Title: Ali Baba en de veertig roovers - Verhaal uit de Duizend en een Nacht
Author: Anonymous
Language: Dutch
As this book started as an ASCII text book there are no pictures available.


*** Start of this LibraryBlog Digital Book "Ali Baba en de veertig roovers - Verhaal uit de Duizend en een Nacht" ***


                           WERELD BIBLIOTHEEK
                      ONDER LEIDING VAN L. SIMONS


                     ALI BABA EN DE VEERTIG ROOVERS
                 (VERHAAL UIT DE DUIZEND EN EEN NACHT)


                   IN HET NEDERLANDSCH VERTAALD DOOR
                 J. W. GERHARD, MET 25 ILLUSTRATIES VAN
                           H. GRANVILLE FELL


                           UITGEGEVEN VOOR DE
               MIJ. VOOR GOEDE EN GOEDKOOPE LECTUUR DOOR
                        G. SCHREUDERS AMSTERDAM



GESCHIEDENIS VAN ALI BABA EN
DE VEERTIG ROOVERS, DIE DOOR
EEN SLAVIN OM HET LEVEN KWAMEN


In een stad, aan de grenzen van Perzië, leefden eens twee broeders,
waarvan de een Casim, en de ander Ali Baba heette. Hun vader had
hun maar een klein vermogen nagelaten, en daar zij dit weinige
gelijkelijk verdeeld hadden, zou men allicht meenen, dat hun
uiterlijke omstandigheden vrij wel gelijk waren; het toeval wilde
't echter anders.

Casim huwde een vrouw, die spoedig na hun huwelijk een goed voorzienen
winkel en een menigte onroerende goederen erfde, zoodat hij in eens
een welgesteld man en een der rijkste lieden der stad werd.

Ali Baba daarentegen huwde een vrouw, die even arm was als hij zelf,
woonde zeer armoedig, en had geen andere verdiensten, om zich en den
zijnen het levensonderhoud te verschaffen, dan de opbrengst van het
hout, dat hij in het naburige bosch hakte en daarna op drie ezels,
zijn eenige bezitting, naar de stad bracht en verkocht.

Op zekeren dag, toen Ali Baba weer in het bosch was en juist hout
genoeg geveld had, om zijn ezels daarmee te beladen, zag hij op eens in
de verte een geweldige wolk opstijgen, welke zich in rechte richting
bewoog naar de plaats, waar hij stond. Hij keek er zeer opmerkzaam
naar, en zag weldra, dat het een talrijke ruiterschaar was, die in
snellen draf naderbij kwam.

Ofschoon men in de heele buurt nooit van roovers hoorde, kwam bij
Ali Baba toch de gedachte op, dat deze ruiters wel roovers konden
zijn, en daarom besloot hij, zijn ezels aan hun lot over te laten,
en slechts zijn eigen persoon te redden. Hij klom dus in een boom,
welks takken wel niet hoog, maar buitengewoon dicht bebladerd waren,
en nam daarop nu met des te grooter vertrouwen plaats, als hij vandaar
alles zien kon, wat beneden voorviel, zonder zelf gezien te worden. De
boom stond aan den voet van een kale rots, die veel hooger dan de boom,
en zoo steil was, dat men haar onmogelijk beklimmen kon.

De ruiters, allen groote en flinke mannen, die zoowel van wapens
als paarden goed voorzien waren, stegen bij de rots af, en Ali Baba,
die er veertig telde, kon, naar hun gezichten en hun gansche kleeding
te oordeelen, er niet meer aan twijfelen, dat het roovers waren. Hij
bedroog zich ook niet: het waren werkelijk roovers, die echter niet in
't minst deze streek verontrustten, maar hun zaken in andere, verre
gewesten dreven, en hier alleen hun verzameloord hadden. Hij werd in
zijn meening versterkt, toen hij ze verder bespiedde.

Elk der ruiters toomde zijn paard af, bond het vast, wierp het een zak
vol gerst, dien hij achter zich gehad had, om den kop, en maakte toen
zijn reistasch los. De meeste hiervan kwamen Ali Baba zoo zwaar voor,
dat hij er uit opmaakte, dat ze vol goud en zilver moesten zijn.

De statigste der roovers, dien Ali Baba voor hun hoofdman hield,
naderde met zijn reistasch op den schouder, eveneens de rots, die
dicht bij den grooten boom stond, waarin Ali Baba zich verscholen had,
en nadat hij zich door eenige struiken een weg gebaand had, sprak hij
de woorden: "Sesam, open je!" zoo luid en duidelijk, dat Ali Baba ze
hoorde. Nauwelijks had de rooverhoofdman deze woorden uitgesproken, of
er opende zich een deur, waardoor hij al zijn mannen liet binnengaan;
hijzelf ging 't allerlaatst binnen en de deur sloot zich weer.

De roovers bleven lang in de rots, en Ali Baba moest geduldig op den
boom blijven en wachten; want hij vreesde, dat enkelen of ook wel allen
tezamen weer naar buiten mochten komen op 't oogenblik, dat hij zijn
post verlaten en vluchten wilde. Desniettemin kwam hij in verzoeking,
naar omlaag te komen, zich meester te maken van twee paarden, op
't een te gaan zitten en het andere naast zich mee te voeren, en zoo,
zijn ezels voor zich uit drijvend, naar de stad te rijden. Dit plan was
echter te gewaagd en hij besloot daarom, het veiligste deel te kiezen.

Eindelijk opende zich de deur weder, veertig roovers traden naar
buiten, en de hoofdman, die er 't laatst ingegaan was, was thans de
eerste, die buiten kwam, en de overigen allen voorbij zich heen liet
gaan. Ali Baba hoorde, dat op zijn woorden: "Sesam, sluit je!" de
deur zich weder sloot. Ieder keerde naar zijn paard terug, toomde
het op, bond zijn tasch over 't zadel vast, en steeg weer op. Toen
de hoofdman eindelijk zag, dat allen voor den rit gereed waren,
plaatste hij zich aan hun hoofd en sloeg weer denzelfden weg in,
waarlangs zij gekomen waren.

Ali Baba daalde niet terstond uit den boom af. "Zij konden," sprak
hij bij zichzelf, "iets vergeten hebben, dat hen weer dwong terug te
keeren, en dan zouden zij mij betrappen." Hij volgde hen met de oogen,
tot hij ze uit 't gezicht verloren had, en liet zich voor meerdere
veiligheid eerst lang daarna op den grond zakken. Daar hij de woorden,
krachtens welke de rooverhoofdman de deur geopend en weer gesloten had,
goed in zijn geheugen bewaard had, bekroop hem de lust, een poging
te wagen, of ze wellicht dezelfde uitwerking zouden hebben, als hij
ze uitsprak. Hij drong derhalve door het struikgewas, vond de deur,
welke daardoor verborgen was, plaatste zich er voor, sprak de woorden:
"Sesam, open je!" en--ziedaar! op 't zelfde oogenblik sprong de deur
wagenwijd open.

Ali Baba had een donker en somber oord verwacht, maar hoe groot
was zijn verbazing toen hij het binnenste der rots zeer helder,
groot en ruim, en door menschenhanden tot een hoog gewelf uitgehold
vond, dat van boven door een kunstig aangebrachte opening zijn
licht ontving. Hij vond hier veel mondvoorraad, zakken vol kostbare
koopmansgoederen, zijden stoffen en brocaat, en vooral ook prachtige
tapijten, bij hoopen opgestapeld; wat hem echter het meest aantrok,
was een massa gemunt goud en zilver, dat gedeeltelijk op hoopen
uitgeschud, gedeeltelijk in leeren zakken, welke op een lange rij
stonden, geborgen was. Bij dezen aanblik kwam het hem voor, alsof
dit rotshol niet eerst sinds een reeks van jaren, maar reeds sedert
eeuwen aan roovers tot toevluchtsoord gediend moest hebben.

Ali Baba bedacht zich niet lang, wat hij hier doen zou; hij trad
het hol binnen, en zoodra hij er in was, sloot zich de deur weer;
dat verontrustte hem echter niet, want hij kende immers het geheim,
om haar te openen. Bij het zilvergeld hield hij zich niet lang op,
maar bemoeide zich alleen met het gemunte goud en in 't bijzonder met
dat, wat in de zakken was. Hiervan nam hij herhaalde malen zooveel
als hij dragen en zijn drie ezels, die zich ondertusschen verstrooid
hadden, opladen kon. Toen hij ze weer bij de rots bijeengedreven had,
belastte hij ze met de zakken, en om deze te verbergen, legde hij er
hout bovenop, zoodat nu niemand er iets van zien kon. Toen hij daarmee
klaar was, plaatste hij zich voor de deur, en nauwelijks had hij de
woorden: "Sesam, sluit je!" uitgesproken, of zij sloot zich ook weer;
zij was namelijk, telkens wanneer hij naar binnen gegaan was, van zelf
dicht gegaan, en was elken keer, als hij er uit kwam, open gebleven.

Ali Baba keerde nu weer naar de stad terug, en toen hij voor zijn huis
aankwam, dreef hij zijn ezels naar 'n kleine binnenplaats, waarvan
hij de deur zorgvuldig achter zich dicht maakte. Daarna laadde hij
het weinige hout, dat zijne schatten verborg, af, droeg de zakken
zijn woning in, en legde ze voor zijne vrouw neer, die op de sofa zat.

Zijne vrouw nam de zakken in de hand, en toen zij merkte, dat ze
vol goud waren, dacht zij, dat haar man ze gestolen had. Nadat hij
alles binnen gebracht had, kon zij niet nalaten tot hem te zeggen:
"Ali Baba, ben je van God verlaten, om..." Ali Baba onderbrak haar
met de woorden: "Wees bedaard, lieve vrouw, en heb geen zorg; ik ben
geen dief, want ik heb dit alles slechts aan dieven ontnomen. Je
zult weldra je slechte meening van mij laten varen, wanneer ik je
mijn geluk verteld zal hebben." Hij schudde de zakken uit, zoodat
er nu een groote hoop goud voor zijn vrouw kwam te liggen, die er
geheel door verblind werd; hierop verhaalde hij haar zijn ontmoeting
van het begin tot het einde, en raadde haar toen vóór alles aan,
de heele geschiedenis geheim te houden.

Toen de vrouw van haar verbazing en schrik weer bekomen was, verheugde
zij zich met haar man over het geluk, dat hun was ten deel gevallen,
en wilde den ganschen goudhoop, die voor haar lag, stuk voor stuk,
tellen. "Beste vrouw," zei Ali Baba tot haar, "dat is niet slim van
je. Waar denk je aan? Je zoudt nooit met tellen klaar komen. Ik wil
een kuil graven, en het daarin verbergen; wij hebben geen tijd te
verliezen."--

"Het zou toch goed zijn," antwoordde de vrouw, "wanneer wij tenminste
ongeveer wisten, hoeveel er is. Ik zal bij de buren gaan, om een kleine
maat te leenen en het daarmee te meten, terwijl gij ondertusschen
den kuil graaft."

"Lieve vrouw," zei Ali Baba daarop, "dit zou werkelijk nergens toe
dienen, en ik raad je aan, het niet te doen. Doe overigens wat je wil,
maar vergeet vooral niet, geen woord over de zaak te reppen."

Om haar verlangen te bevredigen ging Ali Baba's vrouw heen, en naar
haar zwager Casim toe, die niet ver van hen af woonde. Casim was niet
te huis, en zij wendde zich daarom tot zijn vrouw, met het verzoek,
haar toch voor eenige oogenblikken een maat te leenen. De schoonzuster
vroeg haar, of zij een groote of een kleine wilde, en Ali Baba's
vrouw vroeg om een kleine maat.

"Met plezier," antwoordde haar schoonzuster, "wacht slechts een
oogenblik, ik zal ze je dadelijk brengen."

De schoonzuster haalde de maat; daar zij echter Ali Baba's armoede
kende, was zij erg nieuwsgierig te weten, wat voor graan zijn vrouw
daarmee meten wilde, en kwam daarom op de gedachte, onder in de
maat ongemerkt een beetje deeg te plakken. Daarna kwam zij terug,
gaf Ali Baba's vrouw de maat over, en verontschuldigde zich over haar
uitblijven met te zeggen, dat zij zoo lang had moeten zoeken.

Toen Ali Baba's vrouw in haar huis teruggekeerd was, zette zij de
maat op den goudhoop, vulde haar, en ledigde ze op eenigen afstand
op de sofa. Toen zij nu alles gemeten had, was zij zeer tevreden
over het aanzienlijk aantal maten, en vertelde dit aan haar man,
die juist met zijn kuil klaar gekomen was.

Terwijl Ali Baba het geld begroef, bracht zijn vrouw, om haar
schoonzuster haar nauwgezetheid en haar zin voor orde te toonen,
de maat terug; ze had echter niet opgemerkt, dat daarin onderaan nog
een goudstuk kleefde.

"Beste schoonzuster," zeide zij tot haar, toen zij het ding terug gaf,
"je ziet, dat ik je maat niet al te lang gehouden heb; ik ben er je
zeer dankbaar voor; hier heb je haar weer."

Nauwelijks had Ali Baba's vrouw haar den rug toegekeerd, of Casims
vrouw keek op den bodem van de maat, en men kan haar verbazing
begrijpen, toen zij het geldstuk daarin ontdekte. Weldra sloop de
satan van den nijd haar hart binnen. "Wat!" dacht zij, "Ali Baba
heeft het goud bij schepels vol! Van waar mag de arme slokker het
wel genomen hebben?"

