Title: Aloisiæ Sigeæ Toletanæ Satyra Sotadica de arcanis Amoris et Veneris
Author: Chorier, Nicolas
Language: French
As this book started as an ASCII text book there are no pictures available.


*** Start of this LibraryBlog Digital Book "Aloisiæ Sigeæ Toletanæ Satyra Sotadica de arcanis Amoris et Veneris" ***


                             ALOISIÆ SIGEÆ

                            SATYRA SOTADICA



                           _Hujus editionis_

                   _exemplaria centum impressa sunt_

                         _in charta Hollandica_



                             ALOISIÆ SIGEÆ
                                TOLETANÆ
                            SATYRA SOTADICA
                     _De arcanis Amoris et Veneris_
                      _Aloisia_ Hispanice scripsit
                 Latinitate donavit Joannes _Meursius_.


                            Re vera auctore
                            NICOLAO CHORIER



                                PARISIIS
              _Cura et studio_ ISIDORI LISEUX, _editoris_
                          Rue Bonaparte, nº 25
                              _Venit apud_
                     THEOPHILUM BELIN, BIBLIOPOLAM
                          Quai Voltaire, nº 29
                                  1885



                                 NOTICE


                                  SUR

                            NICOLAS CHORIER



L’auteur de l’_Aloisia_, Nicolas Chorier, né à Vienne (Dauphiné) en
1612, reçu docteur en droit en 1639, exerçait la profession d’avocat à
la Cour des Aides de sa ville natale. D’un esprit cultivé, ami passionné
des lettres, Latiniste de premier ordre, il ne consacrait aux affaires
du barreau qu’une assez faible partie de son temps. Au sortir de
l’Académie des Jésuites et pendant le cours de ses études de droit, il
s’était déjà essayé dans les genres les plus divers, tant en Français
qu’en Latin: sylves, élégies, odes, épopées, tragédies, tragi-comédies.
La composition de l’_Aloisia_, le premier jet du moins, car il dut
retoucher souvent cette œuvre capitale, remonte très probablement à
cette époque. «J’écrivais alors,» nous dit-il dans ses _Mémoires_¹,
c’est-à-dire avant d’être avocat, «des Epîtres, des Discours, la Vie de
Pierre de Villars, évêque de Vienne, une dissertation politique sur
l’Alliance de la France avec l’Empire Ottoman; l’_Eucharisticon_,
l’_Alithium_, et deux Satires, l’une Ménippée, l’autre Sotadique.»

    ¹ V. la _Curiosité littéraire et bibliographique_, IIIe et IVe
      Séries (Paris, Liseux, 1880-83).

En 1640, il publia sous le titre de _Doremation_ son premier livre, un
Éloge de quatre archevêques de Vienne, de la maison de Villars, bientôt
suivi d’un traité moral: _Sentiments de l’honnête homme_ (1641), du
_Magistratus causarumque patroni veri ac perfecti icon absolutissima_
(_Type absolu du magistrat et du véritable et parfait avocat_), qui
était un portrait idéalisé de Pierre de Boissat, bailli de Vienne
(1646), et de la _Philosophie de l’honnête homme_, autre traité moral,
dédié au chancelier Séguier (1647). Chorier méditait dès lors sa grande
_Histoire du Dauphiné_ et il en rassemblait de toutes parts les
matériaux; il la fit précéder d’un ouvrage plein d’érudition: les
_Recherches du sieur Chorier sur les Antiquités de la ville de Vienne,
métropole des Allobroges_ (1658), qui accrut sa réputation de savant. Il
était entouré de la considération générale, ses travaux l’avaient mis en
relation avec presque tous les lettrés de l’époque, son cabinet d’avocat
lui rapportait des émoluments considérables, lorsque la suppression de
la Cour des Aides de Vienne vint menacer sa fortune. Réduit aux maigres
affaires d’un bailliage, il n’aurait pu gagner sa vie; il résolut donc
de se transporter à Grenoble avec toute sa famille, et de s’y créer une
nouvelle patrie. C’est à cette époque même (1659-1660) qu’il fit
imprimer, à quelques exemplaires seulement, pour ses amis, la première
édition de l’_Aloisia_. Le livre fut imprimé à Lyon².

    ² Sur cette édition originale, ignorée de Brunet et que les auteurs
      du _Supplément_ au _Manuel du Libraire_ ont mentionnée sans en
      reconnaître l’importance, voir une Notice dans la IIe Série de la
      _Curiosité littéraire et bibliographique_.

A Grenoble, Chorier ne tarda pas à conquérir une situation tout au moins
équivalente à celle qu’il venait de quitter. Son _Histoire générale du
Dauphiné_, dont il publia le premier volume en 1661, fut si bien
accueillie, que les États, réunis cette année même, lui votèrent un don
de cinq cents louis, somme qu’il ne reçut pas, à la vérité, le Parlement
ayant refusé de l’ordonnancer, mais qui n’en témoigne pas moins de la
bonne volonté de ses concitoyens à son égard. En 1666, Du Gué de Bagnols
fut nommé intendant de Lyon; c’était un haut et puissant personnage.
Beau-frère du chancelier Le Tellier³, oncle de Louvois, père de Mme de
Coulanges, l’aimable correspondante de Mme de Sévigné et l’amie de Mme
de Maintenon, Du Gué avait de grands appuis à la Cour; il devint l’ami
et le protecteur de Chorier dans des circonstances fort honorables pour
le jurisconsulte Dauphinois. L’intendant de Lyon avait ordre de
poursuivre dans sa Généralité, composée des quatre provinces de
Lyonnais, Beaujolais, Forez et Dauphiné, la grande enquête commencée par
toute la France, dès 1661, sur les usurpations de titres de noblesse; il
choisit Chorier pour remplir l’office de Procureur du Roi près de la
commission qu’il présidait. En cette qualité, Chorier était chargé de
faire les informations, d’examiner les dossiers et de requérir; un grand
nombre de nobles durent comparaître. L’enquête ne se termina qu’en 1670,
après que les assises se furent tenues successivement à Grenoble, à
Vienne et à Lyon. Cette recherche des usurpations de titres nobiliaires
était délicate; bien des amours-propres se trouvaient froissés par cette
sorte d’inquisition royale; on cherchait à y échapper par tous les
moyens, dont le plus simple était de corrompre les juges. Guy-Allard,
secrétaire de la commission, et quelques autres agents inférieurs, en
furent ignominieusement chassés pour s’être laissé séduire et avoir
prêté la main à la falsification de certains dossiers. Chorier suivit
partout le commissaire et déploya près de lui un zèle et une intégrité
que Du Gué de Bagnols se plut à reconnaître: telle fut l’origine de leur
étroite intimité, de la protection constante accordée par l’intendant de
Lyon à l’homme qui l’avait le mieux secondé dans ces longues et
difficiles investigations.

    ³ Le Tellier et Du Gué de Bagnols avaient épousé les deux sœurs.

Chorier n’en poursuivait pas moins la composition des ouvrages qu’il
avait entrepris; en 1669 il fit imprimer l’_Histoire de la maison de
Sassenage_; en 1671, l’_État politique du Dauphiné_; en 1672, la seconde
partie de l’_Histoire générale du Dauphiné_; en 1680, la _Vie de
Boissat_ (en Latin), qu’il dédia à Du Gué de Bagnols. C’était au même
personnage, mais sans le nommer expressément, qu’il avait dédié deux ans
auparavant (1678) une seconde édition, plus complète, de l’_Aloisia_. La
première, celle de Lyon, 1660, ne contenait que six dialogues:
_Velitatio_, _Tribadicon_, _Fabrica_, _Duellum_, _Libidines_, _Veneres_;
il en ajouta un septième, intitulé _Fescennini_, qui affecte de n’être
qu’une suite de fragments, soit que l’auteur l’ait ainsi voulu, soit que
l’imprimeur n’ait eu en sa possession qu’un manuscrit plein de lacunes.
Chorier n’en a pas moins mis sa marque à cette édition, tant par sa
longue épître: _Summo viro Aloisia ex Elysiis hortis_, où il parle
beaucoup de lui-même et de son protecteur Du Gué, que par l’adjonction
de deux pièces de vers Latins dont il a toujours avoué la paternité⁴.
Par une bizarrerie qu’on ne s’explique pas bien au premier abord, la
scène qui, dans les six premiers dialogues, est placée à Rome, se
trouve, dans le septième, transportée en Espagne, et les
interlocutrices, Tullia et Octavia, tout en restant les mêmes, sont
devenues Espagnoles, d’Italiennes qu’elles étaient. Ce changement est
une conséquence de l’attribution que Chorier avait fait de l’ouvrage à
Luisa Sigea, de Tolède (_Aloisia Hispanice scripsit, Latinitate donavit
Joannes Meursius_), attribution à laquelle il ne songeait sans doute
aucunement en composant cette satire Sotadique, et que plus tard il
entreprit de justifier.

    ⁴ Sur l’énigmatique Épître: _Summo viro_ et les pièces de vers
      Latins: _De laudibus Aloisiæ_ et _Tuberonis Genethliacon_, dont la
      dernière renferme de curieuses allusions à un épisode de la vie de
      Chorier, voir dans la IIIe Série de la _Curiosité littéraire_
      l’article intitulé: _Eclaircissements sur le «Satyre Sotadique de
      Nicolas Chorier, connue sous le noms d’Aloysia, de Meursius.»_

Chorier mourut en 1692; il laissait manuscrits une grande quantité
d’ouvrages, parmi lesquels on a imprimé depuis son _Nobiliaire du
Dauphiné_ (1697, 4 vol. in-4º); ses _Mémoires_, en Latin (_Nicolai
Chorerii, Viennensis jurisconsulti, Adversariorum de Vita et rebus suis
libri III_) dont le texte a paru dans le _Bulletin de la Société de
statistique du département de l’Isère_ (1844); sa _Vie d’Artus Prunier
de Saint-André_ (Paris, Alph. Picard, 1880, in-8º).

En réimprimant l’_Aloisia_, on s’est proposé de donner de ce
chef-d’œuvre le texte le plus soigné qui ait paru jusqu’ici. La première
édition faite par Chorier en 1660 est elle-même très fautive: encore les
éditeurs du _XVIII_e siècle ne l’ont-ils pas connue, et n’ont-ils pas pu
profiter de l’_Errata_ où Chorier avait corrigé bon nombre de fautes
d’impression. Ils ont altéré beaucoup d’endroits, qu’ils comprenaient
mal, et au Latin de Chorier substitué le leur; une ponctuation
défectueuse, le manque de guillemets, etc., rendent, de plus, ces
diverses éditions d’une lecture assez malaisée. Les amateurs seront
heureux d’avoir enfin de ce livre de chevet un texte correct, clarifié,
et d’une belle exécution typographique. Ils y trouveront l’œuvre tout
entière, telle que l’auteur l’a donnée lui-même, c’est-à-dire les six
dialogues de l’édition originale, complétés par le septième de l’édition
de 1678, et les trois pièces qui l’accompagnaient: l’épître _Summo viro_
et les deux petits poèmes Latins, _De Laudibus Aloisiæ_ et _Tuberonis
Genethliacon_. Quant aux autres morceaux de prose ou de vers, insérés
généralement à la suite de l’_Aloisia_ dans les éditions modernes: le
_Fututor effœtus_, la _Formica_ de Giovanni della Casa, les _Diversorum
veterum Poetarum in Priapum lusus_, les Lettres d’Antoine à Soranus et
de Soranus à Antoine sur les dérèglements de Cléopâtre, le Discours
d’Héliogabale aux courtisanes Romaines, les fragments de Sénèque, de
Procope et d’Arnobe, ils sont entièrement étrangers à Chorier et nous
n’avions pas à en tenir compte⁵.

    ⁵ De très médiocres imitations Françaises de l’_Aloisia_ ont été
      faites sous divers titres dès la fin du _XVII_e siècle, et
      fréquemment réimprimées depuis; il n’en existe qu’une seule bonne
      traduction: _les Dialogues de Luisa Sigea, ou Satire Sotadique de
      Nicolas Chorier_ (Paris, Liseux, 1881, édition mixte, 4 vol. petit
      in-18), et _les Dialogues de Luisa Sigea sur les arcanes de
      l’Amour et de Vénus_ (texte Latin et traduction complète, Paris,
      Liseux, 1882, 4 vol. in-8º, imprimés à cent exemplaires).

    Paris, Mars 1885.



                             ALOISIÆ SIGEÆ

                                TOLETANÆ

                            SATYRA SOTADICA

                                   DE

                             ARCANIS AMORIS
                               ET VENERIS



                     _Aloisia_ _Hispanice scripsit_

                     _Latinitate donavit_ _Ioannes_

                               _MEVRSIVS_

                                 V. C.



                             MONITUM LECTORI


                                 ——————

Vivebat ante annos centum et triginta Aloisia Sigea, Hispana, Toleti
nata. Ingenio, eruditione, forma præstitit, et omnibus virtutum dotibus
quæ laudari solent plurimum et ingenuas maxime decent, excelluit. Sed
non in abjecta et stupida animi demissione, non in sordida rei
familiaris cura, non in vili nugarum studio virtutem sibi positam
habebat: liberalibus navare operam disciplinis, scriptis æternam sibi
parere famam, ad summam sapientiam niti, non ad summas contendere opes,
id demum optimum putabat et prædicabat; quod tamen pleræque fœminæ omnes
per ignaviam negligunt, homines multi per socordiam stultam et furentem
contemnunt. Quamobrem veri amans, libere malas insectabatur; quæ
sentiret, ultro faciebat palam, et velut quandam morum e curuli sella
Censuram exercebat, quam suspicerent omnes, et cujus ob os ora
obverterent sua. Se imprimis nobilium mulierum flagitiosis fœdisque
voluptatibus infensam ostendebat, et quo, injecto saltem pudore, ad
meliorem revocaret frugem nihil non agebat. Pati non poterat, ut
dicebat, specie prælucentes, nobilitate commendabiles, brevis gaudii aut
spe aut gustu velut emotas mente, in ludibria ipsas se vertere. Addebat,
ut Virtuti honestum et gloriosum est nudam sisti ob oculos mortalium,
sic Vitiis esse ignominiosum. Quæ meretricie viverent, ideo voluit e
fornicibus suis in quibus latebant in scenam humanæ vitæ nudas educere,
quæ essent documento impune non peccari, mulieres quasdam superbi
nominis et oris, et alto cretas sanguine. Nam quas Tulliam, Octaviam,
Semproniam, Victoriam vocat, eæ fuerunt Ducum, Marchionum, Comitum aut
uxores aut natæ. Nihil de his enarrat quod vere factum non sit, et ut
erat a mendacio et ab omni dissimulationis specie alienissima, liberiori
omnia sermone executa est, qui solus conveniebat. Satyram Sotadicam
inscripsit opus, quod Colloquiis septem complexa est, ac Eleonoræ
Marguaridæ Roderici marchionis uxori, sodali suæ, dedicavit, qua jubente
susceperat, qua urgente, ut in quadam epistola ad illam data, loquitur,
intra mensem absolverat. De Sotade nihil est quod dicam; rerum
amatoriarum scriptorem fuisse liberrimum fugit neminem. Sed fœminam ad
scribendum his de rebus animum appulisse, non mirum videri debet: nam
Elephantis puella, et aliæ quædam, hoc fuere scriptionis genere
celebres. Præterea aptiores sunt fœminæ his rebus depingendis, si quæ
sint cordatæ et non fatuæ procacitatis; siquidem libidinum ipsæ sunt
campus in quo nascuntur omnes, in quo vigent, et, ut verbo dicam, in quo
oriuntur et occidunt gaudia illecebrosa, et amœniores joci. Forte nec
tam dura fuit ut ullo nollet voluptatis sensu emollire sibi mentem ad
carpenda vitæ dulcia, et pars etiam puto fabularum ipsa suarum fuit non
pœnitenda. Hispanice scripsit; vir doctus Joannes Meursius, Lugdunensis
apud Batavos Academicæ lumen clarissimum, adolescens, et vix ex ephebo
egressus, Latinitate donavit; etiam de suo adjecit quædam quæ Aloisiæ
vix persuaserim mihi venisse in mentem. Sed periit liber Aloisiæ;
manuscripta Meursii hæc tantum lucubratio, aut si mavis commentatio,
pervenit ad me: nihil ausim pro certo affirmare. Quicquid id est, non
infelicis ingenii, non proletariæ eruditionis partus sunt hæc Colloquia,
quæ nec fastidium legenti creent, nec stomachum vere Sapienti moveant.
Quinque priora, quæ faustis avibus in manus nostras delata sunt, luci
damus, quibus utique carere huic ætati bonis litteris amicæ turpe esset,
et studiosis arduæ sapientiæ durum. Duo, quæ supersunt, hæc aiunt longe,
et arte et procacitate ingeniosa, antecellere. Sextum figuras objicit ob
oculos, non tantum describit. Septimum fabellis et narratiunculis, quæ
ad hanc rem pertinent, mirabiliter recreat, et hoc velut cibo Attico
sale condito pascit animos, cujus nulla unquam capit satietas. Et
propediem juris publici fient meo itidem munere. Nam invideri tam salsa,
tam lepida, tam etiam utilia bene vivendi præcepta, quis ægre molesteque
non ferat saxeus et veternosus? Bonos utique mores Orator laudet
Tullius; Philosophus doceat Plato: melius sane suadebunt Publius Syrus,
Laberiusque Mimi. Ferit mentem et movet qui miscet utile dulci: a qua
plerumque aberrat laude verbosus Orator, strigosus Philosophus.
Medicamentis vires addit dum horrorem et odium adimit, qui in bellaria
format solers Medicus: hæc Aloisiæ fuit cogitatio, et omne sibi punctum
videbatur tulisse, quæ tam ingeniose, tam facete utile dulci miscuisset.
Vale.



                       _De Aloisia Sigæa Toletana_


                             JOANNIS VASÆI

                         _Hisp. Chron. Cap. 9._

                              TESTIMONIUM

                                  ――――

Ut omnes alias Latinis litteris tinctas silentio præteream, dabit
Hispania Aloisiam Sigæam Toletanam, sed in aula Lusitana per multos jam
annos educatam: quinque linguarum adeo peritam, ut non immerito Paulus
tertius, Pontifex Maximus, litteras illius ad se scriptas Latine, Græce,
Hebraice, Syriace, atque Arabice laudibus sit prosecutus, admiratus tam
multiplicem ingenii fructum, et donum tam multiplicis linguarum
scientiæ, in viris quoque rarum, nedum in fœminis: sic enim sonant verba
Diplomatis. Debetur hæc laus optimo patri, et viro doctissimo Didaco
Sigæo. Nec in ea solum hanc operam posuit, sed alteram quoque filiam
Angelam, Græce, Latineque, pro ætate et sexu non mediocriter eruditam,
tam exacta Musices scientia curavit perdocendam, ut vel cum
præstantissimis hujus artis professoribus contendere posse putem.



                               SUMMO VIRO


                                ALOISIA

                           EX ELYSIIS HORTIS

                                 S. D.

                                  ――――

Vernant et florent, _VIR SUMME_, per anni tempestates omnes, Elysiis in
campis amœni et ridentes horti: parens felicis et uberis soli æquor adeo
hortus unus est nitens et suaveolens. Non noti mortalibus generis
flores, rosæ et herbæ spirant ambrosios odores, qui beatis Manibus tenui
pro anima sunt. Læta semper cœli facies, lætus sol, puri lucis ignes:
non concreta nimbis dies, non cœno lux oblita. Qualis ipse sibi sol in
se est, talis est semper et nobis, nitidus et coruscans: cum radiis
continuo depluit fluxu e supero orbe delicias et festivos jocos. Patulæ
in lucis arbores, quas vester non insevit, non vidit Vertumnus, non
longo salutant intervallo sidera, et æstus temperant. Nectare fontes
scatent, et aerio fluunt melle rivi. Voluptates, sed veræ, sed honestæ,
et veræ quia honestæ, aera hunc nostrum percursant innumerabiles, ut
vestrum illum tenebricosum leves atomi, rerum cæca principia. His in
plagis nulla a furentis libidine fortunæ pendet felicitas, qui
felicitatis apex est arduus veræ et constantis. His vero in locis centum
jam abhinc annos lætam et fortunatam læta et beata agito vitam. Undique
et undequaque delectant et juvant omnia. Sane ultra nihil esse putabam,
quod irrequietæ vellem mentis correpta, ut olim fiebat, vertigine
concupiscere. Attamen erat. Miraberis, _VIR MAGNE_: tot inter gaudia
Satyram Sotadicam tibi meam placuisse, et id mihi gaudium fuit longe
maximum, et omnium cumulus. Esse acceptam tanto viro mihi gratulor et
triumpho. Illum ingenii mei partum fovisti in sinu nudum et ægrum:
paterno complectens tutatus es amore, quem videbar abjecisse et
abdicasse.

Confabulabamur ego, et animæ magnæ, Lucilius, Varro, Horatius, Ovidius,
Persius, Juvenalis, Sulpicia, Petronius, Boccacius, Petrus Aretinus,
Bernius, Rabelesius, Rapinus, Barclajus et Boccalinus, sub umbrosa ulmo.
Nam vobis cibus sunt, quo enutriuntur corpora vestra, mortalibus far et
vinum; nobis vero collocutiones immortalibus mutuæ, quibus pascimur,
dapes et cupediæ. Maia gnatum videmus cito advolare ad nos cursu. Lectum
animas venerat quibus altera, his diebus, fato corpora debebantur. Ut
prope factus est, et oculos et vocem ad me convertit: «Euge, Aloisia,»
inquit, «euge.—Atenim hanc evocas ad superas auras,» interpellat
commotior Petronius, «quæ nudiustertius huc demissa non ita longe distat
a vita? Me præteris qui mille ante annos exulo? O fatui injuriam
fati!—Ego vero,» ait Horatius, «eruditæ et ingeniosæ meæ nugæ adblandiri
solitæ erant maximo, qui unquam fuit, rerum moderatori: et audio in
Celtico solo imperare alterum Augustum. Redde me, Mercuri, Principi meo,
redde Horatium Deo suo.—Nam,» adjicit Lucilius, «magna desunt ingenia
magni Principis laudi.—Tu,» ait Persius, «secuisti, Lucili, et Mutios et
Lupos, et Urbem totam. Tu vafer omne tangebas, Flacce, vitium ridenti
amico, et dimissus circum præcordia ludebas. Ut ringeres, Lucili, ut
obgannires, Horati! In illa Celtarum Roma scripturiunt omnes: unus aut
alter scribit. Cantillant balba de nare rancidulum quid: unus aut alter
heroice canit Heroi. Fugient, si velis, hi Lemures. Restituetur Musis
suus honos, si nobis vita.—Sed et sexus mei,» subdit Sulpicia,
«illecebrosa amat decora; et sexui meo decus fui, et sum. Juvenem non
fallit Heroa in ingenio pulchræ puellæ multo majorem elucere
pulchritudinis partem. Placebo, laudabit, si viderit decimam Musam. Et,
si laudaverit, provocabo ad cantum novem sorores. Raucæ silebunt
fulgentis aulæ cornices, et garrulæ picæ.—In pravos ætatis meæ mores,»
inquit Varro, «Satyricam commovi bilem. Menippæum strinxi stylum,
doctissimus Romanorum. Nullius peperci vitiis, sed nullius animum læsi:
arte temperavi industria acerbam medicinam, sed salubrem. O si!...»

Plura volentem interrupit succensens Aretinus:—«Dum essem in humanis,»
ait, «audiebam Flagellum Principum. Timuere Aretinum, qui Jovem non
timebant.—Apage, lavernio,» refert Bernius, «qui indoctis tuis et
insulsis scurrilitatibus non tam notasti mores, quam corrupisti; qui, si
scarabæi non nascerentur, nequidem natus esses. Ego vero Procerum ulcera
acri tabo fluentia lavi aceto, sed roseo, sed odoro. Perfricui sale, sed
Attico. Medicinam feci sanus. O si!...—Enimvero in nugis et tu et ille,»
infit Boccalinus, fuistis toti. Reges mihi et regna solerti ludus
fuerunt ludenti, ut solent esse fortunæ. Per me saltarunt libere,
cachinnos edidere altos et sonoros, et tetricum posuere supercilium
Politicæ artes, et, ut loqui solebas, Persi, ærumnosi Solones. Effusi
sunt et ipsi in cachinnos sonantes.—Cui non lecta Satyra Menippæa mea?»
reponit Rapinus. «Cui non placuit? Malæ causæ dum personam detraho, qua
superbiebat, bonæ opi fui. Novum instruxit Minerva mea armamentarium
pugnanti Marti Gallico. Ex hoc sumpsit tela, quibus perduellium
prosterneret animos, ut pectora et urbes aliis perfringebat fulminans
Heros.»

—«Atenim quid vobis vultis, cari Manes?» infit Mercurius indignans.
«Exspectatis compescam ego motus hos insanos delinificæ virgæ minis? Nam
evocat Jupiter Alexandrum Macedonem et Machiavellum Florentinum, nescio
quid magni parans. Omnia scilicet in terris improba et felici ille
temeritate, dolis hic malis et cæcis artibus susque deque miscebunt,
furentes una et fallentes. Non eo sunt in statu res humanæ, cui pro
merito debeatur Horatius aut Varro. Toti sunt qui laudantur in gerris;
toti in fabulis qui ingeniosi audiunt, et ipsi Æsopicæ fabulæ loquentium
et disserentium bestiarum. Qui lucubrationum laude prædicantur, striges
sunt. Florere jactitant per se ambitiosi ingenuas disciplinas;
marcescunt excisæ. Se tamen amant homines nihili, invicem se mirantur:
muli mulos alternis scabunt. Videntur sibi esse belli (loqui sic
solebas, Varro), festivi, saperdæ, cum sint Κάπροι. Iniqui judices,
nihil habent in pretio præter somnia sua nullius pretii. Tibi tamen,
Aloisia, nulla irascitur in terris livoris malignitas. Satyræ Sotadicæ
qui plausus negant, blando favent murmure. Eruditi osculantur, boni
gaudent, quod demum inveneris viam floribus consitam, qua iretur ad
virtutem. Nam mira opifex libero sermone bonos optime condoces mores, et
malis suades exemplis; obliqua ad honestatem ducis via ingenuo delinitas
ludo mentes. Non ocius alii recta irent. Compendiaria hæc est.—Id mihi
quidem, cum animum ad scribendum appuli,» respondeo, «fuit, Mercuri,
propositum. Produxi ab intimis Amoris et Veneris arcanis, quos libido
fervens infundit furores insanientibus malis. Palam feci quæ fieri
solent stulta et fœda, hoc ut spectaculo a faciendo deterrerem quibus
honor curæ esset, pudorem libidinosis injicerem, odium libidinum
incuterem. Non sum, ut alii bene multi, excogitando assecuta quæ
contaminatos et temulentos fieri possent inter amantes. Quæ vere facta
nossem, scripto mandavi. Quasi per pompam traduxi spurca ludibria. Ope
mea, forti et fideli, de scelerata Venere triumphanti virtuti ferculum
id fuit opimum. Nam proba fuit vita et pudici mihi mores. Scis,
Mercuri.»

—«Scio,» respondet.—«Et nos omnes pariter scimus,» succinunt stridulo
tinnitu circumvolitantes Manes.—«Nec, per hanc barbam meam! me fallit.»
Dicens, barbam longam, hircinam Aretinus læva mulcebat. «Egregiis famam
compararas tibi studiis incredibilis honestatis. Lusitanorum Regi
præstans de te erat opinio, adeoque Italiæ toti, et terrarum capiti
Romæ. Audieram de tuis Colloquiis.» Tacere jussit Mercurius:—«Noli,»
inquit, «laudare virginem, leno! Operam non dabas instituendis bonis
moribus: opus difficile, nec tuum. Probrosas scurrilium facetiarum
ineptias venditabas Osco sermone. Ingeniose desipiebas balatro amens.
Meliores habet Aloisia laudatores. Nam tuis habent in Colloquiis,
Aloisia, Italæ et Gallicæ Musæ, quos non habent in suis cum Apolline,
meros Nectaris succos. Te eruditi et ingeniosi trans et cis Alpes suam
volunt, amant et colunt:

    »Te legit omnis ibi juvenisque, senexque, puerque.

»Verum tibi sit unus pro omnibus. Procum habes, cujus sit amor vel
præstantissimæ virtuti pro præstantissima laude. Placet sibi in tuis
scriptis ut in dulcissima voluptate. Excellit ingenio, excellit et
dignitate. Sinceriorem certe non viderunt Celticæ stellæ. Splendidis
cumulatiorem dotibus non habet Sequana fluviorum princeps.—Erat mihi
patronus in aula Domitiani,» reponit Sulpicia, «Plinius Secundus, vir in
ætate corruptissima integerrimus, cum canerem:

    »Dic mihi, Calliope, quidnam pater ille Deorum
    »Cogitat? An terras et patria sæcula mutat?
    »Quasque dedit quondam morientibus eripit artes?

»Indignationem meam autoritate armavit sua vir sanctus. Illo ducente
invenit delitescentem, cum Caleno meo, me gloria, sub injustitia et
inclementia vecordis sæculi. Et obstetricatus est Valerius Martialis
nascenti famæ.—Solus nemo unquam aperuit sibi,» infit Ovidius, «honoris
difficilem aditum. Facilius multo est et proclivius laudem promereri, et
laude dignum videri, quam laudari. Me Fabius Maximus,

    »... Romanæ gloria prima togæ,

»Augusto familiaris, habuit familiarem. Maximo commendante, non ausus
est perstrepere raucus livor. Sidera nosse et syrtes, et navigationis
callere artem, id haudquaquam navigantibus satis est, ni adspiraverit
velis favens aura. Ita nec pergentibus ad gloriam bonæ sufficiant artes,
non ingenium, non eruditio, ni etiam opportuno impulerit flatu cymbam
favens aura.—Fateor,» aio ego, «parum mihi meriti, at famæ multum fuit.
Gratiæ multum fuit apud optimum quemque. Nascenti nimirum risit stella
tua, Mercuri. Si placui et vigui, tuum est. Sed amabo, perge dicere,
care Mercuri, de illo nominis mei patrono, et commentationum tutore.»

—«Pergam,» reponit, «et suave erit. Vis primum dicam de fortunæ bonis?
Natus est clara et nobili stirpe in magnis opibus, et Leucotetiæ, quæ
mater urbium, ut loquitur Ammianus. Vis de animi bonis? Suæ solus genti
sit ipse satis ornamenti, vel deessent cætera ornamenta omnia quæ
abundant. Nam, ab ineunte ætate, liberalibus singularem dedit operam
disciplinis, acie pollens ingenii et proba solertia. Buleutis Celticis
adscitus adolescens, civium salute, honore et fortunis habuit nihil
antiquius. Nullus gratiæ in judiciis apud illum locus, nullus odio,
nullus sævienti iræ. Sunt qui alteri non gauderent bene fecisse, nisi se
scirent alteri male fecisse. Scopus est illis male facere, et interdum
ad scopum via bene facere. Qualem optaret sibi æterni numinis mentem,
talis illi mens erga reliquos homines. Sic aliis Deus erat hominibus
homo, ut bene multi his constituti in dignitatibus, aut prædæ aut
sanguinis avidi, videntur lupi, prostituta ad infamiam fama. Ad
sublimiores promotus honorum gradus, animum non mutavit. Nunc adsidet
Buleuta Regi, Regum Celtico Jovi. Igitur, difficillimis admotus
negotiis, visus est major. Gloriosum est quam plurimis honorum luce
fulgentibus, non omnino negotiis esse impares: huic, invenisse nulla quæ
ingenio usu rerum confirmato et politicæ dexteritati paria essent.

»Patrono huic tuo, Aloisia, in proclivi expedita et aperta sunt, quæ
aliis plerisque in arduo, obscura et impedita, pecudibus superbis.
Descenditur illi ad res difficiliores genii præstantia, ut aliis,
nitenti gressu, adscendendum opacitate ingenii. Nec supercilio terrorem
incutit adeuntibus, nec inani insultat fastu trepidis. Vere homo,
hominibus se præstat humanum. Nam qui, præter se, nihil amant, nihil
æstimant, belluas dixeris, non homines. Oblitus humanitatem jam bellua
est, quandoquidem hominem exuit. Non vultus, sed mores faciunt hominem.
Credulos et fidentes non ludit verborum præstigiis, non conjicit adulans
in errorem. Pereant, pereant fraudum improbi artifices! Osculis petunt,
quos et insidiis petunt. Amplectuntur, laudant, quibus perniciem
moliuntur. Mens huic viro, ut frons, aperta. Suis de rebus nihil vult
latere securus et constans, præter benefacta. Ostendit se factis, non
verbis ostentat, inanique simulatione. At enim optantem et allaborantem
suis finxere manibus Virtutes et Musæ. Instillarunt affectus, quos non
puderet Virtutes et Musas suos fateri et agnoscere. Subcisivas non
corrupit horas turpi otio. Sane quæ libidinibus et nugis pars vitæ
datur, de vita expungitur; vitæ perit. Accersit ad se amicas Musas.
Conveniunt: læta et beata cum iis ducit commercia. Hoc cœlos et terras
auspicio peragrat, philosophico pernix volatu. Omnia ætatum et temporum
indefessus pervolat animo intervalla, historiæ fido ductu. Sic hac in
nostra natus, per omnes unus vivit ætates: sic quos oculis non vidit,
celebres laude heroas habet in familiarium numero. Miscet et cantus cum
Pegasidibus puellis. Lepida erudito ore fundit carmina, respondent
alternis Musæ. Nugæ etiam illi, nec nugæ sunt. Boni igitur omnes amant,
cui nihil nisi boni et honesti cordi est. Colunt et prædicant uno
consensu, uno concentu Leucotetii, Unelli, Ergosiavi, et Alpini
Ariobriges. Humaniorem hactenus non viderant, nec commodis suis
opportuniorem. Hunc ad se missum esse virum, quem a vera honoris via
nulla averterit unquam lucri fames, nulla pravi affectus insania,
gaudent, sed puro, sed sincero gaudio.

»Gratuleris et tibi, Aule Persi: obvolvisti ipse te cæca nocte: videri
nolebas. Altam versibus et versuum sensibus superfudisti caliginem.
Nolebas intelligi, forte et tu non intelligebas. Non fecerunt venientem
at te nox et caligo, ut exerraret. Venit: discussit noctem et caliginem.
Te proxime videt. Perspectum id omne habet, ut tute loqueris,

    »Quod latet arcana non enarrabile fibra.

»Eripuit tibi te neganti conspectum. Latebas intra te, ne te curiosa et
erudita inveniret sagacitas. Eras ipse involucrum tibi. Quis vero fuit
furor ille tuus?—Nulla,» exclamo ego, «deleat unquam Mæcenatis mei
memoriam oblivio! Supremus sit illi dies qui soli erit et cœlis!—Vivat
tanti viri nomen,» subjicit Persius, «in ea luce quam fugi! Effundat id
in caput suos omnes gloria immortalis radios! Obsolescat nunquam celsæ
virtutis honos! Favet virtuti: faveant et illi virtutes! referant
laudantes et plaudentes gratias quas habent!» Subridet Mercurius et
caduceum movet.—«Audite, pii Manes,» inquit. «Diuturnior est vita quæ
suis cuique venit a benefactis: nam et verior est. Non ita diuturna quæ
venit a parentibus. Jupiter rerum arbiter, cujus

    »Pondus adest verbis, et vocem fata sequuntur,

»duris hanc statuit Parcarum legibus legem: corpora quidem dedant neci;
gloriam et laudem letho eximant. Instabili non subest rerum mutationi
virtus, nec virtutis merces.»

Cum diceret, perculit aures dissipatus longe rumor, et confusæ
convenientium voces. «Ecce, ecce,» pergit dicere Mercurius, «venit ad
vos humanitate clarus in Musas, ortu clarissimus, Furbinus Oppedius.
Eruditionem, florens dum manebat vita, maximum duxit esse mortalium
bonum Oppedius. Principem debet inter vos locum tenere. Ingenuis favit
disciplinis, ex animo favit, apud leves et turbidos Salyes togæ
princeps. Sed enim et acceptissima fuisti Oppedio, Aloisia.» Audiit
ille:—«Libros bono numero collegi,» reponit. «Et in tuis, Aloisia,
scriptis magna cum voluptate conquiescebam. Eruditos, quotquot voluere,
in clientelam et fidem meam suscepi: suscipite et vos, pii Manes, in
fidem vestram me. Sed te, Aloisia, commendarat mihi tum adprobantis
testimonium famæ, quum hominum ingeniosorum et doctorum de te judicium.
Eras mihi amœnum et florens diverticulum a politicis curis.—Raros esse,»
respondeo, «altero sub cœlo, Barclajus et Boccalinus conqueruntur, qui
sui putent esse pensi in lucentibus dignitatum positi gradibus, litteris
et litteratis fera subigere invidiæ odia. Lætor igitur vehementer, nove
hospes, meum tibi quicquam dulce et gratum tanto viro fuisse.»

—«Et jure conquerimur,» refert Barclajus. «Enimvero mihi multa
intercedebat cum Peyreskio amoris necessitudo. Meis delectabatur
commentationibus et moribus. At plurimum Argenidis oblectabatur
historia. Commendavi regiam virginem longe commendatissimo in litterarum
Republica viro. Edit ille in lucem, vult vivere nobilem ingenii mei
partum. Vide temporum iniquitatem, summe Furbine; hominum malignam vide
stoliditatem. Non placuit varicosis Magnatum ingeniis liberalis
Argenidis forma: non placebat stola Romana. Non amarunt in Latio natam
pulchritudinem. Bibliopola magno, quod sumptus quos fecerat in ornanda
et comenda, nullus inveniretur emptor qui refunderet, succensebat pudore
offusæ. Piper et thus minabatur. Erat Argenis toga cordyllis et pænula
olivis futura, ni Marcassi opem obtestaretur, non magni viri, non
ingenio sublimis, non doctrina locupletis. Commendavit litteratorum
plebi plebeius, nec nobilis scriptor. Rem ridiculam! Principibus viris
placuit Argenis, postquam ineptis et fatuis placuisset. Quos graves
putant et summos esse viros, interdum noxæ sunt viles et stulti. Si
nudos, detracta opinionis larva, contempleris, homines non credes; aut
nihili homines credes.»

—«Melius tecum, Aloisia,» inquit Oppedius, «fatui actum benevolentia
fati. Nam inepti et ignavi illaudatam reliquerunt: magnæ et excellentes
mentes laudarunt, foverunt. Sunt immo qui ex animo amant, et tamen
obloquuntur. Secum ipse laudat Tubero: vafer, vappa, in perniciem famæ
suæ et bonorum ingeniosus, qui et fruitur Dis iratis, Tubero. Coram et
palam illaudatam temnit. Bene sensit et male dicit, simulator improbus.
Sed non tulit impune.—Feriit indignans æther sacro fulgure vanum et
perfidiosum caput,» inquit Mercurius. «Ignominia merserunt nequam
nebulonem ulciscentes Musæ. Adfui nascenti Tuberoni,» adjicit, «cum
Laverna et Cotytto; et cum pœnas dedit, adfui exsultabundus: colaphos
ipse impegi.—Magni sane viri, sublimes animæ,» refert Oppedius, «ut
viderunt, laudibus cumularunt: deperiere.—Jure fit,» reponit Mercurius,
«ut qui auro, non meritis, emerunt dignitates, id solum plurimi faciant
quod auro venit, non quod ingenio. Ne quidem, paucos si exceperis magno
e numero, primora labra Pegaseio latici admoverunt. Igitur probro sibi
verti putant, quæ laudes conferuntur in litteratos. Velles amarent
Parnassum, e cujus vident arce cudi tela, quibus petantur ut feræ
bestiæ?»

—«Erant in Neapolitano Prætorio, meo tempore,» reponit Boccacius, «tres
excetræ: Romulus, Elpinus, Valens, vaferrimi conflandis fraudibus et
calumniis triumviri. Romulus cohortem duxerat, lepusculo timidior, cerva
fugacior. Elpinus sacerdotem induerat: pessimum nebulonem non exuerat.
At Valens, ætate provectior, in re augenda per fas et nefas totus erat.
Astutam vapido sub pectore servabat vulpeculam; dulce de labris
loquebatur, corde vivebat noxio. Accidit, volentibus Diis, calumniatorem
insurgere in me nescio quem de lutulenta plebecula, egenum, mente
captum, effrontem, Satyrum. Me insimulat criminis, me rerum
repetundarum, Mercuri! me peculatus, o Musæ! me! Indignabantur boni,
gratulabantur sibi tres hi laverniones. Exsultabant prurienti amentia.
Celebritatem nominis sperabant sibi, qualem qui Ephesinum Dianæ templum
subjectis flammis corrupit, qualem qui Vestalem vivam defodit insontem.
Boni concupiscunt sibi gloriam, mali famam. Dire minitabantur. Dicebant
sancti et probi cognitores e re sua esse me male haberi, et ignominia
Boccacium mergi vel immerentem. Urgebant calumniatorem adhiberet
accusationi acta, ut loquuntur, produceret testimonia, subornaret
testes, acta confingeret. Volebant non veritati opem adesse, sed
innocentiæ deesse, veritatem opprimi, obrui innocentem.—Abeat hic in
malam crucem nugator! dicebat Romulus. Ausus est, quem voluit nostrum,
pediculosis illis fabulis, quas misit in lucem, contaminare. Mihi quidem
librorum hi scriptores odio sunt. Nam pilum mittere, ferro pugnare,
hostem ferire didici, non legere; fortiter facere, non sapienter loqui.
Omnia non emerim Musarum dona teruncio.—Nam qui doctrina vigent,
grunniebat Elpinus, nos flocci non faciunt: nimirum pretium in nobis
nostrum inveniri debere contendunt. Auro nos perduxerunt Regis
diplomata, qui plumbei eramus, aut ahenei. Aureos ideo stulti e plebe
credunt: eruditi, malum! aheneos vident esse aut plumbeos; et irrident.
Simulata pietate, affecto ire ad gloriam. Fallaci vultum larva improbum
tegi. Stupet et veneratur jejuna plebecula, ac si jam viverem cum Jove.
Pestes hominum, eruditi perspectam habent in intimis fibris mentem;
contaminatam sceleratis cupiditatibus vident et oderunt. Pereant hi
lynces sua cum perspicacitate! Malo noctuam Minervæ mihi, quam
Minervam.—Erumpebat Valens in cachinnos.—Non ita odi litteras ac tu,
dicebat. Nam fuit mihi non ineruditus pater. Qua valebat gratia,
derivavit in domum meam quicquid habet ornamenti et decoris. Sed supina
superbiunt interdum contumacia viri docti. Quod velis nolunt; quod nolis
volunt. Cui non doleat? Haud libenter ego tulerim. Audivi qui, orando
causas, captiosis dictorum præstigiis me in curuli sedentem impeteret;
qui sordes ultro objiceret insultans. Sed ea malignitatem arte
effutiebat, ut ne quidem hiscere auderem. Impune oblatrabat furi, quia
ingeniose. Pereant ingenio suo liberius evagante, et nostro severius
ulciscente! Et Rempublicam persuasum habeo, plurimum a litteris capere
detrimenti. Nec sunt utiles sibi litterati, nec rei apti faciendæ.
Legunt, commentantur, scribunt: quid id est præ nummis? Non emerim
tribus assibus trecentos Aristoteles, nec teruncio mille Petrarchas.
Malim mihi auro plenam esse crumenam, quam doctrina cerebri sinus.
Philosophis et Oratoribus, mea sententia, antestant longe sartores,
cerdones, pistores. Deturbaverim libens e civitate mea id genus
otiosorum, si legislator fiam, et in tres classes distinxerim cives.
Primas tenebunt sedes Magistratus, ut nos sumus; secundas Sacerdotes, ut
tu es, Elpine; inferiorem locum agricolæ et opifices.—Ineptum istud,
respondebat Elpinus. Ineptum te legislatorem! Nam primo sunt in loco
Sacerdotes. Quis dubitet, nisi amens et impius?—Accepi, reponebat
Valens, jureconsultum, nescio quem, magni nominis, nam nimis curiosus
nunquam fui, dicere Magistratus omnes Themidis esse Sacerdotes. Ergo qui
sunt et Magistratus et Sacerdotes, ut tu es, Elpine, præstant
Sacerdotibus. Sed oriatur nulla inter nos rixa, nulla contentio, nulla
animi læsio. De Boccacio fieri quicquid jusseris, et id ego fieri jubeo.
Innocens scilicet erit quem oderimus? Meo damnare calculo, vel frugi,
vel innocentem, vel sanctum certum est. Et blandiens nummi refulget
spes?

    »Tros Rutulusve fuat, nullo discrimine habebo,

»ut quidam inquit poeta magnus, puto, Donatus. Nam alium non memini me
legere. Dein id erit quod judicaverimus, non quod vere est. Res judicata
facit de albo nigrum, de nigro album. O cœleste, per Ditem et Plutum,
numina mea, prudentiæ juris effatum! Nam quid commodius et opportunius?
O utile nobis, non ita sapientibus, ex arcana sapientia oraculum!—

»Quid plura, sancti Manes? Regi Roberto (cui non dictus Robertus Rex?)
re intellecta, non potuit continere se placidissimus Princeps, quin
sacro conciperet iram pectore dignam se optimo, maximo, dignam Deo
optimo maximo. Nec mora: verbis castigat amaris excitos ad se. Dein
sublimi e sede, quam dehonestabant, agit fulminatrici manu præcipites:
abdicat magistratu, quem incestabant. Romulum Thrasonem, ne fabulæ quid
deesset ridiculi, et tamen duri, lixis exercitus, quem coegerat in
Insubres, præfecit moderatorem, et calonibus. Nosocomio incurabilium
abdit Elpinum; Valentem vero avarum et prædæ inhiantem Judæo Manassi,
Portorii apud Calabros redemptori, sufficit.—O infelicitatem temporum
meorum! ingemebat cœlo dignus Princeps. Boni et honesti vocabantur ad
Judices: in lupos incidebant et leones. Discant hoc reliqui exemplo
justitiam! Suos discant mores in sacraria Justitiæ non inducere. Dignum
quidem fortitudine, qua se jactat amens Romulus, munus cepit. Lixis et
calonibus ducem præfeci. In impedimentis exercitus, impedimentum ipse,
Martem aget; insultabit Alexandro. Elpinum detrusi in Nosocomium
incurabilium: nam quis ægrum ira, avaritia, superbia curarit unquam
belluæ animum vel homo vel Deus? Nulla mansuescunt arte his in verbis
animarum morbi. Sed mortuo suffeci Judæo Valentem. Conquerentur, scio,
Calabri Judæum decessisse Judæo, forte et Arabem e Mahometis secta
missum conquerentur: videbimus.—Sic acta est fabula, quibus ferocire,
nocere, pessumdare ludus erat.»

—«Belle, belle!» exclamat Oppedius. «Nam is non fui de quo quicquam
litterati queri possint agitasse unquam animo consilii, quod Musis
injuriosum videretur.—Nomen igitur tuum et decus,» infit Mercurius,
«commendabunt litteratæ immortalitati. Sempiternum per ævum volitabis
vivus, ut gloriabatur de se moriens Ennius, per ora virum. Sed me vocant
jussa Jovis. Valete, cari Manes. Fruimini læti et securo in otio, Elysii
campi deliciis, et vobis fruimini alter altero. Vetant quæ habeo in
mandatis esse vobiscum diutius.» Tunc celeri raptus alarum remigio
evolavit.

Superest vero mihi, _VIR SUMME_, ut paucis de me dicam, quo sim notior
tibi, quam esse possum, si non dixerim. Vivebam ante annos centum in
Hispania, Toleti nata. Ingenio, eruditione, forma præstiti, et omnibus
excellui virtutum dotibus, quæ ingenuas decent. Non in abjecta animi
demissione, non in sordida rei familiaris cura, non in vili nugarum
studio virtutem mihi positam habebam: liberalibus navare operam
disciplinis, scriptis pulchram mihi et æternam parere famam, ad summam
sapientiam niti, non ad summas contendere opes, id demum optimum
putabam, laudabile prædicabam: quod tamen fœminæ pleræque omnes per
ignaviam negligunt; homines multi, per socordiam stultam et furentem,
contemnunt. Quamobrem veri amans libere malos insectabar; quæ sentirem
de flagitiosis et impuratis ultro intonabam. Velut quadam in curuli
sedens sella, morum Censuram exercebam, plaudente e cœlo Pudicitia. Me
suspiciebant omnes, et ob os ora obvertebant sua. Nobilium imprimis
fœminarum spurcis infensa libidinibus infremebam: quo injecto saltem
pudore ad meliorem revocarem frugem, nihil non agebam: pati non poteram
specie prælucentes, nobilitate commendabiles, brevis gaudii aut spe aut
gustu, velut emotas mente, ipsas in ludibria se vertere. Dicebam, ut
Virtuti honestum et gloriosum est nudam sisti ob oculos mortalium, sic
Vitiis esse ignominiosum. Quæ meretricie viverent, ideo volui e
fornicibus suis, in quibus latebant, in scenam humanæ vitæ nudas
educere, quæ essent documento impune non peccari, mulieres quasdam
superbi nominis et oris, et alto cretas sanguine. Nam, quas Tulliam,
Octaviam, Semproniam, Eleonoram, Isabellam voco, eæ fuerunt Ducum,
Marchionum, Comitum aut uxores aut sorores. De his enarro nihil quod
vere non factum sit, et ut eram a mendacio et ab omni dissimulationis et
simulationis specie alienissima, liberiori omnia sermone exsecuta sum,
qui solus conveniebat.

Satyram Sotadicam inscripsi opus, quod Colloquiis sex complexa sum, et
infra mensem absolvi. De Sotade nihil est quod dicam. Rerum amatoriarum
scriptorem fuisse liberrimum, neminem fugit. Sed puellam ad scribendum
his de rebus animum appulisse, post Elephantidem et Philænim, nihil
mirum videri debet. Fuerunt et aliæ hoc scriptionis genere celebres. Et
sane aptiores sunt fœminæ his rebus depingendis, si quæ sint cordatæ, si
quæ non fatuæ procacitatis. Libidinum ipsæ sunt campus in quo nascuntur
omnes, in quo efflorescunt, in quo vigent, oriuntur et occidunt.
Hispanice scripsi: vir doctus Joannes Meursius, Lugdunensis apud Batavos
Academiæ clarissimum lumen, Latinitate donavit adolescens; etiam
adjecit, quæ mihi sane non venerant in mentem. Sed liber periit meus
Hispanice scriptus, Meursii superest commentatio, non infelicis ingenii,
non proletariæ eruditionis partus, quæ nec fastidium legenti creet, nec
stomachum moveat Sapienti. Attico sale condita omnia. Invideri tam
salsa, tam lepida, tam etiam utilia bene vivendi præcepta huic ætati tuæ
bonis litteris amicæ turpe esset, et studiosis arduæ sapientiæ ingeniis
durum. Quis ægre molesteque non ferret? Bonos utique mores laudet
Tullius; Philosophus doceat Plato: melius sane suadebunt Publius Syrus,
Laberiusque Mimi. Ferit mentem et movet qui miscet utile dulci; a qua
plerumque aberrat laude verbosus Orator, strigosus Philosophus.
Medicamentis vires addit, dum horrorem et odium adimit, qui in bellaria
format solers Medicus. Hæc mea fuit cogitatio. Omne mihi visa sum
punctum tulisse, quæ ingeniose, quæ facete utile dulci miscuissem. Dura
tamen amori silex fui: pectus nullo fixi telo. Inaccessa libidini malæ,
sanctam constanter duxi vitam. Severiori virtuti assidua hæsi comes.
Mores laudarunt boni, reveriti sunt mali. Et his et illis eram
acceptissima. Ut Regibus, et principibus in Republica viris, sic et
plebi placui miranti. Me et litterati coluerunt, litterarum, ut
dicebant, bono natam. Cave de pura et proba, _VIR BONE ET SANCTE_, hac
judices ex libertate loquendi quæ sentirem. Fœdas depinxi rerum species,
non amavi. Depinxi, quia odio habebam. Inique feceris, si velis has,
adversus Aloisiam tuam, pictas tabulas testimonia esse, et Tulliam,
Octaviam, testes. Humanius age. Famam consule; gloriam consule nominis
mei, quæ nulla obsolevit annorum injuria. Uni judicium accommoda. Vale.



                              ALOISIÆ SIGEÆ


                                TOLETANÆ

                            SATYRA SOTADICA

                     _De arcanis Amoris et Veneris_



                           COLLOQUIUM PRIMUM


                               VELITATIO


                           _Tullia, Octavia._

T_ullia._ Dulce est, cognata mihi luce dulcior, tuas tandem cum Caviceo
pactas esse nuptias: ejus enim in amplexibus, crede mihi, quæ te nox
mulierem faciet, omnium longe maximam voluptatem tibi allatura est; te
modo, ut digna est hæc forma tua cœlestis, fortunet Venus.

_Octavia._ Dixit hodie mane mihi mater, postridie hujus diei nupturam me
Caviceo. Et domi video, quæ ad ejus rei pompam pertinent, magna apparari
cura: lectum, cubilum, et cetera alia. Hæc vero plane in mentem meam
gaudii minus quam timoris injiciunt; nam, quæ tandem illa, de qua
loqueris, possit esse voluptas, cognata omni mihi voluptate gratior, nec
scio, nec etiam opinione concipio.

_Tullia._ Te ejus ætatis, et tam teneram (nam annum vix decimum quintum
attigisti), mirum minime videri debet id nescire, quod ego ætate
provectior cum nupsi, penitus ignorabam quid esset, quod pollicebatur
Pomponia delicii, jam per tres annos experta, ac tantopere prædicabat.

_Octavia._ Sed, te de ea re prorsus scivisse nihil (patere me liberius
loqui in hoc plenæ libertatis confinio, in quo nunc sum), id profecto
vehementer miror. Nam si non usus, quem certe nullum habebas, tamen
multa tua eruditio adyta hæc tibi aperuisse debuit. Te sæpe audio summis
laudibus tolli in cœlum, quod litteris Latinis Græcisque, ac liberalibus
fere omnibus disciplinis ingenium ita imbueris, ut superesse nihil
videatur quod nescias.

_Tullia._ Multus in hoc fuit pater meus, ut, quo studio formosarum et
venustarum aliæ pleræque omnes famam ambiunt, ego eruditæ virginis
laudem persuasum haberem esse mihi comparandam. Et aiunt qui adulari
quam vera dicere satius habent, non omnino operam lusisse.

_Octavia._ Aiunt etiam qui nolunt adulari, vix pudicitiæ laudem, vix
honestos mores retinuisse, quæ ex nostris eruditiores habitæ sunt, cum
id decus ceperunt.

_Tullia._ Pudicam negarent me, quam fatentur eruditam?

_Octavia._ Nec ullam potius ob rem admirationem omnium es consecuta,
quam quod bonis castisque moribus tuis eruditio non obfuerit; magnam
avem contra lucem attulerit. Qui vero fieri potuit, ut, quæ virgines
ducuntur, Musæ virginum laudi infestæ crederentur? Ut, quæ animorum sunt
velut quædam faces, quibus ad magna et laudabilia omnes similiter fœminæ
hominesque accendimur, eædem contaminare animos dicerentur? Sane dum
nobis homines, per malignitatem quamdam arrogantem et stultam, eas opes
invident quibus ipsi superbiunt, maledicta invidiæ miscuere. Aconita ac
venena omnia non minus homines fugiunt, quam nos fugimus, quas vocant
sequiorem sexum, quia quæ nobis adimere pestis animam potest, et illis
etiam potest. Si nobis eruditio est pro veneno et pro peste, ut
obtrectant, quomodo rem tam malam, ut hominibus prosit (nam sibi
prodesse non negant) naturam continget momento mutare? Suo si ingenio
nobis est eruditio velut fons quidam omnium malorum et flagitiorum,
quomodo ex eodem fonte bibent illi nectareos latices ad immortalem
gloriam: nos vero infelices et miseræ Stygia quasi fluenta, quæ pectori
sulphurea sint incentiva eas ad libidines, ad quas ipsi nos rapiunt
imperio, aut ducunt exemplo? Nam, te sic loqui memini, cum de ea re
sermonem ante hos dies cum Caviceo meo haberes. Decorum sane tibi est
hanc ad usque diem servasse illæsam honestatis famam, cum ea
pulchritudine, qua accendis etiam frigidiores, cum ea eruditione, qua
etiam capis quos pulchritudo non tangeret.

_Tullia._ Quæ sic loqueris, quæ scis amore inflammari hominum corda, non
ita profecto rudis es ut putabam.

_Octavia._ Nesciam ego penitus quod Cavicei oculi, frons, vultus denique
totus, toties dixere mihi, ut etiam ipse taceret? Enimvero, dum ante
octo dies liberius mecum agit, ad oscula mea ferri insueto impetu certe
mirata sum; nec quid sibi vellet hic impetus, hic æstus, satis noveram.

_Tullia._ Aberat mater? sola eras? ab eo tibi timebatur nihil?

_Octavia._ Aberat mater; quid autem ab eo timeretur? ego certe nihil
timebam.

_Tullia._ Nihil ultra basia rogavit?

_Octavia._ At ea quidem ab invita sumpsit, linguam micantem intra labia
mea primora vibrans vesanus.

_Tullia._ Quis tibi tunc sensus erat?

_Octavia._ Fatebor: me nescio quis æstus invasit hactenus inexpertus:
totis artubus concepi ignem. Credidit mihi vultum esse pudore suffusum;
sustinuit aliquantisper amentiam, et petulantem manum.

_Tullia._ Perge.

_Octavia._ Manus eas furaces oderim semper, ita me demum excruciatam,
fatigatamque incendio impleverunt!

_Tullia._ Rem bellam!

_Octavia._ Quid hoc est? alteram alteramve papillam, demissa in sinum
manu, prehendit, et cum duriusculam alteram, alteramve attrectaret,
impressis digitis, reluctantem ecce me prostravit resupinam.

_Tullia._ Erubescis; res peracta est.

_Octavia._ Admota ad pectus læva manu (ut gesta res est refero), conatus
facile meos omnes frangebat: dextram vero sub stolam misit. Pudet, pudet
dicere.

_Tullia._ Excute pudorem illum deridiculum, cogita tibi dicere quæ mihi
loqueris.

_Octavia._ Mox evoluta supra genua stola, attrectavit femina. O!
vidisses oculos scintillantes!

_Tullia._ Te hoc temporis momento utcunque beatam!

_Octavia._ Inducta altius manu, locum eum invasit, qui nos, ut
loquuntur, ab altero sexu distinguit, et e quo equidem mihi, uno abhinc
anno, copia sanguinis, unoquoque mense, manare solet per dies aliquot.

_Tullia._ Euge, Cavici, ah, ah, ah!

_Octavia._ O scelus hominis! «Hæc pars,» inquit, «me mox summo beabit
gaudio. Patere, Octavia mea.» Ego ad eos sermones parum a deliquio
abfui.

_Tullia._ Tum, quid ille?

_Octavia._ Illa mihi pars, vix crederes, minima rima patet.....

_Tullia._ Sed ignea, sed micanti.

_Octavia._ In eam digitum immittit, quem cum locus ille ægerrime
caperet, non carui aliquo sensu urentis doloris. Ille vero: «Habeo
virginem,» inquit, et dicto citius apertis mihi per vim femoribus quæ ut
poteram obstringebam enixissime, in me resupinam se projicit.

_Tullia._ Siles? nihil præter digitum in eam partem induxit?

_Octavia._ Sensi... sed quæ mea est impudentia, quæ dicere pergo!

_Tullia._ Et eadem ego, quam tanti facis, passa sum, quæ tu. Nihil
audentius sponso, quem mora omnis lacerat mirum in modum, donec sponsæ
eum florem discerpserit.

_Octavia._ Sensi mea mox inter femora pondus aliquod obdurum et
fervidum. Ille me vi petere; vehementi impulsu eam rem in corpus meum et
in eam rimam adigere. Sed ego, collectis viribus, in alterum me latus
conjeci, et læva inter utrumque corpus insinuata, eam appuli illum in
locum, in quo pugna tam sæva pugnabatur.

_Tullia._ Potuisti una manu tam validam catapultam evertere?

_Octavia._ Potui. «O nequam hominem!» dicebam, «quid me tam dire vexas?
Ignosce, si me amas: quo delicto id supplicii merui?» Et lacrymæ
manabant ex oculis: sed enim ea erat mens mea in perturbatione, ut
nequidem hiscere auderem, aut opem clamore misso obtestari.

_Tullia._ Nec ideo tamen sua te hasta transfixit Caviceus, vallumque
tuum istud subiit?

_Octavia._ Injeci manum, arreptamque averti; sed rem miseram! sensi
protinus me velut imbre ad ignem temperato perflui, nudamque, ut eram ad
usque umbilicum, irrigari. Admovi iterum manum; sed cum in eum liquorem,
quo ille me furor insperserat, incidissem, quasi viscatum, refugit manus
metu et horrore.

_Tullia._ Igitur nec ille victor, nec tu victrix, quum parum abfuerit,
quin vera sit potitus victoria.

_Octavia._ Ab eo die multo acceptior Caviceus. Et cupidine impotenti
nescio qua furit animus. Quid cupiam nescio, nec dicere possim. Illud
tantum scio mihi omnium mortalium Caviceum esse longe gratissimum; ab eo
uno exspecto voluptatem summam, quam non intelligo, quæ qualisve futura
sit nescio. Cupio nihil et cupio tamen.

_Tullia._ Nacta me es quæ in his cogitationum tuarum ambagibus tibi sim
pro Œdipo. De Biblide quæ scripsit Amoris magister et interpres Naso,
belle tibi utique conveniunt:

    Illa quidem primo nullos intelligit ignes,
    Nec peccare putat, quod sæpius oscula jungat...
    Sed nondum manifesta, sibi nullumque sub illo
    Igne facit votum; veruntamen æstuat intus.
    Spes tamen obscœnas animo dimittere non est
    Ausa suo vigilans: placida resoluta quiete
    Sæpe videt quod amat, visa est quoque jungere fratri
    Corpus, et erubuit quamvis sopita jacebat.
    Somnus abit, silet illa diu, repetitque quietis
    Ipsa suæ speciem, dubiaque ita mente profatur:
    «Me miseram! tacitæ quid vult sibi noctis imago?
    »Quam nolim rata sit! Cur hæc ego somnia vidi?»

Pudet somni: amatur tamen; et dum in imagine voluptatis ludit animus,
gaudio colliquescunt summo sensus. Erubescis? Habeo confitentem,
viderisque mihi dicere:

    Dummodo tale nihil vigilans committere tentem,
    Sæpe licet simili redeat sub imagine somnus!
    Testis abest somno; nec abest imitata voluptas.
    Proh Venus, et tenera volucer cum matre Cupido!
    Gaudia quanta tuli! quam me manifesta libido
    Contigit! Ut jacui totis resoluta medullis!
    Ut meminisse juvat! quamvis brevis illa voluptas,
    Noxque fuit præceps, et cœptis invida nostris.

_Octavia._ Haud inficias ibo: obversatur mihi ob oculos, diu noctuque,
Caviceus, mentemque totam spes occupat incredibilis voluptatis. Et sane
similem optavi sæpe Caviceo opportunitatem, ab ea die, quam rudis et
imprudens misere perdidi.

_Tullia._ Quid tum factura esses?

_Octavia._ Ipsa tibi potes dicere. Jam ego doctior essem, et ille
beatior. Nondum me composueram, vestem vix deduxeram ad pedes: ille
indusium condiderat, quod de femoralibus excesserat; ecce intervenit
mater.

_Tullia._ Væ tibi! nam novi mulieris mores, et severitatem.

_Octavia._ Nihil tamen molestius locuta est vel Caviceo, vel mihi.
Petiit subridens quos inter nos sereremus sermones? uter amantior esset?
«Nam amari quis sit dignior, id non quæro,» inquit; «tu es, Cavici, nec
tu, Octavia, puto, contra contenderis. Velim tamen, quandoquidem vos
brevi junget Hymenæus (quod precor faustis avibus fiat), tu Cavici,
Octaviam meam, et tuam, non pro merito, quod in ea est permediocre,
ames, sed pro generosa tua indole. Annos uterque felicissimos in ea
conjunctione animorum agitabitis.»

_Tullia._ Sed post, postquam Caviceus abiit?

_Octavia._ Cœpit interrogare quid id esset, quod suis ipsa oculis de
utroque viderat. Ego excusare culpam; urgere mater verum faterer. Queror
ab eo me fere oppressam; quid vellet, quid quæreret me nescire; me
quidem non peccasse, quod scirem. Pergit quærere, et sciscitari an
corporis mei integritatem violarit: nego. Monet in posterum ab eo
caveam, minas addit ni fecero. «Nam,» inquit, «ante multos dies illi
jungenda es, nata; sed pro certo habe, si de te, ante id tempus, solidam
voluptatem ceperit, aut penitus discessurum: aut si constantiæ laudem
maluerit, te tamen contemptui habiturum. Quarum rerum infelicior utraque
plane est, quam ut puella generosa æquo animo ferat, mortem ipsam
æquiori ferat.» Ab eoque die solerti cura mater invigilavit, me ut
Caviceus nunquam inveniret solam. Nec cum sola est collocutus.

_Tullia._ Sane, cui in prima adolescentia (at adolescens valde est
Caviceus), frui contigit usura amati corporis, re patrata, quod
Stagyritem non fugit, eam plerumque odio habet quam insano antehac amore
deperibat. At vero, Octavia, ingenuitatem tuam admodum laudo, et quam
ego tecum etiam ingenue agam, faciam ne dubites. Petiit a me ipsa mater
tua, ut arcana hæc reconditiora nuptiarum ostendam tibi omnia, doceamque
qualis esse debeas marito tuo, qualis maritus circa res hujusmodi, ob
quas homines inflammantur, futurus sit. Hac nocte, quo liberiori omnia
condoceam sermone, una meo in lecto decumbemus, quem dulcissimum mihi
Veneris stadium vocare apte possim. Postera concubinum experieris
jucundiorem, quam ego fuerim concubina.

_Octavia._ Rides, Tullia; apage ab his dictis, quæ amori in te meo
injuriam faciunt, quam tuus non ferat, si ex animo me amas.



                           COLLOQUIUM SECUNDUM


                               TRIBADICON


                                   ——

O_ctavia._ Habet nunc idem nos lectus tuus, in quo voluisti me sæpe, non
solummodo tecum, sed etiam in amplexibus tuis noctes ducere, cum Callias
abfuit maritus tuus.

_Tullia._ Duxi interdum insomnes, quod, tuo amore per omnes venas misso,
quo me macerabam, velut incendio urerer.

_Octavia._ Me amabas? nec etiam amas?

_Tullia._ Amo, cognata, et misere pereo.

_Octavia._ Peris tu vero, quam vita mea servari malim incolumem? Quæ hæc
est ægritudo animi? Nam te corpore bene quidem valere, omnia faciunt ne
dubitem.

_Tullia._ Ut tu Caviceum, sic te ego.

_Octavia._ Aperte loquere: quæ est ista verborum caligo?

_Tullia._ Sed primum a te tam venusta, tam formosa, tam tenera, abige
etiam procul a te quicquid id est pudoris.

_Octavia._ Cum nudam me voluisti ingredi lectum tuum (et obsequuta sum),
ut ingressuram me dixisti cum dabor Caviceo fruenda, nunquid satis
pudorem procul a me omnem abegi?

_Tullia._ Nam Lydorum dixit olim Regina: «Exui tunicam simul et deponi
pudorem.»

_Octavia._ Te hortante vici timiditatem meam, te duce vici me.

_Tullia._ Da mihi suavium, suavissima virgo.

_Octavia._ Quidni? quot voles et quod voles.

_Tullia._ O speciem oris divinam! O luce lucidiores oculos! O formam
Veneream!

_Octavia._ Et operimenta dejicis? jam nescio quid timerem, quod tibi
imprecor, si Tullia non esses. Ecce me nudam habes, quid præterea?

_Tullia._ O Dii! personam agere Cavicei, dedissetis ut vellem, posse!

_Octavia._ Quid istud est? Ambas papillas meas, ut tu nunc, prehendet
Caviceus? Oscula osculis tam frequentia miscebit? Labia, collum, mammas
morsibus his petet?

_Tullia._ Isthæc, corculum, præludia erant ad pugnam, et promulsidaria
ad plenas Dionæas epulas.

_Octavia._ Apage, corpus totum manu pererras; inferius demittis manum.
Quid femora attrectas mea? Ah! ah! ah! Tullia. Quid eam, amabo, partem
vellicas? Nec oculorum ab eo loco dimoves aciem.

_Tullia._ Cum voluptate conspicio curiosa istum Veneris campum, non
latum, non spatiosum quidem, sed amœnissimis deliciis plenum, in quo
Martis tui vires hauriet inexhausta Venus.

_Octavia._ Sana non es, Tullia. O si Caviceus esses, jam ego in tuto non
essem: nam sedens quid jacentem per omnia membra adversam aversamque
oculis lustras? Est nihil in me quod pulchritudinem tuam superet: ipsa
te tuere, si quid tueri velis, quod et possis amare et debeas laudare.

_Tullia._ Fatua sim, non modesta, si me negem pulchritudine aliqua
præditam; nam et floret ætas, sextum supra vicesimum vix complevi annum.
Partu uno a me Callias pater est. Si quæ in tuos sensus ex me voluptas
dilabi potest, fruere, Octavia, nihil moror.

_Octavia._ Nec etiam ego. De me gaudii, quicquid capere poteris, id
capias, per me licet. Sed scio tibi a virgine, ut sum, nullam venire
posse voluptatem, nec etiam a te mihi, quamquam vere sis velut leporum
et venustatum omnium mirabilis hortus.

_Tullia._ Hortum quidem habes, in quo Caviceus suavissimis fructibus
libidinem suam libidinosam pascet.

_Octavia._ Hortum non habeo, quem etiam non habeas iisdem fructibus
uberem. Hortum vero quid vocas? ubi situs? qui sunt hi fructus?

_Tullia._ Percipio nequitias tuas: hortum certe tuum, quæ de meo
objicis, tam nosti, quam ego meum.

_Octavia._ Eo forte vocas vocabulo partem eam quam dextra tua expansa
occludis, quam digitis vexas, quam summis unguiculis sollicitas mihi ad
pruritum?

_Tullia._ Ista est, cognata, cujus usum inepta nescis; sed faxo scias.

_Octavia._ Si scirem extra nuptias, nec proba essem, nec amore tuo
digna, tam dissimilis tibi. Verum, quis futurus sit usus ille, edoce. At
enim repone te in lectum: nam sedendo, ut facis, et tibi et mihi creas
molestiam.

_Tullia._ Faciam tibi satis. Nunc arrige aures: tam sane arrexerit
Caviceus facile et frequenter, ut tu aures ad hunc sermonem arriges.
Faxit Venus! omen cape, Octavia.

_Octavia._ Capio omen. Cachinnos edis? Quid latet, sub his verbis,
nequitiæ, sane non video.

_Tullia._ At senties quid hoc sub omine deliciarum optetur horto tuo.

_Octavia._ Surdæ loqueris.

_Tullia._ Faxit Venus audias atque intelligas! Hortus ille tuus, quem
nec verna nec hiberna tempestate flores fructusque Venerei deficiant,
velim, locus is est, cognata, quem sub inferioris ventris tumore lanugo
obnubit, tibi quidem mollior; pubem vocant. Hæc documento est esse viro
aptam et Veneri maturam virginitatem, in ea puella in qua exorta primum
efflorescit. Cymbam, navim, concham, saltum, clitorium, portam, ostium,
porcum, interfemineum, lanuvium, virginal, vaginam, facandrum, vomerem,
agrum, sulcum, larvam, annulum Latini dixere; Græcis vero est αἰδοῖον et
δέλτα et χοῖρος et ἐσχάρα. Julia Augusti filia dicebat, ideo se Agrippæ
marito parere quam simillimos liberos, quod nunquam nisi plena navi
vectores tolleret. Ἐσχάρα focus et caminus est; χοῖρος porcus; δέλτα
littera apud Græcos est hoc nomine, sed ejus litteræ figura ab horti
nostri forma oppido differt. Volo te, cognata, evadere ex amplexibus
meis hac nocte doctiorem, quam si somniaveris in Parnasso, ut etiam
possis Græce concumbere: audivisti de Juvenale.

_Octavia._ Malim esse docta, ut tu es, cognata, quam satiari
voluptatibus. Cum te video tam juvenem et tam doctam, opto te fieri
Caviceum. Quam læto tibi animo omnes corporis dotes prosternerem!

_Tullia._ Amplexare me, cara virgo, amore tuo furentem. Qua licet,
oculis et amplexibus, meas patere nequitias. Nihil inde Caviceo
deperibit, nec tibi. O vanos conatus meos, quicquid aggrediar misera!
Quam efflictim te depereo!

_Octavia._ Solare amorem tuum, et illam mentis impotentiam sequere. Quæ
voles, maxime volo.

_Tullia._ Ergo hortum tuum istum dono da mihi, ut ejus sim domina: non
utilis tamen, quæ nec clavim habeo qua fores aperiam, nec malleum quo
pulsem, nec pedem quo subintrem.

_Octavia._ Dono do profecto, quæ tota sum tua. Habeam aliquid quod juris
tui non sit? Obvertis te in me: quid hoc est rei?

_Tullia._ Nec refuge, amabo, aperi femora.

_Octavia._ En. Totam me jam occupas: os ore premis, pectus pectore,
uterum utero: amplectar etiam te, cum me amplecteris.

_Tullia._ Tolle altius crura, superinjice femoribus meis femora. Artifex
tibi sum ego Veneris novæ, quæ nova es. Quam excellenter pares! Non ita
egregie possim imperare, ut tu obsequeris.

_Octavia._ Ah! ah! Tullia mea, hera mea, domina mea, ut me pulsas, ut te
agitas! Velim extinctos cereos illos, pudet lucem testem habere
patientiæ meæ.

_Tullia._ Age intente quod agis. Ut ego adsilio, tu subsili; exagita
crissantes nates, ut agito, et in aera mitte, ut poteris altius. Times
te anima deficiat?

_Octavia._ Sane me rapidis his fatigas concussionibus; opprimis me; vim
tam efferatam ab alia paterer?

_Tullia._ Tene, amplectere, Octavia, excipe... En, en fluit; furit
pectus, ah! ah! ah!

_Octavia._ Hortus mihi tuus hortum meum incendit; abscede.

_Tullia._ Agedum, Dea mea, tibi ego vir fui, mea sponsa! mea conjux!

_Octavia._ O utinam mihi vir esses! quam amantem haberes uxorem! quam
amatum haberem virum! Enimvero, etiam tu hortum meum imbre proluisti,
quo me sentio perfusam: quam ignominiam depluisti in me, Tullia?

_Tullia._ Nempe perfeci opus; et Venereum virus ex cæca navis meæ
sentina projecit in cymbam virgineam tuam amor cæco impetu. At in imis
præcordiis, major unquam permovit sensus tuos voluptas?

_Octavia._ Nullam fere, ita me Venus amet! ex ea re quam fecisti,
animadverti me percepisse voluptatem. Commotior paululum fui, cum te
commotissimam sensi, et ex ardore tuo scintillæ aliquot in eam partem,
quam obruebas tuis crebris subsultibus, inciderunt. Sed de incendio
potius monuerunt, quam incenderunt. Verum, dic mihi, Tullia, iste etiam
morbus tuus aliarum fœminarum mentem invadit, ut puellas ament et
petant?

_Tullia._ Amant et petunt, nisi quæ sunt stolidæ et saxeæ. Nam quid
gratius puella nitida et polita, ut tu nitida et polita es? Sic Iphim
nondum puerum Ianthe urebat:

    Iphis amat, qua posse frui desperat, et auget
    Hoc ipsum flammas, ardetque in virgine virgo.
    Vixque tenens lachrymas: «Quis me manet exitus?» inquit,
    «Cognita quam nulli, quam prodigiosa, novæque
    »Cura tenet Veneris? Si Di mihi parcere vellent,
    »Perdere debuerant; si non et perdere vellent,
    »Naturale malum saltem de more dedissent.
    »Non patris asperitas, non se negat ipsa roganti,
    »Nec tamen est potiunda tibi: nec ut omnia fiant,
    »Esse potes felix, ut Dique hominesque laborent.
    »Nunc quoque votorum pars nulla est vana meorum.
    »Dique mihi faciles, quidquid valuere, dederunt.
    »Quodque ego, vult genitor, vult ipsa, socerque futurus;
    »At non vult natura potentior omnibus istis,
    »Quæ mihi sola nocet. Venit ecce optabile tempus,
    »Luxque jugalis adest; et jam mea fiet Ianthe:
    »Nec mihi continget; mediis sistemus in undis.
    »Pronuba quid Juno, quid ad hæc, Hymenæe, venitis
    »Sacra, quibus qui ducat abest, ubi nubimus ambæ?»

