein ongeneigd was
de door den loods gevraagde som te geven; gedurende al dien tijd was
het lijden beneden ondragelijk. De vrouwen geraakten zoo uitgeput,
dat zij meest allen buiten kennis waren, en de toestand der mannen
was niet veel beter, schoon zij beproefden met een stuk hout eenige
gaten aan hunnen kant in het zeildoek te maken, ten einde eenige
lucht in te laten, maar slechts een paar van de sterksten mogt het
gelukken hierin te slagen. Eenigen hunner schreeuwden om hulp zoo
lang hunne krachten het toelieten; en eindelijk, na hetgeen hun
een schier eindelooze zamenkomst toescheen, vertrok de loods, die
weigerde hen bij te staan; het zeildoek werd weggenomen, en de brik
verpligt te wenden en een anderen koers te nemen. Daarop kroop de een
na den ander, toen hij weder was bijgekomen en genoegzame kracht had,
op het dek. Mary en Emily werden door hare broeders zoo spoedig zij
daartoe maar in staat waren, naar boven gedragen.

Kort hierop begon de voorraad van levensmiddelen te verminderen,
en kwam er gebrek aan water, zoodat de slaven op rantsoen van een
maatje daags werden gesteld. De matrozen kregen ieder een kwart en
gaven dikwijls een pint er van aan de Edmondsons voor hunne zusters,
die het met de andere vrouwen deelden, zoo als zij altijd met iedere
kleinigheid deden, welke zij op dergelijke wijze ontvingen.

Den dag toen zij aan den mond van den Mississippi kwamen, stak er een
geweldige storm op en verhieven zich de golven bergenhoog, zoodat,
toen de loodsboot naderde, het nu en dan was of zij door den afgrond
verzwolgen en dan weder opgeworpen werd om op nieuw door de diepte
verslonden te worden. Eindelijk werden zij in en op de rivier door eene
stoomboot geboegseerd en zagen daar voor het eerst katoenplantages,
waarin geheele troepen slaven aan den arbeid waren.

Zij kwamen in den nacht te New-Orleans aan, en omstreeks tien ure
van den volgenden morgen werden zij ontscheept en moesten zij zich
naar de zoogenaamde uitstalkamers begeven; op de plaats komende,
vonden zij daar een aantal mannen en vrouwen in de rondte zitten met
zulke droevige gezigten, dat Emily weldra begon te schreijen, waarop
een opzigter haar te gemoet trad en haar onder de kin streek en haar
verzocht "met huilen op te houden, of dat hij haar anders iets geven
zou waarom zij huilen kon." Vervolgens haar naar iets heen wijzende,
zeide hij "dat daar de Calaboos was, waar diegenen die zich niet goed
gedroegen gegeeseld werden." Niet zoo ras was hij verdwenen of een
slavin kwam naar haar toe en ried haar een vrolijk gezigt te zetten,
als zij het maar eenigzins kon, daar dit verre weg het beste voor haar
zijn zou. Spoedig kwam een van hare broeders haar vragen wat de vrouw
haar gezegd had, en toen zij het hem had verhaald, ried hij Emily aan,
haren raad op te volgen, en wenschte hij er zelf voordeel mede te doen.

Dien eigen avond werd het hair der vier broeders kort geknipt,
hunne knevels afgeschoren, en hunne gewone kleeding verwisseld met
een blaauwe buis en broek, door al hetwelk zij zulk eene verandering
ondergingen, dat hunne zusters hen op dat gezigt niet herkenden. Daarop
werden zij drie achtereenvolgende dagen genoodzaakt zich in een open
portaal voor aan de straat te vertoonen, om door de voorbijgangers
te worden opgemerkt; uitgenomen als er een afgemat was, wanneer
zij voor een poosje naar binnen mogten gaan, en een ander hunne
plaats innemen. Wanneer er echter koopers kwamen, werd zij in de
verkoopzaal op rijen ten toon gesteld en aan ruwe scherts en schimp
prijs gegeven. Als iemand gading had in een of ander meisje uit den
hoop, riep hij haar tot zich, pakte hij haar beet, deed haar mond open,
bezag hare tanden en betastte haar op eene ruwe wijze, terwijl hij over
het algemeen smerige aanmerkingen maakte; en zij moest ze aanhooren en
verduren zonder den minsten tegenstand. Mary en Emily beklaagden zich
bij hare broeders, dat zij zich aan zulk eene behandeling niet konden
onderwerpen. Zij spraken er met Wilson over, een der compagnons van
Bruin en Hill, die met het opzigt over de slaven in deze gevangenis
belast waren. Zij werden hierop met meer kieschheid behandeld.

Een ander broeder der meisjes, Hamilton genaamd, was slaaf geweest in
of bij New Orleans en had zich juist voor duizend dollars vrijgekocht;
dat geld had hij reeds vroeger eens voor zich verdiend, maar men had
het hem toen afgenomen. Daar Richard nu werkelijk vrij was dewijl het
losgeld voor hem in Baltimore was gedeponeerd, vond hij hem daags na
hunne aankomst te New-Orleans uit en bragt hem naar de gevangenis om
zijne broeders en zusters te bezoeken. De ontmoeting was boven alle
beschrijving aandoenlijk.

Hij had zijne zuster Emily vroeger nooit gezien, daar hij voor hare
geboorte uit het huis zijner ouders verkocht was.

In het verblijf der meisjes bevonden zich 's nachts tusschen de
twintig en dertig vrouwen, die allen op den blooten vloer sliepen,
ieder slechts met een deken. Eenige dagen later kwam er tijding (die
eigenlijk onjuist was) dat de helft van het geld was bijeengebragt
om Mary en Emily vrij te koopen. Daarop werd het haar, op dringend
verzoek harer broeders, vergund, naar het huis harer vrije broeders te
gaan, om den nacht door te brengen, en des morgens terug te keeren,
daar zij veel van de moskieten en andere insecten geleden hadden en
hare voeten gezwollen en vol builen waren.

Terwijl zij in deze gevangenis vertoefden, vernamen zij een aantal
voorvallen van vreeselijke wreedheid, ja vielen er zelfs onder hunne
oogen voor. Twee slaven, een vrouw en een jongen, werden, terwijl zij
er in waren, dood gegeeseld, ofschoon zij niet in hetzelfde schuthok
waren, of aan denzelfden handelaar als zij toebehoorden.

Niemand van de slaven was het vergund, op den dag een oog te luiken,
en somtijds werden kleine kinderen die den geheelen dag ledig zaten
of stonden, zoo slaperig, dat zij hunne oogen niet konden openhouden;
maar als de opzigter hen daarop betrapte, werden zij onbarmhartig
geslagen. Mary en Emily hielden hen gewoonlijk in het oog, en lieten
hen slapen tot dat zij de opzigters hoorden aankomen, en dan maakten
zij ze wakker en deden hen in een oogenblik overeind springen.

Eene jonge vrouw, die door de handelaars tot het ergste doel verkocht
was, was teruggekeerd, daar zij niet gelukkig genoeg was geweest haar
kooper te bevallen; en, gelijk in dergelijke gevallen de gewoonte is,
werd zij zoo gruwelijk gegeeseld--dat er versterving in een gedeelte
van haar vleesch ontstond, en men aan haar leven wanhoopte. Toen Mary
en Emily voor het eerst te New-Orleans aankwamen, zagen en spraken zij
haar. Zij was toen juist begonnen op te zitten, zag er zeer tenger
en mooi uit, met fraai regt hair, dat eertijds lang was geweest,
maar door hare onbeschofte pijnigers was afgesneden.

De opzigter, die haar gegeeseld had, zeide, ten hunne aanhooren, dat
hij een ander meisje nooit zoo geeselen zou, want het was te veel
voor iemand om te zeggen. Zij veronderstelden, dat de reden waarom
hij dit beloofde, daarin gelegen was, dat hij verpligt was haar op te
passen en daardoor getuige was van haar lijden. Zij was van Alexandria,
maar zij hadden haar naam vergeten.

Een jonge man en vrouw, die met hen in de gevangenis waren, en die
met elkander verbonden waren om te trouwen, en aan verschillende
meesters verkocht werden, waren zoo ter neêrgeslagen bij hunne
scheiding, dat zij niet goed werkten of konden werken, en de jonge
man werd spoedig teruggezonden met de klagt, dat hij niet aan het doel
beantwoordde. Natuurlijk moest het geld teruggegeven en hij gegeeseld
worden. Hij werd veroordeeld om een week lang iederen avond te worden
gegeeseld, en, nadat hij twee honderd slagen van den opzigter had
ontvangen, werd ieder der mannelijke slaven die in de gevangenis
waren, gedwongen om hem uit al zijne magt vijf slagen toe te brengen,
op straffe van zelf te worden gegeeseld. De jonge vrouw werd eveneens
teruggezonden met een briefje van hare nieuwe meesteres, waarin zij
verzocht, dat haar een zeker getal slagen zou worden toegediend, en
tevens het geld was gesloten, dat daarvoor stond; aan welk verzoek
op staanden voet voldaan werd.

Terwijl zij in New Orleans waren, zagen zij reeksen van aan elkander
geketende vrouwen de straten schoonmaken, waarvan sommige een zwaren
ijzeren kogel aan haar keten medesleepten; eene soort van straf,
over het algemeen in zwang voor werkmeiden, die hare meesteressen
mishaagd hadden.

Hamilton Edmondson, de broeder die zich-zelf had vrijgekocht, wendde
alle mogelijke pogingen aan om zijne broeders en zusters in New
Orleans een goed huis te bezorgen, zoodat zij niet ver van elkander
behoefden gescheiden te worden. Op zekeren dag nam Mr. Wilson, de
opzigter, Samuel met zich mede in een rijtuig en keerde zonder hem
terug. De broeders en zusters bemerkten spoedig, dat hij verkocht en
de Hemel wist waarheen gegaan was; maar het was hem op straffe van
zware kastijding verboden te weenen, of zelfs een droevig gezigt te
vertoonen. Tot hunne groote vreugde kwam hij echter den volgenden dag
bij hen in de gevangenis, en verhaalde hun, dat hij een goed huis in
de stad bij een Engelschman had gekregen, die duizend dollars voor
hem besteed had.

Nadat zij drie weken in deze gevangenis hadden doorgebragt, deelde
men de Edmondsons mede, dat door het toenemen van de gele koorts in
de stad, en doordien zij nog niet geacclimateerd waren, het voor
hen gevaarlijk werd om hier langer te blijven; en dat daarenboven
door dit alles de koopers weinig lust hadden om hooge prijzen te
besteden. Sommige slaven in het schuthok waren reeds ziek; eenige
hunner oud, arm en morsig, en daardoor grootelijks vatbaar voor
ziekte. Richard Edmondson was reeds vrijgekocht en moest dus worden
teruggezonden, en alles wel bezien oordeelde men het best om zonder
dralen een troep te maken en naar Baltimore te zenden.

De Edmondsons ontvingen dit berigt met groote blijdschap, want het was
hun niet onbekend gebleven dat het geld, hetwelk bijeen gebragt werd
om hen vrij te koopen, al vrij wat geklommen was. Hun broeder, die in
vrijheid was, voorzag hen van menig gemak voor dezen togt, zoo als een
matras, dekens, lakens en allerhande soort van eet- en drinkwaren; en,
door hunne vrienden naar het schip uitgeleide gedaan, werden zij juist
met den avond aan boord van de brik de Unie ingescheept en buiten de
rivier geboegseerd. De brik had bijna een volle lading van katoen,
siroop, suiker, enz. in, en derhalve was de ruimte voor de slaven al
zeer beperkt. De plek, die der vrouwen was toebedeeld, was een klein,
naauw, smerig vertrek, misschien acht of tien voet in het vierkant,
van binnen opgepropt met katoen, dat op twee of drie voet van den
zolder reikte, met uitzondering van de plek, die vlak onder het luik
was. Richard Edmondson hield zijne zusters bij zich op het dek, hoewel
zij daar zonder eenige beschutting waren: bereidde hun eten zelf,
maakte hun bed boven op de katoenbalen, of waar hij slechts een plekje
vinden kon, en legde zich dan nevens haar te slapen. Somtijds als er
een storm opstak in het holle van den nacht, sprong hij op en wekte
haar, en haar bed en beddegoed opnemende, geleidde hij haar naar een
kleine soort van voorraadkast, waar zij juist alle drie in staan konden
tot de storm over was. Somtijds wist hij hun uit stukken van planken
of iets anders op het dek een tijdelijke beschutting te bezorgen.

Na eene reis van zestien dagen, kwamen zij te Baltimore aan, in de
zekere verwachting dat de dagen hunner slavernij waren geteld. Hier
werden zij weder naar dezelfde oude gevangenis gebragt, waaruit zij
eenige weken geleden genomen waren, ofschoon zij veronderstelden
dat het slechts voor een uur of wat wezen zou. Mr. Bigelow, van
Washington, kwam terstond om Richard. Toen de meisjes ontwaarden
dat ook zij niet in vrijheid gesteld werden, was hunne smart en
teleurstelling onuitsprekelijk. Maar zij werden gescheiden--Richard
om naar zijn huis, zijne vrouw en kinderen te gaan, en zij om in de
slavengevangenis achter te blijven. Er verliepen allerverdrietigste
dagen en nachten. Des morgens waren zij genoodzaakt om de plaats op
de muziek van vedels, banjoes, enz. in het rond te loopen; op den dag
waschten en streken zij voor de mannelijke slaven, en versliepen of
bragten het overige gedeelte met weenen door. Na eenige weken kwam
haar vader haar bezoeken, vergezeld door hare zuster.

Het was gedeeltelijk zijn doel om zich te vergewissen wat de laagste
prijs was waarvoor hun eigenaar de meisjes zou willen verkoopen, daar
hij eene flaauwe hoop koesterde, dat op de eene of andere wijze het
geld zou worden bijeen gebragt, als men er den noodigen tijd maar voor
liet. De handelaar verklaarde, dat hij ze spoedig naar eene andere
slavenmarkt zenden zou, maar dat hij twee weken wilde wachten en,
als de vrienden in dien tijd het geld konden magtig worden, zij haar
zouden hebben.

Den nacht, dien haar vader en zuster met haar in de gevangenis
doorbragten, lag hij in het vertrek boven haar; en zij konden hem den
ganschen nacht hooren kermen; terwijl hare zuster aan hare zijde zat
te weenen. Geen hunner kon dien nacht een oog luiken.

Den volgenden morgen begon op nieuw de verdrietelijke routine van
de slavengevangenis. De oude Paul wandelde bedaard over de plaats,
en zette zich neder om de arme slaven, die daar rondliepen, te
beschouwen. Hij had zijne dochters vroeger nooit in zulk een toestand
gezien, en hij werd door zijn gevoel overweldigd. De plaats was niet
groot, en de meisjes, als zij langs hem henen wandelden, raakten hem
bijna met hare kleederen aan, en konden hem in zich-zelven hooren
jammeren. "O mijne kinderen, mijne kinderen!"

Na het ontbijt, hetwelk geen van haar in staat was te nuttigen,
scheidden zij van elkander, terwijl de vader den handelaar smeekte,
om haar naar New Orleans te zenden, als het geld niet kon worden
bijeengebragt, dewijl hare broeders haar daar misschien goede meesters
konden bezorgen.

Twee of drie weken later bezochten Bruin en Hill de gevangenis,
ontbonden hunne compagnieschap met den handelaar, sloten de rekening
met elkander en namen de Edmondsons op nieuw in hun bezit.

De meisjes werden 's nachts ten elf ure, toen zij pas in slaap waren
geraakt, gewekt en gelast zich terstond gereed te maken om naar huis
te gaan. Zij hadden geleerd, dat het woord van een slavenhouder niet
te vertrouwen is, en vreesden dat zij naar Richmond of Virginia zouden
gezonden worden, omdat zij daarvan hadden hooren praten. Zij waren
spoedig met den spoortrein op weg met Bruin, en kwamen een weinig na
middernacht te Washington aan.

Hare harten klopten van vreugde, toen zij, na deze maanden-lange
bittere gevangenschap, zich weder in dezelfde stad bevonden,
waar hare broeders, zusters en bloedverwanten woonden. Maar het
werd haar niet toegestaan iemand der haren te zien; zij werden
in een rijtuig geplaatst en terstond naar de slavengevangenis van
Alexandria overgebragt, waar zij, omstreeks twee uren in den nacht,
zich op nieuw in hetzelfde ellendige oude vertrek geworpen zagen,
waar haar gevangenis-tijdperk een aanvang had genomen.

Dit gebeurde op het einde van Augustus. Andermaal werden zij gebezigd
om over dag te wasschen, te strijken en te naaijen, terwijl zij des
nachts werden opgesloten. Nu en dan werd het haar toegestaan in het
huis van Bruin te naaijen en er zelfs te eten. Toen zij een week of
drie in Alexandria geweest waren, kwam hare oudste gehuwde zuster,
die sedert geruimen tijd niets van haar gehoord had, bij Bruin, om
zoo mogelijk iets van haar te vernemen, en hare verrassing en vreugde
waren niet gering, toen zij haar nog eens en zelfs daar zag. Eenige
weken later kwam haar oude vader haar op nieuw bezoeken. Hoe hopeloos
het denkbeeld van hare bevrijding ook mogt schijnen, toch bleef
hij er aan vasthouden. Hij had eenige aanmoediging en bijstand te
Washington ontvangen, en was voornemens naar het Noorden te gaan om
te zien of hij daar iets kon gedaan krijgen; en hij verlangde vurig
van Bruin te hooren, wat wel de laagst mogelijke prijs was, waarvoor
hij zijne dochters kon inkoopen. Bruin stelde zijne voorwaarden op
in het volgende document, hetwelk wij hier laten volgen:


    Alexandria, (Virginia) 5 Sept. 1848.

    Houder dezes is Paul Edmondson, de vader van twee meisjes,
    Mary Jane en Emily Catharina Edmondson. Deze meisjes zijn
    door ons gekocht en ééns naar de zuidelijke markt gezonden,
    en op de stellige verzekering dat het geld voor haar zou zijn
    bijeen gebragt, als zij terug gevoerd werden, waren zij terug
    gekeerd. Naar het schijnt is in dit opzigt tot nog toe niets door
    hen, die het beloofden, verrigt, en wij zijn op het punt om haar
    andermaal naar de zuidelijke markt te zenden, en wij verklaren het
    opregtelijk, dat, als zij er weder heengaan, wij niet het minste
    acht zullen slaan op beloften, die in betrekking tot haar mogten
    gedaan worden. De vader wenscht het geld, dat voor haar betaald
    moet worden, bijeen te brengen, en is voornemens een beroep te
    doen op de milddadigheid van de menschlievenden en goeden om hem
    bij te staan, en heeft ons verzocht de voorwaarden, waarop wij
    zijne dochters willen verkoopen, in schrift te stellen.

    Wij zijn voornemens onze bedienden binnen weinige dagen naar
    het Zuiden te zenden. Als de som van twaalf honderd (1200)
    dollars binnen veertien dagen aan ons wordt ter hand gesteld,
    of wij zekerheid voor dit bedrag ontvangen hebben, zullen wij
    haar nog vijf en twintig dagen langer ophouden, om gelegenheid
    te geven tot het verkrijgen der andere duizend en vijftig (1050)
    dollars, anders zullen wij genoodzaakt zijn haar met onze andere
    bedienden te verzenden.

    Bruin en Hill.


Paul nam zijne papieren en scheidde met een beklemd gemoed van
zijne dochters. Van dat oogenblik af leefden zij in de grootste
onzekerheid. Gedurig zagen zij naar een brief of een bode uit en
baden God, dat Hij haar ergens een bevrijder mogt verwekken. Maar
dag op dag en week op week ging voorbij, en de gevreesde tijd kwam al
nader en nader. De voorbereidende werkzaamheden tot het gereed maken
van een troep voor Zuid-Carolina namen een aanvang. Kleurig katoen
werd voor haar gekocht om er pronkkleederen van te vervaardigen,
waarin zij ten verkoop zouden worden aangeboden. Zij maakten ze met
vrij wat bitterder smart op dan waarmede zij hare eigene doodshemden
zouden vervaardigd hebben. De hoop was bijna in haar binnenste
gestorven. Eenige dagen voor dat de troep zou worden afgezonden,
bragt hare zuster haar een droevig afscheidsbezoek. Zij vermengden
hare gebeden en tranen met elkander, en de meisjes maakten kleine
souveniers, die zij als afscheidsgeschenken aan hare broeders en
zusters en haar bejaarde vader en moeder zonden, en met een vaarwel,
veel smartelijker dan dat van een sterfbed, scheidden de zusters.

De avond, voor dat de troep vertrekken zou, naderde. Mary en
Emily begaven zich naar het huis om afscheid van Bruins familie te
nemen. Bruin had een dochtertje dat een speelpopje en lievelinge
van de meisjes geweest was. Zij klemde zich aan haar vast, huilde
en bad, dat men haar niet zou laten vertrekken. Emily zeide haar,
dat als zij wilde dat zij zouden blijven, zij het aan haar vader
moest gaan vragen. Vervuld met hare boodschap, huppelde de kleine
pleitster henen, en plaagde hem zoo geducht en hield zoo sterk aan,
dat hij, om haar te vrede te stellen, er in bewilligde om haar te laten
blijven, als zijn compagnon Hill er in toestemde. Op dit oogenblik
ging Bruin, die Mary overluid in de gevangenis hoorde kermen, naar
haar toe. Met al de kracht der wanhoop deed zij een laatste beroep op
zijn hart. Zij smeekte hem, zich in hare plaats te stellen, te denken
aan zijne eigene kleine dochter; zij stelde hem voor wat het zijn
zou, als zij werd ontrukt aan alles wat zij op aarde bezat, en alle
hoop van bevrijding voor haar verloren ging, op het eigen oogenblik,
dat zij de vrijheid verwachtte! Bruin was niet bepaald van steen,
en dit vreeselijke beroep bragt hem de tranen in de oogen. Hij gaf
haar eenige hoop, dat, als Hill er in wilde toestemmen, zij niet met
den troep zou worden verzonden. Een slapelooze, in tranen, gebeden en
zuchten doorgebragte nacht volgde. Eindelijk brak de morgen aan, en,
overeenkomstig de bevelen die zij den vorigen dag ontvangen hadden,
maakten zij zich gereed om te vertrekken, zetten zelfs hare mutsen op,
sloegen hare doeken om en stonden te wachten tot het sein zou worden
gegeven. Toen de laatste traan der hoop was gedroogd en zij naar
buiten waren gekomen om zich bij den troep te voegen, werd Bruins
hart tot zachtheid geneigd. Hij riep haar tot zich, en zeide haar
dat zij mogten blijven! O! wat werden hare harten hierdoor verblijd,
daar zij nu een weinig langer mogten hopen! Of de smeekingen van de
kleine Martha òf Mary's aandrang, hadden de overwinning behaald.

Spoedig vertrok de troep te voet; mannen, vrouwen en kinderen, twee
aan twee, de mannen allen met handboeijen aan elkander vastgehecht,
de regtervuist van den een tegen de linkervuist van den ander,
terwijl een keten, die tusschen de handboeijen doorliep, het eene
paar aan het andere verbond.

De vrouwen en kinderen liepen aldaar op dezelfde wijze, met handboeijen
of ketens aan. Drijvers liepen vooraan en op zijde, om diegenen op te
nemen, die ziek of gebrekkig waren; zij waren verpligt zich zingende
in beweging te stellen! begeleid door vedels en banjoes!--"Want zij,
die ons als gevangenen wegvoerden, eischten van ons een lied, en zij,
die ons aan de ellende prijs gaven, eischten vrolijkheid van ons." En
dit is een tooneel dat men dagelijks kan zien in een Christelijk
land!--en verkondigers van Christus zeggen, dat het regt om zulke
dingen te bedrijven, door God zelven gegeven is!!

Intusschen trok Paul Edmondson naar het Noorden om daar hulp in te
roepen. Iemand die in die dagen met den spoortrein reisde, moet er
een eerwaardigen zwarten man in hebben aangetroffen, wiens geheele
voorkomen en houding den geduldigsten ootmoed verried en die een
zwaren last van verpletterend lijden met zich scheen om te dragen,
als iemand die lang de smart had gekend. Die man was Paul Edmondson.

Alleen, zonder vrienden, onbekend, en wat nog het ergste van allen is,
zwart van huid, kwam hij in de uitgestrekte, woelige stad New York, om
te zien, of er ook iemand zijn mogt, die hem vijf en twintig honderd
dollars kon geven, om daarmede zijne dochters vrij te koopen. Kan
iemand beschrijven wat een arm man gevoelt, die, met dat doel,
eene bedrijvige, rijke stad, alleen en onbekend, binnentreedt? De
schrijfster bezit nu in den brief eens slavenvaders en echtgenoot,
die naar Portland was gekomen met een dergelijke boodschap, eene
roerende uitdrukking van dat gevoel:--


    Ik liep den ganschen dag, tot dat ik uitgeput van vermoeijenis
    en ontmoedigd was. O! mevrouw S.--als ik zoo veel menschen zie,
    die zoo veel meer dingen schijnen te bezitten dan zij noodig
    hebben, of weten wat zij er meê doen zullen, en dan indenk, dat
    ik tot boven mijn veertigste jaar, mijn geheele leven door hard
    gewerkt heb, en zelfs mijne eigene vrouw en kinderen niet tot
    mijn eigendom kan maken, voel ik mij, o, zoo krank en neêrslagtig!


Zoo krank van ziel en terneêrgeslagen gevoelde zich Paul Edmondson. Hij
begaf zich naar het anti-slavernij-kantoor, en zeide wat er hem henen
dreef. Het was zulk een groote som en ze scheen zoo geweldig hoog,
dat, ofschoon men den armen vader beklaagde, men den moed niet had,
om te trachten die bij elkaâr te krijgen. De beambten schreven naar
Washington, om zich van de waarheid van onderscheidene punten te
overtuigen, en schreven aan Bruin en Hill, om te beproeven of zij niet
iets van den prijs wilden laten vallen. Intusschen ging de arme oude
man van den eenen raadsman naar den ander. Men had hem aanbevolen naar
den eerwaarden H. W. Beecher te gaan, en dien zijne geschiedenis te
verhalen. Hij vroeg den weg naar zijn huis--klom de trappen van het
bordes op om aan te schellen, maar zijn hart ontzonk hem--hij bleef
schreijende op de trappen zitten.

Daar werd hij door Mr. Beecher gevonden. Hij nam hem met zich naar
binnen, en vroeg hem naar zijne geschiedenis. Dien avond zou er een
openbare vergadering zijn ter inzameling van gelden. De rampzalige
vader smeekte hem er heen te gaan en de zaak zijner kinderen te
bepleiten. Hij ging er heen en sprak, alsof hij voor zijn eigen vader
en zusters sprak. Andere geestelijken gingen op dezelfde wijze met
spreken voort,--de vergadering werd enthousiastisch, en het geld werd
op de plek ingezameld, en de arme Paul legde dien avond zijn hoofd tot
dankbaarheid neêr op zijn kussen--niet om te slapen, maar om te danken!

Inmiddels hadden de meisjes vreeselijk lange dagen in de gevangenis
doorgebragt. Daar werden zij gebezigd om voor Bruin's huisgezin te
naaijen, terwijl ze nu eens in de gevangenis en dan weder in het
huis werkten.

Het verdient vermeld te worden dat Mr. Bruin van geheel anderen aard
is dan een aantal mannen van zijn beroep. Hij is iemand dien men nooit
onder de slavenhandelaars zou hebben aangetroffen, indien niet het
achtingswaardigste gedeelte der maatschappij het regt verdedigd had,
om te koopen en te verkoopen, als eene instelling van God zelven. Waar
is het, dat Mr. Bruin een van de eerste inteekenaars op de National
Era in het district Columbia was, en toen een zeker iemand zich daar
in groot gevaar bragt, door het bijstaan van slaven in hunne vlugt,
en er niemand te vinden was die voor hem wilde borg blijven, kwam
Mr. Bruin te voorschijn en was zoo vriendelijk zich borg te stellen.

Terwijl wij het afschuwelijke stelsel en dien afschuwelijken handel
met geheel ons hart verfoeijen, gelooven wij, dat er geen kwaad in
gelegen is, te wenschen, dat zoo iemand een beter bedrijf had om uit te
oefenen. Toch kunnen wij niet nalaten al de zoodanigen te herinneren,
dat, wanneer wij voor den regterstoel van Christus geroepen worden,
iedereen voor zich-zelf alleen zal verantwoorden, en dat Christus
niet als eene verontschuldiging der zonde, de woorden van al de
geestelijken en al de synoden des lands zal aannemen. Hij heeft
ons de schoone les geschonken: "Wacht u voor de valsche profeten;"
en als de menschen er zich niet voor willen wachten, komt hun bloed
over hunne eigene hoofden.

Terwijl de meisjes onder Mr. Bruin's bewaring waren, werden zij
met zoo veel vriendelijkheid en onderscheiding behandeld, als
maar bij eenige mogelijkheid bestaan kon, met het voornemen om ze
te verkoopen. Het valt niet te betwijfelen, of Bruin voor zich,
behandelde haar vriendelijk, en wenschte opregtelijk dat zij mogten
worden vrij gekocht; maar dan zag hij geen reden om twee duizend vijf
honderd dollars te verliezen. Hij was, met betrekking tot dit punt,
juist in dezelfde moeijelijkheid geplaatst als sommige leden van
verschillende kerken te New York, toen hun slaven als onderpand voor
gelden, die men in het Zuiden schuldig was, waren toebedeeld. Het
speet hem om harent wille en hij wenschte wel en hoopte, dat de
Voorzienigheid voor haar zoude zorgen, wanneer zij verkocht waren,
maar toch kon hij er niet toe overgaan om zijn geld te verliezen, en
zoo lang zulke lieden ouderlingen en avondmaalgangers in kerken van
New York blijven, moeten wij ons niet verwonderen dat er in Alexandria
slavenhandelaars blijven bestaan.

Het is een der groote kunstgrepen van den vijand der zielen menschen
te verlokken om hunne deelneming in ééne soort van zonde te vergoeden,
door hun godvreezende afschuw van eene andere soort. De slavenhandelaar
is de algemeene zondebok, waarop al de partijen hare verontwaardiging
geladen hebben, terwijl zij van hem kochten of aan hem overdeden.

In den vijftigsten Psalm wordt eene geduchte waarschuwing gegeven
aan allen, die met woorden hun geloof hebben beleden, maar wier daden
getuigen, dat zij de ongeregtigheid goedkeuren, en waar Christus wordt
voorgesteld als hen van Zijnen regterstoel aldus toesprekende:--"Wat
hebt gij mijne inzettingen te vertellen en neemt mijn verbond in
uwen mond, dewijl gij de kastijding haat, en mijne woorden achter
u henenwerpt? Indien gij eenen dief ziet, zoo loopt gij met hem;
en uw deel is met de overspelers."

Één ding is zeker, dat al degenen die deze dingen, hetzij openlijk,
hetzij in het geheim bedrijven, ten laatste hunne rekening moeten
vereffenen met een regter die geen aannemer des persoons is, en
die even spoedig een ouderling van de kerk zal veroordeelen wegens
slavenhandel als een slavenhandelaar van beroep; ja hij zal het
verdragelijker maken voor het Sodom en Gomorra der slavenhandels,
dan voor hen;--want men kan veilig aannemen dat de handelaar, als hij
de middelen der genade gekend had zoo als zij, er reeds lang berouw
over zoude gehad hebben.

Maar keeren wij tot onze geschiedenis terug. De meisjes zaten voor het
open raam van haar kamertje te naaijen, toen Emily tot Mary zeide:
"Zie eens, Mary, daar hebt ge dien blanken man, dien wij uit het
Noorden hebben zien komen." Zij zagen beiden naar buiten en een
oogenblik later ontwaarden zij haar eigen dierbaren vader. Zij
sprongen en vlogen door het huis en het kantoor de straat op, en
huppelden terwijl zij liepen, gevolgd door Bruin, die zeide op dat
oogenblik gemeend te hebben dat de meisjes krankzinnig waren. In één
oogenblik lagen zij in haars vaders armen, maar bemerkten dat hij
ongemeen beefde en zijne stem zwak was. Zij vroegen hem daarbij of hij
het losgeld voor haar gekregen had. Bevreesd om al te spoedig hare
verwachtingen op te wekken eer de papieren van hare vrijverklaring
geteekend waren, zeide hij dat hij weldra met haar hoopte te spreken,
en begaf zich in het kantoor met Mr. Bruin en Mr. Chaplin. Mr. Bruin
verklaarde dat hij innig verheugd was, zoo als hij ook inderdaad was,
dat zij het geld hadden meêgebragt; maar scheen zeer getroffen over de
wijze, waarop de eerwaarde H. W. Beecher van hem had gesproken op de
"liberation meeting" te New-York, daar hij het hard oordeelde, dat er
geen onderscheid werd gemaakt tusschen hem en andere handelaars, daar
hij zich zooveel inschikkelijker en menschlievender had getoond dan
het grootste deel onder hen. Hij telde echter het geld na, teekende
de papieren van ganscher harte en nam er voor elk van de meisjes een
goud vijf dollarsstuk af tot een afscheidsgeschenk.

De zaak duurde langer dan zij zich hadden voorgesteld en de tijd
scheen de arme meisjes eene eeuw toe, die in de grootste onrust
nu eens naar binnen dan weder naar buiten liepen, in het onzekere
welk lot haar boven het hoofd hing. Zou haar vader het geld hebben
gebragt? Waarom beefde hij zoo? Zou hij het geld toch niet gekregen
hebben? Of zou hare moeder ook soms gestorven zijn, want zij hadden
gehoord dat zij zeer ziek was!!

Eindelijk kwam er een bode die haar toeriep:

"Gij zijt vrij, gij zijt vrij!" Emily gelooft dat zij bijna tot
aan den zolder sprong. Zij danste, klapte in de handen, lachte en
schreide overluid. Weldra kwam haar vader bij haar, omhelsde haar en
beproefde haar tot bedaren te brengen en zeide dat zij zich gereed
moesten maken om naar hare moeder te gaan. Dit deden zij, zonder
zelve te weten hoe, maar trouw geholpen door het geheele gezin, dat
van ganscher harte in hare blijdschap scheen deel te nemen. Haar
vader liet een rijtuig komen om haar naar de werf te brengen, en
met eene vreugde die alle beschrijving te boven gaat, namen zij een
allerteederst afscheid van geheel het huisgezin en gingen daarin zelfs
Bruin niet voorbij. Het goede dat in de menschelijke natuur is, had
in een oogenblik de overhand en allen waren tot tranen van deelnemende
blijdschap geroerd. Haar vader, die zijne vreugde zelf geweld aandeed,
wendde al het mogelijke aan, om hare opgewondenheid tot bedaren te
brengen, en ten langen laatste gelukte hem dit gedeeltelijk. Toen
zij te Washington aankwamen stond er een wagen gereed om haar naar
het huis harer zuster te brengen. Lieden van allerlei rang en stand
liepen te hoop om haar te zien. Hare broeders namen haar in hunne
armen en liepen met haar rond, bijna krankzinnig van blijdschap. Hare
bejaarde en eerbiedwaardige moeder, van hare ziekte bevrijd door
den tegenprikkel van het blijde nieuws, was daar en weende en dankte
den Almagtige. Ververschingen werden in het huis harer zuster gereed
gemaakt voor die haar kwamen bezoeken, en onder gegroet en gejuich,
tranen en blijdschap, gebeden en dankzeggingen, maar zonder den
minsten slaap, werd de nacht gesleten, en de morgen van den 4den
November 1848 lichtte over haar als over vrijen en gelukkigen.

Met de vorige lente en wel in de maand Mei, zoo als de schrijfster
reeds heeft te kennen gegeven, kwam de bejaarde moeder der
Edmondsonsche familie te New York, en de reden van hare komst kan
kortelijk worden medegedeeld. Zij had nog eene dochter, de steun en
de hulp van hare grijsheid, of, zoo als zij zich in hare eigenaardige
taal uitdrukte "de laatste droppel bloed in haar hart." Zij had ook
nog den zoon van een en twintig jaren, die nog slaaf was op eene
naburige plantage. Men hield het er voor, dat de ziekelijke vrouw,
in wier naam de bezitting werd beheerd, haar einde nabij was, en
de arme ouders waren door de vrees beklemd, dat wanneer zij stierf,
hunne beide overblijvende kinderen bij de scheiding van den boedel
verkocht en dus naar de gevreesde zuidelijke markt zouden gezonden
worden. Niemand kan het beschrijven welk een altoosdurende vrees
de slavengevangenissen en de slavenhandelaars aan al de ongelukkige
familiën in den omtrek inboezemen. Alles waarvan andere ouders op hunne
kinderen met vreugde en trots neêrzien, is voor deze arme schepsels
eene bron van onrust en verdriet, omdat het het kind slechts zoo veel
te meer tot een verkoopbaar artikel maakt. Het is dus geen wonder,
dat het licht in Paul's en Milly's hut door het verschrikkelijke
denkbeeld verduisterd werd.

Zij die over deze kinderen gesteld waren, hadden haar vader een
schriftelijke belofte gegeven, dat zij ze hem voor eene zekere som
zouden verkoopen, en door langdurig smeeken hadden zij honderd dollars
laten zakken van de twaalf honderd die hij behoefde. Maar hij was
nu door ziekte aan zijn bed gebonden. Na een vurig gebed te hebben
opgezonden, tot den Helper der hulpeloozen, zeide Milly op zekeren
dag tot Paul: "Ik zal u eens wat zeggen, Paul; ik zal zelf naar New
York gaan, om te zien of ik dat geld niet kan oploopen."

Paul antwoordde: "Maar beste Milly, hoe zoudt gij dat kunnen? Gij
moet eigenlijk in bed blijven, en gij zijt nog nooit van uw leven op
den spoortrein geweest?"

"Wees maar niet bang, Paul," zeide ik: "ik zal gaan vol vertrouwen
op den Heer; en de Heer zal mij in Zijne hoede nemen en Hij zal mij
geleiden, dat weet ik."

Ik ging dus naar den trein en nam een blanke aan, die mij er inhielp
en, waarlijk, daar vond ik twee Bethel-predikers, en de een zat hier
en de andere daar naast mij den geheelen weg over; en zij zorgden voor
mijn briefjes en goed en zagen alles voor mij na, en deden alles voor
mij. Den geheelen weg over gebeurde er niets niet mij. Somtijds als
ik afstapte in de koffijkamers, zagen de menschen mij aan en schoven
met zulk een verachtelijken blik op! Wel, dacht ik, ik hoop dat de
Heer u tot betere gedachten brengen zal."

Emily en Mary, die ergens in New York naar school waren gezonden,
kwamen in de stad om hare moeder te bezoeken en zij bragten haar
terstond naar het huis van den eerwaarden Henry W. Beecher, waar de
schrijfster zich toen juist bevond. Schrijfster dezes stelt zich het
tooneel nog levendig voor den geest, toen zij het eerst deze moeder
en dochters ontmoette. Het dient vermeld te worden, dat zij elkander
toen in geen vier jaren gezien hadden. Zij zaten aan weêrskanten van
hare moeder, ieder met een harer handen in de hare, en de blik van
trots en liefde, waarmede zij haar aan de schrijfster voorstelden,
was roerend om te zien. Nadat zij was voorgesteld aan de schrijfster,
ging zij op nieuw tusschen haar zitten, nam eene hand van ieder,
en sloeg eerst op de eene en toen op de andere een ernstigen blik,
en opziende, zeide zij met een glimlach:

"O, die kinderen! hoe zij ons aan het harte liggen!"

Zij beschreef toen aan de schrijfster al haar kommer en angst
omtrent hare jongste kinderen. "Nu, mevrouw," zeide zij, "die man
door wien het groote handelshuis te Alexandria gehouden wordt, die
man," en zij drukte hierop met innige verontwaardiging, "heeft laten
vernemen of er nog meer kinderen van me waren, die verkocht konden
worden. Die man zeide dat hij mij verlangde te zien. Ja, mevrouw, hij
heeft gezegd twintig dollars te willen geven om mij te zien. Ik zou
hem niet willen zien, al gaf hij er mij honderd. Hij heeft mij laten
vragen om bij hem te komen en hem te zien, toen hij mijne dochters in
zijne gevangenis had opgesloten. Ik wilde niet gaan om hem te zien;
en ik had geen behoefte om haar daar te zien."

Hare beide dochters Emily en Mary werden hierop zeer boos en
uitten eene zeer natuurlijke maar bittere taal jegens alle
slavenhouders. "Stil kinderen! gij moet uwe vijanden vergeven,"
zeide zij. "Maar zij zijn zoo goddeloos," zeiden de meisjes. "Ach
kinderen de zonde moet gij haten, maar den zondaar liefhebben." "Nu,
moeder," zeide een van de meisjes, "als ik op nieuw eene slavin moest
worden, zou ik mij van kant maken." "Dat geloof ik niet, kind; dat
zou goddeloos zijn." "Maar moeder, ik zou het toch doen; ik weet dat
ik het nooit meer zou kunnen verdragen." "Draag het, mijn kind!" was
haar antwoord, "want de heerlijkheid zal hiernamaals des te grooter
zijn, naarmate men hier meer heeft verdragen."

Terwijl zij deze woorden sprak, was er iets onbeschrijfelijk gevoeligs
in hare stem en voorkomen, eene plegtigheid en kracht, maar gepaard
met zachtheid, die nooit uit mijn geheugen zullen worden gewischt.

Deze arme slavenmoeder, wier geheele leven eene lange beleediging
van hare heiligste gevoelens geweest was; wie men de gelegenheid
ontnomen had om Gods Woord te lezen; wier edele pelgrimstogt door
de ongeregtigheid eener Christelijke natie tot een dag van ellende
gemaakt was; zij had toch geleerd het grootste raadsel der Christelijke
zedeleer op te lossen en te doen wat zoo weinig hervormers doen
kunnen--de zonde te haten, maar den zondaar lief te hebben!

Door deze geschiedenis was eene groote belangstelling onder de
dames in Brooklyn ontstaan. Er werden verscheidene groote meetings in
verschillende salons gehouden, waarin de oude moeder hare geschiedenis
met groote eenvoudigheid en diep gevoel mededeelde, en spoedig werd
er eene inteekening geopend tot loskooping van de twee overgeblevenen
harer familie. Het zal misschien niet zonder belangstelling vernomen
worden, dat aan het hoofd der inteekenlijst de naam prijkte van de
beminnelijke en weldadige Jenny Lind Goldsmidt.

Eenige dames, die deze roerende geschiedenis hoorden verhalen,
stelden zooveel belang in miss Edmondson-zelve, dat zij verlangden
eene daguerreotype van haar te laten maken, opdat zij zoo wel gesterkt
mogten worden door haar rustig gelaat als de schoonheid van waarachtige
deugd, die daarvan afstraalde, er in te bewonderen. Overeenkomstig
dat verlangen vergezelde zij haar naar het atelier, met al den eenvoud
van een klein kind. "O," zeide zij tot eene der dames, "gij kunt niet
nagaan hoe gelukkig ik ben, dat ik hier ben gekomen, waar iedereen
zoo vriendelijk jegens mij is!" Toen ik den vorigen avond naar huis
ging, was ik zoo gelukkig, dat ik er niet van slapen kon. Ik moest
het gedurig aan mijn Heiland zeggen, hoe gelukkig ik was."

Eene dame sprak met haar om dit of dat te lezen. "God zegene u,
mijn liefje! Ik kan geen letter lezen."

"Hoe hebt gij dan," vroeg haar eene andere dame, "zooveel van God en
van de hemelsche dingen geleerd?"

"Wel, het gelijkt eene gift van boven."

"Kan men den Bijbel dan voor u lezen?"

"Wel zeker, Paul kan een beetje lezen; maar hij heeft over dag zoo
veel te werken, en als hij laat in den avond t'huis komt, is hij
zoo vermoeid! en zijne oogen zijn slecht. Maar dan onderwijst mij
de Geest."

"Gaat gij dikwijls naar de kerk?"

"Niet zeer veel; wij wonen zoo ver af. 's Winters kan ik het
nooit. Maar o! hoe dikwijls ben ik als 't ware ter kerk geweest,
en heb ik gebeden--en had ik gemeenschap met mijn Zaligmaker!" Nooit
zal ik den glimlach vergeten die haar onder het uiten dezer woorden
om den mond speelde. Een klein meisje van eene der dames maakte een
paar allerscherpste aanmerkingen over iets in het atelier van den
daguerreotypist en werd daarover door hare moeder bestraft.

De oude vrouw zag haar met haar rustigen glimlach aan.

"Dat herinnert me," zeide zij, "wat ik eens een predikant hoorde
zeggen. "Vrienden," zeide hij, "als gij dit of dat weet, hetwelk het
hart van uwen broeder kan verheugen, haast u dan om het te zeggen;
maar als het iets is dat hem slechts een zucht zal kosten, houdt
het dan voor u! houdt het dan voor u!" O, wat heb ik mijne kinderen
dikwijls gezegd: "Houdt het voor u, houdt het voor u!""

Toen schrijfster dezes van de oude vrouw afscheid nam, zeide zij tot
haar. "Nu, vaarwel, mijne waarde vriendin; blijf mijner gedenken en
bid voor mij."

"Voor u bidden!" zeide zij op ernstigen toon. "Zeker zal ik dat,
ik kan het niet helpen." En haar vinger opheffende zeide zij op
een nadrukkelijken toon, bijzonder eigen aan ouden van haar stam:
"Ik zal u wat zeggen, wij hebben zelf nooit goed brood totdat wij
beginnen het eerst voor onze broeders te vragen."

De schrijfster maakt van deze gelegenheid gebruik om al de vrienden
dezer vrouw, in verschillende County's, die zoo bereidwillig en
edelmoedig iets hebben bijgedragen tot de bevrijding dezer kinderen,
te berigten, dat zij eindelijk zijn vrijgekocht.

Het volgende uittreksel uit den brief eener dame in Washington zal
door hen gewis niet zonder belangstelling worden gelezen.


    Ik heb de oude lieden Edmondson--Paul en zijne vrouw
    Milly--gezien. Ik heb de vrije Edmondsons gezien--moeder, zoon,
    dochter--den eigen dag nadat het groote tijdperk van hunne
    vrijheid was begonnen, terwijl zij nog onder den indruk daarvan
    waren, en het gelaat der moeder enkel licht en liefde was, het
    oog des vaders nat en glinsterende van tranen, de zoon rustig
    en vol mannelijke bewustheid van de verantwoordelijkheid die er
    op hem rustte, de dochter (als ik mij niet bedrieg naauwelijks
    boven de vijftien jaar) vol zoete waardering van de vreugde van
    het tegenwoordige, en vol hoop op de toekomst, die zoo eensklaps
    en geheel en al voor haar oprees.


Wij hebben verslag gedaan van het lot van eene der familiën, die
aan boord van de Parel gevat waren. Wij hebben nog eene andere
geschiedenis te verhalen, waarvan wij niet durven beloven, dat het
einde zoo gelukkig wezen zal.



HOOFDSTUK VII.

GESCHIEDENIS VAN EMILY RUSSELL.


Onder deze ongelukkigen, die maar al te zeer verzot waren op de liefde
voor de vrijheid, bevond zich eene jonge quadrone, Emily Russell
geheeten, wier moeder tegenwoordig  in New York woont. De schrijfster
heeft haar gezien en met haar gesproken. Zij is eene vrome vrouw,
die zeer geacht en gezien is, en lidmaat eener Christelijke kerk.

Zij had zich-zelve vrijgekocht met hetgeen zij door eigen arbeid
had opgegaard en ook op die wijze een paar van hare kinderen uit de
slavernij verlost. Emily was een inwoonster van Washington, eene plaats
die tot geen enkelen Staat, maar tot de Vereenigde Staten behoort; en
daar, onder de wetten der Vereenigde Staten, leefde zij als slavin. Zij
was van een teeder gestel en zacht van aard; vroegtijdig had men haar
gevoel voor de Godsdienst ingeboezemd, en zij was juist op het punt
om belijdenis van haar geloof af te leggen; maar haar hart verlangde
vurig naar hare moeder, die eene weduwe was en smachtte niet minder
naar vrijheid, en dus voegde dit kind zich op dien noodlottigen avond
bij de arme slagtoffers, die aan boord van de Paarl hun heil zochten.

Hoe zij achterhaald werden hebben wij reeds medegedeeld. De zonde
van dit meisje was onverzoenbaar. Omdat zij naar hare moeder en naar
de vrijheid had verlangd, kon zij geene vergiffenis erlangen. Voor
zulk eene zonde kon men niet anders doen, dan haar overgeven in de
handen van een handelaar. Zij werd dus eveneens in het kerkerhol
van Bruin en Hill, in Alexandria, geworpen. Hare arme moeder in New
York ontving van haar het volgende schrijven. Christelijke moeder,
lees dit, en stel u voor, dat uwe dochter het u geschreven had!--


    Alexandria, 22 Januarij 1850.

    Lieve, beste Moeder!

    Ik neem deze gelegenheid waar om u een paar regels te schrijven en
    u te berigten, dat ik in Bruin's gevangenis ben, en tante Sally
    en al hare kinderen, en tante Hagar en al hare kinderen, en dat
    grootmoeder bijna krankzinnig is. Lieve, beste moeder, wilt gij zoo
    goed zijn, en zoo spoedig gij kunt herwaarts komen? Ik verwacht
    dat ik heel spoedig elders heen zal gaan. Och, moeder, lieve,
    beste moeder! kom om nog eenmaal uwe ongelukkige en van hartzeer
    vergaande dochter te zien. Moeder, lieve, beste moeder! Verlaat mij
    niet, want ik ben zoo mistroostig en voel mij zoo verlaten! Och,
    kom toch spoedig.

    Uwe dochter,

    Emily Russell.

    Aan Ms. Nancy Cartwright, New York.

    P.S. Als gij niet zoo ver als Alexandria komen kunt, kom dan naar
    Washington en doe wat gij kunt.


Met dezen brief, die alom de sporen droeg van tranen, ging deze
arme waschvrouw naar eenige Christelijke vriendinnen in New York,
aan wie zij dien liet lezen. "Wat denkt gij wel, dat zij voor haar
eischen zouden?" was hare vraag. Alles wat zij bezat,--haar huisje,
hare weinige meubelen, haar geringe opgespaarde verdienste--dit alles
was Nancy bereid op te offeren; maar dit alles was slechts een druppel
in den emmer.

Het eerste dat er dus gedaan moest worden was, zekerheid te hebben,
voor hoeveel Emily te koop was; en daar het eene belangrijke bijdrage
oplevert tot den Amerikaanschen slavenhandel, laten wij hier het
antwoord der handelaars in zijn geheel volgen.


    Alexandria, 31 Januarij 1850.

    Geachte Heer,

    Toen ik uw brief ontving, waren de negers, waarvan gij spraakt,
    nog niet verkocht, maar sedert dien tijd heb ik ze aan een ander
    overgedaan. Het eenige wat ik u omtrent de zaak kan zeggen, is,
    dat wij grof geld voor de negers betaald hebben, en ik dit meisje
    Emily niet minder kan geven dan achttien honderd dollars. Dit zal u
    een hooge prijs toeschijnen, maar, daar de katoen zeer geldig is,
    zijn bij gevolg de slaven ook hoog in prijs. Wij hebben van twee
    of drie boeren uit het Zuiden, een bod op Emily ontvangen. Zij
    wordt voor de mooiste vrouw van dit land gehouden. Wat Hagar en
    hare zeven kinderen betreft, wij vragen voor haar twee duizend
    vijf honderd dollars. Sally en hare vier kinderen, zijn voor
    twee duizend acht honderd dollars te koop. Het zal u misschien
    een weinig verwonderen, dat de prijzen zoo uit elkander loopen,
    maar het verschil dat er tusschen de negers bestaat, brengt ook
    het verschil in den prijs te weeg.

    Wij zijn voornemens den 8sten Februarij met de negers naar het
    Zuiden te vertrekken, en als gij van plan zijt iets te doen,
    is het beter dat gij het hoe eer hoe liever bewerkstelligt.

    Met alle achting,

    Bruin & Hill.


Deze brief kwam te New York aan, eer de zaak der Edmondsons de
algemeene aandacht op dit onderwerp gevestigd had. De verschrikkelijk
hooge prijs maakte, dat men moedeloos werd om veel moeite aan te
wenden, en eer er nog iets van belang verrigt was, vernam men dat de
troep, en daarbij Emily, naar het Zuiden was verzonden.

Hoort gij hemelen, en gij aarde, verneem het! Laat het bekend worden
onder alle hemelstreken, dat de prijs van een schoon Christenmeisje in
Amerika, wanneer zij bestemd is om verkocht te worden voor een leven
van schande, tusschen de achttien honderd en twee duizend dollars
bedraagt; en echter hebben wetgevers in de kerk van Christus, in
een algemeene vergadering verklaard, dat de Amerikaansche slavernij,
zoo als zij is, geen kwaad is! [19]

Uit de kerk en van de nachtmaalstafel des Heeren werd dus dat meisje
geweerd, omdat hare schoonheid op de slavenmarkt te New Orleans een
gewild en winstgevend artikel was.

Misschien zal de een of andere apologist in het Noorden zeggen, dat zij
hier zacht behandeld werd--niet met een keten was vastgeregen aan de
andere, terwijl men haar geen handboeijen aangedaan had, en zij niet
genoodzaakt was om te loopen, zoo als artikelen van minder waarde,
dat men voor haar een wagen had laten komen en dat zij reed; dat haar
genoegzaam voedsel werd gegeven, dat zij warm en naar behooren gekleed
was, en dus geen ongemak leed. Wij hebben het herhaaldelijk hooren
beweren, dat er in slavernij niets kwaads is, als men maar warm genoeg
gekleed en goed gevoed wordt en het overigens welletjes heeft. Maar
waar is het, dat de slavin niets heeft om zich te beschermen tegen
de grootste vernedering en de diepste beleediging, die eener vrouw
kan worden aangedaan,--hetzij door de wet, of in het Evangelie; maar
zoo lang zij genoeg heeft om te eten en zich te kleeden, zeggen onze
Christelijke vaders en moeders, dat zij het niet zoo kwaad heeft!

Zoo dacht de arme Emily niet. Er was niemand die medelijden met haar
had, niemand die haar bijstand verleende. Het voedsel dat zij in haar
jammervollen toestand ontving, voedde haar niet; de warmste kleeding
kon haar voor de koude niet beveiligen, die de slavernij haar om het
hart sloeg. Ziek, mistroostig en gebroken van harte, legde het kind
zich halverwege de reis, die zij over land deed, neder en stierf. Bij
die eenzame peluw stond geene moeder, maar er was een Vriend bij,
Wiens liefde nimmer verkoelt, en die hartelijker liefheeft dan een
broeder. Indien het mogelijk ware, dat onze oogen konden aangeraakt
worden met het zegel des geloofs, zouden wij, waar anderen slechts de
eenzame wildernis en het stervende meisje zien, er misschien een zien,
bekleed met hemelsche schoonheid, wachtende tot dat de korte doodstrijd
gestreden zou zijn, dat Hij haar van alle ongeregtigheid verlossen
en haar vlekkeloos brengen zou, vol onuitsprekelijke blijdschap,
in de tegenwoordigheid van den God der Genade!

Zelfs de hardvochtige slavenhandelaar was geroerd door haar droevig
lot, en men heeft ons voor zeker verhaald, dat hij gezegd heeft,
dat het hem zeer speet haar genomen te hebben.

Bruin en Hill schreven naar New York, dat het meisje Emily dood was. De
kwaker William Harned begaf zich met den brief naar hare moeder,
om haar het noodlottige nieuws mede te deelen. Sedert zij alle hoop
had opgegeven, om hare dochter te verlossen van het vreeselijke lot
waarvoor zij bestemd was, had de rampspoedige moeder gekwijnd als
iemand, wier krachten vervlogen zijn. Zij kon bijna niet meer met
opgeheven hoofd daarheen gaan, en het was haar of het leven haar niet
het minste belang meer inboezemde.

Toen Mr. Harned bij haar kwam, vroeg zij met ongeduld:

"Hebt gij iets van mijne dochter gehoord?"

"Ja, ik heb tijding," antwoordde hij, "Bruin en Hill hebben een
brief geschreven."

"En wat schrijven zij?"

Hij oordeelde het verkieslijk, haar terstond te antwoorden:--

"Emily is dood."

De arme moeder sloeg de handen in een en het oog ten hemel en zeide:
"God zij geloofd! Hij heeft ten laatste mijne gebeden verhoord!"

En zal men nu zeggen, dat dit een bijzonder geval is, en het eens
van de duizend keeren gebeurt? Ofschoon wij weten dat dit de grofste
onwaarheid is, en het verhaalde slechts tot eene proeve strekt van
hetgeen iederen dag in Amerika gebeurt, willen wij echter ter wille
van het argument, ditmaal eens aannemen dat dit waar is. Maar indien
slechts eens onder onze natie en onder de bescherming der wet een
Christenmeisje van het altaar en de tafel des Heeren weggerukt en voor
de diepste schande verkocht was, zou dat voor eene ligte zonde worden
gehouden? Zegt Christus niet: "Voor zoo ver gij dit aan den minste van
deze broederen gedaan hebt, zoo hebt gij het Mij gedaan." O woorden
des jammers voor u, Amerika!--woorden des jammers voor u, Kerk van
Christus! Hebt gij hen zoo lang met den voet getreden en vertrapt in
het stof, dat Christus hen vergeven heeft? In den dag des oordeels,
zal ieder dezer woorden levend en brandend voor u opstaan, als een
beschuldigende engel, om tegen u te getuigen. Kerk van Christus, bidt
gij dagelijks: "Uw koningrijk kome!" Durft gij bidden: "Kom, Heere
Jezus! kom haastelijk"? O, wat zou het zijn als Hij kwam? Wat, indien
de Heer, dien gij zoekt, haastelijk in Zijn tempel kwam? Indien Zijne
ziel in Hem bewogen werd toen Hij in den tempel van God de zoodanigen
aantrof, die geld wisselden en schapen, ossen en duiven verkochten,
wat zal Hij dan nu zeggen, als Hij er vindt, die ligchaam, bloed
en beenderen van Zijn eigen volk verkoopen? En is de Christelijke
kerk, die aan dit vreeselijke stelsel hare goedkeuring hecht,--die
den heiligen naam van haar Verlosser gebezigd heeft in het koopen,
verkoopen en handeldrijven met de zielen van menschen--is die kerk
de bruid van Christus? Is zij een met Christus, zoo als Christus een
is met den Vader? O bittere spotternij! Gelooft deze kerk dat ieder
ligchaam eens Christens, een tempel is van den Heiligen Geest? Of
gelooft zij, dat deze plegtige woorden slechts een ijdele klank
zijn, wanneer duizend malen van iedere dag en week, in haar midden
deze tempel wordt opgezet en te koop geboden, om door een of ander
goddeloos en godslasterend man verkocht te worden, die maar geld
heeft om haar te betalen!

Wat de arme Daniel Bell en zijne familie betreft, wiens betwiste
zucht naar vrijheid de oorzaak van al deze ellende was, enkele
lieden er van werden vrijgekocht en de overige vervielen tot den
laagsten trap van slavernij. Het scheen alsof dit voorval, even
als het zinken van een schip, in zijn maalstroom het lot van ieder
ongelukkig schepsel, dat in zijne nabijheid was, medesleepte. Een
arme, eerlijke, hardwerkende slaaf, Thomas Ducket genaamd, had
eene vrouw, die aan boord was van de Paarl. Men veronderstelde,
dat Tom de lieden kende, die de onderneming hadden op touw gezet,
en daarom besloot zijn meester hem te verkoopen. Met dit doel bragt
hij hem naar Washington. Deze en gene in Washington betwijfelde het,
of hij wel regt had om een slaaf van Maryland derwaarts te brengen,
met het doel om hem te verkoopen, en deden hem daarover een geregeld
proces aan. Toen het proces nog hangende was, verhaalde de advokaat
van den meester aan diegenen welke een actie tegen zijn cliënt hadden
ingesteld, dat Tom verlangde verkocht te worden; dat hij liever aan
den man verkocht wilde worden, die zijne vrouw en kinderen gekocht
had, dan zijne vrijheid verkrijgen. Men wist dat Tom, niet van zijne
familie en de vrienden die hij hier had, wenschte gescheiden te worden,
en vertrouwende op de voorstellen die men hem gedaan had, stemde hij
er in toe, dat men het proces zou staken.

Eenigen tijd daarop ontvingen zij brieven van den armen Tom Ducket,
negentien mijlen boven New Orleans geschreven, waarin hij vreeselijk
over zijn toestand klaagde, en hun dringend verzocht, hem toch het
een of ander van zijne vrouw en kinderen te berigten. Toen er naar
gevraagd werd, kon men niets van hen te weten komen. Zij waren verkocht
en vertrokken, niemand wist aan wie en waarheen, en tot straf voor Tom,
dat hij hardnekkig in zijne weigering volhardde om den man te noemen,
die den togt van de Paarl ontworpen had, werd hem het voorregt ontzegd
om een voet buiten de plantage te zetten, en het hem niet vergund,
met de andere bedienden te spreken, daar zijn meester voor eene
zamenzwering beducht was. In een zijner brieven schrijft hij: "ik
heb hier in één dag meer ellende gezien, dan ik nog in mijn geheele
leven gezien heb." In een ander: "Het zou mij pleizier doen iets van
haar (zijns vrouw) te vernemen, maar ik zou nog veel blijder zijn,
als ik hoorde dat zij dood was, dan dat zij hier heen zou komen."

In zijne ellende schreef Tom een brief aan Mr. Bigelow te
Washington. Menschen, die niet in de gelegenheid zijn om zulke
documenten te ontvangen hebben er geen denkbeeld van. Wij voegen hier
een facsimile bij van Toms schrijven, juist zoo als hij gesteld is, als
een bewijs van zijne diepe onwetendheid, verlatenheid en ellende. [20]


    Mr. Bigelow.     Waarde Mijnheer!

    18 Februarij 1852.

    Ik schrijf u om u te laten weten hoe ik het alzoo maak. Het is hier
    zeer hard. Ik heb nog geen uur gehad om buiten de plantage te gaan,
    zoo lang ik er op ben geweest. Ik stel mijn vertrouwen op den Heer
    om mij te helpen. Ik ben zeer verlangend iets van u te hooren. Ik
    heb geschreven om iets van u allen te hooren. Mr. Bigelow,
    ik hoop dat gij mij niet vergeten zult. Gij weet dat het mijne
    schuld niet is, dat ik hier ben. Ik hoop dat gij over mij zult
    spreken, met Mr. Geden, Mr. Chaplin, Mr. Bailey, om mij er uit
    te helpen. Ik geloof, dat, als zij maar een weinig hun best er
    toe deden, het gaan zou. Ik ben zeer verlangend van mijn familie
    te hooren hoe zij het maken. Gij zult mij pleizier doen, om mij
    precies te schrijven hoe zij het maken. Gij kunt aan mij schrijven.

    Ik blijf uw onderdanige dienaar.

    Thomas Ducket.


Gij kunt regelregt schrijven aan Thomas Ducket, in dienst van
Mr. Samuel T. Harrison, Louisiana nabij Bayou Goula. Laat mij om Gods
wil toch iets van u allen hooren. Mijne vrouw en kinderen zijn mij
nacht noch dag uit de gedachte.



HOOFDSTUK VIII.

MENSCHENROOF.


Het beginsel, hetwelk verklaart dat een menschelijk wezen wettig
door een ander in eigendom kan gehouden worden, leidt regelregt tot
den handel in menschen en aan dien handel is, behalve de overige
afschuwelijke gevolgen, nog de verzoeking verbonden van menschenroof.

De handelaar is over het algemeen iemand van ruwen aard en uit den
laagsten stand gesproten, hardvochtig en ongevoelig; voor regt en
eer. Degeen die niet zoo is, maakt veeleer eene uitzondering op den
regel. Als er nog eenig goed in hem is als hij zijne zaken begint,
zal het spoedig blijken dat hij op weg is, het te verliezen.

Gedurig ziet de handelaar mannen en vrouwen bij zich voorbijgaan,
die hem in zijn handel duizend dollars waard zouden wezen,--die tot
eene klasse behooren, wier regten door niemand worden geëerbiedigd
en die, als zij tot slavernij konden gebragt worden, niet ligt hun
woord tegen het zijne zouden kunnen doen gelden. Het is waarschijnlijk,
dat honderden vrije mannen en vrouwen en kinderen op die wijze gedurig
tot slaven worden gemaakt.

Het volgende geval dat met Northrop plaats had en waarover in
Washington een proces is gevoerd, verspreidt over dit verschrikkelijke
onderwerp een treurig licht. Het volgende verhaal is verkort geput
uit den New York Times:


    Salomo Northrop is een vrije kleurling en burger der Vereenigde
    Staten; hij werd geboren in de provincie Essex, New York, omstreeks
    het jaar 1808; werd vroeg een inwoner van de provincie Washington,
    en huwde daar in 1823. Zijn vader en moeder hebben in de provincie
    Washington ongeveer vijftig jaren, tot aan hun overlijden,
    gewoond en waren beiden vrij. In den winter van 1841 hield hij
    zijn verblijf te "Saragota Springs", en terwijl hij daar vertoefde,
    was hij in dienst van twee heeren, voor een dollar daags.

    Voor zijn beroep ging hij naar New York, en na daar zijne papieren
    als vrij man geligt te hebben, om te bewijzen dat hij burger was,
    begaf hij zich naar de stad Washington, waar hij den 2den April van
    hetzelfde jaar aankwam, en zijn intrek nam in Godsby-Hôtel. Kort
    daarop gevoelde hij zich ongesteld en begaf hij zich naar bed.

    Terwijl hij daar zware pijnen leed, kwamen er een aantal lieden
    binnen, en ziende in welk een toestand hij verkeerde, boden zij
    aan hem medicijnen te brengen, hetgeen geschiedde. Dit is het
    laatste waarvan hij zich iets te binnen weet te brengen, totdat
    hij bemerkte dat hij geketend lag in het Williams' slavenschuthok,
    en handboeijen aan had. Na verloop van eenige uren kwam James
    H. Burch, een slavenhandelaar, binnen, en de kleurling vroeg
    of hij hem van die ketens wilde ontdoen, en verlangde te weten
    waarom men hem die had aangedaan. Burch zeide hem, dat het hem
    niet aanging. De kleurling zeide, dat hij vrij was, en noemde
    de plaats op, waar hij geboren werd. Burch riep iemand binnen,
    Ebenezer Rodbury geheeten, waarop zij den man uitkleedden en
    hem over een bank legden, terwijl Rodbury hem bij de handen
    vasthield. Burch sloeg hem met eene roeispaan, totdat die brak,
    en vervolgens met een bullepees, totdat hij hem honderd slagen
    had toegebragt, en bezwoer hem dat hij hem zou vermoorden, als hij
    er ooit tegen iemand van kikte, dat hij een vrij man was. Van dat
    oogenblik af, zegt de man, dat hij aan niemand meer durfde verhalen
    noch dat hij een vrij man was, noch hoe hij heette. Eerst dezen
    zomer overwon hij die vrees. Ongeveer tien dagen bleef hij in
    het slavenschuthok opgesloten, toen hij, met een aantal anderen,
    midden in den nacht door Burch er uitgehaald werd. Men deed hem
    de handboeijen aan, en op een stoomboot werd hij de rivier af en
    vervolgens naar Richmond gevoerd, waar hij, met acht en veertig
    anderen, aan boord van de brik Orleans werd ingescheept. Daar
    verliet Burch hem. De brik zeilde naar New Orleans, en daar
    aankomende kwam, eer zij nog aan de werf aanlegde, Theophilus
    Freeman, een andere slavenhandelaar, in de stad New Orleans
    t'huis behoorende, en die in 1833 compagnon van Burch in den
    slavenhandel was, op de werf, en nam de slaven in ontvangst, toen
    zij aan land waren. Northrop werd terstond door Freeman in zijn
    schuthok te dier stede opgesloten. Zoodra hij daar gekomen was,
    kreeg hij de kinderpokken en werd naar een hospitaal gezonden,
    waar hij twee of drie weken lag. Toen hij genoegzaam hersteld
    was om het hospitaal te verlaten, was het Freemans voornemen,
    hem aan iemand in den omtrek te verkoopen. Northrop werd dan ook
    aan den heer Fard verkocht, die in "Rapides Parish" (Louisiana)
    woonde, bij wien hij ruim een jaar bleef en als timmerman werkte,
    daar zijn meester dat beroep uitoefende. Fards ging bankroet en
    moest hem verkoopen. Een zekere Tibaut kocht hem. Na verloop van
    een poosje deed deze hem over aan Edwin Eppes, in Bayou Beouf,
    ongeveer honderd dertig mijlen van den mond der Roode Rivier,
    waar Eppes hem tot in het jaar 1843 op een katoenplantage bezigde.

    In Junij van het jaar 1841,--om even een stap terug te doen in
    ons verhaal--schreef de man een brief aan Henry B. Northrop, in
    den Staat van New York, met het postmerk van New Orleans, waarin
    hij meldde dat men hem geroofd had, en zich aan boord van een
    schip bevond, maar buiten magte was om te zeggen wat men met hem
    vóór had; maar waarin hij den heer N. verzocht, hem zoo mogelijk
    behulpzaam te zijn in het herkrijgen van zijne vrijheid. De heer
    N. was buiten staat iets ten zijnen behoeve te doen, dewijl hij
    niet wist waarheen hij gegaan was, en onmogelijk eenig spoor van
    hem kon ontdekken. Zijne verblijfplaats bleef onbekend tot in
    de maand September van het vorige jaar, toen zijne vrienden den
    volgenden brief ontvingen:


        Bayou Beouf, Augustus 1852.

        Mijne Heeren!

        Het is reeds lang geleden, sedert ik iets van u gezien of
        gehoord heb, en niet wetende of gij nog in leven zijt, schrijf
        ik u met onzekerheid; maar het dringende van mijn toestand moet
        mijne verontschuldiging zijn. Daar ik juist aan den anderen
        kant van de rivier, tegenover u geboren ben, houd ik er mij
        van overtuigd, dat gij mij kent; en hier word ik nu als slaaf
        gehouden. Ik hoop dat gij mijne papieren van vrij man voor mij
        zult kunnen krijgen, en ze aan mij overmaken te Marksville,
        in Louisiana, kerspel van Avovelles, en verpligten uw

        Salomo Northrop.

        Aan Mr. William Penny of Mr. Lewis Parker.


    Op het ontvangen van bovenstaanden brief, wendde de heer N. zich
    tot den heer Hunt, gouverneur van New York, want er was niet minder
    dan zulk een regeringspersoon noodig, om een agent naar Louisiana
    te zenden, ten einde de bevrijding van Salomo uit te werken. Het
    bewijs, dat hij een vrij man was, werd door den gouverneur
    Hunt, en door verscheidene geregtelijk beëedigde verklaringen
    van een aantal heeren, waaronder generaal Clarke behoorde,
    geleverd. Derhalve werd, overeenkomstig de wetten van New York,
    Henry B. Northrop tot agent benoemd, om de noodige stappen te
    doen, zoo als getuigen bij te brengen, voor advokaten te zorgen,
    enz., die vereischt werden om de vrijheid van Salomo te bewerken,
    en alles te doen wat tot zijn agentschap behoorde.


De uitslag van Mr. Northrop's bemoeijingen was, dat Salomo's eisch tot
in vrijheidstelling hem werd toegewezen, en hij naar zijn geboorteland
mogt terugkeeren.

Zeer opmerkelijk en toevallig is het, dat deze man ook naar eene
plantage aan de Roode Rivier werd gevoerd, dezelfde streek waar het
tooneel van Tom's gevangenhouding geplaatst was, en dat zijn verhaal
van deze plantage, zijne manier van leven en enkele voorvallen die
hij beschrijft, een treffende overeenkomst met die geschiedenis
opleveren. Wij deelen ze hier mede, getrokken uit een artikel van
den Times:


    De toestand van dien kleurling, gedurende de negen jaren dat hij in
    de magt van Eppes was, komt bijna overeen met dien, welken Mevrouw
    Beecher Stowe beschrijft als de toestand van "Oom Tom", toen hij
    in die streek woonde. Al dien tijd was in zijn hut geen vloer,
    geen stoel, geen bed, ja zelfs geen matras, noch iets voor hem om
    op te liggen, uitgenomen eene brits, ongeveer twaalf duim breed,
    met een stuk hout tot kussen, en met één enkele deken om zich
    te dekken; terwijl de wanden van zijne hut hem niet beschutten
    voor de ruwheid van het weder. Hij was somwijlen gedwongen daden
    te bedrijven, waartegen de menschelijke natuur in opstand komt,
    en in den hoogsten graad barbaarsch. Bij zekere gelegenheid ging
    een gekleurd meisje van ongeveer zeventien jaren, dat aan Eppes
    toebehoorde, op een Zondag, zonder daartoe van haar meester verlof
    gevraagd te hebben, naar de naastbijgelegen plantage, op ongeveer
    een halve mijl afstands, om een ander gekleurd meisje van hare
    kennis te bezoeken. Zij kwam binnen twee of drie uren terug,
    en omdat zij dit had bestaan, werd zij gedagvaard om gestraft te
    worden, welke straf Salomo haar moest toebrengen. Eppes dwong hem
    om vier staken op zulk een afstand in den grond te steken, dat de
    handen en enkels van dat meisje er aan konden worden vastgebonden,
    terwijl zij voorover op den grond lag; en nadat hij haar dus had
    uitgestrekt, dwong hij hem, terwijl hij er bij staan bleef, haar
    op het bloote lijf--want zij was geheel ontkleed--honderd slagen
    toe te brengen. Toen hij haar de honderd slagen had toegebragt,
    weigerde Salomo er één enkele meer te geven. Eppes trachtte hem er
    toe te dwingen om voort te gaan, maar hij tartte hem opzettelijk
    en weigerde het meisje te vermoorden. Daarop greep Eppes zelf
    de zweep en sloeg haar zoo lang tot hij niet meer kon. Het bloed
    vloeide van haar hals tot aan hare voeten, en in dezen toestand
    was zij verpligt den volgenden dag naar het land te gaan om
    veldarbeid te verrigten. Nog zijn de likteekens er van zigtbaar,
    ofschoon de kastijding haar jaren lang geleden was toegebragt.

    Toen Salomo door de zorg van Mr. Northrop op het punt stond van
    te vertrekken, schoot dit meisje van achter hare hut uit, waar
    haar meester haar niet zag, en wierp zich om Salomon's hals,
    wenschte hem geluk met zijne bevrijding van de slavernij en met
    zijn terugkeer naar de zijnen; terwijl zij op hetzelfde oogenblik
    met de diepsten wanhoop uitriep: "Maar, o God! wat zal er van
    mij worden?"

    Deze opgaven omtrent Salomo's toestand, terwijl hij bij Eppes
    was, en de kastijding en onbeschofte behandeling van de gekleurde
    meisjes, hebben wij uit den mond van Salomo-zelven. Het is zeker
    dat de naastbijgelegene plantage op een halve mijl afstands van
    die van Eppes lag, en er kon dus van den kant der buren geen
    tusschenkomst plaats hebben bij de eene of andere afstraffing,
    hoe wreed die ook ware, en hoe geneigd deze buren ook zijn mogten
    om tusschenbeiden te treden.


Als Northrop niet in staat geweest was om te schrijven zoo als
slechts met weinige vrije zwarten in de slavenstaten het geval is,
zou hij gedoemd zijn geweest zijn geheele leven in dit hol van ellende
te slijten.

Twee voorvallen die onlangs in Baltimore aan den dag zijn gekomen,
zijn van gelijken aard.

Het volgende is uit:


    Het gebeurde met Rachel Parker en hare zuster.

    Men zal zich herinneren dat, meer dan een jaar geleden, eene
    jonge gekleurde vrouw, Mary Elisabeth Parker geheeten, uit
    Chester County naar Baltimore werd vervoerd, waar men haar als
    slavin verkocht en vervolgens naar New Orleans opzond. Eenige
    dagen later werd hare zuster, Rachel Parker, op dezelfde wijze
    ontvoerd, te Baltimore achterhaald en daar aangehouden ten
    gevolge van de tusschenkomst harer Chestersche vrienden. Wat Mary
    Elisabeth aangaat, deze werd door eene schikking met den kerel
    onder wiens opzigt zij gesteld was, naar Baltimore teruggebragt
    om daar den uitslag van haar verzoek tot in vrijheidstelling af
    te wachten. Dit was evenzeer het geval met Rachel. Beide werden,
    na een geregtelijk onderzoek--daar de bewijzen ten haren voordeele
    zoo overtuigend spraken--in vrijheid gesteld en bevinden zich nu
    bij hare Chestersche vrienden. Wij laten hier het verhaal van de
    beide vrouwen volgen, dat na hare bevrijding door ons is ontvangen.



    Verhaal van Rachel Parker.

