Title: La Divina Comèdia: Purgatòri - English title is Dante's Purgatorio
Author: Dante Alighieri, 1265-1321
Language: 
As this book started as an ASCII text book there are no pictures available.


*** Start of this LibraryBlog Digital Book "La Divina Comèdia: Purgatòri - English title is Dante's Purgatorio" ***


La Divina Comèdia

 Purgatori

di Dante Alighieri



Tradusiòn furlana

di Ermes Culòs



Dante’s Comedy in Friulian


Translator’s note


Friulian is the language of my childhood, the language I spoke with my
parents and brothers and friends in my hometown in the northeastern
region of Italy known as Friuli. It is still my preferred language of
conversation with my brothers and Friulian-speaking friends. What’s
Friulian? Maybe the best way to describe it is by imagining what
England was like, say, a hundred years or so after the Normans invaded
it & settled in for the long haul. In doing so they pretty much changed
the cultural and linguistic landscape of England. In pre-Norman times,
the English were quite contènt to do their rough & tumble business in
the old “Saxon” language; but with the coming of the Normans, the old
Saxon was just not good enough for the conquering overlords. It needed
something more to enable them to take care of their educational,
religious, social and commercial needs. And so you had a situation
where the ruling classes spoke a sort of Frenchified Saxon (which was
to become the English of today), while the workers, the peasants—you
know, the lower sort—went on speaking Saxon. And so those rude folks
kept on raising and butchering pigs and cattle for their masters; but
they never ever served pig or cow steak for them. No—their masters
insisted on being treated with luscious chunks of pork or beef (boef).
That, in more ways than one, has been the case in Friuli. Italian has
been—and continues to be—the educational, commercial and administrative
language of the region, while Friulian has traditionally been the
language spoken by the common folk, mainly in the rural areas. Time was
when speaking Friulan in a public, “polite” setting, would give away
your “peasant” origin, and that wouldn’t do. But let’s not think that
this sort of linguistic snobbery is a peculiarity of Italian only.
Every language has its Professor Higgins & Eliza Doolittle. Friulian
itself is not squeaky clean when it comes to that. My Dante itself may,
by some purists, be seen as a Friulian aberration, since it does not
conform to what is generally regarded as the “classical” Friulian, the
Friulian spoken in such strongholds as Udine or San Daniele del Friuli.

My Friulian translation of Dante, then, is, in part at least, a
reaction to that sort of thing. Could Friulian—the lowly, peasant
Friulian, particularly the Friulian used in the fields and alleys and
bars of Pasolini’s Casarsa—cope with the supreme sophistication of
Dante’s language and concepts? The readers will, of course, judge for
themselves. Certainly they will get at least a sense of what would have
happened if Dante’s muse had been weaned on the banks of the
Tagliamento instead of the Arno.


(Ermes Culòs, Ashcroft, June 2006)



Preàmbul

Chista tradusiòn a è stada fata par divièrsis rašòns. Ta li mès ùltimis
vìšitis a San Zuan i’ai notàt che i zòvins a no ùšin cuaši maj il
furlàn cuant ca discòrin fra di lòu. Cuaši sempri a si esprìmin in
taliàn—encja cuant ca cjacarèjn cuj so genitòus. Che chistu al sedi in
ducju i sens un ben o un mal a è roba discutìbil. A somèa, però, che
sta ušansa daj zòvins a stà segnalànt un mandi a la lenga furlàna.
Cuant che scju zòvins a saràn encja lòu pàris e màris, cuaši sensaltri
a ghi parlaràn taliàn ai so fioj, cul rišultàt che paj fioj di che
generasiòn lì il furlàn al sarà na curiošitàt e basta; sensaltri a nol
sarà pì che lenga viva ca ušàvin i so nònus. Cussì chista tradusiòn a è
un me pìsul contribùt a la prešervasiòn da la lenga daj nustri vècjus.

I me fioj, nasùs in Canada, a cognòsin amondi puc il furlàn. Una dì,
forsi, a saràn tentàs di parlà il furlàn si no altri par capì sè cal à
scrìt so pari. A pòl dasi encja che il me lavoru a ju incuriošarà a
leši Dante—ca no sarès tant na bruta roba.

A mi par di capì che La Divina Comèdia a è stada zà tradušuda in
furlàn, però in tal furlàn clásic, di Ùdin, di San Danèj. Da sé ch’i
saj jò, li òperis di Dante a no sòn maj stàdis tradušùdis (par complèt)
tal furlàn di San Zuan di Cjašarsa—cal sarès il me furlàn, la lenga daj
me vècjus, daj me fràdis, da li me memòris da frut. Par traduši Dante a
no mi ocorarès altra rašòn che chista.

Pasolini, in ta un daj so scrìs, al à sugerìt che par tant valòu
culturàl cal vèdi, il furlàn al resta pur sempri la lenga dal contadìn;
a me mòut di capìlu, na lenga che, encja se coma spièli a fà ben jodi
se cal è un furlàn, a resta pur sempri na lenga semplicjòta, adatada a
la vita da paešùt, cu la so parlada daj cjamps, da li stàlis, da la
plasa, dal bar, da la marìnda e sèna, da li nòsis, daj funeraj, e daj
odòus e rumòus da li sèris di estàt. Una lenga, duncja, sensa nisuna
pretèša di podej tirasi sù da la cjera e rivà a esprìmi valòus culturaj
pì als e astràs.

E che lì, che di jodi se Dante al varès podùt ušà il furlàn coma il so
“dolce stil novo” invensi dal toscàn—che lì a è stada na roba ca mi’a
incuriošìt tant e ca mi a pocàt un bièl puc a fà stu còmpit.



Guida a la pronuncja dai vocàbuj ušàs in ta chista tradusiòn

Vocàls:

Li vocals a vàn pronuncjàdis coma chès dal taliàn. Il acènt vièrt  ( `
) al è ušàt par indicà la sìlaba ca risèif ’l acènt naturàl da la
peràula o pur par indicà significàs diferèns da la peràula, coma par
ešempli “nòta” e “notà.” Par rašòns di semplicitàt a no sòn ušàs altri
acèns (coma chèl sieràt o chèl dopli). Coma tal cašu di “nòta” e
“notà,” la distinsiòn di significàt a è rinduda asaj ben dal acènt
vièrt.

Consonàntis:

1. La i-lùngja ( j ) a è ušada par indicà il sun da la “j”  in peràulis
coma “jò” e “cjàša.”

2. La “z” a è sempri dolsa, coma ta li peràulis “zìn” e “zìmul.”

3. La “s” a è cuaši sempri dura, coma in ta li peràulis “stala,”
“strapàs” e “mestri.” Ogni tant a ritèn il sun dols, coma tal taliàn;
par ešempli “sdrondenà, “sbati,” e “slungjà.” Cuant che la “s” in miès
di dos vocàls a è dolsa, a vèn indicada cul sen diacrìtic “ˇ”, coma in
ta scju ešèmplis chì: “cauša,” “mulišìn,” “Cjašarsa.”

4. La “c” o la “g” seguida da la i-lùngja a ghi conferìs a la “c” o a
la “g” il sun mol coma ta li peràulis “dincj” e “grancj” o pùr “dongja”
e “stangja.”

5. La tradusiòn a no fà distinsiòn fra la “c” dura e la “q.”

Ešigènsis di rima:

La tradusiòn a mantèn il pì pusìbul la tersa rima dal originàl, encja
se ogni tant a rìmin doma li ùltimis dos lèteris di na riga (o
adiritùra l’ùltima e basta), càšus ca susèdin raramìnt  in Dante.

La tradusiòn a si atèn pur a la endecasìlaba dal originàl. Purtròp,
rìghis di dèis o dòdis sìlabis, na volta chì, na volta lì, a sbrìsin
jù. A è da notà, però, che encja Dante ogni tant al uša cualchi sìlaba
in pì o in mancu.



Riconosimìnt:

Ta la me tradusiòn a mi’a tant asistìt La Divina Commedia, Testo
Critico della Società Dantesca Italiana, riveduto, col commento
Scartazziniano rifatto da Giuseppe Vandelli. A mi’a pur judàt la
version eletrònica Mediasoft da La Divina Commedia.
Par mancjànsa di un vocabolari dal furlàn di San Zuan di Cjašarsa, i’ai
ušàt il Vocabolario della Lingua Friulana di Maria Tore Barbina, ca mi
è stàt amondi ùtil, coma che ogni tant a mi è stàt ùtil pur Il Nuovo
Pirona. A standardišà la me ortografìa a mi à pur judàt tant me fradi
Tony.



Edizione riveduta Decembre 2009



Cjànt Prin

Par zì’n tà miej àghis sù’a vàn li vèlis
uchì’n ta la navuta dal me inzèn,
che’n davòu’a lasa òndis tant crudèlis.

I vuej adès cjantà di chel secònt règn
indulà ca si purga’l spìrit umàn
e di zì sù’n tal cjèl al doventa dègn.

Ma uchì, santi Mùšis, dèimi na man:
vustri i soj; elevàit la me cansòn;
e Calliope a no mi scoltarà invàn,

ma ghi darà al me cjantà chel sun bon
che li puòri Chèchis, cuant ca lu’an sintùt,
a’an disperàt pròpit a colp dal perdòn.[1]

Com’d’un presiòus zefìr il colòu dolsùt[2]
ca s’jodeva in ta chel serèn aspièt
dal aria, pùr, visìn e lontàn, par dut,

ai me vuj a ghi’a di nòuf donàt dilèt
apena vegnùt fòu da l’aria muarta[3]
che urtàt a veva tant i me vuj e’l pèt.

Il bièl pianeta[4] ch’a volej ben ni parta
dut al feva ridi là’n tal orient,
e’l velava i Pes ca ghi fèvin scorta.


A destra il me vuli voltàt si veva, lent,
vièrs ’l altri polo, ’ndà che cuatri stèlis
a èrin, jodùdis prin dom’da la prima zènt.[5]

Godi al pareva’l cjèl da li so flàmis:
oh vèdul mont lasù’n tal nort, puarèt tant
da no podej mirà sti ròbis bièlis!

Straviàt chì ch’i vevi i vuj par un istànt,
par dàighi al altri polo na ocjada,
indulà che zà sparìt al era’l cjàr grant,[6]

jodùt i vevi un vecju besòu, in banda,
dal aspièt degnu di vignì tant onoràt,
com’che tant rispièt il fì al pari a’i dà.

Na barba lungja d’un blanc misturàt
coma la so cjavielada al veva,
e chista e chè al veva’n tal pèt ’nsembràt.[7]

Da li cuatri lus sàntis al ornava
ogni raj  la so muša di tal lustri
che’l soreli di vej’n front mi pareva.[8]

“Cuj sèišu vuàltris che par chel flun neri
i sèis scjampàs da la prešòn eterna?”
al à tacàt, dut luminòus, stu pari.

“Cuj vi’aja guidàt, o fàt da lanterna,
in tal vignì fòu da la profonda nòt
che la val infernàl sempri a’mbruna?[9]

In ta la lès dal abìs a eše dut rot?
o cambiàdis sònu’n cjèl li regùlis
che’n ta li me crètis, danàs, i vi jòt?”[10]

Il duca alòr mi’a tiràt pa li mànis,
e cun peràulis e cun mans e cun mòtus[11]
par rispièt mi’a fàt sbasà cjàf e gjàmbis.

E a luj ghi’a dìt: “Besoj no sìn vegnùs:
dal cjèl vegnuda, na fèmina mi’a preàt
chistu d’judà ulà ca si pòl zì pierdùs.

Ma se’l to volej al è che pì miej spiegàt
i vèdin la nustra condisiòn vera,
alòr nol pòl il to dal me èsi negàt.[12]

Chist no la maj jodùt l’ùltima sera;[13]
ma vìnt vùt puc judiši, ’ghi’a zùt visìn,
cussì visìn che cuaši lì al era.

Com’zà dìt, mandàt i soj stàt tal so cjamìn
par salvalu[14]; e a no er’altra strada
che chè par indulà che nu zùs i sìn.

Jodi ghi’ai fàt duta la zent danada;
e adès i vorès mostràighi chej spìris
ca si pùrghin chì, in ta la to contrad



Com’che chì i sìn rivàs a sòn ròbis lùngis;
ma jù a vèn dal’alt na virtùt ca m’juda
fin chì, che chì luj a t’jòt e’l scolta sè ch’i ti dìs.[15]

I speri ca ti plaši che chì al è, ’ndà
che’n sercja al và di libertàt[16] tant cjàra,
com’cal sà chèl che par ic la vita’l dà.[17]

Tu, po, no ti l’às cjatada amara
a Utica la muàrt, ’ndà ch’i ti’as lasàt
la vestàja[18] che’l grant dì a sarà tant clara.

No vìn ’l etèrno edìt par nuja violàt;
chè chistu’l vif, e Mìnos me nol lèa;
dal Limbo’i vèn, ’ndà che plens di castitàt

a sòn di Marsia i vuj ch’encjamò ti prèa,
o pet sant, che to pur adès ti la tègnis:
par amòu so, mòstrini buna plèa.

Làsini zì paj sièt ziròns ch’i ti règnis:
a ic di te il bièl fà ghi contaraj,
se d’èsi minsonàt la jù ti dègnis.”

“Di jodi Marsia vùt tant plašej i’ai
mentri ch’i’eri par di là,” alòr al à dita;
“da me sè c’a volùt, a à vùt; un no, maj.

Adès che par di là dal mal flùn[19] si cjàta,
mòvimi a no pòl ic pì, par che lès
che, dopo vegnùt jò fòu, a’è stada fata.

Ma se chè dal cjèl[20] a ti mòuf e protès,
com’ch’i ti dìšis, n’ocòrin cumplimìns:
mi basta savej che ic chist’a vorès.[21]

Duncja, và, ma’ntòr di chistu—tèn in mins—
mètighi un vènc lìs[22], e la muša làvighi
da la cragna ’ngrumada’n ta chej brus cjamìns;

ca no zàrès ben, cuj vuj velàs, zìghi
davànt—cu la vista fuscada—dal prin
ministro[23], sensa’l miej di tè mostràighi.

Atòr di st’išuluta, da l’aga visìn,
la jù ’ndulà che tant fuàrt a sbàt l’onda,
a si pòl cjatà vèncs tal pantàn mulišìn;

nisun’altra ramasa’n ta sta sponda,
s’a s’indurìs, par lunc a pòl vej vita,
se a li sbatùdis a no si seconda.[24]

Na volta prons[25], no stèit tornà par chista;[26]
zèit cul soreli, cal è cuaši spuntàt;
lasù a è la riva pì lišeruta.”


Cussì al è sparìt, e jò sù’i soj levàt
sidinùt; e’i me pas si sòn ritiràs
lì dal me duca, e’i vuj i ghi’ai alsàt.

Luj cussì al à tacàt: “Seguìs i me pas:
Voltànsi ’ndavòu, che di cà a s’inclina
sta pianùra vièrs ’l orli dal mar, là a bàs.”

Il cricà dal dì’l scorsava la matina
che ’ndavànt’a scjampava, cussì che da lontàn
jodùt i’ai ogn’onduta picinina.

Movùs si sìn par chel terèn dešèrt e plan
com’omp cal sèrcja di nòuf la so strada,
che fin ca no la jòt ghi par di zì invàn.

Cuant ch’i sìn rivàs ’ndà che la rušada
cul soreli a barufava, e in part,
pal frescùt, dur a tegneva la so sblancjada,

li do mans’n ta l’erbuta, i mi soj necuàrt,
cul so fà amondi dols al à pojàt:
e alòr jò, rindùt cont da la so art,

plen di làgrimis la me muša ghi’ai dàt:
e luj uchì ai vuj a ghi’a di nòuf vièrt
chel colòu che ’l infièr al veva platàt.[27]

Di lì a’un puc rivàs i sìn tal post dešèrt
che maj jodùt al veva l’àghis sos navigàdis
da omp che di tornà’l fòs dopo stàt espèrt.[28]

Il vènc atòr mi’a metùt, com’d’altri volùt:[29]
Se maravèa! che chel ùmil àrbul
da luj sielzùt, a ti fà rinasi, dut,

apena che cun stu vènc ti fàs un sìrcul.



Cjànt Secònt

Al era zà’l soreli al orišònt rivàt,
chèl che cul sercli meridiàn al cujèrs
Gjerušalèm cul so punt pì elevàt;

e la nòt, che plan a plan ghi zeva vièrs,
fòu a vegneva dal Gange cu li Balànsis[30]
che di man ghi còlin cuant ca si fà tars;

cussì che li mosèlis, blàncis e ròsis,
lì che jò’i eri da la clar’Aurora
pa la bièl’etàt a doventàvin zàlis.[31]

E’n ta stu mar lì i èrin nu, a chist’ora,
coma zent ca pensa al so cjaminà,
cul cuàrp fer, ma cul spirt ca si mòuf bunora.

E jòt tu, coma che prest di matìna
Marte un puc fuscàt a si jòt rosùt,
la jù amònt da l’estensiòn marina,

jodùt i’ai, e d’jodi pur lu speri dut,[32]
un lumìn che tant svèlt’l vegneva pal mar
che nencja svualànt al varès podùt.

Dopo vejghi straviàt al mestri’l vuli par vej pì clar
il pensej sul lustri ch’jodùt i vevi,
alòr pì’l luševa[33], com’na flama dal fogolàr.



Da ogni banda che vuardànt lu stevi,
un sàju sè di blanc, e a luj di sot,
un’altri plan plan vignì fòu i’jodevi.

Encjamò nol veva’l me mestri fàt mòt
fin che’i blancs puc distàns a parèvin àlis:
vìnt il timonej ben cognosùt, i cròt,

al à sigàt: “Sù, i vuej che’i zenoj ti càlis:
èco ’l ànzul di Diu: unìs li mans:
da chì’n sù ti’n jodaràs di sti ròbis.

Jòt ben ca nol vòu ušà strumìns umàns,
cussì ca nol uša nè rèmos nè vèl
ma l’àlis sos par zì’n ta poscj’ tant lontàns.

Jòt com’che drètis li tèn vièrs il cjèl,
e’l mòuf l’aria cun sti etèrnis plùmis
ca no cambièjn com’cal fà’l mortàl pel.”

E pì visìn cal vegneva vièrs nuàltris,
st’usièl divìn cussì clar al luševa
che’l vuli nol rivava a vuardalu fìs,

ma jù’i l’ai sbasàt; e èco a riva
cal riva cu’ na navuta lišera
che l’aga cuaši cuaši a no tocjava.

A popa’l celestiàl pilota[34] al era,
che beàt al pareva ’ntòr vej scrìt;
e pì di sent spìris cun luj an d’era.

‘In exito Israel de Aegìt’[35]
ducju’ insièmit a cjantàvin cu’ na vòus
cun chèl che’n ta chel salm a vèn dopo scrìt.

Dopo vèighi fàt il sen da la santa cròus,
dùcjus in ta la spiàgja si sòn butàs:
luj ’l è zùt, com’tal vignì, svèlt e silensiòus.

Chel scjàp di spirs, puarès, ulì restàs,
tòntos, atorotòr par dut a vuardàvin,
com’un che sercjà’l vòu dut sè ca è’n taj plàs.

Par ogni banda, dal dì a saetàvin
i ràis dal soreli, che cu li so saètis
dal miès dal cjèl’l cjavròn[36] via a scorsàvin,

cuant che cun muša alsada sti ànimis
a nu ni’an domandàt, “Mostràini
coma zì’n ta la montagna, si savèis.”

E Virgìlio al à rispundùt, “Vuardàini,
di stu post nuàltris i no vìn pràtica;
coma vuàltris, pelegrìns i sìn, crodèini.

Un puc prin di vuàltris i sìn rivàs cà
par n’altri tròj, tant dur e dirocàt
c’adès ni sarà fàsil  zì sù par cà.”

I spirs che necuàrs si’èrin, dut un tràt,
che dal me tirà flat i’eri’ncjamò vif,
palidùs si sòn fàs, ognùn maraveàt.

E coma’l mesagèr cal parta ’l ulìf
zent al clama par sinti ròbis nòvis,
e tal pocà ognùn si mostra ben atìf,

cussì davànt di me si sòn metùdis
che ànimis furtunàdis a fisami tant,
par puc dismintiànt di zì a fasi bièlis.

Una in d’ai joduda vignì ’ndavànt
par imbrasami cun grant sen di afièt
ca mi’a sùbit movùt a fà altritànt.

Oh òmbris vuèitis fòu che  in tal aspièt!
tre vòltis a imbrasala i’ai provàt,
ma’nvàn; vuèitis a tornàvin li mans al pèt!

Maravèa’n muša i’ai da vej mostràt,
pars’che ic suridìnt ’ndavòu si’a movùt;
e jò, par stàighi visìn, mi soj ’vansàt.

Cun tant riguàrt ch’i smetès a’a ’nsistùt:
capìt cuj ca era, i l’ai preàda tant
di cjacarami par qualchi minùt.

Ic a’a dìt: “Com’che ben ti’ai volùt intànt
tal cuàrp mortàl, pur ben ti vuej sleàda:
chì i smèt; ma tu parsè vatu’ndavànt?”[37]

“Caro’l me Casela, par tornà’n strada
’ndà ch’adès i soj[38], stu viàs i ti m’jòs fà,”
ghi’ai dìt, “ma la to ora parsè tant rinviàda?”[39]

E luj: “Cun nisùn i’ai vùt di barufà,
ma chel stes[40] cal cjoj chèl e cuant ca ghi plàs,
’ndavòu mi’a lasàt pì vòltis, cun biel fà,

che’l volej divìn e’l so d’un stamp a sòn fàs:
ver al è che par tre mèis al à partàt
chej ca’an volùt entrà, in santa pàs.[41]

Alora jò, ch’i eri vièrs il mar voltàt,
’ndà che l’aga dal Tèvar a s’insala,
cun gran bontàt da luj cjòlt sù i soj stàt.

Vièrs che fòs ’l à luj adès ’ndresàt l’ala;
e a è chì che sempri al vèn cjòlt sù
chèl che jù vièrs’l Acherònt nol cala.”[42]

E jò,” Se lès nova ’no ti’a robàt sù
nè memoria nè’l ušu dal to bièl cjànt
che li me vòis na volta’l cuietava jù,

di consolà ti displašarèsia tant
il me spìrit che cu la me persona
plen di afàn al è stàt vegnìnt in davànt!”

“Amor che ne la mente mi ragiona,”
al à tacàt cun vòus tant biel’e dolsa
che dentri ’ncjamò i la sìnt che ben mi suna.

Jò e’l me mestri e la zent che fìsa
ghi stava ’ntòr, a parèvin dùcjus tant contèns,
com’ch’altri no fòs ca tocjàs la mins stesa.[43]

Nuàltris  i èrin dùcjus fìs e atèns
al so cjantà; ma èco’l vecju onèst[44]
cal vèn sigànt: “Spirs, parsè cussì tant lens?

No stèit èsi negligèns; sèit zent di sest,
zèit zvèls tal mont a cjòivi la scusa[45]
ca v’impedìs di vej Diu manifèst.”

Coma che blava e altra siminsa
a becotejn i colòmps’n ta la verdura,
cujès, tegnìnt la plumarola lìsa,

s’alc a càpita ca ghi fedi poura,
dut ta’un colp, èco, a smètin di mangjà,
chè altri a’an che pì’ncjamò’l scuèit la so cura;

cussì jodùt i’ai che frescja marmaja
lasà la cansòn e zì vièrs la riva
com’zent che, puc savìnt sè fà, a si sparpàja:

e coma lòu encja nu svels via di lì si zeva.



Cjànt Ters

Mentri ch’ognùn di scju spirs al scjampava,
e a si spierdeva in ta sta cjampagna,
ma vièrs’l mont ’ndà che’l just al spùns[46] al zeva,

jò di strìnzimi al mestri i’ai vùt bišugna:
e sensa di luj ’ndà i sarèšiu zùt?
coma’i varèsiu scalàt sta montagna?

A mi par che luj rimuàrs al vès sintùt:
O cosiènsa dignitoša e clara,
se amàr ca ti’è il fal pì pisulùt!

Cuant che’i so piè a’an lasàt la primura
che il decoru al fà sempri calà,
la me mins ch’era prin plena di poura,

si’a calmàt e, com’usièl cal taca a svualà,
il me vuli’n alt al è zùt’n ta chel mont
che sù’n tal cjèl pì alt d’àltris al è là.

Davòu’l sflameàva’l soreli, torònt,
ma rot al era davànt da la me figura
che ai so ràis gh’impedìva di zì’n front.

Jò’i mi soj voltàt in banda par poura
di èsi stàt bandonàt, cuant ch’i’ai jodùt
besòu davànt di me la cjera scura;[47]

E’l me cunfuàrt: “Parsè difìditu dut?”
voltàt vièrs me a dìšmi al à tacàt:
“di crodi che cun te’i soj ti varès podùt.

A è zà sera là cal è soteràt
il me cuàrp cul cual i fevi ombrena:
Napoli a lu’a, da Brindisi partàt.

S’adès davànt di me nuja si ombrena ,
nosta maraveàti pì che daj cjèlos
’ndà che sens’intrìc raj’n t’altri raj al mena.[48]

A sufrì turmìns cjàls, o chej daj gèlos,
cuàrps coma il me la virtùt a dispòn,
ma’a no vòu ch’i savèdin li vìis sos.[49]

Mat al è chèl cal cròt che la nustra rašòn
a rivi a capì l’infinita via
d’un’unitàt in tre—e capì benòn.[50]

Contentàisi, umana zent, dal quia;[51]
che si vèsis pudùt jodi pròpit dut,
parsè a varèsia parturìt Maria?[52]

E la voja’i jodarèsis, sensa frut,
di chej ca varèsin’l dešideri calmàt
che’n eterno’nvènsi a ghi’a dàt par lut:
d’Aristòtil e Platòn i dìs, in fàt,
e d’àltris pur”; e chì al à sbasàt la front,
e nuja pì ’l à dìt, restànt turbàt.

Rivàs i èrin intànt al piè dal mont:
uchì la parèit a zeva sù cussì dreta
che di scalala no vèvin nencja fàt cont.

Tra Lericj’ e Turbia[53], la pì dešerta
e salvàdia riva a è na scjala
ben còmuda in paragòn di chista.

“Cuj sàja ’dès pa’ndà che’l rìpid al cala,”
al à dìt il me mestri, fermànt il pas,
“di mòut cal posi zì sù chel sens’ala?”[54]

E mentri che luj, penseròus, cul cjàf bas,
pa’ndà zì al era cal meditava,
e’i me vuj atòr dal mur a èrin voltàs,

da sinistra jodùt i’ai zent ca vegneva,
spirs che vièrs nu i piè a movèvin,
ma planìn, che cuaši fer ognùn’l pareva.

“Mestri,” i’ai dìt, “lasa che’i to vuj si àlsin:
chì ca sòn chej che consej a ni daràn
si no ti lu cjàtis in te medèšin.”

Alòr’n alt al à vuardàt, e sensa afàn
al à dìt: “Zìn par là, ca vègnin a plèn;
il to sperà, fiòl me, a nol è invàn.”

Chel grup di lòu al era ’ncjamò lontàn,
dopo che nu i vèvin fàt un miàr di pàs,
sì e nò com’un clap tiràt da na man,

cuant che di front ’la rocja’si sòn pojàs
dal grant rivòn, e lì a sòn stàs fers e stres
coma se plèns di dùbis a fòsin stàs.[55]

“O bunànimis, o spirs belzà elès,”
Virgìlio al à scuminsiàt, “par che pas
che, i cròt, ognùn di vuàltris al vorès,

dišèini’ndà che cjatà i podìn un pàs
ca ni permeti di zì sempri pì’n sù;
che chèl che pì ’l sà pì ’l pièrdi timp ghi displàs.”

Com’agnèlis che pì no sòn sieràdis sù,
fòu, besòlis o’n grups, a vègnin plan plan,
e àltris’n davòu a rèstin cul vuli’n jù;

e com’ca fà la prima li àltris a fàn,
e ghi vàn dongja se ic a si ferma,
cujètis, sensa un bè, e’l parsè ’nol sàn;

cussì jodùt i’ai jò vignì la prima
ànima di che mandria furtunada,
timiduta, ma dal mòvisi calma.

Cuant che i prins jodùt a’an dividuda
la lus in cjera a la me destra,
e l’ombrena fin a la ròcja zuda,

spostàs si sòn di lì che l’ombrena a era,
e’i altri spirs che’n davòu a vegnèvin,
puc savìnt, il stes ’an fàt, vuardànt in cjera.

“Jò’i vuej che dùcjus chì a savèdin
che chistu chì ’l è cuàrp umàn ch’i jodèis;
i ràis dal soreli par chèl jù no rìvin.[56]

N’ocòrin maravèis, ma da crodi i vèis
ca no è sensa virtùt che dal cjèl a vèn
che stu chì’l provi a scalà sti parèis.”

Cussì’l mestri; e lòu, vìnt capìt dut ben,
“Tornàit in davòu,” a’an dìt; “zèini’n davànt,”
cu la schena da li mans fašìnt pur sen.

E un di lòu al à tacàt: “Tu là ’ndavànt,
cuj ch’i ti sòs no’l saj, ma vuàrdimi’n muša:
mi’àtu maj jodùt prin di chistu istànt?”

Vièrs luj voltàt, ghi’ai dàt n’ocjada fisa:
biòndu al era e di gentìl aspièt
ma na sèa’l veva da’un colp diviša.[57]

Cuant ch’i ghi’ai fàt sen di no, a stu puarèt,[58]
di vèjlu maj jodùt, “Jòt chì,” al à dìt,
e na plàja ’mi’a mostràt in tal so pet.

Suridìnt al à dopo dìt: “Jò’i soj Manfrèit,
nevòut da la imperatrìs Costansa;
ti prej che, cuant ch’i ti sòs di chì partìt,[59]

i ti zèdis da me fìa, mari—pensa—
da l’onòu di Sicilia e Aragona,
e dìšghi che dal sperà’i no soj sensa.[60]

Dopo che ferìt i soj stàt di persona
da doj colps mortaj, i mi soj bandonàt
planzìnt a chèl che volentej al perdona.
Orìbil al er’ognùn daj me pecjàs stàt;
ma bras tant grancj a à la ’nfinida bontàt,
ca risèif di nòuf chèl ch’a ic’l è voltàt.

Se il pastòu di Cošensa, che cjasàt
mi veva seguìnt di Papa Clement ’l òrdin,
e mi vès in Diu bon ben oservàt,[61]

i vuès dal me cuàrp ’ncjamò a sarèsin
visìn di Benevìnt, in cjàf dal so punt,
protešùs daj claps ca lu soteràvin.[62]

Adès ju bagna la plòja e ju mòuf il vint
dal di fòu dal cunfin, cuaši lunc il Vert,
’ndà che sensa lus ju veva partàs avànt.[63]

Un cussì maladèt pròpit dut nol pièrt,
ca nol posi tornà al etèrno amòu,
mentri ch’al sperà ’ghi resta un puc di vert.[64]

Ver’al è che un che fòu di gràsia’l mòu
da la Santa Glìšia, s’a la fin ’si pentìs,
al è costrèt a stà di stà riva al di fòu,[65]

trenta vòltis pì dal timp sensa gràsis,
prin da pentisi, sè pì che’l decrèt
scurtàt a nol vegni da buni prejèris.[66]

Jòt tu se contènt ti pòs fami e cujèt,
dišìnghi a la me puora Costansa
com’ch’i ti mi’as jodùt e di stu divièt;[67]

che chì par gràsia daj vifs tant si’avànsa.



Cjànt Cuàrt

Cuant che par dilèt o encja par dolòur
che na virtùt nustra a comprènt,
l’ànima cussì ben a ic a si fà intòr,

ca pàr che altri no podarès vej che chel intènt;
e chistu al è cuntra chel sbàliu cal cròt
che’n nu n’ànima a à su n’altra’l comànt.[68]

A susèit che cuant che alc si sìnt o jòt
che fuàrt al tegni l’ànima ’ndafarada,
il timp al scòr e’l omp nol fà nisùn mot;

chè su na roba a’è la so mins pojada
mentri che altri a à la so mins intera:
l’una’è libera e l’altra leàda.[69]

Di chist i’ai jò vùt esperiensa vera
cuant ch’i’ai sintùt chel spìrit e amiràt;
che ben sincuanta gràdos zùt sù al era

il soreli, e jò i no lu vevi notàt,
cuant che rivàs i èrin ’ndà che ducju chej spìris
ni’an sigàt, “Chì ’l è chèl ch’i vèis domandàt.”[70]

Bus pì larcs al stropa spes ta li vìs
cun menàdis e ramàsis spinòšis
il contadìn cuant che l’ùa a si scurìs,

di chel trojùt par indulà che partìs
i’èrin, nuàltris doj, cun me davòu, besoj,
cuant che chej spirs da nu a èrin sparìs.

Fin sù a Sanleo o jù par chel scoj
di Nol o sù a Bismantov’e Cacum[71]
si pòl zì cuj piè, ma àlis a vòlin’n ta stu troj;[72]

cun l’àlis, i dìs, slancjàdis e cul plum[73]
tant bramòus, davòu di chèl che fin chì condòt[74]
mi veva e mi deva di sperà un barlùm.

Sù i zèvin dentri di chel rivòn rot,
tegnìnt i flancs pocàs cuntra la parèit,
ušànt piè e mans’n ta li ròcis di sot.

Dopo che’i nustri flancs tocjàt a vèvin il vuèit[75]
insima dal muròn dret, tal mancu ’nclinàt,
“Mestri me, se strada i cjapànu?” i’ai dìt.

E luj: “Si và’n sù da lì ch’i ti’as sostàt:
tenti visìn; pur pì’n sù i zìn ta stu mont,
fin che cualchidùn cal sà i varìn scuntràt.”

Par jodi fin’n sù, masa alt al era’l mont,
e’l zì’n sù al era cussì tant inclinàt
ca someàva d’èsi’n miès d’un cuadrant.[76]

Strac i’eri cuant che jò cussì i’ai tacàt:
“O bon pari, vòltiti, e chì mira
cuant che, pal to pas, indavòu i ’soj restàt.”[77]

“Fiòl me,” al à dìt, “fin chì li gjàmbis tira,”
e mostràt a mi’a un puc pì’n sù un plan
che da che banda lì dut intòr al zira.

Li so peràulis cussì tant pocàt mi’àn,
ch’jò sfuarsàt mi soj a gjat di zighi davòu
fin che’l troj livèl i me piè cjatàt a àn.

Lì si sìn sintàs coma ta’un pajòu
par là ch’i èrin vegnùs, dal oriènt voltàs,
che’l vuardà tant ben al pòl fàighi al còu.[78]

Prin di dut i vuj i’ai puntàt vièrs il bas;
dopo, voltàs vièrs ’l est, mi maraveàvi
che da sinistra i vegnèvin luminàs.[79]

Il poet si’a ben necuàrt ch’jò i stevi
mirànt il cjàr da la lus coma un balùc
che tra nu e l’acuilòn i jodevi.

Alòr luj a mi: “Se Castor e Poluc
dal gran spièli compagnìa ’tegnèsin,
che lus al parta, sù e jù[80], in ta ogni lòuc,

un puc rosùt il Zodiac ’jodarèsin
encjamò visìn da li Òrsis rotà
se fòu al vegnès dal so vecju cjamìn.

Èco, a’è cussì: si ti lu vùs pensà,
tenti ben atènt; imagina Siòn
che cun stu crèt in ta la cjera al stà,[81]

sì che ducju doj a àn un ùnic orišòn
e divièrs emisfèrs; ’ndà che la strada
tant mal manovrada ’era stada da Fetòn,

t’jodaràs com’che da chistu a sarès ušada
par zì da chì a Gjerušalèm stesa,
se il to intelèt ben ghi stà a bada.[82]

“Mestri me, maj prin,” i’ai dìt sensa pàuša,
“d’jodi no’ai podùt sè ch’jòt clar adès,
là ’ndulà che d’inzèn i parevi sensa,

che’l miès sìrcul che pì alt di ducj’ al stà
ca si clama Ecuatòu’n ta na cert’art,
e che sempri tra’unvièr e soreli al resta,[83]

pa la rašòn ch’i ti’as dìt, ma da sta part
vièrs’l setentriòn al và, cuant che’i Ebrèos
a lu jodèvin là che il cjàlt al è pì fuàrt[84],

ma tant contènt i sarès se bon i fòs
di savej cuant’n sù ch’i zìn; che’n sù’l và’l mont
cussì alt che’l me vuli zì tant alt nol pòs.”

E luj a mi: “Cussì a’è cun stu mont:
che al inìsi, a bas, al è sempri dur;
ma pì’n sù che l’omp al và, pì al vèn tegnùt cont.[85]

E cuant che’l zì ti vèn pì dols e sigùr,
cussì che’l zì’n sù ti cjataràs amondi lišej,
com’che seguìnt la curìnt a và na nàf pur,

alora ti saràs al fin di stu troj:
uchì di ripošà ’l afàn al speta.
Basta; di chistu amondi sigùr i soj.”

La so vòus si’er’apena fata cujèta
che n’altra i vìn sintùt, ca à dìt: “Encja prin
di rivà ti’as di stu post na voja mata!”

Al sinti sta vòus sùbit ziràs si sìn,
e a man sanca jodùt i vìn un pieròn,
che di chèl nè luj nè jò prin necuàrs si’èrin.

Là’i sìn zùs, ’ndà che zent i vìn jodùt benòn
ta l’ombrena davòu dal clap sintada
e ognùn al someàva un grant poltròn.

E un, strac, tal miès di che zent sdrajada,
Sintàt al era, cuj bras atòr daj zenoj
e cu la muša’n taj so bras sbasada.

“O bon’l me siòr,” i’ai dìt, “jòitu ch’i soj
ch’jòt chèl ca si mostra cussì tant svojàt
che luj e’un mus fràdis a sarèsin ducju doj?”

Alora voltàt si’a vièrs me e vuardàt,
movìnt la muša un puc sù pa la cuèsa,
e’l à dìt: “Và sù tu, che àris ti ti sòs dàt!”

Alòr i l’ai cognosùt, e la straca stesa
che’l flat mi feva tirà ’pen’apena
no mi’a’mpedìt di zì da luj, chist si sà;

na volta lì, al à alsàt il cjàf apena,
dišìnt: “Àtu jodùt com’che’l Fetòn
da la spala sinistra’l cjàr al mena?”
Il diši striminzìt e’l fà da poltròn
cal veva a mi’an fàt un puc ridusà.
Dopom i’ai tacàt: “Bielaga, ti sòs benòn

e’i soj contènt; ma dišmi cualchicjusa:
parsè pròpit chì? Spètitu na scorta?
O àtu encja chì la to vecja ušansa?[86]

E luj: “O frari, zì pì’n sù no’mpuarta,
chè a pajà’l figo no mi lasarès
’l ànzul di Diu sintàt ta la puarta.

A ocòr prin che’l cjèl mi fedi zirà adès
fòu di ic, a lunc, com’ch’i’ai fàt in vita,
’ndà che dom’in fin i’ai tiràt suspìrs dres,[87]

se pì che na bun’orasiòn no vegnès dita
par me da’un gran bon còu che’in gràsia al è:
n’altra puc a val, se’l cjèl nencja a la scolta.”[88]

E il poeta, belzà davànt di me,
al diševa: “Zìn via; che zà da’un toc
alt al è’l soreli, e là da la riva al è

belzà cal cujèrs la nòt cul so piè’l Maròc.



Cjànt Cuìnt

Jò i eri belzà da che òmbris partìt
e’i seguìvi li tràcis dal me duca
cuant che davòu di me, alsànt il so dèit,

un al à sigàt: “Jòt, a nol par luši ucà
il raj a sinistra di chèl par di sot[89]
e coma vìf a somèa cal sedi cà!”

Vièrs il sun di sta vòus i me vuj i’ai mòt
e jodùdis li’ai ca ocjàvin cun maravèa
me, doma me, e’l lumìn cal era rot.

“Parsè’l zìria’l to spirt coma na fuèa,”[90]
al à dìt il mestri, “che’l zì ti ralèntis?
Se cèntria sè che sta zent a cjacarèa?”

Vèn cun me, e ca pàrlin pur scju spìris:
stà ben fer com’na tor ca no ghi cola
maj la pica, nencja’n ta grandi bufèris;

chè sempri ’l omp cal à pensej ca ghi svuala
sovr’altri pensej da sè’l lontana’l sèn
pars’che’l podej di un chèl dal altri’l mola.”

Se podèviu jò diši si no “I vèn”?
Cussì i’ai dìt, cun che tinta tant cujerzùt
che a vòltis a rìnt ’l omp di perdòn dèn.[91]

E intànt a travièrs la riva i vìn jodùt
un puc davànt di nu zent ca vegneva
cjantànt, vers a vers, il Miserere, dut.[92]

Cuant ca si sòn necuàrs ca nol lasava
il me cuàrp trapasà i ràis dal soreli,
a colp il sàlm in un lunc Oh si mutava;[93]

e doj di lòu, coma mesagèrs di lì,
vièrs di nu’an corùt e ni’an domandàt:
“Parsè i sèišu chì? Alsàit il veli.[94]

E’l me mestri: “A chej che chì vi’an mandàt
i podèis ben tornà par ripuartàighi
che’l cuàrp di stu chì di vera cjàr al è fàt.

Se par jodi l’ombra so a sòn fers chì,
com’ca pàr, alora a sàn zà asaj:
ch’onòu ghi fèdin, che a lòu ben al pòl zìghi.”[95]

Vapòus impijàs cussì svels i no’ai maj
jodùt rompi’l serèn da la prima nòt,
nè’l nul d’avòst cuant che’l dì al cala ormaj,[96]

che tal tornà chej premuròus si’an mòt;
rivàs là, cuj àltris vièrs nu si’an voltàt,
com’un flun che fòu dal’àrzin al vèn a diròt.

“Na sgaravana di lòu chì si’an aviàt
par preàti,” al à dìt il poeta:
“ma và pur, e zìnt tèn ognùn ben scoltàt.”

“O ànima ch’i ti vàs par stà contenta[97]
cuj piè, mans e cjàf da la to nàsita,”
a vegnèvin implorànt, “il pas ralenta.

Àtu maj jodùt nisùn di nu’n vita
che di luj di là nòvis ti pòs contà?
Stà fer chì; su, slungja la to vìšita![98]


Muàrt par fuarsa ognùn di nu chì al stà
e fin a l’ùltima ora pecjadòu:
uchì la lus dal cjèl ni’a fàt voltà,

cussì che, pentìs e dut perdonànt, fòu
di vita i sìn vegnùs, cun Diu in pas,
che’l dešideri d’jòdilu tant ni’è’n tal còu.”

E jò: “par cuant ch’i vi tegni oservàs,
i no cognòs nisùn; ma si sèis contèns
che alc i fedi, spirs che ben nasùs i sèis stàs,[99]

dišèit pur, e jò lu faraj pal ben imèns
che davòu daj piè di una tal guida
da mont a mont sercjànt i vaj sempri ’intèns.”

E un di lòu ’l à tacàt: “Ognùn si fida
dal to benefìsi sensa zuralu,
se al to volej no ghi vèn fàt sfida.[100]

E jò, ch’i soj chì’n front a domandalu,
i ti prej che se maj chel post t’jodaràs
fra Romagna e chèl di Carli d’Angjolu,[101]

che’n tal preà cortèis par me’i ti saràs
a Fan[102], di mòut che ben par me a prearàn,
che al pì prest i me pecjàs ’saràn purgàs.

Ferìt a muàrt i soj stàt, là’n tal Padovàn;
il sanc i’ai pierdùt, ca mi veva ospitàt;
tal grin d’Antenori mi’e stàt fàt stu dàn,

ulà che sigùr i crodevi d’èsi stàt:
chel d’Èste al era’n colpa, ca mi odiàva
tant pì di chèl ca si varès spetàt.[103]

Ma se jò’i fòs scjampàt par là ca si zeva
vièrs Mira, da Oriac, là ca mi’an cjapàt,
ulà ’ncjamò i sarès, ulà ca si rispirava.[104]

Ta la palùt i’ai corùt dut infangàt,
e da li èrbis intorgolàt jù’i soj zùt
e’n cjera li me vènis un lac’an formàt.”

Alòr n’altri: “Se’l to dešideri, dut,
ti otèns ca ti tira lasù’n tal mont,
par pietàt fà ch’encja’l me’l vèdi frùt![105]

Da Montefeltro i’eri e’i soj Boncont:
nè Gjovàna[106] nè altri di me si cura;
par chèl jò’i soj cun chìscjus a basa front!”

E jò: “Ma se mal o brut’aventùra
a ti aja tiràt tant fòu dal Campaldìn[107]
che maj savùt si à da la to sepultura?”

“Oh,” rispundùt al à luj, “jù dal Cašentìn
si pasa n’aga ca si clama l’Archiàn,
che’nsima ’l Ermo[108] al nàs tal Apenìn.

Là ’ndulà che’l so nòn al doventa van,[109]
rivàt i soj jò cun’un bus ta la gola,
a piè scjampànt e’insanganànt il plan.

Chì i’ai pierdùt la vista e la peràula,
ca’a finìt  cul nòn di Maria; e chì
i soj colàt, lasànt la me cjàr besola.

Se ca’è ver i dìs; il stes ai vifs dìsghi:
il ànzul dal Alt mi’a cjòlt, e chèl dal infièr
al sigava: “Parsè mi cjòitu stu chì?

Cun te ti pàrtis ’l etèrno di stu cuàrp fer[110]
che par na lagrimuta mi’è stàt robàt;
ma altri i faraj cul toc che chì ’l è fer!