Fatendum utique est, Octavia mea, libidinosissimæ sumus pleræque omnes.
Audis Quartillam Petronianam? «Junonem meam iratam habeam, si unquam
meminerim virginem fuisse: nam et infans cum paribus inquinata sum, et
subinde prodeuntibus annis majoribus me pueris applicui, donec ad hanc
ætatem pervenerim.»

_Octavia._ Hactenus, Tullia, et probe nosti, non corporis tantum, sed et
puræ mentis agito. Stolidam voces et fatuam. Sentio tamen jam jam me
libidine tangi, et Veneris cupiditate. Nuptiarum prope adesse mihi diem,
etiam ultro æstui meo gratulor Venereo; nam, opinor equidem, si cubent
nobiscum viri, solidam nos et veram tantum in eorum amplexibus nancisci
posse voluptatem.

_Tullia._ Recte judicas et senties postera nocte: fortunet te
Lampsacenum ferculum! Sed tumor ventris, imprægnatio, partus, consequi
solent hominum liberiores nobiscum lusus, et «turgentis verbera caudæ.»
Extra nuptias periculis et infortuniis infesta, quæ puellas ad plenum
coitum vocat et impellit Venus. Sub Hymenæo libera et læta; e contrario
omnia. Quo flammeo obnubunt novæ nuptæ caput, obnubunt et omnia
libidinis suæ facinora; hoc velo perspicaces legum et vulgi oculos
feliciter fallunt. Igitur, Octavia, alia via virginibus, et cœlibem
ducentibus vitam, eundum fuit ad voluptatem, ad quam vides omnia
animantum sæcla, ut Lucretius loquitur, impetu ferri, quem nulla nisi
ipsa vis Veneris emolliat. Itaque virginem amari a virgine nihil mirum:
quandoquidem et maximi Heroum invenerunt olim suo in sexu incentiva
libidinis suæ.

_Octavia._ Etenim virgo non es, quæ virum experta es; plena tibi liberum
est voluptate potiri. Qui fieri potest ut me ames? ut ea via Venerem
quæras, qua Venus aberrat semper a Venere?

_Tullia._ Primum, Pomponia mea (nihil enim ex rebus meis volo te
lateat), cum familiariores altera alteri a crepundiis essemus, ante hos
annos, sic cœpit mecum colluctari ingeniosa, sed procax; libidinosa, ut
nulla magis, sed cauta ut etiam nulla magis. Abhorrebat a principio ab
ea re animus meus: paulatim assuevi huic, ut loquebar, molestiæ; et
exemplo præibat Pomponia, usuram corporis sui non modo accommodans
petulantiæ meæ, sed et ipsa jubens, dulcissima mihi pellex, et sibi
lena. Demum factum est longo hujus voluptatis usu, ut ab ea me vix queam
abstinere; sed ubi fulgetris tuis innumeris cor meum perculisti, Octavia
mea, amore tuo ita exarsi, ita exardeo, ut omnia, imo Calliam meum, præ
te habeam despectui, et in amplexibus tuis mihi credam repositam
voluptatem omnem. Noli præterea me putare proterviorem. Nam hic mos
ubique fere terrarum inolevit. Italæ, Hispanæ, Gallæ fœminæ invicem
amant altera alteram; et si pudor absit, omnes confestim, altera in
alteram, ruant prurientes. Lesbiis præsertim olim id sceleris familiare,
quod Sapphus nomen commendavit, atque adeo nobilitavit. Illius lumbos
Andromeda, Athis, Anactorie, Mnais, et Girino amasiæ, quam sæpe
fatigarunt! Ejus generis heroidas Græci Tribadas vocant; Latini
Frictrices et Subagitatrices. Philænis vero, quod huic voluptati
indulgeret perditissime, invenisse credita est, et usu suo, quæ scilicet
magni nominis erat, inauditæ ad suam ætatem voluptatis usum fœminis
puellisque apud suos suasisse. Tribadas dixerunt quod tererent ac
tererentur; frictrices a corporum frictione; subagitatrices a motu
concitatiori. Quid plura? Octavia mea, agere et pati mulieris est non
inficetæ, ac cui cor salit sub pectore.

_Octavia._ Hercle! mira narras, sed jucunda æque ac ridicula. Tu igitur
jam audies et tribas et frictrix et subagitatrix: quam me vero dices?

_Tullia._ Cypridem meam mollem, mellitam, auream. At enim nihil admovi
quo fieres minus integra, quo perfringerem ostiolum istud tuum, quo
delibarem virginitatem istam tuam florentem.

_Octavia._ Quo potuisses, scilicet?

_Tullia._ Milesiacæ compingebant sibi e corio veretra octo digitos
longa, et pro modo crassa. Aristophanes author est his uti solitas
fœminas sui ævi; ac hodie quoque Italis, Hispanisve maxime, sicut et
Asiaticis mulieribus, id instrumentum mundi muliebris et pretiosioris
supellectilis præcipua pars est: magno in pretio habetur.

_Octavia._ Non intelligo id quid sit, cuive usui.

_Tullia._ Olim intelliges; sed ad alia nostra deflectat confabulatio.



                           COLLOQUIUM TERTIUM


                                FABRICA


                                   ——

O_ctavia._ Ah! ah! ah! Tullia, ut tu in me prosiliisti! O si te hominem
fecissent Dii!

_Tullia._ Eodem omnino modo prosiliet in te, divaricatis femoribus
jacentem, vir tuus. Os occupabit osculis, papillas illas sororiantes
exsuget, pectus premet pectore, totam opprimet, concutiet, sed multo et
validius quam ego potui, qui et validior multo et vegetior. Motus ciebit
quo lectus, in quo cubabis, contremiscet, ipsiusque adeo cubiculi
contignatio. Nam qua prima nocte vim intulit pudicitiæ meæ Callias, eo
impetu et corporis viriumque nisu in me furebat ruebatque, ut contremere
lectus meus audiretur ab iis, qui in proximo cubiculo pervigilium
Veneris meæ celebrabant. Vide, amabo, quid de me in hoc certamine sit
factum, a quo tamen victoriæ laudem retuli.

_Octavia._ Quid de me fiet, si tam rudem nacta fuero athletam? Nam tu
annis major et corpore habilior, quam nunc sum, eras, cum tradita es
Calliæ fruenda: profecto video multam mihi crucem paratam.

_Tullia._ Haud negem, Octavia, multum tibi laboris ferendum; et si
negem, illuserim profecto inscitiæ tuæ. Sic se res habebit.

_Octavia._ Doce diligenter omnia quæ me scire convenit. Quis hic dolor
futurus est? quam acer, et quam diuturnus? Malim certe ego momento
acriorem, quam mediocriorem et diuturniorem.

_Tullia._

    Nec tu non aliquid, sed prima nocte dolebis.
      Omne in amore malum, si patiare, leve est.

_Octavia._ Patiar certe, et spero forti constantique animo: nam quid
facerem? Verum, age, quid patiar?

_Tullia._ Eam corporis nostri partem, de qua jam colloquutæ sumus, vulgo
etiam _vulvam_, _cunnum_, _fregnam_, _ficum_, _potam_, Latini et nostri
homines appellant; _vulvam_ quasi valvam dicere voluissent; _cunnum_ a
cuneo, quod vi multa enitendum sit in eam primis in congressibus; aut a
Græco verbo κυνός, quasi, qui fœtor in ore canis esse solet, idem etiam
plerumque in hoc infimo corporis nostri ore esse soleat; aut a Græco
κόννος, quæ vox barbam sonat, quia hac in parte nos barbatas inepti
jocantur, lanuginem quæ pubem nobis circumvestit barbam vocitantes; aut
potius ἀπὸ τοῦ κόννειν, quod intelligere significat: sicut enim a _mente
mentulam_ dixerunt, sic etiam _cunnum_ ab intelligentia. Nimirum et
mentulam sicut se ipsa regit, ut mente prædita esse videatur, mentis quæ
in capite sedet imperiis parum obsequens: ita hic et per se agit, et per
se intelligit, in rationis leges rebellionem movens, quæ solo possit non
mentis, sed mentulæ beneficio componi. Nos honestiori appellatione
pudendum appellamus; cujus labra quibus occluditur, cadurda dici apud
veterem grammaticum legi. In hanc primum partem totis viribus torquebit
immanem hastam suam Caviceus; hoc momento magnos tibi cruciatus dabit,
mox et majora gaudia.

_Octavia._ Cito citius doloris oblivionem gaudia afferent!

_Tullia._ Vides mirabilem ejus fabricam. Primo quodam tumore, quem
lanugo tibi mollis tegit, protuberat; nec credas intra femina ob
turpitudinem, quæ sane illi nulla est, conditam, sed ad usum repositam.
Tumorem illum monticulum Veneris vocitant: quem qui semel inscenderit,
Octavia mea, Parnasso, Olympo, montibus sacris anteponat semper.

_Octavia._ Inscensorem habeam, æque ac es, jucundum! Non erit quod
Parnasso Apollinem suum, Olympo Jovem invideam.

_Tullia._ Duæ sunt rimæ, altera sub altera, quibus monticulus hic ad
plenum dehiscit coitum. Priorem magnam vocant, altera interior est. Illa
partui opportuna; nos enim, Octavia, velut quædam officinæ sumus generi
humano excudendo. Si angustior esset, dum fœtus in vitales auras editur,
distendi non posset absque horribili cruciatu: et distendi et dilatari
necesse est. Adolescentiores, cum primum attingendi hujus loci potestas
datur, æque intus patere puellas fœminasque putant, ac exteriori hoc
patent ostio, et vidi qui horrerent ridiculosi. Interior autem minor
est; labra vero quæ latera tegunt majoris rimæ, cadurda dixi vocitari.
Alæ sunt intra reconditiorem illam rimam, mihi quidem prominentiores:
nymphis his nomen est. Sed sub alis in virginibus, qualis tu es,
exsurgunt quatuor velut valvulæ. Occludunt eæ ad uterum iter, quod
primis in congressibus, sine vi et conatu multo, vir non aperiat
libidini suæ.

_Octavia._ Præsentisco, in eo conatu omnis erit doloris, de quo
narrasti, acerbitas.

_Tullia._ Sine institutam absolvam descriptionem: ut sunt simul junctæ
hæ membranulæ quatuor in canaliculum desinunt, quasi caryophylli est. At
non transversam, quasi obductæ, tenent uteri viam: versus exterius horti
ostium objiciunt se erectæ; interdum vero aliquantisper sursum versus
dehiscunt; hac scilicet demittuntur via, qua a corpore nostro excreta
expellit foras vis naturæ. Sed de clitoride me fugit dicere: speciem
penis refert membranosum corpus in extrema fere pube. Ac si penis esset,
obdurescit tentigine; improba adeo titillatione fœminas inflammat
vividioris paulo naturæ, ut adhibita manu, si irritentur ad Venerem,
plerumque non exspectato conscensore ipsæ sponte colliquescant. Profecto
dum me Callias nequitiis suis conscelerat, dum demulcet, dum attrectat,
idipsum sæpe sæpius experta sum. Intra ipsius manus, in his locis
liberius ludentes, copiosus decidit ex horto meo roscidus humor. Hinc
illi in me jocorum larga seges, et facetiarum campus. Sed quid facerem?
in cachinnos erumpit, rideo ego. Petulantiam ejus increpo, increpat
libidinem meam; ludus sumus alter alteri: et dum ludimus verbis, re
prosilit in me, sternit volentem nolentemque, init jacentem, et quod
humoris hortum meum amisisse jocatur, vi magna refundit e suo, nihil ut
querar per ejus culpam mihi periisse.

_Octavia._ Beatam vivitis ambo vitam, et deliciis plenam; alter alteri
estis oppido satis ampla felicitas.

_Tullia._ Demum, quod ab horti ingressu ad summum hortum interjacet
itineris, vaginam appellant, in quam se penis, dum concutitur mulier,
induit. Uteri modo collum, modo cervicem, modo sinum pudoris medici
vocant. Amplexatur vero, constringit, exsugitque virile membrum, quod in
eam vaginam impellitur, et inseritur. Hic est, Octavia, velut tubus, per
quem genus humanum ab alta nihili caligine transit in vitæ lucem.

_Octavia._ Rem ita depingis, ut videar mihi ea etiam omnia quæ indita
latent in imis meis visceribus, quasi ob oculos posita.

_Tullia._ Tibi quidem, cognata, hæc interior rima, quique eam
consequitur sinus, minus patent quam mihi. Age, hæc omnia defixo obtutu
introspiscere libido est: aperi crura quam maxime, quod tibi commodum
fuerit.

_Octavia._ Aperta habes: quid mihi tunc cum his oculis tuis emissitiis?
Diducis digitis hæc utrinque labra: quid intro vides?

_Tullia._ Dulcis virgo! video florem, quem qui videret, floribus
præferat odoribusque cunctis.

_Octavia._ Ah! Tullia, contine, amabo, lascivam manum; retrahe hunc
maleficum digitum, quem intromittis; mihi vere dolorem, dum altius agis,
inflixisti.

_Tullia._ Misereor tui, o concham pretiosam, Veneri concipiendæ meliorem
quam hæc fuit concha, e qua aiunt ortam Venerem! Bonis avibus natum
Caviceum, cui hic nova nascetur in hac concha Venus!

_Octavia._ Enim vero dicis miserere mei te.

_Tullia._ Scilicet te video excarnificandam miseris modis.

_Octavia._ Qui fiet? quid miraris?

_Tullia._ Ut parvo tuus ostio hortus apertus est, ut difficilem ostendit
ingressum, timeo ne Caviceo etiam labor incumbat, quem molestiorem
habeat quam gratiorem, ut sit etiam gratissimus. Vidisti ejus
catapultam, qua est castrum istud tuum diverberaturus?

_Octavia._ Non vidi: sed ecastor sensi, qualem fingunt Herculis clavam,
crassam, rigidam, et bene longam.

_Tullia._ Dixit probe mater mutoniatum esse, vehementer gaudet;
mentulatiorem in hac urbe nostra hominem esse putat neminem. Respondi
hæc jactanti, Calliæ viro meo machæram esse latos octo digitos longam:
nihili eum esse hominem ad Caviceum reposuit. Se quidem dolere sortem
tuam et invidere: eam gratulari tibi multum; Caviceo penem esse ait
longum digitos undecim, crassum vero ut brachium habes, qua cum manu
committitur.

_Octavia._ O monstrum! Et hanc omnem molem in corpus meum vi trudet?
Pati potero? Jam cor dolet, cum venit in mentem quantæ me miseram ærumnæ
maneant.

_Tullia._ Ne tamen desponde animum. Longitudine cedit Callias Caviceo:
Caviceus profecto crassitudine Calliam non vincit. Nam brachium hoc meum
vides?

_Octavia._ Video ædepol. Cæca sim ni videam.

_Tullia._ In hunc modum illi mentula turgescit, cum irascitur ea in me:
nunc tamen hæc machæra bene convenit in vaginam meam.

_Octavia._ Quæ tandem illa est vagina tua victrix, fulminatrix, velim
scire.

_Tullia._ Non tam discrepant pulices a pullis, quam a mea hæc tua. En
inspice, intuere, explora.

_Octavia._ Projice te in lectum, et statue supinam: nam videre probe
nequeo cum sedes.

_Tullia._ Jaceo, intuere omnia diligenter. Utile id tibi, et mihi dulce.

_Octavia._ Chasma video: quale Curtium mersit et absorpsit armis
onustum, equo vectum, video! Admovebo manum, diducam latera: manum etiam
totam libere mittere intro possim, si velim. Digitum meum, quippe qui
Venereus est, indere libet, qui campum hunc omnem quantus est pererret,
de eoque nuntiet mihi quam latus, quam altus, quam mentulæ commodus.
Euge, ipsi imo Priapo conveniat, ah! ah! ah! vel si quis Priapo
mentulatior. Verum et nares afflat meas spiritus teter:

      ... Talis sese halitus atris
    Faucibus effundens nares contingit odore.

Quam male olentes hic tuus hortus fert flores! Ex his pigeat Venerem
sertum fieri sibi, aut coronam.

_Tullia._ Faceta es, cara virgo, et salse loqueris. Tu autem, qualis
nunc sum, et intra paucos menses eris postquam pepereris; et patebis
immensum, ut patere me vides; et hiabit infima hæc uteri sedes, ut hiat
mihi; et quæ nunc hac parte tam pura es spiritu, quam es ore, nocenti
perflabis nares meas odore, manumque, si te contigerit, inficies. Hæc
sunt nuptiarum incommoda, hæc sunt voluptatum nostrarum accessiones.
Sic, ne dubites, fiet.

_Octavia._ Id quomodo fiet? cupio scire.

_Tullia._ Postquam hominis membrum illud in suam excrevit magnitudinem,
penetrat se eo furore in corpus nostrum, ut omnem locum conspurcet,
contaminet, polluat.

_Octavia._ Sed promissorum te non capiat oblivio.

_Tullia._ Intelligo quid quæras, adsum. Partem eam tamen virilem, tam
efferam, tam impotentem, variis laudibus prædicant quæ amant, quæ
expertæ sunt; ulla nec est experta quin amet.

_Octavia._ Amabo igitur vehementer, cum experta fuero.

_Tullia._ Præclare. _Veretrum, mentulam, penem, phallum, taurum,
machæram, pessulum, peculium, vasa, vasculum, pomum, nervum, hastam,
trabem, palum, mutonem, verpum, coleos, scapum, caulem, virgam, pilum,
fascinum, caudam, mutinum, noctuinum, columnam_, appellatione partim
propria, partim translata vocant Latini. Græci varia etiam vocabula: nam
λέψ, καυλός, γονίμη οὐρά, κριθή, πέος, σάθη, ἔμβολον, στῆμα, σύριγξ,
κάπρος, τύλος, κωλῆ, ῥάη, ἀναγκαῖον dicitur et ῥαίδος. Extra rei Veneræ
usum, iners et pendulus jacet homini nervus; ad eam vero rem arrigitur,
intumescit, furit, in eam crescit magnitudinem, quæ nobis primum
incutiat vehementem metum, mox quidem acrem virginibus dolorem ferat, ac
post devirginitatis summam voluptatem, quæ et metum et dolorem longe
superet.

_Octavia._ De voluptate nescio, nec de dolore scire velim: utique de
metu sentio.

_Tullia._ Subtus et ad radicem ejus vasculum cohæret, scrotum vocant,
pilis multis, crispis, duriusculis obnuptum et opertum. In eo
virilitatis testes, iidemque nobis amoris erga nos hominum benefici
testes.

_Octavia._ Non vidi, non audivi de his testibus: expedi quid rei sit.

_Tullia._ Globuli sunt duo non adeo parvi, non exacte rotundi, admodum
duri; et quo duriores, eo aptiores ad libidinem. Quod duo numero sint,
didymos ob eam rem Græci appellant, et id nomen magni viri tulerunt
multi. Fuerunt quibus unum præterea naturæ adjecit munificentia, ut tres
haberent. Hoc in numero Agathocles fuit Syracusanorum tyrannus, quem
idcirco Τριόρχιν nominarunt. Nota est eo nomine apud nos Coleonum gens
nobilis, quæ Bartholomæum illum Coleonem Imperatorem summum in Italicis
bellis tulit. Omnes in ea viri fere tribus testibus ad Veneris duella,
ut præstantibus animis ad Martis certamina, vigent. Fortunatæ quas
uxores habent! nam in testium anfractibus ambrosii illius roris velut
officina est, qui nos tam amicabiliter demulcet, et vulnera quæ
penetrando in corpus nostrum mutinus fecit, mirabiliter curat, diu ne
doleant; cui debeo pupulam meam; cui debeo omnia gaudia mea; cui se fert
acceptum genus humanum. Semen vulgo vocant et sperma, alterum Latinæ,
alterum Græcæ originis. In sulcos enim fœmineos projectus, mox in
hominem fingitur. Omnium animalium homo maximam seminis copiam emittit:
quibus autem tres fabri in eam rem laborant, ut etiam Fulvio Pomponiæ
meæ fratri, sane eorum opera fœminas abundantiori imbre proluunt, quam
quibus solum duo; et res, ut loquor, sic est.

_Octavia._ Forte et tres Caviceo insunt, ita me ejusmodi roris pluvia
totam ad usque fere umbilicum aspersit, indusium madefecit.

_Tullia._ Vegetum juvenem et tuæ Veneris cupidum, cognata, turpe esset
exsiccatis tibi vasis litare, Venerique tuæ. Reliqua persequar. Liquor
hic spumosus, albus, viscidus, veretri sputum, ab eo loco in quo
excoctus, perfertur ad summum virgæ caput, moxque propellitur tanto
impetu, ut tres etiam pedes longe a se evomat, qui ejaculatur. Igitur
cum opus ad finem venit, post multas concussiones, tam rapide in imum
uterum projicitur, ut quibus sensus fœminis non penitus torpescit,
impeti, et igneo se intro imbre rigari magna sentiant cum voluptatis
titillatione. Verba desunt, Octavia, quibus apte satis eam voluptatem
depingam; tute tibi dixeris intra paucas horas.

_Octavia._ Scilicet ex summo virgæ capite fluant hi lactei rivi? Priapo
quidem caput esse non negem, qui quod mentulatissimus esset, Lampsacenos
inter homines esse desiit nempe ut Deabus proximus esset, ut audivi a
te; sed illi hominum membro caput etiam esse nesciebam, quæ homini
cuilibet duo esse capita, inepta, nesciebam.

_Tullia._ Et fuerint profecto beati, fortunatique, ac summa inter Heroas
gloria, quibus etiam fuerint tres penes! Extremam penis partem in
oblongum effictam, vocant caput, balanum, et glandem; quam si summis
digitis compresseris, tantum abest ut dolore afficias ullo, quin imo
dulciori pruritu affeceris. Nec ulla faciliori breviorique via ad
Venerem tuam, cum œstro percita ardebis, Caviceum abduxeris ex
alienissimis etiam ab hac cogitatione cupiditatibus. Et operitur pileolo
id Priapi caput, præputium nominant; quem vix superbus ille deponat
noctuinus, nisi ut te salutet, apertoque capite dominæ aulam subeat.

_Octavia._ Mirifica es: te audiendo nulla unquam me capiet satietas;
ita, o utinam! nec Calliam tecum dormientem.

_Tullia._ Connivent jam mihi mei oculi somno, quæ longæ vigiliæ sum
valde impatiens. Ideoque sic loqueris, ut loquuta es, quod
animadvertisti me somniculosam eloqui, quem tecum habeo, his de rebus
sermonem.

_Octavia._ Noli somnum tenere, amabo; admitte, qui tibi jucunde
blanditur.

_Tullia._ Per Venerem tuam et meam, atque adeo Cavicei! opus est tibi
magis somnus quam mihi: nam proxima nocte nec eum videbis, inter Cavicei
complexus, oscula, compressiones, subagitationes, furores. Refice corpus
tam tenerum, tam molle: ad id certamen te para fortiter ineundum.

_Octavia._ Faciam uti vis; verum me major tuæ valetudinis cura tenet
quam meæ. Obdormisce jam, nequidem verbum mittam.

_Tullia._ Osculum impinge mihi: id mihi viaticum erit ad quietem.

_Octavia._ Tibi et os, et labra, corpusque totum dedo; quos volueris ex
me fructus cape, tua sum.

_Tullia._ O basia quæ Jupiter invideat mihi! o gratos complexus! o
illecebrosos tactus! Permitte ut, composito intra papillas tuas ore,
manu altera ad hortum tuum missa, altera ad nates illas duras et
compactas affixa, sic obdormiscam, ut Mars cum Cypride sua dormire
solet. Quum somno soluta fuero, qua fide cœpi, quæ supersunt repetito
sermone eloqui pergam, dulcis virgo, hera mea.

_Octavia._ Loquacior es quam e re sit; tace et obdormi; age quod agis.



                           COLLOQUIUM QUARTUM


                                DUELLUM


                                   ——

T_ullia._ Non possum dicere quam optime recreata sim hoc tam longo
somno, qui septem per horas continuas artus meos occupavit: tu vero,
Octavia?

_Octavia._ Ego vero ab hora evigilo, quam somnii horrenda species e
somno excitavit paventem trepidantemque.

_Tullia._ Narra somnium, si lubet.

_Octavia._ Videbar mihi cum Caviceo esse, Tullia, sub salicum ramis, qui
nos ab æstu solis tuebantur, in opaca et viridi Padi ripa deambulare.
Suavissimis deliniebat aures animumque meum questibus suis Caviceus,
quos præ amore fundebat: suavium petebat, negabam; suadebas darem, dedi;
cepit. Cum præterea in sinum meum manum alteram demitteret, altero
brachio complecteretur, tua ope, tua opera ab ejus me vix complexu
explicui. Exsoluta in fugam me dedi, sequebatur; at cum jam esset
comprehensurus, os obverto... Hem! Tullia, quid monstri video?

_Tullia._ Lupi invaserant in Caviceum, lacerabant amores tuos? an se
gladio transfixerat?

_Octavia._ Bona verba! potius ipse sua me machæra transfigat!

_Tullia._ Faceti oris, salsi animi puellam!

_Octavia._ Video in fœdissimum animal mutatum, Satyris, quales in pictis
tabulis videmus, quam simillimum, sui dissimillimum. Horrebat pilis
totum corpus, in capite duplex ad frontem excreverat hircinum cornu, in
longum finiebat acumen. Aures vero, frons, oculi, nasus, vultusque totus
Cavicei erat. Pilulum intentabat mihi longius, crassiusque duplo, quam
homini est sub Veneris signis merenti: cætera in hircum desinebant.
Ruebat in me, stuprum poscebat, ori os admovebat. Quid plura? tam
insolens rei facies me terret. Quid vero id mihi mali portendat? tu tam
docta potes dicere.

_Tullia._ Et possum dicere, cognata, et dicam suo tempore: nam
inpræsentiarum nihil interest tua scire.

_Octavia._ Nec me sciendi cupiditate sinas diutius torqueri, hera mea,
sponse mi,

    ... fuit si tibi quicquam dulce meum.

_Tullia._ Dulces alieni amoris fructus, florenti tibi et teneræ: at
Caviceo, non dolorem, sed injuriam violati thori, portendit insomnium.

_Octavia._ Absit longe a me hæc ignominia!

_Tullia._ Eos homines quorum uxores, non honesta Venere, ab aliis
hominibus per libidinem se subigi patiantur, hircorum et cornutorum
numero cedere vulgo aiunt.

_Octavia._ Audivi ut dicis. Igitur in eam ego perfidiam lapsura sum? Mei
corporis non uni solum Caviceo usum dabo? Mortem ante oppetam, quam id
admittam in me flagitii! An te alienæ etiam libidini subjecisti? absit
me credere: absit etiam de me quidquam simile speres.

_Tullia._ Confabulabimur de his, cara virgo, aptiore tempore, postquam
deposueris virginitatem, et te Caviceus per aliquot menses diu noctuque
conculcaverit, permoluerit, protriverit. Alio tempore, et scio, alia
mens erit.

_Octavia._ Mutasse te mentem omnino oportet, nec in ea nunc esse
sententia, in qua eras cum nupsisti Calliæ, quæ fers id de me judicii.

_Tullia._ Quis probro vertat invictam necessitatem, si in eam te fata
amentiam agant, si me egerint, a qua ne Minerva quidem se expediat? Sed
de Caviceo vidisti aliud nihil in somniis?

_Octavia._ Penitus nihil; et pervigil facta, altiori dum teneris sopore,
quæcunque ex amoris arcanis dicendo retexuisti, hactenus cum animo meo
revolvebam.

_Tullia._ Hæc tela texitur Caviceo tuo, non matri quæ te erudiendam mihi
dedit. Quo doctior e complexu meo in Cavicei transibis amplexus, eo
gratiores ex tua Venere capiet fructus. Sed qui sint ii fructus omnes
aves scire, et aveo dicere ego, quorum post hanc noctem incredibilem
senties suavitatem. Jam nosti in corpus tuum, qua rimas agit has duas,
quas descripsi, inter femina tua tradendum illud pilum, quod te
perfodiat ad septimam usque costam.

_Octavia._ Rides, Tullia. Qui fieri id possit? Per ludibrium narras.

_Tullia._ Quidquid id est, machæram illam suam, qua vir est, impinget in
eam corporis tui partem, qua fœmina es. Sexus sexui commiscebitur, ut
videri jam unus possitis in ea conjunctione, qui duo vere estis. Hoc
quidem modo ea res tibi agetur omnis.

_Octavia._ Cupio, metuo scire; opto in amplexus Cavicei venire, metuo
mihi cum venero.

_Tullia._ Principio, injectis brachiis, quasi vinculis, ita ut elabi non
possis, nudus nudam arctissime constringet.

_Octavia._ Narra vero, soror, de Callia, ut jure suo tecum usus sit, cum
data illi uxor es: nam de Caviceo nihil habes certi dicere.

_Tullia._ Satisfaciam desiderio tuo, et lapidea esses, si ex eo ludo
quem lusit mecum Callias, cum virginitatem mihi excussit, quis etiam
tibi lusus ludendus sit cum Caviceo minime perspiceres. Ac, nullo unquam
tempore, tam gratæ noctis joci ex memoria mea excident.

_Octavia._ Stertunt etiamnum omnes domi; Sol, naturæ oculus, dierum
pater, gravem videtur aperire oculum in terras; mortalium oculi silenti
somno et molli natant in quiete; profundum ubique silentium. Tuta nobis
omnia colloquentibus et colludentibus.

_Tullia._ Utique. Postquam me collocasset nudam in lecto mater, sudarium
ad caput meum pulvino subjecit; osculum Calliæ tulit et mihi; Calliam
jussit, ut, se coram, suavium mihi jacenti et multo rubore suffusæ
daret; abiit, fores cubiculi occlusit, et clavem abstulit secum in
cubiculum suum, in quo e nostris affinibus multi, et in eo numero
Pomponia mea.

_Octavia._ Illam dicis quæ tibi, ut ætate proxima, ita familiaritate
intima, sodalium tuarum tibi semper fuit carissima.

_Tullia._ Si venustatem, si lepores, si ingenium nosceris mulieris,
amares Pomponiam æque ac amo. Paucos ante menses nupserat Lucretio
juveni, animi dotibus corporisque donis præstanti. De re hac omni plane
certiorem fecerat; docuerat quid primis in conflictibus ferendum mihi
esset, quid me facere deceret, quid loqui. Demum fecerat, ut nequidem
minutissima quæ ad Venerem pertineant nescirem: multis has nostras
voluptates commendarat, quæ, per Junonem meam! alias omnes longo
intervallo prægrediuntur. Igitur, parata instructaque, parem meum
expectabam, non inferior animo si, inferior viribus, abiisset modo
pudor.

_Octavia._ Sed cui rei id sudarium ad tuum cervical?

_Tullia._ Videbis.

_Octavia._ Nudam sane decubuisse te illa nocte cum Callia non miror, quæ
sciam matrem meam, noctes omnes, nudam cum patre cubare.

_Tullia._ Ardorem illum tuum noscendi quæ te utique nosse multum
interest, parumper sustine. Audies a me omnia, suo quæque ordine. Ut
secessit mater, et me soli sibi vidit Callias in hac Veneris area
commissam, vestimenta tanta abjecit festinatione, ut mihi, priusquam
exutum vestibus crederem, nudus adstiterit ad interius spondæ latus.
Lucebat cubiculum quasi medio die, cereis candelis hac illacque
distributis. Vidi corpus egregium, candidum, succi plenum. Cum vero,
pudorem similans, dejicerem oculos, vidi illi egregie etiam et magnifice
pendere penem; identidem penis caput sustollebat, quasi mihi, honoris
causa, minister voluptatis meæ assurgeret. Mox dejicit tegumenta quæ me
in lecto involvebant; nam Junio mense ineunte nuptias fecimus; nudam
prostituit oculis suis. Ego manu altera papillas, altera hortum meum ab
eo tueri et ab luce eximere; ille manum alteram et alteram vi amovere,
papillas attrectare, et sulcum expansa dextera occupare in quem mox
aratrum erat immissurus. Interim omnem venustatum harum florem in
unoquoque membro corporis intenta oculorum acie pererrabat; basiis
oculos, os, genas, collum, papillas, ventrem crebris premebat. Dehinc
medium induxit digitum meum in hortum, eo consilio (nam ipse postea non
negavit in pleno complexu) ut de virginitate mea certior fieret,
habiturus scilicet digito fidem, quam pilum, ut erat magnum et crassum,
facere vere posse non putabat.

_Octavia._ Vide hominis malignitatem.

_Tullia._ Nec, quod ad hanc rem pertinet, differt homo ab homine.
Curiosi sunt omnes æque ac unus: tu ipsa experta es a Caviceo.
Condonanda est illis, qualis qualis est, hujuscemodi suspicio. Certe
castæ puellæ mens multo gaudio cumulatur cum videt inveniri in se
incorruptum florem, ac maritum id etiam ipsum mirifice delectat, cum
invenit: nam, ut verum fatear, cara virgo, quæ sunt veræ virgines, ut tu
es, ut ego eram, virginitatis certissimam habent semper in ea parte, in
qua residet, probationem. Flos ille pudoris, quem Hymenem, quem Eugium
vocavere Veteres, virginem monstrat in qua se ostendit: etenim a qua
abfuerit puella, ita ut percipi non possit ab ea, etiam longe abest
virgo; si hominem non est passa, illi tamen fuit libido sua, procul
dubio, pro homine: virgo virginitatem eripuit sibi, vim a se passa est.

_Octavia._ Fecisti ut intelligam quomodo ipsa se virgo devirginet.

_Tullia._ Adjiciam alia bene multa; sed suo ordine. Quum tam parvo aditu
id mihi ostium patere sensisset Callias, ut homini hac iter probe
intelligeret nondum fuisse, projecit se in lectum, me complexus,
aggressus est suavissimis verbis compellare, suavissimis jocis incendere
ad Venerem.

_Octavia._ Obmutueras, stipes eras, saxum eras? quæ tam lepida, tam
faceta, tam ingeniosa es.

_Tullia._ Æstuanti ex pectore ducta suspiria pro verbis erant;
repellebam, revocabam; fugiebam, accedebam; pudor mihi restinguebat
libidinem, et inflammabat:

      ... Irritaturque retenta,
    Et crescit rabies...

Sensit Callias ignescere me vel invitam. «Agedum, Tullia mea,» inquit,
«noli invidere felicitati meæ, quæ a te tota pendet, quæ in te tota est.
Hortum tuum amœnissimum sine, domina mea, subeam: hoc, quod in te est,
Veneris et Cupidinis domicilium, aperi ipsa tu mihi. En clavim.» Sic
loquebatur subridens, et manum meam lævam peni admovebat; petebat
apprehenderem, negabam: «Quid times?» aiebat, «si precibus meis
obsequeris in gratiam meam, quæ tota mea es, et quod multo satius est,
quæ vis esse?—Volo equidem tua esse,» repono, «sed is noli fœditatibus
pollui, ut digna sim laudibus tuis. Quis hic amor tuus, si me amasti, ut
contamines? odio similior hic est amor tuus, quam amori. Te capiat mei
misericordia, tangant animum tuum hæ lacrymæ.»

_Octavia._ Lacrymas fundebas?

_Tullia._ Lacrymulæ cadebant quædam ex oculis:—«Etenim,» inquit,
«Tullia, si me amas, cum pudore hoc tuo importuno per hanc noctem facias
inducias. Nuda nudo audes amplius pudicitiam tuam commendare? Deinceps
magis nunquam pudica eris, quam cum ostendes nulli prorsus per te
pudicitiæ locum esse, in hoc geniali nostro thoro, quæ tuo officio, quæ
voluptati meæ adversetur. Nam voluptas tibi mea pro officio omnino esse
debet. Omnibus præterea sis nive frigidior velim, mihi passere salacior.
Igitur, quod a te peto pro jure meo, id volo ultro citroque facias.»
Interim mirabilem in modum salax illi cauda creverat, et inquieta femur
meum alterum verberabat.

_Octavia._ Heu, metuo tibi, contremisco ad tua vulnera.

_Tullia._ Ad ineptias abis, nugax; audi rem seriam serio, ut debes, si
sapis.

_Octavia._ Ah! ah! ah!

_Tullia._ Nec plura: inserto intra femora mea femore, primum quasi cuneo
injecto, sic viam toti corpori intra femina mea fecit. Ascendit in me,
et pectus pectore compressit; tunc quid negem? me vehementi metu
perculit novum hoc et inusitatum pondus. Ille manu altera temperans
Priapi amentiam, foribus meis balistam applicuit, virginea inter cadurda
Priapi caput indidit, et mox facto impetu, quasi ex alto irruens,
impulit se in me magno nisu. Attamen profecit nihil, quod compactior
esset munimenti agger, validissimum vallum. Prima secundave concussione,
ne unguem quidem latum in castra se penetravit; ad tertiam vero
quartamve, exhalato spiritu sensi Priapum defecisse, et esse resolutum.
Priapi spiritus utique est semen illud, et proli et voluptati sacrum. Id
reducta quasi cataracta in meum ostium pleno ore evomuit. Hæc velut
velitatio quædam fuit, non justa pugna; nihilominus sensi etiam tum ad
vehementes illas concussiones acrem in illa parte dolorem, ob
difficultatem aditus, pilo fortiter adducto.

_Octavia._ Continuisti vocem ne erumperet in clamores?

_Tullia._ Sustuli quidem clamorem, eumque satis altum.

_Octavia._ Sed cum citius absolutum fuerit opus, quam bene institutum
sentires, num clamasti ex composito?

_Tullia._ Repressi continuo vocem, continuoque desiliens Callias, alacer
et ridens, secundum corpus meum projecit corpus. Sed uno femore
superimposito femori meo, caudam salacem ita statuit, ut ad umbilicum
fere meum pertingeret, et identidem guttatim stillans totum id spatium
complueret. Tunc sudarium (nam ita jusserat mater) cepi, quod sub
pulvino meo miserat; et primum Calliæ mentulam detersi, dehinc hortum
meum, et uterum totum quem irrigarat; ac cum detergerem Calliam,
osculabatur me, ardentissime furebat, novas iras intentabat. Sed ex eo
liquore, quem infuderat intra latera virginalis mei, magna pars
defluxerat in lintea, notisque infecerat, quas non eluerem. Ex eo tam
abundanti profluvio multa facetiarum postera luce argumenta cepit, sicut
ex cruore virgineo, cujus venæ per lintea tota ductæ.

_Octavia._ Sed dixisti tunc non alte tibi infixum fuisse Calliæ
mucronem?

_Tullia._ Velis tibi altius infigi? et mihi quidem post infixus est, et
ex eo vulnere vis sanguinis. Hanc enim post velitationem paululum
requievit Callias. «Moriar, mea Tullia,» dicebat, «ni te plus oculis
amem, plus vita; nihil unquam pulchrius videri potest inter mortales.
Dea es, an fœmina? Quam tibi turgent ubera mediocri tumore, quam dura,
quam a se apto intervallo dissita!» Ea vero manu tractabat, dein osculis
impetebat papillas, ore apprehendebat, leniter mordicabat, labiis
sugebat. Id me sane, ultra quam putassem, permovebat ad libidinem, æstu
inflammabat, qui me totam urebat. Tunc et manum inter femina mea
demittebat, digitis ludebat in lanugine pubis; mox labia cunni
comprimebat, digitis dehinc diducebat, digitos intro unum post alium
inserebat, totum in me Veneris œstrum ingerebat.—«Averte,» dicebam,
«hanc tuam incendiariam manum, secede, quid me vexas?» Ille exsultare,
quod faterer me incendi. Lævam manum meam arripit:—«Veneream hanc tibi
facem incendo,» inquit, «quæ incendium illud quod excitat, restinguat.»
Jubet eam facem capiam; jam audacior facta, quia cupidior, capio. Vix
eam manu complecti poteram. Horrui duram, rigidam, ardentem. «Hoc,»
inquit, «sum diffusurus cuneo hoc ostium tuum tam compactum et angustum.
Macte animo, mea Nympha, in eam spem te potiundam mater tradidit mihi:
si, cum revertetur ad nos, te reciperet a me tam integram quam dedit,
generum ignaviæ incusaret, generum me negaret sibi, qui tibi maritus non
fuissem.—Pati non potero,» repono; «occides me si tam grave pilum intra
corpus meum velis totum condere.—Tu te ipsa,» inquit, «dux esto ad
prælium, ipsa tu torque tuis manibus id pili quicquid est in scopum
illecebrosum, quem ipsi Amor posuit et Venus.» Rogat ne elabi sinam e
manu mea: obsequor. Conscendit iterum; ego ostio meo applico quod
subingrediatur auspiciis meis; e femoribus meis alterum intra quæ se
conjecerat, in altum tollit, manu supposita altera; pilum ostio admoveo;
pulsare ille magno nisu cœpit. Conquassationes forti animo, etiam
vehementissimas aliquot, fero. Pilum primoribus digitis tribus, ne a
recta via exerret quæ in hortum ducit, contineo firmum et stabile. Mox
nervosius furere cœpit Callias, tantoque impetu contorsit in me pilum,
ut per vim penetraverit se in uterum meum duos digitos latos.

_Octavia._ Abfuit omnis doloris sensus?

_Tullia._ Sensi difficillimum toleratu. «Me necas, Callia,» aio,
vociferor miserabili voce; jam non clamor, sed ejulatio fuit. Nec
præterea movebatur. Ego telum traho; subirasci ille, et increpare turpem
et insolentem, ut loquebatur, licentiam. Demum restituere pilum cogor in
eum locum a quo diverteram. Sed illico lacteum imbrem, dulce lenimentum
vulneri quod intulerat, defluere ex eo tubo sensi in hortum meum.
Resoluta est, et elanguit pars illa effræna et impotens. Datæ mihi
breves induciæ.

_Octavia._ Imber ille in intimum hortum tuum defluxit?

_Tullia._ Haudquaquam, dulcis virgo, ne guttula quidem. Extima ora hoc
solum rore inspersa est. Ubi exscendit Callias, petit ut se abstergam;
mox conqueritur de me:—«Si me amares, Tullia,» dicebat, «non negares, ut
facis, misero, qui amore tuo ardeo, veros amoris tui fructus.—Amo te,»
respondeo, «et perdito amore; sed miseram quæ me vis facere in hac
laniena?—Nescis,» subjicit, «istam corporis partem non jam esse tuam,
sed pleno et indubitato jure meam? quid me prohibes rebus meis libere
frui? An decet bonis instructam litteris, ut tu es, mea conjux, meæ
deliciæ, sui muneris adeo esse negligentem? Nam tui muneris est mecum
non contendere de his Veneris muneribus.—Ah! Callia,» replico; «etenim,
si nosces quam molestus ille sit dolor quem infligis mihi, te misereret
Tulliæ, si Tulliam amas.—Decorus et honestus tibi est hic dolor,»
subjicit; «quo acrior tibi videtur, eo honestior videberis; sed
diuturnum non erit quod dolet, id vero solum erit diuturnum quod te in
posterum quam maxime delectet. Demum vitio tibi vertetur, quod tantam
copiam prolifici seminis intra sulcum non exceperis, quo scilicet pater
fieri potui. Crimen id est, crede mihi, quo scelestius nullum: ipsa
necas liberos tuos et meos antequam nati sint, animam adimis quam non
habent. Scelerata est et flagitiosa impatientia tua.» Ad hæc
ego:—«Tecum, dulcissime conjux, nolim de hac re movere controversiam; me
ream fateor: ignosce, obsequentiorem habebis, feram omnem ærumnam immoto
animo et corpore, ut tibi gratificer.—Nam, quæ tua illa est protervia,
pupula mea,» inquit, «ut quæ omnes in omni conditione, etiam te multo
juniores quæ nuptum eunt, quotidie patiuntur, effugere posse arbitreris?
Liberam te nihil præstare potest ab hoc stipendio. Docta es litteris
Græcis Latinisque, et te habes ac si esses e stolidarum et ineptarum
numero.» Tunc ego ridens:—«Dea pertunda, opem fer! quidquid jusseris me
esse, ut libidini tuæ anciller, constanter ero; sed video quidem me mox
pertusam fore, si Pertunda aderit.» Risit vehementer Callias, ita ut
risum e proximo cubiculo audiret mea Pomponia; et sedato risu:—«Nunc,»
ait, «para te ad proximum hunc conatum; insanire in te incipit mentula
mea mihi. Cum me effudero in amatum istud pectus, brachiis amplectere
me, nulla res complexum tuum solvat; fac omnino quod jubeo, si me vis
maritum: quod rogo, quod peto, si amantem. Quinetiam tolle quam
altissime poteris crura, ita ut lepidissimi pedes admotis calcibus
politissimas tibi nates exosculentur.» Promitto me facturam.

_Octavia._ Et stetisti promissis?

_Tullia._ «Macte animo,» inquit, «oppeterem ipse pro te lethum, et
impatientia tua amori meo pugnat? Hoc in conflictu amorem mihi tuum
testari, et maxime potes, et omnino debes.—Venerem mihi malim habere
iratam, quam te,» inquam. Interclusit mihi os osculis, et rursus
alacriter conscendit. Tollo quam altissime femora, amplexor quam
arctissime; tunc ad portam lanuvii admovit facem, interius diducit
digitis vulvæ labia, mittit intro caput, mox totis viribus incumbit in
me, et in semihulcam meam corporis partem hastam impulit. Ad primos
concussus infixus est mucro: sensi enim multo altius ingressum quam
antea fuerat. Discerpi me credidi, in longam ejulationem erupi, et
eruperunt ex oculis meis uberes lacrymæ. Paulisper restitit Callias,
et:—«Hanc tibi moram concedo, Tullia mea,» inquit; «ecce medium fere
itineris confeci spatium: vide tu ipsa.» Manum meam illuc adduxit;
periculum ipsa facerem, an mentiretur, monet: quod superexstabat nullo
fere labore trudi posse, si faveam. Superexstabat media admodum veretri
pars, sed ea crassior. Tunc vibrat linguam in os meum, et eodem temporis
puncto pilum adigit in perniciem meam. Ejulo, vociferor, manant ex
oculis lacrymarum rivi:—«Hei mihi!» dicebam, «me necas, tempera parumper
tibi ab hoc impetu tam sævo, tam fero.» Nec tamen amplexus solvebam, nec
projeci femora. Aditum ingredienti hoc corporis mei situ expediebam.
Ultimo tandem conatu perfecit, ut totus intra vallum meum subiret
hostis, sed concussu qualem sustinueram nullum. Contremuit ad hunc
impetum lectus, ita ut disjectum crederent in contiguo cubiculo.
Clamorem tunc sustuli, qualem tolleret qui intra viscera hastæ summum
mucronem excepisset.—«Mea es,» inquit, «e castissima virgine castissima
mulier. Cæterum nihil quod timeas amplius habes, aperta est tibi et mihi
via, qua eamus ambo ad voluptatem.» His dictis subagitare cœpit, nec
amplius dolebat, quod quidem me provocaret ad querelas. Momento sensit
libidinis æstrum adventare: «Tullia,» inquit, «mox horto tuo intimo
Veneream aquam irroro, osculum figo cum primum defluet.» Vix dixerat,
osculum dedit; ex imis me sensi præcordiis irrigari calido et copioso
sanguine; sed si levem titillationem exceperis, nihil omnino in ea re
fuit quo delectarer. Ille basiis crebris, subagitationibus, murmure suo
testabatur mirifica se perfusum voluptate, quam in eo loco nactus erat,
quo penetraverat caudam suam salacem. Opere perfecto, non tamen desiliit
de equo: «Compensabo nunc jacturis meis,» inquit, «hoc lucrum, Tullia
mea dulcissima; quandoquidem arcem pudicitiæ tuæ obtineo, faciam quod
victores solent.» Ego ad eum:—«Quid solent victores? amabo, mi Callia,
qui me victam habes in potestate; mancipium si volueris ad obsequium,
liberam si volueris ad honorem.—Arcem cui eripiendæ tot labores
insumpsi, tantum sanguinis effudi, tam cito ac putabas non deseram tibi
vacuam: volo scias me vicisse, et agnoscat imperium victricis mentulæ
diffractus et laniatus tibi cunnus.—Sane,» aio, «laniatus non dubito
quin sit, et misere laceratus, e cujus ore tam parvo fecisti antrum tam
amplum; me miseram! jam me sentio porta patentiorem.—Etenim, quo minus
pateres,» inquit, «ego eo magis paterer.» His dictis sensi intra viscera
mea succrescere mentulam Calliæ, quæ tabe projecta flaccida et elanguida
paulo ante pars minima sui esse videbatur. Jubet bono sim animo, ut bene
valeam quærit; nihil mihi quod præterea doleat superesse respondeo.
Gaudio se ob id multo capi ait, et impingit suavium.—«Sed tu, ut
voluptatis meæ particeps fuisti?—Nullius particeps fui,» refero; «quis
potuit inesse in hoc sævo conatu tuo, quis voluptatis gustus esse
potuit?—Mutabis modo sermonem, Tullia, et fateberis Venere nihil esse
inter mortales dulcius,» subjicit; «sed et hunc etiam mihi laborem
concede: ut agito ego nates deorsum, tolle sursum, et agita quam
vehementissime poteris; poteris autem, si quæ alia, juvenis, vegeto
corpore, viridi et robusto.» Nego motus, qui mihi sit tam insolens,
nosse rationem; ille jubet, propellam sursum versus hunc corporis
truncum: propello; jubet rem repeti violento impetu: obsequor. Quid
plura? mobiliores mihi nates effecit quam ipse haberet. Ut me videt
satis doctam, rogat ut ne meis lateribus parcam; concutit vehementer:
resilio vehementius ego; subsultibus conquatio subigentem. Totis me
viribus urgebat: ita totis ego viribus recutiebam in me ruentem. Subabam
ego, cevebat ille; et crissantibus inguinibus mixti videbamur minari
cubiculo ruinam: contremebat certe lectus cum tanto strepitu, ut is
longe lateque exaudiretur dissipatus strepitus. «Anima, Venus mea,»
dicebat, «quam me felicem facis! quis me mortalium beatior? En, en,
anima mea, colliquesco; advenit summa voluptas.—Sentio,» inquam, «hei
mihi! quid hoc est quod sentio, mi Callia?»

_Octavia._ Me enecas hoc sermone, in exspectatione tantæ voluptatis ecce
emorior.

_Tullia._ Compressit me arctius Callias; promovit in uterum meum ea vi
caudam ardentem, ut etiam videretur velle se totum in corpus meum
immergere: defluxit tunc in me deliciosus imber, et simul sentio etiam
me liquescere, sed tanta et tam incredibili cum voluptate, ut nulla
amplius in hoc Veneris furore habita honestatis ratione, urgerem ipsa
Calliam, subsultibus crebris fatigarem, rogarem ut properaret; ita
defecimus, resolutis quasi artubus, ambo eodem temporis puncto. Et puto,
si Venus ipsa confligentibus agonotheta adstitisset, cui lauream
concederet fuisse dubitaturam. Animam, quam in hoc cursu reciprocando
pene ademerat longa pugnæ contentio, vix receperamus, cum audivimus,
clavi ad seram admota, portam patefieri, et simul mater et Pomponia lætæ
se in cubiculum proripiunt; seram post se claudunt, ne quis ingrederetur
una, pessulo obdito.

_Octavia._ Non quali obdiderat fores tuas Callias, hem! hem! hem! Et
mater et Pomponia de eo sibi habendo nunquid altera in alteram
collitigassent? hem! hem! hem!

_Tullia._ Salsam te, quæ intra paucas horas pessulo obdi fores tuas
senties bilibri!

_Octavia._

    Est hic, est animus pili contemptor, et illum
    Qui cunno bene credat emi quo tendit amorem.

Sic immutasti ipsa Virgiliana hæc duo carmina. Emam, equidem, meo puro
puto amorem Cavicei, et hujusmodi oblectamenta. Persequere filum
narrationis tuæ.

_Tullia._ Tegumentis, quæ ad pedes dejecerat a principio Callias, ocius
obductis, diligenter corpus operui Calliæ, meumque, ne hoc visu oculi
matris offenderentur: nam de Pomponia minor cura, cui tam sum nota quam
tu mihi. Mater accurrit in complexum Calliæ: «Mi fili, ut probe
militasti? Victorem te, vociferationes Tulliæ meæ testificatæ sunt; de
tua victoria tibi gratulor et Tulliæ. Si non vicisses, nupta vidua
esset.» Pomponia vero injectis ulnis amplexabatur me, et lacrymis
irrorabat ora:—«Quam te dire habuit hic lanio!» inquiebat summissa voce.
«Cum te audirem, soror, ejulantem, maledictis insectata sum inconsultam
nebulonis libidinem. Ut se vero res habent?—Optime,» inquam;
«difficillima tandem via ad delectationem veni, quam quærebam. Per lethi
medios cruciatus ad vitæ perveni plena et summa gaudia.—Mulier facta
es?» subjicit. Ego vero:—«Facta sum, et cum gaudia reputo mecum, quæ jam
semel cepi ab virginitate cæsa, miror tam nullo pretio tot bona vænire.
Diem malim deinceps absque solis luce, quam noctem absque Veneris
usu.—Bene est, abunde est,» inquit, «et sane his quæ non fruitur puella
Veneris donis, vivam puto vita non frui.» Et continuo ad Calliam
accurrit, eique suavium dedit, Imperatorem suum vocans, cujus sub signis
Venus tam citum de virgine tam pura et tam inimica triumphum egerit,
hostibus cæsis Eugio, Nymphis, Hymene. Scis Pomponiam litterarum studiis
esse imbutam. Mater aromatites vinum in argenteo scypho bene grandi
Calliæ dedit bibere.—«Hoc,» inquit, «recreabit pectus tuum, et reficiet
vires, fili; sed si me credis, dabis te quieti. Satis gloriæ hac nocte
partum habes, qui virginitatem Tulliæ occisione delevisti.» Me autem
conditas nuces tres quas attulit edere jussit, et ad aurem insusurravit
obtinerem a marito, ut per horas aliquot requiesceret; opus illius
valetudini esse somnum, et ab hac palæstra quietem. Post utraque abiit;
Pomponia precata est, cum valediceret Calliæ, novos animos, novam
alacritatem, mihi patientiam laboris et invictum robur. Interea, dum
mater et Pomponia loquebantur, materque componebat lintea et tegumenta,
Callias subtus, protensa adversum me manu, mammas, ventrem, totumque, in
quo pugnaverat tam fortiter, Veneris campum pererrabat. Itaque
restitutis momento temporis viribus, cum Pomponiam recedentem
revocasset:—«Volo testis sis, ipsa tu soror,» inquit, «quam dire habeam
dominam meam, sororem tuam, ego nebulo,» et ea inspectante adsilit in
me, telumque suum immane in uteri mei ulcus impressit. Recruduerunt ad
vivum vulnera quæ fecerat, et acutissimo dolore puncta infremui:—«Ah!
Pomponia mea, opi sis!» clamo, «advola!» Ille vero horribilibus
concussionibus agitare me et lectum quatere. Ad hæc Pomponia materve
cachinnantes proripuerunt se foras festinæ. Post aliquot succussus,
eosque vehementes, evanuit dolor omnis acerrimaque successit titillatio,
qualem non cogitaram. Nates motito, superequitantem Calliam imitata. Ad
eum motum quem ciebam jam ultro, suavio dato gratias mihi egit, quod rem
facerem sibi gratissimam. Hic cursus paulo longior fuit quam alii
fuerant. Demum me semine prolui in intimo utero sensi, et simul excerni
ex me nescio quid, quo dulcissima velut prurigine titillarer. Ad hoc
gaudium nihil accedere posse nuntiarunt omnes mihi mei sensus, quo majus
et jucundius fieret. Re patrata eduxit e concha mea fascinum jam capite
summisso inglorium. Volui sudario detergere:—«Nihil opus est,» inquit
Callias, «æque mihi sicca et pura est mentula, ac si in hac voluptatis
palude non natasset.» Protinus attrectavit manu cymbam; digitum imo
medium immisit intro; siccam invenit vulvam, non temulentam. «Faveant
Superi!» inquit Callias, «ex hoc congressu, procul dubio, anima mea,
utero concepisti. Meum tuumque semen matrix illa tua quæ mihi liberos
debet, omne imbibit. Fatere, cor meum, num, quam cepisti, prætergressa
tibi visa est voluptas omnem voluptatem, qua unquam sis per vitam tuam
perfusa?—Fateor,» inquam; «sed quod præcipue tam incredibilis mihi
oblectamenti titillationem intulit, cogitatio fuit, quæ me etiam sola
plurimum delectare possit, abs te illam mihi venire, e tuo corpore in
corpus meum illas fluere delicias.» Osculatus est, et:—«Quiesce,»
inquit, «paululum, mea Tullia, donec excitem te ad nova prælia, et novis
gaudiis impleam tibi tuam navim.» Fatigatos invasit amicus sopor,
tresque continuas per horas tenuit et juvit. Solutus Callias impegit
mihi basia multa, nec ideo excitavit dormientem: ita me altus
oppresserat sopor. Revolvit rursus operimenta ad pedes; vidit resupinam,
et distractis cruribus ostentantem circum in quo jam quinquies
decurrerat fervidis rotis. Miratur venustatem corporis, cerei enim
nondum defecerant; et ridens tuetur cymbæ compagem solutam. Tunc,
incensus hoc spectaculo, irruit in me; mentulam intumescentem protrudit
in sinum pudoris mei, et excitata aperui oculos.—«Bene est,» inquit,
«vivis, uxor; timebam ne rem haberem cum mortua, quod de Periandro
narrant Corinthiorum tyranno.—Senties me vivere,» repono.—«Fac sentiam,
nihil unquam feceris gratius,» inquit osculans.

_Octavia._ Quid fecisti ut te vivere sentiret? Sane conjectura assequor
quid feceris.

_Tullia._ Quid illud est tua vero sententia?

_Octavia._ Tuo agitata es motu, quam potuisti vehementissimo?

_Tullia._ Dicis. Vibratis in aera natibus, continuo meo motu tam apte
Calliæ motui respondi, ut cum deorsum impelleret in meas fores pessulum,
ego sursum propellerem. Ita pubes pubi, pecten pectini pugnabat ea
contentione, ut si seminis ad summum capitis verticem fontem habuisset
Callias, ex eo potuissem nihilominus excire.

_Octavia._ Longa fuit hæc concertatio?

_Tullia._ Si tempore metiris, dodrantem; si deliciis, duo sæcula.

_Octavia._ Contingant mihi sæpe hæc voluptatis sæcula!

_Tullia._ Quibus scilicet æternitatem suam omnia accepto ferunt sæcula
animantum. Intemperanti fessa agitatione, laborem diutius ferre non
potui: «Victam me fateor,» inquam, «sine paulisper spiritus
colligam.—Dedis te, arma ponis, Tullia?» subjicit; «o te ignavam!
Agedum, revoca animum.—Pacem peto,» repono, «aut breves inducias. Plus
viribus et artubus vales, non quidem animo, ne putes.» Cum dicerem, ipse
superincumbens

    Intorquet summis innixus viribus hastam.

Implet fœcundo rore uterum, distillat etiam mihi album virus. Voluptatem
magnitudini impares ambo, alter in alterius amplexu sumus resoluti.

_Octavia._ Nihil amplius tibi pars ea, belli intestini sedes, indoluit?
Quæro curiosius: nam, ut spe Veneris uror, sic doloris metu ægra sum.
Pendeo

    Spemque metumque inter...

_Tullia._ Apage, inepta, nihil ærumnæ præ gaudiis.

_Octavia._ Credam jam tibi, puto, et mihi ardentissime cunnus prurit.

_Tullia._ Scalpere interim potes. Scalpam ego, quid vetat?

_Octavia._ Narrationibus tuis incendisti me totam. Ah! ah! quid agis? Me
in furorem rapis; abstrahe adulterum digitum, amabo, soror. Quid tibi
præterea a Callia usque ad lucem?

_Tullia._ Tandem stupidissimo somno correptus est per duas continuas
horas; haudquaquam ego obdormiscere, cum maxime vellem, potui. Ardebant
etiam nunc cerei, venit in mentem aperiendæ, quæ in hortum respiciebat,
fenestræ. Surrexi nuda, aperui, nec Callias suscitatus est a somno.
Restinxi cereos, et cum me mittendæ urinæ desiderium premeret, captam in
manibus matulam subjicio rimæ meæ. Dilabens lotium ussit me acri dolore,
ut vix ferre possem. Cum misissem suspirium, somnum Calliæ abstulit
gementis vox: vidit, nec movit, defixit in me oculorum aciem, nec somno
esse solutum percepi.

_Octavia._ Rem mirabilem refers; ægre tibi lotium missum est?

_Tullia._ Ita me diviserat Callias, ut fissa latum ad minus digitum rima
interiori, qua ad summum bonum itur, protritis discerptisque floris mei
foliis, calyculoque disrupto in quo mea latebat virginitas, crudeles
intus lacerationes superessent. Itaque acerba erat hæc ærumna, quam
urina laceræ vulvæ inurebat, ac si tu vulneri, quod tibi ferro forte
inflixeris, sal aceto dilutum infundas. Effluebat ex intervallo, non
continuo fluxu fugiebat urina. Cum modo sustinerem deciduæ impetum, modo
laxarem, inopinam his verbis aggressus est Callias: «Etiamnum dolet, mea
Tullia?» Ego matulam subito deposui pudore offusa.—«Putabam te dormire,»
aio, «cor meum; ignosce imprudentiæ meæ et impudentiæ; pudet re turpi
offendisse oculos tuos. Quid! me vidisti hac cum matula
colloquentem?—Vocas rem turpem,» inquit, «quæ cum necessaria sit, turpis
esse non potest.» Denique me in lectum misi, postquam sudario
exsiccassem pudenda suspensa manu. Intra ulnas totam, intraque femora
sua suscepit Callias. Mox oscula ori impressit, nates altera, alteraque
manu leniter verberabat. Rogavit ego hortarer ipsa, admota manu,
mentulam ad novam pugnam; illud sibi præstarem officium: nec negavi.
Intumuit illico intra manum meam, et ridens Callias accensam mentulam
rigidamque in umbilicum meum iterum atque iterum torsit: «Quid tu,»
inquam, «vis etiam, qui tam sævus es, per medium ventrem adacta hasta
viam tibi aperire ad libidinem? Vis tam sim pertusa quam Danaidum
urcei?» Risit ad dictum Callias, et supposita manu femur meum sinistrum
semisupinæ, ut eram, in latus suum dextrum sustulit. «Nunc te volo inire
nova figura,» inquit, «semisupinam, et in latus recumbentem.» Mentulam
ad ostium applicuit horti mei, et impetu infixit. Cum tota non subiret:
«Rudis es,» ait, «ad hæc opera, Tullia mea; patere te doceri.» Respondeo
a nullo potuisse melius hanc me artem edoceri, pergeret, me docilem
habituram discipulam. Jubet pubem pubi conjungerem, mihi cunnus
oscularetur proximum mentulæ caput, sic aditum fore facilem ad intima,
modo altissime femur, quod ejus lateri superjeceram, tollerem. Obsequuta
sum, et uno concussu immersit totam in vulvam meam, et usque coleos,
mentulam.

_Octavia._ Nec demum dolebat?

_Tullia._ Confricatio frequens sensum omnem doloris obtudit. Voluit
scrotum sibi molliter tenerem; adhibuit testibus meam manum molliter, et
primoribus digitis utrumque compressi, et illico vivida vis seminis
exsiliit in sentinam navis meæ, mihique per libidinem effluvium movit;
utrique capta de utroque voluptas summa. Jam ad multam lucem, in his
lusibus, processeramus, et promiserat mater visuram nos summo mane; dum
serimus varios sermones, dum miscemus oscula, dum inguina fovemus
inguinibus, vox pervenit ad nos accedentis. «Veniat quantumlibet!»
inquit Callias, «non faciet tamen quin amplexibus tuis exsaturem
libidinem meam. Est constitutum mihi, voluptas mea, veredum hunc tuum»
(cunnum ostendebat) «septem decursionibus subigere. Sex peregi: superest
septima, quæ me ad satietatem ferat.» Ut sensit matrem foribus proximam,
conscendit rursus, et cum insereret seræ clavim: «Et ego,» inquit, «hanc
meam clavim mitto in seram tuam.» Subagitare cœpit et mobiles mihi nates
optare. Interea ingressa mater, contremere miratur lectum; ego verbis
perstrepere, et suspiriis præ pudore.—«Quid est quod video, nata?»
inquit, «nox tibi tota non suffecit, nec tibi, Callia, ad fruendam
Tulliam?—Ignosce, mater,» respondeo, «malim mortem, quam me visam a te
in tanta turpitudine.—Felicitati Tulliæ meæ allaboro in ipsa Tullia,»
subjicit Callias. Immanius concutiebat; tunc mater:—«Obsequere marito
tuo, nata, nec te utique obsequii pudeat, quod officii pars est maxima
nuptæ; abeo mox reversura: interim alacres explete alter alterius
cupiditatem.» Egressa matre, Callias jubet subsultus objicere
concussibus suis rapidos et frequentes. Jactitare nates cœpi, sursumque
deorsumque ferri, ut facturus impetu impressionem abscedebat, ut faciens
irruebat. Laudabat animos, mirabatur mobilitatem: «At ego volo,» inquam,
«laudes in te meum amorem, qui me his commotionibus, quas imperas,
dehonestat. Laudes obsequium etiam ad turpia. At vero; ecce, mi Callia!
mihi ecce defluunt libidine venæ omnes; urge opus!» Ille ardentius
operam mihi navare:

    Itque reditque viam toties...

Sed, ut si esset exhaustus in eo humoris fons, ex ejus nihil manabat
tubo. Osculans et vellicans excitabat, ut properanti adessem, et cursu,
quam possem velocissimo, deferrem ad optatam Venerem. Ego subsilio,
crebrisve subsultibus cieo Cupidineum imbrem in impluvium meum, et longo
post me intervallo pervenit ad metas. Postquam in amplexu meo artus
fessos recreavit, exsurrexit e lecto, servisque vocatis induit vestes,
et basio dato veniam petiit ignaviæ suæ. Sic loquebatur: «Condones
mihi,» inquit, «enervatam hanc mollitiem, qui tam pauca itinera percurri
in tam pulchro stadio.» Hæc cum diceret, reversa est mater, meaque cum
matre Sole gratior apparuit Pomponia oculis meis, altera oculorum meorum
lux. Jusculi infusis plurimis ovorum vitellis scutellam, illa et illa
adferebant. Mater Calliæ, Pomponia mihi obtulit; ego hausi hilare.
Negabat Callias se egere; exsorbuit tamen. Postea mater jussit
requiescerem: «Nam scio,» inquit, «te tantum itineris hac nocte
confecisse, ut periculum sit ne in morbum incidas, corpus tuum delicatum
ni diligenter cures.—Septem omnino milliaria percurrimus,» adjicit
Callias; «fessam esse plurimum verisimile est, quæ me toto itinere vexit
summa celeritate.—De his postea loquemur,» refert Pomponia; «tu interim
quiete et somno refice fatigata membra nocturno labore.»

_Octavia._ Video, soror, in ea narratione, picturam omnium quæ jam
virginali meo, puto, imminent. Sed si bene præsagit animus, quam tu
tulisti, feram molestiora: majores etiam, quam cepisti, capiam
voluptates. Nam inferius illud gurgustiolum minori mihi, quam patebat
tibi, hiatu patet: eo mihi molestior vis inferenda; at protensiori tres
digitos mentula, quam Calliæ sit, rem aget Caviceus: et eo mihi
dulciores Veneris fructus, quanto altius in penetralia Veneris Venerem
inferet.

_Tullia._ Nihil ultra tibi optare debeam ad perfectam felicitatem, soror
mea, quam ut faveat tibi Venus æque ac mihi. Nunc e lecto surgamus,
dulcis virgo; cras surges tam pulchra fœmina, quam es hodie pulchra
virgo: te puto ad eam pugnam, quæ tibi depugnanda est, satis comparatam.

_Octavia._ Sum; ita me Venus amet! Imo volo constantiam commendari meam:
sine fletu, sine clamore, deliberato animo omnia feram.

_Tullia._ Cave istud feceris, corculum: graviter ipse ferret Caviceus si
tam constanter ferres; silentium tibi tuum probro verteretur; marito non
solet parva fieri laudis accessio, dum virgo vim patitur, ex clamoribus,
ex fletibus oppressæ. Dicunt esse eos ejulatus virginitatis, dum
conciditur, pereuntis vocem. Quæ ex eo consequantur opiniones, tecum
ipsa vide.

_Octavia._ Recte mones.



                           COLLOQUIUM QUINTUM


                               LIBIDINES


                                   ——

T_ullia._ Nulla mihi dies gratior unquam fuit, quam hæc nox erit.

_Octavia._ Libero sermone confabulabimur. Complectar te, cognata, in
cujus quidem amplexibus omnes mei solent sensus et cogitationes
gratissime conquiescere.

_Tullia._ At vero, in tuis, puto, complexibus non ita quievit Caviceus.
Sed enim in eo, quem innumeris tuis illecebris excitasti, rapido motu,
utrique quies et voluptatis cumulus summus.

_Octavia._ Quæ præsagieras gaudia, inveni; ad eam delectationem nullo
opere perveni, quæ omnium utique superat rerum pretium, quæ mortales
inserit immortalibus.

_Tullia._ Nihil vero, occlusis cubiculi nostri foribus, quominus
jucundo, quem aures jam dudum expetunt, cibo pascar, impedit.

_Octavia._ Intelligo, cognata: vis quam pollicita sum, me narrationem
aggredi.

_Tullia._ Scilicet, quid dulcius mihi queat accidere, quam participem
fieri voluptatum, quibus ingurgitata es? Nam sermone hoc tuo partem
infundes in animum meum, quæ nihil e cumulo tuo detrahat.

_Octavia._ Vellem etiam ita et in corpus tuum fundi per me posse
Cupidineos illos fluctus, qui cymbam meam ad veri boni portum per hos
quindecim dies detulere; et ex animo loquor.

_Tullia._ Quam altum, quam crassum infixit in navim tuam malum ad eam
navigationem Caviceus! Quam impar tibi visa est navis tam parva arbori
tam immensæ!

_Octavia._ Rides sane: convenit belle mihi cum Caviceo. Quod perfregit
mihi vallum, victori ademit victoriam: ecce exhaustis fugit viribus. Cum
jam languidiorem vidit parens mea, id dedit consilii ut ad patruum iret;
prætexit itineri officium, sed, verum ut fatear, cognata, jam fractæ
vires vera causa fuere, nec me latet. Hæc, quæ mensis unius erit,
reparabit virium robur, absentia: prudens profecto consilium.

_Tullia._ Quid hoc est? tam tenera, tam delicata, ad primos non periisti
Cavicei concussus? Quid audio? Quæ tam cito talem peregeris, jam facta
es athleta. O victricem et laureatam concham!

_Octavia._ Abi, improba manus, quæ procaci tactu adulteras novam nuptam.

_Tullia._ Patere, inepta. Quid times hoc in meo lecto, quem libidine et
incendio imples? Ea cereos illos qui lucent extingui nolui mente, ut
omnem pulchritudinis tuæ florem delibem oculis.

_Octavia._ Sed nunquid amoris nuptialis legi cedere lex debet amicitiæ?
Si patior ultro quæ olim a te pathica sum pati solita, nunquid Caviceo
fecero injuriam?

_Tullia._ Ah! ah! ah! quid amplius objeceris mihi?

_Octavia._ Quid hi sibi cachinni?

_Tullia._ Novum antrum hausit rimulam illam tuam, in qua sedebat
virginitas. Quam immane patet! Quid objicies deinceps mihi?

_Octavia._ Nihil habeo, mea Tullia, quod objecisse tibi, aut velim, aut
debeam.

_Tullia._ Aperi femina.

_Octavia._ Obsequor.

_Tullia._ Quam differt hæc mulieris pars a virginis parte! Ecce divisa
cadurda: o hiatum! manum etiam inducere possim.

_Octavia._ Eh! eh! eh! moves me nimis ad libidinem, remitti me sentio,
ni cesses. Vis in manu tua fiam adultera, quæ mori malim, quam in vetito
hominis amplexu pollui?

_Tullia._ Postea videbimus. Sed nunc agam quod ago. Quis hominum
complere possit hanc fossam, unum præter Caviceum? Longe laxior es non
solum quam ego, sed imo quam mulieri conveniens sit, ut homini conveniat
non portentoso. Sum ego stricta præ te, quæ tandiu homines passa sum,
quæ tot sum effusa sub congressibus, e cujus cymba partus invectus est
in vitæ portum. Timeo, cognata, ne quæ hunc in modum discissa es,
omnibus præterea hominibus inutilis facta sis ad Venerem. Quod pumilio
una in navi regia, si naviget solus, id in te fuerit alterius hominis
mentula.

_Octavia._ Nihil mea interest, me modo suis semper voluptatibus habeat
commodam Caviceus, et, ut nudiustertius loquebaris, ejus probe machæra
conveniat in vaginam meam. Hoc sibi usuique suo perfodit stadium, non
aliis. Quod mirere, cum me ultimum compressit, tam arcte intro aiebat
sibi vinciri mentulam, ac si manibus premerem, et ita hoc compressu
exsugi, ut præ voluptate se diceret emori.

_Tullia._ Tu vero quid?

_Octavia._ Ego spissis basiis animos dabam, et molli crispantium clunium
motitatione opi eram ad metam eunti.

_Tullia._ Sed quam cupio, instituis a calce narrationem: hanc volo a
capite ordiaris. Scio te hos per dies probe dolatam, si ex felicissimis
alia fuit unquam. Sed nunc omnia minutissima vel momenta, ab hora qua
nupsisti ad hanc usque diem, curioso refer sermone, pupula mea.

_Octavia._ Faciam tibi satis: pruriginosa descriptione per aures in
animum tuum stillabo voluptates, quas in corpus meum depluit Hymenæus.

Tuo de lecto nondum surrexeram, et jam consanguinei, cognati et affines
Cavicei mei ad Lares nostros convenerant. Meministi? Ut ingressæ sumus
paternam domum, venit obviam Caviceus alacri ore, lætisque et micantibus
oculis utrique impegit osculum, et ad me renidens:—«Ades, mea aurora,»
inquit, «ades, mea felicitas. Noluit ad vos irem mater, hæ dedissent
mihi pœnas nates» (demissa manu verberabat), «castigassem pigritiam.
Scis te mihi esse Solem, non pro Sole; illucescas modo mihi, suum cœlo
non invideam Solem.» Sub hæc salutantium nos turba circumvenit, mox
dotales conscriptæ sunt tabulæ, et solemnia nuptiarum, ex more, peracta,
et juris formulis, ut loquebantur: nihil ut superesset ad nuptiarum
sacra, nisi victima.

_Tullia._ Victimam appellas virginitatem tuam, sine cujus jucunda et
læta utrique occisione nuptiarum sacra nec sacra sunt.

_Octavia._ His actis Caviceus egoque, domi, solutis concionibus, relicti
sumus. Cœpit ipse rogare sua esse vellem; respondeo me equidem maxime
velle, quæ jam mea non essem. Fervidissimis basiis labia onerabat,
urgebat, ignescebat, ignem per viscera mea inferebat. In eo tota eram,
jam apud me non eram. Ancilla una atque altera comites datæ lateri meo
hærebant, avertebant autem oculos retro ut pudicas decebat. Tunc
Caviceus: «Jube exeant hæ ancillæ,» inquit, «anima mea, spes mea; hoc
nuptiarum nostrarum festo die, quid tibi mihique cum illis?—Absit in eam
me impudentiam cadere!» repono, «quid de me judicares? quid mater, quid
domesticorum familia?» Præclusit novis suaviis os dicenti, ac demum
sensi vibrari in me arma virilia. Sed ecce revertitur ad nos eodem
temporis puncto mater: «Ut habes uxorem hanc tuam, Cavici?» inquit, «ut
amas?—Efflictim,» ait, «et perdite amo; nihil amori meo adjicere ipse ne
quidem Amor possit, quo ardentior fiat. Sed per Deos Deasque omnes
nuptiarum Præsides et Antistites! permitte me, mater, virum esse, et quæ
vis ut habeam uxorem tam elegantem, tam pulchram, permitte me virum
esse.—Adde,» subjicit mater, «et tam teneram. Te cura tangat
teneritudinis ejus, nam quam impar sit pugnæ quæ mox alterum alteri
committet, annos vix quindecim nata, reputa, fili, cum animo tuo.»
Dehinc moræ impatiens Caviceus:—«Mei te misereat, mater,» inquit,
«absumi me sentio cæco incendio, quod sola exstinguere possit uxor mea
uxoria medicina. Da mihi nunc fruendam; si negas, furaris mihi quod meum
est; sis mei mihi boni liberalis.» Subrisit illa:—«Sed enimvero,»
inquit, «isti libidinis tuæ impetus intempestivi sunt, non præstabiles
affectus. Ad noctem differ, quod dilatum gratius fiet. Mora dulcescunt
amoris fructus, ut reliqua meliorum tempestatum dona. Quam intempestivæ
sint hæ preces, mi fili, ipse videris; vellem sane indulgere posse quod
petis: nec hora, nec locus huic rei apta sunt. Non morabor voluptatem
tuam, sed ad noctem usque moderare tibi.—Ah! mater,» reponit Caviceus,
«miserere generi tui, sane Octavia ipsa non negat vulneri mederi quod
impressit cordi.—Audin, tu?» inquit conversa ad me mater, «vis mederi
huic morbo? vis ipsa esse medicina?»