    "Ik werd des Woensdags (30 December 1851), omstreeks twaalf ure
    uit het huis van Joseph C. Miller ontvoerd door twee mannen, die
    door de achterdeur de woning waren binnengedrongen. De een kwam
    naar binnen en vroeg aan Miss Miller waar Jesse McGreary woonde, en
    greep mij toen bij den arm en trok mij met zich naar buiten. Miss
    Miller riep om haar echtgenoot, die in het voorportaal was. Deze
    vloog naar buiten, greep den man bij zijn kraag en trachtte hem
    tegen te houden. Maar toen riep de ander met een geduchten vloek
    hem toe, dat hij hem zou loslaten, en hij hem zou vermoorden als
    hij mij aanraakte. Hij zeide toen aan den heer Miller, dat ik
    aan eene Schoolfield in Baltimore toebehoorde. Zij sleepten mij
    toen naar een wagen, waar nog een andere groote kerel bij was,
    wierpen mij er op en reden heen.

    "De heer Miller liep dwars over het veld om den wagen tegen te
    houden, en nam een groote spaak op om in het wiel te steken, toen
    een der mannen een sabel trok (ik geloof dat het een sabel was,
    want ik had er nooit een gezien) en dreigde des heeren Miller's
    arm er mede af te slaan. Daar Pollock's wagen in den weg stond
    en hij weigerde ruimte te maken, sloegen wij links in. Nadat wij
    waren weggereden maakte een van de mannen eene opening in het
    rijtuig, om te zien of men ons ook achtervolgde, en zij zeiden
    dat het hun speet Miller en Pollock geen houw te hebben toegebragt.

    "Wij hielden voor een herberg, digt bij den spoorweg, op, en ik
    verhaalde aan den herbergier (want ik geloof dat hij het was),
    dat ik vrij was. Dit zeide ik ook aan een aantal menschen in
    het bureau van den spoortrein en iemand in het bureau van den
    spoortrein, die er zeer knap uitzag, sprak aan de deur en zeide
    dat hij het er voor hield, dat ze mij liever maar terug moesten
    brengen. Een van de mannen ging niet verder mede dan tot aan
    de herberg. Ik werd naar Baltimore gebragt, waar wij dien eigen
    avond ten zeven ure aankwamen, en ik in de gevangenis gezet werd.

    "Den volgenden morgen nam mij een man met ligtgekleurde
    bakkebaarden alleen en vroeg mij of ik niet de slavin van de heer
    Schoolfield was. Ik zeide hem van neen, maar hij zeide van ja,
    en dat als ik niet zeide dat ik het was, hij mij zou geeselen en
    inzouten en mij in een onderaardsch hol stoppen. Ik zeide hem,
    dat ik vrij was en niets anders zou zeggen dan de waarheid."



    Verhaal van Mary Elisabeth Parker.

    "Ik werd weggevoerd uit het huis van Matthew Donelly en wel
    Zaturdags avonds (6 of 13 December 1851) en werd door twee mannen
    opgepakt, terwijl ik een oogenblik buiten stond, kort nadat ik de
    tafel voor het avondeten had gedekt, en in een wagen geplakt. Een
    van hen kwam bij mij in den wagen en reed naar Elkton, waar men
    mij tot Zondags middags twaalf ure deed vertoeven, toen ik van
    daar in den spoortrein naar Baltimore werd overgevoerd, waar ik
    vroeg in den morgen van maandag aankwam.

    "Te Elkton werd door een der mannen iemand bij mij gebragt die
    zeide, dat ik zijns vaders slavin niet was. Daarop, terwijl ik op
    weg naar Baltimore in den trein zat, zeide mij een van de mannen,
    dat ik zeggen moest de slavin van den heer Schoolfield te zijn,
    of dat hij mij anders zou doodschieten en dit zeggende haalde
    hij een pistool uit zijn zak, liet het mij zien en dreigde mij
    te zullen geeselen.

    "'s Maandags 's morgens kwam de heer Schoolfield in de gevangenis
    naar mij kijken, en Woensdag daarop kwam hij terug en bragt zijne
    vrouw en een aantal andere dames meê. Ik zeide dat ik hem niet
    kende, en toen nam M. C. mij met zich uit het vertrek, en zeide
    mij wie zij waren, en nam mij weder naar binnen, omdat het den
    schijn zou hebben, dat ik hen reeds gekend had. Den volgenden
    dag werd ik naar New Orleans ingescheept.

    "Er verliep ongeveer eene maand eer wij in New Orleans
    aankwamen. Toen ik daar eene week geweest was, verkocht M. C. mij
    aan madame C., die er een grooten bloemtuin op nahoudt. Zij zendt
    met bloemen naar de schouwburgen, verkoopt melk op de markt,
    enz. Ik werd uitgezonden om klontjes en bloemen voor haar te
    verkoopen, toen ik bij haar woonde. Op zekeren avond, toen ik uit
    den schouwburg t'huis kwam, hield een nachtwacht mij aan en ik
    zeide hem, dat ik geen slavin was. Hij bragt mij naar de calaboose
    en den volgenden morgen moest ik voor den magistraat komen, die
    madame C. liet roepen, welke haar zeide mij gekocht te hebben. Er
    werd dus om M. C. gezonden, wien men beduidde dat hij rekenschap
    moest geven, hoe hij in mijn bezit gekomen was. M. C. zeide dat
    mijne moeder en mijne geheele familie vrij waren, met uitzondering
    van mij. Mij werd bevolen naar madame C. terug te keeren, en hij
    zeide madame C., dat zij mij des avonds niet uit moest laten gaan,
    en hij zeide M. C. dat hij bewijzen moest, hoe hij aan mij gekomen
    was. De magistraat kwam vervolgens bij M. C. aan huis en had in de
    voorkamer een lang gesprek met haar. Ik weet niet wat hij zeide
    toen zij onder vier oogen waren. Ongeveer eene maand later werd
    ik naar Baltimore teruggezonden. Ik woonde bijna zes maanden bij
    madame C.

    "Er waren zes slaven met mij in het schip naar Baltimore gekomen,
    die aan M. D. toebehoorden, en werden teruggezonden omdat zij
    zeer ziekelijk waren.

    "Er kwam iemand in de gevangenis om mij te zien, toen ik weer te
    Baltimore was teruggekomen, die mij zeide dat ik moest zeggen,
    eene slavin van den heer Schoolfield te zijn, en dat, als ik het
    niet deed, hij mij de eerste keer de beste, dat er kans op was
    om hals zou brengen. Hij zeide dat Rachel (hare zuster) gezegd
    had, dat zij van Baltimore kwam en de slavin was van den heer
    Schoolfield. Daarna kwamen er eenige heeren bij mij (regter
    Campbell en regter Bell van Philadelphia en William Horris,
    Esq. van Baltimore), en ik zeide hun, dat ik de slavin van den
    heer Schoonfield was. Zij zeiden dat zij vrienden van mij waren
    en ik hun de waarheid moest zeggen. Ik zeide hun dus wie ik was,
    en verhaalde dus alles van stukje tot beetje.

    "Toen ik in New Orleans was, geeselde Mc C. mij omdat ik gezegd
    had, dat ik vrij was."



    Volgens haar eigen hierboven meêgedeeld verhaal, werd Elisabeth
    gevat en van Pennsylvanië weggevoerd, op den 6den of 13den December
    1851, hetwelk door andere getuigschriften bevestigd werd.


Het is bekend dat zulke zaken, als zij voor de hoven van het
Zuiden gebragt worden, over het algemeen met groote naauwgezetheid
en onpartijdigheid worden onderzocht. De agent die Northrops zaak
behandelde getuigt dit, en het is een algemeen aangenomen feit; maar
waarschijnlijk is het, dat een van de honderd gevallen slechts voor
de regtbank kunnen worden gebragt,--want van de tallooze, die door
den altoos grooter wordende maalstroom worden verslonden, komt er
slechts nu en dan een enkel boven, dat er aan ontsnapt.

Het volgende hoofdstuk van advertentiën zal den lezer het bewijs
leveren, hoe veelvuldig zulke slagtoffers waarschijnlijk zich daar
opdoen.



HOOFDSTUK IX.

DE SLAVEN ZOO ALS ZIJ VOLGENS DE GETUIGENIS HUNNER MEESTERS ZIJN.


Het onderzoek naar den werkelijken staat der slavenbevolking in
het Zuiden gaat met vele moeijelijkheden gepaard. Er zijn zoo vele
zaken voor en tegen aangevoerd--zoo vele met betrekking tot het eene
gestaafd en met betrekking tot het andere ontkend, dat de uitkomst
tot niet veel helders heeft geleid.

Door sommigen wordt ons verhaald, dat het leven der slaven een
leven vol gezegende tevredenheid is; dat zij niet naar vrijheid
wenschen; dat men slechts nu en dan hunne dierbaarste banden van
bloedverwantschap verbreekt; dat zij een dom geslacht zijn, bijna
tot den staat van redelooze dieren gezonken; dat zij gewoonlijk goed
behandeld worden, enz.

Bij het doorlezen van eenige honderde nieuwsbladen uit het Zuiden, werd
schrijfster dezes getroffen door de zeer naauwkeurige en omslagtige
beschrijvingen van weggeloopen slaven, die er in voorkomen. Uit deze
beschrijving kunnen wij zeer vele zaken vernemen; de schrijfster
geeft hier eenige voorbeelden van.

Als een bewijs van den tevreden staat waarin de slavenbevolking leeft,
dient dat men in elk van die honderde zuidelijke nieuwsbladen, twee
of drie advertentiën voor weggeloopen slaven aantreft.

Bij het lezen der volgende schets van "slaven zoo als zij zijn,"
lette de lezer vooral op:

1. De kleur en gelaatstrekken van het meerendeel hunner.

2. De gewoonte van òf de slaven te beschrijven door eenig likteeken,
òf te zeggen, "men herinnert zich geen likteekens."

3. De opgave van het verstand der vlugtelingen.

4. Het getal dat voorgeeft vrij te zijn, en dat verkocht moet worden
om de onkosten te betalen.

Ieder dezer slaven heeft zijne geschiedenis,--eene geschiedenis van
ongeluk, misdaad, onteering, lijden en onregt. Last ons beginnen.

South-side Democrat, 28 October 1852. Petersburg, Virginia.


    Vijf en twintig dollars belooning,

    Met teruggave van alle mogelijke voorschotten, zullen gegeven
    worden voor de aanhouding en uitlevering van mijn neger Karel,
    zoo hij gevat wordt op de Appomattox rivier of in de omstreken
    van Petersburg. Hij ontvlugtte eene week geleden en zal, als hij
    den omtrek verlaat, ongetwijfeld naar Farmville vertrekken; hij is
    een mulat, beneden de gewone lengte, maar goed geëvenredigd, zeer
    werkzaam en gevoelig, zoo wat 27 jaar oud, met een zachtaardig
    en gedwee uitzigt, en zal ongetwijfeld de teekenen eener pas
    ondergane geeseling behouden hebben. Men vertrouwe hem aan de
    zorg toe van Peebles, White, Davis & Co.

    25 October.                                 R. H. de Jarnett.
                                                Lunenburg.


Arme Karel!--mulat!--heeft een zachtaardig, gedwee uitzigt, en zal
waarschijnlijk de teekens vertoonen eener pas ondergane geeseling!


Kosciusko Chronicle, 24 November 1852.


    Gevangen gezet

    In de gevangenis van Attila County, op den 8sten dezer maand een
    negerjongen, zich Green noemende en voorgevende aan James Gray, van
    Winston County toe te behooren. De jongen voornoemd is 20 jaar oud,
    geel van kleur, rond van gelaat, met een likteeken op zijn gezigt,
    een op zijn linker dij en een in zijn linkerhand. Hij is ongeveer
    5 voet 6 duim lang. Toen hij gevat werd, droeg hij een katoenen
    hemd, nieuw lakenschen pet en bereed een groot mager bruin paard
    van 12 á 14 jaar oud. De eigenaar wordt verzocht op te komen,
    zijne aanspraak te bewijzen, de kosten te betalen, en hem meê te
    nemen, daar hij anders verkocht wordt om de onkosten te dekken.

    12 October 1852.                              E. B. Sanders, Cipier.


Capitolian, Vis-à-Vis, West Baton Rouge, 1 November 1852.


    Honderd dollars belooning.

    Weggeloopen van den ondergeteekende in Randolph County, op den
    18den October, een geelkleurige jongen, Jim genaamd. Hij is 19 jaar
    oud, een mulat, met door de zon verbrand, doch geen wollig haar,
    juist 5 voet 7 duim lang, en van zwakken ligchaamsbouw. Bij zijn
    vertrek droeg hij een zwart lakenschen pet en broek, een mantel
    en lederen schoenen. Honderd dollars zullen betaald worden voor
    de uitlevering van dien jongen zoo hij buiten, en vijftig zoo
    hij binnen den Staat gevat wordt.

    4 November 1852.                                Mrs. S. P. Hall,
                                                    Huntsville.


American Baptist, 20 December 1852.


    Twintig dollars belooning voor een Prediker.

    De volgende advertentie verscheen in een vorig nummer van de New
    Orleans Picayune:

    Van de plantage van den ondergeteekende ontvlugt een neger,
    Shedrick geheeten, een prediker, 5 voet, 5 duim lang, omtrent
    40 jaar oud, maar slechts het voorkomen hebbende van 23, met
    een brandmerk, N. E. op de borst, en afgesneden teenen. Hij is
    zeer donker; heeft kleine flikkerende oogen en een onbeschoft
    uitzigt; is zeer goed gekleed en reeds eens voor drie jaren,
    als weggeloopene gevangen genomen te Donaldson-ville. De
    bovenstaande belooning zal voor zijne arrestatie betaald worden,
    bij aanmelding aan de heeren gebroeders Armant, St. James parish,
    of A. Miltenberger & Co., 30 Carondelet-street.


Dit is een prediker, op de borst gebrandmerkt en de beide pinken
afgesneden,--die er toch nog onbeschoft uitziet! Dat gaat waarlijk
te ver!


Jefferson Inquirer, 27 November 1852.


    Honderd dollars belooning.

    Weggeloopen van mijne plantage, in Bolivar County (Mississippi),
    een neger, May genaamd, 40 jaar oud, 5 voet, 11 duim lang,
    koperkleurig; met goede wijduitstaande tanden, breede schouders en
    eenige likteekens op zijn rug, die nog al door geeseling ontveld
    is; als hij geen water bij de hand heeft, heeft hij gewoonlijk
    den hik; hij werd nagejaagd tot in Ozark County, en daar werd de
    vervolging gestaakt. Ik ben bereid de bovengenoemde belooning
    voor zijne gevangenneming uit te betalen, wanneer ik hem in
    handen krijg.

    13 November.        James H. Cousar.
                        Victoria, Bolivar County, Mississippi.


Welk een prettig meester om tot terug te keeren!

De Alabama Standard heeft voor motto:


    "Verzet tegen tirannen is gehoorzaamheid aan God."


In dat blad van den 29sten November treft men de volgende advertentie
aan:


    Gevangen gezet

    In Choctaw County, door den regter Young, van Marengo County,
    een weggeloopen slaaf, Billy genaamd, en voorgevende het eigendom
    te zijn geweest van William Johnson en nu in dienst te zijn van
    John Jones, bij Alexandria, Louisiana. Hij is omtrent 5 voet,
    10 duim lang, zwart, 40 jaar oud, heeft een aantal likteekens op
    zijn gelaat en hoofd en is zeer verstandig.

    De eigenaar wordt verzocht op te komen met de noodige bewijzen en
    hem uit de gevangenis te halen, daar hij anders, volgens de wet,
    als slaaf verkocht wordt.

    1 December 1852.                             S. S. Houston, Cipier.


Wordt gevraagd: of deze zeer verstandige Billy niet door het schoone
motto van den Standard is verleid geworden?

Knoxville (Tennessee) Register, 3 November.


    Onderzoek naar Vlugtelingen! Vijf en twintig dollars belooning!

    Weggeloopen van den ondergeteekende in den nacht van 26 Julij,
    eene negerin, Harriët genaamd. Deze vrouw is 5 voet, 5 duim lang,
    met uitstekende kaken, grooten mond en goede voortanden, nog al
    mager en 26 jaar oud. Wij veronderstellen dat zij door eenige
    negers, niet ver van John Mynatt in Knox County, geherbergd wordt,
    van waar zij waarschijnlijk naar een vrijen Staat poogt te komen;
    ook kan zij verborgen zijn door eenige negers (hare bloedverwanten)
    in Anderson County, nabij Clinton. De bovenstaande belooning
    zal uitbetaald worden, wanneer zij in eene of andere gevangenis,
    binnen den Staat, wordt vastgezet, of 50 dollars, ingeval zulks
    buiten den Staat geschiedt.

    3 November.                        H. B. Goens, Clinton, Tennessee.


De Alexandria Gazette van den 29sten November 1852, met het vignet der
vrijheid, die een tiran vertrapt, en tot motto, "sic semper tyrannis"
bevat het volgende:


    Vijf en twintig dollars belooning.

    Weggeloopen van den ondergeteekende in Rappahannock County,
    op Dingsdag jl., Daniel, een mooije mulat, omstreeks 5 voet, 8
    duim lang, omstreeks 35 jaar, zeer verstandig; hij was gedurende
    een aantal jaren koetsier en is vrij goed bekend van Richmond
    tot Alexandria. Hij noemt zich Daniel Turner; zijn hair krult,
    zonder wollig te zijn, hij heeft een likteeken op de wang
    en zijn linkerhand is erg bezeerd door een pistoolschot; hij
    was schraaltjes gekleed toen men hem het laatst zag. Ik zal de
    bovenstaande belooning geven, als hij buiten dit graafschap gevat
    en in de gevangenis gebragt wordt, of 10 dollars, als hij binnen
    dit graafschap wordt gegrepen.

    Rappahannock Co., Virginia, 29 November.            A. M. Willis.


Al weder een "zeer verstandig man" met krulhaar. Wie was zijn vader?

De New Orleans Daily Crescent, kantoor No. 93. St. Charlesstreet;
Dingsdag morgen, 13 December 1852.


    In de gevangenis van dit district gebragt:

    Nancy, ongeveer 34 jaar oud, 5 voet, 1 3/4 duim lang, een likteeken
    in de linker borst en voorgevende aan Mad. Wolf te behooren.

    Karel Hall, een zwarte, omstreeks 15 jaar oud, 5 voet, 6 duim lang;
    geeft voor vrij te zijn, maar is vermoedelijk een slaaf.

    Philomonia, eene mulattin, 10 jaar oud, 4 voet, 3 duim lang;
    zij zegt dat zij vrij is, maar men vermoedt dat zij eene slavin is.

    Columbus, omtrent 21 jaar oud, 5 voet, 5 3/4 duim; geeft voor
    vrij te zijn, maar is vermoedelijk een slaaf.

    Seymour, een zwarte, omstreeks 21 jaar, 5 voet, 1 3/4 duim;
    geeft voor vrij te zijn, maar is vermoedelijk een slaaf.

    De eigenaars zullen de goedheid hebben, met hen overeenkomstig
    de wet te handelen.

    New Orleans, 14 Dec. 1852.                  J. Worrall, Warden.


Welk een vooruitzigt voor deze arme schepselen, die voorgeven vrij
te zijn?


    Vijftig dollars belooning.

    Weggeloopen van den ondergeteekende, te Unionville, Frederik
    County, op Zondag morgen, den 17den dezer, een donker
    mulatten-meisje, van 18 jaar, 5 voet, 4 à 5 duim lang, van een
    nog al bevallig uiterlijk, zeer vlug sprekende, vrij goed iemand
    kunnende onderhouden en ervaren in het lezen. Men denkt dat zij
    eene roode merinos japon, zwarten doek en een purperen muts droeg,
    daar deze zaken vermist worden.

    Eene belooning van vijf en twintig dollars zal voor haar worden
    betaald, als zij binnen den Staat gevat, of vijftig dollars,
    zoo zij elders achterhaald en in eene gevangenis gezet wordt,
    zoodat ik haar terug kan krijgen.

    13 October.                                     G. R. Sappington.


Kosciusko Chronicle, Mississippi.


    Twintig dollars

    Zullen ter belooning worden gegeven, voor de uitlevering van mijn
    slaaf Walker, 28 jaar oud, 5 voet, 8 of 9 duim lang en zwart van
    kleur; hij glimlacht als men tot hem spreekt, heeft eene zachte,
    welluidende stem, en mooije tanden.

    Adres in Tehoupitoulas-street, no. 26, op de eerste verdieping.


Walker is naar het schijnt weggeloopen; hij trekke in vrede!


    Vijf en twintig dollars belooning.

    Weggeloopen van den ondergeteekende te White's Store in Anson
    County, op den 5den Mei een lichte mulat, Bob genaamd; hij is vijf
    voet lang, 130 pond zwaar en 22 jaar oud, met een korten baard
    en lang hair, zijn linker been is iets langer dan zijn regter,
    waardoor hij min of meer hinkt; hij heeft een groot gezigt,
    en ziet er bijna als een blanke uit. Misschien is hij met een
    voerman of koopman meêgeloopen of heeft hij vrijbrieven en tracht
    hij voor vrij door te gaan.

    Ik zal vijf en twintig dollars geven voor de uitlevering van
    dien jongen, of voor zijne gevangenzetting, zoo ik hem terug
    kan bekomen.

    30 Junij 1852.                                  Clara Lockhart,
                                                    bij Adam Lockhart.


Southern Standard, 16 October 1852.


    Vijftig dollars belooning.

    Weggeloopen, of gestolen, van den ondergeteekende nabij Aberdeen,
    eene lichte mulattin, klein van gestalte en omtrent 28 jaar
    oud; zij heeft lang zwart haar, dat zij gewoonlijk goed in
    orde houdt. Toen zij wegliep droeg zij of een witte, of eene
    bruin calico japon, en een roode muts. Zij kleedt zich zeer
    netjes. Doorgaans noemt zij zich Mary Ann Poing, en kan gedrukt
    schrift lezen; zij heeft sproeten op haar gelaat en handen;
    en had eenige ringen aan hare vingers en schoenen van no. 4. De
    bovenstaande belooning zal voor haar gegeven worden, als zij buiten
    den Staat, en 25 dollars als zij binnen den Staat gevat wordt.

    6 October 1852.                                     U. Mcallister.


Deze beschrijving van Mary Ann levert veel stof tot overweging
op. Het lang, zwart haar, gewoonlijk goed in orde, de doorgaans nette
kleeding, en de ringen aan hare vingers, de kennis van het lezen,
het feit dat zij verstandig is en goed kan praten, verdienen wel te
worden opgemerkt.


    Twintig dollars belooning.

    Weggeloopen op den 9den Augustus, mijn slaaf Hendrik, 14 of 15
    jaar oud, een lichte mulat met donkere oogen; hij loopt een
    weinig gebogen, en stottert als hij verlegen is. Hij droeg,
    bij zijne vlugt, een witte broek, een lange zomerjas en een
    hoed van palmbladen. Ik zal de bovenstaande belooning geven,
    als hij in Virginia gevat wordt, of 30 dollars zoo dit in een
    der naburige Staten geschiedt, maar in beide gevallen moet hij
    zoodanig verzekerd worden dat ik hem terug kan bekomen.

    7 October.                                  Edwin C. Fitzhugh.


Arme Hendrik! slechts 14 of 15 jaar.


    Gevangen gezet

    In Lowndes County, Mississippi, op den 9den Mei door J. K. Peirce
    Esq., een weggeloopen slaaf, Roland genaamd, die voorgeeft aan
    Miss Cathey van Marengo County, Alabama, te behooren, en aan
    dezen door Hendrik Williams, een slavenhandelaar uit het Noorden,
    te zijn verkocht.

    Genoemde neger is omtrent 35 jaren, 5 voet, 6 à 8 duim lang,
    van eene donkere gelaatskleur, 150 pond zwaar; zijn middelste
    vinger van de regterhand is bij het tweede lid afgesneden; toen
    hij gevat werd was hij gekleed in een zwarten jas van zomerlaken
    en had een zwarten zijden hoed op.

    De eigenaar wordt verzocht met voldoende bewijzen op te komen,
    de onkosten te betalen en hem meê te nemen, of men zal met hem
    handelen overeenkomstig de wet.

    6 Junij 1852.                           L. H. Willeford, Cipier.


Richmond Semi-weekly Examiner, 29 October 1852.


    Vijftig dollars belooning.

    Weggeloopen van den ondergeteekende in Halifax, omtrent het
    midden van Augustus, een neger, Ned, 30 of 40 jaar oud, van
    middelbare gestalte, koperkleurig, met een groot voorhoofd en
    vooruitstekende kaken.

    Men kan zich geen likteekens herinneren, behalve dat een van zijne
    vingers stijf en krom is. De man is in Richmond van den heer Robert
    Goodwin gekocht, en heeft eene vrouw in dien omtrek. Men heeft hem
    in de buurt gezien, en vermoedt dat hij over de bergen ontvlugt
    is, en nu als vrij man in eene of andere fabriek arbeidt, daar
    hij van iemand vrijbrieven ontvangen moet hebben. De bovenstaande
    belooning zal betaald worden voor het aanhouden en uitleveren
    van dien slaaf aan R. H. Dickinson en broeders in Richmond, of
    aan den ondergeteekende in Halifax, en vijf en twintig, als bij
    in eene of andere gevangenis der republiek gezet wordt, zoodat
    ik hem kan terugkrijgen.

    Jas. M. Chappell,
    (Firma Chappell en Tucker.)


Het schijnt dat dit ongelukkig koperkleurig meubel naar zijne vrouw
is om gaan zien.

Kentucky Wigh, 22 October 1852.


    Twee honderd dollars belooning.

    Weggeloopen van den ondergeteekende, nabij Mount Sterling,
    Kentucky, in den nacht van den 22 October, een neger, Porter
    genaamd. Hij is zwart van kleur, 22 jaar oud, zeer forsch
    en werkzaam, 165 of 170 pond zwaar, en een knappe kerel, die
    duidelijk spreekt, zonder eenige negeruitspraak, en bijzondere
    likteekens. Hij had een paar halfversleten schoenen aan, zijne
    overige kleeding is men vergeten; hij is te Sharpsburg, in Bath
    County opgevoed door Harrison Caldwel en zal waarschijnlijk in
    dien omtrek ronddwalen, als hij Ohio niet kan bereiken.

    Ik zal de bovenstaande belooning geven, als hij binnen den Staat
    gevat wordt; 50 dollars, wanneer dit binnen een of anderen Staat
    aan de Ohio geschiedt, en 25, wanneer hij hier achterhaald en in
    verzekerde bewaring gesteld wordt.

    Men gelooft dat hij een geelachtig paard bereed, 15 handen en
    1 duim hoog, met geel hair en manen, vijf jaar oud en een goede
    harddraver.

    21 October 1852.                                    G. W. Proctor.


Men herinnert zich geen bijzondere likteekens!

St. Louis Times, 14 October 1852.


    Bekendmaking.

    Gevangen gezet te Rockbridge, in Ozark County, op den 31sten
    Augustus ll., een weggeloopen slaaf, Mozes genaamd; bij zijne
    gevangenneming droeg hij een bruine broek, een oud katoenen hemd,
    een blaauwe jas, en een oud prul om zijn hoofd gewonden; hij is 6
    voet lang, zwart van kleur, heeft een likteeken over het linkeroog,
    en is vermoedelijk omstreeks 27 jaar oud.

    De eigenaar wordt verzocht op te komen, zijn regt op den neger
    te bewijzen, en alle wettige kosten te betalen, of de neger zal
    op Maandag, 10 December, volgens de wet in die gevallen bepaald,
    aan het Raadhuis in de stad Rockbridge, publiek verkocht worden.

    9 September 1852.                           Robert Hicks, Sheriff.


Charleston Mercury, 15 October 1852.


    Vijftig dollars belooning.

    Weggeloopen op Zondag den 6den dezer, van de Zuid-Carolina
    Spoorweg-maatschappij, de hier onlangs aangekochte neger Sam; hij
    is in Cumberland opgevoed, en laatst van Richmond gebragt; hij
    is 5 voet, 6 3/4 duim lang, koperkleurig, met eenige likteekens
    op den linkerarm en het regter been, en ziet er overigens goed
    uit. De bovengenoemde belooning zal voor zijne aanhouding en
    gevangenzetting in een of ander slavenhuis van den Staat, zal
    betaald worden door

    12 Junij.                                           J. D. Petsch.


Kosciusko Chronicle, 24 November 1852.


    Gevangen gezet

    In Attila County, den 7den October 1852, een neger, Hambleton
    geheeten, voorgevende aan den predikant Willem Young te behooren;
    hij is 26 of 27 jaar oud, omtrent 5 voet, 8 duim lang, donker van
    kleur, met twee of drie likteekenen op den rug en eene kleine
    snede op de linker heup. Hij droeg, toen hij gevat werd, een
    blaauw katoenen broek, een witte onderbroek en nieuw hemd van
    dezelfde stof, een paar laarzen en een wollen hoed.

    De eigenaar wordt verzocht op te komen, zijn regt van eigendom
    te bewijzen, de onkosten te betalen en hem meê te nemen, of er
    zal overeenkomstig de wet met hem gehandeld worden.

    12 October 1852.                            E. B. Sanders, Cipier.


Frankfort Commonwealth, 21 October 1852.


    Gevangen gezet

    Een negerjongen, Adam, te Muhlenburg, op den 26sten Julij 1852;
    genoemde jongen is zwart van kleur, 16 à 17 jaar oud, 5 voet, 8
    à 9 duim lang en 150 pond zwaar. Hij heeft een gedeelte van zijn
    regterhand en de groote teen van zijn linkervoet verloren. Hij
    beweert dat hij aan Wm. Mosley toebehoort, die men zegt dat van
    Mississippi naar Virginia verhuisd is, en geeft voor, verloren en
    niet weggeloopen te zijn. Zijn eigenaar wordt verzocht op te komen,
    zijn eigendom te bewijzen, de onkosten te betalen en hem meê te
    nemen, of er zal overeenkomstig de wet met hem worden gehandeld.

    24 Augustus 1852.                           Samuel Adwell, Cipier.


In hetzelfde blad zijn twee nog armer kerels aangekondigd, die nu
waarschijnlijk reeds verkocht zijn om de onkosten te betalen.


    Bekendmaking.

    Door M. H. Brand is, den 22sten dezer, als weggeloopen slaaf
    aangehouden een neger, Karel Warfield, omtrent 30 jaar oud,
    maar van een veel ouder uitzigt, 6 voet lang, geen bijzondere
    teekens, heeft geen vrijbrieven, maar geeft voor vrij te zijn,
    en is van Pennsylvanië geboortig, en in Fayette County.

    Gezegde neger is den 22sten gevat, en de eigenaar wordt verzocht
    op te komen, zijn regt te bewijzen, de onkosten te betalen en
    hem meê te nemen.

    3 Augustus 1852.                                C. W. Hull, Cipier.
                                                    Kentucky County.


    Gevangen gezet

    In Graves County, op den 4den dezer, een neger, Dave of David
    genaamd, die voorgeeft vrij te zijn en vroeger aan Samuel Brown
    van Prince William County, Virginia, behoord te hebben; hij is
    zwart van kleur, 5 voet, 10 duim lang, omtrent 180 pond zwaar,
    en vermoedelijk 45 jaar oud; hij droeg een bruine broek en een
    gestreept hemd en had een oud geweer, een pistool en eenige oude
    kleêren bij zich. Hij heeft mij ook gezegd aan eene gevangenis
    te Dyersburg ontsnapt te zijn, waar hij 9 maanden was opgesloten
    geweest. De eigenaar wordt verzocht op te komen; enz.

    28 Junij 1852.                              L. B. Holefield, Cipier.


Charleston Mercury, 29 October 1852.


    Twee honderd dollars belooning.

    Weggeloopen van den ondergeteekende, in Maart jl., zijne
    dienstmaagd Lydia, die zich vermoedelijk te Charleston ophoudt.
    De bovenstaande belooning wordt uitgeloofd aan degenen, die haar
    aanhouden, of eenig berigt geven waar zij zich ophoudt, en 50
    dollars aan hem die haar in eene of andere gevangenis zet,
    zoodat ik haar kan krijgen. Lydia is eene mulattin, 25 jaar
    oud, 4 voet, 11 duim lang; met een rond gelaat en lang, zwart
    krullend hair; haar voorste tand is valsch, hetwelk men bemerkt
    in haar spreken, daar men dan het goud waarmede hij is ingezet,
    goed kan onderscheiden: zij heeft een likteeken onder haar kin,
    en 2 vingers der eene hand zijn stijf, van het eerste lid.

    16 Junij.                                               C. T. Scaife.



    Vijf en twintig dollars belooning.

    Weggeloopen van den ondergeteekende, op 1 Mei jl., zijn
    negerjongen, George, 18 jaar oud, 5 voet lang, van sterken
    ligchaamsbouw en welbespraakt. Hij behoorde vroeger aan den heer
    J. D. A. Murphy, te Blackville, en heeft eene moeder, die het
    eigendom is van den heer Lorrick, in Lexington; Vermoedelijk
    heeft hij een paspoort, en zal in den omtrek van Branchville of
    Charleston ronddwalen.

    De bovenstaande belooning zal betaald worden aan hem, die George
    in eene of andere gevangenis zet, waaruit ik hem kan krijgen.

    Orangeburg, 7 Augustus 1852.                       J. J. Andrews.



    Bekendmaking.

    In Colleton District is als weggeloopen slaaf gevangen genomen
    een neger, Jordan, omtrent 30 jaar oud, voorgevende aan Dobson
    Coely van Pulaski, Georgia County, te behooren. De eigenaar wordt
    verzocht, zijn regt te bewijzen en hem meê te nemen.

    Waterboro, 7 Sept. 1852.                    L. W. Molants, Regter.


De volgende advertentiën zijn door de Commonwealth meestal uit New
Orleansche couranten getrokken. De karakteristieke beschrijvingen
der negers zijn opmerkenswaardig.


    Vijf en twintig dollars belooning

    zullen door den ondergeteekende betaald worden voor de uitlevering
    der negerin Maria, die omstreeks den 15den Oct. jl. van Phoenix
    Huis is weggeloopen. Zij is omtrent 45 jaar oud, 5 voet, 4 duim
    lang, van een sterken ligchaamsbouw en spreekt goed Fransch en
    Engelsch; zij is gekocht van Chass. Deblanc.

    H. Bidwell & Co.



    Vijf en twintig dollars belooning.

    Weggeloopen den 25sten dezer, een lichte mulat, Allen, ongeveer
    22 jaar oud, 6 voet lang, goed gekleed, van zwakken ligchaamsbouw
    en zeer onachtzaam in het loopen. Toen hij ontvlugtte droeg hij
    een paar snorren. Hij behoort aan J. P. Harrison, van deze stad;
    nadere inlichtingen te bekomen op Bank Place, No. 10.



    Honderd dollars belooning

    voor de aanhouding van onzen lichten mulat, Seabourn, 20 jaar
    oud, 5 voet, 4 duim lang, sterk, welgemaakt en bij uitstek
    bedrijvig. Hij is min of meer geschikt voor tooneelspeler in een
    paardenspel, waardoor hij gemakkelijk herkend kan worden, daar
    hij altijd zijne gymnastische oefeningen vertoont. Hij liep weg
    op den 3den dezer; behalve deze belooning zullen alle redelijke
    onkosten betaald worden.

    W. & H. Starkhouse.
    No. 70, Tchoupitoulas.



    Vijf en twintig dollars belooning

    voor de aanhouding van mijn mulat, Severin, 25 jaar oud, 5 voet,
    6 of 8 duim lang; de meeste zijner voortanden zijn uitgeslagen,
    en op beide zijne armen zijn de letters C. V. met O. I. inkt
    geteekend. Hij spreekt Fransch, Engelsch en Spaansch en behoorde
    eertijds aan Mr. Courcell, in het derde District. Behalve de
    bovenstaande belooning zullen 5 dollars uitbetaald worden voor
    informatie, die er toe leiden de personen te ontdekken, welke
    hem verbergen.

    John Ermon.



    Vijf en twintig dollars belooning.

    Weggeloopen van den ondergeteekende in New Orleans, in Februarij
    jl., een negerjongen, Stephen genaamd. Hij is omtrent 5 voet, 7
    duim lang, een zeer lichte mulat met blaauwe oogen en bruin haar;
    hij gaat een weinig voorover, slaat meestal zijne oogen naar den
    grond en is sterk van ligchaamsbouw. Hij zal zijn naam en eigenaar
    niet noemen, daar het zijne gewoonte is weg te loopen, en werd
    ergens in den enkel geschoten, toen hij uit Baton Rouge-gevangenis
    ontvlugtte. De bovenstaande belooning zal met alle uitgaven bij
    zijne uitlevering betaald worden, of voor zijne gevangenzetting,
    zoodat ik hem in handen krijg.

    A. L. Bingaman.



    Vijf en twintig dollars belooning

    zal gegeven worden aan hem, die de slavin Sarah aan Mr. Guisonnet,
    hoek van St. John Baptiste- en Racestreet, behoorende, in eene of
    andere gevangenis zal zetten. Gezegde slavin is 28 jaar, 5 voet
    lang, heeft een goedaardig gelaat en fraaije tanden en spreekt
    Fransch en Engelsch. Scheeps- en stoomboots-kapiteinen worden
    gewaarschuwd haar niet aan boord te ontvangen, onder de bij de
    wet bepaalde straf.


    Gebroeders Avet,
    Hoek Brenville en Old Leveestreet.


Lynchburg Virginia, 6 Nov:


    Twintig dollars belooning.

    Weggeloopen van den ondergeteekende, aan den
    Virginia-Tennessee-spoorweg, den 20sten Junij, een neger, Karel,
    6 voet lang, koperkleurig, verscheidene tanden missende, omtrent
    25 jaar, een weinig langzaam in zijn antwoorden, doch van een
    voorkomend uiterlijk. Bij zijn vertrek droeg hij een lakenschen
    pet en een blaauwe jas; hij is in Tennessee gekocht en daar heen
    gebragt door Mr. M. Connell, van Lynchburg, waar hij bleef tot
    ik hem 4 maanden geleden kocht. Het is meer dan waarschijnlijk
    dat hij naar Tennessee vlugten zal, dewijl zijne vrouw daar
    tegenwoordig woont, of misschien keert hij naar Lynchburg terug,
    waar hij bekenden heeft. De bovenstaande belooning zal voor hem
    betaald worden, als hij binnen den Staat, of 40 dollars als hij
    buiten den Staat gevat wordt.

    George W. Kyle.


Winchester Republican (Virginia), 26 Nov.:


    Honderd dollars belooning.

    Weggeloopen van den ondergeteekende, bij Culpepper, Ct. House
    (Virginia) omstreeks den 1sten October, een neger, Alfred, 5
    voet, 7 duim lang, 25 jaar oud, buitengewoon sterk en werkzaam,
    donker van kleur, doch niet zwart, met een zachtaardig, voorkomend
    uiterlijk. Hij heeft zich verleden winter in het tweede lid van
    zijn tweeden of middelsten vinger gebrand, zoodat deze nog stijf
    is. Hij heeft eene vrouw, die bij den heer Thomas G. Marshall, niet
    ver van Farrowville, woont, in welke streek hij verkocht wenscht
    te worden, en waartoe ik niet ongenegen ben hem te verkoopen.

    De bovenstaande belooning zal uitbetaald worden, als hij buiten
    den Staat, of 50 wanneer hij daar binnen gevat wordt.

    29 Oct. 1852.                                   W. B. Slaughter.


Uit het Louisville Daily Journal, 23 Oct. 1852;


    Honderd dollars belooning.

    Van den ondergeteekende in deze stad is op Vrijdag, den 28sten Mei,
    een negerjongen, Wyatt genaamd, weggeloopen. Gezegde jongen is 25
    of 26 jaar oud, omstreeks 5 voet 11 duimen groot, van een breeden
    ligchaamsbouw en langzaam en zwaar van gang; hij heeft zeer groote
    handen en voeten, kleine bakkebaarden, en een hoofd met zwaar haar,
    dat hij op zijde kamt; een zeer prettig voorkomen, en voldoet
    algemeen. Ik kocht hem onlangs van Mr. Garrett, en zijne vrouw is
    het eigendom van Thomas G. Rowland Esq., alhier wonende. Ik zal
    bovengenoemde som voldoen als men hem aanhoudt en mij overlevert
    buiten, of 50 dollars als men hem binnen den Staat achterhaalt.

    2 Junij.                                          David W. Yandell.



    Twee honderd dollars belooning.

    Een neger en eene negerin zijn van den ondergeteekende ontvlugt. De
    man heet Meles. Hij is omtrent 5 voet, 8 duim lang, donkerbruin
    van kleur, met een groot likteeken op zijn voorhoofd, als van
    eene brandwond, 25 jaar oud, en heeft twee reiszakken bij zich,
    een linnen en een lederen; ook een paspoort van Louisville naar
    Owenton, Owenton County (Kentucky) en terug. De negerin heet Julia,
    zij is lichtbruin van kleur, klein en zeer gezet, nog al van een
    goed uiterlijk, met een likteeken op haar voorhoofd; bij haar
    vertrek droeg zij een zijden kleed en nam andere kleederen mede;
    zij ziet er uit alsof zij 16 jaar is.

    De bovenstaande belooning zal betaald worden, voor den man als
    hij buiten den Staat gevat wordt, of 100 dollars voor het meisje;
    100 dollars voor den man, als hij binnen den Staat wordt gevat,
    en 50 voor het meisje. In beide gevallen moeten zij zoo verzekerd
    worden, dat ik hen kan krijgen.

    5 October.                                            John W. Lynn.


De volgende advertentiën zijn allen uit Shelby County, in Kentucky,
gedateerd:

    Cipiers-kennisgeving.

    Er is in Shelby gevangen gezet eene negerin, zich Juda noemende,
    zwart van kleur, 20 jaar oud, 5 voet lang, 120 pond zwaar, zonder
    likteekens, en voorgevende aan James Wilson, in Denmark, Tennessee,
    te behooren. De eigenaar dier slavin wordt verzocht op te komen,
    zijn regt te bewijzen, onkosten te betalen en haar meê te nemen;
    of er zal overeenkomstig de wet met haar gehandeld worden.

    27 October.                                 W. H. Eanes,
                                                Cipier, Shelby County.



    Cipiers-kennisgeving.

    In Shelby gevangen gezet, op den 28sten Oct., een neger die
    zich John William Loyd noemt, licht van kleur, 25 jaar oud,
    150 pond zwaar, 5 voet 9 of 10 duim lang, met drie likteekens op
    zijn linkerbeen, door den beet eens honds veroorzaakt. Gezegde
    jongen zegt vrij te zijn. Als hij een meester heeft, wordt deze
    verzocht op te komen, zijn regt van eigendom te bewijzen en hem
    mede te nemen, of men zal volgens de wet met hem handelen.

    3 November.



    Alsmede--terzelfder tijd hier gevangen gezet een negerjongen,
    Patrick, van eene lichte kleur, omstreeks 30 jaar oud, 140 pond
    zwaar, 6 voet lang, zijn gelaat is vol likteekens, welke hij
    zegt dat door eene klierziekte ontstaan zijn. Deze ziekte is de
    oorzaak van het verlies van zijn neus- en kakebeen. Hij geeft
    voor aan Dr. Wm. Cheathum in Nashville te behooren. De eigenaar
    van dien slaaf wordt verzocht op te komen, zijn regt te bewijzen,
    de onkosten te betalen en hem meê te nemen, of men zal volgens
    de wet met hem handelen.

    3 November.



    Alsmede--terzelfder tijd nog gevangen gezet een neger, zich
    Claiborne noemende, zwart van kleur, 22 jaar oud, omtrent 140
    pond zwaar, 5 voet lang, geen likteekens te zien; hij geeft voor
    aan kolonel Rousell, in de Soto te behooren. De eigenaar wordt
    verzocht op te komen, zijn regt van eigendom te bewijzen, of men
    zal volgens de wet met hem handelen.

    3 November.                               W. H. Eanes,
                                              Cipier van Shelby County.



    Cipiers-kennisgeving.

    In de gevangenis van Shelby gezet een neger, die zich George noemt,
    zwart van kleur, omtrent 25 of 30 jaar oud, 5 voet, 9 à 10 duim
    lang, 140 pond zwaar, geen likteekens, en aan Malley Bradford,
    in Issaquena, Mississippi, behoorende. De eigenaar wordt verzocht
    op te komen, de onkosten te betalen en hem meê te nemen, of men
    zal overeenkomstig de wet met hem handelen.

    10 November.                              W. H. Eanes,
                                              Cipier van Shelby County.



    Cipiers-kennisgeving.

    In de gevangenis van Shelby gezet op den 30sten October eene
    negerin, die zich Nancy noemt, licht van kleur, 20 of 21 jaar
    oud, 140 pond zwaar, ongeveer 5 voet lang, zonder likteekens, en
    voorgevende aan John Pittman in Memphis te behooren. De eigenaar
    wordt verzocht op te komen, zijn regt te bewijzen, de onkosten
    te betalen, en haar meê te nemen of er zal volgens de wet met
    haar gehandeld worden.

    10 November.                              W. H. Eanes,
                                              Cipier van Shelby County.


De ontvlugting der slaven gaat hier zeer sterk!

Natchez (Mississippi) Free Trader, 6 November 1852.


    Vijf en twintig dollars belooning.

    Van den ondergeteekende weggeloopen op den 17den October een
    neger, Allen, 23 jaar oud, 6 voet lang, een donkere mulat, geen
    likteekens, behalve één door den beet van een hond veroorzaakt;
    hij droeg, toen hij wegliep, een katoenen hemd en broek;
    leest stotterend, kan goed rekenen en is in het bezit van een
    paspoort. Hij spreekt ongemeen levendig en snel en lacht als
    hij spreekt.

    Ik ben bereid de bovenstaande belooning uit te reiken aan
    dengenen, die hem in eene of andere gevangenis zet, waaruit ik
    hem kan krijgen.

    6 November.                                     Thos. R. Cheatham.


Newberry Sentinel (Zuid-Carolina), 17 November 1852.

    Kennisgeving.

    Ontvlugt van den ondergeteekende, den 9den Julij, mijn jongen
    Willem; een fraaije mulat, 26 jaar oud, 5 voet 9 of 10 duim
    lang, zwak van ligchaamsbouw, zeer verstandig, vlug van spraak
    en gang. Gezegde jongen werd van Virginia gebragt en zal er nu
    waarschijnlijk terug gekeerd zijn. Eenige onderrigting aangaande
    dien jongen zal in dank ontvangen worden door

    3 November.                                         J. M. Mars.



    Het Raleigh Register en Richmond Enquirer zullen 4 maal in de
    week deze advertentie plaatsen en brieven aan dit bureau zenden.


Greensboro' Patriot (Noord-Carolina), 6 November.


    Tien dollars belooning.

    Uit mijne dienst ontvlugt, in Februarij 1851, een neger,
    Edward Winslow, klein, nog al gezet, een Indiaan, en een eerste
    tooneelspeler. Gezegde Winslow was uit Guilford-gevangenis
    verkocht, om de onkosten van vijf jaar gevangenhouding te betalen,
    en werkt nu waarschijnlijk op den spoorweg ergens in Davidson
    County als vrij man. De bovenstaande belooning zal gegeven worden
    voor zijne gevangenzetting in Guilford; of voor zijne uitlevering
    aan mij in het Zuiden van dien Staat. Mijn adres is Long's Mills,
    Randolph, Noord-Carolina.

    27 October 1852.                                       P. C. Smith.


De True Delta van New Orleans van den 11den Januarij 1853, bevat de
volgende kennisgeving:


    Groote verloting van een harddraver en eene Negerslavin.

    De ondernemende kolonel Jennings zal eene verloting houden, die
    al zijne vroegere ondernemingen in dit opzigt zal overtreffen. De
    prijzen zijn: de beroemde harddraver Star met sjees en gareel, en
    eene negerin van meer dan 900 dollars waarde. Zie de onderstaande
    advertentie in eene andere kolom.



    Verloting. Mr. Joseph Jennings

    heeft de eer aan zijne vrienden en aan het publiek bekend te
    maken, dat hij op verzoek van een aantal zijner bekenden, van
    den heer Osborn van Missouri een paard gekocht heeft; het is
    de vermaarde harddraver Star, 5 jaar oud, met eene nieuwe ligte
    sjees en gareel; ook de goede Mulattodeerne Sara, 20 jaar oud, en
    eene flinke werkmeid, op 900 dollars geschat. Zij zullen verloot
    worden des middags ten 4 ure van den 1sten Februarij 1853, in
    welk logement de inteekenaren zullen goedvinden.

    Diegenen, welke verlangen mogen aandeelen in deze verloting te
    nemen, zullen ongetwijfeld volmaakt met de regeling dezer zaak
    genoegen nemen.

    Vijftien honderd loten, een dollar het lot.

    Het geheel wordt juist op 1500 dollars geschat.

    Deze verloting zal bestuurd worden door heeren, die door de
    inteekenaren zullen worden gekozen; en de verloting zal gedurende
    5 avonden plaats hebben. Beide artikelen zijn in mijn magazijn,
    no. 78 Common-Street, de tweede deur van Camp, te bezigtigen van
    des morgens 9 tot des namiddags 2 uur.

    Het hoogste lot kan kiezen; het laagste lot krijgt het
    overblijvende artikel, en de gelukkige winners moeten twintig
    dollars voor ververschingen betalen.

    9 Januarij.                                          J. Jennings.


Daily Courier (Natchez, Mississippi), 20 November 1852.


    Vijf en twintig dollars belooning

    zal betaald worden voor de aanhouding en gevangenzetting mijns
    negers Hardy, op den 9den Augustus jl. van den ondergeteekende,
    wonende aan het meer St. John, bij Rifle-Point, ontvlugt. Hardy is
    een bijzonder schoone neger, geheel vrij van teekens, likteekens
    of beschadigingen; 6 voet lang, zwart van kleur, schoon van
    gelaatstrekken, met mooi hair en fraaije oogen en tanden.

    Adres aan den ondergeteekende te Rifle-Point.

    30 October.                                       Robert Y. Jones.


Welk een ongelukkige meester--een artikel te verliezen geheel vrij van
"teekens, likteekens of beschadigingen." Zoo iets is zeldzaam!

Savannah Daily Georgian, 6 September 1852.


    Gearresteerd

    omstreeks 3 weken geleden, onder verdachte omstandigheden eene
    negerin Phebe of Phillis, voorgevende vrij te zijn, en van
    Beaufort (Zuid-Carolina) komende. Zij is 50 jaar oud, sterk van
    ligchaamsbouw, minzaam in het spreken, 5 voet, 4 duim lang en
    140 pond zwaar. Na een vlijtig onderzoek, vermeen ik dat zij
    weggeloopen is. De eigenaar kan haar terug krijgen, indien hij
    zich met grondige bewijzen aanmeldt.

    Savannah, 25 October 1852.                  Waring Russell,
                                                County Constable.



    Twee honderd dollars belooning.

    Omstreeks het begin van verleden jaar is van Sparta ontvlugt
    mijn neger George. Hij is een goed timmerman, 35 jaar oud, een
    lichte mulat, lang, en van een goed uitzigt. Hij is omtrent 3 jaar
    geleden uit St. Mary's gebragt, en had, toen hij wegging, aldaar
    eene vrouw, die het eigendom van een zekeren heer Holzendorff was;
    ik geloof van hem gehoord te hebben, dat hij in den omtrek van
    Macon geweest was en een broeder in Savannah had. Hij is zeer
    verstandig, en ik zal de bovenstaande belooning geven voor zijne
    gevangenzetting, zoodat ik hem krijg. Nadere inlichtingen zijn
    te bekomen bij Rabun en Whitehead, Savannah (Georgia).

    Oxford (Georgia), 13 Aug. 1852.                 W. J. Sassnet.


Uit deze en honderd soortgelijke advertentiën kan men het volgende
opmaken:


    1o. Dat de drangredenen tot het in slavernij houden der negers
        niet toepasselijk zijn op het meerendeel hunner.
    2o. Dat het slavenras niet, zoo als de meesters zeggen, een dom
        geslacht is.
    3o. Dat zij niet over-tevreden zijn.
    4o. Dat zij geene redenen daartoe hebben.
    5o. Dat vele menschen, die zeggen vrij te zijn, als slaven
        verkocht worden.


Met betrekking tot de gelaatskleur dezer slaven, zijn eenige punten
onze beschouwing overwaardig. De schrijfster voegt er de volgende
advertentiën bij, uitgegeven door Wm. I. Bowditch, in zijne brochure
getiteld: "Slavernij en de Grondwet."

Uit de Richmond (Virginia) Whig.


    Honderd dollars belooning

    Voor de aanhouding van mijn neger (?) Edmund Kenney. Hij heeft
    lang haar en is zoo blank van kleur dat een vreemdeling niet
    zou vermoeden, dat hij Afrikaansch bloed in de aderen heeft;
    hij was met mijn jongen Dick eenigen tijd geleden in Norfolk,
    en bood deze daar te koop aan; hij werd echter aangehouden,
    doch ontvlugtte onder voorwendsel dat hij een blanke was.

    6 Januarij 1836.                                Anderson Bowles.


Uit de Republican Banner en Nashville Whig, van den 14den Julij 1849.

    Twee honderd dollars belooning.

    Weggeloopen van den ondergeteekende, op den 23sten Junij jl., eene
    lichte mulattin Julia, omtrent 25 jaar oud. Zij is van middelbare
    lengte, bijna blank en ziet er goed uit. Zij is eene goede
    naaister, kan een weinig lezen, en zal zeker trachten voor een
    blanke vrouw door te gaan. Zij heeft haar kind Anna meêgenomen, van
    acht of negen jaar, dat zij netjes kleedt, en dat veel donkerder
    is dan hare moeder. Eens is zij het eigendom van den heer Helin,
    van Columbia, Tennessee, geweest. Ik zal eene belooning geven van
    50 dollars voor de negerin en haar kind, als zij mij uitgeleverd,
    of in eene gevangenis binnen den Staat aangehouden worden, zoodat
    ik ze kan krijgen; 100 dollars indien zij in een anderen Staat
    gevat worden, en 200 als zij in een of anderen vrijen Staat gevat
    en in eene goede gevangenis in Kentucky of Tennessee worden gezet.

    Nashville, 9 Julij 1849.                            A. W. Johnson.


De drie volgende advertentiën zijn uit Alabama nieuwspapieren
getrokken.


    Weggeloopen

    Van den ondergeteekende, op de plantage van kolonel H. Tinker,
    een lichte mulat, Alfred, 18 jaar oud, welgemaakt, met blaauwe
    oogen, vlasblond haar, en eene sproetachtige huid. Hij zal voor
    een vrijgeborene trachten door te gaan.

    Green County, Alabama.                            S. G. Stewart.



    Honderd dollars belooning.

    Van den ondergeteekende ontvlugt een lichte mulat, Sam
    genaamd. Licht lang haar, blaauwe oogen, een roode kleur, en zoo
    blank, dat hij zeer goed voor een vrijen blanke kan doorgaan.

    22 April 1837.                                        Edwin Peck.



    Weggeloopen

    Op den 15den Mei eene negerin Fanny, zij is 20 jaar oud, groot van
    gestalte, kan goed lezen en schrijven, en heeft vermoedelijk een
    valsch paspoort voor zich gemaakt. Zij heeft een paar oorringen
    en een roodmarokijnen bijbel meêgenomen, is zeer vroom, bidt
    zeer dikwijls, en was, zoo het scheen, tevreden en gelukkig. Zij
    is even wit als de meeste blanke vrouwen, met lang licht haar
    en blaauwe oogen. Ik zal 500 dollars voor hare aanhouding en
    uitlevering geven. Zij is zeer verstandig.

    Tuscaloosa, 29 Mei 1845.                                Jan Black.


Uit den Newbern (Noord Carolina) Spectator:


    Vijftig dollars belooning.

    Zal voor de aanhouding en uitlevering der volgende slaven betaald
    worden. Samuel en Judy zijne vrouw met 4 kinderen, die aan wijlen
    Sacker Duberly hebben behoord.

    Ik zal 10 dollars geven voor de aanhouding van William Duberly,
    mijn slaaf, omtrent 19 jaar oud, en geheel blank, zoodat men hem
    niet voor een slaaf zou aanzien.

    13 Maart, 1837.                                      John J. Lane.


De twee volgende advertentiën zijn uit de New Orleans Picayune,
van den 2den September 1846.


    Vijf en twintig dollars belooning.

    Van de plantage van Mevr. Fergus Duplantier, is op den 27sten Junij
    1846 ontvlugt, een lichte mulat Ned, van een sterken ligchaamsbouw,
    5 voet 11 duim lang, Engelsch en Fransch sprekende, omtrent 35
    jaar oud, en hinkende in zijn gang. Hij zal zeker trachten voor een
    blanke door te gaan, daar hij blank van kleur is. De bovenstaande
    belooning zal uitgereikt worden aan dengenen, die hem terug brengt
    op de plantage van Mevr. Duplantier in Manchae, of hem in eenige
    gevangenis zet waaruit men hem gemakkelijk kan krijgen.



    Twee honderd dollars belooning.

    Weggeloopen van den ondergeteekende een witte neger, ongeveer 35
    jaar oud, 5 voet, 8 of 9 duim lang, met blaauwe oogen, wollig haar,
    en zeer schoone huid.


Dit zijn de kenmerken van drie rassen. De koperkleurige huid duidt het
Indiaansche bloed aan. De andere zijn de gemengde rassen van negers
en blanken. Het is bekend, dat de arme overblijfselen van Indiaansche
geslachten meerendeels gedwongen zijn geworden, om slaven te zijn. Het
is niet minder zeker dat blanke kinderen nu en dan gestolen en als
slaven verkocht worden. De eerwaarde heer George Bourne, uit Virginia,
een Presbyteriaansch predikant, die reeds in 1816 tegen de slavernij
heeft geschreven, verhaalt ons van een jongeling, die op zijn zevende
jaar van zijne ouders gestolen en verkocht werd, nadat zijne kleur door
traan veranderd was, en wien het na veertienjarige slavernij gelukte te
ontsnappen. De verandering van gelaatskleur is thans niet meer noodig,
want verscheidene slaven hebben eene schoone blanke huid. Er bestaat
reden te gelooven, dat de grootmoeder der arme Emily Russell een blank
meisje was, door zieldrijvers gestolen. Dat zieldrijvers kinderen
kunnen stelen en verkoopen, is uit het voorgaande genoegzaam gebleken.

De schrijfster heeft eene quadrone-moeder zien vlugten, met hare
twee kinderen, een jongen van tien maanden en een meisje van drie
jaar. Beide waren uitstekend schoon, het meisje had blaauwe oogen
en goudgeel haar. De moeder en hare kinderen zouden juist verkocht
worden, en dit was de reden hunner ontvlugting.

Als de geest eenmaal gemeenzaam is geworden met den loop der slavernij,
om eerst negers, dan Indianen, vervolgens mulatten en eindelijk
quadronen tot slaaf te maken; en als blaauwe oogen en goudgeel haar,
als eigenschappen van negers beschouwd worden,--welke bescherming
blijft er dan over voor het arme blanke volk, daar het vooral onder de
tegenwoordige wet op de slavernij meêgevoerd en verkocht kan worden,
zonder eenig regtsgeding?

Een gouverneur van Zuid-Carolina, verklaarde in 1835 openlijk, dat de
arbeidende klasse, blank of niet blank, een gevaarlijk bestanddeel
uitmaakt, zoo het niet tot slaven gemaakt werd. En zal dit dan niet
het onvermijdelijk gevolg er van worden?



HOOFDSTUK X.

HET ARME BLANKE UITSCHOT.


Als de algemeene opinie van Europa zich in bewoordingen vol
verontwaardiging over het Amerikaansche slavenstelsel uitlaat, heeft
men gewoonlijk geantwoord: "Let op uwe eigene mindere volksklassen."

De voorstanders der slavernij hebben Engeland op zijne eigene armen
gewezen. Zij hebben gesproken van de heidensche onwetendheid, de
ondeugd, de ellende van zijne overbevolkte steden,--ja, zelfs van
zijne landbouw-districten.

Nu moest, in de eerste plaats, een land, hetwelk niet overbevolkt is,
waar de voortbrengselen van den grond meer dan voldoende zijn voor
de inwoners, een land dat slechts kort geleden een oorsprong nam,
onbelast met de afgesletene instellingen van verloopene eeuwen,
niet te vreden zijn met slechts even zoo goed te zijn als landen,
die tegen dat kwaad te worstelen hebben.

Het is eene armzalige verdediging voor Amerika, tot andere volkeren
te zeggen: "wij zijn niet slechter dan gij." Het moest oneindig veel
beter zijn.

Maar het zal blijken, dat de instelling der slavernij niet alleen
heidensche, ellendige, diep gezonken slaven heeft voortgebragt, maar
het geeft ook het aanzijn aan eene klasse van blanken, die, zoo als
algemeen erkend wordt, nog heidenscher, ellendiger en dieper gezonken
te zijn. De instelling der slavernij heeft in Amerika het dubbele
feit veroorzaakt, dat het niet alleen zijne zwarte arbeidende klasse
heeft doen ontaarden en verlagen, maar ook, dat, in weerwil van een
vruchtbaren grond en overvloedige ruimte, de arme blanke bevolking
even ontaard en verlaagd gemaakt is, als ergens in de meest bevolkte
districten van Europa.

De wijze waarop dit geschiedt, kan met weinige woorden worden
verklaard. 1o. De verdeling van het land in groote plantages, en de
hieruit voortvloeijende verspreiding der gemeenten, maakt een of ander
stelsel van gewone schoolopvoeding onmogelijk. 2o. Dezelfde oorzaak
geldt met betrekking tot de prediking van het Evangelie. 3o. Het
denkbeeld, dat arbeid vernederend is, hetwelk onmiddellijk voortvloeit
uit het tot slaven maken der werkende klasse, is een der grootste
oorzaken, die geschikte werklieden der middenklasse terughouden, om
zich in Slavenstaten neêr te zetten. Waar men iedere week advertentiën
vindt voor weggeloopen timmerlieden, smeden en metselaars, met
hun gereedschap, of met paarden, schapen en ander vee, bestaat
er noodzakelijk een denkbeeld onder de arbeidende klasse, hetwelk
verstandige, welgestelde ambachtslieden, zoo als er in de vrije Staten
een aantal worden aangetroffen, tegen de borst stuit en onaangenaam
is. Zij mogen het eenigen tijd verdragen, maar met veel ongerustheid,
en zij zijn verheugd als zij de eerste gelegenheid tot landverhuizing
kunnen aangrijpen om naar elders te trekken.

Ook verdringen de slaven, die voor alle takken van landbouw en
fabriekwezen overvloedig gebezigd worden, noodwendig den arbeid
der vrijen. Verbeeld u nu eens een huisgezin van arme blanken in
Carolina of Virginia, en dat zelfde huisgezin in Vermont of Maine;
hoe verschillend is de toestand waarin zij verkeeren! In Vermont
of Maine zijn de kinderen in de gelegenheid om hunne opvoeding in
publieke scholen te erlangen, en doen zich voor hen in de maatschappij
een aantal goede vooruitzigten op, die slechts vlijt eischen om
verwezenlijkt te worden. De jongens hebben de keus tusschen al
de verschillende handelsvakken, waaraan de zamenstelling der vrije
maatschappij behoefte heeft. De meisjes, bezield door den geest van het
land waarin zij geboren zijn, achten nuttigen arbeid geen schande, en
vinden, met waarlijk vrouwelijke vindingrijkheid, honderde zaken uit,
om iets bij te brengen tot de schatkist van het huisgezin. Als er een
lid van het huisgezin is, in hetwelk eene goddelijke gift van hoogere
talenten schijnt te vragen naar eene volmaakte opvoeding, vereenigt
het geheele huisgezin zich gaarne en wendt zijne winstgevende vlijt
aan, om dien eenen die hoogere opvoeding te geven, welke zijn hooger
genie vereischt; en aldus is de wereld begiftigd met mannen als Roger
Sherman en Daniel Webster.

Maar verplaatst dit zelfde huisgezin in Zuid-Carolina of in
Virginia--hoe geheel anders is hier de uitslag! Geene publieke
school opent des morgens hare deuren voor de kinderen; de eenige kerk
ligt misschien op 15 mijlen afstands, en is slechts langs een bijna
onbegaanbaren weg genaakbaar. De lucht zelfs, die zij inademen, doet
hen het denkbeeld van slavernij en ontaarding, met dat van nuttigen
arbeid verbinden; en de maatstaf van het fatsoen, is het vermogen
om te leven zonder te arbeiden. Welke tak van nuttigen arbeid is
daar voor de jongens geopend? Kan hij een smid worden? De planters
in de nabuurschap koopen liever hunne smeden in Virginia. Kan er een
timmerman uit hen worden? Ieder planter heeft er een of twee in bezit,
en zoo is het eveneens met metselaars en kuipers gesteld. Kan hij
schoenmaker worden? De schoenen voor de plantages worden in Lynn en
Natrick, twee steden in New Engeland, gemaakt. Inderdaad, tusschen den
vrijen arbeid van het Noorden, en den slavenarbeid in het Zuiden, is er
niets voor de arme blanken te doen. Zonder scholen of kerken, groeijen
deze ellendige huisgezinnen in een Christenland op als Heidenen,
in luiheid, ondeugd, onzindelijkheid en ongemak van allerhanden
aard. Zij zijn de pest van den geheelen omtrek en voorwerpen van
verachting, beschimping of medelijden, zelfs van de slaven. De zoo
uitdrukkingsvolle zin, zoo algemeen in den mond der negers, van "arm
blank uitschot," zegt alles, wat van dit ongelukkige geslacht gezegd
kan worden. Uit dit geslacht komt eene soort van brandewijn-verkoopers
voort, die met de negers handel drijven in goederen, van de plantagiën
gestolen. Knappe en veelbelovende jongelingen kunnen misschien
hopen om slavenhandelaars, en van dezen post nog tot opzigters van
plantages verhoogd te worden. Het hoogste doel dat de eerzucht kent,
is om door allerlei goede of slechte middelen, geld genoeg bijeen te
brengen, om "een neger of twee te koopen," en te beginnen te leven
zoo als andere menschen. Wee! den ongelukkigen neger of negerin,
die, zorgvuldig in een ander goed, godsdienstig huisgezin opgevoed,
door den dood hunner eigenaars te koop komen, en dan door zulk een
meester of meesteres gekocht worden! Dikwijls is de slaaf oneindig
veel beter, en in alle opzigten beschaafder in voorkomen, manieren,
opvoeding en zeden; maar niettegenstaande dit, beschermt de wet toch
de tirannieke meerderheid van den eigenaar.

Volgens al hetgeen men in de zaak van Souther, die wij hebben
medegedeeld, kan opmaken, is hij iemand van deze klasse geweest. Wij
hebben de zekerste bewijzen, dat de twee blanke getuigen, die den
geheelen dag doorbragten met lijdelijk zijne duivelsche handelingen
aan te gapen, menschen van deze klassen waren. Het schijnt, dat
de misdaad van het arme slagtoffer daarin bestaan heeft, dat hij
dronken is geweest en met deze twee menschen gehandeld had, en dat zij
waarschijnlijk geroepen werden, om hen te doen zien "wat een neger er
bij won om met hen handel te drijven." Deze omstandigheid toont ons
aan, dat deze twee ook tot de handelaars in contrabande behoorden,
die uit de gemeene blanken voortkomen, en den slaven-eigenaars zooveel
last veroorzaken door met hunne slaven te handelen. Kunnen woorden
zoo krachtdadig uitdrukken, welk soort van blanken deze menschen
zijn, als het denkbeeld, dat zij een geheelen dag in hunne domme,
onbescheidene nieuwsgierigheid, getuigen konden zijn van zulk eene
duivelachtige handelwijze?

Verbeeld u de ellende van den slaaf, die in zulke handen valt! Een
nu overleden geestelijke deelde schrijfster dezes het volgende
mede:--Toen hij in een der zuidelijke Staten reisde, nam hij zijn
nachtverblijf in eene ellendige hut, die aan iemand van deze klasse
toebehoorde. Onzindelijkheid heerschte er, en zij droeg het kenmerk
van gebrek aan welvaart en beschaafdheid. De man en zijne vrouw met
hunne woeste, verwaarloosde kinderen dronken whiskey en speelden den
dwingeland over den ellendigen man en de vrouw, die al het werk deden
en al de grillen van het geheele huisgezin te verdragen hadden. Hij
(de geestelijke) ontdekte weldra, dat deze slaven in persoon,
taal en in ieder opzigt, de meerderen hunner eigenaars waren: en
alles wat hem in deze ellendige woning gemakkelijks verschaft werd,
was hij juist aan de slaven verschuldigd. Voor dat hij weg ging,
trachtten zij hem alleen te spreken, en baden hem hen te koopen;
zij verhaalden hem dat zij zeer fatsoenlijk waren opgevoed in een
achtenswaardig en beschaafd huisgezin, en dat hunne slavernij hen
thans des te erger smartte. De arme schepselen hadden hem opgepast
met de grootste zorgvuldigheid, zijn paard gevoederd, zijne laarzen
gepoetst, en al zijne wenschen voorgekomen, in de hoop, van hem te
zullen overhalen hen te koopen. De geestelijke zeide, dat hij nooit
zoo naar geld had verlangd, als toen hij de ontmoedigde gezigten zag,
waarmede zij naar zijne woorden luisterden, dat hij te arm was om
aan hunne wenschen te voldoen.

Deze ellendige klasse van blanken maakt in al de zuidelijke Staten
een deel uit van het ellendigste en wreedaardigste gepeupel. Volkomen
onkundig, en onbegrijpelijk onbeschoft zijn zij, gelijk een blind,
wild monster, dat, als het opgewekt is, zonder iets te verschoonen,
alles wat het in den weg komt, onder den voet treedt. Hoe zonderling
het schijnen moge, zoo zijn zij, ofschoon de slavernij de oorzaak
is van de ellende en verdierlijking dezer klasse, toch de hevigste
en wreedste voorstanders der slavernij. Hiervan is dit de reden: Zij
gevoelen de verachting der hoogere klassen, en hun eenig troostmiddel
is, dat zij eene klasse onder zich hebben, die zij op hunne beurt
kunnen verachten. Het in vrijheid stellen der negers zou hen van dezen
laatsten troost berooven; en daarom ook pleit geene klasse van menschen
met zulk eene woedende en redelooze hevigheid vóór de slavernij, of
haat de afschaffers met zulk een helschen haat. Laat de lezer zich
een gepeupel verbeelden van mannen, even woest en ongevoelig, als de
twee mannen uit het verhaal omtrent Souther, geleid door menschen
gelijk Souther zelven, en hij zal zich een gering denkbeeld kunnen
vormen van hen, waaruit het zuidelijk gepeupel is zamengesteld.

De aanvoerders dezer gemeente, die menschen die met andere menschen
spelen, even achteloos als een harpspeler op zijne harp speelt, houden
dit blinde, wreede monster van het gepeupel er op na, even als een
opzigter zijn plantage-honden er op nahoudt, als schepselen, die zij
kunnen loslaten tegen iedereen, dien zij uit den weg willen ruimen.

Deze aanvoerders hebben den kreet "afschaffing" voor het
gepeupel gebezigd, even als de jager zijn "voort" aan zijne honden
toeroept. Wanneer zij een plan ten uitvoer te brengen, of iemand uit
den weg te ruimen hebben, heffen zij dezen kreet aan en het monster
is wakker, gereed om zijn sprong te doen, als zij het willen.

Wanneer een predikant zijne stem verheft ten voordeele der slaven,
laat dadelijk de een of andere uitgever het geheele gepeupel op hem,
als op een afschaffer, los. Wanneer iemand zijn negers leert lezen,
dan schiet het gepeupel op hem toe; hij moet beloven het op te geven,
of den Staat verlaten. Drukt een man aan tafel in een logement
zijne goedkeuring uit over een of ander werk tegen de slavernij,
dan komt de policie terstond opzetten en houdt hem aan wegens het
spreken van oproerige taal [21]; en op de hielen der policie, die
het geregtshuis omringt, komt het altijd gereede gepeupel, mannen
met knodsen en groote dolkmessen, en zweert dat zij zijn bloed
zullen hebben. De fatsoenlijker burgers trachten te vergeefs hen
terug te houden; men kan even goed met een troep honden redeneren,
en de eenige manier is, de beschuldigde persoon uit den Staat te
doen ontvlugten, zoo geheimzinnig en snel mogelijk. Dit alles zijn
zaken die zeer dikwijls in het Zuiden gebeuren. Ieder mensch uit het
Zuiden weet dat het zoo is, en hij kent er de redenen van; maar zoo
zeer vreezen zij dit monster, dat zij niet durven zeggen wat zij weten.

Dit redelooze monster gaat somwijlen de magt zijner meesters te
buiten, en dan zijn de gevolgen doodelijk voor de vaderlandsliefde
van achtenswaardige zuidelijke menschen, die ze echter niet kunnen
stuiten. Dit was het geval met den raadsheer Hoar, uit Massachusetts,
die met zijne dochter Charleston bezocht. De raadsheer werd door
den souvereinen Staat Massachusetts aangesteld, om onderzoek te doen
naar den toestand der vrije kleurlingen, die in de gevangenissen van
Zuid-Carolina worden opgesloten. Wij kunnen niet veronderstellen,
dat mannen van eer en opvoeding, in Zuid-Carolina, zonder smart de
zaak kunnen beschouwen, dat deze achtbare man, de vertegenwoordiger
van een Zusterstaat en door zijne dochter vergezeld, genoodzaakt
was te vlugten uit Zuid-Carolina, omdat men hun verhaalde, dat het
aangestelde bestuur hen niet tegen de woede van het gepeupel kon
beschermen. Dit is niet het eenige geval, waarin deze magt van het
gepeupel de hand harer leiders ontglipt is, en bedroevende resultaten
heeft opgeleverd. De tooneelen van Vicksburg en de opeenvolging van
volksstormen, die toen in de zuidelijke Staten gewoed hebben, zijn
zeer sterk afgemaaid door den schrijver van "de blanke Slaaf."

Zij, die deze volksvlagen nuttig oordeelen, als zij hen dienen,
worden somtijds met kracht herinnerd aan de gevolgen:


    "Wanneer men roof en moord een wijl den teugel laat, Opdat hij
    juist zoo ver, maar ook niet verder gaat; En heel het land in
    vuur gaat zetten, om zoo hoog Maar ook niet hooger op te rijzen
    naar den boog."


Het bovengemelde kan door verschillende bewijsstukken gestaafd
worden--meestendeels door de getuigenis van menschen die in
Slavenstaten wonen, en door uittreksels uit hunne couranten.

Wat de klasse van arme blanken aangaat, de heer William Gregy,
van Charleston, in Zuid-Carolina, zegt in eene brochure, genaamd:
Verhandelingen over inlandsche nijverheid, of een onderzoek naar
de onderneming om katoen-fabrieken in Zuid-Carolina te vestigen,
22 Julij 1845:


    Zullen wij onopgemerkt die duizende arme, ontaarde blanken
    voorbijgaan, die in dit land van overvloed, in betrekkelijke
    naaktheid, honger en ellende leven? Menigeen is in het trotsche
    Zuid-Carolina van jongs af aan opgevoed, voor wien geen maand is
    voorbij gegaan, zonder een groot gedeelte van den tijd van vleesch
    verstoken te zijn geweest. Menige moeder zal u zeggen, dat hare
    kinderen slechts zeer schraaltjes van brood en nog schraler van
    vleesch voorzien worden; en als zij een tamelijk goede kleeding
    hebben, is het ten koste van dit weinigje voedsel. Dit zijn
    misschien verschrikkelijke dingen, maar zij zijn echter waar, en
    zoo men ze in Charleston niet gelooft, kunnen onze regeringsleden,
    die den Staat doorkruist hebben, de waarheid er van bevestigen.


De eerwaarde heer Hendrik Duffner, doctor in de godgeleerdheid,
voorzitter van Lexington-College (Virginia), zelf een slaven-eigenaar,
gaf in 1847 een adres aan het volk van Virginia uit, waarin hij
aantoonde, dat de slavernij het algemeene welzijn benadeelde, en tevens
den invloed aanwees, dien de slavernij uitoefende op de vermindering
der blanke bevolking. Hij zegt:


    Het is gebleken dat in tien jaren, van 1830 tot 1840, Virginia
    door landverhuizing niet minder dan 375,000 menschen verloor;
    waarvan Oost-Virginia 304,000 en West-Virginia 71,000. Op deze
    wijze voorziet Virginia het Westen iedere tien jaren van eene
    bevolking, even zoo groot als die van den Staat Mississippi ten
    jare 1840. Zij heeft van haren grond ten minste een derde van al
    de verhuizers verdreven, die van de oude Staten naar de nieuwe
    zijn gegaan. Velen van deze duizenden, die de Slavenstaten
    hebben verlaten, hebben zich in de vrije westelijke streken
    neêrgezet. Deze zijn voornamelijk vlijtige en ondernemende
    menschen, die door droevige ondervinding ervoeren, dat een
    Slavenstaat geen Staat voor hen was. Het is eene waarheid, eene
    zekere waarheid, dat de slavernij vrije werklieden--landlieden,
    pachters, ambachtslieden,--ja allen verdrijft, en wel de beste
    van hen, en hunne plaats door negers aanvult.... Zelfs het gewone
    fabriekwerk wordt in een Slavenstaat niet verrigt. Eenige weinige
    fabriek-voortbrengselen moeten wel is waar in ieder beschaafd land
    vervaardigd worden, maar de algemeene regel in het Zuiden is, om
    van buiten 's lands alle mogelijke fabriekzaken aan te voeren, die
    maar in schepen kunnen vervoerd worden, zoo als meubelen, booten,
    kasten, ploegen, tafels, draaibanken, bijlen en steelen van bijlen,
    behalve nog een ontelbaar aantal andere dingen, die vrije gemeenten
    gewoonlijk zelve maken. Het wonderlijkste van alles is, dat de
    bosschen en ijzermijnen uit het Zuiden al die artikelen opleveren,
    waaruit deze dingen vervaardigd worden. De vrije menschen uit
    het Noorden komen met hunne schepen, nemen het timmerhout en het
    ijzer meê, bewerken dit, voorzien met een gedeelte in hun eigene
    behoeften, en verkoopen het overige met eene goede winst in het
    Zuiden. Hoewel nu werklieden, door hunne winkels in het Zuiden te
    openen, al deze onkosten en voordeelen voor zich konden behouden,
    is het echter eene waarheid, dat de werklieden uit het Noorden
    zich niet in het Zuiden willen neêrzetten, en de prijzen der
    zuidelijke hooger blijven dan die hunner noordelijke concurrenten.