Ben ti sàs com’ che’n ta l’aria’l vèn adunàt
chel ùmit vapòu che aga’l doventa
cuant che’n sù’l và’ndà che dal frèit’l vèn cambiàt.

Alòr chel mal volej che malìsia tanta
al à’n tal cjàf, movùt al à’l fun e’l vint
par naturàl virtùt so, tant puc santa.[111]

Cussì la val, cul dì cal zeva finìnt,
da Pratomàn al grant zòuc  si’a cujerzùt[112]
di caligu, cul nul ’mparzora bulìnt,

chè l’aria plena a plovi si’a metùt:
l’aga a colava e’n taj fosaj a zeva;
bèvìla nol podeva’l terèn dal dut;

e com’che’n taj turìns pì grancj’ a vegneva,
a coreva vièrs’l flun real[113], rapida,
cun fracàs; fermala nisùn podeva.

Al sbocà dal gran flun la me cjàr frèjda
scuntràt’la l’Archiàn furiòus e butada
tal Arno e la cròus tal pet disfada

che fàt i vevi a lota finida:
pal font e rìvis mi menava l’onda
fin che cujèrt mi veva cu la so preda.”[114]

“Sìnt, cuant ch’i ti saràs tal mont tornàt, ’ndà
che la straca dal viàs ti sarà zuda via,”
la ters’ànima a à dìt dopo la seconda,

“recuàrditi di me ch’i soj la Pia:
Siena mi’a fàt, e disfàt la Marèma:[115]
ben lu sà chèl che anelada[116] pri’a

mi veva e spošada cu la so gjema.



Cjànt Sest

Cuant ca si finìs il zòuc da la zara,[117]
chèl cal pièrt al resta doloràt,
ripetìnt i colps[118], e dulìnt al impara:

duta la zent a và cul pì furtunàt
che’n davànt al và, e un davòu ghi vèn,
cun n’altri’n banda cal vòu ch’alc ghi vegni dàt:

parànt via, chistu e chèl al scolta ben,
chèl che la so man al tòcja, pì nol sburta;
cussì si para da chej ca ghi fàn sen.[119]

Jò pur da ducju chej spirs i stevi in vuàita,
la muša vièrs lòu cà e là voltànt,
e alc prometìnt i la fevi curta.

Chì ’l Aretìn a si’a fàt ’ndavànt
che dal crudèl Ghin dal Tac vùt al veva la muàrt,
e ’l altri ch’a’nnegasi ’l era zùt scjampànt.[120]

Cun mans spuàrtis chì’l preàva pur, in part,
Federico Novèl e chèl di Piša
cal veva fàt someà’l bon Marzuc fuàrt.[121]


Jodùt i’ai’l Cont Ors e chel spirt di cjàša
so gjavàt fòu[122] par fastidi o invìdia,
secònt luj, no par colpa so o cauša;

e chì’l sufrìs, chistu Pièr da la Brocja,
mentri ca’è ’ncjamò cà chè daj Brabàns,[123]
che però a pòl èsi ’ncjamò pì sporcja.

Na volta restàt lìbar da ducju cuans
chej spirs che preàt a vèvin che àltris a prèjn
di mòut che lòu a pòsin prest doventà sans.

Tacàt alòr i’ai, “A par ca mi nèghin,
O lus me, certi peràulis dal to test[124]
che decrès dal cjèl il preà a plèjn;

e dom’di chistu a prèjn chej di stu post:
invàn al eše alòr dut chèl ch’ognùn’l spera,
o no mi eše’l to diši ben manifèst?”

E luj “La me peràula a è clara;
e a no è inùtil la so speransa,
se ben la zent a lès la me scritura;

che’l tant alt judìsi a no si sbasa
cuant ch’un fòuc d’amòu al fà’n ta un istànt
chèl cal sodisfa chèl che chì s’incjaša;[125]


E là ch’jò’i stevi stu punt considerànt,
il preà ’nol comedava il difièt,
pars’che a Diu’no ghi si fev’avànt.[126]

Ma s’encjamò dùbis ti’as o alt suspièt,
no fermati, che ic ben a ti lu dìs
se lus ca è fra il ver e ’l intelèt:

no saj si t’intìns; i dìs di Beatrìs:
ti la jodaràs la sù, insima’l crèt,
lasù di stu mont, suridìnt e felìs.”

E jò: “Messèr, fami zì sù svelt e dret,
che zà’i no mi stràchi pì coma prima;
zà’i ti jòs se ombrena cal fà il crèt.”

“I paràn via provànt di zì’nsima,
e vuej,” al à dìt, “i farìn sè ch’i podìn;
ma la roba na forma a à che di ic no ti’as adès stima.

Ma davànt di èsi lasù, t’jodaràs prin
chèl ca si plata davòu da la culina,
cussì che’i so ràis da tè ròs no vègnin.[127]

Ma jòitu là che ànima sidina[128]
che vièrs di nu besoluta a vuarda?
Chè a n’insegnarà la via pì visina.”

A ic i sìn zùs: o ànima lombarda,
com’ch’i ti stèvis lì, superba e spresànt,
cun tanta dignitàt tal vuli, vuarda!

Ic no ni zeva nuja domandànt,
ma zì ni lasava e oservava dut
com’un leòn cuant ca si stà ripošànt.

Par preàla, Virgìlio visìn ghi’e zùt,
volìnt da ic savej la via pì dreta;
chè a la so domanda ’no’a rispundùt,

ma dal nustri paìs e da la vita
domandàt ni’a; e’l bon duce al à tacàt:
“Mantova…,” ma dom’chist al veva dita

che chèl vièrs di luj a colp avànt si’a fàt,
dišìnt: “O Mantovàn, jò’i soj Sordèl
dal to paìs,” e ’l un al à ’l altri ’mbrasàt.

Ahi serva Italia, di dolòu ostèl,
naf sensa timonej in ta na gran tampièsta,
siora no di provincja ma di bordèl!

Che bun’ànima ’era stada oh cussì svelta
al sinti’l sun tant dols da la so cjera
di fàighi chì al so paešàn fiesta;

e adès da tè no sòn sensa guera
i vifs, che ’l un ’l altri si stàn rošeànt
par chèl che’un mur o un fosàl al siera.

Puor’ Italia, vuàrditi atòr e’ndavànt,
vuarda i to mars, e vuarda pur’l to sèn;
di poscj’ ca gòdin pas t’jodaràs dibànt.


Se àja zovàt ca ti scurtàs il fren
il Justiniàn se la sela ’è vuèjta?
Sensa chèl[129] i no varèsin di vergogna’l plen.

Ah zent ch’i ti dovarès èsi devota
e lasà ca si sinti Sešar’n sela,
se ben ti capìs sè che’l Signòu’l nota,[130]

ma jòt com’che la bèstia si ribela
pars’che daj spiròns a no vèn corešuda[131]
e la rèdina no ti sàs ušala.[132]

O Berto todèsc[133], no l’àtu joduda
sta puor’Italia doventada salvàdia?
No postu tu domà sta bèstia cruda?

Ca coli pur dal’ alt la vera gjustìsia
sul to sanc[134], e ca sedi nova e clara,
cussì che’l sucesòu to cun timòu la gòdia!

Tant tu che to pari i vèis fàt gara
par dàighi profìt a chej todèscs di distrès,
curànt puc dal ort e dal impèr la cjera.[135]

Vèn a jodi i Montècs e i Capulès,
Monàldos e Filipèscs, omp sensa cura:
chej mal ridušùs e chìscjus pur, puarès.

Vèn, crudèl, vèn, e jòt se vita dura
ca’an i to siòrs, e cura i so malàns;
e t’jodaràs Santaflou[136], com’ca è scura!

Vèn pur a jodi la to Roma ca plans,
puora vedula[137], e di nòt a clama:
“Sešar, parsè sinu cussì tant distàns?”

Vèn a jodi cuant che la zent si ama!
E se nisùn ti mòuf a vej di nu pietàt,
vergògniti almancu da la to fama.

E s’a mi permèt, Gjove, la to divinitàt,
tu che par nu ti sòs stàt crucifìs,
al eše’l to vuli just a àltris voltàt?[138]

O eše preparasiòn che dal abìs
dal to savej ti fàs par fani dal ben,
encja se’l coma nisùn di nu’l capìs?

In ta ogni sitàt d’Italia a è dut plen
di tiràns, e un Marcèl al doventa
ogni vilàn ch’a fà da partišàn al vèn.

O Firense, ti pòs ben stà contenta
di chista digresiòn ca no ti tocja[139],
par gràsia da la to zent, ca no stenta.[140]

Tàncjus’an gjustisia’n còu, ma sta frècja
tars a vèn fòu par no rivà sensa pensej al arc;
ma’l to pòpul a l’à doma in bocja.[141]

Tàncjus a rifiùtin il comùn incàrc[142]
ma’l to pòpul al è pront a rispundi,
di volontàt so, e’l siga: “Dèimi’l carc!”

Contenta ti sòs, ch’i ti’as di se godi:
tu siora, tu’n pàs, e tu cun judiši![143]
Se jò’i dìs il just, ’l efièt si pòs ben jodi.

Atene e Lacedemona[144], che cussì
civìlis a èrin che fàt a vèvin l’antìchi lègis,
al bon vivi li dos fàt a vèvin sen di sì;

mentri tu ti zèvis tant pa li sutìlis[145]
ta li to dispošisiòns ch’a miès novembri
no si’a’ncjamò sè ch’in otobri ti fìlis.

Cuanti di che vòltis in ta st’ùltin cuadri,[146]
lès, moneda, ufìsi e costùm
mutàt i ti às e rinovàt menbri![147]

E se ben ti ti recuàrdis e ti jòs un barlùm,
in te t’jodaràs na puora malada
ca no cjatà pì ripošu nencja’n tal plum,

e puc ghi zova ogni so zirada.[148]



Cjànt Siètim

Dopo che sti bieli fièstis a ni’a fàt
cun pì e pì gust tre o cuatri vòltis,
“Cuj sèìšu,” al à dìt Sordèl, ’ndavòu tiràt.

“Prin che’n ta stu mont a fòsin vegnùdis
l’ànimis dègnis da zì sù da Diu,
soteràt i soj stàt par mans Otaviànis.[149]

Jò’i soj Virgìlio e se colpa i vèviu
altri che’l cjèl i’ai pierdùt par no vej fede?”
cussì chej doj; e jo lì a scoltàju.

Com’chèl che’n front di sè al jòt ch’an d’è
roba ca lu fà plen di maravèis,
che crodi al stenta, e’l dìs: ‘A è…a no è.’

Cussì’l pareva luj; e dopo jù li sèis,
e cul fà ùmil al è tornàt vièrs di luj
e’ntòr di nòuf ghi’a butàt i bras intèis.[150]

“O Gloria dal Latìn,” al à dìt, “par cuj
sè ca pòs la nustra lenga al à mostràt,
o eterno valòu di ’ndà ch’i’ai prin vièrt i vuj,

cual mèrit o gràsia ti àja chì menàt?
S’jò’i soj di sinti li to peràulis dèn in dut,
dìšmi’n ta cual clàustri dal infièr ch’i ti sòs stàt.”[151]
No par fà ma par no vej fàt no’ai podùt
jodi ’l alt soreli che tu ti dešìderis
e che purtròp i’ai masa tars cognosùt.

Al è un post[152] la jù no brut par martìris
ma doma pal scur, ’ndà che i lamìns
a somèjn suspìrs e no sigà di malòris.

Lì i’eri jò cun chej ’nocèns di ninìns
ch’èrin stàs muardùs daj dincj’ da la muàrt prin
che’l prin pecjàt’l vès molàt i so rimpìns;[153]

Chì i soj cun chej che vistìs no si’èrin
cu li tre virtùs sàntis, e sensa vìsi
li àltris[154] cognosùt e seguìt a vèvin.

Ma se tu ti sàs e pòs, un indìsi
dani che pì svels a ni fedi rivà
’ndà che’l purgatori ver al à’l inìsi.”

Al à dìt: “I saj ben par’ndà ca si và,
e lècit mi’è di zì’n sù e zirà atòr;
fin ch’i pòs i pòl guidati, s’a ti và.

Ma jòt coma cal cala’l dì cà atòr
e di zì lasù di nòt a no si pòs;[155]
alòr vuardàn di un bièl post chì atòr.

Un puc’n là’n d’è ànimis ch’i no ti jòs:
si ti vòus i pòl menati là di lòu;
gust d’jòdilis a varàn i sintimìns tòs.”
“Ma coma?” al à dìt Virgìlio, “s’un al vòu
zì sù di nòt, al vegnaràja ’mpedìt
d’àltris, o nol podaràja da besòu?”

E’l bon Sordèl ’n cjera ’l à rusàt’l dèit,
dišìnt, “Jòt, nencja sta pìsula riga
no ti pasarès dopo che’l soreli ’l è partìt:

e di altri ’mpedimìnt non d’è miga
che’l scur da la nòt par zì pì in sù:[156]
chèl amondi a la voja gh’intrìga.

Cun chel lì si podarès ben tornà in jù,
al piè dal mont, timp pierdìnt zìnt ’torotòr
mentri che’l orišònt il dì al tèn sièràt sù.[157]

Uchì, un puc maraveàt, il me siòr
al à dìt: “Pàrtini pur là ch’i ti ni’as contàt
ch’encja spetànt si pòl vej plašej, alòr.

Da lì i si vèvin da puc distansiàt
cuant ch’un intaj i’ai notàt tal mont lì visìn,
com’che’n taj nustri mons daj buròns a vèn fàt.

“Ulà,” chel spirt al à dìt, “zì i volìn,
’ndà che’l flanc dal mont al fà un grin;
e pròpit lì il nòuf dì i spetarìn.”

Ta’un troj d’un plan inclinàt i cjaminàvin,
che tal flanc da la val a ni menava
e là’n tal miès di sta conca i zèvin.

Blanc, ros, oru e arzènt si jodeva;
blu scur, tìntis di avòriu e len lustràt,
e smeràlt fresc intòr si godeva;

da l’erba e daj flòus dentri di chel prat
ducju chej àltris colòus sbiadìs a èrin,
com’ che dal grant il pìsul al è superàt.

Erba e flòus no doma coloràs a vegnèvin
da la natura, ma di mil odòus
an feva un besòu, che tant lu gustàvin.

‘Salve regina’ in tal vert e’n taj flòus
ànimis sintàdis cjantà i’ai jodùt
che dal di fòu no si sinteva la vòus.

“Prin che’l soreli’l zedi a’nnidasi dut,”
al à dìt il mantovàn, che chì ni veva partàt,
“fra chìscjus no vorèis ch’jò vi guidi dal dut.

Di stu scjalìn pì ben ’l aspièt e ’l àt
di ognidùn i cognosarèis vuàltris
cuant che lòu la jù i varèis višitàt.

Mòtus al fà chèl sintàt pì alt daj àltris
di no vej fàt sè che fà’l varès dovùt,
e cul rest nol cjantava cansòns sàcris.[158]

Rodolf imperatòu al era, che podùt
sanà’l varès che plàis d’un’Italia muarta,
che n’altri[159] di ricreà al à fàt di dut.

’L altri ca somèa ca lu cunfuarta[160]
al regnava’n taj poscj ’ndà che l’aga a nàs
che Molda’n Elba e Elba’n mar a parta:[161]
Otacheri ’l era che com’frut in bras
al era miej di Vincislàu, chel barbùt
di so fi, di vìsis plen, ròbis da mas.

E chèl cal stà cjacarànt—i dìs di Našùt—
cun chel là cal à un bonàri aspièt[162]
scjampànt e sfigurànt ’l gìlio, a murì ’l è zùt.

Vuardàit ulà coma ca si bàt il pet!
Dèit n’ocjada encja al altri, cal à fàt
da la so man, cun tant di suspìrs, un jèt.

Pari e misièr a sòn dal fransèis malàt:[163]
la vita so a sàn ca è sporcja e visiàda;
par chèl ch’ognùn si sìnt tant disturbàt.

Chèl sì ben tresàt e ca si’ncuarda,
cjantànt, cun chèl cal à’l našòn cussì grant,
d’ogni virtùt’l veva plena la cuarda[164]

e se dopo di luj re’l fòs stàt pì avànt
chel zòvin che davòu di luj al era sintàt,
alòr da vas a vas[165] a sarès zùt ben dut cuant;

chist diši no si pòs daj fràdis dal fantàt;
Jacu e Federìc: ognùn al era re,
ma nisùn al era com’l pari dotàt.[166]

Ca rispùnti di nòuf amondi rara a è
la probitàt umana, e cussì’l vòu
chèl ca la dà[167], che da luj da ’nvocà a è.

Encja al Našòn il me pensej’l và, e nol mòu
cun chel altri, Pieri, che cun luj’l cjànta,
che Pulia e Provensa zà a sìntin dolòu.[168]

Tant mancu di so siminsa a vàl stà planta,
Com’che pì di Beatrìs e Margh’rita
Costansa dal so omp ’ncjamò si vanta.[169]

Jodèit il re da la buna vita
sintàt là besòu, Rico d’Inghiltera:
a la so siminsa sì ca ghi và dreta.

Chèl che fra chìscjus ’si sbasa fin in cjera,
e’l vuarda’n sù, al è Gulielmo Marchèis,
che par chèl Alesandria e la so guera

planši a fàn Monferàt e’l Canavèis.



Cjànt Otàf

A era zà l’ora ca volta’l pensej
daj navigàns e gh’intenerìs il còu
tal dì ca’an saludàt i so amìs miej;

e che ogni nòuf pelegrìn di amòu
a spuns, se’l scjampanà al sìnt da lontàn,
ca pàr che’l dì al planzi cal è cal mòu;

cuant che jò a sinti i provavi invàn,
e a vuardà mi soj metùt un’alma
che’n piè di èsi scoltada sen a feva cu na man.

Chì rivada, alsàt a veva ognuna palma,
e metùt si veva a fisà vièrs’ l Oriènte
com’par diš’ghi al Alt, ‘Altri no mi calma.’[170]

Cun granda devosiòn ‘Te lucis ante’
a’a suspiràt e cun sì dòlsis nòtis
che sùbit estašiàt mi’a stu ante.[171]

Li àltris pur, tant dòlsis e devòtis,
a l’an compagnada cun suns tant biej,
e cuj vuj alsàs’n ta li ròdis pì àltis.[172]

’Ngusà chì, letòu, i vuj al ver a è miej,
che’l vel al è adès cussì tant sutìl,
che fàsil al è’l trapasà di alc cussì lišej.[173]

Jo’i’ai jodùt dut chel ešèrcit gentìl
sùbit dopo, sidinùt, vuardà in sù
coma cal stes spetànt, ùmil e pàlit;

e jodùt i’ai dal alt vignì fòu e’n jù
doj ànzui cun do spàdis infogàdis
ma cu li so pùntis rotondàdis sù.[174]

Vers coma fueùtis apena vierzùdis
a vèvin li blùšis, che da vèrdis plùmis
davòu movùdis a èrin e svintulàdis.[175]



Un sùbit sù di nu al à pojàt l’àlis
e’l altri’n tal altri orli ju ’l è zùt,
cussì che la zent’n tal miès t’jodèvis.

Il cjàf biòndu’n lòu i vevi ben jodùt;
ma’n ta la muša’l vuli si smariva
com’che un si cunfùnt ulà ca è tanta virtùt.

“Ognùn dal grin di Maria chì’l riva,”
al à dìt Sordèl, “par proteši chista val
dal sarpìnt che fra puc uchì al riva.”

Alòr jò, plen di timòu d’jodi stu tal,
voltàt mi soj atòr e dongja tiràt
dal me duce, tremànt d’jodi ’l rivàl.

E Sordèl, “Stu avalamìnt ni’a partàt
tra sti grand’òmbris; a lòu ghi parlarìn:
a si la godaràn di vèivi scuntràt.”

Tre pas a mi’an partàt jù un puchitìn,
fin sot, e un i’ai jodùt cal mirava
me com’che di cognòsimi’l vès murbìn.[176]

A era l’ora che l’aria a’mbruniva
ma no cussì tant che tra’i sòs e i mes
a no sclarìs sè che prin a platava.[177]

Vièrs me si’a fàt, e jò vièrs luj i ài fàt’l stes:
Gjudice Nin gentìl, cuant ca mi’a plašùt
di jodi ch’i no ti èris cuj danàs stes!


Il bièl saludà i no lu vìn sigùr tašùt;
domandàt ’l à dopo: “Cuant sotu partìt
da l’àghis lontànis[178] e’n ta stu mont vegnùt?”

“Oh, par dentri di chej poscj’ triscj’,” i ghi’ai dìt,
“i soj vuej vegnùt, e’i soj’n prima vita,
prin che, cussì zìnt’ndavànt, da l’altra i vedi dirìt.”

E com’ca’an sintùt sè ch’i’ai dita,
luj e Sordèl un puc’ndavòu si sòn tiràs,
coma zent restada un puc’nsiminida.

Un al mestri e’l altri a un daj sintàs
si’a voltàt, sigànt: “Su, vèn chì, Coràt!
Cual cal è’l volej di Diu adès t’jodaràs.”

E alòr a mi: “Ti’as di èsighi tant grat
a chèl che dal alt cussì ben al plata
il so prin parsè, che lì nol è maj cjatàt,

cuant ch’i ti saràs aldilà da l’ondata
diš’ghi ca prej par me la me Gjovana
ulà ’ndà ch’ai’nocèns risposta ghi’è data.

D’amàmi, i cròt, so mari no è pì buna
dop’che bandonàt a veva li fàsis blàncis
ca è miej ch’encjamò a brami, puora fèmina![179]

Par via di ic cussì ben si capìs
cuant ch’in fèmina’l fòuc dal amòu al dura,
se’l vuli no lu ’mpìja, o li palpàdis.[180]

No ghi farà na sì biela sepultura
la vìpera che’l milanèis al mèt avànt
com’cal varès fàt il gjàl di Galura.[181]

Cussì luj al diševa, segnàt dut cuant,
tal so aspièt, da chel just risintimìnt
ch’un bièl puc dentri’l so còu al zeva ’nflamànt.

I me vuj, golòus, a stèvin tal cjèl corìnt
fin là che li stèlis a sòn pì tàrdis[182],
com’na roda che visìn dal miès i stìn jodìnt.

E’l duca: “Fiòl, lasù sè ch’i ti vuàrdis?”
e jò a luj: “Là di che tre flamùtis[183]
ca fàn ardi dut il polo’n ta sti bàndis.”

Alòr luj a mi: “Che cuatri stelùtis
ch’i t’jodèvis stamatìna a sòn la jù
e là ca èrin chès a sòn zùdis chìstis.”

Luj’l parlava, e Sordèl al à dìt: “Jòjtu
là’l nustri ’versari?[184] E al à continuàt
alsànt il dèit chè luj’l podès jòdilu.

In ta che banda che nuja a tèn riparàt
stu pìsul post valàt, al era chel madràs,
forsi, ch’a Eva’l mangjà amàr ghi veva dàt.[185]

Tra l’erba e flòus al vegneva chèl, mal strisànt bas
ogni tant il cjàf, o la schèna voltànt
e lecànt com’nemaj ca si tegnin lisàs.

Jodùt no’ai, nè’i pòl diši pì di tant,
com’che chej ànzui dal cjèl si sòn movùs,
ma movùs si sòn, un al altri, là’n davànt.

Ca sbatèvin li so verd’àlis ju’a sintùs
il sarpìnt, che svignà via i ànzui’an fàt,
e’n taj so poscj’ sùbit tornànt a sòn zùs.[186]

Il spirt ca si vev’al Gjudice partàt
al so clamà, durànt dut cuant chel asàlt,
d’intòr di me nol veva i so vuj gjavàt.

“Se’n ta la flama ca ti parta in alt
ti cjàtis tal volej tanta sera,
cuant ca bastarès par zì’n tal pì alt smalt,”

luj al à tacàt, “se na nuvitàt vera
da la Val di Magra, o di lì visìn
ti sàs, dìšmila, ch’jò’i vèn da che cjera.

Là i vegnevi clamàt Corad Malspìn;
i no soj chel antìc, ma da luj ’soj vegnùt:
ai mès ghi’ai dàt ’l amòu che chì’l vèn pì fin.”[187]

“Oh,” i ghi’ai dita, “jo’i no soj maj zùt
taj vustri paìs, ma ’ndà’l eše il post
che’n Europa cognosùt nol è dal dut?

La fama ch’onòu ghi dà al vustri post
fuàrt a clàma i vustri siòrs e contrada
che pì che’i visìns i lontàns a la sàn pitòst;[188]

e’i vi zùri che, se sù’i vaj di strada,
la vustr’onorada zent no sufrirà
dal valòu da la so borsa e spada.[189]

Dirìt’a otèn dal ušu e natura
che, encja se’l mont un cjàf trist stuàrt’l tèn,
dreta a stà’n ta’un mont cal fà tanta poura.”[190]

E luj: “Adès và, che’l soreli a pojàsi nol vèn
par ben sièt vòltis tal jèt che il montòn
cuj so cuatri piè’l cujèrs e dur al tèn,[191]

di mòut che la to tanta biela opiniòn
tal miès dal to cjàf ti vègni ’nclaudada
da clàus pì gros che stòris d’àltris a sòn,

se la corsa dal just[192] a no vèn fermada.



Cjànt Nonu

La concubina[193] di chel Titòn antìc
zà’n tal barcòn dal oriènt s’imblancjava,
al di fòu daj bras dal so amàt amìc;

di gjèmis la so front dut’a luševa,
metùdis jù’n figura dal freit nemàl[194]
che cu la coda al sbateculava;

e la nòt ca zeva sù a pas normàl
doj’n d’aveva fàs tal post’ndà ch’i èrin
e’l ters zà’l calava e al zeva a val;[195]

cuant che jò, che li pars d’Adàm mi formàvin,[196]
vinsùt dal sun, in ta l’èrba mi soj sdrajàt,
ulà ’ndà che dùcjus sinc i si sintàvin.[197]

A prin dì, cuant che’l matutìn’l vèn anuncjàt
tant bunoruta da la sišiluta,
che d’antìchi làgnis si’a forsi recuardàt,[198]

e cuant che la nustra mins singaruta,
pì da la cjàr che dal pensej movuda,
’nta višiòns ch’an alc di divìn si buta,

’n tal sun mi’a parùt d’jodi, suspinduda
in alt, un’àcuila cun plùmis doràdis,
che par calà pront ’era la so alada;

e mi pareva di èsi ulà ch’èrin stàdis
da Ganimèd bandonàdis li zens sòs
cuant che rapìt al era stàt’n ta zònis àltis.[199]

Jò’i pensavi: “Forsi chista a à rašòns sos
par èsi chì, e forsi’n ta n’altri lòuc
no vòu partani sù cun che sgrìnfis sos.”

Ma parùt mi veva che dopo èsi zud’atòr un puc,
com’un lamp, terìbil, jù a si lancjàs
e che mè a mi rapìs sù vièrs il fòuc.[200]

Chì a pareva che jò—e ic pur—i ardès;
e cussì cjalt al era’l fòuc ch’i vevi ’maginàt,
che tramàt al veva che’l me sun si rompès.

E com’che Achìl stes si veva sveàt,
vuardànt in ziru cuj vuj spalancàs,
sensa savej indà cal era capitàt,

dopo che la mari cul frut ’ndurmidìt’n bras
da Chiron a Schir lu veva trafugàt,[201]
da’ndà che’i grecs a cjòilu dopo èrin stàs,

cussì sveàt mi eri jò, ma’l sun scjampàt
mi era dal cjàf, e restàt i eri dut smuàrt
com’omp che, spaurìt, al stà lì dut ’nglasàt.

In banda i vevi doma’l me cunfuàrt[202],
e zà’l era alt il soreli pì di do òris,
e vièrs il mar i vevi jò voltàt il sguàrt.

Il me siòr al à dìt: “N’ocòr ch’i ti tèmis;
dati coragju sù, ch’i stìn belzà rivànt:
no calà, ma ingruma li to fuàrsis.

Il purgatori al è là ch’i stìn vuardànt:
jòt là’l sbals ca lu circonda ’torotòr;
par là a si entra, par chel sclap là ’ndavànt.

Bunoruta, al cricà di stu dì, alòr,
cuant che’l me spirt al durmiva via
su’i flòus che chel post[203] la jù an d’à dut atòr,

’na siora ’è vegnuda, ca à dìt: ‘I soj Lùsia:
lasàit ch’i cjòli stu chì cal stà durmìnt;
judalu’i vuej cal posi parà via.’

Sordèl cun l’altri gran fòrmis restàt esìnt,
ic a ti’a cjòlt sù, e cul vignì dal dì
sù a è vegnuda, cun me davòu seguìnt.

Pojàt a ti’a uchì, ma prin mi’an fàt jodi
i so vuj—cussì biej—ch’entrada vierta[204];
ic e’l sun alòr a sòn zùs[205], chist ti’as da crodi.”

Com’un omp che di dùbis nol à pì scorta
e cal cambia in cunfuàrt la so poura
dop’che la veritàt ghi vèn scujèrta,

cussi jò; e com’che pì serèn na vura
il duca me mi’a jodùt, sù par chel sbals
si’a movùt, cun me davòu, vièrs l’altùra.

Letòu, tu ti jòs ben com’che’n ta poscj’ pì als
i parti’l me sogjèt, ma se cun pì art
lu’mplenìs, no maraveàti di stu sbals.

Si sìn visinàs, e rivàs ta na part
da’ndà che chèl che prin mi pareva rot
coma che un grant sclap un mur al tèn viàrt,[206]

ma jodùt i’ai na puarta cun tre scjalìns sot,
di colòus divièrs, che a ic a partàvin,
e un puartej ch’encjamò nol feva mot.

Com’che’i me vuj pì e pì si vierzèvin,
sintàt tal scjalìn pì alt jodùt a lu’an
ma vuardalu’n muša ’no podèvin;[207]

e na spada[208] nuda’l veva in man
ca rifleteva i ràis vièrs nuàltris,
che jò spes il cjàf i alsavi, ma invàn.

“Dišèit sùbit sù: se volèišu vuàltris?”
luj al à scuminsiàt, “Cuj ca vi parta?
Vuardàit che’l zì sù al è dur: chist al è un avìs.”

“Na siora dal cjèl, di chist esperta,”
a ghi’a dìt il me mestri, “puc pì’ndavànt
a ni’a dìt: ‘Zèit sù: là ca è la puarta’.”

“Che ic ben vi guidi a vignì avànt,”
cun bièl fà il puartej al à di nòuf tacàt:
“alòr fèivi avànt, si lu volèis cussì tant.”

E su’i sìn zùs; e’n tal prin scjalìn[209] rivàt,
di màrmul blanc, cussì net e lìmpit,
jo’i mi soj coma’n ta’un spièli vuardàt.

Il secònt al era tinzùt pì che scurìt,
di na piera gropološa, e sècja,
e da tancju sclaps in lunc e’n larc sculpìt.

Il ters, che in alt na grangròsa macja
d’un rosàstri flameànt mi pareva,
com’che da un taj il sanc al scor e’l macja.

In ta stu scjalìn i so piè al tegneva
’l ànzul di Diu, in ta l’entrada sintàt,
che na piera di diamànt[210] a someàva.

Sù par chìscju tre scjalìns a mi’a tiràt
volentej ’l duca me, dišìnt, “Domanda,
umil, daj to’mpedimìns di èsi liberàt.”[211]

Ai so piè butàt mi soj, devòt avonda:
di lasàmi entrà i lu’ai ’mploràt
ma’n tal pet tre vòltis mi’ai prin dàt na batuda.[212]

Sièt P in ta la front alòr mi’a segnàt
cu la punta da la spada e “Lava ben
sti plàis,”  al à dìt, “cuant che dentri ti sòs pasàt.”[213]

Siniša suta o encja sut terèn
il stes colòu a vèvin dal so vistìt, e lent
da sot di stu vistìt do clafs[214] al otèn.

Un’era di oru e l’altra d’arzènt:
prin cu la blancja e dopo cu la zala
sen ghi’a fàt a la puarta che fàt mi’a contènt.

“Se na claf un nol è bon da ušala,[215]
e stuarta a và’n ta la sieradùra,”
luj ni’a dìt, “a no si entra alòr’n ta sta sala.

Una’è pì buna, ma na vura da l’altra
a ocòr l’art e’l inzèn prin ca si vièrzi,
pars’che par sdifà’l grop tant a lavora.[216]

Da Pieri i l’ai vuda, ca mi’a dita d’èsi
pì pront a vèila vièrta che sierada,
basta che la zent ai me piè si sbasi.”

Dopo vej la puarta sacra sburtada,
al à dìt: “Entràit, ma tegnèivi ben necuàrs
che fòu’l torna chèl che’ndavòu al vuarda.”[217]

E cuant che fòu’n ta chej càncars dut stuàrs
i spìguj a tègnin di sta puarta sacra,
che di metàl a sòn e a sùnin cussì fuàrs,

che tant no’a rugnàt nè mostràt si à amara
la Tàrpea, cuant che cjòlt ghi’era stàt il bon
Metèl, ca era par chèl restada magra.[218]

Jò’i mi soj voltàt, atènt, vièrs il prin tòn
e ‘Te Deum laudamus’ mi pareva
di sinti, un mist di sun dols e cansòn.

Na imàgin sìmil a mi rindeva
chèl ch’i sintevi, com’ca susèit a vòltis
cuant che un a cjantà cul òrgano al và;

che sì e no a s’intìndin li peràulis.



Cjànt Dècim

Entràs i’èrin tal sojàr da la puarta
che pal mal amòu puc a era ušada,
ch’ jodi’a feva dreta la via stuàrta,[219]

dal sun sintùt i’ai ca vegneva sierada;
e s’jò’i vès i me vuj vièrs di ic voltàt,
se scuša par stu fal a sarèsia bastada?

Sù’i zèvin pa’un trojùt ’n ta la rocja ’ntajàt,
che da na banda a l’altra si moveva,
com’onda ca và e ca a vèn d’un trat.

“Chì a’è miej sta ’tèns indulà ca si và,”
il me duca al à tacàt, “e tègnisi
tacàs al mur o cà o là che’n dentri’l và.”

Plan plan i vìn cussì dovùt alsasi,
tant che prin la fetuta da la luna
rivad’a era tal so jèt par pojàsi,

che nu fòu dal sclap vegnùs i èrin a la buna:
ma cuant che fòu èrin rivàs, lìbars e vièrs,
indulà che’l mont indavòu si raduna,

jò amondi stràc e ducju doj incèrs
par ndulà zì, si sìn fermàs’n ta chel plan
solitari pì che stràdis taj dešèrs.

Dal’orli dal straplòmp, cal è puc lontàn,
al piè di che alta riva ca và’n sù,
tre vòltis mišurà si pòs’l cuàrp umàn.

Tant’n cà che’n là’l me vuli’l vuardava’n sù,
tal flanc di destra e’n ta chèl di sinistra,
e cussì a era par duta sta curnìs ca sù.[220]

Lasù’i vèvin encjamò fers i piè’n cjera
cuant ch’ jodùt i vevi che riva dut atòr,
che ripida’n salita a no era,

ma’era’nvènsi di màrmul càndit e siòr
d’intàis cussì ben ornàs che nè Policlèt
nè Natura di miej an d’àn atorotòr.

’L ànzul che’n cjera ’l era vegnùt cul decrèt
da la pas par cussì tant timp lagrimada,[221]
che’l cjèl a vierzeva dal so lunc divièt,

davànt ni’era in forma rafigurada
ta’un intaj cal veva di gràsia tanta
da someà na imàgin di vòus dotada.

Zuràt si varès che ‘Ave!’ ’l veva dita,
pars’che chì l’imàgin pur di chè s’jodeva
che dal grant amòu la claf ghi’era stada data;

e dal fà chista ca dišès a pareva,
‘Ecce ancilla Dei,’ in ta la maniera
ch’un stamp la cera a tèn e tegneva.

“Nòsta fisati dom’ta na figura,”
al à dìt il me bon mestri, e lu’ai sintùt
da che banda ’ndà che’l so còu al era.

Par chèl ziràt i’ai jò i vuj, ch’an jodùt
davòu di Maria, da ’ndà cal parlava
chèl che fin uchì a mi veva movùt[222],
un’altra storia che la rocja a contava;
par chèl, pasàt Virgìlio, dongja ghi’eri zùt adès
par che’l me sguàrt d’jòdila ben’l voleva.

Al era intajàt lì’n tal màrmul stes
il cjàr, da nemaj tiràt, cun l’arca santa,
ca si tèm coma alc che fàt al vèn sensa permès.[223]

Lì in front a era zent, e duta cuanta,
spartida in sièt còrus, a doj daj me sens[224]
dìšghi a pareva, “Èco, sta zent’a cjanta.”

In chista maniera, al fun dal’insèns
che imaginàt al era, i vuj e’l nas
dal sì e dal no di discòrs ’èrin plens.

’Ndavànt ghi zeva di stu benedèt vàs,
balànt miès disvistìt, ’l ùmil salmista,[225]
e pì e mancu re al era adès stu pajàs.[226]

Di front di David, in plena vista
ta’un barcòn di un palàs, Micòl a vuardava
coma na fèmina dolorada ma trista.[227]
Movùt mi soj lì che’l sguàrt mi tirava,
lì ch’jodi i podevi n’altra storia
che di davòu di Micòl a si luminava.

Figurada chì a era l’alta Gloria
dal grant Romàn[228] cal veva cussì tant valòu
che sistùt al veva Gregorio a la gran’ vitòria.

I staj contànt di Trajan, ’l imperatòu;
e na veduluta a era lì al fren[229]
dut plena di làgrimis e di dolòu.

Dut intòr il post al era pestasàt e plen
di cavalièrs, e’n tal oru l’àcuilis
sora di lòu il vint’l moveva cun vaevèn.[230]

La puareta, in ta stu bacàn d’imàginis,
“Vendichèimi, siòr,” diši a pareva,
“pal me frutùt muàrt; t’jòs li me làgrimis.”

“Adès speta,” luj rispùndighi’l someàva,
“fin ch’jò i tòrni.” E alora ic: “Siòr me,”
com’una che tant dolòu a sufriva,

“e si no tornàis?” E luj: “Chèl par me
t’judarà.” E ic: “S’altri a fàn dal ben
sè ti zòvia, se il to ušàt a nol è?”[231]

Alòr luj: “Dati cunfuàrt; ben mi convièn
fà’l da fà, e nisùn, prin, di chì mi gjava;
cussì’l vòu’l just, e la pietàt mi ritèn.”

Chèl ca nol à maj jodùt roba nova[232]
al à produšùt stu višìbil parlà,
cal pàr stran pars’che par nu al è roba nova.

Mentri ch’jò mi la godevi a cjalà
li tanti figùris di asiòns ùmilis,
e’l gust che’l so fabri’l veva d’jòdilis là,

“Èco, par cà; ma di mòvisi cuant lèntis
sti ànimis,” murmurànt’l zeva’l poeta:
“scju chì ni faràn jodi l’altri scjàlis.”

I me vuj, che sta roba a miràvin duta,
par jodi nuvitàs, che tant ghi plašèvin,
vièrs di luj voltàs si sòn, a la svelta.

I no vuej però, letòu, ca ti màncin
i to bòis propòšis par zì a sinti
com’che Diu’l vòu che i dèbis a si pàjn.

In tal coma da la pena puc fèrmiti:
pensa a sè ca seguìs, pensa che al pešu
dut’l mal cul grant judìsi al zarà a smeti.

Jò’i’ai tacàt: “Mestri, sè ch’jò i jòt che’n sù
al vèn vièrs di nu, a no somèjn ànimis,
e’i no saj sè che’n tal jodi a mi vèn sù.”

E luj a mi: “Li condisiòns tant gràvis
dal so turmìnt a bas li fàn stà’n cjera,
par chèl i me vuj sigùrs no’èrin stàs d’jòdilis.

Ma vuarda fis ulà: adès ti pària vera
d’jodi sè che di sot di chej claps a vèn?
Jodi belzà ti pòs com’ca fàn guera.”

Puòrs cristiàns, che di supiàrbia’n vèis a plen
e che’i vuj da la mins pur svuàrps ju vèis, e tant,
muj i sèis di zì là ca no vi convièn,

che di èsi cavalèis i no zèis maj pensànt,
nasùs par formà l’angjèlica pavèa
che sens’onòu e bès vièrs il just a và svualànt!

E’ntànt che’l vustri spirt in alt’l svualasèa,
besteùtis i sèis in stat imperfèt,
com’un vièr cal è’ncjamò ca s’impavèa.[233]

Coma par sostegni un solàr o tet,
impleàda ogni tant na figura
a si jòt ca unìs i zenòj al pet,

ca fà di sè—che ver nol è—na pena vera
nasi’n ta chèl ca la jòt; e cussì fàs
chej i’ai jò jodùt, cuant ch’jodùs ju vevi cun cura.

Ver al è che pì o mancu a èrin contràs
secònt ca vèvin pì o mancu’n schena;
e chèl che pì pasiènsa’l veva’n taj so às,[234]

planzìnt diši’l pareva: “Oh, basta pena!”



Cjànt Undicèšin

“O pari nustri, che la sù’n alt ti stàs,
par nuja limitàt, ma pì par amòu
che paj prin efiès[235] che lasù i ti às,

cal sedi laudàt’l nòn to e’l to valòu
da ogni creatura, che cussì tant ben
a và di dišghi gràsis al to bon vapòu.[236]
Ca vegni pur vièrs di nu la pas dal to règn
che fin a ic i no podìn par intej,
se ic no ni vèn, nencja cun dut il nustri ’nzèn.

Coma che i to ànzui dut il so volej
a te a sacrifichèjn, cjantànt ošana,
ca fèdin pur cussì i òmis volentej.

Com’i’altri dìs dani encja vuej la mana,
che sensa di chè’n ta stu dešèrt àrit
’n davòu’l và chèl che di zì ’ndavànt si afana.

E coma che nu il mal ch’i vìn sufrìt
a dùcjus ghi perdonàn, tu pur perdona
par bontàt, sensa vuardà’l nustri mèrit.

La nustra virtùt, ca no’è tant buna,
nosta pruvinà cul vecju aversari,
ma cjòighila da luj che tant lu spirona.

Ma, signòu bon, chist’ ùltin dešideri
no lu vìn par nuàltris, ca no ni ocòr,
ma par chej ca ghi sarà necesari.”[237]

Bòis augùrs par lòu e par nu dut atòr
preànt scju chì a zèvin sot chel pèis grant
che ogni tant’n ta’un brut sun ni vèn intòr.

Sufrìnt turmìnt, cuj pì cuj mancu[238], indavànt
a zèvin, e’n sù, fin ta la prima curnìs,
il cjalìn dal mont uchì plan plan purgànt.

Se di là sempri ben da nu si dišès,
di là par nu di diši e fà ben a pòdin—
no?—chej ch’an al volej ’na buna radìs.[239]

Il so ajùt ben li pècis ni làvin,
chès partàdis chì, cussì che purs e lišèis
in ta li ròdis stelàdis zì fòu i pòdin.[240]

“Se gjustìsia e pietàt vi cjòlin il pèis
cussì ch’i podèdis ben movi l’ala,
e zì’n sù secònt i vustri dešidèris,

mostràini par cuala man vièrs la scjala
pì curta ca è la strada, e s’a è pì d’un pas,
cual al eše che mancu rìpit al scala?

Chè chistu che cun me’l vèn, davòu d’un pas,
cargu da la cjàr d’Adàm ca lu vistìs,
di zì’n sù a malavoja’l cala’l pas.”

Li so peràulis, tornàdis a chìstis
che chèl che jò’i seguivi dìt al veva,
no si sà da cuj ch’èrin stàdis dìtis;

ma dìt al è stàt: “A destra pa la riva
cun nu vegnèit, e i cjatarèis il pas
che scalà’l pòl encja persona viva.

E se d’jodi’n sù stu scoj no mi limitàs,
che’l me fà da gran bacàn al doma
e il me cjàf mi fà tegni amondi bàs,

chistu ch’encjamò’l vif, e nisùn lu clama,
par jodi si lu cognòs lu vuardarès
e par fàighi dòu dal pèis ch’i vìn ’nsima.

Latìn[241] i’eri e fi d’un gran tosc i sarès;
Gulielmo Aldobrandesc me pari al era;
se cognosùt lu vèis, i no savarès.

Il sanc antìc e la nobiltàt intera
daj me grancj’ mi vèvin fàt cussì rogànt
che, maj pensànt a nustra mari cjera,

dispièt mi feva ogni omp cussì tant
ch’a murì i soj zùt; coma, i Sanèis lu sàn
e lu sà a Compagnàtic ogni fant.

Jò’i soj Ombèrt; e no a me besòu dan
mi’a la rogansa fàt, ma i me parìncj’ pur
da ic a sòn stàs inviscjàs’n tal malàn.

E chì mi tocja alòr partà stu pèis dur,
par ic, cussì par che Diu’l resti sodisfàt,
si no da vif, da muàrt i lu parti par sigùr.”

Intànt ch’i scoltavi i’ai’l cjàf’n jù sbasàt;
e un di lòu, no chistu cal parlava,
si’a stuarzùt sot’l pèis ca lu tegneva pleàt,

e jodùt mi à, e, cognosùt, mi clamava,
tegnìnt i vuj cun tanta fadìja fis
sul me cjàf bas che cun lòu si moveva.

“Oh!” ghi’ai alòr dìt, “no sòtu Oderìs,
’l onòu di Gubio e ’l onòu di che art
che ’luminà[242] clamada a è a Parìs?”