Casim, haar man, was, zooals we zeiden, niet te huis, maar in zijn
winkel, vanwaar hij eerst tegen den avond terug verwacht werd. De tijd
tot aan zijn terugkomst leek haar een eeuwigheid, want zij brandde
van ongeduld, hem het groote nieuws te vertellen, dat voor hem even
verrassend zijn moest, als voor haar.

Toen Casim thuis gekomen was, zeide zijn vrouw tot hem: "Je gelooft
een rijk man te zijn, nietwaar Casim? Maar je vergist je. Ali Baba
is duizendmaal rijker dan jij; hij kan zijn geld niet tellen, maar
moet het meten."

Casim verlangde een verklaring van dit raadsel, en zij vertelde hem,
hoe sluw zij de ontdekking gedaan had; en tevens toonde zij hem het
goudstuk, dat onder op den bodem was blijven kleven; het was zoo oud,
dat de naam van den vorst, die het had laten munten, hun onbekend was.

In plaats van zich te verheugen over het geluk van hun broeder, die tot
nog toe zoo arm geweest was, voelde Casim slechts ijverzucht, welke
hem geen rust meer liet. Den ganschen nacht kon hij er bijna niet
van slapen, en den volgenden morgen ging hij reeds voor zonsopgang
naar zijn broeder toe. Daar hij sinds zijn huwelijk met de rijke
weduwe, hem niet meer als zijn broeder aanzag en dezen naam heelemaal
vergeten had, zoo sprak hij hem thans als volgt aan: "Ali Baba, jij
bent zeer terughoudend in je aangelegenheden. Jij speelt den arme,
den noodlijdende, den bedelaar, en je meet het goud met schepels."

"Beste broeder," antwoordde Ali Baba, "ik weet niet, wat je daarmee
bedoelt; verklaar je nader."

"Hou je toch niet zoo dom," antwoordde Casim, en terwijl hij hem het
goudstuk voorhield, dat zijn vrouw hem gegeven had, voegde hij erbij:
"Hoeveel van zulke goudstukken heb je? Mijn vrouw heeft dit onder in
de maat gevonden, welke jouw vrouw gisteren van haar geleend heeft."

Uit deze woorden merkte Ali Baba, dat, tengevolge van de
eigenzinnigheid zijner vrouw, Casim en diens vrouw al reeds de zaak
kenden, welker geheimhouding voor hem zoo gewichtig was. De fout was
nu echter eenmaal begaan en men kon haar niet ongedaan maken. Zonder
iets van zijn spijt te laten merken, bekende hij daarom zijn broeder
de heele geschiedenis, en vertelde hem, door welk toeval en waar hij
de schuilplaats der roovers ontdekt had; tegelijk bood hij aan, den
schat met hem te deelen, wanneer hij slechts het geheim bewaren wilde.

"Ja, dat verlang ik toch al," sprak Casim op trotschen toon; "maar,"
voegde hij er bij, "ik wil ook nog precies weten, waar de schat is,
aan welke bijzondere kenteekenen ik hem herkennen, en hoe ik er
zelf bij komen kan, wanneer ik er zin in heb; anders geef ik 't bij
't gerecht aan. Weiger je dus, dan heb je niet alleen niets meer te
hopen, maar je zult ook nog verliezen, wat je al hebt; ik echter zal
voor mijn aangifte mijn loon verkrijgen."

Meer uit goedmoedigheid, dan omdat hij door de onbeschaamde
bedreigingen van zijn broeder bang geworden was, bracht Ali Baba hem
van alles op de hoogte, en deelde hem ook de woorden mee, die hij
moest uitspreken, om het hol binnen, en er weer uit te kunnen komen.

Meer verlangde Casim niet te weten. Hij verliet zijn broeder met het
vaste voornemen, hem vóór te zijn en in de hoop, zich alleen van den
schat meester te kunnen maken.

Den volgenden morgen ging hij reeds voor zonsopgang met tien muildieren
op weg, welke hij met groote kisten beladen had. Deze wilde hij alle
geheel vullen, en hij nam zich nu al voor, bij een tweeden tocht naar
den schat nog veel meer zulke kisten mee te nemen, ingeval hij nog
zooveel ladingen vond, dat dit noodig bleek. Hij sloeg den weg in,
dien Ali Baba hem aangeduid had, kwam bij de rots en herkende de
kenteekenen, en evenzoo den boom, waarop Ali Baba zich verscholen had.

Hij zocht de deur, vond haar, en sprak de woorden: "Sesam, open je!";
de deur ging open, hij trad naar binnen en terstond sloot zij zich
weer. Bij bezichtiging van het hol, kwam hij in groote verbazing,
wijl hij er veel meer rijkdommen in aantrof, dan hij uit Ali Baba's
vertelling vermoed had, en zijn verwondering werd voortdurend grooter,
hoe meer hij alles afzonderlijk in oogenschouw nam. Als een gierigaard,
wien rijkdommen boven alles gaan, had hij gaarne den heelen dag zich
verlustigd in den aanblik van zooveel goud, indien het hem niet was
ingevallen, dat hij eigenlijk gekomen was, om het geld te halen en
zijn tien muilezels er mee te beladen. Hij nam daarom een aantal
zakken, zooveel hij dragen kon, ging daarmee naar de deur, en wijl
hij aan al 't andere meer dacht, dan aan dat, wat thans voor hem het
gewichtigste was, zoo gebeurde het, dat hij zich het tooverwoord niet
meer herinnerde, en in plaats van Sesam, zeide: "Gerst, open je!" Hoe
groot was zijn ontsteltenis, toen hij zag dat de deur zich niet opende,
maar gesloten bleef. Nu noemde hij nog andere namen van graansoorten
op, maar den juisten naam niet, en de deur bleef immer gesloten. Op
dit toeval had Casim heelemaal niet gerekend. Schrik en angst maakten
zich van hem meester, toen hij zich nu in zulk 'n groot gevaar zag,
en hoe meer hij zich inspande, om het woord Sesam in zijn geheugen
terug te roepen, des te verwarder werd hij, en weldra was het, alsof
hij dit woord nooit had hooren noemen. Wanhopig wierp hij thans de
zakken, waarmee hij zich beladen had, op den grond, ging met groote
passen in het hol op en neer, en alle rijkdommen, waarmee hij zich
omringd zag, hadden thans geen bekoring meer voor hem. Doch laten
wij Casim zijn lot beweenen, hij verdient ons medelijden niet.

De roovers keerden tegen den middag naar hun schuilplaats terug, en
toen zij in de nabijheid kwamen, en de met kisten beladen muilezels van
Casim ontdekten, werden zij door deze nieuwe verschijning ongerust,
renden met lossen teugel naderbij en joegen de tien muilezels, die
Casim vergeten had, vast te binden, uit mekaar, zoodat zij zich naar
alle richtingen in het bosch verstrooiden en spoedig uit hun gezicht
verdwenen waren. De roovers deden geen enkele poging, de muilezels na
te rijden, het was hun van veel meer belang den eigenaar der dieren te
vinden. Terwijl nu eenigen van hen de rots omgingen, om hem te zoeken,
steeg de hoofdman met de anderen af, ging met blanke sabel recht op
de deur toe, sprak de woorden, en de deur opende zich.

Casim, die binnen in het hol het getrappel der paarden hoorde,
twijfelde er thans niet meer aan, dat de roovers gekomen waren en
hijzelf verloren was. Toch besloot hij, een poging te wagen, om aan
hunne handen te ontkomen, en zich te redden; daarom plaatste hij zich
dicht bij de deur, om naar buiten te snellen, zoodra zij zich openen
zou. Nauwelijks hoorde hij het woord Sesam, dat zijn geheugen ontgaan
was, uitspreken, en zag de deur opengaan, of hij stormde zoo woest
naar buiten, dat hij den hoofdman ter aarde wierp. Maar den anderen
roovers kon hij niet ontkomen; dezen hielden eveneens de blanke sabel
in de hand en doodden hem op de plaats zelve. Nu was de eerste zorg
der roovers, de grot binnen te gaan. Zij vonden dicht bij de deur de
zakken, die Casim daarheen gedragen had, om er zijn muilezels mee te
belasten, en legden ze weer op hun oude plaats; zij merkten echter
niet, dat die, welke Ali Baba meegenomen had, ontbraken. Terwijl zij
nu met elkander over dit voorval beraadslaagden, begrepen zij wel,
dat Casim niet meer uit de grot had kunnen komen, maar hoe hij er in
gekomen was, daarvan begrepen zij niets. Zij kwamen op de gedachte,
dat hij wellicht van boven af binnengekomen was; maar de opening,
waardoor het licht naar binnen viel, was zoo hoog, en de top der rots
zoo ontoegankelijk, dat zij eenstemmig verklaarden, dit raadsel niet
te kunnen oplossen. Dat hij door de deur binnen gekomen was, konden
zij niet aannemen, want daarvoor moest hij toch het geheim kennen,
om haar te openen, en in het bezit daarvan, meenden zij, was niemand
anders dan zij zelf. Zij konden namelijk niet weten, dat Ali Baba
hen beluisterd en het gehoord had. Hoe het geval zich echter ook
mocht toegedragen hebben, het was thans zaak, hun gemeenschappelijke
rijkdommen in veiligheid te brengen, en zoo besloten zij daarom,
Casim's lijk in vier stukken te verdeelen, en binnen in de grot,
niet ver van de deur, aan weerskanten twee, op te hangen, tot
afschrikwekkend voorbeeld voor ieder, die de brutaliteit zou hebben,
iets dergelijks te wagen; zij zelf echter besloten, eerst na verloop
van eenigen tijd, wanneer de lijklucht verdwenen zou zijn, naar hun
hol terug te keeren. Daar niets hen meer terughield, verlieten zij hun
schuilplaats, welke zij eerst goed gesloten hadden, stegen te paard
en doorkruisten de landstreken in de richting, waar de straatwegen
het meest door karavanen bezocht werden, om als gewoonlijk jacht op
deze te maken en ze uit te plunderen.

Ondertusschen verkeerde Casim's vrouw in grooten angst, toen de nacht
aanbrak en haar man nog immer niet teruggekeerd was. Vol bekommering
ging zij naar Ali Baba en zeide tot hem: "Beste zwager, jij weet
zeker wel, dat je broer Casim naar het bosch gegaan is, en met welk
doel. Hij is nog niet teruggekomen, en het is toch al laat in den
nacht; ik vrees, dat hem een of ander ongeluk overkomen is."

Ali Baba had na het boven aangevoerde gesprek met zijn broeder zijn
reis vermoed, en was daarom op dezen dag niet zelf naar het bosch
gegaan, om hem geen reden tot argwaan te geven. Zonder haar ook maar
eenig verwijt te doen, dat haar of haar man, wanneer hij nog in 't
leven was, had kunnen beleedigen, zeide hij tot haar, dat zij zich
daarom nog niet ongerust behoefde te maken, want zonder twijfel had
Casim het beter geoordeeld, eerst later in de stad terug te keeren.

Casim's vrouw geloofde dit des te eerder, als zij er aan dacht, hoeveel
er haar man aan gelegen moest liggen, de zaak geheim te houden. Zij
keerde daarom getroost naar huis terug en wachtte geduldig tot
omstreeks middernacht. Nu echter werd haar onrust en haar verdriet
dubbel zoo groot, en dit te meer, wijl zij haar angstig kloppend
hart niet door schreien en weenen lucht verschaffen kon, omdat zij
wel inzag, dat de ware oorzaak daarvan voor de buren een geheim moest
blijven. Thans, nu haar fout niet meer te herstellen was, gevoelde zij
berouw over haar dwaze nieuwsgierigheid en haar strafbare begeerte,
de huiselijke aangelegenheden van haren zwager en haar schoonzuster
te willen doorgronden. Zij weende den geheelen nacht door en bij
't aanbreken van den dag snelde zij weer naar hen toe, en gaf meer
door tranen dan door woorden te verstaan, waarom zij kwam.