Wat de opvoeding betreft, geeft de eerw. heer Theodore Parker het
volgende op in zijne "Brieven over de slavernij," pag. 65:


    In 1671 zeide sir William Berkeley, gouverneur van Virginia:
    "Ik dank God dat er hier (in Virginia) geene vrije scholen of
    drukpersen zijn, en ik hoop dat wij die hier in geen honderd jaar
    zullen hebben." In 1840 waren er in de vijftien Slavenstaten op de
    verschillende hoofd-scholen 201,085 scholieren; op de hoofd-scholen
    in de vrije Staten 1,626,028. In den Staat Ohio alleen waren er op
    de hoofd-scholen 17,524 meer dan in de 15 Slavenstaten te zamen,
    te New York waren er 301,282 meer.

    In de Slavenstaten zijn 1,368,325 vrije blanke kinderen tusschen
    5 en 20 jaar; in de vrije Staten 3,536,689 zulke kinderen; in de
    Slavenstaten op scholen en collegiën zijn 301,172 leerlingen; in
    de vrije Staten 2,212,444. Alzoo gaan in de Slavenstaten uit de 25
    kinderen tusschen de 5 en 20 jaar, niet eens vijf op eene of andere
    school of collegie; terwijl uit 25 zulke kinderen in de vrije
    Staten, meer dan 15 op eene of andere school of collegie zijn.

    In de Slavenstaten kan een tiende gedeelte van de vrije blanke
    bevolking boven de 20 jaar noch schrijven, noch lezen; terwijl
    er in de vrije Staten naauwelijks één op 150 gevonden wordt die
    dit niet kan.

    In Nieuw Engeland zijn maar weinig vrijgeborenen boven de 20
    jaren, die niet lezen en schrijven kunnen, maar vele vreemdelingen
    komen daar aan zonder eenige opvoeding, en deze vermeerderen het
    getal onbekwame menschen, en verminderen blijkbaar het effect der
    vrije instellingen. In het Zuiden zijn weinig zulke vreemdelingen;
    daar moet dus de domheid der bevolking aan andere oorzaken worden
    toegeschreven. De menschen uit het Noorden, die zich in het Zuiden
    neêrzetten, zijn goed opgevoed, en het Zuiden wint dus daardoor
    in opvoeding wat het Noorden er door verliest.

    Onder de Staten in het Noorden is Connecticut, en onder die in het
    Zuiden Zuid-Carolina vrij van dezen verstorenden invloed. Eene
    vergelijking tusschen deze beide Staten, zal de betrekkelijke
    gevolgen doen zien der instellingen van het Noorden en Zuiden. In
    Connecticut zijn 163,843 vrije lieden boven de 20 jaar; in
    Zuid-Carolina slechts 111,663. In Connecticut zijn slechts 526
    personen boven de 20 jaar die niet kunnen schrijven en lezen;
    terwijl er in Zuid-Carolina 20,615 vrije blanken boven de 20
    jaar zijn, die dit niet kunnen. In Zuid-Carolina zijn onder 626
    vrije blanken meer dan 58 die niet kunnen lezen en schrijven;
    op dit aantal in Connecticut nog geen twee! Meer dan het zesde
    deel van de vrije volwassen bevolking in Zuid-Carolina kan het
    stembriefje voor de volgende stemming niet lezen, en ten minste
    een derde deel kan niet eens een courant verstaan. Inderdaad,
    in een der Slavenstaten is dit geen bloote gevolgtrekking, want
    in 1837 verklaarde gouverneur Clarke, van Kentucky, dat "een
    derde der volwassen bevolking onbekwaam was haar naam te zetten";
    en echter heeft Kentucky een "school-fonds" op 1,221,819 dollars
    geschat, terwijl Zuid-Carolina er geen bezit.

    Een bewijs van dit gebrek aan bekwaamheid in de Slavenstaten, is te
    treffend om voorbij gegaan te worden. Zelfs de minst ontwikkelde
    Amerikanen lezen de courant, een der minste letterkundige
    journalen; in de Slavenstaten worden 377 nieuwsbladen uitgegeven;
    in de vrije Staten 1135. Deze twee getallen maken het verschil nog
    niet uit, want in het algemeen worden de couranten in het Zuiden
    in dezelfde verhouding gelezen tot die van het Noorden, als 50
    tot 75. Stellen wij nu dat de zuidelijke twee derde maal meer
    gelezen worden dan de noordelijke, dan blijven er 225 couranten
    voor de Slavenstaten. De maandwerken van meer waarde worden bijna
    uitsluitend in de vrije Staten uitgegeven.

    Het aantal kerken en geestelijken levert nog een maatstaf op,
    betrekkelijk den zedelijken en verstandelijken toestand van het
    volk. Over het wetenschappelijk karakter der geestelijkheid in
    het Zuiden, hebben wij reeds gesproken: laten wij nu de uitwendige
    feiten beschouwen.

    In 1830 was in Zuid-Carolina eene bevolking van 581,185 zielen;
    in Connecticut 297,075. In 1836 waren in Zuid-Carolina 364
    predikanten, in Connecticut 498.

    In 1834 waren er in de Slavenstaten slechts 82,532 scholieren in
    de Zondags-scholen; in de vrije Staten 504,835; in den enkelen
    Staat van New York 161,768.


De gedurige landverhuizing uit de Slavenstaten wordt ook door
verschillende nieuwsbladen aangetoond. De National Era haalt uit de
Raleigh-Register (Nieuw Carolina) het volgende aan:


    Zij zullen Noord-Carolina verlaten.

    Onze oplettendheid werd Zaturdag ll. opgewekt, door een lange reeks
    van wagens, die onze straten doorreden en welke wij bevonden dat
    aan eenige landverhuizers toebehoorden, die uit Wayne County in
    dezen Staat naar het "verre Westen" gingen. Dit is slechts eene
    herhaling van een aantal soortgelijke tooneelen, waarvan wij
    gedurende de laatste jaren getuigen zijn geweest, en wij zullen
    ze nog veel meer aanschouwen, als er niets gedaan wordt om het
    ongelukkig lot dezer uitwijkenden te verbeteren.

    Als er eenige "wenschelijke verbetering" te maken is, dan is
    het zeker, onze jonge lieden te verhinderen, hun vaderland te
    verlaten. Sedert de eerste vestiging van Noord-Carolina, is de
    geest van landverhuizing, die zoo sterk alle zuidelijke Staten
    aantast, de groote verhindering van haar geluk geweest! Hare
    zonen, tot nu toe verwaarloosd (wij moeten dat toegeven) door een
    zorgeloos bestuur, hebben, bij honderden, den weg ingeslagen uit
    het land hunner vaderen, ten einde hun gebeente te laten rusten
    in het land der vreemdelingschap. Wij gelooven stellig, dat deze
    landverhuizing veroorzaakt wordt door de traagheid van ons volk,
    wat binnenlandsche verbetering betreft, want de mensch is er van
    nature niet op gesteld zijne geboorteplaats te verlaten.


De uitgever van de Era haalt ook het volgende aan uit de Greensboro'
(Alabama), Beacon:


    Een buitengewoon groot aantal verhuizers is gedurende de laatste
    twee of drie weken hier doorgetrokken. Op éénen dag der verloopene
    week zijn bijna 30 wagens en andere voertuigen, meestal aan
    landverhuizers behoorende, uit Georgia en Zuid-Carolina, hier
    doorgetrokken, op hun togt naar Texas en Arkansas.

    Deze zucht naar landverhuizing spruit niet voort uit eene al te
    overvloedige bevolking. Verre van daar. Het duidt eer een verlaten
    van den grond aan, die, uitgeput door onoordeelkundige bebouwing,
    het werk om dien te beploegen niet meer beloont. De landverhuizer
    verlaat, als hij zich van zijn geboortegrond verwijdert, eene
    ontvolkte streek, en bevindt dat hij zich slechts met den kans om
    te verhongeren, aan zijne gevoelens van plaatselijke gehechtheid
    kan overgeven.

    Hoe zullen de andere Staten van het Zuiden hunne bevolking kunnen
    behouden? Wij spreken niet van vermeerdering, maar hoe moeten zij
    houden wat zij hebben? Het is te vergeefs van bepaalde wetten,
    Staatsregten of Wilmotvoorwaarden te praten. Wat kunnen al die
    dingen baten voor eene onvruchtbare woestenij, waar men niet
    bestaan kan?


In de kolommen van de National Era, van den 2den Oct. 1851, luidt
het volgende artikel van den uitgever aldus:


    "Een burger van Guilford County, in Noord-Carolina, drukt zich
    in een brief aan de True Wesleyan, van den 20sten Aug. 1851,
    aldus uit:

    "Gij kunt voorloopig met mijne courant ophouden, daar ik van plan
    ben Westwaarts te gaan, waar ik godsdienstvrijheid genieten, en
    mijn huisgezin in een vrijen Staat onderhouden kan. De wil van
    het gepeupel is hier de eerste en eenige wet. Broeder Wilson had
    eene kerkelijke bijeenkomst op Liberty-Hill, Zondag den 24sten
    dezer. Het gemeen liep er gewapend te hoop, en begon het gebouw,
    waar wij bijeen kwamen, te vernielen. Zij sloegen al de planken
    stuk, braken deuren, ramen, preêkstoel en banken op; en ik geloof
    niet, dat, als een uit het gemeen een Wesleyan doodsloeg, hij
    opgehangen zou worden.

    "Er is ditmaal meer verhuizing naar het verre Westen dan waarvan
    men ooit in één jaar gehoord had. De menschen houden er niet van
    tot slaven gemaakt te worden, en hebben besloten ergens heen te
    gaan, waar het géén misdaad is, de zaak der armen en verdrukten
    voor te staan. Zij zijn verontrust geworden toen zij de wetten
    van God straffeloos met voeten hebben zien treden, en dat wel door
    wetgevers en ambtenaren, die gezworen hebben de instandhouding van
    den vrede te bevorderen, en hoogleeraren in de Godsdienst; en zelfs
    (zoogenaamde) predikanten regtvaardigen de overheersching van het
    gepeupel. Zij denken dat zulk eene gedragslijn tot eene ontbinding
    der vereeniging zal leiden, en dat iedereen dan zal moeten strijden
    om de slavernij te bevestigen, of vermoord worden. Het is een
    vreeselijke stand van zaken, en als het volk nog geen Bijbel en
    andere middelen van onderrigting had, zou men nog op verandering
    kunnen hopen. Maar onder de tegenwoordige omstandigheden is er
    weinig hoop op."

    Wij hopen dat de schrijver zijn plan nog eens overwegen zal. In
    zijne afdeeling van Noord-Carolina zijn een aantal menschen tegen
    de slavernij, en het meerendeel van het volk heeft geen belang
    bij den slaven-eigendom. Laten zij pal staan, en het regt van
    vrije beraadslaging niet opgeven. Hoe kan de dwingelandij der
    slavernij vernietigd worden, als zij, die er zich tegen aankanten,
    hunne regten overgeven en hun land ontvlugten? Laten zij doen even
    als de ontembare Clay in Kentucky doet, en men zal hen eerbiedigen.


Het volgende wordt in de National Era, van 1851, aangehaald, als
overgenomen uit de kolommen van de Augusta Republic (Georgia).


    Vrijheid van spreken in Georgia.

    Warrenton (Georgia), Donderdag, 10 Julij 1851.

    Heden hebben de burgers uit de stad en van het land eene
    bijeenkomst gehad, ten 8 ure des avonds, op het Raadhuis. De heer
    Thomas F. Parsons werd tot voorzitter en de heer Wm. H. Pilcher
    tot secretaris benoemd.

    De voorzitter begon met te zeggen, dat het doel der bijeenkomst
    bestond in het volgende:

    Daar onze Maatschappij in verwarring is gebragt door de
    tegenwoordigheid van een zekeren Nathan Bird Watson, die van New
    Haven in Connecticut komt, en afschaffingsgevoelens heeft verspreid
    onder ons volk--gevoelens, in strijd met onze instellingen, en
    onduldbaar in eene slavenmaatschappij--en die ook gezien is in
    negerhuizen, met het doel, zoo als wij gelooven, om onze slaven en
    vrije neger-bevolking op te zetten tot opstand en weêrspannigheid.

    Nadat de bijeenkomst geregeld was, bood de heer Wm. Gibson het
    volgende besluit aan, hetwelk, na verscheidene discussiën met
    algemeene stemmen werd aangenomen.

    Besloten, dat er eene commissie van tien leden, door den voorzitter
    aan te wijzen, zal gevormd worden, om den heer Nathan Bird Watson,
    die hier omstreeks een week of drie vier heeft doorgebragt, van
    daag ten 12 uur op den Georgia-spoorweg uit te zetten; en dat het
    de pligt zal zijn van die commissie, om gezegden Watson naar Cumak
    te voeren, ten einde hem naar zijn geboorteland in te schepen.

    De volgende heeren werden tot leden dier commissie benoemd:

    William Gibson, E. Cody, J. M. Roberts, J. B. Huff, E. H. Pottle,
    E. A. Brinkley, John C. Jennings, George W. Dickson, A. B. Rogers
    en Dr. R. W. Hubert.

    De voorzitter werd, op een daartoe gedaan voorstel, aan hen
    toegevoegd.

    Er werd, op een voorstel,

    Besloten, dat de besluiten dezer bijeenkomst, benevens een juist
    signalement van gezegden Watson, naar de uitgevers der Augusta
    nieuwsbladen gezonden zouden worden, met verzoek, dat zij en alle
    andere uitgevers van couranten in Slavenstaten, ze een geruimen
    tijd zullen overnemen.

    Beschrijving.--Gezegde Nathan Bird Watson is een man van eene
    donkere gelaatskleur, licht bruine oogen, zwart haar, en draagt
    een zwaren baard; hij is vijf voet, elf en drie kwart duim lang,
    loopt zeer snel en een weinig gebogen; zegt, dat hij drie en
    twintig jaar is, maar kan voor vijf en twintig of dertig doorgaan.

    Hierna werd de bijeenkomst gesloten.

    Thomas F. Parsons, Voorzitter.

    William H. Pilcher, Secretaris.


Dit kan beschouwd worden als een staaltje van die soort, welke bestemd
is om de bloedhonden uit het gemeen op te wekken, ter vervolging van
een mensch.



Het volgende is uit den Richmond Times door de National Era
overgenomen.


    Lynch-wet!

    Op den 13den dezer heeft het "Vigilance Committee", uit Grayson,
    in dezen Staat, aangehouden een man, Jan Cornutt (een vriend en
    volger van Bacon, den afschaffer uit Ohio), en na tegen hem de
    getuigen gehoord te hebben, heeft men van hem geëischt, dat hij
    van zijne afschaffings-gevoelens zou afzien. Deze Cornutt weigerde
    dit, waarop men zijn rug ontblootte, hem aan een boom bond en
    geeselde. Na een dozijn slagen te hebben ontvangen, gaf hij het op,
    en beloofde, niet alleen zijne woorden te zullen herroepen, maar
    ook zijne bezittingen (uit land en negers bestaande) te verkoopen
    en den Staat te verlaten. Eene groote opgewondenheid heerschte
    in den Staat, en de Wytheville Republican van den 20sten dezer,
    geeft op, dat het "Vigilance Committee" van Grayson sterk aan
    het vervolgen van andere berispelijke personen was.


Over dezen hoon, maakt de Wytheville Republican de volgende
aanmerkingen:


    Den blanke op zijde stellende, vereischt de menschelijkheid jegens
    den negerslaaf, dat men gestreng met deze afschaffers en boven
    de wet met hen handele.

    Op Zaturdag den 13den dezer hebben wij vernomen dat het "Committee
    of Vigilance" van dit County, uit ongeveer twee honderd leden
    bestaande, voor zich had gedagvaard den burger Jan Cornutt,
    een vriend en aanhanger van Bacon, en een verspreider van
    afschaffings-beginselen. Zij eischten van hem de afschaffing
    op te geven en gehoorzaamheid aan de wetten. Hij weigerde. Zij
    ontblootten zijn rug, bonden hem aan een boom, en eischten weder
    van hem dat hij van zijne beginselen zou afzien, en gehoorzaamheid
    aan de wet beloven. Hij weigerde. De roede werd gebragt; een,
    twee, drie, tot twaalf toe, op den naakten rug, en hij schreeuwde
    het uit; hij beloofde en meer; hij zeide dat hij wilde verkoopen
    en het land verlaten.

    Deze heer Cornutt bezit landerijen, negers en geld, zegge
    15 à 20,000 dollars. Hij heeft eene vrouw, maar geen blanke
    kinderen. Hij heeft onder zijne negers eenige op zijne boerderij
    geborenen van gemengd bloed. Hij wordt verdacht een vriend der
    negers te zijn, zelfs tot kruising van het ras toe. Hij is van plan
    zijne negers te bevrijden, en hen tot zijne erfgenamen te maken;
    men hoopt dat hij naar Ohio zal gaan, om dáár zijne plannen van
    kruising en bevrijding voort te zetten.

    De "Vigilance Committee's" waren aan het vervolgen van een anderen
    van Bacon's aanhangers; wij hebben niet gehoord of zij hem gevangen
    hebben, en wat er het gevolg van is geweest. Er zijn niet meer dan
    zes van zijne aanhangers die standvastig blijven; de anderen hebben
    zijne gevoelens verzaakt, en zijn zeer beleedigd over zijn bedrog.


De heer Cornutt beriep zich op de wet. De uitslag van dit beroep
is als volgt, uit den Richmond Times (Virginia) door de National
Era overgenomen:


    Meer moeijelijkheden in Grayson.

    Daar de klerk van het geregtshof in Grayson County op den 1sten
    dezer zijn beroep opgaf, en er geen ander was die zich hiervoor
    aanmeldde, en het algemeen bekend was dat niemand dit zou aannemen,
    zoo achtte regter Brown zich onbevoegd om met zijne bezigheden
    voort te gaan, en sloot hij het hof tot den eersten dag van de
    volgende maand.

    Dadelijk na de sluiting had er eene algemeene bijeenkomst plaats,
    waarbij eenige besluiten aangenomen werden die het besluit van
    het volk uitdrukten, om zich te houden bij hun vroeger plan;
    zij wekten de "Vigilance Committee's" op tot verdubbelden
    ijver, om het standpunt vol te houden, en alle personen, met
    afschaffings-gevoelens behebt, op te sporen, en eene belooning van
    honderd dollars aan te bieden voor de aanhouding en uitlevering
    van een zekeren Jonathan Roberts aan een der genoemde Committee's.

    Wij bezitten een brief van een geloofwaardigen correspondent
    in Carroll County, die over de zaak een nog ernstiger licht
    verspreidt. Vertrouwende dat er eenige vergissing heeft plaats
    gegrepen, hebben wij geene aanmerkingen te maken voor dat de
    feiten met zekerheid bekend zijn. Onze correspondent, wiens brief
    van den 13den dezer is, zegt:

    "Ik hoor uit geloofwaardige bronnen, dat het "Circuit Court",
    hetwelk in Grayson County een zitting zou houden, door geweld
    werd uiteen gejaagd. De omstandigheden waren de volgende: Na
    de ter dood brenging der negers, die tot opstand waren opgewekt
    door zekeren methodistischen predikant, Bacon genaamd, hielden de
    burgers eene bijeenkomst, en stelden eene soort van inquisitie
    in, om zoo mogelijk uit te vinden wie Bacons medepligtigen
    waren. Men verdacht een man, Cornutt genaamd, die, toen hij
    als aanhanger beschuldigd was, het feit bekende en zijn plan te
    kennen gaf om hierbij te volharden; waarop hij streng gegeeseld
    werd. Cornutt klaagde zijne geeselaars aan, die naderhand eene
    bijeenkomst hielden en besluiten namen, waardoor het hof en de
    regtsgeleerden gewaarschuwd werden, de zaak niet onder handen te
    nemen, op straffe van een pak van teer en veêren. Het hof echter
    kwam op den bepaalden tijd bijeen; en getrouw aan de afgelegde
    belofte, rukte er een troep gewapenden naar het huis waar het hof
    vergaderde, en vuurde hunne geweren in pelotons af, en jaagde het
    hof in verwarring uiteen; er werd geen bloed vergoten. Deze Staat
    en die van Wythe hebben meetings gehouden en besluiten genomen,
    tot ondersteuning der burgers van Grayson.


Is het te verwonderen, dat de menschen uit den Staat verhuizen, waar
zulke dingen plaats grijpen? Het volgende zal aantoonen wat predikers
van het Evangelie te wachten hebben, die getrouw ondernemen hunne
gevoelens in Slavenstaten uit te drukken. Het eerste is een artikel
door Dr. Bailey, van de Era, van den 3den April 1852:


Lynching in Kentucky.


De American Baptist, van Utica (New York), behelst brieven van Eduard
Matthews, die eene beschrijving geven van de wreede behandeling,
welke hij in Kentucky ondergaan heeft.


    Mr. Matthews is, zoo het schijnt, een agent van de American Free
    Mission Society; hij bezocht dien Staat, in de uitoefening van
    zijn agentschap, en nam de gelegenheid waar, om van den kansel
    zijne tegen de slavernij geuite beginselen te verkondigen.

    Niet lang geleden vroeg hij in het dorp Richmond, in Madison
    County, aan verscheidene kerken verlof, om eene lezing te houden
    over den geestelijken en godsdienstigen toestand der slaven,
    maar slaagde daar niet in. In den avond van den 1sten Februarij
    preêkte hij voor de gemeente van kleurlingen uit die plaats,
    waarop hij door het gemeen overvallen en uit de stad gejaagd werd.

    Na verloop van eenigen tijd terugkomende, gaf hij kennis van
    het gebeurde aan het bureau van den Richmond Chronicle, en
    vertrok weêr; maar hij was nog niet ver gegaan, toen hij door
    vier mannen ingehaald, gegrepen en naar eene onbezochte plaats
    gebragt werd, waar zij met elkander beraadslaagden wat ze met
    hem zouden aanvangen. Zij besloten hem in het water te werpen,
    na zich eerst verzekerd te hebben dat hij zwemmen kon. Twee van
    hen namen hem op en wierpen hem in den vijver, zoo ver zij konden,
    en toen hij weder boven kwam, geboden zij hem er uit te komen; hij
    deed dit, doch toen hij weigerde te beloven ooit weêr in Richmond
    terug te komen, werd hij andermaal in het water geworpen; dit
    werd tot driemaal toe herhaald, wanneer hij eindelijk toegaf. Nu
    eischte men van hem eene belofte, dat hij Kentucky zou verlaten
    en er nimmer terug keeren; hij weigerde die af te leggen en zij
    wierpen hem nog zesmaal in het water; toen, daar hij geen kracht
    meer over hield en men hem dreigde te zullen geeselen, gaf hij
    de geëischte belofte, en verliet den Staat.

    Wij zijn onbekend met het gedrag van den heer Matthews, in
    betrekking tot de verspreiding van afschaffings-gevoelens. De
    wetten in Kentucky, die ter bescherming dienen van wat men
    "slaveneigendom" noemt, zijn streng genoeg, en niemand kan de
    vaardigheid der algemeene opinie betwijfelen, om de afschaffers
    zwaar te straffen. Zoo de heer Matthews tegen de wet gehandeld
    heeft, had hij door de wet moeten geoordeeld worden; en dit zou
    zoo geweest zijn, als hij eenige onwettige daad bedreven had,
    en niets daarvan wordt tegen hem aangevoerd.

    Hij was dus het slagtoffer der Lynch-wet, op eene boosaardige
    wijze en zonder oorzaak toegepast; en de partijen, in deze
    zaak betrokken, zijn, zonder hunnen rang in de maatschappij
    in aanmerking te nemen, schuldig aan een even lafhartig als
    onbeschoft gedrag.

    Wat de wijze aangaat waarop de heer Matthews zich in Kentucky
    gedragen heeft, daar weten wij niets van. Wij nemen in onze
    kolommen het volgende uittreksel op uit de Journal and Messenger
    van Cincinnati, eene Baptisten-courant, die zich zeer verstandig
    hierover uitlaat:

    "De heer Matthews is insgelijks eene Baptisten-prediker wiens
    roeping zigtbaar eene zending van liefde is; zoo hij die roeping
    geschonden heeft, is hij daarvoor aansprakelijk vóór God en de
    wet, maar niet voor onwettig geweld. Zijne komst in Kentucky is
    een gewetenszaak, die hij echter kon ten uitvoer brengen of niet,
    zoo als hij wilde. Vele goede menschen, die tegen de slavernij
    zijn, zouden de wijsheid van zulk een stap afkeuren, niemand zal
    zijn regt er toe betwijfelen. Velen kunnen de wijze, waarop hij te
    werk gaat, niet goed vinden, maar zij gelooven dat hij braaf is,
    en weten, dat "onderdrukking zelfs een wijs man gek maakt." Wij
    gelooven niet, dat hij, ingevolge het bevel van Christus, de
    kosten genoeg berekend heeft. Want niemand, in zijn toestand,
    kan naar Kentucky gaan, om de slaven-kwestie te behandelen,
    tenzij hij er verwacht te zullen sterven. Geen mensch, in den
    toestand waarin de heer Matthews zich bevindt, kan het doen,
    zonder als martelaar te vallen. Vrijheid van spreken en denken,
    kan in een Slavenstaat niet bestaan. De slavernij zou niet
    meer bestaan als zij er bestond. Het is ongetwijfeld de pligt
    eens Christens, zijn leven niet ligtelijk over te geven, om een
    martelaar te zijn; dit zou een onheilige drangreden wezen. Het is
    zijn pligt het te behouden tot het laatste oogenblik; dat is het
    bevel van Christus; het is geen teeken van lafheid om te vlugten;
    "als zij u in de eene stad vervolgen, vlugt dan naar eene andere,"
    zeide de Zaligmaker. Maar Hij zeide niet: Leg eene belofte af,
    dat gij uwe regten niet zult uitoefenen; hiervan komt het, dat Hij,
    noch een Zijner leerlingen, het ooit deden. Maar het is de vraag,
    of hij, na eenmaal overdacht te hebben, en in eene gemeente te zijn
    gekomen ter uitoefening van zijne grondwettige en godsdienstige
    regten, eene belofte zou afleggen om nooit terug te keeren, ten
    einde zijn leven te redden. Een Christen moet er eene even groote
    gewetenszaak van maken, om plegtig te beloven, niet te doen wat
    ontegenzeggelijk zijn regt is, als hij er eene gewetenszaak van
    zou maken, om te arbeiden aan de gelijkstelling der slaven.


Het volgende is uit de National Era van den 10den Julij 1851.

De heer McBride wenschte eene gemeente te vormen van menschen, die
geen slavenhouders zijn.


    Gebeurde met den Eerw. Jesse McBride.

    Men zal zich herinneren, dat deze zendeling onlangs uit
    Noord-Carolina verjaagd is.


Wij laten hier achter zijn brief van den 6den Mei, over het gedrag
van het gepeupel, volgen. Na geschreven te hebben dat hij aan eene
tijdelijke ziekte leed, gaat hij aldus voort:


    "Ik zoude te huis gebleven zijn, als ik niet gevreesd had dat
    het gepeupel er op uit zou zijn om mijne gemeente te verstoren,
    ofschoon ik er van niemand iets van gehoord had. Omstreeks zes
    uur des morgens, klom ik in mijn rijtuig en reed 18 mijlen ver,
    naar mijne "meeting", 8 mijlen beoosten Greensboro', waarvan
    ik u voor eenige weken eene beschrijving gaf, alwaar zeven of
    acht personen hunne namen opgaven, om opgenomen te worden in eene
    Weslyaansche Methodisten-kerk. Juist voor het uur der bijeenkomst
    (twaalf uur), werd ik onderrigt dat een troep volk op de been was
    en gezworen had, dat ik mijne roeping niet zou vervullen. Daar
    zij hier niets van gehoord hadden, waren eenigen mijner vrienden
    over dit nieuws zeer verwonderd: zij wisten naauwelijks wat zij
    deden. Ik zeide hun dat ik gaan zou, en als "goede soldaten"
    volgden zij. Even voor dat ik in het huis der bijeenkomst kwam,
    zag ik een man den troep volks verlaten en mij naderen. Toen ik
    hem voorbij ging, zeide hij:

    "Mr. McBride, hier is een brief voor u."

    Ik nam den brief, stak dien in mijn zak, en zeide: "Ik heb geen
    tijd om dien te lezen, dan na afloop der "meeting."

    "Neen, gij moet dien nu lezen."

    Daar hij zag dat ik niet stil hield, zeide hij: "Ik moet u
    spreken," en wenkte met zijne hand, in de meening, dat ik hem
    volgen zou.

    "Ik zal later met u spreken," zeide ik, mijn horologie uithalende;
    "gij ziet dat ik nu geen tijd heb, het is juist twaalf ure."

    Toen ik naar binnen wilde gaan, stond een man, die bij de deur
    zat, op, legde zijne hand op mijn schouder en zeide, op zeer
    gejaagden toon:

    "Mr. McBride, gij kunt hier niet binnen gaan!"

    Zonder eenigen tegenstand te bieden, of een woord te zeggen,
    knielde ik buiten het huis, en bad mijnen "Vader", pleitte op
    Zijne beloften, zoo als: "Wanneer de vijand komt gelijk een vloed,
    zal Ik een standaard tegen hem opzetten; Ik ben een helper in
    den nood" enz. en stond volkomen rustig op. Middelerwijl zwoeren
    en vloekten eenigen mijner vijanden, maar meestentijds waren zij
    stil. Mr. Hiatt, een slaveneigenaar en koopman uit Greensboro',
    zeide:

    "Gij kunt hier van daag niet preêken; wij zijn gekomen om het u te
    beletten. Wij gelooven dat gij kwaad doet en onze wetten schendt."

    "Met welk regt gebiedt gij dus en wilt gij beletten te
    prediken? Zijt gij door eenig burgerlijk gezag gemagtigd, om mij
    dit te beletten?"

    "Neen, mijnheer."

    "Heeft God u gezonden, en heeft Hij het u als pligt voorgeschreven
    mij tegen te houden?"

    "Ik ben onbekend met Hem."

    "Wel, maak u dan nu bekend met Hem, en leef in vrede, en Hij zal
    u eene meer prijzenswaardige bezigheid geven, dan den menschen
    het prediken van Hem te beletten. De jongste dag nadert, en ik
    daag u dan voor Zijn regterstoel, om rekenschap te geven van
    het gedrag van dezen dag. En nu, heeren, als ik de wetten van
    Noord-Carolina heb geschonden, dan wil ik voor die wetten teregt
    staan, er door veroordeeld en gestraft worden; ik wil dan naar de
    geeselpaal, gevangenis, of zelfs naar den brandstapel gaan. Maar
    heeren, gij zijt over het algemeen geen troep onkundigen; uw
    gezond verstand leert u het ongepaste van uw gedrag; gij weet
    dat gij misdrijf pleegt; gij weet dat het niet regt is, alle
    menschelijke en goddelijke wetten met voeten te treden, gij moet
    zien dat uw gedrag tot volkomene regeringloosheid en verwarring zal
    leiden. Er kan een tijd komen, dat Jacob Hiatt tot de minderheid
    zou kunnen behooren, waarin zijne beginselen even gehaat zullen
    zijn als die van Jesse McBride nu. En wat zal het dan? Wel,
    als uw gedrag gevolgd wordt, moet hij gegeeseld, gesteenigd,
    uit zijn huis gesleept, of zijn huis boven zijn hoofd afgebrand
    worden, en hij in de puinhoopen omkomen. De personen werden de
    prooi der beesten, wien zij Daniël voorwierpen. Hetzelfde vuur,
    dat aangestoken was voor de "kinderen Israëls," verteerde degenen
    die het aanstaken. Haman werd in denzelfden strik verwurgd, dien
    hij voor Mordechaï had gereed gemaakt. Uw gedrag is gevaarlijk,
    en het zal u hier of hier namaals vergolden worden. Wij zullen
    een gezang aanheffen!" zeide ik.

    "O ja," zeide Hiatt, "gij kunt zingen."

    "De gemeente zal wel zoo goed zijn mij daarin bij te staan,
    daar ik zeer ziek ben," en ik begon het gezang: "Vader, ik hef
    mijne handen naar u op," alles zong mede, en scheen in de beste
    stemming, en ik vergat bijna wie zij waren. Toen ik ophield,
    zeide ik, "Laat ons bidden."

    "G--d ver....e, dat is geen zingen!" zeide een uit het gezelschap
    achteraan.

    "Terwijl wij den Goddelijken zegen afsmeekten, geloof ik, dat
    velen konden zeggen, "het is ons goed dat wij hier zijn." Voor
    dat ik oprees, nadat mijne vrienden opgestaan waren, sprak ik
    eene vermaning, die 10 à 15 minuten duurde, uit, waarin ik hen
    tot standvastigheid, gebed enz., aanmaande, terwijl eenigen uit
    het volk riepen: "Pakt hem aan!" "Sleept hem er uit!" "Brengt
    hem tot zwijgen!"

    Daar mijne stem bijna gesmoord werd door het rumoer, hield ik
    op. Ik werd toen geroepen om eenige minuten met Hiatt te praten,
    die alles herhaalde wat hij vroeger tegen mij had in het midden
    gebragt, zeide dat ik opstand en onrust veroorzaakte, en wenschte
    dat ik den Staat zou verlaten; hij zeide dat hij eenige slaven
    had, en hij-zelf het meest slaaf was en het erger had dan zij,
    en dat hij mijn ware vriend was.

    "Wat uwe vriendschap aangaat, mijnheer H., gij hebt zeer
    vriendschappelijk en hoogst opmerkenswaardig gehandeld, even
    als Judas toen hij den Heiland kuste. Wat uwe bewering betreft
    dat gij zelf een slaaf zijt, het spijt mij zeer, maar gij moest
    waarlijk vrij gemaakt worden. Ik ben een volstrekte tegenstander
    van opstand, en heb daar in het minst geen lust in, en wat het
    verlaten van den Staat aangaat, moet ik u zeggen, dat ik eene
    kleine, moederlooze dochter in Ohio heb nagelaten, en ik niet
    van plan was langer dan een jaar in Noord-Carolina te blijven,
    maar het volk sleepte mij voor het geregtshof, beschuldigde mij
    van zware misdaden, sloeg mij in ketenen en hield mij vast, en
    wilt gij nu hebben dat ik mijne borgstellers in ongelegenheid
    brengen en het geregtshof bedriegen zal?"

    "O! als gij den Staat verlaten wilt, zal uw borg daardoor niet
    lijden; dat kan zonder veel moeite geregeld worden."

    "Zij zullen niet door mij lijden," zeide ik.

    Na eenigen tijd met H. en een of twee anderen over persoonlijke
    Godsdienstigheid te hebben gesproken, ging ik weêr naar het huis en
    in de deur zitten, stond toen weêr op, haalde eenige bijbelteksten
    aan om te toonen, dat al die Goddelijk willen leven vervolging
    moeten ondergaan, en vroeg: 1o. Wat is vervolging? 2o. de
    woorden "moeten ondergaan"; alstoen gaf ik een kort overzigt
    van vervolging, terwijl ik begon met aan te toonen dat Abel
    de eerste martelaar is geweest. De profeten werden gesteenigd,
    van een gereten, tot kwaad aangezet, met het zwaard vermoord,
    moesten in woestijnen, bergen en holen ronddwalen, werden uit
    hunne woningen gedreven, aan verscheurende dieren prijs gegeven,
    aan den geeselpaal gebonden of op andere wijzen vermoord. Ik sprak
    ook van Johannes den Dooper, toonde aan hoe en waarom hij vervolgd
    werd; en dat Christus vervolgd werd omdat Hij datgene deed; waarom
    men Johannes vervolgde omdat hij het niet deed. Ik sprak van het
    lijden en den dood der Apostelen; van Luther en zijne helpers;
    van de Wesleyns en vroegere Methodisten; van Fox en de Kwakers, en
    van hen, die zich eerst in de Vereenigde Staten hadden gevestigd;
    zeide waarom de regtvaardigen vervolgd werden, en het voordeel
    daarvan voor de regtvaardigen zelf, en hoe zij hunne vervolgers met
    goedheid moesten behandelen. Eenigen van hen letten goed op hetgeen
    ik zeide. Tegen het einde werden anderen kwaad en schreeuwden:
    "Houdt hem tegen! Werpt hem er uit! De regtvaardigen werden nooit
    vervolgd voor verd--e afschaffing." En alzoo bragten wij den tijd
    door tusschen 12 en 3 uur, en de bijeenkomst eindigde.

    Waarde broeder! Ik word meer en meer bevestigd in de
    regtvaardigheid onzer zaak, en zou veel liever voor goede
    beginselen sterven, dan toejuiching en eer inoogsten voor het
    uitstrooijen van valsche afgodische stelregels. Gij wilt weten
    hoe ik mij gevoel? Meestentijds gelukkig; eene Godsdienst, die
    geen vervolging kan lijden, zal ons niet ten Hemel voeren. God
    zij gedankt, dat ik tot dusverre nog niet gedwongen ben Hem te
    verloochenen. Somtijds dacht ik digt bij huis te zijn. Over
    het algemeen gevoel ik eene zielekalmte, maar somtijds zijn
    mijne genietingen verrukkend. Ik heb veel voor mijne gemeente
    te bidden gehad; help mij voor haar bidden. God zij gedankt,
    ik heb nog niet gehoord dat een van hen het opgegeven heeft,
    en ik geloof dat eenigen, zoo niet allen, eer den brandstapel
    zouden beklimmen, dan terugtreden. Ik vergat u te zeggen,
    dat ik een gedeelte van het 5de hoofdstuk, bij het 17de vers
    beginnende, van de Handelingen der Apostelen aan het gepeupel
    heb voorgelezen. Ik zeide hun, dat, zoo hunne instellingen van
    God waren, ik hen niet kon benadeelen; dat, zoo onze zaak van
    God was, zij die niet konden tegenhouden--dat zij mij konden
    vermoorden, maar niet de waarheid dooden. Ofschoon ik duidelijk
    genoeg redeneerde, gevoelde ik mij goed gezind jegens hen.

    Ik heb in haast moeten schrijven, en daar ik vermoeid en niet
    wel was, is mijn brief zeer uiteenloopend. Hier is eene copie
    van den brief van het gepeupel:


        Mr. McBride!

        Wij ondergeteekenden verzoeken u eerbiediglijk, hier heden
        uwe bestemming niet te vervullen. Als gij het doet, zult gij
        gehinderd worden.

        6 Mei 1851.                     (Geteekend door 32 personen.)


    Eenigen waren professors in de Godsdienst,--Presbyterianen,
    Methodisten en Protestanten. Een der laatste was een "vermaner",
    en ik heb gehoord dat sommigen slavenhandelaars waren. Vaarwel!

    J. McBride."



VIERDE GEDEELTE.


HOOFDSTUK I.

DE INVLOED DER AMERIKAANSCHE KERK OP DE SLAVERNIJ.


Er is geen land in de wereld, waar de godsdienstige invloed een
grooter gezag uitoefent, dan in Amerika. Er is geen land, waar de
geestelijkheid eene grootere magt bezit. Dit is te opmerkelijker,
omdat in Amerika de godsdienst geheel van den Staat is afgescheiden,
en de geestelijken geen dier kunstmatige middelen bezitten, om eenen
invloed, die uit rang en rijkdom ontstaat, te doen gelden. Als eene
klasse van menschen beschouwd, is de Amerikaansche geestelijkheid,
over het algemeen, arm. De aan hare leden toegelegde bezoldigingen
leveren niets meer dan het gewone levens-onderhoud op, en verschaffen
hen geene middelen tot verkrijging van eigendom. Hunne levenswijze
kan welvoegelijk en fatsoenlijk, doch ook niet meer zijn. De daadzaak
dat, onder deze omstandigheden, de Amerikaansche geestelijkheid
waarschijnlijk de vermogendste klasse van menschen in het land is,
doet van zelve reeds een zeer gunstig vermoeden van haar opvatten. Als
klasse beschouwd, mag men haar dan ook een zoowel verstandelijk als
zedelijk overwigt toekennen.

Het is eene welbekende daadzaak, dat de invloed der geestelijkheid,
door onze staatsmannen als een zeer gewigtig bestanddeel bij de
vorming hunner staatkundige berekeningen beschouwd wordt; en die
invloed is zoo groot, dat geen staatsman het ooit wagen zoude, een
maatregel door te drijven, waartegen de geheele geestelijkheid des
lands zich aankantte. Zulk een graad van magt, al is zij ook enkel
eene magt van opinie, redenering en voorbeeld, is niet zonder
gevaar voor de reinheid van eenige klassen van menschen. Door
staatkundige hoofden gevleid te worden, is altoos iets gevaarlijks
voor de regtschapenheid en geestelijke gezindheid van menschen, die
betuigen door grondbeginselen bestuurd te worden, welke niet van deze
wereld zijn. Ook sluit het bezit eener zoo aanzienlijke magt, als
wij beschreven hebben, eene zeer gewigtige verantwoordelijkheid in;
dewijl, wanneer de geestelijkheid het vermogen bezit, om de eene of
andere groote nationale onzedelijkheid te doen ophouden, de daadzaak,
dat zij zulks niet doet, de zonde der nalatigheid in zeker opzigt op
haar schijnt te doen nederkomen.

Wij hebben, tot dusverre, van de geestelijkheid alleen gesproken;
doch in Amerika, waar de geestelijke, in de meeste gevallen, door de
Kerk verkozen, en door hare vrijwillige bijdragen onderhouden wordt,
is de invloed van de Kerk, en die van de geestelijkheid, voor een zeer
groot gedeelte, ééne en dezelfde. De geestelijkheid is het wezenlijk
ideaal en de uitdrukking van de Kerk. Zij kiest en behoudt hem, omdat
hij volkomener dan eenig ander, dien zij zou kunnen bekomen, hare
denkbeelden van regt en waarheid uitdrukt. In allen gevalle moet de
geestelijke door zijne Kerk onderhouden worden, zal hij zijne stelling
in haar kunnen bewaren. De daadzaak, dat hij die bewaart, is over
het algemeen een bewijs van beider eenheid van gevoelens, dewijl zij,
zoo hij tot op eene aanmerkelijke hoogte van haar verschillen mogt,
de magt heeft om hem te ontslaan, en een' anderen te verkiezen.

De invloed van een geestelijke, die op deze wijze door de vrije
bewilliging van het verstand en hart zijner Kerk behouden wordt, is in
sommige opzigten grooter, dan zelfs die van een Roomschen priester. De
priester kan slechts door eene blinde geestelijke oppermagt heerschen,
waartegen, zeer dikwijls, de rede haren twijfel inbrengt, terwijl zij
eene uitwendige toestemming geeft; doch de gelukkige vrije leeraar
maakt zich van de neigingen des harten door zijne eigene neigingen
meester; overreedt het verstand door sterkere redeneerkracht; en
terwijl hij aldus neiging, rede, geweten, en den geheelen mensch te
baat neemt, ontleent hij uit de vrijheid der organisatie zelve, het
bezit eener magt, grooter dan ooit uit een blind geestelijk despotismus
kan voortvloeijen. Als een predikant hierin niet eenigermate in zijne
gemeente slagen kan, noemt men hem onvoorspoedig; en hij die aan de
verwezenlijking dezer beschrijving het meest nabij komt, bezit de
hoogste en volkomenste soort van magt, en drukt het denkbeeld van
een voorspoedig' Amerikaansch' predikant uit.

Over dit onderwerp sprekende, zullen wij derhalve de Kerk en de
geestelijkheid als vereenzelvigd beschouwen; het woord "Kerk," in
den Amerikaanschen zin van dat woord, bezigende voor die klasse van
menschen, van alle benamingen, die, van naam-christenen onderscheiden,
als betuigende werkelijk door de voorschriften van Christus geregeerd
te worden, in ligchamen georganiseerd zijn.

Welke is dan de invloed van de Kerk op deze groote slavernij-kwestie?

Zekere dingen laten zich reeds op de oppervlakte der zaak
bespeuren. Die invloed namelijk heeft:


1o. de slavernij niet doen ophouden;
2o. er de toeneming niet van verhinderd;
3o. de herroeping der wetten niet veroorzaakt, die de opvoeding der
    slaven verbieden;
4o. geene daarstelling van wetten beproefd, die de scheiding der
    familiën verhinderen, en het huwelijk der slaven wettigen;
5o. geen einde gemaakt aan den binnenlandschen slavenhandel; en
6o. de uitbreiding van dit systeem, met alle zijne onregtvaardigheden,
    over nieuw aangewonnen landstreken niet verhinderd.


Ten opzigte van deze stellingen zal er wel geen verschil van gevoelen
kunnen bestaan.

Wat is er dan gedaan?

In antwoord hierop kan worden bevestigd:


1o. Dat nagenoeg alle hoofdsecten of benamingen, te dezen of genen
    tijde, als zedelijke ligchamen beschouwd, eene besliste afkeuring
    van het systeem hebben uitgedrukt, en aangedrongen, dat er iets
    tot zijne afschaffing gedaan wierd.

2o. Dat ééne benaming van christenen inzonderheid dat doel als
    uitsluitend ter harte genomen, en elk harer leden van eenig
    aandeel in slavenbezit getracht heeft te bevrijden. Wij bedoelen
    de kwakers. De wijze, waarop dat doel bereikt is geworden, zal
    de inhoud van een vlugschrift uitmaken, dat weldra door een lid
    hunner gemeente, den dichter J. G. Whittier, zal worden in het
    licht gegeven.

3o. Dat individueele leden van alle benamingen, door den geest des
    Christendoms bezield, op verschillende wijzen tegen de slavernij
    hebben geprotesteerd.


Thans zal het niet ongepast zijn, de door sommige der voornaamste
kerkelijke ligchamen, nopens dit onderwerp uitgedrukte gevoelens meer
bepaaldelijk en in de bijzonderheden te beschouwen.

Het is regtmatig, dat door de schrijfster de bronnen worden aangewezen,
waaruit de aanhalingen geput zijn. Dezulke, die betrekking hebben
tot de handelingen van kerkelijke ligchamen in de Zuidelijke Staten,
zijn voornamelijk getrokken uit een vlugschrift van den heer James
G. Birney, getiteld: "De Kerk, het bolwerk der slavernij." De
schrijfster vervoegde zich bij een brief aan den heer Birney,
waarin zij opgaven der door hem gebezigde bronnen verzocht. Zijn
antwoord was, hoofdzakelijk, als volgt: dat het vlugschrift zoowel uit
oorspronkelijke documenten was zaâmgesteld, als uit de kolommen der
nieuwspapieren, die de gebeurtenissen vermeld hadden, tijdens zij waren
voorgevallen. Het werd, in 1842, in Engeland vervaardigd en uitgegeven,
met het doel, om het publiek aldaar een juist begrip te doen opvatten
van den toestand der Amerikaansche Kerk en geestelijkheid. Mr. Birney
zegt, dat het hem niet bewust is, dat ééne enkele der aangevoerde
stellingen, hoezeer ook al zulk een geruimen tijd voor het oog der
wereld geweest, ooit betwist is geworden; en dat hij, bewust van
haren buitengewonen aard, zich de uiterste moeite getroost heeft,
om er de authenticiteit van buiten twijfel te stellen.

Wij beginnen met die der Zuidelijke Staten.


    1. De Presbyteriaansche Kerk.
    "Harmony Presbytery" van Zuid-Carolina.

    Nademaal vele personen in Schotland en Engeland, en andere in
    het noorden, oosten en westen onzes lands, de slavernij hebben
    aangeklaagd, als strijdig met Gods wetten, en sommigen hunner
    aan de Algemeene Vergadering onzer Kerk, en aan het Congres
    van de natie, memoriën en verzoekschriften hebben ingediend,
    met het erkende doel, om de slavenhouders in ongunst te brengen,
    en de betrekking tusschen meester en slaaf te vernietigen; en
    dewijl het uit de voormelde handelingen, zoowel als uit de daartoe
    betrekkelijke grondstellingen, redeneringen en omstandigheden, ten
    duidelijkste blijkt, dat deze personen "niet weten wat zij zeggen,
    noch waarvan zij getuigen;" en benevens die onwetendheid een geest
    van eigengeregtigheid en uitsluitende heiligheid openbaren, enz.

    1. Is besloten, dat, dewijl het koningrijk onzes Heeren niet
    van deze wereld is, Zijne kerk, als zoodanig, geen regt heeft,
    om eenige staatkundige of burgerlijke wet of instelling van
    menschen te vernietigen, te veranderen of te wijzigen, enz.

    2. Is besloten, dat de slavernij bestaan heeft van de dagen
    dier goede oude slavenhouders en aartsvaders, Abraham, Isaäc
    en Jacob (die nu in het koningrijk der hemelen zijn) af aan,
    tot op den tijd, wanneer de apostel Paulus een weggeloopen slaaf
    tot zijnen meester Philemon terug zond, en een Christelijken en
    broederlijken brief, die in den canon der Schriften vervat is,
    aan dien slavenhouder schreef; en dat de slavernij ook na de
    dagen des apostels bestaan heeft, en nog bestaat.

    3. Is besloten, dat aangezien de wederzijdsche pligten van meester
    en slaaf in de Schriften geleerd worden, op dezelfde wijze, als
    die van ouder en kind, en van echtgenoot en vrouw, het bestaan
    der slavernij zelve niet tegen den wil van God gekant is; en
    dat hij die een te teeder geweten bezit, om deze betrekking als
    wettig te erkennen, "al te regtvaardig" en "wijs is boven hetgeen
    geschreven staat;" en dat hij den hals onder het juk van menschen
    gebogen, zijne christelijke vrijheid des gewetens opgeofferd, en
    Gods onfeilbaar Woord voor de meeningen en gevoelens der menschen
    verlaten heeft.



    "The Charleston Union Presbytery."

    Het is in het oog dezer vereeniging een uitgemaakt beginsel,
    dat de slavernij, zoo als zij bij ons bestaat, eene staatkundige
    instelling is, waarmede aan kerkelijke overheden geen het minste
    regt van bemoeijenis toekomt; en dat in betrekking tot dezen,
    elke zoodanige bemoeijenis, voornamelijk onder de thans aanwezige
    crisis, een zedelijk kwaad zijn zoude, met de gevaarlijkste
    en noodlottigste gevolgen bezwaard. De door ons gehandhaafde
    gevoelens, in gemeenschap met christenen van alle benamingen
    in de Zuidelijke Staten, zijn gevoelens, die door ons geweten
    zoo volmaakt worden goedgekeurd, en zoo vereenzelvigd zijn
    met onze heiligste gevoelens van pligt, dat wij die onder alle
    omstandigheden zouden volhouden.

    Is besloten, dat naar het gevoelen van deze "Presbyters",
    het houden van slaven, wel verre van eene ZONDE in Gods oog te
    zijn, nergens in Zijn heilig woord veroordeeld wordt; dat het
    in overeenstemming is met het voorbeeld, of bestaanbaar met de
    voorschriften van aartsvaders, apostelen en profeten; en dat
    het even zoo min in strijd is met de broederlijkste beschouwing
    van het welzijn dier dienstknechten, welke God aan onze zorgen
    heeft aanbevolen.


De New School Presbyteriaansche kerk in Petersburg (in den staat van
Virginië) nam, den 16 November 1838, het volgende besluit:


    Nademaal de Algemeene Vergadering, in den jare 1818, eene wet heeft
    doen doorgaan, bepalingen opzigtelijk de slaven behelzende welke
    onbestaanbaar zijn met onze burgerlijke instellingen, en daarbij
    plegtig verklaard wordt dat de slavernij eene zonde jegens God
    is; eene wet, evenzeer honende als beleedigende voor de geheele
    zuidelijke gemeente:

    1. Is besloten, dat wij, als slavenhouders, niet langer
    in betrekking kunnen blijven met eenige kerk, waar eene wet
    bestaat die aan slaven het regt toekent om hunne meesters voor
    het kerkelijk regtsgebied te betrekken, al ware het ook voor de
    handeling van hen, zonder hunne vooraf gevraagde en verkregene
    toestemming, te verkoopen.

    2. Is besloten, dat, aangezien het Groote Opperhoofd der Kerk
    de betrekking van meester en slaaf erkend heeft, wij naar ons
    geweten gelooven, dat de slavernij geene zonde jegens God is,
    zoo als door de Algemeene Vergadering is verklaard geworden.


Dit zal genoeg zijn om het gevoelen der Zuidelijke Presbyteriaansche
Kerk te doen blijken. De volgende uittreksels raken de gevoelens van
de Kerken der Baptisten. In 1835 bood de Vereeniging der Baptisten
te Charleston aan de Wetgevende Vergadering van Zuid-Carolina een
memorie aan, waarin het volgende voorkomt:


    Wijders geven de ondergeteekenden te kennen, dat gezegde
    Vereeniging niet van gevoelen is dat de Heilige Schriften de
    zaak der slavernij in het geheel tot een zedelijk vraagstuk
    gemaakt hebben. De Goddelijke Stichter onzer heilige godsdienst,
    in het bijzonder, vond de slavernij, als een gedeelte der
    bestaande maatschappelijke instellingen aanwezig, waarin
    het zijn doel niet was zich te mengen wanneer zij niet zondig
    waren, maar ze ten eenemale aan het bestuur der menschen over te
    laten. Zulks dan als eene vrijgelatene maatschappelijke schikking
    beschouwende, betrok hij tot het gebied zijner godsdienstleer
    alleenlijk de voorschriften der wederzijdsche verpligtingen dezer
    betrekking. De vraag, zoo als wij gelooven, is eene zuivere vraag
    van staats-economie. Zij bepaalt zich inderdaad tot deze: "Of de
    leden der arbeidende klasse van een land gekocht en verkocht, en,
    zoo als in dezen Staat het geval is, zelve een eigendom zullen
    worden; dan wel of zij huurlingen, en alleen hun arbeid eigendom
    zal worden, zoo als in sommige andere Staten." Met andere woorden:
    Of een gebruiker den geheelen tijd der arbeiders op eenmaal koopen
    mag van hen die regt hebben om daarover te beschikken, met eene
    voortdurende betrekking van bescherming en verzorging over die
    arbeiders; dan wel of het hem slechts vergund zal zijn, dien
    tijd bij zekere gedeelten te koopen, met onderwerping aan hunne
    beoordeeling, en met geene zoodanige voortdurende verpligting van
    bescherming en verzorging. Het regt der meesters om over den tijd
    van hunne slaven te beschikken, is door den Schepper aller dingen
    uitdrukkelijk erkend, die voorzeker de vrijheid heeft om aan zulk
    eenen als Hem behaagt, het regt van eigendom over zeker voorwerp
    te schenken. Dat de wettige bezitter dit regt naar willekeur
    behoude, strijdt niet meerder tegen de wetten der maatschappij en
    goede zeden, dan dat hij de persoonlijke gaven behoude waarmede
    zijn Schepper hem gezegend heeft, of het geld en de landerijen,
    van zijne voorouders geërfd, of door eigene vlijt verkregen;
    en noch maatschappij noch ondeelbaren hebben in het eene geval
    een meerder regt om een afstand zonder vergoeding te eischen,
    dan in het andere.

    En nademaal de vraag zuiver staathuishoudkundig is, en eene
    zoodanige welke in dit land tot de kennisneming der onderscheidene
    Staatsbesturen behoort, gelooven wij wijders dat de Staat van
    Zuid-Carolina alleen het regt heeft om het bestaan en den toestand
    der slavernij binnen de grenzen van haar grondgebied te regelen;
    terwijl wij aan elke inbreuk op dat regt, van waar of onder welk
    voorwendsel dan ook, den uitersten tegenstand zullen bieden.


De Methodistische kerk bevindt zich, in sommige opzigten,
met betrekking tot dit onderwerp, op een eigenaardig standpunt,
omdat hare verordening en regelen van kerkelijke tucht de hevigste
beschuldigingen tegen de slavernij bevatten, waarvoor de taal vatbaar
is, met de dringendste eischen dat alle hare leden, die slaven houden,
gecensureerd zullen worden; en deze aanklagten en eischen zijn door
hare Algemeene Conferentie bevestigd geworden.

Het scheen derhalve noodzakelijk dat de Zuidelijke Conferentie eenige
kennis van deze daadzaak nam; hetwelk zij dan ook, met groote koelheid
en duidelijkheid, op de volgende wijze deed:


    De Jaarlijksche Conferentie van Georgia:

    Heeft eenstemmig besloten, dat, nademaal er een artikel in onze
    kerkelijke verordening is, waarin gezegd wordt dat wij zoo zeer
    als ooit overtuigd zijn van het groote kwaad der slavernij;
    en nademaal het gezegde artikel door sommigen verdraaid, en op
    zoodanige wijze gebezigd is als om het begrip te doen ontstaan dat
    de Methodistische Episcopale kerk de slavernij als een zedelijk
    kwaad beschouwde;

    Is, dien ten gevolge, besloten, dat het gevoelen der Jaarlijksche
    Conferentie van Georgia medebrengt, dat de slavernij, zoo als
    zij in de Vereenigde Staten aanwezig is, geen zedelijk kwaad is.

    Is besloten, dat wij de slavernij als eene burgerlijke en
    huiselijke instelling beschouwen, en als eene zoodanige, waarmede
    wij, als dienaars van Christus, niets anders te doen hebben,
    dan den toestand van den slaaf te verbeteren, door te trachten
    hem en zijn meester met den heilrijken invloed der godsdienst
    van Christus te doordringen, en beiden op hunne weg ten hemel
    behulpzaam te zijn.

    Op het gedane voorstel is eenstemmig besloten, dat de Jaarlijksche
    Conferentie van Georgia met gevoelens van diepen eerbied en
    goedkeuring de door onze onderscheidene superintendenten, of
    bisschoppen, gevolgde waardige handelwijze beschouwt, in het
    onderdrukken der pogingen, die door velen zijn aangewend om in kerk
    en staat eene beweging ten gunste van het abolitionismus te wekken.

    Is, wijders, besloten, hen onze hartelijke en ijverige
    ondersteuning in de door hen opgevatte taak, toe te zeggen.



Conferentie van Zuid-Carolina.

De eerwaarde W. Martin heeft gelijksoortige besluiten als die van de
Conferentie van Georgia voorgesteld.

De eerwaarde W. Capers, na zijne overtuiging te hebben uitgedrukt dat
"het in de besluiten geopenbaarde gevoelen niet alleen door de leeraars
van deze Conferentie, maar door het geheele Zuiden algemeen omhelsd
wordt;" en na beweerd te hebben dat de eenige ware leer deze was:
"het gaat Caesar, en niet de kerk aan" stelde hij het navolgende als
een plaatsvervangend besluit voor:


    Nademaal wij van gevoelen zijn dat het onderwerp der slavernij
    in deze Vereenigde Staten niet tot de handelingen der Kerk,
    maar uitsluitend tot die der burgerlijke besturen behoort;

    Hebben wij, derhalve, besloten, dat deze Conferentie zich
    niet verder met de zaak bemoeijen zal, dan om ons leedwezen te
    betuigen dat zij ooit, onder welken vorm ook, tot eenig kerkelijk
    regtsgebied is betrokken geworden.

    Broeder Martin heeft het plaatsvervangend besluit goedgekeurd.

    Broeder Betts heeft gevraagd of het plaatsvervangend besluit kon
    geacht worden te bedoelen dat de slavernij, zoo als zij onder ons
    bestaat, geen zedelijk kwaad was? Hij beschouwde het als met zulk
    eene verklaring gelijk staande.

    Broeder Gapers antwoordde, dat het zijne meening was, dat gevoelen
    volledig en ondubbelzinnig uit te drukken; en dat hij den vorm
    van een besluit gekozen had, niet alleen met het doel om eenige
    onregelmatige handelingen in het Noorden te bestraffen, maar ook
    met betrekking tot de Algemeene Conferentie. Indien de slavernij
    een zedelijk kwaad (dat is, zondig) ware, alsdan zou de Kerk
    verpligt zijn er kennis van te nemen; doch onze overtuiging is,
    dat dit geene zaak is die tot haar regtsgebied behoort, maar dat
    zij uitsluitend aan het burgerlijk gezag toekomt, en bijgevolg
    niet zondig is.


Het plaatsvervangend besluit werd dus eenstemmig aangenomen.

In 1836 hield een Episcopaalsch geestelijke in Noord-Carolina, Freeman
geheeten, in tegenwoordigheid van zijnen bisschop (de eerwaarde
Levi S. Ives, Theol. Dr., een inboorling van een der vrije staten)
twee leerredenen over de regten en pligten der slavenhouders. In
dezen beproefde hij de slavernij, van blanken en zwarten beide,
uit den Bijbel te regtvaardigen, en beweerde dat "zonder eene nieuwe
openbaring uit den hemel, niemand bevoegd was om de slavernij ONREGT te
noemen." De leerredenen werden in een vlugschrift gedrukt, voorafgegaan
door een brief aan Mr. Freeman van den Bisschop van Noord-Carolina,
waarin hij betuigde dat hij "met ongeveinsd en bijzonder genoegen"
de leerredenen had aangehoord, en de openbaarmaking er van aanried,
"als thans hoogst noodzakelijk."

"Het Protestantsche Episcopaalsche genootschap tot bevordering van het
Christendom (!) in Zuid-Carolina" achtte een herdruk van Mr. Freeman's
vlugschrift nuttig, als een godsdienstig tractaat!

Toen naderhand de aanwinst van den nieuwen Staat van Texas de
organisatie der Bisschoppelijke kerk aldaar noodzakelijk maakte,
werd deze Mr. Freeman tot Bisschop van Texas benoemd.

Nu zou de vraag kunnen ontstaan--en bij elken verstandigen denker
onder het Christendom moet zij wel ontstaan:--kan het mogelijk
zijn dat de slavernij in Amerika, zoo als zij door de wetten van
dat land, en door de beslissingen zijner geregtshoven omschreven,
alle de vreeselijke misbruiken insluit die de wetten erkennen en
bekrachtigen;--kan het mogelijk zijn, dat zij als eene regtmatige
en gepaste instelling beschouwd wordt? Beschouwen deze Christenen
alleenlijk de slavernij in het afgetrokkene, als eene instelling, die,
onder eene gepaste wetgeving, goed zou kunnen worden, of verdedigen
zij haar, zoo als zij thans in Amerika bestaat?

Het is eene daadzaak, dat er in het Zuiden eene groote partij bestaat,
die niet alleen de slavernij in het afgetrokkene verdedigt, maar ook
de slavernij, zoo als zij in Amerika bestaat, in haar geheel en in
hare deelen, de ergste misbruiken zelfs daarbij ingesloten.

Uit het systeem kunnen vier gedeelten of gevolgen wettig worden
afgeleid, die ten uiterste snood en afschuwelijk zijn.

Het zijn deze:

1. Het verbod van het getuigenis der kleurlingen in regtszaken.

2. Het beletten der opvoeding.

3. De binnenlandsche slavenhandel.

4. De daaruit voortvloeijende scheiding der familiën.

Wij zullen de bewijzen aanvoeren dat elk dezer punten, òf als
grondstelling verdedigd, òf zonder afkeuring erkend is geworden,
het zij door beslissingen van kerkelijke vergaderingen, het zij
door schriften van invloedrijke geestelijken, zonder dat, door de
ligchamen waartoe zij behooren, eenige afkeurende uitdrukking nopens
hunne gevoelens is gebezigd geworden.

In de eerste plaats, de uitsluiting van het getuigenis der kleurlingen
in kerkelijke zaken. In 1810 werd door de Algemeene Conferentie van de
Methodistische Episcopale kerk, het volgende besluit genomen:--"Dat het
voor elken predikant onvoegzaam en onverdedigbaar is, aan kleurlingen
het geven van getuigenis tegen blanken te vergunnen, in eenigen Staat
waar hen dat voorregt door de wet ontzegd is."

Dit geschiedde alvorens de Methodistische kerk, zoo als zij later deed,
zich ten gevolge der slavernij-kwestie, in Noordelijke en Zuidelijke
Conferentiën gescheiden had. Zoowel Noordelijke als Zuidelijke leden
stemden vóór het besluit.

Nadat zulks was voorgevallen, ontwaakte het geweten van vele
noordelijke predikanten, en verlangden zij eene nadere overweging. De
zuidelijke leden daarentegen eischten op gebiedenden toon dat het
besluit vast en onveranderd zou blijven. De geest der discussie moge
uit het volgende uittreksel blijken.

Mr. Peck, uit New-York, die de nadere overweging van het besluit had
voorgesteld, drukte zich aldus uit:


    Dat besluit (zeide hij) was onder eigenaardige omstandigheden,
    in een tijdstip van opgewekte hartstogten, genomen, en hij had
    er vóór gestemd als een vrede-offer jegens het Zuiden, zonder de
    kracht der gebezigde bewoordingen naauwkeurig genoeg te overwegen;
    maar, na een weinig nadenkens was hij droevig geworden; en hij
    was maar eenmaal droevig geweest, en dat was den geheelen tijd;
    hij was overtuigd dat, zoo dat besluit in het register bleef,
    het voor de geheele noordelijke Kerk noodlottig zou worden.


De Eerwaarde Dr. J. A. Few, van Georgia, de voorsteller van het
oorspronkelijke besluit, stond nu op. Wat ik thans laat volgen,
zijn uittreksels uit zijne rede. De onderhalingen zijn van mij.


    Ziet wat gij doet! Wat verklaart gij ons daar, zoo gij dezen
    weg op wilt! Wel, eenvoudig, zoo veel als: "wij kunnen u niet
    handhaven in den toestand dien gij niet vermijden kunt!" Wij
    kunnen u niet handhaven in de noodzakelijke voorwaarden van het
    slavenbezit; één dier noodzakelijke voorwaarden de verwerping
    van het getuigenis der kleurlingen zijnde! Zoo het niet zondig
    is slaven te houden, onder alle omstandigheden, dan is het
    ook niet zondig, ze onder de eenigste voorwaarde en onder de
    eenigste omstandigheden te houden, waaronder het mogelijk is
    ze te houden. De verwerping van het getuigenis der kleurlingen
    is een der noodzakelijke voorwaarden waaronder het slavenbezit
    bestaan kan; zoo als het dan ook, inderdaad, volstrekt onmogelijk
    is, dat het zonder dezelve besta; weshalve het niet zondig is,
    slaven te houden onder de voorwaarden en omstandigheden waaronder
    zij in het Zuiden gehouden worden, in zooverre zij onder geene
    andere omstandigheden kunnen gehouden worden. *** Zoo gij gelooft
    dat het slavenbezit noodzakelijk zondig is, dan gelooft gij ook
    noodwendig dat wij zondaars zijn; en, is dit zoo, verklaar het dan
    rond en openlijk, en laten wij van u scheiden. *** Wij behooren
    duidelijk, naauwkeurig en rondborstig de stelling te weten die
    gij nemen zult. Wij kunnen ons niet langer aan uwe bemoeizucht
    onderwerpen. Wij hebben er genoeg van gekregen. Uwe ziekelijke
    sympathieën vervelen ons. *** Zoo gij niet gekant zijt tegen de
    grondbeginselen die er in liggen opgesloten, vereenigt u dan
    met ons, als eerlijke lieden, en gaat huiswaarts, en ziet de
    gevolgen onbeschroomd onder de oogen. Wij zeggen het nogmaals,
    gij zijt voor dezen staat van zaken verantwoordelijk; want gij
    zijt het die ons tot het verontrustende punt gedreven hebt, waar
    wij ons bevinden. *** Gij hebt dat besluit volstrekt noodzakelijk
    gemaakt voor de rust van het Zuiden! Maar thans herroept gij dat
    besluit! En gij trekt den Rubicon over! Laat ik niet misverstaan
    worden. Ik zeg, gij trekt den Rubicon over! Zoo gij herroept, dan
    herroept gij ook het grondbeginsel dat het besluit medebrengt,
    en gij stelt het geheele Zuiden tegen u in slagorde, en wij
    moeten scheiden! *** Zoo gij de beginselen toestemt, die het in
    zich sluit, en noodwendig in de zaak liggen opgesloten, houdt ze
    dan ook vast, "al zouden de hemelen vergaan!" Maar, zoo gij op
    herziening blijft aandringen, dan vraag ik, in welk een daglicht
    uwe handelwijze in het Zuiden zal beschouwd worden? Welk besluit
    zal men er ginds uit trekken? Wel, dat gij ons niet dulden kunt,
    zoo lang als wij slaven houden! Voor het aangezigt der zon zal
    het besluit verklaren: "wij kunnen u niet dulden, mijne heeren,
    dewijl gij uwe slaven behoudt!" Uw verzet tegen het besluit is
    gegrond op uw verzet tegen de slavernij; gij kunt, derhalve,
    uwe stelling niet bewaren, tenzij gij u onder de abolitionisten
    schaart, en ons eenmaal en voor altoos veroordeelt, of tenzij
    gij de herziening van het besluit weigert.


Het besluit bleef derhalve in kracht, met een ander besluit als
aanhangsel, hetwelk de onverminderde belangstelling der Algemeene
Conferentie voor de bevolking der kleurlingen uitdrukte.

Het is allerduidelijkst dat zij onverminderd was, om de beste
der redenen. Dat de bevolking der kleurlingen juist niet zeer van
dankbaarheid over deze inschikkelijkheid doordrongen was, blijkt uit
de daadzaak dat "the official members of the Sharpstreet and Ashby
Coloured Methodist Church in Baltimore," tegen de motie protesteerden
en petitioneerden. Het navolgende is een uittreksel uit hun adres:


    De aanneming van zulk een besluit door onze hoogste kerkelijke
    regtbank--eene regtbank, zamengesteld uit de wijste en ervarenste
    broederen in de kerk, de uitverkoren bloem van acht en twintig
    Conferentiën,--heeft, zoo wij vreezen, eene onherstelbare schade
    gedaan aan 80,000 zielen waarvoor Christus gestorven is;--zielen
    die, door deze daad uwer vergadering, van de waardigheid van
    Christenen beroofd, op den trap der menschheid vernederd, en als
    misdadigers behandeld zijn geworden, om geene andere reden dan de
    kleur hunner huid! Uw besluit heeft, naar ons nederig gevoelen,
    krachtig verklaard, dat eene bloot natuurkundige eigenaardigheid,
    het handenwerk van onzen alwijzen en weldadigen Schepper, op
    het eerste aanzien een blijk oplevert van onbekwaamheid om de
    waarheid te spreken, of een onfeilbaar teeken is van onwaardigheid
    om getuigenis tegen een medeschepsel te geven, welks huid wit
    genoemd wordt. ***

    Broeders, uit den overvloed van ons hart hebben wij gesproken. Onze
    kwelling is voor u! Zoo gij eenig belang stelt in de verlossing van
    de 80,000 onsterfelijke zielen, die aan uwe zorg zijn toevertrouwd;
    zoo gij vijf en twintig honderd zielen in deze stad, met den
    wil bezield om de Kerk die hen gekoesterd en opgevoed heeft,
    nooit te verlaten, niet buiten die Kerk wilt stooten; zoo gij
    ons als kinderen van éénen en denzelfden Vader beschouwt, en,
    na rijpe overweging, met ons als leden van het ligchaam van
    Christus sympathiseren kunt;--zoo gij de vreeselijke, de geduchte
    verantwoordelijkheid niet op u laden wilt van niet slechts één,
    maar vele duizenden dezer "kleinen" te ergeren,--zoo smeeken wij
    u om het hatelijke besluit dat ons volk verwoest, uit het register
    uwer handelingen weg te schrappen.


"Een Baltimoorsch kleurling", aan den uitgever van den Wachter Sions
schrijvende, zegt:


    Dit adres werd aan een der secretarissen, een afgezondene van de
    Baltimoorsche Conferentie, overhandigd, en gevolgelijk door hem
    aan de bisschoppen ter hand gesteld. Hoe velen der leden van de
    Conferentie het gezien hebben, weet ik niet. Eén ding is zeker:
    het werd niet aan de Conferentie voorgelezen.


Met betrekking tot het tweede punt--de verdediging der wetten, die
den slaaf verbieden lezen en schrijven te leeren--hebben wij het
volgende voorbeeld:--

In den jare 1835 rigtte de "Chillicothe Presbytery, Ohio," een
Christelijk vertoogschrift aan de Presbytery van Mississippi, waarin
uitdrukkelijk de oogpunten vermeld worden, waaruit zij de slavernij
als onchristelijk beschouwt. Het achtste dier punten luidde als volgt:


    Dat eenig lid onzer kerk, die ten voordeele zal spreken of
    pleiten van zoodanige reeds bestaande of nog in te voeren wetten,
    die ten doel hebben de slaven in onwetendheid te houden, en hen
    te beletten het woord Gods te leeren lezen, zich schuldig maakt
    aan eene zware zonde, en daarvoor, als voor andere schandelijke
    misdaden, behoort gestraft te worden.


Dit vertoogschrift werd door den eerw. James Smylie, gevestigd
geestelijke van de Mississippi Presbytery, en later van de Amity
Presbytery van Louisiana, in een vlugschrift van zeven en tachtig
bladzijden beantwoord, waarin hij de slavernij in het algemeen en
in het bijzonder verdedigt, op dezelfde wijze waarop alle andere
misbruiken altoos zijn verdedigd geworden--met het woord van God. De
tiende afdeeling van dit vlugschrift is aan de verdediging dezer
wet gewijd. Hij wijdt zeven klein gedrukte bladzijden aan dit
onderwerp. Hij zegt (pag. 63):


    In de beide Staten, Mississippi en Louisiana, bestaan er wetten,
    met zware strafbedreigingen vergezeld, die verbieden de slaven te
    leeren lezen, en die de goedkeuring wegdragen van het Godsdienstige
    gedeelte der denkende ledematen.


Iets verder voegt hij er bij:


    De wetten die den slaven verbieden te leeren lezen, zijn eene
    vruchtbare bron van veel onwetendheid en onzedelijkheid onder
    de slaven. Het drukken, uitgeven en verspreiden van abolitie-
    en emancipatie- ademende grondbeginselen in deze Staten, was de
    oorzaak van het doorgaan dier wetten.


Nu gaat hij verder, en zegt dat de onwetendheid en zedeloosheid die
het gevolg dier wetten zijn, eigenlijk niet ten laste komen van hen
die de wetten gemaakt hebben, maar van hen wier leerstellingen van
emancipatie ze noodzakelijk gemaakt hebben. Over deze gevolgen van
onwetendheid en ondeugd sprekende, zegt hij:


    Op wien komen zij neder? Zoo gij mij vergunnen wilt deze vraag
    te beantwoorden, dan beantwoord ik haar aldus: Op zulke groote en
    goede mannen als John Wesley, Jonathan Edwards, Bisschop Porteus,
    Paley, Horsley, Scott, Clark, Wilberforce, Sharpe, Clarkson,
    Fox, Johnson, Burke, en andere groote en goede mannen, die,
    zonder het woord Gods te onderzoeken, besloten hebben dat het
    een ware grondregel is, dat de slavernij in zich-zelve zondig is.