“Fradi,” al à dìt, “a rìdin[243] in pì gran part
li tèlis pituràdis da Franc Bolognèis:
’l onòu ’l è adès dut so, e me in part.

I no cròt ch’i sarès stàt cussì cortèis
mentri ch’i vivevi, pal me volej grant
da l’ecelensa ch’era’n taj me pensèis.[244]

Il fìo un uchì al paja par èsi cussì rogànt;
e chì ’ncjamò’i no sarès s’a no fòs stàt
che, podìnt pecjà, a Diu’i’ai vuardàt’avànt.[245]

Oh se sbosa ca è l’umana podestàt!
Cuant puc che’l vert’n tal pì bièl al dura,
s’a nol riva’n ta la grosolana etàt.[246]

Crodùt’l veva Cimabue’n ta la pitura
di èsi’l miej, ma ’dès il Gjòt al è pì’n alt
e la fama di chèl a’è in jù, pì scura.

Cussì ’l un al altri Guido a ghi’a cjòlt
la gloria da la lenga; e forsi al è rivàt
chèl ch’ai doj fòu dal nit ghi farà fà un salt.[247]

La fama dal mont no è altri che’l flat
dal vint, cal tira prin chì e dopo là,
e, cambiànt banda, cun’un altri non’l vèn clamàt.[248]

Se vòus i varatu’n pì si ti rìvis a’nvecjà
la to cjàr (che si ti fòs muàrt
prin che i zogàtuj i ti vès lasàt stà)

pì di mil àis, ca sòn na pì curta part
dal spàsiu eterno, che’l movi da li sèis
al sìrcul che pì tars’n tal cjèl’l vèn tuàrt.[249]

Di chèl cal cjamìna cussì a plan, com’ch’jodèis,
che un timp lu plaudeva la Toscana duta;
adès a Siena di luj apena’un mùrmur i sintèis,

indà che siòr al era cuant che distruta
stada a era la rabia di Firense, ca era
nòbil indà che adès a è puta.

La vustra fama a è com’erba’n cjera
che’l colòu a cambia, e chèl[250]  a la sbiadìs,
cussì che fòu a vèn bruta e secja da la cjera.”

E jò: “Dišìnt cussì ti m’incoràgis
a èsi ùmil e a disglonfà’l me malàn:[251]
ma cuj al eše chèl cun cuj ti parlàvis?”

“Chèl,” al à dìt , “al è Provensàn Salvàn;
e chì al è pars’che prešuntuòus al era stàt
di partà duta Siena’n ta la so man.

Cussì al era e cussì’l và, maj ripošàt,
dopo cal è muàrt: cu la stesa moneda
al pàja chèl che par di là’l veva mas’ausàt.”

E jò: “Se chel spìrit cal speta’n banda,
prin di pentisi, il orli da la vita,
ca jù’l stà e nol vèn’n ta sta falda,[252]

se’l bon preà cunfuàrt a no ghi parta,
prin cal pasi altritànt timp cal à vivùt,
com’eše che chì concedùt ghi’e stàt di stà?”

“Cuant cal era plen di Gloria cujerzùt,”
al à dìt, “dut lìbar in tal Cjamp di Siena,
copànt la so vergogna, a si veva metùt;

e lì, par tirà’un so compaj fòu di pena
cal sufriva’n ta na prešòn di Carli,
a tremà si veva ridušùt par ogni vena.[253]

Pì i no dìs, e scur i saj ch’i parli;
ma no pasarà tant timp, che’i to visìns
ti lu faràn ben capì[254]; ma lasàn lì.

Chist’òpera cjòlt ghi veva chej cunfìns.[255]



Cjànt Dodicèšin

Di pari pas, com’ nemaj ca vàn al zòuf,
jò’i zevi cun che ànima cargada
fin che pal bon mestri a restava alc di nòuf;

e al à dìt alòr: “Làsiu e fà pì strada,
che chì a piè o’n careta ’si si rangja;
chèl cal pòl, besòu si juda avonda.

Chì alòr i soj, ’ndresàt, com’chèl dongja
al voleva, encja se il me pensej
bas e ùmil a Oderìs ghi ’era dongja.

Movùt mi’eri, e’i ghi zevi davòu volentej
ai pas dal me maestro, e jò e luj
svels i zèvin cul pas na vura lišej;

e luj mi’a dìt: “Volta pur in jù’i to vuj:
ben ti farà, e sinti tant pì sigùr,
d’jodi sè ca è sot daj to piè, cuj to vuj.”

Com’par che’l recuardasi di lòu nol resti’n tal scur,
li làstris insima daj puòrs soteràs
sèns a àn di chèl ca èrin prin da zì’n tal dur,[256]

’ndà che tanti vòltis si resta turbàs
da li spunzùdis ca dàn li memòris,
ma doma’i pì pìus a vègnin ben spironàs;

Cussì mi sòn lì parùdis[257], ma pì bièlis
secònt i dišèns ritràs, e figuràs
in tal troj che sù’l zeva’n ta stu mont, pa li bàndis.

Jodùt i’ai chèl che fra ducju i creàs
il pì nòbil al era stàt[258], colà jù dal cjèl
chì in banda saetànt fin a bas.

Jodùt i’ai Briàreus, che da’un folc dal cjèl
impiràt, distiràt al era’n ta st’altra part,
in cjera, cun dut il pèis dal mortàl gjèl.

Jodùt i’ai Timbrèus, Pallade e Mart,
encjamò armàs, dal pari so dùcjus atòr,
ca miràvin i tocs[259] daj Gigàns, ognùn muàrt.

Jodùt i’ai Nembròt[260], ai piè da la gran tòr,
na vura spierdùt, che chej’l vuardava
che rogàns coma luj stàs a èrin a Senror.[261]

O Niobe, che’l to sguàrt il sufrì al mostrava,
com’ch’jodevi ben segnàt’n ta la strada,
tra sièt e sièt fioj, ch’ognùn ghi mancjava.[262]

O Saul, com’che’n ta la to stesa spada[263]
muàrt i ti parèvis chì a Gelboè,
che dopo no’a sintùt pì ploja nè rušada!

O mata d’Aragna, sì jò’i jodevi tè
zà mieša ragna, dulìnt ’n ta li pesòtis
dal lavoru che tant puc zovàt a ti’è.[264]


O Roboàm[265], ca no par ch’i ti minàcis
chì’l to dišèn, ma cun to grant spavìnt,
un cjàr lu parta’n alt, e nisùn lu seguìs.

Al mostrava ’ncjamò il dur pavimìnt
com’ch’Almeòn a so mari ghi veva fàt tant
cjàr pajà’l maldestinàt adornamìnt.[266]

Al mostrava com’che’i fìs si èrin fàs avànt
e butàs su Senacherib dentri’l templi,
e com’che muàrt lu vèvin lasàt lì, da chel istànt.[267]

Al mostrava’l cadàvar e’l macèl, lì,
fàt da Tamiri, cuant ch’a Cir ghi veva dìt:
“Sanc ti bramàvis, cussì bèif chel sanc chì.”[268]

Al mostrava com’cal scjampava, stupidìt,
ogn’Asiriàn, dopo la muàrt di Olofèrnis,
encja’l cuàrp, smembràt, lì cal era stàt culpìt.[269]

Troja a jodèvin’n sinìša e cavèrnis:
O Iliòn, cuant ca ti mostràvin bas’ e vil
sot daj nustri piè chist’ imàginis!


Cuj di pinèl al eše stàt mestri o di stil
da podej piturà st’ òmbris e lìnis
ch’amirà a farèsin un inzèn sutìl?

Muàrs i muàrs e vifs a parèvin i vifs, i vi dìs:
miej di me nol jodeva chèl che’l ver al veva jodùt,
fin ch’i tegnevi in bas il cjàf e spàlis.[270]

Insupiarbìvi pur, vuàltris dapardùt,
fioj di Eva, e no stèit zì a cjàf bas,
sinò i zèis a jodi’l vustri cjamìn brut![271]

Atòr dal mont i si èrin zà inoltràs
e’l soreli al era zà tant pì’n alt zùt,
che’l me pensej soracàric no lu stimàs.

Alora chèl che’l sguàrt sempri ’ndavànt tindùt
al veva, al à tacàt: “Il cjàf tèn alsàt;
no ti’as pì timp di zì cussì spierdùt.

Jòt chel ànzul là cal è dut preparàt
par vignì vièrs di nu; jòt là ca torna
la tersa zòvina[272] dopo vej il dì judàt.

Di riverènsa dut il so fà ’l adorna
ca par che dilèt ’l vedi d’inviàni sù;
pensa che chistu dì maj pì a nol torna!”

Ben ušàt i’eri al so mòut di dìšmi sù
di no stà a pièrdi timp, cussì che di chèl
pì n’ocoreva ch’i lu vuardàs dal bas’n sù.[273]

Vièrs di nu al vegneva chel ànzul bièl,
dut di blanc vistìt, e’n muša t’jodèvis
com’ca trema  a prin dì la steluta dal cjèl.

I bras al à prin vierzùt, e dopo li àlis:
e ’l à dìt: “Vegnèit: i scjalìns a sòn visìn:
a è fàsil ormaj zì sù par sti scjàlis.

A stu invìt amondi pus a vègnin:
O umana zent, par zì’n sù nasuda,
parsè còlitu jù cul prin vintulìn?

Menàt ni’a’ndà che la rocja a era tajada:
chì mi’a batùt li àlis’n ta la front,
prometìnt ch’i varès vùt buna strada.

Com’ ch’a man destra, par zì sù’n ta chel mont
indulà ca è la glišia ca dòmina
la ben guidada ’nsima dal Robacònt,[274]

a vèn rota un puc la granda rivona
par via da scjalìns fàs’n taj timps pasàs
cuant ch’a fà’i cons la zent ’era pì buna;[275]

Il grant rivòn’l vèn cussì mancu dret che a bas
’ndà che rìpid al cola dal altri ziròn;
chì e lì si vèn lo stes dal alt mur freàs.[276]

Voltàs ch’i’èrin par zì’n sù, chista cansòn,
‘Beati pauperes spiritu!’ i vìn sintùt
cun vòus che dòlsis a cjantàvin e benòn.

Ahi cuant diferèns ca sòn scju sbocs in dut
di chej da l’infièr! Uchì bieli cansòns
ni compàgnin, e là a si làgnin di dut.

Ormaj i montàvin sù paj scjalìns sans,
e tant pì lišej d’èsi mi pareva
sinò’n taj plans che zà a parèvin lontàns.

Alòr jò: “Mestri, dìs, se pèis ch’intòr mi steva
si’aja gjavàt da me, che cuaši no sìnt
pì la fadìja che prin stracà mi feva?”

E luj: “Cuant che’i P ch’encjamò ti stàs sintìnt
In ta la to front, encja se debulùs,
a no ti saràn pì par nuja prešìnt,

a ti saràn i piè dal bon volej tant vinsùs,
che no dom’no fadìja no sintaràn,
ma plašej a varàn d’èsi’n motu tegnùs.”

Alora i’ai fàt jò coma chej ca vàn
cun alc’n tal cjàf sensa savej ca lu’an
fin che sèns d’àltris sospetà a ju fàn;

cussì che par èsi sigùrs si jùdin cu la man,
ca sercja e cjàta, e a fà’l còmpit
che di sòlit a sòn i vuj ca lu fàn.

E ušànt da la man destra ogni dèit,
doma sèis da li lèteris i’ai sintùt
in ta la front che chèl da li clafs’l veva scrìt:

e chè jodìnt, il me duca ’l veva suridùt.



Cjànt Tredicèšin

Rivàs i’èrin insima da la scjala,
’ndà che pa la seconda volta a si sèa
il mont che parànt in sù al dismala:[277]

ulì streta na curnìs a si lèa
intòr di stu pajòu, coma la prima;
doma che’l so arco pì svelt si plèa.[278]

Sen ulì a non d’è e nencj’ ànima;
nut e crut chì al era il zì dapardùt,
cul colòu daj claps ch’i zèvin insima.

“Se par domandà, stu post i vìn sielzùt,”
al rašonava’l poeta, “i’ai poura
ch’a lunc i restarìn chì ch’i si vìn metùt.”

Fisàt al à dop’i vuj là che’l soreli al era;
ušànt la so destra coma il centri,
al à ’lòr ziràt la so banda sinistra.

“O lus buna, cun fede in tè i èntri
che pal cjamìn just tu i ti ni guìdis,”
al à dìt, “secònt il to volej, chì dentri.

Lus ti ghi dàs al mont, e’i ti lu scjàldis:
s’a no è nisùn’altra rašòn ca conta,
ch’a nu ni sèdin sempri i to ràis guìdis.”[279]

Cuant che par di cà un miàr si conta,
altritànt par di là nu’i’èrin zà zùs,
svels, parsè che la voja ni’era pronta;

e ca svualàvin vièrs di nu i ju vìn sintùs,
ma no jodùs, chej spirs ca ni zèvin invidànt
di fasi visìns dal banc d’amòu, dùcjus.

La prima vòus ca’è pasada svualànt,
‘vinum non habent,’ asaj fuàrt a veva dìt,
e’l stes i la vìn sintuda diši pì’n davànt.

E prin ca no si sintès pì stu spìrit,
che via’l zeva, ’n’altri ‘I soj Orestis’
al è pasàt sigànt, e via cal è partìt.

“Oh,” i’ai dìt, “pari, se vòus a soni chìstis?”
E com’ch’jò’i domandavi, èco il ters
cal diševa: ‘Amàit i vustri nemìs.’

E’l bon mestri: “Chist’è na vìscja che vièrs
la colpa da l’invidia a sbàt, ma al vèn
dal’amòu’l coràn che sta scòria’l cujèrs.

Dal rumòu contrari al vou èsi fren:
ti lu sintaràs i cròt, par me avìs,
prin che dal pas dal perdòn t’jòdis il sen.

Ma tèn il to sguàrt in ta chist’aria ben fis,
e da chì ’ndavànt zent sintada t’jodaràs
che dùcjus a’an vièrs la rocja li schènis.”

Pì che maj i me vuj si èrin spalancàs;
e’n davànt jodùt i vevi òmbris cun mantej
ca èrin coma na piera coloràs.[280]

Un puc pì’n front si èrin visinàs a chej,
ch’i’ai sintùt sigà: ‘Maria, prèa par nu!’
e ‘Michel’ e ‘Pieri’ e ‘Ognisànt daj cjej.’

No cròt ch’encjamò a sedi’n cjera, ca sù,
omp cussì dur, ca nol sarès stàt tocjàt
dal dolòu par chèl ch’i’ai dopo jodùt la jù;

ch’apena ch’i soj visìn di lòu rivàt,
e ogni so sèst ni’è stàt di lòu ben clar,
làgrimis di dolòu mi vèvin daj vuj colàt.

Vistìs a parèvin cun stras da pesotàr,
un tegnìnt l’altri sù cu li so spàlis,
e’l mur a dùcjus ghi feva da schena:

cussì chej vuàrps che di ròbis an d’àn pùcis,
ai perdòns[281] si’u jòt che d’èsi judàs a domàndin
e l’un cal sbasa’l cjàf su di n’altri t’jòdis,

chè a la pietàt d’àltris si dispònin
e no doma pal sun da li peràulis
ma pur pa la vista che tant a bràmin.

E com’che’l soreli no ghi zova a zens svuàrbis
cussì pur cun st’òmbris chì, che di lòu i dìs,
il cjèl nol vòu che la so lus[282] ju tegni benedìs;

ma’a dùcjus un fil di fièr ghi sbuša li sèis
e ghi li cùs, com’che a’un salvadi
si fà par cal stèdi calmùt cun l’àlis.

Zìnt avànt, mi pareva d’ufìndi,
vuardànt i àltris sens’ èsi jodùt:
dal me bon consej i’ai volut alòr dipindi.

Luj a volo al à capìt il me sguàrt mut;
a nol à però spetàt la me domanda,
ma ’l à dìt: “Cjacara pur, ma clàr e curtùt.”

Virgìlio a mi vegneva da che banda
da la curnìs ’ndà che colà ti pòdis
pars’che ’ncoronada no’è da sponda;

a man sanca i jodevi che ànimis
devòtis che pa’ l’orìbil cušidura
làgrimis ghi colàvin ta li mosèlis.

Voltàt m’soj a lòu e “O zent sigura,”
i’ai scuminsiàt, “di jodi chel alt lumìn,[283]
che, besòu, il vustri dešideri’l cura,

cussì che li pècis par gràsia si nètin
da la vustra cosiènsa, cussì che clar
il flus da la vustra mins par ic i jòdìn,

dišèimi, che stu plašej a mi’è cjàr,
se chì cun vu a è ànima latina;[284]
che forsi ghi zarà ben se jodi si fà’n clar.”[285]

“O fradi, ogn’una’ a è sitadina
di na sitàt vera, ma tu t’intìns
s’a vivès in Italia pelegrina.”[286]

Chistu, a mi par, a mi’a vegnùt a mins
zìnt pì dongja d’indà che la vòus a vegneva,
’ndà che miej  a sintèvin i me muvimìns.[287]



Jodùt chì i’ai pur un’ombra ca spetava,
dal aspièt; e se un’l volès diši ‘Coma?’,
la barba com’un svuàrp in sù a levava.

“Spirt,” i’ai dìt, “che par zì’n sù tè i ti sàs domà,
se tu’i ti sòs chèl ca mi’a rispundùt,
dišmi dal post o dal nòn ca ti nòmina.”

“Jò’i eri Senèis,” e com’ch’i ti’as jodùt
cun st’àltris i neti chì la me mal vita,
preànt cun làgrimis chèl cal pòl fà dut.

Sàvia i no eri, encja se Sapia’n vita
mi clamàvin; i’eri daj dans daj àltris,
pì che da la me furtuna, contenta.

E par ch’jò bušiara i sedi no ti cròdis,
scolta si’eri mata coma ch’i ti dìs,
belzà cuant ch’in jù al zeva ’l arc daj me àis.

Zùs a èrin i me sitadìns vièrs Còlis[288]
e lì visìn rivàs a èrin cuj so nemìs,
e pal volej di Diu’i diševi prejèris.[289]

In rota li me zens zùdis a èrin, amàris
in tal so scjampà; e jò jodìnt la cjasa,
un gust tant grant i vevi a jòdilis,

ch’i’ai alsàt cun tant  disprès la me muša
sigànt a Diu, ‘Di te no’ai poura!’,
com’il pùor mierli ch’in plen unvièr vignì fòu al àusa.[290]

Pas i’ai volùt fà cun Diu na vura
visìn da la fin; ma ’ncjamò a sarès
la me penitensa amondi dura

s’a no fòs che a preà par me’l varès
Pier Petinàr ta li so santi orasiòns,
che gran caritàt ’an vùt paj pecjàs mès.

Ma cuj sotu che da li nustri condisiòns
ti vàs domandànt e ch’i ti’as i vuj vièrs,
com ch’i cròt, e rispirànt ti das rašòns?”[291]

“I vuj,” i’ai dìt, “mi vegnaràn encja a mi cjòls,
ma par puc timp, chè ninìna a è l’ofeša
ca’an fàt par èsisi cun invidia rivòls.

Tant pì granda a è la poura ca’a belzà
l’ànima me dal turmìnt cal è la sot,[292]
che zà’l cargu di la jù a mi peša.”

E ic: “Cuj duncja ti àja partàt da sot
ca sù da nu se di tornà ti pènsis?”
e jò: “Chist cal è cun me e nol fà mot.

Vif i soj; e domàndis ti pòl fàmilis,
spìrit elèt, se tu ti vòus ch’i fedi
alc par te’n ta li contràdis mortàlis.”

“Oh, chist’è pì nova che maj sintùt i vedi,”
al à dìt; “gran sèn a’è che Diu ben ti vòu;
dal to preà’i zarài alòr a godi.

Jò pur ti prej, par chèl che pì ti’as in còu,
che se maj ti mès piè’n ta la Toscana,
ai mès dìšghi che par me n’òcòr vej dòu.[293]

Tu ti’u jodaràs tra che zent vana
che a Talamòn a spera, e a pièrt
pì speransa si no di cjatà Diana;[294]

ma pì’l pierdarà ogni capitàn espèrt.”[295]


Cjànt Cuatordicèšin

“Chist’cuj ’l eše ch’atòr dal nustri mont al zira
prin che la muàrt il volo ghi vedi dàt
e’i vuj al vièrs cuant cal vòu e al siera?”

“Cuj, i no saj; ma’i saj che besòu nol è rivàt:
domàndighilu tu che pì ti ghi sòs visìn
e par cal parli dàighi un bon benrivàt.”

E doj spirs, il prin al altri fašìnt inchìn,
di me a parlàvin lì a man dreta;
cul mušu alsàt, par dìšmi, dal bas ca èrin,

e un al à dìt: “O ànima che duta
’nsièmit cul to cuàrp pur vièrs il cjèl ti vàs,
consòlini, dìšni, che tant n’impuarta:

da’ndà i ventu e cuj sotu, ch’i ti ni fàs
cussì tant maraveà da la to gràsia,
com’chèl che maj si pensarès cal capitàs?”

E jò: “Par mieša Toscana’l scòr via
un flumišìn[296] cal nàs a Falterona,
e sent mìis di percòrs a no lu sàsia.

Da che bàndis là i parti sta persona:
dìšvi cuj ch’i soj a sarès cjacarà ’nvàn
che’l me nòn encjamò tant a nol suna.”

“Se’n tal to’ntindimìnt i me pensèis a vàn,
com’ca varèsin,” al à alòr minsonàt
chèl di prin, “in tal Arno i to pensèis a stàn.”

Chel altri ghi’a dìt: “Parsè al àja platàt
stu chì il nòn dal flun che par là al scòr,
com’che ’l omp al fà cun chèl ca lu tèn disgustàt?”

E’l spirt che da rispundi’l veva, alòr
cussì si’a sdebitàt: “No saj, ma ben dègn
da murì al è’l nòn da la val minsonàt dal siòr;

chè che di là a tàca, ’ndà cal è dut plen
chel mont alpìn[297] che troncàt al è da Pelòu
che’n ta pus poscj’ al pasa pì’n là di chel sen,

fin’ndà che par ristoru si dà’n davòu
dut chèl che ’l alt cjèl dal mar al supa sù
par dàighi ai fluns chèl[298] che dopo al và cun lòu.

La virtùt a vèn com’na sìngara bandonada sù
da dùcjus, coma madràs, o par malora
dal post, o pal vìsi che lì al sgarfa sù:

cussi a è che cambiàt a àn la so natura
chej ca vìvin chì’n ta sti puori valàdis
ch’ognùn, streàt, al par cambiàt in piòra.[299]

Tra pursitàs, ca mèritin pì glàndulis
che altri da mangjà, pa la zent pì adàt,
par prin tal so puòr fosàl al scaturìs.

Vegnìnt jù, i botulùs[300] al tèn insuriàt,
ca cainèjn pì che dal so stamp si dišarès,
e da lòu cun disprès il cjàf ’l tèn ziràt.

E jù cal vèn; e pì sglonf ca si fà luj stes,
tant pì’l cjata che’i cjàns si fàn lùpos
stu puòr flun cal pasa par scju poscj’ maladès.

E zìnt jù’n ta gòlis scùris dopo ti lu jòs
’ndà cal scuntra vòlpis cussì ’mbrojònis[301]
che timòu no’an che n’altri ’nganàlis al pòs.

No’mpuarta se n’altri al sìnt[302], ch’jò lo stes i dìs,
e’a chistu[303] ben ghi zarà, se’n mins al tèn
sè cal disgropa’l spirt di ròbis vèris.

Jo’i jòt to nevòut che pì avànt ben al vèn,
cjasadòu di chej lùpos[304] ta la riva
dal nòbil flun, ch’a ju’mpaurìs a plen.

Al vènt la so cjàr cuant ca è ’ncjamò viva;
e da bèstia salvàdia fòu ju neta:
tàncjus di vita e me d’onòu al priva.

Sanganàt’l vèn fòu da sta puora foresta;[305]
e tal la lasa che nencja fra mil àis
com’ ca era prin di nòuf a doventa.”

Com’ch’al sinti contà di penòus detàis
al tèn platàt la muša chèl cal scolta,
da’ndà che vignì a posin dal mal i scàis,

cussì jodùt i’ai l’altr’ànima, ch’atenta
a scoltava, malincunìnsi duta
pensànt a chèl che ’l altri’l veva dita.

Dal un’l diši e dal altri la vista
di savej i so nòns a mi’an fàt curiòus,
e domanda ghi’ai fàt cun prejèris mista;

par chèl il spirt che prin mi veva dàt vòus
di nòuf al à tacàt: “Ti vòus ch’i mi meti
a fati sè che tu a fami no ti vòus.

Ma da che Diu’l vòu che’n tè si riflèti
tant la so gràsia, i no vuej èsi pignòu;
ch’i soj Guido dal Duce i pòl ben dìšti.

D’invidia’l veva’l me sanc cussì tant brušòu,
che se jodùt i vès omp fasi contènt,
lìvit i sarès doventàt di colòu.

Di me siminsa sta pàja’i cjoj, a stent:[306]
o puòrs umàns, parsè’i metèišu’l còu
ta chèl che spartì no si pòl cun altra zent?

Chistu al è Rinièr, chistu ’l è stima e onòu
di chej siòrs di Calboli, nisùn daj cuaj
si’è fàt dopo erèit dal so valòu.

E no doma’l sanc si’è dut svueitàt ormaj
tra’l Po e il mont e il mar e il Ren
dal ben dal ver e dal vivi’l viavaj;[307]

pars’chè dentri di scju cunfìns a’è dut plen
di zentàja trista, cussì che masa tars
a’è par dàighi na svolta vièrs il ben.

’Ndà al ese’l bon Lisio e Rigo Manars?
Pier Traversar e Guido di Carpigna?
O Romagnoj colàs di nòuf fra’i bastàrs!

Un Fabri cuant’l tornaràja a Bologna?
cuant a Faensa un Bernardìn di Fosc,
butulùt cussì gentìl di cjampagna?[308]

No maraveàti se jo’i plans, Tosc,
cuant ca mi vèn in mins Guido dal Prata
cun chèl d’Às, a nu visìns, coma da l’erba un frosc,[309]

Fedric Tignous e compagnìa, duta
la cjasa Traversara e’i Anastèis
(da l’una e l’altra la zent a è muarta),

zòvins e zòvinis, afàns e plašèis
invojàs dal fà gentìl e dal amòu
’ndà che durs a sòn i còus e no pì lišèis.[310]

Parsè no scjàmpitu tu, Bretinòu,
dop’che la to famèa zuda a è via,
e tant’altra zent, par no pièrdi onòu?

Ben al fà Bencjavàl che pì nol fìa[311];
e mal’l fà Castrocjàr, e pezu Coni,
che còns cussì a pàrin via a fià.

Ben a faràn i Pagàns dop’che’l demòni[312]
so al sarà zùt; ma no però che pur
di lòu luj a nol resti testimoni.

O tu Ugolìn daj Fantolìns, sigùr
al è’l to nòn, sicoma che pì no si speta
che un al posi falu, degenerànt, scùr.[313]

Ma làsimi, Tosc; ch’adès a mi dileta
pì il mètimi a planzi che’l parlà,
che’l rašonà patì mi fà, e basta.”

Ben i savèvin che che bunànimis là
a mi sintèvin zì’ndavànt; ma, tašìnt,
capì mi fèvin che jùscj’ i zèvin par là.

Besoj restàs tal nustri procedimìnt,
un fòlc cal sclàpa l’aria a ni’a someàt
na vòus che cuntra nu a à saetàt, dišìnt:

“Se cualchidùn mi cjàta i vèn copàt”;[314]
e scjampàt al è coma’l tòn cal svanìs,
ch’atòr di sè a colp al vèn il nul sbregàt.

La vòus mi vev’apèna lasàt li orèlis
che n’altra i vìn sintùt cun un rumoràt,
cal à parùt di tonà sti peràulis:

“Aglàuro i soj che clap i’eri doventàt,”
e alòr, par visinasi al poeta,
a destra mi soj, e no davànt, spostàt.

L’aria a era belzà par dut sidinuta;
e luj mi’a dìt: “Stis chì a sòn li rèdinis
che ’l omp a varèsin da tegni’n ta strada dreta.

Ma la lèscja cul amp vuàltris i cjolèis
cussì che ’l antìc ’versàri a sè vi tira;
e’l fren puc vi zova, o li clamàdis.

Il cjèl vi clama e’ntòr vi zira,
e li so bielèsis vi mostra etèrnis,
e’l vustri sguàrt vièrs cjera al punta e’l mira;

par chèl chel che dut al jòt a vi punìs.”



Cjànt Cuindicèšin

Cuant che al finì da l’ora tersa
e’l tacà dal dì a s’jòt la sfera
che sempri, com’cal fà un frut, a schersa,[315]

altritànt a someàva che vièrs la sera
in tal so cors al soreli a ghi mancjàs;
il tramònt là, e chì miešanòt a era.[316]

E’i ràis ni ferìvin tal miès dal nàs[317]
pars’che par nu si’era cussì ziràt il mont
che vièrs il tramònt i èrin dres puntàs,

cuant che na gran’ presiòn mi’a culpìt la front
cun’un splendòu pì’ntèns di chèl di prima:
di stùc i eri lì che prin no ghi fevi cont;

par chèl li me mans i’ai alsàt insima
da li me sèis, par fami un pu’ di ombrena
che il lušòu intèns un puc a lima.

Com’ che da l’aga o dal spièli al torna
un raj di lus in ta che altra banda
zìnt in sù coma’n ta n’altalèna

tant cuant cal era zùt’n jù , e si disbanda
dal colà di na piera il stes trat,
com’ch’esperiensa e art jodi a fàn avonda;

cussì da lus rifletuda, i soj stàt –
che chì ’ndavànt a era—sùbit culpìt,
che di svià la me vista a vev’a colp provàt.

“Dols pari me, sè cal è chel lì,” i ghi’ai dìt,
“che ben parà i vuj no mi lasa
e par chì a somèa cal vegni, spedìt?”

“Di stu’mbarlumì no stupiditi masa,”
rispundùt mi’a. “Da la famèa dal cjèl
a’nvidani a zì’n sù un ànzul si sbasa.

Puc a mancja che a jodi dut stu bièl
no pì pèis a ti darà ma tant plašej
cuant che ben disponùt ti saràs a chèl.”

Rivàs ch’i’èrin lì dal benedèt mesagej,
cun biela vòus al à luj dìt: “Entràit pur;
in ta sta scjalinada’l zì al è pì lišej.”

Partìs da lì, cul zì cal era puc dur,
‘Beati misericordes!’ i vìn sintùt
cjantà davòu e ‘Gòt tu ch’ti vìns sigùr!’

Jò e’l me mestri in ta stu post nut[318]
sù’i zèvin, e jò i pensavi, zìnt ’ndavànt,
se’l so diši zovami al varès podùt;

Cussì voltàt mi soj a luj, domandànt:
“Se’l volèvia diši’l spirt di Romagna,
cun chèl ‘no si pòs’ e ‘spartì’ minsonànt?”[319]

E luj: “Da la so pì granda magagna
al cognòs il dan; e n’ocòr stupidisi
s’àltris al vertìs[320] par ca sedi mancu lagna.


Pars’che i vustri dešidèris a puntasi
a vàn ’ndà che mancu a sòn se àltris ju gòdin,
l’invidia vi parta un grant afanasi.

Ma se ’l amòu pal pì alt sìrcul divìn
al pocàs vièrs ’l alt il dešideri vustri,
a chel timòu lì ghi metarès fìn;

chè, par tàncjus che lì a dìšin ‘nustri’,
encjamò di pì al và a vej ognidùn
e pì a àrt la caritàt’n ta chel clàustri.”

“Di èsi contènt i soj pì a dišùn,”
i’ai dìt, “che se prin i vès dal dut tašùt,
e di dùbis in daj adès pì di un.

Com’a pòsia èsi ch’un ben spartìt dal dut
in pì poseditòus al fedi pì siòrs
di sè, sinò se da pus’l fòs posedùt?”

E luj a mi: “Èco che di nòuf ti cors
cu la to mins’n ta li ròbis terènis,
e da la lus vera ti làsis’l percòrs

’L infinìt ben da li sfèris celèstis,
da là cal è, cussì ghi còr al amòu
com’che a un cuàrp lustri ghi còlin i ràis.

Tant a si dà com’cal cjàta di ardòu;
chè, par tant che caritàt si espandi,
in ic pì’ncjamò al crès ’l eterno valòu.

E pì zent ca è la sù ca s’intindi[321],
e pì an d’è di se amà, e pì si àma,
e coma spièli un al altri’l và’a rindi.

E se’l me rašònà a no ti sfama,[322]
t’jodaràs Beatrìs, e ic par sigùr
ti cjolarà chist’e ogn’altra brama.

Ca ti vègnin sùbit sieràdis, prova pur,
Coma li primi dos, li altri sinc plàis,
ca si sièrin doma cul pentimìnt pur.”[323]

Pront i’eri da diši, ‘Tu ti mi sodìsfis!’
cuant che rivàs i sìn tal’altri ziròn,
cussì che taši mi’an fàt li lus bramòšis.[324]

Lì mi’a parùt che in ta una višion
estatica a colp i’eri stàt tiràt,
e ta’un templi zent jodùt i’ai’n ta’un cjantòn;

e na siora sul entrà a mi’a vuardàt
e cul fà dols di mari[325] mi’a dìt: “Fiòl me,
parsè i’atu tu cussì vièrs di nu fàt?

Èco, sufrìnt, jò e to pari pur cun me
ti zèvin sercjànt.” E com’ca à tašùt
a colp mi’è sparida di davànt di me.

Di lì a’un puc, un’altra[326] i’ai jodùt
cun l’aga che daj vuj a vèn cul lambicà
cal è al grant disprès par un’altri dovùt,

e’a dìt: “Se di stà sitàt il siòr ti sòs cà,
che pal so nòn i dèos tant’an barufàt,
e da’ndà che la siènsa si spant là e cà,
vendichèiti di chej bras ca’an ausàt
d’imbrasà nustra fia, o Pišistràt.”
E’l messèr benèvul e dols si’a mostràt

tal rispùndighi, cun bièl fà temperàt:
“Se maj ghi farinu a chèl ca ni òdia
se chèl che ben ni vòu al vèn da me condanàt?

Zent i’ai dopo jodùt (ch’ardeva di rabia)
cun claps un zovinùt[327] copà, sigànt
fuàrt  chistu a chèl: “Còpa sta canàja!”

E luj si sbasava, cu la muàrt che tant
lu gravava, sempri’n jù, vièrs la cjera,
ma puàrtis dal cjèl’l feva daj so vuj, colànt

e preànt al alt Siòr, in tanta guera,
cal perdonàs ogni so persecutòu,
cul dols fà cal liberèa pietàt vera.

Cuant che la me ànima ’è tornada fòu
da li ròbis ca sòn fòu di che vèris,
ricognosùt i’ai ogni me—no fals[328]—eròu.

Il me duce, ca mi deva ocjàdis
Coma chès ca si dàn a’un ca si stà sveànt,
al à dìt: “Se àtu che cuaši ti còlis

e mièša lega o pì ti sòs fàt avànt
cuj vuj velàs e cu li gjàmbis mòlis
coma un che’l vin o’l sun al stà pleànt?”

“O bon pari me, se tu ti mi scòltis
jò’i ti conti,” i’ai dìt, “sè che jò i’ai jodùt
cuant che li gjàmbis mi sòn stàdis cjòltis.”

E luj: “Se sent màscaris ti vès metùt
in ta la to muša, lo stes no ti platarès
nisùn daj to pensèis, nencj’ un pisulùt.

Jodùt sè ch’i ti’as jodùt no ti varàs
sensa tegni’l còu vièrt a l’àghis da la pas
che difùšis a vègnin dal Creatòu stes.

No ti’ai miga domandàt sè ch’i ti às
com’chèl che doma par di fòu al vuarda
cuant che’l cuàrp, svanìt, al è colàt a bas;

ma par pocà’l to piè ti’ai fàt stà domanda:
cussì si ghi fà a chej che di musetàt a sòn plens
par ca si rimètin’n ta la so strada.”

Avànt i zèvin tal colà dal dì, atèns
d’jodi fin là che’i vuj si slungjàvin
cuntra’i ràis dal tramònt ca èrin di lus plens.

E èco che puc a puc un fun i jodèvin
che vièrs di nu’l vegneva, com’da la nòt ’l scur;
e da chèl zighi’n banda i no podèvin:

chistu i vuj ni’a sieràt, e l’aria pur.



Cjànt Sedicèšin

Scur d’infièr e di nòt duta privada
di pianès e, sot di un puarèt di cjèl,
cun nulàtis ca la vèvin incjalinada,

no ghi à maj fàt al me mušu un tal vel
coma chel fun che chì a ni’a cujerzùt,
nè cussì fuàrt becàt a mi à vuj e pièl;

che’l vuli nol è stàt bon di stà vierzùt;
par chèl la scorta me, buna e fidada,
la spala mi’a ufrìt par èsimi d’ajùt.

Cussì, com’ch’un svuàrp al seguìs la so guida
par no pièrdisi o’ntòr zì a sbati
di alc ca lu seci o lasi muàrt’n strada,

tirànt’l flat, i pas’ndavànt i zevi a meti,
ben scoltànt il me duce cal diševa:
“Di me stà atènt di no separati.”

I sintevi vòus, e’a mì mi pareva
ch’ogniduna a preàs par pàs e pietàt
’l Ànzul di Diu che’i pecjàs cjoj’l podeva.

‘Agnus Dei’—cussì’l so preà al tacava’n fàt;
insièmit ’cjantàvin e’l stes fà a vèvin:
spirt di concòrdia a vèvin ben raprešentàt.[329]

“A soni spirs, maestri, chej ca cjàntin?”
i’ai dìt. E luj: “Sì, il ver ti capìs,
e’l grop da la rabia a sòn ca dislèin.”

“Tu, cuj sotu che’l nustri fun ti sclarìsis
e di nuàltris ti stàs tu cjacarànt
com’che se’l timp encjamò’n mèis ti divìdis?”

Cussì una da li vòus si’a fàt ’ndavànt;
alòr il me mestri al à dìt: “Rispùnt tu,
domandànt se par chì si và’n sù e’ndavànt.”

E jò: “O creatura, che pura tu
tornà ti vòus e biela pal to fatòu,
maravèis i ti conti se cun me’i ti vèns tu.”

“Fin ca mi’è lècit i ti vèn davòu,”
al à dìt, “e se d’jòdisi’l fun no ni lasa,
lo stes si sintarìn, sensa zighi fòu.”[330]

Alora i’ai scuminsiàt: “Cun che fasa
ca vèn disfada da la muàrt i vaj’n sù,
e chì i soj vegnùt pa l’infernàl matasa.[331]

E se Diu ’n ta la so gràsia mi’a cjòlt sù,
tant da volej che jò’i jodi’l so palàs,
roba ch’al dì di vuej a è fòu di ušu,

prin da murì se èritu là a bàs?[332]
Dìšmilu, e se just i staj zìnt dišmi,
cussì ch’i vegnini dal to parlà guidàs.”

“Lombàrt i eri, e Marco i mi clami:
i capìvi’l mont, e a chèl ben ghi volevi,
che a nisùn pì ghi’mpuarta, a mi par a mi.[333]

Par zì’n sù, zì dret i cròt ca ti zovi.”
Cussì al à dìt, e al à zontàt: “I vuej preàti
che di preà par me lasù alc a ti movi.”

E jò a luj: “I pòl ben sigurati
di fà sè ch’i ti vòus, ma jò’i staj scopiànt
d’un dùbit dentri ch’in clar i’ai da meti.

Prin al era pìsul[334]; adès si stà radoplànt
cun chèl ch’i ti mi stàs dišìnt, ca mi rìnt cert
uchì e’n t’altri post ’ndà ch’i lu vaj mišurànt.

A è vera che’l mont al è dal dut dešèrt
di ogni virtùt, com’che tu ti còntis,
e di ogni malìsia plen e cujèrt;

ma, ti prej, la cauša i vuej ch’i ti mi mòstris,
ch’jò’i la jodi e che par me àltris pur:
ca mèt un in tal cjèl, e chì’n jù àltris.”[335]

Pal dolòu cal sinteva, un suspìr dur
al à prin lasàt fòu; e dop’la dìt: “Fradi,
svuàrp al è ’l mont e tu pur ti vèns da chel scur.[336]

Vuàltris vifs ogni cauša i zèis a jodi
la sù’n tal cjèl, com’che se pròpit dut
par necesitàt a vès da susedi.

Se cussì’l fòs, in vu’l sarès distrùt
il podej èsi lìbars, e just nol sarès
pal ben di godi e pal mal di vej lùt.[337]

Il cjèl ghi da inisi ai vustri afiès;
i no dìs dùcjus, ma encja si lu dišès,
in ben e in mal di na lus i vèis posès

e di volej lìbar; che, se pur’l varès
fadìja in ta li primi lòtis cul cjèl,
dopo, se ben si nudrìs, dut al vìns luj stes.[338]

A un podej pì grant[339] e miej di chèl dal cjèl
sot lìbars vi metèis, e chèl al crèa
in vu la mins, ca no è sot l’inflùs dal cjèl.

Duncja, se’l mont al è coròt, com’ca somèa,
in vu a è la cauša e’n vu ca si vuàrdi;
e èco chì com’che chist si displèa.

A la lasa fòu, luj ca la pòl godi
prin ca sedi[340]; com’ca fòs na frututa
plena di matièris tal so planzi e ridi,

l’ànima puareta e ’gnorantuta,
ma che, cun motu dal nustri bon fatòu,
volentej ’ndavòu a torna, contentuta.
D’ogni pìsul ben a sìnt prin il savòu;
uchì a s’ingana, e davòu di luj ghi còr,
se guida o fren[341] no ghi svìa stu amòu.

Par chèl a tocjava mètighi la lès intòr;
par chèl a tocjava vej un re cal jodès
da la sitàt vera[342] almancu la tor.

Li lès a sòn, ma cuj a regulèja chès?
Nisùn, pars’che’l pastòu cal è là ’ndavànt
rumià’l pòl, ma forcùt a nol à’l piè adès;[343]

par chèl la zent, che la so guida intànt
a jòt rangjàsi dom’dal ben che ic tant ghi tèn,
di chèl si pasuda, nuj’altri mangjànt.[344]

Ben t’jòs che’l mancjà di un cal guidi ben
al à caušàt chista corusiòn dal mont;
e no’l mars vustri naturàl, che di chèl no s’jòt sen.

A ušava Roma, ch’era mari dal bièl mont,
doj sorèlis[345] vej, che l’un’e l’altra strada
jodi a fèvin, di Diu e dal mont.

Un al à chel altri distudàt; e èco la spada
cul pastoràl[346], e metùs un cun ’l altri ’nsièmit
doma mal a pòl zì, cun st’uniòn fuarsada;


cussì unìs, un a nol vèn dal altri ’ntimorìt:
se cròdimi no ti vòus, vuarda la spiga
ch’ogn’erba a si cognòs dal so profit.[347]

Tal stat’ndà ch’Adige e Po fàn riga,[348]
a si ušava valòu e bièl fà cjatà:
prin che’l Federìc rabiòus[349] al metès briga!

Pasànt par lì ognùn sigùr al pòl stà
che di vergognasi no ghi ocòr adès
di vej di rašonà cuj bòis o cun lòu restà.[350]

Tre vècjus chì a somearèsin lou stes
di èsi crìtics da la nova etàt, e tart
a par che Diu a miej vita zì a ju fès:

Corado da Palàs e il bon Gheràrt
e Guido da Cjascjèl, che miej si clama,
a la franseša, il bonari Lombart.

A s’jòt duncja che la glišia di Roma,
par volej cjoj sù’n sè i doj regimìns,
jù a cola, ’nfangànt sè e sè ca à’nsima.[351]

“O Marc,” i’ai dìt, “ti fàs biej rašonamìns;
adès jòt pars’che da l’ereditàt
i fioj di Levi a sòn restàs ešèns.[352]

Ma cual Gheràrt al eše chèl cal è restàt—
sàviu recuàrt—i ti dìs, da la zent ca era,
coma par cridà che salvàdia di etàt?”

“O’l to parlà m’ingana o na vura
a mi tenta,” al à dìt, “che’l to parlà toscàn
al dìs che puc ti sàs dal bon Gheràrt, vera?

Miga’i saj se par altri nòn clamàt lu’an,
se da Gaja, so fìa, il nòn no cjòlin.
Zèit cun Diu, che i me piè pì ’ndavànt no vàn.

Jòitu chej ràis che pal fun a si jòdin
belzà luminà? A è miej che via i zedi—
’l ànzul al è lì—i saj ben cal è visìn.”

Cussì ’ndavòu al è tornàt, e adìo’l me scuèdi.



Cjànt Dišisietèšin

Se maj in montagna, letòu, ti’a cujerzùt
il calìgu, che ’l jòdi a ti era dur,
com’che pa la pièl al è pa’un farc in tal bušùt,[353]

e notàt ti’as com’che’l vapòu ùmit e scur
a sclarisi’l scumìnsa, e la sfera
dal soreli dentri a ghi èntra cun raj pur,

alòr la to imaginasiòn lišera
benòn a jodarà com’che jò’i vevi notàt
il soreli che pront par zì jù al era.

Cussì, unìnt il me al pas tant fidàt
dal me mestri, fòu i’eri da li nùlis
in taj ràis zà muàrs tal pì bas dal inclinàt.