_Tullia._ Quidni velles? nimirum sapis.

_Octavia._ Offusus est mihi rubore vultus, qui pro sermone fuit;
obmutui.—«Taces, nata?» inquit, «nam et consentis. Secede igitur
tantisper, est quod tua refert maritum tuum monere; ingredere in id
cubiculum interius.» Secessi passus duos tresve, et arrectis auribus in
eo tota fui eorum quæ dicturi essent, ne quid me fugeret. Tunc mater ad
Caviceum: «Nec tempus nec locum nuptiis faciendis apta esse dixi, fili,
haud ipse negaveris: mox enim ex affinibus nostris, qui nobiscum
accubituri sunt ad prandium, advenient; lecti in hoc cubiculo nulli.
Nihilo tamen minus ecce tibi trado Octaviam, sed ea lege ut libidini
semel tuæ pareat, hoc temporis momento. Proxima nocte frueris ejus
amplexibus ad satietatem. Verum hac hora novi te et operam et oleum
perditurum, cum non sit ubi eam commodo ad Venerem corporis situ loces.
Demum parce ætati tuæ puellæ, nam dicunt esse te æquo membrosiorem et
equo. Taurum paulo post, quantus ille sit, facile feret si sensim sine
sensu assuefieri velis oneri, nec primo conatu disrumpi. Vi minus quam
arte juvabit ramum illum tuum ejus in hortum adigi et inseri.» Hæc
ridens: dehinc me vocat, et adhinnientem mihi videbar audire
Caviceum.—«Tua non es, nata,» inquit, «mariti es, petiit sibi per
momenta aliquot te tradi. Quam in omnem vitam cessit Hymen, nec ego nec
tu negare possumus. Precibus acquievi, quæ tibi pro lege sunt. At volo
semel tantum ejus obsequaris libidini: cum perfeceris, eripe te foras;
si secus feceris, iratam me habebis.» Promitto facturam:—«Verum,»
inquit, «verte te in omnes quos voluerit concumbendi modos, ac maxime
cave ne per culpam tuam tubi maritalis imber dispereat tibi. Ita te
adsilienti præbe, ut qua te via petet, tuum in uterum decidat. Vide
faxis, nata.» His dictis osculata me ad Caviceum duxit, et una
inclusit.—«Hoc proximo in cubiculo,» inquit, «exspecto, Cavici, dum iter
illud peregeris, ad quod te admittit Octavia in ipsa Octavia.» Secessit
misso cachinno, sed momento reversa:—«Oblita eram,» inquit, «quod maxime
factum oportuit...» Sed jam me sedere jusserat Caviceus in sella parieti
affixa. Sub pedibus ad hæc divaricatis, elatisque femoribus, sellas
supposuerat. Nuda eram ad umbilicum, ipseque arma virilia eduxerat. Ut
vidit mater:—«Ingeniosa res est amor,» inquit; «quam accommodus hic
situs ad Venerem!» Fugit retro Caviceus mentula minitante; respexit
mater:—«O monstrum!» inquit, «sed forti esto animo, nata. Bene erit, si
bona uti volueris opera tua.» Exscenderam e sella, meque ad honestatem
composueram.—«Nolo,» inquit mater, «ex collisione vestium tuarum, quid
hoc mane de te sit factum, convivæ nostri conjiciant.» Resolvit vestem,
relictoque mihi in ima corporis mei antica posticaque parte interiori
indusio: «Nunc,» inquit, «sed memor jussi mei, admitte virum tuum.»
Iterum impressit osculum mihi, et aperto itidem mihi sinu:—«Quid condis
papillas has tuas sororiantes? nunquid merentur Cavicei oculos et
oscula?» Et ad Caviceum conversa:—«Ecce,» ait, «aperta est arena tibi,
Cavici; adesto, athleta fortissime.» Post abiit. Lætus festinusque
accurrit Caviceus, mihi indusium tollit, manumque procacem parti meæ
admovet; dehinc sedere jubet, ut sedebam, utroque ponit sub pede sellam,
ita ut cruribus altius sublatis, horti porta ad speratos impetus obversa
pateret tota. Dexteram tamen subtus nates insinuavit, paulo magis
admovit me ad se.—«Nunc vero porrigis, hera mea,» inquit, «quod me ad
veram ducat felicitatis metam.» Læva sustinebat hastæ pondus; tunc
procubuit in me.

_Tullia._ Agedum, quid tu interea?

_Octavia._ Nec negabam, nec ultro dabam. Alterum stupidæ foret,
petulantis alterum. Applicuit arietem foribus meis; in rimam priorem,
cujus labra diducebat digitis, inseruit mutonis caput. Hic vero hæsit,
nec ultra quidquam conatus est:—«Octavia mea dulcissima,» inquit,
«complectere me, dextrum femur tuum subleva, et in lumbos meos
mitte.—Non intelligo quid velis,» inquam, «quid moliris? te mei pietas
capiat!» Sub hæc femur ipse meum subdita manu superinjicit in lumbos
suos, situ quo voluerat. Demum adigit in Venereum scopum mentulam, et
principio quidem impellit levi concussione, mox fortiori, ac postremum
eo nisu, ut summum mihi non dubitarem imminere periculum. Rigida ea erat
ac si cornea; igitur, cum minima loci capacitas negaret ingressum, et in
intima viam quæreret sibi, et faceret, caligas demisit in pedes, et
nudus, ut nuda eram, cominus verberare cœpit vehementer valli mei
crepidinem. Tanta vi ruebat, et cuneo illo diffindebat me, ut lacerari
me exclamarem. Paululum requievit ab opere:—«Sile, amabo, corculum,»
inquit, «ita hæc res agitur: obdura immota.» Iterum subter clunes manum
misit, promovitque ad se, quæ videbar in fugam converti. Nec mora:
crebris concussibus ita me fatigavit, ut fere animo deficerem. Rapido
post impetu hastam impulit, summusque mucro hæsit in summo ulcere;
clamorem tollo, quem audivit mater; festina accurrit.—«Heus tu, Cavici,»
inquit, «oblitus es pollicitum esse mihi hanc tuam palæstram, quam
indulsi tibi, ludum fore, non pugnam?» Cum hæc loqueretur, in sudorem
defluxit Venereum Caviceus. Sensi me imbre fervido irrigari; at, ut
primum colliquescebat, eo rapidius agebat se, et humor ille viscidus
favebat conatui, ut qui contum oleo liniat. Me igitur duos tresve
digitos perfodit, eamque seminis copiam plenis laticibus fudit, ut intra
viscera mea penetraret, pubemque mihi postea complueret.

_Tullia._ Tu interea eras

    ...fatui puella cunni?

nihil movebaris, nec similiter resoluta es?

_Octavia._ Fatebor, mea Tullia, tunc primum percepi quid sit Venus. Nec
omnino tamen exploratas habui omnes harum voluptatum dulcedines. Cum jam
deficeret Caviceus, incessit me quasi micturientis pruriens libido; tum
et ipsa retro clunes tollo, et illico sensi magna cum voluptate excerni
ex me nescio quid, quod mirabiliter me ea in parte demulcebat.
Conniventes mihi oculi, crebri anhelitus, vultus mihi ignescere, totum
corpus dilabi. «Ah! ah! ah! deficio, Cavici,» exclamo, «siste fugientem
animam, desiste ab hac re, quæ tam jucunde enecat!—Euge, Octavia,»
inquit, «huic voluptati omnes spiritus adverte, ejice fortiter ex te,
quod titillat tam suaviter sensus.» Interea nervum, qui jam elanguebat,
demisso intra crura mea capite, sustulit læva manu, et iterum intrusit
in ostium meum. Hic demum tactus novos in his locis ignes excitavit.
Copiosa ex me titillantis fluit liquoris pluvia, ut mictus potius
videretur quam ejectio seminis e locis. Hoc si temporis momento parata
fuissent ad pugnam Cavicei arma, per Venerem! gaudio et voluptate ebria
irritassem ultro in me ipsa ego. Tam cito curriculum illud a Caviceo
piguit esse confectum in stadii mei ora, nec in ipso stadio.

_Tullia._ Ita belle, ita ad vivum rem depingis, ut me, etiam si sim
silicernium, movere possis. Osculare me. Vis Lampridium? Sed non vis.
Rapis me in furorem; quid velim, quid nolim, nescio.

_Octavia._ Quid tibi enim mihique cum Lampridio? Quid vis me velle? quid
nolle vis?

_Tullia._ Insanio, perdix mea, turturilla mea... Eh! eh! mihi tuam manum
commoda.

_Octavia._ Do propriam, non commodo. Quid postea?

_Tullia._ Mea mitte intra femina; expansa vola Veneris aggerem occupa,
prehende belli intestini sedem, immitte digitum; mihi vero sis pro
marito. Insili in me, subige, subagita. Pulchre omnia!

_Octavia._ Etenim si tibi essem quod Caviceus mihi! Sed quid umbra ad
corpus? Ut admoves pubem pubi! ut committis cunnum cunno! ut hæret
pectus pectori!

_Tullia._ Diffluo, diffluo... O Lampridi!.. Octavia!... Ah! ah!

_Octavia._ O te libidinosam! Tibi rivus manat e lumbis, e quo vix
puellulus Amor enatare possit.

_Tullia._ Permitte tantisper requiescere ab hac rabie, nam Veneris
profluvium rabies est. Sedata tandem hæc est mihi tempestas, reddita
membris malacia. Redi ad Caviceum, quem in pugnatione arcis tuæ
reliquisti sudore fluentem.

_Octavia._ Pergam dicere. Verum de Lampridio quid cogitabas? Quid
dicebas, æstu furens impotenti? Cur potius non invocabas ad opem
operisque partem Calliam tuum, quem amas, qui te deperit?

_Tullia._ Scies: communicabo tecum secretissimas meas cogitationes,
lusus, delicias, gaudia. In partem bonorum vocabo te, omnia inter nos
dividentur. Memineris somnii, quo qualis vitæ tuæ cursus in conjugio
futurus sit, præsagire debuisti.

_Octavia._ Dividere et dividi, tu me docuisti verbum esse in rebus
Venereis salacissimi sensus: et vis inter nos omnia dividi? avertat omen
Venus!

_Tullia._ Te insulsam! divideris mecum, ego tecum, divisorem habebimus
probum; omnia sic inter nos bona, quasi judicio Veneris Erciscundæ,
nostra dividentur. O lusus, o risus, o illecebrosas procacitates! Sed
quid obtrectas, nugatrix? Sequere narrationis tuæ filum.

_Octavia._ Gerræ, gerræ! Scilicet, seria petis, o fœminam gravem et
probam? Revocas me ad sermonem, hac tua philosophia, moribus hisce tuis
dignum.

_Tullia._ Hoc tuum est delicium. Sed agedum, fac quod facturam te dicis,
nec facis.

_Octavia._ Etsi lapsus in paralysim Cavicei nervus peteret summisso
capite inducias, minabatur tamen mole et pondere terribilis. Spumas ore
agebat, et suo meoque tactus et madidus rore, identidem meam concham
osculabatur. Perfecisse me cognovi, placatis meas libidinis fluctibus.
Igitur liberior et audacior facta: «Quid ulterius petis,» inquam, «a me,
o Domine? obsequuta sum, et me fatigat patientiæ meæ imago. Nihil
superest quod præterea optes: sine abeam.» Amplexabatur altero me
brachio, altera vero manu vulvam spurcitiis ejus meisque turpem
tractabat, identidem offerebat arrepto fascino, non amplius arrecto. Sed
ab ejus me tandem expedivi amplexibus, et dum fugienti repugno, sellam
pede offendi, quæ in pavimentum dejecta, non mediocrem edidit strepitum.

_Tullia._ Tunc supervenit mater tua, hoc velut classico finiti prælii
admonita, et ad lauream tuam vocata.

_Octavia._ Dicis. «Non queretur mater nos collusisse sicca Venere,»
dicebat Caviceus.—«Scio,» reponit mater, «te nobilem esse palæstritam:
sed vereor, ut prædixi, ne sicut operam ita et oleum perdideris. Num
bonæ fidei homo es? Virginem reddis quam virginem commodavi?» Ingressam
vero esse non perceperam, nec item Caviceus, cui nuda adhuc propendebat
ante oculos meos mentula.

_Tullia._ Haud fugit ad aspectum mater, nam

    Recta veniunt, videntque magnam
    Matronæ quoque mentulam libenter.

_Octavia._ Puto equidem, his de nostris rebus subodorata est muliebris
curiositatis conjectura, aut etiam ipsa vidit oculis minutissima quæque.

_Tullia._ Vel quæ sanctiores et castiores, curiosæ sumus omnes harum
ineptiarum. Mater mea prima nuptiarum mearum ætate, eaque aurea (sic
diem voco qui nocti beatæ illi successit), nihil dulcius antiquiusve
habuit, quam ut sibi quæcunque passa essem, enarrarem; et, injectis ad
collum ulnis, dum dicerem, oscula figebat ori meo, quæ vix Lampridii
vincant suavia.

_Octavia._ Eandem de mea audies dementiam. Effugit in alterum Caviceus
cubiculum (ad Caviceum redeo), sublato manu una subligaculo, quod ad
pedes defluxerat; post januam occlusit mater:—«At tu,» inquit, «ut
lusisti, nata, ut maritum experta es?» Amplexu arctissimo fovebat hæc
locuta, osculis premebat.—«Absit a te pudor omnis, nata, puta tibi dicta
quæ mihi dixeris, in matre sociam habes ad hæc Hymenæi sacra. Loquere.»

_Tullia._ Dicenti ardebant oculi, venæ turgebant, hiscebat concha, per
Venerem meam! Diffluebat ultro remissa. Nec miror: nam id ætatis nonum
atque vigesimum annum vix attigit. Anno nupsit decimo tertio; in has te
vitæ auras, felici partu, mea Octavia, edidit ineunte decimo quarto. O
quali incensa æstuabat pruritu!

_Octavia._ Principio nihil respondebam; post, cum cœpit inquirere
curiosius:—«Quid quæris, mater?» repono; «obsecuta sum tibi et Caviceo:
tibi, nam debebam; Caviceo, nam jussisti.—At ne suspicetur quis has
vestras nequitias, emittam,» inquit, «Caviceum ex domo.—Jube vero in
inferius conclave descendere, non excedere domo,» inquam; «id multo erit
honestius, quam si exegeris e tectis ut extraneum, qui tuus quia tua
sum, et quia meus est.» Illico ad eum abiit.—«Sede interim,» ait, «dum
redeo.» Demisso ad inferius conclave Caviceo, regreditur; tunc:—«Libere
loquere, nata, puella es, ætate non infans, et jam ingenio matrem
familias præstare debes. Mulier ego et tu sumus; hoc in quod vocata es
uxoris munus, bonæ mentis fons est equidem nobis certissimus; officii
nuptialis provincia quædam velut regio est judicii et mentis, in qua
turpe est deficere nos judicio et mente, cujuscunque ætatis simus. Ut
bona gaudia mariti in corpora nostra, sic bonam mentem in animos eodem
tubo, egregii artifices, infundunt.»

_Tullia._ Quis dubitet? et ipsa satis es amplo documento, quæ ante hos
dies etiam fandi rudis, hodie tam apte, ingeniose et comiter omnia et
agis et loqueris.

_Octavia._ Vix apud nos velut in una sede moratur virginitas et bona
mens, duæ pretiosissimæ vitæ res. Qui aperit nobis vulvam, aperit et
delitescentem mentem, virilis contus. Forte in hoc, dum nascimur, loco
detrusam, mox impulsibus concussibusve suis ex hac infima sede ad
superiora agunt.

_Tullia._ Belle dictum, ah! ah! ah! si quæ tibi excussit virginitatem
mentula, mentem incussit. Ideo huic nervo affictum mentulæ nomen, quod
impressa sit illi facultas a Natura, creandæ in nobis bonæ mentis.

_Octavia._ Igitur audacior adhortatione matris facta:—«Non alia sum,»
inquam, «mater, ac eram ante horam, nisi quod conspurcavit misere
Caviceus.—Rapidum Cavicei telum vulnus tuum» (vulvam ostendebat) «non
hausit?—Subire non potuit, mater, præ crassitudine,» inquam, «nec ferre
ego crudos impetus; igitur erupi in clamorem, discerpi me, cum dire
peteret, sentiebam.—Nec tamen intro vallum tuum pervasit, aggeremque
perrupit?» subjicit.—«Non potuit,» inquam, «nam cito in humorem furor
ille impotens resolutus est.—Age, ostende,» inquit, «indusium
tuum.—Ecce, mater,» aio. Ut vidit abundanti imbre conspersum,
exclamat:—«O filia! quid video, quam divitem et inexhaustum libidinis
fontem habet Caviceus! O te lætam et fortunatam, si hæc seminis copia
uterum tuum intimum irrigasset! Hæres fingi ex eo nobis potuit robustior
Hercule. Nunc,» inquit, «nuda corpus, nam id volo a tam pulchro corpore
abjici tam spurcum indusium.» Quid plura? Sumpto alio vestem indui,
eaque arte et diligentia capillos et vestimenta mater emendavit, ut
nihil præterea addi ad cultum ac honestatem posset.

_Tullia._ Num indusium condidit quod deposueras? Num lustravit oculis?

_Octavia._ Superstitiosa curiositate expandit. Ego vero erubescebam ad
rem.—«Inundationem passa es, filia,» dicebat, «non levem alluvionem: sed
apparent nullæ virginitatis læsæ lacrymæ, quid clamabas? Dum conciditur
virginitas, sanguineæ ex ejus cæde stillant guttæ, quæ pereunti pro
lacrymis sunt. Intelligo, pulsata tantum fuit, non vulnerata. Hac nocte
se res meliori successu habebit. Sed ad id muliebris patientiæ
stipendium, quod cœpisti mereri, probe te video comparatam.» Demum
indusium armario condidit.

_Tullia._ De convivio, cui et assedi, nihil habes dicere quod nesciam.
Felicis noctis illius, quæ subsecuta est, expone lusus et procacitates.

_Octavia._ Mei, Ecastor! conveniendi ad noctem usque Caviceo facultas
nulla fuit, ita consanguineæ affinesque e virginum numero adhæserunt
mihi, lateri affixæ. Raptim semel suavium tulit inquietæ, Dii boni! quam
suave! Nobis alia omnis præclusa erat ad plenam voluptatem spes et via.

_Tullia._ Licere amantibus die quod cupiunt, nocturnæ vetant amoris
religiones. Sua sunt nocti dona, quæ solem videre non juvat.

_Octavia._ Moriente die vivere cœpimus; mox solutis hominum fœminarumque
importunis concionibus, relicti soli alter in alterius cupiditate
emoriebamur. Tu ac Pomponia aderas; tandem utrumque manibus prehensum
duxit mater in genialem thalamum: «Hac satis hactenus die laboris
tulistis et inquietudinis,» inquit, «reficite animos quiete et corpora
somno.»

_Tullia._

    Ite, agite, o juvenes, pariter sudate medullis
    Omnibus inter vos: non murmura vestra columbæ,
    Brachia non hederæ, nec vincant oscula conchæ!
    Ludite, sed vigiles nolite extinguere lychnos:
    Omnia nocte vident, nil cras meminere lucernæ.

_Octavia._ Me paulo ante accerserat in cubiculum mater, in quo delibata
et imminuta virginitas mea. Hic, reclusa aurea pyxide, odor suavissimus
nares nostras afflavit, aeraque implevit. «Revolve, nata,» inquit, «ad
umbilicum vestem, indusiumque.» Obtempero. Nudam videns subrisit: «Es
vere pulchra, nata,» subjicit, «et Caviceo digna. Sed hoc suaveolenti
unguine facies, ut opera sua minori tuoque labore fere nullo maxime
commisceatur tecum. Tuam inunge tibi partem, nullo meliori pacto poteris
tuis defungi partibus.» Immitto in pyxidem duos digitos et multo
fluentes unguine ad vulvæ refero monticulum.—«Nec vero,» ait, «sic facto
opus fuit: intro est mittendum, non ad pubem, circum circa, ut facis,
effundendum.» Mox ipsa extimam intimamque inunxit rimam, digitis quam
altissime potuit insertis.—«Te multo junior eram, cum nupsi,» inquit,
«quam nunc es; si hoc me medicamento Veneri aptiorem non reddidisset
matertera, quam per ætatem eram, patrem sane tuum vix passa essem, quem
tamen absque summo dolore tuli.» Rem mirabilem! cognata, illico insana
prurigo vulvam incendit; et tam ardens me invasit Veneris libido, ut vix
temperarim mihi quin maritum ultro adirem, ipsa concubitum peterem.

_Tullia._ Frequentior est hic usus sub hoc cœlo, cum teneriores fruendæ
dantur suis viris virgines.

_Octavia._ Quid plura? Tu me in lecto collocasti, et, ut loquuta es,
ultimum morienti virginitati vale dixisti. Cum se vidit solum Caviceus,
diligenter occlusit cubiculi fores, meas aperturus; omnesque, ne quis
abditus lateret, lustravit angulos.

_Tullia._ Hic ludus testes odit, qui tamen sine testibus non agitur:

    Magnis testibus ista res agetur...

_Octavia._ Et vere acta est. Audierat Caviceus, cum diceret mater num
mihi vehementer timerem, respondisse hunc marito meo injuriosum fore
timorem, et cum subjiceret, si vellem, rogaturam Caviceum me humanius
haberet, etiam reposuisse omnem mihi dolorem voluptati futurum, e quo
illi voluptas nasceretur. Procurrit ad me, et injectis collo brachiis,
pronus: «Quales,» inquit, «agam tibi gratias, hera mea, pro tanto
munere? vis absque conditione tradi mihi, nec frustra erit tibi hæc
confidentia; nihil ultra acturum me recipio, cui non consenseris. Sed,
ut te novi, consenties felicitati meæ.—Sane,» inquam, «nam qui viribus
tuis amorique meo possim pugnare?» Vestimenta jam deposuerat servorum
ope, solaque femoralia linea supererant. Sine mora depositis, abjectoque
etiam indusio, nudus prosilit in lectum. Arctissimo me ligat complexu
nudam, et spississimis basiis præludit proximo certamini. Mammas,
uterum, crura, clunes, libidinosis prostituit manibus; omnia pererrat
membra fervidus, et miratur.

_Tullia._ Sed utilissimam nuptiis partem præterierat?

_Octavia._ Ultimum aggressus est eam. Ad suavem quem exspirabat odorem:
«Non hæc tua lætissima specus exhalat mephitim,» inquit, «nec mirum, quæ
tot bona continet bene olere. Rosea tota es et myrtea. Sed scio,»
inquit, «mollire viam mihi in hoc gaudii tui meique campo, in animo
habuit mater, et ego artem arte juvabo. Hoc tuam modo diffisurus sum
conto partem» (mentulam ostendebat, rectam, crassam, longam): «ut
facilius se penetret in venam hanc, cum impulero, etiam unguento mulcebo
quod paravi.» Unxit, et intentans delibutam: «Nunc, domina,» inquit,
«compone te ad Cupidineos hos insultus.»

_Tullia._ Ferant opem Virginensis Dea, Subigus Deus, Dea Prema, Deaque
Pertunda, amica novis nuptiis numina!

_Octavia._ Unus pro omnibus fuit Caviceus.

_Tullia._ Hi ad genialem lectum Hymenæi conveniebant jussu indigetes.
Cum Paranymphi discessissent, novam nuptam ope sua ad fortem et invictam
patientiam comparabant. Aderat Virginensis marito solventi zonam nuptæ
Herculeo obstrictam nodo; Subigus, cum soluta zona in apertum corporis
campum pugnaturus conscenderet; Prema, cum uxorem comprimeret, faciebat
ea ne se subduceret; et Pertunda ut se pertundi et pilo transfigi
pateretur, nec, cum diffindi sentiret sibi tenerum corpus, pilum
excuteret.

_Octavia._ Conatus facile omnes meos elusisset robustus, vegetus, quem
quartus supra vigesimum annus ad hanc pugnam faciebat novum Herculem.
Ipse me quo situ voluit, ad eam rem componit; non reluctantem manu
resupinam altera statuit, altera aperuit femina. Post se invergit in me,
et intra divaricata crura pronum conjicit. Novum hoc me terruit pondus:
«Animo,» ait, «firma sis, et immota corpore, hera mea.—Non commovebor,»
inquam, «sed amabo...» Sermonem interrupit cruda sævitia, nam eodem
temporis momento, adactam summa vi mentulam in vulvam impulerat. Hæc
dehiscens sponte summum voraverat caput; toto post suo pondere irruit,
et obsistentem loci compagem cœpit solvere.

_Tullia._ Scilicet:

    Irritat virtutem animi, confringere ut arcta
    Naturæ primus portarum claustra potessit.

_Octavia._ Discerpebatur misere infelix vulva; manum meam, interprete
dolore, in auxilium rogabat mitti; missaque est ab impatientia mea.
Amplius tenere vocem non potui, infixamque visceribus hastam e vulnere
conata sum trahere. At osculatus me Caviceus:—«Flecti me non sinam,
anima mea,» inquit; «averte manum illam tuam turbatricem: minimum tibi
mihique laboris ad perfectum opus superest.» Interim sustinebam impetum,
manuque injecta, ne ultra proriperet se mentula, impediebam; sed illico:
«Hei! hei! corculum!» ait, «preme mihi hunc nervum quem tenes, liga
arctis digitorum vinculis.» Comprimo vehementer, et eodem temporis
momento depluit ros fervidus in hortum meum, nam media omnino mentulæ
pars me implebat. Nec propterea subagitabat me, ut antea: ab omni se
motu abstinebat, et semen profudit ita in campum meum, ut ne gutta
quidem, aut stilla, ex viæ regiæ recta regione errarit. Sub hoc
elanguere in manu et in vulva salax cauda cœpit. Madida, spumosa,
veternosa versa est in fugam.

_Tullia._ Lucebant tunc cerei in cubiculo vestro?

_Octavia._ Ac si dies nobis luceret, ita liquido omnia patebant.
«Perfeci, Dea mea,» inquit Caviceus; «quo vero voluptatis me beasti
cumulo! nunc autem tantisper quiescamus ambo, alter in alterius
amplexu.»

_Tullia._ Tibi autem, cognata, voluptatis nullus fuerat sensus?

_Octavia._ Audi rem ineptam: ubi exscendit Caviceus, me cepit furiosæ
libidinis æstus, ego eum amplecti, osculis petere, suspiriis excitare;
ille mihi et suavia dare, et labia ima vellicare, et digitis in pube et
in cadurdis ludere. Subito emitti sentio ex venis meis deliciosum
profluvium, ac cum eo humore, quo me proluerat, e claustris uteri magno
se impetu projecit.

_Tullia._ Sic flumina quædam ex fonte suo, et originis capite, ingenti
ferri dicuntur rapiditate.

_Octavia._ Excepit vero hos rivos læva vola Caviceus; qui ad rem hanc
inopinam:—«Ego te citius, anima mea, ad libidinis perveneram metas.» Ego
velut siderata obmutescere præ pudore, sed manum dimoverat ex eo loco
quem hæc Veneris spuma inquinabat.—«Non opinabar te id ætatis,» inquit,
«esse Veneri tam aptam. Aliæ in primis congressibus puellæ ne minima
quidem tanguntur oblectationis gutta, tu pleno alveo in voluptate natas.
Bene est, mea voluptas, bene est.» Cum hæc diceret, eo refert iterum
lævam:—«Papæ!» inquit, «profluvium Veneris id non est, sed diluvium; quæ
tibi vasa in utero latent, quæ tam copiosum potuerint imbrem continere?»
Ego ad hæc:—«Tuus est hic humor, non meus. Effunditur quem intro
profudisti: qui egressum negare potui e vasculo meo tam horribiliter
diffisso?—Quidquid vero id sit, anima mea,» inquit, «gaudeo vehementer
te his gaudiis esse ad satietatem impletam, loquere libere.—Ita est,»
inquam; «quod intulisti dum pulsas, id omne malum egregie gaudiis
compensasti. Jam hodie mane umbra me quædam attigerat incredibilis
voluptatis, sed nihil matutina illa Venus ad nocturnam hanc.» Interea
hunc viscum detersi e corpore, ut potui, ad superinjectum linteum, nam
sudarium mater oblita erat pulvino subdere.—«Nunc vero,» inquit
Caviceus, «alacri esto animo. Volo te in omnes transire voluptatis meæ
gustus, et quidquid libidini placuerit meæ, etiam tibi placere.»
Petulantis aio esse mulieris sub viro subagitanti subare, et
commoveri.—«Nolo te,» inquit, «motitare clunes, et mutuis motibus meis
respondere; imo nolo te crura tollere nec ambo simul, nec alterum
alterumve, cum super te conscendero. Sed hæc sunt quæ volo: primum
divarices et aperias, quam aptissime poteris, femina. Vulvam ostentes
mentulæ figendam, et eo corporis situ non mutato ad finem usque
libidinem perduci meam patiaris. Sunt et alia de quibus alia te nocte
faciam certiorem.»

_Tullia._ Suus cuique maritus mulieri est legislator: cuique marito sui
sunt mores, et cupidines, eoque mulier præstabiliori utitur fato, quo
mariti mores diligentiori studio in suos transfuderit. Proba demum ea
est mulier, quæ libidinem suam in mariti libidine quæsierit.

_Octavia._ «Intumescit mihi nervus,» inquit, osculumque dedit in latus
recumbenti, papillas molli tactu pressit, concham adhuc roscidam
tractavit, mox lævam manum meam mentulæ admovit. Rogavit caperem; cepi.
Dein me jubet componi ad congressum; obsequor. Conscendit subito, et
mentulam applicat ostio: nulla mora, subiit gurgustiolum id meum rigidus
hospes; sed, hausta media parte, ad quinque pollices altos
hæsit.—«Nunc,» inquit, «volo, hera mea, numeres omnes concussiones meas.
Vide ne pecces in numero.—Cavebo,» inquam, «et morem geram.» Tunc altius
impressit mentulam: dum vero concussionum numerum duco, et in ea re figo
cogitationem, impetu fregit ostium, et in adyta Veneris irrupit, ad
coleos usque, fulminea mentula. Me acerrimus dolor coegit ad
ejulationem, injunctique muneris in hac perturbatione tulit
oblivionem.—«Me necas, Cavici, me necas!» exclamo; «parce miseræ.—Jam
tibi res acta est,» inquit, «ecce me totum, quam longus, quam crassus
sum, voluptas mea, vorasti.—Absiste paululum,» inquam, «recede, educe
gladii cruenti partem.—Imo altius abdam si possum,» reponit, et dicto
citius iterum furiose irruit, et ita pubem pubi conjunxit, ut se in me
penetrare velle totum videretur. Tollo tunc vocem:—«Non sentis,»
dicebam, «pulsas uteri mei imum fundum? Jam necas, abscede; totum
gladium hunc tuum noli immergere in corpus meum!» Recessit ut rogabam,
et cum mediam traxisset machæram ex vulnere:—«Quid? dulcis uxor?» infit,
«anchora tetigi abyssi fundum?» Mox sensim sine sensu cœpit denuo
immittere.—«Adverte,» inquit, «cum primum intro pulsari te senties,
libere vocem mitte, abscedam illico. Nam equidem libido est frui bonis
tuis, sed hæc me non tenet dementia ut cupiditatem meam velim in
sævitiam mutari.» Inducit ad hæc altius mentulam, et cum
urgeret:—«Siste,» inquam; «carum sed dirum vulnus infixo mucrone
infligis.» Retraxit iterum: «Fugit,» adjicio, «cum telo tuo ex hoc
vulnere dolor omnis; profundius, amabo, ne impellas.» Pubi autem meæ et
vulvæ quatuor omnino pollices latos superexstabat virile pilum.—«Novi
nunc quantam mentulæ meæ partem impune possis excipere. Modo tres
pollices superemineat, nullus tibi nocere poterit impetus meus.
Accommoda igitur mihi manum, et ut ipsa tibi mihique sit quædam cunni
tui accessio. Nam, et nescis, totum venustæ, ut tu es, puellæ, corpus
cunnus unus est.» Facio, ut fieri cupiebat: insinuo in eam partem manum;
et stricto digitorum complexu arreptam mentulam comprimo. Novas sane
concussiones integrat, ac post decimam resolutus est, meque levi movit
titillatione dum seminis rivos meam effundit in paludem. Nihil præterea;
nam ejeci nihil.

_Tullia._ Ingenua sane et festiva pascis aures meas narratione. Quot
vero in hac secunda coitione numerasti concussus, quot tulisti?

_Octavia._ Viginti sane antequam turbaretur numeri ratio; post vero, ut
audis, decem. Sed dum exclamo, dum excrucior, dum interfici me queror,
alii etiam plures, multo vehementiores, dati fuerunt. Ipsa de eorum
numero judica.

_Tullia._ Agedum. Ut reliqua nocte lusisti?

_Octavia._ Toto projectus pectore pectori meo hærebat et incumbebat.
Gaudebat adhuc exsugi sibi mentulam; alligatus adhuc brachiorum niveis,
ut loqui solet, vinculis, me basiis atterebat, cum proximum cubili
nostro ostiolum aperiri audimus, et eodem momento ad spondam lecti
apparuit mater. Nam tu abieras, cognata.—«Hem! puto vos,» inquit, «in
medio amplexu exspirasse.» Mittit se ad latus meum Caviceus, et offusa
ego pudore:—«Ignosce, mater,» inquam. «Hei mihi! quam crudeli et
inquieto me homini dedisti!—Macte animo, nata,» inquit, «pensi
officiique tui est quodcunque passa fueris. His tibi molestiis creantur
dulcia nuptiarum.» Tunc, conversa ad Caviceum:—«Virginem an uxorem
perfectam habes tecum, fili?»—Me generum habes,» reponit, «et ego
uxorem;» et osculum mihi dedit.—«Bene est,» inquit mater, et similiter
Caviceo osculum tulit.—«Nunc meum agnosco,» inquit, «qui in mea virgine
viriliter lusit.» Mox utrique obtulit potionem qua reficeremus vires,
nec multo post abiit, exstinctis qui ad interiorem lecti spondam
lucebant cereis. Postquam abiit, alligavit me novis amplexibus Caviceus,
et aliquot post sermones, quibus me voluit rerum, quas a me aut evitari,
aut servari cuperet, fieri certiorem, in longum dilapsi uterque somnum
sumus. In primis dixit mirum in modum odio habere fœminei corporis in
Veneris palæstris jactationes. Adjecit et alia, quæ non sunt hujus,
puto, narrationis. Illucebat jam dies cum, suscitata a somno, cœpi
dormientis Cavicei corpus curiosis lustrare oculis. Fateor, cognata,
nihil exactius, nihil inter homines pulchrius finxit Natura rerum
parens. Jacebat supinus, pectus candidum, plenum, brachia longa,
rotunda; venter modice assurgens, femora crassa, robusta; tibiæ nec
nimium graciles, rursus nec nimium magnæ; cutis alba, nitida, sine
rugis, sine mendis. Statuam marmoream dixisses.

_Tullia._ Fugit diligentem illam tuam curiositatem medius Cavicei
nervus?

_Octavia._ Etiam in quiete timendus, et media in pace minax; quamvis
attonito similis. Dum contemplor, credidi novos in eum spiritus ex
oculis meis transiisse et immissos esse. Quasi a domina sua se videri
sentiret, commoveri cœpit, et caput attollere; somnum Caviceo abrupit.
Finxi ego altum soporem, et conversus ad me Caviceus:—«Dormis, domina?»
inquit.—«Cur tu vero,» refero, «solvis mihi tam placidam
quietem?—Putabam,» reponit, «cum diem vidi, jam vigilem esse, quæ sol
meus es.» Osculum dat, papillas tractat, uterum, et potiorem uteri
partem, amatam concham prehendit. Conscendit, fissuræ meæ rigidum
admovet contum.—«Memor ero promissi,» ait, «ne trepides. Si altius
impulero quam ferre poteris, mone.» Tunc in sulcum impressit mentulam,
ad id viæ intervallum quod doloris voluptatisque noverat esse mihi
confinium. In hoc ultimo hujus noctis labore me diu permoluit, ac
innumeris inflammata concussibus ad libidinem, urentique correpta
pruritu, non potui continere me quin nates aliquantulum attollerem. Tunc
quanto potuit impetu machæram immersit ad usque capulum, nec, ut antea,
dolebat; tamen gemitum misi, et, adveniente libidinis œstro, largo
proluit plagam, quam intulerat, balsamo. Ex me majorem hactenus se
fassus est non cepisse voluptatem. Sic ea nox transacta fuit nobis. Et
post brevem collocutionem invasit gratissimus somnus, qui nos ad altam
diem tenuit. Quid cætera referam, quæ scis, quæ novisti, et quorum etiam
magna pars fuisti?

_Tullia._ At vero ignavum habes cursorem, qui una nocte solida ad
tertium tantum pervenerit milliare. Sed molles fluxique omnes sunt
plerique quibus appendit inguinum pondus Natura ultra communem hominum
modum. Etenim sunt nuptiæ sexui nostro præstantissimum bonum: nam est
infesta omnis et ignominiosa Venus quam Hymenæi lex non honestat. At
citra Venerem beata vita nulla est. Sed felicitatis nostræ nobis sumus
artifices omnes nuptæ.

_Octavia._ Miror, cum res sit tam dulcis Venus, non calere eo semper
igne homines. Nam ad carpendos vitæ hos fructus promptiores multo sumus.

_Tullia._ Scilicet ex tua salacitate Caviceique frigiditate præjudicium
capis. Amas in tuo nido pippire passerem Catulli. Ex materno sanguine
fictam, nihil mirum maternis incendi caloribus.

_Octavia._ Quod matris famam oneret nihil audivi.

_Tullia._ Aliquot annis ætate provectior, suis ita infecerat nequitiis
Lucretiam, Victoriam, et me, ut nobis nihil esset libidinosius. Novem
aut decem annos natæ eramus omnes. Sempronia vero mater tua jam
duodecimum attigerat. Victoriæ, quam deperibat id ætatulæ, puerum esse
se fingebat, me vero alterum; interdum Lucretiam Victoriamque
appellabat, ac si amans dominæ loqueretur amatoriis verbis, sollicitabat
ad amorem. Se uri querebatur, æstum suum osculis amplexibusque
temperaremus, rogabat. Nos vero, quas nullus tangebat Cupidinis sensus,
ridebamus, sed osculabamur, sed amplectebamur. Mox manum sub vestem
mittebat, liberrimo tactu delibabat pudicitiam. Interdum humi jacere
volebat resupinas, revolvebat vestes, et indusio nuda corpora
prostituebat oculis suis. Divaricari crura jubebat. Ipsa se similiter
nudabat; post insiliebat in nos, quasi vir esset subigebat. Tali matre
ortam decet Veneri esse simillimam. Eh! eh! eh! Memini, audi.

_Octavia._ Credam quæ narras, si docueris qua tandem sit ratione factum,
ut quæ ad libidinem sit adeo proclivis, se tamen ab omni turpitudine
servarit purissimam.

_Tullia._ Faciam. Sed audi puerilis amentiæ licentiam. Tres quatuorve
menses antequam nuberet patri tuo, contigit nos agere secum pomeridianis
horis. Pater materque aberant, et e familiarium numero nutrix relicta
ejus erat custodiæ: sed in alia domus parte operam dabat domesticis
rebus. Semproniæ erat a pedibus delicatus, lætus Dionæus, annorum puer
plus minusve quatuordecim. Admisit puerum in puerilis lusus societatem,
et post concursationes, saltationes, et omnis generis nequitias, cœpit
sibilis et dicteriis Jocondum petere. Id puero nomen. «O puellam!»
dicebat, «nos autem pueri sumus, tu pupula. Videte, sodales, ut modeste
se habet. Moriar; hominem non esse, sed virginem puto. Virginem operit
virilis vestis. Sexum sane vestemque dehonestat.» Ille, ut pueri solent,
primum pudore suffundi, postea se fuga proripere. In fugitivum omnes
involavimus. At cum retraxissemus in interiorem lecti spondam:—«Nunc
videamus quis quæve sit,» inquit Sempronia. Manum prima intra ejus
femoralia infert.

_Octavia._ Nec reluctabatur Jocondus? Ah! ah! ah!

_Tullia._ —«Apage,» dicebat, «sane virgo non sum, et mox sciam utrum
virgines sitis.» Libidinosæ occurrit manui nervus, quem extraxit e
carcere. Ut sensit intra manum succrescere:—Hem, quid hoc est;» inquit
ad me conversa; «tange etiam tu, Tullia.» Ego, ac Victoria, manus
admovimus harum nequitiarum rudes. Sensimus tactu hoc nostro magis
magisque turgescere; repetit quoque tactus Sempronia.—«Cum primum,» ait,
«tractavi hanc rem, carneam inveni, nunc eburnea facta est. Dic,
Joconde, scis tuæ supellectilis usum?—Nunquam expertus sum,» inquit,
«juventutem meam. Sed scio tamen.—Doce igitur,» reponit
Victoria.—«Docebo sane omnes vos,» inquit, «sed alteram post alteram, et
in eo loco» (ostendebat secretam lecti spondam). «Volo autem Semproniam
primam edoceri.» Igitur manu Semproniam capit, et in eam ducit
voluptatis regionem. Asiaticis stratum erat tapetibus pavimentum:
pulvinos binos in humum projicit:—«Nunc sede, domina,» inquit, «et
momento post docebo usum tui hujusque membri» (mentulam ostendebat), «et
nihil usquam hoc esse usu dulcius fateberis.» Illa se ultro mittit in
eum pulvinum; dehinc femoralia solvit Jocondus, et apertis coleis genua
flexit inter Semproniæ femora.

_Octavia._ Videbas tu?

_Tullia._ Videbam, ut tu me:—«Volo tibi, domina,» dicebat, «pilum id
figere in uterum.» Hæc dicens, altera manu evertit in alterum pulvinum,
quem accommodaverat sustinendo capiti, altera Semproniæ vestem et
indusium, quam altissime potuit, replicat ad zonam. Mox effudit se in
eam, et primo alterove insultu in ejus fissuram pilum impulit. Tremere
visa mihi est Sempronia.—«Eh! eh!» inquit, «dolet, Joconde, sed jucunde
dolet.—Vis abscedam?» respondet.—«Nolo vero,» reponit illa. Cœpit
Jocondus agitare, et illa singulos ad concussus repetebat:—«Eh! eh!»
donec uterque titillatione nova est velut emotus mente.—«Ah! ah!»
exclamat Jocondus, «amplectere me, domina, micturio.—Et itidem ego,»
reponit Sempronia, «eh! eh! impelle, impelle vehementer; deficio.»
Frequentiores integrant concussiones, mutuo insultuum subsultuumve
motu.—«Quam apte,» dicebat Jocondus, «sublevas nates! quam ingeniose
motitas!—Te vero,» dicebat illa, «sentio vere intro meiere. O rem! o
rem!..» Defecit in hæc verba et paulo post adjecit: «delectabilem!» Sic
utrique id opus peractum est. Cum exsurrexisset Sempronia, venit in meos
amplexus:—«O mirabilem lusum!» inquit, «abeant deinceps pueriles nostræ
ineptiæ! unus Jocondus doctus est ludere dulcem et egregium ludum.»
Osculum dedit dicenti Jocondus, dedit et mihi Victoriæque, ab ejus ludis
similes delicias sperantibus.—«Sed me sentio, quasi si in me multo imbre
deplueris, sub indusio meo madidam,» inquit Sempronia. Ad hæc ejus sub
vestem manum misit Jocondus.—«Cave, domina,» inquit, «ne indusium tibi
tuum inficiatur hoc humore,» et abstersit ipse diligenter. «Etenim, si
nutrix materve tua animadverterent hoc Veneris tuo in indusio effluvium,
conjicerent te vitiatam fuisse.—Nec a vero aberraret conjectura,» inquit
Sempronia.—«Hem! quid audio? Quid fecistis vos?» quærebat Victoria.
«Nihil omnino vidi nec æque fui curiosa ac tu, Tullia.—Quod solent
parentes vestri facere; quod facient mariti in quorum venietis
amplexus,» ait Jocondus; «quod faciam mox, mox ego tibi, id fecimus. Nam
eam volo quæ vestram junior est, dum mihi integræ ad irrumpendam Veneris
arcem sufficiunt vires. Minor in ætatis provectioris puella difficultas,
nec tam improbus labor.»

_Octavia._ Jam apud me non sum, in stuporem me conjicis, quem fando non
explicem. O mater! o quam te memorem, mater!

_Tullia._ —«Ætate mihi, Joconde, cedit Victoria et habitudine corporis,»
respondeo; «verum ingenio me longe et pulchritudine superat.—Ambæ,»
inquit, «lepidæ estis et forma insignes,» refert Jocondus, «utrique bona
mea commodabo. At vero neutri mammæ intumuere: Semproniæ tamen jam
niveum pectus ornant, non implent.» In Victoriæ sinum manum intulerat,
mox in meum, et paulum excrescentia invenerat mammarum vestigia, non
mammarum orbes.—«Sane si in ea corporis summa regione eos non invenis
globos, in media tamen invenies lacteam viam quæ te ducat ad cœlum,»
inquit Sempronia, faceta et salsa puella. Ad eam conversus
Jocondus:—«Osculer,» inquit, «domina, pretiosas illas tuas papillas, quæ
me donarunt immortalitate.» Basiis oneratas innumeris ostendit mihi
Victoriæque sororiantes, duras, candidas; mox eam projecit in lectum
resupinam tractavitque uterum et Veneris fanum. Voluit et nos ipsæ
lustraremus oculis, digitisque; dehinc me deturbavit in pulvinum, et
nudati corporis aspectu se ad satietatem implevit.—«Accede vero,
Victoria,» inquit, «permitte me bonis tuis frui.» Negantem adduxit
Sempronia. Mittit sub indusium manum, pudenda prehendit, labia diducit,
digitum inserit. Lanugine nondum obnuptus mihi erat hic locus.—«En,»
inquit Sempronia, «respice liberius Tulliæ meæ dotes,» et simul vestem
indusiumque alte resolvit; «sed tot miraculis, ut es genibus stratus et
supplicis in modum, basium inferto,» subjicit. Uterum igitur, et quid
mentiar? ipsam etiam libidinis concham, osculo veneratus est. Interea
cœpit inter tot amoris incentiva arrigere; se nudam deflectit in
Victoriam et in ulcus dehiscens trusit impetu rigidum pilum. Sustulit
vocem Victoria:—«Apage, apage,» dicebat, «non patiar;» sed post quintam
sextamve impressionem telum omnino hausit, et Veneri hæc est pleno coitu
initiata.

_Octavia._ Non secesseras tu et mater, dum devirginabatur Victoria?

_Tullia._ Cum vidimus tam parvo conatu in intima penetrasse Jocondum,
prosecuti sumus plausibus procurrentem admissis equis ad metas, et de
Victoria in Victoria triumphantem. Profudit maritalem rorem in puellæ
sulcum, quam nullus tamen perfectæ beavit voluptatis gustus. Re patrata
sudario extersit Victoriæ campum, quæ, se cum erexisset in
pedes:—«Exit,» inquit, «e fissura mea, nescio quis humor, quem sensi e
tuo corpore in meum fluxisse.» Sustulit dicenti indusium Jocondus, et
sudario leviter admoto iterum detersit; album vidimus liquorem sanguine
mixtum. Tunc injectis brachiis alligavit pectori suo Victoriæ pectus.
Conquerentem dire se habitam solatus est. Sudarium postea explicuit
cruore et Venereo sudore tinctum:—«Etiam te virginem fuisse fateretur
Apella Judæus,» inquit.—«Nunquid et ego fui,» reponit Sempronia, «serve
ultra servitutis nequitias nequam?—Imo et tu fuisti, domina,»—respondit
Jocondus; «sed quia per ætatem eras, quam Victoria, paulo apertior, ideo
tam apertis virginitatis cæsæ notis meum non decorasti triumphum. Nam
opima, quibus hæc contingunt, referre se putant spolia, et eo beatiores
quo difficilius et diutius anhelarint. Gustum voluptatis labor acuit.»

_Octavia._ Miseret me tui, quæ his deliciis interea, quibus jam mater
mea et Victoria ingurgitatæ sint, tandiu abstines.

_Tullia._ Puer delicatus et tener, attritus lassitudine, deliquescebat,
sicut et libidine. Ego ad eum:—«Jam langues, jam deficis, Joconde? num
sufficient tibi vires ad amplexus meos? Abibo ego vidua ex his nuptiis?»
Risit Sempronia.—«Non abibis sane,» inquit; «ecce vadem me habes,
Joconde; sed gustatione recreandus es, qui nos tuis bonis ditas
munificus. Perge ad nutricem, roga gustationem afferri mihi et
sodalibus.» Paret; ac paulo post placentam saccharo conditam puer
ingentem attulit, et in lagena optimum vinum. Ego primo puero non
exiguam do partem placentæ: non edit, sed voravit, vini cyathum etiam do
bibere.—«Tibi edit, tibi bibit Jocondus,» inquit Sempronia. «Cura ipsius
corpus qui mox in tuum non notas fundat delicias.» Semproniæ, et ipsi
etiam Victoriæ eadem Jocondi cura. Igitur refectus potu et cibo vires
sibi dixit omnino esse restitutas, quas in earum vulvis reliquerat.
Illico in amplexus meos et oscula advolat: projicit in pulvinos male
repugnantem, Sempronia ridente. Quid plura? Summa se satiavit intra
femina mea voluptate.

_Octavia._ Igitur facilem habuit in te aditum?

_Tullia._ An te fallit nos Italas laxiores esse plerasque omnes in
tenera juventute?

_Octavia._ Sane me ac te jure exceperis.

_Tullia._ Nugæ! Nupsimus ambæ prodigiosis mentulis. Priapo ad Deos
sublato, si Lampsacena tellus duos tales præterea viros, ac sunt Callias
et Caviceus, tulisset, non desiderassent pruriginosæ nurus exstinctum
Priapum, cujus hic magnificus sermo:

    Hæc est commoditas in nostro maxima pene,
      Laxa quod esse mihi fœmina nulla potest.

Strictæ visæ sumus quibus nulla potuit videri laxa fœmina. Nam postquam
traditæ sunt Sempronia et Victoria viris suis, quanquam bene mentulatis,
et ætate, quam est Jocondus, multo provectioribus, a primo congressu in
ima viscera telum condidere, pleni coitus absoluta cepere gaudia. Ita
est, cognata, hiant, hiant Veneris ostia antica deformem in modum Italis
Hispanisve fœminis: putes non hominibus tantum, sed etiam mulis natas.
Verum in nobis Jocondus jam semiaperuerat maritis nostris ad hæc gaudia
viam.

_Octavia._ Hoc cogitabam; et ne difficilior esset ineuntibus, aditum
patefecisse.

_Tullia._ Falleris: nam nec medii digiti mei longitudinem, nec pollicis
crassitudinem pueri mentula superabat in ea ætate. Omnes vero maritis
nupsimus egregie mutoniatis; Victoriæ tamen et Semproniæ maritos, licet
probe ad eam rem comparatos, fatendum est nec cum Callia posse, nec cum
Caviceo comparari. Dicunt Medici naturæ eos modum excedere, qui arrigunt
ultra septem octove transversos pollices: est mensura communior, si
longitudinem quæris; sed crassitudo magnitudini respondere debet. Aiunt
vaginæ voraginem et altitudinem ad os usque matricis extendi in coitu
per septem octove pollices; ulterius absque aliqua mulieris
incommoditate aut etiam ærumna posse negant. Ita fiunt, si crassitudine
nimia nervus intumescat, difficiles coitus. Dum dilatatur ad
lacerationem vagina, plus hostilitatis in muliebria arcana infert dira
mentula, quam pollicebatur amoris. Sed sane quo juniores, eo sumus
aptiores cujusque modi hominum peculiis.

_Octavia._ Putabam matre mea mulierem nunquam et nusquam vixisse
sanctiorem. Qua tandem arte factum est, cognata, ut nec pater meus, vir
maxime suspicax, nec fama, quæ omnia per urbes, vel reconditissima,
rimatur et vulgat, ac si viderit, nihil unquam animadverterint in ea
quod non probarint, non laudarint? Nam et eam efflictim deperit parens,
et omnes summis laudibus, ut pudicam et probam ut quæ maxime, cumulant.

_Tullia._ Quæ pereunt mulieres, aut famæ, quæ vita potior est, jacturam
patiuntur, eæ pleræque omnes, sua culpa, in eam incidunt calamitatem.
Recte dictum est «esse modum in rebus, esse certos denique fines». Non
in rebus consistit laus et vituperium, sed in rerum usu; vafrum et
callidum ingenium pro prudenti habetur, et prudentis est se quibusdam
veluti limitibus circumsepire. Ab his nulla amoris libido, odii nulla
impotentia, quæ nos plerumque obcæcant, animum cautæ et judicio præditæ
abducant. Vis bene beateque vivere, Octavia? omnia putes tibi licere, et
nihil. Id summum tibi sit præceptum, in ea vitæ conditione, cui te
nuptiarum lex addixit.

_Octavia._ Vix ac ne vix quidem, id quid sibi velit percipio: quomodo
omnia mihi licere et nulla arbitrer?

_Tullia._ Quæ poteris commode, absque mariti tuorumve offensa, id tibi
licere omne habeas persuasum; quod certo absque periculo non poteris, id
omne vetitum ne dubites. Impræsentiarum imbuenda mihi es veræ solidæve
sapientiæ præceptis, quibus in posterum totius vitæ cursum regas. Debeo
illis omnes meas voluptates, et servatam incolumem pudicitiæ famam, dum
ludo, dum adolescentiæ bonis libere fruor. Illis et tu debebis
felicitatem tuam. Ad voluptatem uno spiritu omnes ducimur, uno cursu
ferimur malæ et bonæ. Sed malas nulla tangit honoris cura: bonæ
existimationis et gloriæ decus voluptati, ipsique adeo vitæ, anteponunt.
At bonis non una omnibus via ad gaudia euntibus. Imprudentes et
insipientes fere plerasque omnes in medio cursu aut ignominiosa mors,
aut spississimæ dedecoris tenebræ intercepere. Alias, quæ se duci
student sapientiæ præceptis, comitatur usque ad fornices et cellas laus
et interrupti lusæ multitudinis plausus. Igitur non mutandi fines, quod
abhorret a recto, sed quærendorum finium mutanda ratio et modus.

_Octavia._ Qui sunt hi fines, quæ investigandorum ratio? Libenter audiam
rem scilicet gratissimam quia utilissimam.

_Tullia._ Paucis absolvam. A perfectis cum Callia nuptiis mensis vix
intercesserat, cum ex meis Calliæque moribus jam bene perspectis, has
ego mihi tuli ipsa leges, quas ad hanc diem servavi diligenter. Quos ex
iis fructus capio, et tu, si servaveris, capies. Principio adverti
animum ad eas res omnes quæ supra, quæ extra, quæ intra. Supra me est
religio, quæ rerum politicarum primum obtinet locum, sed in Naturæ
ordine nullum. Vidi quid religioni, cui subsum, quid mortalibus
reliquis, quid mihi deberem. Primum decet omnino religiosas esse
mulieres nuptas, aut videri. Nam quæ religiosa est et esse non videtur,
haudquaquam præstat quæ utique religiosa videtur, nec est. Summa nuptæ
felicitas ex mariti pendet judicio. Ea beata fortunataque est, quanquam
nullius pretii, quam æstimat plurimi maritus; secus deflendæ sortis,
quam odit aut despicit maritus, naturæ donis, virtutum dotibus
cumulatam. Sed postquam ferventiores illi amoris æstus in nostris
amplexibus tepuerunt, mariti, quam opinionem concipiant de nobis, a
virtutum numero quæ lucent in nobis metiuntur. Amore suo dignas non
judicant, quas bonas non putant. Nos ideo amant, priusquam bonis nostris
fruantur, quod pulchræ, quod lepidæ, quod juvenes. Demum cum libero
corporum nostrorum visu, tactu, et usu, libidines suas expleverunt, nos
amant si æstimant, si bonas credunt, si virtutibus instructas vident.
Igitur, Octavia, finge te ad eos mores, aut finge eos mores. Nulla
unquam delebit oblivio, nulla res obliterabit quam ceperit de te in his
nuptiarum tuarum primis diebus, opinionem Caviceus. In hac vitæ scena,
quam induisti personam, belle tibi est sustinenda.

_Octavia._ Vis me larvatam incedere? Sed deponitur facilius hæc animorum
larva, quam sumitur.

_Tullia._ Consequitur id uxoriæ prudentiæ caput, hoc effatum: Publicos
ritus, communes usus, nefas sit floccifacere. Palam vive omnibus, clam
et in tuto tibi. Objecto sanctitatis velo vitam tege. Civili vitæ multo
utilior est, qui male facta probitatis specie honestat, quam cujus bene
facta sub umbra flagitii latent. Honestatem indue, sed quam, cum opus
fuerit, non ægre exuas. Jurent qui te viderint in his officiis multam et
totam, tuis nihil esse moribus sanctius. Sciant quos beare volueris
nihil esse amplexibus dulcius, moribus amœnius, consuetudine liberius.
Semproniam æmulare matrem tuam.

_Octavia._ Quæ doces aperta sunt, quæ de matre loqueris incerta et
obscura.

_Tullia._ Æque est mihi nota ac tu. Ejus furores passa sum, ut tu meos.
Hæc institutionis conjugalis capita scias ejus ex moribus atque
consiliis esse derivata. «Inter mortales immortalium tibi loco sit
maritus,» dicebat mihi, cum nupsi. «Cui cor sapit fœmina, pro certo
habeat, esse se mariti voluptatibus natam, reliquos homines omnes suis.
Alterum marito debes, alterum tibi. Quidquid exegerit vir tuus tuo ab
stipendio, obsequere. Tibi turpe videatur nihil, quod illi dulce
videbitur. Omnes te muta, ut Proteus, in figuras, cum jusserit. Cum
ludendi liberius tecum libido incesserit, omnia sint honesta tibi, quæ
in ludum vocaverit. Ejus ultro servi libensque libidini, serviant tuæ
alii.» Sic ego cum Callia, sic cum Lampridio.

_Octavia._ Bene est, jam quid tibi sit cum Lampridio commercii
intelligo.

_Tullia._ Juvat et te scire Veneris meæ reconditiores amœnitates. Calliæ
usum corporis mei, qualem cupit, hilariter præsto, imo unde nulla mihi
creetur voluptas: Lampridio vero eum qui mihi commodissimus est et
jucundissimus. Imperat alter, impero alteri; alterius sum ego, meus est
alter; fruitur usu corporis mei alter, ego alterius. Non ita aurum
discrepat a plumbo, ac domina differt ab uxore. Longe minori distat
intervallo tellus a cœlo, quam felicitas liberæ concubinæ a conditione
mulieris nuptæ. Demum felix ac beata eris cum alteram alteri miscueris.

_Octavia._ Ego vero quærerem amantem amens? Ipsa invitarem procum in
amplexus meos, inducerem in lectum? Avertat hanc a mente mea impudentiam
Venus! Præterea non timerem mihi a justa mariti ira, si in eam caderem
contumeliam infelix? Profecto novi ejus animum: si me hujusmodi
suspectam haberet licentiæ, nec homines, nec Dii ab ejus me manibus
vivam eriperent.

_Tullia._ Nolo pudorem tuum fatigare: communicabo tecum Herculis mei
oscula, libidines, lumbos. Te in ejus amplexus conjiciam, in equum tuum
tollam eum ultro manibus meis.

_Octavia._ Te festivam, ah! ah! ah! sufficient illi latera, scilicet?

_Tullia._ O nequam jam ab ingressu cellæ prostibulum! Parem tibi
inveniet par meus, si Veneri tuæ sit impar.

_Octavia._ Joco dixi quod serio capis. Sed enim narra mihi, mea lena,
qua tandem arte tam fidum carumque hospitem comparasti? An dono tibi
datus est, an tute in ejus ultro venisti arbitrium et jus? Quibus
excæcasti Calliam tuum carminibus? Quæ te tuæ fraudes tot voluptatibus
delibutam beant, et a tantis quæ circumveniunt libidines nostras undique
periculis, tutam tectamque habent?

_Tullia._ Quidni dixerim? O scortulum merum et putum! Miranda referam.
Paucos post dies quam Sempronia mea, mater tua, nupsisset, erat magna
pompa invehenda in Lares Victorii. Id prius sedula opera petiit a matre,
sibi ut addiceretur Jocondus, qui sibi esset a pedibus scilicet et a
mentula. Nec ægre exorari passus est Victorius.

_Octavia._ A sexto mense elapso duxit Jocondus uxorem, nec e nostris
propterea tectis excessit. Et sane, cum ea quæ interdum vidi ipsa, aut
audivi, dum una essent et ætatem meam spernerent, curiosius relego, ex
iis omnibus in tuam deducor sententiam. Ita est, Tullia, fruebatur
matris meæ bonis Jocondus.

_Tullia._ Loquere, quid times?

_Octavia._ Quam gnaviter opinione de se concepta abutebatur! Fallacem
virtutis speciem! Vidi sæpe colloquentes, colludentes, cum domo abesset
pater. Vellicabat matrem meam Jocondus, nec jam a pedibus, sed
procuratorem gerens. Nec tamen mammas, quod viderim, aut illam corporis
nostri partem appetebat. Forte ingressus cubiculum, in quo mater et ego
una eramus: mater attalico opere telam lana pingebat; ego ut pueri
solent cum catella, quam aure arreptam tollebam in aera, ludebam. Ille
matrem læto vultu aggreditur, manu a sede sublevat, et abducit volentem
nolentem a conspectu meo. Credebam exiisse e cubiculo, et gaudebam esse
me mihi relictam; sed illico audio lectum gemere, et matris, ac si
aliquid moleste pateretur, vocem. Ego arrigo aures metu perculsa, mox et
arrecta in pedes advolo. Audiit mater, et antequam propior facta essem
accurrit, intra ulnas ridens suspicit, osculis premit; Jocondus vero
evanuerat in auras. «Quid tibi,» aio, «dolebat, mater, cum te audivi
suspiria mittentem?—Nihil admodum,» inquit; «cum regredior in cubiculum,
ictu in hunc lecti pedem incusso fere talum fregi.»

_Tullia._ Sane. Nihil autem percepisti præterea? Nihil de eorum
consuetudine subodorata es?

_Octavia._ Multa, sed quæ cadant tantum in conjecturam, probationis loco
esse non possint. Ea uterque cura effugiebat oculos meos, ut certi nihil
unquam assecuta sim. Quod unum probe intellexi, sedulo curavit mater, ut
de se optime sentirem, et probissimam mulierum esse nostratium mihi
persuaderem.

_Tullia._ Scio: et se ut optimam et sanctissimam tibi commendarem,
multis et enixis a me precibus obtestata est. Sed quæ de ejus arcanis
palam aperio tibi, non minus reliquis omnibus condita oblivione
silebunt.

_Octavia._ Parricida essem, si matris meæ, cui tam cara hactenus fui,
famæ non parcerem, quæ vitam pretio superat. At vide quo me dolo ludi
voluit. Tres omnino dies, antequam Caviceo dedita sum, hoc me sermone
agressa est: «Perendie, nata, Caviceo nubes; hoc tantum intervallo a
spurcitiis et sordibus distas hactenus pura et sancta, quia virgo. Cum
virginitatem deposueris, virtutes te multæ, ut conspurcatam tabe,
fugient, aliqua ni opera forti et præclara, quæ earum deceat severam
gravitatem, continueris a fuga. Nihil est cœlestius virgine puella,
nihil vilius conscelerata puella.—Quid vis me facere, mater?» repono.
«Liceat igitur virginitatem meam per omne vitæ ævum servare intactam,
reconde me in Vestalium choros.—Absit,» inquit; «nec res nostræ, nec
amor in te meus patietur unquam te vivam consepeliri. Sed obsequere
consilio meo. Statue voto concepto te omnem libidinis curam et affectum
odio habituram et horrori. Amove mentem tuam, ut et ego amovi semper, ab
his spurcitiis, et amittendam pudicitiam sacrificio venerare, amissam
sacrificio defle.—Volo,» inquam, «sed ad quod hortaris me sacrificium,
mater?—Volo et obsecro,» ait, «Octavia mea,» et dicens osculata est,
«volo te ipsam in id vocari sacrificium, manumque tuam et meam his
sacris operari utramque. Sed opus est constanti et forti animo.—Non
deerit,» inquam, «animus.» Tunc jurejurando adegit sibi ut pollicerer
omne id passuram, quod consilii sui esset.—«Cras mane,» inquit,
«quandoquidem tam proba, tam bona, tam casta es, nata, quam venusta,
quam ingeniosa, quam nitens, postquam in templo spoponderis Superis quod
pollicita es mihi, rem exsequemur tibi gloriosam, honestam, et longe
utilissimam.»

_Tullia._ Nihil novi loqueris; rem omnem enarravit, ut gesta est,
credulitatem quidem irridens tuam, fortitudinem vehementer collaudans.

_Octavia._ Igitur ab hoc me abstineo sermone: quæ scis, amplius scire
non potes.

_Tullia._ Imo volo pergas, si me amas. Rem per summa capita perstrinxit
Sempronia, non ita, ut tu, diligenter per singula exsecuta fando est.

_Octavia._ Primo mane jubet e lecto surgere; post, indutis quæ adpararat
pretiosissimis vestimentis, ducit ad Theodorum, ex eorum secta, quæ
vultu et horrida barba, passaque canitie, magnam vulgo videntur sibi
præferre vitæ sanctitatem. Ut sacris adfuimus, accedit ad me ille:
«Habes,» inquit, «filiola, matrem, quæ tibi omnia bona et sana precatur.
Nubes intra triduum, purgandus tibi ab omni labe animus, ut te parem et
idoneam huic cœlesti dono præstes. Nam pueros edes in lucem, qui si bona
es, sedes, e quibus infernæ mentes deturbatæ sunt, obtinebunt; earum
autem, si mala es, numero accedent. Quæ tibi erit optio?» Ego rubore
offusa tacebam. «Loquere, loquere,» inquit.—«Volo,» respondeo, «et bonam
esse me, et illos bonos.—Accede igitur.» Quid plura? Provoluta ejus
genibus, effero omnia, quæ vel minimo mihi vitii contagio infecta
videbantur. Cum audiit me jam libidinosa pollutam esse licentia, parum
affuit quin stomacharetur. Tamen monitam abstinerem ab his rebus jubet
bono esse animo, et omnino parere matri quæcunque exigeret a patientia
mea. Tunc matrem advocat, et eductum e dextra vestimenti manica
fasciculum cordularum, quem non explicuit, matri porrigit.—«Non parces
virginis tuæ cuti,» inquit, «nec tu tuæ; quæ sis ipsa exemplo. Si contra
feceris, pœnas dabis.» Sub hæc exiimus ambæ.

_Tullia._ Hi homines sic illudunt facilitati nostræ, sic regnant.

_Octavia._ Verius dixeris: sic nos virorum illudimus credulitati, sic
regnamus. Ubi ingressæ sumus interius domus nostræ penetrale, e quo scis
prospectum in hortos dari, occludit fores mater: et mihi fasciculum
subridens tradit explicandum. Explico, video flagri esse genus e
cordulis quinque compactum, quem minutissimi, iique frequentissimi
distinguebant nodi. «Hoc te nunc pietatis choragio oportet adornari et
elui, nata, sed volo tibi prælucere exemplo,» inquit. «Jussæ sumus,
quantis viribus poterimus, inflictis proscindi flagris. Obsequar ego, et
obsequeris tu, ut te novi.—Obsequar,» inquam.—«Non adeo firma es,»
addit, «ut possis ipsa a te ferre quæ me pati videris; adhibebo tibi
operam. Dum carmen summissa voce querulaque accinam, lætari animum meum
intra pectus vehementer ne dubites.»

_Tullia._ Nunquid tibi metu tenellum corpus contremiscebat?

_Octavia._ Me haudquaquam putabam adeo fortem, et ad pœnas luendas
alacrem, ut visa sum mihi et matri. Et vere jactant nihil constantius et
fortius esse muliere, si obstinato velit animo ad dolores
obdurari.—«Quid terimus tempus, nata?» inquit mater, impresso osculo.
«Solve stolam mihi celerius, ut denudentur infames corporis partes omni
supplicio dignæ.» Solvi ut jusserat. Ipsa ad medium truncum indusium
revolvit interius, et supra lumbos. Tunc se mittit in genua, et hac
lanienæ supellectile sumpta in manus:—«Adverte, filia,» inquit, «et
ferendi doloris cape exemplum ex me.» Sub hæc, digiti impulsu leniter
sonuere fores.—«Novi quis hic sit,» inquit mater, «adest Theodorus
sanctissimus mystes, utrique futurus adjuva, et promisit sane se
venturum si copiam haberet.» Iterum digito ferit ostium:—«Ille ipse
est,» inquit mater, «adest Theodorus, aperi, nata.—Quid, mater, vis te
ab eo nudam conspici?» inquam.—«Non scis,» reponit, «mihi esse
notissimum? Illi acceptum fero, quicquid in me est non pœnitendi
decoris.» Demisit tamen indusium dum aperio. Ingressus ille renidenti
vultu cœpit utramque laudare, et potissimum matrem, mihi exemplo
præesset se meque digno, hortari. Multa adjecit quæ me eo furore
accenderunt, ut peterem ejus me manibus sanctissimis cædi. Nam multo
sermone, eoque accurato, probavit omnem, extra flagitium, pudorem
flagitium esse; eas demum pudere merito, quæ nudas se hominum oculis,
voluptatis et libidinis causa, objiciunt, non quæ pietatis et
castigationis. Alterum turpe, alterum honestum: alterum mortalibus
quidem, alterum immortalibus placere; tum ejus generis ærumnas magnæ
esse utilitatis. Nam illis omnino, velut mirabili quodam lavacro,
eluuntur, quas contraxerint et admiserint in se fœminæ, sordes, si
quantum nefarii gaudii ex suo corpore inhonestæ ceperint, tantum
similiter cruciatus in sensus suos intulerint. Pleraque sic aboleri
secretis his suppliciis, quæ profiteri aut mystæ aperire sceleratus
pudor vetat.

_Tullia._ O commoda documenta, si quæ libidinosa est et pudens! Ego sane
hæc tua, Theodore, præcepta nihil moror. Perge.

_Octavia._ Denique post hos sermones flagrum ipse sumit, provolvit se ad
ejus genua mater, itidem et ego. Jubet pone matrem paulum secederem,
oculos in eam defigerem, singulosque ictus, quo caderent, tuendo
sequerer. Ad matris latus lævum astabat, et cum dixisset illa indulgeret
sibi sanctam operam, et quasi carmen occineret, magna vi in ejus nates
apertas irruere acerrimi ictus. Contremiscere his inflictis mihi visa
est; consequuti sunt leves aliquot ad hos graviores. Demum ita miseram
proscidit, ut vibicibus ictuum exaratæ nates, quæ prius candidissimæ
erant, viderentur lanienam exsecrari.

_Tullia._ Nihil vero querebatur?

_Octavia._ Nequidem hiscere ausa est; semel elapso gemitu: «Ah! pater,»
inquit. Irasci autem ille ad eam vocem:—«Non abibis inulta,» ait, «e
manibus meis.» Jubet pronam demisso capite et pectore corpus in humum
flectere. Obsequitur, sic nates exporrectæ flagro occurrebant; ac demum
per dodrantem integrum ulla absque intermissione cæsa est.—«Nunc satis
gaudii animo tuo injectum, surge,» ait Theodorus. Surrexit dejecto ad
pedes indusio, stolaque induta, ridens me amplexu suo petiit.—«Nunc tuæ
sunt partes, nata; putas animum sufficere tibi ad hunc ludum?» inquit,
«nam ludus, non labor.—Ita suppetant mihi, ut animi, sic corporis
vires!» repono. «Quid me facto opus est?—Accommoda tuam puellam,» inquit
Theodorus, «huic pietati. Spero futuram te fortiorem.» Ego interea
conniventibus oculis terram spectabam. «Meam equidem spem non falles,»
dicebat; «loquere.—Conabor,» refero, «opinioni de me tuæ respondere.»
Interea defluxerat ad pedes vestis, indusiumque mater revocabat ad
lumbos. Ut me nudam sensi, summus vultum meum pudor rubore omni suo
offudit.—«Nihil opus est tibi genua flectere, filia,» inquit, «persiste
recta, ut es, et immota.» Post adducit ad Theodorum:—«Vis beari?» inquit
ille, «vis ad cælestem per dumeta pervenire voluptatem?—Nec animus
deest,» respondeo. Post cœpit levissimis sensus meos ictibus irritare,
non vexare.—«Poteris, filiola, duriuscula pati?» interrogat.—«Poterit,»
inquit mater.—«Potero,» repono et ego. Tunc a lumbis ad ima crura me
totam cordularum cruda momenta percurrerunt.—«Satis, satis,» dicebam,
«mei te, mater, misereat!—Macte animo,» inquit, «vis ipsa tu peragere id
officii quod superest? nam medium hactenus est confectum.—Bene est,»
inquit Theodorus, «videamus ut sibi adulabitur. Habe tibi flagrum,
filiola, ipsa diverbera imam hanc, quæ sedet in corpore tuo, libidinis
aream.» Admota mater manu manui meæ, docet, ut hac illacque vi
impellendum sit in eam partem huic contumeliæ apertam et objectam.
Adduco ictum magna vi unum atque alterum, post elanguere cœpit
dextera.—«Nequeo ipsa ego, mater, sævire in me,» dicebam; «abs te omnia
feram.» Moram hac ignavia mea Theodoro feceram. Cedo illi flagrum, tunc
feralem illam repetit cantilenam suam, et intermissa verbera mater. Ego
lacrymas fundere et ingemiscere: post ad quemlibet ictum nates motitare,
mox fugere, ita ut omne cubiculi spatium pererrarem.—«Quid hoc est?»
inquit Theodorus, «o segnem te et vecordem!» Nam mater flagrum abjecerat
in lectum. «Num vis matre tam forti nata, fortius agere?—Volo,» inquam,
«sed cohibete fugam, profecto ego vocem et gemitus cohibebo.—Obsequere
igitur, nata,» inquit mater.—«Obsequar uti volueris,» repono. Tæniola
utramque mihi ad pugnam manum vincit sericea, nam manibus repugnabam;
pronam post projicit in lectum.—«Vide dum vapulas, ne commovearis,»
inquit; «si feceris, impuram te et infamem puellas inter impuras et
flagitiosas judicabo.—Non commovebor,» respondeo. «Lacerate ut
volueritis miseram cutem.—Accede, Theodore, honesta virginem meam hoc
tuo beneficio,» mater ad Theodorum. Dum conjectas in vincula manus
manibus premit mater et osculis fovet, laniat, scindit verberibus
Theodorus.—«Macte, macte,» dicebat mater; «majori te miraberis voluptate
perfusam, quo duriori te subjeceris castigationi.» Subito
Theodorus:—«Bene est, abunde est; virgineo cruore ecce pudicitiæ libatum
et litatum.» Aliquot post ictus ingerit. Dehinc ad matrem flagrum
projicit sanguineo imbutum rore.

_Tullia._ Notatum, voluisti dicere?