Voorts heldert hij de noodzakelijkheid dier wetten door de volgende
vergelijking op. Hij veronderstelt dat de leer verkondigd was
geworden, dat het ouderlijke gezag eene onregtvaardige inbreuk was,
die de maatschappij in banden sloeg; dat er genootschappen gevormd
waren ter emancipatie van kinderen uit het gezag hunner ouders; dat
alle boeken van dat beginsel doordrongen waren; en dat onder al deze
invloeden, de kinderen onrustig en wederspannig geworden waren. Hij
veronderstelt dat, onder deze omstandigheden, de ouders de zaak voor
de wetgevers bragten, en aan dezen ter beoordeeling lieten. En nu
beschrijft hij aldus het dilemma van de wetgevers:


    Deze vatten de zaak aan, en nemen het onderwerp ernstig en plegtig
    in overweging. Aan de eene zijde begrijpen zij, dat, zoo hunne
    kinderen den toegang hadden tot deze leerstellingen, zij voor
    altoos ongelukkig zouden zijn. Hun dien toegang te laten, was
    nogtans onvermijdelijk, zoo zij hen leerden lezen. Hun het leeren
    lezen te beletten, was wreed, en zou hun beletten die kennis der
    Goddelijke wetten te verkrijgen, waarin zij zich anders zouden
    mogen verblijden. Bij deze treurige keuze tusschen twee kwaden
    als wetgevers nederzittende, moesten zij van die twee kwaden
    het minste kiezen. Met gevoelens van verontwaardiging jegens
    dezen bezield, die, onder den invloed van "verleidende geesten,"
    "leeringen der duivelen" onder hen gezonden hadden, en nog zonden,
    maar met bloedende harten over hunne kinderen, besloten zij dat
    hunne kinderen geen onderwijs in het lezen zouden ontvangen, tot
    dat de storm zou zijn overgewaaid; hopende dat de satan slechts
    voor een korten tijd zou zijn losgelaten. En gedurende dien tijd
    zullen zij hen mondeling onderwijzen, en daardoor verhinderen
    dat zij met die booze leerstellingen besmet worden.


Zoo veel wat die wet betreft.

Gaan wij thans over tot den binnenlandschen slavenhandel. Deze handel
bestaat in het koopen en verkoopen van menschelijke wezens, alleen
met oogmerk om winst te doen.

Een meester die slaven verkrijgt, of een meester die slaven koopt met
oogmerk om ze op zijne plantaadje of in zijne familie te houden, kan
verondersteld worden nog eenig ander doel te hebben dan alleenlijk
winst te doen. In zekere gevallen mag hij verondersteld worden
eenig belang te stellen in het geluk of welzijn van den slaaf. De
slavenhandelaar koopt en verkoopt slechts met het eenige doel om
winst te bejagen.

Met betrekking tot dit misbruik, heeft de Chillicothe Presbytery in
het door ons aangehaalde document, het volgend besluit genomen:


    Is besloten, dat het koopen, verkoopen of houden van een slaaf,
    om winstbejag, eene afschuwelijke zonde en aanstoot is, waarvan
    de kerkelijke regtbanken behooren kennis te nemen.


In het antwoord waaruit wij reeds eenige zinsneden aanhaalden, zegt
de heer Smylie (pag. 13):


    Als het koopen, verkoopen of houden van een slaaf, om winstbejag,
    eene afschuwelijke zonde en aanstoot is, zoo als gij beweert, dan,
    inderdaad, zijn drie-vierden van alle Episcopalen, Methodisten,
    Baptisten en Presbyterianen in de elf Staten der Unie, uit
    den duivel.


En verder:


    Te vragen of slavenhouders of slavenkoopers uit den duivel zijn,
    schijnt mij toe zoo veel te zijn als te vragen of God al dan
    niet een waarachtige getuige is; dat is, voor zoo veel het Gods
    getuigenis, en niet enkel het getuigenis van de Chillicothe
    Presbytery is, dat het koopen, verkoopen en houden van slaven
    "eene afschuwelijke zonde en aanstoot is."


En wederom (pag. 21):


    Als de taal slechts in staat is om duidelijke en bepaalde
    begrippen te geven, dan weet ik niet hoe zij duidelijker en
    ondubbelzinniger eenige gedachte of denkbeeld aan den geest
    zou kunnen voorstellen, dan het vijf en twintigste hoofdstuk
    van Leviticus duidelijk en ondubbelzinnig het feit daarstelt,
    dat de slavernij door God-zelven werd goedgekeurd, en dat het
    koopen, verkoopen, houden en schenken van slaven, als eigendom,
    handelingen zijn, door Hem-zelven geregeld.

    ****

    Welke taal kan uitdrukkelijker aantoonen, niet dat God de slavernij
    slechts oogluikende toeliet, maar dat Hij, om het minste te zeggen,
    een geschreven verlof aan de Hebreën, destijds het beste volk
    in de wereld, gaf, om tot voortdurende dienstbaarheid, mannen
    en vrouwen te koopen, te houden en te geven? Wat wordt er nu van
    de bewering der Chillicothe Presbytery? *** Is het wezenlijk een
    feit, dat God eenmaal eene geschrevene toelating aan zijn eigen
    dierbaar volk gaf ("gij zult koopen") om datgene te doen wat in
    zichzelve zondig is? Ja om datgene te doen wat de Chillicothe
    Presbytery zegt eene "afschuwelijke zonde en aanstoot" te zijn?



    God besluit dat zijne eigene kinderen mogen, of liever
    "zullen," "koopen, bezitten en houden" slaven en slavinnen, in
    dienstbaarheid, voor altoos. Maar de Chillicothe Presbytery besluit
    dat "het koopen, verkoopen of houden van slaven, om winstbejag,
    eene afschuwelijke zonde en aanstoot is."


Het is onze meening niet, te zeggen dat Mr. Smylie, onder het schrijven
van deze uitspraken, den binnenlandschen slavenhandel bepaaldelijk
voor den geest had; maar wij zeggen dat geen slavenhandelaar eene
duidelijker en meer regtstreeksche verdediging van zijnen handel zou
kunnen verlangen, dan deze.

Ten opzigte, eindelijk, van de ontbinding der huwelijksbetrekking,
die het noodzakelijk gevolg is van dit soort van koophandel, zijn door
regterlijke overheden van de kerk de volgende beslissingen genomen.

In 1835 gaf de "Savannah River (Baptist) Association" op de vraag:


    Of, in een geval van onvrijwillige scheiding van zulk eenen aard
    dat alle vooruitzigt op hereeniging in het vervolg daardoor zou
    worden uitgesloten, aan de partijen kan vergund worden andermaal
    te huwen?


het volgende antwoord:


    Dat zulk eene scheiding, tusschen personen in den toestand als
    waarin onze slaven verkeeren, burgerlijk eene scheiding door den
    dood is, en zij gelooven dat zulks, in Gods oog, mede aldus zou
    beschouwd worden. Tweede huwelijken, in zoodanige gevallen, te
    verbieden, zou zijn de partijen niet slechts aan harderen dwang
    en sterkere verzoeking, maar ook aan de kerkelijke censuur bloot
    te stellen, wegens de daad van aan hunne meesters te hebben
    gehoorzaamd, wier toestemming niet te verwachten is in een
    maatregel, strijdig met de regtvaardigheid jegens de slaven,
    en met den geest van dat gebod, hetwelk het huwelijk onder de
    Christenen regelt. De slaven hebben geene vrijheid van daad, en
    eene ontbinding door den dood ligt niet meer ten eenemale buiten
    hunne toestemming en medewerking, dan eene ontbinding door zulk
    eene scheiding.



Aan de "Shiloh Baptist Association," die, eenige jaren geleden,
te Gourdvine vergaderde, werd, volgens den Religious Herald, door
"Hedman Church" de volgende vraag voorgesteld:


    Mag aan een' dienstbare, wiens echtgenoot of vrouw door zijnen of
    haren meester verkocht is geworden, een tweede huwelijk vergund
    worden?


Het vraagstuk werd aan eene commissie in handen gesteld, die het
volgende antwoord gaf, dat, na beraadslaging, werd aangenomen:


    Dat, de omstandigheden in aanmerking genomen, waaronder in dit land
    de dienstbaren zich bevinden, de commissie eenstemmig van gevoelen
    is, dat het beter is, den dienstbaren onder zulke omstandigheden
    te vergunnen een anderen man of vrouw te nemen.


De Eerwaarde Charles C. Jones, die ernstig en onvermoeid voor het
welzijn der slaven arbeidde, iemand van wien het redelijkerwijze te
vermoeden is, dat hij, zoo iemand, dit onderwerp zeer ter harte neemt,
maakt, bij zijne schatting van den zedelijken toestand der negers,
eenvoudig de opmerking, dat, nademaal echtgenoot en vrouw aan al de
wisselvalligheden van het eigendomsregt onderworpen zijn, en door
verdeeling van bezittingen, verrekening van schulden, en dergelijke,
gescheiden kunnen worden, de huwelijksbetrekking natuurlijkerwijze
veel van hare heiligheid verliest, en zegt wijders:


    Het is een contract van welvoegelijkheid, voordeel of genoegen, dat
    naar den wil van partijen kan aangegaan of ontbonden worden, en dat
    zonder afschuwelijke zonde, of benadeeling der eigendomsbelangen
    van iemand ter wereld.


In deze uitspraak drukt hij, naar wij veronderstellen, het algemeene
denkbeeld van slaven en meesters over den aard dezer instelling
uit, en niet zijn eigen. Wij leiden zulks af uit het feit dat hij,
in zijnen catechismus, den slaaf de heiligheid en voortdurendheid
der betrekking poogt in te prenten. Maar, wanneer de vroomste en
godsvruchtigste mannen die het Zuiden bezit, en die hun leven wijden
aan de bevordering van het welzijn der slaven, zoo kalm, en zonder
eenige afkeuring, dezen staat van zaken beschouwen als een staat
waarmede het Christendom hen de roeping niet oplegt zich te bemoeijen,
wat is er dan van de wereld in het algemeen te verwachten?

Ten aanzien der in het vlugschrift van Mr. Smylie uitgedrukte
gevoelens, moet worden opgemerkt dat zij, in het aanhangsel, door
een document in naam van twee Presbyteries ondersteund worden,
welk document, hoewel het minder tot kleine bijzonderheden afdaalt,
zich op hetzelfde grondgebied plaatst als Mr. Smylie. Deze Eerwaarde
James Smylie was een dergenen, aan wien, in vereeniging met den
Eerwaarden John L. Montgomery, door de synode van Mississippi, in
1839, de last werd opgedragen om een catechismus tot onderwijs der
negers te schrijven of te compileren.

Mr. Jones zegt, in zijne "Geschiedenis van het Godsdienstig Onderwijs
der negers," (pag. 83). "De Eerwaarde James Smylie en de Eerwaarde
C. Blair houden zich met dit goede werk (het onderwijs der negers)
systematisch en op den duur in Mississippi bezig." De eerstgenoemde
geestelijke wordt gekenschetst als een "bejaarden en onvermoeiden
vader." In het onderwijs der negers is hij uitnemend geslaagd. Een
groot gedeelte der negers in zijne oude gemeente kan zoowel den
catechismus van Williston als den Westminsterschen, zeer juist
opzeggen." Gaarne wenschte de Schrijfster, wijdloopige uittreksels
van Mr. Smylie's vlugschrift te kunnen mededeelen. Er zou veel
uit te leeren zijn met betrekking tot de wijze waarop zulk een
onderrigt op de rigting van geest, de hebbelijkheid van denken,
en de beschouwingswijze van geestelijke zaken, werken moet. De
man is ontwijfelbaar en hartelijk opregt in zijne gevoelens, en
schijnt die met de overvloedigste en triomferendste blijdschap, als
de allerlaatste verbetering der theologische wetenschap, te willen
volhouden. Wij kunnen aan de verzoeking geen weêrstand bieden om een
gedeelte zijner Inleiding af te schrijven, al ware het enkel om het
daardoor geworpene licht op de denkwijze, die aan onze Zuidwestelijke
wateren wordt aangetroffen.

Het volgende overzigt onder het oog des publieks brengende, arbeidde de
schrijver niet geheel, of voor een goed gedeelte, onder den invloed
eener hoop of begeerte om de inzigten der Chillicothe Presbytery
te verbeteren. Hij hoopte met de uitgave eene wezenlijke dienst te
bewijzen aan anderen, zoowel als aan de Presbytery.

Door zijn verkeer met godsdienstige genootschappen van allerlei
benamingen, was het hem duidelijk geworden dat het beginsel der
abolitionisten, namelijk, dat de slavernij in zich zelve zondig is,
veld had gewonnen, en zich met de godsdienstige en gewetensbezwaren van
velen in de gemeente zoo zeer had ineen geweven, dat zij er zich niet
slechts ongelukkig door gevoelden, maar dat zelfs hunne aandacht van
de groote en gewigtige pligten eens huisvaders jegens zijn huisgezin
werd afgetrokken. Het oog des geestes, op de slavernij zelve gevestigd
als op eene verdorvene bron, waaruit, noodwendig, geene andere dan
verdorvene wateren konden vloeijen, werd onophoudelijk ingespannen
met het opzoeken van eenig plan, door hetwelk, in den een of anderen
toekomstigen tijd, de bron ten eenemale kon worden opgedroogd;
terwijl men nooit overwoog, of zelfs maar droomde, dat de slavernij,
op zich zelve beschouwd, eene onschadelijke betrekking was, en dat
de gansche dwaling berustte in het verzuim der pligten, welke die
betrekking met zich brengt.

Zoo er eene bewustheid van schuld op het gemoed blijft rusten, dan is
het, wat de uitwerking betreft, volmaakt hetzelfde of het geweten al
dan niet in dwaling verkeert. Al behoort Gods woord alléén de gids van
het geweten te zijn, is zulks echter niet altoos het geval. Van daar,
dat er somtijds gewetensbezwaren bestaan over het nalaten van datgene,
wat door Gods woord veroordeeld wordt.

De wilde van het eiland Borneo, die nalaat zijn vader te dooden,
en hem met zijne dadels op te eten, wanneer hij oud geworden is,
wordt jammerlijk door de wroegingen van een beschuldigend geweten
gefolterd, wanneer zijne kinderlijke teederheid en medelijden het
overwigt bekomen hebben op zijn gewaanden pligt van zijn vader te
dooden. Op dezelfde wijze lijdt menig slavenhouder, wiens geweten niet
door het woord van God, maar door de leeringen van menschen geleid
wordt, de geeselslagen van een schuldig geweten, zelfs wanneer hij,
overeenkomstig de Schrift, met zijnen slaaf "regtvaardiglijk handelt,"
eenvoudig omdat hij zijn slaaf niet emancipeert, zonder betrekking
tot het goede of kwade dat zulk eene daad ten gevolge zou hebben.

"Hoe liefelijk op de bergen" zouden--naar de schatting van den
schrijver--"de voetstappen van hem zijn, die"--aan den wilde van
Borneo--"de blijde boodschap verkondigde" dat zijn gedrag, in het
sparen van het leven zijns teederen en geliefden vaders, geene zonde
was! *** Even zoo liefelijk en behagelijk, vertrouwt de schrijver, zal
het voor een eerlijken, schroomvalligen en naauwgezetten slavenhouder
zijn, uit het woord van God de blijde boodschap te vernemen dat de
slavernij zelve niet zondig is. Thans van eene nachtmerrie ontheven
die zijne krachten tot volvoering van zijnen pligt jegens zijne slaven
verlamde, gaat hij opgeruimd tot krachtige handeling over. Het is
thans niet meer zoo als vroeger, toen hij de slavernij als zondig in
haar zelve beschouwde. Thans kan hij, met de hoop van verhoord te
worden, bidden dat God zijne pogingen zegene om zijne slaven op te
kweeken in de tucht en in de vreeze des Heeren; terwijl hij voorheen
werd terug gehouden door de bedenking--"zoo ik onregtvaardigheid in
mijn harte overleg, de Heere zal mij niet hooren." In plaats van,
zoo als vroeger, druilende en mijmerende over zijnen toestand, het
hoofd te laten hangen, heft hij thans het hoofd op, en volgt vrolijk
het gebaande pad zijner pligten.

Hij wordt niet meer in verzoeking gebragt om Gods woord van ter zijde
in te zien, en te zeggen: "Hebt gij mij gevonden, o mijn vijand,"
gekomen om mij mijne slaven te ontrooven, en mij arm te maken, zonder
hen te verrijken? In plaats van, zoo als vroeger, het woord van God
te beschouwen als met geesels en scorpioenen gewapend om hem in den
hemel te zweepen, gevoelt hij dat "zijne wegen wegen van vrolijkheid,
en zijne paden vrede zijn." Thans onderscheidende tusschen het
wezenlijke woord van God, en datgene wat blootelijk de leeringen
en geboden van menschen zijn, is het raadsel opgelost dat voorheen
onoplosbaar geschenen had, namelijk: "De wet des Heeren is volmaakt,
bekeerende de ziele." [22]



Zoo gij het ondernemen wildet zulk een man te beantwoorden door te
zeggen dat zijn argument te veel bewijst; dat noch Christus, noch
zijne Apostelen eenig uitdrukkelijk verbod hebben uitgesproken tegen
de worstelingen der zwaardvechters, of de spelen in de renbanen, en
het, derhalve, regtmatig zijn zou, ze in Amerika in te voeren;--het
is zeer waarschijnlijk dat hij er van harte zijne toestemming aan
geven zou, en van oordeel zijn dat het eene goede speculatie zou
opleveren. Als een verder staaltje van de ongegeneerde opgeruimdheid
die een hoofdtrek van dit voortbrengsel schijnt, zie men op pag. 58,
waar het Latijnsche motto: Facilis descensus Averni, sed revocare,
etc., de volgende zeer vrije en echt Westersche vertaling erlangt, die,
zoo als hij goedhartig zegt, ten dienste dergenen gegeven wordt die
geen Latijn verstaan:--"Het is gemakkelijk naar den duivel te gaan,
maar het heeft van den duivel in om weêr terug te komen."

Sommige liefdelooze menschen zullen misschien hierop zeggen, dat de
predikers van zulke leerstellingen al den schijn hebben van op dit
punt eene op ondervinding gegronde kennis te bezitten. Het denkbeeld
van dezen jovialen ouden vader, eene klasse van zwarte "Sams" en
jonge "Topsys" in de geheimenissen van den Assembly's Catechismus
onderwijzende, is inderdaad schilderachtig!

Dat Mr. Smylie's gevoelens ten opzigte der slavernij, door voorname
geestelijken van alle godsdienstige benamingen ruimschoots ondersteund
en uitgebreid zijn geworden, zouden wij met boekdeelen vol aanhalingen
kunnen bewijzen.

Er blijft, echter, nog een tweede hoofdpunt, met betrekking tot den
invloed der zuidelijke Kerk en geestelijkheid, ter beschouwing over.

Het is welbekend, dat de zuidelijke staatkundige vereeniging op
haar gekozen standpunt van de stelling uitgaat, dat de instelling
der slavernij geen onderwerp van beraadslaging mag uitmaken. In de
meeste der slaven-staten bestaan er gestrenge wetten, die aan een
ieder die zich verstouten mogt iets over het onderwerp te spreken
of te schrijven, tenzij in zijn voordeel, met boete, gevangenis,
ja met den dood bedreigen. Dit heeft niet enkel jegens burgers van
slaven-staten plaats gehad, maar men heeft de sterkste neiging aan den
dag gelegd om met de burgers van vrije Staten eveneens te handelen;
en waar deze discussiën niet door regelmatige wetten konden verhinderd
worden, heeft men het bezigen van onwettige middelen aangemoedigd. In
de uitgegevene brieven en redevoeringen van Horace Mann, worden er
de volgende voorbeelden van aangetroffen (pag. 467). In 1831 loofde
het Wetgevend Ligchaam van Georgië vijf duizend dollars uit aan een
iegelijk, die zekeren burger van Massachusetts, met name William
Lloyd Garrison, in Georgië gevangen nemen, en geregtelijk overtuigen
zoude. Deze wet werd door den Gouverneur, W. Lumpkin, den 26sten
December 1831, bekrachtigd. Bij eene "meeting" van slavenhouders
te Sterling, in denzelfden Staat, den 4den September 1835 gehouden,
werd den Gouverneur vormelijk aanbevolen, om bij openbare aankondiging
vijf duizend dollars belooning te bieden voor de gevangenneming van
den een' of anderen uit tien personen, alle, op één na, burgers van
New-York en Massachusetts, wier namen werden opgegeven. Het dagblad
Milledgeville Federal Union van den 1sten Februarij 1836, behelsde eene
uitloving van tien duizend dollars voor het vangen of rooven van den
Eerwaarden A. A. Phelps, van New-York. Het Committé van Waakzaamheid
der parochie van East-Feliciana bood, in het Louisville Journal van
den 15den October 1835, vijftig duizend dollars aan een ieder die
Arthur Tappan, van New-York, in zijne handen zou leveren. Op eene
openbare bijeenkomst, te Mount Meigs, in den Staat Alabama, den 13den
Augustus 1836 onder voorzitting van Mr. Bedford Ginress gehouden,
werd eene belooning van vijftig duizend dollars uitgeloofd voor de
gevangenneming van denzelfden Arthur Tappan, of van Le Roy Sunderland,
een Methodistisch geestelijke van New-York. Bijgevolg--dewijl niemand
dier personen kon gegrepen worden dan met schending der wetten van
den Staat welks burgers zij waren--was dit een openbaar aanbod van
belooning voor een schelmstuk. In al de Zuidelijke Staten werden
vereenigingen, onder den naam van Committés van Waakzaamheid, gevormd,
het nemen van maatregelen tot onderdrukking van abolitionistische
gevoelens, en het doen straffen van verdachte personen door de
Lynch-wet beoogende. Te Charleston, in Zuid-Carolina, drong een
troep van deze lieden gewelddadig in het postkantoor, en hield, naar
genoegen, eene algemeene inspectie der aanwezige brieven; en van
alles wat door hen beschouwd werd als eene gevaarlijke en tegen de
slavernij gekante strekking te hebben, werd een openlijk vreugdevuur
op de straat gemaakt. Eenige dagen later werd eene groote openbare
bijeenkomst gehouden, tot voltooijing der voorloopige maatregelen
om de verspreiding van anti-slavernijgezinde grondbeginselen te
beletten, en tot aanduiding van personen die men van abolitionismus
verdacht hield, ten einde zij onder het bereik der Lynch-wet mogten
geraken. Gelijksoortige volksbijeenkomsten werden in al de Zuidelijke
en Westelijke Staten gehouden. Op een van deze, in 1835 te Clinton,
Staat Mississippi, gehouden, werden de volgende besluiten genomen:


    Is besloten, dat, in het Zuiden en Westen, de slavernij niet als
    een zedelijk of staatkundig kwaad beschouwd, maar, in betrekking
    tot den werkelijken, en niet dezen of genen Utopischen toestand der
    slaven, als een zegen, beide voor meester en slaaf, gehouden wordt.

    Is besloten, dat het ons bepaald gevoelen is, dat iedereen, die,
    met oogmerk om de bedoelingen der abolitionisten te verwezenlijken,
    zich verstouten durft om eenige der opruijende tractaten of
    nieuwspapieren te verspreiden, die men thans in dit land poogt
    in te voeren, in het oog van God en menschen de doodstraf
    regtvaardiglijk verdiend heeft; en dat wij niet twijfelen dat
    deze ook de straf zijn zoude van zulk een misdadiger, in welk
    gedeelte van den Staat Mississippi hij ook gevonden mogt worden.

    Is besloten, dat aan de geestelijkheid van den Staat Mississippi
    zal worden aanbevolen om zich ten aanzien van dit onderwerp
    openlijk te verklaren; en dat haar verder stilzwijgen met
    betrekking tot hetzelve, in dezen tijd van crisis, naar ons
    gevoelen, eene ernstige censuur waardig zijn zoude.


De behandeling waaraan personen waren blootgesteld, die, als van
anti-slavernijgezinde gevoelens verdacht, het ongeluk hadden van
een dier Committés van Waakzaamheid in handen te vallen, kan uit het
volgende verhaal worden opgemaakt. Schrijfster dezes kan er zich al
de omstandigheden nog duidelijk van te binnen brengen, dewijl het
slagtoffer dezer onregtvaardigheid een lid van het seminarium was,
hetwelk destijds onder het opzigt van haren vader stond.


    Amos Dresser, thans zendeling in Jamaïca, was theologisch student
    aan het seminarium te Lane, nabij Cincinnati. In de vacantie
    (Augustus 1835) ondernam hij in den Staat Tennessee bijbels
    te verkoopen, met oogmerk om middelen bijeen te brengen tot
    voortzetting zijner studiën. Zich aldaar bevindende, viel hij
    onder verdenking van een abolitionist te zijn; werd, onder het
    bijwonen eener godsdienstige zamenkomst in de nabuurschap van
    Nashville, de hoofdstad van den Staat, door het Committé van
    Waakzaamheid gearresteerd, en, na een inquisitoriaal onderzoek,
    dat een ganschen namiddag en avond duurde, veroordeeld om twintig
    zweepslagen op het naakte ligchaam te ontvangen, tusschen elf en
    twaalf uren op Zaturdag avond werd het vonnis, in tegenwoordigheid
    der meeste leden van het Committé, en van een woedend en vloekend
    gepeupel, aan hem voltrokken. Het Committé van Waakzaamheid (eene
    onwettige vereeniging) bestond uit zestig personen. Onder deze
    bevonden zich zeven-en-twintig kerkelijken; één hunner was een
    catechiseermeester; een ander, de ouderling, die, slechts weinige
    dagen te voren, in de Presbyteriaansche kerk, aan Mr. Dresser
    het brood en den wijn van 's Heeren Avondmaal had uitgereikt.


Het valt spoedig in het oog dat het grondbeginsel, in behandelingen
als deze opgesloten, meer omvat dan de slavernijkwestie. Het vraagstuk
was inderdaad dit: of het van zoo veel belang is, Afrikaansche slaven
te houden, dat het, ter handhaving daarvan, regtmatig zij, vrije
Amerikanen van de vrijheid van geweten, de vrijheid van spreken, en de
vrijheid der drukpers te berooven? Het is ligtelijk te ontwaren, dat
de toelating van dit grondbeginsel zeer ernstige veranderingen in het
bestuur van een land zou na zich slepen; omdat het zeer duidelijk is,
dat, wanneer al deze beginselen van onze vrije regering voor de eene
zaak mogen worden opgegeven, zij het ook voor de andere mogen worden;
en dat dit noodwendig de strekking zou hebben tot vernietiging dier
vrijheid van gevoelens en denkbeelden, die als het uitmuntendste der
Amerikaansche instellingen beschouwd wordt.

De vraag is thans deze: heeft de kerk zich met de wereld vereenigd in
het gevoelen dat de instelling der slavernij zoo gewigtig en begeerlijk
is, dat zulks eene goedkeurende beschouwing der Lynch-wet en de
opoffering der regten van een vrij onderzoek zou kunnen wettigen? Wij
antwoorden den lezer met de volgende daadzaken en aanhalingen:

Bij gelegenheid der boven beschrevene groote bijeenkomst te Charleston
in Zuid Carolina, berigt ons de Charleston Courier "dat de in één
ligchaam vereenigde geestelijkheid van alle godsdienstige benamingen
de handeling bijwoonde, er hare goedkeuring aan schonk, en door hare
tegenwoordigheid het indrukwekkende van het tooneel aanmerkelijk
verhoogde." Er valt wel niet aan te twijfelen dat de tegenwoordigheid
der in één ligchaam vereenigde geestelijkheid van alle godsdienstige
benamingen, bij eene vergadering tot zulk een doel gehouden, waarlijk
een indrukwekkend tooneel was!

Op deze bijeenkomst werd besloten:


    Dat de vergadering haren dank verschuldigd is aan de eerwaarde
    heeren der geestelijkheid in deze stad, die zoo vaardig en
    doelmatig aan het algemeene gevoelen hebben beantwoord, door het
    sluiten hunner scholen, waarin de bevolking der vrije kleurlingen
    onderwezen werd; en dat deze vergadering zulks beschouwt als eene
    vaderlandlievende daad, allen roem waardig, en wier navolging
    door andere onderwijzers van soortgelijke scholen in den Staat,
    wenschelijk ware.


Hier doet zich de vraag op, of hun Heer, ten dage des oordeels,
er zich op dezelfde wijze over uiten zal.

De ongerustheid der slavenhouders in Virginië was niet gering; terwijl
de geestelijkheid in de stad Richmond, de hoofdplaats, niet minder
vaardig was dan die van Charleston om "aan het algemeen gevoelen"
te beantwoorden. Dienvolgens vergaderden hare leden den 29sten Julij,
en besloten, eenstemmig:


    Dat wij de ongeroepene en hoogst ongepaste bemoeijing des volks
    van eenigen anderen Staat met de huiselijke betrekkingen tusschen
    meester en slaaf, ten ernstigste afkeuren.

    Dat het door onzen Heer Jezus Christus en zijne Apostelen gegeven
    voorbeeld, door zich in de slavernij-kwestie niet te mengen, maar
    eenparig de betrekkingen van meester en dienstknecht te erkennen,
    en aan beiden een volledig en liefderijk onderwijs te schenken,
    de navolging van alle dienaren des Evangelies waardig is.

    Dat wij geenerlei vlugschrift of nieuwspapier van abolitionistische
    genootschappen beschermen of ontvangen willen, en dat wij den
    omloop van alle zoodanige papieren onder de gemeente zullen
    tegengaan.


De Eerwaarde J. C. Postell, een Methodistisch leeraar in Zuid-Carolina,
besloot den volgenden zeer hevigen brief aan den uitgever van Zion's
Watchman, een te New-York uitgegeven Methodistisch anti-slavernij
gezind nieuwsblad, op de navolgende wijze: (De lezer zal zien dat
de daarin vervatte beschimping eene toespeling is op den prijs van
vijftig duizend dollars, dien men in het Zuiden op zijn lijf gesteld
had, zoo als wij straks verhaald hebben.)


    Maar, als gij verlangt de slaven op te voeden, dan zal ik u zeggen
    hoe gij het geld er voor krijgen kunt, zonder Zion's Watchman
    uit te geven. Kom gij met den ouden Arthur Tappan dezen winter
    naar het Zuiden, en men zal er honderd-duizend dollars voor u
    ligten. New-Orleans zelve zal er voor verpand worden. Geene
    verdere kennis met u begeerende, en nooit verwachtende u in
    tijd of eeuwigheid meer dan eenmaal te zien, dat is ten dage des
    oordeels, onderschrijf ik mij, de vriend des Bijbels en de vijand
    der abolitionisten,

    J. C. Postell.

    Orangeburgh, 21 Julij 1836.


De Eerwaarde Thomas S. Witherspoon, een lid der Presbyteriaansche kerk,
zegt, aan den uitgever van den Emancipator schrijvende:


    Ik bewijs mijne bevoegdheid om den slaaf in dienstbaarheid te
    houden, uit de Schriften des Ouden en Nieuwen Testaments. Het
    beginsel om den Heiden in dienstbaarheid te houden, is door God
    erkend. *** Als de trage voortgang der wetten te talmachtig is
    om onze grieven te herstellen, dan hebben wij hier in het Zuiden
    het onfeilbare middel van Regter Lynch aangenomen; en inderdaad,
    ik acht dit een der krachtigste en heilzaamste geneesmiddelen
    voor de ziekte van het noordelijk fanatismus, dat er kan bedacht
    worden, terwijl ik niet twijfel of mijn vriend de uitgever van
    den Emancipator and Human Rights zou er de uitwerking zeer goed
    van ondervinden, zoo het hem slechts door een zuidelijken doctor
    werd toegediend. In alle zedelijke aangelegenheden beroep ik mij
    op den Bijbel. *** Laten uwe zendelingen het eens durven wagen
    om Potomac te doorkruisen, en ik kan u niet beloven dat hun een
    beter lot zal te beurt vallen dan Haman. Wacht u derhalve wel van
    een gehoond doch grootmoedig volk tot daden van wanhoop te drijven!


De Eerwaarde Robert N. Anderson, insgelijks een lid der
Presbyteriaansche kerk, zegt, in een brief aan de zittingen der
Presbyteriaansche vereenigingen binnen de grenzen van de "West-Hanover
Presbytery."


    Bij de naderende vastgestelde bijeenkomst, ben ik voornemens eene
    voorafspraak en reeks van besluiten betreffende het onderwerp
    van het gebruik van wijn bij 's Heeren Avondmaal aan te bieden;
    als ook eene voorafspraak en reeks van besluiten betreffende het
    onderwerp der verraderlijke en afschuwelijk slechte bemoeijenis
    der noordelijke en oostelijke geestdrijvers met onze staatkundige
    en burgerlijke regten, ons eigendom en onze huiselijke zaken. Het
    is u bekend dat onze geestelijkheid, te regt of ten onregte, meer
    dan de geestelijkheid van andere benamingen door het publiek
    wordt verdacht gehouden. Nu, waarde Christen broeders, druk
    ik nederig mijn ernstigen wensch uit, dat gij u kwijten moogt
    als mannen. Zoo er het een of ander afgedwaald schaap van een
    leeraar onder u wezen mogt, besmet met de bloedhonds-beginselen
    van het abolitionisme, laat hij uitgedreven, den mond gestopt,
    geëxcommuniceerd, en aan het publiek overgeleverd worden, om op
    andere wijze met hem te werk te gaan.

    Uw toegenegene broeder in den Heere,

    Robert N. Anderson.


De eerwaarde William S. Plummer, Theol. Dr. van Richmond, een lid
van de "Old School" der Presbyteriaansche kerk, levert een ander
voorbeeld van dezelfde soort op. Hij was van Richmond afwezig, toen
de geestelijkheid dier stad zich gemeenschappelijk zuiverde van de
beschuldiging dat zij jegens de abolitie gunstig gezind was. Bij zijne
terugkomst liet hij geen tijd verloren gaan om aan den voorzitter van
het committé van briefwisseling zijne overeenkomst van gevoelens met
zijne ambtsbroeders kenbaar te maken. De aangehaalde zinsneden zijn
uit zijnen brief aan den Voorzitter getrokken.


    Ik heb deze aangelegenheid, van haren eersten aanvang af,
    zorgvuldig gadegeslagen, en alles wat ik, zoowel van hare
    voorstanders als van hare vijanden, nopens haren aard gezien of
    gehoord heb, heeft mij onberouwelijk in de overtuiging bevestigd,
    dat, laat het karakter der abolitionisten in het oog van den
    Regter der gansche aarde wezen wat het wille, dit de bemoeiziekste,
    onbeschaamdste, roekeloosste, wreedste en slechtste opruijing is,
    die ik immer gezien heb.

    Als de abolitionisten het gansche land in gloed willen zetten,
    dan is niets billijker dan dat zij de eerste warmte van het
    vuur krijgen.



    Ten slotte. De abolitionisten zijn, even als de ongeloovigen, ten
    eenemale onbekwaam tot het martelaarschap om hunne gevoelens. Laten
    zij slechts weten dat zij gegrepen (lynched) zullen worden,
    zoo zij zich onder ons begeven, en zij zullen wel zorg dragen
    om ons uit den weg te blijven. Er is geen enkele onder hen,
    die meer voornemens is om voor deze zaak zijn bloed te storten,
    dan om oorlog met den grooten Turk te beginnen.


In de vergadering der gemeente van de "New School" zeide de Eerwaarde
Dr. Hill, uit Virginië:


    De abolitionisten hebben de dienstbaarheid van den slaaf
    harder gemaakt. Zoo ik u eenige der vuile streken, door deze
    abolitionisten bedreven, verhalen konde, zoudt gij u niet
    verwonderen. Eenigen hunner zijn gegrepen (lynched) geworden,
    en het was goed aan hen besteed.


Dit alles toont genoegzaam hoe de betrekkelijke waarde van slavernij
en van het regt van vrije nasporing, door de zuidelijke kerk en
geestelijkheid opgevat en uitgedrukt wordt. Het toont insgelijks,
dat zij de slavernij als zoo gewigtig beschouwen, dat zij daden
van onwettig geweld kunnen toelaten en aanmoedigen, en zich om
harentwille aan al de gevaren van het aanmoedigen eener janhagel
regering blootstellen. Deze aanhalingen en beschouwingen toonen
op voldoende wijze het standpunt, waarop de zuidelijke kerk, met
betrekking tot het behandelde onderwerp, zich geplaatst heeft.

Voor velen dezer gevoelens, hoe stuitend zij ook mogen voorkomen,
zou eenige verdediging kunnen gevonden worden in die verblindende
kracht der gewoonte, en in alle die met de opvoeding ingezogene,
onderdrukkend werkende invloeden, die altoos het gevolg zijn van
het slavernijstelsel, en die noodwendig eene zekere verstomping van
het zedelijk gevoel in de ziel van zulk eenen moet te weeg brengen,
die van de kindschheid af aan onder die invloeden werd opgekweekt.

Er ligt dan ook in de hebbelijkheden van den geest, onder een stelsel
gevormd hetwelk door eene aanhoudende toevlugtneming tot kracht en
geweld ondersteund wordt, eene noodzakelijke neiging tot dooding
des gevoels, met opzigt tot het misdadige van kracht en geweld, op
den medemensch toegepast. De geheele manier van beschaving, onder
zulk eene instelling gevormd, is door een populairen schrijver, niet
onaardig, "de dolkmes-manier" genoemd geworden; en het behoeft ons
niet te verwonderen dat godsdienstig karakter en denkbeelden er een
eigenaardigen, strijdzuchtigen tint door aannemen, zeer ver van den
geest des Evangelies. Een godsdienstig man, in het Zuiden geboren en
opgevoed, heeft met al deze moeijelijkheden te kampen, wanneer hij
zich tot den waren geest des Evangelies zoekt te verheffen.

Zeker schrijver heeft gezegd, dat, na de Hervorming, de beste
mannen, als opgevoed onder een stelsel van magt en despotismus, en
van kindsbeen af gewoon geraakt om door kracht, en niet door rede,
te zien bewijzen, al ligtelijk de vraag: of men ketters verbranden
moest, deden overgaan in de vraag: wie van hunne tegenstanders er
verbrand moesten worden.

Het slavernij-systeem is een eenvoudige teruggang der maatschappij tot
de ergste misbruiken der middeleeuwen. Wij moeten er ons, derhalve,
niet over verwonderen, de gevoelens en daden der middeleeuwen nopens
burgerlijke en godsdienstige verdraagzaamheid te zien heerschen.

Hoe sterk wij de hier aangevoerde onwaardige beschouwingen van God
en godsdienst, in zulke verklaringen als wij hebben aangehaald, ook
verfoeijen en betreuren mogen; hoe godslasterlijk en ongerijmd zij
ons ook mogen toeschijnen; toch is het blijkbaar dat zij door hare
auteuren met opregtheid geuit werden; en ziedaar juist het treurigste
van de zaak. Zij zijn even zoo opregt als Paulus toen hij dreiging
en moord blies, en bij zichzelven overtuigd was dat hij tegen den
naam van Jezus vele wederpartijdige dingen doen moest. Zij zijn even
zoo opregt als de Bramin en Hindoe, die gewetenshalve een bloed-
en wreedheidademende godsdienst ondersteunt. Zij zijn evenzoo opregt
als vele verlichte, geleerde en Christelijke mannen in Europa, die,
onder stelsels van burgerlijk en godsdienstig despotismus geboren en
opgevoed, waarmede al hunne dierbaarste huiselijke en burgerlijke
verbindtenissen ten naauwste verknocht zijn, en wier invloed al
hunne gewoonten en denkbeelden beheerscht, die stelsels, uit opregte
gemoedelijkheid, ten sterkste verdedigen.

In de gemoedelijke overtuiging, zelfs wanneer zij de ergste soort van
gevoelens betreft, ligt iets waaraan men eene zekere mate van eerbied
niet weigeren kan. Dat de godsdienst, in de door ons aangehaalde
verklaringen uitgedrukt, zoo echt Antichristisch is als de godsdienst
der Roomsche kerk, zal wel door geen enkel gevoelig mensch die
zich buiten het bereik van Amerikaanschen invloed bevindt, ontkend
worden. Dat er onder dit godsdienststelsel, met al zijne valsche
grondbeginselen en schadelijke invloeden, zeer opregte Christenen
zijn kunnen, zal een onbevangen oordeel moeten toestemmen. De
kerk van Rome heeft haren Fénélon, haren Thomas à Kempis gehad;
en de zuidelijke kerk, die deze grondbeginselen heeft aangenomen,
heeft ook mannen opgeleverd die zich boven het peil van hun systema
hebben weten te verheffen. Ten tijde der hervorming, zoowel als thans,
telde de Roomsche kerk duizenden van biddende, godvruchtige, nederige
Christenen in haren schoot, die, gelijk bloemen in de rotskloven,
alleen door Gods oog geteld konden worden. En zoo hopen wij dat te
midden der rotsen en ijsbergen van deze afschuwelijke geestelijke
en tijdelijke dwingelandij, ook paradijsbloemen van geduldige,
biddende en zelfverloochenende Christenen bloeijen; terwijl het,
onder eenen aanval op het verschrikkelijke systeem waaronder zij zijn
geboren en opgevoed, de diepste smart veroorzaakt, dat daarbij ook
hunne geliefkoosde gevoelens en verbindtenissen geweld moet worden
aangedaan. In eene andere en betere wereld zullen zij misschien de
beweegredenen van hen die zulks deden, weten te schatten.

Doch nu doet zich eene andere beschouwing aan den geest voor. Deze
zuidelijke Christenen zijn in kerkelijke betrekkingen met Christenen
uit de noordelijke en vrije Staten verbonden geweest, waarmede
zij, door hunne afgevaardigden, in hunne verschillende kerkelijke
vergaderingen, jaarlijksche bijeenkomsten hielden. Ingeval van zulk
eene vereeniging, mogt men hopen dat die verlagende beschouwingen van
het Christendom, en die levenloosheid van het openbare gevoelen, die de
onvermijdelijke gevolgen eener opvoeding onder het slavenstelsel zijn,
door aanraking met Christenen in de vrije Staten gewijzigd zouden
worden, van welken het toch, als onder vrije instellingen opgevoed,
natuurlijkerwijze te veronderstellen was dat zij met den sterksten
afschuw van zulke gevoelens vervuld zouden zijn. Men zou gemeend
hebben dat de kerk en de geestelijkheid der vrije Staten natuurlijk
de krachtigste pogingen zouden hebben aangewend, om, door alle
middelen die onder hun bereik waren, hunne broeders van dwalingen
te overtuigen, zoo onteerende voor het Christendom, en tot zulke
vreeselijke practische gevolgen leidende. Men zou ook gedacht hebben
dat, zoo zij er al niet in slagen mogten hunne broederen te overtuigen,
zij het als pligt jegens het Christendom beschouwd zouden hebben,
zich-zelven, door de ernstigste, plegtigste, en onophoudelijkste
protesten, van alle medepligtigheid met deze gevoelens te zuiveren.

Laat ons thans onderzoeken wat, in wezenlijkheid, door de noordelijke
kerk te dezen aanzien verrigt is.

Alvorens tot dat onderzoek over te gaan, zullen wij de door de
zuidelijke kerk gedane verklaringen overzien, en beschouwen welke
beginselen door haar zijn gehuldigd. Het zijn, namelijk, deze:

1. Dat de slavernij eene onschuldige en wettige betrekking is,
evenzeer als die van ouder en kind, echtgenoot en vrouw, of eenige
andere wettige maatschappelijke betrekking. ("Harmony Presbytery"
van Zuid-Carolina).

2. Dat zij bestaanbaar is met de broederlijkste beschouwing van het
welzijn der slaven. ("Charleston Union Presbytery.")

3. Dat meesters niet gecensureerd behooren te worden voor het verkoopen
van slaven zonder hunne toestemming. (New School, Presbyteriaansche
kerk in Petersburg).

4. Dat het regt om, uit winstbejag, menschen te koopen, te verkoopen,
en in slavernij te houden, door Gods uitdrukkelijke toelating gegeven
is. (James Smylie en zijne "Presbyteries.")

5. Dat de wetten, die de opvoeding van den slaaf verbieden, regtmatig
zijn, en door het denkende gedeelte der Christelijke gemeenschap
worden goedgekeurd. (Dezelfden).

6. Dat de zaak der slavernij in het geheel geen zedelijk, maar slechts
een zuiver staathuishoudkundig vraagstuk is. (Baptisten-Vereeniging
te Charleston).

7. Dat het regt der meesters om over den tijd hunner slaven te
beschikken, door den Schepper aller dingen uitdrukkelijk erkend
is. (Dezelfde).

8. Dat de slavernij, zoo als zij in de Vereenigde Staten aanwezig is,
geen zedelijk kwaad is. (Conferentie van Georgië, Methodisten).

9. Dat, zonder eene nieuwe openbaring uit den hemel, niemand bevoegd
is de slavernij onregt te noemen.

10. Dat de scheiding der slaven door verkoop, moet beschouwd worden
als eene scheiding door den dood, en het aan de partijen vergund
mag worden te hertrouwen. ("Shiloh Baptist Association" en "Savannah
River Association.")

11. Dat het getuigenis van kleurlingen onder de gemeenteleden tegen
eenen blanke, niet zal worden aangenomen. (Kerk der Methodisten).

Ten slotte is het, door de uitgedrukte grondbeginselen en handelingen
van Christenen uit verschillende benamingen, duidelijk erkend, dat
zij het als regtmatig en billijk beschouwen, alle onderzoek nopens
dit onderwerp door de Lynch-wet te smoren.

Men zou gemeend hebben dat deze beginselen, als van belijders des
Christendoms afkomstig, vreemd genoeg waren om bij hunne noordelijke
broeders zeer veel aandacht te wekken. Ook valt het in het oog
dat zij, als beginselen, beginselen zijn van eene zeer uitgebreide
toepassing, die op de ondermijning van alle godsdienstige en zedelijke
grondslagen uitloopt. Behelzen zij geene waarheid, dan zijn zij
voorzeker ketterijen die een gewonen maatstaf verre te buiten gaan,
en gevolgen insluiten die niet minder buitengewoon zijn. Keeren wij
thans tot ons onderzoek, naar de handelwijze der noordelijke kerk
met betrekking tot die beginselen terug.



HOOFDSTUK II.


In de eerste plaats dan: zijn eenige dezer gevoelens ooit door de
kerk als ketterijen beschouwd, en zijn de verbreiders er van aan
de kerkelijke straffen onderworpen geworden, waarmede de ketterij
gestraft wordt?

Na een tamelijk wijdloopig onderzoek op dit punt, heeft de schrijfster
niet meer dan één voorbeeld van dien aard kunnen opsporen. Het
is niettemin mogelijk dat er zulke gevallen in andere kerkelijke
afdeelingen bestaan hebben, die aan de nasporing ontsnapt zijn.

Een geestelijke in de "Cincinnati New school Presbytery," predikte
de leer, dat het houden van slaven door den Bijbel gebillijkt werd;
en om zijne volharding in het handhaven van dat gevoelen, werd hij
door die "Presbytery" in zijn dienstwerk geschorst. Hij beriep zich
op de Synode, en de beslissing werd door de Synode van Cincinnati
bekrachtigd. De "New School General Assembly" vernietigde nogtans
deze beslissing der "Presbytery," en herstelde den geestelijke in
zijn ambt. Van hare zijde weigerde nu de "Presbytery" hem weder te
aanvaarden, en men ontving hem in de "Old School Church."

De Presbyteriaansche kerk heeft waarschijnlijk alle andere
kerken in de Vereenigde Staten door haren ijver voor leerstellige
gevoelens overtroffen. Deze kerk is tot in hare grondvesten toe
door kettertwisten geschokt en bewogen geworden; maar, dit enkele
geval uitgezonderd, weet men niet dat eenige dier beginselen, welke
door zuidelijke Presbyteriaansche ligchamen en individuën beweerd
zijn geworden, ooit als onderwerpen van ketterij in hare Algemeene
Vergadering zijn ter sprake gebragt.

Omstreeks den tijd dat Smylie's vlugschrift het licht zag, werd de
Presbyteriaansche kerk geschokt door het regtsgeding, den Eerwaarden
Albert Barnes om zekere door hem verdedigde kettersche gevoelens
aangedaan. Deze ketterijen raakten het werkverbond, in Adam, als
ons hoofd, gevestigd; de toerekening zijner zonde aan zijne gansche
nakomelingschap; en de vraag of de mensch op eenigerlei wijze bekwaam
is om Gods geboden te bewaren.

Om de voorstelling van zekere gevoelens nopens deze onderwerpen, werd
aan Mr. Barnes, door de Synode waartoe hij behoorde, het stilzwijgen
opgelegd, en zijn regtsgeding over deze punten in de Algemeene
Vergadering bleef een tijd lang het hoofd-onderwerp, waarvoor,
in de Presbyteriaansche kerk, al het overige op den achtergrond
geraakte. Ook de Eerwaarde Dr. L. Beecher werd in gelijksoortige
gevoelens in een regtsgeding gewikkeld. Gedurende al dien tijd werd er
geene notitie genomen van de ketterij (zoo zij dit is) dat het regt om,
uit winstbejag, menschen te koopen, te verkoopen, of in slavernij te
houden, uitdrukkelijk door God verleend werd; alhoewel die ketterij, in
dezelfde Presbyteriaansche kerk, door Mr. Smylie en de Presbyterianen
waarmede hij verbonden was, in het openbaar verbreid werd.

Wilde men de reden daarvan hierin zoeken, dat de slavenkwestie eene
vraag van praktikale zedekunde, en niet van dogmatische godgeleerdheid
is, dan moeten wij doen opmerken dat zedekundige vraagstukken van
veel minder belang met den vurigsten ijver zijn behandeld geworden.

De Presbyteriaansche kerk der "Old School," tot wier gemeente de
meeste der slavenhoudende Presbyterianen in het Zuiden behooren, heeft
nooit het voornemen aan den dag gelegd om hare leden eenige kerkelijke
straf op te leggen voor de handhaving van een stelsel dat het wettig
huwelijk aan alle slaven ontzegt. En toch werd deze kerk tot in hare
grondvesten geschokt door de behandeling eener zedekundige vraag, die
aan een onpartijdig opmerker waarschijnlijk veel minder belangrijk
zal voorkomen; de vraag namelijk, of het een' man vrijstaat, met de
zuster zijner overledene vrouw te huwen. Voor een tijd lang scheen
al de sterkte en aandacht van de kerk zich als in één brandpunt
op dit belangrijk onderwerp te vestigen. De twistvraag werd door de
"Presbytery" voor de Synode, en door deze voor de Algemeene Vergadering
getrokken, en eindigde hiermede, dat een zeer achtenswaardig leeraar
om deze misdaad van zijnen post ontzet werd.

De Eerwaarde Robert J. Breckenridge, Theol. Dr., een lid der "Old
School Assembly," beschrijft den toestand der slavenbevolking met
betrekking tot het huwelijk aldus: "het slavenstelsel ontzegt aan eene
geheele klasse van menschelijke wezens de heiligheid des huwelijks en
des huisgezins, terwijl het hen dwingt om in een staat van onwettige
gemeenschap (concubinage) te leven; want in het oog der wet is geen
gekleurde slaaf de echtgenoot van eenige bijzondere vrouw, noch eenige
slavin de vrouw van eenigen bijzonderen man; is geen slaaf de vader
van eenig bijzonder kind, en geen slavenkind het kind van eenigen
bijzonderen vader of moeder."

Had deze kerk nu het feit, dat drie millioenen mannen en vrouwen,
door de wetten des lands, verpligt waren om op deze wijze te leven,
als niet minder gewigtig ter harte genomen, dan is het uit de
opregtheid, de betoogkracht, de hevigheid, het Bijbel-onderzoek,
en den onvermoeiden ijver, door haar aan het regtsgeding van Mr. Mac
Queen te koste gelegd, klaarblijkelijk, dat zij ook met betrekking
tot dit feit, zeer veel zou hebben kunnen verrigten.

De geschiedenis van de eenstemmige handelwijze der kerken van alle
benamingen, zoowel in de vrije als in de slaven-Staten, levert aan
een nadenkend gemoed een treurig, door feiten opgehelderd voorbeeld
op van die trapsgewijze verbastering des zedelijken gevoels, die het
gevolg is van met eene erkende zonde in eenige, ook nog zoo geringe,
schikking te treden. De beste gemoederen van de wereld kunnen
zulk eene gemeenzaamheid niet doorstaan, zonder schade te lijden
aan hun zedelijk gevoel. De feiten van het slavenstelsel en van de
slavenwetten, aan belangelooze regters in Europa voorgesteld, hebben
eene algemeene uitbarsting van afgrijzen te weeg gebragt; en toch zijn
deze dingen, in vergaderingen uit de wijste en beste geestelijken van
Amerika zaâmgesteld, telken jare beredeneerd geworden, zonder eenige
uitkomsten op te leveren die het euvel slechts in het allerminste
verzacht hebben. De reden daarvan is deze: een gedeelte der leden van
deze ligchamen hadden zich verbonden om het stelsel vol te houden,
en alle discussiën daarover stellig te weigeren en af te snijden;
en het andere gedeelte van het ligchaam beschouwde de zaak niet als
zulk eene levensvraag, dat zij eene afscheiding om harentwille zou
kunnen wettigen.

Niemand zal er aan twijfelen dat, indien de zuidelijke leden zich ten
aanzien der Godheid onzes Zaligmakers op zulk een standpunt geplaatst
hadden, de scheiding onmiddellijk en eenparig zou hebben plaats gehad;
maar toch wordt door de Zuidelijke leden het regt gehandhaafd om
menigten van mannen en vrouwen te koopen en te verkoopen, te huren,
te verhuren en te verpanden, die zij, in denzelfden adem, verklaard
hebben ledematen hunner kerken, en echte Christenen te zijn. De Bijbel
verklaart van die allen, dat zij tempelen des Heiligen Geestes, dat zij
leden van Christus ligchaam, dat zij Zijn vleesch en been zijn. Is nu
niet de leer dat men de leden van Christus, Zijn ligchaam, Zijn vleesch
en been, om winstbejag regtmatig verkoopen mag, eene zoo wezenlijke
ketterij als de verloochening der Godheid van Christus; en wordt er
Hem die over allen is, God, te prijzen in eeuwigheid, geene oneer
door aangedaan, dit vreeselijk gevoelen, met zijne nog vreeselijker
gevolgen, te dulden, terwijl de geringste ketterijen nopens de
toerekening van Adam's zonde met de grootste hevigheid vervolgd
worden? Als het vervolg van de geschiedenis der handelingen van al
de aldus vereenigde ligchamen eenmaal geschreven zal kunnen worden,
dan zal het blijken dat, uit hoofde van deze dulding eener erkende
zonde, het getuigenis tegen de slavernij van jaar tot jaar zwakker
geworden is. Als wij de geschiedenis van alle kerkelijke afdeelingen
overzien, dan zal het ons in het oog vallen dat zij in den beginne
eene zeer sterke taal tegen de slavernij hebben doen hooren. Dit is
inzonderheid het geval met de Methodistische en Presbyteriaansche
ligchamen, om welke reden wij deze beide tot voorbeelden zullen
kiezen. Het genootschap der Methodisten inzonderheid, als door John
Wesley georganiseerd, was een anti-slavernij-gezind genootschap, en
zijn Boek van kerkelijke tucht bevatte de stelligste wetten tegen het
houden van slaven. De geschiedenis der achtereenvolgende besluiten van
de Conferentie dezer kerk is zeer treffend. In 1780, eer de kerk nog
wettig in de Vereenigde Staten geordend was, besloot zij het volgende:


    De Conferentie erkent dat de slavernij met de Goddelijke en
    menschelijke wetten en met die der natuur in strijd is; als
    ook dat zij schadelijk is voor de maatschappij; dat zij gekant
    is tegen de inspraken des gewetens en van de ware godsdienst;
    en dat zij aan anderen doet wat wij niet wenschen zouden dat
    anderen aan ons deden.


In 1784, toen de kerk volkomen georganiseerd was, werden er maatregelen
genomen, de tijdstippen voorschrijvende waarop leden die reeds
slavenhouders waren, hunne slaven zouden emanciperen. Hierop volgden
wederom deze:


    Een iegelijk wien het aangaat, en zich niet aan deze regelen
    wenscht te onderwerpen, zal volkomen vrijheid hebben om ons
    genootschap te verlaten binnen de twaalf maanden, volgende op de
    bovengemelde, hem gedane waarschuwing; zullende hij anders door
    de opzieners buiten het genootschap gesloten worden.

    Niemand die slaven houdt, zal in het vervolg tot het genootschap
    of tot 's Heeren Avondmaal worden toegelaten, tenzij hij zich
    vooraf aan deze regelen, de slavernij betreffende, onderwerpe.

    Zij die slaven koopen, verkoopen, of wel er zich van ontdoen,
    anders dan om ze te bevrijden, zullen onmiddellijk worden
    uitgesloten.


In 1801:


    Wij verklaren meer dan ooit overtuigd te zijn van het groote
    kwaad der Afrikaansche slavernij, die nog in deze Vereenigde
    Staten wordt aangetroffen.

    Ieder lid des genootschaps die een slaaf verkoopt, zal, na voldoend
    bewijs, terstond uit het genootschap worden verwijderd.

    De jaarlijksche Conferentiën zullen belast worden met het
    stellen van adressen aan de Wetgevende Magt, strekkende tot
    de trapsgewijze emancipatie der slaven. Door de jaarlijksche
    Conferentiën zullen speciale commissiën uit de achtenswaardigste
    onzer vrienden benoemd worden, tot leiding dier aangelegenheid;
    terwijl de voorzittende ouderlingen, diakenen, en reizende
    predikers zoo vele handteekeningen als mogelijk op de adressen
    zullen inwinnen, en al den bijstand zullen verleenen die hun
    in allen opzigte ten dienste staat, om de commissiën te helpen,
    en de gezegende onderneming te bevorderen. Dit zal van jaar tot
    jaar worden voortgezet, tot dat het beoogde doel bereikt is.


Welk eene verandering in 1836! De Algemeene Conferentie hield hare
jaarlijksche zitting te Cincinnati, en nam het volgende besluit:


    Door de afgevaardigden der jaarlijksche Conferentie, in Algemeene
    Conferentie vereenigd, is besloten, dat zij besliste tegenstanders
    zijn van het moderne abolitionismus, en dat zij alle regt,
    wensch of voornemen tot tusschenkomst in de burgerlijke en
    staatkundige betrekking tusschen meester en slaaf, zoo als zij
    in de slavenhoudende Staten dezer Unie bestaat, ten eenemale
    ontkennen of afwijzen.


Deze besluiten gingen met eene zeer groote meerderheid door. Er
kwam een adres in van de Wesleyaansch-Methodistische Conferentie
in Engeland, dat zich over de zaak der slavernij ernstig, doch
vriendbroederlijk uitliet. De Conferentie weigerde het openbaar te
maken. In den herderlijken brief aan de kerken komen de volgende
zinsneden voor:


    Het kan u niet onbekend zijn dat de slavernijkwestie in de
    Vereenigde Staten, door het constitutioneel verdrag hetwelk ons als
    natie vereenigt, aan de regeling van de Wetgevende Vergaderingen
    der afzonderlijke Staten zelven overgelaten, en alzoo buiten het
    toezigt der algemeene regering, zoowel als dat van alle kerkelijke
    ligchamen gebleven is; waaruit volgt dat in de slavenhoudende
    Staten de geheele verantwoordelijkheid wegens het al dan niet
    bestaan der slavernij, op de Wetgevende Vergaderingen dier Staten
    blijft rusten. **** Deze feiten, welke hier alleen vermeld worden
    als aanleiding tot de vriendschappelijke vermaning welke wij u
    wenschen te geven, leggen ons, als uwe herders, aan wie het opzigt
    over uwe zielen, waarvan zij eenmaal rekenschap moeten geven,
    is aanbevolen, de verpligting op, om u van alle abolitionistische
    bewegingen en vereenigingen af te manen, en u te verbieden eenige
    hunner schriften te beschermen of aan te moedigen, enz. ***


De ondergeschikte Conferentiën leiden denzelfden geest aan den dag.

In 1836 besloot de New-Yorksche jaarlijksche Conferentie dat niemand
tot diaken of ouderling zou gekozen worden, ten ware hij zich jegens
de kerk wilde verbinden om zich van alle discussie nopens dit onderwerp
te onthouden. [23]

In 1838 besloot de Conferentie,


    dat dezulke harer leden, of aankomelingen, die den "Zions Watchman"
    mogten voorstaan, hetzij door tot lof van dat blad te schrijven,
    door het te verspreiden, aan te bevelen, er inteekenaars aan te
    verschaffen, of gelden ervoor in te zamelen, als schuldig aan
    onbedachtheid beschouwd, en als zoodanig gestraft zullen worden.


Men zal zich herinneren dat "Zions Watchman" door Le Roy Sunderland
werd uitgegeven, voor wiens gevangenneming de Staat van Alabama
vijftig duizend dollars had uitgeloofd.

In 1840 nam de Algemeene Conferentie te Baltimore het reeds door ons
aangehaalde besluit, hetwelk den predikanten verbood, kleurlingen
tot het geven van getuigenis in hunne kerken toe te laten. Men heeft
berekend dat door deze daad omstreeks tachtig duizend menschen van
het regt van getuigenis beroofd zijn geworden. Deze Methodistische
kerk splitste zich naderhand in eene noordelijke en zuidelijke
Conferentie. De zuidelijke Conferentie is geheel en al vóór de
slavernij gestemd, terwijl de noordelijke nog altoos slavenhoudende
Conferentiën en leden telt.

Van de noordelijke Conferentiën nam eene der uitgebreidste, die van
Baltimore, het navolgende besluit:


    Is besloten, dat deze Conferentie alle deelneming in het
    abolitionismus afkeurt. En dewijl zij, integendeel, besloten heeft
    hare welbekende en lang gevestigde stelling te handhaven door de
    tot hare gemeenschap behoorende reizende predikanten buiten de
    slavernij-kwestie te houden, zoo is ook besloten geene betrekking
    te onderhouden met eenig kerkelijk ligchaam dat het niet houden
    van slaven tot voorwaarde van het lidmaatschap der kerk maakt,
    maar de kerkelijke tucht, zoo als zij bestaat, te ondersteunen
    en te handhaven.


Het volgende uittreksel is genomen uit een adres van de Philadelphische
jaarlijksche Conferentie aan de onder haar opzigt staande gemeenten,
gedagteekend uit Wilmington (Staat Delaware) den 7den April 1847:


    Zoo het plan van scheiding ons met de herderlijke zorg over u
    belast, dan blijft er te onderzoeken of wij, als Conferentie of als
    menschen, iets hebben gedaan, waardoor wij uwe liefde en vertrouwen
    verbeurd zouden hebben. Het is ons niet bekend dat wij, zelfs
    in de groote woeling die u, eenige maanden geleden, bedroefde,
    door iemand wien het ook zij, van eenige fout in ons zedelijk
    gedrag, van ongezondheid in de leer, of wel van dwingelandij of
    omkoopbaarheid in de handhaving der kerkelijke tucht beschuldigd
    zijn. Doch wij vernemen dat de oorzaak der ongelukkige spanning
    onder u alleen deze is, dat sommigen ons verdenken, of veinzen
    te verdenken, van abolitionisten te zijn. Doch geene bijzondere
    daad van de Conferentie, noch van iemand harer afzonderlijke
    leden, wordt als bewijs aangevoerd voor deze ongegronde en
    onregtvaardige verdenking. Wij mogen het vragen, broeders, of
    de loop onzer zestigjarige bediening onder u ons niet voor zulk
    eene beschuldiging behoorde te vrijwaren? Of de vraag, die wij
    sinds eenige jaren gewoon zijn den candidaten voor te leggen,
    namelijk, zijt gij een abolitionist? zonder wier ontkennende
    beantwoording geen hunner onder ons werd toegelaten, ons niet
    voor zulk eene beschuldiging behoorde te vrijwaren. Of de daad
    der laatste Conferentie met betrekking tot deze bijzondere zaak
    niet elken opregten en waarheidlievenden behoorde te overtuigen
    dat wij geene abolitionisten zijn, en het ook niet begeeren te
    zijn? *** Wij kunnen niet bevroeden hoe wij voor abolitionisten
    kunnen worden aangezien, ten ware men de predikanten der
    Methodistisch-Episcopaalsche kerk in het Zuiden in hetzelfde
    licht wilde beschouwen.

    Onder toewensching van alle hemelsche zegeningen, blijven wij,
    waarde broeders, de uwen in Christus Jezus,

    J. P. Durbin.
    J. Kennaday.
    Ignatius T. Cooper.
    William H. Gilder.
    Joseph Castle.


Deze feiten mogen volstaan ter kenschetsing van de gevoelens der
Methodistische kerk. De geschiedenis is treurig, doch leerzaam. Die
der Presbyteriaansche kerk is evenzeer belangrijk.

In 1793 werd de volgende verklarende noot op het achtste gebod bij
het Boek der kerkelijke tucht ingelascht, als de leer der kerk met
betrekking tot het houden van slaven uitdrukkende:


    1 Tim. I: 10. De wet is gemaakt tegen MENSCHENDIEVEN. Deze
    misdaad stelde hen die zich daaraan schuldig maakten, aan de
    zwaarste straf bloot, Exodus XXI: 16; en de Apostel plaatst
    hen hier onder de zondaars van den eersten rang. Het door hem
    gebezigde woord omvat, in zijne oorspronkelijke beteekenis, allen
    die medepligtig zijn aan het in slavernij brengen of houden van
    eenig menschelijk schepsel. Hominum fures, qui servos vel liberos,
    abducunt, retinent, vendunt, vel emunt. Menschendieven zijn
    zij alle, die slaven of vrije lieden wegleiden, en ze HOUDEN,
    KOOPEN of VERKOOPEN. Een vrij mensch te stelen, zegt Grotius,
    is de ergste soort van diefstal. In andere gevallen stelen wij
    slechts menschelijk eigendom; doch wanneer wij menschen stelen
    of in slavernij houden, dan maken wij ons meester van hen, die,
    gemeenschappelijk met ons, tot heeren over de aarde gesteld zijn.


Aan geene regelen der kerkelijke tucht werd kracht bijgezet, en leden
die door de aangehaalde woorden aan deze misdaad schuldig verklaard
werden, bleven ongestoord, als predikanten of ouderlingen, tot de
gemeente behooren. Deze onbestaanbaarheid werd in 1816 uit den weg
geruimd, door het aangehaalde uit het Boek der kerkelijke tucht te
schrappen. In 1818 gaf zij eene verklaring harer inzigten nopens de
slavernij. Dit document is zeer uitgebreid, in een echt christelijken
geest gedacht en geschreven, en werd eenstemmig aangenomen. Het
navolgende is zijne belijdenis opzigtelijk den aard der slavernij:


    Wij beschouwen het moedwillig in slavernij brengen van een
    gedeelte des menschelijken geslachts door een ander, als eene zware
    schending der kostelijkste en heiligste regten der menschelijke
    natuur; als ten uiterste onbestaanbaar met de wet Gods, die eischt
    dat wij onzen naasten zullen liefhebben als ons zelven; en als ten
    eenemale onvereenigbaar met den geest en de voorschriften van het
    Evangelie van Christus, die ons inscherpen: "alles wat gij wilt dat
    u de menschen doen zullen, doet gij hen ook alzoo." De slavernij
    schept eene tegen de zedeleer aandruischende stelling (paradox);
    zij brengt zedelijke, voor hunne daden verantwoordelijke, en
    onsterfelijke wezens in eenen toestand, die hen naauwelijks
    het vermogen tot zedelijke werkzaamheid overlaat. Zij doet het
    van den wil van anderen afhangen of zij godsdienstig onderwijs
    zullen ontvangen; of zij den waren God zullen kennen en vereeren;
    of zij in de zegeningen des Evangelies zullen deelen; of zij
    de pligten en genoegens van echtgenooten, ouders en kinderen,
    betrekkingen en vrienden, zullen volbrengen en genieten; of zij
    hunne kuischheid en zuiverheid zullen bewaren, of de voorschriften
    van regtvaardigheid en menschelijkheid zullen opvolgen. Deze zijn
    eenige der gevolgen van de slavernij; gevolgen, niet denkbeeldig,
    maar die in haar bestaan zelve liggen opgesloten. De rampen waaraan
    de slaaf altoos is blootgesteld, hebben dikwijls werkelijk plaats,
    en wel in hun ergsten trap en gedaante; en waar zij alle geen
    plaats hebben--zoo als wij met blijdschap zeggen, dat dikwijls,
    door den invloed der beginselen van Godsdienst en menschelijkheid
    op het gemoed der meesters, het geval is--is de slaaf niettemin
    beroofd van zijn natuurregt, als menschelijk wezen verlaagd, en
    aan het gevaar blootgesteld van in handen van een meester over te
    gaan, die hem alle ongemakken en beleedigingen kan doen ondergaan,
    die onmenschelijkheid en gierigheid hem kunnen doen uitdenken.


Deze taal was voorzeker duidelijk en beslissend, en werd, door
slavenhouders en niet-slavenhouders, eenparig goedgekeurd. Men zou
zonder twijfel gedacht hebben, dat nu de tijd der verlossing nabij
was. De verklaring gaat nog verder, en zegt:


    Wanneer de onbestaanbaarheid der slavernij met de uitspraken van
    Godsdienst en menschelijkheid bewezen is, en algemeen ingezien en
    erkend wordt, dan is het duidelijk de pligt van alle Christenen,
    die zich in het licht der tegenwoordige bedeeling verheugen
    mogen, om eerlijke, ijverige, onvermoeide pogingen aan te wenden
    tot verbetering der dwalingen van vorige tijden, en zoo spoedig
    mogelijk deze vlek op onze heilige Godsdienst af te wisschen door
    de VOLKOMENE AFSCHAFFING der slavernij onder het Christendom en
    door de geheele wereld.


Hier zien wij dan de geheele, slavenhoudende en niet-slavenhoudende,
Presbyteriaansche kerk, daadwerkelijk tot een groot
abolitie-genootschap gevormd, zoo als wij gezien hebben dat de
Methodistische insgelijks was.

De "Assembly" zegt verder dat de slaven voor tegenwoordig nog
niet tot de vrijheid zijn voorbereid; dat zij (de "Assembly")
treurig is aangedaan over het op kerk en vaderland overgeërfde
aandeel in dit kwaad; doch dat "een groot en het deugdzaamste
gedeelte der gemeente DE SLAVERNIJ VERAFSCHUWT en HARE VERNIETIGING
wenscht." Wijders vermaant zij om het werk van het onderwijs der
slaven onverwijld aan te vangen, met het doel om hen tot de vrijheid
voor te bereiden; om geen langer uitstel te nemen dan "met betrekking
tot het openbare welzijn onvermijdelijk gevorderd wordt;" en om zich
"door geene andere inzigten te laten beheerschen dan "eene eerlijke
en onpartijdige beschouwing van het welzijn der onderdrukte partij,
op welke beschouwing de nadeelen en ongelegenheden die zij mogt
medebrengen, geen invloed mogen uitoefenen." Zij waarschuwt tegen
eene "noodelooze uitbreiding dier redenen van noodzakelijkheid" als
dekmantel voor de zucht tot instandhouding der slavernij. Zij eindigt
met de bedreiging eener onmiddellijke censuur en schorsing jegens een
ieder die een mede-Christen, zonder diens toestemming, verkoopen mogt.

Wanneer wij in aanmerking nemen dat dit alles, zoowel door
slavenhouders als anderen, eenstemmig werd aangenomen, en
toestemmen, zoo als wij ongetwijfeld doen, dat het eerlijk en
ter goeder trouw geschiedde, dan zullen wij er voorzeker iets
van verwachten. De onmiddellijke daarstelling en organisatie
van scholen voor de slavenkinderen; een doelmatig godsdienstig
onderrigt; eene volkomene staking van den handel in Christenslaven;
wetten, die de familie-betrekkingen heiligen; dit alles zouden
wij er van verwachten. En is er iets van dat alles gedaan of
beproefd? Helaas! Twee jaren later kwam de admissie van Missouri
tot de Unie, en de toenemende vraag op de Zuidelijke slavenmarkt,
en de binnenlandsche slavenhandel. In plaats van school-onderwijzers
had men slaven-handelaars; in plaats van scholen te verzamelen,
verzamelde men slaven-hoopen; in plaats van schoolhuizen te bouwen,
bouwde men slavenhokken, slavengevangenissen, factorijen, of hoe de
handel ze verkiest te noemen; en dit was de geschiedenis van het plan
van trapsgewijze emancipatie!

Zestien jaren later, in 1834, gaf eene speciale commissie uit de
synode van Kentucky, in welken Staat, naar het algemeen gevoelen, de
slavernij in haren zachtsten vorm bestaat, de volgende schildering van
den toestand der slaven. In de eerste plaats zegt zij, met betrekking
tot hunnen godsdienstigen toestand:


    Na alles wat billijk is te hebben laten gelden, kan onze bevolking
    van kleurlingen, op zijn best, nog maar als half-heidensch
    beschouwd worden.

    Wreede geeselingen en alle de verschillende soorten van
    persoonlijke vernederingen, zijn niet de eenige soort van
    wreedheid, die de slavernij medebrengt. De familie-betrekkingen
    van den slaaf worden niet door de wet erkend, terwijl zij
    hare bescherming van het genot des huiselijken geluks niet tot
    hem uitstrekt. De leden eener slavenfamilie mogen gewelddadig
    gescheiden worden, zoodat zij elkander vóór den oordeelsdag nooit
    wederzien. En de begeerlijkheid prikkelt den meester niet zelden,
    om te doen wat de wet veroorlooft. Broeders en zusters, ouders en
    kinderen, echtgenooten en vrouwen, worden van elkander afgerukt, en
    mogen elkander nooit wederzien. Deze dingen hebben dagelijks onder
    ons plaats. Het gegil en de doodsangsten, bij zulke gelegenheden
    dikwijls bijgewoond, verkondigen met de stem eener bazuin de
    onregtvaardigheid en wreedheid van ons stelsel. De noodkreten
    dezer lijders klimmen op tot het oor des Heeren Zebaoth. Er is geen
    vlek, waar deze hartverscheurende tooneelen geen plaats hebben. Er
    is geen dorp of landweg, waar de treurige optogten niet gezien
    worden van geboeide ongelukkigen, wier ketenen en nedergebogene
    houding verhalen, dat zij door geweld zijn weggerukt van allen,
    die aan hunne harten dierbaar zijn. Jaren geleden verhief onze kerk
    hare stem van plegtige waarschuwing tegen deze in het oog loopende
    schending aller beginselen van barmhartigheid, regtvaardigheid en
    menschelijkheid. Maar wij blozen, dat wij voor u en voor de wereld
    betuigen moeten, dat die waarschuwing dikwijls is verwaarloosd
    geworden, door de zoodanigen zelfs, die van onze gemeente zijn. In
    onze eigene kerkelijke afdeeling hebben er gevallen plaats gehad,
    dat belijders van de godsdienst der barmhartigheid de moeder van
    hare kinderen hebben afgescheurd, en haar in eene onbarmhartige,
    eeuwigdurende ballingschap hebben gezonden. Maar zelden heeft men
    de kerkelijke tucht voor zulk een gedrag jegens hen uitgeoefend.


De Eerwaarde James G. Birney, die eenige jaren in Kentucky woonde,
verbetert, in zijn vlugschrift het woord zelden, door er nooit voor in
de plaats te stellen. Wat kon nu duidelijk de uiterste ondoelmatigheid
der laatste verklaring van de "Assembly," en de noodzakelijkheid
van meer krachtdadige maatregelen aantoonen? In 1835 werd uit dien
hoofde door de Algemeene Vergadering op de zaak aangedrongen, terwijl
de leden dringend gesmeekt werden, om de in 1818 door hen beledene
beginselen en voornemens ten uitvoer te leggen.

In eene door Mr. Stuart, uit Illinois, gehouden redevoering over dit
onderwerp, zeide hij:


    Ik hoop, dat deze Vergadering bereid is, om onbewimpeld voor haar
    gevoelen uit te komen, en rondborstig hare meening te verklaren,
    dat het houden van slaven eene uiterst snoode en verfoeijelijke
    ZONDE is. Laten wij hier geene zijpaden inslaan, terwijl zoo
    vele duizenden en tienduizenden onzer medeschepselen onder de
    zweep krimpen, die zelfs door leeraars en ouderlingen van de
    Presbyteriaansche kerk gezwaaid wordt.



    In deze kerk mag iemand een vrijgeboren kind grijpen, het van zijne
    ouders afrukken, aan wien God het toevertrouwde, zeggende: "voedt
    het voor mij op," het als een dier verkoopen of in altoosdurende
    slavernij houden--en niet alleen ligchamelijke straf ontgaan, maar
    nog daarenboven voor een uitmuntend Christen gehouden worden. Ja,
    zelfs bedienaars des Evangelies en doctoren in de Godgeleerdheid
    mogen zich met dezen snooden handel inlaten, en niettemin hunne
    verhevene en heilige roeping handhaven.



    Ouderlingen, leeraars en doctoren in de Godgeleerdheid, zijn,
    met beide handen, in dezen handel werkzaam.


Men zou gedacht hebben, dat daadzaken als deze, in eene Vergadering
van Christenen uitgesproken, genoeg zouden zijn om de dooden te
wekken: maar helaas! men kan aan zeer afschuwelijke dingen gewoon
worden. Op deze voorstellingen volgde niets anders dan dat men ze eene
commissie in handen stelde, die op de volgende bijeenkomst, in 1836,
haar verslag daarover zou uitbrengen.

De bestuurder van de Vergadering in 1836 was een slavenhouder:
Dr. T. S. Witherspoon, dezelfde die aan den uitgever van den
Emancipator schreef: "Ik bewijs mijne bevoegdheid, om den slaaf
in dienstbaarheid te houden, uit de Schriften des Ouden en Nieuwen
Testaments. Het beginsel om den Heiden in dienstbaarheid te houden,
is door God erkend. Als de trage voortgang der wetten te talmachtig
is, om onze grieven te herstellen, dan hebben wij hier in het Zuiden
het onfeilbare middel van Regter Lynch aangenomen."