O imaginasiòn ch’i ti ni discjòlis
cussì tant dal di fòu, che un di nuja si necuàrs
nencja se intòr a sùnin mil tròmbis,

cuj ti mòvia se i sens no ti dàn un sfuàrs?
A ti mòuf la lus che’n tal cjèl s’infòrma,
par sè[354] o par motìfs ca sòn lasù ben clars.

Di che tristàta ca’a cambiàt forma
tal usièl che pì no si la gòt[355] a cjantà
jodùt i’ai’n ta l’imàgin me la forma.

E chì la me mins tant ristrinzùt si’a
dentri di sè, da no straviàsi via
di chel che, fòu, a zeva spes a capità.

E èco plovi’n ta l’alta fantašia
un[356] tal crucifìs, rabiòus e trist, fer
in tal vivi e’n tal murì, e cussì sia.

Intòr di luj a èrin il grant Assuèr,
Èster, spoša so, e il just Màrdocot
che’n tal diši e’l fà al era onèst e ver.

E sùbit dopo che st’imàgin si’a ròt
su se stesa, coma na bufuluta
mentri che da l’aga fòu a vèn dal disòt,

sù’n mins mi’è vegnuda na fantasuta[357]
che, planzìnt fuàrt, a diševa: “O regina,
àtu par rabia fàt na fin cussì bruta?

Ti ti’as copàt par no pièrdi Lavina?
Pierdùt ti mi’as me, ch’adès i soj’n lut
par te, mari, prin’che par altra ruvìna.”

Com’cal và a ròmpisi’l sun cuant che dut
ta’un colp la lus a sbàt’n taj vuj sieràs,
che, urtàs, si strènzin prin di vièrzisi dal dut,

cussì’l me imaginà al è colàt a bas
cuant che’l lušòu la muša mi’a urtàt
tant pì’ntèns di chèl ch’i sìn abituàs.

Par jodi ’ndà ch’i eri mi soj alòr ziràt
cuant che na vòus[358] mi’a dìt: “Par chì a si monta,”
che da ogni altri intènt a mi’a straviàt;

e ca’a fàt la me voja tant pronta
di cjatà sùbit fòu chèl cal parlava
che provàt i varès dut par podèjlu frontà.

Ma com’ch’al soreli’l nustri jodi jù al và
e par masa lus jodi a no si fà,
cussì la me virtùt[359] uchì mi mancjava.

“Stu chì al è’l spirt divìn, che mostrànt ni stà
la via da seguì, sensa preàlu,
‘n tal so stes lustri platàt al resta.

A nu cussì’l fà, com’un’l varès di falu;[360]
chè chèl che’l bišugnu’l jòt e’l preà’l speta,
da trìst il bonfà al và belzà a negalu.

Adès fìnghi onòu a stu’nvìt; basta sostà;
provàn a zì’n sù prin ca si scurisi,
che dopo no si pòl, se’l dì no si volta.”

Cussì’l me duce; e’n motu a mètisi
i vìn tacàt, cjaminànt vièrs na scjala;
e prin che’l piè tal prin scjalìn’i metesi,

’ntòr mi’ai sintùt un mòvisi di àla
cal svintulava dols e’l à dìt: “Beàs
i pacìfics, che ràbia a no’n d’àn malèvula.”

A si’èrin sù di nu belzà tant alsàs
i ùltins ràis che da la nòt ’sòn seguìs,
da parej che na stela chì e lì a s’impijàs.

“Parsè, virtùt me, sòtu ch’i ti sparìs?”
dentri i mi diševi, ca mi pareva
cal calava’l podej da li me gjàmbis.

Rivàs i’èrin ’ndà che pì’n sù no zeva
la scjala, e lì i èrin restàs fisàs
com’naf che ta na spiàgja a finiva.

Jò i’ai spetàt un puc, lì ch’i èrin rivàs,
par sinti se alc a era’n tal nòuf ziròn;
dopo i’ai dìt, cuj vuj al mestri voltàs:

“Bon pari me, dìšmi, cual tuàrt o pasiòn
si pùrghia chì’n tal ziru ’ndulà ch’i sìn?
I piè a sòn fers, ma dami la to spiegasiòn.”

E luj a mi: “’L amòu pal ben, i jodarìn,
che’l cul al tira’n davòu, uchì a si rimèt;
uchì svels a zaràn chej che plan si movèvin.

Ma par ch’i ti capìsis pì al complèt,
scolta ben sè ch’i dìs, ch’i ti restaràs,
cul frutàn[361] ch’i ti daj, tant mancu puarèt.

“Nè’l creatòu nè maj nisùn daj creàs,”
al à tacàt, “fiòl me, al è stàt sensa amòu,
naturàl o volùt[362], e tu ti lu sàs.

Chel naturàl al è sempri sensa eròu,
ma chel altri’l pòl sbalià, o par un brut ogjèt
o par vej masa o masa puc vigòu.

Mentri che luj al è al prin ben[363] dirèt,
e in taj secòns[364] sè stes al mišura,
a nol pòl luj tal mal cjatàighi dilèt;

ma cuant che al mal a si zira, o cun pì cura,
e mancu dal dovùt al cor vièrs il ben,
alòr cuntr’il creatòu al và na vura.

Ti capiràs da chist che ’l amòu al vèn
a èsi’n vu siminsa d’ogni virtùt
e d’ogni asiòn che pena a merita’n plen.

Adès, parsè che l’amòu da la salùt
dal so sogjèt[365] a nol pòl separasi,
dal’òdiu vièrs se stes al è ognùn protešùt;

e parsè ca no podarà maj dasi
ch’un in se’l sedi, dal prin[366] separàt,
che chèl al odièj a nol vegnarà  maj a èsi.

A resta che, se chistu i’ai ben stimàt,
il mal ca si àma al è dal pròsin, e stu
amòu, in tre[367], tal vustri fangu al è formàt.

Al è chèl cal spera d’jodi’l so visìn zì jù
par podej zì’n sù, e par chistu’l brama
che chèl al vegni dal so alt butàt jù:[368]

e chèl che onòu, gràsia, podej e fama
di pièrdi al tèm e d’jodi n’altri zì’n sù,
e mal si sìnt e’l contrari al àma;[369]

e chèl al è, ch’ufindùt, si la cjapa sù
da doventà di vendeta tant golòus
che cul volèighi mal ai àltris si tèn sustàt sù.

Chì sot cussì chiscju tre divièrs amòus
i planzìn: m’adès pur dal altri i intìnt
che vièrs il ben al cor, ma amondi estròus.

Ognùn, magàri cunfùs, un ben al sìnt
ca ghi cujeta’l spirt e che atiràt lu tèn;
e ognùn par rivàighi visìn al cuntìnt.

E se tiràs da stu amòu i sintèis un sen,
e se otègnilu i volèis, alòr sta curnìs,
dop’che ben pentìs i sèis, a vi farà dal ben.

An d’è n’altri ben[370], che di contentesa nol implenìs:
a nol parta a la contentesa, nè a la buna
esensa, di ogni bon frut e radìs.

Stu amòu ch’a chistu un masa a si bandòna,
insìma di nu’n ta tre sìrcui’l vèn planzùt;
ma coma ch’in tre pars[371] a si rašona

i tàs, che’l to pensej stes al zedi lì, dut.”



Cjànt Dicjotèšin

Uchì’l so rašonà’l veva terminàt
il me grant mestri, e atènt’l vuardava
se jò’n muša i parevi sodisfàt;

e jò, che sèit encjamò mi spunzeva,
sidìn di fòu, dentri i diševi: “Forsi
il masa domandàighi no mi zova.”

Ma’l bon pari al era zùt ben a necuàrzisi
dal tìmit volej, ca no si vierzeva,
e parlànt, coràgju mi veva dàt ch’i parlasi.

Alòr jò: “Mestri, tant pì vif’l me jodi’l và
cu la to lus, che jò’i jòt amondi ben
sè che la to rašòn a mostrami a và.

Però, dols pari me, di preàti i tèn
di mostrami chel amòu ch’i ti ghi’mpartìs
al bon operà e chèl ca nol và ben.”

“Impìja pur,” al à dìt, “li lùcis fuàrtis
dal intelèt, e ca ti sedi manifèst
il sbàliu daj svuàrps ca si fàn mèstris.[372]

Il spirt, che fàt al è stàt par amà imprèst,[373]
al è in motu vièrs dut chèl ca ghi plàs,
e’l plašej lu fà zì dal podej al àt prest.

A la vustra comprensiòn daj bens creàs
a ghi vèn l’idea, che dentri a vi displèa,
cussì che’l spìrit vustri’l vèn cjapàt’n ta’un làs;[374]

e se’ntrapulàt vièrs di ic si plèa,
chel pleàsi al è amòu, e naturàl,
che pal plašej dal nòuf in vu si lèa.

E com’che’l fòuc che’n alt si mòuf’n ta la val,
e par natura so sempri pì’n alt’l và
vièrs il post ’ndà che pì’l dura, tal e cual,[375]

cussì’l spirt vièrs’l dešideri al và,
e coma spirt a si mòuf, e maj si ferma
fin che ’l ogjèt amàt contènt a lu fà.

Adès ti pòs ben jodi la malaforma
che la veretàt a à pa la zent ca intìnt
che lodèvul al è dut sè che un al àma,

sicom’che chèl di amà al è un sintimìnt
cal par sempri bon; ma na buna sera
a no fà sempri un sigìl bon, nencja volìnt.

“Il me ’nzèn e li to peràulis, ognuna,”
rispundùt ghi’ai, “’L amòu mi’an rivelàt,
ma’l me dùbit pur pì fuàrt che maj’l suna;

chè se ’l amòu dal di fòu a mi vèn dàt,
e al spìrit a ghi và sùbit cuntra,
o dret o stuàrt, nol pòl èsi laudàt.”

E luj a mi: “Sè che rašòn a mostra
diši i ti lu pòs; da lì’n là ti speta
Beatrìs, che di fede a è op’ra.

Ogni forma sostansiàl, ca è distìnta
da la matèria e cun ic a è unida,
dentri a à na virtùt che so a’è duta,

che sensa operà no vèn sintuda,
e maj si la jòt al di fòu dal so efièt,
com’ch’un àrbul s’jòt cal vif da la fueàda.[376]

Però da indulà cal vèn il concèt
da li primi nòvis, no savìnt, lu tàs,
com’pur da li prim’inclinasiòns ’l afièt,[377]

che doma vuàltris i vèis, com’che naturàl pa li às
ghi’è di fà’l mièl; e di sta prin’volontàt
diši no si pòs che ben o mal a meretàs.[378]

Adès, par tegni ogn’altr’impùls a chistu pojàt,[379]
pur naturàl al è’l motu da la virtùt
ca si òpera par tegni dut sestàt.[380]

Chistu al è’l prinsìpit da’ndà ca si cjoj dut’
la rašòn di sè chi meretàis, secònt
’l amòu ca risèif, cal sedi bon o brut.
Chej che rašonànt a sòn zùs fin in font,
ben savùt a àn di sta naturàl libertàt;
ma moralitàt a ghi’an lasàt al mont.

Suponìn, duncja, che par necesitàt
al nasi ogni amòu che dentri vi s’impìja,
di dàighi fren o no il podej vi’è dàt.

Beatrìs sta nòbil virtùt a’ntìnt voja
libera[381] di èsi, ma però vuarda
di vèila’n mins s’a parlati si mèt via.”

La luna, cussì a mièšanòt tarda,
parej ni feva li stèlis pì ràris,
fata com’na mascjèla ben lustrada;

a coreva cuntra’l cjèl par che stràdis
dal soreli ’nflamàdis cuant che chèl da Roma
tra Sars e Cors zì jù lu jòt com’ducju i dìs.[382]

E chel spirt gentìl par cuj a à pì fama
Pietola che la sitàt mantovana
tant dal me pèis cjòlt mi veva d’insima;

ch’jò che la rašòn i’vevi a la buna
’nsima da li me domàndis pojada,
i’eri lì insiminìt, com’un mona.

Ma sta gran sumièra i l’ai a colp pierduda
apen’ che serta zent jodùt i’ai dopo,
davòu da li nustri spàlis zà voltada.

E com’ Ismèn ch’jodùt al veva, e Asopo,
visìn di luj, di nòt che furia e cašìn,
che’i Tebàns a fèvin par invocà Baco,
cussì par chel ziròn i so pas a slungjàvin,
chej che ch’jodùt i vevi che, vegnìnt
pocàs dal bon volej e just amòu, a stèvin.

Ta’un lamp uchì a èrin, pars’chè curìnt
dut’si moveva che marmàja magna
e doj di lòu sigànt a vegnèvin, planzìnt:

“Maria svelta a è zuda’n ta la montagna;
e Sešar, par sotometi Ilerdi,[383]
un sburt ghi’a dàt a Marsilia, zìnt in Spagna.”[384]

“Svels, svels, che’l timp a no bišugna pièrdi
par puc amòu,” a sigàvin i’àltris davòu,
“che par fà dal ben la gràsia a rinverdini a zedi.”

O zent, ch’adès il vustri tant grant calòu
vi darà compèns, forsi, par vej spetàt
cussì a lunc che ben al fès il vustri còu,

stu chì cal vìf, ca è pura veretàt,
sù’l vòu zì, se’l soreli lus ghi ridà;
ma dišèini ’ndà che’l pas al è situàt.”

Chistu al veva dita la me guida,
e un di chej spirs al veva rispundùt: “Vèn
davòu di me e t’jodaràs la strada.

Voja di mòvisi nu’n d’avìn a plen,
che sostà i no podìn; ma’a nu perdona
s’a ti pàr ch’i corini via par disdèn.[385]

Abàt i’eri di San Zen a Verona
sot l’impero di chel bon Barbarosa
che Milan cun dolòu ’ncjamò’l minsòna.



E un tal[386]  al à zà’l piè in ta la fosa
che fra puc al planzarà chel monastej
e mal si sintarà di vej vùt potensa;

pars’che so fì, cul cuarp malàt par intej,
e mins pešu ’ncjamò, e tant mal nasùt,
pastòu lu’a fàt d’un post cal merita miej.”

No saj se pì al à dìt o s’al à tašùt
pars’che zà’un bièl puc ni veva sorpasàt;
ma chist’i’ai capìt, che di tegni mi’a plašùt.

E chèl ch’in dut e par dut mi veva judàt
al à dìt: “Vòltiti: chej doj là vuarda ben
com’ ca stàn rošeànt la musetàt.[387]

“Prin,” di scoltà ghi fèvin a dùcjus sen,
“muars a sòn chej paj cuaj il mar si’a vierzùt,[388]
che’l Gjordàn i so erès al jodès ben;

e chej che di fadìja no’an volùt
cun chèl che di Anchìs frùt al era stàt,
di na vita sensa Gloria a’an godùt.”[389]

Dop’che da nu si vèvin tant distacàt
che òmbris, da no podej pì jòdilis,
dentri a mi’è un nòuf pensej penetràt.

E nasi èco altri idèis divièrsis;
da un’a l’altra cussì stupidìt i zevi
che i vuj plan plan mi colàvin, imbacuchìs,

e’i pensèis’n sun tramutànt i stevi.



Cjànt Dicjanovèšin

In ta l’ora ca nol pòl il calòu dal dì
intiepidì di pì il frèit da la luna,
dal Satùrn vinsùt e dal terèn encjamò pì;

cuant ch’i Geomàns[390] la so Gran Furtuna
in tal orient a jòdin amondi bunoruta,
alsasi’n sù’n ta l’aria ’ncjamò bruna;

tal sun jodùt i’ai na fèmina barbota,
stralocjada di vuli e strupiada,
cun sgrìnfis par mans e di siera bruta.

I la vuardavi, e com che’l soreli al scjàlda
li pars dal cuarp  che la nòt a’ntirišìva,
cussì dal me sguàrt ghi vegneva molada

la lenga, e dopo dut s’indresava
in ta puc timp, e la muša tant pàlida,
com’che’l volej’l vòu, ghi la colorava.

Dopo ch’a ben parlà si’era rimetuda,
a cjantà a si’a metùt, che cun pena
si sarès la me atensiòn da ic movuda.[391]

“Jò’i soj,” a cjantava, “na dols’ sirena
che i marinàrs là’n tal mar i discjoj;
che tant di dà plašej i soj plena!

Dal so cjamìn Ulìs straviàt i’ai
al me cjànt; e chèl che a me al vèn
a è rar cal zedi, cussì tant plašej ch’i ghi daj.”

Il so bièl cjànt si sinteva ’ncjamò ben
cuant che jodùt i’ai na fèmina santa[392]
visìn di me par cunfùndi l’àltra a plen.

“O Virgìlio, Virgìlio, cuj ca è chista?”
a diševa cridànt, e luj’l vegneva
tegnìnt i vuj puntàs sù che onesta.

Cjapànt l’altra, davànt a la vierzeva,
la pansa mostrànt dentri li còtulis sbregàdis,
fòu lasànt un tànf ch’a colp mi sveàva.

I’ai mòt i vuj, e’l bon mestri, “Tre vòltis
zà ti’ai clamàt,” al à dìt. “Leva sù e vèn:
cjatanghi’l bus pa’ndà ch’entrà ti pòdis.”

Levàt sù’i soj, e dal alt dì belzà al era plen
ognùn daj ziròns di chistu sant mont;
e via ’ndavànt, che’i ràis davòu i sintèvin ben.

Ghi zevi davòu, e’i partavi la me front
com’chèl che di pensej al à tant colma
che jodi a lu fà com’un miès arc di punt[393];

cuant che “vegnèit, par chì si và insima”
i’ai sintùt diši, cun bon fà e dolsùt
che chì di nu[394] maj si sìnt na tal calma.

Com’chès d’un cignu’l veva li àlis vierzùt;
cun chès zì’n sù ni feva chèl dal parlà
dols ch’entri scju muròns  i vèvin sintùt.

Li plùmis si’a metùt a movi e svintulà,
‘Qui lugent’ afermànt di èsi beàs,
ca varàn l’ànimis siòris da consolà.

“Se àtu che vièrs il bas vuardànt  ti stàs?”
la me guida a dìšmi a veva tacàt,
dop’ch’i si èrin dal ànzul alc distacàs.

E jò: “Cun tant dùbit i mi sìnt atiràt
da na nova visiòn: a ic a mi plèa,
e’l me pensej nol vòu stàighi separàt.”

“Àtu jodùt,” al à dìt, “che vecja strèa[395]
che par chè ’nsìma di nu si si lamenta;
jodùt ti’as pur com’che ’l omp da ic si slèa.

Ma basta; e adès sù a la svelta:
punta i to vuj’n ta dut chel splendòu che zirànt
cu li grandi ròdis ’l eterno re al stà.”

Com’il falcòn, i so piè par prin mirànt,
a si volta vièrs’l clamà e a si slungja
par voja dal past che ulà lu stà tirànt;

cussì jò; e cussì lunc di che rocja
rota par fàighi strada a chèl cal và’n sù
i soj zùt fin ch’a zì atòr un a si rangja.[396]

Cuant che’n tal cuint ziròn mi soj cjatàt sù,
zent i’ai jodùt che’n ta chèl a planzè’a
pojada in cjera e voltada’n jù.

‘Adhesit pavimento anima mea’
ju sintevi diši cun suspìrs cussì als
che la peràula apena s’intendè’a.

O elès di Diu, ch’i sufrìs chej scals
che gjustìsia e speransa vi rìnt mancu durs,
metèini’n ta la strada dal altri sbals.”[397]

“Se vuàltris i sèis dal stà pojàs lìbars,[398]
e’i volèis al pì prest cjatà la strada,
tegnèivi sempri a la destra daj murs.”[399]

La prejera dal poeta a era cussì stada
rispunduda puc pì’ndavànt di nu, ch’alòr
jodùt i’ai jò chèl di chista parlada;

e’i vuj mès voltàt i’ai ai vuj dal me siòr:
e alòr luj consentìt al à cun bon sen
al volej che daj me vuj ghi’a zùt intòr.

Podìnt duncja cussì fà di me inzèn,
mi soj visinàt a che creatùra
che puc prin i vevi sintùt cussì ben,

dišìnt: “Spirt che’n tal to planzi’l madura
chèl che sensa di chèl a Diu no si torna[400],
smèt un puc par me la to gran cura.[401]

Cuj èritu e parsè ch’i vèis la schena
voltada’n sù, dìšmi, e se alc ti vòlis
di là di’ndà che’l zì vivìnt mi mena.”

E luj a mi: “Pars’che li nustri schènis
al volti a sè’l cjèl, ti lu savaràs, ma prin
Scias quod ego i eri un daj Pièris.[402]

Tra Siestri e Chiaveri scori si sìntin
li àghis di’un bièl flun, e dal so nòn
il nòn dal me sanc al à’l pì alt scjalìn.[403]

Par un mèis e puc pì i’ai capìt benòn
il pèis dal gran mant se chèl un dal fangu tègnilu’l vòu,
ch’ogn’altri carc na pluma’l somèa’n paragòn.

La me conversiòn, na volta fàt pastòu
di Roma, a è vegnuda ma’mondi tars;
cussì, pars’che lì no si cujetava’l còu,

sùbit scuvrìt i vevi la vita daj bušiàrs:
pì’n sù che vita lì a no partava;
par chistu alòr si’a’mpiàt ’l amòu, se pur tars.

Fin lì, puora e lontana a steva
da Diu l’ànima me, dut’tirada:
adès, com’ch’i t’jòs, uchì punida a và.

Oh avarìsia, uchì i ti vèns mostrada:
tal purgasi da l’ànimis pentìdis;
e na pì amàr pena uchì no’è maj stada.

E com’che’n alt no zèvin i vuj nùstris
maj, fìs com’ca èrin doma’n taj bens terèns,
a vuardà ’n cjera a sòn cussì dal just punìs.

’L èsi avàrs tant tegnùt ni’a i juscj’ bens
di amà, che’l fà nustri nol zovava,
e par chèl gjustìsia chì fers ni tèn e strens;

cun mans e piè leàs di chì no si và,
e chì, fin che al just siòr ben ghi zarà,
a pansa in jù i restàn, fin ca ghi và.”

’Nzenoglàt mi’eri e’i volevi parlà;
ma apena tacàt, luj a si’a necuàrt,
scoltànt, dal riverì ch’i stevi par fà.

“Parsè,” al à dìt, “ti tentu cussì bas e stuàrt?”
E jò a luj: “Pa la vustra dignitàt
in cosiènsa mi soj ’nclinàt, svelt e fuàrt.”

“’Ndrèsa li gjàmbis, frari, tenti alsàt!”
Al à rispundùt. “No sbalià: serf i soj un
coma te e i àltris d’un’unica potestàt.

Se maj i ti’as chel sant evangelic sun
cal à dita ‘Neque nubent,’ intindùt,
t’jòs che’l me rašonà cun chèl al è dut un.[404]

Ma para via: no stà pì chì fermùt,
chè’l to stà puc còmut ghi fà al me planzi,
cal madura chèl ch’i ti vèvis zà jodùt.[405]

Na gnèsa i’ai di là, Alagia, che cussì
buna a è, ma ca pòl vignì vuastada
daj nùstris, e’n trista a zèdi a cambiàsi;

e ic a è l’unica ca mi’è restada.



Cjànt Vincjèšin

Cuntr’un miej volej[406], il volej mal’l pugna;
chè, cuntra’l me volej, par fàighi plašej,
trat fòu da l’aga i’ai puc sglonfa la spugna.

Mi soj movùt, e’l me duce pur par chej
poscj’ che visinùs a èrin da la rocja,
com’che plan si và’n taj merlès, poscj’ par usiej;

chè la zent che gota par gota a sbìcja
paj vuj il mal che dut il mont al òcupa
’ngrumàd’ a era fin lontàn da la rocja.[407]

Che maladeta ti sèdis, vecja lupa,[408]
chì pì d’ogn’altra bèstia[409] ti’as preda
pal abìs da la to fàn che maj si stropa!

O cjèl, che cul zirà da la so roda
a si cròt che dut chì jù a zedi a tramutasi,
cuant a saràja ic da chèl[410] fòu butada?

Avànt i zèvin, atèns tal mòvisi
e jò sempri atènt ai spirs, ch’i sintevi
planzi da fà tant dòu e pur lagnasi;

par cašu ‘Maria me!’ sintùt i vevi
sigà davànt di nu’n ta chel lamìnt grant,
com’na fèmina cuant che dal part a sint’l movi;



proseguìnt cun “Puareta ti’èris tant,
com’che ben jodi si pòl dal ospisi;[411]
’ndà che jù ti’as metùt il to cargu sant.”

E’n sèguit i’ai sintùt: “O bon Fabrisi,
ch’i ti’as preferìt mišeria e virtùt
al doventà un grant siòr dut plen di visi.”[412]

Sti peràulis mi vèvin cussì tant plašùt,
che ’ndavànt mi soj tiràt par miej cognosi
chel spìrit ch’i vevi apena sintùt.

Encjamò’l contava dal còu bon che cussì
Nicolò mostràt’l veva vièrs li frùtis
par ch’ogn’una ’l onòu a mantegnesi.[413]

“O ànima che tant ben ti favèlis,
cuj èritu,” i’ai dìt, “e parsè besola
tu i pàrtitu in mins sti bieli làudis?

Ripajada a sarà la to peràula
se jò i torni a finì chel cjaminà curt
di che vita che a la fin a svuàla.”

E luj: “Ti dišaraj, ma no pal cunfuàrt
ch’jò mi spèti par di là, ma pa la tanta
gràsia ca ti luminèa prin da la muàrt.

Jò’i soj stàt radìs di che bruta planta
ca scurìs duta la cristiana cjera
cussì che di rar un bon racòlt a buta.

Ma se Lil, Gand e altri poscj’ di Fiandra
a podèsin, sùbit a sarès vendeta;
e cussì i lu prej, luj[414] cal jòt sè ca è vera.

Di là clamàt i’eri Ugo Cjapeta:
da me nasùt al è ogni Filip e Gigi,
che scju dìs a tègnin la Fransa dreta.

I eri fi di un becjàr di Parigi:
cuant ch’i regnàns antìcs a sòn vegnùs a mancjà,
fòu che chèl fàt frari, ’l ùltin Carolìngi,

in man me’l fren i soj vegnùt a cjatà
dal governo dal stat, e tanta potènsa
i vevi—e tancju amìs pur—ucà,

che da la corona vedula la fuarsa
zuda ghi sarès a me fì, dal cual
inisi’an vùt i vuès sàcris di sta cjaša.[415]

Fin al dì che la gran dote provensàl
al me sanc a no ghi’a cjòlt la vergogna,
al valeva puc[416], ma nol feva dal mal.

Tacada a era lì[417] cun fuarsa e fà da cagna
la so rapìna; e dopo, par amenda,
Pontì al veva cjòlt, e Normandì e Gascogna.

In Italia Carlo, par no stà’n banda,
prin al veva fàt vìtima di Coradìn,
e dopo al veva mandàt la sù Tomàs, par amènda.[418]

Un dì pì avànt i’jòt, puc pì di chì ch’i sìn,
che fòu’l tira n’altri Carlo da la Fransa,
par che miej cognosùs luj e’i sòs’vègnin.

Fòu’l vèn sens’arma, fòu che cun che stesa
che gjostràt’l veva Gjuda[419], e che al punta
cussì ch’a Firense scopià ghi fà la pansa.

Da chist, no cjera ma vergogna tanta
al guadagnarà, par se stes tant pì graf
cuant pì lišej chistu grant dan al conta.

’L altri[420], belzà tiràt fòu da la so naf,
jò’i jòt che so fia’l vènt, fašìnt marcjàt
com’cal fà’l pirata cun ogni so sclaf.

O avarìsia, se altri ti eše restàt
di fà dop’di vej il me sanc a te ’tiràt,
che nencja’l so èsi a nol tèn curàt?

Par che mancu’l somej’l mal futùr e pasàt,
i jòt in Alagna[421] entrà’l floudilìs
e’n tal so vicjàr Crist vignì caturàt.

Di nòuf i jòt ca ghi fàn tontonàdis;
i jòt che di nòuf a ùšin ’l ašèit e la fièl,
e murì lu fàn fra i grancj’—ma vifs—làris.[422]

I jòt il nòuf Pilàt cussì tant crudèl,
da chistu tant puc sasiàt, sensa decrèt
tal Tèmpli partà i làris, stu Filìp Bièl.[423]


O Siòr me, cuant i varàju il dilèt
di jodi la vendeta che, platada,[424]
a dulsìs la to fota’n tal to segrèt?

Se ch’jò’i diševi di ic, che spošada
cul spìrit sant, che stesa ca ti’a fàt
vignì a mi par cualsìasi domanda,

tant al è’l rispundi a chèl ch’i vìn preàt
durànt il dì; ma apena ca si fà nòt,
un sùn contrari al vèn da nu alsàt.[425]

Di nòuf ’dišìn di Pigmàlion, chèl simiòt
traditòu e lari e paricida
che’mpasudìt si veva cul oru di Sichòt;[426]

e la mišèria di chel tiràt di Mida
che patìt al veva pa la so domanda ’ngòrda,
che ridi a fà cuant ca è ben pensada.

Dal mat d’Acàn, po, ognùn si recuàrda
da la so trufa, sì che da la ira
di Gjosuè’l sìnt encjamò la muarduda.

E dopo acušàn cul so omp Safìra;
laudàn i scals cal à vùt Eliodoru;
e in’infàmia dut stu mont al zira

Polinèstor che copàt ’l à Polidoru:
taj ùltins timps a si sìnt sigà: ‘Hej, Cras,
dìšni, ch’i ti lu sàs, di sè’l saja ’l oru?’

Ogni tant un al parla alt e l’altri bas
secònt l’afesiòn che a zì a ni spirona,
prin amondi fuàrt e dop’a pas pì bas:

però al ben che al dì si ghi rašòna,
i no eri ’l ùnic jò, ma uchì visìn
no si feva sinti altra persona…”

Nu’i èrin zà partìs da stu Capetìn[427]
e’i si sbrigàvin di zì sempri pì’ndavànt
èncja s’a no era fàsil in ta stu stret cjamìn,

cuant ch’jò i’ai sintùt, com’alc cal và colànt,
tremà’l mont; e alòr un frèit i’ai sintùt
com’un che a la muàrt si stà visinànt:

a è vera che cussì fuàrt Del[428] nol scjasava dut
prin che Latona’n ic ghi fašès il nit
e’a parturì i doj vuj dal cjèl si vès metùt.

Un grant sigà al è di lì dopo par dùt partìt,
tal, che’l me mestri vièrs di me si’a voltàt,
dišìnt: “Ti sòs cun me: no sìntiti vilìt.”

“Gloria in excelsis Deo,”[429]mi’a someàt
che dùcjus a dišèvin, da chèl che di capì,
a stent, da dut chel cjantà mi’era dàt.

Fers i stèvin nuàltris lì a sinti,
com’i pastòus ca vèvin par prin sintùt chel cjànt,
fin che chèl e li scòsis zùdis a èrin a finì.

Di nòuf alòr avànt pal nustri cjamìn sant,
vuardànt li òmbris distiràdis in cjera,
ca si stèvin belzà di nòuf lamentànt.

’L ignorà no mi’a maj cun tanta guera
fàt vignì cussì tanta voja di savej;
se la memoria a mi resta vera

che alora’n tal pensej mi pareva di vej;
e di domandà i’eri masa ansiòus,
e lì d’jodi alc da besòu i no vevi’l podej:

cussì i zevi’ndavànt tìmit e penseròus.



Cjànt Vincjunèsin

Che sèit naturàl che maj si sàsia,
fòu che cun l’aga che cun chè la fruta
samaritàna[430] domandàt a veva la gràsia,

mi muardeva, e’ndavòu a la svelta,
’ntrigàt daj spirs, i zevi al me duca,
patìnt pur jò da la justa vendeta.

E jòt tu, pròpit com’cal descrìf Luca,
Crist ghi’a aparìt a doj in strada,
dop’che dal sepolcri al era tornàt fòu cà,[431]

èco n’ombrena, davòu di nu vegnuda,
cul piè atenta di no pestà i distiràs;
parlàt ni à, prin di vèila ben joduda,

e ni’a dìt: “Fràdis, che Diu vi dèdi pas.”
Nu’i si sìn voltàs a colp, e Virgìlio
un daj sens ghi’a fàt a chistu adatàs.[432]

Dopo al à tacàt: “Tal beàt concilio
ca ti meti che cort granda e justa
che metùt mi à’n tal etern’ ešìlio.”

Cun nu’n premùra, “Ma coma!” al à dita,
“Se di zì sù’i vèis par Diu puc mèrit,
cuj vi àja pa la so scjala fàt da scorta?”

E’l me mestri: “Se ben ti’as i sèns capìt
che chistu’l parta e ’l ànzul al segnala,[433]
cal zarà sù cuj bòis ti capiràs sùbit.

Ma pars’che chè che dì e nòt a fila[434]
di filà par luj no veva’ncjamò finìt,
e Clot a’nsìst di fà par dùcjus la fila,

la so ànima, sòu dal me e to spìrit,
in sù a no podeva vignì besola
che coma nu no podeva vej chistu[435] capìt.

alòr’i soj stàt jò tràt fòu da la gran gola
dal infièr par guidalu, e pur pì’n sù,
fin ca podarà menalu la me scuèla.

Ma dìšmi, si ti sàs, parsè cal scjasava sù
puc fà stu mont, e parsè a una vòus
dùcjus’an parùt sigà da chì in jù.”

Cussì parlànt, di sè ch’i eri dešideròus
al à ben capìt, che dom’cul nòuf sperà
si’a fàt la me sèit na pì pìsula cròus.

Chèl al à tacàt: Maj e maj a no sarà
che sens’òrdin a sedi la religion
da la montagna[436], o che pì no s’ušarà.

Chì’l timp al è lìbar d’alterasiòn:
di chèl che’l cjèl da sè in sè al risèif
chì a si pòl cjatà—e no di altri—rašòn.

Par chèl nè ploja nè tampiesta nè nèif
nè calìgu nè rušada pì’n sù a cola
’n ta sta scjala di tre scjalìns, nencja par intìf:


nè nulòn nè nuluta si jòt ca cala,
nè tons nè lamps, nè la fia di Traumànt,[437]
che’n tal aldilà’l stes post spes a mola:

il vapòu sec a no si alsa pì’ndavànt
dal pì alt daj tre scjalìns ch’i’ai minsonàt,
’ndà che’l vicari di Pieri’l fà da sant.

Cal tremi un puc pì’n jù a pòl èsi veretàt;
ma par vint che in cjera a si plata,
i no saj parsè ma chì sù maj al à tremàt.

Chì a trema cuant che n’ànima neta
a si sìnt, cuant ca và’n sù o ca si mòuf
par zì’n sù, e a siga ben contenta.

Al prova’l so stat pur il so volej, nòuf,
chè, dut lìbar adès di cambià convènt,
l’ànima’l surprìnt, e’ntòr di plašej ghi plòuf.[438]

Prin a vorès, ma a no lasa’l talènt
che la gjustìsia dal alt, cuntra che voja
cal veva di pecjà, a mèt al tormènt.[439]

E jò che’n ta stu post i’ai patìt via
sincsènt àis e pì, pur adès i’ai sintùt
na voja di zì’n alt, na libera voja:

ma scju bòis spirs, e’l teremòt, ti’as sintùt
che par chista montagna a vàn laudànt
il Signòu, che svels jù fedi zì’n sù, par dut.”

Cussì ni’a contàt; ma’a si la steva tant
godìnt dal bevi com’ca era granda la sèit,
ch’encj’jò stu chì mi lu stevi tant gustànt.

E’l me sàviu duce: “Ormaj i jòt la rèit
che chì vi lèa sù e com’ca vi mola,
il parsè dal tremà e dal godi la sèit.[440]

Ma dìšmi, par plašej, cuj èritu ulà,
e parsè par tancju sècuj distiràt
chì sotu stàt? Dìs, e la rašòn dàmila.”

“Tal timp lontàn cuant che’l bon Tito, judàt
dal grant re, vendicàt’l veva li ferìdis
ca sbicjàvin’l sanc da Gjuda baratàt,

cul nòn cal crès onoràt’n ta li memòris,[441]
i’eri jò di là,” rispundùt al à chel spirt,
“cun fede no’ncjamò, ma òperis famòšis.

Cussì dols al era’l me poètic spirt,
che, tološàn[442], a sè mi’a tiràt Roma,
’ndà che la me front meretàt a veva’l mirt.

Là ’ncjamò la zent Stasio a mi clama:
di Tebe cjantàt i’ai, com’pur dal grant Achìl;
ma colàt i soj sot la secònda cjama.[443]

Sul me ardòu li falìscjs tal me curtìl[444]
a colàvin e a scjaldàvin, da la dura flama,[445]
che dut atòr a luminèjn, pì di mil;

da l’Eneide i dìs, che da vera mama
mi’a tant nudrìt cuant ch’i stevi poetànt:
sensa di ic, scrìt no varès nuja di fama.

E par èsi stàt vif ulà pròpit cuant
che Virgìlio al scriveva, i varès dàt
un àn pì di sè ca mi tocja’n ta stu bant.”[446]

Vièrs me sti peràulis Virgìlio al  veva voltàt
cun muša che “Tas” a diševa, tašìnt;
ma miga dut a pòl fà la volontàt,

ch’al ridi e planzi fàsil ghi’è’l zì seguìnt
la pasiòn da ’ndà che ’l un e ’l altri’l vèn,
che’i pì onèscj’ a stent si tègnin, pur volìnt.[447]

E jò i’ai suridùt, com’un cal fà’un sen;
e tašùt al à’l spirt, e n’ocjada mi’a dàt
in taj vuj ’ndulà che’l ver a si lès pì ben;

e “Se’n ben un grant sfuàrs[448] ti tèn alsàt,”
al à dìt, “parsè pròpit’n ta stu momènt
i’atu suridùt, com’ch’jò i’ai ben notàt?”

Jò chì da na banda a l’altra mi volti a stent:
‘Tas,’ a mi dìs chista; che altra cun primura
a vòu ch’i diši; e’l me mestri, atènt,

il me suspìr al sìnt, e “Nosta vej poura,”
a mi dìs, “di parlà, ma còntighi pur
sè cal vòu savej cu la pì gran cura.”

Alòr jò: “Maravèiti, maravèiti pur,
spirt antìc, di vèjmi a ridi notàt;
ma èco n’altra maravèa, par sigùr.

Chistu che’n alt al tèn il me vuli guidàt,
al è chel Virgìlio che l’ispirasiòn
di cjantà daj òmis e daj dèos ti’a dàt.

Se’l me ridi’l pareva vej altra rašòn,
chè a no era vera; cròt invensi
che chèl al era che di luj ti’as dàt espresiòn.”

Zà ai piè lu jodevi inclinasi
dal me mestri, ma luj al à dìt: “Fradi,
jò e te i sìn spirs; a n’ocòr sbasasi.”

E chèl in tal alsasi: “Ben ti pòs jodi
il grant amòu che a te mi scjalda
cuant che di sè ch’i sìn pì no mi recuardi,

e’i trati na ombra com’roba solida.”



Cjànt Vincjaduèšin

’L ànzul al era zà davòu di nu restàt,
chèl che par chèl tal sest ziròn entràs i’èrin,
dopo vèjmi da la front n’altri P[449] netàt;

e chej che di vej gjustìsia a volèvin
dìt ni veva ca èrin beàs, e li so vòus[450]
doma cun sitiunt uchì a finìvin.
E jò, mancu che’n altri poscj’ gravòus
i zevi, e’ai spirs svels ghi stevi davòu
cun’un pas ca no mi’era par nuja penòus,

cuant che Virgìlio ’l veva scuminsiàt: “’L amòu,
impijàt da virtùt, altri al à sempri ’mpijàt,
se la so flama mostràt si’a par di fòu;

e dal momènt che chì jù al è capitàt,
di fàt, tal limbo dal infièr, Gjovenàl,
che sen da la so afesiòn mi’è stàt dàt,

il me benvolej par te al è stàt tal
che maj al era stàt cun maj’ncuntrada persona,
che curt mi somearà’l scalà stu rivàl.[451]

Ma dìšmi, e d’amìc ti mi’as di perdonà
si mi faj lìbar di molà’un puc il fren,
e tu coma compaj cun me rašona:

com’eše ca si’a’nserìt in tal to sèn
l’avarìsia, tal miès di cussì tant sintimìnt
che di chèl un omp coma te al era plen?”

A Stasio a ghi’a sbrisàt da ridi sintìnt
sti peràulis, ma dopo al à rispundùt:
“Ogni mot dal to amòu contènt mi rìnt.

Spes a susèdin ròbis, un puc di dut,
ca ni fàn dubità ca sèdin vèris
pars’che la vera rašòn i no vìn jodùt.

Tu ti cròdis—chistu a s’jòt da li to domàndis—
ch’jò’i sedi stàt tiràt[452] ta l’altra vita,
forsi parsè ch’i’eri’n ta che bàndis.[453]
Tèn in mins che l’avarìsia distanta
da me pur masa a era, e sta dismišùra
par sècuj cjara pajà mi l’an fata.

E s’a no fòs ch’jò cjatàt i’ai la me cura
cuant che capìt i’ai se ch’i ti esclàmis,
secjàt da sta nustra puora natura,

‘Parsè no sostegnèišu, o santi bràmis
dal oru, ’l apetìt di scju puòrs mortaj?’,
zirànt i sintarès che gran sburtàdis.[454]

Alora i mi soj necuàrt, pì di maj,
dal me grant spindi, e i mi soj pentìt
alòr di chistu e di ducju i altri maj.[455]

Cuancjus ca risorgiràn cul cjuf sparìt[456]
par ignoransa di no vej savùt stà pecja
netà, pentìs, in vita o’n tal so lìmit.[457]

E a è pur ver che la colpa ca fà zì via
par dreta opošisiòn n’altri pecjàt,
insièmit cun chèl uchì’l so vert a secja:[458]

alora, s’jò’i mi soj tra che zent cjatàt
ca plans l’avarìsia, par vignì purgàt
dal so ešàt contrari a mi’a tocjàt.”[459]

“Adès, cuant che da li crudèl àrmis ti’as cjantàt,
e di che puora disgrasiada d’Jocàsta,”
al à dìt chèl cal veva i pastoràls[460] cjantàt,

com’ca s’jòt da chèl che Clio[461] a tasta,
tiràt no ti veva ’ncjamò tra zens fedèlis
la fede, che sensa di chè’l bon fà nol basta.[462]

Cussì esìnt, cual soreli o cjandèlis
a ti’àni stenebràt cussì che dopo alsàt
ti’as davòu dal pescjadòu li vèlis?”

E chèl a luj: “Tu par prin ti mi’as inviàt
a Parnàs a bevi’n ta li so gròtis,
e par prin a Diu ti mi’as iluminàt.


Ti’as fàt coma chèl cal và’n ta li nòs scùris,
che’l lumìn cal tèn davòu no ghi zova,
ma dopo di luj’l lasa zens ben studiàdis,

cuant che dìt ti às: ‘Il sècul si rinova;
a torna gjustìsia e’l prin timp umàn,
e dal cjèl a vèn jù na rasa nova.’[463]

Tu[464] ti mi’as fàt poeta, e tu cristiàn:
ma par che miej ti jòdis il me ritràt,
a coloralu i slungjaraj la man.

Il mont intej al era zà plen doventàt
da la cristianitàt, ben semenada
da dut chel discori su l’eternitàt;

e la peràula, zà minsonada,
d’acòrdu a zeva cuj nòufs predicjadòus;
che a lòu ghi’ai la me atensiòn prestada.

A pàrimi a sòn prest vegnùs sens da la cròus,
che cuant che Domisiàn ju’a perseguitàs,
sensa’l me planzi no sòn stàs i so dolòus;

e mentri che di là i vevi ’ncjamò i me pas,
judàs ju’ai, e li so ušànsis jùstis
a’an fàt sì che ogn’altra seta i dispresàs.

E prin ch’jò’i condušès i Grecs in ta l’àghis[465]
di Tebe, poetànt, i soj stàt batiešàt;
ma, pauròus, platàt i vevi li me nov’idèis,

e paganèšin par lunc timp i’ai mostràt;
e par stu pìsul timòu il cuàrt sìrcul
a mi’a par pì di cuatrisènt àis serclàt.

Tu duncja che vierzùt i ti mi’as il vul
che sieràt al era stàt al ben ch’i’ai contàt,
mentri che sù’i zìn vièrs il pròsin sìrcul,

dìšmi’ndà che l’antìc Terensio’l vèn cjatàt,
Cecilio, Plauto e Vario, si ti lu sàs:
dìšmi ’ndà ca sòn se ognùn ’l è danàt.”

“Scju chì e Persio e jò e àltris rivàs,”
al à dìt il duca me, “cun chel Grec i sìn[466]
da li Mùšis miej nudrìs d’altri so latàs,

ta’un sìrcul da la scura prešòn, tal prin:
tanti vòltis i rašonàn di chel mont[467]
’ndà che li nustri nànis sempri a vìvin.

Euripide al è cun nu, e Antifònt,
Simonide, Agaton e àltris pur,
grecs che cul oràr a ornàvin la front.

Chì da la to zent[468] a si pòl jodi pur,
com’Antigone, Delfilia e Argja,
e che puareta di Ismene[469], ic pur.

A s’jòt encja chè ca à mostràt Angja:
chì a è la fia di Tirèsia e Tètis
e cu li so sòus a è pur Deidània.”

Chì a àn i poès tašùt, li me guìdis,
di nòuf atèns a vuardà atorotòr,
lìbars da zì pì’n sù e da parètis;[470]

li prin’cuatr’òris dal dì a èrin alòr
zà’n davòu, e la cuinta a era al timòn,
alt alsànt la punta ruvìnt, com’un fòr,

cuant che’l me duca: “I cròt ch’i fìni benòn
a zì a destra, voltànt li spàlis al mont,
coma al sòlit zìnt atòr dal ziròn.”