Ali Baba wachtte niet, tot zijn schoonzuster hem bad, toch eens de
moeite te willen nemen, en te gaan zien wat er van Casim geworden
was. Hij ging oogenblikkelijk met zijn drie ezels op weg naar het
bosch, nadat hij haar vooraf nog dringend aanbevolen had, haar kommer
te matigen. Toen hij de rots naderde, zonder op den heelen weg noch
zijn broeder, noch de muilezels aangetroffen te hebben, verwonderde hij
zich zeer over het bloed, dat hij aan den ingang van het hol ontdekte;
dit scheen hem een slecht voorteeken toe. Hij trad naar de deur, sprak
de woorden, zij opende zich, en het eerste dat hem in het oog viel,
was het lijk van zijn gevierendeelden broeder. Bij dezen treurigen
aanblik bedacht hij zich niet lang, wat hij doen zou, maar besloot
terstond, zijn broeder de laatste eer te bewijzen, want hij dacht er
niet meer aan, hoe weinig broederlijke liefde deze steeds voor hem
getoond had. Hij vond in het hol de noodige dingen, om er het lijk van
zijn broeder in te pakken, en vervolgens op een zijner ezels te laden;
hij legde er hout overheen, opdat niemand er iets van merken zou. De
beide andere ezels belastte hij zonder verder dralen met volle zakken
goud, waarover hij eveneens hout legde. Nadat hij hiermee klaar was,
en de deur bevolen had, zich weer te sluiten, trok hij naar de stad
terug. Hij was intusschen voorzichtig genoeg, aan den rand van het
bosch zoo lang te wachten, tot hij eerst bij 't aanbreken van den
nacht de stad bereikte. Thuis aangekomen, dreef hij slechts de twee
met goud beladen ezels in den hof, liet aan zijn vrouw de taak over,
ze af te laden, en nadat hij haar met weinige woorden het lot van Casim
medegedeeld had, voerde hij den derden ezel naar zijn schoonzuster. Ali
Baba klopte aan de deur, en deze werd hem open gedaan door een zekere
Morgiane. Deze Morgiane was een handige, verstandige en vindingrijke
slavin, die de grootste moeilijkheden wist te boven te komen. Ali Baba
kende haar als zoodanig. Toen hij daarom in den hof getreden was, en
den ezel het hout en het andere pak afgenomen had, nam hij Morgiane
ter zijde, en zeide tot haar: "Morgiane, het eerste, dat ik van je
verlang, is volstrekte geheimhouding: je zult dadelijk begrijpen,
hoeveel je gebiedster en mij daaraan gelegen moet zijn. Deze pakken
bevatten het lijk van je meester; wij moeten er thans voor zorgen, hem
zoo te begraven alsof hij een natuurlijken dood gestorven was. Breng
mij naar je meesteres, en let op alles, wat ik haar zal zeggen."

Morgiane kondigde hare gebiedster het bezoek aan, en Ali Baba, die
haar op den voet volgde, trad de kamer in. "Welnu, zwager," riep de
weduwe hem met groot ongeduld tegemoet, "welk bericht breng je mij
van mijn man? Je gezicht voorspelt niets goeds."

"Schoonzuster," antwoordde Ali Baba, "ik kan je niets zeggen, als
je mij niet eerst belooft, dat je mij van 't begin tot 't einde zult
aanhooren, zonder den mond te openen. Na de gebeurtenis, welke ik je
mee te deelen heb, is het voor je eigen welzijn en je rust, van even
groot belang, als voor mij, dat de zaak geheim blijft."

"Ach!" riep de schoonzuster op halfluiden toon uit, "deze inleiding
maakt het mij duidelijk, dat mijn man niet meer in leven is; maar ik
zie tevens ook in, hoe noodig de geheimhouding is, welke jij van me
verlangt. Wel moet ik mij veel geweld aandoen, maar spreek vrij uit,
ik luister."

Ali Baba verhaalde hierop aan zijn schoonzuster den ganschen uitslag
zijner reis, tot aan zijn terugkeer met Casim's lijk.

"Schoonzuster," voegde hij er bij, "je hebt nu werkelijk alle reden,
om bedroefd te zijn, en des te meer, hoe minder je het verwachten
kon. Aan dit ongeluk is nu echter niets meer te veranderen; wanneer
echter iets in staat is, je te troosten, dan stel ik je voor, de
weinige goederen, welke ik bezit met die van jou te vereenigen, en je
te huwen; [1] tevens geef ik je de verzekering, dat mijn vrouw niet
ijverzuchtig zijn zal, en gij beiden u met elkander bepaald goed zult
kunnen verdragen. Bevalt mijn voorstel je, dan moeten wij voor alles
daaraan denken, de zaak zoo te leiden, dat iedereen gelooven moet,
dat mijn broeder een natuurlijken dood gestorven is, en op dit punt,
geloof ik, kan je je geheel op Morgiane verlaten. Van mijn kant zal
ik ook alles doen, wat in mijn macht is."

Wat kon Casim's weduwe beter doen, dan Ali Baba's voorstel
aannemen? Naast het vermogen, dat haar door den dood van haar eersten
man ten deel viel, bekwam zij een tweeden man, die rijker was, dan zij
zelf en door de ontdekking van den schat nòg rijker kon worden. Zij
sloeg het voorstel daarom niet van de hand, maar beschouwde het
integendeel als een zeer geldige reden om zich te troosten. Terwijl
zij daarom haar tranen droogde, welke intusschen al rijkelijk waren
begonnen te stroomen, en het doordringende weegeroep, dat vrouwen
plegen aan te heffen bij het verlies van haar mannen, naliet, bewees
zij Ali Baba daarmee voldoende, dat zij zijn aanbod aannam. In deze
stemming verliet Ali Baba de weduwe van Casim, en nadat hij Morgiane
ingeprent had, haar rol goed te spelen, keerde hij met zijn ezel naar
huis terug.

Morgiane deed, wat men van haar verwachtte; zij ging tegelijk met Ali
Baba het huis uit, en naar een apotheker, die in de buurt woonde. Zij
klopte aan zijn winkel, en toen men haar had opengedaan, vroeg zij
naar een zeker soort van geneesmiddelen, welke bij hoogst gevaarlijke
ziekten van zeer groot nut zijn. De apotheker gaf er haar eenige voor
het geld, dat zij op de toonbank gelegd had, en vroeg, wie er wel in
het huis van haar meester ziek was?

"Ach!" antwoordde zij met een diepen zucht, "Casim, mijn goede heer,
is 't zelf. Men kan uit zijn ziekte niet wijs worden; hij spreekt
niet en kan niets eten."

Met deze woorden nam zij de geneesmiddelen mee, waarvan Casim geen
gebruik meer maken kon. Den volgenden morgen kwam Morgiane weer bij
denzelfden apotheker, en verlangde met tranen in de oogen een drank,
welken men zieken slechts in 't uiterste geval pleegt te geven;
wanneer deze drank hen niet gezond maakte, dan gaf men alle hoop op
hun genezing op.

"Ach," zeide zij, met groote droefheid, toen zij hem uit de hand
van den apotheker aannam, "ik vrees zeer, dat dit middel even weinig
zal baten, als de vorige geneesmiddelen. Ach, wat was het een goede
meester, en nu moet ik hem verliezen!" Wijl men nu ook nog Ali Baba en
zijn vrouw, den ganschen dag met bedroefde gezichten naar Casim's huis
heen en weer zag gaan, zoo verwonderde zich niemand om het weegeklaag,
dat Casim's vrouw en vooral Morgiane des avonds hooren lieten, om
Casim's dood te verkondigen.

Den volgenden morgen ging Morgiane, die op het marktplein een
ouden, eerlijken schoenlapper kende, die zijn werkplaats steeds het
allereerst en lang voor de anderen opende, in alle vroegte uit, om
hem op te zoeken. Zij begroette hem met den gebruikelijken groet en
drukte hem tegelijkertijd een goudstuk in de hand. De schoenlapper,
die in de heele stad onder den naam van Baba Moestapha bekend, en
een zeer vroolijke kameraad, vol luimige invallen was, bekeek het
geldstuk nauwkeurig, wijl het nog niet klaar dag was, en toen hij er
zich van overtuigd had, dat het van goud was, zeide hij: "Een mooi
handgeld! wat verlang je daarvoor? ik ben bereid, alles te doen."

"Baba Moestapha," zeide Morgiane tot hem, "neem al je gereedschap op,
dat voor 't lappen noodig is, en kom snel met mij mee. Wanneer wij
echter op die en die plaats gekomen zijn, moet je je de oogen laten
verbinden." Hiertegen had Baba Moestapha bezwaren.

"Neen, neen!" antwoordde hij, "gij verlangt zeker iets van mij,
dat tegen mijn geweten en tegen mijn eer indruischt."

"De hemel bewaar me," riep Morgiane uit, terwijl zij hem een tweede
goudstuk in de hand drukte, "ik verlang niets van je, dat je niet in
alle deugd en eer doen kunt. Kom maar mee, en maak je niet onnoodig
angstig."

Baba Moestapha volgde, en Morgiane geleidde hem, nadat zij hem op de
aangewezen plek een doek voor de oogen gebonden had, in het huis van
haar overleden meester, en nam hem den doek eerst af in de kamer,
waarheen zij het lijk gebracht, en zijn vier deelen behoorlijk
bijmekaar gevoegd had.

"Baba Moestapha," zeide zij thans tot hem, "ik heb je hierheen
gebracht, opdat gij die vier stukken daar aan elkaar naaien
zoudt. Verlies geen tijd, en wanneer je er mee klaar bent, ontvang
je nog een goudstuk."

Toen Baba Moestapha gereed was, bond Morgiane hem in dezelfde kamer
weer een doek voor de oogen, en nadat zij hem het beloofde derde
goudstuk ter hand gesteld, en geheimhouding aangeraden had, voerde
zij hem naar de plaats terug, waar zij hem den eersten keer de oogen
verbonden had. Hier nam zij hem den doek weer af, en liet hem naar
huis gaan; zij volgde hem met de oogen, zoo ver zij kon, opdat hij
geen lust zou krijgen, terug te keeren en haarzelf te bespieden.

Morgiane had kokend water laten gereedmaken, om Casim's lijk
te wasschen, en Ali Baba, die tegelijk met haar in het huis
teruggekeerd was, waschte en bewierookte hem, en hulde hem met de
gewone plechtigheden en gebruiken in het lijkkleed. Spoedig bracht
ook de timmerman de kist, die Ali Baba bij hem besteld had. Opdat
nu de timmerman maar niets zou merken, nam Morgiane de kist aan
de deur in ontvangst, en nadat zij hem betaald en weggezonden had,
hielp zij Ali Baba het lijk er in leggen. Zoodra deze het deksel er
op vast genageld had, ging zij naar de moskee en berichtte, dat alles
voor de teraardebestelling gereed was. De lieden uit de moskee, wier
werk het is, de lijken te wasschen, boden hun diensten aan, om dat
te doen, maar zij zeide hun, dat dit reeds geschied was. Nauwelijks
was Morgiane weer thuis, toen de imam [2] met de overige dienaren
der moskee er reeds aankwam. Vier van Casim's buren namen de kist
op hun schouders, en droegen haar achter den imam, die voortdurend
gebeden prevelde, naar de begraafplaats. Morgiane, als de slavin van
den overledene, volgde onder tranen en met ontbloot hoofd, terwijl
zij luide jammerklachten uitstiet, zich heftig op de borst sloeg en
de haren uitrukte. Achter haar ging Ali Baba, vergezeld van de buren,
die van tijd tot tijd en op de rij af, de andere buren, die de kist
droegen, aflosten, tot men eindelijk de begraafplaats bereikt had.

Wat Casim's vrouw betreft, deze bleef te huis, om zich aan haar
smart over te geven, en een luid klaaggeschrei aan te heffen
met haar buurvrouwen, die volgens bestaande zeden, gedurende de
begrafenisplechtigheid bij haar gekomen waren, om hare weeklachten
te vereenigen met die der weduwe, en de heele buurt met rouw te
vervullen. Op deze wijze bleef Casim's noodlottige dood een geheim
tusschen Ali Baba, diens vrouw, Casim's weduwe en Morgiane, en deze
vier personen bewaarden het zoo zorgvuldig, dat geen mensch in de heele
stad er het minste vermoeden van had, laat staan het te weten kwam.

Drie of vier dagen na Casim's begrafenis bracht Ali Baba de weinige
gereedschappen, welke hij bezat, benevens het uit de schatkamer der
roovers gehaalde geld--dit laatste echter alleen bij nacht--in het huis
van de weduwe zijns broeders, om daarin voortaan te wonen. Daardoor
bracht hij tevens zijn huwelijk met zijn schoonzuster ter openbare
kennisse, en wijl huwelijken van dezen aard bij den Mohammedaanschen
godsdienst volstrekt niets ongewoons zijn, verwonderde zich ook niemand
daarover. Wat Casim's winkel betrof, zoo had Ali Baba een zoon,
die sedert eenigen tijd zijn leerjaren bij een aanzienlijk koopman
voleindigd, en steeds goede getuigschriften van hem gekregen had. Aan
dezen zoon gaf Ali Baba nu den winkel met de belofte, wanneer hij
voortging zich goed te gedragen, dat hij hem dan mettertijd volgens
zijn stand, voordeelig zou uithuwelijken.

Wij willen ondertusschen Ali Baba zijn nieuwe geluk laten genieten,
om weer eens naar de veertig roovers om te zien. Zij keerden na den
vastgestelden termijn naar hun schuilhoek in het bosch terug, en
waren ten hoogste verbaasd, toen zij Casim's lijk niet meer vonden;
nog hooger echter steeg hun verwondering, toen zij aan hunne goudzakken
een belangrijke vermindering ontdekten.

"Wij zijn verraden en verloren," sprak de hoofdman, "wanneer wij ons
niet zeer in acht nemen, en terstond de noodige tegenmaatregelen
nemen; anders zouden wij langzamerhand al onze rijkdommen er bij
inboeten, welke onze voorvaderen en wij zelf met zooveel moeite
en bezwaren verworven hebben. Uit de schade, die er aangericht is,
blijkt zooveel, dat de dief, dien wij betrapten, het geheim kende,
om de deur te openen, en wij tot ons geluk juist op het oogenblik
aankwamen, dat hij weer wilde vertrekken. Hij was nochtans niet alleen;
er is nog een ander, die het geheim eveneens moet kennen. Behoeven wij
daarvoor nog een ander bewijs, dan dat zijn lijk weggevoerd is, en onze
schatten belangrijk verminderd zijn? Daar het nu niet waarschijnlijk
is, dat meer dan twee personen van het geheim afweten, moeten wij,
nadat wij den eersten omgebracht hebben, ook den tweeden uit den weg
ruimen. Wat antwoordt gij daarop, dappere mannen, zijt gij ook niet
van dezelfde meening?"