_Octavia._ Utcunque de flagro se res habuerit, certe de cute mea male
actum. Sub hæc, mater:—«Nata, quibus te laudibus veham in cœlum Heroidum
unam, quæ talia tam generose perpessa es?» Demum laudata utraque, et a
me extorta voti religione ad novas post fœdatam mihi virginitatem
ærumnas, exiit e tectis Theodorus. Me, cum abiit, arctissimis brachiorum
vinculis junxit pectori suo mater: «Volo nunc eas cubitum, filia,»
inquit, «finge tibi caput dolere, quod sanum est, ut tenellos artus
recrees, corpusque reficias, quod hæc, quam heroico superasti conatu,
tam dire vexavit laniena.» In lectum collocat, fovet vires
delicatissimis cibis. «Ego sane,» dicebat, «huic rei assuevi, nihilque
mihi ex hac re, quod me incommodo afficiat, creatur damni.» Frigida vero
aqua rosaceo unguento delibuta nates lavit, duobus in locis vulneratas
et læsas ad vivum. «Obdormi nunc, post duas horas revertar.»

_Tullia._ Scis quo ierit? quid fecerit dum dormis?

_Octavia._ Non, per Venerem! Nec tamen somnum vidi nisi post horam: nam
incensæ mihi nates pruriebant, sed titillatio quædam leniebat dolorem.

_Tullia._ O si tunc junxisset Caviceum tibi sors bona! Nam et mater tua
Jocondum, cui cœlibes noctes aliquot jusserat, accersitum misit. Nec diu
præstolata est. Extemplo, qui se ad complexum heræ acciri noverat,
advolavit. Eo in cubiculo cæco quod contiguum illi est, in quo jacebas,
invenit residem. Jacebat et ipsa in lectulo; illico basiis, tactibus,
vellicationibus excitat mentulam ad pugnam. Momento expergefit illa; e
concha exsilit sua, in concham Semproniæ insilit.

_Octavia._ Qui scis? Quis te hæc in arcana alienæ voluptatis vocavit?

_Tullia._ Ipsa me postridie ejus diei convenit, ac rem omnem enarravit.
Ter intra horam immissa fortiter hasta perfodit jacentem Jocondus, ter
pleno ipse tubo pluit in ejus alveum. Ipsa vero septies e libidinosi
lumbi anfractibus humidas stillavit delicias. Abs te ne subantis vox
exaudita sit timuit, dum frequens in ipso Veneris deliquio repetit:
«Morior, urge, urge, cor liquescit, cor liquescit!»

_Octavia._ At verum sane istud est. Audire etenim mihi visa sum nescio
quid in proximo murmuris. Sed in mentem non venit, quod id esset,
quærere. Præterea a sex tantum mensibus duxit uxorem Jocondus, puellam
formosam, teneram, procacem, avi mei e concubina naturalem natam sedecim
annorum.

_Tullia._ Adde probam, timidam, obsequentem, et cui omnem infregit ad
gaudia audaciam materna labes.

_Octavia._ Audivi nimirum parentem meam improperantem natales. «Iter
matris,» dicebat, «impuro creta sanguine facile sequitur nata.»
Respondebat illa lacrymis et fletuum eloquenti sermone.

_Tullia._ Erat infelix Julia apud Vestales vestras, quibus Theresia
præest, amita tua, quum Jocondus, qui jam per quindecim annos
Sempronianum fundum ligone excoluerat suo, mercedem laborum petere
cœpit, et precibus querelas miscere. «Tuus sum sane,» ejus hi erant
sermones, «sed hactenus, domina, quid muneris accepi a te, quo honeste
possim esse tuus et credi? Quæ te constituendæ fortunæ meæ tetigit cura?
Pauper, nullus, de locupleti domina queror. Te si rapiant mihi fata (sed
ima prius dehiscat mihi terra!), quid de me, quem efflictim dicis tu
amare, misero fiet?—Abeant ineptæ illæ cogitationes, inconsulti timores
ex animo tuo,» reponit Sempronia. «Pulchram profecto puellam decretum
mihi dudum est connubio tibi jungere; constitutum et amplissimam dotem
de mea pecunia dare. Sunt penes me, quæ nescit maritus, sex millia
nummorum aureorum: hæc habes jam, si vis, in numerato.—Jube me in crucem
agi,» inquit Jocondus, «si unquam tuorum immemor fuerim beneficiorum.
Omnem conditionem, quam volueris, accipiam libens.—Nosti Juliam,»
adjicit Sempronia, «quam educandam suscepit Theresia; hanc tibi conjugem
addico. Non ita pura pupilla tibi est ac puella tam elegans.—Ah!
domina,» refert Jocondus, «quas tibi non haberem gratias ob tam cœleste
donum!» Quid plura? Leges dictæ sunt; Julia Jocondo nuptui data.

_Octavia._ Jam aliquot ab annis procuratorem agebat in domo e Jocondo
Gonsalius. Illi urbanarum rusticarumque rerum potestas summa. Ejus
sedula et fidelis cura semper parenti meo laudata. Non miror, cui tam
multa nostra debet domus, Juliam esse concessam mercedem præteritæ
servitutis, pretium futuræ. Quæ vero indictæ sunt leges?

_Tullia._ Hæc millia sex nummorum quatuor intra annos solvenda iri;
interea apud Guelisium mercatorem deposita; tunc demum Gonsalio
numeranda, si steterit promissis, de quibus chirographo convenit, sed
fructus per id tempus percepturum. Conditionum summa hæc fuere capita:
primum acturum semper cum uxore sua Julia ut agi Sempronia voluerit, nec
uxoris loco habiturum si noluerit haberi; quæcunque aut verbo aut
scripto significaverit, impigre et alacriter daturum effectui; res
domini et dominæ, ut eis erit commodissimum, curaturum; iisdem sub
tectis habitaturum, in ea domus amplissima parte quæ incolenda
assignaretur.

_Octavia._ Nupta, nec nupta est Julia; maritus, nec maritus Jocondus.

_Tullia._ Vere: nam pactis inter eos nuptiis, prima nocte qua una
cubuerunt, noluit Sempronia cum Julia Jocondum ultra duas fututiones
jure mariti uti: adacto ad jusjurandum, ut mentiendi potestatem
adimeret. Dum loquitur, dum adulatur, dum mira pollicetur, eo et
Jocondum incendit æstu, ut impigre subagitaretur ab eo tribus continuis
fututionibus. Post exsanguem demisit ad Juliam, iterum extorto
juramento, se duo curricula in ejus stadio non excessurum; et sane ea
nocte tantum devirginata est. Postera die sciscitatur curiose ut se res
haberent a nova nupta, an vere nupta sit, et facta in mariti amplexibus
mulier. Erubescens illa conniventibus oculis pudorem testabatur, et
silebat; post fassa est se virum esse bis expertam. Sequenti nocte bis
iterum comprimi voluit, et ineunte luce, cingulo pudicitiæ illi lumbi
ligati sunt, et ostium Veneris pendente a cingulo cataracta obductum,
nec nisi post octo dies copia fruendæ data. Rem miram! ab ea nocte hunc
ad usque diem, quinto tantum supra decimum coitu virum sensit, et se
esse nuptam.

_Octavia._ Audivi de cingulo pudicitiæ, cum Julia, ante hos dies, nescio
quid sermonis esse matri meæ. Quæ vero hujus cinguli ratio esse possit,
quæ pudicas reddat, me latet.

_Tullia._ Disces. Postridie, cum surgeret Julia, accessit Jocondus.
Zonam illam, testibus amotis, explicat. Illa ridens:—«Quid hoc sibi
vult,» inquit, «in quo aurum lucere video, quod affers?—Hoc te nunc
cingi juvat,» ait ille, «pudicitiæ cingulo, et muniri adversus maternam
labem. Cingulum pudicitiæ vocant; hoc ante te plures annos Sempronia
gessit, hera mea, et tu geres; ita egregiam sibi adepta est famam, quam
etiam spero te tibi comparaturam.» Cataracta aurea quatuor pendet
catenulis chalybeis, villoso sericeo panno indutis, quæ cum cingulo
eadem arte committuntur ejusdem metalli. Duæ ab altero latere, duæ
itidem ab altero, cataractam a tergo et a fronte sustinent in eam
immissæ. Retro supra lumbos cingulum connectitur sera, cui tenuissima
est clavis accommodata. Cataracta alta sex digitos plus minus, lata
tres, sic a perinæo pertingit ad summæ exterioris rimæ oram, et id
spatium omne quod intercedit, utrumque inter femur tegit, infimumque
uterum. Tribus radiis distincta apertis exitum lotio præbet, aditum vel
summis digitis negat. Sic velut thorace adversus extraneas mentulas illa
pars munitur, cujus usum, cum vult, facilem habet cui Hymenæi lege
adjudicatus est.

_Octavia._ Quid secum nova nupta?

_Tullia._ Quod ipsa tecum post aliquot dies, nam et tibi fingitur id
supellectilis genus.

_Octavia._ Nesciebam quid meditaretur Caviceus cum diceret de cingulo
pudicitiæ, esse virtuti honestarum mulierum longe utilissimum amicum, et
rogaret num induere id vellem, ac mater id consilii daret.

_Tullia._ —«Quid me opus facto est?» inquit Julia, cum dejiceret lecti
operimenta vir ejus.—«Immitte,» ait, «pedem alterum intra catenulas has
duas, alterum intra has.» Immisso utroque cingulum ad superiora
retraxit, cataractam rimæ opponit, cingulo pectus imum paulo supra
lumbos devincit, seram immissa clavi occludit: «Nunc in tuto est tibi
pudicitia,» ait; «bene est; an ægre feres?—Non equidem,» inquit. Mox
surgere nudam jubet, e lecto demittere se, ambulare. Ut jussa erat,
surgit, exsilit e lecto, progreditur aliquot passus, ait se non ita
commode ut prius ambulare, divaricatis cruribus sibi ob cataractæ
amplitudinem.—«Assuefies,» ait ille; «molestum nihil mirum id sit quod
novi pateris.» Mox jubet pronam humi demisso corpore procumbere.
Procumbentis dorsum, clunes miratur, nam ad amussim dicitur Natura ejus
corpus expoliisse et effinxisse. Tentat utrum digitum, quidve simile in
ejus rimam induci possit; illato digito negari sentit ingressum. «Tuta
sunt omnia,» inquit. Repente ad Semproniam se proripit: «Nunc, domina,»
ait, «accipe duas claves, sed prius istam» (mentulam ostendit), «nam
rumpor.—In bonam accipiam partem,» refert Sempronia. Ipsa revolvit
vestem et indusium, resupinamque sternit se in proximum lectulum.
Impellit ille veretrum, et admissis equis feruntur impetu ambo ad summam
quam cepere voluptatem. Re patrata:—«Jam clavem reddo tibi tuam seræ meæ
tam aptam, cede alteram,» ait Sempronia.—«Ecce habes,» reponit Jocondus,
«sume.—Nunc accipe,» adjicit Sempronia, «quæ sit animi mei sententia.
Volo cum Julia rem tantum habeas liberorum creandorum causa, omnes vero
voluptates tuas mecum expleas; volo cum ea vere te maritum esse, mecum
procum et amantem. Ideo tibi hanc tantum clavem reddam quindecima quaque
nocte, cum prius tamen hortum meum rore demulseris tuo semel atque
iterum: nolo enim Juliam nosse quid in his rebus possis, quam sint tibi
firma latera, robusti artus. Volo autem eam esse in opinione, sic
maritos omnes se cum uxoribus habere. Orabo Theresiam, amitam meam, ejus
interea ignes sermonibus et castigationibus identidem aut sopiat, aut
exstinguat. Si, ut hactenus fecisti, me amabis, mihi obsequeris, si mea
voluptas una, et fidelis, te mecum esse non piguerit, habebis patronam
ultra vota tua beneficam: sin minus, hostem infestam. Scis aut amare,
aut odisse mulieres: nihil esse tertium.—Accipio legem,» inquit; «quis
me beatior esse possit inter mortales, quem voluptatibus cumulat
pulcherrima mulierum, ut optima, quem liberis donabit vere meis
lepidissima conjux? Eam vero tibi mancipio do, et dedo; nec, si
volueris, cum ea cubabo, ne scilicet contactu meo vegeta, florens,
valetudine pollens ad libidinem inflammetur.—Absit hæc a lecto geniali
vestro injuria!» reponit Sempronia; «cum senseris ardere, fac sciam:
Theresiæ, quæ omnino pendet a nutu meo, ope restinguentur incendia. Ad
Venerem meam hæc sit tibi volo incentivum, ut modo fuit.» Ita invidet
uxori maritum, Jocondumque vult proprium habere, stabili velut connubio
junctum.

_Octavia._ Invidit etiam tibi, puto.

_Tullia._ Invidit; et, quominus quererer me ab ea lusam, Lampridium
substituit Jocondo. Ex Anachoretarum numero fuit Lampridius, qui omnem
etiam hominum aspectum fugiunt; sed cum se nullius adhuc vinculis
innodasset, accepto commeatu, transfuga patriam repetiit Penatesque.
Illi ingentium bonorum cumulus; sed inter cives ob mutatam vitæ
conditionem læsa fama. Igitur licet bono, nobili, diviti, et
adolescenti, frustra illi nuptiæ tentatæ cum Lucidia primum, et postea
cum Livia, nobilibus puellis. Hac affectus injuria, quæ maxime pupugit
animum, abjecit omnem conjugii spem et votum. Affinitate conjunctum et
amicitia hospitio acceperat, qui solum fere exilii causa verterat, pater
tuus. Cum ædes vestras frequento, cum eo mihi verba plura, ac sensim
sine sensu in id adductus est, ut ingenio meo faveret, fortunatum
diceret Calliam; se vero, si talem sors bona amicam daret, Superis suas
non invisurum felicitates. Sempronia, ut nascenti amori gratia et suavi
sermone atque illecebris obstetricarem, suadet. «Nam, si Lampridium,»
dicebat, «tuo amore incenderis, nulla res eum unquam abs te avellet,
sola mors eripiet tibi. Novi hominis constantiam, et animum; odio vero
affines omnes et consanguineos prosequitur: certo certius ejus in tuam
domum fortunam omnem derivabis.» Quid plura? quæ se scit mulier amari,
vix ac ne vix quidem illum non amabit a quo amatur. Amabam Lampridium,
et paulo post in has convenimus conditiones, navante ad hoc sedulam
Sempronia operam: se daturum Calliæ omnium bonorum suorum partem publico
instrumento, ac constitutum iri, si absque testamento moriatur, eundem
dici sibi heredem: me vero chirographo mea manu scripto omnem illi in me
potestatem daturam, ne tamen quicquam promissuram ante transactionem
hanc cum Callia pactam: quod paulo post, consentientibus quorum
intererat, et plaudente Sempronia, scripto mandatum. Eadem die, antequam
Laribus vestris valediceret, conveni Semproniam, ornatu cultuque eo
nitens qui formæ meæ novas Veneres adderet. Affuit Lampridius, qui meis
mox genibus advolutus: «Te Deam veneror,» inquit; «certe mihi semper Dea
eris: patere mortalem divina tua frui pulchritudine; meis steti
promissis, sta et tuis.—Stabit,» reponit Sempronia, «vivite felices
ambo, qui alter alteri satis ampla eritis felicitas, vestra si bona
noritis. Interim agite res vestras.» Dicens exiit, occluditque fores.

_Octavia._ Quid tunc Lampridius?

_Tullia._ Surgit in pedes, osculatur, mammas tractat, et pugnantem ut
quæ vinci vellet projicit in lectum, revolvit vestem et indusium, et
dexteram demittit intra femina. «Linque, linque, apage, apage,» dicebam,
«perdis me, ausim postea tollere oculos, cœlum suspicere? Quid me
dehonestas?» Ille osculis vocem præcludebat. Mox vi impellit hastam;
vorat eam uno succussu adactam pruriens vulva, et quo penetrat intus
momento, pluvio semine multo me sentio irrigari: copiosiori nunquam
imbre depluerat in hortum meum benefica Venus. Emorior etiam præ gaudio,
Octavia mea, cum memini ejus horæ, quæ vitæ meæ dies omnes longe bonis
suis superavit. Nec præterea defecit: novos concussus integrat; dilabor
iterum atque iterum in effluvium. Tandem ejecit in sulcum, tam firmo
ligone tandiu proscissum, libidinosis excretum e lumbis rivum.

_Octavia._ Habes profecto Herculem, ut dicere soles, non quales sunt
reliqui homines.

_Tullia._ Post secundam ejaculationem eosdem concussus repetit.
Scilicet, ingenue fateor, fututiones fututionibus continuat. Semel, ut
jam audiisti a me, duas in me Callias iteraverat uno cursu; hic tres,
quo pervenisse paucos præterea puto Veneri caros. Eodem momento me cepit
acerrimus pruritus: effusi sunt omnes mihi sensus in Venerem. Nescio
quid servaveram huc usque pudoris, obstinato animo: hoc momento me mei
etiam cepit oblivio. Ex humili lecti sponda pendebant mihi pedes, et me
vehemens incessit succutiendi equitantis furor: innitor pedibus; uterum
tollo et lumbos quam altissime possum, obviam eo ruenti. Tunc suavium
dat, manum sub nates mittit:—«Nunc me gratum esse tibi sentio, domina,»
inquit, «agedum.—Quid agam?» repono, «insanio.» Eodem momento connivent
oculi patrantes, anima me reciprocando deficit, rabida titillatione
sentio largum liquescere in humorem. Advertit Lampridius, pulsat,
impellit, agitat: mox et ipse fervido me ferit seminis ictu. Sic alter
in alterius amplexu deficimus.

_Octavia._ Moves me ad libidinem: Vestam hac tua fabula salaciorem
redderes quam sint passeres Veneri sacri.

_Tullia._ Recedens Lampridius suavium tulit resupinæ:—«Pugnam,» inquit,
«post paulo iterabimus; quale demum ferres judicium de me, si cum tam
præstanti, ut tu es, pari, ignavum me præstarem pugilem?» Ego vero, ut
exsurgere e lecto volui, percepi me deficere lassitudine; nam illius
ope, ut erigerer in pedes, opus habui; nec facere potui, quicquid conata
sim, quin dilaberer in lecti spondam.—«Hei mihi!» exclamo, «vires omnes
infregisti mihi impotenti hac vesania tua, Lampridi; quid faciam?
haudquaquam me potero ferre in domum.—Recrea corpus quiete, Diva mea,»
inquit ille, «et si potes, modico somno; ego sane alacer et lætus sum:
quidni sim, qui in te, cœlestis pulchritudinis fœmina, explevi libidinem
meam, quæ Venere potior es? Interim abeo, quiesce.» Cum hæc loqueretur,
advenit Sempronia ridens, et cantillans nescio quid liberi et
pinguis.—«Ut fœdus inter vos feriistis?» inquit, «ut vestris vos bonis
ingurgitastis, ut se res habent?—Ego vero,» inquam, «perii,» expressis
lacrymulis aliquot invite manantibus.—«Quid fles, Domina?» ait
Lampridius, «tuus sum, ulciscere ut volueris petulantem, qui tuis se
deliciis immersit.—Apage,» reponit; «ut satisfecit voluptati tuæ? ut
gratam invenisti, et aptam libidini?—Nemo,» inquit, «unquam fuit homo me
beatior: omnes quas mente concepi, quæ vix opinione excogitari possunt,
in ea inveni voluptates.—Tu vero, Tullia, loquere;» ait Sempronia ad me,
«ut tuis sensibus satisfactum? ut placuit tibi Lampridius?—Placuit
sane,» respondeo, «ut præterea nihil optari melius aut dulcius queat;
sed, me miseram! rupit artus meos lassitudine, ut vix tres passus
ambulare possim, ita fatiscunt mihi lumbi.—Te miseram! ah! ah!» reponit
Sempronia; «sed abi, Lampridi.—Abeo,» ait, «si veniam indulserit Tullia
mihi, si amare me professa te teste fuerit.—Et do veniam,» inquam, «et
te perdite amo, qui me honore summo pudicitiæ quo superbiebam, hanc me
deturbasti in turpitudinem, quæ me pudore obruit.» Dehinc osculatus me,
excessit: excedentem vero insequuta est Sempronia.—«Paucis te volo,»
inquit, «siste gradum, nec quæ tu aut ego dixerimus, ad Tulliæ aures ire
poterunt. Dic libere, reperisti in ea quas sperabas
delectationes?—Majores multo,» inquit, «quam pollicitus eram mihi. Forma
Tulliæ divina, divinum eloquium, divina dona: quas tibi reddam gratias
pro tanto munere, quo vehor in cœlum? Sed, amabo, obtine ut, antequam
exeat dies, satiari me permittat suo concubitu.—Nec te satiari juvat,»
refert Sempronia, «nec ejus e re est ut te ejus, aut illam tui, ulla
unquam capiat satietas.—Inepte loquutus sum,» ait, «sed intelligis quæ
mea debuerit esse oratio.—Servabo hanc tibi in hoc cubiculo ad
crepusculum usque,» inquit Sempronia, «nam cœnabit nobiscum vir ejus:
cras translato in eorum domum hospite, liberius ages cum ea, quod
faustum felixque utrique sit; abi et cura corpus.—Curabo,» inquit, et
abiit. Reversa ad me Sempronia refert quid sibi cum Lampridio fuisset
sermonis, quid mihi cum eo rei fuisset rogat itidem. Refero, me
gravissima queror premi defatigatione.—«Reficiam extemplo vires tibi,»
inquit, «hoc labore exhaustas; recreabuntur lauta gustatione, et leni
quiete; sine irrepat tibi somnus, dum ad Calliam, qui te ad se vocat,
eo, et ut opinor, ad conflictum: tibi dolere caput dicam.»

_Octavia._ Calliam forte vocabat, qui Jocondus erat.

_Tullia._ Rure agebat hac die Jocondus ad villicos missus. Vix videram
somnum, cum ad fores nescio quid audio strepitus; reclusis, video
lautissimam afferri gustationem.—«Surge,» inquit Sempronia, «cibo hic
tibi repellendus capitis dolor. Agedum.» Edi, bibi hilariter, ac illico
restitutæ mihi vires. Desilio de lecto, complector Semproniam meam; mihi
sortem gratulor. Post duas omnino horas, ecce Lampridium, qui
humanissimam impertit nobis salutem; aderant enim e domesticis quidam.
At enim ubi recessere servi, effusus est in meas laudes et gratiarum
actiones; sed abrupit sermonem Sempronia:—«Jam is est,» inquit,
«excogitandus nobis modus et ratio bene et secure vivendi; cavete ne
lædantur Calliæ oculi: quæ pestis in utriusque immineret caput, si quid
subodoraretur de rebus vestris!—Nihil prorsus ab eo timeo,» inquit
Lampridius, «nec dominæ meæ, ut sit hominum perspicacissimus, si quidem
velit illa ex præscripto meo vivere.—Volo maxime,» aio, «tuo regi
arbitrio: ab hoc tempore habebis addictissimam Tulliæ
animam.—Principio,» inquit, «novi Calliæ ingenium: nec bonus est, nec
malus, sed qui aut bonus, aut malus fingi facile queat. Post paucos
dies, polliceor tibi, Domina, futurum mihi et amicissimum et
familiarissimum. Expiscabor etiam intimas mentis cogitationes: cætera
committe industriæ meæ. In id maxime incumbe, tuis ut ne ex oculis, ore,
gestu quicquam percipiat, quod amorem mutuum nostrum aut testificetur
aut significet. Ego variorum, et imo duriorum, ero in te consiliorum
author, cum e re tua meaque videro, quæ tibi saluti sint, aut sospitent
amores nostros. Quam egeris in hac fabula personam, ex illa vitæ nostræ
salus et felicitas omnis pendebit.—Nihil,» respondeo, «mihi a me tibique
timeas. Prudentissimam et obsequentissimam habebis.—Obsequentissimam?»
inquit, «nunc sciero: peto osculum.—Dabo,» inquam.—«Peto suavium, non
osculum,» ait.—«Dabo,» aio.—«Peto complexum,» inquit.—«Dabo complexum,»
inquam.—«Peto plenum gaudium.» Tacebam ego.—«Obmutescis, Domina?» ait,
«negas mihi hanc beatitudinem?—Utere jure tuo, inepte,» reponit
Sempronia; «vis ipsa te suum tollat in equum? Huic insistam ostii
limini, nam qui sciunt, hic te esse, domestici, ut mali sunt et
protervi, mirarentur solum cum Tullia esse relictum.» Urgebat interea
paterer in amplexu meo liberari se amoris æstu, et ubi paulo secretius
abesse a Semproniæ conspectu vidit:—«Quid vereris? excubias agit
Sempronia.» Vi igitur impellit in lectum, et collocatam commodo corporis
situ petit, meam mentulæ manum admovet, capiam rogat.—«Quid vero tu,»
dicebam, «ad hanc me cogis fœditatem?» Retraxi manum; conscendit in me
stratam et, detectis inguinibus, exspectantem teli mucronem in parma
mea, non alba, non ingloria. Demittit femoralia, mox procumbit in pectus
meum, utero uterum pressit, et telum infixit.—«Nunc ostendes me abs te
amari,» inquit.—«Dubitas,» refero, «qui prostitutam me habes omni
libidini tuæ, te amari?—Fungere igitur generose et fortiter partibus
tuis.—Fungar,» repeto. Tunc vehementissime cœpit concutere; ego
succutere, nates tollere crispantes, motitare flexibiliter lumbos.
Primus titillationem præsentit advenientis gaudii, at omni nisu et
agitatione pervivaci exorienti favi libidini; post, intro sensi in
lumbis aperiri mihi Veneris fontem:—«Ah, ah,» inquam, «quid me vexas?
age, age, deficio!» Hoc exiit temporis puncto ex me in me Venerei roris
dulce coeunti donum.—«Agite, agite,» sub hæc Sempronia; «ecce audio
venientem Calliam ad nos.» Dejicio equitantem re nondum bene patrata,
nam cum exiit e concha mentula, uterum fervidis polluit guttis stillans.
Momento post:—«Nihil est, nihil est,» inquit Sempronia, «nescio quæ meis
vox auribus illusit.» Dicto citius in me resilit Lampridius, adigit
iterum hastam, novum aggreditur prælium. «Me necas,» dicebam, «secede
paulum; me in animæ ducis deliquium, vocabo Semproniam.» Interim ille
imperterritus rapidis subagitabat concussibus; novos excitat æstus in
me, stillat abundans mihi ex abdito intra lumbos Veneris fonte virus;
demulcet iterum me pruriginoso semine, et ni progressa ad nos Sempronia
diremisset pugnam, ad tertium processisset effluvium inexhausta illi
libido.—«Satis est ludorum,» inquit, «timeo non hominum, sed fortunæ
insidias.» Exscendimus uterque e lecto, et magna cavit cura Sempronia,
ne quid in vestium attritu, capillorum confusione, corporis ornatu,
exprobraret mihi meam licentiam. «Tam velox tibi sit veredum, Lampridi,»
inquit Sempronia, «quam bonus et egregius cursor es!—Habeo,» inquit,
«non cursor, sed servus, et ex animo servus, quæ me ad summum vexit
voluptatis cumulum, patronam non veredum.» Igitur nuptiæ primum nobis
factæ sunt apud Semproniam, et sub ejus oculis, quæ amores nostros
nascentes velut sinu suo fovit. Acceptum illi refero Lampridium meum,
qui et tuus erit, juvenem, comem, urbanum, vegetum, fortem, quem nec
Hercules in hoc certamine viribus et lateribus superet, illi cedat Æneas
pectore et armis: nam amplum illi et firmum pectus, et bene compacti ad
laborem armi, quorum victoria sumus et triumphus.

_Octavia._ Perge dicere, amabo, mea Tullia, de his rebus vestris, quarum
me mirifice delectat narratio; saltem præcipua deliba capita, et qualis
in te fuerit primis diebus, eloquere.

_Tullia._ Rides, inepta: illi summa dies non dissimilis primæ; æque
calet, æque ardet, æque in amorem meum furit. Cœnavimus illa prima die
ambo, cum parentibus tuis, vestris sub tectis, cœnavit et Callias; quos
inter se severint sermones abs re dixerim. Revertimur domum. Multa de
Lampridio loquitur Callias: multam inesse humanitatem, ad ejus se
intimam proclivi ferri via amicitiam, honestum, et moderatum, et multi
ingenii adolescentem videri. Bacchum sequitur Venus. Dum videt vestem me
deponere, et eductos intumescere mammarum globos (nam multa nox quietem
indicebat), antequam me mitterem in lectum, manu captam inducit in
musæolum illud geniale, nostro lecto proximum. «Hic erit locus,» inquit,
«et Veneri sacer et Musis.» Tollit altera manu stolam et indusium,
altera mentulam longam, gravem et si unquam alias rigidam et contentam
admovet cryptæ meæ. «Protende adversus me lumbos, Tullia mea,» inquit.
Projicio. Tunc impetu facto trudit in vulvam, occupat totam loci
capacitatem, agitat ille delicias suas frequenti motu, et irritat ad
novos pruritus; motito similiter lumbos, crebro et frequenti succussu;
utramque mihi clunem utraque manu comprehendit, deducit, reducit magna
vi ad se. Primam me urunt ignei advenientes Veneris stimuli, semen
mitto; consequitur rabiem meam Callias: «Jam diffluunt mihi venæ, age,
age!» Motitationes integro excitatiores ad ultimos usque seminis
spiritus; mihi vulva ad plenam voluptatem egregie, maritali exhausto
tubo, operata est, comprimendo et exsugendo caram mentulam. «Nunc volo,»
re patrata inquit Callias, «mecum de nostris imposterum rebus alacriter
convenias, Domina: nam domina semper eris mihi.—Volo equidem,»
respondeo, «quidquid volueris me velle; quod nolle jusseris id utique
nolo. Scelus sit mihi et flagitium non eadem per omne vitæ tempus
sentire ac tu senties! Quid cupis, Domine, præstari tibi a servitute
mea?—Equidem,» inquit, «persuasum mihi est te esse honestissimam, et
pudicissimam, quamquam vulgo dicunt non admodum castas esse quæ sunt
litteratæ; timeo tamen virtuti tuæ, nisi tu illi, nisi ego opi
fuerimus.—Quæ res, quæ mea culpa hanc injecit cogitationem in animum
tuum, anime mi?» inquam, «quæ de me tua est opinio? Nec tamen deprecari
velim quidquid ceperis consilii.—Volo,» inquit, «induere tibi cingulum
pudicitiæ; si pudica es, non detrectabis; sin minus, videris ipsa num
merito movear ad id quod meditor.—Quod volueris,» refero, «induam, et
qualecunque sit, læta feram; quæ tibi sum nata, tibi etiam uni ex animo
fœmina ero et præclusa omnibus reliquis, quos aut sperno, aut odi: nec
alloquar Lampridium, imo nec respiciam.—Non faxis,» inquit, «imo volo te
cum eo familiariter sed honeste agere; nec ille, nec ego habeamus de te
conquerendi causam, ille si durius eum habeas, ego si liberius; sed
veniet a pudicitiæ cingulo liberioris cum eo consuetudinis tibi usus,
cum Lampridio mihi omnis securitas.» Tunc vitta sericea, qua supra
lumbos involvit corpus meum, dimetitur ad crassitudinem corporis quæ
futura sit cinguli amplitudo; dein ab inguinibus meis ad lumbos, id
etiam alia vitta definit spatium. Hoc facto: «In hoc etiam curabo,» ait,
«palam fieri tibi quanti te æstimem; erunt catenulæ quæ villoso panno
sericeo involventur aureæ, erit cataracta aurea, craticula aurea,
lapillis pretiosis exterius distincta, et faber aurarius hujus nostræ
urbis præstantissimus, mihique multis obligatus beneficiis, in id
incumbet, ut præcellens sit artis suæ specimen; etiam honestabo te, dum
videbor facere injuriam.» Quæro, quanto tempore perfici id cingulum
possit; respondet, intra quindecim dies absolutum iri, interea petere ne
irretiri Lampridium ullo mecum feram commercio sermonis, postea ut animo
insederit me cum eo gesturam. Ivimus cubitum, ac ea nocte ter iniit me,
ter plenos libidinis gurgites evomuit in cymbam meam, magna cum
utriusque voluptate.

_Octavia._ Te Veneri caram, cujus hortum, intra tantillum temporis,
irroravit novem continuis coitibus Venus! Et potuisti ad hæc curricula
impigre desultori inservire?

_Tullia._ Potui sane, et etiam incitato cursu ad postremum coitum, cum
Cupidineus imber e stillicidio decidere maritali negare velle videretur,
ita commovi, agitavi, succussi, ut vel invitus magna stillarit copia. Me
convenit sequenti luce Sempronia; refero omnia hæc Lampridio, ille qui
paulo post advenit,

    ... Nostris novus incola terris.

_Octavia._ Nihil autem rei tecum habuit illa die?

_Tullia._ Nec nisi post decimum diem; per id tempus nullus cum eo mihi
familiaris sermo, cum videremus defixos Calliæ in nos esse oculos, et
ejus jussu etiam servorum:

    ... Lingua mali pars pessima servi.

Nosti hujus generis vecordiam et malignitatem. Osculare vero tu me, nam
in tuo vultu nescio quid video lineamentorum nobilis Galli, qui in me
Romæ anno proxime præterito explosit militariter catapultam suam,
spectante et procurante Lampridio; nam tres adjuvæ qui eum comitati
fuerunt et in me fodienda desudarunt, etsi firmi et robusti, haudquaquam
me tam egregie oblectarunt.

_Octavia._ Quid portenti audio? Quatuor tu homines peregisti, tam
tenera, tam venusta? Tibi sub hoc cursorum numero lumbi non disrupti?

_Tullia._ Scies alias; sed vis orationis me cursum tenere quam institui?

_Octavia._ Volo et rogo.

_Tullia._ Postridie, cum ingressus est domum nostram Lampridius, dixit
se velle ire Callias in prædium nostrum Anconitanum rusticatum; nosti
amœnitates, magnificentiam villæ. Cum diceret inter cœnam, respondit
Lampridius se comitaturum libenter, si commodum illi foret: «Aperto
enim,» inquit, «æris æquore plurimum delector. At cum tecum fuero,»
reponit Lampridius, «nihil mihi rure poterit esse dulcius.» Septem
continuos dies simul convixere, et ita Calliam cœpit Lampridii
consuetudo, ut protinus omnes illi aperuerit animi sensus, et
cogitationum arcana. Laudavit ingenium meum Callias, mores, urbanitatem;
dixit præcipue me castitatis laude inter omnes mulieres lucere.—«Sed non
ita facilis es,» ait Lampridius, «ut etiam si nolit caste vivere, quod
futurum non spero, id tamen non egeris, ut pollui non possit.
Confidendum sane sua de pudicitia uxori, dein ancillis, sed potissimum
seræ; decipere potest uxor, corrumpi servi, nec corrumpi, nec decipi
sera.—In tua sum quidem sententia,» inquit Callias, «ut fabricatur
Stephanus aurifex craticulam quæ arci Tulliæ meæ extimum sit velut
propugnaculum.—Sapienter huic tu rei curas tuas,» reponit Lampridius,
«adjecisti; nam, verum ut fatear, æterno volo tecum et præopto jungi
amicitiæ nexu; at, ut sumus omnes suspicaces, timebam ne si cum uxore
tua agerem liberius, quod vix aliter fieri potest, id te in suspicionem
abduceret, quæ tibi molesta, mihi infesta esset. Cum vero sera
occluseris, nihil admodum erit quod timeas, quod suspiceris. Interim
liceat per te mihi cras urbem repetere, postridie reversuro. Nam ex
Venetiis datæ ad me litteræ crastina die afferentur a tabellione, eæ ad
negotium magni momenti quod mihi explicent, magnopere conducant; ego
vero cum res meas curo, tuas ago.» Sic post decimam diem venit rogatus a
Callia, ut Stephanum urgeret, data ad eum et ad me epistola: «Nam ut
scias,» inquit, «me mihi persuasisse te me esse alterum, rem
secretissimam tibi commendo: nolit uxor ab ullo mortalium sciri de ejus
me moribus dubitare, qui mihi liquido debent esse perspecti.» Ut
ingressus est meum cubiculum, invenit me cinctam sodalium mearum corona,
et in his lucebat forma et decore Sempronia. Salutat omnes humanissime,
et redditis Calliæ litteris, catenulas aureas, opusque totum, intra tres
quatuorve dies absolutum iri dixit. Reversus Lampridius, me cum
Sempronia nactus solam:—«Bene est, Domina,» inquit, «intra paucos dies
vinculum fingitur tibi, et aurea porta pretiosis distincta lapillis,
horto tuo, quam pudicitia tua ipsa superbiat obduci suæ, ita lucet, ita
diti fulget pretio.» Rem dehinc objicit nobis ob oculos diligenti
pictura. «Sed,» inquit, «clavis non cusa est, et hujus figuram, dum
fabrum variis ludo sermonibus, ceræ huic felici providentia impressi.
Cæterum, ut optasti, Sempronia, felicem ambo ducemus vitæ cursum.» Post
enarrat qua arte, quove pacto in intimam se Calliæ amicitiam insinuarit,
ita ut nihil jam eorum animis possit esse conjunctius.—«Te fortunatum,»
inquit Sempronia, «hac duplici conjunctione, qua nihil est in vita
beatius, animorum cum Callia, corporum cum Tullia! Felix amicus, felix
amans, utriusque plena auctus es possessione, quæ possideri potest
absque sollicitudine. Quæ tibi vero dulcior videtur esse
conjunctio?—Dubitas?» ait; «respondeat ipsa Tullia.—Vana sim et inepta,»
repono, «si quidquid meum putem vere dulce, et in me veræ voluptatis
gustum invenire Lampridium posse.—Inveni,» subjicit, «et mens sit mihi
saxea, cor aheneum, si extra amplexus tuos majores voluptatum fructus a
Venere capere me posse arbitrer!—Abrumpamus,» inquit Sempronia,
«urbanitatis vestræ hos sales, cœna nos expectat; ego vero cubabo tecum,
Tullia, nam abest maritus meus.—Quid me igitur,» ait Lampridius, «factum
vultis?—Nolo autem,» reponit Sempronia, «vexare animos tuos; omnia bene
se habebunt.»

_Octavia._ Et cubavit tecum Sempronia, Lampridius inter utramque?
Utrique forte insudavit?

_Tullia._ Nequaquam. Nam cum summa nox somnum suasit post cœnam,
deductus est in cubiculum suum Lampridius, sed ipsa induerat vinculum
pudicitiæ Sempronia, clavimque abstulerat secum Victorius, dum Veronam
petit dicæ causa, socio ad iter adjuncto sibi Jocondo. Prima vigilia, ut
constitutum inter nos, venit Lampridius, et in lectum se conjicit ab
inferiori sponda; hac parte jacebam: «Quid tibi vis? quis est?»
inquam.—«Tuus sum, Domina.» Osculum infert, et momento temporis
conscendit in me nudam. «Nunc demum,» aiebat, «fruar omni pulchritudine
tua.» Libere et libidinose vulvam manu investigat, et confestim telo
obduro suo configit æstu incensam, primo ab ejus contactu, quem Veneri
Mars afflat subigus. Denique, ut uno verbo ejus comprehendam noctis
libidines et bona, ad duodecimum cursum veredum meum egit uno fere
spiritu.

_Octavia._ O Venus! quid audio? Vix una Caviceus nocte tertium peregit
concubitum.

_Tullia._ Septimum semel atque iterum confecit Callias cursum equitans
in veredo meo; octo novemque cum Sempronia Jocondus. Sed nihil admodum
est quod mirere de Lampridio: inexhaustus illi latet in lumbis Veneris
fons. Nocte tu proxime sequenti fateberis.

_Octavia._ Dormiebat interea mater mea, et particeps ludorum et jocorum
facta est?

_Tullia._ Anteacta nocte optime dedolata fuerat. Sex fututionum
prurienti impetu eam Victorius illa nocte pulsaverat, ter vero
pomeridianis horis ipsam Jocondus impleverat bonis suis.

_Octavia._ At vero, quid interea factum de infelici Julia?

_Tullia._ Dicam cum sciero quid de felici Octavia factum sit post
ereptam virginitatem. Nam timeo tibi a Theodoro.

_Octavia._ Recte memoras, ah! ah! ah!

_Tullia._ Rides? Evanuerunt promissa, et oppressæ virginitati nullus
honos, ut loquebaris.

_Octavia._ Non abierunt quidem in auras, sed incentivum factus est dolor
pruriginosæ libidini, et accessio non pœnitenda dulcissimæ voluptatis.

_Tullia._ Ut voluptatis confinium est dolor, ita et doloris voluptas.

_Octavia._ Post tertium diem quam mecum cubaret Caviceus, admonuit de
proposito et sponsione in manibus Theodori facta, mater. «Debes
exsequias virginitati tuæ,» inquit, «parentandum illi est, quæ tam
laudabilis et commendanda ad hanc usque ætatem tibi comes fuit.—Memini,
mater,» repono, «et hoc cui me obligavi solvam nomen, cum volueris.»
Quid plura? Convenimus Theodorum, qui jubet pomeridianis horis, cum
primum sol inclinaverit ad occasum, reverti. Obsequimur; inducit me in
sacellum interius ædis, et occlusis foribus, pessulo obdito: «Nihil
est,» inquit, «quod timeas, filia, ab aliorum oculis tibi, nam antistes
præsum huic loco; secure agemus omnia.» Tunc sermonem instituit ad
firmandum et obdurandum animum. Obstipo capite dum loquebatur, et
defixis in humum oculis, eo me ita sermone ad dura omnia comparavit, ut
si mori me jussisset, alacri animo lethum oppetiissem: vide, Tullia mea,
qua mens mihi arte fascinata est. Postquam me probe ad omnia quæ vellet
vidit comparatam: «Etiam tibi,» inquit, «præibit mater exemplo, in hoc
severæ sanctitatis stadio.—Nihil admodum opus est,» inquam, «sed quæ
neci virginitatis meæ tam excellentis ultro consensi, in me convertere
iram tuam, vir sancte.—Non patiar,» inquit mater, «te solam pati has
ærumnas, nam etiam ego huic occisioni consensi.»

_Tullia._ Egregiam vero pugnam!

_Octavia._ —«Bene est,» inquit Theodorus; «cui autem generosius vigeat
pectus mox experiar; præsto sis, Sempronia.—Commoda mihi tuam opem,
nata,» inquit mater, «ut citius hoc defungar virtutis officio.» Solvo
illi subteriorem vestem, cycladem et stolam; tollit ipsa indusium ad
summos lumbos, et genibus ante aram flexis: «Noli parcere impuræ cuti,
vir sancte,» inquit, «libidinis meæ campum lustra verberibus.—Cedo
igitur illam pietatis supellectilem,» refert Theodorus.—«At vero, ex
assuto cycladi sacculo oblita sum,» ait illa, «educere.» Igitur dum
vestigat, dum in latus demittit corpus et vergit in lævam, curiosissimis
omnem imam corporis structuram luminibus sum contemplata: illi
candidissimæ nates, in tumorem Veneri commodissimum elatæ; crura crassa,
polita. Nihil accuratius effinxisse Natura videtur, nihil pulchrius.

_Tullia._ De ejus parte nihil dicis.

_Octavia._ Pone stabam, ita videndæ vix copia fuit; vidi tamen. Accepto
in manibus flagro, alacrem jubet esse Theodorus: tunc obmurmurans
concepta nescio quæ verba, ac si næniam præcineret, verberibus onerat
lumbos, nates et crura aversa. Parvas vero indulgens inducias: «Flecte
corpus, et demitte quam humillime poteris,» ait, «ut etiam, quo loco
pollui te nuptiarum lex patitur, castigationem excipias quam mereris.»
Recurvati lumbi exprompsere altius clunes, et interfemineum prodidere;
conjeci in eam rem oculos: pilis obsitus locus subnigris, crispis, non
admodum longis; rima aperta, longa, rubicunda. Huic decidit momento
grandinosa flagellatio in flagrionem cunnum.—«Hei! hei! hei! deficio,
siste tantisper,» inquit, «acrius feris quam ferre possim.—Insanis,
Sempronia,» reponit Theodorus. Sub hæc verberationem durissimam
integrat; in lacrymas illa effusa est et gemitus, immoto tamen situ
corporis: «Erige nunc vero pectus,» ait Theodorus. Obtemperat, et illico
evoluto supra umbilicum indusio detegit ventrem, crura, anticamque
corporis faciem. Mirabar ego attonita, cum mutato loco transit dexterum
miseræ latus lanio beatus ille...

_Tullia._ Imo laniandus carnifex! Quid præterea quærebat in quod acueret
efferam illam crudelitatem?

_Octavia._ Audi... et eam partem tuetur ille limis oculis. At cum
apertam et paratam vidit, nec mora, cœpit flagris cædere acerrime, tres
quatuorve pollices infra umbilicum primis verberum momentis. —«Altius
vapula,» inquit illa, gemitu edito. Direxit ad hæc ictuum tempestatem
subtus alvum ad femina et interfemineum, ita ut hoc cruciatu misere angi
testarentur lacrymæ manantes ubertim ex oculis. Demum rediit post eam
hyemem serena miseræ tempestas, hic desiit verberum imber; humum
osculatur, et vestibus adornatis, ad me respicit:—«Nunc, nata,» inquit,
«tuæ partes agentur; transi in hæc quæ desero fortitudinis castra.»
Solvit mihi vestem; quæ cum defluxisset ad pedes, indusium altissime
mihi circumquaque revolvit, ita ut nuda oculis Theodori, et lanienæ,
antica posticaque corporis membra objiceret. «Habebis te,» inquit,
«fortiter, nata; quæ succedant momentaneis his ærumnis et interiori in
pectore enascantur gaudia, ipsa senties, nec ego fando exsequar; nunc
mitte te in genua.—Quam vellem,» inquam, «hoc officio ipsa fungerere, in
eluenda me, mater! quæ mihi inflixeris verbera, feram sane ut tu
tulisti, constanter et fortiter.—Id quidem fieri non potest,» reponit;
«Theodori juris es ut sum ego, sed vis vinciri tibi manus?—Volo,»
inquam, et ut volebam devinctæ mihi sunt, eo modo ut earum ope non
uterer etiamsi eniterer.

_Tullia._ Pascebantur interea flore pulchritudinis tuæ Theodori oculi?

_Octavia._ Imo admoto ad aures ore, insusurravit agere et pati fortia,
generosi animi esse.

_Tullia._ Sic agere et pati fortia, dixit Livius, Romanum est.

_Octavia._ —«Volo experiri utrum matrem fortitudine superes,» Theodorus
ad me; «si obmutueris, palmam feres.» Post expansa vola alteram
alteramque mihi clunem fovet; strictis dehinc duorum digitorum unguibus
summam cutem tanquam forcipe apprehendit, et vehementer vulsit; tamen
obmutui retenta anima, et exstincto imo in pectore gemitu. Dehinc e
lanugine pubis, tres quatuorve pilos, postquam pubem totam ad perinæum
usque manu obtexisset ardenti et fervida, summis itidem unguibus
arripuit, et simul momento avulsit; nec propterea me tangi testata sum
doloris sensu.

_Tullia._ Fortis es, Octavia. Quid Cato ad te? Eodem autem supplicii
genere appetita est mater tua?

_Octavia._ —«Evolve vestes, Sempronia,» ad eam Theodorus, «revela
excetram illam tuam,» inquit. Dicto citius nudas admovet clunes. Ille
adfigit ungues; intremuit, et femur alterum tulit in altum, dolore
victa; nihil tamen locuta est.

_Tullia._ Hæc prima fabulæ pars; altera est quam exspecto de barbato
Cincinnato.

_Octavia._ Replicat vestem et indusium qua pars bona latet; objicit
uterum pulchrum, politum, niveum Theodoro; Venereum campum lana
vestitum, ut dicebam, spissa, crispa, venefica aperit. Ille aliquot
intercipit pilos, una omnes vellicat, post, vi impressa, divellit.

_Tullia._ O rem ridiculam, et ludo prægnantem non inficeto!

_Octavia._ Infrendere illa præ dolore, nec ideo verbum aut gemitum
emisit.

_Tullia._ Expedi tandem hanc narrationem.

_Octavia._ Vapulavi, flagro proscissa sum, nec elapsum mihi ex ore
verbum aut e pectore gemitus, qui ignaviam exprobraret: post Penates
repetimus. Ah! ah! ah! jam attingebam ostii limina, cum mater ad me: «Ut
te habes, nata?—Doleo, mater,» respondeo.—«Momento faxo,» inquit,
«dolorem excipiat voluptas deliciis affluens; mihi quidem, mihi sentio
nates et femora veluti formicis pererrari; num tibi idem quasi æstuantis
impetiginis ardor?—Plane ita est,» inquam, «subsultant mihi sub cute
innumeri obtusæ cujusdam ægritudinis pruritus, potius quam acumina, et
incendi me sentio.—Vertentur hæc omnia,» reponit, «qualiacumque tandem
sint, in gaudii inexhausti fontem,» et me induxit in cubiculum meum.
«Projice te in lectum,» inquit, «finge animi ægritudinem quam non habes,
mox mitto ad te Caviceum tuum, sed volo ludi hujus qui vos committet,
postea abs te reddi rationem.» Paulo postquam abiit, venit ad me
Caviceus. Projectam in lecto amplectitur, suaviis mulcet, tactu irritat
ad gaudium:—«Audio,» inquit, «tibi male esse?—Et pessime est,» repono;
«nam audio te mihi subirasci. Quid vero erroris aut delicti admisi in
me?—Pura es sane ab omni in me delicto, corculum,» inquit, «me gaudiis
hactenus cumulasti summis, summam tuis in amplexibus inveni felicitatem;
si de te conqueror, nihili sim, in qua scilicet omnes delicias, omnes
amorum cupiditates nacta est mea mentula.» Hæc fatus educit e medio
femore mentulam, manum adhibere rogat turgescenti, et momento post
adsilit in lectum, et demissis femoralibus, detectoque ad zonam usque
mihi utero, provolvit se in me; infixit protinus hastam, ac illico ad
primum concussum, profluit mihi largus abundans e lumbis Veneris imber.
Moriar, mea Tullia, si unquam ea sit visa res sensibus meis gratior! Uno
verbo omnia: hac coitione, ter mihi litatum est Veneri, continua
titillatione, aperto mihi ad opus gaudii summi gurgite. Cum vero
Caviceus ad metam pervenit, libidinem in me meam aqua sua pluvia non
restinxit, incendit novam, et cum exscendisset, uri me patrantes ocelli
docuere. Manum admovit horto meo: hoc tactu soluta sum inani Veneris
imagine.

_Tullia._ Rem mirifice narras, nihil tamen novi in his rebus. Nam
verberibus incussis eliciuntur ex omni corporis parte quæ conducere
solet ad Venerem, infinitæ spirituum alacriorum, vegetiorum, igniculis
fervidiorum compactis velut cohortes, quæ dehinc in locos nostros, in
vulvam, in spermatica vasa, quod consentanea sint, sponte advolant: hinc
pruritus, et inflammatæ Veneris libido. En quod tibi pro miraculo queat
esse: dux nostra Leonora, tam celebri stemmate clara, tanta fulgens
pulchritudine, tot animi corporisque dotibus præcellens, verberibus
debet fœcunditatem. Dux maritus deperibat puellam, nullam tamen ex ea
procreabat sobolem, quod ægerrime ferebat. Tentata quæ ars aut industria
ostentant omnia, nullus experimentis locus negatur; lusa ars et
industria, profuit nihil. Tandem ex Arabis responso, cæsa ut tu es
virgis Leonora parentis suæ manu. Ad hanc diem nullam ex Venere ceperat
voluptatem; hoc vero temporis momento, cum primum ad eam explosit Dux
catapultam, vehementissime mota est. Lacessiti iterum verberibus lumbi,
clunes et femora ad Venerem incensi, post aliquot dies; tunc parum
abfuit, quin sub marito subagitante deficeret, præ voluptate in
effluvium mirabile soluta est. Tandem parvo temporis interjecto spatio
perpessa idem incentivi genus, magna cum voluptate maritum excepit, et
rigidæ caudæ salaces ictus. Imprægnata est uteroque gerit. Sed et audio
esse nostros inter homines Alphonsum marchionem, quem verbera excitant
ad pugnam, alioquin imbellem et ignavum. Virgis cædi sibi nates jubet,
vapulat egregie, prostat interim illi uxor resupina in lecto; dum
vapulat arrigit, et quo acriores ictus, eo tentigo vehementior. Cum
parata sibi videt arma, aggreditur jacentem, et rapidissimos ciens in
substratam motus, perfundit in subantem cœlestia Veneris dona, et omnes
quæ ex Venere capi possunt capit voluptates.

_Octavia._ Sed vero si experta ipsa esses, quam non putem fore tibi
admirationem!

_Tullia._ Non experta quidem sum; sed experiar et etiam sequenti nocte
proxima. Nam volo te frui Lampridii mei amplexibus, qui jam per octo
dies rure detentus cum Callia ferias a Venere agit; sed dedit ad me
literas, quibus se crastina die monet adfuturum, Calliam velle ad se eam
ego, quum negotia nescio quæ illic habet a quibus se nondum expedire
possit.

_Octavia._ Videbimus. Sed oblita es de Juliæ nuptiis, cum devirginata
est, referre quæ a matre accepisti.

_Tullia._ Hæc sane sunt. Scis nuptias velut clandestinas fuisse; aberat
pater tuus, acciti ex affinibus nulli, intro res acta est, ut in fabulis
Veterum legitur, nullis inspectantibus. Nam antequam Sempronia novam
duceret nuptam ad genialem thorum, taurum passuram, implevit mollem
animum malignis consiliis. Quæ dixerit, quæ jusserit dici fierive, quæ
utique et dixit et fecit inepta, intelliges. Ascenderat in cubiculum
Juliæ Jocondus, nam illic res patranda erat, et exhaustis a Semproniæ
viribus arma interrogabat virilia, an satis esset ad pugnam animi.
Advenit demum Sempronia, et Juliam nexui tradidit.—«Enimvero,» inquit,
«volo vestibus nudari a me Juliam, Joconde, tibi.» Denudat suis manibus
puellam relicto indusio, vix tuentem pudorem ab oculis Jocondi. Mox
abiit Sempronia: «Vos vobis relinquo,» inquit, «agite res vestras.» In
proximum secessit cubiculum, e quo in id prospectus patens datur; nam
ostium hiscebat ut et Juliæ. Illico advolvitur genibus Jocondi Julia, id
scilicet edocta. «Facilis tibi ero,» inquit, «et omnibus tuis
voluptatibus obsequens dum vixero. Si secus contigerit, plecte sontem.»
Osculatur ille, et erigit puellam.—«Exue autem indusium,» inquit,
«corculum.» Sed cum vidit ad hæc vultum rubore suffundi, ipse
erubescentem et pavidam exspoliat. Ubi defluxit ad pedes indusium,
evertit in lecti latus resupinam, mammas parvas, duras, orbiculatas,
candidas, sororiantes, manibus terit, et osculis premit; post pectus,
ventrem, crura oculis legit, ac demum cogitationem et obtutum in Veneris
hortulum defigit. Ut sibi eam partem tractari, premi, diduci labia,
digitum immitti sentit rudis puella: «Eh! eh! eh!» clamabat, miscens
clamori gemitus et suspiria.—«Nunc,» inquit Jocondus lectum ostendens,
«colloca te in hoc duelli nostri campo. O venusta membra quæ me cupidine
inflammant!» Illa obtemperans mittit se in lectum; hoc aspectu ignescere
cœpit et turgescere salax cauda; igitur ad latus puellæ fudit se
Jocondus: momento Julia pulvinum suis subjecit natibus non rogata,
femina quam potuit latissime aperuit et, quod rideas, ipsa ultro injecit
manum in viri penem. Ille in risum erupit.—«Quid hæc novæ Veneris facies
indicat mihi?» ait. «Agedum!» et dicto citius intra puellæ femina se
mittit pronus; illa clavum manu non amittebat, ac ipsa dirigebat in se
ruentis mentulæ cursum, in fissuram suam ultro pilum figens; post tollit
crura altius, ita ut talis pertingeret nates. Sic ad Venerem ipsa se
composuit. Etenim cum sensit summum mentulæ caput intra cadurda esse
immissum:—«Amove nunc manum,» inquit Jocondus, «cætera ego peregero.»
Ambas illico manus Julia in superequitantis lumbos injicit, et
arctissimo amplexu; sed Jocondus, cujus mentula tentigine rumpebatur,
totis viribus torsit in intima contum, vi sibi viam aperiens, quo nulli
hactenus libidini fuerat. Illa clamorem misit, nec tamen situm mutavit
corporis, et tertio quartove concussu in abditiora Veneris adyta
intrusit se fervida felixque mentula.

_Octavia._ Agnovit in virgine illæsum pudicitiæ decus Jocondus? Sensit
nullis inquinatam fuisse amplexibus?

_Tullia._ Agnovit ut nostri homines solent, quibus in primis coitionibus
plerumque de virginitate virginibus fides.

_Octavia._ Verebar ut quæ se ipsa patrandæ rei accommodasset, id ei
fraudi esset.

_Tullia._ Intellexit facile Jocondus manasse has artes a Sempronia; ac
postquam primo hoc concubitu uxorem Juliam sacrasset:—«Quid vero,»
inquit, «Julia mea, te tam doctam judicasset? Profecto me in
admirationem ingenii tui traxisti, cum mea arma ipsa in te fixisti,
quibus lethum pudicitiæ tuæ conscisceres, cum me es amplexata, cum
vibrasti clunes tam frequenti motu, crispantibus, crissantibus lumbis;
cum voluptatem testata es suspiriis ignitisque tuis eheu! eheu!» Illa
vero silebat: «Age, age, eloquere quæ tegis hoc silentio tuo,» aiebat
Jocondus.—«Non ausim,» inquit Julia, «sed hæc omnia, ut accepi, fieri
debent, et solent etiam a pudicissimis, ut ego sum.—Quis vero,» reponit
Jocondus, «dixit fieri solere?—Noli,» refert Julia, «extorquere id a me
ut fatear.—Volo vero dicas,» adjicit ille; «ni dixeris, non ita judicabo
puram, ut ais esse.—Sed, amabo, ne alteri unquam dixeris,» ait Julia,
«quæ me tibi vis dicere. Monuit Sempronia, talem me præstare tibi, ex
officio et munere meo esse, et sacramento adegit pollicerer me
facturam.—Bene est,» inquit Jocondus. «Cave vero tu ne subodoretur te
mihi id secreti revelasse.» Interea omnia et audiebat et videbat
Sempronia, quod utrumque fallebat.

_Octavia._ Qua spe illusit puellæ credulitati tam maligno consilio?

_Tullia._ Nempe sperabat inde futurum ut puellæ mores tanquam liberiores
suspecti Jocondo fierent, sed de his neutri ne verbum quidem fecit
hactenus.

_Octavia._ At enim quam institueras non perfecisti narrationem.

_Tullia._ Ut omnino implevit puellæ vulvam crassa et obdura mentula, in
eam ad coleos usque inducta:—«Me crucias,» ingemuit Julia, «parce!
parce!» Ille interim crebris subagitationibus urgebat; dum vehementiores
se in concussiones fundit: «Oh! oh!» inquit Julia, «præ voluptate
morior; perge, perge, preme, impete fortiter, adige altius telum!»

_Octavia._ Ah! ah! ah!

_Tullia._ Scilicet id consilii dederat Sempronia: «Cum primum te, Julia,
aliqua tangi titillatione in illis locis senseris, testare majorem etiam
sentire quam vero senties, voluptatem. Urge maritum verbis, osculis,
suspiriis, motitationibus. Sin minus, stupidam te et saxeam credat, quod
nolim, qui meus est in te amor, accidere.» Igitur ad primam pruriginem,
puella intacta et cujus in locis ingens seminis genialis ardebat vis,
cœpit nates vibrare, succutere quanto poterat impulsu Jocondum, quem
incredibili voluptate perfudit. Nec sane Juliæ minor delectatio; nam per
longas concitatasque motitationes, tandem in profluvium Veneris dilabi
se sentit: «Hei! hei! hei!» exclamat, «quid hoc est rei? Quid sentio?
deficio.» Hæc dicens obmutuit, velut mota mente ingemiscens,
contremiscens. Manum Jocondus vulvæ languentis admovet, et extracto, ita
ut caput tantum intro lateret, pene, invenit infectum liquido Veneris
contagio, nec adhuc ipse evomuerat in vulvæ Juliæ sinum libidinis suæ
virus. Tunc impellit hastam, concutit, premit, nec illa movebatur;
substitit tantisper ille.—«Quid vero is sibi vult stupor tuus, Julia?»
inquit, suaviis labia rosea lacessens.—«Sane deficio,» respondit, «me
voluptate tanta implevisti, ut ad cumulum felicitatis meæ nihil addi
præterea posse arbitrer, præterea nihil.» Integrat ille concussiones.
«Jam apud me non sum,» aiebat illa, «ita me hæ confricationes ad Superos
tollunt!» Et ipsa demum commoveri denuo cœpit, et subare, subsultare,
donec se fervido rore intro sentit irrigari: «Ah! ah! ah!» exclamabat,
«quid etiam istud est?» Utraque Jocondus manu ad se admovebat puellæ
nates, præsto illa uterum et lumbos altissime sustulit; interim
exstillabat in ejus concham igneus Jocondi tubus. In eam imo versa est
amentiam, ut, cum deplueret prolificus humor stillatim, manu injecta
virile telum caperet, exprimeret, emulgeret, ne quid omnino sibi ex tam
dulci deperiret munere; testiculis Jocondi molliter compressis, quasi
foveret, penem egregie emunxit, ut ne guttula quidem exciderit, cum
eductus est e vagina.

_Octavia._ Tam longo certamine non fracti sunt delicatæ puellæ artus?
Sed vires amor, et amoris comes voluptas suppetebat.

_Tullia._ Uno præterea concubitu ad lucem recreata est Julia; is vero
primus duorum triumve loco fuit. Alter, ut ipsa fassa est, minorem in
ejus venas voluptatis sensum infudit: nam post sextam septimamque
decussionem, recluso rivo ex Jocondi lumbis Venereum virus, cum primum
Julia exorienti inciperet pruritu æstuare, depluit, nec ad Veneris metas
perducta est.

_Octavia._ Nocte tamen sequenti, ut refers, bis in ejus effusus est
complexus Jocondus?

_Tullia._ Sed soluto prius beatæ matris tuæ vulvæ stipendio ei meret;
itaque integris non est potita mariti lumbis, nisi bis alterum abhinc
mensem.

_Octavia._ Nam expresso a matre prioribus amplexibus Veneris succo, quod
superest, fæx tibi videtur et lutum.

_Tullia._ Mense altero post nuptias, dum ludit cum Sempronia Jocondus:
«Vis me patrem fieri, Domina?» ait.—«Volo,» respondet illa.—«Qui vero
potero,» reponit, «ni per te liceat semine fervido et vivido impleri
Juliæ arvum? Permitte me ter eam inire, et integros volvere Cupidinis
fluctus in ejus intimum sinum. Et sane misera sævos satis, et scio,
labores exantlavit: nam scio quam male exceperit insontem Theresia amita
tua, quod libidinosiorem putes quam est.—Permitto,» inquit Sempronia,
«sed ea tamen conditione, prægnans tibi fiat; quod fingetur in lumbis
tuis semen his octo sequentibus diebus, volo tribus coitibus una nocte
in eam effundas, colliquescens in Diones tuæ amplexibus.» Igitur octava,
ab ea die, nocte, soluto pudicitiæ vinculo, reducta cataracta a puellæ
ostio, libere inspersit puellæ hortum fertili imbre. Atque ex his
temporibus putat Sempronia utero Juliam concepisse: nam aliquæ
imprægnationis notæ in puellæ ore et nausea apparent.

_Octavia._ Moriar, ni pessime Theresiam oderim, quæ indigno cruciatu tam
liberalem et ingenuam puellam vexaverit!

_Tullia._ Moriar itidem ego, ni adversus matrem tuam sævitiam illam
vitio verterim! Nam ut sibi persuasit ipsa, puellam uri libidine Veneris
et cupiditate, Theresiam convenit. Significat se timere pudicitiæ Juliæ,
quod minus pudicam præsentiscat; opus illi esse severiori medicina, qua
nimirum in bonæ matrisfamilias officiis contineatur; cavere oportere ab
adolescentiæ æstu et insidiis. Rogat mitti ad se Theresia, mittitur; sed
prius exsoluto e lumbis pudicitiæ vinculo, quod custodiendum Semproniæ
datur. Suscipit Theresia alumnam alacri vultu, dat epistolam ad
Jocondum, petit eam sibi relinqui per tres dies: velle se puellæ, quam
aluit, quam edocuit, aspectu ad satietatem frui, qua tandiu caruerit.
Post multos sermones petit a Julia, num velit probare se esse et esse
vere purissimam. Respondet illa, velle.—«Igitur,» inquit, «his tribus
diebus jejunio macerabis corpus, et flagris a me cædi cupies.—Faciam
quod volueris,» reponit Julia, «pensi esse mei quidquid jusseris ducam.»
Itaque prima die vapulavit, sed leniuscule, secunda acerrime, tertia non
ita dire, atque sic emendata remissa est domum cum sol occideret. Aberat
domo Sempronia, aderat Jocondus, qui ut lepidam advenisse sibi uxorem
vidit, in ejus advolavit amplexus. Renidens illa: «Regredior,» inquit,
«ut castam decet, tui avidissima.» Post brevem collocutionem inducit eam
in thalamum suum; enarrabat illa quæ sibi contigerint omnia. Deflet
infelicis sortem Jocondus, solatur, spondet se in posterum illi
diligentiori cura invigilaturum, ne quid deinceps detrimenti aut ærumnæ
patiatur. Post suaviatur, et missa sub stola manu gaudet pudicitiam non
esse occlusam vinculo desideriis suis. Projicit resupinam in lectum, et
plenis coitibus tribus, trium dierum ab ejus animo obliterat memoriam et
perpessi doloris.

_Octavia._ Nescit mater, nihil subirata est Jocondo?

_Tullia._ Nihil sane; ne quidem suspicione assecuta est. Nam paulo
antequam ingrederetur domum evaserat Jocondus, ac postea regressus
salutavit uxorem ac si non vidisset hos tres ante dies.

_Octavia._ Matrem sane insalutatam non reliquit?

_Tullia._ Esse dixit Juliæ, quod secum communicaret Jocondus de negotio
quod illi confiderat expediendum. Egressi uterque cubiculum petunt
Victorii, jussa interim Julia dum reverteretur maritum exspectare.—«Tu
putas,» inquit Jocondus, «velle me Julia mea amplexus tuis anteponere?
Volo in te perfundere quidquid in me libidinis est.» Osculatur, tractat,
arrigit; tollit ipsa vestes et indusium, ut solet, amplectitur ante se
stantem, telum vibrantem, et recidens in lectum pugnam molitur. Uno ille
impetu infligit in vulvam mucronem teli. Quid plura? Res peragitur; post
revertitur ad uxorem Jocondus cum Sempronia. Sedebat in lecto Julia,
quam aggreditur sermone Jocondus:—«Volo, Julia, hæc domina nostra
noverit qualis sis, quam casta et pudica. Volo etiam ab ejus manibus
pudicitiæ vinculum hoc induas; testem habebis pudicitiæ tuæ opportunam
tibi et mihi.» Laudavit Juliæ virtutem Sempronia, ac animi in hac
obeunda re alacritatem. Juliæ vero pars ludicra in vincula missa est. De
tua vero, Octavia, nocte proxima experiar an sit ludis tam apta omnibus
quæ Venus novit, quam Veneri forma et venustate similis es.

_Octavia._ Faciam, spero, ne tu diutius dubites, ac magna cum sua
voluptate sentiet Lampridius me fontem esse dulcissimi gaudii.



                            COLLOQUIUM SEXTUM


                                VENERES


               _Octavia, Tullia, Lampridius, Rangonius._

O_ctavia._ Voluptates hujus noctis quam suaves futuræ sint, persuasisti
intimis medullarum mearum sensibus, pruriginosa hac tua oratione.

_Tullia._ At enim duplo majores capies quam potui polliceri libidini tuæ
procaci, quidquid pollicita sim.

_Octavia._ Scilicet aderit cum Rangonio Lampridius, et nobis ambo
militabunt?

_Tullia._ Tibi sane uterque pugnabit.

_Octavia._ Apage! Paucas post horas rumperent veredum meum equisones hi
tam acres.

_Tullia._ Apage, inepta tu! Una belle sufficies duobus; et experta
fatebere etiam præ te Heroas esse nihili.

_Octavia._ Non faciam, cognata, non faciam. Putas me tam salacem? Ego
voluptatibus tota nocte perfunderer? Dearum cibo ingurgitarer? Tu nihil
gustares oblectamenti? Apage, apage, non faciam.

_Tullia._ Utcunque se res habebit, feres; tu facies, tu facies. Vide:
«superanda tibi omnis Veneris fortuna ferendo est.» Vide.

_Octavia._ O! o! fores obduxisti tuas cataracta illa improba? Quid de me
futurum speras, si in partem non venies laboris? Quum mihi tam bene
cupias, male habebo.

_Tullia._ Macte animo; peregi ego quatuor, times duos?

_Octavia._ Sed duo illi viribus præstant, et inexhausto libidinis rivo
superant. Ais Lampridium in stadio tuo duodecim solitum esse conficere
curricula. De Rangonio loqueris quæ non longe absint a portento. Non
sufficeret Cotytto duobus una.

_Tullia._ Narravit de Rangonio quæ superant omnem futuentium fidem
Lampridius. Scis esse familiarissimos.

_Octavia._ Quæ narravit? Nunquid etiam venit tecum in certamen?

_Tullia._ Cum esset nudiustertius ingressus hanc urbem nostram, adduxit
hospitem ad nos Lampridius non dedignante Callia. Vide humanitatem:
etiam amore meo inflammat; dein insana furentem cupidine ostentatione
promissorum solatur. Brevi felicitatis summæ qua frueretur, ut loqui
solet, dicit fore participem. Bene sperare jubet. Paciscitur, inconsulta
me, Venerem meam.

_Octavia._ Nec subirata es?

_Tullia._ Dic ipsa tibi. Irata sum, et iram acerbe testata. At ille, ut
animi motus componeret: «Ignosce,» inquit, «Domina mea, Regina mea, Dea
mea, facilitati meæ. Scio, per te non stabit quin exsolvam fidem meam.
Vidit te Rangonius, et misere perit. Videram ejus cognatam Neapoli, et
misere peribam. Ejus se finxit amore incendi ut meo faveret. Convenit
cum ea: induxit me in puellæ cubiculum: nocte fruor cupita Venere, dum
se credit Laura (id ei nomen) Rangonii indulgere amplexibus. Num debui
tanti esse memor beneficii? Ignosce, Regina mea; dum sequor officium,
eam in offensam inopinus incidi.»

_Octavia._ Quid tu ad hæc?

_Tullia._ Emolliit durum animum vox amantis.—«Quid me vis facere?»
repono. «Num te pudet me in id devolvi dedecoris, quæ tua sum?—Sed
enim,» inquit, «huic uni tantum culpæ succumbe; sine te amore Rangonii
et Lampridii tui precibus flecti. Nihil tibi a me time in posterum,
nihil continget quod gratum, quod honestum non sit.» Consensi,
sed:—«Lampridi,» inquam, «nosti Octaviam?»

_Octavia._ Ut tu Lampridio, est quod ego succenseam tibi.

_Tullia._ Tace, inepta. Aperui mentem: scilicet de te in ejus amplexu
mittenda. «Quam te bearem!» dixi.—«Sed ego et Rangonius interim,»
reponit, «rumpimur tentigine. Si differri velis id gaudium ad tenebras,
resolvemur uterque ad speciem ecce tuam quæ nos urit. Concede saltem
unam utrique felicitatem.—Quid honoris,» refero, «accedet nomini tuo, si
me dehonestaveris alieno concubitu? Tu quidem utere jure tuo.» Exorari
ea demum conditione me sum passa, scilicet ut Rangonio ad cursum unum
aperirem stadium meum et Cupidineum agonem, ultra nihil datura. Velle
integrum nec exhaustum in sulcum tuum agi utrumque.

_Octavia._ Ut venient integri ex tuis amplexibus?

_Tullia._ Hæc res in hortis nostris agebatur, in quos prospectus nullus
nisi e cubiculo meo; clausa vero et tuta omnia. Exspectans quid
proficeret sodalis, non longe deambulabat Rangonius, spectabatque
identidem me ignescentibus oculis. Tunc ad eum Lampridius: «Immortales
pro cœlesti munere redde gratias Tulliæ,» inquit, «et ad summum bonum
veni.» Ita sum a natura comparata ut ab omni longissime absim
impudentia. Ubi propior factus, erubui: ille vero osculum dedit.
Impudentiam ipse suam accusavit, et excusavit. Dum loquitur, specum
illam frigoris captandi causa ad horti angulum structam jam
intraveramus, et nobiscum Lampridius.—«Est quod te scire velim, Domina,»
ad me Lampridius, «tuaque interest sciri, Rangoni.—Quid vero istud est?»
ait Rangonius.—«Suspiriis, osculis,» reponit Lampridius, «et crispantis
lumbi furoribus loquetur mox ipsa tibi Tullia.—Te immo Venus perdat,»
refero, «nugarum artifex solers!» Me manu extra specum
extrahit:—«Ignosce, Rangoni,» ait, «mox reddam æque tibi puram ac nunc
est. Nolo eam ab oculis tuis fugere, quæ oculorum tuorum meorumque lux
est. Paucis volo.» Tunc ad me:—«Nescis, Tullia, quem habitura sis
equisonem. Neminem unquam mortalium fassæ sunt puellæ et Romæ et
Venetiis, quibuscum rem habuit, tam abundanti Venerei imbris copia
muliebres sulcos irrigasse ac Rangonium. Quod Hieronymo Mercuriali,
postquam omnia quæ de eo dicebantur diligenter exploravit, pro miraculo
fuit, non tantum stupori.»

_Octavia._ Interea quid Rangonius cum œstro, cum furore, cum mentula
sua?... Ah! ah! audio nescio quid strepitus; veniunt. Ut timeo! ut
pudet!

_Tullia._

    O Hymen, o Hymenæe! Hymen ades, o Hymenæe!

Ecce Lampridium. Quid vero solus, Lampridi? Quid de sodali actum?

_Lampridius._ Apud Mendozam, urbi præfectum, virum bonum et comem
cœnavimus. Detinet Rangonium multa super ejus rebus, parentibus et
affinibus rogitans, et seria, ut est ingeniosæ urbanitatis, ridiculis
miscens. Ipse secessi amoris æstu, qui me, dum de vobis cogito, cepit,
in rabiem versus: quam Octavia curet, si me velit sanum et suum. Quid
taces, Octavia?

_Octavia._ Pudore, Tullia mea, sepulta mihi mens audaciam adimit, verba
negat.

_Lampridius._ Osculum etiam negas? Me miserum!

_Tullia._ Agedum, Octavia, quid refugis? Lectus hic vix nos quatuor, cum
venerit Rangonius, stipatos capiet: nulli præterea locus, ne quidem
pudori. Projice hanc a te amentiam, fatua.

_Octavia._ Quid me, fatua tu, dejectis operimentis nudam aperis
Lampridii oculis?

_Lampridius._ Quam venusta, quam tenera membra!

_Tullia._ Volo, Octavia, te putes me esse alteram. Rumpitur Lampridius;
num te miserebit miselli?

_Lampridius._ Fave, Tullia, fac patiatur Octavia se amari, et
pulchritudinis juventutisque suæ florem me legere. O corpus Venereum!

_Octavia._ Abi, abi: jam vociferor si ultra tentes.

_Tullia._ Quæ te tenent intemperiæ? Sana es? Jam per Deam Pertundam! si
amicum nolueris Lampridium, habebis me inimicam.

_Octavia._ Interim et mammas, et pectus, et omnia corporis membra manu
Lampridius ille tuus impudica conscelerat.

_Lampridius._ Quam apte hiat tibi Veneris concha! quam commodo situ pars
prostat ludicra! quam molli obnupta lanugine!

_Octavia._ Eh! eh! quid agis? Jam me occupas totam. Quid propudiosa
faciam post id flagitium?

_Tullia._ Amplectere Octaviam, Lampridi; tu Lampridium, Octavia.
Nonnullæ erunt meæ partes in hac fabula: manu hac virile spiculum
dirigam in fœmineum scopum. Bene est, intro haustum est totum: ut bene
altera pars alteri convenit! Nunc lateri ne parcas, Lampridi.

_Octavia._ Quid vis? ut me opprimis! ut agitas! ut pulsas! Tolle manum,
Tullia; quid me vellicas? Oh! oh! oh!

_Tullia._ Tolle tu nates. Tolle, inquam, tolle altius. Succussus itera
spissos, crebros, vehementes. Belle! belle!