De meerderheid der speciale Commissie bragt een Verslag uit als volgt:


    Nademaal het onderwerp der slavernij onafscheidelijk verbonden
    is met de wetten van vele Staten in deze Unie, waarin het een
    kerkelijk regtsgebied geenszins vrijstaat, zich te mengen, en
    vele beschouwingen insluit nopens welke het bekend is, dat eene
    groote verscheidenheid van meeningen en gevoelens in de door
    deze Vergadering vertegenwoordigde kerken wordt aangetroffen:
    en nademaal er vele redenen bestaan, om te gelooven, dat eenige
    daad van wege deze Vergadering, met betrekking tot dit onderwerp
    strekken zoude, om onze kerken onderling te verwijderen en te
    verdeelen, en ongetwijfeld op geenerlei wijze diegenen bevoordeelen
    zoude, wier welzijn door de ingeleverde memoriën regtstreeks
    bedoeld wordt:

    Is uit dien hoofde besloten:

    1. Dat de Vergadering het niet oorbaar acht, eenige verdere
    maatregelen in deze zaak te nemen.

    2. Dat, dewijl de ophelderingen (notes), die uit onze openbare
    formulieren zijn weggeschrapt, en wier herstelling door eenige
    der ingediende memoriën verlangd wordt, op eene onregelmatige
    wijze zijn ingevoerd, nooit door de kerk zijn bekrachtigd, en
    derhalve nooit eenig gezag hadden, de Algemeene Vergadering geene
    magt heeft, en het ook niet voegzaam acht, er eene plaats in de
    gewettigde kerkformulieren aan toe te wijzen.


De minderheid der Commissie, de Eerwaarde heeren Dickey en Beman,
bragten het volgende verslag uit:


    Is besloten:

    1. Dat het koopen, verkoopen of in eigendom bezitten van een
    menschelijk wezen, in het oog van God eene afschuwelijke zonde is,
    en hij, die er zich aan schuldig maakt, aan de kerkelijke censuur
    behoorde onderworpen te worden.

    2. Dat het de pligt is van een ieder, maar inzonderheid van elken
    Christen, die zich aan deze zonde mogt hebben schuldig gemaakt,
    zich zonder uitstel uit hare strikken los te maken.

    3. Dat het de pligt is van iedereen, maar inzonderheid van elken
    Christen, om in de kracht en in de liefde des Evangelies de zaak
    der armen en behoeftigen te bepleiten, door tegen het beginsel
    en de daad der slavernij te getuigen, en zijne beste pogingen
    aan te wenden, om de kerk des Heeren van dit euvel te bevrijden,
    en de emancipatie der slaven in deze Vereenigde Staten en over
    de geheele wereld te bevorderen.


De slavenhoudende afgevaardigden, ten getale van acht-en-veertig,
vergaderden afzonderlijk, en besloten:


    Dat, ingeval de Algemeene Vergadering ondernemen mogt, nopens het
    onderwerp der slavernij eenig gezag uit te oefenen, door haar
    b. v. eene onzedelijkheid te noemen, of op eenigerlei wijze te
    verklaren, dat Christenen, die slaven houden, zich aan misdaad
    schuldig maken, alsdan door de afgevaardigden uit het Zuiden eene
    verklaring zal worden ingeleverd, waardoor de regtsbevoegdheid der
    Vergadering ten deze ontkend, en ons voornemen uitgedrukt wordt,
    om ons aan zoodanige beslissing niet te onderwerpen.


Ten aanzien dezer strijdige rapporten, besloot de vergadering als
volgt:


    Nademaal de constitutie der Presbyteriaansche kerk, in hare
    aanleidende en grondwettige beginselen, verklaart dat geene
    kerkelijke overheden zich het regt mogen aanmatigen van wetten
    te maken om uit krachte van hun gezag het geweten te binden; en
    nademaal de spoedvorderende aard der bezigheden van de vergadering,
    en de kortheid des tijds dien zij aan hare zittingen kan besteden,
    het onmogelijk maken om met een rijp overleg over het onderwerp
    der slavernij in betrekking tot de Kerk te beraadslagen en te
    beslissen, is, derhalve, besloten, dat dit geheele onderwerp
    onbepaald zal worden uitgesteld.


Het beloop van den slavenhandel,--tijdens de Algemeene Vergadering
weigerde men het geheele onderwerp der slavernij te behandelen,--kan
uit de volgende items worden afgeleid. In een artikel van den
Virginia Times uit dat zelfde jaar 1836, wordt het getal der
ten verkoop uitgevoerde slaven, uit dien staat alleen, gedurende
de laatste twaalf maanden, op veertig duizend geschat. De Natchez
Courier (Mississippi) zegt, dat door de staten van Alabama, Missouri
en Arkansas, in datzelfde jaar, twee honderd en vijftig duizend slaven
uit de meer noordelijke Staten zijn ingevoerd. Zoo wij daar nu diegenen
van aftrekken die men vermoeden kan dat met hunne meesters geëmigreerd
zijn, welk een onmetelijke handel blijft er dan toch nog over!

De Eerwaarde James H. Dickey, de voorsteller der bovengemelde
besluiten, had eenige omstandigheden bijgewoond die hem
natuurlijkerwijze den wensch moesten inboezemen dat de Vergadering
de zaak ter harte name, zoo als blijkt uit het volgende, door hem
geschrevene verhaal zijner ontmoeting van een slaventroep:


    In den zomer van 1822, toen ik met mijne familie van een bezoek
    naar de vlakten van Kentucky terugkeerde, was ik ooggetuige
    van een tooneel zoo als ik nog nooit te voren gezien had,
    en ook nooit weder hoop te zullen zien. Nadat wij Parijs, in
    Bourbon County (Staat Kentucky) waren doorgetrokken, werd mijne
    aandacht geboeid door de klanken eener muzijk, die van achter een
    eenigzins oprijzenden grond scheen voort te komen. Ik rigtte het
    oog derwaarts, en zag de vlag van mijn vaderland wapperen. In de
    meening van eene militaire parade te zullen ontmoeten, spoedde ik
    mij naar de zijde van den weg; en, de hoogte beklommen hebbende,
    ontdekte ik, naar gissing, omstreeks veertig zwarten, alle op
    de volgende wijze aan elkander geketend: zij waren in rij en
    gelid geplaatst, terwijl ieder afzonderlijk met een handboei
    gekluisterd was. Tusschen de twee rijen door, liep een keten
    van misschien veertig voet lang, waaraan kortere ketenen gehecht
    waren, die weder tot aan de handboeijen liepen. Achter hen waren,
    naar gissing, omstreeks dertig vrouwen, paarsgewijze met de
    handen aan elkander gebonden. Eene diepe droefheid lag op aller
    gelaat, en de akelige stilte van dezen wanhopigen optogt werd
    alleen door den klank van twee violen afgebroken; ja, alsof men
    beschimping bij het lijden had willen voegen, had men aan ieder
    van het voorste paar eene viool in handen gegeven; het tweede paar
    was met kokarden opgeschikt, en omtrent in het midden waaide de
    republikeinsche vlag, door eene hand gedragen die letterlijk in
    ketenen was. Ik kon mij niet bedwingen, den opziener, die, op zijn
    gemak, naast den troep reed, toe te roepen: "'s Hemels vloek ruste
    op den man die zulk een handel drijft, en op de regering die hem
    daarbij beschermt!" Ik zette mijne reis tot aan den avond voort, en
    maakte mijn nachtkwartier gereed, terwijl ik het tooneel verhaalde,
    waarvan ik getuige geweest was. "Ach!" riep mijne hospita, "dat is
    mijn broeder!" Van haar vernam ik dat hij Stone heette, uit Bourbon
    County (Kentucky), in compagnieschap met zekeren Kinningham, uit
    Parijs (Kentucky), en dat hij, weinige dagen te voren, van een
    man uit Nicholas County eene negerin gekocht had. Zij weigerde
    met hem mede te gaan; hij beproefde haar te dwingen, doch zij
    verdedigde zich. Zonder verdere pligtpleging trad hij achteruit,
    wierp haar, door een slag op het hoofd met den knop zijner zweep,
    op den grond, boeide haar, en nam haar mede. Verder vernam ik,
    dat behalve den troep dien ik gezien had, er omstreeks dertig,
    veiligheidshalve, in de gevangenis te Parijs waren opgesloten, om
    bij den troep gevoegd te worden, en dat zij voor de slavenmarkt van
    Orleans bestemd waren. En daartoe zijn zij om geene andere misdaad
    veroordeeld dan die eener zwarte huid en gekroesde lokken. Zou
    ik over die dingen geene bezoeking doen? spreekt de Heere. Of
    zou mijne ziele zich niet wreken aan zulk een volk als dit is?


Het kan niet mogelijk zijn, dat deze Christelijke mannen deze dingen
ter harte namen; of, op zijn hoogst, zij namen die juist op die wijze
ter harte als wij de ernstigste waarheden van de godsdienst doen,
flaauw en oppervlakkig.

Twee jaren later nam de Algemeene Vergadering, door eene plotselinge
en zeer onverwachte beweging, een besluit, waarbij, zonder vorm
van regtsgeding, vier synoden, de werkzaamste en meest beslist
anti-slavernijgezinde gedeelten van de Kerk bevattende, van de
gemeenschap der Kerk werden uitgesloten. De aangevoerde redenen waren,
leerstellige verschillen en kerkelijke handelingen, onbestaanbaar met
het Presbyterianisme. Door deze daad werden omstreeks vijf honderd
leeraars en zestig duizend ledematen van de Presbyteriaansche kerk
afgesneden.

Dat gedeelte der Presbyteriaansche kerk, dat de "New School" genaamd
wordt, deze handelwijze als onregtmatig beschouwende, weigerde er
hare toestemming aan, voegde zich bij de uitgeslotene synoden, en
vormde zich met dezen tot de "New School General Assembly." In deze
gemeenschap bleven slechts drie slaven-houdende "presbyteries." In
de oude waren er tusschen de dertig en veertig.

Het gedrag der "Old School Assembly," na de scheiding, met betrekking
tot het onderwerp der slavernij, zal het best kunnen blijken door
de aanhaling van een harer besluiten, in 1845 genomen. Daar zij
eenige besliste tegenstanders der slavernij in haar midden telde,
en daar, bovendien, door eenige vereenigde ligchamen, adressen over
dit onderwerp aan haar waren ingediend, openbaarde zij, in dat jaar,
haar gevoelen deswege op de volgende wijze:


    Is besloten, 1. Dat de Algemeene Vergadering der Presbyteriaansche
    kerk oorspronkelijk was georganiseerd, en, vervolgens, den band
    van vereeniging in de kerk heeft vastgehouden, op het erkende
    beginsel, dat het bestaan der huishoudelijke slavernij, onder de
    omstandigheden, waarin zij in het zuidelijke gedeelte des lands
    wordt aangetroffen, geen hinderpaal stelt aan de Christelijke
    gemeenschap.

    2. Dat de verzoekschriften, die van de Vergadering verlangen,
    dat zij het houden van slaven op zich zelve tot een onderwerp van
    kerkelijke tucht make, uit den aard der zaak van dit ligchaam
    vorderen zich zelve te ontbinden, en de organisatie te laten
    varen, waaronder het, door den Goddelijken zegen, zoo lang
    gebloeid heeft. De strekking is blijkbaar om het Noordelijke van
    het Zuidelijke gedeelte der Kerk af te scheiden,--een gevolg,
    hetwelk ieder goed Christen betreuren moet, als leidende tot
    de ontbinding der Unie van ons dierbaar vaderland, en waartegen
    ieder verlicht Christen zich verzetten zal, als eene verderfelijke
    en noodelooze scheuring met zich brengende tusschen broeders,
    die een gemeenschappelijk geloof belijden.


Voor dit besluit stemden honderd acht en zestig leeraars en
ouderlingen, en daar tegen slechts dertien.

Het zal naauwelijks noodig zijn, eenige woorden bij deze zoo
duidelijke verklaring te voegen. Zij is de onbewimpeldst mogelijke
verloochening van ieder protest tegen de slavernij; de rondborstigst
mogelijke betuiging, dat het bestaan der kerkelijke organisatie van
meer belang is dan al de zedelijke en maatschappelijke beschouwingen,
die in eene volkomene verdediging en uitoefening der Amerikaansche
slavernij liggen opgesloten.

In het volgende jaar werden een groot aantal verzoek- en
vertoogschriften ingediend, waarbij de Vergadering verzocht werd eene
nadere getuigenis tegen de slavernij te uiten.

In antwoord op deze verzoekschriften, bevestigde de Algemeene
Vergadering op nieuw alle hare vroegere getuigenissen tegen de
slavernij, van over zestig jaren herwaarts; waardoor zij derhalve
vaststelde, dat de verklaring des vorigen jaars niet als eene
intrekking dier vroegere getuigenissen moest beschouwd worden. Met
andere woorden: zij verklaarde, in de woorden van 1818, van gevoelen
te zijn, dat de slavernij "TEN EENENMALE IN STRIJD IS MET DE GODDELIJKE
WET," en "VOLSTREKT ONVEREENIGBAAR MET DE VOORSCHRIFTEN DES EVANGELIES
VAN CHRISTUS;" en toch niettemin "dat zij hare kerkelijke organisatie
gevestigd had op het erkende beginsel, dat het bestaan der slavernij,
onder de omstandigheden, waarin zij in de Zuidelijke Staten der
Unie wordt aangetroffen, geen hinderpaal stelt aan de Christelijke
gemeenschap."

Eenige leden protesteerden tegen deze handeling.

In den beginne vatte men groote hoop op van het ligchaam der "New
School." Als ligchaam bestond het voor het grootste gedeelte uit
anti-slavernijgezinden. Het had die synoden in zich opgenomen, wier
anti-slavernijgezinde gevoelens en daden, om het minste te zeggen,
eene voorname oorzaak harer uitsluiting van de kerk geweest waren. Het
had slechts drie slaven-houdende "Presbyteries." Het had de volle magt
in handen. Nu, zoo ooit, was het de tijd, om dezen verfoeijelijken
last geheel af te werpen, en, in deze eeuw van inwilliging aan en
gelijkvormigheid met de wereld, als eene zuiver protesterende Kerk op
te staan, vrij van alle medepligtigheid aan deze allervreeselijkste
nationale ongeregtigheid.

Bij de eerste zitting der Algemeene Vergadering werden deze
maatregelen, door vele verzoek- en vertoogschriften, ten sterkste
aangedrongen. Deze stukken werden aan eene commissie van besliste
anti-slavernijgezinden in handen gesteld. Van de eene zijde werd
beweerd, dat de tijd nu gekomen was om beslissende maatregelen te nemen
tot afsnijding van alle medepligtigheid ten voordeele der slavernij,
en om rondborstig voor zijne gevoelens uit te komen, al zou men ook
alle kerken van de gemeenschap moeten afsnijden, die niet gereed
waren om in eene onmiddellijke emancipatie te bewilligen.

Van den anderen kant werd de meerderheid der commissie door
tegenovergestelde beschouwingen geleid. De broeders uit slaven-Staten
opperden bedenkingen, nagenoeg als deze: "Broeders, onze harten
zijn eenstemmig met de uwe. Wij vereenigen ons met u in geloof,
in liefde, in gebeden. Wij namen deel in den u aangedanen smaad
door de uitsluiting. Wij stonden toen aan uwe zijde, en zijn er ook
nu nog gereed toe. Wij sympathiseren niet met de partij die u heeft
uitgedreven, en wenschen ook niet tot haar terug te keeren. Wat de zaak
der slavernij betreft, hebben wij geen verschil met u. Wij beschouwen
haar als een kwaad. Wij treuren en klagen er over. Wij stellen pogingen
in het werk om haar van lieverlede en door vreedzame middelen uit
onze kerken te bannen. Wij komen het gevoelen onzer kerken zoo verre
te gemoet als ons doenlijk is. Wij kunnen tot geene meer doortastende
maatregelen overgaan, zonder onzen invloed op haar te verliezen, en,
naar ons oordeel, de zaak der emancipatie achteruit te zetten. Zoo
gij op deze beslissende manier begint, kunnen wij onze kerken niet
vereenigd houden; zij zullen zich van elkander scheiden, en tot de
"Old School" overgaan."

Hier had men een zeer sterk pleit, door goede en opregte mannen
uitgebragt. Daarenboven hield het een beroep in op de edelste gevoelens
des harten. Het zeide inderdaad zooveel als: "Broeders, wij hebben
u bijgestaan, en uwe zaak verdedigd, toen alles tegen u gekant was;
en thans, nu gij de magt in handen hebt, zoudt gij haar bezigen om
ons buiten te werpen?"

Deze mannen, hoe sterk anti-slavernijgezind ook, konden niet
onbelemmerd te werk gaan. Een lid der commissie voorzag en vreesde
er de uitkomst van. Hij was van gevoelen, en gaf zulks te kennen,
dat de voorgeslagene maatregel de geheele zaak zou doen schipbreuk
lijden. De meerderheid was, ten slotte, van gevoelen, dat het best
ware haar uit te stellen. De commissie rapporteerde dat de verzoekers,
om voor hen voldoende redenen, hunne papieren hadden terug genomen.

Het volgende jaar, in 1839, werd het onderwerp wederom opgevat,
en bij vernieuwing werd er op aangedrongen dat de Vergadering op
eene beslissende en onmiskenbare wijze er zich over uiten mogt; en
voorzeker, wanneer wij in aanmerking nemen dat gedurende al dien
tijd niet eene enkele kerk hare slaven geëmancipeerd had, en dat
de magt der "instelling" allerwege was toegenomen en uitgebreid,
dan zal het wel in het oog loopen dat er iets anders noodig was
dan eene algemeene verklaring dat de Kerk met het in 1818 gegevene
getuigenis overeenstemde. Het werd haar ten sterkste voorgehouden
dat het tijd was om iets te doen. Dit jaar besloot de Vergadering
den "Presbyteries" de zaak in handen te geven, om er in te doen wat
zij raadzaam zouden achten. De gebezigde woorden waren deze: "De
geheele zaak plegtiglijk aan de lagere regtskringen (judicatories)
overgevende, om eene zoodanige beslissing te nemen, als naar hun
gevoelen met de regtvaardigheid strookt, en geschikt is om het kwaad
te verwijderen." De Eerwaarde George Beecher stelde voor om het woord:
zedelijk vóór het woord: kwaad in te lasschen; dan, zulks werd van
de hand gewezen.

In 1840 werd een nog veel grooter aantal vertoog- en verzoekschriften
ingeleverd; en door de abolitionisten werden zeer sterke pogingen
gedaan om eenige bepaalde daad te verkrijgen.

De commissie beriep zich dit jaar op hetgeen in het vorige jaar gedaan
was, en verklaarde het onraadzaam, iets verder te doen. De zaak werd
onbepaald uitgesteld. Thans werd besloten dat de Vergadering slechts
eenmaal in de drie jaren zou bijeenkomen. Gevolgelijk kwam zij niet
bijeen vóór 1843. In dat jaar werden wederom verscheidene memoriën
ingediend, en eenige besluiten werden der Vergadering voorgelegd,
waartoe ook het volgende behoorde:


    Is besloten, dat wij de met deze Vergadering verbondene leeraars,
    "Presbyteries" en Synoden, minzaam en ernstig vermanen, deze zonde
    even als alle andere zware zonden te behandelen; en door eene
    vlijtige, minzame en getrouwe aanwending der hen door God verleende
    middelen, door onderwijzing, vermaning, berisping en daadwerkelijke
    tucht, de kerk van deze groote ongeregtigheid trachten te zuiveren.


Dit besluit werd van de hand gewezen, en men nam het volgende:


    Nademaal in deze Vergadering eene groote verscheidenheid van
    gevoelens bestaat met betrekking tot de geschiktste en beste
    handelwijze in de zaak der slavernij; en nademaal, onder zulke
    omstandigheden, deze of gene uitdrukking van gevoelen slechts
    weinig gewigt zou aanbrengen wanneer zij met eene geringe
    meerderheid doorging, maar veeleer verwijdering en verdeeling
    zou veroorzaken; en nademaal de Vergadering van 1839, met groote
    eenstemmigheid, deze geheele zaak aan de lagere regtskringen heeft
    overgegeven, om eene zoodanige beslissing te nemen als naar hun
    gevoelen geschikt is om het kwaad te verwijderen;--is besloten,
    dat de Vergadering het tot stichting der Kerk ondienstig acht,
    in dezen iets te verrigten.


Niettemin ging het volgende besluit door:


    Is besloten, Dat het fatsoenlijk vermaak van gemengde dansen zoo
    geheel onschriftmatig, en voornamelijk en uitsluitend dat der
    "wereld" is "die in het booze ligt," en zoo geheel onbestaanbaar
    met den geest van Christus, met het den Christen voegende gedrag,
    en met die reinheid des harten, welke zijne volgelingen verpligt
    zijn te bewaren, dat het niet slechts onvoegzaam en schadelijk
    voor Christenbelijders is er deel in te nemen, of hunne kinderen
    daartoe in staat te stellen, door hen de kunst te onderwijzen,
    maar ook eene getrouwe en regtmatige uitoefening der kerktucht
    van de zijde der kerkelijke opzieners vordert, wanneer eenig lid
    der gemeente zich daaraan heeft schuldig gemaakt.


Drie jaren later, in 1846, openbaarde de Algemeene Vergadering de
volgende verklaring harer gevoelens:


    1. Het slavernijstelsel, zoo als het in deze Vereenigde Staten
    aanwezig is, hetzij uit het oogpunt der wetten van de verschillende
    Staten, die het goedkeuren, of uit dat zijner tegenwoordige
    werking en gevolgen in en voor de maatschappij beschouwd, is uit
    zijnen aard onregtvaardig en verdrukkend; terwijl het evenzeer
    gekant is tegen de voorschriften van Gods wet, den geest en de
    leeringen des Evangelies, en de hoogste belangen der menschheid.

    2. Het getuigenis der Algemeene Vergadering, van de jaren 1787
    tot 1818 ingesloten, heeft het veroordeeld, en blijft nog altijd
    het opgeschreven getuigenis der Presbyteriaansche kerk dezer
    Vereenigde Staten, hetwelk wij niet terug nemen.

    3. Wij kunnen, derhalve, de uitdrukking van ons grievend leedwezen
    niet achterhouden, dat de slavernij door eenige der leden van
    onze kerken wordt volgehouden en verdedigd; en wij vermanen zoowel
    dezen, als de kerken, waaronder zij bestaat, met den meesten ernst,
    tot het aanwenden van alle in hunne magt staande middelen, ten
    einde dit kwaad uit hun midden worde weggedaan. De voortduring er
    van kan niet missen, bij eene menigte menschen, door den invloed
    van hun voorbeeld geleid, het begrip te doen ontstaan, als of door
    dat voorbeeld het daarin zigtbare en door de verordeningen der
    slaven-houdende Staten, waarin zij wonen, gehandhaafde stelsel,
    werd gewettigd. Daarenboven kan geene bloote verzachting zijner
    gestrengheid, door de menschelijkheid en het Christelijk gevoel
    van eenigen die voortgaan met hunne medemenschen in slavernij
    te houden, aangebragt, als een getuigenis tegen het systeem,
    of als in het geringste zijn wezenlijk karakter veranderende,
    beschouwd worden.

    4. Maar, hoezeer wij gelooven, dat vele van het stelsel
    onafscheidelijke boosheden het noodzakelijk en verpligtend maken,
    om er tegen te getuigen, nogtans ondernemen wij niet, den graad van
    zedelijke verdorvenheid te bepalen van de zijde der individuën,
    die er in betrokken zijn. Ongetwijfeld zal deze, in het oog van
    God, afhangen van de mate van het geschonken licht, en van andere
    omstandigheden, tot elk in het bijzonder betrekkelijk. Wanneer
    wij het oog vestigen op al de hinderpalen en belemmeringen der
    emancipatie, door de verordeningen der slaven-houdende Staten,
    en door den maatschappelijken invloed op de zienswijze en het
    gedrag der bedoelde personen in den weg geworpen, dan kunnen wij
    geen vonnis van algemeene en onbepaalde veroordeeling uitspreken,
    dat gemis van Christelijke beginselen en gevoelens medebrengende,
    waardoor allen, die in de wettige betrekking van meesters tot
    slaven staan, van des Heeren tafel geweerd zouden worden, of ons
    regtvaardigen, wanneer wij hen onze kerkelijke en Christelijke
    gemeenschap onttrekken wilden. Veeleer hebben wij medelijden met
    hunne gemoedelijke bezwaren, en zouden hen daarin wenschen te hulp
    te komen, als van oordeel zijnde, dat scheiding en verwijdering
    tusschen de kerken en hare leden, niet de door God goedgekeurde
    en bekrachtigde middelen tot de hervorming Zijner kerk zijn.

    5. Terwijl wij ons, derhalve, verpligt achten, ons getuigenis tegen
    de slavernij in te brengen, en onze geliefde broederen te vermanen
    haar zoo spoedig mogelijk, door alle gepaste en voegzame middelen,
    uit hun midden weg te doen, veroordeelen wij te gelijkertijd alle
    verdeelende en scheuring veroorzakende maatregelen, strekkende om
    de eenigheid onzer kerk te ontbinden en haren vrede te verwoesten,
    en schromen wij den geest van beschuldiging en straf-opleggende
    gestrengheid, die dezulken buiten de kudde zou drijven, welke
    wij veeleer, om den geest des Evangelies en de pligten onzer
    belijdenis, gehouden zijn te onderwijzen, te raden, te vermanen,
    en aldus in de wegen Gods te leiden; en jegens welken, ofschoon
    zij dwalen mogen, wij geduld en broederlijke liefde behooren
    te oefenen.

    6. Als eene regtbank van onzen Heer Jezus Christus, bezitten
    wij geene wetgevende magt; en als de Algemeene Vergadering der
    Presbyteriaansche kerk, bezitten wij geene regterlijke magt. Wij
    hebben geen regt om een toetssteen van het Christelijk karakter
    en lidmaatschap der kerk in te stellen en voor te schrijven,
    die in de Heilige Schriften, en in de belijdenissen, waarnaar
    wij beloofd hebben, onzen wandel te rigten, niet erkend en
    bekrachtigd is. Wij moeten, derhalve, deze zaak overlaten aan
    de kerkbesturen (sessions), "Presbyteries" en Synoden, als de
    regtskringen (judicatories), aan welken het oordeel toekomt in
    de besturing der kerkelijke tucht naar pligt en geweten, als
    aan de Algemeene Vergadering alleen bij wege van algemeen op-
    en toezigt ondergeschikt zijnde.


Wanneer eene boot op een effen doch sterken stroom onmerkbaar afdrijft,
dan kunnen wij haren voortgang slechts door vergelijking met andere
voorwerpen op het strand bespeuren.

Wanneer men deze verklaring der Algemeene Vergadering van de "New
School" met die van 1818 vergelijkt, dan zal men bevinden, dat zij
veel minder rondborstig en beslissend van toon is dan deze laatste,
terwijl inmiddels de slavernij viervoudig in magt is toegenomen. In
1818 verklaart de Vergadering, dat het deugdzaamste deel der gemeente
in de slaven-Staten de slavernij verafschuwt en hare vernietiging
wenscht. In 1846 betuigt de Vergadering met leedwezen, dat de slavernij
door eenige leden onzer kerken nog altoos volgehouden en verdedigd
wordt. Het getuigenis van 1818 heeft het openhartig en stoutmoedig
voorkomen van een eenstemmig document, waaruit slechts één gevoelen
spreekt. Dat van 1846 heeft het behoedzaam aanzien van een onzijdigen
grond tusschen twee strijdende legers; het is uitziftend, behoedzaam
vreesachtig en zorgvuldig.

Doch wanneer men, met dat alles, het document op zich zelven beschouwt,
dan is het zekerlijk een zeer goed stuk te noemen; en het zou eene zeer
gepaste uitdrukking van Christelijk gevoel zijn, zoo het betrekking
had tot eenig ander gewoon groot kwaad, en in deze of gene algemeene
crisis ware geuit geworden; doch laat ons zien, wat het aangegrepen
kwaad, en wat de crisis was. Beschouwen wij het door de Synode van
Kentucky opgehangen tafereel van den tegenwoordigen staat van zaken
ten harent: "De leden van slaven-familiën gescheiden, om elkander
niet weder te zien vóór den oordeelsdag; broeders en zusters, ouders
en kinderen, echtgenooten en vrouwen, dagelijks van elkander afgerukt,
zonder elkander ooit te mogen wederzien; het gegil en de doodsangsten,
die als met de stem eener bazuin de onregtvaardigheid en wreedheid van
het stelsel verkondigen; de kreten der lijders, die opgaan tot het oor
des Heeren Zebaoth; geen gehucht waar deze hartverscheurende tooneelen
niet gezien worden; geen dorp of landweg zonder den treurigen optogt
van geboeide ballingen, wier ketenen en gebogene houding verhalen,
dat zij met geweld zijn afgerukt van alles, wat hunnen harten dierbaar
is; Christenleeraars, de moeder van haar kind afscheurende, om haar
in eeuwigdurende ballingschap te verkoopen."

Dit was de taal der Synode van Kentucky, veertien jaren te voren;
en die tooneelen zijn sedert dien tijd altoos voorgevallen, en
vallen nog dagelijks voor, zoo als de berigten van elk zuidelijk
nieuwspapier aantoonen; en toch heeft de kerk van Christus sedert
1818 niets anders gedaan dan haar leedwezen te betuigen, en deftige
bovennatuurkundige beraadslagingen te houden of de slavernij eene
zonde per se was, en de voorbarige handelwijze te berispen van mannen,
die, de onmogelijkheid ziende om het kwaad op eenige andere wijze
te doen ophouden, zulks beproefden door de slavenhouders van de
gemeenschap der kerk uit te sluiten. Alsof het niet beter ware dat
één slavenhouder op de honderd, wanneer het hem meer in het bijzonder
betreft, buiten de kerk zou staan, dan dat al die vreeselijke foltering
en ongeregtigheid bij voortduring de wettiging van het voorbeeld
der kerk ontvangen zoude! Zou een edelmoedig Christen niet zeggen:
"Als de kerkban dit verschrikkelijke kwaad kan ten onder brengen,
laat hij komen, al zou hij ook zwaar op mij drukken! Het is beter,
dat ik eene geringe onregtvaardigheid lijde, dan dat deze afschuwelijke
ongeregtigheid steeds op de rekening der Kerk van Christus blijve! Zal
ik de geheele Kerk met mijne bezwaren belasten? Wanneer ik in de
behandeling mijner slaven liefderijk en zorgvuldig te werk ga;
wanneer ik de slechte leerstelling, dat zij mijn eigendom zijn,
uit mijn hart verworpen heb, en ze als mijne broeders behandel--wat
doe ik dan? Al het gewigt van mijn voorbeeld zet het systeem kracht
bij. De Kerk moet deze vreeselijke ongeregtigheid bestraffen, en de
bestraffer behoort zuivere handen te hebben; en als ik mij niet ten
volle van dit kwaad kan losmaken, dan is het beter dat ik buiten de
Kerk blijve, totdat ik het kan."

Laat ons nu ook de geduchte verschansingen en de sterkte van het kwaad
beschouwen, waar tegen dit zeer gematigd besluit gerigt was. "Eene
geldmagt van twee duizend millioenen dollars, in handen eener kleine
vereeniging van bekwame en wanhopige lieden; die vereeniging door
bijzondere wettelijke bepalingen tot eene staatkundige aristocratie
verheven; het katoen, het voortbrengsel van den slaven-arbeid, de
grondslag uitmakende van onzen geheelen buitenlandschen koophandel,
en de handelsklasse alzoo bevoorregt; de drukpers omgekocht; de
zuidelijke kansel tot vasal vernederd; het hart der lagere klasse
door een bitter vooroordeel tegen het zwarte menschenras verkild,
en onze hoofdleiders door eerzucht óf tot stilzwijgen óf tot openbare
vijandschap verleid." [24] En nu, in dezen staat van zaken, wordt de
slavernij door het gansche gewigt dezer kerken ondersteund, omdat zij
slavenhouders bevatten. Dat zij geen deel hebben aan de misbruiken
van het stelsel, doet niets ter zake; het wordt haar door niemand
gevergd. De slavenmagt wenscht niet dat belijders van de godsdienst
familiën scheiden, of hunne slaven bovenmatigen arbeid opleggen, of
eenige schanddaad bedrijven: dat is haar belang niet. De slavenmagt
behoeft vrome, teederhartige, edelmoedige en menschelijke meesters,
en behoeft ze, om het systeem tegen het toenemend zedelijk gevoel
der wereld staande te houden; en hoe vromer en edelmoediger zij zijn,
des te beter. Zonder deze lieden zou de slavernij geen uur lang kunnen
staande blijven. Wat is het derhalve? Deze lieden houden het systeem,
en dat groote anti-slavernijgezinde ligchaam van leeraars houdt deze
lieden staande. Dit is het slot van de geheele zaak.

Paulus zegt, dat wij aan diegenen moeten gedenken, die in banden
zijn, als met welke ook hij gebonden is. Verondersteld eens, dat
deze Algemeene Vergadering uit mannen bestaan had, die vlugtelingen
geweest waren. Verondersteld dat een hunner zijne dochters naar de
slavenmarkt van New-Orleans had zien wegvoeren, zoo als Emily en Mary
Edmondson; dat de dochter van een' ander' op dezen overlandstogt in
een slaventroep gestorven was, met geene andere oppassing dan die
van een slavendrijver, zoo als de arme Emily Russell; dat de vrouw
van een' derden met een gebroken hart gestorven was, toen men haar
hare kinderen van de borst rukte om ze te verkoopen; en dat een
vierde eene half krankzinnig gemaakte moeder had, wier haren door
zielsangst vóór den tijd waren grijs geworden. Verondersteld dat die
hartverscheurende tooneelen van scheiding, met gillen en snikken,
waarvan de Synode van Kentucky zegt zoo langen tijd getuige geweest
te zijn, in de familiën dier leeraars hadden plaats gehad, en dat zij
tot deze beraadslaging waren opgegaan met harten, zoo doorpriemd en
verscheurd als het hart van den armen ouden Paul Edmondson, toen hij
naar New-York ging om voor zijne dochters te bedelen. Verondersteld dat
zij het afschuwelijk stelsel, waaronder dit alles was voorgevallen,
nog ieder uur zagen uitbreiden; dat leeraars onder de Christenen van
alle gezindheden in het Zuiden het voor eene door God bekrachtigde
instelling verklaarden; dat al de rijkdom, al de rang en al de fashion
des lands te zijnen gunste vereenigd waren; en dat zij, zoo als Aäron,
gezonden waren om tusschen de levenden en de dooden te staan, opdat
de pest mogt ophouden.

En laat het nu zoo nederig en zoo ernstig mogelijk aan de Christenen
dezer natie, en aan de Christenen van alle natiën, gevraagd mogen
worden, of op zulk een tijdstip, en onder zulk eene crisis, deze
handeling voldoende was? Heeft zij iets uitgewerkt? Heeft zij ook
maar het minste te weeg gebragt om het kwaad te stuiten? En behoorde
er in zulk een vreeselijken tijd niet iets gedaan te worden wat die
uitwerking kan hebben?

Laat ons de geschiedenis voortzetten. Men zal hebben opgemerkt dat
het besluit eindigt met het onderwerp aan ondergeschikte regtskringen
over te laten. De "New School Presbytery" van Cincinnati, waarin de
hoogleeraars van het seminarium van Lane zitting hadden, schorsten
Mr. Graham in zijne bediening, om zijne leerstelling, dat de Bijbel
de slavernij regtvaardigde; bij dit vonnis de stelling voegende,
dat zulks eene ketterij was, onbestaanbaar met de Christelijke
gemeenschap. De Synode van Cincinnati bevestigde deze uitspraak. De
Algemeene Vergadering wierp deze beslissing omverre, en herstelde
Mr. Graham. De afgezondene van die "Presbytery" zeide, dat zij nooit op
hare schreden zou terugkeeren, en zoo gebeurde het ook. De "Presbytery"
van Cincinnati weigerde hem terug te ontvangen. Haar zij er alle eer
voor toegebragt! Hier, ten minste, werd een beginsel vastgesteld, voor
zoo veel de "New School Presbytery" van Cincinnati, en een beginsel
voor zoo veel de Algemeene Vergadering betreft. Door deze daad stelde
de Algemeene Vergadering het feit vast, dat de Presbyteriaansche kerk
der "New School" niet beslist had, dat de verdediging der slavernij
uit den Bijbel eene ketterij was.

De leer te verkondigen, dat er geene drie Personen in de Drieëenheid
zijn, is ketterij.

De leer te verkondigen, dat al deze drie Personen een systeem
bekrachtigen, hetwelk zelfs door Mahomedaansche vorsten uit louter
natuurlijke schaamte en gewetenshalve is vernietigd, is geene ketterij!

De Algemeene Vergadering ging voort met te bewijzen, dat zij deze leer
niet als ketterij beschouwde, door in 1846 de Algemeene Vergadering der
"Old School" tot gemeenschappelijke viering van 's Heeren Avondmaal uit
te noodigen. Onder die Vergadering behoorden niet alleen Dr. Smylie,
en al die ligchamen onder haar, die niet alleen de slavernij in het
afgetrokkene, maar zelfs eenige harer ergste misbruiken, uit Gods
woord hadden verdedigd; maar het ligchaam der "New School" hield
deze gevoelens voor geene ketterij, die de Christelijke gemeenschap
zou verhinderen!

In 1849 verklaarde de Algemeene Vergadering, dat bij haar geene
berigten waren ingekomen ten bewijze, dat de leden in Slavenstaten
niet alles deden wat zij konden om, onder opzien tot God, den slaven
het bezit en genot der vrijheid te bezorgen. Dit is eene merkwaardige
verklaring, wanneer wij in aanmerking nemen, dat in Kentucky geene
strenge wetten tegen de emancipatie bestaan, en dat, in Kentucky
of in Virginia, de slaaf kan worden in vrijheid gesteld door hem
eenvoudig een paspoort te geven om de grenslijn van den naburigen
Staat te overschrijden.

In 1850 werd door den Eerwaarden H. Curtiss, van Indiana, een
voorstel aan de Vergadering gedaan, ten volgenden einde: "Dat het tot
slaven maken of als eigendom bezitten van menschen, een vergrijp is,
zoo als in ons Boek van kerkelijke tucht, hoofdstuk 1, afdeeling 3,
bepaald is; en als zoodanig onderworpen aan onderzoek, bestraffing en
afsnijding, op de wijze, door onze regelen voorgeschreven; en dat het
met behoorlijke inachtneming van alle verzwarende of verzachtende
omstandigheden voor ieder bijzonder geval behoort behandeld te
worden." Een ander voorstel was van een ouderling uit Pennsylvanië,
en stelde vast, dat de slavernij, prima facie, een vergrijp was in
de bedoeling van ons Boek van kerkelijke tucht, en den slavenhouder
den last oplegde van zulke omstandigheden aan te voeren, als strekken
konden om hem van de schuld der overtreding te ontheffen.

Beide deze voorstellen werden verworpen. Het volgende werd aangenomen:
"Dat de slavernij met vele en groote boosheden beladen is; dat men de
uitwerkselen van het geheele slavernijstelsel betreurt; dat het houden
onzer medemenschen in den staat van slavernij, uitgezonderd in die
gevallen, waarin het uit hoofde der wetten van den Staat, de pligten
van voogdijschap, of de eischen der menschelijkheid onvermijdelijk is,
een vergrijp (offence) is, naar de eigenlijke meening dier uitdrukking,
zoo als zij in het Boek der kerkelijke tucht gebezigd wordt, en op
dezelfde wijze als andere vergrijpen te beschouwen en te behandelen
is; en dat dit onderwerp derhalve aan de kerkbesturen (sessions) en
"presbyteries" wordt overgelaten." De stemmen waren acht-en-veertig
tegen zestien, onder een schriftelijk protest van de minderheid, die in
den tegenwoordigen toestand des lands alle handeling afkeurde. Laat de
lezer deze handeling wederom met die van 1818 vergelijken, en hij zal
zien dat de boot nog altoos afdrijft--inzonderheid dewijl zelfs deze
gematigde verklaring niet eens met algemeene stemmen gegeven werd. Op
nieuw, in dit jaar 1850, verklaart men zich bereid om in den geest van
broederlijke en Christelijke liefde, eenige voorslagen tot hereeniging
te ontvangen, die het ligchaam der "Old School" voornemens was te doen.

In 1850 kwam de verschrikkelijke wet tegen de weggevlugte slaven. Welke
daden werden toen bedreven? Toen werden de tooneelen van schrik
en doodsangst, die te voren slechts op den slavenbodem aanschouwd
werden, naar onze vrije Staten overgebragt. Kerken werden open
gebroken. Bevende Christenen vloden. Echtgenooten en vrouwen werden
gescheiden. Toen werd aan den armen Afrikaan het vreeselijk doemvonnis
voltrokken, over den wandelenden Jood uitgesproken: "Gij zult geene
rust vinden, en uwe voetzolen zullen geene rust hebben; maar uw
leven zal altoos in gevaar zijn, en gij zult dag en nacht vreezen,
en geene veiligheid voor uw leven hebben." De gansche maatschappij
ging toen éénen weg op--al de rijkdom, al de magt, al de fashion. Nu,
zoo ooit, was het tijd voor de Kerk van Christus om op te staan en
voor de armen te spreken.

De Algemeene Vergadering kwam bijeen. Zij was ernstig aangemaand om
zich te uiten. Nooit bestond er eene schitterender gelegenheid om te
toonen, dat het koningrijk van Christus niet van deze wereld is. Een
protest derhalve van een zoo talrijk en achtenswaardig ligchaam zou de
Amerikaansche Kerk voor de schande bewaard hebben, die zij thans in het
oog van alle natiën draagt. O, dat zij eenmaal gesproken had! Wat zeide
de Presbyteriaansche Kerk? Zij zeide niets, en oogstte er den dank der
staatkundige leiders voor in. Zij had alles gedaan, wat zij verlangden.

Intusschen was onder dezen gang van zaken het getal der "Presbyteries"
in slaven-houdende Staten van drie tot twintig geklommen! en deze
kerk had nu van vijftien- tot twintigduizend leden in Slavenstaten
onder hare hoede.

Genoeg over de handelwijze van een beslist anti-slavernijgezind
ligchaam, in vereeniging met eenige weinige slavenhoudende
Kerken. Genoeg over eene bescheidene, voorzigtige, liefderijke en
broederlijke poging om de zaak door ondervinding te toetsen. Welke
gemeenschap heeft het licht met de duisternis, en welke overeenstemming
heeft Christus met Belial? Het slavensysteem is de duisternis--het
slavensysteem is Belial! en elke poging om het met de belijdenis
des Christendoms overeen te brengen, zal denzelfden uitslag hebben
als deze. Het behoort nogtans hier gezegd te worden, dat een klein
ligchaam van de meest besliste tegenstanders der slavernij in de
Presbyteriaansche Kerk zich afscheidde, en de vrije Presbyteriaansche
Kerk vormde, wier voorwaarde van gemeenschap eene volkomene verzaking
van het slaven-houden is. Ook moet het worden opgemerkt, dat deze
grondregel door de Kwakers aangenomen en ten uitvoer gebragt werd--het
eenige met dit kwaad besmette ligchaam van Christenen, wien het ooit
gelukt is er zich van te bevrijden.

Het zij nu dat censuur en kerktucht al dan niet geschikte middelen
zijn om zulke zedeloosheden en ketterijen bij individuën tegen te
gaan,--genoeg is het, dat zulks het verklaarde en in uitoefening
gebragte gevoelen van de Presbyteriaansche Kerk geweest is.

Wanneer men de redenering van Charles Summer overweegt, dan zal
het in het oog vallen dat de geschiedenis dezer Presbyteriaansche
Kerk aanmerkelijke punten van overeenkomst oplevert met die onzer
Vereenigde Staten. In beide was, in den beginne, anti-slavernij de
heerschende invloed, zelfs onder slavenhouders. In beide was er geen
verschil van gevoelen omtrent de wenschelijkheid van de volkomene
vernietiging der slavernij; beide gaven iets toe, zoo weinig als men
zich met mogelijkheid verbeelden kan; beide deden dit volkomen ter
goeder trouw, met het doel eener spoedige verwijdering en vernietiging
van het kwaad; en beider geschiedenis is dezelfde. Het kleine punt
van toegeving breidde zich uit, won meer en meer veld, en ging, van
jaar tot jaar, verslindende voort, tot dat èn de Vereenigde Staten,
èn de Presbyteriaansche Kerk, het standpunt bereikt hadden waarop zij
zich thans bevinden. Nog erger was de geschiedenis der Methodistische
Kerk. Die van de Kerk der Baptisten toont hetzelfde beginsel; en, wat
de Episcopaalsche kerk zoowel in het Noorden als in het Zuiden betreft,
deze heeft nooit iets anders gedaan dan toegeven. Zij verschilt hierin
van al de overige, dat zij nooit eenig tegenstandbiedend element had,
met uitzondering nu en dan van een Protestant, zoo als William Jay,
een waardige zoon van hem, die de Verklaring van Onafhankelijkheid
onderteekende.

De slavenmagt is een wel zamenhangend, vast, stevig, onwrikbaar stelsel
geweest, dat van geen schikken of toegeven wist. De wederstand biedende
magt was, vele jaren lang, wankelend, toegeeflijk, met zich zelve in
tegenspraak. Er heeft, wel is waar, eene diepe en steeds toenemende
vijandschap jegens de slavernij, bij eene besliste meerderheid
van leeraars en ledematen in vrije staten bestaan, als individuën
beschouwd. Doch ongelukkigerwijze zijn de opregte tegenstanders
der slavernij onderling verdeeld geweest nopens grondstellingen
en maatregelen, daar de tot uitersten gedrevene grondstellingen en
maatregelen van sommigen eene schadelijke terugwerking bij anderen te
weeg bragten. Daarenboven hebben andere groote plannen van weldadigheid
hun tijd en aandacht gevorderd; en de uitslag is geweest dat zij
alle zich onjuiste begrippen gevormd hebben van de uitgebreidheid
des gevaars, waarmede de zaak van God op aarde door de Amerikaansche
slavernij bedreigd wordt, en van den pligt des Christens onder zulk
eene crisis. Zij hebben hieromtrent nooit zulk eene overtuiging gehad
als die, welke in andere groote aangelegenheden hunne geestkracht
gewekt, aangevuurd en vereenigd heeft. Intusschen hebben groote
organische invloeden in Kerk en Staat, zeer tegen hunnen wensch, hunnen
invloed tegen de slavernij opgewogen--ja somwijlen in haar voordeel
doen werken. De volslagene onwrikbaarheid van het slavernij-systeem,
en zijne volstrekte weigering om eenige beraadslaging er over toe te
laten, hebben alle diegenen, die gemeenschap met slaven-houdende Kerken
wenschen, slechts de keuze gelaten om òf de ondersteuning van het
Zuiden in deze zaak, òf hun protest tegen de slavernij te laten varen.

Dit is eene sterke verzoeking geweest voor menschen die weldadige
en loffelijke zaken behartigden, doch niet genoeg doordrongen waren
van het volle gevaar van het slavensysteem, noch de zedelijke kracht
van het Christelijke protest daartegen wisten te schatten. Wanneer
er zich, dien ten gevolge, gevallen voordeden waarin hun slechts de
keuze bleef tusschen de opoffering van hetgeen zij voor de belangen
eener goede zaak hielden, en tusschen het opgeven van hun regt van
protest, hebben zij algemeen het laatste gekozen. De beslissing had
altoos op deze wijze plaats: De slavenmagt wil niet toegeven,--wij
moeten het. Het Zuiden zegt: "Wij willen geen godsdienstig boek nemen
dat anti-slavernijgezinde grondstellingen bevat." De Vereeniging
der zondagsscholen heeft Mr. Gallaudet's geschiedenis van Joseph
afgewezen. Waarom? Omdat zij de slavernij begunstigt? Volstrekt
niet. Zij verafschuwt de slavernij. Waarom dan? "Het Zuiden wil onze
boeken niet lezen, als wij niet toegeven. Zij willen niet toegeven,
en wij moeten. Wij kunnen meer goed doen door de verspreiding van
Evangelische waarheid, wanneer wij onze Protestantsche magt ongebruikt
laten, dan wanneer wij haar aanwenden." Dit werd, waarschijnlijk, ter
goeder trouw gedacht en gezegd. Het argument laat zich wel hooren,
maar de zaak wordt er niet te minder om toegegeven. De slavenmagt
heeft de overwinning behaald, en heeft ze juist door de beste menschen,
en juist door den invloed van de beste beweegredenen behaald; en zoo
zij slechts de overwinning verkreeg, is het haar om het even hoe zij
ze verkreeg. En al moge het ook gezegd kunnen worden dat hetgeen in
ieder bijzonder geval wordt toegegeven, op zich zelve slechts gering
is, toch zal, wanneer wij alles bij elkander nemen wat van tijd tot
tijd door iedere kerkelijke gezindheid, en door iedere afzonderlijke
weldadige inrigting is afgestaan, het beloop inderdaad verbazend
zijn. En waar zijn wij, ten slotte van dat alles, nu toe gekomen?

Hier zijn wij, in deze crisis,--hier, in deze negentiende eeuw,
terwijl de geheele wereld grondstellingen van algemeene vrijheid om
verre werpt en weder opbouwt,--wij, Amerikanen, die onze Bijbels en
zendelingen uitvaardigen om Mahomedaansche landen tot Christelijke
te maken, wij, al onze magt en invloed aanwendende tot instandhouding
van een stelsel van afgesleten heidendom, dat zelfs door den Bey van
Tunis verworpen wordt!

De zuidelijke Kerk heeft het gedoopt in den naam des Vaders, des
Zoons en des Heiligen Geestes. Dit afgesletene, verouderde, verjaarde
stelsel van Romeinsche slavernij, eenmaal, langzaam maar zeker, door
het Christendom vernietigd, is uit zijn eerloos graf opgedolven;
eenige weinige wetten van buitensporige wreedheid, zoo als Rome ze
nimmer kende, zijn er aan toegevoegd; en thans, door de geheele
zuidelijke Kerk gedoopt en geheiligd, gaat het uit, overwinnende
en om te overwinnen! De eenige magt, die der noordelijke Kerk, is
overgebleven, is de protesterende magt, en zal zij daar gebruik van
maken? Vraag het Traktaatgenootschap of het een traktaat over het
zondige der slavernij wil uitgeven, al zou zulk een traktaat maar
alleen uit de schriften van Jonathan Edwards of Dr. Hopkins worden
zamengesteld! Vraag de Vereeniging der zondagsscholen of zij de feiten
betrekkelijk dit heidendom wil openbaar maken, zoo als zij de feiten
betrekkelijk Burmah en Hindostan geopenbaard heeft! Willen zij? O,
dat zij ja mogten zeggen!

Nu zal het wel niet betwijfeld worden dat al deze treurige uitkomsten
de gevolgen zijn van de voorstellen en beraadslagingen van goede
mannen, die het goede bedoelden; doch men heeft met waarheid gezegd
dat, in gevaarlijke tijden, wanneer één misstap de noodlottigste
gevolgen te weeg brengt, eene goede bedoeling niet genoeg is.

In de crisis eener ziekte het goede te bedoelen en den lijder te doen
sterven; onder het woeden van een storm het goede te bedoelen en het
schip te doen stranden; in een grooten zedelijken strijd het goede
te bedoelen en den strijd te verliezen;--dit zijn betreurenswaardige
zaken. Door onze schuld gaat het schip te gronde--door onze schuld
wordt de strijd verloren. Een weinig meer slapens, een weinig meer
sluimerens, een weinig meer handenvouwens al nederliggende, en wij
zullen in de draaijing van dien maalstroom ontwaken die slechts één
uitgang heeft--naar den afgrond!

Er is nog één ligchaam van Christenen, welks invloed wij niet beschouwd
hebben, en dat wel van een zeer aanzienlijk,--de Congregationalisten
van Nieuw-Engeland en van het Westen namelijk. Uit den aard zelve van
het Congregationalisme kan het geen zoo eenstemmig getuigenis geven
als het Presbyterianisme; maar toch heeft het Congregationalisme zich
tegen de slavernij geuit. Individuëele ligchamen hebben zeer sterk
gesproken, en individuëele geestelijken nog sterker. Zij hebben
vertoogen bij de Algemeene Vergadering ingeleverd, en hebben zeer
sterke anti-slavernijgezinde bladen. Doch, den geheelen staat van het
openbaar gevoelen, den dringenden aard der zaak, en de geweldige kracht
en drang van al de slavernij begunstigende oorzaken in aanmerking
genomen, mag men vragen of de hevigheid en kracht van het getuigenis
van het Congregationalisme, als ligchaam beschouwd, wel gelijk stond
met de vreeselijke dringende noodzaak? Het heeft zeer volledige en
duidelijke getuigenissen opgeteekend over de rampen der slavernij;
doch er is meer noodig dan getuigenissen. De Presbyteriaansche
Kerk bezit een overvloed van opgeteekende getuigenissen, even zoo
goed en even zoo sterk als die het Congregationalisme heeft doen
hooren. De Presbyteriaansche Kerk der "New School" heeft voor het
minst even zoo vele anti-slavernijgezinde mannen, even zoo vele sterk
anti-slavernijgezinde nieuwspapieren gehad als de Congregationale;
en de Presbyteriaansche Kerk heeft eene beproeving voor deze zaak
doorgestaan, waaraan de Congregationale nooit was blootgesteld. Zij
heeft slavenhouders in hare gemeenschap gehad, en van deze proef
is de Congregationale, tot nog toe, zoo goed als vrij gebleven. Had
het Congregationalisme, van dit vrije standpunt, niet een getuigenis
moeten geven dat meer dan gelijk stond? Had het niet meer moeten doen
dan betuigen?--had het niet voor de zaak moeten strijden? Had het,
zoo als de drie honderd dapperen in Thermopylae, alleen gelaten om
Griekenlands vrijheid te verdedigen, toen al de anderen gevloden waren,
niet hart en ziel, ligchaam en geest, voor de goede zaak moeten over
hebben? Heeft het zulks gedaan?

Breng den ijver door het Congregationalisme aan andere vraagstukken
te koste gelegd, eens in vergelijking met den ijver aan deze zaak
besteed. Dr. Taylor leerde dat alle zonde in zondigen bestaat, en
dat er daarom geene zonde kon zijn, tot dat een persoon gezondigd
had; en Dr. Bushnell opperde eenige wijzigingen van het leerstuk der
Drieëenheid, die niemand regt scheen te begrijpen. De "Presbyteries"
van Zuid-Carolina leeren dat God de slavernij goedgekeurd, en door het
voorbeeld van patriarchen en profeten gewettigd heeft. Verondersteld
nu dat dit altemaal ketterijen zijn, welke daarvan is dan wel de
ergste?--Welke daarvan zal de ergste praktikale gevolgen te weeg
brengen? En, zoo het Congregationalisme deze ketterij bestreden had zoo
als sommige zijner leiders Dr. Bushnell en Dr. Taylor bestreden hebben,
zou de strijd dan niet met meer ijver gevoerd zijn? Zijn deze beide
mannen niet als gevaarlijke ketters ten toon gesteld, als leeringen
predikende die tot ongeloof leiden? En, eilieve, waartoe leidt dan die
andere leerstelling? Zoo zeker als er een God in den hemel is, zoo
zeker is het, dat, zoo de Bijbel inderdaad de slavernij verdedigde,
ieder eerlijk en gevoelig mensch al sedert vijftig jaren herwaarts
een ongeloovige zou geweest zijn.

Is derhalve de invloed van het Congregationalisme geëvenredigd geweest
aan den aard en de dringende gewigtigheid der zaak? Maar de laatst
gehoudene bijeenkomst van Congregationalisten te Albany, waarop
leeraars uit Nieuw-Engeland en uit de westelijke Staten verschenen,
drukte zich stelliger en beslissender uit. Zie hier haar besluit:


    Is besloten, dat, naar het gevoelen dezer Vergadering, het doel
    des Evangelies, waar het in zijne zuiverheid gepredikt wordt,
    daarheen strekt om alle maatschappelijke gebreken te verbeteren,
    en de zonde in alle hare vormen te dooden; en dat het de pligt der
    Zendeling-genootschappen is, de kerken in slaven-houdende Staten
    behulpzaam te zijn in de ondersteuning alleen van zulke leeraars,
    die het Evangelie alzoo zullen prediken, en de regelen en de
    aanwending der Evangelische tucht alzoo zullen inscherpen, dat
    zulks, onder den Goddelijken zegen, zijne volle uitwerking hebbe
    tot opwekking en leiding van het zedelijk gevoel met betrekking
    tot de slavernij, en tot bevordering der spoedige vernietiging
    van dat verbazende kwaad; en dat daar, waar het een leeraar niet
    geoorloofd is alzoo te prediken, hij, overeenkomstig de vermaning
    van Christus, "uit die stad vertrekke."


Dit besluit geeft in vele opzigten stoffe tot hoop en blijdschap. Het
werd door eene zeer groote kerkelijke vergadering genomen, de grootste,
die ooit in dit land bijeen kwam, en die het gansche Congregationalisme
der Vereenigde Staten vertegenwoordigde; terwijl de aanleiding tot
hare bijeenkomst, in zeker opzigt als de aanvang een nieuw tijdperk
in het bestaan dezer gezindheid mogt beschouwd worden.

Het besluit werd met eenparige stemmen genomen. Het is zeer bepaald
in zijne uitdrukking, en beoogt practische werkzaamheid, die juist
behoefte is. Het zegt, dat het geene leeraars in Slavenstaten
ondersteunen wil, wier prediking niet strekt tot vernietiging der
slavernij; en dat, zoo hen geene vrije prediking daartegen vergund
wordt, zij vertrekken moeten.

Dat het alzoo gewonnen terrein krachtdadig zal verdedigd worden,
is af te leiden uit het feit, dat de "Home Missionary Society,"
die het orgaan van dit ligchaam, zoowel als van de "New School" der
Presbyteriaansche Kerk is, in hare instructiën voor de zendelingen in
Slavenstaten, eene bepaalde stelling ten opzigte van dit onderwerp
genomen heeft. In hun verslag van Maart 1853 worden die instructiën
met bekwaamheid op den voorgrond gesteld. Toen zij, in 1850, door een
der Slavenstaten werden aangehaald ten gunste van zendelingen, die de
slavernij wilden daarlaten, werd er, in de beslissendste bewoordingen,
op geantwoord, dat men daar niet in treden konde; dat men, integendeel,
begrijpen moest, dat een voornaam doel in de afvaardiging van
zendelingen naar de Slavenstaten, is, de maatschappij, zoo veel zulks
mogelijk is, van de zonde onder alle gedaanten te bevrijden, en dat,
"zoo men het stilzwijgen over de slavernij naar buiten bewaren wilde,
een der grootste beweegredenen om zendelingen naar de Slavenstaten
af te vaardigen, of ze daarin te houden, zou zijn weggenomen."

Wijders gebood de Maatschappij haren zendelingen om, zoo men hen
in de eene stad of dorp niet over dit onderwerp hooren wilde, naar
eene andere te gaan; terwijl zij hare overtuiging uitdrukte, dat
hare zendelingen er aanvankelijk in geslaagd zijn om de gewetens der
menschen wakker te maken. Zij zegt, dat zij de zaak steeds levendig
houden, dat zij ze niet laten rusten, omdat het een teeder onderwerp
is, maar dat zij hunne conscientiën kwijten, hetzij dan dat hunne
boodschap een goed onthaal vindt, of dat zij hen, zoo als in sommige
gevallen, aan tegenstand, verdrukking of persoonlijk gevaar blootstelt;
en dat, waar men hunne pogingen niet heeft willen toelaten, zij, in
herhaalde gevallen, als eene groote opoffering, hunne stelling verlaten
hebben, en naar andere streken vertrokken zijn. In hun verslag van
dit jaar deelen zij ook brieven mede van leeraars in slaven-houdende
Staten, waaruit blijkt, dat zij, ondanks veel tegenstand, zich het
regt verzekerd hebben, om hunne gevoelens over dit onderwerp openlijk
te prediken en te verbreiden.

Een dier zendelingen, van de slavernij sprekende, zegt: "Wij zijn
vast besloten, om dit groote struikelblok uit onzen weg te ruimen, of
onder de poging te bezwijken. Als Christenen en als vrijmannen willen
wij deze schandvlek op onze godsdienst en wetten niet langer dulden."

Dit is een edel standpunt.

Doch, terwijl wij de protesterende magt beschouwen, mogen wij ook
de Schotsche afgescheidenen en "Covenanters" niet vergeten, die,
met eene standvastigheid en vastbeslotenheid, het kroost der oude
Schotsche belijders waardig, zich van de zonde der slavernij rein
gehouden, en er eenparig tegen geprotesteerd hebben. En laat ons
niet minder opmerken, dat de Kwakers een maatregel volgden, die
hun gansche ligchaam van de zonde der slaven-houding bevrijd hield;
aldus aan al de andere gezindheden toonende, dat wat eenmaal gedaan
werd, weder gedaan kan worden. Alzoo zijn er, onder alle kerkelijke
gezindheden, individuëele leeraars en Christenen, in uren die der
menschen zielen beproefden, met hun getuigenis opgetreden. Albert
Barnes, in Philadelphia, te midden eener groote, rijke gemeente op de
grenzen van een Slavenstaat gevestigd, en onder al de verlokkingen
tot medepligtigheid, die er zoo menigeen tot zwijgen bragten, is in
kalme getrouwheid opgestaan, en heeft den geheelen raad Gods in deze
zaak verkondigd. Ja, nog meer: hij teekende zijn plegtig protest aan,
dat "GEENE INVLOEDEN BUITEN DE KERK DE SLAVERNIJ EEN UUR LANG KONDEN
STAANDE HOUDEN, ZOO ZIJ ZELVE ZE NIET STAANDE HIELD;" en in de laatste
zitting der Algemeene Vergadering, die te Washington bijeen kwam, hield
hij, in spijt van alle staatkundige inblazingen, de Presbyteriaansche
Kerk de sterkte harer laatste verklaringen voor, en verklaarde het haar
pligt, de volkomen vernietiging der slavernij door de geheele wereld te
beproeven. Zoo leide, in het donkerste uur, Dr. Channing te Boston een
edel getuigenis af, dat zijn naam onsterfelijk zal maken. Zoo vormden,
in Illinois, E. P. Lovejoy en Edward Beecher, met hunne vrienden, de
"Illinois Anti-slavery Society" onder zamenrottingen van het gemeen,
en met gevaar van hun leven, terwijl, weinige uren later, Lovejoy, bij
de verdediging der twee malen vernielde drukpers der abolitionisten,
doorschoten werd. In de Presbyteriaansche kerk der "Old School" hebben
William en Robert Breckenridge, de President Young, en anderen, ten
voordeele der emancipatie in Kentucky gepredikt. In de Methodistische
Kerk hield Le Roy Sunderland zijn dagblad onder den ban zijner
superieuren staande, terwijl eene premie van vijftig duizend dollars
op zijn lijf gesteld was. De zachtmoedige, geduldige Torrey stierf in
eene gevangenis, zeggende: "Zoo ik een misdadiger ben, ben ik een groot
misdadiger, want ik heb vier honderd slaven aan de vrijheid geholpen,
die, zonder mij, als slaven zouden gestorven zijn." Dr. Nelson werd
door het gepeupel uit Missouri verdreven, om zijne moedige prediking
der waarheid op slavenbodem. Deze allen behoorden tot de leeraars,
en zij zijn niet de eenige. Jezus Christus heeft ons nog niet geheel
verlaten. Er zijn er, die de vreugde hebben leeren kennen van voor
eene goede zaak schande te lijden en den dood te trotseren.

Er zijn dus ondeelige Christenen geweest, die voor deze heilige zaak
niets te dierbaar geacht hebben. Getuige Richard Dillingham en John
Garette, en eene schare anderen, die met vreugde de berooving hunner
goederen hebben aangezien.

Maar niettegenstaande dit alles blijft het de vreeselijke waarheid, dat
alles, wat tot dusverre door de kerk gedaan is, het kwaad niet merkbaar
heeft doen verminderen. Het groote systeem is sterker dan ooit. Het is,
zoo als algemeen bekend is, de heerschende magt der natie. De geheele
magt van het gouvernement, en de geheele magt van den rijkdom, en de
geheele magt van de fashion, en de practisch-organische werking der
groote kerkelijke ligchamen, zijn alle denzelfden weg opgegaan. De
Kerk wordt gemeenzaam genoemd, als aan de zijde der slavernij te
staan. Staatslieden vóór en tegen het vraagstuk hebben dit als een
bewezen feit vermeld. De ongeloovigen wijzen er met triomferenden blik
op; en Amerika aanschouwt nog eene andere klasse van ongeloovigen--eene
klasse, die alleen onder zulk een invloed ontstaan kon. Mannen, wier
geheele leven slechts ééne studie en praktijk van weldadigheid is,
worden nu onder de ongeloovigen gerangschikt, omdat de gesteldheid der
kerkelijke organisatiën het Christendom valschelijk voorstelt, en zij
zich van de kerk afscheiden. Wij willen geene verdediging inbrengen
voor zoodanige ongeloovigen, die bloot anti-slavernijgezinden ijver
voor hunne Godsdienst houden, en onder dit masker een boosaardigen
haat jegens het ware Christendom verbergen. Maar zulke verdedigingen
van de slavernij uit den Bijbel, als waarmede sommige leden der
Amerikaansche geestelijkheid zijn opgetreden, zijn juist geschikt om
alle eerlijke en regtschapene lieden tot ongeloovigen te maken. De
ongeloovigen uit vroegere tijden waren niet veel te duchten, maar
zulke ongeloovigen als deze, zijn niet te verachten. Wee der kerk,
wanneer het zedelijk allooi van den ongeloovigen beter is, dan dat
van den Christenbelijder! want het eenigste harnas, dat voor het
ongeloof altoos onverwinnelijk was, is het harnas der regtvaardigheid.

Laat ons zien welke practische uitwerking thans door de kerkelijke
organisatiën wordt te weeg gebragt. Waarop vertrouwen Bruin en Hill,
Pulliam en Davis, Bolton, Dickens & Co., en Matthews, Branton & Co., om
hunne slavenfokkerijen en slavenloodsen vol, en hun vertier levendig te
houden? Is het te veronderstellen dat zij geene menschen zijn zoo als
wij? Beven zij niet somtijds bij de geduchte uitwerkselen van vrees,
en wanhoop, en zielsangst, waarvan zij getuige zijn wanneer zij, in
de diepten dier vreeselijke slavengevangenissen, levende harten van
een scheuren? Wat onderdrukt dan de gewetens dier handelaars? Het
is het algemeen gevoelen van de maatschappij waarin zij leven;
en dat algemeen gevoelen wordt door leeraars en ledematen der Kerk
gevormd. De handelaar bespeurt duidelijk genoeg een logisch verband
tusschen de verklaringen der kerk en de praktijk van zijn handel. Hij
ziet duidelijk genoeg dat, zoo de slavernij door God wordt goedgekeurd,
en het regtmatig is haar in een nieuw grondgebied op te rigten, het
ook regtmatig is de middelen te bezigen die daartoe strekken; en,
daar de slaven in Texas niet aan de struiken groeijen, het noodig is
dat er handelaars zijn om er troepen van te vergaderen en ze derwaarts
te brengen; en, daar zij niet altoos geheele familiën kunnen nemen,
het noodig is dat zij ze van elkander scheiden; en, daar de slaven
door geene zedelijke overreding daartoe te krijgen zijn, het noodig
is dat zij er toe gedwongen worden; en, waar zachte dwang niet helpen
wil, zij gegeeseld en gepijnigd moeten worden. Van daar mondproppen,
duimschroeven, ketenen, bloed,--alles als noodzakelijke middelen ter
uitvoering van hetgeen Christenen zeggen dat God goedkeurt.

Ziedaar de eene zijde van de redenering. Bezien wij nu ook de
andere. De "Presbyteries" van Zuid-Carolina en Mississippi houden
gevoelens staande, die, bij wettige gevolgtrekking, den slavenhandelaar
stijven. De Algemeene Vergadering der "Old School" houdt, zonder tucht
of protest, met deze "Presbyteries" gemeenschap. De Vergadering der
"New School" betuigt hare bereidvaardigheid tot hereeniging met de
"Old School," terwijl zij te gelijker tijd het slavernij-systeem
eene verfoeijelijkheid, eene zware schending der heiligste regten,
en zoo voorts noemt. Welnu, dan is de keten zoo juist gesloten, als
hij behoort. Alle schakels zijn er in; ieder vindt er zijne plaats,
en zegt juist wat noodig is, en niets meer. De handelaar verrigt den
stuitenden arbeid, de zuidelijke Kerk verdedigt hem, en de noordelijke
Kerk verdedigt de zuidelijke. Ieder doet zoo veel voor de slavernij
als hij kan, naar mate van de ruimte, waarin hij zich beweegt. Ziedaar
de practische uitkomst van de zaak.

Het treurigste van de zaak is, dat, terwijl een groot ligchaam van
mannen der "New School," en ook vele der "Old School," besliste
anti-slavernijgezinden zijn, deze tot de kerkelijke gezindheid
betrekkelijke stelling hun invloed naar de andere zijde overbrengt. Hun
invloed volgt dien der Algemeene Vergadering. De volgende aandoenlijke
brief werd door dien uitmuntend vromen man, Dr. Nelson, geschreven,
wiens werk over het ongeloof een der krachtigste populaire stemmen is,
die ooit verschenen zijn:


    Ik heb meer dan veertig jaren in Noord-Carolina gewoond, ben
    met het stelsel gemeenzaam bekend, en kan naauwelijks aan zijne
    uitwerkselen denken, zonder tranen te storten. Het veroorzaakt
    mij eene grievende smart, aan mijne eigene arme slaven te denken,
    voor welke ik reeds jaren lang gepoogd heb een vrij verblijf te
    zoeken. Het treft mij met even zoo veel verbazing als afschuw,
    te hooren, dat lieden uit het Noorden zoo ligt over de slavernij
    denken. Hadden zij er zoo veel van gezien en ondervonden als ik,
    zij zouden er zoo niet over spreken, ten ware zij ongevoelig mogten
    zijn voor de diepste ellende en vernedering der menschheid, en
    dood voor de Godsdienst en menschlievendheid des Evangelies. Doch
    vele hunner doen juist wat de onbarmhartigste tirannen van het
    Zuiden het meest verlangen. Deze dwingelanden zouden hen volstrekt
    niet als advocaten of verdedigers der slavernij begeeren op eene
    ongeschikte wijze. Dit zou eene slechte staatkunde met het Noorden
    zijn. Het verwondert mij dat Gerrit Smith de slavernij zoo veel
    beter verstaan zou, dan de meeste lieden uit het Noorden. Hoe
    waar was zijne opmerking bij zekere gelegenheid, dat het Zuiden in
    zijne vuist lacht, bij het denkbeeld, welke dupes, met betrekking
    tot het ware karakter der slavernij, zij onder de bevolking van
    het Noorden maken! Wel maakte Mr. Smith de opmerking, dat het
    systeem, in zijn grondbeginsel logisch voortgezet, even zoo goed
    den blanken arbeidsman tot slaaf zou maken, als den Afrikaan. Maar,
    zoo het niet door het Noorden ondersteund wierd, zou het bloedige
    stelsel op eenmaal instorten; en van alle pogingen van openbare
    ligchamen in het Noorden om de slavernij staande te houden,
    is die van de "Connecticut General Association" de beste. Ik
    heb in dat soort nooit iets beters bewerkt gezien, dan hare
    besluiten van Junij 1836. Voorzeker zou het Zuiden nooit iets
    doelmatigers hebben kunnen wenschen; maar onder alle noordelijke
    periodieke bladen, komt aan den New-York Observer de voorkeur
    toe, als een krachtige steun der slavernij. Ik twijfel bijna
    of dat blad niet meer doet dan al het overige te zamen, om het
    verschrikkelijke stelsel in leven te houden; het is juist de hulp,
    die het Zuiden verlangt. Zijne mishandeling der abolitionisten
    is muziek in zuidelijke ooren, die als een toovermiddel werkt;
    maar niets evenaart zijn gerevel over de "Godsdienstige voorregten
    en het onderwijs" der slaven in het Zuiden, en niets kon (voor
    de zaak van vrijheid en Godsdienst) valscher en honender zijn,
    dan de indruk, dien het nopens dat onderwerp maakt. Ik zeg,
    wat ik weet, wanneer ik over deze zaak spreek. Ik ben met den
    Godsdienstigen toestand der slaven van nabij bekend geweest,
    dewijl het mijne vaste gewoonte was, de leerredenen te hooren,
    die tot hen gehouden werden; en ik verklaar plegtig, dat ik,
    gedurende de veertig jaren van mijn verblijf en opmerking in deze
    streken, geene enkele dier leerredenen hoorde, die niet met de
    verpligtingen en pligten der slaven jegens hunne meesters was
    opgevuld. Inderdaad, nooit hoorde ik eene leerrede tot slaven,
    waarin de gehoorzaamheid der slaven aan hunne meesters niet tot de
    grond- en hoofdwet van de Godsdienst gemaakt werd. Ieder opregt
    en verstandig mensch moge beslissen, of zulk eene prediking, wat
    het Godsdienstige betreft, niet erger is, dan in het geheel geene.

    Nog eens: het is wonderbaarlijk hoe de ligtgeloovigheid van
    het Noorden voor misleiding bloot staat met betrekking tot de
    zachte behandeling der slaven. Ik voor mij kan de schijnbare
    tegenstrijdigheden ophelderen, bij schrijvers te vinden, die
    het Zuiden bezocht of daar vertoefd hebben. De "meerderheid
    der slaven-houders, zeggen sommige, "behandelen hunne slaven met
    zachtheid." Dit moge in sommige Staten en districten waarheid zijn,
    wanneer men alle kwestiën van behandeling, uitgezonderd zulke,
    die het ligchaam betreffen, ter zijde stelt. En toch zal, in een
    district waar de "meerderheid der slaven-houders" goedaardig is,
    de meerderheid der slaven in dat district met wreedheid behandeld
    worden. In vele zulke gevallen is dit de waarheid, dat, terwijl
    daar dertig menschen kunnen zijn, die ieder maar één slaaf hebben
    als huisbediende, één enkel man in hunne buurt honderd slaven,
    alle veld-arbeiders, kan hebben, die, slecht gevoed, bovenmatig
    werken moeten, en op de wreedste wijze gegeeseld worden. Dit is
    het, wat ik dikwijls heb bijgewoond. Om een voorbeeld te geven
    van den vreeselijken invloed der slavernij op den meester, zal
    ik een Presbyteriaansch ouderling aanhalen, die voor een der
    beste menschen in dien omtrek gehouden werd--een zeer goedaardig
    meester. Ik werd bij zijn sterfbed geroepen om zijn testament
    te schrijven. Hij had eene huis-slavin, waar hij veel werk
    van scheen te maken. Nadat al de overige beschikkingen gemaakt
    waren, hield de ouderling eene poos op, als in twijfel staande,
    wat hij met "Su" doen zoude. Ik was in de aangename verwachting,
    dat hij den mond zou openen tot het woord "vrijheid;" maar wie
    schetst mijne verbazing, toen ik den meester hoorde uitroepen:
    "Wat zal ik met "Su" aanvangen? Ik ben bevreesd, dat zij nooit
    onder een meester zal geraken, die streng genoeg voor haar
    is." Zal ik zeggen, dat beide, de stervende ouderling en zijne
    "Su," ledematen van dezelfde kerk waren, en dat de laatste nog
    onlangs de zinnebeelden van de stervende liefde eens Zaligmakers
    uit handen van den eersten ontvangen had!


Al dit temporiseren en toegeven heeft verschooning gevonden onder den
dekmantel van broederlijke liefde. Welk eene verschooning voor ons,
noordelijke vrije lieden! Denken wij, dat het slavernij-systeem zulk
eene gelukkige, begeerlijke zaak voor onze broeders en zusters in het
Zuiden is? Kunnen wij op onze algemeene scholen, onze nette, welvarende
steden en dorpen, onze deftige, verstandige, hunne waarde gevoelende
pachters en handwerkslieden, telgen van den vrijen arbeid, den blik
vestigen, en de slavernij als een zegen voor onze zuidelijke broeders
beschouwen? Dat systeem, dat de geheele lagere klasse der blanken
tot bedelaars maakt, dat als een vloek op den grond zelven drukt,
dat, zoo als de kever, de rups en de sprinkhaan, alles verteert,
wat het vóór zich vindt--dat algemeene scholen onmogelijk maakt,
zoo als bijkans ook de prediking des Evangelies--dit systeem zou een
zegen zijn! Zou de broederlijke liefde van ons eischen het Zuiden in
de ondersteuning er van te helpen?