Het voorstel van den hoofdman droeg de goedkeuring der geheele bende
weg; zij waren het er allen over eens, dat men voorloopig elke andere
onderneming uitstellen moest, om met vereende krachten dit eene plan
te helpen uitvoeren. Ja, men zou er niet eerder van af zien, alvorens
het doel bereikt was.

"Juist dat," zoo ging de hoofdman voort, "heb ik van uwen moed en
uw dapperheid verwacht; voor alles echter moet een koen, behendig
en ondernemend man uit uw midden, zonder wapens, in de kleedij eens
vreemdelings, naar de stad gaan, en al zijn slimheid uitputten,
om uit te vorschen, of men daar niet over den vreemden dood van
den man spreekt, dien wij, gelijk hij verdiende, omgebracht hebben,
wie hij was en in welk huis hij woonde. Dit is voor 't oogenblik het
gewichtigste, opdat wij niets doen, dat wij ooit met grond zouden
behoeven te betreuren, en ons niet in een land verraden, waar wij
zoo lang onbekend waren, en het van zoo groot belang voor ons is,
ook voor 't vervolg onbekend te blijven. Om intusschen dengene, die
zich met deze zending wil belasten, aan te vuren, en opdat hij ons
niet een valsch bericht brenge, dat ons aller verderf na zich slepen
kan, zoo vraag ik u, of gij het niet voor noodig houdt, dat hij zich
in dit geval aan de doodstraf onderwerpe?"

Zonder eerst den uitslag eener stemming af te wachten, zei een der
roovers: "Ik onderwerp mij aan die voorwaarde, en stel er een eer in,
bij deze zaak mijn leven te wagen. Gelukt het mij niet, dan zult gij
u tenminste herinneren, dat het mij noch aan goeden wil, noch aan
moed ontbroken heeft, om het welzijn van ons allen te bevorderen."

De roover oogstte veel lofspraak van den hoofdman en zijn kameraden
in, en verkleedde zich toen zoo uitmuntend, dat niemand hem voor
dàt houden kon, wat hij werkelijk was. Hij ging des nachts op weg,
en nam zijn maatregelen zoo, dat hij juist tegen den tijd, dat het
begon te schemeren, in de stad kwam. Op het marktplein aangekomen, zag
hij slechts een enkelen winkel open, namelijk dien van Baba Moestapha.

Baba Moestapha zat met een priem in de hand op zijn stoel, en wilde
juist aan zijn werk beginnen. De roover trad op hem toe, wenschte
hem goeden morgen, en daar hij zijn hoogen leeftijd bemerkte, zeide
hij tot hem: "Goede man, gij begint al zeer vroeg aan je werk; gij
kunt op uw leeftijd onmogelijk nu al goed zien. Ook al was het reeds
lichter, zoo betwijfel ik toch, of je oogen nog scherp genoeg zijn,
om schoenen te lappen."

"Wie gij ook zijn moogt," antwoordde Baba Moestapha, "zoo schijnt
gij mij niet te kennen. Ik ben wel is waar zeer oud, heb echter nog
voortreffelijke oogen, en tot bewijs daarvoor wil ik je slechts zeggen,
dat ik nog niet lang geleden een doode aan elkaar gelapt heb op een
plaats, waar het niet veel lichter is, dan het thans hier is."

De roover was zeer verheugd, zoo gauw een man te hebben aangetroffen,
die hem, zooals hij hoopte, vanzelf en ongevraagd daarover inlichtingen
geven zou, waarvoor hij hierheen gekomen was.

"Een doode?" vroeg hij heel verbaasd, en om hem tot spreken te krijgen,
voegde hij er bij: "Waarom een doode aan mekaar naaien? Gij wilt
zeker zeggen, het lijkkleed, waarin hij gehuld was!"

"Neen, neen," antwoordde Baba Moestapha, "ik weet heel goed, wat ik
zeggen wil. Gij zoudt mij graag tot spreken willen brengen, maar ik
zal er je niets meer van vertellen."

De roover had geen verdere verklaringen noodig, om overtuigd te zijn,
dat hij gevonden had, wat hij was komen zoeken. Hij haalde een goudstuk
uit den zak, drukte het Baba Moestapha in de hand, en zeide tot hem:
"Het is volstrekt mijn bedoeling niet, in je geheim te willen dringen,
ofschoon ik je verzekeren kan, dat ik het niet verbreiden zou, als
je het mij toevertrouwde. Het eenige, waarom ik je verzoek, is, dat
je zoo vriendelijk zoudt willen zijn, mij het huis te beschrijven,
of aan te wijzen, waar je het lijk aaneengenaaid hebt."

"Wanneer ik dit ook al gaarne doen wilde," antwoordde Baba Moestapha,
terwijl hij een beweging maakte, om den roover het goudstuk terug
te geven, "zoo verzeker ik je toch, dat mij dit onmogelijk zou zijn,
en gij kunt mij op mijn woord gelooven. Men heeft mij namelijk naar
een bepaalde plaats gevoerd, waar mijn oogen verbonden werden, en
vandaar af naar een huis, waar men mij, na de verrichting van mijn
werk, weer op dezelfde wijze en naar dezelfde plek terugleidde. Je
ziet dus wel in, dat ik onmogelijk aan uw verlangen voldoen kan."

"Maar kunt gij u," vroeg de roover verder, "niet eenigszins nog den weg
herinneren, waarlangs men u met verbonden oogen gevoerd heeft? Ik bid
je, ga met mij mee; ik zal je op dezelfde plek de oogen verbinden, en
dan zullen wij te zamen dezelfde straten en dezelfde kruiswegen gaan,
welke gij u herinnert, destijds gegaan te zijn. Daar echter de arbeider
zijn loon waard is, geef ik je hiermee een tweede goudstuk. Kom nu,
en doe mij dat genoegen."

De beide goudstukken lokten Baba Moestapha aan. Hij beschouwde ze
een tijd lang in zijn hand, zonder een woord te zeggen, en ging
met zichzelf te rade, wat hij doen moest. Eindelijk haalde hij zijn
beurs te voorschijn, stopte ze er in, en zei toen tegen den roover:
"Ik kan wel niet vast beloven, dat ik mij nog precies den weg herinner,
langs welken men mij destijds gevoerd heeft; daar gij het echter zoo
verlangt, zal ik al mijn best doen, om het mij te herinneren."

Baba Moestapha maakte zich nu tot groote vreugde van den roover
gereed, en zonder zijn winkel te sluiten, waarin hij niets van belang
te verliezen had, bracht hij hem naar de plek, waar Morgiane hem
geblinddoekt had. Toen zij daar aangekomen waren, zeide Baba Moestapha:
"Hier ben ik geblinddoekt, en ik keek precies denzelfden kant uit,
als nu."

De roover, die reeds zijn zakdoek bereid gehouden had, bond hem dezen
nu eveneens voor de oogen, en ging naast hem voort, terwijl hij hem
deels leidde, deels zich door hem leiden liet, totdat hij staan bleef.

"Verder," zei Baba Moestapha, "ben ik, voor zoover ik weet, niet
gekomen," en hij bevond zich werkelijk voor Casim's huis, waarin Ali
Baba thans woonde. De roover maakte, alvorens hij hem den doek afnam,
snel met een stuk krijt een teeken aan de deur, en toen hij hem van
den doek ontdaan had, vroeg hij, of hij ook wist, aan wien dit huis
toebehoorde. Baba Moestapha antwoordde, dat hij niet in deze buurt
van de stad woonde, en kon hem ook niets naders meedeelen.

Toen de roover zag, dat hij van Baba Moestapha niets meer ervaren
zou, bedankte hij hem voor zijn moeite en liet hem naar zijn winkel
terugkeeren; hij zelf echter ging weer naar het bosch, in de vaste
overtuiging, daar een goede ontvangst te zullen vinden.

Kort nadat de roover en Baba Moestapha afscheid van elkaar genomen
hadden, ging Morgiane voor een boodschap Ali Baba's huis uit, en
toen zij terugkwam, bemerkte zij het teeken, dat de roover aan de
deur gemaakt had. Zij bleef staan en beschouwde het oplettend.

"Wat zou dat teeken wel beduiden?" vroeg zij zich af; "zou wellicht
iemand iets kwaads tegen mijn meester in 't schild voeren, of zou
het slechts voor de grap gedaan zijn? Dat mag nu zijn zoo het wil,
het kan niet schaden, wanneer men zich voor elk geval beveiligt." Zij
nam terstond een stuk krijt, en daar de twee of drie voorafgaande en
volgende deuren er bijna net zoo uitzagen, als hun huisdeur, maakte
zij daaraan op dezelfde plaats een soortgelijk teeken, en ging toen
in huis terug, zonder noch haar meester, noch diens vrouw er iets
van te vertellen.

De roover zette intusschen zijn weg naar het bosch voort en kwam weldra
bij het overige gezelschap terug. Hij gaf terstond verslag van den
uitslag zijner reis, en prees hemelhoog zijn geluk, dat hij al dadelijk
een man gevonden had, die hem dat, wat hem naar de stad voerde, verteld
had, want hij had het van niemand anders kunnen hooren. Allen toonden
er hun groote blijdschap over; de hoofdman echter nam het woord, en
nadat hij zijn ijver geprezen had, sprak hij als volgt, tot de heele
vergadering: "Kameraden, wij hebben geen tijd meer te verliezen;
laat ons goed gewapend, maar zonder dat men het aan ons zien kan,
opbreken, en om geen argwaan op te wekken, elk afzonderlijk, de een
na den ander, in de stad gaan; komt daar van verschillende zijden
op het marktplein bijeen, terwijl ik met onzen kameraad, die ons
zooeven deze goede tijding gebracht heeft, het huis zal uitvorschen,
om daarna de meest doeltreffende maatregelen te kunnen nemen."

De rede van den hoofdman werd met grooten bijval beloond, en de
roovers waren weldra reisvaardig. Twee aan twee trokken zij nu van
daar, en doordat zij steeds op behoorlijken afstand van elkander
gingen, bereikten zij, zonder eenige verdenking op te wekken, de
stad. De hoofdman en de roover, die er des morgens al geweest was,
kwamen het allerlaatst aan. Deze voerde den hoofdman in de straat,
waar hij Ali Baba's huis gemerkt had, en toen hij aan de eerste, door
Morgiane gemerkte huisdeur kwam, maakte hij hem daarop opmerkzaam,
en zeide, dat was de rechte. Toen zij echter, om zich niet verdacht
te maken, verder gingen, bemerkte de hoofdman, dat de daarop volgende
deur eveneens hetzelfde kenteeken, op dezelfde plaats vertoonde; hij
wees het daarom zijn geleider aan, en vroeg hem, of het dit huis was
of het vorige. De roover geraakte in verlegenheid, en wist niets te
antwoorden, en vooral niet, toen hij en de hoofdman zagen, dat de vier
of vijf volgende deuren alle hetzelfde teeken hadden. Hij verzekerde
den hoofdman met een eed, dat hij slechts een enkele gemerkt had, en
voegde er toen bij: "Het is mij onverklaarbaar, wie de andere precies
op dezelfde wijze mag gemerkt hebben, maar ik moet bij deze verwarring
erkennen, dat ik niet meer kan aanwijzen, wat ik zelf geteekend
heb." Toen de hoofdman zijn plan aldus verijdeld zag, begaf hij zich
naar de markt, en liet zijn lieden door den eersten den besten die
hem tegenkwam, zeggen, dat zij ditmaal een vergeefschen tocht gedaan
hadden, en hun niets anders overbleef, dan den terugweg naar hun
gemeenschappelijk toevluchtsoord in te slaan. Hij zelf ging vooraan,
en de anderen volgden hem in dezelfde orde, als zij gekomen waren.

Nadat de bende zich in het bosch weder verzameld had, verhaalde de
hoofdman, waarom hij hen weer had doen terugkeeren. Terstond werd de
gids eenstemmig des doods schuldig verklaard; ook erkende hij zelf,
dat hij het verdiend had, wijl hij betere voorzorgsmaatregelen had
moeten nemen; en zonder vrees onderging hij zijn lot.

Daar het voor het welzijn der bende van groot belang was, de schade,
welke haar toegebracht was, niet ongewroken te laten, zoo trad een
ander roover naar voren, beloofde, dat het hem beter gelukken zou,
dan zijn voorganger, en verzocht als een gunst hem deze taak op te
dragen. Het werd hem toegestaan; hij ging naar de stad, kocht Baba
Moestapha om, zooals zijn voorganger gedaan had, en Baba Moestapha
voerde hem geblinddoekt voor Ali Baba's huis. De roover kenmerkte
het op een weinig zichtbare plaats met rood krijt, in de hoop, dat
hij het op deze wijze steeds van de wit gemerkte huizen zou kunnen
onderscheiden.

Maar spoedig daarna ging Morgiane evenals den vorigen dag het huis uit,
en toen zij terugkwam, ontging het roode teeken haren scherpzienden
oogen niet. Zij kwam weer op dezelfde gedachte, als bij het witte
teeken, en maakte terstond aan de deuren der naburige huizen, en wel
op dezelfde plaats hetzelfde teeken met rood krijt.