_Lampridius._ Si te transfigi gaudes, Octavia, fige osculum.

_Octavia._ Gaudeo!... gaudeo!... morior! Ah! ah! Facione satis voluptati
tuæ, quæ mihi est summa voluptas? Vis succutiam vehementius? Faciam ut
maxime potero.

_Tullia._ Fac igitur, nihil nugis opus. Mirabiliter! Quam mobiles, quam
leves tibi lumbi! Tractabo interim, Lampridi, pruriginosos tibi
globulos; sollicitabo leni tactu ad officium et spumam.

_Lampridius._ Ut me beatis utraque! ut voluptatem meam pascitis, tu tuo
nectare, Tullia! tu tua ambrosia, Octavia! En! en! Nunc, nunc, Octavia,
tolle, tolle lumbos. Acriter, acriter!

_Tullia._ Langues, Octavia, langues?

_Octavia._ Sentio!... sentio!... Ut fervida urina hæc! ut rapido fertur
impetu! Osculare, osculare. Jam et diffluo ego... Distillant mihi
Veneris venæ. O! o! sentio Jovis cum Junone concubitum. E cœlo venit hæc
voluptas. O! o! fundum!... deficio!... fundum!... deficio.

_Tullia._ Quid garris balbutiens? Fundum alvei tui tetigit Lampridii
anchora?

_Octavia._ Tetigisse credidi. Sed jam deficit Lampridius, abit, anchoram
solvit. Patere tamen, Lampridi, te osculer iterum atque iterum; te
basiationes meæ vorent antequam exscendas ex veredo meo.

_Tullia._ Vis forte, salax, novam ad pugnam exsanguem nervum et viribus
defectum excitare? Non ita erit. Ad Rangonium redi, ne quid de te
nobisque suspicetur parum pudici.

_Lampridius._ Revertar, ut suades, ad sodalem. Hanc fingam tantulam
egisse moram cum præfecti consobrino Frederico.

_Tullia._ Sed quam bene te habuit Octavia? Ut voluptati visa est apta?

_Lampridius._ In ea inveni omnino nihil quod ad te proxime non accedat,
Tullia mea, quod meram putamque Venerem non sapiat. Sed de his postea.
Valete.

_Octavia._ Quas vero reddam tibi gratias, Tullia! Nunc vere scio quid
sit Venus, ita me libidine implevit. Pili præcipue titillavit longitudo,
nam crassitudine Cavicei longe cedit temoni. Vere omnia gustavi Veneris
bona.

_Tullia._ Quæ dicebam de Lampridio invenisse te vera, oppido gaudeo.

_Octavia._ Vidisti ut de thoro lætus desiliit, ut osculum dedit, molles
natibus impegit alapas? Te beatam, cui ludere ejus in amplexibus cum
libet, licet! Sed te etiam incredibili num affecit Rangonius voluptate?

_Tullia._ Ad eam igitur, quam institueram, narrationem redeo; nam et
velle videris, et gratissimus mihi quoque hic sermo.

_Octavia._ Quo me scilicet in meliorem vocabis deliciarum tuarum partem.

_Tullia._ Ut inter animalia homo, sic inter homines Rangonius abundat
seminis copia. «Moneo,» dicebat Lampridius, «ut opportuno cures corporis
situ, nihil tibi depereat. Nam pro summa mihi est voluptate summa te
perfundi.» Sub hæc abscessit.

_Octavia._ Quid postea?

_Tullia._ Citato venit ad me cursu Rangonius. «Nihil te,» inquit,
«libidini meæ eripiet.» Manu prehendit; ad angulum, ubi, ut scis,
thorus, trahit volentem nolentem. Alteram mittit in sinum manum; Veneris
sedem altera detegit reductis ad zonam usque vestimentis. Mox solvit
ipse subligaculum sibi, apertis coleis.

_Octavia._ Fuscinam vidisti, cum fuit in procinctu, magnam, rigidam,
Heroe et te dignam?

_Tullia._ Qualis est fere Lampridii, adeo nullo, quod perceperim,
differunt discrimine. Undecim duodecimve pollices latos in longitudinem
fusa.—«Jam jam remittor,» dicebat; «commoda amori meo amorem tuum,
Domina.» Sensim interim sine sensu dilabi me in thorum passa sum. Ille
effudit se in resupinam, et primum, levi excitavit unguium impressione
in pube igniculos, et proxime in eo, quod perinæum monui vocari
interstitio, ubi ardentiores Veneris prurientis faces.—«Age, age.»
dicebam, «abscede; illudis mihi. Quid me incendis jam tuo amore
inflammatam?—Ergo accipe,» ait, «quicquid id est amoris mei,» et momento
impellit in libidinis venam spiculum. Ut sensi:—«Male,» exclamo, «male
me habes malus.» Audiit Lampridius, et accurrens;—«Cave, Tullia,» inquit
«ne e proximo vico secundum hunc murum tua vox exaudiatur. Cui non
cognita honesto? Contine vocem, lumbos non contine.»

_Octavia._ Vidit pugnantes in hac palæstra, et continere ipse potuit a
risu, ab eoque furore, qualem nuda movet Venus?

_Tullia._ Vidit, et cum insistere lævum mihi pedem humi videret:—«Volo
utrique,» adjicit, «amicæ curæ officium impendere.» Sellam subjicit;
altiusque hoc pacto sese in uterum penetravit impressa mentula. Aperta
manu ridens alapam inflixit natibus Rangonii, et exiit e cella.

_Octavia._ Ah! ah! ridiculum spectaculum! ridiculi vos uterque, tu et
Rangonius!

_Tullia._ Tantisper substitit immotus.—«Amplectere me,» ait, «regina
mea,» nam elanguebant artus desides: complector. «Ante tres menses,»
subjicit, «nulla me vidit Venus, nulla impatientiam libidinis solata est
puella dulci effluvio. Sed, ut scias, vix inveneris, qui, ut ego, tam
abundanti hortum tuum irriget salsa pluvia.»

_Octavia._ Impresso calcare, poterat et poteras cursum sustinere?

_Tullia._ Cœpit vehementius subigere, ad sextam septimamve concussionem
fervido me intus imbre diluere. Stillantis vis veretri tantum mihi iis
in locis concitavit pruritum, ut temperare non potuerim quin motus
cierem fervidos.

_Octavia._ Ne scilicet quam Lampridius marmoream a candore vocat, saxeam
crederet Rangonius, si stuperes frigida et hebes.

_Tullia._ «Video cœlos,» dicebam amens, «video cœlos apertos;» et illico
semen emisi recluso fonte. Sensit me resolvi: concitatiori æstuans opi
fuit subagitatione. Mistum est semini semen; nam et ipse resolutus est.
Sed quater ego largo fluctu remissa sum, cum, continua ille ignitæ
libidinis ejaculatione, omnes meis in lumbis omnium prurituum irritat
nequitias. Tandem palæstræ finis datus. Fateor, Octavia: tanta nunquam
deciduæ vis voluptatis uno concubitu genitalis arvi furores restinxit.

_Octavia._ Satiavit te voluptate? Si pugil præterea adfuisset novus,
certamen refugisses? Nec te Lampridius iniit?

_Tullia._ Sane nova voluptas mihi propior fuisset ærumnæ, quam gaudio.
Nam exundanti restagnans semine uterus, quod imbiberat, nihil præterea
gaudii aut petebat, aut pollicebatur.

_Octavia._ Dicunt omne esse animal post coitum triste.

_Tullia._ Immo alacri vultu, lætis dictis, significavit Rangonius multo
se gaudere gaudio quod bonis libere meis esset potitus. Lampridium
vocat; sed ejus me ex ulnis expedio, et utrique eripio, ne ultro
citroque iterum cogerer Venerem pati, Lampridii gratificandi causa.
Veloci prius in ædes me recepi cursu, quam fere animadverterunt.
Interim, Octavia, nequidem Venereæ tabis guttulam e Rangonii tubo in
concham effusæ meam sensi defluxisse. Quid id sibi velit nescio. Sed si
hoc me imprægnatam esse scirem concubitu, ut Calliam meum amo, mærore
conficerer.

_Octavia._ At enim vero, præ quartumviratu tuo, quid istud?

_Tullia._ Intelligo. Vis illam meam renarrem Romanam militiam?

_Octavia._ Volo.

_Tullia._ Inciderat in morbum, quem ab initio longum fore et lethalem
Medici judicaverant, Callias, dum Romæ agit litis difficillimæ dirimendæ
caussa cum Ortobono cognato meo. Ea me res vocaverat Romam; et bonæ
valetudini, si tandem restitutus est Callias, meæ opi curiosæ et amanti
id debet, nec negat. Ut primum convalescere cœpit et omnis abscessit
periculi metus, cupiditas cœpit exhilarandi animi per continuos tres
menses mœrore confecti et consepulti. Ventitabat domum e proxima vicinia
mulier non admodum ætatis provectæ, ex Ursina gente. Familiarissima cum
illa mihi intererat necessitudo, et mecum sæpe cubabat, solatium unicum
ægro animo. Una nocte cum serimus sermones, facetiasque miscemus, fateor
ad intermissæ Veneris ludum converti interdum cogitationes meas. Ut
interrogabat, hos ignes respondeo, quos sentirem in venis meis
reviviscere, nullius posse virtutis restingui constantia et pudore. Ad
hæc matrona elegantis et liberalis consuetudinis, si alia ulla:—«Volo te
abdicatæ Veneris crastina luce satiari donis ad usque fastidium; et, si
fatua non es, voles. Nihil propterea,» inquit, «aut famæ detrahetur, aut
honori. Id solum volo liberæ te meæ permittas potestati.—Permitto,»
refero, «quid timeam quæ te vadem habeo, ducem sequor et auspicem?» Mane
facto curare jubet, sed modico prandio, corpus; nec cibis impleri.
Pectus, mammas, ventrem, femina, nates lavat ipsa suaveolentibus aquis,
et myrteo oleo Veneris typum. Candida induit stola e serico. Obscurari
me credidi pellucida quadam nebula, potius quam veste tegi. Post curru
una invehimur in villam suburbanam et amœnissimos hortos. Et Flora illic
et Venus per omnem liberæ et hilares ludunt et rident anni tempestatem,
et omnis tempestas perpetuum ver. Postquam intrantes admisere
superbissimæ ædes, inducit me in conclave interius, ubi perpetuo lux
condita crepusculo pudori favebat simul et impudentiæ.

_Octavia._ Libidinosæ petulantiæ apta sedes.

_Tullia._ Occurrit modesto ore et cultu matrona anus.—«Faciam,» inquit
ad Ursinam conversa, «ut hæc tua puella gratias agat tibi plurimas,
voluptatibus ebria paucas post horas.» Hæc dicens prehendit manu. Mox
abiit Ursina, ostioque clauso, intro anus cunctantem ducit. «Principio
accipe, nata,» inquit, «tibi quid exspectandum, quid ferendum. Amplius
tua non es, sed athletarum quatuor, quos paravi agoni tuo. Gallus unus
est, Germanus alter, alii Florentia orti duo. Nam amat Florentinos
domina mea. Omnes ab anno notissimi, alter alteri amicissimi, et, quod
præstat, ortu nobiles.—Apage,» refero, «me occident tot palæstritæ. Te
misereat mei, mater. Unus sufficiet, fac duellum sit, non pugna; dimitte
alios.» Risit illa, et dum loquor, adsunt coram præsto omnes.—«Delige,»
ait anus, «quem velis excipere primum; ordinem pugnæ cuique suum ipsa
constitue: nam quo jusseris, ad pugnam venient et amplexus.» Ego manum
porrigo Gallo; illi Turriano cognomen. Huic vero Aloisium, Aloisio
Conradum, Conrado Fabricium volo succedere ex ordine. Aloisius ac
Fabricius Florentini; Germanus Conradus. Tunc matrona classicum
cecinit.—«O juvenes,» inquit, «docete hanc tam venustam, tam teneram
puellam, qualis apud ingeniosos, ut estis, in fœmineo corpore sit
libidinis usus. Qui fortius in Venereo campo militaverit, pilum melius
intorserit, annulum hunc consequuturus est virtutis suæ præmium, et
victoriæ bravium.» Annulum ostendit aureum adamante incluso micantem,
Ursinæ donum, quo alacrius insurgerent ad prælium. «Alter alterius
cursus numerate,» subjicit, «sed etiam cavebo ne per errorem conturbetur
numerus. Abite nunc, et agite res vestras.» Sub hæc excessit e conclavi.

_Octavia._ Nunquid timebas, quatuor scilicet hastis appetita
circumquaque erectis?

_Tullia._ Intelliges. Manum osculatur Turrianus mihi, simulque recta in
cubiculi angulum sipario obductum deducit. Thorus pedem vix unum
eminebat, et lucebat tremulo lychnus lumine, ac si esset jam libidinis
sibi nostræ conscius. Tunc tollit Fabricius vocem.—«Heus! tu, amice,»
ait, «expedi negotium illud tuum, nam et nos rumpimur. Primum
haudquaquam tibi locum invidemus, sed expedi.—Fraus aberit,» respondet
Turrianus; «quod tam magna cum voluptate fiet, ne dubites, cito fiet.»
Ego summo offusa pudore, qui congenitus est mihi, nec simulans, mea non
eram. Rogat in lectum demitterem ultro me: non audiebam. Impulsu molli
dejicit, fere repugnantem, et jam sub vestem alteram miserat manum.
Audivere alii præcipitantius concidentem, et risum sustulere; ego
gemitum. «Quid istud est?» aio, «quam, mehercle, quæ hactenus ulla
absque labe pura et casta egi vitam, quam vero judicabitis?—Ineptum
hunc,» reponit Turrianus, «pudorem expelle ex animo. Non prima perducta
es nostros in amplexus: passæ sunt ex optimatum mulierum numero
pulchriores furores nostros, ut tu patieris. Honestandi lupanaris,
ornandæ libidinis invenimus rationem. Nemo vitio tibi verterit quod nemo
sciet, quod tu ipsa, dum peragimus, dum patramus lascivi, sed honesti,
tibi dices proxime accedere ad virtutem.—At expedi, Turriane,» clamabat
Fabricius; «hac nos mora enecas.—Obsequor,» refert, et eodem temporis
puncto demissis femoralibus mentulam aperit, et incumbit in me; impellit
in hiantem concham, compressione æstuanti urget, vehementi concutit
nisu. Et cum non commoverer:—«Saltem nunc, Domina, cum ad finem operis
propero,» inquit, «Veneri fave.» Ego tremulo succussu faveo currenti, et
post paulo turgentis mentulæ rore sentio intimam libidinis conspergi
aream. Nullus tunc pudori locus, nulla honestatis ratio, nulla immo mei
recordatio; colliquescere etiam cœpi. Sed jam attigerat metas; vix ego
sub eo perfeci. Accurrit Conradus vir bonus, sed incultus:—«Quod pace
tua fiat, Domina,» inquit, «verbis abstinebo, re colloquar tecum.» Nec
plura: pilum rigidum, crassum torquet nervosus in viscera, et ad quartam
quintamve concussionem fervido me semine movet ad novam emittendi e
lumbis Venerei gari pruriginem.—«Quare mutato ordine occupasti,» inquam,
«Conrade, locum qui Aloisii erat?—Ita conventum inter nos,» refert.
«Venient ad te ambo simul, etiam simul, puto, inibunt: nam stultos nos
judicant, Gallos et Germanos, qui odio habeamus scire ubi sita sit vera
voluptas.» Excessit Conradus, ecce advolant Aloisius,
Fabriciusque.—«Tolle crura,» ait Aloisius, machæram intentans. Tollo;
tunc effundit se in pectus meum, et immergit in ulcus insanabile
machæram. Utramque mihi Aloisius tibiam sustollit; et sub poplitibus
altera et altera missa manu agitat ipse lumbos mihi nullo meo labore.
Procax ridiculæ motitationis genus! Incendi me dixi: sed dicto citius
restagnans Veneris spuma restinxit incendium. Surgente Aloisio, novam se
Fabricius accingit ad pugnam. Rubicunda illi et minitabunda turgebat
mentula.—«Amabo, Domina, obverte te in faciem,» ait.

_Octavia._ Scio quid dein.

_Tullia._ Obvertor ut volebat, quæ sciebam id mihi esse in lege per
eorum voluptatem ad meam ire. At enim, ut nates vidit, quæ candore suo
ebur et nivem obscurarent: «O te pulchram!» ait. «Sed erige te in genua,
demisso superiori corporis trunco.» Ambæ patebant viæ quæ ad utramque
ducunt Venerem: probam et castam alteram, scelestam alteram et
inquinatam.—«Qua petes?» ait Aloisius.—«Qua tu,» respondet Fabricius.
«Postea viderim.»

_Octavia._ Sic minatus est.

_Tullia._ Et petiit qua debebat et juvabat; trusit in intimam vulvam
rapidum et igneum telum, mammam utramque cepit manu utraque, post
agitare cœpit, et momento dulcis profluere rivus in mollem Veneris
sinum. Et ego etiam miris deliniri deliciis: præ voluptate parum abfuit
quin deficerem, ea me seminis copia excreti ex Fabricii lumbis implevit
et demulsit, ea copia excreti e meis exhausit mihi vires. Hoc uno
concubitu plus amisi virium quam prioribus tribus. Ita res acta est; et
hic primus fabulæ actus scenis constans quatuor.

_Octavia._ Quam de Fabricio hunc petente corporis situm conceperam, ut
dicere aggressa es, fefellit me opinio. Num fallere solent Florentini
Venerem. Delectari aiunt puerorum consuetudine, carasque illis esse
puellas quæ se in pueros mutari velint, et puerile præstare officium.

_Tullia._ Experta sum ego, et quid in his possint rebus documento ipsa
tibi ero. Denique, nam curiosius singulis hærere dicendo nihil interest,
eodem ordine Turrianus Conradusque admissis equis in agonem meum
descenderunt. Cum procederet ad me Aloisius, supervenit anus: Aloisium
Fabriciumque monet, caveant obscœno ne possim pollutam me queri esse
concubitu. Licere quidem intra corpus meum vomerem imprimere quo sulco
velint, semen tamen mittere non item licere. Si contra fecerint, Ursinam
habituros iratam, et in bonam mentem peccaturos; vulvæ soli rependi
debere hoc amoris tributum. Me etiam dictis aggreditur, et animo essem
bono ad ignotos adsultus hortata est. Tunc sortiuntur inter se, laus cui
prius contingat fodiendæ melioris hujus partis: sic loquebantur.
Illaudabilis voluptatis licentia omnem apud malos et olidos cinædos
superat veræ laudis suavitatem. Ego vero:—«Non patiar, inducias peto,»
inquam, «non longas.» Igitur recta via ivere ad castam Venerem. Octo se
hoc modo hæ habuere fututiones. Turrianus mihi admodum cordi erat; in
animo erat dono illi primitias ignoti obsequii dare, et me ab amato
juvene hac etiam parte devirginari.

_Octavia._ Florentinis non uno in loco mulieribus sita, nec una
virginitas.

_Tullia._ Sed contumeliam id esse, non donum, respondit Turrianus, et
querelas miscuit.—«Quem me esse putas,» ait, «Domina? Absit hæc meis ab
libidinibus amentia, a cogitationibus infamia, a consuetudine ignominia!
Nulla mihi esse cara voluptas queat quæ tibi voluptas non sit. Unum rogo
ne dedigneris mihi gratificari.—Quod voles, quidquid id demum sit,»
refero, «volo. Sed roges nolo, capias volo.—Liceat oculis meis divinæ
pulchritudinis tuæ libero frui aspectu.» Depono vestes ipsa ultro, nec
difficile opus; nam præter indusium et stolam nihil erat. Indusium ipse
sua dejicit ad pedes manu. Ut nudam videt, basiis terit igneis, tactibus
lustrat membra omnia liberioribus. Dehinc turgentem, et gravem mole
caudam protrudit in vulvam, inguina inguinibus miscet. Sequitur
Conradus; Conrado succedunt Aloisius et Fabricius. Novum belli genus.
Nudam ut conspexere, exultare et plaudere. Post pulvinum thoro
transversum natibus subjicit Aloisius:—«Nunc obverte pronam te in
faciem, et nates objice oculis et amoribus nostris has pretiosas.—Quid
vero vultis?» dicebam. «Parcite paventi. Obliti estis esse me puellam,
non puerum.—Apage,» refert Fabricius, «quod nulla negare ausa est e tot
præstantibus inter Romanas puellas et ingenii et formæ dotibus, tu
ingeniosa et formosa audes negare?—Sed hanc rem horret animus,» repono,
«ferre non potero, conficietis huic bello inassuetam.—Ferre poteris,»
subjicit Aloisius. «Multo juniores hoc corporis usu apud nostros homines
inclarescunt. Pluris constitit tibi anticæ virginitatis occisio.» Cum
proficerem nihil, parui furentibus. Tunc pronus inclinat se in nates
Aloisius, pilum postico admovet, pulsat, percutit; post summo nisu
irrumpit. Ego gemitum misi: sed illico extractum ex ulcere telum
condidit in vulvam, et multo semine depluit in lubricum uteri sulcum.
Aggreditur, re peracta, eodem modo Fabricius. Rapido vibrat hastam puram
impetu, totamque brevi in viscera abdidit. It reditque aliquandiu
repetita via; et quod fieri posse non putabam, etiam invasit me nescio
cujus pruriginis rabies, ut huic me assuefieri rei posse, si velim, non
dubitem. Sed absit Calliam hæc transversum agat vecordia! Nec tamen
abusus ultra modum est patentia mea ad contumeliam; suavissimam profudit
voluptatem in uteri intimos sensus, nihilque quo oblectari possem, hæc
nebulonis turbavit intemperantia.

_Octavia._ De Callia vero dic, amabo, nunquam hac tibi improbus parte
illusit?

_Tullia._ Fatebor, mea Octavia.

_Octavia._ Fatebor itidem ego, mea Tullia.

_Tullia._ Alterum post mensem quam nupsi, pomeridianis horis cum esset
Callias mecum, voluit nudari, voluit etiam interius deponi indusium.
At.., at, sile.

_Octavia._ Ah! ah! video venientes ad nos athletas nostros.

_Tullia._ Audio loquentes. Macte virtute, Octavia! jam tibi ludendus
egregius ludus. Macte animo! Ut tibi bibet sitiens vulva nectareos
calices!

_Octavia._ Contremisco.

_Tullia._ Quod bene vertat, Rangoni! ecce in venustissimæ puellæ, si quæ
alia, complexus conjicio. Amore digniorem tuo nusquam invenies; mox
fateberis voluptate ebrius: pro certo habeo.

_Lampridius._ Habet, Octavia, tibi gratias Rangonius, et mox referet
subigendo, ut meretur, veredum tuum egregie.

_Rangonius._ Novi felicitati meæ adjici præterea nihil posse. Tu vero,
Octavia, quid mœrens stupes? Num scis te debere pervigilium Veneri?

_Octavia._ Apage, apage! Ex lecto projiciam me, abstine, clamoribus
implebo domum. Abstine! Quid me vexas, proterve? Quid me basiis his
adulteris, tactibus his nequissimis inquinas?

_Rangonius._ O te pulchram! O divinam, si tam es indulgens, et mitis,
quam pulchra!

_Tullia._ Quo fugis? Non sapis, Octavia. Age vero, Rangoni, siste
fugitivam fixo stipite. Agedum!

_Lampridius._ Quid sibi vult hæc rixa? unde hæc altercatio?

_Octavia._ Misereat te mei, Lampridi!

_Lampridius._ Scilicet! Te negas summo gaudio, et miserear tibi? Quid
hic misericordiæ locus?

_Octavia._ Vides ut me male habent et hæc, tua Tullia, et hic, nescio
quis, sodalis tuus. Sed me infelicem!

_Tullia._ Bene se res habet. Nunc excute illud, Octavia, illud pondus
quod intra viscera tua furit. Sed abscede, Lampridi.

_Lampridius._ Cur vero hoc pasci oculos et mentem voluptatis spectaculo
invides?

_Octavia._ Ah! ah! ah! ut sævus es!... Nunc vero, nunc quod voles, et ut
voles, nunc faciam, Rangoni. Omni, omni cupiditati tuæ parebo, omni.
Sustine tantisper, ut aptiori me situ voluptati tuæ accommodem.

_Tullia._ Quippe dum insanis intemperans, alterum e thori sponda femur
projeceras.

_Lampridius._ Perfice, Rangoni; nihil te moretur. Sustentabo ego manibus
meis, et tollam marmoream hanc columnam.

_Octavia._ Sine, inepte, sine. Quid mihi calcem unguibus scalpis? Eh!
eh! Et tu, Rangoni, ut iteras concussiones has rapidas tuas! Jam, jam
emorior.

_Tullia._ Agedum, Rangoni, agedum, festina. Tractabo ego hos tuos tibi
testiculos, deliciarum fontem. Vides deficientem pellicem hanc? Depluant
cito citius vitalem balsamum emorienti.

_Rangonius._ Ecce ut momento flammescit mihi amoris vena, et Veneres
stillat Veneri meæ.

_Octavia._ Nihil artubus meis parcas. Ecce... Ut tibi placuit hic
succussus? Et hic alter? Et hic? Ah! Quid sentio?... Ut pruriginosos
mihi locos fervido mulces... ah! ah!... rore... ah! ah! quam
abundanti!... ah! ah! quam suavi! Ut vitam infundis, et adimis, vitæ
necisque arbiter!

_Tullia._ Et tu scilicet pumice es aridior. Clausi sunt tui tibi Veneris
rivi, Octavia?

_Octavia._ Tace. Eh! eh! Quiesce. Tace. Bene omnia. Hem! hem!

_Tullia._ Incita cursum, Rangoni, præsto sis. Acriori calcare
obstetricare exorienti puellæ tuæ libidini. Bene est, bene!

_Octavia._ Oh! Hoc me fere concussu oppressisti, et hoc etiam. Quievit
paululum hæc mihi rabies, qua me incenderas. Et tibi adhuc distillat
lubricus nervus in venam meam? Sentio!... sentio!... Nullus dabitur
finis? Quam immingis suaviter! Me implebis, puto, semine hoc fervido, et
e puella Venerei sali gurgitem facies.

_Lampridius._ Interea disrumpor. Festina ad metas, Rangoni. Me miserum
reddit tantæ tuæ felicitatis cumulus.

_Octavia._ Importunum te, Lampridi! Deficio, deficio iterum. Sed me,
Rangoni, enecas languentem, quod langues. Tam cito abis?

_Tullia._ Tam cito? Quæ tua est amentia? Per Venerem! Huic vix Jovis
conferri congressus queat, quo Herculem in Alcmena genuit. Sed ecce ut
rigidus, ut igneus, ut superbus Lampridio micat nervus! Excipe.

_Lampridius._ Si hunc igneum et rigidum rimæ igneæ huic...

_Tullia._ Et concussu hoc rapido perfecisti orationem.

_Octavia._ At vero, Lampridi, fave, fave.

_Lampridius._ Fave etiam tu, Octavia; fave, Tullia.

_Tullia._ Quid vis utramque facere?

_Lampridius._ Volo, dum papillas Octaviæ pertracto, molli ipsa et spissa
nates vibret motitatione. Tua interim, Tullia, lubrico mihi scrotum et
testiculos frictu sollicitet læva illa pruriginosa ad plenum gaudium.

_Tullia._ Sustine partes tuas, inepte. Fungemur utraque nostris
præclarissime.

_Octavia._ Dire me exagitas, Lampridi. Sed impune non feres. Concussibus
his respondebunt succussus mei acriores. En, en, en. Placeo?

_Tullia._ Egregium te vere ostendis bellatorem, Lampridi. Ut apte
pugione ad capulum impresso, non mortem sed delicias exspirantis simili
infers Octaviæ! Videris animam agere velle, Octavia, dum totum se intra
viscera tua agere videtur velle Cupidineus hic heros.

_Octavia._ Importunam loquacitatem! Quid animum meum a tam grato immensæ
voluptatis sensu avocas? Sed..., sed... intro me urit liquida vividi vis
ignis.

_Tullia._ E face, quam quatit intro tibi amor Lampridi, stabilis in
penetrali tuo. Te interim, mi Lampridi, volo osculari.

_Lampridius._ O dulcis delectationi meæ accessio suavium! Admove etiam
eburneos mammarum orbes, ut osculer. Nunc... nunc, Octavia, Tullia,
fugiunt mihi libidi... libidinis rivi!

_Octavia._ Sentio, sentio profluentes in stagnum meum. Perge. Oh! oh!
perge. Et ego, et ego!

_Tullia._ Et tu, et tu, in effluvium solveris. Opi este alter alteri.
Bene est, per Subigum Deum! Bene est. Interim quid cogitas tecum,
Rangoni, mutus et iners?

_Rangonius._ Tibi dixerit hæc.

_Tullia._ Ostendis mentulam. Ut momento crevit in duellum! Mirificus es
bellator. Nullus ut video quietis misellæ dabitur gustus.

_Rangonius._

    Omnibus una quies operum, labor omnibus idem.

_Lampridius._ Ecce nunc occupa, Rangoni, vacuum tibi campum, non
Martium, sed Venereum, in quem velit Mars descendere. Ita me gaudio
cumulavit!

_Rangonius._ Me etiamnum fugis aversa, Dea mea?

_Octavia._ Non fugio; sed breves indulgeri peto inducias.

_Tullia._ Mutata figura excita cadentem libidinem, nam effœta langues.
Sic condiri voluptas debet, ut voluptatem sine fine voluptas creet.

_Octavia._ Sed vide ut urget Rangonius, et victam vexat inglorius!

_Rangonius._ Exspectabo tamen. Quid vis fieri, Tullia? Da clinopalæ
leges, agonotheta a Venere secunda.

_Tullia._ Vides me, Octavia, ut nates tollo in genua, reliquo summisso
corpore? Projice vero te resupinam meos in lumbos, ut dorsum dorso,
nates natibus conjunctæ hæreant. Apertis dehinc femoribus, summis
plantis, quo graviori minus premar onere, ut poteris innitere.

_Octavia._ Impar procul dubio eris ponderi cum procubuerit indiges hic
in me. Obsequar tamen jubenti fututricum Reginæ, ne cadam in crimen.

_Tullia._ Obruere nolet me Rangonius: scio. Sustentabit corporis pondus,
nec ars deerit, nec modus.

_Rangonius._ Favebo utrique, ut potero maxime. O illecebrosam figuram!
Protinus jaculum divinam in hanc pulchritudinem id informe condo. In
bonam rogo accipias partem, Octavia.

_Octavia._ Propera, mi rex; exorientem sentio in imis lumbis
titillationem novam. Itane, Tullia? Nugæ! nugæ!

_Tullia._ Motita nates, Octavia, ut ego motito. Agita pari motu:
gratissimum illi et tibi. Egregie! egregie! Ut fervent tibi crispantes
lumborum nequitiæ!

_Rangonius._ Sursum deorsum, Octavia, rapida fuga enitere; et tu,
Tullia. Opus opere vestro pernici properate. Agite, agite!

_Tullia._ Æstuantes has et effrenas compressiones intelligo; exsilientis
deliciosi fluctus e lumborum lacu sermonem intelligo. Vibra nates sursum
versus, Octavia, et ego anhelanti opi fuero.

_Octavia._ Tullia! Tullia!... Me, Rangoni, rapis in furorem. Haud
possum, quin clamem, continere insaniam meam. Stillatim sentio
decidentem... Ah! ah!

_Tullia._ Pluviam...

_Octavia._ Quam Danæ Acrisio nata aureæ præferat Jovis sui. Imple,
Tullia, imple!...

_Tullia._ Quæ meæ sunt partes, et impleo.

_Octavia._ Bis jam, bis tu, Rangoni. Eh! eh!... et tertium ipsa ego. Ah!
ah! ah!

_Tullia._ Ter scilicet ipsa e peculio tuo Veneri votum solvisti libens
merito.

_Rangonius._ Salsiores salacioresque sane hæc urbs non habet puellas,
quam estis ambæ. Gratior nullus esse queat coitus, quam hic fuit, etiam
cum nudis Gratiis. Moriar si ingeniosiorem ad suavissimam parandam
voluptatem noverit figuram Venus ipsa, gaudiorum indagatrix et
inventrix!

_Lampridius._ Vis etiam mecum, Octavia, rem experiri? Interim ne mutes,
Tullia.

_Tullia._ Volo, et vult Octavia. Sed fatiscent mihi lassitudine artus,
timeo, ante absolutum opus.

_Octavia._ Ut durus es! Ut durus tibi nervus quem in mollem libidinis
caltham protrusisti!

_Tullia._ Paulo, mi Lampridi, ruis vehementius quam defessa ferre
possim. Perfice actutum, propera; deficiunt poplites, decido in latus.

_Octavia._ Venus te male perdat, Tullia! quæ tam bonam perdidisti
fututionem, aut turbasti. Effero, effero lumbos, Lampridi; apertæ tibi
sunt deliciæ meæ omnes.

_Lampridius._ Mucronem summum hastæ volo in summa fissuræ ora, et in
molli cadurdorum frictu ludere. Condona mihi hanc libidinem, Octavia.

_Tullia._ Condonat. Negas, Octavia?

_Octavia._ Do illi, negat mihi.

_Tullia._ Prehendam læva hac ego manu frameam, Lampridi, qua depugnas.

_Lampridius._ Ah! domina, strictis his digitorum vinculis, quam perducis
in lætum libidinum campum, dum ligas, duplo majorem mentula capiet
voluptatem, duplici hoc cunno: tuo quem finxit tibi, Octavia, parens
Natura; tuo quem hac subtilitate fingis mihi, Tullia, in manu industria.

_Octavia._ Agite, agite uterque. Bene quidem mihi est.

_Lampridius._ Quid vis, domina? Jam exsilit, jam furit æstuosa Veneris
spuma. Age, age, age!

_Tullia._ Vora ecce, Octavia, igneum hunc ramicem. Et momento vorasti.

_Octavia._ Lampridi, Lampridi, fac, fac! Rapior in Veneris cœlum. Adige,
ah! adige, ah! adige.

_Lampridius._ Ecce superest, sentis? quo irrorem hunc juventutis tuæ
florem. Ecce nectar invergo tibi, libidinis meæ victimæ, Priapi et
Veneris sacerdos. Ecce... ecce!...

_Tullia._ Perfecisti tu quoque, Octavia?

_Octavia._ Perfeci. Complectere me, Lampridi, fige osculum.

_Tullia._ Te procacem et libidinosam pellicem!

_Octavia._ Sed meos mihi paulatim irrepit in artus nescio quæ lassitudo,
quæ ignavo me torpore hebetat.

_Rangonius._ Quiesces, mea Venus, postquam satiaveris me deliciarum
tuarum fructu. Accipe etiam, si juvat, hanc in bonam partem fututionem.

_Tullia._ Abeas tu, si de mala unquam cogites, in malam crucem!

_Rangonius._ Omnes, per Subigum! venustæ, ut est Octavia, puellæ partes
bonæ sunt: nam aiunt totum pulchræ mulieris corpus cunnum esse unum.
Sed, missis his nugis, transeamus ad seria. Porrige, Venus mea, porrige.

_Tullia._ Quo vis se situ componat, lætiori ut fruare concubitu? Sed
venit in mentem. Erigam me in pedes, et resupinæ Octaviæ tibiam dextram
quo potero altius tollam, ita ut calcibus lecti feriat cœlum. Alterum
femur extendes, Octavia, qua contentione poteris. Sic aditus cunni
strictior fiet, et eo jucundior ineunti. Agedum, tolle femur, Octavia.
Præsto sis, Rangoni; conscende, admove calcar.

_Octavia._ Dicto citius factum. Quam hunc athletam, Tullia, habes
obsequentem in hac palæstra! Agitas vero sursum deorsum, mea Tullia,
vehementius quam ferre possim. Luxabis, timeo, femoris compagem, ni
caveas.

_Rangonius._ Mirum profecto ludum ludis, Tullia. Nec quicquam opus est,
Octavia, moveas lumbos: sola sufficit Tullia motus omnes.

_Octavia._ Nullæ hic fere meæ sunt partes, præter patientiam quam
libidini tuæ præsto. Cætera Tulliæ debes. Sed jam me ferit in intima
voluptatum penu fervida vis. Oh! eh! ah!

_Tullia._ At tu, Octavia, continua hac motitatione non incalescis ad
summas delicias? Sed connivent tibi patrantes oculi. Resolveris,
resolveris, video.

_Octavia._ Ita est, ita est. Agitur res intro. Ah! ah! Sustine
tantisper, Rangoni, res agitur. Ah! ah!

_Rangonius._ Deliciosum, æque ac tu es, scortillum Venus nunquam vidit.
Mihi totam comedisti mentulam. Ut exilis, ut inanis redit ad me!
Commodavi crassam, purpuream, fervidam. Redde commodatam, proterva. Quam
reddis mea non est: non agnosco.

_Tullia._ Ulciscere sodalem hunc tuum cui hæc facta est injuria,
Lampridi: nam vidi bibisse te medicati vini cyathum. Restitutæ sunt
vires, et succrevit tibi torrens Veneris fons.

_Lampridius._ Bibi equidem, et cum vino hausi novos ignes, et sentiet
mox Octavia tua.

_Octavia._ Per ludum, per procacitatis vestræ intemperiem, interficietis
me puto.

_Tullia._ Abjice hos metus: qua infertur vita omni animantum sæclo, qui
infert vitam, ne dubites, Octavia, non inferet lethum nervus. Tolle,
Rangoni, hanc tuam victricem Heroida in humeros tuos pronam.

_Rangonius._ Cum sustulero, quid fiet?

_Tullia._ Tolle modo. Tu, Octavia, exili e sponda.

_Octavia._ Fatiscunt mihi lumbi. Elephantem putatis esse me, non
puellam.

_Tullia._ Delicata es, et delicate agis. Obsequere, corripe ineptam,
Rangoni. Hæc tibi, Lampridi, paratur machina.

_Octavia._ Exspecta, Rangoni, paulisper. In tuos me humeros conjiciam
ultro.

_Tullia._ Facto opus est, non dicto. Vide ut arrigit Lampridius. Facem
conde ardentem in laternam tuam. Opportune, opportune!

_Lampridius._ Evolasti in veredum illum, Octavia, festivissime.

_Tullia._ Nunc, Rangoni, virginis brachia illega brachiis tuis. Aperi
femora, Octavia.

_Lampridius._ Aperi, dea mea, hera mea Venerea, horti Venerei tui
amœnitates.

_Tullia._ Aperi ipse tu; seræ admove clavim.

_Octavia._ Timebam sane nescio quid turpiusculi, ne qua non decet
proscindi me velles.

_Rangonius._ Huic bonæ et amicæ volumus parti indulgere concussus et
amores nostros. Sed festina, Lampridi, age quod agis.

_Lampridius._ Postquam me misero intra Octaviæ femina, tu, Tullia,
subleva utrumque, facilius ut possim dehiscenti spiculum vulvæ induere.

_Tullia._ Quam cito jussisti, tam cito actum.

_Octavia._ Istud, per meam fidem! sine magno meo non fiet incommodo:
uteri mei cutis ita distenditur ut jam findatur. Sed interea ægre subit,
quod trudis, Lampridi, pilum.

_Lampridius._ Dulcior ideo lusus et tibi, et mihi. Non ibo recto tramite
ad intimam Veneris sedem. Inflectitur paululum subintranti via, dum ima
inflectitur corporis compages.

_Octavia._ Bene, bene!

_Tullia._ Levi motitatione agitabo tibi, Octavia, eburnea femora, et opi
ero insudanti Lampridio. At vero, ut fervent tibi rapidi concussus,
Lampridi! Vectorem forte et vecturam projicies præcipites. Age
moderatius.

_Octavia._ Quid moraris properantem? Tibi... Ah!... Quid sistis
currentem? Ah! ah!... Tibi male sit!

_Tullia._ Et tam cito tibi fluunt Veneris stillæ! Ut te amat Venus!
Lenius vero inflammescit tibi, Lampridi, lubrica seminis vena?
Fascinavit hic rigidæ mentulæ opes cunnus Jove dignus?

_Octavia._ Falleris, falleris! Nugaris. Oh! depluit!... deficio!

_Lampridius._ Et excipe has aliquot Cupidinei balsami... ah! ah! ah!...
guttas, quæ deficientem deliquio solvant.

_Tullia._ Concute, excute. Nihil, quod depereat Octaviæ meæ, extracto
tubo, restet liquoris. Exsuge, Octavia, cadurdorum labiis, exsuge
divinum mel.

_Lampridius._ Acta res est. Hæc me profecto fututio mirifice refecit
libidinibus suis. Implevit gaudio, non vires exhausit.

_Tullia._ Nunc depone, Rangoni, pretiosum onus. Sinite autem, post tot
pugnas, defessos amicæ vestræ tam venustæ artus paulisper quiete
recreari. Videte ut pedibus vix suis ambulare potest. Debilitastis,
improbi, puellæ teneræ poplitum nervos nervis vestris.

_Octavia._ Amabo, Rangoni, projice me in thori culcitram. Ego non
conscenderim sola.

_Tullia._ Nihil hac lassitudinis simulatione proficis. Constitutum est
his palæstritis decem pascere fututionibus amorem suum in te. Non prius
ex eorum te explicabis amplexibus, pactis induciis.

_Octavia._ Humanius agite mecum, Heroes mei. Si me vultis ad vigesimam
coitionem perducere, emoriar. Humanius agite, Hercules mei.

_Tullia._ Hac nocte, velis nolis, perages fututiones viginti.

_Octavia._ Monstrum! loqueris portenta.

_Tullia._ Septem tibi hactenus pugnatæ sunt pugnæ. Manent te tres quæ
desunt ad decem. Postea ego et tu secedemus in proximum cubiculum, ubi
refici te et curari corpus id mihi erit curæ. Redintegratio prælii erunt
hæ induciæ.

_Octavia._ Admove mihi aurem, Tullia.

_Tullia._ Loquere, loquere, nec summissa voce.

_Octavia._ Impudens fuero, si ausim. Admove aures. Prurit mihi
horribiliter locus ille; uri sentio. Quid faciam? Ferre non possum.

_Tullia._ Ah! ah! ridiculam, per fututiones vestras, Rangoni et
Lampridi, ægritudinem!... Ah! ah! queritur Octavia...

_Octavia._ Tace; pugno te impetam; tace.

_Rangonius._ Queritur?... Amabo, mea Tullia, quid queritur?

_Tullia._ Uri sibi...

_Octavia._ Quid garris? quid garris?

_Tullia._ Partem salacem, salax et procax!

_Octavia._ Loquacissima es loquaciorum mulierum. Parum abest quin te
oderim.

_Rangonius._ Meministi Lauræ, Lampridi?

_Lampridius._ Memini, et tui memini in me beneficii. Nam ejus in agro
arasse taurum meum, beneficium tuum est.

_Tullia._ Illa scilicet ipsa est quam dedisti, Rangoni, Lampridio
fruendam? Imposturam fecisti cupidæ puellæ et credulæ. Novum veræ
amicitiæ pignus!

_Octavia._ Si quid tibi dulce meum fuit, Rangoni, si me amas, Lampridi,
narrate ut se res habuit.

_Rangonius._ Dicat Lampridius; nam facti dux equidem fui; nullæ in hac
fabula præterea meæ partes.

_Lampridius._ Romæ eram occidente autumno apud Rangonium. Procacibus me
cepit ocellis Laura, attamen casta et virgo. Contabescebam amore; illa
deperibat Rangonium. Perceperat se amari et me amare. Nutrici puellæ
persuadet se nocte concubia in Lauræ cubiculum admittat. Noverat anus
puellæ æstus, et æstuanti omnes pollicetur amoris delicias si
obsequatur. Obsequitur. Sed me sibi sufficit Rangonius. Hora, qua
convenerat, hærentem cubiculi foribus manu anus ad puellam ducit
jacentem in lecto, nam cæca omnia. Prope cubabat in contiguo cubiculo
Rangonii mater, a cujus sorore creta Laura. Monet anus nullis esse
sermonibus locum inter nos; saltem summissa loqueremur voce, ne audiret
hera suspicax. Addit, admoto auribus ore dum loquitur, rem cum virgine
lentis concussibus et tacito Marte esse mihi peragendam, ne argutatio
quassi lecti dormientem heram excitet a somno.

_Tullia._ Quam sapientem et tetricum habuit hac nocte concubinum Laura!
Præripuisti forte gravitatis laudem futuenti Catoni.

_Lampridius._ Salsa es. Virginem invenio nudam et, depositis momento
vestibus, tenero corpori applico latus.—«Scis,» anus ad puellam, «de
quibus monuerim te, filia. Fruendus tibi est Rangonii tui amor non
absque aliquo doloris sensu, nam crasso, rigido et sævo effervet is amor
nervo. Obmutesce tamen, si nolis utrumque perire.» Mox arripit mihi
mentulam anus. «Ducam ipsa,» ait obmurmurans, «qua via est ad summum
bonum. Tu, Laura, amplectere.» Conscendo. Applicat ultro catapultam;
impello: subit fractas fores ad tres digitos latos. Manum amovet anus,
et scrotum intra volam capit, digitisque summis leviter scalpit.

_Octavia._ Quid vero et secum et tecum Laura?

_Lampridius._ Altera illi manu nutrix sublevat nates, et ad capulum
usque immergo ensem in tenerum virginis corpus. «Ah! ah! ah!» suspirat
illa, et illico larga in ejus impluvium e stillicidio meo profluit
libidinis pluvia. Alligat me amplexibus, osculis terit, gemitus fundit
lenes et suaves uxor facta, ut vidua solet turturilla. Anus officiosa
utrique exprimit faventibus digitis mentulam: ne stillæ quidem virgo
damnum passa est.

_Tullia._ E virginis vero lumbis excretum nihil est ad opus?

_Lampridius._ Sedatus belle est utrique libidinis furor. Sed dum femur
alterum post alterum tollit, dum hac et illac exagitat se commotior,
pubem pubi compingit elatis natibus, dum adfluentem libidinis excipit
rivum suspiriis, commotionibus, procaci susurro, immemor indictæ legis,
ecce Rangonii mater.

_Tullia._ Timeo, timeo vobis. Loquaces impotentis œstri furores Rangonii
matrem excitaverunt e somno?

_Rangonius._ Rem tenes. Quam perspicax fututricibus ingenium!

_Lampridius._ «Quid, Laura, audio strepitus?» clamat matrona. «Sola
es?—Solæ sumus,» reponit anus.—«Ostento in somnis viso,» subjicit Laura,
«e lecto fere cecidi dum pavida mitto me in fugam.—Tam juvenis etiam
deliras?» refert Margaris (id nomen matronæ). «Compone te ad quietem.
Nugæ sunt hæc somniorum terriculamenta.—E lecto dejeci me dum sentio
laborantem alumnam meam,» addit anus; et e composito hac illac dicens
cursitabat perstrepens. Sed pavida me timido fovebat in sinu Laura
complexu.—«Perii,» dicebat, «perii, cognate; forte et tu periisti, grave
est; sed et tecum peribo, leve est.» Ego vero, ne se perire sentiret,
effundor in resupinam, pilum torqueo, Veneris ingero nequitias turgidas,
fervidas. Post e cubiculo volentem nolentem anus excludit, nuptiis
hilariter factis.

_Rangonius._ Lauræ, ut tibi, Octavia, corpus succi plenum, sororiantes
mammæ, sed non, ut tibi, dissitæ inter se. Ac si se ament, osculantur
rivalis alteri altera.

_Tullia._ Hæc sane conjunctio præstabilis est ad voluptatis cumulum, non
ad pulchritudinis laudem.

_Octavia._ Ad voluptatis cumulum?

_Tullia._ Olim intelliges. Nunc vero id intellige unum: tibi tres deesse
coitiones ad voluptatis cumulum.

_Rangonius._ Vide ut jam jam illi gestiat militaturus Priapus in mentula
mea! Vide ut arrigo! Sed volo nova via ad rem ire.

_Tullia._ Nova via? Non, per pruriginem meam! Non ibis nova via.

_Rangonius._ Peccavi lingua: volui dicere, nova figura.

_Tullia._ Quæ tandem erit? Occurrit ultro, vocant Hectoreum equum.
Extende te supinum, Rangoni, hastaque illa fulminatrix hostem quærat
intenta quem confodiat. Apte! Sed quid tam superbe te jactas, salax
cauda?

_Octavia._ Dabis pœnas, improba, dabis. Quid facere vis me, Tullia?

_Tullia._ Surge, et aversa intra femina tua Rangonium subjice. Ejus
machæra jacentis vaginæ respondeat imminenti. Apte collocasti te. Bene
est.

_Rangonius._ O dorsum Dionæum! O lumbos eburneos! O incendiarias nates!

_Tullia._ Ab his abstine maledictis. Cunno male dicit qui natibus cum
laude bene dicit. Video quo hæc spectet de natibus cogitatio.
Prævaricatricem hanc odi laudationem. At enim sapis, Octavia: voravit
tibi rudem mentulam, Rangoni, helluo cunnus.

_Octavia._ Ades, Rangoni! En! en!... Ades, Rangoni, mihi opi! Hic elicit
hamus, quem misisti in lacum meum, ex imo alveo summam mihi voluptatem.
Ades, Rangoni!

_Rangonius._ Adsum, Octavia, adsum, adsum. Ades tu? ades tu?

_Octavia._ Adsum et ego, et ego, et ego! Ah! ah!

_Tullia._ O suspiria quæ velit esse sua Venus! Tam cito defecistis ambo?
Nimis tibi cito, Octavia: ardet ecce Cupidinea fax quam in te oportuit
extinctam, si summa perfundi voluisti dulcedine.

_Lampridius._ Quo te avertis fugitiva? Illudis mihi? Non vis me
perficere? Satius fuit negasse.

_Octavia._ Ex animo loquor: deficio. Hæc me momento concertatio
enervavit, quod intentius innitor poplitum nervis.

_Tullia._ Somnia! Velitatio fuit, non prælium. Clavam videbaris
excussura Herculi, et temporis puncto defectam te viribus simulas?
Somnia!

_Octavia._ Omnes in me mei sensus stupent velut in se ipsi consepulti.
Hæcne vivo? Quod præterea feceris, Lampridi, pudet fateri: ut mortui te
corporis usu conscelerabis.

_Lampridius._ Revocabo ad vitam hac vere Mercurii virga, flammescenti
Veneris sceptro, ramo aureo. Vide, attrecta. Donabo te immortalitate:
Venerea hac apotheosi eveham ad Deas.

_Octavia._ At!... at!... audin? Lampridi. Pultat nescio quis ad ædium
fores inclementius. Quid id sibi vult? Dii, Deæque amorum præsides et
antistites male perdant qui ludum turbatum venit tam egregium, quisquis
ille sit præstigiator!

_Lampridius._ Increscit strepitus, ibo. Sed apertæ admisere fores qui ad
nos venit citato gressu: in proximo est.

_Tullia._ Excedite, excedite. In paratum vobis recipite vos cubiculum,
ne detis rumoribus locum.

_Rangonius._ Occludite vero gynecæum id vestrum.

_Octavia._ Vale, mi Rangoni. Vale, Lampridi, uterque utraque lux mea:
ita me amicabiliter enecastis, suaviter delevistis! Hac vivacior morte
vita nulla est.

_Tullia._ Nihil est quod timeamus. Absunt mariti: ne quid servi, feræ
suspicaces, de his nostris libidinibus subodorentur, diligenter cavi.
Omnia sunt in tuto. Sed nosti Præfecti ingenium: vir est comis, urbanus,
voluptatum amans ad famæ usque ludibrium. Noctes interdum insomnes solet
exigere inter commessationum plausus, et ludorum insanias, cum
adolescentibus quos aut in pretio habet, aut a quibus se vult in pretio
haberi. Sermonum liberaliorum, jocorum et facetiarum habet participes
quos aut amat, aut æstimat. Sic omnium sibi Ordinum hac morum suavi
facilitate amorem conciliavit; nec famam læsit. Per Venerem! homo est
vita dignus qui scit vivere. Nam quæ a Venere, a Baccho, a ludicris vita
abest, longe a vita abest. Sed vitandus quorundam hominum, qui se solos
sapere putant, stultus livor. Nihil extra se, extra insipidos et fatuos
mores laudant:

    Reliquis iniqui judices, æqui sibi.

Eorum fugiamus oculos, Octavia, fugiamus Harpyas, humano vultu feras
volucres, obscœnas, et rapaces. Nam sub censoriæ gravitatis specie
pulchra omnia conspurcant, et honesta malefactis suis quæque
conscelerant. Honestatis tamen habenda ratio.

_Octavia._ Quem vero honestum vocas vivendi modum? Nam omnium minime
conveniunt sententiæ.

_Tullia._ Honestum est honestum videri. Nihil ultra quæ sub sensus
cadunt, homines admodum investigant. Indue honestatis speciem. Qui sub
ea diligenter latet, honestus vulgo audit. Indulge, sed sub honestatis
imagine, libidinibus: honesta nihilo tamen minus eris. Si vero vel latum
unguem amoto sipario videberis ab severa insipientium, qui soli
sapientes videri volunt, disciplina discedere, maledictis insectabuntur,
et velut conclamatæ perfida simulatione ejulabunt se sorti misereri,
malevoli et immisericordes. Latent ipsi, incedunt larvati, et in id ut
lateant summa cura incumbunt. Lateamus et nos. Orbis universus
histrioniam exercet. In spectaculis laudamus aut damnamus, dum agitur
comœdia, quæ ab actoribus palam aut fiunt, aut dicuntur in proscenio. De
his quæ intro aut fiunt aut dicuntur obducto sipario, nullus sermo.
Judiciis in civili hac consuetudine sunt obnoxia quæ ob oculos omnium
versantur, non quæ sub velo tegi et navari ludunt. O si videremus libero
conspectu relicto sibi solos, et suis, quos indidit Natura, affectibus
Magnates hos nostros, et superbos illos nescio quos demissionem animi
simulantes, et ficta morum severitate affectantes viam cœlo! O si
videremus! Sed ecce Lampridium.

_Lampridius._ Esse aliquid, quod juvet nobiscum communicari a Præfecto,
dixerunt, quos e pædagogio ad nos mittit, pueri capillati. Rogat se
conveniamus si incommodum non sit.

_Rangonius._ Quid facto opus, mea Tullia? Quid dabis consilii, Octavia?

_Tullia._ Quod honestas suadet.

_Rangonius._ Disjungi ab amoribus suis tam lepidis, tam festivis, tam
ingeniosis, quis dixerit honestum?

_Octavia._ Moleste habeo.

_Tullia._ Sed parendum. Nam in hoc honoris gradu positi Magnates quod
optant jubent, quod rogant imperant. Abite. Osculum da, Lampridi.

_Octavia._ Abibunt vobiscum deliciæ omnes meæ. Osculum da, Rangoni. O
animæ dimidium meæ!

_Lampridius._ Mihi pro te præsenti erit tam dulce suavium quod aufero.
Sed da plenum gaudium, Octavia.

_Octavia._ Non dabo.

_Rangonius._ Nec mihi?

_Tullia._ Neutri dabit. Cedite tempori, non amori, jocorum et libidinum
solertes artifices.

_Lampridius._ Me videat Juno pronuba torvis oculis, ni malim exire e
vita, quam a vestris avelli amplexibus!

_Rangonius._ Vobiscum hanc malim noctem ducere, Veneres meæ, quam cum
Jove principum tutore omnes vitæ dies.

_Tullia._ Excesserunt. Nunc fide humanis rebus, et magnas spes animo
concipe! Exspectabat irrequietus infelicis Octaviæ pruritus viginti,
plus minus, irrorationes: vix ventum ad octavam. I nunc, et fide humanis
rebus!

_Octavia._ Lumbi mihi impares huic labori; tu quidem impigris vales et
pernicibus. Fortasse ad decimam læta et sana pervenire potui coitionem,
nihil ultra passura. Voluptas non est, quod fatigat voluptatem.

_Tullia._ Interim irrumpentium in vallum tuum Rangonii et Lampridii
fregisti impetus, exhausisti vires, ebibisti sudores, tu tam tenera, et
lumbi delicati et mollis!

_Octavia._ Excussere tamen mihi omnino somnum hæ petulantiæ; etiam si
maxime voluerim, haud edormierim. Confabulandum.

_Tullia._ Venus tibi, sermone saltem libero et libidinoso, ad lucem
continuanda. Sed schedion ecce humi video; Lampridio aut Rangonio
excidit. Videamus quid in eo scriptum sit.

_Octavia._ Videamus; da legere.

_Tullia._ Accipe, lege.

_Octavia._ Litteræ, nulla exaratæ arte, nullo ordine, puellæ esse se
scriptas manu primo visu ipsæ fatentur.

                             LAURA RANGONIO

                               FURORI SUO

        Salutem non ausim tibi dicere quam a te exspecto
        infelix, quam salvam non cupis. Qua evenit maligni Fati
        dementia, ut me non conveneris, qua hora pollicitus eras
        cupidini meæ male sanæ? Interim non vivo, nec mori
        possum. Vivo tibi, lux mea; morerer tibi, quæ tua sum.
        Alterum suaviter blanditur ægræ animæ, alterius
        cogitatio cupidam tui deterret a laqueo. Vitam inter et
        lethum utriusque teneo confinium. Si venis, regredior ad
        vitam; si negas, curro ad mortem, nec longa via est. Nam
        absunt læta omnia; absum etiam ego mihi, cum mihi abes.
        Irrequieti æstus, trepidi metus, impotentes curæ, vallo
        velut facto circumveniunt miseram, facto impetu obruunt.
        Occurrunt, quocumque me vertam, cruces, si non occurris
        qui me tot malis, mihique furenti eripias. Nam, si me
        spretam sensero, putabo damnatam ad mortem, et peribo,
        quæ, a qua die amore tuo inflammata æstuo vesana, perire
        cœpi. Advola si vis restitutam bonæ menti. Vale.

_Tullia._ Vere acumine et vi ingenii pollet Laura, quæ tam scite
scribit. In ejus Venere quot putaverim inveniri Veneres, quæ adeo
ingeniosa est!

_Octavia._ Etiam Rangonium suos admisit in amplexus? putabam uni
Lampridio lumbos movisse.

_Tullia._ In puellæ medullis hæserat incendium; jam in locis
pruriginosus furebat æstus, quos ignota antehac Venus consecraverat sibi
ad libidinem. Nocte tota hac illac, ex impotentia amoris, versavit per
thorum tenellos artus. Uri se dicebat. Credebat nutrix furere. «Medebor
huic tuo morbo, nata,» dicebat. «Sed paulisper tempera tibi ab his
ineptiis. Spera bene: qui te conjecit in furorem, sanabit læsam mentem.
Ne desperes, amabo. Abeant hæ intemperiæ quæ tibi nocent, me necant!»
Mane facto recta volat ad Rangonium anus, refert ut se res habeant;
soletur amantem puellam rogat, salvam velit pulchritudinem Jove proco
dignam. Perrexerat Rangonii mater ad villam duo distantem ab urbe
milliaria prima luce. Quid faceret juvenis? exorari se patitur: sequitur
anum quo ducit. Invenit sedentem in thoro puellam capillis, ut Mænadem,
passis, suspiriis macerantem molle pectus, tumido lacrymarum imbre
oculorum obscurantem soles qui Solem obscurent. Ut videt intrantem,
conjicit se, ut erat, seminuda in pedes. «Venisti ad me,» inquit e collo
pendens, «venisti ad me, præstigiator, ut mentem adimeres mihi hactenus
nullius labis consciæ. Redde me mihi puram: non potes; dono da te mihi
proprium et constantem: potes.» Sub hæc, fluxere ex oculis lacrymarum
uberes rivi. «Nulli cedebam,» adjicit, «ex nobilibus quas in pretio
sunt. Splendebam honestatis laude; uni tibi, ut gratificarer, cessi. Ab
omni, eodem temporis puncto, mea laude cecidi, cum insano ultro tuo me
amore accendi. Misereat te mei. Aut fac, si potes, mea sim: sed ut me
novi, non poteris. Aut fac meus sis, et ex animo sis: poteris. Sed, ut
te novi, noles; quia amplexus tuos Veneri servas Venere dignos.» Quid
plura? Onerari se diutius probris non est passus Rangonius. Pax inter
eos convenit. Pellicis Deæ afflante numine, magna cum utriusque
voluptate sacra Veneri facta.

_Octavia._ Et sedatum prurientis Lauræ salax œstrum ut et tui furores in
Ursinæ villa, honesto lupanari?

_Tullia._ Inhonesti vocabuli maligne detorques significationem. Stulte
loqueris. Accipe. Lupæ sunt et meretrices quæ, nulla voluptatis habita
ratione, pretio merent, aut merere vulgo audiunt, putidæ, e misera et
jejuna plebecula. Quocunque protervæ se tulerint, lupanaris secum sordes
invehent; ignominiosum ipsæ sunt sibi opprobrium. Verum in alto, ut nos
sumus, conditionis gradu positis, turpis hæc non convenit appellatio. Ex
cujusque sorte et dignitate quæque æstimanda, ut judicium feras. Lupa et
lupanar inventa sunt vocabula ad ignominiam fortunæ, non morum.

_Octavia._ Bellum documentum! Sed, puto, duodecim jam exceperas pila in
parma tua, cum has interturbavit Rangonius nequitias tuas, meas moturus.
Narrationis tuæ filum abrupit; volo ad finem persequaris.

_Tullia._ Volo et ego.

_Octavia._ Venus Aloisium Fabriciumque male perdat, rebellantes in
naturalem voluptatis honestatem nebulones pessimos!

_Tullia._ Sed ingeniosi aiunt in hac re esse nihil quod vituperio
admodum dignum sit: nam aversum spelæum esse muliebris partem corporis,
ut sunt et manus; igitur haud gravius delinqui quam si viri mentulam
uxor manu pertractet. In eo peccari si fœmineum hortum imber non irroret
genitalis. Atenim quidquid id sit, Octavia mea, res mihi videtur saltem
ridicula, si non turpissima.

_Octavia._ At mihi et ridicula, et fœda. Nam quæ voluptas hæc esse
potest, sexum alterum alteri illudere opicis furoribus ardentem? Quis
hanc non abominetur infamiam, qui humanitati velit honorem haberi qui
debetur? In puella qui tam perverse ludit, venusti sane corporis violat
dignitatem. Nescio quo pacto hic invaserit furor nostrorum hominum
mentes.

_Tullia._ Cujusdam constellationis id fieri nequitia dicunt cœli
interpretes Astrologi, quæ ultra Alpes pestem suam non æque afflat
nascentibus. Hoc maxime Itali Hispanive puerorum puellarumque
delectantur munere. Cum petunt a nobis, corollarium; cum a pueris,
officium vocant. Oscis populis lusus fuit non inhonestus. Scis quam
ingenio Græci præstiterint? Callipygam, pulchris natibus, Venerem
coluere, et sororibus callipygis pulcherrimæ puellæ pulchritudinis
laudem concessere. Is non oculorum fulgetris, non oris venustati, sed
pulchris natibus honos habitus. Sane qui femina non oderit, nates odio
non habeat necesse est. Negabis femorum esse radicem, et ab origine
potiorem partem?

_Octavia._ Sed jucundæ visu, gratæ tactu, faciant visui tactuique
delicias. Aliud quicquid gaudii qui præterea ceperit, horribile catharma
quod auras funestat et aera, eum judicaverim.

_Tullia._ Bona verba! Quid illi probro verti debeat non video, qui in
fictitii hostis simulacrum experitur quid, cum justa conseritur pugna,
in figendo pilo possit, quod mox torqueat verum in hostem.

_Octavia._ Quam passa es contumeliam, ludicrum vocas?

_Tullia._ Negabis tu de Caviceo? Tuus te rubor, quo offunderis, arguit.
Minime es impudens. Quid insultas mihi, nugatrix?

_Octavia._ Semel ac iterum, fateor, periculum Caviceus fecit an posset,
nec potuit; postea constanter abstinuit. Pomeridianis horis voluit cum
nuda cubarem. Suaviantem, blandientem, prurientem nova incessit libido.
Supinæ molli tactu palpabat nates—«Subleva, Octavia mea,» ait,
«marmoreas has nates genibus innixa. Fave amori meo quem in furorem
vertis. Pateat pars utraque, et hæc bona, et hæc postica. Permitte petat
æstus meus libidinosus quam optaverit: nihil inde peribit tibi, confide.
Rore demulcebo tibi suo intimos Veneris locos; pleno et vero tibi
gratificabor coitu. Incipiam opus in sequiori, perficiam in bona. Sic
tibi abunde mihique satisfiet.» Parui, et eunti ad Venerem objicit se
bivium: regia illa via, abrupta et sentibus obsita hæc. Huic vero
admovet catapultam, proficit nihil; colliquescit inter reciprocantes
anhelitus et vehementes concussus in sudorem.—«Nihil ex voto ages,»
dicebam, «vis qua nec calamo via esse possit, trabem trudere magnam et
crassam? Vis disrumpi me? Vis diffindi, et e duobus lacunis unam
fieri?—Ita est, Octavia, insanio,» reponit, et momento passerem demittit
in patentiorem subtus libidinis nidum. Post aliquot dies idem conatus,
idem exitus. Destitit iterum ab incœpto, et qua utrumque juvabat,
divisit me.

_Tullia._ Quæ mihi hac super re contigere cum Callia, ipsa narras: eadem
omnino; nisi quod viæ difficultatem oratione etiam adjuvi, ut
difficilior videretur. «Fœmina nupsi tibi,» dicebam, «et fœminæ
quæsivisti amplexus. Prolem sperasti ex me et gaudium; sed qua fœmina
sum et gaudium tibi et prolem creabis; nec honestatem lædes, nec pudorem
meum fatigabis. Si vis liberos, finge tu tibi in hac generis humani
officina faber præstans; si vis voluptatem, hic scaturit fons omnium
voluptatum quas illecebris et jocis suis procax Venus condire solet.
Accede ad hunc fontem. Nec nimis declivis via, nec confragosa, nec item,
quam opus sit eundi ad amorem, latior. Actum dixeris potius quam viam.
Hac age veredum. Ambulabit, per Venerem! læto passu, nec, ut facit, tam
inani labore vexabitur. Quærit ubi deponat onus, et melius inveniet viam
si quærat solus, si laxes habenas.» Risit Callias, et:—«En laxo,» ait;
«suo se nunc agat ipse ingenio: nam ingeniosa res est mentula, si quæ
alia.» Confestim in stabulum recondit se quod apertum sensit sibi, et
onus magna cum utriusque voluptate post paulo deposuit. Nec, post hos
impetus furientis et cæcæ libidinis, quicquam tentavit Callias quod
molestum mihi aut indecorum utrique videri potuerit.

_Octavia._ His super nequitiis quandoquidem nobis est sermo, rogo,
Tullia mea, aperi, si me amas, veros animi tui sensus, et rem omnem
fando explana, ut nata est, ut excepta a salacibus hominibus, ut
invaluit, ac qua tandem factum sit ratione ut quosdam ad se pellexerit
populos, alios tamen bene multos non attigerit. Advectum e Stgyiis
specubus sulphureum hunc opinor ignem, qui puros casti amoris igniculos
mixtura sua pestifera inquinaret.

_Tullia._ Recte judicas. Sic autem se res habuit. Omnes ullo absque
discrimine homines,

    ...Qua sydus currit utrumque,

iisdem moventur affectibus, ex eadem materia et pari membrorum compage.
Pariter omnes feruntur ad libidinem. Appellant vero libidinem acrem
illam et vehementem cupiditatem, non tam inferendi in alienum corpus et
alienos sensus summi gaudii, quam ex alieno corpore capiendi. Amant
illas alieni corporis partes ad effrenatam usque impotentiam, quarum ope
ex suo aperiunt sibi libidinis rivos, et ex medullis suis salax ille
excitur humor quem semen vocant, quod, cum in arvum nostrum profluxit,
hominem generat. Eo in effluvio, et nosti, Octavia, felicitatem
inveniunt quam quærunt in nobis. Exsiccata Veneris vena, vides ut
fastidiant bona nostra, ut basia, amplexus, et alia Veneris dona nihili
faciant, et aut in fugam conjecti abeant retro, aut hebetes et lapidei
conticescant. Ita, qui vino et cibis ingurgitaverunt se, illis nec vini,
nec ciborum cura. Enimvero propensiores nascuntur ad amorem sexus
nostri, et incitatiores ad corporum nostrorum usum, qua fœminæ sumus,
impellente scilicet Natura rerum parente. Sic enim immortalitatem
pollicita est, si sexus misceatur alter alteri. Sed id omne seminis,
quod in lumbis virorum mulierumque concoquitur, necessario generationi
non debetur. Hæc est, aiunt, sapientiorum sententia. De hoc semine idem
volunt fieri judicium quod de plantarum arborumque semine. Frumentum
vide ut partim animalium servetur usui, et ab iis absumatur, partim ad
sementem. Relicta glande Ceres mortales docuit artem e frumento panis
conficiendi, cui id nomen inditum, quod figura Panos imprimeretur. Ea
pars ventri data et deliciis: nihilo tamen minus indignari Naturam quis
contenderit? Ex aliarum plantarum seminibus, quæ homines nulla
necessitas, nulla voluptas jussit legere, sua sponte partem rursus terræ
mandat Natura, unde novæ exsurgant plantæ, partem aliam perire ægre non
fert. Non dissimiliter, aiebat Socrates, aiebat Plato, hominis
procreationi aptum semen stultum est in mente id Naturam habuisse, ut
totum impenderetur hominum generationi. Præterea, quid vellet ultro ipsa
edocet. Nam in corporibus nostris, Octavia, via est etiam semini qua
extra vulvam, dum gerimus utero, mittatur: quæ non esset si uni tantum
rei Reginæ Naturæ decreto esset inserviturum. Homines vero, quando
libet, et ut libet, remittuntur; sed in nostris tantum amplexibus, et in
eam corporis partem, quæ cessit generationi, seminis procul dubio
haberent fundendi facultatem, si cudendo homini hæc foret materia uni
destinata. Deinde cum fœcundo impleti nobis semine uteri tument, et ad
sextum, octavum, nonumque mensem pervenit imprægnatio, cum immo urget
languentes partus hora, non negant maritos rem habere nobiscum jure
posse, et sane habent. Igitur impendi necessario homini procreando semen
deberi, alio nequaquam præterea usui, a vero abhorret. Nam, illo
tempore, novæ imprægnationis quæ reliqua spes nisi ad improbitatem
fatuo? Ex iis quæ consequantur intelligis, Octavia.

_Octavia._ Intelligo.

_Tullia._ Hinc sane factum ut Medici insertis pessariis, sic loquuntur,
ægras ad voluptatem moveant puellas; ex imis locis purulenti seminis
pigra fluenta exsolvant. Unde variæ morborum pestes non nuptis. Nec ideo
Medicinam damnant, ejusque opi inurunt notam scelestæ ullius licentiæ.
Sic contabescentes videmus recreari, et ad vitam revocari morientes.

_Octavia._ Sic bonæ restituta est valetudini Livia cognata tua, menses
septem antequam nuberet pallida, velut pædore obsita, exsanguis, et
vivum mortis simulacrum.

_Tullia._ His rationibus factum, quæ quadam, sed falsa, veritatis specie
relucebant, ut quæ primum quorundam delicatiorum erat intemperantia,
omnium tandem aliquot in terris facta sit. Mulieres sibi delegere quarum
in campum descenderent prolis causa, non amoris; quas prægnantes pro
damnatis haberent, a commercio omni suo arcerent, in penetralia domorum
abigerent, nec osculis nec amplexibus amplius dignarentur. Injuriæ
miseris et criminis loco erat matrem esse. Asiaticos apud Reges sordebat
fere sexus noster. Bagoas in deliciis Dario fuit, Alexandrum etiam
incendit. Componuntur populi ad exemplum Principum quibus subsunt. Eadem
infamia omnes in omnibus vitæ et conditionum gradibus tenebat. Eodem
omnes furore ardebant, plebs, magnates, et reges. Philippum, Macedonum
regem, hæc insania confodit, Pausaniæ manu quem oppresserat. Hæc Julium
Cæsarem Nicomedi regi subjecit, omnibus hominibus in fœminam vertit, ut
omnibus mulieribus vir erat. Augustus id dedecus non fugit. Tiberio et
Neroni pro laude fuit. Tigillino nupsit Nero, Sporus Neroni. Trajanum,
optimum principem, pædagogium comitabatur Orientem totum victoriis
peragrantem. Venustorum et formosorum turmam puerorum, quos in complexus
suos die nocteque ciebat, pædagogium vocabat. Antinous Adriano pro
domina fuit, Plotinæ rivalis, sed felicior. Mortuum luxit Imperator, et
qui in vivis esse desierat, retulit in Deos, aris et sacellis
consecratis. Antoninum Heliogabalum, Severi nepotem, per «_omnia cava
corporis_,» ut loquitur vetus scriptor, Venerem excipere solitum sua
tempora pro monstro habuere. Huic etiam Veneri severa Philosophiæ
gravitas saltavit, pæderastiæ choro mista. Alcibiades et Phædon cum
Socrate dormiebant, si quando alacrem vellent præceptorem. Ab tam sancti
viri amoribus duxit originem hæc dicendi in Venereis formula,
«_Socratica fide diligere_.» Omnia Socratis facta dictave omnibus
Philosophorum sectis sacra. Illi sacellum conditum, et ara erecta. Facta
legis vim, dicta oraculi autoritatem habuere. Philosophi ab Herois, nam
inter Heroes relatus Socrates, indigetisque sui exemplo non descivere.
Lycurgus, qui Laconum legislator, aliquot ante Socratem sæculis, bonum
et utilem esse posse civem negavit cui non esset concubinus amicus.
Volebat nudas virgines in theatro palam exerceri nudas, ut liberior hic
aspectus amoris aciem, quo natura ferente rapiuntur ad nos homines,
obtunderet, et in amasios et sodales ardentiorem converteret: nam non
ita tangunt assueta. De poetis quid loquar? Anacreonta urebat Bathyllus.
Plauti pleræque omnes facetiæ versantur circa hæc. Hujus sunt generis:

    Faciam quod pueri solent, conquiniscam ad cistulam;

Et

    Conveniebatne machæra militis in vaginam tuam?

Ille imo poeticæ artis apex Maro, qui Parthenius appellatus ab ingenuo
et ingenito pudore, Alexandrum dono sibi a Pollione datum amabat, et sub
Alexis nomine laudavit. Ovidium idem morbus tentavit: prætulit tamen
puellas pueris, quod voluptatem his in lusibus vellet communem, non sibi
propriam. Amare se Venerem, ait, «_quæ utrimque resolvat_.» Hinc fieri
«_quod pueri amore minus tangatur_». Quum se negligi viderent puellæ ab
iis quos amarent, et uxores ab iis in quorum sacra per nuptias venerant,
si muliebri tantum mererent stipendio, ad puerile deflexere officium. Eo
res adducta vecordiæ, id etiam novis ut prius nuptis extorqueretur,
dehinc per puerum ad puellam iretur, uterque utrique uno in corpore
sexus confunderetur. Priapus, in Veterum lusu, qui accesserit ad
stipitem suum olerum fur, hunc daturum minatur,

    Quod virgo prima dat nocte cupido marito,
    Alterius loci dum inepta vulnus timet.

Fingit, nam quidlibet audendi æqua fuit semper potestas pictoribus et
poetis, Valerius Martialis sibi uxorem obmurmurantem nates etiam esse,
quo deterreret a puerorum amore amentem; Junonem hac ait parte placere
Jovi; nec tamen se suaderi: aliam esse pueri partem, aliam fœminæ.
Utatur uxor parte sua jubet. Sed sedebant in fornicibus pueri puellæve
sub titulis et lychnis, illi fœmineo compti mundo sub stola, hæ parum
comptæ sub puerorum veste, ore ad puerilem formam composito. Alter
venibat sexus sub altero sexu. «Corruperat omnis caro viam suam.» Vide
quam fuerit hic usus frequens puerorum puellarumque sexum mentientium.
Ecce Ganymedem Junonemque certatim Jovi clunes et illum et hanc
porrigentes, bona sua de postico thesauro jactantes. Nec religionis
violatæ, qui hæc commentarentur et fabularentur impostores, nec
impietatis rei facti, qui crederent aut stulti aut libidinosi. Miseri
humunciones quo non irent præeuntibus Diis? Jovi Ganymedes in deliciis,
Apollini Hyacinthus, Herculi Hylas:

    Cui non dictus Hylas?...