Cussì dal ušu pasàt i vìn fàt cont,
e seguìt i vìn il cors cun mancu suspièt,
segnalàt dal spirt ca ni tegneva cont.

Lòu a zèvin davànt e jò ghi stevi dret
davòu e’i scoltavi atènt i so discòrs,
che pa la me art di poetà mi dèvin dilèt.

Ma dut t’un colp al à rot scju biej discòrs
un àrbul che cjatàt i vèvin in miès la strada,
cun milùs bòis, dal odorà amondi dols;

e com’che a un pin’n alt ghi và la butada
da ram a ramàs, cussì a chèl in jù,
par che nisùn a ghi fès na scalada.

Da’ndà che’l nustri zì al era sieràt sù,
da na rocja’n alt’a gotava’un licòu clar
che’n ta li fuèis al zeva a spàndisi sù.

Movùs si’an i doj poès vièrs il moràr[471]
cuant che na vòus dal dentri da li fràscjs
sigàt a à: “Stu mangjà vi sarà tant cjàr.”[472]

Dopo a à dìt: “Pì ghi pensava a li nòsis
Maria, ca fòsin bùnis e’ntèris,
che a la so bocja, ch’adès a rispùnt par vuàltris.[473]

E li antìchis romànis contèntis
a èrin aga di bevi; e Danièl
mangjàt nol veva maj alc che ròbis vèris.[474]

Ta l’etàt dal oru, cuant che dut a era bièl,
gustòšis a èrin par la fàn li glàndis
e pa la sèit ogni rìvul al era mièl.

Mangjànt doma milùs e cavalètis,
il Batìsta a si veva nudrìt in tal dešèrt:
par chèl luj al era grant e plen di glòris[475]

tant d’èsi cul mant d’Evangelìst cujèrt.



Cjànt Vincjatreèšin

Mentri che’i vuj in ta li fràscjs vèrdis
i ziravi, coma cal fà di sòlit
chèl che a la cjàsa[476] d’usièj al pièrt òris,

coma’un bon pari’l me duca “Fiòl me,” mi’a dìt,
“vèn avànt, che’l timp ca ni’e stàt asegnàt
ušalu a ni tòcja cun pì mèrit.”

Il sguàrt, e’l me pas pur, i’ai a colp voltàt
vièrs i mèstris, che cussì ben a discorèvin
che sensa sfuàrs mi tegnevi a lòu tacàt.

Ma èco che planzi e cjantà sintùt i vìn
‘Labia mea, Domine’ in maniera
tal che dilèt e dolòu sintùt i vèvin.

“O dols pari me, i sìntiu roba vera?”
tacàt i’ai jò. E luj: “Ànimis ca stàn
forsi provànt di zì da stu post ca ju siera.”[477]

Alòr com’che’i pelegrìns penseròus a fàn,
pasànt par strada zent ca no cognòsin,
ch’a lòu si vòltin ma sempri avànt a vàn,

cussì di par davòu svels a vègnin
tàncjus spìrs che mirànt, ni sorpasàvin:
silensiòus e devòs a ni miràvin.

I vuj scurs e’nfosàs dùcjus a vèvin,
cu la muša cussì magra e pàlida
che doma pièl e vuès a someàvin:


i no cròt che cun scusa cussì tirada
tant sèc Erisitòn[478] al fòs stàt fàt,
cuant che’l dišùn al temeva, a la granda.

“Èco,” jò mi’eri a pensà sofermàt,
“la zent ca è zuda a pièrdi Gjerušalèm,
cuant che Maria di bec al fì ghi’a dàt!”

I bus daj vuj anej a parèvin, di gjèmis sensa sen:
chèl che’n tal mušu daj òmis al lès “om,”
chì al varà tant ben cognosùt la “em.”

Cuj al crodarèsia che ’l odòu d’un pom
tant podej al vès e brama’l generàs,
e chèl d’un’aga pur, sensa savej com’?[479]

Zà’i pensavi al parsè ca èrin afamàs,
pa la rašòn ch’encjamò no s’jodeva
da la pièl scajoša e cuàrps secjàs,

cuant che dal pì font dal cjàf al voltava
i vuj vièrs me un spirt, fisànt me par dut
e sigànt fuàrt: “Ma jòt cuj ch’i jòt. Ma và!”

Di muša maj lu varès ricognosùt,
ma maj, e pur da la so vòus i’ai ben capìt
cuj cal era, ma no dal so aspièt brut.

Chista falìscja[480] a mi’a rimpijàt sùbit
la cognosensa di stu cjàf dut cambiàt,
e la muša di Farèis i’ai percepìt.


“No badàighi, và, al aspièt dut secjàt,”
al à preàt, “che la pièl cussì m’imbrutìs;
magri magri, purtròp, i soj doventàt.

Ma dìšmi di te e di chej doj spìris
ca mi par ca ti stàn fašìnt di scorta:
sù, conta pur, che jò’i soj dut orèlis.”

“La to muša, che dolùt mi’a zà muarta,
i plans encj’adès cun altritànt dolòu,”
rispundùt ghi’ai, “tal jòdila cussì stuarta.

Ma, Diu bon, dìšmi se ca vi sfuèa fòu:
no fami diši mentri ch’i mi maravej,
che mal al pòl diši chèl che altri al à’n tal còu.”

Alora luj a mi: “Dal divìn volej
jù a vèn virtùt’n ta l’aga e’n ta la planta
ch’jodùt ti’as davòu, par cuj i no soj pì’ntej.

Duta chista zent che planzìnt a cjanta
par vej vùt gola fòu d’ogni mišura,
chì’n fan e’n sèit si rifà di nòuf santa.

Di mangjà e bevi ni fà voja pura
’l odòu che fòu’l vèn dal frut e dal sclapìs
che’ntà stu len si spànt pa la verdura.

E no doma na volta, in ta sta curnìs
zirànt, si rinfrèscja la nustra pena:
èco che’nvensi di godimìnt, pena’i dìs,

che che voja a chej àrbuj ni mena
che menàt al veva Crist a diši: ‘Eli,’
cuant che liberàt ni veva cu la so vena.”[481]


E jò alòr a luj: “Forèis, da chel dì
cuant ch’i ti’as cambiàt mont a miej vita,
nencja sincuant’àis no sòn pasàs fin chì.

Se di pecjà a chel punt da la to vita
pì no ti podèvis, prin di che ora
cuant ch’il bon dolòu a Diu ni riconeta,

com’sotu belzà rivàt chì parzora?
i ti crodevi’ncjamò la jù di sot
indà che’l timp cul timp a si ristora.”[482]

Alòr luj a mi: “Cussì svelt a mi’a mòt
a cjoj e bevi’l dols amàr daj martìrs
la so Nela cun chel so planzi diròt.

Cul so preà devòt e cuj so suspìrs
cjòlt a mi’a dal plan indà ca si speta[483]
e judàt mi à a sorpasà i àltris zìr’s.

Diu tant pì al gusta e dileta
la me veduluta—oh’l ben ch’i ghi’ai volùt!—
cuant pì il so ben lu fà ic besoluta;

chè la Barbagja di Sardegna a è’n dut
pì plena di fèminis onèstis
che la Barbagja d’indà ch’jò’i soj vegnùt.[484]

O bon fradi, cussì a sòn li ròbis!
Il timp da vignì ’lu jòt belzà tant ben
ca no saràn sti òris chì tant antìchis,

cuant che dal pulpit tonà si sintarà ben
cuntra chel scàndul da li florentìnis
che li tètis fòu a mòstrin dal so sen.

Cuàlis bàrbaris maj, o saracènis,
a èrini che par fàlis zì cujèrtis
a ocorèvin les di spirt o les civìlis?[485]

Ma se sigùris a fòsin li svergognàdis
di chèl che’l cjèl al stà zà par lòu preparànt,
par sigà a varèsin zà li bòcis vièrtis;

che se’l jodi’ndavànt no mi stà ’nganànt,
prin a patì a zaràn che a meti sù pel
chej ch’adès consolàs a sòn cul ninanainànt.[486]

O fradi, ti tentu platàt? Dìšmi chèl.
Jòitu che no doma jò, ma pur chista zent
ti stà mirànt, ulà ch’al soreli ti ghi fàs vel.”[487]

Alòr jò a luj: “Si no ti jòdis a stent
sè ch’i ti èris par me e jò par te,
chel pensej’l darà puc gust’n ta stu momènt.

Di sta vita cjòlt mi’a chèl che di me
ti jòs pì’ndavànt, l’altra dì, cuant che rotonda[488]
la sòu di chèl si’a mostrada’n front di me,”

e’l soreli i’ai mostràt. “Chèl pa la profonda
nòt mi’a menàt di chej ca sòn pròpit muàrs
cun chista cjàr vera che luj’l seconda.[489]

Da la jù mi’an tiràt sù i so cunfuàrs,
vegnìnt’n sù e atòr da la montagna
ch’a’ndresa vuàltris che’l mont al à fàt stuàrs.

Chist’ànima a à dìt ca vòu èsimi compagna
fin ch’i rivaraj là ca’è Beatrìs,
indà che ic stesa mi sarà compagna.


Virgìlio al è chistu che cussì mi dìs,”
e’l me dèit a lu’a’ndicàt, “e chel altri al è chel spirt
che par chèl puc fà scjasàt a à ogni curnìs

di stu mont, cal vòu che da chì al zedi, chel spirt.[490]



Cjànt Vincjacuatrèšin

Nè’l diši il zì, nè’l diši’l diši al feva
ralentà; ma, discurìnt, i zèvin fuàrt,
com’na naf che cun bon vint davòu a zeva;

e ogni spìrit, someànt do vòltis muàrt,
cuj so vuj ’nfosàs a si maraveàva
cuant che dal me vivi si veva necuàrt.

E jò, cul me parlà ch’avànt al parava,
i’ai dìt: “Tal zì sù chista[491] forsi a tarda
pì che s’a no fòs par chèl che cun me al và.

Ma dìšmi, si ti lu sàs, ’ndà ca è Picarda;
dìšmi se’n ta sta zent an d’è cualchiduna
di mèrit che cussì fìsa mi vuarda.”

“Me sòu, che tra ’l èsi biela e buna
no saj cual che pì a fòs, a’è zà ca gòt
là’n tal alt Olimpo la so corona.”

Cussì al à tacàt, e dopo: “Chì i no sìn sot
divièt di nominà i spirs, che dut svanìt
pal dišùn al è’l nustri lineamìnt, che pì no s’jòt.

“Chist,” a luj puntànt il dèit, “al è Bonunìt,[492]
Bonunìt da Luca; e che muša là,
che pièl e vuès a è pì di chè d’altri spìrit,

taj so bras[493] la Glišia Santa al veva vùt ulà:
dal Tors al era, e al purga par dišùn
li bišàtis al vin che tant ghi vèvin fàt gola.”[494]
Tàncjus àltris mi’a nominàt, un a un;
e d’èsi nomàs dùcjus contèns a parèvin,
e malcontèns i no’n d’ai jodùs, nencja un.

Jodùt i’ai ch’a vuèit, par fan, i dincj’ ghi zèvin
d’Ubaldìn da la Pila e Boniofasiu
che tàncjus a luj, da bon pastòu a zèvin.[495]

Jodùt j’ai il siòr marchèis che pì spàsiu
al veva vùt di bevi a Forlì, sens’èsi maj sut,
e tal al era da no sìntisi sàsiu.

Ma com’cal fà chèl cal jòt, stimànt in dut
pì chist che àltris, cussì jò a chel di Luca,
che tant curiòus di me mi veva parùt.

Luj’l borbotava; a mi pàr ‘Gentuca’
di vej sintùt, ulà[496] cal patìva’l turmìnt
da la gjustìsia, che tant ju frèa[497] ucà.

“O spirt,” i’ai dìt, “ch’i ti pàrs tiràt a simìnt
di parlà cun me, fati pur intindi,
ch’i zini cul to diši ducju doj godìnt.”

“Na zovinuta jodi ti podaràs chist dì,”
al à scuminsiàt, “ca ti farà godi
la me sitàt, encj’ se pì d’un ’la cridi.

Via ti zaràs cun chist antijodi:
se dal me murmurà ti vès cjòlt eròu,
ròbis vèris il just ti farà jodi.

Ma dìšmi se jò’i jòt pròpit chèl che fòu
al à tràt li rìmis nòvis ca vàn  cussì tacànt:
‘Fèminis ch’i sèis partàdis al amòu’.”[498]

E jò a luj: “Jò’i soj fàt cussì, che cuant
ch’Amòu m’ispìra, i noti; e si sìnt
che dentri mi parla, fòu i vaj contànt.”

“O fradi,” ’l à dìt, “adès i jòt ’l impedimìnt
che’l Nodàr e Guiton e me ’l à tegnùt
lontàn dal nòuf stil e bièl[499] che jò’i sìnt!

Ben i jòt li vustri pènis, com’ch’in dut,
davòu da l’ispiratòu[500], a stàn strètis;
che cu li nùstris no’era maj susedùt;

e se un al vòu zì pì a li lùngis,
altri no ghi jòt dal un o dal altri stil”;
e, sodisfàt, nol à dìt pì peràulis.

Com’i usièj che d’unvièr a stàn lunc il Nil,
in ta l’aria ogni tant a somèjn na schiera,
ma dopo un davòu l’altri svels svuàlin a fil;

cussì duta la zent che lì a era,
voltànt il cjàf, slungjàt a veva’l pas,
tant par magrèsa e volej lišera.

E com’un che di trotà no gh’impuartàs,
zì’l lasarès i compàis, restànt in davòu
a spetà che’l grant tirà flàt a si sfogàs,

cussì ju’a lasàs ca pasàsin ducju lòu
Forèis, e davòu di me al è vegnùt,
dišìnt: “Di nòuf cuant si jodarìnu, o signòu?”

“No saj cuant ch’i vivaraj,” ghi’ai rispundùt;
ma sens’altri no tornaraj cussì tant prest
ch’a la riva’i no saraj zà cul volej vegnùt;[501]

e chel post indà ch’i vivevi, dal rest,
di dì in dì sempri pì a si spolpa
e a fà na bruta fin al pàr dispòst.”

“Adès và,” al à dìt, “che chèl che pì al à colpa,
jò’i jòt pa la coda d’una bèstia tràt
vièrs la val ’ndà che maj nisùn si scolpa.

Sta bèstia a pas sempri pì ’celeràt
a và, e ghi dà na tal sacagnada
da lasà chistu puòr diàu[502] dut masacràt.

Sti ròdis[503] no’an tant pì di na voltada,”
e alsàt al à’i vuj al cjèl, “prin d’èsiti clar’
sè che da me no pòl pì èsi mostrada.

Ma tu resta pur chì; che’l timp al è cjàr
in ta chistu post, che jò in pièrt masa
cjaminànt cun te, cussì, pari a par.”

Com’che galopànt a vòltis’l vèn tal vièrt
un cavalièr, la prima linea saltànt,
e ’ndavànt al và par fasi ’l onòu dal prin urt,

cussì da nu’l era zùt, cun pas altritànt grant;
e jò i’ai paràt via a zì cun chej doj
ca èrin zùs il mont cussì tant ’luminànt.

E cuant che’ndavòu ni veva lasàt besoj,
tant ch’a stent a jòdilu’i rivàvin,
com’ch’a stent i seguìvi dal so diši’l troj,

vèrdis e plènis li ramàsis a parèvin
di n’altri milusàr, e no tant lontàn,
pars’che i me vuj pròpit adès lu jodèvin.

Sot vi’era zent ch’alsava ’l una e l’altra man,
e a sigàvin no saj sè vièrs li fràscjs,
com’frutùs cuant che alc a bràmin invàn,

ca prejn, e il preàt nuja ’nol dìs,
ma par fà vignì la voja pì granda
al tèn alt sè ca bràmin e a vuàrdin fìs.

Dopo, scjasànt li spàlis[504], via a è zuda;
e nu visìn dal grant àrbul i sìn vegnùs,
ch’al tant lagrimà e preà’l scoltà nol dà.

“No stèit miga zìghi masa visinùs:
pì’n sù ’l è un len zà stàt muardùt da Eva,
e leàns tra chist’e chèl an d’è pì d’un pus.”

Tra li fràscjs cualchidùn cussì’l diševa;
par chèl Virgìlio e Stasio e jò, stres,
pa la banda ghi èrin zùs che’n sù a zeva.

“Recuardàivi,” al diševa, “daj maladès
ta li nùlis formàs, che ben incjocàs
cuntra Teseo’an lotàt, cuj dopli pès;[505]

e daj ebrèos al bevi tant partàs
che Gideòn no ju’a volùs coma compàis
cuant che vièrs Madiàn’l è zùt jù fin a bas.”

Dongja di un daj òrlis cuj me compàis
mi soj tegnùt, sintìnt còlpis di gola
seguìdis da puòrs disgrasiàs di guadàis.[506]

Vìnsi dopo slungjàs’n ta sta strada e besola,
mil pas e pì ni’a partàt pì avànt,
ognùn contemplànt, sensa fà peràula.

“Vuàltris tre, a se’i pensàišu cussì tant?”
a colp na vòus’a dìt, ch’jò mi soj scjasàt
com’ vigelàn cuant ca si stà spaventànt.

Par jodi cuj cal era stàt, il cjàf i’ai alsàt;
e maj pì veri si’a jodùt’n ta na fornàs,
nè metàl, che pì lušìnt e ros’l fòs stàt,

com’un ch’jodùt i’ai cal diševa: “S’a vi plàs
zì pì’n sù, uchì a si fà la svòlta;
par chì al và chèl cal vòu zì vièrs la pas.”

’L aspièt so la vista mi veva cjolta;
ch’jò ’ndavòu mi eri voltàt ai me mèstris
com’un cal và secònt di chèl cal scolta.

E coma, anuncjànt li primi lùcis,
l’ariuta di maj a si mòuf, dolsuta,
dut’ plena di profùn di flòus e d’èrbis;

cussì mi’a parùt ca mi tocjàs n’ariuta
ta la front, e sintùt i’ai fin la pluma[507]
ca’mplenìva d’odòu d’ambrošia l’ariuta.

E na vòus’a dìt: “Beàt chèl che flama
di gràsia a ’lùmina, che ’l amòu dal gust
masa dešidej’n tal pet no lu cunsuma,

ma al sìnt voja doma cuant che’l gust al è just.



Cjànt Vincjasincuèšin

A era l’ora lisa par zì sù pal scjalòn;
che’l soreli ghi veva’l sìrcul meridiàn
lasàt al Toru e la nòt al Scorpiòn:[508]

Alòr, com’ca fàn chej ch’a pindulà no stàn,
ma’vàn via drès, sedi sè ca sedi,
se bišugna di un pìsul sburt a’an,

entràs cussì i sìn ta’un post stret amondi
un davòu dal altri, zìnt sù pa la scjala
ca ni separava, streta da jodi.

E com’il cicognùt cal alsa l’àla
par voja di svualà, ma a nol tenta
di bandonà’l nìt, e jù a la cala,

cussì i’eri jò, cun voja basa e alta
di fà domàndis, rivànt parfìn al àt
cal fà chèl che par diši a si susta.[509]

Encja se’l zì al era svelt, a nol à lasàt
di diši’l bon pari me, ma dìt al à: “Duncja,
scata ’l arco dal diši, ch’i ti’as ben tiràt.”

Alòr par sigùr i’ai vierzùt la bocja
e tacàt i’ai: “Com’si pòsia dimagrì
là ’ndulà che nudrisi a no tocja?”[510]



“Si ti vès in mins coma che Maleagri
si’a cunsumàt al brušasi d’un stecùt,
a no ti sarès,” al à dìt, “stu pensej cussì magri;[511]

e si ti pènsis che, a ogni vustri motu pisulùt
a sguìsa pur tal spièli la vustr’imàgin,
sè che dur al pàr al doventa fasilùt.

Ma par ch’i to pensèis a si cujètin,
èco chì Stàsiu; e jò i lu clami e prej
che luj’l vuarìsi li plàis ca ti dòlin.

“Se jò l’eterna vista ghi liberej,”
al à rispundùt Stàsiu, “che davànt di te
ti mi discòlpis di fà il to volej.”

Al à dopo tacàt: “Se ch’adès ti sìns da me,
fiòl, che ben la to mins a vuarda e risèif,
clar ti farà sè ch’adès misteri ti’è.

Il sanc pì perfèt nisun maj lu bèif
da li vènis plènis di sèit, ma’l resta,
com’bon mangjà cjòlt da tàula, par nuja grèif,

cal cjoj dal còu e’n ta ogni part’l parta
dal cuàrp il ben  ca la forma, com’chèl
che par fà chè al scor’n t’ogni venuta.[512]

Digerìt di nòuf, jù’l và ’ndà che pì bièl
al è ’l taši che’l diši, e di lì sclapisànt
tal sanc d’altri ’l và’n ta’un naturàl vasèl.[513]

Ulì ’nsièmit si vàn ducju doj coletànt,
un dispòst a patì e’l altri a fà[514]
par via dal còu stes da’ndà cal vèn ’ndavànt;

e, lì rivàt, al taca a operà,
prin indurìnt, e vita dopo dant al và
a sè che dal so stes èsi ’l và a formà.

Fata ànima, la virtùt atìva
com’che di na planta, ma’n alc diferènt’,
che chista a è’n motu e chè zà a è’n riva,

tant dopo’a fà che zà a si mòuf e’a sìnt
com’il func marìn; e da lì a và
il so grant podej in òrgans convertìnt.[515]

Adès si slargja, fiòl, e adès a slungjasi a và
la virtùt ca vèn dal còu dal generànt,
e forma a duti li pars dal cuàrp ghi dà.[516]

Ma com’che d’animàl in èsi parlànt
al cambi encjamò no t’jòs: chist’è na cuestiòn
che’n chè pì sàvius di te sbaliàt ’an tant,

fin a zì a pensà ca no’era union
fra l’ànima e’l pusìbul intelèt,
chè’ndà cal steva no s’jodeva benòn.

A la veretàt ca vèn, vièrs il to pèt:
ti’as di savej, duncja, ch’apena che tal fet[517]
l’articulà dal sarvièl al è perfèt,

vièrs luj si volta’l prin motòu cun afièt
par sta granda art da la natura e ghi sofla
dentri un nòuf spìrit, di virtùt complèt,

che sè che d’atìf al cjàta chì, a ghi cola
’n tal so èsi, formànt n’ànima sola
ca vìf e sìnt e riflèt da besola.[518]

E se strana a ti par la me peràula,
vuarda com’che’l cjalt dal soreli si fà vin
cuant ca s’unìs al suc che da la vit al cola.

Cuant che Lachèsis ušàt a à dut’l so lin,
da la cjàr si libera e di so virtùt
cun ic a parta ’l umàn e il divìn:[519]

ogn’altri potensiàl[520] al resta dut mut;
memoria, ’nteligensa e volontàt
tant pì atìvis a dovèntin in dut.

Besola a cola, sensa vèisi fermàt,
da maravèa, vièrs una da li rìvis:
la so via chì par prin ghi vèn mostràt.

Apena rivada lì’n ta che bàndis,
la fuarsa’nformativa a si sparnìs atòr
com’ca feva cu li pars dal cuàrp vìvis:

e coma l’aria cuant ca ghi vèn ploja ’ntòr,
e’un raj dal soreli’n sè a si riflèt,
di tancju colòus a s’implenìs alòr;

cussì l’ariuta visìn chì a si mèt
in che forma che ic a generèa
cun so virtùt l’alma che chì a veva ’l jèt;[521]

e com’la flamuta, ca ghi somèa,
che par dut ghi và davòu dal so fogùt,
cussì’l spirt il so nòuf cuàrp al seguitèa.

Par via che coma’l so spirt stu cuàrp al par’n dut,
ombra al è clamàt; e stu spirt al mòuf pur
ogni sensasiòn, e’l jodi prin di dut.

I parlàn e’i ridìn par chist, di sigùr;
e par chist i vìn làgrimis e suspìrs
che vegnìnt sù ti pòl vej sintùt tu pur.

Mentri che’i dešidèris ni lèjn taj so delìrs,
e’i altri efiès pur, l’ombra a si và formànt;
la rašòn a è chista che tu ti amìr’s.”

A la prin voltada i stèvin rivànt
a chistu punt, tegnìnsi a man destra,
ben atèns ai rìscjus ch’i zèvin schivànt.

Chistu rivòn il fòuc in fòu al balestra
e la curnìs a sofla tant flat in sù
che fuàrt al rimanda’l fòuc a sinistra;
par nu a era miej pal lat pì’n fòu zì’n sù,
un davòu dal altri, e jò’i temevi’l fòuc
uchì, e lì pòura i vevi di cola jù.

Al diševa’l me duca: “Par chistu lòuc
ai vuj a’è miej tègnighi ben stret il fren,
che par fà’un sbàliu a bastarès tant puc.”

‘Summae Deus clementiae’ pròpit tal sen
dal grant àrdi sintùt i vevi ca stèvin cjantànt,
e di voltami di voja i eri plen;

spirs si movèvin ta chistu post flameànt;
che jò’i vuardavi lòu tant com’i me pàs,
spartìnt’l jodi a chiscju e a chej, zìnt ’ndavànt.

Sùbit prin che chel cjantà al terminàs,
alt a sigàvin: ‘Virum non cognosc’;[522]
e a cjantà di nòuf a tacàvin, bàs.

Finìt chistu, di nòuf a sigàvin: “Tal bosc
a era Diana, e Elìs a’a cjasàt
che di Vènere a veva sintùt il tos’c.”[523]

E di nòuf cjantà; e dop’vèjlu fermàt,
via cun fèminis e òmis ch’èrin stàs cascj’
com’ca vèvin virtùt e matrimoni detàt.

Stu fà’i cròt ca ghi basti’n ta scju poscj’
par dut il timp che il fòuc a ju bruša:
e cussì chista cura e chiscju pascj’

a vuarì la so plàja ghi saràn cauša.



Cjànt Vincjasejèšin

I èrin tal orli alòr, un dopo ’l altri,
ch’avànt i zèvin, e spes il bon mestri
mi diševa: “Jòt: uchì no si pòl cori.”

Mi bateva’l soreli’n tal flanc destri,
che belzà i so ràis dut il ocidènt
a sblancjàvin sù, dut l’aspièt celestri;

e jò’i fevi, cu l’ombrena me, pì ruvìnt
someà la flama; e’a stu pìsul sen
jodùt i’ai tanti òmbris mètighi mint.

Par sta rašòn a si’an metùt, jò’i cròt ben,
a cjacarà di me, scuminsiànt cussì
a diši: “Stu chì di èsi spirt nol à sen.”

Un pus a’an dop’provàt a slungjasi
vièrs di me, sempri cu na vura di riguàrt
di stà lì ’ndà ca podèvin scuetasi.[524]

“O tu ch’i ti vàs, no par èsi pì tart,
ma forsi par rispièt, davòu daj àltris,
rispùnt a mi, che’n sèit e in fòuc i àrt.

E’i no vuej che dom’a mi ’ti rispùndis;
che dùcjus chìscjus a’an encjamò pì sèit
di chej da l’India o da li Etiòpis.[525]

Dìšimi com’ch’i ti fàs di te parèit
al soreli, coma s’encjamò cjapàt
no ti fòs da la muàrt in ta la so rèit.”

Cussì un di lòu; e jò zà manifestàt
mi sarès, se jò’i no fòs stàt atènt
a sè ca susedeva, altra nuvitàt;

parsè che’n tal bièl miès dal cjamìn ruvìnt
jodùt i’ai altra zent vignì vièrs chista;
e a bocja vièrta jò’i miravi sta zent.

D’ogni banda si visinava svelta
ogn’ombra; si busàvin, un’a una,
svèltis, godìnt di sta pìsula fiesta:

cussì li furmìs a fàn, ogni una,
cuant che muš’a muša’n fila si cjàtin
par scuprì—cuj sàja maj?—il fil da la furtuna.

Cuant che stis chì da l’altra a si làsin,
prin’encjamò di vej fàt un pas, alora
dùtis a sigasà a colp si mètin:

la zent nova: “Sodoma e Gomora”;
e che altra: “Pasife’n vacja a entra
cussì che lì’l scjaldinòus di toru’l sbora.”[526]

Dopo, coma grù ch’ai Mons Rifs a vàn cuntra
cuant che àltris vièrs i savolòns a svuàlin,
i prins il cjalt, i àltris il gèl schivànt cun cura,

scju spirs in part a vàn, in part a vègnin;
e, coma prima, lagrimànt a cjantà si mètin
e di sigà’i so ešèmplis puc a spètin;

e di nòuf coma prima a me, si visìnin
chej stes ca mi vèvin pì’n davòu preàt,
e dùcjus prons di scoltà a someàvin.

E jò’l so volej ’vìnt do vòltis notàt,
i’ai tacàt: “O ànimis ben sigùris
di dàighi, prin o dopo, pas al vustri stàt,

no sòn restàdis crùdis nè madùris
di là li pars dal me cuàrp, ma chì ca sòn
cul so sanc e cun dùtis li zuntùris.

Par no restà vuàrp sù’i vaj par stu rivòn:
na siora a è lasù ca mi da gràsia
di pasà, mortàl, ogni vustri ziròn.[527]

Ma se la vustra granda voja sàsia
a stà par fasi, cussì che’l cjèl vi òspiti,
che d’amòu al è plen e tant grant si spàsia,

dišèimi, che su’i me scrìs i vi noti,
cuj ch’i sèis e cuj ca’è che marmàja
che davòu dal vustri pardavòu i noti?”

Pì marveàt a nol resta par nuja
il cjargnèl, mentri cal vuarda sidinùt,
cuant che, rùstic, fòu al và da la Cjàrnia,

che st’òmbris si’an mostràt cuant ca l’an jodùt;
m’apèn’che la maravèa si veva calmàt,
che puc a dura’n taj còus grancj’, dopodùt,[528]

“Beàt tu che di scju nustri poscj’” tacàt
al à chèl che prin mi si’era fàt visìn,
“par miej murì ti vùs vej un prin contàt!

Li ànimis che cun nu no vègnin,
ufindùt si vèvin di sè che Sešar, trionfànt,
regina si sinteva ca lu clamàvin:[529]

Par chèl da nu a vàn ‘Sodoma” sigànt,
e besoj si crìdin, com’che sintùt ti’as,
e cul vergognasi ’l àrdi a vàn judànt.[530]

Nu’i vìn pecjàt da ermafrodìtas;
ma par no vej l’umana lès oservàt,
e davòu daj apetìs bestiaj butàs,

par vergogna nustra in nu’a vèn notàt,
cuant ch’i si lasàn, il nòn da la tròja[531]
che’mbestialìt si veva cuant ca si veva’nvacjàt.

Di sè ch’in nu a è brut ti sàs na scàja:
s’adès par nòn cuj ch’i sìn ti vùs savej,
di contà a no è timp, e jò’i saj puc e nuja.

Di savej di me èco’l to desidej:
Guido Guinišèl[532] i soj; e zà purgàt
par vej ben di pentìmi vùt il volej. ”

Com’cuant cal steva Licurgo doloràt,
a corèvin i so fioj vièrs la mari,
cussì i’ai fàt jò, ma’i no’eri tant slancjàt,[533]


cuant che sintùt i’ai nominà’l pari
me[534] e daj àltris che tant miej di me scrìt
a vèvin rìmis d’amòu che dòlsis a fèvin scori;

e, mut, sintìnt nuja e nuja vìnt dìt,
tegnìnt luj di vuli un bièl toc i soj zùt,
stànt atènt di no vignì dal fòuc lambìt.

Dop’che di vuardalu i’eri pasùt,
mi soj ufrìt di stà ai so servìsis
cun’un fà ch’ognùn al varès ben crodùt.

E luj a mi: “Il sen che tu ti làsis
in me, da chèl ch’i sìnt, clar al è cussì tant
che nencja Letè pì nol cjòl nè scurìs.

Ma s’a è pur vèr sè ch’i ti’as dìt pì avànt,
dìšmi par cuala rašòn ch’i ti mòstris,
tal diši e vuardà, afièt par me, e tant.”

E jò a luj: “Li vùstris rìmis dòlsis,
che, par cuant cal durarà ’l ušu di vuej,
a daràn sempri tant gust a lèšilis.”

“O fradi, “al à dìt, “mostrati i vuej,”
e al spìrit davànt il dèit al à puntàt,
“chèl che daj fàbris dal parlà di vuej al era’l miej.[535]

In rìmis d’amòu e romànsos superàt
al à i àltris, e lasa dìšghi ai stùpis[536]
che chèl di Lemošìn al era pì ’vansàt.



No’al vèr ma’al sinti diši a sòn dut orèlis,
e cussì a fèrmin la so opiniòn
prin d’jodi d’art o rašòn li règulis.

Cussì tàncjus na volta fàt a vèvin di Guitòn,
da vòus a vòus pasànt dom’a luj’l mèrit,
fin che àltris cun art’an scrìt, e pì benòn.[537]

Se’l privilègju ti’è adès stàt conferìt
e permetùt di zì lasù tal clàustri
’ndà che abàt di dùcjus al è Crist par dirìt,

par me dìs pur ulì un paternostri
o tant almancu ca basti ta stu mont,
’ndà che’l zì’a pecjà a nol è pì nustri.”

Dopo, forsi par fàighi post a’un secònt
che visìn ghi’era, sparìt al è’n tal fòuc,
com’che’n ta l’aga’l fà un pes, zìnt a font.

A chèl alòr visinàt mi soj un puc[538],
dišìnghi ch’al so nòn, com’a chèl d’un re,
preparànt i stevi un gran bièl lòuc.

E alòr a diši a si’a metùt, su che tre:
“Tan m’abellis vostre corte deman,
qu’ieu no me puesc ni voill a vos cobrire.

Ieu sui Arnaut, que plor e vau cantan;
consiros vei la passada folor,
e vej jausen lo joi qu’esper, denan.

Ara vos prec, per aquella valor
que vos guida al som de l’escalina,
sovenha vos a temps de ma dolor!”[539]

Infìn platàt si’a’n ta la flama visina.



Cjànt Vincjasietèšin

Cussì coma cuant che i prins ràis al vibra
ulà ’ndà che’l so fatòu’l sanc al veva spandùt,
colànt jù’l Èbro sot da l’altra Libra,

e’l Gange, par di là, dal misdì cjalt tegnùt,
cussì’l steva’l soreli; e’l dì duncja’l zeva,
cuant che, contènt, ’l ànzul di Diu ni’a parùt.[540]

Fòu da la flama al era ’n ta la riva
e ‘Beati mundo corde!’[541] al cjantava
cun vòus ca era, pì da la nustra, viva.

E dopo “Ànimis sàntis, pì no si và
se prin dentri di stu fòuc i no sèis zùs
e scoltàt i vèis’l cjànt che d’aldilà ’l riva,”

cussì mi’a dìt cuant che visìns si’èrin metùs;
alòr jò’i soj doventàt, cuant ch’i lu’ai sintùt,
com’chej che’n fosa a vègnin deponùs.[542]

Cun mans unìdis indavànt i soj zùt,
il fòuc vuardànt e imaginànt tant fuàrt
cuàrps umàns che àrdi i vevi zà jodùt.[543]

Vièrs me li me scòrtis voltàt a vèvin ’l sguàrt;
“Fiòl me,”Virgìlio a stu punt a mi’a dìt,
“uchì cjatà si pòl turmìnt, no muàrt!”

“Recuàrda ben, recuàrda ben,” al à pur dìt,
“se fin sul Geriòn san e salf ti’ai guidàt,
pì dongja di Diu àtu adès di stà vilìt?

Cròdimi che se’n tal còu ti vegnès lasàt
di sta flama par mil àis e encja pì,
nencja un cjavièl nol vegnarès brušàt.

E si ti cròs che jò’n ingàn ti meti,
tèn ta la to man ’l orli dal to vistìt
e visìn di ic và pur a mètiti.

A è ora di smètila di èsi ’mpaurìt:
zìriti par  chì; vèn dentri e sta sigur!”
Ma jò, pauròus, i stevi ulì, stechìt.

Cuant ch’jodùt al à ch’i stevi fer e dur,
un puc turbàt mi’a dìt: “Fiòl me, adès jòt:
tra te e Beatrìs al è chistu mur.”

Com’ch’al nòn di Tisbe[544] Piram al veva dibòt,
murìnt, i vuj vierzùt, e di nòuf jodùt,
alòr che rosàstri’l moràr si veva fàt, com’ca s’jòt;

cussì, doventàt lì a colp pì molùt,
al bon duca mi soj voltàt, chel nòn sintìnt
che’n mins di sbušigami nol à maj smetùt.

Scjasàt il cjàf al à ’lòr luj, e dìt: “Ma sìnt!
i restànu pròpit chì?”; e’a colp suridùt
al à com’un frutùt ch’un frut’l stà godìnt.

E’n tal fòuc davànt di me si’a ’lòr metùt,
preànt Stasio di tègnisi sùbit davòu,
che prin ni veva par un toc dividùt.[545]
Apen’entràt mi sarès butàt di còu
in ta’un veri bulìnt par rinfrescjami,
cussì intèns al era di stu fòuc il brušòu.

Alora’l me bon pari, par cunfuàrt dami,
di ic, di Beatrìs, al discoreva,
dišìnt: “I so vuj zà’i jòt, a mi pàr a mi.”

Guidàs i’èrin da na vòus ca cjantava
di là; e di sìntila fašìnt il miej,
fòu i sìn rivàs indà ca si montava.[546]

‘Venite, benedicti Patris mei,’
sintùt si’a dentri di na lus che lì a era
cussì fuarta che vinsùt a veva’l me volej.

“Jù’l và’l soreli,” al à dìt, “e a vèn la sera:
paràit via, ma studiàit il vustri pas,
fin che’l tramònt a vi scurìs la cjera.”

Sù dres i zèvin par un pas’n ta la rocja
par là che l’ombrena me i ràis mi cjoleva
in front dal soreli cal era zà ’bas.

Ognùn di nu pus scjalìns montàt’l veva
cuant che’l distudasi da la me ombra
dìt ni veva che’l soreli pojàt’l steva.[547]

E prin ch’in ogni banda da la cjera
’l orizònt si vès fàt dut di’un aspièt,
e la nòt nera ’fòs par dut là ca era,

ognùn di nu d’un scjalìn’l veva fàt jèt;
pars’chè la natura dal post infiacàt
ni veva la fuarsa di zì’n sù e’l dilèt.

Com’che rumiànt a stèvin cun trancuilitàt
li cjavris, ca èrin di murbìn cussì plènis
la sù’n pica prin di vèisi pasudàt,

pal grant cjalt, in ta l’ombrena sidìnis,
sot vuli dal pastòu sul bastòn pojàt
che tant ghi zova pur par custodìlis.

E com’l mandriàn che fòu’l stà spes sveàt
cu li so piòris la nòt trancuìl pasànt,
sigùr ca no si varès il lupo visinàt;

cussì i stèvin nuàltris tre ripošànt,
jò coma cjavra e lòu coma pastòu,
tra sti parèis che vièrs ’l alt si alsàvin tant.

Da lì, asaj puc s’jodeva dal di fòu;
ma’l bastava chel puc par che li stèlis
i jodèsin pì gràndis e clàris là di fòu.

Cussì, rumiànt e mirànt che ròbis bièlis,
cucàt mi’a’l sùn, il sùn che spes, com’ch’intìnt,
prin ca càpitin, zà’l cognos li nòvis.

In ta l’ora, i cròt, cuant che dal Oriènt
il prin raj’l vèn ta stu mont da Citerea,[548]
che dal fòuc d’amòu a par sempri ardìnt,

zòvina e biela tal sun mi pare’a
na fèmina d’jodi ta’un prat bièl e grant
che flòus sù’a cjoleva e cjantànt a diše’a:

“Di savej i vèis, se’l me nòn i zèis domandànt,
ch’jò’i soj Lia[549], e atòr i staj movìnt
li manùtis che’l cjàf mi stàn coronànt.
Par pari bon mi staj metìnt st’ornamìnt;
me sòu Rachel, però, maj no bandòna
il so spièli, ma lì dut’l dì si atìnt.[550]

Di mirà i so biej vuj ic a è sempri buna,
com’ch’i soj jò d’ornami cu li mans;
contèntis i sìn, cul jodi e’l fà, ognuna.”

Chej splendòus ch’al prin dì si fàn cussì ’bondàns,
che’i pelegrìns tant contèns da jodi a sòn,
cuant che, tornànt, a si cjàtin puc lontàns,

il scur scjampà a fàn[551] da ogni cjantòn,
e’l me sùn pur, e par chèl mi soj levàt,
e’i me grancj’mèstris prin di me, par dabòn.

“Chel milùs dols che par tanti bràghis sercjàt
sempri al vèn par cura daj mortaj,
vuej’l varà i to dešidèris sodisfàt.”

Nisùn a no’a maj risevùt miej regaj
di chèl che da Virgìlio i vevi sintùt,
che tant plašej mi’an fàt, pì che maj.

Na granda voja mi vev’alòr vegnùt
di cjatàmi la sù che cun ogni pas
di cjapà svuàl mi pareva, com’usielùt.

Dopo vèisi sù pa la scjala butàs
e rivàs ch’i èrin tal ultin scjalìn,
Virgìlio, cuj so vuj ta’i me vuj fisàs,

al à dìt: “Fiòl me, li flàmis che sempri a brùšin
e l’àltris[552] jodùt ti’as, e adès’n ta che part
ti sòs ’ndà che li me facoltàs si fèrmin.

Fin chì ti’ai partàt cun inzèn e cun art;
adès seguìs il to plašej: luj ti condùs.[553]
Fòu ti sòs dal zì rìpid, stret e stuàrt.

Jòt il soreli che’n front a ti fà lus;
jòt st’erba frèscja, i flòus e i àrbuj
che la cjera di besola a prodùs.

Fin che, contènt, a no rìvin i biej vuj[554]
che, lagrimànt, a te vignì a mi’an fàt,
uchì tenti sintàt o và pur fra di chej.[555]

Nè vòus me nè motu pì ti sarà dàt:
adès san, dret e lìbar al è’l to volej:
e just no sarès cjòighi sta libertàt:

par chèl tè su tè i coroni e’i mitrièj.[556]



Cjànt Vincjotèšin

Dešideròus di esplorà dentri e fòu
la foresta divina, densa e viva,
che dal nòuf dì a bonava’l splendòu,

sensa pì spetà i’ai lasàt la riva,
scjavasànt pras, e plan plan cjaminànt
su cjera che di profùn dut a’mpleniva.

N’ariuta tant dolsa che maj mutànt
a si zeva i sintevi’n ta la front
che, delicada, a mi zeva rinfrescjànt;

li fràscjs a tremulàvin par dut stu mont
e a si pleàvin pal vint’n ta che banda
’ndà che la prim’ombrena’l tira’l bon mont;[557]

ma la so plèa no era tant granda
che’i usielùs ca èrin’n ta li pùntis
dal cjantà a si tiràsin in banda;

ma li primi òris dùtis contèntis,
a risevèvin dentri li fuèis, cjantànt,
ca compagnàvin ben li so rìmis,

com’che da li ramàsis si pòl zì scoltànt
in ta la pineta da la spiàgja di Clas[558]
il siròc ch’Eulo stes  al trasforma’n cjànt.

Zà mi vèvin, plan plan, partàt i me pas
cussì tant dentri dal bosc antìc che fadìja
i fevi a jodi pa’ndà ch’i èrin entràs;

ma èco ch’a colp fermàt mi veva na ròja,
che a man sanca, cu li so ondulùtis,
l’erbuta’n ta la riva’a pleàva via.

Duti l’àghis ca sòn di cà pì nètis
a somèa ch’impuritàs a vèdin,
no com’stu rìvul da l’àghis pùris,

che a scòri clàris via a paràvin
pur chì che sempri er’ombrena, che maj
raj di soreli e luna pasà a lasàvin.

Cuj piè fers e cuj vuj i zevi ormaj
aldilà da la rojuta par gustà
la bielesa variada di stu fresc maj;[559]

e là i’ai jodùt, com’che capità
a pòl, che a colp a ni fedi stravià
alc di stran che d’altri ni tèn da pensà,

na fèmina besoluta che via
a zeva cjantànt e sielzìnt flòu dopo flòu
ca coloràvin duta la so via.

“Ah, biela zòvina, ch’ai ràis dal’amòu
ti ti scjàldis, secònt duti li aparènsis,
che sempri ni còntin com’ca si sìnt’l còu,

pòstu tirati pì visìn di st’àghis,”
a ic ghi’ai dìt, “uchì, in ta sta riva,
cussì ch’i posi scoltà sè ch’i ti cjàntis?

In mins ti mi partis d’indà ca zeva
Proserpina che volta che pierdùt
la mari ic, e chè la primaver’a veva.”[560]

Com’che cuj piè visinùs a fà’un zirùt
su se stesa na fèmina ca bala,
e’un piè prin da l’altri apen’a tèn metùt,

cussì si’a voltàt, e’i florùs ca veva là
a mi ufriva, chej ros e chej zaj pur,
com’frututa che par pudòu i vuj a cala;

il me preà contènt a’a fàt par sigùr
cussì visìn vegnìnt che la so biela vòus
ben i sintevi, com’pur il so sens pùr.