De roover keerde intusschen naar zijn kameraden in het bosch
terug, vertelde, welken maatregel hij genomen had, en zeide, dat
het thans onmogelijk was het door hem gemerkte huis met andere te
verwisselen. De hoofdman en zijn lieden geloofden met hem, dat de zaak
thans gelukken moest. Zij begaven zich daarom in dezelfde orde en met
dezelfde voorzichtigheid, als de eerste maal. De hoofdman vertrok
daarom naar de stad, om het plan uit te voeren, dat zij verzonnen
hadden. De hoofdman en de roover gingen terstond naar de straat,
waar Ali Baba woonde, ontmoetten echter dezelfde moeilijkheid als de
eerste maal. De hoofdman werd daarom vertoornd, en de roover geraakte
in dezelfde ontsteltenis als degene, die vóór hem deze opdracht vervuld
had. De hoofdman zag zich dus genoodzaakt, evenzoo onvoldaan als den
eersten keer, nog denzelfden dag met zijn mannen den terugtocht aan
te nemen. De roover, die aan het mislukken van het plan schuld was,
onderging de straf, aan welke hij zich vrijwillig onderwierp.

Daar nu de hoofdman zijn bende met twee flinke mannen verminderd zag,
vreesde hij, dat zij nog meer zou afnemen, als hij voortging, bij de
navorsching van Ali Baba's huis, zich op anderen te verlaten. Hun
voorbeeld bewees hem, dat zij meer tot koene wapendaden geschikt
waren, dan tot zulke ondernemingen, waarbij men met verstand en list
te werk moest gaan. Hij nam daarom de zaak zelf ter hand en ging naar
de stad, waar Baba Moestapha hem denzelfden dienst bewees, als den
beiden afgezanten zijner bende; hij maakte echter geen teeken aan
Ali Baba's huis, maar liep er verscheidene malen voorbij, en nam het
nauwkeurig op, om zich niet weer te kunnen vergissen.

Nadat hij zich nu van alles, wat hij wenschte, op de hoogte gesteld
had, ging de rooverhoofdman, zeer tevreden over zijn reis, naar het
bosch terug, en toen hij in het rotshol aankwam, waar de heele bende
hem wachtte, zeide hij tot hen: "Kameraden, thans kan ons niets meer
verhinderen, volle wraak te nemen over de boosheid, welke aan ons
begaan is. Ik ken het huis van den schurk, dien onze wraak treffen
zal, heel precies, en heb onderweg op middelen gezonnen, de zaak
zoo sluw aan te pakken, dat niemand noch van onze schuilplaats,
noch van onzen schat iets zal vermoeden; want dit is het hoofddoel,
dat wij bij onze onderneming voor oogen moeten hebben, anders zou
ze ons in het verderf storten. Luistert nu," ging de hoofdman voort,
"wat ik bedacht heb, om dit doel te bereiken. Wanneer ik u mijn plan
ontvouwd zal hebben, en één van u een beter middel weet, zoo mag hij
het ons dan mededeelen." Terstond legde hij hun nu uit, hoe hij de zaak
dacht aan te vatten, en toen allen hem hun bijval te kennen gegeven
hadden, beval hij hun, zich in de omliggende dorpen en gehuchten,
en ook in de stad te verstrooien, en negentien muilezels te koopen,
benevens acht en dertig groote lederen oliezakken, één er van vol,
de andere echter leeg.

Binnen twee of drie dagen hadden de roovers alles bijeen. Daar de
leeren zakken bij de opening voor zijn doel iets te nauw waren, liet
de hoofdman ze een beetje verwijden, en nadat hij in elken zak een
zijner mannen, van de noodige wapens voorzien, had laten kruipen,
waarbij nochtans een losgetornde scheur open bleef, opdat zij vrij
konden ademhalen, maakte hij de zakken zoodanig dicht, dat men moest
aannemen, dat er olie in was; om de bedrieglijkheid nog grooter te
maken, besmeerde hij ze van buiten met olie, die hij uit den vollen
zak genomen had.

Nadat dit volvoerd was, en hij de zeven en dertig roovers, ieder in een
zak zittend, benevens den met olie gevulden zak op de muilezels geladen
had, vertrok de hoofdman op den bepaalden tijd met deze naar de stad,
en kwam daar in de avondschemering, ongeveer een uur na zonsondergang,
aan. Hij ging de poort door, en regelrecht naar Ali Baba's huis
toe, met het doel, bij hem aan te kloppen en van de gastvrijheid
des eigenaars, voor zich en zijn muildieren een nachtverblijf te
verzoeken. Hij behoefde niet aan te kloppen, want Ali Baba zat voor
zijn huisdeur om na het avondeten frissche lucht te scheppen. Hij
liet daarom zijn muilezel halt houden, wendde zich tot Ali Baba en
zei tegen hem: "Mijnheer, ik breng de olie, welke gij hier ziet,
uit verre gewesten mee, om ze morgen op de markt te verkoopen, maar
wijl het reeds zoo laat is, weet ik niet, waar ik een onderkomen moet
vinden. Wanneer het u niet te lastig is, zou ik u wel willen verzoeken,
zoo vriendelijk te zijn, mij voor dezen nacht in uw huis op te nemen;
ik zou er u zeer dankbaar voor zijn." Ofschoon Ali Baba den man, die
thans tegen hem sprak, reeds in het bosch gezien had, en ook had hooren
spreken, kon hij hem toch in zijn oliehandelaarskleeding onmogelijk
als den hoofdman der veertig roovers weder herkennen. "Wees welkom,"
zeide hij tot hem, "en treed binnen." Met deze woorden maakte hij voor
hem plaats, zoodat hij, benevens zijn muilezels naar binnen kon gaan.

Ali Baba riep nu zijn slaaf, en beval hem, zoodra de muilezels
afgeladen zouden zijn, ze niet alleen in den stal te brengen, maar
hen ook van gerst en hooi te voorzien. Ook nam hij de moeite, naar
de keuken te gaan en Morgiane op te dragen, voor den pas aangekomen
gast snel een goed avondeten te bereiden, en in een kamer een bed
voor hem klaar te maken.

Ali Baba deed nog meer, om zijn gast veel eer te bewijzen. Toen hij
namelijk zag, dat de rooverhoofdman zijn muilezels afgeladen had,
en deze, zooals hij bevolen had, in den stal gebracht waren geworden,
nam hij den vreemdeling, die den nacht onder den vrijen hemel scheen
te willen doorbrengen, bij de hand, en geleidde hem naar de zaal,
waar hij bezoeken placht te ontvangen, en verklaarde, dat hij niet zou
toestaan, dat zijn gast in den hof zou overnachten. De rooverhoofdman
bedankte voor die eer, terwijl hij zei, dat hij hem volstrekt geen
last wilde aandoen; de ware reden was echter, dat hij dan des te beter
zijn plan kon uitvoeren. Maar Ali Baba noodigde hem zoo hoffelijk en
zoo dringend uit, dat hij niet langer weerstand kon bieden. Ali Baba
hield dengene, die hem naar het leven stond, niet alleen zoo lang
gezelschap, totdat Morgiane het avondeten opdroeg, maar onderhield
zich met hem ook voortdurend nog over allerlei zaken, waarvan hij
geloofde, dat zij hem genoegen deden, en verliet hem niet eerder,
dan nadat hij met eten klaar was.

"Ik laat u thans alleen," zeide hij toen tot hem, "wanneer gij het
een of ander wenscht, moet gij het slechts zeggen; alles, wat in mijn
huis is, staat u ten dienste."

De rooverhoofdman stond tegelijk met Ali Baba op en vergezelde hem tot
aan de deur. Terwijl Ali Baba nu naar de keuken ging, om met Morgiane
te spreken, begaf hij zich naar den hof, onder voorwendsel, dat hij
in den stal wilde nazien, of het zijn muilezels aan niets ontbrak.

Nadat Ali Baba Morgiane opnieuw aangemaand had, voor zijn gast zoo
goed mogelijk te zorgen en het hem aan niets te laten ontbreken,
voegde hij er bij: "Morgiane, ik wil je nu alleen nog zeggen, dat
ik morgen vroegtijdig een bad neem; maak mijn badhanddoeken in orde
en geef ze Abdallah--zoo heette namelijk zijn slaaf,--bezorg mij
vervolgens een goede vleeschsoep, wanneer ik thuis kom." Nadat hij
haar deze bevelen gegeven had, ging hij naar bed.

Ondertusschen gaf de rooverhoofdman zijnen mannen in den stal zijn
bevelen, wat zij te doen hadden. Van den eersten tot den laatsten
zak zeide hij tot ieder: "Wanneer ik van uit mijn slaapkamer kleine
steentjes naar beneden werp, snijdt dan met het mes, dat gij bij je
draagt, den zak van boven tot beneden open en kruip er uit; ik zal
dan spoedig bij u komen."

Het mes, waarvan hij sprak, was voor dit doel opzettelijk gepunt en
geslepen. Nadat dit geschied was, keerde hij terug, en zoodra hij
zich bij de keukendeur vertoonde, nam Morgiane een licht, bracht hem
naar de voor hem ingerichte kamer, en liet hem daar alleen, nadat zij
nog eerst gevraagd had, of hij niets meer te wenschen had. Om geen
argwaan te wekken, blies hij spoedig daarop het licht uit en legde
zich geheel aangekleed neder, opdat hij terstond na den eersten slaap
weer zou kunnen opstaan.

Morgiane vergat Ali Baba's bevel niet. Zij bracht zijn baddoeken in
orde, gaf ze aan Abdallah, die nog niet was gaan slapen, en plaatste
den pot voor de vleeschsoep op het vuur. Terwijl zij nu den pot
afschuimde, ging plotseling de lamp uit. In 't heele huis was geen
olie meer, en toevallig ook geen enkele kaars voorradig. Wat moest zij
nu beginnen? Om haren pot af te schuimen, moest zij er noodzakelijk
helder licht bij hebben. Zij deelde hare verlegenheid aan Abdallah
mede, die haar ten antwoord gaf: "Ja, daar zit niets anders op, dan dat
je uit een van de zakken beneden op den hof wat olie neemt." Morgiane
bedankte Abdallah voor dien raad, en terwijl hij zich neerlegde naast
Ali Baba's kamer, om hem later naar het bad te vergezellen, nam zij
de oliekruik, en ging er mee naar den hof. Toen zij bij den eersten
zak kwam, vroeg de roover, die daarin verborgen zat, heel zacht:
"Is 't tijd?" Ofschoon de roover zacht gesproken had, zoo schrok
Morgiane van deze stem toch des te meer, wijl de rooverhoofdman,
nadat hij zijn muilezels afgeladen had, niet alleen dezen zak, maar
ook alle overige open gemaakt had, om zijn mannen frissche lucht te
verschaffen. Dezen verkeerden bovendien toch in een zeer slechten
toestand, ofschoon zij konden adem halen.

Iedere andere slavin dan Morgiane, ofschoon zij inderdaad niet weinig
verrast was, inplaats van de gezochte olie, een man in den zak te
vinden, had nu waarschijnlijk alarm gemaakt, en wellicht een groot
ongeluk veroorzaakt. Morgiane echter was veel verstandiger dan haar
lotgenooten. Zij begreep terstond, hoe gewichtig het was, de zaak
geheim te houden, in welk groot gevaar Ali Baba met zijne familie en
zijzelf zweefde, en dat zij thans noodzakelijk zoo snel mogelijk en
zonder eenige drukte haar maatregelen nemen moest. Zij bezat een scherp
verstand, zoodat zij spoedig de middelen daarvoor bedacht had. Zij
beheerschte zich op hetzelfde oogenblik en zonder den minsten schrik te
verraden, antwoordde zij, alsof zij de rooverhoofdman was: "Nog niet,
maar spoedig!" Daarop naderde zij den tweeden zak, waar zij dezelfde
vraag hoorde, en zoo vervolgens, tot zij bij den laatsten kwam,
waarin de olie was; zij gaf op elke vraag steeds hetzelfde antwoord.

Morgiane begreep daaruit nu, dat haar meester Ali Baba niet, zooals
hij geloofde, een oliehandelaar, maar zeven en dertig roovers, benevens
hun hoofdman, den verkleeden koopman, in zijn huis herbergde. Zij vulde
daarom in alle stilte haar kruik met olie, welke zij uit den laatsten
zak nam, keerde daarop naar de keuken terug, en nadat zij olie in de
lamp gedaan en haar weer aangestoken had, nam zij een grooten ketel,
ging weder naar den hof, en vulde hem met olie uit den zak. Daarna ging
zij terug naar de keuken, en zette den ketel op een kolossaal vuur,
waarop zij voortdurend versch hout schoof, want hoe eerder de olie
begon te koken, hoe eerder zij ook het plan kon uitvoeren, dat zij
tot gemeenschappelijk welzijn van het huis ontworpen had, en dat geen
uitstel toeliet. Toen eindelijk de olie kookte, nam zij den ketel en
goot in elken zak, van den eersten tot den laatsten, zooveel kokende
olie, als noodig was, om de roovers te doen stikken en te dooden.