Antistes Majestatis Jupiter, Scientiarum Apollo, Fortitudinis Hercules.
Prima mali sedes Asia: nec tamen Africa ab hac peste pura, quæ per
contagium mox Græciam et contiguas Europæ partes pervasit. Orpheum in
Thracia fæculenti ludi inventorem et suasorem spretæ Ciconum matres,

    Inter sacra Deum nocturnique orgia Bacchi,
    Discerptum latos juvenem sparsere per agros.

Celtas narrant vetustis illis temporibus, si qui se hoc a morbo
præstarent incolumes, ludibrio habuisse: nec munerum, nec honorum
participes erant. Qui puros sibi servarent mores effugiebantur ut
impurati. Non juvat in publica totius civitatis dementia esse solum
sapientem: et quia non juvat, nec etiam decet.

_Octavia._ Quis te inter homines eloquentiores dicendo superet? Quam
ingenue, quam ingeniose effers quæ dicis omnia!

_Tullia._ Celtarum nomine non ii tantum comprehensi qui trans Alpes in
Gallia vivunt; sed omnes ad Occidentem positæ nationes, quarum in numero
sunt et Itali et Hispani. Nunc omnium maxime hominum Galli odio insuetæ
Veneris flagrant; quos polluit, ultricibus purgant flammis: ferri aciem
sufficere non putant ulciscendæ castitati. Mirantur Itali et Hispani;
nam satius est de populis sub Mahometis jugo depressis non dicere.
Gallos, et qui ad Septentrionem vergunt, stupidi dicunt esse ad
voluptatem sensus; sincerum, ut sibi, voluptatis inesse gustum negant.
Nimirum nos fœminæ acuimus ipsæ in nos virorum nostrorum ingenia ad
voluptatem alio investigandam, quam vix, ac ne vix quidem, inveniunt in
nobis plenam et solidam.

_Octavia._ Non intelligo.

_Tullia._ Intelliges ut ego. Patentiora sunt nobis Italis, Hispanisve
(quis neget?) Veneris ostia. Non Veneri facere, qui peculiatus
vasatusque ultra modum non sit, sed dixerit in porticibus amplis jaculo
ludere. Quæ facile admittit ineuntem, minuit concha voluptatem.
Comprimi, exsugi gaudet mentula; si liberius spatietur, male habet. At
in aversa Venere se res commodius habet. Difficilis ingressus irrumpenti
mentulæ, et cum irrumpit, locum non implet modo, sed disrumpit. Dehinc
nulla stadii capacitas nisi quam velit cursor. Accommodat ultro se
hospitium hospiti, musculi ut contenduntur, ut laxantur. Vulva vero cum
semel aperta horribili hiatu, ars nulla, mulieris nullus aut situs aut
motus, faciet unquam quin laxa, quin aperta horribili hiatu pateat
miserabili mentulæ, ad contumeliam concubitus. Hinc amatores turpis
delicii apud nos multi; ex adverso, apud Gallos Germanosque pauci. Nam
sub septentrionibus non ita fœminæ lati fundi sunt. Frigore
restringuntur membra omnia quasi concreta. Ideo cum habeant omnia in
legitimo mulierum censu quæ voluptati favent, quid expeterent ultra quod
illis in penu est? Sane, qui apud nos peculii laude prædicantur, bene
mutoniati, nec pædicantur, nec pædicant. Hæc sunt, Octavia, quæ volebas.

_Octavia._ Oblita es dicere utrum hanc Venerem probes an abomineris, ut
ego, medius fidius! abominor.

_Tullia._ Si probem, sana non sim. Vox cœli fulminatrix, vel terra
obmutescat, hanc condemnat socordiam. Lucianus argute de utraque
edisserit Venere; nullam damnat. Nescias quam judicaverit alteri
præstare. Achilles Tatius in _Clitophonte_ non dissimiliter ambiguo
animi sensum condit sermone malignus. Græci ambo. Latinos inter
scriptores nullus nec damnat, nec laudat. Quod mirere, legislatorum
vetuit nullus: scilicet voluptates, quæ jugulum non peterent, crimini
non adscribebant. Bona ego fide agam, non illa Socratica. Omni
supplicio, omni contumelia digna postversa Venus. Cogitationes alterius
sexus sponte in alterum cadunt. Vim naturali facit propensioni, qui
Venerem quærit in puero. Cupido amorem adspirat: quis pædicavit
Cupidinem? Nec pædicare se patitur, nec pædicari. Ut primum cœpit in
venis amoris libido fervere, sane in fœminarum amplexibus adolescentes
præsentiunt, inconsultis, præter se, omnibus, positam esse sibi
medicinam, qua sedetur ignea tempestas. Ex ephebo exeuntem accendit hunc
puella, hanc puer. Mutuis capiuntur desideriis; alter in alterius
cupiditate contabescit. Hic amoris cursus. In adversa hac parte tingit,
quæ in tenera mittit pectora Amor spicula. Ut alio deflectat, meditato
opus est et multo rerum usu. Non Natura, sed corruptis has afflant
furias corrupti mores. Si sequior pars huic efficta esset usui, esset
etiam accommoda. Posset nervus salax magno absque labore, absque
periculo coeuntium se intro penetrare. Devirginantur etiam ante
pubertatem nec satis viripotentes puellæ. Certum est in primis
conflictibus dolorem inferri; sed intra paucas evanescit horas is dolor,
quem brevi consequitur voluptas summa. Ægrius multo se res habebit, si
qua non fert Natura, puella petatur, aut puer. Et acerrimi incutiuntur
oppresso cruciatus, ac plerunque, si crassior infindat contus, teterrimi
ex ea morbi petulantia enascuntur, quos nulla Æsculapii curet industria.
Disruptis musculorum vinculis, contingit postea excrementa effluere
etiam invitis. Quo quid turpius? Novi tam diris inde afflictatas fœminas
nobiles ægritudinibus enatorum et pullulantium ulcerum, ut sanitati,
post duos tresve annos, vix sint restitutæ. Ego quidem ex Aloisii
Fabriciique sacris amplexibus non evasi omnino sana. Primum dum pila
infigunt, vehementem tuli cruciatum; mox levis ægram solata est
titillationis umbra. Postquam vero domum redii, ardentissimus rursus me
dolor cepit in ea parte quam laceraverant: incendio torrebar prurienti.
Et sane Ursinæ ope ignis hic sacer vix restinctus est. Pereundum erat
miseræ neglectis vulneribus. Tu, Octavia, in primis pubertatis diebus
tenera et delicata, ut es, non ita cito ad Venerem perduci potuisses. Ut
venisti ad plenæ pubertatis annos, omnes fregisti rigidissimi et
crassissimi mucronis impetus fere illæsa. Quid vero de te, horreo dicere
factum esset, alia si parte tantæ molis catapulta furores suos in corpus
tuum impulisset? Nec me movent quæ in causæ defensionem humani generis
hi hostes, pædicones et exoleti, adducunt argumenta, ex rerum natura, ex
moribus, ex hominum quorundam aut dignitate, aut claritudine. Nemo
persuaserit sibi sapiens, humani seminis jacturam, quæ sponte fit, omni
flagitii labe carere, aut sane hominem perdere probro verti non debere.
Qui semen mittit non in muliebrem sulcum, vult perdere hominem, et
perdit qui fingi potuisset: homicida et adulter. Nondum etiam nati
enecantur purulentam per hanc voluptatem homines. Vita adimitur quæ
negatur. Cum laborat in adytis suis Natura perficiendo semini,
generationem spectat, non libidinem. Voluit in mutuos amplexus venire,
fœminam quam partus difficultas, virum quem educandorum liberorum cura
longe averteret. Ad generationem pellexit, quam nudam et solam
refugerent, caris caræ voluptatis illecebris. «Sed in prægnantis arvum
quod injicitur semen, quis neget,» aiunt, «perditum iri?» Nugæ! Dicunt
Medici novo rursus fœtu augeri posse prægnantem fœminam, si ineatur.
Hinc factum narrant, ut quæ partum jam effuderat in lucem, aliquot tamen
post dies alio sit partu facta mater: superfœtationem vocant. Quis
omnipotenti artifici Naturæ materiam non credat, ex qua scilicet edat
opera quæ solet fingere? Quis non fidat Naturæ? Frumentum vero, atque
similia, semen non sunt, ut nugantur, sed fructus perfecti, qui suum in
se continent semen, cujus vi et facultate renascantur. Bos, aries,
gallus gallinaceus, animalia similiter sunt absolutæ perfectionis pro
genere suo. Quis ab eorum nos velit esu abhorrere, quod scilicet, quo
speciei cujusque suæ perpetuitati provisum, in iis lateat vitale semen?
Nulla Naturæ fit injuria: nullam profecto in frumenti et fructuum usu et
esu fieri, perspicacissimæ Philosophorum sectæ fassæ sunt.

_Octavia._ Bene quidem; sed tecum mores pugnant longo usu comprobati, et
magni in omni ætate viri.

_Tullia._ Nulla temporis diuturnitate mali adipiscentur autoritatem
mores quæ bonis debetur. Tam multæ ab orbe condito scelerum facies,
cædes, latrocinia, veneficia. Quis propterea aut laudet, aut ferat?
Vastari pestilentiis et crudelium contagio morborum civitates et urbes,
familias internecione deleri, nihil novi: quis ideo pestes et morbos
mala esse negaverit, quod ab origine rerum ad nos usque continua
damnorum serie manarint? De rebus per res ipsas judicandum, non per
adjuncta. Itaque ut ævi diuturnitas infamiam nequaquam elevat, sic nec
vel celeberrimorum virorum laudes flagitii laudi esse possunt. In alto
lucentes iis se nebulis obscurarunt, iis se e summo gloriæ gradu
deturbarunt furoribus. Enimvero non omnes qui honore et fama florent hæc
tetigit tabes. Ab eo se contagio major se numerus servavit incolumem, ne
dubites. Quibusdam in terris tenebricosus furit hic æstus; major tamen
numerus, si magnates, si plebem, si omnes spectes ordines, sanus viget;
horribili huic morbo imperviam tuetur virtutem, et ab omni scelere
puram. Demum, ut judices bene et sapienter, de rebus judicandum per res
ipsas, non per adjuncta.

_Octavia._ Non miror Turriani illius tui, qui ab hac se ostendit alienum
salacitate, adeo aspectum placuisse oculis tuis, sanctæ scilicet et
gravi fœminæ.

_Tullia._ Quam hic dicendi calor abrupit, repeto narrationem, inepta:
nam mones. Proximus successit Aloisio et Fabricio Turrianus. «Quæ
indulgentia tua passa est, dea mea, tam pulchrum corpus contaminari, et
cœlesti formæ illudi? Vis qui debetur formæ et nobilitati tuæ ultum eam
honorem,» inquit, «quem violarunt? Vis utrumque ad aras tuas, dea mea,
namque eris mihi semper dea, mea manu ultrici cædam?—Nolo,» respondeo;
«sciebam qua lege in hanc palæstram descendi. Usi sunt jure suo. Sed
generosam tuam laudo ingenuitatem. Tanto amo te ardentius, quanto ardeo
vehementiori in eos odio.» Hæc dicens suavium dedit, Octavia mea, quod
illecebris ipsa suis procacioribus videri posset respersisse Venus.
Surrexeram e lecto, nuda eram, arrigebat. Nec mora; mammam manu utraque
prehendit utramque, et intorquens intra femina spiculum fervidum et
durum:—«En,» inquit, «Domina, ut te appetit hoc telum, non quo lethum,
sed læta omnia inferam tibi. Sis, precor, dux ipsa cæcutienti mentulæ
hoc in cæco itinere, ne aberret a scopo: nam manus meas ab hac
felicitate, qua fruuntur, haud dimoverim.» Facio ut fieri volebat.
Appuli ego igneum telum ad igneum ostium. Sensit, impellit, et infigit.
Vere præstabilior Venus est hominis qui placet aliorum hominum omnium
amplexibus, quantumcunque sint illecebrosi et meretricii. Momento, et ad
alterum alterumve concussum, resoluta sum incredibili cum titillatione,
ita ut parum defuerit quin deficerent poplites mihi. «Siste, aio,»
fugientem animam.—Scio qua fugit,» refert subridens. «Tibi scilicet
elapsuram per id infimum putas ostium quod teneo; sed ecce occlusum id
est aptissime.» Dicens, contentione quadam spiritus summa, faciebat ut
incresceret moles turgentis mentulæ. «Et retro repellam fugitivam
animam,» adjiciebat; acerrimos etiam motus ciebat. Altius ad vivum
persedit mucro. Ea vi sursum dulces ingerebat impetus, deliciosos
penetrabat furores, ut, quando certe omne non poterat corpus, saltem
cupiditates omnes, desideria, libidines, cogitationes, animumque amentem
illac in corpus meum effunderet libidinosis nixibus. Demum, cum sensit
liquidi æstus adventantem vesaniam, manus natibus meis subjicit,
sublevat in æra. Ego furentes artus arctissimis brachiorum alligo
complexibus, et femorum tibiarumque alterno volumine, femora natesque:
ita ut ejus ab collo penderem vibrata ex humo. Sic pendebam quasi clavo
affixa. Dum in longum labor trahitur, iterum non segnem me solvit Venus
in Venerem. Temperare mihi non potui quin exclamarem, acriori amoris
œstro percita: «Sentio omnes... sentio Junonis cum Jove concumbentis
delicias omnes! Feror in cœlum!—Noli,» respondet Conradus, «mortales nos
prius deserere, dea, quam Conradum tuum donis Veneris tuæ satiaveris,
tuæ feceris immortalitatis et felicitatis participem.» Eodem temporis
puncto exundantis seminis humescenti igne genitale arvum conspersit
Turrianus, quem Venus et Amor omnibus suis agebant furoribus in
libidinem. Hedera non ita nuci hæret circumvoluta, ut hærebam Turriano
brachiorum femorumque amplexu conjuncta. Vix perfecerat, adest Conradus:
«Quid? me vultis,» inquit, «solum marcescere? Nam Florentini nebulones
illi secessere. Nescio quo malus eos dæmon suos quemque exegerit.»

_Octavia._ Quos ivisse velim in crucem, qui ipsi tibi crux fuere per
furores suos!

_Tullia._ In proximum exierant lucum tiliis virentem et ilicibus, puro
aere vires recreaturi fessas et languidas, pigri et ignavi. Conradus
sedentem in thoro his dictis aggreditur: «Homo Germanus, imposturam, quæ
tibi facta est ab improbis, moleste fero. Excandescere scias non minus
quam Turrianum. Sed dic quid fieri velis, si quidem cordi tibi est.
Taces?» Nam tacebam, et abscesserat Turrianus. «Ego,» inquit, «bona fide
tibi aperiam omnia.» Et sub hæc subsultantem sibi egregie mentulam, mihi
femina aperuit.

_Octavia._ Et sic tibi aperuit omnia. Igitur nec mora, nec requies! Et
tibi Herculeæ fortitudinis Heroidi decimum et quartum imperat laborem.

_Tullia._ Non displicebat Conradus, nec admodum placebat: nec negavi,
nec dedi. Quod volebat cepit velut a dormiente; nam ne quidem verbum
blandienti reddidi. Fatear, Octavia mea: exhausto, tot in conflictibus,
vividi in venis sanguinis calore, torpebam, ac si effœtæ mihi vires
senectutis juveni et florenti exprobrassent segnitiem semisepultam. Ille
vero novum molitur modum, nec ineptum. In sinistrum sibi humerum tollit
dextrum supinæ femur; post transfigit ictum exspectantem, non optantem.
Femori dextro supinæ injecerat sinistrum. Adacto in intima telo
concutere, subagitare, urgere. Quid plura? Dic ipsa tibi.

_Octavia._ Post ad pensum tributumque revocati Aloisius et Fabricius,
satisne tibi fecerunt ex animi tui sententia?

_Tullia._ Nullus sit dicendi finis, si curiosius velim omnia sermone
complecti. Conradus ad sextum; Aloisius Fabriciusque, ad quintum ille,
hic ad septimum; Turrianus item ad septimi concubitus voluptatem
pervenere. Ita quinque supra viginti duella una sustinui et evasi
victrix: fassi sunt omnes laurea mihi frontem cingi a Venere deberi, cui
tam feliciter militassem et depugnassem. Tamen, ne dubites, Octavia: me
post tot labores exhaustos, post tantum sanguinis amissum, defecerant
fere vires. Vix post vigesimum concubitum potui tollere me in pedes; et
tamen victoriam tuli.

_Octavia._ Lassata viris scilicet, non satiata?

_Tullia._ Et satiata, et lassata. Turrianus, ut initium pugnæ fecerat,
sic finem fecit. Bravio donatus est me jubente. Obtinuit etiam a me,
ortu nobilis et pugnator fortis, ut nomen ederem, hospitium edocerem, et
me vellem inviseret. Invisit certe postea frequentissime. Sed me tædium
Veneris tam grave ceperat, ut tantum per tres continuos menses semel
atque iterum admiserim cupidum et inflammatum in amplexus meos,
lacrymis, precibus, obtestationibus exorata.

_Octavia._ Unde id fastidium?

_Tullia._ Lacus facta eram genitalis pluviæ. Vulvæ ligamenta exundans
humor diluendo ita solverat, ignem adeo omnem restinxerat, ut ne quidem
ulla libidinis per id tempus cogitatio ad libidinem me permoverit. Demum
extorqueri a me passa sum, ab amante nitidæ et roseæ juventutis, summum
gaudium. Non dedi, nec etiam bene sensi. Verum, hac exacta hebescentis
intra fatiscentes lumbos Veneris nausea, ad lusus revocandos et
repetendos, qui a nobis procul videbantur abesse, fuimus alter alteri
vehiculo. Dicam suo tempore, Octavia, quæ contigere nobis per annum
integrum. Læta audies, quæ invidiam; luctuosa, quæ pietatem et dolorem
moveant. Raptus est mihi Turrianus Aloisii fraude. Heu! heu! Quæ eum
perfidia letho dedit, cur me miseram vitæ reliquit?

_Octavia._ Revoca animum ab hac recordatione ad amœniora. Dic, Tullia,
supersunt etiam Veneris modi præter quos ipsa experta es? Venus bona!
Quot te in figuras mutasti, ut placeres!

_Tullia._ Quot inflexiones, quot corporis conversiones, tot sunt Veneris
figuræ. Nec numerus iniri, nec doceri aptior voluptati potest. Quisque a
libidine sua, a loco, a tempore, quam indui figuram velit, capit
consilium. Sed non idem omnibus amor. Elephantis, Græca puella, quas in
usu esse noverat inter libidinosos, pictis tabulis expresserat, ut jam
juvaret «pictas opus edere ad tabellas.» Alia est in concubitu modos
duodecim molita, quibus gratiori vector in effluvio perfunderetur
voluptate. Dicta idcirco Dodecamincanos. Ævo nostro divini vir ingenii,
Petrus Aretinus, bene multas in Colloquiis suis expressit satyrico sale;
post pictura Titianus et Carraccius, summi pictores. Sed multæ sunt quæ
ad effectum venire nequeant, licet, ultra quam excogitari possit,
flexibiles sint coeuntium in Veneris sacra artus et lumbi. Profecto
plura in mentem meditando et commentando solent cadere, quam vere fieri
possint. Ut impotentis animi desideriis nihil impervium, sic nihil
cogitationi exsultabundæ et intemperanti difficile. Quo vult, et qua
tentat viam, insinuat se; vel in abruptis invenit planam. Non ita
corporibus facilia factu omnia, quæ mens aut bona aut mala suadet.

_Octavia._ Una est via Veneris, si una Venus. Mala sunt et proterva
omnia quæ præterea adjecere e suo, dum in furias et ignem ruunt, viri et
fœminæ.

_Tullia._ Viam Veneris esse dicunt alii ex Naturæ præscripto, si
quadrupedum more prona et projectis lumbis ineatur mulier: nam sic
promptius virilem invehi vomerem in muliebrem sulcum et seminis fluctus
in arvum genitale:

    Quadrupedumque magis ritu plerunque putantur
    Concipere uxores, quia sic loca sumere possunt
    Pectoribus positis, sublatis semina lumbis.
    Nec molles opu sunt motus uxoribus hilum,
    Nam mulier prohibet se concipere atque repugnat
    Clunibus ipsa viri Venerem si læta retractet,
    Atque exossato ciet omni pectore fluctus.
    Ejicit enim sulcum recta regione viaque
    Vomeris, atque locis avertit seminis ictum.
    Idque sua caussa consuerunt scorta moveri,
    Ne complerentur crebro, gravidæque jacerent,
    Et simul ipsa viris Venus ut concinnior esset:
    Conjugibus quod nil nostris opus esse videtur.

Alii communem Veneris usum, et figuram maxime probant, ut in supinam vir
procumbat; pectus pectore, ventrem ventre comprimat; pubes pubi
colludat, diffindens rigido conto teneram rimam. Hi jubent ciere crebros
et acres motus mulierem, dum Veneri facit; illi vetant. Sua cuique
opinioni ratio. Sed negant Medici pronæ concubitum naturæ convenire, qui
partium generationi insudantium conformationi, ut probant, non convenit.
Ego vero, mea Octavia, communem usum unice laudo.

_Octavia._ Quidni laudes? Nam, amabo, quid dulcius cogitando fingi
potest, quam resupinam amati corporis blando pondere ad irrequietæ, sed
suavis, impatientiæ molles incitari furias? Quid gratius amantis vultu
pasci, osculis, suspiriis, et patrantium oculorum incendiis? Quid
præstabilius, quam amores suos fovere complexibus, sensibus quidem, quos
non ætas, non vitium ullum obtudit? Quid utriusque libidini, utriusque
voluptati lætius, concutientis et succutientis lascivis motitationibus?
Quid opportunius præ voluptate emorientibus, quam flammescentium
suaviorum vivida vi reviviscere? Qui aversa ludit in Venere uni tantum
alterive sensui gratificatur: omnibus, qui in adversa.

_Tullia._ Sed in his, Octavia, solet accidere, quod videmus plerumque
beatioribus usu venire. Quasi pigeat bonorum, quorum cumulantur copia,
videas alios contemptis pulcherrimis uxoribus ad diobolares confugere
meretriculas, et in putida sibi plaudere Venere. Alios pretiosarum
dapum, opiparæ cœnæ capit satietas et fastidium; Falerno et lautitiis
posthabitis, vappa et secundo pane ingurgitant se, velut fame enecti.
Inassuetis gaudemus, et in vetita nitimur.

Sed ecce noctem, dum ludis tu, dum loquor ego, insomnem duximus. Paucas
intra horas surgendum nobis. Juvabit somno refici, et sane requiete
indiges. Ita jucunde, Octavia, dormias, ut vigilasti, faxit Venus!



                           COLLOQUIUM SEPTIMUM


                               FESCENNINI


                           _Tullia, Octavia._

T_ullia._ Considamus hic, sub patula ulmo. Vis, Octavia?

_Octavia._ Maxime; et hymenæum iceamus.

_Tullia._ Belle! Nam nudam te nudiustertius vidit comes Alphonsus, et
furere cœpit.

_Octavia._ Nudam me?

_Tullia._ Te nudam; nam is palam prædicat, Venereus flos.

_Octavia._ Te pugno petam tam dicacem.

_Tullia._ Ego te oscula tam procacem.

_Octavia._ Præter Caviceum meum, homo me nudam, per ocellos tuos
libidinosos! nemo vidit.

_Tullia._ Nullo scilicet Theodorum habes in numero?

_Octavia._ Memini, et pudet. Apage; ut me miris ille sermonum
præstigiis, Venus aurea?

_Tullia._ Suspicione assequor quid id sit quod silere vis, nec vis. Novi
libidines tuas; per testiculos Veneris! novi.

_Octavia._ Bona verba! Quid vero obtrectas, inepta, de Alphonso? Forte
steti, in somnis, ob oculos ejus nuda?

_Tullia._ Intelliges, turturilla mea. Qui Octaviæ vidit animum,
perspectos exploratosque habuit mores, et animi candorem, num vidit
Octaviam nudam? Per Platonis manes! vidit.

_Octavia._ Scite nugaris. Quam velit Alphonsus dari sibi fruendam
intelligo: illam scilicet, quæ animo et mente, non hanc quæ corpore
consistit et membris. Quam putas eliget, optio si detur? Cui arriget, si
sanus est? Erat in suburbana Eleonoræ villa Alphonsus; convenit et
Isabella Menezia, et recens, ut ego, nupta Aloisia Fonseca. Secuta est
confabulatio opiparum prandium, sed libera, sed parum pudica; musto
madidas judicasses: placui tamen.

_Tullia._ Alphonso tu, Eleonoræ Alphonsus.

_Octavia._ Odi hominis levitatem, odi amorem; nec ad me transfugam ex
Eleonoræ castris velim recipere, si bona sim.

_Tullia._ Et magni es puella cunni et animi. O egregiam heroidem, et
meliori sæculo dignam, aureoque illo quo mentulæ turgebant bilibres! Sed
aiunt, quod in cæteris rebus flagitiosum viderit possit, id in amore
interdum posse laudabile videri:

    Si violandum est jus, fruendæ amicæ gratia,
    Violandum est; in cæteris rebus pietatem colas.

Quæ inter amantes jactari vulgo de amantium dolis et inconstantia
solent, hæc sunt omnia non amantium, sed amentium somnia.

_Octavia._ Pulchræ res! Periit Eleonoræ vir abhinc annum, in pugna a
Gallis cæsus, et abhinc sex menses ingeniosa, opibus pollens, ætate
florens, formosa, deperit Alphonsum. Fassa equidem est, quod amans
expetat ab amante, negasse nihil; superesse nihil quod donet amplius,
quo beet cupidum juvenem. Laudares? certo scio non laudares, si vellem
me optimæ fœminæ, quæ a me sibi nihil timet, rivalem fieri.

_Tullia._ Amo in te, Octavia, generosi hoc pectoris robur. Ut vivis
perge vivere.

_Octavia._ Molestum, puto, tibi non erit audire, quæ nostræ ea in
confabulatione fuerint dicacitates, facetiæ, lusus, joci; nec mihi erit
dicere. Ut consedimus omnes, Eleonora renidens, salax, Venerem spirans,
conversa ad Aloisiam: «Agedum,» inquit, «ut tibi placent novæ noctes? Ut
colluditis, tuque, tuusque Rodericus, in hoc quo calescitis amoris
æstu?» Suffusa rubore puella: subrisit tamen nescio quid molle et
subans.—«Erubescis, Aloisia? O pudorem impudentem!» exclamo ego. «Video
ejus in oculis vultuque toto meretricios ignes: ceventis murmura ipso
audio in silentio pellicis. Quid times, inepta? Ut illic libere agis
omnia, istic loquere.—Sane,» reponit Aloisia, «citius pudicitiæ, quæ se
ab his sermonum nequitiis puram servet, abstulerit palmam, quam quæ ab
omni temperet sibi voluptatum libidine. Casta est, non quæ casta est,
sed quæ audit.—Belle! belle!» subjicit Alphonsus; «utcunque vivat,
pudica est cujus pudici sermones, tetricum os. Nihil utique magni
interest, et pudicos esse mores.—At enim his sub meis tectis,» refert
Eleonora, «semper ingeniosis licent, quæ usquam licent.—Vitam non
vivit,» repono, «qui timide vivit. Nam timidos et Fortuna repellit, et
odit Amor; primus est felicitatis gradus audere per veros amoris gradus
ad felicitatem ire.»

_Tullia._ Non omisisti dicere qui sint isti felicitatis gradus? Et hac
etiam via venimus ad summum bonum.

_Octavia._ —«Omnia inter bonos et honestos bona et honesta,» subjicit
Eleonora; «ii vero boni sunt et honesti qui supinam vulgi malignitatem
diligenti et sedula a se suisque nugis cura averterint, nec ideo minus a
stultis vulgi opinionibus abfuerint. Id credas respondisse tibi Venerem
ex imis selectarum libidinum adytis.—Generis nos humani quis neget
gaudium esse,» adjicio ego, «et lucem et vitam? Si gaudium, melior
gaudii pars in jocis, in salibus; si lux, quanta, quanta est lucis
amœnitas, quas varias rerum formas, quæ pulchritudinem nescio magis an
fingat quam pingat? Quæ non delectat vita, sub falsa vitæ imagine lethi
genus est, nec sane delectat absque multo varioque sensu voluptatum.
Sunt voluptates condimentum vitæ: quæ si absint momento, fastidio erit.
In nobis igitur læta sint oportet omnia, petulca, procacia. Si quæ est
mulier severæ frontis, austeri animi, petat, petat illa ursorum spelæa,
ursis digna procis! Quis huic belluæ velit homo cultum honoremve
adhibere, a qua nulla permanare possit delectatio? Dein, ut frui
voluptatibus dulce est, sic et meminisse fruitionis suave est. Sunt qui
in voluptatis aut spe, aut recordatione, summam inveniant voluptatem,
qui gratiorem sentiant Venerem dicendo, quam fruendo. Per pruriginosum
libidinis tuæ nidum! Aloisia, recordando diuturnæ fiunt voluptates, quæ
puncto temporis fluxæ elabuntur; sic ipsæ sibi, dum repetuntur memoria,
succrescunt. Vis bene beateque vivere? In Veneris hortis lege poma,
decerpe rosas. Eruditæ libidini prospere omnia cedunt. Etiam in
voluptatis umbra, veram invenies voluptatem, si velis.»

_Tullia._ Quam multa paucis! quam acute! quam apte!

_Octavia._ Quid? Demum persuaderi se passa est Aloisia. Abjecta omni
verecundia, mirabiles effutire, nullo delectu, cœpit omnis generis
nugarum nequitias. Subridebat Eleonora, ridebam ego; Isabella vero et
Alphonsus cachinnis implebant domum.

_Tullia._ Sed risu inepto res ineptior nulla est.

_Octavia._ Abstinuisses a risu? «Cum primum Roderici pugionem,» dicebat,
«adactum in corpus ad capulum usque excepi, omnes in eam partem
confugerunt mihi mei illico sensus, omnis animi facultas. In proximo
cubiculo affines, bono numero, convenerant, perstrepebant. Rem miram!
illinc audiebam. Lucebant cerei, dum subigebar: illinc videbam. Dum
perficit Rodericus, dictu mirabile! in cunno tota eram, aut tota cunnus.
Si quid in me ingenii (et aiunt nonnihil esse), in eam Cupidinis sedem,
id omne, qualecunque est, perpulerat ingeniosa libido.—Quis vero,»
subjicio, «neget tecum et tibi ingeniosas esse fututiones, cui tam
ingeniosa pars?—Qui me sane,» refert Aloisia, «conventæ opus habuerit,
quærat in cunno; illic habito, nec amplis ædibus, crede mihi, Alphonse,
nam et credo ego Roderico.—Cum voles, Aloisia, non pigebit,» inquit
Alphonsus, «ad has te Lampsacenas ædes convenire, et genio tuo apud te
et ingenio frui; si vero locare velis, non deerunt, ita me Venus amet!
conductores quovis pretio.»

_Tullia._ Per Jovis coleum! Aloisia ne ipsa investiget et usquam
pruriens Venus facetiorem.

_Octavia._ Postea, de arte amandi, de forma, de ingenio mulierum, de
mellea complexuum inter amantes dulcedine, variæ fabulæ. Vocata Venus
adfuit, sed petulans, sed subsiliens. Favit pellex Dea, exlex, suique
impatiens, nisi prurientis. Ita et sales et fabellæ meram puramque
ciebant Venerem.

_Tullia._ Vivimus ut amemus, et amemur; quæ nec amari se velit, nec
amare, jam sepulta est; jam fœtet pœdore et situ squalida.

_Octavia._ Aliæ pulchræ, aliæ venustæ. Pulchras Natura sua finxit manu;
se sua venustæ, per artem et cultum. Illæ suo, hæ velut precario jure
regnant. Saxea etiam corda incendunt ad amorem, quæ vere pulchræ.—«De
pulchritudine variæ sententiæ,» inquit Alphonsus. «Id tamen fere inter
meliores constat, pulchriorem cuique videri, quæ aptius cuique
conveniat. Nam, ut non eædem omnibus dapes, sic nec una eademque omnibus
hominibus convenit pulchritudo. Quod capita, tot sensus; quot oculi, tot
pulchritudines. Sed quæ plurium consensu pulchra appellatur, hæc
pluribus oppido convenit creandæ aptior voluptati, aut soboli. Vis uno
verbo rem expediam? Cæcas cæci mentulas vocant, quæ sunt
perspicacissimæ. Unis fides habenda de delectu. Nam simul, quæ dominis
apte suis conveniat, occurrit puella, etiam non monitæ vident; sponte
arrigunt: hæc vere pulchra cui maxime arrigitur. Amabat Fridericus,
consobrinus ille tuus, Luciam lippam, simam, edentulam; et perdite
amabat. Væcordiam objurgabat adolescentis pater.—O pater, o pater,
respondebat adolescens, tuere oculis meis, non tuis, Luciam: mutabis
sententiam, pater, pulchram dices, et amore meo et omnium dignam.—Nempe
Luciæ arrigebat, non ita ceteris, etiam pulchrarum et venustarum laude
florentibus. Nam aliis corpus solidum et succi plenum in pretio est;
alii vero, quæ paulo habilior sit, pugilem vocant. Sed omnibus olim
Græcis placuerunt actæ, crassæ, vegeti et vividi roboris. Et talis
Helena erat, quæ inter Græcas perfectæ fuit specimen pulchritudinis. Sed
graciles anteponebant Phryges; puellis idcirco suis deducebant cibum,
reddebant curatura junceas. Tales Galli amant, non Itali, non Hispani.
Atenim corpus habilissimum quadratum est, neque gracile, neque obesum.
Nam sicca et exsanguis nihil alienius a sacris tuis, bona Venus! a
roscidis suaviis, a tremulo frictu, a lentis concussionibus, ab igneo
tuo mictu. Pulchra, sed sicca et macilenta (si pulchra potest esse, quæ
sicca et macilenta) vivum est mortuæ Veneris simulacrum. Quis mortuam
velit, nisi e pollinctoribus nebulo unus et alter, inire Venerem? quis
vero mortuæ simulacrum? Corinthiorum tyrannus Periander, qui et in choro
septem Sapientum cum Biante et Thalete saltavit, impresso in frigidæ
uxoris sulcum vomere, Veneri fecit funereus sacerdos.»

_Tullia._ Sciebat, ut cor hominibus, sic fœminis cunnum vivere primum,
et mori ultimum; hac adhuc parte vivere posse putabat, quæ reliquis
omnibus desierat. Nam et cunno, ut suus motus, ita et sua vita: quæ
vivacior, quæ longe differt ab aliorum vita membrorum. Sed perge dicere.

_Octavia._ «Proceri corpus magnæ laudes. Alcmenam, Herculis matrem,
commendabat statura alta et procera. Sed optio si detur,» dicebat
Alphonsus, «malim breviorem quam longiorem, et laurum arborem quam
pinum: quanquam,» adjiciebat,

    «Conveniunt voto longa brevisque meo.

»Sed quæ magnitudine exsuperant, tibiarum plerumque ac crurum longæ sunt
longitudine: superiorum compositio partium non respondet. Quod meo,
mecastor! judicio et turpe et ridiculum. Credas» (ride, Tullia) «affixum
altis et summis perticis præferri cunnum. Hæc cui risum non moveat
cogitatio, quæ quoties fit obviam Magdalis, venit in mentem? Imam ad
usque alvum, si nudam videas (nam et vidi) putes breviorem multo esse,
quam est; si tibias et crura, longiorem, quæ tamen est longissima. Sed
quæ breviores sunt male audiunt. Nam dicunt nescio quid parvis esse in
mulieribus minime parvum. Gertrudis etiam apud Pygmæos brevis videretur.
Ceterum illi omnia, excepto medio, membra mirabiliter inter se
conveniunt.»

_Tullia._ Scio, Octavia, spelæum subtus est altum et latum, non
pipilanti passeri nidum. Annos tres nata supra decem, et omni inaccessa
libidini, Alphonso Gusmano nupsit. Atqui in primo complexu patentiorem
invenit Alphonsus, quam sit ipsa Venus a Marte compressa. Petulans
pollicitus erat, virginis ejulatu, cruentam virginitatis et memorabilem
cædem sodalibus. Virgo ne suspirium quidem misit, lacrymæ cæsæ
virginitatis sanguineæ nullæ. In lata obambulabat area mentula Priapi
popa. Quid faceret? Avertit equum, puellam obvertit in faciem; qua non
decebat, summo nisu torquet hastam in puellæ viscera: nec se virgo ab
ejulatu continuit, cum rumpi sensit.—«Id volebam,» inquit ille, «ut te
virginem scirent omnes, uti ego scio.» Post effundit resupinam, et
intermissum in casto Veneris campo repetit duellum. Subagitat puellam
præclarissime contremiscentem, subantem, micturientem: utrique feliciter
litatum.

_Octavia._ «Sed longiorum,» dicebat Alphonsus, «aut nullæ, aut parvæ
puellarum vires. Momento, quasi luxatis artubus, in medio fatiscunt
cursu. Impresso altius ad vivum calcari, vix, ac ne vix quidem, tantillo
obsequuntur motu. Vegetiores aliæ ut tu, et acriores,» addebat.—«Et
Martem,» respondet Aloisia, cachinnum tollens, «fatigatura sim, ut
Venerem Mars, mecum si venerit in pugnam; veniat, veniat!»

_Tullia._ Nec tu elumbis es, Octavia; et capilli tibi nigri;
scintillantes et nigri oculi, subniger vultus, et membrorum color. Nihil
habeo præterea dicere.

_Octavia._ Næ mala es! Mores meos ipsa finxisti. Quid improba objicis
quod tuum non sit? Tam similis sum tibi, quam tu mellitæ Veneri. Nihil
habeo præterea dicere. Scilicet dicunt libidinosiores esse quibus
nigricantibus nitet vertex capillis; si quidem id est, o libidinosas,
quibus nigra obnubit sexum lanugo! Nugæ, meræ nugæ! Nam et tu, num
flavos habes capillos?

_Tullia._ Nolo te iratam, quæ testiculus es Veneris lævus. Ita est,
Octavia; nulla ex colore certa probatio ad laudem. Ideo suus cuique
amor. Alii flavum, alii nigrum, ferrugineum alii malunt. Flavi Aspasiam
commendabant capilli, et Atticas puellas. Nam, cum Theseus e puellarum
numero, quas in Cretam ad Minotaurum advehebat, amisisset duas, totidem
suffecit pueros, quorum tinxit capillos flavo colore, ut propius
accederent ad virginum speciem. Tingendorum Venus, Cypri regina, artem,
aiunt, invenit, quam etiamnum habent in pretio Italæ mulieres. Hic
stultis unice color placet; nudum audent ardenti torrendum caput soli
dare. Vide amentiam; illum scilicet capillis quærunt per incendia
colorem. Atenim Pindaro et Anacreonti aliter visum; Musas ille nigris
dicit esse capillis, hic dominam; ille Thebanus, hic Teius: verisimile
est Thebanis æstimatum esse, et Teiis; Teium urbs sita in media Ionia.
Qui pluris apud cives suos fiebat, Musis dignum putavit Thebanus olor;
et eundem commendavit Teius lyricus in domina, quam vult in illa
cantilena formosissimam depingi. At vero ferrugineus inter flavum
nigrumque medius est, utriusque particeps, sed nigro quam flavo
proximior. Puellam, cui capilli præ nimia cura deciderant, consolatur
Naso. Nihil dicit speciosius fuisse:

    Nec tamen ater erat, nec erat color aureus illis,
      Sed quamvis neuter, mistus uterque color.

Similes ait illis fuisse

      ... quos quondam nuda Dione
    Pingitur humenti sustinuisse manu.

_Octavia._ De oculis diserto fudit multa suo ore et acuta Alphonsus. Sed
erudita es, Tullia; nihil præ te omnino, quæ etiam soles erudite nugari.

_Tullia._ Perfidiosæ, sed deliciosæ, latent amoris insidiæ in oculis.
Chryseidi, compendioso Achillis furori, nigelli erant oculi; et
Latinitatis deliciæ, Catullus, nescio quam irridet, quod scilicet sit

    Nec bello pede nec nigris ocellis.

Minervæ tamen cæsios laudant oculos Poetæ, quibus libertas summa Diis
adfingendi, quæ vulgo æstimari nossent et amari. Sed latos et magnos
habent in honore: sydera vocant. Bovinos Græci appellant, quales Junoni,
et Veneri, et Harmoniæ Amphiarai uxori. Sui immo parvis non desunt
amatores.

_Octavia._ Ut in bello sagittarii, quo certius feriant, semiclusis
collimant oculis, ita et parvis nec late apertis Amor certius sagittam
mittit, certius ferit. Reginæ Isabellæ ocelli erant, non oculi; sed
innumera exsiliebant fulgetra, a quibus quæ tuta spectantium corda? Nemo
te vidit unquam, Tullia, quin amarit. Nam, quo minores tibi oculi, eo
vivaciores, et incautis infestiores incendiarii. De vultus totiusque
corporis colore variæ sententiæ. Sunt qui candidas, sunt qui subfuscas
præstare putent. Lacteum eum colorem sane laudant, qualis erat Cydippes,

    Candida cum misto sublucent ora rubore.

In candido colore præcipua dignitas. Lucem verius dixeris, aut certe et
luce lucidiorem emanationem; sed pugnaciores subfuscæ, tactuique etiam
gratiores. Candidæ non ita annos ferunt, nec diuturniorem clinopales
laborem. Diffluunt illico velut solutis lumbis. Cito flaccescunt, et
immarcescunt. Illis juventa senectuti vicina, immo mista.

_Tullia._ Antonina, Isabellæ soror, lactis et lilii candorem superat
candore suo mirabili; Isabella subfusca.

_Octavia._ Narrabo (nunquid vis?) cuique quid prima nuptiarum nocte
contigerit. Illi molesta Veneris jactatio; huic grata et commoda.

_Tullia._ Sed absolvamus pulchræ mulieris picturam. De ore, labiis,
dentibus inter nos fere convenit. Os parvum aiunt esse Amoris miracula
fundentis mirabilem sedem. Sed et cui parvum os, eidem etiam puellæ
concham esse haud admodum hiantem, et minimo patere ostio inferius hoc
Veneris delubrum, omnium hominum opinio est.

_Octavia._ Falsa tamen; nam conquestus est Fernandus Gusmanus se ita
esse deceptum. Duxit Fulviam parvissimi oris laude commendatam: at
invenit in ea non ostiolum, quo ingrederetur ad dulcia Veneris enitens,
sed patentem specum, qua declivi in paludem quandam Stygiam detrusa est
adsilientis mentula.—«O pulchrum,» ait Fernandus osculum figens, «sed
tam mendax quam pulchrum os! Fac saltem, Fulvia mea, ceteris in rebus
mihi non æque mentiatur, credulo amatori.» Respondit illa:—«Scio sane
non esse mentitum, sed quod forte vasa invexeris in ædes meas
minutissima. Impingis mihi vitium, quod tuum est.» Risit Fernandus, et
perfecit.

_Tullia._ Optime. Rosea et protuberantia molliter labella, ut sunt tibi,
Octavia, arcum dixeris, hac in superiori Venerei cœli regione, basiis
prægnantem et pugnantem. Dentes albi, lucidi, micantes, velut pretiosæ
circa linguam gemmæ, ex ordine compositæ, tuitioni sunt et ornatui. Nam
linguam, flexibilitate et verborum volubilitate, quis non miretur tantæ
innumerabilium cogitationum, quæ agitantur animo, varietati sufficere
unam, et ut ornatius et melius explicentur, quam excogitando conceptæ
sunt? Sed et in suaviis scis, Octavia, et sciunt amantes non deliri,
quam mellitas pariat petulca lingua delicias. Nihilo tamen minus, id
demum maxime verum, quod cuique pulchrum videatur, cuique vere esse
pulchrum. Tibi vero, Octavia, os non parvum, et tamen places. Ita et
puellis aliis multis depressa labia, dentes nec bene ordinati, nec
eburnei, lingua blæsa rancidulum loquens nescio quid: et tamen placent.
Sunt qui et luscas amant; nam et luscus Priapus, et lusca mentula,
humani generis procreatrix et voluptas.

_Octavia._ Ut delectat ferventis linguæ assultus, cum se extra valli
sepem ipsa impetu evibrat in occursum cupiti suavii! Sane cum osculamur
alter alterum, ego et Caviceus, tantum non gaudio emorimur, bilinguem si
sentio me, si ille se. Est animorum et spirituum, in summo ore, coitio,
cum incredibili voluptate, ut alia est corporum in hoc imo, quæ sexum
nectit sexui. Dicebat Eleonora, Sarmatarum regina, basium esse Amoris
cibum; in os mitti debere, quo vere pascatur puer, aut pueri ludificari
querulæ fami, ut de Tantalo fabulantur. Sic et ludit pruriginosæ spem
virginis, qui extimis summæ labiis vulvæ mentulam, vulvæ cibum,
appellit, non introrsum impellit incubans. Benevola avertat a me Venus
hanc amentiam! Nam amori certa hæc est pestis, et lethalis morbus,
pertingi, non intingi optata voluptatis saliva.

_Tullia._ Sed etiam exsanguis reviviscit amans ad aspectum papillarum.
Visu exsurgit ad vitam lætus et florens, si duræ, si candidæ, si parvæ.
Præstabant tamen inter Phrygias, tumidæ, et quæ, ut loquitur Naso,
pectus omne habebant; sed pulchriores duræ et stantes, quas adstringens,
ait alius, una claudet manus. Demum absolutæ est pulchritudinis, inter
ingeniosos, qui hanc effinxere tabulam, ac ab omni eam parte beatam
jactant, cui has singulorum membrorum dotes, quas eximias putant, uni
contulerit alma molitrix rerum vis Natura. Scilicet, ut sint cutis,
dentes, ungues candidi; nigri capilli, oculi, supercilia; rubore tincta
roseo labra, genæ, et subtus ungues; promissi capilli, longæ manus, et
altum corpus; rursus breves dentes, auriculæ, venter: sed frons magna et
lata, lati armi, dissidentia aliquanto inter se spatio supercilia; demum
gracile corpus, os parvum, modice hiscens ad exspectatum concha rorem;
labia, nates, crura crassiuscula; teretes et graciles digiti, item et
nasus, et qui certent cum aranearum filis capilli; parvum caput, mammæ,
et pedes. Amant et crines ingenio suo flexos, frontem haud latam, quæ
radices capillorum retro flexerit, nares paulo inflexas. Suus, Octavia,
cuique gustus ratio. Sed gustus ipse sibi ratio est: aliam nemo præterea
quæsierit rationis particeps.

_Octavia._ Scis præcipuas numerari inter Lucretiæ dotes, marmoreas et
tumentes nates; scilicet incubanti dulce pulvinar Cupidini, et eidem
humanam procudenti sobolem aptam incudem.

_Tullia._ Depygem vocat Horatius, cui nates nullo eminent tumore:

    Depygis, nasuta, brevi latere, ac pede longo est.

Inclaruere apud Græcos quæ Callipyges dictæ sunt, a pulchris natibus.
Nihil natæ parentibus, locupletes et nobiles nactæ sunt, eo solum
nomine, maritos. Nates pro dote habuere; hac satis dote placuerunt.

_Octavia._ Si apto mammæ, altera ab altera, intervallo distent, pluris
scio fieri; mihi vero conjunctæ, ut vides, cohærent. Nec ideo minoris
Caviceus æstimat. Cum sit et hæc et illa non ignobilis venustatis, alba,
dura, dicit, inter lusus et gaudia fescennina, sibi videri minus mirum,
alteram alterius amore captam mutuas sibi et continuas figere
basiationes.

_Tullia._ Et præterea nihil?

_Octavia._ Dispeream, ni te meis plus oculis amem!

_Tullia._ Et ego ni te plus meis, et ipsis sole et luna, Naturæ oculis!
Sed et est interdum papillarum non pœnitendus in amore usus, dum æstuans
furit libido. Subrides: habeo confitentem, Octavia mea; et experta es,
anima mea.

_Octavia._ Per Veneris concham utramque! pudore suffundi me sentio.
Pudet meminisse id mammarum mearum interstitium viam factum esse ad
Venerem, tam aut fœdæ aut liberæ mihi libidinis consciam. Pergula est in
ædibus nostris, quæ amœnissimas (et nosti) hortorum spectat areas omni
florum consitas genere. In ea spatiabamur ego et Caviceus, amplexabatur,
suaviabatur, labella appetebat morsiunculis, forebat. Demittit in sinum
lævam. «Molior,» infit, «improbum quid. Depone vestes, corculum.» Quid
facerem? depono. Defigit in nudum pectus oculos. «Video,» subjicit,
«tuas inter papillas dormientem Venerem. Vis excitem?» Projicit, dicens,
supinam in torum. Mentulam fervidam, flammescentem (arrigebat
præclarissime) interserit mammis. Qui me hinc eximerem impotentiæ?
Ferenda erant ultro citroque omnia, et sciebam contingere solitos in
amore fatales quosdam et dies et casus, a quibus ipsa ne quidem se
expediat virtus. Et cum illo hoste, ut jam manu conserta et utero
recusso depugnaram, postulabat dura necessitas ut et mammis pugnarem.

_Tullia._ Hostem mutinum vocas, tam amicum tibi tuisque desideriis
cupidineis?

_Octavia._ Molli manuum nisu utramque conjungens urgebat mammam, quo
scilicet lata minus via procurreret sibi nervus ad voluptatem hanc
novam. Quid plura? Conspersit attonitam insolenti ridiculæ Veneris
imagine, calendi perfudit rore; perfecit. Tunc ille: «Haudquaquam
ingratum tibi, columbula mea, fuerit quod mihi amore tuo insanienti
longe fuit gratissimum. Num scis, ut hac inferiori hiulca» (digito
monstrabat), «hac etiam te esse sublimiori parte fœminam? Igitur et
juris mei est, si libido incesserit ex humiliori illo fundo libidinis
hos in monticulos tollendæ, id libere facere; unde scilicet Veneri
gratior datur prospectus.»

_Tullia._ Altius quoque se tollet, si summa petet.

_Octavia._ Irrumare, morigerari ore, Lesbiari, Phœnicissare, et fellare,
id scilicet vocas summa petere? Quot, bona Venus, quæve nequissimi
nebulones mentulis suis diversoria et stabula quæsierunt in corporibus
nostris, et invenerunt! Atenim vero qui frugi et castus fuerit, hac se
fœdari rei tam turpis cogitatione exhorrescet. Absit scelus a voluptate,
gratior erit.

_Tullia._ Honestatem qui quærit in voluptate, tenebras et quærat in
luce. Libidini nihil inhonestum, cum æstuat et spumosos agit spiritus.
Delicias Phædoni faciens et Alcibiadi Socrates, secedebat a Socrate
choreas ducente cum tam pulchris amasiis. Qui sunt sapientissimi, non
ideo hominem exuerunt et ingenitos abjecerunt humanitatis affectus; nec
possent, ut maxime vellent. Sed sensus est humanitatis nullus in homine,
sine voluptatis gustu, nisi hebes et corruptus. Is vere est sapiens qui
norit dulce esse desipere in loco, et locum et tempus delegerit ad
desipiendum. Reliquis sapias semper, et tibi frequenter desipias, ut
bene et beate agas. Nam sunt qui amoris incensi œstro, quia sui non sunt
juris, dissimulant, Curios et Catones simulant. Palam damnant furiosi,
quæ ipsi secum concupiscunt, tremula Veneris gaudia. Prurit et illis
mens irrequieta; fatentur ipsi sibi lævo se genio natos, nos dextro et
plaudentibus Diis et syderibus. Si sol æternum occidet, quid fiet de
Natura rerum parente? Si nulla voluptatis lux riserit mortalibus, quid
de homine fiet, qui rerum est summus in Natura apex? Miser et veternosus
erit ipse sibi pro sepulcro. Vivus, nec vivus; mortuus, nec mortuus:
propior erit morti quam vitæ, in ipsa vita. Demum, qui præstigiosa hæc
jactant documenta, num vere dixeris oris infamia laborare?

_Octavia._ Belle ludis in vocabulo. Nam et Philosophi hi morticini
dicuntur hircum ore mulgere.

_Tullia._ Mira patrandi facultate pollent, nulla sciendi. In altero
omnia læta, in altero multa subtristia. Hic ipse est tuus Theodorus; num
nosti, Theodora?

_Octavia._ Quid me, fatua, Theodoram vocas, quæ Octavia sum, quæ immo
Tullia? Vis narrationem prosequar?

_Tullia._ Volo; sed et volo nocturnum illum Antoninæ et Isabellæ
pugilatum; rem comicam.

_Octavia._ Consobrina tua Antonina, non admodum juvenis, nam annos novem
supra decem nata, Maphæo nupsit annorum triginta juveni, et invicti
roboris. Isabella annorum quindecim, Remundo annorum quinque et viginti,
robusto, vegeto, impigro. Candore illa suo nivem obscurat; hæc subnigra
Tunetanis certat mulieribus. Dispares illis prima nuptiarum nocte in
clinopale vires, sors dispar. Maritis traditæ, Veneri fecerunt dispari
laude. Ad quartam ulla sine ægritudine pervenit Antonina concubitus
lauream, primo mulier facta; post non voluptas, sed fastidienti animo et
corpori molesta lassitudo; postremum sub lucem, cum adacto calcare
impelleret equiso alacer, deficit longum passa animi deliquium. Nonus
erat cursori in Cupidineo agone impetus. E lecto sub meridiem egressa,
visa est ac si e tumulo educeretur, pallida, exsanguis, emortua. At
Isabella subfusca, sed cujus putes in venis liquidos ignis perfluere
rivos, melius habebat. Tenelli artus illi et lumbi. Omni se tamen
nuptiarum labori præstitit parem imperterrita. Indefessi athletæ crudas
indefessa sustinuit vires, et fregit. Inertem sorori ridens exprobrabat
ignaviam. Insultabat saliens. «Apage,» dicebat, «ego te junior, nec
habilior, fortius tamen feci. Vivo, tu vero exstincta es. Vivis? Primo
in conflictu, et fateor, non leviter certe vulnerata sum, sed tamen feci
hoc ne se jactarit diu vulnere, qui intulerat. Per Junonem! e summa
aggeris mei crepidine repugnantem avertit virginitatem in interius
vallum victor. Vastavit instar turbinis omnia. Florem pudicitiæ
decerptum delevit. At dum redintegrat pugnam, animos dedit irrumpentis
proterva audacia. Conatui restiti masculo. Mox victoriam sibi sensit
elabi e coleis. Meum ecce Herculem, Amazon nova, feci quod spernerem,
victoria obrutum sua et mea. Macte animo, soror.—Quid vis?» reponit
Antonina. «Non levem, ut tu, in principio pugnæ, soror, dolorem tuli,
sed qui vix ferri posset, acutum, acrem, lacerantem. Dein, renovato
sæpius prælio, tam grave stupidæ cujusdam lassitudinis pondus in
oppressos incubuit artus, ut crediderim factos esse plumbeos. Aliquot
petebam horarum inducias; negavit Alcides insultans. Itaque somnum non
vidi.—Nec vidi ego,» refert Isabella. «Quid de somno loqueris? quid
quereris? Nihil habet dulcius somnus vanis illis quidem, sed jucundis
Veneris imaginibus, quibus fallit. Audes præsenti et colludenti Veneri
nobiscum et in nobis, somnum anteponere, quo fallente, videmur nobis a
nobis abesse?—Sed et capit omnium rerum fastidiens satietas, etiam qui
maxime amant,» replicat Antonina. «Nolim ego, nec tu velis, ingurgitari,
sine fine, nectare, Deorum cibo.—Infelicem vero patientiam tuam,»
subjicit Isabella, «et voluptatem sterilem! Impleta es bonis hymenæi;
nam hæc vera bona sunt, non bonorum umbra. Id forte malum vocabis,
soror? Absit! næ fabula fies, si feceris.» Ad hæc Antonina:—«Tecum,
soror, nolim contra disputare. Illa es in opinione excellentis ingenii
Herois; ei, scio, acceptam refert opinioni perpetuitatem suam humanum
genus. Quicquid id est, ad tertiam, quartamve, una nocte, palæstram
suffecerint mihi vires. Fortiter faciet juventa mea, et juventæ
spiritus, et libido. A quinta cœpi, sub Marte meo effræno, sensim sine
sensu male habere nauseans. Me sexta, a me velut alienam, et mente
motam, proluit et polluit. Abfuit voluptas, doluit cor, cum venit ad
octavam, animam ægre reciprocanti. Me mei ad nonam cepit oblivio;
perfecit. Nec gemebam, nec objurgabam. Deliquio animi defeceram. Quid
demum actum sit, nosti, soror. Præsagit animus infeliciter cessuras has
nuptias. Avertat omen Juno! Innuptam vero nolim me, vel si contingat in
medio exstingui opere.—Postquam animum recepisti,» ait Isabella, «dic,
soror, ut tecum rediit in gratiam Maphæus? Nam quis ignoscat duorum
criminum reo, cæsæ virginitatis et virginis?—Dulcibus dictis,» reponit
Antonina, «momento abstulit facti acerbitatem. Rem ridiculam! Quo pacto
necem intulisse videbatur, revocavit ad vitam. Semel atque iterum usus
est mariti jure; nec ulla insequuta est obsequentem pernicies. Ita est,
soror: quæ in amore nocent vulnera, eadem et juvant.»

_Tullia._ Illa nocte tyrocinium fecit et deposuit. Nam egregiam nunc
esse bellatricem scit Jacobus Ximenes.

_Octavia._ Dixeris facilem, nec minus pudicam; huic pudicitia virtus non
est, vitium est. Venusti vidit adolescentis misere vexari animum amore
suo: miserta est. Vidit torrentem mentulam; audiit opem obtestantem
suam, et miserta est. Non tam Antoninæ castæ et teneræ has dixeris esse
fututiones, quam Pietatis, pereunte juvene.

_Tullia._ Non dissimiliter et tu Theodori miserta es, non impudica, sed
pia. Honesta sane, impellente virtute, fututio!

_Octavia._ Pudet et pœnitet. Postquam abiit in provinciam Tarraconensem
Caviceus meus, ante hunc (ut scis) mensem, me Stoicus convenit
Theodorus. «Adsum,» inquit, «particeps ægritudinum tuarum. Doleo
relictam te viduam, relictam longo mœrori. Nam ut animi, sic et vitæ
dimidium tuæ abstulit secum Caviceus. Nimium, heu! nimiumque felix
Caviceus!» Sed, ita est, Tullia, pudet et pœnitet.

_Tullia._ Perge, perge, ineptis. Amplius nihil habeo quidem quod æque ac
ego cognitum non habeas: et times induci me in intima conscientiæ tuæ
arcana?

_Octavia._ Exciderunt aliquot lacrymæ ex oculis ad Cavicei
nomen.—«Dolore meo,» repono, «sicut verius nihil, ita et nihil acerbius.
Egeo, nec nego, consolatione, quæ fugientem post Caviceum sistat animam
et spiritum.—Sistam ego,» subjicit Theodorus, «et insanos istos componam
motus, si vis dicto esse audiens.—Ero, per luctus meos!» refero, «et, ut
voles ero; nam honestatis quicquid in me est, curis id omne tuis refero
acceptum.—Eris?» reponit, «eris? Sed ex animo? Præceptis, et si res
postulet, jussis obtemperabis? Morigera mihi morem geres?—Faciam,»
adjicio. Tunc ille:—«Si feceris, bonum factum. Post paulo non senties
abesse tibi Caviceum. Non erit quod in absentem desideria mittas, et
cupiditates convertas.» Ut iterum contestata sum ejus me obsecuturam
voluntati, et pollicita sum servitutem servituram, quam vellet:—«Id
primum volo,» inquit, «ut jures præstituram quam spondes obedientiam
jussis meis, nec abjecturam.» Quid plura? Sacramento, ut voluit,
conceptis verbis, obstrinxi fidem timida. Necti me passa sum religione,
adversus religionem.

_Tullia._ Intelligo. Cum tenuit jurisjurandi nexu servam factam,
pessumdatum est tibi omne jus ingenuitatis.

_Octavia._ Nec mora. Summo extulit se in me imperio: ut perduellem
minatus est habiturum, et ulturum perduellionem, ni se jubente obirem
omnes ultro servitutis operas. «Hactenus,» ait, «immiti me usa es, in
hoc severioris disciplinæ stadio, agonotheta; vapulasti, cæsa es. Sæpe
sæpius labores tuos, et constantiæ heroicas vires miratus sum stupens.
Nunc facescant dura illa et graviora; quam merebatur castigationem
pulchritudo ista cœlestis, insons tulisti; abeant Semproniæ, matris tuæ,
doli illi mali, et fraudulenta ludibria! Inter dumeta, et abruptos
calles, et spinis obsitos sentes errabas. Quid misera in fata
deliquisti? Nunc demum, duce me, viam ingredere facilem et amœnam, qua
eas ad felicitatem. Accipe: nos sane homines sumus ut tuus est Caviceus,
sed et cautiores quam reliqui, et judicii acrioris, sapientiæ summo
sedemus in fastigio. Itaque et nullam famæ jacturam, quæ puella nobiscum
luserit indulgens genio, si sapit, timeat; et nullam admisisse flagitii
in se labem illaudati credula putet. Omnia, crede mihi, nobis licent,
quæ in tuto licent. Decent sapientes, quæ juvant. Ad summam veræ
sapientiæ sedem et lucem provecto si gratificeris, deposito pudore, jam
non libido id erit, jam non voluptas: pars officii erit, pars boni et
æqui.»

_Tullia._ Acute et argute dicebat. Quid tu ad hæc?

_Octavia._ —«Me tibi quid vis gratificer?» subjicio. «Mortalis puella,
obsequar mortali numini?» Nec, per Venerem! Tullia, quo hæc spectaret
oratio, assequebar. Tunc ille:—«Ego, quem vides ore tetrico, oculis in
lethi mœrore natantibus, veste detrita et lacera, corpore toto
tenebricosum, quædam sum venerandæ Philosophiæ machina, quidam
superstitiosæ Architectonices ludus. Sed me, si velis, ab hac ultro
evolverim machina, novus tibi Mercurius. Alter ero et idem. Vis hanc
deponam personam? Depone et tu timores tuos. Redde Octaviam puram et
putam Octaviæ. Vide errorum nebulas: ipsa te tibi abscondis, lates tibi,
nec percipis. Alia es quam videris tibi. Æmulare tot nobiles fœminas,
quæ nobis de se, de existimatione sua, de rebus omnibus, ut tibi de suis
oculis, confidunt, hominum generi confidentissimo. Spes omnes suas et
gaudia in solertia mirabili nostra reposita habent. Id inter nos longe
utilissimum et celeberrimum Philosophiæ effatum: Gaudere quo quisque
maxime potuerit, sed clandestino gaudio, et frui vitæ bonis, ut
opportunitas cuique dederit, sed in sinu, nec palam, prudentis id esse
et docti. Palam vero gaudere, palam frui, insipientis, stulti, et
furentis. Qui caute fecerit, laudandus; qui imprudenter, nec lucem
fugerit, in eum acerrime advertendum. Venustis, ut tu es, Octavia mea,
puellis eundum eadem via ad bonam beatamque vitam. Non cavent tibi a
malevolorum insidiis socordes? Pereant quas omnium perire interest ad
exemplum! Vivant, vivant quæ, sagaces, quid sit vivere didicere! Vivant
sui similes, stultarum dissimiles, et sua arte et aliarum exemplis!
Æmulare Semproniam, matrem tuam.» Tunc de matre mea, ut, usa Chrysogoni
consiliis et nervis, lætos et felices duceret vitæ dies, narravit.

_Tullia._ Chrysogonum novi etiam Stoicum, nec esse Theodoro amicissimum
mihi id mirum: similitudo utique morum hanc peperit necessitudinem. Non
similius ovo ovum, ac Chrysogono Theodorus; sed hic ætate paulo, aiunt,
inferior.

_Octavia._ Prehenderat manu Chrysogonus matrem, et in ejus ambo
intrarant cubiculum, relicto mecum Theodoro.—«Quid putas,» ait
Theodorus, «id temporis rei esse Chrysogono cum matre tua? Id omnino
quod tibi cum Caviceo, quod mihi mox, mox, erit tecum. Nam (tua te haud
fallat opinio) omnium tibi bonorum, virtutum, et, per Genium tuum!
laudum fons ero, ut honestæ tu mihi voluptatis. Enimvero qui videri
possit inhonestum, quod a te tam proba, tam honesta veniet, qualecunque
illud sit, mihi tam frugi, tam venerabili?» Cum hæc diceret, visus est
mihi, fateor, mea Tullia, in alium, nescio quem, sed gratiorem, sed
venustiorem, commutatus. Hujus aspectu calere cœpi, cujus antea
contremiscebam præ metu. Risit ille Venereum et molle quid, risi et ego;
risit et Venus, risere Amores. Audaciorem reddidi, facta audacior. «Ecce
tibi,» inquit, «novas nuptias. Ecce mihi novam nuptam.» Sub hæc vidi
vestem identidem, qua virile latet spiculum, in tumorem exsurgere,
subinde sublevari. Nec a cachinno temperare potui.

_Tullia._ Nec a pruritu?

_Octavia._ Ego sum furore correpta, ut parum abfuerit, nec dissimulem
tecum, quin in ejus ultro amplexus volarem, stuprum rogarem. Commotior
ille: «Sane,» inquit, «videor mihi conjicere quis sit corporis tui
futurus mihi usus, dea mea; haud certo scio. Nam annos quinque supra
decem natus, huic me sectæ addixi. Ante annum oculos in mulierem non
fixi, et præterea nihil. Audacior essem suasit Chrysogonus, et verbis,
et factis: superstitio vetabat, piaculum fuisset pio Stoico. Nullum ab
illa die mihi commercium cum muliere, ut nunc tecum est, mulierum
formosissima; summo studio puram servavi et intaminatam mentem, et
mentulam. Ope et opera mea præposuere collegæ antistitem sibi
Chrysogonum. Tanto obligatus beneficio, antequam venimus ad vos, ingenue
de rebus suis multa fando explicuit. Dixit in Semproniæ amplexibus
invenisse veram felicitatem, quam quærimus cœlestium inanes. Suasit
experiar et ego quid autoritas superciliosa, quid sermo blandus, pro me
apud te possent adolescentulam et procacem. Et speravit tam juventam
tuam, quam absentiam Cavicei, meis lenocituram desideriis et precibus.
Cæterum jussit nervis ne parcerem. Nam, ait, incredibilia sperant a
lumbis nostris. Id sumus genus hominum, qui Herculei omnes in Venere
sumus. Quo quis diuturniores cum Venere exercuit inimicitias, eo
intemperantius et fortius, cum in gratiam redit pacta pace, facit.
Habebis igitur, Octavia, Venus mea, amatorem qui officio non deerit
impar, nec tuæ cupidini; athletam quem sibi optent reginæ.» Dicens
osculum impegit.—«Quid vero istud est?» dicebam. «Quid tibi vis? Hæccine
est sapientia tua? hæc tetricitas?—Quid immo tibi vis, insulsa?»
reponebat; «vis tuum tibi perjurio contaminari spiritum, contemptrix
religionum?—Nolo,» inquam.—«Et agam quod ago,» refert, «et bellissime
agam. Te præliaturum vita deficiat prius quam vires!» Sub hæc impellit
in lectum male repugnantem.

_Tullia._ Euge!

_Octavia._ Vestem festinus revolvit resupinæ, dextera trepidanti. «Quam
commoda,» ait, «dehiscit tibi rimæ cymba!» Vide, Tullia, œstri furorem.
In genua accidit, osculatur...

_Tullia._ Quid osculatur? Ohe! ohe!

_Octavia._ «O sacrarium Reginæ Deorum et hominum!» dicebat lambens
mediam, «ad limina tua supplex accedo. Te veneror. Osculis interea et
ore liceat litare. Audi, bona Venus, et fave.» Tollit se in pedes,
dicens, et, o monstrum! Tullia mea, Tullia mea, e carceribus mentulam
mittit, mentulam! reginam mentularum! Talem nec ipsa Venus in Marte, nec
Lampsacenæ matronæ in Priapo, nec Omphale in Hercule viderunt. Et
Cavicei, et Calliæ mentulas, si conferas, caudis leonum crassis et
rapidis compares murium exiles caudas. Non mentior.

_Tullia._ Huic hominum generi, cum membra decrescunt reliqua, hoc
increscit. Ita, cum aliis hominibus lien crescit, reliquæ corporis
partes minuuntur.

_Octavia._ Theodoro maciem objicis?

_Tullia._ Non negaris de Chrysogono.

_Octavia._ Theodori laudem, suos apud Stoicos, nulla ullius laus æquat.
Omnes longo post se intervallo reliquit, et mentis et mentulæ gloria.
Sed Chrysogonum odi, et non ita æstimat Theodorus. Omnes cogitationes
suas, voluptates et gaudia, alter cum altero communicant. Sic dicendo,
aiunt, renovant fruitionum grata momenta; sic fluxas et uno caducas
momento voluptates, læti et beati per dies noctesve continuant. Væ
impurato! matris meæ illudit impotens capiti.

_Tullia._ Irrumat miseram miser? fellat illa morigerans? Cunnum in se
quæri patitur Sempronia ubi non est, et inveniri? Impuri oris et
spiritus facta est mulier? De Claudia olim dictum, nobili scorto, Coam
esse in triclinio, in lecto Nolanam. Hoc infamabat libidinis genus
Nolanas, et Oscas, et Lesbias. Tertia pœna autore _Priapeiorum_ Ovidio
vocatur. Corvos dicunt ore coire, et huic rei hoc alluditur disticho non
ineleganti:

    Corve salutator, quare fellator haberis,
      Cum caput intrarit mentula nulla tuum?

Quæ primum nata est in Lesbo obscœnitas, omnes fere terras et homines
pervasit. Pronior ad hanc erat libidinem Tiberius Augustus natura et
ætate. Qui semel usi sunt, perdite amant. Nam ætate provectis non
obsequitur mentula, ut, in meliori ætate, vegetis:

    Crede mihi, non est mentula quod digitus.

Summa petunt! illic vivit anus mentula; quod negat os alterum, dat os
alterum. Exsugi, effœtæ et languenti suave mentulæ. Sed si contus ille
pedalis Theodori tui intumuerit, timeo tibi ne buccam offendat, quæ
tibi, scilicet, parvissima est: sic etiam illusum pulcherrimis Heroidum.
Non se abstinuit ab ore Atalantæ Meleagri voluptas. Pinxit Parrhasius
Atalantam Meleagro morigerantem. Eam Tiberius dedicavit tabellam in
cubiculo suo, in Larario...

_Octavia._ Dedicavit sed libidini, et impudentiæ impotenti.

_Tullia._ Ideo movent tibi stomachum libido et impudentia Chrysogoni in
parente tua. Miror delapsam esse ad id contumeliæ. Miror silentium.
Mecum de his ne quidem verbum.

_Octavia._ Omnem turpitudinis modum prætergressa est hæc turpitudo.
Venit nudiustertius Chrysogonus ad matrem pomeridianis horis. Silebant
et tuta erant omnia. Ut ludit, ut furit: «Hodie mane,» inquit, «novum
didici voluptatis genus. E proceribus nostris quidam, nec pœnitens
facti, dixit nihil fœdius sibi, nihil impurius videri infima mulieris
suæ parte, qua mulier est (et mulierem duxit pulcherrimam); Stymphalidas
in illa habitare sentina purulentas: in hac meram Venerem, meros Amores»
(ori dabat osculum Chrysogonus.) «Igitur specum fugit illam et odit, quæ
exhalat mephitim: purum os amat, et illecebrosum caput. Uni fidit, uni
arrigit. Uxor illi tam est ingeniosa quam formosa, sed magis obsequens.
Hæc voluptatem agnoscit nullam, quæ non sit mariti; bene sibi est, cum
illi; omnibus assentitur mariti libidinibus et paret; ore præstat
obsequium. Quid vero tu facies, Sempronia, si rogaverim? Nam si
negaveris, negabo et ipse promissi meminisse et fidei datæ. Demum non te
fugit pulchrum venustæ fœminæ corpus aliud esse nihil quam vivum
quemdam, ut dicere solebat Socrates, libidinum thesaurum, ubi suas
homines condant et quærant voluptates, in quem libidinis suæ calidos
derivent fluctus. Utrum hoc puro» (osculabatur), «an illo scelesto»
(imam digito designabat alvum) «id canali fiat, quid, amabo, interest?
Si officii habebis rationem, delectationis, quæ forte nulla erit, non
habebis.» Persuasit, cui jubendi jus erat quod ipsa in se
constituerat.—«Heus tu,» inquit subridens, ut surgentem exceptura erat
mentulam, «quos et quali tibia modos facere me jubes, in his ludis!»
Post mucronem spiculi primoribus capit labiis, lingua involvit, novas
subeunti sedes delicias mentulæ facit novas. Præsensit illa affluentes
gari Venerei impetu rivos; exhorruit, refugitque. Et hæc, quæ supersunt
dicenda, æterno potius tegenda erant silentio. O horribile
secretum!—«Non vis, puto, intingi me tanto flagitio,» dicebat mater.
«Liquidum ego bibam hominem?»

_Tullia._ Nam in semine homo est.

_Octavia._ Dixerat, et vestes deciduus imber multa corrupit copia. Ille
subirasci:—«Ausa es,» inquit, «insana, tam egregium opus
perdere?—Ignosce,» inquit illa, «habebis obsequentiorem; sin minus, ut
voles excrucia. Si tibi meum quid erit voluptati, utere; satis erit mihi
voluptatis, vel in ipsa nausea.»

_Tullia._ Stetit promissis, et liquidos bibit homines? Salsam rem! nam
salsa seminis vis.

_Octavia._ Dixisti. Cubavi cum Eleonora nocte hac proxime acta.
Facetiarum nidus Eleonoræ lectus. Quam meretricia dixit et fecit!
Osculum dedit et gratulata est ori suo, quod in labellis meis legisset
cœleste donum, suavium. «Sed quis scit,» ait, «an malæ sint olim
servitura libidini? Vereor ne alio fungantur officio, furente Venere,
quam suo. Nupsit Mancia, cognata mea, Marino Neapolitano: sulphureis
Stygiisque nequissimarum libidinum incendiis torretur Marino pectus.
Fœminam vecors quærit in Mancia etiam supra papillas, qua incipit
desinitve fœmina. Buccam petit, quasi in eam puellæ fugerit cunnus, aut
ipsa sibi bucca in quadam sit cum cunno societate ad participandos
Veneris ludos. Objurgabam, quod hanc sibi sexuique fieri pateretur
injuriam.—Quid vis? respondit. Abstinet se Marinus ab hac turpitudine?
nihil est quod dicam; occupat oris aream libidinibus suis? occupat, et
quæ volebam dicere. Non facit? non est quod queri velim; facit? nec
queri possum.—Mariti hoc uno placemus nomine, quod fœminæ sumus. Quæ
quacunque petetur, se probabit fœminam, hæc omnium maxime placebit. En,
Octavia mea, Alphonsi furores,» addebat Eleonora. «Ante hos dies,
postquam bis terve telum misit vere militans, et ori applicuit.—Huic,
aio, ostio verberando, Alphonse, ista non est apta catapulta. Furis, et
me vis furere.—Te furere velim, me nolim, reponit Alphonsus; nam quod me
amas, favori tuo debeo, nullo debeo merito meo. Si furere incipio,
honorem, quem tibi debeo, forte obliviscar, qui mori malim, quam tibi
non vivere.—His movit durum pectus, flexit ad ludibria. Adsilientem
appetii libens, semihiulco suavio, flammescentem nervum. Nihil ultra,
nam eo mox sponte reversa est erudita mentula unde aberrarat. Cocytium
fas nefasve in media perfecit regione, quod in hac superiori aggressa
erat impudens.»

_Tullia._ Non esset Eleonora Mellioniæ castas imitata iras; non esset,
per salacitatem tuam! Huic se ut probro eximeret, ad Tiberium perducta
ferro sibi pectus transegit. Maluit adacto gladio viam aperire letho,
quam os olidi senis molli alutæ. Castitatis laudem non auro, ut multæ,
sed ferro emit. Elvira et Theodosia (puellas nosti) aiunt se in bucca
diverticulum spatienti mutino, amico suo, habere; et gaudent. Unde hæc
insania? accipe. Finxerat hominem Prometheus; deerat penis: finxit et
hanc meliorem partem e puriori luto. Antequam applicaret, fonte lavit.
Dein fœmineum corpus finxit; utrique infudit vitam. Sitiit mulier; eidem
labra fonti admovit, et bibit: hinc penis cum fœminæ bucca nata
affinitas. Narrant Gonsalvum Cordubensem, imperatorem magnum, cum
insenuisset, hoc voluptatis delectatum genere; erat et liguritor,
provectæ, nam aliud mihi nihil persuaserint, ætatis vitio. Inserviebat
vero libidini formosa viginti annorum puella. Cum vellet mediam lambere,
se velle dicebat ire in Liguriam; at in Orientem, cum summa petere, et
ori illudere. Sic, cum juventa juveret, si puerum (nam et pædico erat
acerrimus) prurienti cuperet peni, dicebat Aversam se cogitare, celebrem
urbem: ad nullam sane fervet adeo iter hominibus nostris.