Beschouwen wij eens den invloed der opvoeding, waaronder zulke kinderen
als Eva en Henry daar moeten opgroeijen! Wij spreken van wat menige
zuidelijke moeder gevoelt, van wat het hart van menigen zuidelijken
vader bedroeft. Er is over den invloed der slavernij op de familie
van den slaaf gesproken. Er zijn er, die, zoo zij wilden, van haren
invloed op de familie van den meester zouden kunnen spreken, maar
die daar altoos het stilzwijgen over bewaren. Het doet het harte wee,
geslachten bij geslachten van beminnelijke, edelaardige kinderen aan
zulke invloeden te zien blootgesteld. Welk een land zou het Zuiden
niet zijn, zoo het zich onder dezen vloek ontwikkelen konde! Zoo
het zuidelijk karakter, zelfs onder al deze nadeelen, zooveel edels
behoudt, en zooveel, dat zelfs tot in zijne gebreken schittert,
wat zou het dan niet onder vrije instellingen zijn?

Wie zijn de echte, de trouwe, de edele beminnaars van het Zuiden? Zij,
die het met al deze gebreken en bezwaren liefhebben, of zij,
die de oogen vestigen op het schitterend ideaal van wat het zou
kunnen zijn, en die zeggen, dat deze gebreken het niet van nature
aankleven? Is het ware liefde jegens een vriend, het geraaskal zijner
koortsige ijlhoofdigheid voor een echt staal van zijnen geest aan te
nemen? Is het ware liefde, zijne ziekelijke misvorming een staal van
zijne gezondheid te noemen? Is het geene betere liefde, te zeggen:
"Deze vloek is geen deel van onzen broeder; hij onteert hem; hij
doet hem onregt; hij doet hem voor het oog van alle natiën in een
valsch daglicht verschijnen. Wij beminnen zijn beter deel, en willen
met zijnen verrader geene gemeenschap hebben. Zoo handelt de ware,
regtschapene, Christelijke liefde."

Maar welligt zal men zeggen: "De onderneming der abolitie werd in
een verkeerden geest, door roekelooze, bemoeizieke, onbeschaamde
geestdrijvers begonnen?" Welnu, veronderstelt dat dit zoo ware, hoe
kwam het zoo? Zoo de Kerk van Christus haar op de regte wijze had
aangevangen, dan zouden deze zoogenaamde geestdrijvers haar niet
verkeerd hebben aangevat. Als, onder eene doodelijke pestziekte,
de regte geneesheeren geene artsenijen voorschrijven, dan zal
iedereen--mannen, vrouwen en kinderen--ze voorschrijven, omdat er
iets moet gedaan worden. Zoo de Presbyteriaansche Kerk, in 1818,
den maatregel van de Kwakers gevolgd had, zou er nooit eenige
geestdrijverij hebben plaats gehad. De Kwakers hebben alles door
broederlijke liefde gedaan. Zij hebben de ketenen van den Mammon
in het vuur eener Goddelijke liefde doen smelten. Toen Christus,
na al de krachtige daden, die Hij verrigt had, Jerusalem binnentrok,
hieuw de menigte palmtakken af, en juichte: Hosanna! terwijl al de
zoogenaamde betere klassen onverschillig of vijandig waren. Er was
een alleronwelvoegelijkst geweld. Tot zelfs de kinderen deelden in
de geestdrift, en riepen hunne Hosanna's in den tempel. Dit was in
strijd met alle kerkelijke regelen. Het was een hoogst ongepaste
staat van zaken. De opperpriesters en schriftgeleerden zeiden tot
Jezus: "Meester, bestraf uwe discipelen." Maar zijn zachtmoedig oog
bliksemde, terwijl Hij antwoordde: "Ik zegge u, dat zoo deze zwegen,
de steenen haast roepen zouden."

Neem eens, dat er in de straten van Boston een brand uitbarstte, en
dat zij, aan wie de sleutels der brandspuit-bewaarplaats en het bevel
over de spuitgasten is toevertrouwd, in een afgelegen gedeelte der
stad vergaderd zijn, om over het algemeene welzijn te beraadslagen. De
kreet van "brand!" bereikt hen, maar zij houden dien voor een valsch
alarm. De brand is er daarom niettemin. Hij slaat voort, en woedt,
en knettert, en kraakt, tot dat ieder in de buurt ziet, dat er iets
gedaan moet worden. Eenige weinige stoute aanvoerders breken de deuren
der brandspuithuizen open, halen de spuiten er uit, en beginnen,
geregeld of ongeregeld, in het vuur te spuiten. Maar de brand wint
gestadig veld. Boden vliegen met hijgenden spoed de vergaderzaal
dier beraadslagers binnen, en berispen hen in de weinig uitgezochte
bewoordingen van schrik en angst, over hunne werkeloosheid.

"Mijn hemel!" zegt een deftig lid der Vergadering, "welk eene
afschuwelijke taal durven die menschen gebruiken!"

"Zij verraden een zeer slechten geest," merkt een ander op; "wij
kunnen ons in zulk een staat van zaken onmogelijk met hen vereenigen."

Hier spoeden de ijverigste leden van de Vergadering naar buiten,
om te zien of de zaak inderdaad zoo is; en binnen weinige minuten
komen zij terug, zoo mogelijk nog ernstiger dan de overigen.

"O! er is brand!--een ontzettende, vreeselijke brand! De stad staat in
vlammen,--mannen, vrouwen, kinderen, alles verbrandt en vergaat! Komt
naar buiten, naar buiten! Zoo waarachtig als de Heere leeft, er is
maar ééne schrede tusschen ons en den dood!"

"Ik ga niet naar buiten; ieder die het doet, wordt krankzinnig,"
zegt er een.

"Ik heb opgemerkt," zegt een ander, "dat, zoodra iemand naar buiten
gaat, om te zien, hij even zoo opgewonden geraakt;--ik wil niet
gaan zien."

Maar onder dit spreken is de woedende brand tot in hunne buurt zelve
doorgedrongen. De roode weêrschijn kleurt hunne vensters. En nu,
geheel wakker gemaakt, staan zij op, en beginnen uit te zien.

"Wel, er is brand, dat lijdt geen twijfel," zegt er een.

"Er moet iets gedaan worden," zegt een ander.

"Ja," zegt een derde; "zoo ik mij maar niet onder zulk een
janhageltroep mengen moest, zou ik meê helpen."

"Op mijn woord," zegt een vierde, "er zijn vrouwen onder de menigte,
die emmers water aandragen! Ziedaar, eene vrouw klimt op een ladder,
om die kinderen te redden. Welk eene onwelvoegelijkheid! Zoo zij
fatsoenlijk met de zaak te werk gingen, zouden wij hen bijstaan."

En nu komen uit Charlestown de brandspuiten en bluschcompagniën
aanrukken.

"Welk eene onbeschaamdheid van Charlestown," zeggen deze mannen,
"om die dingen hier naar toe te sturen, even alsof wij onzen eigen
brand niet blusschen konden! Er is ten hunnent even zoo goed brand,
als bij ons."

En nu razen en woeden de vlammen, en slaan van weêrskanten der straat
in elkander. Zij tasten de torens aan, en schitteren met helschen
gloed door de kerkvensters.

"Om 's Heeren wille, DOET IETS!" is de kreet. "Rukt die huizen
omver! Laat dat geheele blok pakhuizen met buskruid in de lucht
vliegen! Iets om te stuiten!"

"Zie nu eens aan, welke ultra-radicale maatregelen zij willen te werk
stellen," zegt iemand van die toeschouwers.

Brave lieden, die in het heetste van den brand gevlogen zijn, komen
er uit, en vallen dood op de straat neder.

"Het zijn onhandelbare enthousiasten. Zij hebben in vermetele
driestheid hun leven weggeworpen," zegt een ander.

Zoo, o Kerk van Christus, brandt dat verschrikkelijke vuur! Altoos
brandt, brandt, brandt het over kerk en altaar; brandt het over
markt en raadhuis; verteert het de vrijheid, verteert het de
Godsdienst! Geene aardsche handen hebben dat vuur ontstoken. Uit zijne
breede vlammen en wolken van zwavelachtigen rook, staart het oog van
dien VIJAND u aan, die een moordenaar was van den beginne. Het is
een vuur, dat BRANDT TOT IN DE ONDERSTE HEL.

Kerk van Christus, er was eens een uur, dat gij dien brand zoudt
hebben kunnen dempen. Nu--staat gij daar als een verslagene sterke;
als een sterke, die niet helpen kan. Maar de hope Israëls is niet
dood. Zijn redder in den nood leeft nog.

Als iedere Kerk in ons land met rouwfloers behangen ware; als ieder
Christen zich in rouwgewaad hulde; als "de priester weenen zoude
tusschen het voorhof en den altaar," en zeggen: "Spaar uw volk,
o Heere, en geef uw erfdeel den Heidenen niet over!"--dan zou dit
alles geen te groote rouw zijn voor zulk een tijd als deze.

O, Kerk van Jezus! laat het u ter harte gaan, wat in uw midden gezegd
is. Welk eene ketterij hebt gij in uwen boezem toegelaten! Uw God de
verdediger der slavernij!--uw God de beschermer der slavenwet! Gij
hebt toegelaten, dat men den naam uws Gods lasterde. Gij hebt valsch
getuigenis toegelaten tegen uwen Verlosser en Heiligmaker. De Heilige
Drieëenheid in den hemel is in uw midden snood gelasterd geworden;
en die God, wiens Troon geducht is in geregtigheid, is tot hoofd en
leidsman der onderdrukking gemaakt.

Dit is eene zonde jegens elken Christen op de gansche aarde.

Waarom beminnen en aanbidden wij boven alle dingen onzen God? Waarom
zeggen wij tot Hem, uit de diepte onzer ziele: "Wien heb ik nevens
U in den hemel; nevens U lust mij ook niets op aarde?"  Is dit eene
loondienst?--Is het eene slaafsche en kruipende eerbetooning, omdat
Hij groot en rijk en magtig is, en wij niet anders durven? Zijne
oogen zijn als vuurvlammen; Hij leest in het binnenste der ziel, en
wil zulk eene vereering niet aannemen. Uit den grond onzer harten
aanbidden en beminnen wij Hem, omdat Hij heilig, regtvaardig en
goed is, en den schuldigen niet onschuldig houdt. Wij beminnen Hem,
omdat Hij de Vader der weezen, de Regter der weduwen is; omdat Hij
de gevallenen doet opstaan en de nedergebogenen verheft. Wij beminnen
Jezus Christus, omdat Hij het onbevlekte Lam, de gansch beminnelijke
is. Wij beminnen den Heiligen Trooster, omdat Hij komt om de wereld
te overtuigen van zonde, van geregtigheid en van oordeel. O, heilige
Kerk, algemeen, door alle landen en natiën! O, gij groote wolke van
getuigen, uit alle volkeren, talen en tongen!--in vele leeringen
onderscheiden, maar vereenigd in den jubel: het Lam, dat geslacht is,
is waardig te ontvangen de lof, de eer, de aanbidding, want Hij heeft
ons van alle ongeregtigheid verlost!--ontwaakt!--staat op!--zwijgt
niet! Getuigt tegen deze ketterij der latere tijden, die, zoo het
mogelijk ware, zelfs de uitverkorenen verleiden zoude. Uw God, uwe eere
is gelasterd. Antwoordt met de stem van vele wateren en van magtige
donderslagen! Antwoordt met de hemelsche schare, die niemand tellen
kan, die dag en nacht uitroept: Heilig, heilig, heilig! regtvaardig
en waarachtig zijn uwe wegen, Gij Koning der heiligen!



HOOFDSTUK III.

MARTELAARSCHAP.


Tijdens de Methodistische en Presbyteriaansche Kerken de tegen de
slavernij gerigte besluiten namen, die wij hebben opgeteekend, zou
de kerk het slavernij-systeem met betrekkelijk geringe moeite hebben
kunnen ten onder brengen. Dit was de ondervinding der Kwakers, die er
toenmaals de proef van namen, en in die proef slaagden. De maatregel
dien zij volgden, was de eenvoudigst mogelijke. Zij verdeelden hunne
Kerk in ringen of districten, en benoemden geregelde commissiën,
wier taak het was van huis tot huis te gaan, en de regelen der Kerk
op elken slavenhouder, een voor een, toe te passen. Dit werd in zulk
een geest van eenvoudigheid en broederlijke liefde bewerkstelligd, dat
slechts weinigen aan die stem geen gehoor gaven. Zij gaven zich rustig
over, gehoorzaam aan de inspraak van hun geweten en den invloed hunner
broederen. Deze handelwijze, hoe zacht ook, oefende dezelfde kracht
uit, als de kalme zomerzon, die, door weinige uren geduldig schijnens,
den ijsberg doet smelten, waarop al de winterstormen hunne krachten te
vergeefs verspild hadden. O, mogten al de andere gezindheden dien zoo
gelukkigen maatregel bedacht en gevolgd hebben! Maar de dag is voorbij,
dat dit gedrochtelijke kwaad door zachte middelen van overreding zoo
gemakkelijk te overwinnen was.

Toen de Kwakers hunne poging in het werk stelden, was deze Leviathan
in het riet en de biezen van Amerika jong en kaal, en had zijne
krachten nog niet leeren kennen. Toen zou men hem "met een angel
hebben kunnen trekken;" toen zou men "een verbond met hem hebben
kunnen aangaan, en hem tot een eeuwigen slaaf maken;" maar nu is
de Leviathan volwassen. "Ziet, zijne hope zal feilen; niemand is
zoo koen, dat hij hem opwekken zoude; hij zal voor zijn gezigte
nedergeslagen worden. Zeer uitnemende zijn zijne sterke schilden; elk
een gesloten als een naauwdrukkend zegel. Het eene is zoo na aan het
andere, dat de wind daar niet kan tusschen komen. De stukken zijns
vleesches kleven te zamen; elk een is vast in hem, het wordt niet
bewogen. Zijn hart is vast, gelijk een steen, ja vast gelijk een deel
des ondersten molensteens. Raakt hem iemand met den zwaarde, dat zal
niet bestaan. Hij acht het ijzer als stroo en het staal voor verrot
hout. De pijl zal hem niet doen vlieden: de slingersteenen worden hem
in stoppelen veranderd. Hij belacht de drilling der lans. Op aarde
is niets met hem te vergelijken: hij is een Koning over alle jonge
hoogmoedige dieren." [25]

Er zijn er, die zich nog altoos aan de herschenschim vasthouden,
dat, op de eene of andere wijze, zonder eenige bijzonder sterke
poging of tegenstand, door eene zachte, inschikkelijke, redenerende
handelwijze, de Leviathan bekeerd, gedoopt, en tot Christen gemaakt
zal worden. Laten zij het beproeven. Zulk eene manier heeft men al
sedert lang als niets beteekenend leeren beschouwen. Maar zoodra
Leviathan begint te zien, dat het hun ernst wordt, zullen zij de
gevolgen er van ondervinden. De beraadslagingen van alle Synoden in
de Vereenigde Staten, die bewijzen, dat hij een kwaad is per se,
zullen hem niet wekken. Hij beschouwt ze veeleer als vermakelijke
domheden. Ook zullen geene besluiten, dat men hem "met leedwezen
beschouwt," hem bijzonder verontrusten, even zoo weinig als de
uitgedrukte verwachting, dat hij omstreeks de vestiging van het
duizendjarige Rijk wel sterven zal. Ondanks al de vermaningen van
Synode en "Conferentiën," heeft Leviathan zelve maar een zeer gering
gevoelen van zijne Christelijkheid, en eene soort van indruk, dat
hem de algemeene Christus-regering op aarde wel wat ongemakkelijk zal
vallen; doch hij bekommert zich nog niet veel om het vooruitzigt van
op een zoo ver verwijderd tijdstip den geest te moeten geven.

Maar laat iemand, uit het Noorden of uit het Zuiden, het zwaard des
Geestes nemen, en er hem mede tusschen de schilden slaan, dan zal
hij ondervinden welk eene soort van strijd Christianus met Apollyon
had. Laat niemand, uit het Noorden of uit het Zuiden, wiens goede
naam, of welvaart, of rijkdom, hem te dierbaar zijn om ze er aan op te
offeren, dien krijg beginnen! Laat niemand hem ondernemen, die niet
bereid is, zijn goeden naam, ja des noods zijn leven, te haten. Om
deze redenen zullen wij hier het voorbeeld van een martelaar aanvoeren,
die voor deze zaak gestorven is; want men heeft naar waarheid gezegd,
"dat het bloed der martelaren het zaad der Kerk is."

De Eerwaarde Elijah P. Lovejoy was de zoon eener vrouw uit Maine,
een inboorling van dien Staat, die dor en bar in alle andere dingen,
vruchtbaar is in edele gevoelens en heldhaftige daden. Van zijne
jongelingsjaren zeggen wij niets; waarschijnlijk waren deze zoo als die
van andere jonge lieden uit Maine. Wij vatten zijne geschiedenis op,
waar wij hem als geestelijke in St. Louis vinden, en als uitgever
van een Godsdienstig nieuwsblad. Al beleed hij ook niet ronduit
een abolitionist te zijn, zoo liet hij zich evenwel openlijk en
bepaald tegen de slavernij uit. Dit verwekte grooten haat en lokte
gewelddadigheden uit. Kort daarna werd, in de straten van St. Louis,
door eene zamenrotting, uit de aanzienlijkste lieden van die plaats
bestaande, een neger, die de tot zijne gevangenneming uitgezondene
beambten gewond had, levendig verbrand. Dit tooneel eener langzame
marteling duurde tot dat de euveldaad volbragt was, terwijl men de
gillende smeekingen van het slagtoffer om een spoedigen dood in den
wind sloeg. In zijn last aan de jury beweerde de regter Lawless,
dat er geene wettige straf op dit misdrijf viel toe te passen,
omdat het, het bedrijf eener woedende menigte zijnde, boven de wet
was. In rondborstige taal gaf Elijah Lovejoy zijn afschuw van de
bemiddeling en van de beslissing te kennen. Om die reden werd zijne
werkplaats door het gepeupel omver gehaald en vernield. Toen hij
zich in St. Charles bevond, werd het huis door een hoop van zulke
lieden, als de slavernij alleen daartoe kon aanhitsen, aangevallen,
met oogmerk, om hem het leven te benemen. Zijne tot krankzinnigheid
toe opgewondene vrouw hield de wacht aan zijne deur, tegen mannen
strijdende, die met knodsen en dolkmessen gewapend waren, en zwoeren,
dat zij zijn hartebloed wilden. De uiterste wanhoop eener vrouw en
de hulp van vrienden, dreven den eersten aanval terug; maar toen de
troep terugkeerde, wist hij te ontsnappen. Lovejoy kwam te Alton,
in den Staat van Illinois, en begon daar zijn nieuwspapier uit
te geven. De menigte volgde hem. Zijne pers werd tot tweemaal toe
vernield, en dagelijks werd hij met den dood gedreigd.

Eer zijne pers ten derden male vernield werd, verscheen in zijn
nieuwspapier eene oproeping tot eene bijeenkomst der vijanden van de
slavernij en vrienden des vrijen onderzoeks in Illinois, ten einde
onder de bestaande crisis geschikte maatregelen te beramen en uit te
voeren. Deze oproeping werd door omstreeks twee honderd en vijftig
personen uit verschillende gedeelten van den Staat onderteekend,
waaronder ook de Eerwaarde E. Beecher, destijds Voorzitter van het
"Illinois College." Zij bragt een groot aantal menschen bijeen. Toen de
beraadslagingen begonnen, drongen ook de volksleiders zich onder hen;
er ontstond eene groote gisting, en ten slotte werd de bijeenkomst
door de kwalijk gezinden overschreeuwd en uit elkander gedreven. Toen
werd besloten een anti-slavernij-genootschap op te rigten, en eene
verklaring van gevoelens, benevens een adres aan het volk van den
Staat, in het licht te zenden. Er werden bedreigingen gedaan, dat, zoo
Mr. Lovejoy met het drukken van zijn blad voortging, het gepeupel zijne
drukpers zou vernielen. In dezen staat van spanning sprak Mr. Beecher,
op verzoek van het genootschap, twee leerredenen uit, die de gevoelens
en voorgenomene handelwijze er van in het licht stelden. Zij werden
achtervolgens openbaar gemaakt, terwijl het volgende uittreksel den
lezer een denkbeeld zal geven van hetgeen zij waren.


    1. Wij zullen trachten onze medeburgers te overreden om
    zich boven alle eigenbatige, geldzuchtige, staatkundige en
    plaatselijke belangen te verheffen; en, uit een diep gevoel
    van Gods tegenwoordigheid, alleen de eeuwige en onveranderlijke
    grondbeginselen van waarheid in het oog te houden, die door geene
    menschelijke wetten of volksgevoelens veranderd of vernietigd
    kunnen worden.

    2. Wij zullen trachten het geschil voor te stellen als een geschil
    tusschen deze gemeente en God; als een onderwerp dat Hem diep
    ter harte gaat, en waaromtrent groote en gewigtige pligten jegens
    Hem en onze medeburgers op ons rusten.

    3. Wij zullen trachten, zoo veel in ons vermogen is, de hevigheid
    van den strijd der partijen te verzachten, alle onheilige drift
    te vermijden, en wederkeerig vertrouwen en welwillendheid aan
    te kweeken, zoowel als innige belangstelling in de welvaart van
    alle gedeelten onzer natie, en eene sterke begeerte om hare Unie
    te bewaren en haar hoogsten bloei te bevorderen.

    Ons gansche vertrouwen rust op waarheid en liefde, en op de
    invloeden des Heiligen Geestes. Wij begeeren niemand door eene
    onderdrukkende magt van het algemeen gevoelen te noodzaken om
    tegen zijn geweten of overtuiging te handelen; maar een iegelijk
    tot onbevooroordeeld nadenken en onpartijdig onderzoek in de
    vreeze Gods op te wekken, is alles wat wij verlangen.

    En, om dit doel te bereiken, zullen wij ons van dezelfde middelen
    bedienen als die gebezigd worden om den openbaren geest nopens
    alle andere groote zedelijke onderwerpen te verlichten en te
    verheffen:--persoonlijken invloed, openbare adressen, den kansel
    en de drukpers.

    4. Wij zullen trachten een nieuw en grondig onderzoek der
    grondbeginselen van menschelijk regt, en van het verband van alle
    regtvaardige wetgeving daarmede, te bevorderen; terwijl wij onze
    beginselen zullen afleiden uit de natuur van den menschelijken
    geest, uit de betrekkingen van den mensch tot God, en uit den
    geopenbaarden wil van den Schepper.

    5. Wij zullen vervolgens trachten de slavenwetten van ons land
    bij het licht dier beginselen te toetsen, en te bewijzen dat zij
    uit haren aard zondig zijn, en dat zij zoowel met den wil van God
    als met al de belangen van den meester, den slaaf, en de geheele
    maatschappij in strijd zijn.

    6. Wij zullen wijders trachten aan te toonen op welke wijze
    gemeenten, waar zulke wetten bestaan, zich te gelijk, in volmaakte
    veiligheid en vrede, van de schuld zoowel als van de gevaren van
    het systeem zullen kunnen bevrijden.

    7. En, zoo lang de gemeenten in haar geheel niet mogten te
    overreden zijn om hare pligten te betrachten, zullen wij pogingen
    aanwenden om de individuëele slavenhouders in zulke gemeenten
    hunne verpligtingen voor te houden en op het hart te drukken.


Tegen doeleinden, in dezen geest en op die wijze voorgesteld, zou
men denken dat redelijkerwijze niets ware in te brengen. De eenige
zwarigheid die zij medebragten was deze, dat zij, hoe kalm en minzaam
ook, bleken ernstig gemeend te zijn; en op eenmaal werd Leviathan
volkomen wakker.

De eerste praktikale vraag was: Zal de derde drukpers verdedigd worden,
of zal men ook deze laten vernielen?

Er was eene vreeselijke spanning en eene groote volksbeweging. De
schroomvallige, voorzigtige, rustlievende meerderheid, die in alle
steden te vinden is, die zich om geen triomf van eenig beginsel
bekommert, zoo zij slecht haar eigen belang kan bevorderen, was
kleinmoedig en weifelachtig, en moedigde alzoo de kwalijkgezinden
aan. Alle drangredenen werden te hulp geroepen om Mr. Beecher en
Mr. Lovejoy van hunne pogingen om de drukpers te herstellen, te doen
afzien. Den eerstgenoemde zeide men dat er in Missouri eene premie op
zijn hoofd gezet was--eene fatsoenlijke manier van overtuigen in de
slavenhoudende gedeelten van dit land. Mr. Lovejoy had men al sinds
zoo langen tijd, dag en nacht, gedreigd te zullen vermoorden, dat
het argument bij hem al wat afgesleten geraakt was. Aan Mr. Beecher
zeide men, dat de belangen van het collegie, welks voorzitter hij
was, zouden worden opgeofferd, en dat, zoo hij al verkoos zijne
eigene veiligheid te wagen, hij geen regt had om die belangen in
de waagschaal te stellen. Maar Mr. Beecher en Mr. Lovejoy gevoelden
beide, dat het hier het hoofdbeginsel, dat der vrije inrigtingen gold,
hetwelk te dier tijd, over het geheele land, door opoffering van het
regt van vrije beraadslaging aan de kreten van het gepeupel, ernstig
bedreigd werd; en dat zulk een antecedent tot zeer ver uitziende en
zeer gevaarlijke gevolgtrekkingen zou kunnen leiden.

In eene openbare bijeenkomst rigtte Mr. Beecher eene toespraak tot de
burgers over het regt tot handhaving van het vrije onderzoek, en van
ieders regt tot vrije uiting zijner gemoedelijke overtuiging. Hij las
hun eenige dier welsprekende zinsneden voor, waarin Dr. Channing,
onder gelijksoortige omstandigheden, die zelfde regten te Boston
had verdedigd.

Hij las hen uittreksels voor uit buitenlandsche nieuwspapieren, waaruit
bleek, hoe het Amerikaansch karakter in vreemde landen miskend werd
door den invloed der Lynch-wet en de gewelddadigheden der menigte. Hij
verdedigde het regt van Mr. Lovejoy, om zijne gemoedelijke overtuiging
door de drukpers openbaar te maken; en eindelijk las hij uittreksels
uit eenige zuidelijke dagbladen voor, waarin de handelwijze van den
grooten hoop strengelijk veroordeeld, en het regt van Mr. Lovejoy om
zijne gevoelens te openbaren, verdedigd werd. Ten slotte stelde hij
het nemen der volgende besluiten voor:


    Dat de vrije mededeeling van gevoelens een der onschatbaarste
    regten van den mensch is; en dat ieder burger over alle onderwerpen
    vrijelijk spreken, schrijven of drukken mag, behoudens zijne
    verantwoordelijkheid voor het misbruik dier vrijheid.

    Dat de handhaving dezer beginselen onafhankelijk behoort te zijn
    van alle inschikkelijkheid jegens personen of gevoelens.

    Dat zij inzonderheid behooren gehandhaafd te worden ten aanzien
    van impopulaire gevoelens, dewijl geene andere de bescherming
    der wet behoeven.

    Dat wij alleen op deze gronden, en zonder aanzien van staatkundige
    en zedelijke verschillen, gezind zijn de drukpers en eigendommen
    des uitgevers van den Alton Observer te beschermen, en hem in
    zijn regt te ondersteunen om openbaar te maken wat hem goeddunkt,
    hem alleen verantwoordelijk stellende jegens de wetten des lands.


Deze besluiten, aldus voorgesteld, zouden in eene laatste bijeenkomst
der burgers, die den volgenden dag moest plaats hebben, in overweging
genomen worden.

Die bijeenkomst had plaats. Hun eerste stap was, Mr. Beecher en
allen, die geene burgers van dat district waren, van het regt van
beraadslaging over het aan te bieden rapport uit te sluiten. De
commissie rapporteerde dan, dat zij de bestaande spanning ten hoogste
betreurde; dat zij nogtans de sterke overtuiging koesterde, dat
de burgers zich van alle onwettige daden zouden onthouden; dat de
eischen des tijds gematigde en verzoenende maatregelen wenschelijk
maakten; en dat men, alhoewel niet gezind om de vrije mededeeling in
het algemeen te belemmeren, het met dat al noodig voor de openbare
rust hield, dat Mr. Lovejoy geen openbaar nieuwsblad in die stad
uitgaf; zonder daarmede in het allerminst iets nadeeligs voor het
karakter of de bedoelingen van Mr. Lovejoy te willen zeggen. Alles
wat de Vergadering voor dit oogenblik verlangde, was te hooren of
Mr. Lovejoy gezind was zich aan haar verlangen te onderwerpen.

Een lid der Commissie stond op, en betuigde zijne sympathie voor
Mr. Lovejoy, dien hij voorstelde als iemand, die onder rampspoeden
gebukt ging, terwijl hij hoopte, dat men indachtig zoude zijn, dat
hij vrouw en kinderen te verzorgen had, en vertrouwde dat men hem zoo
weinig schande zou willen aandoen als mogelijk was; doch dat hij,
en zijne geheele partij met hem, de noodzakelijkheid zouden inzien
van in eene schikking te treden, en Alton te verlaten. Wat daarop
volgde, wordt hier met de woorden van Mr. Beecher verhaald, die in
de Vergadering tegenwoordig was.


    Toen broeder Lovejoy opstond om op de bovengemelde redevoering te
    antwoorden, lette ik met belangstelling, om niet te zeggen met
    angst, op zijn gelaat. Met eene kalme, rustige houding naderde
    hij het gestoelte van den Voorzitter, en sprak in den toon van
    een diep, teeder, en naauwelijks wederhouden gevoel, het volgende:

    "Ik gevoel, mijnheer de Voorzitter, dat dit het plegtigste
    oogenblik in mijn leven is. Ik vertrouw eenigermate de
    verantwoordelijkheid te gevoelen, die er in dit oogenblik op mij
    rust jegens deze mijne medeburgers, jegens de Kerk, waarvan ik
    een dienaar ben, jegens mijn vaderland en jegens God. En laat ik,
    eer ik voortga, u mogen verzoeken, om niets van hetgeen ik zeggen
    zal, als oneerbiedigheid jegens deze Vergadering te beschouwen. Ik
    koester geen zoodanig gevoelen, dat zij verre. En zoo ik niet
    altoos overeenkomstig hare wenschen spreek of handel, dan is het,
    omdat ik dit gewetenshalve niet doen kan.

    "Het is noodig dat ik de geheele zaak, zoo als ik haar begrijp,
    voor deze Vergadering bloot leg. Ik sta hier niet om over de zaak
    te redetwisten, zoo als zij door het rapport van de Commissie
    is voorgesteld. Het eenige, wat mij verwondert, is, dat de
    achtenswaardige gentleman, de Voorzitter van die Commissie, wiens
    karakter ik zeer hoogacht, hoewel de eer niet hebbende van hem
    persoonlijk te kennen,--het eenige wat mij, zeg ik, verwondert,
    is, hoe die gentleman er toe heeft kunnen besluiten om zulk een
    rapport in te leveren.

    "Mijnheer de Voorzitter, ik stem niet toe dat het de taak dezer
    Vergadering is, te beslissen of ik al dan niet een openbaar
    nieuwspapier in deze stad zal uitgeven. De heeren zijn, zoo als
    de regtsgeleerden zeggen, van een verkeerd punt uitgegaan. Ik
    heb het regt om het te doen. Ik weet, dat ik het regt heb om
    mijne gevoelens vrijelijk uit te spreken en openbaar te maken,
    alleen onderworpen aan de wetten des lands voor het misbruik
    van dat regt. Dat regt is mij door mijn Schepper gegeven, en is
    mij door de grondwet der Vereenigde Staten en van dezen Staat,
    plegtig gewaarborgd. Wat ik van u wensch te weten, is, of gij
    mij wilt beschermen in de uitoefening van dat regt, dan wel
    of ik, zoo als tot nog toe, voor persoonlijke beleedigingen en
    aanrandingen zal moeten blootstaan. Er wordt van deze besluiten
    en van de daarbij voorgestelde maatregelen gesproken als van eene
    schikking--eene schikking tusschen twee partijen. Dit is niet zoo,
    mijnheer de Voorzitter. Er is hier slechts ééne partij. Het is
    eenvoudig de vraag of de wet zal gehandhaafd worden, dan of het
    gepeupel de vrijheid zal hebben om haar, zoo als het thans doet,
    met voeten te blijven treden, door de regten van een onschuldig
    mensch ongestraft te schenden.

    "Mijnheer de Voorzitter, wat valt hier van mijne zijde te
    schikken? Hen te vergeven, die mij zoo grootelijks beleedigd
    hebben; voor hun tijdelijk en eeuwig welzijn te bidden; het heil
    van stad en staat te blijven wenschen, ondanks al het leed en den
    smaad, die ik er in ondergaan heb;--zoo men dit alles onder de
    bedoelde schikking verstaat, dan ben ik van harte genegen haar
    te maken. Mijne regten zijn schandelijk en baldadig gehoond;
    dit weet ik, gevoel ik, en kan het nimmer vergeten. Maar hen te
    vergeven, die dit gedaan hebben, dat kan ik en doe ik.

    "Maar zoo men door eene schikking verstaat, dat ik zal ophouden
    datgene te doen wat mijn pligt van mij vordert, dan kan ik
    haar niet maken. En de reden daarvoor is, dat ik God meer vrees
    dan de menschen. Geloof niet dat ik mij ligtvaardig tegen het
    algemeene gevoelen zou willen aankanten. De goede meening mijner
    medemenschen is mij dierbaar, en om hunne gunst te verkrijgen
    zou ik veel opofferen, alleen geene grondbeginselen. Wanneer mij
    gevergd wordt deze te laten varen, dan wordt mij meer gevergd dan
    ik geven mag. Men heeft het feit aangevoerd dat ik, eenige dagen
    geleden, heb aangeboden de uitgave van den Observer aan anderen
    over te laten. Dat is waar. Ik deed zulks, omdat sommigen dachten
    of zeiden dat dat blad in andere handen betere bescherming zou
    vinden. Mijn aanbod werd nogtans van de hand gewezen, en sedert
    hebben wij berigten van de vrienden en begunstigers van het blad
    in alle gedeelten van den Staat ontvangen. Allen hadden maar één
    gevoelen, en dit was, dat het blad door niemand anders dan mij kon
    worden staande gehouden. Het is derhalve eene zeer verschillende
    vraag, of ik vrijwillig, of op verzoek van vrienden, mijn post
    zal overgeven, dan wel of ik dien op den eisch van het gepeupel
    verlaten zal. Tot het eerste ben ik ten allen tijde bereid,
    wanneer de omstandigheden zulks vorderen, dewijl ik mijne
    persoonlijke wenschen of belangen nooit in strijd wil brengen
    met de zaak van dien Meester, wiens dienaar ik ben. Maar het
    laatste, wees daarvan verzekerd, zal ik NOOIT doen. God--zoo
    zeggen alle mijne broederen, en zoo denk ook ik--heeft mij in
    den weg Zijner Voorzienigheid de verantwoordelijkheid opgelegd
    van mijnen grond hier te verdedigen; en, mijnheer de Voorzitter,
    ik ben er toe besloten, dit te doen. Uit Maine, uit Massachusetts,
    uit Connecticut, uit New-York, uit Pennsylvanië,--ja, uit Kentucky,
    uit Mississippi, uit Missouri--komt eene stem tot mij, die mij
    in naam van alles, wat in den hemel of op aarde dierbaar is,
    toeroept, om standvastig te blijven; en, met Gods hulp, ZAL IK
    STANDVASTIG BLIJVEN. Ik weet, dat ik alleen sta, en dat uwer vele
    zijn. Mijne kracht zou tegen u allen weinig kunnen baten. Gij kunt
    mij verpletteren zoo gij wilt: maar ik zal op mijn post sterven,
    want ik kan noch wil hem verlaten.

    "Waarom zou ik uit Alton vlugten? Is dit geen vrije Staat? Toen ik
    te St. Louis door het gepeupel werd aangevallen, kwam ik herwaarts,
    als naar de woonplaats van wet en vrijheid. Het gepeupel heeft
    mij ook hier vervolgd, en waarom zou ik op nieuw vlugten? Waar
    kan ik veilig zijn, zoo het hier niet is? Heb ik geen regt om de
    bescherming der wetten in te roepen? Wat zou ik elders meer kunnen
    hebben? Sir, mijne vlugt zelve zou het gepeupel nog des te stouter
    maken, om mij overal te vervolgen, waar ik henen ging. Neen, Sir,
    er is geen middel, om aan het gepeupel te ontsnappen, dan het
    spoor van mijnen pligt te verlaten; en dat zal ik, met Gods hulp,
    nimmer doen.

    "Het is hier gezegd geworden, dat mijne hand tegen allen is,
    en de hand van allen tegen mij. Het laatste gedeelte van dat
    zeggen is eene maar al te smartelijke waarheid. Ik vind inderdaad
    bijkans elke hand tegen mij opgeheven; maar tegen wien in deze
    plaats is mijne hand opgeheven geweest? Ik beroep mij op allen
    hier aanwezig: wien uwer heb ik beleedigd? Wiens karakter heb ik
    belasterd? Wiens familie heb ik overlast aangedaan? Met wiens
    zaken heb ik mij bemoeid? Zoo daar iemand is, dat hij opsta en
    tegen mij getuige.--Niemand antwoordt.

    "En zeggen uwe besluiten zelve niet, dat gij tegen mijn bijzonder
    of persoonlijk karakter niets weet in te brengen? En kan iemand
    gelooven, dat, zoo daar iets tegen in te brengen ware, het
    niet geschieden zoude? Zoo ik mij in eenig opzet tegen de wet
    vergrepen heb, ben ik in deze gemeente niet zoo bemind, dat het
    bezwaarlijk vallen zou mij te overtuigen. Gij hebt geregtshoven,
    regters en jurys; zij vinden niets tegen mij. En nu komt gij bijeen
    met het doel, om een man, wiens onschuld algemeen bekend is, te
    verbannen, om geene andere oorzaak, dan dat hij denken en spreken
    durft, zoo als God en zijn geweten hem ingeven. Zal zulk eene
    handelwijze den toets van uw vaderland, van uwe nakomelingschap,
    en, bovenal, van den oordeelsdag kunnen doorstaan? Want bedenkt,
    dat de Regter, die op dien dag zal vonnissen, geen aannemer des
    persoons is. Ik smeek u, staat stil en overweegt! De tegenwoordige
    spanning zal weldra voorbij zijn; de stem des gewetens zal zich
    eindelijk doen hooren. En wanneer gij, op een of ander tijdstip
    van onbevooroordeeld nadenken, zelfs nog in deze wereld, u de
    tooneelen van dit uur te binnen brengt, dan zult gij genoodzaakt
    zijn te zeggen: "Hij sprak de waarheid; hij sprak de waarheid!"

    "Maar men heeft u tot zachtmoedigheid en medelijden vermaand, en
    om den rampspoed mijner uitbanning niet noodeloos met schande te
    verzwaren. Sir, ik verwerp zulk een medelijden. Gij kunt mij niet
    schandvlekken. Oneer, valschheid en laster hebben hun vermogen
    reeds uitgeput. Mijne schouders hebben den last gedragen, tot
    dat zij er aan gewoon zijn geworden. Gij kunt mij ophangen, zoo
    als het gepeupel de lieden uit Vicksburg ophing! Gij kunt mij aan
    een staak verbranden, zoo als het Mac Intosh te St. Louis deed,
    of gij kunt mij van lid tot lid van elkander scheuren, of mij
    in den Mississippi werpen, zoo als gij dikwijls gedreigd hebt,
    maar gij kunt mij niet schandvlekken. Ik, en ik alleen, kan mij
    schandvlekken; en de onuitwischbaarste schande zou zijn, in een
    tijd als deze, mijn Meester te verloochenen door Zijne zaak te
    verlaten. Hij stierf voor mij, en ik zou ten hoogste onwaardig
    zijn Zijn naam te dragen, wanneer ik weigerde, om, des noods,
    voor Hem te sterven!

    "Verder heeft men u gezegd, dat ik een huisgezin heb, dat op
    mijne zorg steunt, en dit heeft men als eene reden doen gelden,
    dat ik zoo zachtzinnig mogelijk wierde uitgebannen. Het is waar,
    mijnheer de Voorzitter, ik ben echtgenoot en vader; en dit is een
    der bitterste inmengsels in den lijdensbeker, dien ik geroepen
    word, om te drinken. Ik ben er toe gebragt, om de wijsheid van den
    raad des Apostels te gevoelen: "Het is beter niet te trouwen." Ik
    weet, Sir, dat ik in dezen strijd niet alleen mijn eigen leven,
    maar ook dat van anderen waag. Ik geloof niet, dat mijne vrouw ooit
    weder van den schok zal bekomen der verschrikkelijke tooneelen, die
    zij te St. Charles heeft doorgestaan. En wat gebeurde nog onlangs,
    toen ik mij naar huis begaf? De vrees voor het gepeupel, dat rondom
    de woning bijeen schoolde, had haar naar de vliering gedreven;
    en naauwelijks was ik in huis, of mijne vensters werden door de
    steenworpen van het graauw verbrijzeld, en zij zoo verschrikt,
    dat het haar dien geheelen nacht onmogelijk was te slapen of te
    rusten. Ik word gejaagd als een veldhoen op de bergen; ik word als
    een uitvaagsel in uwe Staten vervolgd, en de beschermende magt
    der wetten tegen gewelddadigheid, die zelfs door den snoodsten
    misdadiger mag worden ingeroepen, roep ik te vergeefs in.

    "Denk echter niet, dat ik ongelukkig ben. Denk niet, dat mijne
    gedane keuze mij berouwt. Terwijl alles rondom mij oproer en geweld
    is, is het vrede in mijn binnenste. Een goedkeurend geweten en
    de beloonende glimlach van God is eene volkomene vergoeding voor
    alles, wat ik verliet, en voor alles, wat ik onderga. Ja, Sir,
    ik geniet een vrede, dien niets kan verstoren. Ik slaap zacht en
    ongestoord, alleen dan uitgezonderd, wanneer de steenworpen van
    het graauw mij doen ontwaken.

    "Neen, Sir, ik ben niet ongelukkig. Ik heb de kosten berekend,
    en ben volkomen bereid, om al het mijne in de dienst van God op
    te offeren. Ja, Sir, ik gevoel het gansche gewigt van het door mij
    aangeboden offer, terwijl ik mij hier verbind, om dezen strijd tot
    het uiterste vol te houden. (Vergeef deze tranen--zij vloeijen
    onwillekeurig, en niet om mij-zelven, maar om anderen). Maar
    ik word geroepen, om vader en moeder, en vrouw en kinderen, om
    Jezus wille te verzaken; en als Zijn verklaarde belijder ben ik
    daartoe gereed. Naar het mij toeschijnt is thans de tijd daar,
    om die verbindtenis na te komen, Sir, ik durf niet uit Alton
    wegvlugten. Zoo ik het beproefde, zou ik ondervinden, dat de Engel
    des Heeren, met zijn vlammend zwaard, mij overal vervolgde, waar
    ik henen ging. Omdat ik God vrees, vrees ik niemand van allen,
    die zich in deze stad tegen mij stellen. Neen, Sir, de strijd
    is hier begonnen, en moet hier voleindigd worden. Voor God en
    voor u allen verbind ik mij hier, om hem voort te zetten, zoo
    het noodig is, tot den dood toe. Zoo ik val, dan zal mijn graf
    in Alton gedolven worden."


Lovejoy was welgemaakt van persoon, hoogst beschaafd in stem
en manieren; en het pathos van deze laatste verklaring, met den
edelsten eenvoud uitgesproken, roerde alle aanwezigen, en bragt een
diep stilzwijgen te weeg. Het was een dier oogenblikken, waarin de
gevoelens van een auditorium in de balans trillen, en één korrel ze
naar deze of gene zijde kan doen overslaan. Zoo er in dat oogenblik
een voorstel gedaan ware, om hem bijstand te verleenen, zou het
zijn doorgegaan. De betoovering werd vernietigd door een anderen
dienaar des Evangelies, die opstond en eene homilie uitsprak over de
noodzakelijkheid eener schikking, terwijl hij Mr. Lovejoy aanbeval
op het voorbeeld van Paulus te zien, die in eene mand uit een venster
te Damascus was nedergelaten; alsof Alton eene heidensche stad onder
eene despotische regering geweest ware! Nu de begoocheling eenmaal
verbroken was, werd de Vergadering woelig en driftig, terwijl het alle
mogelijke beschuldigingen op de abolitionisten regende. De Vergadering
nam de door de commissie voorgestelde besluiten aan, en weigerde
hare hulp tot handhaving der wet tegen wettelooze gewelddadigheid;
en het gepeupel begreep zeer goed, dat men het zou laten begaan, ook
wanneer het alles deed, wat het wilde. Daar het nu gebleken was, dat
Mr. Lovejoy niet wijken zoude, was de ontwikkeling van de crisis der
zaak te voorzien, wanneer zijne drukpers aan wal zou worden gebragt.

Gedurende de volgende drie dagen scheen er eene soort van reactie te
komen. Men had een der invloedrijkste leiders van de menigte hooren
zeggen, dat het vernielen van drukpersen nergens toe diende, en dat
er geld genoeg in het Oosten was, om er zich nieuwe te bezorgen,
en dat men de dweepers even zoo goed kon laten loopen.

Dit gaf de besluitelooze stedelijke autoriteiten eenigen moed, en
de vrienden van de drukpers meenden, dat, zoo zij haar eenmaal aan
wal, en veilig in het pakhuis van de heeren Godfrey en Gilman konden
krijgen, de crisis ongemerkt zou voorbijgaan. Zij zonden derhalve
eene expresse aan den kapitein om de landing der boot uit te stellen
tot drie uren in den morgen, en na een vervelend wachten gingen de
aanvoerders van het gepeupel naar huis; de pers kwam veilig aan land,
en ieder dacht dat de onrust gelukkig voorbij was. Onder dien indruk
verliet Mr. Beecher Alton, en keerde huiswaarts.

Wij zullen eenige uittreksels mededeelen uit het verhaal van
Mr. Beecher, zijne laatste ontmoeting met Mr. Lovejoy in dien nacht
vermeldende, waarin de pers aan land gekomen en geborgen was.


    Kort na het bepaalde uur voor de landing der boot, stond
    Mr. Lovejoy op, en verzocht mij met hem te gaan zien wat de
    uitslag was. De maan was ondergegaan en het was nog donker, doch
    de dag begon aan te breken; en hier en ginds scheen een licht
    door het venster van de eene of andere ziekenkamer, of van iemand
    die zeer vroeg was opgestaan. De straten waren ledig en stil,
    en het geluid onzer voetstappen kaatste van de wanden terug die
    wij voorbij gingen. Weinig vermoedde hij op dat uur den strijd
    waarvan de volgende nacht getuige zou zijn; dat deze zelfde
    straten de kreten zouden weergalmen van een razend gepeupel,
    en met zijn hartebloed geverfd zouden worden.

    Wij vonden de boot aan wal, en de pers in het pakhuis, terwijl
    men bezig was met haar naar de derde verdieping te hijschen. Wij
    verheugden ons allen dat er geene volksbeweging had plaats
    gehad, en de pers in veiligheid was; en allen meenden nu, dat
    het gevaar voorbij was. Wij waren verzekerd, dat het pakhuis
    door zoo weinige menschen als wij persoonlijk in volksoploopen
    hadden bezig gezien, niet stormenderhand kon overweldigd worden;
    en al wilde de meerderheid der burgers de pers dan ook al niet
    helpen verdedigen, zoo vreesden wij toch niet, dat zij in een
    aanval op haar zouden mededoen. Die meening was zoo sterk, dat
    men zeer weinige menschen genoegzaam achtte, om de pers voortaan
    te bewaken; en men kwam overeen, dat het gezelschap in sectiën
    van zes man zou verdeeld worden, om bij toerbeurten des nachts de
    wacht te houden. Daar zij den ganschen nacht niet geslapen hadden,
    boden Mr. Lovejoy en ik ons aan, om ons tot aan den morgen met
    de bewaking der pers te belasten; en zij gingen huiswaarts.

    Weldra begon de morgen aan te lichten; en dien morgen zal ik
    nooit vergeten. Wie, die ooit aan de oevers van den magtigen
    stroom gestaan heeft, die toenmaals voorbij mij heenrolde, kan
    de verhevene aandoeningen vergeten, die zijn hart deden kloppen,
    terwijl hij in zijne verbeelding de kanalen van gemeenschap
    trok, door hem en zijne takken door de onbegrensde gewesten dezer
    westelijke wereld geopend? Ik dacht aan toekomstige eeuwen, en aan
    de ontelbare millioenen, die aan dezen trotschen stroom zouden
    wonen; en dat niets dan de waarheid hen zou vrij maken. Nimmer
    gevoelde ik zoo zeer de waarde van het regt, waarvoor wij streden,
    om die waarheid onbelemmerd te onderzoeken en onbevreesd te
    verkondigen. O, hoe verheven is de zedelijke magt! Door haar is
    het, dat God het heelal bestuurt. Door haar zal Hij de natiën
    bevrijden.

    Ik begaf mij naar het dak en beklom het hoogste punt van den
    muur. De naderende dag begon den hemel en de rivier te bepurperen,
    en de bedrijvige woeligheid van den ambachtsman begon zich reeds
    te laten hooren. Met vreugde staarde ik op de tooneelen beneden
    mij. Ik gevoelde, dat er zonder bloedstorting een veldslag voor
    God en de waarheid gewonnen was, en dat Alton van eeuwige schande
    bevrijd was. En toen de langs hoe meer naderende dag den geheelen
    omtrek begon te verlichten, toen dacht ik aan die veel heilrijker
    zon, die thans aan de wereldkim begon te rijzen, en haar weldra
    in stroomen van schitterend licht zou doen baden.

    Ook broeder Lovejoy was gelukkig. Hij was niet in verrukking;
    hij was rustig en bedaard, doch zijn gelaat drukte het gevoel
    zijner ziel uit. Het was eene kalme en rustige vreugde, want Hij
    vertrouwde van God, dat de strijd gewonnen was, en dat de banier
    eener ontboeide drukpers over dien trotschen stroom golven zoude.

    IJdele hoop! Hoe spoedig zou zij in het graf eens martelaars
    begraven worden! IJdel, zeide ik? Neen: zij is niet ijdel. Hij
    spreekt nog, al is hij gestorven; en eene vereenigde wereld kan
    zijne stem nooit tot zwijgen brengen.


Het einde van het treurspel is spoedig verhaald. Eene vrijwillige
compagnie, waartoe Lovejoy behoorde, vormde zich onder den mayor, tot
bescherming der wet. Den volgenden avond, om tien uren, bestormde het
gepeupel het gebouw. Het pakhuis bestond uit twee steenen gebouwen in
één blok, met deuren en vensters aan beide einden, maar zonder vensters
aan de zijden. Het dak was van hout. Gilman opende de eind-deur van
de derde verdieping, en vroeg wat men verlangde. Zij eischten de
pers. Hij weigerde haar over te leveren, en verzocht hen ernstig,
zich zonder gewelddadigheden te verwijderen, met de verzekering dat,
nadien het eigendom aan hunne bewaring was toevertrouwd, zij het
met gevaar van hun leven zouden verdedigen. Na eenige vruchtelooze
pogingen, schreeuwde het gepeupel, dat men het dak zou in brand
steken. Mr. Lovejoy begaf zich met eenige anderen naar buiten, om
het voor dien aanval te beveiligen, en werd door iemand uit den hoop
voorbedachtelijk ter neder geschoten. Na deze verwonding behield hij
nog naauwelijks kracht genoeg, om naar het pakhuis terug te keeren,
klom ééne verdieping op, viel, en blies den adem uit.

Die binnen waren, beproefden nu te capituleren, doch dit werd al
vloekende door het graauw geweigerd, dat het pakhuis dreigde te
verbranden, en hen neder te schieten, zoo zij er uit kwamen. Ten
laatste werd het gebouw werkelijk in brand gestoken, en zij vlugtten
naar buiten, terwijl het gepeupel op hen vuurde. Zoo eindigde het
Altonsche treurspel.

Toen de edele moeder van Lovejoy zijn dood vernam, zeide zij: "Het is
wel. Liever had ik, dat hij zóó stierf, dan dat hij zijne beginselen
verzaakte!" Zoo lang het zulke moeders bezit, is Amerika nog niet
verloren. Was zij niet gezegend, die zulk een zoon op dusdanige wijze
kon afstaan? Wie was die vrouw, welke God voor de gezegendste onder
de vrouwen verklaarde? Was zij het niet, die haren dierbaarste zag
kruisigen? Zoo geheel anders ziet God, dan de menschen!



HOOFDSTUK IV.

DE DIENSTBAARHEID IN DE EERSTE CHRISTENKERK, MET DE AMERIKAANSCHE
SLAVERNIJ VERGELEKEN.

    "Look now upon this picture!--and on this."

                                            Hamlet.


Het is de standvastige bewering van die belijders der Godsdienst
in het Zuiden, die de slavernij volhouden, dat zij, met betrekking
tot deze, op dezelfde wijze te werk gaan, als Christus en zijne
Apostelen. Beschouwen wij derhalve de handelwijze van Christus en
zijne Apostelen, zoowel als den aard van het koningrijk door hen
gegrondvest, en zien wij wat er van de zaak is.

Napoleon zeide eens: "Alexander, Cæsar, Karel de Groote, en ik,
hebben rijken gesticht; doch waarop steunde de schepping van ons
genie? Op geweld. Jezus Christus alleen stichtte zijn Rijk op LIEFDE."

De begeerte om in magt, rang en vermogen boven anderen te zijn,
is eene der diepste in de menschelijke natuur. Zoo er iets is wat
den mensch van andere schepselen onderscheidt, dan is het dat hij een
onderdrukkend dier par excellence is. Op dit beginsel, zoo als Napoleon
opmerkte, zijn alle Rijken gegrond geweest; en aan het denkbeeld om
op eenige andere wijze een Rijk te grondvesten, was zelfs nog nimmer
gedacht geworden, toen Jezus van Nazareth verscheen.

Toen de rustige Galileër, door den nederdalenden Geest gekroond en
verheerlijkt, uit de wateren van den Jordaan opsteeg, en begon te
prediken, zeggende: "Het Koningrijk Gods is nabij gekomen," welke
verwachtingen wekte Hij toen niet? De hoofden der menschen waren vol
van legers die er te gebieden, van landstreken die er te veroveren,
van kabinetten die er te vormen, van staatsambten die er uit te
deelen zouden zijn. Er viel niet aan te twijfelen dat Hij hen dat
alles bezorgen konde, want bezat Hij geene wonderkracht?

Het was daarom, dat Jezus van Nazareth zeer populair was, en geheele
scharen tot zich trok.

Uit dezen koos Hij zich, uit de geringste standen, twaalf mannen van
de beste en eerlijkste karakters die hij vinden konde, die Hij tot
zijne onafscheidelijke medgezellen maken, en, door zijne symphatie
en vriendschap, tot de geschiktheid vormen wilde om zijne denkbeelden
te ontvangen en aan de menschen mede te deelen.

Maar ook zij, hoe opregt en eenvoudig van harte zij ook wezen mogten,
waren door de algemeene ondeugd des menschdoms verblind en betooverd;
en, al beminden zij Hem ook uit den grond hunner ziel, toch sloegen
zij altoos nog het oog op de ambten en rangen die Hij zou uitdeelen,
wanneer, volgens hunne verwachting, dat wonderdadig koningrijk in
zijn luister verschijnen zou.

Terwijl zijn hart worstelde en arbeidde, en zich door nachten vol
gebeden sterkte om verlating, verraad, verloochening, verwerping en
een schandelijken dood te gemoet te gaan--al hetwelk zijn geliefd
volk hem zou aandoen--voerden zij steeds dwaze twisten over de ambten
in het nieuwe koningrijk. Andermaal en nogmaals zeide hij hen met de
duidelijkste woorden, dat zoo iets volstrekt niet te verwachten was;
dat er geen ander onderscheid in zijn koningrijk zijn zoude dan het
onderscheid van smart, lijden en zelfverloochening, tot heil der
menschen vrijwillig te ondergaan.

Zijne woorden schenen hen een ijdel verhaal toe. Inderdaad beschouwden
zij Hem als eene soort van mythe,--eene verborgenheid,--een vreemd,
bovennatuurlijk, onverklaarbaar wezen, dat altoos in gelijkenissen
sprak, en dingen zeide die zij niet verstaan konden.

Aan ééne zaak nogtans kleefden zij vast: Hij was een koning--Hij zou
een koningrijk hebben; en Hij had hen gezegd dat zij zitten zouden
op twaalf troonen, rigtende de twaalf geslachten Israëls.

En toen Hij nu opging naar Jeruzalem om te sterven; toen de
zielsangst, waarmede Hij reeds lang van verre geworsteld had,
bijkans rakelings genaderd was, en Hij stil en afgetrokken voor
hen uitging, tusschenbeide afgebrokene gezegden tot hen rigtende,
naar wier beteekenis zij schroomden te vragen--toen bragten zij,
die achter hem wandelden, den tijd te loor met den gewonen twist
"wie hunner de grootste zou zijn."

De moeder van Jacobus en Johannes kwam tot Hem, en brak zijne
treurige mijmering af door eene zekere zaak van hem te begeeren--dat,
namelijk, hare beide zonen, de een aan zijne regter- en de ander
aan zijne linkerhand zitten mogten, als eerste staatsdienaars in
het nieuwe koningrijk. Met het treurige, verreziende oog nog steeds
op Gethsémané en Calvarië gevestigd, zeide Hij: "Gij weet niet wat
gij begeert. Kunt gij den drinkbeker drinken dien Ik drinken zal,
en met den doop gedoopt worden waarmede Ik gedoopt word?"

Jacobus en Johannes waren beide ten volle verzekerd dat zij dit
konden. Zij waren gewillig om voor de zaak des koningrijks te
strijden. De andere tien namen zulks zeer kwalijk. Waren zij er niet
even gewillig toe als Jacobus en Johannes? En zoo streden zij onder
elkanderen.

Maar Jezus riep hen tot zich, en zeide: "Gij weet dat de oversten der
volkeren heerschappij voeren over hen, en de grooten gebruiken magt
over hen. Doch alzoo zal het onder u niet zijn; maar zoo wie onder u
zal willen groot worden, die zij uw dienaar, en zoo wie onder u zal
willen de eerste zijn, die zij uw dienstknecht. Gelijk de Zoon des
menschen niet is gekomen om gediend te worden, maar om te dienen,
en zijne ziel te geven tot een rantsoen voor velen."

Laat ons nu tot eene andere week in deze geschiedenis overgaan. De
discipelen hebben hunnen meester in triomf Jeruzalem zien binnen
trekken, onder de vreugdekreten der menigte. Een onbeschrijfelijk
iets in zijn voorkomen en wijze van doen, overtuigt hen dat er
eene groote crisis op handen is. Hij wandelt onder de menschen als
een nedergedaalde God. Nooit waren zijne woorden zoo krachtig en
doordringend geweest. Nooit waren er woorden op aarde gesproken,
zoo vol geest en gloed als die van de laatste week uit het leven
van Christus. Al de ijver, al de vurigheid en beeldrijkheid der
oude profeten schenen uit den dooden verrezen te zijn, verhemeld
en verheerlijkt in den persoon van dezen Jezus. Zij durven Hem
niet vragen, doch zijn er nu van verzekerd dat het koningrijk zal
worden opgerigt. Zij voelen, in de schokken van die krachtige ziel,
dat een groote tijdkring geëindigd is, en eene nieuwe periode in de
wereldgeschiedenis aanvangt. Misschien zal op dit zelfde Paaschfeest de
tijd gekomen zijn dat de wonderdadige banier ontplooid, en het nieuwe,
onsterfelijke koningrijk zal worden uitgeroepen. Op nieuw worden de
eerzuchtige verlangens wakker. Dit nieuwe koningrijk zal rangen en
waardigheden hebben. En wie zullen er mede bekleed zijn? Terwijl alzoo
hun Heer in gepeinzen verdiept zit, en in Zijnen geest dat eenvoudige
gebod van liefde overdenkt, dat Hij als grondwet van Zijn koningrijk
zal vaststellen, wordt er wederom verhaald: "En daar werd ook twisting
onder hen, wie van hen scheen de meeste te zijn."

Ditmaal berispt Jezus niet. Hij laat geen ongeduld, geen tegenzin,
geen misnoegen blijken. Wat doet hij dan? Hoor wat Johannes zegt:

"Jezus, wetende dat de Vader Hem alle dingen in de handen gegeven had,
en dat Hij van God uitgegaan was, en tot God henen ging, stond op van
het avondmaal, en leide zijne kleederen af, en nemende een linnen doek,
omgordde zichzelven. Daarna goot Hij water in het bekken, en begon
de voeten der discipelen te wasschen, en af te droogen met den linnen
doek, waarmede hij omgord was." "Als Hij dan hunne voeten gewasschen,
en zijne kleederen genomen had, zat Hij wederom aan, en zeide tot hen:
Verstaat gij wat Ik ulieden gedaan heb? Gij heet mij Meester en Heer,
en gij zegt wel, want Ik ben het. Indien dan Ik, de Heer en de Meester,
uwe voeten gewasschen heb, zoo zijt gij ook schuldig elkanders voeten
te wasschen; want Ik heb u een voorbeeld gegeven, opdat gelijkerwijs
Ik u gedaan heb, gijlieden ook doet."

"Voorwaar, voorwaar zeg ik u, een dienstknecht is niet meerder dan
zijn heer, noch een gezant meerder dan die hem gezonden heeft. Indien
gij deze dingen weet, zalig zijt gij zoo gij dezelve doet."

Hier dan hebben wij den Koning, en de grondwet van het Koningrijk. De
koning op de knieën, aan de voeten zijner dienaren, den laagsten
huiselijken dienst verrigtende, met de aankondiging: "Ik heb u een
voorbeeld gegeven, opdat gelijkerwijs Ik u gedaan heb, gijlieden
ook doet."

En toen, na de uitstorting des Heiligen Geestes, al deze onsterfelijke
woorden van Christus, die als een dood zaad in de harten hadden
gelegen, leven en wasdom ontvingen, en tot een hemelschen bloei zich
ontwikkelden, toen werden deze twaalf mannen, elk in het zijne, een
andere Jezus, vervuld met den geest van Hem die ten hemel gevaren
was. De eerste Kerk, als door hen geordend, was eene broederschap van
strikte gelijkheid. Er was geen strijd meer wie de meeste zijn mogt; de
eenige strijd was, wie het meeste dienen en dulden zou. De Christelijke
Kerk was een imperium in imperio; zich voor het uitwendige aan de
wetten des lands onderwerpende, doch inwendig een hooger burgerschap
belijdende, en aan hoogere wetten gehoorzamende. Zij waren dood voor
de wereld, en de wereld voor hen. Hare gebruiken waren niet hunne
gebruiken, hare betrekkingen niet hunne betrekkingen. Al de gewone
betrekkingen des levens, zoodra zij in de Kerk van Christus overgingen,
ondergingen eene plotselinge, onsterfelijke verandering; zoodat de
herschapene betrekking niet meerder naar de oude en heidensche geleek,
dan het verheerlijkte, in onverderfelijkheid opgewekte ligchaam naar
het sterfelijke dat in verderfelijkheid gezaaid was. De betrekking
des huwelijks was van eene tirannische heerschappij van de sterkere
sekse over de zwakkere, in eene teedere vereeniging overgegaan, die
ten zinnebeeld strekte van de betrekking van Christus tot de Kerk. De
betrekking van ouder en kind, van de ruwe trekken der heidensche wet
gezuiverd, werd een gepast zinnebeeld van de liefde des hemelschen
Vaders; en de betrekking van meester en dienaar werd op dezelfde
wijze tot eene vrijwillige betrekking tusschen twee gelijke broederen
verfijnd, waarin de dienaar zijne pligten, als jegens den Heer,
getrouw vervulde, en de meester hem eene redelijke vergelding voor
zijne diensten gaf.

Niemand heeft er ooit aan getwijfeld dat eene betrekking zoo als
deze, eene onschuldige betrekking was. Zij bestaat in alle vrije
Staten. Het is de in de verschillende afdeelingen des levens algemeen
bestaande betrekking tusschen hem die eenen anderen bezigt, en hem
die gebezigd wordt. Het is waar, dat de wettige daad van bevrijding
nooit van den meester gevergd werd; en waarom? Omdat de aard van het
koningrijk zelve, waarin meester en slaaf waren overgegaan, dezen
laatsten reeds bevrijdde. Een meester behoeft geene schriftelijke
akte van bevrijding te geven, wanneer hij zijne slaven in Canada,
of zelfs maar in New-York of Pennsylvanië brengt. Het oogenblik
waarin meester en slaaf te zamen op dien bodem staan, verandert hunne
geheele betrekking jegens elkander. De meester moge meester blijven,
en de dienaar dienaar; maar, volgens de grondwet van den Staat dien
zij betreden hebben, moet de dienst eene vrijwillige dienst van de
zijde des dienaars zijn, en de meester is er eene billijke vergelding
voor schuldig. Toen het water des doops meester en slaaf besprengde,
kwamen zij beide te zamen onder de groote grondwet van Christus'
koningrijk, welke is deze:

"Zoo wie onder u zal willen groot worden, die zij uw dienaar, en zoo
wie onder u zal willen de eerste zijn, die zij uw dienstknecht." Onder
zulk eene wet ontving de dienstbaarheid waarde, en werd eervol gemaakt,
doch de slavernij werd eene onmogelijkheid.

Dat de Kerk in haar wezen, en uit hare eigene natuur, zulk eene
instelling van gelijkheid, broederschap, liefde en vrijheid was, die
het bestaan van den slaaf, als zoodanig, tot eene tegenstrijdigheid
en onmogelijkheid maakte, is blijkbaar uit de algemeene strekking
en bedoeling van al de apostolische schriften, inzonderheid die
van Paulus.

En deze beschouwing is niet het gevolg eener drooge ontleding van
Grieksche woorden, of kleingeestige uitpluizing der beteekenis van het
woord doulos, maar van een wegslependen stroom van dien hemelschen,
onwederstaanbaren geest van leven en liefde, die uit elke beschrijving
der Christelijke Kerk ademt.

Tot allen, hetzij slaven of vrijen, rigt de Apostel deze bezielende
woorden: "Één ligchaam is het, en één Geest, gelijkerwijs ook gij
geroepen zijt tot ééne hope uwer beroeping: Één Heer, één geloof,
één doop, één God en Vader van allen, die daar is boven allen, en door
allen, en in u allen." "Want door Hem hebben wij alle den toegang door
éénen Geest tot den Vader." "Zoo zijt gij dan niet meer vreemdelingen
en bijwoners, maar medeburgers der heiligen, en huisgenooten Gods:
gebouwd op het fondament der Apostelen en Profeten, waarvan Jezus
Christus is de uiterste hoeksteen." "Want gij zijt allen kinderen Gods
door het geloof in Christus Jezus. Daarin is noch Jood noch Griek:
daarin is noch dienstbare noch vrije: daarin is geen man en vrouw;
want gij allen zijt één in Christus Jezus." "Want gelijk het ligchaam
één is en vele leden heeft, en al de leden van dit ééne ligchaam,
vele zijnde, maar één ligchaam zijn, alzoo ook Christus. Want ook
wij allen zijn door éénen Geest tot één ligchaam gedoopt, hetzij
Joden, hetzij Grieken, hetzij dienstknechten, hetzij vrijen: en
wij zijn allen tot éénen Geest gedrenkt. En indien één lid lijdt,
zoo lijden al de leden mede; en indien één lid verheerlijkt wordt,
zoo verblijden zich al de leden mede."

Het was de theorie van deze gezegende en goddelijke eenheid, dat welke
gave, of meerderheid, of voordeel, door één lid bezeten werd, deze ook
door elk lid werd bezeten. Daarom zegt Paulus tot hen: "Want alles is
het uwe. Hetzij Paulus, hetzij Apollos, hetzij Céfas, hetzij leven,
hetzij dood, hetzij tegenwoordige, hetzij toekomende dingen; zij zijn
allen uwe; doch gij zijt van Christus, en Christus is van God."

Na de Kerk dus als een levend, onafscheidelijk vereenigd ligchaam
te hebben voorgesteld, bezigt de Apostel een nog sterker en
indrukwekkender zinnebeeld. De Kerk, zegt hij, is één ligchaam, en
dat ligchaam is de volheid van Hem, die alles in allen vervult. Dat
is, Hij die alles in allen vervult, wil deze Kerk als tot deelgenoot
en wederhelft van zich-zelven maken, zoo als eene vrouw van haren
echtgenoot. Van dat ligchaam van geloovigen wordt gesproken als
van eene geestelijke bruid; in de wereld, doch niet van de wereld;
onbevlekt, goddelijk, onsterfelijk; uit den dood der zonde opgewekt
tot nieuwheid des levens, vrijgekocht door het bloed haars Heeren,
en die Hem, ten laatsten dage, zal worden voorgesteld als eene
verheerlijkte Kerk, zonder vlek of rimpel, of iets dat verontreinigt.

Een teeder en geheimzinnig medegevoel (sympathie) wordt verondersteld
deze Kerk te doordringen, zoo als dat teeder en geheimzinnig
zenuwenweefsel dat over het menschelijk ligchaam is uitgebreid;
het geringste lid kan niet lijden, zonder dat het geheele ligchaam
smartelijk wordt aangedaan. Zoo zegt Paulus, die zelf eene volkomene
verwezenlijking van deze schoone theorie was: "Wie is er zwak, dat ik
niet zwak ben? Wie wordt er geërgerd, dat ik niet brande?" "Denwelken
gij vergeeft, dien vergeef ik ook."

Maar meer nog, individuëele Christenen ontvingen op ernstigen,
plegtigen toon, de herinnering: "Of weet gij niet dat uw ligchaam een
tempel is des Heiligen Geestes, die in u is, dien gij van God hebt,
en dat gij uwes zelfs niet zijt?" En wederom: "Want gij zijt de Tempel
des levenden Gods: gelijkerwijs God gezegd heeft: Ik zal in hen wonen,
en Ik zal onder hen wandelen." En deze zoo verhevene taal werd in die
dagen niet als loutere praal van welsprekendheid beschouwd, maar was
de altoos aanwezige innerlijke bewustheid der ziel.

Iedere Christen werd jegens zijne broederen tot een voorwerp van
geheiligden eerbied gemaakt, als de tempel des levenden Gods. De
ziel van elken Christen werd in eerbiedige stilte gesust, en
tot waakzaamheid, zorgvuldigheid en heiligheid aangespoord, door
de bewustheid van een inwonenden God. Daarom bezigde Ignatius,
die om zijne uitnemende vroomheid, par excellence, door zijne Kerk
"Theophorus, de God-drager" genoemd werd, toen hij voor keizer Trajanus
stond, de volgende merkwaardige taal: "Niemand kan Theophorus een
boozen geest noemen, want, daar ik Christus, den Koning des Hemels,
in mijn hart draag, breng ik de listen en kunstgrepen der booze
geesten ten onder."

"Wie is dan de God-drager?" vroeg Trajanus.

"Hij, die Christus in zijn hart draagt," was het antwoord.

"Meent gij Hem, wien Pontius Pilatus heeft doen kruisigen?"

"Er is er maar één, en dien meen ik," hernam Ignatius.

"Draagt gij dan den gekruisigde in uw hart?" vroeg Trajanus.

"Zoo is het," zeide Ignatius; "want er is geschreven: Ik zal in hen
wonen en in hen blijven."

Zoo volkomen was de vereenzelviging van Christus met den individuëelen
Christen in de Eerste Kerk, dat het eene gemeenzame wijze van
uitdrukking was, van eene den geringsten Christen aangedane beleediging
te spreken als van eene beleediging, Christus zelven aangedaan. Zoo
zegt Paulus: "Doch gijlieden, alzoo tegen de broeders zondigende,
en hunne zwakke conscientie kwetsende, zondigt tegen Christus." En
van zich-zelven zegt hij: "Ik leef, doch niet meer ik, maar Christus
leeft in mij."

Lees ook het volgende uit een brief, door Cyprianus, Bisschop van
Carthago, aan eenige arme Numidische Kerken geschreven, die zich tot
hem gewend hadden met de bede om eenige hunner leden uit de slavernij
onder de aangrenzende stammen der barbaren te verlossen. (Neander,
Gedenkwaardigheden, 1ste deel, bladz. 100 der Nederduitsche vertaling.)


    "Wij konden de gevangenschap der broeders niet anders aanzien
    dan als onze eigene, hun lijden niet anders dan als ons eigen,
    daar wij met elkander tot één ligchaam verbonden zijn, en daar
    niet alleen de liefde, maar ook een eigenaardig godsdienstig
    belang ons moet aansporen en in staat stellen, om de broeders,
    die leden van ons eigen ligchaam zijn, los te koopen. Want daar
    de Apostel zegt: "Weet gij niet dat gij Gods tempel zijt, en de
    Geest van God in u woont," zoo moesten wij, als de liefde ons niet
    genoeg kon aansporen om de broeders te helpen, in dit geval toch
    bedenken dat er tempelen Gods gevangen zijn, en wij mogten deze
    tempelen Gods door ons dralen niet langer in de gevangenschap
    laten; wij moesten met al onze krachten door onze gehoorzaamheid
    ons het welgevallen van Christus, onzen Regter, onzen Heer en God,
    zoeken te verwerven. Want daar de Apostel Paulus zegt: zoo velen
    uwer gedoopt zijn, die hebben Christus aangedaan, zoo moeten wij
    in onze gevangene broeders dien Christus voor ons zien, die ons
    uit het gevaar van gevangenschap losgekocht, en ons uit gevaar
    des doods verlost heeft. Wij moesten ons gedrongen gevoelen om
    Hem, die ons uit de kracht des Satans bevrijd heeft, en die nu
    in ons blijft en woont, uit de handen der barbaren te verlossen,
    om voor eene kleine som gelds Hem los te koopen, die ons door zijn
    kruis en bloed losgekocht heeft; en die dit daarom laat gebeuren,
    opdat ons geloof beproefd worde.


En omdat nu het Grieksche woord doulos een slaaf kan beteekenen,
en omdat het blijkt dat er in de Christelijke Kerk menschen waren,
douloi genaamd, zal deze of gene, in strijd met den geheelen geest
dezer schoone instelling, misschien willen beweren dat deze lieden
werkelijk als slaven beschouwd werden in den zin der Romeinsche en
Amerikaansche wet? Van alle lompe, averegtsche, moedwillige domheden,
is deze wel de domste. Toegegeven dat Christelijke meesters bedienden
hadden die men douloi noemde, zoo als het duidelijk genoeg is dat
men zulks deed, is het dan niet blijkbaar dat het woord douloi de
beteekenis gekregen had van iets, dat in de Christelijke Kerk zeer
verschilde met hetgeen het in de Romeinsche wet beteekende? Het
was de taak der Apostelen niet, nieuwe woordenboeken te maken;
zij veranderden geene woorden--zij veranderden zaken. De gedoopte,
herborene, nieuw geschapene doulos, van één ligchaam en éénen geest
met zijnen meester, met dezen één gemaakt, zoo als Christus één is
met den Vader, en, met zijnen meester, een lid van die Kerk welke de
volheid van Hem is die alles in allen vervult:--was zijne betrekking
tot zijn Christelijken meester gelijk aan die van den Amerikaanschen
slaaf tot zijn meester? Zou hij, die zijn zwaksten broeder als één met
Christus beschouwde, zijn broeder als een roerend goed bezitten? Kon
hij Christus als roerend goed bezitten? Kon hij Christus voor geld
verkoopen? Kon hij den tempel des Heiligen Geestes als zijn eigendom
bezitten, en in goeden ernst zijn regt verdedigen om dien naar
welgevallen te verkoopen, te verpanden of te verhuren, zoo als dat regt
in de slaven-houdende Staten van Amerika op den kansel beweerd wordt?

Wat zou men bij zulk eene leer gezegd hebben, wanneer zij in de
Christelijke Kerk ware voorgedragen geworden? Elk der leden zou zijne
ooren toegestopt, en uitgeroepen hebben: "Judas!" Zoo de vloek over hem
werd uitgesproken, die meende dat de gave des Heiligen Geestes voor
geld te koop was, wat zou er dan van hem gezegd zijn geworden, die
meende dat de tempel des Heiligen Geestes zelve gekocht en verkocht,
en Christus de Heere eene koopwaar kon worden? Er was nimmer sprake
van zulk een denkbeeld. Het kon niet wederlegd zijn geworden, want
het heeft nooit bestaan. Het was een ongehoord ja ondenkbaar werk des
duivels, hetwelk Paulus zelfs niet eenmaal als mogelijk beschouwde,
dat de eene Christen een regt kon beweren om den anderen Christen als
koopwaar te bezitten, en handel te drijven in de "leden des ligchaams,
het vleesch en been" van Christus. Zulk een afgrijselijk denkbeeld
heeft de onschuld der Christenkerk zelfs niet in hare gedachten
bevlekt.