Apena rivada’n tal orli erbòus
che bagnàt al era da l’àghis dal bièl flun,
su me alsàt a à i vuj, regàl presiòus:

maj tal splendòu nol è stàt jodùt da nisùn
fòu vignì daj vuj di Vènere, ch’Amòu[561]
culpida’l veva, fòu d’ogni so costùn.[562]

I la jodevi par di là ridi di còu
cuj pì biej flòus coloràs’n ta li so mans,
chè sensa siminsa’l crès’n ta stu alt post ogni flòu.

Doma tre pas a ni tegneva’l flun lontàns;
ma l’Elespònt, ’ndà che Serse’l era pasàt,
che pur vuej’l frena li vanitàs daj umàns,[563]

da Leandro a nol è stàt tant odiàt
pal so sfrenàt nodà fra Sert e Abìt[564]
che chist[565] da me par no vèisi alòr spalancàt.

“Nòufs i sèis, e forsi pars’che jò’i rìt,”
i’ai tacàt, “in ta chistu post elèt
pa la natura umana coma nit;

maravèa’i vèis ma no sensa suspièt;
ma’l salm Delectasti[566] lustri al pòl fà
par ben sclarìvi’l nul dal vustri intelèt.

E tu, davànt, che me i ti’as sintùt preà,
dìs sè altri ch’i ti vùs savej; che risposta
i dedi, sa ocòr, al to domandà.”

“L’aga,” i’ai dìt, “e’l sun da la foresta
a mi fàn dubità ca sedi vera
sè che puc timp fà a mi era stàt dita.”[567]

“La rašòn ti contaraj alora,”
a’a dìt, “di sè che maraveànt ti ti stàs
e di sclarìti dut i mi daraj cura.

Il pì grant ben, che doma chèl a chèl[568] ghi plàs,
’l omp al à fàt bon pal ben, e chistu lòuc
a ghi’a dàt par cal podi stà sempri in pas.
Par colpa so chì al è stàt amondi puc;
par colpa so in planzi e in afàn
al à cambiàt’l ridi onèst e’l bièl zòuc.

Pars’che’l turbamìnt che sot di sè a fàn
i muvimìns da l’àghis e da la cjera,
che s’a pòdin davòu dal calòu a vàn,

al omp a no ghi fès nisuna guera,
chistu mont vièrs il cjèl si’a fàt tant avànt
che lìbar al è da’ndulà ca si siera.[569]

Adès parsè che atorotòr dut cuant
il vintulìn a si mòuf cul prin motu
se ’nteròt nol vèn da altri cal stà zirànt,

chì’n alt, ’ndà che dut vièrt ghi è a chistu
vint pùr, il so motu stes al fà svintulà
e sunà stu bosc, com’ch’jodi ti pòs tu;

e l’àrbul svintulàt cussì tant al pòl fà,
che cu la so virtùt l’aria al implenìs,
e chè, zirànt, dut  atòr’l so ben a dà;

e l’altra cjera[570], secònt i so mèris,
sòs e dal’alt, a concepìs, donànt
di divièrsis virtùs divièrsis plàntis.

Ocorarèsia maraveàsi tant
se, chistu savìnt, a s’jòt cualchi planta
ch’encja sensa siminsa’l so vert a fà, dut cuant?

Ti’as di savej che la cjampagna santa
’ndà ch’i ti sòs, d’ogni siminsa a è plena,
e’l frutàn ca’a’n sè, la di là no si conta.[571]

L’aga ch’i t’jòs a no vèn da na vena
rimplenida da vapòu dal frèit convertìt,
com’flun che nisulnasulànt’l mena;

ma fòu a vèn da na fontana, tant pulìt,
e par volej di Diu tant s’implenìs
che fuàrt a buta ben da un e da n’altri gjèt.

Fòu a vèn na virtùt da una di sti bàndis
ca cjoj la memòria d’ogni pecjàt;
che altra a parta’n mins ròbis ben fàtis.

Par chì al è’l Letè; mentri cal vèn clamàt
Eunoè chel altri gjèt; ma nol zova
se chì e là prima a nol vèn gustàt:[572]

Tant pì alt d’ogn’altri gust stu gust[573] al và.
E encja s’a pòl belzà èsi sàsia
la to sèit sensa diši roba nova,

ti daraj n’altri corolari par gràsia;
se ch’i dìs i no cròt ca ti sedi mancu grat
se’n pì dal prometùt adès si spàsia.

Chej che’n taj timps antìcs a’an poetàt
l’etàt dal oru cun chel so grant bièl stà,
forsi dal Parnàs di stu post si vèvin’nsumiàt.

Chì l’umana radìs a era ’nocenta;
chì s’jòt sempri primavera e ogni frut;
nètar al è chistu, che ognùn[574] al cjanta.”

Alora’n davòu i mi soj voltàt dut
vièrs i me poès, che cul so suridi
a mostràvin di vej chistu ben sintùt;

e lì di nòuf la biela fiòla a jodi.[575]



Cjànt Vincjanovèsin

Cjantànt com’na fruta che’l so amòu no plata,
via a’a paràt cu li so peràulis:
‘Beati quorum tecta sunt peccata!’

E com’che nìnfis ca zèvin besòlis
’n ta l’ombrènis salvàdis, dešiderànt,
chistu sì chistu nò, di godi dal soreli i ràis,

alòr cuntra curìnt si’a movùt, cjaminànt
sù pa la riva; e jò ghi stevi a par,
cun pìsuj pasùs dongja di ic restànt.

I nustri pas no’èrin nencj’un sentenàr
cuant che li rìvis tal stes timp si’an voltàt,
cussì ch’i zevi par là che prin si fà clar.

’Ncjamò un puc i vèvin cussì cjaminàt
cuant che sta fiola vièrs me si’a ziràt,
dišìnt: “Fradi, vuarda e tèn ben scoltàt.”

E un lustri dut ta’un un colp al à ’luminàt
par cà e par là la granda foresta,
tant ch’jò’i vevi sùbit al lampà pensàt.

Ma’l lampà, com’cal vèn al và a la svelta;
chèl ’nvènsi, durànt, pì e pì’l splendeva,
ch’jò’n tal pensej mi soj dìt: “Se ca’a chista?”

E na biela melodìa si sinteva
’n ta l’aria luminoša, e in ta chel
momènt sintùt i’ai di nòuf disprès par Eva.



Che là ’ndà ch’ubidìvin cjera e cjèl,
dom’la fèmina, apena’pen’ formada,
no veva podùt sufrì di restà sot d’un vel;[576]

sot dal cual, se devota a fòs restada,
i varès sti ròbis cussì tant bièlis
tant prin godùt e in ogni zornada.

Intànt che jò chisti prin bielèsis
dal eterno plašej i stevi godìnt,
e bramòus di provà altri delìsis,

davànt di nu, pròpit com’un fòuc ardìnt,
’nrošàd’era l’aria sot li fràscjs verdìs;
e’l cjànt dal sun dols i zèvin zà sintìnt.[577]

Se la fàn, O Vèrginis sacrosàntis,[578]
o’l frèit o li vèis[579] i vevi maj patìt
par vuàltris, i vorès tant ch’adès m’judàdis.

In me al vorès ’l Elicòn[580] zì, e sùbit,
e ca m’jùdi Urania pur cul so coru[581]
ròbis dùris da pensà e mèti’n scrìt.

Un  puc pì ’ndavànt, sièt àrbuj di oru
tal someà a falsàvin il lunc trat
che tra nu al era e sti ròbis d’oru;

ma cuant ch’asaj visìn di lòu mi soj fàt,
chel ogjèt comùn[582], che’l sens al ingana,
nol pierdeva, pa la distansa, nisùn so àt,[583]

la virtùt ch’a la rašòn discòrs ghi mena,[584]
ca’èrin cjandelièrs a à sùbit capìt,
com’che tal cjantà a à sintùt ‘ošana.’

Flameànt’n alt al era stu afàr, ben definìt,
na vura pì clar che la luna’n tal serèn
da la miešanòt, plena, tal cjèl sclarìt.

Voltàt mi soj, d’amirasiòn esìnt plen,
al me bon Virgìlio, ca mi’a rispundùt
cun vuj che di maravèa ’vèvin pur sen.

Vièrs sti gran ròbis al era ’lòr il me vuli zùt
che vièrs nu plan plan a si visinàvin,
che pì fuàrt na spošuta si varès movùt.

Cridàt mi’a la fiòla[585]: “Parsè ca àrdin
i to vuj cussì tant vuardànt sti lùcis,
e d’jodi se ca vèn davòu a làsin?”

Zent i’ai alòr jodùt, com’a lòu guìdis,
vignimi dongja dut di blanc vistìdis,
un blanc cussì vif che di ca[586] maj ti jòdis.

A man sanca a splendèvin li àghis[587]
ca mi rifletèvin e la me costa,
s’jò’i la vuardavi, com’ca fàn i spièlis.

Cuant ch’i’eri rivàt’n ta na punta justa
che doma’l flun a mi tegneva distànt,
par miej jodi ai me pas ghi’ai dàt sosta,

e jodùt i’ai flamùtis parà ’ndavànt,
che’n davòu a lasàvin strìchis coloràdis,
ch’a pinej tiràs ghi someàvin[588] tant;

cussì che lì’n sù a restàvin distìntis
sièt lìstis[589], che chej colòus a vèvin
che ’l arc a fàn dal soreli e di Delia i sèrclis.[590]

In davòu, sti strichis a si slungjàvin
pì dal me jodi [591]; e chès’n ta li bàndis
no pì di dèis pas a li separàvin.

Sot un cussì bièl cjèl coma ch’jò i dìs,
a doj a doj vincjacuatri vecjòs
coronàs a vegnèvin di fleur di lis.[592]

Dùcjus a cjantàvin: “Benedeta[593] ti sòs
tu ta li fìis di Adàm, e benedètis
ca sèdin par sempri li bielèsis tos!”

Dop’che i flòus e altri bieli erbùtis
dirimpèt di me’n ta che altra riva
lìbaris a èrin da che zens elètis,

cussì coma lus na lus’n cjèl a tèn viva,[594]
davòu di lòu a èrin cuatri nemaj[595] rivàs
c’una frascja ch’ognùn a coronava.

Dùcjus a èrin cun sèis àlis dotàs;
plènis di vuj li plùmis; e’i vuj d’Argus,
se vìs a fòsin, compàis a sarèsin stàs.

A contà ben, letòu, com’ch’i’u’ai jodùs,
i no spìnt pì rìmis; altri da diši i’ai,
tant ch’adès di pì i no dìs di chìscjus.

Ma lès Ezechièl, cal descrìf ben asaj
com’ch’jodùs ju’a da là che il frèit al vèn,
partànt cun lòu vint, nul e fòuc, pì che maj;

cussì, com’ch’jodùs ti’u’as’n tal so dišèn,
cussì, po, a èrin chì, fòu che li plùmis
che da Zuan[596] a vègnin, lasànt il so sen.

In tal miès di chiscju cuatri t’jodèvis
un cjàr, su do ròdis, dal aspièt trionfàl,
che un grifòn[597] lu tirava cu li so spàlis.

Cun àlis àltis, ’l un’e l’altra tal e cual,
tal miès al era fra li tre e tre lìstis;
pasànt, a chìstis no ghi feva dal mal.


Tant’n alt a zèvin da no podej jòdilis;
d’oru al era chel tant cal era usièl,
ma l’altri pars blàncis a èrin, e ròsis.[598]

No che Roma a varès podùt cun un cjàr cussì bièl
fà contènt il Africàn o’l vero Augùst,
ma chèl dal sol puc al era visìn di chèl;

chèl dal soreli, che di svià Feto ’l veva vùt gust,
e brušàt ’l era stàt pal preà da la cjera
cuant che Gjove ’l era stàt misteriòus ma just.[599]

Tre fèminis atòr da la roda destra
a stèvin balànt; l’una di colòu ros
che dal fòuc puc diferenta a era;

l’altr’era coma se’n cjàr e vuès a fòs
duta cuanta d’un bièl smeràlt fata;
la tersa a pareva che nèif frescja a fòs;[600]

prin la blancja seguì a parèvin, e basta;
ma dop ’la rosa; e cul cjànt di chista
l’àltris a balàvin, o a plan o a la svelta.

Da la sinistra cuatri a fèvin fiesta,
vistìdis di porpora, seguìnt il fà
d’una di lòu: cun tre vuj tal cjàf, chista.[601]


Davòu di dut’l grup ch’jodùt i vèvin ucà,
èco chì doj vècjus cun diferèns vistìs
ma ducju doj onèscj’ e sèrius’n tal so fà.[602]

Un al era da la banda, secònt indìsis,
dal grant Ipocrate, che la natura
fàt a veva paj nemaj cun pì mèris;[603]

chel altri’l mostrava la contrària cura
cu’na spada cussì lustra e ’ngusada[604]
ch’encja di cà dal flun mi feva poura.

Dopo jodùs in d’ai cuatri d’ùmil partada;
e davòu di dùcjus un vecju besòu
al vegneva, durmìnt, cun muša sveàda.[605]

E scju sièt[606], ch’intòr a partàvin il stes colòu
daj vincjacuatri vècjus[607], ma di gìlios
nol veva’l cjàf ’ncoronàt nisùn di lòu;

ma di ròšis sì e di altri flòus ròs:[608]
da’un puc pì lontàn un al varès zuràt
che daj vuj’n sù ognùn’n flàmis stàt’l fòs.

E cuant che’l cjàr mi’era dirimpèt rivàt,
sintùt a si’a un tòn, e che zens dègnis
il so zì avànt a’an a colp ralentàt,

e chì a sòn restàdis cun li prim’ insègnis.



Cjànt Trentèšin

Tal momènt che il setentriòn dal prin cjèl,[609]
che cognosùt maj nol à’l nasi nè’l tramònt,
nè altri nul che da la colpa il vel,

e che lì al tegneva ogni un pront
a fà’l so dovej, com’cal fà’l pì bas[610]
cun chèl che par zì’n puàrt si tèn tal timòn’n front,

fer al è restàt, che’i vècjus ulì rivàs
par prin tra’l grifòn e’l setentriòn stes,
al cjàr voltàs si sòn coma par vej pas;

e un di lòu, com’che’l cjèl mandàt lu vès,
‘Veni, sponsa, de Libano, al à, cjantànt,
vošàt tre vòltis, e’i àltris a’an fàt il stes.

Com’ch’i beàs al ùltin invìt avànt
si faràn, e svèls, ognùn da la so caverna,
la cjàr so, rivistida, alelujànt;

chì pur in ta la carosa divìna
sent levàs si sòn, ad vocem tanti senis,
minìstros e mesagèrs di vita eterna.

Dùcjus a dišèvin: “Benedictus qui venis!”,
flòus sparpajànt insima e dut atòr,
“Manibus, oh, date lilia plenis!”

Tal scuminsià dal dì, jodùt i vevi alòr
la banda orientàl duta ’nrošada,
e’un bièl serèn al veva’l cjèl dut atòr;

e la muša dal Soreli a naseva ombrenada
cussì che, pal èsi temprada daj vapòus,
a lunc i podevi tègnila joduda:[611]

cussì dal dentri di na nula di flòus
che da li mans angjèlichis si alsava
e colava dentri e fòu, plena di colòus,

su un vel candìt e coronàt d’ulìva
comparìt mi veva na fèmina sot vert mant
vistida d’un colòu di flama viva.

E il me spìrit, che belzà cussì tant
timp pasàt al era ch’a la so prešensa
al era, cun maravèa e tremànt

sensa che i me vuj a vèsin pì cognosensa,
pal mòvisi di na so misterioša virtùt,
d’antìc amòu[612] sintùt i’ai la gran fuarsa.

Prin ch’a la vista scumbusulàt i fòs dut
da l’alta virtùt che zà mi veva trafìt
tant prin, cuant ch’encjamò i’eri frutùt,[613]

voltàt mi soj alòr a sinistra cul sòlit
fà di un fiolùt cal cor vièrs la mama
cuant che mal a si sìnt o cal è spaurìt,

par dìšghi a Virgìlio, “Nencj’un drama[614]
di sanc mi’è restàt ca nol stedi tremànt:
chìscjus a sòn i sens da la vecja flama.”

Ma Virgìlio nol era pì chì avànt;
lasàt mi veva, Virgìlio, dols pari;
Virgìlio, che pal me ben, ben ghi volevi tant;

nè dut chèl pierdùt da l’antìca mari[615]
zovàt’l veva’n muša di tègnimi sut,
ma èco li làgrimis di nòuf cori.

“Dante, parsè che Virgìlio al è zùt,
no planzi; di planzi a no è ’ncjamò ora;
che rašòn di planzi no ti’as ’ncjamò vùt.”

Com’amiràliu che in popa e’n prora
al vèn a jodi la zent cal ministra
’n ta altri nafs, e di fà ben ju ’ncòra,

ta la banda dal cjàr, che di sinistra,
cuant ch’al sun dal me nòn mi soj voltàt,
che par necesitàt chì si registra,[616]

jodùt i’ai la fèmina che cun cjàf velàt
i vevi prin jodùt sot angjèlica fiesta,
che cà dal flun vièrs me i vuj a veva levàt.

Se ben che’l vel cal colava dal cjàf di chista,
serclàt dut cun fuèis di Minerva,[617]
no la lasava someà manifèsta,

cun fà maestòus ic a si partava,
parànt via pròpit coma chèl cal dìs
ma’l parlà pì seriu’l tèn’n risèrva:


 “Stà atènt! Stà atènt ch’jò’i soj Beatrìs.
Com’ti sotu degnàt di vignì’n ta stu mont?
No savèvitu che’i òmis a sòn chì beàs?”

Jù mi’è colàt il vuli’n ta la clara font;[618]
lì jodùt mi soj, e’l vuli a colp in ta l’erba
mi è zùt pa la vergogna ch’i vevi’n front.

Cussì la mari al fì ghi par supiàrba,
com’che parùt mi veva a mi; pars’che’l amàr
dal benvolej pròpit tant a ni turba.

Ic a à tašùt; e’i ànzui d’insìma dal altàr
‘In te, Domine, speravi’ a cjantàvin,
ma cun ‘pedes meos’ tašùt a àn tal cjàr.

Cussì coma nèif’n taj trafs ch’encjamò a vìvin,
ta la schena d’Italia si congela,
che i vìns di Sclavònia[619] chì a soflàvin,

e in se stesa a si pièrt dopo ca si disgèla,
basta che’l paìs ch’ombrena’l pièrt al rispiri,
da someà fòuc cal font la cjandèla;[620]

cussì sensa làgrimis e suspìrs i’eri
prin dal cjantà di chej che sempri a cjàntin
secònt li nòtis di chel eterno cori;[621]

ma li so nòtis, dòlsis com’ca èrin
dal so dòu par me a contàvin, com’se dìt
“Parsè, siora, sigàighi tant?” a vèsin,

il glas ca mi si’era ’ntòr dal còu ’ndurìt,
aga e spìrit si’a fàt e, cun dolòu
di vuli e bocja, fòu dal pet al è sparìt.

Ic, restànt encjamò ferma’n tal pajòu
dal cjàr, a duti li sostànsis pietòšis[622]
li peràulis a ghi’a voltàt e’l so còu:

“Sveàs i stèis vuàltris’n ta l’eterni lùcis
cussi chè nè nòt nè sun nè altra ora
d’jodi sè che la jù’l fà ’l omp v’impedìs;

cul me rispundi duncja’l varà pì cura
d’intimidimi chel là da li làgrimis
che colpa e dolòu a sèdin di na mišura.

No’è doma par òpera da li ròdis màgnis
ca’ndirìsin ogni siminsa al so fin,
secònt che li stèlis ghi sòn compàgnis,

ma pa li gràsis dal benvolej divìn
che vapòus tant als a àn che plovi lu fàn,
che nu[623] i no podìn jodi da visìn,

chistu da zovenùt[624] nol era lontàn
par nuja, vìnt volùt, dal podej vej fàt
ròbis cussì bièlis che gran virtùt a’an.

Ma’n alc tant pì brut e salvadi’l vèn cambiàt
un cjamp mal semenàt e cultivàt
cuant pì’n gamba’l sarès s’al fòs ben ušàt.

Par cualchi timp a tègnisi sù lu vevi judàt;
fašìnghi jodi i me vuj zovenùs,
a me i lu menavi, vièrs’l just voltàt.

Apèn ch’al entrà i scjalìns si sòn vierzùs
da la me second’etàt, e vita i’ai mutàt,
cjòlt si’a luj da me, e’i vuj su ben altri ju’a metùs.

Cuant che da cjàr in spìrit i vevi cambiàt,
e bielesa e virtùt cresuda mi’era,
ben coma prima no mi’a pì vuardàt,

sielzìnt invensi strada ca no era vera,
lasànt che bùnis par imàginis fàlsis,
che na promesa maj no rìndin intera.

Zovàt a’an puc li me ’spirasiòns bùnis,
che’n taj suns ghi lasavi o metevi’n mins;
sti pròvis a èrin dùtis da luj ’gnoràdis!

Tant jù al era colàt[625] che ducju i argumìns
su la so salùt tant mancu a vèvin judàt
che la pierduda zent mostràighi e’i so turmìns.

A è par chèl che’l cjamp daj muàrs i’ai višitàt
e a chèl che’n ta stu post a lu à guidàt
dut il me preà, planzìnt, i ghi’ai partàt.

L’alt destìn di Diu’l vegnarès violàt
se’l Letè al pasàs e di sti àghis
al gustàs sensa vej prin ben dimostràt

chel pentimìnt che jodi a fàn li làgrimis.”



Cjànt Trentunèšin

“O tu ch’i ti sòs di là di stu flun sant,”
’ndresànt il so parlà vièrs me, spuntìt,
ch’encja la lama’l veva ’ngusàt, e tant,

di nòuf ’a tacàt, e a colp a à seguìt:
“Dìs, dìs: eše vera o no? a stà acuša
ti’as di dà la to confesiòn in mèrit.”

La me virtùt a era cussì tant cunfuša,
che movùt si’a la vòus, ma prin a à smetùt
che da vignì fòu a vès cjatàt sfeša.[626]

“Se pènsitu tu?” a’a dìt dopo un minùt.
“Rispùndimi; che li bruti memòris
l’aga no ti’a’ncjamò cjòlt via dal dut.”

Poura e cunfušiòn, insièmit miscjàdis,
di diši un sì pìsul pìsul a mi’an fàt sustà,
ca si podeva capì dom’vuardànt i làvris.

Com’ca si romp la balestra al scatà
par masa tensiòn da la cuarda e dal arc,
e, debula, l’asta ’l sen a và a urtà,

cussì ’soj jò scopiàt sot di stu pešànt car’c,
sbicjànt fòu làgrimis e grancj’ suspìrs,
’mpedìnt a la vòus di sunà fuàrt al larc.

Alòr’ic a mi: “Pur savìnt i me dešìrs,
ca ti menàvin a volej ben al ben,
che se volej si vòu altri a si’è crumìrs,

sè cjadènis o fosàl cussì tant plen
i’àtu cjatàt che, esìnt zùt pì avànt,
sieràt a ti’an il sperà di chistu ben?

E sè di bon o di bièl cussì tant
in ta la front daj àltris si àja mostràt
da vèiti fàt cun lòu cjaminà ’ndavànt?”

Dopo di vej un suspìr amàr tiràt,
a stent par rispundi i’ai cjatàt la vòus
che’i me làvris cun fadìja a’an formàt.
Planzìnt i’ai dìt: “Daj bens dal mont i’eri golòus;
e lòu cun fals plašej voltàt mi’an i pas
cuant che lontanada[627] vi sèis daj nustri còus.”

E ic: “Se tu ti tašès o si ti negàs
sè ch’i ti confèsis, lo stes si savarès—
da chèl che dut al sà—ognùn daj to malfàs!

Ma ’lòr cuant che un al amèt da se stes
di vej pecjàt, ca sù ch’i sìn nuàltris
a’è com’ch’a smusà la lama’l gùa si metès.[628]

E dal momènt che tu ti ti vergògnis
daj to sbàlius, e pars’che n’altra volta
pì fuàrt i ti sòs stàt da li sirènis,

pòja jù la rašòn dal planzi e scolta:
ben ti sintaràs com’ch’in altra banda
’ndirisati’a dovùt la me cjàr muarta.

Nè natura nè art ti’an maj avonda
plašej ufrìt com’li pars dal me cuàrp, cussì bièlis,
ca èrin prešòn me, e a sòn adès ’n tà na buša fonda.

E s’a ti’a mancjàt il pì grant daj plašèis
cu la me muàrt, cuala maj roba mortàl
podèvia dopo tirati’n taj so dešidèis?

Ben ti varès dovùt, cun chel prin colp dal
mont da li ròbis fàlsis, levati sù
davòu di me, ch’i no eri pì tal e cual.[629]

N’ocoreva lasà li to plùmis in jù,
e spetà par pì plašèis, o da ninuta
o d’altri bens che puc ti podèvis gòdiu.[630]


’L usielùt pìsul doj o tre an speta;[631]
ma là davànt di chej usiej pì vècjus
invàn si slargja la rèit o si saèta.”

Coma i fioj, plens di vergogna e sidinùs,
cuj vuj in cjera sbasàs, ma pur scoltànt,
ricognosìnt ducju pentìs i so sbàlius,

cussì i’eri jò; e ic ’a dita: “Cuant
che’l scoltà ti fà mal, alsa la barba,
e pì dolòu ’ncjamò ti sintaràs vuardànt.

Cun tant mancu rešistensa al sgoba
il nostràl[632] vint un rori a sbati jù,
o’l vint cal vèn da la cjera di Jarba,

ch’jò al so comànt il cjàf i’ai alsàt sù;
e cuant che la me muša barba a à clamàt,
ben capìt i’ai cuant che cun me a la veva sù.[633]

E’l momènt che la me muša si’a alsàt,
ca vèvin smetùt li primi creatùris
di spandi flòus il me vuli’l veva oservàt;

e li me lùcis, encjamò puc sigùris,
jodùt a vèvin Beatrìs che’l nemàl a vuardava,
ch’un èsi besòu al era’n do natùris.[634]

Di là dal flun e sot sè ca la velava,
pì biela a someàva d’un timp pasàt,
e tant miej da l’àltris, cuant ca era viva.

L’urtìja dal pentimìnt tant mi veva becàt
che di duti li ròbis che cjòlt mi vèvin
dal so amòu, par chès i vevi un òdiu mat.

Tancju displašèis il còu mi muardèvin
che, scunfìt, colàt jù i soj; e chist lu sà
chè che li cridàdis sòs liberàt mi vèvin.

E cuant che’l còu di fòu ridàt mi veva fuarsa,
la fiòla ch’i vevi ’ncuntràt besola
di’n sù mi’a dìt: “La me man nosta lasà!”

Tràt mi veva tal flun fin ta la gola;
lì mi trainava e avànt a zeva
su l’aga, lišera com’na gondula.

Visìn ch’i’eri da la beàda riva,
‘Asperges me’ sintùt i’ai cun sun cussì dolsùt,
che tant ’l recuardà che ’l descrivi puc’l zova.

I bras a à la biela zòvina vierzùt;
sot’aga il cjàf mi’a tegnùt imbrasàt
’ndà che aga dal flun’nglutì i’ai dovùt.[635]

Alòr fòu mi’a tiràt e mi’a ufrìt, bagnàt,
lì’n tal miès dal bal da li cuatri bièlis;
e dal bras d’ognuna[636] cujerzùt i soj stàt.

“Nu’i sìn nìnfis chì, e’n cjèl i sìn stèlis:[637]
prin che Beatrìs a vegnès jù’n tal mont
’l òrdin a vèvin vùt di èsighi masàris.[638]
Ai so vuj ti partarìn; ma a chel gjocònt
luši cal è dentri, i tos a’ngusaràn
che tre[639] la via, ca jòdin pì a profònt.”

Cuaši cjantànt a’an scuminsiàt; e a àn
sùbit a menami tacàt davànt dal grifòn;
vièrs nu voltada, Beatrìs ghi’era a man;

e lòu a’an dìt: “Vuarda ben, vuarda benòn:
davànt daj smeràldos metùt i ti vìn
da’ndà ch’Amòu zà ti veva fàt sinti pasiòn.”

Mil dešidèris, che pì di flàmis a scuetàvin,
fis a tegnèvin i mès ai so vuj lušìns
che sempri sul grifòn fisàs a stèvin.

Coma’l soreli’n tal spièli, no altrimìns,
il grifòn taj so vuj[640] al zev’a spielasi,
mostrànt prin ’l un e dop l’altri daj so destìns.[641]

A no’èria, letòu, da maraveàsi
a jodi sta roba’n sè restà la stesa
e zì’n tal so ìdul a tramutasi?[642]

Plena di maravèa e contentesa
l’ànima me di chel mangjà a gustava
che pì’l sodìsfa, pì a resta la fan la stesa.

Di sè mostrànt ’ntànt la pì alta prova,
in tal so fà, l’altri tre si sòn fàtis avànt,
e ognuna al so cjànt celèst a balava.

“Zira, O Beatrìs, zira’l to sguàrt sant,”
a cjantàvin, “a stu chì ca ti è fedèl
e che par jòditi al à fàt sì tant!

La gràsia ti preàn di cjòiti il vel
da la to bocja, cussì che jodi’l posi ben
sè che platàt ti tèns d’encjamò pì bièl.”

O splendòu di lus che di sù sempri a vèn,
cuj palidùt si àja fàt sot l’ombrena
dal Parnàs o bevùt’n so cisterna a plen

sensa vej di fuschìa la mins plena
tentànt di rìnditi com’ch’i ti’èris[643]
la’ndulà che armonia’l cjèl ti dona

cuant che’n tal clar da l’aria ti ti mostràvis?



Cjànt Trentaduèšin

A èrin i me vuj cussì atèns e fisàs
in tal disbramasi di dèis àis di sèit,[644]
che’i altri sens mi si’èrin dùcjus sieràs.

E lòu par chì e par là a vèvin parèit
e puc interès; e cussì’l sant ridi
a sè ju traèva cu l’antìca rèit![645]

Alòr’ la muša mi’an costrèt a mòvi
vièrs la me sinistra che tre zòvinis,
che “Masa fìs!”[646] i li sintevi diši;

ma la dispošisiòn d’jodi li ròbis
cun vuj apena’dès dal soreli ’mbarlumìs,
no mi lasava par nuja jòdilis.

Ma dopo che’n stu puc di nòuf i jodevi lùcis
(i dìs ‘stu puc’ doma par rispièt di chèl tant
che atràt mi veva cu li so pars splèndidis),

jodùt i’ai a man destra fasi avànt
la gloriòša procesiòn, ca tornava
cul soreli e li sièt flàmis[647] davànt.

Com’che sot i scùdos par salvasi a và
na fila di soldàs, e a si zira cul sen[648]
e, davòu, dut’l rest dal regimìnt’l stes al fà;

cussì che milìsia dal celestiàl règn
ch’avànt zeva, a ni’a duta trapasàt,
prima che il cjàr al ziràs il timòn.

Alòr al è’l grup di zòvinis ’ndavòu tornàt,
e’l grifòn al à movùt il cjàr benedèt
sensa ca ghi vès nisuna pluma colàt.

La zòvina che tiràt mi veva’n tal Lèt
e jò e Stasio la roda i seguìvin
che a fà la so orbita mancu a ghi mèt.[649]

Stu alt bosc e vuèit cussì i torzeonàvin,
colpa di chè ch’al sarpìnt ghi veva crodùt;
e’i pas mišuràs dal cjànt algjèlic i vèvin.

A ghi varès forsi tre tìrus volùt
di arco par rivà chì da’ndà ch’i èrin
partìs, cuant che Beatrìs jù si’a metùt.

‘Adàm’ i’ai dùcjus sintùs ca murmuràvin
dopo che ’torotòr d’un àrbul dut svistìt[650]
di fuèis e d’altri fràscjs metùs si’èrin.

Stu àrbul che di bràghis’l vèn pì ’mplenìt
pì alt cal và, tant alt al è e tant miràt
taj boscs da l’India ch’ognùn’l resta stupìt.

“Beàt tu, grifòn, ch’i no ti sòs tentàt
di becotà’n ta stu lèn cussì dols al gust,
che doma mal di pansa’l fà dopo vèjlu sercjàt.”[651]



Cussì, atorotòr di stu lèn robust,
a sigàvin i’àltris; e’l nemàl alàt:
“Cussì si mantèn la siminsa di dut’l just.”

E voltàt al timòn cal veva tiràt,
a lu à tiràt al piè da la nuda frascja
e chèl a ic cun ic lu’a lasàt leàt.[652]

Cussì pur cu li nustri plàntis, cul miscjà
da la gran lus di lasù cun chè ca vèn
lušìnt davòu dal pès, che cuaši a tòcja,[653]

prin si fàn sglònfis, e dopo a otèn
ognuna il so colòu, prin che’l sol
i so cjavaj al tachi sot altri dišèn;[654]

fra ros’e viola, sens’altri pì ca pòl
metìnt fòu colòu, a si rinòva la planta
che prin’ a era sensa fueàn vert e mol.

Jò’i no lu vevi capìt, nè chì no si cjanta
il cjànt che la zent a zeva cjantànt,
nè podùt i’ai di scoltà la cansòn dut’ cuanta.



Se diši i podès com’ca si zèvin ’nsumiànt
i vuj crudej da la Siringa[655] sintìnt,
i vuj che’l stà a lunc sveàs ghi vèvin costàt tant,

com’un pitòu che dal so mistej s’intìnt
encj’jò’i mostrarès com’ch’i mi soj’ndurmidìt;
ma chistu ca lu pitùrin àltris, volìnt.

I pasi’nvènsi a cuant ch’i no’eri pì sturdìt,
e i dìs che un grant splendòu sbregàt mi veva il vel
dal sun e na vòus che dìt mi veva: “Leva sùbit!”

Com’che a jodi i flòus dal milusàr, chel
cal à ’l milùs cal fà i ànzui golòus,
e che par chèl sempri fiesta si fà’n tal cjèl,

Pieri e Zuan e Jacu, ducju timoròus
e vinsùs, a sòn tornàs a la peràula
che a rompi suns pì profòns a veva vòus,

e jodùt pì no’an chej ca ghi fèvin àla,
nè il Mošè nè il profèt Elia,
nè dal mestri la so cambiada stola;[656]

cussì i soj jò tornàt, e jodùt i’ai che pìa
ca mi vuardava e che di indirìs
a mi era prima stada lunc la roja.

Alòr jò dut timoròus: “’Ndà ca è Beatrìs?”
E ic: “Sot da li verdi fràscjs là’n banda
ti la jòs sintada’n ta la so radìs:

jòt la compagnìa ca la circonda:
i àltris dopo’l grifòn in alt a stàn zìnt
cu’na cansòn pì dolsa e profonda.”[657]

E se alc di nòuf ic a steva dišìnt,
jò’i no saj, ma’i saj che’n taj vuj zà mi’era
chè ca veva’n sè dut’l me’ntindimìnt.

Besòla ’era sintada’n ta sta cjera
coma vuardia lasada lì dal plaustri[658]
ch’al àrbul dal grifòn stàt leàt al era.

Ta’un sìrcul ghi fèvin di sè un claustri
li sièt nìnfis cun chej lumìns in man
che protešùs a sòn d’Acuilòn e d’Austri.[659]

“Uchì ti saràs par puc timp Silvàn;[660]
ti saràs cun me par sempri sitadìn
di che Roma ’ndulà che Crist al è romàn.

Però, par chej che’n tal mont mal a vìvin,
vuarda ben il cjàr, e chèl ch’i t’osèrvis,
na volta tornàt là, scrif sù, che chej lu lèšin.”

Cussì Beatrìs; e jò, dut orèlis,
i’eri ai so comandamìns dut devòt,
e com’da ic volùt, vuardàt i’ai sti ròbis.

Cal sedi maj colàt jù sì svelt, no cròt,
un lamp di lasù dal nul scur, cuant ca plòuf
da chel cunfìn che sì tant al è remòt,

com’jò ’l usièl di Gjove jodùt i’ai fà’un tuf
jù pal àrbul, rompìnghi la so scusa,
ma encja tancju flòus e fueàn frèsc e nòuf;[661]

e urtànt il cjàr cun duta la so fuarsa;
che pleàt siveva com’naf in buràscja,
che’n mar a sufrìs da l’onda ogni scosa.

Alòr dentri’l cjàr trionfàl, com’na frecja
jodùt i’ai na gran volp ca saltava,
e d’ogni bon past a  pareva secja;[662]

ma li so còlpis spòrcis ghi mostrava
Beatrìs ch’a colp ghi veva fàt voltà coda
a sta bèstia’n pièl e vuès, che via a zeva.

A stu punt, pa’ndà ch’era prin vegnuda,
jodùt i’ai l’àcuila ca calava’n tal
cjàr, lasànt ulì duta la so plumada;[663]

e com’che fòu a vèn d’un ca si sìnt mal,
cussì na vòus dal cjèl diši si’a sintùt:
“O navuta me, sotu cargada cussì mal?”

Mi parev’alòr che la cjera si vès vierzùt
fra li do ròdis, e che fòu’l vegnès un dragòn[664]
cu la coda’l miès dal cjàr sbusànt sù dut;



e com’espa che’n davòu a tira’l spunzòn,
e la coda maligna a se tirànt,
e part dal font, al è zùt cun mal’intensiòn.

Chèl restàt, com’che grama a fà ogni tant
inta buna cjera, di pluma, data
forsi cun chè di fà dal ben pì avànt,[665]

si’a cujerzùt di nòuf, com’che cujèrta
era stada l’un’e l’altra roda, e’l timòn, chel tant
che un rispìr al tèn la bocja vièrta.

Cussì trasformàt, stu edifìsi sant
cjàfs al veva butàt fòu par divièrs poscj’ e bus,
un par àngul e tre sul timòn là ’ndavànt:

scju tre coma nemaj  a èrin cornùs,
ma i cuatri un cuàr sòu a vèvin par front:
mòstrus com’chistu mai no’èrin stàs jodùs.[666]

Sigura, cuaši com’rocja’n tal alt mont,
sintada ’nsima na gran putanasa[667]
jodùt i’ai che li sèis a smenasava un mont.

E coma pauròus di pièrdi sta bujàsa,
visìn di ic e dret al steva un gigànt;
e ogni tant ’la busava, sta sosa.[668]

Ma pars’che cun puc pudòu mi steva cjalànt,[669]
di tant in tant, chel pindulòn di maròus
da cjàf a piè la flagelava, e tant;

e dopo, plen di suspièt e dut rabiòus,
sleàt al veva’l mostri e pal bosc strisinàt,[670]
che jodi pì i no podevi i colòus

da la slondròna e dal nòuf nemalàt.



Cjànt Trentatreèšin

‘Deus, venerunt gentes,’ cussì alternant
adès tre, dopo cuatri[671] sta dols salmodìa
li zòvinis a scuminsiàvin, lagrimànt;

e Beatrìs, plena di suspìrs e pìa,
chès a scoltava in maniera che puc
pì a la cròus si veva cambiàt Maria.

Ma dopo che l’altri vèrginis ghi’an dàt lòuc
a ic di diši, si’a levàt dreta’n piè
e’a à rispundùt, colorada coma’l fòuc:

‘Modicum, et non videbitis me;
et iterum, bieli sòus mès e dilètis,
modicum, et vos videbitis me.’[672]

Dopo, dùtis sièt davànt li’a metùdis,
e davòu di ic, doma cun sens, a’a metùt
me, la fiola, e chèl cal era cun nuàltris.[673]

Cussì a zeva, e’i no cròt ca vès podùt
dopo’l nonu’n cjera pojà’l so dècim pas
cuant che cuj so vuj’n taj vuj mi’a un lamp metùt;

e cun trancuilitàt, “Vèn avànt d’un pas”
mi’a dìt, “tant che s’jò a parlati mi mèt,
ben dispòst a scoltami ti saràs.”

E alòr, apèn’ch’i ghi’eri dirimpèt,
mi’a dìt: “Fradi, parsè ch’i no ti àusis
domàndis a fami? Domanda pur, e dret.”

Com’chej ch’ai superiòus ghi fàn riverènsis
cuant che cun lòu a stàn parlànt
e a cjatà no rìvin li peràulis,

cussì pur jò, ch’a parlà plan plan provànt,
i’ai tacàt: “Madona, di sè ch’i’ai bišugna
vu’i savèis, e di sè ca ghi zovarès[674] tant.”

E ic a mi: “Dal timòu e vergogna
i vuej che tu ormaj ti ti lontànis,
par no pì parlà com’un ch’in sun si lagna.

Pensa che stu cjàr rot fin a li ròdis
dal sarpìnt,  al era e nol è[675]; ma’l colpèvul
la divìn’ vendeta’l varà’n ta li spàlis.

No sarà sens’erèit par ogni sècul
l’àcuila che’n tal cjàr lasàt a veva li plùmis
che prin di preda lu vèvin fàt diàul;[676]

ch’jò di sigùr i’jòt, e’i conti sti ròbis,
ch’un timp ni partaràn stèlis visìnis,
d’ogni intòp e sbaramìnt sigùris,

che durànt chèl un sincsènt sinc e un dèis,[677]
da Diu mandàt, al coparà la lara
cul gigànt che cun ic’l feva putanèis.



A pòl dasi che la me storia scura,
com’na Temi o Sfinx no ti persuàdi,
par via che la mins a stropa na vura;[678]

ma fra puc a saràn i fàs li Najadi
ca risolvaràn chistu enigma fuàrt
sensa fà dan a blava o piòris chel dì.[679]

Com’che da me a sòn dìtis, tenti necuàrt,
cussì sen ghi sòn paj vifs sti peràulis
che’l vivi nol è che’un cori vièrs la muàrt.

E tèn pur in mins, cuant ch’i ti li scrìvis,
di no platà com’ch’jodùt  ti’as la planta
che chì a è stada robada do vòltis.[680]

Chèl che di robà o di sclapala si vanta,
cun bestèma di fàt Diu al ufìnt,
che dom’par ušu sò creada ’la veva santa.

Par vèila muarduda, volìnt e sufrìnt
par sincmil àis e pì la prim’ànima
bramàt a veva chèl che’l bocòn’n sè ’l era zùt punìnt.[681]

Il to inzèn al durmìs s’a nol stima
che par rašòn specjàl a è di gran mèrit
sta planta e cussì sbatuda ’nsima.


E se cròstis no ghi vèsin impedìt
ai to pensèis di entrà’n ta la to mins,
ca à paj so guscj’ coma li mòris di Piram sufrìt,[682]

par via di tàncjus vìsis visìns,
la gjustisia di Diu, tal interdèt,[683]
il just valòu dal àrbul ti varès’n mins.

Ma parsè che jò’i ti jòt’n tal intelèt
fàt di piera e, impietràt, coloràt
cussì ch’imbarlumì ti fà la lus dal me det,

i vuej lo stes, sinò scrìt, ’lòr pituràt,
ch’i ti lu pàrtis dentri di te, coma chèl
cal torna cul bastòn cun pàlmis fasàt.[684]

E jò: “Cussì coma sera da sigìl,
ca no cambia la figura stampada,
da un al è adès ben segnàt il me sarvièl.

Ma parsè cussì tant in alt elevada
a svuàlia la vustra cjara peràula,
che pì ca si prova, e mancu a vèn capida?”

“Par ch’i ti cognòsis,” a’a dìt, “che scuela
ch’i ti’as fàt, e com’che la so dutrina
a capì a riva la me peràula;[685]



e com’la vustra via da la divina
a’è tant lontana cuant ca è la distansa
da la cjera al cjèl che pì alt’l festina.”[686]

Alora jò: “Cun duta la creànsa,
da vu i no recuàrdi di vèjmi maj straviàt
e’i no sìnt nisùn rimuàrs di cosiènsa.”

“E se tu di chistu ti sòs dismintiàt,”
ridìnt mi’à rispundùt, “tèn chistu ben a mins,
che vuej stes l’aga dal Letè ti’as sercjàt;

e se’l fòuc al era com’cal dìs’l fun taj camìns,
dal to dismintià jodi si podarà
che alc di colpa’n d’era’n taj to straviamìns.

D’adès in sù nuda a s’jodarà
ogni me peràula, o chès ca bàstin
di èsi scujèrtis pa la to vista ’mpura.”

Pì luminòus e na vura pì planìn
si moveva’l soreli tal sercli di mizdì,
che cà o là lu jòdin, secònt là ch’i sìn,

cuant che fermàdis si sòn, com’che cussì
al fà chèl che’ndavànt ghi và a zent cal scorta
se nuvitàs al cjata uchì o ulì,

li sièt fèminis[687] ta un’ombrena smuarta,
’ndà che sot fuèis vèrdis e bràghis nèris,
a scòrin che frèjdi ròis che l’Àlp a parta.



Davànt di lòu, l’Eufràte e il Tigris
fòu a parèvin sgorgà di na fontana,[688]
e lasasi plan planìn, coma amìs.

“O lus, o Gloria da la zent umana,
se aga a eše chista ca si displèa
da un prinsìpit e sè da sè a lontana?”

Stu preà cussì mi’è stàt rispundùt: “Prèa
Matelda di dìš’tilu.” E chì ’a à rispundùt,
com’cal fà un  che da colpa si dislèa,

la biela fèmina: “Ti’era stàt dìt dut
chistu belzà da me, e’i soj sigura
che l’aga dal Lèt platalu no’a volùt.”

E Beatrìs: “Forsi na pì gran cura,
che a la memòria spès virtùt ghi gjava,
ai so vuj si’a fàt la so mins dut scura.

Ma jòt ’l Eunoè che di là ’l deriva:
mènilu là, e coma che tu ti sàs,
rianimèa la so mins, ca durmìva.[689]

Coma bon cristiàn—e no coma i musàs—
al fà so la voja da la voja d’àltris,
apèn’ che i segnaj juscj’ a vègnin mandàs;

cussì, dopo vej li me mans cjapàdis,
movùt si’a la biela fèmina, e a Stàsiu
cun tant bon fà ghi’a dìt: “Luj pur tu seguìs.”