Nadat Morgiane deze daad, welke haren moed alle eer aandeed, even
stil uitgevoerd als uitgedacht had, keerde zij met den leegen ketel
in de keuken terug en deed haar op slot. Toen doofde zij het vuur
uit, dat zij eerst aangestoken had, en liet alleen zooveel over, als
noodig was om de vleeschsoep voor Ali Baba te koken. Ten slotte blies
zij ook de lamp uit, en hield zich doodstil, want zij was besloten,
niet eerder naar bed te gaan, dan tot zij door een keukenvenster,
dat op den hof uitzag, zooveel als de duisternis van den nacht het
veroorloofde, alles had waargenomen, dat soms gebeuren zou. Morgiane
had nog geen kwartier gewacht, toen de rooverhoofdman ontwaakte. Hij
stond op, opende het venster, keek naar buiten, en daar hij nergens
meer licht bespeurde, maar overal in het huis diepe rust en stilte
zag heerschen, zoo gaf hij het afgesproken teeken, terwijl hij kleine
steentjes naar beneden wierp. Meerdere daarvan vielen, zooals hij zich
door het geluid overtuigen kon, op de leeren zakken. Hij luisterde
begeerig, maar hoorde of merkte niets, waaruit hij had kunnen opmaken,
dat zijn mannen zich in beweging zetten. Dit verontrustte hem, en
hij wierp voor de tweede en voor de derde maal kleine steentjes naar
beneden. Zij vielen op de zakken, maar geen der roovers gaf meer het
minste levensteeken. Daar hij zich dit niet verklaren kon, ging hij
in de grootste ontsteltenis en zoo zacht mogelijk naar den hof, en
naderde den eersten zak; toen hij echter den daarin zich bevindenden
roover wilde vragen, of hij sliep, kwam hem een geur van heete olie en
van iets verbrands uit den zak tegen, en hij begreep daaruit, dat zijn
plan tegen Ali Baba, hem te vermoorden, uit te plunderen en het aan
zijn bende ontnomen goud weer mee te nemen, volkomen mislukt was. Hij
ging nu naar den volgenden zak en zoo vervolgens tot aan den laatsten,
en vond dat al zijn mannen op dezelfde wijze omgekomen waren. De
vermindering der olie in den vollen oliezak bewees hem, van welke
middelen men zich bediend had, om zijn plan te verijdelen. Thans,
nu hij al zijn hoop vervlogen zag, stormde hij, met de wanhoop in
het hart, de deur uit, welke uit den hof in Ali Baba's tuin voerde
en vluchtte, waarbij hij over verschillende tuinmuren moest klimmen.

Toen Morgiane geen geruisch meer hoorde, en na geruimen tijd den
rooverhoofdman niet meer zag terugkomen, twijfelde zij er niet meer
aan, dat hij door den tuin gevlucht was; want door de huisdeur kon
hij niet hopen te ontkomen, wijl zij dubbel op slot was. Ten hoogste
verheugd, dat het haar zoo goed gelukt was, het heele huis te redden,
ging zij eindelijk naar bed en sliep in.

Ali Baba ondertusschen stond voor dag en dauw op en ging, vergezeld
van zijn slaaf, naar het bad. Hij had niet het geringste vermoeden
van de vreeselijke gebeurtenis, welke, terwijl hij sliep, in zijn
huis had plaats gehad, want Morgiane had het niet noodig gevonden,
hem te wekken, wijl zij in het oogenblik van het gevaar geen tijd te
verliezen had, en na afwending daarvan hem niet in zijn rust storen
wilde. Toen Ali Baba uit het bad in zijn kamer terugkwam, en de zon
reeds helder aan den hemel schitterde, verwonderde hij zich in hooge
mate, de oliezakken nog op hun oude plaats te zien staan, en het was
hem onbegrijpelijk, dat de koopman met zijn ezels niet naar de markt
zou gegaan zijn. Hij vroeg er daarom Morgiane naar, die hem de deur
opende, en alles zoo had laten staan en liggen, opdat hij het zelf
mocht zien, en zij het hem heel duidelijk maken kon, wat zij tot zijn
redding gedaan had. "Mijn goede meester," antwoordde hem Morgiane,
"God en de heilige profeet beschermen u en uw huis. Gij zult u van
dat, wat gij verlangt te weten, beter overtuigen, wanneer uw eigen
oogen zien zullen, wat ik hun toonen wil. Wil de moeite nemen, om
met mij mee te gaan."

Ali Baba volgde zijn dienstmaagd; deze sloot de deur, bracht hem bij
den eersten zak, en zeide toen: "Kijk eens in dezen zak, gij zult
nog nooit zulke olie gezien hebben."

Ali Baba keek er in, en toen hij in den zak een man zag, schrok hij
hevig, schreeuwde luid en sprong achteruit, alsof hij op een slang
getrapt had.

"Vrees niets," zeide Morgiane tot hem, "de man, dien gij daar ziet, zal
u geen kwaad meer doen. Hij heeft de maat zijner misdaden vol gemeten,
maar thans kan hij niemand meer schade toevoegen, want hij is dood."

"Morgiane," riep Ali Baba, "bij den verheven profeet! zeg mij, wat
moet dat beteekenen?"

"Ik wil het u verklaren," zei Morgiane, "maar matig de uitbarstingen
uwer verbazing en prikkel niet de nieuwsgierigheid der buren, opdat
zij niet een zaak vernemen, welke voor uw eigen bestwil geheim moet
blijven. Kijk echter eerst nog even naar de andere zakken."

Ali Baba keek op de rij af in alle zakken, van den eersten tot den
laatsten, waarin de olie zat, welke zichtbaar verminderd was. Toen
hij nu alle had nagezien, bleef hij als vastgeworteld staan, terwijl
hij zijn oogen nu eens op de zakken, dan weer op Morgiane richtte, en
zoo groot was zijn verbazing, dat hij langen tijd geen woord spreken
kon. Eindelijk herstelde hij zich en vroeg toen: "Maar wat is er van
den koopman geworden?"

"De koopman," antwoordde Morgiane, "is net zoo min een koopman, als
ik een koopmansvrouw ben. Ik wil u zeggen, wat hij is, en waarheen
hij gevlucht is. Doch gij zult deze geschiedenis veel gemakkelijker op
uw kamer kunnen aanhooren, want uw gezondheid vordert, dat gij thans,
nu gij uit het bad gekomen zijt, wat vleeschsoep gebruikt."

Terwijl Ali Baba zich nu naar zijn kamer begaf, haalde Morgiane de
vleeschsoep uit de keuken en bracht ze hem; Ali Baba zeide echter,
eer hij aanving: "Begin nu dadelijk mijn ongeduld te bevredigen,
en vertel mij deze vreemde geschiedenis in alle bijzonderheden."

Morgiane vervulde den wensch van haar meester en begon aldus: "Heer,
gisterenavond, toen gij reeds naar bed gegaan waart, bracht ik, gelijk
u bevolen had, uw baddoeken in orde en gaf ze aan Abdallah. Toen
plaatste ik den pot voor de vleeschsoep op het vuur, en terwijl ik
deze afschuimde, ging plotseling de lamp uit, wijl er geen olie meer
in was. In de kruik was geen druppel meer te vinden, en evenmin kon
ik een stukje kaars bekomen. Abdallah, die mijn verlegenheid bemerkte,
herinnerde mij aan de volle oliezakken in den hof, want hij twijfelde
er evenmin aan als gij en ik, dat het zulke waren. Ik nam alzoo mijn
oliekruik, en liep er mee naar den eersten zak den besten. Toen ik
daar dicht bij was, klonk er mij een stem uit tegen, die mij vroeg:
"Is 't tijd?" Ik schrok niet, maar begreep terstond de boosheid van
den valschen koopman en antwoordde zonder dralen: "Nog niet, maar
spoedig." Ik ging naar den tweeden zak, en een andere stem deed mij
dezelfde vraag, waarop ik hetzelfde antwoord teruggaf. Zoo ging ik
dan van den eenen zak naar den anderen, immer weer dezelfde vraag
en hetzelfde antwoord, en eerst in den laatsten zak vond ik olie,
waarmee ik mijn kruik vulde. Toen ik nu overlegde, dat zich midden in
uw hof zeven en dertig roovers bevonden, die slechts op een teeken
of bevel van hun aanvoerder, dien gij voor een koopman hieldt en
zoo gastvrij opgenomen hadt, wachtten om het heele huis leeg te
plunderen, toen geloofde ik, dat hier geen tijd te verliezen was. Ik
bracht daarom mijn kruik terug, stak de lamp aan, nam den grootsten
ketel uit de heele keuken en vulde hem met olie. Daarna hing ik hem
over het vuur en toen de olie goed kookte, goot ik in elken zak,
waarin een roover zat, zooveel olie, als voldoende was, om hun de
uitvoering van het verderfelijk plan, dat hen hierheen gevoerd had,
te verhinderen. Nadat nu de zaak een zoodanig verloop genomen had,
als ik mij had voorgesteld, keerde ik naar de keuken terug, deed
de lamp uit, en alvorens naar bed te gaan, begon ik kalm door het
venster toe te zien, wat de valsche oliehandelaar thans wel doen
zou. Na een poos hoorde ik, dat hij, om zijn mannen te waarschuwen,
kleine steentjes uit het venster en juist op de zakken wierp. Hij
herhaalde dit eenige keeren, maar toen hij niets zag bewegen, en
niets hoorde, ging hij naar beneden, en ik zag hem van den eenen
zak naar den anderen gaan, totdat ik hem in de duisternis van den
nacht uit het oog verloor. Toch wachtte ik nog eenigen tijd, maar
toen ik hem niet meer zag terugkomen, twijfelde ik er niet meer aan,
of hij was, uit wanhoop over zijn mislukten aanslag, door den tuin
ontvlucht. Nadat ik er mij nu van overtuigd had, dat het huis in
veiligheid was, begaf ik mij te bed. Dit is nu," voegde Morgiane
er ten slotte aan toe, "de geschiedenis waarnaar gij gevraagd hebt,
en ik ben overtuigd, dat zij te zamen hangt met een omstandigheid,
welke ik eenige dagen geleden ervoer, maar welke ik toen meende,
u nog niet te moeten meedeelen. Toen ik namelijk eens heel vroeg
's morgens van een gang naar de stad terugkeerde, zag ik dat onze
huisdeur wit aangestreept was, en den dag daarop ontdekte ik een rood
teeken. Daar ik nu echter niet begreep, met welk doel dit geschied was,
gaf ik elke maal twee of drie huizen aan beide kanten van het onze,
een zelfde teeken, op dezelfde plaats. Wanneer gij dit nu met de
geschiedenis van den laatsten nacht in verband brengt, dan zult gij
vinden, dat alles door de roovers in het bosch uitgevoerd is, wier
bende intusschen, ik weet niet waardoor, met twee koppen verminderd
is. Hoe dit ook wezen mag, in 't ergste geval zijn er nu nog slechts
drie in leven. Dit bewijst, dat zij uwen ondergang gezworen hebben,
en dat gij bijzonder op uw hoede moet zijn, zoolang men weet, dat
een er van nog in leven is. Ik voor mijn persoon zal niets nalaten,
om volgens mijn plicht voor uw veiligheid te waken."

Toen Morgiane uitgesproken had, zag Ali Baba wel in, welken gewichtigen
dienst zij hem bewezen had, en hij zei vol dankbaarheid tot haar: "Ik
wil niet sterven alvorens ik je naar verdienste beloond heb. Jou heb ik
mijn leven te danken, en om je terstond een bewijs van erkentelijkheid
te geven, schenk ik je van dit oogenblik af de vrijheid, behoud me
echter voor, nog verder aan je te denken. Ook ik ben overtuigd, dat de
veertig roovers mij dezen strik gespannen hebben; God, de almachtige
en albarmhartige, heeft me door jou hand bevrijd; ik hoop, dat hij mij
ook verder voor hun boosheid beschermen, dat hij ze geheel van mijn
hoofd afwenden, en de wereld van de vervolgingen van dit vervloekte
adderengebroed bevrijden zal. Doch voor alles moeten wij thans de
lijken van deze uitgeworpenen van het menschengeslacht begraven,
maar in alle stilte, opdat niemand iets van hun lot vermoeden kan;
daar wil ik met Abdallah voor zorgen."

Ali Baba's tuin was zeer lang, en van achteren door hooge boomen
begrensd. Zonder te dralen ging hij met zijn slaaf naar deze boomen, om
daaronder een langen en breeden kuil te graven, zooals voor de lijken,
die er in gelegd moesten worden, noodig was. De grond was gemakkelijk
om te woelen, en zij gebruikten ook niet lang tijd voor hun werk. Zij
trokken nu de lijken uit de leeren zakken te voorschijn, legden de
wapens, waarvan de roovers voorzien waren, ter zijde, sleepten toen de
lijken naar het einde van den tuin, legden ze op een rij in den kuil,
spreidden de uitgegraven aarde er over uit, en verstrooiden toen de
overige aarde in den tuin, zoodat de grond weer zoo gelijk werd als te
voren. De oliezakken en de wapens liet Ali Baba zorgvuldig verbergen,
de muilezels echter, die hij nergens toe gebruiken kon, zond hij bij
gedeelten naar de markt en liet ze door zijn slaaf verkoopen.

Terwijl Ali Baba nu al deze maatregelen nam, om de wijze, waarop hij
in zoo korten tijd rijk geworden was, niet bekend te doen worden,
was de hoofdman der veertig roovers met bitter harteleed in het
bosch teruggekeerd. Deze ongelukkige afloop der zaak, welke al zijn
verwachtingen den bodem insloeg, trof hem zoodanig, en maakte hem
zoo verbijsterd, dat hij er onderweg niet over denken kon, wat hij
nu tegen Ali Baba zou ondernemen, maar zonder te weten hoe, in zijn
hol terugkwam.