_Octavia._ Libere loquar. Virtutem plerunque vocant, quod animi non tam
constantia est, quam contumax ferocitas; non tam optio, quam illusio;
cæcus quidam impetus, non securæ mentis rectum judicium.

_Tullia._ Ut fuit Elisabethæ. Erat Franco centurioni nuptura. Audiit
Chrysogonum tuum, nescio quæ portentosa magis quam magna in nuptias
stoice nugantem. Mutato consilio, et quasi ipsa in aliam momento esset
mutata, omnes extemplo de nuptiis longe egit cogitationes. Nec
obstinatam amantis lacrymæ moverunt, nec matris preces, non affinium
obtestationes; ad Vestales non suo transiit passu, sed rapido aquilæ
volatu. Attamen, unum alterumve post annum, pœnituit. Quo se resque suas
non viderat oculo, vidit, se miseram vidit, et beatas vidit quæ venirent
in hominum amplexus. Ut spes potiundæ primum centurionem inflammarat,
demum desperatio acriori incendit desiderio. Sororis tandem ope, fruendæ
habet Elisabethæ copiam; prægnans fit. Inter eos convenit; raptam
abducit. Egregiam vero pietatem! Facta est concubina, cui per pietatem
noluit uxor dari. Egregiam Chrysogoni laudem! Eripuit marito quam
raptori dono daret. Nomini comparando student hi homines apud vulgum;
non ita laudi promerendæ apud sapientes et graves viros, quibus non est
facile fucum facere. Majorem numerum anteponunt meliori, ægrotarum
multitudinem sanis mentibus.

_Octavia._ Circumfertur de Livia fabula non illepida. Castitatis laude
florebat Livia, antequam Alexandro Borgiæ nuberet, et floruit postquam
nupsit. Quoniam ille vi morbi decessit e vivis, decessit et illa ex
hominum conspectu. Quo clariori fulgeret fama, in tenebras demens
Vestalium fugit. Reliquit mortalium nugas cæcis (sic loquebatur); ipsa
veras divitias, contemptis divitiis et honoribus, petiit. Viva sepulta
est, ducente funus Chrysogono. Sed paucos post menses sensit se
reviviscere. Eduxit funeratam Chrysogonus ipse e tumulo. Piæ et probæ
primus vitium obtulit et intulit; oppressit tantus vir tantam virtutem.
Alterius virtus permista est in vasis Veneris alterius virtuti.

_Tullia._ Uno verbo, virtus virtutem futuit.

_Octavia._ Degebat in cœlibe domo juvenis venustus, robustus, membris
optime compactis. Operas locaverat hortis colendis. Multa erat cum
adolescente Livia adolescens, et hac consuetudine delectabatur. Rumor
fuit, sub id tempus, viciniores ædes pestilentia esse afflatas.
Diffugere Vestales timidæ; Angela, Brigitta et Livia mansere ædium
custodiæ, et cum iis Maxima Vestalis, omnium antistes. Magna in urbe
solitudo; turpis rerum facies. Sentiebat Livia se amare Petrum
(hortulano id vocabulum), nec pudebat: nec etiam nesciebat juvenis se
amari, et triumphabat. Occasio non deerat, sed occasioni locus. Longa
non fuit exspectatio. Decidens forte Maxima e summa graduum scala, secum
et Brigittam in perniciem traxit præceps casu. Illisæ, vix tandem
valetudini bonæ, post longos dies, sunt restitutæ, et recreatæ vires.
Interea omnium quæ vellet, libera Liviæ potestas. In Petro magna
puellarum spes et confidentia, quod egregiam operam in obsequiis
ægrotarum poneret indefessus. Pomeridianis horis urente sole, sodales
omnes somnus, quem nocte non viderant, tenebat amicabiliter illapsus.
Sola obambulabat in interiori conclavi Livia, multa secum de Petro, de
suo amore, de sua infelicitate meditans. Obviam fit Petrus; excipit
expansis ulnis advolantem procax Livia. Uterque de utroque cepere
voluptatem quæ summa est. Sequenti luce, insidiatur Angelæ Petrus,
conscia Livia et participe. Maturæ virginitatis Angela, nam annorum
quinque supra viginti, Venerem spirabat et inspirabat, quam oderat. Nec
prompta, nec facilis victoria; victa tamen: omnia vincit amor. Bis cum
nolente volente conflixit Petrus; at in altero conflictu acriter
pugnatum. Peracta re, intervenit Livia: non ausa est suspicere ad eam
Angela, pudore effusa, quæ pudorem amiserat; subinde risit nescio quid
illecebrosum et petulans. Demum, facta nocte, jussit post cœnam Maxima
curarent omnes corpora, somno reficerent. Quid factum? Cum iis medius
concubuit Petrus, et sic procurarunt corpora. Cecidit et Brigitta, ut
ceciderant; et, quam cum Maxima casus obtriverat, beavit casus cum
Petro.

_Tullia._ Quæ te etiam fors manet, bona Maxima? Futuere, futuere. Is
debetur tibi honestæ matronæ honos.

_Octavia._ Recreatis utcunque viribus, nihilo tamen minus querebatur
Maxima, ingemiscens ad pristinam sibi valetudinem viæ multum superesse.
Aderat Livia. «Vis, domina,» inquit, «veloci emetiri cursu quicquid id
est viæ?—Velim maxime,» reponit; «quid facto opus?—Primum,» subjicit
Livia, «gaude; postea gaude; et postquam omnibus gavisa fueris gaudiis,
gaude iterum, et sine fine summo gaude gaudio. Qui luctui datur dies
adimitur vitæ.» Persuaderi passa sibi est Maxima; et sua intererat. Qui
cœlos Deorum proci sibi optant, non ideo terras oderunt. Commendant
illico omnes Petri alacritatem et festivitatem. Cantus suavitate dicunt
placere, et saltationis agilitate, tremulaque lumborum actitatione.
Jubet advocari; adest, cantillat, placet.—«Nunc salta,» ait Maxima; «nam
saltator es eximius et concinnus. Laudant hæ puellæ.—Sed, domina, quem
tibi debeo honos obtundit nervos. Non ausim,» reponit Petrus.—«Puta me,»
subjicit Maxima, «ex illarum numero unam: proba te.—Et mihi fiet,»
refert Petrus, «nec, credo, pœnitebit saltationis: subagitatricem
vocant.—Quæ hæc est saltatio, Petre? non novi,» ait Maxima; «cum fugi
res mortales, non audieram de ea; forte non erat in usu.—Erat, sed non
saltaras,» infit Petrus. «Qualis vero illa sit non audies, non videbis,
sed senties. Saltabis et tu mecum mobili lumbo.» Hæc dum dicerentur,
evaserant omnes e cubiculo. Erat Maxima annorum triginta, corpore
pollucibili, ingenio micanti. Sedebat in lecto; ut se solam vidit,
insidias vidit. Quid faceret? Insilit Petrus in sedentem, dat basium,
alteram in sinum, alteram mittit manum sub stolam. Obniti illa,
repugnare, vocem altius tollere; sed surda et muta circum omnia: improba
mentula vim audet impudenter inferre venerabili vulvæ. Ferocientem
Maximæ iram prima hæc mitigavit utcunque insitio; flevit tamen, et
erupit in ejulatus.—«Quid tu,» dicebat, «homo nihili, ausus es?» Risit
ille.—«Per umbilicum Veneris et tuum! cum scies,» dixit, «hunc cui
irasceris Petrum virum esse patricium et tibi affinem, detumescent, et
scio, iræ tuæ omnes hi fluctus. Sed faciam pacatior sis, antequam scias.
Istum exige modo pudorem, qui voluptates enecat tuas et meas. Res acta
est; nec facies quin factum sit, quod factum est. Commenda si sapis,
quidquid id est, silentio.»

_Tullia._ Optime.

_Octavia._ Summum post paulo a Maxima cepit gaudium, non extorsit.
Pugnavit in medio projecta thoro commodiori situ. Candentem immergit in
viscera pugionem Petrus, nec temperavit sibi illa impotens. Spissis
terebat basiis subagitantem, fervidis invehebatur succussibus in
concutientem. Mox titillantibus prolui se Dionæi fluenti sensit deliciis
et ebullientibus amoris rivis. Adstiterunt ad spondam tremuli lecti
Livia, Angela et Brigitta, Fescenninos canentes.

_Tullia._ Quis vero is est Petrus?

_Octavia._ De Ponciorum gente, apud Lusitanos nobili et clara. Amabat
Rodericus Pontius Margarim Meneziam; Margaris Rodericum pari amore.
Aristippus, eadem e philosophorum secta, invidebat Roderico tam pulchram
felicitatem. Ardebat miser, sperabat nihil. Quod solent mali, constituit
apud animum suum a Roderici avellere puellam amplexibus. Vocanti negat
hymenæo; bona multa dolo malo prætexit. Mollem et teneram mentem
fascinat præstigiis simulationum. Vestalem induit, Margarim exuit. Eadem
invadit febris Rodericum. Ab Aristippo in quam ceciderat ipse scrobem
perducitur: huic dat sapientiæ et sectæ nomen. Vide, Tullia, et ride.
Annus nondum præterierat; pœnitet facti, plaudente bona mente et amicis;
repetit domum et suos. Interea miserant, quibus potestas erat, Margarim
in hanc urbem ad Clementiam materteram. Id olim Maximæ nomen, dum
viveret.

_Tullia._ Ah! ah! ah! Non ergo vivit quæ futuit? Ah! ah! Sed sic
loquuntur. Bibunt, edunt, futuunt Stoici, et se negant esse in animantum
sæculo. Ah! ah! rem lepidam! Se negant
vivere.     .     .     .     .     .

.     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .

                     (Desunt quædam in autographo.)

.     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .

_Octavia...._ Nam quam Liviam vocant, illa est Margaris, mutato, ut
fieri solet, nomine. Hac fraude recepit Margarim, et abditis puellarum
pastinandis et runcandis insudavit hortis, solers et vegetus cunnicola.

_Tullia._ Sic Theodorus tuo. Nam reliquisti, ad horti irrigui tui
ostium, ligonem Priapo dignum olitore lactantem. Quid, otii impatiens,
cessas? quid cessas? Admitte.

_Octavia._ Et admisi. Pertunda Dea, fer opem! Exsultabat gigas mentula.
«Putas me juvencam, non puellam,» dicebam. «Quæ posset puella pati? Non
patiar.—Macte animo,» reponebat ille, «patiere. Quæ vitulum tulisti,
taurum feres. Agedum, dea mea; nihil postea supererit, quod Veneri, quod
Junoni invideas.» Dicens incumbit rapido nisu in mollem libidinis sinum.
Lenius me vulnerarat Caviceus devirginans. Gemitum dedi.—«Sile,»
increpat. Compressi vocem; ille me. O clavam Herculeam! Nam tredecim
pollices longa, et crassa ut sibi brachium est: mali loco esse possit in
laxa Veneris cymba.

_Tullia._ Ut cuique brachium puellæ est, pati posse aiunt, sine magno
incommodo suo, ejusdem magnitudinis in tubere suo telum. Nosti
Clementiam, quæ nudiustertius Remundo marchioni nupsit in nostra
vicinia?

_Octavia._ Novi: cui et forma elegans et exile corpus.

_Tullia._ Curta Remundo suppellex; quinque ille pollices non excedit
igneus caudex. Ea est crassitudo quæ fidem superet. Qui sciebant male
actum iri cum delicata virgine, miserescebant; parem esse posse
bellatori negabant, cui portentosa machina. Natæ timebat et mater; sed
Remundo magnæ divitiæ, summum ingenium. Clementiæ angusta res domi, et
erat matura viro, viginti annos nata. Quid consilii caperet mater?
Communicat cum Anna Gusmana, sorore, timorem; hæc cum Clementia. «Non te
fugit, Clementia mea,» inquit (nam secesserat mater), «quæ tuæ sint
futuræ partes, cum Remundo nupseris, id ætatis et ingenii puellam? Sui
erit officii, tui et muneris, parte ut tua utatur et abutatur, ut
voluerit. Hæ tuæ erunt partes.—Quæ vero erunt,» reponit puella
subridens, «suspicor id equidem.—Sed qui tibi jam imminet, Remundus,
longo et crasso mulus est ramali. Sua tamen illi Veneris via eundum, per
prurientem sexus tui venam, ad plenam voluptatem. Nec id fiet absque
diro cruciatu, nec forte fiet. Vide animo tuo, quid tibi animi sit.»
Illa timenti similis:—«Scis, matertera mea dulcissima,» inquit,
«paupertatem larium nostrorum, et quam sint res angustæ
afflictis?—Scio,» reponit Anna, «sed et volo scire, tuaque interest
sciam, quam sint tibi angustæ sub stola. Nam suæ si non invenerit Veneri
aptam, peribis, et illi et tibi diremetur nuptiarum fœdus. Aiunt vulgo
nulla unquam cum fœmina habuisse rem pleno coitu. Patientiam præstare
noluerunt, quæ sui erant juris, ceventi et conanti. Tu cogeris.—Et
præstabo,» subjicit Clementia, «alacri animo. Sufficiet vires et animos
Amor. Amo efflictim; forte lethum non oppetam.—Sed age,» refert Anna,
«videam ut tibi Venerei campi æquor patet ad prælium.» Dicens mittebat
procacem sub stolam manum.—«Hei, hei! nimio plus,» dicebat puella, «quam
honestæ licet, verecundiam fatigas.—O ineptum pudorem!» reponit Anna; ac
molli et crispa obnuptam lanugine partem attrectat, cadurda diducit,
digitum inducit. Fremere puella, furere non noto pruritu.—«Quid id vero
rei est, matertera gratissima?» dicebat; «moves me ad libidinem, quam
nescio. Excitas in medullis ignes, quos odi. Desine vexare puram.—Leve
id quidem specimen est,» inquit Anna, «licentiæ conjugalis. Sunt artus
tibi, et locus ille, qualem fingeret filiabus suis aut optaret Venus,
libidinis capax, non hebes. Habebunt se bene et feliciter omnia. Probe
es ad pugnam comparata. Fer modo fortiter, nam et fortiter feriet. Tibi
utique satius sit laniari in lecto, quam misere vivere in hac hominum
luce.» Addit et alia, sed nihil ad rem. Quid te moror, Octavia? Sequenti
nocte sex passa est adsultus. Laniata est, nec tamen vocem misit. Tertio
penetravit se totum in tenerum corpus Herculeæ clavæ truncus: mulier
facta est, belle proluta igneo Veneris imbre. At mane facto carnificinæ
imago varia: lintea cruore infecta in eo quem tenuerat loco, cum
perfinditur virgo; discissa ipsa, ultra quam alia quævis tulisset
constanter. Vix stare in pedes, vix gradum facere.

_Octavia._ Micturio, per pruritus tuos! cum illius memini voluptatis,
qua perfudere sensus meos decidui e Theodori tubo in libidinis mea
intima incendiarii rores. Persequar narrationem. Supina ad extimam
jacebam thori spondam, non opportuno situ; magna vi truditur incoctus
Herois ramus: transadigit nihil contra conantem. At vero superexstabat
pollices quatuor: ligabam digitorum complexu; ulterius non subibat. O
bona Venus! post diffluere cœpit. Putavi omnes undequaque, quæ sunt, quæ
fuerunt eruntque in annis, confluere hanc in meam partem bonam
voluptates; omnes convenire Veneres, hæc ut mea esset Venus gratior,
lætior et amœnior. Putavi cœlestes dulcedines potiorum deliciarum, quas
creat Venus, depluere mea in præcordia e Veneris cœlo. Feriebant
liquescentem liquida Amoris fulmina; combibebam calidas guttas ardens in
abdita sede. Abscessit jam nihili. Vidi fugitivam mentulam: jam pars sui
erat effœta; jam ex heroide pannucea.

_Tullia._ Tu de Theodoro triumphabas victrix. Num et de Chrysogono
Sempronia parens tua optima?

_Octavia._ O rem, per facetias nostras, non infacetam! Ridebis.—«Vis
nunc videamus,» ego ad Theodorum, «ut lætentur Chrysogonus et mater, ut
luctentur?—Volo,» inquit, osculum figens. «Nego tamen Chrysogoni
felicitatem, ut maxima sit, cum mea conferri posse. Incredibilem inveni,
regina mea, dea mea, in complexu tuo, in suaviis nectareis.—Sequere,»
repono, «sed suspenso gradu.» Dissilierat ex asseribus unus de summa
contignatione, quæ cubiculum operit in quo ludebant. Ea ex rima, apte
diducta, facilis in cubiculum adspectus et in genialem parentis lectum.
Hic est campus illis Martius et Venereus.

_Tullia._ Vel perspicacissimas fugiunt sæpe plurima, quæ exitio sunt.
Omnia timeas, nihil ut timeas. Periit iisdem petita insidiis Lucia,
Manrici Fonsecæ uxor: nam, quæ serva facta est alienæ voluptatis, et sui
timoris, num vero periit? Amabat Joannem, qui illi e servis unus,
lepidissimum caput. Amabat et una ex ancillis, trucis animi puella. Hæc
e superiori cubiculo lateribus strato, laterem movet unum atque alterum.
Tabulas e contignatione variis perforat in locis terebello, unde
prospiceret in heræ cubiculum. Die, nocte, quod se sperni a Joanne
videret, quasi e specula quid in Luciæ fieret cubiculo, unde iras
aleret, oculis legebat curiosis amans et amens. Accidit non ita mane
evocari ad Luciam Joannem; nam Manricus venatum ierat prima luce, alter
Meleager. Audiit excetra, evolat ad speculum: videt Luciam recubantem in
lecto, et ita involutam linteo, ut non dubitares quin vellet videri nuda
et non videri. Pectus, papillæ, femora, quasi non ex composito, nuda;
venter et uteri potior pars latebat. Audi servæ truculentæ tetrum
scelus. Procurrit ad Juditham, Manrici sororem, Luciæ dotibus et
laudibus infensam; spectare jubet quæ intro fierent. Joannes rogabat
dominam miseresceret tam certi amoris, quo urebatur miser. Offerebat
vitium, urgebat: illa negabat; pugnabat.—«Te a me vere amari, mi
Joannes, sit id tibi operæ pretium. Nunquam vero patiar fœdari me
adulteris complexibus: non si reges ament. Quod unum possum, cedo
libens. Obtuere ut voles omnes meas dotes; oculi et manus tuæ meis, ut
poteris, fruantur solertes bonis. Nihil præterea tenta; operam et oleum
perdideris.—Intelligo, domina; quæ tot condonas amori meo,» dicebat
Joannes, «omnia negas. Sed et intelligo, perdo operam infelix; saltem
opera tua adblandienti perdiderim et oleum.—Faciam si quidem vis,»
subjicit Lucia; «ecce lævam meam, utere.» Arrigebat non admodum laute
mutoniatus, puer equidem annorum sexdecim. Rogat prehendat mutonem;
prehendit ridens.—«Vide,» subjicit, «quam bona et liberalis tibi sim
domina: servitutem servio tuæ voluptati.» Papillis ille Luciæ, post bonæ
parti dexteram admovet. Corripiens Lucia commulgebat hircum. Nugabatur
hic in cadurdis ridicula digitorum micatione, rectus ad lecti interiorem
spondam.—«O manus tua alba et teres,» dicebat, «ut mirabili mihi est pro
cunno favens! ut te bearem et implerem felicitate! Urge, urge!» Renidens
Lucia irrequieto gnavæ ancillabatur mentulæ obsequio. Ad hæc momento in
objectum evomit linteum genialis humoris magnam copiam. Nec iners fuit
cum pueri dextera Luciæ congressus. In Venereo gurgite anhelanti puellæ
medii digiti fervebat opus; subabat amoris œstro percita; eodem se
sensit remitti temporis puncto.—«Agedum, agedum!» dicebat æstuans. Os
dicenti præclusit puer spissis suaviis. Excreta mobilibus e lumbis albi
et præcocti veneni vis, suavi demulsit titillatione castam adulteram.
Gaudiis luctus confinium: sic voluit fati inclementia. Exsultare Juditha
et superbire.—«Habeo,» inquit, «vincula tibi et catastam, Lucia.
Regnabo, servies. Sequere, Mancia» (id servæ nomen). «Recta eamus ad
pellicem; ni consenserit, morietur.» Moverunt Manciam ad pietatem hæ
minæ, movente amore.—«Non nego, domina,» inquit, «mereri utrumque
aliquantum supplicii. Insanæ quicquid id est adolescentiæ ludus fuit,
non affectæ vitio et sceleris contagio grave flagitium.—Videbimus,»
reponit, «at tu, sequere. Cum vero ingressa fuerim in id pellicis
lupanar, obsera diligenter fores; si feceris, magnum a te abegeris
infortunium.» Secuta sunt tum tristia et amara, quum læta et dulcia,
scitu digna multa. Interim redi tu ad Theodorum.

_Octavia._ Ut pervenimus ad speculam, videmus Chrysogonum lectum versus,
qui in angulo erat, divam suam, nam sic loquebatur, manu
ducentem.—«Quid, diva mea,» dicebat, «nunc putas esse rei Theodoro cum
Octavia?—Scio,» inquit illa, «nam audivi vocem, ac si vim pateretur,
ingemiscentis. Puellam docet difficili via ire ad gloriam, et
gaudeo.—Haudquaquam,» reponit Chrysogonus; «conto cubitali miseram
discindit. Hinc clamor. Conjecissem etiam fidum sodalem in amplexus
tuos: amor non admisit cogitationem, qui in te est meus. Marito irascor
tuo et invideo, quod gaudiorum habeam participem. Suasi puellam insidiis
petat, sciebam repulsam non laturum.» Dicens projecit thoro corpus
resupinum. «O cœleste delicium meum!» dicebat, «osculis instilla amanti
amoris furores. Irrita nequitias in me tuas ingeniosa et petulans.—Male
sit isti vesti detritæ,» respondebat mater, «quæ desideriis negat amatum
pectus, quæ vili segmentata centone, Philosophica caligine tot involvit
venustates! Discutiam ego has nebulas, quæ te, lucem meam, mihi
obscurant. Quam altius potero stolam istam revolvam muliebrem. Male sit
sartori! Quo vestes hæ fluxæ et longæ pacto philosophum decent, quæ
hominem non decent? Qui vere homo sit, longa mentula decet, non longa
vestis.» Assurgentem viri nervum levibus appetit talitris, miscens
suavia. «En,» dicebat, «insultantem pudicitiæ salacitatem; en superbam
illam imperatricem mentularum! En, ignava et vecors languet. Ecce vero,
o veternosa mentula, cunnum qui te provocat ad duellum: læva hac mea
feciali bellum indicit.—Denuda pectus, regina mea,» refert Chrysogonus;
«et potes, quandoquidem fluido illo præcinxisti artus supparo. Expedi
papillarum lacteos orbes; et cycladem, si vis ab omni parte esse beatum,
dejice. Pulchrior te pulchra eris, si nuda eris. Ornatior es propriis
dotibus, quam ut mundo ornatuve egeas.» Obsequitur: deponit supparum et
cycladem; interius supererat indusium. Jussit deponi Chrysogonus:
defluxit ad pedes, et purpureo pudore suffusæ sunt genæ honestæ
matronæ.—«Quo majori cumules ignominia,» inquit, «quid præterea
imperabis, o here, cui vendidisse videor animam?» Corpus mecastor illi
pulchrum et nitens.

_Tullia._ Scio.

_Octavia._ Impatiens moræ Chrysogonus: «Exuisti vestes,» inquit; «nunc
figuram illam, Sempronia mea, qua nosti tantopere delectari me, indue.»
Exsilit in supinum, et sedens observat spiculum candens; divaricatis
femoribus vibrat ipsa in se sua manu. Tunc Theodorus.—«Hæc me rei
imago,» inquit, «implet amore et furore. Abeamus, Octavia mea, res
acturi nostras, non saxei.» Abimus; conjicit in lectum, et opportuniori,
quam fueram in prima coitione, collocat situ. «Vide, Octavia, quicquid
id est» (pilum librabat læva): «cum videris, non invidebis matri
Chrysogonum suum.—At subit,» refero, «curiosa libido. Cedo, emetiar.»
Credes, Tullia? Tredecim ad summum mucronem pollices longum, minabatur
crucem miseræ, crispanti actitatione.—«Metuo vehementer,» aio, «hæc ut
ne trabes, ut longa, ut crassa est, mitti possit in contignationem meam.
Experiar; sed, per Venerem! subi, non perfringe; illabere, non irrumpe;
lude, non lania.» Ostio admoverat catapultam; jam in oppugnatione erat
arcis meæ. Tollo femina, impellit balistam: nec tamen movi. Incumbit
totis viribus: nec tamen movi. Disjecta, discissa et perfracta intro
sunt omnia. Intimus uteri sinus dire pulsabatur, et, enixa vi adacti
caudicis, concreta solvebatur arcis compages. Revello pilum a vulnere:
vix ligabam ferocientem digitorum vinculo,

    Tantæ molis erat!...

Comprimo actutum, magnoque depluit opobalsami imbre; affectum crudo
vulnere læsæ vulvæ sinum suavissime demulsit. Mota ad libidinem,
incredibili cum titillatione remissa sum. Nunquam, mecastor, addidit
mihi, majori cum voluptate, sitiens vulva Veneream ambrosiam. Ut juvit
esse, ut est, bibulam!

Ego vero, dato osculo, jam inutile excutio pondus; me læta subduco.
Barbam viri ridens fervida capio manu.—«Hac displices libidini meæ,»
inquam. «Cedo, agedum, hanc demetam longam, hircinam, aheneam barbam;»
et admoveo forcipem.—«Cave sit,» exclamat, «nec feceris; si demeteres,
et laudem demeres. Ne feceris, fatua. Nam hæc sapientia nostra maxime in
barba consistit, non ita in moribus; barbato hac æquamur Jovi et
Consentibus Diis. Nam Medioxumi, et plebs deorum imberbis est. Et decet
barba viros graves et excellentes. Decet imperatores hæc barbæ longæ et
hispidæ dignitas. Vidi olim, Archimandritæ Sandionysiani ostendente
vicario, Dionysii Areopagitæ (nam jactitant) Græce scriptas
commentationes ab Emanuele Byzantino Imperatore, ad Carolum Calvum
missas dono. Depictus est Emanuel in fronte libri, cum conjuge et
gnatis. Sed Emanueli longa barba, et ad medium pertingens pectus.
Compactus præstanti arte liber gemmis olim et auro opertus erat; probi
monachi aurum et gemmas detraxere, barbam Emanueli non detraxere: aurea
non erat. Non defuisset, apud Dionysianos, barbæ aureæ suus Dionysius,
ut Apollini Syracusis non defuit.» Hæc Theodorus.—«Nec ego,» inquam,
«hunc tibi violabo barbæ honorem. Habeto per me salvum, qui pauper et
inops tot me bonis locupletasti, tot Veneris bonæ crispantibus opibus.»

_Tullia._ Nec capere, inepta, poteras totam felicitatem tuam. Sed
arrigit tibi ad undecim pollices Caviceus.

_Octavia._ Nugæ! novem non superat. Quid id ad Chrysogonum?

_Tullia._ Pertunda mea! Cur tam bellæ non contingere dotes, vel Calliæ,
vel Lampridio! Fruerer, fruerer!

_Octavia._ Enim vero conferre dicebas ad mulieris pulchritudinem, illi
ut modice hiet ad rorem concha. Crassioris igitur nulla mentulæ laus,
per quam sua cunno laus servari non potest. Utcunque angustum sit id
iter, quo ad voluptatem descenditur; res Veneris gratiores nunquam, quam
cum sunt in angustiis. Hinc facete dictum a Joanne principe, qui et
mastupratorum princeps, in sua sibi manu qualem vellet invenire cunnum,
nec laxum, nec salgama exhalantem.

_Tullia._ Et præterea commendant Veneres, qui non omnino inter femina
delitescat conditus; novem decemve distet tantum pollices ab umbilico.
Demissa plerisque puellis ita fugit pubes, ut aversa videatur ad Venerem
via. Difficiles cum illis concubitus. Non potuit Theodora Aspilcueta,
nisi posito pectore et sublatis in genua lumbis, devirginari. Frustra
supinæ vir insudarat superfusus: operam luserat, oleum perdiderat. Demum
sub elato aliquantum colle subsidat, velut sub promontorio, cymba. Hæc
si conveniant, quæ pulchra videtur spectanti, et pulchra sentietur ab
ineunte. Sed et interdum laborat vitio, quæ arcta est. Nam audivi
jureconsultos dicere mulierem ita arctam, ut mulier fieri non possit
(sic loquuntur), sanam non videri. Quibus virginale consertum
concretumve fuerit, infausti id esse ominis plerumque solet. De Cornelia
ferunt adeo arcta genitalium compage natam esse, ut difficillime mulier
facta sit. Necatis Gracchis, infelicior visa est, quam felicior visa
erat editis. Quæ de obsignata dixere virgine, ea falsa omnia et
perniciosæ ad imposturam artes.

_Octavia._ Etiam aiunt os superius testem esse inferiori. Cui enim os
parvum loquenti, et esse jactitant os parvum futuenti.

_Tullia._ Nugæ! Et nugæ quæ hi garriunt Amoris geometræ: medium cujusque
pedem puellæ mensuram aiunt esse ostii, quo scilicet itur ad divæ
virginitatis sacrarium. Nugæ! novi cui parvum os, parvus pes; grande et
araneosum jacet spelæum atra inter inguina. Certa nulla constat ratio.
Hæc constat: cuique uni probe machæræ convenit hæc vagina; ita Natura
est comparatum. Si tenuis machæra, comprimit ultro se vagina laxior; si
rudis et immanis (Durandaliam aut Flambergiam adhibe), dilatatis hæc
vagina fibris excipit gratulantem gratulans hospitem hospes.

_Octavia._ Se res sic habet, et experior. Statui certe nihil potest, per
Priapi coleos! Si roborascenti terribiles ramo omnibus non sunt apti
mulieribus, sunt uni et alteri. Habuit prominentissimi penis domesticum
Heliogabalus. Onon vocabat. Apud Pygmæos ad pedum pertingit malleolos.
Si nostris ad genua hominibus propenderet, nullum putas fore hujus
balistæ usum? Erras. Sed enim multo major est hominum numerus, quibus
ultra octo septemve pollices non excurrit: hic communior modus. Quid
faceres? nec etiam sunt nihili, et nulla in gratia apud Venerem. Aliqua
florent, quibus id non est peculii, et hos commendat Hymenæo sua laus.
Dux Ferrandus et Vastius marchio magni sunt nominis viri, nec magnæ
tamen mentulæ, qua parte viri sunt. Illis conjuges et liberi. Vastio
uxor formosa et ardens bello, liberi venusti et summæ spei. Ea crassa
est satis mentula et longa, quæ amantis et amati peculium. Ab eo omnia
placent, qui vere placet. Maluerim mea in cymba ab amico infigi
aciculam, quam ab alio trabalem clavum. Experior etiam ego, Tullia: nam
pulchrum in sinu foveo columbulum Dionæum. Puer, cui fingendo Venus et
Gratiæ posuere operam, silente nocte ludit in sinu meo: et penis illi
nec longus, nec crassus. A nullo tamen majores cepi voluptates; illi sum
voluptatis cumulus, et ille est mihi.

_Tullia._ Quis ille est? quid narras?

_Octavia._ A matre accepi dono, pulchros delectum inter pueros. Parens
illi Manilia, soror nutricis meæ. Quartum supra decimum annum, a die
mensis Septembris vigesima, complevit; ephœbus quem forma præferas
Phœbo.

_Tullia._ Vidi formosissimum puerum. Educandum Sempronia dedit
Academicis: doctis viris, quæ magna laus est; et probis, quæ plurima.

_Octavia._ Nihil, Tullia mea, te celabo. Nam cum exsudantia e suis
corporibus infundunt in nostra amatores libidinum momenta, dicunt se
frui nobis. Ita et ego, cum secretissimas animæ cogitationes in tuam
instillo, fruor anima tua et te. O dulcem fruitionem! O delinificam
spiritui meo Venerem, in hac animorum conjunctione!

_Tullia._ Te credidi, voluptas mea, non alteram esse me, sed unam me.
Effudi tuos ante oculos meas omnes libidines, nec puduit. Induxi te in
intimas pectoris fibras, nec pœnitet; loquere.

_Octavia._ Audies suo loco. Postquam de pulchritudine amœna dixisset
multa Alphonsus, surrexit in pedes Aloisia:—«Vultis,» inquit, «dicam ego
quæ censeo? Os ingenuum, nescium fraudis pectus, cunnum nec dantem, nec
negantem, mobiles lumbos, ingeniumve versatile, id veram esse
pulchritudinem censeo. Censebit et mecum pruriens Socrates.» Cum diceret
et rideremus, pultant ad fores. Dii boni!

_Tullia._ Qui pultant?

_Octavia._ Cum Chrysogono Theodorus. Ut vidi, ut perii. Salutavere
Eleonoram. Ad me limis Theodorus respexit oculis, et salutavit
connivens. Advolat in amplexum Chrysogoni Alphonsus. Me Theodorus,
sermonem de sermone serens, perducit in hortos. Laudat formam et
juvenile decus; majorem in me spargit florum copiam, quam in hortis
erat.—«Cum te video,» dicebat, «amor meus novos concipit ignes. Te
misereat mei. Nam beati et læti Chrysogonus equidem et Eleonora res suas
agunt; agamus et nos nostras.—Ut valet Sempronia mater?» repono, «nihil
habes ab ea dicere?—Jussit,» ait, «commendem tuam tibi valetudinem.
Puerum pectabat et comebat. Næ felices, quæ cum illo tam lepido, tam
formoso cubabunt!» Tullia mea, hoc me incendit verbum torrente flamma.
Sensi intimas uri medullas, et injecto salacine œstro furere mihi
Veneris venam; nam ante hos duos menses actos, cum Roberto consuevi.
«Exspectat vero mater,» subjicit Theodorus, «e cognatis tuis nescio quam
de genere Ponciorum. Robertus rogavit dicerem diligentem esse sibi curam
passeris tui, quem commendasti; pipilare uni tibi, et tuum irrequieto
quærere sinum volatu. Sed te mei pietas capiat, Octavia. Amore emorior.
Quis immunis esse possit qui te viderit, ab hoc vectigali, quod
omnipotenti omnes libidini pendimus?» Dum ambulamus, accurrit e familia
Eleonoræ servus. Affert litteras. Dicit esse curru ex urbe advectos qui
me conventam vellent. Sequor præeuntem, et lego in via litteras. Hæc
scribebat mater: «_Mitto, nata, amorem tuum pulcherrimum ad te, amores
suos. Extorsit id a me precibus et lacrymis. Nostrum vero transfugit in
sexum, sumpta stola, sexui nostro nova lux. Puellam credent qui
viderint, et laudabunt: velim nec tu sentias puerum esse. Parce tamen
pueri artubus. Quicquid id erit, gaudebo te beate agere. Cetera disces a
nutrice. Fruere, et me ama._» Quæ me gaudia, dicebam apud animum meum,
tollent in cælestes! O me felicem, et hoc matris beneficio parem Deabus!
Ut vero ingredior interius in conclave, reperio puellam forma divina,
comptam, ornatam, in sella sedentem. Sola erat; et vultu mirabiliter ad
modestiam composito, salutat prope factam, genibus inflexis, ut nos
solemus. Resaluto. Curiosius vultum cœlestem oculis lego: hæreo, puto,
nec puto esse Robertum. Quo propior accedo, eo dubito magis. Nam altior
longe videbatur, et nescio quid spirabat in vultu virgineum.—«Multi
præteriere dies,» ego ad eam, «o Dea, num de cœlo descendisti?» Illa
subridet, et in risu Robertum video. Injicit collo brachia, osculatur;
osculor et ego: sed quibus, Venus bona! osculis illum ego, ille me!
Advolat nutrix:—«Cavete» inquit, «servorum, qui circumvolitant, malignam
perspicacitatem. Mandat mater dicas esse e cognatis tuis unam de gente
Poncia, et peregre profectam, religionis causa. Reliqua audies quæ habeo
in mandatis. Interim, cavete ne quid excidat vobis, quod utrique pesti
sit.—Partes meas,» ait Robertus, «belle exsequar in hac fabula.»
Colloquentibus ecce superveniunt Aloisia et Isabella, cum Alphonso et
Theodoro. Diana Poncia (id attulerat nomen Robertus ex urbe) mirabili
gratia salutavit omnes virgineo more. Puellam mirantur; aiunt esse summæ
pulchritudinis, non mortale numen.—«Prima luce,» inquit, «ad urbem
appuli, et continuandum mihi cras iter etiam summo mane. At dulce fuit
cognatæ conspectu et sermone aliquot frui per horas. Hæc mihi voluptas
pro viatico erit, et facitis, per humanitatem vestram, duplo major
videri ut possit hæc felicitas.» Fraudem nemo suspicatus est; et ne quis
suspicioni locus esset, ad Eleonoram dico currere me, tantæ ne diutius
visu pulchritudinis careat. Sequitur Theodorus. Ad Eleonoram imus.
Obductæ vero cubiculi erant fores. Nondum se ab Chrysogoni expedierat
rabiosis compressionibus. Qua seræ inseritur clavis adhibeo oculos.

_Tullia._ Quid vides? nam et rides.

_Octavia._ Sedebat in sella Eleonora, divaricatis feminibus, revoluta
veste. Superequitabat Chrysogonus, et trepidanti subagitabat clune.
Inspexit et Theodorus.—«Nunc, o spes mea, misereat meæ te tentiginis,
quæ me excruciat. Talis me enecat voluptatis imago.» Ego vero nolebam.
Certum erat castam servare me amori meo, et lucidæ nocti.—«Non possum,»
refero, «fluor infestat menstruus libidinis sedem. Sufficiet Eleonora
tibi et sodali, et jam nunc peregit.» Venit ecce ad nos alacri vultu.
Illa ad me:—«Ut tibi, Octavia, risit Venus?—Nec me vidit,» repono, «nec
ab octo diebus blandita est ægræ spes amoris. Sed est quod abs te petam,
et enixe petam.—Quid id est?» refert, «jam impetrasti. Quid tibi negem,
dulcis Octavia?—Bene est,» repono. «Volo commodes mihi veredum tuum et
agiles lumbos.—Nugaris, inepta,» inquit. «Quis veredi tibi mei usus, quæ
calcar non habes?—Si Theodoro commodaris,» respondeo, «mihi esse
commodatum habe persuasum.» Preces miscuit Chrysogonus; rogando
vicimus.—«Ergo abite,» ait ridens, «in malam crucem, qui me huic iterum
datis permolendam libidini!» Abimus. Theodorus vero his Eleonoram
aggreditur verbis complexans:—«Sane cara es Philosophiæ numini sancto,
cui hæc contigit una die laus philosophicis duabus mentulis esse
opitulatam. Referant tibi et faventes stellæ gratias, quas habemus
sapienti tuo et liberali cunno. Continuos, ac qui finem non capiant,
voluptatum illi rivos et deliciarum rores Amor depluat, et Venus. Nec
finis gaudiorum tibi sit, nec modus!» Dein deturbat in lectum, et in
bene unctam Veneris patellam tucetum crassum et succulentum e sua
devehit penu incumbens. «Nacta es in me, Domina,» dicebat, «Priapos
Lampsacenos tres, Hercules quatuor. Utere: nam tibi non stupent lumbi,
et sapit Cherson.—Utar,» respondet Eleonora; et dicenti fascinum immane
ut agit in abdita penetralia: «Me enecas, carnifex!» exclamabat
Eleonora. Acerrimis ille subagitationibus litabat: mox explosit
catapultam. «Non est id Venerem exercere, sed lacerare perditissime,»
dicebat Eleonora. «Lethum misisti in corpus meum, non moly plantam.»
Advolo ego, amplector, osculor. Exire sodales. Urbem repetunt, stipe,
quam ex philosophico instituto rogaverant, collata, læti ultra quam dici
possit. Deponit lecto Eleonora fessos artus, et reliquum in lusibus et
jocis consumimus diem. Diana, et cum interrogat et cum respondet,
mirabiliter satisfecit; pulchritudinem laudabat ejus Alphonsus, laudabat
et Eleonora:—«Quid me,» respondet, «qualemcunque ob hanc laudatis
pulchritudinem, donum fluxum et caducum? Non laudatis, quod tam
excellens nata sit mihi cognata, quæ Virtuti pro virtute ipsi est. Hoc
quo me bearunt Superi, præstantius multo donum est.» Reposui pauca, sed
apta. Placuit vero vehementer hæc dicens, et novis crevit incendium
ignibus. Sed volo, Tullia, hanc ab origine fabulam exsequi, si velis.

_Tullia._ Ni tuus esset Robertus, meum vellem.

_Octavia._ Nostris eram in hortis cum matre, ante sex menses. Multa de
suo in me amore et studio dixit, repetitis a prima pueritia exemplis.
«Nunc vero munus concinno tibi,» subjicit subridens, «quod omnium longe
rerum superet pretium.» Gratias egi. Paucos post dies, accersit in ædes
Robertum. Jubet nobiscum prandere, convertebat nostros in se oculos tot
venustatum avidos. Mirabar; nec scienti, nec percipienti mihi gliscebat
amor. «Libere colloquere: scio te præstare ingenio.—Quandoquidem,
domina, jubes, parum a reverentia quam tibi debeo et ab officio secedam
meo, ne inobediens videar, qui sum obsequentissimus, et esse
debeo.—Ingeniose respondet,» repono.—«Atenim,» ait, «ingenii quæ credis
esse aliquid in me, inspira ex tuo, et erit. Nam in te dextro convenit
Jove pulchritudo corporis et præstantia ingenii.—Ergo, Roberte, quæ se
suis non probat, pulchra tuis videtur oculis Octavia?» refert
mater.—«Videtur, per omnes Deos, per omnes Deas! pulcherrima, et est.
Diis amorem, et Deabus invidiam creare possit.—Quid si consentiret amori
tuo Octavia,» subjicit mater, «amares?—Amabo,» ait, «quanquam et non
consentiat. Nam nihili sum puer: qui tandem fiet ut consentire posset
amori meo? Sed locuples est illa et Naturæ, et Fortunæ, et virtutum
donis: qui fieri potest ut non amem?—Gratum sane erit,» respondeo, «me
abs te amari tam amabili puero. Vis mihi alter esse maritus?—Dedecores
mariti nomen,» reponit, «mihi si indideris; servi et vernulæ relinque:
studiis erga te meis, ut potero, honestabo.» Finitis epulis rediit ad
Academicos, et sensi, cum abiit, aliquam meæ mihi animæ partem deesse.
Tunc mater ad me:—«Quid de puero judicas, nata?» Esse respondeo ex
Amoribus unum, eumque pulcherrimum, qui ex Veneris gremio evolavit ad
nos.—«Num dices,» adjicit mater, «fore beatas quarum in amplexus
veniet?—Sane ut futuræ sint infelices,» respondeo, «non video. Hunc sibi
reginæ generum velint.» Dein cæcum alebam venis vulnus, Tullia mea.
Tandem post mensem, nascenti amori favit mater optima. Jubet venire
Robertum; liberam dat confabulandi mecum potestatem. Ingeniosus est
Amor, quem fata instillant. Puer per ætatem nec par amori, nec satis
aptus, amore arsit, cujus usum nesciebat. Interea contigit matrem diro
conflictari meam morbo. Ut bonam recepit valetudinem: «Ingrata sim,»
inquit, «Octavia mea, si, quæ ope et opera tua erepta sum letho, tuis in
me benefactis non respondeam meis in te. Tanti pretii sum tibi pollicita
munus, quod omne pretium superet; meministi?—Memini, mater,» inquam; «et
quicquid a te mihi venerit summo erit in pretio.» At illa osculum
ferens:—«Robertum,» reponit, «volo tibi dono dare, quem et Juno optet
sibi dari. Erubescis? Novi abs te amari.—Non nego, mater,» refero.—«Hunc
tibi educo,» ait, «et servo; volo, dignus ut sit benevolentia tua,
excoli diligenter omni virtutum et disciplinarum genere. Hunc tuos in
amplexus conjiciam. Sed tener est; de ejus tantum pulchritudine et vita
detraxeris, quantum acrius indulseris voluptati. Id fac ne
obliviscaris.—Non sum oblitura,» dixi. Tertio post die, quæsivit, inter
prandendum, an domi reliqua die futura essem. Respondit in animo esse
domi manere. Post laudavit domesticam vestem, qua induta eram libera et
fluxa, e subtilissimo lino.—«Nec ista,» inquit, «invidet oculis tuas
vestis dotes, nec objicit. Mirifice in ea places: ne mutes.» Dixi non
mutaturam.

_Tullia._ Quæ cogitabas cum animo tuo, cum amore tuo?

_Octavia._ Non cogitabam adfuturam tam cito mihi tantam felicitatem.
Nescio quid non absolutum dat in manus Attalici operis mater. «Acu pinge
quæ desunt, quæ egregia es artifex,» ait. Recessi in cubiculum. Is erat
dies vigesimus Maii. Sedeo humili in lecto, sericeo strato vellere. In
variis cogitationum nebulis mihi mens ludebat; dubius inter vigiliam et
somnum allabitur sopor. Ecce hoc momento intrat Manilia, puerum ad me
perducens. Affixæ humeris alas, et pendens pharetra; arcum læva,
sagittam dextra gestabat. Cupidinem dixisses, et vere erat.—«Parens me
mittit Venus ad te,» ait voce blanda puer, «quod scit a te vinci se
pulchritudine: vult serviam tibi Amorum reginæ.—Non servies,» repono,
«pulcherrime Amorum; esse si velis ex animo meus, regnabis.—At enim,»
subjicit Manilia, «dies fabulis vobis perdenda non est. Secede paulum,
formose Amor.» Ut secessit: «Ego et mater tua mancipio tibi nexuique,
nata,» inquit, «hunc puerum damus; sed tener est et debili lumbo. Utere,
sed parca voluptate; sin aliter feceris, defluet, ut solent flores quos
carpsit gelida hyems.—Depereo,» aio, «puerum misera, et abunde erit
voluptatis cupidæ et amanti, si sciero vere esse meum.—Parce puero,»
dicebat nutrix; «hac hora satisfactum crede voluptati tuæ, si puero
eripueris virginitatem, quod ejus sine dolore non fiet. Nam illi mentula
obducta præputio est, nec aperiet impune tibi caput reginæ suæ. Promisit
se fortiter facturum; quo volueris habere inspira animos, venustatum
tuarum et voluptatum ostentatione.» Post alas Amori puero demebat. «Nam
volo te,» dicebat, «constantem esse; nolo ab ejus unquam evoles latere.»
Tollit pharetram et sagittas. «Nunc,» inquit, «opus sunt alia tibi tela,
aliis pugnandum armis.—Intelligo,» ait ille, «et esse telum mihi sentiet
dea mea, quo secum pugnem.» Abiit nutrix, et fores occlusit.

_Tullia._

    Dicite: Io, Pæan, et Io bis dicite: Pæan!
      Decidit in casses præda petita meos.

_Octavia._ Delibutus gaudio puer exsilit ad me. «Domina, domina,»
loquit, «meæ me nunc pudet ætatis. Quam turpe sit esse puerum, vere
sentio. Impar ero felicitati meæ.—Impar non eris,» repeto, «si respondes
amori meo, qui tua erit felicitas, tuo amore, qui mea erit. Nihil ultra
a te mihi opto.—Sed est,» inquit, «aliquando præterea amatorium. Non
bene incipiam tyro, nec graviter perficiam puer.» Consedimus in lecto;
tum ego osculor: incendia mittebant, non scintillas oculi mei. Demisit
ille manum in sinum.—«Quid tibi vis?» dicebam; «liberius sane agis quam
deceat.» Tractat papillas, suaviatur, incalescit; non potui quin
amplecterer, ita lepide et festive agebat omnia. Tunc infert sub stolam
dexteram.—«Euge,» inquam, «quid hac quæris?—Uxorem meam quæro,»
respondet; «isthic habitat.» Risi:—«Sed non patiar id inhonestum,» aio,
«si honesta sim.—Tuum quicquam potest esse inhonestum?» refert. «Noli
maritum tuum repugnans fatigare. Amori cede.—Cedam,» aio, «tam bello,
tam ingenioso Amori. Tua sum, mi Amor; nec amplius mea sum; tibi vivo.»
Errabat interea puerilis manus, non docta Veneris viam. Paulo supra
genua hæsit; post femora pererravit, et nates læves, Tullia, et molliter
tumentes. Nec ultra audebat; pueriliter omnia.—«Scis usum,» ego ad
illum, «mi Cupido, corporis tui et mei?—Videor mihi scire,» infit, «sed
pro certo non habeo, an certo sciam. Vidi in tabulis pictis Veneris
histrioniam.—Dignus eras,» subjicio, «pulchriori quam ego sum. Cape quæ
voles, utere, fruere; age maritum.» Educit e carceribus mentulam. «Quid
de hac re tam lepida fieri speras?» inquam.—«Quid jubebis id fiet,»
reponit. Præludebat, inflammescebat. Sensit sibi facem Veneream ardere
et turgere libidine. Genibus accidit; rogat ignoscam, si quid inepte
fecerit nec satis urbane. Læva mox resupinæ revolvit ad pectus tunicam,
et citus manum admovet pubi. Primoribus digitis tractat lanuginem,
scalpit rimam, metitur igneam.—«Dic, sodes, mi amor,» inquam, «quid
quærit hic sibi passerculus?» Nam arrigebat.—«Puto,» respondet, «nidum
quærere, quem teneo manu.—Sine,» repono, «sine hic evolet.—Et ecce,»
ait, «evolat;» et alacri se cursu feminibus inserit meis divaricatis.
Ah! ah! ah! ostendebam milvio pullum.

_Tullia._ Per Genium meum! prurit insolitum quid ingeniosa hæc narratio.
Mira es nugarum artifex:

    In tenui labor, at tenuis non gloria.

_Octavia._ Adhibet anhelans puer pugionem vaginæ.

_Tullia._ Mutinum crassum, longum?

_Octavia._ Crassum ut habes pollicem; longum sex pollices. Fidem habe
mihi: convenimus belle alter alteri.—«A regia aberras voluptatis via,»
dicebam. Manum porrigo cæco passeri, auspex et dux. Init libidinis viam
tenebricosam.—«Nunc fortiter percute, mergere, cæde, macta,» subjicio.
«Sic hæc res agitur.» Tunc adegit ensem suo nisu, excepi meo; peni
favebam susurro.—«Me læsum,» inquit, «intus sentio; quid vero id est?»
Pressit suspirium, et momento subagitare ille, comprimere, concutere.
Cevebant trepidanti oculi et mens. Ego succutere, contra niti; sed et
subabant mihi, intra pectus, cordis intimæ fibræ. Adulabatur hæc
cogitatio voluptati, venisse Amorem in amplexus meos. Innectebam ulnis
incubantis marmoreas nates, et micantibus urgebam suavium alaparum
velitationibus. Audivi Hymenæum ex fervidis lumborum anfractibus
cachinnantem, et anhelantem Venerem. Resoluta sum in effluvium; nondum
puer: nec calida suavia et humida, nec blæsa murmura, nec spissas
compressiones, nec innumerabiles in una voluptate voluptates satis tibi,
mea Tullia, fando explicem. Cogita Psyches cum Cupidine concubitum: is
fuit meus cum Roberto. Illi ego pro Anima: is ipse meus est Amor. Tandem
connivere puero oculi, attolli, circumagi, deficere deliquio; patranti
subsiliebat intro cauda; nova exagitabatur intemperie; intremiscebant
comprimenti celeres lumbi; extra se ponebatur, inopina mentis vertigine.
«O domina, o regina,» inquit, «elabor e vita! quid id novi?» aiebat.
Impingit osculum et momento colliquescit. Postquam perfecit, foveo
languidum in sinu. Oscula osculis, suspiria miscemus suspiriis.—«Fuit
tibi quicquam meum dulce, marite dulcissime?» dicebam.—«In hac
voluptate,» respondet, «omnes sensi voluptates. Vivus es, Octavia, summi
boni fons.—Velim tibi esse,» inquam, «sic et mihi egomet ero. Recrea
vero exhaustas vires brevi somno. Qui nos viderit, me Cypridem credet,
te Cupidinem in matris dormientem gremio.—Non opus illi somno,» reponit
reversa Manilia. «Basiorum, sine fine, odoros purpureis tuis in labellis
flores legat. Id illi opus est.» Post egregium par perducit ad matrem.
Advolat mater in complexus pudore offusæ.—«Quæ hæc est,» ait, «mœroris
species? Te pueri piget, Octavia, tam venusti? Pudet, Roberte, libere
lusisse in puella tam formosa? Infeliciter cessere hæ nuptiæ? Abfuit
Hymenæus? Non favit Cupidini Venus?—Quin imo,» reponit Manilia,
«feliciter acta sunt omnia, quæ fieri oportuit nuptias facientibus.
Bellissime præliatus est in virgine tua Robertus meus; habes generum, et
hic uxorem.—Bene est,» inquit mater; et repetit adulans suavia. «Laudo,»
subjicit, «athletas fortes et pugnaces. Cessit utrique victoria.—Sane
victum me fateor,» refert Robertus; «Martem pugnando vinceret.—Sile, tam
nugax quam pulcher; sile,» aio, «qui prælii refers vulnera, sed
honesta.—Sed ipse proprio mucrone,» infit puer, «vulneratus sum, et tuo
balsamo oblitum et curatum vulnus.» Ridebat mater; affertur lauta
gustatio. Propinavit mater amantibus et salaciæ; Robertus Junoni reginæ
suæ Semproniæ, et Hebæ Junonis filiæ. Id dices, Tullia, a schola ductum,
sed et ductum ab amore. Rogavit mater an bene haberet.—«Roga Octaviam,»
respondet, «nam, me si ex animo amat, bene habeo.—Bene habes,» repono,
«plurimam places.—Per te, dea, veræ subii voluptatis delubrum. Ingressus
sum ad vitam, quæ illic condita delitescebat.—Et sane,» ait mater,
desiisti puer esse, vir factus es: vexit te momento Octavia ad virilem
ætatem. Male, male illis sit qui Verticordiam dictam Venerem, quod ad
pessima quæque hominum convertat mentes, mentiuntur! A nugis vertit ad
seria; e puellarum et puerorum manibus bullas excutit et puppas,
concutiendo, et succutiendo.» Tunc demisit puerum ad Academicos. «Ut in
Venere ante annos venit sagacitas, sic veniunt et cani. Nolo puerum,»
mater ad me, «ante mensem videas. Nolo corrumpi et insenescere in
amplexibus tuis; post id temporis, cubabit tecum. Gaudiis tuis tota
nocte potiore. Sed contumax illi spiritus, nec regi facilis; pulcher
est, sed etiam ferus. Succensui ante hos dies, quod terræ filius, nihili
puer, auderet nobilibus, apud Academicos, pueris æqualem putare se et
gerere.—Erras, Domina, respondit; qui carus Octaviæ sum, sum jam
nobilis, jam comes, jam marchio, jam sum et dux et princeps.—Jubeo
venerari in Larario Superos:—Nullo amplius egeo, dixit, Superum
beneficio; superest nihil quod ab iis petam, quem amat Octavia.—Hortamur
incumbat assiduus et solers litteris. Respondet scire se abs te amari,
præterea velle scire nihil; qui sciat tibi se placere satis doctum
esse.» Ad hæc ego.—«Facio nocentem, mater, et per me veniam
consequatur.» Ergo advocatus est domum præstituta die Robertus. Cœnavit
nobiscum. Finitis epulis:—«Cubabis,» mater ad puerum, «hac nocte cum
Octavia. Sed hanc dico legem: caste et pudice agitetis noctem. Legem
accipis, Octavia?—Accipio,» inquam; «sed lex hæc stat in
ancipiti.—Interpretem agam,» reponit Robertus.—«Et volo agas ut commodum
tibi erit,» ait mater, «dum tamen, ut fit, interpretando non corrumpas,
non aboleas legem.» Cœnavimus opipare, et magna matri cura in cœna
optimis muniri dapibus Roberti armamentarium: nam a Cerere et Baccho
Veneris arma. Procuratis corporibus, itum ad quietem.

_Tullia._ Item ad pugnam. Sed disputat de opportuno Veneri tempore
Cheronæus, ut ne vires infringat. Cum lungo refectæ sint somno vires,
indulgeri posse Veneri ait, experrectis anima et sensibus. Sed stulte
facere opinor barbatos illos philosophos, qui prurientibus audent
mentulis leges scribere et cunnis, uno decumbentibus in lecto. Scribant
et de sistenda cœlorum vertigine: nam ut cæca mentula, sic et surda est.
Nec illi dantur verba. Socrates aut Zeno qui non riserit, suos si inter
discipulos arrectas viderit stare mentulas, arrectis auribus, si viderit
Priapum et Conisalum diva Philosophiæ præcepta aperto auscultare capite?
Præclarum spectaculum! Ut cyathos numerant pueris nutrices et bibere
ultra vetant, sic et inepti suas mentulis fututiones et ultra vetant.
Cur et non leges in medium posuere miseris mortalibus, et despuendi et
scabendi? Num satis infelix hominum vita sævis visa mentibus, nisi
rigidæ induerent catastæ sensus et animam? Fatuis, Octavia, irascor
homuncionibus. Nam si audaciam effrontem ademeris et gravitatis falsam
speciem superbientibus, nihil præterea invenies quod lixæ non sit, et
mediastini in lutulenta plebecula. Illis nec genius nec ingenium, sed
audax stoliditas et irrequieta ignavia.

_Octavia._ Aloisiæ maritus, suadente Pelagio, id consilii ab hinc
quatuor cepit menses, quod sanus laudarit nemo.

_Tullia._ Quid consilii cepit?

_Octavia._ Decima tantum nocte salacem init et libidinosam, reliquas
cœlibes in lecto agit; vidua prurit, cui non vivit maritus. Et
superstitiosus factus est Caviceus: mecum est infrequentior, nec impune
tulit. Sitienti si non dederit bibere, cui id muneris erat, probro quis
verterit sibi dedisse ipsum, aut a quovis cepisse dante, sitientem?

_Tullia._ Marina Genovefa Pimentelia, alieno ære merso opibus clara,
Federico Mendozio nupsit. Induxit hæc in animum, annis et specie
florens, semel atque iterum corporis sui singulis facere mensibus copiam
juveni. Nec movit adolescens amore ardens puellæ animum. Quos tulit
virtus inepta fructus? Scelera peperit. Omnes, intra mensem, uxoris
ancillas quinque numero corrupit Federicus: utero gerunt. Quid Genovefæ
Lionella mater? «Tu ipsa,» dixit, «lenam egisti infelicibus puellis; tuo
periere lenocinio. Virtus hæc tua tetrum desinit in scelus: pietatem
credebas amens, lenocinium erat.» Vim timens sibi Galliena a Luitprando
marito, subligaculo corpus nocte induebat, ita consuto, ut nulla pervium
parte esset, nec peti posset. Similiter domum implevit libidinibus
adulteris. Age nunc, o supina et inconsulta sapientia, illude incautæ
facilitati! Quos edis ludos pollens dolis? Sed hæc ad mores pertinent,
quæ hominum figmenta sunt. Natura ad Venerem alii proclives, alii
segnes. Quorundam vix sedarit taurus famem, ut de Milone Crotoniata
ferunt; satis aliis est mica panis. Aliis cyathus sitim exstinguit;
aliis ne quidem triental. Eodem jure, sive edant, sive bibant, omnes
conseri homines, quid injustius, quid stultius? Ita sunt quibus ad decem
dies infringit libidinis nervos coitus unus; aliorum vero ardet,
nocteque dieque, in medullis invicta libido: uno irritatur coitu, non
mansuescit. Hæc pendenda erant ea in trutina, et libranda ab hoc
examine. Ætatis et habitudinis habenda erat ab his pecudibus ratio; sed
ratione duci non solent. Medici fatentur certas nullas posse induci
leges. Naturæ tamen convenire putant primum valetudinis curam non
negligi. Bona sine valetudine, vita sepulchrum vitæ est. Igitur damnant
Epicuri sententiam, morosi hominis, ad vitam Venerem non pertinere, nec
felicitati conducere. Noxiam tamen aiunt pueris et puellis, qui ad
perfectam ætatem non pervenere, et provectæ ætatis senibus, qui jam a
vita decedunt, si sit frequentior. Uno quoque mense et his et illis
colenda semel Venus in illa ascendente, et in hac labente ætate. At cum
floret ætas, vigent nervi, firma sunt latera, ad quartum quintumve
duellum descendi, sine ulla valetudinis læsione, potest. Apud
Lacedæmonios lege cautum, quisque ut vir ostenderet quinquies se per
mensem uxori virum esse, quinque militaret uxori congressibus. Nam
ducebant etiam uxores, qui non adoleverant, nec tamen ab hoc immunes
vectigali. At enim ignavus est et impius, qui altero quoque die Veneri
non facit, si nihil ultra lumbis et lateribus exspectet ab annis. Uxorem
duxisti, o tu quisquis es; debitor factus es uxori: solve, malæ vir
fidei, solve quod debes. Solve, aut cede bonis, et bonorum potior pars
uxor. Duriora excogitavit marcescentium Philosophorum amens meditatio,
sedula stultitia. Ride, Octavia: leges tulit quibus rite et honeste, ah!
ah! ah! subent et ceveant. Vetant veternosi rapidos cieri motus; vetant
novas indui figuras. Castam et honestam negant esse posse

      ... ingemente quæ thoro,
    Juvante verset arte mobilem natem.

O graves et sapientes legislatores! Audisti de mulierum Senatu Romæ?
Vocabant Senatulum. Claræ nobilitate et usu rerum matronæ senatorio
fungebantur munere. Conveniebant, disceptabant de rebus nostris. Erant
earum judicia ac si sancita essent jure publico. De lumborum officio, de
figurarum varietate, de vegeta inertive libidine, consultæ venerabiles
matronæ a Messalina Claudii imperatoris et omnium uxore, sic censuerunt:
«_Quandoquidem constarent intima et extima in homine omnia septenario
numero, et homo fingeretur coitu; si ad septimum una nocte eatur coitum,
id jure fieri, nec ultra peti posse. Qui velit mulierem non moveri,
Venerem mortuam velle: mutuos motus Veneri esse pro anima. Figuram quæ
cuique commoda esset, probari. Id jus in omni Amoris regione, quod amor
mutuus constituisset, servari debere. Summum in amore imperium ad
voluptatis numen pertinere; illius esse leges condere, et conditas
interpretari._» Id fuit Senatus consultum, Octavia. Itaque plures, una
nocte, peragebat Messalina viros indefessa. A nullo unquam exegit
stipendium, quod sponte quisque non inferret. Die facto, quatuor supra
viginti e myrto et rosis corollas Priapo, Marsyæ et aliis ridiculis Diis
dedicabat victrix: erant singulæ parta victoriarum præmia. Theodora,
Sigismundi imperatoris uxor, Messalina altera, lumbos et artus heroum
suæ ætatis frangebat in hac palæstra: uno hippubinos et lastauros
hauriebat, vorabat succussu. Sempronia, mater tua, duodecim cum
Chrysogono confecit vehens curricula, uno spiritu. Palæstritas tenera
ego fortes confeci quatuor intra paucas horas. Sed ita est, Octavia,
hebescit et stupet, post sex septemve pugnas, si acriter pugnatum sit,
exhausta Venus. Ultra honesta non vivit libido. Similes dicebat
Victoria, consobrina mea, eas fœminas quas nulla caperet Veneris
satietas, vinosis illis ganeonibus, quos musto non madidos, quos nulla
siccos videt dies: ut his in Baccho nulla, sic illis nulla in Venere
voluptas. Pessimæ assuetudinis et hos et illas misere vertigo agit. Ideo
putres non commoventur; acri attamen hilarescit motu Venus. Ceventis
concussu, subantis successu, eliciuntur calentes ex utriusque corpore
igniculi; si absint, friget Venus. Sic superest libido sibi, sic læta
reddita letho.

_Octavia._ Cui bellum videri possit cum marmorea rem habere Phidiæ
Venere? Cui imbellis placebit Venus, et id placebit.

_Tullia._ Nugantur, nescio qui inepti, in umbilico sitam esse et sedem
habere libidinem. Utrique sane et viro et mulieri, in motitatione,
subagitatione, frictu, concussu et succussu, vere consistit. Sed sua est
ars et ratio his commotionibus: ut principio lente surgant, post
ferveant, demum desidant, ut, pacatis post tempestatem ventis, commoti
desinunt fluctus. Sunt hæc tua, cujus in agilibus lumbis laus micat
mirificæ mobilitatis. Nec Thais, Octavia, hanc præripuerit tibi laudem.
Sed quod ad figuras, censeo ego quidem liberam cuique esse figuræ
facultatem, quæ concinnior videbitur. Nemo narrando dixerit figuras
omnes, nec posuerit ob oculos pingendo. Mutari amat Proteus Amor.
Rabiosi illi Solones de his sermonem haberi, tabulas pingi inhonestum
latrant; damnant. Sed de omnibus duelli et pugnæ figuris disputari non
damnant. Quibus itur ad perniciem humani generis, non stomachantur;
quibus ad procreationem, irascuntur. O feras bestias! malunt interire
variis artibus humanum genus, quam nasci. Laverniones luctum amant et
lethum; lucem odere et vitam. Quæ dementia! quæ impotentia! Sapientiores
Lesbii erant, inter Græcos ingeniosissimi. Nam Sappho Lesbia fuit,
decima Musa. Varias, etiam non suetas, in Venere figuras insculpebant
nummis, quos publice cudebant. Publicum id erat authoramentum. Vidi ego
Romæ, in domo Ursinæ, nummos duos, alterum ex ære, alterum ex argento,
in insula Lesbo, ut dicebat, cusos. In altero Sappho nuda, cum nuda
puella, tribadico confligebat duello. Vir nudus in altero, dextro nixus
genu, puellam sustentabat nudam, et pilo figebat, divaricatis femoribus
faventem.

_Octavia._ Ille, genu flexus, Veneri supplex faciebat.

_Tullia._ Hæc lumborum nisu petebat cœlos, sublata in aera. Per nummum
oblongum Venereum tuum! Octavia, his ex nummis ars petita talium
figurarum, ut ex appensis tabulis in Æsculapi et Apollinis templis ars
medica. Hos præ oculis, mea me si non fallit opinio, habebant, et in
manibus, Elephantis Milesia, Philænis, Hermogenes Tarsensis, qui
scripsere his de nugis eruditos libellos.

_Octavia._ Aiunt vero Elephantida apud Milesios probam et pudicam fuisse
matronam; sed quod ingeniosum, inter litteratos, cepisset inimicum, hunc
impudicum perscripsisse libellum, et matronæ nihil tale cogitanti
adscripsisse supposititium partum.

_Tullia._ Sanus non est, qui cum eruditis exercet inimicitias. Ulcisci
suas possunt injurias, per omnem ætatum æternitatem. Quas pingunt
tabulas, annos illæ ferent quos Zeuxidis et Apellis non tulere; ab annis
vires capient et dignitatem. Sed et est Italos inter homines divini vir
ingenii, qui his de ludicris amœna conscripsit Colloquia. Demum, ut ex
omni terrarum parte itur in cœlos, sic ex omnibus muliebris corporis
partibus et inflexionibus summam itur ad voluptatem, Veneris cœlum: non
una via itur. Labella rosea, papillæ niveæ, manus lubricæ, nates læves
et teretes via sunt ad meliorem partem; et posticæ qui Veneri faciunt,
in anticam veniunt litatum ædem.

_Octavia._ Apage, apage his a spurcitiis. O cœnosam libidinem!

_Tullia._ Nec Oceani aquæ eluant, nec Phlegethontis ignes. Non, si terra
miscebitur Tartaro, satis supplicii scelerati ferent pædicatores.
Portentum! Rem ausus est clari vir ingenii, Joannes Casa, pulchro
libello tam fœdam commendare. O tempora! o mores! Nam Italis fœcunda est
facetiarum seges in hac libidine. «Sunt variæ rerum species.» Alii
puellam quærunt in puero; alii puerum in puella: alterum in altero
sexum. Male pereant perditi! «Vir nubit in fœminam; Venus mutatur in
alteram formam.» Scantinia jam lege id apud Romanos turpitudinis erat
damnatum. Sed pæderastas mutari post fata aiunt Pithagoræi in scarabæos.
«Honesti Colei Lanuvini; Cliternini inhonesti.» Vetus id adagium. Male
pereant qui amoris arma malis his artibus in Amorem converterunt, qui
Venerem perdidere per Venerem! Cotytto his Dea, Opici his magistri.
Omnia inter animalia homo solus illudi corpori suo patitur; tantum non
publice prostat. Audi Plinium: «Uni animantum luctus est datus; uni
luxuria, et quidem innumerabilibus modis, ac per singula membra.» Et
alio in loco: «In hominum genere diverticula maribus excogitata; omnia
scelera Naturæ.»

_Octavia._ Et crescit novo scelere indignatio mea. Accipe insidias.
Formæ florentis difficilis tuitio.

_Tullia._ De Roberto intelligis?

_Octavia._ Finita, ut dicebam, cœna, voluit mater Robertus et ego libere
colloqueremur. Secessit; consedimus. Tunc ille:—«Ecce me, Dea mea,
alieni spiritus afflatu contaminatum. Parum abfuit quin reciperem me ad
te uxor factus.» Vultus dicenti rubore suffunditur. «Amat me Joannes
Ludovicus Vives. Quintilianum vocant. Amant Academici reliqui; nihil
præterea dicunt in vita esse quod ament. Varium est et dolis aptum
amoris ingenium. Jacebam pronus in lecto, nocte concubia. Invadit
Ludovicus; palpabat nates, somno solvor.—O quales optet, dicebat, mœchus
Ganymedi Jupiter! Tales nec in Hyla arsit Hercules, nec in Antinoo
Adrianus. Tales erudita præferat libido Hebes niveis mammis et pectori.
O si commodentur Veneri meæ! malim quam ipsam Venerem.—Suspirium duxit,
osculum impegit. Offerebat stuprum; repuli; minatus sum conquestum in me
intentatam injuriam.—Sed, pupule, adjicit, Margaris meos non sprevit
æstus, sodalis tui, sub his tectis, Roderici marchionis soror, pulchra,
nobilis, ingeniosa, litterarum amans, sexdecim dea annorum. Hæc non
sprevit amores meos.—Basium dedit, veniam petiit, abscessit.»

_Tullia._ Homo est venustus Ludovicus Vives, urbanus, doctus, nec ætatis
provectæ. Scies quid factum sit cum nobili virgine, et ridebis. Qui odio
indicto aversi fugiunt à puellis, velint nolint, fugiunt ad pueros.
Genuit Amori Amor homines et fœminas; genuit sibi. Amore per Amorem
sati, Amori nascimur. Infunditur Amor cum sanguine in venas. Tolle
Amorem e rebus, et res e Natura tolles. Amamus vel inviti, ut amamur.
Hinc fit, ut qui nolint amare quod licet, ament præcipites quod amare
turpe est. Nosti Justinam Gomeziam, magni inter Vestales nominis? Amat
perdite Alphonsinam Albuquerquiam, Joannam Meneziam, et Antoniam
Castrensem, eodem in contubernio. Ut amat, amari se non negavit. «Hæc
adyta,» dicebat nudiustertius, «quæ credunt consecrata pudicitiæ, pulso
Amore, pervadit alia sub forma Amor. Obnubimur velo: obnubitur nobiscum
Amor. Fallit oculos, nec videtur. Vivit in medullis, latet in venis.
Perfluit venas sanguis, in nostra nec est potestate quin perfluat.
Incendit Amor venas, nec nostra est in potestate quin inflammante
calefiant Amore venæ. Quandoquidem ultra non licet, amamus inter nos, et
amamur. Animæ cibus Amor. Sunt qui sitim ut sedarent, lotium ipsi suum
biberunt: sunt qui, adurgente fame, sua ipsa membra morsu laniarunt. Non
dissimiliter, si fœmina viro, si vir negatur fœminæ, ardebit vir in
virum, fœmina in fœminam. Qui Natura ferebatur Amor in alterum sexum,
interclusa via suum incestabit. Exoneranda est tibi vesica: vetant?
meies tamen. Vestes fœdabis, si desit matula. Et mulier matula est.
Micturit tibi amor: scelus est micturire? nihilo tibi minus meiet Amor.
Quot insaniunt in hac libidine pudicitiæ, quam avari aut erroribus ebrii
probant, Natura non probat! Venustis illis et aureis temporibus, rari
erant iique affecta ætate, qui hoc profiterentur sapientiæ genus. Morum
habebatur ratio. Rem ridiculam! A sene effœto et marcido qui
adolescentis operas et pensum exiget, non sapiet: qui juventa velit
florentem et viribus pigra mersum videri senectæ hyeme, sapiet?» Sed
perge dicere, Octavia, meliori nata sub sidere.

_Octavia._ «Per oculos tuos, mea sidera!» dicebat Robertus, «cavebo
diligenter ne quid admittam in me flagitii. Novam mihi nova virtute
creabo laudem. Tuus merebor videri.»

_Tullia._ Clamant multi nitentibus ad virtutem adolescentibus obicem
esse consuetudinem cum puellis. Næ cæcutientes errant. Vidi quos
honestarum, ut sumus, usus ad meliorem convertit frugem, cupidinarios,
aleones. Invenerunt, cum voluptate, veram honestatem. Quod ipsa non
fecisset per se virtus, hoc fecit auxilio. Placuit virtus qua se
noverant placituros. Erant corruptissimi in urbe vicina adolescentium
mores. Damnavit mulcta indicta Senatus meretricias libidines, lenonum
artes; sed facilius sine aeris quam fœminarum usu vixerint adolescentes.
Convertunt ingenuas in puellas oculos et amores. Excipiebant, parentum
jussu, læto vultu qui ad honesta tenderent; contemptui habebant qui
mutari nollent. Ingeniosæ mulieris suadent illecebræ, quod Plato non
suaderet. Annus nondum, præterierat; mutatis repente moribus evasere in
masculam virtutem, Epicuri de grege porci. Prælucente spe, quam ocyus
concipit qui amat, quo non sequetur virtutem, vel ad dumeta ducentem,
vel e scopulis vocantem? Alter per alterum mitigandus sexus, non alter
semovendus ab altero. Præeuntes sequentur viri fœminas, vi Naturæ ducti.
Si sint bonæ, duces erunt ad laudem; si malæ, auspices erunt ad turpia.
Nunc sequere orationis filum.

_Octavia._ «Enimvero amore emorior,» dicebat Robertus. «Cur tandiu meam
mihi invidet Sempronia felicitatem?» Audiit mater.—«Non equidem
invideo,» reponit, «sed delectatur mora Venus. Amoris voluptates mora
crescunt. Volo vobiscum liberaliter agere. Ite cubitum, ite.» Et
subrisit.

_Tullia._ Intelligo. «Ite ad coitum,» dixit; «ite ad vitam.» Classicum
canit ad pugnam.