S’jò i vès, bon letòu, encjamò pì spàsiu
da scrivi, un puc i vorès pur cjanta
dal bon bevi che maj mi varès fàt sàsiu;

ma parsè che’i sfuèis ducju plèns a sòn belzà,
ordinàs par sta càntica seconda,
pì’n là no mi lasa’l fren da l’art[690] pasà.

Cussì tornàt i soj da la sant’onda[691]
dut rifàt, coma vis sànis e nòvis
che di biej cjàfs an d’an pì che avonda,

pùr e pront par zì lasù da li stèlis.



[1] Li Chèchis a sarèsin li fiis dal re di Tesàlia che in taj timps
antìcs a vèvin sfidàt li Mùšis al cjantà.  Sti puori fiòlis a vèvin
pierdùt la sfida—naturàl!—e a èrin stàdis trasformàdis in chèchis.

[2] Blu.

[3] L’aria dal scur infernàl.

[4] Vènere.

[5] Adàm & Eva. A si pensa che sti stèlis a vèdin valòu alegòric; ca
raprešèntin li virtùs da la prudensa, gjustìsia, fuartesa di spìrit,
temperansa. (Vandelli)

[6] L’orsa granda (ursa major), che sicòma ca è’n tal emisferi austràl a
no la jòt.

[7] Dal aspièt, insoma, al era un biel puc coma me, doma che la me barba
a è tant pì blancja—e a no’a nencja bišugna daj ràis dal soreli par
fala sfavilà.

[8] Catòn, cal sarès stu barbòn, al è iluminàt da li cuatri virtùs
raprešentàdis da li stèlis.

[9] A imbrunìs o scurìs. (Dante a mi metarès par sigùr tal purgatori par
cers vocàbui ch’i uši, ma i no pensi ca mi butarès in tal infièr!)

[10] A è clar che Catòn al cròt che i poès a sòn doj daj danàs.

[11] Tre sostantìfs, tre “e” e tre “con” ta sta riga. Clara l’intensiòn,
no eše vera?

[12] Il to volej nol pòl dal me volej….

[13] L’ultima sera da la so vita, incluša che spirituàl.

[14] Coma ca voleva Beatrìs.

[15] Coma se di jodi e scoltà Catòn a fòs la vera rašòn dal viàs daj
poès. Bàbiu stu Virgìlio!

[16] Che libertàt moràl ca si otèn cuant ca si riva a vìnsi li propri
pasiòns, che cussì spès a ni tegnin incjadenàdis.

[17] Encja chì Virgìlio, scaltri, al ešàlta li virtùs di Catòn, cal veva
rifiutàt di sotomètisi al volej di Sèšar. Cussì, coma cal sugerìs
Vandelli, chì i vìn na sinteši di libertàt moràl e politica.

[18] Il cuàrp.

[19] Ìl Acherònt.

[20] Beatrìs.

[21] Catòn, coma ca si jòt, a si rindeva ben cont da li ceremònis ca ghi
feva Virgìlio.

[22] A è stàt comentàt che stu vènc al raprešènta l’umiltàt.

[23] ’L ànzul cal protès l’entrada dal purgatori.

[24] L’alegorìa a è clara: la zent roganta, ca si irigidìs, a vèn
distrušùda; a sopravìf chè plena di umiltàt, ca è buna di pleàsi a li
circostànsis da la vita, encja se chìstis da li vòltis a ti bàtin
fuàrt.

[25] Ben purificàs.

[26] Pa la strada ca torna tal infièr.

[27] Si tornàn in davòu cul pensej a tancju di chej poscj’ cal à višitàt
tal infièr, a no è da surprìndisi s’al è vegnùt fòu da chel bušaròt cu
la muša plena di cjalìn o cragna. Ta n’altri sens, Dante al è chì cal
taca a vignì purificàt.

[28] Chì a tocja recuardà Ulìs e i so òmis che rivàs fin chì a èrin, però
in davòu a no sòn pì tornàs.

[29] Da Catòn.

[30] La Libra.

[31] In efièt, cun chìstis prìmis nòuf rìghis, Dante al vòu diši che il
dì al stà par cricà. Su sti rìghis, asàj difìsilis, i sugerìs di leši i
crìtics.

[32] Un’altra volta, dopo la me muàrt.

[33] Dopo chel momènt di straviamìnt a ghi’a parùt che il lumìn al lušès
encjamò di pì.

[34] Stu chì al parta li ànimis a la salvasiòn; Carònt, la so antiteši, a
li parta a la perdisiòn. S’a si’a da sièlzi, a’è miej zì cun chistu.

[35] Aegypto in tal originàl, coma ca sarès just. I speri che Dante a mi
perdoni.

[36] Il Capricorn. Il dì, insòma, al è zà ben inoltràt.

[37] Tu ch’i ti sòs vìf, se fatu chì insièmit dai muàrs?

[38] Par podej tornà, dopo la me muàrt, in ta chista strada da la
salvasiòn.

[39] Parsè rìvitu tal purgatori cussì tant timp dopo la to muàrt?

[40] ’L ànzul timonej cal cjàpa sù e al parta li ànimis in tal purgatori.

[41] Secont Vandelli, la indulgensa plenaria data’n ocašiòn dal Gjubilèo
di Bonifàs VIII, tacada tal nadàl dal [1299] a veva vantagjàt encja li
ànimis daj muàrs, puarès.

[42] Ogni ànima danada a è destinada a zì’n tal infièr.

[43] Secònt cualchi comentatòu, la cansòn a raprešentarès il plašej da la
filošofìa..

[44] Catòn stes.

[45] Ca sarès la porcarìa ca si’a formàt daj so pecjàs e ca ghi impedìs
di vej na clara višiòn di Diu.

[46] Stu mont al è’l post indulà che la gjustìsia divina a ni fà sufrì
paj pecjàs ch’i vìn cometùt, fin ch’i vignìn dal dut purgàs.

[47] Jodìnt doma na ombrena davànt di luj, Dante al pensa di èsi stàt
bandonàt da Virgìlio. Il puòr Dante a no si rìnt cont che, esìnt
spìrit, Virgìlio a nol fà ombrena.

[48] Tal cjèl i ràis, esìnt luminòus, a si làsin trapasà da àltris, roba
ca no podarèsin fà sa fòsin ostacolàs da na sostansa fišica, coma un
cuàrp.

[49] A somearès impusìbul che un spìrit al sufrìs dolòus corporàls; ma’n
ta li mans da l’onipotènsa di Diu, dut a è pusìbul.

[50] A stà di fàt ca ni è impusìbul capì coma che Diu al posi èsi na
sostansa in tre persònis.

[51] Virgìlio a ni sugerìs di contentasi di capì il “sè” ca è, e di no zì
a ròmpisi tant il cjaf in sèrcja di capì il “parsè” di sè ca è.

[52] Se la zent a savès dut, a no sarès stàt necesàri il proibìghi a
Adamo di zì a sercjà il frutàn dal àrbul dal ben e dal mal; e cussì a
no sarès stàt necesàri di butalu fòu dal paradìs terèstri; e di
conseguènsa a no si varès vùt bišugna che Crist al vegnès a salvani, e
via di sèguit.

[53] Ta la costa pì montagnoša da la Liguria, che’n taj timps di Dante a
no èra sens’altri invaduda da turìscj’ coma ca è vuèj.

[54] A è clar che se Virgìlio al cognoseva ’l infièr, a nol cognòs par
nùja il purgatori.

[55] Cun che incertesa naturàl ca derivava dal jodi un “vif” coma Dante.

[56] Fermàs dal cuàrp di Dante.

[57] Un colp di spada a ghi veva lasàt un brut sen ta una da li sèis.

[58] “Puarèt” tal mòut che la peràula a vegneva ušada da me mari,
puareta, che par ic al èra puarèt encja il plevàn di San Zuan o
adiritura il Papa, puarèt, ca ni voleva cussì tant ben.

[59] Partìt par tornà in tal mont daj vifs.

[60] Stu sperà al sarès il sperà da la salvasiòn, par via che àltris a
pensàvin che luj al fòs stàt danàt pa la so scomùnica.

[61] Se il vèscul di Cošensa al vès consideràt Diu no coma punitòu e
basta, ma encja coma pari mišericordiòus, al varès forsi capìt che jò ì
sarès stàt perdonàt.

[62] Il cadàvar di Manfrèit, invènsi, al è stàt butàt fòu da terèn
consacràt, coma ca si ušava fà cuj scomunicàs.

[63] I scomunicàs a vegnèvin trasportàs cuj lumìns distudàs, coma cal è
stàt il cašu cul cadàvar di Manfreit.

[64] Encja a un scomunicàt a ghi resta un pu’ di speransa di vignì
perdonàt da Diu, basta ca si dimostri pentìt, coma ca’a da èsi stàt il
cašu cun Manfrèit, puarèt. Dum spiro, spero, coma cal dis Vandelli.

[65] Al è costrèt a restà fòu dal purgatori par un toc di timp lunc coma
trenta vòltis il timp cal era stàt in pecjàt.

[66] Li prejèris ca vègnin dìtis paj muàrs a pòsin riduši il timp che una
puor’ànima a à di pasà tal purgatori

[67] La proibisiòn di tacà la so purificasiòn prima dal momènt
prestabilìt, asumìnt che stu timp a nol vegnès scurtàt dal preà da la
zent coma Costansa stesa.

[68] Coma ca crodèvin, par ešempli, i Manichej, che par chej i òmis (li
fèminis par sigùr) a vèvin do ànimis.

[69] Par ešempli: cuant che jò i soj concentràt in tal lèši, i no mi rìnt
cont che altri al stà susedìnt atòr di me.

[70] Il post indulà che i poès a pòsin tacà a scalà la montagna.

[71] Ducju poscj’ che ai timps di Dante a èra difìsil scalà.

[72] Tal sens simbòlic, li àlis ca ocòrin par zì sù’n ta stu scoj dal
purgatori a sòn àlis di virtùt.

[73] Plumìn o plùmis.

[74] Virgìlio.

[75] Ta stu punt a finiva che fesura cuaši verticàl ca vèvin seguìt, e ta
un plan mancu inclinàt a sòn rivàs.

[76] La riva da la montagna a varès, alòra, na’inclinasiòn di circa [45]
gràdos.

[77] Il cjaminà tant pì svelt di Virgìlio al lasava il puòr Dante
indavòu.

[78] Na volta sorpasàt un momènt di perìcul, al vuàrda in davòu, contènt
di èsi al sigùr.

[79] Sicòma che i poès a sòn tal emisfèri dal sud, e a stàn vuardànt
vièrs il levànt, Dante al jòt il soreli alsàsi a sinistra  invensi di
destra, coma ca susedarès s’al fòs tal emisfèri dal nort.

[80] Il soreli (spieli) al luminèa ducju doj i emisfèris, chel di sot e
chel di parzora.

[81] Siòn = Gjerušalèm; crèt = il purgatori.

[82] Virgìlio a ghi ufrìs sta lesiòn di astronomìa al puòr Dante (cal
somèa un puc insiminìt coma me) par dimostràighi coma che, jodùt da stu
post chì, il soreli  a si mòuf a la so sinistra.

[83] Cuant che chì di nu a è unvièr, il soreli al è a sud dal ecuatòu, e
vicevèrsa.

[84] I Ebrèos a jodèvin—da la Palestina—l’ecuatòu a sud di lòu.

[85] Pì’n sù che ’l omp al và’n tal mont dal purgatori e pì li so còlpis
a vègnin lišerìdis.

[86] Che di èsi poltròn.

[87] Bielaga al à spetàt fin a la fin da la so vita prin di pentisi di
còu daj so pecjàs. A è par chistu che adès a ghi tòcja spetà fòu da la
puarta dal purgatori.

[88] Il cjèl al à ben altri ròbis da fà che pièrdi timp cun prejèris ca
no sòn sincèris.

[89] Un dal grup di Bielaga a si necuàrs che Dante al fà ombrena, come un
cal è encjamò vif.

[90] Parsè no sotu pì rešolùt?

[91] Cuant ca si ’nrusìs di vergògna un al mostra—di sòlit—sinceritàt o
pentimìnt; e par chèl al pol vignì perdonàt pì a la svelta.

[92] Almancu a lu varèsin cjantàt dut s’a no fòsin stàs interòs da Dante.

[93] Èco, chista a sarès na conferma ca no vèvin encjamò finìt da cjantà
il Miserere.

[94] I spirs, curiòus, a vòlin che i poès a svèlin las rašòn da la so
prešensa.

[95] Se na volta tornàt tal mont Dante al prejarà par lòu, li so pènis a
vegnaràn scurtàdis.

[96] I vapòus impiàs a sarèsin li stèlis ca si jòdin colà di nòt e chej
lamps ca iluminèjn li nùlis sul imbrunì in ta li sèris d’estàt. Tant
che li stèlis che i lamps a si jòdin doma par un istànt.

[97] Ch’i ti vàs vièrs la to purificasiòn.

[98] A vòlin cal resti pì a lunc par cognosi cualchidùn par podej partà
nuvitàs a la so zent cuant cal torna’n tal mont, cu la speransa che la
zent ca sìnt li nuvitàs a prej par lòu.

[99] Ben nasùs par via ca sòn in via di otegni la so salvasiòn.

[100] I spirs a si fìdin da la volontàt di Dante di judàju—basta che la
so volontàt a no vegni impedida da cualchi ostàcul.

[101] Che fasa dal’Italia ca è tal miès da la Romagna e il regnu di
Napoli.

[102] Fan, o Fano, al sarès il post indulà che stu Jacu dal Cassero da
Fan al è stàt soteràt.

[103] Jacu al sà che il siòr d’Èste a lu odiava: dopodùt, coma cal dìs
Vandelli, Jacu a lu veva acušàt di èsi paricida. Però a nol varès maj
crodùt che il so odiu al fòs stàt cussì intèns da falu copà.

[104] Chì, Jacu puarèt,  a no ocòr pì cal rispìri. Mira e Oriaca a sòn
visìn di Venesia.

[105] Boncont al vorès che Dante al preàs par luj par ridùšighi li pènis
dal purgatori.

[106] La so puora vèdula.

[107] Na zona tal Cašentìn, tra Firense e Arès.

[108] Un convènt.

[109] Parsè che a stu punt l’Archiàn al sboca in tal Arno.

[110] L’ànzul bon al parta via l’ànima di Boncònt, lasànt il so cuàrp lì
cal è. No podìnt vej l’ànima di Boncònt, il diàu a si la cjapa cul so
puòr cadàvar.

[111] Il diàu al à tant control su li fuàrsis da la natura.

[112] I “gran zòuc’ a si riferìs a la giogana lasù taj Apenìns.

[113] L’Àrno al sarès stu flun real.

[114] Ca sarès la glera o savolòn o altra roba cal parta un flun in
plena.

[115] Sta Pia, fèmina di un grant siòr, a somèa ca sedi stada copada dal
so omp, o parsè cal pensava ca ghi fòs stada infedèl o parsè cal veva
intensiòn di spošà n’altra fèmina, e Pia a ghi era di ostàcul.

[116] Anelada = dàt l’anèl; e in sèguit spošada. A si pòl notà che sicoma
che ’l omp di Pia a si clamava Nel (Nello), la peràula “anelada a è ben
sielzuda.

[117] Un zòuc di azàrt bašàt sul tirà daj dàdos.

[118] Al pensa e ripensa a sè cal varès podùt fà par vinsi. Nuja di
insòlit, purtròp, in ta sta reasiòn.

[119] Plan plan a si lìbera di chej ca vorèsin vej un pus daj bès cal à
vinsùt.

[120] L’Aretìn: un famòus magistràt di Arès; Ghin dal Tac al era na sorta
di brigànt senèis; chel altri al era pur luj un nòbil Aretìn.

[121] Par vej na idea clara di duta sta zent, i sugerìs Vandelli. ’L
importànt a è di tegni in mins che tant Federico Novèl che chèl di Pisa
(Farinata, fì di Marzùc) a sòn muàrs copàs, prima, i pensi, di èsisi
confesàs daj so pecjàs. A è par chèl ca stàn preànt Dante di racomandà
la zent di scju puòrs muàrs di preà par lòu par scurtàighi li
soferènsis dal purgatori.

[122] Di cjaša so gjavàt fòu = separàt dal so cuàrp.

[123] Chè daj Brabàns a sarès Maria, la fia di un duca di Brabànt, ca
varès acušàt Pier da la Bròcja di vej tentàt di violentala, cu la
conseguensa ca si sà. A si jòt da chistu cašu che stu tipo di acùšis a
nol è dopodùt na roba tant moderna.

[124] Un tocùt da l’Enèide.

[125] Il judìsi divìn al resta sè cal è encja cuant che chej ca prèjn pa
l’ànima di un muàrt a rìvin a ridùšighi a l’ànima il timp ca à da
spìndi in tal purgatori, par via che encja sensa la so intercesiòn,
prima o dopo l’ànima a zarès sù in tal paradìs lo stes, secont sè ca
èra stàt stabilìt dal judìsi divìn.

[126] Chej ca preàvin paj muàrs taj timps di Virgìlio a no rivàvin a
comutà la sentensa da la gjustìsia divina, par via ca èrin pagàns, e
coma pagàns a no vegnèvin scoltàs da Diu, che li so preferènsis a li
veva clàris.

[127] Prima di rivà in pica dal mont dal purgatori, Dante al jodarà di
nòuf il levasi dal soreli.

[128] Chist’ànima a sarès che di Sordèl, mantovàn coma Virgìlio. Coma ca
è clar da sè ca seguìs, Dante al fà di luj un sìmbul di amòu di pàtria.

[129] Il fren da li lègis Justiniànis ca varèsin da governà l’Italia, ma
che invensi a no vegnin oservàdis (la sèla a è vuèjta).

[130] Prèdis, vèscui e pàpis, fèit il vustri còmpit, e lasàit che Sèšar
al fedi il so. Il Vanzèli: Dèighi a Sèšar sè ca è di Sèšar, e a Diu se
ca è di Diu.” (Matt.xxii.[21])

[131] Dal imperatòu Asburgo cal era al podej taj timps di Dante e cal
trascurava l’Italia.

[132] La zent devota.

[133] L’imperatòu zà minsonàt.

[134] Dante al vòu che il cjèl a ghi dedi na buna punisiòn a la famèa dal
imperatòu par vej trascuràt l’Italia. A stà di fat che, secont
Vandelli, il imperatòu al vegneva stàt sasinàt cualchi àn dopo—in tal

[1308], sùbit dopo ca ghi era muàrt so fi.

[135] Tant Berto che Rodolf di Asburg a si’a dàt da fà pì’n ta li pars
todèscjs dal impèr che’n ta chès taliànis (il ort dal impèr).

[136] Santaflou (Santafior) a sarès una contèa visìn di Siena ca steva
zìnt a remengo par mans di Siena e dal Papa stes. I siòrs a sarèsin i
cons e marchèis taliàns—zent coma ca èrin i Sùcars di San Zuan?

[137] Bandonada dal imperatòu, ma encja dal Papa, che’n ta chej timps là
al era a Avignòn.

[138] Nol varèsia il volej divìn da interesàsi encja da la nustra puora
Italia?

[139] Dante al è plen di ironìa, encja se sta ironìa a è amàra. Dante a
ghi vòu ben a la so sitàt, ma pròpit parsè ca ghi vòu tant ben al è
amondi crìtic da la so corusiòn.

[140] Ca no stenta a rangjàsi a mòut so.

[141] Dante a ghi dà una buna frecjada ai so fiorentìns che, secont luj,
a àn la gjustìsia doma in taj làvris.

[142] La responsabilitàt di governà.

[143] Se Firense a era siòra, a no era doventada siòra par via onesta; e
cussì a no mostrava nencja bon judisi. E la pàs? Firense a era sempri
in lota cun chistu o cun chel’altri. Cussì chì a è tanta ironìa.

[144] Sparta.

[145] L’ironìa di Dante tal ušu di sta peràula a è clara.

[146] Taj ùltins mèis e àis.

[147] L’idea a è che dut chel viavaj di zent taj ufìsis pùblics, ca nol
pòl èsi bon pa la salùt pùblica, al è caušàt dal fat che chej al podej
a càmbin spes, e no in miej.

[148] Parsè che i so dolòus a rèstin, ca si zìri par chì o par lì.

[149] Virgìlio al è muàrt cuant che Otaviàn al era imperatòu, cualchi àn
prima che Crist al vegnès a fà sè cal a fàt, permetìnghi a la zent di
purificàsi in tal purgatori. Prin di Crist, chej coma Virgìlio a zèvin
in tal Limbo.

[150] A Sordèl a no ghi pàr vera di èsi di front di Virgìlio e, plen di
amirasiòn, a lu imbrasa di nòuf.

[151] Dante a ghi veva dita a Sordèl cal veva pierdùt il cjèl; e cussì
Sordèl al pensa che Virgìlio al vegni dal infièr.

[152] Il Limbo.

[153] I frutùs a èrin muàrs prima di vignì batiešàs.

[154] Li virtùs sàntis a sarèsin la fede, la speransa e la caritàt. Li
àltris a sarèsin li virtùs moràls e inteletuàls. (Vandelli)

[155] Qui ambulat in tenebris nescit quo vadat (Giov.XII.[35]), coma ca ni
recuarda Vandelli.

[156] Il scur, o la mancjànsa da la lus dal soreli, al è da capì coma la
mancjànsa da la gràsia divina, che sensa di chè pi’n sù no si riva.

[157] L’alegorìa a è clara. Par cjatà la strada justa a bišugna vej la
lus da la grasia divina.

[158] Stu chì al sarès un imperatòu Asburgo ca si rìnt cont di vej
trascuràt l’Italia, il “gjardìn dal impèr.”

[159] Secont Vandelli, Arrigo VII al veva provàt a risanà na Italia ca
patìva amondi par via di guèris e par via ca mancjava di gjustìsia
civìl.

[160] In vita, chistu e Rodolf a èrin nemìs, mentri che chì a vàn
d’acordu pròpit ben.

[161] Moldava e Elba, fluns da la Boemia.

[162] Doj re, scju chì, ca si dàn consìliu.

[163] Cal sarès Filìp il Bièl.

[164] Vandelli al sugerìs che l’imàgin da la cuarda plena di virtùs e
tegnuda atòr da la vita a è biblica. In ogni cašu, chel ben tresàt al è
Pieri III di Aragona, e chel dal maròn al è Carlo d’Angju.

[165] Da pari in fì.

[166] Chej tre chì—il zòvin, Jacu e Federìc—a èrin fis di Pieri III di
Aragona. Dante al à puc di bon da diši daj ùltins doj.

[167] Diu stes.

[168] Al contrari da li làudis ca ghi fà a Pieri III di Aragona, Dante al
à puc di bon da diši encja dal Našòn, o Carlo d’Angju.

[169] Costansa a à pì rašòns di vantasi dal so omp, Pieri III, che li
altri dos.

[170] Coma ca si voltàs vièrs Diu, dišìnghi che in Luj a era la so
speransa.

[171] Dante al è a colp streàt da la prejèra di chist’ànima.

[172] Li pùntis celèstis.

[173] Dante a ghi dà coragju al letòu di trapasà il vel e entrà’n ta
l’alegorìa di sti rìghis.

[174] Par simbolegjà la mišericordia di Diu.

[175] Da notà: il vert al è il colòu da la speransa, e la sensasiòn di
velocitàt creada da sti rìghis a sugerìs la prontesa da la gràsia di
Diu.

[176] Stu chì al sarès Nino Visconti, un so compaj, parìnt a la lontana
dal famòus Cont Ugolìn.

[177] Sè che prin a no si jodeva par via da la distansa, adès, sul
imbrunì, invènsi a si pòl jodi—un pensej, chistu, cal à alc dal
paradosàl.

[178] Sti àghis a sarèsin chès ca sepàrin il mont dal purgatori da
l’Italia.

[179] La vedula di Nino a veva bandonàt li fàsis blàncis (ušàdis—roba
strana—da li vèdulis) par spošasi di nòuf cun Galeàs Visconti, cul cual
a veva vùt pucja furtuna

[180] Sta vena di ironìa a sugerìs che encja tal purgatori a sòn bòis di
cjapàsila cu li fèminis!

[181] Vipera = emblema daj Viscòns di Milan; gjàl = emblema daj Viscòns
di Pisa.

[182] Dante a si mèt a vuardà vièrs il polo antàrtic, indulà che li
stèlis a somèjn mòvisi pì a plan.

[183] Sti tre flamùtis, o stèlis, a sarèsin sìmbuj da la fede, speransa e
caritàt. Li cuatri stelùtis dal pròsin tercèt a sarèsin li virtùs
cardinàlis. (Vandelli)

[184] Li rìghis ca seguìsin a mètin in clar l’identitàt di chistu
aversari.

[185] La prešensa dal madràs a sarès chì par indicà che encja a sta puòra
zent dal anti-purgatori a ghi tocja sufrì li pènis da la tentasiòn!

[186] Da’ndulà ca tègnin protešùs dal mal chej ca stàn par entrà’n tal
purgatori.

[187] Coràd al veva vùt cussì  tanta cura daj sos che l’ànima so al veva
trascuràt—e par chèl al è chì.

[188] La contrada daj Malspins a è cussì tant celebrada che la so fama a
è cognosuda pì fòu da l’Italia che’n ta l’Italia stesa.

[189] Dante al ešalta la sioresa di scju bacàns e il so valòu di
condotièrs.

[190] A somèa che stu “trist cjaf” (capo reo) al sedi stàt jodùt coma il
demòni da cualchidùn, coma ’l amòu da la potensa da àltris, coma’l papa
da ben àltris, e via di sèguit.

[191] Chista a è na referensa, abastansa intorgolada, ai sièt àis che,
secònt i comentatòus, Dante al pasarà in taj poscj’ daj Malspìns, in ta
la Lunigiana.

[192] Se il volej divìn a nol vès da cambiàsi—ca no susedarà.

[193] L’aurora stesa. Taj prins tersès, Dante—in ta un mòut abastansa
fantašiòus—al dà n’idea di sè ora ca era cuant cal era stàt culpìt dal
sun.

[194] Il scorpion?—I studiòus a no sòn sigùrs di cuala costelasiòn che
Dante a si riferìva.

[195] Al momènt la nòt a era in ta la so tersa ora , ca vorès diši ca
èrin pì o mancu li nòuf di sera.

[196] Ch’i eri di cjar e vuès, coma Adàm.

[197] I sinc a sarèsin: Dante, Virgìlio, Sordèl, Nin, e Coràt.

[198] Taj tìmps vècjus, secònt na storiuta contada da Ovidio, la sišila a
era na fèmina trasformada in sišila par protèšila da la rabia dal so
omp.

[199] Ganimèd, il pì bièl daj mortàj, al era stàt rapìt da n’àcuila e
partàt lasù daj dèos dal Olimpo a tègnighi plens i so gos di ambrošia o
di altra bevanda speciàl, che a scju dèos forsi a ghi plaševa pì di un
bièl tajùt di bacò.

[200] Cal sarès chel post fra la sfera da l’aria e la luna.

[201] La mari di Achìl a lu veva platàt a Schir pròpit par ca nol zès na
dì a Troja; ma il so tentatìf al era stàt invàn, coma ch’i savìn.

[202] Virgìlio.

[203] Stu chì al sarès chel post indulà cal veva conversàt cun Sordèl e’i
àltris.

[204] Coma ca rišulta da chèl ca seguìs, l’entrada dal purgatori a
someàva vierta da lì cal vuardava Virgìlio.

[205] Lùsia a è partida al stes momènt ca si’a sveàt Dante.

[206] Ah, letòu, considera sta pècja com’un neo ca ghi da rišàlt a la
puresa dal me furlàn!

[207] Parsè che stu puartej al era cussì luminòus che vuardàlu dret in
muša a feva mal.

[208] Sìmbul da l’aministrasiòn da la gjustìsia.

[209] I comentatòus di Dante a pènsin che scju tre scjalìns a raprešèntin
la gradasiòn da la penitensa, da la contrisiòn inisiàl a la sodisfasiòn
ca si cjàpa cuant ca si fà dal ben.

[210] Il diamànt al rafigurarès la soliditàt da la Glišia, secònt i
comentatòus.

[211] Domanda, in altri peràulis, di vej l’asolusiòn par podej entrà’n
tal purgatori.

[212] Mea culpa, etc.

[213] Na volta dentri dal purgatori, Dante al varà da purificàsi daj so
pecjàs.

[214] Li do clafs dal regnu dal cjèl.

[215] Alegorìa: se sta claf da l’asolusiòn a no vèn ušada ben, alòra a no
è vàlida l’asolusiòn.

[216] A mi par di capì chistu: la claf di oru a pol conferighi
l’asolusiòn al pecjadòu pentìt; che di arzènt a è che ca vèn ušada, da
li vòltis cun dificultàt, dal predi par otegni il pentimìnt dal
pecjadòu, còmpit cal pòl èsi dur.

[217] Chel cal vuarda indavòu e cal torna a pecjà al pièrt la so gràsia.

[218] Tàrpea: il post indà che i Romàns a vèvin il so tešoru pùblic, cul
tribùn Metèl ca lu custodiva—fin che Gjulio Sèšar a si veva imparonìt
dal tešoru e mandàt via il Metèl. Cupiditas radix malorum est et—coma
ca’è ben clar—erat!

[219] La mancjànsa di amòu sincèr pal ben, ca parta la zent al pecjàt, a
spiega il puc ušu di sta puarta e il parsè ca’è cussì dirocada.

[220] La curnìs ca va sù pal mont dal purgatori a era da la stesa
largesa.

[221] Pas tant voluda dal omp dopo che Adàm & Eva a èrin stàs butàs fòu
dal ort terestri—pas in fin anuncjada dal ànzul Gabrièl.

[222] Virgìlio? La fuarsa divina? Ducju doj?

[223] I comentatòus a ni fàn recuardà la storiùta di Oza che, vìnt tocjàt
l’arca, ca steva par colà, sensa il permès di Diu, al era stàt fulminàt
a colp. (I vinu da considerà sta storiùta coma amonimìnt di no meti li
mans in taj afàrs daj àltris, encja si pensàn di fa dal ben?)

[224] La vista e il sinti. Li imàginis a someàvin cussì vèris ca pareva
ca cjantàsin sul seriu.

[225] David.

[226] Micòl a ghi li veva sunàdis par èsisi disvistìt in public, coma cal
varès fat un mataràn o pajàso.

[227] Micòl, la prima fèmina dal re David; pa li so àriis di granda siora
a era stada punida cu la sterilitàt.

[228] ’L imperatòu Trajan.

[229] Il smuàrs di un cjavàl.

[230] Li bandièris ca svualasàvin tal vint a tegnèvin rafigurada n’àcuila
nera ta un sfont di colòu òru.

[231] I no vuej mancjàighi di rispièt, ma sta veduluta a no mi pàr pròpit
sensa pretèšis.

[232] Diu stes, che dut al jòt—il pasàt, il prešènt e il davignì. Di nòuf
cun rispièt: Ma a nol eše un puc masa limitàt, stu puarèt di Signòu,
s’a nol pòl maj jodi roba nova?

[233] Ca no si à encjamò cambiàt in pavèa, o farfala.

[234] Asiòns.

[235] Pal amòu che Diu al à paj ànzui e par li stèlis.

[236] La sapiensa? Il sant spìrit?

[237] Chej encjamò vifs a varàn bišugna di tàntis prejèris par entrà’n
tal purgatori.

[238] Chì an d’è di chej ca àn da purgà pecjàs pì grancj’ daj pecjàs daj
àltris.

[239] Chej ca sòn plens di gràsia divina.

[240] Li ròdis stelàdis a sarèsin li sfèris celèstis.

[241] Taliàn.

[242] Minià.

[243] A àn pì colòu, pì vivacitàt.

[244] Mentri cal era vif, Oderìs al bramava pì di dut di èsi il miej
minatòu dal mont.

[245] Prin da murì, cuant che encjamò al varès podùt vivi e, di
conseguensa, pecjà, Oderìs a si veva pentìt e cambiàt il so mòut di
vivi.

[246] Il genio di un artista—o la so fama—al dura amondi puc, se pì ca
nol è seguìt da un periodo di mediocritàt.

[247] Dante chì al alùt a sè stes, pensànt sensa modestia cal sarà miej
di Guido Cavalcanti.

[248] E cussì a è cu la Gloria dal omp, ca pasa a la svelta da un a un
altri.

[249] Una alušiòn, chista, al firmamìnt stelàr, ca si mòuf pì a plan daj
pianès e da la luna.

[250] Il soreli.

[251] Di disglonfà il so spìrit cal è plen di orgòliu o supiàrbia.

[252] A nol entra in tal purgatori.

[253] In efièt a si èra metùt lì in plasa a domandà la lemòšina ai so
concitadìns par podej acumulà i bes ca ghi ocorèvin par liberà il so
compaj. A no è da surprìndisi se un orgoliòus coma luj al tremava
fašìnt chistu.

[254] Encja a Dante, una dì, a ghi farà vignì la stesa tremarola cal à
provàt il Salvàn—e alòra al capirà il parlà scur.

[255] Gràsis a la so òpera di compasiòn, il Salvàn a si’a meretàt un post
in tal purgatori. Basta un’unica òpera da li vòltis par fani meritèvuj.

[256] Cjaminànt insima di sti làstris, i parìncj’ daj muàrs soteràs sot a
pòsin vej sempri prešìnt coma ca èrin prin di murì.

[257] Li làstris sot daj piè.

[258] Lusìfar stes, punìt pa la so supiàrbia sensa fin.

[259] I Gigàns a èrin stàs ridušùs a tocs da li saètis di Gjove stes.

[260] Un daj architès da la tor di Babèl.

[261] La pianura di Shinar, indà ca era stada costruìda la tòr di Babèl.

[262] Pal so orgòliu di vej sièt fiòj e sièt frùtis, Niobe a era stada
punida da Latona ca ghi’u veva copàs dùcjus. Pal dolòu Niobe a si veva
dopo trasformada in ta na statua.

[263] Par no vignì caturàt daj Filistèos, Saul a si veva copàt cul
butasi’n ta la so spada. (Vandelli) Saul al era ebrèo ma al varès fat
buna figura encja coma romàn!

[264] Aragna a era stada tramutada in ta un raj dopo ca veva sfidàt
Minerva in ta l’art dal tesi.

[265] Roboàm al vèn punìt in ta che maniera chì par vej minacjàt i
israelìs ca volèvin che luj ju judàs.

[266] E a stà di fat che Almeòn al veva adiritùra copàt so mari pa la
vanitàt di vej acetàt na colana ca varès partàt a la muàrt dal so omp.

[267] Senacherib = re daj Asiriàns, copàt daj so fìs par vej par
supiàrbia pierdùt na guera cuntra il re di Gjudea.

[268] Ciro al veva fàt copà il fi di Tamiri. Ic pì tars a ghi veva fàt
tajà il cjaf a Ciro e butàt in ta na bota di sanc. Che Diu ni vuàrdi da
fiòlis cussi!

[269] Olofèrnis, re daj Asiriàns, cuant cal steva combatìnt chej da la
Gjudèa, al era zùt a finìla malamintri cuant che Gjudita a lu veva fàt
namorà di ic e, coma ca susèit spes cuj maròus, luj al era zùt a pièrdi
il cjaf par ic—e no doma par mòut di diši!

[270] L’umiltàt, sugerìda da chist’ultima imàgin, a ghi permeteva a Dante
di penetrà in ta la veretàt da li ròbis cal jodeva rafiguràdis in tal
pavimìnt.

[271] A s’insurièa, ogni tant, Dante, cuntra i grandòns di sta cjera!

[272] La sesta ora dal dì a à finìt il so còmpit. Cussì adès al è pasàt
mišdì.

[273] Coma par domandàighi sè cal intindeva diši.

[274] La “ben guidada” a si riferìs, cun ironìa, a Firense.

[275] Cuant che a Firense a era pì onestàt.

[276] Zìnt sù par sta scjalinada a si si strufìna cuntra li parèis
lateràls, ca sòn amondi rìpidis.

[277] Al purifichèa dal mal chej ca ghi vàn sù.

[278] Parsè che il mont dal purgatori a si streta sempri di pì pì’n sù ca
si và.

[279] E cussì, ispiràt da la diresiòn dal soreli, Virgìlio al decìt ca
bišugna proseguì a destra.

[280] Coma l’invidia, ca è sensa colòu, sbiadìda.

[281] L’espresiòn a si riferìs a sè ca susedeva in ta li plàsis, in front
da li glìšis durànt li mèsis gràndis.

[282] La vista a ghi’è stada tant scurida da la so invidia da impedighi
di jodi li ròbis coma ca varèsin da èsi jodùdis.

[283] Diu stes.

[284] Taliana.

[285] Il originàl (“s’i l’apparo”) a si visina di pì a “se jò i impari”
cuj ca è. La sostansa, però a no cambia. Dante, a’ è clar, al intìnt
diši che s’al sà di na tal ànima, al pol fàighi dal ben preànt par ic
cuant cal torna’n tal mont.

[286] Tal sens che se la “sitàt vera” a è la sitàt di Diu, alòra a si è
pelegrìns ( o in esilio) s’a si vif in Italia o in altri bàndis.

[287] Chej puarès di svuàrps sintàs in ta li bàndis di stu sìrcul a no
pòsin jòdilu, ma a pòsin sinti i so muvimìns.

[288] Còlis = Colle, un paešùt da la Toscana, indulà che i Senèis a èrin
stàs scunfìs daj Fiorentìns in tal [1269]. (Vandelli)

[289] Diu, vuarda cašu, al veva zà destinàt la scunfìta daj Senèis.

[290] Il mierli, da stupit, al vèn fòu d’unvièr ogni tant, crodìnt ca
sedi za primavera.

[291] Ti vàs parlànt coma ca fàn i vifs.

[292] Tal prin ziròn dal purgatori, indulà ca patìsin i rogàns.

[293] Par via che ic, Sapia, a è in via di salvasiòn.

[294] Un puàrt in ta la Marema Toscana cal à vùt puc sucès; Diana a si
riferìs a un flun che la zent a crodeva cal pasàs sot di Siena.

[295] Ogni comandànt cal crodeva di podej fà doventà grant stu puàrt di
Talamòn. Sapia al dìs chistu cu na friguja di ironìa.

[296] Il Arno, che’n ta li bàndis di Falterona al è encjamò pisulùt.

[297] ’L Apenìn stes, dal cual Pelòu (Peloro) in Sicilia al è distacàt
dal rest da l’Italia.

[298] La ploja stesa che dopo a implenìs i fluns.

[299] “Piòra” tal sens di bestia, coma ca ghi era capitàt ai compàis di
Ulìs par via da la strèa Circe.

[300] Cjanùs ca sòn doma bòis da bajà.

[301] I Pišàns, ca sòn tant fùrbus ca no si làsin inganà da àltris.
(Vandelli)

[302] ’L altri spìrit, chel di Rinieri. Chèl cal parla al è Guido dal
Duce.

[303] A Dante.

[304] Persecutòus daj Fiorentìns.

[305] Firense.

[306] Par vej vùt  tanta invidia (siminsa) i rivi apena apena a vej un
post chì in tal purgatori. (A podarès èsighi zuda amondi pèšu!)

[307] Dal pur gust di vivi. Il teritori descrìt al sarès la Romagna.

[308] Ducju scju nòns—Lisio, Manars, Traversar, etc.—a èrin siòrs
benjodùs da Dante, al contrari da la zentàja minsonada un puc pì’n sù.

[309] La memoria a è buna, ma di un intervàl di timp amondi curt.

[310] Grant contràst fra’l bièl mont di na volta e la realtàt asàj
brututa dal dì di vuèj. Cussì al jodeva li ròbis Dante. A resta veretàt
che “plus ca change plus c’est la….”

[311] Fìa (“rifiglia” tal originàl). A Bagnacjavàl a no si fàn pì fioj
màscjus. (Vandelli)

[312] Maghinardo, capofamèa daj Pagàns.

[313] Par via che, muàrs i fioj màscjus a Ugolin a no ghi rèstin che
fiòlis.

[314] Vandelli a ni recuarda che chìstis a sòn li peràulis che Caìn a ghi
a dita d Diu dopo vej copàt Abèl: “omnis igitur qui inveneris me,
occidit me.”

[315] Sè che Dante al intindeva in ta sti tre rìghis al resta un misteri.

[316] Là = tal purgatori; chì = lì cal stà scrivìnt il poeta—in Italia.

[317] I ràis a ni culpìvin tal miès da la muša. Chistu al è il sens da la
espresiòn, abastansa strana, cal uša Dante—e chi uši pur jò, che di luj
i mi fidi.

[318] Sensa altra zent.

[319] Purgatori XIV. [87].

[320] Se, savìnt il efièt da l’invidia, al avertìs àltris di no èsi
invidiòus par no vej di zì a sufrì li pènis cal sufrìs luj.

[321] Ca si vòlin ben.

[322] Chì a para via la metàfora dal dišùn, tacada ta la linia [58].

[323] Supiàrbia e invìdia a èrin li do primi plàis; rabia, avarìsia,
gola, lusùria, e musetàt a sòn che àltris sinc.

[324] I me vuj bramòus di jodi che ròbis nòvis cal steva par ufrì il
ziròn nòuf.

[325] Maria.

[326] La fèmina di Pišistràt. La storia ca à di fà cun scju doj a vèn
ripuartada dal scàmbiu cal seguìs sùbit sot.

[327] Stefan, chi lu recuardarìn coma San Stefan par èsi stàt martirišàt
a Gjerušalèm.

[328] Li višions cal veva vùt a èrin “eròus” doma tal sens ca no fèvin
part da la realtàt da li ròbis di ogni dì.

[329] Il fat che chì a cjàntin cun concòrdia al vòu diši che scju rabiòus
a no’an pì che discòrdia che na volta a’an di vej vùt fra di lòu.

[330] A ghi sarà pusìbul sìntisi lo stes, sensa zì fòu dal fun—roba ca no
podarèsin fa.

[331] Par che stràdis tortuòšis e plènis di dolòu dal’infièr.

[332] Cuant ch’encjamò ti èris in vita.

[333] Sintimìnt, chistu, che Marco al ripetarès encja—o forsi pì encjamò—
al dì di vuèj, s’a si pensa a cers governàns ch’i vìn in ziru pal mont.

[334] Il dùbit su la corusiòn umana, che adès a si stà radoplànt dopo vej
parlàt prin cun Guido dal Duce (Purg. XIV) e adès cun Marco.

[335] Cualchidùn al mèt la cauša da la corusiòn umana in tal cjèl, e
àltris a la mètin chì jù entri la malìsia stesa di nuàltris—puora zent.

[336] I dùbis di Dante a dimòstrin cal vèn dal mont daj svuàrps.

[337] Si no vèsin libertàt di asiòn, alòra i no meretarèsin nè ’l infièr
nè ’l paradìs.

[338] La sostansa di stu argumìnt: se encja i sìn influensàs da li stèlis
(il cjèl) al inìsi, lo stes i sìn dotàs da la lus da la rašòn e da la
libertàt di sièlzi fra’l ben e’l mal. Si sìn sàvius, in ùltin i zìn a
sièlzi il ben. Si no—beh, Dante a ni’a ben fàt jodi li conseguènsis.

[339] A Diu stes. A è da oservà che par cjèl chì a s’intìnt diši li
stèlis che, par cuant inflùs ca vèdin su la zent, a sòn sempri mancu
potèntis dal creatòu.

[340] Prin ca ešìsti tal mont ch’i cognosìn. Fin a chel momènt lì, Diu al
à godeva coma una cualchicjusuta ca ešisteva doma’n ta la so mins. A si
pòl oservà da chistu che la nustra ànima, secont Dante (ca si baša, i
cròt, su Tomàs d’Àcuina), a à na imortalitàt dopla: a’è imortàl dal
momènt ca taca a vivi ta un cuàrp umàn; ma a è encja imortàl in tal
sens ca è sempri ešistìda in ta la mins dal creatòu. A stu propòšit,
a’è pur interesànt notà che il grant romàntic inglèis, Wordsworth, tal
so poema “Intimations of Immortality,” al à ušàt il concèt da l’ànima
ca taca a vivi duta plena di legrìa ta un frutùt coma indicasiòn che
l’ànima a ešisteva encja prima cal nasès il frutùt.

[341] La guida o il fren al podarès èsi l’autoritàt da la glìšia ca ghi
mostra la strada justa da seguì.

[342] Il re o imperatòu al pòl imponi che gjustìsia (la tor) necesària a
rivà a otegni contentesa in ta stu mont e’n tal mont da vignì.

[343] Il papa al pòl medità su li scritùris, ma a ghi mancja la capacitàt
di fàighi distinsiòn fra li ròbis mondànis e chès spìrituàlis.

[344] Seguìnt il ešempli dal papa, la zent a ghi và davòu doma da li
ròbis di stu mont, trascurànt i bens spirituàj.

[345] Il papa e l’imperatòu, che insièmit a luminàvin tant la vita
spirituàl che la vita di stu mont.

[346] La fuarsa politica (spada) e che spirituàl (pastoral) a sòn unìdis
in ta la stesa persona—il papa.

[347] Ogni planta a si vèn a cognosi e apresà dal frut ca dà.

[348] La Lombardia, cunfinada daj fluns—ca ghi fàn riga.

[349] Federic II al era in lota cul papa par via da li guèris tra
Ghibelìns e Guelfs.