Verschrikkelijk kwam het hem voor, toen hij zich nu in dit sombere
verblijf alleen zag. "Gij wakkere mannen," riep hij uit, "deelgenooten
mijner doorwaakte nachten, mijner omzwervingen en mijner pogingen,
waar zijt gij? Wat kan ik zonder u doen? Heb ik u alleen daarom
bijeengebracht en uitverkoren, om u opeens door een zoo ongelukkig
noodlot te zien omkomen? Ik zou u minder beklagen, wanneer gij, met
de sabel in de vuist, als dappere mannen gestorven waart. Wanneer
zal ik ooit weer zulk een schaar van dappere mannen, als gij waart,
bijeen kunnen brengen? En wanneer ik het ook al wilde, kan ik het wel
beproeven, zonder al dit goud en zilver, al deze schatten dengene
als buit te moeten overlaten, die zich reeds met een deel er van
verrijkt heeft? Ik kan en mag er niet aan denken, alvorens ik hem
het leven benomen heb. Wat ik met uw machtige hulp niet vermocht
uit te voeren, moet ik thans heel alleen doen, en wanneer ik nu den
schat voor plundering behoed zal hebben, wil ik er ook voor zorgen,
dat het hem na mij niet aan een dapperen meester ontbreken zal, opdat
hij voortdurend in stand blijven en zich vermeerderen moge." Nadat
hij dit besluit genomen had, was hij omtrent de middelen om het uit
te voeren, niet verlegen; zijn hart werd weer rustig; hij gaf zich
weer aan schoone verwachtingen over, en zonk in een diepen slaap.

Den volgenden morgen stond de rooverhoofdman reeds vroeg op, trok rijke
kleeren aan, ging naar de stad en nam zijn intrek in een hotel. Daar
hij verwachtte, dat het voorgevallene bij Ali Baba veel opzien
gebaard zou hebben, zoo vroeg hij eens den portier in een gesprek,
of er niets nieuws in de stad was, en deze deelde hem allerlei zaken
mee, maar niet dat, wat hij wenschte te weten. Hij trok daaruit het
besluit, dat Ali Baba alleen daarom de zaak geheim hield, wijl hij niet
bekend wilde laten worden, dat hij iets van den schat afwist en het
geheim kende om hem te vinden; ook vermoedde hij waarschijnlijk wel,
dat men hem alleen daarom naar het leven stond. Dit versterkte hem
in zijn voornemen, alles te doen, om hem op een even geheimzinnige
wijze uit den weg te ruimen. De rooverhoofdman voorzag zich van een
paard, waarmee hij meerdere malen een tocht naar het bosch maakte,
om verschillende soorten van kostbare zijdenstoffen en fijne sluiers
in zijn woning te brengen; daarbij nam hij de noodige maatregelen,
om de plaats waar hij ze vandaan haalde, geheim te houden. Toen hij
nu zooveel waren, als hij meende noodig te hebben, bijeen had, zocht
hij een winkel, om ze te verkoopen; hij vond er ook een, huurde hem,
richtte hem in en betrok hem daarna. Tegenover hem bevond zich de
winkel, welke vroeger aan Casim behoord had, maar sedert eenigen tijd
door Ali Baba's zoon in bezit genomen was.

De rooverhoofdman, die den naam van Chogia Hoesein aangenomen had,
verzuimde niet, als nieuweling, naar 's lands gebruik, den kooplieden,
die zijn buren waren, een bezoek te brengen. Daar Ali Baba's zoon
nog jong, goed ontwikkeld en verstandig was, en hij vaker gelegenheid
had met hem te spreken dan met andere kooplieden, sloot hij spoedig
vriendschap met hem. Hij zocht zijnen omgang des te ijveriger, als hij
drie of vier dagen na opening van zijn winkel, Ali Baba weder herkende,
die zijn zoon bezocht, en gelijk hij van tijd tot tijd placht te doen,
zich een langen tijd met hem onderhield. Toen hij nu nog van den
jongeling vernam, dat Ali Baba zijn vader was, verdubbelde hij zijn
vriendelijkheid jegens hem, gaf hem kleine geschenken, en noodigde
hem meermalen aan zijn tafel.

Ali Baba's zoon meende deze hoffelijkheid van Chogia Hoesein te
moeten beantwoorden; daar hij zelf echter zeer klein gehuisvest was,
en niet zoo gemakkelijk ingericht was, om hem gelijk hij wenschte, te
onthalen, zoo sprak hij daarover met zijn vader Ali Baba, en zeide hem,
dat het wel niet zou passen, als hij nog langer de beleefdheden van
Chogia Hoesein onbeantwoord liet. Ali Baba nam met genoegen op zich den
vreemdeling te onthalen. "Mijn zoon," zeide hij, "morgen is 't Vrijdag,
en daar de groote kooplieden, zooals Chogia Hoesein en gij, op dien
dag hun winkels gesloten houden, kunt gij morgen namiddag met hem een
wandeling doen, en het dan op den terugweg zoo inrichten, dat gij hem
voorbij mijn huis voert, en hem verzoekt, binnen te treden. Het is
beter dat het zoo geschiedt, dan dat gij hem vormelijk uitnoodigt. Ik
zal Morgiane de opdracht geven, dat zij een avondeten gereed houdt."

Vrijdags namiddag troffen Ali Baba's zoon en Chogia Hoesein
elkander werkelijk op de afgesproken plaats, en deden tezamen een
wandeling. Op den terugweg bracht Ali Baba's zoon zijn vriend met
opzet door de straat, waarin zijn vader woonde, en toen zij voor
de huisdeur stonden, bleef hij staan, klopte aan en zeide tot hem:
"Dit is het huis mijns vaders; daar ik hem reeds veel verteld heb
van de vriendschappelijke wijze, waarop gij steeds met mij omgaat,
zoo heeft hij mij opgedragen, hem de eer te verschaffen, met u kennis
te maken. Ik verzoek u dus nu, 't aantal uwer oplettendheden jegens
mij met deze ééne nog te vermeerderen."

Ofschoon nu Chogia Hoesein het doel bereikt had, waarnaar hij streefde,
namelijk toegang tot Ali Baba's huis te verkrijgen en hem zonder eigen
gevaar en zonder veel drukte te dooden, uitte hij nochtans allerlei
verontschuldigingen, en deed alsof hij van den zoon afscheid wilde
nemen; daar echter op dit oogenblik Ali Baba's slaaf de deur opende,
zoo nam de zoon hem vriendelijk bij de hand, ging vooraan, en dwong
hem als 't ware, met hem mee naar binnen te gaan.

Ali Baba ontving Chogia Hoesein met een vriendelijk gezicht en
zoo goed, als deze 't slechts wenschen kon. Hij bedankte hem voor
de goedheid, zijn zoon bewezen, en zeide toen: "Wij zijn u beiden
daarvoor des te grooteren dank schuldig, daar hij nog een jonge, in
de wereld onervaren man is, en gij het niet beneden uwe waardigheid
geacht hebt, aan zijn opvoeding mede te werken." Chogia Hoesein
beantwoordde Ali Baba's beleefdheden door andere en verzekerde hem
tevens, al ontbrak het zijn zoon aan de ervaring van grijsaards,
zoo bezat hij toch een gezond verstand, dat zooveel waard was, als
de ervaring van duizend anderen.

Nadat zij zich een tijd lang over allerlei onverschillige zaken
onderhouden hadden, wilde Chogia Hoesein afscheid nemen; dat gedoogde
Ali Baba echter niet. "Mijnheer," zeide hij tot hem, "waarheen wilt
gij gaan? Ik bid u, bewijs mij de eer, het avondeten bij mij te
gebruiken. Het maal, dat ik u wil geven, is wel niet zoo schitterend,
als gij het verdient; maar ik hoop, dat gij het, zooals het is,
met een even zoo goed hart wilt aannemen, als ik het u bied."

"Mijnheer," antwoordde Chogia Hoesein, "ik ben van uw goede meening
volkomen overtuigd, en wanneer ik u verzoek, het mij niet kwalijk te
nemen, dat ik uw hoffelijke uitnoodiging niet aanneem, dan verzoek ik u
tevens te gelooven, dat dit noch uit minachting, noch uit onbeleefdheid
geschiedt, maar wijl ik er een bijzondere reden voor heb, welke gij
zoudt billijken, als gij haar kende."

"En wat kan deze reden wel zijn?" antwoordde Ali Baba, "mag ik die
dan van u weten?"

"Ik kan ze u wel zeggen," sprak Chogia Hoesein; "ik eet namelijk
vleesch, noch andere gerechten, waarin zout is; gij kunt dus nu
begrijpen, welke rol ik aan uw tafel zou spelen."

"Wanneer gij geen andere reden hebt," ging Ali Baba nu dringender
voort, "dan zal deze mij gewis niet van de eer berooven, u hedenavond
aan mijn tafel te zien zitten, of gij moest wat anders te doen
hebben. Ten eerste is er in het brood, dat wij eten, geen zout, en
wat het vleesch en de soep betreft, zoo beloof ik u, dat in dat, wat u
voorgezet zal worden, eveneens geen zout komen zal. Ik wil terstond de
noodige bevelen geven; bewijs mij daarom de eer, bij mij te blijven;
ik kom terstond weer terug."

Ali Baba ging naar de keuken, en beval Morgiane het vleesch, dat zij
heden zou opdienen, niet te zouten, en behalve de gerechten, die hij
reeds vroeger aan haar had opgegeven, snel nog twee of drie andere te
bereiden, waarin geen zout was. Morgiane, die juist gereed stond het
eten binnen te brengen, kon niet nalaten hare ontevredenheid over dit
nieuwe bevel te uiten, en zich daarover tegen Ali Baba uit te spreken:
"Wie is dan," zeide zij, "deze eigenzinnige man, die geen zout wil
eten? Uw eten zal niet lekker meer zijn, als ik 't later opdien."

"Wordt maar niet boos, Morgiane," antwoordde Ali Baba, "het is een
rechtschapen man, doe daarom, wat ik je zeg." Morgiane gehoorzaamde,
maar met tegenzin, en de nieuwsgierigheid greep haar aan, om den man
te leeren kennen, die geen zout wilde gebruiken. Toen zij het maal
bereid en Abdallah de tafel gedekt had, hielp zij hem de spijzen
opdragen. Terwijl zij nu Chogia Hoesein aanzag, herkende zij hem
terstond, ondanks zijn vermomming, als den rooverhoofdman, en bij
langer, opmerkzame beschouwing zag zij, dat hij onder zijn kleeren een
dolk verborgen had. "Thans verbaas ik er mij niet meer over," zeide
zij in zichzelf, "dat deze heiden met mijn heer geen zout eten wil:
[3] hij is zijn verbitterdste vijand en wil hem vermoorden; maar ik
zal zijn voornemen wel verijdelen."

Zoodra Morgiane met Abdallah de spijzen opgediend had, gebruikte zij
den tijd, dat de heeren aten, om de noodige voorbereiding te treffen
tot uitvoering van een plan, dat van meer dan gewonen moed getuigde,
en zij was juist daarmee klaar, toen Abdallah haar meldde, dat het
tijd was de vruchten te brengen. Zoodra Abdallah de tafel afgeruimd
had, diende zij de vruchten op. Daarna plaatste zij naast Ali Baba
een klein tafeltje, en zette daarop wijn en drie schalen neer; toen
ging zij met Abdallah heen,--als wilde zij met hem het avondmaal
gaan gebruiken,--om Ali Baba niet te storen, opdat hij zich met zijn
gast aangenaam onderhouden, en hem naar zijn gewoonte aansporen kon,
zich den wijn te laten smaken.

Thans geloofde de valsche Chogia Hoesein, of liever de hoofdman der
veertig roovers, dat het gunstige oogenblik gekomen was, om Ali Baba
het leven te ontnemen. "Ik wil," zoo sprak hij tot zichzelf, "vader
en zoon dronken maken, en de zoon, wien ik gaarne het leven schenk,
zal mij niet beletten, zijn vader den dolk in 't hart te stooten; dan
wil ik, gelijk de eerste maal, door den tuin ontvluchten, terwijl de
keukenmeid en de slaaf nog aan hun avondmaal zitten, of in de keuken
ingeslapen zijn."

Morgiane echter, had het voornemen van den valschen Chogia Hoesein
doorzien, en liet hem geen tijd zijn boosaardig plan uit te
voeren. Inplaats van te gaan avondmalen, trok zij een bekoorlijk
danscostuum aan, koos er een passenden haartooi bij uit, deed een
gordel van verguld zilver om, en bevestigde daaraan een dolk, welks
scheede en gevest van hetzelfde metaal waren; voor haar gezicht hing
zij een zeer schoon masker. Nadat zij zich aldus verkleed had, zeide
zij tot Abdallah: "Abdallah, neem je tamboerijn en laat ons naar binnen
gaan, om voor den gast van onzen meester, den vriend van zijn zoon,
de vroolijke dansen uit te voeren, die wij menigmaal des avonds voor
hem ten beste geven." Abdallah nam de tamboerijn, ging, daarop spelend,
voor Morgiane uit en trad zoo in de zaal. Achter hem kwam Morgiane,
die op een hoogst ongedwongen en bevallige wijze diep boog, net als
had zij de toestemming, hare kunsten te vertoonen. Daar Abdallah zag,
dat Ali Baba wilde spreken, hield hij op met trommelen.