De vermaningen, door Paulus aan Christelijke meesters en dienstknechten
gegeven, toonen genoegzaam welk eene heiligende verandering de
instelling ondergaan had. In den eersten brief aan Timotheus geeft
Paulus de volgende vermaningen, eerstelijk aan hen die heidensche,
en vervolgens aan hen die Christelijke meesters hebben. Die met
betrekking tot heidensche meesters wordt aldus uitgedrukt: "De
dienstknechten, zoo velen als er onder het juk zijn, zullen hunne
heeren aller eere waardig achten, opdat de naam Gods en de leer niet
gelasterd worde." In het volgende vers wordt aan de dienstknechten
van Christelijke meesters de vermaning gegeven: "En die geloovige
heeren hebben, zullen ze niet verachten, omdat ze broeders zijn:
maar zullen ze te meer dienen omdat zij geloovig en geliefd zijn,
als die dezer weldaad mede deelachtig zijn."

Let nu eens op het contrast tusschen deze vermaningen. De dienstknecht
van den heidenschen meester wordt gezegd onder het juk te zijn,
hetwelk klaarblijkelijk insluit dat de dienstknecht van den
Christelijken meester niet onder het juk was. De dienstknecht
van den heidenschen meester was onder de strenge Romeinsche wet;
de dienstknecht van den Christelijken meester is een gelijke, en
een broeder. Onder deze omstandigheden wordt den dienstknecht van
den heidenschen meester gehoorzaamheid bevolen, ter aanbeveling
van de Christelijke godsdienst. Aan de andere zijde wordt den
dienstknecht van den Christelijken meester bevolen zijnen meester
niet te verachten omdat hij zijn broeder is; maar hij behoort hem
te gehoorzamen omdat zijn meester een geloovige en geliefde is, een
deelgenoot van dezelfde heerlijke hoop als hij zelf. Verondersteld
nu eens dat een geestelijke, op eene katoen-plantaadje gebezigd,
waar de meeste leden der plantaadje--zoo als wij onderrigt zijn dat
somtijds het geval is--leden zijn van dezelfde Christelijke Kerk als
hun meester, de slaven tot zich zou roepen, en hen aldus toespreken:
"Nu, jongens, ik wil niet dat gij uw meester verachten zult omdat
hij uw broeder is. Het is waar dat gij allen één zijt in Christus
Jezus; daar is hier geen onderscheid; daar is Jood noch Griek, neger
noch blanke, slaaf noch vrije, maar gij alle zijt broeders,--alle te
zamen ledematen van Christus, en erfgenamen van hetzelfde Koningrijk;
maar gij moet uw meester uit dien hoofde niet verachten, gij moet
hem als een broeder beminnen, en gewillig zijn om alles te doen wat
gij kunt om hem te dienen, omdat gij ziet dat hij een deelgenoot is
van dezelfde weldaad als gij, en de Heer hem even zeer bemint als
u." Zou zulk eene toespraak niet eene zekere mate van verbazing,
zoo wel bij den meester als bij de slaven wekken; en doet het
feit dat zij ongerijmd schijnt, het niet in het oog vallen dat de
betrekking van den slaaf tot zijnen meester onder de Amerikaansche
wet zeer onderscheiden is van hetgeen zij in de Christelijke Kerk
was? Doch laat ons een anderen tekst aanhalen, dien slaven-eigenaars
zoo gaarne in hun voordeel trekken. In Colossensen III: 22-24 en IV:
1 staat geschreven: "Gij dienstknechten, zijt in alles gehoorzaam uwen
heeren naar den vleesche, niet met oogendiensten als menschenbehagers,
maar met eenvoudigheid des harten, vreezende God, en al wat gij doet,
doet dat van harten als den Heere, en niet den menschen; wetende dat
gij van den Heere zult ontvangen de vergelding der erfenis; want gij
dient den Heere Christus." "Gij heeren, doet uwen dienstknechten regt
en gelijk, wetende dat ook gij eenen Heer hebt in de Hemelen."

Nu is er in deze vermaningen aan dienstknechten toch wel niets,
hetwelk bewijzen zoude dat zij slaven waren in de beteekenis der
slaven-wet, als roerend goed namelijk; want zij zijn even zeer
toepasselijk op elken bediende in Oud en Nieuw Engeland; maar in de
vermaning aan hunne meesters is iets hetwelk bewijst dat zij door
de Kerk niet als roerend goed beschouwd werden, omdat den meester
bevolen wordt hen te geven wat regt en gelijk is, als eene belooning
voor hunne diensten. Van de woorden "regt en gelijk" beteekent "regt"
datgene wat hen wettig toekomt, en "gelijk" datgene wat op zichzelve
regtmatig is, ook al wordt het niet door de wet voorgeschreven.

Maar nu bezitten wij het onbetwijfelbare getuigenis van alle wettige
autoriteiten over de Amerikaansche slavenwet, dat de Amerikaansche
slavernij geene aanspraak maakt van gegrond te zijn op hetgeen "regt"
of op hetgeen "gelijk" is. Zoo zegt de regter Ruffin: "Het kan alleen
in het afgetrokkene gevraagd worden of deze of gene magt van den
meester met het regt overeenkomstig is. Het antwoord zou waarschijnlijk
de eene met de andere wegvegen;" en dit beginsel, zoo ondubbelzinnig
door den regter Ruffin uitgesproken, is, zooals wij gezien hebben,
in alle redeneringen over de slavernij en de slavenwet, reeds
voorlang volkomen toegegeven. Er wordt maar zeer weinig regtsgeleerde
scherpzinnigheid vereischt, om te zien dat de invoeging dezer woorden
van Paulus in de wet van den eenen of anderen Staat, eene practische
vernietiging der slavernij in dien Staat zou medebrengen.

Maar, zegt men, Paulus heeft Onesimus aan zijn meester terug
gezonden. Het is waar! maar hoe? Toen, tot onze eeuwige schaamte en
schande, de verschrikkelijke wet tegen de gevlugte slaven in Boston
ten uitvoer gebragt werd, en de Wieg der Vrijheid zelve van het
gekerm der slaven weêrgalmde, en menschen, hardvochtiger dan Saulus
van Tarsus, de Kerk ten plunderbuit maakten, in de huizen drongen,
mannen en vrouwen grepen en ze in de gevangenis wierpen, toen geheele
kerken van onschuldige Christenen opgebroken, en deze als kudden van
sidderende schapen verstrooid werden; toen echtgenooten en vaders van
hunne huisgezinnen werden afgerukt, en moeders, met arme hulpelooze
kinderen, te middernacht, met bloedende voeten, door sneeuw en ijs,
naar Canada vloden;--te midden van deze tooneelen, die Amerika tot
een spreekwoord en eene uitfluiting onder alle natiën gemaakt hebben:
toen heeft men mannen, Christenen, dienaren zelfs van Jezus' Evangelie
gevonden, die--helaas, dat dit ooit moest worden opgeteekend!--op
den kansel staande, in den naam en uit het gezag van Christus, deze
gruwelen goedkeurden en regtvaardigden, en dezen allerbeminnelijksten
en allereenvoudigsten brief van Paulus misbruikten om deze ongehoorde
afgrijselijkheden te verdedigen!

Hij die zeide: "Wie is er zwak, dat ik niet zwak ben? wie wordt
er geërgerd, dat ik niet brande?"--hij, die den bekeerden slaaf
zijne ingewanden, zijnen zoon noemde, dien hij in zijne banden
geteeld had, en die hem tot den broeder zijner ziel terug zond met
de vermaning: "Neem hem aan als mij zelve, nu voortaan niet als een
dienstknecht, maar meer dan een dienstknecht, namelijk een geliefde
broeder,"--deze schoone brief, deze uitstorting van teederheid en
liefde, meer dan liefde der vrouwen, werd open geslagen om door de
vuile grijpvogelklaauwen van slavenkoopers en slavengeeselaars,
als hun in naam van Christus en zijne Apostelen geteekende en
gezegelde lettre de cachet, naar zich gehaald te worden, als volle
magt verleenende om slaven terug te voeren om gepijnigd en gegeeseld,
en in eeuwige slavernij verkocht te worden, zoo als Henry Long en
Thomas Sims! Even zoo goed zou de brief eener moeder, waarin zij,
met tranen en gebeden, haar eerste en eenigste kind aan de teedere
liefde en het medegevoel van een vertrouwden vriend aanbeveelt, door
een Inquisiteur als volmagt gebezigd kunnen worden om dat kind in den
kerker te werpen en te folteren. Ware niet het laatste overblijfsel
van 's Apostels ligchaam reeds lang tot stof vergaan, dan zouden
zijne beenderen zich nog in hun graf bewogen hebben, om tegen zulk
eene belastering van den Christelijken naam en het Christelijk geloof
te protesteren. En is het hiertoe gekomen, O Jezus Christus! heeft
men zulke dingen in Uwen naam gedaan, en zwijgt Gij nog? Voorwaar,
Gij zijt een God die u verbergt, o God Israëls, de Verlosser!



HOOFDSTUK V.

VERVOLG.


Maar waarom hebben de Apostelen niet tegen de wettige betrekking der
slavernij gepredikt, en haar in den Staat zoeken te vernietigen? Men
heeft deze vraag dikwijls opgeworpen, alsof de Apostelen zich
in denzelfden toestand hadden bevonden als de geestelijkheid der
zuidelijke kerken; alsof zij leden van republikeinsche instellingen,
alsof zij wetgevers geweest waren, en in het bezit van alle
republikeinsche vermogens om de herroeping van onregtvaardige wetten
te weeg te brengen.

Wel verre daar vandaan, zal eene oppervlakkige lezing van het Nieuwe
Testament ons doen zien dat de Apostelen zich bijkans in den toestand
van buiten de wet gestelde ballingen bevonden, onder een gestreng
en despotisch bestuur, welks geest en wetten zij als onchristelijk
afkeurden, en waaraan zij zich onderwierpen even zoo als zij den
slaaf tot onderwerping vermaanden, als aan een noodzakelijk kwaad.

Men hoore slechts den Apostel Paulus de staatkundige voorregten
opsommen, aan het dienaarschap van Christus verbonden. In de gemeente
te Corinthe waren valsche leeraars opgestaan, die zijne prediking
tegenspraken, terwijl zij verzekerden grootere aanspraken op gezag in
de Christelijke bediening te hebben dan hij. Terwijl Paulus nu zijn
apostolisch ambt verdedigt, spreekt hij aldus: "Zijn zij dienaars
van Christus? (ik spreek onwijs zijnde,) ik ben boven hen; in arbeid
overvloediger, in slagen uitnemender, in gevangenissen overvloediger,
in doodsgevaar menigmaal. Van de Joden heb ik veertig slagen min één,
vijfmaal ontvangen. Driemaal ben ik met roeden gegeeseld geweest,
eens ben ik gesteenigd, driemaal heb ik schipbreuk geleden, eenen
ganschen nacht en dag heb ik in de diepte overgebragt. In het reizen
menigmaal, in gevaren van rivieren, in gevaren van moordenaars, in
gevaren van mijn geslacht, in gevaren van de heidenen, in gevaren in
de stad, in gevaren in de woestijn, in gevaren in de zee, in gevaren
onder de valsche broeders, in arbeid en moeite, in waken menigmaal,
in honger en dorst, in vasten menigmaal, in koude en naaktheid."

Welke opsomming der ongemakken van een Amerikaanschen slaaf kan de
ongemakken van den grooten Apostel der Heidenen meer dan evenaren? Hij
kwam in geene andere aanraking met de wetten, dan om hare straffen te
lijden. Zij waren gemaakt en werden gehandhaafd zonder zich aan hem
te bekreunen, en de slaaf had er niets meerder van te lijden dan hij.

Het valt in het oog dat de geestelijken van het Zuiden, wanneer
zij, in navolging van den Apostel, de burgerlijke betrekking van
den slaaf geheel buiten de zaak houden, het groote onderscheid
voorbijzien tusschen den toestand van een' Amerikaansch geestelijke,
in een republikeinsch bestuur, waar hij zelf de wetten helpt maken
en in stand houden,--en dien van den Apostel, onder een heidensch
despotismus, met welks wetten hij niets kon te doen hebben.

Een buiten de wet gestelde slaaf kan zeer gevoegelijk tot andere
buiten de wet gestelde slaven vermaningen rigten om zich aan een
bestuur te onderwerpen, hetwelk hij noch zij eenige de minste magt
hebben om te veranderen.

In predikatiën, door geestelijken in het Zuiden tot slaven gerigt,
lezen wij vermaningen tot onderwerping, en geduld, en ootmoedigheid,
in hunnen toestand van slavernij, die uitnemend gepast zouden zijn
in den mond van een Apostel, waar hij en de slaven gelijkelijk onder
den druk stonden van een despotismus welks wetten zij niet konden
veranderen; maar die een geheel ander karakter aannemen, wanneer zij
tot den slaaf gerigt worden door de eigen lieden die de wetten maken
welke hen in slavernij brengen.

Als iemand bij den weg afgezet en van al het zijne beroofd was
geworden, zou het zeer gepast en voegzaam zijn wanneer zijn leeraar
hem met zijn toestand poogde te verzoenen, als, in zeker opzigt, eene
beschikking van de Voorzienigheid; maar zoo de man die hem beroofd
had bij hem kwam, en dezelfde vermaningen tot hem rigtte, dan zou hij
toch wel van gedachten zijn dat de zaak een geheel ander aanzien kreeg.

Een geestelijke van hoogen rang in de Kerk, sprak de negers, in eene
predikatie, aldus aan:


    Het heeft God Almagtig behaagd u hier slaven te doen zijn,
    en u in deze wereld niets dan arbeid en armoede te beschikken;
    en gij zijt verpligt u daaraan te onderwerpen, dewijl het Zijn
    wil is, dat het zoo zijn zoude. En gaat eens bij u-zelven na,
    hoe verschrikkelijk het zijn zoude, wanneer gij, na al uwen
    arbeid en lijden in dit leven, in het volgende leven ter helle
    verwezen wierd; en, na uwe ligchamen hier in dienstbaarheid te
    hebben afgesleten, in eene nog veel ergere slavernij te geraken,
    wanneer uwe arme zielen in het bezit des duivels zouden worden
    overgegeven, om voor eeuwig zijne slaven te blijven, zonder de
    minste hoop van bevrijding. Wanneer gij, derhalve, Gods vrije
    lieden in den hemel zijn wilt, dan moet gij trachten goed te zijn,
    en Hem hier op aarde te dienen. Uwe ligchamen, zoo als gij weet,
    zijn niet uwe eigene; zij staan ter beschikking van hen, aan wien
    gij toebehoort; doch uwe kostelijke zielen zijn altoos de uwe,
    en niets dan uwe eigene schuld kan haar u ontrooven. Overweegt
    dus wel, dat zoo gij door hier een lui en zondig leven te leiden,
    uwe zielen doet verloren gaan, gij er in deze wereld niets mede
    wint, en in de toekomende alles door verliest; want uwe luiheid
    en verkeerdheid komt, over het algemeen, aan den dag, en uwe
    ligchamen moeten er hier voor lijden; en, wat nog veel erger is,
    zoo gij geene boete doet en u bekeert, zullen uwe ongelukkige
    zielen er hiernamaals voor lijden.


Welnu, deze geestelijke was ontwijfelbaar ter goeder trouw. Hij had
het Nieuwe Testament gelezen, en opgemerkt dat Paulus aan de slaven
van zijnen tijd gelijksoortige vermaningen voorhoudt.

Maar hij vergat geheel te bedenken, dat Paulus de regten niet had
van een republikeinsch geestelijke; dat hij de wetten, die de slaven
in hunnen toenmaligen toestand bragten, gemaakt had noch verdedigde,
maar slechts een deelgenoot van hun lijden was. Een voorbeeld zou deze
stelling aan onzen geestelijke kunnen ophelderen. Neem eens dat hij
langs den grooten weg reisde, met al zijne wereldsche bezittingen,
in den vorm van banknoten, bij zich. Hij wordt door eene bende
struikroovers aangevallen, aan een boom gebonden, en van al zijne
bezittingen beroofd. Deze struikroovers zouden voor dit bedrijf juist
hetzelfde regt kunnen aanvoeren, als dat van den geestelijke en zijne
republikeinsche broeders, om al de verdiensten en bezittingen hunner
slaven tot zich te nemen. Het eigendom zou aan de struikroovers uit
krachte van juist denzelfden regtstitel toebehooren: niet omdat zij
het gewonnen of verdiend, maar eenvoudig omdat zij het genomen hebben,
en in staat zijn om het te behouden.

De hoofdman der bende, eenig misnoegen op het gelaat van den
geestelijke bespeurende, begint hem eene godsdienstige vermaning
tot geduld en onderwerping voor te houden, nagenoeg in dezelfde
bewoordingen waarmede hij voorheen de slaven had toegesproken. "Het
heeft God Almagtig behaagd, u uwe gansche bezitting te ontnemen, en
u in deze wereld niets dan arbeid en armoede te geven, waaraan gij
u behoort te onderwerpen, dewijl het Zijn wil is dat het zoo zijn
zoude. Gaat nu eens bij u-zelven na, hoe verschrikkelijk het zijn
zoude, wanneer gij, na het verlies van al uwe wereldsche bezittingen,
nog daarenboven, door murmureerzucht en gebrek aan onderwerping,
uwe ziel moest verliezen; en, na hier beneden van al uwe bezittingen
beroofd te zijn, uwe arme ziel in het bezit des duivels zoudt moeten
zien overgaan, om voor altoos zijn eigendom in de hel te worden,
zonder eenige hoop van bevrijding. Uw eigendom is thans niet langer
het uwe; wij hebben er bezit van genomen; doch uwe kostelijke ziel
is nog altoos de uwe, en niets dan uwe eigene schuld kan haar u
ontrooven. Overweeg dus wel, dat, zoo gij door opstand en murmurering
tegen deze beschikking der Voorzienigheid, uwe ziel doet verloren
gaan, gij er in deze wereld niets mede wint, en in de toekomende
alles door verliest."

En als nu deze geestelijke, zoo als zeer waarschijnlijk is, tot
de roovers zeggen zoude: "Er bestaat geene noodzaak, dat ik in
deze wereld arm zou moeten zijn, zoo gij mij slechts mijn eigendom
terug wildet geven, dat gij mij ontnomen hebt," dan zegt hij juist
datgeen, wat de slaven tot welken hij gepredikt heeft, tot hem en
zijne mede-republikeinen zouden kunnen zeggen.



HOOFDSTUK VI.

HOE WERKTE HET CHRISTELIJK BEGINSEL OP DE SLAVERNIJ?


Maar nog altijd kan men zeggen, dat de Apostelen de meesters, die
Christenen waren, hadden kunnen bevelen om in allen gevalle tot eene
wettige emancipatie over te gaan. Gewisselijk hadden zij het kunnen
doen, en dat zij het niet gedaan hebben is blijkbaar.

De geloovige Christen uit den eersten tijd beschouwde en behandelde
zijn slaaf als een broeder; doch in het oog der wet bleef deze
altijd zijn eigendom; hij was een voorwerp, maar geen mensch. Waarom
bragten de Apostelen dan geen schok toe aan dien wettelijken stand
van zaken? Waarom bevalen zij niet ieder Christen, dien band te
verbreken? In antwoord daarop mogen wij doen opmerken, dat elke
hervorming, die van God uitgaat, onveranderlijk dezen weg volgt:
eerst doodt zij den geest van een misbruik, en laat alsdan den vorm
van-zelven vervallen; zij ontdoet den giftigen boom van zijn bast en
laat hem dan op zijn eigen tijd sterven.

Deze wijze om misbruiken uit den weg te ruimen heeft dit voordeel,
dat zij stelselmatig en algemeen werkt en doeltreffend is in alle
tijden en onder alle omstandigheden. Indien de Apostel in dien tijd
van uiterlijkheden en geweld eenvoudig de wettelijke betrekking
had aangetast, dan ware het bedorven en zelfzuchtige beginsel
welligt overgegaan in andere even slechte vormen van verdrukking
en weggescholen achter het voorwendsel dat het van de wettelijke
slavernij afstand had gedaan. Daarom bragt God een doodelijker slag
toe aan het monster, door juist de plek te kiezen waar zijn hart
klopte en Zijnen Apostelen te bevelen: "Slaat dáár!"

In stede dus van den slavenhouder toe te voegen: "Laat uw slaaf vrij,"
zeide het Christendom tot hem: "Behandel hem als uw broeder," het
overlatende aan het geweten van den slavenhouder om uit te vinden
hoe veel in dit gebod opgesloten lag.

Uit de voorschriften, die Paulus omtrent de slavernij geeft,
is het duidelijk, dat hij de wettelijke betrekking met evenveel
onverschilligheid aanzag als een tuinman gevoelt ten aanzien van een
onoogelijk stuk bast, dat hij een jongen boom op het punt ziet door
de ontwikkeling zijner groeikracht af te werpen. Hij beschouwde het
als een deel van een verouderd heidensch stelsel en behoorende tot
een stel wetten en gebruiken, die eerlang zouden verdwijnen.

Er is een schoonschijnend argument, dat men in deze zaak menigmaal
gebruikt heeft, namelijk dat de Apostelen de slavernij beschouwden
als eene der wettige betrekkingen des levens, gelijk die van ouders
en kind, van man en vrouw.

Men wil het argument versterken door te zeggen: de Apostelen vonden
alle betrekkingen des levens zeer bezoedeld door verschillende
misbruiken.

Zij tastten de betrekkingen niet aan maar verwijderden de misbruiken,
en bragten dus alles tot een gezonden toestand terug.

De vergissing schuilt daarin, dat men de slavernij als eene
wettige betrekking aanneemt. Zij is de ontaarding van eene wettige
betrekking. De wettige betrekking is de dienstbaarheid, en de slavernij
is de verbastering van de dienstbaarheid.

Toen de Apostelen optraden waren alle betrekkingen des levens in het
Romeinsche rijk doortrokken met den geest der slavernij. De verhouding
van het kind tot de ouders was slavernij. De verhouding van de vrouw
tot haar man was slavernij. De verhouding van den dienaar tot den
meester was slavernij.

De magt van den vader over den zoon, volgens de Romeinsche wet, was
nagenoeg dezelfde als die van den meester over den slaaf. Hij kon
hem naar zijn welbehagen doen geeselen, gevangen zetten of ter dood
brengen. De zoon kon niets bezitten dan hetgeen de eigendom zijns
vaders was; en deze onbeperkte magt bleef gedurende het geheele leven
des vaders voortduren, tenzij hij zijn zoon uitdrukkelijk vrij maakte
door eene driemaal herhaalde acte van manumissie, terwijl dit tot
vrijmaking van den slaaf slechts eenmaal behoefde te geschieden. Er
bestond echter geene wet, die den vader tot manumissie verpligtte;
zoo hij het goed vond kon hij zijne magt levenslang behouden.

De toestand der Romeinsche vrouw was ongeveer dezelfde. Werd zij van
eenigerhande misdrijf beschuldigd, dan riep de echtgenoot een raad van
hare betrekkingen bijeen en velde vonnis in hunne tegenwoordigheid,
waarbij hij de straf uitsprak die hij verdiend achtte.

Wegens ontrouw of wegens het drinken van wijn mogt haar echtgenoot,
volgens het door Romulus gegeven verlof, haar ter dood brengen. De
toestand der vrouw verschilde daarin van dien des zoons, dat zij nooit
kon gemanumitteerd worden; daarvoor behelsde de wet geene bepalingen.

Dezelfde geest van gewelddadigheid en slavernij heerschte in de
betrekking van meester en dienaar en deed die strenge slavenwetten
ontstaan, die het Christelijke Amerika, na er nog eenige trekken
van wreedheid bijgevoegd te hebben, in de negentiende eeuw heeft
doen herleven.

Ten aanzien nu van al deze ontaardingen van wettige betrekkingen volgde
het Evangelie eene zelfde en onveranderde handelwijze. Het beval den
Christenvader niet, zijn zoon volgens de wet te emanciperen; maar het
bragt zulk een Goddelijken geest in de vaderlijke betrekking door die
te vergelijken niet de betrekking van den hemelschen Vader, dat de
Christelijke Romein het gebruik van zijne barbaarsche, doch wettelijke
magt als geheel onbestaanbaar met zijne Christelijke belijdenis
beschouwd zou hebben. Zoo veredelde het ook de huwelijksbetrekking
door die te vergelijken bij de betrekking tusschen Christus en Zijne
Kerk, en den echtgenoot te gebieden zijne vrouw te beminnen, even als
Christus Zijne Kerk beminde en er zich-zelven voor ten offer bragt. Het
riep hem toe: "Niemand heeft ooit zijn eigen vleesch gehaat, maar
onderhoudt het en heeft het lief gelijk de Heer de Kerk;"--"ieder moet
zijne vrouw beminnen, gelijk zichzelven." Niet de minste toespeling
wordt gemaakt op de barbaarsche en onregtvaardige magt die de wet den
man verleende. Men begreep, dat een Christelijk gemaal zich er niet
van bedienen kon zonder de voorschriften van het Evangelie te schenden.

Op dezelfde wijze werden de Christen-meesters vermaand hunnen knechten
te geven wat regt was, en, wel verre van hen door geweld tot den
arbeid te dwingen, zich zelfs van bedreigingen te onthouden. Den
Christen-meester werd bevolen zijn gedoopten slaaf te ontvangen,
"voortaan niet als een dienstknecht maar meer dan een dienstknecht,
namelijk een geliefden broeder;" en in dit geval even als in de andere
werd niets gezegd van de barbaarsche magt, die de Romeinsche wet hem
schonk, daar men duidelijk inzag dat hij hem niet te gelijker tijd
kon behandelen als een beminden broeder en als een slaaf in den zin
der Romeinsche wet.

Wanneer dus gevraagd wordt waarom de Apostelen de afschaffing der
slavernij niet beoogden, geven wij ten antwoord, dat zij die werkelijk
beoogden. Zij streefden er naar langs den zekersten, kortsten en meest
regtstreekschen weg, die bij mogelijkheid had kunnen ingeslagen worden.



HOOFDSTUK VII.

HET CHRISTENDOM HEEFT DE SLAVERNIJ FEITELIJK AFGESCHAFT.


Maar heeft het Christendom de slavernij feitelijk afgeschaft? Wij
antwoorden, ja.

Laat ons een blik werpen op den stand van zaken. Toen Christus op aarde
verscheen, strekte de slavernij zich uit over de geheele beschaafde
wereld. De krijgsgevangenen werden steeds tot slavernij gedoemd;
daar de oorlogen zeer veelvuldig waren, kregen de gelederen der
slaven voortdurend nieuwen toevoer; en dewijl de slavernij erfelijk
en eindeloos was, bestond er alle reden om te gelooven, dat het getal
der slaven onbegrensd zou hebben toegenomen, zoo niet deze of gene
invloed er eene grens aan gesteld had. Dit is één feit.

Vestigen wij thans den blik op een tweede. Ten tijde van de
Hervorming had de eigenlijke slavernij, waarbij de slaven gekocht en
verkocht konden worden, in alle beschaafde landen der wereld geheel
opgehouden. Niet door eenig bijzonder edict, door geene bepaalde
emancipatie-wetten, maar door den voortgaanden invloed eener langzaam
werkende, onzigtbare magt, was dit geheele uitgebreide systeem
weggesmolten als sneeuw voor de lente-zonnestralen.

Zoo deze beide feiten toegegeven zijn, rijst de vraag: Wat bragt
die verandering te weeg? Indien wij tot de overtuiging komen dat
de magtigste instelling van de beschaafde wereld ten dien tijde,
een stelsel van maatregelen uitvoerde, welke de regtstreeksche
strekking hadden om zulk een uitslag voort te brengen, dan moeten
wij het natuurlijk aan die instelling toeschrijven.

De Spaansche schrijver Balmes wijdt in zijn werk, dat getiteld is:
Het Protestantismus vergeleken met het Catholicismus, een hoofdstuk
aan het tegen de slavernij gerigte streven der Kerk, waarin hij al
de maatregelen uiteenzet, welke de Kerk te dien aanzien in het werk
stelde, en naar volgorde al de daartoe betrekkelijke decreten der
Conciliën aanhaalt. Die decreten zelve, geeft hij in een Aanhangsel
voluit in hun oorspronkelijk Latijn. Wij moeten onze sympathie
uitdrukken voor den edelen geest waarin hij dat gewigtige onderwerp
behandeld heeft, en voor de hooge gedachten die wij ons daardoor
vormen kunnen van den verheven en eerbiedwekkenden aard van het
Christendom. Het is het geschrift van een man van verlichten en
edelaardigen geest, in staat om zulke inzigten te waarderen,--een
achtbaar, ernstig en innig Godsdienstig man, ofschoon blijkbaar
ten diepste overtuigd van de waarheid van zijne eigene, bijzondere
belijdenis.

Uit het werk van Balmes zullen wij een kort overzigt geven van het
streven der Kerk in de eerste tijden. Men zal wel doen, daarbij het
bijzondere karakter van die tijden in het oog te houden.

Zij begon haar arbeid in het onstuimige en verwarde tijdperk van
de maatschappij, dat op de ineenstorting van het Romeinsche rijk
volgde. Alle gebruiken waren toen ruw en barbaarsch. Ofschoon het
Christendom, als stelsel, in naam zeer algemeen omhelsd werd, drong
het echter niet, gelijk bij de eerste bekeerlingen, tot het hart
door, noch deed hen eene andere natuur aannemen. Geweldoefening was
aan de orde van den dag; en het Christendom van de woeste Noordsche
volken, die omstreeks dezen tijd de meesters van Europa werden, was
verontreinigd met de barbaarschheden van hun voormalig heidensch
geloof. De instelling der slavernij in zulk een maatschappelijken
toestand uit te roeijen, vereischte natuurlijk geheel andere middelen
dan noodig zouden zijn bij de meerdere verlichting der nieuwere tijden.

Geene magt dan welke van dien aard was als de Christelijke Kerk
toen bezat, zou in dezen iets hebben kunnen uitwerken. Wel verre van
vervolgd en geminacht te worden, gelijk in de tijden der Apostelen,
was de Kerk thans een ligchaam van groot vermogen,--een vermogen,
dat bijzonder geschikt was voor die ruwe en onbeschaafde eeuwen. Zij
beschikte over al die elementen van vrees, geheimzinnigheid en
bijgeloof, welke evenzeer de meeste kracht hebben in barbaarsche
tijden, als tegenover barbaarsche personen, en zij wreekte de
overtreding van hare geboden door straffen, die te meer gevreesd
werden, omdat zij betrekking hadden op eene schrikwekkende toekomst,
die zooveel verborgens bevatte en slechts onvolkomen begrepen werd.

Toen de Kerk de slavernij aantastte, begon zij niet met het afkondigen
van eene algemeene emancipatie, omdat zij den barbaarschen en
ongevestigden staat der maatschappij, de gewelddadigheden en de
verdeeldheid niet wilde vermeerderen door de toevoeging van dit
nieuwe element. Zelfs verbood een zeker Concilie, onder bedreiging
van kerkelijke straffen, het prediken dat de slaven terstond hunne
meesters moesten verlaten.

De Kerk begon met de beperking van de magt des meesters en met het
beschermen van den slaaf. Het Concilie van Orleans, schonk in 549 den
slaaf, die met straf bedreigd werd, het voorregt om de vlugt te mogen
nemen in eene kerk, en verbood den meester hem daaruit te halen, zoo
hij niet een plegtigen eed aflegde, dat hij hem geen leed zou doen;
en zoo hij den geest van dien eed schond, werd hij verstoken van de
gemeenschap der Kerk en van de Sacramenten,--eene straf, welke in die
dagen met zulk een bijgeloovigen schrik werd beschouwd, dat de meest
barbaarschen zich daaraan te naauwernood durfden blootstellen. Later
voerde men het gebruik in, om bij zulke gevallen een eed te vorderen,
niet alleen dat de slaaf vrij zou zijn van ligchaamsstraf, maar tevens
dat hij niet gestraft zou worden door het opleggen van meerderen
arbeid of door eenig schandeteeken. Toen hierover klagten rezen,
als zijnde dit eene te groote gunst voor den slaaf, was het uiterste
wat men van de Kerk bij wege van inschikkelijkheid kon verwerven,
dat in gevallen van zeer afschuwelijke misdrijven, de meester niet
verpligt zou zijn, de beide laatste beloften af te leggen.

Er was onder de Gothen eene straf in zwang, die erger gevreesd werd
dan de dood. Zij bestond in het afscheren van het hoofdhaar. Dit werd
als eene eeuwigdurende schande beschouwd. Was eenen Goth eenmaal het
haar afgeschoren, dan was voor hem alles voorbij. De 15de canon van
het Concilie van Merida, in 666 gehouden, verbood den geestelijken
hunne slaven deze straf aan te doen, alsmede de uitoefening van elke
andere soort van geweld; er werd bij bepaald, dat, zoo een slaaf zich
misdroeg, hij niet blootgesteld zou zijn aan bijzondere wraakneming,
maar overgeleverd zou worden aan den wereldlijken regter, en dat de
bisschoppen hun invloed alleen zouden aanwenden, om eene verzachting
van de straf te verwerven. Hier werd de openbare regtspraak in
de plaats gesteld van persoonlijke regtverschaffing,--inderdaad,
eene belangrijke schrede voorwaarts. De Kerk bepaalde verder, in
twee Conciliën, dat de meester, die op eigen gezag zijn slaaf van
het leven beroofde, twee jaren lang verstoken zou blijven van alle
gemeenschap met de Kerk,--eene straf, welke in de schatting van die
tijden een mensch aan de ijselijkste gevaren blootstelde, daar zij
hem in het oog der maatschappij van al wat heilig was verwijderd
hield, en hem aan zich-zelven en aan anderen deed voorkomen als met
de ontzettendste zonde beladen.

Behalve de bescherming voor lijf en leven, die de Kerk verleende,
strekte zij haar behoedend schild ook over de familie-betrekking
van den slaaf uit. Volgens de oude Romeinsche wet kon de slaaf geen
wettig, onverbreekbaar huwelijk aangaan. De Kerk van die tijden
bediende zich, tot bestrijding van dat heidensche denkbeeld, van de
Catholijke stelling, dat het huwelijk een sacrament is. Paus Adriaan
I zeide: "Daar wij, overeenkomstig de woorden van den Apostel,
in Jezus Christus, noch slaaf noch vrijman, verstoken mogen laten
van de sacramenten der Kerk, zoo is het in geen opzigt geoorloofd,
het huwelijk der slaven te beletten; en zoo zij hun huwelijk hebben
aangegaan trots den weêrstand en het misnoegen hunner meesters,
behoort het toch niet ontbonden te worden." De H. Thomas was van
dezelfde zienswijze, want hij houdt openlijk vol, dat slaven, met
opzigt tot het aangaan van een huwelijk, niet verpligt zijn hunnen
meesters te gehoorzamen.

't Valt gemakkelijk, in te zien, welk eene werking dit moest doen,
toen de veiligheid van den slaaf en van zijne familie-betrekking aldus
geheiligd was door een gezag, hetwelk geen mensch durfde betwisten. Het
plaatste den slaaf in de oogen zijns meesters hooger, verwekte hoop
en achting voor zich-zelven in zijn eigen boezem en droeg krachtig bij
om hem geschikt te maken tot het ontvangen van die vrijheid, tot welke
de Kerk, langs verschillende wegen, hem steeds had trachten te voeren.

Een ander middel waarvan de Kerk gebruik maakte, om de emancipatie
te bevorderen, was eene naijverige zorg voor de vrijheid van degenen,
die reeds vrij waren.

Ieder weet hoe in onze zuidelijke Staten de grenzen der slavernij
zich voortdurend uitbreiden bij ontstentenis van eene magt, die
daar dezelfde menschlievende taak op zich kan nemen. Wanneer de
vrijgelatene zonder zijne papieren reist, verkeert hij in blijvend
gevaar van opgepakt, in de gevangenis geworpen en tot voldoening
der gevangeniskosten verkocht te worden. Hij heeft geen bisschop om
hem uit zijne ongelegenheid te redden. Geene Kerk levert hem eene
vrijplaats. Honderden en duizenden hulpelooze mannen en vrouwen worden
jaarlijks op deze wijze in slavernij gedompeld.

De Kerk nam in hare tijden van magt de vrijgelatene slaven onder hare
bijzondere hoede. De vrijlating werd plegtig in de Kerk verrigt;
en dan nam de Kerk den nieuwelings vrije onder hare beschutting
en zorgde met hare geestelijke wapenen voor zijne nieuw verworven
regten. Het eerste Concilie te Orange, in 441, stelde vast in zijn
7den canon, dat kerkelijke straffen zouden toegepast worden op hen, die
geëmancipeerde slaven weder in slavernij zouden willen dompelen. Eene
eeuw daarna werd hetzelfde gebod herhaald in den 7den canon van het
vijfde Concilie te Orleans, in 549. De bescherming, welke de Kerk aan
vrijgelatenen verleende, was zoo openbaar en zoo algemeen bekend,
dat de gewoonte werd ingevoerd om hen, nog bij het leven of anders
bij testament, in hare hoede aan te bevelen. Het Concilie te Agde,
in Languedoc, nam een besluit, waarbij de Kerk gelast werd, om des
noodig, de verdediging op zich te nemen van diegenen, aan wie hunne
meesters op wettige wijze de vrijheid geschonken hadden.

Een andere tegen de slavernij gerigte maatregel, welken de Kerk
met ijver bevorderde, had de strekking, om de uitbreiding der
slavernij tegen te gaan. Dit was het loskoopen van gevangenen. Daar
de krijgsgevangenen, tenzij er rantsoen betaald werd, tot slaven
gemaakt werden en de oorlogen, bij den ongewissen toestand der
maatschappij, talrijk waren, zou de slavernij nog tot in het oneindige
hebben kunnen voortduren, hadde de Kerk zich in dat opzigt niet de
grootste inspanning getroost. Het loskoopen van slaven bekleedde
toenmaals in de aandacht der vromen dezelfde plaats, welke thans de
bekeering der heidenen inneemt. Aanzienlijke Christenen verkochten
dikwijls in hun overmatigen ijver zich-zelven, om anderen vrij te
maken. Chateaubriand spreekt van een priester in Frankrijk, die zich
gewillig in slavernij begaf, om een Christen-soldaat te bevrijden, en
aldus een echtgenoot aan eene ontroostbare vrouw en een vader aan drie
rampzalige kinderen teruggaf. Door zulke daden verwierf men toenmaals
de heiligverklaring. Dat was ook de geschiedenis van den H. Zacharias,
welke tranen aan menig oog ontlokte en menigeen bewoog, om zulk eene
verhevene Christelijke liefde na te volgen. Zij volgden hierin slechts
den geest der eerste Christenen; want de apostolische Clemens zegt:
"Wij weten hoe velen onzer zich in slavernij begeven hebben, opdat zij
er anderen uit mogten bevrijden" (Eerste Brief aan de Corinthiërs, §
55, of Hoofdstuk XXI, vs. 20). Een der lofwaardigste van de Frankische
bisschoppen was St. Eligius (St. Eloi). Aanvankelijk was hij een
zeer bekwaam goudsmid en won door zijne regtschapenheid de bijzondere
achting en het vertrouwen van koning Clotarius I, aan wiens hof hij
in hoog aanzien stond. Van hem spreekt Neander als volgt: "De zaak
des Evangelies was hem het dierbaarste, waaraan hij al het overige
ondergeschikt maakte. Terwijl hij zijn beroeps-arbeid verrigtte, had
hij altijd een opengeslagen Bijbel voor zich liggen. De overvloedige
winst van zijn bedrijf besteedde hij tot Godsdienstige doeleinden en
aan daden der liefde. Wanneer hij van slaven hoorde, welke in die
dagen dikwijls in troepen voorbijgedreven werden, gelijk slaven,
die bij opbod verkocht moesten worden, haastte hij zich daarheen
en betaalde hun prijs." Helaas voor onze slaven-karavanen! Zulke
bisschoppen zijn er niet meer! "Door zijn toedoen verkregen soms
honderd slaven te gelijk, mannen en vrouwen, hunne vrijheid. Alsdan
liet hij het aan hunne keuze om naar hunne haardsteden terug te
keeren, of als vrije Christenbroeders met hem te leven, of monniken
te worden. In het eerste geval gaf hij hun reisgeld; in het laatste,
dat hem het meest verheugde, trachtte hij hun eene goede ontvangst
in een of ander klooster te verschaffen."

Zoo groot was de ijver der Kerk voor het loskoopen van ongelukkige
gevangenen, dat zelfs de sieraden en heilige vaten der Kerken verkocht
werden, om het geld bijeen te krijgen; Uit den 5den canon van het in
585 te Macon gehouden Concilie blijkt, dat de priesters kerkegoederen
tot dat doel aanwendden. Het Concilie van Rheims, van 625, bedreigt
de straf van schorsing tegen den bisschop, die de heilige vaten
zal verduisterd hebben met eenig ander doel dan het loskoopen van
gevangenen; en uit den 12den canon van het Concilie van Verneuil,
in 844 gehouden, zien wij, dat de kerkegoederen nog steeds voor dat
weldadig doel gebruikt werden.

Wanneer de Kerk aldus den gevangene gelost had, bleef zij
hem nog verder hare bijzondere bescherming verleenen en gaf hem
aanbevelings-brieven, die zijne vrijheid tegen alle aanranding moesten
waarborgen. Het Concilie van Lyon, van 583, schrijft voor, dat de
bisschoppen in de aanbevelings-brieven, die zij aan de vrijgekochte
slaven uitreiken, de koopsom en den dag hunner bevrijding zullen
opteekenen. De ijver was zoo groot, dat sommige geestelijken zelfs
gevangenen aanspoorden om de vlugt te nemen. Een in Ierland gehouden
Concilie, genaamd het Concilie van St. Patrick, gispt deze overdrijving
en verklaart, dat de geestelijke, die gevangenen wenscht te bevrijden,
zulks moet doen met zijn eigen geld, daar anders oneer over de Kerk
gebragt wordt. De onbaatzuchtigheid der Kerk in dit opzigt blijkt
uit de omstandigheid, dat, wanneer zij hare beschikbare gelden
had uitgegeven tot rantsoenering van gevangenen, zij nooit eenige
terugbetaling vorderde, al waren de bevrijden daartoe ook bij magte. De
H. Gregorius geeft in zijne brieven geruststellende verzekeringen aan
eenige personen, die door de Kerk waren losgekocht en nu vreesden,
dat zij zouden aangesproken worden tot terugbetaling van het geld,
dat voor hen uitgegeven was. De paus beveelt, dat niemand hen of
hunne erfgenamen zal moeijen, vermits de canons het gebruik der
kerkegoederen tot bevrijding van gevangenen veroorloven (L. 7,
Ep. 14). Ten einde nog meer te waken tegen de vermeerdering van het
getal slaven, excommunieerde het Concilie van Lyon, in 566, allen,
die vrije personen onregtmatig in slavernij hielden.

Indien er zulke wetten in de zuidelijke Staten bestonden en allen
geëxcommunieerd werden, die dit doen, dan zou er eene voorbeeldelooze
sensatie verwekt worden, gelijk eenige onlangs gedane ontdekkingen
bewijzen.

In 625 bedreigde het Concilie van Rheims met excommunicatie allen,
die aan vrije personen lagen legden, ten einde hen in slavernij te
brengen. De 27ste canon van het Concilie van Londen, gehouden in
1102, verbood het barbaarsche gebruik, om in menschen koopmanschap
te drijven, gelijk in dieren; en de 7de canon van het Concilie van
Coblentz, in 922, verklaart dengeen, die een Christen wegrooft om hem
te verkoopen, aan manslag schuldig. Het Concilie, in 616 te Verneuil
gehouden, stelde vast, dat de personen, die wegens armoede of schuld
als slaven verkocht waren, hunne vrijheid zouden terug erlangen door
het betalen van den voor hen gegeven prijs. Men zal gereedelijk inzien,
dat dit een ruim veld opende tot herkrijging der vrijheid in een tijd,
toen een zoo onbeperkte Christelijke ijver blaakte voor het lossen
van slaven, daar de Christenen zich verdienstelijk maakten door het
vereischte rantsoen bijeen te zamelen.

In die eeuwen besloegen de Joden eene zeer bijzondere plaats onder
de natiën. De handel werd schier uitsluitend aan hen overgelaten, het
grootste gedeelte van den rijkdom was in hunne handen, en, natuurlijk,
ook vele slaven. De bepalingen, welke de Kerk maakte ten opzigte der
slaven van de Joden, strekten nog meer om het beginsel der vrijheid
in kracht te doen winnen. Zij verboden den Joden, Christen-slaven te
dwingen tot dingen, die met de Godsdienst van dezen in strijd waren,
en veroorloofden, dat Christen-slaven, die eene schuilplaats zochten in
de Kerk, losgekocht werden door den voor hen gegeven prijs te betalen.

Dit had zeer gunstige gevolgen voor de zaak der vrijheid, daar de
Christen-slaven hierdoor gelegenheid kregen, om naar de Kerken te
vlugten en daar de liefdadigheid van hunne broederen in den geloove in
te roepen. Er werd ook bepaald, dat een Jood, die een Christen-slaaf
afvallig maakte, al zijne overige slaven zou verliezen. Dit was
een nieuwe steun voor het geweten van den slaaf en eene nieuwe
gelegenheid om bevrijd te worden. Eenigen tijd later werd den Joden
verboden, Christen-slaven te hebben, en die, welke in hun bezit waren,
konden voor twaalf sous losgekocht worden. Daar de Joden onder de
grootste slavenhandelaars van dien tijd behoorden, was dit verbod
eene reuzenschrede naar eene algemeene emancipatie.

Een ander middel om de gelederen der slavernij te dunnen werd aan de
hand gegeven door een decreet, aangenomen in een Concilie te Rome, in
595, hetwelk voorgezeten werd door paus Gregorius den Groote. Daarbij
werd de vrijheid aangeboden aan allen, die monniken wilden worden. Men
zegt, dat dit decreet tot groote ongeregeldheden aanleiding heeft
gegeven, daar de slaven in grooten getale de huizen hunner meesters
ontvlugtten en eene schuilplaats in de kloosters zochten.

Nog bepaalde de Kerk, dat ieder slaaf, die neiging gevoelde om
priester te worden en daartoe de noodige geschiktheid scheen te
bezitten, vrijelijk zijne roeping moest volgen; en zij gelastte zijn
meester, hem vrij te laten, vermits de Kerk niet kon veroorloven,
dat hare dienaren het juk der slavernij droegen. Het vroeger door ons
aangehaalde voorbeeld van een predikant, met twee teenen afgesneden
en een brandmerk op de borst, in de nieuwspapieren als vlugteling
geadverteerd, zou niet wel bestaanbaar zijn geweest met het Christendom
van dien tijd.

Het kan ons dus geene verwondering baren, dat er documenten bestaan,
door den heer Balmes aangehaald, die, als gevolgen van deze bepalingen,
het navolgende aantoonen: "Vooreerst, dat het aantal der aldus bevrijde
slaven zeer groot was, aangezien er algemeen over geklaagd werd. Ten
tweede, dat er bij voortduring geklaagd werd, dat de bisschoppen
altijd in het belang der slaven waren, daar zij hunne bescherming
zeer verre uitstrekten en op alle wijze de stelling, dat alle menschen
gelijk zijn, poogden te verwezenlijken; en uit de bedoelde documenten
blijkt de klagt, dat er schier geen bisschop was, die niet beschuldigd
kon worden van berispelijke oogluiking ten gevalle van de slaven, en
dat de slaven bewust waren van dien geest van bescherming en steeds
gereed stonden hunne ketenen af te werpen en eene toevlugt te zoeken
in den boezem der Kerk."

Het is onnoodig over dit onderwerp verder uit te weiden. Het is zoo
duidelijk, werwaarts zulk een streven zich rigt, als waarheen de
Amerikaansche geestelijkheid in de zuidelijke Staten streeft. Wij
verwonderen ons niet, dat bij den weg, die aan den eenen kant
ingeslagen werd, het aantal slaven allengs verminderde, tot dat er in
het nieuwere Europa geene meer gevonden werden. Evenmin verwondert het
ons, dat bij de handelwijze, die men in het andere geval gevolgd heeft,
hun getal is aangewassen, tot dat er, gelijk thans, drie millioen in
Amerika zijn.

De arme slaaf! Welke Kerk is zijn vriend? Welk bedehuis is hem eene
vrijplaats? Welke heilige mannen staan op om hunne afkeuring uit te
spreken over de booze wet, die hem een wettig huwelijk ontzegt? Welke
vrome bisschoppen wenden zich tot de slaven-karavanen, om mannen,
vrouwen en kinderen in vrijheid te stellen? In welke Kerken hoort men
vurige vermaningen om rampzalige gevangenen los te koopen? Wanneer zijn
kerksieraden verkocht en de avondmaals-bekers gesmolten, om slaven
te bevrijden? Waar zijn de van Jezus' liefde bezielde herders, die
zich-zelven in slavernij begeven hebben, om gescheidene gezinnen te
hereenigen? Waar zijn die klagten der wereld, eene eerekroon voor de
betrokkenen, dat de Kerk altijd aan de zijde is van de verdrukten? Dat
de slaven het kloppen van haar edelmoedig hart hooren, en reikhalzen,
om zich in hare armen te werpen? Broedermin, heilig menschelijk gevoel,
liefde van Jezus,--waar zijt gij? Zijt ge voor eeuwig heengevloden?



HOOFDSTUK VIII.

IS DE SLAVERNIJ MET HET EVANGELIE OVEREEN TE BRENGEN?

    Gij Heeren, doet uwen dienstknechten wat regt en billijk is.


Uit hetgeen in het vorige hoofdstuk gezegd is gelooven wij, dat blijken
zal, dat de Christelijke Kerk in Amerika tot de slavernij geenszins
in die verhouding staat, als waarin de Apostelen, of de Kerk in de
eerste tijden, tot haar stonden.

Hoe men de taal der Apostelen ook verkieze uit te leggen, onbetwistbaar
is het, dat de kerkelijke inrigting, welke na die heilige vermaningen
verrees, de afschaffing der slavernij op het oog had en ook
verwezenlijkte.

Maar wij willen nog eens stil blijven staan bij een denkbeeld,
dat dikwijls op den voorgrond wordt gesteld door degenen, die de
Amerikaansche slavernij verdedigen; dit namelijk: dat de instelling
niet uit zich-zelve zondig is, en dat de eenige zonde bestaat in de
veronachtzaming van de daartoe betrekkelijke verpligtingen. Al wat
noodig is, zeggen zij, is die instelling overeen te brengen met de
voorschriften van het Evangelie; en zij geven toe, dat geene slavernij
te verdedigen is, die niet aldus is geregeld.

Indien het dan blijkt, dat de Amerikaansche slavenwetten niet zijn
overeen te brengen met de voorschriften van het Evangelie, ten minste
zonder zulke veranderingen, die het geheele stelsel den bodem inslaan,
dan zal daaruit blijken, dat het eene onchristelijke instelling is,
tegen welke ieder Christen moet opkomen en waaraan hij zich geheel
moet onttrekken.

De Romeinsche slavenwet was opgesteld door heidenen,--bovendien door
een geslacht, welks barschheid en gevoelloosheid tot een spreekwoord
geworden is. Zij werd vervaardigd in de donkerste eeuwen, eer de
dageraad van het Evangelie aangebroken was. Het Christendom schafte
haar trapsgewijze maar zonder falen af. Eenige eeuwen later gaat eene
bende Christenen naar het vaste land van Afrika, stookt daar oorlogen
aan, zaait verdeeldheid, zet met duivelenwoede den eenen stam tegen
den anderen op, steekt dorpen in brand en rooft en vervoert te midden
van al die verwarring, van tijd tot tijd, honderden en duizenden
beklagenswaardige gevangenen. Zij, die niet van ontzetting, smart,
verstikking, koorts of andere afgrijselijkheden sterven, worden op
de kusten van Amerika gebragt. Zij zijn hier. En nu komt eene schare
Christelijke wetgevers bijeen om voor deze rampzaligen een wettelijk
stelsel van slavernij te maken, dat later beschouwd moet worden als
eene Christelijke instelling.

Om eenige geldige aanspraak op zulk een naam te hebben, moet die
instelling natuurlijk bestuurd worden door de beginselen, die Christus
en Zijne Apostelen gesteld hebben voor degenen, die met de betrekking
van meesters bekleed worden. Het Nieuwe Testament legt die beginselen
in eene enkele zinsnede neder: "Gij Heeren, doet uwen dienstknechten
wat regt en billijk is."

Doch, daar er altijd eenige verwarring van begrippen bestaat ten
opzigte van hetgeen voor onzen buurman regt en billijk is, heeft de
Heer ons nog deze aanwijzing gegeven, waardoor wij tot onfeilbare
zekerheid kunnen komen: "Wat gij wilt dat u geschiede, doe dat ook
aan anderen."

Het is dus blijkbaar, dat indien Christelijke wetgevers een
Christelijk stelsel van dienstbaarheid willen invoeren, zij het
gronden moeten op deze beide voorschriften, van welke het eene de
bepaalde verduidelijking is van het andere.

Laten wij nu eens eenige bijzondere punten nagaan van het wetboek,
dat zij opgesteld hebben, en zien of het dit karakter draagt.

Vooreerst beginnen zij met te verklaren, dat hun broeder niet langer
zal beschouwd worden als een mensch, maar gewaardeerd, verkocht,
afgeleverd en te boek gesteld als een roerend goed.--Dit is "regt
en billijk!"

Uit dezen grondslag van het stelsel vloeijen de hieronder beschreven
gevolgen voort:

1. Dat hij geen regt zal hebben om eenigen eigendom hoegenaamd te
bezitten.--Regt en billijk!

2. Dat hij geen regt zal hebben om een wettig huwelijk aan te gaan,
noch om eenige vrouw in het bijzonder als zijne echtgenoote aan te
merken.--Regt en billijk!

3. Dat hij geen regt zal hebben om zijne kinderen te beschermen,
te straffen, voor te lichten of op te voeden.--Regt en billijk!

4. Dat de magt van den meester over hem, eene volstrekte magt zal
wezen, zonder mogelijkheid van beroep of herstel wegens eenige
mishandeling, hoe ook genaamd.

Om hiervoor goed te zorgen, hebben zij bepaald, dat hij onbevoegd is
om eenig regtsgeding, van welken aard ook, aanhangig te maken.--Regt
en billijk!

Dat hij geene getuigenis mag afleggen voor de regtbank, wanneer een
blanke in de zaak betrokken is.--Regt en billijk!

Dat de eigenaar van een slaaf niet vervolgd kan worden "wegens het
baldadig, wreedaardig en overdreven slaan van dien slaaf."--Regt
en billijk!

Verder is bepaald, dat geen slaaf door eene zijdelingsche wijze van
procederen, bijv. door een voogd, vergoeding voor mishandeling kan
verkrijgen (Proces van Dorothea contra Coquillon c. s., 9 Martin La.,
Rep. 350).--Regt en billijk!

5. Er is bepaald, dat de slaaf niet alleen op den weg van regten geen
verhaal heeft op zijn meester wegens mishandelingen, die hij van dezen
heeft ondergaan, maar dat hij evenmin regt zal verkrijgen voor die,
welke een ander persoon hem heeft aangedaan, tenzij hierdoor zijne
waarde als verhandelbaar artikel is verminderd.--Regt en billijk!

Onder die rubriek staat duidelijk het volgende te lezen:

"Het eenvoudig slaan van een slaaf, zonder daarmede gepaard gaande
wreedheid of poging tot moord, is geen vergrijp tegen de rust van
den staat. De rust van den staat wordt daardoor niet verstoord." (De
Staat contra Maner, 2 Hill's Rep. S. C.).--Regt en billijk!

Indien een slaaf een blanke slaat moet hij ter dood veroordeeld
worden; doch indien een meester zijn slaaf door pijnigingen doodt,
terwijl geene blanke getuigen aanwezig zijn geweest, kan hij zich
door zijn eigen eed zuiveren (In Louisiana).--Regt en billijk!

De wet bedreigt boete en gevangenisstraf tegen dengeen,
die eens anders slaaf bevrijdt van de straf van den ijzeren
halsboei. (Louisiana).--Regt en billijk!

Zij bedreigt eene veel geringere boete, zonder gevangenzetting,
tegen den man, die zijn slaaf met gloeijende ijzers gepijnigd,
de tong uitgesneden, de oogen uitgestoken, hem verschroeid of lam
geslagen zal hebben. (Louisiana).--Regt en billijk!

Zij bedreigt dezelfde straf tegen dengeen die hem leert schrijven,
als tegen dengeen die hem de oogen uitsteekt.--Regt en billijk!

Daar het te begrijpen is, dat alleen zeer domme en onbeschaafde
menschen in zulk een toestand gehouden kunnen worden, vooral in een
land waar ieder boek en nieuwsblad overkropt is met vertoogen over
de regten van den mensch, zoo beveelt de wet, dat hij noch zijne
kinderen, door alle geslachten heen, zullen mogen leeren lezen noch
schrijven.--Regt en billijk!

En daar de slaven, wanneer zij tot het houden van Godsdienst-oefeningen
bijeen mogten komen, plannen zouden kunnen smeden om te ontvlugten
of om herstel van grieven te vorderen, zoo zegt de wet: "Geene negers
mogen, onder voorwendsel van de Godsdienst, bijeenkomsten houden; elke
slaaf, op zulke vergaderingen aangetroffen, zal zonder proces, terstond
gecorrigeerd worden met vijf en twintig zweep- of bullepeesslagen op
den blooten rug." (Wet van Georgia, Prince's Digest, blz. 447.)--Regt
en billijk!

Ofschoon de dienstbare aldus in onwetendheid wordt gehouden, wordt
hij voor gelijke misdrijven zwaarder gestraft dan de vrije.--Regt
en billijk!

Bij maniere van bescherming tegen overmatig werk bepalen zij, dat
hij hoogstens vijf uren langer mag arbeiden dan de tot dwangarbeid
veroordeelden!

Ook schrijven zij voor, dat de meester of opzigter, niet hij-zelf,
beslissen zullen wanneer hij te ziek is om te werken.--Regt en billijk!

Indien een meester, medelijden hebbende met het lot van den slaaf,
daarin verbetering wil brengen, ontneemt de wet hem daartoe het
vermogen door de volgende bepalingen:

1. Dat al zijne verdiensten aan zijn meester zullen behooren,
niettegenstaande zijns meesters beloften ter contrarie; zoodat
hij aansprakelijk wordt voor de schulden van zijn meester.--Regt
en billijk!

2. Dat, indien zijn meester hem veroorlooft vee te houden voor zijn
eigen gebruik, iedereen dit weg zal mogen nemen en de helft van het
in beslag genomene zal genieten.--Regt en billijk.

3. Indien zijn meester hem op vrije voeten stelt, zal hij opgepakt
en weder verkocht worden.--Regt en billijk!

Indien een man of vrouw aan dezen toestand ontvlugt en na indaging
niet terugkeert, kunnen twee vrederegters hem of haar buiten de wet
stellen, en dan staat het ieder in de gemeente vrij de vlugteling te
dooden op de wijze die men zal goedvinden.--Regt en billijk!

Zoodanig zijn de wetten van dat slavenstelsel, hetwelk laat in den
Christelijken tijd opgemaakt is door Christelijke meesters, en thans
verdedigd wordt door Christenleeraars als eene bijzonder weldadig
werkende instelling.

Aldus hebben Christelijke wetgevers doen blijken, dat zij den tekst
verstaan: "Gij Heeren, doet uwen dienstknechten wat regt en billijk
is;" als ook dezen: "Wat gij wilt dat u geschiede, doe dat ook aan
anderen."

Er blijken voorzeker de meest ongewone begrippen van regt en
billijkheid uit en het is de merkwaardigste verwezenlijking van het
beginsel om aan anderen te doen wat wij wenschen dat ons geschiede,
hetwelk de beschaafde wereld ooit het genoegen heeft gehad te
aanschouwen. Als dit nu de instelling is, dan ga ieder na wat hare
misbruiken moeten zijn; want eerwaarde predikanten betuigen ons met
een ernstig gelaat, dat zij zich niet geroepen achten om zich met het
stelsel te bemoeijen, maar alleen met zijne misbruiken. Wij zouden
wel eens willen weten welk misbruik men kan aanwijzen, dat niet bij
de wet voorzien en uitdrukkelijk door haar in bescherming genomen is.

En toch beweren Christelijke republikeinen (die, ofschoon de magt
hebbende om die wetten in te trekken, haar elken dag handhaven), dat
er geen kwaad in de slavernij ligt, indien men die instelling regelt
naar de voorschriften der Apostelen en den onderhoorigen geeft wat
regt en billijk is. Denken zij dan, dat, indien de Christen-meesters
van Rome en Corinthe zulk een stel van regelen gemaakt hadden voor
het bestuur hunner slaven, Paulus die zou erkend hebben als eene
juiste toepassing van hetgeen hij met regt en billijk bedoelt?

Maar de Presbyterijen van Zuid-Carolina en alle andere Godsdienstige
genootschappen van het Zuiden zeggen, dat de Kerk van onzen Heer
Jezus Christus geen regt heeft om zich met burgerlijke instellingen
te bemoeijen. Wat is die Kerk van onzen Heer Jezus Christus, waarvan
zij spreken? Is zij niet eene vereeniging van republikeinen, die
de constitutioneele magt hebben om die wetten te veranderen, wier
pligt het is ze te veranderen, en die aan de voorschriften van den
Apostel ongehoorzaam zijn elken dag wanneer zij er geene wijziging
in brengen? Elk predikant in het Zuiden is stemgeregtigde zoowel
als predikant; elk lidmaat is stemgeregtigde zoowel als lidmaat;
en predikanten en ledematen behooren onder de meesters die dit
afgrijselijke stelsel in stand houden, terwijl zij de volle magt
hebben om het te veranderen: en nog durven zij er van spreken, hunnen
dienstknechten te geven wat regt en billijk is! Indien zij hunnen
onderhoorigen willen geven wat regt en billijk is, dat zij hun dan
hunne menschenwaarde terugschenken; zij zijn de wettenmakers en kunnen
het doen. Laten zij den slaaf het regt geven om iets in eigendom te
bezitten, om een wettig huwelijk aan te gaan, om Gods woord te lezen,
en om zulk eene opvoeding te erlangen dat zijn verstand en zedelijk
gevoel er volkomen door ontwikkeld worde; het regt van gewetensvrijheid
en van vrije eeredienst; het regt om zaken voor de regtbanken te kunnen
aanbrengen en getuigenis te mogen afleggen; het regt om eenige stem te
hebben in het bestuur, waardoor zijne belangen behartigd worden. Dit
zal meer gelijken naar het geven van hetgeen "regt en billijk" is.

De eerwaarde Smylie, van Mississippi, zegt, dat de planters van
Louisiana en Mississippi, terwijl zij twintig à vijf en twintig dollars
voor een vaatje spek betalen, hunnen slaven drie à vier pond spek
per week toeleggen; en geeft daarbij te verstaan, dat, indien dit
de menschen niet overtuigt dat er regt en billijk gehandeld wordt,
hij niet meer weet hoe hij het hun aan het verstand zal brengen.

De heer C. C. Jones, na op verschillende plaatsen te kennen gegeven
te hebben dat hij niet voornemens is zich immer met den civielen
toestand van de slaven te bemoeijen, brengt den negers in zijn
Katechismus onder het oog, dat de meester zijnen dienaar geeft wat
regt en billijk is, wanneer hij hem voorziet van goede huisvesting,
goede kleeding, voedsel, oppassing en Godsdienstig onderrigt.

Dit is even als een man, die eene erfenis verduisterd heeft, welke
aan weezen toebehoort. Uit zijne rijke inkomsten verschaft hij den
weezen voedsel, kleederen enz., terwijl hij het overige voor zijn eigen
gebruik houdt en verklaart dat hij hun geeft wat regt en billijk is.

Indien de wetten op het stuk van slavernij gemaakt waren door een
despotisch vorst, op wiens handelingen de meesters geen invloed konden
uitoefenen, dan kon deze handelwijze misschien regt en billijk genoemd
worden; maar daar zij gemaakt zijn en in werking gehouden worden
door die Christelijke meesters, die predikanten en die ledematen,
in vereeniging met menschen die dat niet zijn, zoo onthoudt ieder
zijnen slaven wat regt en billijk is, zoo lang hij niet streeft naar
de intrekking dier wetten; en indien zij die afschaffing niet kunnen
verwerven, is het hun pligt de slaven daaraan te ontrukken, daar
die wetten met zulk eene duivelsche arglistigheid zijn zamengesteld,
dat zij al wat de meester tot verheffing en welzijn van zijne slaven
beproeft, volkomen krachteloos maken.

Niemand zou begeeren zijne eigene kinderen als slaven onder de magt
te laten van den zachtzinnigsten meester die ooit het levenslicht
aanschouwde; en wat hij zijnen eigenen kinderen niet aangedaan zou
wenschen te zien, behoorde hij ook niet te doen aan de kinderen
van anderen.

Maar men zal zeggen, dat het der Christelijke Kerk niet past, zich in
staatszaken te mengen. Nogmaals vragen wij: wat is de Christelijke
Kerk? Is zij niet eene vereeniging van republikeinsche burgers, van
welke ieder zijne regten en pligten als wettig stemgeregtigde heeft?

Stel eens, dat eene wet werd aangenomen, die de waarde van de katoen
of de suiker met drie cents per pond verminderde; zouden deze menschen
de omstandigheid dat zij ledematen zijn, dan beschouwen als eene reden
om niet aan te dringen op de intrekking van die wet? Gewis niet. Zulk
eene wet zou weggevaagd worden als een spinneweb, schier eer zij nog
bestond. Iedere wet waarmede de meerderheid der burgers niet instemt,
is in dit land terstond vernietigd.

Waarom blijft dit monsterachtig stelsel dan van eeuw tot eeuw
voortduren? Omdat de meerderheid der burgers er in toestemt. Door
hunne stilzwijgende goedkeuring vernieuwen zij die wetten elken dag.

Het rijk van onzen Heer Jezus Christus is niet van deze wereld, zeggen
de Presbyterijen in Zuid-Carolina; daarom heeft de Kerk geen regt om
zich met eenigerhande burgerlijke instelling te bemoeijen; maar toch
is de geheele geestelijkheid van Charleston en corps opgekomen om hare
goedkeuring te hechten aan de handelingen van het groote "Vigilance
Committee." Zij kon niet voegzaam den minsten invloed uitoefenen
tegen de slavernij, maar wel al het gewigt van haar invloed in de
schaal werpen ter gunste daarvan.

Maakt men door het voorstaan van den verdrukker, het rijk van onzen
Heer Jezus Christus niet evenzeer van deze wereld, als door het
beschermen van den verdrukte?



HOOFDSTUK IX.

KOMT HET GODSDIENSTIG ONDERRIGT, DAT MEN DEN SLAAF GEEFT, MET HET
EVANGELIE OVEREEN?


De Vrouwen van Engeland hebben in haar adres aan de Vrouwen van Amerika
in het bijzonder er van gewaagd, dat den slaaf het Evangelie onthouden
wordt. Men heeft zich daarover hier te lande zeer verontwaardigd
betoond, en beweerd, dat het Evangelie ruimschoots ter kennisse van
de slaven wordt gebragt.

Wie het werk van den heer C. C. Jones, betreffende het Godsdienstig
onderrigt der negers, leest, zal geen twijfel koesteren aangaande de
volgende punten:

1. Dat er jaar op jaar, sedert den invoer van negers in dit land,
door verscheidene vrome en welgezinde personen pogingen voor hun
geestelijk welzijn zijn aangewend.

2. Dat die pogingen van jaar tot jaar talrijker zijn geworden.

3. Dat de belangrijkste poging plaats vond omstreeks den tijd toen de
heer Jones zijn werk schreef, in 1842, en dat zij eenige uitbreiding
kreeg in de Vereenigde Staten. Zij heeft vermoedelijk hare grootste
ontwikkeling gehad in den Staat Georgia, den kring van de onmiddellijke
bemoeijingen van den heer Jones, waar zeer goede resultaten verkregen
zijn en van de zijde der meesters veel loffelijk Christelijk gevoel
is aan den dag gelegd.

4. Van tijd tot tijd zijn ten dienste der slaven katechismussen,
gezangen, korte preken, enz. enz. opgesteld, bestemd om hun door
hunne meesters voorgelezen of mondeling onderrigt te worden.

5. Het zal bij het lezen van het werk van den heer Jones aan ieder
blijken, dat, ofschoon het geschreven is door een man, die het
slavernij-stelsel door God goedgekeurd acht, er een geest uit spreekt
van opregte welwillendheid en van hartelijke belangstelling in de taak,
waaraan hij zich gewijd heeft, die niet genoeg geprezen kan worden.

Het is een pijnlijke en onaangename pligt, wanneer men een oordeel of
een verschil van gevoelen moet uitdrukken, ten aanzien van pogingen,
die met een goed doel ondernomen zijn en in menig opzigt goede vruchten
gedragen hebben; doch bij het lezen van het bedoelde werk van den
heer Jones, en van zijne katechismussen en preken, die een denkbeeld
geven van het Godsdienstig onderrigt der slaven, is schrijfster dezes
smartelijk getroffen geworden door de meening, die bij haar oprees,
dat, hoeveel goeds hier ook voorkomt, het niet het ware en zuivere
stelsel van het Evangelie is, dat den slaaf gegeven wordt. Voor zoo
ver de schrijfster, hetgeen haar wordt medegedeeld, heeft kunnen
nagaan, komt het hierop neder: dat zijns meesters gezag over hem en
regt op hem, zoover de slavenwet het uitstrekt, erkend en gehandhaafd
wordt door de ontzagwekkende autoriteit van God zelf. Men zegt hem,
dat zijn meester de opzigter van wege God is; dat hij hem blinde,
onvoorwaardelijke en onbegrensde gehoorzaamheid is verschuldigd;
dat hij niet mag morren of misnoegd zijn over iets, dat deze hem
aandoet; en, in geval hij er zich toch aan overgeeft, dat hij dan
niet murmureert tegen zijn meester maar tegen God. Men leert hem,
dat het Gods wil is, dat niets dan zwoegen en armoede op deze wereld
zijn doel zal wezen; en dat, indien hij daarover ontevreden is, hij
daardoor niets zal winnen in dit leven, maar in het volgende voor
eeuwig naar de hel gezonden worden. De meest levendige schilderingen
van de hel en hare pijnen en hare wormen die nimmer sterven, worden
hem voorgehouden; en men dringt hem op, dat die eeuwige pijniging het
gevolg zal zijn van ongehoorzaamheid hier beneden. Het verwondert
mij nu gansch niet, dat een slavenhouder eenmaal aan Dr. Brisbane
van Cincinnati verklaarde, dat de Godsdienst op zijne plantage hem
van meer nut was dan eene geheele wagenvracht bullepezen.

Verder zegt men den slaaf, dat de poging om zijn meester te
ontvlugten, of het helpen en herbergen van een slaaf, die ontvlugt
is, dingen zouden zijn die hem blootstellen aan den toorn van dat
alomtegenwoordige Wezen, welks oog tot elken schuilhoek doordringt.

Daar de slaaf een roerend en verhandelbaar voorwerp is, onderhevig,
gelijk de heer Jones kalm aanmerkt, "aan al de wisselingen van
den eigendom," moet dit stelsel van onderrigt, naar men denken kan,
verwarring geven, wanneer het de Christelijke pligten van het huisgezin
in den geest van den slaaf prent.

Bij het nemen van een overzigt van het veld, dat hij bearbeiden wil,
verhaalt de heer Jones ons--hetgeen ieder verstandig mensch reeds moet
begrepen hebben--dat hij bij de negers in dit opzigt zeer berispelijke
handelwijzen opgemerkt heeft; dat de veelwijverij algemeen onder
hen in zwang is, en dat de huwelijksverbindtenis bij hen eene bloot
tijdelijke vereeniging is, gesproten uit zucht naar belang, voordeel
of genoegen, aangegaan zonder bedachtzaamheid en ontbonden zonder
het geringste spoor van schuldgevoel.

Ieder zal bevroeden, dat deze stand van zaken het noodwendig gevolg
moet wezen van het wetten-stelsel, dat die Christelijke menschen
gemaakt hebben en nog voor hunne slaven in kracht houden; en ieder
zou het, om met eenige vrucht het Godsdienstig onderrigt te kunnen
toedienen, voor onvermijdelijk houden, dat de neger verplaatst wierde
in een toestand, waarin hij een wettig huwelijk kan aangaan en hieraan
trouw kan blijven nadat het gesloten is.

Doch de heer Jones en zijne medestanders begonnen met de verklaring,
dat zij niet voornemens waren zich in het geringste met den wettelijken
toestand van den slaaf te bemoeijen.

Wij zouden daarom niet gedacht hebben, dat, indien de meesters
besloten hunne slaven te houden in den toestand van roerend goed,
onderworpen aan eene herhaalde verbreking van de familie-banden,
zij hen zouden hebben durven doen onderrigten van de strenge zedeleer
van het Evangelie met opzigt tot de huwelijksbetrekking.

Evenwel is dit het geval. Zoo wij den Katechismus van den heer Jones
doorloopen, zullen wij bevinden, dat men den slaaf mondeling laat
opzeggen, dat één man de echtgenoot van slechts ééne vrouw kan zijn
en dat, indien hij gedurende haar leven eene andere huwt, God hem
daarvoor eeuwigdurende straf in de hel zal doen lijden.

Stel dat eene Godsdienstige vrouw, onderwezen uit dien Katechismus, ten
gevolge van den dood haars meesters wegens boedelscheiding aan de markt
gebragt wordt,--gelijk in vele gevallen plaats vindt, waarvan wij de
advertentiën elke week in de nieuwsbladen van Georgia lezen. Zij wordt
ontrukt aan man en kinderen en naar het andere einde der Vereenigde
Staten verkocht, waar zij hem nimmermeer zal ontmoeten, en haar meester
beveelt haar een ander echtgenoot te nemen. Wat moet die vrouw nu
doen? Zoo zij er een neemt, begaat zij, volgens haar Katechismus,
overspel, en stelt zich bloot aan de straffe des eeuwigen vuurs;
neemt zij hem niet, dan is zij haar meester ongehoorzaam, die, gelijk
men haar geleerd heeft, haar opzigter van wege God is, en stelt zij
zich ook om die reden aan het eeuwige vuur bloot;--zooveel is zeker,
dat zij in allen gevalle hier beneden met vreeselijke martelingen
bedreigd wordt.

Nu vragen wij of een onderrigt, hetwelk dit arme schepsel in zulk
een doolhof van afgrijselijkheden verwart, het Evangelie kan genoemd
worden?

Is dit het Evangelie, de Blijde Boodschap, in eenigerhande beteekenis
van het woord?

Op dezelfde wijze beveelt die Katechismus den ouders, hunne kinderen
op te voeden volgens de voorschriften en in den geest des Heeren,
en ze te leiden, te raden, te tuchtigen en te besturen.

Nog leeren die onderwijzers hen, dat zij de Schrift naarstig en
onophoudelijk moeten onderzoeken, doch verklaren te gelijkertijd,
dat het hun voornemen niet is, zich te bemoeijen met de wetten,
die verbieden dat den slaven het lezen geleerd worde. De Schrift
onderzoeken, zegt men den slaven, beteekent, zich te wenden tot
menschen, die genegen zijn hen daaruit voor te lezen. Ja, maar indien
niemand hiertoe genegen is, wat dan? Iemand, dien de Katechismus dus
onderwezen is, wordt bijv. verkocht naar eene plantaadje aan de Roode
Rivier, gelijk die, waar Northrop vertoefde; geen Bijbel vergezelt hem
derwaarts; zijne Christelijke onderwijzers hebben hem, in hunne zorg
om zich met zijn burgerlijken toestand niet te bemoeijen, verstoken
van het vermogen om te lezen; en in dat land der duisternis is het
mondeling onderrigt slechts eene hersenschim. Laat iemand ons eens
vragen, voor welken prijs wij verstoken zouden willen zijn van het
vermogen, om ooit den Bijbel zelven te lezen en geheel afhankelijk
te moeten zijn van het voorlezen van anderen,--vooral wanneer wij
gevaar liepen van in zulke handen te vallen als met de slaven het
geval is,--en dan kunnen wij nagaan of een stelsel van Godsdienstig
onderrigt, hetwelk begint met te verklaren, dat het geen voornemen
heeft zich met die wreede wettelijke berooving te bemoeijen, het
Evangelie is!

Verder wordt de arme slaaf, die reeds aan alle kanten verblind,
verward en in duisternis gehuld is door de strikken, die de wet voor
zijne voeten legt, stiptelijk onderwezen in een volkomen zamenstel
van zedeleer. Hij mag niets begeeren wat zijnen meester behoort; hij
mag niet morren of ontevreden zijn; hij moet zijns meesters belangen
behartigen als zijne eigene en gereed zijn, zich er voor op te offeren;
en zoo moet hij, gelijk men hem leert, zich niet alleen gedragen
jegens den vriendelijken en den welwillenden, maar ook jegens den
barschen meester. Hij moet alle beleedigingen vergeven en onder alle
beproevingen naar regt handelen. Zoodanigerwijze worden hem zijne
verpligtingen voorgehouden, terwijl de wederkeerige verpligtingen
van den meester slechts bestaan in het verschaffen van goed huisdak,
kleeding, voeding, enz., terwijl daarbij aan de willekeur van elken
meester wordt overgelaten, te bepalen wat met opzigt tot deze zaken
goed is.