[350] Un cal à cualchi colpa a no ocòr che chì al vedi riguàrt da la
zent, par via che chì dùcjus a sòn plens di còlpis.

[351] Li funsiòns e fangu ca parta intòr.

[352] I Levìticos, prèdis dal pòpul israelita, a vèvin da dedicasi doma a
ròbis spirituàlis. Par chèl a vegnèvin ešentàs dal eredità bens
temporaj.

[353] Na volta a crodèvin che un farc al jodeva pa na pièl ca ghi
cujerzeva i vuj. Na volta a crodèvin tanti ròbis stùpidis; no coma
vuèj, ch’i ghi crodìn doma a ròbis vèris e jùstis e bièlis.

[354] Par so tendensa naturàl.

[355] Il ušignòu, ca ghi plašarès cjantà pì di ogni altri usièl. (La
tristàta, secont i comentatòus, a sarès Progne che tant si veva rabiàt
cuntra’l so omp ca veva copàt il so frutùt e dàt da mangjà al so omp! A
sarà vera che “la donna è mobil,” ma fin a stu punt?)

[356] Stu “un” al sarès stàt un ministro dal re da la Persia cal era zùt
a finìla crucifìs par vej tramàt cuntra i Israelìs.

[357] Fìa di Amata e dal re latìn. Chista Lavinia a ghi era zuda spoša a
Enea, cuntra il volej da la mari che, amondi puc contenta, a si veva
impicjàt. (Cussì a dìšin i comentatòus.)

[358] Chista a sarès la vous dal ànzul cal veva fàt duta che lus ca veva
sveàt Dante.

[359] La me abilitàt di jodi.

[360] Fà’l ben ai àltris coma ch’i vorèsin ca ni fèsin a nu—sensa spetà
di vignì preàs.

[361] Frutàn di sapiènsa, che Virgìlio ghi darà in ta chistu intervàl.

[362] L’amòu naturàl al è istintìf, posedùt da dùcjus, sensa sièlta; chel
volùt al è dovùt a la volontàt dal indivìduo—cal resta responsàbil pa
la so sièlta.

[363] Diu.

[364] I bens di stu mont.

[365] Dal èsi, o cuàrp, ca lu òspita.

[366] Diu.

[367] Chistu amòu dal mal a si manifèsta in tre manièris, coma spiegàt in
ta li tersìnis ca seguìsin: chel dal supiàrbiu, chel dal invidiòus, e
chel dal rabiòus.

[368] Chistu, i cròt, al à di èsi un vìsi amondi comùn. Fra ’l altri al è
chel tipo di visi ca ghi dà il via a la trama di romànsos coma Il Cont
di Montecrist. Se farèsini chej puòrs diàus di scritòus se la zent a
fòs sensa vìsis? Provàn a pensà a na Divina Comèdia scrita in ta un
mont indulà che la zent a’è sensa pècis!

[369] Al deriva cunfuàrt da l’idea da la ruvìna dal altri.

[370] Ben di stu mont, ca nol pòl dani contentèsa asoluta. (Però scju
bens, sa càpitin tal momènt just, a pòsin zovà a fani contèns—e coma!
Provàn a pensà, par esèmpli,  a chel cašìn cal stà susedìnt tal Medio
Orient, tra Israeliàns e Palestinèis. A si pol ben dìšighi ai
Palestinèis (o ai Israeliàns) di no fa stupidàdis, di no zì a
scalmanasi masa—o adiritùra suicidasi!—par rivà a otegni sè che,
dopodùt, a sòn bens di stu mont: na cjàša, un toc di cjera da podej
clamala sò, un stàt propri. Par lòu il vej sti robùtis a sarès
sensaltri inìsi di granda contentèsa.)

[371] Taj tre sìrcui pì’n alt, Dante al vegnarà a cjatà fòu coma ca sòn
cjastiàs i avàrs, i golòus e i lusuriòus.

[372] Chej ca no sàn un bièl nuja a vàn a fàsi mèstris.

[373] L’ànima a è stada creada cu la dispošisiòn di amà.

[374] La sostansa: Il vustri capì al à inìsi da ròbis estèrnis, che pal
spìrit a dovèntin ogjès d’amòu.

[375] Il fòuc al tìnt di alsàsi sempri e di zì a finìla la sù in ta chè
che i medievaj a clamàvin la sfera dal fòuc—e là, cu la so sostansa, al
durarà par sempri.

[376] Par tiràighi fòu il mani di chista discusiòn “scolàstica” i
racomandi Vandelli o altri comentatòus. La sostansa dal discòrs, però,
a è che na virtùt—cualsìasi ca sedi—a si dimostra doma gràsis al so
efièt, coma in tal cašu da li fuèis vèrdis ca fàn jòdj che un àrbul al
è vif; o coma i colòus dal arcobalèn ca mòstrin ca stà plovìnt.

[377] Pì o mancu cussì: A no si sà da’ndulà cal vèn il prinsìpit dal
nustri intelèt ne da’ndulà ca derìvin li nustri tendènsis a volej ben,
a gustà il bièl, etc.

[378] Par via che chista inclinasiòn a’è istintìva—a no è derivada da
sièlta lìbara.

[379] Di mòut che ogni prima inclinasiòn o vòja a zedi d’acòrdu cun ogni
altra.

[380] Il ušu da la rašòn (la virtùt) al juda a fa filà dret ogni prin
impùls.

[381] A è da oservà che Beatrìs a si metarà a discori di sta voja lìbara,
o lìbar volej, pì’ndavànt, in tal paradìs.

[382] Cuant che i Romàns a jòdin il soreli a zì jù tra la Sardegna e la
Corsica.

[383] Ilerda = la sitàt spagnola Lerida.

[384] Doj ešèmplis di premurošitàt. Coma cal nota Vandelli, il prin al è
di caràtar spirituàl; il secònt, di caràtar temporàl.

[385] Il cori sensa pauša di scju spirs al è part da la so penitènsa.

[386] Il “tal” al sarès Berto da la Scjala, cal steva par murì; e so fì,
coròt di cuàrp e di spìrit, al sarès Bepi, mal nasùt parsè cal era
nasùt da na relasiòn adùltera. (Vandelli e àltris)

[387] A stàn rimproverànt i mus o acidiòus.

[388] I ebrèos, castigàs da Diu par vej dišubidìt Mošè. I erèdis dal
Gjordàn a sarèsin i palestinèis. (Scju dìs chì a somèa che chej puòrs
diàus di palestinèis a ricèvin encja lòu un bièl puc dal castìgu di
Diu.)

[389] Chej ca no’an volùt seguì Enea fin a Roma, preferìnt restà in
Sicilia.

[390] Par vej na buna spiegasiòn di sti rìghis, i sugerìs di consultà i
comentatòus. In sostansa Dante al stà descrivìnt chel momènt, sùbit
prin dal cricà dal dì, cuant che il scur al stà par zì via.

[391] Ècos di Circe chì, e’n ta li rìghis ca seguìsin.

[392] Beatrìs, secònt Vandelli; ma Dante al pòl vej intindùt Maria o
cualchi altra personificasiòn da la rašòn, secont àltris.

[393] Coma un ca si tèn curvàt dal pensej.

[394] Lì ca vìvin  i mortaj.

[395] Ca rafigùra i tre vìsis da l’avarìsia, la gola e la lusùria.
(Vandelli)

[396] Cu la stesa energìa dal falcòn Dante al à paràt via a zì’n alt fin
cal è rivàt tal plan dal ziròn pì’n sù.

[397] La strada ca parta al sest ziròn.

[398] Si sèis lìbars di zì sensa vej da sufrì il patimìnt di stà distiràs
par cjera.

[399] Tegnèivi a destra, vièrs l’esterno.

[400] Il pentimìnt.

[401] Il plànzi stes.

[402] Ti’as di savej ch’i soj stàt Papa (“successor Petri”).

[403] Il nòn da la so famèa al deriva dal nòn dal flun—il Lavagna. Chel
cal parla al è il Papa Adrian V, da la famèa dal cont di Lavagna.
(Vandelli e àltris.)

[404] Neque nubent: la alušiòn a è al discorsùt fàt da Crist tal Vanzeli,
indà cal dìs che in paradìs a no si è pì spošis nè di chistu nè di chel
altri, ma ca si è dùcjus compàis.

[405] Vers [91], etc.

[406] Chèl dal Papa Adrian V, ca ghi à apena dita di parà via.

[407] Ai doj poès a ghi tocjava cjaminà visìn da la rocja par via che il
percòrs al era dut plen di ànimis distiràdis.

[408] L’avarìsia.

[409] Ducju i altri vìsis.

[410] Secont Vandelli al sarà il “veltro” che a la fin al sbarasarà il
mont da l’avarìsia. (Cfr. Inf. I, [101])

[411] La stala indà cal è nasùt Gjesù.

[412] Stu Fabrìsi al era un cònsul romàn cal veva (secont Vandelli) la
virtùt amondi rara di restà puòr e onèst invensi di siòr e visiàt.

[413] Se Nicolò no ghi vès prejodùt la dote, sti frùtis a si varèsin
butàdis a la malavita.

[414] Diu.

[415] La cjaša daj Capetìngis, ca’an seguìt i Carolìngis.

[416] Il me sanc, o miej, i me disendèns, ca sòn doventàs coròs in sèguit
al matrimoni di Beatrìs Berlinghièr cun Carlo d’Anjou. Da sta uniòn il
re al veva risevùt in dote la contèa di Provensa. (Vandelli e àltris.)

[417] Cul matrimoni di re Carlo.

[418] A si nota in ta sti rìghis na buna vena di sarcàsm. (Tomàs al sarès
San Tomàs, mandàt in paradìs da Carlo stes.)

[419] Stu Carlo (di Valois) al à ušàt il tradimìnt coma arma, coma Gjuda.
In Italia al à judàt i Neris cuntra i Blancs di Firense. (Robuschi)

[420] Carlo II, fàt prešonej in tal golf di Napoli, al veva “vendùt” so
fia par profit. (Robuschi)

[421] Rešidensa dal Papa Bonifas VIII.

[422] Fra i cuaj al sarès Filìp il Bièl, cal sotomèt il papa a na pasiòn
coma chè di Crist stes.

[423] Filìp il Bièl, fra ’l altri, al fà fòu i bens daj Templàrs.
(Robuschi)

[424] Diu a nol sfoga sùbit la so rabia, coma ch’i farèsin nuàltris, ma
al speta il momènt just.

[425] Durànt il dì a cjàntin ešèmplis di virtùt; di nòt, ešèmplis
contràris.

[426] Pigmaliòn al veva copàt so cugnàt Sichòt (Sicheo) par vej il
tešoru.

[427] Ugo Capèt, chel spìrit cal à apena finìt di parlà.

[428] Delo, la išula indulà che Latona a veva parturìt i so doj fiòj Apol
e Diana (il soreli e la luna).

[429] Cašu stran: Pròpit mentri ch’i staj par bati sta riga, i sìnt
Cecilia Bartoli ta la radio ca cjànta Gloria in excelsis Deo. Stranìsin
cašu. Par stu cašu stranìsin e par ducju i cašus stranìsins ca susèdin
tal mont (basta ca sèdin bièj) ca ghi zedi pur gloria in excelsis Deo!

[430] Secònt il Vanzeli, chista a sarès che fruta ca à risevùt na aga ca
ghi’a cjòlt ogni sèit in cambiu di na gota di aga par copàighi la sèit
dal puòr Gjesù.

[431] Tornàt fòu tra i vifs.

[432] Virgìlio a ghi fà al spìrit un salùt cal và d’acòrdu cul salùt fàt
dal spìrit stes.

[433] I sèns a sòn i “P” segnàs su la front di Dante.

[434] Clot, una da li Pàrchis ca fìlin i destìns da la zent.

[435] Il mont di scju spìris.

[436] Dut sè ca susèit chì’n tal purgatori a seguìs un òrdin divìn.

[437] ’L arcobalèn (Iride) cal cambia pošisiòn a seconda dal muvimìnt dal
soreli.

[438] Il volej stes di zì in sù al è in sè stes font di plašej par
l’ànima.

[439] L’ànima a vorès zì sù, ma la gjustìsia divina a la custrìns a sufrì
la necesària punisiòn pa la so inclinasiòn al pecjà.

[440] Sèit dimostrada dal cjantà daj purgàns cuant che n’ànima a si
libera da li so pènis.

[441] Stasio, chel cal parla sti rìghis, al era cognosùt coma poeta in
taj timps di Crist. (Robuschi)

[442] Secònt Vandelli, Dante a si sbàlia: Stasio al era napoletàn, no
tolosàn.

[443] Dopo vej scrìt la Tebaide, Stasio al era muàrt mentri cal scriveva
la Achilleide.

[444] Su di me e intòr di me.

[445] Ca sarès l’Eneide.

[446] Ta stu ešìlio.

[447] Pa la zent pì onesta e spontanea a ghi’è dur tègnisi dal ridi o dal
planzi, encja se l’ocašiòn a dišarès ca nol è il momènt just par ridi o
planzi.

[448] Se dut il grant lavoru ch’i ti stàs fašìnt al è pal ben da la to
ànima.

[449] Stu ànzul a ghi à apena scancelàt da la front il cuìnt P (o pecjàt)
che Dante al veva intajàt ta la front.

[450] Li peràulis da la beatitùdin (Beati qui esuriunt et sitiunt
iustitiam…) cjantada dal ànzul. (Vandelli)

[451] Virgìlio al veva zà sintùt Gjovenàl parlà ben di Stasio; e adès, il
èsi in compagnìa di un tipo geniàl coma Stasio a ghi farà someà pì
curta la strada ca’an da fà.

[452] Avàr.

[453] Dante e Virgìlio a’an par prin cjatàt Stasio in tal sìrcul daj
avàrs.

[454] Il sens al è che se Stasio a nol vès lešùt, e capìt, li rìghis di
Virgìlio, al sarès cal sufrìs li pènis dal’infièr cul rest daj avàrs
(Inf. VII, [25]-[35]). Chì, però, a somèa ca sedi un problema. Li rìghis di
Virgìlio, ripuartàdis da Stasio, a no sòn idèntichis da li rìghis di
Virgìlio ripuartàdis in ta l’Enèide. (Vandelli, etc.)

[455] Pecjàs.

[456] Tošàs a zero, coma che’n tal infièr a sòn descrìs chej che’n vita a
vèvin masa largesa o prodigalitàt.

[457] A no’an savùt pentisi nè in vita nè in punt di muàrt.

[458] Coma, par ešempli, a susèit tal cašu da la largesa (o prodigalitàt)
ca è oponuda a l’avarìsia.

[459] Sti peràulis a ghi dimòstrin a Virgìlio che Stasio a nol era par
nuja avàr.

[460] Cansòns bucòlichis. La referensa a è di Virgìlio, che chì a ghi stà
fašìnt n’altra domanda a Stasio.

[461] La muša da la storia, ca ispirava Stasio.

[462] Par meretà la salvasiòn a no basta fà dal ben in tal mont; a
bišugna pur vej fede. (Chej in vena calvinista a sarèsin amondi
d’acordu.)

[463] Stasio a si riferìs a na sorta di profèsia fata da Virgìlio in ta
una da li so òperis.

[464] Par gràsia to i soj doventàt….

[465] Stasio a si riferìs al episòdi da la Tebaide cal descrìf il rivà
daj Grecs taj fluns visìn da la sitàt di Tebe.

[466] Omero.

[467] Il Mont Parnàs.

[468] Caràtars, chìscjus e chej da li rìghis ca seguìsin, cjantàs da
Stasio in ta li so òperis.

[469] Puarèta par sigùr: dopo vej jodùt murì ducju i sòs, il so maròus
pur, a era stada condanada a muàrt da Creonte, insièmit cun so sòu
Antigone. (Vandelli)

[470] A sòn apena rivàs tal sest sìrcul.

[471] Cuant ch’i eri frut (a si parla di pì di miès sècul fa) a era
abastànsa comun a San Zuan di ušà la peràula “moràr” par descrivi un
àrbul di cualsìasi sorta. Ma chè, a si sà, a era l’època daj cavalèis e
da li mòris, e ogni època a vèn rifletuda in tal so vocabulari.

[472] Tal sens che li ànimis afamàdis dal purgatori a no podaràn
permètisi di mangjà li “mòris” di stu moràr.

[473] I sugerìs di consultà i pensèis di Vandelli a stu riguàrt.

[474] In ta la bibia, il profeta Danièl al veva rifiutàt di mangjà, ma in
compèns a ghi era stada conferìda na granda cognosensa da li ròbis.

[475] Chì, in tal me post, di cavalètis d’estàt an d’è tàntis; ma i
preferìs lasàlis ca saltusèjn pitòst che mangjàlis, encja se cussì
fašìnt i vaj a sacrificà l’ocašiòn di implenimi di Gloria. A no’è da
esclùdi, però, che se par un toc a si vès da sopravìvi mangjànt doma, o
cuaši doma, cavalètis, a si zarès a vej da li bièli višiòns; roba,
forsi, da fàighi invidia al stes Zuan Batista.

[476] Chè ca si fà cul sclop, no cuj madòns.

[477] Virgìlio al sugerìs che sti puòri ànimis a pròvin, cul planzi e
cjantà, a liberasi daj vìncuj ca ju tègnin leàs in ta stu post.

[478] Erisitòn al era stàt punìt cu na fan insasiàbil, tant che a la fin
al veva tacàt a rošeàsi il so stes cuàrp.

[479] Se Dante al uša “como” par “coma,” alòr i no mi sìnt tant mal a ušà
“com” par “coma” nencja jò.

[480] La so vòus.

[481] Cuant che cul sanc da la so vena a ni’a partàt a la redensiòn.

[482] I comentatòus: tal antipurgatori, indulà che il timp da pecjadòu
durànt la vita al vèn doplàt prin da entrà tal purgatori stes.

[483] Dal antipurgatori, indà ca sòn chej ca àn spetàt masa timp prima di
pentisi.

[484] Forèis al è abastansa sarcàstic tal descrivi la mancjansa di pudòu
in ta li fèminis da la Firense cal à lasàt.

[485] A si àja maj jodùt fèminis che par fàighi ritegni il so pudòu a era
necesàri creà disiplìnis spirituàlis o civilis? Se’l dišarèsia il puòr
Farnèis s’al vès di fà na pasegiàta ta spiàgis coma che di Lignàn al dì
di vuej? A ghi vegnarès ingrìsul!

[486] Prin di dut a zaràn a sufrì chej che adès a sòn encjamò frutùs
sensa barba.

[487] Par via che Dante, esìnt di cjar e vuès, al fa ombrèna.

[488] La luna, Diana, sòu dal soreli, o Apol.

[489] Ca seguìs Virgìlio.

[490] Stu mont, cal sarès il purgatori, al vòu liberasi di Stasio e
mandalu’n ta la strada dal paradìs.

[491] L’ànima di Stasio, ca stà proseguìnt a plan par restà insièmit cun
Virgìlio, chèl che “cun me’l và.”

[492] Bonagiunta in tal originàl.

[493] A si trata chì di Papa Martin IV.

[494] Secont Vandelli stu Papa a si la godeva a mangjà bišàtis dopo
vèilis ’nnegàdis tal vin (vernaccia) e rustìdis. Insoma, al era un
gološòn di un papa, e basta.

[495] Par vej na cognosensa pì buna di scju nòns, e àltris, i sugerìs
Vandelli o altri comentatòus.

[496] Ta la bocja.

[497] Tal sens di cunsumà.

[498] ‘Donne ch’avete intelletto d’amore.’

[499] Li ultimi sèis rìghis e chès ca seguìsin a descrìvin la sostansa di
chel tipo di poešia o di scrivi cal vèn celebràt coma “dolce stil
novo.”

[500] Tal originàl: “dittator” = ’l amòu.

[501] I tornaràj prin cul dešideri che in realtàt. La riva a sarès un
post tal Tirèn indulà ca si riunìsin li ànimis par vignì trasportàdis
tal Purgatori.

[502] Stu “puòr diàu” al sarès Corso Donati, fradi di Farèis. Secont il
fradi, Corso Donati a somèa cal sedi stàt in part responsàbil dal
“spolpamìnt” di Firense, descrit pì’nsìma.

[503] Li sfèris celèstis.

[504] Coma ca fà la zent cuant che zà a sà ca no pol vej sè ca vorès vej.

[505] I centàuros, ca vèvin un pet di omp e un cuàrp di cjavàl. Tant
chistu che ’l ešempli daj ebrèos cal seguìs al è un ešempli di
gološitàt punida.

[506] I guadàis, i cròt, a sòn li pènis ca sufrìsin, che cul zì ’ndavànt
ju purificarà.

[507] Sta pluma dal ànzul a ghi neta via il pecjàt da la gološitàt a
Dante.

[508] Chej ca s’intìndin di astrologìa a capìsin a volo che Dante al vòu
diši ca sòn li doj dopo di misdì. Chej che di astrologia a s’intìndin
puc, coma me, a sòn conseàs di consultà i comentatòus.

[509] Rivànt fin a vièrzi (il àt) la bocja par parlà.

[510] Na domanda amondi sensìbli. La risposta a ghi vèn data in ta in li
rìghis ca seguìsin.

[511] Tal sens che Dante al podarès alora capì coma ca è pusìbul dimagrì,
par rašòns ca no’an nuja a che fà cu la mancjansa di roba da mangjà.

[512] Il sanc cal scòr in ta li vènis di una part dal cuàrp al và a
trasformasi in ta la part stesa.

[513] Ta stu “natural vasèl” a si mìscjn il sanc dal omp e chel da la
fèmina.

[514] Il sanc da la fèmina al è pront a ricèvi il sanc dal omp, cal è
pront a operà.

[515] I sugerìs di consultà i comentatòus par vej na idea pì clara di
chista spiegasiòn “scolastica” di sè ca susèit dal momènt dal
concepimìnt in sù.

[516] A è clar, chì, che il sanc maschìl al domina. I cròt che certi
feminìstis di vuej a ghi darèsin na buna tirada di orèlis a Dante e a
Tomàs d’Acuina e a Aristòtil e a dùcjus chej ca la pensàvin cussì in ta
chej timps lontàns.

[517] La referènsa chì a è al filošofo antìc Averroe che, secònt li
rìghis ca seguìsin, al insisteva che ’l intelèt al era superàt da
l’ànima. (Vandelli, su chistu punt al dà na buna spiegasiòn.)

[518] Par vej n’idea pì clara da la fušiòn da li divièrsis pars da
l’ànima (vegetativa, sensitiva e rasionàl) a zova consultà i
comentatòus. A è da oservà, però, che l’idea che ’l embrio al vegni
dotàt di ànima “rasionàl” a vèn scartada daj filòšofos di vuej, da John
Locke in cà.

[519] La referènsa chì a è a che part da l’ànima ca resta atìva encja
dopo la muàrt.

[520] In particulàr li facoltàs vegetatìvis e sensitìvis, a rèstin
calmùtis; mentri che li facoltàs inteletìvis (memoria, etc.) liberàdis
dal cuàrp, a dovèntin encjamò pì ben gusàdis.

[521] L’ànima, che chì si si’èra sofermada, a deva forma umana a l’aria.
Interesanta chista teoria da l’ànima, ca à ešistensa prima dal cuàrp, e
che di fat a ghi dà forma al cuàrp.

[522] Chistu a à dita Maria cuant che ’l ànzul a ghi veva dita ca varès
vùt un frut; “Quomodo fiet istud, quoniam virum non cognosco?” Domanda
abastansa naturàl.

[523] Il velèn.

[524] Scju spìris a pòsin purificasi doma restànt lì, dentri da li
flàmis.

[525] Tal sens generàl da li zònis cjàldis dal Nordafrica.

[526] Par fasi amà da un toru, Pasife a’è entrada ta na vacja di len. Da
sta union al è nasùt il Minotauro.

[527] Vandelli al cròt che sta siora a è la Madona; Robuschi al dìs ca è
Beatrìs. E jò? Jò’i cròt che sta gràsia a posi èsighi conferìda doma da
la adòna—o da Beatrìs cu la gràsia da la Madona.

[528] L’idea che na persona urbana, civilišada, nòbil, a resti culpida (o
maraveada) dal straordinari par mancu timp dal cjargnèl (=montanaro) a
è, secònt me, un cumplimìnt tant pì grant pal cjargnèl che pa la
persona “nòbil.”

[529] Sèšar, coma chej spìris descrìs uchì, al veva pecjàt di sodomìa, e
par chèl al vegneva clamàt “regina.”

[530] La so vergogna a asìst li flàmis in tal so viàs di purificasiòn.

[531] Pasife, zà minsonada’n tal vers [41].

[532] Guinišèl, ca ghi’a dàt il via al “stil novo,” al sarès sens’altri
dut invidiòus di sta me prova “volgàr” in furlàn.

[533] A è miej consultà i comentatòus par vej na buna idea da la storia
di Licurgo, da la so fèmina e daj so fiòj. Chì a’è da notà che Dante al
è tentàt di cori vièrs di Guinišèl, pal ben ca ghi voleva, ma al è
trategnùt da li flàmis ca cujèrzin Guinišèl.

[534] Cussì a si riferìs Dante al Guinišèl, che di luj a si considera
disèpul.

[535] Il miej fabri dal “dolce stil novo” al sarès Arnalt Daniel; chèl
crodùt pì avansàt al sarès Girault de Borneil, un famòus poeta
provensàl. (Q.v. i comentatòus.)

[536] I “stùpis” minsonàs in ta stu vers a èrin èncja da l’opiniòn che li
òperis di Guiton d’Arès a fòsin fra li miej.

[537] Scritòus coma Guinišèl, sensa parlà di Dante stes, a raprešentàvin
tant miej il “bièl stil nòuf.”

[538] Arnalt Daniel, zà minsonàt tal vers [115], ca si esprimarà in
provensàl fra cualchi riga.

[539] A è ben clar che il provensàl al è cušìn dret dal furlàn.

[540] Il ànzul a ghi aparìs al  tramònt. Par na descrisiòn detaliàda su
chista determinasiòn di Dante in riguàrt a l’ora, i sugerìs i
comentatòus.

[541] Vanzeli di San Matèo, v.[8].

[542] Al è doventàt pàlit coma un muàrt.

[543] Sti rìghis a sugerìsin che Dante al veva vùt ocašiòn di jodi zent
condanada vignì brušada viva.

[544] La storiuta di Tisbe e Piramo, na sorta di Romeo e Gjulieta pre-
Shakespeariana, a’è contada da Ovidio in ta la so Metamorfoši.

[545] Fin a stu punt, i tre a vèvin cjaminàt in fila indiana, cun Stasio
in tal miès.

[546] Indà ca tacava la scjala ca partava al paradìs terestri.

[547] Al era zùt a durmì—o tramontàt.

[548] Citerea = Vènere.

[549] Lia, prima fèmina di Jacob, chì ušada da Dante coma sìmbul da la
vita ativa. (Vandelli) La corona ca si met in tal cjaf a è na corona
fata di buni òperis.

[550] Rachel, seconda fèmina di Jacob, a è chì ušada coma sìmbul da la
vita contemplativa.

[551] I splendòus dal vers [109] a crèjn stu efièt.

[552] Chès temporàlis.

[553] Làsiti guidà da sè ca ti par just.

[554] Beatrìs.

[555] “Chej” a sarèsin i flòus, àrbuj, e’l rest di stu post. Virgìlio,
duncja, a ghi dà la sièlta di ušà stu timp in ta la vita contemplativa
(stànt sintàt) o ativa (cjaminànt fra flòus e àrbuj.)

[556] Su di tè i conferìs il podej temporàl e spirituàl.

[557] Sicoma ca era matìna, l’ombrena dal mont dal purgatori a vegneva
butada vièrs ovest, par là ca si pleàvin li ramàsis.

[558] Visìn di Ravena.

[559] Ta stu post al è sempri il mèis di maj, cu li so gràndis bielèsis
primaverìlis.

[560] Divièrsis interpretasiòns di sta riga a sòn pusìbulis. Robuschi e
àltris a cròdin ca sedi Proserpina ca pièrt la primavera (i flòus ca
steva cjolìnt sù). Jò invènsi i cròt che al momènt dal rapimìnt par man
di Plutòn, Proserpina (la primavera) a pièrt so mari (la cjera, la
natura) par via ca vèn trasportada tal mont di sot; mentri che Cerere
(la mari), pierdìnt so fia, a pièrt la primavera stèsa.

[561] Cupid.

[562] Tal sens che Cùpid di sòlit al culpìva  àltris, no so mari, che
stavòlta al veva fat namorà di Adòn.

[563] Chè di Serse a è na lesion che al dì di vuèj a varèsin da tegni in
mins chej tipos coma Bush mentri ca si preparing a invadi il Iraq,
pensànt, coma Serse, che sbarasàsi di Saddam Hussein a sedi na roba da
nuja e sensa nisùna conseguensa negativa.

[564] Chìstis a sarèsin localitàs ta li do bàndis dal Elespònt; Leandro
al era costrèt a nodà da un post al altri par zì a cjatà la so amànt,
fin che a un bièl momènt a si’a ’nnegàt.

[565] Il Letè.

[566] Il Salm XCI, cal dis fra l’altri quam magnificata sunt opera tua,
Domine!

[567] Dante a si riferìs a li peràulis di Stasio (Purg. XXI, [43]….) cal
veva dita che cà a no si varèsin cjatàt cambiamìns di timp.

[568] Diu al pol cjatà e amirà la perfesiòn doma in sè stes.

[569] Da l’entrada in sù, il purgatori al è lìbar di chej turbamìns ca
crèjn chì di nuàltris l’aga e la cjera.

[570] Ca sarès la nustra cjera, no chè dal alt dal purgatori.

[571] Di là—tal nustri mont—stu frutàn (dal àrbul dal ben e da mal?) a
nol ešìst.

[572] Tal cors da la purificasiòn a bišugna che na ànima a si dismintièj
daj pecjàs ca’a cometùt e ca si recuardi doma dal ben ca à fàt.

[573] Il gust da l’aga di Letè e di Enoè.

[574] Ognùn daj poès di na volta, chej ispiràs in tal Parnàs. Fra
chìscjus a sarèsin encja Virgìlio e Stasio; e a’è par chel che Dante,
ta la prosima riga, a si volta vièrs di lòu.

[575] Dante al veva cjòlt i so vuj da la bièla Matelda doma par un
momentùt.

[576] A sarès bièl savej se Dante al ušarès li stesi espresiòns encja
vuèj cuant che la potensa feminista a è tal che’n ta un sens no tant
indirèt a parta parfìn a guèris coma chè da l’Afghanistan par liberà li
fèminis dal so vel.

[577] Il sun da la melodìa minsonada tal vers [22].

[578] Li Mùšis.

[579] Vigìlis.

[580] Dante al uša il Elicòn, il post indà ca stàn li Mùšis, invensi da
li fontànis—o rišultìvis—Aganipa e Ipocrina—ca vègnin fòu dal Elicòn.
Il sens al è che Dante al vou bevi da li àghis di sti fontànis par
otègni la ispirasiòn ca ghi ocòr par continuà.

[581] Il rest da li Mùšis.

[582] L’ogjèt percepìt da pì di un sens e che, di conseguensa, al pol
inganà un daj sens, coma cal ingàna il sens da la vista in ta stu cašu
chì.

[583] “Àt” = forma, aspièt. (Dante a si veva visinàt ai àrbuj cussì tant
ca nol podeva pì vignì inganàt in ta sè cal jodeva.)

[584] Chista “virtùt” a sarès che facoltàt inteletuàl ca ghi permèt a la
rašòn di percepì la veretàt da li ròbis.

[585] Matelda.

[586] Tal nustri mont.

[587] Dal flun Letè, che i poès e Matelda a stàn percorìnt.

[588] Li flamùtis a someàvin pinej.

[589] Li sièt lìstis a rafigùrin i sièt regaj dal sant spìrit: il savej,
’l intelèt, il bon consej, la fuarsa, la siensa, la pietàt, e il timòu
di Diu. (Vandelli)

[590] Li strìchis coloràdis lasàdis da li flamùtis a sòn iridàdis, coma
cal è ’l arcobalèn o ca sòn i sircuj che ogni tant a si jòdin atòr da
la luna. (Delia)

[591] Dante a nol à la capacitàt di jodi cussì lontàn coma cal pòs il
spìrit di Diu.

[592] Secont Vandelli, scju vincjacuatri vecjus a raprešèntin i
vincjacuatri lìbris dal Vecju Testamìnt.

[593] Cussì al saluda Maria ’l arcànzul Gabrièl.

[594] Coma che’n tal cjèl na stela a cjoj’l post di n’altra.

[595] Sìmbul daj cuatri lìbris dal Nòuf Testamìnt.

[596] La descrisiòn di Dante a deriva in part da Ezechièl e in part da
San Zuan da l’Apocalìs.

[597] Il grifòn, a ni recuarda il Vandelli, al è un sìmbul amondi adàt
par raprešentà Crist: Crist al à cualitàs divìnis e umànis, coma che il
grifòn al è un puc àcuila e un puc leòn. Il cjar al raprešentarès la
Glišia.

[598] A è da notà che la part dal grifòn ca raprešènta il divìn a’a la
corispundensa àcuila/òru, il pì maestòus daj usièj e il pì presiòus daj
metaj. La part umana (il leòn) a è in blanc e in ros.

[599] ’L amonimìnt che, coma ca ghi’a susedùt a Fetòn, cussì a podarès
susèdighi al Papa s’a nol vès da guidà ben il cjar da la Glišia.

[600] Li tre fèminis a raprešèntin li tre virtùs teologàlis: la rosa = la
caritàt; la verda = la speransa ; la blancja = la fede.

[601] Li cuatri virtùs cardinàlis: la prudensa (= chista), la gjustìsia,
la fuartesa e la temperansa. (Vandelli al esplora al lunc il valòu
simbòlic di sti aparisiòns.)

[602] San Luca e San Pauli, secont i comentatòus.

[603] La natura a veva fat Ipocrate pal interès daj òmis (chej nemàj ca
sòn i predilès da la natura—coma ca crodèvin na volta).

[604] Stu altri vecju al sarès San Pauli, cal mostra cu la so spada il
grant podej da la peràula di Diu.

[605] San Zuan, il autòu da l’Apocalìs. A somèa cal durmìsi; ma in
realtàt al è tegnùt ben sveàt da li so višiòns.

[606] I ultins sièt minsonàs.

[607] Ca èrin vistìs in blanc.

[608] La caritàt, ca supuarta il Nòuf Testamìnt, a è raprešentada in ròs;
la fede dal Veciu Testamìnt in blanc.

[609] Diu stes, tal Empireo, ma encja chel complès di cjandelièrs, etc.,
zà descrìt.

[610] Il setentriòn pì bas (l’Orsuta cu la stela polar), cal guida il
marinàr.

[611] Di matina bunòra, cuant che’l soreli apena apena al vèn sù, al è
velàt da vapòus ca ni permètin di vuardalu a vuj nùs.

[612] Un amòu cal và ’ndavòu un bièl puc, coma che Dante al conta in ta
la so Vita Nuova.

[613] Dante a nol veva nencja nòuf àis cuant cal veva jodùt Beatrìs pa la
prima volta.

[614] Una cuantitàt amondi pìsula (un otàf di un’onsa).

[615] Dùtis li bielèsis dal paradìs terèstri, pierdùdis da Eva, a no
bàstin par tègnimi dal planzi.

[616] Chista a è in realtàt l’unica volta che il nòn di Dante al è
minsonàt in ta la Comèdia.

[617] Fuèis dal ulìf, ca ghi èrin sàcris a Minerva.

[618] La font a sarès il Letè stes.

[619] La Slovenia dal dì di vuèj.

[620] Il paìs cal pièrt ombrena al sarès ’l Egìt, o altri paìs
nordafricàns, indulà che ogni tant il soreli al è cussì dret in parzora
daj ogjès ca ghi stàn sot che chej a no fòrmin nisùna ombrena.

[621] Cal sarès il cori da li sfèris celèstis.

[622] I ànzui ca vèvin dimostràt compasiòn pal puòr Dante.

[623] Beatrìs e i ànzui.

[624] Tal originàl il ecuivalènt di “zovenùt” a sarès la “vita nova” di
Dante.

[625] Chista a sarès la condisiòn dal puòr Dante cuant che par prin i lu
jodìn al’inìsi dal Infièr, cunfùs e pierdùt in tal bosc scur.

[626] Al è restàt lì imbacuchìt, cu la bòcja vièrta ma sensa èsi bon di
diši nùja.

[627] Beatrìs a è muarta cuant ca veva [25] àis.

[628] Sens: La lama ca dovarès punì il pecjadòu a vèn smusada dal
intervegnì da la mišericordia divina.

[629] Tal e cual di chej ch’encjamò a ghi fàn part dal mont da li ròbis
fàlsis.

[630] Beatrìs a ghi stà dišìnt a Dante ca nol veva da vej pierdùt timp a
zì in sercja di chej plašèis di stu mont, coma par ešempli il plašej
sesuàl.

[631] Colps o avìs di perìcul.

[632] Il vint nostràl al sarès il vint da la tramontana; chel altri al è
il vint da l’Africa.

[633] Riferìnt a la so muša coma “barba,” Beatrìs a ghi fà recuardà a
Dante ca nol è pì un frutùt. E luj a si sìnt mortificàt.

[634] Stu èsi in do natùris al è il grifòn—mieša àcuila e miès leòn—
sìmbul da la dopla natura di Gjesù Crist.

[635] L’aga dal Letè a lu purìfica e a ghi cjoj la memòria daj so pecjàs.

[636] Chìstis a sarèsin li virtùs cardinàlis, che cul so fà a dimòstrin
di volej protèšilu.

[637] Indulà ca fòrmin una da li costelasiòns.

[638] Dal inìsi, alòra, Beatrìs a era stada dotada di dùtis li virtùs.

[639] Li virtùs teologàls (caritàt, speransa e fede) ca ghi daràn na man
a Dante par jodi li veretàs rivelàdis pì benòn.

[640] Taj vuj di Beatrìs.

[641] Coma za minsonàt, il grifòn al è stàt destinàt a rapresentà il
Crist in ta la natura umana e che divina.

[642] In sè il grifòn al restava imutàt, ma a si tramutava in taj vuj di
Beatrìs o in tal aspièt uman o in ta chel divìn.

[643] La sostansa di chista esclamasiòn di Dante a è la reališasiòn so
che nisùn al podarès maj descrivi cun precišiòn la bielèsa di Beatrìs.

[644] I dèis àis ca separàvin il poeta dal àn da la muàrt di Beatrìs.

[645] Al era dut concentràt in tal amirà la bielèsa di Beatrìs.

[646] Sti tre zòvinis, ca raprešèntin li tre virtùs cardinàlis, a ghi
stàn partànt a mins a Dante di smètila di fisà Beatrìs.

[647] I sièt cjandelièrs za minsonàs tal cjànt XXIX.

[648] Cu la bandiera.

[649] Mentri che il cjar al zira, Dante e compàis a sòn ta la banda
interna da l’orbita.

[650] I comentatòus a sugerìsin che stu àrbul al raprešenta ’l impero
romàn, mentri che il cjar trainàt dal grifòn al raprešenta la Glišia.
’L àrbul svistìt, duncja, al sugerìs la condisiòn dal impero ca
ešisteva sensa ’l intervènt redentìf di Crist.

[651] Coma che, di fat, a ghi’a capitàt a la nustra nonuta Eva, che
osteàda, dopo vej sercjàt il frut di stu àrbul!

[652] Al à leàt il timòn dal cjar a la frascja cu la frascja stesa. In ta
che maniera chì a vèn raprešentada l’uniòn dal’Impero cu la Glišia.

[653] La lus dal soreli a si mìscja cu la lus da la costelasiòn dal
Cjavròn, ca seguìs la costelasiòn dal Pès.

[654] Sot n’altra costelasiòn—che dal Toru.

[655] Gjove, ca si ’namorava sù par jù di dùtis li zòvinis ca ghi
capitava di jodi, a si veva pur inamoràt di Io e a ogni cost al voleva
entrà’n ta li so gràsis. La so fèmina (Gjuno), però, volìnt ostaculalu
(cuj sàja maj parsè), a veva metùt Argo (chel mostru daj sent vuj) a
fàjghi da vuardiàn a Io. Alòra Gjove al veva mandàt Mercurio a
indurmidì il puòr Argo cul contàighi la storia da la ninfa Siringa. Tal
fratìmp, Gjove a si veva profitàt, e cussì via dišìnt.

[656] I sugerìs di consultà i comentatòus par una spiegasiòn prufundida
di chista similitùdin, ca trata da la relasion fra il sveàsi di Dante e
chèl daj apòstui.

[657] La compagnìa e i àltris a sarèsin chej spirs (li nìnfis, i vècjus,
etc.) ca compagnàvin il cjar. A è da zontà che s’i si recuardàn che il
grifòn al rafigùra Crist, alòra il fat che adès al và in alt al
raprešenta l’asensiòn di Crist in tal cjèl.

[658] Cjar—il “plaustrum” latìn.

[659] ’L Acuilòn e il Austri a sòn doj vins ca tirin fuàrt.

[660] Rešidènt ta sta “silva”—o paradìs terèstri.

[661] L’acuila e i so dans a raprešèntin li persecusiòns dal impero viers
la Glišia.

[662] “Secja” parsè che la volp, coma sìmbul da la erešia, a è al dišùn
di ogni buna dutrina. (Vandelli)

[663] Secònt i comentatòs, l’àcuila chì a raprešenta l’imperatòu
Costantìn e la so donasiòn al Papa.

[664] Il dragòn descrìt in ta che rìghis chì al è il Satanàt.

[665] La donasiòn di Costantìn, fata cun buna intensiòn, cul zì dal timp
a veva da partàighi brus momèns a la Glišia.

[666] Il cjar al vèn cussì a someà la bestia da l’Apocalìs. I cjafs
cornùs a raprešèntin i sièt vìsis principaj ca vegnèvin a corompi la
Glišia: la supiàrbia, l’invìdia, la ràbia, l’avarìsia, la lusùria, la
musetàt e la gola.

[667] La Curia romana che, coma ch’jodìn ta li rìghis ca seguìsin, a si
cocolèa cul gigànt, o re di Fransa.

[668] Par Dante, il rapuàrt fra il Papa e il re di Fransa al era amondi
puc san!

[669] Dante chì al raprešenta la zent cristiana—o forsi il pòpul taliàn.

[670] Un sugerimìnt, chì, da la trasferta da la Curia a Avignòn.

[671] Li tre virtùs teologàls e li cuatri virtùs cardinàlis.

[672] Peràulis che Gjesù a ghi veva dita ai apòstui prin di murì.

[673] La fiola: Matelda; chel: Stasio.

[674] E sè ca ghi zovarès tant al me bišùgnu.

[675] La Glišia a era, ma a no è pì, par via che adès a è sot dominio di
Satana.

[676] Li plùmis lasàdis da l’àcuila a raprešèntin i bens di stu mont
ca’an vùt l’efièt di corompi la Glišia e di fala doventà la “putana dal
gigant,” coma descrìt pì’n sù.

[677] “Cinquecento dieci e cinque” tal originàl. A no’è clar se Dante al
à volùt significà DXVopùr li cìfris individuàlis: un D, un X e un V, ca
podarèsin vignì  lešùdis coma DVX ( = DUX = duce). A è miej, chì,
consultà chej ca sàn.

[678] Tant Temi che la Sfinx a proponeva oràcui ca èrin durs da capì.

[679] Cuant che Edipo al veva risòlt il problema proponùt da la Sfinx,
chista a si veva rabiàt e fàt dans grancj’ taj cjamps (a piòris e
blava). Ma stavolta a no saràn dans parsè che i fàs (ca faràn da
Najàdis) a risolvaràn ’l enigma.

[680] Da l’àcuila e dal gigànt. Par altri interpretasiòns, a è miej
consultà i espèrs.

[681] Par vèjghi dat na rošeàda al milùs, Adamo al à dovùt spetà sincmil
àis  prin che il Signòu al vegnès a redìmilu.

[682] Piramo al à cul so sanc macjàt li mòris che da blàncjs a sòn
doventàdis ròsis. Cussì la vanitàt daj plašèis di Dante a ghi scolorìs
la mins.

[683] Ta la proibisiòn riguadànt il àrbul.

[684] I pelegrìns a tornàvin da la Cjera Santa  cun’un bastòn fasàt di
fuèis di palma, par recuàrt.

[685] A stà di fat che sta dutrina, bašada sul crodi che ’l intelèt al
rìvi a capì dut, a no’è suficènt par rìndighi pusìbul a Dante di rivà a
capì li veretàs “rivelàdis” da Beatrìs.

[686] Festina = espresiòn latina ca ca mi và tant comuda a mi coma a
Dante; a tèn a significà il muvimìnt pì ràpit dal Prin Mobil rispièt a
la cjera.

[687] Li sièt virtùs ch’i vìn zà incuntràt.

[688] No eše na ironìa delisioša che mentri ch’i staj scrivìnt (il [23] di
dicembri dal [2002]), sta zona fra il Tigris e’l Eufrate a è doventada un
daj cèntros di dut il mal di stu mont?  Cuj sàja se, dopo vignì
distrušùda, a tornarà a doventà un  Paradìs Terèstri come ca era stada
na volta?

[689] L’aga dal Eunoè a ghi ripuarta a la memoria il ben che un al à fat
o pensàt.

[690] Li règulis da l’art.

[691] Indulà cal à bevùt l’aga dal Enoè.





*** End of this LibraryBlog Digital Book "La Divina Comèdia: Purgatòri - English title is Dante's Purgatorio" ***

Copyright 2023 LibraryBlog. All rights reserved.