"Treed nader, Morgiane," zeide Ali Baba. "Chogia Hoesein mag oordeelen,
of gij iets kunt, en ons dan zijn meening daarover zeggen." Vervolgens
zeide hij, tot Chogia Hoesein gewend, "gij moet niet gelooven,
mijnheer, dat ik groote onkosten gemaakt heb, om u dit genoegen te
bereiden. Ik vind het in mijn eigen huis, en gij ziet, dat het niemand
anders dan een slaaf en mijn keukenmeid zijn, die mij op deze wijze
opvroolijken. Ik hoop, dat het u niet mishagen zal."

Chogia Hoesein had er niet op gerekend, dat Ali Baba op het maal
nog dit vermaak zou laten volgen. Hij begon nu te vreezen, dat hij
de gelegenheid, welke hij meende gevonden te hebben, toch niet zou
kunnen gebruiken. Doch troostte hij zich voor dit geval met de hoop,
dat er zich bij den voortgezetten, vriendschappelijken omgang met
vader en zoon spoedig een nieuwe zou aanbieden. Ofschoon het hem
nu veel aangenamer geweest zou zijn, wanneer Ali Baba hem van dit
spel verschoond had, zoo hield hij zich nochtans, als was hij hem er
zeer dankbaar voor, en was tevens beleefd genoeg hem te verklaren:
"Alles, wat zijn vereerden gastvriend genoegen deed, moest noodwendig
ook voor hem een genoegen zijn."

Toen Abdallah zag, dat Chogia Hoesein en Ali Baba ophielden met
spreken, begon hij opnieuw op den tamboerijn te slaan en zong er
tegelijk een dansliedje bij. Morgiane echter, die voor de geoefendste
dansers en danseressen van het vak in vaardigheid niet onderdeed,
danste op een wijze, die bij elk ander, dan juist bij 't hier aanwezige
gezelschap, bewondering had moeten opwekken; de minste opmerkzaamheid
schonk de valsche Chogia Hoesein wel aan haar kunst.

Nadat zij met evenveel kracht als bekoorlijkheid verschillende dansen
had uitgevoerd, trok zij eindelijk haar dolk, zwaaide hem in de
hand en danste een nieuwen dans, waarbij zij zichzelf overtrof. De
menigvuldige figuren, die zij maakte, haar lichte bewegingen, haar
koene sprongen en de wonderbare wendingen en houdingen, die zij daarbij
aannam, terwijl zij den dolk nu eens tot een stoot uitstrekte, dan
weer hield, als boorde zij hem zich zelve in het hart, waren in hooge
mate bekoorlijk om aan te zien. Eindelijk scheen zij zich buiten adem
gedanst te hebben; zij rukte met de linkerhand Abdallah de tamboerijn
uit de hand, en terwijl zij met de rechter den dolk vast had, hield
zij de tamboerijn met de holle zijde Ali Baba voor, gelijk dansers en
danseressen, die een broodwinning van hun kunst maken, plegen te doen,
om de vrijgevigheid hunner toeschouwers in te roepen.

Ali Baba gooide Morgiane een goudstuk op haar tamboerijn toe;
hierop wendde zij zich tot Ali Baba's zoon, die het voorbeeld van
zijn vader volgde. Chogia Hoesein, die haar naar zich toe zag komen,
had reeds zijn geldbeurs te voorschijn gehaald, om haar eveneens een
geschenk te geven, en greep er reeds in, toen Morgiane met een moed,
die haar vastberadenheid alle eer aandeed, hem den dolk midden in
't hart stootte, zoodat hij levenloos achterover zonk. Ali Baba en
zijn zoon stonden verslagen over deze handeling en hieven een luid
geschreeuw aan.

"Ongelukkige!" riep Ali Baba, "wat heb je daar gedaan? Wil je volstrekt
mij en mijn heele familie in 't verderf storten?"

"Neen, meester," antwoordde Morgiane, "ik heb 't integendeel tot uwe
redding gedaan." Hierop maakte zij Chogia Hoesein's kleeren los, toonde
Ali Baba den dolk, waarmee hij gewapend was, en zeide toen tot hem:
"Zie daar, met welken koenen vijand gij te doen hadt, en zie hem eens
goed in 't gezicht: gij zult gewis den valschen oliehandelaar en den
hoofdman der veertig roovers herkennen. Is 't u dan niet opgevallen,
dat hij geen zout met u eten wilde? Zijn er nog wel andere bewijzen
noodig voor zijn verfoeilijk plan? Nog eer ik hem zag, had ik reeds
argwaan geput, toen gij mij zeidet, dat gij zulk een gast hadt. Ik
zag toen zijn aangezicht, en nu ligt het bewijs voor u, dat mijn
verdenking niet ongegrond was."

Ali Baba voelde diep, welken dank hij Morgiane schuldig was, die hem
nu voor de tweede maal het leven gered had. Hij omarmde haar en zeide
tot haar: "Morgiane, ik heb je de vrijheid geschonken en beloofd,
dat ik het daarbij niet zou laten, en ik spoedig nog meer voor je
doen wilde. Deze tijd is thans gekomen: ik maak je hiermee tot mijn
schoondochter."

Hierop wendde hij zich tot zijn zoon en zeide tot hem: "Mijn zoon,
gij zijt een goed zoon, en ik geloof, dat gij het niet onbillijk zult
vinden, dat ik je Morgiane tot vrouw geef, zonder je vooraf gevraagd
te hebben. Gij zijt haar even veel dank schuldig als ik zelf; want
het is duidelijk, dat Chogia Hoesein alleen daarom je vriendschap
gezocht heeft, om mij des te gemakkelijker van het leven te berooven;
en gij behoeft er niet aan te twijfelen, dat hij, als hem dit gelukt
was, ook jou aan zijn wraak had opgeofferd. Bedenk bovendien, dat
gij in Morgiane, wanneer gij haar trouwt, een steun mijner familie,
zoolang ik in 't leven ben, en een steun der uwe, tot aan 't einde
uwer dagen bezitten zult."

De zoon gaf niet den minsten tegenzin te kennen, maar verklaarde
integendeel, dat hij gaarne in dit huwelijk toestemde, niet
alleen uit gehoorzaamheid jegens zijn vader, maar ook uit eigen
neiging. Hierop nam men in Ali Baba's huis maatregelen, om het lijk
van den rooverhoofdman naast de lijken der overige roovers te begraven,
en dit geschiedde zoo geheim en zoo stil, dat het eerst na vele jaren
bekend werd, toen niemand meer leefde, die bij deze merkwaardige
geschiedenis persoonlijk betrokken was.

Weinige dagen nadien vierde Ali Baba de bruiloft van zijn zoon en
Morgiane met groote pracht en door een schitterenden maaltijd, die
met dansen, spelen en de gebruikelijke vermakelijkheden opgeluisterd
werd. Ook had hij het genoegen te zien, dat zijn vrienden en buren,
die hij uitgenoodigd had, en die wel is waar den waren grond
voor dit huwelijk niet konden weten, maar overigens de mooie en
goede eigenschappen van Morgiane kenden, hem luid prezen om zijn
grootmoedigheid en goedheid.

Ali Baba was niet meer in 't roovershol teruggekeerd, sinds hij het
lijk zijns broeders Casim daar gevonden, en op een van zijn drie
muilezels benevens veel goud teruggebracht had, want hij vreesde,
dat hij daar de roovers mocht aantreffen, en door hen overvallen
zou worden. Maar zelfs na den dood van de acht en dertig roovers,
den hoofdman inbegrepen, waagde hij het langen tijd niet, daarheen
terug te gaan, wijl hij bang was, dat de twee anderen, wier lot hem
niet bekend was, nog in leven waren. Eindelijk na verloop van een
jaar, toen hij zag dat niets meer tegen hem ondernomen werd, bekroop
hem de nieuwsgierigheid, nogmaals een reis daarheen te ondernemen;
hij nam daarbij echter de noodige voorzorgsmaatregelen voor zijn
veiligheid. Hij steeg te paard, en toen hij bij de grot aankwam,
beschouwde hij het als een goed voorteeken, dat hij noch sporen van
paarden noch van menschen ontdekte. Hij steeg af, bond zijn paard vast,
trad naar de deur en sprak de woorden: "Sesam, open je!", die hij nog
niet vergeten had. De deur opende zich; hij ging naar binnen, en uit
den toestand, waarin hij alles in de grot aantrof, kon hij opmaken, dat
ongeveer sedert den tijd, dat de zoogenaamde Chogia Hoesein een winkel
in de stad geopend had, niemand daarin was geweest, en de heele bende
der veertig roovers uitgeroeid moest zijn. Ook twijfelde hij er niet
meer aan, dat hij de eenige in de wereld was, die het geheim kende,
om het hol te openen, en dat de daarin verborgen schatten geheel te
zijner beschikking stonden. Hij had een zak meegenomen; dezen vulde
hij met zooveel goud als hij meende, dat een paard dragen kon, en
keerde daarna naar de stad terug.

Ali Baba had zijn zoon eens meegenomen naar het rotshol, en hem toen
het geheim daarvan geopenbaard. Sedert dien tijd leefden zij en hun
nakomelingen, die hun geluk met wijze matigheid genoten, in hoog
aanzien en bekleedden de hoogste eereposten der stad.



AANTEEKENINGEN


[1] De lezer bedenke, dat in Oostersche landen een man meer dan één
vrouw mag hebben.

[2] Mohammedaansch geestelijke, uitlegger van den Koran.

[3] Het zout was bij de oude volken het zinnebeeld van vriendschap
en trouw. Zij gebruikten het bij al hun offeranden en verbonden. De
Bedoeïnen of Arabieren beschouwen het als het symbool en pand van trouw
en onschendbaarheid hunner verdragen. Zij koesteren voor niets zulk een
diepen eerbied als voor het brood en het zout. Hebben zij eenmaal met
iemand brood en zout gegeten, dan ware het een vloekwaardige misdaad,
hem uit te plunderen, of zijn goederen en waren, waarmee hij door
de woestijn reist, ook maar aan te raken. Even schandelijk is elke
beleediging van den persoon zelven. Een Arabier, die zich aan een
dergelijke misdaad schuldig maakte, zou overal voor een laaghartigen
schurk aangezien worden, ja, hij zou in eigen oogen verachtelijk zijn
en zou die schande nimmer kunnen uitwisschen.



MAATSCHAPPIJ VOOR GOEDE EN GOEDKOOPE LECTUUR WERELDBIBLIOTHEEK ONDER
LEIDING VAN L. SIMONS.


PER NUMMER:

                        Ingenaaid        20 Ct.
                        Gecartonneerd    30 Ct.
                        In linnen band   40 Ct.


ABONNEMENT PER JAAR:

                   20 nummers, in carton   f    5,20
                   20 nummers, in linnen   f    7,50
                   30 nummers, in carton   f    7,50
                   30 nummers, in linnen   f   10,--


DE EERSTE NUMMERS VAN DE WERELDBIBLIOTHEEK (TOT 1 JANUARI 1906).

No. 1 en 2.     Historie van Mejuffrouw Sara Burgerhart, door E. Bekker
                en A. Deken. Met portret en gravures. Inleiding en
                aanteekeningen van Prof. dr. L. Knappert.
No. 3.          Martelaren van Rusland, door Jules Michelet, vertaling
                van S. J. Bouberg Wilson.
No. 4.          Steunpilaren der Maatschappij, door H. Ibsen, vertaling
                van F. Kapteyn, inleiding van L. Simons.
No. 5 en 6.     Inleiding tot de Nieuwe Ned. Dichtkunst (1880-1900),
                door Albert Verwey, met aanhaling uit de voornaamste
                werken.
No. 7.          Aladdin en de Wonderlamp (voor jongeren), door J. W.
                Gerhard, met 24 illustraties van Sidney H. Heath.
No. 8.          De Geest van Japan, door Okakura-Yoshisaburo, met
                inleiding van George Meredith, uit het Engelsch door J.
                K. Rensburg.
No. 9.          Het Gevloekte Kind (novelle), door Hon. de Balzac,
                vertaald en met een inleiding voorzien door C. en M.
                Scharten-Antink.
No. 10 en 11.   Herinneringen van een Witten Olifant, door Judith
                Gautier, met platen van Mucha.
No. 12.         Het Yellowstone Park, geysers en warme bronnen, door
                Prof. Hugo de Vries, met 4 fototypiën naar foto's van
                Prof. Hovey van New-York.
No. 13.         Iwan de Onnoozele, en andere schetsen, door Graaf Leo
                Tolstoy, uit het Russisch vertaald door J. Brandt.
No. 14 en 15.   De Waterkindertjes, van Charles Kingsley, bewerkt door
                M. v. Eeden-van Vloten, met 10 illustraties van G. v.
                d. Wall-Perné.
No. 16.         Ali Baba en de veertig Roovers (voor jongeren), door J.
                W. Gerhard, met 25 illustraties van H. Granville Fell.
No. 17.         Een Kerstlied, van Charles Dickens uit het Engelsch
                door J. Kuylman.
No. 18.         Boven de Kracht, van Bjornstjerne Björnson, vertaald
                door Marg. Meijboom.
No. 19.         Het Mierenboek of de Opvoeding van Opvoeders, door
                Salzmann, met een voorrede en aanteekeningen van Dr. J.
                H. Gunning.





*** End of this LibraryBlog Digital Book "Ali Baba en de veertig roovers - Verhaal uit de Duizend en een Nacht" ***

Copyright 2023 LibraryBlog. All rights reserved.