_Octavia._ Utrumque osculata est. Dein duxit Manilia ad pugilatum. Veste
exuit, nudam collocat in lecto. Insilit Robertus. «En mihi,» loquit
amplexans, «summum bonum, omne bonum.—Et bene sit,» ait Manilia, «beatis
amantibus! Nec hos exstinguo cereos, Roberte; triumpho non deerit tuo
lux quæ debetur.—Et sane,» reponit Robertus, «tenerum formosæ puellæ
corpus currus est triumphalis Amoris. Hoc ego tuo vectus curru, Octavia,
ibo tenebricosum istud per iter» (pubem vellicabat), «ibo ad gloriam.»
Uterum, femina, pectus pererrabat inspectans curiose. Demum intumuit
puero nervus. «Fave,» inquit, «fave, Venus mea.» Suavium
dedit.—«Favebo,» inquam, «et ut voles favebo. Servire tibi instar regni
erit. Qualem me cupies, talem habebis.—O nugacem!» clamat advolans
Manilia; «facto opus est, non dicto. Volo utrique præstare operam, et
ope mea voluptati vestræ accrescere delicias novas. Belle arrigis,
Roberte; agedum, candidum hoc in Octaviæ pectus libidines et te
effunde.—O mater,» respondeo, «vis huic meæ adesse ignominiæ? Abi,
amabo.—Te ineptam!» refert, «non fidis nutrici, alumna? Pugna, Roberte,
sed heroica pugna fortitudine heroidi tuæ incomparabili.» Dicente
Manilia, supervolat Robertus; balista ferit uterum: at exerrantem et
resilientem intercipit caudam Manilia, officiosam insinuans manum.
«Veni, fugitiva, tuum id in ergastulum Dionæum: huc te vocant,» dicebat,
«quas dominæ debes operæ.» Post impacta in pueri lumbos manu, impellit:
momento voro puerum, absorbeo surgentem. Vetat commoveri me Manilia.
«Tolle id femur lævum, Octavia,» inquit, «contende alterum.» Fit. «Tu,
Roberte, leni et spissa concute amores tuos subagitatione. At tu,
Octavia, osculare, nec move.» Fit. «Cum senseritis alter et alter,»
adjicit, «e libidinis vena exsilire vobis prurientes salaciæ spumas, tu,
Octavia, mitte suspirium; tu, Roberte, morsiunculis Octaviam pete.»
Subagitat ille vegeta, sed molli et lenta concussione. Amplector,
osculor, nec moveo. O bona Venus! o bona Tullia! sentio me remitti.
Suspirium mitto. «Nunc, nunc, Roberte,» ingeminat nutrix lena, «fave,
fave Octaviæ. Rapidi tibi ferveant lumbi.» Ille urgere, permolere. Mox
collum appetit dente, cutem carpsit; gemitum dedi. «Nunc, nunc,» repetit
Manilia, «crissanti fave Roberto succussu. Tolle lumbos, succute pernix.
Bene est, alumna. Non ita, puto, lumborum placuit flexibilitate et
mobilitate Lais.» Cœpit colliquescere dulcis puer, et ego intimos amoris
sentio mihi sinus liquido exundare incendio. Nec lateribus peperci, nec
animæ. Celeriori nunquam itum cursu ad Veneris metam. Altera manu
Manilia mulcebat mihi nates, altera Roberto. Apprehensa identidem summis
digitis cadurda stringebat, comprimebat, et incubantis testiculos, molli
emulgens compressione, exprimebat. Defecit puer; et refugit nutrix,
plaudens manibus, acta fabula. Basiationes projecto propter latus meum
puero ingerebam innumerabiles.—«Ut me amas?» dicebam. «Ut meæ tibi
Veneris dona placuerunt? Nunquid piget? Nunquid mei piget?—Interroga,
domina,» respondet, «an pigeat in cœlis fuisse cum Jove et Junone, et
magnis Diis.—Nam,» repono, «ruunt homines in amplexus puellarum
præcipites, postea piget.—Non tu puella es,» inquit, «ut puellæ sunt hæ
nostræ. Dea es voluptatis. In te si me ceperit satietas, et ceperit
felicitatis in cœlis, et Deorum epulis».

.     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .

.     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .

                 (Desunt folia aliquot in codice m. s.)

.     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .

...—«Insomnem egi noctem. Perstrepebat contignatio vi concussa: cubiculi
timui casum. Fabulam egitis, nec dubito; hæc tibi Diana sagittifer fuit
Apollo. Configebat tibi, noli erubescere, Octavia mea, configebat tuum
Pythonem. Hodie mane, cum vale abiens dixit, junxi pectori pectus, nullo
Dianæ tuæ exsurgere sinum mammarum tumore sensi, nullo vidi. Et fœmineo
suavius dedit suavium. Non is vividus et micans oris color, qui heri
erat; impallescebat nocturno labore.—Erras, Eleonora, repono. Virum non
habui in viduo thoro. Sed lucta, et pudet fateri, lusimus Cupidinea,
Sappho et Andromede. O videres, Eleonora, nascentes mammarum orbes!
arderes. O videres non vere cunnum, sed cunniculum! fureres. Placui
maritus, placuit uxor, tribadico furore et sudore.»

_Tullia._ Erat Enemonda forma excellens, Fernando Portio soror. Et
Enemondæ erat amica Francisca Bellina, etiam forma præstans. Nesciebant
inter se quæ magis amaret, quæ magis amaretur. Cubabant frequenter una
in domo Fernandi. Secretis petebat, quales amat Venus, insidiis,
Franciscam Fernandus; se peti sciebat puella, et gratulabatur suæ formæ.
Surrexerat impatiens libidinis, surgente Aurora, e lecto adolescens;
frigido aeris halitu mitigabat ignes, in pergula. Tremula strepebat
argutatione, proximo in cubiculo, sororis lectus. Patebat vero ostium:
hanc amanti commodarat puellarum negligentiam Venus favens. Intrat, nec
vident libidine cæcæ, libidine ebriæ. Superequitabat Francisca;
Enemondam impellebat ad cursum, nuda nudam. «Ambiunt,» dicebat
Francisca, «meam quotidie pudicitiam nobiliores et salaciores mentulæ.
Pulchriorem ex iis, amica, legam ego, sed tibi. Sic volo indulgere genio
tuo, et meo.» Dicens, subagitabat acerrime. Conjicit Fernandus se in
lectum nudus. Territæ puellæ, nec fugere ausæ sunt; amplexu Franciscam
ligat cursu fessam, osculatur.—«Audes tu, improba, vitiare sororem
meam,» ait, «tam sanctam, tam castam? Pœnas dabis. Domus ulciscar meæ
injurias. Patiere furores meos, ut illa tuos.—Frater mi, frater mi,»
respondit Enemonda, «ignosce amantibus; noli nos traduci ludibrio.—Nemo
sciet,» inquit; «faveat hæc mihi cunno, favebo ego utrique lingua. Nemo
sciet.»

.     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .

                        (Desunt multa in m. s.)

.     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .

_Octavia..._ Nudos pingi vetant novi sapientes, novi Catones, qui, si e
cœlo ceciderunt, sane e cœlo Lunæ ceciderunt.

_Tullia._ Quo quisque est inter homines stolidior et vecordior, eo et
superbior est. In eis si judicium quæres, si eruditionem, operam
luseris. Nam Naturæ rerum parens finxit nudos. Nec sartor, nec cerdo
Deus. Propulsandis aeris et tempestatum injuriis inventus vestium usus,
non quod quicquam corporibus desit nostris ad pulchritudinis laudem; non
quod quicquam inhonestum et turpe e tanti molitoris manibus exierit,
quod tegi deceat. Consistit corporum pulchritudo in recta membrorum
compositione; nulla est, Hercle! in vestium ornatu. Æternæ mentis
maximum est opus corpus humanum. Quis neget? Hoc se uno ars conditoris
maxime jactat specimine. Qui tegit, damnat. Si videri noluisset, deerat
facultas? Deerat ars? Expectasset, putas, tam mirabili perficiendo
operi, artes nostras et curas? Insanit qui sic obloquitur. Maxima pars
orbis terrarum alit nudos, ut creat. Et sunt plagæ in quibus usum vetat
vestium cœli et aeris torrens æstus. Videant hi lynces. Regnantis vis
Naturæ nudos ostentat hominum artus et lumbos. Nulla illi pudenda
membra, iis in regionibus, partes turpes nullæ; nudum esse probro non
est. Volet et eadem vis Naturæ in aliis abscondi terris, ut propudia, et
tegi, quædam ut sua scelera, nullius tenax consilii? Volet, si videantur
probro esse? Viderint hi lynces. Græci, artibus et ingenio clari,
pingebant nudos heroas, et heroidas nudas. Alexandri vidi Romæ statuam,
Praxitelis opus: Hercule satus altero sustinet brachio leonis exuvias,
cetera nudus. Qui videt picta in tabula Carolum Imperatorem, Alexandro
æmulum, vultum principis et manus videt, nihil præterea videt, quod sit
principis. Hæ sunt vestium picturæ, non hominum. Inepte dixerit te
vidisse, Octavia, qui nunquam viderit nudam. Ita sua excidere a
dignitate sculptura et pictura. Nunc sunt sculptores et pictores
scientiarum et artium rudes, si unum aut alterum demas; nebulones,
ebriosi, nullius artis in arte sua. Pictura descivit a pictura, ars ab
arte. Sed periculum est, aiunt, si nudos nudasve pingant, id ne sit
præstigiosum quoddam ad flagitia incentivum. Nugæ! Qui degunt, ex
nostris hominibus, in India et America, ubi libere patent puellarum
partes, nulla tamen moventur libidine. Visu assuescunt, et hebescit
assuetudine libido. Crede mihi, Octavia. Avaris nos tuemur ipsæ curis,
oculis negamus dotes nostras sollicitæ, et id maxime hominum corda
inflammat. Majora opinione concipiunt, quam postea vident. Postquam
copiam nostri fecimus, non ita ardent. Obsolescunt momento venustates,
quas nudiustertius adorabant non visas. Vetat lex? illecebras vetitis
addit. Castiores essent plerique omnes, si liberiores. Fluat, ut aqua in
rivis, vinum: ebriosos vix investigabis, unum alterumve. Ambulent nudæ:
se tot, ut fit, non inflammabit nequitiis Amor. Quibus sunt virgines
nudæ in tabulis pictis, hoc non tanguntur visu, non moventur, marmorei
usu facti diuturno. Stulti illi sapientes rem ex sua præjudicant
conscientia. Pronæ ad terram mentes ad quæque se sentiunt flagitia
proclives. Nec studio bonarum artium, quæ in eis nulla sunt, naturæ
malignitas aut corrigitur, aut temperatur. Bonis et doctis aliæ..

.     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .

                        (Desunt multa in m. s.)

.     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .

..... «Accipis?—Legem quidem accipio,» respondet subridens, «omen non
capio; nam te amicam, soror, non inimicam, capere volo. Ad quam flexit
me scurrilitatem amentia pueri, flagitium vocas. Ludus est. Ut ut sit,
accipio legem. Sed iram averte omnem a puero; in me converte.—Videro,»
reponit Juditha. «Consobrino natus e concubina, venusta puella, odio
mihi esse non debet; nec aheneum mihi pectus. Id unum jubeo, jubenti ut
præstes obsequium, mihi, quicquid tandem in mentem venerit.—Præstabo,»
inquit Lucia.—«Curabo omnia,» subjicit Juditha; «nec tibi time a marito.
Sylvas amat, non nuptias. Impigro venatori Cephalo non multus, scio,
Procris suæ usus. Fibulam volo induas.» Uberes ad rem manarunt ex puellæ
oculis fletus, et mitescere sibi sensit Juditha ferum animum. Dejicit,
lymphata, lintea. Ut vero apertas vidit opimas juvenilis corporis
venustates: «O Venus aurea!» exclamat; nec plura. Post paulo vocem
recepit. «Sospitabit miseræ Juno,» ait.—«Ignosce, soror,» dicebat Lucia,
«linque meo me sexui. Quæ fœmina sum, nisi cum fibulæ visum erit, fœmina
non ero? Ignosce, bona soror.» Abscesserat Mancia, et puer.—«Quam bella
es cum tuo mœrore, Lucia soror mea, et Hebes soror!» ait Juditha. «Vis
mea esse? Si eris, et mea non ero.—Volo,» reponit Lucia, «sed
infelicitatem meam novi et tuam duritiem.» Osculum flenti fixit
Juditha.—«Molliisti,» inquit, «saxeum pectus. Hac ex caute non igniculos
procudisti, sed amoris incendia.» Impegit osculum, et novos hausit
calores. «Hoc solum rogo,» subjicit, «ut me ames, et Joannem habeas
odio. Servi mihi servitutem: servitute hac tibi emeris regnum.» Promisit
Lucia se facturam quæcunque vellet fieri. «Et hac tecum nocte cubabo,»
ait Juditha. «Vir tibi ero novæ nuptæ.»

_Octavia._ Ah! ah! ah!

_Tullia._ Et tota nocte puellæ lectum suis implevit furoribus; mille
millies suavia dedit, subagitavit indefessa, et incestis vexavit tenera
membra manuum deliriis; sub lucem excessit. Sequentibus diebus, Joanni
non visa est irasci, sed misero vetitum ad dominam ire. Igitur dolore
conficiebatur, et peribat. Convenit Manciam. «O Mancia,» inquit,
«insaniebam; verum te amo.» Veniunt in amplexus, et hi via fuere Joanni
ad Luciæ complexus. «Me, Mancia, mea lux, ira enecat, emorior. Me igitur
ingrata illa et perfida pessumdederit, et peribo inultus? Non peribo si
voles, vivam tibi.—Favebo,» reponit Mancia, «sed quid agitas consilii?
quid paras?—Volo superbam habere in potestate, calcare male in luto.—Non
satis intelligo,» inquit Mancia, «quid id sit quod excogitas. Vis forte
calcare in lecto, non in luto?—Malim,» reponit Joannes, «cum Tisiphone,
cui lutea inter inguina Stygius hiat bufo, concumbere, cum Charonte rem
habere.—Jura ergo,» ait illa.—«Juro,» infit, «per omnes Deos, per omnes
Deas, per te etiam juro, quæ dea mihi eris maxima, si faveris.—Favebo,
nec dubites. Operam laudabis meam fidelem et industriam. Scio; si quid
in te est animi, per Venerem! odisse heram audebis, quæ te temnit tam
male animata.»

.     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .

                            (Desunt quædam.)

.     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .

.....—«Artem elusi arte, hera. Obliqua mihi eundum erat via ad
felicitatem.—Ingeniose, mel meum,» reponit Lucia; «me quidem amat
Juditha et excruciat, quam odi, scelesto amore. Furit, sed operam
perdit. Colubris potius velim bene.» Arrigebat incensa tentigine puer,
arrigebat liberaliter. Vidit Lucia devoranti oculo. «Fugit anima mea a
me, mi anime,» inquit, «fugit ad te;» osculis puerum petebat.—«Et ego
emorior, domina; in tuto sumus,» ait Joannes. Rubore offusus est puellæ
vultus; cœpit intremiscere et pavere.—«Exige a te,» infit Joannes,
«pudorem hunc ridiculum. Patere id monstri pilo configam.» Subrisit
Lucia. Finge tibi cum Adonide Venerem.     .     .

.     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .

                        (Desunt multa in m. s.)

.     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .

.     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .

_Octavia..._ Nupsit Margaris, ante hos dies, comiti Emanueli, divinæ
indolis et formæ puella. Digna erat quam amaret Robertus, et ignovissem,
puto, si amasset.

_Tullia._ Et si læsi scirent ignoscere Amores.

_Octavia._ Incredibili superat sagacitate et solertia matronas omnes,
vel ætate provectiores et æquales pulchritudine, vel celeberrimas forma.
Sed ea est humanitas, affabilitas, bonitas, in magna fortuna, in eo
splendore, ut omnium ore laudetur. Has, Hercle! Ludovicus Vives, dicendo
et docendo virtutes, ut et primas patrando voluptates, instillavit
teneræ. O natam feliciter, vestris sub stellis, o Apollo! o Venus!
Margaridi et Roderico multus litterarum amor; et favit genio et ingenio,
magna cum cura, Catharis Herrera mater. Erudiendos credidit hominum
nostrorum longe doctissimo Ludovico. Placuit præceptori vehementer
puella, et efflictim amavit. Pudebat virum magnum, sed et juvabat; et
nolebat et volebat. Quid faceret? Amant etiam qui nolunt, immo quas
nolunt: libera non est amoris optio. Aberat mater; timebat nihil natæ,
nec a Ludovico cavebat. Solam domi reliquerat soli, et in ea regnabat
domo venerabilis vir miraculo litterarum. De humani corporis structura
forte edisserebat; incidit ut de corde doceret. «Hæc est,» dicebat,
«hominibus mirabilis omnium sedes affectuum; hic amor nascitur, hic
odium. Hinc originem ducunt mala et bona; hinc strages et cædes, quibus
humanum, ante diem, genus vi perit illata; hinc sexuum, per amorem,
affinitas, qua crescit et propagando sobolescit. Præstare putas amorem
odio, Margari?—Nec sane odii,» respondet, «ad hanc diem, nec amoris agi
me sensi malesuadis consiliis, quæ bona et pura sum.—Sed ad eam,» refert
Ludovicus, «pervenisti ætatem, in qua profecto cæco incalescunt igne
venæ bene valentibus. Atqui optime vales. Et amas, noli erubescere,
Emanuelem comitem, adolescentem suavissimum. Amas, Margari, amas, et
gaudeo.—Amo,» reponit, «quem mihi mater optima legit maritum; si negem,
mentiar, quod alienissimum a moribus, quos infudisti, meis.—Enimvero,»
subjicit Ludovicus, «amabis præterea nihil, odio me habebis?—Non
habebo,» ait illa, «et amo te vehementer; ingrata sim, ni amem.—Ergo si
et ego te tam pulchram, tam ingeniosam vehementer amem,» infit
Ludovicus, «probro non vertes?—Non vertam,» respondet, «gratias agam, et
olim, faveant Superi! referam diligenter.» Dum diceret, supervenit
Rodericus; mutat sermonem Ludovicus.—«Affectuum (passiones vulgo
vocant),» inquit, «in corde quædam velut est officina, et in medio
cerebro mens sedem habet. Pars est compacta; glandulam pinealem dicunt.
Omnia mirabiliter. Evolant perpetuo illuc e corde subtiliores sanguinis
scintillæ: spiritus vocant, et sensuum ope et opera, ut e re est,
consulta mente agitant et movent. Quos temperat mens affectus, probat
virtus et honestas; rebellantes et perduelles damnat virtus et honestas.
Quis damnet bonus, odio haberi a quibus injuriis afficimur et
contumeliis? quis non laudet, laudari et amari, a quibus amamur et
augemur beneficiis?—Intelligo,» reponit Margaris subridens; «nec erit
quod merito jure ingrati unquam animi vitio insimuler, si mea me spes
non fallit.» Postera die cordis et cerebri, atque pectoris extima et
intima, velut ob oculos eruditæ puellæ, longa narratione, posuit.—«Sed,
quæ tam prope abes a nuptiis,» inquit, «divina Margari, tua, per
Venerem! interest, situm, figuram, et munus partium nosse, quarum
præcipuus et suavissimus in sacris Hymenæi usus mortales æquat
Immortalibus. Nam et viri et fœminæ, voluptate, quasi mercede objecta,
impelluntur ad nuptias.» Libere exsequutus est, prurienti sermone,
pruriginosam hostiam. In propatulo vidit nudum Margaris Hymenæum et
arsit. Urebatur puellæ pectus nova libidine. Agnovit Ludovicus virginis
amentiam, et ipse insaniit. «Qui tibi,» dicebat, «heros heroidi
virginitatem eripiet, excutiet, næ, Margari, Jove mihi videbitur
beatior. Quo pretio veniisti, Dea, mortali? Quæ merces in terris tanti
boni? Me infelicem!—Melius Dii et ego,» refert illa, «favebunt Superi,
et favebo.—Fave tu, Margari,» ait Ludovicus; «si faveris, favebunt
Superi, vel nolentes.» Erubuit virgo, et obmutuit. «Nempe, quæ nequidem
vis verbum dare, quid a te sperem miser?» subjicit Ludovicus.—«Verba non
dabo,» reponit Margaris; «sed quid vis me facere?» O forma! o juventæ
flos! suspirium misit.—«Me Superis æquas,» infit Ludovicus. Silebat
puella, et oculos tenebat solo fixos. Eburneos tegebat humeros amiculum
bombycinum aurea innexum fibula; præter indusium interius, nihil erat
vestimenti. Liberum pectus, libera ad mammas via. Veneris œstro
percitus, et hanc et illam prehendit impotens parvam, marmoream,
micantem: hymenæo libat basio.—«Quid id vero est?» ingemit virgo; et
uberes rigarunt lacrymæ ora.—«At enim odio tibi sum, dea mea,» dicebat
Ludovicus.—«Non es,» respondet, «sed nolo dare.—Non tamen pugnabas,»
subjicit Ludovicus.—«Nolo etiam negare,» ait illa.—«Quid tibi vis, cara
virgo?» dicebat Ludovicus; «nec dare vis, nec negare; negas sane, si nec
vis dare.» Et æstuantibus verbis calidas miscebat basiationes.—«Nam si
dederim,» inquit Margaris, «meretricium id erit obsequium; si negaverim,
improbe ingrata sim.—Intelligo, intelligo,» exclamat Ludovicus; «vis, si
vir sim, vim inferam; non vis, quæ casta es, vitium offeram.—Ad hanc
diem,» reponit Margaris, «ne turpis quidem cogitationis umbra animum
meum attigit. Non puriores solis radii, quam mihi mens et anima.—Scio,»
ait Ludovicus, «purissima es puritas.» Dicens amiculum et castulam,
solutis fibulis, amovet; male pudorem, quæ supererat, tuebatur interula
linea, nubecula. Flebat Margaris: nihil contra conabatur. Erat in angulo
lectus, humilis, unius capax, sericeo opertus vellere nigro. Abigit
illuc, pedo minax Venereo, oviculam intremiscentem Ludovicus. Dianæ
carior non ita fuit pastor ille ab Amphryso.—«Ergo sede in lecto, dea
mea,» ait. Sedit. Post collocat resupinam in mediis castris (sic thorum
vocabat); «nam hoc modo bellum geritur, conseritur pugna,» dicebat.—«Me
miseram!» ait Margaris. «Parce pudicitiæ; si amas, parce pudori. Quid
feci infelix? Quid tu vero non facies? Vere perii.—Faciam sane,»
respondet Ludovicus, «Superum ut invenias vitam in amplexibus meis, ego
in tuis.» Interim revolverat interulam ad summum pectus. Patuere
sexcentæ venustates, apparuere libidine furenti mille Veneres. Ad
miraculum pectus, alvus, femina, pulchra quæque. Intumescebat molliter
libidinis agger. Rimam, qua iter ad cœlos, non videres: lineam diceres
Apellis ductam penicillo, qua Protogenem vicit. «Nunc cernendum bello,»
ait Ludovicus, «cui dederint Amores imperium hujus arcis. Et ecce
produco e castris meas omnes copias.» Demittit subligaculum, et arma
intentat virilia prætrepidæ virgini: scilicet arrigebat magnifice ad
pollices novem; sed crassitudine exsuperat.—«O mater!» exclamat
Margaris, «me putasses, cara mater, huic fati obnoxiam indignationi? Me
consceleratam! Jam nulla sum.—Nugæ! meræ nugæ!» inquit Ludovicus. «Macte
animo, dea; laudabis, scio, et triumphabis, gaudio delibuta summo.»
Miratur femina, potiorem et sacram libidinis partem. Attrectat pubem,
crispam, sericeam, quam videbatur ipsa sibi Venus suis nevisse manibus.
Discidit bibentibus Venerem oculis; diducit cadurda, igneam tentat
solers rimam micanti digito. «Suo sub purpureo flore,» inquit,
«recubantem video pulchram virginitatem. Euge, virginitas! Quid enim
vero sedes istic, iners et otiosa? Apage, inter ineptos laus inepta!
Quid heram fatigas meam, hostis generis humani, violatrix perpetuitatis,
fraudatrix amorum? Moriere, cæsam mactabo.» Nec mora: effusus in gremium
puellæ, nervos contendit, spiculum vi mittit. Diffinditur tenera et
delicata; infremit, suspiriumque dat altum et clamorem sonorum. Nam
irrumpit impetu, non leni irrepit illapsu in adyta Cupidinis fervidus
Hymenæus. Læta gestit intro Cotytto, et salaciam movet. Quid plura?
Virgo cæditur pulchra, reviviscit pulchrior mulier: facta est uxor.
Subagitabat acerrime Ludovicus; illa nec commovebatur, nec quicquam
conabatur. Diutius tamen temperare non potuit sibi a favore. Subinde
mittit gemitus, sed quales amat cevens Amor, crebros, anhelos; patrantes
attollit oculos, et marmoreas vibrat nates amens. «Deficio,» inquit;
«quid id est intemperiarum? exeo ex me.» Dum dicit, longo resolvitur
effluvio. Sensit resolvi Ludovicus, et favit. Venus bona! cum cogito,
mea Tullia, tot voluptates, accenduntur cæco mihi æstu intimæ medullæ.
Nunquid et tibi?

_Tullia._ Insanio, inepta; perge dicere. Places mirifice hac fabula.

_Octavia._ Concussiones redintegrat spissas et rapidas, indulgens læto
operi maritus. At post paulo colliquescit ipse, et delinificis libidinis
rivis puellam mulcet in abdita pruritus vena. Furit Margaris;
restagnanti mergitur pudor omnis voluptate. Osculatur, amplectitur; hac
illac brachia, crura, tibias, lumbos jactat impotens: sic solent quos
adurit febris in lecto ægros. Nam, qui cevent et subant amantes in lecto
sani, ardent et febri, o Amor! sed tua irrequieta et tamen placida. Uno
omnia verbo, Tullia. Voluptatem alteri creavit alter, quæ summa est
etiam Jovi et Junoni Diis summis. Optime Ludovico cessit: non melios
Senecæ navanti Agrippinæ operam, non melius Nasoni Juliam Augusti
subigenti. Quid rides? immo non melius unquam Lampridio tibi anhelanti
et sudanti.—«Hoc præludio initiata es, Margari, nuptialibus sacris,»
dicebat Ludovicus. «Nam crastina die, pactis nuptiis, confliget Manuel
tecum, nova nupta, vero duello. Nunc sane hominem tulisti, cara Margari;
asellum vero feres. Adolescentem, cetera optimum et suavissimum, vocare
equidem solitus est Onosandrum Rodericus patruus. Arrigenti increscit
mutinus ad pollices quatuor supra decem, monstrum! et intumescit ut
mulis videmus.—Monstrum scio,» ait Margaris, «et monuit periculi
Justina. Cruciabor, sed et dixit successuram cruci duplo majorem
voluptatem. Videbo.—Et bene se res habebunt,» reponit Ludovicus, «nam
habilissimum tibi corpus. Sed animo fer forti et constanti ferendum
quicquid erit.—Et feram,» ait, «nam sororem Justina esse dixit sibi
exilem et gracilem, nupsisse tamen viro membrosiori» (ut dicere solita
es, Tullia) «æquo et equo. Sed tu mihi, Ludovice, mirifice placuisti;
non ita placebit Manuel, ne dubites.—Et places unice mihi, regina mea,»
refert Ludovicus. «Nihil præterea habeo in vita quod cupiam, si te
habeo.—Habebis, dum vixero,» reponit Margaris; «præoccupasti amores
meos: auferet nullus homo, nulla ætas.—O me beatum!» ait ille. «Absint
bona omnia, desit favens fortunæ aura: adsis tu sola, mihi satis erit
opum, satis bonorum.» Suaviis dicens lacessebat repetitis puellam;
pugnabat et redditis puella basiis. Concurrebant et hinc et illinc
resurgentes ad libidinem animi. «At enim volo qualis esse debeas mihi,
qualis marito,» ait Ludovicus, «nescia ne sis, Venus mea, felicitas mea.
Coronis id erit aurea monitum multifariæ eruditionis. Principio, suasum
habeas tuo in te repositam esse, marito suam felicitatem; tuam tibi in
me. Si suasum habebis, feres mariti amorem; optabis, ardebis meum.
Libera sint inter nos voluptatum commercia, joci, lusus, libidines.
Exige pudorem cum mecum eris, pelle metum. Sed colludenti cum marito
summa sit pudoris, qualem matronas decet, cura; sciat pudere te
patientiæ, pudere obsequii. Pudeat atque adeo et mariti. Metu et pudore
coerce motos sensus, et frena libidines. Sentiat cui omnia in te fera
licent connubii lege, vere nihil per te licere. Sed si me amas, non
sines, prima alterave nocte, cupidum beari juvenem pleno gaudio: id mihi
erit instar pleni gaudii.» Addidit et alia multa, et basiationes
innumerabiles. Incaluere. «Viden,» dixit, «mea Margari?» penem jactabat
rigide tensum. Offusus est rubore puellæ vultus, et quid subrisit
pruriginosum. «Eloquere, Hercle! quid judicet amicæ mens Margaridis de
amica fieri mentula? Eloquere, sed libere, sed meretricie.—Volo,»
reponit cachinnans, «quæ coram puella tua tam insolenter gerit se, et
pudori facit injuriam virgineo lasciviens, tenebricosum trudi in
carcerem.» Tollit cachinnum.—«Enim vero trudetur,» reponit Ludovicus.
Acquiescit ultro pulchra mentula sententiæ, amore pœnæ. «Veni in
carcerem, superba mentula, veni, serva pœnæ.» Volens subit illa suoque
nisu in cæcum cæci amoris carcerem. Cetera quis nescit? Lassi requievere
ambo.—«Moriar,» dicebat libidine Margaris amens, «ni te ipso plus Amore
amem! Nempe tam pulchra in rerum natura edocuisti, quo laudatior fierem;
et nunc usum edoces vitæ, usum mei, quo sim beatior. Nollem participem
fieri unquam Manuelem tuæ voluptatis, si quam a me cepisti. Uni vellem
addici tibi, nulli præterea homini. Sed omnium quæ mandasti, faciam
scias fuisse memorem.» Rem facete inficetam! Cum perducta est ad
genialem thalamum, dixit caput sibi dolere.—«Sane,» refert mater ridens,
«et dolebit ante horam, mea ni me spes fallit, pars ludicra vero dolore.
Nam quid fictum prætexis dolorem amentiæ tuæ, nata? Petiisti a marito
hanc condonet timori tuo noctem? Te stultam! sed enim quid times,
vecors? Discindet, non occidet. Junior eram quam es, quum passa sum
graviora quam feres. Duodecimum non excesseram annum; bene habui.
Obsequere marito, bene habebis.» His dictis, reliquit nudam in lecto.
Sed sericeum induerat sibi subligar, et ab omni consuerat parte, ne qua
ad se via esset hymenæo. Venit Manuel, osculum dedit indignanti:
manabant lacrymæ.—«Quid fles, mea libido?» ait. «Invides mihi meam
felicitatem?» Jubet servos abscedere, cereos vetat exstingui; post
expansis puellam ulnis complectitur resupinam. Pugnat illa et refugit.
Arrigebat exutis adolescens vestibus; vidit puella, vidit et lethum.
Horruit. «Nam intimos,» dicebat apud se sibi, «transadegisset vulvæ
sinus; perfregisset viscera! sed in tuto sum.» Subinde attrectat Manuel
mammas, quales optasset sibi Venus e concha nascens. Repugnabat. Post
interfemineum et femina petit: loricata invenit. Miratur, indignatur,
subirascitur. Quid faceret? consilium capit ab ira.—«Quid vero sperabas
opis ab hoc,» ait, «genere munimenti?» Et momento perfringit; nec vi
multa opus: fefellerat Justina dominæ ineptam malevolentiam. Conqueri
Margaris, et succensere; conscendit Manuel.—«Quid me vexas,» aiebat
illa; «vitam adimes priusquam pudicitiam.» Pugnis petebat anhelantem;
nihilo tamen minus urgebat opus, amantis furore. Et aperuerat, post
concertationem, ad summum bonum viam: prope aberat a victoria. Mentis
impos illa, cum sensit deficere vires, unguibus impactis impetum facit
in ora incubantis, et fœdat vulnere. Tunc ad rixam et ad iras ventum.
Exscendit e puellæ veredo indignans adolescens; fugit e lecto puella.
Alter alteri infensus. Audiit mater et accurrit ira sævientibus. Vidit
in angulo sub aulæo latitantem natam, et ad thori interius latus
inspectantem in speculo læsam faciem generum, et frigida lavantem. «Bona
Venus!» exclamat, «quæ hæc est hymenæi facies? quæ sunt intemperiæ?
Siccine, o fili! o nata! nuptias facitis, et amatis alter alterum? Quid
video?—Non uxorem dedisti, dulcis mater,» refert Manuel, «tigridem
dedisti. O Hymen! qua fati libidine, quæ ante horam puellarum flos erat
delibutus, mutata repente est in sævam tigridem? Certe nullo meo facto.
Vide, mater, quibus faciem notis inscripsit.» Excandescit
matrona:—«Agedum, excetra,» ait; «ubi natam deposuisti meam, dulcem,
obsequentem, bonam? Certe non es. Sed impune non feres; pœnas
dabis.—Natæ ignosce, mater,» inquit Manuel; «ignosco ego uxori vir.
Malim emori, quam ab ea si quicquam exegeris pœnæ, quæ anima mea est,
quam perdite amo, vel ingratam.—Quid vero ais, improba et vesana?»
refert mater. «Quid respondes?—Peccasse fateor, mater, et vehementer
pœnitet,» infit Margaris. «Veniam peto supplex. Ignoscite huic furori,
qui meus non fuit, sed fati.—Et ignosco,» subjicit Manuel. «Sed quis ego
sum qui ignosco reginæ meæ? Si vero quid ego deliqui in te, nollem
dictum, nollem factum.» Fregit protervam liberalis sermo Margaridis
contumaciam.—«Sine, mater,» inquit, «reconcilier cum marito mea opera,
non tua. Placabo, spero; redibo in gratiam. Abi, amabo, cara mater. Vis
prostem nuda oculis tuis? Obsequar jussis tuis, obsequar mariti aut
libidini, aut amori.—Ergo exeo, nata,» reponit mater. «At tuo vide
fungare officio, ut conjugem juvat, ut honestam decet.» Illico in
complexum mariti, ut erat nuda, volat ingenuæ puella indolis. Osculatur,
veniam petit.—«Agedum,» inquit, «quam voles ultionem cape a rea,
dulcissime Manuel; nullam deprecor.» Fovet ille suspirantem in
sinu.—«Quam vero,» ait, «si melior sim quam fuisti, capere velim, præter
oscula et florem juventæ?» Demum sistit ad marginem lecti amantem et
amentem. Omnes legit oculis omnium venustates membrorum. Laudat,
miratur, stupet. Invenisset in una Zeuxis, quam in pluribus quæsiit,
summam pulchritudinem, et Venere dignam. Attrectat mammas, pectus,
femora. Lubrica nates manu tentat, et bonam partem. Consentiebat
Margaris; nihil negabat, et tantum non dabat. Incalescit aspectu
adolescens, incenditur tactu. Omnia delectant et gaudiis implent, quæ
qualia sint non assequatur excogitando qui non amat aut non amavit.
Surgit interim mentula ad præcipitanda gaudia. Moræ impatiens,
exsiliebat, subsiliebat. Admoverat Manuel puellæ lævam: impalluit, et
gemitum misit. «Hæc te assurgens, ut vides, suavissima Margari, et
inflammescens,» ait Manuel, «de meo in te amore, cui nihil potest adjici
quo major fiat, mox, mox, hera mea, faciet certiorem in intimis
præcordiis. Depluet omnes tibi voluptates: post paulo amabis, nec
dubites, et Venerem et me. Certe hac somnum nocte non videbis, sed Jovem
videbis. Multam ad lucem saltabimus hilari tripudio, cum Venere et
Hymenæo, choream ducente Priapo. Res vero agetur intro festiva in spelæo
insontis vulvæ» (medium induerat digitum). «At, cara Margaris, cor meum,
lux mea, mitte te in lectum et compone duello. Fave Veneri, tibi ut
faveat.» Erubuit virgo et suspirium dedit. Momento resupinam occupat,
telum vibrans quale Omphalem Hercules, contentis, ut maxime potuit,
nervis, in teneram adigit. Nec compages resistit, vi arietis disrupta
est impacti. Alte infixum est telum, et hæsit. Clamorem edidit virgo.
Erat ad thalami fores mater: ut audiit, ut sibi placuit! «Perge, mi
gener, perge,» inclamat alta voce. «Ulciscere injurias. Nulla te tangat
miseratio; scias te maritum, sentiat se uxorem.» Repetit Manuel hoc
animosior classico pugnam; repetit et vociferationem puella. Demum in
misellæ viscera, diro fulminans nisu, telum abdidit.—«O mater!» clamat
Margaris, «o mater! fer opem. Ecce emorior, mater!» Nequicquam fletibus
miscebat querelas. Amoris fervebat opus adolescenti; fervebant
motitatione celeri et spissa crispantes et ceventes nates. Ejulabat
puella. Manabant ex oculis lacrymarum rivi. Comprimitur, permolitur
egregie. Subinde sensit e subagitantis mobilibus lumbis ferri impetu in
sitientem vulvæ lacum torrentes libidinis rivos. Summa vi irruens adigit
ille altius telum; incusso contremuit vulnere puella. Gemendo vocem
sustulit; nec hilum mota est ad libidinem. Defecit adolescens. Intrat
cum Justina ancilla mater: senserat resedisse furores; silebat Margaris,
lectus non perstrepebat, silebat. «Nunc agnosco, Margari,» ait, «prolem
meam. Reddidisti mihi natam, cum uxorem viro: gaudeo.—O mater!» inquit
Margaris, «virum non dedisti. Hominem putabas, mater, cui noveras partem
esse aselli?» Risit mater, risit et Manuel.—«Et hæc aselli pars,»
respondet Catharis, «apte, nata, convenit puellæ parti. Spera: caro
emenda tibi erat (sic Amores voluere) voluptas summa.» Tunc duas virgini
dedit nuces saccharo conditas, quatuor Manueli. «Nam tibi, mi gener,»
inquit, «reficiendæ vires; et nervis opus habes.» Componebat interim
lintea disjecta et turbata. Justina ingemiscit.—«Quid ingemis?» ait
Catharis. «Quæ hæc est pernicies?—Vide, domina,» inquit Justina,
«crudelem virginis tuæ cædem.» Multo videt sanguine conspersum
linteum.—«In virgine rubra,» inquit, «video virginem meam castam et
puram. Et melius in cæsæ virginitatis strage natam agnosco.—O mater,»
ait Margaris, «pollicita eras nuptias, et mihi et tibi sperabas nuptias:
laniena fuit.» Osculum dedit mater.—«Forti,» ait, «sis animo, et eris,
quæ memor officii eris. Et tu, mi gener, fortiter feri, et feries
fortiter, qui amas et juvenili polles robore.» Post exiit. Complexu
puellam fovet Manuel.—«Da veniam, hera,» inquit. «Pugnandum sic fuit
heroi tuo, tecum heroide sua, et in castris tuis pugnanti.—Et do,»
respondet. «Dolorem intulisti per amorem. Non ita, si minus amares,
graviter præliatus esses. Sed et habeo quo me consoler:

    »Referemus ambo nocturni vulnera prælii.»

—«Coiverant ante in nobis,» respondet Manuel, «animi quam corpora. Sed,
uxor mea dulcissima, si me amas.....—Dubitas te amari?» interrumpit
Margaris, «marite suavissime? Si dubitas, enecas.—Enimvero, si me amas,
quicquid voluero,» reponit, «accommoda desideria tua meis libidinibus:
accommoda et corpus istud Dionæum, pulchrum, vegetum.—Faciam,»
respondet, «et gratificabor voluptati tuæ.» Sic ictum fœdus.

_Tullia._ Per Venerem Adonidi subantem! sedes est Amori regia genialis
lectus, in quo vir et mulier cubant. Regnat in ea sede summo Amor
imperio. Nam, cum arrectam intercepit manu mentulam, et pro sceptro
candentem jactat, et minio rubentem, omnia parent; etiam dissidentium
corda parent.

_Octavia._ Roseis in labellis legebat suavians odoros Manuel ambrosiæ
rores. Sic, in Hymetti montis, thymo et floribus circumvolitantes legunt
apiculæ mel et favos, cœlestia dona. Exsugebat mammarum suaveolentia
fraga. Marmoreas et micantes levibus mulcebat alapis nates. Cunnum,
inducto indice, sollicitabat subactum, et pavido indicebat bellum. Novos
ebibebat ignes. Ignescere cœpit et Margaris. Intumescit generosa
mentula, et subsultat. Impulit in puellam, ac si eburnea esset, rigidam;
ac si fulmen e cœlo missum, candentem. Risit Margaris, animos capiens ab
insultu.—«Ergo nullæ tecum, mi vir, induciæ?

    »Bella mihi, video, bella parantur, ait.»

—«Amore ardeo,» inquit Manuel; «compara te pugnæ, Amazon mea
Penthesilea, aperi Venereum campum. Dubitet Venus cui laurea debeatur:
sit inter te et me in suspenso et in incerto victoria.» Insilierat in
puellam: primo alterove concussu immerserat mentulam in Hymenæi venam.
«Hic,» ait, «cibus est Dearum; bene est, vorasti; cœnabit opipare
jejuna, et famem sedabit Dearum cibo.» Subagitat, nec Margaridi male
erat. Se etiam momento sensit moveri ad libidinem. Dat suspirium
venienti prurigini, et osculum ceventi Manueli. Ille concutit, et vi
urget. Mox largo deficit puella effluvio, ægre animam reciprocans sub
acri equisone, dum currit ad metas. Deficit et post paulo Manuel,
Venereo irrorans opobalsamo. Repente mutata est in aliam Margaris:
lumbos sustulit, osculatur; amplexatur; iterum diffluit libidine; mirata
est se tam cito et tam longe e pudicitia descivisse. Fraudem factam sibi
credidit; Veneris cunnum sibi inscienti cum suo esse commutatum
credidit, non suo his esse usam in ludis credidit. Nesciebat se tam
salacem: nam, intra novem horas, decem peregit suo in agone cursus,
indefessa. Ab ea nocte libidine furit. Quærenti Ludovico ut marito tam
mirabiliter mutoniato sufficeret, respondit sibi quidem maritum non
sufficere. Itaque nullam noctem, nullam diem cœlibem duxit. Noctu
Manuelem, diu Ludovicum bellando confecit exsangues. Ante duos tantum
dies cœpit Veneris pigere; matrem rogavit liceret, seorsim a viro,
aliquot per noctes cubare viduam. Tam forti athletæ negavit esse se
parem. Obtinuit mater. Nuptiis (nam mater retulit) male dicit; virginum
innocentiæ et quieti bene dicit. Ride, Tullia: per innumeras fututiones
ad pudicitiam rediit.

_Tullia._ Commoda via! ah! ah!

.     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .

                            (Desunt multa.)

.     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .

.....«Et hic me error,» dicebat, «impulit in amorem. Credebam bonam,
ursa est; castam, lupa est.» Mutata igitur mente, etiam mutavit amores.
Suis Joannem reliquit intemperiis procacem, libidinosam, impudentem; ad
Clementiam convertit animum et amorem, bonam, honestam, ingeniosam.
Placuit excellenti matronæ præstans juvenis. Sed volebat amorem
Clementia, voluptatem nolebat. Volebat diligi, nolebat subigi. Contabes
cebat Padillius mentis ægritudine, et ferebat moleste Clementia amantem
perire; solabatur, ut poterat, dictis et officiis. «Si me amas,»
inquiebat, «scelere non contaminabis. Amasti quod bona essem, quod
casta; non amabis, si bonus es, cum malam scies et impuram mutatis
moribus. Antepono sane honestatem caducæ huic vitæ; non vivo, si honesta
non vivam: satius est mori. At tu (quod alii vulgo non solent homines
stulti et spurcitiis inquinati), ama ingenium meum, ama mores.» Dictis
miscebat oscula, sed sicca, sed frigida, qualia Philistæa Socrati
fratri.—«Vis me mori,» reponebat Padillius, «sævæ probitatis tuæ
victimam? Cadam lubens. Nam quid honestatem prætexis crudæ sævitiæ?
Scilicet putas amantem honeste posse occidi?» Cum nihil proficeret
precibus et querelis, incidit in morbum. Judicavere arioli medici
lethalem. Abdita causa, dubii quibus opi essent remediis, imprecabantur
Jabalum arti suæ nugatoriæ. Flebat Remundus cognatum tam præclari meriti
in ipso exstingui juventutis flore; flebat Clementia, quæ se sciebat
juveni intulisse lethum. Vult Remundus ægram invisat: nam de Clementia,
dum vi morbi conflictatur, obmurmuraverat nescio quid, ac si haberet
quod cum illa communicatum vellet. Ut videt coram adstantem et lacrymis
rigantem ora, subrisit moriens. E cubiculo jubet excedere qui
convenerant.—«Non tanti sum,» inquit, «divina Clementia; quid mittis
fletus? obsequor volenti. Jussisti mori, et ecce morior.—Non jussi,»
respondet illa; «immo, si quid est mihi in te imperii, jubeo vivas. Si
non vixeris, vitæ miseram tædebit. Curram ad mortem. Fugiens e vita
sequar fugientem me. Vive, mi Padilli, si mortem me non vis oppetere,
quæ tua, ut dicebas, vita sum, mi amor. Habebis faciliorem: erit quod me
laudes, et vitam.» Osculum impegit; et eripuit fatis. Repente recreatæ
ægri vires, et vis morbi contusa. Recepit pristinam valetudinem, et
paucos post dies stetit in pedes. Lætabatur Clementia et
gratulabatur.—«At enim,» dicebat Padillius, «promissa vita, revocasti ab
Styge, nec hactenus vitam vidi. Scis quo me pretio redemeris a
desperatione. Non amore lucis lucem video: objecisti spem meliorem.»
Rogabat miseresceret, aut morti redderet. Eludebat illa et vana spe
lactabat cupientem. Aberat Remundus ab octo diebus, et contigit a Carolo
imperatore evocari Padillium. Legioni præfecerat imperator optimus
maximus juvenem generosi et ortus et animi, quam in Italiam mittebat.
Antequam proficiscitur, convenit Clementiam: solam in cubiculo invenit,
et volentem nolentem opprimit. Conflictus acer et quater repetitus; nox
diremit duellum. Vide, Octavia, quid honesta in muliere virtus possit,
et laudis amor. Postquam exiit Padillius, pœnituit facti. Delictum
vidit, quo corpus et animam inquinarat, et exhorruit. «Quid feci
scelesta? quid passa sum infelix?» dicebat cum animo suo. «Væ mihi! quæ
a sublimi honoris gradu, in quo lucebam, dejeci me præcipitem, cum
alienæ subjeci libidini! Væ impuratæ! Audebo cœlum suspicere? Audebo
lucem videre sceleris mei consciam, et velle videri? Quo fugiam? Sed me
misera non fugiam! Ero ipsa mihi et contumelia et supplicium, quocumque
iero. O numen, honestas, meum! qui me ferre potero, non ferendum
catharma? mortem facilius feram. Moriendum est.» Morti se damnat.
Reliquo die abstinuit cibo, et noctem egit insomnem, collacrymans,
gemens, ejulans. Postera die venit Padillius: sedebat in angulo
Clementia; flebat, pugno tundebat pectus. «Mittite, o Superi! dirum hoc
in caput,» dicebat, «trisulca fulmina. Levate aspectu luridi monstri
cœlum atque terras.» Ut prope factus est Padillius, siluit et turbatum
continuit pectus.—«Quid vero,» inquit ille, «video infelix? Reddidisti
vitam ut tolleres, o vita mea Clementia? Quæ hæc est mutatæ mentis
malesana libido?» Voluit et verbis oscula addere. Torve respexit
Clementia et indignans repulit.—«Me incestasti nequitiis tuis,
venefice,» inquit, «et vivere vis? Emori satius est.—Si morieris,»
reponit Padillius, «habebis comitem: ne dubites. Ergo, sic illudebas
credulo? Revocabas a morte, scilicet, ut crudeliori morte perderes? At
vide, spes mea, ad saniorem ni redieris sententiam, ni cesses perniciem
in te quamcunque moliri, tuis ecce ego in oculis hoc me pugione
confodio.» Nudaverat pugionem. Metu perculsa Clementia:—«Cave, cave,»
inquit, «mi Padilli, tale in te quicquam cogites: vivam. Et bona
promitto fide; sed nec tu negabis mihi quod etiam flagito; ne neges.—Non
negabo,» ait Padillius.—«Promitte vero,» refert, «et jura te non
negaturum.—Promitto,» refert, «et juro per Deos et Deas omnes. Si fidem
fefellero, iratam te habeam, dea mea; nam malim habere iratos Deos et
Deas omnes.—Volo deinceps,» reponit Clementia, «amemus alter alterum
affectu fraterno, honesto amore.» Hæsit Padillius et ægre tulit. «At
enim,» adjicit Clementia, «nisi et tu volueris, me letho das, crudelis.
Nam haudquaquam me amas, si negas, sed voluptatem tuam, improbus.
Nequicquam contra contenderis.—Te sospitem volo,» refert Padillius, «o
digna omni laude matrona! Quandoquidem sic jubes, regina mea, obsequor;
legem accipio.» Ut, pulsis nubibus, gratior solis redit facies cœlo
sereno, sic, luctu deterso, risit in Clementiæ vultu venustas amœnior.
Pransit libere et hilare cum fratre qui fuerat amans. Invasere tamen
innumeræ ægritudines puellam, postquam abiit in Italiam Padillius.
Subinde gemitus edebat, et fletus mittebat. Pudebat delicti, pudebat et
vitæ. At fidei quam juveni dederat memor, in se nihil ultro tentabat.
Quatuor post menses nuntius allatus est in prælio ad Papiam esse
interfectum, in quo Franciscus rex captus est. Tunc cessit desperationi
omnis puellæ constantia. Contabuit intra paucos menses immiti dolore; et
demum, inedia consumpta, misere extincta est. Expostulanti Remundo cur
ultro relinqueret vitam, relinqueret maritum a quo non nesciret se
tantopere amari, momento antequam spiritum exhalaret: «Indigna sum,»
respondit, «tam bono marito; tu dignus es honestiori uxore. Deliqui
infelix in te et in me; ulta sum vindex injurias tuas et meas: in hoc
equidem laudanda, quod, cum amorem novi me tuum non mereri, morti
sceleratam adjudicavi. Miserere et ignosce.» Sub hæc defecit in mariti
complexibus. In culpa, Octavia, fœminam vides; in pœnitentia, heroinam.

_Octavia._ Jocaris, Tullia, serio non loqueris. Quis heroida ausit
vocare furentem puellam, quam cæcus extra se desperationis turbo
arripuerat? «Quisque suos patimur manes.» Non duxere volentem fata,
nolentem traxere.

_Tullia._ Et etiam desperationi sua laus: cum de se et de Republica
desperare cœpit Cato, manus sibi intulit. Et Catonem Stoici pro
fortitudinis heroicæ sacro numine coluerunt. Cum desperavit Clementia se
honoris posse diutius culmen, in quo sedebat, tenere, contabuit. Digna
est, meo quidem judicio, quam honestæ ut nos sumus colant pellices, quam
venerentur pro meretriciæ virtutis numine.

_Octavia._ Et timebat a marito sibi, si rescisset, et metus animos
dedit. Currerem ego ad mortem: ferro aperirem animæ viam infamiam
fugienti.

_Tullia._ Malim ego meis, quam mariti, perire manibus. O hominum
inhumanitatem! Arrogant sibi omnia, nobis negant. Probro sibi putant
verti (quæ insania!) nostræ si libidini ignoverint, uxori si
pepercerint, cui parcerent leones. Cum captus est a Borbonio et Lanoyo
Franciscus rex, fusis in pugna Papiensi copiis, lacrymis sinum,
questibus cœlum implevit puellarum longe pulcherrima Francisca Foxia.
Rem narrabo, Octavia mea, scitu dignam et miseratione. Principi Mars
militabat, Princeps Veneri; fortis imperator Marti, fortissimus miles
Veneri. Amabat cingi sibi caput lauro et myrto. Erat, inter aulicos, vir
summo in Armorica loco natus, Joannes Castrobriandus, cui uxor forma
divina. Noverat Regis mores, et mulierum ingenium. Expostulabant amici,
quod illis, quod Aulæ toti uxoris negaret adspectum, ac si solem
negaret. Puella, viginti nata annos, unico mater partu, ætatem non
læserat: si vidisses, virginem dixisses. Causabatur animum uxori non
esse ex Armorica excedere, unum ne quidem passum. Scribebat veniret, et
Rex in hoc totus erat. Nequicquam omnia. Et subirasci uxori simulabat
doli artifex. Dum forte it cubitum, excidit negligenti pars annuli aurei
media. Vidit qui a cubiculo erat, collectam hero restituit.—«Mallem,»
inquit herus, «jacturam centum talentorum fecisse.» Suspicione
assequutus est acris Rex ingenii quid id rei esset. Corrupto cubiculario
spe et pretio, ea arte et cura fingitur similis, ut discrimen
intercederet nullum, et capi etiam a marito altera posset pro altera.
Mittitur uxori, ac paucos post dies, appellit Lutetiam læta, et mariti
petit amplexus. Stupet, et tantum non excandescit, quod dictæ oblita
legis advenisset non advocata. Stupet et illa, et dimidium annulum
promit.—«Aliud quæris autoramentum a me?» inquit. «Jussisti, cum
mitteres, proficiscerer ad te. Absque commeatu non veni. Accepi, et
convenit hæc pars optime, quam mihi servavi, annuli parti.» Sensit ille
sibi fraudem factam, et pressit dolorem, ne fabula fieret. Postera die,
Ludovica, Regis mater, accersit ad se puellam: favebat ultro gnati
cupidinibus. «Nam,» dixit, «excellis forma et ingenio. Quid latebas in
regni angulo, mirabilis fœmina? Deerat Aulæ id sidus.» Paucis omnia:
Regi mirifice placuit puella, et puellæ Rex; amantibus propere cessit.
Etiam non regnanti et in throno non sedenti omnia cedunt Amori; cedet et
regnanti tetrica Minervæ virginitas. Ægre videbatur ferre maritus,
obmurmurabat, minitabatur. Igitur percussa metu uxor non vivebat.
Abditum animadvertit dolorem Rex amans; abductam locat in tuto. Sic
ducebant festos dies alter in alterius sinu; sed Mars, sanguinis avidus,
placidæ hanc invidit Veneri laudem. Paucos post menses Mediolanensibus
Rex infert bellum, animosior quam prudentior; cecidit præceps e summa
felicitate, capto ad Papiam et in Hispaniam perducto, miserabilis
puella. Quid consilii caperet, ad fœdam reducta inopiam? Cepit a
desperatione. Perituram egerunt Eumenides ad maritum; nam intervenerant
affines placando. Non Gallus, sed Scytha recepit in domum pallidam et
mœrentem, non in gratiam: ac si non uxorem reciperet, sed veneficam et
strygem. Cum nata et ancilla includit cubiculo: nihil infelici præterea
cum mortalibus ullis usus aut commercii. Decessit vero e vita nata
infans, et secum abstulit moriens quicquid reliquum supererat
humanitatis in gladiatoris pectore. Nondum decem transierant dies, cum
intrat ira furens. «Scis, adultera,» intonat, «quas mihi inflixeris
infamiæ notas immerenti. Damnasti ipsa te morti cum deliquisti. Tædeat,
hercle! te vitæ, quæ, honore amisso, jamdudum vivere desiisti. Nam vita
vera est bonis honos. Moriendum est. Parata ecce supplicio sunt omnia;
ipsa eris? Aude generosa cohonestare morte vitam, quam flagitiis
conscelerasti. Nec me flectere precando posse putes: Acheronta prius
moveris.» Satellites duo et chirurgus carnifex aderant impio. Vociferans
educitur e lecto puella; et nequicquam Superum hominumque obtestans opem
et fidem, solutis brachiorum et crurum venis, crudeliter morti datur.
Meliori digna aut fato aut marito, sic periit. Et hi sibi vertunt laudi
nequissimi lanii, quod in ursis et pardis, si fieret, probro verterent
hominum belluarumque communi parenti Naturæ. Satis equidem, mea
sententia, generosæ esset supplicii puellæ pœnam meruisse et sumi
potuisse. Sed dum colloquimur et confabulamur, cara Octavia, dies
consumpta est. Crastina, si vacabis, plura. Vale, corculum, et me ama si
beatam velis.

_Octavia._ Nulla unquam Amor nocte tot attulit mihi voluptates
indulgens, ut hac tu die, cognata, his tuis fabulis. Tecum, per sicca
Minervæ cadurda! malim esse sic loquente tota die, quam ipso cum Amore
tota nocte cevente. Vale, cognata.

_Tullia._ Lepidum caput! Vale, cognata. Si non valeas, nulla sim! Vale.

_Octavia._ Vale et tu, Cotytto mea. Quæ si ingeniosa non fuisses, silex
essem. Vitam a parentibus accepi, a te ingenium. Lutum est sine ingenio
puella.

_Tullia._ Sua si non surgat ab humilitate, fervido animi conatu, dic,
Octavia, quid fœmina abjectius, miserius, inquinatius? Matula est vitæ
particeps immeienti concubino. Quid præterea? O sordes! o dedecus! Nunc
vale, et osculum da.



                           COLLOQUIORUM FINIS



                                APPENDIX



(_Sequitur in Autographo Meursii De Laudibus Aloisiæ Poemation: nec
ausim dicere deesse nihil._)

                                  ――――

                            DAN. HE*** B***



                     POEMATION DE LAUDIBUS ALOISIÆ


                                  ――――


    Ingenium memorem an mores? o Virgo Toleti
    Unica laus! Ætas talem non jactat avorum.
    Te decimam vellent Parnassi culmina Musam:
    Te peterent Musæ amplexu: te lætus Apollo
    Ambiret mirans, interque Heroidas, unam
    Umbrosis resonaret amans in saltibus Echo.
    Hos audax potuisti animos afflare Pudori
    Virgineo, et stabili timidum componere bello?
    Non fugit ad Veneris nomen Pudor: impiger urget
    Hostem insultantem verbis, et dira minantem.
    Delicias tam culti operis mirata Dione
    Decipitur, laudesque novas spe concipit ægra.
    «Ite citi, ite mei, sed penna,» dixit, «Amores,
    »Præpete, qua campos sparso Tagus irrigat auro;
    »Ad virides ripas festis celebrate puellam
    »Lusibus, et duræ laudes inscribite cauti.
    »Nostra vel ahenas animas incendere tela
    »Illa missa manu poterunt; et vincula virtus
    »Induet, et currus nostros captiva sequetur.
    »O! nunc florenti quæ surgis odoreas regno,
    »Te veneror, teneræ donum immortale puellæ!»

    Non tulit hos animos secum indignata Minerva,
    Subridensque novas movet iras:—«Improba,» dixit,
    «Hostiles sunt insidiæ, Venus improba; vanas
    »Abjice spes; gliscens nec te deceperit error.
    »An dubitas? Sunt insidiæ: tibi nectere pura
    »Hos est ausa dolos impuræ virgo pudoris
    »Illæsi; premit ense minax, et cominus instat.
    »Insequitur victrix tua te ad spelæa subantem,
    »Et spoliis acer bello inclarescet opimis.
    »Ingeniosa tuis sub signis militat in te;
    »Qua melius mentes fœdis dimoverit arte
    »A vitiis, a te vitiorum gurgite cæco?
    »Insanæ ante oculos, bene sana, libidinis æstus,
    »Et scelera exponit putri manantia tabo,
    »Sordesque Augeæ ex stabulis cœnoque fluenti,
    »Et quos ausa furis scelerata in nocte furores.»

    Dat gemitus Venus, et suspiria ducit anhela.
    —«Nos postquam,» dixit, «nudas videre sub Ida
    »Excitæ Dryades, et lecto judice vici,
    »Omnes una tuli crudelis Palladis iras.
    »Quare odiis, non æqua movens, insurgis iniquis?
    »Nam quæ culpa Deas forma si vincimus omnes?
    »Perge tamen, Pallas. Quid tum profeceris isto
    »Conatu, tecum ipsa vide. Sed futilis audes
    »Intentare minas? Speras excindere regna
    »Posse mea, et lætos interturbare triumphos?
    »Non facies.» Blande subrisit tetrica Pallas:
    —«Sed faciet præstans,» infit, «virtute puella.
    »Eruet hæc ætas, et luctus invehet ultrix.
    »Quos lena et pellex dehonestas, Cypris, honores
    »Fidenti eripiet: fugies sub Tartara mœrens.»

    O cœlo, salve, nova lux quæ surgis Ibero!
    Qualis ab Eois ascendit Delius Indis,
    Talis ab Occiduis Aloisia surgit Iberis:
    Risusque et cantus, cum luce, per æthera late
    Diffundit circum; suaves exhalat odores
    Flora tibi, sidusque novum nova sidera cœli
    Mirantur. Te laudis amor lucentibus astris
    Inserit, et veri sublimes tollit ad arces.
    O non herois, sed vere nobilis heros!
    Quod Natura negat, sexum deponere visa es:
    Namque ultra egrediens, animos curasque viriles
    Induis, et tete ponens generosa relinquis.
    Indigetem superis missam feliciter oris
    Quis neget, et Phœbi cœlesti germine cretam?
    O cœlo, salve, nova lux quæ surgis Ibero!



                         TUBERONIS GENETHLIACON


                          _Versibus senariis._

                                  ――――


    Quate, feriata Musa, rauca cymbala,
    Raucosque ab usto pectore excrea modos;
    Certent cananti gracculi et ranæ tibi,
    Nec hæ, nec illi rancidos vincant sonos.
    Et comice larvam indue, et risum move:
    Tubero est canendus; quid moraris? incipe.

    Cum parturiret fessa mater pondere:
    «Lucina Juno, fer bonam favens opem!»
    Clamat. Gementis luridum in vultum exspuit
    Aversa Juno, gannit et retro fugit.
    Laverna venit: «Hæ meæ partes erunt,»
    Dixit renidens, et manus lavit Styge.
    Obstetricatur, ac cadentem suscipit
    De matre. Prima vagienti basia
    Impingit, ebria gaudio et spe præscia.
    Venit Cotytto usquequaque pruriens;
    Venit loquendi filius Maiæ artifex,
    Catusque technas fingere, et cæcos dolos;
    Et hac et illac pervolant species vagæ:
    Simulatio, Fraus, Sanna, Spes, Perjurium.
    Levibus micantes increpat alapis nates
    Procax Laverna; ringit, et plaudit sibi.
    «Io triumphe!» clamat, et, saliens, citos
    Tollit cachinnos. «O meum, puer, decus,
    »O gloria,» inquit, «ominer quid non tibi?
    »Versutiorem nulle proferet dies.
    »Seu moliendæ non timentibus neci,
    »Seu invehendæ præpetim calumniæ
    »Appellas animum, lauream nemo auferet,
    »O laureatum nobilis verpæ caput!
    »Cedant Sinones et Phrynonides futiles,
    »Cedat et Ulysses, Sysiphus et cedat vafer;
    »Arx tu mihi eris, unde, cum opus sit, petam
    »Mea tela, fraudes, et tuas dotes, dolos.
    »Sed sanctiorem moribus solers dabo
    »Nusquam videri. Falle: sic tuto potes.
    »Compone vultum, nam interest mores minus.
    »Quis ibit ad te per tuas Symplegadas?
    »Respectum habere credulus jactat? sapit?
    »Non sapit. Obliquas annulus Gygis vias
    »Non sic docebat, ut magnus te condocet
    »Amor latendi. Quis fies, nemo sciet.
    »O te, Lavernæ, puppe, dignum amplexibus!
    »Assiduus aris cultor, et templis frequens
    »Spectator aderis, et simul spectaculum.
    »Erit sed intus numen Ambitio furens,
    »Et Livor ater, ultionis et coquens
    »Rabies medullas, et putens auri Fames.
    »Colant inepti quod decet, tu quod juvat,
    »Juvenis subunctæ naris, et dolis senex.
    »Quid non tibi optem? quid quidem non ominer?
    »Superes meis me versipellis artibus,
    »Laverniones inter Heros unicus.
    »Meumque numen sedeat in sinu tuo,
    »In te Laverna me petam et peti velim.»
    Hiec sternuit; pedit puer: ita omen capit.

    Ridet Cotytto, plaudit et teretes manus.
    Vultus lepore vivido floret nitens,
    Oculi procaces excitent salaciam,
    Vel dormientem, vel gravi stupidam situ.
    Nudæ papillæ, nuda sunt et brachia,
    Et femora ficta vivo e marmore et nive
    Viva. Sed alvi qua latet timide abdita
    Sexus honestas, sericum partem igneam
    Male tuetur; lucidam nubem putes.
    Animi libido suasit; amens improbe
    Rapidis fatigat agiles artus motibus;
    Œstroque cæco percita, ultro diffluit
    Resoluta, et alba tabe conspuit femora.
    —«Pulcher puelle,» dixit, «o gaudii apex,
    »Certæque spei, laudis et cumulus meæ!
    »Tu Bapta sacris arrigens stabis meis:
    »Tu præeris ardens incita tentigine,
    »Patieris et ages fortia unus fortiter,
    »Cinædus et pedico longe acerrimus.
    »Munificam habebis, per libidines meas!
    »Me quoque. Subando nulla fregerit tuam
    »Veneris repugnans fervidæ salacitas,
    »Antica seu postica tecum misceat
    »Prælia. Stupebit et lumbos tibi invidens
    »Semper recentes, semper et votis pares
    »Tuisque meisque, Lampsaceno cultus solo.
    »Aciem retundet parma nulla spiculi;
    »Stricti timebit olim acinacis minas
    »Senio sepulta Pyrrha, nec parces seni.
    »Surges in arma bile salsa turgidus
    »Penem, nec ulla vires hauserit Venus:
    »Fessis virescet artubus robur novum.
    »Nec parce lumbis; ipsa venæ spiritus
    »Haustæ refundam, virus et dulce ingeram.
    »Nec, Hercle! parces, probe novi indolem.
    »Tibi figuras induet miras Venus;
    »Nec impotenti se negabit impotens,
    »Vagæ negabit et nihil libidini.
    »Fellabis, irrumabis, applaudam videns;
    »Fellaberis vicissim, et irrumaberis.
    »Cibo voluptas scelere crescet addito:
    »Erit æstuanti dulcior quo turpior.
    »Sed qui sinistræ dixerim nequitias
    »Manus? Ut scelesta ludet! ut pro conjuge
    »Præsto erit! inanem ut sicca pugnam conseret!
    »Sed hæc sub umbra. Te superfusa teges
    »Tuasque furias nocte; livor perspicax
    »Istis hebescet artibus lusus malis.
    »Frontem pudore pinge solers, non tuo.
    »Pinges, et ecce gaudeo pictam bene,
    »Et mentietur te probum vultus pudens,
    »Et mentienti plebs dabit vecors fidem.
    »Quid non tibi optem? Quid quidem non ominer?»

    Silet; puellus arrigit: ita omen capit.

    —«Meas tibi omnes ingeram plenis opes
    »Manibus, Stygis spes, o puelle,» subjicit
    Virgam coruscans auream Cyllenius.
    «Linam dolosis dulce labris toxicum;
    »Bibent loquentem; tinget et præcordia
    »Cupidas per aures lapsa pestis intima.
    »Inflexione vocis, usus ut feret,
    »Apte cadentis, et miris ambagibus,
    »Facies loquendo, quæ tibi sententia
    »Stet fixa menti, nullus ut intelligat:
    »Mellitus ore, corde amaro felleus.
    »Mentem Solones et suam belle minus
    »Tenebricoso volverint silentio.
    »Salus malorum, sed bonis eris scopus;
    »Tibi damna, luctus et neces erunt malo.
    »Fraudes peritus nectere, ut fidens virum
    »Simulabis ater candidum! Misto virus
    »Ut temperabis melle! Sparsis et rosis
    »Suavique florum rore, ut aspidem teges!
    »Et æstuabis interim pecuniæ
    »Amore turpi, nec sitim sedaverit
    »Pretiosa late et nota tempestas Tagi.
    »Auspex sed artes ipse suggeram novas.
    »Ibis dolosi furva per compendia,
    »Sed tuta, lucri, me duce, ad summas opes;
    »Quid juverit ille Jupiter tibi verterit.
    »Ad genua supplex accides serviliter;
    »Adblandiere, mimum agens scurriliter.
    »Nil turpe duces quod modo lucro cadat;
    »Relligio in arca, Numen in nummis erit;
    »Fortuna socors ruet in amplexus tuos:
    »Lenocinabor, teque viso pruriet.
    »Nec deeris ipse tu tibi falsa artifex
    »Miscere veris, seriis ludibria;
    »Sic perspicaces in tuas plagas cadent,
    »Etiam volentes, per meas præstigias.
    »Habebis in te quod probem, quod æmuler,
    »Sycophanta, leno, furcifer, fœtus dolis!»

    Ungues adunci pruriunt puero: capit
    Sic omen ille. Gaudet Atlantis nepos;
    Strepit Laverna rancidum quid succinens;
    Mollis Cotytto flexiles lumbos agit.



                                PARISIIS

                               _Ex typis_

                            CAROLI UNSINGER

                           Rue du Bac, nº 83



                         Note de transcription


Pour la préparation de cette transcription ont été consultés aussi
l’édition originale du 1660[?] _Aloisiæ Sigeæ Toletanæ: Satyra sotadica
de arcanis amoris et Veneris (Pars altera: Veneres)/Aloisia Hispanice
scripsit; Latinitate donavit Ioannes Meursius. V.C._; l’edition du 1751
_Joannis Meursii elegantiæ latini sermonis: Petri Aretini
Pornodidascalus seu, de astu nefario horrendisque dolis, quibus impudicæ
mulieres iuventuti incautæ insidiantur, dialogus_ et celui publié à
Londres en 1781: _Joannis Meursii Elegantiæ latini sermonis seu Aloisia
Sigæa Toletana De arcanis Amoris & Veneris, adjunctis Fragmentis
quibusdam Eroticis, Nova Editio emendatior, Pars I et II_.

Les erreurs d’impression suivants ont été corrigées:

  - *p. X, note (I):* _Eclaircissements sur le » Meursius.»_ —>
    _Eclaircissements sur le «Satyre Sotadique de Nicolas Chorier,
    connue sous le noms d’Aloysia, de Meursius.»_ [dans le livre "La
    Curiosité littéraire et bibliographique. Articles littéraires.
    Reproduction, extraits et analyses d’ouvrages curieux. Notices de
    livres rares. Anecdotes, etc. Troisième série, Isidore Lisieux,
    Paris (1882), p. 177"]
  - *p. XII, note (I):* _les Dialogues de Luis_a —> _les Dialogues de
    Luisa_ [_a_ italique]
  - *p. XXI, l. -8:* qni Jovem non timebant. —> qui Jovem non timebant.
  - *p. XXII, l. 16-17:* Machiavellum Florentinnm —> Machiavellum
    Florentinum
  - *p. XXIII, l. 17:* triumphati nvirtuti —> triumphanti virtuti
  - *p. 15, l. -3:* Totam me jam ocupas —> Totam me jam occupas
  - *p. 32, l. 14:* Osculum impinge mibi —> Osculum impinge mihi
  - *p. 58, l. -1:* quas imperas, deshonestat —> quas imperas,
    dehonestat
  - *p. 81, l. 4:* patientiam comparabant Aderat. Virginensis marito —>
    patientiam comparabant. Aderat Virginensis marito
  - *p. 90, l. -1:* !lle, ut pueri solent, —> Ille, ut pueri solent,
  - *p. 122, l. -9:* Moves me ab libidinem —> Moves me ad libidinem
  - *p. 130, l. 7:* sin nimus, videris —> sin minus, videris
  - *p. 133, l. -2:* intra pauco dies —> intra paucos dies
  - *p. 163, l. -2:* nu!la impatientiam libidinis solata est —> nulla
    impatientiam libidinis solata est
  - *p. 176, l. -10:* Tibi dixeris hæc. —> Tibi dixerit hæc.
  - *p. 201, l. 6:* Sic enim immortalitem —> Sic enim immortalitatem
  - *p. 202, l. 11:* novæ impregnationis —> novæ imprægnationis
  - *p. 229, l. -3-2:*  Post ef-effundit —> Post effundit
  - *p. 236, l. 6:* Callypiges —> Callipyges
  - *p. 242, l. -10:* Potsquam —> Postquam
  - *p. 249, l. -8:* libididinem —> libidinem
  - *p. 258, l. 16:* quiquid —> quidquid
  - *p. 261, l. 1-2:* so rore —> sorore
  - *p. 263, l. -3:* Vel perspicassimas fugiunt —> Vel perspicacissimas
    fugiunt
  - *p. 274, l. 3:* Tullia, mea —> Tullia mea
  - *p. 287, l. 13-14:* oppor-portuno —> opportuno
  - *p. 314, l. -6:* Nihil prætera habeo —> Nihil præterea habeo
  - *p. 323, l. 9:* et vi urget, Mox —> et vi urget. Mox
  - *p. 340, l. -5:* Stricti timebit o lim —> Stricti timebit olim

Latin douteuse:

  - *p. XV, l. -1* brevis gaudii aut spe aut gusto —> gustu
    [_gustum_=entrée de table, _gustus_=dégustation] [l’edition 1660 a
    _gustu_]
  - *p. XXIII, l. 5:* Non ocyus [_ainsi l’edition 1781_] —> Non ocius
  - *p. 221, l. 6-7* hymenæum iceamus [_frappons le marriage_? L’edition
    du 1781 a _inceamus_. Plus véritablement: _ineamus_ ou _cieamus_]

Erreurs de grec (accents et erreurs typographiques): dans cette
transcription ont été signalés les leçons qui semblent le plus
probables:

  - *p. 14 l. -2:* αιδοῖον —> αἰδοῖον
  - *p. 15 l. 2:* Εσχἀρα —> Ἐσχάρα
  - *p. 23 l. -2:* ἀπό του κοννειν —> ἀπὸ τοῦ κόννειν
  - *p. 29 l. 6:* γόνιμη, οὐρἀ, κριθἠ —> γονίμη οὐρά, κριθή
  - *p. 29 l. 7:* τὐλος —> τύλος
  - *p. 29 l. 7:* ραψη —> ῥάη
  - *p. 29 l. 8:* ἀιδος —> veritablement ῥαίδος, mais peut-être aussi
    _ἄιδος_, _ἀίδος_ ou _ἀιδός_

Les éditions du 1660 et du 1781 ont aussi plusieurs erreurs dans le grec
et sont pas des bonnes références.

Dans la transcription a été préservé l’usage (français) des guillemets
pour le discours directe, en particulier répétant un guillemet » de
rappel au début de chaque nouveau paragraphe. Le texte orignal a,
cependant, plusieurs erreurs d’ouverture et de fermeture des guillemets:

  - *p. XXV, l. 11*: —»Pergam,» —> —«Pergam,»
  - *p. 49, l. 15-16:* «Anima, Venus mea,» dicebat, »quam me —> «Anima,
    Venus mea,» dicebat, «quam me
  - *p. 58, l. 6-7:* veredum hunc tuum» (cunnum ostendebat) »septem
    decursionibus subigere. —> veredum hunc tuum» (cunnum ostendebat)
    «septem decursionibus subigere.
  - *p. 87, l. 15:* —»Nunc meum agnosco,» —> —«Nunc meum agnosco,»
  - *p. 88, l. -13:* —»Memor ero promissi,» —> —«Memor ero promissi,»
  - *p. 110, l. 12:* «loquere. »—Conabor,» —> «loquere.—Conabor,»
  - *p. 112, l. 9-10:* Sub hæc, mater:—»Nata, —> Sub hæc, mater:—«Nata,
  - *p. 112, l. -11:* «Ego sane,» dicebat, »huic rei assuevi —> «Ego
    sane,» dicebat, «huic rei assuevi,
  - *p. 122, l. 14-15:* inquit, »«agedum.—«Quid agam?» —> inquit,
    «agedum.—Quid agam?»
  - *p. 141, l. 7:* —«Momento faxo,» inquit, »dolorem —> —«Momento
    faxo,» inquit, «dolorem
  - *p. 156, l. -10-9:* «tuaque interest sciri, Rangoni.—«Quid vero
    istud est?» —> «tuaque interest sciri, Rangoni.—Quid vero istud
    est?»
  - *p. 167, l. 4:* cito fiet.« —> cito fiet.»
  - *p. 195, l. -5:* «Nulli cedebam,» adjicit, »ex —> «Nulli cedebam,»
    adjicit, «ex
  - *p. 279, dernière ligne:* —«Robertum,» reponit, »volo tibi —>
    —«Robertum,» reponit, «volo tibi
  - *p. 305, l. 10:* —«Curabo omnia,» subjicit Juditha; »nec —> —«Curabo
    omnia,» subjicit Juditha; «nec
  - *p. 315, l. 5:* qualis marito,» ait Ludovicus, »nescia —> qualis
    marito,» ait Ludovicus, «nescia
  - *p. 318, l. -7-6:* —Ergo exeo, nata, «reponit mater. »At tuo —>
    —Ergo exeo, nata,» reponit mater. «At tuo
  - *p. 321, l. -5:* »—Coiverant ante in nobis,» —> —«Coiverant ante in
    nobis,»
  - *p. 339, l. 4:* «O gloria,» —> »O gloria,»





*** End of this LibraryBlog Digital Book "Aloisiæ Sigeæ Toletanæ Satyra Sotadica de arcanis Amoris et Veneris" ***

Copyright 2023 LibraryBlog. All rights reserved.