Het kan geene verwondering baren, dat, wanneer men zulk een stelsel van
de verregaandste ongeregtigheid voor den neger wil regtvaardigen door
het gezag der Godsdienst, nu en dan een sterke geest zich daartegen
verzet. Onder eene zwarte huid hebben wij scherpzinnige hoofden,
onmisleidbare gemoederen gevonden, wier geprikkeld gevoel van regt
door zulke voorstellingen in het geheel niet van het spoor gebragt
kon worden.

Dat de heer Jones dezulken ook ontmoet heeft, is blijkbaar; want,
sprekende van de bezwarenissen, waaraan een zendeling in hun midden
onderworpen is, zegt hij op blz. 127:


    Hij treft deïsmus, scepticismus, universalismus onder
    hen aan, alsmede verschillende verbasteringen van het
    Evangelie en alle mogelijke tegenwerpingen tegen de Goddelijke
    waarheid,--tegenwerpingen, die hij misschien alleen gezocht zou
    hebben bij beschaafde lieden, ervaren geleerden of scherpzinnige
    critici en wijsgeeren! Die uitersten ontmoet men hier op het
    gemeenschappelijk terrein van een beneveld verstand en een
    verstokt hart.


Verder zegt hij in het tiende jaarlijksche verslag van de "Vereeniging
voor het Godsdienstig onderrigt der negers in Liberty County,
in Georgia:"


    Veroorlooft mij, een voorval mede te deelen, dat in de lente van
    dit jaar gebeurde en strekken kan om een inzigt te geven in het
    karakter en de gevoelens der negers. Ik predikte voor eene groote
    vergadering uit den Brief van Philemon; en toen ik uitweidde over
    de trouw en gehoorzaamheid als Christelijke deugden bij dienaren,
    en op gezag van Paulus het ontvlugten sterk veroordeelde,
    vertrok de helft mijner toehoorders zonder bedenken, en de
    overgeblevenen schenen gansch niet ingenomen met den predikant
    of zijne leer. Na den afloop heerschte er eene groote beweging
    onder hen; sommigen beweerden stellig, dat zulk een brief niet
    in den Bijbel stond; anderen "dat dit het Evangelie niet was;"
    nog anderen "dat ik predikte om hunnen meesters te behagen,"
    weder anderen "dat het hun onverschillig was of zij mij immer
    weder hoorden prediken."--Blz. 24 en 25.


Lundy Lane, een verstandig vlugteling, die ook Gedenkschriften heeft
uitgegeven, zegt dat de slaven bij zekere gelegenheid bijzonder
ingenomen waren met een predikant, totdat hij hun begon te betoogen,
dat zij door God opzettelijk tot slaven bestemd en geschapen
waren. Allen, zegt hij, lieten hem alleen staan, omdat zij met de
Joden dachten: "Dit is een hard woord; wie kan het aanhooren?"

Door deze opmerkingen omtrent de verdraaijing van het Evangelie,
zoo als men het den slaven leert, willen wij niet beweren, dat hun
niet veel nuttigs en prijselijks onderwezen wordt. Wij willen alleen
betoogen, dat, voor zoo verre hetgeen men hen onderwijst de slavernij
regtvaardigt, het noodwendig de gronddenkbeelden van geregtigheid
en zedelijkheid schendt. Het is, gelijk wij reeds vroeger zeiden,
eene poging, om de duisternis met het licht en Christus met Belial te
verzoenen. Zulk eene poging kan niet geregtvaardigd of geduld worden
op grond dat zij in een welwillenden geest door welwillende menschen
wordt ondernomen. Wij koesteren hooge bewondering voor sommige der
arbeiders, die dit stelsel ingang hebben doen vinden, even als voor
vele der zendelingen uit de Jezuïten, die het Roomsch-Catholijke
geloof onder de inheemsche stammen van dit land gebragt hebben. De
opoffering en onbaatzuchtigheid kan niet verder gedreven worden dan
door sommigen uit deze beide klassen van menschen geschied is.

Doch, terwijl onze eerbied voor deze lofwaardige mannen ons als
Protestanten niet moet verleiden tot het bewonderen van het stelsel,
dat zij onderwezen hebben, zoo moet onze achting voor onze zuidelijke
broeders ons ook niet verlokken om te erkennen, dat een stelsel,
hetwelk de slechtste soort van geestelijke en wereldlijke dwingelandij
regtvaardigt, in overeenstemming is met het Evangelie van Hem, die
den gevangene verlossing kwam aankondigen.

Ten bewijze dat wij den geest van het onderrigt niet verkeerdelijk
hebben voorgesteld, zullen wij eenige uittreksels uit onderscheidene
predikatiën en redevoeringen mededeelen.

Om te weten hoe onbewimpeld de Godsdienst-onderwijzers iedere bedoeling
om zich met de wettelijke betrekking te bemoeijen, van zich afwerpen,
zie men het werk van den heer Jones op blz. 157:


    Door wetten en gebruiken zijn zij uitgesloten van de voordeelen
    der opvoeding en gevolgelijk van het lezen van Gods woord; en
    dit ontelbare aantal onsterfelijke wezens is voor Godsdienstig
    onderrigt geheel afhankelijk van mondelinge mededeelingen. En van
    wie? Van hunne meesters. En hunne meesters beweren, voornamelijk in
    de laatste jaren, de uitsluitende bestierders van hun Godsdienstig
    onderrigt te zijn en de uitdeelers van de Goddelijke barmhartigheid
    ten hunnen aanzien, zoodat zij de verantwoordelijkheid van hunne
    geheele bekeering op zich nemen!

    Er wordt streng gewaakt tegen alle toenadering van buiten, en geene
    Evangelie-dienaren mogen hun het brood des levens toereiken dan
    die, welke zich in het vertrouwen hunner meesters hebben weten
    te dringen. Ik veroordeel dezen maatregel van zelfbehoud van de
    zijde onzer medeburgers niet; ik maak er slechts gewag van om
    hunne geheele afhankelijkheid van ons-zelven aan te toonen.


Bij het beantwoorden van de bedenkingen der meesters tegen het
Godsdienstig onderrigt der negers, stelt hij de navolgende tegenwerping
en beantwoordt die volgenderwijze:


    Indien wij onze negers laten onderrigten zal er een streven naar
    eene verandering in de burgerlijke betrekkingen der maatschappij
    uit voortvloeijen.

    Wij antwoorden daarop: dat wij hun Godsdienstigen en hun
    maatschappelijken toestand geheel van elkander afscheiden,
    en beweren dat voor den eenen kan gezorgd worden zonder zich
    met den anderen te bemoeijen. Ons beginsel is dat, hetwelk
    gesteld is door den Heilige en Regtvaardige: "Geef den keizer
    wat des keizers, en Gode wat Godes is." En Christus en Zijne
    Apostelen zijn onze voorbeelden. Achtten zij het bestaanbaar met
    de goede maatschappelijke orde, den dienaren het Evangelie te
    prediken? Ja. Bemoeiden zij zich daarbij met hun maatschappelijken
    toestand? Neen.


De volgende beschrijving van de gelukzaligheid in den hemel en van
de pijnigingen in de hel, is ontleend aan den Katechismus van den
heer Jones, blz. 83, 91 en 92:


    Vraag. Wordt er in den Bijbel slechts van twee plaatsen
    gesproken werwaarts de zielen der menschen na den dood
    heengaan?--Antwoord. Slechts van twee.

    V. Welke zijn die?--A. Hemel en hel.

    V. Naar welke plaats gaan de regtvaardigen na het oordeel?--A. Naar
    den hemel.

    V. Welke soort van plaats is de hemel?--A. Eene allerheerlijkste
    en gelukzalige plaats.

    V. Zullen de regtvaardigen in den hemel hongeren, of dorsten,
    of naakt, of heet, of koud zijn? Zullen zij daar zonde, of smart,
    of geween, of pijn, of dood kennen?--A. Neen.

    V. Zeg op: "En God zal alle tranen van hunne oogen
    wisschen."--A. "En God zal alle tranen van hunne oogen wisschen,
    en daar zal geen dood, noch smart, noch geween meer zijn; ook
    zal daar geene pijn meer wezen; want de vroegere dingen zijn te
    niet gedaan."

    V. Zal de hemel hunne eeuwigdurende woonplaats zijn?--A. Ja.

    V. En zullen de regtvaardigen daar altijd in kennis en heiligheid
    en gelukzaligheid toenemen?--A. Ja.

    V. Naar welke plaats moeten wij, meer dan naar eenige andere,
    wenschen en pogen heen te gaan?--A. Naar den hemel.

    V. In welke plaats zullen de goddeloozen geworpen worden?--A. In
    de hel.

    V. Zeg op: "De goddeloozen zullen geworpen worden."--A. "De
    goddeloozen zullen geworpen worden in de hel, en alle natiën die
    God vergeten."

    V. Welke soort van plaats is de hel?--A. Eene plaats van
    vreeselijke pijnigingen.

    V. Wat brandt daar?--A. Een eeuwigdurend vuur.

    V. Wie worden, behalve de goddelooze menschen, nog in de hel
    geworpen?--A. De duivel en zijne engelen.

    V. Wat zullen de pijnen der hel den goddeloozen
    ontlokken?--A. Geween en knarsinge der tanden.

    V. Om wat smeekte de rijke toen hij door de vlammen gefolterd
    werd?--A. Om een droppel water, ten einde zijne tong te verkoelen.

    V. Zullen de goddeloozen iets goeds in de hel hebben? het minste
    genoegen? de minste verligting hunner folteringen?--A. Neen.

    V. Zullen zij immer uit de hel komen?--A. Neen, nimmer.

    V. Kan iemand van den hemel naar de hel, of van de hel naar den
    hemel gaan?--A. Neen.

    V. Wat bevindt zich tusschen den hemel en de hel?--A. Een groote
    afgrond.

    V. Hoe wordt de straf der goddeloozen in de hel
    genoemd?--A. Eeuwigdurende straf.

    V. Zal deze straf hen beter maken?--A. Neen.

    V. Zeg op: "Het is vreeselijk."--A. "Het is vreeselijk, te vallen
    in de handen des levenden Gods."

    V. Hoe wordt God voor de goddeloozen genoemd?--A. Een verterend
    vuur.

    V. Welke plaats moeten wij boven alle andere trachten te
    vermijden?--A. De hel.


De eerwaarde Alex. Glennie, predikant van het All-Saints kerspel, te
Waccamaw, in Zuid-Carolina, is vele jaren gewoon geweest, bijzonder met
het oog op de slaven te prediken. In 1844 gaf hij te Charleston eene
keur van die preken in het licht, onder den titel van: Leerredenen,
gepredikt op plantaadjen voor vergaderingen van negers. Er komen
zes en twintig leerredenen in voor, en in twee en twintig daarvan
vindt men een meer of minder groote uitweiding over de hel als een
spoorslag tot pligtsbetrachting. Volgenderwijze beschrijft hij het
laatste oordeel (Vijftiende leerrede, blz. 90):


    Wanneer allen voor Hem staan, zal Hij ze afzonderen, gelijk een
    herder zijne schapen van de bokken afzondert; en de schapen zal hij
    plaatsen aan Zijne regterhand en de bokken ter linkerhand. Die
    afzondering, mijne broederen, zal een vreeselijk iets zijn;
    wanneer de heilige engelen, op bevel van den grooten Regter, al
    de gehoorzame volgelingen van Christus bijeen zullen vergaderen
    en hen zullen plaatsen aan de regterzijde van den regterstoel,
    en al de overigen aan de linkerhand. Bedenkt, dat ieder uwer
    tegenwoordig moet zijn; bedenkt, dat bij den grooten Regter
    geene vergissing mogelijk is; en dat gij aan de eene of aan de
    andere zijde zult geplaatst worden, naar mate gij in deze wereld
    in Hem geloofd en Hem gehoorzaamd zult hebben, of niet. Hoe vol
    van vreugde en dankzegging zult gij zijn, indien gij u aan de
    regterhand ziet plaatsen! maar ook hoe vol van rampzaligheid en
    wanhoop, wanneer de linkerzijde u als plaats aangewezen wordt!



    Maar wat zal Hij zeggen tot de goddeloozen aan Zijne
    linkerhand? Hun zal Hij toevoegen: "Gaat weg van mij, gij
    vervloekten, in het eeuwige vuur, dat bereid is voor den duivel
    en zijne engelen." Hij zal hen gebieden te vertrekken; hier
    op aarde zochten zij Hem niet door boetvaardigheid en geloof;
    zij gehoorzaamden Hem niet en thans zal Hij hen uit Zijne
    tegenwoordigheid verdrijven. Vervloekten zal Hij ze noemen.

    (Eerste Leerrede, blz. 42). De dood, die de bezoldiging is der
    zonde, is dat eeuwige vuur, hetwelk voor den duivel en zijne
    engelen bereid is. Het is een vuur, dat altijd zal branden; en
    de duivel en zijne engelen, en alle menschen, die God niet willen
    liefhebben en dienen, zullen daar eeuwige straf lijden. De Bijbel
    zegt: "De walm hunner pijniging stijgt in eeuwigheid op." Het vuur
    wordt niet gebluscht, het dooft nimmer uit, de worm sterft niet;
    want van hunne straf wordt gesproken als van een worm, die altijd
    aan hen knaagt, maar hen nimmer verslindt; het kan niet eindigen.


Met opzigt tot de volstrekte heerschappij van den meester kan dienen
het volgende extract uit eene leerrede van bisschop Meade (Brook's
Slavery, blz. 30-32):


    Na u aldus de noodzakelijkste verpligtingen te hebben geschetst,
    die gij jegens uw grooten Meester in den Hemel hebt te vervullen,
    ga ik nu over tot hetgeen gij verschuldigd zijt aan uwe meesters en
    meesteressen hier op aarde; hiervoor bestaat een algemeene regel,
    dien gij altijd in gedachten behoort te houden, en die is: verrigt
    voor hen alle dienst, als of gij het voor God-zelven deedt. Arme
    schepsels! weinig bedenkt gij, wanneer gij lui zijt en de zaken
    uwer meesters veronachtzaamt, wanneer gij steelt of iets wat het
    hunne is verspilt of bederft, wanneer gij eigenzinnig of onheusch
    zijt, wanneer gij liegt en hen misleidt, wanneer gij norsch zijt
    en niet dan met slagen en straffen tot het werk gedreven kunt
    worden,--weinig bedenkt gij dan, zeg ik, dat de misdrijven, aan
    welke gij u schuldig maakt jegens uwe meesters en meesteressen,
    misdrijven zijn, welke gij begaat jegens God-zelven, die uwe
    meesters en meesteressen over u gesteld heeft in Zijne eigene
    plaats, en die verwacht, dat gij voor hen stipt hetzelfde zult
    doen, wat gij voor Hem zoudt verrigten. En ik bid u, denk toch
    niet, dat ik u misleid, wanneer ik u zeg, dat uwe meesters en
    meesteressen opzigters zijn van wege God; en dat, indien gij
    u jegens hen vergrijpt, God er u strengelijk voor zal straffen
    hier namaals, tenzij gij er berouw over hebt en er voor poogde te
    boeten door trouw en ijver in den vervolge; want God-zelf heeft
    dat verklaard.

    Uit dezen algemeenen regel nu,--namelijk, dat gij voor uwe
    meesters en meesteressen alles doen moet, alsof gij het voor
    God-zelf deedt,--ontspruiten verscheidene andere verpligtingen
    jegens uwe meesters en meesteressen, die ik in geleidelijke orde
    voor u zal trachten te ontwikkelen.

    In de eerste plaats dan, moet gij uwen meesters in alle dingen
    gehoorzaam en onderdanig zijn.... En den Christelijken leeraars
    wordt bevolen: "de dienstknechten te vermanen om gehoorzaam te
    zijn aan hunne eigene meesters, en hen in alle dingen, zonder
    tegenspraak of morren te wille te zijn." Gij ziet hoe streng
    God van u vordert, dat gij, wat uwe meesters en meesteressen u
    bevelen, terstond verrigt en getrouw uitvoert, zonder tegenspreken
    of morren, en dat gij zorgt hen in alles te wille te zijn. En tot
    uwe aanmoediging verzekert Hij u, dat Hij er u in den hemel voor
    zal beloonen, dewijl, wanneer gij eerlijk en trouw de belangen van
    uw meester hier beneden waarneemt, gij uw Heer en Meester in den
    hemel dient. Gij ziet alzoo, dat gij geen verschil moet maken in
    uw gedrag ten aanzien uwer meesters en meesteressen, en dat gij
    gehoorzaam en onderworpen moet zijn, niet alleen aan degenen die
    goed en minzaam en zachtmoedig jegens u zijn, maar ook aan degenen,
    die hard en norsch jegens u mogten wezen. Want gij zijt niet vrij
    om uwe eigene meesters te kiezen; maar daar, waar God u geplaatst
    heeft, moet gij uw pligt doen en God zal er u voor beloonen.



    Gij moet trouw en eerlijk voor uwe meesters en meesteressen
    zijn, niet lui wezen of hunne bezittingen verwaarloozen, maar
    in alle opzigten u betamelijk jegens hen gedragen.... Zijn het
    niet uwe meesters, die, naast God, voor u zorgen? En hoe zullen
    zij hiertoe bij magte zijn, hoe u kunnen voeden en kleeden, zoo
    gij niet behoorlijk zorgt voor al wat het hunne is? Herinnert u,
    dat God dit van u vordert; en zoo gij niet bevreesd zijt voor
    straf hier beneden, bedenkt, dat gij niet kunt ontkomen aan de
    tuchtiging van den Almagtigen God, die oordeelen zal tusschen u
    en uwe meesters, en die u in de andere wereld strengelijk zal doen
    boeten voor al hetgeen gij hier jegens hen misdreven hebt. En zoo
    gij het zoo loos kondt overleggen, dat gij hier aan de oogen en
    handen der menschen ontkwaamt, bedenkt hoe vreeselijk het is te
    vallen in de handen des levenden Gods, die in staat is, om beide
    ligchaam en ziel in de hel te werpen!

    Dient uwen meester met blijmoedigheid, eerbied en
    onderdanigheid. Verrigt uws meesters werk goedwillig en
    van ganscher harte als de wil Gods, zonder misnoegen of
    tegenspraak. Hoe velen uwer handelen geheel anders, en kijven
    en knorren, in stede van goedwillig en van harte aan het werk te
    gaan, en geven norsche antwoorden en gedragen zich onwillig! Er
    is iets zoo innemends in een zedig, blijmoedig en voorkomend
    gedrag, dat een weinig werks aldus verrigt, beter gedaan schijnt
    te wezen en meer genoegen geeft, dan een veel grootere arbeid,
    die met dwang en zweepslagen van u moet verkregen worden. Gij wint
    daardoor de achting en welwillendheid van uwe eigenaren en zult
    uw eigen leven met meer gemak en genoegen slijten. Bovendien moet
    gij in aanmerking nemen, dat uw wrevel en kwade wil uwe meesters
    en meesteressen niet alléén treft. Zij bezitten de middelen om u
    goed- of kwaadschiks tot uw werk te dwingen. Maar uw murmureren
    en grommen geschiedt tegen God, die u in die betrekking geplaatst
    heeft en die u in de andere wereld strengelijk zal straffen voor
    het in den wind slaan Zijner geboden.


Hier doet zich eene schrikwekkende vraag op: Indien de arme, onwetende
slaaf, die zijns meesters wereldsche goederen tot zijn eigen voordeel
aanwendt, zulk eene strenge straf te gemoet gaat, wat zal dan het
lot zijn van die welopgevoede lieden, die voor hun tijdelijk belang
wetten maken en handhaven, door welke opvolgende geslachten niet alleen
van hunne dagelijksche verdiensten, maar van al hunne aanspraken en
voorregten als onsterfelijke wezens beroofd worden?

De eerwaarde heer Glennie verzekert zijnen hoorders, in een zijner
predikatiën (aangehaald door Bowditch, blz. 137), dat niemand hunner
in den oordeelsdag grond zal hebben, om te zeggen: "Ik had geene
gelegenheid om van mijn God en Verlosser te hooren."

Bisschop Meade (aangehaald bij Brooke, blz. 34 en 35) weidt aldus
voor de slaven uit, over de voordeelen van hun toestand. Men zou,
dit lezende, waarlijk van gevoelen worden, dat ieder zich haastiglijk
als slaaf moest gaan verkoopen, als de zekerste weg naar den hemel.


    Weest niet wrevelig of morrend, klaagt of gromt niet over uw
    toestand; want dit zal niet alleen uw leven onaangenaam maken,
    maar hoogelijk beleedigt gij God daarmede. Bedenkt dat gij het niet
    zelven zijt, noch de menschen aan wie gij behoort, waardoor gij
    in dezen toestand zijt gebragt, maar dat het de wil van God is,
    wiens Voorzienigheid u tot dienstknechten gemaakt heeft, dewijl
    Hij ongetwijfeld wist, dat dit zou strekken tot uw welzijn in
    deze wereld en om u te zekerder in den hemel te brengen, indien
    gij uwe pligten in deze betrekking trouw vervult. Misnoegen,
    dat gij niet vrij of rijk of voornaam zijt, gelijk anderen,
    die gij ziet, is opstaan tegen uw hemelschen Meester, en God
    berispen, die u gemaakt heeft tot hetgeen gij zijt, en u een
    even groot deel van Zijn koningrijk beloofd heeft, als den
    aanzienlijksten man, die op aarde leeft, als gij u naar behooren
    gedraagt en eerlijk en blijmoedig den arbeid verrigt, die u op
    aarde opgedragen is. Rijkdom en magt is menige rampzalige ziel
    ten verderve geweest, door haar hart van God af te trekken en
    aan ijdele en zondige vermaken te doen hangen; zoodat, wanneer
    God, die onze harten beter kent dan wij-zelven ze kennen, ziet
    dat die gaven ons schade zouden doen en ze ons daarom onthoudt,
    dit de grootste genade en gunst is, die Hij ons bewijzen kan.

    Misschien verbeeldt gij u, dat gij, rijkdom en vrijheid bezittende,
    uwe pligten jegens God en de menschen beter zoudt kunnen vervullen,
    dan thans. Maar ik bid u, bedenkt, dat indien gij door Gods genade
    uwe zielen redden kunt, gij uw tijd in deze wereld tot het best
    mogelijke doeleinde zult besteed hebben; en hij, die eindelijk
    den hemel mag bereiken, heeft eene heerlijke reis afgelegd,
    hoe bezwaarlijk en doornig het pad ook geweest zij. Bovendien
    bezit gij inderdaad een groot voorregt boven de meeste blanken,
    die niet alleen belast zijn met hun dagelijkschen arbeid, maar
    nog te meer met het bezwaar, om te zorgen voor de behoeften van
    morgen en overmorgen, en het kleeden en groot brengen hunner
    kinderen en het opwinnen van voedsel en andere levensbehoeften
    voor allen, die tot hun gezin behooren, hetgeen hen dikwerf in
    groote ongelegenheden brengt en hun geest zoo zeer vervult,
    dat hunne gedachten daardoor van de andere wereld afgeleid
    worden. Daarentegen zijt gij van al die zorgen bevrijd, en hebt
    op niets te letten, dan op uw dagelijkschen arbeid, waarna gij de
    vereischte rust kunt nemen. Evenmin behoeft gij er aan te denken,
    iets voor den ouden dag op te leggen, gelijk de blanken verpligt
    zijn: want de wetten des lands hebben er voor gezorgd, dat gij
    niet verjaagd zult worden, wanneer gij niet meer werken kunt,
    maar onderhouden, zoo lang gij leeft, door degenen, aan wien gij
    behoort, hetzij gij werken kunt of niet.


Bisschop Meade vertroost verder de slaven over zekere onaangenaamheden,
die aan hun toestand eigen zijn, en waarover zij waarschijnlijk meer
reden van klagen meenen te hebben, dan over eenig ander bezwaar. De
lezer zal toestemmen, dat de bisschop de zaak zeer philosophisch
beschouwt.


    Er is nog ééne schijnbaar onaangename zaak, waarover ik nu handelen
    zal, en dat is de straf.

    Nu, wanneer gij straf ontvangt, verdient gij die, of gij verdient
    die niet; maar hoe het zij, het is uw pligt, en God eischt dat
    van u, er u lijdzaam in te schikken. Misschien acht gij dit
    eene harde leer; maar zoo gij de zaak goed inziet, moet gij er
    noodwendig anders over beginnen te denken. Gesteld dat gij straf
    verdient, dan kunt gij niet anders zeggen dan dat zij u naar
    regt en billijkheid toekomt. Gesteld gij verdient geene of ten
    minste niet zoo strenge straf voor hetgeen gij bedreven hebt,
    dan hebt gij misschien weten te ontkomen aan menige verdiende
    straf en ten slotte voor die allen geboet. Of, gesteld dat gij
    geheel onschuldig zijt aan hetgeen u te laste gelegd wordt, en
    dat gij in dat bijzondere geval ten onregte lijdt; is het dan
    niet mogelijk dat gij eenig kwaad bedreven hebt hetwelk nooit
    aan het licht is gekomen, en dat de almagtige God, die het u zag
    bedrijven, u niet van straf wilde vrij doen blijven? En moet
    gij niet, in zulk een geval, Hem eere geven en dankbaar zijn,
    dat Hij u liever in dit leven voor uwe boosheid wilde straffen,
    dan uwe ziel daarvoor verderven in het volgende leven? Maar stelt,
    dat zelfs dit het geval niet ware (ofschoon het moeijelijk te
    denken valt), en dat gij op geenerlei wijze, bekend of onbekend,
    de straf verdiend hadt die gij ondergaan hebt,--is het dan niet een
    groote troost, dat, indien gij het met geduld verduurt en uwe zaak
    in handen van God overlaat, Hij er u voor in den hemel beloonen
    zal en dat de straf, die u hier onregtvaardiglijk toebedeeld is,
    u hier namaals tot overgrooten roem zal verstrekken?


Dat bisschop Meade geene hooge gedachten koestert van de tegenwoordige
genoegens van het slavenleven, mag gewis afgeleid worden uit de
volgende opmerkingen, die hij tot de slaven rigt:


    Uwe bekrompene omstandigheden in dit leven moeten u bijzondere
    zorg doen dragen voor uwe ziel, want gij kunt de genoegens van dit
    leven niet genieten gelijk de vrije lieden die bezittingen en geld
    hebben om te besteden zoo als zij goedvinden. Zoo anderen hunne
    zielen in gevaar willen stellen, hebben zij de kans om rijkdom en
    magt te verkrijgen, om schatten op te stapelen en al het gemak,
    de weelde en de vermaken te genieten waarnaar hun hart haakt. Maar
    gij kunt van dit alles niets verwerven, zoodat indien gij uwe
    ziel op het spel zet voor de armzalige dingen, die gij in deze
    wereld verkrijgen kunt, gij inderdaad een zeer slechten koop doet.


Deze ophelderingen zijn ontegenzeggelijk zeer ter zake dienende. Aldus
gaat hij voort:


    Het heeft den almagtigen God behaagd, u hier slaven te maken
    en u niets dan arbeid en armoede in deze wereld toe te deelen,
    waaraan gij verpligt zijt u te onderwerpen, daar het Zijn wil
    is. En overlegt eens bij u zelven, hoe verschrikkelijk het wezen
    zou, na al uw werk en lijden in dit leven, in de hel geworpen te
    worden, en, na uwe ligchamen in de dienst alhier afgezwoegd te
    hebben, te geraken in eene nog veel erger slavernij en uwe zielen
    aan den duivel overgeleverd te zien om voor eeuwig zijne slaven
    in de hel te worden zonder hoop van immer vrij te komen. Indien
    gij derhalve vrije lieden in Gods hemel wilt worden, moet gij u
    beijveren om braaf te zijn en Hem hier op aarde te dienen. Uwe
    ligchamen, dat weet gij, zijn uw eigendom niet; zij behooren aan
    uwe meesters; maar uwe kostbare zielen zijn uw eigendom, hetwelk
    niemand u buiten uwe schuld kan ontnemen. Bedenkt dus wel, dat,
    indien gij uwe zielen verliest door hier een lui en boos leven te
    lijden, gij er niets door gewonnen hebt in deze en in tegendeel
    alles verloren in de toekomende wereld.

    Want uwe luiheid en boosheid worden doorgaans ontdekt en uwe
    ligchamen lijden er hier voor; en wat verreweg erger is, zoo gij
    niet tot inkeer komt en u betert, zullen uwe ongelukkige zielen
    er hier namaals voor lijden.


De heer Jones onderstelt in dat gedeelte van zijn werk waar hij de
tegenwerpingen der meesters tegen het Christelijk onderrigt der slaven
wederlegt, dat de meester de volgende aanmerking maakt:


    Gij leert hun, dat God "geen aannemer des persoons" is; "dat Hij
    alle geslachten der volkeren van éénen bloede gemaakt heeft;"
    "gij zult uwen evennaaste als u-zelven beminnen;" "wat gij wilt
    dat u geschiede, doe dat ook aan anderen." Laat ik mogen vragen,
    welk gebruik zij van deze spreuken uit het Evangelie kunnen maken?


De heer Jones zegt dan vervolgens:


    Het antwoord hierop is, dat het gevolg, waarop in de tegenwerping
    gezinspeeld wordt, zou kunnen voortvloeijen uit een onvolkomen en
    onverstandig Godsdienstig onderrigt; het zou inderdaad mogelijk
    zijn, dat door den onderwijzer het Godsdienstig onderrigt gegeven
    wierde met het opzettelijke doel om het bedoelde gevolg te weeg
    te brengen, waarvan voorbeelden bestaan.

    Maar wie zal zeggen, dat pligtverzuim en ongehoorzaamheid de
    noodwendige gevolgen van het Evangelie zijn, wanneer het den
    dienaren zuiver en opregtelijk wordt medegedeeld? Is het Evangelie
    niet door alle eeuwen heen beschouwd als de grootste beschaver
    van het menschelijk geslacht?


Hoe de heer Jones de Blijde Boodschap aan den slaaf zoo zou kunnen
mededeelen, dat de regtvaardiging van het slavernijstelsel er uit
volgde, kunnen wij bij geene mogelijkheid nagaan. Echter zijn wij
in staat om een proefje te geven, hoe zij uitgelegd wordt in de
predikatiën van bisschop Meade, blz. 116 (Brook's Slavery, blz. 32
en 33):


    "Wat gij wilt dat u geschiede, doet zoo ook aan anderen;" dat is,
    handelt jegens ieder, gelijk gij zoudt wenschen, dat zij ten uwen
    aanzien handelden, wanneer gij u bevondt in hunne plaats en zij
    in de uwe gesteld waren.

    Om dezen regel nu toe te passen op uwe bijzondere omstandigheden
    moet gij veronderstellen, dat gij meesters en meesteressen waart
    en bedienden onder u hadt; zoudt gij dan niet wenschen, dat uwe
    bedienden hun werk trouw en eerlijk verrigtten, zoowel buiten uw
    gezigt als onder uwe oogen? zoudt gij niet verwachten, dat zij acht
    sloegen op hetgeen gij hun zeidet? dat zij u en de uwen met eerbied
    behandelden en voor alles wat u toekwam zoo zorgvuldig zijn zouden
    als gij-zelven het zoudt wezen? Gij zijt thans ondergeschikten;
    handelt dus zoo als gij zoudt wenschen behandeld te worden, dan
    zult gij goede dienaren zijn van uwe meesters en goede dienaren
    van God, die dit van u eischt en er u wèl voor beloonen zal,
    wanneer gij het van ganscher harte doet uit gehoorzaamheid aan
    zijne geboden.


De eerwaarde heeren, die de Schrift aldus uitleggen, doen aan het
gezond verstand hunner zwarte leerlingen groot onregt, wanneer
zij dezen onbekwaam achten om dit dunne webbe van drogredenen te
verbreken en overtuigend te bewijzen dat "menig mes aan twee kanten
snijdt." Een of ander schrander oud man (van den stempel dergenen,
die opstonden en heengingen onder de bewuste predikatie over den brief
aan Philemon, en die zoo veel scherpzinnigheid aan den dag legden bij
het aanvoeren van tegenwerpingen tegen de Goddelijke waarheid, zoo als
men die alleen gezocht zou hebben bij beschaafde lieden) zou welligt,
had hij het durven onderstaan, op zulk eene uitlegging der Schrift
hebben kunnen antwoorden: "Onderstel dat gij een slaaf waart,--dat gij
uw leven lang geen penning van uwe eigene verdiensten genieten kondt,
geen wettig regt op uwe vrouw en uwe kinderen hadt, uwe kinderen niet
naar school mogt zenden, en dat, gelijk gij ons toegevoegd hebt,
arbeid en armoede in dit leven uw deel moest zijn,--hoe zou dit u
bevallen? Zoudt gij niet wenschen, dat uw Christelijke meester u uit
dien toestand bevrijdde?" Wij vragen ieder, die geen aannemer des
persoons is, of deze uitlegging van Sambo niet even goed is als die
van den bisschop? Zoo niet, waarom niet?

Bij onze gevoelens en denkbeelden komen leerredenen als die van
bisschop Meade ons als hoogst hardvochtig en gevoelloos voor. Wij
zouden den man echter groot onregt doen, zoo wij daaruit afleidden, dat
zijn karakter hiermede in overeenstemming was. Het is alleen een nieuw
bewijs hoe de gewoonte beminnelijke en achtenswaardige menschen zoo
gemeenzaam maakt met een stelsel van onderdrukking, dat zij ten slotte
alle gevoel verloren hebben voor het onregt, dat er in opgesloten ligt.

Dat de redeneringen van bisschop Meade hem-zelven niet ten
volle overtuigd hebben, kan daaruit blijken, dat hij, na al zijne
schilderingen van de bijzondere voordeelen van de slavernij als een
middel van Godsdienstige opleiding, eindelijk zijne eigene slaven
emancipeerde.

Doch, bij al hetgeen reeds gezegd is, wordt het geheele stelsel
van Godsdienstig onderrigt verduisterd door eene afgrijselijke
schaduw,--door den slavenhandel. Wat doet de zuidelijke Kerk met
hare catechisanten en lidmaten? Lees de advertentiën maar eens
in de zuidelijke nieuwsbladen, en oordeel. Aanschouw in elke
stad van de slavenkweekende Staten, die magazijnen, welke men
bij voortduring gevuld houdt met gesorteerde negers van tien tot
dertig jaren! Zie in elken slavenverbruikenden Staat de kosthuizen,
waarheen deze beklagenswaardige overblijfselen van huisgezinnen
onophoudelijk heengevoerd worden! Wie predikt het Evangelie aan de
slaven-karavanen? Wie predikt het in de slaven-gevangenissen? Zoo
wij de vreeselijke uitgebreidheid van dien binnenlandschen handel
nagaan,--zoo wij kolommen advertentiën lezen van menschelijke wezens,
die zoo veelvuldig van eigenaar verwisselen als of zij bankbilletten
waren in stede van menschen,--dan zullen wij ons een begrip kunnen
vormen hoe de invloed van het Godsdienstig onderrigt volkomen te
niet gedaan moet worden doordien men de voorwerpen van dat onderrigt
blootgesteld laat "aan al de wisselvalligheden van den eigendom."



HOOFDSTUK X.

WAT BEHOORT ER GEDAAN TE WORDEN?


Wat gedaan behoort te worden en wat ik hoofdzakelijk zal bespreken,
is, dat de geheele Amerikaansche Kerk, van alle gezindheden, zich niet
in naam maar met der daad moet vereenigen met het edele voornemen,
dat de Presbyteriaansche Vergadering in 1818 opperde, om te trachten
naar de volkomene afschaffing der slavernij in Amerika en in de
geheele Christenheid.

De gemeenschappelijke stem der Christenen in alle andere landen
roept met aandrang de Amerikaansche Kerk hiertoe op. Betuigingen van
die meening zijn ingekomen van Christenen van alle gezindheden in
Engeland, Schotland, Ierland, Frankrijk, Zwitserland, Duitschland,
Perzië, de Sandwich Eilanden en China. Allen schijnen door éénen geest
bezield. Zij hebben die Amerikaansche Kerk bemind en vereerd, zich
verheugd in den luister van hare opkomst. Haar voorspoed en welslagen
hebben zij beschouwd als hunne eigene, en zij hadden gehoopt, dat God
door haar onschatbare zegeningen op alle natiën zou uitstorten. Hun is
de Amerikaansche Kerk voorgekomen als de opgang van eene schitterende
zon, die neveldampen verdrijven zoude en vreugde bragt en vrede. Maar
helaas! op die blinkende zonneschijf is eene donkere plek waargenomen,
die, voortgaande, in omvang toeneemt en algeheele duisternis dreigt
te verwekken. Kan het verwondering baren, dat eene waarschuwende stem
tot ons komt van hen, die zoo veel belang hebben bij ons welvaren
en welslagen? Wij hebben zendelingen doen uitgaan naar alle oorden
der wereld; maar hoe kunnen deze hunnen heidenschen bekeerling
openbaren, wat er in het Christelijk Amerika omgaat? Hoe zullen onze
zendelingen in de Mahomedaansche gewesten hun hoofd durven opheffen
en de voortreffelijkheid van onze Godsdienst kunnen verkondigen,
wanneer wij barbaarschheden dulden, die zij verworpen hebben?

Een zendeling onder de Karens in Azië schrijft, dat hij in zijn
dienstwerk zeer belemmerd wordt door een gerucht, hetwelk onder dien
volksstam in omloop is, dat de Amerikanen voornemens zijn hen te
komen rooven om hen te verkoopen. Hij zegt het volgende:


    Ik zie met beduchtheid den tijd te gemoet, wanneer de Karens in
    staat zullen zijn onze boeken te lezen en tot de volle kennis te
    komen van hetgeen in ons land omgaat. Sommigen zijn reeds nu zeer
    nieuwsgierig en doen mij dikwijls vragen, wier beantwoording mij
    zwaar valt.


Er is geen andere uitweg. Gods Voorzienigheid heeft de Kerk der
Vereenigde Staten tot één werk bepaald. Zij kan niet verder gaan eer
dit verrigt is. Zoo lang zij het blijft veronachtzamen zal het een
hinderpaal zijn tegen al hetgeen zij verder aanvangt.

Zij moet het nog om eene andere reden ondernemen,--namelijk omdat
zij alleen dien arbeid op vreedzame wijze kan verrigten. Indien
dit angstwekkende vraagstuk zijn loop moet hebben als eene louter
staatkundige aangelegenheid, welke de politieke partijen moeten
uitmaken, hoe zullen dan beroeringen, betreurenswaardige botsingen, de
van-een-scheuring der Unie voorkomen kunnen worden? Neen, het is alleen
veilig uit te voeren door er eene Godsdienstzaak van te maken en die te
bevorderen in een Christelijken geest en door Godsdienstige middelen.

Zoo men ons vraagt, welke middelen de Kerk dan in het werk moet
stellen, luidt ons antwoord, dat dit kwaad moet afgeschaft
worden door dezelfde middelen, welke de Apostelen aanwendden
voor de uitbreiding van het Christendom en de uitroeijing van alle
maatschappelijke euvelen, welke toen eene in boosheid gedompelde wereld
vervulden. Hoor hoe de Apostel ze beschrijft: "In reinheid, in kennis,
in lankmoedigheid, in den Heiligen Geest, in ongeveinsde liefde,
door de wapenen der geregtigheid aan de regter- en aan de linkerzijde."

Wij zullen kortelijk elk dezer middelen nagaan.

Vooreerst in reinheid. De Christenen in de noordelijke vrije Staten
moeten zich-zelven en hun land trachten te zuiveren van verscheidene
noodlottige uitvloeisels van de slavernij: in het bijzonder moeten
zij het meest zondige gevolg daarvan trachten uit te roeijen,--het
onchristelijk vooroordeel tegen de kleur.

In Hindostan vindt men de klasse der Pariahs, met welke geene andere
klasse van Hindoes wil eten, drinken of omgaan. Onze zendelingen
verklaren den bekeerden Hindoe, dat dit vooroordeel onchristelijk is;
want God heeft allen, die op aarde wonen, van éénen bloede gemaakt en
alle menschen zijn broeders in Christus. Maar hoe zal de zendeling
zich houden, wanneer de Hindoe in staat is te antwoorden: "In uw
eigen Christelijk land bestaat eene klasse van Pariahs, die gij niet
beter behandelt, dan wij de onze. Gij-zelven gelooft de dingen niet,
die gij ons leert."

Laten wij een blik werpen op de behandeling van den vrijen neger in het
Noorden. In de Staten Indiana en Illinois zijn de meest tirannieke en
onregtvaardige wetten tegen hem uitgevaardigd. Uit geene wet in een
slavenstaat kan een wreedaardiger geest spreken, dan heerschende is
in eene onlangs in Illinois uitgevaardigde wet, volgens welke iedere
vrije neger, die in den Staat komt, gevat en voor een bepaalden
tijd als slaaf verkocht wordt, terwijl hij, wanneer hij na afloop
van dien tijd zich niet verwijdert uit het gebied van den Staat,
op nieuw wordt verkocht.

Hoe kunnen wij onze zuidelijke broederen vermanen hunne slaven vrij te
laten, indien wij niet het geheele zedelijke gewigt van de Kerk in het
Noorden in de schaal leggen tegen dergelijke gruwelen? Worden zulke
handelwijzen geregtvaardigd door te zeggen, dat de neger boosaardig
en lui is? Zoo doende voegt men smaad bij mishandeling.

Wat doen deze Christelijke Staten? Meerendeels sluiten zij
de kleurlingen uit van het school-onderwijs; door beleedigende
uitzonderingen schrikken zij hen af van het bezoeken der Kerken; in het
algemeen sluiten zij hen uit van de werkplaatsen, waar zij een nuttig
beroep zouden kunnen leeren; zij verdrijven hen uit de meer geachte
vakken, waarin zij met eere hun brood zouden kunnen winnen; en na
hen dus van elk hooger streven ontmoedigd en tot onkunde, luiheid en
ondeugd gedwongen te hebben, maken zij de maat der ongeregtigheid vol
door het vervaardigen van wreedaardige wetten, om hen uit hunne Staten
te verdrijven en vergaderen zich aldus toorn tegen den dag des toorns.

Wanneer wij zeggen, dat elk Christen in het Zuiden, die zijne uiterste
krachten niet inspant tegen de onregtvaardige slavenwetten, als
republikeinsch burger schuldig is aan de handhaving dier wetten,--zoo
is het niet minder waar, dat ieder Christen in het Noorden, die
niet doet al wat in zijn vermogen ligt om de intrekking van zulke
wetten in de noordelijke Staten te bewerken, in zoo verre schuldig
is aan haar bestaan. In de laatste jaren heeft het niet ontbroken aan
aanhalingen uit het Oude Testament, om allerlei soort van verdrukking
te regtvaardigen. Een Hindoe, die niets van dat edele en schoone boek
kende dan hetgeen hij vernomen had uit vlugschriften gelijk dat van
den heer Smylie, zou kunnen meenen, dat het eene verhandeling over
het stelen en eene doorloopende regtvaardiging van allerlei roof
was. Doch laat het ons geoorloofd zijn de voorschriften na te gaan,
die God geeft voor de behandeling van den vreemdeling: "Wanneer een
vreemdeling in uw land verkeeren zal, zult gij hem niet verdrukken; de
vreemdeling, die bij u verkeert, zal onder u zijn als een inboorling
van ulieden; gij zult hem liefhebben als u-zelven." Van hoeveel meer
kracht is dit gebod nog, wanneer de vreemdeling in ons land gebragt
is door de onregtvaardigheid en wreedheid onzer vaderen!

Met genoegen vermelden wij echter, dat het aantal Staten slechts gering
is waar zulk eene tirannieke wetgeving bestaat. Het is tevens een
grond van bemoediging en hoop, dat het onwijsgeerige en onchristelijke
caste-vooroordeel in vele gedeelten van ons land meer en meer plaats
maakt voor een Christelijker geest.

Vele onzer scholen en akademiën zijn bereid om den kleurling op
gelijken voet met den blanke te ontvangen. Sommige der noordelijke
vrije Staten verleenen den vrijen kleurling volkomene politieke
gelijkheid en voorregten. Onder dat stelsel zijn verscheidene
kleurlingen rijk en beschaafd geworden. Men begint allengs een
belangrijk getal goed opgevoede lieden onder hen te tellen. Onder
hen zijn talentvolle redacteurs, welsprekende redenaars, ijverige
en kundige predikanten. Het doet ons genoegen te kunnen melden,
dat die menschen onder verstandige en Christelijk-gezinde lieden
behandeld worden met de achting die zij verdienen; en zoo hun smaad
of mishandeling bejegent, komt dit meerendeels van de zijde der min
beschaafde klassen, die, minder verlicht zijnde, altijd langer onder
den invloed der vooroordeelen blijven. Bij eene onlangs plaats gehad
hebbende bevestiging in eene der grootste en aanzienlijkste kerken te
New-York, was de predikant, die bevestigde, een zwart man, welke zijn
levensloop ingetreden was als slaaf; en het was ongetwijfeld een grond
van verblijding voor al zijne Christelijke broederen hem thans als
hoofdpersoon te zien bij zulk eene indrukwekkende plegtigheid. Hij
deed de vragen aan den nieuwen predikant in het Duitsch, daar de
hoorders meerendeels Duitschers waren. Onze Christen-vrienden in
Europa kunnen daaruit ten minste afleiden, dat, zoo wij in vroegere
tijden onze gebreken hadden, sommigen onder ons die hebben opgemerkt
en ze trachten te verbeteren.

Om dit gedeelte terstond tot een practisch besluit te brengen wenscht
de schrijfster toe te voegen aan ieder Christen in het bijzonder,
die iets doen wil tot afschaffing der slavernij: Begin met voor de
kleurlingen in uwe nabijheid, te doen wat binnen uw bereik ligt. Worden
kinderen ten gevolge van onregtvaardig vooroordeel van het bezoeken
der school uitgesloten? Poog dat vooroordeel te bestrijden door
regtmatige beweeggronden, met liefderijkheid voorgedragen. Kunt
gij daarin niet slagen, tracht dan op eenige andere wijze voor
het onderwijs dier kinderen te zorgen. Tracht, voor zoo ver dit
in uw vermogen staat, in elken kring des levens voor hen de gewone
voorregten van een Amerikaansch burger te verkrijgen. Zijn zij ter
plaatse waar gij woont van het gebruik van omnibus en spoorwagen
uitgesloten, poog dan diegenen, die daarover het bestuur voeren, tot
meerdere regtvaardigheid en rede te bewegen. De Christenen, die aan
het hoofd staan van werkplaatsen, kunnen veel doen tot het aannemen van
jonge kleurlingen als leerlingen. Vele meesters verontschuldigen zich
over het uitsluiten van de kleurlingen, door te zeggen, dat, wanneer
zij het deden, alle andere knechten hen verlaten zouden. Hierop kan
geantwoord worden, dat, indien zij dit doen in een Christelijken geest
en met een Christelijk doel, het waarschijnlijk is, dat, indien hunne
gezellen aanvankelijk vertrekken, zij later wel weder terug zullen
komen,--allen ten minste op wier behoud zij prijs stellen.

Eene aanzienlijke modemaakster in eene onzer steden heeft, uit
beginsel, gekleurde meisjes als leerlingen aangenomen, en ze aldus in
staat gesteld om op eene eerlijke wijze haar brood te verdienen. Ik
noodig de Christelijke werkbazen, van alle ambachten, uit, deze zaak
met ernst te overwegen, en na te gaan of zij, door die arme menschen
de hand te reiken en hen te brengen tot zedelijkheid, kennis en een
stuk broods, niet eene dienst verrigten zullen, die de Heer aanmerken
zal als Hem-zelven bewezen.

Eene andere zaak, die ik den Christenen ernstig op het hart
druk, is het herstellen en in stand houden van die kerkelijke
gemeenten van kleurlingen, die ontmoedigd en verbrokkeld zijn door
de vlugtelingen-wet. In de stad Boston bevindt zich eene gemeente,
die thans onder schulden en bezwaren zucht, doordien zij genoodzaakt
is geweest hare eigene diakenen in te koopen, ten einde hen tegen de
verschrikkingen van die wet te beveiligen.

Eindelijk: wij behoeven schier niet te zeggen, dat de Christenen in het
Noorden zich onthouden moeten van alle regtstreeksche of zijdelingsche
bemoeijing met den slavenhandel, hetzij door deelgenootschap in
zuidelijke handelhuizen, hetzij door onsterfelijke wezens als onderpand
voor schulden te aanvaarden. Het is noodeloos over dit punt verder
uit te weiden: het spreekt krachtig genoeg.

Door al deze middelen moet de Christelijke Kerk in het Noorden zich
zuiver houden van alle medepligtigheid aan de zonde der slavernij,
en van de onchristelijke gebruiken en vooroordeelen, die er uit
voortgevloeid zijn.

Het tweede middel, dat tot afschaffing der slavernij in het werk kan
gesteld worden, is de kennis.

Ieder Christen behoort aandachtig en met biddenden geest dit
slavernij-stelsel te onderzoeken. Hij moet het beschouwen als
een onderwerp waaromtrent hij zich juiste begrippen en inzigten
verschaffen en de openbare meening, die het krachtigste middel is,
vormen moet. Menigeen onthoudt zich van het nagaan der statistiek
van deze aangelegenheid, omdat hij niet gestemd is voor de menschen,
welke die opgaven bijeengezameld hebben. Zij zeggen, dat zij niet van
het gevoelen zijn der Abolitionisten, en willen daarom geen acht slaan
op de bijgebragte cijfers en feiten. Dit is voorzeker verstandig noch
redelijk. In alle andere omstandigheden waar het onze belangen betreft
zijn wij zeer gretig in het opzamelen van inlichtingen, hetzij wij
al dan niet overeenstemmen met de personen die ze ons verschaffen.

Ieder Christen behoort ernstig na te gaan in hoe verre ons nationaal
gouvernement verbonden is en gebruikt wordt tot handhaving der
slavernij. Oplettend speure hij na de slavenstatistiek van het district
Columbia, en bovenal de statistiek van dat gewettigde stelsel van roof
en verdrukking, waardoor honderden en duizenden jaarlijks aan huis en
magen en al wat dierbaar is ontscheurd en naar het Zuiden gesleept en
daar als beesten op de markten verkocht worden. De walm, opstijgende
uit dien bodemloozen afgrond der ongeregtigheid, verduistert onze zon
voor de oogen van alle volkeren; het gekerm en geween overstemt den
galm onzer psalmen en stichtelijke liederen. Alle natiën weten hoe
het met onze zaak gelegen is; zal die dan voor ons alleen verborgen
blijven? Zullen wij den moed, het geduld niet hebben onze eigene
kwaal grondig te onderzoeken en de diepte van de wond te peilen?

Het derde middel tot afschaffing van de slavernij is de lankmoedigheid.

Het gemis van die eigenschap is het gebrek geweest van de tot nu
toe in het werk gestelde pogingen. De vrienden der goede zaak zijn
niet eensgezind geweest en hebben geen vrede gehad met elkanders
meeningen. In de vroegere geschiedenis van dit onderwerp komt menige
donkere bladzijde voor; maar is het niet inderdaad tijd, dat de
vrienden der slaven het gebeurde vergeten en met vereende pogingen
streven naar hetgeen in het verschiet ligt? De voorstanders van
onmiddellijke afschaffing moeten de bevorderaars van eene trapsgewijze
emancipatie niet met de namen van talmers en verraders bestempelen;
de laatsten moeten ook de eersten niet drijvers en onruststokers
noemen. Er is gewis een liefderijker weg tot wederzijdsche overtuiging
te vinden. Waarheid in liefde gesproken zal steeds dieper doordringen
dan waarheid in toorn geuit; voorshands is het groote doel, onze
zuidelijke broederen te overreden, dat zij ten minste tot eenige
emancipatie overgaan. Wanneer wij eerst zoover zijn, dat zij de
overtuiging hebben iets te moeten doen, dán zal het de tijd zijn
om het vraagstuk te behandelen of dit onmiddellijk of trapsgewijze
zal moeten geschieden. Laten wij tot onze spreuk kiezen: "Daar wij
toe gekomen zijn, laat ons daarin naar denzelfden regel wandelen,
laat ons hetzelfde gevoelen; en indien gij iets anderzins gevoelt,
ook dat zal God u openbaren."--"Laten wij aannemen zelfs hem die zwak
is in den geloove maar niet tot ijdele zamensprekinge." Wij moeten
het goede, dat in sommigen is, niet wegwerpen, omdat het door eenige
vlekken ontsierd wordt.

Gaan wij thans over tot de beschouwing van eene magt, zonder welke
alle andere magten falen moeten: den Heiligen Geest.

De belijdenis van elke Christelijke Kerk, Roomsch, Grieksch,
Episcopaalsch of Protestant, houdt in: "Ik geloof in den Heiligen
Geest." Doch hoe dikwijls leven en handelen Christenen van al die
gezindheden, zelfs in Godsdienstige aangelegenheden, alsof zij nooit
van een Heiligen Geest gehoord hadden. Zoo wij ons op onze eigene rede,
op onze verbijsterde hartstogten, op onzen blinden zelfwil verlaten om
de misbruiken uit den weg te ruimen, zullen wij hierin volstrektelijk
falen. Er is eene in stilte werkende, overtuigende en onweêrstaanbare
magt, die over het duistere en beroerde hart van den mensch zweeft
gelijk zij vroeger zweefde over de duistere en beroerde wateren van
den chaos, en licht uit de duisternis en orde uit de verwarring te
voorschijn bragt.

Is het niet duidelijk voor ieder, die een vrijen blik werpt op
de maatschappij, dat het menschelijk geslacht onderworpen is
aan een zachten maar onweêrstaanbaren invloed, die te gemoet
komt aan het geroep en verlangen naar eene aanstaande eeuw van
welzijn? Wereldschgezinde menschen lezen in de teekenen der tijden
en noemen het Geest der Eeuw; maar moet de Kerk het niet erkennen
voor den Geest van God?

Men vergete echter niet, dat het geschenk van Zijn magtigen
vernieuwenden invloed verbonden is aan de voorwaarde van het
gebed. De krachtige werking, die met den Pinksterdag een aanvang
nam, was voorafgegaan door vereenigde, vurige en onverpoosde
gebeden. Even zulk een geest des gebeds moet voorafgaan aan de komst
van den Heiligen Geest, om eene zoo groote omwenteling te bewerken
als hier bedoeld wordt. Het vermogendste werktuig, dat God in 's
menschen hand gesteld heeft en waaraan al Zijne heerlijke beloften
verknocht zijn, is het gebed. Alle vroegere vooroordeelen en veten
hieromtrent moeten ter zijde gesteld worden en de geheele Kerk moet
zich als één man vereenigen in ernstige, vurige gebeden. Hebben wij
de belofte van den Heiligen Geest vergeten? Hebben wij vergeten,
dat Hij ons eeuwig nabij zou wezen? Hebben wij vergeten, dat Hij de
wereld zal oordeelen? o Goddelijke en Heilige Vertrooster! belofte
des Vaders! gij, eenige Almagtige om op te klaren, te overtuigen
en herboren te doen worden! keer weder, bidden wij, en bezoek dezen
wijngaard, dien Gij geplant hebt! Bij U is niets onmogelijk; wat wij
in onze zwakheid te naauwernood bevatten, kunt Gij verwezenlijken!

Nog een middel tot afschaffing der slavernij is gelegen in ongeveinsde
liefde.

Bij elken zedelijken strijd moet die partij, welke onder allen
tegenstand en vervolging een Goddelijken, onwrikbaren geest
van liefde weet te bewaren, ten slotte zegevieren. Zoo zijn de
onveranderlijke wetten der zedelijke wereld. Toorn, baatzucht,
naijver hebben allen zekere levenskracht. Dikwijls veroorzaken zij meer
vertooning, gedruisch en tijdelijken indruk dan de liefde. Maar al die
hartstogten dragen de kiem van zwakheid in haar boezem. De liefde, de
liefde-alleen, is onsterfelijk; en wanneer reeds alle andere grovere
uitingen der ziel zich-zelven vernietigd hebben, straalt de liefde
steeds door als de poolster met een gloed die nimmer sterft.

Zoo wij dit werk ondernemen, moeten wij èn den slaaf èn den
slavenhouder lief hebben. Wij moeten nimmer uit het oog verliezen,
dat beiden onze broeders zijn. Wij moeten ons voorbereiden miskend,
belasterd, gehaat te zullen worden. Hoe zouden wij zonder die
onaangenaamheden een zoo magtig belang kunnen aantasten? Het moet onze
voldoening zijn, trouwe vrienden te wezen, terwijl wij als bittere
vijanden behandeld worden.

Deze heilige twiststrijd moet een kamp zijn van beginselen, niet
van partijhaat. Wij moeten zorgen, dat hij in onze handen niet
ontaarde in een afkeer van het Zuiden; en te dien einde behooren
wij de beminnelijker hoedanigheden en loffelijker eigenschappen
voor oogen te houden van degenen wier beginselen wij verpligt zijn
te bestrijden. Belasteren zij ons, wij moeten in aanmerking nemen,
dat wij hen in groote verzoeking brengen door instellingen aan te
tasten, waarmede zij door duizende banden van belang en gewoonte
verbonden zijn, zoodat zij grootendeels ongevoelig zijn geworden voor
dat kwaad. De Apostel geeft ons voorschriften hoe wij met broederen,
die ons smaden, handelen moeten: "Geeft acht, opdat ook gij niet in
verzoeking komet." Wij mogen dit op onszelven toepassen en bedenken,
dat, indien wij blootgesteld waren geweest aan de verzoekingen die onze
vrienden in het Zuiden omringen en wij dezelfde opvoeding ontvangen
hadden, wij welligt zouden gevoelen, denken en handelen zoo als
zij. Doch bij al die overwegingen moeten wij tevens bedenken, dat het
geene ware liefde voor het Zuiden is, wanneer wij een verderfelijk
stelsel handhaven en verdedigen; een stelsel, dat even nadeelig
is voor den meester als voor den slaaf; een stelsel dat vruchtbare
velden in woestenijen verandert, en dat schadelijk is voor opvoeding,
zeden, Godsdienst en maatschappelijken vooruitgang; een stelsel,
dat vele verstandige en achtenswaardige mannen in het Zuiden moede
zijn, waaraan zij zich wenschen te onttrekken en ook jaarlijks door
verhuizing werkelijk onttrekken. Evenzeer moeten wij niets laten
afdingen op de regten van den slaaf; want ook hij is onze broeder en
er is in zijn toestand eene reden om voor hem te spreken, die niet in
het geval van zijn meester bestaat. Hij is arm, onbeschaafd, onwetend
en kan niet voor zich-zelven het woord voeren. Wij moeten daarom des
te naijveriger zijn op zijne regten. Wat wij ook afstaan,--nimmer
moet dit geschieden met de regten van de hulpeloozen noch met de
eeuwige beginselen van regt en zedelijkheid.

Nimmer moeten wij toegeven dat het eerlijk is, den werkman van zijn
loon te berooven, ofschoon het, gelijk vele andere schandelijkheden,
gebruikelijk en algemeen is, en zelfs achtenswaardige menschen
onder den invloed van oude vooroordeelen zich daaraan schuldig
maken. Nimmer moeten wij, zelfs maar voor een oogenblik, plaats
geven aan de gedachte, dat een erfgenaam van het Godsrijk verkocht
mag worden, al zij het ook een oud gebruik. Strengelijk moeten wij de
heiligschennende leer verwerpen, dat menschelijke wezens voorwerpen
van eigendom kunnen zijn.

Sommigen hebben het ongerijmd genoemd, beginselen en personen te
scheiden, of aan te nemen, dat hij die eene slechte zaak voorstaat
een goed mensch kan wezen. De ondervinding bewijst het tegendeel. De
onregtvaardigste en tiranniekste stelsels zijn verdedigd door lieden,
die persoonlijk regtvaardig en menschlievend waren. Het is treurig maar
niet minder waar, dat er bijna geen kwaad of onregt bestaat, hetwelk
niet ten eenigen tijde den steun der talenten van een achtenswaardig
man genoten heeft.

Dit is een deel der beproevingen in onzen staat van onvolkomenheid
hier beneden; zoo kwade stelsels hun eenigen steun ontleenden aan de
slechten, onze zedelijke tucht zou veel minder streng en de aanval
meer krachtig en openlijk kunnen zijn.

Wij voor ons zien hooge Christelijke wijsheid in de vroeger door
ons opgeteekende aanmerking van eene arme slavin, wier heele leven
verwoest was door dit stelsel, namelijk "dat wij de zonde moeten haten,
maar den zondaar liefhebben."

De laatste middelen tot afschaffing der slavernij zijn de wapenen
der geregtigheid aan de regter- en aan de linkerzijde.

Hiermede bedoelen wij een ernstig gebruik van alle regtstreeksche,
eerlijke en regtvaardige middelen, die tot de afschaffing van het
slavernij-stelsel kunnen leiden. Iedereen in zijne betrekking moet zich
daartegen verzetten. Al de drogredenen moeten beantwoord, de uit den
Bijbel geputte verdedigingen door gezonde redenering en verklaring
wederlegd worden. Iedere moeder behoorde haren kinderen het kwaad
van dat stelsel te doen inzien. Ieder predikant moet zijne gemeente
rondborstig en onverpoosd waarschuwen tegen medepligtigheid aan
die zonde. Men zegt, dat dit zou zijn de politiek op den predikstoel
brengen. Wij antwoorden, dat, aangezien de menschen in den oordeelsdag
rekenschap zullen te geven hebben van hunne politieke handelingen,
het niet ongepast kan gerekend worden, dat de predikant hen eenigzins
van hunne politieke verantwoordelijkheid inlichte. Te dien dage zal
Christus niemand vragen of hij tot deze of gene partij behoorde;
maar wel, of hij zijne stem uitgebragt heeft in de vreeze Gods en
tot uitbreiding van het rijk der geregtigheid.

Dikwijls heeft men aangemerkt, dat de slavernij eene zonde is,
die op een afstand gepleegd wordt en waarmede wij niets te maken
hebben. Zoo een predikant hiervan de proef wil nemen, hij predike
daarover eens onomwonden en geloovig. Dan zal hij denkelijk bevinden,
dat de wortelen van den giftigen boom uitgeschoten zijn tot onder de
grondslagen der woningen van de Christenen in Nieuw-Engeland en dat
zijne eigene gemeente in de zonde deelt.

Het aantasten van eene instelling waarin zoo veel van de politieke
magt en den rijkdom dezer natie opgesloten ligt, is geen kinderspel,
en zij die het ondernemen zullen spoedig ontwaren, dat zij niet
alleen met vleesch en bloed te kampen hebben. Geene rusting is in
dezen strijd proefhoudend dan de wapenrusting der geregtigheid.

Onzen broederen in het Zuiden heeft God een doorniger pad ter
bewandeling toegewezen. Het hart krimpt ineen bij de gedachte wat
de geloovige Christen zal te verduren hebben, die deze instelling
op haar eigen gebied aantast; maar het moet geschieden. Hoe ging
het in het Noorden? Men stelde pogingen in het werk om door behulp
van het graauw de zaak te smoren. Drukpersen werden verbrijzeld,
huizen neêrgerukt, bezittingen vernield. Brave mannen hielden echter
moedig stand; martelaarsbloed heeft gestroomd voor de vrijheid
van spreken, en zoo is die vrijheid ook verworven. Tegenwoordig
stelt niemand meer dergelijke argumenten in het werk: die dagen zijn
voorbij. Ook in Kentucky heeft men op die wijze de discussie trachten
te onderdrukken. Het oproerige graauw sloeg drukpersen in stukken en
bedreigde het leven van sommige personen. Maar ook daar waren braven,
die geen geweld of doodsbedreigingen vreesden; en het staat thans
vrij in Kentucky, de emancipatie te bespreken. Het is een feit, dat
het Zuiden thans de zaak der slavernij moet behandelen. Het kan dat
vraagstuk niet weren, ten zij beslag gelegd worde op de litteratuur
van de geheele beschaafde wereld. Indien het eene Goddelijke zaak is,
waarom vreest men dan zoo zeer haar aan te roeren? Wat uit God is
kan door de vrije bespreking der geheele wereld niet weggecijferd
worden. Er moet en zal discussie komen; men heeft daartoe alleen
onversaagde mannen als aanvoerders noodig.

Broeders in het Zuiden! Velen uwer hebben de innige overtuiging dat de
slavernij eene zonde, een vreeselijk kwaad is; doch gij zijt beducht,
dat, indien gij voor uwe gevoelens uitkomt en die tracht te bevorderen,
vervolging, verdriet en zelfs de dood u te wachten staan. Hoe kunnen
wij dan van u vergen, dat gij op den voorgrond zult treden? Wij vergen
het ook niet. Hoe zullen wij, die zwak, besluiteloos en wereldschgezind
zijn, van u vergen hetgeen wij-zelven welligt niet zouden durven
verrigten? Maar wij zullen bidden, dat Hij tot u spreke, die meer
dan dit ondernam en verduurde om uwentwille en die u sterkte geven
kan om dit nu om Zijnentwille te ondernemen en te verduren. Hij kan
u verheffen boven alle tijdelijke en wereldsche begrippen. Hij kan
u bezielen met die liefde voor Hem, die u gewillig vader en moeder
en vrouw en kind doet verlaten, om zelfs het leven voor Zijne eer te
verliezen. En zoo Hij u immer brengt tot die plaats waar gij en deze
wereld elkander een laatst vaarwel zeggen, waar gij u voorbereidt om
alles voor Zijne dienst te wagen, waar leven noch dood, verledenheid
noch toekomst u in dit besluit kunnen doen wankelen,--dan zult gij
eene blijdschap kennen die elke andere blijdschap te boven gaat,
en een vrede zoo bestendig en onveranderlijk als de eeuwige Godheid
waaruit zij ontspringt.

Dierbare broederen! moet dit stelsel ten eeuwigen dage in uw land
blijven bestaan? Kunt gij deze slavenwetten beschouwen als iets
anders dan als een gruwel voor den regtvaardigen God? Kunt gij dien
binnenlandschen slavenhandel voor iets anders houden dan voor een
doorn in Zijn oog?

Wij bidden u, werpt een blik in die verschrikkelijke
slavengevangenissen in uwe steden; volgt het bloedige kielspoor
van de schepen langs uwe kusten. Hoe onderstelt gij, dat het Lam
Gods over al die dingen denkt? Wat denkt Hij van al dat gekerm, die
hartverscheuring en dien zielsangst,--Hij wiens hart zoo teeder was,
dat Hij aan het graf van Lazarus tranen stortte over eene smart, die
Hij zoo spoedig weder in blijdschap zou doen verkeeren? Wat denkt
Hij van Christelijke vrouwen die aan hare mannen, mannen die aan
hunne vrouwen ontscheurd worden? Wat denkt Hij van Christendochters,
welke Zijne Kerk eerst doopt, onderwijst en opvoedt en dan als een
handels-artikel verkoopen laat?

Denkt gij dat gebeden, als die van den armen Paul Edmondson,
sterfbedden als dat van Emily Russell, zonder aandoening gezien
worden door dien goedertieren Verlosser, die, hetgeen Zijn minsten
dienstknecht aangedaan wordt, beschouwt als Hem-Zelven aangedaan?

Is, o Christen! wanneer gij het verhaal van Jezus' lijden laast,
nooit het denkbeeld bij u opgekomen, dat gij gaarne met Hem zoudt
geleden hebben? Is het u nooit voorgekomen als bijna oneerlijk,
dat gij het eeuwige leven zoudt aannemen als prijs van de smarten,
die Hij voor u verduurd heeft, terwijl gij geenerlei kruis voor Hem
draagt? Hebt gij ooit gewenscht, dat gij met Hem hadt mogen waken
in die bittere ure in den hof van Gethsemané, toen zelfs Zijne
uitverkorenen sliepen? Hebt gij ooit gewenscht, dat gij bij Hem
hadt mogen zijn toen allen Hem verzaakten en vloden,--dat gij Hem
hadt mogen erkennen toen Petrus hem verloochende,--dat gij Hem hadt
mogen vereeren toen Hij bespot en aangespuwd werd? Zoudt gij het als
te groote eere rekenen, wanneer gij, gelijk Maria, Hem hadt kunnen
volgen naar het kruis, en daar had kunnen staan als een lijdzaam
deelgenoot in dien doodstrijd, die geen medelijden vond? Dat kunt
gij niet doen. Die ure is voorbij gegaan. Christus is thans verheven,
gekroond, verheerlijkt; ieder spreekt wèl van Hem; rijke Kerken rijzen
op ter Zijner eere en kostbare offeranden worden Hem opgedragen. Welke
kans hebt gij onder de menigte om uwe liefde te bewijzen, om te doen
zien dat gij Hem zoudt bijblijven wanneer hij onttroond, veracht,
verzocht, verraden en lijdende was? Kunt gij het door iets anders
toonen dan door de zaak der arme verworpelingen te omhelzen? Zoo
er een volk is binnen uwe landpalen dat door de menschen veracht
en verstooten wordt, dat gebogen gaat onder de verdrukking en grijs
is in de smarte, terwijl de geheele magt van rijkdom en gebruiken,
van politieken en van wereldlijken invloed tegen hunne zaak te velde
trekt,--Christenen, dáár kunt gij Christus verheerlijken!

Zoo gij u met onverschilligheid van deze zaak afwendt: "zoo gij
verzuimt te bevrijden die in de kaken des doods zijn, en die verslagen
dreigen te worden; zoo gij zegt: Zie, wij wisten het niet; zal dan Hij,
die het harte beproeft, dit aannemen? en Hij, die de ziel in Zijne
hand heeft, weet Hij het niet? Zal Hij niet een iegelijk vergelden
naar zijne werken?"

Zal Hij niet in den oordeelsdag tot u zeggen: "Ik ben geweest in
de slaven-gevangenis, in de slaven-karavaan. Ik ben verkocht op uwe
markten; Ik heb om niet gezwoegd op uwe velden; in uwe geregtshoven
heeft men Mij den mond toegewrongen; Mij is geweigerd Mijne eigene
kerkdienst bij te wonen, en gij hebt u des niet aangetrokken. Gij
gingt, de een naar zijne hoeve, de andere naar zijne koopwaren." En
indien gij zult vragen: "Wanneer, o Heer, is dit geschied?" dan zal
Hij u antwoorden: "Voor zoo veel gij dit gedaan hebt aan den minste
van deze Mijne broederen, hebt gij het Mij gedaan."


                                 EINDE.



AANTEEKENINGEN


[1] Het hoofd van den opstand in Beneden-Virginië, waarbij boven de
honderd blanken, meest vrouwen en kinderen, in koelen bloede werden
vermoord.

[2] R. D's vader overleefde hem slechts weinige maanden.

[3] Wij zonderen hiervan Louisiana uit. Dank zij den invloed der
Fransche wet, heerschen daar meer menschlievende wetten. Hoeveel
die wetten aan de zaak zelve afdoen, zullen wij later doen zien,
wanneer wij tot dat gedeelte van ons werk genaderd zijn.

[4] De regter Fields omschrijft op de volgende wijze de straf:

    De neger werd aan een boom gebonden en met boomtakken
    gegeeseld. Toen Souther het slaan moede was, riep hij een zijner
    negerslaven en deed Sam met eene lat beuken. Ook beval hij eene
    negerin hem bij te staan. Na dat slaan en geeselen brandde hij
    het ligchaam van den slaaf.... Toen deed hij hem wasschen met warm
    water, waarin Cayene peper afgetrokken was. Daarna werd de neger
    vastgebonden aan eene plank en aan de deurpost met koorden, die
    zijn keel digtknepen, terwijl Souther hem sloeg en trapte. Op deze
    wijze duurde de strafoefening voort tot de neger den geest gaf.

[5] Die neger werd levend verbrand.

[6] De vroegere wet van 1741 bevat nog eene meer treffende
bepaling. Zij beveelt dat gezegde proclamatie zal worden afgekondigd
op Zondag, aan de deur van iedere Kerk of Kapel, of, bij gebreke
daarvan, op de plaats waar, in bedoelde county godsdienstoefening
wordt gehouden door den klerk of voorlezer, onmiddellijk na de
godsdienstoefening. Welke stuitende tegenstrijdigheid moet de
afkondiging dier proclamatie opleveren, wanneer zij volgt op eene
leerrede over de liefde van Christus, of over den tekst: "Gij zult
uw naaste liefhebben als u zelven."

[7] Voorts wordt bepaald, dat, wanneer eenige slaaf, krachtens de wet,
vogelvrij verklaard is in eene der county's, en gezegde slaaf gedood
wordt ten gevolge dier vogelvrij-verklaring, zal de waarde van zulk een
slaaf bepaald worden door de jury, in de county's, waar bedoelde slaaf
is gedood, en het certificaat dier waardering door den griffier der
regtbank, waarbij de jury den eed heeft afgelegd, aan den eigenaar van
den slaaf worden uitgereikt, die dan twee derden van de waarde daarin
uitgedrukt zal kunnen bekomen bij den sheriff der county's, binnen
welke de slaaf werd gedood (Thans is dit besluit niet meer van kracht).

[8] Gen. 4, vs. 14, "En het zal geschieden, dat al wie mij vindt mij
zal doodslaan."

[9] De ijzeren halsband was ook in Noord-Carolina in gebruik, zoo als
het volgende uittreksel uit het wetboek aantoont. Zij die gedwongen
werden dien band te dragen, hebben zeker wel eenige reden om zich
over de "tyranny der mode" te beklagen.

    "Wanneer de cipier van gezegde staats-gevangenis een weggeloopen
    neger laat uitgaan naar den persoon of de personen, bij wie hij,
    op last van het Geregtshof voornoemd, verhuurd is, zal de cipier,
    bij het uitgaan een ijzeren band om den hals moeten doen van
    zulk een neger of weggeloopene met de letters P.G. (Public Gaol)
    daarop gestempeld; wanneer hij dit gedaan heeft, is de cipier
    niet verantwoordelijk voor het ontsnappen van gezegden neger
    of weggeloopene."

[10] Slavernij zoo als zij is; Verklaringen van een duizendtal
getuigen.

[11] In eene regtspraak in een ander proces van den Staat tegen Abram
komt met betrekking hiertoe nog de bepaling voor, dat de meester of
opzigter en niet de slaaf zelf beoordeelt of hij te ziek of onbekwaam
is voor den arbeid. Hij moet dus, wanneer de meester het beveelt,
aan het werk gaan.

[12] Gibbons ondergang en val, hoofdst. I.

[13] Ibid.

[14] Gedurende en na de regering van Augustus werden eenige beperkende
maatregelen genomen om de al te groote toename van onwaardige burgers,
door vrijmaking, tegen te gaan. Zij geleken echter in geen opzigt
naar de knellende banden der Amerikaansche wetten.

[15] Men herinnere zich dezen term uit de Amerikaansche regtpleging,
reeds voorkomende in het proces van Eliza Rowand. Zie pag. 74.

                                                               Vertaler.

[16] Hij zegt in een werk over de slavernij: "Zoo de taal in staat
is een helder en bepaald begrip van iets te geven, weet ik niet hoe
zij iets duidelijker of ondubbelzinniger zou kunnen uitdrukken dan in
Leviticus XXV geschiedt, welk Hoofdstuk duidelijk en ondubbelzinnig
verklaart, dat God-zelf de slavernij of lijfeigenschap heeft
goedgekeurd; en dat het "koopen, verkoopen, houden en vererven"
van slaven als eigendommen, inrigtingen zijn, die Hij-zelf heeft
vastgesteld."

[17] Aldus wordt de slavenhandelaar door de ongelukkigen in de
slavenkweekende Staten algemeen genoemd.

[18] Quarteronne is de Fransche, gelijk Quadrone de Engelsche benaming
is eener kleurlinge, die een vierde gekleurd bloed in hare aderen
omdraagt.

                                                               Vertaler.

[19] "Woorden, op de jaarlijksche Conferentie te Georgia; Aangenomen,
dat de slavernij, zoo als zij bestaat in de Vereenigde Staten, geen
zedelijk kwaad is."

[20] Het facsimile, voor den Hollandschen lezer van geen belang,
laten wij in deze uitgave achterwege.

                                                               Vertaler.

[21] De schrijfster beschrijft hier een toneel, dat onlangs in een
Slavenstaat heeft plaats gehad en waarvan zij de bijzonderheden maar
al te goed kent. Het bedoelde werk was Uncle Tom's Cabin.

[22] Ps. XIX: 8, alwaar de Engelsche vertaling heeft: "rejoicing"
(verheugende) "the heart" (het hart, of: de ziele.)

                                                               Vertaler.

[23] Dit besluit wordt door Burney in zijn vlugschrift medegedeeld.

                                                            Schrijfster.

[24] Redevoering van W. Phillips, te Boston.

                                                         De Schrijfster.

[25] Deze zoo schoone dichterlijke beschrijving van den "Leviathan"
is getrokken uit het 40ste en 41ste hoofdstuk van Job.

                                                               Vertaler.





*** End of this LibraryBlog Digital Book "De Slavernij - Vervolg en Sleutel op De Negerhut" ***

Copyright 2023 LibraryBlog. All rights reserved.